နင်ပြီးရင်ငါ့အလှည့်

နင်ပြီးရင်ငါ့အလှည့်

စောပီဖိုး တယောက် ထိုင်းနိုင်ငံနယ်စပ်က ဒုက္ခသည်စခန်းကနေပြီး အမေရိကန်ပြည်ကို ရောက်ရှိလာပြီးနောက် ပထမဆုံး လုပ်ရတဲ့ အလုပ်က ကုလားထမင်းဆိုင်မှာ အကူ ထမင်းချက် ဖြစ်သည် ။ သူနဲ့ အတူတူ လာခဲ့တဲ့သူငယ်ချင်းစောအယ်စေး က သူလုပ်တဲ့ ကုလားထမင်းဆိုင်ရဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် လမ်းတဖက်တချက်က ကလပ် မှာ ပုဂံဆေးတဲ့အလုပ် ရသည် ။

သူတို့နှစ်ယောက် အလုပ်ချင်းလည်း နီးကပ်လို့ သွားအတူ လာအတူ နယ်စပ်စခန်းတုံးက ခင်ခဲ့သလိုဘဲ ခင်မင်ဆဲဘဲ ။ ပီဖိုး လုပ်တဲ့ ထမင်းဆိုင်က အပျံစား ထမင်းဆိုင်လေးပါ ။ ကတ္တီပါကော်ဇောခင်းကြမ်းနဲ့ အနောက်တိုင်းဝတ်စုံဝတ်ပြီး ဘိုးတိုင်စည်းထားတဲ့ စားပွဲထိုးတွေ နဲ့ သားသားနားနား ဆိုင်တဆိုင်ပါ ။ သိပ်အကြီးစားကြီးတော့ မဟုတ်ဘူး ။ ပီဖိုးတို့ကတော့ မီးဖိုထဲမှာ ကြော်ဟယ်လှော်ဟယ် ပြေးလွှား ချက်ပြုတ်ကြရတာပေါ့ ။ ပီဖိုး ရောက်ရောက်ချင်းတော့ တောက်တိုမယ်ရ လုပ်ရတာပေါ့ ။

အသားကြိတ်တာတို့ ကြက်သွန်လှီးတာတို့ အမှိုက်လှဲ အမှိုက်သွန်ပေါ့ ။ နောက်မှ တဖြေးဖြေး ပလာတာရိုက် ပူရီကြော် စမူဆာကြော် ရတယ် ။ အဲဒါလည်းကြော်တာ တူးသွားရင် အကြိမ်းအမောင်း ခံရတာ ခဏခဏဘဲ ။ ည၁၁နာရီထိ လုပ်၇တယ် ။ ဆိုင်ပိတ်သွားတော့လည်း ရှင်းလင်းဆေးကြောတာက နာရီဝက် ဆိုတော့ ၁၁နာရီခွဲသွားရော ။ စောအယ်စေး လုပ်ရတဲ့ ကလပ်က မိန်းမတွေ တုံးလုံးချွတ်ပြီး ကပြတဲ့ကလပ် ဆိုတော့ မနက် ၂နာရီအထိ ဖွင့်တယ် ။

စောအယ်စေးကိုတော့ ပီဖိုး ပြီးတဲ့အချိန် ၁၁ခွဲ မှာ ပြန်ခွင့်ပေးတယ်..ပီဖိုးကသူ့ဆိုင်ပိတ်သွားတဲ့အချိန် ဆေးကြောရှင်းလင်းပြီးတဲ့အခါ စောအယ်စေး ကလပ်ဆီကို လျှောက်သွားလိုက်ပြီး အယ်စေးကို စောင့်တယ် ။ ကလပ် အနောက်ဖက်ပေါက်က ဝင်သွားပြီး မီးဖိုချောင်ထဲကအယ်စေး ပုဂံဆေးတဲ့အနား လေပန်းရင်း စောင့်တယ် ။ ထမင်းချက်က ပီဖိုးကိုပါ ခင်မင်သွားတယ် ။

တခါတလေ စားပွဲထိုး မရှိတဲ့အခါ အရှေ့ က ဧည့်သည်မှာတဲ့ အစားအသောက်ကို ပီဖိုးကို သွားပို့ခိုင်းတတ်တယ် ။ အဲဒီလို ပို့ခိုင်းပါစေလို့ ပီဖိုးက ဆုတောင်းနေတာ ။ အရှေ့ဖက်မှာ စင်လေးတွေနဲ့ အဖြူ အမဲ အဝါ ကောင်မလေးတွေက အဝတ်တွေ ချွတ်ပြီး တိုင်ကို ကိုင်ပြီး ကုန်းပြကွပြ ကပြတာတွေကို စားစရာသွားချရင်း ကြည့်ရတာ တယ် အရသာ ရှိတာဘဲ ။ အယ်စေးကတော့ “ ကြာတော့ ရိုးနေပါပြီကွာ…” လို့ စိတ်မပါသလို ပြောတတ်ပေမယ့် ပီဖိုးကတော့ နို့ကြီးတွေ တလှုပ်လှုပ်..ဖင်ကြီးတွေ ရမ်းခါပြီး အမွှေးရိပ်ထားတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးတွေကို အနီးကပ် တွေ့ရလို့ အရမ်းကိုသဘောကျမိတာ ။ အခုဆိုရင် ဒီရောက်တာ တနှစ်ကျော်လာပြီ ။

မိန်းမနဲ့ ကင်းဝေးတာ နယ်စပ်စခန်းက ထွက်လာရကထဲကဘဲ ။ တနေ့တနေ့ အလုပ်ဘဲ ဖိလုပ်နေရပြီး ငတ်ပြတ် နေတာ ကြာပြီ ။ အယ်စေးတို့ဆိုင်က ကိုယ်တုံးလုံးမတွေကို ငေးကြည့်ပြီး လီးကလဲ ဘာတောင်မသလဲ မမေးနဲ့။ စခန်းမှာတုံးကတော့ ပီဖိုးမှာ စော်ရှိတယ်လေ ။ နော်ကဲ တဲ့ ။

နော်ကဲက ပီဖိုးကို အမြဲပေးဖြုတ်တော့ ဟိုမှာတုံး က ပီဖိုး အိနြေ္ဒရတယ် ။ မိန်းမလိုးတာ အဆန်း မဟုတ်ဘူး ။ အမေရိကန်ရောက်တာတော့ ဟုတ်ပါတယ် ။ မိန်းမလည်း မလိုးရ ဆွေမျိုးမိတ်ဆွေလည်း မရှိ အစားအသောက် ကလည်း မတူတော့ ပီဖိုး သိပ်မပျော်လှဘူး ။ အယ်စေးက ပိုဆိးတယ် ။ ညည်းဘဲ ညည်းနေတယ်..တနေ့တနေ့ ။ ပီဖိုးဆိုင်က ပိုတဲ့ ရောင်းမကုန်တဲ့ စားစရာ နံပြားပလာတာ နဲ့ ဆိတ်သားဟင်းတွေ ကြက်ကင်တွေကို ဆိုင်ရှင်က အိမ်ယူသွားခွင့်ပေးလို့ ပီဖိုး ယူလာပြီး အယ်စေးနဲ့ အတူတူ အိမ်မှာ စားတယ် ။ တချို့ရက် ညသန်းကောင် ကြီး နှစ်ယောက်သား ထိုင်စားကြတယ် ။ အယ်စေးက မင်နီဆိုးတားမှာ စော်ရှိတယ် ။ သူ့စော်နဲ့သူက ရောက်တာ တနေရာစီ ဖြစ်နေတယ် ။ ငါ နော်မူးကို သတိရတယ်ကွာ..မင်နီဆိုးတားကို သွားလည်အုံးမယ်လို့ ခဏခဏ ပြောတတ်တယ် ။

ဒီနေ့ အယ်စေးတို့ ကလပ်နောက် မီးဖိုထဲကို ပီဖိုးရောက်တော့ ချွတ်ကတဲ့စော်တယောက် သေးလာပေါက်ရင်းထမင်းချက်ကို လာနုတ်ဆက် စကားပြောတော့ ပီဖိုး သူ့ကို မှတ်မိလိုက်တယ် ။ ဒီစော် တုံးလုံးကြီး ကနေတာ ပီဖိုး တွေ့ဖူးတယ် ။ စောက်ဖုတ်ကြီးက အကြီးကြီးဘဲ…နှုတ်ခမ်းသား ထူထူကြီးတွေကလည်း ပြဲလို့ ။ ဒီစော်က ပီဖိုးကိုလည်း နုတ်ဆက်သွားတယ် ။

ထမင်းချက်က “ မင်းမျက်လုံးကြီးတွေက ပြူးနေတာဘဲ..ဘာလဲ..မင်း ဒီစော်ကို ချချင်လို့လား…ချချင်၇င် ပိုက်ဆံစုထား…” လို့ ရယ်မောပြီး ပြောတယ် ။ သူက ထမင်းချက်ကို“ ဘယ်လောက်လဲ..” လို့ မေးကြည့်လိုက်တယ် ။ “ ဒီစော်တွေက အနည်းဆုံး ၁၀၀ လောက်မှ မင်းကို ကုန်းမှာ ကွ..” လို့ ပြောတော့ ပီဖိုး လန့်သွားတယ် …။ ဈေးကြီးတယ် လို့ စိတ်ထဲမှာ ထင်မိတယ် ။

အယ်စေးက ပီဖိုး မင်း နှာထန်နေလား..အေးအေးဆေးဆေး နေစမ်းပါကွာ..တော်ကြာ အေအိုင်ဒီအက်စ် ရနေပါအုံးမယ် ” လို့ ပုဂံတွေဆေးရင်း ပြောလိုက်တယ် ။ အယ်စေးက ကားဟောင်းကြီးတစီး ဝယ်ထားတယ် ။ ဒီကားကြီးနဲ့ ပီဖိုးနဲ့ အယ်စေး အလုပ်သွားတယ် ။ အယ်စေး လပ်တဲ့ ကလပ်က မန်နေဂျာက ကားကို ကလပ်အနောက်ဖက်က ကွက်လပ်မှာ ရပ်ခွင့်ပေးတယ် ။

ညဖက် အိမ်ပြန်ကြရင် ကုန်းတံတားတခုကို ဖြတ်ရတယ် ။ ဒီကုန်းတံတားပေါ်မှာ ကြေးစားမတွေ ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် လမ်းသလားကြပြီး ဖေါက်သည် စောင့်ကြတယ် ။ ခေါ်ချင်တဲ့လူတွေက ကားတွေ ထိုးရပ်ပြီး ဈေးမေး ဈေးဆစ် လုပ်ကြတယ် ။ ဈေးတည့်ရင် ကားပေါ်ပါသွားရော ။ ကြေးစားမတွေမှာ အဖြူ အမဲ အဝါ အစုံ ရှိတယ် ။

ကြေးစားမတွေက တိုလွန်းတဲ့ စကပ် ဘောင်းဘီတွေနဲ့ အရမ်းမြင့်တဲ့ ခွာမြင့်ဖိနပ်တွေ ဝတ် မျက်နှာကို နီရဲတွတ်အောင် မိတ်ကပ်ခြယ်သပြီး သိသာအောင် ကော့လန်ကော့လန်နဲ့ လျှောက်ကြတယ် ။ ပီဖိုးနဲ့ အယ်စေး အိမ်ပြန်ချိန် ညသန်းကောင် ရောက်လုလု အချိန်က သူတို့ရဲ့ ဈေးပေါင်ကျိ ုးချိန် ဖြစ်နေပြီ ။ ဒီအချိန်ဆိုရင် ကပ်စတန်မာ မရသေးတဲ့ ကြေးစားမတွေ မခေါ်ချင်ထဲက ဈေးလျော့ချင်နေပြီ ။ ပီဖိုးလည်း ကြေးစားမတွေကို ညတိုင်းလို ငေးမောရင်း လုပ်ချင် ခေါ်ချင်စိတ်တွေ ပေါ်နေတယ် ။

အယ်စေးက တားလွန်းလို့သူ ထုတ်မပြောချင်ပေမယ့် စိတ်ထဲက လုပ်ချင်နေတယ် ။ သူလုပ်ချင်တာက အမဲမ ။ အဖြူမတွေရဲ့ အသားအရည်က ဖြူစွတ်လွန်းပြီး သူမကြိုက်ဘူး ။ များသောအားဖြင့် ကြေးစားအဖြူမတွေက ပိန်ကပ်ကပ် ရင်တင်ပြားလျောလျော ဖြစ်ချင်ဖြစ် ဝတုတ်ပြဲကြီးတွေ ဖြစ်ချင်ဖြစ် နဲ့ ပုံမလာတော့ သူ စာမလိပ် စိတ်မလာဘူး ။

အမဲမတွေကျတော့ ရင်ရော တင်ကော ကြီးတယ် ။ တင်းတယ် ။ သူတို့ အသားက ညက်ညောတယ်လို့ ပီဖိုး ထင်မိတယ် ။ ဈေးကလည်း အဖြူမထက် ပိုသက်သာတယ် လို့ အယ်စေးကလပ်က ထမင်းချက်က ပြောပြဖူးတယ် ။ ကြေးစားတွေအကြောင်းကို သူတို့နေကြတဲ့ အပတ်မင့်တိုက်အောက်ထပ်မှာ နေတဲ့ လူဝီ ဆိုတဲ့ လူမဲကြီးကပီဖိုးကို စကားကြုံရင် ပြောပြောပြတယ် ။

ပီဖိုးလည်း ဘိုလို သိပ်မရပေမယ့် လက်ဟန်ခြေဟန် ဘရုတ်ကင်း နဲ့ ပြောလို့တော့ ဖြစ်ပါတယ် ။ သူပြောတာတော့ သိပ် လုံးစေ့ပတ်စေ့ နားမလည်ဘူးပေါ့ ။ မကြာခင်ဘဲ အယ်စေးလည်း သူ့စော် ရှိတဲ့ မင်နီစိုးတားကို သွားလည်တယ် ။ အယ်စေး မရှိတော့ ပီဖိုး တ ယောက်ထဲ အလုပ်ကို ကားမောင်းသွားတယ် ။ အယ်စေး ရပ်တဲ့ကွက်လပ်မှာဘဲ ကားကို ရပ်တယ် ။

အယ်စေးရဲ့မန်နေဂျာက ပီဖိုးကိုလည်း သိနေတော့ ဘာမှ လာမတားပါဘူး ။ ညဖက် အပြန်မှာ တားမဲ့ အယ်စေးလည်း မရှိတော့ ပီဖိုး သူ လုပ်ချင်နေတာကို လုပ်ပစ်လိုက်ဖို့ စိတ်ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး တံတားကုန်းပေါ်လဲ ရောက်ရော ကားကို ထိုးရပ်လိုက်တယ် ။

အိုး..ဘာပြောကောင်းမလဲ..ကြေးစားမတွေ ပြေးလာကြတော့တာဘဲ ။ ဖင်လိန်ဖင်လိန်နဲ့ ပြားကပ်ကပ် ရွှေဝါရောင်ဆံပင်နဲ့ အဖြူမက ပြုံးပြုံးလေး ချစ် စရာလေးလုပ်ပြီး “ ဒီည မင်း ပျော်ချင်သလား ..” လို့ လာမေးတယ် ။ပီဖိုးလည်း “ နိုး..နိုး….” လို့ ပြောလည်းပြောလက်လည်းခါပြလိုက်တယ် ။ အဖြူမလေး ထွက်သွားတော့ အမဲမတယောက် ဆပ်ကော့လပ်ကော့နဲ့ ရောက်လာတယ် ။ ပီဖိုး အပီရှိုးလိုက်တယ် ။ ဟူး…နို့ကြီးတွေက သင်္ဘောသီး အလတ်စားတွေလောက် ရှိတယ် ။

စောစောက အဖြူမလေး မေးသလိုဘဲ “ ဒီည မင်း အပျော်ရှာချင်လား..ငါ ကူညီနိုင်တယ် ..” လို့ လာမေးတော့ လည်ဟိုက်အကျၤ ီကြောင့် ပြူးထွက်မို့မောက်နေတဲ့ နို့ကြီးတွေကို ငေးမောရင်း “ ရက်စ်..ရက်စ် …” လို့ ဖြေရင်းခေါင်းညှိမ့်ပြလိုက်တယ် ။ အမဲမက “ ဒေါ်လာ ၅၀ ပေး..မင်းကို မူတ်လဲပေးမယ် ..အပေါ်ကလည်း တက်လုပ်ပေးမယ် …ခွေးကုန်း စတိုင်လည်း ပေးမယ် ..အစုံပေးမယ်..”လို့ ပြောတယ် ။ လုံးစေ့ပတ်စေ့တော့ ပီဖိုး နားမလည်ဘူး ။

ပီဖိုးလည်း အချိန်က သိပ်နောက်ကျနေပြီး ဈေးပေါင်ကျိုးချိန် ရောက်နေလို့ ဈေးဆစ်လို့ရတယ် လို့ အိမ်နားက လူဝီကြီး ပြောပြတာ သတိရသွားပြီး..“ နိုး..နိုး….ဖေါ်တိ..ဖေါ်တိ ၄၀ ” လို့ ဆစ်လိုက်တယ် ။ အမဲမက ဒီအတိုင်း အိမ်ပြန်ရမှာထက်စာရင် ရတာလက်ခံလိုက်မယ် ဆိုတဲ့ မျက်နှာပေးနဲ့ “ အိုကေ..အိုကေ..” ဆိုပြီး ကားပေါ်တက်လာတယ် ။

ပီဖိုးလည်း လူပျိုသိုးလေးတယောက်လို ရင်တွေခုံနေတယ် ။ မိန်းမ မချရတာ ကြာပြီမို့ တအားထန်နေတယ်လေ ။ နောက်ပြီး လူမဲမလည်း တခါမှ မလုပ်ဖူးဘူး မဟုတ်လား ။ အမဲမ က ကားမောင်းနေတဲ့ ပီဖိုးရဲ့ လက်ဖျန်ကို လာပွတ်တယ် ။

“ မင်း ဘယ်တိုင်းပြည်ကလဲ..” လို့ မေးတယ် ။ ပီဖိုးက “ မြန်မာ”လို့ ပြောတော့ မသိတာနဲ့“ ဘားမား”က လို့ ပြောတယ် ။ ဒါလည်း ဘဟားမာကလား..မေးပြန်လို့ ဘာမှ ဆက် မပြောချင်တော့ဘူး ။ သူတို့နေတဲ့ တိုက်တွေဆီကို ရောက်ပြီ ။ ပီဖိုး တိုက်ခန်းပေါ် တက်တော့ အောက်ထပ်မှာ နေတဲ့ လူဝီကြီးနဲ့ တန်းတိုးတယ် ။ လူဝီကြီးက အံ့သြတဲ့ မျက်လုံးပြူးကြီးတွေနဲ့ ပီဖိုးကို ငေးကြည့်နေတယ် ။

ပြီးတော့ ပြုံးပြုံးကြီး ခေါင်းညှိမ့်နေတယ် ။ ပီဖိုးလည်း အမဲမ လက်ကို ဆွဲပြီး သူတို့ အခန်းဆီကို မော်ကြွားစွာနဲ့ လျှောက်သွား လိုက်တယ် ။ အခန်းထဲကို ရောက်တာနဲ့ အမဲမလည်း ပီဖိုးကို ဆွဲဖက်ပြီး ပီဖိုးနှုတ်ခမ်းတွေကို အငမ်းမရဘဲ စုတ်တယ် ။ ပီဖိုးလည်း အားကျမခံ ပြန်စုတ်တာပေါ့ ။ အမဲမ လက်က မြန်တယ် ။ ပီဖိုးဘောင်းဘီက ခါးပတ်ကို ဖြုတ်ပစ် ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဆွဲချတယ် ။ ဘောင်းဘီ ဟုတ်ကနဲ ပြုတ်ကျသွားတော့ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ဆွဲချ..ဖွားဖက်တော် ဒုတ်ကို ဆွဲထုတ်..လက်နဲ့ ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်တယ် ။ နှုတ်ခမ်းစုတ်တာကို ၇ပ်ပစ်လိုက်ပြီး ဖျတ်ကနဲ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချတယ် ။ ပီဖိုး ငပဲက ကားထဲမှာထဲက ထနေတာ ။

အခုတော့ မတ်မတ်ထောင်နေပြီ ။ အမဲက က ပီဖိုးဒုတ်ကို ရေရေလည်လည် မှုတ်ပေးတယ် ။ လျာနဲ့ ယက် လျာထိပ်နဲ့ ထိုးကလိ ကျွမ်း တာကတော့ နိုင်းလောက် ရှိတယ် ။ ပီဖိုး တအင်းအင်းနဲ့ အော်ညည်းနေရတယ် ။ ပြွတ်ပြွတ် ပြတ်ပြတ် အသံဗလံတွေ ဆူညံနေတာဘဲ ။ ကောင်းလိုက်တဲ့ ပုလွေ ။ ဒီအချိန်မှာ ပီဖိုးရဲ့ လက်နှစ်ဖက်က အမဲမရဲ့ နို့အယ်စတုံကြီးတွေကို ကောင်းကောင်း သမနေတယ် ။ ဖျစ်ညှစ် ဆုပ်နယ်နေတယ် ။ နို့သီးခေါင်းတွေကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ချေပေးနေတယ် ။ တော်တော်လေး ကြာအောင် မှုတ်ပေးပြီးတော့ ရုတ်တရက် ရပ်လိုက်တယ် ။

နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးတွေကို ထော်ပြီး“ မင်းကော ငါ့ကို စုတ်ပေးမှာလား ” လို့ မျက်လုံးလေး ထောင့်ကပ်ပြီး ပီဖိုးကို မေးတယ် ။ ဟိုက် ဂွကျပြီ..အမဲကြေးစားမရဲ့ အဖုတ်ကို စုတ်ပေးရမှာတော့ ခပ်လ့်လန့်ဘဲ ။ အေကိုက်မှာ စိုးတာတင် မကဘူး..အမဲမ ဆိုတော့ ကျွဲမကြီးတကောင်ရဲ့ အဖုတ်လို မဲမဲပြဲပြဲကြီး ဖြစ်နေမှာဘဲ ဆိုပြီး သူလန့်သွားတယ် ။ အင်း..အဲ နဲ့ ဖြစ်နေတယ် ။ အမဲမက သူ့ကို ကျောခိုင်းလိုက်တယ် ။ “ နင်ပြီးရင် ငါ့အလှည့်..” လို့ ပြောရင်း အဝတ်တွေကို တခုပြီး တခု ချွတ်ပစ်နေတယ် ။ အိုး..အမဲမ က နို့တင် ကြီးတာ မဟုတ်ဘူး..။ ဖင်ကြီးကလည်း ထယ်နေတာဘဲ ။

ပီဖိုးလည်းဖင်ကြီးတွေကို သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်နယ်ပစ်လိုက်မိတယ် ။ “ ဖြေးဖြေးလေ…မင်း အရင်ဆုံး ငါ့ကို ပြန်စုတ်ပေးအုံး …မင်းကို ကောင်းကောင်း စုတ်ပေးပြီးပြီ ..ဒီတခါ မင်း အလှည့်…” လို့ အမဲမက ပြောရင်း ပီဖိုးကို ကျောခိုင်းထားရာကနေ ပီဖိုး ဖက်ကို လှည့်လိုက်တယ် ။ ပီဖိုး မျက်လုံးကြီးတွေ ပြူးကျယ်သွားတယ် ။

“ ကဲ စုတ်ပေးတော့..မင်းအလှည့်…” “ ဟာ…..” ပီဖိုး အနောက်ကို ခြေတလှမ်း ဆုတ်လိုက်ပြီး “ နိုး…နိုး….နိုး……” လို့ အော်တယ် ။ ပီဖိုး မြင်လိုက်ရတာက အမဲမရဲ့ ပေါင်တန်မဲမဲ ရှည်ရှည် နှစ်ချောင်းကြားက တုတ်ဖီး ရှည်လျားတဲ့ လီးတန်ကြီး ပါ ။ “နင်ပြီးရင် ငါ့အလှည့်လေ ….စုတ်..စုတ်..” လူမဲက က သူ့လီးတန်ကြီးကို ကော့ကော့ပြပြီး အတင်း စုတ်ခိုင်းနေတယ် ။

ပီဖိုး အရမ်းလန့်ပြီး….“ နိုး….နိုး….ဂက်တောက်..ဂက်တောက်..ယူ ဂက်တောက်….” နဲ့ အော်ပြီး မောင်းထုတ်ပါတော့တယ် ။ အမဲမလည်း “ မင်းကို စဈေးပြောထဲက ငါဟာ ဘာလဲ ဆိုတာ ပြောခဲ့တာဘဲ..ခုမှ ဘာလန့်နေတာလဲ…” လို့ ပြန် အော်တယ် ။ သူ့လီးတန်ကြီး တရမ်းရမ်းနဲ့ ။ ပီဖိုး အသံကျယ်ကြီးနဲ့ “ ဂက်တောက်..ဂက်တောက် ”လို့ အော်ပြီး အမဲမကို တွန်းလွှတ်နေတယ် ။

အမဲလည်း အဝတ်စားတွေတောင် ပြန်ဝတ်ချိန်မရဘဲ လက်က ကိုင်ပြီး ပီဖိုးတို့ အခန်းထဲက ထွက်သွားရတယ် ။ ပီဖိုးလည်း တံခါးကို အမြန်ပိတ်ပစ်လိုက်ပြီး နို့အယ်စတုံကြီးတွေကို မက်မောပြီး သူပြောတာတွေကိုလည်း လုံးစေ့ပတ်စေ့ နားမလည်ခဲ့တာကို ပြန် စဉ်းစားရင်း ကြုံလိုက်တွေ့လိုက်ရတဲ့ တရမ်းရမ်းဖြစ်နေတဲ့ အတန်ချောင်း ရှည်ရှည်ကြီးက မျက်လုံးထဲက တော်တော်နဲ့ မထွက်တော့ပါ ။ ပြီးပါပြီ

 

Zawgyi

 

နင္ၿပီးရင္ငါ႕အလွည္႕

ေစာပီဖိုး တေယာက္ ထိုင္းႏိုင္ငံနယ္စပ္က ဒုကၡသည္စခန္းကေနၿပီး အေမရိကန္ၿပည္ကို ေရာက္ရွိလာၿပီးေနာက္ ပထမဆံုး လုပ္ရတဲ႕ အလုပ္က ကုလားထမင္းဆိုင္မွာ အကူ ထမင္းခ်က္ ၿဖစ္သည္ ။ သူနဲ႕ အတူတူ လာခဲ႕တဲ႕သူငယ္ခ်င္းေစာအယ္ေစး က သူလုပ္တဲ႕ ကုလားထမင္းဆိုင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ လမ္းတဖက္တခ်က္က ကလပ္ မွာ ပုဂံေဆးတဲ႕အလုပ္ ရသည္ ။

သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ အလုပ္ခ်င္းလည္း နီးကပ္လို႕ သြားအတူ လာအတူ နယ္စပ္စခန္းတံုးက ခင္ခဲ႕သလိုဘဲ ခင္မင္ဆဲဘဲ ။ ပီဖိုး လုပ္တဲ႕ ထမင္းဆိုင္က အပ်ံစား ထမင္းဆိုင္ေလးပါ ။ ကတၱီပါေကာ္ေဇာခင္းၾကမ္းနဲ႕ အေနာက္တိုင္း၀တ္စံု၀တ္ၿပီး ဘိုးတိုင္စည္းထားတဲ႕ စားပြဲထိုးေတြ နဲ႕ သားသားနားနား ဆိုင္တဆိုင္ပါ ။ သိပ္အၾကီးစားၾကီးေတာ႕ မဟုတ္ဘူး ။ ပီဖိုးတို႕ကေတာ႕ မီးဖိုထဲမွာ ေၾကာ္ဟယ္ေလွာ္ဟယ္ ေၿပးလႊား ခ်က္ၿပဳတ္ၾကရတာေပါ႕ ။ ပီဖိုး ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေတာ႕ ေတာက္တိုမယ္ရ လုပ္ရတာေပါ႕ ။

အသားၾကိတ္တာတို႕ ၾကက္သြန္လွီးတာတို႕ အမွိဳက္လွဲ အမွိဳက္သြန္ေပါ႕ ။ ေနာက္မွ တေၿဖးေၿဖး ပလာတာရိုက္ ပူရီေၾကာ္ စမူဆာေၾကာ္ ရတယ္ ။ အဲဒါလည္းေၾကာ္တာ တူးသြားရင္ အၾကိမ္းအေမာင္း ခံရတာ ခဏခဏဘဲ ။ ည၁၁နာရီထိ လုပ္၇တယ္ ။ ဆိုင္ပိတ္သြားေတာ႕လည္း ရွင္းလင္းေဆးေၾကာတာက နာရီ၀က္ ဆိုေတာ႕ ၁၁နာရီခြဲသြားေရာ ။ ေစာအယ္ေစး လုပ္ရတဲ႕ ကလပ္က မိန္းမေတြ တံုးလံုးခြ်တ္ၿပီး ကၿပတဲ႕ကလပ္ ဆိုေတာ႕ မနက္ ၂နာရီအထိ ဖြင္႕တယ္ ။

ေစာအယ္ေစးကိုေတာ႕ ပီဖိုး ၿပီးတဲ႕အခ်ိန္ ၁၁ခြဲ မွာ ၿပန္ခြင္႕ေပးတယ္..ပီဖိုးကသူ႕ဆိုင္ပိတ္သြားတဲ႕အခ်ိန္ ေဆးေၾကာရွင္းလင္းၿပီးတဲ႕အခါ ေစာအယ္ေစး ကလပ္ဆီကို ေလွ်ာက္သြားလိုက္ၿပီး အယ္ေစးကို ေစာင္႕တယ္ ။ ကလပ္ အေနာက္ဖက္ေပါက္က ၀င္သြားၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲကအယ္ေစး ပုဂံေဆးတဲ႕အနား ေလပန္းရင္း ေစာင္႕တယ္ ။ ထမင္းခ်က္က ပီဖိုးကိုပါ ခင္မင္သြားတယ္ ။

တခါတေလ စားပြဲထိုး မရွိတဲ႕အခါ အေရွ႕ က ဧည္႕သည္မွာတဲ႕ အစားအေသာက္ကို ပီဖိုးကို သြားပို႕ခိုင္းတတ္တယ္ ။ အဲဒီလို ပို႕ခိုင္းပါေစလို႕ ပီဖိုးက ဆုေတာင္းေနတာ ။ အေရွ႕ဖက္မွာ စင္ေလးေတြနဲ႕ အၿဖဴ အမဲ အ၀ါ ေကာင္မေလးေတြက အ၀တ္ေတြ ခြ်တ္ၿပီး တိုင္ကို ကိုင္ၿပီး ကုန္းၿပကြၿပ ကၿပတာေတြကို စားစရာသြားခ်ရင္း ၾကည္႕ရတာ တယ္ အရသာ ရွိတာဘဲ ။ အယ္ေစးကေတာ႕ “ ၾကာေတာ႕ ရိုးေနပါၿပီကြာ…” လို႕ စိတ္မပါသလို ေၿပာတတ္ေပမယ္႕ ပီဖိုးကေတာ႕ ႏို႕ၾကီးေတြ တလွဳပ္လွဳပ္..ဖင္ၾကီးေတြ ရမ္းခါၿပီး အေမႊးရိပ္ထားတဲ႕ ေစာက္ဖုတ္ၾကီးေတြကို အနီးကပ္ ေတြ႕ရလို႕ အရမ္းကိုသေဘာက်မိတာ ။ အခုဆိုရင္ ဒီေရာက္တာ တႏွစ္ေက်ာ္လာၿပီ ။

မိန္းမနဲ႕ ကင္းေ၀းတာ နယ္စပ္စခန္းက ထြက္လာရကထဲကဘဲ ။ တေန႕တေန႕ အလုပ္ဘဲ ဖိလုပ္ေနရၿပီး ငတ္ၿပတ္ ေနတာ ၾကာၿပီ ။ အယ္ေစးတို႕ဆိုင္က ကိုယ္တံုးလံုးမေတြကို ေငးၾကည္႕ၿပီး လီးကလဲ ဘာေတာင္မသလဲ မေမးနဲ႕။ စခန္းမွာတံုးကေတာ႕ ပီဖိုးမွာ ေစာ္ရွိတယ္ေလ ။ ေနာ္ကဲ တဲ႕ ။

ေနာ္ကဲက ပီဖိုးကို အၿမဲေပးၿဖဳတ္ေတာ႕ ဟိုမွာတံုး က ပီဖိုး အိေၿႏၵရတယ္ ။ မိန္းမလိုးတာ အဆန္း မဟုတ္ဘူး ။ အေမ၇ိကန္ေရာက္တာေတာ႕ ဟုတ္ပါတယ္ ။ မိန္းမလည္း မလိုးရ ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြလည္း မရွိ အစားအေသာက္ ကလည္း မတူေတာ႕ ပီဖိုး သိပ္မေပ်ာ္လွဘူး ။ အယ္ေစးက ပိုဆိးတယ္ ။ ညည္းဘဲ ညည္းေနတယ္..တေန႕တေန႕ ။ ပီဖိုးဆိုင္က ပိုတဲ႕ ေရာင္းမကုန္တဲ႕ စားစရာ နံၿပားပလာတာ နဲ႕ ဆိတ္သားဟင္းေတြ ၾကက္ကင္ေတြကို ဆိုင္ရွင္က အိမ္ယူသြားခြင္႕ေပးလို႕ ပီဖိုး ယူလာၿပီး အယ္ေစးနဲ႕ အတူတူ အိမ္မွာ စားတယ္ ။ တခ်ိဳ႕ရက္ ညသန္းေကာင္ ၾကီး ႏွစ္ေယာက္သား ထိုင္စားၾကတယ္ ။ အယ္ေစးက မင္နီဆိုးတားမွာ ေစာ္ရွိတယ္ ။ သူ႕ေစာ္နဲ႕သူက ေရာက္တာ တေနရာစီ ၿဖစ္ေနတယ္ ။ ငါ ေနာ္မူးကို သတိရတယ္ကြာ..မင္နီဆိုးတားကို သြားလည္အံုးမယ္လို႕ ခဏခဏ ေၿပာတတ္တယ္ ။

ဒီေန႕ အယ္ေစးတို႕ ကလပ္ေနာက္ မီးဖိုထဲကို ပီဖိုးေရာက္ေတာ႕ ခြ်တ္ကတဲ႕ေစာ္တေယာက္ ေသးလာေပါက္ရင္းထမင္းခ်က္ကို လာႏုတ္ဆက္ စကားေၿပာေတာ႕ ပီဖိုး သူ႕ကို မွတ္မိလိုက္တယ္ ။ ဒီေစာ္ တံုးလံုးၾကီး ကေနတာ ပီဖိုး ေတြ႕ဖူးတယ္ ။ ေစာက္ဖုတ္ၾကီးက အၾကီးၾကီးဘဲ…ႏွဳတ္ခမ္းသား ထူထူၾကီးေတြကလည္း ၿပဲလို႕ ။ ဒီေစာ္က ပီဖိုးကိုလည္း ႏုတ္ဆက္သြားတယ္ ။

ထမင္းခ်က္က “ မင္းမ်က္လံုးၾကီးေတြက ၿပဴးေနတာဘဲ..ဘာလဲ..မင္း ဒီေစာ္ကို ခ်ခ်င္လို႕လား…ခ်ခ်င္၇င္ ပိုက္ဆံစုထား…” လို႕ ရယ္ေမာၿပီး ေၿပာတယ္ ။ သူက ထမင္းခ်က္ကို“ ဘယ္ေလာက္လဲ..” လို႕ ေမးၾကည္႕လိုက္တယ္ ။ “ ဒီေစာ္ေတြက အနည္းဆံုး ၁၀၀ ေလာက္မွ မင္းကို ကုန္းမွာ ကြ..” လို႕ ေၿပာေတာ႕ ပီဖိုး လန္႕သြားတယ္ …။ ေစ်းၾကီးတယ္ လို႕ စိတ္ထဲမွာ ထင္မိတယ္ ။

အယ္ေစးက ပီဖိုး မင္း ႏွာထန္ေနလား..ေအးေအးေဆးေဆး ေနစမ္းပါကြာ..ေတာ္ၾကာ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ရေနပါအံုးမယ္ ” လို႕ ပုဂံေတြေဆးရင္း ေၿပာလိုက္တယ္ ။ အယ္ေစးက ကားေဟာင္းၾကီးတစီး ၀ယ္ထားတယ္ ။ ဒီကားၾကီးနဲ႕ ပီဖိုးနဲ႕ အယ္ေစး အလုပ္သြားတယ္ ။ အယ္ေစး လပ္တဲ႕ ကလပ္က မန္ေနဂ်ာက ကားကို ကလပ္အေနာက္ဖက္က ကြက္လပ္မွာ ရပ္ခြင္႕ေပးတယ္ ။

ညဖက္ အိမ္ၿပန္ၾကရင္ ကုန္းတံတားတခုကို ၿဖတ္ရတယ္ ။ ဒီကုန္းတံတားေပၚမွာ ေၾကးစားမေတြ ေခါက္တံု႕ေခါက္ၿပန္ လမ္းသလားၾကၿပီး ေဖါက္သည္ ေစာင္႕ၾကတယ္ ။ ေခၚခ်င္တဲ႕လူေတြက ကားေတြ ထိုးရပ္ၿပီး ေစ်းေမး ေစ်းဆစ္ လုပ္ၾကတယ္ ။ ေစ်းတည္႕ရင္ ကားေပၚပါသြားေရာ ။ ေၾကးစားမေတြမွာ အၿဖဴ အမဲ အ၀ါ အစံု ရွိတယ္ ။

ေၾကးစားမေတြက တိုလြန္းတဲ႕ စကပ္ ေဘာင္းဘီေတြနဲ႕ အရမ္းၿမင္႕တဲ႕ ခြာၿမင္႕ဖိနပ္ေတြ ၀တ္ မ်က္ႏွာကို နီရဲတြတ္ေအာင္ မိတ္ကပ္ၿခယ္သၿပီး သိသာေအာင္ ေကာ႕လန္ေကာ႕လန္နဲ႕ ေလွ်ာက္ၾကတယ္ ။ ပီဖိုးနဲ႕ အယ္ေစး အိမ္ၿပန္ခ်ိန္ ညသန္းေကာင္ ေရာက္လုလု အခ်ိန္က သူတို႕ရဲ႕ ေစ်းေပါင္က်ိ ဳးခ်ိန္ ၿဖစ္ေနၿပီ ။ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ကပ္စတန္မာ မရေသးတဲ႕ ေၾကးစားမေတြ မေခၚခ်င္ထဲက ေစ်းေလ်ာ႕ခ်င္ေနၿပီ ။ ပီဖိုးလည္း ေၾကးစားမေတြကို ညတိုင္းလို ေငးေမာရင္း လုပ္ခ်င္ ေခၚခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚေနတယ္ ။

အယ္ေစးက တားလြန္းလို႕သူ ထုတ္မေၿပာခ်င္ေပမယ္႕ စိတ္ထဲက လုပ္ခ်င္ေနတယ္ ။ သူလုပ္ခ်င္တာက အမဲမ ။ အၿဖဴမေတြရဲ႕ အသားအရည္က ၿဖဴစြတ္လြန္းၿပီး သူမၾကိဳက္ဘူး ။ မ်ားေသာအားၿဖင္႕ ေၾကးစားအၿဖဴမေတြက ပိန္ကပ္ကပ္ ရင္တင္ၿပားေလ်ာေလ်ာ ၿဖစ္ခ်င္ၿဖစ္ ၀တုတ္ၿပဲၾကီးေတြ ၿဖစ္ခ်င္ၿဖစ္ နဲ႕ ပံုမလာေတာ႕ သူ စာမလိပ္ စိတ္မလာဘူး ။

အမဲမေတြက်ေတာ႕ ရင္ေရာ တင္ေကာ ၾကီးတယ္ ။ တင္းတယ္ ။ သူတို႕ အသားက ညက္ေညာတယ္လို႕ ပီဖိုး ထင္မိတယ္ ။ ေစ်းကလည္း အၿဖဴမထက္ ပိုသက္သာတယ္ လို႕ အယ္ေစးကလပ္က ထမင္းခ်က္က ေၿပာၿပဖူးတယ္ ။ ေၾကးစားေတြအေၾကာင္းကို သူတို႕ေနၾကတဲ႕ အပတ္မင္႕တိုက္ေအာက္ထပ္မွာ ေနတဲ႕ လူ၀ီ ဆိုတဲ႕ လူမဲၾကီးကပီဖိုးကို စကားၾကံဳရင္ ေၿပာေၿပာၿပတယ္ ။

ပီဖိုးလည္း ဘိုလို သိပ္မရေပမယ္႕ လက္ဟန္ေၿခဟန္ ဘရုတ္ကင္း နဲ႕ ေၿပာလို႕ေတာ႕ ၿဖစ္ပါတယ္ ။ သူေၿပာတာေတာ႕ သိပ္ လံုးေစ႕ပတ္ေစ႕ နားမလည္ဘူးေပါ႕ ။ မၾကာခင္ဘဲ အယ္ေစးလည္း သူ႕ေစာ္ ရွိတဲ႕ မင္နီစိုးတားကို သြားလည္တယ္ ။ အယ္ေစး မရွိေတာ႕ ပီဖိုး တ ေယာက္ထဲ အလုပ္ကို ကားေမာင္းသြားတယ္ ။ အယ္ေစး ရပ္တဲ႕ကြက္လပ္မွာဘဲ ကားကို ရပ္တယ္ ။

အယ္ေစးရဲ႕မန္ေနဂ်ာက ပီဖိုးကိုလည္း သိေနေတာ႕ ဘာမွ လာမတားပါဘူး ။ ညဖက္ အၿပန္မွာ တားမဲ႕ အယ္ေစးလည္း မရွိေတာ႕ ပီဖိုး သူ လုပ္ခ်င္ေနတာကို လုပ္ပစ္လိုက္ဖို႕ စိတ္ဆံုးၿဖတ္လိုက္ၿပီး တံတားကုန္းေပၚလဲ ေရာက္ေရာ ကားကို ထိုးရပ္လိုက္တယ္ ။

အိုး..ဘာေၿပာေကာင္းမလဲ..ေၾကးစားမေတြ ေၿပးလာၾကေတာ႕တာဘဲ ။ ဖင္လိန္ဖင္လိန္နဲ႕ ၿပားကပ္ကပ္ ေရႊ၀ါေရာင္ဆံပင္နဲ႕ အၿဖဴမက ၿပံဳးၿပံဳးေလး ခ်စ္ စရာေလးလုပ္ၿပီး “ ဒီည မင္း ေပ်ာ္ခ်င္သလား ..” လို႕ လာေမးတယ္ ။ပီဖိုးလည္း “ ႏိုး..ႏိုး….” လို႕ ေၿပာလည္းေၿပာလက္လည္းခါၿပလိုက္တယ္ ။ အၿဖဴမေလး ထြက္သြားေတာ႕ အမဲမတေယာက္ ဆပ္ေကာ႕လပ္ေကာ႕နဲ႕ ေရာက္လာတယ္ ။ ပီဖိုး အပီရွိဳးလိုက္တယ္ ။ ဟူး…ႏို႕ၾကီးေတြက သေဘၤာသီး အလတ္စားေတြေလာက္ ရွိတယ္ ။

ေစာေစာက အၿဖဴမေလး ေမးသလိုဘဲ “ ဒီည မင္း အေပ်ာ္ရွာခ်င္လား..ငါ ကူညီႏိုင္တယ္ ..” လို႕ လာေမးေတာ႕ လည္ဟိုက္အက်ၤ ီေၾကာင္႕ ၿပဴးထြက္မို႕ေမာက္ေနတဲ႕ ႏို႕ၾကီးေတြကို ေငးေမာရင္း “ ရက္စ္..ရက္စ္ …” လို႕ ေၿဖရင္းေခါင္းညွိမ္႕ၿပလိုက္တယ္ ။ အမဲမက “ ေဒၚလာ ၅၀ ေပး..မင္းကို မူတ္လဲေပးမယ္ ..အေပၚကလည္း တက္လုပ္ေပးမယ္ …ေခြးကုန္း စတိုင္လည္း ေပးမယ္ ..အစံုေပးမယ္..”လို႕ ေၿပာတယ္ ။ လံုးေစ႕ပတ္ေစ႕ေတာ႕ ပီဖိုး နားမလည္ဘူး ။

ပီဖိုးလည္း အခ်ိန္က သိပ္ေနာက္က်ေနၿပီး ေစ်းေပါင္က်ိဳးခ်ိန္ ေရာက္ေနလို႕ ေစ်းဆစ္လို႕ရတယ္ လို႕ အိမ္နားက လူ၀ီၾကီး ေၿပာၿပတာ သတိရသြားၿပီး..“ ႏိုး..ႏိုး….ေဖၚတိ..ေဖၚတိ ၄၀ ” လို႕ ဆစ္လိုက္တယ္ ။ အမဲမက ဒီအတိုင္း အိမ္ၿပန္ရမွာထက္စာရင္ ရတာလက္ခံလိုက္မယ္ ဆိုတဲ႕ မ်က္ႏွာေပးနဲ႕ “ အိုေက..အိုေက..” ဆိုၿပီး ကားေပၚတက္လာတယ္ ။

ပီဖိုးလည္း လူပ်ိဳသိုးေလးတေယာက္လို ရင္ေတြခံုေနတယ္ ။ မိန္းမ မခ်ရတာ ၾကာၿပီမို႕ တအားထန္ေနတယ္ေလ ။ ေနာက္ၿပီး လူမဲမလည္း တခါမွ မလုပ္ဖူးဘူး မဟုတ္လား ။ အမဲမ က ကားေမာင္းေနတဲ႕ ပီဖိုးရဲ႕ လက္ဖ်န္ကို လာပြတ္တယ္ ။

“ မင္း ဘယ္တိုင္းၿပည္ကလဲ..” လို႕ ေမးတယ္ ။ ပီဖိုးက “ ၿမန္မာ”လို႕ ေၿပာေတာ႕ မသိတာနဲ႕“ ဘားမား”က လို႕ ေၿပာတယ္ ။ ဒါလည္း ဘဟားမာကလား..ေမးၿပန္လို႕ ဘာမွ ဆက္ မေၿပာခ်င္ေတာ႕ဘူး ။ သူတို႕ေနတဲ႕ တိုက္ေတြဆီကို ေရာက္ၿပီ ။ ပီဖိုး တိုက္ခန္းေပၚ တက္ေတာ႕ ေအာက္ထပ္မွာ ေနတဲ႕ လူ၀ီၾကီးနဲ႕ တန္းတိုးတယ္ ။ လူ၀ီၾကီးက အံ႕ၾသတဲ႕ မ်က္လံုးၿပဴးၾကီးေတြနဲ႕ ပီဖိုးကို ေငးၾကည္႕ေနတယ္ ။

ၿပီးေတာ႕ ၿပံဳးၿပံဳးၾကီး ေခါင္းညွိမ္႕ေနတယ္ ။ ပီဖိုးလည္း အမဲမ လက္ကို ဆြဲၿပီး သူတို႕ အခန္းဆီကို ေမာ္ၾကြားစြာနဲ႕ ေလွ်ာက္သြား လိုက္တယ္ ။ အခန္းထဲကို ေရာက္တာနဲ႕ အမဲမလည္း ပီဖိုးကို ဆြဲဖက္ၿပီး ပီဖိုးႏွဳတ္ခမ္းေတြကို အငမ္းမရဘဲ စုတ္တယ္ ။ ပီဖိုးလည္း အားက်မခံ ၿပန္စုတ္တာေပါ႕ ။ အမဲမ လက္က ၿမန္တယ္ ။ ပီဖိုးေဘာင္းဘီက ခါးပတ္ကို ၿဖဳတ္ပစ္ ေဘာင္းဘီဇစ္ကို ဆြဲခ်တယ္ ။ ေဘာင္းဘီ ဟုတ္ကနဲ ၿပဳတ္က်သြားေတာ႕ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို ဆြဲခ်..ဖြားဖက္ေတာ္ ဒုတ္ကို ဆြဲထုတ္..လက္နဲ႕ ဖ်စ္ညွစ္ဆုပ္တယ္ ။ ႏွဳတ္ခမ္းစုတ္တာကို ၇ပ္ပစ္လိုက္ၿပီး ဖ်တ္ကနဲ ေဆာင္႕ေၾကာင္႕ထိုင္ခ်တယ္ ။ ပီဖိုး ငပဲက ကားထဲမွာထဲက ထေနတာ ။

အခုေတာ႕ မတ္မတ္ေထာင္ေနၿပီ ။ အမဲက က ပီဖိုးဒုတ္ကို ေရေရလည္လည္ မွဳတ္ေပးတယ္ ။ လ်ာနဲ႕ ယက္ လ်ာထိပ္နဲ႕ ထိုးကလိ ကြ်မ္း တာကေတာ႕ ႏိုင္းေလာက္ ရွိတယ္ ။ ပီဖိုး တအင္းအင္းနဲ႕ ေအာ္ညည္းေနရတယ္ ။ ၿပြတ္ၿပြတ္ ၿပတ္ၿပတ္ အသံဗလံေတြ ဆူညံေနတာဘဲ ။ ေကာင္းလိုက္တဲ႕ ပုေလြ ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ပီဖိုးရဲ႕ လက္ႏွစ္ဖက္က အမဲမရဲ႕ ႏို႕အယ္စတံုၾကီးေတြကို ေကာင္းေကာင္း သမေနတယ္ ။ ဖ်စ္ညွစ္ ဆုပ္နယ္ေနတယ္ ။ ႏို႕သီးေခါင္းေတြကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ေခ်ေပးေနတယ္ ။ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာေအာင္ မွဳတ္ေပးၿပီးေတာ႕ ရုတ္တရက္ ရပ္လိုက္တယ္ ။

ႏွဳတ္ခမ္းထူထူၾကီးေတြကို ေထာ္ၿပီး“ မင္းေကာ ငါ႕ကို စုတ္ေပးမွာလား ” လို႕ မ်က္လံုးေလး ေထာင္႕ကပ္ၿပီး ပီဖိုးကို ေမးတယ္ ။ ဟိုက္ ဂြက်ၿပီ..အမဲေၾကးစားမရဲ႕ အဖုတ္ကို စုတ္ေပးရမွာေတာ႕ ခပ္လ္႕လန္႕ဘဲ ။ ေအကိုက္မွာ စိုးတာတင္ မကဘူး..အမဲမ ဆိုေတာ႕ ကြ်ဲမၾကီးတေကာင္ရဲ႕ အဖုတ္လို မဲမဲၿပဲၿပဲၾကီး ၿဖစ္ေနမွာဘဲ ဆိုၿပီး သူလန္႕သြားတယ္ ။ အင္း..အဲ နဲ႕ ၿဖစ္ေနတယ္ ။ အမဲမက သူ႕ကို ေက်ာခိုင္းလိုက္တယ္ ။ “ နင္ၿပီးရင္ ငါ႕အလွည္႕..” လို႕ ေၿပာရင္း အ၀တ္ေတြကို တခုၿပီး တခု ခြ်တ္ပစ္ေနတယ္ ။ အိုး..အမဲမ က ႏို႕တင္ ၾကီးတာ မဟုတ္ဘူး..။ ဖင္ၾကီးကလည္း ထယ္ေနတာဘဲ ။

ပီဖိုးလည္းဖင္ၾကီးေတြကို သူ႕လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ ဆုပ္နယ္ပစ္လိုက္မိတယ္ ။ “ ေၿဖးေၿဖးေလ…မင္း အရင္ဆံုး ငါ႕ကို ၿပန္စုတ္ေပးအံုး …မင္းကို ေကာင္းေကာင္း စုတ္ေပးၿပီးၿပီ ..ဒီတခါ မင္း အလွည္႕…” လို႕ အမဲမက ေၿပာရင္း ပီဖိုးကို ေက်ာခိုင္းထားရာကေန ပီဖိုး ဖက္ကို လွည္႕လိုက္တယ္ ။ ပီဖိုး မ်က္လံုးၾကီးေတြ ၿပဴးက်ယ္သြားတယ္ ။

“ ကဲ စုတ္ေပးေတာ႕..မင္းအလွည္႕…” “ ဟာ…..” ပီဖိုး အေနာက္ကို ေၿခတလွမ္း ဆုတ္လိုက္ၿပီး “ ႏိုး…ႏိုး….ႏိုး……” လို႕ ေအာ္တယ္ ။ ပီဖိုး ၿမင္လိုက္ရတာက အမဲမရဲ႕ ေပါင္တန္မဲမဲ ရွည္ရွည္ ႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားက တုတ္ဖီး ရွည္လ်ားတဲ႕ လီးတန္ၾကီး ပါ ။ “နင္ၿပီးရင္ ငါ႕အလွည္႕ေလ ….စုတ္..စုတ္..” လူမဲက က သူ႕လီးတန္ၾကီးကို ေကာ႕ေကာ႕ၿပၿပီး အတင္း စုတ္ခိုင္းေနတယ္ ။

ပီဖိုး အရမ္းလန္႕ၿပီး….“ ႏိုး….ႏိုး….ဂက္ေတာက္..ဂက္ေတာက္..ယူ ဂက္ေတာက္….” နဲ႕ ေအာ္ၿပီး ေမာင္းထုတ္ပါေတာ႕တယ္ ။ အမဲမလည္း “ မင္းကို စေစ်းေၿပာထဲက ငါဟာ ဘာလဲ ဆိုတာ ေၿပာခဲ႕တာဘဲ..ခုမွ ဘာလန္႕ေနတာလဲ…” လို႕ ၿပန္ ေအာ္တယ္ ။ သူ႕လီးတန္ၾကီး တရမ္းရမ္းနဲ႕ ။ ပီဖိုး အသံက်ယ္ၾကီးနဲ႕ “ ဂက္ေတာက္..ဂက္ေတာက္ ”လို႕ ေအာ္ၿပီး အမဲမကို တြန္းလႊတ္ေနတယ္ ။

အမဲလည္း အ၀တ္စားေတြေတာင္ ၿပန္၀တ္ခ်ိန္မရဘဲ လက္က ကိုင္ၿပီး ပီဖိုးတို႕ အခန္းထဲက ထြက္သြားရတယ္ ။ ပီဖိုးလည္း တံခါးကို အၿမန္ပိတ္ပစ္လိုက္ၿပီး ႏို႕အယ္စတံုၾကီးေတြကို မက္ေမာၿပီး သူေၿပာတာေတြကိုလည္း လံုးေစ႕ပတ္ေစ႕ နားမလည္ခဲ႕တာကို ၿပန္ စဥ္းစားရင္း ၾကံဳလိုက္ေတြ႕လိုက္ရတဲ႕ တရမ္းရမ္းၿဖစ္ေနတဲ႕ အတန္ေခ်ာင္း ရွည္ရွည္ၾကီးက မ်က္လံုးထဲက ေတာ္ေတာ္နဲ႕ မထြက္ေတာ႕ပါ ။ ၿပီးပါၿပီ