အပျံ သင်စရွယ်

အပျံ သင်စရွယ် (စ/ဆုံး)

ကလင် ကလင် ကလင်…. စက်ဘီးဘဲလ်သံကြားလို့ ဒေါ်ကျော့ခိုင်ခေါင်းလေးမော့ကြည့်မိသည်။ “အန်တီရေ ဇွဲမာန်ရှိလား” “ရှိတယ် သမီးရေ အပေါ်ထပ်မှာ ပစ္စည်းတွေထည့်နေတယ် သားရေ အောက်ဆင်းခဲ့ဦး ဒီမှာ အေးမြလေး ရောက်နေတယ်” “ဟုတ် လာပြီ အမေရေ” အမေ့ကို အသံလှမ်းပြုရင်း စာအုပ်တချို့ကို သေတ္တာထဲထည့်ပြီး အောက်ထပ်သို့ဆင်းလာခဲ့သည်။ “အေးမြ ထူးထူးဆန်းဆန်း ဘာလဲဟ” “နင်မနက်ဖန်ကျောင်းသွားတော့မှာလေ အဲ့ဒါငါ့ကို မုန့်လိုက်ကျွေးဦး” “ဟာ…နင်ကလည်း ပစ္စည်းတွေသိမ်းလို့မပြီးသေးဘူးဟ”

“လာပါဟာ ငါလွမ်းနေရမှာ ခဏလေး တနေရာသွားထိုင်ရအောင်ဟာနော် လာပါ ဇွဲမာန်ရာ” ချစ်သူရဲ့ အသံတိမ်ဝင်သွားပြီး မျက်ရည်လေးတွေဝိုင်းလာတော့ ကျနော်လည်း မနေနိုင်တော့ပြီ။ “အမေရေ သား အေးမြနဲ့ အပြင်ခဏသွားဦးမယ် ” “အေး အေး အရမ်းမကြာနဲ့နော် လုပ်စရာတွေရှိသေးတယ်” “ဟုတ် မေမေ… လာ နင့်စက်ဘီးနဲ့ပဲသွားရအောင် ငါ့ဘီးထုတ်မနေတော့ဘူး” စက်ဘီးလေးနင်းထွက်လာတော့ ချစ်သူလေးက ခါးလေးဖက်ပြီး ကျောပြင်ကို ပါးလေးအပ်ကာ ငြိမ်၍ လိုက်လာသည်။ “အေးမြ နင်ဘာစားမှာလဲ” “ဘာမှမစားဘူးဟာ. ငါဖက်ထားချင်တယ် ဒီလိုလေး ငါလွမ်းနေရမှာသိလား နင်က မနက်ဖန်ညနေဆိုသွားပြီ ငါတို့ကျောင်းက နောက်လကုန်လောက်မှတဲ့ ငါလွမ်းနေမှာ” ပြောရင်း တသိမ့်သိမ့်ရှိုက်ငိုနေသော ချစ်သူလေးကြောင့် ရင်ထဲဆို့နင့်လာသည်။

၁၀ တန်းအောင်စာရင်းတွေထွက်ပြီး သက်ဆိုင်ရာ တက္ကသိုလ်အသီးသီးကို သွားရောက်ကြရမည့် ချစ်သူနှစ်ဦး၏ နှုတ်ဆက်ချိန်။ အတွေ့ကြုံသစ်တွေကို ရင်ခုန်မျှော်လင့်ရင်း ချစ်သူလေးကိုလည်း သနားမိပြန်သည်။ ” အေးမြ ငါတို့ဘယ်သွားကြမလဲ” ” ချစ်သူများနေ့က ငါတို့ ချောကလက်ထိုင်စားခဲ့တဲ့နေရာသွားမယ်လေ ငါ့မှာချောကလက်ပါတယ် နင့်ကိုကျွေးချင်လို့ ” ခါးကိုတင်းတင်းဖက်ပြီးပြောလာသော အေးမြစကားကြောင့် ရင်ထဲလှိုက်သွားသည်။ ၁၀မိနစ်လောက်စက်ဘီးနင်းလာပြီး ထင်းရူးတောစပ်နားရောက်တော့ ကုန်းစောင်းလေးနားမှာစက်ဘီးရပ်လိုက်ပြီး ထိုင်စရာရှာကြသည်။

“အေးမြ နင်ငိုမနေနဲ့လေ” “ဟာ..ငိုချင်နေတာကို ငိုမှာပဲ” “ဘယ်မှာလဲ ချောကလက် ဟိုနားလေး သွားထိုင်စားရအောင်” ထင်ရှူးပင်ကြီး၏ အောက်ခြေတွင် ထင်းရှူးဆီထုတ်ထားသောကြောင့် အပင်၏ ပင်စည်မှာ ခွက်ကြီးဖြစ်နေပြီး မြေအနည်းငယ်နိမ့်သဖြင့် တော်ရုံ မမြင်နိုင်သောနေရာလေးကို ရွေးလိုက်သည်။ “လာ အေးမြ အပင်သွားမမှီနဲ့ အကျီတွေမဲကုန်မယ်” “အင်းပါ” မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်ပြီး ချောကလက်လေးခွံ့ကျွေးရင်း မျက်ရည်ကျနေသော ချစ်သူလေးကို ဆွဲပွေ့လိုက်ပြီး နဖူးလေးနမ်းရင်း မျက်ရည်တွေ သုတ်ပေးနေလိုက်သည်။

ချော့စရာ စကားရှာမရ။ “မငိုပါနဲ့အေးမြရယ် ကျောင်းမတူပေမယ့် ပိတ်ရက်ကျပြန်တွေ့ရမှာပဲ” ချော့မရ အေးမြက ငိုနေတုန်း ကြံမိကြံရာနှင့် အေးမြလက်ထဲက ချောကလက်ကို ကိုက်ပြီးအေးမြမျက်နှာလေးဆွဲမော့ကာ ခွံ့ကျွေးလိုက်သည်။ ထိုချောကလက်အပိုင်းလေးကုန်သည်အထိ ပါးစပ်နှင့်ခွံ့ကျွေးပြီး သေးသေးလေးသာ ကျန်တော့သဖြင့် အေးမြပါးစပ်ထဲ လျှာနှင့်ထိုးထည့်ပေးလိုက်သည်။ အေးမြရဲ့ ဝင်သက်ထွက်သက်တို့က ပါးပြင်မှာ ရိုက်ခတ်လျက်။ အေးမြလည်း ချောကလက်ကို ဖမ်းယူရင်း လျှာကိုလည်း စွဲစုပ်လိုက်သည်။ ကျနော်လည်းအေးမြရဲ့အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်နမ်းလိုက်ရင်း ခါးလေးဖက်ကာ အေးမြကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲယူလိုက်တော့ အလိုက်သင့်လေးလှဲချလာသည်။

အေးမြဖင်လေးကိုကိုင်ပြီးပွတ်ရင်းမျက်နှာကို အနမ်းများဆက်တိုက်ချွေကာ ချစ်သူရဲ့မျက်ရည်တွေကိုနှစ်သိမ့်စေတော့သည်။ အေးမြရဲ့ အကျီကြယ်သီးတွေကိုဖြုတ်တော့ မျက်လုံးဝိုင်းလေးနှင့်ငြိမ်ပြီး ကြည့်နေသည်။ အတွင်းခံအကျီချိတ်တွေ ဖြုတ်မနေတော့ပဲ အပေါ်သို့လှန်တင်ကာ ဖွံ့ထွားကာစ နို့လေးတွေကို တလှည့်စီစို့ရင်း နို့အုံတွေကို ဆုပ်ချေပေးလိုက်သည်။အောက်က ဖွားဖက်တော်ကလည်း အေးမြရဲ့ နံကြားကိုထောက်ပြီး တင်းနေပြီ။ အေးမြရဲ့လက်ကိုယူပြီး ကိုင်ခိုင်းတော့ ငြင်းသည်။

“အာ..မကိုင်ဘူး ငါကြောက်တယ် ဒီတိုင်းပဲနေဟာ” “ဟာ..အေးမြကလည်း ကိုင်ထားပါဆို” “မကိုင်ဘူးလို့ နင့်ကိုဖက်ထားမယ် နော်” ပြောရင်း လည်ပင်းကိုဖက်ပြီး သူ့ရဲ့နို့တွေပေါ်ဆွဲချတော့ ငုံပြီးစို့ရင်း စကပ်ရဲ့ဇစ်ကို စမ်းကာအောက်သို့ ဆွဲချတော့ သူမ အကြောက်အကန် ငြင်းတော့သည်။ “မလုပ်နဲ့ ဇွဲမာန် ဒါတော့မလုပ်နဲ့ဟာ ငါကြောက်တယ်” “ဘာကြောက်တာလဲဟ နင်ကလည်း” “မသိဘူး ကြောက်တယ်ဟာ ငါ့ကိုချစ်ရင် မလုပ်နဲ့နော်” “မလုပ်ဘူးကွာ ဒီတိုင်းပဲ ကိုင်ထားမယ်နော် ချွတ်လိုက် ” “အကုန်မချွတ်ဘူး နင့်လက်ထည့်လိုက်” “ပြီးရော” အေးမြရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ပြန်နမ်းရင်း လက်တွေက စကပ်အောက်မှ ဖင်လုံးလေးကို အတွင်းခံပေါ်ကနေ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ပေါင်ကြားထဲသို့ လက်ညိုးလေးဖြင့် မထိတထိ ပွတ်ပေးနေလိုက်သည်။

အေးမြလည်း ကျနော့လည်ပင်းကို အတင်းဖက်ရင်း ပခုံးပေါ့သို့ မျက်နှာလေးအပ်ကာ တအင်းအင်းနှင့်။ ကျနော်လည်း လက်ကို အရှေ့ဖက်သို့ပြောင်းလိုက်ပြီး “အေးမြ ပေါင်နဲနဲကားကွာ” နား နားလေးကပ်ပြီးလေသံလေးနှင့်ပြောလိုက်သည်။ ပေါင်လေးနဲနဲကားပေးတော့ အတွင်းခံထဲ လက်နှိုက်ရန်ပြင်လိုက်စဉ် အေးမြလက်က ကျနော့လက်ကိုဖမ်းပြီး တားဆီးထားကာ ကျနော့ နှုတ်ခမ်းတွေကိုနမ်းရင်း ခေါင်းသာခါနေသည်။ “အေးပါ အထဲကမကိုင်ဘူး အပြင်ကပဲ ကိုင်တော့မယ် လွှတ်နော်” လို့ပြောလိုက်တော့မှပဲ ကျနော်လက်ကိုလွှတ်ပြီး လည်ပင်းကို ပြန်ဖက်လိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းကိုတော့ နမ်းနေဆဲ။ ကျနော်လည်း ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ အေးမြအဖုတ်လေးကို ပွတ်ပေးနေရင်း ဘောင်းဘီလေးစိုထိုင်းလာတာကို သတိထားမိနေသည်။

ပေါင်ကြားထဲ လက်အသာထိုးထည့်ရင်း ဘောင်းဘီဘေးကမျှော့ကြိုးလေးကို ဘေးကပ်ကာ အရည်တွေတစိမ့်စိမ့်ထွက်နေသော အေးမြရဲ့ အမွှေးနုနုနှင့် အဖုတ်လေးကို ပွတ်ပေးရင်းနဲ့ နို့တွေစို့လိုက်သည်။ ဘယ်လောက်မှမကြာလိုက် အေးမြတယောက် ကျနော့ခေါင်းကိုဆွဲမပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကို အတင်းနမ်းကာ အဖုတ်လေး ပွစိပွစိဖြစ်ပြီး သက်ပြင်းချကာ ငြိမ်ပြီး ကျနော့ကို အတင်းဖက်ထားတော့သည်။ ” အေးမြ အေးမြ နင့်အရည်တွေ ထပ်ထွက်လာတယ်ဟ” “အာ…ဘာတွေပြောနေတာလဲ ရှက်စရာကြီးဟာ” “ထဦး ဒီမှာကြည့်လို့” “မကြည့်ဘူး” ကျနော့ရင်ထဲ မျက်နှာ အတင်းထိုးထည့်ကာ အရှက်သည်းနေသော ချစ်သူလေးအား ဆံပင်များကို ငုံ့နမ်းပြီး အရှက်ပြေစေရန် ကြိုးပမ်းပေးရပြန်သည်။

ကျနော့လီးကတော့ တင်းသထက်တင်းလျက်ပေါ့။ ဒီတိုင်းငြိမ်နေကြရင်း ၅ မိနစ်ခန့်ကြာတော့ “ဇွဲမာန် ဖယ်ပေးဦး ဟိုဘက်လှည့်နေ” “ဘယ်လိုဖယ်ရမှာလဲဟ နင်ထမှ ရမှာပေါ့” “အဲ့ဒါဆိုလည်း နင်မကြည့်နဲ့ မျက်စိမှိတ်ထား” “အင်း မကြည့်ဘူး” အေးမြလည်း ရင်ခွင်ထဲမှ ရုန်းထရင်း “ဟိုဘက်လှည့်နေနော် မကြည့်နဲ့” ” အေးပါဟာ မကြည့်ဘူး” “ရပြီ ပြန်လှည့်တော့” ကျနော်လည်း ပြန်လှည့်ရင်းနဲ့ “ကြည့်ရတော့မှာလား” လို့မေးလိုက်သည်။ “မသိဘူးကွာ” မျက်နှာလေးနီနီ ရှက်ပြုံးလေးနှင့် ရင်ထဲပြေးဝင်ဖက်လာသောချစ်သူလေးကို ဆီးပွေ့ရင်း ရောက်တတ်ရာရာ ချစ်စကားလေးများဖြင့် ထိုတညနေကုန်ဆုံးခဲ့ပြန်သည်။ အိမ်ပြန်လမ်းမှာ စကားမဆိုမိကြပဲ လက်ကလေးဆုပ်ကိုင်ရင်းနဲ့ ငြိမ်သက်တိတ်ဆိတ်စွာ။… ဒီနေ့ညဆို အိမ်နဲ့ခွဲပြီးအဝေးမှနေရတော့မှာပါလားဆိုတဲ့အသိနဲ့ ဝမ်းနည်းသလိုလိုနှင့် သားအမိနှစ်ယောက်ထိုင်စကားပြောနေစဉ် အေးမြထပ်ရောက်လာပြန်သည်။

“ဇွဲမာန်ရေ…” “ဟေ့ ငါရှိတယ် လာခဲ့” “သား ဒီနေ့ဘယ်သွားဦးမလို့လဲ မနေ့ကလည်းအကြာကြီးပဲ ဒီကောင်မလေးကလည်း လွန်တယ် ခရီးသွားခါနီးအထိ မပြောချင်တော့ဘူး” အမေလည်းပြောဆိုပြီးအိမ်နောက်ဘက်ထွကိသွားသည်။ အေးမြလည်းအခြေအနေရိပ်မိသည်ထင်သည်။ မျက်ရည်လေးလည်လည်နှင့် အနားကပ်ခါ “ဇွဲမာန် ငါဒီနေ့စိတ်တွေထိန်းမရလောက်တော့ဘူး သိလား” ရပြီ ဒီလောက်ဆို သဘောပေါက်ပြီ ကျနော်လည်း အမြန်ပင် “အမေ့ သား အေးမြကို အိမ်လိုက်ပို့လိုက်ဦးမယ်” “သား ကားဘယ်ချိန်လဲ အချိန်မီအောင်ပြန်ခဲ့” “ဟုတ်” စက်ဘီးပြေးထုတ်ရင်း “လာ အေးမြ သွားရအောင်” နှစ်ယောက်သားစက်ဘီးကိုယ်စီနင်းရင်း ထွက်လာစဉ် မိုးလေးကတဖွဲဖွဲ မိုးကလည်း အမှတ်တရနေ့ ကိုအားဖြည့်ပေးသည်ထင်သည်။

“ဇွဲမာန် အိမ်မှာ ဘယ်သူမှမရှိဘူး အိမ်သွားရအောင်” “အိုကေ ဘယ်သူအရင်ရောက်လည်း ပြိုင်မယ်လေ ” ပြောရင်း စက်ဘီးကိုဒုန်းနင်းပြေးတော့ အေးမြလည်းအားကျမခံ လိုက်နင်းရှာသည်။ စိတ်တွေက စောနေသည်လေ။ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ စက်ဘီးဒေါက်ထောက်ပြီး အေးမြဆီက အိမ်သော့ယူကာ ဖွင့်ဝင်လိုက်သည်။ အေးမြက တံခါးကို ကလန့်ပြန်ထိုးပြီး ကျနော့ဆီပြေးလာကာ ခါးကိုဖက်ပြီး ရင်ထဲ ငြိမ်နေသည်။ “အေးမြ နင်သေချာလား” ခေါင်းလေးငြိမ့်ပြီး အဖြေပြန်ပေးသည်။ ကျနာ်လည်း သူ့ရဲ့စိုရွှဲနေတဲ့အကျီကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းကိုငုံနမ်းလိုက်သည်။

အေးမြလည်း အလိုက်သိစွာ လုံချည်ကို ဖြည်ချလိုက်ပြီး “ငါမနေ့က တနေကုန်နေမရဘူးဟာ ညလည်းအိပ်မပျော်လို့ နင့်ဆီ အရဲစွန့်ပြီးလိုက်လာတာ” “ငါသိတယ် အေးမြ ငါလည်းတူတူပဲ” သူမ ဖင်လေးတွေကိုင်ရင်း နမ်းရင်းနှင့် အေးမြလက်တွေက ကျနော့်ပုဆိုးကို ဆွဲဖြည်ချလိုက်သည်။ အိမ်နေရင်းနဲ့ထွက်လာတာမို့ အတွင်းခံဝတ်မထား လီးက တရမ်းရမ်းနှင့်ထွက်လာသည်။ ကျနော်လည်းအကျီချွတ်လိုက်ပြီး အေးမြရဲ့ဘရာစီယာကို ဆွဲလှန်မည်လုပ်တော့ အေးမြက ကျောလှည့်ပေးသဖြင့် ချိတ်များကိုဖြုတ်ပြီး နို့တွေကို လွတ်လပ်စွာ ငုံစို့လိုက်တော့သည်။

ဧည့်ခန်းထဲရှိထိုင်ခုံပေါ်တွင် ထိုင်ရင်း အေးမြက အပေါ်မှ ခွကာ သူမအဖုတ်ကို အတွင်းခံဘောင်းဘီပေါ်မှ ထိုးဆွရင်း နို့တွေကိုစို့လိုက် နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းလိုက်နှင့်အလုပ်များလျက်ရှိတော့သည်။ အေးမြကို မတ်တပ်ရပ်ကာဘောင်းဘီလေးကို ချွတ်ချပေးရင်း အဖုတ်လေးကို ရွှတ်ခနဲနမ်းလိုက်သည်။ အမွှေးနုပါးပါးနှင့် ဖောင်းအိအိ စဖုတ်လေးက အရေလေးစိုစိစိ နှင့်။ အေးမြက သူ့အခန်းထဲ လက်ဆွဲခေါ်သွားပြီး ကုတင်ပေါ်တွင် ပက်လက်ကလေးလှဲချပြီး ပေါင်လေးစိကာ လက်လှမ်းကြိုရှာသည်။ထွေးပိုက်ရင်းနှင့် နို့တွေစို့ပြီး အဖုတ်ဝသို့ လီးတေ့ကာ ဖိထိုးကြည့်သည်။ မရ ။ ” အား…ဇွဲမာန် နာတယ်” “အေး ခဏလေးပါ” တဖြည်းဖြည်းချင်းလေးဖိထိုးကာ ဝင်သလောက်ကို အသွင်းအထုတ်လုပ်ရင်း တအိအိနှင့် လီးတဝက်ခန့်ရောက်လာပြီ နှစ်ယောက်လုံး ဆန္ဒတွေပြင်းနေသော်လည်း ခက်ခဲလှသည်။

နှုတ်ခမ်းလေးနမ်းရင်းနှင့်ပင် အဆုံးထိရောက်အောင်သွင်းလိုက်ပြီး အသွင်းအထုတ် ကို အသာယာလေးလုပ်ပေးနေလိုက်သည်။ ကျပ်တည်းလှသော အေးမြရဲ့ အဖုတ်တွင်းကလည်း အတွေ့ထူးကိုပေးနိုင်လှသောကြောင့် ကျနော့မှာလဲ ထိန်းသိမ်းရပင်ပန်းလှ၏။ အရမ်းလည်းမကြမ်းရဲ။ အေးမြလည်းနာသွားနိုင်သလို ကျနော်လည်းပြီးသွားနိုင်သည်။ စိတ်ကိုအနိုင်နိုင်ထိန်းရင်း ဖြည်းဖြည်းပင်လိုးနေလိုက်သည်။ နို့တွေစို့ရင်း နှုတ်ခမ်းလေးနမ်းရင်းပေါ့။ “အ့ အ့ ဇွဲမာန် အရမ်းကျပ်တယ်ဟာ နာလိုက်တာ” “အင်းပါ အေးမြရယ် ခဏပဲ သည်းခံနော်” “နင့်ကို ချစ်လွန်းလို့နော် သိလား” “အင်းပါ ငါနဲနဲမြန်ကြည့်မယ်နော်” “အင်း အ့ အ့ ” “အေးမြ နာသေးလား” “အရမ်းမနာဘူး ရတယ် လုပ်”

“အင်း” အတိုင်အဖောက်မညီစွာနှင့်ပင် အေးမြလေး ဟိုးအမြင့်ကြီးကနေပြုတ်ကျသလို လေဟုန်စီးခဲ့ရသည်။ အေးမြလေးပြီးတော့ ကျနော့ကို အတင်းကုတ်ဖက်တက်ရင်း အဖုတ်ကလည်း လီးကိုတအားညှစ်ထားသည်။ ညှစ်ထားတဲ့အချိန် တဆုံးလိုးပေးလိုက်ရာ အေးမြလည်း ကော့တက်သွားပြီး ကျနော်လည်း အေးမြအဖုတ်ထဲ အရေများပန်းထည့်ကာ နှစ်ယောက်သားဖက်ရင်း မှိန်းမောနေလိုက်ကြသည်။ ” ထ ဇွဲမာန် ပြန်ဖို့လုပ်တော့ ၃ နာရီထိုးတော့မယ် အဖေတို့ပြန်လာတော့မယ် နင်ကားဂိတ်ဘယ်ချိန် သွားမှာလဲ” “၅ နာရီခွဲလောက်မှသွားမှာပါ” “အဲ့ဒါဆို ပြန်တော့လေ ငါ့ကိုမမေ့နဲ့နော် ဇွဲမာန်” မျက်ရည်လေး စမ်းစမ်းနှင့်မှာရှာသည်။

ကျနော်လည်း အဝတ်တွေပြန်ဝတ်ပြီး နှစ်ယောက်သားဖက်ကာ နမ်းကြပြန်သည်။ “သွားတော့ အရမ်းနောက်ကျနေမယ် ငါလွမ်းနေတာ မမေ့နဲ့နော်” “အင်းပါဟာ စာရေးနော် အေးမြ” “အင်းပါ ငါကျောင်းရောက်လို့ အဆောင်သိရရင်လည်း လိပ်စာပို့လိုက်မယ် ငါ့ဆီစာမှန်မှန်ပို့နော်” ပြောရင်းနဲ့ငိုကျန်ခဲ့သော အေးမြကို ကျောခိုင်းပြီး စက်ဘီးလေးတွန်းကာ အိမ်ပြန်ခဲ့သည်။ ရင်ထဲက လွမ်းဆွတ်မှုတွေက ထိုအချိန်က နှိုင်းစရာမရှိခဲ့။ အိမ်ရောက်ပြင်ဆင်ပြီး ကားဂိတ်ဆင်း ။ လိုက်ပို့ကြသော သူငယ်ချင်းများ ဆွေမျိုးများကို နှုတ်ဆက်ရင်း သားအမိနှစ်ယောက် ကားပေါ်တက်နေရာယူကြသည်။

“သား…ဟိုမှာ..” အမေညွှန်ပြရာကြည့်လိုက်တော့ ဟင် အေးမြ အဝေးကနေ ငေးကြည့်နေပါလား ကားမှန်ကို နောက်သို့ ဆွဲကပ်လိုက်ပြီး အေးမြမြင်အောင် လက်ပြလိုက်သည်။ တဖြည်းဖြည်း နှင့် အေးမြအရိပ်ကလေးမှုန်ဝါးပျောက်ကွယ်သွားတာ ၂၀၀၂ ခုနှစ်ကနေ အခုထိပါပဲ တခါမှပြန်မတွေ့ရတော့ပါဘူး။ တခါတရံအမေ့ဆီက သတင်းအချို့ပြန်ကြားနေတာက လွဲလို့ပေါ့…။ “မဆုံနိုင်ပြီလား…ဘဝတွေက…နှလုံးသားနုနုအပျံသင်ခါစအရွယ်..ပုံပြင်ဟောင်းလေးတပုဒ်…ရင်မှာရှိခဲ့တယ်.. လွယ်အိတ်တလုံးပခုံးထက်မှာ…အပျော်ဆုံးကျောင်းတက်ချိန်… ငါတို့ကျောင်းသားဘဝ……………” ကြိုးစားပါဦးမည်။

Zawgyi

 

အပ်ံ သင္စ႐ြယ္ (စ/ဆုံး)

ကလင္ ကလင္ ကလင္…. စက္ဘီးဘဲလ္သံၾကားလို႔ ေဒၚေက်ာ့ခိုင္ေခါင္းေလးေမာ့ၾကည့္မိသည္။ “အန္တီေရ ဇြဲမာန္ရွိလား” “ရွိတယ္ သမီးေရ အေပၚထပ္မွာ ပစၥည္းေတြထည့္ေနတယ္ သားေရ ေအာက္ဆင္းခဲ့ဦး ဒီမွာ ေအးျမေလး ေရာက္ေနတယ္” “ဟုတ္ လာၿပီ အေမေရ” အေမ့ကို အသံလွမ္းျပဳရင္း စာအုပ္တခ်ိဳ႕ကို ေသတၱာထဲထည့္ၿပီး ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းလာခဲ့သည္။ “ေအးျမ ထူးထူးဆန္းဆန္း ဘာလဲဟ” “နင္မနက္ဖန္ေက်ာင္းသြားေတာ့မွာေလ အဲ့ဒါငါ့ကို မုန႔္လိုက္ေကြၽးဦး” “ဟာ…နင္ကလည္း ပစၥည္းေတြသိမ္းလို႔မၿပီးေသးဘူးဟ”

“လာပါဟာ ငါလြမ္းေနရမွာ ခဏေလး တေနရာသြားထိုင္ရေအာင္ဟာေနာ္ လာပါ ဇြဲမာန္ရာ” ခ်စ္သူရဲ႕ အသံတိမ္ဝင္သြားၿပီး မ်က္ရည္ေလးေတြဝိုင္းလာေတာ့ က်ေနာ္လည္း မေနႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ “အေမေရ သား ေအးျမနဲ႔ အျပင္ခဏသြားဦးမယ္ ” “ေအး ေအး အရမ္းမၾကာနဲ႔ေနာ္ လုပ္စရာေတြရွိေသးတယ္” “ဟုတ္ ေမေမ… လာ နင့္စက္ဘီးနဲ႔ပဲသြားရေအာင္ ငါ့ဘီးထုတ္မေနေတာ့ဘူး” စက္ဘီးေလးနင္းထြက္လာေတာ့ ခ်စ္သူေလးက ခါးေလးဖက္ၿပီး ေက်ာျပင္ကို ပါးေလးအပ္ကာ ၿငိမ္၍ လိုက္လာသည္။ “ေအးျမ နင္ဘာစားမွာလဲ” “ဘာမွမစားဘူးဟာ. ငါဖက္ထားခ်င္တယ္ ဒီလိုေလး ငါလြမ္းေနရမွာသိလား နင္က မနက္ဖန္ညေနဆိုသြားၿပီ ငါတို႔ေက်ာင္းက ေနာက္လကုန္ေလာက္မွတဲ့ ငါလြမ္းေနမွာ” ေျပာရင္း တသိမ့္သိမ့္ရႈိက္ငိုေနေသာ ခ်စ္သူေလးေၾကာင့္ ရင္ထဲဆို႔နင့္လာသည္။

၁၀ တန္းေအာင္စာရင္းေတြထြက္ၿပီး သက္ဆိုင္ရာ တကၠသိုလ္အသီးသီးကို သြားေရာက္ၾကရမည့္ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး၏ ႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္။ အေတြ႕ႀကဳံသစ္ေတြကို ရင္ခုန္ေမွ်ာ္လင့္ရင္း ခ်စ္သူေလးကိုလည္း သနားမိျပန္သည္။ ” ေအးျမ ငါတို႔ဘယ္သြားၾကမလဲ” ” ခ်စ္သူမ်ားေန႔က ငါတို႔ ေခ်ာကလက္ထိုင္စားခဲ့တဲ့ေနရာသြားမယ္ေလ ငါ့မွာေခ်ာကလက္ပါတယ္ နင့္ကိုေကြၽးခ်င္လို႔ ” ခါးကိုတင္းတင္းဖက္ၿပီးေျပာလာေသာ ေအးျမစကားေၾကာင့္ ရင္ထဲလႈိက္သြားသည္။ ၁၀မိနစ္ေလာက္စက္ဘီးနင္းလာၿပီး ထင္း႐ူးေတာစပ္နားေရာက္ေတာ့ ကုန္းေစာင္းေလးနားမွာစက္ဘီးရပ္လိုက္ၿပီး ထိုင္စရာရွာၾကသည္။

“ေအးျမ နင္ငိုမေနနဲ႔ေလ” “ဟာ..ငိုခ်င္ေနတာကို ငိုမွာပဲ” “ဘယ္မွာလဲ ေခ်ာကလက္ ဟိုနားေလး သြားထိုင္စားရေအာင္” ထင္ရႉးပင္ႀကီး၏ ေအာက္ေျခတြင္ ထင္းရႉးဆီထုတ္ထားေသာေၾကာင့္ အပင္၏ ပင္စည္မွာ ခြက္ႀကီးျဖစ္ေနၿပီး ေျမအနည္းငယ္နိမ့္သျဖင့္ ေတာ္႐ုံ မျမင္ႏိုင္ေသာေနရာေလးကို ေ႐ြးလိုက္သည္။ “လာ ေအးျမ အပင္သြားမမွီနဲ႔ အက်ီေတြမဲကုန္မယ္” “အင္းပါ” မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ၿပီး ေခ်ာကလက္ေလးခြံ႕ေကြၽးရင္း မ်က္ရည္က်ေနေသာ ခ်စ္သူေလးကို ဆြဲေပြ႕လိုက္ၿပီး နဖူးေလးနမ္းရင္း မ်က္ရည္ေတြ သုတ္ေပးေနလိုက္သည္။

ေခ်ာ့စရာ စကားရွာမရ။ “မငိုပါနဲ႔ေအးျမရယ္ ေက်ာင္းမတူေပမယ့္ ပိတ္ရက္က်ျပန္ေတြ႕ရမွာပဲ” ေခ်ာ့မရ ေအးျမက ငိုေနတုန္း ႀကံမိႀကံရာႏွင့္ ေအးျမလက္ထဲက ေခ်ာကလက္ကို ကိုက္ၿပီးေအးျမမ်က္ႏွာေလးဆြဲေမာ့ကာ ခြံ႕ေကြၽးလိုက္သည္။ ထိုေခ်ာကလက္အပိုင္းေလးကုန္သည္အထိ ပါးစပ္ႏွင့္ခြံ႕ေကြၽးၿပီး ေသးေသးေလးသာ က်န္ေတာ့သျဖင့္ ေအးျမပါးစပ္ထဲ လွ်ာႏွင့္ထိုးထည့္ေပးလိုက္သည္။ ေအးျမရဲ႕ ဝင္သက္ထြက္သက္တို႔က ပါးျပင္မွာ ႐ိုက္ခတ္လ်က္။ ေအးျမလည္း ေခ်ာကလက္ကို ဖမ္းယူရင္း လွ်ာကိုလည္း စြဲစုပ္လိုက္သည္။ က်ေနာ္လည္းေအးျမရဲ႕ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို စုပ္နမ္းလိုက္ရင္း ခါးေလးဖက္ကာ ေအးျမကိုယ္လုံးေလးကို ဆြဲယူလိုက္ေတာ့ အလိုက္သင့္ေလးလွဲခ်လာသည္။

ေအးျမဖင္ေလးကိုကိုင္ၿပီးပြတ္ရင္းမ်က္ႏွာကို အနမ္းမ်ားဆက္တိုက္ေခြၽကာ ခ်စ္သူရဲ႕မ်က္ရည္ေတြကိုႏွစ္သိမ့္ေစေတာ့သည္။ ေအးျမရဲ႕ အက်ီၾကယ္သီးေတြကိုျဖဳတ္ေတာ့ မ်က္လုံးဝိုင္းေလးႏွင့္ၿငိမ္ၿပီး ၾကည့္ေနသည္။ အတြင္းခံအက်ီခ်ိတ္ေတြ ျဖဳတ္မေနေတာ့ပဲ အေပၚသို႔လွန္တင္ကာ ဖြံ႕ထြားကာစ ႏို႔ေလးေတြကို တလွည့္စီစို႔ရင္း ႏို႔အုံေတြကို ဆုပ္ေခ်ေပးလိုက္သည္။ေအာက္က ဖြားဖက္ေတာ္ကလည္း ေအးျမရဲ႕ နံၾကားကိုေထာက္ၿပီး တင္းေနၿပီ။ ေအးျမရဲ႕လက္ကိုယူၿပီး ကိုင္ခိုင္းေတာ့ ျငင္းသည္။

“အာ..မကိုင္ဘူး ငါေၾကာက္တယ္ ဒီတိုင္းပဲေနဟာ” “ဟာ..ေအးျမကလည္း ကိုင္ထားပါဆို” “မကိုင္ဘူးလို႔ နင့္ကိုဖက္ထားမယ္ ေနာ္” ေျပာရင္း လည္ပင္းကိုဖက္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ႏို႔ေတြေပၚဆြဲခ်ေတာ့ ငုံၿပီးစို႔ရင္း စကပ္ရဲ႕ဇစ္ကို စမ္းကာေအာက္သို႔ ဆြဲခ်ေတာ့ သူမ အေၾကာက္အကန္ ျငင္းေတာ့သည္။ “မလုပ္နဲ႔ ဇြဲမာန္ ဒါေတာ့မလုပ္နဲ႔ဟာ ငါေၾကာက္တယ္” “ဘာေၾကာက္တာလဲဟ နင္ကလည္း” “မသိဘူး ေၾကာက္တယ္ဟာ ငါ့ကိုခ်စ္ရင္ မလုပ္နဲ႔ေနာ္” “မလုပ္ဘူးကြာ ဒီတိုင္းပဲ ကိုင္ထားမယ္ေနာ္ ခြၽတ္လိုက္ ” “အကုန္မခြၽတ္ဘူး နင့္လက္ထည့္လိုက္” “ၿပီးေရာ” ေအးျမရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ျပန္နမ္းရင္း လက္ေတြက စကပ္ေအာက္မွ ဖင္လုံးေလးကို အတြင္းခံေပၚကေန ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ေပါင္ၾကားထဲသို႔ လက္ညိဳးေလးျဖင့္ မထိတထိ ပြတ္ေပးေနလိုက္သည္။

ေအးျမလည္း က်ေနာ့လည္ပင္းကို အတင္းဖက္ရင္း ပခုံးေပါ့သို႔ မ်က္ႏွာေလးအပ္ကာ တအင္းအင္းႏွင့္။ က်ေနာ္လည္း လက္ကို အေရွ႕ဖက္သို႔ေျပာင္းလိုက္ၿပီး “ေအးျမ ေပါင္နဲနဲကားကြာ” နား နားေလးကပ္ၿပီးေလသံေလးႏွင့္ေျပာလိုက္သည္။ ေပါင္ေလးနဲနဲကားေပးေတာ့ အတြင္းခံထဲ လက္ႏႈိက္ရန္ျပင္လိုက္စဥ္ ေအးျမလက္က က်ေနာ့လက္ကိုဖမ္းၿပီး တားဆီးထားကာ က်ေနာ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုနမ္းရင္း ေခါင္းသာခါေနသည္။ “ေအးပါ အထဲကမကိုင္ဘူး အျပင္ကပဲ ကိုင္ေတာ့မယ္ လႊတ္ေနာ္” လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့မွပဲ က်ေနာ္လက္ကိုလႊတ္ၿပီး လည္ပင္းကို ျပန္ဖက္လိုက္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းကိုေတာ့ နမ္းေနဆဲ။ က်ေနာ္လည္း ေဘာင္းဘီေပၚကေန ေအးျမအဖုတ္ေလးကို ပြတ္ေပးေနရင္း ေဘာင္းဘီေလးစိုထိုင္းလာတာကို သတိထားမိေနသည္။

ေပါင္ၾကားထဲ လက္အသာထိုးထည့္ရင္း ေဘာင္းဘီေဘးကေမွ်ာ့ႀကိဳးေလးကို ေဘးကပ္ကာ အရည္ေတြတစိမ့္စိမ့္ထြက္ေနေသာ ေအးျမရဲ႕ အေမႊးႏုႏုႏွင့္ အဖုတ္ေလးကို ပြတ္ေပးရင္းနဲ႔ ႏို႔ေတြစို႔လိုက္သည္။ ဘယ္ေလာက္မွမၾကာလိုက္ ေအးျမတေယာက္ က်ေနာ့ေခါင္းကိုဆြဲမၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေတြကို အတင္းနမ္းကာ အဖုတ္ေလး ပြစိပြစိျဖစ္ၿပီး သက္ျပင္းခ်ကာ ၿငိမ္ၿပီး က်ေနာ့ကို အတင္းဖက္ထားေတာ့သည္။ ” ေအးျမ ေအးျမ နင့္အရည္ေတြ ထပ္ထြက္လာတယ္ဟ” “အာ…ဘာေတြေျပာေနတာလဲ ရွက္စရာႀကီးဟာ” “ထဦး ဒီမွာၾကည့္လို႔” “မၾကည့္ဘူး” က်ေနာ့ရင္ထဲ မ်က္ႏွာ အတင္းထိုးထည့္ကာ အရွက္သည္းေနေသာ ခ်စ္သူေလးအား ဆံပင္မ်ားကို ငုံ႔နမ္းၿပီး အရွက္ေျပေစရန္ ႀကိဳးပမ္းေပးရျပန္သည္။

က်ေနာ့လီးကေတာ့ တင္းသထက္တင္းလ်က္ေပါ့။ ဒီတိုင္းၿငိမ္ေနၾကရင္း ၅ မိနစ္ခန႔္ၾကာေတာ့ “ဇြဲမာန္ ဖယ္ေပးဦး ဟိုဘက္လွည့္ေန” “ဘယ္လိုဖယ္ရမွာလဲဟ နင္ထမွ ရမွာေပါ့” “အဲ့ဒါဆိုလည္း နင္မၾကည့္နဲ႔ မ်က္စိမွိတ္ထား” “အင္း မၾကည့္ဘူး” ေအးျမလည္း ရင္ခြင္ထဲမွ ႐ုန္းထရင္း “ဟိုဘက္လွည့္ေနေနာ္ မၾကည့္နဲ႔” ” ေအးပါဟာ မၾကည့္ဘူး” “ရၿပီ ျပန္လွည့္ေတာ့” က်ေနာ္လည္း ျပန္လွည့္ရင္းနဲ႔ “ၾကည့္ရေတာ့မွာလား” လို႔ေမးလိုက္သည္။ “မသိဘူးကြာ” မ်က္ႏွာေလးနီနီ ရွက္ၿပဳံးေလးႏွင့္ ရင္ထဲေျပးဝင္ဖက္လာေသာခ်စ္သူေလးကို ဆီးေပြ႕ရင္း ေရာက္တတ္ရာရာ ခ်စ္စကားေလးမ်ားျဖင့္ ထိုတညေနကုန္ဆုံးခဲ့ျပန္သည္။ အိမ္ျပန္လမ္းမွာ စကားမဆိုမိၾကပဲ လက္ကေလးဆုပ္ကိုင္ရင္းနဲ႔ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္စြာ။… ဒီေန႔ညဆို အိမ္နဲ႔ခြဲၿပီးအေဝးမွေနရေတာ့မွာပါလားဆိုတဲ့အသိနဲ႔ ဝမ္းနည္းသလိုလိုႏွင့္ သားအမိႏွစ္ေယာက္ထိုင္စကားေျပာေနစဥ္ ေအးျမထပ္ေရာက္လာျပန္သည္။

“ဇြဲမာန္ေရ…” “ေဟ့ ငါရွိတယ္ လာခဲ့” “သား ဒီေန႔ဘယ္သြားဦးမလို႔လဲ မေန႔ကလည္းအၾကာႀကီးပဲ ဒီေကာင္မေလးကလည္း လြန္တယ္ ခရီးသြားခါနီးအထိ မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး” အေမလည္းေျပာဆိုၿပီးအိမ္ေနာက္ဘက္ထြကိသြားသည္။ ေအးျမလည္းအေျခအေနရိပ္မိသည္ထင္သည္။ မ်က္ရည္ေလးလည္လည္ႏွင့္ အနားကပ္ခါ “ဇြဲမာန္ ငါဒီေန႔စိတ္ေတြထိန္းမရေလာက္ေတာ့ဘူး သိလား” ရၿပီ ဒီေလာက္ဆို သေဘာေပါက္ၿပီ က်ေနာ္လည္း အျမန္ပင္ “အေမ့ သား ေအးျမကို အိမ္လိုက္ပို႔လိုက္ဦးမယ္” “သား ကားဘယ္ခ်ိန္လဲ အခ်ိန္မီေအာင္ျပန္ခဲ့” “ဟုတ္” စက္ဘီးေျပးထုတ္ရင္း “လာ ေအးျမ သြားရေအာင္” ႏွစ္ေယာက္သားစက္ဘီးကိုယ္စီနင္းရင္း ထြက္လာစဥ္ မိုးေလးကတဖြဲဖြဲ မိုးကလည္း အမွတ္တရေန႔ ကိုအားျဖည့္ေပးသည္ထင္သည္။

“ဇြဲမာန္ အိမ္မွာ ဘယ္သူမွမရွိဘူး အိမ္သြားရေအာင္” “အိုေက ဘယ္သူအရင္ေရာက္လည္း ၿပိဳင္မယ္ေလ ” ေျပာရင္း စက္ဘီးကိုဒုန္းနင္းေျပးေတာ့ ေအးျမလည္းအားက်မခံ လိုက္နင္းရွာသည္။ စိတ္ေတြက ေစာေနသည္ေလ။ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ စက္ဘီးေဒါက္ေထာက္ၿပီး ေအးျမဆီက အိမ္ေသာ့ယူကာ ဖြင့္ဝင္လိုက္သည္။ ေအးျမက တံခါးကို ကလန႔္ျပန္ထိုးၿပီး က်ေနာ့ဆီေျပးလာကာ ခါးကိုဖက္ၿပီး ရင္ထဲ ၿငိမ္ေနသည္။ “ေအးျမ နင္ေသခ်ာလား” ေခါင္းေလးၿငိမ့္ၿပီး အေျဖျပန္ေပးသည္။ က်နာ္လည္း သူ႔ရဲ႕စို႐ႊဲေနတဲ့အက်ီကို ခြၽတ္ခ်လိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကိုငုံနမ္းလိုက္သည္။

ေအးျမလည္း အလိုက္သိစြာ လုံခ်ည္ကို ျဖည္ခ်လိုက္ၿပီး “ငါမေန႔က တေနကုန္ေနမရဘူးဟာ ညလည္းအိပ္မေပ်ာ္လို႔ နင့္ဆီ အရဲစြန႔္ၿပီးလိုက္လာတာ” “ငါသိတယ္ ေအးျမ ငါလည္းတူတူပဲ” သူမ ဖင္ေလးေတြကိုင္ရင္း နမ္းရင္းႏွင့္ ေအးျမလက္ေတြက က်ေနာ့္ပုဆိုးကို ဆြဲျဖည္ခ်လိုက္သည္။ အိမ္ေနရင္းနဲ႔ထြက္လာတာမို႔ အတြင္းခံဝတ္မထား လီးက တရမ္းရမ္းႏွင့္ထြက္လာသည္။ က်ေနာ္လည္းအက်ီခြၽတ္လိုက္ၿပီး ေအးျမရဲ႕ဘရာစီယာကို ဆြဲလွန္မည္လုပ္ေတာ့ ေအးျမက ေက်ာလွည့္ေပးသျဖင့္ ခ်ိတ္မ်ားကိုျဖဳတ္ၿပီး ႏို႔ေတြကို လြတ္လပ္စြာ ငုံစို႔လိုက္ေတာ့သည္။

ဧည့္ခန္းထဲရွိထိုင္ခုံေပၚတြင္ ထိုင္ရင္း ေအးျမက အေပၚမွ ခြကာ သူမအဖုတ္ကို အတြင္းခံေဘာင္းဘီေပၚမွ ထိုးဆြရင္း ႏို႔ေတြကိုစို႔လိုက္ ႏႈတ္ခမ္းကိုနမ္းလိုက္ႏွင့္အလုပ္မ်ားလ်က္ရွိေတာ့သည္။ ေအးျမကို မတ္တပ္ရပ္ကာေဘာင္းဘီေလးကို ခြၽတ္ခ်ေပးရင္း အဖုတ္ေလးကို ႐ႊတ္ခနဲနမ္းလိုက္သည္။ အေမႊးႏုပါးပါးႏွင့္ ေဖာင္းအိအိ စဖုတ္ေလးက အေရေလးစိုစိစိ ႏွင့္။ ေအးျမက သူ႔အခန္းထဲ လက္ဆြဲေခၚသြားၿပီး ကုတင္ေပၚတြင္ ပက္လက္ကေလးလွဲခ်ၿပီး ေပါင္ေလးစိကာ လက္လွမ္းႀကိဳရွာသည္။ေထြးပိုက္ရင္းႏွင့္ ႏို႔ေတြစို႔ၿပီး အဖုတ္ဝသို႔ လီးေတ့ကာ ဖိထိုးၾကည့္သည္။ မရ ။ ” အား…ဇြဲမာန္ နာတယ္” “ေအး ခဏေလးပါ” တျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလးဖိထိုးကာ ဝင္သေလာက္ကို အသြင္းအထုတ္လုပ္ရင္း တအိအိႏွင့္ လီးတဝက္ခန႔္ေရာက္လာၿပီ ႏွစ္ေယာက္လုံး ဆႏၵေတြျပင္းေနေသာ္လည္း ခက္ခဲလွသည္။

ႏႈတ္ခမ္းေလးနမ္းရင္းႏွင့္ပင္ အဆုံးထိေရာက္ေအာင္သြင္းလိုက္ၿပီး အသြင္းအထုတ္ ကို အသာယာေလးလုပ္ေပးေနလိုက္သည္။ က်ပ္တည္းလွေသာ ေအးျမရဲ႕ အဖုတ္တြင္းကလည္း အေတြ႕ထူးကိုေပးႏိုင္လွေသာေၾကာင့္ က်ေနာ့မွာလဲ ထိန္းသိမ္းရပင္ပန္းလွ၏။ အရမ္းလည္းမၾကမ္းရဲ။ ေအးျမလည္းနာသြားႏိုင္သလို က်ေနာ္လည္းၿပီးသြားႏိုင္သည္။ စိတ္ကိုအႏိုင္ႏိုင္ထိန္းရင္း ျဖည္းျဖည္းပင္လိုးေနလိုက္သည္။ ႏို႔ေတြစို႔ရင္း ႏႈတ္ခမ္းေလးနမ္းရင္းေပါ့။ “အ့ အ့ ဇြဲမာန္ အရမ္းက်ပ္တယ္ဟာ နာလိုက္တာ” “အင္းပါ ေအးျမရယ္ ခဏပဲ သည္းခံေနာ္” “နင့္ကို ခ်စ္လြန္းလို႔ေနာ္ သိလား” “အင္းပါ ငါနဲနဲျမန္ၾကည့္မယ္ေနာ္” “အင္း အ့ အ့ ” “ေအးျမ နာေသးလား” “အရမ္းမနာဘူး ရတယ္ လုပ္”

“အင္း” အတိုင္အေဖာက္မညီစြာႏွင့္ပင္ ေအးျမေလး ဟိုးအျမင့္ႀကီးကေနျပဳတ္က်သလို ေလဟုန္စီးခဲ့ရသည္။ ေအးျမေလးၿပီးေတာ့ က်ေနာ့ကို အတင္းကုတ္ဖက္တက္ရင္း အဖုတ္ကလည္း လီးကိုတအားညႇစ္ထားသည္။ ညႇစ္ထားတဲ့အခ်ိန္ တဆုံးလိုးေပးလိုက္ရာ ေအးျမလည္း ေကာ့တက္သြားၿပီး က်ေနာ္လည္း ေအးျမအဖုတ္ထဲ အေရမ်ားပန္းထည့္ကာ ႏွစ္ေယာက္သားဖက္ရင္း မွိန္းေမာေနလိုက္ၾကသည္။ ” ထ ဇြဲမာန္ ျပန္ဖို႔လုပ္ေတာ့ ၃ နာရီထိုးေတာ့မယ္ အေဖတို႔ျပန္လာေတာ့မယ္ နင္ကားဂိတ္ဘယ္ခ်ိန္ သြားမွာလဲ” “၅ နာရီခြဲေလာက္မွသြားမွာပါ” “အဲ့ဒါဆို ျပန္ေတာ့ေလ ငါ့ကိုမေမ့နဲ႔ေနာ္ ဇြဲမာန္” မ်က္ရည္ေလး စမ္းစမ္းႏွင့္မွာရွာသည္။

က်ေနာ္လည္း အဝတ္ေတြျပန္ဝတ္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သားဖက္ကာ နမ္းၾကျပန္သည္။ “သြားေတာ့ အရမ္းေနာက္က်ေနမယ္ ငါလြမ္းေနတာ မေမ့နဲ႔ေနာ္” “အင္းပါဟာ စာေရးေနာ္ ေအးျမ” “အင္းပါ ငါေက်ာင္းေရာက္လို႔ အေဆာင္သိရရင္လည္း လိပ္စာပို႔လိုက္မယ္ ငါ့ဆီစာမွန္မွန္ပို႔ေနာ္” ေျပာရင္းနဲ႔ငိုက်န္ခဲ့ေသာ ေအးျမကို ေက်ာခိုင္းၿပီး စက္ဘီးေလးတြန္းကာ အိမ္ျပန္ခဲ့သည္။ ရင္ထဲက လြမ္းဆြတ္မႈေတြက ထိုအခ်ိန္က ႏႈိင္းစရာမရွိခဲ့။ အိမ္ေရာက္ျပင္ဆင္ၿပီး ကားဂိတ္ဆင္း ။ လိုက္ပို႔ၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေဆြမ်ိဳးမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း သားအမိႏွစ္ေယာက္ ကားေပၚတက္ေနရာယူၾကသည္။

“သား…ဟိုမွာ..” အေမၫႊန္ျပရာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟင္ ေအးျမ အေဝးကေန ေငးၾကည့္ေနပါလား ကားမွန္ကို ေနာက္သို႔ ဆြဲကပ္လိုက္ၿပီး ေအးျမျမင္ေအာင္ လက္ျပလိုက္သည္။ တျဖည္းျဖည္း ႏွင့္ ေအးျမအရိပ္ကေလးမႈန္ဝါးေပ်ာက္ကြယ္သြားတာ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ကေန အခုထိပါပဲ တခါမွျပန္မေတြ႕ရေတာ့ပါဘူး။ တခါတရံအေမ့ဆီက သတင္းအခ်ိဳ႕ျပန္ၾကားေနတာက လြဲလို႔ေပါ့…။ “မဆုံႏိုင္ၿပီလား…ဘဝေတြက…ႏွလုံးသားႏုႏုအပ်ံသင္ခါစအ႐ြယ္..ပုံျပင္ေဟာင္းေလးတပုဒ္…ရင္မွာရွိခဲ့တယ္.. လြယ္အိတ္တလုံးပခုံးထက္မွာ…အေပ်ာ္ဆုံးေက်ာင္းတက္ခ်ိန္… ငါတို႔ေက်ာင္းသားဘဝ……………” ႀကိဳးစားပါဦးမည္။