ပျိုမျစ်နုနယ်သော

ပျိုမျစ်နုနယ်သော

မင်းအောင်နှင့် မဝင်းကြည်တို့က ရပ်ဆွေရပ်မျိုးဟု ပြောရမည့် တစ်ရွာတည်းသားတွေဖြစ်သည်။ ရွာမှာနေစဉ်ထဲက ခြံခြင်းကပ် အိပ်ချင်းကပ်လျက်နေထိုင်ခဲ့ကြသည်ဖြစ်သည်။ မဝင်းကြည်က လွန်ခဲ့သော ၄နှစ်ခန့်ကထဲက ကိုရွှေတင်နှင့် အိမ်ထောင်ကျကာ မြို့သို့ပြောင်းရွှေ့နေထိုင်ခဲ့သည်။ ရွာမှာကအလယ်တန်းကျောင်းသာ ရှိသည်။ အထက်တန်းကျောင်းမရှိသဖြင့် ၈တန်းအောင်ပြီး ကျောင်းဆက်တတ်မည့်ကျောင်းသားကျောင်းသူတိုင်း မြို့သို့ ပြောင်းရွှေ့နေထိုင်ကာ ကျောင်းတက်ကြရသည်။ မြို့တွင်လည်း နီးစပ်ရာဆွေမျိုးမိတ်ဆွေများ၏ နေအိမ်တွင်အတူနေထိုင်ကာ ကျောင်းတက်ကြရသည်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်ပင် မင်းအောင်တစ်ယောက် ၈တန်းအောင်ပြီး ၉တန်းတွင်ကျောင်းဆက်တက်ရန်အတွက် မြို့သို့ရောက်ခဲ့ရသည်။ မင်းအောင်၏မိဘများနှင့်ကလဲ မဝင်းကြည်နှင့်ကသားချင်းတွေလိုဖြစ်နေပြန်၊ နောက်ပြီး မင်းအောင်၏အဒေါ်နှင့်ကလည်း မဝင်းကြည်နှင့်က သူငယ်ချင်းတွေဖြစ်လေတော့။

မဝင်းကြည်သည် မင်းအောင်ကျောင်းတက်ရန်အတွက် အိမ်တွင်နေထိုင်ရန် လက်ခံထားခဲ့ရလေသည်။ လယ်တွေခြံတွေရှိသော မင်းအောင် ၏မိဘများက မဝင်းကြည်တို့အတွက် တစ်လလျှင်ဆန်တစ်အိပ်နှင့် ငွေတစ်သောင်းအား မင်းအောင်၏ စားစရိတ်အတွက်ဆိုကာပေးသဖြင့်လဲ မဝင်းကြည်တို့လင်မယားက မင်းအောင်ကိုလိုလိုလားလားထားခဲ့သည်လည်း ဖြစ်သည်။ မင်းအောင် ငယ်စဉ်ကလေးဘဝက မဝင်းကြည်တို့၏လက်ပေါ်တွင် ကြီးပြင်းခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ မင်းအောင်၏ အဒေါ်ဖြစ်သူနှင့် သူငယ်ချင်းဖြစ်သော မဝင်းကြည်ကမင်းအောင်ကို ဝိုင်းဝန်းထိန်းကျောင်းပေးခဲ့ရဖူးသည် ဖြစ်သည်။ ရွာမှ မဝင်းကြည်ထွက်လာတော့ မင်းအောင်က လေးတန်းကျောင်းသားမျှသာရှိသေးပြီး အခုနှင့်တော့ တခြားစီဖြစ်သည်။ အခုမင်းအောင်က အသက်၁၆နှစ် ရှိပြီဖြစ်ပြီး လူပျိုဖြစ်နေချေပြီ။ ကျေးရွာဓလေ့ အတိုင်း ကျောင်းပိတ်ရက်ကျောင်းအားလပ်ချိန်များတွင်။

မိဘများ၏ခြံအလုပ် လယ်အလုပ်ကိုကြုံသလိုဝင်ပြီး ကူညီလုပ်ကိုင်ခဲ့တာကြောင့်လည်း မင်းအောင်၏ခန္ဓာကိုယ်မှာ တောင့်တောင့်တင်းတင်းဖြင့် သန်မာ ထွားကြိုင်းလှသည်။မင်းအောင်တစ်ယောက် အိမ်ရောက်လာတော့လဲ ခလေးသားသမီးမရှိသည့် မဝင်းကြည်တို့လင်မယားအတွက် ကူဖော်လောင်ဖက် လက်တိုလက်တောင်း ကူညီမည့်သူရလာခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ အတူးသဖြင့် မကြာခဏ ခရီး ထွက်ရသည့် ဦးရွှေတင်အတွက် အိမ်မှာ မိန်းမသားဖြစ်သူ မဝင်းကြည် တစ်ယောက်ထဲကိုသာ ထားရစ်ခဲ့ရသဖြင့် နောက်ကြောင်းမအေးဖြစ်ရသည်မှ မင်းအောင်ရောက်လာတော့ ကင်းဝေးခဲ့သည်။ မဝင်းကြည်အတွက်ကလဲ ယောကျာ်းဖြစ်သူ ကိုရွှေတင် ခရီးထွက်သွားရင် တစ်ဦးတည်းအိမ်မှာ ကျန်ရစ်ခဲ့ရသည်မှ အခုမင်းအောင်တစ်ယောက် ရောက်လာသည့်အတွက် သူမအတွက်လဲ အဖော်ရသွားသည်။ မဝင်းကြည်၏ယောကျာ်း ကိုရွှေတင်က မြေတိုင်းစာရေးဖြစ်ပြီး တစ်လလျှင် အမြဲပင် ၁၅ရက်၊ ရက်၂၀လောက် ခရီးထွက်နေရတတ်သည်။

အရင်က ကိုရွှေတင်သည် မဝင်းကြည်တို့၏ရွာဖက်တွင် တာဝန်ကျသဖြင့် ရွာသို့မကြာခဏရောက်ရှိကာ မဝင်းကြည်နှင့် အိမ်ထောင်ကျခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ရွှေတင်က မဝင်းကြည်ထက် အသက်ကြီးသည်။ ယခု ကိုရွှေတင်၏ အသက်က ၄၀ ရှိပြီဖြစ်ပြီး မဝင်းကြည်က အသက် ၃၀ ဘဲရှိသေးသည်။ ကိုရွှေတင်က လူပျိုကြီးဘဝဖြင့် ကွမ်းတောင်ကိုင်မဝင်းကြည်ကို ယူခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ကိုရွှေတင်နှင့် မဝင်းတင်တို့မှာ သူတို့ချင်းကြိုက်သည်ဆိုခြင်း ထက် လူကြီးတွေသဘောထားကြောင့် ညားခဲ့ကြရသလိုဖြစ်သည်။အသောက်အစားလဲမရှိ ရှုပ်ရှုပ်ပွေပွေလဲမနေတတ်သော ကိုရွှေတင်ကို မဝင်းကြည်၏မိဘများက သဘောကျခဲ့ပြီး စာရေးစာချီလဲဖြစ်၊ ရုံးပြင်ကနား ကိစ္စလဲအားကိုးရလေတော့ မဝင်းကြည်နှင့် သဘောတူပေးစားခဲ့ခြင်းသာဖြစ်သည်။ မြို့ကျောင်းသို့ရောက်လာတော့ မင်းအောင်သည် အပေါင်းအသင်းက စုံလာသည်။ အပေါင်းအသင်းစုံပြန်တော့ အတတ်ကလဲမျိုးစုံ တတ်လာသည်။

ထို့ပြင်မင်းအောင်သည် အရွယ်ကလဲ လူပျိုအရွယ်ဆိုလေတော့ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်အပေါ် စိတ်ဝင်စားတတ်လာသည့်အပြင် ဒီအရွယ်မှာဖြစ်လေ့ဖြစ်ထရှိသော ခန္ဓာကိုယ်တွင်းမှ သွေးသားများ လှုပ်ရှားကစားလာသောကြောင့် ကာမစိတ်များ စေ့ဆော်နှိုးထလာမှုများကလဲ ရှိနေခဲ့ရလေသည်။ ယခုကျောင်းစဖွင့်ပြီး တမိုးကုန်ခဲ့သောကာလတွင်တော့ မြို့တွင်အနေကျလာသော မင်းအောင်တစ်ယောက် တသွေးတမွေးဖြစ်ရုံပင်မကဘဲ အတတ်မျိုးစုံလဲတတ်ကာ အတော်လည်းလူရည်လည် လာခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ “အမ ရေချိုးမလို့လား” “အေး” “အိမ်ဘေးအိုုးမှာရေမရှိဘူးနဲ့တူတယ် နေနေ ကျနော်ဆွဲပေးမယ်” ရေချိုးရန်အတွက် ထဘီတစ်ပတ်နွမ်းလေးကို ဝတ်ပြီးဆင်းလာသော မဝင်းကြည်ကို အိမ်ရှေ့ရှိရေစည်တွင် ရေချိုးပြီး၍ တက်လာသော မင်းအောင်တစ်ယောက် အိမ်ပေါ်သို့မရောက်မီတွင်ပင် တွေ့လိုက်ရသဖြင့် လှမ်း၍ ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ မဝင်းကြည်က အိမ်ဘေးတွင် သူမအတွက်ချိုးရေအိုး သပ်သပ်ထား၍ ရေချိုးသည်။

ရေအိုးမှာ ငါးဆယ်ဝင်အိုးလေးဖြစ်သောကြောင့် ရေအသုံးမခံဘဲ မကြာခဏရေကုန်လေ့ရှိသည်။ “အော် ရေပုံးတောင် မီးဖိုဆောင်ထဲမှာနဲ့ တူတယ်” “ကျနော်ယူပြီးလာခဲ့မယ် အမ” “အေး အေး” မဝင်းကြည်က အိမ်ဘေးဘက်သို့ ဆက်၍သွားသလို မင်းအောင်ကလဲ အိမ်ပေါ်သို့တက်ကာ ရေပုံးယူရန် မီးဖိုဘက်သို့သွားသည်။ ရေပုံးယူပြီးပြန်ထွက်လာသော မင်းအောင်တစ်ယောက် အိမ်ရှေ့သို့မရောက်သေးမှီမှာပင် မဝင်းကြည်ထံမှ ရေသုံးလေးခွက်လောင်း၍ ချိုးလိုက်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။ မင်းအောင်က အိမ်ရှေ့သို့ပြန်ဆင်းပြီး အိမ်ရှေ့ရေစည်ထဲမှ သူ့လက်ထဲတွင် ပါလာသောရေပုံးဖြင့်ရေခပ်၍ အိမ်ဘေးသို့လျှောက်အသွားတွင် မဝင်းကြည်၏ တစ်ကိုယ်လုံးမှာ ရေတွေရွှဲနေပြီး ရင်လျှားထားသောထဘီလေးကလဲ ဟောင်းနွမ်းကာ ပါးပါးလေးဖြစ်နေရုံမက အချို့နေရာလေးများတွင်ပါ အပေါက်လေးတွေဖြစ်ကာ နှစ်နေရာ သုံးနေရာလောက် အနဲငယ်စီပြဲနေသဖြင့်။

မဝင်းကြည်၏ကိုယ်လုံးမှာ အတိုင်းသားဖြစ်နေရုံမျှမက အတွင်းမှ ဖြူဝင်းသောအသားစိုင်ကလေးများကိုပင် တွေ့မြင်၍နေရလေသည်။ ရေပုံးဆွဲလာရင်းက မင်းအောင်သည် မဝင်းကြည်ကို မြင်လိုက်ရသည့်ခဏမှာပင် သေသေချာချာကြည့်လိုက်မိသည့် အဖြစ်သို့ရောက်သွားသည်။ မဝင်းကြည်၏ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးလေး ဖြစ်နေသောကိုယ်လုံးက သူ့နေရာနှင့်သူ အမို့အမောက် အဝိုက်တွေဖြင့် တင့်တယ်၍နေကာ အသားအရေကလဲ စိုပြေ၍ဝင်းဝါနေသည်ဖြစ်၍ လူပျိုလေးမင်းအောင်ခမျာ ကြည့်မိလိုက်စဉ် ခဏမှာပင်သွေးသားများက ထကြွ၍လာခဲ့ရသည်။ “အိုးထဲမှာ ရေနဲနဲကျန်သေးတာနဲ့ ငါလဲ ခပ်ချိုးပစ်လိုက်တယ်” “အင်း” မင်းအောင်က အိမ်ရှေ့ရေစည်ထဲမှရေကို တစ်ခေါက်ပြီးတစ်ခေါက် ခပ်၍ယူကာထည့်ပေးနေသည်။ မဝင်းကြည်က ရေအိုးလေးဘေးတွင် တစ်ကိုယ်လုံးရေများရွှဲစိုလျက် ခပ်နွဲ့နွဲ့လေးရပ်၍နေလေသည်။ ဒီမှာတင် ပုဆိုးကို ခါးလယ်မှဖြတ်၍ထားကာ နံငယ်ပိုင်းပုံစံလုပ်၍ ဝတ်ထားသော ပုဆိုးအောက်မှ။

ရှေ့သို့ငေါ၍ထွက်နေသော မင်းအောင်၏ ပစ္စည်းကြီးကို သူရေဆွဲလာတိုင်းလှမ်း၍ လှမ်း၍ကြည့်နေသော မဝင်းကြည်ကသတိထားမိသွားသည် သတိထားမိလိုက်သည့်ခဏမှာပင် မဝင်းကြည်ကလဲ အသေအချာပင် ဂရုစိုက်၍ကြည့်မိလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဒီကောင်လေးဟာကြီးက ကိုရွှေတင်ဟာကြီးထက်ပင် ကြီးမားပုံရသည်ဟုလဲ တွေးလိုက်မိသည်။ ရေဆွဲပြီးသွားတော့ မင်းအောင်က အိမ်ပေါ်သို့ပြန်၍တက်ခဲ့ပြီး သူ့အခန်းထဲသို့ဝင်ကာ အဝတ်အစားလဲသည်။ ဒါပေမယ့် သူ့မျက်လုံးထဲက မဝင်းကြည်၏ ရုပ်ပုံလွှာကမထွက်ချေ။ မင်းအောင်ရေဆွဲပေးပြီး အိမ်ပေါ်သို့တက် သွားတော့ ရေဆက်ချိုးနေသော မဝင်းကြည်သည်လဲ သူမ၏မျက်လုံးထဲ၌ မင်းအောင်၏အရှေ့ဘက်သို့ ငေါ၍ထွက်နေသောအရာကြီးက မျက်လုံးထဲမှ မထွက်ဖြစ်နေရသည်။ ကျောင်းပိတ်ရက်ဖြစ်သဖြင့် အားလပ်နေသော မင်းအောင်တစ်ယောက် အဝတ်အစားလဲပြီးသည်နှင့် အိပ်ယာပေါ်သို့တက်၍ လှဲနေလိုက်သည်။

အတန်ငယ်မျှကြာလျှင် မင်းအောင်သည် အခန်းထဲတွင်နေရသည်မှာ ပျင်းလာသည်ဖြစ်သည်မို့ အိမ်ရှေ့ဘက်သို့သွားရန် စိတ်ကူးဖြင့် သူ၏အခန်းထဲမှ ထွက်လာခဲ့သည်။ ထိုသို့ထွက်လာရင်းမှ မဝင်းကြည်၏ အိပ်ခန်းပေါက်တည့်တည့်သို့ရောက်တော့ အိပ်ခန်းထဲသို့ လှည့်၍ကြည့်မိလိုက်သော မင်းအောင်တစ်ယေက် ခြေလှမ်းတွေတုံ့ကနဲ ရပ်သွားသည်။ ပြီးမှ တံခါးပေါက်ဘေးသို့ကပ်ကာ အခန်းတွင်းသို့ ကြည့်၍နေလိုက်သည်။ အခန်းထဲတွင်တော့ မဝင်းကြည်က တံခါးပေါက်နှင့်တည့်တည့်တွင်ရပ်ကာ တံခါးပေါက်ဘက်သို့ တစ်စောင်းပေး၍ ဘော်လီအကျၤီကို ဝတ်၍နေသည်သူမ၏ထဘီက ခါးတွင်သာ ရှိကာ သူမ၏အပေါ်ပိုင်းတစ်ခုလုံးတွင် ဘာအဝတ်အစားမှ မရှိပေ။ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်းက မင်းအောင်၏ တစ်ကိုယ်လုံး ပူ၍လာကာ ထူအမ်းအမ်းလဲဖြစ်၍ လာရလေသည်။ “မင်းအောင်” “ခင်ဗျာ” မဝင်းကြည်၏ ခေါ်သံကိုကြားလိုက်ရ၍ မင်းအောင်တစ်ယောက် လန့်ဖြန့်၍သွားသည်။

သူရောက်နေပြီး ကြည့်နေတာကို သိနေပါလားဟူသော အသိကလဲ မင်းအောင်၏ရင်တွေကို တဒိန်းဒိန်းခုန်၍ လာစေသည်။ “ခဏဝင်ခဲ့ဦးဟာ” ရပ်နေ၍မဖြစ်တော့ပါ။ မင်းအောင်တစ်ယောက် အခန်းထဲသို့ တစ်လှမ်းချင်း ဝင်၍လာသည်။ မဝင်းကြည်ကအပေါ်မှ အကျၤီထပ်မဝတ်သေးဘဲ သူမ၏အပေါ်ပိုင်းတွင် ဘော်လီအကျၤီတစ်ထည်သာရှိပြီး အောက်ပိုင်းတွင် ခါး၌ ထဘီဟောင်းလေး တစ်ထည်ကို လျော့တိလျော့ရဲ ဖြစ်သလိုဝတ်၍ထားသည်။ ဒါပေမယ့် မဝင်းကြည်၏ တစ်ကိုယ်လုံးတွင်တော့ သနပ်ခါးတွေက ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး လိမ်းထားကာမွှေးကြိုင်၍နေသည်။ အခန်းထဲသို့ မဝံ့မရဲဖြင့် ဝင်၍လာသော မင်းအောင်ကို သူမက မျက်နှာချင်းဆိုင်ရပ်လျက်က ယဲ့ယဲ့လေးပြုံးကာ ကြည့်၍နေသည်။ မင်းအောင်၏ မျက်လုံးများကလဲ သူမထံသို့ ငေး၍ကြည့်လာသည်။ မဝင်းကြည်ရှေ့ လက်တစ်ကမ်းအကွာတွင် မင်းအောင်၏ခြေလှမ်းများ ရပ်တန့်၍သွားသည်။

မဝင်းကြည်က မင်းအောင်၏ရှေ့သို့တိုး၍ရပ်လိုက်ရာ မျက်နှချင်းဆိုင်ထိလုမတတ် ဖြစ်သွားရသည်။ “အမ ဘောက်သီးကွင်းလေး ဟနေလို့ လုပ်ပေးစမ်းပါဟာ” ကြားလိုက်ရသည်နှင့် မင်းအောင်၏အကြည့်က သူမ၏ရင်ဘတ်ဆီသို့ ရောက်၍သွားသည်။ ဆူဖြိုးဖွံ့ထွား၍ ဖြူဖွေးနေသော နို့အုံကြီးတွေက ဘော်လီအင်္ကျီထဲမှ ရုန်းကန်၍ တဝက်နီးပါးမျှ ထွက်ပေါ်၍နေသည်။ အိနေသော နို့ကြီးနှစ်လုံး၏အလယ် အထက်နားတွင် ဘောက်သီးကလေးကရှိနေသည်။ မင်းအောင်၏စိတ်ထဲ၌ ကသောင်းကနင်းဖြစ်လျက်ရှိသည်။ တဆတ်ဆတ်တုန်နေသော မင်းအောင်၏လက်များက ဘောက်သီး လေးဆီသို့လှမ်းလိုက်သည်။ မဝင်းကြည်က ရှေ့သို့ထပ်၍ တိုးလိုက်တော့ သူမ၏နို့အုံကြီးတွေက မင်းအောင်၏ရင်ဘတ်ကို အိစက်စွာ ဖိမိသွားသည်။မဝင်းကြည်၏ လက်နှစ်ဖက်က မင်းအောင်၏ လက်မောင်းနှစ်ဖက်ပေါ်သို့တစ်ဖက် တစ်ချက်စီ လှမ်း၍ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။

သူတို့နှစ်ယောက်၏အနေအထားက ရင်ချင်းအပ်၍ ဖက်ထားသော အနေအထားဖြစ်သွားသည်။ လက်ချောင်းလေးတွေက တုံယင်နေသဖြင့် ခရီးကမရောက်။ ဒီကြားထဲမှာ ဘယ်လိုမှ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့သော မင်းအောင်က သူ၏ပုဆိုးအတွင်းမှ တောင်မတ်နေသောလီးကြီးကို မဝင်းကြည်၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ရဲရဲတင်းတင်းကြီး တိုးဝင်သွားကာ စောက်ဖုတ်ဟုထင်ရသော မာတင်းတင်း မို့မောက်မောက်နေရာကို ခပ်ဖိဖိထိုးထောက်ထားလိုက်သည်။ မင်းအောင်၏ ခေါင်းတစ်ခုလုံးပူလောင်၍နေသည်။ သူ၏ အသိဉာဏ်များက ကာမရာဂစိတ်များ လောင်မြိုက်မှုကြောင့် လွင့်ပါးကုန်သည်။ ဤမျှအထိ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး အပေးအယူသိရှိလာမှုအတွက် မဝင်းကြည်က မင်းအောင်၏ ပုခုံးပေါ် မျက်နှာလေးဝှက်ထားလိုက်သည်။ “အဟင့် ဟင့် သူ့ဟာကြီးကလဲ” ဟုတိုးတိုးလေး ပြောလိုက်သည်။ ထိုသို့ ပါးစပ်က ချွဲတဲတဲလေးပြောလိုက်စဉ် မဝင်းကြည်၏ ပေါင်တန်ကြီးနှစ်ချောင်းက ဘေးသို့ကား၍ ပေးလိုက်လေသည်။

မင်းအောင်၏ တစ်ကိုယ်လုံးဇိုးဇိုး ဇတ်ဇတ်တုန်လာကာ ကားပေးထားသော ပေါင်ကြားအတွင်းသို့ မာတင်းတုတ်ခိုင်ရှည်လျားသော သူ၏လီးတန်ကြီကို ဇတ်ကနဲ ဇတ်ကနဲ ဆောင့်ထိုးလိုက်သည်။ ပုဆိုးနှင့် ထဘီ နှစ်ထပ်ခံထားသည့်ကြားမှ လီးတန်ကြီးက စောက်ပတ်အဝသို့ တင်းကနဲ တင်းကနဲ ထိုးမိသွားသည်။ “အင်း အင်းးး” မဝင်းကြည်က မချိတင်ကဲလေး ညီးတွားရင်း မင်းအောင်၏တင်ပါးကို စွန်လက်သဲကုတ်သလို စုံကိုင်၍ ကုတ်လိုက်သည်။ မင်းအောင်၏တစ်ကိုယ်လုံး ပေါက်ကွဲသွားသည့်အလား သွက်သွက်ခါသွားကာ မဝင်းကြည်၏ ခါးသေးသေးလေးကို တင်းနေအောင်ဖက်ပြီး အားရပါးရကြီးဆောင့်ချလိုက်ပြန်သည်။ မဝင်းကြည်၏ တင်ပါးကြီး အစုံတုန်ခါ၍သွားသည်။ “ကုတင်ပေါ်သွားရအောင် ကွယ်” မဝင်းကြည်က မောလျှလျှအသံလေးဖြင့် ဆိုသည်။ နှစ်ယောက်စလုံးတို့၏ အသက်ရှူသံတို့က ပူလောင်ပြင်းပြစွာ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ရိုက်ခတ်မိနေကြပြီး။

အသားဖြူသော မဝင်းကြည်၏မျက်နှာလေးမှာ အံ့သြဖွယ် ကောင်းလောက်အောင် နုပျိုစိုလန်းပြီး ရှက်သွေးတို့ဖြင့် ရဲရဲနီလျက်ရှိသည်။ တသက်လုံးက မိမိ၏မောင်အရင်းလိုနေခဲ့သော မင်းအောင်ဆိုသော ကောင်ကလေး၏ အားရပါးရ ပွေ့ဖက်မှုနှင့် တင်ပါးကြီးများကို ဆုတ်နယ်ခြင်း ကို ခံနေရသည့် အရသာမှာ မဝင်းကြည်အတွက် တစ်ကြိမ်မျှမခံစားခဲ့ရသော ကာမရာဂအရသာ အသစ်အဆန်းအဖြစ် ခံစားနေရလေသည်။ သူမသည် အပျိုရိုင်းလေးပမာ ရွှေရင်အစုံမှာ သိမ့်သိမ့်တုန်နေမိရှာသည်။ မင်းအောင်ကလဲ ရဲတင်းသွက်လက်လာပြီး မဝင်းကြည်၏မျက်နှာကို စေ့စေ့မကြည့်ရဲသည့်တိုင် ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ခြင်းကိုမူ စိတ်ရှိလက်ရှိလုပ်ရဲလာလေသည်။ မဝင်းကြည်က သူမ၏ခါးကို တင်းနေအောင်ဖက်ထားသည့် မင်းအောင်၏လက်ကို အသာအယာဖြုတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်သို့ အသာအယာ ခပ်စောင်းစောင်းလေး လှဲချလိုက်သည်။ မင်းအောင်၏ မျက်နှာကိုလဲ မဝံ့မရဲဖြင့် တစ်ချက်ကြည့်ကာ အကဲခတ်လိုက်သည်။

အတွေ့အကြုံ မရှိသေးသော လူပျိုရိုင်းလေး မင်းအောင်မှာမူ တရှူးရှူးတရှဲရှဲနှင့် မဝင်းကြည်၏ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကို အရောင်တဖြတ်ဖြတ်တောက်ပနေသော မျက်လုံးများဖြင့် စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်နေရင်း မဝင်းကြည်၏ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်သို့ တက်ခွရန် တာစူနေသည်။ “ဟဲ့ ဒီဘက်လာလေ” မဝင်းကြည်က သူမ၏ ခါးလည်မှ တက်ခွရန် ခြေထောက်ကြီးတစ်ဖက် မြောက်ကြွမြောက်ကြွ လုပ်နေသောမင်းအောင်ကို ဆတ်ကနဲဆောင့်ဆွဲပြီး ကုတင်အလယ်သို့ဆွဲတင်လိုက်ရာ မင်းအောင်ခမျာ မဝင်းကြည်၏ ခါးပေါ်၌ ကန့်လန့်ကြီး မှောက်ရက်လဲကျသွားလေသည်။ မဝင်းကြည်၏ နောက်သို့ရောက်သွားသော မင်းအောင်က မဝင်းကြည်၏ ကျောပြင်ကို ရင်ဘတ်ကြီးနှင့်အပ်ကာ တွင်တွင်ကြီးသာဖက်ထားရင်း တဟင်းဟင်း အဖျားတက်သလို ညီးညူနေကာ မာတင်းသော သူ၏လီးထိပ်ကြီးနှင့် မဝင်းကြည်၏ ဖင်ကြားသို့ ကမူးရှူးထိုး ဆောင့်ဆောင့်သွင်းနေပြန်သည်။

“အိုး ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ ကျွတ်” မဝင်းကြည်က သူမဖင်ကြားသို့ မာကြောစွာထောက်ထားပြီး တဆတ်ဆတ်ညှောင့်နေခြင်းကို စိတ်မရှည်တော့ဘဲ ခပ်ဆတ်ဆတ်အော်လိုက်ရင်း သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်ကို မင်းအောင်၏ဘက်သို့ ဖျက်ကနဲ တစ်ပတ်လှည့် လိုက်သည်။ မဝင်းကြည်ကိုယ်မှ မွှေးပျံ့သောသနပ်ခါးရနံ့က မင်းအောင်၏စိတ်ကို ပိုမိုတက်ကြွစေပြီး သူ့ဖက်သို့လှည့်လာသော မဝင်းကြည်၏ ပါးအစုံကို တရှူးရှူးနမ်းရှိုက်သည်။ “ကြည့် အရမ်းဆိုးတာဘဲ” မဝင်းကြည်က ခပ်နွဲ့နွဲ့လေး မျက်စောင်းထိုးရင်း မင်းအောင်၏ခန္ဓာကိုယ်နှင့် သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်ကို ရင်ချင်းအပ်လျက် ပူးကပ်ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ အိစက်သော မဝင်းကြည်၏ ထွားထွားမို့မို့ နို့ကြီးနှစ်လုံးက မင်းအောင်၏ ရင်အုံကြီးကို အိစက်နွေးထွေးသော ခံစားမှုကိုပေးလိုက်သည်။ မင်းအောင်၏ လက်အစုံက အလိုလိုပင် နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီးဖြစ်ကာ တရွရွဆုပ်ညှစ်နယ်ဖတ်နေသည်။

မဝင်းကြည်က သူမ၏ဘော်လီအကျၤ ီကို ချွတ်ပေးလိုက်တော့ မင်းအောင်၏လက်တွေက ပို၍ပင်အငမ်းမရပင် တစ်ခုလုံးထွက်ပေါ်လာသည့် သူမ၏ရင်သားအစုံကို အတင်းပင်ဆုပ်နယ်နေလေတော့သည်။တစောင်းလှည့်၍ထားသော မဝင်းကြည်၏ အပေါ်ခြမ်းပေါင်တန်ကြီးက တောင်သွားသည်။ ခပ်စင်းစင်းလှဲထားသော အောက်ဖက် ပေါင်တန်ကမူ မင်းအောင်၏ ပေါင်ကြားသို့ မသိမသာလေး တိုးဝင်လိုက်သည်။ မင်းအောင်ကလဲ ကြွတက်လာသော မဝင်းကြည်၏အပေါ်ပေါင်နှင့် အောက်ပေါင်ခွကြားသို့ သူ့ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး ပုဆိုးကိုဆွဲလှန်လိုက်သည်။ အဝတ်မဲ့သွားသော ပေါင်သားချင်းထိတွေ့မှုက နှစ်ဦးစလုံး၏ ခန္ဓာကိုယ်တွင်းမှ ရာဂကာမသွေးများကို ပွက်ပွက်ဆူလောင်ကာ ထကြွလာစေသည်။ ပင့်လှန်ထားသော မင်းအောင်၏ပေါင်ကြားမှ လီးကြီးက မဝင်းကြည်၏ ပေါင်ရင်းကို နွေးနွေးကြီးစွတ်စိုစွာ ထိတွေ့မိသည်။

မဝင်းကြည်၏လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ထဘီကို ဆွဲတင်ပေးလိုက်ရာ ပေါင်လည်ထိ လိပ်တက်နေပြီ ဖြစ်သော သူမ၏ထဘီက ခါးဆီသို့ရောက်၍သွားတော့ရာ မဲမှောင်နေသော စောက်မွှေးထူထူကြီးကြားမှ အက်ကြောင်းတင်းတင်းကြီးထကာ။ ဖင်နှင့်တဆက်တည်းမျှ ရှည်လျားသောစောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဘွားကနဲ ပေါ်လာလေသည်။ မင်းအောင်က တစောင်းအိပ်လျက် မျက်နှာချင်းဆိုင် လိုးရမည်ကို မလိုလားဟန်ဖြင့် ဆတ်ကနဲထကာ မဝင်းကြည်၏ ထောင်ထားသော ပေါင်ကြီးကို ပုခုံးပေါ်ဆွဲမပြီး လီးကိုထိုးကပ်လိုက်သည်။ စောက်ပတ်အနံ့ကိုရလိုက်ပြီဖြစ်သော မင်းအောင်၏လီးကြီးမှာ တဆတ်ဆတ်ဖြင့် မာန်ဖီလျက်ဖြစ်သွားသည်။ ဆီးစပ်ကျော်ရုံလေး ပင့်လှန်ထားသော မဝင်းကြည်၏ထဘီစကို စောက်မွှေးတွေပေါ်ကာ ဗိုက်သားဖွေးဖွေး များပေါ်သည်အထိ မင်းအောင်က ဆွဲတင်လိုက်သည်။ “အိုး ဘာလို့ အကုန်လှန်ပစ်နေတာလဲ လို့” မောသျှတုန်ခါသော အသံလေးဖြင့် မဝင်းကြည်က မင်းအောင်ကို မျက်စောင်းလေးထိုးကာပြောလိုက်သည်။

မင်းအောင်က စကားတစ်ခွန်းမှမပြောသေးဘဲ မဝင်းကြည်၏မျက်နှာကိုလဲ စေ့စေ့မကြည့်ပေ။ ကြီးမားလွန်းကာ ခပ်အာအာဖြစ်နေသော မဝင်းကြည်၏ စောက်ပတ်ကြီးကိုသာ အားရပါးရကြီး စိုက်ကြည့်ရင်း တံတွေးကို ဂလုကနဲမျိုချလိုက်သည်။ မဝင်းကြည်က ပက်လက်မကျတကျအနေအထားမှ သူမ၏စောက်ပတ်ကို လက်တစ်ဖက်နှင့် မမှီမကမ်းလေး လှမ်းဖုံးရင်း ရဲရဲနီနေသော မျက်နှာလေးဖြင့် “ဘာဖြစ်လို့ တအားကြည့်နေမှန်း မသိဘူး” “မမြင်မှ မမြင်ဘူးတာ” ပထမဆုံးအကြိမ် မင်းအောင်ထံမှ ခြောက်ကပ်အက်ရှ အသံတုံတုံကို ကြားလိုက်ရသည်။ “ဟေ့အေး မကြည့်နဲ့ကွယ် မမရှက်တယ်” တကယ်လဲ မဝင်းကြည် ရှက်နေမိသည်။ နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီးမို့ စောက်ပတ်ကြီးက ထင်ထင်ရှားရှားကြီးဖြင့် ဝင်းလက်နေသည်။မဝင်းကြည်သည် အလွန်အကျွံအသားဖြူသော မိန်းမမဟုတ်သော်လည်း ထဘီကို လှန်လိုက်သောအခါ စောက်ပတ်ကြီးမှာ ဖွေးအုနုဖတ်နေသည်ကို မင်းအောင် သတိထားမိသည်။

မဝင်းကြည်၏ အတွင်းသားနုနုလေးများက ဖွေးဥနေသလောက် မင်းအောင်၏ လီးတံကြီးက မဲနက်တောက်ပြောင်၍ နေသည်။ မဝင်းကြည်၏ လက်နှင့်ဖုံးထားသလို လှမ်းဖိထားသောကြောင့် စောက်ပတ်မှာ ခပ်ရွံ့ရွံ့ကလေးဖြစ်နေသည်။ မဝင်းကြည်က လက်နှင့်ဖုံးသလိုလိုဖြင့် စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကို ဆွဲဖြဲပြထားပေးခြင်းလည်း ဖြစ်သည်။ မင်းအောင်က သူ့လီးတန်ကြီးကို ကုတ်မှနှိမ်ပြီး မဝင်းကြည်၏ ပြဲအာအာ ရဲရဲနီနေသော စောက်ပတ်အဝကိုတေ့သွင်းကာ သူ့ဖင်ကြီးကို ရှေ့သို့အနည်းငယ် တိုးကပ်လိုက်သည်။ “ပြွတ် ဗလွတ်” “အင့် အင်းးးး ကျွတ် ကျွတ်” မဝင်းကြည်က စောက်ပတ်ကို ဖြဲပေးထားသော လက်ကို ရုတ်ကနဲဖယ်လိုုက်ပြီး မျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့ကာ ကော့လန်သွားသည်။လီးထိပ်ဖူး အလုံးငုံကြီးက မဝင်းကြည်၏ စောက်ခေါင်းဝသို့ ပြွတ်ကနဲ ကျွံအဝင် စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများက အတွင်းပိုင်းသို့ ပြိုင်တူလိပ်ဝင်ပြီး တင်းကနဲ စီးစီးပိုင်ပိုင်ကြီး အလိုးခံလိုက်ရခြင်းကြောင့် မဝင်းကြည်မှာတော့ အင့်ကနဲ ဆတ်ဆတ်ခါသွားရလေသည်။

အ အားးးး ကျွတ် ကျွတ် ဖြေးဖြေး ဖြေးဖြေးနှင့် လီးတန်ကြီးအဝင်ကို ငုံ့ကြည့်၍ ဖြေးညှင်းစွာ သွင်းနေရာမှ မင်းအောင်က မဝင်းကြည်၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို လှမ်းဆွဲပြီး အားနှင့်ဆောင့်ချလိုက်သည်။ စောက်မွှေးမဲမဲနှင့် လမွှေးနီကျင်ကျင်တို့ ရောထွေး သွားစဉ် လီးတန်ကြီးက တဝက်နီးပါ စိုက်ဆင်းသွားသည်။ “ပြွတ် စွတ်” “အမလေး ဟင့် အင်းးးး အင့်” မင်းအောင်၏လီးလုံးကြီးက မဝင်းကြည် အဝထက်ကြီးကာ ဝိုင်းစက်သော မဝင်းကြည်၏ စောက်ပတ်အဝလေးက မင်းအောင်၏ လီးတန်ကြီး ပတ်ပတ်လည်ကို ဆွဲညှစ်ထားသလို တင်းတင်းကြီး ကြပ်တောင့်၍ နေလေသည်။ “ပြွတ် စွပ် စွပ် ပြွတ်” “အမလေးးးး အမေ့ အမလေးး လေးးးး” နှစ်ချက်ဆင့်ကာ ဆင့်ကာ ဆောင့်လိုက်သော မင်းအောင်၏လီးကြီးက မဝင်းကြည်၏ သားအိမ်ခေါင်းလုံးလုံးလေးကို ဒုတ်ကနဲ ဒုတ်ကနဲ နှစ်ချက်ဆက်တိုက် ဆောင့်မိသွားသည်။ မဝင်းကြည်၏ လက်နှစ်ဖက်က ဘာကို ကိုင်ရမှန်းမသိအောင် ပျာယာခတ်သွားပြီးမှ။

မင်းအောင်၏ ပေါင်ကိုလှမ်းပြီး လက်သဲများနှင့် ကုတ်ဆွဲထားလိုက်သည်။ ပေါင်သားတင်းတင်းကို မဝင်းကြည်၏ လက်သဲစူးစူးလေးများက စစ်ကနဲ နစ်ဝင်သွားသည်နှင့် မင်းအောင်၏ လီးကြီးမှာ အံ့သြစရာကောင်းလောက်အောင် ထောင်းကနဲ မာကျစ်သွားသည်။ ဘာကြောင့်ထိုသို့ ဖြစ်ရသည်ကို မင်းအောင်မသိ။ေ စာက်ပတ်အတွင်းလီးတန်းကြီးက ကျောက်သားကျောက်စိုင်ပမာ မာကြောသွားခြင်းကို မဝင်းကြည်က အရသာရှိစွာ ခံစားသိရှိနေပါသည်။ ယောက်ျားများကဲ့သို့ပင် မိန်းမအင်္ဂါစပ်အတွင်း လိင်တန်ကြီးဝင်နေစဉ်၌ ပေါင်ကျော လက်မောင်းတစ်နေရာရာကို ကုတ်ခြစ်ပေးပါက ဤသို့ဖြစ်တတ်သည်ကို မဝင်းကြည်က သိပြီးဖြစ်ပါသည်။ စီးစီးပိုင်ပိုင်ကြီး ထိုးသွင်းထားသောလီးတန်ကြီး ကအနည်းငယ်လှုပ်ရှားလိုက်တိုင်း မဝင်းကြည်စောက်ခေါင်းတစ်ခုလုံး ထူးကဲသောအရသာကိုခံစားနေရသည်။ “ဗြွတ် ဘွတ် အင့် အင့်” လေးလေးမှန်မှန်ကြီး ဆောင့်နေသောမင်းအောင်လီးကြီး အဝင်အထွက်တိုင်း။

မဝင်းကြည်မျက်လုံးအစုံမှေးစင်းကာ နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြတ်လုနီးပါးကိုက်ရင်း တအင်းအင်းနှင့် ညီးနေသည်။ မင်းအောင်ကလီးနှင့် စောက်ပတ်ကြားမှ စိမ့်ထွက်လာသောအမြုပ်ဖြူဖြူလေးများကို ငုံ့ကြည့်ရင်းမဝင်းကြည်၏ အဝတ်မဲ့သောဖင်ကြားသို့ လက်တစ်ချောင်းဖြင့် အသာအယာပွတ်သပ်လိုက် စအိုဝလေးကို လှည့်မွှေပေးလိုက် ဖင့်ဆော့ကစား ပေးလိုက်လုပ်ပေးလိုက်ရာ မဝင်းကြည် ထွန့်ထွန့်လူးသွားသည်။ စောက်ပတ်ကိုအလိုးခံနေရစဉ် ထိုသို့စအိုဝကိုကလိပေးခြင်းခံရပါက မိန်းမများထွန့်ထွန့်လူးတတ်သည်ကို မင်းအောင်သိရှိမှတ်သားထားလိုက်သည်။ “ပြွတ် ဘွတ် ပြွတ် ဘွပ် ပြွတ်ဘွတ်” ႋ”အင့်… အင့်… အင့်…” တအင့်အင့် ဖြစ်သွားရာမှ မဝင်းကြည်တစ်ယောက် အတော်ပင် ကော့တက်သွားချိန်မှာပင် မင်းအောင်က သူမ၏စောက်ပတ်ထဲသို့ သုတ်ရည်များကို ပန်း၍ထည့်လိုက်သည်။ မင်းအောင်တစ်ယောက် ကျေနပ်သလိုခံစား လိုက်ရသည်။

စောက်ဖုတ်ထဲ စိမ်ထားဆဲဖြစ်သော သူ့လီးကို တစ်ချက်နှစ်ချက် ဆွဲနှုတ်လိုက်ဆောင့်လိုက် ဆော့ကစားလိုက်လုပ်နေသည်။ ႋ”ဟဲ့ နင့်လီးက မပျော့သေးဘူးလားဟယ်” “ဟင့်အင်း မာတုန်းဘဲ မမ” “ကဲပါ ခဏချွတ်ပါအုံး” မဝင်းကြည်က မင်းအောင်၏ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးကို အသာအယာတွန်းလိုက်မှ မင်းအောင်က သူ၏လီးတန်ကြီးကို ဖြေးညှင်းစွာဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ ဗလွတ်ခနဲထွက်လာသော လီးတန်ကြီး၏ ထိပ်ဒစ်တဝိုက်၌ မဝင်းကြည်၏ စောက်ပတ်အရေများ တွဲခိုလျက်ပါလာလေသည်။ “ရှည်လိုက်တာကြီးကလဲ မပြောပါနဲ့တော့” မဝင်းကြည်က မင်းအောင်၏လီးကြီးကို လက်ဖျားလေးဖြင့် မဝံ့မရဲလေးပုတ်ခတ်ရင်း တိုးတိုးလေးပြောကာ ကုတင်ပေါ်မှခြေနှစ်ဖက်ချရင်း ထမိန်ကိုပြန်ဝတ်လိုက်သည်။ထို့နောက်အခန်းအပြင်သို့ထွက်သွားလေသည်။မင်းအောင်ကပေကျံနေသော သူ့လီးတန်ကြီးကို အဝတ်ဟောင်းတစ်ခုဖြင့် စင်ကြယ်စွာသုတ်လိုက်သည်။

ထိုအခိုက်မဝင်းကြည်က ရေဆွတ်ထားသော အဝတ်တစ်ခုကိုယူကာ အခန်းထဲသို့ ပြန်၍ဝင်လာသည်၊ ႋ”ဟင် မမက တော်ပြီလား” ႋ”စကားသိပ်များတာဘဲကွယ် လာ ဒီဖက်လှည့် ပုဆိုးလှန်” မဝင်းကြည်က မင်းအောင်ကို ကုတင်ပေါ်ထိုင်ခိုင်းပြီး ခြေတွဲလောင်းချကာ ပုဆိုးကိုလှန်စေပြီး တွဲလောင်းကြီးဖြစ်နေဆဲဖြစ်သော လီးတန်ကြီးကိုရေဆွတ်၍ တစ်ထည်လုံးစိုရွှဲနေသောအဝတ်ဖြင့် အုပ်ကာသုတ်ပေးသည်။ ဒူးထောင်ကာ တယုတယလီးကို ရေစိုအဝတ်ဖြင့်သုတ်ပေးနေသည့် မဝင်းကြည်၏ ပါးအို့လေးကို မင်းအောင်ကကုန်း၍နမ်းရင်း “မမကို ချစ်လိုက်တာဗျာ” ဟုကတုံကရီကြီးပြောသည်။ မဝင်းကြည်က လမွှေးများကြားသို့ ထိုးဖွကာသုတ်ပေးနေရင်း သူမ၏နှုတ်ခမ်းလေးကို မသိမသာမဲ့ပစ်လိုက်သည်၊ ႋ”ယောက်ျားတွေက ဒီလိုဘဲ လိုးရတုန်း ဒီစကားပြောကြတာပါ။ ဟင်း ဟင်း” “ကျနော် တကယ်ချစ်တာ ဗျ” လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲပြောလိုက်သော မင်းအောင်၏စကားကြောင့် မဝင်းကြည်၏ နှလုံးအိမ်သို့ စိမ့်ကနဲအေး၍သွားရသည်။

ထို့ကြောင့် မင်းအောင်၏ ဧရာမလီးကြီးကို တယုတယပင် သူမ၏လက်ချောင်းလေးများဖြင့် ကိုင်ရင်း ႋ”မမကလဲ မောင်လေးကို သိပ်ချစ်သွားပါပြီကွယ်” ဟု မပွင့်တပွင့် မဝံ့မရဲလေး ပြောလိုက်မိရှာလေသည်၊ ႋႋ”မမ ကျနော့်ကိုတကယ်ချစ်တာလားဟင်” ႋ”တကယ်ပါဆိုကွယ်” မဝင်းကြည်၏ မျက်နှာလေးက ရှက်သွေးရဲရဲလေးများဖြင့် ရှိရင်းစွဲအသက်ထက်(၁၀)နှစ်ခန့် ပျိုမျစ်နုနယ်နေသည်။ မင်းအောင်က လက်နှစ်ဖက်ကိုအနောက်သို့ထောက်ထားပြီး လီးကြီးကိုမတ်သထက်မတ်အောင် ကော့ပးလိုက်သည်။ “မမ ကျနော့ကိုတကယ်ချစ်တယ်ဆိုရင် လီးစုပ်ပေးပါလား” မဝင်းကြည်မျက်နှာလေး ကွက်ခနဲပျက်သွားသည်။ မင်းအောင်သည် သူမကို အပေါစားသဘောထားလေပြီလားဟုလည်း စိတ်ထဲ၌ငြိုးငယ်သွားမိသည်။ သို့သော် မင်းအောင် မျက်နှာကိုမော့ကြည့်လိုက်သောအခါ မင်းအောင်၏မျက်လုံးများက အချစ်၏အရိပ်အရောင်တွေ ထင်ဟပ်ကာတောက်ပနေခြင်းမှအပ အခြားအထင်သေးသည့်အရိပ်အရောင်မျိုး လုံးဝမတွေ့မမြင်ရပါချေ။

တစ်ခါမှ မစုပ်ဖူးဘူးဟဲ့ ကောင်စုတ်လေးရဲ့ ကျနော်လဲ တစ်ခါမှမယက်ဖူးပါဘူး ကျနော့ကိုမမ စုပ်ပေးပြီးရင် မမစောက်ဖုတ်ကြီးကို ကျနော်ယက်ပေးမယ်လေ နော် မမ” ႋ”ဟယ် မလုပ်ပါနဲ့ဟယ် ငရဲတွေကြီးကုန်ပါမယ်” မဝင်းကြည်က မင်းအောင်၏ စာက်ဖုတ် ယက်ပေးမယ်ဆိုသော စကားကြားရုံဖြင့်ပင် ကြက်သီးတဖျန်းဖျန်း ထသွားအောင်ပင် ကျောထဲစိမ့်သွားမိသည်။ လုပ်ပါဆိုမမကလဲ ပြောပြောဆိုဆို မင်းအောင်က ရှစ်လက်မခန့်ရှည်လျားသော သူ့လီးတန်ကြီးကို မဝင်းကြည်၏ ပါးစပ်ဝသို့ကော့ပြီး တေ့ပေးလိုက်လေသည်။ မဝင်းကြည်က အနောက်သို့တွန့်ကနဲဖြစ်သွားပြီးမှ သူမပါးစပ်အနားသို့ ကပ်လာသော မင်းအောင်၏ လီးတန်ကြီးကို စူးစူးရဲရဲလေးကြည့်ကာ ရှက်ပြုံးလေးပြုံးလိုက်သည်။ ႋ”တစ်ခါထဲ သိပ်အနိုင်ကျင့်တဲ့ ကောင်လေး” ဟု မျက်စောင်းလေးထိုးကာ ပြောလိုက်ပြီးမှ လီးတန်ကြီးကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်လျက် နီရဲသောဒစ်ကြီးပြဲလန်သွားအောင်ပင် ခပ်ဖိဖိလေး ဖြဲချလိုက်လေသည်။

မဝင်းကြည်က သူမ၏နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားသို့ လီးထိပ်ကြီးကိုငုံခဲလိုက်ပြီး ဒစ်ကြီးတစ်ခုလုံးငုံထားကာ လျှာဖျားလေးဖြင့် ဝေ့ကာဝိုက်ကာပွတ်သပ်လိုက်သည်။ အ အိအီး အင်းးးးး အလားလားလားးးးး ရှီး” မင်းအောင် ဖင်သားကြီးများ တင်းတက်သွားသည်။ လီးတန်အရင်းမှ အမွှေးများဇောင်းထကာ ထောင်လာကြသည်။ တွန့်လွန်မဲ့ရှုံ့သွားသော မင်းအောင်၏မျက်နှာကို မျက်လုံးလေးလှန်ကြည့်ပြီးမှ လီးတန်တစ်ဝက်ခန့် အထိပါးစပ်ထဲသို့သွင်းယူလိုက်ပြီး လျှာနှင့်လိပ်ကာစုပ်ထားလျက် လီးတန်ကြီးကိုဆွဲထုတ်လိုက်ရာ လီးထိပ်ပိုင်းကြီးက မဝင်းကြည်၏ပါးစပ်ထဲ၌ ကျန်ခဲ့ကာ အစုပ်ခံရခြင်းနှင့် နှုတ်ခံအစုံက တင်းတင်းကြီး ရစ်ပတ်ထားမှုကြောင့် ရုတ်တရက်သုတ်ရည်များပန်းထွက်တော့ မေ့မတတ် ခံစားလိုက်ရလေသည်……… ပြီးပါပြီ။

 

Zawgyi

 

ပ်ိဳမ်စ္ႏုနယ္ေသာ

မင္းေအာင္ႏွင့္ မ၀င္းၾကည္တို႔က ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးဟု ေျပာရမည့္ တစ္ရြာတည္းသားေတြျဖစ္သည္။ ရြာမွာေနစဥ္ထဲက ျခံျခင္းကပ္ အိပ္ခ်င္းကပ္လ်က္ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္ျဖစ္သည္။ မ၀င္းၾကည္က လြန္ခဲ႔ေသာ ၄ႏွစ္ခန္႔ကထဲက ကိုေရႊတင္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ကာ ျမိဳ့သို႔ေျပာင္းေရႊ႔ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ရြာမွာကအလယ္တန္းေက်ာင္းသာ ရွိသည္။ အထက္တန္းေက်ာင္းမရွိသျဖင့္ ၈တန္းေအာင္ျပီး ေက်ာင္းဆက္တတ္မည့္ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတိုင္း ျမိဳ႔သို႔ ေျပာင္းေရႊ႔ေနထိုင္ကာ ေက်ာင္းတက္ၾကရသည္။ ျမိဳ႔တြင္လည္း နီးစပ္ရာေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြမ်ား၏ ေနအိမ္တြင္အတူေနထိုင္ကာ ေက်ာင္းတက္ၾကရသည္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ မင္းေအာင္တစ္ေယာက္ ၈တန္းေအာင္ျပီး ၉တန္းတြင္ေက်ာင္းဆက္တက္ရန္အတြက္ ျမိဳ႔သို႔ေရာက္ခဲ့ရသည္။ မင္းေအာင္၏မိဘမ်ားႏွင့္ကလဲ မ၀င္းၾကည္ႏွင့္ကသားခ်င္းေတြလိုျဖစ္ေနျပန္၊ ေနာက္ျပီး မင္းေအာင္၏အေဒၚႏွင့္ကလည္း မ၀င္းၾကည္ႏွင့္က သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ေလေတာ့။

မ၀င္းၾကည္သည္ မင္းေအာင္ေက်ာင္းတက္ရန္အတြက္ အိမ္တြင္ေနထိုင္ရန္ လက္ခံထားခဲ့ရေလသည္။ လယ္ေတြျခံေတြရွိေသာ မင္းေအာင္ ၏မိဘမ်ားက မ၀င္းၾကည္တို႔အတြက္ တစ္လလွ်င္ဆန္တစ္အိပ္ႏွင့္ ေငြတစ္ေသာင္းအား မင္းေအာင္၏ စားစရိတ္အတြက္ဆိုကာေပးသျဖင့္လဲ မ၀င္းၾကည္တို႔လင္မယားက မင္းေအာင္ကိုလိုလိုလားလားထားခဲ့သည္လည္း ျဖစ္သည္။ မင္းေအာင္ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀က မ၀င္းၾကည္တို႔၏လက္ေပၚတြင္ ၾကီးျပင္းခဲ႔ရျခင္းျဖစ္သည္။ မင္းေအာင္၏ အေဒၚျဖစ္သူႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေသာ မ၀င္းၾကည္ကမင္းေအာင္ကို ၀ုိင္း၀န္းထိန္းေက်ာင္းေပးခဲ့ရဖူးသည္ ျဖစ္သည္။ ရြာမွ မ၀င္းၾကည္ထြက္လာေတာ့ မင္းေအာင္က ေလးတန္းေက်ာင္းသားမွ်သာရွိေသးျပီး အခုနွင့္ေတာ့ တျခားစီျဖစ္သည္။ အခုမင္းေအာင္က အသက္၁၆ႏွစ္ ရွိျပီျဖစ္ျပီး လူပ်ိဳျဖစ္ေနေခ်ျပီ။ ေက်းရြာဓေလ့ အတိုင္း ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေက်ာင္းအားလပ္ခ်ိန္မ်ားတြင္။

မိဘမ်ား၏ျခံအလုပ္ လယ္အလုပ္ကိုၾကံဳသလို၀င္ျပီး ကူညီလုပ္ကိုင္ခဲ့တာေၾကာင့္လည္း မင္းေအာင္၏ခႏၶာကိုယ္မွာ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းျဖင့္ သန္မာ ထြားၾကိဳင္းလွသည္။မင္းေအာင္တစ္ေယာက္ အိမ္ေရာက္လာေတာ့လဲ ခေလးသားသမီးမရွိသည့္ မ၀င္းၾကည္တို႔လင္မယားအတြက္ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ လက္တိုလက္ေတာင္း ကူညီမည့္သူရလာျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ အတူးသျဖင္႔ မၾကာခဏ ခရီး ထြက္ရသည့္ ဦးေရႊတင္အတြက္ အိမ္မွာ မိန္းမသားျဖစ္သူ မ၀င္းၾကည္ တစ္ေယာက္ထဲကိုသာ ထားရစ္ခဲ့ရသျဖင့္ ေနာက္ေၾကာင္းမေအးျဖစ္ရသည္မွ မင္းေအာင္ေရာက္လာေတာ့ ကင္းေ၀းခဲ့သည္။ မ၀င္းၾကည္အတြက္ကလဲ ေယာက်ာ္းျဖစ္သူ ကိုေရႊတင္ ခရီးထြက္သြားရင္ တစ္ဦးတည္းအိမ္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့ရသည္မွ အခုမင္းေအာင္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည့္အတြက္ သူမအတြက္လဲ အေဖာ္ရသြားသည္။ မ၀င္းၾကည္၏ေယာက်ာ္း ကိုေရႊတင္က ေျမတိုင္းစာေရးျဖစ္ျပီး တစ္လလွ်င္ အျမဲပင္ ၁၅ရက္၊ ရက္၂၀ေလာက္ ခရီးထြက္ေနရတတ္သည္။

အရင္က ကိုေရႊတင္သည္ မ၀င္းၾကည္တို႔၏ရြာဖက္တြင္ တာ၀န္က်သျဖင့္ ရြာသို႔မၾကာခဏေရာက္ရွိကာ မ၀င္းၾကည္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေရႊတင္က မ၀င္းၾကည္ထက္ အသက္ၾကီးသည္။ ယခု ကိုေရႊတင္၏ အသက္က ၄၀ ရွိျပီျဖစ္ျပီး မ၀င္းၾကည္က အသက္ ၃၀ ဘဲရွိေသးသည္။ ကိုေရႊတင္က လူပ်ိဳၾကီးဘ၀ျဖင့္ ကြမ္းေတာင္ကိုင္မ၀င္းၾကည္ကို ယူခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုေရႊတင္ႏွင့္္ မ၀င္းတင္တို႔မွာ သူတို႔ခ်င္းၾကိဳက္သည္ဆိုျခင္း ထက္ လူၾကီးေတြသေဘာထားေၾကာင့္ ညားခဲ့ၾကရသလိုျဖစ္သည္။အေသာက္အစားလဲမရွိ ရွဳပ္ရွဳပ္ေပြေပြလဲမေနတတ္ေသာ ကိုေရႊတင္ကို မ၀င္းၾကည္၏မိဘမ်ားက သေဘာက်ခဲ့ျပီး စာေရးစာခ်ီလဲျဖစ္၊ ရံုးျပင္ကနား ကိစၥလဲအားကိုးရေလေတာ့ မ၀င္းၾကည္နွင့္ သေဘာတူေပးစားခဲ့ျခင္းသာျဖစ္သည္။ ျမိဳ႔ေက်ာင္းသို႔ေရာက္လာေတာ့ မင္းေအာင္သည္ အေပါင္းအသင္းက စံုလာသည္။ အေပါင္းအသင္းစံုျပန္ေတာ့ အတတ္ကလဲမ်ိဳးစံု တတ္လာသည္။

ထို႔ျပင္မင္းေအာင္သည္ အရြယ္ကလဲ လူပ်ိဳအရြယ္ဆိုေလေတာ့ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္အေပၚ စိတ္၀င္စားတတ္လာသည့္အျပင္ ဒီအရြယ္မွာျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိေသာ ခႏၶာကိုယ္တြင္းမွ ေသြးသားမ်ား လွဳပ္ရွားကစားလာေသာေၾကာင့္ ကာမစိတ္မ်ား ေစ့ေဆာ္ႏွိဳးထလာမွဳမ်ားကလဲ ရွိေနခဲ့ရေလသည္။ ယခုေက်ာင္းစဖြင့္ျပီး တမိုးကုန္ခဲ့ေသာကာလတြင္ေတာ့ ျမိဳ႔တြင္အေနက်လာေသာ မင္းေအာင္တစ္ေယာက္ တေသြးတေမြးျဖစ္ရံုပင္မကဘဲ အတတ္မ်ိဳးစံုလဲတတ္ကာ အေတာ္လည္းလူရည္လည္ လာခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ “အမ ေရခ်ိဳးမလို႔လား” “ေအး” “အိမ္ေဘးအိုုးမွာေရမရွိဘူးနဲ႔တူတယ္ ေနေန က်ေနာ္ဆြဲေပးမယ္” ေရခ်ိဳးရန္အတြက္ ထဘီတစ္ပတ္ႏြမ္းေလးကို ၀တ္ျပီးဆင္းလာေသာ မ၀င္းၾကည္ကို အိမ္ေရွ႔ရွိေရစည္တြင္ ေရခ်ိဳးျပီး၍ တက္လာေသာ မင္းေအာင္တစ္ေယာက္ အိမ္ေပၚသို႔မေရာက္မီတြင္ပင္ ေတြ႔လိုက္ရသျဖင့္ လွမ္း၍ ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ မ၀င္းၾကည္က အိမ္ေဘးတြင္ သူမအတြက္ခ်ိဳးေရအိုး သပ္သပ္ထား၍ ေရခ်ိဳးသည္။

ေရအိုးမွာ ငါးဆယ္၀င္အိုးေလးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေရအသံုးမခံဘဲ မၾကာခဏေရကုန္ေလ့ရွိသည္။ “ေအာ္ ေရပံုးေတာင္ မီးဖိုေဆာင္ထဲမွာနဲ႔ တူတယ္” “က်ေနာ္ယူျပီးလာခဲ့မယ္ အမ” “ေအး ေအး” မ၀င္းၾကည္က အိမ္ေဘးဘက္သို႔ ဆက္၍သြားသလို မင္းေအာင္ကလဲ အိမ္ေပၚသို႔တက္ကာ ေရပံုးယူရန္ မီးဖိုဘက္သို႔သြားသည္။ ေရပံုးယူျပီးျပန္ထြက္လာေသာ မင္းေအာင္တစ္ေယာက္ အိမ္ေရွ႔သို႔မေရာက္ေသးမွီမွာပင္ မ၀င္းၾကည္ထံမွ ေရသံုးေလးခြက္ေလာင္း၍ ခ်ိဳးလိုက္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ မင္းေအာင္က အိမ္ေရွ႔သို႔ျပန္ဆင္းျပီး အိမ္ေရွ႔ေရစည္ထဲမွ သူ႔လက္ထဲတြင္ ပါလာေသာေရပံုးျဖင့္ေရခပ္၍ အိမ္ေဘးသို႔ေလွ်ာက္အသြားတြင္ မ၀င္းၾကည္၏ တစ္ကိုယ္လံုးမွာ ေရေတြရႊဲေနျပီး ရင္လွ်ားထားေသာထဘီေလးကလဲ ေဟာင္းႏြမ္းကာ ပါးပါးေလးျဖစ္ေနရံုမက အခ်ိဳ႔ေနရာေလးမ်ားတြင္ပါ အေပါက္ေလးေတြျဖစ္ကာ ႏွစ္ေနရာ သံုးေနရာေလာက္ အနဲငယ္စီျပဲေနသျဖင့္။

မ၀င္းၾကည္၏ကိုယ္လံုးမွာ အတိုင္းသားျဖစ္ေနရံုမွ်မက အတြင္းမွ ျဖဴ၀င္းေသာအသားစုိင္ကေလးမ်ားကိုပင္ ေတြ႔ျမင္၍ေနရေလသည္။ ေရပံုးဆြဲလာရင္းက မင္းေအာင္သည္ မ၀င္းၾကည္ကို ျမင္လိုက္ရသည့္ခဏမွာပင္ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လိုက္မိသည့္ အျဖစ္သို႔ေရာက္သြားသည္။ မ၀င္းၾကည္၏ ျပည့္ျပည့္ျဖိဳးျဖိဳးေလး ျဖစ္ေနေသာကိုယ္လံုးက သူ႔ေနရာႏွင့္သူ အမို႔အေမာက္ အ၀ုိက္ေတြျဖင့္ တင့္တယ္၍ေနကာ အသားအေရကလဲ စိုေျပ၍၀င္း၀ါေနသည္ျဖစ္၍ လူပ်ိဳေလးမင္းေအာင္ခမ်ာ ၾကည့္မိလိုက္စဥ္ ခဏမွာပင္ေသြးသားမ်ားက ထၾကြ၍လာခဲ့ရသည္။ “အိုးထဲမွာ ေရနဲနဲက်န္ေသးတာနဲ႔ ငါလဲ ခပ္ခ်ိဳးပစ္လိုက္တယ္” “အင္း” မင္းေအာင္က အိမ္ေရွ႔ေရစည္ထဲမွေရကို တစ္ေခါက္ျပီးတစ္ေခါက္ ခပ္၍ယူကာထည့္ေပးေနသည္။ မ၀င္းၾကည္က ေရအိုးေလးေဘးတြင္ တစ္ကိုယ္လံုးေရမ်ားရႊဲစိုလ်က္ ခပ္ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေလးရပ္၍ေနေလသည္။ ဒီမွာတင္ ပုဆိုးကို ခါးလယ္မွျဖတ္၍ထားကာ နံငယ္ပိုင္းပံုစံလုပ္၍ ၀တ္ထားေသာ ပုဆိုးေအာက္မွ။

ေရွ႔သို႔ေငါ၍ထြက္ေနေသာ မင္းေအာင္၏ ပစၥည္းၾကီးကို သူေရဆြဲလာတိုင္းလွမ္း၍ လွမ္း၍ၾကည့္ေနေသာ မ၀င္းၾကည္ကသတိထားမိသြားသည္ သတိထားမိလိုက္သည့္ခဏမွာပင္ မ၀င္းၾကည္ကလဲ အေသအခ်ာပင္ ဂရုစိုက္၍ၾကည့္မိလုိက္သည္။ ျပီးေတာ့ ဒီေကာင္ေလးဟာၾကီးက ကိုေရႊတင္ဟာၾကီးထက္ပင္ ၾကီးမားပံုရသည္ဟုလဲ ေတြးလိုက္မိသည္။ ေရဆြဲျပီးသြားေတာ့ မင္းေအာင္က အိမ္ေပၚသို႔ျပန္၍တက္ခဲ့ျပီး သူ႔အခန္းထဲသို႔၀င္ကာ အ၀တ္အစားလဲသည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မ်က္လံုးထဲက မ၀င္းၾကည္၏ ရုပ္ပံုလႊာကမထြက္ေခ်။ မင္းေအာင္ေရဆြဲေပးျပီး အိမ္ေပၚသို႔တက္ သြားေတာ့ ေရဆက္ခ်ိဳးေနေသာ မ၀င္းၾကည္သည္လဲ သူမ၏မ်က္လံုးထဲ၌ မင္းေအာင္၏အေရွ႔ဘက္သို႔ ေငါ၍ထြက္ေနေသာအရာၾကီးက မ်က္လံုးထဲမွ မထြက္ျဖစ္ေနရသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ျဖစ္သျဖင့္ အားလပ္ေနေသာ မင္းေအာင္တစ္ေယာက္ အ၀တ္အစားလဲျပီးသည္နွင့္ အိပ္ယာေပၚသို႔တက္၍ လွဲေနလို္က္သည္။

အတန္ငယ္မွ်ၾကာလွ်င္ မင္းေအာင္သည္ အခန္းထဲတြင္ေနရသည္မွာ ပ်င္းလာသည္ျဖစ္သည္မို႔ အိမ္ေရွ႔ဘက္သို႔သြားရန္ စိတ္ကူးျဖင့္ သူ၏အခန္းထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ ထိုသို႔ထြက္လာရင္းမွ မ၀င္းၾကည္၏ အိပ္ခန္းေပါက္တည့္တည့္သို႔ေရာက္ေတာ့ အိပ္ခန္းထဲသို႔ လွည့္၍ၾကည့္မိလိုက္ေသာ မင္းေအာင္တစ္ေယက္ ေျခလွမ္းေတြတံု႔ကနဲ ရပ္သြားသည္။ ျပီးမွ တံခါးေပါက္ေဘးသို႔ကပ္ကာ အခန္းတြင္းသို႔ ၾကည့္၍ေနလိုက္သည္။ အခန္းထဲတြင္ေတာ့ မ၀င္းၾကည္က တံခါးေပါက္နွင့္တည့္တည့္တြင္ရပ္ကာ တံခါးေပါက္ဘက္သို႔ တစ္ေစာင္းေပး၍ ေဘာ္လီအက်ၤီကို ၀တ္၍ေနသည္သူမ၏ထဘီက ခါးတြင္သာ ရွိကာ သူမ၏အေပၚပိုင္းတစ္ခုလံုးတြင္ ဘာအ၀တ္အစားမွ မရွိေပ။ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္းက မင္းေအာင္၏ တစ္ကိုယ္လံုး ပူ၍လာကာ ထူအမ္းအမ္းလဲျဖစ္၍ လာရေလသည္။ “မင္းေအာင္” “ခင္ဗ်ာ” မ၀င္းၾကည္၏ ေခၚသံကိုၾကားလုိက္ရ၍ မင္းေအာင္တစ္ေယာက္ လန့္ျဖန္႔၍သြားသည္။

သူေရာက္ေနျပီး ၾကည့္ေနတာကို သိေနပါလားဟူေသာ အသိကလဲ မင္းေအာင္၏ရင္ေတြကို တဒိန္းဒိန္းခုန္၍ လာေစသည္။ “ခဏ၀င္ခဲ့ဦးဟာ” ရပ္ေန၍မျဖစ္ေတာ့ပါ။ မင္းေအာင္တစ္ေယာက္ အခန္းထဲသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္း ၀င္၍လာသည္။ မ၀င္းၾကည္ကအေပၚမွ အက်ၤီထပ္မ၀တ္ေသးဘဲ သူမ၏အေပၚပိုင္းတြင္ ေဘာ္လီအက်ၤီတစ္ထည္သာရွိျပီး ေအာက္ပိုင္းတြင္ ခါး၌ ထဘီေဟာင္းေလး တစ္ထည္ကို ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲ ျဖစ္သလို၀တ္၍ထားသည္။ ဒါေပမယ့္ မ၀င္းၾကည္၏ တစ္ကိုယ္လံုးတြင္ေတာ့ သနပ္ခါးေတြက ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး လိမ္းထားကာေမႊးၾကိဳင္၍ေနသည္။ အခန္းထဲသို႔ မ၀ံ့မရဲျဖင့္ ၀င္၍လာေသာ မင္းေအာင္ကို သူမက မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ရပ္လ်က္က ယဲ့ယဲ့ေလးျပံဳးကာ ၾကည့္၍ေနသည္။ မင္းေအာင္၏ မ်က္လံုးမ်ားကလဲ သူမထံသို႔ ေငး၍ၾကည့္လာသည္။ မ၀င္းၾကည္ေရွ႔ လက္တစ္ကမ္းအကြာတြင္ မင္းေအာင္၏ေျခလွမ္းမ်ား ရပ္တန္႔၍သြားသည္။

မ၀င္းၾကည္က မင္းေအာင္၏ေရွ႔သို႔တိုး၍ရပ္လိုက္ရာ မ်က္ႏွခ်င္းဆိုင္ထိလုမတတ္ ျဖစ္သြားရသည္။ “အမ ေဘာက္သီးကြင္းေလး ဟေနလို႔ လုပ္ေပးစမ္းပါဟာ” ၾကားလိုက္ရသည္ႏွင့္ မင္းေအာင္၏အၾကည့္က သူမ၏ရင္ဘတ္ဆီသို႔ ေရာက္၍သြားသည္။ ဆူျဖိဳးဖြံ႔ထြား၍ ျဖဴေဖြးေနေသာ ႏို႔အံုၾကီးေတြက ေဘာ္လီအကၤ်ီထဲမွ ရုန္းကန္၍ တ၀က္နီးပါးမွ် ထြက္ေပၚ၍ေနသည္။ အိေနေသာ ႏို႔ၾကီးႏွစ္လံုး၏အလယ္ အထက္နားတြင္ ေဘာက္သီးကေလးကရွိေနသည္။ မင္းေအာင္၏စိတ္ထဲ၌ ကေသာင္းကနင္းျဖစ္လ်က္ရွိသည္။ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနေသာ မင္းေအာင္၏လက္မ်ားက ေဘာက္သီး ေလးဆီသို႔လွမ္းလိုက္သည္။ မ၀င္းၾကည္က ေရွ႔သို႔ထပ္၍ တိုးလိုက္ေတာ့ သူမ၏ႏို႔အံုၾကီးေတြက မင္းေအာင္၏ရင္ဘတ္ကို အိစက္စြာ ဖိမိသြားသည္။မ၀င္းၾကည္၏ လက္နွစ္ဖက္က မင္းေအာင္၏ လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ေပၚသို႔တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္စီ လွမ္း၍ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏အေနအထားက ရင္ခ်င္းအပ္၍ ဖက္ထားေသာ အေနအထားျဖစ္သြားသည္။ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက တုံယင္ေနသျဖင့္ ခရီးကမေရာက္။ ဒီၾကားထဲမွာ ဘယ္လိုမွ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ေသာ မင္းေအာင္က သူ၏ပုဆိုးအတြင္းမွ ေတာင္မတ္ေနေသာလီးၾကီးကို မ၀င္းၾကည္၏ ေပါင္ႏွစ္လံုးၾကားသို႔ ရဲရဲတင္းတင္းၾကီး တိုး၀င္သြားကာ ေစာက္ဖုတ္ဟုထင္ရေသာ မာတင္းတင္း မို႔ေမာက္ေမာက္ေနရာကို ခပ္ဖိဖိထိုးေထာက္ထားလုိက္သည္။ မင္းေအာင္၏ ေခါင္းတစ္ခုလံုးပူေလာင္၍ေနသည္။ သူ၏ အသိဥာဏ္မ်ားက ကာမရာဂစိတ္မ်ား ေလာင္ျမိဳက္မွဳေၾကာင့္ လြင့္ပါးကုန္သည္။ ဤမွ်အထိ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အေပးအယူသိရွိလာမွဳအတြက္ မ၀င္းၾကည္က မင္းေအာင္၏ ပုခံုးေပၚ မ်က္ႏွာေလး၀ွက္ထားလိုက္သည္။ “အဟင့္ ဟင့္ သူ႔ဟာၾကီးကလဲ” ဟုတိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္သည္။ ထိုသို႔ ပါးစပ္က ခၽြဲတဲတဲေလးေျပာလိုက္စဥ္ မ၀င္းၾကည္၏ ေပါင္တန္ၾကီးႏွစ္ေခ်ာင္းက ေဘးသို႔ကား၍ ေပးလိုက္ေလသည္။

မင္းေအာင္၏ တစ္ကိုယ္လံုးဇိုးဇိုး ဇတ္ဇတ္တုန္လာကာ ကားေပးထားေသာ ေပါင္ၾကားအတြင္းသို႔ မာတင္းတုတ္ခိုင္ရွည္လ်ားေသာ သူ၏လီးတန္ၾကီကို ဇတ္ကနဲ ဇတ္ကနဲ ေဆာင့္ထိုးလိုက္သည္။ ပုဆိုးႏွင္႔ ထဘီ ႏွစ္ထပ္ခံထားသည့္ၾကားမွ လီးတန္ၾကီးက ေစာက္ပတ္အ၀သို႔ တင္းကနဲ တင္းကနဲ ထိုးမိသြားသည္။ “အင္း အင္းးး” မ၀င္းၾကည္က မခ်ိတင္ကဲေလး ညီးတြားရင္း မင္းေအာင္၏တင္ပါးကို စြန္လက္သဲကုတ္သလို စံုကိုင္၍ ကုတ္လိုက္သည္။ မင္းေအာင္၏တစ္ကိုယ္လံုး ေပါက္ကြဲသြားသည့္အလား သြက္သြက္ခါသြားကာ မ၀င္းၾကည္၏ ခါးေသးေသးေလးကို တင္းေနေအာင္ဖက္ျပီး အားရပါးရၾကီးေဆာင့္ခ်လိုက္ျပန္သည္။ မ၀င္းၾကည္၏ တင္ပါးၾကီး အစံုတုန္ခါ၍သြားသည္။ “ကုတင္ေပၚသြားရေအာင္ ကြယ္” မ၀င္းၾကည္က ေမာလွ်လွ်အသံေလးျဖင့္ ဆိုသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးတို႔၏ အသက္ရွဴသံတို႔က ပူေလာင္ျပင္းျပစြာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ရုိက္ခတ္မိေနၾကျပီး။

အသားျဖဴေသာ မ၀င္းၾကည္၏မ်က္နွာေလးမွာ အံ့ၾသဖြယ္ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ႏုပ်ိဳစိုလန္းျပီး ရွက္ေသြးတို႔ျဖင့္ ရဲရဲနီလ်က္ရွိသည္။ တသက္လံုးက မိမိ၏ေမာင္အရင္းလိုေနခဲ့ေသာ မင္းေအာင္ဆိုေသာ ေကာင္ကေလး၏ အားရပါးရ ေပြ႔ဖက္မွဳႏွင့္ တင္ပါးၾကီးမ်ားက္ို ဆုတ္နယ္ျခင္း ကို ခံေနရသည့္ အရသာမွာ မ၀င္းၾကည္အတြက္ တစ္ၾကိမ္မွ်မခံစားခဲ့ရေသာ ကာမရာဂအရသာ အသစ္အဆန္းအျဖစ္ ခံစားေနရေလသည္။ သူမသည္ အပ်ိဳရိုင္းေလးပမာ ေရႊရင္အစံုမွာ သိမ့္သိမ့္တုန္ေနမိရွာသည္။ မင္းေအာင္ကလဲ ရဲတင္းသြက္လက္လာျပီး မ၀င္းၾကည္၏မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့မၾကည့္ရဲသည့္တိုင္ ကိုင္တြယ္ပြတ္သပ္ျခင္းကိုမူ စိတ္ရွိလက္ရွိလုပ္ရဲလာေလသည္။ မ၀င္းၾကည္က သူမ၏ခါးကို တင္းေနေအာင္ဖက္ထားသည့္ မင္းေအာင္၏လက္ကို အသာအယာျဖဳတ္ျပီး ကုတင္ေပၚသို႔ အသာအယာ ခပ္ေစာင္းေစာင္းေလး လွဲခ်လိုက္သည္။ မင္းေအာင္၏ မ်က္နွာကိုလဲ မ၀ံ့မရဲျဖင့္ တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ အကဲခတ္လိုက္သည္။

အေတြ႔အၾကံဳ မရွိေသးေသာ လူပိ်ဳရိုင္းေလး မင္းေအာင္မွာမူ တရွဴးရွဴးတရွဲရွဲနွင့္ မ၀င္းၾကည္၏ခႏၶာကိုယ္ၾကီးကို အေရာင္တျဖတ္ျဖတ္ေတာက္ပေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ေနရင္း မ၀င္းၾကည္၏ ခႏၶာကိုယ္ေပၚသို႔ တက္ခြရန္ တာစူေနသည္။ “ဟဲ့ ဒီဘက္လာေလ” မ၀င္းၾကည္က သူမ၏ ခါးလည္မွ တက္ခြရန္ ေျခေထာက္ၾကီးတစ္ဖက္ ေျမာက္ၾကြေျမာက္ၾကြ လုပ္ေနေသာမင္းေအာင္ကို ဆတ္ကနဲေဆာင့္ဆြဲျပီး ကုတင္အလယ္သို႔ဆြဲတင္လိုက္ရာ မင္းေအာင္ခမ်ာ မ၀င္းၾကည္၏ ခါးေပၚ၌ ကန့္လန္႔ၾကီး ေမွာက္ရက္လဲက်သြားေလသည္။ မ၀င္းၾကည္၏ ေနာက္သို႔ေရာက္သြားေသာ မင္းေအာင္က မ၀င္းၾကည္၏ ေက်ာျပင္ကို ရင္ဘတ္ၾကီးႏွင့္အပ္ကာ တြင္တြင္ၾကီးသာဖက္ထားရင္း တဟင္းဟင္း အဖ်ားတက္သလို ညီးညဴေနကာ မာတင္းေသာ သူ၏လီးထိပ္ၾကီးနွင့္ မ၀င္းၾကည္၏ ဖင္ၾကားသို႔ ကမူးရွဴးထိုး ေဆာင့္ေဆာင့္သြင္းေနျပန္သည္။

“အိုး ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ကၽြတ္” မ၀င္းၾကည္က သူမဖင္ၾကားသို႔ မာေၾကာစြာေထာက္ထားျပီး တဆတ္ဆတ္ေညွာင့္ေနျခင္းကို စိတ္မရွည္ေတာ့ဘဲ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေအာ္လိုက္ရင္း သူမ၏ခႏၶာကိုယ္ကို မင္းေအာင္၏ဘက္သို႔ ဖ်က္ကနဲ တစ္ပတ္လွည့္ လိုက္သည္။ မ၀င္းၾကည္ကိုယ္မွ ေမႊးပ်ံ႔ေသာသနပ္ခါးရနံ႔က မင္းေအာင္၏စိတ္ကို ပိုမိုတက္ၾကြေစျပီး သူ႔ဖက္သို႔လွည့္လာေသာ မ၀င္းၾကည္၏ ပါးအစံုကို တရွဴးရွဴးနမ္းရွိဳက္သည္။ “ၾကည့္ အရမ္းဆိုးတာဘဲ” မ၀င္းၾကည္က ခပ္ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေလး မ်က္ေစာင္းထုိးရင္း မင္းေအာင္၏ခႏၶာကို္ယ္ႏွင့္ သူမ၏ခႏၶာကိုယ္ကို ရင္ခ်င္းအပ္လ်က္ ပူးကပ္ပြတ္သပ္လိုက္သည္။ အိစက္ေသာ မ၀င္းၾကည္၏ ထြားထြားမို႔မို႔ ႏို႔ၾကီးႏွစ္လံုးက မင္းေအာင္၏ ရင္အံုၾကီးကို အိစက္ေႏြးေထြးေသာ ခံစားမွဳကိုေပးလိုက္သည္။ မင္းေအာင္၏ လက္အစံုက အလိုလိုပင္ ႏို႔ၾကီးႏွစ္လံုးကို ဆုပ္ကိုင္ျပီးျဖစ္ကာ တရြရြဆုပ္ညွစ္နယ္ဖတ္ေနသည္။

မ၀င္းၾကည္က သူမ၏ေဘာ္လီအက်ၤ ီကို ခၽြတ္ေပးလုိုက္ေတာ့ မင္းေအာင္၏လက္ေတြက ပို၍ပင္အငမ္းမရပင္ တစ္ခုလံုးထြက္ေပၚလာသည့္ သူမ၏ရင္သားအစံုကို အတင္းပင္ဆုပ္နယ္ေနေလေတာ့သည္။တေစာင္းလွည့္၍ထားေသာ မ၀င္းၾကည္၏ အေပၚျခမ္းေပါင္တန္ၾကီးက ေတာင္သြားသည္။ ခပ္စင္းစင္းလွဲထားေသာ ေအာက္ဖက္ ေပါင္တန္ကမူ မင္းေအာင္၏ ေပါင္ၾကားသို႔ မသိမသာေလး တိုး၀င္လိုက္သည္။ မင္းေအာင္ကလဲ ၾကြတက္လာေသာ မ၀င္းၾကည္၏အေပၚေပါင္ႏွင့္ ေအာက္ေပါင္ခြၾကားသို႔ သူ႔ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကို ထုိးသြင္းလုိက္ျပီး ပုဆိုးကိုဆြဲလွန္လိုက္သည္။ အ၀တ္မဲ့သြားေသာ ေပါင္သားခ်င္းထိေတြ႔မွဳက ႏွစ္ဦးစလံုး၏ ခႏၶာကိုယ္တြင္းမွ ရာဂကာမေသြးမ်ားကို ပြက္ပြက္ဆူေလာင္ကာ ထၾကြလာေစသည္။ ပင့္လွန္ထားေသာ မင္းေအာင္၏ေပါင္ၾကားမွ လီးၾကီးက မ၀င္းၾကည္၏ ေပါင္ရင္းကို ေႏြးေႏြးၾကီးစြတ္စိုစြာ ထိေတြ႔မိသည္။

မ၀င္းၾကည္၏လက္တစ္ဖက္က သူမ၏ထဘီကို ဆြဲတင္ေပးလိုက္ရာ ေပါင္လည္ထိ လိပ္တက္ေနျပီ ျဖစ္ေသာ သူမ၏ထဘီက ခါးဆီသို႔ေရာက္၍သြားေတာ့ရာ မဲေမွာင္ေနေသာ ေစာက္ေမႊးထူထူၾကီးၾကားမွ အက္ေၾကာင္းတင္းတင္းၾကီးထကာ။ ဖင္ႏွင့္တဆက္တည္းမွ် ရွည္လ်ားေသာေစာက္ဖုတ္ၾကီးမွာ ဘြားကနဲ ေပၚလာေလသည္။ မင္းေအာင္က တေစာင္းအိပ္လ်က္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ လိုးရမည္ကို မလိုလားဟန္ျဖင့္ ဆတ္ကနဲထကာ မ၀င္းၾကည္၏ ေထာင္ထားေသာ ေပါင္ၾကီးကို ပုခံုးေပၚဆြဲမျပီး လီးကိုထိုးကပ္လိုက္သည္။ ေစာက္ပတ္အန႔ံကိုရလိုက္ျပီျဖစ္ေသာ မင္းေအာင္၏လီးၾကီးမွာ တဆတ္ဆတ္ျဖင့္ မာန္ဖီလ်က္ျဖစ္သြားသည္။ ဆီးစပ္ေက်ာ္ရံုေလး ပင့္လွန္ထားေသာ မ၀င္းၾကည္၏ထဘီစကို ေစာက္ေမႊးေတြေပၚကာ ဗုိက္သားေဖြးေဖြး မ်ားေပၚသည္အထိ မင္းေအာင္က ဆြဲတင္လိုက္သည္။ “အိုး ဘာလို႔ အကုန္လွန္ပစ္ေနတာလဲ လို႔” ေမာသွ်တုန္ခါေသာ အသံေလးျဖင့္ မ၀င္းၾကည္က မင္းေအာင္ကို မ်က္ေစာင္းေလးထိုးကာေျပာလိုက္သည္။

မင္းေအာင္က စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာေသးဘဲ မ၀င္းၾကည္၏မ်က္ႏွာကိုလဲ ေစ့ေစ့မၾကည့္ေပ။ ၾကီးမားလြန္းကာ ခပ္အာအာျဖစ္ေနေသာ မ၀င္းၾကည္၏ ေစာက္ပတ္ၾကီးကိုသာ အားရပါးရၾကီး စိုက္ၾကည့္ရင္း တံေတြးကို ဂလုကနဲမ်ိဳခ်လိုက္သည္။ မ၀င္းၾကည္က ပက္လက္မက်တက်အေနအထားမွ သူမ၏ေစာက္ပတ္ကို လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ မမွီမကမ္းေလး လွမ္းဖံုးရင္း ရဲရဲနီေနေသာ မ်က္နွာေလးျဖင့္ “ဘာျဖစ္လို႔ တအားၾကည့္ေနမွန္း မသိဘူး” “မျမင္မွ မျမင္ဘူးတာ” ပထမဆံုးအၾကိမ္ မင္းေအာင္ထံမွ ေျခာက္ကပ္အက္ရွ အသံတံုတံုကို ၾကားလိုက္ရသည္။ “ေဟ့ေအး မၾကည့္နဲ႔ကြယ္ မမရွက္တယ္” တကယ္လဲ မ၀င္းၾကည္ ရွက္ေနမိသည္။ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ၾကီးမို႔ ေစာက္ပတ္ၾကီးက ထင္ထင္ရွားရွားၾကီးျဖင့္ ၀င္းလက္ေနသည္။မ၀င္းၾကည္သည္ အလြန္အကြ်ံအသားျဖဴေသာ မိန္းမမဟုတ္ေသာ္လည္း ထဘီကို လွန္လိုက္ေသာအခါ ေစာက္ပတ္ၾကီးမွာ ေဖြးအုႏုဖတ္ေနသည္ကို မင္းေအာင္ သတိထားမိသည္။

မ၀င္းၾကည္၏ အတြင္းသားႏုႏုေလးမ်ားက ေဖြးဥေနသေလာက္ မင္းေအာင္၏ လီးတံၾကီးက မဲနက္ေတာက္ေျပာင္၍ ေနသည္။ မ၀င္းၾကည္၏ လက္နွင့္ဖံုးထားသလို လွမ္းဖိထားေသာေၾကာင့္ ေစာက္ပတ္မွာ ခပ္ရြံ႔ရြံ႔ကေလးျဖစ္ေနသည္။ မ၀င္းၾကည္က လက္နွင့္ဖံုးသလိုလိုျဖင့္ ေစာက္ပတ္ႏွစ္ျခမ္းကို ဆြဲျဖဲျပထားေပးျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ မင္းေအာင္က သူ႔လီးတန္ၾကီးကို ကုတ္မွႏွိမ္ျပီး မ၀င္းၾကည္၏ ျပဲအာအာ ရဲရဲနီေနေသာ ေစာက္ပတ္အ၀ကိုေတ့သြင္းကာ သူ႔ဖင္ၾကီးကို ေရွ႔သို႔အနည္းငယ္ တိုးကပ္လိုက္သည္။ “ျပြတ္ ဗလြတ္” “အင့္ အင္းးးး ကၽြတ္ ကၽြတ္” မ၀င္းၾကည္က ေစာက္ပတ္ကို ျဖဲေပးထားေသာ လက္ကို ရုတ္ကနဲဖယ္လိုုက္ျပီး မ်က္နွာေလးရွံဳ႔မဲ့ကာ ေကာ့လန္သြားသည္။လီးထိပ္ဖူး အလံုးငံုၾကီးက မ၀င္းၾကည္၏ ေစာက္ေခါင္း၀သို႔ ျပြတ္ကနဲ ကၽြံအ၀င္ ေစာက္ပတ္ႏွဳတ္ခမ္းသားမ်ားက အတြင္းပိုင္းသို႔ ျပိဳင္တူလိပ္၀င္ျပီး တင္းကနဲ စီးစီးပိုင္ပိုင္ၾကီး အလိုးခံလိုက္ရျခင္းေၾကာင့္ မ၀င္းၾကည္မွာေတာ့ အင့္ကနဲ ဆတ္ဆတ္ခါသြားရေလသည္။

အ အားးးး ကြ်တ္ ကၽြတ္ ေျဖးေျဖး ေျဖးေျဖးႏွင့္ လီးတန္ၾကီးအ၀င္ကို ငံု႔ၾကည့္၍ ေျဖးညွင္းစြာ သြင္းေနရာမွ မင္းေအာင္က မ၀င္းၾကည္၏ ႏို႔ၾကီးႏွစ္လံုးကို လွမ္းဆြဲျပီး အားႏွင့္ေဆာင့္ခ်လိုက္သည္။ ေစာက္ေမႊးမဲမဲႏွင့္ လေမႊးနီက်င္က်င္တို႔ ေရာေထြး သြားစဥ္ လီးတန္ၾကီးက တ၀က္နီးပါ စိုက္ဆင္းသြားသည္။ “ျပြတ္ စြတ္” “အမေလး ဟင့္ အင္းးးး အင့္” မင္းေအာင္၏လီးလံုးၾကီးက မ၀င္းၾကည္ အ၀ထက္ၾကီးကာ ၀ိုင္းစက္ေသာ မ၀င္းၾကည္၏ ေစာက္ပတ္အ၀ေလးက မင္းေအာင္၏ လီးတန္ၾကီး ပတ္ပတ္လည္ကို ဆြဲညွစ္ထားသလို တင္းတင္းၾကီး ၾကပ္ေတာင့္၍ ေနေလသည္။ “ျပြတ္ စြပ္ စြပ္ ျပြတ္” “အမေလးးးး အေမ့ အမေလးး ေလးးးး” ႏွစ္ခ်က္ဆင့္ကာ ဆင့္ကာ ေဆာင့္လိုက္ေသာ မင္းေအာင္၏လီးၾကီးက မ၀င္းၾကည္၏ သားအိမ္ေခါင္းလံုးလံုးေလးကို ဒုတ္ကနဲ ဒုတ္ကနဲ ႏွစ္ခ်က္ဆက္တိုက္ ေဆာင့္မိသြားသည္။ မ၀င္းၾကည္၏ လက္ႏွစ္ဖက္က ဘာကို ကိုင္ရမွန္းမသိေအာင္ ပ်ာယာခတ္သြားျပီးမွ။

မင္းေအာင္၏ ေပါင္ကိုလွမ္းျပီး လက္သဲမ်ားႏွင့္ ကုတ္ဆြဲထားလုိက္သည္။ ေပါင္သားတင္းတင္းကို မ၀င္းၾကည္၏ လက္သဲစူးစူးေလးမ်ားက စစ္ကနဲ နစ္၀င္သြားသည္ႏွင့္ မင္းေအာင္၏ လီးၾကီးမွာ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေထာင္းကနဲ မာက်စ္သြားသည္။ ဘာေၾကာင့္ထိုသုိ႔ ျဖစ္ရသည္ကို မင္းေအာင္မသိ။ေ စာက္ပတ္အတြင္းလီးတန္းၾကီးက ေက်ာက္သားေက်ာက္စိုင္ပမာ မာေၾကာသြားျခင္းကို မ၀င္းၾကည္က အရသာရွိစြာ ခံစားသိရွိေနပါသည္။ ေယာက္်ားမ်ားကဲ့သုိ့ပင္ မိန္းမအဂၤါစပ္အတြင္း လိင္တန္ၾကီး၀င္ေနစဥ္၌ ေပါင္ေက်ာ လက္ေမာင္းတစ္ေနရာရာကိုိ ကုတ္ျခစ္ေပးပါက ဤသုိ့ျဖစ္တတ္သည္ကို မ၀င္းၾကည္က သိျပီးျဖစ္ပါသည္။ စီးစီးပုိင္ပိုင္ၾကီး ထိုးသြင္းထားေသာလီးတန္ၾကီး ကအနည္းငယ္လွဳပ္ရွားလိုက္တိုင္း မ၀င္းၾကည္ေစာက္ေခါင္းတစ္ခုလံုး ထူးကဲေသာအရသာကိုခံစားေနရသည္။ “ျဗြတ္ ဘြတ္ အင့္ အင့္” ေလးေလးမွန္မွန္ၾကီး ေဆာင့္ေနေသာမင္းေအာင္လီးၾကီး အ၀င္အထြက္တိုင္း။

မ၀င္းၾကည္မ်က္လံုးအစံုေမွးစင္းကာ ႏွဳတ္ခမ္းေလးကို ျပတ္လုနီးပါးကိုက္ရင္း တအင္းအင္းႏွင့္ ညီးေနသည္။ မင္းေအာင္ကလီးႏွင့္ ေစာက္ပတ္ၾကားမွ စိမ့္ထြက္လာေသာအျမဳပ္ျဖဴျဖဴေလးမ်ားကို ငံု့ျကည့္ရင္းမ၀င္းၾကည္၏ အ၀တ္မဲ့ေသာဖင္ၾကားသုိ့ လက္တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ အသာအယာပြတ္သပ္လိုက္ စအို၀ေလးကို လွည့္ေမႊေပးလိုက္ ဖင့္ေဆာ့ကစား ေပးလိုက္လုပ္ေပးလိုက္ရာ မ၀င္းၾကည္ ထြန့္ထြန့္လူးသြားသည္။ ေစာက္ပတ္ကိုအလိုးခံေနရစဥ္ ထိုသို့စအို၀ကိုကလိေပးျခင္းခံရပါက မိန္းမမ်ားထြန့္ထြန့္လူးတတ္သည္ကို မင္းေအာင္သိရွိမွတ္သားထားလိုက္သည္။ “ျပြတ္ ဘြတ္ ျပြတ္ ဘြပ္ ျပြတ္ဘြတ္” ႋ”အင့္… အင့္… အင့္…” တအင့္အင့္ ျဖစ္သြားရာမွ မ၀င္းၾကည္တစ္ေယာက္ အေတာ္ပင္ ေကာ့တက္သြားခ်ိန္မွာပင္ မင္းေအာင္က သူမ၏ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ သုတ္ရည္မ်ားကို ပန္း၍ထည့္လိုက္သည္။ မင္းေအာင္တစ္ေယာက္ ေက်နပ္သလိုခံစား လိုက္ရသည္။

ေစာက္ဖုတ္ထဲ စိမ္ထားဆဲျဖစ္ေသာ သူ႔လီးကို တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ဆြဲႏွဳတ္လိုက္ေဆာင့္လိုက္ ေဆာ့ကစားလိုက္လုပ္ေနသည္။ ႋ”ဟဲ့ နင့္လီးက မေပ်ာ့ေသးဘူးလားဟယ္” “ဟင့္အင္း မာတုန္းဘဲ မမ” “ကဲပါ ခဏခၽြတ္ပါအံုး” မ၀င္းၾကည္က မင္းေအာင္၏ရင္အုပ္က်ယ္ၾကီးကို အသာအယာတြန္းလိုက္မွ မင္းေအာင္က သူ၏လီးတန္ျကီးကို ေျဖးညွင္းစြာဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ ဗလြတ္ခနဲထြက္လာေသာ လီးတန္ျကီး၏ ထိပ္ဒစ္တ၀ိုက္၌ မ၀င္းၾကည္၏ ေစာက္ပတ္အေရမ်ား တြဲခိုလ်က္ပါလာေလသည္။ “ရွည္လိုက္တာၾကီးကလဲ မေျပာပါနဲ့ေတာ့” မ၀င္းၾကည္က မင္းေအာင္၏လီးျကီးကို လက္ဖ်ားေလးျဖင့္ မ၀ံ့မရဲေလးပုတ္ခတ္ရင္း တိုးတိုးေလးေျပာကာ ကုတင္ေပၚမွေျခႏွစ္ဖက္ခ်ရင္း ထမိန္ကိုျပန္၀တ္လိုက္သည္။ထို့ေနာက္အခန္းအျပင္သို့ထြက္သြားေလသည္။မင္းေအာင္ကေပက်ံေနေသာ သူ့လီးတန္ၾကီးကို အ၀တ္ေဟာင္းတစ္ခုျဖင့္ စင္ျကယ္စြာသုတ္လိုက္သည္။

ထိုအခိုက္မ၀င္းၾကည္က ေရဆြတ္ထားေသာ အ၀တ္တစ္ခုကိုယူကာ အခန္းထဲသို႔ ျပန္၍၀င္လာသည္၊ ႋ”ဟင္ မမက ေတာ္ျပီလား” ႋ”စကားသိပ္မ်ားတာဘဲကြယ္ လာ ဒီဖက္လွည့္ ပုဆိုးလွန္” မ၀င္းၾကည္က မင္းေအာင္ကို ကုတင္ေပၚထိုင္ခိုင္းျပီး ေျခတြဲေလာင္းခ်ကာ ပုဆိုးကိုလွန္ေစျပီး တြဲေလာင္းၾကီးျဖစ္ေနဆဲျဖစ္ေသာ လီးတန္ျကီးကိုေရဆြတ္၍ တစ္ထည္လံုးစိုရႊဲေနေသာအ၀တ္ျဖင့္ အုပ္ကာသုတ္ေပးသည္။ ဒူးေထာင္ကာ တယုတယလီးကို ေရစိုအ၀တ္ျဖင့္သုတ္ေပးေနသည့္ မ၀င္းၾကည္၏ ပါးအို့ေလးကို မင္းေအာင္ကကုန္း၍နမ္းရင္း “မမကို ခ်စ္လိုက္တာဗ်ာ” ဟုကတံုကရီၾကီးေျပာသည္။ မ၀င္းၾကည္က လေမႊးမ်ားၾကားသုိ့ ထိုးဖြကာသုတ္ေပးေနရင္း သူမ၏ႏွဳတ္ခမ္းေလးကို မသိမသာမဲ့ပစ္လိုက္သည္၊ ႋ”ေယာက္်ားေတြက ဒီလိုဘဲ လိုးရတုန္း ဒီစကားေျပာျကတာပါ။ ဟင္း ဟင္း” “က်ေနာ္ တကယ္ခ်စ္တာ ဗ်” လွိဳက္လွိဳက္လွဲလွဲေျပာလိုက္ေသာ မင္းေအာင္၏စကားေၾကာင့္ မ၀င္းၾကည္၏ ႏွလံုးအိမ္သို႔ စိမ့္ကနဲေအး၍သြားရသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ မင္းေအာင္၏ ဧရာမလီးၾကီးကို တယုတယပင္ သူမ၏လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားျဖင့္ ကိုင္ရင္း ႋ”မမကလဲ ေမာင္ေလးကို သိပ္ခ်စ္သြားပါျပီကြယ္” ဟု မပြင့္တပြင့္ မ၀ံ့မရဲေလး ေျပာလိုက္မိရွာေလသည္၊ ႋႋ”မမ က်ေနာ့္ကိုတကယ္ခ်စ္တာလားဟင္” ႋ”တကယ္ပါဆိုကြယ္” မ၀င္းၾကည္၏ မ်က္ႏွာေလးက ရွက္ေသြးရဲရဲေလးမ်ားျဖင့္ ရွိရင္းစြဲအသက္ထက္(၁၀)ႏွစ္ခန့္ ပ်ိဳမ်စ္ႏုနယ္ေနသည္။ မင္းေအာင္က လက္ႏွစ္ဖက္ကိုအေနာက္သုိ့ေထာက္ထားျပီး လီးၾကီးကိုမတ္သထက္မတ္ေအာင္ ေကာ့ပးလိုက္သည္။ “မမ က်ေနာ့ကိုတကယ္ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ လီးစုပ္ေပးပါလား” မ၀င္းၾကည္မ်က္ႏွာေလး ကြက္ခနဲပ်က္သြားသည္။ မင္းေအာင္သည္ သူမကို အေပါစားသေဘာထားေလျပီလားဟုလည္း စိတ္ထဲ၌ျငိဳးငယ္သြားမိသည္။ သုိ့ေသာ္ မင္းေအာင္ မ်က္ႏွာကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ မင္းေအာင္၏မ်က္လံုးမ်ားက အခ်စ္၏အရိပ္အေရာင္ေတြ ထင္ဟပ္ကာေတာက္ပေနျခင္းမွအပ အျခားအထင္ေသးသည့္အရိပ္အေရာင္မ်ိဳး လံုး၀မေတြ႔မျမင္ရပါေခ်။

တစ္ခါမွ မစုပ္ဖူးဘူးဟဲ့ ေကာင္စုတ္ေလးရဲ့ က်ေနာ္လဲ တစ္ခါမွမယက္ဖူးပါဘူး က်ေနာ့ကိုမမ စုပ္ေပးျပီးရင္ မမေစာက္ဖုတ္ၾကီးကို က်ေနာ္ယက္ေပးမယ္ေလ ေနာ္ မမ” ႋ”ဟယ္ မလုပ္ပါနဲ့ဟယ္ ငရဲေတြၾကီးကုန္ပါမယ္” မ၀င္းၾကည္က မင္းေအာင္၏ စာက္ဖုတ္ ယက္ေပးမယ္ဆိုေသာ စကားျကားရံုျဖင့္ပင္ ၾကက္သီးတဖ်န္းဖ်န္း ထသြားေအာင္ပင္ ေက်ာထဲစိမ့္သြားမိသည္။ လုပ္ပါဆိုမမကလဲ ေျပာေျပာဆိုဆို မင္းေအာင္က ရွစ္လက္မခန့္ရွည္လ်ားေသာ သူ့လီးတန္ၾကီးကိုိ မ၀င္းၾကည္၏ ပါးစပ္၀သို့ေကာ့ျပီး ေတ့ေပးလိုက္ေလသည္။ မ၀င္းၾကည္က အေနာက္သုိ့တြန့္ကနဲျဖစ္သြားျပီးမွ သူမပါးစပ္အနားသုိ့ ကပ္လာေသာ မင္းေအာင္၏ လီးတန္ၾကီးကို စူးစူးရဲရဲေလးျကည့္ကာ ရွက္ျပံဳးေလးျပံဳးလိုက္သည္။ ႋ”တစ္ခါထဲ သိပ္အႏိုင္က်င့္တဲ့ ေကာင္ေလး” ဟု မ်က္ေစာင္းေလးထုိးကာ ေျပာလိုက္ျပီးမွ လီးတန္ၾကီးကိုလက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ စုံကိုင္လ်က္ နီရဲေသာဒစ္ၾကီးျပဲလန္သြားေအာင္ပင္ ခပ္ဖိဖိေလး ျဖဲခ်လိုက္ေလသည္။

မ၀င္းၾကည္က သူမ၏ႏွဳတ္ခမ္းႏွစ္လႊာၾကားသုိ့ လီးထိပ္ၾကီးကိုငံုခဲလိုက္ျပီး ဒစ္ၾကီးတစ္ခုလံုးငံုထားကာ လွ်ာဖ်ားေလးျဖင့္ ေ၀့ကာ၀ိုက္ကာပြတ္သပ္လိုက္သည္။ အ အိအီး အင္းးးးး အလားလားလားးးးး ရွီး” မင္းေအာင္ ဖင္သားၾကီးမ်ား တင္းတက္သြားသည္။ လီးတန္အရင္းမွ အေမႊးမ်ားေဇာင္းထကာ ေထာင္လာၾကသည္။ တြန့္လြန္မဲ့ရွံဳ႔သြားေသာ မင္းေအာင္၏မ်က္ႏွာကို မ်က္လံုးေလးလွန္ၾကည့္ျပီးမွ လီးတန္တစ္၀က္ခန့္ အထိပါးစပ္ထဲသုိ့သြင္းယူလိုက္ျပီး လွ်ာႏွင့္လိပ္ကာစုပ္ထားလ်က္ လီးတန္ၾကီးကိုဆဲြထုတ္လိုက္ရာ လီးထိပ္ပိုင္းၾကီးက မ၀င္းၾကည္၏ပါးစပ္ထဲ၌ က်န္ခဲ့ကာ အစုပ္ခံရျခင္းႏွင့္ ႏွုတ္ခံအစံုက တင္းတင္းၾကီး ရစ္ပတ္ထားမွဳေၾကာင့္ ရုတ္တရက္သုတ္ရည္မ်ားပန္းထြက္ေတာ့ ေမ့မတတ္ ခံစားလိုက္ရေလသည္……… ျပီးပါျပီ။