ပန်ချင်တယ် ခရေဖူးဆိုလို့

“ဟယ်.. မောင်.. မောင် ပြန်လာပြီ.. နန်းကို ညာတယ် ကြည့်စမ်း.. လကုန်ပြီးလောက်မှ ပြန်ရောက်မယ် ဆို..” “ဟားဟား.. စပရိုက် စ်လေ.. နန်းလေး အရမ်း ပျော်သွားတာ မြင်ချင်လို့.. အာ မွ.. မွ.. မွ..” “လွမ်းလိုက်ရတာ မောင်ရယ်..” “လွမ်းလိုက်ရတာ နန်း ရယ်..” “အွမ်..” “အဲ..” “ဟားဟား..” “ခိခိခိ..” လက်ထပ်ပြီးစ ဇနီးမောင်နှံလေး။ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ ကိုမျိုးခေါ် မျိုးမင်းက NGO တစ် ခုမှ အရာထမ်း တစ်ဦး။ ပြည်တွင်း ပြည်ပ ခရီးယာယီ အင်မတန် များလှသူ။ နန်း ဆိုသည့် ဇနီးလေး နန်းငွေရောင်က တောင်ပေါ်မြေ မှ ကျောင်းဆရာမလေး။ JICA project တစ်ခုတွင် ကိုမျိုးနှင့် နန်း ဖူးစာဆုံသည်။

နိုင်ငံတကာလှည့်ကာ အလုပ်လုပ်နေသော ရန်ကုန်သားကြီး ကိုမျိုး၏ မနိုးသေးသော နှလုံးသားက အေးချမ်းသိမ်မွေ့သည့် ရှမ်းတိုင်း ရင်းသူ ကျောင်းဆရာမလေး နန်းငွေရောင်နှင့် ဆုံမှ ပြန်အိပ်ချိန် မရှိနိုင်တော့။ အလုပ်များသည့် ကြားမှပင် တောင်ပေါ်မြေပြန့် ချောင်းပေါက်မတတ် ခြေရာထပ်ပြီး တောင်ပေါ်ပန်းကလေး နန်းကို အရခူးခဲ့သည်။ ချစ်သူ သက်တမ်း တစ်နှစ်ကျော်ကျော်တွင် နှစ် ဘက်မိဘများ သဘောတူညီမှု ရယူကာ ထိမ်းမြားလက်ထပ်ခဲ့ကြသည်။ ကာမပိုင် အကြင်လင်မယားမို့ အတူ နီးရပြီ ဆို သော်ငြားလည်း တောင်ပေါ်မှာမွေး၊ တောင်ပေါ်မှာကြီးပြီး တောင်ပေါ်မြေကို ချစ်သော နန်း တစ်ယောက် သျှောင်နောက် ဆံထုံးမပါ နိုင်ခဲ့။

မြို့ကြီးပြကြီးများတွင် ငွေလမ်းခင်း၍ ပညာရှာနိုင်သော ကလေးငယ်တို့ ပညာရေး အဆင့် မြင့်မားလာပြီ ဖြစ်သော်လည်း ဖွံ့ဖြိုးမှု နည်းသေးသည့် ဒေသများတွင်တော့ ကလေးငယ်တွေ ပညာရေးအတွက် မည်မျှ ခက်ခဲကြောင်း ကိုယ်တိုင် ကြုံခဲ့သူ နန်း အသိဆုံး။ အလုပ်ထွက်ပြီး အနားနေစေလိုသော ခင်ပွန်း မောင့်ကို သည်တစ်ခုလေးတော့ သနားသဖြင့် အခွင့်ပေးဖို့ နန်း တောင်းဆိုခဲ့သည်။ ကိုမျိုး ကိုယ်တိုင်ကလည်း ပရဟိတ စိတ်ထားရှိသူ ဖြစ်သည့်အပြင် အလုပ်တာဝန်အရ ဖွံ့ဖြိုးမှု နည်းသေးသော ဒေသလေးများ၏ ပညာရေး ကျန်းမာရေး အခက်ခဲများကို နန်းထက်ပင် ပိုသိသူမို့ ဇနီးလေးနန်း၏ မွန်မြတ်သည့် ဆန္ဒလေးကို ရပ်ပစ်ဖို့ အတင်းအကြပ် မတိုက်တွန်းရက်ခဲ့။

နောက်တစ်ချက်က ကိုမျိုး၏ ခရီးစဉ်များတွင် ပြည်တွင်းထက် ပြည်ပ ခရီးက ပိုသည်။ နန်းကို အလုပ်ထွက်ပြီး သူ့နောက် လိုက်နေ ခိုင်းလိုက်လျင် နန်းလေး တွယ်တာရှာသည့် တောင်ပေါ်မြေနှင့် အညတရ ကလေးငယ်တွေကို ခွဲလိုက်ရတာသာ အဖတ်တင်ဖို့ များ၏။ အချိန်ပြည့် အနား နေမပေးနိုင်သော ဇနီးသည်ကို သူ ပျော်သည့် အလုပ်လေးနှင့် မွေ့လျော်စေလိုသည်က ကိုမျိုး ရင်ထဲက စေတနာ။ သည်လို နားလည်မှုလေးနှင့် ထူထောင်ခဲ့သော အိမ်ရာလေးတွင် လင်မယား နှစ်ဦးတို့မှာ အတူနေရချိန်က တစ်လလျှင် ၅ရက်ပင် မပြည့်တတ်။ ယခုလည်း ဂျပန်နိုင်ငံသို့ အလုပ်ကိစ္စ ခရီးထွက်ရပြီး ပြန်လာခြင်း ဖြစ်သည်။ ပြန်လာမည့် ရက်ထက် ဆယ် ရက်လောက် နောက်ဆုတ် ပြောထားပြီး ရုတ်တရက် ရောက်ချလာခြင်းမို့ နန်း အရမ်း အံ့သြသွားခြင်းပင်။

အထုတ် ပစ်ချပြီးသည်နှင့် နှစ်ဦးသား တင်းကြပ်စွာ ထွေးဖက်ရင်း အလွမ်းသယ်ကြသည်။ ပူးကပ်နေသော ကိုယ်နှစ်ခုကြားတွင် အပ်ချည်ကြိုးပင် တိုးလို့ ရနိုင်အံ့မည် မထင်။ တရှိုက်မက်မက်သော အနမ်းတို့ကလည်း ရေတံခွန်မှ ရေလို အလျဉ်မပြတ်။ နှုတ်ခမ်း တွေပူ ပါးတွေထူလာမှပဲ အနမ်းတို့ ရပ်ဖြစ်တော့၏။ “ပြောပါဦး နန်းရဲ့.. ဒီတစ်ပတ်တွင်း ကဗျာ ဘယ်နှပုဒ် ရေးဖြစ်လဲ..” စာပေအနုပညာကို မြတ်နိုးသည့် ကျောင်းဆရာမလေး နန်းငွေရောင်က အားလပ်သည့် အချိန်လေးများတွင် စာ၊ ကဗျားလေးများ လည်း ရေးလေ့ရှိ၏။ အထူးသဖြင့် မောင်နှင့် လက်ထပ်ပြီးမှ ပြန်ခွဲရသည့် အချိန်လေးတွေ။ ဆွတ်ပျံ့လွမ်းမောရသည့် နှလုံးသားက အနုပညာလှလှလေးများကို မွေးဖွားစေသည် မဟုတ်ပါလားလေ။

“ရေးဖြစ်တယ် မောင်ရဲ့.. ကလေးတွေ စာမေးပွဲ ဖြေနေတော့ အများကြီးတော့ ဟုတ်ဘူး..” “မောင့်မိန်းမလေး အလုပ်များနေတယ် ပေါ့လေ.. မောင့်ကို လွမ်းဖို့တောင် အားရဲ့လား..” “မောင့်နော်.. အချိန်တိုင်း သတိရနေတာ.. စိတ်ထဲကနေ စကားတွေ လှမ်းပြောနေ တာ.. လွမ်းတယ် ဆိုတိုင်းတော့ ဟိုလိုကြီး ဆွေး မနေပါဘူး.. မောင့် အကြောင်း တွေးနေရရင်ကိုက နန်းတွက် ပြည့်စုံတာ..” “ဟားး.. ချစ်တယ်ကွာ.. မောင့်ဆရာမလေး.. စာရေးဆရာမလေး.. ပြ ပြ.. ကဗျာလေး ဖတ်မယ်..” ခဏ ဟု ဆိုကာ စာကြည့်စားပွဲ လေးဆီ ပြေးပြီး ဒိုင်ယာရီ စာအုပ်လေး ထုတ်၊ မောင့် အတွက် ရေးထားတဲ့ ကဗျာလေးကို ပြလိုက်သည်။

ချစ်စံအိမ် မြေကရားလေး ခပ်သေးသေး ကြည်အေးစမ်းရေသယ်။ ထင်းချောင်းတွေစု မီးဖိုပြု ယခု သောက်ဖို့တည်။ ပွက်ပွက် ဆူမြူး လက်ဖက်ခူး ရွယ်စူး မောင့်တွက်ကွယ်။ အကြမ်းတကျိုက် ပြုံးကာတိုက် မောဟိုက်ပြေရန်ရွယ်။ သနပ်ခါးမျိုး ပန်းခက် ချိုး ဆံထိုးလေးလို ပန်ပါ့မယ်။ ပါးပြင်နှစ်ဘက် နံ့သာကွက် မောင့်တွက်ပန်းချီခြယ်။ ယုန်ငယ်လေးများ မွေးလို့ထား နောက်နားခြံ ထဲဝယ်။ ပြတင်းထက်မှာ နေခြည်လာ နှစ်ဖြာ ငှက်ကျေး မွေးဦးမယ်။ ကျီကြာသံလေး တူစုံတေး ဆိုပေးစမ်းပါ့ ငှက်လေးရယ်။ အိမ်အဝင်လမ်း စိမ်းမြချမ်း လန်းဆန်းမြက်ခင်းစိုက်ဦးမယ်။ မိုးသည်းတိမ်တို့ မှိုင်းကာညို့ ခိုလို့တိုးမယ် ရင်ခွင်ကျယ်။

ချမ်းပြေစေခြင်း ထွေးပွေ့ရင်း မီးလင်းဖိုလေး ထွန်းထားမယ်။ ချစ်စံအိမ်လေး ကဗျာရေး ကမ္ဘာဆွေးလည်း တည်စေကွယ်။ နန်း ကဲ့သို့ပင် စာပေကဗျာ ဝါသနာကြီးသူ မောင်က ကိုယ်တိုင် အားဖြင့် သိပ်ရေးလေ့ မရှိသော်လည်း နန်းရေးသမျှ စာတိုပေစနှင့် ကဗျာ လေးများကိုတော့ လိုတာပိုတာ ဖြည့်စွက်ပြီး ပိုလှစေအောင် အရောင် တင်ပေးတတ်သေးသည်။ နန်း ရေးတဲ့ ကဗျာပုစိ စာပုစိလေး တွေကို တယုတယ ဖတ်ပြီး အမြတ်တနိုး တန်ဖိုးထားတတ်သူ မောင်၊ ခုလည်း နန်း၏ ချစ်စံအိမ်ကဗျာလေးကို ဖတ်ပြီး ကျေနပ်ပီတိ ဖြစ်လှစွာ ပြုံးနေ၏။

“ရှမ်းပြည်မှာ သနပ်ခါးပန်း ရှိလို့လား မိန်းမ.. ချယ်ရီပန်းမျိုး တစ်ခက်ချိုး လို့ ဖြစ်သင့်တာပေါ့..” “ဟီးး.. ရှိဘူးလေ.. သနပ်ခါးပန်းနံ့ မောင် ကြိုက်တယ် ပြောဖူးလို့ ထည့်ရေးတာ.. ချယ်ရီက မွှေးမှ မမွှေးတာ.. နန်းကိုယ်တိုင်လည်း မပန်ချင်ပါဘူး..” “ဟဟ.. မှတ်ထားတယ်ပေါ့လေ..” “မှတ်မိနေတာပါနော်..” “ဟုတ်ပါပြီ သာလိကာရယ်.. လာ လာ.. သနပ်ခါးပန်းနံ့ ကြိုက်တာက ရင်အေး လို့.. နန်းနဲ့ မဆုံခင်က ကြိုက်တာ.. အခု မောင့် နန်းငွေရောင်လေးက သနပ်ခါးပန်းထက် ရင်အေးတယ်.. နန်းလေးကိုပဲ ရှူတော့ မယ်.. လာ..” ဟု ဆိုကာ ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းရင်း အနမ်းမိုးတွေ သွန်ချတော့သည်။ သည်လိုနှင့်ပင် နမ်းရင်း ပွေ့ရင်း ကလူကြည်စယ် ရင်း ခွဲနေရသည့် ရက်များမှ အကျိုးအကြောင်းတို့ မေးရင်း ပြောရင်း ညနေခင်း တစ်ခု ကုန်လွန်သွားပြီ။

တောင်ပေါ်ဒေသ၏ နွေဦး ညချမ်းသည် ရန်ကုန်မြေလို ပူလောင်ခြင်း မရှိသော်လည်း ပြောလောက်အောင်တော့ မချမ်း။ သို့သော်လည်း ကြင်သူ နှစ်ဦးကတော့ဖြင့် အိပ်ရာထက်တွင် ကြားလေသွေး မခံနိုင်သလို ပွေ့ဖက်လျက် အချစ်သည်းနေကြသည်။ ရှည်သွယ်သော မောင့် လက်ချောင်းများက နန်း အကျီအောက်ထဲ နှိုက်၍ ရင်မြွှာ မို့မို့တို့ကို ဆော့ကစားနေ၏။ ပါးချင်းအပ်ကာ ကြားနိုင်ရုံမျှသော အသံဖြင့် စကား စလိုက်သူက မောင်.. “မောင်တို့ အနီးဆုံးလူဆိုတာ တကယ်..” “အွင်.. ဘယ်လို..” “ခရီးထွက် ရတိုင်းလေ.. တစ်ယောက်တည်း အိပ်ရတဲ့ ညတွေတိုင်း..” “အွင်း ဟွင်..” “မောင် ပြန်ပြန်တွေးမိတာ နန်း နဲ့ မောင် စ ဆုံဖြစ်တဲ့ အချိန်လေးတွေ..” “အွင့်..” “ခုတော့ ငါ ပိုင်ဆိုင်ရပြီ ဆိုတဲ့ အတွေးပေါ့..” “ကြည်နူးတာလား မောင်..” “အွမ်းးး.. ကြည်နူးတယ် ဆို တာထက်.. ကွာ.. လှိုက် နေတာ ရင်ထဲ..”

“အွင့်.. နန်းလည်း မောင့်လိုပဲ.. ဖြစ်နိုင်ရင် အချိန်တွေ နောက်ပြန်ပြီး ရည်းစားစကား ပြောတဲ့နေ့ဆီ ပြန်သွားချင်တယ်..” “ဟွမ်..” “ကြားလို့ မဝဘူးလေ.. ကိုယ့်ဘာသာ ရှက်နေမိတာရယ်.. မောင်လည်း မရဲတရဲလေး ဖြစ်နေတာရယ်..” “အွမ်းး.. မောင်ရောပဲ..” “ချစ်တယ် နန်းရယ်..” “နန်းလည်း ချစ်တယ် မောင်..” “မခွဲဘူးနော်.. မောင်တို့ ဘယ်တော့မှ မခွဲဘူး..” “ဟုတ်.. လူချင်း ခဏ ခွဲရ တဲ့ချိန်တွေလည်း နှလုံးသားချင်း မခွဲကြေး.. နော် မောင့်..”“ဒါပေါ့.. မောင့် ရင်ထဲမှာ အမြဲ ကြားနေတာ နန်း အသက်ရှုသံလေးတွေ..” ကြည်နူး လွမ်းမောခြင်းတို့ကို ကျစ်ကျစ်ဆုပ်ကိုင်ရင်း အနမ်းမိုးတွေ စွေကြပြန်သည်။ ထို့နောက်မှ ညင်သာသော ရမ္မက်။

“မိန်းမ ဘော်လီလေးက တင်းနေတာပဲ.. မောင့် အကြိုက်တွေ အကုန်လုံးက မိန်းမလေးဆီမှာ ရှိနေတာ.. ချစ်လွန်းတယ်.. ပြွတ်စ်.. နန်းက မောင့်မိန်းမလေး ဖြစ်နေတာ ပျော်သလိုမျိုး..” “မောင့်..” “ဗ်.. ပြွတ်စ်..” “အရမ်း ပင်ပန်းနေလာ့..” “အွမ်းး.. ဒီတစ်ခေါက် က နည်းနည်း ပိုပင်ပန်း.. ပြွတ်စ်..” “စိတ်တော့ ကြည်သာနေတယ်ဟုတ်..” “စိတ်ကတော့ ကြည်တယ်.. မကြည်ရင် မိန်းမလေးကို ဆူမှာပေါ့..” “ကြည်နေလည်း ဆူချင် ဆူပါနော်.. မောင် စိတ်မကြည်လာရင် ဖွင့်ချဖို့က နန်းပဲ ရှိတာဟာ..” “အွမ်းပါ.. ပြွတ်စ်..” “အွင့်.. ခုဏလည်း တွေ့စ အကြောင်းလေးတွေ ပြန်ပြောနေတာ ချစ်လို့..” “အွမ့်.. ပြွတ်စ်..” “အရမ်း ပင်ပန်းလွန်းရင်လည်း အာ့ လို ပြန်တွေးမိတတ်တယ်.. စိတ်က အမောပြေရာ ရှာတာလေ..”

“အွမ်း.. ပြွတ်စ်.. ပြွတ်စ်.. ခရီးက ထပ်ရှိဦးမှာ မိန်းမ.. ပြွတ်စ်..” “ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ မောင်ရယ်..” “အွမ်း.. မောင့်ပေါ်တက် မိန်းမ လေး.. မှောက်လျက်လေးနေ.. ပါးချင်း ကပ်ထားပေး..” “ဟုတ်..” “ကိုယ်လုံးလေး နှဲ့ပေးဦး.. ဖက်ထားရတာ အိစိစိနဲ့.. ပြွတ်စ်..” “အွင့်.. အိရှ်..” “ရှီးး.. မိန်းမ.. ပါးလေး နမ်းဦးမယ်.. ပြွတ်စ်..” “ပြွတ်စ်..” “ဒီဖင်ကြားကနေ ရှေ့ဖက်က အဖောင်းလေးကို နှိုက်လို့ မိ မလား.. ဒါမျိုးလေ..” “အ..” “မိ မိတယ်ဟ.. ဒီမှာ..” “အီးး.. မောင့်နော်.. သများ ဖြစ်လာလိမ့်မယ်နော်.. ဟွင့်..” “မိန်းမဟာလေး ကို မဆော့ရတာ ကြာပြီ.. မိန်းမလေး..” “ရှန့်..” “မောင့်ကို နောက်ဘက်လေး ပေးမလုပ်ချင်ဘူးလားဟင်.. ပြွတ်စ်..” နောက်ဘက် တဲ့လား။ နန်းတစ်ယောက် တွေးရပြီ။ လိင်မှုရေးရာကို စတင်သိရှိပြီး တစ်ကိုယ်ရည် ဖြေဖျောက်တတ်ချိန်ကနေ တစ်ဦးတည်းသော ချစ်သူ မောင့်ထံ အပျိုစင် ပန်းကလေး ခူးခွင့် ပေးခဲ့သည်အထိ၊ ယခုလို ကာမပိုင်လင်သား ဖြစ်လာသည်အထိ အနောက်ဘက်သို့ လိင်ဆက်ဆံခြင်းကို လက်သင့်မခံချင်။ ဓမ္မတာနှင့် ဆန့်ကျင်နေသောအမှုဟု ခံယူသလို သွေးသားအာသီသ လွန်ကဲမှုတစ်ရပ် အဖြစ် လည်း ခံယူထားမိသည်။

ခုတော့ မောင်က တောင်းဆိုလို့လာပြီ။ ကလေးငယ်တစ်ဦးလို ပူဆာနေသည့် မောင့် မျက်ဝန်းလေးက ဆာလောင်မွတ်သိပ်မှုဆန်စွာ ရီဝေနေရှာ၏။ နန်းကို ချစ်သော နန်းက ချစ်ရသော မောင့်ကို ကြည့်ရင်း ငြင်းချင်သော်လည်း မငြင်းရက်တော့နိုင်။ အတင်းအကြပ် တက်လုပ်လျှင်တောင် ကာမပိုင်လင်သားမို့ ငြင်းအား မလွယ်လှသည် မဟုတ်ပါလား။ ညနေစောင်းကမှ ကိုယ်တိုင် လျှော်ပေးထား သော မောင့် ခေါင်းမှ ဆံပင်များကို ထိုးဖွကစားလိုက်သည်။ နှာတံရှည်ရှည်၏ ထိပ်ဖျားလေးအား နန်းနှာခေါင်းလေးနှင့် ကလိက လောက် ပွတ်သပ်လိုက်ပြီးမှ… “အွင်းးးးးးးးးးးးးးးး.. အနောက်ဘက်.. အိုခေ.. ပေးမယ်ကွာ.. လုပ်..” “ဝိုးးး.. ထ..” ပျော်သွားရှာ သော မောင့်မျက်နှာလေးက ပီဘိ ကလေးတစ်ဦးလို။ နန်းကို တင်းတင်း ဖက်လျက်ကပင် အတင်း ကုန်းရုန်း ထပြီး.. “အကျႌချွတ် မိန်းမ..” “ဟုတ်.. ဖြည်းဖြည်းနော် မောင့်..” “အွမ်းပါ.. ရှေ့ဘက်ကို စိုအောင် အရင်လုပ်ပေးမယ်နော် မိန်းမလေး..” “ဟုတ်..” “ဖင်ကို ထောင်ထား.. အွမ့်.. ကုန်းလိုက်မှ ဆင်ပြေမယ်..” “ဟုတ်.. မောင့်.. ဖြည်းဖြည်း.. နော်..” အိပ်ရာပေါ် မှောက်ခုံမှောက် လျက် ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းလေးအား ပြားပြားဝပ်ကာ ခါးလေးကော့ပြီး တင်စိုင်ထွားထွားကို မောင့် အလိုကျ နေပေးလိုက်သည်။ လိုချင်တာ ရသွားသည့် လင်တော်မောင်ခမြာ ဝတ်ရည်စုပ်မည့် ပိတုန်းကောင်အလား ချစ်ဇနီး၏ ပစ္စည်းလေးကို မျက်နှာအပ်ရှာ တော့သည်။

“ဒီမှာ.. စိစိပြူးလေး.. လက်ညှိုးနဲ့ အရင် ဆွဲပေးမယ်..” “အီးး.. အူယားတယ်နော်.. သများ ဒီမှာ ကြက်သီးထနေပြီ..” “အွမ့်.. ဖြေးဖြေးပဲ လုပ်မှာ မိန်းမကို.. နည်းနည်းတော့ နာမယ်နော် မိန်းမလေး..” “အွင့်.. တအား မနာစေနဲ့လို့.. နော်..” “မောင့်ကို ကိုက်ချင် ကိုက်.. လက်သီးလေး ဆုပ်ချင်ဆုပ်ထား..” “အိပ်ရာခင်းကို ဆုပ်ထားမယ်..” “မိန်းမ ပေါင်ကြားက ဒီအပြွတ်လေးကို.. ပြွတ်စ်..” “အိုးးး.. ရှီးးး..” ကိုမျိုးတစ်ယောက် မိမိ အလိုကို လိုက်ရှာသည့် ချစ်ဇနီးလေး သက်တောင့် သက်သာ ရှိဖို့အရေး ကာမ ခလုတ်တို့ ပွင့်အောင် အရင် ကြိုးစားရှာပါသည်။ အကွဲလေး ဆွဲဟပြီး ပြွတ်စ် ကနဲ စုပ်လိုက်ပြီးမှ လျှာဖြင့် ဇတ် ဇတ် ဇတ် ဇတ် မြည်အောင် ကစားပေးလိုက်သည်။ “အီးး.. အင့်.. ရှီးး.. အ.. မောင့်..” ပြွတ်စ် ပြွတ်စ် ပလပ် ပလပ် “အီးး.. မောင့်.. တော်ပြီ တော်ပြီ.. မလျှက်နဲ့ တော့.. နော်..” “လက်ချောင်းလေးနဲ့ ကလိပေးမယ်.. အပြွတ်လေးထဲ လက်ခလယ်နဲ့..” “အွင့်.. ရှီးး..” ပလွတ်.. “စိစိလေးက ငေါက်တောက်လေး..” “အ.. ရှီးး..” “စိုလာပိ.. နီစိစိလေး..” “အွင့်.. ရှီးးး..” “မောင့်ဟာနဲ့ ရှေ့ဖက်ကို နှစ်ချက်သုံးချက် အရင်လုပ် ပေးရမလား.. ဟွမ် မိန်းမ..”

“ဟုတ်..” “အရည်နဲ့ ချောသွားအောင်လေ.. နော်..” “ဟုတ်..” “အာ့ဆို ထည့်ပီနော် မိန်းမလေး..” “အွင့်..” “ပေါင်လေး နည်းနည်း.. ကား.. ကားလိုက် မိန်းမ.. ဒီလို..” “အွင့်.. အီးး..” “ရှီးးးးးးးးးး..” “အ.. ရှီးး.. မောင့်..” “တစ်ချောင်းလုံး ထိုးထားတာခု.. သိလား မိန်းမ..” “စီးးး.. အွင့်.. သိ.. သိတယ်..” “ရှီးးးး.. လုပ်ရတာ စီးနေတာပဲ.. ကွာ..” “အွင့်.. ကြပ်နေတယ်.. အီးး..” “အွမ်းး.. အာ.. ကျွတ်သွားပြီကွာ.. ပြန်ထည့်မယ်..” “အ.. နောက်.. နောက်ဘက်ဆို.. ထည့်လေ နော်..” “အွမ့်.. အာ့ဆို ထည့်မယ်နော်.. နောက်ကို.. မိန်းမလေး သက်သာအောင် ဒီနေရာက အရည်တွေယူပြီး..”“ရှီးးး.. အွင့်.. စိုရွှဲနေပြီ..” “မိန်းမပေါ် မောင်ဖိလုပ်ရင် ခံနိုင်မလား..” “ဟုတ်.. ခံနိုင်ပါတယ်.. မရရင် ပြောမယ်လေ.. နော်..” “လက်မထောက်နိုင်လည်း ဖင်လေး ထောင်ထားပေးရင် ရတယ်မိန်းမ..” “အွင့်..” ကျောလေး ဝပ်ပြီး အိပ်ရာပေါ် ပြားပြား မှောက်ပေးထားလိုက်သည်။ ခါးကျဉ်ကျဉ် တင်ကားကားကတော့ မောင့် အကြိုက် မြင့်မြင့်စွင့်စွင့်လေး ထောင်လျက်။ မောင်က အရှေ့ဆီမှ ချူချထားသည့် အရည်များကို သူ့ ထိပ်ဖူးနှင့် သပ်ကာ ယူသည်။

အသားစိုင် အိအိနှစ်ခုကို အသာအယာ ဖြဲဟလိုက်တော့ အလယ်တွင် ကြပ်ညပ်နေသည့် ခရေပွင့် ခေါ် အနောက်ပေါက်လေး။ “မိန်းမလေး.. လျှော့ထားနော်.. မောင် လက်ချောင်း အရင် ထည့်မယ်နော်.. တန်း လုပ်လိုက်ရင် အရမ်း နာသွားမှာစိုးလို့.. နော် မိန်းမ..” “အီးး.. ဟုတ်.. ဟူးး..” “နာရင်ပြော မောင့်ကို.. နော်.. ရလား.. ရလား.. ဖိထိုးတာ ရလား..” “အ.. အင့်.. ရ.. ရတယ်.. အီးး..” “လျှော့ မိန်းမလေး.. စိတ်လျှော့ထား.. ရင်ဘတ်တွေရော.. အသက်ကို ပုံမှန်လေးရှူ..” “ဟုတ်.. အွင့်.. ဟူးး..” “ရပီ မောင့် လက်ချောင်း ဝင်ပြီ..” “အွင့်.. အီးး..” “ကြပ်နေတာပဲ.. ပြန်ဆွဲထုတ်လို့တောင် မလွယ်ဘူး..” “အီးး.. ဖြည်းဖြည်းနော် မောင့်..” “အွ မ့်.. အသာလေး နှိုက်ထားပေးမယ်..”“အွင်း.. ရွံပူးလာ့.. အီးး..” “ရွံပူး မောင်လုပ်မယ့် အပေါက်လေးလေ.. မိန်းမလေး ပေးလို့ လုပ် ရတာ.. ရွံမလား..” “အွင့်..” “နာရင်ပြောနော် မိန်းမလေး..” “ဟုတ်.. အီး.. တစ်ဆို့ဆို့ရီး.. ဟင့်..” လက်တစ်ဘက်က နောက်ပေါက် လေးထဲ ထိုးစိုက်ထားရင်း ကျန်တစ်ဘက်က ကြက်သီးဖုများ ပြည့်နှက် နေသည့် ကျောပြင်လေးကို ဖွဖွ ပွတ်ပေးသည်။ ဘော်လီ အောက်မှ တစ်ရစ်ထွက်နေသည့် အသားစိုင် အိအိလေးများ။ ရှမ်းတိုင်းရင်းသူလေး နန်းက အသားအရည် လှလွန်းသူ။

ကိုမျိုးကလည်း မိန်းကလေး ဆိုလျှင် ညိုညက်ညက်ထက် ဖြူဥဖွေးဖွေးလေးတွေက ပို လှတယ် ထင်သူ။ မိမိ ချစ်ရသည့် မိန်းကလေး၊ အပိုင်ရသည့် ဇနီးလေးက မိမိ အကြိုက်နှင့် ထပ်တူ ကျလွန်းတာကတော့ဖြင့် တန်ခိုးရှင် ဖန်ဆင်းသော ဖူးစာ ဟုပင် ဆို နိုင်သည့် မဟုတ်ပါလား။ ကိုမျိုးအဖို့တော့ မိမိသည် လောကတွင် ကံအကောင်းဆုံး ယောက်ျားပါပေ။ “ဘော်လီက တအားကြပ် လာပြီ မောင့်.. ချွတ်ချင်လာပြီ..” “မချွတ်နဲ့ဦး.. ခုတိုင်းလေး တအားလှလို့.. ချစ်တယ် မိန်းမလေးကို အာမွ..” “အွင့်.. ဟွင့်..” နန်း ကိုယ်ပေါ် ဖွဖွ မှောက်လိုက်ပြီး ကုတ်လေးကို လျှာနှင့် လျက်၊ လည်တိုင်လေးကို တဖြည်းဖြည်း ပွတ်ရင်း နားထင်စပ်တွေကို စုပ်နမ်းပေးသည်။ နောက်ပေါက်လေးထဲ နှစ်ထားသည့် လက်ချောင်းကို ဆွဲ မထုတ်ဘဲ အသာအယာ လှည့် ပေး၏။ အနမ်းများတွင် မိန်းမောသွားသည့် ချစ်ဇနီးလေး၏ နောက်ပေါက်မှ ကြွက်သားအားလေး လျော့လုလု ဖြစ်လာပြီ..။ သည်တော့မှ.. “ကဲ စိတ်လျှော့ ထားမယ်နော် မိန်းမ.. မောင့်ဟာ ထည့်မလို့ လက် ပြန်ထုတ်မယ်.. နော်..”

“အီ.. ဟုတ်..” “ဖင်ကိုငြိမ်.. ငြိမ်ထားပေး.. တင်း မထားနဲ့နော် မိန်းမလေး..” “အွင်းပါ..” လက်ချောင်းလေး ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက် တော့ ခရေပွင့်လေးက ခပ်အာအာလေး ဖြစ်ကျန်ခဲ့သည်။ နန်းလည်း လက်လေးနှစ်ဘက် နောက်ပစ်ပြီး တင်စိုင် ၂ ခြမ်းကို ဆွဲဟ ပေးထားလိုက်၏။ ချစ်ရတဲ့ မောင် လိုချင်နေတဲ့ အာသီသ ပြည့်ပြည့်ဝဝ ခံစားပါစေလေ။ “မိန်းမလေး ကိုယ်တိုင် ဖြဲပေးထားတယ် လား.. ချစ်တယ်ကွာ.. ကလေးရာ..” “အွင့်.. ဖြည်းဖြည်းနော် မောင်..” “အွမ်း.. စိတ်ကိုလျှော့နော် မောင် ထိုးထည့်တော့မယ်..” “အင့်.. ဟူးး..” “ရလား.. ဖိပြီ အသာလေး..” “အ.. အီးး..” “မောင့်ထိပ်ဖူး ဝင်ရင် ဆင်ပြေပြီ.. နော် မိန်းမ..” “အွင့်.. အိရှ်..” “အ.. နန်း ရာ.. ဖင်ပေါက်လေးက.. ရှီးး.. ကြပ်နေတာပဲ..” ထိပ်ဖူး တစ်ခုလုံး ဝင်သွားပြီ ထင်သည်။ နန်း ကိုယ်ထဲ တစ်ဆို့ဆို့နှင့် အောင့်သလိုလို ယားသလိုလိုကြီး။ ယောင်ယမ်းပြီး ခါလေး တွန့်လိုက်မိ၏။ ပြီးမှ မောင် နာသွားမလား တွေးမိသည်။ တကယ်တမ်း တော့ မောင့် ပစ္စည်း ဆိုတာကလည်း အရိုး မပါသည့် ကြွက်သားချောင်းကြီး မဟုတ်လား..။ မချိမဆန့် အပေါက်လေးထဲ ထိုးထည့် နေချိန် နန်းဘက်က သင့်တင့်အောင် လက်ခံ မပေးတတ်ပါက နာကျင် သွားတာမျိုး ဖြစ်ကောင်း ဖြစ်နိုင်သည်လေ။

“နာ.. သွားလာ့.. အီးး.. မောင့်.. နန်း ရုန်းလိုက်မိလား.. နာသွားလားဟင်..” ဟု တုန်တုန်ရီရီလေး မေးလိုက်၏။ လင့်အလိုကို အံ ကျိတ် ဖြည့်ရင်းကပင် လင်ဖြစ်သူ နာကျင်သွားမလား စိုးရိမ်ရှာသည့် ဇနီး အလိမ္မာလေး။ လည်တိုင်လေးကို ကြင်နာစွာ နမ်းပြီးမှ.. “မနာပူး နန်း.. ရတယ်..” “ဟူးး.. အွင်းး..” “နောက်ထပ် နည်းနည်းထပ်သွင်းမယ်.. နော်..” “အွင်းး.. ဟုတ်.. ဟူး..” “ရှီးးးး..” “အိ.. အင့် အင့်..” “ခဏလေး.. ခဏလေး နန်း.. နည်းနည်း အောင့်ခံပေးနော်.. အဆုံးဝင်တော့မယ်..” “ရှီးးး အင့် .. ကျစ်.. ကျစ် ကျစ်..” “မောင် ထိုးထည့်လိုက်မယ်နော် အဆုံးထိ.. နော် မိန်းမ..” “ဟု.. ဟုတ်..” “အ.. အူး.. ရှီးးးး အိုးးးးး..” “ကျစ် ကျစ်.. အီးး..” “အီးး.. မိန်းမလေး.. မောင့်အတံ အဆုံးထိ.. ဝင်.. ဝင်သွားပြီ..” “အီးး.. မောင့်.. ဆို့ဆို့ရီး.. ရှီးးးးးးးးးး..” “အွမ်း.. မောင် မလှုပ်ဘူး နော်.. မိန်းမလေး..” “အင်းး.. အင့်ပါ..” “ဖက်ထားမို့.. မိန်းမလေးကို ဖက်ထားမယ်.. နော်..” “ရှီးးးး.. အင်း.. နောက်ထဲက.. အတောင့်.. အတောင့်လိုက်ကြီး မောင့်..”“အွမ်းး.. အရသာရှိလိုက်တာ မိန်းမရယ်.. မိန်းမအိုးကြီးထဲ မောင့်ဟာ မြှုပ်ထားတာ..” “ရှိးးးး.. အာ့.. ကျစ် ကျစ်..” “မိန်းမ.. ပုံစံ ပြင်ရအောင်.. ထိုင်ရအောင်.. မောင့်ပေါ် ထိုင်ပေး.. နော်..” “အီးး.. ဒါကြီး ကျွတ်သွားရင် ပြန်ထည့်တစ်ခါ နာမှာ..”

“မကျွတ်ဘူး မိန်းမ.. မောင် စိတ်မထိန်းနိုင်ရင် ဆောင့်မိမှာစိုးလို့.. မိန်းမလေး နာသွားမှာစိုးလို့.. မောင့်ပေါ် ထိုင်သလို ဖြစ်အောင်.. နော်..” “အီးး.. ကြောက်.. ရှီးးးး.. ကြောက်တယ်လို့..” “ကြောက်နဲ့.. ဘားမှဖြစ်ပူး.. မောင် ပွေ့ထူမယ်.. လျှော့ထားပေး.. အသာ လေး..” “ဟုတ်.. အင့်..” စိတ်ရောလူရော လြှော့ခြပြီး အဝတ်ျပော့ရုပ်လေးလို နေပေးလိုက်သည်။ ချစ်ရတဲ့ မောင် ဆန္ဒ ရွိသေလာ က် သာယာပါစေလေ။ အနေအထားအရ နန်းက မောင့်ရင်ခွင်ကို နောက်မွီပြီး မောင့်ပေါ်ထိုင်နေသလိုမြိုး ဖြစ်သွားပြီ။ နောက်ပေါက် ထဲမွ မခြိမဆန့်ကြီး ဆို့နေဆဲမို့ နေရခက်လွေသ်ာလည်း နန်း တစ်ကိုယ်လုံးကို ပွတ်သပ်ပေးနေသည့် မောင့်လက်ျမားက ကျင်လည် လွန်းသည်။

နန်း၏ ကာမ ခလုတ်ျမားထဲမွ တစ်ခုဖြစ်သော ကုတ်သားလျေးမားကို ဖွဖွ ကိုက်လိုက်၊ လည်တိုင်လေးကို စုပ်နမ်း လိုက်ဖြင့် ပဉ္စလက်ဆန်သော မောင့် ယုယမျွုမားအောက်တွင် နန်း တစ်ယောက် နာကျင်မွုကိုပင် မေ့လုလု ဖြစ်အောင် မိန်းမော သွားရပြန်၏။ “မောင် တက်လာနေတာ အလိုလို.. သိလား မိန်းမ..” “ရှိးးးး အိုးးးး..” “မိန်းမ ရှေ့ဘက်က ဟာလေး.. မောင် ပွတ်ပေးမယ်..” “အမ လေ့.. ရှီးးးး..” “မိန်းမ စိစိလေး ပျောက်နေတယ်.. ရှာမတွေ့ဘူး.. ဒီနားတဝိုက်ပဲ..” “အ.. ရှီးး.. မောင့်.. ပွတ် ပေး.. ရှီးး..” “အွမ့်.. မိန်းမ.. ရှေ့ကဟာလေး အရသာရရဲ့လား..” “ရှီးးးး..” နန်း နောက်ပေါက်ထဲ မိမိအတံကြီး ထိုးစိုက်ထားရင်း ကိုယ်လုံး အိအိလေးကို ပွေ့ထားလျက် လက်က ရှေ့ဘက်လေးကို ဖြဲဟကာ ဆွပေးသည်။ နန်း၏ မာဆတ်ဆတ် အစိလေးက ကိုမျိုး လက်ညှိုးနှင့် လက်ခလယ် အကြားတွင် ခဲတံကိုင်သလို လှိမ့်ကစား ခံနေရ၏။

“ကောင်းလား မိန်းမလေး.. မောင်လက်ချောင်းနဲ့ ဆော့ပေးနေတာ.. ကြိုက်လာ့..” “အ.. ကြိုက်တယ်.. ရှီးးး..” “စိ စိနဲ့ အသံလေး တွေ မြည်လို့.. မိန်းမလေး ဖင်ကပါ မောင့်ဟာကြီးကို ညှစ်နေတာကွာ..” “ရှီးးး..” “အိနေတာပဲကွာ.. မောင့်နန်းလေး ဖိထိုင်ပေးထား တာ..” “အာ့.. အင်းး.. မနာ ဘူးလား ဟင်.. နန်း တွန့်လိုက်မိပြန်..” “နိုးး.. မနာဘူး.. ပိုကောင်း.. မောင့်ဟာ တစ်ချောင်းလုံး ထိုးထည့် ထားရတာ.. တအား ကောင်းလွန်းတယ်..” “ရှီးးး.. အင့်..” “အွမ်းးး.. မိန်းမလေးရဲ့ အလှအပကို.. အီးး.. မောင်တိုက်ရိုက်ယူတာ ရှီးးး..” “ကြိုက်လာ့ မိန်းမကို.. ဟွင်..” “ကြိုက်တယ် ကလေးရယ်.. မောင့်ကို မွှေ့ပေးပါလား မိန်းမ.. ခါးလေးလှုပ်ပြီးလေ.. နော်..” “ရှီးး.. ဟုတ်..” “ရှေ့ နည်းနည်း ကိုင်း.. မောင်ဘော်လီချိတ် ဖြုတ်မလို့..” “အွင့်.. အီးး.. ရှိးးးး..” “ကျောပြင်လေးက ဖြူနုနေတာ ပဲ..” “အီးး.. မောင့် အတံကြီး.. နှစ်ထား.. နှစ်ထားတာ အဆုံး ထိ လာ့..” “အွမ်းးလေ.. တစ်ချောင်းလုံး..” “အီးး.. ထုတ်သွင်းဆို နာ မှာ.. ကြောက်.. ကြောက်လို့.. နော် မောင့်..” “အွမ်းပါ.. လုပ်ဘူးနော်.. ခုတိုင်းလောက်လေးပဲ..”

ဆိုတော့လည်း မောင့်ကို သနားပိုမိပြန်သည်။ တကယ်တော့ နောက်ဘက်ကို လိင်ဆက်ဆံခြင်းအား နန်း စိတ်ကသာ လက်မခံချင် ပေမဲ့ ကြိုက်တဲ့ မိန်းမတွေတော့ ကြိုက်ကြတာ ဖတ်ဖူး နေသား။ နန်းကို ညှာနေရတဲ့ မောင်.. အပြည့်အဝ သာယာပါရဲ့လား။ သူ လိုချင်သော နေရာကို သူ့ပစ္စည်း တစ်ဆုံး ထည့်ထားရရုံမျှဖြင့် ကျေနပ်ပေးရှာသည့် မောင်။ နန်း မနာဖို့နှင့် သာယာဖို့ကိုသာ ဦးစားပေး ကြိုးစားနေရှာသည်။ ချိတ်ပြုတ်သွားသော ဘော်လီလေးကို ဆွဲဖယ်လိုက်ပြီး ရင်အုံများကို ဖျစ်ညှစ်ပေးသည်။ နို့သီးလုံး ကျစ်ကျစ်လေးကို လိမ်ဆော့လိုက်၊ ခပ်ဖွဖွ ဆွဲဆိတ်ပေးလိုက်နှင့် ဒါတွေက နန်း အကြိုက်တွေ။ မောင့် လက်ချောင်းအရင်းကြားမှာ နို့သီးလေးတွေ လှိမ့်ချေခံရတိုင်း နန်းတစ်ယောက် ကျောလေး ကော့ကာ အရသာ ခံမိ၏။ သည်တော့ တစ်ခါ နောက်ပေါက်ထဲ စိုက် ထားသည့် အတံကြီးကို နှဲ့ပေးသလို ဖြစ်သွားသည်။ ဒါလေးကပဲ မောင့် အတွက် အရသာထူး ဖြစ်သွားစေပုံရသည်။

“ရှီးးး.. နန်းရယ်.. ကောင်း.. ကောင်းလိုက်တာ..” ဟု သဲ့သဲ့လေး ပြောရှာသည်။ နန်းလည်း အရဲစွန့်ပြီး ဖင်လေးကို တစ်ချက် ရမ်း ပေးလိုက်၏။ “အာ.. အားး.. နန်း.. နန်းရယ်..” မောင် တစ်ယောက် အံကျိတ် ညည်းညူကာ နန်း ကုတ်ကလေးကို ဖိခဲထားရှာသည်။ နန်း ရိပ်မိလိုက်ပြီ။ ဒါက မောင့်အတွက် တကယ့် သာယာမှုပင်။ နန်း ရင်အုံကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် မောင့် လက်တွေနေရာ မရွှေ့ တော့ဘဲ ဆတ်ဆတ်တုန်နေရှာသည်။ လည်တိုင်ကို ခဲထားသည့် ပါးစပ်မှလည်း တဟူးဟူး ညည်းနေ၏။ နန်း ခါးလေး ဆန့်ပြီး တစ် ချက် ထပ်မွှေ့ပေးသည်။

“အားး.. ရှီးးးး.. မိန်းမလေး လုပ်ပေးတာ.. မောင့် အတံ တစ်ချောင်းလုံး ရမ်းသွားတာပဲ..” “အွင့်.. ကြိုက်လာ့..” “ကြိုက်တာ.. တ အား ကွာ.. မိန်းမရယ်.. မောင့်ကို မှီပီး ထိုင်လိုက်တော့.. နော်.. တအားမှီလိုက်..” မောင့် အလိုကျဖြစ်အောင် တစ်ကိုယ်လုံး လျှော့ချ ပြီး မှီထိုင်ပေးလိုက်သည်။ နို့အုံနှစ်ဘက်ကို ဖျစ်ညှစ် ချေပေးရင်း.. “ရလား.. မိန်းမ.. နာလား.. မောင့်ဟာကြီးက မိန်းမ ဖင်ပေါက် အထဲမှာ.. ရှီးးးး..” “အွင့်.. တအား မနာပါဘူး.. ရတယ်..” “မောင့်ပေါ် သက်သာသလို ထိုင်.. နော်.. မောင်တက်လာပြီ.. မရတော့ ဘူး..” “အွင်းး..” “မိန်းမ ပြီးခါနီးရဲ့လားဟင်.. မောင် နည်းနည်းလေး ကော့ထိုးချင်တာ.. မောင် မအောင့်နိုင်တော့ဘူးကွာ..” “အင့်.. ထိုး မောင့်.. ရတယ်.. လုပ်..” စကားဆုံးသည်နှင့် မောင်က နန်း ပခုံးလေးကို ဆွဲပြီပြီး ခပ်ဆဆလေး ကော့ထိုးသည်။ ပြေးဆော့ရန် ခွင့်ပြုချက်ရသည့် ကလေးငယ်အလားပင်။

“အီးး.. ကျစ်ကျစ်..” နန်းတစ်ယောက် နည်းနည်း နာသွား သော်လည်း အသံ မထွက်မိအောင် အောင့်ထားပေးလိုက်၏။ နှဖူးဆံစပ် နှင့် နှုတ်ခမ်း အထက် နားလေးတွင် ချွေးလေးများ စို့လာတာ နန်း ဘာသာ သတိထားမိလိုက်သည်။ “မိန်းမလေး.. မှောက်ရက် ပြောင်းရအောင်.. နော်..” “အင်.. ဟုတ်.. မချွတ် နဲ့ နော်.. ကျွတ်စေနဲ့..” မောင့်ကို ခရီးဆုံးထိ ကောင်းစေချင်သည် မှန်သော်လည်း အစကနေ ပြန်ထိုးထည့်လျင် တအားနားမှာ သိနေသည့် နန်း၊ မောင် မပြီးခင် အတံကြီး ကျွတ်သွားမှာတော့ တကယ်ပဲ ကြောက် မိသည်။ “အွမ်း.. မကျွတ်ဘူး နန်းလေး.. အသာလေးပဲ.. လက်ထောက်လိုက်.. လေးဖက်ထောက်ပေး.. နော်..” မောင့် စကားလည်း ဆုံး၊ နန်းလည်း လေးဘက်လေး ကုန်းပြီးသား အသင့်။ “တစ်ချက်ဆောင့်မယ်.. နော် နန်းလေး.. တစ်ချက်ပဲ..” “ဟုတ်.. ဆောင့်.. မောင့်.. ရတယ်..” “ရော့.. အီးး.. အ.. မောင်ပြီးတော့မယ်.. ရှီးးးး.. နန်း ဝမ်းလျားမှောက်.. မှောက်ချလိုက်..” လေးဘက် ထောက်လျက်ကို တအား ဆောင့်မိသွားလျင် နန်းလေး နာသွားမှာ စိုးသောကြောင့် မှောက်ချ ခိုင်းလိုက်သည်။ နန်း ပခုံးကိုဆွဲပြီး ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ဆောင့်..။ တစ်ချက်၊ နှစ်ချက်။ ပြီးနောက်..“ရှီးး.. ထွက်ကုန်ပြီ.. သုက်ရည်တွေ..”

“အင့်.. အင့်.. ဟင့်..” “ရှီးး.. မိန်းမလေး.. မိန်းမလေးရာ.. မိန်းမဖင်ထဲ မောင့် အရည်တွေ ပန်းထည့်နေတာ.. ရှီးးး..” အသစ်စက်စက် နောက်ပေါက်လေးထဲ ကြပ်ညပ်နေရှာသည့် အကြောချောင်းကြီး အောင်းထားသမျှ အရည်တွေ အန်ထွက်သွားပြီ။ ကိုမျိုး တစ်ယောက် တစ်ကိုယ်လုံး အကြောဆွဲသလို တွန့်လိမ်လူး သွားရ၏။ “ဟူးး.. ကောင်းလိုက်တာ.. ကောင်းလိုက်တာ မိန်းမ လေး.. မောင့် အကြောတွေကို ပြေကုန်ရော.. မှိန်းရတာ ဇိမ်ပဲ.. ချစ်တယ်.. မိန်းမလေး.. ချစ်တယ် နန်းရယ်.. နာသွားသေးလား.. ဟွ မ်..” “ဟွင့်.. နာတာပော့..” “ဟီးးးး.. ချစ်လိုက်တာ.. မောင့်အလို လိုက်ပေးတဲ့ မိန်းမလေး.. မိန်းမလေး ပီးသေးဘူးမလား..” “အွင်း.. ပီးပူး..” “အရှေ့က စိုနေတုန်းလား.. မောင်လက်နဲ့ ခုတိုင်း အသာလေး စမ်းပေးမယ်.. ပြီးနိုင်လား မိန်းမ.. ဟွမ်..” “ဟုတ်..”

“ပေါင်လေးကြွဦး နည်းနည်းလေး..” “အွင့်..” မှောက်လျက် ပိနေသည့် နန်းကိုယ်လုံးလေးကို ဘေးစောင်း ဖြစ်အောင် ပြင်လိုက်ပြီး ပေါင်တစ်ဘက်ကို မိမိ ခြေထောက်ပေါ် နောက်ပြန် တင်စေလိုက်သည်။ ဟပြဲလေး ဖြစ်သွားသည့် ရတနာလေးက အစောကလို ရွှဲ အိုင် မနေတော့။ နန်းလေး နာသွားလို့ စိတ် ပျောက်သွားပုံရသည်။ အနစ်နာခံရှာသော ဇနီးကို ၂ ဆတိုး အချစ်ပိုရပြန်၏။ နောက်က နေ ပွေ့ဖက်သိုင်းရင်း နို့သီးလေးတွေကို ဖျစ်ချေပေးသည်။ အောက်ကိုလည်း လက်နှင့် ခပ်ဆဆ မွှေပေးသည်။ လည်တိုင်နှင့် လည် ကုတ် ဖွေးဖွေးလေးများကို ဖွဖွကိုက်လိုက် လျှာနှင့် လျက်လိုက် လုပ်ပေးသည်။ ဇနီးလေးဆီမှ အသက်ရှူသံလေးများ အစောက ထက် ပြင်းလာပြီး ခပ်စိပ်စိပ်လေး ထွက်လာပြီ။ ချော်ရည်နွေးနွေးလေးများ ပြန်လည်း ဖွဲ့အိုင်လာသည့် တွင်းလေးထဲသို့ လက်ခလယ်ကို အသာလေး ထိုးထိုးထည့်ပေးသည်။ သာယာမိန်းမောမှု၏ စည်းချက်ဖြစ်သော ညည်းသံ သဲ့သဲ့လေးနှင့် အတူ အောက်မှလည်း ပလွတ် ပလွတ် မြည်သံလေးများ ထွက်လာ၏။ “မြန်မြန်.. မောင့်.. မြန်မြန်.. ရှီးး..” နန်း လက်လေးက အားမ ရသလိုဟန်နှင့် မိမိလက်ကို ဆုပ်ကိုင် လာသည်။

“လက်ဖယ် နန်း.. မောင် လုပ်ပေးမယ်.. ပြီးအောင်..” ဆိုပြီး ကြမ်းကြမ်းလေး ထိုးမွှေ ပေးလိုက်၏။ နန်းလေး နုတ်ခမ်းကိုက်လျက် ခေါင်းလေး မော့ကာ အင့် အင့် အ အ မြည်သံများ။ အောက်က တွင်းလေးမှ ဇွိ ဇွိ မြည်သံများ။ “အ.. ပြီး.. ပြီ.. မောင်.. ဟူးး.. တော်.. တော်ပြီ..” နုန်းချိသွားပုံရသည့် နန်းလေး၊ ဆံပင်ရှည်ရှည်များက ဖရိုဖရဲနှင့်။ အောက်က တွင်းလေးကတော့ စိုက်ထည့်ထား ပေးသည့် ကိုမျိုးလက်ကို ညှစ်နေဆဲ။ “ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်လားဟင်.. မောင့်ကို ဘာတွေ လုပ်ခိုင်းမိကုန်လာ့..” “ဟွမ်.. ဘာမှ လုပ် ခိုင်းပူးလေ.. လင်မယား အလုပ်ပဲ ခိုင်းတာ.. ရွှတ်စ်.. အာ မွ.. မိန်းမလေး ပါးလေးကို ချွေးစို့နေရော.. ရွှတ်စ်..” “အွင့်.. လူလည်း မျော့နေရော..” “ကောင်းတယ်.. အာ့လို မျော့သွားစေချင်တာ.. မောင့် မယားလေး.. ချစ်တယ် တအားး..” “ကျွတ်သွားပြီလာ့ နောက်ထဲက ဟာရီး.. ဟင့်..” “ကျွတ်သေးပူးလေ.. ဟီးး.. ခဏ ထုတ်မယ်..” “အီးးး.. အာ့မို့ ဆို့နေသေးတာ.. ဖြည်းဖြည်းနော်..” “နန်းလေး.. မိန်းမ ဖင်လေး နည်းနည်းကုန်းပေးမှ အဆင်ပြေမယ်ထင်တယ်.. ဟီးး..”

“နာမှာလား.. ကြောက်တယ်လို့.. အီးး..” ဆောင့်တုန်းကတောင် တောင့်ခံပေးရှာသည့် ဇနီးလေး၊ ပြန်ထုတ်မည် ဆိုခါမှ နာမှာ ကြောက်လို့ အော်ရှာလေသည်။ လင့် အလို ကျိတ်မှိတ်ဖြည့်ရင်း တင်းထားရသည့် မျက်ရည်တို့က စိတ်လျှော့ခါမှ စို့လာပြီထင့်။ “နည်းနည်း လက်ထောက်.. ဖင်လေးကြွ..” “မေမေရေ… အီးး..” “အာ.. ဘယ့်နှယ် မေမေရေတုန်း.. ဟီးး..” “ထုတ်မရ ဖြစ်ပီ လာ့..” “ဖြစ်စရာလား.. ကြံကြံဖန်ဖန် မိန်းမကလည်း.. ဒူးကိုအသာလေး ထောက်တင်လိုက်..” “အီးဟီး.. ထုတ်မရရင်တော့ ဒုက္ခပါ ပဲ..” “ဖြစ်ပူးလေ ကလေးရဲ့ .. ခဏ ကြောက်နဲ့ ဖင်ကို ခုနလို ဖြဲမယ်နော်.. နည်းနည်းပဲ ဖြဲမှာ..” “အွင့်.. ဟင့်..” “လျှော့.. တင်းထား တာ လျှော့..” “ရှီးးး..” “နန်းလေး.. လျှော့ပေးလို့.. မိန်းမလေးက မလွှတ်တာ.. မောင့်ကောင်ကြီးကို..” “အီးး.. ဟူးးး..” “လျှော့ ထား..” “ဆို့ နေတုန်းလို့ အထဲမှာ.. ဒုက္ခတော့ ရောက်ပြီ ထင်တယ်.. ဟင့်..” “ရောက်ဘူး မိန်းမ.. ကြောက်နဲ့နော်.. တအား လေဟာနယ် ဖြစ်သွားတာ..” “အီးဟီး..” “လျှော့ပေးထား နန်းရဲ့.. မိန်းမလေး ကြောက်အားလန့်အား ညှစ်ထားတော့ မောင့်ဟာ ပြန် ထလာလိမ့်မယ်..”

“ဟင်.. မကျွတ်တော့ရင် ဘယ်လို လုပ်မတုန်း.. ဟင့်..” “တပ်ရက် တူတူနေကြမယ်လေ..” “အီးဟီး.. နေစရာလာ့..” “ဟီးးးး..” “မေမေရေ.. အီးးဟီးး.. တကယ် မကျွတ်တော့ဘူးလား မသိဘူး..” “ဟားဟား.. ချစ်တာ ကွာ.. ရပြီ.. ရပြီ နန်းရဲ့.. ဟိတ်.. ကျွတ် သွားပြီ ဒီမှာ..” “ဟင့် ဟင့်..” “ကလေးလေး.. တကယ်ကြီး ငိုရပြီ.. နာသွားပြီလား..” “နာတာပေါ့.. ဟင့်.. ဟင့်..” “မောင့်ပေါ် အိပ်.. နော်.. အုအုအုအု မွ.. ပြွတ်စ်..” “ဟင့်.. တော်သေးတာပေါ့.. မကျွတ်လို့ကတော့ မတွေးရဲ..” “မကျွတ်ရင်တော့ မောင်က အဲ့ တိုင်းနေမှာ.. ကလေးလေးနဲ့ တစ်ခါတည်း နှစ်ကိုယ့်တစ်ကိုယ် ဖြစ်နေအောင်လေ.. ကလေးလေးတော့ ဖင်ထဲနာပြီ.. ဟီးးးး..”

“အီးနဲ့ ပေါက်ထုတ်ပလိုက်မှာ.. ဟွင့်.. အီးဟီး.. နာ တယ်..”“အို့အို့ မောင့် မိန်းမလေး.. ဖင်လေးနာသွားပြီ.. မောင့်ပေါ်မှောက်အိပ်.. လာ..” “အွင့်.. နှိုက်နဲ့တော့နော်.. စပ် အောင့်အောင့်ရီး..” “နှိုက်ဘူး..” “ဖင်လုံးလေးကိုတော့ ချစ်စနိုးကိုင်မယ်လေ.. အထဲနှိုက် ဘူး.. နော် မိန်းမ..” “ဟုတ်..” “စောင်ဆွဲ.. အိပ်ကြမယ်.. နော် မိန်းမလေး..” “အွင့်.. သန့်ရှင်းရေးလေးတော့ လုပ်ဦးမှပေါ့..” “မောင် ညောင်းသွားပြီ နန်းရာ.. မထချင်တော့ဘူး.. နော်..” “နန်းတော့ ရှူးပေါက် ချင်သေးတာလေ.. ကဲ ကဲ လှဲနေနှင့်.. ပြန်လာခဲ့ မယ်..” အိပ်ခန်းနှင့် တွဲလျက် သန့်စင်ခန်းလေးထဲ အမြန်ပြေးပြီး ဆီးသွားရင်း ဆေးကြောရသည်။ နောက်ပေါက် လေးကိုလည်း မ ရဲတရဲ စမ်းရသေး၏။ စပ်ဖျဉ်းဖျဉ်း အောင့်သက်သက် ဖြစ်နေ သေးသော်လည်း သွေးထွက်လောက်အောင် ပေါက်ပြဲမသွားတာ တော်သေးသည်ဟု ပြောရမည်။ မိမိကိုယ်ကို ဆေးကြောပြီးတော့ မောင့်အား သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပေးရန် တဘက်နုနုလေး ရေနွေး စွတ်ပြီး ယူလာခဲ့လိုက်သည်။

အိပ်ရာဆီ ပြန်ရောက်တော့ လင်တော်မောင် အိပ်ပျော်နေရှာပြီ။ ခရီး ပန်းလာသည့်အထဲ တစ်နေကုန် တစ်ရေးမှ မနားဖြစ်သည့် အပြင် ဇွဲနဘဲကလည်း ကောင်းလိုက် သေးသည် မဟုတ်ပါလား။ တရှူးရှူးနှင့် အိပ်မောကျနေလိုက် သည်မှာ သူ့အတံကြီးအား ရေနွေးဝတ်ဖြင့် ဖွဖွပွတ်သုတ်ပြီး သန့်စင် ပေးနေသည်ကိုပင် မနိုးရှာ။ အဝတ်စိုလေး သွားပြန်သိမ်းပြီး ကုတင်ပေါ် ပြန်တက်၊ မော င့်ဘက် မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး တစောင်းလေး လှဲချလိုက်၏။ ပက်လက်ကလေး အိပ်မောကျနေသည့် မောင်၊ နန်း ကိုယ်ငွေ့ကိုတော့ သိရှာပုံရသည်။ နန်း တစ်ယောက် ကျောပင် မချရသေးမီ ချက်ချင်း ဆိုသလိုပင် နန်း ဘက် စောင်းပြီး ဖက်လိုက်ကာ ဗလာကျင်း နေ သည့် ရင်မြွှာအစုံအား မျက်နှာ ထိုးအပ်၍ တရှူးရှူး ရှိုက်ရင်း အိပ်ပျော်သွားပြန်သည်။ နန်းလည်း တံတောင်လေး ထောက်ထား လျက်မှ ဆက်မလှဲချမိဘဲ မိခင်က သားငယ်အား ထွေးပွေ့ ထားသည့် ပမာ မောင့် ခေါင်းလေးအား ရင်ခွင်တွင် ပွေ့ထားပေးရင်း ဆံပင်များကို ဖွဖွ သပ်ပေး လိုက်ပါတော့သည်။ ပြီးပါပြီ။