ကိုကိုလူဆိုး

ကိုကိုလူဆိုး

အ… ကို… မြန်မြန်ဆောင့်… ငယ် ပြီးတော့မယ်…” “အင်း… ကို အရှိန် ထပ်တင်လိုက်မယ်နော်…” တဖြောင်းဖြောင်း တဘုန်းဘုန်း နှင့် နောင်ရဲသည် သူ့ချစ်သူ ငယ်ငယ် ရဲ့ သေးသိမ်နေသော ခါးကို ကိုင်ကာ မက်မွန်သီးဟန် စွံကားနေသော တင်ပါးကို ဆောင့်ချပြီး လိုးတော့သည်။

“အ… ကို… ငယ်… ပြီးပြီ…” “အင်း… ငယ်… ကိုလည်း ပြီးတော့မယ်… ကို့ အရည်တွေ သောက်ဦးမှာလား…” “မေးစရာ လိုသေးလို့လား ကိုရ… ငယ့် အကြိုက်ဆုံးလေ…” “ဒါဆို ငယ့်ထဲကနေ ချွတ်လိုက်တော့မယ်… စုပ်ပေးတော့…” “လာခဲ့…” ငယ်ငယ်ရဲ့ ညီမလေးထဲကနေ ပြွတ်ကနဲ အသံမြည်ကာ နောင်ရဲရဲ့ ညီလေးက ကျွတ်ထွက်လာသည်။ ဖင်ကုန်းနေရာမှ ထိုင်သည့် ပုံစံ ပြောင်းနေချိန်တွင် ငယ်ငယ်ရဲ့ ညီမလေးထဲက ဘွတ်ဘွတ်ဘွတ် ဆိုသော လေအန်သံတွေကိုတောင် ကြားနေရသည်။

ငယ်ငယ်သည် ထိုင်လိုက်ပြီးသည့် အခါမှ နောင်ရဲရဲ့ ပြီးခါနီး စစ်ပွဲကျခါနီး ပေါက်ထွက်ခါနီး ညီတော်မောင်ကို ပါးစပ်ထဲ ထည့်ကာ စုပ်ပါတော့သည်။ တအောင့်အကြာမှာတော့ နောင်ရဲလည်း အထွဋ်အထိပ်ရောက်ကာ ငယ်ငယ့်ပါးစပ်ထဲသို့ ပူပူနွေးနွေး အချစ်ရည်တွေကို ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။ ထွက်ကျလာသော အရည်များက ငယ်ငယ်ကလည်း တစက်မကျန် တပြွတ်ပြွတ်နှင့် စုပ်ယူကာ မြိုချတော့သည်။

“ကောင်းလိုက်တာ… ငယ်ရာ…” “ကြိုက်တယ်မလား… ငယ် စုပ်ပေးတာ…” “ကြိုက်တာပေါ့ကွာ… ငယ်ရော ကို လိုးပေးတာ ကြိုက်လား…” “ကြိုက်လို့ပဲ ငယ်က ကို စိတ်ရှိတဲ့ အချိန် ခေါ်တိုင်း လာ ခံ နေတာပေါ့လို့… ခိခိ” “ဟားဟား… စကားတွေက ပြောရဲလိုက်တာနော်…” “ဆရာက ကျွမ်းတော့လည်း ဟော့ဒီ တပည့်က ညံ့လို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ… ကို… နောက်တစ်ခေါက်ကျရင် ပျားရည်နဲ့ ကို့ဟာကို သုတ်ပြီးတော့ စုပ်ပေးမယ်လေ…”

“ဘာထူးမှာလဲ ငယ်ရ…” “ငယ် ဖတ်ဖူးတာတော့ ပျားရည်နဲ့ သုတ်ပြီး ဆွဲပေးရင် ရှည်တယ်ဆိုလား… ငယ်လည်း ပျားရည်ကို သောက်ရတော့ ချိုတာပေါ့လို့… ခိခိ…” “အယ်… အထူးအဆန်းတွေပါလား… ဘယ်က ဖတ်တာတုန်း…” “ဘယ်ပြောမလဲ… အသေသတ်… ခိခိ” “ဒါဆို… လာခဲ့…” “အမလေး လေး… ကြောက်ပါပြီ…” “ရေသွားချိုးမလို့ပါ ငယ်ရ…” “ရေချိုးခန်းထဲ နောက်တခေါက် ဦးမလို့ မလား…” “အဲ့လို အလိုက်သိတော့လည်း ကိုက ပြောစရာ မလိုတော့ဘူးပေါ့… ဟားဟား…” “ကိုကိုလူဆိုး… ခိခိ” နောင်ရဲ နှင့် ငယ်ငယ်သည် ချစ်သူ သက်တမ်း ၃ နှစ် ရှိပြီ ဖြစ်သော်လည်း လက်မထပ်သေးပဲ၊ ကိုယ့်ဘာသာ အလုပ်လုပ်ကာ ပိုက်ဆံစုပြီး တိုက်ခန်း တစ်ခု ဝယ်နိုင်တော့မှ လက်ထပ်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ထားကြသည်။

အခုလို ပိတ်ရက်တွေကျမှသာ တည်းခိုခန်း တစ်ခုခုကို သွားကာ အချစ်ကြိုးတွေ ခိုင်မြဲအောင် ချည်ကြခြင်းဖြစ်သည်။ အခုလည်း သင်္ကြန်ရက်မို့ အလုပ်တွေ ပိတ်သော်လည်း သူများတွေလို မဏ္ဍပ်လည်း မထိုင်ချင်၊ ကားနဲ့လည်း လျှောက်မလည်ချင်သောကြောင့် နောင်ရဲ ငှားနေသော တိုက်ခန်းကျဉ်းလေးထဲမှာ လာအောင်းနေခြင်း ဖြစ်သည်။

ငယ်ငယ်ကတော့ အိမ်မှာ သူ့မိဘတွေနဲ့ အတူနေသူမို့ သင်္ကြန် မဏ္ဍပ်ထိုင်မည်ဆိုပြီး ထွက်လာကာ လာနေခြင်း ဖြစ်သည်။ နောင်ရဲနှင့်တော့ မိတ်ဆက်ပေးထားလို့ သူတို့ရဲ့ အနာဂတ်အရေးကိုလည်း တိုင်ပင်ထားတာမို့ သဘောတူထားသော်လည်း ပေါ်တင်ကြီးတော့ နောင်ရဲအိမ်မှာ သင်္ကြန်အတွင်း သွားနေမည်ဟုတော့ မပြောရဲ။

မနက်ပိုင်း ၉ နာရီလောက်ဆို နောင်ရဲက ငယ်ငယ့်ကို သွားခေါ်ကာ နောင်ရဲအိမ်နှင့် နီးသော သင်္ကြန်မဏ္ဍပ်နားကို သွားပြီး မုန့်တွေ စားကြသည်။ ပြီးမှ နေ့ခင်းဘက် အိမ်ပြန်လာကာ အပြင်ကနေ ဝယ်လာသော ထမင်းဟင်းတွေ စားပြီး ချစ်တလင်းမှာ စစ်ခင်းကြသည်။ ညနေ နေရိပ်တော့မှ ငယ်ငယ့်အိမ်ဆီ ပြန်ပို့ဖြစ်သည်။

သူတို့ ၂ ယောက် စပြီး လိင်ဆက်ဆံကထဲက ဆရာဝန်နှင့် တိုင်ပင်ပြီး လက်မောင်းထဲကို ကိုယ်ဝန်မရအောင် လုပ်ပေးသည့် ပစ္စည်းထည့်ထားသည်။ ပန်းထုတ်စရာလည်း မလိုသလို၊ မလိုအပ်ပဲ ကိုယ်ဝန် ရသွားမှာလည်း မလိုသောကြောင့် အမုန်းဆွဲတော့သည်။ “ကို… ဒီနေ့က သင်္ကြန် နောက်ဆုံးနေ့နော်…” “အင်း… နောက် ၃ ရက်ဆို အလုပ် ပြန်တက်ရတော့မယ်…”

“အင်းနော်… ကို… ငယ်ကတော့ ကိုနဲ့ အခုလို နေရတာကို ကြိုက်တယ်… အတူနေချင်ပြီ… ကိုရယ်…” “နေရမှာပေါ့… ငယ်ရ… ကိုနဲ့ ငယ် အတူတူ ပိုက်ဆံစုထားတာ သိန်း ၂၀၀ ကျော်နေပြီပဲ… ၃၀၀ တောင် ပြည့်တော့မယ်… ၃၀၀ ပြည့်ရင် ၂၀၀ တန်လောက် တိုက်ခန်း ရှာမယ်… ကျန် ၁၀၀ ကို စုပြီး တပိုင်တနိုင် ဘာလုပ်လို့ ရမလဲ စဉ်းစားကျတာပေါ့…” “ဟုတ်ကဲ့… ကို… ငယ်ကတော့ ကိုနဲ့ နေရတာကို ပျော်တယ်…” “ဘာလဲ… ကို လိုးပေးတာကို ကြိုက်တယ်လို့ ပြောတာလား…” “ကိုနော်… ဘယ်လို ဖြစ်နေလဲ… လူကြားထဲမှာ…” “အဲ့ဒါကြောင့် တိုးတိုးလေး မေးတာပေါ့…” “ခိခိ… ဟုတ်တယ်… ကို လိုးပေးတာ အရမ်းကြိုက်တယ်…” “ကိုလည်း ကိုပြီးခါနီး ငယ် စုပ်ပေးတာကို အရမ်းကြိုက်တယ်… တဂွပ်ဂွပ်နဲ့ မြိုချနေတဲ့ ငယ့်ကို ချစ်တာ…” “ဟွန့်… သူ ချစ်အောင်ပဲ ဒီက ငယ်က တချိန်လုံး အရည်သောက်ရမယ့် သဘောရှိတယ်…”

“ငယ် ကြိုက်မှတော့ ကိုက တိုက်ရမှာပေါ့… နေပါဦးငယ်ရ… အခေါက်တိုင်း စုပ်နေတော့ ဘာအရသာ ရှိလို့လဲ ငယ်ရ…” “အင်း… ခါးတယ်… ဟုတ်တယ်… နည်းနည်း ခါးတယ်… ကိုရ…” “ဒါဆို ကို… ကော်ဖီသောက်လို့ ဖြစ်မယ်… ကို ဖတ်ဖူးတာက လရည်တွေရဲ့ အရသာက စားတဲ့ အစားအသောက်ပေါ် မူတည်တယ်တဲ့…” “အင်း… ဒါဆို ဟုတ်လိမ့်မယ်…” “ငယ်ကရော ကြိုက်လို့လား…” “ကြိုက်လို့ပဲ… သောက်နေတာ မဟုတ်ဘူးလား…” “ဟုတ်ဘူးလေ… ခါးတဲ့ အရသာ ကြိုက်လားလို့… ငယ် မကြိုက်ရင် ကို ကော်ဖီ မသောက်တော့ဘူးလေ…” “သောက်ပါ… ကို့ရဲ့ အရည်က ဘာအရသာ ဖြစ်ဖြစ် ကြိုက်ပြီးသား… ခိခိ…” “ပြောနေရင်းနဲ့ ကိုတော့ မရတော့ဘူး ငယ်ရာ… အိမ်ပြန် ရအောင်…” “ဟွန့်… ကိုကိုနှာဘူး…”

“ငယ်ရော မလိုးချင်လို့လား…” “ငယ့်ဟာလေးလည်း ရွှဲနေပြီ… ကိုရ…” “ငယ်… ဘာစားမလဲ… တစ်ခုခု ဝယ်ပြီး အိမ်ပြန်ရအောင်…” “ငယ်… ကိုရီးယား ခေါက်ဆွဲစားချင်တယ်… စပ်စပ်လေး စားချင်တယ်…” “အိုခေ… ရယ်ဒီမိတ် ခေါက်ဆွဲထုပ် ဝယ်လိုက်မယ်လေ… အိမ်မှာ ကြက်ဥနဲ့ အရွက်လေးတွေ ရှိတော့ အတော်ပဲ… အစပ်ပြေ သောက်ရအောင် နွားနို့ပါ ဝယ်လိုက်မယ်…” “ဟုတ်…” အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ရေနွေးအိုး တည်ပြီး ခေါက်ဆွဲပြုတ်ကာ အရွက်တွေ ကြက်ဥတွေ ထည့်ပြီး အိုးလိုက် မကာ ထမင်းစားပွဲခုံပေါ် တင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ အိုးထဲကနေ နည်းနည်းစီ ပန်းကန်ထဲ ခွဲထည့်ပြီး စားကျသည်။ ခေါက်ဆွဲပြုတ်က တော်တော်စပ်သည်။ ချွေးသီးချွေးပေါက် ကျနေသော နောင်ရဲကို ကြည့်ပြီး ငယ်ငယ်က ရယ်သည်။

“ဘာရယ်တာလဲ… ငယ်ရ” “ခိခိ… ကိုက အစပ် မစားနိုင်ဘူးလား… ငယ်ကတော့ အစပ်ကြိုက်လို့လား မသိဘူး… စားလို့ ကောင်းတယ်…” “အစပ် စားရရင် ဘာမှ သတိမထားမိဘူးပေါ့လေ… ဟုတ်လား…” “ဟုတ်ပါ့…” နောင်ရဲလည်း အစပ်ကို မစပ်သည့်ဟန် စားနေသော ချစ်သူ ငယ်ငယ်ထိုင်ရာ ထိုင်ခုံ အနောက်မှာ သွားရပ်လိုက်သည်။

ထို့နောက် ငယ်ငယ့် ချိုင်း ၂ ဘက်ကို ကိုင်ကာ ထိုင်ခုံမှ ထ စေပြီး ဝတ်ထားတဲ့ စကပ်တိုလေးကို အပေါ်ပင့်တင်လိုက်သည်။ ပင်တီ မဝတ်ထားသောကြောင့် ဖြူဖွေးဖွေး တင်ပါးကြီးက အလုံးလိုက် အပြွတ်လိုက်။ ခေါက်ဆွဲဖတ်တွေကို တူနှင့် ညှပ်ကာ ပါးစပ်ထဲ ထည့်နေသော ငယ်ငယ် မျက်လုံးပြူးသွားသည်။

“ကို… ဘာလုပ်မလို့လဲ…” “အစပ်စားရင် ဘာမှ သတိမထားမိဘူးဆို… ငယ်က အစပ် စားလေ… ကိုက ငယ့်ကို စားမယ်… ဘယ်လိုလဲ…” “ခိခိ… ကိုကတော့ လုပ်လိုက်ရင် အရမ်းပဲ… မဆိုးပါဘူး… အတွေ့အကြုံ အသစ်ရတာပေါ့…” နောင်ရဲလည်း ငယ်ငယ်ရဲ့ ပင့်တင်ထားတဲ့ စကပ်တိုလေးအောက်ကနေ ထွက်လာတဲ့ တင်ပါး ဖြူဖြူကြားက ညီမလေးကို ညီလေးနဲ့ ပွတ်ပြီးတော့ ချော့ထည့်လိုက်သည်။ အရည်တွေ ရွှဲနေသေးတာကြောင့် စွတ်ကနဲ ဝင်သွားသည်။ ငယ်ငယ့်ကို ကြည့်လိုက်တော့ အ ဆိုပြီး တချက် ငြီးတွားသံက လွဲပြီး စားပွဲခုံမှာ လက်တစ်ဘက် ထောက်ကာ ခေါက်ဆွဲ အစားမပြတ်။

ခေါက်ဆွဲပူပူစပ်စပ်ကို တရှူးရှူး မှုတ်စားနေတဲ့ ငယ်ငယ်ရဲ့ နှုတ်ခမ်း ရဲရဲတွေကို ကြည့်ပြီး ညီတော်မောင်က တအား တောင်လာကာ ငယ်ငယ့် တင်ပဆုံတွေ ကိုင်ပြီး ဆောင့်တော့သည်။ အရှိန်မြှင့်လာသည်နှင့် အမျှ ငယ်ငယ် ခေါက်ဆွဲစားနှုန်းကလည်း နှေးလာသည်။ ခေါက်ဆွဲဖတ်ကို ဆယ်ယူနေသော တူကိုင်ထားတဲ့ လက်ကလေးကလည်း တုန်လာကာ ပါးစပ်ထဲ ထည့်ကာနီး ခေါက်ဆွဲဖတ်တွေတောင် ပန်းကန်ထဲ ပြန်ကျသည်။ “ကို… မြန်မြန်ဆောင့်… အားနဲ့ ဆောင့်… ငယ် ပြီးတော့မယ်… အ…” “အစပ် စားနေရင် ဘာမှ သတိမထားမိဘူးဆို…”

“ကို လိုးနေမှတော့ အစပ်လည်း သတိမရနိုင်တော့ဘူး… မြန်မြန်လိုး… ကိုရာ… အ…” “ကို… ဆောင့်လိုးပြီနော်…” “ဟုတ်… အ… အ… ပြီးပြီ… ကို… ပြီးပြီ…” ငယ်ငယ်သည် ဆန္ဒပြည့်သွားသည်နှင့် လုပ်နေကျအတိုင်း နောင်ရဲဘက်ကို လှည့်ကာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး နောင်ရဲရဲ့ ညီတော်မောင်ကို ပုလွေမှုတ်တော့သည်။

“အ… အား… စပ်တယ်… ငယ်… လွှတ်… လွှတ်… အား…” ဂွေးတန်းလန်းနှင့် ရေချိုးခန်းကို ပြေးသွားသော နောင်ရဲကို ကြည့်ပြီး ပါးစပ်အဟောင်းသားနှင့် ငယ်ငယ်တစ်ယောက် ကျန်ခဲ့သည်။ ငယ်ငယ့် ပါးစပ်မှာလည်း ဆီတွေ ဝေ့နေကာ နှုတ်ခမ်းက နီရဲဖူးတွတ်နေလေသည်။

 

Zawgyi

 

ကိုကိုလူဆိုး

အ… ကို… ျမန္ျမန္ေဆာင့္… ငယ္ ျပီးေတာ့မယ္…” “အင္း… ကို အရိွန္ ထပ္တင္လိုက္မယ္ေနာ္…” တေျဖာင္းေျဖာင္း တဘုန္းဘုန္း ႏွင့္ ေနာင္ရဲသည္ သူ႔ခ်စ္သူ ငယ္ငယ္ ရဲ႕ ေသးသိမ္ေနေသာ ခါးကို ကိုင္ကာ မက္မြန္သီးဟန္ စြံကားေနေသာ တင္ပါးကို ေဆာင့္ခ်ျပီး လိုးေတာ့သည္။

“အ… ကို… ငယ္… ျပီးျပီ…” “အင္း… ငယ္… ကိုလည္း ျပီးေတာ့မယ္… ကို႔ အရည္ေတြ ေသာက္ဦးမွာလား…” “ေမးစရာ လိုေသးလို႔လား ကိုရ… ငယ့္ အၾကိဳက္ဆံုးေလ…” “ဒါဆို ငယ့္ထဲကေန ခၽြတ္လိုက္ေတာ့မယ္… စုပ္ေပးေတာ့…” “လာခဲ့…” ငယ္ငယ္ရဲ႕ ညီမေလးထဲကေန ျပြတ္ကနဲ အသံျမည္ကာ ေနာင္ရဲရဲ႕ ညီေလးက ကၽြတ္ထြက္လာသည္။ ဖင္ကုန္းေနရာမွ ထိုင္သည့္ ပံုစံ ေျပာင္းေနခ်ိန္တြင္ ငယ္ငယ္ရဲ႕ ညီမေလးထဲက ဘြတ္ဘြတ္ဘြတ္ ဆိုေသာ ေလအန္သံေတြကိုေတာင္ ၾကားေနရသည္။

ငယ္ငယ္သည္ ထိုင္လိုက္ျပီးသည့္ အခါမွ ေနာင္ရဲရဲ႕ ျပီးခါနီး စစ္ပြဲက်ခါနီး ေပါက္ထြက္ခါနီး ညီေတာ္ေမာင္ကို ပါးစပ္ထဲ ထည့္ကာ စုပ္ပါေတာ့သည္။ တေအာင့္အၾကာမွာေတာ့ ေနာင္ရဲလည္း အထြဋ္အထိပ္ေရာက္ကာ ငယ္ငယ့္ပါးစပ္ထဲသို႔ ပူပူေႏြးေႏြး အခ်စ္ရည္ေတြကို ပန္းထည့္လိုက္ေတာ့သည္။ ထြက္က်လာေသာ အရည္မ်ားက ငယ္ငယ္ကလည္း တစက္မက်န္ တျပြတ္ျပြတ္ႏွင့္ စုပ္ယူကာ ျမိဳခ်ေတာ့သည္။

“ေကာင္းလိုက္တာ… ငယ္ရာ…” “ၾကိဳက္တယ္မလား… ငယ္ စုပ္ေပးတာ…” “ၾကိဳက္တာေပါ့ကြာ… ငယ္ေရာ ကို လိုးေပးတာ ၾကိဳက္လား…” “ၾကိဳက္လို႔ပဲ ငယ္က ကို စိတ္ရိွတဲ့ အခ်ိန္ ေခၚတိုင္း လာ ခံ ေနတာေပါ့လို႔… ခိခိ” “ဟားဟား… စကားေတြက ေျပာရဲလိုက္တာေနာ္…” “ဆရာက ကၽြမ္းေတာ့လည္း ေဟာ့ဒီ တပည့္က ညံ့လို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ… ကို… ေနာက္တစ္ေခါက္က်ရင္ ပ်ားရည္နဲ႔ ကို႔ဟာကို သုတ္ျပီးေတာ့ စုပ္ေပးမယ္ေလ…”

“ဘာထူးမွာလဲ ငယ္ရ…” “ငယ္ ဖတ္ဖူးတာေတာ့ ပ်ားရည္နဲ႔ သုတ္ျပီး ဆြဲေပးရင္ ရွည္တယ္ဆိုလား… ငယ္လည္း ပ်ားရည္ကို ေသာက္ရေတာ့ ခ်ဳိတာေပါ့လို႔… ခိခိ…” “အယ္… အထူးအဆန္းေတြပါလား… ဘယ္က ဖတ္တာတုန္း…” “ဘယ္ေျပာမလဲ… အေသသတ္… ခိခိ” “ဒါဆို… လာခဲ့…” “အမေလး ေလး… ေၾကာက္ပါျပီ…” “ေရသြားခ်ဳိးမလို႔ပါ ငယ္ရ…” “ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ေနာက္တေခါက္ ဦးမလို႔ မလား…” “အဲ့လို အလိုက္သိေတာ့လည္း ကိုက ေျပာစရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့… ဟားဟား…” “ကိုကိုလူဆိုး… ခိခိ” ေနာင္ရဲ ႏွင့္ ငယ္ငယ္သည္ ခ်စ္သူ သက္တမ္း ၃ ႏွစ္ ရိွျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း လက္မထပ္ေသးပဲ၊ ကိုယ့္ဘာသာ အလုပ္လုပ္ကာ ပိုက္ဆံစုျပီး တိုက္ခန္း တစ္ခု ဝယ္ႏိုင္ေတာ့မွ လက္ထပ္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားၾကသည္။

အခုလို ပိတ္ရက္ေတြက်မွသာ တည္းခိုခန္း တစ္ခုခုကို သြားကာ အခ်စ္ၾကိဳးေတြ ခိုင္ျမဲေအာင္ ခ်ည္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အခုလည္း သၾကၤန္ရက္မို႔ အလုပ္ေတြ ပိတ္ေသာ္လည္း သူမ်ားေတြလို မ႑ပ္လည္း မထိုင္ခ်င္၊ ကားနဲ႔လည္း ေလွ်ာက္မလည္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ ေနာင္ရဲ ငွားေနေသာ တိုက္ခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ လာေအာင္းေနျခင္း ျဖစ္သည္။

ငယ္ငယ္ကေတာ့ အိမ္မွာ သူ႔မိဘေတြနဲ႔ အတူေနသူမို႔ သၾကၤန္ မ႑ပ္ထိုင္မည္ဆိုျပီး ထြက္လာကာ လာေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ေနာင္ရဲႏွင့္ေတာ့ မိတ္ဆက္ေပးထားလို႔ သူတို႔ရဲ႕ အနာဂတ္အေရးကိုလည္း တိုင္ပင္ထားတာမို႔ သေဘာတူထားေသာ္လည္း ေပၚတင္ၾကီးေတာ့ ေနာင္ရဲအိမ္မွာ သၾကၤန္အတြင္း သြားေနမည္ဟုေတာ့ မေျပာရဲ။

မနက္ပိုင္း ၉ နာရီေလာက္ဆို ေနာင္ရဲက ငယ္ငယ့္ကို သြားေခၚကာ ေနာင္ရဲအိမ္ႏွင့္ နီးေသာ သၾကၤန္မ႑ပ္နားကို သြားျပီး မုန္႔ေတြ စားၾကသည္။ ျပီးမွ ေန႔ခင္းဘက္ အိမ္ျပန္လာကာ အျပင္ကေန ဝယ္လာေသာ ထမင္းဟင္းေတြ စားျပီး ခ်စ္တလင္းမွာ စစ္ခင္းၾကသည္။ ညေန ေနရိပ္ေတာ့မွ ငယ္ငယ့္အိမ္ဆီ ျပန္ပို႔ျဖစ္သည္။

သူတို႔ ၂ ေယာက္ စျပီး လိင္ဆက္ဆံကထဲက ဆရာဝန္ႏွင့္ တိုင္ပင္ျပီး လက္ေမာင္းထဲကို ကိုယ္ဝန္မရေအာင္ လုပ္ေပးသည့္ ပစၥည္းထည့္ထားသည္။ ပန္းထုတ္စရာလည္း မလိုသလို၊ မလိုအပ္ပဲ ကိုယ္ဝန္ ရသြားမွာလည္း မလိုေသာေၾကာင့္ အမုန္းဆြဲေတာ့သည္။ “ကို… ဒီေန႔က သၾကၤန္ ေနာက္ဆံုးေန႔ေနာ္…” “အင္း… ေနာက္ ၃ ရက္ဆို အလုပ္ ျပန္တက္ရေတာ့မယ္…”

“အင္းေနာ္… ကို… ငယ္ကေတာ့ ကိုနဲ႔ အခုလို ေနရတာကို ၾကိဳက္တယ္… အတူေနခ်င္ျပီ… ကိုရယ္…” “ေနရမွာေပါ့… ငယ္ရ… ကိုနဲ႔ ငယ္ အတူတူ ပိုက္ဆံစုထားတာ သိန္း ၂၀၀ ေက်ာ္ေနျပီပဲ… ၃၀၀ ေတာင္ ျပည့္ေတာ့မယ္… ၃၀၀ ျပည့္ရင္ ၂၀၀ တန္ေလာက္ တိုက္ခန္း ရွာမယ္… က်န္ ၁၀၀ ကို စုျပီး တပိုင္တႏိုင္ ဘာလုပ္လို႔ ရမလဲ စဥ္းစားက်တာေပါ့…” “ဟုတ္ကဲ့… ကို… ငယ္ကေတာ့ ကိုနဲ႔ ေနရတာကို ေပ်ာ္တယ္…” “ဘာလဲ… ကို လိုးေပးတာကို ၾကိဳက္တယ္လို႔ ေျပာတာလား…” “ကိုေနာ္… ဘယ္လို ျဖစ္ေနလဲ… လူၾကားထဲမွာ…” “အဲ့ဒါေၾကာင့္ တိုးတိုးေလး ေမးတာေပါ့…” “ခိခိ… ဟုတ္တယ္… ကို လိုးေပးတာ အရမ္းၾကိဳက္တယ္္…” “ကိုလည္း ကိုျပီးခါနီး ငယ္ စုပ္ေပးတာကို အရမ္းၾကိဳက္တယ္… တဂြပ္ဂြပ္နဲ႔ ျမိဳခ်ေနတဲ့ ငယ့္ကို ခ်စ္တာ…” “ဟြန္႔… သူ ခ်စ္ေအာင္ပဲ ဒီက ငယ္က တခ်ိန္လံုး အရည္ေသာက္ရမယ့္ သေဘာရိွတယ္…”

“ငယ္ ၾကိဳက္မွေတာ့ ကိုက တိုက္ရမွာေပါ့… ေနပါဦးငယ္ရ… အေခါက္တိုင္း စုပ္ေနေတာ့ ဘာအရသာ ရိွလို႔လဲ ငယ္ရ…” “အင္း… ခါးတယ္… ဟုတ္တယ္… နည္းနည္း ခါးတယ္… ကိုရ…” “ဒါဆို ကို… ေကာ္ဖီေသာက္လို႔ ျဖစ္မယ္… ကို ဖတ္ဖူးတာက လရည္ေတြရဲ႕ အရသာက စားတဲ့ အစားအေသာက္ေပၚ မူတည္တယ္တဲ့…” “အင္း… ဒါဆို ဟုတ္လိမ့္မယ္…” “ငယ္ကေရာ ၾကိဳက္လို႔လား…” “ၾကိဳက္လို႔ပဲ… ေသာက္ေနတာ မဟုတ္ဘူးလား…” “ဟုတ္ဘူးေလ… ခါးတဲ့ အရသာ ၾကိဳက္လားလို႔… ငယ္ မၾကိဳက္ရင္ ကို ေကာ္ဖီ မေသာက္ေတာ့ဘူးေလ…” “ေသာက္ပါ… ကို႔ရဲ႕ အရည္က ဘာအရသာ ျဖစ္ျဖစ္ ၾကိဳက္ျပီးသား… ခိခိ…” “ေျပာေနရင္းနဲ႔ ကိုေတာ့ မရေတာ့ဘူး ငယ္ရာ… အိမ္ျပန္ ရေအာင္…” “ဟြန္႔… ကိုကိုႏွာဘူး…”

“ငယ္ေရာ မလိုးခ်င္လို႔လား…” “ငယ့္ဟာေလးလည္း ရႊဲေနျပီ… ကိုရ…” “ငယ္… ဘာစားမလဲ… တစ္ခုခု ဝယ္ျပီး အိမ္ျပန္ရေအာင္…” “ငယ္… ကိုရီးယား ေခါက္ဆြဲစားခ်င္တယ္… စပ္စပ္ေလး စားခ်င္တယ္…” “အိုေခ… ရယ္ဒီမိတ္ ေခါက္ဆြဲထုပ္ ဝယ္လိုက္မယ္ေလ… အိမ္မွာ ၾကက္ဥနဲ႔ အရြက္ေလးေတြ ရိွေတာ့ အေတာ္ပဲ… အစပ္ေျပ ေသာက္ရေအာင္ ႏြားႏို႔ပါ ဝယ္လိုက္မယ္…” “ဟုတ္…” အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေရေႏြးအိုး တည္ျပီး ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ကာ အရြက္ေတြ ၾကက္ဥေတြ ထည့္ျပီး အိုးလိုက္ မကာ ထမင္းစားပြဲခံုေပၚ တင္လိုက္သည္။ ျပီးေတာ့မွ အိုးထဲကေန နည္းနည္းစီ ပန္းကန္ထဲ ခြဲထည့္ျပီး စားက်သည္။ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္က ေတာ္ေတာ္စပ္သည္။ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ က်ေနေသာ ေနာင္ရဲကို ၾကည့္ျပီး ငယ္ငယ္က ရယ္သည္။

“ဘာရယ္တာလဲ… ငယ္ရ” “ခိခိ… ကိုက အစပ္ မစားႏိုင္ဘူးလား… ငယ္ကေတာ့ အစပ္ၾကိဳက္လို႔လား မသိဘူး… စားလို႔ ေကာင္းတယ္…” “အစပ္ စားရရင္ ဘာမွ သတိမထားမိဘူးေပါ့ေလ… ဟုတ္လား…” “ဟုတ္ပါ့…” ေနာင္ရဲလည္း အစပ္ကို မစပ္သည့္ဟန္ စားေနေသာ ခ်စ္သူ ငယ္ငယ္ထိုင္ရာ ထိုင္ခံု အေနာက္မွာ သြားရပ္လိုက္သည္။

ထို႔ေနာက္ ငယ္ငယ့္ ခ်ဳိင္း ၂ ဘက္ကို ကိုင္ကာ ထိုင္ခံုမွ ထ ေစျပီး ဝတ္ထားတဲ့ စကပ္တိုေလးကို အေပၚပင့္တင္လိုက္သည္။ ပင္တီ မဝတ္ထားေသာေၾကာင့္ ျဖဴေဖြးေဖြး တင္ပါးၾကီးက အလံုးလိုက္ အျပြတ္လိုက္။ ေခါက္ဆြဲဖတ္ေတြကို တူႏွင့္ ညွပ္ကာ ပါးစပ္ထဲ ထည့္ေနေသာ ငယ္ငယ္ မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။

“ကို… ဘာလုပ္မလို႔လဲ…” “အစပ္စားရင္ ဘာမွ သတိမထားမိဘူးဆို… ငယ္က အစပ္ စားေလ… ကိုက ငယ့့္ကို စားမယ္… ဘယ္လိုလဲ…” “ခိခိ… ကိုကေတာ့ လုပ္လိုက္ရင္ အရမ္းပဲ… မဆိုးပါဘူး… အေတြ႔အၾကံဳ အသစ္ရတာေပါ့…” ေနာင္ရဲလည္း ငယ္ငယ္ရဲ႕ ပင့္တင္ထားတဲ့ စကပ္တိုေလးေအာက္ကေန ထြက္လာတဲ့ တင္ပါး ျဖဴျဖဴၾကားက ညီမေလးကို ညီေလးနဲ႔ ပြတ္ျပီးေတာ့ ေခ်ာ့ထည့္လိုက္သည္။ အရည္ေတြ ရႊဲေနေသးတာေၾကာင့္ စြတ္ကနဲ ဝင္သြားသည္။ ငယ္ငယ့္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အ ဆိုျပီး တခ်က္ ျငီးတြားသံက လြဲျပီး စားပြဲခံုမွာ လက္တစ္ဘက္ ေထာက္ကာ ေခါက္ဆြဲ အစားမျပတ္။

ေခါက္ဆြဲပူပူစပ္စပ္ကို တရွဴးရွဴး မႈတ္စားေနတဲ့ ငယ္ငယ္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္း ရဲရဲေတြကို ၾကည့္ျပီး ညီေတာ္ေမာင္က တအား ေတာင္လာကာ ငယ္ငယ့္ တင္ပဆံုေတြ ကိုင္ျပီး ေဆာင့္ေတာ့သည္။ အရိွန္ျမွင့္လာသည္ႏွင့္ အမွ် ငယ္ငယ္ ေခါက္ဆြဲစားႏႈန္းကလည္း ေႏွးလာသည္။ ေခါက္ဆြဲဖတ္ကို ဆယ္ယူေနေသာ တူကိုင္ထားတဲ့ လက္ကေလးကလည္း တုန္လာကာ ပါးစပ္ထဲ ထည့္ကာနီး ေခါက္ဆြဲဖတ္ေတြေတာင္ ပန္းကန္ထဲ ျပန္က်သည္။ “ကို… ျမန္ျမန္ေဆာင့္… အားနဲ႔ ေဆာင့္… ငယ္ ျပီးေတာ့မယ္… အ…” “အစပ္ စားေနရင္ ဘာမွ သတိမထားမိဘူးဆို…”

“ကို လိုးေနမွေတာ့ အစပ္လည္း သတိမရႏိုင္ေတာ့ဘူး… ျမန္ျမန္လိုး… ကိုရာ… အ…” “ကို… ေဆာင့္လိုးျပီေနာ္…” “ဟုတ္… အ… အ… ျပီးျပီ… ကို… ျပီးျပီ…” ငယ္ငယ္သည္ ဆႏၵျပည့္သြားသည္ႏွင့္ လုပ္ေနက်အတိုင္း ေနာင္ရဲဘက္ကို လွည့္ကာ ထိုင္ခ်လိုက္ျပီး ေနာင္ရဲရဲ႕ ညီေတာ္ေမာင္ကို ပုေလြမႈတ္ေတာ့သည္။

“အ… အား… စပ္တယ္… ငယ္… လႊတ္… လႊတ္… အား…” ေဂြးတန္းလန္းႏွင့္ ေရခ်ဳိးခန္းကို ေျပးသြားေသာ ေနာင္ရဲကို ၾကည့္ျပီး ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ ငယ္ငယ္တစ္ေယာက္ က်န္ခဲ့သည္။ ငယ္ငယ့္ ပါးစပ္မွာလည္း ဆီေတြ ေဝ့ေနကာ ႏႈတ္ခမ္းက နီရဲဖူးတြတ္ေနေလသည္။