ပေါင်တံခါးကြီးဖွင့်ပါဦး

ပေါင်တံခါးကြီးဖွင့်ပါဦး

ရေးသူ- မိန်းကိုမတဲ့ မိန်းမ ရန်ကုန်မှ မန္တလေးသို့ ထွက်ခွာမယ့် အမှတ်(၅)အဆန် အမြန်ညရထားကြီးရဲ့ အိပ်စင်တွဲဆီ မီချယ် အချိန်မီ ရောက်လာခဲ့တယ်။ အဝတ်အစားထည့်တဲ့ အိတ် တစ်လုံးပဲ ပါတာမို့ ရထားပြတင်းနားက ပစ္စည်းတင်စားပွဲလေးအောက်နားမှာ အိပ်ကို ကပ်ထားလိုက်တယ်။ ဖုန်းကိုဖွင့်ပြီး နာရီကြည့်လိုက်တော့ ရထားထွက်ဖို့က မိနစ်အနည်းငယ်လောက်ပဲ လိုတော့တာပါ။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ထဲမို့ အိပ်ခန်းထဲရှိ အခြားခရီးသည်တွေဟာ မိန်းကလေးတွေပဲ ဖြစ်ပါစေလို့ စိတ်ထဲက ကျိတ်ဆုတောင်းနေမိသေးတယ်။

တကယ်လို့ ဒီအိပ်ခန်းထဲ နောက်ထပ်ဝင်လာမယ့် သုံးဦးဟာ ဘဲကြီးတွေ ဖြစ်ခဲ့ရင် ဘယ်နှယ့်လုပ်ရပါ့။ မီချယ့် ဆုတောင်းက မပြည့်။ မီချယ် မဖြစ်စေချင်တဲ့အတိုင်း အိပ်စင်ခန်းထဲကို လူလတ်ပိုင်းအရွယ် ယောက်ျားသုံးဦး အထုပ်အပိုး ကိုယ်စီသယ်ပြီး ဝင်လာတယ်။ မီချယ့် ရင်ထဲ ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ တကယ်တော့ မီချယ်ဟာ ယင်ဖိုမျှ မသမ်းဘူးသေးတဲ့ အပျိုမဒန်းလေးတော့ မဟုတ်ပါချေ။ ဦးမင်းဝဠာဆိုတဲ့ ဘဲကြီးတစ်ပွေရဲ့ ဖြုတ်ခြင်းကို ခံဖူးပြီးသားပါ။

မီချယ့်ဘက်ကလည်း အလိုတူ အလိုပါလို့ပဲ ဆိုကြပါစို့။ အဲဒီတုန်းကလည်း မီချယ်က အပျိုဖော်ဝင်စ ဘာမှ သိသေးတာမှ မဟုတ်တာ။ မီချယ်တို့နဲ့ တစ်အိမ်ကျော်က မမနွေနှင်းရဲ့ ယောက်ျားမိန်းမ လိင်ဆက်ဆံတဲ့ တစ်တစ်ခွခွစကားတွေကို နားထောင်မိရင်း လက်တည့်စမ်းလိုက်မိတာပေါ့လေ။ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး ယောက်ျားမရသေးရင် မိန်းမဆိုတာ အပျိုပဲလေ။ ဘယ်သူသိတာမှတ်လို့။ မမနွေနှင်းတောင် ဘဲပွေပြီး အချစ်နယ်တွေ ဒီလောက်လွန်နေတာတောင် အပျိုလုပ်နေသေးတာကို။ မီချယ်ဆိုတာ လီးတစ်ချောင်း တစ်ကြိမ်တစ်ခါပဲ ဝင်ပြီး စောက်ပတ်ထဲ သုက်ရည် တခါပဲ အထည့်ခံဖူးတာလေ။

များမှ မများတာ။ ရာသီလာချိန်နဲ့လည်းဝေး၊ ဆေးလည်းသောက်လိုက်တော့ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ ကလေးအမေလည်း မဖြစ်ရတော့ဘူးပေါ့။ တကယ်လို့ ကိုယ်လေးလက်ဝန်ရှိသွားရင် ကိုယ်ပဲအရှက်ကွဲရမှာကို မီချယ် သိထားပြီးသား။ ဦးမင်းဝဠာက မိန်းမရှိတယ်။ ကလေး နှစ်ယောက်အဖေ အသက် ၄၀ ကျော် အောင်မြင်တဲ့ စီးပွားရေးသမား။ မမနွေနှင်းကို လာလာဖြုတ်နေတဲ့ ဘဲကြီးပေါ့။ မီချယ်လည်း မမနွေနှင်း အဆွယ်ကောင်းတာကြောင့် တစ်ကြိမ်တစ်ခါ မိုက်မဲမိခဲ့လိုက်တာ။ ကြာပါပြီ။ လွန်ခဲ့တဲ့ ၅ နှစ်လောက်က အဖြုတ်ခံရတာ ခုဆို မီချယ့် အသက် ၂၁ နှစ်ထဲ ဝင်လာပြီပဲ။ ဟိုဒီတွေးရင်း မီချယ် သတိရလာတော့ အခန်းဖော် ၃ ဦးကို မသိမသာ အကဲခတ် ကြည့်မိတယ်။

ရည်ရည်မွန်မွန် လူကြီးတွေလို့ ယေဘုယျ ကောက်ချက်ချနိုင်တယ်။ အရာရှိကြီးတွေလား စီးပွားရေးသမားတွေလား တစ်ခုခုပဲ။ အသားဖြူဖြူ ခပ်သန့်သန့် ကိုယ်ခန္ဓာတုတ်တုတ်နဲ့လူက စကားစလာတယ်။ “သမီး တစ်ယောက်ထဲလား” “ဟုတ်” “တစ်ဖက်အခန်းတွေနဲ့ လူချင်းချိန်းကြည့်ပါလား မိန်းကလေး တစ်ယောက်ထဲဆို မသင့်တော်ပါဘူး” မီချယ် အဲဒီလူကြီးကို မော့ကြည့်လိုက်မိတယ်။ ကိုယ့်အတွက် စဉ်းစားပေးတဲ့ စကားကြောင့် နည်းနည်း စိတ်အေးသွားသလိုရှိမိတယ်။ အဲဒါနဲ့ ဘေးကပ်ရက် အခန်းတွေဆီ ကူးပြီး အကူအညီတောင်း ကြည့်တော့ အဆင်မပြေ။ တစ်ခန်းက မိသားစုလိုက်မို့ လဲမပေးနိုင်ပါတဲ့။ နောက်တစ်ခန်းက အားလုံး မိန်းကလေးတွေချည်းမို့ လဲခိုင်းဖို့ရာ အဆင်မပြေ။ ရှိပါစေတော့လေ။

မီချယ်ကိုယ်တိုင်လည်း စောစောကလောက်မှ စိတ်မပူတော့တာ။ မီချယ့်ကို စကားစပြောတဲ့ အန်ကယ်ကြီးက ဦးသိမ်းပိုက် တဲ့။ နောက်တစ်ယောက်က ဦးလောရုံတဲ့။ ကျန်တစ်ယောက်က ဦးမြင့်ကြည် ဆိုပဲ။ “ဟုတ်ကဲ့—သမီးက မီချယ်ပါ။ ဦးတို့ သမီးအရင်းလို သဘောထားပြီး သွန်သင်ဆုံးမပါရှင့်” မီချယ်က တတ်နိုင်သမျှ စကားတံတိုင်း ကာလိုက်တာပါ။ တစ်ဖက်က လူကြီးတွေကို ဂုဏ်သိက္ခာနဲ့ လှမ်းချုပ်ကြည့်လိုက်တာ။ ရထားကြီးက ထွက်ပြီ။ အရှိန်အဟုန်ပြင်းပြင်း ဒေါမာန်တကြီး လေထုထဲကို ခွင်းဝင်ရင်း သံလမ်းပေါ်မှာ မကောင်းဆိုးဝါးအသံကုန်ဟစ်နေသလို တဂျုန်းဂျုန်းခုတ်နေတယ်။

“သမီး—-အပေါ်အိပ်စင်မှာတက်အိပ်ပေါ့ကွယ်” မီချယ်က ကိုယ့်အဖေအရွယ် ယောက်ျားတစ်ဦး ရဲ့ အထက်မှာ မအိပ်လိုပေမယ့် သူတို့ပြောစကားက သင့်လျော်နေတော့ မငြင်းမိတော့။ ခေါင်းပဲ ညိတ်ပြလိုက်တယ်။ နေလုံးဝင်ပြီ။ ည မိုးစုန်းစုန်းချုပ်ပြီ။ အရှေ့ဘက် အဇဋာမှာ ဘော်ငွေစန္ဒာက တိမ်အမျှင်စတွေကို တွန်းဖယ်ရင်း မပြူ့တပြူ လင်းပ လာခဲ့ပြီ။ ဘူတာက ဝယ်လာတဲ့ ညစာဖော့ထမင်းဗူးကို မီချယ် ဖွင့်စားလိုက်တယ်။

“အန်ကယ်တို့ စားပါဦး” “စားစား–သမီး အန်ကယ်တို့က ထမင်းစားလို့မရသေးဘူး။ ဪ —ဒါနဲ့ အန်ကယ်တို့ကို နည်းနည်းပါးပါး သောက်ခွင့်ပြုပါ သမီး—” “ရပါတယ်ရှင့်–သမီးကို အားမနာပါနဲ့။ သောက်ပါ” ဒါကတော့ အလိုက်အထိုက် လိုက်ပြောလိုက်ရတာဖြစ်ပြီး တကယ်တော့ သူတို့ အရက်သောက်ကြမှာကို မီချယ့်အနေနဲ့ သဘောမတွေ့လှ။ မတော်လို့များ အရက်တန်ခိုးနဲ့ ငါ့ကို—ဆိုတဲ့ အတွေးက ကြက်သီးဖျန်းဖျန်း ထစေတယ်။ တစ်ဖက်က ယဉ်ကျေးစွာ ခွင့်ပန်လာတာကို ခါးခါးသီးသီး အကဲဆတ်နေလို့ မသင့်မှန်း သိနေလို့သာ မီချယ် ခေါင်းညိတ်ပြရခြင်းသာပါ။ သူတို့ အရက်သောက်ကြတယ်။

လေးထောင့်ပုလင်းလေး တစ်လုံးပဲ။ မသိမသာ ခိုးဖတ်ကြည့်တော့ ဂိုးလ်လေဘယ်ဆိုလားပဲ။ မီချယ်က ဖုန်းကိုဖွင့်ပြီး ဖေ့ဘွတ် ကြည့်နေလိုက်တယ်။ (သတိ။ မီချယ့်ရဲ့ ဖေ့ဘွတ် အကောင့် ကို မစုံစမ်းရ။ လုံးဝ မပြောပြနိုင်ဘူး) သတင်းတွေလည်း တက်လာတယ်။ မုဒိမ်းမှုတချို့ဆို မထင်ရက်စရာ သိက္ခာရှိ သမာဓိရှိလိမ့်မယ် ထင်ရသူတွေရဲ့ လီးသရမ်းမှုတွေ။ မီချယ် နည်းနည်း ကျောချမ်းလာတယ်။ သူတို့ သောက်ခါစကတော့ ဣနြေ္ဒရရပဲ။ ပုလင်း တစ်ဝက်လည်းကျိုးလာရော သူတို့အသံတွေက အာလေးလျှာလေး ဖြစ်လာကြပြီ။ မူမမှန်ချင်တော့။

မိန်းမအင်္ဂါဝေါဟာရကို အသုံးပြုပြီး ဆဲရေးတိုင်းထွာသံတွေက စိပ်လာတယ်။ မီချယ် မအိပ်ချင်သေးပေမယ့် အပေါ်တက်လှဲနေတာ ကောင်းမယ်လို့ တွေးမိပြီး ဖုန်းကိုပိတ်၊ ကိုယ့်ကျောပိုးအိတ်ကို အပေါ်ထပ် အိပ်ရာဆီ လှမ်းတင်လိုက်တယ်။ အမလေး—။ အိတ်က လေးလည်းလေးတာမို့ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ပင့်ရတယ်။ မမှီ့တမှီမို့ ခြေဖျားထောက်ပြီး အပေါ်ဘက်အိပ်စင် အခန်းနံရံဆီထိ တွန်းအပို့ ပြေလျော့နေတာကို သတိမထားမိတဲ့ ခါးက ထမီလေးဟာ လျှောကနဲ ကမ္ဘာကြီးရဲ့ ဆွဲအားမှာ ကွင်းလုံးပုံသွားတယ်။ ရုတ်တရက် နားရင်းပါးရင်းတွေ ထူပူပြီး လှည့်ကြည့်မိတော့ လူကြီး ၃ ယောက် မျက်လုံးတွေက ရမ္မက်ခိုးတွေ သမ်းနေပြီ။

ခေါင်းကိုသာ တွင်တွင်ငုံ့ရင်း ထမီကို ပြန်ဆွဲအတင်— “မဝတ်ပါနဲ့တော့ သမီး—” “ရှင်—အို—တောင်းပန်ပါတယ်—သမီးကို ချမ်းသာပေးပါ အန်ကယ်တို့ရယ်—” “ဟားးဟားးးဟားးး သမီးကို ဦးတို့က ချမ်းသာပေးမှာပါ–ကာမချမ်းသာလေ—ဟားဟားဟားးး သမီး သဘောကျမှာပါ” “ဟင့်အင်း –ဟင့်အင်း –သမီးက မိကောင်းဖခင် သားသမီးပါ” “အေးပါ ဒါကြောင့် တလေးတစား လိုးပေးမလို့ပါ—စောက်ပတ်လည်း ယက်ပေးမယ်” ကြားလိုက်ရတဲ့စကားက လူယဉ်ကျေးတွေတဲ့လားလို့တောင် သံသယဖြစ်စဖွယ်။

ကလေကချေစကား ဆန်လိုက်တာ။ ထမီ ထက်ဆင်စကို ဦးသိမ်းပိုက် ဆိုတဲ့လူကြီးက မိမိရရ ဖမ်းကိုင်ထားတာကြောင့် မီချယ်ခမျာ အရှက်လုံခြုံမှု မရသေး။ ထမီက ခြေသလုံးအဖျားကနေ ဒူးအထက်ထိ မတက်နိုင်။ မီချယ့်မှာ အောက်ခံဘောင်းဘီမဝတ်လာမိခြင်းကို နောင်တ တော်တော်ရမိသွားတယ်။ ဘဲကြီးတစ်ပွေရဲ့ တစ်ကြိမ်တစ်ခါမျှသာ အပျိုရည်ပျက်ရုံ လိုးတာခံဖူးတဲ့ မီချယ့် စောက်ပတ်ကလေးကို သူတို့ မြင်သွားကြတာ အသေအချာပါပဲ။ ဘာမှမဖြစ်ရင် ဘာမှမဖြစ်ဘူး။ ဖြစ်ရင်တော့ ဖြစ်ပြီပဲ။ ဘောင်းဘီရှည် ဝတ်မလာဘဲ စောက်ပတ်ရွပြီး ထမီဝတ်လာမိတဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်တင် မဆုံးတော့။

ခွန်အားချင်းက မမျှတ။ မိန်းကလေးတစ်ယောက် ယောက်ျားကြီး သုံးယောက် လွန်ဆွဲပွဲမှာ မီချယ် ရှုံးပါတယ်။ ပါးစပ်မှာ ဆိုလာတိတ်အဝါ ကပ်ပြီး ပိတ်ခြင်း ခံလိုက်ရတယ်။ ထမီဟာ ရထားကြမ်းခင်းပေါ်မှာ ကွင်းလိုက်ကလေး။ ဖင်ပြောင်ပြောင် အဖုတ်ဟောင်းလောင်းနဲ့ မီချယ် တတ်နိုင်သမျှ ရုန်းကန်ကြည့်ပါသေးတယ်။ မရ။ အော်လို့လည်းမရ။ မျက်ရည်ပြည့်လျှမ်းတဲ့ မျက်လုံးအကြည့်တို့ဖြင့်သာ တောင်းပန်နေရတယ်။ ဒါကိုလည်း ကာမမုဆိုးကြီး ၃ ယောက်က ဥပေက္ခာပြုထားဆဲ။ “ရုန်းရင် ကန်ရင် အော်ရင် ဟစ်ရင် သမီးကို အန်ကယ်တို့က သတ်ပစ်မယ်။ ငြိမ်ခံရင် သမီးအကျိုးရှိမယ်။

ဒါ ဘယ်သူမှ သိတဲ့ ကိစ္စမဟုတ်ဘူး။ အုတ်အော်သောင်းနင်းလုပ်လို့ သူများတွေ ရိပ်မိကုန်ရင် ငါတို့က မင်းကို ပိုက်ဆံပေးပြီး ခေါ်ချတာလို့ လျှောက်ပြောမယ်။ မင်း ဖာသည်မ ဖြစ်သွားမယ်။ ဦးတို့က သမီးကို ချမ်းသာပေးမလို့ပါ။ ကာမချမ်းသာ ပေးမလို့” သူက ပြောရင်းဆိုရင်း ရထားပြတင်းကို ထပိတ်တယ်။ မှန်တံခါးရော သံတံခါးရော ပိတ်တယ်။ မီချယ် ပြန်စဉ်းစားမိတယ်။ ရုံးရောက် ဂတ်ရောက်ဆို ကိုယ်က တယောက်ထဲ။ ဘယ်သွားလို့ ဘယ်လာရမှန်းသိတာ မဟုတ်။ ခုခေတ်က ငွေများ တရားနိုင်တာ မဟုတ်လား။ ပြီးတော့ မီချယ်က အပျိုစင်မှ မဟုတ်တာ။ ထူး နစ်နာစရာ ဘာမှမရှိဘူး။

မီချယ် စိတ်လျှော့ချလိုက်တယ်။ လူကြီး ၃ ယောက် ဝိုင်းလိုးမှာကို အော့နှလုံးနာစွာ ကြည်ဖြူပေးရတော့မယ်။ ကိုယ်က အလိုးခံဖူးသူမို့ အဲဒီအရသာဟာ စွဲမက်စရာကောင်းကြောင်းတော့ သိတယ်။ ရုန်းကန်ရှက်ရွံ့နေမယ့်အစား ကာမချမ်းသာကိုပဲ လိုလိုလားလား ခံစားဖို့ ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်မိတယ်။ တကယ်တမ်း မညာတမ်းပြောရရင် မီချယ်ဟာ အလိုးခံရတာကို စွဲမက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီနိုင်ငံရဲ့ ဓလေ့ထုံးတမ်းတွေကြောင့် ဆန္ဒကို မျိုသိပ်နေရခြင်းမျှသာ။ ဦးမင်းရာဇာသူ့ကိုဖြုတ်ပြီး နောက်ရက်တွေမှာ မီချယ်တောင် စဉ်းစားမိသေးတယ်။ ဦးမင်းဝဠာရဲ့ မိန်းမ ဒေါ်သွယ်ဇင်မြင့်ကို ကပ်ဖားပြီး စောက်ပတ်တွေ ဘာတွေ မရွံမရှာ ယက်ပေး၊ အိမ်အလုပ်ကူလုပ်ပေး၊ ကလေး နှစ်ယောက်ကူထိန်းပေးပြီး မယားငယ်ခံမလားလို့တောင် တွေးမိတာ။

ဒါပေမယ့် အရှက်က ခွင့်မပြုခဲ့တာကြောင့် မလုပ်ဖြစ်ခဲ့။ ခုတော့ ၅ နှစ်တာ ဝေးကွာနေခဲ့ရတဲ့ လီးအရသာကို ပြန်ခံစားရတော့မှာပါလား။ “အဲဒလို လိမ္မာမှပေါ့ ချစ်လေးရယ်” ဟွန်းးးးမုန်းတာ။ ဦးသိမ်းပိုက်ဆိုတဲ့ လူကြီးပေါ့။ သူ အတင်းဆွဲဖြဲနေတဲ့ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို တောင့်မထားတော့ဘဲ လျော့ပေးလိုက်လို့ အလွယ်တကူ ပေါင်နှစ်ချောင်း ကွာအသွားမှာ ရေရွတ်တဲ့ စကား။ ဘာတဲ့။ ချစ်လေးတဲ့။ သူ့မှာ သမီး မရှိဘူးလားမသိဘူး။ သမီးအရွယ်လေးကို မယားပြုရက်တယ်။ ရက်စက်လိုက်ကြတာ။ အို ယောက်ျားတွေ အကုန်ပါပဲ။ ၃၇၆ ကြောက်လို့သာ။ မဟုတ်ရင် ပုပုရွရွနုနုလှလှ မြင်သမျှမိန်းမ လိုက်လိုးနေကြမလား မသိ။

အင်းးး ငါရော ဘာထူးလဲ။ ဓလေ့ထုံးတမ်းအစဉ်အလာရဲ့ ကန့်သတ်မှုကြောင့်သာ အရှက်ကိုငဲ့ပြီး မသောင်းကျန်းရဲတာ။ လီးအမျိုးမျိုးကို စောက်ပတ်နဲ့ တက်ငုံပစ်ချင်တာများ ရွစိကိုထိုးလို့။ ဟင့်အင်းကွာ ဘာညာ ဟန်ဆောင်ငြင်းရင်း ပေါင်တံခါးကြီး ပွင့်သွားပါပြီ။ ပေါင်ကြားမှာ ဘာရှိသလဲ။ ပေါင်ကြားမှာ အနက်ရောင် ကျဲပါးပါး စောက်မွေးကောက်ကောက်လိမ်လိမ်လေးတွေ ခြံရံထားတဲ့ သဘာဝ အသားစိုင် အက်ကွဲကြောင်းလေး ရှိပါတယ်။ အင်္ဂလိပ်ဘာသာနဲ့ (ပူစီ) လို့ခေါ်ပြီး မြန်မာလို စောက်ပတ် သို့မဟုတ် စောက်ဖုတ်လို့ ခေါ်တဲ့ မိန်းကလေးတွေရဲ့ ရတနာလှိုင်ဂူကလေးပါ။

စကားမစပ် စောက်ပတ်လို့ ဘာလို့ ခေါ်လဲ သိကြလား။ ချောက်ကမ္ဘားလို နက်စောက်တဲ့ တွင်းလိုဖြစ်နေလို့ လို့ “စောက်” ကိုယူတယ်။ အသားနုနုလေးတွေက တွင်းကို ပတ်ထားလို့ “ပတ်”ကို ယူတယ်။ ဒါကြောင့် စောက်ပတ်ပါ။ စောက်ဖုတ်ကလည်း ရှင်းပါတယ်။ မြေပြင်မှာ ကပ်ပေါက်တဲ့ မြက် အနည်းငယ်ကို မြက်ဖုတ်လို့ခေါ်တာ ယူတို့ ကြားဖူးကြတယ်မလား။ စောက်မွေးတွေက မြက်ဖုတ်ကလေးလို တည်ရှိနေတာမို့ စောက်ဖုတ်လို့လည်း ခေါ်ပါတယ်။ လီးဆိုတာတော့ မီချယ်လည်း မသိဘူး။ ရှိတဲ့သူတွေပဲ ကိုယ့်ဟာကိုယ် တွေးကြတော့ ။ မီချယ်လည်း ကိုယ့်ရှိတာပဲ တွေးတတ်တယ်။

ရထား အိပ်စင်အခန်းလေးထဲမှာတော့ အရက်နံ့တွေ တလှိုင်လှိုင် အဆီတပြန်ပြန် မျက်နှာကြီးတွေက ရထားမထွက်ခင်တုန်းက လူကြီးလူကောင်း ၃ ယောက်မဟုတ်တော့ သလိုပဲ။ သူတို့ဟာ လူ့အသွင်ထက် ကြောက်မက်ဖွယ် ဘီလူး သဘက် အသွင် ပိုဆောင်လာကြတယ်။ “အု” ပေါင်တံခါးကြီး ဖွင့်ထားလို့ အတိုင်းသား မြင်နေရတဲ့ မီချယ့်ရဲ့ မိန်းမအင်္ဂါ လှိုင်ဂူအဝနား ဦးသိမ်းပိုက် ဆိုတဲ့ လူကြီး မျက်နှာအပ်ပြီး တချက် နမ်းရှုပ်လိုက်ချိန် မပီဝိုးတဝါး မီချယ့် အသံကလေး ထွက်ခဲ့ရတယ်။ ဆိုလာတိတ်အဝါကြီးကြောင့် အသံသိပ်မကျယ်။ ဆိုင်လင့်ဆာတပ်ထားတဲ့ သေနတ်ပြောင်းဝက ကျည်ထွက်သလို ခပ်အုပ်အုပ်သာ ထွက်ပေါ်လာတယ်။

မီချယ် သိတယ်။ ကိုယ့်စောက်ပတ်ကို ကိုယ် သိတယ်။ စောက်ပတ်ကလည်း အမြဲတိုက်ချွတ်ဆေးကြောနေကြမို့ အနံ့အသက် ကင်းနေမှာမှန်းသိတယ်။ ရထားမတက်ခင်ကလေးကမှ ရေမိုးချိုးလာခဲ့တာဆိုတော့ ဆပ်ပြာနံ့လေးတောင် ကျန်ချင်ကျန်ဦးမှာ။ သန့်စင်ဆေး လည်း သုံးတာဆိုတော့ ကိုယ့် စောက်ပတ်ကလေးဟာ မွှေးကြိုင်မနေဘူးဆိုတောင် နံစော်နေမှာ မဟုတ်ဘူးလေ။ “မင်း အလိုးခံဖူးလား—ချစ်လေး–” “အု—အု—-” “ဪဟော်—ဟုတ်သားပဲ။ ဟေ့ မြင့်ကြည် တိပ်ပြန်ခွာပေးလိုက်ပါကွာ။

သူ့ကို ငါတို့ ကာမချမ်းသာ ပေးကြမှာ ဆိုတော့ အနှောင်အဖွဲ့နဲ့ မလုပ်ချင်ဘူး သူလည်း အရသာ ရှိရှိ ခံစားပါစေ—တိပ် ခွာပေးလိုက်” ” ဟေး သဲလေး မင်း မအော်ဖူးမို့လား ခေါင်းညိတ်ပြ” မီချယ် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်တယ်။ တိပ်ကို ခွာပေးတယ်။ အချိန်မဆိုင်းဘဲ ဦးသိမ်းပိုက် နှာတံကြီး ကျမ အကွဲကြောင်းကြားထဲ နစ်မြုပ်လာပြီး ရှုးခနဲ နမ်းတယ်။ စိုစိစိ စေးကပ်ကပ် အရည်လေးတွေ စောက်ပတ်ထဲမှာ ရှိနေတော့ ဦးသိမ်းပိုက် ဆိုတဲ့ ဘဲကြီး ခမျာ မီချယ့် အရည်တွေ သူ့နှာခေါင်းမှာ ပေကျံသွားမှာပဲ။

သူက လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စောက်ပတ်ကို ဆွဲဖြဲတယ်။ အတွင်းမှာ စောက်စိပြူးပြူးလေး ရှိနေမှာမှန်း ဒီဘဲကြီး မသိဘဲ နေမလား။ လျှာဖျားအချွန်ကလေးနဲ့ မီချယ့်စောက်စိကိုမှ ဂေါက်ရိုက်တံနဲ့ ဂေါက်သီးရိုက်သလို တချက် ခတ်ထုတ်တယ်။ လူတကိုယ်လုံး တုန်တက်သွားတယ်။ “အူး—” စောက်ပါးစပ်ကလည်း တားမရဆီးမရ ညည်းသံလေး သဲ့သဲ့ ထွက်သွားစေတယ်။ သူက မီချယ့်ရဲ့ စောက်ပတ်ဘေးနား ပေါင်ရင်း အတွင်းဘက်ကို ကစ်ဆင်ရိုက်တယ်။

အကွဲကြောင်းကို သူ့ လက်တဘက်နဲ့ စုန်ချည် ဆန်ချည် ပွတ်ဆွဲပြန်တယ်။ မီချယ့်ရင်ထဲ အသည်းနှလုံးတွေ တဗြုတ်ဗြုတ် ဆွဲဖြုတ်သလို ခံစားလိုက်ရတယ်။ မျက်လုံးတွေ စင်းကျသွားတယ်။ အောက်အိပ်စင်ပေါ် အလျားလိုက် လှဲပေးထားရင်း ကားပေးထားတဲ့ ပေါင်ကြားမှာ ဆံပင်ဖြူစပြုနေပြီ ဖြစ်သော်လည်း သန်စွမ်းကျမ်းမာတဲ့ ဘဲကြီး ရဲ့ ဘာဂျာအင်ထရိုက မီချယ့်ကို ဆွေမျိုး မေ့စေတယ်။ ရထားသံတဂျုန်းဂျုန်းကြားမှာ မီချယ့် ညည်းသံလေးဟာ စည်းချက်ညီညီ ထွက်ပေါ်နေတော့တယ်။ ခဏနေတော့ ကိုယ့်နှုတ်ခမ်းတွေကို နူးညံ့စိုစွတ်တဲ့ တစုံတခု လာထိမှန်း သိလိုက်တော့ မျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်လိုက်မိတယ်။

ဦးစွာပထမ လိမ်ကောက်ရှုပ်ထွေး အုံထူထူ လမွေးတွေကြားမှာ မဲမဲသဲသဲ လီးကောက်ကောက်ကြီး။ဟင်–ဘယ်သူ့ ဟာပါလိမ့်?? မော့ကြည့်လိုက်တော့ ဦးမြင့်ကြည် ဆိုတဲ့လူ။ သူက အသားခပ်ညိုညို။ သူလီးကြီးက ခါးလယ်မှာ ကွေးနေပြီ အပေါ်ကို ကော့ပျံနေတယ်။ နည်းတာကြီးတွေတော့ မဟုတ်ဘူး။ မီချယ့်ပါးစပ်နဲ့ ဆန့်ပါ့မလားတောင် မသိဘူး။ လီးက ကောက်နေလို့သာ လီးအလျားက ဆန့်လိုက်ရင် ရှစ်လက်မ ကျော်မလားဘဲ။ ဒီလီးဟာ ရထားပေါ်မှာ မီချယ် ပထမဆုံး မြင်တွေ့ခွင့်ရတဲ့ လီးပါ။ ဦးမြင့်ကြည်က မီချယ့် နှုတ်ခမ်းနီထွေးထွေးလေးအပေါ်ကို အားမနာလျှာမကျိုး မှိုပွင့်ကြီးလို ဒစ်ညိုညိုကြီးနဲ့ နှုတ်ခမ်းနီဆိုးပေးနေတယ်။ ထိပ်ဖူးမှိုပွင့်အဝက အရည်ကြည်လေးတွေကြောင့် မီချယ့် နှုတ်ခမ်းလေးတွေ တောက်ပရွှန်းလက်လာတယ်။

အောက်က ဘဲကြီးကလည်း စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကို ဖြဲပြီး သူ့လျှာကြမ်းကြီးနဲ့ စောက်စေ့ကို ခြင်းသမား ခြင်းတော့သလို တဖျပ်ဖျပ် အခတ်မှာတော့ မီချယ့်တကိုယ်လုံး အရည်ပျော်ကျသွားရတယ်။ “ရှီး—အားဟား—” မီချယ့် ပါးစပ်အပွင့်ကို ချောင်းနေတဲ့ ဦးမြင့်ကြည်ရဲ့ လိင်တံကြီးက ပလွတ်ဆို ဝင်လာတယ်။ မီချယ် နှုတ်ခမ်းလေးတွေနဲ့ ငုံပေးလိုက်တယ်။ လျှာဖျားနဲ့ ဒစ်ကို လှမ်းလှမ်းပုတ်ပေးလိုက်မိတယ်။ “အ—အ—” ဒါ က မီချယ့်အသံ မဟုတ်။

ဦးမြင့်ကြည် အသံ။ ယောက်ျားတစ်ယောက် ကော့ပျံသွားအောင် ညည်းစုပ်နိုင်သလား မီချယ်လို့ မမေးပါနဲ့။ လက်ဦးဆရာ မမနွေနှင်းနဲ့ ဦးမင်းဝဠာ ရှိခဲ့ဖူးတယ်လေ။ မမနွေနှင်းကြောင့် မီချယ် စောက်ပတ်ယက်ပေးတတ်သလို ဦးမင်းရာဇာနဲ့ လက်တွေ့သင်တန်းဆင်းခဲ့ရတာကြောင့် လီးစုပ်တတ်တာလည်း ဆန်းမှ မဆန်းဘဲကို။ နှောလေ။ “မေးနေတာ ဖြေပါဦးကွာ အလိုးခံဖူးလားလို့” ဦးသိမ်းပိုက်က မီချယ့် စောက်ပတ်ဆီမှ မျက်နှာ ခဏခွာရင်း မေးတယ်။

“အွင်း–” ပါးစပ်ထဲမှာ လီးပလုတ်ပလောင်းနဲ့ မီချယ်ဖြေရတာပါ။ ဘယ်ပီသပါ့မလဲ။ ဒါပေမယ့် သူတို့ နားလည်ပါတယ်။ မီချယ် အပျိုမဟုတ်ဘူး ဆိုတာ။ “ဖင်ရော ခံဖူးလား” “အွင်း” “မညာနဲ့ မင်းဖင်အရာမယွင်းသေးဘူးရယ်။ ငါ မသိဘူး မှတ်လို့လား—ငါ မိန်းမတွေကို လိုးလာတာ မင်းသက်စေ့တောင် မကတော့ဘူး နားလည်လား—” အမလေး။ ဒါဆို သူ သူ မိန်းမ၂၁ ယောက်ကျော်အောင် လိုးဖူးတာပေါ့။ ဒါဆို မီချယ်က ဘယ်နှစ်ယောက်မြောက်လဲ။ အပေါက်တကာ လျှိုထားတဲ့ လီးကြီးနဲ့ ငါ အလိုးခံရတော့မှာပါလား ဆိုတဲ့ အတွေးကြောင့် လာနေတဲ့ ဖီလင်တွေတောင် ပျောက်ချင်သလိုလို ရွံရှာသွားမိတယ်။

ဟောတော့်။ ဒါ မီချယ့်ပါးစပ်ကို လိုးတာပေါ့နော်။ ဦးမြင့်ကြည်က သူ့လီးကောက်ကောက်ကြီးကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်ပြုတယ်။ သူက ဒူးထောက်လျက် အနေအထားနဲ့ ခါးအားကို အသုံးပြုပြီး သူ့လီးတံကြီး မီချယ့် ပါးစပ်ထဲကို ဆောင့်နေတယ်။ မီချယ်မှာ အာခံတွင်းကိုလာလာထောက်တဲ့ ဒစ်ဖျားကြောင့် ပျို့ပျိူ့တက်သွားရတယ်။ “လောရုံ မင်းလာယက်လှည့်ဦး” ဦးသိမ်းပိုက်စကားအဆုံး ဦးလောရုံထလာဟန်ရှိတယ်။ အသံကြားရတာကိုး။ သူက ပိုဆိုးတယ်။ သူ ယက်ပုံက ငြင်သာသိမ်မွေ့မှု မရှိဘူး။

ဦးသိမ်းပိုက် ဆိုတဲ့လူကြီးက စောက်ပတ်ယက်တာ တယုတယလေး ယက်တာ။ မြတ်နိုးမှု အပြည့်နဲ့ ယက်တာ။ ကျမစောက်စေ့လေးကိုဆို ကျပျောက်လောက်တဲ့ ကျောက်ရိုင်းပွင့်လေးကို ဂရုစိုက်သလိုမျိုး သွားနဲ့ အသာလေးဖိလိုက်၊ လျှာနဲ့ ပတ်ဝိုက်ပြီး ကလော်လိုက် ခတ်လိုက်နဲ့ မီချယ့်ကို ဖင်နဲ့ကြမ်းပြင် မထိဘဲ ကော့ပျံတွန့်လိမ်နေအောင် ကြင်ကြင်နာနာလေး ယက်တာပါ။ ဦးလောရုံကတော့ ကွမ်းစားထားတဲ့ လျှာကြမ်းကြီးနဲ့ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းကို တံဇဉ်းနဲ့ စားသလို တဖက်သတ် ပွတ်ဆွဲတယ်။

စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကိုလည်း တလှည့်စီ ငုံပြီး စုပ်ဆွဲလိုဆွဲ။ စောက်စိကို သွားနဲ့ ဖိကိုက်ပြီး ကျွတ်ပါသွားရမတတ် ပါးစပ်နဲ့ စုပ်ယူနေတော့တာ။ စောက်စိလေး ကျိန်းစပ်လာတဲ့ အထိပဲ။ စောက်ပတ်ကိုလည်း လေဆင်နှာမောင်း ဖြတ်တိုက်ခံရသလို သူ့လျှာကြီးနဲ့ တရကြမ်း မွှေပြန်တယ်။ ပြီးတော့ စောက်ခေါင်းထဲကို သူ့လျှာကြီး ဝင်နိုင်သလောက်ထိသွင်းပြီး တဇတ်ဇတ်နဲ့ လိုးနေသေးတာ။ မီချယ်လား။ မီချယ် နတ်ပြည်ရောက်နေတယ်။ မီချယ် တိမ်တွေကို မြင်းလုပ်စီးနေရတယ်။

ငြိမ့်ညောင်းတဲ့ ရသ၊မခံမရပ်နိုင်အောင် ထွန့်ထွန့်လူးရတဲ့ ဖီလင်။ စောက်ပတ်ဆိုတာ တူမတူအောင် အရသာပေးစွမ်းတဲ့ နေရာမှာ ဂရိတ်ပါပဲ။ သူတို့ရဲ့ အာစွမ်းလျှာစွမ်းတွေကို မီချယ်က စောက်ပတ်ကနေ တဆင့် တကိုယ်လုံး ဖိန့်ဖိန့်တုန်အောင် ခံစားနေမိတာ။ ကျမ တစ်ချီပြီးသွားခဲ့တယ်။ ဖင်ကြီးကို မော်တာတပ်ထားသလို ကော့မွှေပြီး စောက်ရည်တွေ ပန်းပေးလိုက်တယ်။ ဦးလောရုံဟာ ကျမ စောက်ရည်တွေကို တစက်မကျန် အကုန်သောက်ပေးခဲ့တယ်။ လူလည်းပျော့ခွေနုံးချိသွားပြီလေ။ တပြိုင်ထဲပဲ။ တိုင်ပင်ထားသလိုပဲ ဦးမြင့်ကြည်က မီချယ့် ပါးစပ်ထဲကို သုက်ရည်ပန်းထည့်တယ်။ ပြီးတော့ လီးကို ထုတ်မပေးဘဲ စိုက်ထားတယ်။ စိမ်ထားတယ်ပေါ့။ ဘာမှမတတ်နိုင်တဲ့ မီချယ်လည်း သုက်ရည်တွေ သောက်လိုက်ရတာပါပဲ။

မီချယ် နည်းနည်း ရဲတင်းလာပြီ။ ခုနတုန်းကလို သိပ်မရှက်တော့။ ယောက်ျားမိန်းမ လိုးခြင်းဟာ အဆန်းတကြယ်မဟုတ်။ လူ့အသိုင်းအဝိုင်းရဲ့ စည်းမျဉ်းဘောင်တွေ ကြောင့်သာ ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်း နေနေရတာ။ ပွင့်လင်းပြီဟေ့ဆို ယောက်ျားမိန်းမ လိုးပွဲတိုင်းဟာ အရှက်ကုန် မီးကုန် ယမ်းကုန်ပဲ ဆိုပါတော့။ တကယ်ပါ အမြန်ရထား ညအိပ်စင်အခန်းကလေးတစ်ခုထဲမှာ ကျင်းပတဲ့ ဒီအချစ်လွန်ဆွဲပွဲလေးမှာ မီချယ်လည်း မထူးဇာတ်နဲ့အတူ အမြတ်ရအောင် စိတ်ပါလက်ပါ ခံပေးလိုက်ဖို့ ယတိပြတ် ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါပြီ။ ပက်လက်လှန်ပြီး ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို တံခါးပတ္တာခေါက် ခေါက်ပေးလိုက်တော့ မီချယ့် ဒူးနှစ်လုံးက ခုနကမှ ချွတ်ပစ်လိုက်လို့ ဗလာကျင်းသွားတဲ့ နို့အုံလေးနဲ့ ထိကပ်နေတယ်။

ဖဝါးမိုးထောင်နေတာကို မီချယ်က လက်နဲ့ ပိုက်သိမ်းပေးလိုက်တယ်။ ခါးနည်းနည်းညောင်းပေမယ့် လီး အဝင်နက်တယ်လေ။ စောက်ပတ်ကလေးလည်း ပြဲအာပြူထွက်နေမှာ။ လီးအရင်းထိ နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း ဝင်လာနိုင်မယ့် ပုံစံ။ “ကျေးဇူးတင်တယ် သမီး။ အန်ကယ်တို့ မင်းကို ကျေးဇူးတကယ်တင်ပါတယ် ။ သမီး ကာမချမ်းသာကို ထိထိမိမိ ခံစားပါ။ အန်ကယ်လိုးတော့မယ်နော်” စစ်ကြေငြာတာများလား။ အန်ကယ်လိုးတော့မယ်နော်တဲ့။ ဟောဒီက ခံစစ်ကြောင်းကလည်း အသင့်ပြင်ပြီးသားပါ။ တံတွေးတွေရော စောက်ရည်တွေရော ရောသမမွှေ ရွှဲစိုနေတဲ့ စောက်ပတ်က ရှင်တို့လီးကြီးတွေကို မြွေက ဖားကိုမြိုသလို မြိုပစ်မှာပါရှင့်။

သိကြရဲ့လား။ တကယ်တော့ ရှင်တို့ လီးတွေက စောက်ပတ်ရဲ့ အမြိုကို မရှုမလှ ခံကြရတဲ့ သနားစရာ အချောင်းအတံကြီးတွေပါ။ တောင် ဘယ်လောက်ကြီးကြီး ဖဝါးအောက် ရောက်ရသလို လှိုင်းဘယ်လောက်ကြီးကြီး လှေအောက် ရောက်ရသလို လီးဘယ်လောက်ကြီးကြီး စောက်ပတ်ထဲမှာ ကူကယ်ရာမဲ့ နစ်မြုပ်ရမှာပါ။ မယုံမရှိပါနဲ့။ လီးက စောက်ပတ်ထဲကို ဝင်လာရပုံမှာ ညစာခိုးစားမယ့်ကိုရင် ကျက်သရေတိုက်ဆီ လှမ်းသလို မရဲတရဲ ခိုးကြောင် ခိုးဝှက် နိုင်လွန်းလှတယ်။

ဦးသိမ်းပိုက်ရဲ့ လီးဟာ မီချယ်ရဲ့ စောက်ပတ်ကလေးထဲကို တထစ်ချင်း တိုးဝင်နေတယ်။ လီးကြီးဟာ ဘူတာမှ ထွက်စရထားလို တဖြည်းဖြည်းချင်း အရှိန်ယူနေတယ်။ စောက်ပတ်တဆုံး ဖြည်းဖြည်းချင်း တထစ်ထစ် တိုးဝင်သွားတယ်။ သွားရည်စောက်ရည်ရောနှောစိုရွှဲနေတဲ့ စောက်ပတ်မို့ လီး အဝင်က ခပ်ကြပ်ကြပ်ဆိုပေမယ့် သိပ်မခက်ခဲ။ လီးတဆုံး စောက်ပတ်ထဲအဝင်မှာတော့ မီချယ့်နှုတ်ဖျားမှာ ကာမဂီတအသံလေးတွေ ပျံ့လွင့်ကုန်တယ်။ ယောက်ျားမိန်းမ လိုးပွဲတိုင်းမှာ မိန်းမကသာ ညည်းတွားရှိုက်ငင်ရတာမလား။ ညည်းသံလေးက အသံလုံ ရထားအိပ်စင်ခန်းထဲမှာ သန်းခေါင်ယံ ဂီတပါပဲ။

စောက်ပတ်ကလေးဟာ သူ့အထဲတိုးဝင်လာတဲ့ လီးတံကြီးကို ရစ်ပတ်ဆွဲငင်နိုင်သလောက် ဆွဲငင်နေတာမို့ ပြန်အထုတ်မှာ စောက်ပတ်အတွက်းသားနုနုလေးတွေက လန်လန်ပြီးပါလာတယ်။ လီးပြန်အဝင်မှာလည်း စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေပါ လိပ်ဝင်လိုက်ပါသွားကြတယ်။ “အား—အားးး ဇွပ် —ဇွပ်—-ဇွပ်—ဖန်း—ဖန်း” ဆီးခုံချင်း ပစ်ရိုက်ကြတယ်။ လိင်အင်္ဂါနှစ်ခုက နက်ရှိုင်းစွာ ပေါင်းစည်းမိကြတယ်။ လီးအဝင်ဟာ စီးစီးပိုင်ပိုင်ရှိလှတယ်။

စောက်ပတ်ကလည်း ဧည့်သည်တော် အချောင်းအတံကြီးကို ဧည့်ဝတ်ကျေအောင် ဧည့်ခံတယ်။ စောက်ခေါင်းနံရံတွေက လီးကို တင်းကြပ်စွာ ပွေ့ဖက်ကြိုဆိုတယ်။ စောက်စိလေးဟာ သူ့ကို လီးချောင်းကြီး ဝင်ထွက်ပွတ်တိုက်သွားတိုင်း စောက်ပတ်ပိုင်ရှင်မလေးအတွက် နတ်ချက်တဲ့ အာဟာရတွေ တကိုယ်လုံးကို တိုက်ကျွေးနေတော့တယ်။ မီချယ်လည်း ဘယ်နှစ်ခါမှန်းမသိ ပြီးနေရသလို ဘဲကြီးသုံးပွေဟာလည်း တလှည့်စီ ဝိုင်းလိုးလိုက်ကြတာ ကမ္ဘာကြီးတစ်ခုလုံး တမေ့တမောပါပဲ။ သာစည်အဝင်မှာပဲ ကာမဂုဏ်သား လူသား၄ယောက် မောမောနဲ့ အိပ်ပျော်သွားတာ မန္တလေးရောက်တောင် မနိုးဘူး။

ရထားတွဲစောင့်က တက်နှိုးမှ နိုးကြတဲ့ အထိပါ။ မီချယ် ရထားပေါ်က ဆင်းတော့ ဟိုဘဲကြီး၃ပွေ မရှိတော့ပါဘူး။ သူ့ ကျောပိုးအိတ်ထဲကို တစ်သောင်းတန်တစ်အုပ် မရမက ထည့်ပေးသွားတယ်။ သမီးကို ကျေးဇူးဆပ်တာပါတဲ့။ စောက်ကောင်မ မီချယ်ရယ်။ ညည်းမလဲ ဖြစ်လိုက်ရင် အဖေအရွယ်တွေနဲ့ချည်းပဲ။ သက်တူ ရွယ်တူ ပါဖြောင့်ဖြောင့် ဟိုဒင်းစံချိန်မီတဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်လောက်နဲ့ မလုပ်ချင်ဘူးလားလို့ တယောက်ယောက်က မေးလာခဲ့ရင် မီချယ် ဖြေပါ့မယ်။ “သွား—နားရှက်စရာ ဘာတွေ လာပြောနေမှန်းမသိဘူး”လို့—-။(ပြီးပါပြီ) မိန်းကိုမတဲ့ မိန်းမ ရေ ခရပ်ဒစ်ပါ…..

 

Zawgy

ေပါင္တံခါးႀကီးဖြင့္ပါဦး

ေရးသူ- မိန္းကိုမတဲ့ မိန္းမ ရန္ကုန္မွ မႏၲေလးသို႔ ထြက္ခြာမယ့္ အမွတ္(၅)အဆန္ အျမန္ညရထားႀကီးရဲ႕ အိပ္စင္တြဲဆီ မီခ်ယ္ အခ်ိန္မီ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဝတ္အစားထည့္တဲ့ အိတ္ တစ္လုံးပဲ ပါတာမို႔ ရထားျပတင္းနားက ပစၥည္းတင္စားပြဲေလးေအာက္နားမွာ အိပ္ကို ကပ္ထားလိုက္တယ္။ ဖုန္းကိုဖြင့္ၿပီး နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရထားထြက္ဖို႔က မိနစ္အနည္းငယ္ေလာက္ပဲ လိုေတာ့တာပါ။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ထဲမို႔ အိပ္ခန္းထဲရွိ အျခားခရီးသည္ေတြဟာ မိန္းကေလးေတြပဲ ျဖစ္ပါေစလို႔ စိတ္ထဲက က်ိတ္ဆုေတာင္းေနမိေသးတယ္။

တကယ္လို႔ ဒီအိပ္ခန္းထဲ ေနာက္ထပ္ဝင္လာမယ့္ သုံးဦးဟာ ဘဲႀကီးေတြ ျဖစ္ခဲ့ရင္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ရပါ့။ မီခ်ယ့္ ဆုေတာင္းက မျပည့္။ မီခ်ယ္ မျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတိုင္း အိပ္စင္ခန္းထဲကို လူလတ္ပိုင္းအ႐ြယ္ ေယာက္်ားသုံးဦး အထုပ္အပိုး ကိုယ္စီသယ္ၿပီး ဝင္လာတယ္။ မီခ်ယ့္ ရင္ထဲ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ တကယ္ေတာ့ မီခ်ယ္ဟာ ယင္ဖိုမွ် မသမ္းဘူးေသးတဲ့ အပ်ိဳမဒန္းေလးေတာ့ မဟုတ္ပါေခ်။ ဦးမင္းဝဠာဆိုတဲ့ ဘဲႀကီးတစ္ေပြရဲ႕ ျဖဳတ္ျခင္းကို ခံဖူးၿပီးသားပါ။

မီခ်ယ့္ဘက္ကလည္း အလိုတူ အလိုပါလို႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔။ အဲဒီတုန္းကလည္း မီခ်ယ္က အပ်ိဳေဖာ္ဝင္စ ဘာမွ သိေသးတာမွ မဟုတ္တာ။ မီခ်ယ္တို႔နဲ႔ တစ္အိမ္ေက်ာ္က မမေႏြႏွင္းရဲ႕ ေယာက္်ားမိန္းမ လိင္ဆက္ဆံတဲ့ တစ္တစ္ခြခြစကားေတြကို နားေထာင္မိရင္း လက္တည့္စမ္းလိုက္မိတာေပါ့ေလ။ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ေယာက္်ားမရေသးရင္ မိန္းမဆိုတာ အပ်ိဳပဲေလ။ ဘယ္သူသိတာမွတ္လို႔။ မမေႏြႏွင္းေတာင္ ဘဲေပြၿပီး အခ်စ္နယ္ေတြ ဒီေလာက္လြန္ေနတာေတာင္ အပ်ိဳလုပ္ေနေသးတာကို။ မီခ်ယ္ဆိုတာ လီးတစ္ေခ်ာင္း တစ္ႀကိမ္တစ္ခါပဲ ဝင္ၿပီး ေစာက္ပတ္ထဲ သုက္ရည္ တခါပဲ အထည့္ခံဖူးတာေလ။

မ်ားမွ မမ်ားတာ။ ရာသီလာခ်ိန္နဲ႔လည္းေဝး၊ ေဆးလည္းေသာက္လိုက္ေတာ့ ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္နဲ႔ ကေလးအေမလည္း မျဖစ္ရေတာ့ဘူးေပါ့။ တကယ္လို႔ ကိုယ္ေလးလက္ဝန္ရွိသြားရင္ ကိုယ္ပဲအရွက္ကြဲရမွာကို မီခ်ယ္ သိထားၿပီးသား။ ဦးမင္းဝဠာက မိန္းမရွိတယ္။ ကေလး ႏွစ္ေယာက္အေဖ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္ ေအာင္ျမင္တဲ့ စီးပြားေရးသမား။ မမေႏြႏွင္းကို လာလာျဖဳတ္ေနတဲ့ ဘဲႀကီးေပါ့။ မီခ်ယ္လည္း မမေႏြႏွင္း အဆြယ္ေကာင္းတာေၾကာင့္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ မိုက္မဲမိခဲ့လိုက္တာ။ ၾကာပါၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ ႏွစ္ေလာက္က အျဖဳတ္ခံရတာ ခုဆို မီခ်ယ့္ အသက္ ၂၁ ႏွစ္ထဲ ဝင္လာၿပီပဲ။ ဟိုဒီေတြးရင္း မီခ်ယ္ သတိရလာေတာ့ အခန္းေဖာ္ ၃ ဦးကို မသိမသာ အကဲခတ္ ၾကည့္မိတယ္။

ရည္ရည္မြန္မြန္ လူႀကီးေတြလို႔ ေယဘုယ် ေကာက္ခ်က္ခ်ႏိုင္တယ္။ အရာရွိႀကီးေတြလား စီးပြားေရးသမားေတြလား တစ္ခုခုပဲ။ အသားျဖဴျဖဴ ခပ္သန႔္သန႔္ ကိုယ္ခႏၶာတုတ္တုတ္နဲ႔လူက စကားစလာတယ္။ “သမီး တစ္ေယာက္ထဲလား” “ဟုတ္” “တစ္ဖက္အခန္းေတြနဲ႔ လူခ်င္းခ်ိန္းၾကည့္ပါလား မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ထဲဆို မသင့္ေတာ္ပါဘူး” မီခ်ယ္ အဲဒီလူႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ကိုယ့္အတြက္ စဥ္းစားေပးတဲ့ စကားေၾကာင့္ နည္းနည္း စိတ္ေအးသြားသလိုရွိမိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ေဘးကပ္ရက္ အခန္းေတြဆီ ကူးၿပီး အကူအညီေတာင္း ၾကည့္ေတာ့ အဆင္မေျပ။ တစ္ခန္းက မိသားစုလိုက္မို႔ လဲမေပးႏိုင္ပါတဲ့။ ေနာက္တစ္ခန္းက အားလုံး မိန္းကေလးေတြခ်ည္းမို႔ လဲခိုင္းဖို႔ရာ အဆင္မေျပ။ ရွိပါေစေတာ့ေလ။

မီခ်ယ္ကိုယ္တိုင္လည္း ေစာေစာကေလာက္မွ စိတ္မပူေတာ့တာ။ မီခ်ယ့္ကို စကားစေျပာတဲ့ အန္ကယ္ႀကီးက ဦးသိမ္းပိုက္ တဲ့။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ဦးေလာ႐ုံတဲ့။ က်န္တစ္ေယာက္က ဦးျမင့္ၾကည္ ဆိုပဲ။ “ဟုတ္ကဲ့—သမီးက မီခ်ယ္ပါ။ ဦးတို႔ သမီးအရင္းလို သေဘာထားၿပီး သြန္သင္ဆုံးမပါရွင့္” မီခ်ယ္က တတ္ႏိုင္သမွ် စကားတံတိုင္း ကာလိုက္တာပါ။ တစ္ဖက္က လူႀကီးေတြကို ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ လွမ္းခ်ဳပ္ၾကည့္လိုက္တာ။ ရထားႀကီးက ထြက္ၿပီ။ အရွိန္အဟုန္ျပင္းျပင္း ေဒါမာန္တႀကီး ေလထုထဲကို ခြင္းဝင္ရင္း သံလမ္းေပၚမွာ မေကာင္းဆိုးဝါးအသံကုန္ဟစ္ေနသလို တဂ်ဳန္းဂ်ဳန္းခုတ္ေနတယ္။

“သမီး—-အေပၚအိပ္စင္မွာတက္အိပ္ေပါ့ကြယ္” မီခ်ယ္က ကိုယ့္အေဖအ႐ြယ္ ေယာက္်ားတစ္ဦး ရဲ႕ အထက္မွာ မအိပ္လိုေပမယ့္ သူတို႔ေျပာစကားက သင့္ေလ်ာ္ေနေတာ့ မျငင္းမိေတာ့။ ေခါင္းပဲ ညိတ္ျပလိုက္တယ္။ ေနလုံးဝင္ၿပီ။ ည မိုးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္ၿပီ။ အေရွ႕ဘက္ အဇဋာမွာ ေဘာ္ေငြစႏၵာက တိမ္အမွ်င္စေတြကို တြန္းဖယ္ရင္း မျပဴ႕တျပဴ လင္းပ လာခဲ့ၿပီ။ ဘူတာက ဝယ္လာတဲ့ ညစာေဖာ့ထမင္းဗူးကို မီခ်ယ္ ဖြင့္စားလိုက္တယ္။

“အန္ကယ္တို႔ စားပါဦး” “စားစား–သမီး အန္ကယ္တို႔က ထမင္းစားလို႔မရေသးဘူး။ ဪ —ဒါနဲ႔ အန္ကယ္တို႔ကို နည္းနည္းပါးပါး ေသာက္ခြင့္ျပဳပါ သမီး—” “ရပါတယ္ရွင့္–သမီးကို အားမနာပါနဲ႔။ ေသာက္ပါ” ဒါကေတာ့ အလိုက္အထိုက္ လိုက္ေျပာလိုက္ရတာျဖစ္ၿပီး တကယ္ေတာ့ သူတို႔ အရက္ေသာက္ၾကမွာကို မီခ်ယ့္အေနနဲ႔ သေဘာမေတြ႕လွ။ မေတာ္လို႔မ်ား အရက္တန္ခိုးနဲ႔ ငါ့ကို—ဆိုတဲ့ အေတြးက ၾကက္သီးဖ်န္းဖ်န္း ထေစတယ္။ တစ္ဖက္က ယဥ္ေက်းစြာ ခြင့္ပန္လာတာကို ခါးခါးသီးသီး အကဲဆတ္ေနလို႔ မသင့္မွန္း သိေနလို႔သာ မီခ်ယ္ ေခါင္းညိတ္ျပရျခင္းသာပါ။ သူတို႔ အရက္ေသာက္ၾကတယ္။

ေလးေထာင့္ပုလင္းေလး တစ္လုံးပဲ။ မသိမသာ ခိုးဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ဂိုးလ္ေလဘယ္ဆိုလားပဲ။ မီခ်ယ္က ဖုန္းကိုဖြင့္ၿပီး ေဖ့ဘြတ္ ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ (သတိ။ မီခ်ယ့္ရဲ႕ ေဖ့ဘြတ္ အေကာင့္ ကို မစုံစမ္းရ။ လုံးဝ မေျပာျပႏိုင္ဘူး) သတင္းေတြလည္း တက္လာတယ္။ မုဒိမ္းမႈတခ်ိဳ႕ဆို မထင္ရက္စရာ သိကၡာရွိ သမာဓိရွိလိမ့္မယ္ ထင္ရသူေတြရဲ႕ လီးသရမ္းမႈေတြ။ မီခ်ယ္ နည္းနည္း ေက်ာခ်မ္းလာတယ္။ သူတို႔ ေသာက္ခါစကေတာ့ ဣေျႏၵရရပဲ။ ပုလင္း တစ္ဝက္လည္းက်ိဳးလာေရာ သူတို႔အသံေတြက အာေလးလွ်ာေလး ျဖစ္လာၾကၿပီ။ မူမမွန္ခ်င္ေတာ့။

မိန္းမအဂၤါေဝါဟာရကို အသုံးျပဳၿပီး ဆဲေရးတိုင္းထြာသံေတြက စိပ္လာတယ္။ မီခ်ယ္ မအိပ္ခ်င္ေသးေပမယ့္ အေပၚတက္လွဲေနတာ ေကာင္းမယ္လို႔ ေတြးမိၿပီး ဖုန္းကိုပိတ္၊ ကိုယ့္ေက်ာပိုးအိတ္ကို အေပၚထပ္ အိပ္ရာဆီ လွမ္းတင္လိုက္တယ္။ အမေလး—။ အိတ္က ေလးလည္းေလးတာမို႔ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ပင့္ရတယ္။ မမွီ႔တမွီမို႔ ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး အေပၚဘက္အိပ္စင္ အခန္းနံရံဆီထိ တြန္းအပို႔ ေျပေလ်ာ့ေနတာကို သတိမထားမိတဲ့ ခါးက ထမီေလးဟာ ေလွ်ာကနဲ ကမာၻႀကီးရဲ႕ ဆြဲအားမွာ ကြင္းလုံးပုံသြားတယ္။ ႐ုတ္တရက္ နားရင္းပါးရင္းေတြ ထူပူၿပီး လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ လူႀကီး ၃ ေယာက္ မ်က္လုံးေတြက ရမၼက္ခိုးေတြ သမ္းေနၿပီ။

ေခါင္းကိုသာ တြင္တြင္ငုံ႔ရင္း ထမီကို ျပန္ဆြဲအတင္— “မဝတ္ပါနဲ႔ေတာ့ သမီး—” “ရွင္—အို—ေတာင္းပန္ပါတယ္—သမီးကို ခ်မ္းသာေပးပါ အန္ကယ္တို႔ရယ္—” “ဟားးဟားးးဟားးး သမီးကို ဦးတို႔က ခ်မ္းသာေပးမွာပါ–ကာမခ်မ္းသာေလ—ဟားဟားဟားးး သမီး သေဘာက်မွာပါ” “ဟင့္အင္း –ဟင့္အင္း –သမီးက မိေကာင္းဖခင္ သားသမီးပါ” “ေအးပါ ဒါေၾကာင့္ တေလးတစား လိုးေပးမလို႔ပါ—ေစာက္ပတ္လည္း ယက္ေပးမယ္” ၾကားလိုက္ရတဲ့စကားက လူယဥ္ေက်းေတြတဲ့လားလို႔ေတာင္ သံသယျဖစ္စဖြယ္။

ကေလကေခ်စကား ဆန္လိုက္တာ။ ထမီ ထက္ဆင္စကို ဦးသိမ္းပိုက္ ဆိုတဲ့လူႀကီးက မိမိရရ ဖမ္းကိုင္ထားတာေၾကာင့္ မီခ်ယ္ခမ်ာ အရွက္လုံၿခဳံမႈ မရေသး။ ထမီက ေျခသလုံးအဖ်ားကေန ဒူးအထက္ထိ မတက္ႏိုင္။ မီခ်ယ့္မွာ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီမဝတ္လာမိျခင္းကို ေနာင္တ ေတာ္ေတာ္ရမိသြားတယ္။ ဘဲႀကီးတစ္ေပြရဲ႕ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ်သာ အပ်ိဳရည္ပ်က္႐ုံ လိုးတာခံဖူးတဲ့ မီခ်ယ့္ ေစာက္ပတ္ကေလးကို သူတို႔ ျမင္သြားၾကတာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဘာမွမျဖစ္ရင္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ျဖစ္ရင္ေတာ့ ျဖစ္ၿပီပဲ။ ေဘာင္းဘီရွည္ ဝတ္မလာဘဲ ေစာက္ပတ္႐ြၿပီး ထမီဝတ္လာမိတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္ မဆုံးေတာ့။

ခြန္အားခ်င္းက မမွ်တ။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ေယာက္်ားႀကီး သုံးေယာက္ လြန္ဆြဲပြဲမွာ မီခ်ယ္ ရႈံးပါတယ္။ ပါးစပ္မွာ ဆိုလာတိတ္အဝါ ကပ္ၿပီး ပိတ္ျခင္း ခံလိုက္ရတယ္။ ထမီဟာ ရထားၾကမ္းခင္းေပၚမွာ ကြင္းလိုက္ကေလး။ ဖင္ေျပာင္ေျပာင္ အဖုတ္ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔ မီခ်ယ္ တတ္ႏိုင္သမွ် ႐ုန္းကန္ၾကည့္ပါေသးတယ္။ မရ။ ေအာ္လို႔လည္းမရ။ မ်က္ရည္ျပည့္လွ်မ္းတဲ့ မ်က္လုံးအၾကည့္တို႔ျဖင့္သာ ေတာင္းပန္ေနရတယ္။ ဒါကိုလည္း ကာမမုဆိုးႀကီး ၃ ေယာက္က ဥေပကၡာျပဳထားဆဲ။ “႐ုန္းရင္ ကန္ရင္ ေအာ္ရင္ ဟစ္ရင္ သမီးကို အန္ကယ္တို႔က သတ္ပစ္မယ္။ ၿငိမ္ခံရင္ သမီးအက်ိဳးရွိမယ္။

ဒါ ဘယ္သူမွ သိတဲ့ ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္းလုပ္လို႔ သူမ်ားေတြ ရိပ္မိကုန္ရင္ ငါတို႔က မင္းကို ပိုက္ဆံေပးၿပီး ေခၚခ်တာလို႔ ေလွ်ာက္ေျပာမယ္။ မင္း ဖာသည္မ ျဖစ္သြားမယ္။ ဦးတို႔က သမီးကို ခ်မ္းသာေပးမလို႔ပါ။ ကာမခ်မ္းသာ ေပးမလို႔” သူက ေျပာရင္းဆိုရင္း ရထားျပတင္းကို ထပိတ္တယ္။ မွန္တံခါးေရာ သံတံခါးေရာ ပိတ္တယ္။ မီခ်ယ္ ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ ႐ုံးေရာက္ ဂတ္ေရာက္ဆို ကိုယ္က တေယာက္ထဲ။ ဘယ္သြားလို႔ ဘယ္လာရမွန္းသိတာ မဟုတ္။ ခုေခတ္က ေငြမ်ား တရားႏိုင္တာ မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ မီခ်ယ္က အပ်ိဳစင္မွ မဟုတ္တာ။ ထူး နစ္နာစရာ ဘာမွမရွိဘူး။

မီခ်ယ္ စိတ္ေလွ်ာ့ခ်လိုက္တယ္။ လူႀကီး ၃ ေယာက္ ဝိုင္းလိုးမွာကို ေအာ့ႏွလုံးနာစြာ ၾကည္ျဖဴေပးရေတာ့မယ္။ ကိုယ္က အလိုးခံဖူးသူမို႔ အဲဒီအရသာဟာ စြဲမက္စရာေကာင္းေၾကာင္းေတာ့ သိတယ္။ ႐ုန္းကန္ရွက္႐ြံ႕ေနမယ့္အစား ကာမခ်မ္းသာကိုပဲ လိုလိုလားလား ခံစားဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္မိတယ္။ တကယ္တမ္း မညာတမ္းေျပာရရင္ မီခ်ယ္ဟာ အလိုးခံရတာကို စြဲမက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ ဓေလ့ထုံးတမ္းေတြေၾကာင့္ ဆႏၵကို မ်ိဳသိပ္ေနရျခင္းမွ်သာ။ ဦးမင္းရာဇာသူ႔ကိုျဖဳတ္ၿပီး ေနာက္ရက္ေတြမွာ မီခ်ယ္ေတာင္ စဥ္းစားမိေသးတယ္။ ဦးမင္းဝဠာရဲ႕ မိန္းမ ေဒၚသြယ္ဇင္ျမင့္ကို ကပ္ဖားၿပီး ေစာက္ပတ္ေတြ ဘာေတြ မ႐ြံမရွာ ယက္ေပး၊ အိမ္အလုပ္ကူလုပ္ေပး၊ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ကူထိန္းေပးၿပီး မယားငယ္ခံမလားလို႔ေတာင္ ေတြးမိတာ။

ဒါေပမယ့္ အရွက္က ခြင့္မျပဳခဲ့တာေၾကာင့္ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့။ ခုေတာ့ ၅ ႏွစ္တာ ေဝးကြာေနခဲ့ရတဲ့ လီးအရသာကို ျပန္ခံစားရေတာ့မွာပါလား။ “အဲဒလို လိမၼာမွေပါ့ ခ်စ္ေလးရယ္” ဟြန္းးးးမုန္းတာ။ ဦးသိမ္းပိုက္ဆိုတဲ့ လူႀကီးေပါ့။ သူ အတင္းဆြဲၿဖဲေနတဲ့ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေတာင့္မထားေတာ့ဘဲ ေလ်ာ့ေပးလိုက္လို႔ အလြယ္တကူ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္း ကြာအသြားမွာ ေရ႐ြတ္တဲ့ စကား။ ဘာတဲ့။ ခ်စ္ေလးတဲ့။ သူ႔မွာ သမီး မရွိဘူးလားမသိဘူး။ သမီးအ႐ြယ္ေလးကို မယားျပဳရက္တယ္။ ရက္စက္လိုက္ၾကတာ။ အို ေယာက္်ားေတြ အကုန္ပါပဲ။ ၃၇၆ ေၾကာက္လို႔သာ။ မဟုတ္ရင္ ပုပု႐ြ႐ြႏုႏုလွလွ ျမင္သမွ်မိန္းမ လိုက္လိုးေနၾကမလား မသိ။

အင္းးး ငါေရာ ဘာထူးလဲ။ ဓေလ့ထုံးတမ္းအစဥ္အလာရဲ႕ ကန႔္သတ္မႈေၾကာင့္သာ အရွက္ကိုငဲ့ၿပီး မေသာင္းက်န္းရဲတာ။ လီးအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေစာက္ပတ္နဲ႔ တက္ငုံပစ္ခ်င္တာမ်ား ႐ြစိကိုထိုးလို႔။ ဟင့္အင္းကြာ ဘာညာ ဟန္ေဆာင္ျငင္းရင္း ေပါင္တံခါးႀကီး ပြင့္သြားပါၿပီ။ ေပါင္ၾကားမွာ ဘာရွိသလဲ။ ေပါင္ၾကားမွာ အနက္ေရာင္ က်ဲပါးပါး ေစာက္ေမြးေကာက္ေကာက္လိမ္လိမ္ေလးေတြ ၿခံရံထားတဲ့ သဘာဝ အသားစိုင္ အက္ကြဲေၾကာင္းေလး ရွိပါတယ္။ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ (ပူစီ) လို႔ေခၚၿပီး ျမန္မာလို ေစာက္ပတ္ သို႔မဟုတ္ ေစာက္ဖုတ္လို႔ ေခၚတဲ့ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ ရတနာလႈိင္ဂူကေလးပါ။

စကားမစပ္ ေစာက္ပတ္လို႔ ဘာလို႔ ေခၚလဲ သိၾကလား။ ေခ်ာက္ကမာၻးလို နက္ေစာက္တဲ့ တြင္းလိုျဖစ္ေနလို႔ လို႔ “ေစာက္” ကိုယူတယ္။ အသားႏုႏုေလးေတြက တြင္းကို ပတ္ထားလို႔ “ပတ္”ကို ယူတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေစာက္ပတ္ပါ။ ေစာက္ဖုတ္ကလည္း ရွင္းပါတယ္။ ေျမျပင္မွာ ကပ္ေပါက္တဲ့ ျမက္ အနည္းငယ္ကို ျမက္ဖုတ္လို႔ေခၚတာ ယူတို႔ ၾကားဖူးၾကတယ္မလား။ ေစာက္ေမြးေတြက ျမက္ဖုတ္ကေလးလို တည္ရွိေနတာမို႔ ေစာက္ဖုတ္လို႔လည္း ေခၚပါတယ္။ လီးဆိုတာေတာ့ မီခ်ယ္လည္း မသိဘူး။ ရွိတဲ့သူေတြပဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေတြးၾကေတာ့ ။ မီခ်ယ္လည္း ကိုယ့္ရွိတာပဲ ေတြးတတ္တယ္။

ရထား အိပ္စင္အခန္းေလးထဲမွာေတာ့ အရက္နံ႔ေတြ တလႈိင္လႈိင္ အဆီတျပန္ျပန္ မ်က္ႏွာႀကီးေတြက ရထားမထြက္ခင္တုန္းက လူႀကီးလူေကာင္း ၃ ေယာက္မဟုတ္ေတာ့ သလိုပဲ။ သူတို႔ဟာ လူ႔အသြင္ထက္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ဘီလူး သဘက္ အသြင္ ပိုေဆာင္လာၾကတယ္။ “အု” ေပါင္တံခါးႀကီး ဖြင့္ထားလို႔ အတိုင္းသား ျမင္ေနရတဲ့ မီခ်ယ့္ရဲ႕ မိန္းမအဂၤါ လႈိင္ဂူအဝနား ဦးသိမ္းပိုက္ ဆိုတဲ့ လူႀကီး မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး တခ်က္ နမ္းရႈပ္လိုက္ခ်ိန္ မပီဝိုးတဝါး မီခ်ယ့္ အသံကေလး ထြက္ခဲ့ရတယ္။ ဆိုလာတိတ္အဝါႀကီးေၾကာင့္ အသံသိပ္မက်ယ္။ ဆိုင္လင့္ဆာတပ္ထားတဲ့ ေသနတ္ေျပာင္းဝက က်ည္ထြက္သလို ခပ္အုပ္အုပ္သာ ထြက္ေပၚလာတယ္။

မီခ်ယ္ သိတယ္။ ကိုယ့္ေစာက္ပတ္ကို ကိုယ္ သိတယ္။ ေစာက္ပတ္ကလည္း အၿမဲတိုက္ခြၽတ္ေဆးေၾကာေနၾကမို႔ အနံ႔အသက္ ကင္းေနမွာမွန္းသိတယ္။ ရထားမတက္ခင္ကေလးကမွ ေရမိုးခ်ိဳးလာခဲ့တာဆိုေတာ့ ဆပ္ျပာနံ႔ေလးေတာင္ က်န္ခ်င္က်န္ဦးမွာ။ သန႔္စင္ေဆး လည္း သုံးတာဆိုေတာ့ ကိုယ့္ ေစာက္ပတ္ကေလးဟာ ေမႊးႀကိဳင္မေနဘူးဆိုေတာင္ နံေစာ္ေနမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ “မင္း အလိုးခံဖူးလား—ခ်စ္ေလး–” “အု—အု—-” “ဪေဟာ္—ဟုတ္သားပဲ။ ေဟ့ ျမင့္ၾကည္ တိပ္ျပန္ခြာေပးလိုက္ပါကြာ။

သူ႔ကို ငါတို႔ ကာမခ်မ္းသာ ေပးၾကမွာ ဆိုေတာ့ အေႏွာင္အဖြဲ႕နဲ႔ မလုပ္ခ်င္ဘူး သူလည္း အရသာ ရွိရွိ ခံစားပါေစ—တိပ္ ခြာေပးလိုက္” ” ေဟး သဲေလး မင္း မေအာ္ဖူးမို႔လား ေခါင္းညိတ္ျပ” မီခ်ယ္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။ တိပ္ကို ခြာေပးတယ္။ အခ်ိန္မဆိုင္းဘဲ ဦးသိမ္းပိုက္ ႏွာတံႀကီး က်မ အကြဲေၾကာင္းၾကားထဲ နစ္ျမဳပ္လာၿပီး ရႈးခနဲ နမ္းတယ္။ စိုစိစိ ေစးကပ္ကပ္ အရည္ေလးေတြ ေစာက္ပတ္ထဲမွာ ရွိေနေတာ့ ဦးသိမ္းပိုက္ ဆိုတဲ့ ဘဲႀကီး ခမ်ာ မီခ်ယ့္ အရည္ေတြ သူ႔ႏွာေခါင္းမွာ ေပက်ံသြားမွာပဲ။

သူက လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ေစာက္ပတ္ကို ဆြဲၿဖဲတယ္။ အတြင္းမွာ ေစာက္စိျပဴးျပဴးေလး ရွိေနမွာမွန္း ဒီဘဲႀကီး မသိဘဲ ေနမလား။ လွ်ာဖ်ားအခြၽန္ကေလးနဲ႔ မီခ်ယ့္ေစာက္စိကိုမွ ေဂါက္႐ိုက္တံနဲ႔ ေဂါက္သီး႐ိုက္သလို တခ်က္ ခတ္ထုတ္တယ္။ လူတကိုယ္လုံး တုန္တက္သြားတယ္။ “အူး—” ေစာက္ပါးစပ္ကလည္း တားမရဆီးမရ ညည္းသံေလး သဲ့သဲ့ ထြက္သြားေစတယ္။ သူက မီခ်ယ့္ရဲ႕ ေစာက္ပတ္ေဘးနား ေပါင္ရင္း အတြင္းဘက္ကို ကစ္ဆင္႐ိုက္တယ္။

အကြဲေၾကာင္းကို သူ႔ လက္တဘက္နဲ႔ စုန္ခ်ည္ ဆန္ခ်ည္ ပြတ္ဆြဲျပန္တယ္။ မီခ်ယ့္ရင္ထဲ အသည္းႏွလုံးေတြ တျဗဳတ္ျဗဳတ္ ဆြဲျဖဳတ္သလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ မ်က္လုံးေတြ စင္းက်သြားတယ္။ ေအာက္အိပ္စင္ေပၚ အလ်ားလိုက္ လွဲေပးထားရင္း ကားေပးထားတဲ့ ေပါင္ၾကားမွာ ဆံပင္ျဖဴစျပဳေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း သန္စြမ္းက်မ္းမာတဲ့ ဘဲႀကီး ရဲ႕ ဘာဂ်ာအင္ထ႐ိုက မီခ်ယ့္ကို ေဆြမ်ိဳး ေမ့ေစတယ္။ ရထားသံတဂ်ဳန္းဂ်ဳန္းၾကားမွာ မီခ်ယ့္ ညည္းသံေလးဟာ စည္းခ်က္ညီညီ ထြက္ေပၚေနေတာ့တယ္။ ခဏေနေတာ့ ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ႏူးညံ့စိုစြတ္တဲ့ တစုံတခု လာထိမွန္း သိလိုက္ေတာ့ မ်က္လုံး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။

ဦးစြာပထမ လိမ္ေကာက္ရႈပ္ေထြး အုံထူထူ လေမြးေတြၾကားမွာ မဲမဲသဲသဲ လီးေကာက္ေကာက္ႀကီး။ဟင္–ဘယ္သူ႔ ဟာပါလိမ့္?? ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဦးျမင့္ၾကည္ ဆိုတဲ့လူ။ သူက အသားခပ္ညိဳညိဳ။ သူလီးႀကီးက ခါးလယ္မွာ ေကြးေနၿပီ အေပၚကို ေကာ့ပ်ံေနတယ္။ နည္းတာႀကီးေတြေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ မီခ်ယ့္ပါးစပ္နဲ႔ ဆန႔္ပါ့မလားေတာင္ မသိဘူး။ လီးက ေကာက္ေနလို႔သာ လီးအလ်ားက ဆန႔္လိုက္ရင္ ရွစ္လက္မ ေက်ာ္မလားဘဲ။ ဒီလီးဟာ ရထားေပၚမွာ မီခ်ယ္ ပထမဆုံး ျမင္ေတြ႕ခြင့္ရတဲ့ လီးပါ။ ဦးျမင့္ၾကည္က မီခ်ယ့္ ႏႈတ္ခမ္းနီေထြးေထြးေလးအေပၚကို အားမနာလွ်ာမက်ိဳး မႈိပြင့္ႀကီးလို ဒစ္ညိဳညိဳႀကီးနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုးေပးေနတယ္။ ထိပ္ဖူးမႈိပြင့္အဝက အရည္ၾကည္ေလးေတြေၾကာင့္ မီခ်ယ့္ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ ေတာက္ပ႐ႊန္းလက္လာတယ္။

ေအာက္က ဘဲႀကီးကလည္း ေစာက္ပတ္ႏွစ္ျခမ္းကို ၿဖဲၿပီး သူ႔လွ်ာၾကမ္းႀကီးနဲ႔ ေစာက္ေစ့ကို ျခင္းသမား ျခင္းေတာ့သလို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ အခတ္မွာေတာ့ မီခ်ယ့္တကိုယ္လုံး အရည္ေပ်ာ္က်သြားရတယ္။ “ရွီး—အားဟား—” မီခ်ယ့္ ပါးစပ္အပြင့္ကို ေခ်ာင္းေနတဲ့ ဦးျမင့္ၾကည္ရဲ႕ လိင္တံႀကီးက ပလြတ္ဆို ဝင္လာတယ္။ မီခ်ယ္ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြနဲ႔ ငုံေပးလိုက္တယ္။ လွ်ာဖ်ားနဲ႔ ဒစ္ကို လွမ္းလွမ္းပုတ္ေပးလိုက္မိတယ္။ “အ—အ—” ဒါ က မီခ်ယ့္အသံ မဟုတ္။

ဦးျမင့္ၾကည္ အသံ။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ ေကာ့ပ်ံသြားေအာင္ ညည္းစုပ္ႏိုင္သလား မီခ်ယ္လို႔ မေမးပါနဲ႔။ လက္ဦးဆရာ မမေႏြႏွင္းနဲ႔ ဦးမင္းဝဠာ ရွိခဲ့ဖူးတယ္ေလ။ မမေႏြႏွင္းေၾကာင့္ မီခ်ယ္ ေစာက္ပတ္ယက္ေပးတတ္သလို ဦးမင္းရာဇာနဲ႔ လက္ေတြ႕သင္တန္းဆင္းခဲ့ရတာေၾကာင့္ လီးစုပ္တတ္တာလည္း ဆန္းမွ မဆန္းဘဲကို။ ေႏွာေလ။ “ေမးေနတာ ေျဖပါဦးကြာ အလိုးခံဖူးလားလို႔” ဦးသိမ္းပိုက္က မီခ်ယ့္ ေစာက္ပတ္ဆီမွ မ်က္ႏွာ ခဏခြာရင္း ေမးတယ္။

“အြင္း–” ပါးစပ္ထဲမွာ လီးပလုတ္ပေလာင္းနဲ႔ မီခ်ယ္ေျဖရတာပါ။ ဘယ္ပီသပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ နားလည္ပါတယ္။ မီခ်ယ္ အပ်ိဳမဟုတ္ဘူး ဆိုတာ။ “ဖင္ေရာ ခံဖူးလား” “အြင္း” “မညာနဲ႔ မင္းဖင္အရာမယြင္းေသးဘူးရယ္။ ငါ မသိဘူး မွတ္လို႔လား—ငါ မိန္းမေတြကို လိုးလာတာ မင္းသက္ေစ့ေတာင္ မကေတာ့ဘူး နားလည္လား—” အမေလး။ ဒါဆို သူ သူ မိန္းမ၂၁ ေယာက္ေက်ာ္ေအာင္ လိုးဖူးတာေပါ့။ ဒါဆို မီခ်ယ္က ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေျမာက္လဲ။ အေပါက္တကာ လွ်ိဳထားတဲ့ လီးႀကီးနဲ႔ ငါ အလိုးခံရေတာ့မွာပါလား ဆိုတဲ့ အေတြးေၾကာင့္ လာေနတဲ့ ဖီလင္ေတြေတာင္ ေပ်ာက္ခ်င္သလိုလို ႐ြံရွာသြားမိတယ္။

ေဟာေတာ့္။ ဒါ မီခ်ယ့္ပါးစပ္ကို လိုးတာေပါ့ေနာ္။ ဦးျမင့္ၾကည္က သူ႔လီးေကာက္ေကာက္ႀကီးကို ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ျပဳတယ္။ သူက ဒူးေထာက္လ်က္ အေနအထားနဲ႔ ခါးအားကို အသုံးျပဳၿပီး သူ႔လီးတံႀကီး မီခ်ယ့္ ပါးစပ္ထဲကို ေဆာင့္ေနတယ္။ မီခ်ယ္မွာ အာခံတြင္းကိုလာလာေထာက္တဲ့ ဒစ္ဖ်ားေၾကာင့္ ပ်ိဳ႕ပ်ိဴ႕တက္သြားရတယ္။ “ေလာ႐ုံ မင္းလာယက္လွည့္ဦး” ဦးသိမ္းပိုက္စကားအဆုံး ဦးေလာ႐ုံထလာဟန္ရွိတယ္။ အသံၾကားရတာကိုး။ သူက ပိုဆိုးတယ္။ သူ ယက္ပုံက ျငင္သာသိမ္ေမြ႕မႈ မရွိဘူး။

ဦးသိမ္းပိုက္ ဆိုတဲ့လူႀကီးက ေစာက္ပတ္ယက္တာ တယုတယေလး ယက္တာ။ ျမတ္ႏိုးမႈ အျပည့္နဲ႔ ယက္တာ။ က်မေစာက္ေစ့ေလးကိုဆို က်ေပ်ာက္ေလာက္တဲ့ ေက်ာက္႐ိုင္းပြင့္ေလးကို ဂ႐ုစိုက္သလိုမ်ိဳး သြားနဲ႔ အသာေလးဖိလိုက္၊ လွ်ာနဲ႔ ပတ္ဝိုက္ၿပီး ကေလာ္လိုက္ ခတ္လိုက္နဲ႔ မီခ်ယ့္ကို ဖင္နဲ႔ၾကမ္းျပင္ မထိဘဲ ေကာ့ပ်ံတြန႔္လိမ္ေနေအာင္ ၾကင္ၾကင္နာနာေလး ယက္တာပါ။ ဦးေလာ႐ုံကေတာ့ ကြမ္းစားထားတဲ့ လွ်ာၾကမ္းႀကီးနဲ႔ ေစာက္ပတ္အကြဲေၾကာင္းကို တံဇဥ္းနဲ႔ စားသလို တဖက္သတ္ ပြတ္ဆြဲတယ္။

ေစာက္ပတ္ႏွစ္ျခမ္းကိုလည္း တလွည့္စီ ငုံၿပီး စုပ္ဆြဲလိုဆြဲ။ ေစာက္စိကို သြားနဲ႔ ဖိကိုက္ၿပီး ကြၽတ္ပါသြားရမတတ္ ပါးစပ္နဲ႔ စုပ္ယူေနေတာ့တာ။ ေစာက္စိေလး က်ိန္းစပ္လာတဲ့ အထိပဲ။ ေစာက္ပတ္ကိုလည္း ေလဆင္ႏွာေမာင္း ျဖတ္တိုက္ခံရသလို သူ႔လွ်ာႀကီးနဲ႔ တရၾကမ္း ေမႊျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေစာက္ေခါင္းထဲကို သူ႔လွ်ာႀကီး ဝင္ႏိုင္သေလာက္ထိသြင္းၿပီး တဇတ္ဇတ္နဲ႔ လိုးေနေသးတာ။ မီခ်ယ္လား။ မီခ်ယ္ နတ္ျပည္ေရာက္ေနတယ္။ မီခ်ယ္ တိမ္ေတြကို ျမင္းလုပ္စီးေနရတယ္။

ၿငိမ့္ေညာင္းတဲ့ ရသ၊မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ထြန႔္ထြန႔္လူးရတဲ့ ဖီလင္။ ေစာက္ပတ္ဆိုတာ တူမတူေအာင္ အရသာေပးစြမ္းတဲ့ ေနရာမွာ ဂရိတ္ပါပဲ။ သူတို႔ရဲ႕ အာစြမ္းလွ်ာစြမ္းေတြကို မီခ်ယ္က ေစာက္ပတ္ကေန တဆင့္ တကိုယ္လုံး ဖိန႔္ဖိန႔္တုန္ေအာင္ ခံစားေနမိတာ။ က်မ တစ္ခ်ီၿပီးသြားခဲ့တယ္။ ဖင္ႀကီးကို ေမာ္တာတပ္ထားသလို ေကာ့ေမႊၿပီး ေစာက္ရည္ေတြ ပန္းေပးလိုက္တယ္။ ဦးေလာ႐ုံဟာ က်မ ေစာက္ရည္ေတြကို တစက္မက်န္ အကုန္ေသာက္ေပးခဲ့တယ္။ လူလည္းေပ်ာ့ေခြႏုံးခ်ိသြားၿပီေလ။ တၿပိဳင္ထဲပဲ။ တိုင္ပင္ထားသလိုပဲ ဦးျမင့္ၾကည္က မီခ်ယ့္ ပါးစပ္ထဲကို သုက္ရည္ပန္းထည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ လီးကို ထုတ္မေပးဘဲ စိုက္ထားတယ္။ စိမ္ထားတယ္ေပါ့။ ဘာမွမတတ္ႏိုင္တဲ့ မီခ်ယ္လည္း သုက္ရည္ေတြ ေသာက္လိုက္ရတာပါပဲ။

မီခ်ယ္ နည္းနည္း ရဲတင္းလာၿပီ။ ခုနတုန္းကလို သိပ္မရွက္ေတာ့။ ေယာက္်ားမိန္းမ လိုးျခင္းဟာ အဆန္းတၾကယ္မဟုတ္။ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းေဘာင္ေတြ ေၾကာင့္သာ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ေနေနရတာ။ ပြင့္လင္းၿပီေဟ့ဆို ေယာက္်ားမိန္းမ လိုးပြဲတိုင္းဟာ အရွက္ကုန္ မီးကုန္ ယမ္းကုန္ပဲ ဆိုပါေတာ့။ တကယ္ပါ အျမန္ရထား ညအိပ္စင္အခန္းကေလးတစ္ခုထဲမွာ က်င္းပတဲ့ ဒီအခ်စ္လြန္ဆြဲပြဲေလးမွာ မီခ်ယ္လည္း မထူးဇာတ္နဲ႔အတူ အျမတ္ရေအာင္ စိတ္ပါလက္ပါ ခံေပးလိုက္ဖို႔ ယတိျပတ္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါၿပီ။ ပက္လက္လွန္ၿပီး ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို တံခါးပတၱာေခါက္ ေခါက္ေပးလိုက္ေတာ့ မီခ်ယ့္ ဒူးႏွစ္လုံးက ခုနကမွ ခြၽတ္ပစ္လိုက္လို႔ ဗလာက်င္းသြားတဲ့ ႏို႔အုံေလးနဲ႔ ထိကပ္ေနတယ္။

ဖဝါးမိုးေထာင္ေနတာကို မီခ်ယ္က လက္နဲ႔ ပိုက္သိမ္းေပးလိုက္တယ္။ ခါးနည္းနည္းေညာင္းေပမယ့္ လီး အဝင္နက္တယ္ေလ။ ေစာက္ပတ္ကေလးလည္း ၿပဲအာျပဴထြက္ေနမွာ။ လီးအရင္းထိ နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း ဝင္လာႏိုင္မယ့္ ပုံစံ။ “ေက်းဇူးတင္တယ္ သမီး။ အန္ကယ္တို႔ မင္းကို ေက်းဇူးတကယ္တင္ပါတယ္ ။ သမီး ကာမခ်မ္းသာကို ထိထိမိမိ ခံစားပါ။ အန္ကယ္လိုးေတာ့မယ္ေနာ္” စစ္ေၾကျငာတာမ်ားလား။ အန္ကယ္လိုးေတာ့မယ္ေနာ္တဲ့။ ေဟာဒီက ခံစစ္ေၾကာင္းကလည္း အသင့္ျပင္ၿပီးသားပါ။ တံေတြးေတြေရာ ေစာက္ရည္ေတြေရာ ေရာသမေမႊ ႐ႊဲစိုေနတဲ့ ေစာက္ပတ္က ရွင္တို႔လီးႀကီးေတြကို ေႁမြက ဖားကိုၿမိဳသလို ၿမိဳပစ္မွာပါရွင့္။

သိၾကရဲ႕လား။ တကယ္ေတာ့ ရွင္တို႔ လီးေတြက ေစာက္ပတ္ရဲ႕ အၿမိဳကို မရႈမလွ ခံၾကရတဲ့ သနားစရာ အေခ်ာင္းအတံႀကီးေတြပါ။ ေတာင္ ဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး ဖဝါးေအာက္ ေရာက္ရသလို လႈိင္းဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး ေလွေအာက္ ေရာက္ရသလို လီးဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး ေစာက္ပတ္ထဲမွာ ကူကယ္ရာမဲ့ နစ္ျမဳပ္ရမွာပါ။ မယုံမရွိပါနဲ႔။ လီးက ေစာက္ပတ္ထဲကို ဝင္လာရပုံမွာ ညစာခိုးစားမယ့္ကိုရင္ က်က္သေရတိုက္ဆီ လွမ္းသလို မရဲတရဲ ခိုးေၾကာင္ ခိုးဝွက္ ႏိုင္လြန္းလွတယ္။

ဦးသိမ္းပိုက္ရဲ႕ လီးဟာ မီခ်ယ္ရဲ႕ ေစာက္ပတ္ကေလးထဲကို တထစ္ခ်င္း တိုးဝင္ေနတယ္။ လီးႀကီးဟာ ဘူတာမွ ထြက္စရထားလို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အရွိန္ယူေနတယ္။ ေစာက္ပတ္တဆုံး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တထစ္ထစ္ တိုးဝင္သြားတယ္။ သြားရည္ေစာက္ရည္ေရာေႏွာစို႐ႊဲေနတဲ့ ေစာက္ပတ္မို႔ လီး အဝင္က ခပ္ၾကပ္ၾကပ္ဆိုေပမယ့္ သိပ္မခက္ခဲ။ လီးတဆုံး ေစာက္ပတ္ထဲအဝင္မွာေတာ့ မီခ်ယ့္ႏႈတ္ဖ်ားမွာ ကာမဂီတအသံေလးေတြ ပ်ံ႕လြင့္ကုန္တယ္။ ေယာက္်ားမိန္းမ လိုးပြဲတိုင္းမွာ မိန္းမကသာ ညည္းတြားရႈိက္ငင္ရတာမလား။ ညည္းသံေလးက အသံလုံ ရထားအိပ္စင္ခန္းထဲမွာ သန္းေခါင္ယံ ဂီတပါပဲ။

ေစာက္ပတ္ကေလးဟာ သူ႔အထဲတိုးဝင္လာတဲ့ လီးတံႀကီးကို ရစ္ပတ္ဆြဲငင္ႏိုင္သေလာက္ ဆြဲငင္ေနတာမို႔ ျပန္အထုတ္မွာ ေစာက္ပတ္အတြက္းသားႏုႏုေလးေတြက လန္လန္ၿပီးပါလာတယ္။ လီးျပန္အဝင္မွာလည္း ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြပါ လိပ္ဝင္လိုက္ပါသြားၾကတယ္။ “အား—အားးး ဇြပ္ —ဇြပ္—-ဇြပ္—ဖန္း—ဖန္း” ဆီးခုံခ်င္း ပစ္႐ိုက္ၾကတယ္။ လိင္အဂၤါႏွစ္ခုက နက္ရႈိင္းစြာ ေပါင္းစည္းမိၾကတယ္။ လီးအဝင္ဟာ စီးစီးပိုင္ပိုင္ရွိလွတယ္။

ေစာက္ပတ္ကလည္း ဧည့္သည္ေတာ္ အေခ်ာင္းအတံႀကီးကို ဧည့္ဝတ္ေက်ေအာင္ ဧည့္ခံတယ္။ ေစာက္ေခါင္းနံရံေတြက လီးကို တင္းၾကပ္စြာ ေပြ႕ဖက္ႀကိဳဆိုတယ္။ ေစာက္စိေလးဟာ သူ႔ကို လီးေခ်ာင္းႀကီး ဝင္ထြက္ပြတ္တိုက္သြားတိုင္း ေစာက္ပတ္ပိုင္ရွင္မေလးအတြက္ နတ္ခ်က္တဲ့ အာဟာရေတြ တကိုယ္လုံးကို တိုက္ေကြၽးေနေတာ့တယ္။ မီခ်ယ္လည္း ဘယ္ႏွစ္ခါမွန္းမသိ ၿပီးေနရသလို ဘဲႀကီးသုံးေပြဟာလည္း တလွည့္စီ ဝိုင္းလိုးလိုက္ၾကတာ ကမာၻႀကီးတစ္ခုလုံး တေမ့တေမာပါပဲ။ သာစည္အဝင္မွာပဲ ကာမဂုဏ္သား လူသား၄ေယာက္ ေမာေမာနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ မႏၲေလးေရာက္ေတာင္ မႏိုးဘူး။

ရထားတြဲေစာင့္က တက္ႏႈိးမွ ႏိုးၾကတဲ့ အထိပါ။ မီခ်ယ္ ရထားေပၚက ဆင္းေတာ့ ဟိုဘဲႀကီး၃ေပြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ သူ႔ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲကို တစ္ေသာင္းတန္တစ္အုပ္ မရမက ထည့္ေပးသြားတယ္။ သမီးကို ေက်းဇူးဆပ္တာပါတဲ့။ ေစာက္ေကာင္မ မီခ်ယ္ရယ္။ ညည္းမလဲ ျဖစ္လိုက္ရင္ အေဖအ႐ြယ္ေတြနဲ႔ခ်ည္းပဲ။ သက္တူ ႐ြယ္တူ ပါေျဖာင့္ေျဖာင့္ ဟိုဒင္းစံခ်ိန္မီတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ေလာက္နဲ႔ မလုပ္ခ်င္ဘူးလားလို႔ တေယာက္ေယာက္က ေမးလာခဲ့ရင္ မီခ်ယ္ ေျဖပါ့မယ္။ “သြား—နားရွက္စရာ ဘာေတြ လာေျပာေနမွန္းမသိဘူး”လို႔—-။(ၿပီးပါၿပီ) မိန္းကိုမတဲ့ မိန္းမ ေရ ခရပ္ဒစ္ပါ…..