ကလဲ့စား အချစ်

ကလဲ့စား အချစ်

လေးပင်နေသောစိတ်နှင့်အတူ နောင်နောင်တစ်ယောက် ခုံတန်းလေးမှာထိုင်နေသည်။ မန္တလေးသို့ ပြန်ရမည့်အချိန်က စောနေသေးသည်။ ကားထွက်ချိန်က မတိုင်သေး။ တစ်နာရီခန့် လိုနေသေးသည်။ တောင်စဉ်ရေမရ တွေးနေသောအတွေးများထဲတွင် စောနန်းငယ် အကြောင်းက ထိပ်ဆုံးက ပါသည်။ သူမှားများမှားသွားပြီလားလို့ စဉ်းစားနေသည်။ တကယ်တော့ စောနန်းငယ်က မြေစာပင်ဖြစ်ရခြင်းသာ။ စောနန်းငယ်ကို သနားမိသော်လည်း စောနန်းငယ်၏ အစ်ကိုဖြစ်သူ တိုးဝေအောင်အကြောင်းကို စဉ်းစားမိလိုက်လျှင် စောနန်းငယ်ကို သနားသောစိတ်တွေက ဘယ်ရောက်သွားမှန်းမသိ။ ” ဟုတ်တယ်…ငါဒီလိုလုပ်တာမှန်တယ်…..။ ” ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဖြေတွေးနေမိပါတယ်။တိုးဝေအောင်အကြောင်းကို တွေးမိလျင် သူ့သွေးတွေဆူပွတ်လာသလို ခံစားရသည်။

ဒီလူယုတ်မာကြောင့် သူ့ညီမလေး မေမြတ်ဘ၀ ရေတိမ်မှာနစ်ခဲ့ရသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်အသိုင်းအဝိုင်းမှာ အရှက်တကွဲအကျိုးနည်း ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ ဒီအတွက် တိုးဝေအောင်သည်လည်း သူ့ပတ်ဝန်းကျင်သူ့အသိုင်းအဝိုင်းမှာ အရှက်တကွဲအကျိုးနည်းဖြစ်ကိုဖြစ်စေရမည်။ သူ့စိတ်တွေပျော့ညံ့လို့မဖြစ်။ ပျော့ညံ့နေလျှင် သူရှုံးသွားလိမ့်မည်။ ဒီပွဲမှာငါနိုင်တယ်…ငါနိုင်တယ်လို့.သူတိုးတိုးလေးရေရွက်လိုက်သည်။ တကယ်တော့ သူ့ကိုယ်သူ ပြန်လည်အားပေးနေခြင်းသာ။ အဖြစ်ချင်ဆုံးဆန္ဒတစ်ခုကို အကောင်အထည်ဖော်လိုက်ရသော်လည်း သူ့စိတ်ထဲမှာ မပျော်နိုင်ပါ။ စိတ်ထဲမှာမွန်းကျပ်လာသလိုလို ခံစားရသဖြင့် ခရီးဆောင်အိတ်ဇစ်ကို ဆွဲလိုက်ပြီး အထဲမှ စီးကရက်ဗူးကို ထုတ်လိုက်ကာ စီးကရက်တစ်လိပ်ကို ဆွဲထုတ်မီးညှိလိုက်သည်။ မှုတ်ထုတ်လိုက်သော စီးကရက်မီးခိုးငွေ့လေးတွေကို ငေးကြည့်ရင်း သူ့စိတ်တွေက လွန်ခဲ့သော (၅)နှစ်ခန့်က အချိန်တွေကို လွင့်မျောသွားလေတော့သည်။

(၂) ” ဟင်းနော်…ကိုကိုအရမ်းဆိုးတာဘဲကွာ.။” မေမြတ် ကိုတိုးဝေရဲ့ရင်ဘတ်ကြီးကို တွန်းရင်းရှက်ရှက်နဲ့ပြောလိုက်သည်။ ” ချစ်လို့ပါ မြတ်ရယ်…ကိုကိုက။” ” သွားပါ…အပိုတွေ….” “ဟော့ဗျာ…မယုံဘူးလား..” ” ကဲမယုံဦး…” ကိုတိုးဝေက ပြောမှပိုဆိုးလာသည်။သူမရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကို အတင်းဖက်ထားပြီး ပါးတွေကို တရွတ်ရွတ်နမ်းတော့သည်။ နေရာကတော့ မေမြတ်တို့မြို့လေးရဲ့ အတွဲတွေကျင်လည်ကျက်စားရာ ရှုခင်းသာခေါ်သော တောင်ကုန်းလေးမှာ ဖြစ်ပါတယ်။ တိုးဝေက ကုန်သည်ပေါက်စတစ်ယောက်။ ဒီမြို့လေးကို အရောင်းအဝယ်ကိစ္စဖြင့် မကြာခဏလာသည်။ မေမြတ်က တိုးဝေလာတိုင်း တည်းနေကျ သူ့သူငယ်ချင်းအိမ်နှင့် တစ်လမ်းထဲမှာ။ မေမြတ်ကို မြင်မြင်ချင်းစိတ်ဝင်စားသွားသော တိုးဝေသည် သူငယ်ချင်းဖြစ်သူထံမှ တစ်ဆင့်မေမြတ်နှင့် မိတ်ဆက်သိကျွမ်းခဲ့သည်။

မေမြတ်က ပုဂ္ဂလိကဘဏ်တစ်ခုမှ ဝန်ထမ်းတစ်ဦး။ ဒီမြို့လေးမှာတော့ အချောအလှစာရင်းဝင်။ ငယ်စဉ်ကတည်းက မိဘတွေ ဆုံးပါးသွားသည်။ အစ်ကိုတစ်ယောက်ရှိသည်ဟု တိုးဝေသိထားသည်။ အစ်ကိုဖြစ်သူက အင်ဂျင်နီယာတစ်ယောက် နိုင်ငံခြားမှာ သွားအလုပ်လုပ်နေတယ်လို့မေမြတ်ကတော့ပြောတယ်။ မေမြတ်ကတော့ သူမအဒေါ်အပျိုကြီးနဲ့ အတူတူနေတယ်လေ။ ယခုဆို ရပ်ကွက်က လူတွေကလည်း သူမတို့အကြောင်းကိုတော်တော်သိနေပြီ။ မေမြတ်ကလည်း နိုင်ငံခြားမှာရောက်နေသော သူမအစ်ကိုဖြစ်သူကို ပြောထားပြီးပြီ။ တိုးဝေလည်း ဒီတစ်ခေါက်ပြန်လျှင် မိဘတွေကို မေမြတ်နှင့်သူ့အကြောင်းကို ဖွင့်ပြောမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ထားသည်။ မေမြတ်နှင့်သူ အတူတူ နေချင်လှပြီလေ။ ပြီးတော့ မေမြတ်နှင့်သူကလည်း လူငယ်တို့သဘာ၀ မှားယွင်းခဲ့ကြပြီး၊ အလွန်အကျှံတွေဖြစ်ခဲ့ကြတာက တော်တော်ကြာပေါ့။

(၃) တိုးဝေသီချင်းကို တိုးတိုးဖွင့်ရင်း ကားကိုဖြေးဖြေး မောင်းလာခဲ့သည်။ သူရောက်နေသော နေရာက ရန်ကုန်-မန္တလေးအမြန်လမ်းမကြီးမှာ.။ သီချင်းလေးဖွင့်ရင်း သူစဉ်းစားမိနေတာက မေမြတ်အကြောင်း။မနေ့ညက မေမြတ်နှင့် အစွမ်းကုန်ကဲခဲ့သောအကြောင်း။ မေမြတ်က သူအရင်ကတွေ့ခဲ့သော မိန်းကလေးတစ်ယောက် တော်တော်ရိုးသားသည်ဟုပြောရမည်။ ဒီကောင်မလေးကို သူအတည်ယူမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ထားသည်။ မိဘများကလဲ သူ့သဘောအတိုင်းသာ။ ချွေးမလိုချင်နေကြသည်။ သူ့အသက်ကလည်း ၂၈ နှစ်ထဲမှာရောက်နေပြီလေ။ မေမြတ် သည် မိန်းမကောင်းလေးတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး သူ့ကိုချစ်လွန်းသဖြင့်သာ သူ့ဆန္ဒကိုလိုက်လျောဖြစ်တယ် ဆိုတာလဲ သဘောပေါက်သည်။ မနေ့ညကအကြောင်းကို စဉ်းစားမိလျင် အခုထက်ထိတိုင် သူရင်ခုန်သည်။ မေမြတ်ကို သူ့သူငယ်ချင်းအိမ်မှာ ချိန်းတွေ့ပြီး အသားကုန်ဗျင်းခဲ့သည့်အကြောင်း။ “အို..ကိုကို သိပ်ဆိုးတာဘဲ..” “နေပါဦး မြတ်ရယ်…ရွတ်..” မေမြတ်ကိုဖက်ရင်း တိုးဝေက ပါးကို ပြန်နမ်းလိုက်သည်။ မေမြတ်တစ်ယောက်ကတော့ တိုးဝေရဲ့ အနမ်းများမှာ ပြန်လည်မှိန်းမောသွားသည်။

ကိုကိုဘာလိုချင်နေသည် ဆိုတာကို သူမကလည်း သဘောပေါက်နေပြီ။ သူမထမိန်လေးကျွတ်ထွက်သွားပြီး ကွင်းလုံးပုံကျသွားသည်။ သူမသားမြတ်အစုံကို ကိုကိုက အတင်းကိုစို့နေသည်။ ခါးတွေအလိုလို ကော့တက်လာသည်။ နောက်ဆုံး မျက်လုံးကိုအသာမှိတ် ထားလိုက်သည်။ အောက်မှ ကိုကိုလက်ဖြင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပွတ်နေသော သူမရွှေကြုပ်မှ အရည်ကြည်တွေ စိမ့်ထွက်လာသည်။ “အမေ့..” သူမနှုတ်မှ အာမေဋိတ်သံလေးထွက်သွားပြီး ကိုက်ထားသော နှုတ်ခမ်းအစုံက ပွင့်ဟသွားပြီး မျက်လုံးအဖွင့်မှာ ကိုကိုဒုတ်ကြီးက သူမရွှေကြုပ်အမြောင်းကိုထိုးခွဲကာ တစ်ဆုံးထိ ဝင်ရောက်သွားချေပြီ။ ကိုကိုက သူမပေါင်နှစ်ချောင်းကိုဖြဲကားပြီး ရှေ့တိုးနှောက်ငင်လှုပ်ရှားနေချိန်မှာ သူမတစ်ကိုယ်လုံး တိမ်စိုင်တွေထဲ မျှောလွင့်နေသလိုခံစားရသည်။

အချိန်ကြာလာသောအခါ သူမရင်ထဲ လှိုက်ဖိုလာသလိုခံစားရပြီး ဆီးသွားချင်သလိုလို ငိုချင်သလိုလို ခံစားလာရသည်။ သူမလက်နှစ်ဖက်က အောက်ကမွေ့ယာမှ အစများကို ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး ခါးကို ကော့ကာ ကိုကိုဆောင့်တာကို ပြန်ပင့်ပေးမိသည်။ နောက်ဆုံး သူမတစ်ကိုယ်လုံး လေဟာနယ်ထဲရောက်သွားသလို ခံစားရပြီး လည်ပင်းကြောများထောင်ထလာကာ မွေ့ယာကိုဆုပ်ကိုင်ထားသော သူမလက်များ ပြေလျော့သွားမိသည်။ ကိုကို့ ခန္ဓာကိုယ်က သူမအပေါ်ထပ်ရက်ကြီးကျလာပြီး သူမကိုဖက်ကာပါးတွေကို တရွတ်ရွတ်နမ်းရှုပ်နေသည်။ သူမလည်း ကိုကို့ကိုပြန်ဖက်လိုက်သည်။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ သူမမျက်ဝန်းမှာ မျက်ရည်လေးများ စို့တက်လာပါတယ်။

(၄) ” ကဲ..စောနန်းရေ ပြန်ကြရအောင်။” ခိုင်ချိုမာ ရဲ့ အသံစာစာက ထွက်ပေါ်လာပါတယ်။ သူငယ်ချင်းများနှင့်အတူ စောနန်းငယ် ရုပ်ရှင်ကြည့်ထွက်လာတာ ဖြစ်ပါတယ်။ မနေ့က(၁၀)တန်းအောင်စာရင်းမှာ သူမဂုဏ်ထူး(၂)ဘာသာဖြင့် အောင်ခဲ့သည်။ ဒါကြောင့် အိမ်က အားလပ်ရက်တစ်ရက် ပေးလိုက်တဲ့အတွက် သူငယ်ချင်းများနှင့်အတူ ရုပ်ရှင်ကြည့်ထွက်လာခြင်းဖြစ်ပါတယ်။ သူမပါလာသော အိတ်များအထုပ်များကိုယူရင်း…” ဟင်….” သူမအိတ်ဘေးမှာ အိတ်တစ်အိတ်.။ ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ဘဏ်စာအုပ်တွေရော စာရွက်စာတမ်းတွေရော.။

နားတော့ မလည်သော်လည်း ဒီစာရွက်စာတမ်းတွေဟာ အရေးကြီးတတ်တယ်ဆိုတာ အိမ်က ဖေဖေကြီးပြောပြ သဖြင့် သိထားသည်။ ရုပ်ရှင်ကြည့်နေစဉ်က သူမဘေးခုံမှာကျနေသော အစ်ကိုကြီး ကျန်ထားခဲ့တာဖြစ်မည်။ ထိုအစ်ကိုကြီးကြည့်ရတာ ဒီကဟုတ်ဟန်မတူ။ ဒါပေမဲ့ သပ်သပ်ရပ်ရပ်နဲ့ ကြည့်ကောင်းတာကို သတိထားမိသည်။ ကြည့်ကောင်းတာမှ တော်တော်ကိုကြည့်ကောင်းတာ။ ရုပ်ရှင်ကြည့်နေစဉ် ထိုအစ်ကိုကြီးကား အရေးကြီးကိစ္စ ရှိဟန်တူသည်။ ထသွားကတည်းက ပေါ်မလာတော့။ ” နန်းငယ်ရေ…ဘာလုပ်နေတာလဲ…မိန်းမ..ပြန်မယ်..။” ခိုင်ချိုမာက စိတ်မရှည်နိုင်စွာ ပြောလိုက်သံကိုကြားရသည်…။

” မဟုတ်ဘူး..ချိုရဲ့…ဒီမှာကြည့်စမ်း..ငါ့ဘေးနားက အကိုကြီးကျန်ထားခဲ့တာ.။” ” ဟင်…ဟုတ်လား….။” ” လိုက်ပေးရအောင်လဲလူကမရှိတော့ဘူး….။” “အေးဟဲ့…နန်းငယ်…သူ့လိပ်စာလေးဘာလေးပါမလား…ရှာကြည့်ဦးလေ။” အိတ်ထဲကို စောနန်းငယ်ရှာကြည့်လိုက်တော့ ကံကောင်းထောက်မစွာ လိပ်စာကဒ်တစ်ခုကို သူမတွေ့လိုက်သည်။ တော်ပါသေးရဲ့လို့ စောနန်းငယ် ခပ်တိုးတိုး ရေရွတ်လိုက်သည်။ သူများပစ္စည်း အလကား မလိုချင်သော အမျိုးသမီးအနည်းငယ်ထဲမှာ စောနန်းငယ်လဲပါသည်။ မနက်ဖြန်တော့ စောနန်းငယ် ထိုပစ္စည်းများကို ပိုင်ရှင်အမှန်ဖြစ်သူ အဆိုပါ အစ်ကိုကြီးရဲ့ လိပ်စာအတိုင်း လိုက်ပို့ခိုင်းမည်ဟု စဉ်းစားလိုက်သည်။ လိပ်စာကဒ်တွင်ပါသော ဖုန်းနံပါတ်ကို ဆက်တော့လဲ ဖုန်းကစက်ပိတ်ထားသည်။ တော်တော်နမော်နမဲ့ နိုင်တဲ့သူဟု တွေးထင်လိုက်သေးသည်။ (၅) ” သမီး သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ သွားရတာပျော်ရဲ့လား။” ” ဟုတ်ကဲ့ ဖေကြီး။” သမီး အပေါ်ထပ် တက်သွားတာကိုကြည့်ရင်း ဦးအောင်မြတ် စဉ်းစားနေသည်။

မိခင်ဖြစ်သူကလဲဆုံး။ သားဖြစ်သူကလဲ လွန်ခဲ့သော ၃ နှစ်က အလုပ်ကိစ္စတစ်ခုဖြင့် နိုင်ငံခြားသွားရာမှ ယာဉ်တိုက်မှုဖြစ်ပြီးဆုံးပါးသွားခဲ့သည်။ သားကြီးတွင် ကောင်မလေးရှိသည်။ နိုင်ငံခြားကပြန်လာလျှင် သူ့ကောင်မလေးကို နယ်မှာ လိုက်တောင်းပေးရန် ပြောထားပြီးကာမှ ပြန်မလာနိုင်ခဲ့တော့။ သူ့ကောင်မလေးကို ဓါတ်ပုံထဲမှာသာ မြင်ဖူးလိုက်သည်။ သူ့ချွေးမလောင်းလေးကို အပြင်မှာ တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးလိုက်ပါ။ ထိုသို့ စဉ်းစားမိတိုင်း ရင်နာသည်။ ဇနီးဖြစ်သူမှာလဲ သားသတင်းကြား လိုက်သည်နှင့် နှလုံးရောဂါအခံဖြင့် ဆုံးပါးသွားသည်။ သမီးလေးသာ သူ့ဘဝပင်။

သူ့မှာချစ်ရမည့်သူဆိုလို့ သမီးလေးသာ ရှိတော့သဖြင့် အစွမ်းကုန်အလိုလိုက်ခဲ့သည်။ သမီးလေးအတွက်ဆို ဘာပဲလုပ်ရလုပ်ရ။ အရင်နေအိမ်မှာနေလျှင် အစ်ကိုဖြစ်သူနှင့်အမေဖြစ်သူကို သတိရပြီး ခဏခဏငိုသဖြင့် အဆိုပါ အိမ်ကို ရောင်းချပြီး၊ တစ်ခြားနေရာမှာ အိမ်ဝယ်ပြီးနေခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ သမီးလေးက ဒီနေ့(၁၀)တန်းစာမေးပွဲအောင်လို့ ကျောင်းကသူငယ်ချင်းဖြစ်သူများနဲ့ ရုပ်ရှင်သွားကြတယ်တဲ့။ တော်တော်ပျော်ရွှင်ခဲ့ဟန်တူသည်။ သမီးလေး ပျော်ရင်သူပျော်ပါတယ်လေ။ သမီးလေးက သူ့အမေနှင့်တူသဖြင့် ရုပ်က တော်တော်ချောသည်။

သမီးလေးကိုမြင်လျှင်ဆုံးပါးသွားသော ဇနီးဖြစ်သူမြမြကို သတိရမိပါတယ်။ ဦးအောင်မြင့် စားပွဲပေါ်တင်ထားသော စီးကရက်ဗူးထဲမှ စီးကရက်တစ်လိပ်ကိုထုန်သောက်လိုက်သည်။ မြနဲ့သားကြီးရေ မင်းတို့ ဘယ်ဘုံဘဝရောက်နေကြသလဲ သိချင်စမ်းပါတယ်ကွယ်။ သူ့စိတ်တွေက မိသားစုစုံညီစွာရှိခဲ့တဲ့ဆီသို့ လွမ်းရင်းတမ်းတမိနေပါတော့တယ်။ (၆) အခန်းတံခါးကို ပိတ်လိုက်ရင်း စောနန်းငယ် မွေ့ယာပေါ် ပက်လက်လှန်လိုက်သည်။ အို ငါ့ရင်တွေအခု အချိန်ထိ တဒုတ်ဒုတ် ခုန်နေဆဲပါလား။ဘယ်လိုလူကြီးမှန်းကို မသိဘူး ခစ်ခစ်။ ငါတော့ရူးပြီထင်တယ်။ နေ့လည်က စာရွက်စာတမ်းတွေကျန်ခဲ့သော လူကြီး။

သူမ ထိုလူကြီးနေသော အိမ်ကို ရောက်သွားသည်။ ခြံကတော့ အကျယ်ကြီးပင်။ သူမတို့ မိသားစုလို အဆင့်အတန်းထဲက ဖြစ်မည်။ ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှာတော့ ဇာတ်လမ်းထဲအာရုံရနေသဖြင့်ရော မှောင်လဲမှောင်နေတာရောကြောင့် သတိမထားမိ။ အပြင်မှာ တော်တော်ချောသည်။ အပြောကလဲရဲလိုက်တာ။ ကျေးဇူးတင်စကားတွေ ထပ်ခါထပ်ခါ ပြောရင်း သူမကိုလက်ဆွဲနှုတ်ဆက်တော့ သူမရင်ထဲ ရှိန်းတိန်းဖိန်းတိန်း ဖြစ်သွားသည်။ သူမကိုလဲ စိုက်ကြည့်လိုက်တာအရမ်းဘဲ။ ခိုင်ချိုမာတောင် သတိထားမိတယ်။

မုန့်ဖိုးတွေပေးနေသေးတာ။ ၁၀၀၀၀ တန်တွေတော်တော်များများ။ မယူပါဘူး။ ငြင်းခဲ့တာ။ လူကြီးကပြောသေးတယ် ညီမလေးကရုပ်ကလဲလှ စိတ်လေးကလဲလှတယ်နော်တဲ့။ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့ သူမဘာတွေပြောမိတယ်မသိ။ လူကြီးက သူမုန့်ဖိုးပေးတာမယူတော့ နောက်တစ်ပတ်မုန့်လိုက်ကျွေးမယ်တဲ့။ သူစိမ်းယောင်္ကျားလေးတစ်ယောက်ကို တစ်ခါမှမပေးဖူးသော ဖုန်းနံပါတ်ကို သူမဘာလို့ပေးလိုက်သည်ကို အခုအချိန်ထိသူမစဉ်းစားမရ။ မသိစိတ်ရဲ့လှုံ့ဆော်မှုကြောင့်ဖြစ်မယ်ထင်တယ်။ “သမီးရေ ထမင်းစားတော့မလားတဲ့ သမီးဖေဖေမေးနေတယ်။” ထမင်းချက်ကြီးကြီးမော်ရဲ့ အသံ။ ” မစားချင်သေးဘူးကြီးကြီး သမီးအပြင်မှာ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့မုန့်စားလာလို့။” တကယ်တော့ သူမရင်တွေခုန်နေလို့ ဗိုက်မဆာနိုင်အောင် ဖြစ်နေတာပါလေ။ တစ်ခါမှ ဒီလောက်ရင်မခုန်ဖူးဘူး။ အရပ်အမောင်း ကောင်းကောင်း အသားလတ်လတ်နဲ့ မျက်လုံးမျက်ဖန်ကောင်းကောင်း ထိုလူကြီးကို သူမမျက်လုံးထဲကမထွက်နိုင်အောင်ဖြစ်နေမိသည်။

(၇) အချိန်တို့သည် တဖြည်းဖြည်းနှင့် အကုန်မြန်သော သဘောရှိသည်မသိ။ ရုပ်ရှင်သာပြီးသွားတယ် ဇာတ်ကားကဘာမှန်းမသိလိုက်။ မင်းသမီးသက်မွန်မြင့်နှင့် မင်းသားနေတိုးဟုသာ သိလိုက်ရသည်။ စောနန်းငယ် မျက်နှာလေးရဲတွတ်ပြီး ရှက်နေတုန်းပင်။ ကိုကြီးနောင်နောင်ရဲ့လက်တွေက မှော်ဆရာကျနေတာဘဲ။ ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှာ သူမဖက်ရင်း သူမဘော်လီချိတ်ကိုဖြုတ်လိုက်တာ မြန်လွန်းလို့လန့်တောင်လန့်သည်။ တော်သေးတယ် ဘေးနားက အတွဲတွေကလဲ ကိုယ့်အတွဲနဲ့ကိုယ် ဘေးကိုအာရုံမစိုက်နိုင်ကြလို့။ ရုပ်ရှင်လဲပြီးပြီ။ သူမလဲတွန့်ကျေနေသော အဝတ်အစားများကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင် ပြုပြင်လိုက်သည်။

ရွတ်… အို… ပါးကို နမ်းခံလိုက်ရပြန်သေး။ ” ဟင်းနော် ကိုကြီးအရမ်းဆိုးတာဘဲ။” ” ချစ်လို့ပါ ခလေးကလဲ။” ” အလကားပါ နောက်ဆို ကိုကြီးက ခလေးကို ပြစ်ပြေးသွားမဲ့ပုံကြီးပါ။” နောင်နောင် စောနန်းငယ် ပြောစကားကြောင့် ရင်ထဲဒိန်းခနဲဖြစ်သွားပြီး မျက်နှာပျက်သွားသော်လည်း စောနန်းငယ်က ခေါင်းငုံ့နေ၍မမြင်လိုက်။ ” ဟာ ခလေးရာ မပြောကောင်းတာတွေ။ ကိုကြီး ခလေးကို ဘယ်တော့မှပြစ်မပြေးသွားဘူးသိလား။ နောက်တစ်ခါဘယ်တော့မှမပြောနဲ့သိလား။” ” ခလေးက စတာပါ ကိုကြီးရဲ့။ ကိုကြီးကိုယုံပါတယ် ဒါပေမဲ့ ဒီခေတ်ကြီးက စနိုက်ကျော်မတွေ ပေါတယ်လေ။” ” ဘယ်တော့မှဒါမျိုးမဖြစ်ဖူးသိလား။ ဟဲဟဲ ဂွင်ထဲဝင်လာရင်နော့မပြောတတ်ဖူး သိလား။”

” ပြောရင်းဆိုရင်းဖောက်လာပြီ နန်းငယ်အော်ငိုလိုက်မှာနော်။” တကယ်ပင် ငိုမဲ့မဲ့လေး ဖြစ်သွားသော နန်းငယ်ကို သူဖက်လိုက်ပြီး။ ” မငိုပါနဲ့ခလေးရယ် ကိုကြီးကစတာပါ။” ဒီကောင်မလေးကို ဒီလောက်စိတ်ထိခိုက်လွယ်မည်မထင်ခဲ့။ သူ ထိုစောနန်းငယ်ဆိုသောကောင်မလေးကို မရိုးသားသော ရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် ချဉ်းကပ်ခဲ့ပြီး ချစ်သူများဖြစ်အောင် ကြိုးစားခဲ့သည်။ချစ်သူသက်တမ်း တစ်လကျော်ခဲ့ပြီ။ ဒီနေ့လဲသူနှင့်လျှောက်လည်ရန် အိမ်ကို သူငယ်ချင်းများနှင့် ရုပ်ရှင်ကြည့်မည်ဟု လိမ်ခဲ့ခြင်းဟု သိရသည်။ အိမ်ကကားကိုပင် မယူခဲ့။ သူမသူငယ်ချင်းခိုင်ချိုမာနှင့် ထွက်လာပြီး လမ်းကျမှ လူခွဲခဲ့ခြင်းဖြစ်ဟန်တူသည်။

(၈) ” ဟင် ဖေဖေ။” စောနန်းငယ်နှုတ်မှ အာမေဋိတ်သံလေး ထွက်သွားသည်။ ရုပ်ရှင်ရုံမှ အထွက် ကိုကြီးနဲ့လက်တွဲပြီး လမ်းလျှောက်လာချိန်မှ တစ်ဖက်ယာဉ်ကြောမှ ဖေဖေ့ကားကို လှမ်းတွေ့လိုက်သည်။ ဖေဖေကလဲ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပင် တစ်ဖက်လမ်းကို လှမ်းအကြည့်နှင့် သူမတို့ကိုမြင်သွားသည်။ အံ့သြနေသောမျက်နှာဖြင့်။ ” ကိုကြီး မြန်မြန် ဟိုမှာနန်းငယ်ဖေဖေ။” စောနန်းငယ်ကိုကြီးလက်ကိုအတင်းဆွဲပြီး လမ်းကြားထဲ အမြန် ဝင်ခဲ့သည်။ ကိုကြီးက နားမလည်နိုင်စွာ ပါလာသည်။ “ဘာ ဘာဖြစ်လို့လဲ ခလေးရဲ့ထိတ်ထိတ်လန့်လန့်နဲ့။” ” ခလေးဖေဖေ ခလေးတို့ကို လှမ်းမြင်သွားတယ်။” ” ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ကိုကြီး စောနန်း ငိုချင်တယ်။” တကယ်ကို မျက်ရည်လေးများပင်ဝိုင်းနေသော စောနန်းငယ်ကို ကြည့်ရင်းနောင်နောင် သူ့ဂွင်ထဲရောက်ပြီဆိုပြီး ဝမ်းသာသွားသည်။ ” ဘာမှလုပ်မနေတော့ ခလေး ကိုကြီးနောက် လိုက်ခဲ့တော့။” ” ဟင် ဖြစ်ပါ့မလားကိုကြီးရဲ့။” သူ့လက်မောင်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားသော စောနန်းငယ်ရဲ့ လက်ကလေးတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်နေတာ သတိထားမိသည်။ ” ဖြစ်ပါတယ် ခလေးရဲ့။ ခလေး ကိုကိုကြီး တစ်ခါတည်းခိုးသွားတော့မယ်။

ခုချိန်မှတော့ ဘာမှမထူးတော့ဘူးလေ။ ခလေးလဲ အိမ်ပြန်လို့မရတော့ဘူး။ ကိုကြီးနောက် တစ်ခါတည်းလိုက်ခဲ့တော့။” စောနန်းငယ် ကိုကြီးလက်မောင်းကို အတင်းဆွဲထားမိသည်။ ဖေဖေကတော့ ဘယ်လောက်စိတ်ဆိုးနေမည်မသိ။ ငိုချင်လာသည်။ ကိုကြီးရင်ခွင်ကိုမှီပြီး အားရပါးရငိုလိုက်သည်။ သူမကိုကိုကြီးကဖက်ထားပြီး။ ” တိတ်ပါခလေးရယ် ဘာမှအားမငယ်ပါနဲ့ ကိုကြီး တစ်ယောက်လုံးရှိတယ်။ ” ကိုကြီးစကားတွေကြောင့် သူမအားတွေရှိလာသလို။ ဟုတ်ပါတယ်လေ အချစ်အတွက်ဘဲ။ ကိုကြီးနဲ့ဆိုဘာမဆိုရင်ဆိုင်ရဲပါတယ်လေ။ စောနန်းငယ်ရဲ့မျက်ရည်တွေက နောင်နောင့် အကျီမှာ စိုကုန်ပြီလေ။ နောင်နောင် စောနန်းငယ်ကို ဖက်ရင်း စိတ်ထဲမှာ ပျော်နေသည်။ သူ့ရဲ့လက်စားချေမည့် အစီအစဉ် သူ့ညီမလေးအတွက် တိုးဝေတို့ မိသားစုပေးဆပ်ရန် အချိန်ကျရောက်ခဲ့ပြီလေ။ စောနန်းငယ်ကတော့ သူ့ရင်ခွင်ကို မျက်နှာအပ်ပြီးငိုနေသဖြင့် သူပြုံးလိုက်တာကို မမြင်လိုက်နိုင်ပါ။

(၉) မနက်(၉)နာရီလောက်မှာ နောင်နောင်အိပ်ယာမှနိုးလာသည်။ ဘေးနားမှာ အိပ်မောကျနေသော စောနန်းငယ်ကိုကြည့်လိုက်သည်။ ဘာဆိုဘာမှ မသိရှာပါလား။ မနေ့ညက အိပ်ခါနီး သူမသောက်လိုက်သည့်နွားနို့ထဲမှာထည့်လိုက်သော အိပ်ဆေးအရှိန်ကြောင့် သူမတော်တော်နှင့်နိုးဦးမည်မဟုတ်။ဒီနေ့ဆို စောနန်းငယ်သူ့နောက်ခိုးရာလိုက်ခဲ့ တာနှစ်လတင်းတင်းပြည့်သောနေ့။ ဒီနေ့ သူနယ်ပြန်တော့မည်။ လွန်ခဲ့သော(၂)ရက်ကဆေးစစ်ချက်အရ စောနန်းငယ်မှာကိုယ်ဝန်ရှိနေတာသူသိလိုက်ရသည်။ သူထလိုက်သည်။ အဝတ်အစားများကို ထုတ်ပိုးလိုက်သည်။ စာတစ်စောင်ကိုစားပွဲပေါ်တင်လိုက်သည်။ စောနန်းငယ်အတွက် ရေးထားသောစာ။ သူ့အနေနဲ့ လက်စားချေချင်လို့သာ သူမကိုချဉ်းကပ်ခဲ့တာဖြစ်ကြောင်းနှင့်သူ့ကိုမေ့လိုက်ရန်အကြောင်းပေါ့။ အထုပ်ကိုဆွဲပြီးမှ အခန်းအပြင်ဘက်သို့ထွက်မည်ပြုပြီးမှ သူ့စိတ်ကအမှန်မထင်မရည်ရွယ်ပဲ စောနန်းငယ်အိပ်နေတဲ့ဆီသွားပြီး နဖူးပြင်ကိုဖွဖွလေးနမ်းပြီး ခဏငေးကြည့်မိနေမိသည်။

ကိုကြီးကိုခွင့်မလွတ်ပါနဲ့ညီမလေး။ ညီမလေးက ကြားထဲကမြေစာပင်ဖြစ်ရတာပါ။ တိုးတိုးလေးပြောရင်း စောနန်းငယ် ရင်ဘတ်ပေါ်သို့ စောင်လေးကိုလွမ်းခြုံပေးလိုက်ကာ အထုပ်ကိုဆွဲပြီး အခန်းပြင်ထွက်လိုက်သည်။ လေးကန်သောခြေလှမ်းများဖြင့် ခြံပြင်သို့ ထွက်ခဲ့တော့သည်။ အခန်းတံခါးကို ကိုကြီးအသာအယာပိတ်သွားတာ စောနန်းငယ်သိသည်။ ကုတင်ပေါ်မှ ထလိုက်ပြီး ပြူတင်းတံခါးမှန်ကိုကာထားသည့် လိုက်ကာစလေးကိုဟကာ ခြံပြင်သို့ထွက်သွားသည့် ကိုကြီးရဲ့နောက်ကျောကိုပျောက်ကွယ်သွားသည်အထိသူမကြည့်နေသည်။ ကိုကြီး သူမမြင်ကွင်းကလုံးဝပျောက်ကွယ်သွားတော့ ထိန်းချုပ်ထားသည့်သူမစိတ်တို့ကိုလွတ်ပေးလိုက်သည်။ ပါးပြင်ပေါ်သို့မျက်ရည်ဥ များကလိမ့်ဆင်းကျလာပြီး အခန်းထောင့်မှာ ကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်ရင်း အားရပါးရ သူမငိုချလိုက်တော့သည်။

(၁၀) မျက်ရည်များကြားမှစောနန်းငယ်ပြုံးလိုက်သည်။ ကျေနပ်သောအပြုံး။ တစ်နေ့ဒီလိုဖြစ်လာလိမ့်မယ်ဆိုတာကြိုတွေးထားပြီးသားပဲလေ။ ကိုကြီးအတွက် သူမပေးဆပ်လိုက်ခြင်းသာ။ သူမသိနေတာကြာပါပြီ မင်္ဂလာဦးညကတည်းကပေါ့။ ပြောရလျှင်တော့။ဟာ ကိုကြီး ထမီရင်လျားဖြင့်ရေချိုးနေသော စောနန်းငယ်မျက်နှာလေးရဲတွတ်သွားသည်။ ကိုကြီးနေသောအိမ်ကို စောနန်းငယ်ခိုးရာလိုက်ခဲ့ပြီး ကိုကြီးကသူမအတွက်အဝတ်အစားတွေဝယ်ဖို့အပြင်ထွက်သွားသည်။ ကိုကြီးပြန်လာလျှင်စားဖို့ ထမင်းဟင်းတွေချက်ပြီး အိုက်လာသဖြင့်ရေချိုးနေခြင်းဖြစ်သည်။

စိတ်အေးလက်အေးရေချိုးနေသော စောနန်းငယ် အခန်းတံခါးချက်မထိုးထားမိ။ ကိုကြီးအကြည့်တွေကိုသူမရှက်လှသည်။ ရေစိုနေသောသူမကိုယ်လုံး လေးက သူမကိုယ်လုံးအလှကို ပေါ်လွင်နေစေသည်မဟုတ်ပ့ါလား။ ကိုကြီးကဘောင်းဘီတိုလေးနှင့်အပေါ်ပိုင်းကဗလာ။ မရဲတရဲကြည့်ရင်းရင်တွေဖိုလာသည်။ ကိုကြီးကအားကစားလိုက်စား ဟန်တူသည်။ကြွက်သားတွေအဖုအဖုနှင့်အဆီပိုပင်မရှိ။ သူမရှက်ကိုးရှက်ကန်းနှင့် အပြင်ထွက်မည်ပြုစဉ် ကိုကြီးကသူမခါးကိုဖက်ပြီး ပါးကိုနမ်းလိုက်သည်။ အို ကိုကြီး နန်းငယ်ရှက်တယ်။ ဟား မိန်းမကလဲရှက်နေရသေးတယ်။ ညကျရင် ဟင်း ဟင်း စောနန်းငယ်ပိုရှက်သွားသည်။

ညကျရင်တဲ့ ။ မျက်နှာပင်ဘယ်နားသွားထားရမှန်းမသိ။ ညကျရင်ကိုကြီး ဟွာပြုတော့မယ် ဆိုတဲ့သဘောပေါ့။ အတွေ့အကြုံကလဲမရှိ။ ဒုက္ခပါပဲ။ ကိုကြီးရေချိုးမလို့မဟုတ်လား။ နန်းငယ်ချိုးပြီးပြီ။ ထမင်းစားဖို့ပြင်ထား လိမ့်မယ် နော်နော်။ ရှက်ရှက်နဲ့ထွက်သွားသော ကောင်မလေးကို ကြည့်ပြီး နောင်နောင်ရင်တွေပင်ခုန်လာသည်။ အရိုင်းလေးမှ အးတကယ့်အရိုင်းဘေးပင်။ တွေ့ကြသေးတာပေါ့ဟုစိတ်ထဲကကြုံးဝါးလိုက်သည်။ ရေပန်းကိုဖွင့်လိုက်သည်။ အေးစက်သော ရေရဲ့အထိအတွေ့ကို ခံစားလိုက်ရသည်။

(၁၁) အချိန်က ည(၉)နာရီခန့်ရှိနေပြီ။ ဧည့်ခန်းဆိုဖာပေါ်မှာထိုင်ပြီး ကိုရီးယားဇာတ်လမ်းတွဲကိုကြည့်နေသော်လည်း စောနန်းငယ် အာရုံကမရ။ ခါတိုင်း ဖေဖေ့အိမ်မှာဆိုလျှင် သူမဒီအချိန်အိပ်နေပြီ။ဘေးနားမှာထိုင်နေသောကိုကြီးကိုခိုးခိုးကြည့်ပြီး တံတွေးတွေကိုမြုချနေရသည်။ မျက်လုံးက အိပ်ခန်းဘက်သို့မရောက်အောင်မနည်းသတိထားနေရသည်။ သူမစိတ်ထဲရေငတ်သလို ဆီးသွားချင်သလိုဖြစ်နေသည်။ ရင်ဘတ်မှ နှလုံးခုန်သံကို တဒုတ်ဒုတ်နှင့်ပြန်ကြားနေရသည်။ ဒီညကိုကြီးနဲ့အတူအိပ်ရတော့မှာပါလား။ ဒုက္ခပါဘဲနော်။ နန်းငယ် အိပ်ချင်နေပြီလား။ ဟင့်အင်းကိုကြီး။ အချိန်တွေကလဲမြန်လိုက်တာနော်။ ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့။ ဖျက်ခနဲမီးကမှိတ်သွားသည်။

အရေးထဲမီးကပျက်သွားသည်။ ကိုကြီးလက်က သူမခါးဆီရောက်လာသည်။ အသက်ကိုအောင့်ထားရသည်။ မိန်းမ အိပ်ရအောင်လေ။ ရှင်။ နန်းငယ်ဒါပဲပြောနိုင်သည်။ ကိုကြီးလက်တစ်ဖက်က သူမဒဂေါက်ကွေးကနေလှမ်းမပြီး တစ်ဖက်က ကိုယ်လုံးကို သိုင်းသာပွေ့ချီလိုက်သည်။ ရင်တွေမရပ်မနားခုန်လာသည်။ အိပ်ခန်းဆီသူမကိုခေါ်သွားသည်။ကိုကြီးက တံခါးကိုကိုယ်လုံးစောင်းနှင့် တွန်းပြီး ခြေဖြင့်နောက်ပြန် ကန်ပိုက်လိုက်သည်။ ကုတင်ကိုမြင်နေရသည်။ သူမကိုမွေ့ယာပေါ်တင်လိုက်သည်။ နန်းငယ်မောလာသည်။ ချွေးစေးလေးများပင်မြန်လာသည်။

ရင်တွေက ဘာကြောင့်ဒီလောက်ခုန်နေရပါလိမ့်။ သူမအကျီကြယ်သီးတွေကို ကိုကြီးက တဗြုတ်ဗြုတ်နှင့်ဆွဲဖြုတ်လိုက်ပြီး။ လက်ကလဲမြန်လိုက်တာ။ သူမဘော်လီချိတ်ကို ဘယ်အချိန်ဖြုတ်လိုက်လို့ဖြုတ်လိုက်မှန်းမသိ။ တော်သေးသည်။မီးပျက်နေတာကို သူမကျေးဇူးတင်ရမည် နို့မို့ဆို သူမမျက်နှာဘယ်မှာ သွားထားလို့ထားရမှန်းမသိအောင်ရှက်မိနေမှာသေချာသည်။ သူမရဲ့ ယင်ဖိုတောင်မသမ်းဖူးသော သားမြတ်အစုံကို ကိုကြီးက လကိနှစ်ဖက်ဖြင့်ဆုပ်လိုက်ချေပြီ။ နန်းငယ်စိတ်ထဲ အလိုလိုသာယာလာသလိုလို။

(၁၂) ပြွတ် ကိုကြီးရဲ့ပါးစပ်ထဲ ညာဖက်ကသားမြတ်ကိုငုံစို့လိုက်တာ တစ်ကိုယ်လုံးလေထဲရောက်ရှိသွားသလိုပါပဲ။ဘယ်ဘက်သားမြတ်ကိုစို့လိုက်ညာဖက်သားမြတ်ကိုဆုပ်နယ်လိုက် ညာဖက်သားမြတ်ကိုစို့လိုက် ဘယ်ဖက်သားမြတ်ကိုဆပ်နယ်လိုက်နဲ့ ကိုကြီးအလုပ်တွေရှုပ်နေသည်။ရှက်လို့မျက်လုံးကိုမှိတ်ထားမိသည်။ကိုကြီးလျှာကြမ်းကြီးကလဲကလိနေတော့ရင်ဖိုနေမိသည်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ကိုကြီးခေါင်းကအောက်လျှောသွားပါတယ်။ ဗိုက်သားဝင်းဝင်းလေးတွေကိုကိုကြီးကတောက်လျှောက် ယက်ပေးရင်း ထမိန်ကို ဖြေလျှော့လိုက်တာကိုသိလိုက်တော့ မျက်လုံးကိုဖွင့်ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ အို ကိုကြီး မလုပ်ပါနဲ့ ငရဲကြီးလိုက်မယ်။ အထိတ်တလန့်ပြောရင်း ပေါင်တံနှစ်ချောင်းကိုစိလိုက်ပေမဲ့ အချိန်မမီတော့ပါဘူး။

ပေါင်တံနှစ်ချောင်းကိုလက်နဲ့ဖိပြီး နန်းငယ်ရဲ့ရွှကြုပ်လေးကို ကိုကြီးလျှာကြမ်းကြီးနဲ့ ပင့်ယက်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ တစ်ကိုယ်လုံးအကြောတွေဖျဉ်းကနဲဖြစ်သံားပြီး ရွှေကြုပ်ထဲက ဆီးတွေပန်းထွက်ချင်သလိုကိုဖြစ်သွားပြီး ကော့တက်သွားပါတယ်။ ပေါင်တံတွေကိုတုန်သွားတာပါပဲ။ ကိုကြီးရေ တော်ပါတော့ ဟင့်ဟင့်။ အဆက်မပြတ်အတွင်းသားနုနုလေးတွေကိုမက အစိလေးကိုပါ လျှာနဲ့ခပ်ကြမ်းကြမ်းကစားခံရတဲ့အခါမှာ နန်းငယ် တွန့်လိန်သွားပြီး ကိုကြီးခေါင်းက ဆံပင်တွေကို ကယောင်ကတမ်းဆွဲဆပ်မိသွားပါတယ်။ ကိုကြီးကတော့ နန်းငယ်စကားကိုမျကိကွယ်ပြုပြီး တောက်လျှောက်ယက်တော့တာပါပဲ။

အိုး အိုး အင်း အင်း တော် တော် ပါတော့ အအ လည်ပင်းက အကြောလေးတွေထောင်ထပြီး လေထဲမှာရောက်နေသလိုခံစားရပါတယ်။ အသံကမပီတော့ပဲ ငိုချငသလိုလိုဖြစ်လာပြီး သူမရွှေကြုပ်ထဲက အရည်တွေစီးဆင်း ကုန်တာ မွေ့ယာပေါ်တောင် ပေကုန်ပါတော့တယ်။နန်းငယ်လဲ အခုမှပဲ အသက်ကိုဝဝရှုနိုင်ပါတော့တယ်။ ကိုကြီးမကောင်းဘူးကွာ အရမ်းဆိုးတာပဲ။ ဒါမျိုးတွေကိုကြားသာကြားဖူးတာ။ လက်တွေ့မခံစားခဲ့ဖူးသော နန်းငယ် ကိုကြီးကိုအသည်းခိုက်သွားပါတယ်။

(၁၃) ကိုကြီးက နန်းငယ်ပေါ်ကခွာပြီး ပုဆိုးကိုချွတ်ကာ ကုတင်အောက်ကိုပစ်ချလိုက်ပါတယ်။ အို နန်းငယ် အသက်ရှုပင်မှားသွားမိသွားတယ်။ ကိုကြီးဒုတ်ကြီး ကနည်းလှတ်မဟုတ်ပါလား။ ၆ လက်မလောက်ရှည်ပြီး ဓါတ်ခဲလုံးလောက်တုတ်မည်။ ငါ့ရွှေကြုပ်အပေါက်လေးထဲဒီဒုတ်ကြီးနဲ့ဆံ့ပါ့ဆံ့ပါ့မလား။ ရင်ဖိုနေသော နန်းငယ်လက်ကိုဆွဲပြီး ကိုကြီးကသူ့ဒုတ်ကြီးကို ကိုင်ခိုင်းလိုက်တော့ နန်းငယ် သူ့လက်ထဲရောက်လာသောဒုတ်ကြီးကို ကြည့်ပြီးလည်တနင်နင်ဖြစ်သွားသည်။ ကြားဖူးနားဝရှိနေသောနန်းငယ် ကိုကြီးဟာကြီးကိုစုပ်ပေးရင်ကောင်း မလားစဉ်းစားမိပြီး နှုတ်ခမ်းနားတေ့လိုက်သည်။ ပြွတ် စမ်းပြီးငုံလိုက်တာ့ မတ်တပ်ရပ်နေသော ကိုကြီး မျက်လုံးတွေ မှိတ်သွားသည်။ ကိုကြီးဒုတ်ကသူမ ပါးစပ်နှင့်အပြည့်ပင်။ တစ်ချောင်းလုံးကိုငုံလိုက်တော့အာခေါင်ထောက်သည်။

ကိုကြီးကသူမဆံပင်များကိုပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ မတ်တပ်ရပ်နေသော ကိုကြီးရှေ့မှာ ဒူးထောက်ပြီး မစုတ်တတ်စုပ်တတ်ဖြင့် ကြိုးစားပန်းစားစုပ်ပေးတော့သည်။ အင်း အင်း ကိုကြီးပါးစပ်ကညဉ်းညူသံတွေထွက်လာတော့ သူမကြိုးစားရကြိုးနပ်မှန်းသိသွားသည်။ ပါးတွေချိုင့်သွားအောင်ကို ကိုကြီးဒုတ်ကိုကိုင်ပြီးစုပ်ပေးသည်။ အိုးအိုး ကလေးရေ အ အ။ ကိုကြီးဆတ်ဆတ်ကိုခါသွားအောင်သူမပညာစွမ်းပြပေးလိုက်သည်။ သူမတုန်းကလည်းကော့နေ တုန်နေအောင်ကိုကြီးက မညှာမတာယက်ထားတာလေ။ မှတ်ပလား ။ ကိုကြီးကို ၁၀ မိနစ်လောက်မရပ်မနားပလွေကျွေးလိုက်တော့ ကိုကြီး တဟင်းဟင်းတဟဲဟဲဖြင့်မခံနိုင်ဘဲ အရည်တွေသူမပါးစပ်ထဲထွကိကျကုန်တော့တာပါဘဲ။ နန်းငယ်ကိုကြီးရဲ့ အရည်တွေကိုမြိုချမိသွားတယ်။

(၁၄) အခုတော့ နန်းငယ်မရှက်တော့ပါ။ ပျော့သွားသောကိုကြီးရဲ့ဒုတ်ကို လက်နဲ့ဆွပေးလိုက်တော့ ချက်ချင်းပြန်မာလာပါတယ်။ကိုကြီးကသူမပေါင်ခွကြားမှာနေရာယူနေပါပြီ။ ကုတင်ဘောင်မှာ ခေါင်းအုံးကိုခံလို့မှီပြီး ဒူးထောင်ပေါင်ကားပေးလိူက်ပါတယ်။ကိုကြီးဟာကိုကိုင်ပြီး သူမရွှေကြုပ်လေးနဲ့တေ့ပေးလိုက်ပါတယ်။ ကိုကြီးလည်ပင်းကို သူမလက်နှစ်ဖက်နဲ့သိုင်းလိုက်ပါတယ်။ အို့ အရည်တွေရွှဲနေတဲ့ရွှေကြုပ်လေးကို ကိုကြီးဒုတ်ကြီးကတေ့နေပါပြီ။တဖြညိးဖြည်းချင်းတိုးဝင်လာပါတယ်။ စစချင်းမှာတော့နာငလိုလိုရှိတယ်။ ကိုကြီးကအားစိုက်ပြီး တဆုံးသွင်းလိုက်တော့။ အမေ့ သူမပါးစပ်က အော်သံလေးထွက်သွားပါတယ်။ သူမအပျိုစင်အမြေးပါးလေးကို ကိုကြီးဒုတ်ကထိုးဖောက်သွားလို့ပါ။ သူမရွှေကြုပ်အတွင်းသားနံရံတွေကကိုကြီးဒုတ်ကို ဆွဲညှစ်လိုက်ပါတယ်။

ကိုကြီကဖြည်းဖြည်းချင်းသွင်းထုတ်လုပ်နေပါတယ်။ စွပ်စွပ် အင်းအင်း ကိုကြီး ရပါတယ် နန်းငယ်ခံနိုင်ပါတယ်။ အားမလိုအားမရဖြစ်လာတဲ့နန်းငယ် တိုးတိုးလေးပြောလိုက်ပါတယ်။ ကိုကြီးက အဲ့လိုလဲပြောရောနန်းငယ် ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကိုပုခုံးပေါ်ထမ်းတင်ပြီး တရစပ်ကိုဆောင့်တော့တာပါဘဲ။ ဖောက်ဖောက် စွပ်စွပ် ဘတ်ဘတ် အိုးအိုး ကိုကြီး အအ စွပ်စွပ် ကုတင်ကိုယိမ်းအောင်ကို အမုန်းကြုံးတာပါ။ နန်းငယ်လဲအောက်ကနေအလိုလိုပြန်ပြန်ပင့်ပင့်ပြီး ခါးကိုကော့ကော့ပေးနေမိပါတယ်။ လက်ကမွေ့ယာစတွေကိုကုတ်ဆွဲထားမိပါတယ်။

စွပ်စွပ် အအ ဘတ်ဘတ် ဒုတ်ဒုတ် ဘွတ်ဘွတ် ရှီး အ အ ကိုကြီး အချက် ၁၀၀ လောက်ဆောင့်လိုက်တော့နန်းငယ်ရဲ့ ရွှေကြုပ်အတွင်းသားနံရံတွေ ပူခနဲဖြစ်သွားပြီးအရေတွေထွက်ကျသွားသလို ကိုကြီးရဲ့အချစ်ရည်တွေကလဲနန်းငယ် ရွှေကြုပ်ကို ဖျန်းပက်လိုက်ပါတယ်။ ကိုကြီးကနန်းငယ်အပေါ်ကိုမှောက်ကျလာပြီး ရင်ဘတ်ပေါ်မှာ မျက်နှာအပ်ပြီးအမောဖြေနေပါတယ်။ မောနေပြီလား ကိုကြီး။ ဟင်းဟင်း ခနနားနေတာနော်။ တစ်ညလုံးဆော်မှာ။ နောက်မှ မခံနိုင်ဘူးမလုပ်နဲ့။ ခစ်ခစ် အခုတောင်မောနေတာကိုကြီးက ပြီးမှထွက်မပြေးနဲ့ ခစ်ခစ်။ နန်းကငယ် စလိုက်ပါတယ်။ တစ်ညလုံးဆော်မှာတဲ့ အပြောကတော့ တွေ့ကြသေးတာပေါ့ကိုကြီးရယ် နန်းငယ်အကြောင်းပြရသေးတာပေါ့။

(၁၅) ၁၀ မိနစ်လောက်နားပြီးတော့ နန်းငယ်ကိုကြီးဒုတ်ကိုဆွလိုက်တော့ ပြန်ထောင်လာသည်။ကိုကြီးက အပေါ်မှခွမည်လုပ်တော့နန်းငယ်ကိုကြီး ကိုတွန်းလှဲလိုက်သည်။ ကိုကြီးကိုအပေါ်မှတက်ခွလိုက်သည်။ ဒီတစ်ခါနန်းငယ် အလှည့်နော်ကိုကြီး။ ကိုကြီးသဘောပေါက်သွားသည်။ နန်းငယ်ကိုကြီးကိုခွလိုက်ပြီး ဒုတ်ကိုသူမရွှေကြုပ်နှင့်တေ့ကာ ဖိသွင်းလိုက်သည်။ ကိုကြီးရင်ဘတ်ကိုသူမလက်နဲ့ခပ်ဖွဖွထောက်လိုက်သည်။ ကိုကြီးက သူမသားမြတ်အစုံကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ဆုပ်ညှစ်ပေးလိုက်တော့ နန်းငယ်လဲအပေါ်ကနေ စိတ်ကြိုက်ဆောင့်ပေးလိုက်တာ ကိုကြီးပင်လက်ဖျားခါသွားသည်။ ကိုကြီးကလဲခေသူတော့မဟုတ်။ထိုသို့သူမကပြန်ဆောင့်ပေးတာ တစ်ချီပြီးသွားတော့ သူမကိုလေးဘက်ကုန်းခိုင်းပြီး ဖင်ထောင်ပြီး တစ်ချီထပ်ဆော်တော့သည်။

သူမခါးကိုလက်တစ်ဖက်ကကိုင် သူမနောက်မှာ စုစည်းထားတဲ့ဆံပင်တွေကိုဆွဲဆုပ်ပြီး အသားကုန်တွယ်တယ်။ သူမတင်ပါးဖြူဖြူလေးတွေပင် ဆောင့်ချလိုက်တိုင်းတုန်တုန်ပြီးကိုတက်သွားသည်။ထိုနေ့ညကတော့ သူမအတွက်မမေ့နိုင်သောညပင်။ ဖွတ်ဖွတ်ညက်ညက်ကြေမတတ်ပင်။ ကိုကြီးက နားလိုက် လိုးလိုက်နှင့် တစ်ညလုံးပင်။ နောက်ဆုံးသူမရွှေကြုပ်လေးပင်ကျိန်းသွားပြီး ကိုကြီးလဲ အားကုန်သွားမှပဲရပ်တော့သည်။ည ၉ နာရီလောက်ကစလိုက်သော ဇာတ်လမ်း မနက် ၄ နာရီလောက်မှရပ်သွားပြီး ကိုကြီးနဲ့သူမဖက်ပြီး အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။ နောက်နေ့ မနက် (၁၁)နာရီလောက်မှာ သူမနိုးလာတော့ကိုကြီးက အခန်းထဲမှာမရှိ ရေချိုးခန်းထဲသို့မျက်နှာသစ်ရန်သွားတော့ ကိုကြီးဖုန်းပြောနေဟန်တူသည်။ အသံတွေကိုကြားရသည်။ ထိုမှစ၍အမှတ်မထင် သူမမသိသောအကြောင်းအရာများကို သိခဲ့ရသည်။

(၁၆) ကားထွက်ဖို့နာရီဝက်ခန့်သာလိုပါတော့တယ်။ နောင်နောင် အတွေးစများကိုဖြတ်လိုက်ပြီး လက်ထဲကစီးကရက်တိုကိုလွင့်ပစ်လိုက်သည်။ သွားပြီရန်ကုန်ရေ။ သူပိုင်ဆိုင်သမျှကိုစောနန်းငယ်နာမည်နဲ့လွှဲထားခဲ့ပြီ။ တမလွန်ဘဝကနေကျေနပ်ပါတော့ညီမလေးရေ။ ကိုနောင်နောင် ကိုနောင်နောင် နောက်မှခေါ်သံကြားလိုက်လို့လှည့်ကြည့်လိုက်တော့။ ဟင် စောနန်းငယ်သူငယ်ချင်းခိုင်ချိုမာ။ အကို အတော်ရက်စက်တာပဲနော်။ ညီမလေး ဘာကိုဆိုလိုတာလဲမသိ။ ကျွန်မ မသိဘူးမှတ်နေလား အကိုစောနန်းငယ်ကိုထားပြီးသွားမယ်ဆိုတာ့။ မထင်မှတ်သောစကားကြောင့် သူအံ့သြသွားသည်။ အံ့သြမနေပါနဲ့ ကျွန်မကအစောကြီးကတည်းကသိပြီးသား စောနန်းငယ်ပြောပြလို့ သူ့မှာရှင်မသိအောင်လကျွန်မဆီလာရင်ဖွင့်ပြီးငိုငိုနေရတာ။ ရှင် သူ့ကိုခိုးသွားပြီး နောက်နေ့မှာ ရှင်ရေချိုးခန်းထဲမှာ ရှင့်သူငယ်ချင်းကိုဖုန်းပြောနေတာသူကြားတယ်တဲ့။ ရှင့်ညီမအတွက် လက်စားချေချင်လို့ ရှင်သူ့ကို ချစ်ဟန်ဆောင်ခဲ့တာဆိုတာသူသိသွားတယ်။

တကယ်တော့သူကရှင့်ကိုအရမ်းချစ်တာပါ။ သူ့အကိုကလဲ ရှင့်ညီမကို အဲ့လိုဖြစ်စေချင်ခဲ့တာမဟုတ်ပါဘူး။ သူနိုင်ငံခြားသွားရင်း ကားအက်ဆီးဒင့်ဖြစ်ပြီးဆုံးသွားတာရှင့်။ ဒါကြောင့်မို့မလာနိုင်တော့တာ။ နင် နင် တကယ်ပြောနေတာလား။ နောင်နောင် အံ့သြသွားသည်။ ကမ္ဘာကြီးတစ်ခုလုံးချာချာလည်သွားသလိုပင်။ ပြီးတော့ နန်းငယ်က အကို့ကိုချစ်လွန်းလို့ သူ့အဖေခနခနပြန်ခေါ် နေတာတောင်ပြန်သွားခဲ့တာမဟုတ်ဖူး။ ကျွန်မကို သူကမပြောပါနဲ့ဆိုလို့ နေနေတာ။ အကို လက်စားချေချင်နေတာ သူကသိပြီးသား။ အကို့ကလေးကိုလဲ သူမဖြစ်ဖြစ်အောင်မွေးမယ်တဲ့။ အကို့ကိုယ်စားချစ်လို့ရအောင်ဆိုပြီးတော့တဲ့။

ခိုင်ချိုမာပြောနေသောစကားများကို နောင်နောင်ကြားတစ်ချက်မကြားတစ်ချက်။ သူ့စိတ်ထဲမှာဘာမှမရှိတော့။ သူဘာဆက်လုပ်ရမလဲ။ တကယ်ဆိုစောနန်းငယ်မှာ ဘာအပြစ်မှ မရှိသည့်အပြင် သူရက်စက်မှာကိုသိသိကြီးနဲ့ ဟန်ဆောင်နေခဲ့ရတာပေါ့။ မှားပြီ မှားပြီ လို့လဲ သူ့စိတ်ထဲကအထပ်ထပ်ရေရွက်နေမိသည်။ နန်းငယ်ရေ နန်းငယ် အခန်းထောင့်မှာ ကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်ကာငိုနေသော စောနန်းငယ် သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ခိုင်ချိုမာကိုမြင်တော့ပြေးပြီး ဖက်ကာ ရင်ဘတ်ပေါ်မျက်နှာအပ်ပြီး အားရပါးရငိုပါတော့တယ်။

တိတ်ပါနန်းငယ်ရယ် နင့်မျက်ရည်တွေကသူ့အတွက်မတန်ပါဘူးဟာ။ ကလေးကိုလဲဖျက်ချလိုက်။ ခိုင်ချိုမာအပြောကြောင့် စောနန်းငယ်ပိုငိုပါတော့တယ်။ ကိုကြီးသွားပြီလား သူငယ်ချင်း။ သွားပြီဟဲ့သွားပြီ။ သူကားပေါ်တက်သွားတာကိုကြည့်ပြီးမှ ငါထွက်လာတာဟဲ့။ နင့်ကိုအဲ့ဒါကြောင့်ပြောတာ ကလေးမယူပါနဲ့လို့။ မဟုတ်ပါဘူး သူငယ်ချင်းရယ်။ ငါကိုကြီးကိုချစ်တယ်။ သူငါ့ကို မချစ်မှန်းသိပေမဲ့ သူ့ကိုယ်စားငါချစ်ရမဲ့ ကလေးလေးကိုငါလိုချင်တယ်ဟာ။ ဒါ့ဒါကြောင့်ပါဟာ။သူ့ညီမအတွက် လက်စားချေလိုက်ရလို့ ကိုကြီးဝမ်းသာရငိငါကျေနပ်ပါတယ်ဟာ။ ဒါတော့ သမီးဘက်ကပေးဆပ်ရတာများလွန်းပါတယ်။

ဖေဖေ ဖေဖေလိုက်လာတယ်။ လိုက်လာရတာပေါ့သမီးရယ်။ ဖခင်ဦးအောင်မြတ်ပင်။ သူမဖေဖေ့ကိုမြင်တော့ပိုငိုမိသည်။ သူအရမ်းရက်စက်တယ်ဖေဖေ သမီးအချစ်တွေကိုသူနားမလည်ဘူး။ တိတ်ပါသမီးရယ် သူ့လိုလူအတွက်သမီးမျက်ရေတွေမတန်ပါဘူး။ အဖေသူ့ကိုလိုက်ရှာပြီး သတ်မယ်သမီး။ မလုပ်ပါနဲ့ဖေဖေ သမီးတောင်းပန်ပါတယ်။ သမီးတို့မိသားစုကို လက်စားချေရလို့သူပျော်ပါစေ ဖေဖေရယ်။ သူစိတ်ချမ်းသာရင် သမီး သမီးကျေနပ်ပါတယ်။ သူမတစ်ကိုယ်လုံးပျော့ခွေသွားပြီး တစ်လောကလုံးအမှောင်ကျသွားသည် ။

အင်း အင်း သူမသတိရလာတော့ ခေါင်းအနည်းငယ်မူးနေသည်။ သူမရင်ခွင်တစ်ခုထဲရောက်နေသည်။ ထိုကိုယ်ရနံ့ကား သူမအလွန်ရင်းနှီးနေသောရနံ့။ သူမရင်တွေလှုပ်ရှားလာသည်။ အိမ်မက်များမက်နေတာလား။ သူမမျက်လုံးကို မရဲတရဲဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ ဟင့် ဖြစ်ရောဖြစ်နိုင်ပါ့မလား။ ကို့ကိုကြီး။ ကိုကြီးကိုခွင့်လွှတ်ပါညီမလေးရယ်။ ကိုကြီး အားလုံးကိုသိသွားပါပြီ ညီမလေးရယ်။ ညီမလေးအနားကနေ သေသည်အထိမသွားတော့ဘူး။ သားနဲ့သမီးရေ ဖေဖေတို့သွားပြီနော်။ သူငယ်ချင်းရေငါလစ်ပြီ သိလား။ အခန်းပြင်မှ ဖေဖေနဲ့သူငယ်ချင်းခိုင်ချိုမာအသံကြားရတော့ အို နန်းငယ်ရှက်လိုက်တာလေ။ ဘယ်လိုကနေဘယ်လိုဖြစိကုန်မှနိးမသိပေမဲ့ ဒီတစ်ခါတော့ကိုကြီးရင်ခွင်မှာ မျက်နှာအပိပြီးနန်းငယ်ငိုရတာ ဝမ်းနည်းလို့မဟုတ်ပါဘူး။ ဝမ်းသာလွန်းလို့ ငိုရတဲ့ မျက်ရည်တွေသာ ဖြစ်ပါတယ်ဟူ၍သာ။ ပြီးပါပြီ

 

Zawgyi

 

ကလဲ့စား အခ်စ္

ေလးပင္ေနေသာစိတ္ႏွင့္အတူ ေနာင္ေနာင္တစ္ေယာက္ ခုံတန္းေလးမွာထိုင္ေနသည္။ မႏၲေလးသို႔ ျပန္ရမည့္အခ်ိန္က ေစာေနေသးသည္။ ကားထြက္ခ်ိန္က မတိုင္ေသး။ တစ္နာရီခန႔္ လိုေနေသးသည္။ ေတာင္စဥ္ေရမရ ေတြးေနေသာအေတြးမ်ားထဲတြင္ ေစာနန္းငယ္ အေၾကာင္းက ထိပ္ဆုံးက ပါသည္။ သူမွားမ်ားမွားသြားၿပီလားလို႔ စဥ္းစားေနသည္။ တကယ္ေတာ့ ေစာနန္းငယ္က ေျမစာပင္ျဖစ္ရျခင္းသာ။ ေစာနန္းငယ္ကို သနားမိေသာ္လည္း ေစာနန္းငယ္၏ အစ္ကိုျဖစ္သူ တိုးေဝေအာင္အေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိလိုက္လွ်င္ ေစာနန္းငယ္ကို သနားေသာစိတ္ေတြက ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိ။ ” ဟုတ္တယ္…ငါဒီလိုလုပ္တာမွန္တယ္…..။ ” ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေျဖေတြးေနမိပါတယ္။တိုးေဝေအာင္အေၾကာင္းကို ေတြးမိလ်င္ သူ႔ေသြးေတြဆူပြတ္လာသလို ခံစားရသည္။

ဒီလူယုတ္မာေၾကာင့္ သူ႔ညီမေလး ေမျမတ္ဘ၀ ေရတိမ္မွာနစ္ခဲ့ရသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္အသိုင္းအဝိုင္းမွာ အရွက္တကြဲအက်ိဳးနည္း ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ဒီအတြက္ တိုးေဝေအာင္သည္လည္း သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္သူ႔အသိုင္းအဝိုင္းမွာ အရွက္တကြဲအက်ိဳးနည္းျဖစ္ကိုျဖစ္ေစရမည္။ သူ႔စိတ္ေတြေပ်ာ့ညံ့လို႔မျဖစ္။ ေပ်ာ့ညံ့ေနလွ်င္ သူရႈံးသြားလိမ့္မည္။ ဒီပြဲမွာငါႏိုင္တယ္…ငါႏိုင္တယ္လို႔.သူတိုးတိုးေလးေရ႐ြက္လိုက္သည္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္လည္အားေပးေနျခင္းသာ။ အျဖစ္ခ်င္ဆုံးဆႏၵတစ္ခုကို အေကာင္အထည္ေဖာ္လိုက္ရေသာ္လည္း သူ႔စိတ္ထဲမွာ မေပ်ာ္ႏိုင္ပါ။ စိတ္ထဲမွာမြန္းက်ပ္လာသလိုလို ခံစားရသျဖင့္ ခရီးေဆာင္အိတ္ဇစ္ကို ဆြဲလိုက္ၿပီး အထဲမွ စီးကရက္ဗူးကို ထုတ္လိုက္ကာ စီးကရက္တစ္လိပ္ကို ဆြဲထုတ္မီးညႇိလိုက္သည္။ မႈတ္ထုတ္လိုက္ေသာ စီးကရက္မီးခိုးေငြ႕ေလးေတြကို ေငးၾကည့္ရင္း သူ႔စိတ္ေတြက လြန္ခဲ့ေသာ (၅)ႏွစ္ခန႔္က အခ်ိန္ေတြကို လြင့္ေမ်ာသြားေလေတာ့သည္။

(၂) ” ဟင္းေနာ္…ကိုကိုအရမ္းဆိုးတာဘဲကြာ.။” ေမျမတ္ ကိုတိုးေဝရဲ႕ရင္ဘတ္ႀကီးကို တြန္းရင္းရွက္ရွက္နဲ႔ေျပာလိုက္သည္။ ” ခ်စ္လို႔ပါ ျမတ္ရယ္…ကိုကိုက။” ” သြားပါ…အပိုေတြ….” “ေဟာ့ဗ်ာ…မယုံဘူးလား..” ” ကဲမယုံဦး…” ကိုတိုးေဝက ေျပာမွပိုဆိုးလာသည္။သူမရဲ႕ကိုယ္လုံးေလးကို အတင္းဖက္ထားၿပီး ပါးေတြကို တ႐ြတ္႐ြတ္နမ္းေတာ့သည္။ ေနရာကေတာ့ ေမျမတ္တို႔ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ အတြဲေတြက်င္လည္က်က္စားရာ ရႈခင္းသာေခၚေသာ ေတာင္ကုန္းေလးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တိုးေဝက ကုန္သည္ေပါက္စတစ္ေယာက္။ ဒီၿမိဳ႕ေလးကို အေရာင္းအဝယ္ကိစၥျဖင့္ မၾကာခဏလာသည္။ ေမျမတ္က တိုးေဝလာတိုင္း တည္းေနက် သူ႔သူငယ္ခ်င္းအိမ္ႏွင့္ တစ္လမ္းထဲမွာ။ ေမျမတ္ကို ျမင္ျမင္ခ်င္းစိတ္ဝင္စားသြားေသာ တိုးေဝသည္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူထံမွ တစ္ဆင့္ေမျမတ္ႏွင့္ မိတ္ဆက္သိကြၽမ္းခဲ့သည္။

ေမျမတ္က ပုဂၢလိကဘဏ္တစ္ခုမွ ဝန္ထမ္းတစ္ဦး။ ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာေတာ့ အေခ်ာအလွစာရင္းဝင္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက မိဘေတြ ဆုံးပါးသြားသည္။ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ရွိသည္ဟု တိုးေဝသိထားသည္။ အစ္ကိုျဖစ္သူက အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ ႏိုင္ငံျခားမွာ သြားအလုပ္လုပ္ေနတယ္လို႔ေမျမတ္ကေတာ့ေျပာတယ္။ ေမျမတ္ကေတာ့ သူမအေဒၚအပ်ိဳႀကီးနဲ႔ အတူတူေနတယ္ေလ။ ယခုဆို ရပ္ကြက္က လူေတြကလည္း သူမတို႔အေၾကာင္းကိုေတာ္ေတာ္သိေနၿပီ။ ေမျမတ္ကလည္း ႏိုင္ငံျခားမွာေရာက္ေနေသာ သူမအစ္ကိုျဖစ္သူကို ေျပာထားၿပီးၿပီ။ တိုးေဝလည္း ဒီတစ္ေခါက္ျပန္လွ်င္ မိဘေတြကို ေမျမတ္ႏွင့္သူ႔အေၾကာင္းကို ဖြင့္ေျပာမည္ဟု ဆုံးျဖတ္ထားသည္။ ေမျမတ္ႏွင့္သူ အတူတူ ေနခ်င္လွၿပီေလ။ ၿပီးေတာ့ ေမျမတ္ႏွင့္သူကလည္း လူငယ္တို႔သဘာ၀ မွားယြင္းခဲ့ၾကၿပီး၊ အလြန္အကွ်ံေတြျဖစ္ခဲ့ၾကတာက ေတာ္ေတာ္ၾကာေပါ့။

(၃) တိုးေဝသီခ်င္းကို တိုးတိုးဖြင့္ရင္း ကားကိုေျဖးေျဖး ေမာင္းလာခဲ့သည္။ သူေရာက္ေနေသာ ေနရာက ရန္ကုန္-မႏၲေလးအျမန္လမ္းမႀကီးမွာ.။ သီခ်င္းေလးဖြင့္ရင္း သူစဥ္းစားမိေနတာက ေမျမတ္အေၾကာင္း။မေန႔ညက ေမျမတ္ႏွင့္ အစြမ္းကုန္ကဲခဲ့ေသာအေၾကာင္း။ ေမျမတ္က သူအရင္ကေတြ႕ခဲ့ေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္႐ိုးသားသည္ဟုေျပာရမည္။ ဒီေကာင္မေလးကို သူအတည္ယူမည္ဟု ဆုံးျဖတ္ထားသည္။ မိဘမ်ားကလဲ သူ႔သေဘာအတိုင္းသာ။ ေခြၽးမလိုခ်င္ေနၾကသည္။ သူ႔အသက္ကလည္း ၂၈ ႏွစ္ထဲမွာေရာက္ေနၿပီေလ။ ေမျမတ္ သည္ မိန္းမေကာင္းေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး သူ႔ကိုခ်စ္လြန္းသျဖင့္သာ သူ႔ဆႏၵကိုလိုက္ေလ်ာျဖစ္တယ္ ဆိုတာလဲ သေဘာေပါက္သည္။ မေန႔ညကအေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိလ်င္ အခုထက္ထိတိုင္ သူရင္ခုန္သည္။ ေမျမတ္ကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ ခ်ိန္းေတြ႕ၿပီး အသားကုန္ဗ်င္းခဲ့သည့္အေၾကာင္း။ “အို..ကိုကို သိပ္ဆိုးတာဘဲ..” “ေနပါဦး ျမတ္ရယ္…႐ြတ္..” ေမျမတ္ကိုဖက္ရင္း တိုးေဝက ပါးကို ျပန္နမ္းလိုက္သည္။ ေမျမတ္တစ္ေယာက္ကေတာ့ တိုးေဝရဲ႕ အနမ္းမ်ားမွာ ျပန္လည္မွိန္းေမာသြားသည္။

ကိုကိုဘာလိုခ်င္ေနသည္ ဆိုတာကို သူမကလည္း သေဘာေပါက္ေနၿပီ။ သူမထမိန္ေလးကြၽတ္ထြက္သြားၿပီး ကြင္းလုံးပုံက်သြားသည္။ သူမသားျမတ္အစုံကို ကိုကိုက အတင္းကိုစို႔ေနသည္။ ခါးေတြအလိုလို ေကာ့တက္လာသည္။ ေနာက္ဆုံး မ်က္လုံးကိုအသာမွိတ္ ထားလိုက္သည္။ ေအာက္မွ ကိုကိုလက္ျဖင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပြတ္ေနေသာ သူမေ႐ႊၾကဳပ္မွ အရည္ၾကည္ေတြ စိမ့္ထြက္လာသည္။ “အေမ့..” သူမႏႈတ္မွ အာေမဋိတ္သံေလးထြက္သြားၿပီး ကိုက္ထားေသာ ႏႈတ္ခမ္းအစုံက ပြင့္ဟသြားၿပီး မ်က္လုံးအဖြင့္မွာ ကိုကိုဒုတ္ႀကီးက သူမေ႐ႊၾကဳပ္အေျမာင္းကိုထိုးခြဲကာ တစ္ဆုံးထိ ဝင္ေရာက္သြားေခ်ၿပီ။ ကိုကိုက သူမေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုၿဖဲကားၿပီး ေရွ႕တိုးေႏွာက္ငင္လႈပ္ရွားေနခ်ိန္မွာ သူမတစ္ကိုယ္လုံး တိမ္စိုင္ေတြထဲ ေမွ်ာလြင့္ေနသလိုခံစားရသည္။

အခ်ိန္ၾကာလာေသာအခါ သူမရင္ထဲ လႈိက္ဖိုလာသလိုခံစားရၿပီး ဆီးသြားခ်င္သလိုလို ငိုခ်င္သလိုလို ခံစားလာရသည္။ သူမလက္ႏွစ္ဖက္က ေအာက္ကေမြ႕ယာမွ အစမ်ားကို ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး ခါးကို ေကာ့ကာ ကိုကိုေဆာင့္တာကို ျပန္ပင့္ေပးမိသည္။ ေနာက္ဆုံး သူမတစ္ကိုယ္လုံး ေလဟာနယ္ထဲေရာက္သြားသလို ခံစားရၿပီး လည္ပင္းေၾကာမ်ားေထာင္ထလာကာ ေမြ႕ယာကိုဆုပ္ကိုင္ထားေသာ သူမလက္မ်ား ေျပေလ်ာ့သြားမိသည္။ ကိုကို႔ ခႏၶာကိုယ္က သူမအေပၚထပ္ရက္ႀကီးက်လာၿပီး သူမကိုဖက္ကာပါးေတြကို တ႐ြတ္႐ြတ္နမ္းရႈပ္ေနသည္။ သူမလည္း ကိုကို႔ကိုျပန္ဖက္လိုက္သည္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ သူမမ်က္ဝန္းမွာ မ်က္ရည္ေလးမ်ား စို႔တက္လာပါတယ္။

(၄) ” ကဲ..ေစာနန္းေရ ျပန္ၾကရေအာင္။” ခိုင္ခ်ိဳမာ ရဲ႕ အသံစာစာက ထြက္ေပၚလာပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ ေစာနန္းငယ္ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ထြက္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ မေန႔က(၁၀)တန္းေအာင္စာရင္းမွာ သူမဂုဏ္ထူး(၂)ဘာသာျဖင့္ ေအာင္ခဲ့သည္။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္က အားလပ္ရက္တစ္ရက္ ေပးလိုက္တဲ့အတြက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ထြက္လာျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ သူမပါလာေသာ အိတ္မ်ားအထုပ္မ်ားကိုယူရင္း…” ဟင္….” သူမအိတ္ေဘးမွာ အိတ္တစ္အိတ္.။ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘဏ္စာအုပ္ေတြေရာ စာ႐ြက္စာတမ္းေတြေရာ.။

နားေတာ့ မလည္ေသာ္လည္း ဒီစာ႐ြက္စာတမ္းေတြဟာ အေရးႀကီးတတ္တယ္ဆိုတာ အိမ္က ေဖေဖႀကီးေျပာျပ သျဖင့္ သိထားသည္။ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ေနစဥ္က သူမေဘးခုံမွာက်ေနေသာ အစ္ကိုႀကီး က်န္ထားခဲ့တာျဖစ္မည္။ ထိုအစ္ကိုႀကီးၾကည့္ရတာ ဒီကဟုတ္ဟန္မတူ။ ဒါေပမဲ့ သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ ၾကည့္ေကာင္းတာကို သတိထားမိသည္။ ၾကည့္ေကာင္းတာမွ ေတာ္ေတာ္ကိုၾကည့္ေကာင္းတာ။ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ေနစဥ္ ထိုအစ္ကိုႀကီးကား အေရးႀကီးကိစၥ ရွိဟန္တူသည္။ ထသြားကတည္းက ေပၚမလာေတာ့။ ” နန္းငယ္ေရ…ဘာလုပ္ေနတာလဲ…မိန္းမ..ျပန္မယ္..။” ခိုင္ခ်ိဳမာက စိတ္မရွည္ႏိုင္စြာ ေျပာလိုက္သံကိုၾကားရသည္…။

” မဟုတ္ဘူး..ခ်ိဳရဲ႕…ဒီမွာၾကည့္စမ္း..ငါ့ေဘးနားက အကိုႀကီးက်န္ထားခဲ့တာ.။” ” ဟင္…ဟုတ္လား….။” ” လိုက္ေပးရေအာင္လဲလူကမရွိေတာ့ဘူး….။” “ေအးဟဲ့…နန္းငယ္…သူ႔လိပ္စာေလးဘာေလးပါမလား…ရွာၾကည့္ဦးေလ။” အိတ္ထဲကို ေစာနန္းငယ္ရွာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ လိပ္စာကဒ္တစ္ခုကို သူမေတြ႕လိုက္သည္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕လို႔ ေစာနန္းငယ္ ခပ္တိုးတိုး ေရ႐ြတ္လိုက္သည္။ သူမ်ားပစၥည္း အလကား မလိုခ်င္ေသာ အမ်ိဳးသမီးအနည္းငယ္ထဲမွာ ေစာနန္းငယ္လဲပါသည္။ မနက္ျဖန္ေတာ့ ေစာနန္းငယ္ ထိုပစၥည္းမ်ားကို ပိုင္ရွင္အမွန္ျဖစ္သူ အဆိုပါ အစ္ကိုႀကီးရဲ႕ လိပ္စာအတိုင္း လိုက္ပို႔ခိုင္းမည္ဟု စဥ္းစားလိုက္သည္။ လိပ္စာကဒ္တြင္ပါေသာ ဖုန္းနံပါတ္ကို ဆက္ေတာ့လဲ ဖုန္းကစက္ပိတ္ထားသည္။ ေတာ္ေတာ္နေမာ္နမဲ့ ႏိုင္တဲ့သူဟု ေတြးထင္လိုက္ေသးသည္။ (၅) ” သမီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သြားရတာေပ်ာ္ရဲ႕လား။” ” ဟုတ္ကဲ့ ေဖႀကီး။” သမီး အေပၚထပ္ တက္သြားတာကိုၾကည့္ရင္း ဦးေအာင္ျမတ္ စဥ္းစားေနသည္။

မိခင္ျဖစ္သူကလဲဆုံး။ သားျဖစ္သူကလဲ လြန္ခဲ့ေသာ ၃ ႏွစ္က အလုပ္ကိစၥတစ္ခုျဖင့္ ႏိုင္ငံျခားသြားရာမွ ယာဥ္တိုက္မႈျဖစ္ၿပီးဆုံးပါးသြားခဲ့သည္။ သားႀကီးတြင္ ေကာင္မေလးရွိသည္။ ႏိုင္ငံျခားကျပန္လာလွ်င္ သူ႔ေကာင္မေလးကို နယ္မွာ လိုက္ေတာင္းေပးရန္ ေျပာထားၿပီးကာမွ ျပန္မလာႏိုင္ခဲ့ေတာ့။ သူ႔ေကာင္မေလးကို ဓါတ္ပုံထဲမွာသာ ျမင္ဖူးလိုက္သည္။ သူ႔ေခြၽးမေလာင္းေလးကို အျပင္မွာ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးလိုက္ပါ။ ထိုသို႔ စဥ္းစားမိတိုင္း ရင္နာသည္။ ဇနီးျဖစ္သူမွာလဲ သားသတင္းၾကား လိုက္သည္ႏွင့္ ႏွလုံးေရာဂါအခံျဖင့္ ဆုံးပါးသြားသည္။ သမီးေလးသာ သူ႔ဘဝပင္။

သူ႔မွာခ်စ္ရမည့္သူဆိုလို႔ သမီးေလးသာ ရွိေတာ့သျဖင့္ အစြမ္းကုန္အလိုလိုက္ခဲ့သည္။ သမီးေလးအတြက္ဆို ဘာပဲလုပ္ရလုပ္ရ။ အရင္ေနအိမ္မွာေနလွ်င္ အစ္ကိုျဖစ္သူႏွင့္အေမျဖစ္သူကို သတိရၿပီး ခဏခဏငိုသျဖင့္ အဆိုပါ အိမ္ကို ေရာင္းခ်ၿပီး၊ တစ္ျခားေနရာမွာ အိမ္ဝယ္ၿပီးေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သမီးေလးက ဒီေန႔(၁၀)တန္းစာေမးပြဲေအာင္လို႔ ေက်ာင္းကသူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူမ်ားနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္သြားၾကတယ္တဲ့။ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္႐ႊင္ခဲ့ဟန္တူသည္။ သမီးေလး ေပ်ာ္ရင္သူေပ်ာ္ပါတယ္ေလ။ သမီးေလးက သူ႔အေမႏွင့္တူသျဖင့္ ႐ုပ္က ေတာ္ေတာ္ေခ်ာသည္။

သမီးေလးကိုျမင္လွ်င္ဆုံးပါးသြားေသာ ဇနီးျဖစ္သူျမျမကို သတိရမိပါတယ္။ ဦးေအာင္ျမင့္ စားပြဲေပၚတင္ထားေသာ စီးကရက္ဗူးထဲမွ စီးကရက္တစ္လိပ္ကိုထုန္ေသာက္လိုက္သည္။ ျမနဲ႔သားႀကီးေရ မင္းတို႔ ဘယ္ဘုံဘဝေရာက္ေနၾကသလဲ သိခ်င္စမ္းပါတယ္ကြယ္။ သူ႔စိတ္ေတြက မိသားစုစုံညီစြာရွိခဲ့တဲ့ဆီသို႔ လြမ္းရင္းတမ္းတမိေနပါေတာ့တယ္။ (၆) အခန္းတံခါးကို ပိတ္လိုက္ရင္း ေစာနန္းငယ္ ေမြ႕ယာေပၚ ပက္လက္လွန္လိုက္သည္။ အို ငါ့ရင္ေတြအခု အခ်ိန္ထိ တဒုတ္ဒုတ္ ခုန္ေနဆဲပါလား။ဘယ္လိုလူႀကီးမွန္းကို မသိဘူး ခစ္ခစ္။ ငါေတာ့႐ူးၿပီထင္တယ္။ ေန႔လည္က စာ႐ြက္စာတမ္းေတြက်န္ခဲ့ေသာ လူႀကီး။

သူမ ထိုလူႀကီးေနေသာ အိမ္ကို ေရာက္သြားသည္။ ၿခံကေတာ့ အက်ယ္ႀကီးပင္။ သူမတို႔ မိသားစုလို အဆင့္အတန္းထဲက ျဖစ္မည္။ ႐ုပ္ရွင္႐ုံထဲမွာေတာ့ ဇာတ္လမ္းထဲအာ႐ုံရေနသျဖင့္ေရာ ေမွာင္လဲေမွာင္ေနတာေရာေၾကာင့္ သတိမထားမိ။ အျပင္မွာ ေတာ္ေတာ္ေခ်ာသည္။ အေျပာကလဲရဲလိုက္တာ။ ေက်းဇူးတင္စကားေတြ ထပ္ခါထပ္ခါ ေျပာရင္း သူမကိုလက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ေတာ့ သူမရင္ထဲ ရွိန္းတိန္းဖိန္းတိန္း ျဖစ္သြားသည္။ သူမကိုလဲ စိုက္ၾကည့္လိုက္တာအရမ္းဘဲ။ ခိုင္ခ်ိဳမာေတာင္ သတိထားမိတယ္။

မုန႔္ဖိုးေတြေပးေနေသးတာ။ ၁၀၀၀၀ တန္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား။ မယူပါဘူး။ ျငင္းခဲ့တာ။ လူႀကီးကေျပာေသးတယ္ ညီမေလးက႐ုပ္ကလဲလွ စိတ္ေလးကလဲလွတယ္ေနာ္တဲ့။ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႔ သူမဘာေတြေျပာမိတယ္မသိ။ လူႀကီးက သူမုန႔္ဖိုးေပးတာမယူေတာ့ ေနာက္တစ္ပတ္မုန႔္လိုက္ေကြၽးမယ္တဲ့။ သူစိမ္းေယာက်ၤားေလးတစ္ေယာက္ကို တစ္ခါမွမေပးဖူးေသာ ဖုန္းနံပါတ္ကို သူမဘာလို႔ေပးလိုက္သည္ကို အခုအခ်ိန္ထိသူမစဥ္းစားမရ။ မသိစိတ္ရဲ႕လႈံ႕ေဆာ္မႈေၾကာင့္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ “သမီးေရ ထမင္းစားေတာ့မလားတဲ့ သမီးေဖေဖေမးေနတယ္။” ထမင္းခ်က္ႀကီးႀကီးေမာ္ရဲ႕ အသံ။ ” မစားခ်င္ေသးဘူးႀကီးႀကီး သမီးအျပင္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔မုန႔္စားလာလို႔။” တကယ္ေတာ့ သူမရင္ေတြခုန္ေနလို႔ ဗိုက္မဆာႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနတာပါေလ။ တစ္ခါမွ ဒီေလာက္ရင္မခုန္ဖူးဘူး။ အရပ္အေမာင္း ေကာင္းေကာင္း အသားလတ္လတ္နဲ႔ မ်က္လုံးမ်က္ဖန္ေကာင္းေကာင္း ထိုလူႀကီးကို သူမမ်က္လုံးထဲကမထြက္ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနမိသည္။

(၇) အခ်ိန္တို႔သည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အကုန္ျမန္ေသာ သေဘာရွိသည္မသိ။ ႐ုပ္ရွင္သာၿပီးသြားတယ္ ဇာတ္ကားကဘာမွန္းမသိလိုက္။ မင္းသမီးသက္မြန္ျမင့္ႏွင့္ မင္းသားေနတိုးဟုသာ သိလိုက္ရသည္။ ေစာနန္းငယ္ မ်က္ႏွာေလးရဲတြတ္ၿပီး ရွက္ေနတုန္းပင္။ ကိုႀကီးေနာင္ေနာင္ရဲ႕လက္ေတြက ေမွာ္ဆရာက်ေနတာဘဲ။ ႐ုပ္ရွင္႐ုံထဲမွာ သူမဖက္ရင္း သူမေဘာ္လီခ်ိတ္ကိုျဖဳတ္လိုက္တာ ျမန္လြန္းလို႔လန႔္ေတာင္လန႔္သည္။ ေတာ္ေသးတယ္ ေဘးနားက အတြဲေတြကလဲ ကိုယ့္အတြဲနဲ႔ကိုယ္ ေဘးကိုအာ႐ုံမစိုက္ႏိုင္ၾကလို႔။ ႐ုပ္ရွင္လဲၿပီးၿပီ။ သူမလဲတြန႔္ေက်ေနေသာ အဝတ္အစားမ်ားကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္လိုက္သည္။

႐ြတ္… အို… ပါးကို နမ္းခံလိုက္ရျပန္ေသး။ ” ဟင္းေနာ္ ကိုႀကီးအရမ္းဆိုးတာဘဲ။” ” ခ်စ္လို႔ပါ ခေလးကလဲ။” ” အလကားပါ ေနာက္ဆို ကိုႀကီးက ခေလးကို ျပစ္ေျပးသြားမဲ့ပုံႀကီးပါ။” ေနာင္ေနာင္ ေစာနန္းငယ္ ေျပာစကားေၾကာင့္ ရင္ထဲဒိန္းခနဲျဖစ္သြားၿပီး မ်က္ႏွာပ်က္သြားေသာ္လည္း ေစာနန္းငယ္က ေခါင္းငုံ႔ေန၍မျမင္လိုက္။ ” ဟာ ခေလးရာ မေျပာေကာင္းတာေတြ။ ကိုႀကီး ခေလးကို ဘယ္ေတာ့မွျပစ္မေျပးသြားဘူးသိလား။ ေနာက္တစ္ခါဘယ္ေတာ့မွမေျပာနဲ႔သိလား။” ” ခေလးက စတာပါ ကိုႀကီးရဲ႕။ ကိုႀကီးကိုယုံပါတယ္ ဒါေပမဲ့ ဒီေခတ္ႀကီးက စႏိုက္ေက်ာ္မေတြ ေပါတယ္ေလ။” ” ဘယ္ေတာ့မွဒါမ်ိဳးမျဖစ္ဖူးသိလား။ ဟဲဟဲ ဂြင္ထဲဝင္လာရင္ေနာ့မေျပာတတ္ဖူး သိလား။”

” ေျပာရင္းဆိုရင္းေဖာက္လာၿပီ နန္းငယ္ေအာ္ငိုလိုက္မွာေနာ္။” တကယ္ပင္ ငိုမဲ့မဲ့ေလး ျဖစ္သြားေသာ နန္းငယ္ကို သူဖက္လိုက္ၿပီး။ ” မငိုပါနဲ႔ခေလးရယ္ ကိုႀကီးကစတာပါ။” ဒီေကာင္မေလးကို ဒီေလာက္စိတ္ထိခိုက္လြယ္မည္မထင္ခဲ့။ သူ ထိုေစာနန္းငယ္ဆိုေသာေကာင္မေလးကို မ႐ိုးသားေသာ ရည္႐ြယ္ခ်က္ျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့ၿပီး ခ်စ္သူမ်ားျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ခ်စ္သူသက္တမ္း တစ္လေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ဒီေန႔လဲသူႏွင့္ေလွ်ာက္လည္ရန္ အိမ္ကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္မည္ဟု လိမ္ခဲ့ျခင္းဟု သိရသည္။ အိမ္ကကားကိုပင္ မယူခဲ့။ သူမသူငယ္ခ်င္းခိုင္ခ်ိဳမာႏွင့္ ထြက္လာၿပီး လမ္းက်မွ လူခြဲခဲ့ျခင္းျဖစ္ဟန္တူသည္။

(၈) ” ဟင္ ေဖေဖ။” ေစာနန္းငယ္ႏႈတ္မွ အာေမဋိတ္သံေလး ထြက္သြားသည္။ ႐ုပ္ရွင္႐ုံမွ အထြက္ ကိုႀကီးနဲ႔လက္တြဲၿပီး လမ္းေလွ်ာက္လာခ်ိန္မွ တစ္ဖက္ယာဥ္ေၾကာမွ ေဖေဖ့ကားကို လွမ္းေတြ႕လိုက္သည္။ ေဖေဖကလဲ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပင္ တစ္ဖက္လမ္းကို လွမ္းအၾကည့္ႏွင့္ သူမတို႔ကိုျမင္သြားသည္။ အံ့ၾသေနေသာမ်က္ႏွာျဖင့္။ ” ကိုႀကီး ျမန္ျမန္ ဟိုမွာနန္းငယ္ေဖေဖ။” ေစာနန္းငယ္ကိုႀကီးလက္ကိုအတင္းဆြဲၿပီး လမ္းၾကားထဲ အျမန္ ဝင္ခဲ့သည္။ ကိုႀကီးက နားမလည္ႏိုင္စြာ ပါလာသည္။ “ဘာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ခေလးရဲ႕ထိတ္ထိတ္လန႔္လန႔္နဲ႔။” ” ခေလးေဖေဖ ခေလးတို႔ကို လွမ္းျမင္သြားတယ္။” ” ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ကိုႀကီး ေစာနန္း ငိုခ်င္တယ္။” တကယ္ကို မ်က္ရည္ေလးမ်ားပင္ဝိုင္းေနေသာ ေစာနန္းငယ္ကို ၾကည့္ရင္းေနာင္ေနာင္ သူ႔ဂြင္ထဲေရာက္ၿပီဆိုၿပီး ဝမ္းသာသြားသည္။ ” ဘာမွလုပ္မေနေတာ့ ခေလး ကိုႀကီးေနာက္ လိုက္ခဲ့ေတာ့။” ” ဟင္ ျဖစ္ပါ့မလားကိုႀကီးရဲ႕။” သူ႔လက္ေမာင္းကို ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ေစာနန္းငယ္ရဲ႕ လက္ကေလးေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတာ သတိထားမိသည္။ ” ျဖစ္ပါတယ္ ခေလးရဲ႕။ ခေလး ကိုကိုႀကီး တစ္ခါတည္းခိုးသြားေတာ့မယ္။

ခုခ်ိန္မွေတာ့ ဘာမွမထူးေတာ့ဘူးေလ။ ခေလးလဲ အိမ္ျပန္လို႔မရေတာ့ဘူး။ ကိုႀကီးေနာက္ တစ္ခါတည္းလိုက္ခဲ့ေတာ့။” ေစာနန္းငယ္ ကိုႀကီးလက္ေမာင္းကို အတင္းဆြဲထားမိသည္။ ေဖေဖကေတာ့ ဘယ္ေလာက္စိတ္ဆိုးေနမည္မသိ။ ငိုခ်င္လာသည္။ ကိုႀကီးရင္ခြင္ကိုမွီၿပီး အားရပါးရငိုလိုက္သည္။ သူမကိုကိုႀကီးကဖက္ထားၿပီး။ ” တိတ္ပါခေလးရယ္ ဘာမွအားမငယ္ပါနဲ႔ ကိုႀကီး တစ္ေယာက္လုံးရွိတယ္။ ” ကိုႀကီးစကားေတြေၾကာင့္ သူမအားေတြရွိလာသလို။ ဟုတ္ပါတယ္ေလ အခ်စ္အတြက္ဘဲ။ ကိုႀကီးနဲ႔ဆိုဘာမဆိုရင္ဆိုင္ရဲပါတယ္ေလ။ ေစာနန္းငယ္ရဲ႕မ်က္ရည္ေတြက ေနာင္ေနာင့္ အက်ီမွာ စိုကုန္ၿပီေလ။ ေနာင္ေနာင္ ေစာနန္းငယ္ကို ဖက္ရင္း စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္ေနသည္။ သူ႔ရဲ႕လက္စားေခ်မည့္ အစီအစဥ္ သူ႔ညီမေလးအတြက္ တိုးေဝတို႔ မိသားစုေပးဆပ္ရန္ အခ်ိန္က်ေရာက္ခဲ့ၿပီေလ။ ေစာနန္းငယ္ကေတာ့ သူ႔ရင္ခြင္ကို မ်က္ႏွာအပ္ၿပီးငိုေနသျဖင့္ သူၿပဳံးလိုက္တာကို မျမင္လိုက္ႏိုင္ပါ။

(၉) မနက္(၉)နာရီေလာက္မွာ ေနာင္ေနာင္အိပ္ယာမွႏိုးလာသည္။ ေဘးနားမွာ အိပ္ေမာက်ေနေသာ ေစာနန္းငယ္ကိုၾကည့္လိုက္သည္။ ဘာဆိုဘာမွ မသိရွာပါလား။ မေန႔ညက အိပ္ခါနီး သူမေသာက္လိုက္သည့္ႏြားႏို႔ထဲမွာထည့္လိုက္ေသာ အိပ္ေဆးအရွိန္ေၾကာင့္ သူမေတာ္ေတာ္ႏွင့္ႏိုးဦးမည္မဟုတ္။ဒီေန႔ဆို ေစာနန္းငယ္သူ႔ေနာက္ခိုးရာလိုက္ခဲ့ တာႏွစ္လတင္းတင္းျပည့္ေသာေန႔။ ဒီေန႔ သူနယ္ျပန္ေတာ့မည္။ လြန္ခဲ့ေသာ(၂)ရက္ကေဆးစစ္ခ်က္အရ ေစာနန္းငယ္မွာကိုယ္ဝန္ရွိေနတာသူသိလိုက္ရသည္။ သူထလိုက္သည္။ အဝတ္အစားမ်ားကို ထုတ္ပိုးလိုက္သည္။ စာတစ္ေစာင္ကိုစားပြဲေပၚတင္လိုက္သည္။ ေစာနန္းငယ္အတြက္ ေရးထားေသာစာ။ သူ႔အေနနဲ႔ လက္စားေခ်ခ်င္လို႔သာ သူမကိုခ်ဥ္းကပ္ခဲ့တာျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္သူ႔ကိုေမ့လိုက္ရန္အေၾကာင္းေပါ့။ အထုပ္ကိုဆြဲၿပီးမွ အခန္းအျပင္ဘက္သို႔ထြက္မည္ျပဳၿပီးမွ သူ႔စိတ္ကအမွန္မထင္မရည္႐ြယ္ပဲ ေစာနန္းငယ္အိပ္ေနတဲ့ဆီသြားၿပီး နဖူးျပင္ကိုဖြဖြေလးနမ္းၿပီး ခဏေငးၾကည့္မိေနမိသည္။

ကိုႀကီးကိုခြင့္မလြတ္ပါနဲ႔ညီမေလး။ ညီမေလးက ၾကားထဲကေျမစာပင္ျဖစ္ရတာပါ။ တိုးတိုးေလးေျပာရင္း ေစာနန္းငယ္ ရင္ဘတ္ေပၚသို႔ ေစာင္ေလးကိုလြမ္းၿခဳံေပးလိုက္ကာ အထုပ္ကိုဆြဲၿပီး အခန္းျပင္ထြက္လိုက္သည္။ ေလးကန္ေသာေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ၿခံျပင္သို႔ ထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။ အခန္းတံခါးကို ကိုႀကီးအသာအယာပိတ္သြားတာ ေစာနန္းငယ္သိသည္။ ကုတင္ေပၚမွ ထလိုက္ၿပီး ျပဴတင္းတံခါးမွန္ကိုကာထားသည့္ လိုက္ကာစေလးကိုဟကာ ၿခံျပင္သို႔ထြက္သြားသည့္ ကိုႀကီးရဲ႕ေနာက္ေက်ာကိုေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္အထိသူမၾကည့္ေနသည္။ ကိုႀကီး သူမျမင္ကြင္းကလုံးဝေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့ ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည့္သူမစိတ္တို႔ကိုလြတ္ေပးလိုက္သည္။ ပါးျပင္ေပၚသို႔မ်က္ရည္ဥ မ်ားကလိမ့္ဆင္းက်လာၿပီး အခန္းေထာင့္မွာ က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလးထိုင္ရင္း အားရပါးရ သူမငိုခ်လိုက္ေတာ့သည္။

(၁၀) မ်က္ရည္မ်ားၾကားမွေစာနန္းငယ္ၿပဳံးလိုက္သည္။ ေက်နပ္ေသာအၿပဳံး။ တစ္ေန႔ဒီလိုျဖစ္လာလိမ့္မယ္ဆိုတာႀကိဳေတြးထားၿပီးသားပဲေလ။ ကိုႀကီးအတြက္ သူမေပးဆပ္လိုက္ျခင္းသာ။ သူမသိေနတာၾကာပါၿပီ မဂၤလာဦးညကတည္းကေပါ့။ ေျပာရလွ်င္ေတာ့။ဟာ ကိုႀကီး ထမီရင္လ်ားျဖင့္ေရခ်ိဳးေနေသာ ေစာနန္းငယ္မ်က္ႏွာေလးရဲတြတ္သြားသည္။ ကိုႀကီးေနေသာအိမ္ကို ေစာနန္းငယ္ခိုးရာလိုက္ခဲ့ၿပီး ကိုႀကီးကသူမအတြက္အဝတ္အစားေတြဝယ္ဖို႔အျပင္ထြက္သြားသည္။ ကိုႀကီးျပန္လာလွ်င္စားဖို႔ ထမင္းဟင္းေတြခ်က္ၿပီး အိုက္လာသျဖင့္ေရခ်ိဳးေနျခင္းျဖစ္သည္။

စိတ္ေအးလက္ေအးေရခ်ိဳးေနေသာ ေစာနန္းငယ္ အခန္းတံခါးခ်က္မထိုးထားမိ။ ကိုႀကီးအၾကည့္ေတြကိုသူမရွက္လွသည္။ ေရစိုေနေသာသူမကိုယ္လုံး ေလးက သူမကိုယ္လုံးအလွကို ေပၚလြင္ေနေစသည္မဟုတ္ပ့ါလား။ ကိုႀကီးကေဘာင္းဘီတိုေလးႏွင့္အေပၚပိုင္းကဗလာ။ မရဲတရဲၾကည့္ရင္းရင္ေတြဖိုလာသည္။ ကိုႀကီးကအားကစားလိုက္စား ဟန္တူသည္။ႂကြက္သားေတြအဖုအဖုႏွင့္အဆီပိုပင္မရွိ။ သူမရွက္ကိုးရွက္ကန္းႏွင့္ အျပင္ထြက္မည္ျပဳစဥ္ ကိုႀကီးကသူမခါးကိုဖက္ၿပီး ပါးကိုနမ္းလိုက္သည္။ အို ကိုႀကီး နန္းငယ္ရွက္တယ္။ ဟား မိန္းမကလဲရွက္ေနရေသးတယ္။ ညက်ရင္ ဟင္း ဟင္း ေစာနန္းငယ္ပိုရွက္သြားသည္။

ညက်ရင္တဲ့ ။ မ်က္ႏွာပင္ဘယ္နားသြားထားရမွန္းမသိ။ ညက်ရင္ကိုႀကီး ဟြာျပဳေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့သေဘာေပါ့။ အေတြ႕အႀကဳံကလဲမရွိ။ ဒုကၡပါပဲ။ ကိုႀကီးေရခ်ိဳးမလို႔မဟုတ္လား။ နန္းငယ္ခ်ိဳးၿပီးၿပီ။ ထမင္းစားဖို႔ျပင္ထား လိမ့္မယ္ ေနာ္ေနာ္။ ရွက္ရွက္နဲ႔ထြက္သြားေသာ ေကာင္မေလးကို ၾကည့္ၿပီး ေနာင္ေနာင္ရင္ေတြပင္ခုန္လာသည္။ အ႐ိုင္းေလးမွ အးတကယ့္အ႐ိုင္းေဘးပင္။ ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့ဟုစိတ္ထဲကႀကဳံးဝါးလိုက္သည္။ ေရပန္းကိုဖြင့္လိုက္သည္။ ေအးစက္ေသာ ေရရဲ႕အထိအေတြ႕ကို ခံစားလိုက္ရသည္။

(၁၁) အခ်ိန္က ည(၉)နာရီခန႔္ရွိေနၿပီ။ ဧည့္ခန္းဆိုဖာေပၚမွာထိုင္ၿပီး ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲကိုၾကည့္ေနေသာ္လည္း ေစာနန္းငယ္ အာ႐ုံကမရ။ ခါတိုင္း ေဖေဖ့အိမ္မွာဆိုလွ်င္ သူမဒီအခ်ိန္အိပ္ေနၿပီ။ေဘးနားမွာထိုင္ေနေသာကိုႀကီးကိုခိုးခိုးၾကည့္ၿပီး တံေတြးေတြကိုျမဳခ်ေနရသည္။ မ်က္လုံးက အိပ္ခန္းဘက္သို႔မေရာက္ေအာင္မနည္းသတိထားေနရသည္။ သူမစိတ္ထဲေရငတ္သလို ဆီးသြားခ်င္သလိုျဖစ္ေနသည္။ ရင္ဘတ္မွ ႏွလုံးခုန္သံကို တဒုတ္ဒုတ္ႏွင့္ျပန္ၾကားေနရသည္။ ဒီညကိုႀကီးနဲ႔အတူအိပ္ရေတာ့မွာပါလား။ ဒုကၡပါဘဲေနာ္။ နန္းငယ္ အိပ္ခ်င္ေနၿပီလား။ ဟင့္အင္းကိုႀကီး။ အခ်ိန္ေတြကလဲျမန္လိုက္တာေနာ္။ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့။ ဖ်က္ခနဲမီးကမွိတ္သြားသည္။

အေရးထဲမီးကပ်က္သြားသည္။ ကိုႀကီးလက္က သူမခါးဆီေရာက္လာသည္။ အသက္ကိုေအာင့္ထားရသည္။ မိန္းမ အိပ္ရေအာင္ေလ။ ရွင္။ နန္းငယ္ဒါပဲေျပာႏိုင္သည္။ ကိုႀကီးလက္တစ္ဖက္က သူမဒေဂါက္ေကြးကေနလွမ္းမၿပီး တစ္ဖက္က ကိုယ္လုံးကို သိုင္းသာေပြ႕ခ်ီလိုက္သည္။ ရင္ေတြမရပ္မနားခုန္လာသည္။ အိပ္ခန္းဆီသူမကိုေခၚသြားသည္။ကိုႀကီးက တံခါးကိုကိုယ္လုံးေစာင္းႏွင့္ တြန္းၿပီး ေျချဖင့္ေနာက္ျပန္ ကန္ပိုက္လိုက္သည္။ ကုတင္ကိုျမင္ေနရသည္။ သူမကိုေမြ႕ယာေပၚတင္လိုက္သည္။ နန္းငယ္ေမာလာသည္။ ေခြၽးေစးေလးမ်ားပင္ျမန္လာသည္။

ရင္ေတြက ဘာေၾကာင့္ဒီေလာက္ခုန္ေနရပါလိမ့္။ သူမအက်ီၾကယ္သီးေတြကို ကိုႀကီးက တျဗဳတ္ျဗဳတ္ႏွင့္ဆြဲျဖဳတ္လိုက္ၿပီး။ လက္ကလဲျမန္လိုက္တာ။ သူမေဘာ္လီခ်ိတ္ကို ဘယ္အခ်ိန္ျဖဳတ္လိုက္လို႔ျဖဳတ္လိုက္မွန္းမသိ။ ေတာ္ေသးသည္။မီးပ်က္ေနတာကို သူမေက်းဇူးတင္ရမည္ ႏို႔မို႔ဆို သူမမ်က္ႏွာဘယ္မွာ သြားထားလို႔ထားရမွန္းမသိေအာင္ရွက္မိေနမွာေသခ်ာသည္။ သူမရဲ႕ ယင္ဖိုေတာင္မသမ္းဖူးေသာ သားျမတ္အစုံကို ကိုႀကီးက လကိႏွစ္ဖက္ျဖင့္ဆုပ္လိုက္ေခ်ၿပီ။ နန္းငယ္စိတ္ထဲ အလိုလိုသာယာလာသလိုလို။

(၁၂) ႁပြတ္ ကိုႀကီးရဲ႕ပါးစပ္ထဲ ညာဖက္ကသားျမတ္ကိုငုံစို႔လိုက္တာ တစ္ကိုယ္လုံးေလထဲေရာက္ရွိသြားသလိုပါပဲ။ဘယ္ဘက္သားျမတ္ကိုစို႔လိုက္ညာဖက္သားျမတ္ကိုဆုပ္နယ္လိုက္ ညာဖက္သားျမတ္ကိုစို႔လိုက္ ဘယ္ဖက္သားျမတ္ကိုဆပ္နယ္လိုက္နဲ႔ ကိုႀကီးအလုပ္ေတြရႈပ္ေနသည္။ရွက္လို႔မ်က္လုံးကိုမွိတ္ထားမိသည္။ကိုႀကီးလွ်ာၾကမ္းႀကီးကလဲကလိေနေတာ့ရင္ဖိုေနမိသည္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ကိုႀကီးေခါင္းကေအာက္ေလွ်ာသြားပါတယ္။ ဗိုက္သားဝင္းဝင္းေလးေတြကိုကိုႀကီးကေတာက္ေလွ်ာက္ ယက္ေပးရင္း ထမိန္ကို ေျဖေလွ်ာ့လိုက္တာကိုသိလိုက္ေတာ့ မ်က္လုံးကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ အို ကိုႀကီး မလုပ္ပါနဲ႔ ငရဲႀကီးလိုက္မယ္။ အထိတ္တလန႔္ေျပာရင္း ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းကိုစိလိုက္ေပမဲ့ အခ်ိန္မမီေတာ့ပါဘူး။

ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းကိုလက္နဲ႔ဖိၿပီး နန္းငယ္ရဲ႕႐ႊၾကဳပ္ေလးကို ကိုႀကီးလွ်ာၾကမ္းႀကီးနဲ႔ ပင့္ယက္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ တစ္ကိုယ္လုံးအေၾကာေတြဖ်ဥ္းကနဲျဖစ္သံားၿပီး ေ႐ႊၾကဳပ္ထဲက ဆီးေတြပန္းထြက္ခ်င္သလိုကိုျဖစ္သြားၿပီး ေကာ့တက္သြားပါတယ္။ ေပါင္တံေတြကိုတုန္သြားတာပါပဲ။ ကိုႀကီးေရ ေတာ္ပါေတာ့ ဟင့္ဟင့္။ အဆက္မျပတ္အတြင္းသားႏုႏုေလးေတြကိုမက အစိေလးကိုပါ လွ်ာနဲ႔ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကစားခံရတဲ့အခါမွာ နန္းငယ္ တြန႔္လိန္သြားၿပီး ကိုႀကီးေခါင္းက ဆံပင္ေတြကို ကေယာင္ကတမ္းဆြဲဆပ္မိသြားပါတယ္။ ကိုႀကီးကေတာ့ နန္းငယ္စကားကိုမ်ကိကြယ္ျပဳၿပီး ေတာက္ေလွ်ာက္ယက္ေတာ့တာပါပဲ။

အိုး အိုး အင္း အင္း ေတာ္ ေတာ္ ပါေတာ့ အအ လည္ပင္းက အေၾကာေလးေတြေထာင္ထၿပီး ေလထဲမွာေရာက္ေနသလိုခံစားရပါတယ္။ အသံကမပီေတာ့ပဲ ငိုခ်ငသလိုလိုျဖစ္လာၿပီး သူမေ႐ႊၾကဳပ္ထဲက အရည္ေတြစီးဆင္း ကုန္တာ ေမြ႕ယာေပၚေတာင္ ေပကုန္ပါေတာ့တယ္။နန္းငယ္လဲ အခုမွပဲ အသက္ကိုဝဝရႈႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ ကိုႀကီးမေကာင္းဘူးကြာ အရမ္းဆိုးတာပဲ။ ဒါမ်ိဳးေတြကိုၾကားသာၾကားဖူးတာ။ လက္ေတြ႕မခံစားခဲ့ဖူးေသာ နန္းငယ္ ကိုႀကီးကိုအသည္းခိုက္သြားပါတယ္။

(၁၃) ကိုႀကီးက နန္းငယ္ေပၚကခြာၿပီး ပုဆိုးကိုခြၽတ္ကာ ကုတင္ေအာက္ကိုပစ္ခ်လိုက္ပါတယ္။ အို နန္းငယ္ အသက္ရႈပင္မွားသြားမိသြားတယ္။ ကိုႀကီးဒုတ္ႀကီး ကနည္းလွတ္မဟုတ္ပါလား။ ၆ လက္မေလာက္ရွည္ၿပီး ဓါတ္ခဲလုံးေလာက္တုတ္မည္။ ငါ့ေ႐ႊၾကဳပ္အေပါက္ေလးထဲဒီဒုတ္ႀကီးနဲ႔ဆံ့ပါ့ဆံ့ပါ့မလား။ ရင္ဖိုေနေသာ နန္းငယ္လက္ကိုဆြဲၿပီး ကိုႀကီးကသူ႔ဒုတ္ႀကီးကို ကိုင္ခိုင္းလိုက္ေတာ့ နန္းငယ္ သူ႔လက္ထဲေရာက္လာေသာဒုတ္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီးလည္တနင္နင္ျဖစ္သြားသည္။ ၾကားဖူးနားဝရွိေနေသာနန္းငယ္ ကိုႀကီးဟာႀကီးကိုစုပ္ေပးရင္ေကာင္း မလားစဥ္းစားမိၿပီး ႏႈတ္ခမ္းနားေတ့လိုက္သည္။ ႁပြတ္ စမ္းၿပီးငုံလိုက္တာ့ မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ ကိုႀကီး မ်က္လုံးေတြ မွိတ္သြားသည္။ ကိုႀကီးဒုတ္ကသူမ ပါးစပ္ႏွင့္အျပည့္ပင္။ တစ္ေခ်ာင္းလုံးကိုငုံလိုက္ေတာ့အာေခါင္ေထာက္သည္။

ကိုႀကီးကသူမဆံပင္မ်ားကိုပြတ္သပ္ေပးေနသည္။ မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ ကိုႀကီးေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ၿပီး မစုတ္တတ္စုပ္တတ္ျဖင့္ ႀကိဳးစားပန္းစားစုပ္ေပးေတာ့သည္။ အင္း အင္း ကိုႀကီးပါးစပ္ကညဥ္းညဴသံေတြထြက္လာေတာ့ သူမႀကိဳးစားရႀကိဳးနပ္မွန္းသိသြားသည္။ ပါးေတြခ်ိဳင့္သြားေအာင္ကို ကိုႀကီးဒုတ္ကိုကိုင္ၿပီးစုပ္ေပးသည္။ အိုးအိုး ကေလးေရ အ အ။ ကိုႀကီးဆတ္ဆတ္ကိုခါသြားေအာင္သူမပညာစြမ္းျပေပးလိုက္သည္။ သူမတုန္းကလည္းေကာ့ေန တုန္ေနေအာင္ကိုႀကီးက မညႇာမတာယက္ထားတာေလ။ မွတ္ပလား ။ ကိုႀကီးကို ၁၀ မိနစ္ေလာက္မရပ္မနားပေလြေကြၽးလိုက္ေတာ့ ကိုႀကီး တဟင္းဟင္းတဟဲဟဲျဖင့္မခံႏိုင္ဘဲ အရည္ေတြသူမပါးစပ္ထဲထြကိက်ကုန္ေတာ့တာပါဘဲ။ နန္းငယ္ကိုႀကီးရဲ႕ အရည္ေတြကိုၿမိဳခ်မိသြားတယ္။

(၁၄) အခုေတာ့ နန္းငယ္မရွက္ေတာ့ပါ။ ေပ်ာ့သြားေသာကိုႀကီးရဲ႕ဒုတ္ကို လက္နဲ႔ဆြေပးလိုက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းျပန္မာလာပါတယ္။ကိုႀကီးကသူမေပါင္ခြၾကားမွာေနရာယူေနပါၿပီ။ ကုတင္ေဘာင္မွာ ေခါင္းအုံးကိုခံလို႔မွီၿပီး ဒူးေထာင္ေပါင္ကားေပးလိူက္ပါတယ္။ကိုႀကီးဟာကိုကိုင္ၿပီး သူမေ႐ႊၾကဳပ္ေလးနဲ႔ေတ့ေပးလိုက္ပါတယ္။ ကိုႀကီးလည္ပင္းကို သူမလက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔သိုင္းလိုက္ပါတယ္။ အို႔ အရည္ေတြ႐ႊဲေနတဲ့ေ႐ႊၾကဳပ္ေလးကို ကိုႀကီးဒုတ္ႀကီးကေတ့ေနပါၿပီ။တျဖညိးျဖည္းခ်င္းတိုးဝင္လာပါတယ္။ စစခ်င္းမွာေတာ့နာငလိုလိုရွိတယ္။ ကိုႀကီးကအားစိုက္ၿပီး တဆုံးသြင္းလိုက္ေတာ့။ အေမ့ သူမပါးစပ္က ေအာ္သံေလးထြက္သြားပါတယ္။ သူမအပ်ိဳစင္အေျမးပါးေလးကို ကိုႀကီးဒုတ္ကထိုးေဖာက္သြားလို႔ပါ။ သူမေ႐ႊၾကဳပ္အတြင္းသားနံရံေတြကကိုႀကီးဒုတ္ကို ဆြဲညႇစ္လိုက္ပါတယ္။

ကိုႀကီကျဖည္းျဖည္းခ်င္းသြင္းထုတ္လုပ္ေနပါတယ္။ စြပ္စြပ္ အင္းအင္း ကိုႀကီး ရပါတယ္ နန္းငယ္ခံႏိုင္ပါတယ္။ အားမလိုအားမရျဖစ္လာတဲ့နန္းငယ္ တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္ပါတယ္။ ကိုႀကီးက အဲ့လိုလဲေျပာေရာနန္းငယ္ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုပုခုံးေပၚထမ္းတင္ၿပီး တရစပ္ကိုေဆာင့္ေတာ့တာပါဘဲ။ ေဖာက္ေဖာက္ စြပ္စြပ္ ဘတ္ဘတ္ အိုးအိုး ကိုႀကီး အအ စြပ္စြပ္ ကုတင္ကိုယိမ္းေအာင္ကို အမုန္းႀကဳံးတာပါ။ နန္းငယ္လဲေအာက္ကေနအလိုလိုျပန္ျပန္ပင့္ပင့္ၿပီး ခါးကိုေကာ့ေကာ့ေပးေနမိပါတယ္။ လက္ကေမြ႕ယာစေတြကိုကုတ္ဆြဲထားမိပါတယ္။

စြပ္စြပ္ အအ ဘတ္ဘတ္ ဒုတ္ဒုတ္ ဘြတ္ဘြတ္ ရွီး အ အ ကိုႀကီး အခ်က္ ၁၀၀ ေလာက္ေဆာင့္လိုက္ေတာ့နန္းငယ္ရဲ႕ ေ႐ႊၾကဳပ္အတြင္းသားနံရံေတြ ပူခနဲျဖစ္သြားၿပီးအေရေတြထြက္က်သြားသလို ကိုႀကီးရဲ႕အခ်စ္ရည္ေတြကလဲနန္းငယ္ ေ႐ႊၾကဳပ္ကို ဖ်န္းပက္လိုက္ပါတယ္။ ကိုႀကီးကနန္းငယ္အေပၚကိုေမွာက္က်လာၿပီး ရင္ဘတ္ေပၚမွာ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီးအေမာေျဖေနပါတယ္။ ေမာေနၿပီလား ကိုႀကီး။ ဟင္းဟင္း ခနနားေနတာေနာ္။ တစ္ညလုံးေဆာ္မွာ။ ေနာက္မွ မခံႏိုင္ဘူးမလုပ္နဲ႔။ ခစ္ခစ္ အခုေတာင္ေမာေနတာကိုႀကီးက ၿပီးမွထြက္မေျပးနဲ႔ ခစ္ခစ္။ နန္းကငယ္ စလိုက္ပါတယ္။ တစ္ညလုံးေဆာ္မွာတဲ့ အေျပာကေတာ့ ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့ကိုႀကီးရယ္ နန္းငယ္အေၾကာင္းျပရေသးတာေပါ့။

(၁၅) ၁၀ မိနစ္ေလာက္နားၿပီးေတာ့ နန္းငယ္ကိုႀကီးဒုတ္ကိုဆြလိုက္ေတာ့ ျပန္ေထာင္လာသည္။ကိုႀကီးက အေပၚမွခြမည္လုပ္ေတာ့နန္းငယ္ကိုႀကီး ကိုတြန္းလွဲလိုက္သည္။ ကိုႀကီးကိုအေပၚမွတက္ခြလိုက္သည္။ ဒီတစ္ခါနန္းငယ္ အလွည့္ေနာ္ကိုႀကီး။ ကိုႀကီးသေဘာေပါက္သြားသည္။ နန္းငယ္ကိုႀကီးကိုခြလိုက္ၿပီး ဒုတ္ကိုသူမေ႐ႊၾကဳပ္ႏွင့္ေတ့ကာ ဖိသြင္းလိုက္သည္။ ကိုႀကီးရင္ဘတ္ကိုသူမလက္နဲ႔ခပ္ဖြဖြေထာက္လိုက္သည္။ ကိုႀကီးက သူမသားျမတ္အစုံကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ဆုပ္ညႇစ္ေပးလိုက္ေတာ့ နန္းငယ္လဲအေပၚကေန စိတ္ႀကိဳက္ေဆာင့္ေပးလိုက္တာ ကိုႀကီးပင္လက္ဖ်ားခါသြားသည္။ ကိုႀကီးကလဲေခသူေတာ့မဟုတ္။ထိုသို႔သူမကျပန္ေဆာင့္ေပးတာ တစ္ခ်ီၿပီးသြားေတာ့ သူမကိုေလးဘက္ကုန္းခိုင္းၿပီး ဖင္ေထာင္ၿပီး တစ္ခ်ီထပ္ေဆာ္ေတာ့သည္။

သူမခါးကိုလက္တစ္ဖက္ကကိုင္ သူမေနာက္မွာ စုစည္းထားတဲ့ဆံပင္ေတြကိုဆြဲဆုပ္ၿပီး အသားကုန္တြယ္တယ္။ သူမတင္ပါးျဖဴျဖဴေလးေတြပင္ ေဆာင့္ခ်လိုက္တိုင္းတုန္တုန္ၿပီးကိုတက္သြားသည္။ထိုေန႔ညကေတာ့ သူမအတြက္မေမ့ႏိုင္ေသာညပင္။ ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ေၾကမတတ္ပင္။ ကိုႀကီးက နားလိုက္ လိုးလိုက္ႏွင့္ တစ္ညလုံးပင္။ ေနာက္ဆုံးသူမေ႐ႊၾကဳပ္ေလးပင္က်ိန္းသြားၿပီး ကိုႀကီးလဲ အားကုန္သြားမွပဲရပ္ေတာ့သည္။ည ၉ နာရီေလာက္ကစလိုက္ေသာ ဇာတ္လမ္း မနက္ ၄ နာရီေလာက္မွရပ္သြားၿပီး ကိုႀကီးနဲ႔သူမဖက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။ ေနာက္ေန႔ မနက္ (၁၁)နာရီေလာက္မွာ သူမႏိုးလာေတာ့ကိုႀကီးက အခန္းထဲမွာမရွိ ေရခ်ိဳးခန္းထဲသို႔မ်က္ႏွာသစ္ရန္သြားေတာ့ ကိုႀကီးဖုန္းေျပာေနဟန္တူသည္။ အသံေတြကိုၾကားရသည္။ ထိုမွစ၍အမွတ္မထင္ သူမမသိေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားကို သိခဲ့ရသည္။

(၁၆) ကားထြက္ဖို႔နာရီဝက္ခန႔္သာလိုပါေတာ့တယ္။ ေနာင္ေနာင္ အေတြးစမ်ားကိုျဖတ္လိုက္ၿပီး လက္ထဲကစီးကရက္တိုကိုလြင့္ပစ္လိုက္သည္။ သြားၿပီရန္ကုန္ေရ။ သူပိုင္ဆိုင္သမွ်ကိုေစာနန္းငယ္နာမည္နဲ႔လႊဲထားခဲ့ၿပီ။ တမလြန္ဘဝကေနေက်နပ္ပါေတာ့ညီမေလးေရ။ ကိုေနာင္ေနာင္ ကိုေနာင္ေနာင္ ေနာက္မွေခၚသံၾကားလိုက္လို႔လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့။ ဟင္ ေစာနန္းငယ္သူငယ္ခ်င္းခိုင္ခ်ိဳမာ။ အကို အေတာ္ရက္စက္တာပဲေနာ္။ ညီမေလး ဘာကိုဆိုလိုတာလဲမသိ။ ကြၽန္မ မသိဘူးမွတ္ေနလား အကိုေစာနန္းငယ္ကိုထားၿပီးသြားမယ္ဆိုတာ့။ မထင္မွတ္ေသာစကားေၾကာင့္ သူအံ့ၾသသြားသည္။ အံ့ၾသမေနပါနဲ႔ ကြၽန္မကအေစာႀကီးကတည္းကသိၿပီးသား ေစာနန္းငယ္ေျပာျပလို႔ သူ႔မွာရွင္မသိေအာင္လကြၽန္မဆီလာရင္ဖြင့္ၿပီးငိုငိုေနရတာ။ ရွင္ သူ႔ကိုခိုးသြားၿပီး ေနာက္ေန႔မွာ ရွင္ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ ရွင့္သူငယ္ခ်င္းကိုဖုန္းေျပာေနတာသူၾကားတယ္တဲ့။ ရွင့္ညီမအတြက္ လက္စားေခ်ခ်င္လို႔ ရွင္သူ႔ကို ခ်စ္ဟန္ေဆာင္ခဲ့တာဆိုတာသူသိသြားတယ္။

တကယ္ေတာ့သူကရွင့္ကိုအရမ္းခ်စ္တာပါ။ သူ႔အကိုကလဲ ရွင့္ညီမကို အဲ့လိုျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။ သူႏိုင္ငံျခားသြားရင္း ကားအက္ဆီးဒင့္ျဖစ္ၿပီးဆုံးသြားတာရွင့္။ ဒါေၾကာင့္မို႔မလာႏိုင္ေတာ့တာ။ နင္ နင္ တကယ္ေျပာေနတာလား။ ေနာင္ေနာင္ အံ့ၾသသြားသည္။ ကမာၻႀကီးတစ္ခုလုံးခ်ာခ်ာလည္သြားသလိုပင္။ ၿပီးေတာ့ နန္းငယ္က အကို႔ကိုခ်စ္လြန္းလို႔ သူ႔အေဖခနခနျပန္ေခၚ ေနတာေတာင္ျပန္သြားခဲ့တာမဟုတ္ဖူး။ ကြၽန္မကို သူကမေျပာပါနဲ႔ဆိုလို႔ ေနေနတာ။ အကို လက္စားေခ်ခ်င္ေနတာ သူကသိၿပီးသား။ အကို႔ကေလးကိုလဲ သူမျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ေမြးမယ္တဲ့။ အကို႔ကိုယ္စားခ်စ္လို႔ရေအာင္ဆိုၿပီးေတာ့တဲ့။

ခိုင္ခ်ိဳမာေျပာေနေသာစကားမ်ားကို ေနာင္ေနာင္ၾကားတစ္ခ်က္မၾကားတစ္ခ်က္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာဘာမွမရွိေတာ့။ သူဘာဆက္လုပ္ရမလဲ။ တကယ္ဆိုေစာနန္းငယ္မွာ ဘာအျပစ္မွ မရွိသည့္အျပင္ သူရက္စက္မွာကိုသိသိႀကီးနဲ႔ ဟန္ေဆာင္ေနခဲ့ရတာေပါ့။ မွားၿပီ မွားၿပီ လို႔လဲ သူ႔စိတ္ထဲကအထပ္ထပ္ေရ႐ြက္ေနမိသည္။ နန္းငယ္ေရ နန္းငယ္ အခန္းေထာင့္မွာ က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလးထိုင္ကာငိုေနေသာ ေစာနန္းငယ္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ခိုင္ခ်ိဳမာကိုျမင္ေတာ့ေျပးၿပီး ဖက္ကာ ရင္ဘတ္ေပၚမ်က္ႏွာအပ္ၿပီး အားရပါးရငိုပါေတာ့တယ္။

တိတ္ပါနန္းငယ္ရယ္ နင့္မ်က္ရည္ေတြကသူ႔အတြက္မတန္ပါဘူးဟာ။ ကေလးကိုလဲဖ်က္ခ်လိုက္။ ခိုင္ခ်ိဳမာအေျပာေၾကာင့္ ေစာနန္းငယ္ပိုငိုပါေတာ့တယ္။ ကိုႀကီးသြားၿပီလား သူငယ္ခ်င္း။ သြားၿပီဟဲ့သြားၿပီ။ သူကားေပၚတက္သြားတာကိုၾကည့္ၿပီးမွ ငါထြက္လာတာဟဲ့။ နင့္ကိုအဲ့ဒါေၾကာင့္ေျပာတာ ကေလးမယူပါနဲ႔လို႔။ မဟုတ္ပါဘူး သူငယ္ခ်င္းရယ္။ ငါကိုႀကီးကိုခ်စ္တယ္။ သူငါ့ကို မခ်စ္မွန္းသိေပမဲ့ သူ႔ကိုယ္စားငါခ်စ္ရမဲ့ ကေလးေလးကိုငါလိုခ်င္တယ္ဟာ။ ဒါ့ဒါေၾကာင့္ပါဟာ။သူ႔ညီမအတြက္ လက္စားေခ်လိုက္ရလို႔ ကိုႀကီးဝမ္းသာရငိငါေက်နပ္ပါတယ္ဟာ။ ဒါေတာ့ သမီးဘက္ကေပးဆပ္ရတာမ်ားလြန္းပါတယ္။

ေဖေဖ ေဖေဖလိုက္လာတယ္။ လိုက္လာရတာေပါ့သမီးရယ္။ ဖခင္ဦးေအာင္ျမတ္ပင္။ သူမေဖေဖ့ကိုျမင္ေတာ့ပိုငိုမိသည္။ သူအရမ္းရက္စက္တယ္ေဖေဖ သမီးအခ်စ္ေတြကိုသူနားမလည္ဘူး။ တိတ္ပါသမီးရယ္ သူ႔လိုလူအတြက္သမီးမ်က္ေရေတြမတန္ပါဘူး။ အေဖသူ႔ကိုလိုက္ရွာၿပီး သတ္မယ္သမီး။ မလုပ္ပါနဲ႔ေဖေဖ သမီးေတာင္းပန္ပါတယ္။ သမီးတို႔မိသားစုကို လက္စားေခ်ရလို႔သူေပ်ာ္ပါေစ ေဖေဖရယ္။ သူစိတ္ခ်မ္းသာရင္ သမီး သမီးေက်နပ္ပါတယ္။ သူမတစ္ကိုယ္လုံးေပ်ာ့ေခြသြားၿပီး တစ္ေလာကလုံးအေမွာင္က်သြားသည္ ။

အင္း အင္း သူမသတိရလာေတာ့ ေခါင္းအနည္းငယ္မူးေနသည္။ သူမရင္ခြင္တစ္ခုထဲေရာက္ေနသည္။ ထိုကိုယ္ရနံ႔ကား သူမအလြန္ရင္းႏွီးေနေသာရနံ႔။ သူမရင္ေတြလႈပ္ရွားလာသည္။ အိမ္မက္မ်ားမက္ေနတာလား။ သူမမ်က္လုံးကို မရဲတရဲဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ဟင့္ ျဖစ္ေရာျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား။ ကို႔ကိုႀကီး။ ကိုႀကီးကိုခြင့္လႊတ္ပါညီမေလးရယ္။ ကိုႀကီး အားလုံးကိုသိသြားပါၿပီ ညီမေလးရယ္။ ညီမေလးအနားကေန ေသသည္အထိမသြားေတာ့ဘူး။ သားနဲ႔သမီးေရ ေဖေဖတို႔သြားၿပီေနာ္။ သူငယ္ခ်င္းေရငါလစ္ၿပီ သိလား။ အခန္းျပင္မွ ေဖေဖနဲ႔သူငယ္ခ်င္းခိုင္ခ်ိဳမာအသံၾကားရေတာ့ အို နန္းငယ္ရွက္လိုက္တာေလ။ ဘယ္လိုကေနဘယ္လိုျဖစိကုန္မွနိးမသိေပမဲ့ ဒီတစ္ခါေတာ့ကိုႀကီးရင္ခြင္မွာ မ်က္ႏွာအပိၿပီးနန္းငယ္ငိုရတာ ဝမ္းနည္းလို႔မဟုတ္ပါဘူး။ ဝမ္းသာလြန္းလို႔ ငိုရတဲ့ မ်က္ရည္ေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္ဟူ၍သာ။ ၿပီးပါၿပီ