အဝင်အထွက်ကြမ်းသည်

အဝင်အထွက်ကြမ်းသည်

ဆရာမလေးသဇင်က ဖုန်းထဲမှ ဗိုလ်ကတော်မလေးဝေဝေခေါ်သည်ကို ဖြေလိုက်သည်။ ကိလေသာ နန်းတော်တွင် သဇင်ဆိုသည့် မိန်းကလေးပေါင်း ခြောက်ယောက်လောက်ရှိပြီး ဝေဝေဆိုသည့် မိန်းကလေးပေါင်းလည်း လေးယောက်လောက်ရှိရာ မမှားအောင် ရှေ့က ဂုဏ်ပုဒ်ထည့်၍ ခေါ်ရလေ့ရှိသည်။ သဇင်မှာ တစ်ခါက တကယ့်ကျောင်းဆရာမဖြစ်ခဲ့ဖူးသည်။ ဗိုလ်ကတော်မလေးဝေဝေမှာလည်း တစ်ခါက သင်္ဘောဗိုလ်တစ်ယောက်နဲ့ လက်ထပ်ခဲ့ဖူးသည်။ (မရဲ့မောင်လေး၊ မရဲ့မောင်လေးများနှင့် ကျူရှင်အချိန်ပို ဆိုသည့်အပိုဒ်တွင် ဗိုလ်ကတော်မလေးဝေဝေအကြောင်းကို အစပိုင်း မိတ်ဆက်ထားပေးပြီးဖြစ်ပါသည်။ သဇင်အကြောင်းကို မကြာမီ တင်ဆက်ပါမည်) “ပြောပါ ဗိုလ်ကတော်မလေးဝေဝေ” “သောင်းကျန်းသူများအဖွဲ့ဆိုတဲ့ ကောင်လေးတွေကို သိလား”

“အင်း သိတယ်” “သူတို့က နင်မှနင်ပဲတဲ့” “အေးပါ လာပြီပြောလိုက်” မိန်းကလေးတို့ လာပြီဆိုသည့် နာရီဝက်အတွင်း သဇင်ရောက်သွားသည်။ သောင်းကျန်းသူများအဖွဲ့ကို ယခင်တစ်ပတ်က သဇင်ဆုံဖူးသေးသည်။ ဘာကြောင့်များ သူမကို လာတောင်းတနေကြတာပါလိမ့်ဟု စဉ်းစားမရ။ သောင်းကျန်းသူများအဖွဲ့က အပျော်သဘောများသည်။ သူတို့က စောက်ဖုတ် သိပ်မလိုးတတ်ကြ။ လိုးချင်ပုံလည်း မပေါ်ကြ။ မိန်းကလေးတယောက်၏ တကိုယ်လုံးအလှကို အလှကြည့်ကြရင်း အာသာဖြေကြသူများ ဖြစ်ကြသည်။ သို့သော်လည်း ယခင်တစ်ပတ်က ထို ၁၂ ယောက်စလုံးကို ကွင်းတိုက်ပေးလိုက်ရသဖြင့် သူမလက်တော်တော်ညောင်းသွားသည်။ သူမက အလှပြင်၍ သူမက မရှိသောအိုးကို ကစားပြရင်းအဖုတ်ကို နည်းနည်းပွတ်ပြသည်။ နောက်တော့ တယောက်ပြီး တယောက် ကွင်းတိုက်ပေးရပါတော့သည်။ လရည်ကိုလည်း သူမတကိုယ်လုံးပေါ်လွတ်ချကြသည်။ သူမမှာ လရည်ရွှဲလျက် ချက်ချင်းရေချိုးခဲ့ရသည်။

ယခုလည်း ထိုနည်းပင် ဖြစ်မည်ဟု ထင်သည်။ “သဇင်တဲ့လား” “လှလိုက်တဲ့နာမည်” “မမ လျှာလေး ထုတ်ပြပါဦး” သူမက ထိုကောင်လေး ၁၂ ယောက်ကြား ဒူးတုပ်ထိုင်ရင်း ပါးစပ်အသာဟ၍ လျှာထုတ်ပြသည်။ “နည်းနည်းကျယ်ကျယ်ဟ” သဇင်က ပါးစပ်ကျယ်ကျယ်ဟ၍ လျှာထုတ်ပြသည်။ “ဗိုက်ဆာပြီလား မမ” “မဆာပါဘူး” သူမက ချက်ချင်းတုန်ပြပန်သည်။ “ဒါပေမယ့် ကျနော်တို့က မမကို လရည်ကျွေးချင်တာ” “အိုး တော်ပြီ ငါမပါတော့ဘူး” “ရိုးရိုးမစားရဘူးနော် မမ၊ တခါစား အနည်းဆုံး ငါးမိနစ်ပဲ” သဇင်ငြင်းမရနိုင်ပါ။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် မိမိမှာ ကြေစားခေါင်းဆောင်အဖွဲ့တွင် ပါဝင်နေသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သဇင် ပါးစပ် အသာဟပေးထားသည်။ ပထမဦးဆုံးတယောက် သူမပါးစပ်နား ကွင်းတိုက်သည်။ သိပ်မကြာလိုက်ပါ။ လရည်များ သူမပါးစပ်ထဲ ဝင်လာသည်။ နှုတ်ခမ်းဝနား နည်းနည်းပေသွားသည်တော့ ရှိသည်။ သဇင်က လက်သန်းဖြင့် နှုတ်ခမ်းဝတွင် ပေနေသော လရည်အမျင်တန်းလေးကို သပ်ယူရင်း လရည်ပြည့်နေသော လျှာဘေးတွင် သုတ်လိုက်သည်။

လျှာကို ခေါက်လိုက်သည်။ လရည်ကို နည်းနည်းထုတ်သည်။ လရည်က နှုတ်ခမ်းဝတွင် ပြည့်သွားတော့ ပြန်စုပ်သွင်းသည်။ လရည်ပြည့်နေသော လျှာကို ဟိုဟိုဒီဒီကစားပြသည်။ နောက်တယောက် သူမ နဖူးကို လက်ဖျားဖြင့်ထောက်၍ မော့ခိုင်းသည်။ သူမမော့၍ လရည်ကို အကုန်မြိုချသည်။ နောက်တယောက် ထပ်မံ၍ သူမပါးစပ်ထဲ ကွင်းတိုက်ချသည်။ လရည်များ သူမပါးစပ်ထဲ အကုန်ဝင်သည်။ သူမက လရည်ကို ဘယ်ပါးစောင် ညာပါးစောင်ထား၍ ဝါးပြသည်။ သွားတဆတ်ဆတ်ခေါက်ရင်း လရည်ကို ပါးစပ်ထဲ ကစားပြသည်။ ထို့နောက် မြိုချသည်။ နောက်တယောက် ထပ်၍ ကွင်းတိုက်ထည့်ပြန်သည်။ သူမက လရည်ကို ငုံ၍ ပလုပ်ကျင်းပြသည်။ ပါးစပ်ထဲ လိပ်နေအောင် ကစားပြသည်။ နောက်ယောက် ထပ်၍ ပါးစပ်ထဲ ကွင်းတိုက်ထည့်သည်။ လရည်များ တော်တော်လေးပါသည်။ သဇင်က လရည်များကို လက်ဝါးပေါ် ထွေးချပြီးနောက် လက်ညိုးဖြင့် မွှေသည်။ ပြီးလျင် ပါးစပ်ဖြင့် စုပ်သွင်းပြီး မြိုချသည်။ “ခံတွင်း သန့်သွားအောင် ဒါလေးလည်း စားလိုက်ဦးနော် မမ” ကောင်လေးတယောက်က အာလူးချောင်းကြော် ယူလာသည်။

ထိုတယောက်က သူမကို အာလူးချောင်းကြော် တစ်ခုချင်းစီ ကျွေးသည်။ ကျွေးသော်လည်း သူမနှုတ်ခမ်းကို ကစားသေးသည်။ အာလူးချောင်းကြော် ငါးခုလောက်သာ ကုန်သေးသည်။ ထိုတယောက်က တစ်ရှူးဖြင့် ဆီများပေနေသည်ကို သုတ်ပြီး သူမပါးစပ်ထဲ ကွင်းထုထည့်ပြန်သည်။ သူမ စားပြရပြန်သည်။ နောက်ထပ်တယောက်က လရည်ကို ပါးစပ်ထဲအကုန်မထည့်ဘဲ ပါးတစ်ဖက်နည်းနည်းစီ ထုချသည်။ သဇင်မှာ လက်ချောင်းဖြင့် သပ်ယူမည်လုပ်တော့ နောက်တယောက်က သူမပါးတွင် ပေနေသော လရည်ကို အာလူးချောင်းကြော်ဖြင့် သပ်ယူပြီး သူမကို စားခိုင်းသည်။ သူမမှာ အာလူးချောင်းကြော်ကို လရည်နဲ့ စားရသည်။ “တော်တော်ကောင်းမယ့်ပုံပဲနော် မမ” သဇင်ပြုံးပြရုံသာ ပြုံးပြလိုက်သည်။ ထိုနေ့ သဇင်မှာ လီးရည်များ စားလိုက်ရသည့်အပြင် လီးရည်ကို အာလူးချောင်းကြော်နဲ့တို့စားရရုံမက နောက်ပိုင်းတွင် ကောင်လေးများက အာလူးချောင်းကြော်ပန်းကန်ထဲ ကွင်းထုထည့်၍ လရည်နဲ့ရောနေသော အာလူးချောင်းကြော်ကို သဇင်စားပြလိုက်ရသည်။ ကောင်လေးများ ပြန်သွားတော့ သဇင်ထိုးအန်သည်။ မရတော့ မရ။ “နောက်တစ်ခါဆို ငါမအားဘူးလို့ ပြောပေးပါနော်” ဆရာမလေးသဇင်က ဗိုလ်ကတော်မလေးဝေဝေကို ထိုနေ့ကိစ္စပြောမပြသော်လည်း နောက်တကြိမ် မကြုံချင်တော့သဖြင့် တားထားသည်။

“ဆရာမလေး သဇင်” မော်ဒယ်မလေး နန်းခင်က ခေါ်လာသည်။ “ဟုတ် ပြောလေ မော်ဒယ်မလေး နန်းခင်” မော်ဒယ်မလေးနန်းခင်ကလည်း ဌာနတစ်ခုတွင်လုပ်သည်။ ထိုဌာနမှာ လူတယောက်က ဓာတ်ပုံအယ်ဘမ်ကြည့်ရာတွင် ခဏခဏတွေ့နေရသော သူမအား ခေါ်ချင်သည်ဆိုလာသဖြင့် မော်ဒယ်မလေးနန်းခင်က ဖုန်းဆက်လာခြင်း ဖြစ်သည်။ ယခု မော်ဒယ်မလေးနန်းခင် ဦးဆောင်နေသော ဌာနက အားကစားဌာနဖြစ်သည်။ တနည်းပြောရလျင် ဘီဒီအက်အမ် ဌာနဖြစ်သည်။ ဧည့်သည်များ လိုချင်ပါက ဌာနခေါင်းဆောင်များကိုယ်တိုင် ကျေကျေနပ်နပ်လိုက်ပေးရတတ်သဖြင့် လက်ထောက်တွေတော့ ထားရရှိရသည်။ သဇင်က သူမလက်ထောက်မလေး ဘီလီကို ထားခဲ့ပြီး မော်ဒယ်မလေးနန်းခင် ဌာနသို့ ရောက်လာခဲ့သည်။ “မမ ခုတလော စွံနေပါလား” “စွံချင်ပါဘူး ဘီလီရယ် ကိုယ့်အဖွဲ့သားနဲ့တင် အဆင်ပြေနေတာ” မှန်ပါသည်။

မှော်ဆရာကိုကိုလေး လက်အောက်တွင် သူမကဲ့သို့ မိန်းကလေးများ ရှိသလို ကောင်လေးများလည်း ရှိသည်။ အုပ်ချုပ်သူ အပိုင်းရှိသလို တချို့အမျိုးသမီးများကလည်း ကောင်လေးငယ်ငယ်လေးကိုလိုချင်ကြရာ ကောင်လေးငယ်ငယ်လေးများလည်း ထားရှိထားသည်။ များသောအားဖြင့် ကောင်လေးများကတော့ နှစ်ဖက်ချွန်က ပိုများသည်။ အချို့ယောက်ျားများကလည်း ကောင်လေးများကိုမှ လိုချင်ကြသည် မဟုတ်ပါလား။ သဇင်ဘာမှ ဆက်ပြောမနေဘဲ ထွက်လာခဲ့သည်။ သူမအား လိုချင်သည့် လူမှာ အသက်သုံးဆယ်ခန့် သန်သန်မာမာတယောက် ဖြစ်သည်။ မိမိအား ခပ်ကြမ်းကြမ်း လိုးချင်သည့်လူ၏ ပုံစံကို ကြည့်လိုက်တော့ ရိုးရိုးအေးအေး ခပ်အူအူပုံ။ ဒါပေမယ့် စိတ်ထဲမှ မမြင်ရတာ။ သူမ ထင်သည့်အတိုင်းပင်။ ထိုလူက သဇင်ကို အင်္ဂလိပ် အိတ် ပုံစံတွင် လက်နှစ်ဖက် ခြေနှစ်ဖက် အရည်စ၍ သံကြိုးပါသော လက်ပတ်ဖြင့် သူမလက်ကောက်ဝတ်ကနေ ချည်သည်။ သံကြိုးက တပေလောက် ရှည်သဖြင့် ရုန်း၍ ရသည်။ ခြေထောက်ကိုတော့ လှုပ်မရအောင် ချည်သည်။ ထို့နောက် သူမထမိန်ကို ချွတ်သည်။ ပင်တီကို ဆွဲဖြဲသည်။ သူမတို့အားလုံးက ခပ်ဆွေးဆွေးဘဇ်များကိုသာ ဝတ်ရသဖြင့် ဆွဲဖြဲရလွယ်သည်။

ထိုလူက လီးတုနှစ်ခုပါသော ခုံကို ယူလာသည်။ ထို့နောက် အဆီတမျိုးသုတ်သည်။ လီးတုနှစ်ခုကို ထိုလူက ဓာတ်ခဲစစ်သည်။ ခလုတ် နှိပ်ကြည့်သည်။ လီးတုနှစ်ခုက အောက်ကနေ အပေါ်ကို ထိုးတက်နေသည်။ ထိုလူက အရှိန်နည်းနည်းမြှင့်ကြည့်သည်။ လီးတုနှစ်ခုသည် အပေါ်ကို ခပ်မြန်မြန်ထိုးတက်သည်။ ထို့နောက် အပေါက်ပါသည့် ပါးစပ်ပိတ်ဘုလုံးကိုယူသည်။ နှင်တံတစ်ခုယူသည်။ အနီးရှိ စားပွဲပေါ်တွင် ချထားပြီး နောက်ထပ် နံရံတွင်ချိတ်ထားသော ပစ္စည်းများကို လိုက်ကြည့်သည်။ ထိုထဲမှ ပန်းဖွားတစ်ခု ယူလာသည်။ ထို့နောက် ထိုလူက လက်အိပ်ဝတ်သည်။ “နာမည်က သဇင်တဲ့လား” ထိုလူက သူမမေးစေ့ကို ကိုင်ကာ မေးသည်။ သူမ အသာခေါင်းညိတ်ပြသည်။ “ဒီနေရာမှာ ဖာခေါင်းအဆင့်တောင် ဖြစ်နေပြီဆိုတော့ တော်တော်ဝါရင့်နေပြီပေါ့” တချို့လူတွေကတော့ သူမတို့ကို အမှန်အတိုင်း ခေါ်ကြသည်။ “မရင့်ပါဘူး” “ဖာမတွေတိုင်း ဒီလိုလိမ်ကြတာချည်းပါပဲ” ထိုလူက ပြောလည်းပြော သဇင်ပါးစပ်ကိုလည်း ဘုလေးနဲ့ပိတ်၍ ခေါင်းတွင်ချည်လိုက်သည်။ သဇင် စကားပြောမရတော့။

ထိုလူက ထမိန်ချွတ်ထားသောကြောင့် ပေါ်နေသော သဇင်ပေါင်ကို ပွတ်သပ်သည်။ ပြီးလျင် အင်္ကျီကို အပေါ်နည်းနည်းပင့်သည်။ “လီးရည်တွေ စုနေတာလား” သဇင့်ဗိုက်ခေါက်ကို ကိုင်ရင်း ဆွဲခါ၍ ပြောသည်။ သဇင်က ဗိုက်ခေါက်နည်းနည်းထူသည်။ ထူရုံမက အရစ်လိုက် အရစ်လိုက်ပါ ထနေသည်။ မတ်တပ်ရပ်သည့်အနေအထားမှာတောင် ဗိုက်ခေါက်က ရစ်နေသည်။ ထိုလူက ဗိုက်ခေါက်ကို ကိုင်၍ ခါရင်း သဇင့်အင်္ကျီကို ပင့်သည်။ ဘော်လီကို အောက်ဆွဲချ၍ နို့ကိုဖော်သည်။ လက်အိပ်ဖြင့် နို့သီးဖျားကို ကိုင်သည်။ နို့သီးခေါင်းကို ညစ်သည်။ ထို့နောက် သဇင့်ပေါင်ကြားကို ပွတ်သပ်သည်။ လက်ဝါးဖြင့် အုပ်ရင်း သဇင့်အဖုတ်ကို လက်နှစ်ချောင်းသွင်း၍ အပေါ်ကုတ်သည်။ သဇင့်ကိုယ်လုံးပင် မြောက်ချင်ချင် ဖြစ်သွားသည်။

အဖုတ်ထဲ လက်နှစ်ချောင်း အဆုံးထိနှိုက်ပြီး ကုတ်သည်။ သဇင်နို့ကိုလည်း စုပ်သည်။ သဇင်မှာ ပါးစပ်တွင် ဘုလုံးဖြင့် ပိတ်မရဘဲ အော်နေရသည်။ “ဟန်ဆောင်အော်တာလား၊ တကယ်အော်တာလားဟ” အဖုတ်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းအနှိုက်ခံရပြီး နို့ကိုလည်း အစုပ်ခံရသော သဇင့်အော်သံကို သံသယကပ်ဝင်လိုက်သေးသည်။ ထို့နောက် လီးတုအစုံကို ယူလာသည်။ သဇင့်ပေါင်ကြားထဲ ခုံတစ်လုံးဖြင့် တင်လိုက်သည်။ လီးတုအမြုပ်နှင့် ခုံအမြင့်က ကွက်တိဖြစ်နေသည်။ သဇင်မှာ ဖင်ထဲရော စောက်ဖုတ်ထဲပါ လီးတုနှစ်ချောင်း အသွင်းခံထားရသည်။ “ဖြည်းဖြည်းကြိုက်လား မြန်မြန်ကြိုက်လား” ထိုလူက ခလုတ်ပေါ် လက်တင်ရင်း မေးသည်။ နောက် အရှိန်လျှော့ခလုတ်ကို လျှော့၍ ထိုးတက်နေသော ခလုတ်ကို ဖွင့်လိုက်သည်။

လီးတုက စောက်ဖုတ်ထဲကော ဖင်ထဲပါ ထိုးတက်နေသည်။ ထိုလူက ကြည့်နေရင်း မြန်သည့် ခလုတ်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်းလှည့်သည်။ သဇင်မှာ လီးတု၏ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ထိုးထည့်မှုကြောင့် စောက်ဖုတ်ရော ဖင်ပါ ကွဲလုမတတ်နာသည်။ ထိုလူက ခလုတ်မြန်မြန်လုပ်နေချိန် ခုံတစ်ခုံပေါ် ရပ်ကာ သဇင့်နို့ကို လီးနဲ့ထိုးသည်။ သဇင့်နို့များကို လီးနဲ့ပွတ်သပ်ကစားသည်။ နို့သီးခေါင်းကို လီးနဲ့ဖွသည်။ ထို့နောက် အောက်ဆင်းပြီး နို့ကို စုပ်သည်။ တဖန် ထပ်၍ လီးနဲ့ထိုးပြန်သည်။ သဇင်မှာ နာလွန်းသဖြင့် စောက်ဖုတ်ထဲ လီးတု ထွက်သွားအောင် ရှေ့နောက် ရုန်းသည်။ သို့သော် မရ။

ထိုလူက သဇင့်ပါးစပ်မှ ဘုကို ဖြုတ်ကာ လည်ပင်းတွင်ဆွဲထားပေးသည်။ သဇင်က နာလွန်းသဖြင့် လက်များကို အတင်းရုန်းသည်။ လက်ကောက်ဝတ်တွင် ပတ်ထားသည့် ကြိုးကလည်း ခိုင်လှသည်။ ထိုလူက သဇင့်ကို ကြည့်ရင်း သဇင့်ပေါင်ကို နှင်တံဖြင့် ရိုက်သည်။ နှင်တံက နှစ်ပေလောက်ရှည်သည်။ ထိပ်နားတွင် ကော်ပြားလေး ကပ်ထားသည်။ ထိုကော်ပြားလေးက လက်နှစ်လုံးလောက်သာ ရှိသည်။ ထိုကော်ပြားဖြင့် သဇင်ပေါင်ကို ရိုက်သည်။ ဆတ်ခနဲ စပ်ဖျင်းဖျင်းဖြစ်အောင် ရိုက်သည်။ သဇင်မှာ အမေ့ကိုတ၍ အော်ရသည်။ ဒီလောက် အလိုးခံလာတာ အမေ့ကို မတစဖူး တရသည်။ ထိုလူက ကြိုးတဖက်လာဖြည်ပေးသည်။ ပြီးလျင် သူ့လီးကို ကိုင်၍ ကွင်းတိုက်ခိုင်းသည်။ သဇင်မှာ စောက်ဖုတ်ထဲ လီးတုတဆတ်ဆတ်ဖြင့် အထိုးခံနေရသည့်ကြားက လီးကိုကွင်းတိုက်ပေးနေရသည်။ သဇင်လက်တွေ အကြောတွေ တောင့်နေသည်။ အတော်လေး ထိန်းရသည်။

ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ဘယ်လောက်ပဲ နာနာ ဖာသည်မဆိုသည်မှာ ဧည့်သည်မငြိုငြင်အောင် နေပေးရမည်ဟု ကိလေသာနန်းတော်ကြီးကို တည်ထောင်ခဲ့သူ ဗိုလ်ကတော်မလေးဝေဝေက ဆိုသည်မဟုတ်ပါလား။ ထိုလူက လက်ကိုချည်ထားသော ကြိုးနှစ်ဖက်လုံးဖြုတ်ပေးသည်။ လီးတုကတော့ အဖုတ်နဲ့ဖင်ထဲ တပ်ထားမြဲ တပ်ထားသည်။ ထိုသူက ကြိုးဖြုတ်ပေးသော်လည်း လက်နောက်ပြန်ပူးချည်လိုက်သည်။ x တွင် မတ်တပ်အရပ်လိုက်မဟုတ်ဘဲ အထိုင်လိုက် ဖြစ်သွားသည်။ ထိုင်လိုက်ခါမှ လီးတုက ပိုဆောင့်သဖြင့် သဇင် အငြိမ်မနေရ။ ကြွကြွရွရွ ဖြစ်နေရသည်။ ထိုလူက သဇင့်ကို လီးစုပ်ခိုင်းသည်။ သဇင့်ခေါင်းကို ကိုင်၍ ထိုလူသည် သဇင့်ပါးစပ်ထဲ သူ့လီးကြီးကို ထိုးထည့်သည်။ သဇင်သည် သူမကို ယောက်ျားတွေ လေးငါးခြောက်ယောက် ဝိုင်း၍ လိုးဖူးသည်။ လေးငါးခြောက်ယောက်မှ တယောက်စီမဟုတ်။ တပြိုင်တည်း လိုးဖူးသည်။ သို့သော် ဤလောက် မနာဟု ထင်သည်။ ထိုစဉ်က ဖီးလ်ပိုရှိသည်။ ခုက စောက်ဖုတ်ထဲဝင်နေတာ လီးအစစ်မဟုတ်၍လား မသိ။ နာသည်။

လက်နောက်ပြန်ဖြစ်သဖြင့် ဘာမှ လုပ်မရ။ ထိုလူက ခေါင်းကိုင်၍ ပါးစပ်ကို လိုးသည်။ သဇင် ပါးစပ်ကို အကုန်ဟထားပေးရသည်။ ထိုလူက ပါးစပ်ကို လိုးရင်း လီးကို အာခေါင်စိုက်အောင် ထိုးထည့်သည်။ အာခေါင်ထဲ စိမ်သည်။ သဇင်မှာ ခေါင်းတခါခါ ဖြစ်ရသည်။ ဘယ်လိုမှ မရသည့်အဆုံး ရုန်း၍ ထွက်ရသည်။ ထိုလူက မကျေနပ်၍လား မသိ။ စောက်ပတ်ထဲ ထိုးနေသော လီးတုကို အရှိန်နည်းနည်းထပ်တင်သည်။ “အား အား အီး အီး အီး” လီးတုက ရိုးရိုးမဟုတ်တော့ဘဲ နည်းနည်း လိမ်၍ ထိုးလာသည်။ သဇင်မှာ ရှေ့တိုးမရ နောက်ဆုတ်မရ ဖြစ်နေသည်။ ထို့နောက် ထိုလူက လီးဖြင့် ပါးစပ်ကို ထပ်လိုးပြန်သည်။ ပါးစပ်ကို လိုး၍ အားရသည့်နောက် သူမကို အိတ် ပေါ် ပြောင်းပြန် ချည်ပြန်သည်။ နောက်ကနေ သူမဖင်ကို လိုးသည်။ “အား အား အီး အား” သဇင်က နာ၍ အော်တော့ ထိုလူက နားငြီးသည်ဆိုကာ သူမလည်ပင်းတွင် ဆွဲထားသော ဘုသီးဖြင့် ပါးစပ်ကို ပိတ်ပြန်သည်။ ပါးစပ်ကို ပိတ်ပြီး ဖင်ဆက်လိုးသည်။ လက်ကို အိတ် ပေါ်တွင် ကပ်ချည်ထားသဖြင့် သဇင်ရုန်းမရ။ လှုပ်မရ။

ထိုလူက ဖင်ကိုသာ လိုးနေသည်။ သူမအိုးကို ပုတ်သည်။ ထို့နောက် ထိုလူသည် အထိုင်လိုက် သူမကို လိုးသည်။ သူမက အပေါ်မှနေ၍ လီးပေါင် ဖင်ဖြင့် ထိုင်ချရသည်။ ထိုလူက လီးတုတစ်ခုဖြင့် စောက်ဖုတ်ထဲ ထည့်၍ မွှေသည်။ အောက်ကနေလည်း ဆောင့်တက်သည်။ လီးတုကိုလည်း မွှေသည်။ သူမလက်ကို ကြိုးမဖြေပေးသေးဘဲ ခပ်ရှည်ရှည်လုပ်ထားသည်။ သူမမှာ ကြိုးကြောင့် လက်မြောက်နေရသည်။ ဖင်ကို လီးအစစ်နဲ့လိုးပြီး စောက်ဖုတ်ကို လီးတုနဲ့ သမခံရသည်။ “ဖာသယ်မ” “ထိုလူက သူမကို ခေါ်သည်။ “အ အင့် ရှင့်” သူမ ညည်းရင်း ထူးသည်။ “ကောင်းလား” သူမခေါင်းညိတ်သည်။ ထို့နောက် ကိုယ်တိုင်ဆောင့်ချခိုင်းသည်။ ထိုလူက ငြိမ်နေသည်။ သူမက ကြိုးဖြုတ်ခိုင်းလိုက်သည်။ ထိုလူ ကြိုးဖြုတ်ပေးသည်။ သဇင်သည် လီးတုကို စောက်ဖုတ်ထဲ ထည့်ပြီး မွှေကာ လီးအစစ်ပေါ် ကိုယ်တိုင် ဆောင့်ချသည်။ ထိုလူက သူမနို့များကို ကိုင်သည်။ သဇင်မှာ အော်၍သာ နေရသည်။

ထိုလူက ဖင်ကို အကြာကြီး လိုးသည်။ ဖင်ကိုသာလိုးနေသည့်အချိန်မှာ နာရီဝက်ကျော်လာသည်။ လိုးရင်း သူမကို နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်ခိုင်းတတ်သည်။ ထိုလူက ပြီးခါနီးတိုင်း ဖင်ထဲ လီးခဏစိမ်ပြီး သူမကို ကြည့်ရင်း နို့များကို ကိုင်၍ စောင့်သည်။ နည်းနည်းပြန်အောင့်နိုင်သည်နှင့် ဆက်လိုးသည်။ သဇင်မှာ ဖင်ကို အကြာဆုံးခံဖူးသည်ထက် ပိုကြာသလို ထင်ရသည်။ ထိုလူသူမဖင်ထဲ ပြီးထည့်သည်။ ထို့နောက် အေးဆေးအဝတ်အစားများဝတ်၍ လေချွန်ကာ သူမကို ချီးကျူးသွားသလို ရက်ချိန်းပင် ယူသွားသေးသည်။ “ပိုက်ဆံစုလိုက်ဦးမယ် နောက်တစ်ပတ်ကျရင် တစ်နည်းပေါ့ သဇင့်ကိုတော့ တော်တော်သဘောကျသွားပြီ” ဗိုလ်ကတော်မလေး ဝေဝေတည်ထောင်၍ ကိုကိုလေးဦးစီးသော ကိလေသာနန်းတော်သည် ဌာနပေါင်းများစွာရှိ၏။ ကျောင်းသူရေးရာဌာနတွင် ကျောင်းတက်ရင်း ပိုက်ဆံလိုသော ကျောင်းသူများလာ၍ အချိန်ပိုင်းအလုပ်ကို လက်ခံသည်။ ကိုယ်ဝန်ဆောင်မိခင်ဌာနတွင် အချို့ယောက်ျားများ ထူးခြားစွာ ဆက်ဆံလိုသော ကိုယ်ဝန်ဆောင် မိန်းကလေးများ ထားရှိသည်။

အားကစားဌာနတွင် မိန်းမလေးများကို လိုးရသည်ထက် ကိရိယာတန်ဆာပလာ အမျိုးမျိုးဖြင့် ကစားရသည်ကို ကြိုက်သောသူများအတွက် ထားရှိသည်။ ပို့ဆောင်ရေးဌာနတွင် မိန်းကလေးများကို သီးခြားခေါ်ဆောင်သွားလိုသူများအတွက် ထားရှိသည်။ အိမ်ထောင်သည်ဌာနတွင် အိမ်ထောင်ရှိသော်လည်း အဖမ်းခံရ၍လည်းကောင်း မိမိကိုယ်တိုင် မိမိအိမ်ထောင်ဘက်ကို အားမရ၍လည်းကောင်း ရောက်ရှိနေသော မိန်းကလေးများ ရှိသည်။ သုံးဆယ်ကျော်ဌာန နှင့် နှစ်ဆယ်ကျော်ဌာနတွင်တော့ အသက်အလိုက် ထားရှိသည်။ စုစည်းရေးဌာနတွင် မိန်းကလေးတစ်ယောက်တည်းနှင့် အားမရ၍ နှစ်ယောက်သုံးယောက်ရလိုသော ယောက်ျားများအတွက် ထားရှိသည်။

ယောက်ျားလေးများဌာနလည်း ရှိသည်။ သူတို့ကတော့ နှစ်ဖက်ချွန်က များသည်။ ထို့နောက် ထူးခြားသည့် ဌာနလည်း တစ်ခု ရှိပါသေးသည်။ ထိုဌာနမှာ နိုင်ငံခြားရေးဌာန ဖြစ်သည်။ ထိုကဲ့သို့သော ဌာနအသီးသီးတွင် တာဝန်အသီးသီးဖြင့် ထမ်းဆောင်နေသည့် အမျိုးသမီးခေါင်းဆောင်ကောင်းများ ရှိသည်။ သဇင်သည် မိမိဌာနတွင်နေ၍ တနေ့က ကောင်လေးတစ်စုလရည်များ သောက်ရပြီး လူတယောက်၏ ဘီဒီအက်အမ်နဲ့ အလိုးခံရပြီးနောက် စိတ်ညစ်သွားသည်။ မိမိက အထက်တန်းစာ ဖာသည်မှ ဖြစ်သည်။ ထိုကဲ့သို့ အရိုင်းအစိုင်းများအတွက် မဟုတ်။ ထို့ကြောင့် ထိုဌာနနှစ်ခုမှ မိမိဓာတ်ပုံနှင့် မိမိအကြောင်းရာဇဝင်ကို ဖျက်ထားလိုက်သည်။

လောလောဆယ် မတွေ့ချင်သေးဟု ဆိုထားသည်။ သူမက ဤကိလေသာနန်းတော်တွင် နည်းနည်းရာထူးရှိသူဖြစ်သဖြင့် လုပ်ခွင့်ရှိသည်။ မဟုတ်ပါကလည်း မိမိဌာနတစ်ခုတည်းတွင်သာ မိမိစာရင်းသွင်းထားသည်မျိုး လုပ်နိုင်သည်။ အခြားမိန်းကလေးများကိုတော့ သူတို့ကိုကြည့်၍ ဌာနခွဲထားသည်။ သဇင်မှာ ဘီဒီအက်အမ်နဲ့တွေ့ပြီး နောက်နေ့ နိုင်ငံခြားသား တယောက်က သူမကိုခေါ်သည်ဟု ဆိုလာသည်။ “မမ ဟိဟိ” ဘီလီက ရယ်သည်။ ဘီလီကို သူမ မျက်စောင်းစာ ကျွေးလိုက်သည်။ ဘီလီက သူမ မျက်စောင်းကြောင့် ခေါင်းငုံ့သွားသည်။ နိုင်ငံခြားဌာနတွင် စာရေးဆရာမလေးငုဝါနေသည်။ သူမက သဇင့်ကို တွေ့သည်နှင့် “လူမည်းကြီး” ဟုပြောသည်။ တကယ်လည်း သူမလူမည်းကြီးတစ်ယောက်နဲ့တွေ့သည်။ ယူဂန်ဒါနိုင်ငံကဟိသိ ရသည်။ သဇင်သည် မြန်မာမိန်းကလေးများထဲတွင် အရပ်မြင့်သည့် အမျိုးထဲတွင် ပါသည်။

သူမ အရပ်က ငါးပေ ခုနှစ်လက်မ ရှိရာ တော်တော်မြင့်သည်ဟု ဆိုရမည်။ နိုင်ငံခြားသား လူမည်းကြီးက သူမကို မတ်တပ်ရပ်၍ ကြိုနေသည်။ သူမက လူမည်းနားသွားရပ်တော့ အရပ်တူလုနီးပါး ဖြစ်နေသည်။ လူမည်းက သူမ၏ မြန်မာဝတ်စုံကို ကြည့်သည်။ ထိုနေ့တွင် သူမက ပန်းနုရောင်ဝမ်းဆက်ဝတ်ထားသည်။ လူမည်းက သူမဆံပင်ကိုလည်းကောင်း သူမကျောကိုလည်းကောင်း သူမနို့ကိုလည်းကောင်း စမ်းသည်။ နိုင်ငံခြားသားများသည် ဖင်ကြီး မကြီး သိပ်ဂရုစိုက်တတ်သူများ မဟုတ်ဟု မကြာခဏကြားဖူးသဖြင့် သူမထင်သည့်အတိုင်းလည်း မှန်နေသည်။ သူမအိုးကို သိပ်မစမ်း။ သူမကို အကုန်ချွတ်ခိုင်းသဖြင့် သူမချွတ်လိုက်သည်။ ထိုလူမည်းကလည်း ချွတ်သည်။ ဘောင်းဘီတို တစ်ထည်သာ ကျန်သည်။ သူမ ဒူးထောက်၍ လူမည်းလီးကို ထုတ်လိုက်သည်။ “အမလေး” သူမ လန့်သွားသည်ကို လူမည်းက သဘောကျနေဟန် ရှိသည်။

လီးကြီးက တကယ့်မည်းတုံးနေသည်။ သို့သော်လည်း သဇင်တကယ်လန့်သည်မှာ အကြီးဖြစ်သည်။ အရှည်ဖြစ်သည်။ ကြီးလိုက်သည့်လီး။ ရှည်လိုက်သည့်လီး။ သဇင်သည် စောက်ဖုတ်ကျယ်သလို ပါးစပ်လည်း ကျယ်သူဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း လီးကြီးကို ပါးစပ်အတော်ဟပြီး စုပ်ရသည်။ လီးထိပ်က ချွန်သည်။ သူမ ထိပ်ကိုသာ ငုံရသည်။ ပါးစပ်ပြည့်သွားသည်။ သူမ၏ သွယ်လျသော ဆရာမလက်ချောင်းဖြင့် ကိုင်လိုက်တော့ တပတ်ပြည့်အောင် မကိုင်နိုင်ပါ။ သူမနှစ်ဖက်ကိုင်လိုက်သည်။ သူမနှစ်ဖက်ဆုပ်သည်ပင် လီးက နောက်ထပ် လက်နှစ်ဆုပ်စာ ပိုနေသေးသည်။ “ဒါကြီးနဲ့ ငါ့ကိုဒချိမည်ဆိုရင်တော့ ငါသေလောက်တယ်” သဇင်က တိုးငြင်းစွာပြောသည်။

လူမည်းကြီးက အင်္ဂလိပ်လို ဘာလဲဟုမေးသည်။ သူမက ဘာမှမဟုတ်ဘူးဟု ပြန်ပြောပြီး လီးကို ဆက်စုပ်ပေးသည်။ လီးကြီးလုံးပတ်ကို လျက်ပေးသည်။ သဇင်သည်အလိုးခံရဖို့ ကြောက်နေသဖြင့် ထိပ်ကို အားကုန်ငုံကာ စုပ်ပြီး ကွင်းကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းထုပေးသည်။ လူမည်းက သဘောကျသွားသည်။ ထို့ကြောင့် သူမခေါင်းကိုကိုင်ကာ သူမပါးစပ်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းလိုးသည်။ လီးကြီးက ပါးစပ်ပြည့်သပ်နေသည်။ ပါးစပ်အစွမ်းကုန်ဟထားသည့်တိုင် ပြည့်နေသည်။ လီးဖြင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပါးစပ်ကို လိုးသဖြင့် သဇင်အသက်ရှူလို့ပင် မရတော့။ ထို့ကြောင့် သဇင်လက်မြောက်ရသည်။ လူမည်းက ခဏနားသည်။ ထို့နောက် စားပွဲပေါ်ထိုင်သည်။ စားပွဲပေါ်ထိ သူမကုန်း၍ လီးကို စုပ်ပေးသည်။ လူမည်းကြီးက သူ့လီးမည်းကြီးဖြင့် သဇင့်ပါးကို ပုတ်သည်။ သဇင်မှာ လျာရည်များပင် မထိန်းနိုင်လောက်အောင် လီးမည်းကြီးကို စုပ်ရသည်။

သူမ စုပ်နေတုန်း လူမည်းက သူမလက်ကို ဖယ်သည်။ သူမ လီးကို မကိုင်ဘဲ စုပ်ပေးသည်။ လူမည်းကြီးက သူမခေါင်းကိုတွန်းဖယ်သည်။ သဇင် စားပွဲပေါ် ပက်လက်အိပ်ပေးလိုက်သည်။ စားပွဲက တိုသဖြင့် ကိုယ်တဝက်သာ အိပ်သည်။ လူမည်းကြီးက သူမပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲကားသည်။ ပြီးလျင် လီးမည်းကြီးနဲ့ သူမစောက်ဖုတ်ထဲကို ထည့်သည်။ သဇင် လေပူများ မှုတ်ထုတ်နေရသည်။ လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားရသည်။ မိမိစအလိုးခံရတုန်းကလို ခံစားရသည်။ ခြေမများလည်း ကုတ်ထားမိသည်။ လူမည်းကတော့ သူမစောက်ဖုတ်ထဲ လီးကို အသာထိုးထည့်သည်။ သဇင် လေပူများ မှုတ်ထုတ်ရင်း ခံပေးသည်။ “ဖတ် ဖာခ် ဖာခ ဝူး ဝူး ရှီး ဝူး ဖာ် အိုး အိုး အ အိုး အ” သဇင်အသံစုံအော်သည်။

ဆဲလည်းဆဲပါသည်။ ဆဲတာက ဖာခ်ဟုဆဲသည်။ အဓိပ္ပါယ်ကတော့ လိုးစမ်းပါ ဟုဖြစ်သည်။ ထိုအခါ လူမည်းကြီးကလည်း အားရပါးရ ဒချိသည်။ လူမည်းကြီးသည် သူမကိုကြည့်ရင်း ဒချိသည်။ သူမက နောက်ကို ခေါင်းမော့၍ အော်ရသည်။ လူမည်းက သူမပေါင်ကို မကိုင်တော့ဘဲ စားပွဲပေါ် လက်ထောက်ကာ သူမပေါင်ကို အပေါ်တင်ထားပြီး လိုးသည်။ သူမမှာ အင့်နေအောင် ခံရသည်။ ခဏနေ လူမည်းက ခြေနှစ်ဖက်ကို မြောက်၍ လိုးပြန်သည်။ “ဆပ်.. “ လူမည်းကြီးက လီးထုတ်ပြီး ပြောသည်။ ဆပ်ဆိုတာ စုပ်တာလောက်တော့ ဆရာမဖြစ်ဖူးသော သဇင်တယောက် သိသည်။ လူမည်းကြီးမတ်တပ်တချက်ရပ်သည်။ သဇင်ဒူးထောက်ပြီး လီးမည်းကြီးကို စုပ်သည်။ သူမကိုင်မည်လုပ်တော့ လူမည်းကြီးက သူမလက်ကို အသာဖယ်သည်။ သူမ လီးကို မကိုင်ဘဲ လျှာဖြင့် လီးထိပ်သပ်ယူပြီး ထိပ်အပြည့်ငုံလိုက်သည်။

သူမ ငုံနိုင်သည့် အစွမ်းအကုန် ဖြစ်သည်။ လီးကြီးကို မကိုင်ဘဲ အောက်ကနေ လျှာဖြင့် ပင့်လျက်သည်။ ထိုလူက လီးကိုပင့်ပေးသဖြင့် မည်းတုံးနေသော လပြွတ်ကို လျက်သည်။ လပြွတ်ကို စုပ်သည်။ သဇင်သည် တကယ်တမ်း အသားဖြူသည့်သူတယောက် မဟုတ်။ သို့သော်လည်း တကယ့်ကျီးကန်းမည်းမျိုးနဲ့တွေ့တော့ ဖြူနေသလိုပင် ဖြစ်နေသည်။ “အို” သဇင်သည် စားပွဲကို လက်ထောက်၍ ကုန်းပေးသည်။ လူမည်းကြီးက သူမပေါင်တဖက်ကို စားပွဲပေါ်တင်လိုက်သည်။ သူမပေါင်တဖက်ထောင်၍ အကုန်းလိုက် အလိုးခံရသည်။ အစက သူမ လက်ထောက်၍ ကုန်းသေးသည်။ သို့သော်လည်း လူမည်းကြီးလီးက သားအိမ်ခေါင်းကို ထိုးဆွရုံသာမက သူမအစာအိမ်တွေကိုပါ လာထောက်နေတော့ နာလွန်းသဖြင့် သူမ လက်ထောက်နိုင်တော့။ စားပွဲပေါ် ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျရသည်။ လူမည်းကြီးက သူမခါးကို ဖိပြီး လိုးသည်။

လီးကြီးက စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံး ပြည့်သိပ်နေသည်။ အဝင်အထွက်ကလည်း ကြမ်းသည်။ လေလုံးဝမခို။ စောက်ဖုတ်ထဲ တပြွတ်ပြွတ်အသံကပင် ထူးခြားနေသည်။ “အ” လူမည်းကြီးက ဖင်လိုးသည်။ သူမ အကြောက်ဆုံးကိစ္စဖြစ်သည်။ ဖင်ထဲ လီးကိုထည့်တော့ သဇင်ခမျာ ဘယ်လိုအော်ရမှန်းပင် မသိတော့။ ဖင်ကို ငါးမိနစ်လောက် လိုးပြီးနောက် လူမည်းက စားပွဲပေါ် အိပ်သည်။ သူမကို ဖင်ဖြင့် အပေါ်ကနေ နောက်ပန်အိပ်၍ ဆောင့်ချခိုင်းသည်။ သဇင်မှာ ဖင်တခုလုံး နာသဖြင့် မဆောင့်ချရဲ။ လူမည်းကြီးကပင် ဆောင့်ချသည်။ နောက်ထပ် လေးငါးမိနစ်လောက်ကြာ သူမကို စားပွဲပေါ်ကနေ ပက်လက်ဆောင့်ချခိုင်းပြီး လူမည်းကြီးသည် လီးမချွတ်ဘဲ ထိုင်ခုံပေါ် ထိုင်သည်။ သူမပေါင်ကို သူ့ပေါင်အား ကားခွစေသည်။ သဇင်သည် နောက်ပြန်လက်ထောက်ပြီး လီးပေါ် ဖင်ဖြင့် ဆောင့်ချရသည်။ လူမည်းကြီးကလည်း အားမရ၍လားမသိ ဆောင့်တက်သည်။ သဇင့်အော်သံမှာ အသံအလုံပိတ်ထားသည့် အခြားအခန်းထိ ကြားနိုင်မည်ထင်သည်။ “အား အား အာ အိ အား “ “ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်” လူမည်းကြီးသည် ဘေးတစောင်းတိုက်နေ၍ ဆောင့်ချခိုင်းပြန်သည်။

သဇင်မှာ ဒဲ့ဆောင့်ချစဉ်ကပင် မခံနိုင်အောင် နာရသည့်အထဲ တစောင်းဆောင့်ချရတော့ ဖင်ကွဲပြီဟုပင် ထင်သွားသည်။ တစောင်းဆောင့်ချပြီး လူမည်းက သူမကို ပေါင်ကြားထဲ ထည့်ကာ လီးစုပ်ခိုင်းသည်။ သဇင်မှာ မလိုးတော့သဖြင့် နည်းနည်းဝမ်းသာကာ လီးကို အားပါးတရ စုပ်ပေးသည်။ လူမည်းကြီးက သဇင့်ဆံပင်အား သပ်တင်ကစားသည်။ သဇင်လည်း ခုမှ လူမည်းကြီးကို သေချာကြည့်မိသည်။ ဆံပင်က အကျစ်လိုက် ကျစ်ထားသည်။ ပါးစပ်ကလည်း အပြဲလိုက်။ အောက်နှုတ်ခမ်းကလည်း ထူအစ်ကာ တွဲကျနေသည်။ မျက်နှာကလည်း ချွန်စူးစူး။ မြင်ဖူးသမျထဲတွင် ဤလူကို ကမ္ဘာ့ရုပ်အဆိုးဆုံးဟု ထင်ရသည်။ လူမည်းက လီးစုပ်ပေးနေသော သူမခေါင်းကို အသာဆွဲမော့၍ မတ်တပ်ထသည်။ သူမ လျှာထုတ်၍ မော့ထားသည်။ လူမည်းက လီးမည်းကြီးကို သူမနှုတ်ခမ်းပေါ်တေ့၍ ကွင်းတိုက်ချသည်။

လူမည်း၏ လီးမည်းကြီးမှ လီးရည်ဖြူဖြူ ပျစ်ချွဲချွဲကြီးက သူမနှုတ်ခမ်းဝတွင် ပြည့်လျံသွားသည်။ “တော်ပြီ တော်ပြီ ဒီတစ်သက် ငါ ဒီအလုပ်မျိုး မလုပ်စားတော့ဘူး” သဇင်က ထိုတစ်ပတ်စာ တွေ့ဆုံပွဲတွင် ပြောသည်။ တစ်ပတ်အတွင်း သူမကြုံရသည့်အတွေ့အကြုံက ဆရာမလုပ်စဉ် ဝိုင်းလိုးခံရသော လေးနှစ်တာနှင့် ဤနေရာတွင် ဖာလုပ်စားနေသည့် ရှစ်နှစ်တာအတွင်း အဆိုးဆုံးကာလ ဖြစ်သွားသည်။ “ဒါဆို ငါ့နေရာ ခဏလုပ်ပါလား ဆရာမလေးသဇင်” ဤကဲ့သို့ပြောလိုက်သူက ရှေ့နေမလေး မူမူချယ် ဖြစ်သည်။ “လုပ်ပါ နှစ်ပတ်လေးပဲ လုပ်ကြည့်ပါ ကြိုက်ရင် ဆက်လုပ်နေ ရတယ်” “နှစ်ပတ်က နင်က ဘယ်သွားမလို့လဲ” “နိုင်ငံခြား ခရီးတစ်ခု သွားမလို့” ဆရာမလေးသဇင်က နည်းနည်းအံ့အားသင့်သွားသည်။

ရှေ့နေမလေးမူမူချယ်က ဘာကိစ္စ နိုင်ငံခြားကို သွားမည်နည်းကိုလည်း နည်းနည်း စိတ်ဝင်စားသွားသည်။ “ဘာမှမဟုတ်ဘူး ပြင်သစ်တယောက်က မူမူချယ်ကို သဘောကျလို့ နိုင်ငံတကာခေါ်ပြီး ဒချိမလို့တဲ့” “နင်ကလည်း” မှော်ဆရာကိုကိုလေး၏ ညာလက်ရုံးထင်ကျော်က ဝင်ပြောသည်။ ထင်ကျော်က ရှေ့နေမလေးကို ကြိုက်နေသည်။ ရှေ့နေမလေးကတော့ ဖာခေါင်းချင်းချင်း ပြန်မကြိုက်။ ပြန်မကြိုက်သည်ကို သိသော ထင်ကျော်ကလည်း ရှေ့နေမလေးကို ခေါ်ဒချိတတ်သည်။

အချင်းချင်း ဒချိလျင် မည်သူမှ ငြင်းပိုင်ခွင့်မရှိဆိုသည့် စည်းကမ်းအရ ရှေ့နေမလေးလည်း ခံရသည်။ ရိုးရိုးမဒချိပဲ ဒချိရင်း ရည်းစားစကား ကပ်ပြောတတ်သေးသည်။ ရှေ့နေမလေးကတော့ မကြားချင်ယောင်သာဆောင်သည်။ “လုပ်ကြည့်မယ်လေ” နောက်နေ့တွင် ဆရာမလေးသဇင်က ရှေ့နေမလေး မူမူချယ်လုပ်သည့် စီရင်ရေးဌာနတွင် အလုပ်လုပ်သည်။ စီရင်ရေးဌာနဆိုသည်မှာ တရားသည်ဖြစ်စေ မတရားသည်ဖြစ်စေ ရောက်လာသည့် မိန်းကလေးများကို အကြောင်းပြချက် အမျိုးမျိုးဖြင့် စွဲချက်တင်ကာ ဖာလုပ်ခိုင်းခြင်း ဖြစ်သည်။ “နာမည်ဘယ်လိုခေါ်လဲ” “နီနီအုန်းပါရှင့်” သဇင်သည် နီနီအုန်းဆိုသည့် ကလေးမကို ကြည့်လိုက်သည်။ တကယ့်ကလေးဘိပိ။ အဘိုးကြီးတယောက်က ၁၂ နှစ်အရွယ်မှာတွင် ဒချိဖို့ သေချာမွေးပြီး ၁၃ နှစ်ခွဲတွင် ဒချိခဲ့သည်။ ဒချိတာကလည်း ရိုးရိုးမဟုတ်။ အိမ်ဖော်အဒေါ်ကိုပါ တွဲဖက်ခေါ် ဒချိသည်။ ရိုးရိုးလေး ဒချိမည်ဆို တော်သေးသည်။ ခုတော့ အိမ်ဖော်အဒေါ်ကို ဘီဒီအက်အမ်နည်းဖြင့် အဘိုးကြီးရော သည်ကလေးမလေးပါ ဒချိကြသည်တဲ့။

“အစ်မကကော နာမည်ဘယ်လိုခေါ်လဲ” “အမ်” သဇင် ကြောင်သွားသည်။ မိမိအမှုသည်က မိမိကို ပြန်မေးသည်တဲ့လား။ “နင့်အကြောင်း အရင်ပြောပါဦး” “ဘာမှ မရှိဘူးလေ၊ သမီးက မိဘမရှိတော့ဘူး၊ ကိုကြီးက သမီးကို စောင့်ရှောက်ပေးထားတာ၊ ပြီးတော့ သမီးအသက်ပြည့်ရင် ကိုကြီးက သမီးကို လက်ထပ်မှာ” “ဒါမဲ့ နင်က အိမ်မှာ ကူလိုက်တဲ့ အိမ်ဖော်ကို လိင်ပစ္စည်းနဲ့ အကြမ်းဖက်တယ်ဆို” “သမီး စကားမှ နားမထောင်တာ လုပ်မှာပေါ့” “ပြီးတော့ နင့်ကို ဦးရဲခေါင်က ညတိုင်း ဒချိတယ်ဆို ဟုတ်လား” “တရားဝင် လက်မထပ်ခင် ဒချိတာလေ နောက်ကျရင် တကယ်တရားဝင် လက်ထပ်မှာ” “နင့်အသက် မပြည့်သေးဘူးဆိုတာ မသိဘူးလား”

“ဘာဆိုင်လို့လဲ ခုသမီးဘာဖြစ်နေလို့လဲ” “ဒီကနေ ပြန်ရင် နင်ဘယ်သွားမလဲ” “အိမ်ပြန်မှာပေါ့” “ဦးရဲခေါင်ကို သက်ငယ်မုဒိမ်းမှုနဲ့ ထောင် ၁၈ နှစ်ချလိုက်တယ်၊ ဒေါ်မြင့်ကို နှိပ်စက်တဲ့အမှုနဲ့ နင့်ကို ထောင် ၁၀ နှစ်ချလိုက်တယ် အဲဒါကိုကော နင်သိလား” “ဘာဆိုင်လို့ ကိုကြီးကို ထောင်ချတာလဲ သမီးကကော ဘယ်မှာ အဲကောင်မစုတ်ကို နှိပ်စက်လို့လဲ” “ကဲ နီနီအုန်း ငါရှည်ရှည်ဝေးဝေးနင်နဲ့ ပြိုင်မငြင်းချင်ဘူး၊ ဒီထောင်မှာနေမလား၊ ကျောက်ခဲ သဲသယ် လမ်းခင်းတဲ့ ထောင်ကို သွားမလား ဒါပဲ သိချင်တယ်” “ဒီမှာက ဘာလုပ်ရမလဲ” “အလှပြင်နေပေါ့” သို့နှင့် နီနီအုပ်ကို ဆယ်ကျော်သက်ဌာနကို ပို့ဖို့ စီစဉ်ရသည်။ နီနီ၏ ပစ္စည်းများကို စစ်လိုက်တော့ သတ္တမတန်း ဖတ်စာအုပ်များနှင့်အတူ ကျောင်းစိမ်းဝတ်စုံလေးများ တွေ့ရသည်။ ငါးနှစ်တိုင်တိုင် ဆရာမ အလုပ်ကို လုပ်ခဲ့သော သဇင်မှာ ကျောင်းစိမ်းကို မြင်တော့ သူမအတိတ်ဘဝကို ပြန်မြင်ယောင်လာမိသည် ….. ပြီးပါပြီ။

 

Zawgyi

 

အဝင္အထြက္ၾကမ္းသည္

ဆရာမေလးသဇင္က ဖုန္းထဲမွ ဗိုလ္ကေတာ္မေလးေဝေဝေခၚသည္ကို ေျဖလိုက္သည္။ ကိေလသာ နန္းေတာ္တြင္ သဇင္ဆိုသည့္ မိန္းကေလးေပါင္း ေျခာက္ေယာက္ေလာက္ရွိၿပီး ေဝေဝဆိုသည့္ မိန္းကေလးေပါင္းလည္း ေလးေယာက္ေလာက္ရွိရာ မမွားေအာင္ ေရွ႕က ဂုဏ္ပုဒ္ထည့္၍ ေခၚရေလ့ရွိသည္။ သဇင္မွာ တစ္ခါက တကယ့္ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ ဗိုလ္ကေတာ္မေလးေဝေဝမွာလည္း တစ္ခါက သေဘၤာဗိုလ္တစ္ေယာက္နဲ႔ လက္ထပ္ခဲ့ဖူးသည္။ (မရဲ႕ေမာင္ေလး၊ မရဲ႕ေမာင္ေလးမ်ားႏွင့္ က်ဴရွင္အခ်ိန္ပို ဆိုသည့္အပိုဒ္တြင္ ဗိုလ္ကေတာ္မေလးေဝေဝအေၾကာင္းကို အစပိုင္း မိတ္ဆက္ထားေပးၿပီးျဖစ္ပါသည္။ သဇင္အေၾကာင္းကို မၾကာမီ တင္ဆက္ပါမည္) “ေျပာပါ ဗိုလ္ကေတာ္မေလးေဝေဝ” “ေသာင္းက်န္းသူမ်ားအဖြဲ႕ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးေတြကို သိလား”

“အင္း သိတယ္” “သူတို႔က နင္မွနင္ပဲတဲ့” “ေအးပါ လာၿပီေျပာလိုက္” မိန္းကေလးတို႔ လာၿပီဆိုသည့္ နာရီဝက္အတြင္း သဇင္ေရာက္သြားသည္။ ေသာင္းက်န္းသူမ်ားအဖြဲ႕ကို ယခင္တစ္ပတ္က သဇင္ဆုံဖူးေသးသည္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား သူမကို လာေတာင္းတေနၾကတာပါလိမ့္ဟု စဥ္းစားမရ။ ေသာင္းက်န္းသူမ်ားအဖြဲ႕က အေပ်ာ္သေဘာမ်ားသည္။ သူတို႔က ေစာက္ဖုတ္ သိပ္မလိုးတတ္ၾက။ လိုးခ်င္ပုံလည္း မေပၚၾက။ မိန္းကေလးတေယာက္၏ တကိုယ္လုံးအလွကို အလွၾကည့္ၾကရင္း အာသာေျဖၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ယခင္တစ္ပတ္က ထို ၁၂ ေယာက္စလုံးကို ကြင္းတိုက္ေပးလိုက္ရသျဖင့္ သူမလက္ေတာ္ေတာ္ေညာင္းသြားသည္။ သူမက အလွျပင္၍ သူမက မရွိေသာအိုးကို ကစားျပရင္းအဖုတ္ကို နည္းနည္းပြတ္ျပသည္။ ေနာက္ေတာ့ တေယာက္ၿပီး တေယာက္ ကြင္းတိုက္ေပးရပါေတာ့သည္။ လရည္ကိုလည္း သူမတကိုယ္လုံးေပၚလြတ္ခ်ၾကသည္။ သူမမွာ လရည္႐ႊဲလ်က္ ခ်က္ခ်င္းေရခ်ိဳးခဲ့ရသည္။

ယခုလည္း ထိုနည္းပင္ ျဖစ္မည္ဟု ထင္သည္။ “သဇင္တဲ့လား” “လွလိုက္တဲ့နာမည္” “မမ လွ်ာေလး ထုတ္ျပပါဦး” သူမက ထိုေကာင္ေလး ၁၂ ေယာက္ၾကား ဒူးတုပ္ထိုင္ရင္း ပါးစပ္အသာဟ၍ လွ်ာထုတ္ျပသည္။ “နည္းနည္းက်ယ္က်ယ္ဟ” သဇင္က ပါးစပ္က်ယ္က်ယ္ဟ၍ လွ်ာထုတ္ျပသည္။ “ဗိုက္ဆာၿပီလား မမ” “မဆာပါဘူး” သူမက ခ်က္ခ်င္းတုန္ျပပန္သည္။ “ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔က မမကို လရည္ေကြၽးခ်င္တာ” “အိုး ေတာ္ၿပီ ငါမပါေတာ့ဘူး” “႐ိုး႐ိုးမစားရဘူးေနာ္ မမ၊ တခါစား အနည္းဆုံး ငါးမိနစ္ပဲ” သဇင္ျငင္းမရႏိုင္ပါ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မိမိမွာ ေၾကစားေခါင္းေဆာင္အဖြဲ႕တြင္ ပါဝင္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သဇင္ ပါးစပ္ အသာဟေပးထားသည္။ ပထမဦးဆုံးတေယာက္ သူမပါးစပ္နား ကြင္းတိုက္သည္။ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။ လရည္မ်ား သူမပါးစပ္ထဲ ဝင္လာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းဝနား နည္းနည္းေပသြားသည္ေတာ့ ရွိသည္။ သဇင္က လက္သန္းျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းဝတြင္ ေပေနေသာ လရည္အမ်င္တန္းေလးကို သပ္ယူရင္း လရည္ျပည့္ေနေသာ လွ်ာေဘးတြင္ သုတ္လိုက္သည္။

လွ်ာကို ေခါက္လိုက္သည္။ လရည္ကို နည္းနည္းထုတ္သည္။ လရည္က ႏႈတ္ခမ္းဝတြင္ ျပည့္သြားေတာ့ ျပန္စုပ္သြင္းသည္။ လရည္ျပည့္ေနေသာ လွ်ာကို ဟိုဟိုဒီဒီကစားျပသည္။ ေနာက္တေယာက္ သူမ နဖူးကို လက္ဖ်ားျဖင့္ေထာက္၍ ေမာ့ခိုင္းသည္။ သူမေမာ့၍ လရည္ကို အကုန္ၿမိဳခ်သည္။ ေနာက္တေယာက္ ထပ္မံ၍ သူမပါးစပ္ထဲ ကြင္းတိုက္ခ်သည္။ လရည္မ်ား သူမပါးစပ္ထဲ အကုန္ဝင္သည္။ သူမက လရည္ကို ဘယ္ပါးေစာင္ ညာပါးေစာင္ထား၍ ဝါးျပသည္။ သြားတဆတ္ဆတ္ေခါက္ရင္း လရည္ကို ပါးစပ္ထဲ ကစားျပသည္။ ထို႔ေနာက္ ၿမိဳခ်သည္။ ေနာက္တေယာက္ ထပ္၍ ကြင္းတိုက္ထည့္ျပန္သည္။ သူမက လရည္ကို ငုံ၍ ပလုပ္က်င္းျပသည္။ ပါးစပ္ထဲ လိပ္ေနေအာင္ ကစားျပသည္။ ေနာက္ေယာက္ ထပ္၍ ပါးစပ္ထဲ ကြင္းတိုက္ထည့္သည္။ လရည္မ်ား ေတာ္ေတာ္ေလးပါသည္။ သဇင္က လရည္မ်ားကို လက္ဝါးေပၚ ေထြးခ်ၿပီးေနာက္ လက္ညိဳးျဖင့္ ေမႊသည္။ ၿပီးလ်င္ ပါးစပ္ျဖင့္ စုပ္သြင္းၿပီး ၿမိဳခ်သည္။ “ခံတြင္း သန႔္သြားေအာင္ ဒါေလးလည္း စားလိုက္ဦးေနာ္ မမ” ေကာင္ေလးတေယာက္က အာလူးေခ်ာင္းေၾကာ္ ယူလာသည္။

ထိုတေယာက္က သူမကို အာလူးေခ်ာင္းေၾကာ္ တစ္ခုခ်င္းစီ ေကြၽးသည္။ ေကြၽးေသာ္လည္း သူမႏႈတ္ခမ္းကို ကစားေသးသည္။ အာလူးေခ်ာင္းေၾကာ္ ငါးခုေလာက္သာ ကုန္ေသးသည္။ ထိုတေယာက္က တစ္ရႉးျဖင့္ ဆီမ်ားေပေနသည္ကို သုတ္ၿပီး သူမပါးစပ္ထဲ ကြင္းထုထည့္ျပန္သည္။ သူမ စားျပရျပန္သည္။ ေနာက္ထပ္တေယာက္က လရည္ကို ပါးစပ္ထဲအကုန္မထည့္ဘဲ ပါးတစ္ဖက္နည္းနည္းစီ ထုခ်သည္။ သဇင္မွာ လက္ေခ်ာင္းျဖင့္ သပ္ယူမည္လုပ္ေတာ့ ေနာက္တေယာက္က သူမပါးတြင္ ေပေနေသာ လရည္ကို အာလူးေခ်ာင္းေၾကာ္ျဖင့္ သပ္ယူၿပီး သူမကို စားခိုင္းသည္။ သူမမွာ အာလူးေခ်ာင္းေၾကာ္ကို လရည္နဲ႔ စားရသည္။ “ေတာ္ေတာ္ေကာင္းမယ့္ပုံပဲေနာ္ မမ” သဇင္ၿပဳံးျပ႐ုံသာ ၿပဳံးျပလိုက္သည္။ ထိုေန႔ သဇင္မွာ လီးရည္မ်ား စားလိုက္ရသည့္အျပင္ လီးရည္ကို အာလူးေခ်ာင္းေၾကာ္နဲ႔တို႔စားရ႐ုံမက ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေကာင္ေလးမ်ားက အာလူးေခ်ာင္းေၾကာ္ပန္းကန္ထဲ ကြင္းထုထည့္၍ လရည္နဲ႔ေရာေနေသာ အာလူးေခ်ာင္းေၾကာ္ကို သဇင္စားျပလိုက္ရသည္။ ေကာင္ေလးမ်ား ျပန္သြားေတာ့ သဇင္ထိုးအန္သည္။ မရေတာ့ မရ။ “ေနာက္တစ္ခါဆို ငါမအားဘူးလို႔ ေျပာေပးပါေနာ္” ဆရာမေလးသဇင္က ဗိုလ္ကေတာ္မေလးေဝေဝကို ထိုေန႔ကိစၥေျပာမျပေသာ္လည္း ေနာက္တႀကိမ္ မႀကဳံခ်င္ေတာ့သျဖင့္ တားထားသည္။

“ဆရာမေလး သဇင္” ေမာ္ဒယ္မေလး နန္းခင္က ေခၚလာသည္။ “ဟုတ္ ေျပာေလ ေမာ္ဒယ္မေလး နန္းခင္” ေမာ္ဒယ္မေလးနန္းခင္ကလည္း ဌာနတစ္ခုတြင္လုပ္သည္။ ထိုဌာနမွာ လူတေယာက္က ဓာတ္ပုံအယ္ဘမ္ၾကည့္ရာတြင္ ခဏခဏေတြ႕ေနရေသာ သူမအား ေခၚခ်င္သည္ဆိုလာသျဖင့္ ေမာ္ဒယ္မေလးနန္းခင္က ဖုန္းဆက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ယခု ေမာ္ဒယ္မေလးနန္းခင္ ဦးေဆာင္ေနေသာ ဌာနက အားကစားဌာနျဖစ္သည္။ တနည္းေျပာရလ်င္ ဘီဒီအက္အမ္ ဌာနျဖစ္သည္။ ဧည့္သည္မ်ား လိုခ်င္ပါက ဌာနေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုယ္တိုင္ ေက်ေက်နပ္နပ္လိုက္ေပးရတတ္သျဖင့္ လက္ေထာက္ေတြေတာ့ ထားရရွိရသည္။ သဇင္က သူမလက္ေထာက္မေလး ဘီလီကို ထားခဲ့ၿပီး ေမာ္ဒယ္မေလးနန္းခင္ ဌာနသို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ “မမ ခုတေလာ စြံေနပါလား” “စြံခ်င္ပါဘူး ဘီလီရယ္ ကိုယ့္အဖြဲ႕သားနဲ႔တင္ အဆင္ေျပေနတာ” မွန္ပါသည္။

ေမွာ္ဆရာကိုကိုေလး လက္ေအာက္တြင္ သူမကဲ့သို႔ မိန္းကေလးမ်ား ရွိသလို ေကာင္ေလးမ်ားလည္း ရွိသည္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အပိုင္းရွိသလို တခ်ိဳ႕အမ်ိဳးသမီးမ်ားကလည္း ေကာင္ေလးငယ္ငယ္ေလးကိုလိုခ်င္ၾကရာ ေကာင္ေလးငယ္ငယ္ေလးမ်ားလည္း ထားရွိထားသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေကာင္ေလးမ်ားကေတာ့ ႏွစ္ဖက္ခြၽန္က ပိုမ်ားသည္။ အခ်ိဳ႕ေယာက္်ားမ်ားကလည္း ေကာင္ေလးမ်ားကိုမွ လိုခ်င္ၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။ သဇင္ဘာမွ ဆက္ေျပာမေနဘဲ ထြက္လာခဲ့သည္။ သူမအား လိုခ်င္သည့္ လူမွာ အသက္သုံးဆယ္ခန႔္ သန္သန္မာမာတေယာက္ ျဖစ္သည္။ မိမိအား ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း လိုးခ်င္သည့္လူ၏ ပုံစံကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႐ိုး႐ိုးေအးေအး ခပ္အူအူပုံ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲမွ မျမင္ရတာ။ သူမ ထင္သည့္အတိုင္းပင္။ ထိုလူက သဇင္ကို အဂၤလိပ္ အိတ္ ပုံစံတြင္ လက္ႏွစ္ဖက္ ေျခႏွစ္ဖက္ အရည္စ၍ သံႀကိဳးပါေသာ လက္ပတ္ျဖင့္ သူမလက္ေကာက္ဝတ္ကေန ခ်ည္သည္။ သံႀကိဳးက တေပေလာက္ ရွည္သျဖင့္ ႐ုန္း၍ ရသည္။ ေျခေထာက္ကိုေတာ့ လႈပ္မရေအာင္ ခ်ည္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူမထမိန္ကို ခြၽတ္သည္။ ပင္တီကို ဆြဲၿဖဲသည္။ သူမတို႔အားလုံးက ခပ္ေဆြးေဆြးဘဇ္မ်ားကိုသာ ဝတ္ရသျဖင့္ ဆြဲၿဖဲရလြယ္သည္။

ထိုလူက လီးတုႏွစ္ခုပါေသာ ခုံကို ယူလာသည္။ ထို႔ေနာက္ အဆီတမ်ိဳးသုတ္သည္။ လီးတုႏွစ္ခုကို ထိုလူက ဓာတ္ခဲစစ္သည္။ ခလုတ္ ႏွိပ္ၾကည့္သည္။ လီးတုႏွစ္ခုက ေအာက္ကေန အေပၚကို ထိုးတက္ေနသည္။ ထိုလူက အရွိန္နည္းနည္းျမႇင့္ၾကည့္သည္။ လီးတုႏွစ္ခုသည္ အေပၚကို ခပ္ျမန္ျမန္ထိုးတက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အေပါက္ပါသည့္ ပါးစပ္ပိတ္ဘုလုံးကိုယူသည္။ ႏွင္တံတစ္ခုယူသည္။ အနီးရွိ စားပြဲေပၚတြင္ ခ်ထားၿပီး ေနာက္ထပ္ နံရံတြင္ခ်ိတ္ထားေသာ ပစၥည္းမ်ားကို လိုက္ၾကည့္သည္။ ထိုထဲမွ ပန္းဖြားတစ္ခု ယူလာသည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုလူက လက္အိပ္ဝတ္သည္။ “နာမည္က သဇင္တဲ့လား” ထိုလူက သူမေမးေစ့ကို ကိုင္ကာ ေမးသည္။ သူမ အသာေခါင္းညိတ္ျပသည္။ “ဒီေနရာမွာ ဖာေခါင္းအဆင့္ေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဝါရင့္ေနၿပီေပါ့” တခ်ိဳ႕လူေတြကေတာ့ သူမတို႔ကို အမွန္အတိုင္း ေခၚၾကသည္။ “မရင့္ပါဘူး” “ဖာမေတြတိုင္း ဒီလိုလိမ္ၾကတာခ်ည္းပါပဲ” ထိုလူက ေျပာလည္းေျပာ သဇင္ပါးစပ္ကိုလည္း ဘုေလးနဲ႔ပိတ္၍ ေခါင္းတြင္ခ်ည္လိုက္သည္။ သဇင္ စကားေျပာမရေတာ့။

ထိုလူက ထမိန္ခြၽတ္ထားေသာေၾကာင့္ ေပၚေနေသာ သဇင္ေပါင္ကို ပြတ္သပ္သည္။ ၿပီးလ်င္ အက်ႌကို အေပၚနည္းနည္းပင့္သည္။ “လီးရည္ေတြ စုေနတာလား” သဇင့္ဗိုက္ေခါက္ကို ကိုင္ရင္း ဆြဲခါ၍ ေျပာသည္။ သဇင္က ဗိုက္ေခါက္နည္းနည္းထူသည္။ ထူ႐ုံမက အရစ္လိုက္ အရစ္လိုက္ပါ ထေနသည္။ မတ္တပ္ရပ္သည့္အေနအထားမွာေတာင္ ဗိုက္ေခါက္က ရစ္ေနသည္။ ထိုလူက ဗိုက္ေခါက္ကို ကိုင္၍ ခါရင္း သဇင့္အက်ႌကို ပင့္သည္။ ေဘာ္လီကို ေအာက္ဆြဲခ်၍ ႏို႔ကိုေဖာ္သည္။ လက္အိပ္ျဖင့္ ႏို႔သီးဖ်ားကို ကိုင္သည္။ ႏို႔သီးေခါင္းကို ညစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ သဇင့္ေပါင္ၾကားကို ပြတ္သပ္သည္။ လက္ဝါးျဖင့္ အုပ္ရင္း သဇင့္အဖုတ္ကို လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းသြင္း၍ အေပၚကုတ္သည္။ သဇင့္ကိုယ္လုံးပင္ ေျမာက္ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္သြားသည္။

အဖုတ္ထဲ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္း အဆုံးထိႏႈိက္ၿပီး ကုတ္သည္။ သဇင္ႏို႔ကိုလည္း စုပ္သည္။ သဇင္မွာ ပါးစပ္တြင္ ဘုလုံးျဖင့္ ပိတ္မရဘဲ ေအာ္ေနရသည္။ “ဟန္ေဆာင္ေအာ္တာလား၊ တကယ္ေအာ္တာလားဟ” အဖုတ္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းအႏႈိက္ခံရၿပီး ႏို႔ကိုလည္း အစုပ္ခံရေသာ သဇင့္ေအာ္သံကို သံသယကပ္ဝင္လိုက္ေသးသည္။ ထို႔ေနာက္ လီးတုအစုံကို ယူလာသည္။ သဇင့္ေပါင္ၾကားထဲ ခုံတစ္လုံးျဖင့္ တင္လိုက္သည္။ လီးတုအျမဳပ္ႏွင့္ ခုံအျမင့္က ကြက္တိျဖစ္ေနသည္။ သဇင္မွာ ဖင္ထဲေရာ ေစာက္ဖုတ္ထဲပါ လီးတုႏွစ္ေခ်ာင္း အသြင္းခံထားရသည္။ “ျဖည္းျဖည္းႀကိဳက္လား ျမန္ျမန္ႀကိဳက္လား” ထိုလူက ခလုတ္ေပၚ လက္တင္ရင္း ေမးသည္။ ေနာက္ အရွိန္ေလွ်ာ့ခလုတ္ကို ေလွ်ာ့၍ ထိုးတက္ေနေသာ ခလုတ္ကို ဖြင့္လိုက္သည္။

လီးတုက ေစာက္ဖုတ္ထဲေကာ ဖင္ထဲပါ ထိုးတက္ေနသည္။ ထိုလူက ၾကည့္ေနရင္း ျမန္သည့္ ခလုတ္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလွည့္သည္။ သဇင္မွာ လီးတု၏ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ထိုးထည့္မႈေၾကာင့္ ေစာက္ဖုတ္ေရာ ဖင္ပါ ကြဲလုမတတ္နာသည္။ ထိုလူက ခလုတ္ျမန္ျမန္လုပ္ေနခ်ိန္ ခုံတစ္ခုံေပၚ ရပ္ကာ သဇင့္ႏို႔ကို လီးနဲ႔ထိုးသည္။ သဇင့္ႏို႔မ်ားကို လီးနဲ႔ပြတ္သပ္ကစားသည္။ ႏို႔သီးေခါင္းကို လီးနဲ႔ဖြသည္။ ထို႔ေနာက္ ေအာက္ဆင္းၿပီး ႏို႔ကို စုပ္သည္။ တဖန္ ထပ္၍ လီးနဲ႔ထိုးျပန္သည္။ သဇင္မွာ နာလြန္းသျဖင့္ ေစာက္ဖုတ္ထဲ လီးတု ထြက္သြားေအာင္ ေရွ႕ေနာက္ ႐ုန္းသည္။ သို႔ေသာ္ မရ။

ထိုလူက သဇင့္ပါးစပ္မွ ဘုကို ျဖဳတ္ကာ လည္ပင္းတြင္ဆြဲထားေပးသည္။ သဇင္က နာလြန္းသျဖင့္ လက္မ်ားကို အတင္း႐ုန္းသည္။ လက္ေကာက္ဝတ္တြင္ ပတ္ထားသည့္ ႀကိဳးကလည္း ခိုင္လွသည္။ ထိုလူက သဇင့္ကို ၾကည့္ရင္း သဇင့္ေပါင္ကို ႏွင္တံျဖင့္ ႐ိုက္သည္။ ႏွင္တံက ႏွစ္ေပေလာက္ရွည္သည္။ ထိပ္နားတြင္ ေကာ္ျပားေလး ကပ္ထားသည္။ ထိုေကာ္ျပားေလးက လက္ႏွစ္လုံးေလာက္သာ ရွိသည္။ ထိုေကာ္ျပားျဖင့္ သဇင္ေပါင္ကို ႐ိုက္သည္။ ဆတ္ခနဲ စပ္ဖ်င္းဖ်င္းျဖစ္ေအာင္ ႐ိုက္သည္။ သဇင္မွာ အေမ့ကိုတ၍ ေအာ္ရသည္။ ဒီေလာက္ အလိုးခံလာတာ အေမ့ကို မတစဖူး တရသည္။ ထိုလူက ႀကိဳးတဖက္လာျဖည္ေပးသည္။ ၿပီးလ်င္ သူ႔လီးကို ကိုင္၍ ကြင္းတိုက္ခိုင္းသည္။ သဇင္မွာ ေစာက္ဖုတ္ထဲ လီးတုတဆတ္ဆတ္ျဖင့္ အထိုးခံေနရသည့္ၾကားက လီးကိုကြင္းတိုက္ေပးေနရသည္။ သဇင္လက္ေတြ အေၾကာေတြ ေတာင့္ေနသည္။ အေတာ္ေလး ထိန္းရသည္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ေလာက္ပဲ နာနာ ဖာသည္မဆိုသည္မွာ ဧည့္သည္မၿငိဳျငင္ေအာင္ ေနေပးရမည္ဟု ကိေလသာနန္းေတာ္ႀကီးကို တည္ေထာင္ခဲ့သူ ဗိုလ္ကေတာ္မေလးေဝေဝက ဆိုသည္မဟုတ္ပါလား။ ထိုလူက လက္ကိုခ်ည္ထားေသာ ႀကိဳးႏွစ္ဖက္လုံးျဖဳတ္ေပးသည္။ လီးတုကေတာ့ အဖုတ္နဲ႔ဖင္ထဲ တပ္ထားၿမဲ တပ္ထားသည္။ ထိုသူက ႀကိဳးျဖဳတ္ေပးေသာ္လည္း လက္ေနာက္ျပန္ပူးခ်ည္လိုက္သည္။ x တြင္ မတ္တပ္အရပ္လိုက္မဟုတ္ဘဲ အထိုင္လိုက္ ျဖစ္သြားသည္။ ထိုင္လိုက္ခါမွ လီးတုက ပိုေဆာင့္သျဖင့္ သဇင္ အၿငိမ္မေနရ။ ႂကြႂကြ႐ြ႐ြ ျဖစ္ေနရသည္။ ထိုလူက သဇင့္ကို လီးစုပ္ခိုင္းသည္။ သဇင့္ေခါင္းကို ကိုင္၍ ထိုလူသည္ သဇင့္ပါးစပ္ထဲ သူ႔လီးႀကီးကို ထိုးထည့္သည္။ သဇင္သည္ သူမကို ေယာက္်ားေတြ ေလးငါးေျခာက္ေယာက္ ဝိုင္း၍ လိုးဖူးသည္။ ေလးငါးေျခာက္ေယာက္မွ တေယာက္စီမဟုတ္။ တၿပိဳင္တည္း လိုးဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ဤေလာက္ မနာဟု ထင္သည္။ ထိုစဥ္က ဖီးလ္ပိုရွိသည္။ ခုက ေစာက္ဖုတ္ထဲဝင္ေနတာ လီးအစစ္မဟုတ္၍လား မသိ။ နာသည္။

လက္ေနာက္ျပန္ျဖစ္သျဖင့္ ဘာမွ လုပ္မရ။ ထိုလူက ေခါင္းကိုင္၍ ပါးစပ္ကို လိုးသည္။ သဇင္ ပါးစပ္ကို အကုန္ဟထားေပးရသည္။ ထိုလူက ပါးစပ္ကို လိုးရင္း လီးကို အာေခါင္စိုက္ေအာင္ ထိုးထည့္သည္။ အာေခါင္ထဲ စိမ္သည္။ သဇင္မွာ ေခါင္းတခါခါ ျဖစ္ရသည္။ ဘယ္လိုမွ မရသည့္အဆုံး ႐ုန္း၍ ထြက္ရသည္။ ထိုလူက မေက်နပ္၍လား မသိ။ ေစာက္ပတ္ထဲ ထိုးေနေသာ လီးတုကို အရွိန္နည္းနည္းထပ္တင္သည္။ “အား အား အီး အီး အီး” လီးတုက ႐ိုး႐ိုးမဟုတ္ေတာ့ဘဲ နည္းနည္း လိမ္၍ ထိုးလာသည္။ သဇင္မွာ ေရွ႕တိုးမရ ေနာက္ဆုတ္မရ ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုလူက လီးျဖင့္ ပါးစပ္ကို ထပ္လိုးျပန္သည္။ ပါးစပ္ကို လိုး၍ အားရသည့္ေနာက္ သူမကို အိတ္ ေပၚ ေျပာင္းျပန္ ခ်ည္ျပန္သည္။ ေနာက္ကေန သူမဖင္ကို လိုးသည္။ “အား အား အီး အား” သဇင္က နာ၍ ေအာ္ေတာ့ ထိုလူက နားၿငီးသည္ဆိုကာ သူမလည္ပင္းတြင္ ဆြဲထားေသာ ဘုသီးျဖင့္ ပါးစပ္ကို ပိတ္ျပန္သည္။ ပါးစပ္ကို ပိတ္ၿပီး ဖင္ဆက္လိုးသည္။ လက္ကို အိတ္ ေပၚတြင္ ကပ္ခ်ည္ထားသျဖင့္ သဇင္႐ုန္းမရ။ လႈပ္မရ။

ထိုလူက ဖင္ကိုသာ လိုးေနသည္။ သူမအိုးကို ပုတ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုလူသည္ အထိုင္လိုက္ သူမကို လိုးသည္။ သူမက အေပၚမွေန၍ လီးေပါင္ ဖင္ျဖင့္ ထိုင္ခ်ရသည္။ ထိုလူက လီးတုတစ္ခုျဖင့္ ေစာက္ဖုတ္ထဲ ထည့္၍ ေမႊသည္။ ေအာက္ကေနလည္း ေဆာင့္တက္သည္။ လီးတုကိုလည္း ေမႊသည္။ သူမလက္ကို ႀကိဳးမေျဖေပးေသးဘဲ ခပ္ရွည္ရွည္လုပ္ထားသည္။ သူမမွာ ႀကိဳးေၾကာင့္ လက္ေျမာက္ေနရသည္။ ဖင္ကို လီးအစစ္နဲ႔လိုးၿပီး ေစာက္ဖုတ္ကို လီးတုနဲ႔ သမခံရသည္။ “ဖာသယ္မ” “ထိုလူက သူမကို ေခၚသည္။ “အ အင့္ ရွင့္” သူမ ညည္းရင္း ထူးသည္။ “ေကာင္းလား” သူမေခါင္းညိတ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုယ္တိုင္ေဆာင့္ခ်ခိုင္းသည္။ ထိုလူက ၿငိမ္ေနသည္။ သူမက ႀကိဳးျဖဳတ္ခိုင္းလိုက္သည္။ ထိုလူ ႀကိဳးျဖဳတ္ေပးသည္။ သဇင္သည္ လီးတုကို ေစာက္ဖုတ္ထဲ ထည့္ၿပီး ေမႊကာ လီးအစစ္ေပၚ ကိုယ္တိုင္ ေဆာင့္ခ်သည္။ ထိုလူက သူမႏို႔မ်ားကို ကိုင္သည္။ သဇင္မွာ ေအာ္၍သာ ေနရသည္။

ထိုလူက ဖင္ကို အၾကာႀကီး လိုးသည္။ ဖင္ကိုသာလိုးေနသည့္အခ်ိန္မွာ နာရီဝက္ေက်ာ္လာသည္။ လိုးရင္း သူမကို ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ခိုင္းတတ္သည္။ ထိုလူက ၿပီးခါနီးတိုင္း ဖင္ထဲ လီးခဏစိမ္ၿပီး သူမကို ၾကည့္ရင္း ႏို႔မ်ားကို ကိုင္၍ ေစာင့္သည္။ နည္းနည္းျပန္ေအာင့္ႏိုင္သည္ႏွင့္ ဆက္လိုးသည္။ သဇင္မွာ ဖင္ကို အၾကာဆုံးခံဖူးသည္ထက္ ပိုၾကာသလို ထင္ရသည္။ ထိုလူသူမဖင္ထဲ ၿပီးထည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေအးေဆးအဝတ္အစားမ်ားဝတ္၍ ေလခြၽန္ကာ သူမကို ခ်ီးက်ဴးသြားသလို ရက္ခ်ိန္းပင္ ယူသြားေသးသည္။ “ပိုက္ဆံစုလိုက္ဦးမယ္ ေနာက္တစ္ပတ္က်ရင္ တစ္နည္းေပါ့ သဇင့္ကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္သေဘာက်သြားၿပီ” ဗိုလ္ကေတာ္မေလး ေဝေဝတည္ေထာင္၍ ကိုကိုေလးဦးစီးေသာ ကိေလသာနန္းေတာ္သည္ ဌာနေပါင္းမ်ားစြာရွိ၏။ ေက်ာင္းသူေရးရာဌာနတြင္ ေက်ာင္းတက္ရင္း ပိုက္ဆံလိုေသာ ေက်ာင္းသူမ်ားလာ၍ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ကို လက္ခံသည္။ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္မိခင္ဌာနတြင္ အခ်ိဳ႕ေယာက္်ားမ်ား ထူးျခားစြာ ဆက္ဆံလိုေသာ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ မိန္းကေလးမ်ား ထားရွိသည္။

အားကစားဌာနတြင္ မိန္းမေလးမ်ားကို လိုးရသည္ထက္ ကိရိယာတန္ဆာပလာ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ကစားရသည္ကို ႀကိဳက္ေသာသူမ်ားအတြက္ ထားရွိသည္။ ပို႔ေဆာင္ေရးဌာနတြင္ မိန္းကေလးမ်ားကို သီးျခားေခၚေဆာင္သြားလိုသူမ်ားအတြက္ ထားရွိသည္။ အိမ္ေထာင္သည္ဌာနတြင္ အိမ္ေထာင္ရွိေသာ္လည္း အဖမ္းခံရ၍လည္းေကာင္း မိမိကိုယ္တိုင္ မိမိအိမ္ေထာင္ဘက္ကို အားမရ၍လည္းေကာင္း ေရာက္ရွိေနေသာ မိန္းကေလးမ်ား ရွိသည္။ သုံးဆယ္ေက်ာ္ဌာန ႏွင့္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ဌာနတြင္ေတာ့ အသက္အလိုက္ ထားရွိသည္။ စုစည္းေရးဌာနတြင္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္တည္းႏွင့္ အားမရ၍ ႏွစ္ေယာက္သုံးေယာက္ရလိုေသာ ေယာက္်ားမ်ားအတြက္ ထားရွိသည္။

ေယာက္်ားေလးမ်ားဌာနလည္း ရွိသည္။ သူတို႔ကေတာ့ ႏွစ္ဖက္ခြၽန္က မ်ားသည္။ ထို႔ေနာက္ ထူးျခားသည့္ ဌာနလည္း တစ္ခု ရွိပါေသးသည္။ ထိုဌာနမွာ ႏိုင္ငံျခားေရးဌာန ျဖစ္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ဌာနအသီးသီးတြင္ တာဝန္အသီးသီးျဖင့္ ထမ္းေဆာင္ေနသည့္ အမ်ိဳးသမီးေခါင္းေဆာင္ေကာင္းမ်ား ရွိသည္။ သဇင္သည္ မိမိဌာနတြင္ေန၍ တေန႔က ေကာင္ေလးတစ္စုလရည္မ်ား ေသာက္ရၿပီး လူတေယာက္၏ ဘီဒီအက္အမ္နဲ႔ အလိုးခံရၿပီးေနာက္ စိတ္ညစ္သြားသည္။ မိမိက အထက္တန္းစာ ဖာသည္မွ ျဖစ္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ အ႐ိုင္းအစိုင္းမ်ားအတြက္ မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုဌာနႏွစ္ခုမွ မိမိဓာတ္ပုံႏွင့္ မိမိအေၾကာင္းရာဇဝင္ကို ဖ်က္ထားလိုက္သည္။

ေလာေလာဆယ္ မေတြ႕ခ်င္ေသးဟု ဆိုထားသည္။ သူမက ဤကိေလသာနန္းေတာ္တြင္ နည္းနည္းရာထူးရွိသူျဖစ္သျဖင့္ လုပ္ခြင့္ရွိသည္။ မဟုတ္ပါကလည္း မိမိဌာနတစ္ခုတည္းတြင္သာ မိမိစာရင္းသြင္းထားသည္မ်ိဳး လုပ္ႏိုင္သည္။ အျခားမိန္းကေလးမ်ားကိုေတာ့ သူတို႔ကိုၾကည့္၍ ဌာနခြဲထားသည္။ သဇင္မွာ ဘီဒီအက္အမ္နဲ႔ေတြ႕ၿပီး ေနာက္ေန႔ ႏိုင္ငံျခားသား တေယာက္က သူမကိုေခၚသည္ဟု ဆိုလာသည္။ “မမ ဟိဟိ” ဘီလီက ရယ္သည္။ ဘီလီကို သူမ မ်က္ေစာင္းစာ ေကြၽးလိုက္သည္။ ဘီလီက သူမ မ်က္ေစာင္းေၾကာင့္ ေခါင္းငုံ႔သြားသည္။ ႏိုင္ငံျခားဌာနတြင္ စာေရးဆရာမေလးငုဝါေနသည္။ သူမက သဇင့္ကို ေတြ႕သည္ႏွင့္ “လူမည္းႀကီး” ဟုေျပာသည္။ တကယ္လည္း သူမလူမည္းႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕သည္။ ယူဂန္ဒါႏိုင္ငံကဟိသိ ရသည္။ သဇင္သည္ ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ားထဲတြင္ အရပ္ျမင့္သည့္ အမ်ိဳးထဲတြင္ ပါသည္။

သူမ အရပ္က ငါးေပ ခုႏွစ္လက္မ ရွိရာ ေတာ္ေတာ္ျမင့္သည္ဟု ဆိုရမည္။ ႏိုင္ငံျခားသား လူမည္းႀကီးက သူမကို မတ္တပ္ရပ္၍ ႀကိဳေနသည္။ သူမက လူမည္းနားသြားရပ္ေတာ့ အရပ္တူလုနီးပါး ျဖစ္ေနသည္။ လူမည္းက သူမ၏ ျမန္မာဝတ္စုံကို ၾကည့္သည္။ ထိုေန႔တြင္ သူမက ပန္းႏုေရာင္ဝမ္းဆက္ဝတ္ထားသည္။ လူမည္းက သူမဆံပင္ကိုလည္းေကာင္း သူမေက်ာကိုလည္းေကာင္း သူမႏို႔ကိုလည္းေကာင္း စမ္းသည္။ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားသည္ ဖင္ႀကီး မႀကီး သိပ္ဂ႐ုစိုက္တတ္သူမ်ား မဟုတ္ဟု မၾကာခဏၾကားဖူးသျဖင့္ သူမထင္သည့္အတိုင္းလည္း မွန္ေနသည္။ သူမအိုးကို သိပ္မစမ္း။ သူမကို အကုန္ခြၽတ္ခိုင္းသျဖင့္ သူမခြၽတ္လိုက္သည္။ ထိုလူမည္းကလည္း ခြၽတ္သည္။ ေဘာင္းဘီတို တစ္ထည္သာ က်န္သည္။ သူမ ဒူးေထာက္၍ လူမည္းလီးကို ထုတ္လိုက္သည္။ “အမေလး” သူမ လန႔္သြားသည္ကို လူမည္းက သေဘာက်ေနဟန္ ရွိသည္။

လီးႀကီးက တကယ့္မည္းတုံးေနသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သဇင္တကယ္လန႔္သည္မွာ အႀကီးျဖစ္သည္။ အရွည္ျဖစ္သည္။ ႀကီးလိုက္သည့္လီး။ ရွည္လိုက္သည့္လီး။ သဇင္သည္ ေစာက္ဖုတ္က်ယ္သလို ပါးစပ္လည္း က်ယ္သူျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း လီးႀကီးကို ပါးစပ္အေတာ္ဟၿပီး စုပ္ရသည္။ လီးထိပ္က ခြၽန္သည္။ သူမ ထိပ္ကိုသာ ငုံရသည္။ ပါးစပ္ျပည့္သြားသည္။ သူမ၏ သြယ္လ်ေသာ ဆရာမလက္ေခ်ာင္းျဖင့္ ကိုင္လိုက္ေတာ့ တပတ္ျပည့္ေအာင္ မကိုင္ႏိုင္ပါ။ သူမႏွစ္ဖက္ကိုင္လိုက္သည္။ သူမႏွစ္ဖက္ဆုပ္သည္ပင္ လီးက ေနာက္ထပ္ လက္ႏွစ္ဆုပ္စာ ပိုေနေသးသည္။ “ဒါႀကီးနဲ႔ ငါ့ကိုဒခ်ိမည္ဆိုရင္ေတာ့ ငါေသေလာက္တယ္” သဇင္က တိုးျငင္းစြာေျပာသည္။

လူမည္းႀကီးက အဂၤလိပ္လို ဘာလဲဟုေမးသည္။ သူမက ဘာမွမဟုတ္ဘူးဟု ျပန္ေျပာၿပီး လီးကို ဆက္စုပ္ေပးသည္။ လီးႀကီးလုံးပတ္ကို လ်က္ေပးသည္။ သဇင္သည္အလိုးခံရဖို႔ ေၾကာက္ေနသျဖင့္ ထိပ္ကို အားကုန္ငုံကာ စုပ္ၿပီး ကြင္းကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းထုေပးသည္။ လူမည္းက သေဘာက်သြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမေခါင္းကိုကိုင္ကာ သူမပါးစပ္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလိုးသည္။ လီးႀကီးက ပါးစပ္ျပည့္သပ္ေနသည္။ ပါးစပ္အစြမ္းကုန္ဟထားသည့္တိုင္ ျပည့္ေနသည္။ လီးျဖင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပါးစပ္ကို လိုးသျဖင့္ သဇင္အသက္ရႉလို႔ပင္ မရေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ သဇင္လက္ေျမာက္ရသည္။ လူမည္းက ခဏနားသည္။ ထို႔ေနာက္ စားပြဲေပၚထိုင္သည္။ စားပြဲေပၚထိ သူမကုန္း၍ လီးကို စုပ္ေပးသည္။ လူမည္းႀကီးက သူ႔လီးမည္းႀကီးျဖင့္ သဇင့္ပါးကို ပုတ္သည္။ သဇင္မွာ လ်ာရည္မ်ားပင္ မထိန္းႏိုင္ေလာက္ေအာင္ လီးမည္းႀကီးကို စုပ္ရသည္။

သူမ စုပ္ေနတုန္း လူမည္းက သူမလက္ကို ဖယ္သည္။ သူမ လီးကို မကိုင္ဘဲ စုပ္ေပးသည္။ လူမည္းႀကီးက သူမေခါင္းကိုတြန္းဖယ္သည္။ သဇင္ စားပြဲေပၚ ပက္လက္အိပ္ေပးလိုက္သည္။ စားပြဲက တိုသျဖင့္ ကိုယ္တဝက္သာ အိပ္သည္။ လူမည္းႀကီးက သူမေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲကားသည္။ ၿပီးလ်င္ လီးမည္းႀကီးနဲ႔ သူမေစာက္ဖုတ္ထဲကို ထည့္သည္။ သဇင္ ေလပူမ်ား မႈတ္ထုတ္ေနရသည္။ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားရသည္။ မိမိစအလိုးခံရတုန္းကလို ခံစားရသည္။ ေျခမမ်ားလည္း ကုတ္ထားမိသည္။ လူမည္းကေတာ့ သူမေစာက္ဖုတ္ထဲ လီးကို အသာထိုးထည့္သည္။ သဇင္ ေလပူမ်ား မႈတ္ထုတ္ရင္း ခံေပးသည္။ “ဖတ္ ဖာခ္ ဖာခ ဝူး ဝူး ရွီး ဝူး ဖာ္ အိုး အိုး အ အိုး အ” သဇင္အသံစုံေအာ္သည္။

ဆဲလည္းဆဲပါသည္။ ဆဲတာက ဖာခ္ဟုဆဲသည္။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ လိုးစမ္းပါ ဟုျဖစ္သည္။ ထိုအခါ လူမည္းႀကီးကလည္း အားရပါးရ ဒခ်ိသည္။ လူမည္းႀကီးသည္ သူမကိုၾကည့္ရင္း ဒခ်ိသည္။ သူမက ေနာက္ကို ေခါင္းေမာ့၍ ေအာ္ရသည္။ လူမည္းက သူမေပါင္ကို မကိုင္ေတာ့ဘဲ စားပြဲေပၚ လက္ေထာက္ကာ သူမေပါင္ကို အေပၚတင္ထားၿပီး လိုးသည္။ သူမမွာ အင့္ေနေအာင္ ခံရသည္။ ခဏေန လူမည္းက ေျခႏွစ္ဖက္ကို ေျမာက္၍ လိုးျပန္သည္။ “ဆပ္.. “ လူမည္းႀကီးက လီးထုတ္ၿပီး ေျပာသည္။ ဆပ္ဆိုတာ စုပ္တာေလာက္ေတာ့ ဆရာမျဖစ္ဖူးေသာ သဇင္တေယာက္ သိသည္။ လူမည္းႀကီးမတ္တပ္တခ်က္ရပ္သည္။ သဇင္ဒူးေထာက္ၿပီး လီးမည္းႀကီးကို စုပ္သည္။ သူမကိုင္မည္လုပ္ေတာ့ လူမည္းႀကီးက သူမလက္ကို အသာဖယ္သည္။ သူမ လီးကို မကိုင္ဘဲ လွ်ာျဖင့္ လီးထိပ္သပ္ယူၿပီး ထိပ္အျပည့္ငုံလိုက္သည္။

သူမ ငုံႏိုင္သည့္ အစြမ္းအကုန္ ျဖစ္သည္။ လီးႀကီးကို မကိုင္ဘဲ ေအာက္ကေန လွ်ာျဖင့္ ပင့္လ်က္သည္။ ထိုလူက လီးကိုပင့္ေပးသျဖင့္ မည္းတုံးေနေသာ လႁပြတ္ကို လ်က္သည္။ လႁပြတ္ကို စုပ္သည္။ သဇင္သည္ တကယ္တမ္း အသားျဖဴသည့္သူတေယာက္ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္လည္း တကယ့္က်ီးကန္းမည္းမ်ိဳးနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ ျဖဴေနသလိုပင္ ျဖစ္ေနသည္။ “အို” သဇင္သည္ စားပြဲကို လက္ေထာက္၍ ကုန္းေပးသည္။ လူမည္းႀကီးက သူမေပါင္တဖက္ကို စားပြဲေပၚတင္လိုက္သည္။ သူမေပါင္တဖက္ေထာင္၍ အကုန္းလိုက္ အလိုးခံရသည္။ အစက သူမ လက္ေထာက္၍ ကုန္းေသးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း လူမည္းႀကီးလီးက သားအိမ္ေခါင္းကို ထိုးဆြ႐ုံသာမက သူမအစာအိမ္ေတြကိုပါ လာေထာက္ေနေတာ့ နာလြန္းသျဖင့္ သူမ လက္ေထာက္ႏိုင္ေတာ့။ စားပြဲေပၚ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ရသည္။ လူမည္းႀကီးက သူမခါးကို ဖိၿပီး လိုးသည္။

လီးႀကီးက ေစာက္ဖုတ္တစ္ခုလုံး ျပည့္သိပ္ေနသည္။ အဝင္အထြက္ကလည္း ၾကမ္းသည္။ ေလလုံးဝမခို။ ေစာက္ဖုတ္ထဲ တႁပြတ္ႁပြတ္အသံကပင္ ထူးျခားေနသည္။ “အ” လူမည္းႀကီးက ဖင္လိုးသည္။ သူမ အေၾကာက္ဆုံးကိစၥျဖစ္သည္။ ဖင္ထဲ လီးကိုထည့္ေတာ့ သဇင္ခမ်ာ ဘယ္လိုေအာ္ရမွန္းပင္ မသိေတာ့။ ဖင္ကို ငါးမိနစ္ေလာက္ လိုးၿပီးေနာက္ လူမည္းက စားပြဲေပၚ အိပ္သည္။ သူမကို ဖင္ျဖင့္ အေပၚကေန ေနာက္ပန္အိပ္၍ ေဆာင့္ခ်ခိုင္းသည္။ သဇင္မွာ ဖင္တခုလုံး နာသျဖင့္ မေဆာင့္ခ်ရဲ။ လူမည္းႀကီးကပင္ ေဆာင့္ခ်သည္။ ေနာက္ထပ္ ေလးငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာ သူမကို စားပြဲေပၚကေန ပက္လက္ေဆာင့္ခ်ခိုင္းၿပီး လူမည္းႀကီးသည္ လီးမခြၽတ္ဘဲ ထိုင္ခုံေပၚ ထိုင္သည္။ သူမေပါင္ကို သူ႔ေပါင္အား ကားခြေစသည္။ သဇင္သည္ ေနာက္ျပန္လက္ေထာက္ၿပီး လီးေပၚ ဖင္ျဖင့္ ေဆာင့္ခ်ရသည္။ လူမည္းႀကီးကလည္း အားမရ၍လားမသိ ေဆာင့္တက္သည္။ သဇင့္ေအာ္သံမွာ အသံအလုံပိတ္ထားသည့္ အျခားအခန္းထိ ၾကားႏိုင္မည္ထင္သည္။ “အား အား အာ အိ အား “ “ႁပြတ္ ႁပြတ္ ႁပြတ္” လူမည္းႀကီးသည္ ေဘးတေစာင္းတိုက္ေန၍ ေဆာင့္ခ်ခိုင္းျပန္သည္။

သဇင္မွာ ဒဲ့ေဆာင့္ခ်စဥ္ကပင္ မခံႏိုင္ေအာင္ နာရသည့္အထဲ တေစာင္းေဆာင့္ခ်ရေတာ့ ဖင္ကြဲၿပီဟုပင္ ထင္သြားသည္။ တေစာင္းေဆာင့္ခ်ၿပီး လူမည္းက သူမကို ေပါင္ၾကားထဲ ထည့္ကာ လီးစုပ္ခိုင္းသည္။ သဇင္မွာ မလိုးေတာ့သျဖင့္ နည္းနည္းဝမ္းသာကာ လီးကို အားပါးတရ စုပ္ေပးသည္။ လူမည္းႀကီးက သဇင့္ဆံပင္အား သပ္တင္ကစားသည္။ သဇင္လည္း ခုမွ လူမည္းႀကီးကို ေသခ်ာၾကည့္မိသည္။ ဆံပင္က အက်စ္လိုက္ က်စ္ထားသည္။ ပါးစပ္ကလည္း အၿပဲလိုက္။ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကလည္း ထူအစ္ကာ တြဲက်ေနသည္။ မ်က္ႏွာကလည္း ခြၽန္စူးစူး။ ျမင္ဖူးသမ်ထဲတြင္ ဤလူကို ကမာၻ႔႐ုပ္အဆိုးဆုံးဟု ထင္ရသည္။ လူမည္းက လီးစုပ္ေပးေနေသာ သူမေခါင္းကို အသာဆြဲေမာ့၍ မတ္တပ္ထသည္။ သူမ လွ်ာထုတ္၍ ေမာ့ထားသည္။ လူမည္းက လီးမည္းႀကီးကို သူမႏႈတ္ခမ္းေပၚေတ့၍ ကြင္းတိုက္ခ်သည္။

လူမည္း၏ လီးမည္းႀကီးမွ လီးရည္ျဖဴျဖဴ ပ်စ္ခြၽဲခြၽဲႀကီးက သူမႏႈတ္ခမ္းဝတြင္ ျပည့္လ်ံသြားသည္။ “ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ ဒီတစ္သက္ ငါ ဒီအလုပ္မ်ိဳး မလုပ္စားေတာ့ဘူး” သဇင္က ထိုတစ္ပတ္စာ ေတြ႕ဆုံပြဲတြင္ ေျပာသည္။ တစ္ပတ္အတြင္း သူမႀကဳံရသည့္အေတြ႕အႀကဳံက ဆရာမလုပ္စဥ္ ဝိုင္းလိုးခံရေသာ ေလးႏွစ္တာႏွင့္ ဤေနရာတြင္ ဖာလုပ္စားေနသည့္ ရွစ္ႏွစ္တာအတြင္း အဆိုးဆုံးကာလ ျဖစ္သြားသည္။ “ဒါဆို ငါ့ေနရာ ခဏလုပ္ပါလား ဆရာမေလးသဇင္” ဤကဲ့သို႔ေျပာလိုက္သူက ေရွ႕ေနမေလး မူမူခ်ယ္ ျဖစ္သည္။ “လုပ္ပါ ႏွစ္ပတ္ေလးပဲ လုပ္ၾကည့္ပါ ႀကိဳက္ရင္ ဆက္လုပ္ေန ရတယ္” “ႏွစ္ပတ္က နင္က ဘယ္သြားမလို႔လဲ” “ႏိုင္ငံျခား ခရီးတစ္ခု သြားမလို႔” ဆရာမေလးသဇင္က နည္းနည္းအံ့အားသင့္သြားသည္။

ေရွ႕ေနမေလးမူမူခ်ယ္က ဘာကိစၥ ႏိုင္ငံျခားကို သြားမည္နည္းကိုလည္း နည္းနည္း စိတ္ဝင္စားသြားသည္။ “ဘာမွမဟုတ္ဘူး ျပင္သစ္တေယာက္က မူမူခ်ယ္ကို သေဘာက်လို႔ ႏိုင္ငံတကာေခၚၿပီး ဒခ်ိမလို႔တဲ့” “နင္ကလည္း” ေမွာ္ဆရာကိုကိုေလး၏ ညာလက္႐ုံးထင္ေက်ာ္က ဝင္ေျပာသည္။ ထင္ေက်ာ္က ေရွ႕ေနမေလးကို ႀကိဳက္ေနသည္။ ေရွ႕ေနမေလးကေတာ့ ဖာေခါင္းခ်င္းခ်င္း ျပန္မႀကိဳက္။ ျပန္မႀကိဳက္သည္ကို သိေသာ ထင္ေက်ာ္ကလည္း ေရွ႕ေနမေလးကို ေခၚဒခ်ိတတ္သည္။

အခ်င္းခ်င္း ဒခ်ိလ်င္ မည္သူမွ ျငင္းပိုင္ခြင့္မရွိဆိုသည့္ စည္းကမ္းအရ ေရွ႕ေနမေလးလည္း ခံရသည္။ ႐ိုး႐ိုးမဒခ်ိပဲ ဒခ်ိရင္း ရည္းစားစကား ကပ္ေျပာတတ္ေသးသည္။ ေရွ႕ေနမေလးကေတာ့ မၾကားခ်င္ေယာင္သာေဆာင္သည္။ “လုပ္ၾကည့္မယ္ေလ” ေနာက္ေန႔တြင္ ဆရာမေလးသဇင္က ေရွ႕ေနမေလး မူမူခ်ယ္လုပ္သည့္ စီရင္ေရးဌာနတြင္ အလုပ္လုပ္သည္။ စီရင္ေရးဌာနဆိုသည္မွာ တရားသည္ျဖစ္ေစ မတရားသည္ျဖစ္ေစ ေရာက္လာသည့္ မိန္းကေလးမ်ားကို အေၾကာင္းျပခ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ စြဲခ်က္တင္ကာ ဖာလုပ္ခိုင္းျခင္း ျဖစ္သည္။ “နာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ” “နီနီအုန္းပါရွင့္” သဇင္သည္ နီနီအုန္းဆိုသည့္ ကေလးမကို ၾကည့္လိုက္သည္။ တကယ့္ကေလးဘိပိ။ အဘိုးႀကီးတေယာက္က ၁၂ ႏွစ္အ႐ြယ္မွာတြင္ ဒခ်ိဖို႔ ေသခ်ာေမြးၿပီး ၁၃ ႏွစ္ခြဲတြင္ ဒခ်ိခဲ့သည္။ ဒခ်ိတာကလည္း ႐ိုး႐ိုးမဟုတ္။ အိမ္ေဖာ္အေဒၚကိုပါ တြဲဖက္ေခၚ ဒခ်ိသည္။ ႐ိုး႐ိုးေလး ဒခ်ိမည္ဆို ေတာ္ေသးသည္။ ခုေတာ့ အိမ္ေဖာ္အေဒၚကို ဘီဒီအက္အမ္နည္းျဖင့္ အဘိုးႀကီးေရာ သည္ကေလးမေလးပါ ဒခ်ိၾကသည္တဲ့။

“အစ္မကေကာ နာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ” “အမ္” သဇင္ ေၾကာင္သြားသည္။ မိမိအမႈသည္က မိမိကို ျပန္ေမးသည္တဲ့လား။ “နင့္အေၾကာင္း အရင္ေျပာပါဦး” “ဘာမွ မရွိဘူးေလ၊ သမီးက မိဘမရွိေတာ့ဘူး၊ ကိုႀကီးက သမီးကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးထားတာ၊ ၿပီးေတာ့ သမီးအသက္ျပည့္ရင္ ကိုႀကီးက သမီးကို လက္ထပ္မွာ” “ဒါမဲ့ နင္က အိမ္မွာ ကူလိုက္တဲ့ အိမ္ေဖာ္ကို လိင္ပစၥည္းနဲ႔ အၾကမ္းဖက္တယ္ဆို” “သမီး စကားမွ နားမေထာင္တာ လုပ္မွာေပါ့” “ၿပီးေတာ့ နင့္ကို ဦးရဲေခါင္က ညတိုင္း ဒခ်ိတယ္ဆို ဟုတ္လား” “တရားဝင္ လက္မထပ္ခင္ ဒခ်ိတာေလ ေနာက္က်ရင္ တကယ္တရားဝင္ လက္ထပ္မွာ” “နင့္အသက္ မျပည့္ေသးဘူးဆိုတာ မသိဘူးလား”

“ဘာဆိုင္လို႔လဲ ခုသမီးဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ” “ဒီကေန ျပန္ရင္ နင္ဘယ္သြားမလဲ” “အိမ္ျပန္မွာေပါ့” “ဦးရဲေခါင္ကို သက္ငယ္မုဒိမ္းမႈနဲ႔ ေထာင္ ၁၈ ႏွစ္ခ်လိုက္တယ္၊ ေဒၚျမင့္ကို ႏွိပ္စက္တဲ့အမႈနဲ႔ နင့္ကို ေထာင္ ၁၀ ႏွစ္ခ်လိုက္တယ္ အဲဒါကိုေကာ နင္သိလား” “ဘာဆိုင္လို႔ ကိုႀကီးကို ေထာင္ခ်တာလဲ သမီးကေကာ ဘယ္မွာ အဲေကာင္မစုတ္ကို ႏွိပ္စက္လို႔လဲ” “ကဲ နီနီအုန္း ငါရွည္ရွည္ေဝးေဝးနင္နဲ႔ ၿပိဳင္မျငင္းခ်င္ဘူး၊ ဒီေထာင္မွာေနမလား၊ ေက်ာက္ခဲ သဲသယ္ လမ္းခင္းတဲ့ ေထာင္ကို သြားမလား ဒါပဲ သိခ်င္တယ္” “ဒီမွာက ဘာလုပ္ရမလဲ” “အလွျပင္ေနေပါ့” သို႔ႏွင့္ နီနီအုပ္ကို ဆယ္ေက်ာ္သက္ဌာနကို ပို႔ဖို႔ စီစဥ္ရသည္။ နီနီ၏ ပစၥည္းမ်ားကို စစ္လိုက္ေတာ့ သတၱမတန္း ဖတ္စာအုပ္မ်ားႏွင့္အတူ ေက်ာင္းစိမ္းဝတ္စုံေလးမ်ား ေတြ႕ရသည္။ ငါးႏွစ္တိုင္တိုင္ ဆရာမ အလုပ္ကို လုပ္ခဲ့ေသာ သဇင္မွာ ေက်ာင္းစိမ္းကို ျမင္ေတာ့ သူမအတိတ္ဘဝကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာမိသည္ ….. ၿပီးပါၿပီ။