ကျွန်တော်နဲ မမ

ကျွန်တော်နဲ မမ

ကျွန်တော်အသက်နှစ်ဆယ်ကျော်လောက်တုန်းကပါ။အဖေ့ဘက်ကတူမတယောက်ဒီမှာကျောင်းလာတက်ချင်တယ်ဆိုတာနဲ့အဖေကအိမ်မှာပဲလာနေခိုင်းပြီးကျောင်းတက်စေလိုက်တယ်။အိမ်မှာကလဲလူဦးရေနည်းတော့အခန်းလွတ်တွေကအများ ကြီးလေ၊ ကျွန်တော်နဲ့ကဝမ်းကွဲမောင်နှမတွေဆိုပေမယ့်အနေစိမ်းတဲ့လူတွေချင်းအခုမှ တွေ့ကြတာဆိုတော့စိမ်းနေကြတယ်။ စကားလဲသိပ်မပြောဖြစ်ကြဘူး၊ရောက်စမှာပေါ့လေ။   သူကျောင်းစတက်ရတဲ့နေ့ရောက်လာတော့သူ့ကိုကျွန်တော့်ဆိုင်ကယ်နဲ့ကျောင်းကြို၊ ကျောင်းပို့လုပ်ပေးဖို့ အဖေကကျွန်တော့်ကိုခိုင်းတယ်။

အဲဒါနဲ့သူကျောင်းစတက်တဲ့နေ့ကစပြီးအကြို၊အပို့လုပ်ပေးနေရတော့တယောက်နဲ့တယေက်ကရင်းနှီးလာတယ်။ စကားအပြောဆိုလေးတွေကနေပြီးအစအနောက်လေးတွေရှိလာ တယ်။ အိမ်မှာကအဖေနဲ့အမေရယ်ကတခန်း၊ညီမလေးကတခန်း၊အိမ်အောက်ထပ်မှာနေကြတယ်။ကျွန်တော်ကတော့စစကတည်းကအိမ်ပေါ်ထပ်ကစိတ်ကြိုက်ရွေးထားတဲ့အခန်းလေးမှာ နေတာပေါ့။သူရောက်လာတော့အောက်ထပ်မှာအခန်းလဲမရှိတော့တာရယ်၊တယောက်တည်းလွတ်လွတ်လပ်လပ်နေလို့ရအောင်ဆိုပြီးရယ်အိမ်အပေါ်ထပ်မှာသူ့အတွက်တခန်းစီစဉ် ပေးတယ်ကျွန်တော့်အခန်းကိုသွားချင်ရင် သူ့အခန်းရှေ့ကဖြတ်ရတယ်။

တခါတလေတံခါးလေးဟနေတာမျိုးတွေ့တော့ တစေ့တစောင်းကြည့်မိတာမျိုးရှိတယ်ပေါ့။အခန်းထဲတော့ ့ကျွန်တော်မဝင်ပါဘူး။နောက်ပိုင်းရင်းနှီးလာတော့ကျွန်တော်အိမ်ပေါ်တက်လာချိန်မျိုး သူ့အခန်းဖွင့်ထားတာနဲ့တွေ့ရင်  အခန်းထဲဝင်ပြီးစကားဝင်ပြောတာမျိုးရှိလာတယ်။ အေးဆေးပဲလေ။ အိမ်ကလူတွကလဲ  သူနဲ့ကျွန်တော်မောင်နှမတွေဆိုတော့ဘာမှမဖြစ်လောက်ဘူးဆိုပြီး ဘာမှအထွေအထူးမပြောဘူး။ တနေ့တော့ ကျွန်တော်အခန်းထဲကအထွက် သူ့အခန်းရှေ့ကဖြတ်တော့တခါးလေးဟထားတာတွေ့တော့ ဘယ်မှမသွားတော့ဘူးလား ဆိုပြီးမေးမလို့တခါးကိုအသာလေးတွန်းအဖွင့် ့်မြင်လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းက

သူကအခန်းဝကိုကျောပေးပြီးအထက်ပိုင်းဗလာနဲ့ရေသုတ်နေတယ်။အဲဒီလိုမြင်တော့ကျွန်တော်လဲမနေနိုင်ဘူး။  တံခါးကိုမြင်ရရုံလောက်လေးအသာပြန်စိပြီး ချောင်းကြည့်နေလိုက်မိတယ်။ အခန်းတံခါးကိုတမင်ပဲဟထားတာလား၊ တံခါးချက်ကစေ့အောင်မပိတ်မိလို့ပွင့်နေတာလား ကျွန်တော်လဲမသိဘူး။ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပဲ အဝတ်အစားလဲနေတယ်။ ခါးအောက်ပိုင်းမှာဝတ်ထားတဲ့ထမီလေးကိုဖြေချလိုက်တော့ ဖင်တုန်တုန်လေးနှစ်လုံးကဖွေးဥနေတာပဲ။  ဘယ်ဘက်တင်ပါးထက်မှာလက်သတ်လေးပါတာ သတိထားမိတယ်။

ချွတ်ထားတဲ့ထမီကိုကုန်းအကောက်မှာ ပြူးထွက်လာတဲ့အဖုတ်လေးကအနောက်ကနေပြေးဆောင့်ပစ်ချင်စရာကောင်းနေတယ်။ မတော်ပါဘူးလေဆိုပြီးစိတ်ကိုချုပ်တည်းထားပေမယ့် သတိထားမိတော့ ဘယ်လိုကဘယ်လိုအခန်းထဲရောက်နေမိတယ်မသိတော့ဘူး။ ကျွန်တော့်ကိုရုတ်တရက်မြင်လိုက်တော့သူအော်ပြီးတော့ကုတင်နံဘေးမှာဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချလိုက်တယ်။ အခန်းထဲကထွက်သွားဖို့လဲသူအော်တယ်။ ဒါပေမယ့်ကျွန်တော်မထွက်နိုင်တော့ဘူး။ သူ့ကိုအတင်းချုပ်ပြီးဆွဲလှဲလိုက်တယ်။ သူကလဲအတင်းရုန်းရှာတယ်။မသင့်တော်ပါဘူးဆိုပြီးငိုပြိး တောင်းပန်တယ်။ကျွန်တော်လဲဘာတခွန်းမှပြန်မပြောမိဘူး။ သူ့ကိုအတင်းဖက်ရင်းခန္ဒာကိုယ်အနှံ့လျှောက်နမ်းနေမိတယ်။

ခဏနေတော့ကျွန်တော်လဲသတိဝင်လာတော့သူ့ကို လွတ်ပေးလိုက်မိတယ်။ ကျွန်တော်လွတ်ပေးလိုက်တော့ကုတင်ထက်ကထမီကိုကမန်းကတန်းပြန်ဝတ်တယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ကိုဒေါသထွက်တဲ့အကြည့်နဲ့ကြည့်ပြီးတော့ ဆဲဆိုပါတော့တယ်။ သူငိုလဲငိုတယ်။ ကျွန်တော်လဲမှားပြီဆိုတာသိလိုက်တော့အတော်ယူကြုံးမရဖြစ်သွားတယ်။ သူ့ရှေ့မှာဒူးထောက်ချလိုက်တယ်။ကျွန်တော့်ကိုပေးချင်တဲ့အပြစ်သာပေးပါ။အဖေနဲ့တိုင်မယ်ဆိုရင်လဲတိုင်လိုက်ပါ။ပေးသမျှအပြစ်ကိုခံယူပါ့မယ်လို့ကျွန်တော်တကယ်နောင်တရစွာနဲ့ သူ့ကိုတောင်းပန်တယ်။ အတော်ကြာတဲ့အထိဘာစကားမှသူ့ဆီကထွက်မလာတော့ ငုံ့ထားတဲ့ခေါင်းကိုမော့်ရင်း သူ့ကိုကြည့်လိုက်တော့ သူ ကျွန်တော့်လက်မောင်းကိုဆွဲထူရင်းပြောတယ်။

မမခွင့်လွတ်လိုက်ပါပြီ၊စိတ်ထဲဘာမှမထားနဲ့တော့နော်စိတ်အေးအေးထား၊ အိမ်ကိုလဲမတိုင်ဘူးလို့ သူပြောတယ်။ ပြီးတော့ ခုတင်ထက်မှာအတူတူထိုင်မိကြတယ်။ ကျွန်တော်ခေါင်းကိုမမော့်ရဲဘူး။  ပါးစပ်ကလဲတတွတ်တွတ်တောင်းပန်နေမိတယ်။ကျွန်တော်အရမ်းမှားသွားပြီ။မသင့်တော်တာကိုမှလုပ်မိလေခြင်းလို့ ကိုယ့်ကိုယ်က ိုယူကြုံးမရဖြစ်မိတယ်။ ခဏနေတော့ ဘေးချင်းယှဉ်ထိုင်နေရာကနေသူကကျွန်တော့်နားရွက်ဖျားလေးကိုလာနမ်းတယ်။

ကျွန်တော်တွန့်ခနဲဖြစ်သွားတယ်။ သူ့ကိုအံ့သြသလိုမော့်ကြည့်လိုက်တော့ ပြုံးပြီးပြန်ကြည့်နေတယ်။  ခုနတုန်းကဘာတွေတွေ့လိုက်ရလဲလို့မေးတယ်။ ကျွန်တော်မဖြေဘူး။ သူ့ဘာသာသူပဲပြောတယ်။  မမဟာတွေကိုအကုန်လုံးတွေ့လိုက်ရတယ်မလားတဲ့၊ သူအဲလိုပြောတော့ စောနကကြောက်စိတ်ကြောင့်ငုပ်သွားတဲ့ကျွန်တော့်-ီးကပြန်တောင်လာတယ်။ ခဏလေးငြိမ်ငြိမ်ထိုင်နေနော်ဆိုပြီး သူ အခန်းအပြင်ကိုထွက်သွားတယ်။

ကျွန်တော်လဲဘာမှန်းမသိပဲထိုင်ကျန်ရစ်ခဲ့တယ်။သူပြန်ဝင်လာတော့ကုတင်ထက်မှာထိုင်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ရှေ့မှာမတ်တပ်လာရပ်တယ်။ ကျွနတော့်လက်တဖက်ကိုဆွဲယူရင်း သူ့နို့ပေါ်ကိုတင်ပေးပြီးပွတ်စေတယ်။ထမီရင်လျားလျက်နဲ့ပေါ့။ကျွန်တော်လဲနို့နှစ်လုံးကိုဘယ်ပွတ်လိုက်ညာပွတ်လိုက်လုပ်နေလိုက်တယ်။ အားမရဖြစ်လာတော့ စည်းထားတဲ့ ထမီစလေးကိုဖြေမလို့ လက်ကလှမ်းလိုက်တော့သူမတားဘူး။ကျွန်တော်လဲ သူ့ထမီကိုဖြေချလိုက်တယ်။ ထမီက ခြေရင်းမှာပုံကျသွားတဲ့နောက် သူ့ဝမ်းဗိုက်နေရာလောက်က  ကျွန်တော့်မျက်နှာနဲ့တတန်းတည်းဖြစ်နေတာပေါ့။ ကျွန်တော်မတ်တပ်ထရပ်ရင်းသူ့ကိုကစ်ဆင်ဆွဲပစ်လိုက်တယ်။သူလဲတုံ့ပြန်နမ်းရင်း ကျွန်တော့်လက်တွေကသူ့နို့တွေပေါ်မှာ သူ့လက်ကတော့ကျွန်တော့်ငပဲပေါ်မှာ… ကျွန်တော်အကျီကိုချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။လက်မောင်းနဲ့ရင်ဘတ်ပေါ်ကတက်တူးတွေကိုမြင်တော့သူလန့်သွားတယ်။အိမ်မှာနေလာခဲ့တဲ့တောက်လျှောက်သူမမြင်ဖူးခဲ့ဘူးကိုး။

နောက်တော့ဝတ်ထားတဲ့ဂျင်းဘောင်းဘီကိုလဲကျွန်တော်ချွတ်ပစ်လိုက်တော့အတွင်းခံမဝတ်တတ်တဲ့ကျွန်တော့်အကျင့်ကဝတ်လစ်စလစ်ဖြစ်သွားတဲ့ခန္ဒာကိုယ်နှစ်ခုကခုတင်ထက်မှာ အထက်အောက်စုန်ဆန်လူးလွန့်နေပြီ။နို့လေးတွေကိုစို့ပေးလိုက်ဝမ်းပြင်းသားလေးတွေဆီကိုဆင်းသွားလိုက်နဲ့အစွမ်းကုန်ပြုစုလိုက်တော့ သူ့ဆီကညည်းသံလေးတွေကြားလာရတယ်။ ရေချိုးခန်းကထွက်လာခါစခန္ဒာကိုယ်လေးဆီကဆပ်ပြာရည်နံ့သင်းသင်းလေးကိုရတယ်။ကျွန်တော်စိတ်ထဲဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ဆန္ဒကိုချိုးနှိမ်နေရင်းနောက်တော့ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်တယ်။ဝမ်းပြင်းသားလေးဆီကနေကျွန်တော့်လျှာဖျားကိုလျှောဆင်းလိုက်တော့ အမွေးရေးရေးလေးကြားထဲကပိပိအကွဲကြောင်းလေးတလျှောက် လျှာဖျားကိုနေရာပို့လိုက်မိတယ်။

ဒါတော့မလုပ်ပါနဲ့လို့သူတားသေးတယ်။ ဒါပေမယ့်ကျွန်တော့်စိတ်တွေမရတော့ဘူး။ အစိလေးကိုဆွဲစုပ်လိုက်တော့ အားးးးရှီးးးးဆိုတဲ့ညည်းသံလေးနဲ့အတူ လက်တွေက ကျွန်တော့်ဆံပင်တွေကိုဆွဲဆုပ်ထားတယ်။ကျွန်တော်လဲစိတ်ပြေနပြေ ဂျာပစ်လိုက်တော့ ညည်းတွားရင်းသူပြီးသွားတယ်။ နှုတ်ခမ်းမှာပေသွားတဲ့အရည်တွေကို လက်ခုံနဲ့ ဆွဲသုတ်ရင်း သူ့ပေါင်ကြားထဲနေရာဝင်ယူလိုက်တယ်။ ငပဲကိုအစိလေးပေါ်  လေး၊ငါးခါလောက်ပွတ်ဆွဲရင်းလက်တဖက်နဲ့အပေါက်ဝကိုဖြဲထားပြီးထည့်လိုက်တော့ ပါကင်မဟုတ်တော့ဘူးဆိုတာသိလိုက်တယ်။ စီးကြပ်ကြပ်လေးရှိသေးတဲ့အဖုတ်ကတချက်ချက်မှာငပဲကိုအထဲကဆွဲစုပ်လိုက်ရင်လူတကိုယ်လုံးများဝင်လိုက်သွားတော့မလားလို့ထင်ရတယ်။

ပိုဇေရှင်သုံးခုလောက်ပြောင်း အပြီးမှာ ပြီးချင်လာတာနဲ့ကျွန်တော်လဲမြန်မြန်လေးအသွင်းအထုတ်လုပ်ရင်း  ကုတင်ပေါ်မှာဒူးထောက်လျက်အနေအထါးနဲ့ကြမ်းပြင်ပေါ်ကိုသုတ်ရည်တွေ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။သူလဲခဏလေးမှိန်းနေပြီးတော့ခုတင်ပေါ်ကဆင်းလာပြီးအဝတ် ဟောင်းတထည်နဲ့ကြမ်းပြင်ပေါ်ကသုတ်ရည်တွေကိုလိုက်ရှင်းလင်းနေတယ်။ ကျွန်တော့်ရှေ့မှာကိုယ်လုံးတီးလေးဖြစ်နေတဲ့ သူ့ခန္ဒာကိုယ်လေးကိုကြည့်ရင်းထလာပြန်တာနဲ့လေးဖက်ထောက်အနေအထားနဲ့ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာပဲတချီထပ်ဆွဲဖြစ်လိုက် သေးတယ်။ ပြီးလဲပီးသွားရော သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာမှောက်လျက်နဲ့နှစ်ယောက်သားဝပ်လျားထိုးမှောက် ဖြစ်နေကြပြီ။ တော်ပြီနော် နောက်တော့ထပ်တွေ့ကြသေးတာပေါ့လို့ သူနှစ်သိမ့်တယ်။ ကျွန်တော်လဲ သူ့ကို အနမ်းနဲ့နှုတ်ဆက်ရင်း ကြမ်းပြင်ထက်ကအဝတ်တွေကိုကောက်ယူ လူအရိပ်အခြေကိုကြည့်ပြီး ဝတ်လစ်စလစ်ခန္ဒာနဲ့ပဲ ကိုယ့်အခန်းဆီပြန်ပြေးလာလိုက်တော့တယ် ပြီးပါပီ

 

Zawgyi

 

ကြၽန္ေတာ္နဲ မမ

ကြၽန္ေတာ္အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္တုန္းကပါ။အေဖ့ဘက္ကတူမတေယာက္ဒီမွာေက်ာင္းလာတက္ခ်င္တယ္ဆိုတာနဲ႔အေဖကအိမ္မွာပဲလာေနခိုင္းၿပီးေက်ာင္းတက္ေစလိုက္တယ္။အိမ္မွာကလဲလူဦးေရနည္းေတာ့အခန္းလြတ္ေတြကအမ်ား ႀကီးေလ၊ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ကဝမ္းကြဲေမာင္ႏွမေတြဆိုေပမယ့္အေနစိမ္းတဲ့လူေတြခ်င္းအခုမွ ေတြ႕ၾကတာဆိုေတာ့စိမ္းေနၾကတယ္။ စကားလဲသိပ္မေျပာျဖစ္ၾကဘူး၊ေရာက္စမွာေပါ့ေလ။   သူေက်ာင္းစတက္ရတဲ့ေန႔ေရာက္လာေတာ့သူ႔ကိုကြၽန္ေတာ့္ဆိုင္ကယ္နဲ႔ေက်ာင္းႀကိဳ၊ ေက်ာင္းပို႔လုပ္ေပးဖို႔ အေဖကကြၽန္ေတာ့္ကိုခိုင္းတယ္။

အဲဒါနဲ႔သူေက်ာင္းစတက္တဲ့ေန႔ကစၿပီးအႀကိဳ၊အပို႔လုပ္ေပးေနရေတာ့တေယာက္နဲ႔တေယက္ကရင္းႏွီးလာတယ္။ စကားအေျပာဆိုေလးေတြကေနၿပီးအစအေနာက္ေလးေတြရွိလာ တယ္။ အိမ္မွာကအေဖနဲ႔အေမရယ္ကတခန္း၊ညီမေလးကတခန္း၊အိမ္ေအာက္ထပ္မွာေနၾကတယ္။ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့စစကတည္းကအိမ္ေပၚထပ္ကစိတ္ႀကိဳက္ေ႐ြးထားတဲ့အခန္းေလးမွာ ေနတာေပါ့။သူေရာက္လာေတာ့ေအာက္ထပ္မွာအခန္းလဲမရွိေတာ့တာရယ္၊တေယာက္တည္းလြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနလို႔ရေအာင္ဆိုၿပီးရယ္အိမ္အေပၚထပ္မွာသူ႔အတြက္တခန္းစီစဥ္ ေပးတယ္ကြၽန္ေတာ့္အခန္းကိုသြားခ်င္ရင္ သူ႔အခန္းေရွ႕ကျဖတ္ရတယ္။

တခါတေလတံခါးေလးဟေနတာမ်ိဳးေတြ႕ေတာ့ တေစ့တေစာင္းၾကည့္မိတာမ်ိဳးရွိတယ္ေပါ့။အခန္းထဲေတာ့ ့ကြၽန္ေတာ္မဝင္ပါဘူး။ေနာက္ပိုင္းရင္းႏွီးလာေတာ့ကြၽန္ေတာ္အိမ္ေပၚတက္လာခ်ိန္မ်ိဳး သူ႔အခန္းဖြင့္ထားတာနဲ႔ေတြ႕ရင္  အခန္းထဲဝင္ၿပီးစကားဝင္ေျပာတာမ်ိဳးရွိလာတယ္။ ေအးေဆးပဲေလ။ အိမ္ကလူတြကလဲ  သူနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ေမာင္ႏွမေတြဆိုေတာ့ဘာမွမျဖစ္ေလာက္ဘူးဆိုၿပီး ဘာမွအေထြအထူးမေျပာဘူး။ တေန႔ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အခန္းထဲကအထြက္ သူ႔အခန္းေရွ႕ကျဖတ္ေတာ့တခါးေလးဟထားတာေတြ႕ေတာ့ ဘယ္မွမသြားေတာ့ဘူးလား ဆိုၿပီးေမးမလို႔တခါးကိုအသာေလးတြန္းအဖြင့္ ့္ျမင္လိုက္ရတဲ့ျမင္ကြင္းက

သူကအခန္းဝကိုေက်ာေပးၿပီးအထက္ပိုင္းဗလာနဲ႔ေရသုတ္ေနတယ္။အဲဒီလိုျမင္ေတာ့ကြၽန္ေတာ္လဲမေနႏိုင္ဘူး။  တံခါးကိုျမင္ရ႐ုံေလာက္ေလးအသာျပန္စိၿပီး ေခ်ာင္းၾကည့္ေနလိုက္မိတယ္။ အခန္းတံခါးကိုတမင္ပဲဟထားတာလား၊ တံခါးခ်က္ကေစ့ေအာင္မပိတ္မိလို႔ပြင့္ေနတာလား ကြၽန္ေတာ္လဲမသိဘူး။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပဲ အဝတ္အစားလဲေနတယ္။ ခါးေအာက္ပိုင္းမွာဝတ္ထားတဲ့ထမီေလးကိုေျဖခ်လိုက္ေတာ့ ဖင္တုန္တုန္ေလးႏွစ္လုံးကေဖြးဥေနတာပဲ။  ဘယ္ဘက္တင္ပါးထက္မွာလက္သတ္ေလးပါတာ သတိထားမိတယ္။

ခြၽတ္ထားတဲ့ထမီကိုကုန္းအေကာက္မွာ ျပဴးထြက္လာတဲ့အဖုတ္ေလးကအေနာက္ကေနေျပးေဆာင့္ပစ္ခ်င္စရာေကာင္းေနတယ္။ မေတာ္ပါဘူးေလဆိုၿပီးစိတ္ကိုခ်ဳပ္တည္းထားေပမယ့္ သတိထားမိေတာ့ ဘယ္လိုကဘယ္လိုအခန္းထဲေရာက္ေနမိတယ္မသိေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ကို႐ုတ္တရက္ျမင္လိုက္ေတာ့သူေအာ္ၿပီးေတာ့ကုတင္နံေဘးမွာေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ အခန္းထဲကထြက္သြားဖို႔လဲသူေအာ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ကြၽန္ေတာ္မထြက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ကိုအတင္းခ်ဳပ္ၿပီးဆြဲလွဲလိုက္တယ္။ သူကလဲအတင္း႐ုန္းရွာတယ္။မသင့္ေတာ္ပါဘူးဆိုၿပီးငိုၿပိး ေတာင္းပန္တယ္။ကြၽန္ေတာ္လဲဘာတခြန္းမွျပန္မေျပာမိဘူး။ သူ႔ကိုအတင္းဖက္ရင္းခႏၵာကိုယ္အႏွံ႔ေလွ်ာက္နမ္းေနမိတယ္။

ခဏေနေတာ့ကြၽန္ေတာ္လဲသတိဝင္လာေတာ့သူ႔ကို လြတ္ေပးလိုက္မိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ကုတင္ထက္ကထမီကိုကမန္းကတန္းျပန္ဝတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေဒါသထြက္တဲ့အၾကည့္နဲ႔ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ဆဲဆိုပါေတာ့တယ္။ သူငိုလဲငိုတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လဲမွားၿပီဆိုတာသိလိုက္ေတာ့အေတာ္ယူႀကဳံးမရျဖစ္သြားတယ္။ သူ႔ေရွ႕မွာဒူးေထာက္ခ်လိုက္တယ္။ကြၽန္ေတာ့္ကိုေပးခ်င္တဲ့အျပစ္သာေပးပါ။အေဖနဲ႔တိုင္မယ္ဆိုရင္လဲတိုင္လိုက္ပါ။ေပးသမွ်အျပစ္ကိုခံယူပါ့မယ္လို႔ကြၽန္ေတာ္တကယ္ေနာင္တရစြာနဲ႔ သူ႔ကိုေတာင္းပန္တယ္။ အေတာ္ၾကာတဲ့အထိဘာစကားမွသူ႔ဆီကထြက္မလာေတာ့ ငုံ႔ထားတဲ့ေခါင္းကိုေမာ့္ရင္း သူ႔ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ ကြၽန္ေတာ့္လက္ေမာင္းကိုဆြဲထူရင္းေျပာတယ္။

မမခြင့္လြတ္လိုက္ပါၿပီ၊စိတ္ထဲဘာမွမထားနဲ႔ေတာ့ေနာ္စိတ္ေအးေအးထား၊ အိမ္ကိုလဲမတိုင္ဘူးလို႔ သူေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခုတင္ထက္မွာအတူတူထိုင္မိၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းကိုမေမာ့္ရဲဘူး။  ပါးစပ္ကလဲတတြတ္တြတ္ေတာင္းပန္ေနမိတယ္။ကြၽန္ေတာ္အရမ္းမွားသြားၿပီ။မသင့္ေတာ္တာကိုမွလုပ္မိေလျခင္းလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္က ိုယူႀကဳံးမရျဖစ္မိတယ္။ ခဏေနေတာ့ ေဘးခ်င္းယွဥ္ထိုင္ေနရာကေနသူကကြၽန္ေတာ့္နား႐ြက္ဖ်ားေလးကိုလာနမ္းတယ္။

ကြၽန္ေတာ္တြန႔္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ သူ႔ကိုအံ့ၾသသလိုေမာ့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၿပဳံးၿပီးျပန္ၾကည့္ေနတယ္။  ခုနတုန္းကဘာေတြေတြ႕လိုက္ရလဲလို႔ေမးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္မေျဖဘူး။ သူ႔ဘာသာသူပဲေျပာတယ္။  မမဟာေတြကိုအကုန္လုံးေတြ႕လိုက္ရတယ္မလားတဲ့၊ သူအဲလိုေျပာေတာ့ ေစာနကေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ငုပ္သြားတဲ့ကြၽန္ေတာ့္-ီးကျပန္ေတာင္လာတယ္။ ခဏေလးၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္ေနေနာ္ဆိုၿပီး သူ အခန္းအျပင္ကိုထြက္သြားတယ္။

ကြၽန္ေတာ္လဲဘာမွန္းမသိပဲထိုင္က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။သူျပန္ဝင္လာေတာ့ကုတင္ထက္မွာထိုင္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕မွာမတ္တပ္လာရပ္တယ္။ ကြၽနေတာ့္လက္တဖက္ကိုဆြဲယူရင္း သူ႔ႏို႔ေပၚကိုတင္ေပးၿပီးပြတ္ေစတယ္။ထမီရင္လ်ားလ်က္နဲ႔ေပါ့။ကြၽန္ေတာ္လဲႏို႔ႏွစ္လုံးကိုဘယ္ပြတ္လိုက္ညာပြတ္လိုက္လုပ္ေနလိုက္တယ္။ အားမရျဖစ္လာေတာ့ စည္းထားတဲ့ ထမီစေလးကိုေျဖမလို႔ လက္ကလွမ္းလိုက္ေတာ့သူမတားဘူး။ကြၽန္ေတာ္လဲ သူ႔ထမီကိုေျဖခ်လိုက္တယ္။ ထမီက ေျခရင္းမွာပုံက်သြားတဲ့ေနာက္ သူ႔ဝမ္းဗိုက္ေနရာေလာက္က  ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာနဲ႔တတန္းတည္းျဖစ္ေနတာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္မတ္တပ္ထရပ္ရင္းသူ႔ကိုကစ္ဆင္ဆြဲပစ္လိုက္တယ္။သူလဲတုံ႔ျပန္နမ္းရင္း ကြၽန္ေတာ့္လက္ေတြကသူ႔ႏို႔ေတြေပၚမွာ သူ႔လက္ကေတာ့ကြၽန္ေတာ့္ငပဲေပၚမွာ… ကြၽန္ေတာ္အက်ီကိုခြၽတ္ပစ္လိုက္တယ္။လက္ေမာင္းနဲ႔ရင္ဘတ္ေပၚကတက္တူးေတြကိုျမင္ေတာ့သူလန႔္သြားတယ္။အိမ္မွာေနလာခဲ့တဲ့ေတာက္ေလွ်ာက္သူမျမင္ဖူးခဲ့ဘူးကိုး။

ေနာက္ေတာ့ဝတ္ထားတဲ့ဂ်င္းေဘာင္းဘီကိုလဲကြၽန္ေတာ္ခြၽတ္ပစ္လိုက္ေတာ့အတြင္းခံမဝတ္တတ္တဲ့ကြၽန္ေတာ့္အက်င့္ကဝတ္လစ္စလစ္ျဖစ္သြားတဲ့ခႏၵာကိုယ္ႏွစ္ခုကခုတင္ထက္မွာ အထက္ေအာက္စုန္ဆန္လူးလြန႔္ေနၿပီ။ႏို႔ေလးေတြကိုစို႔ေပးလိုက္ဝမ္းျပင္းသားေလးေတြဆီကိုဆင္းသြားလိုက္နဲ႔အစြမ္းကုန္ျပဳစုလိုက္ေတာ့ သူ႔ဆီကညည္းသံေလးေတြၾကားလာရတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းကထြက္လာခါစခႏၵာကိုယ္ေလးဆီကဆပ္ျပာရည္နံ႔သင္းသင္းေလးကိုရတယ္။ကြၽန္ေတာ္စိတ္ထဲျဖစ္ေပၚလာတဲ့ဆႏၵကိုခ်ိဳးႏွိမ္ေနရင္းေနာက္ေတာ့ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ဝမ္းျပင္းသားေလးဆီကေနကြၽန္ေတာ့္လွ်ာဖ်ားကိုေလွ်ာဆင္းလိုက္ေတာ့ အေမြးေရးေရးေလးၾကားထဲကပိပိအကြဲေၾကာင္းေလးတေလွ်ာက္ လွ်ာဖ်ားကိုေနရာပို႔လိုက္မိတယ္။

ဒါေတာ့မလုပ္ပါနဲ႔လို႔သူတားေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြမရေတာ့ဘူး။ အစိေလးကိုဆြဲစုပ္လိုက္ေတာ့ အားးးးရွီးးးးဆိုတဲ့ညည္းသံေလးနဲ႔အတူ လက္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္ဆံပင္ေတြကိုဆြဲဆုပ္ထားတယ္။ကြၽန္ေတာ္လဲစိတ္ေျပနေျပ ဂ်ာပစ္လိုက္ေတာ့ ညည္းတြားရင္းသူၿပီးသြားတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းမွာေပသြားတဲ့အရည္ေတြကို လက္ခုံနဲ႔ ဆြဲသုတ္ရင္း သူ႔ေပါင္ၾကားထဲေနရာဝင္ယူလိုက္တယ္။ ငပဲကိုအစိေလးေပၚ  ေလး၊ငါးခါေလာက္ပြတ္ဆြဲရင္းလက္တဖက္နဲ႔အေပါက္ဝကိုၿဖဲထားၿပီးထည့္လိုက္ေတာ့ ပါကင္မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုတာသိလိုက္တယ္။ စီးၾကပ္ၾကပ္ေလးရွိေသးတဲ့အဖုတ္ကတခ်က္ခ်က္မွာငပဲကိုအထဲကဆြဲစုပ္လိုက္ရင္လူတကိုယ္လုံးမ်ားဝင္လိုက္သြားေတာ့မလားလို႔ထင္ရတယ္။

ပိုေဇရွင္သုံးခုေလာက္ေျပာင္း အၿပီးမွာ ၿပီးခ်င္လာတာနဲ႔ကြၽန္ေတာ္လဲျမန္ျမန္ေလးအသြင္းအထုတ္လုပ္ရင္း  ကုတင္ေပၚမွာဒူးေထာက္လ်က္အေနအထါးနဲ႔ၾကမ္းျပင္ေပၚကိုသုတ္ရည္ေတြ ပန္းထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။သူလဲခဏေလးမွိန္းေနၿပီးေတာ့ခုတင္ေပၚကဆင္းလာၿပီးအဝတ္ ေဟာင္းတထည္နဲ႔ၾကမ္းျပင္ေပၚကသုတ္ရည္ေတြကိုလိုက္ရွင္းလင္းေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕မွာကိုယ္လုံးတီးေလးျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔ခႏၵာကိုယ္ေလးကိုၾကည့္ရင္းထလာျပန္တာနဲ႔ေလးဖက္ေထာက္အေနအထားနဲ႔ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာပဲတခ်ီထပ္ဆြဲျဖစ္လိုက္ ေသးတယ္။ ၿပီးလဲပီးသြားေရာ သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာေမွာက္လ်က္နဲ႔ႏွစ္ေယာက္သားဝပ္လ်ားထိုးေမွာက္ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ ေတာ္ၿပီေနာ္ ေနာက္ေတာ့ထပ္ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့လို႔ သူႏွစ္သိမ့္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လဲ သူ႔ကို အနမ္းနဲ႔ႏႈတ္ဆက္ရင္း ၾကမ္းျပင္ထက္ကအဝတ္ေတြကိုေကာက္ယူ လူအရိပ္အေျခကိုၾကည့္ၿပီး ဝတ္လစ္စလစ္ခႏၵာနဲ႔ပဲ ကိုယ့္အခန္းဆီျပန္ေျပးလာလိုက္ေတာ့တယ္ ၿပီးပါပီ