တယုတယပြုစုနေသည်

တယုတယပြုစုနေသည်

အသားစိုင်ချင်း အားပါပါ ရိုက်သံက တိတ်ဆိတ်သည့် ညထဲ စည်းချက်မှန်မှန် ထွက်ပေါ်နေသည်။ ပြွတ်ပြတ် ပြွတ်ပြတ် နှင့် ငဖယ်ထောင်းချိန် ငရုပ်ဆုံထဲ စေးကပ်နေသည့် ကျည်ပွေ့လို အသံမျိုးကိုလည်း သဲ့သဲ့ ကြားရတတ်သည်။ အသက်ရှူသံ ပြင်းပြင်းနှင့် ကြိတ်၍ ညည်းညူသံတို့ကိုလည်း တိုက်ခန်းကျဉ်းလေးထဲမှ သုံးထပ်သား နံရံပါးပါးတချပ်က မတားဆီးနိူင်။ “အင်း . . အ . . ရှီး . . အား . . ကောင်းလိုက်တာ . . လုပ် လုပ် . . မြန်မြန်လေး . . ” “ပြီးတော့မလား . . .” “ပြီးတော့မယ် . . . အား အ အ . . . ကောင်းလိုက်ထာ . . ” “အင်း . . အင်း . . ” “မောင်လည်း ပြီးတော့မယ် . . .” “အ . .အား . . .ပြီး ပြီ . . ” “အစ် . . အစ် . . အား . . . ” လေသံတိုးတိုး ကြိတ်ညည်းသံနှင့်အတူ အသားစိုင်ချင်း ရိုက်ခတ်သံ ပို၍မြန်ဆန်လာပြီး မကြာမီ ရုတ်တရက် ရပ်တန့်သွားတတ်တာ။ သက်ပြင်းချသံ၊ တီးတိုးစကားပြောသံ၊ မောကြီးပန်းကြီး အသက်ပြင်းပြင်းရှူသံ တို့ကား ယခုရက်ပိုင်း နီနီလှိုင် အဖို့ ညစဉ် ကြားနေကျ အိပ်ရာဝင် တေးသံများအလား။

ခနအကြာ၌ အခန်းတံခါးဖွင့်သံ၊ ရေချိုးခန်းဘက် လျှောက်သွားသံတို့ ကြားရပြီဖြစ်သည်။ ဒီအချိန်မျိုးတွင် နီနီလှိုင်တယောက် အသက်ပင် ပြင်းပြင်း မရှူဝံ့ဘဲ အိပ်ပျော်ဟန်ဆောင်၍ ကုတ်ကုတ်လေး နေတတ်မြဲ။ အရွယ်ရောက်ပြီး ခေတ်ကာလ မိန်းကလေးမို့ ဘာလုပ်နေကြသည်ကို သိသလို ကာမစိတ် ကြွလာတတ်သဖြင့် အလိုလို နားရှက်နေမိသည်။ နီနီလှိုင်က နယ်မြို့တခု၌ တက္ကသိုလ် တက်နေစဉ် နောက်ဆုံးနှစ်မှာ ဖခင်တိမ်းပါးသွား၍ အဝေးသင်ပြောင်းတက်ခဲ့ရသည်။ ယခု ဘွဲ့လေးတခုရပြီး ရန်ကုန်ဆင်းလာကာ မမဝါတို့ဆီမှာ နေရင်း ကွန်ပြူတာ၊ စာရင်းကိုင်၊ စပီကင် စသဖြင့် အလုပ်အကိုင်အခွင့်အလမ်းအတွက် ကောင်းနိူးရာရာ သင်တန်းများ လာတက်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ ဝါဝါလှိုင် တစ်ယောက်ကတော့ စောစီးပင် သင်္ဘောအရာရှိတယောက်နှင့် အိမ်ထောင်ကျ၍ ရန်ကုန်မှာ အခြေကျနေပြီ။ အစောပိုင်းက ယောက္ခမအိမ်မှာ အတူနေသော်လည်း သိပ်အဆင်မပြေလှသဖြင့် ယခုတိုက်ခန်းလေးသို့ပြောင်းရွှေ့ကာ အိမ်ခွဲနေကြသည်။

သားလေးတယောက်ရသည်ပင်မကြာလှသေး။ မိခင်မုဆိုးမကြီးလည်း သားအငယ်တယောက်နှင့် …. မြို့လေးမှာပင် ကျန်ခဲ့ရင်း မိခင်လည်း တာဝန်ပေါ့စေရန်၊ ဝါဝါလှိုင်လည်း အဖော်ရစေရန် ယခုလို နီနီလှိုင် လာနေခြင်းသည် ဖြစ်သည်။ သင်္ဘောအရာရှိ ကိုဆွေတင်ကလည်း သူ့မိန်းမအတွက် အဖော်ရ၍ စိတ်အေးရသလို မိန်းမ၏ ညီမအရင်းကြီးမို့လည်း ကူညီပေးရန် ဝန်မလေးလှချေ။ သင်တန်းစရိတ်၊ စားစရိတ်၊ အသုံးစရိတ် အစစ အကုန်အကျခံရန် သဘောတူ ခွင့်ပြုပြီးသား ဖြစ်သည်။ နီနီလှိုင် ရောက်ခါစကတော့ ကိုဆွေတင်က သင်္ဘောပေါ်မှာ။ ဝါဝါလှိုင်လည်း သားဦးလေးတယောက်နှင့် လုံးလည်ချာလည်လိုက်နေစဉ် ညီအမ နှစ်ယောက် တိုင်ပင်ဖော် တိုင်ပင်ဖက်၊ ကလေးကူထိန်းရင်း အစစ အဆင်ပြေလှသည်။ ယခုလည်း အဆင်မပြေသည်တော့ မဟုတ်။သင်္ဘောမှ ပြန်ရောက်စ ကိုဆွေတင်တို့ လင်မယား ချစ်ရည်လူးကြသည့်အသံများကြားရတိုင်း နီနီ တယောက် ကာမဆန္ဒတွေက ကြွကြွလာတတ်သည်မို့ အနေရခက်လှသည့် တချက်သာ ပြောစရာ ရှိသည်။

တချိန်က ရည်းစားနှင့်တော့ နမ်းဖူးရုံ၊ နိူ့ပေးကိုင်ရုံထက် မပိုခဲ့ဖူးချေ။ လိင်ဆက်ဆံမှု အတွေ့အကြုံမရှိသေးသည့် အပျိုစင် တယောက်။ တကိုယ်ရည် အာသာဖြေသည်ဆိုတာလည်း ကြားသာကြားဖူးသည်။ အတွေ့အကြုံမရှိ။ မမဝါတို့ လိင်ဆက်ဆံသည့် အသံကြားတိုင်း ဖက်လုံးကို တင်းတင်းဖက် ပေါင်ခွကြားထားကာဆီးခုံနှင့် ပွတ်ကာပွတ်ကာ ကြိတ်အာသာဖြေနေရသည်။ ကောင်းသလိုလို၊ မကောင်းသလိုလို ဘာမှန်း ညာမှန်း မသိ၊ အနေရ ခက်သည်တော့ တဒင်္ဂ လျော့ပါးသွားသလိုလို။ တခုခု လိုနေသေးသလိုလို၊ ဟာတာတာခံစားရသည်။ အပြစ်ရှိသလို၊ ရှက်သလိုလိုလည်း ဖြစ်ရသဖြင့် စိတ်အာရုံလွှဲကာ ကြိုးစားမေ့ဖျောက်ရသည်။ ကိုဆွေတင် အဖို့မှာတော့ ယခင်လို အားရပါးရ ဝုန်းဒိုင်းကျဲ ချစ်ရည်မလူးရသည်လေးကသာ အနည်းငယ် ကသိကအောင့် ဖြစ်ရသည်။ သင်္ဘောပေါ်မှာ ငတ်ပြတ်ခဲ့လေသမျှ အတိုးချ အပီလိုးလိုသော်လည်း ထိန်း၍ အသံမထွက်အောင် ကြိတ်လိုးနေရသည်ကို အားမရလှပေ။

အထူးသဖြင့် ကာမ အထွတ်အထိပ်ရောက်ခါနီးနှင့် ရောက်ချိန်များတွင် စိတ်ရှိလက်ရှိ မဝုန်းရဘဲ ကြိတ်လိုးရသည်မို့ ဒင်းပြည့်ကြပ်ပြည့် ပွင့်ထွက်ပေါက်ကွဲသည့် အရသာ မခံစားရ၍ အနည်းငယ်တော့ အောင့်သက်သက် ရှိသည်။ ဝါဝါလှိုင်၏ ပွင့်ထွက်အော်ညည်းသံမျိုးကို ကြိုက်နှစ်သက်လှသော်လည်း တိတ်တိတ် ကြိတ်ညည်းသံလေးများနှင့်သာ ကျေနပ်နေရသည်။ ခယ်မက နေ့ဘက်များ၌ သင်တန်းကိစ္စများနှင့် အိမ်မှာမရှိသော်ငြား ကိုဆွေတင်ကိုယ်တိုင်က သင်္ဘော ပြန်ရောက်စမို့ အပြင်သွားနေရသဖြင့် နေ့လည်နေ့ခင်းတွေမှာလည်း မအားတတ်သေး။ ခယ်မ မရှိချိန်တော့ စိတ်လွှတ်ကိုယ်လွှတ်အားပါးတရ လိုးဆော်ရန် အားခဲထားသည်။ဒီနေ့တော့ ကိုဆွေတင် အပြင်သွားစရာမရှိ။ ခယ်မချောကလည်းသင်တန်းအတွက် အပြင်သွားလေပြီ။ နေ့လည်စာစားပြီး ကလေးချော့သိပ်ကာ အားရပါးရ တချီဆွဲရန် စိတ်ကူးထားလေသည်။ “ဝါ ရေ . . . လာ . . လူလစ်တုန်းလေး တချီလောက် အားရပါးရ ဆွဲရအောင် . . .”။

ဟိ . . မောင်က ဒီအချိန် ချောင်းနေတာ မဟုတ်လား . . ဝါဝါကလည်း သူ့ယောက်ျား အကြိုက်သိသူပီပီ အသင့်ပြင်လိုက်သည်။ ပြန်ရောက်ကတည်းက ကြိတ်လိုးသာ လိုးနေရရှာသည့်အတွက်လည်း ယောက်ျားကို အားနာမိသည်။ နှစ်ဦးသား သွက်သွက်ပင် အဝတ်အစားများ ချွတ်ချကာ ကုတင်ပေါ် နေရာယူလိုက်ကြသည်။ နီနီတယောက် ဒီနေ့တော့ သင်တန်းသွားရတာ သွားမောကြီးဖြစ်သွားသည်။ ရုတ်တရက် သင်တန်းခန်း နေရာရွှေ့ရသဖြင့် ကောက်ခါငင်ခါ ပိတ်ရက် သတ်မှတ်လိုက်သည်။ အခြားသွားစရာနေရာလည်း မရှိသဖြင့် ဖတ်စရာ မှတ်စရာရှိတာသာ လုပ်တော့မည်ဟု အိမ်သို့သာ တန်းပြန်လာခဲ့သည်။ နေ့ခင်း မမဝါ နှင့် ကလေး အိပ်ပျော်နေပါက အနှောင့်အယှက်မဖြစ်စေရန် တိုက်ခန်း တံခါးကို တိတ်တိတ်လေး ဖွင့်ကာ ခြေသံဖော့ ဝင်နေကျ အတိုင်း ဝင်ခဲ့သည်။ တူလေးက အိမ်ရှေ့ ပုခက်ထဲတွင် နိူ့ဗူးလေး ကိုင်ကာ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်မောကျလျက်။ အပြစ်ကင်းစင်သည့် ချစ်စရာ ကလေးငယ်လေးကို ကြည်နူးစွာ ငေးစိုက်ကြည့်နေမိသည်။ “အား . . . ရှီး ရှီး . . အား . . . မောင်ရယ် . . ကောင်းလိုက်ထှာ . . အူး . . အဟူး . . ” အို . . မမဝါ အသံပဲ။

ခါတိုင်းလို တိုးတိုးသက်သာ ကြိတ်ညည်းတာမျိုးမဟုတ်။ အားရပါးရ အော်မြည်ကာ မိမိမရှိတုန်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် လိင်ဆက်ဆံနေကြပြီကိုး။ နီနီ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်း မသိ။ အသာလေး ပြန်ထွက်သွားရမည်မှန်း သိပေမင့် မကြားစဖူးကြားရသည့် ကာမတွန်သံကြောင့် ခြေလှမ်းများကတော့ အသံလာရာဆီ ဦးတည်နေမိပြီ။ အိပ်ခန်းတံခါးက ဟလျက်။ အတွင်းကို အသာချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ တံခါးဝင်ပေါက်က ကုတင်ခြေရင်းဘက်မှာမို့ မြင်ကွင်းက အရှင်းသား။ ဝါဝါလှိုင် တယောက် ဒူးထောင် ပေါင်ကားကာ ပက်လက်။ ကိုဆွေတင်ခေါင်းက ပေါင်ကြားမှာ တလှုပ်လှုပ်နှင့်။ ဝါဝါ့ ညာဘက်လက်က ကိုဆွေတင်ဦးခေါင်းကြီး ခွာထွက်သွားမှာ စိုးသည့်အလား ဆံပင်များကြား ဆုပ်ကိုင်လျက် ဆွဲထားသည်။ ကိုဆွေတင် လျှာကား ဝါဝါ ဆောက်ဖုတ်တပြင်လုံးကို နေရာ အနှံ့ ယက်လိုက်၊ ကလိလိုက် လုပ်နေလေသည်။ ဖောင်းမို့မို့ ဘေးသားများကို ကျုံးယက်သည် ဆွဲစုပ်သည်။

အစေ့လေးကို မထိတထိ ကလိသည် ငုံပေးသည် ယက်ပေးသည်။ တချက်တချက် ချိုချဉ် စုပ်သလို စုပ်သည်။ ပြီး ဆောက်ဖုတ်အဝထဲ လျှာကို ချွန်၍ ထိုးထိုးထည့်သည်။ လျှံထွက် စီးကျလာသော ဆောက်ရည်များကို အကွဲကြောင်းတလျှောက် စအိုဝနားမှ စ၍ ဆောက်စေ့ထိပ်ထိ လျှာအပြားလိုက် သိမ်းကြုံး ယက်ကာ မြိုချသည်။ ဝါဝါ တင်ပါးများက မွေ့ယာမှ တထွာခန့် မြောက်တက်နေပြီ။ ပင့်ပင့်ပေးနေသည်။ ဘေးတိုက်လည်း ဝေ့ဝှိုက်ပေးသည်။ “အာ. အိ . . အိ . . ရှီး ရှီး . . . ” ဘာဂျာမှုတ်သည်ဆိုတာ ဒီလိုကိုး။ အနောက်တိုင်း အပြာကား အချို့ထဲ မြင်ဖူးပေမယ့် မြန်မာလင်မယားတွေ ဒီလို လုပ်မည်မှန်း မထင်ခဲ့။ ယခု မမဝါကိုယ်တိုင်ပင် အလွန် နှစ်ခြိုက်စွာ အမှုတ်ခံနေသည်ကို မျက်ဝါးထင်ထင် တွေ့နေရပြီ။ နီနီတယောက် မမြင်စဖူး ထူးဆန်းလှသည့် ဒီမြင်ကွင်းထဲ နစ်မြောကာ ပတ်ဝန်းကျင်နှင့် အဆက်ပြတ်သွားသည်။ ခါတိုင်း ညဘက် ကြိတ်ညည်းသံများသာ ကြားဖူးရာ။

လင်မယား လိင်ဆက်ဆံသည်ဆိုသည်မှာ မိန်းမအပေါ် ယောင်္ကျားက ထပ်လျက် မိန်းမအင်္ဂါထဲ ယောက်ျားလိင်တံ အဝင်အထွက်ဟုသာ နားလည်ထားသည်။ ယခုလို အသေးစိတ် မြင်ရတော့ အလွန်စိတ်ဝင်စားမိသည်။ သင့်သည် မသင့်သည် မသိတော့။ ပြန်လှည့်ထွက်သွားရန် မဆိုထားနှင့်၊ ဆေးမိနေသူတယောက်လို ငေးနေမိသည်။ မမဝါ၏ ဆောက်ဖုတ်ကား ပြောင်ရှင်းကာ အမွှေးအမျှင်မရှိ။ အိမ်ထောင်မကျမီ အထိ ညီအမ နှစ်ယောက် အတူနေ၊ အတူ ကြီးပြင်းလာသည်မို့ မမဝါ အမွှေးသန်မှန်း သိထားသည်ပဲ။ ယခုမူကား သေချာရိတ်သင်ထားပုံရသည်။ မမြင်စဖူးမို့ မိန်းမချင်းပင် မိမိအမ၏ ဆောက်ဖုတ်ကတုံးပြောင်ရှင်းနေသည့် အလှကို တအံ့တဩ ဖြစ်မိသည်။ လျှာစွမ်းအောက်မှ ပင့်ပင့်ပေးနေသည့် ဆောက်ဖုတ်ကား အရောင်တလက်လက်နှင့် ဖောင်းမို့ရွှဲစိုနေသည်။ ကလေးတယောက်မွေးထားသည်ဟုပင် မယုံနိူင်စရာ၊ ဆောက်ဖုတ်က ပြဲအာမနေ။

ဘေးသားခြမ်းကြီးနှစ်ခုက အပေါက်ဝ တဖက်စီမှာ စေ့ကပ် ဖောင်းမို့နေသည်မို့ အဝ ဟတတလေး ပေါ်သည်ဆိုရုံသာ။ နီညိုရောင် ပွင့်ဖတ်လေးနှစ်ချပ်က ဆီးကာထားသည်။ ထိုအဖတ်လေးများကို ကိုဆွေတင်တယောက် စုပ်လိုက် ယက်လိုက် ဘေးတိုက် ခတ်လိုက် လုပ်နေသည်ကိုလည်း မြင်ရသည်။ အမွေးအမျှင် ကင်းရှင်းနေမှ ဆောက်စေ့ဆိုသည့် အဖုလေးကို အထင်းသား မြင်ရသည်။ ကိုဆွေတင်က တချက်တချက် ဖုံးနေသည့် အရေပြားလေးကို တွန်းတင်ရင်း ဆောက်စေ့ ငုတ်တုတ်လေးကို ငုံ၍ စုပ်ပေးသေးသည်။ “အာ အား ား ရှီး ရှီး ကောင်းလိုက်ထှာ . . အား ား ား . . ” တင်ပါးအစုံကို ပင့်မြောက်ကာ ဟိုဘက် ဒီဘက် ရမ်းခါရင်း အော်ဟစ် ညည်းညူနေလေသည်။ ရိုးရိုးကုတ်ကုတ် အနေအေးသည့် မမဝါတယောက် ကုတင်ပေါ်ကျ ခုလို အပြောအဆိုရော၊ အမှုတ်အခံပါ ပွင့်လင်း ပက်စက်လိမ့်မည်ဟု မထင်ခဲ့။ ဝမ်းလျားမှောက်ကာ ဆောက်ဖုတ်ယက်နေသည့် ကိုဆွေတင်ဒုတ်ကား။

အချောင်းလိုက်နောက်ပစ်ထားသဖြင့် ဂွေးဥနှင့်ဖိကာ မာတင်းလျက် ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ ကွမ်းသီးခေါင်းက ပြူထွက်နေသည်။ ခနအကြာမှာတော့ မမဝါ တင်ပါးအစုံ ဝုန်းကနဲ မွေ့ယာပေါ် ပြုတ်ကျသည်။ “အား . . . တော်ပြီ . . ရပြီ . . ကောင်းလိုက်တာ . . မောင်ရယ် . . ရှီး ရှီး . . လူကို ဟိုက်သွားတာပဲ . . .” “အားရပါးရ အော်ရတာကြောင့် လည်း ပိုကောင်းနေတာ မဟုတ်လား . . . ” “ဟုတ်တယ် . . မောင်ရယ် . . ဒီနေ့တော့ စိတ်ရှိလက်ရှိ အော်ပစ်လိုက်ရတာ တအား ကောင်းတာပဲ . . .” နီနီစိတ်ထဲ မလုံမလဲနှင့် အားတုံ့အားနာ ခံစားရသည်။ မိမိကြောင့် သူများလင်မယား အနှောင့်အယှက် ဖြစ်နေပြီပဲ။ ကိုဆွေတင် ကုတင်ပေါ်မှ ဆင်း၍ လီးကြီး တရမ်းရမ်းနှင့် ခေါင်ရင်းဘက်တိုး မတ်တပ်ရပ်လျက် ဝါဝါ မျက်နှာဘက် တိုးကပ်သွားသည်။ ယောက်ျားအင်္ဂါကြီး မာတင်းနေတာမျိုး တသက်မှာ တခါမှ အနီးကပ် မမြင်စဖူးမို့ ထူးဆန်း အံ့ဩနေမိသည်။ လီးတံ ထိပ်ဖူးကြီးကလည်း မှိုပွင့်ကြီးပမာ လုံးလုံးချွန်ချွန်နှင့် စွင့်ကားနေသည်။

ထိပ်ဖျားအဝလေးတွင် ပျစ်ချွဲချွဲအရည်က ညောင်စီးကျသလို တွဲရရွဲခိုနေသည်။ မမဝါ ဆောက်ဖုတ်သေးသေးလေးနှင့် ဆန့်ပါ့မလား ဟုပင် ထင်မိသည်။ ဒါကြီးနဲ့ လုပ်ကြမှာပါလား ဟု အတွေးပေါ်ကာ ဆက်လက်ကြည့်မြင်လိုစိတ်တို့က တားမနိူင် ဆီးမရ။ ဝါဝါလှိုင်က ဘေးတစောင်းလှည့်ကာ အနားရောက်လာသည့် လီးကြီးကို ပါးစပ်ဟကာ စောင့်ကြိုလိုက်သည်။ လီးတံကို အရင်းမှ ဆုပ်၍ ဒစ်ကြီးကို ငုံလိုက်သည်။ ပြီး ပါးစပ်ထဲ ဝင်နိူင်သမျှ ဝင်အောင် ဆက်ငုံသည်။ ကိုဆွေတင် တွန့်ကနဲ ဖြစ်ကာ ခေါင်းမော့သွားသည်။ ဖြတ်ကနဲ မျက်လုံးထောင့်စွန်းမှာ အခန်းဝမှ လူရိပ်ကို မြင်လိုက်သည်။ ခယ်မ နီနီလှိုင် မှန်း သိလိုက်ပေမင့် မသိဟန် မမြင်ဟန်ဆက်ဆောင်ကာ မျက်စိမှိတ်၍ ခေါင်းမော့ကာ ဖီးလ်တက်ပြနေလိုက်သည်။ တိုင်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပင်။ ခယ်မ မရှိချိန် အားပါးတရ လိုးသည့်အချိန်မှာမှ ခယ်မက ချောင်းကြည့်နေသည်မို့ ကိုဆွေတင် အကြိုက်တွေ့သွားသည်။

မိမိတို့ လိင်ဆက်ဆံတာကို တခြားလူကို ပြလိုသည့် ငုတ်လျှိုးနေသည့် ဆန္ဒမျိုး ကိုဆွေတင်မှာရှိသည်။ ယခုလိုဆိုတော့ ချောင်းကြည့်နေသူ ညီမရှေ့ အမဖြစ်သူကို ပီပီပြင်ပြင် လိုးပြရတော့မည်မို့ အလွန်ပင် ဝမ်းမြောက်မိလေပြီ။ လီးကြီးပင်လျှင် ခါတိုင်းထက် မာတင်းကာ တဆတ်ဆတ် တုန်နေပြီ။ကိုဆွေတင်သည် သူတို့လင်မယား လိင်ဆက်ဆံကြပုံများကိုလည်း ဗွီဒီယိုရိုက်၍ ကွန်ပြူတာထဲ သိမ်းထားကာ သင်္ဘောတက်လျှင်လည်း ယူသွားလေ့ရှိသည်။ ဝါဝါလှိုင်ကလည်း ကိုဆွေတင် ပင်လယ်ကြီးထဲ အထီးကျန်ကာ ဆောက်ဖုတ်ငတ်ပြတ်နေချိန်၊ ထုချင်သလို ထု နိူင်ရန်အတွက် လိုလိုလားလားပင် အရိုက်ခံသည်။ ပိုပိုသာသာပင် သရုပ်ဆောင်ပေးသည်။ ဗွီဒီယို ရိုက်နေမှန်းသိ၍ ပို၍လည်း ဖီးလ်တက်သည်။ ကိုဆွေတင်အဖို့မှာတော့ ဆိပ်ကမ်းကပ်၍ အင်တာနက်ရချိန်များတွင် ဗွီဒီယိုဆက်စ်ချက်ကာ ချစ်ဇနီးဆောက်ဖုတ်ပွတ်တာကြည့်ရင်း သူလည်း ထု၍ရသော်လည်း။

ပင်လယ်ပြင်ကြီးထဲ ငတ်ပြတ်နေချိန်မျိုး၌ ကိုယ်တိုင်သရုပ်ဆောင် ရိုက်ကူးထားသည့် ဗွီဒီယိုသာကြည့်၍ ထုရလေသည်။ ဝါဝါဆောက်ဖုတ် လှလှလေးကို မိမိကိုယ်တိုင် လိုးနေပုံကို ကြည့်ထုရသည့်အရသာနှင့် အခြား နှာကားများကြည့်ရသည့်အရသာ မလဲနိူင်။ ဝါဝါ့ဆောက်ဖုတ်အလှ၊ မိမိတို့ပြိုင်တူ နတ်ပြည်အရောက် လှမ်းတက်ပုံ၊ မိမိ၏ လိုးအားကောင်းပုံ၊ ဝါဝါတယောက် စိတ်ပါလက်ပါ ကာမစည်းစိမ်ခံတတ်ပုံ တို့ကို အခြားလူတယောက်ကို ကြွားဝါ ပြသလိုစိတ်မျိုးကလည်း ရှိသည်။ ကံကြုံသည် ဆိုရမည်လား။ နဂိုက ပြချင်ချင် ကိုဆွေတင်တယောက် သင်္ဘောပေါ်တွင် ထွန်းမင်းနှင့် သောက်ရင်း၊ စားရင်း၊ ဆွေးနွေးကြ ရင်းနှင့် ပြဖြစ်သွားသည်။ ထိုသို့ ပြဖြစ်သည့်အခါမျိုးမှာ ထူးဆန်းသည့် သာယာမှု၊ ကျေနပ်မှု ရှိမှန်း သူ့ဘာသာ သိလာသည်။ ကိုဆွေတင်နှင့် ထွန်းမင်းက ထိုသင်္ဘောမတိုင်မီကတည်းက အခြားသင်္ဘောတစီးတွင် အတူစီးဖူးသည်။

တိတိကျကျ ပြောရလျှင် ကိုဆွေတင်က ထွန်းမင်းအသက်ကိုပင် သက်စွန့်ဆံဖျား ကယ်တင်ခဲ့ဖူး၍ ထွန်းမင်း၏ အသက်သခင်ဟု ဆိုနိူင်သည်။ သင်္ဘောပေါ်တွင် လူမျိုးခြားတွေကြား ဒုတိယ အရာရှိ ကိုဆွေတင် နှင့် အင်ဂျင်နီယာပေါက်စ ထွန်းမင်းတို့ နှစ်ဦးသာ မြန်မာပါရှိသည်။ စကားပြောဖော်၊ ရင်ဖွင့်ဖော်၊ အတူတူ သောက်ဖော်၊ အတူတူ အပြင်ထွက်ဖော် မို့ တယောက်အကြောင်း တယောက် အတွင်းသိ ခင်မင်ကြသည်။ သင်္ဘောစီးသည်ပင် သိပ်မကြာသေး၊ ကံဆိုးလှသည့် တရက်တွင်တော့ ပင်လယ်ပြင်ထဲ သင်္ဘောမီးလောင်ကာ မထိန်းနိူင်တော့ပဲ သင်္ဘောတစီးလုံးကို မီးက ဝါးမြိုစပြုသဖြင့် အမြန် စွန့်ခွာကြရသည်။ ထွန်းမင်းက သူ့ဂျူတီချိန်မို့ အင်ဂျင်ခန်းအတွင်း ရှိနေစဉ် ဖြစ်သည်။ သင်္ဘောစွန့်ခွာဖို့ လူစုကြတော့ ထွန်းမင်းကို မတွေ့။ အခြားလူများအားလုံး သွေးရူးသွေးတန်းနှင့် အသက်ကယ်လှေထဲ ရောက်ကုန်ကြပြီ။ ကျန်ရစ်သူကို ဂရုမစိုက်တော့ပဲ သူတို့အသက်ဘေးလွှတ်ဖို့သာ ကြိုးစားနေကြသည်။

ကိုဆွေတင် ဘယ်လိုတားတား၊ ဘယ်လိုပြောပြော မရ။ အသက်ကယ်လှေ ချ၍ ပြေးကြရန်သာ လုပ်နေကြပြီ။ ကိုဆွေတင် အမြန်ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ မိမိညီငယ်ကဲ့သို့ ခင်မင်ရသည့် မြန်မာအချင်းချင်း မထားခဲ့နိူင်။ သူများနှင့် လိုက်မသွားပဲ ချန်နေခဲ့သည်။ အသက်ကယ်လှေ မရှိတော့ပေမင့် ရာဘာဖောင်များရှိနေသေးသည်။ အင်ဂျင်ခန်းထဲသို့ အသက်ရှူ ကိရိယာနှင့် ပြေးဆင်းကာ ထွန်းမင်းကို ရှာသည်။ တွေ့ပြီ။ ထွန်းမင်း လည်း အမြန်ပြေးထွက်ရန် ကြိုးစားခဲ့ပုံပင်။ အင်ဂျင်ခန်းထွက်ပေါက် လှေခါးရင်းနားမှာ ပုံလျက်သားလဲနေသည်။ ထွန်းမင်း ဂျိုင်းအောက် လက်လျှိုသိုင်းဖက်ကာ လှေခါးတလျှောက် ဒရွတ်ဆွဲခဲ့သည်။ အပေါ်ရောက်သည်နှင့် အဝတ်အစားများ လျှော့ပေးလိုက်သည်။ ပြင်ပလေရှူ လိုက်ရတော့ ထွန်းမင်း မျက်လုံးပွင့်လာသည်။ တော်သေးသည်။ မီးခိုးများရှူ ရှိုက်မိပြီး သတိမေ့လဲကျနေတာ သိပ်မကြာသေး၍ ဖြစ်မည်။ မူးဝေဝေနှင့် ကြောင်တောင်တောင်တော့ ဖြစ်နေဆဲ။

ထိခိုက်ဒါဏ်ရာ ရှိမရှိ ထွန်းမင်းတကိုယ်လုံး ကိုဆွေတင် အမြန်ကြည့်လိုက်သည်။ ခြေသလုံးနှင့် ဖနောင့်နား ပွန်းပဲ့သည်မှ အပ အခြားဒဏ်ရာ ကြီးကြီးမားမား မရှိ။ အသက်ကယ်အကျီလည်း ရှာချိန်မရှိတော့။ မိမိ အသက်ကယ် အကျီကို ဝတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးသည်နှင့် အနီးရှိ အသက်ကယ်ဖောင်ကို ရေထဲ ပစ်ချလိုက်သည်။ ထွန်းမင်းကို ပွေ့ချီ၍ ရေထဲ ပစ်ချကာ သူ့နောက်မှ လိုက်၍ ကိုဆွေတင်လည်း ခုန်ချလိုက်သည်။ အသက်ကယ်အကျီကြောင့် ပေါလောပေါ်နေသည့် ထွန်းမင်းဆီ ကူးခတ်သွားပြီး ရာဘာဖောင် ဆီသို့ ဆွဲယူခဲ့သည်။ ကိုဆွေတင်က အရင်တက်ပြီးမှ ထွန်းမင်းကို ဆွဲတင်ရသည်။ ထိုစဉ်မှာပင် စောစောက အရင် စွန့်ခွာသွားသည့် အသက်ကယ်လှေက အနားရောက်လာကာ ရာဘာဖောင်ကို ဆွဲယူ၍ မီးလောင်နေသော သင်္ဘောမှ ဝေးရာသို့ မောင်းပြေးခဲ့ကြသည်။ သင်္ဘောကြီးကား တစီးလုံးမီးလောင်ကာ ပေါလောပေါ်လျက်။ မြုတ်တော့မသွား။ မိမိတို့၏ ပစ္စည်းများလည်း အကုန်ဆုံးရှုံးခဲ့ကြရသည်။

ကယ်ဆယ်ရေးရောက်လာပြီး ဆေးရုံပို့၊ ထိုမှ တဆင့် သက်ဆိုင်ရာ နိူင်ငံ အသီးသီး ပြန်ပို့ခဲ့ကြသည်။ ထွန်းမင်းတယောက် ဆေးရုံပေါ်မှာ အကြောင်းစုံသိပြီးနောက် ကိုဆွေတင်ကို ဖက်ကာ အားရပါးရ ငိုကြွေးလေသည်။ ငုတ်တုတ်ထိုင်ကာ လက်အုပ်ချီကန်တော့လေသည်။ ကျေးဇူးတင်လှကြောင်း တတွတ်တွတ် ပြောလေသည်။ “ကျွန်တော့်မှာ အမေမွေးတဲ့ အသက်မရှိတော့ဘူး အကို . . . အကိုပေးတဲ့ အသက်ပဲ ရှိတော့တယ် . . . အကို့ အသက်နဲ့ ရင်းပြီး ကျွန်တော့်ကို ကယ်ခဲ့တဲ့ အကို့ကို ဘယ်လို ကျေးဇူး ဆပ်ဆပ် မကုန်နိူင်တော့ပါဘူး အကိုရယ် . . . . . .” ထိုသို့ အသက်ဘေးမှ သီသီလေး လွှတ်ခဲ့သည့် ဒီ ကြမ္မာဆိုးကြီးကြောင့်လည်း ကိုဆွေတင်နှင့် ထွန်းမင်းတို့ ရင်းနှီးမှု သံယောဇဉ် ပိုခဲ့ကြသည်။ ထွန်းမင်းကလည်း ကိုဆွေတင်ကို အသက်သခင်ကျေးဇူးရှင်အဖြစ် ရိုကျိုး လေးစား ခင်မင်နေတော့သည်။ ထိုသင်္ဘော၌ ရှိစုမဲ့စု အကုန်ဆုံးရှုံး သဖြင့် လျော်ကြေးလည်း ထိုက်သင့်သလောက်ရသလို။

စာချုပ်မပြည့်၍ ယခုတဖန် နောက်သင်္ဘော တစီးပေါ် ဦးစားပေး အတူတူတွဲတင်ပေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ထွန်းမင်းက အညာသား။ ရန်ကုန်မှာ ဆွေမရှိမျိုးမရှိ။ သင်္ဘောပြန်နားချိန် သူငယ်ချင်းများနှင့် စုပေါင်း ငှားထားသည့် တိုက်ခန်းမှာနေသည်။ ငွေယားလေးလျှံသည့် လူပျို လူလွှတ်ပီပီ ကဲချင်တိုင်း ကဲနေသူ။ ကိုဆွေတင်ကတော့ အိမ်ထောင်သက် နှစ် နှစ်ကျော်ပြီ။ ဆောက်ဖုတ်ပြတ်လပ်ကာ သုတ်ကြောင်နေသူတွေပီပီ သောက်ကြစားကြရင်း နှာအကြောင်းများသာ ပြောဖြစ်ကြသည်။ ကိုဆွေတင်သည် မိန်းမရပြီး လိင်ဆက်ဆံရသည့်အရသာ ကြိုက်လွန်းလှ၍ တဖွဖွ သူလိင်ဆက်ဆံပုံများကို ပြောလေ့ရှိသည်။ ကိုယ့်မိန်းမနှင့်ကိုယ် လိင်ဆက်ဆံတာ ကြေးစားများနှင့် ဆက်ဆံတာထက် အဆများစွာ သာလွန်ကောင်းမွန်ကြောင်းခပ်ကြွားကြွား ပြောပြလေ့ရှိသည်။ အမှန်တကယ်လည်း ဝါဝါနှင့် လိုးရဆော်ရသည်ကို ကိုဆွေတင် ကျေနပ်အားရမှု ရှိလှသည်။ ဝမ်းရေးအတွက် သင်္ဘောထွက်ချိန်မှာပင် ဝါဝါဆောက်ဖုတ်ကို တသသ ဖြစ်နေရသည်။

နှစ်ဦးသား ပင်လယ်ထဲ ညစဉ် သောက်နေကျ၊ တညမှာတော့ ဒီကိစ္စကို ထွန်းမင်းနှင့် ဆွေးနွေးဖြစ်ကြသည်။ အရက်ရှိန်နှင့် ရီဝေဝေ၊ အာလေးလျှာလေး ကိုယ်ထင်တာ ကိုယ်စွတ်ပြောကြသည်။ “တကယ်အပေးအယူမျှမျှ လိုးတာနဲ့၊ ကြေးစား၊ကြိုက်ကုန်း၊ လစ်ဗင်းတူဂဲသား၊ ခေါ်ချင်သလိုသာ ခေါ်ပါလေ၊ အရသာချင်းကျ တအားကွာသွားပြီ . . .” “ကျွန်တော်လည်း မိန်းမအစုံတော့ လုပ်ဖူးပါတယ် . . ပြီးတဲ့အချိန်တော့ ဘယ်သူနဲ့ပဲ ဖြစ်ဖြစ် အတူတူလိုပါပဲ . . အပြောင်းအလဲ လုပ်ရတာ ပိုတောင် ကောင်းသလိုပဲ . . .” “ပြီးတဲ့ တဒင်္ဂမှာတော့ အားလုံး တူကောင်း တူနိူင်ပါတယ် . . . ဒါပေမယ့် လိုးနေတဲ့ တချိန်လုံးမှာ တယောက်အကြိုက် တယောက်သိပြီး မိန်းမကပါ စိတ်ပါလက်ပါ ကာမပန်းတိုင် ပြိုင်တူ လှော်ခတ်ကြတာမျိုး၊ ထွန်ထွန့်လူးနေတာမျိုး၊ သူပါပြီးသွားတဲ့အချိန် တွန့်လိမ်ပြီး အားရပါးရ အော်တာမျိုး ၊ ပြိုင်တူပြီးရတဲ့ အရသာမျိုးကျ မင်း ဘယ်သိမလဲကွာ . . .” ဒီစကားမှာတော့ ထွန်းမင်း အောင့်သက်သက် ဖြစ်သွားသည်။

အကိုပြောတာ မှန်မမှန်တော့ ကျွန်တော်လည်း မိန်းမ ရမှ သိမှာပဲ . . . ကျွန်တော်ချဖူးတဲ့ ဆော်တွေလည်း ကောင်းကြတယ်လို့တော့ ထင်တာပဲ . . . “မတူနိူင်ဘူးလို့ ကိုယ်တော့ ထင်တယ် . . . မိန်းမတွေ ပြီးတာ ဘလိုလဲ မင်းသိလို့လား . . ” “ယောက်ျားတွေလိုပဲ တကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်ပြီး အဖုတ်ထဲက ညှစ်တယ်၊ အော်တယ်။ ဒါပဲလေ . . ဘာထူးလို့လဲ အကိုရ . . ကိုယ်ကောင်းဖို့ အဓိကပဲ မဟုတ်ဘူးလား . . . ကျွန်တော်ဆို ပထမ တချီ သွက်သွက် တီးလိုက်တယ် . . . နောက်တချီဆိုလို့ကတော့ ကောင်မတွေ အသေအော်အောင် ပုံစံမျိုးစုံနဲ့ ဆွဲတာပဲ . . . တခါတလေဆို ကောင်မတွေ တောင်းပန်ယူရတယ် . . . အသေဆော်လို့ . . .” သူ လိုးနိူင် ဆော်နိူင်ကြောင်း ခပ်ကြွားကြွား ပြောလိုက်သည်။ “အဲ့ဒါမျိုး ကြေးစားကို ဆက်ဆံပုံ နဲ့ လင်မယား ဆက်ဆံပုံနဲ့က တခြားစီပဲ ဟ . . . တကယ့်တကယ် မိန်းမ ဖီးလ်တက်တာမျိုး၊ ပြီးတာမျိုး မင်း မသိသေးပါဘူး . . . ဒီဆောက်ဖုတ် လက်တဝါးစာက ယောက်ျားတယောက်ကို ကောင်းကောင်း မှိန်းမူးစေတာတော့ အမှန်ပဲ ငါ့ကောင်ရေ့။

ဒါကြောင့် မယားပြော တစ်ည ဆိုတဲ့ စကား ရှေးလူကြီးတွေ ထားခဲ့တာကိုး . . . ” “အကိုကတော့ လုပ်ပြီ . . . ” ” . . . ” “အရင်ကတော့ ကျွန်တော်လည်း အတော်ကဲ ခဲ့ပါတယ် . . . မိန်းမတိုင်း အဖုတ်ပါတာပဲ၊ တဖုတ်သတော့ မလုပ်ဘူး လို့လည်း ခံယူထားတာ . . . မိန်းမတွေ ချုပ်ကိုင်ချယ်လှယ်တာ မခံဘူးလို့ ကြွေးကြော်ထားတာ . . . ပြီးခဲ့တဲ့ သင်္ဘော မီးလောင်ပြီးတော့ ကျွန်တော် အတော် ဖျားသွားတယ် အကို . . . ကွေးသောလက် မဆန့်မီလေး အတည်တကျနဲ့ ဘဝတခုတော့ ထူထောင်ချင်လာတယ် . . “။ “ဒါပေါ့ . . ” “ခုလို အကိုက မိန်းမယူရတာ ကောင်းကြောင်းတွေချည်း ပြောတော့ ကျွန်တော်လည်း မိန်းမလိုချင်ပြီ အကိုရာ . . . ခက်တာက ယူစရာ မိန်းမ မရှိသေးတာပဲ . . ဟား . . ဟား . . .” ကိုဆွေတင် တယောက် ရီဝေဝေနှင့် “မိန်းမယူဖို့ ငါတော့ အားပေးတယ် . . . မင်း ကြည့်ချင်ရင် ငါ့မိန်းမနဲ့ ငါနဲ့ ကောင်းကောင်းလိုးထားတာတွေပြမယ် . . . ငါက ဗွီဒီယို ရိုက်ယူလာတာ . . . ” “ဗျာ . . .”။

ဒီမှာ . . ထွန်းမင်း . . မင်းနဲ့ ငါနဲ့က ဘယ်လောက်ခင်ကြတယ်ဆိုတာ ပြောနေဖို့မလိုပါဘူး . . . ဝါဝါ နဲ့လည်း မောင်နှမတွေလိုတောင် ဖြစ်နေပြီပဲ . . . ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြလို့ရပါတယ် . . . ဝါဝါနဲ့ ဆုံချိန်ကျရင်သာ မင်း မသိယောင်ဆောင်နေ . . . ” နှစ်ဦးသား အရက်တန်ခိုးလေးနှင့် သတ္တိကောင်းနေကြလေပြီ။ တယောက်ကလည်း ပြလိုပြီ။ ကျန်တယောက်ကလည်း ကြည့်လိုပြီ။ “ပြရင်တော့ ကြည့်တာပေါ့ အကို . . စိတ်ချပါ. . . အကို့ မိန်းမကို ကျွန်တော် မပစ်မှားပါဘူး . . . အကိုက ကျွန်တော့်ကျေးဇူးရှင်ပါ။ ဗဟုသုတ အဖြစ် ကြည့်ရတာပေါ့ . . .” ကိုဆွေတင်က ထွန်းမင်းနဘေးပြောင်းထိုင်၍ လက်ပ်တော့ပ်ဖွင့်ကာ ဟိုဒီရှာပြီး မူဗီကလစ် တခုကို ဖွင့်လိုက်သည်။ အိပ်ယာပေါ်မှ ကိုယ်လုံးတီး မိန်းမတယောက်ပုံ တန်းပြီးပေါ်လာသည်။ ကင်မရာကို ချိန်နေသည်မို့ မြင်ကွင်းက လှုပ်တုတ်တုတ်ဖြစ်ပြီးမှ ငြိမ်သွားသည်။ ခါတိုင်း အနောက်တိုင်း၊ အရှေ့တိုင်းနှာကားများမှ မင်းသမီးများမြင်ရသလို မဟုတ်ပဲ။

ကိုဆွေတင်မိန်းမ ဝါဝါလှိုင်ဆိုသည့်အသိကြောင့် စိတ်ထဲ တမျိုးကြီး ခံစားရသည်။ မီးလောင်စွန့်ခွာခဲ့သည့် သင်္ဘောမှဆင်းပြီးနောက်ပိုင်း ကိုဆွေတင်အိမ် မကြာခန အလည်အပတ်ရောက် အတူတူ သောက်စားလေ့ရှိကြသဖြင့် ဝါဝါလှိုင်နှင့် ထွန်းမင်းလည်း ခင်မင်နေကြပြီး ဖြစ်သည်။ ဝါဝါလှိုင်၏ အိမ်နေရင်းအဝတ်အစားများနှင့် ကောက်ကြောင်းများကို မြင်ဖူးထားကတည်းက ကိုယ်လုံးလှမှန်းသိထားပေမယ့် ယခုလို ကိုယ်လုံးတီးအလှကို တွေ့ရသည်တွင် စွဲမက်ဖွယ် ကိုယ်လုံးအလှ ပိုင်ရှင်မှန်း သိရလေပြီ။ မြင်ကွင်းထဲ ကိုဆွေတင် လီး မပျော့မမာ အနေအထားနှင့် ပေါ်လာသည်။ ဝါဝါလှိုင်ကား တရုတ်သွေး အနည်းငယ် ပါသူပီပီ အသားအရည်ကျော့ရှင်း၍ ကိုယ်လုံးအချိုးအစားကျကျ လှပသည်။ ကောက်ကြောင်းများကလည်း သူ့နေရာနှင့်သူ အပိုအလိုမရှိ။ ဆံတိုဂုတ်ဝဲလေးနှင့်မို့ ငယ်ဂုဏ်လေးလည်း ရှိသည်။ ကိုဆွေတင်က သူ့မိန်းမ ခြေထောက်တွေကို မကာ ကုတင်စောင်း ကင်မရာချိန်ထားရာဘက်သို့ ဆွဲလိုက်သည်။

ပေါင်နှစ်လုံးကြားက ဆောက်ဖုတ် ဖောင်းမို့မို့က အမွှေးပြောင်ရှင်း လှပစွာ ပေါ်လာသည်။ ထွန်းမင်း လီး ဆတ်ကနဲ တောင်လာသည်။ လုံးဝ မျှော်လင့်မထားမိသည့် အခွင့်အရေးကြီး ရနေပါလားဟု ကံကြမ္မာကို ကျေးဇူးတင်မိလေသည်။ ကာမပိုင်လင်ကြီးကို ဘေးမှာထားလျက် လီးတောင်ရသည်မှာ အားနာစရာ ကောင်းလှသည်။ “ဟို . . အမ ဟိုဥစ္စာက လှလိုက်တာ . . . အမွှေးတွေ မရှိဘူးနော် . . .” ဒီလို ချီးမွှမ်းသံကြောင့် ကိုဆွေတင် ကျေနပ်အားရမိသည်။ “အေး . . ဟုတ်တယ် . . ငါက အမွှေးပြောင်ရှင်းနေမှ ကြိုက်လို့ သူ့ကို မှန်မှန် အမွှေးရိတ်ခိုင်းတယ် . ဘာဂျာမှုတ်ရင် အဲ့လို ကတုံးမှ ငါကလည်း ကြိုက်တာ . . အစပိုင်းတော့ စူးတယ်၊ ယားတယ် နဲ့ အင်တင်တင်ပဲ . . . နောက်တော့ သူကိုယ်တိုင် အမွှေးရှည်ရင်တောင် မနေတတ်တော့ဘူး ပြောတယ် . . .” အနောက်က နှာကားများမှ အပ မိန်းမတိုင်း အမွှေးထူများသာ မြင်ဖူးနေသူ ထွန်းမင်း အဖို့ အံ့ဩတကြီး ဖြစ်မိသည်။

ဆောက်ဖုတ်ကို ကင်မရာဘက် တစောင်းမကျတကျ အနေအထားနှင့် မြင်ကွင်းကောင်းအောင်ချိန်ပြီး ကိုဆွေတင် ကြမ်းပေါ် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ မြင်ကွင်းပိတ်မသွားအောင် ဂရုပြု၍ ဆောက်ဖုတ်ပေါ် ဘေးတစောင်း မကျတကျ မျက်နှာအပ်လိုက်သည်။ ပေါင်ကိုအနည်းငယ်ကား၍ ခုံးထနေသော ဆောက်ဖုတ်ဘေးခြမ်းကို စ၍ ယက်လေသည်။ ကင်မရာကို တချက်လှမ်းကြည့်လိုက်သည့် ဝါဝါလှိုင်မျက်နှာလေးမှာလည်း ဆောက်ဖုတ်အတွင်းသားလေးများလိုပင် နီရဲနေသည်။ ကိုဆွေတင်ကတော့ ပေါင်ခြံနှင့် ဆောက်ဖုတ် ဘေးသားများယက်နေရာမှ အကွဲကြောင်းတလျှောက် ထက်အောက် စုန်ဆန် စအိုဝမှသည် ဆောက်စေ့အထိ လျှာအပြားလိုက် ယက်လေသည်။ စိမ့်ထွက်လာသည့် ဆောက်ရည်များကိုလည်း မျိုချ၍ ထိုဆောက်ရည်များ၊ တံတွေးများနှင့် ဆောက်ဖုတ် တအုံလုံးမှာ စိုရွှဲ လင်းလက်နေသည်။ ဆောက်စေ့ကို ငုံ၍ စုပ်သည်။ လျှာနှင့် ဘေးတိုက် တဖျတ်ဖျတ် ခတ်ပေးသည်။

လက်ကိုလည်း အအားမထားပဲ နိူ့များကို တလှည့်စီ လှမ်းလှမ်းနယ်ပေးသေးသည်။ “အင့် အဟင်း ဟင်း . . ” ထွန်းမင်းတယောက် မြင်ကွင်းထဲ နစ်မျောကာ ကိုဆွေတင်ကို မေ့၍ လီးမှာ တအားတောင်နေပြီ။ ကိုဆွေတင်က မသိမသာ လှမ်းကြည့်ရင်း အမျိုးအမည်မသိ သာယာသလိုလို ခံစားရသည်ကို ထူးဆန်းစွာ အံ့ဩနေမိသည်။ သူတို့လင်မယား လိင်ဆက်ဆံတာ တခြား ယောက်ျားတယောက်က ကြည့်ပြီးလီးတောင်နေသည်ကို သဝန်မတိုမိသလို သူ့မယား အလှအတွက်ပင် ကျေနပ်ဂုဏ်ယူနေမိသည်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း လီးတောင်နေပြီ။ “အ အင့် အဟင့် အင့် ရှီး အား . . ” ဝါဝါလှိုင်တယောက် ကိုဆွေတင် လျှာအစွမ်းနှင့် ပြုစုယုယမှုအောက်မှာ တွန့်လိမ် ယိမ်းထိုးနေသည်။ တချက်တချက် ကော့ကော့ ပင့်ပေးသည်။ ပေါင်တံကြီးများကို စုလိုက် ကားလိုက် လုပ်သည်။ ကိုဆွေတင် ခေါင်းကို ကိုင်ကာ ဆွဲဆွဲကပ်ပေးသည်။ “အင့် အဟင့် . . . ရပြီ . . ထည့်ချင်ပြီ မောင်ရယ် . . ” တိုးတိုး ညည်းညူ လိုက်သည်။

ထွန်းမင်းလည်း ရင်ဖိုသလိုလိုဖြစ်သွားသည်။ အာခေါင်များခြောက်လာသည်။ လက်ဖျားခြေဖျားများပင် ချွေးစေးများ စိုလာသည်။ ကိုဆွေတင်က ကောင်းကောင်းဂျာနေရာမှ ဆောက်ရည်များကို အားပါးတရ သိမ်းကျုံးယက်၍ မြိုချလိုက်ကာ မရပ်ချင်ရပ်ချင်နှင့် ရပ်လိုက်သည်။ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ကာ ဝါဝါခြေနှစ်ချောင်းကို စုကိုင်၍ ထောင်ထားကာ ဆောက်ဖုတ်ကို ကင်မရာဘက် အကောင်းဆုံး မြင်ကွင်း ဖြစ်အောင် ပြလိုက်သည်။ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ ပြူထွက်နေသည့် ဆောက်ဖုတ်ကား ဝက်ဆီဖတ်ကြီးနှစ်မျောင်းလို အိတုံဖောင်းမို့နေသည်။ တံတွေးများ၊ ဆောက်ရည်များနှင့် စိုရွှဲ ဝင်းပြောင်နေသည်။ ဝါဝါ၏ ကာမခိုးတွေ ဝေနေသော မျက်ဝန်းလှလှ လေးများကလည်း ကင်မရာကို ကြည့်လျက်။ ကိုဆွေတင်က ကျန်လက်တဖက်နှင့် ဆောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းထဲ ပွတ်ဆွဲ၍ ဆောက်ရည်များနှိုက်ထုတ်ကာ ပြောင်ဝင်းနေသည့် ဆောက်ဖုတ်ပေါ် ပွတ်သပ် ဆုတ်နယ် လိမ်းကျံပေးသည်။

ခုံးထနေသည့် ဆောက်ဖုတ်ပေါ်က ကိုဆွေတင် လက်ဖဝါးက ဂျုံနယ်နေသည့် မုန့်ဖုတ်သမားပမာ။ ကိုဆွေတင် ကုတင်ပေါ် ဒူးထောက်တက်ကာ မပျော့မမာ လီးတရမ်းရမ်းနှင့် ဝါဝါလှိုင့် ခေါင်းရင်းဘက်သို့ တရွေ့ရွေ့ တိုးသွားသည်။ ပင့်မြောက် ထားသည့် ခြေနှစ်ချောင်းမှ သူ့ဘက်က ခြေထောက်တချောင်းကို အောက်ချပေးလိုက်ပြီး ကျန်တချောင်းကို ဆက်မ ထားပြီး ပြဲအာနေသည် ဆောက်ဖုတ် မြင်ကွင်းကို ကင်မရာမှာပေါ်အောင် ထိန်းထားသည်။ ဝါဝါလှိုင်က အလိုက်သင့် တစ်တောင်နှင့်ထောက်ကာ ကိုယ်ကို စောင်း၍ ပါးစပ်ဟ ဆီးကြိုလိုက်သည်။ အနီးရောက်လာသည့် ကိုဆွေတင့် လီးကြီးကို ဒစ်မြုတ်အောင် ဖမ်းငုံလိုက်သည်။ လျှာနှင့်ဒစ်တဝိုက်ကို ရစ်ပတ်မွှေ့ယက်ပေးသည်။ တခါ အပြင်ပြန်ထုတ်၍ ဆီးထွက်ပေါက်လေးထဲ လျှာကို စုချွန်၍ ထိုးကလိသည်။

လီးကို အပေါ်ပင့်၍ အောက်မှ မေးသိုင်းကြိုးကို ယက်ပေးသည်။ ဒစ်တဝိုက်ကို လျှာနှင့် ချိတ်ဆွဲ၍ ယက်သည်။ ကိုဆွေတင့်လီးကြီးကား မာတင်း၍ ကော့ထောင်နေပြီ။ အာရှ စံချိန်လွန် လီးကြီးပင်။ အရှည် ၇ လက်မ ခန့်ရှိ၍ လုံးပတ်မှာ လက်တဆုတ်ပင် မဆန့်ပေ။ ဂုဏ်ယူလောက်စရာ အသိသာဆုံးမှာကား လုံးလုံးချွန်ချွန် ဒစ်ကြီးက မှိုပွင့်ကြီးလို ကားထွက်နေကာ ပင်မ လုံးပတ်ထက် ပိုတုတ်နေခြင်းပင်။ ထွန်းမင်းတယောက် ကိုဆွေတင်မိန်းမ၏ ဖြဲထားသည့် ပေါင်နှစ်ချောင်းကြားမှ ဆောက်ဖုတ်ပြူးပြူးလေးအား အထင်းသား မြင်နေရသည့်အပြင်၊ ကိုဆွေတင်၏ လီးကြီးအား မြတ်မြတ်နိူးနိူး၊ တယုတယနှင့် ကျင်လည်စွာ ပြုစုနေသည်ကို ကြည့်ရင်း အောက်မှ လီးကြီးမှာ ညဝတ် ဘောင်းဘီထဲမှ ထိုးထိုးထောင်ထောင် ဖြစ်ကာ ဘယ်လိုမှ ဖုံးဖိမရတော့အနေရခက်နေလေတော့သည် ….ပြီးပါပြီ။

 

Zawgyi

 

တယုတယျပဳစုေနသည္

အသားစိုင္ခ်င္း အားပါပါ ရိုက္သံက တိတ္ဆိတ္သည့္ ညထဲ စည္းခ်က္မွန္မွန္ ထြက္ေပၚေနသည္။ ႁပြတ္ျပတ္ ႁပြတ္ျပတ္ ႏွင့္ ငဖယ္ေထာင္းခ်ိန္ င႐ုပ္ဆုံထဲ ေစးကပ္ေနသည့္ က်ည္ေပြ႕လို အသံမ်ိဳးကိုလည္း သဲ့သဲ့ ၾကားရတတ္သည္။ အသက္ရွူသံ ျပင္းျပင္းႏွင့္ ႀကိတ္၍ ညည္းညဴသံတို့ကိုလည္း တိုက္ခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွ သုံးထပ္သား နံရံပါးပါးတခ်ပ္က မတားဆီးနိူင္။ “အင္း . . အ . . ရွီး . . အား . . ေကာင္းလိုက္တာ . . လုပ္ လုပ္ . . ျမန္ျမန္ေလး . . ” “ၿပီးေတာ့မလား . . .” “ၿပီးေတာ့မယ္ . . . အား အ အ . . . ေကာင္းလိုက္ထာ . . ” “အင္း . . အင္း . . ” “ေမာင္လည္း ၿပီးေတာ့မယ္ . . .” “အ . .အား . . .ၿပီး ၿပီ . . ” “အစ္ . . အစ္ . . အား . . . ” ေလသံတိုးတိုး ႀကိတ္ညည္းသံႏွင့္အတူ အသားစိုင္ခ်င္း ရိုက္ခတ္သံ ပို၍ျမန္ဆန္လာၿပီး မၾကာမီ ႐ုတ္တရက္ ရပ္တန္႔သြားတတ္တာ။ သက္ျပင္းခ်သံ၊ တီးတိုးစကားေျပာသံ၊ ေမာႀကီးပန္းႀကီး အသက္ျပင္းျပင္းရွူသံ တို့ကား ယခုရက္ပိုင္း နီနီလွိုင္ အဖို့ ညစဥ္ ၾကားေနက် အိပ္ရာဝင္ ေတးသံမ်ားအလား။

ခနအၾကာ၌ အခန္းတံခါးဖြင့္သံ၊ ေရခ်ိဳးခန္းဘက္ ေလၽွာက္သြားသံတို့ ၾကားရၿပီျဖစ္သည္။ ဒီအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ နီနီလွိုင္တေယာက္ အသက္ပင္ ျပင္းျပင္း မရွူဝံ့ဘဲ အိပ္ေပ်ာ္ဟန္ေဆာင္၍ ကုတ္ကုတ္ေလး ေနတတ္ျမဲ။ အရြယ္ေရာက္ၿပီး ေခတ္ကာလ မိန္းကေလးမို့ ဘာလုပ္ေနၾကသည္ကို သိသလို ကာမစိတ္ ႂကြလာတတ္သျဖင့္ အလိုလို နားရွက္ေနမိသည္။ နီနီလွိုင္က နယ္ၿမိဳ့တခု၌ တကၠသိုလ္ တက္ေနစဥ္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္မွာ ဖခင္တိမ္းပါးသြား၍ အေဝးသင္ေျပာင္းတက္ခဲ့ရသည္။ ယခု ဘြဲ႕ေလးတခုရၿပီး ရန္ကုန္ဆင္းလာကာ မမဝါတို့ဆီမွာ ေနရင္း ကြန္ျပဴတာ၊ စာရင္းကိုင္၊ စပီကင္ စသျဖင့္ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းအတြက္ ေကာင္းနိူးရာရာ သင္တန္းမ်ား လာတက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ဝါဝါလွိုင္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေစာစီးပင္ သေဘၤာအရာရွိတေယာက္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်၍ ရန္ကုန္မွာ အေျခက်ေနၿပီ။ အေစာပိုင္းက ေယာကၡမအိမ္မွာ အတူေနေသာ္လည္း သိပ္အဆင္မေျပလွသျဖင့္ ယခုတိုက္ခန္းေလးသို့ေျပာင္းေရႊ႕ကာ အိမ္ခြဲေနၾကသည္။

သားေလးတေယာက္ရသည္ပင္မၾကာလွေသး။ မိခင္မုဆိုးမႀကီးလည္း သားအငယ္တေယာက္ႏွင့္ …. ၿမိဳ့ေလးမွာပင္ က်န္ခဲ့ရင္း မိခင္လည္း တာဝန္ေပါ့ေစရန္၊ ဝါဝါလွိုင္လည္း အေဖာ္ရေစရန္ ယခုလို နီနီလွိုင္ လာေနျခင္းသည္ ျဖစ္သည္။ သေဘၤာအရာရွိ ကိုေဆြတင္ကလည္း သူ႔မိန္းမအတြက္ အေဖာ္ရ၍ စိတ္ေအးရသလို မိန္းမ၏ ညီမအရင္းႀကီးမို့လည္း ကူညီေပးရန္ ဝန္မေလးလွေခ်။ သင္တန္းစရိတ္၊ စားစရိတ္၊ အသုံးစရိတ္ အစစ အကုန္အက်ခံရန္ သေဘာတူ ခြင့္ျပဳၿပီးသား ျဖစ္သည္။ နီနီလွိုင္ ေရာက္ခါစကေတာ့ ကိုေဆြတင္က သေဘၤာေပၚမွာ။ ဝါဝါလွိုင္လည္း သားဦးေလးတေယာက္ႏွင့္ လုံးလည္ခ်ာလည္လိုက္ေနစဥ္ ညီအမ ႏွစ္ေယာက္ တိုင္ပင္ေဖာ္ တိုင္ပင္ဖက္၊ ကေလးကူထိန္းရင္း အစစ အဆင္ေျပလွသည္။ ယခုလည္း အဆင္မေျပသည္ေတာ့ မဟုတ္။သေဘၤာမွ ျပန္ေရာက္စ ကိုေဆြတင္တို့ လင္မယား ခ်စ္ရည္လူးၾကသည့္အသံမ်ားၾကားရတိုင္း နီနီ တေယာက္ ကာမဆႏၵေတြက ႂကြႂကြလာတတ္သည္မို့ အေနရခက္လွသည့္ တခ်က္သာ ေျပာစရာ ရွိသည္။

တခ်ိန္က ရည္းစားႏွင့္ေတာ့ နမ္းဖူး႐ုံ၊ နိူ႔ေပးကိုင္႐ုံထက္ မပိုခဲ့ဖူးေခ်။ လိင္ဆက္ဆံမွု အေတြ႕အၾကဳံမရွိေသးသည့္ အပ်ိဳစင္ တေယာက္။ တကိုယ္ရည္ အာသာေျဖသည္ဆိုတာလည္း ၾကားသာၾကားဖူးသည္။ အေတြ႕အၾကဳံမရွိ။ မမဝါတို့ လိင္ဆက္ဆံသည့္ အသံၾကားတိုင္း ဖက္လုံးကို တင္းတင္းဖက္ ေပါင္ခြၾကားထားကာဆီးခုံႏွင့္ ပြတ္ကာပြတ္ကာ ႀကိတ္အာသာေျဖေနရသည္။ ေကာင္းသလိုလို၊ မေကာင္းသလိုလို ဘာမွန္း ညာမွန္း မသိ၊ အေနရ ခက္သည္ေတာ့ တဒဂၤ ေလ်ာ့ပါးသြားသလိုလို။ တခုခု လိုေနေသးသလိုလို၊ ဟာတာတာခံစားရသည္။ အျပစ္ရွိသလို၊ ရွက္သလိုလိုလည္း ျဖစ္ရသျဖင့္ စိတ္အာ႐ုံလႊဲကာ ႀကိဳးစားေမ့ေဖ်ာက္ရသည္။ ကိုေဆြတင္ အဖို့မွာေတာ့ ယခင္လို အားရပါးရ ဝုန္းဒိုင္းက်ဲ ခ်စ္ရည္မလူးရသည္ေလးကသာ အနည္းငယ္ ကသိကေအာင့္ ျဖစ္ရသည္။ သေဘၤာေပၚမွာ ငတ္ျပတ္ခဲ့ေလသမၽွ အတိုးခ် အပီလိုးလိုေသာ္လည္း ထိန္း၍ အသံမထြက္ေအာင္ ႀကိတ္လိုးေနရသည္ကို အားမရလွေပ။

အထူးသျဖင့္ ကာမ အထြတ္အထိပ္ေရာက္ခါနီးႏွင့္ ေရာက္ခ်ိန္မ်ားတြင္ စိတ္ရွိလက္ရွိ မဝုန္းရဘဲ ႀကိတ္လိုးရသည္မို့ ဒင္းျပည့္ၾကပ္ျပည့္ ပြင့္ထြက္ေပါက္ကြဲသည့္ အရသာ မခံစားရ၍ အနည္းငယ္ေတာ့ ေအာင့္သက္သက္ ရွိသည္။ ဝါဝါလွိုင္၏ ပြင့္ထြက္ေအာ္ညည္းသံမ်ိဳးကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္လွေသာ္လည္း တိတ္တိတ္ ႀကိတ္ညည္းသံေလးမ်ားႏွင့္သာ ေက်နပ္ေနရသည္။ ခယ္မက ေန႔ဘက္မ်ား၌ သင္တန္းကိစၥမ်ားႏွင့္ အိမ္မွာမရွိေသာ္ျငား ကိုေဆြတင္ကိုယ္တိုင္က သေဘၤာ ျပန္ေရာက္စမို့ အျပင္သြားေနရသျဖင့္ ေန႔လည္ေန႔ခင္းေတြမွာလည္း မအားတတ္ေသး။ ခယ္မ မရွိခ်ိန္ေတာ့ စိတ္လႊတ္ကိုယ္လႊတ္အားပါးတရ လိုးေဆာ္ရန္ အားခဲထားသည္။ဒီေန႔ေတာ့ ကိုေဆြတင္ အျပင္သြားစရာမရွိ။ ခယ္မေခ်ာကလည္းသင္တန္းအတြက္ အျပင္သြားေလၿပီ။ ေန႔လည္စာစားၿပီး ကေလးေခ်ာ့သိပ္ကာ အားရပါးရ တခ်ီဆြဲရန္ စိတ္ကူးထားေလသည္။ “ဝါ ေရ . . . လာ . . လူလစ္တုန္းေလး တခ်ီေလာက္ အားရပါးရ ဆြဲရေအာင္ . . .”။

ဟိ . . ေမာင္က ဒီအခ်ိန္ ေခ်ာင္းေနတာ မဟုတ္လား . . ဝါဝါကလည္း သူ႔ေယာက္်ား အႀကိဳက္သိသူပီပီ အသင့္ျပင္လိုက္သည္။ ျပန္ေရာက္ကတည္းက ႀကိတ္လိုးသာ လိုးေနရရွာသည့္အတြက္လည္း ေယာက္်ားကို အားနာမိသည္။ ႏွစ္ဦးသား သြက္သြက္ပင္ အဝတ္အစားမ်ား ခၽြတ္ခ်ကာ ကုတင္ေပၚ ေနရာယူလိုက္ၾကသည္။ နီနီတေယာက္ ဒီေန႔ေတာ့ သင္တန္းသြားရတာ သြားေမာႀကီးျဖစ္သြားသည္။ ႐ုတ္တရက္ သင္တန္းခန္း ေနရာေရႊ႕ရသျဖင့္ ေကာက္ခါငင္ခါ ပိတ္ရက္ သတ္မွတ္လိုက္သည္။ အျခားသြားစရာေနရာလည္း မရွိသျဖင့္ ဖတ္စရာ မွတ္စရာရွိတာသာ လုပ္ေတာ့မည္ဟု အိမ္သို့သာ တန္းျပန္လာခဲ့သည္။ ေန႔ခင္း မမဝါ ႏွင့္ ကေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနပါက အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ေစရန္ တိုက္ခန္း တံခါးကို တိတ္တိတ္ေလး ဖြင့္ကာ ေျခသံေဖာ့ ဝင္ေနက် အတိုင္း ဝင္ခဲ့သည္။ တူေလးက အိမ္ေရွ႕ ပုခက္ထဲတြင္ နိူ႔ဗူးေလး ကိုင္ကာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေမာက်လ်က္။ အျပစ္ကင္းစင္သည့္ ခ်စ္စရာ ကေလးငယ္ေလးကို ၾကည္ႏူးစြာ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ “အား . . . ရွီး ရွီး . . အား . . . ေမာင္ရယ္ . . ေကာင္းလိုက္ထွာ . . အူး . . အဟူး . . ” အို . . မမဝါ အသံပဲ။

ခါတိုင္းလို တိုးတိုးသက္သာ ႀကိတ္ညည္းတာမ်ိဳးမဟုတ္။ အားရပါးရ ေအာ္ျမည္ကာ မိမိမရွိတုန္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လိင္ဆက္ဆံေနၾကၿပီကိုး။ နီနီ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိ။ အသာေလး ျပန္ထြက္သြားရမည္မွန္း သိေပမင့္ မၾကားစဖူးၾကားရသည့္ ကာမတြန္သံေၾကာင့္ ေျခလွမ္းမ်ားကေတာ့ အသံလာရာဆီ ဦးတည္ေနမိၿပီ။ အိပ္ခန္းတံခါးက ဟလ်က္။ အတြင္းကို အသာေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။ တံခါးဝင္ေပါက္က ကုတင္ေျခရင္းဘက္မွာမို့ ျမင္ကြင္းက အရွင္းသား။ ဝါဝါလွိုင္ တေယာက္ ဒူးေထာင္ ေပါင္ကားကာ ပက္လက္။ ကိုေဆြတင္ေခါင္းက ေပါင္ၾကားမွာ တလွုပ္လွုပ္ႏွင့္။ ဝါဝါ့ ညာဘက္လက္က ကိုေဆြတင္ဦးေခါင္းႀကီး ခြာထြက္သြားမွာ စိုးသည့္အလား ဆံပင္မ်ားၾကား ဆုပ္ကိုင္လ်က္ ဆြဲထားသည္။ ကိုေဆြတင္ လၽွာကား ဝါဝါ ေဆာက္ဖုတ္တျပင္လုံးကို ေနရာ အႏွံ့ ယက္လိုက္၊ ကလိလိုက္ လုပ္ေနေလသည္။ ေဖာင္းမို့မို့ ေဘးသားမ်ားကို က်ဳံးယက္သည္ ဆြဲစုပ္သည္။

အေစ့ေလးကို မထိတထိ ကလိသည္ ငုံေပးသည္ ယက္ေပးသည္။ တခ်က္တခ်က္ ခ်ိဳခ်ဥ္ စုပ္သလို စုပ္သည္။ ၿပီး ေဆာက္ဖုတ္အဝထဲ လၽွာကို ခၽြန္၍ ထိုးထိုးထည့္သည္။ လၽွံထြက္ စီးက်လာေသာ ေဆာက္ရည္မ်ားကို အကြဲေၾကာင္းတေလၽွာက္ စအိုဝနားမွ စ၍ ေဆာက္ေစ့ထိပ္ထိ လၽွာအျပားလိုက္ သိမ္းၾကဳံး ယက္ကာ ၿမိဳခ်သည္။ ဝါဝါ တင္ပါးမ်ားက ေမြ႕ယာမွ တထြာခန္႔ ေျမာက္တက္ေနၿပီ။ ပင့္ပင့္ေပးေနသည္။ ေဘးတိုက္လည္း ေဝ့ဝွိုက္ေပးသည္။ “အာ. အိ . . အိ . . ရွီး ရွီး . . . ” ဘာဂ်ာမွုတ္သည္ဆိုတာ ဒီလိုကိုး။ အေနာက္တိုင္း အျပာကား အခ်ိဳ့ထဲ ျမင္ဖူးေပမယ့္ ျမန္မာလင္မယားေတြ ဒီလို လုပ္မည္မွန္း မထင္ခဲ့။ ယခု မမဝါကိုယ္တိုင္ပင္ အလြန္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အမွုတ္ခံေနသည္ကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕ေနရၿပီ။ နီနီတေယာက္ မျမင္စဖူး ထူးဆန္းလွသည့္ ဒီျမင္ကြင္းထဲ နစ္ေျမာကာ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ အဆက္ျပတ္သြားသည္။ ခါတိုင္း ညဘက္ ႀကိတ္ညည္းသံမ်ားသာ ၾကားဖူးရာ။

လင္မယား လိင္ဆက္ဆံသည္ဆိုသည္မွာ မိန္းမအေပၚ ေယာကၤ်ားက ထပ္လ်က္ မိန္းမအဂၤါထဲ ေယာက္်ားလိင္တံ အဝင္အထြက္ဟုသာ နားလည္ထားသည္။ ယခုလို အေသးစိတ္ ျမင္ရေတာ့ အလြန္စိတ္ဝင္စားမိသည္။ သင့္သည္ မသင့္သည္ မသိေတာ့။ ျပန္လွည့္ထြက္သြားရန္ မဆိုထားႏွင့္၊ ေဆးမိေနသူတေယာက္လို ေငးေနမိသည္။ မမဝါ၏ ေဆာက္ဖုတ္ကား ေျပာင္ရွင္းကာ အေမႊးအမၽွင္မရွိ။ အိမ္ေထာင္မက်မီ အထိ ညီအမ ႏွစ္ေယာက္ အတူေန၊ အတူ ႀကီးျပင္းလာသည္မို့ မမဝါ အေမႊးသန္မွန္း သိထားသည္ပဲ။ ယခုမူကား ေသခ်ာရိတ္သင္ထားပုံရသည္။ မျမင္စဖူးမို့ မိန္းမခ်င္းပင္ မိမိအမ၏ ေဆာက္ဖုတ္ကတုံးေျပာင္ရွင္းေနသည့္ အလွကို တအံ့တဩ ျဖစ္မိသည္။ လၽွာစြမ္းေအာက္မွ ပင့္ပင့္ေပးေနသည့္ ေဆာက္ဖုတ္ကား အေရာင္တလက္လက္ႏွင့္ ေဖာင္းမို့ရႊဲစိုေနသည္။ ကေလးတေယာက္ေမြးထားသည္ဟုပင္ မယုံနိူင္စရာ၊ ေဆာက္ဖုတ္က ျပဲအာမေန။

ေဘးသားျခမ္းႀကီးႏွစ္ခုက အေပါက္ဝ တဖက္စီမွာ ေစ့ကပ္ ေဖာင္းမို့ေနသည္မို့ အဝ ဟတတေလး ေပၚသည္ဆို႐ုံသာ။ နီညိဳေရာင္ ပြင့္ဖတ္ေလးႏွစ္ခ်ပ္က ဆီးကာထားသည္။ ထိုအဖတ္ေလးမ်ားကို ကိုေဆြတင္တေယာက္ စုပ္လိုက္ ယက္လိုက္ ေဘးတိုက္ ခတ္လိုက္ လုပ္ေနသည္ကိုလည္း ျမင္ရသည္။ အေမြးအမၽွင္ ကင္းရွင္းေနမွ ေဆာက္ေစ့ဆိုသည့္ အဖုေလးကို အထင္းသား ျမင္ရသည္။ ကိုေဆြတင္က တခ်က္တခ်က္ ဖုံးေနသည့္ အေရျပားေလးကို တြန္းတင္ရင္း ေဆာက္ေစ့ ငုတ္တုတ္ေလးကို ငုံ၍ စုပ္ေပးေသးသည္။ “အာ အား ား ရွီး ရွီး ေကာင္းလိုက္ထွာ . . အား ား ား . . ” တင္ပါးအစုံကို ပင့္ေျမာက္ကာ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ ရမ္းခါရင္း ေအာ္ဟစ္ ညည္းညဴေနေလသည္။ ရိုးရိုးကုတ္ကုတ္ အေနေအးသည့္ မမဝါတေယာက္ ကုတင္ေပၚက် ခုလို အေျပာအဆိုေရာ၊ အမွုတ္အခံပါ ပြင့္လင္း ပက္စက္လိမ့္မည္ဟု မထင္ခဲ့။ ဝမ္းလ်ားေမွာက္ကာ ေဆာက္ဖုတ္ယက္ေနသည့္ ကိုေဆြတင္ဒုတ္ကား။

အေခ်ာင္းလိုက္ေနာက္ပစ္ထားသျဖင့္ ေဂြးဥႏွင့္ဖိကာ မာတင္းလ်က္ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားမွ ကြမ္းသီးေခါင္းက ျပဴထြက္ေနသည္။ ခနအၾကာမွာေတာ့ မမဝါ တင္ပါးအစုံ ဝုန္းကနဲ ေမြ႕ယာေပၚ ျပဳတ္က်သည္။ “အား . . . ေတာ္ၿပီ . . ရၿပီ . . ေကာင္းလိုက္တာ . . ေမာင္ရယ္ . . ရွီး ရွီး . . လူကို ဟိုက္သြားတာပဲ . . .” “အားရပါးရ ေအာ္ရတာေၾကာင့္ လည္း ပိုေကာင္းေနတာ မဟုတ္လား . . . ” “ဟုတ္တယ္ . . ေမာင္ရယ္ . . ဒီေန႔ေတာ့ စိတ္ရွိလက္ရွိ ေအာ္ပစ္လိုက္ရတာ တအား ေကာင္းတာပဲ . . .” နီနီစိတ္ထဲ မလုံမလဲႏွင့္ အားတုံ႔အားနာ ခံစားရသည္။ မိမိေၾကာင့္ သူမ်ားလင္မယား အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေနၿပီပဲ။ ကိုေဆြတင္ ကုတင္ေပၚမွ ဆင္း၍ လီးႀကီး တရမ္းရမ္းႏွင့္ ေခါင္ရင္းဘက္တိုး မတ္တပ္ရပ္လ်က္ ဝါဝါ မ်က္ႏွာဘက္ တိုးကပ္သြားသည္။ ေယာက္်ားအဂၤါႀကီး မာတင္းေနတာမ်ိဳး တသက္မွာ တခါမွ အနီးကပ္ မျမင္စဖူးမို့ ထူးဆန္း အံ့ဩေနမိသည္။ လီးတံ ထိပ္ဖူးႀကီးကလည္း မွိုပြင့္ႀကီးပမာ လုံးလုံးခၽြန္ခၽြန္ႏွင့္ စြင့္ကားေနသည္။

ထိပ္ဖ်ားအဝေလးတြင္ ပ်စ္ခၽြဲခၽြဲအရည္က ေညာင္စီးက်သလို တြဲရရြဲခိုေနသည္။ မမဝါ ေဆာက္ဖုတ္ေသးေသးေလးႏွင့္ ဆန္႔ပါ့မလား ဟုပင္ ထင္မိသည္။ ဒါႀကီးနဲ႔ လုပ္ၾကမွာပါလား ဟု အေတြးေပၚကာ ဆက္လက္ၾကည့္ျမင္လိုစိတ္တို့က တားမနိူင္ ဆီးမရ။ ဝါဝါလွိုင္က ေဘးတေစာင္းလွည့္ကာ အနားေရာက္လာသည့္ လီးႀကီးကို ပါးစပ္ဟကာ ေစာင့္ႀကိဳလိုက္သည္။ လီးတံကို အရင္းမွ ဆုပ္၍ ဒစ္ႀကီးကို ငုံလိုက္သည္။ ၿပီး ပါးစပ္ထဲ ဝင္နိူင္သမၽွ ဝင္ေအာင္ ဆက္ငုံသည္။ ကိုေဆြတင္ တြန္႔ကနဲ ျဖစ္ကာ ေခါင္းေမာ့သြားသည္။ ျဖတ္ကနဲ မ်က္လုံးေထာင့္စြန္းမွာ အခန္းဝမွ လူရိပ္ကို ျမင္လိုက္သည္။ ခယ္မ နီနီလွိုင္ မွန္း သိလိုက္ေပမင့္ မသိဟန္ မျမင္ဟန္ဆက္ေဆာင္ကာ မ်က္စိမွိတ္၍ ေခါင္းေမာ့ကာ ဖီးလ္တက္ျပေနလိုက္သည္။ တိုင္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပင္။ ခယ္မ မရွိခ်ိန္ အားပါးတရ လိုးသည့္အခ်ိန္မွာမွ ခယ္မက ေခ်ာင္းၾကည့္ေနသည္မို့ ကိုေဆြတင္ အႀကိဳက္ေတြ႕သြားသည္။

မိမိတို့ လိင္ဆက္ဆံတာကို တျခားလူကို ျပလိုသည့္ ငုတ္လၽွိုးေနသည့္ ဆႏၵမ်ိဳး ကိုေဆြတင္မွာရွိသည္။ ယခုလိုဆိုေတာ့ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနသူ ညီမေရွ႕ အမျဖစ္သူကို ပီပီျပင္ျပင္ လိုးျပရေတာ့မည္မို့ အလြန္ပင္ ဝမ္းေျမာက္မိေလၿပီ။ လီးႀကီးပင္လၽွင္ ခါတိုင္းထက္ မာတင္းကာ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနၿပီ။ကိုေဆြတင္သည္ သူတို့လင္မယား လိင္ဆက္ဆံၾကပုံမ်ားကိုလည္း ဗြီဒီယိုရိုက္၍ ကြန္ျပဴတာထဲ သိမ္းထားကာ သေဘၤာတက္လၽွင္လည္း ယူသြားေလ့ရွိသည္။ ဝါဝါလွိုင္ကလည္း ကိုေဆြတင္ ပင္လယ္ႀကီးထဲ အထီးက်န္ကာ ေဆာက္ဖုတ္ငတ္ျပတ္ေနခ်ိန္၊ ထုခ်င္သလို ထု နိူင္ရန္အတြက္ လိုလိုလားလားပင္ အရိုက္ခံသည္။ ပိုပိုသာသာပင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ေပးသည္။ ဗြီဒီယို ရိုက္ေနမွန္းသိ၍ ပို၍လည္း ဖီးလ္တက္သည္။ ကိုေဆြတင္အဖို့မွာေတာ့ ဆိပ္ကမ္းကပ္၍ အင္တာနက္ရခ်ိန္မ်ားတြင္ ဗြီဒီယိုဆက္စ္ခ်က္ကာ ခ်စ္ဇနီးေဆာက္ဖုတ္ပြတ္တာၾကည့္ရင္း သူလည္း ထု၍ရေသာ္လည္း။

ပင္လယ္ျပင္ႀကီးထဲ ငတ္ျပတ္ေနခ်ိန္မ်ိဳး၌ ကိုယ္တိုင္သ႐ုပ္ေဆာင္ ရိုက္ကူးထားသည့္ ဗြီဒီယိုသာၾကည့္၍ ထုရေလသည္။ ဝါဝါေဆာက္ဖုတ္ လွလွေလးကို မိမိကိုယ္တိုင္ လိုးေနပုံကို ၾကည့္ထုရသည့္အရသာႏွင့္ အျခား ႏွာကားမ်ားၾကည့္ရသည့္အရသာ မလဲနိူင္။ ဝါဝါ့ေဆာက္ဖုတ္အလွ၊ မိမိတို့ၿပိဳင္တူ နတ္ျပည္အေရာက္ လွမ္းတက္ပုံ၊ မိမိ၏ လိုးအားေကာင္းပုံ၊ ဝါဝါတေယာက္ စိတ္ပါလက္ပါ ကာမစည္းစိမ္ခံတတ္ပုံ တို့ကို အျခားလူတေယာက္ကို ႂကြားဝါ ျပသလိုစိတ္မ်ိဳးကလည္း ရွိသည္။ ကံၾကဳံသည္ ဆိုရမည္လား။ နဂိုက ျပခ်င္ခ်င္ ကိုေဆြတင္တေယာက္ သေဘၤာေပၚတြင္ ထြန္းမင္းႏွင့္ ေသာက္ရင္း၊ စားရင္း၊ ေဆြးေႏြးၾက ရင္းႏွင့္ ျပျဖစ္သြားသည္။ ထိုသို့ ျပျဖစ္သည့္အခါမ်ိဳးမွာ ထူးဆန္းသည့္ သာယာမွု၊ ေက်နပ္မွု ရွိမွန္း သူ႔ဘာသာ သိလာသည္။ ကိုေဆြတင္ႏွင့္ ထြန္းမင္းက ထိုသေဘၤာမတိုင္မီကတည္းက အျခားသေဘၤာတစီးတြင္ အတူစီးဖူးသည္။

တိတိက်က် ေျပာရလၽွင္ ကိုေဆြတင္က ထြန္းမင္းအသက္ကိုပင္ သက္စြန္႔ဆံဖ်ား ကယ္တင္ခဲ့ဖူး၍ ထြန္းမင္း၏ အသက္သခင္ဟု ဆိုနိူင္သည္။ သေဘၤာေပၚတြင္ လူမ်ိဳးျခားေတြၾကား ဒုတိယ အရာရွိ ကိုေဆြတင္ ႏွင့္ အင္ဂ်င္နီယာေပါက္စ ထြန္းမင္းတို့ ႏွစ္ဦးသာ ျမန္မာပါရွိသည္။ စကားေျပာေဖာ္၊ ရင္ဖြင့္ေဖာ္၊ အတူတူ ေသာက္ေဖာ္၊ အတူတူ အျပင္ထြက္ေဖာ္ မို့ တေယာက္အေၾကာင္း တေယာက္ အတြင္းသိ ခင္မင္ၾကသည္။ သေဘၤာစီးသည္ပင္ သိပ္မၾကာေသး၊ ကံဆိုးလွသည့္ တရက္တြင္ေတာ့ ပင္လယ္ျပင္ထဲ သေဘၤာမီးေလာင္ကာ မထိန္းနိူင္ေတာ့ပဲ သေဘၤာတစီးလုံးကို မီးက ဝါးၿမိဳစျပဳသျဖင့္ အျမန္ စြန္႔ခြာၾကရသည္။ ထြန္းမင္းက သူ႔ဂ်ဴတီခ်ိန္မို့ အင္ဂ်င္ခန္းအတြင္း ရွိေနစဥ္ ျဖစ္သည္။ သေဘၤာစြန္႔ခြာဖို့ လူစုၾကေတာ့ ထြန္းမင္းကို မေတြ႕။ အျခားလူမ်ားအားလုံး ေသြး႐ူးေသြးတန္းႏွင့္ အသက္ကယ္ေလွထဲ ေရာက္ကုန္ၾကၿပီ။ က်န္ရစ္သူကို ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ပဲ သူတို့အသက္ေဘးလႊတ္ဖို့သာ ႀကိဳးစားေနၾကသည္။

ကိုေဆြတင္ ဘယ္လိုတားတား၊ ဘယ္လိုေျပာေျပာ မရ။ အသက္ကယ္ေလွ ခ်၍ ေျပးၾကရန္သာ လုပ္ေနၾကၿပီ။ ကိုေဆြတင္ အျမန္ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ မိမိညီငယ္ကဲ့သို့ ခင္မင္ရသည့္ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း မထားခဲ့နိူင္။ သူမ်ားႏွင့္ လိုက္မသြားပဲ ခ်န္ေနခဲ့သည္။ အသက္ကယ္ေလွ မရွိေတာ့ေပမင့္ ရာဘာေဖာင္မ်ားရွိေနေသးသည္။ အင္ဂ်င္ခန္းထဲသို့ အသက္ရွူ ကိရိယာႏွင့္ ေျပးဆင္းကာ ထြန္းမင္းကို ရွာသည္။ ေတြ႕ၿပီ။ ထြန္းမင္း လည္း အျမန္ေျပးထြက္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ပုံပင္။ အင္ဂ်င္ခန္းထြက္ေပါက္ ေလွခါးရင္းနားမွာ ပုံလ်က္သားလဲေနသည္။ ထြန္းမင္း ဂ်ိဳင္းေအာက္ လက္လၽွိုသိုင္းဖက္ကာ ေလွခါးတေလၽွာက္ ဒရြတ္ဆြဲခဲ့သည္။ အေပၚေရာက္သည္ႏွင့္ အဝတ္အစားမ်ား ေလၽွာ့ေပးလိုက္သည္။ ျပင္ပေလရွူ လိုက္ရေတာ့ ထြန္းမင္း မ်က္လုံးပြင့္လာသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ မီးခိုးမ်ားရွူ ရွိုက္မိၿပီး သတိေမ့လဲက်ေနတာ သိပ္မၾကာေသး၍ ျဖစ္မည္။ မူးေဝေဝႏွင့္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေတာ့ ျဖစ္ေနဆဲ။

ထိခိုက္ဒါဏ္ရာ ရွိမရွိ ထြန္းမင္းတကိုယ္လုံး ကိုေဆြတင္ အျမန္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေျခသလုံးႏွင့္ ဖေနာင့္နား ပြန္းပဲ့သည္မွ အပ အျခားဒဏ္ရာ ႀကီးႀကီးမားမား မရွိ။ အသက္ကယ္အက်ီလည္း ရွာခ်ိန္မရွိေတာ့။ မိမိ အသက္ကယ္ အက်ီကို ဝတ္ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ အနီးရွိ အသက္ကယ္ေဖာင္ကို ေရထဲ ပစ္ခ်လိုက္သည္။ ထြန္းမင္းကို ေပြ႕ခ်ီ၍ ေရထဲ ပစ္ခ်ကာ သူ႔ေနာက္မွ လိုက္၍ ကိုေဆြတင္လည္း ခုန္ခ်လိုက္သည္။ အသက္ကယ္အက်ီေၾကာင့္ ေပါေလာေပၚေနသည့္ ထြန္းမင္းဆီ ကူးခတ္သြားၿပီး ရာဘာေဖာင္ ဆီသို့ ဆြဲယူခဲ့သည္။ ကိုေဆြတင္က အရင္တက္ၿပီးမွ ထြန္းမင္းကို ဆြဲတင္ရသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ေစာေစာက အရင္ စြန္႔ခြာသြားသည့္ အသက္ကယ္ေလွက အနားေရာက္လာကာ ရာဘာေဖာင္ကို ဆြဲယူ၍ မီးေလာင္ေနေသာ သေဘၤာမွ ေဝးရာသို့ ေမာင္းေျပးခဲ့ၾကသည္။ သေဘၤာႀကီးကား တစီးလုံးမီးေလာင္ကာ ေပါေလာေပၚလ်က္။ ျမဳတ္ေတာ့မသြား။ မိမိတို့၏ ပစၥည္းမ်ားလည္း အကုန္ဆုံးရွုံးခဲ့ၾကရသည္။

ကယ္ဆယ္ေရးေရာက္လာၿပီး ေဆး႐ုံပို့၊ ထိုမွ တဆင့္ သက္ဆိုင္ရာ နိူင္ငံ အသီးသီး ျပန္ပို့ခဲ့ၾကသည္။ ထြန္းမင္းတေယာက္ ေဆး႐ုံေပၚမွာ အေၾကာင္းစုံသိၿပီးေနာက္ ကိုေဆြတင္ကို ဖက္ကာ အားရပါးရ ငိုေႂကြးေလသည္။ ငုတ္တုတ္ထိုင္ကာ လက္အုပ္ခ်ီကန္ေတာ့ေလသည္။ ေက်းဇူးတင္လွေၾကာင္း တတြတ္တြတ္ ေျပာေလသည္။ “ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေမေမြးတဲ့ အသက္မရွိေတာ့ဘူး အကို . . . အကိုေပးတဲ့ အသက္ပဲ ရွိေတာ့တယ္ . . . အကို့ အသက္နဲ႔ ရင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ကယ္ခဲ့တဲ့ အကို့ကို ဘယ္လို ေက်းဇူး ဆပ္ဆပ္ မကုန္နိူင္ေတာ့ပါဘူး အကိုရယ္ . . . . . .” ထိုသို့ အသက္ေဘးမွ သီသီေလး လႊတ္ခဲ့သည့္ ဒီ ၾကမၼာဆိုးႀကီးေၾကာင့္လည္း ကိုေဆြတင္ႏွင့္ ထြန္းမင္းတို့ ရင္းႏွီးမွု သံေယာဇဥ္ ပိုခဲ့ၾကသည္။ ထြန္းမင္းကလည္း ကိုေဆြတင္ကို အသက္သခင္ေက်းဇူးရွင္အျဖစ္ ရိုက်ိဳး ေလးစား ခင္မင္ေနေတာ့သည္။ ထိုသေဘၤာ၌ ရွိစုမဲ့စု အကုန္ဆုံးရွုံး သျဖင့္ ေလ်ာ္ေၾကးလည္း ထိုက္သင့္သေလာက္ရသလို။

စာခ်ဳပ္မျပည့္၍ ယခုတဖန္ ေနာက္သေဘၤာ တစီးေပၚ ဦးစားေပး အတူတူတြဲတင္ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထြန္းမင္းက အညာသား။ ရန္ကုန္မွာ ေဆြမရွိမ်ိဳးမရွိ။ သေဘၤာျပန္နားခ်ိန္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ စုေပါင္း ငွားထားသည့္ တိုက္ခန္းမွာေနသည္။ ေငြယားေလးလၽွံသည့္ လူပ်ိဳ လူလႊတ္ပီပီ ကဲခ်င္တိုင္း ကဲေနသူ။ ကိုေဆြတင္ကေတာ့ အိမ္ေထာင္သက္ ႏွစ္ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ ေဆာက္ဖုတ္ျပတ္လပ္ကာ သုတ္ေၾကာင္ေနသူေတြပီပီ ေသာက္ၾကစားၾကရင္း ႏွာအေၾကာင္းမ်ားသာ ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ကိုေဆြတင္သည္ မိန္းမရၿပီး လိင္ဆက္ဆံရသည့္အရသာ ႀကိဳက္လြန္းလွ၍ တဖြဖြ သူလိင္ဆက္ဆံပုံမ်ားကို ေျပာေလ့ရွိသည္။ ကိုယ့္မိန္းမႏွင့္ကိုယ္ လိင္ဆက္ဆံတာ ေၾကးစားမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံတာထက္ အဆမ်ားစြာ သာလြန္ေကာင္းမြန္ေၾကာင္းခပ္ႂကြားႂကြား ေျပာျပေလ့ရွိသည္။ အမွန္တကယ္လည္း ဝါဝါႏွင့္ လိုးရေဆာ္ရသည္ကို ကိုေဆြတင္ ေက်နပ္အားရမွု ရွိလွသည္။ ဝမ္းေရးအတြက္ သေဘၤာထြက္ခ်ိန္မွာပင္ ဝါဝါေဆာက္ဖုတ္ကို တသသ ျဖစ္ေနရသည္။

ႏွစ္ဦးသား ပင္လယ္ထဲ ညစဥ္ ေသာက္ေနက်၊ တညမွာေတာ့ ဒီကိစၥကို ထြန္းမင္းႏွင့္ ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကသည္။ အရက္ရွိန္ႏွင့္ ရီေဝေဝ၊ အာေလးလၽွာေလး ကိုယ္ထင္တာ ကိုယ္စြတ္ေျပာၾကသည္။ “တကယ္အေပးအယူမၽွမၽွ လိုးတာနဲ႔၊ ေၾကးစား၊ႀကိဳက္ကုန္း၊ လစ္ဗင္းတူဂဲသား၊ ေခၚခ်င္သလိုသာ ေခၚပါေလ၊ အရသာခ်င္းက် တအားကြာသြားၿပီ . . .” “ကၽြန္ေတာ္လည္း မိန္းမအစုံေတာ့ လုပ္ဖူးပါတယ္ . . ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ေတာ့ ဘယ္သူနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အတူတူလိုပါပဲ . . အေျပာင္းအလဲ လုပ္ရတာ ပိုေတာင္ ေကာင္းသလိုပဲ . . .” “ၿပီးတဲ့ တဒဂၤမွာေတာ့ အားလုံး တူေကာင္း တူနိူင္ပါတယ္ . . . ဒါေပမယ့္ လိုးေနတဲ့ တခ်ိန္လုံးမွာ တေယာက္အႀကိဳက္ တေယာက္သိၿပီး မိန္းမကပါ စိတ္ပါလက္ပါ ကာမပန္းတိုင္ ၿပိဳင္တူ ေလွာ္ခတ္ၾကတာမ်ိဳး၊ ထြန္ထြန္႔လူးေနတာမ်ိဳး၊ သူပါၿပီးသြားတဲ့အခ်ိန္ တြန္႔လိမ္ၿပီး အားရပါးရ ေအာ္တာမ်ိဳး ၊ ၿပိဳင္တူၿပီးရတဲ့ အရသာမ်ိဳးက် မင္း ဘယ္သိမလဲကြာ . . .” ဒီစကားမွာေတာ့ ထြန္းမင္း ေအာင့္သက္သက္ ျဖစ္သြားသည္။

အကိုေျပာတာ မွန္မမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မိန္းမ ရမွ သိမွာပဲ . . . ကၽြန္ေတာ္ခ်ဖူးတဲ့ ေဆာ္ေတြလည္း ေကာင္းၾကတယ္လို့ေတာ့ ထင္တာပဲ . . . “မတူနိူင္ဘူးလို့ ကိုယ္ေတာ့ ထင္တယ္ . . . မိန္းမေတြ ၿပီးတာ ဘလိုလဲ မင္းသိလို့လား . . ” “ေယာက္်ားေတြလိုပဲ တကိုယ္လုံး တြန္႔လိမ္ၿပီး အဖုတ္ထဲက ညႇစ္တယ္၊ ေအာ္တယ္။ ဒါပဲေလ . . ဘာထူးလို့လဲ အကိုရ . . ကိုယ္ေကာင္းဖို့ အဓိကပဲ မဟုတ္ဘူးလား . . . ကၽြန္ေတာ္ဆို ပထမ တခ်ီ သြက္သြက္ တီးလိုက္တယ္ . . . ေနာက္တခ်ီဆိုလို့ကေတာ့ ေကာင္မေတြ အေသေအာ္ေအာင္ ပုံစံမ်ိဳးစုံနဲ႔ ဆြဲတာပဲ . . . တခါတေလဆို ေကာင္မေတြ ေတာင္းပန္ယူရတယ္ . . . အေသေဆာ္လို့ . . .” သူ လိုးနိူင္ ေဆာ္နိူင္ေၾကာင္း ခပ္ႂကြားႂကြား ေျပာလိုက္သည္။ “အဲ့ဒါမ်ိဳး ေၾကးစားကို ဆက္ဆံပုံ နဲ႔ လင္မယား ဆက္ဆံပုံနဲ႔က တျခားစီပဲ ဟ . . . တကယ့္တကယ္ မိန္းမ ဖီးလ္တက္တာမ်ိဳး၊ ၿပီးတာမ်ိဳး မင္း မသိေသးပါဘူး . . . ဒီေဆာက္ဖုတ္ လက္တဝါးစာက ေယာက္်ားတေယာက္ကို ေကာင္းေကာင္း မွိန္းမူးေစတာေတာ့ အမွန္ပဲ ငါ့ေကာင္ေရ့။

ဒါေၾကာင့္ မယားေျပာ တစ္ည ဆိုတဲ့ စကား ေရွးလူႀကီးေတြ ထားခဲ့တာကိုး . . . ” “အကိုကေတာ့ လုပ္ၿပီ . . . ” ” . . . ” “အရင္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေတာ္ကဲ ခဲ့ပါတယ္ . . . မိန္းမတိုင္း အဖုတ္ပါတာပဲ၊ တဖုတ္သေတာ့ မလုပ္ဘူး လို့လည္း ခံယူထားတာ . . . မိန္းမေတြ ခ်ဳပ္ကိုင္ခ်ယ္လွယ္တာ မခံဘူးလို့ ေႂကြးေၾကာ္ထားတာ . . . ၿပီးခဲ့တဲ့ သေဘၤာ မီးေလာင္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ ဖ်ားသြားတယ္ အကို . . . ေကြးေသာလက္ မဆန္႔မီေလး အတည္တက်နဲ႔ ဘဝတခုေတာ့ ထူေထာင္ခ်င္လာတယ္ . . “။ “ဒါေပါ့ . . ” “ခုလို အကိုက မိန္းမယူရတာ ေကာင္းေၾကာင္းေတြခ်ည္း ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မိန္းမလိုခ်င္ၿပီ အကိုရာ . . . ခက္တာက ယူစရာ မိန္းမ မရွိေသးတာပဲ . . ဟား . . ဟား . . .” ကိုေဆြတင္ တေယာက္ ရီေဝေဝႏွင့္ “မိန္းမယူဖို့ ငါေတာ့ အားေပးတယ္ . . . မင္း ၾကည့္ခ်င္ရင္ ငါ့မိန္းမနဲ႔ ငါနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းလိုးထားတာေတြျပမယ္ . . . ငါက ဗြီဒီယို ရိုက္ယူလာတာ . . . ” “ဗ်ာ . . .”။

ဒီမွာ . . ထြန္းမင္း . . မင္းနဲ႔ ငါနဲ႔က ဘယ္ေလာက္ခင္ၾကတယ္ဆိုတာ ေျပာေနဖို့မလိုပါဘူး . . . ဝါဝါ နဲ႔လည္း ေမာင္ႏွမေတြလိုေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီပဲ . . . ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ျပလို့ရပါတယ္ . . . ဝါဝါနဲ႔ ဆုံခ်ိန္က်ရင္သာ မင္း မသိေယာင္ေဆာင္ေန . . . ” ႏွစ္ဦးသား အရက္တန္ခိုးေလးႏွင့္ သတၱိေကာင္းေနၾကေလၿပီ။ တေယာက္ကလည္း ျပလိုၿပီ။ က်န္တေယာက္ကလည္း ၾကည့္လိုၿပီ။ “ျပရင္ေတာ့ ၾကည့္တာေပါ့ အကို . . စိတ္ခ်ပါ. . . အကို့ မိန္းမကို ကၽြန္ေတာ္ မပစ္မွားပါဘူး . . . အကိုက ကၽြန္ေတာ့္ေက်းဇူးရွင္ပါ။ ဗဟုသုတ အျဖစ္ ၾကည့္ရတာေပါ့ . . .” ကိုေဆြတင္က ထြန္းမင္းနေဘးေျပာင္းထိုင္၍ လက္ပ္ေတာ့ပ္ဖြင့္ကာ ဟိုဒီရွာၿပီး မူဗီကလစ္ တခုကို ဖြင့္လိုက္သည္။ အိပ္ယာေပၚမွ ကိုယ္လုံးတီး မိန္းမတေယာက္ပုံ တန္းၿပီးေပၚလာသည္။ ကင္မရာကို ခ်ိန္ေနသည္မို့ ျမင္ကြင္းက လွုပ္တုတ္တုတ္ျဖစ္ၿပီးမွ ၿငိမ္သြားသည္။ ခါတိုင္း အေနာက္တိုင္း၊ အေရွ႕တိုင္းႏွာကားမ်ားမွ မင္းသမီးမ်ားျမင္ရသလို မဟုတ္ပဲ။

ကိုေဆြတင္မိန္းမ ဝါဝါလွိုင္ဆိုသည့္အသိေၾကာင့္ စိတ္ထဲ တမ်ိဳးႀကီး ခံစားရသည္။ မီးေလာင္စြန္႔ခြာခဲ့သည့္ သေဘၤာမွဆင္းၿပီးေနာက္ပိုင္း ကိုေဆြတင္အိမ္ မၾကာခန အလည္အပတ္ေရာက္ အတူတူ ေသာက္စားေလ့ရွိၾကသျဖင့္ ဝါဝါလွိုင္ႏွင့္ ထြန္းမင္းလည္း ခင္မင္ေနၾကၿပီး ျဖစ္သည္။ ဝါဝါလွိုင္၏ အိမ္ေနရင္းအဝတ္အစားမ်ားႏွင့္ ေကာက္ေၾကာင္းမ်ားကို ျမင္ဖူးထားကတည္းက ကိုယ္လုံးလွမွန္းသိထားေပမယ့္ ယခုလို ကိုယ္လုံးတီးအလွကို ေတြ႕ရသည္တြင္ စြဲမက္ဖြယ္ ကိုယ္လုံးအလွ ပိုင္ရွင္မွန္း သိရေလၿပီ။ ျမင္ကြင္းထဲ ကိုေဆြတင္ လီး မေပ်ာ့မမာ အေနအထားႏွင့္ ေပၚလာသည္။ ဝါဝါလွိုင္ကား တ႐ုတ္ေသြး အနည္းငယ္ ပါသူပီပီ အသားအရည္ေက်ာ့ရွင္း၍ ကိုယ္လုံးအခ်ိဳးအစားက်က် လွပသည္။ ေကာက္ေၾကာင္းမ်ားကလည္း သူ႔ေနရာႏွင့္သူ အပိုအလိုမရွိ။ ဆံတိုဂုတ္ဝဲေလးႏွင့္မို့ ငယ္ဂုဏ္ေလးလည္း ရွိသည္။ ကိုေဆြတင္က သူ႔မိန္းမ ေျခေထာက္ေတြကို မကာ ကုတင္ေစာင္း ကင္မရာခ်ိန္ထားရာဘက္သို့ ဆြဲလိုက္သည္။

ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားက ေဆာက္ဖုတ္ ေဖာင္းမို့မို့က အေမႊးေျပာင္ရွင္း လွပစြာ ေပၚလာသည္။ ထြန္းမင္း လီး ဆတ္ကနဲ ေတာင္လာသည္။ လုံးဝ ေမၽွာ္လင့္မထားမိသည့္ အခြင့္အေရးႀကီး ရေနပါလားဟု ကံၾကမၼာကို ေက်းဇူးတင္မိေလသည္။ ကာမပိုင္လင္ႀကီးကို ေဘးမွာထားလ်က္ လီးေတာင္ရသည္မွာ အားနာစရာ ေကာင္းလွသည္။ “ဟို . . အမ ဟိုဥစၥာက လွလိုက္တာ . . . အေမႊးေတြ မရွိဘူးေနာ္ . . .” ဒီလို ခ်ီးမႊမ္းသံေၾကာင့္ ကိုေဆြတင္ ေက်နပ္အားရမိသည္။ “ေအး . . ဟုတ္တယ္ . . ငါက အေမႊးေျပာင္ရွင္းေနမွ ႀကိဳက္လို့ သူ႔ကို မွန္မွန္ အေမႊးရိတ္ခိုင္းတယ္ . ဘာဂ်ာမွုတ္ရင္ အဲ့လို ကတုံးမွ ငါကလည္း ႀကိဳက္တာ . . အစပိုင္းေတာ့ စူးတယ္၊ ယားတယ္ နဲ႔ အင္တင္တင္ပဲ . . . ေနာက္ေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ အေမႊးရွည္ရင္ေတာင္ မေနတတ္ေတာ့ဘူး ေျပာတယ္ . . .” အေနာက္က ႏွာကားမ်ားမွ အပ မိန္းမတိုင္း အေမႊးထူမ်ားသာ ျမင္ဖူးေနသူ ထြန္းမင္း အဖို့ အံ့ဩတႀကီး ျဖစ္မိသည္။

ေဆာက္ဖုတ္ကို ကင္မရာဘက္ တေစာင္းမက်တက် အေနအထားႏွင့္ ျမင္ကြင္းေကာင္းေအာင္ခ်ိန္ၿပီး ကိုေဆြတင္ ၾကမ္းေပၚ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ ျမင္ကြင္းပိတ္မသြားေအာင္ ဂ႐ုျပဳ၍ ေဆာက္ဖုတ္ေပၚ ေဘးတေစာင္း မက်တက် မ်က္ႏွာအပ္လိုက္သည္။ ေပါင္ကိုအနည္းငယ္ကား၍ ခုံးထေနေသာ ေဆာက္ဖုတ္ေဘးျခမ္းကို စ၍ ယက္ေလသည္။ ကင္မရာကို တခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္သည့္ ဝါဝါလွိုင္မ်က္ႏွာေလးမွာလည္း ေဆာက္ဖုတ္အတြင္းသားေလးမ်ားလိုပင္ နီရဲေနသည္။ ကိုေဆြတင္ကေတာ့ ေပါင္ၿခံႏွင့္ ေဆာက္ဖုတ္ ေဘးသားမ်ားယက္ေနရာမွ အကြဲေၾကာင္းတေလၽွာက္ ထက္ေအာက္ စုန္ဆန္ စအိုဝမွသည္ ေဆာက္ေစ့အထိ လၽွာအျပားလိုက္ ယက္ေလသည္။ စိမ့္ထြက္လာသည့္ ေဆာက္ရည္မ်ားကိုလည္း မ်ိဳခ်၍ ထိုေဆာက္ရည္မ်ား၊ တံေတြးမ်ားႏွင့္ ေဆာက္ဖုတ္ တအုံလုံးမွာ စိုရႊဲ လင္းလက္ေနသည္။ ေဆာက္ေစ့ကို ငုံ၍ စုပ္သည္။ လၽွာႏွင့္ ေဘးတိုက္ တဖ်တ္ဖ်တ္ ခတ္ေပးသည္။

လက္ကိုလည္း အအားမထားပဲ နိူ႔မ်ားကို တလွည့္စီ လွမ္းလွမ္းနယ္ေပးေသးသည္။ “အင့္ အဟင္း ဟင္း . . ” ထြန္းမင္းတေယာက္ ျမင္ကြင္းထဲ နစ္ေမ်ာကာ ကိုေဆြတင္ကို ေမ့၍ လီးမွာ တအားေတာင္ေနၿပီ။ ကိုေဆြတင္က မသိမသာ လွမ္းၾကည့္ရင္း အမ်ိဳးအမည္မသိ သာယာသလိုလို ခံစားရသည္ကို ထူးဆန္းစြာ အံ့ဩေနမိသည္။ သူတို့လင္မယား လိင္ဆက္ဆံတာ တျခား ေယာက္်ားတေယာက္က ၾကည့္ၿပီးလီးေတာင္ေနသည္ကို သဝန္မတိုမိသလို သူ႔မယား အလွအတြက္ပင္ ေက်နပ္ဂုဏ္ယူေနမိသည္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း လီးေတာင္ေနၿပီ။ “အ အင့္ အဟင့္ အင့္ ရွီး အား . . ” ဝါဝါလွိုင္တေယာက္ ကိုေဆြတင္ လၽွာအစြမ္းႏွင့္ ျပဳစုယုယမွုေအာက္မွာ တြန္႔လိမ္ ယိမ္းထိုးေနသည္။ တခ်က္တခ်က္ ေကာ့ေကာ့ ပင့္ေပးသည္။ ေပါင္တံႀကီးမ်ားကို စုလိုက္ ကားလိုက္ လုပ္သည္။ ကိုေဆြတင္ ေခါင္းကို ကိုင္ကာ ဆြဲဆြဲကပ္ေပးသည္။ “အင့္ အဟင့္ . . . ရၿပီ . . ထည့္ခ်င္ၿပီ ေမာင္ရယ္ . . ” တိုးတိုး ညည္းညဴ လိုက္သည္။

ထြန္းမင္းလည္း ရင္ဖိုသလိုလိုျဖစ္သြားသည္။ အာေခါင္မ်ားေျခာက္လာသည္။ လက္ဖ်ားေျခဖ်ားမ်ားပင္ ေခၽြးေစးမ်ား စိုလာသည္။ ကိုေဆြတင္က ေကာင္းေကာင္းဂ်ာေနရာမွ ေဆာက္ရည္မ်ားကို အားပါးတရ သိမ္းက်ဳံးယက္၍ ၿမိဳခ်လိုက္ကာ မရပ္ခ်င္ရပ္ခ်င္ႏွင့္ ရပ္လိုက္သည္။ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ကာ ဝါဝါေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို စုကိုင္၍ ေထာင္ထားကာ ေဆာက္ဖုတ္ကို ကင္မရာဘက္ အေကာင္းဆုံး ျမင္ကြင္း ျဖစ္ေအာင္ ျပလိုက္သည္။ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားမွ ျပဴထြက္ေနသည့္ ေဆာက္ဖုတ္ကား ဝက္ဆီဖတ္ႀကီးႏွစ္ေမ်ာင္းလို အိတုံေဖာင္းမို့ေနသည္။ တံေတြးမ်ား၊ ေဆာက္ရည္မ်ားႏွင့္ စိုရႊဲ ဝင္းေျပာင္ေနသည္။ ဝါဝါ၏ ကာမခိုးေတြ ေဝေနေသာ မ်က္ဝန္းလွလွ ေလးမ်ားကလည္း ကင္မရာကို ၾကည့္လ်က္။ ကိုေဆြတင္က က်န္လက္တဖက္ႏွင့္ ေဆာက္ဖုတ္အကြဲေၾကာင္းထဲ ပြတ္ဆြဲ၍ ေဆာက္ရည္မ်ားႏွိုက္ထုတ္ကာ ေျပာင္ဝင္းေနသည့္ ေဆာက္ဖုတ္ေပၚ ပြတ္သပ္ ဆုတ္နယ္ လိမ္းက်ံေပးသည္။

ခုံးထေနသည့္ ေဆာက္ဖုတ္ေပၚက ကိုေဆြတင္ လက္ဖဝါးက ဂ်ဳံနယ္ေနသည့္ မုန္႔ဖုတ္သမားပမာ။ ကိုေဆြတင္ ကုတင္ေပၚ ဒူးေထာက္တက္ကာ မေပ်ာ့မမာ လီးတရမ္းရမ္းႏွင့္ ဝါဝါလွိုင့္ ေခါင္းရင္းဘက္သို့ တေရြ႕ေရြ႕ တိုးသြားသည္။ ပင့္ေျမာက္ ထားသည့္ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းမွ သူ႔ဘက္က ေျခေထာက္တေခ်ာင္းကို ေအာက္ခ်ေပးလိုက္ၿပီး က်န္တေခ်ာင္းကို ဆက္မ ထားၿပီး ျပဲအာေနသည္ ေဆာက္ဖုတ္ ျမင္ကြင္းကို ကင္မရာမွာေပၚေအာင္ ထိန္းထားသည္။ ဝါဝါလွိုင္က အလိုက္သင့္ တစ္ေတာင္ႏွင့္ေထာက္ကာ ကိုယ္ကို ေစာင္း၍ ပါးစပ္ဟ ဆီးႀကိဳလိုက္သည္။ အနီးေရာက္လာသည့္ ကိုေဆြတင့္ လီးႀကီးကို ဒစ္ျမဳတ္ေအာင္ ဖမ္းငုံလိုက္သည္။ လၽွာႏွင့္ဒစ္တဝိုက္ကို ရစ္ပတ္ေမႊ႕ယက္ေပးသည္။ တခါ အျပင္ျပန္ထုတ္၍ ဆီးထြက္ေပါက္ေလးထဲ လၽွာကို စုခၽြန္၍ ထိုးကလိသည္။

လီးကို အေပၚပင့္၍ ေအာက္မွ ေမးသိုင္းႀကိဳးကို ယက္ေပးသည္။ ဒစ္တဝိုက္ကို လၽွာႏွင့္ ခ်ိတ္ဆြဲ၍ ယက္သည္။ ကိုေဆြတင့္လီးႀကီးကား မာတင္း၍ ေကာ့ေထာင္ေနၿပီ။ အာရွ စံခ်ိန္လြန္ လီးႀကီးပင္။ အရွည္ ၇ လက္မ ခန္႔ရွိ၍ လုံးပတ္မွာ လက္တဆုတ္ပင္ မဆန္႔ေပ။ ဂုဏ္ယူေလာက္စရာ အသိသာဆုံးမွာကား လုံးလုံးခၽြန္ခၽြန္ ဒစ္ႀကီးက မွိုပြင့္ႀကီးလို ကားထြက္ေနကာ ပင္မ လုံးပတ္ထက္ ပိုတုတ္ေနျခင္းပင္။ ထြန္းမင္းတေယာက္ ကိုေဆြတင္မိန္းမ၏ ျဖဲထားသည့္ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားမွ ေဆာက္ဖုတ္ျပဴးျပဴးေလးအား အထင္းသား ျမင္ေနရသည့္အျပင္၊ ကိုေဆြတင္၏ လီးႀကီးအား ျမတ္ျမတ္နိူးနိူး၊ တယုတယႏွင့္ က်င္လည္စြာ ျပဳစုေနသည္ကို ၾကည့္ရင္း ေအာက္မွ လီးႀကီးမွာ ညဝတ္ ေဘာင္းဘီထဲမွ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ကာ ဘယ္လိုမွ ဖုံးဖိမရေတာ့အေနရခက္ေနေလေတာ့သည္ ….ျပီးပါျပီ။