ရစ်ပတ်နွယ်သောကြိုး

ရစ်ပတ်နွယ်သောကြိုး

လက်ထဲမှာ ပူခနဲဖြစ်သွားသဖြင့် ခန့်မင်း တစ်ယောက် ငေးမောပြီး အတွေးနွံထဲနစ်နေရာမှ သတိဝင်လာသည်။ သူ့လက်ထဲကစီးကရက်မီးက အစီခံကို ထိလာပြီးသူ့လက်ကို အပူဟပ် သွားသည့်တိုင်အောင် သူ့အသိစိတ်တွေက ဆုံးစမဲ့လွင့်မျှောနေခြင်းဖြစ်သည်။ ဝမ်းနည်းစိတ်တွေကြောင့် သူ့ရင်ထဲမှာပြည့်ကျပ်နေသည်။ ဖေဖေ၊မေမေရဲ့သားအရင်းမဟုတ်ဖူးဆိုသော အသိကသူ့ရင်ထဲမှာ လွမ်းမိုးနေသည်။ ဒါပေမဲ့ သူ့ကိုမချစ်လို့လားချစ်ပါသည်။ ငယ်စဉ်ကတည်းက သူ့ကိုသားအရင်းလိုပင် သဘောထားပြီး ချစ်ခဲ့ကြသည်။ သူ့ကလည်း ဖေဖေ ဦးဝေမင်းနှင့် မေမေဒေါ်ဖြူပြာလင်းတို့ကို ချစ်ပါသည်။ သူတို့(၂)ဦးက သူ့ကိုသူမတို့သားအရင်းပါဟုပင်အခုထိပြောနေကြတုန်းပင်။ မထင်မှတ်သော အကြောင်းအရာတစ်ခုကြောင့် သူသိခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ ပြောရလျှင်တော့ မေမေ ဒေါ်ဖြူပြာလင်းမှာ ရှိနေသော နှလုံးရောဂါကြောင့် မမကြီး နီလာမင်းနှင့် မမလေး နီလာလင်းတို့ကို မွေးဖွားပြီးသည့်နောက်တွင်။

ယောကျၤားလေးလိုချင်သဖြင့်ကလေးထပ်ယူခဲ့ကြသည်။ သို့သော်ထိုကိုယ်ဝန်ကား မေမေဖြူပြာလင်းတွင် အဖတ်မတင်ခဲ့။ ဆေးရုံတွင် ခက်ခက်ခဲခဲမွေးဖွားပြီး မေမေဒေါ်ဖြူပြာလင်းအသက်ကိုကယ်ဆယ်နိုင်ခဲ့သော်လည်း မွေးဖွားလာသည့် ကလေးမှာ ဆုံးသွားခဲ့သည်။ ထိုအချိန်တွင် ဘယ်သူမှန်းပင် သေချာမသိသော သူ၏မိခင်က သူ့ကိုဆေးရုံမှာ မွေးဖွားပြီး ထွက်ပြေးသွားခဲ့သည်။ ဆေးရုံမှတ်တမ်းများမှာလဲ လိပ်စာလိမ်ဖြင့် ဆိုတော့ ဘယ်လိုမှစုံစမ်းမရခဲ့။ သို့ဖြင့် ယောကျၤားလေးအရူးအမူးလိုချင်နေသော ဖေဖေနှင့်မေမေကသူ့ကို အမွေစားအမွေခံစာချုပ်ဖြင့်မွေးစားခဲ့ကြသည်။ ထိုအကြောင်းများကို သူ(၁၀)တန်းအောင် တက္ကသိုလ်တက်သည့်အချိန်ထိမသိခဲ့ပါ။ သူထိုအကြောင်းများကို ဘယ်လိုသိလာရသလဲဆိုတော့.. အဓိကပြောရလျှင် မယု့နီလာလင်းကို ဖေဖေ၊မေမေတို့မှ ပေးစားခဲ့သည့် သူ့ယောက်ဖ ကိုတင်မောင်ထွန်းနှင့်တိုက်ရိုက်သက်ဆိုုင်နေသည်။

သောက်ကျင့်မကောင်းသော ထိုလူကြောင့် သူသည်ဖေဖေ၊မေမေတို့၏ မွေးစားသားဖြစ်ကြောင်း သူသိခဲ့ရပြီး အခုလိုစိတ်လေပြီး အိမ်မှာ မနေချင်သည့်အဆင့်အထိဖြစ်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ပြောရလျှင်တော့ မယု့နှင့်သူကားငယ်ငယ်ကတည်းကအရမ်းချစ်ကြသည်။ ဆိုးတူကောင်းဘက် တိုင်ပင်ဖောတိုင်ပင်ဖက်…သူ့စိတ်ထဲမှာ မယု့ကိုသူသတိရလာသည်။ မယု့ရယ်… သူ့စိတ်ကူးများက ပျော်ရွှင်စွာနေထိုင်ခဲ့ကြသည့် မိသားစုဘဝလေးဆီလွင့်မျှောသွားသည်။မယု့နှင့်သူနှင့်ကား အသက်သိပ်မကွာ… မယု့နှင့်သူနှင့် (၂)နှစ်သာ ကွာသဖြင့် သူတို့(၂)ဦးထက် (၆)နှစ်ကျော်လောက်ကြီးသော မကြီးနှင့် သူတို့ကြားမှာ တိုင်ပင်ရန်မဝံ့ရဲကြ။ မယု့ကား ရုပ်တော်တော်လှသည်ဟု ဆိုရမည်။ မယု့ကား(၉)တန်းကျောင်းသူဘ၀ ကတည်းကကြိုက်သူတွေဝိုင်းဝိုင်းလည်နေသည်။ မယု့ကား သူနှင့်အတူကျောင်းသွားကြလျှင် စာလိုက်ပေးသောသူများ၏ စာများကို ပြုံးပြုံးလေးယူလိုက်တာဘဲ။ သူကမယူစေချင်။

ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ မယု့ကို ပေးလာသောစာများကို မယု့မဖျောက်ပစ်မိလို့ ဖေဖေမေမေတို့တွေ့သွားလျှင် မယု့ကိုရိုက်တာကြောင့်။ ဒါကြောင့် ရည်းစားစာတွေပေးလာလျှင်.မယု့ကိုမယူစေချင်ကြောင်းပြောပေမဲ့.. မယု့ကတော့ သူ့ကိုဒီလိုကြိုက်တဲ့သူများတာကို သဘောကျနေပုံပင်။ သူမကစာများကိုယူလာပြီး သူ့ကိုထိုသူများရေးသော ရည်းစားစာကိုပြကာ နှစ်ယောက်အတူ စာကျက်ရင်းပြကာ ခိုးဖတ်ရင်း အရေးအသားများကိုရီကြသည်။ ဒါပေမဲ့မယု့က စာညံ့သည်။ စာမေးပွဲ (၁)နှစ်ကျပြီး (၁၀)တန်းနှစ်တွင် သူနှင့်အတူတူတက်ခဲ့ရသေးသည်။ သူစာမေးပွဲအောင်လို့ တက္ကသိုလ်တက်တော့ မယု့ကား ဆယ်တန်း(၂)ခါမြောက်ကျသည်။ ဖေဖေမေမေတို့က… ကျမှာပေါ့…စာမလုပ်ဘဲ..ရည်းစားဘဲထားနေတာကိုလို့ပြောတော့ မယု့ငိုသည်။ မယု့ကိုသူသနားမိသည်…မယု့သည်သူ့ကိုလာပေးသည့်ရည်းစားစာများကိုယူသော်လည်း ရည်းစားမထားခဲ့တာသူအသိဆုံး။ မယု့၏ ဉာဏ်ထိုင်းမှုကြောင့် ကျတာပင်။

မယု့ကိုသူကဘဲချော့ရသည်…ဖေဖေမေမေတို့ပြောတာကိုစိတ်ထဲမထားပါနဲ့ပေါ့ မယု့ကား နေပါစေမောင်လေးရယ်..မယု့ရဲ့ကံပေါ့.. တကယ်တော့ မယု့ရည်းစားမထားဘူးဆိုတာ မောင်လေးအသိဆုံးပါလို့ ငိုယိုပြီးပြောခဲ့တာကို သူ့မျက်လုံးကမထွက်သေးဘူး။ ဒီလိုနဲ့ သူဒုတိယနှစ်တက်လို့ပြန်လာတဲ့အချိန်မှာမယု့ကို အိမ်ကယောကျၤားပေးစားဖို့စီစဉ်နေပါပြီ။ ခြေငြိမ်အောင်လို့တဲ့။ ကိုတင်မောင်ထွန်းတဲ့ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်တစ်ဦးပင်။ ဖေဖေမေမေတို့နဲ့ထိုလူရဲ့မိဘတွေက ရင်းနှီးကြသည်။ ထိုမှစပြီး ပေးစားဖို့ရာ အထိဖြစ်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုသို့စီစဉ်ရခြင်းမှာလည်း ဖေဖေမေမေတို့က မကြီးတုန်းကသူတို့အသိတစ်ယောက်ရဲ့သား ဆရာဝန်တစ်ဦးနဲ့ ပေးစားခဲ့တာ အဆင်ပြေလို့ဖြစ်ပါတယ်။ မကြီးယောကျၤား ကိုကြီးကိုကိုအောင်က ခင်မင်ဖို့ကောင်းသလို သူနဲ့မယု့ကိုလည်း သူ့ညီလေး၊ညီမလေးတွေလိုချစ်တဲ့အပြင် မကြီးနီလာမင်းအပေါ်မှာလည်း ခင်ပွန်းကောင်းပီသတဲ့သူတစ်ယောက်ပါ။

သူမှတ်မိပါသည်။ မယု့ကို စေ့စပ်မည့်ညက။ သူကျောင်းကနေပြန်လာပြီး တစ်ပတ်ခန့်အကြာ မယု့အခန်းအရှေ့ကအဖြတ်.. အခန်းထဲမှ မယု့ရဲ့ငိုသံလိုလိုကြားရတာကြောင့်..သူဘာများဖြစ်တာလဲဆိုပြီး.. မယု့အခန်းထဲဝင်သွားခဲ့တယ်။ မယု့ဟာ သူ့အခန်းထဲက ကိုယ်လုံးပေါ် မှန်ကြီးရှေ့မှာ ကျုံကျုံ့လေးထိုင်ပြီး ငိုနေတာပါ။ သူဝင်သွားတော မယု့ကိုမေးပါတယ်.ဘာဖြစ်တာလဲလို့.လို့ပေါ့။ မယု့ကသူ့ကိုဖက်ပြီး ငိုပါတယ်.. မယု့ကို ဖေဖေတို့ကယောကျၤားပေးစားတော့မယ်…အဲ့ဒါနင်မသိဘူးလားမောင်လေး..။ မနက်ဖြန်မနက်မှာ ဧည့်သည်တွေလာမယ်ဆိုတာ..မယု့ကိုစေ့စပ်ပေးဖို့မောင်လေးရယ်… မျက်ရည်တွေ တွေတွေကျနေတဲ့ မယု့ကိုသူဘယ်လိုကနေဘယ်လိုနှစ်သိမ့်ရမှန်းမသိပါဘူး။ မယု့ကပြောပါသေးတယ်..သူရုပ်မလှခဲ့ရင်ကောင်းမှာတဲ့.. အဲ့ဒါဆိုရင် အခုလိုသူမချစ်မနှစ်သက်တဲ့သူနဲ့ပေးစားခံရမှာမဟုတ်ဖူးတဲ့လေ…။ ခက်တာက လိုက်ပြေးရအောင်လည်းမယု့မှာရည်းစားမရှိတာသူအသိဆုံး။

ဒီလိုနဲ့ဘဲမယု့ဟာ ဖေဖေမေမေတို့ ပေးစားတာကိုယူဖို့အထိဖြစ်လာပါတယ်။ အဲ့ဒီကိုတင်မောင်ထွန်းကို အရင်ကတည်းကသူလည်းသဘောမကျပါဘူး အိမ်ကိုလာရင် သူ့ကိုကလေးလိုလိုဆက်ဆံတာရယ် အထက်စီးကဆက်ဆံပြီဒ မာနတစ်ခွဲသားနဲ့ကြောင့်မို့လို့ သူမျက်နှာကျောကိုမတည့်ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ ဖေဖေမေမေတို့ကတော့ မယု့ရဲ့သဘောကို ဘာမှမမေးဘဲ.. အခုလို အတင်းအကျပ်စီစဉ်တဲ့ အတွက် သူလည်းမကျေနပ်ပေမဲ့ ဘာမှမတတ်နိုင်ခဲ့ပါဘူး။ သူ့ကိုဖေဖေမေမေတို့က ကလေးတစ်ယောက်လိုဘဲမြင်ကြတာမဟုတ်လား။ သူအဲ့ကိစ္စကို အဲ့ညမှာ ဖေဖေမေမေတို့ကိုသွားပြောပါသေးတယ်.။ ဖေဖေမေမေတို့က သားငယ်..ဒီကိစ္စမှသားငယ်ဝင်မပါပါနဲ့လို့ပြောလိုက်တာကြောင့် သူလက်လျှော့ခဲ့ရတာပါ။ ဒီလိုနဲ့ မယု့ကိုစေ့စပ်ပေးပြီး နှစ်ပတ်ခန့်အကြာမှာ မယု့နဲ့ အဲဒီကိုတင်မောင်ထွန်းဆိုတဲ့လူဟာ မင်္ဂလာဆောင်ခဲ့ကြပါတယ်။ မင်္ဂလာဆောင်မှ မယု့ဧည့်ခံတဲ့နေရာမှ လူသေကောင် တစ်ယောက်လိုပုံစံမျိုးဖြစ်နေခဲ့တာ။

သူမှတ်မိပါသေးတယ်။ ညဖက်ရောက်တဲ့ အခါမှာတော့ မကြီးယောကျၤားကိုကြီး ကိုကိုအောင်တို့အုပ်စုကို ကိုတင်မောင်ထွန်းက ဘက်ချလာနိုက်ဆိုပြီးဧည့်ခံတဲ့နေရာမှာ သူလည်းပါသွားခဲ့ပါတယ်။ အဲ့ဒီဧည့်ခံပွဲမှာ ပြသနာကစတော့တာပါဘဲ။ မူးယစ်ရီဝေနေတဲ့ ကိုတင်မောင်ထွန်းဟာမပြောသင့်တဲ့စကားတွေကို အရက်ဝိုင်းမှာပြောခဲ့ပါတယ်။ အဲ့ဒီစကားတွေက ဘာတွေလဲဆိုတာကတော့.. သူဟာ ဖေဖေမေမေတို့ရဲ့သားအရင်းမဟုတ်ဘဲ မွေးစားသားဖြစ်တယ်ဆိုတဲ့အကြောင်းပါ။ ကိုကြီး ကိုကိုအောင်ကတားမြစ်ပေမဲ့… သူ့ရဲ့အဖေနဲ့အမေဟာ သူ့ကို အမွေစားအမွေခံသားအဖြစ်မွေးစားရာမှာ ကိုတင်မောင်ထွန်းက သူ့မိဘတွေ သက်သေအဖြစ်လက်မှတ်ထိုးခဲ့ကြောင်း မူးပြီး ပြောပါတော့တယ်။သူကြားကြားချင်းမယုံကြည်နိုင်ခဲ့..။ သို့သော်လက်မခံချင်သောအမှန်တရား တစ်ခုကိုသူသိခဲ့ရပြီး မူးမူးနဲ့ပေါက်ကွဲခဲ့သည်။ တစ်ဖက်ဝိုင်းမှ လူတစ်ယောက်နဲ့ငြိပြီး ရိုက်ပွဲဖြစ်ကာလူတစ်ယောက်ကိုရိုက်မှုဖြင့်သူအချုပ်ခန်းသို့ ပထမဆုံးအကြိမ်ရောက်ဖူးခဲ့သည်။

သို့သော် အချုပ်ထဲတွင် တစ်ညပြည့်အောင်မနေခဲ့ရပါ.။ မိဘများက မြို့မျက်နှာဖုံးများပီပီ..တစ်ဖက်သားကိုကျေနပ်လောက်အောင်တောင်းပန်ကာ ညတွင်းချင်း သူ့ကိုအချုပ်ခန်းထဲမှ လာထုတ်ခဲ့သည်။ ဖေဖေကသူ့ကိုတစ်ချက်မှမဆူပါ။ မေမေနှင့်မယု့ကတော့ ငိုလိုက်တာကိုမပြောနှင့်တော့။ မကြီးနှင့် ကိုကြီးကိုကိုအောင်တို့ကတော့ နဂိုကအေးအေးသမားတွေမို့ဘာမှမပြော။ သူအိမ်ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း သူ့ကိုဘာမှမဆူကြ.။ မယု့ရဲ့အသစ်ကျပ်ချွတ်ယောကျၤားပြသနာကို စဖန်တီးခဲ့သူကိုတင်မောင်ထွန်းကတော့ ရှက်သည်ဆိုပြီး ရဲစခန်းသို့ပင်လိုက်မလာခဲ့.။ သို့သော်သူ့အနေဖြင့် အိမ်ပြန်ရောက်သည်နှင့် မေမေဖြူပြာလင်းကိုသူကိုမွေးစားထားတာ ဟုတ်မဟုတ်မေးတော့သည်။ မေမေကငိုပြီးမပြောပေမဲ့ နောက်ဆုံးသူအတန်တန်ငိုပြီးပြောသည့်အခါတွင်တော့.. မေမေကသူ့ကိုအမွေစားအမွေခံသားအဖြစ်မွေးစားထားသည့်စာချုပ်ကိုပြသည်။ ဖေဖေကတော့မျက်နှာမကောင်းလှ။

သူ့ကို မောင်လေးအရင်းအဖြစ်သာသိကြတော့ မယု့သည်လည်းသူနှင့် မောင်နှမအရင်းမဟုတ်မှန်း ထိုအခါမှသိကြတော့သည်။ ဖေဖေနှင့်မေမေနှင့်သိနေသောမကြီးကလည်း သူငယ်စဉ်ကတည်းက အများမသိအောင်သာမက မယု့ကိုပါမသိအောင်ဖုံးဖိထားခဲ့ပြီး.. သူ့အပေါ်အချစ်ပိုခဲ့ကြသည်။ သို့သော်ထိုအချိန်မှ စတင်ပြီးသူ့စိတ်တွေပြောင်းလဲသွားခဲ့သည်။ ဖေဖေနှင့်မေမေ၏သားအရင်းမဟုတ်မှန်းသိလိုက်ရသော အချိန်မှစတင်ပြီး အားငယ်စိတ်တွေဝင်လာခဲ့သည်။ ဒီအိမ်ကြီးနှင့်ဒီမိသားစုသည်သူနှင့်မဆိုင်တော့သလိုလို.. သို့နှင့် သူလည်းစိတ်လေလေနှင့် သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်အိမ်မှာသွားနေခဲ့သည်..။ မေမေကသူ့ကို တော်တော်ချစ်သည်ဟုဆိုရမည်.။ နေ့တိုင်းလာလာခေါ်သည်.. ဖေဖေလည်းကျန်းမာရေးမကောင်းဘူး…သားအတွက်နဲ့စိတ်တော်တော်ထိခိုက်နေတယ်လို့ ပြောရှာသော်လည်း မေမေကိုယ်တိုင်လည်း နှလုံးရောဂါရှိနေသည်ကိုသူသိသဖြင့် သူ့အနေဖြင့် စိတ်က လွန်ဆွဲနေရသည်။

မကြီးကလည်းမကြာခဏလာခေါ်သဖြင့် အိမ်ကိုပြန်ခဲ့သည်။ ယခုအချိန်မှာတော့ သူအိမ်ပြန်ခဲ့ပေမဲ့သူ့စိတ်တွေကပျော်ပျော်ရွင်ရွင်မရှိဘဲ အထီးကျန်သလိုခံစားနေရသဖြင့် မြို့အပြင်မှာရှိတဲ့ ရှုခင်းသာဆိုတဲ့ တောင်ကုန်းနေရာလေးမှာခန့်မင်းတစ်ယောက်အတွေးနယ်ချဲ့နေခြင်းသာဖြစ်ပေတော့သည်။ အိမ်ရှေ့ကို ဆိုင်ကယ်ရပ်သံကြားရတယ်.. မောင်လေးပြန်လာပြီထင်တယ်ဟု မယု့တွေးထင်လိုက်မိသည်…။ သူမအခန်းရှေ့မှ မောင်လေးရဲ့ခြေသံကို ကြားရသည်။ မောင်လေးခန့်မင်းကားနည်းနည်းသောက်လာဟန်တူသည်…။တံခါးကိုဟပြီးချောင်းကြည့်လိုက်တော့ မောင်လေးသည် ဖေဖေနဲ့မေမေရဲ့အခန်းတံခါးရှေ့မှာရပ်နေတာကိုတွေ့ရသည်..။ မမကြီးက ကိုကိုကြီးအပြောင်းကျရာနယ်သို့လိုက်သွားပြီ..။ ဖေဖေကလည်းခရီးထွက်သွားသည်..အိမ်မှာ သူမရယ်၊မေမေရယ်၊အိမ်ဖော်မလေး မိအေးဘဲရှိတယ်။ .မေမေကတော့မောင်လေးစိတ်နဲ့ပင်နှလုံးရောဂါကပြန်ထနေသဖြင့် ညနေကပင်ဆရာဝန်လာကြည့်ပြီး ဆေးထိုးပေးထားသဖြင့် အိပ်မောကျနေဟန်တူသည်။

ကိုတင်မောင်ထွန်းကတော့ ညနေကတည်းက အပြင်ကိုကားတစ်စီးနဲ့ထွက်သွားပြီ..။ မောင်လေး…အခန်းရှေ့ရပ်နေသော ခန့်မင်းမှာ..နောက်မှခေါ်လိုက်သံကြောင့်တုန်သွားသည်..။ မယု့အသံ…။ မေမေနေမကောင်းဘူးမောင်လေးရယ်..မယု့ကိုကြည့်လိုက်တော့မယု့မျက်ဝန်းတွေက အားငယ်နေသည့်ပုံစံတွေ။ သူ့ရင်ထဲလှိုက်ခနဲဖြစ်သွားသည်။ ဘာဖြစ်မှန်းမသိ။ မယု့ကို အခုလိုအနေအထားမျိုးမြင်ရတိုင်း ဘာဖြစ်လို့လဲမသိ မယု့ကိုသူသနားသည်။ မောင်လေးရယ်..အိမ်မှာဘဲနေပါကွယ်… ခန့်မင်းစိတ်ထဲမှာတော်တော်ဝမ်းနည်းလာသည်..။ မဖြစ်ဖူး..မမ…ကျွန်တော်ကလေ…ကျွန်တော်က.. မေမေရဲ့သားအရင်း..မယု့တို့ရဲ့မောင်အရင်းမှမဟုတ်တာ… မယု့မျက်ရည်လေး တွေစို့လာသည်။ စိတ်ထဲမှာဝမ်းနည်းမှုကြောင့်တလှပ်လှပ်ဖြစ်လာသည်.. မောင်လေးရယ်..နင်ဒီလိုတော့မပြောပါနဲ့.. ဘယ်သူတွေဘာပဲပြောပြော…နင်ဟာ ဖေဖေ၊မေမေတို့ရဲ့သား မယု့တို့ရဲ့မောင်လေးဘဲ… အပြင်ကပြန်လာတာဆိုတော့ဘာမှမစားရသေးဘူးထင်တယ်..။

ခန့်မင်းစိတ်ထဲလည်းဆာသလိုလိုဖြစ်နေသည်မို့ ခေါင်းကိုငြိမ့်ပြလိုက်သည်…။ မယု့လဲဆာတယ်… လာ..မယု့ခူးကျွေးမယ်..မောင်လေး..။ မယု့က ခန့်မင်းကို ထမင်းစားခန်းထဲကိုခေါ်သွားသည်။ မေမေနေမကောင်းသဖြင့် သူမနှင့်မိအေးကလည်းပြုစုနေရသဖြင့်..ဘာမှဖွယ်ဖွယ်ရာရာမချက်နိုင်။ ညနေကတည်းက သူမလည်းစိတ်နှင့်လူနှင့်မကပ်သဖြင့် ဘာမှမစားဖြစ်။ ထမင်းကို ဆီ/ဆားနှင့်နယ်ပြီး.ငါးခြောက်ကြော်ဗူးထဲမှ ငါးခြောက်ကိုယူကာ နယ်လိုက်သည်။ အင့်..ပါးစပ်ဟ..မောင်လေး.. ကလေးတစ်ယောက်လိုပင်..ခန့်မင်းကိုငယ်ကတည်းကသူမကအဲ့လိုခွံ့နေကျ.. ပလုပ်ပါးလောင်းနှင့် သူမခွံ့နေသော ထမင်းကို မောင်လေးခန့်မင်းစားနေတာကိုကြည့်ပြီး သူမကြည်နူးမိသည်..။ သြော်..သူမရဲ့ပျော်ရွှင်ခဲ့ရတဲ့ အချိန်လေးတွေက အတိတ်မှာကျန်ခဲ့ရပါပြီလေ။ မောင်လေးကို ထမင်းခွံ့ကျွေးရင်းသူမလည်းစားရင်း.. ဝမ်းနည်းစိတ်ကြောင့် ကျလာသောမျက်ရည်လေးတွေက ပန်းကန်ပေါ်ကျသွားသည်။

ခန့်မင်းအဖို့ဒါကိုမြင်လိုက်ရပြီး သူ့ရင်ထဲမှလည်း ဆို့တက်လာလေသည်.. သြော်…မယု့ရယ်.။ သူ့စိတ်ထဲကမယု့ကို အရမ်းကို သနားမိနေပါတော့တယ်။ မောင်လေးကား မေမေ့ကိုကြည့်ပြီး…ငိုသည်.. အသံမထွက်ဘဲမျက်ရည်တွေကျနေသည်.. ထိုအချိန်မှာ အိမ်ရှေ့မှ ဆူညံသော အသံတွေကြားရသည်..။ ကိုတင်မောင်ထွန်း မူးမူးနဲ့ပြန်လာပြီလေ..ဒီလိုပဲ..အမြဲတမ်းမူးပြီးပြန်လာတယ်။ နီလာ…နီလာ…ကိုယ့်ကိုလာတွဲဦး..ဝေါ့.. ရှေ့မှာအန်နေသံကိုကြားရသည်..။မယု့က အိမ်အောက်ကို ကဗျာကယာဆင်းပြီးလင်ဖြစ်သူကိုသွားတွဲရသည်။ကိုတင်မောင်ထွန်းက သီချင်းတွေ အော်ဟစ်ပြီးဆိုနေသေးသည်.. ကားတံခါးကိုပင်မပိတ်နိုင်တော့..ရှင်..ဒီအရက်တွေသောက်လာပြန်ပြီလား..မေမေနေမကောင်းဘူးဆိုတာသိရက်နဲ့..ချစ်လို့ကြိုက်လို့ယူထားရတဲ့လင်မယားမဟုတ်တဲ့ခါကျတော့ သူတို့အိမ်ထောင်ရေးကလည်းအဆင်မပြေ။ သောက်ပိုတွေပြောမနေနဲ့နားငြီးတယ်ငါမူးနေပြီ..ကိုတင်မောင်ထွန်းက ပြောရင်း ကားတံခါးကို ခြေထောက်နှင့်ကန်ပြီးပိတ်လိုက်သည်..။

မူးနေသော ကိုတင်မောင်ထွန်းကို သူမတို့အခန်းထဲတွဲပြီး ခေါ်သွားလိုက်သည်။ အိမ်ခန်းထဲရောက်သည်နှင့် ကိုတင်မောင်ထွန်းကသူမကိုကုတင်ပေါ်တွန်းလှဲလိုက်သည်…။ စိတ်မပါဘဲ…အခုလို မလွဲသာလို့ဆက်ဆံနေရတာ..သူမမင်္ဂလာဦးညကတည်းကပါဘဲ.။ ကိုတင်မောင်ထွန်းသည် သူမကို ချစ်ခြင်းကြောင့်မဟုတ်ဘဲ ရာဂကြောင့်သာဆက်ဆံနေခြင်းဖြစ်သည်။ သူမဘဝမှာ အချစ်ဆိုတာဘာမှမသိလိုက်ခင်လေးမှာ ကိုတင်မောင်ထွန်းနဲ့ယူခဲ့ရသည်။ မယု့ရဲ့ နို့တွေကို ကိုတင်မောင်ထွန်းက ကြမ်းတမ်းစွာဆုပ်နယ်နေသည်။ နာကျင်သော်လည်း မယု့ အံကျိတ်ကာခံနေသည်။ ဝဋ်ကျွေးရှိသမျှခံရပေဦးမည်။ သူမထမိန်ကိုလှန်တင်ပြီး ပေါင်ကိုဖြဲကာ အသားကုန်ထိုးတော့သည်။ အသေကောင်တစ်ကောင်လို မယု့ငြိမ်ခံနေပြီး ဘာမှတုန့်ပြန်ခြင်းမရှိ။ ပြီးပြီးရောသာ..သဘောထားလိုက်သည်။ ဘာမှသူမစိတ်ထဲမှာမရှိတော့…လောကကြီးမှာ မချစ်မနှစ်သက်သူနဲ့ပေါင်းသင်းပြီး အသက်ရှင်နေရတာပင်ပန်းလှပါပြီ။

နောက်ဆုံးကိုတင်မောင်ထွန်းကား သူ၏ဆန္ဒပြည့်ဝသွားပြီး သူမဘေးမှာ တရှုးရှုးဖြင့် အိပ်ပျော်သွားလေပြီ။ မယု့ကားအိပ်မပျော်နိုင်ပါ… အိပ်ယာပေါ်မှာ ထထိုင်လိုက်ပြီး ထောင်ထားသော ဒူးနှစ်ဖက်ကို လက်နဲ့ပိုက်ပြီး အသံမထွက်အောင် ကျိတ်ငိုနေပါတယ်။ ဒီအချိန်မှာ ဟနေတဲ့ အခန်းတံခါးကြားကနေကြည့်နေတဲ့ ခန့်မင်းလည်း နံရံကိုကျောမှီပြီး ရင်ထဲကဆို့တက်လာတာနဲ့အတူ မျက်ရည်တွေကပါးပြင်ပေါ်ကျလာပါတယ်..။ သြော်..မယု့ရယ်..မယု့ရဲ့ရင်ထဲကိုမြင်ကြည့်ပြီး ကျွန်တော်နာကျင်ရပါတယ်ဗျာ…။ မယု့ကား သူ့ရင်ထဲကဝေဒနာတွေကို မပြောဘဲ ကျိတ်မှိတ်ခံနေရတာမြင်ရတော့ သူ့ရင်ထဲမှာ တဆတ်ဆတ်နာကျင်နေပြီး.. အခန်းထဲကို ဝင်ကာ မယု့ကို နှစ်သိမ့်ပေးချင်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့ရဲ့ခြေလှမ်းတွေကတော့ နေမကောင်းလို့အိပ်ပျော်နေတဲ့ မေမေ့ အခန်းဆီသို့သာ တစ်လှမ်းချင်း ရွေ့လျားသွားပါတော့တယ်။ဆးရှိန်နဲ့အိပ်ပျော်နေသော..မေမေ့ရဲ့မျက်လုံးတွေက ပွင့်လာသည်.. မေမေက သူ့ကိုမြင်တော့ တော်တော်ဝမ်းသာသွားသည်…။

သားငယ်…မေမေ့ဆီကိုပြန်လာတာပဲ..အဟွတ်..အဟွတ်… မေမေကားချောင်းဆိုးနေသည်… သူကရေတစ်ခွက်ကို ခပ်က မေမေ့ကိုထွေးပွေ့ပြီး ရေကိုယုယုယယတိုက်လိုက်သည်။ မေမေကားမျက်ရည်တွေကျပြီး.. သားရယ်..ဘေးလူတွေပြောတာကိုသားစိတ်ထဲမထားပါနဲ့…။ ဘယ်လိုဘဲဖြစ်ဖြစ်…သားဟာမေမေတို့ရဲ့သားအရင်းဘဲ…။သားဘယ်ကိုမှသွားစရာမလိုဘူး…မေမေတို့နဲ့ဘဲနေပါသားရယ်… စိတ်မကောင်းလှစွာဖြင့် ခန့်မင်းလည်း မေမေဖြူပြာလင်းကိုဖက်ပြီး ငိုပါတော့တယ်။ သားဘယ်ကိုမှမသွားတော့ပါဘူးမေမေရယ်… မေမေကား ဝမ်းသာစွာပြုံးလိုက်ပြီး..မေမေခေါင်းတွေမူးတယ်သားရယ်.. အဲ့ဒါဆိုလည်း ခဏလောက်အိပ်လိုက်တော့လေ..မေမေ။ မေမေကား မကြာမှီပြန်လည်အိပ်ပြောသွားသည်။ သူ့အိပ်ထောင်ထဲမှဖုန်းက မည်လာသည်။ ညကြီးမှဘယ်သူပါလိမ့် ဖုန်းကိုကြည့်လိုက်တော့ သူ၏ကောင်မလေး မျိုးမျိုးသွယ်…. ပြောရလျှင်တော့ မျိုးမျိုးသွယ်နှင့် သူကားကျောင်းတက်စဉ် သမီးရီးစားဖြစ်ခဲ့ကြသည်။

မျိုးမျိုးသွယ်ကို သူချစ်ပါသည်။မျိုးမျိုးသွယ်တို့မိဘတွေကလည်း သူ့မွေးစားမိဘတွေလို ချမ်းသာသော အသိုင်းအဝိုင်းကတွေပင်။ ခန့်မင်းကား အခန်းတံခါးကို မေမေမနိုးစေရန်အတွက် အသာအယာပြန်စေ့ထားခဲ့ပြီး အိမ်အောက်ထပ်သို့ဆင်းခဲ့သည်..။ ပြောလေ..မျိုး…ဘာရှိလို့လဲ..။ တစ်ဖက်မှ မျိုးမျိုးသွယ်ရဲ့အသံလေးက တုန်ယင်စွာဖြင့် ထွက်ပေါ်လာသည်။ မျိုးကိုမေ့လိုက်ပါတော့ ကို… ဘာ….. ဟုတ်တယ်ကို..မျိုးလေအိမ်ကပေးစားတဲ့သူနဲ့ယူရတော့မယ်…။ သူ့စိတ်တွေ ဗလောင်ဆူသွားသည်..။ မျိုး…အကိုတို့ခိုးပြေးကြရအောင်… မခိုးပါနဲ့တော့ အကိုရယ်…မျိုးလေဖေဖေတို့မေမေတို့ကိုကြောက်တယ်…။ မျိုးကို့ကိုချစ်ပါတယ်..မျိုးကိုနောင်ဘဝထိမုန်းလိုက်ပါ..ကို မျိုးမျိုးသွယ်ကား ပြောပြီးဖုန်းချသွားသည်။ သူပြန်ခေါ်သော်လည်း ဖုန်းကမကိုင်တော့ တောက်….သစ္စာဖောက်မ… သူဒေါသထွက်လွန်းသဖြင့် အသားများပင်တုန်လာသည်။ လောကကြီးကမတရားလှချည်လား။

ချစ်သူကလည်းသစ္စာဖောက်။ တကယ်တော့ မျိုးမျိုးသွယ်လေပြေလေးကိုသုံးသွားမှန်း သူသဘောပေါက်သည်။ သူ့ကိုမွေးစားသားမှန်းသိကတည်းကမျိုးမျိုးသွယ်ရောသူမမိဘတွေရော ဆက်ဆံရေးတွေ အနည်းငယ်ပြောင်းသွားတာသူသတိထားမိသည်။ သွားပေဦးတော့…မျိုးမျိုးသွယ်ရေ… ဂုဏ်ရှိန်တွေကမက်မောတဲ့သူတွေ..လောကကြီးမှာတယ်ပေါပါလား.. မေတ္တာစစ်က ဘယ်မလဲကွာ…သူဒေါသထွက်စွာဖြင့်တွေးနေမိပါတယ်။ ညကမေမေနားမှာ တစ်ချိန်လုံး ထိုင်ကာစောင့်ကြည့်နေသော ခန့်မင်းလည်း အိပ်ပျော်တစ်ချက် မပျော်တစ်ချက်ဖြင့် မနက်(၇)နာရီခန့်တွင်…အိပ်ယာမှနိုးလာသည်.။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ မယု့တို့အခန်းမှစကားများသံသဲ့သဲ့ကိုကြားရသည်။ စကားများနေကြတာထင်တယ်..။ သူ့အနေနဲ့ဝင်ပါလို့မကောင်း..သူနှင့်မယု့ကားအရင်ကလိုမောင်နှမအရင်းလို အနေအထားမျိုးဆိုဝင်ပါလို့ကောင်းတယ်။ ဖြန်း..မယု့ပါးကို ကိုတင်မောင်ထွန်းရိုက်သောအသံကိုကြားရသည်..။

ရုန့်ရင်းကြမ်းတမ်းသောစကားသံများကလည်းထွက်ပေါ်လာသည်။ မဖြစ်တော့… သူမေမေမနိုးအောင်အခန်းတံခါးကိုဖွင့်ပြီးထာသွားသည်…။ မယု့ကားကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ထိုင်ရက်လဲကျနေပြီး ပါးတွင်အနီစင်းကြီးနဲ့..။ ကိုတင်မောင်ထွန်း…ခင်ဗျားတော်သင့်ပြီထင်တယ်…သူဝင်ပြောလိုက်တော့ ကိုတင်မောင်ထွန်းက မျက်ထောက်နီကြီးနဲ့..သူ့ကိုကြည့်ပြီး…။ မင်းနဲ့ဘာဆိုင်လို့ ဝင်ပြောရတာလဲ..ဟောကောင်။ဒါငါ့မိန်းမ..ငါရိုက်ချင်ရင်ရိုက်မယ်။ ကိုတင်မောင်ထွန်း..အပြောကြာင့်..သူနည်းနည်းဒေါသထွက်သွားသည်..။ ဒီမှာ…မယု့ကကျုပ်အမဗျ..ခင်ဗျားတော်တော့.. ပြောကာမှပိုဆိုးလာသည်…ဟက်ဟက် အရမ်းချစ်ကြတာဘဲနော်.. မောင်နဲ့အမက…မသိရင်သမီးရီးစားကျနေတာဘဲ…ထွီ.. ခင်ဗျား…လျှောက်မပြောနဲ့…ခင်ဗျားစိတ်များမှတ်နေလား..။ သူအရမ်းစိတ်ဆိုးသွားသဖြင့် ဒေါသထွက်ထွက်နှင့် ကိုတင်မောင်ထွန်းကိုရန်ပြုမည်ကြံစဉ် မယု့က ကြားထဲမှဝင်ပါလာသည်။

တော်တော့မောင်လေး…ကိုတင်မောင်ထွန်း..ရှင်လဲတော်တော့.. မေမေ့ကိုသနားကြပါဦး.. တကယ်တန်းကျတော့ ကိုတင်မောင်ထွန်းကလူကြောက်တစ်ယောက်ပင်…။ သူတကယ်လုပ်မည်ကြံတော့ရွံ့နေသည်…။ အဲ့ဒါဆိုရင်..ငါသွားမယ်…ညမိုးချုပ်မှပြန်လာမယ်..ဒီအိမ်မှာနေရတာစိတ်ညစ်စရာကောင်းတယ်.. ကိုတင်မောင်ထွန်းကားခြေသံပြင်းပြင်းဖြင့်ပင်..အိမ်အောက်ထပ်သို့ခြေသံပြင်းပြင်းဖြင့်ပင် ဆင်းသွားသည်။ စကားများနေသံကို အိပ်ယာမှ နိုးလာသော ဒေါ်ဖြူပြာလင်းတစ်ယောက်. ကောင်းကောင်းကြီးကြားနေရပါတယ်…. အင်း…ငါမှားပြီ…ငါမှားပြီ..လို့လဲသူမကိုယ်သူမအပြစ်တင်နေပါတယ်။ သမီးလတ်စိတ်ဆင်းရဲနေရတာ သူမကြောင့်ပါလား… သြော်..သမီးရယ်…မေမေ့ကိုခွင့်လွှတ်ပါကွယ်… မျက်ဝန်းထောင့်မှ မျက်ရည်စလေးများကား ခေါင်းအုံးပေါ်ကို ကျသွားပါတယ်။ သားငယ်သူမအခန်းထဲဝင်လာတာကြောင့်..သူမအိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်ပါတယ်။

စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့် နှလုံးတွေကလည်း မခံမရပ်နိုင်အောင်နာကျင်ပြီး မောလာပါတယ်။ ညကလဲ ကိုတင်မောင်ထွန်းပြန်မလာ..မယု့ဒေါသထွက်သလိုလိုဖြစ်နေသေးသည်။ သို့သော် ကိုတင်မောင်ထွန်းပြန်မလာတာကိုပင်သူမကျေနပ်သလိုလို။ ပြန်လာတိုင်းလည်း မူးလို့ဆိုတော့စိတ်ညစ်သည်။ ဒီအချိန်လောက်ဆို ဟိုတယ်တစ်ခုခုမှာကောင်မတစ်ကောင်ကောင်နဲ့ပျော်နေတုန်းနေမှသေချာသည်။ မချစ်မနှစ်သက်ဘဲလက်ထပ်ခဲ့ရသော်လည်း သူမဇနီးကောင်းပီသအောင်ကြိုးစားခဲ့ပါသေးသည်။ ဒါပေမဲ့ သူကလည်း သူမကိုစက်ရုပ်တစ်ရုပ်လိုသဘောထားနေသည်။ ငွေဖြင့် ဝယ်ခံရသောအရုပ်တစ်ရုပ်လိုပင်သူမဘဝက။ ညကကောင်းကောင်းအိပ်မပျော်သော်လည်း အစောကြီးနိုးခဲ့သည်။ မောင်လေးအခန်းကို ကြည့်လိုက်တော့မောင်လေးမရှိ။ အပြင်ထွက်သွားသည်နှင့်တူသည်။ မေမေ့အခန်းမှာတော့ မေမေအိပ်ပျော်နေဆဲပင်။ အောက်ထပ်ကိုဆင်းလာခဲ့သည်။

အိမ်ဖော်မလေးကလဲမရှိ ဈေးသွားသည်နှင့်တူသည်။ ကလင်..ကလင် ဧည့်ခန်းမှ စားပွဲပေါ်က တယ်လီဖုန်းမည်လာသည်။ သူမဖုန်းကိုကောက်ကိုင်လိုက်သည်….။ ဟဲလို..ပြောပါရှင်… ဒေါ်ဖြူပြာလင်းတို့အိမ်ကပါလား….။ဟုတ်ပါတယ်ရှင့်…။ ဒေါ်ဖြူပြာလင်းများရှိပါသလားခင်ဗျ…။ မေမေနေမကောင်းလို့အိပ်ပျော်နေပါတယ်ရှင့်..ကျွန်မကိုပြောလို့ရပါတယ်.. ကျွန်မသူ့သမီးပါ….။ သြော်…ပြောရမှာတော့စိတ်မကောင်းပါဘူးခင်ဗျာ..ဦးက..(xx)မြို့ကရဲစခန်းကစခန်းမှူးပါ..။ ဦးဝေမင်းတစ်ယောက် ကျွန်တော်တို့မြို့မှာ သူ့ကားနဲ့ကုန်တင်ကားတစ်စီးနဲ့ တိုက်မိပြီး အခင်းဖြစ်နေရာမှာဘဲ…ပွဲချင်းပြီးဆုံးသွားပါတယ်…အဲ့ဒါကာယကံရှင်မိသားစုတွေသိဖို့… ရှင်…ဖေဖေဆုံးပြီ….. ဟဲလို…ဟဲလို….ဆက်ပြောသော စခန်းမှူး၏ဖုန်းထဲမှအသံများကို မယု့မကြားတော့…။ မျက်ရည်များက သူမပါးပေါ်ကိုပိုးပိုးပေါက်ပေါက်ကျလာသည်။ ဆို့နင့်လာသော ရင်ဘတ်ထဲမှ အလုံးကြီးက ရင်ခေါင်းထဲအထိတက်လာသည်။

မျက်လုံးများပြာဝေလာပြီးနေရာတင်ဘဲခွေလဲကျသွားသည်။ အပြင်မှ ပြန်လာသောခန့်မင်းလည်း ကြားလိုက်ရသော မယု့၏အသံနှင့် မြင်လိုက်ရသောမြင်ကွင်းကြောင့် ကြောင်အကြီးငေးကြည့်နေသည်…။ အိမ်အပေါ်ထပ်မှာ နေရတာငြီးငွေ့လာသော ဒေါ်ဖြူပြာလင်းတစ်ယောက်လဲ ယောကျၤားဖြစ်သူ ကိုဝေမင်းဆုံးပြီဆိုသော အသံကိုကြားလိုက်သဖြင့် နှလုံးက မခံနိုင်တော့ဘဲ စူးအောင့်လာပြီး… သူမနားထဲမှာနောက်ဆုံးကြားလိုက်တာကတော့ ဈေးဝယ်ရာမှ ပြန်လာတဲ့ အိမ်ဖော်မလေးရဲ့အသံ…. လုပ်ကြပါဦး…မေမေကြီးဘာဖြစ်သွားတာလဲမသိဘူး…ဆိုတဲ့အသံ။ သူမအတွက်တစ်လောကလုံးအမှောင်အတိကျသွားပါတယ်။ အလင်းတန်းတစ်ခုပေါ်လာပါတယ်…..အလင်းတန်းထဲမှာကိုဝေမင်းပါလား… ပြုံးလို့ရွှင်လို့….သူမဆီကို ကိုဝေမင်းကလက်ကမ်းပေးတာကိုတွေ့သည်…။ သူမနှုတ်မှအသံမထွက်လာ..ကိုဝေမင်းရဲ့လက်တွေဆီကို သူမလက်တွေကိုပေးလိုက်တဲ့အခါမှာတော့။

သူမ စိတ်တွေနွေးထွေးလုံခြုံသွားသလိုခံစားလိုက်ရသည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် ကိုဝေမင်းလက်ကိုဆွဲပြီး ကောင်းကင်ပေါ်ကိုတက်သွားသလိုခံစားရသည်။ သူမကိုယ်သူမအပျိုဘဝတုန်းကလိုခံစားရတယ်။ ပျော်လိုက်တာကိုဝေမင်းရယ်…ကျွန်မမှာပျော်ရွှင်မှုတွေပျောက်ဆုံးနေတာကြာပြီ….. အခုမှဘဲပြန်ရတော့တယ်…ရှင့်ကိုကျေးဇူးတင်လိုက်တာကွယ်…။ မေမေနှင့်ဖေဖေ၏ ရက်လည်ဆွမ်းကျွေးပွဲလေးကား ပြီးဆုံးတော့မည်။ အမျှ…အမျှဖေဖေနဲ့မေမေရယ်…ရောက်ရာအရပ်ကသာဓုခေါ်ပါတော့…။ သားနောင်ဘဝကျရင် ဖေဖေနဲ့မေမေတို့ရဲ့ သားအရင်းဖြစ်ပါရစေဖေဖေနဲ့မေမေရယ်။ သားကိုခွင့်လွတ်ပါတော့. ခန့်မင်းကား ကျဆင်းလာသောမျက်ရည်များကို လက်ခုံဖြင့်သုတ်လိုက်ပြီး ဆိုလိုက်ပါတယ်။ မယု့ကတော့ တရှုံ့ရှုံ့ငိုနေသည်။ ကိုကိုကြီးနှင့် မမကြီးကတော့ လူကြီးပိုင်းရင့်ကျက်တည်ငြိမ်သူတွေမို့ထင်သည်။ ခံစားနေရတာကမျက်နှာပေါ်မှာ ပေါ်လွင်နေပေမဲ့ မျက်ရည်တော့မကျအောင်ထိန်းထားနိုင်တာတွေ့ရသည်။

ကိုတင်မောင်ထွန်းကတော့ ရေစက်ချသည့်နေရာပင် မလာသူ့အခန်းထဲမှာ သောက်နေပြီ။ ဖေဖေနဲ့မေမေရေ အမျှအမျှအမျှ…. မယု့တစ်ယောက် အမျှဝေရင်းလဲကျသွားတာကို သူမြင်လိုက်သည်။ ဟဲ့ဟဲ့..လုပ်ကြပါဦး…ခြေမကိုချိုး.. ဆူညံသွားသော အသံများနှင့်အတူ…မယု့ကိုသတိလည်လာစေရန်ဝိုင်းဝန်းပြုစုနေကြသည်။ ရှိုက်သံများနှင့်အတူ မယု့သတိရလာသည်။ ကဲကဲ…လတ်လတ်ကိုအခန်းထဲလိုက်ပို့လိုက်ကြ…ဘယ်သူပြောမှန်းပင်မသိလိုက်။ မမကြီးက မယု့ကိုတွဲနေသည်…။ ဒါပေမဲ့ မမကြီးကမယု့ကိုတွဲရာမှာ မယု့ကမမကြီးထက်ထွားနေသဖြင့်မမကြီးယိုင်သွားသည်။ ခန့်မင်းလည်း မြင်မကောင်းတော့သဖြင့်သူဝင်ထိန်းလိုက်သည်…။ မမကြီးဖယ်လိုက်တော့…မောင်တွဲမယ်… ခန့်မင်းက မယု့ကို ချိုင်းအောက်မဝင်ထမ်းပြီး တွဲခေါ်သွားသည်။ အပေါ်ထပ်ကိုတက်သော လှေခါးများကမြင့်နေသလိုလို… ယိုင်နဲ့နေသောမယု့ခန္ဓာကိုယ်က သူ့အပေါ်မှီတွယ်နေသည်.. မယု့၏ ကိုယ်သင်းနံ့လေးကို သူ့နှာခေါင်းဝလေးမှာရနေသည်…။

သနပ်ခါးပင် မလိမ်းထားသော မယု့၏ ရနံ့လေးက သူ့ရင်ကို တုန်သွားစေသည်။ ဘာကြောင့်မှန်းတော့မသိ။ မယု့ကားသူမတို့လင်မယားအိပ်သော အခန်းရှေ့ကိုရောက်လာပြီ။ မယု့က သူ့ကိုတစ်ချက်မော့ကြည့်သည်…။သူနှင့်ကိုယ်ချင်းခွာလိုက်သည်။ ပြန်တော့မောင်လေး….မမအခန်းထဲဝင်တော့မယ်…။ မယု့၏ မှေးစင်းနေသော မျက်ခွံဖောင်းဖောင်းလေးများကသွေးကြောစိမ်းလေးများပင်မြင်ရသည်။ မျက်လုံးလေးများက ရဲတွတ်နေသည်။ မျက်ရည်ဥလေးကမယု့မျက်ဝန်းထောင့်မှ စီးကျလာသည်။ သူ့ရင်ထဲမှာ လှိုက်ခနဲဖြစ်သွားသည် အရမ်းကိုဝမ်းနည်းလာမိသလိုလိုဘဲ။ မခံမရပ်နိုင်အောင်ရင်ထဲမှာ နာကျင်လာသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် အခန်းတံခါးကပွင့်လာသည်…ကိုတင်မောင်ထွန်း…။ သူတို့နှစ်ဦးကို မသင်္ကာသောမျက်လုံးများဖြင့်ကြည့်နေသည်။ မယု့မူးလဲသွားလို့ လိုက်ပို့တာလို့သူပြောလိုက်တယ်… အော်..အေး..ဆိုပြီးပြန်ပြောတယ်လို့ထင်တာဘဲ…. သူလည်း တိတ်ဆိတ်စွာဘဲ…အောက်ထပ်ကိုပြန်ဆင်းခဲ့ပါတယ်။

ကျွန်တော့အတွက် အမွေကိုမယု့ကိုဘဲပေးလိုက်ပါ…ကျွန်တော်မယူချင်ဘူး… ကိုတင်မောင်ထွန်း မျက်နှာဝင်းလက်သွားသလိုဘဲ။ ကိုကိုကြီးနှင့်မမကြီးက…။မရဘူး..မောင်လေး…နင်ယူကိုယူရမယ်…နို့မို့ဆိုနင်ဘာလုပ်စားမှာလဲ… ဖေဖေနဲ့မေမေကလည်းဒီလိုလုံးဝဖြစ်စေချင်မှာ မဟုတ်ဘူး။ ပြီးတော့မယု့ကလည်းသူ့အိမ်ထောင်နဲ့သူ။ မယု့ကလည်းပြတ်သားသည်…မယု့လုံးဝမယူဘူးနော်မောင်လေး….အားလုံးအညီအမျှခွဲပေးထားတာ…မောင်လေးယူကိုယူရမယ်။ ကိုကိုကြီးကလည်း.. ငါ့ညီရာ မင်း..ကိုကြီးတို့မကြီးတို့ကို မောင်နှမလိုသဘောထားတယ်ဆိုယူပါ…လို့တိုက်တွန်းပါတယ်။ ကိုတင်မောင်ထွန်းကတော့ သူရမဲ့ငွေထုပ်ကြီးကို အလွယ်တကူလက်လွတ်လိုက်ရလို့ သိပ်မကြည်ပါဘူး။ အမွေစာချုပ်စာတမ်းတွေအကုန်လုံးရှေ့နေကြီးနဲ့ရပ်ကွက်လူကြီးတွေရှေ့မှာလက်မှတ်ထိုးပြီးတဲ့ အခါမှာတော့…။ ရှေ့နေကြီးနဲ့ အရပ်လူကြီးများရှေ့မှာ ကျွန်မတစ်ခုပြောချင်ပါတယ်ဆိုပြီး.. မယု့က စာချုပ်တစ်ခုကိုရှေ့ကိုချလိုက်ပါတယ်။

ကွာရှင်းစာချုပ်တစ်ခုပါ…။ မမကြီးနဲ့သူကတော့ မယု့ကိုနားမလည်နိုင်စွာကြည့်နေပါတယ်။ ကျွန်မကိုကွာပေးပါ..ကိုတင်မောင်ထွန်း….. ကိုတင်မောင်ထွန်းရော ထိုင်နေတဲ့သူတွေအားလုံးအံ့အားသင့်သွားပါတယ်။ ရှင်နဲ့ ကျွန်မက မိဘတွေပေးစားလို့ယူခဲ့တာ..ဒီတော့ဖေဖေမေမေလဲဆုံးပြီ…။ ရှင်နဲ့ကွာဖို့ဘဲကျန်တော့တယ်…ရှင်ကျွန်မရမဲ့အမွေထဲက ဒီအိမ်ကြီးကလွဲရင်ကြိုက်တာယူသွားနိုင်တယ်..။ အရေးကြီးတာက ရှင်နဲ့မပေါင်းရရင်ပြီးရော။ ကိုတင်မောင်ထွန်းမျက်နှာနီသွားပါတယ်…ဒါပေမဲ့သူလည်းယောကျၤားဘဲလေ… မယု့ဆီကမျှော်လင့်မထားတဲ့စကားကိုကြားပေမဲ့ ကြိုက်တာယူသွားနိုင်တယ်ဆိုတဲ့စကားကို သူကျေနပ်သွားဟန်တူတယ်။ ဒါဆို..မင်းနဲ့ငါနဲ့ရပြီးမှ ဝယ်ထားတဲ့ ကားကိုငါယူသွားမယ်။ကျေနပ်တယ်နော်… မမကြီးနဲ့ကိုကိုကြီးရော အရပ်လူကြီးတွေဘာဘာမှဝင်ပြောချိန်ကို မရလိုက်ပါဘူး။ မယု့ပုံစံက ဆုံးဖြတ်ချက်ကိုပြတ်သားမဲ့ပုံစံ။ ကားကသိန်း(၁၀၀၀)ကျော်လောက်တန်တဲ့ကားပါ…။

ဒီကားကဖေဖေမေမေတို့ဝယ်ပေးထားတာပါ မယု့ကတော့မှုဟန်မတူပါဘူး..။ ကိုကိုကြီးကတော့ စိတ်မွန်းကျပ်လာဟန်တူပါတယ်။ အပြင်ကိုထသွားတယ်…သူလည်းစိတ်ကျဉ်းကျပ်လာတာကြောင့် လိုက်သွားပါတယ်။ ခြံရှေ့မှကိုကိုကြီးကစီးကရက်တစ်လိပ်ကို သူ့အိပ်ကပ်ထဲကထုတ်ပြီး ဖွာရင်းငေးနေပါတယ်။ သူရောက်သွားတော့ ကိုကိုကြီးကဘာမှမပြောဘဲ သူ့ကိုဆေးလိပ်တစ်လိပ်ထုတ်ပေးတယ်။ သူလည်း ဆေးလိပ်ကိုမီးညှိလို့ရှိုက်ဖွာရင်း လမ်းမဘက်ကို တောင်စဉ်ရေရာမရအတွေးတွေနဲ့အတူ ငေးမောနေပါတော့တယ်။ ကိုကိုကြီးနှင့် မမကြီးလည်းနယ်ကိုပြန်သွားပြီ။ အိမ်ဖော်မလေးကလည်း သူမနယ်ပြန်သွားပြီဖြစ်သည်။ အိမ်အပေါ်ထပ်မှ အထုပ်များကိုဆွဲကာ ကိုတင်မောင်ထွန်းဆင်းလာပြီ။ သူမကို မထီတထီကြည့်လိုက်သေးသည်။ အခုတော့..မင်းဘင်္ဂလားမောင်နဲ့…မင်းနဲ့ဘဲကျန်တော့တယ်နော်…ဟက်ဟက်… ခနဲ့တဲ့တဲ့အပြောကို မယု့ကလည်း ချက်ချင်းပြန်ပက်လိုက်ပါသည်… ။

ဒါရှင့်အပူမပါပါဘူး…. အေးပေါ့လေ…အေးပေါ့….ဟက်ဟက် ကိုတင်မောင်ထွန်းက မထီတရီအပြုံးဖြင့် သူမကိုကြည့်ကာ ခနဲ့ရယ်ရယ်ပြီ သူ့အထုပ်များကိုကားပေါ်တင်သည်။ ကားတံခါးကို တမင်သက်သက် ဒုန်းခနဲ အသံမကျယ်ကျယ်အောင်ပိတ်လိုက်သေးသည်။ ကားစက်ကို တဗျည်းဗျည်းမြည်အောင်လုပ်သေးသည်။ နောက်ဆုံး ကြမ်းတမ်းစွာမောင်းထွက်သွားသည်။ လွတ်ပြီ..ကျွတ်ပြီဟု မယု့ဝမ်းသာစွာရေရွက်လိုက်သည်။ သူမစိတ်တွေကဒေါင်းမလေးတစ်ကောင်လို မြူးကြွနေသည်..။ ပေါ့ပါးလန်းဆန်းစွာ သူမအခန်းထဲကို ဝင်ကာ အိမ်ယာပေါ်ပက်လက်လှန်ပစ်လဲချလိုက်သည် မျက်လုံးများကိုမှေးမှိတ်လိုက်သည်။ သို့သော်ခဏပင် မအိပ်နိုင်…စိတ်တွေကလှုပ်ရှားလာသဖြင့်မှန်တင်ခုံရှေ့ကိုသွားလိုက်သည်။ ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ကြီးရှေ့ကထိုင်ခုံမှာ ထိုင်ကာ ဆံပင်များကိုသူမသေချာစွာဖြီးနေသည်။ မျက်နှာကို မိတ်ကပ်ပါးပါးလေးဖို့လိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို နှုတ်ခမ်းနီပါးပါးလေးဆိုးလိုက်သည်။

သြော်…ဒီနေ့မှ ဘာကြောင့်များအလှပြင်ချင်နေပါလိမ့်ကွယ်… သူမကိုယ်သူမပင်နားမလည်နိုင်။ စိတ်တွေကလန်းဆန်းတက်ကြွနေလို့ထင်သည်။ သူမဒီလိုမနေဖြစ်ခဲ့တာကြာပြီ…. အဝတ်ဘီရိုကိုဖွင့်လိုက်ပြီး ဝတ်စုံများကိုတစ်စုံပြီးတစ်စုံထုတ်ဝတ်ကြည့်သည်။ မှန်ရှေ့တွင် တစ်ကိုယ်လုံးကိုလှည့်ပတ်ပြီး သူမလှမလှကြည့်လိုက်သေးသည်။ အပျိုတွေပင်ရှုံးလောက်အောင်လှနေသော သူမကိုယ်လုံးအလှကိုကြည့်ပြီး သူမ ခစ်ခနဲရီလိုက်သေးသည်။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ…မောင်လေးကို သူမလှမလှမေးချင်စိတ်တွေပေါ်လာမိတယ်။ အခုမှသတိရတယ်..မောင်လေးဘာလုပ်နေပါလိမ့်… မနက်ကတည်းက အခန်းထဲကလဲထွက်မလာဘူးဟု သူမတွေးမိသည်..။ သူမသိချင်စိတ်ကို ထိန်းမရတော့ မောင်လေးခန့်မင်းရဲ့ အခန်းဘက်သို့ သူမကိုယ်သူမမသိလိုက်ခင်မှာပင် ခြေလှမ်းများက တရွှေ့ရွှေ့ လှမ်းသွားလေတော့သည်။ ခန့်မင်းက စာချုပ်မှာ လက်မှတ်ထိုးလိုက်သည်…။

အမွေလွဲစာချုပ်…မယု့ကိုသူ့ရလိုက်သော အမွေတွေအားလုံးကို လွဲပေးလိုက်သောစာချုပ်။ ဘယ်ကိုသွားရမှန်းတော့ သူမသိသေး။ ဒီအိမ်ကြီးမှာ သူဆက်မနေချင်တော့။ ယခုတလော မယု့မျက်နှာကို သူစေ့စေ့မကြည့်ရဲတာတော့အမှန်။ သူ့ အိတ်ကိုဆွဲလိုက်သည်……စားပွဲပေါ်မှာတော့ မယု့ကိုနှုတ်ဆက်သည့်စာနှင့်စာချုပ်ကို ပန်းအိုးဖြင့်ဖိလိုက်သည်။ ဒါဘာ.လုပ်တာလဲမောင်လေး…. အခန်းတံခါးကပွင့်နေသဖြင့် မယု့ဝင်လာတာကို သူမသိလိုက်…။ သူတစ်ချက်တုန်သွားသည်…။ ကျွန်တော်သွားတော့မယ်..မယု့…သူ့အသံကတုန်ယင်စွာထွက်ပေါ်လာသည်…။ မယု့ထံမှရှိုက်သံကထွက်ပေါ်လာသည် မယု့ငိုနေသည်…။ မကြားချင်ယောင်ဆောင်ပြီး သူ့ခြေလှမ်းများကိုကျောခိုင်းလိုက်သည်…။ နေဦးမောင်လေး…မယု့မေးစရာရှိတယ်… မယု့ကိုကျောပေးရပ်နေရင်းစကားကိုသူနားထောင်နေလိုက်သည်…။ မောင်လေးမယု့ကိုတစ်ယောက်ထဲဒီအိမ်ကြီးမှာထားခဲ့တော့မှာပေါ့.. ထားနိုင်ခဲ့တယ်ပေါ့…မောင်လေး…။

မယု့ကရှိုက်သံတစ်ဝက်ပါသော အသံတုန်တုန်လေးဖြင့်မေးနေသည်။ ဟုတ်…ဟုတ်…တယ်..သူ့အသံကလည်းတုန်တုန်ယင်ယင်ဖြင့်ဖြေလိုက်သည်… မင်း..မယု့မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြီးပြီးဖြေပါမောင်လေး… မယု့သူ့ဆီလျှောက်လာသော ခြေသံကိုကြားရသည်… သူလှည့်လိုက်သည့် အချိန်တွင် မယု့က သူ့နောက်နားအရပ်ဆိုတော့… မယု့နှင့်သူနှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖြစ်သွားသည်။ နှုတ်ခမ်းနီဆိုးထားသော မယု့၏ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကတဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်..။ မယု့ရဲ့ကိုယ်သင်းနံ့လေးကို သူရနေပြီ။ သူမယု့ကို ကြောက်နေသလိုလို ခံစားရတယ်။ မယု့ကသူ့မျက်နှာကိုမော့ကြည့်နေတယ်။ မျက်ဝန်းထောင့်ကမျက်ရည်တွေကျလာပါတယ်။ ခန့်မင်းသူ့ကိုယ်သူ ဘာဖြစ်သွားမှန်းမသိလိုက်ခင်မှာဘဲ မယု့ရဲ့မျက်ဝန်းထောင့်က မျက်ရည်လေးကို သူ့လက်မနဲ့ ယုယစွာသုတ်ပေးလိုက်ပါတယ်… မငိုပါနဲ့…မယု့ရယ်…ဆိုပြီး ဘယ်လိုကနေဘာတွေသူလုပ်လိုက်တယ်မသိပါဘူး…. ။

မယု့ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ကို သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ သိုင်းဖက်လိုက်ပါတယ်။ ပွေ့ဖက်ခံလိုက်ရသော မယု့လဲ မောင်လေးရဲ့ အနမ်းတွေကို ကြည်ဖြူစွာခံယူနေသည်။ တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ သူမနှုတ်ခမ်းလေးကို မောင်လေးရဲ့နှုတ်ခမ်းနဲ့တေ့လိုက်တဲ့အချိန်မှာတေ့ာ သူမစိတ်တွေ အရမ်းကိုလှုပ်ရှားလာပြီး မောင်လေးရဲ့နှုတ်ခမ်းကို သူမအငမ်းမရပြန်စုပ်နေပါတယ်။ အသက်ရှုသံတွေလဲပြင်းလာပါတယ်။ မောင်လေးကနှုတ်ခမ်းချင်းတေ့စုပ်ပြီး သူမကိုယ်လုံးလေးကို ချိုင်းကလက်တစ်ဖက်ကမ တံကောက်ကွေးနားကနေတစ်ဖက်ကမပြီး စွေ့ခနဲပွေ့ချီကာ အနမ်းမိုးတွေရွာလိုက်ပါတယ်။ သူမရဲ့ ရင်သားတွေကလည်း မောင်လေးရဲ့ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးမှာ ပိပြားနေပါတယ်။ သူမကိုယ်လုံးလေးကို မောင်လေးကကုတင်ပေါ် တင်လိုက်ပြီး အပေါ်ကနေသူမကို ထပ်လို့ အတင်းကိုအနမ်းမိိုးတွေရွာပါတော့တယ်။ မယု့စိတ်ထဲမှာကြည်ဖြူစွာပါဘဲ..ကိုတင်မောင်ထွန်းနဲ့တုန်းကဒီလိုမျိုးသူမစိတ်တွေတစ်ခါမှ သူမမဖြစ်ပေါ်ခဲ့ဖူးတာအမှန်ပါ.။

သူမအကျျီကြယ်သီးတွေကို မောင်လေးလက်က တစ်ဗြုတ်ဗြုတ်နဲ့ ဆွဲဖြုတ်ကုန်ပါပြီ။ မြန်ဆန်လွန်းလှပါတယ်.။ မောင်လေးခန့်မင်းရဲ့ ခါးအောက်ပိုင်းက မယု့ရဲ့ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာရောက်နေပြီး မောင်လေးရဲ့ ပုဆိုးအောက်ကမာကျောနေတဲ့ ပူပူနွေးနွေးအချောင်းကြီးက သူမရဲ့ ရွှေကြုတ်လေးအမြောင်းမှာ ပွတ်သပ်နေတာကြောင့် သူမရင်ခုန်သံတွေကလဲ တဒုတ်ဒုတ်နဲ့မြည်နေပါတယ်။ စကားတစ်လုံးမှ မပြောကြဘဲ မောင်လေးရဲ့လက်ကသူမထမိန်ကိုဆွဲချွတ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ သူမလက်ကလည်းမောင်လေးရဲ့ ပုဆိုးကိုချွတ်ပြီးသားဖြစ်နေပါပြီ။ မောင်လေးရဲ့အောက်ခံဘောင်းဘီကို သူမကဘဲ အနမ်းခြင်းဖလှယ်ရင်းဆွဲချွတ်လိုက်တော့ မောင်လေးခန့်မင်းရဲ့ ဒုတ်ကြီးကလည်းပေါ်လာပါတယ်။ မောင်လေးရဲ့ဒုတ်ကြီးကိုသူမလက်နဲ့ ဆွဲကိုင်လိုက်ပြီး သူမရွှေကြုတ်အဝလေးနဲ့တေ့ပေးလိုက်တဲ့အခါမှာ မောင်လေးက လည်း အငမ်းမရ အတင်းကိုထိုးထည့်လိုက်ပါတယ်။

ဒုတ်ခနဲ အရင်းထိထောက်သွားတဲ့ အချိန်မှာ အင့်ခနဲသူမအသံထွက်ပြီး မောင်လေးရဲ့ ကောျပြင်ကြီးကို မောင်လေးချိုင်းအောက်ကနေလက်ရှိုလို့ဖက်ထားပါတယ်။ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကိုလည်းမောင်လေးရဲ့ခါးကို ချိန်လိုက်ပါတယ်။ မောင်လေးလက်တွေက မွေ့ယာပေါ်ထောက်ပြီး မယု့ကိုအပီကြုံးတော့တာပါဘဲ။ မယု့ကလည်း ယုယကြည်ဖြူစွာနဲ့ သူမမောင်လေးခန့်မင်းရဲ့ဒုတ်ကြီးကို သူမရဲ့ ရွှေကြုတ်အတွင်းသားလေးတွေနဲ့ဖမ်းဖမ်းညှစ်ကာ သူမခါးကိုကော့ကော့ပေးနေပါတယ်။ အင့်အင့်.ဆိုတဲံအသံလေးက မယု့နှုတ်ဖျားက ထွက်ပေါ်နေပါတယ်။ သူမလက်တွေကလည်း ခန့်မင်းကိုလွှတ်ထွက်သွားမှာစိုးတဲ့အလား အတင်းကိုဖက်ထားပါတယ်။ နာရီဝက်လောက် ခန့်မင်းတစ်ယောက် မယု့ရဲ့ရွှေကြုတ်ကြီးထဲကို သူ့ဒုတ်ကိုထည့်ပြီး သွင်းထုတ်လုပ်တဲ့အခါမှာ သူ့အချောင်းကြီးကကျင်တက်ပြီး စိမ့်လာသလိုလိုဖြစ်လာပါတယ်…ထိုအချိန်မှမယု့မျက်နှာကလည်းတစ်မျိုးလေးဖြစ်သွားပြီး။

မယု့ရဲ့လက်ချောင်းတွေဟာ သူ့ကျောကို အတင်းကုတ်လို့ ကော့ကော့ပေးလိုက်တဲ့ အချိန်မှာ သူ့ဒုတ်ထဲကနေ ပြစ်ခနဲပြစ်ခနဲပန်းထွက်သွားတဲ့ အချစ်ရေတွေဟာ မယု့ရဲ့ ရွှေကြုတ်အတွင်းသားနံရံတွေကိုပန်းထွက်သွားသလို…မယု့ရဲ့ရွှေကြုတ်ထဲ ကထွက်ကျလာတဲ့ အရည်တွေနဲ့သူ့အရည်တွေဟာ သူ့ဒုတ်ကြီးစိုက်ထားတာကို နှုတ်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ မယု့ရဲ့ရွှေကြုတ်ထဲက ယိုဖိတ်ကျလာက မယု့ရဲ့ဖင်ကြားထဲကို လိမ့်ဆင်းသွားပါတော့တယ်။ သူလည်းမယု့ကိုယုယစွာဖြင့် အပေါ်က နေထပ်ပြီး မယု့ရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို သူ့နှုတ်ခမ်းနေ့ တေ့ကာ နမ်းရင်း…အမောဖြေနေပါတော့တယ်.. မယု့ရဲ့စိတ်ထဲမှာလည်း သူ့လိုဘဲကြည်နူးဝမ်းသာမှု ချစ်ခင်စုံမက်မှုကို အသေအချာခံစားနေရမယ်ဆိုတာ စကားတစ်ခွန်းမှပြောစရာမလိုဘဲသိလိုက်ပါပြီလေ… သြော်…မယု့ရယ်…တကယ်တော့..ကျွန်တော်ဟာ ..မယု့အနားကနေဘယ်ကိုမှမသွားနိုင်ဘူးဆိုတာ ကိုယ့်ကိုကိုယ်သိလိုက်ပါပြီလေ…..ပြီးပါပြီ။

 

Zawgyi

 

ရစ္ပတ္ႏြယ္ေသာၾကိဳး

လက္ထဲမွာ ပူခနဲျဖစ္သြားသျဖင့္ ခန္႔မင္း တစ္ေယာက္ ေငးေမာျပီး အေတြးႏြံထဲနစ္ေနရာမွ သတိ၀င္လာသည္။ သူ႔လက္ထဲကစီးကရက္မီးက အစီခံကုိ ထိလာျပီးသူ႔လက္ကုိ အပူဟပ္ သြားသည့္တုိင္ေအာင္ သူ႔အသိစိတ္ေတြက ဆုံးစမဲ့လြင့္ေမွ်ာေနျခင္းျဖစ္သည္။ ၀မ္းနည္းစိတ္ေတြေၾကာင့္ သူ႔ရင္ထဲမွာျပည့္က်ပ္ေနသည္။ ေဖေဖ၊ေမေမရဲ႕သားအရင္းမဟုတ္ဖူးဆုိေသာ အသိကသူ႔ရင္ထဲမွာ လြမ္းမုိးေနသည္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကုိမခ်စ္လုိ႕လားခ်စ္ပါသည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက သူ႔ကုိသားအရင္းလုိပင္ သေဘာထားျပီး ခ်စ္ခဲ့ၾကသည္။ သူ႕ကလည္း ေဖေဖ ဦးေ၀မင္းႏွင့္ ေမေမေဒၚျဖဴျပာလင္းတုိ႔ကုိ ခ်စ္ပါသည္။ သူတုိ႔(၂)ဦးက သူ႔ကုိသူမတုိ႔သားအရင္းပါဟုပင္အခုထိေျပာေနၾကတုန္းပင္။ မထင္မွတ္ေသာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုေၾကာင့္ သူသိခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ ေျပာရလွ်င္ေတာ့ ေမေမ ေဒၚျဖဴျပာလင္းမွာ ရွိေနေသာ ႏွလုံးေရာဂါေၾကာင့္ မမၾကီး နီလာမင္းႏွင့္ မမေလး နီလာလင္းတုိ႔ကုိ ေမြးဖြားျပီးသည့္ေနာက္တြင္။

ေယာက်ၤားေလးလုိခ်င္သျဖင့္ကေလးထပ္ယူခဲ့ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ထုိကုိယ္၀န္ကား ေမေမျဖဴျပာလင္းတြင္ အဖတ္မတင္ခဲ့။ ေဆးရုံတြင္ ခက္ခက္ခဲခဲေမြးဖြားျပီး ေမေမေဒၚျဖဴျပာလင္းအသက္ကုိကယ္ဆယ္ႏုိင္ခဲ့ေသာ္လည္း ေမြးဖြားလာသည့္ ကေလးမွာ ဆုံးသြားခဲ့သည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ဘယ္သူမွန္းပင္ ေသခ်ာမသိေသာ သူ၏မိခင္က သူ႔ကုိေဆးရုံမွာ ေမြးဖြားျပီး ထြက္ေျပးသြားခဲ့သည္။ ေဆးရုံမွတ္တမ္းမ်ားမွာလဲ လိပ္စာလိမ္ျဖင့္ ဆုိေတာ့ ဘယ္လုိမွစုံစမ္းမရခဲ့။ သုိ႔ျဖင့္ ေယာက်ၤားေလးအရူးအမူးလုိခ်င္ေနေသာ ေဖေဖႏွင့္ေမေမကသူ႔ကုိ အေမြစားအေမြခံစာခ်ဳပ္ျဖင့္ေမြးစားခဲ့ၾကသည္။ ထုိအေၾကာင္းမ်ားကုိ သူ(၁၀)တန္းေအာင္ တကၠသုိလ္တက္သည့္အခ်ိန္ထိမသိခဲ့ပါ။ သူထုိအေၾကာင္းမ်ားကုိ ဘယ္လုိသိလာရသလဲဆုိေတာ့.. အဓိကေျပာရလွ်င္ မယု႔နီလာလင္းကုိ ေဖေဖ၊ေမေမတုိ႔မွ ေပးစားခဲ့သည့္ သူ႔ေယာက္ဖ ကုိတင္ေမာင္ထြန္းႏွင့္တုိက္ရုိက္သက္ဆုုိင္ေနသည္။

ေသာက္က်င့္မေကာင္းေသာ ထုိလူေၾကာင့္ သူသည္ေဖေဖ၊ေမေမတုိ႔၏ ေမြးစားသားျဖစ္ေၾကာင္း သူသိခဲ့ရျပီး အခုလုိစိတ္ေလျပီး အိမ္မွာ မေနခ်င္သည့္အဆင့္အထိျဖစ္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေျပာရလွ်င္ေတာ့ မယု႔ႏွင့္သူကားငယ္ငယ္ကတည္းကအရမ္းခ်စ္ၾကသည္။ ဆုိးတူေကာင္းဘက္ တုိင္ပင္ေဖာတုိင္ပင္ဖက္…သူ႕စိတ္ထဲမွာ မယု႔ကုိသူသတိရလာသည္။ မယု႔ရယ္… သူ႔စိတ္ကူးမ်ားက ေပ်ာ္ရႊင္စြာေနထုိင္ခဲ့ၾကသည့္ မိသားစုဘ၀ေလးဆီလြင့္ေမွ်ာသြားသည္။မယု႔ႏွင့္သူႏွင့္ကား အသက္သိပ္မကြာ… မယု႔ႏွင့္သူႏွင့္ (၂)ႏွစ္သာ ကြာသျဖင့္ သူတုိ႔(၂)ဦးထက္ (၆)ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ၾကီးေသာ မၾကီးႏွင့္ သူတုိ႔ၾကားမွာ တုိင္ပင္ရန္မ၀ံ့ရဲၾက။ မယု႔ကား ရုပ္ေတာ္ေတာ္လွသည္ဟု ဆုိရမည္။ မယု႔ကား(၉)တန္းေက်ာင္းသူဘ၀ ကတည္းကၾကိဳက္သူေတြ၀ုိင္း၀ုိင္းလည္ေနသည္။ မယု႔ကား သူႏွင့္အတူေက်ာင္းသြားၾကလွ်င္ စာလုိက္ေပးေသာသူမ်ား၏ စာမ်ားကုိ ျပဳံးျပဳံးေလးယူလုိက္တာဘဲ။ သူကမယူေစခ်င္။

ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ မယု႔ကုိ ေပးလာေသာစာမ်ားကုိ မယု႔မေဖ်ာက္ပစ္မိလုိ႔ ေဖေဖေမေမတုိ႔ေတြ႕သြားလွ်င္ မယု႔ကုိရုိက္တာေၾကာင့္။ ဒါေၾကာင့္ ရည္းစားစာေတြေပးလာလွ်င္.မယု႔ကုိမယူေစခ်င္ေၾကာင္းေျပာေပမဲ့.. မယု႔ကေတာ့ သူ႔ကုိဒီလုိၾကိဳက္တဲ့သူမ်ားတာကုိ သေဘာက်ေနပုံပင္။ သူမကစာမ်ားကုိယူလာျပီး သူ႔ကုိထုိသူမ်ားေရးေသာ ရည္းစားစာကုိျပကာ ႏွစ္ေယာက္အတူ စာက်က္ရင္းျပကာ ခုိးဖတ္ရင္း အေရးအသားမ်ားကုိရီၾကသည္။ ဒါေပမဲ့မယု႔က စာညံ့သည္။ စာေမးပြဲ (၁)ႏွစ္က်ျပီး (၁၀)တန္းႏွစ္တြင္ သူႏွင့္အတူတူတက္ခဲ့ရေသးသည္။ သူစာေမးပြဲေအာင္လုိ႔ တကၠသုိလ္တက္ေတာ့ မယု႔ကား ဆယ္တန္း(၂)ခါေျမာက္က်သည္။ ေဖေဖေမေမတုိ႔က… က်မွာေပါ့…စာမလုပ္ဘဲ..ရည္းစားဘဲထားေနတာကုိလုိ႔ေျပာေတာ့ မယု႔ငုိသည္။ မယု႔ကုိသူသနားမိသည္…မယု႔သည္သူ႔ကုိလာေပးသည့္ရည္းစားစာမ်ားကုိယူေသာ္လည္း ရည္းစားမထားခဲ့တာသူအသိဆုံး။ မယု႔၏ ဥာဏ္ထုိင္းမႈေၾကာင့္ က်တာပင္။

မယု႔ကုိသူကဘဲေခ်ာ့ရသည္…ေဖေဖေမေမတုိ႔ေျပာတာကုိစိတ္ထဲမထားပါနဲ႔ေပါ့ မယု႔ကား ေနပါေစေမာင္ေလးရယ္..မယု႔ရဲ႕ကံေပါ့.. တကယ္ေတာ့ မယု႔ရည္းစားမထားဘူးဆုိတာ ေမာင္ေလးအသိဆုံးပါလုိ႔ ငုိယုိျပီးေျပာခဲ့တာကုိ သူ႔မ်က္လုံးကမထြက္ေသးဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ သူဒုတိယႏွစ္တက္လုိ႔ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္မွာမယု႔ကုိ အိမ္ကေယာက်ၤားေပးစားဖုိ႔စီစဥ္ေနပါျပီ။ ေျချငိမ္ေအာင္လုိ႔တဲ့။ ကုိတင္ေမာင္ထြန္းတဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္တစ္ဦးပင္။ ေဖေဖေမေမတုိ႔နဲ႔ထုိလူရဲ႕မိဘေတြက ရင္းႏွီးၾကသည္။ ထုိမွစျပီး ေပးစားဖုိ႕ရာ အထိျဖစ္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိသုိ႔စီစဥ္ရျခင္းမွာလည္း ေဖေဖေမေမတုိ႔က မၾကီးတုန္းကသူတုိ႔အသိတစ္ေယာက္ရဲ႔သား ဆရာ၀န္တစ္ဦးနဲ႔ ေပးစားခဲ့တာ အဆင္ေျပလုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ မၾကီးေယာက်ၤား ကုိၾကီးကုိကုိေအာင္က ခင္မင္ဖုိ႔ေကာင္းသလုိ သူနဲ႔မယု႔ကုိလည္း သူ႔ညီေလး၊ညီမေလးေတြလုိခ်စ္တဲ့အျပင္ မၾကီးနီလာမင္းအေပၚမွာလည္း ခင္ပြန္းေကာင္းပီသတဲ့သူတစ္ေယာက္ပါ။

သူမွတ္မိပါသည္။ မယု႔ကုိ ေစ့စပ္မည့္ညက။ သူေက်ာင္းကေနျပန္လာျပီး တစ္ပတ္ခန္႔အၾကာ မယု႔အခန္းအေရွ႕ကအျဖတ္.. အခန္းထဲမွ မယု႔ရဲ႕ငုိသံလုိလုိၾကားရတာေၾကာင့္..သူဘာမ်ားျဖစ္တာလဲဆုိျပီး.. မယု႔အခန္းထဲ၀င္သြားခဲ့တယ္။ မယု႔ဟာ သူ႔အခန္းထဲက ကုိယ္လုံးေပၚ မွန္ၾကီးေရွ႕မွာ က်ဳံက်ဳံ႕ေလးထုိင္ျပီး ငုိေနတာပါ။ သူ၀င္သြားေတာ မယု႔ကုိေမးပါတယ္.ဘာျဖစ္တာလဲလုိ႔.လုိ႔ေပါ့။ မယု႔ကသူ႔ကိုဖက္ျပီး ငုိပါတယ္.. မယု႔ကုိ ေဖေဖတုိ႔ကေယာက်ၤားေပးစားေတာ့မယ္…အဲ့ဒါနင္မသိဘူးလားေမာင္ေလး..။ မနက္ျဖန္မနက္မွာ ဧည့္သည္ေတြလာမယ္ဆုိတာ..မယု႔ကုိေစ့စပ္ေပးဖုိ႔ေမာင္ေလးရယ္… မ်က္ရည္ေတြ ေတြေတြက်ေနတဲ့ မယု႔ကုိသူဘယ္လုိကေနဘယ္လုိႏွစ္သိမ့္ရမွန္းမသိပါဘူး။ မယု႔ကေျပာပါေသးတယ္..သူရုပ္မလွခဲ့ရင္ေကာင္းမွာတဲ့.. အဲ့ဒါဆုိရင္ အခုလုိသူမခ်စ္မႏွစ္သက္တဲ့သူနဲ႔ေပးစားခံရမွာမဟုတ္ဖူးတဲ့ေလ…။ ခက္တာက လုိက္ေျပးရေအာင္လည္းမယု႔မွာရည္းစားမရွိတာသူအသိဆုံး။

ဒီလုိနဲ႔ဘဲမယု႔ဟာ ေဖေဖေမေမတုိ႔ ေပးစားတာကုိယူဖုိ႔အထိျဖစ္လာပါတယ္။ အဲ့ဒီကုိတင္ေမာင္ထြန္းကုိ အရင္ကတည္းကသူလည္းသေဘာမက်ပါဘူး အိမ္ကုိလာရင္ သူ႔ကုိကေလးလုိလုိဆက္ဆံတာရယ္ အထက္စီးကဆက္ဆံျပီဒ မာနတစ္ခြဲသားနဲ႔ေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ သူမ်က္ႏွာေက်ာကုိမတည့္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေဖေဖေမေမတုိ႔ကေတာ့ မယု႔ရဲ႕သေဘာကုိ ဘာမွမေမးဘဲ.. အခုလုိ အတင္းအက်ပ္စီစဥ္တဲ့ အတြက္ သူလည္းမေက်နပ္ေပမဲ့ ဘာမွမတတ္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ သူ႔ကိုေဖေဖေမေမတုိ႔က ကေလးတစ္ေယာက္လုိဘဲျမင္ၾကတာမဟုတ္လား။ သူအဲ့ကိစၥကုိ အဲ့ညမွာ ေဖေဖေမေမတုိ႔ကုိသြားေျပာပါေသးတယ္.။ ေဖေဖေမေမတုိ႔က သားငယ္..ဒီကိစၥမွသားငယ္၀င္မပါပါနဲ႔လို႔ေျပာလုိက္တာေၾကာင့္ သူလက္ေလွ်ာ့ခဲ့ရတာပါ။ ဒီလုိနဲ႔ မယု႔ကုိေစ့စပ္ေပးျပီး ႏွစ္ပတ္ခန္႔အၾကာမွာ မယု႔နဲ႔ အဲဒီကုိတင္ေမာင္ထြန္းဆုိတဲ့လူဟာ မဂၤလာေဆာင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ မဂၤလာေဆာင္မွ မယု႔ဧည့္ခံတဲ့ေနရာမွ လူေသေကာင္ တစ္ေယာက္လုိပုံစံမ်ဳိးျဖစ္ေနခဲ့တာ။

သူမွတ္မိပါေသးတယ္။ ညဖက္ေရာက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ မၾကီးေယာက်ၤားကုိၾကီး ကုိကုိေအာင္တုိ႔အုပ္စုကုိ ကုိတင္ေမာင္ထြန္းက ဘက္ခ်လာႏုိက္ဆုိျပီးဧည့္ခံတဲ့ေနရာမွာ သူလည္းပါသြားခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီဧည့္ခံပြဲမွာ ျပသနာကစေတာ့တာပါဘဲ။ မူးယစ္ရီေ၀ေနတဲ့ ကုိတင္ေမာင္ထြန္းဟာမေျပာသင့္တဲ့စကားေတြကုိ အရက္၀ုိင္းမွာေျပာခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီစကားေတြက ဘာေတြလဲဆုိတာကေတာ့.. သူဟာ ေဖေဖေမေမတုိ႔ရဲ႔သားအရင္းမဟုတ္ဘဲ ေမြးစားသားျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္းပါ။ ကုိၾကီး ကုိကုိေအာင္ကတားျမစ္ေပမဲ့… သူ႔ရဲ႕အေဖနဲ႔အေမဟာ သူ႔ကုိ အေမြစားအေမြခံသားအျဖစ္ေမြးစားရာမွာ ကုိတင္ေမာင္ထြန္းက သူ႔မိဘေတြ သက္ေသအျဖစ္လက္မွတ္ထုိးခဲ့ေၾကာင္း မူးျပီး ေျပာပါေတာ့တယ္။သူၾကားၾကားခ်င္းမယုံၾကည္ႏုိင္ခဲ့..။ သုိ႔ေသာ္လက္မခံခ်င္ေသာအမွန္တရား တစ္ခုကုိသူသိခဲ့ရျပီး မူးမူးနဲ႔ေပါက္ကြဲခဲ့သည္။ တစ္ဖက္၀ုိင္းမွ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ျငိျပီး ရုိက္ပြဲျဖစ္ကာလူတစ္ေယာက္ကုိရုိက္မႈျဖင့္သူအခ်ဳပ္ခန္းသုိ႔ ပထမဆုံးအၾကိမ္ေရာက္ဖူးခဲ့သည္။

သုိ႔ေသာ္ အခ်ဳပ္ထဲတြင္ တစ္ညျပည့္ေအာင္မေနခဲ့ရပါ.။ မိဘမ်ားက ျမိဳ႕မ်က္ႏွာဖုံးမ်ားပီပီ..တစ္ဖက္သားကုိေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ေတာင္းပန္ကာ ညတြင္းခ်င္း သူ႕ကုိအခ်ဳပ္ခန္းထဲမွ လာထုတ္ခဲ့သည္။ ေဖေဖကသူ႔ကုိတစ္ခ်က္မွမဆူပါ။ ေမေမႏွင့္မယု႔ကေတာ့ ငုိလုိက္တာကုိမေျပာႏွင့္ေတာ့။ မၾကီးႏွင့္ ကုိၾကီးကုိကုိေအာင္တုိ႔ကေတာ့ နဂုိကေအးေအးသမားေတြမုိ႔ဘာမွမေျပာ။ သူအိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူ႔ကုိဘာမွမဆူၾက.။ မယု႔ရဲ႕အသစ္က်ပ္ခၽြတ္ေယာက်ၤားျပသနာကုိ စဖန္တီးခဲ့သူကုိတင္ေမာင္ထြန္းကေတာ့ ရွက္သည္ဆုိျပီး ရဲစခန္းသုိ႔ပင္လုိက္မလာခဲ့.။ သုိ႔ေသာ္သူ႔အေနျဖင့္ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ ေမေမျဖဴျပာလင္းကုိသူကုိေမြးစားထားတာ ဟုတ္မဟုတ္ေမးေတာ့သည္။ ေမေမကငုိျပီးမေျပာေပမဲ့ ေနာက္ဆုံးသူအတန္တန္ငုိျပီးေျပာသည့္အခါတြင္ေတာ့.. ေမေမကသူ႔ကုိအေမြစားအေမြခံသားအျဖစ္ေမြးစားထားသည့္စာခ်ဳပ္ကုိျပသည္။ ေဖေဖကေတာ့မ်က္ႏွာမေကာင္းလွ။

သူ႔ကုိ ေမာင္ေလးအရင္းအျဖစ္သာသိၾကေတာ့ မယု႔သည္လည္းသူႏွင့္ ေမာင္ႏွမအရင္းမဟုတ္မွန္း ထုိအခါမွသိၾကေတာ့သည္။ ေဖေဖႏွင့္ေမေမႏွင့္သိေနေသာမၾကီးကလည္း သူငယ္စဥ္ကတည္းက အမ်ားမသိေအာင္သာမက မယု႔ကုိပါမသိေအာင္ဖုံးဖိထားခဲ့ျပီး.. သူ႔အေပၚအခ်စ္ပိုခဲ့ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ထုိအခ်ိန္မွ စတင္ျပီးသူ႔စိတ္ေတြေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည္။ ေဖေဖႏွင့္ေမေမ၏သားအရင္းမဟုတ္မွန္းသိလုိက္ရေသာ အခ်ိန္မွစတင္ျပီး အားငယ္စိတ္ေတြ၀င္လာခဲ့သည္။ ဒီအိမ္ၾကီးႏွင့္ဒီမိသားစုသည္သူႏွင့္မဆုိင္ေတာ့သလုိလုိ.. သုိ႔ႏွင့္ သူလည္းစိတ္ေလေလႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အိမ္မွာသြားေနခဲ့သည္..။ ေမေမကသူ႔ကုိ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္သည္ဟုဆုိရမည္.။ ေန႔တိုင္းလာလာေခၚသည္.. ေဖေဖလည္းက်န္းမာေရးမေကာင္းဘူး…သားအတြက္နဲ႔စိတ္ေတာ္ေတာ္ထိခုိက္ေနတယ္လုိ႔ ေျပာရွာေသာ္လည္း ေမေမကုိယ္တုိင္လည္း ႏွလုံးေရာဂါရွိေနသည္ကုိသူသိသျဖင့္ သူ႔အေနျဖင့္ စိတ္က လြန္ဆြဲေနရသည္။

မၾကီးကလည္းမၾကာခဏလာေခၚသျဖင့္ အိမ္ကုိျပန္ခဲ့သည္။ ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ သူအိမ္ျပန္ခဲ့ေပမဲ့သူ႕စိတ္ေတြကေပ်ာ္ေပ်ာ္ရြင္ရြင္မရွိဘဲ အထီးက်န္သလုိခံစားေနရသျဖင့္ ျမိဳ႔အျပင္မွာရွိတဲ့ ရႈခင္းသာဆုိတဲ့ ေတာင္ကုန္းေနရာေလးမွာခန္႔မင္းတစ္ေယာက္အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနျခင္းသာျဖစ္ေပေတာ့သည္။ အိမ္ေရွ႕ကုိ ဆုိင္ကယ္ရပ္သံၾကားရတယ္.. ေမာင္ေလးျပန္လာျပီထင္တယ္ဟု မယု႔ေတြးထင္လုိက္မိသည္…။ သူမအခန္းေရွ႕မွ ေမာင္ေလးရဲ႕ေျခသံကုိ ၾကားရသည္။ ေမာင္ေလးခန္႔မင္းကားနည္းနည္းေသာက္လာဟန္တူသည္…။တံခါးကုိဟျပီးေခ်ာင္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေမာင္ေလးသည္ ေဖေဖနဲ႔ေမေမရဲ႔အခန္းတံခါးေရွ႕မွာရပ္ေနတာကုိေတြ႕ရသည္..။ မမၾကီးက ကုိကုိၾကီးအေျပာင္းက်ရာနယ္သုိ႔လုိက္သြားျပီ..။ ေဖေဖကလည္းခရီးထြက္သြားသည္..အိမ္မွာ သူမရယ္၊ေမေမရယ္၊အိမ္ေဖာ္မေလး မိေအးဘဲရွိတယ္။ .ေမေမကေတာ့ေမာင္ေလးစိတ္နဲ႔ပင္ႏွလုံးေရာဂါကျပန္ထေနသျဖင့္ ညေနကပင္ဆရာ၀န္လာၾကည့္ျပီး ေဆးထုိးေပးထားသျဖင့္ အိပ္ေမာက်ေနဟန္တူသည္။

ကုိတင္ေမာင္ထြန္းကေတာ့ ညေနကတည္းက အျပင္ကုိကားတစ္စီးနဲ႔ထြက္သြားျပီ..။ ေမာင္ေလး…အခန္းေရွ႔ရပ္ေနေသာ ခန္႔မင္းမွာ..ေနာက္မွေခၚလုိက္သံေၾကာင့္တုန္သြားသည္..။ မယု႔အသံ…။ ေမေမေနမေကာင္းဘူးေမာင္ေလးရယ္..မယု႔ကုိၾကည့္လိုိက္ေတာ့မယု႔မ်က္၀န္းေတြက အားငယ္ေနသည့္ပုံစံေတြ။ သူ႔ရင္ထဲလႈိက္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ ဘာျဖစ္မွန္းမသိ။ မယု႔ကုိ အခုလုိအေနအထားမ်ဳိးျမင္ရတုိင္း ဘာျဖစ္လုိ႔လဲမသိ မယု႔ကုိသူသနားသည္။ ေမာင္ေလးရယ္..အိမ္မွာဘဲေနပါကြယ္… ခန္႔မင္းစိတ္ထဲမွာေတာ္ေတာ္၀မ္းနည္းလာသည္..။ မျဖစ္ဖူး..မမ…ကၽြန္ေတာ္ကေလ…ကၽြန္ေတာ္က.. ေမေမရဲ႔သားအရင္း..မယု႔တုိ႔ရဲ႕ေမာင္အရင္းမွမဟုတ္တာ… မယု႔မ်က္ရည္ေလး ေတြစုိ႔လာသည္။ စိတ္ထဲမွာ၀မ္းနည္းမႈေၾကာင့္တလွပ္လွပ္ျဖစ္လာသည္.. ေမာင္ေလးရယ္..နင္ဒီလုိေတာ့မေျပာပါနဲ႔.. ဘယ္သူေတြဘာပဲေျပာေျပာ…နင္ဟာ ေဖေဖ၊ေမေမတို႔ရဲ႕သား မယု႔တုိ႔ရဲ႔ေမာင္ေလးဘဲ… အျပင္ကျပန္လာတာဆုိေတာ့ဘာမွမစားရေသးဘူးထင္တယ္..။

ခန္႔မင္းစိတ္ထဲလည္းဆာသလုိလုိျဖစ္ေနသည္မုိ႔ ေခါင္းကုိျငိမ့္ျပလုိက္သည္…။ မယု႔လဲဆာတယ္… လာ..မယု႔ခူးေကၽြးမယ္..ေမာင္ေလး..။ မယု႔က ခန္႔မင္းကုိ ထမင္းစားခန္းထဲကုိေခၚသြားသည္။ ေမေမေနမေကာင္းသျဖင့္ သူမႏွင့္မိေအးကလည္းျပဳစုေနရသျဖင့္..ဘာမွဖြယ္ဖြယ္ရာရာမခ်က္ႏုိင္။ ညေနကတည္းက သူမလည္းစိတ္နွင့္လူႏွင့္မကပ္သျဖင့္ ဘာမွမစားျဖစ္။ ထမင္းကုိ ဆီ/ဆားႏွင့္နယ္ျပီး.ငါးေျခာက္ေၾကာ္ဗူးထဲမွ ငါးေျခာက္ကုိယူကာ နယ္လုိက္သည္။ အင့္..ပါးစပ္ဟ..ေမာင္ေလး.. ကေလးတစ္ေယာက္လုိပင္..ခန္႔မင္းကုိငယ္ကတည္းကသူမကအဲ့လုိခြံ႔ေနက်.. ပလုပ္ပါးေလာင္းႏွင့္ သူမခြံ႔ေနေသာ ထမင္းကုိ ေမာင္ေလးခန္႔မင္းစားေနတာကုိၾကည့္ျပီး သူမၾကည္ႏူးမိသည္..။ ေၾသာ္..သူမရဲ႔ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြက အတိတ္မွာက်န္ခဲ့ရပါျပီေလ။ ေမာင္ေလးကုိ ထမင္းခြံ႔ေကၽြးရင္းသူမလည္းစားရင္း.. ၀မ္းနည္းစိတ္ေၾကာင့္ က်လာေသာမ်က္ရည္ေလးေတြက ပန္းကန္ေပၚက်သြားသည္။

ခန္႔မင္းအဖုိ႔ဒါကုိျမင္လုိက္ရျပီး သူ႔ရင္ထဲမွလည္း ဆုိ့တက္လာေလသည္.. ေၾသာ္…မယု႔ရယ္.။ သူ႔စိတ္ထဲကမယု႔ကုိ အရမ္းကုိ သနားမိေနပါေတာ့တယ္။ ေမာင္ေလးကား ေမေမ့ကုိၾကည့္ျပီး…ငုိသည္.. အသံမထြက္ဘဲမ်က္ရည္ေတြက်ေနသည္.. ထုိအခ်ိန္မွာ အိမ္ေရွ႕မွ ဆူညံေသာ အသံေတြၾကားရသည္..။ ကုိတင္ေမာင္ထြန္း မူးမူးနဲ႔ျပန္လာျပီေလ..ဒီလုိပဲ..အျမဲတမ္းမူးျပီးျပန္လာတယ္။ နီလာ…နီလာ…ကုိယ့္ကုိလာတြဲဦး..ေ၀ါ့.. ေရွ႕မွာအန္ေနသံကုိၾကားရသည္..။မယု႔က အိမ္ေအာက္ကုိ ကဗ်ာကယာဆင္းျပီးလင္ျဖစ္သူကုိသြားတြဲရသည္။ကုိတင္ေမာင္ထြန္းက သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဟစ္ျပီးဆုိေနေသးသည္.. ကားတံခါးကုိပင္မပိတ္ႏုိင္ေတာ့..ရွင္..ဒီအရက္ေတြေသာက္လာျပန္ျပီလား..ေမေမေနမေကာင္းဘူးဆုိတာသိရက္နဲ႔..ခ်စ္လုိ႔ၾကိဳက္လုိ႔ယူထားရတဲ့လင္မယားမဟုတ္တဲ့ခါက်ေတာ့ သူတုိ႔အိမ္ေထာင္ေရးကလည္းအဆင္မေျပ။ ေသာက္ပုိေတြေျပာမေနနဲ႔နားျငီးတယ္ငါမူးေနျပီ..ကုိတင္္ေမာင္ထြန္းက ေျပာရင္း ကားတံခါးကုိ ေျခေထာက္ႏွင့္ကန္ျပီးပိတ္လုိက္သည္..။

မူးေနေသာ ကုိတင္ေမာင္ထြန္းကုိ သူမတုိ႔အခန္းထဲတြဲျပီး ေခၚသြားလုိက္သည္။ အိမ္ခန္းထဲေရာက္သည္နွင့္ ကုိတင္ေမာင္ထြန္းကသူမကုိကုတင္ေပၚတြန္းလွဲလုိက္သည္…။ စိတ္မပါဘဲ…အခုလုိ မလြဲသာလုိ႔ဆက္ဆံေနရတာ..သူမမဂၤလာဦးညကတည္းကပါဘဲ.။ ကုိတင္ေမာင္ထြန္းသည္ သူမကုိ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ ရာဂေၾကာင့္သာဆက္ဆံေနျခင္းျဖစ္သည္။ သူမဘ၀မွာ အခ်စ္ဆုိတာဘာမွမသိလုိက္ခင္ေလးမွာ ကုိတင္ေမာင္ထြန္းနဲ႔ယူခဲ့ရသည္။ မယု႔ရဲ႔ ႏုိ႔ေတြကုိ ကုိတင္ေမာင္ထြန္းက ၾကမ္းတမ္းစြာဆုပ္နယ္ေနသည္။ နာက်င္ေသာ္လည္း မယု႔ အံက်ိတ္ကာခံေနသည္။ ၀ဋ္ေကၽြးရွိသမွ်ခံရေပဦးမည္။ သူမထမိန္ကုိလွန္တင္ျပီး ေပါင္ကုိျဖဲကာ အသားကုန္ထုိးေတာ့သည္။ အေသေကာင္တစ္ေကာင္လုိ မယု႔ျငိမ္ခံေနျပီး ဘာမွတုန္႔ျပန္ျခင္းမရွိ။ ျပီးျပီးေရာသာ..သေဘာထားလုိက္သည္။ ဘာမွသူမစိတ္ထဲမွာမရွိေတာ့…ေလာကၾကီးမွာ မခ်စ္မႏွစ္သက္သူနဲ႔ေပါင္းသင္းျပီး အသက္ရွင္ေနရတာပင္ပန္းလွပါျပီ။

ေနာက္ဆုံးကုိတင္ေမာင္ထြန္းကား သူ၏ဆႏၵျပည့္၀သြားျပီး သူမေဘးမွာ တရႈးရႈးျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလျပီ။ မယု႔ကားအိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္ပါ… အိပ္ယာေပၚမွာ ထထုိင္လုိက္ျပီး ေထာင္ထားေသာ ဒူးႏွစ္ဖက္ကုိ လက္နဲ႔ပုိက္ျပီး အသံမထြက္ေအာင္ က်ိတ္ငုိေနပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဟေနတဲ့ အခန္းတံခါးၾကားကေနၾကည့္ေနတဲ့ ခန္႔မင္းလည္း နံရံကုိေက်ာမွီျပီး ရင္ထဲကဆုိ့တက္လာတာနဲ႔အတူ မ်က္ရည္ေတြကပါးျပင္ေပၚက်လာပါတယ္..။ ေၾသာ္..မယု႔ရယ္..မယု႔ရဲ႔ရင္ထဲကုိျမင္ၾကည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ္နာက်င္ရပါတယ္ဗ်ာ…။ မယု႔ကား သူ႔ရင္ထဲကေ၀ဒနာေတြကုိ မေျပာဘဲ က်ိတ္မွိတ္ခံေနရတာျမင္ရေတာ့ သူ႔ရင္ထဲမွာ တဆတ္ဆတ္နာက်င္ေနျပီး.. အခန္းထဲကုိ ၀င္ကာ မယု႔ကုိ ႏွစ္သိမ့္ေပးခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕ေျခလွမ္းေတြကေတာ့ ေနမေကာင္းလုိ႔အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ေမေမ့ အခန္းဆီသုိ႔သာ တစ္လွမ္းခ်င္း ေရြ႕လ်ားသြားပါေတာ့တယ္။ဆးရွိန္နဲ႔အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ..ေမေမ့ရဲ႕မ်က္လုံးေတြက ပြင့္လာသည္.. ေမေမက သူ႔ကုိျမင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္၀မ္းသာသြားသည္…။

သားငယ္…ေမေမ့ဆီကိုျပန္လာတာပဲ..အဟြတ္..အဟြတ္… ေမေမကားေခ်ာင္းဆုိးေနသည္… သူကေရတစ္ခြက္ကုိ ခပ္က ေမေမ့ကုိေထြးေပြ႕ျပီး ေရကုိယုယုယယတုိက္လုိက္သည္။ ေမေမကားမ်က္ရည္ေတြက်ျပီး.. သားရယ္..ေဘးလူေတြေျပာတာကုိသားစိတ္ထဲမထားပါနဲ႔…။ ဘယ္လုိဘဲျဖစ္ျဖစ္…သားဟာေမေမတုိ႔ရဲ႔သားအရင္းဘဲ…။သားဘယ္ကိုမွသြားစရာမလုိဘူး…ေမေမတုိ႔နဲ႔ဘဲေနပါသားရယ္… စိတ္မေကာင္းလွစြာျဖင့္ ခန္႔မင္းလည္း ေမေမျဖဴျပာလင္းကုိဖက္ျပီး ငုိပါေတာ့တယ္။ သားဘယ္ကုိမွမသြားေတာ့ပါဘူးေမေမရယ္… ေမေမကား ၀မ္းသာစြာျပဳံးလုိက္ျပီး..ေမေမေခါင္းေတြမူးတယ္သားရယ္.. အဲ့ဒါဆုိလည္း ခဏေလာက္အိပ္လုိက္ေတာ့ေလ..ေမေမ။ ေမေမကား မၾကာမွီျပန္လည္အိပ္ေျပာသြားသည္။ သူ႔အိပ္ေထာင္ထဲမွဖုန္းက မည္လာသည္။ ညၾကီးမွဘယ္သူပါလိမ့္ ဖုန္းကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူ၏ေကာင္မေလး မ်ဳိးမ်ဳိးသြယ္…. ေျပာရလွ်င္ေတာ့ မ်ဳိးမ်ဳိးသြယ္ႏွင့္ သူကားေက်ာင္းတက္စဥ္ သမီးရီးစားျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။

မ်ဳိးမ်ဳိးသြယ္ကုိ သူခ်စ္ပါသည္။မ်ဳိးမ်ဳိးသြယ္တုိ႔မိဘေတြကလည္း သူ႔ေမြးစားမိဘေတြလုိ ခ်မ္းသာေသာ အသုိင္းအ၀ုိင္းကေတြပင္။ ခန္႔မင္းကား အခန္းတံခါးကုိ ေမေမမႏုိးေစရန္အတြက္ အသာအယာျပန္ေစ့ထားခဲ့ျပီး အိမ္ေအာက္ထပ္သုိ႔ဆင္းခဲ့သည္..။ ေျပာေလ..မ်ဳိး…ဘာရွိလုိ႔လဲ..။ တစ္ဖက္မွ မ်ဳိးမ်ဳိးသြယ္ရဲ႕အသံေလးက တုန္ယင္စြာျဖင့္ ထြက္ေပၚလာသည္။ မ်ဳိးကုိေမ့လုိက္ပါေတာ့ ကုိ… ဘာ….. ဟုတ္တယ္ကုိ..မ်ဳိးေလအိမ္ကေပးစားတဲ့သူနဲ႔ယူရေတာ့မယ္…။ သူ႔စိတ္ေတြ ဗေလာင္ဆူသြားသည္..။ မ်ဳိး…အကုိတုိ႔ခုိးေျပးၾကရေအာင္… မခုိးပါနဲ႔ေတာ့ အကုိရယ္…မ်ဳိးေလေဖေဖတုိ႔ေမေမတုိ႔ကုိေၾကာက္တယ္…။ မ်ဳိးကုိ႔ကုိခ်စ္ပါတယ္..မ်ဳိးကုိေနာင္ဘ၀ထိမုန္းလုိက္ပါ..ကုိ မ်ဳိးမ်ဳိးသြယ္ကား ေျပာျပီးဖုန္းခ်သြားသည္။ သူျပန္ေခၚေသာ္လည္း ဖုန္းကမကုိင္ေတာ့ ေတာက္….သစၥာေဖာက္မ… သူေဒါသထြက္လြန္းသျဖင့္ အသားမ်ားပင္တုန္လာသည္။ ေလာကၾကီးကမတရားလွခ်ည္လား။

ခ်စ္သူကလည္းသစၥာေဖာက္။ တကယ္ေတာ့ မ်ဳိးမ်ဳိးသြယ္ေလေျပေလးကိုသုံးသြားမွန္း သူသေဘာေပါက္သည္။ သူ႔ကုိေမြးစားသားမွန္းသိကတည္းကမ်ဳိးမ်ဳိးသြယ္ေရာသူမမိဘေတြေရာ ဆက္ဆံေရးေတြ အနည္းငယ္ေျပာင္းသြားတာသူသတိထားမိသည္။ သြားေပဦးေတာ့…မ်ဳိးမ်ဳိးသြယ္ေရ… ဂုဏ္ရွိန္ေတြကမက္ေမာတဲ့သူေတြ..ေလာကၾကီးမွာတယ္ေပါပါလား.. ေမတၱာစစ္က ဘယ္မလဲကြာ…သူေဒါသထြက္စြာျဖင့္ေတြးေနမိပါတယ္။ ညကေမေမနားမွာ တစ္ခ်ိန္လုံး ထုိင္ကာေစာင့္ၾကည့္ေနေသာ ခန္႔မင္းလည္း အိပ္ေပ်ာ္တစ္ခ်က္ မေပ်ာ္တစ္ခ်က္ျဖင့္ မနက္(၇)နာရီခန္႔တြင္…အိပ္ယာမွႏုိးလာသည္.။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ မယု႔တုိ႔အခန္းမွစကားမ်ားသံသဲ့သဲ့ကုိၾကားရသည္။ စကားမ်ားေနၾကတာထင္တယ္..။ သူ႔အေနနဲ႔၀င္ပါလုိ႔မေကာင္း..သူႏွင့္မယု႔ကားအရင္ကလုိေမာင္ႏွမအရင္းလုိ အေနအထားမ်ဳိးဆုိ၀င္ပါလုိ႕ေကာင္းတယ္။ ျဖန္း..မယု႔ပါးကုိ ကုိတင္ေမာင္ထြန္းရုိက္ေသာအသံကုိၾကားရသည္..။

ရုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းေသာစကားသံမ်ားကလည္းထြက္ေပၚလာသည္။ မျဖစ္ေတာ့… သူေမေမမႏုိးေအာင္အခန္းတံခါးကုိဖြင့္ျပီးထာသြားသည္…။ မယု႔ကားၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ထုိင္ရက္လဲက်ေနျပီး ပါးတြင္အနီစင္းၾကီးနဲ႔..။ ကုိတင္ေမာင္ထြန္း…ခင္ဗ်ားေတာ္သင့္ျပီထင္တယ္…သူ၀င္ေျပာလုိက္ေတာ့ ကုိတင္ေမာင္ထြန္းက မ်က္ေထာက္နီၾကီးနဲ႔..သူ႔ကုိၾကည့္ျပီး…။ မင္းနဲ႔ဘာဆုိင္လုိ႔ ၀င္ေျပာရတာလဲ..ေဟာေကာင္။ဒါငါ့မိန္းမ..ငါရိုက္ခ်င္ရင္ရုိက္မယ္။ ကုိတင္ေမာင္ထြန္း..အေျပာၾကာင့္..သူနည္းနည္းေဒါသထြက္သြားသည္..။ ဒီမွာ…မယု႔ကက်ဳပ္အမဗ်..ခင္ဗ်ားေတာ္ေတာ့.. ေျပာကာမွပုိဆုိးလာသည္…ဟက္ဟက္ အရမ္းခ်စ္ၾကတာဘဲေနာ္.. ေမာင္နဲ႔အမက…မသိရင္သမီးရီးစားက်ေနတာဘဲ…ထြီ.. ခင္ဗ်ား…ေလွ်ာက္မေျပာနဲ႔…ခင္ဗ်ားစိတ္မ်ားမွတ္ေနလား..။ သူအရမ္းစိတ္ဆုိးသြားသျဖင့္ ေဒါသထြက္ထြက္ႏွင့္ ကုိတင္ေမာင္ထြန္းကုိရန္ျပဳမည္ၾကံစဥ္ မယု႔က ၾကားထဲမွ၀င္ပါလာသည္။

ေတာ္ေတာ့ေမာင္ေလး…ကုိတင္ေမာင္ထြန္း..ရွင္လဲေတာ္ေတာ့.. ေမေမ့ကုိသနားၾကပါဦး.. တကယ္တန္းက်ေတာ့ ကုိတင္ေမာင္ထြန္းကလူေၾကာက္တစ္ေယာက္ပင္…။ သူတကယ္လုပ္မည္ၾကံေတာ့ရြံ႕ေနသည္…။ အဲ့ဒါဆုိရင္..ငါသြားမယ္…ညမုိးခ်ဳပ္မွျပန္လာမယ္..ဒီအိမ္မွာေနရတာစိတ္ညစ္စရာေကာင္းတယ္.. ကုိတင္ေမာင္ထြန္းကားေျခသံျပင္းျပင္းျဖင့္ပင္..အိမ္ေအာက္ထပ္သုိ႔ေျခသံျပင္းျပင္းျဖင့္ပင္ ဆင္းသြားသည္။ စကားမ်ားေနသံကုိ အိပ္ယာမွ ႏုိးလာေသာ ေဒၚျဖဴျပာလင္းတစ္ေယာက္. ေကာင္းေကာင္းၾကီးၾကားေနရပါတယ္…. အင္း…ငါမွားျပီ…ငါမွားျပီ..လုိ႔လဲသူမကုိယ္သူမအျပစ္တင္ေနပါတယ္။ သမီးလတ္စိတ္ဆင္းရဲေနရတာ သူမေၾကာင့္ပါလား… ေၾသာ္..သမီးရယ္…ေမေမ့ကုိခြင့္လႊတ္ပါကြယ္… မ်က္၀န္းေထာင့္မွ မ်က္ရည္စေလးမ်ားကား ေခါင္းအုံးေပၚကုိ က်သြားပါတယ္။ သားငယ္သူမအခန္းထဲ၀င္လာတာေၾကာင့္..သူမအိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလုိက္ပါတယ္။

စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ႏွလုံးေတြကလည္း မခံမရပ္ႏုိင္ေအာင္နာက်င္ျပီး ေမာလာပါတယ္။ ညကလဲ ကုိတင္ေမာင္ထြန္းျပန္မလာ..မယု႔ေဒါသထြက္သလုိလုိျဖစ္ေနေသးသည္။ သုိ႕ေသာ္ ကုိတင္ေမာင္ထြန္းျပန္မလာတာကုိပင္သူမေက်နပ္သလုိလုိ။ ျပန္လာတုိင္းလည္း မူးလုိ႔ဆုိေတာ့စိတ္ညစ္သည္။ ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆုိ ဟုိတယ္တစ္ခုခုမွာေကာင္မတစ္ေကာင္ေကာင္နဲ့ေပ်ာ္ေနတုန္းေနမွေသခ်ာသည္။ မခ်စ္မႏွစ္သက္ဘဲလက္ထပ္ခဲ့ရေသာ္လည္း သူမဇနီးေကာင္းပီသေအာင္ၾကိဳးစားခဲ့ပါေသးသည္။ ဒါေပမဲ့ သူကလည္း သူမကုိစက္ရုပ္တစ္ရုပ္လုိသေဘာထားေနသည္။ ေငြျဖင့္ ၀ယ္ခံရေသာအရုပ္တစ္ရုပ္လုိပင္သူမဘ၀က။ ညကေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္ေသာ္လည္း အေစာၾကီးႏုိးခဲ့သည္။ ေမာင္ေလးအခန္းကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ေမာင္ေလးမရွိ။ အျပင္ထြက္သြားသည္ႏွင့္တူသည္။ ေမေမ့အခန္းမွာေတာ့ ေမေမအိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲပင္။ ေအာက္ထပ္ကုိဆင္းလာခဲ့သည္။

အိမ္ေဖာ္မေလးကလဲမရွိ ေစ်းသြားသည္ႏွင့္တူသည္။ ကလင္..ကလင္ ဧည့္ခန္းမွ စားပြဲေပၚက တယ္လီဖုန္းမည္လာသည္။ သူမဖုန္းကုိေကာက္ကုိင္လုိက္သည္….။ ဟဲလုိ..ေျပာပါရွင္… ေဒၚျဖဴျပာလင္းတုိ႔အိမ္ကပါလား….။ဟုတ္ပါတယ္ရွင့္…။ ေဒၚျဖဴျပာလင္းမ်ားရွိပါသလားခင္ဗ်…။ ေမေမေနမေကာင္းလုိ႔အိပ္ေပ်ာ္ေနပါတယ္ရွင့္..ကၽြန္မကုိေျပာလုိ႔ရပါတယ္.. ကၽြန္မသူ႔သမီးပါ….။ ေၾသာ္…ေျပာရမွာေတာ့စိတ္မေကာင္းပါဘူးခင္ဗ်ာ..ဦးက..(xx)ျမိဳ႕ကရဲစခန္းကစခန္းမွဴးပါ..။ ဦးေ၀မင္းတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျမိဳ႔မွာ သူ႔ကားနဲ႔ကုန္တင္ကားတစ္စီးနဲ႔ တုိက္မိျပီး အခင္းျဖစ္ေနရာမွာဘဲ…ပြဲခ်င္းျပီးဆုံးသြားပါတယ္…အဲ့ဒါကာယကံရွင္မိသားစုေတြသိဖုိ႔… ရွင္…ေဖေဖဆုံးျပီ….. ဟဲလုိ…ဟဲလုိ….ဆက္ေျပာေသာ စခန္းမွဴး၏ဖုန္းထဲမွအသံမ်ားကုိ မယု႔မၾကားေတာ့…။ မ်က္ရည္မ်ားက သူမပါးေပၚကုိပုိးပုိးေပါက္ေပါက္က်လာသည္။ ဆုိ့နင့္လာေသာ ရင္ဘတ္ထဲမွ အလုံးၾကီးက ရင္ေခါင္းထဲအထိတက္လာသည္။

မ်က္လုံးမ်ားျပာေ၀လာျပီးေနရာတင္ဘဲေခြလဲက်သြားသည္။ အျပင္မွ ျပန္လာေသာခန္႔မင္းလည္း ၾကားလုိက္ရေသာ မယု႔၏အသံႏွင့္ ျမင္လုိက္ရေသာျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ေၾကာင္အၾကီးေငးၾကည့္ေနသည္…။ အိမ္အေပၚထပ္မွာ ေနရတာျငီးေငြ႕လာေသာ ေဒၚျဖဴျပာလင္းတစ္ေယာက္လဲ ေယာက်ၤားျဖစ္သူ ကုိေ၀မင္းဆုံးျပီဆုိေသာ အသံကုိၾကားလုိက္သျဖင့္ ႏွလုံးက မခံႏုိင္ေတာ့ဘဲ စူးေအာင့္လာျပီး… သူမနားထဲမွာေနာက္ဆုံးၾကားလုိက္တာကေတာ့ ေစ်း၀ယ္ရာမွ ျပန္လာတဲ့ အိမ္ေဖာ္မေလးရဲ႕အသံ…. လုပ္ၾကပါဦး…ေမေမၾကီးဘာျဖစ္သြားတာလဲမသိဘူး…ဆုိတဲ့အသံ။ သူမအတြက္တစ္ေလာကလုံးအေမွာင္အတိက်သြားပါတယ္။ အလင္းတန္းတစ္ခုေပၚလာပါတယ္…..အလင္းတန္းထဲမွာကုိေ၀မင္းပါလား… ျပဳံးလုိ႔ရႊင္လုိ့….သူမဆီကုိ ကုိေ၀မင္းကလက္ကမ္းေပးတာကုိေတြ႕သည္…။ သူမႏႈတ္မွအသံမထြက္လာ..ကုိေ၀မင္းရဲ႔လက္ေတြဆီကုိ သူမလက္ေတြကုိေပးလုိက္တဲ့အခါမွာေတာ့။

သူမ စိတ္ေတြေႏြးေထြးလုံျခဳံသြားသလုိခံစားလုိက္ရသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ကုိေ၀မင္းလက္ကုိဆြဲျပီး ေကာင္းကင္ေပၚကုိတက္သြားသလုိခံစားရသည္။ သူမကုိယ္သူမအပ်ဳိဘ၀တုန္းကလုိခံစားရတယ္။ ေပ်ာ္လုိက္တာကုိေ၀မင္းရယ္…ကၽြန္မမွာေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြေပ်ာက္ဆုံးေနတာၾကာျပီ….. အခုမွဘဲျပန္ရေတာ့တယ္…ရွင့္ကုိေက်းဇူးတင္လုိက္တာကြယ္…။ ေမေမႏွင့္ေဖေဖ၏ ရက္လည္ဆြမ္းေကၽြးပြဲေလးကား ျပီးဆုံးေတာ့မည္။ အမွ်…အမွ်ေဖေဖနဲ႔ေမေမရယ္…ေရာက္ရာအရပ္ကသာဓုေခၚပါေတာ့…။ သားေနာင္ဘ၀က်ရင္ ေဖေဖနဲ႔ေမေမတုိ႔ရဲ႕ သားအရင္းျဖစ္ပါရေစေဖေဖနဲ႔ေမေမရယ္။ သားကုိခြင့္လြတ္ပါေတာ့. ခန္႔မင္းကား က်ဆင္းလာေသာမ်က္ရည္မ်ားကုိ လက္ခုံျဖင့္သုတ္လုိက္ျပီး ဆုိလုိက္ပါတယ္။ မယု႔ကေတာ့ တရႈံ႕ရႈံ႕ငုိေနသည္။ ကုိကုိၾကီးႏွင့္ မမၾကီးကေတာ့ လူၾကီးပုိင္းရင့္က်က္တည္ျငိမ္သူေတြမုိ့ထင္သည္။ ခံစားေနရတာကမ်က္ႏွာေပၚမွာ ေပၚလြင္ေနေပမဲ့ မ်က္ရည္ေတာ့မက်ေအာင္ထိန္းထားႏုိင္တာေတြ့ရသည္။

ကုိတင္ေမာင္ထြန္းကေတာ့ ေရစက္ခ်သည့္ေနရာပင္ မလာသူ႕အခန္းထဲမွာ ေသာက္ေနျပီ။ ေဖေဖနဲ႔ေမေမေရ အမွ်အမွ်အမွ်…. မယု႔တစ္ေယာက္ အမွ်ေ၀ရင္းလဲက်သြားတာကုိ သူျမင္လုိက္သည္။ ဟဲ့ဟဲ့..လုပ္ၾကပါဦး…ေျခမကုိခ်ဳိး.. ဆူညံသြားေသာ အသံမ်ားႏွင့္အတူ…မယု႔ကုိသတိလည္လာေစရန္၀ုိင္း၀န္းျပဳစုေနၾကသည္။ ရႈိက္သံမ်ားႏွင့္အတူ မယု႔သတိရလာသည္။ ကဲကဲ…လတ္လတ္ကုိအခန္းထဲလုိက္ပုိ႔လုိက္ၾက…ဘယ္သူေျပာမွန္းပင္မသိလုိက္။ မမၾကီးက မယု႔ကုိတြဲေနသည္…။ ဒါေပမဲ့ မမၾကီးကမယု႔ကုိတြဲရာမွာ မယု႔ကမမၾကီးထက္ထြားေနသျဖင့္မမၾကီးယုိင္သြားသည္။ ခန္႔မင္းလည္း ျမင္မေကာင္းေတာ့သျဖင့္သူ၀င္ထိန္းလုိက္သည္…။ မမၾကီးဖယ္လုိက္ေတာ့…ေမာင္တြဲမယ္… ခန္႔မင္းက မယု႔ကုိ ခ်ဳိင္းေအာက္မ၀င္ထမ္းျပီး တြဲေခၚသြားသည္။ အေပၚထပ္ကုိတက္ေသာ ေလွခါးမ်ားကျမင့္ေနသလုိလုိ… ယုိင္နဲ႔ေနေသာမယု႔ခႏၶာကုိယ္က သူ႔အေပၚမွီတြယ္ေနသည္.. မယု႔၏ ကုိယ္သင္းနံ့ေလးကုိ သူ့ႏွာေခါင္း၀ေလးမွာရေနသည္…။

သနပ္ခါးပင္ မလိမ္းထားေသာ မယု႔၏ ရနံ့ေလးက သူ့ရင္ကုိ တုန္သြားေစသည္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိ။ မယု႔ကားသူမတုိ႔လင္မယားအိပ္ေသာ အခန္းေရွ႕ကုိေရာက္လာျပီ။ မယု႔က သူ႔ကုိတစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္သည္…။သူႏွင့္ကုိယ္ခ်င္းခြာလုိက္သည္။ ျပန္ေတာ့ေမာင္ေလး….မမအခန္းထဲ၀င္ေတာ့မယ္…။ မယု႔၏ ေမွးစင္းေနေသာ မ်က္ခြံေဖာင္းေဖာင္းေလးမ်ားကေသြးေၾကာစိမ္းေလးမ်ားပင္ျမင္ရသည္။ မ်က္လုံးေလးမ်ားက ရဲတြတ္ေနသည္။ မ်က္ရည္ဥေလးကမယု႔မ်က္၀န္းေထာင့္မွ စီးက်လာသည္။ သူ့ရင္ထဲမွာ လႈိက္ခနဲျဖစ္သြားသည္ အရမ္းကုိ၀မ္းနည္းလာမိသလုိလုိဘဲ။ မခံမရပ္ႏုိင္ေအာင္ရင္ထဲမွာ နာက်င္လာသည္။ ထုိအခ်ိန္မွာပင္ အခန္းတံခါးကပြင့္လာသည္…ကုိတင္ေမာင္ထြန္း…။ သူတုိ့ႏွစ္ဦးကုိ မသကၤာေသာမ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ၾကည့္ေနသည္။ မယု႔မူးလဲသြားလုိ့ လုိက္ပုိ့တာလုိ့သူေျပာလုိက္တယ္… ေအာ္..ေအး..ဆုိျပီးျပန္ေျပာတယ္လုိ႔ထင္တာဘဲ…. သူလည္း တိတ္ဆိတ္စြာဘဲ…ေအာက္ထပ္ကုိျပန္ဆင္းခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့အတြက္ အေမြကုိမယု႔ကုိဘဲေပးလုိက္ပါ…ကၽြန္ေတာ္မယူခ်င္ဘူး… ကုိတင္ေမာင္ထြန္း မ်က္ႏွာ၀င္းလက္သြားသလုိဘဲ။ ကုိကုိၾကီးႏွင့္မမၾကီးက…။မရဘူး..ေမာင္ေလး…နင္ယူကုိယူရမယ္…ႏုိ့မုိ့ဆုိနင္ဘာလုပ္စားမွာလဲ… ေဖေဖနဲ႔ေမေမကလည္းဒီလုိလုံး၀ျဖစ္ေစခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ျပီးေတာ့မယု႔ကလည္းသူ႔အိမ္ေထာင္နဲ႔သူ။ မယု႔ကလည္းျပတ္သားသည္…မယု႔လုံး၀မယူဘူးေနာ္ေမာင္ေလး….အားလုံးအညီအမွ်ခြဲေပးထားတာ…ေမာင္ေလးယူကုိယူရမယ္။ ကုိကုိၾကီးကလည္း.. ငါ့ညီရာ မင္း..ကုိၾကီးတုိ႔မၾကီးတုိ႔ကုိ ေမာင္ႏွမလုိသေဘာထားတယ္ဆိုယူပါ…လုိ႔တုိက္တြန္းပါတယ္။ ကုိတင္ေမာင္ထြန္းကေတာ့ သူရမဲ့ေငြထုပ္ၾကီးကုိ အလြယ္တကူလက္လြတ္လုိက္ရလုိ႔ သိပ္မၾကည္ပါဘူး။ အေမြစာခ်ဳပ္စာတမ္းေတြအကုန္လုံးေရွ႕ေနၾကီးနဲ့ရပ္ကြက္လူၾကီးေတြေရွ႕မွာလက္မွတ္ထုိးျပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့…။ ေရွ႕ေနၾကီးနဲ့ အရပ္လူၾကီးမ်ားေရွ႕မွာ ကၽြန္မတစ္ခုေျပာခ်င္ပါတယ္ဆုိျပီး.. မယု႔က စာခ်ဳပ္တစ္ခုကုိေရွ႕ကုိခ်လုိက္ပါတယ္။

ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္တစ္ခုပါ…။ မမၾကီးနဲ့သူကေတာ့ မယု႔ကုိနားမလည္ႏုိင္စြာၾကည့္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မကုိကြာေပးပါ..ကုိတင္ေမာင္ထြန္း….. ကုိတင္ေမာင္ထြန္းေရာ ထုိင္ေနတဲ့သူေတြအားလုံးအံ့အားသင့္သြားပါတယ္။ ရွင္နဲ့ ကၽြန္မက မိဘေတြေပးစားလုိ႔ယူခဲ့တာ..ဒီေတာ့ေဖေဖေမေမလဲဆုံးျပီ…။ ရွင္နဲ့ကြာဖုိ႔ဘဲက်န္ေတာ့တယ္…ရွင္ကၽြန္မရမဲ့အေမြထဲက ဒီအိမ္ၾကီးကလြဲရင္ၾကိဳက္တာယူသြားႏုိင္တယ္..။ အေရးၾကီးတာက ရွင္နဲ့မေပါင္းရရင္ျပီးေရာ။ ကုိတင္ေမာင္ထြန္းမ်က္ႏွာနီသြားပါတယ္…ဒါေပမဲ့သူလည္းေယာက်ၤားဘဲေလ… မယု႔ဆီကေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့စကားကုိၾကားေပမဲ့ ၾကိဳက္တာယူသြားႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့စကားကုိ သူေက်နပ္သြားဟန္တူတယ္။ ဒါဆုိ..မင္းနဲ့ငါနဲ့ရျပီးမွ ၀ယ္ထားတဲ့ ကားကုိငါယူသြားမယ္။ေက်နပ္တယ္ေနာ္… မမၾကီးနဲ့ကုိကုိၾကီးေရာ အရပ္လူၾကီးေတြဘာဘာမွ၀င္ေျပာခ်ိန္ကုိ မရလုိက္ပါဘူး။ မယု႔ပုံစံက ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိျပတ္သားမဲ့ပုံစံ။ ကားကသိန္း(၁၀၀၀)ေက်ာ္ေလာက္တန္တဲ့ကားပါ…။

ဒီကားကေဖေဖေမေမတုိ႔၀ယ္ေပးထားတာပါ မယု႔ကေတာ့မႈဟန္မတူပါဘူး..။ ကုိကုိၾကီးကေတာ့ စိတ္မြန္းက်ပ္လာဟန္တူပါတယ္။ အျပင္ကုိထသြားတယ္…သူလည္းစိတ္က်ဥ္းက်ပ္လာတာေၾကာင့္ လုိက္သြားပါတယ္။ ျခံေရွ႕မွကုိကုိၾကီးကစီးကရက္တစ္လိပ္ကုိ သူ႔အိပ္ကပ္ထဲကထုတ္ျပီး ဖြာရင္းေငးေနပါတယ္။ သူေရာက္သြားေတာ့ ကုိကုိၾကီးကဘာမွမေျပာဘဲ သူ႕ကုိေဆးလိပ္တစ္လိပ္ထုတ္ေပးတယ္။ သူလည္း ေဆးလိပ္ကုိမီးညွိလုိ႔ရႈိက္ဖြာရင္း လမ္းမဘက္ကုိ ေတာင္စဥ္ေရရာမရအေတြးေတြနဲ႔အတူ ေငးေမာေနပါေတာ့တယ္။ ကုိကုိၾကီးႏွင့္ မမၾကီးလည္းနယ္ကုိျပန္သြားျပီ။ အိမ္ေဖာ္မေလးကလည္း သူမနယ္ျပန္သြားျပီျဖစ္သည္။ အိမ္အေပၚထပ္မွ အထုပ္မ်ားကုိဆြဲကာ ကုိတင္ေမာင္ထြန္းဆင္းလာျပီ။ သူမကုိ မထီတထီၾကည့္လုိက္ေသးသည္။ အခုေတာ့..မင္းဘဂၤလားေမာင္နဲ႔…မင္းနဲ့ဘဲက်န္ေတာ့တယ္ေနာ္…ဟက္ဟက္… ခနဲ႔တဲ့တဲ့အေျပာကုိ မယု႔ကလည္း ခ်က္ခ်င္းျပန္ပက္လိုက္ပါသည္… ။

ဒါရွင့္အပူမပါပါဘူး…. ေအးေပါ့ေလ…ေအးေပါ့….ဟက္ဟက္ ကုိတင္ေမာင္ထြန္းက မထီတရီအျပဳံးျဖင့္ သူမကုိၾကည့္ကာ ခနဲ႔ရယ္ရယ္ျပီ သူ႔အထုပ္မ်ားကုိကားေပၚတင္သည္။ ကားတံခါးကုိ တမင္သက္သက္ ဒုန္းခနဲ အသံမက်ယ္က်ယ္ေအာင္ပိတ္လုိက္ေသးသည္။ ကားစက္ကုိ တဗ်ည္းဗ်ည္းျမည္ေအာင္လုပ္ေသးသည္။ ေနာက္ဆုံး ၾကမ္းတမ္းစြာေမာင္းထြက္သြားသည္။ လြတ္ျပီ..ကၽြတ္ျပီဟု မယု႔၀မ္းသာစြာေရရြက္လုိက္သည္။ သူမစိတ္ေတြကေဒါင္းမေလးတစ္ေကာင္လုိ ျမဴးၾကြေနသည္..။ ေပါ့ပါးလန္းဆန္းစြာ သူမအခန္းထဲကုိ ၀င္ကာ အိမ္ယာေပၚပက္လက္လွန္ပစ္လဲခ်လုိက္သည္ မ်က္လုံးမ်ားကုိေမွးမွိတ္လုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ခဏပင္ မအိပ္ႏုိင္…စိတ္ေတြကလႈပ္ရွားလာသျဖင့္မွန္တင္ခုံေရွ႕ကုိသြားလုိက္သည္။ ကုိယ္လုံးေပၚမွန္ၾကီးေရွ႕ကထုိင္ခုံမွာ ထိုင္ကာ ဆံပင္မ်ားကုိသူမေသခ်ာစြာျဖီးေနသည္။ မ်က္ႏွာကုိ မိတ္ကပ္ပါးပါးေလးဖုိ႔လုိက္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကုိ ႏႈတ္ခမ္းနီပါးပါးေလးဆုိးလုိက္သည္။

ေၾသာ္…ဒီေန႔မွ ဘာေၾကာင့္မ်ားအလွျပင္ခ်င္ေနပါလိမ့္ကြယ္… သူမကုိယ္သူမပင္နားမလည္ႏုိင္။ စိတ္ေတြကလန္းဆန္းတက္ၾကြေနလုိ႔ထင္သည္။ သူမဒီလိုမေနျဖစ္ခဲ့တာၾကာျပီ…. အ၀တ္ဘီရုိကုိဖြင့္လုိက္ျပီး ၀တ္စုံမ်ားကုိတစ္စုံျပီးတစ္စုံထုတ္၀တ္ၾကည့္သည္။ မွန္ေရွ႕တြင္ တစ္ကုိယ္လုံးကုိလွည့္ပတ္ျပီး သူမလွမလွၾကည့္လုိက္ေသးသည္။ အပ်ဳိေတြပင္ရႈံးေလာက္ေအာင္လွေနေသာ သူမကုိယ္လုံးအလွကုိၾကည့္ျပီး သူမ ခစ္ခနဲရီလုိက္ေသးသည္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ…ေမာင္ေလးကုိ သူမလွမလွေမးခ်င္စိတ္ေတြေပၚလာမိတယ္။ အခုမွသတိရတယ္..ေမာင္ေလးဘာလုပ္ေနပါလိမ့္… မနက္ကတည္းက အခန္းထဲကလဲထြက္မလာဘူးဟု သူမေတြးမိသည္..။ သူမသိခ်င္စိတ္ကုိ ထိန္းမရေတာ့ ေမာင္ေလးခန္႔မင္းရဲ႔ အခန္းဘက္သုိ႔ သူမကုိယ္သူမမသိလုိက္ခင္မွာပင္ ေျခလွမ္းမ်ားက တေရႊ႔ေရႊ႕ လွမ္းသြားေလေတာ့သည္။ ခန္႔မင္းက စာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ထိုးလိုက္သည္…။

အေမြလြဲစာခ်ဳပ္…မယု႔ကုိသူ႕ရလုိက္ေသာ အေမြေတြအားလုံးကုိ လြဲေပးလုိက္ေသာစာခ်ဳပ္။ ဘယ္ကုိသြားရမွန္းေတာ့ သူမသိေသး။ ဒီအိမ္ၾကီးမွာ သူဆက္မေနခ်င္ေတာ့။ ယခုတေလာ မယု႔မ်က္ႏွာကုိ သူေစ့ေစ့မၾကည့္ရဲတာေတာ့အမွန္။ သူ႔႔ အိတ္ကုိဆြဲလုိက္သည္……စားပြဲေပၚမွာေတာ့ မယု႔ကုိႏႈတ္ဆက္သည့္စာႏွင့္စာခ်ဳပ္ကုိ ပန္းအုိးျဖင့္ဖိလုိက္သည္။ ဒါဘာ.လုပ္တာလဲေမာင္ေလး…. အခန္းတံခါးကပြင့္ေနသျဖင့္ မယု႔၀င္လာတာကုိ သူမသိလုိက္…။ သူတစ္ခ်က္တုန္သြားသည္…။ ကၽြန္ေတာ္သြားေတာ့မယ္..မယု႔…သူ႔အသံကတုန္ယင္စြာထြက္ေပၚလာသည္…။ မယု႔ထံမွရႈိက္သံကထြက္ေပၚလာသည္ မယု႔ငုိေနသည္…။ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး သူ႔ေျခလွမ္းမ်ားကုိေက်ာခုိင္းလုိက္သည္…။ ေနဦးေမာင္ေလး…မယု႔ေမးစရာရွိတယ္… မယု႔ကုိေက်ာေပးရပ္ေနရင္းစကားကုိသူနားေထာင္ေနလုိက္သည္…။ ေမာင္ေလးမယု႔ကုိတစ္ေယာက္ထဲဒီအိမ္ၾကီးမွာထားခဲ့ေတာ့မွာေပါ့.. ထားႏုိင္ခဲ့တယ္ေပါ့…ေမာင္ေလး…။

မယု႔ကရႈိက္သံတစ္၀က္ပါေသာ အသံတုန္တုန္ေလးျဖင့္ေမးေနသည္။ ဟုတ္…ဟုတ္…တယ္..သူ့အသံကလည္းတုန္တုန္ယင္ယင္ျဖင့္ေျဖလုိက္သည္… မင္း..မယု႔မ်က္ႏွာကုိ ေစ့ေစ့ၾကီးျပီးေျဖပါေမာင္ေလး… မယု႔သူ႔ဆီေလွ်ာက္လာေသာ ေျခသံကုိၾကားရသည္… သူလွည့္လုိက္သည့္ အခ်ိန္တြင္ မယု႔က သူ႔ေနာက္နားအရပ္ဆုိေတာ့… မယု႔ႏွင့္သူႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ျဖစ္သြားသည္။ ႏႈတ္ခမ္းနီဆုိးထားေသာ မယု႔၏ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကတဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည္..။ မယု႔ရဲ႕ကုိယ္သင္းနံ႔ေလးကုိ သူရေနျပီ။ သူမယု႔ကုိ ေၾကာက္ေနသလုိလုိ ခံစားရတယ္။ မယု႔ကသူ႔မ်က္ႏွာကုိေမာ့ၾကည့္ေနတယ္။ မ်က္၀န္းေထာင့္ကမ်က္ရည္ေတြက်လာပါတယ္။ ခန္႔မင္းသူ႔ကုိယ္သူ ဘာျဖစ္သြားမွန္းမသိလုိက္ခင္မွာဘဲ မယု႔ရဲ႔မ်က္၀န္းေထာင့္က မ်က္ရည္ေလးကုိ သူ႔လက္မနဲ႔ ယုယစြာသုတ္ေပးလုိက္ပါတယ္… မငုိပါနဲ႔…မယု႔ရယ္…ဆုိျပီး ဘယ္လုိကေနဘာေတြသူလုပ္လုိက္တယ္မသိပါဘူး…. ။

မယု႔ကုိ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ကုိ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ သုိင္းဖက္လုိက္ပါတယ္။ ေပြ႔ဖက္ခံလုိက္ရေသာ မယု႔လဲ ေမာင္ေလးရဲ႔ အနမ္းေတြကုိ ၾကည္ျဖဴစြာခံယူေနသည္။ တစ္ဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့ သူမႏႈတ္ခမ္းေလးကုိ ေမာင္ေလးရဲ႔ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ေတ့လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတ့ာ သူမစိတ္ေတြ အရမ္းကုိလႈပ္ရွားလာျပီး ေမာင္ေလးရဲ႔ႏႈတ္ခမ္းကုိ သူမအငမ္းမရျပန္စုပ္ေနပါတယ္။ အသက္ရႈသံေတြလဲျပင္းလာပါတယ္။ ေမာင္ေလးကႏႈတ္ခမ္းခ်င္းေတ့စုပ္ျပီး သူမကုိယ္လုံးေလးကုိ ခ်ဳိင္းကလက္တစ္ဖက္ကမ တံေကာက္ေကြးနားကေနတစ္ဖက္ကမျပီး ေစြ႔ခနဲေပြ့ခ်ီကာ အနမ္းမုိးေတြရြာလုိက္ပါတယ္။ သူမရဲ႕ ရင္သားေတြကလည္း ေမာင္ေလးရဲ႔ရင္အုပ္က်ယ္ၾကီးမွာ ပိျပားေနပါတယ္။ သူမကုိယ္လုံးေလးကုိ ေမာင္ေလးကကုတင္ေပၚ တင္လုိက္ျပီး အေပၚကေနသူမကုိ ထပ္လုိ႔ အတင္းကုိအနမ္းမုိိးေတြရြာပါေတာ့တယ္။ မယု႔စိတ္ထဲမွာၾကည္ျဖဴစြာပါဘဲ..ကုိတင္ေမာင္ထြန္းနဲ႔တုန္းကဒီလုိမ်ဳိးသူမစိတ္ေတြတစ္ခါမွ သူမမျဖစ္ေပၚခဲ့ဖူးတာအမွန္ပါ.။

သူမအက််ီၾကယ္သီးေတြကုိ ေမာင္ေလးလက္က တစ္ျဗဳတ္ျဗဳတ္နဲ႔ ဆြဲျဖဳတ္ကုန္ပါျပီ။ ျမန္ဆန္လြန္းလွပါတယ္.။ ေမာင္ေလးခန္႔မင္းရဲ႔ ခါးေအာက္ပုိင္းက မယု႔ရဲ႔ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားမွာေရာက္ေနျပီး ေမာင္ေလးရဲ႔ ပုဆုိးေအာက္ကမာေက်ာေနတဲ့ ပူပူေႏြးေႏြးအေခ်ာင္းၾကီးက သူမရဲ႕ ေရႊၾကဳတ္ေလးအေျမာင္းမွာ ပြတ္သပ္ေနတာေၾကာင့္ သူမရင္ခုန္သံေတြကလဲ တဒုတ္ဒုတ္နဲ႔ျမည္ေနပါတယ္။ စကားတစ္လုံးမွ မေျပာၾကဘဲ ေမာင္ေလးရဲ႕လက္ကသူမထမိန္ကုိဆြဲခၽြတ္လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူမလက္ကလည္းေမာင္ေလးရဲ႕ ပုဆုိးကုိခၽြတ္ျပီးသားျဖစ္ေနပါျပီ။ ေမာင္ေလးရဲ႕ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကုိ သူမကဘဲ အနမ္းျခင္းဖလွယ္ရင္းဆြဲခၽြတ္လုိက္ေတာ့ ေမာင္ေလးခန္႔မင္းရဲ႔ ဒုတ္ၾကီးကလည္းေပၚလာပါတယ္။ ေမာင္ေလးရဲ႕ဒုတ္ၾကီးကုိသူမလက္နဲ႔ ဆြဲကုိင္လုိက္ျပီး သူမေရႊၾကဳတ္အ၀ေလးနဲ႔ေတ့ေပးလုိက္တဲ့အခါမွာ ေမာင္ေလးက လည္း အငမ္းမရ အတင္းကုိထုိးထည့္လုိက္ပါတယ္။

ဒုတ္ခနဲ အရင္းထိေထာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ အင့္ခနဲသူမအသံထြက္ျပီး ေမာင္ေလးရဲ႔ ေကာ်ျပင္ၾကီးကုိ ေမာင္ေလးခ်ဳိင္းေအာက္ကေနလက္ရႈိလုိ့ဖက္ထားပါတယ္။ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကုိလည္းေမာင္ေလးရဲ႔ခါးကုိ ခ်ိန္လုိက္ပါတယ္။ ေမာင္ေလးလက္ေတြက ေမြ႔ယာေပၚေထာက္ျပီး မယု႔ကုိအပီၾကဳံးေတာ့တာပါဘဲ။ မယု႔ကလည္း ယုယၾကည္ျဖဴစြာနဲ႔ သူမေမာင္ေလးခန္႔မင္းရဲ႔ဒုတ္ၾကီးကုိ သူမရဲ႕ ေရႊၾကဳတ္အတြင္းသားေလးေတြနဲ႔ဖမ္းဖမ္းညွစ္ကာ သူမခါးကုိေကာ့ေကာ့ေပးေနပါတယ္။ အင့္အင့္.ဆုိတဲံအသံေလးက မယု႔ႏႈတ္ဖ်ားက ထြက္ေပၚေနပါတယ္။ သူမလက္ေတြကလည္း ခန္႔မင္းကုိလႊတ္ထြက္သြားမွာစုိးတဲ့အလား အတင္းကုိဖက္ထားပါတယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္ ခန္႔မင္းတစ္ေယာက္ မယု႔ရဲ႕ေရႊၾကဳတ္ၾကီးထဲကုိ သူ႔ဒုတ္ကုိထည့္ျပီး သြင္းထုတ္လုပ္တဲ့အခါမွာ သူ႔အေခ်ာင္းၾကီးကက်င္တက္ျပီး စိမ့္လာသလုိလုိျဖစ္လာပါတယ္…ထုိအခ်ိန္မွမယု႔မ်က္ႏွာကလည္းတစ္မ်ဳိးေလးျဖစ္သြားျပီး။

မယု႔ရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေတြဟာ သူ႔ေက်ာကုိ အတင္းကုတ္လုိ့ ေကာ့ေကာ့ေပးလုိက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႔ဒုတ္ထဲကေန ျပစ္ခနဲျပစ္ခနဲပန္းထြက္သြားတဲ့ အခ်စ္ေရေတြဟာ မယု႔ရဲ႔ ေရႊၾကဳတ္အတြင္းသားနံရံေတြကုိပန္းထြက္သြားသလုိ…မယု႔ရဲ႔ေရႊၾကဳတ္ထဲ ကထြက္က်လာတဲ့ အရည္ေတြနဲ႔သူ႔အရည္ေတြဟာ သူ႔ဒုတ္ၾကီးစုိက္ထားတာကုိ ႏႈတ္လုိက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ မယု႔ရဲ႕ေရႊၾကဳတ္ထဲက ယုိဖိတ္က်လာက မယု႔ရဲ႔ဖင္ၾကားထဲကုိ လိမ့္ဆင္းသြားပါေတာ့တယ္။ သူလည္းမယု႔ကုိယုယစြာျဖင့္ အေပၚက ေနထပ္ျပီး မယု႔ရဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေလးကုိ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေန႔ ေတ့ကာ နမ္းရင္း…အေမာေျဖေနပါေတာ့တယ္.. မယု႔ရဲ႔စိတ္ထဲမွာလည္း သူ႔လုိဘဲၾကည္ႏူး၀မ္းသာမႈ ခ်စ္ခင္စုံမက္မႈကုိ အေသအခ်ာခံစားေနရမယ္ဆုိတာ စကားတစ္ခြန္းမွေျပာစရာမလုိဘဲသိလုိက္ပါျပီေလ… ေၾသာ္…မယု႔ရယ္…တကယ္ေတာ့..ကၽြန္ေတာ္ဟာ ..မယု႔အနားကေနဘယ္ကုိမွမသြားႏုိင္ဘူးဆုိတာ ကုိယ့္ကုိကုိယ္သိလုိက္ပါျပီေလ…..ျပီးပါျပီ။