အကြံပိုင်တဲ့ ဖိုးတုတ်

အကြံပိုင်တဲ့ ဖိုးတုတ်

ကိုင်တော့မကိုင်ကြည့်ဖူးပါ။ ဒါပေမဲ့ မစန်းကြည်၏ ကားကားစွင့်စွင့် ရှိလှသော တင်ပါးကြီးတွေက မာတင်းပြီး နေမည်ဆိုသည်ကိုကား ဖိုးတုတ် တစ်ယောက် ကောင်းကောင်းကြီး သိနေသည်။ တနေ့တနေ့ ဒီတင်ပါးကြီးတွေကို ခိုးခိုးကြည့်ပြီး လူပျိုသိုး ဖိုးတုတ်လီးတောင်ခဲ့ရတာ မနည်းပေ။ ကလေးတစ်ယောက် အမေဆိုပေမဲ့ မစန်းကြည်က တသားမွေး တသွေးလှသည်။ အသားကလည်း ဖြူတော့ လုံးကြီးပေါက်လှ ခန္ဓာကိုယ်နှင့် အတော်ကြည့်ကောင်းလှသည်။ ကြည့်ကောင်းသည်ဆိုပြီး ဖိုးတုတ်ဗြောင်ကျကျ မကြည့်ရဲပေ။ ဖိုးတုတ်တို့သားအမိကို မစန်းကြည်တို့ လင်မယားက အများကြီး ကြည့်ရှုစောင့်ရှောက် ထားတာ ဖြစ်သည်။

ဖိုးတုတ်တို့ လက်ပံရွာမှာက မစန်းကြည်တို့ လင်မယား… အဲ… သူ့လင်ဘအေးနှင့် မစန်းကြည်တို့က ရွာ မျက်နှာဖုံးတွေ။ စီးပွါးရေး ပြေလည်သည်။ အိမ်ခြေတရာ မကျော်သော သူတို့ရွာလေးတွင် လယ်ယာ၊ခြံ၊ကျွဲနှင့်နွား တို့ဖြင့် အဆင်ပြေသူများ ဖြစ်ကြသည်။ သုံးဧကလောက်ရှိသော ခြံကြီးရှိပြီး သည်ခြံထဲမှာပင် ဘအေးနှင့် မစန်းကြည် တို့က ပျဉ်ထောင်သွပ်မိုး အိမ်ကြီးဆောက်၍ နေရုံမျှမက ခြံထောင့်တနေရာတွင်လည်း ဖိုးတုတ်တို့ သားအမိအတွက် အခိုင်အခန့် ဓနိမိုးတဲလေးဆောက်၍ ပေးထားသေးသည်။

ဒီလိုဆိုတော့ ဖိုးတုတ် မစန်းကြည်ကို ရဲရဲမကြည့်ဝံ့သည်မှာ မဆန်းပေ။ ဖိုးတုတ်အခုအသက် ၂၅နှစ်ရှိပြီ။ ဖိုးတုတ် ၁၄ နှစ်သားတွင်သူ့အဖေဆုံးပြီး သူ့အမေ မုဆိုးမဖြစ်သည်။ ရွာတွင် ဖိုးတုတ်လယ်သူရင်းငှားဘဝဖြင့် ဝမ်းရေး ကြောင်းနေခဲ့ရပြီး ဖိုးတုတ် သူရင်းငှားလုပ်ရသည့် လယ်ကလည်း မစန်းကြည်၏ မိဘများလယ်တွင် ဖြစ်သည်။ ဖိုးတုတ် အသက် ၁၈ နှစ်လောက်တွင် ဘအေးနှင့် မစန်းကြည်ညားခဲ့ပြီး သူတို့ လင်မယား ကောင်းမှုကြောင့် နေစရာ တဲလေးရခဲ့ရုံမျှမက ကိုဘအေးက သူတို့သားအမိအတွက် ဝမ်းစာစပါးထည့်ပေးထားပြီး တနှစ်ပတ်လုံး လယ်အလုပ်၊ ခြံအလုပ်ဖြင့် အလုပ်မပြတ်အောင် ပေးထားလေတော့ ဖိုးတုတ်တို့သားအမိ အတော်လေး ချောင်ချောင်လည်လည် နေနိုင်လာခဲ့ပေသည်။

လူပျိုပေါက်အရွယ်ထဲက မစန်းကြည်နှင့် လက်ပွန်းတနှီးနေခဲ့ရသော ဖိုးတုတ် တယောက် လူကနေပေမဲ့ လီးကမနေပေ။ မစန်းကြည်ကိုမြင်၍ လီးတောင်ခဲ့ရသော အကြိမ်အရေအတွက်က မနဲတော့ပေ။ အချိန်ကာလ ကလည်း နှစ်ရှည်လများ ကြာလာခဲ့ရပြီ ဖြစ်သည်။ မစန်းကြည်ကို ချောင်းချောင်းကြည့်၍ ဂွင်းတိုက်ခဲ့တာလဲ များလှပေပြီ။ မြင်ဖန် တွေ့ဖန်များလျှင် ရိုးသည်ဆိုသော စကားက ဖိုးတုတ်အတွက်တော့ မမှန်ပေ။ မြင်ဖန်တွေ့ဖန်များလာတော့ ဖိုးတုတ် မစန်းကြည်ကို လိုးချင်စိတ်က ပို၍ပင် သည်းထန်လာခဲ့ရပေသည်။ ဘယ်တော့မှ အဖြေထွက်လိမ့်မည် မဟုတ်သော မေးခွန်းကိုလည်း ဖိုးတုတ် ခဏခဏမေးနေမိသည်။

ဒါကတော့ “..မစန်းကြည်ကို ဘယ်လိုရအောင် လိုးမလဲ”.. ဆိုတာပင် ဖြစ်သည်။ ဖိုးတုတ်တွင် ကောင်းသည်လို့ပဲ ပြောရမလား… မကောင်းဘူးဟုပင် ပြောရမလား မသိသည့် ညင်တခုရှိသည်။ မသွားနဲ့ဆိုလျှင် သွားသည်။ မလုပ်ပါနဲ့ ဆိုလျှင် ရအောင်လုပ်တတ်သည့် ဖိုးတုတ်၏ ‘ညင်’ပင် ဖြစ်လေသည်။ ဖိုးတုတ်၏ သည်ညင်ကြောင့်ဘဲ ဒီဇာတ်လမ်းလေးပေါ်ပေါက်လာခဲ့ရသည် ဆိုပါစို့….. “ ဖိုးတုတ်ရေ….. ဖိုးတုတ်… ခဏလာအုံး….. ” “ လာပြီ….. အမ… ရေ…. ” အိမ်ရှေ့ဖက်မှ ခေါ်သံကြောင့် အိမ်နောက်ဖေး နွားတင်းကုပ်ထဲတွင် နွားစာစင်းနေသော ဖိုးတုတ် အိမ်ဘက် သို့ ပြေးထွက်လာခဲ့သည်။

ဖိုးတုတ် အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ အိမ်ပေါက်ဝတွင်နေသော မစန်းကြည်ကို အဆင်သင့်တွေ့လိုက်ရသည်။ “ အမ…..ဘာခိုင်းမလို့လဲ….. ” “ အော်…..နင့်ကို..ငါမှာထားမလို့…..နင် ညနေကျ အဖွားလေးတို့တဲက နွားနို့သွားယူရင်….သံချောင်းတို့ တဲဖက်က မသွားနဲ့….အဲဒီဖက်က ပိုဝေးတယ် သိလား…” “ ဟုတ်ကဲ့….အမ…..” “ အေး…..အဲဒါဘဲ…..သွားတော့……” ဖိုးတုတ် မစန်းကြည်ကို ခေါင်းငြိမ့်ပြပြီး အိမ်နောက်ဖက် နွားစာစဉ်းရာသို့ ပြန်လာခဲ့သည်။ အဖွားလေးတို့ တဲမှာ နွားမသားကျသဖြင့် နွားနို့ရသည်။ နေ့တိုင်း နွားနို့ ငှက်ပျောဖူး တပုလင်းကို ဘအေးသောက်ဖို့ ဖိုးတုတ် သွားသွားယူရသည်။

ဖိုးတုတ် သံချောင်းတို့တဲမှ နေ့တိုင်းဖြတ်၍ သွားနေကျ။ ဖိုးတုတ် စဉ်းစားမိသည်က သံချောင်းတို့တဲဖက်မှ သွားလျှင်ပို၍နီးသည်။ ငါ့ကို အမစန်းကြည်က ဘာလို့ပိုဝေးတယ်လို့ ပြောရတာလဲဟု ဖိုးတုတ်စဉ်းစား၍မရ။ သေချာတာကတော့ သူ့ကိုအမစန်းကြည်က သံချောင်းတို့တဲဖက်က မသွားစေချင်တာကတော့ သေချာနေပြီ။ ညနေစောင်းတော့ ဖိုးတုတ် အဖွားလေးတို့တဲတွင် နွားနို့ယူရန် ထွက်လာခဲ့သည်။ သံချောင်းတို့တဲကို လှမ်းမြင်လိုက်ရသောအချိန်တွင် မစန်းကြည်မှာထားတာကို ဖိုးတုတ်သွားပြီး သတိရ လိုက်လေသည်။ မစန်းကြည် ပြောထားသည့်အတိုင်း သံချောင်း၏တဲဖက်မှ မသွားဘဲ ကွင်းထဲကနေပတ်ပြီး သွားရမလားဟု ဖိုးတုတ် စဉ်းစားလိုက်လေသည်။ ဒီမှာတင် သူ့ရဲ့ ညဉ်ကပေါ်လာသည်။

သံချောင်းတို့ တဲရှိရာဖက်သို့ တည့်တည့်မတ်မတ်ပင်လျှောက်လာခဲ့လေသည်။ သံချောင်း၏ တဲမရောက်မှီ ဝါးနှစ်ပြန်လောက်တွင် ပျဉ်ထောင်အိမ်တလုံးလောက် မြင့်သော ကောက်ရိုးပုံကြီး တခုရှိသည်။ ထိုကောက်ရိုးပုံ အနီးသို့အရောက် သံချောင်းခြေလှမ်း တုံ့သွားသည်။ မစန်းကြည် တစ်ယောက် သံချောင်း၏ တဲထဲသို့ ခိုးကြောင်ခိုးဝှက် ဝင်သွားတာကို မြင်လိုက်ရ၍ဖြစ်သည်။ ဖိုးတုတ် ကောက်ရိုးပုံကြီးဘေး ပြေးကပ်လိုက်ပြီးကောက်ရိုးပုံကြီးကို ပတ်ကာ အပြေးအလွှားဖြင့် သံချောင်း၏တဲဘေးသို့ ဝင်၍ကပ်လိုက်သည်။မှောင်ရီပျိုးစ အချိန်ဆိုတော့ ဖိုးတုတ်အတွက် တပန်းသာ သွားလေသည်။ တဲဘေးသို့ ကပ်မိလျှင်ကာထား သော ခပ်ကြဲကြဲထရံကြားမှ အထဲသို့ ချောင်းကြည့် လိုက်မိသည်။ ဖိုးတုတ် မျက်လုံးတွေ ပြာဝေသွားသည်။

မစန်းကြည် က သံချောင်း၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ ရောက်နေပြီး မစန်းကြည်၏ အကျႌကြယ်သီး များအားသံချောင်းကဖြုတ်ပေးနေသည်။ သံချောင်းဖြုတ်ပေး၍ အကျႌကြယ်သီးများ ပြုတ်အသွား မစန်းကြည်က သူမအကျႌကို သူမဘာသာ ချွတ်လိုက်လေသည်။ အကျႌကျွတ်သွားတော့ အထဲမှ ဘော်လီအကျႌ တထည်တည်းနှင့် မစန်းကြည်၏ ကိုယ်လုံးက ဖြူစင်သန့်ရှင်းနေသည်။ ဘော်လီအကျႌထဲမှ ရုန်းကန်ထွက်မတတ် ဖြစ်နေသော နို့အုံသား ဖွေးဖွေးအိအိကြီးတွေကို စိုက်ကြည့်နေသော သံချောင်း၏ မျက်နှာကို မစန်းကြည် ကြည့်လိုက်သောအကြည့်က ဖိုးတုတ်စိတ်ထဲ မချင့်မရဲကြီး ဖြစ်သွားရလေသည်။

သံချောင်းက မစန်းကြည်၏ ဘော်လီအကျႌကို မချွတ်တော့ဘဲ အပေါ်သို့လှန်တင်ကာ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဆွဲဖော်လိုက်လေသည်။ ကလေးတစ်ယောက်သာ မွေးဖူးသေးသော မစန်းကြည်၏ နို့ကြီးတွေက မို့မောက်ဖေါင်းတင်းပြီး ကော့ချွန်တက်နေလေသည်။ သံချောင်းက နို့အုံတင်းတင်းအိအိကြီးတွေကို လက်ဖဝါးနှင့်အုပ်ကာ ပွတ်သပ်ဆုပ်ချေပေးလိုက်ပြီး ခေါင်းကိုငုံ့၍ တပြွတ်ပြွှတ်နှင့် စို့နေလေတော့သည်။ ဖိုးတုတ်က အနီးလေးမို့ အသံတွေပါ ကြားနေရလေသည်။ မစန်းကြည်က ခေါင်းကြီးကို နောက်လှန်မော့ ထားပြီး မျက်လုံးကိုစုံမှိတ်ကာ ခံနေရှာသည်။

သံချောင်း၏ လက်တဖက်ကလည်း မစန်းကြည်၏ နောက်ကျောကို သိုင်းဖက်ထားသည်။ “ အဟင့်…..အဟင့်…..ယားတယ်……” သံချောင်း ဘယ်လိုလုပ်လိုက်သည်မသိ။ မစန်းကြည်၏ ခါးကြီးကော့၍ တွန့်လိမ်ကာ ပြောလိုက်လေသည်။ “ ဟို….တနေ့ညက လုပ်ရတာအားမရဘူးကွာ…..ဒီနေ့တော့ အားရအောင် လုပ်တော့မယ်နော်…..” နို့စို့တာ အားရသွားသည်ထင်၏။ ခေတ္တရပ်လိုက်ပြီး မစန်းကြည်ကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲပွေ့ကာ ပြောလိုက်သည်။ မစန်းကြည်၏ လက်တဖက်ကလည်း သံချောင်း၏ခါးကို သိုင်းဖက်ထားလေသည်။

“ အဲဒီညက….ဟိုအကောင်…..သေချင်းဆိုး…..နိုးလာလို့ပေါ့…..” မစန်းကြည် လင်ငယ်ကျေနပ်အောင်ဘဲ ပြောတာလား တကယ်စိတ်ပါ၍ ပြောသလားတော့မသိ။ ကိုဘအေး ကို ဒီလိုပြောသည့်အတွက် ဖိုးတုတ် ဒေါသထောင်းကနဲ ထွက်သွားသည်။ ဒါပေမဲ့ သူ့ဒေါသကို တခဏအတွင်း ကာမစိတ်က အနိုင်ယူသွားသည်။ ဒီလိုလိုးတာကို အနီးကပ်ကြည့်ခွင့်ရတဲ့ အခွင့်အရေးကမလွယ်။ ပြီးတော့ အလိုးခံမည့်သူက သူနဲ့လက်ပွန်းတတီးနေခဲ့ပြီး လှသောတောင့်သော သူသဘောကျနေသည့် မစန်းကြည် ဖြစ်နေတာ ကတော့ တဏှာစိတ်က ပို၍ထလာရတော့သည်။

“ အဲဒီညက…..တအားလိုးလို့ ကောင်းတယ်ကွာ…မင်းစောက်ဖုတ်ကြီးကို အားရပါးရ လိုးရအောင် အိမ်က ကောင်မကို မလိုးဘဲ စုထားလိုက်ရတာ….ဟင်း..” “ ကျမကလဲ အားရပါးရ ခံမလို့ဘဲ…. ဟိုအကောင် နိုးလာတော့ ဘယ်နှယ့်လုပ်မလဲ… ” “ အေး….ဟုတ်တယ်… ” “ ဒါပေမဲ့….တော်က…အဲဒီညက…ပြီးပါတယ်…..ကျမကသာ တိုးလို့တန်းလန်းကြီး ကျန်ရစ်ခဲ့တာ…ကျမဖြင့် တညလုံး အိပ်လို့ကိုမပျော်ဘူး….အဲဒါနဲ့….လက်နှစ်ချောင်း ထိုးထည့်ပြီး…အာသာပြေအောင် လုပ်လိုက်ရ တယ်……” “ အေးပါကွာ…..အဲဒီညက……အကြွေးဆပ်ချင်လို့…..မင်းကို ဒီနေ့ ချိန်းလိုက်တာပါ…” သံချောင်းက ပါးစပ်ကလဲပြော လက်ကလည်း ထဘီအောက်ကိုလျိုပြီး စောက်ဖုတ်ကြီးကို နှိုက်နေပုံရသည်။ “ တော့်……မိန်းမက….ကျမနဲ့ဖြစ်နေတာ….မရိပ်မိဘူးလား…..”

“ ဘယ်လို ရိပ်မိမှာလဲ…ဒီကောင်မက ငတုံးမဘဲဟာ……” ဖိုးတုတ် သံချောင်း၏မိန်းမ ‘ခင်နွဲ့’ ကိုပြေးမြင်ယောင်မိလိုက်သည်။ ခင်နွဲ့ဆိုတာကလည်း အသားလေးညိုတာက လွဲလို့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က မစန်းကြည်နှင့် တန်းတူလှသည်။ “ စောက်ဖုတ်ထဲ မနှိုက်နဲ့တော်…..စောက်စေ့ကို နာနာလေးပွတ်ပေးစမ်းပါ….အဲ…အဲ…ဟုတ်ပီ….နာနာ… အမလေး….အား…ဟင်း…ဟင်း..ပွတ်……ပွတ်….ဟုတ်ပီ…..ရှီး….ကျွတ်…..ကျွတ်……..” သံချောင်းက မစန်းကြည်စကားအတိုင်း စောက်စေ့ကို ပွတ်ပေးလိုက်ပုံရသည်။ မစန်းကြည် တကိုယ်လုံး တွန့် လိမ်ကော့လန်နေပြီး တဆတ်ဆတ် လူးသွားသည်။ သံချောင်းက သူ့လက်တဖက်ဖြင့် ဖက်ထားသော မစန်းကြည်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို အောက်သို့လှဲသိပ်လိုက်ပြီး ဘေးစောင်းယှဉ်လျက် ပါးစပ်က နို့ကြီးနှစ်လုံးကို တလှည့်စီ စို့ပေးရင်း လက်က စောက်စေ့ပြူးပြူးကြီးကို ဆက်လက်၍ ပွတ်ပေးနေပါသည်။

“ အား….ဟင်း…..အမလေး…..အ…..အား…..ဟင်း…….ရှီး….အ…အား.. တအားကောင်းတာဘဲ…..ပွတ်….ပွတ်…..နာ….နာ..လေး….အစေ့လေးကို… လှိမ့်ပြီး…..ပွတ်ပေးစမ်းပါ……အမလေး……..” ထဘီကဖုံးထားသဖြင့် စောက်ဖုတ်ကြီးကို မမြင်ရသေးပါ။ သို့သော် ဒူးနှစ်ချောင်းထောင်ပြီး တကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်ကော့ပြန်နေသည့်အတွက် ထဘီက ပေါင်ရင်းထိ လန်ပြီး လျှောကျသွားသည်။ မစန်းကြည်၏ ပေါင်တံဖွေးဖွေး တုတ်တုတ်ကြီးကို မြင်လိုက်ရတော့ ဖိုးတုတ် တကိုယ်လုံး ကြက်သီးမွှေးညှင်း တွေ တဖျန်းဖျန်းထပြီး ရင်တွေတဒိန်းဒိန်းခုန်ကာ အာခေါင်တွေ ခြောက်လာတော့သည်။ မစန်းကြည် မျက်နှာတခုလုံး ရှုံ့မဲ့နေပြီး ပါးစပ်မှ တကျွတ်ကျွတ် စုပ်သပ်နေပါသည်။ မစန်းကြည်၏ လက်တွေက သံချောင်း၏လီးကြီးကို ပုဆိုးပေါ်မှ စမ်း၍တင်းနေအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။

“ အား……အား…….အမလေး…..လေး……အား……ရှီး…..လုပ်…လုပ်တော့… ရပြီ……အား….အင်း……” သည်တော့မှ သံချောင်းက လှဲအိပ်နေရာမှ ထထိုင်ကာ မစန်းကြည်၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားကို ဒူးထောက်၍ ဝင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူ့ပုဆိုးကိုခေါင်းမှ လှန်၍ချွတ်လိုက်ပြီး မစန်းကြည်၏ ဒူးနှစ်လုံးကို ပင့်တင်ကာ ရင်ဘတ် ဆီသို့ ဖိကပ်လိုက်လေသည်။ သံချောင်း၏လီးကြီးက ခြောက်လက်မခန့်ရှည်သည်။ လချောင်းတခုလုံး အညိုရောင်သန်းနေပြီး ဒစ်ကြီးက တင်းပြောင်ပြဲအာ၍နေသည်။ ဖိုးတုတ်ကြည့်ရင်း သံချောင်း၏လီးနှင့် သူ့လီးကို နှိုင်းယှဉ်ကြည့်နေမိသည်။ သူ့လီးက သံချောင်း၏လီးထက် အရှည်က လက်သုံးလုံးလောက်ပိုပြီး လုံးပတ်က နှစ်ဆလောက် ပိုကြီးသည်။ သူ့ကို ဖိုးတုတ်လို့ နာမည်ပေးထားတာဘဲ ကြည့်လေ။ အခု သူ့လီးက ပုဆိုးထဲတွင် ထောင်မတ်၍နေသည်။

သံချောင်းက မစန်းကြည်၏ ထဘီကို ခါးစပ်ထိရောက်အောင် ပင့်လှန်လိုက်သည့်အတွက် မို့အစ်တင်း ဖေါင်းနေသော ဆီးခုံဖွေးဖွေး ဝင်းဝင်းကြီးနှင့်စောက်မွှေးအုံမဲမဲကြီးကို မြင်လိုက်ရသည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးက အောက်ပိုင်းဘက် ရောက်နေသည်မို့ မြင်ခွင့်မသာသေးပေ။ သံချောင်းက သူ့လီးကြီးကို လက်မှကိုင်ပြီး စောက်ဖုတ်ထဲ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ လီးကြီးက လျှောကနဲ ဝင်သွားပုံရပြီး စောက်ဖုတ်ကြီးက ဘယ်မျှကြီးပြီး ဘယ်လောက်ပြဲနေမလဲဟု ဖိုးတုတ် တွေးမိလိုက်သည်။ မစန်းကြည် မှာ သံချောင်းက သူမစောက်စေ့ကို ပွတ်ပေးထားသဖြင့် မစန်းကြည်မှာ တဟင်းဟင်း စိတ်တွေကြွနေသည်။

မိန်းမတွေအဖို့ ကာမကိစ္စတွင် စောက်စေ့၏ အရေးပါပုံကို ဖိုးတုတ် နဂိုကထဲကပင် သိထားပြီးဖြစ်သည်။ ခုလို မစန်းကြည်တယောက် သံချောင်းကို လင်ငယ်ထား၍ ပက်ပက်စက်စက်ကြီးဖြစ်နေသည်ကို ဖိုးတုတ်တွေ့လိုက်ရတော့ မစန်းကြည်အား ဖိုးတုတ် မထိရဲ မတို့ရဲလောက်အောင် ဖြစ်နေသည့်ကြားက အတားအဆီးကြီးက ကျိုးပျက်ပျောက်ကွယ် သွားခဲ့ရပြီးဖြစ်သည်။ သံချောင်းက မစန်းကြည့်၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် လက်နှစ်ဖက်ကို ကျော်ခွထားလိုက်ပြီး ဆောင့်၍ ဆောင့်၍ လိုးပါတော့သည်။ “ ဖွတ်…….ဖွတ်……ပလွတ်……ဖွတ်……ဖွတ်……..” တဖြေးဖြေး ဆောင့်ချက်တွေက မြန်ဆန်သွက်လက်လာသည်။ မစန်းကြည်ကလည်း သံချောင်း၏ခါးကြီးကို တင်းနေအောင်ဖက်ထားပြီး သူမဖင်ဆုံထွားထွားကြီးကို ကြွကာ ကြွကာ ကော့၍ ကော့၍ ခံနေလေသည်။

“ ဖွတ်….ပလွတ်……ဗြစ်…..ဖွတ်…..ဇွတ်…….” မစန်းကြည်၏ ပေါင်နှစ်ချောင်းက ဘေးသို့ဖြဲကားထားပြီး ဒူးနှစ်ချောင်းက အပေါ်သို့ထောင်ကာ ဆောင့်တိုင်း ဆောင့်တိုင်း ရမ်းခါနေပါသည်။ သံချောင်းက ခပ်သွက်သွက် ဆောင့်ပေးရင်း သူ့ကိုယ်လုံးကြီးကို မစန်းကြည်၏ ဗိုက်ပေါ် မှောက်ချလိုက်ပြီး နို့သီးဖျားလေးတွေကို ပါးစပ်ဖြင့် တပြွတ်ပြွတ်စုပ်၍ သွားနှင့် မနာကျင်အောင် ခပ်ဆတ်ဆတ် ကိုက်ပေးလိုက်လေသည်။ သည်အနေအထားအရ သံချောင်းက ရှေ့သို့အားပြုထားလေတော့ သူ့လီးက မစန်းကြည်၏ စောက်ခေါင်းထဲ တဆုံးမဝင်ဘဲ မထိတထိ ပွတ်ညှောင့်ပေးနေသလို ဖြစ်နေရကာ မစန်းကြည်မှာ အားမလို အားမရဖြင့် သူမ၏ ဖင်ဆုံကြီးကို အစွမ်းကုန် မြှောက်၍မျက်လုံးစုံမှိတ် အံကိုကြိတ်ကာ ကော့ကော့ပြီး ထိုးပေးနေသည်။

“ ဗြစ်….ပလွတ်….အင်း….ဟင်း…..ပလွတ်….ဖွတ်…..ကျွတ်…ကျွတ်…..” ကျန်းကျန်းမာမာ သန်သန်စွမ်းစွမ်း ကိုဘအေးလို ယောကျ်ားရှိလျက်နှင့် ဒီလိုကမြင်းနေသည်မှာ မစန်းကြည် တော်တော်တဏှာကြီးကြောင်း ဖိုးတုတ် တွေးလိုက်မိသည်။ “ ဖွတ်…..ဖွတ်…..ပလွတ်…..ဗြစ်…..ဖွတ်….အား….အား….အီး..ရှီး..ကျွတ်…ကျွတ်……ကျွတ်…..ဆောင့်… နာ..နာ..ဆောင့်….အီး…..” မစန်းကြည် စိတ်တွေထလာပြီး အောက်မှနေ၍ အသကုန် ကော့၍ ကော့၍ ပင့်ပင့်ပြီး ပြန်ဆောင့်လေတော့ရာ သံချောင်းလည်း နို့စို့နေရာမှ ကိုယ့်ကိုပြန်မတ်လိုက်ပြီး အားရပါးရ ဆောင့်လိုးပါတော့သည်။ “ ဖွတ်…ဖွတ်…..ပလွတ်…..ဗြစ်…..အား…..အား….အမလေး….” သံချောင်း၏ ဆောင့်ချက်ကြောင့် တဲလေးမှာ တသိမ့်သိမ့် ဖြစ်နေရလေသည်။

“ ဖွတ်…ဖွတ်….ပလွတ်….ဇွတ်…..အမလေး….. အား….အား…..” အချက်ပေါင်း (၂၀) လောက်ဆောင့်ပြီးသောအခါ သံချေင်းတယောက် အားကနဲ အားကနဲ ပါးစပ်က အသံထွက်ရင်း မျက်နှာတခုလုံး ရှုံ့မဲ့၍ ဆတ်ကနဲဆတ်ကနဲ တွန့်တွန့်သွားပါသည်။ သံချောင်း ခါးကိုတင်းနေအောင်ဖက်ထားသော မစန်းကြည် လက်နှစ်ဖက်ကလည်း ပြေကျသွားတော့သည်။ သံချောင်းက မစန်းကြည်၏ နို့အုံကြီးပေါ်သို့ မျက်နှာအပ်ကာ မှောက်၍ မှိန်းနေပါသည်။ အတော်ကြာကြာမှိန်းနေပြီးမှ သံချောင်းက ကုန်းထလိုက်ပြီး သူ့လီးကြီး ကိုဆွဲနှုတ်လိုက်သည်။ လီးကြီးက ပျော့ပျော့ငိုက်ငိုက်ကြီး ဖြစ်နေသည်။

သံချောင်းက မစန်းကြည်ကို ပွေ့ထူလိုက်သည်။ “ ဘယ်နဲ့လဲ……ကျေနပ်တယ်မို့လား……” မစန်းကြည်က ခေါင်းငြိမ့်ပြရင်း သူ့နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဘော်လီအကျႌကို ပြန်ဆွဲချ၍ ဖုံးလိုက်ပြီး အပေါ်အကျႌကိုဝတ်ကာ ကြယ်သီးတွေ ပြန်တပ်လိုက်သည်။ သံချောင်းကလည်း သူ့ပုဆိုးကို ပြန်ဝတ်သည်။ မစန်းကြည်က ဖင်ပြောင်ကြီးနှင့် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်ဖက်ကားကာ ခါးမှထဘီ အောက်နားစကို ဆွဲ၍စောက်ပတ်ကို သုတ်သည်။ ဖိုးတုတ်ကြည့်ချင်နေသော မစန်းကြည်၏ စောက်ပတ်ကြီးကို တဲ့တဲ့ကြီးတွေ့လိုက်ရတော့ သူတို့လိုးတာ ကြည့်ပြီး တချိန်လုံး တောင်မတ်နေသည့် လီးကြီးက တဆတ်ဆတ် ဖြစ်သွားသည်။

စောက်ဖုတ်ကြီးက နဲတာကြီး မဟုတ်။ ဒီလိုစောက်ဖုတ်မျိုးမှ သူ့လီးနှင့်ကိုက်ညီမည်ဟု ဖိုးတုတ် တွေးလိုက်မိသည်။ စောက်ဖုတ်အုံကြီးက ဖြူဝင်းဖေါင်းမို့နေပြီး နှုတ်ခမ်းသား ထူထူကြီးတွေက အညိုရောင်သမ်းနေသည်။ မစန်းကြည်က စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုကိုဖြဲပြီး သုတ်သောအခါတွင်တော့ အတွင်းသားနုနုတွေက နီရဲနေပြီး စောက်ရည်တွေဖြင့် စိုရွှဲကာ အရောင်လက်နေသည်။ ထိပ်မှ ဇီးကင်းလောက်ရှိသော စောက်စေ့မှာ ထောင်နေသည်။ ဖိုးတုတ်ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့ဘဲ ပုဆိုးကိုအောင်မှမတင်ကာ တဆတ်ဆတ် တုန်နေသော သူ့လီးကို လက်ဖြင့်ကိုင်၍ ခပ်သွက်သွက်ကြီး ဂွင်းတိုက်ပစ်လိုက်တော့ ခဏအတွင်းမှာပင် လရေတွေပန်းထွက်ကုန်တော့သည်။

ထိုအချိန်မှာပင် စောက်ရည်များ သုတ်ပြီးတော့ မစန်းကြည်က ထဘီကို ခါးမှဖြေချ၍ ပြန်ဝတ်လိုက်သည်။ “ မနက်ဖြန် လာအုံးမလား….စန်းကြည်… ” “ ဟင့်အင်း…..သန်ဘက်ခါ ညကျမျ ခါတိုင်းလိုဘဲ ရှင်လာခဲ့…အိမ်ကကောင် မြို့တက်ပြီး ရေစုပ်စက် သွား ဝယ်မလို့……” “ ဒါဆို ဟန်ကျတာပေါ့….” “ သမီးလေးကိုလည်း အမေတို့အိမ်ကို ပို့ထားမယ်…..ဒါမှ တော်နဲ့ကျမ စိတ်ရှိတိုင်း ပျော်နိုင်မှာ….အဲ… တခုတော့ရှိတယ်… ရှင်… သန်းခေါင်ကျော်မှလာ… ဒီအချိန်ဆို ဖိုးတုတ်တို့ သားအမိလည်း အိပ်နေပြီ…..သိလား……” နားနှင့်ဆတ်ဆတ် ကြားလိုက်ရသော ဖိုးတုတ် ပြုံးလိုက်မိသည်။ ပြောပြီးသည်နှင့် သံချောင်းနဲ့ မစန်းကြည် တယောက်ကို တယောက် ပွေ့ဖက်နမ်းလိုက် ကြလေသည်။ ဖိုးတုတ်လည်း သံချောင်း၏ တဲဘေးမှ ခြေကိုဖွနင်းပြီး ထွက်လာခဲ့သည်။ မစန်းကြည် ကိုဘအေးကို ယူခဲ့တာက မိဘများသဘောတူ ပေးစား၍ ယူခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။

အမှန်တော့ သံချောင်းက မစန်းကြည်၏ ရည်းစားဦးသာ ဖြစ်လေသည်။ ဒါကြောင့်လဲ ကိုဘအေးနှင့် လက်ထပ်ပြီးသည့်တိုင်အောင်မစန်းကြည်က သံချောင်းနှင့် တိတ်တိတ်ပုန်း တွေ့နေကြခြင်း ဖြစ်လေသည်။ “ အမရေ……အမ……” “ ဟဲ့….ဘာတုံး….ဖိုးတုတ်….” ညနေခင်း ရေချိုးကာ သနပ်ခါးလိမ်းနေသော မစန်းကြည်က အိမ်ရှေ့မှ ဖိုးတုတ်၏ အသံကြား၍ ပြန်ထူး လိုက်ရင်း အိမ်ရှေ့သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်မိရာ အိမ်ပေါ်သို့တက်လာပြီး သူမထဘီရင်လျားဖြင့် သနပ်ခါးလိမ်းနေရာသို့ ရဲရဲတင်းတင်း ဖိုးတုတ်ရောက်လာသည် ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ မစန်းကြည် ထိုင်၍ထဘီရင်လျားဖြင့် သနပ်ခါးလိမ်း နေရာအနီးသို့ရောက်လျှင် ဖိုးတုတ်က ထိုင်ချလိုက်သည်။ ရဲတင်း၍ အချိုးပြောင်းနေသော ဖိုးတုတ်ကို မစန်းကြည်အံ့သြနေမိသည်။

“ ဘာ…ပြော…မလို့လဲ…..ဖိုးတုတ်…..” “ ကျနော်…..နွားနို့ သွားယူမလို့……” ပြောလဲပြော ဖိုးတုတ်၏ မျက်လုံးက ရေဆေးငါးကြီးလို ဖြူဖွေးလှပနေသော မစန်းကြည်ကို ပြောင်ပြောင် တင်းတင်း စားတော့ဝါးတော့မတတ် ကြည့်နေသည်။ “ ဒါများ…သွားယူပေါ့ဟယ်….နွားနို့နေ့တိုင်း သွားယူနေကျဘဲဟာ….” “ မဟုတ်ဘူး….အမရ……ဒီနေ့ ကိုသံချောင်းတို့ တဲဖက်ကို သွားလို့ရပြီလားလို့….မေးမလို့……” မစန်းကြည်၏ မျက်နှာရဲသွားသည်ကို ဖိုးတုတ် သေသေချာချာ အနီးကပ်တွေ့လိုက်ရသည်။

“ နင်….သွားချင်တဲ့ ဆီကသာ….သွားချေ…..” မချိုမချဉ်မျက်နှာနှင့် ဖိုးတုတ်က မစန်းကြည်ကို ကြည့်ပြီး ထရပ်လိုက်သည်။ “ ဒါဆိုလဲ သွားတော့မယ်ဗျာ……” ဖိုးတုတ် အိမ်ရှေ့ဘက်သို့ တလှမ်းချင်း လှမ်းထွက်ခဲ့သည်။ ဖိုးတုတ်၏ ထူးခြားသော ပုံစံနှင့် စကားတို့က သူမနှင့်သံချောင်းတို့ အကြောင်းများ သိသွားပြီလားဟု မစန်းကြည် တွေးမိလိုက်သည်။ အိုဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လိုရမယ်ရ တခုခုလုပ်ရမည်ဟု မစန်းကြည် တွေးလိုက်သည်။ “ ဖိုးတုတ်…..ခဏ…လာအုံး…..” ဖိုးတုတ် ပြန်လှည့်လာသည်။ အနားရောက်တော့ “ ထိုင်ပါအုံး ဟ….” ဖိုးတုတ် ထိုင်ချလိုက်သည်နှင့် မစန်းကြည်က စကားဆက်သည်။

“ နင်နဲ့ငါနဲ့က မောင်နှမတွေလိုနေခဲ့တာဆိုတော့ ငါမရှက်ပါဘူးဟာ….” ဖိုးတုတ်က ဘာလဲဟူသော အတွေးဖြင့် သူမကို ငေးကြည့်နေမိသည်။ “ တခြားမဟုတ်ပါဘူးဟာ……ဒီမှာ ငါ့နို့သီးကို ဘာကောင်ကိုက်သွားလဲ မသိဘူး…ကြည့်ပေးစမ်းပါအုံး……” ပြောလဲပြော မစန်းကြည်က ထဘီကို ခါးထိဖြည်ချလိုက်သည်။ ဆူဖြိုးလှသော နို့ကြီးနှစ်လုံးနှစ်လုံး ဝင်းကနဲ ထွက်ပေါ်လာသည်နှင့် ဖိုးတုတ်ရင်ထဲ ဒိန်းကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ “ သေချာကြည့်စမ်းပါ……ဖိုးတုတ်ရ…..” “ ကြည့်…. ကြည့်နေပါတယ်….အမရ……” ဖိုးတုတ်အသံက တုန်နေသည်။ ပြီးတော့ လည်ချောင်းတွေကလည်း ခြောက်နေသည်။

“ ဘာတွေ့လဲ….ဟ…..” “ ဘာမှမတွေ့ဘူး….အမ….ကျွန်တော်မသိဘူး…အမေ့ကို ခေါ်ပြကြည့်ပါလား..” “ အော်….အေး……ဒါဆို…နင်သွားတော့….” ဖိုးတုတ် လေးလေးလံလံဖြင့် မတ်တပ်ထရပ်သည်။ “ အော်…….ဖိုးတုတ်…..” “ ဘာ…ဘာလဲ….အမ…..” မစန်းကြည်ဘက်သို့ ဖိုးတုတ်က သမင်လှည်ပြန် လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ “ ဟို….အိမ်ရှေ့က ဘီဒိုပေါ်မှာ ငါးရာတန် တရွက်ရှိတယ်… ယူသွားပြီး နင်သုံးချင်ရာသုံး…ငါမုန့်ဘိုးပေးတာ….” “ ဟုတ်ကဲ့…အမ…..” ဖိုးတုတ်အိမ်မှ ထွက်သွားတော့မှ မစန်းကြည် သက်ပြင်းချပြီး သနပ်ခါး ဆက်လိမ်းဖြစ်တော့သည်။ ဒီည သံချောင်းနှင့် ချိန်းထားသော ညဖြစ်၍ မစန်းကြည်တယောက် အရင်နေ့များနဲ့မတူ သနပ်ခါးကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံးလိမ်းကာ အလှပြင်နေမိခြင်းသာ ဖြစ်ပါလေတော့သည်။

ဖိုးတုတ် အလာတုံးက ကြည့်တော့ သံချောင်းတို့တဲတွင် ဘယ်သူမှမရှိ။ အဖွားလေးတို့တဲမှ အပြန်ကျမှ တဲရှေ့တွင် သံချောင်း ထင်းဖြတ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဖိုးတုတ် လက်ထဲမှ နွားနို့ပုလင်းကို ကိုင်ကာ သံချောင်း၏ အနီး ထင်းတုံးတခု ပေါ်တွင် ထိုင်ချလိုက်သည်။ “ ဖိုးတုတ်… နွားနို့လာယူတာလား….” “ ဟုတ်တယ်…..ကိုသံချောင်းရာ…နေ့ရှိသရွေ့ ယူနေရတာဘဲ….” “ မစန်းကြည်တို့ လင်မယားက မင်းတို့သားအမိအပေါ် ကောင်းပါတယ်ကွာ…..” သံချောင်းက ထင်းတချောင်းကို သူ့ရှေ့သို့လှမ်းဆွဲရင်း ပြောလိုက်သည်။

“ အမှန်က ကျုပ် ဒီနေ့နွားနို့ လာယူစရာမလိုဘူးဗျ…. အကိုဘအေးက မြို့တက်မှာ” ပြောလဲပြော သံချောင်းမျက်နှာကို ဖိုးတုတ်ကလှမ်း၍ အကဲခတ်လိုက်သည်။ ဖိုးတုတ်၏စကားအဆုံး ထင်း ချောင်းကိုခုတ်ရန် ရွယ်ထားသော ဓားမကို သံချောင်းက ဆက်၍မခုတ်တော့ဘဲ ဘေးသို့ချလိုက်ကာ ဖိုးတုတ်မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်သည်။ “ နို့…. ဘအေးက မြို့မတက်ဘူးလား…. မနက်ကဘဲ ပဲ့ဆိပ်ဆင်းသွားတာ ငါတွေ့လိုက်ပါတယ်….” “ အဲဒါပေါ့….သူလိုချင်တဲ့ပစ္စည်း အမျိုးအစားက ဈေးတက်နေလို့ ငွေမမှီဘူးဆိုပြီး ပြန်လာတယ်…စောစောကမှ ပြန်ရောက်လာတာ… လိုတဲ့ငွေ ထပ်ယူပြီး မနက်မိုးမလင်းမှီ ပြန်သွားမယ် ပြောတာဘဲဗျာ… ပဲ့ထောင်လေးတစ်စီးရှိတော့ သွားချင်တဲ့ အချိန်ထသွားလို့ ရတာပေါ့ဗျာ….”

“ ဘအေး…ကမနက်ဖြန်ကျတော့…စက်ဝယ်ပြီး ချက်ချင်းပြန်လာမှာလား…” သံချောင်းက ကောင်ကာငင်ကာ အလောတကြီး မေးလိုက်သည်။ ပြုံးတော့မလို ဖြစ်သွားသော မျက်နှာအား ဖိုးတုတ်အမြန်ပြင်လိုက်ရသည်။ “ အဲဒါတော့ ကျနော်မသိဘူးဗျာ….ကဲ…သွားမယ်….. ဗျာ… မိုးချုပ်တော့မယ်….” ပြောလဲပြော ဖိုးတုတ်က ထ၍ပြန်ခဲ့သည်။ သူ့ကိုကျောပေးကာ ထွက်သွားသော ဖိုးတုတ်၏ ကျောပြင်ကို ကြည့်ရင်း သံချောင်းမှာ ‘တော်သေးတာပေါ့.’ ဟူသော အတွေးဖြင့် သက်ပြင်းချရင်း ကျန်ခဲ့လေတော့သည်။

သံချောင်းကို သန်းခေါင်ကျော်မှလာရန် ချိန်းထားပြီး ဖြစ်သဖြင့် ညဦးပိုင်း တရေးရအောင် အိပ်ထားမည်ဟုဆုံးဖြတ်ကာ မစန်းကြည် ကြိတ်မှိတ်၍ အိပ်သည်။ အိပ်လို့ကားမရ။ ဆုံကြရမည့်အရေး ကြုံလာတော့မည့် ကိစ္စကို မျှော်တွေး၍ စိတ်တွေထကာ အိပ်ယာပေါ် လူးလူးလှိမ့်လှိမ့် ဖြစ်နေရလေသည်။ မစန်းကြည်တယောက် မကြာခဏလည်း ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲ လက်ထည့်ပြီး စောက်ပတ်ကြီးကို ပွတ်ပေးနေမိသည်။ သည်လိုနှင့် သန်းခေါင်ကြက်တွန်သံ ကြားလိုက်ရသည်။ မစန်းကြည် အိပ်ယာပေါ်မှ လူးလဲထလိုက်ပြီး ဆံပင်တွေကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ပြန်၍ ဖီးသင်လိုက်သည်။

အိမ်ထဲတွင်က ဘက်ထ္ထရီမီးလေး ထွန်းထားလိုက်သည်။ ထိုအချိန်မှာပင် “ ဒေါက်…ဒေါက်….ဒေါက်….ဒေါက်……” အိမ်နောက်ဖေးတံခါးကို ခေါက်သံ မစန်းကြည် ကြားလိုက်ရသည်။ ဗြုံးကနဲ ဝမ်းသာသွားပြီး ထိုင်ရာမှထရပ် လိုက်သော်လည်း နေရာမှ မရွှေ့ဖြစ်။ မစန်းကြည် စဉ်းစားသည်။ ခါတိုင်း သံချောင်းလာလျှင် သူမအိပ်ခန်းခေါင်းရင်းဘက်မှ နံရံကို တစ်ချက် နှစ်ချက်လောက် ခေါင်လိုက်သည်။ သူမက သိကြောင်း ချောင်းတချက်လောက် ဟက်လိုက်ပြီး အိမ်ရှေ့တံခါးကို သွားဖွင့်ပေးရသည်။ ခုတော့ ခေါင်းရင်းတံခါးကို မခေါင်ဘဲ အိမ်နောက်ဖေးတံခါးကို ခေါက်လာသည်။

မစန်းကြည် ထပ်၍ခေါင်းရှုပ်ခံမစဉ်းစားတော့ဘဲ နောက်ဖေးသို့လာကာ တံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်ပြီး စောစောထဲက စိတ်ထဲကလည်း ထနေပြီမို့ ဝင်လာသူကို ဆီး၍ ဖက်လိုက်သည့်အခါ ဝင်လာတဲ့သူကလည်း သူမကိုပြန်၍ ဖက်လိုက်သည်။ နောက်ဖေးဘက်တွင်က မီးအလင်းရောင်ကမရှိ။ ခြံရိပ်ကလည်း ရှိနေတော့ လူလုံးကွဲရုံလောက်သာ တယောက်နှင့်တယောက်က မြင်ရလေသည်။ နှစ်ယောက်သား ဖက်လိုက်ကြပြီးသည်နှင့် အပြန်အလှန် နမ်းလိုက်တော့ ထောင်းကနဲ ကန်ထလာသောလီး က မစန်းကြည်၏ ဗိုက်ကို လာထောက်သည်။

မစန်းကြည် ရင်ထဲဒိန်းကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ နဲနဲနောနောလီးကြီးမဟုတ်။ ကိုသံချောင်း ကြားဖူးနားဝနှင့် ဘာတွေလုပ်လာလဲမသိ။ လီးက အရင်ကထက် နှစ်ပြန်လောက်ကြီး နေသည်။ လီးအကြောင်းစဉ်းစားမိပြီး လီးကလည်းဗိုက်ကိုလာကပ်နေတော့ စိတ်တွေက ပိုထလာကာ မစန်းကြည်တအားဖက်ပြီး ဝင်လာသူကို နမ်းလိုက်သည်။ ဒီမှာတင်……… “ အထဲသွားရအောင်…..အမရာ……” “ ဟင်…..ဟင်….နင်…..နင်….” လန့်သွားသော မစန်းကြည်က ဖက်ထားသည်ကို လွှတ်ပေးလိုက်မလိုလုပ်ပြီးမှ ဘာကို သတိရသွားသည်မသိ။ လက်ကို မလွှတ်ဘဲ ပြန်၍ဖက်ထားလိုက်သည်။

“ ဟုတ်တယ်…..အမ…..ကျွန်တော်……ဖိုးတုတ်….ဘဲ…” ဖိုးတုတ်ဆိုတာ သဲသဲကွဲကွဲ သိလိုက်ရတော့ ချိန်းထားသော သံချောင်းရောက်လာလျှင် ဒုက္ခဘဲဟု မစန်းကြည် တွေးလိုက်မိသည်။ ဒါပေမဲ့ ဖိုးတုတ်က သူ့စကားကို ဆက်၍ပြောလိုက်သည်။ “ ကိုသံချောင်းလာမှာ …. မဟုတ်ဘူး….အမ….” ဒါဘဲပြောပြီး မစန်းကြည်ကို အိမ်အတွင်းဖက်ကို ဆွဲခေါ်သည်။ မစန်းကြည် စိတ်တွေ ယောက်ယက်ခတ်ရင်း ဖိုးတုတ်ဆွဲခေါ်ရာသို့ လိုက်ပါခဲ့ရသည်။ အိမ်အတွင်းဖက် မီးအလင်းရောင်ထဲ ရောက်သည်နှင့် ဖိုးတုတ်က သူဆွဲထားသော မစန်းကြည်လက်ကို လွှတ်ပေးလိုက်သည်။

“ ဖိုးတုတ်…နင်…..နင်….ဒါ..ဒါ…ဘာလုပ်တာလဲ….” မစန်းကြည် မိန်းမသားပီပီ မူလိုက်သည်။ “ လုပ်မနေပါနဲ့အမရာ….အကြောင်းသိတွေဘဲ…. ဒီမှာကျွန်တော့်လဲ ကြည့်ပါအုံး…” ပြောလဲပြော ဖိုးတုတ်က သူ့ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ “ ဟယ်…..နဲတာကြီး မဟုတ်ဘူး……” ဟုပြောကာ မစန်းကြည်က လီးကြီးကို လှမ်း၍ကိုင်လိုက်သည်။ မစန်းကြည် အရာအားလုံးကို မေ့၍ ဖိုးတုတ်၏ လီးပေါ်အာရုံရောက်သွားပြီး…… “ ကြည့်ပါအုံး…..နဲနဲနောနောမဟုတ်ဘူး…..ဖိုးတုတ်..ရယ်……” အံ့သြတကြီး ပြောရင်း လီးကြီးကို လိုက်၍ဆုပ်ပေးနေသည်။

“ နင်….နင်…..ကြီးတာတော့…အကြီးကြီးဘဲ…..ကြာရောကြာပါ့မလား….ဟင်…” တဖက်က လီးကိုဆုပ်ဆုပ်ပေးရင်း ကျန်လက်တဖက်က ဖိုးတုတ်၏ လက်မောင်းတဖက်ကို လှမ်းကိုင်၍ မေးလိုက်သည်။ “ ပထမတော့ ဘယ်ကြာမလဲ….နောက်တော့ကြာလာမှာပေါ့….” “ ကဲ….ဖိုးတုတ်….အိပ်ယာပေါ်လှဲပြီး…..ပက်လက်လှန်လိုက်……”ဖိုးတုတ်က မစန်းကြည် ပြောသည့်အတိုင်း အိပ်ယာထဲလှဲချလိုက်ပြီး ပက်လက်လှန်လိုက်တော့ လီးကြီးက သစ်ငုတ်တိုကြီးသဖွယ် ထောင်မတ်နေသည်။

ဒါကြီးကို စိုက်ကြည့်နေရင်းက မစန်းကြည် ကိုယ်ပေါ်မှ အဝတ်အစားတွေကို အကုန်လုံးချွတ် ပစ်လိုက်လေသည်။ ပြီးတော့ မတ်တပ်ရပ်လျှက်မှပင် လှဲနေသော ဖိုးတုတ်ကို ခွပြီးရပ်လိုက်ရာက တဖြေးဖြေး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချလိုက်သည်။ လီးထိပ်နှင့် စောက်ပတ် ဝတေ့မိသည်နှင့် မစန်းကြည်က အားနှင့်ဖိ၍ ထပ်ပြီးထိုင်ချလိုက်တော့ လီးကြီးက တထစ်ထစ်နှင့် ဝင်သွားပြီး မစန်းကြည်၏ မျက်နှာက ရှုံကနဲ ရှုံကနဲ မဲ့မဲ့သွားသည်။ ပြီးတော့လဲ ထိုင်ချနေသော သူမ၏ ပေါင်နှစ်ဖက်ကလည်း တဖြေးဖြေး ကားကားပေးလာသည်။ နောက်ဆုံး လီးတဆုံး ဝင်သွားချိန်တွင်တော့ မစန်းကြည် တကိုယ်လုံး ချွေးတွေပြန်နေပြီး တဆတ်ဆတ် တုန်တက်နေသည်။ မစန်းကြည်အံကို ကြိတ်၍ ဖင်ကိုကြွ ပြီး ဆောင့်လိုးပေးသည်။

ဖိုးတုတ်က သူကိုင်ဖူးချင်နေသော မစန်းကြည်၏ဖင်ကြီး တွေကို လက်နှစ်ဖက်နှင့်စုံကိုင်၍ ညှစ်နေသည်။ “ ဖွတ်….ပလွတ်……ဖွတ်….ဖွတ်…..ဟင်း….ဟင်း…..ဖွတ်….ဖွတ်……” မစန်းကြည်မှာ စိတ်ရှိတိုင်း သွက်သွက်ကြီး ဆောင့်လိုက်ချင်ပေမဲ့ လီးကြီးက မဆန့်မပြဲကြီး ဖြစ်လေတော့ မသက်သာလှပေ။ “ ဆောင့်ပေးပါ အမရာ…..ကျွန်တော် ထွက်တော့မယ်……” နောက်တချီမှဘဲ အေးအေးဆေးဆေး ခံတော့မည်ဟူသော အတွေးဖြင့် မစန်းကြည် မျက်လုံးကိုမှိတ် အံကို ကြိတ်ပြီး သွက်သွက်လေး ဖင်ကြီးကို ကြွကြွပြီး ဆောင့်ပေးလိုက် တော့ရာ တခဏအတွင်းမှာပင် ဖိုးတုတ်တယောက် လရေတွေ ပန်းထွက်ကုန်ပါ လေတော့သည်…….။ပြီး။

 

Zawgyi

 

အႀကံပိုင္တဲ့ ဖိုးတုတ္

ကိုင္ေတာ့မကိုင္ၾကည့္ဖူးပါ။ ဒါေပမဲ့ မစန္းၾကည္၏ ကားကားစြင့္စြင့္ ရွိလွေသာ တင္ပါးႀကီးေတြက မာတင္းၿပီး ေနမည္ဆိုသည္ကိုကား ဖိုးတုတ္ တစ္ေယာက္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိေနသည္။ တေန႔တေန႔ ဒီတင္ပါးႀကီးေတြကို ခိုးခိုးၾကည့္ၿပီး လူပ်ိဳသိုး ဖိုးတုတ္လီးေတာင္ခဲ့ရတာ မနည္းေပ။ ကေလးတစ္ေယာက္ အေမဆိုေပမဲ့ မစန္းၾကည္က တသားေမြး တေသြးလွသည္။ အသားကလည္း ျဖဴေတာ့ လုံးႀကီးေပါက္လွ ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ အေတာ္ၾကည့္ေကာင္းလွသည္။ ၾကည့္ေကာင္းသည္ဆိုၿပီး ဖိုးတုတ္ေျဗာင္က်က် မၾကည့္ရဲေပ။ ဖိုးတုတ္တို႔သားအမိကို မစန္းၾကည္တို႔ လင္မယားက အမ်ားႀကီး ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ ထားတာ ျဖစ္သည္။

ဖိုးတုတ္တို႔ လက္ပံ႐ြာမွာက မစန္းၾကည္တို႔ လင္မယား… အဲ… သူ႔လင္ဘေအးႏွင့္ မစန္းၾကည္တို႔က ႐ြာ မ်က္ႏွာဖုံးေတြ။ စီးပြါးေရး ေျပလည္သည္။ အိမ္ေျခတရာ မေက်ာ္ေသာ သူတို႔႐ြာေလးတြင္ လယ္ယာ၊ၿခံ၊ကြၽဲႏွင့္ႏြား တို႔ျဖင့္ အဆင္ေျပသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သုံးဧကေလာက္ရွိေသာ ၿခံႀကီးရွိၿပီး သည္ၿခံထဲမွာပင္ ဘေအးႏွင့္ မစန္းၾကည္ တို႔က ပ်ဥ္ေထာင္သြပ္မိုး အိမ္ႀကီးေဆာက္၍ ေန႐ုံမွ်မက ၿခံေထာင့္တေနရာတြင္လည္း ဖိုးတုတ္တို႔ သားအမိအတြက္ အခိုင္အခန႔္ ဓနိမိုးတဲေလးေဆာက္၍ ေပးထားေသးသည္။

ဒီလိုဆိုေတာ့ ဖိုးတုတ္ မစန္းၾကည္ကို ရဲရဲမၾကည့္ဝံ့သည္မွာ မဆန္းေပ။ ဖိုးတုတ္အခုအသက္ ၂၅ႏွစ္ရွိၿပီ။ ဖိုးတုတ္ ၁၄ ႏွစ္သားတြင္သူ႔အေဖဆုံးၿပီး သူ႔အေမ မုဆိုးမျဖစ္သည္။ ႐ြာတြင္ ဖိုးတုတ္လယ္သူရင္းငွားဘဝျဖင့္ ဝမ္းေရး ေၾကာင္းေနခဲ့ရၿပီး ဖိုးတုတ္ သူရင္းငွားလုပ္ရသည့္ လယ္ကလည္း မစန္းၾကည္၏ မိဘမ်ားလယ္တြင္ ျဖစ္သည္။ ဖိုးတုတ္ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ေလာက္တြင္ ဘေအးႏွင့္ မစန္းၾကည္ညားခဲ့ၿပီး သူတို႔ လင္မယား ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ေနစရာ တဲေလးရခဲ့႐ုံမွ်မက ကိုဘေအးက သူတို႔သားအမိအတြက္ ဝမ္းစာစပါးထည့္ေပးထားၿပီး တႏွစ္ပတ္လုံး လယ္အလုပ္၊ ၿခံအလုပ္ျဖင့္ အလုပ္မျပတ္ေအာင္ ေပးထားေလေတာ့ ဖိုးတုတ္တို႔သားအမိ အေတာ္ေလး ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္ ေနႏိုင္လာခဲ့ေပသည္။

လူပ်ိဳေပါက္အ႐ြယ္ထဲက မစန္းၾကည္ႏွင့္ လက္ပြန္းတႏွီးေနခဲ့ရေသာ ဖိုးတုတ္ တေယာက္ လူကေနေပမဲ့ လီးကမေနေပ။ မစန္းၾကည္ကိုျမင္၍ လီးေတာင္ခဲ့ရေသာ အႀကိမ္အေရအတြက္က မနဲေတာ့ေပ။ အခ်ိန္ကာလ ကလည္း ႏွစ္ရွည္လမ်ား ၾကာလာခဲ့ရၿပီ ျဖစ္သည္။ မစန္းၾကည္ကို ေခ်ာင္းေခ်ာင္းၾကည့္၍ ဂြင္းတိုက္ခဲ့တာလဲ မ်ားလွေပၿပီ။ ျမင္ဖန္ ေတြ႕ဖန္မ်ားလွ်င္ ႐ိုးသည္ဆိုေသာ စကားက ဖိုးတုတ္အတြက္ေတာ့ မမွန္ေပ။ ျမင္ဖန္ေတြ႕ဖန္မ်ားလာေတာ့ ဖိုးတုတ္ မစန္းၾကည္ကို လိုးခ်င္စိတ္က ပို၍ပင္ သည္းထန္လာခဲ့ရေပသည္။ ဘယ္ေတာ့မွ အေျဖထြက္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေသာ ေမးခြန္းကိုလည္း ဖိုးတုတ္ ခဏခဏေမးေနမိသည္။

ဒါကေတာ့ “..မစန္းၾကည္ကို ဘယ္လိုရေအာင္ လိုးမလဲ”.. ဆိုတာပင္ ျဖစ္သည္။ ဖိုးတုတ္တြင္ ေကာင္းသည္လို႔ပဲ ေျပာရမလား… မေကာင္းဘူးဟုပင္ ေျပာရမလား မသိသည့္ ညင္တခုရွိသည္။ မသြားနဲ႔ဆိုလွ်င္ သြားသည္။ မလုပ္ပါနဲ႔ ဆိုလွ်င္ ရေအာင္လုပ္တတ္သည့္ ဖိုးတုတ္၏ ‘ညင္’ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ဖိုးတုတ္၏ သည္ညင္ေၾကာင့္ဘဲ ဒီဇာတ္လမ္းေလးေပၚေပါက္လာခဲ့ရသည္ ဆိုပါစို႔….. “ ဖိုးတုတ္ေရ….. ဖိုးတုတ္… ခဏလာအုံး….. ” “ လာၿပီ….. အမ… ေရ…. ” အိမ္ေရွ႕ဖက္မွ ေခၚသံေၾကာင့္ အိမ္ေနာက္ေဖး ႏြားတင္းကုပ္ထဲတြင္ ႏြားစာစင္းေနေသာ ဖိုးတုတ္ အိမ္ဘက္ သို႔ ေျပးထြက္လာခဲ့သည္။

ဖိုးတုတ္ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေပါက္ဝတြင္ေနေသာ မစန္းၾကည္ကို အဆင္သင့္ေတြ႕လိုက္ရသည္။ “ အမ…..ဘာခိုင္းမလို႔လဲ….. ” “ ေအာ္…..နင့္ကို..ငါမွာထားမလို႔…..နင္ ညေနက် အဖြားေလးတို႔တဲက ႏြားႏို႔သြားယူရင္….သံေခ်ာင္းတို႔ တဲဖက္က မသြားနဲ႔….အဲဒီဖက္က ပိုေဝးတယ္ သိလား…” “ ဟုတ္ကဲ့….အမ…..” “ ေအး…..အဲဒါဘဲ…..သြားေတာ့……” ဖိုးတုတ္ မစန္းၾကည္ကို ေခါင္းၿငိမ့္ျပၿပီး အိမ္ေနာက္ဖက္ ႏြားစာစဥ္းရာသို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ အဖြားေလးတို႔ တဲမွာ ႏြားမသားက်သျဖင့္ ႏြားႏို႔ရသည္။ ေန႔တိုင္း ႏြားႏို႔ ငွက္ေပ်ာဖူး တပုလင္းကို ဘေအးေသာက္ဖို႔ ဖိုးတုတ္ သြားသြားယူရသည္။

ဖိုးတုတ္ သံေခ်ာင္းတို႔တဲမွ ေန႔တိုင္းျဖတ္၍ သြားေနက်။ ဖိုးတုတ္ စဥ္းစားမိသည္က သံေခ်ာင္းတို႔တဲဖက္မွ သြားလွ်င္ပို၍နီးသည္။ ငါ့ကို အမစန္းၾကည္က ဘာလို႔ပိုေဝးတယ္လို႔ ေျပာရတာလဲဟု ဖိုးတုတ္စဥ္းစား၍မရ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူ႔ကိုအမစန္းၾကည္က သံေခ်ာင္းတို႔တဲဖက္က မသြားေစခ်င္တာကေတာ့ ေသခ်ာေနၿပီ။ ညေနေစာင္းေတာ့ ဖိုးတုတ္ အဖြားေလးတို႔တဲတြင္ ႏြားႏို႔ယူရန္ ထြက္လာခဲ့သည္။ သံေခ်ာင္းတို႔တဲကို လွမ္းျမင္လိုက္ရေသာအခ်ိန္တြင္ မစန္းၾကည္မွာထားတာကို ဖိုးတုတ္သြားၿပီး သတိရ လိုက္ေလသည္။ မစန္းၾကည္ ေျပာထားသည့္အတိုင္း သံေခ်ာင္း၏တဲဖက္မွ မသြားဘဲ ကြင္းထဲကေနပတ္ၿပီး သြားရမလားဟု ဖိုးတုတ္ စဥ္းစားလိုက္ေလသည္။ ဒီမွာတင္ သူ႔ရဲ႕ ညဥ္ကေပၚလာသည္။

သံေခ်ာင္းတို႔ တဲရွိရာဖက္သို႔ တည့္တည့္မတ္မတ္ပင္ေလွ်ာက္လာခဲ့ေလသည္။ သံေခ်ာင္း၏ တဲမေရာက္မွီ ဝါးႏွစ္ျပန္ေလာက္တြင္ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္တလုံးေလာက္ ျမင့္ေသာ ေကာက္႐ိုးပုံႀကီး တခုရွိသည္။ ထိုေကာက္႐ိုးပုံ အနီးသို႔အေရာက္ သံေခ်ာင္းေျခလွမ္း တုံ႔သြားသည္။ မစန္းၾကည္ တစ္ေယာက္ သံေခ်ာင္း၏ တဲထဲသို႔ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ ဝင္သြားတာကို ျမင္လိုက္ရ၍ျဖစ္သည္။ ဖိုးတုတ္ ေကာက္႐ိုးပုံႀကီးေဘး ေျပးကပ္လိုက္ၿပီးေကာက္႐ိုးပုံႀကီးကို ပတ္ကာ အေျပးအလႊားျဖင့္ သံေခ်ာင္း၏တဲေဘးသို႔ ဝင္၍ကပ္လိုက္သည္။ေမွာင္ရီပ်ိဳးစ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ဖိုးတုတ္အတြက္ တပန္းသာ သြားေလသည္။ တဲေဘးသို႔ ကပ္မိလွ်င္ကာထား ေသာ ခပ္ႀကဲႀကဲထရံၾကားမွ အထဲသို႔ ေခ်ာင္းၾကည့္ လိုက္မိသည္။ ဖိုးတုတ္ မ်က္လုံးေတြ ျပာေဝသြားသည္။

မစန္းၾကည္ က သံေခ်ာင္း၏ ရင္ခြင္ထဲသို႔ ေရာက္ေနၿပီး မစန္းၾကည္၏ အက်ႌၾကယ္သီး မ်ားအားသံေခ်ာင္းကျဖဳတ္ေပးေနသည္။ သံေခ်ာင္းျဖဳတ္ေပး၍ အက်ႌၾကယ္သီးမ်ား ျပဳတ္အသြား မစန္းၾကည္က သူမအက်ႌကို သူမဘာသာ ခြၽတ္လိုက္ေလသည္။ အက်ႌကြၽတ္သြားေတာ့ အထဲမွ ေဘာ္လီအက်ႌ တထည္တည္းႏွင့္ မစန္းၾကည္၏ ကိုယ္လုံးက ျဖဴစင္သန႔္ရွင္းေနသည္။ ေဘာ္လီအက်ႌထဲမွ ႐ုန္းကန္ထြက္မတတ္ ျဖစ္ေနေသာ ႏို႔အုံသား ေဖြးေဖြးအိအိႀကီးေတြကို စိုက္ၾကည့္ေနေသာ သံေခ်ာင္း၏ မ်က္ႏွာကို မစန္းၾကည္ ၾကည့္လိုက္ေသာအၾကည့္က ဖိုးတုတ္စိတ္ထဲ မခ်င့္မရဲႀကီး ျဖစ္သြားရေလသည္။

သံေခ်ာင္းက မစန္းၾကည္၏ ေဘာ္လီအက်ႌကို မခြၽတ္ေတာ့ဘဲ အေပၚသို႔လွန္တင္ကာ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ဆြဲေဖာ္လိုက္ေလသည္။ ကေလးတစ္ေယာက္သာ ေမြးဖူးေသးေသာ မစန္းၾကည္၏ ႏို႔ႀကီးေတြက မို႔ေမာက္ေဖါင္းတင္းၿပီး ေကာ့ခြၽန္တက္ေနေလသည္။ သံေခ်ာင္းက ႏို႔အုံတင္းတင္းအိအိႀကီးေတြကို လက္ဖဝါးႏွင့္အုပ္ကာ ပြတ္သပ္ဆုပ္ေခ်ေပးလိုက္ၿပီး ေခါင္းကိုငုံ႔၍ တႁပြတ္ႁပႊတ္ႏွင့္ စို႔ေနေလေတာ့သည္။ ဖိုးတုတ္က အနီးေလးမို႔ အသံေတြပါ ၾကားေနရေလသည္။ မစန္းၾကည္က ေခါင္းႀကီးကို ေနာက္လွန္ေမာ့ ထားၿပီး မ်က္လုံးကိုစုံမွိတ္ကာ ခံေနရွာသည္။

သံေခ်ာင္း၏ လက္တဖက္ကလည္း မစန္းၾကည္၏ ေနာက္ေက်ာကို သိုင္းဖက္ထားသည္။ “ အဟင့္…..အဟင့္…..ယားတယ္……” သံေခ်ာင္း ဘယ္လိုလုပ္လိုက္သည္မသိ။ မစန္းၾကည္၏ ခါးႀကီးေကာ့၍ တြန႔္လိမ္ကာ ေျပာလိုက္ေလသည္။ “ ဟို….တေန႔ညက လုပ္ရတာအားမရဘူးကြာ…..ဒီေန႔ေတာ့ အားရေအာင္ လုပ္ေတာ့မယ္ေနာ္…..” ႏို႔စို႔တာ အားရသြားသည္ထင္၏။ ေခတၱရပ္လိုက္ၿပီး မစန္းၾကည္ကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲေပြ႕ကာ ေျပာလိုက္သည္။ မစန္းၾကည္၏ လက္တဖက္ကလည္း သံေခ်ာင္း၏ခါးကို သိုင္းဖက္ထားေလသည္။

“ အဲဒီညက….ဟိုအေကာင္…..ေသခ်င္းဆိုး…..ႏိုးလာလို႔ေပါ့…..” မစန္းၾကည္ လင္ငယ္ေက်နပ္ေအာင္ဘဲ ေျပာတာလား တကယ္စိတ္ပါ၍ ေျပာသလားေတာ့မသိ။ ကိုဘေအး ကို ဒီလိုေျပာသည့္အတြက္ ဖိုးတုတ္ ေဒါသေထာင္းကနဲ ထြက္သြားသည္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ေဒါသကို တခဏအတြင္း ကာမစိတ္က အႏိုင္ယူသြားသည္။ ဒီလိုလိုးတာကို အနီးကပ္ၾကည့္ခြင့္ရတဲ့ အခြင့္အေရးကမလြယ္။ ၿပီးေတာ့ အလိုးခံမည့္သူက သူနဲ႔လက္ပြန္းတတီးေနခဲ့ၿပီး လွေသာေတာင့္ေသာ သူသေဘာက်ေနသည့္ မစန္းၾကည္ ျဖစ္ေနတာ ကေတာ့ တဏွာစိတ္က ပို၍ထလာရေတာ့သည္။

“ အဲဒီညက…..တအားလိုးလို႔ ေကာင္းတယ္ကြာ…မင္းေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို အားရပါးရ လိုးရေအာင္ အိမ္က ေကာင္မကို မလိုးဘဲ စုထားလိုက္ရတာ….ဟင္း..” “ က်မကလဲ အားရပါးရ ခံမလို႔ဘဲ…. ဟိုအေကာင္ ႏိုးလာေတာ့ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မလဲ… ” “ ေအး….ဟုတ္တယ္… ” “ ဒါေပမဲ့….ေတာ္က…အဲဒီညက…ၿပီးပါတယ္…..က်မကသာ တိုးလို႔တန္းလန္းႀကီး က်န္ရစ္ခဲ့တာ…က်မျဖင့္ တညလုံး အိပ္လို႔ကိုမေပ်ာ္ဘူး….အဲဒါနဲ႔….လက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ထိုးထည့္ၿပီး…အာသာေျပေအာင္ လုပ္လိုက္ရ တယ္……” “ ေအးပါကြာ…..အဲဒီညက……အေႂကြးဆပ္ခ်င္လို႔…..မင္းကို ဒီေန႔ ခ်ိန္းလိုက္တာပါ…” သံေခ်ာင္းက ပါးစပ္ကလဲေျပာ လက္ကလည္း ထဘီေအာက္ကိုလ်ိဳၿပီး ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ႏႈိက္ေနပုံရသည္။ “ ေတာ့္……မိန္းမက….က်မနဲ႔ျဖစ္ေနတာ….မရိပ္မိဘူးလား…..”

“ ဘယ္လို ရိပ္မိမွာလဲ…ဒီေကာင္မက ငတုံးမဘဲဟာ……” ဖိုးတုတ္ သံေခ်ာင္း၏မိန္းမ ‘ခင္ႏြဲ႕’ ကိုေျပးျမင္ေယာင္မိလိုက္သည္။ ခင္ႏြဲ႕ဆိုတာကလည္း အသားေလးညိဳတာက လြဲလို႔ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္က မစန္းၾကည္ႏွင့္ တန္းတူလွသည္။ “ ေစာက္ဖုတ္ထဲ မႏႈိက္နဲ႔ေတာ္…..ေစာက္ေစ့ကို နာနာေလးပြတ္ေပးစမ္းပါ….အဲ…အဲ…ဟုတ္ပီ….နာနာ… အမေလး….အား…ဟင္း…ဟင္း..ပြတ္……ပြတ္….ဟုတ္ပီ…..ရွီး….ကြၽတ္…..ကြၽတ္……..” သံေခ်ာင္းက မစန္းၾကည္စကားအတိုင္း ေစာက္ေစ့ကို ပြတ္ေပးလိုက္ပုံရသည္။ မစန္းၾကည္ တကိုယ္လုံး တြန႔္ လိမ္ေကာ့လန္ေနၿပီး တဆတ္ဆတ္ လူးသြားသည္။ သံေခ်ာင္းက သူ႔လက္တဖက္ျဖင့္ ဖက္ထားေသာ မစန္းၾကည္၏ ကိုယ္လုံးႀကီးကို ေအာက္သို႔လွဲသိပ္လိုက္ၿပီး ေဘးေစာင္းယွဥ္လ်က္ ပါးစပ္က ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို တလွည့္စီ စို႔ေပးရင္း လက္က ေစာက္ေစ့ျပဴးျပဴးႀကီးကို ဆက္လက္၍ ပြတ္ေပးေနပါသည္။

“ အား….ဟင္း…..အမေလး…..အ…..အား…..ဟင္း…….ရွီး….အ…အား.. တအားေကာင္းတာဘဲ…..ပြတ္….ပြတ္…..နာ….နာ..ေလး….အေစ့ေလးကို… လွိမ့္ၿပီး…..ပြတ္ေပးစမ္းပါ……အမေလး……..” ထဘီကဖုံးထားသျဖင့္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို မျမင္ရေသးပါ။ သို႔ေသာ္ ဒူးႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ၿပီး တကိုယ္လုံး တြန႔္လိမ္ေကာ့ျပန္ေနသည့္အတြက္ ထဘီက ေပါင္ရင္းထိ လန္ၿပီး ေလွ်ာက်သြားသည္။ မစန္းၾကည္၏ ေပါင္တံေဖြးေဖြး တုတ္တုတ္ႀကီးကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ ဖိုးတုတ္ တကိုယ္လုံး ၾကက္သီးေမႊးညႇင္း ေတြ တဖ်န္းဖ်န္းထၿပီး ရင္ေတြတဒိန္းဒိန္းခုန္ကာ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္လာေတာ့သည္။ မစန္းၾကည္ မ်က္ႏွာတခုလုံး ရႈံ႕မဲ့ေနၿပီး ပါးစပ္မွ တကြၽတ္ကြၽတ္ စုပ္သပ္ေနပါသည္။ မစန္းၾကည္၏ လက္ေတြက သံေခ်ာင္း၏လီးႀကီးကို ပုဆိုးေပၚမွ စမ္း၍တင္းေနေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။

“ အား……အား…….အမေလး…..ေလး……အား……ရွီး…..လုပ္…လုပ္ေတာ့… ရၿပီ……အား….အင္း……” သည္ေတာ့မွ သံေခ်ာင္းက လွဲအိပ္ေနရာမွ ထထိုင္ကာ မစန္းၾကည္၏ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားကို ဒူးေထာက္၍ ဝင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ပုဆိုးကိုေခါင္းမွ လွန္၍ခြၽတ္လိုက္ၿပီး မစန္းၾကည္၏ ဒူးႏွစ္လုံးကို ပင့္တင္ကာ ရင္ဘတ္ ဆီသို႔ ဖိကပ္လိုက္ေလသည္။ သံေခ်ာင္း၏လီးႀကီးက ေျခာက္လက္မခန႔္ရွည္သည္။ လေခ်ာင္းတခုလုံး အညိဳေရာင္သန္းေနၿပီး ဒစ္ႀကီးက တင္းေျပာင္ၿပဲအာ၍ေနသည္။ ဖိုးတုတ္ၾကည့္ရင္း သံေခ်ာင္း၏လီးႏွင့္ သူ႔လီးကို ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ေနမိသည္။ သူ႔လီးက သံေခ်ာင္း၏လီးထက္ အရွည္က လက္သုံးလုံးေလာက္ပိုၿပီး လုံးပတ္က ႏွစ္ဆေလာက္ ပိုႀကီးသည္။ သူ႔ကို ဖိုးတုတ္လို႔ နာမည္ေပးထားတာဘဲ ၾကည့္ေလ။ အခု သူ႔လီးက ပုဆိုးထဲတြင္ ေထာင္မတ္၍ေနသည္။

သံေခ်ာင္းက မစန္းၾကည္၏ ထဘီကို ခါးစပ္ထိေရာက္ေအာင္ ပင့္လွန္လိုက္သည့္အတြက္ မို႔အစ္တင္း ေဖါင္းေနေသာ ဆီးခုံေဖြးေဖြး ဝင္းဝင္းႀကီးႏွင့္ေစာက္ေမႊးအုံမဲမဲႀကီးကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက ေအာက္ပိုင္းဘက္ ေရာက္ေနသည္မို႔ ျမင္ခြင့္မသာေသးေပ။ သံေခ်ာင္းက သူ႔လီးႀကီးကို လက္မွကိုင္ၿပီး ေစာက္ဖုတ္ထဲ ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ လီးႀကီးက ေလွ်ာကနဲ ဝင္သြားပုံရၿပီး ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက ဘယ္မွ်ႀကီးၿပီး ဘယ္ေလာက္ၿပဲေနမလဲဟု ဖိုးတုတ္ ေတြးမိလိုက္သည္။ မစန္းၾကည္ မွာ သံေခ်ာင္းက သူမေစာက္ေစ့ကို ပြတ္ေပးထားသျဖင့္ မစန္းၾကည္မွာ တဟင္းဟင္း စိတ္ေတြႂကြေနသည္။

မိန္းမေတြအဖို႔ ကာမကိစၥတြင္ ေစာက္ေစ့၏ အေရးပါပုံကို ဖိုးတုတ္ နဂိုကထဲကပင္ သိထားၿပီးျဖစ္သည္။ ခုလို မစန္းၾကည္တေယာက္ သံေခ်ာင္းကို လင္ငယ္ထား၍ ပက္ပက္စက္စက္ႀကီးျဖစ္ေနသည္ကို ဖိုးတုတ္ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ မစန္းၾကည္အား ဖိုးတုတ္ မထိရဲ မတို႔ရဲေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည့္ၾကားက အတားအဆီးႀကီးက က်ိဳးပ်က္ေပ်ာက္ကြယ္ သြားခဲ့ရၿပီးျဖစ္သည္။ သံေခ်ာင္းက မစန္းၾကည့္၏ ကိုယ္ေပၚတြင္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေက်ာ္ခြထားလိုက္ၿပီး ေဆာင့္၍ ေဆာင့္၍ လိုးပါေတာ့သည္။ “ ဖြတ္…….ဖြတ္……ပလြတ္……ဖြတ္……ဖြတ္……..” တေျဖးေျဖး ေဆာင့္ခ်က္ေတြက ျမန္ဆန္သြက္လက္လာသည္။ မစန္းၾကည္ကလည္း သံေခ်ာင္း၏ခါးႀကီးကို တင္းေနေအာင္ဖက္ထားၿပီး သူမဖင္ဆုံထြားထြားႀကီးကို ႂကြကာ ႂကြကာ ေကာ့၍ ေကာ့၍ ခံေနေလသည္။

“ ဖြတ္….ပလြတ္……ျဗစ္…..ဖြတ္…..ဇြတ္…….” မစန္းၾကည္၏ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းက ေဘးသို႔ၿဖဲကားထားၿပီး ဒူးႏွစ္ေခ်ာင္းက အေပၚသို႔ေထာင္ကာ ေဆာင့္တိုင္း ေဆာင့္တိုင္း ရမ္းခါေနပါသည္။ သံေခ်ာင္းက ခပ္သြက္သြက္ ေဆာင့္ေပးရင္း သူ႔ကိုယ္လုံးႀကီးကို မစန္းၾကည္၏ ဗိုက္ေပၚ ေမွာက္ခ်လိုက္ၿပီး ႏို႔သီးဖ်ားေလးေတြကို ပါးစပ္ျဖင့္ တႁပြတ္ႁပြတ္စုပ္၍ သြားႏွင့္ မနာက်င္ေအာင္ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ကိုက္ေပးလိုက္ေလသည္။ သည္အေနအထားအရ သံေခ်ာင္းက ေရွ႕သို႔အားျပဳထားေလေတာ့ သူ႔လီးက မစန္းၾကည္၏ ေစာက္ေခါင္းထဲ တဆုံးမဝင္ဘဲ မထိတထိ ပြတ္ေညႇာင့္ေပးေနသလို ျဖစ္ေနရကာ မစန္းၾကည္မွာ အားမလို အားမရျဖင့္ သူမ၏ ဖင္ဆုံႀကီးကို အစြမ္းကုန္ ေျမႇာက္၍မ်က္လုံးစုံမွိတ္ အံကိုႀကိတ္ကာ ေကာ့ေကာ့ၿပီး ထိုးေပးေနသည္။

“ ျဗစ္….ပလြတ္….အင္း….ဟင္း…..ပလြတ္….ဖြတ္…..ကြၽတ္…ကြၽတ္…..” က်န္းက်န္းမာမာ သန္သန္စြမ္းစြမ္း ကိုဘေအးလို ေယာက်္ားရွိလ်က္ႏွင့္ ဒီလိုကျမင္းေနသည္မွာ မစန္းၾကည္ ေတာ္ေတာ္တဏွာႀကီးေၾကာင္း ဖိုးတုတ္ ေတြးလိုက္မိသည္။ “ ဖြတ္…..ဖြတ္…..ပလြတ္…..ျဗစ္…..ဖြတ္….အား….အား….အီး..ရွီး..ကြၽတ္…ကြၽတ္……ကြၽတ္…..ေဆာင့္… နာ..နာ..ေဆာင့္….အီး…..” မစန္းၾကည္ စိတ္ေတြထလာၿပီး ေအာက္မွေန၍ အသကုန္ ေကာ့၍ ေကာ့၍ ပင့္ပင့္ၿပီး ျပန္ေဆာင့္ေလေတာ့ရာ သံေခ်ာင္းလည္း ႏို႔စို႔ေနရာမွ ကိုယ့္ကိုျပန္မတ္လိုက္ၿပီး အားရပါးရ ေဆာင့္လိုးပါေတာ့သည္။ “ ဖြတ္…ဖြတ္…..ပလြတ္…..ျဗစ္…..အား…..အား….အမေလး….” သံေခ်ာင္း၏ ေဆာင့္ခ်က္ေၾကာင့္ တဲေလးမွာ တသိမ့္သိမ့္ ျဖစ္ေနရေလသည္။

“ ဖြတ္…ဖြတ္….ပလြတ္….ဇြတ္…..အမေလး….. အား….အား…..” အခ်က္ေပါင္း (၂၀) ေလာက္ေဆာင့္ၿပီးေသာအခါ သံေခ်င္းတေယာက္ အားကနဲ အားကနဲ ပါးစပ္က အသံထြက္ရင္း မ်က္ႏွာတခုလုံး ရႈံ႕မဲ့၍ ဆတ္ကနဲဆတ္ကနဲ တြန႔္တြန႔္သြားပါသည္။ သံေခ်ာင္း ခါးကိုတင္းေနေအာင္ဖက္ထားေသာ မစန္းၾကည္ လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း ေျပက်သြားေတာ့သည္။ သံေခ်ာင္းက မစန္းၾကည္၏ ႏို႔အုံႀကီးေပၚသို႔ မ်က္ႏွာအပ္ကာ ေမွာက္၍ မွိန္းေနပါသည္။ အေတာ္ၾကာၾကာမွိန္းေနၿပီးမွ သံေခ်ာင္းက ကုန္းထလိုက္ၿပီး သူ႔လီးႀကီး ကိုဆြဲႏႈတ္လိုက္သည္။ လီးႀကီးက ေပ်ာ့ေပ်ာ့ငိုက္ငိုက္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။

သံေခ်ာင္းက မစန္းၾကည္ကို ေပြ႕ထူလိုက္သည္။ “ ဘယ္နဲ႔လဲ……ေက်နပ္တယ္မို႔လား……” မစန္းၾကည္က ေခါင္းၿငိမ့္ျပရင္း သူ႔ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ေဘာ္လီအက်ႌကို ျပန္ဆြဲခ်၍ ဖုံးလိုက္ၿပီး အေပၚအက်ႌကိုဝတ္ကာ ၾကယ္သီးေတြ ျပန္တပ္လိုက္သည္။ သံေခ်ာင္းကလည္း သူ႔ပုဆိုးကို ျပန္ဝတ္သည္။ မစန္းၾကည္က ဖင္ေျပာင္ႀကီးႏွင့္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လိုက္ၿပီး ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကားကာ ခါးမွထဘီ ေအာက္နားစကို ဆြဲ၍ေစာက္ပတ္ကို သုတ္သည္။ ဖိုးတုတ္ၾကည့္ခ်င္ေနေသာ မစန္းၾကည္၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးကို တဲ့တဲ့ႀကီးေတြ႕လိုက္ရေတာ့ သူတို႔လိုးတာ ၾကည့္ၿပီး တခ်ိန္လုံး ေတာင္မတ္ေနသည့္ လီးႀကီးက တဆတ္ဆတ္ ျဖစ္သြားသည္။

ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက နဲတာႀကီး မဟုတ္။ ဒီလိုေစာက္ဖုတ္မ်ိဳးမွ သူ႔လီးႏွင့္ကိုက္ညီမည္ဟု ဖိုးတုတ္ ေတြးလိုက္မိသည္။ ေစာက္ဖုတ္အုံႀကီးက ျဖဴဝင္းေဖါင္းမို႔ေနၿပီး ႏႈတ္ခမ္းသား ထူထူႀကီးေတြက အညိဳေရာင္သမ္းေနသည္။ မစန္းၾကည္က ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ႏွစ္ခုကိုၿဖဲၿပီး သုတ္ေသာအခါတြင္ေတာ့ အတြင္းသားႏုႏုေတြက နီရဲေနၿပီး ေစာက္ရည္ေတြျဖင့္ စို႐ႊဲကာ အေရာင္လက္ေနသည္။ ထိပ္မွ ဇီးကင္းေလာက္ရွိေသာ ေစာက္ေစ့မွာ ေထာင္ေနသည္။ ဖိုးတုတ္ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ ပုဆိုးကိုေအာင္မွမတင္ကာ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနေသာ သူ႔လီးကို လက္ျဖင့္ကိုင္၍ ခပ္သြက္သြက္ႀကီး ဂြင္းတိုက္ပစ္လိုက္ေတာ့ ခဏအတြင္းမွာပင္ လေရေတြပန္းထြက္ကုန္ေတာ့သည္။

ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ေစာက္ရည္မ်ား သုတ္ၿပီးေတာ့ မစန္းၾကည္က ထဘီကို ခါးမွေျဖခ်၍ ျပန္ဝတ္လိုက္သည္။ “ မနက္ျဖန္ လာအုံးမလား….စန္းၾကည္… ” “ ဟင့္အင္း…..သန္ဘက္ခါ ညက်မ် ခါတိုင္းလိုဘဲ ရွင္လာခဲ့…အိမ္ကေကာင္ ၿမိဳ႕တက္ၿပီး ေရစုပ္စက္ သြား ဝယ္မလို႔……” “ ဒါဆို ဟန္က်တာေပါ့….” “ သမီးေလးကိုလည္း အေမတို႔အိမ္ကို ပို႔ထားမယ္…..ဒါမွ ေတာ္နဲ႔က်မ စိတ္ရွိတိုင္း ေပ်ာ္ႏိုင္မွာ….အဲ… တခုေတာ့ရွိတယ္… ရွင္… သန္းေခါင္ေက်ာ္မွလာ… ဒီအခ်ိန္ဆို ဖိုးတုတ္တို႔ သားအမိလည္း အိပ္ေနၿပီ…..သိလား……” နားႏွင့္ဆတ္ဆတ္ ၾကားလိုက္ရေသာ ဖိုးတုတ္ ၿပဳံးလိုက္မိသည္။ ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ သံေခ်ာင္းနဲ႔ မစန္းၾကည္ တေယာက္ကို တေယာက္ ေပြ႕ဖက္နမ္းလိုက္ ၾကေလသည္။ ဖိုးတုတ္လည္း သံေခ်ာင္း၏ တဲေဘးမွ ေျခကိုဖြနင္းၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။ မစန္းၾကည္ ကိုဘေအးကို ယူခဲ့တာက မိဘမ်ားသေဘာတူ ေပးစား၍ ယူခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။

အမွန္ေတာ့ သံေခ်ာင္းက မစန္းၾကည္၏ ရည္းစားဦးသာ ျဖစ္ေလသည္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ကိုဘေအးႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီးသည့္တိုင္ေအာင္မစန္းၾကည္က သံေခ်ာင္းႏွင့္ တိတ္တိတ္ပုန္း ေတြ႕ေနၾကျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ “ အမေရ……အမ……” “ ဟဲ့….ဘာတုံး….ဖိုးတုတ္….” ညေနခင္း ေရခ်ိဳးကာ သနပ္ခါးလိမ္းေနေသာ မစန္းၾကည္က အိမ္ေရွ႕မွ ဖိုးတုတ္၏ အသံၾကား၍ ျပန္ထူး လိုက္ရင္း အိမ္ေရွ႕သို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိရာ အိမ္ေပၚသို႔တက္လာၿပီး သူမထဘီရင္လ်ားျဖင့္ သနပ္ခါးလိမ္းေနရာသို႔ ရဲရဲတင္းတင္း ဖိုးတုတ္ေရာက္လာသည္ ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ မစန္းၾကည္ ထိုင္၍ထဘီရင္လ်ားျဖင့္ သနပ္ခါးလိမ္း ေနရာအနီးသို႔ေရာက္လွ်င္ ဖိုးတုတ္က ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ရဲတင္း၍ အခ်ိဳးေျပာင္းေနေသာ ဖိုးတုတ္ကို မစန္းၾကည္အံ့ၾသေနမိသည္။

“ ဘာ…ေျပာ…မလို႔လဲ…..ဖိုးတုတ္…..” “ က်ေနာ္…..ႏြားႏို႔ သြားယူမလို႔……” ေျပာလဲေျပာ ဖိုးတုတ္၏ မ်က္လုံးက ေရေဆးငါးႀကီးလို ျဖဴေဖြးလွပေနေသာ မစန္းၾကည္ကို ေျပာင္ေျပာင္ တင္းတင္း စားေတာ့ဝါးေတာ့မတတ္ ၾကည့္ေနသည္။ “ ဒါမ်ား…သြားယူေပါ့ဟယ္….ႏြားႏို႔ေန႔တိုင္း သြားယူေနက်ဘဲဟာ….” “ မဟုတ္ဘူး….အမရ……ဒီေန႔ ကိုသံေခ်ာင္းတို႔ တဲဖက္ကို သြားလို႔ရၿပီလားလို႔….ေမးမလို႔……” မစန္းၾကည္၏ မ်က္ႏွာရဲသြားသည္ကို ဖိုးတုတ္ ေသေသခ်ာခ်ာ အနီးကပ္ေတြ႕လိုက္ရသည္။

“ နင္….သြားခ်င္တဲ့ ဆီကသာ….သြားေခ်…..” မခ်ိဳမခ်ဥ္မ်က္ႏွာႏွင့္ ဖိုးတုတ္က မစန္းၾကည္ကို ၾကည့္ၿပီး ထရပ္လိုက္သည္။ “ ဒါဆိုလဲ သြားေတာ့မယ္ဗ်ာ……” ဖိုးတုတ္ အိမ္ေရွ႕ဘက္သို႔ တလွမ္းခ်င္း လွမ္းထြက္ခဲ့သည္။ ဖိုးတုတ္၏ ထူးျခားေသာ ပုံစံႏွင့္ စကားတို႔က သူမႏွင့္သံေခ်ာင္းတို႔ အေၾကာင္းမ်ား သိသြားၿပီလားဟု မစန္းၾကည္ ေတြးမိလိုက္သည္။ အိုဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လိုရမယ္ရ တခုခုလုပ္ရမည္ဟု မစန္းၾကည္ ေတြးလိုက္သည္။ “ ဖိုးတုတ္…..ခဏ…လာအုံး…..” ဖိုးတုတ္ ျပန္လွည့္လာသည္။ အနားေရာက္ေတာ့ “ ထိုင္ပါအုံး ဟ….” ဖိုးတုတ္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္ႏွင့္ မစန္းၾကည္က စကားဆက္သည္။

“ နင္နဲ႔ငါနဲ႔က ေမာင္ႏွမေတြလိုေနခဲ့တာဆိုေတာ့ ငါမရွက္ပါဘူးဟာ….” ဖိုးတုတ္က ဘာလဲဟူေသာ အေတြးျဖင့္ သူမကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ “ တျခားမဟုတ္ပါဘူးဟာ……ဒီမွာ ငါ့ႏို႔သီးကို ဘာေကာင္ကိုက္သြားလဲ မသိဘူး…ၾကည့္ေပးစမ္းပါအုံး……” ေျပာလဲေျပာ မစန္းၾကည္က ထဘီကို ခါးထိျဖည္ခ်လိုက္သည္။ ဆူၿဖိဳးလွေသာ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးႏွစ္လုံး ဝင္းကနဲ ထြက္ေပၚလာသည္ႏွင့္ ဖိုးတုတ္ရင္ထဲ ဒိန္းကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ “ ေသခ်ာၾကည့္စမ္းပါ……ဖိုးတုတ္ရ…..” “ ၾကည့္…. ၾကည့္ေနပါတယ္….အမရ……” ဖိုးတုတ္အသံက တုန္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ လည္ေခ်ာင္းေတြကလည္း ေျခာက္ေနသည္။

“ ဘာေတြ႕လဲ….ဟ…..” “ ဘာမွမေတြ႕ဘူး….အမ….ကြၽန္ေတာ္မသိဘူး…အေမ့ကို ေခၚျပၾကည့္ပါလား..” “ ေအာ္….ေအး……ဒါဆို…နင္သြားေတာ့….” ဖိုးတုတ္ ေလးေလးလံလံျဖင့္ မတ္တပ္ထရပ္သည္။ “ ေအာ္…….ဖိုးတုတ္…..” “ ဘာ…ဘာလဲ….အမ…..” မစန္းၾကည္ဘက္သို႔ ဖိုးတုတ္က သမင္လွည္ျပန္ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ “ ဟို….အိမ္ေရွ႕က ဘီဒိုေပၚမွာ ငါးရာတန္ တ႐ြက္ရွိတယ္… ယူသြားၿပီး နင္သုံးခ်င္ရာသုံး…ငါမုန႔္ဘိုးေပးတာ….” “ ဟုတ္ကဲ့…အမ…..” ဖိုးတုတ္အိမ္မွ ထြက္သြားေတာ့မွ မစန္းၾကည္ သက္ျပင္းခ်ၿပီး သနပ္ခါး ဆက္လိမ္းျဖစ္ေတာ့သည္။ ဒီည သံေခ်ာင္းႏွင့္ ခ်ိန္းထားေသာ ညျဖစ္၍ မစန္းၾကည္တေယာက္ အရင္ေန႔မ်ားနဲ႔မတူ သနပ္ခါးကို ေျခဆုံးေခါင္းဆုံးလိမ္းကာ အလွျပင္ေနမိျခင္းသာ ျဖစ္ပါေလေတာ့သည္။

ဖိုးတုတ္ အလာတုံးက ၾကည့္ေတာ့ သံေခ်ာင္းတို႔တဲတြင္ ဘယ္သူမွမရွိ။ အဖြားေလးတို႔တဲမွ အျပန္က်မွ တဲေရွ႕တြင္ သံေခ်ာင္း ထင္းျဖတ္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဖိုးတုတ္ လက္ထဲမွ ႏြားႏို႔ပုလင္းကို ကိုင္ကာ သံေခ်ာင္း၏ အနီး ထင္းတုံးတခု ေပၚတြင္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ “ ဖိုးတုတ္… ႏြားႏို႔လာယူတာလား….” “ ဟုတ္တယ္…..ကိုသံေခ်ာင္းရာ…ေန႔ရွိသေ႐ြ႕ ယူေနရတာဘဲ….” “ မစန္းၾကည္တို႔ လင္မယားက မင္းတို႔သားအမိအေပၚ ေကာင္းပါတယ္ကြာ…..” သံေခ်ာင္းက ထင္းတေခ်ာင္းကို သူ႔ေရွ႕သို႔လွမ္းဆြဲရင္း ေျပာလိုက္သည္။

“ အမွန္က က်ဳပ္ ဒီေန႔ႏြားႏို႔ လာယူစရာမလိုဘူးဗ်…. အကိုဘေအးက ၿမိဳ႕တက္မွာ” ေျပာလဲေျပာ သံေခ်ာင္းမ်က္ႏွာကို ဖိုးတုတ္ကလွမ္း၍ အကဲခတ္လိုက္သည္။ ဖိုးတုတ္၏စကားအဆုံး ထင္း ေခ်ာင္းကိုခုတ္ရန္ ႐ြယ္ထားေသာ ဓားမကို သံေခ်ာင္းက ဆက္၍မခုတ္ေတာ့ဘဲ ေဘးသို႔ခ်လိုက္ကာ ဖိုးတုတ္မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္သည္။ “ ႏို႔…. ဘေအးက ၿမိဳ႕မတက္ဘူးလား…. မနက္ကဘဲ ပဲ့ဆိပ္ဆင္းသြားတာ ငါေတြ႕လိုက္ပါတယ္….” “ အဲဒါေပါ့….သူလိုခ်င္တဲ့ပစၥည္း အမ်ိဳးအစားက ေဈးတက္ေနလို႔ ေငြမမွီဘူးဆိုၿပီး ျပန္လာတယ္…ေစာေစာကမွ ျပန္ေရာက္လာတာ… လိုတဲ့ေငြ ထပ္ယူၿပီး မနက္မိုးမလင္းမွီ ျပန္သြားမယ္ ေျပာတာဘဲဗ်ာ… ပဲ့ေထာင္ေလးတစ္စီးရွိေတာ့ သြားခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ထသြားလို႔ ရတာေပါ့ဗ်ာ….”

“ ဘေအး…ကမနက္ျဖန္က်ေတာ့…စက္ဝယ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းျပန္လာမွာလား…” သံေခ်ာင္းက ေကာင္ကာငင္ကာ အေလာတႀကီး ေမးလိုက္သည္။ ၿပဳံးေတာ့မလို ျဖစ္သြားေသာ မ်က္ႏွာအား ဖိုးတုတ္အျမန္ျပင္လိုက္ရသည္။ “ အဲဒါေတာ့ က်ေနာ္မသိဘူးဗ်ာ….ကဲ…သြားမယ္….. ဗ်ာ… မိုးခ်ဳပ္ေတာ့မယ္….” ေျပာလဲေျပာ ဖိုးတုတ္က ထ၍ျပန္ခဲ့သည္။ သူ႔ကိုေက်ာေပးကာ ထြက္သြားေသာ ဖိုးတုတ္၏ ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္ရင္း သံေခ်ာင္းမွာ ‘ေတာ္ေသးတာေပါ့.’ ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ သက္ျပင္းခ်ရင္း က်န္ခဲ့ေလေတာ့သည္။

သံေခ်ာင္းကို သန္းေခါင္ေက်ာ္မွလာရန္ ခ်ိန္းထားၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ ညဦးပိုင္း တေရးရေအာင္ အိပ္ထားမည္ဟုဆုံးျဖတ္ကာ မစန္းၾကည္ ႀကိတ္မွိတ္၍ အိပ္သည္။ အိပ္လို႔ကားမရ။ ဆုံၾကရမည့္အေရး ႀကဳံလာေတာ့မည့္ ကိစၥကို ေမွ်ာ္ေတြး၍ စိတ္ေတြထကာ အိပ္ယာေပၚ လူးလူးလွိမ့္လွိမ့္ ျဖစ္ေနရေလသည္။ မစန္းၾကည္တေယာက္ မၾကာခဏလည္း ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားထဲ လက္ထည့္ၿပီး ေစာက္ပတ္ႀကီးကို ပြတ္ေပးေနမိသည္။ သည္လိုႏွင့္ သန္းေခါင္ၾကက္တြန္သံ ၾကားလိုက္ရသည္။ မစန္းၾကည္ အိပ္ယာေပၚမွ လူးလဲထလိုက္ၿပီး ဆံပင္ေတြကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျပန္၍ ဖီးသင္လိုက္သည္။

အိမ္ထဲတြင္က ဘက္ထၳရီမီးေလး ထြန္းထားလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ “ ေဒါက္…ေဒါက္….ေဒါက္….ေဒါက္……” အိမ္ေနာက္ေဖးတံခါးကို ေခါက္သံ မစန္းၾကည္ ၾကားလိုက္ရသည္။ ၿဗဳံးကနဲ ဝမ္းသာသြားၿပီး ထိုင္ရာမွထရပ္ လိုက္ေသာ္လည္း ေနရာမွ မေ႐ႊ႕ျဖစ္။ မစန္းၾကည္ စဥ္းစားသည္။ ခါတိုင္း သံေခ်ာင္းလာလွ်င္ သူမအိပ္ခန္းေခါင္းရင္းဘက္မွ နံရံကို တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ေခါင္လိုက္သည္။ သူမက သိေၾကာင္း ေခ်ာင္းတခ်က္ေလာက္ ဟက္လိုက္ၿပီး အိမ္ေရွ႕တံခါးကို သြားဖြင့္ေပးရသည္။ ခုေတာ့ ေခါင္းရင္းတံခါးကို မေခါင္ဘဲ အိမ္ေနာက္ေဖးတံခါးကို ေခါက္လာသည္။

မစန္းၾကည္ ထပ္၍ေခါင္းရႈပ္ခံမစဥ္းစားေတာ့ဘဲ ေနာက္ေဖးသို႔လာကာ တံခါးကို ဖြင့္ေပးလိုက္ၿပီး ေစာေစာထဲက စိတ္ထဲကလည္း ထေနၿပီမို႔ ဝင္လာသူကို ဆီး၍ ဖက္လိုက္သည့္အခါ ဝင္လာတဲ့သူကလည္း သူမကိုျပန္၍ ဖက္လိုက္သည္။ ေနာက္ေဖးဘက္တြင္က မီးအလင္းေရာင္ကမရွိ။ ၿခံရိပ္ကလည္း ရွိေနေတာ့ လူလုံးကြဲ႐ုံေလာက္သာ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္က ျမင္ရေလသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ဖက္လိုက္ၾကၿပီးသည္ႏွင့္ အျပန္အလွန္ နမ္းလိုက္ေတာ့ ေထာင္းကနဲ ကန္ထလာေသာလီး က မစန္းၾကည္၏ ဗိုက္ကို လာေထာက္သည္။

မစန္းၾကည္ ရင္ထဲဒိန္းကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ နဲနဲေနာေနာလီးႀကီးမဟုတ္။ ကိုသံေခ်ာင္း ၾကားဖူးနားဝႏွင့္ ဘာေတြလုပ္လာလဲမသိ။ လီးက အရင္ကထက္ ႏွစ္ျပန္ေလာက္ႀကီး ေနသည္။ လီးအေၾကာင္းစဥ္းစားမိၿပီး လီးကလည္းဗိုက္ကိုလာကပ္ေနေတာ့ စိတ္ေတြက ပိုထလာကာ မစန္းၾကည္တအားဖက္ၿပီး ဝင္လာသူကို နမ္းလိုက္သည္။ ဒီမွာတင္……… “ အထဲသြားရေအာင္…..အမရာ……” “ ဟင္…..ဟင္….နင္…..နင္….” လန႔္သြားေသာ မစန္းၾကည္က ဖက္ထားသည္ကို လႊတ္ေပးလိုက္မလိုလုပ္ၿပီးမွ ဘာကို သတိရသြားသည္မသိ။ လက္ကို မလႊတ္ဘဲ ျပန္၍ဖက္ထားလိုက္သည္။

“ ဟုတ္တယ္…..အမ…..ကြၽန္ေတာ္……ဖိုးတုတ္….ဘဲ…” ဖိုးတုတ္ဆိုတာ သဲသဲကြဲကြဲ သိလိုက္ရေတာ့ ခ်ိန္းထားေသာ သံေခ်ာင္းေရာက္လာလွ်င္ ဒုကၡဘဲဟု မစန္းၾကည္ ေတြးလိုက္မိသည္။ ဒါေပမဲ့ ဖိုးတုတ္က သူ႔စကားကို ဆက္၍ေျပာလိုက္သည္။ “ ကိုသံေခ်ာင္းလာမွာ …. မဟုတ္ဘူး….အမ….” ဒါဘဲေျပာၿပီး မစန္းၾကည္ကို အိမ္အတြင္းဖက္ကို ဆြဲေခၚသည္။ မစန္းၾကည္ စိတ္ေတြ ေယာက္ယက္ခတ္ရင္း ဖိုးတုတ္ဆြဲေခၚရာသို႔ လိုက္ပါခဲ့ရသည္။ အိမ္အတြင္းဖက္ မီးအလင္းေရာင္ထဲ ေရာက္သည္ႏွင့္ ဖိုးတုတ္က သူဆြဲထားေသာ မစန္းၾကည္လက္ကို လႊတ္ေပးလိုက္သည္။

“ ဖိုးတုတ္…နင္…..နင္….ဒါ..ဒါ…ဘာလုပ္တာလဲ….” မစန္းၾကည္ မိန္းမသားပီပီ မူလိုက္သည္။ “ လုပ္မေနပါနဲ႔အမရာ….အေၾကာင္းသိေတြဘဲ…. ဒီမွာကြၽန္ေတာ့္လဲ ၾကည့္ပါအုံး…” ေျပာလဲေျပာ ဖိုးတုတ္က သူ႔ပုဆိုးကို ခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။ “ ဟယ္…..နဲတာႀကီး မဟုတ္ဘူး……” ဟုေျပာကာ မစန္းၾကည္က လီးႀကီးကို လွမ္း၍ကိုင္လိုက္သည္။ မစန္းၾကည္ အရာအားလုံးကို ေမ့၍ ဖိုးတုတ္၏ လီးေပၚအာ႐ုံေရာက္သြားၿပီး…… “ ၾကည့္ပါအုံး…..နဲနဲေနာေနာမဟုတ္ဘူး…..ဖိုးတုတ္..ရယ္……” အံ့ၾသတႀကီး ေျပာရင္း လီးႀကီးကို လိုက္၍ဆုပ္ေပးေနသည္။

“ နင္….နင္…..ႀကီးတာေတာ့…အႀကီးႀကီးဘဲ…..ၾကာေရာၾကာပါ့မလား….ဟင္…” တဖက္က လီးကိုဆုပ္ဆုပ္ေပးရင္း က်န္လက္တဖက္က ဖိုးတုတ္၏ လက္ေမာင္းတဖက္ကို လွမ္းကိုင္၍ ေမးလိုက္သည္။ “ ပထမေတာ့ ဘယ္ၾကာမလဲ….ေနာက္ေတာ့ၾကာလာမွာေပါ့….” “ ကဲ….ဖိုးတုတ္….အိပ္ယာေပၚလွဲၿပီး…..ပက္လက္လွန္လိုက္……”ဖိုးတုတ္က မစန္းၾကည္ ေျပာသည့္အတိုင္း အိပ္ယာထဲလွဲခ်လိုက္ၿပီး ပက္လက္လွန္လိုက္ေတာ့ လီးႀကီးက သစ္ငုတ္တိုႀကီးသဖြယ္ ေထာင္မတ္ေနသည္။

ဒါႀကီးကို စိုက္ၾကည့္ေနရင္းက မစန္းၾကည္ ကိုယ္ေပၚမွ အဝတ္အစားေတြကို အကုန္လုံးခြၽတ္ ပစ္လိုက္ေလသည္။ ၿပီးေတာ့ မတ္တပ္ရပ္လွ်က္မွပင္ လွဲေနေသာ ဖိုးတုတ္ကို ခြၿပီးရပ္လိုက္ရာက တေျဖးေျဖး ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ လီးထိပ္ႏွင့္ ေစာက္ပတ္ ဝေတ့မိသည္ႏွင့္ မစန္းၾကည္က အားႏွင့္ဖိ၍ ထပ္ၿပီးထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့ လီးႀကီးက တထစ္ထစ္ႏွင့္ ဝင္သြားၿပီး မစန္းၾကည္၏ မ်က္ႏွာက ရႈံကနဲ ရႈံကနဲ မဲ့မဲ့သြားသည္။ ၿပီးေတာ့လဲ ထိုင္ခ်ေနေသာ သူမ၏ ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကလည္း တေျဖးေျဖး ကားကားေပးလာသည္။ ေနာက္ဆုံး လီးတဆုံး ဝင္သြားခ်ိန္တြင္ေတာ့ မစန္းၾကည္ တကိုယ္လုံး ေခြၽးေတြျပန္ေနၿပီး တဆတ္ဆတ္ တုန္တက္ေနသည္။ မစန္းၾကည္အံကို ႀကိတ္၍ ဖင္ကိုႂကြ ၿပီး ေဆာင့္လိုးေပးသည္။

ဖိုးတုတ္က သူကိုင္ဖူးခ်င္ေနေသာ မစန္းၾကည္၏ဖင္ႀကီး ေတြကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္စုံကိုင္၍ ညႇစ္ေနသည္။ “ ဖြတ္….ပလြတ္……ဖြတ္….ဖြတ္…..ဟင္း….ဟင္း…..ဖြတ္….ဖြတ္……” မစန္းၾကည္မွာ စိတ္ရွိတိုင္း သြက္သြက္ႀကီး ေဆာင့္လိုက္ခ်င္ေပမဲ့ လီးႀကီးက မဆန႔္မၿပဲႀကီး ျဖစ္ေလေတာ့ မသက္သာလွေပ။ “ ေဆာင့္ေပးပါ အမရာ…..ကြၽန္ေတာ္ ထြက္ေတာ့မယ္……” ေနာက္တခ်ီမွဘဲ ေအးေအးေဆးေဆး ခံေတာ့မည္ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ မစန္းၾကည္ မ်က္လုံးကိုမွိတ္ အံကို ႀကိတ္ၿပီး သြက္သြက္ေလး ဖင္ႀကီးကို ႂကြႂကြၿပီး ေဆာင့္ေပးလိုက္ ေတာ့ရာ တခဏအတြင္းမွာပင္ ဖိုးတုတ္တေယာက္ လေရေတြ ပန္းထြက္ကုန္ပါ ေလေတာ့သည္…….။ၿပီး။