အမူတ်တော်

အမူတ်တော်

“အ… ကို… မြန်မြန်ဆောင့်… ဝတ်ရည် ပြီးတော့မယ်…” “အင်း… ကို အရှိန် ထပ်တင်လိုက်မယ်နော်…” တဖြောင်းဖြောင်း တဘုန်းဘုန်း နှင့် နောင်ရဲသည် သူ့ချစ်သူ ဝတ်ရည် ရဲ့ သေးသိမ်နေသော ခါးကို ကိုင်ကာ မက်မွန်သီးဟန် စွံကားနေသော တင်ပါးကို ဆောင့်ချပြီး လိုးတော့သည်။ “အ… ကို… ဝတ်ရည်… ပြီးပြီ…” “အင်း… ဝတ်ရည်… ကိုလည်း ပြီးတော့မယ်… ကို့ အရည်တွေ သောက်ဦးမှာလား…” “မေးစရာ လိုသေးလို့လား ကိုရ… ဝတ်ရည် အကြိုက်ဆုံးလေ…” “ဒါဆို ဝတ်ရည်ထဲကနေ ချွတ်လိုက်တော့မယ်… စုပ်ပေးတော့…” “လာခဲ့…” ဝတ်ရည်ရဲ့ ညီမလေးထဲကနေ ပြွတ်ကနဲ အသံမြည်ကာ နောင်ရဲရဲ့ ညီလေးက ကျွတ်ထွက်လာသည်။ ဖင်ကုန်းနေရာမှ ထိုင်သည့် ပုံစံ ပြောင်းနေချိန်တွင် ဝတ်ရည်ရဲ့ ညီမလေးထဲက ဘွတ်ဘွတ်ဘွတ် ဆိုသော လေအန်သံတွေကိုတောင် ကြားနေရသည်။

ဝတ်ရည်သည် ထိုင်လိုက်ပြီးသည့် အခါမှ နောင်ရဲရဲ့ ပြီးခါနီး စစ်ပွဲကျခါနီး ပေါက်ထွက်ခါနီး ညီတော်မောင်ကို ပါးစပ်ထဲ ထည့်ကာ စုပ်ပါတော့သည်။ တအောင့်အကြာမှာတော့ နောင်ရဲလည်း အထွဋ်အထိပ်ရောက်ကာ ဝတ်ရည်ပါးစပ်ထဲသို့ ပူပူနွေးနွေး အချစ်ရည်တွေကို ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။ ထွက်ကျလာသော အရည်များက ဝတ်ရည်ကလည်း တစက်မကျန် တပြွတ်ပြွတ်နှင့် စုပ်ယူကာ မြိုချတော့သည်။ “ကောင်းလိုက်တာ… ဝတ်ရည်ရာ…” “ကြိုက်တယ်မလား… ဝတ်ရည် စုပ်ပေးတာ…” “ကြိုက်တာပေါ့ကွာ… ဝတ်ရည်ရော ကို လိုးပေးတာ ကြိုက်လား…” “ကြိုက်လို့ပဲ ဝတ်ရည်က ကို စိတ်ရှိတဲ့ အချိန် ခေါ်တိုင်း လာ ခံ နေတာပေါ့လို့… ခိခိ” “ဟားဟား… စကားတွေက ပြောရဲလိုက်တာနော်…” “ဆရာက ကျွမ်းတော့လည်း ဟော့ဒီ တပည့်က ညံ့လို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ… ကို… နောက်တစ်ခေါက်ကျရင် ပျားရည်နဲ့ ကို့ဟာကို သုတ်ပြီးတော့ စုပ်ပေးမယ်လေ…” “ဘာထူးမှာလဲ ဝတ်ရည်ရ…” “ဝတ်ရည် ဖတ်ဖူးတာတော့ ပျားရည်နဲ့ သုတ်ပြီး ဆွဲပေးရင် ရှည်တယ်ဆိုလား… ။

ဝတ်ရည်လည်း ပျားရည်ကို သောက်ရတော့ ချိုတာပေါ့လို့… ခိခိ…” “အယ်… အထူးအဆန်းတွေပါလား… ဘယ်က ဖတ်တာတုန်း…” “ဘယ်ပြောမလဲ… အသေသတ်… ခိခိ” “ဒါဆို… လာခဲ့…” “အမလေး လေး… ကြောက်ပါပြီ…” “ရေသွားချိုးမလို့ပါ ဝတ်ရည်ရ…” “ရေချိုးခန်းထဲ နောက်တခေါက် ဦးမလို့ မလား…” “အဲ့လို အလိုက်သိတော့လည်း ကိုက ပြောစရာ မလိုတော့ဘူးပေါ့… ဟားဟား…” “ကိုကိုလူဆိုး… ခိခိ” နောင်ရဲ နှင့် ဝတ်ရည်သည် ချစ်သူ သက်တမ်း ၃ နှစ် ရှိပြီ ဖြစ်သော်လည်း လက်မထပ်သေးပဲ၊ ကိုယ့်ဘာသာ အလုပ်လုပ်ကာ ပိုက်ဆံစုပြီး တိုက်ခန်း တစ်ခု ဝယ်နိုင်တော့မှ လက်ထပ်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ထားကြသည်။ အခုလို ပိတ်ရက်တွေကျမှသာ တည်းခိုခန်း တစ်ခုခုကို သွားကာ အချစ်ကြိုးတွေ ခိုင်မြဲအောင် ချည်ကြခြင်းဖြစ်သည်။

အခုလည်း သင်္ကြန်ရက်မို့ အလုပ်တွေ ပိတ်သော်လည်း သူများတွေလို မဏ္ဍပ်လည်း မထိုင်ချင်၊ ကားနဲ့လည်း လျှောက်မလည်ချင်သောကြောင့် နောင်ရဲ ငှားနေသော တိုက်ခန်းကျဉ်းလေးထဲမှာ လာအောင်းနေခြင်း ဖြစ်သည်။ ဝတ်ရည်ကတော့ အိမ်မှာ သူ့မိဘတွေနဲ့ အတူနေသူမို့ သင်္ကြန် မဏ္ဍပ်ထိုင်မည်ဆိုပြီး ထွက်လာကာ လာနေခြင်း ဖြစ်သည်။ နောင်ရဲနှင့်တော့ မိတ်ဆက်ပေးထားလို့ သူတို့ရဲ့ အနာဂတ်အရေးကိုလည်း တိုင်ပင်ထားတာမို့ သဘောတူထားသော်လည်း ပေါ်တင်ကြီးတော့ နောင်ရဲအိမ်မှာ သင်္ကြန်အတွင်း သွားနေမည်ဟုတော့ မပြောရဲ။ မနက်ပိုင်း ၉ နာရီလောက်ဆို နောင်ရဲက ဝတ်ရည်ကို သွားခေါ်ကာ နောင်ရဲအိမ်နှင့် နီးသော သင်္ကြန်မဏ္ဍပ်နားကို သွားပြီး မုန့်တွေ စားကြသည်။ ပြီးမှ နေ့ခင်းဘက် အိမ်ပြန်လာကာ အပြင်ကနေ ဝယ်လာသော ထမင်းဟင်းတွေ စားပြီး ချစ်တလင်းမှာ စစ်ခင်းကြသည်။

ညနေ နေရိပ်တော့မှ ဝတ်ရည်အိမ်ဆီ ပြန်ပို့ဖြစ်သည်။ သူတို့ ၂ ယောက် စပြီး လိင်ဆက်ဆံကထဲက ဆရာဝန်နှင့် တိုင်ပင်ပြီး လက်မောင်းထဲကို ကိုယ်ဝန်မရအောင် လုပ်ပေးသည့် ပစ္စည်းထည့်ထားသည်။ ပန်းထုတ်စရာလည်း မလိုသလို၊ မလိုအပ်ပဲ ကိုယ်ဝန် ရသွားမှာလည်း မလိုသောကြောင့် အမုန်းဆွဲတော့သည်။ “ကို… ဒီနေ့က သင်္ကြန် နောက်ဆုံးနေ့နော်…” “အင်း… နောက် ၃ ရက်ဆို အလုပ် ပြန်တက်ရတော့မယ်…” “အင်းနော်… ကို… ဝတ်ရည်ကတော့ ကိုနဲ့ အခုလို နေရတာကို ကြိုက်တယ်… အတူနေချင်ပြီ… ကိုရယ်…” “နေရမှာပေါ့… ဝတ်ရည်ရ… ကိုနဲ့ ဝတ်ရည် အတူတူ ပိုက်ဆံစုထားတာ သိန်း ၂၀၀ ကျော်နေပြီပဲ… ၃၀၀ တောင် ပြည့်တော့မယ်… ၃၀၀ ပြည့်ရင် ၂၀၀ တန်လောက် တိုက်ခန်း ရှာမယ်… ကျန် ၁၀၀ ကို စုပြီး တပိုင်တနိုင် ဘာလုပ်လို့ ရမလဲ စဉ်းစားကျတာပေါ့…” “ဟုတ်ကဲ့… ကို… ဝတ်ရည်ကတော့ ကိုနဲ့ နေရတာကို ပျော်တယ်…” “ဘာလဲ… ကို လိုးပေးတာကို ကြိုက်တယ်လို့ ပြောတာလား…” “ကိုနော်… ဘယ်လို ဖြစ်နေလဲ… လူကြားထဲမှာ…” “အဲ့ဒါကြောင့် တိုးတိုးလေး မေးတာပေါ့…” “ခိခိ… ဟုတ်တယ်… ကို လိုးပေးတာ အရမ်းကြိုက်တယ်…”

“ကိုလည်း ကိုပြီးခါနီး ဝတ်ရည် စုပ်ပေးတာကို အရမ်းကြိုက်တယ်… တဂွပ်ဂွပ်နဲ့ မြိုချနေတဲ့ ဝတ်ရည်ကို ချစ်တာ…” “ဟွန့်… သူ ချစ်အောင်ပဲ ဒီက ဝတ်ရည်က တချိန်လုံး အရည်သောက်ရမယ့် သဘောရှိတယ်…” “ဝတ်ရည် ကြိုက်မှတော့ ကိုက တိုက်ရမှာပေါ့… နေပါဦးဝတ်ရည်ရ… အခေါက်တိုင်း စုပ်နေတော့ ဘာအရသာ ရှိလို့လဲ ဝတ်ရည်ရ…” “အင်း… ခါးတယ်… ဟုတ်တယ်… နည်းနည်း ခါးတယ်… ကိုရ…” “ဒါဆို ကို… ကော်ဖီသောက်လို့ ဖြစ်မယ်… ကို ဖတ်ဖူးတာက လရည်တွေရဲ့ အရသာက စားတဲ့ အစားအသောက်ပေါ် မူတည်တယ်တဲ့…” “အင်း… ဒါဆို ဟုတ်လိမ့်မယ်…” “ဝတ်ရည်ကရော ကြိုက်လို့လား…” “ကြိုက်လို့ပဲ… သောက်နေတာ မဟုတ်ဘူးလား…” “ဟုတ်ဘူးလေ… ခါးတဲ့ အရသာ ကြိုက်လားလို့… ဝတ်ရည် မကြိုက်ရင် ကို ကော်ဖီ မသောက်တော့ဘူးလေ…” “သောက်ပါ… ကို့ရဲ့ အရည်က ဘာအရသာ ဖြစ်ဖြစ် ကြိုက်ပြီးသား… ခိခိ…” “ပြောနေရင်းနဲ့ ကိုတော့ မရတော့ဘူး ဝတ်ရည်ရာ… အိမ်ပြန် ရအောင်…”။

“ဟွန့်… ကိုကိုနှာဘူး…” “ဝတ်ရည်ရော မလိုးချင်လို့လား…” “ဝတ်ရည်ဟာလေးလည်း ရွှဲနေပြီ… ကိုရ…” “ဝတ်ရည်… ဘာစားမလဲ… တစ်ခုခု ဝယ်ပြီး အိမ်ပြန်ရအောင်…” “ဝတ်ရည်… ကိုရီးယား ခေါက်ဆွဲစားချင်တယ်… စပ်စပ်လေး စားချင်တယ်…” “အိုခေ… ရယ်ဒီမိတ် ခေါက်ဆွဲထုပ် ဝယ်လိုက်မယ်လေ… အိမ်မှာ ကြက်ဥနဲ့ အရွက်လေးတွေ ရှိတော့ အတော်ပဲ… အစပ်ပြေ သောက်ရအောင် နွားနို့ပါ ဝယ်လိုက်မယ်…” “ဟုတ်…” အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ရေနွေးအိုး တည်ပြီး ခေါက်ဆွဲပြုတ်ကာ အရွက်တွေ ကြက်ဥတွေ ထည့်ပြီး အိုးလိုက် မကာ ထမင်းစားပွဲခုံပေါ် တင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ အိုးထဲကနေ နည်းနည်းစီ ပန်းကန်ထဲ ခွဲထည့်ပြီး စားကျသည်။ ခေါက်ဆွဲပြုတ်က တော်တော်စပ်သည်။ ချွေးသီးချွေးပေါက် ကျနေသော နောင်ရဲကို ကြည့်ပြီး ဝတ်ရည်က ရယ်သည်။ “ဘာရယ်တာလဲ… ဝတ်ရည်ရ” “ခိခိ… ကိုက အစပ် မစားနိုင်ဘူးလား… ဝတ်ရည်ကတော့ အစပ်ကြိုက်လို့လား မသိဘူး… စားလို့ ကောင်းတယ်…” “အစပ် စားရရင် ဘာမှ သတိမထားမိဘူးပေါ့လေ… ဟုတ်လား…”

“ဟုတ်ပါ့…” နောင်ရဲလည်း အစပ်ကို မစပ်သည့်ဟန် စားနေသော ချစ်သူ ဝတ်ရည်ထိုင်ရာ ထိုင်ခုံ အနောက်မှာ သွားရပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဝတ်ရည် ချိုင်း ၂ ဘက်ကို ကိုင်ကာ ထိုင်ခုံမှ ထ စေပြီး ဝတ်ထားတဲ့ စကပ်တိုလေးကို အပေါ်ပင့်တင်လိုက်သည်။ ပင်တီ မဝတ်ထားသောကြောင့် ဖြူဖွေးဖွေး တင်ပါးကြီးက အလုံးလိုက် အပြွတ်လိုက်။ ခေါက်ဆွဲဖတ်တွေကို တူနှင့် ညှပ်ကာ ပါးစပ်ထဲ ထည့်နေသော ဝတ်ရည် မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ “ကို… ဘာလုပ်မလို့လဲ…” “အစပ်စားရင် ဘာမှ သတိမထားမိဘူးဆို… ဝတ်ရည်က အစပ် စားလေ… ကိုက ဝတ်ရည်ကို စားမယ်… ဘယ်လိုလဲ…” “ခိခိ… ကိုကတော့ လုပ်လိုက်ရင် အရမ်းပဲ… မဆိုးပါဘူး… အတွေ့အကြုံ အသစ်ရတာပေါ့…” နောင်ရဲလည်း ဝတ်ရည်ရဲ့ ပင့်တင်ထားတဲ့ စကပ်တိုလေးအောက်ကနေ ထွက်လာတဲ့ တင်ပါး ဖြူဖြူကြားက ညီမလေးကို ညီလေးနဲ့ ပွတ်ပြီးတော့ ချော့ထည့်လိုက်သည်။ အရည်တွေ ရွှဲနေသေးတာကြောင့် စွတ်ကနဲ ဝင်သွားသည်။

ဝတ်ရည်ကို ကြည့်လိုက်တော့ အ ဆိုပြီး တချက် ငြီးတွားသံက လွဲပြီး စားပွဲခုံမှာ လက်တစ်ဘက် ထောက်ကာ ခေါက်ဆွဲ အစားမပြတ်။ ခေါက်ဆွဲပူပူစပ်စပ်ကို တရှူးရှူး မှုတ်စားနေတဲ့ ဝတ်ရည်ရဲ့ နှုတ်ခမ်း ရဲရဲတွေကို ကြည့်ပြီး ညီတော်မောင်က တအား တောင်လာကာ ဝတ်ရည် တင်ပဆုံတွေ ကိုင်ပြီး ဆောင့်တော့သည်။ အရှိန်မြှင့်လာသည်နှင့် အမျှ ဝတ်ရည် ခေါက်ဆွဲစားနှုန်းကလည်း နှေးလာသည်။ ခေါက်ဆွဲဖတ်ကို ဆယ်ယူနေသော တူကိုင်ထားတဲ့ လက်ကလေးကလည်း တုန်လာကာ ပါးစပ်ထဲ ထည့်ကာနီး ခေါက်ဆွဲဖတ်တွေတောင် ပန်းကန်ထဲ ပြန်ကျသည်။

“ကို… မြန်မြန်ဆောင့်… အားနဲ့ ဆောင့်… ဝတ်ရည် ပြီးတော့မယ်… အ…” “အစပ် စားနေရင် ဘာမှ သတိမထားမိဘူးဆို…” “ကို လိုးနေမှတော့ အစပ်လည်း သတိမရနိုင်တော့ဘူး… မြန်မြန်လိုး… ကိုရာ… အ…” “ကို… ဆောင့်လိုးပြီနော်…” “ဟုတ်… အ… အ… ပြီးပြီ… ကို… ပြီးပြီ…” ဝတ်ရည်သည် ဆန္ဒပြည့်သွားသည်နှင့် လုပ်နေကျအတိုင်း နောင်ရဲဘက်ကို လှည့်ကာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး နောင်ရဲရဲ့ ညီတော်မောင်ကို ပုလွေမှုတ်တော့သည်။ “အ… အား… စပ်တယ်… ဝတ်ရည်… လွှတ်… လွှတ်… အား…” ဂွေးတန်းလန်းနှင့် ရေချိုးခန်းကို ပြေးသွားသော နောင်ရဲကို ကြည့်ပြီး ပါးစပ်အဟောင်းသားနှင့် ဝတ်ရည်တစ်ယောက် ကျန်ခဲ့သည်။ ဝတ်ရည် ပါးစပ်မှာလည်း ဆီတွေ ဝေ့နေကာ နှုတ်ခမ်းက နီရဲဖူးတွတ်နေလေတော့သည်….ပြီး။

Zawgyi

အမူတ္ေတာ္

“အ… ကို… ျမန္ျမန္ေဆာင့္… ဝတ္ရည္ ၿပီးေတာ့မယ္…” “အင္း… ကို အရွိန္ ထပ္တင္လိုက္မယ္ေနာ္…” တေျဖာင္းေျဖာင္း တဘုန္းဘုန္း ႏွင့္ ေနာင္ရဲသည္ သူ႔ခ်စ္သူ ဝတ္ရည္ ရဲ႕ ေသးသိမ္ေနေသာ ခါးကို ကိုင္ကာ မက္မြန္သီးဟန္ စြံကားေနေသာ တင္ပါးကို ေဆာင့္ခ်ၿပီး လိုးေတာ့သည္။ “အ… ကို… ဝတ္ရည္… ၿပီးၿပီ…” “အင္း… ဝတ္ရည္… ကိုလည္း ၿပီးေတာ့မယ္… ကို႔ အရည္ေတြ ေသာက္ဦးမွာလား…” “ေမးစရာ လိုေသးလို႔လား ကိုရ… ဝတ္ရည္ အႀကိဳက္ဆုံးေလ…” “ဒါဆို ဝတ္ရည္ထဲကေန ခြၽတ္လိုက္ေတာ့မယ္… စုပ္ေပးေတာ့…” “လာခဲ့…” ဝတ္ရည္ရဲ႕ ညီမေလးထဲကေန ႁပြတ္ကနဲ အသံျမည္ကာ ေနာင္ရဲရဲ႕ ညီေလးက ကြၽတ္ထြက္လာသည္။ ဖင္ကုန္းေနရာမွ ထိုင္သည့္ ပုံစံ ေျပာင္းေနခ်ိန္တြင္ ဝတ္ရည္ရဲ႕ ညီမေလးထဲက ဘြတ္ဘြတ္ဘြတ္ ဆိုေသာ ေလအန္သံေတြကိုေတာင္ ၾကားေနရသည္။

ဝတ္ရည္သည္ ထိုင္လိုက္ၿပီးသည့္ အခါမွ ေနာင္ရဲရဲ႕ ၿပီးခါနီး စစ္ပြဲက်ခါနီး ေပါက္ထြက္ခါနီး ညီေတာ္ေမာင္ကို ပါးစပ္ထဲ ထည့္ကာ စုပ္ပါေတာ့သည္။ တေအာင့္အၾကာမွာေတာ့ ေနာင္ရဲလည္း အထြဋ္အထိပ္ေရာက္ကာ ဝတ္ရည္ပါးစပ္ထဲသို႔ ပူပူေႏြးေႏြး အခ်စ္ရည္ေတြကို ပန္းထည့္လိုက္ေတာ့သည္။ ထြက္က်လာေသာ အရည္မ်ားက ဝတ္ရည္ကလည္း တစက္မက်န္ တႁပြတ္ႁပြတ္ႏွင့္ စုပ္ယူကာ ၿမိဳခ်ေတာ့သည္။ “ေကာင္းလိုက္တာ… ဝတ္ရည္ရာ…” “ႀကိဳက္တယ္မလား… ဝတ္ရည္ စုပ္ေပးတာ…” “ႀကိဳက္တာေပါ့ကြာ… ဝတ္ရည္ေရာ ကို လိုးေပးတာ ႀကိဳက္လား…” “ႀကိဳက္လို႔ပဲ ဝတ္ရည္က ကို စိတ္ရွိတဲ့ အခ်ိန္ ေခၚတိုင္း လာ ခံ ေနတာေပါ့လို႔… ခိခိ” “ဟားဟား… စကားေတြက ေျပာရဲလိုက္တာေနာ္…” “ဆရာက ကြၽမ္းေတာ့လည္း ေဟာ့ဒီ တပည့္က ညံ့လို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ… ကို… ေနာက္တစ္ေခါက္က်ရင္ ပ်ားရည္နဲ႔ ကို႔ဟာကို သုတ္ၿပီးေတာ့ စုပ္ေပးမယ္ေလ…” “ဘာထူးမွာလဲ ဝတ္ရည္ရ…” “ဝတ္ရည္ ဖတ္ဖူးတာေတာ့ ပ်ားရည္နဲ႔ သုတ္ၿပီး ဆြဲေပးရင္ ရွည္တယ္ဆိုလား… ။

ဝတ္ရည္လည္း ပ်ားရည္ကို ေသာက္ရေတာ့ ခ်ိဳတာေပါ့လို႔… ခိခိ…” “အယ္… အထူးအဆန္းေတြပါလား… ဘယ္က ဖတ္တာတုန္း…” “ဘယ္ေျပာမလဲ… အေသသတ္… ခိခိ” “ဒါဆို… လာခဲ့…” “အမေလး ေလး… ေၾကာက္ပါၿပီ…” “ေရသြားခ်ိဳးမလို႔ပါ ဝတ္ရည္ရ…” “ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ေနာက္တေခါက္ ဦးမလို႔ မလား…” “အဲ့လို အလိုက္သိေတာ့လည္း ကိုက ေျပာစရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့… ဟားဟား…” “ကိုကိုလူဆိုး… ခိခိ” ေနာင္ရဲ ႏွင့္ ဝတ္ရည္သည္ ခ်စ္သူ သက္တမ္း ၃ ႏွစ္ ရွိၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း လက္မထပ္ေသးပဲ၊ ကိုယ့္ဘာသာ အလုပ္လုပ္ကာ ပိုက္ဆံစုၿပီး တိုက္ခန္း တစ္ခု ဝယ္ႏိုင္ေတာ့မွ လက္ထပ္မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ထားၾကသည္။ အခုလို ပိတ္ရက္ေတြက်မွသာ တည္းခိုခန္း တစ္ခုခုကို သြားကာ အခ်စ္ႀကိဳးေတြ ခိုင္ၿမဲေအာင္ ခ်ည္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။

အခုလည္း သၾကၤန္ရက္မို႔ အလုပ္ေတြ ပိတ္ေသာ္လည္း သူမ်ားေတြလို မ႑ပ္လည္း မထိုင္ခ်င္၊ ကားနဲ႔လည္း ေလွ်ာက္မလည္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ ေနာင္ရဲ ငွားေနေသာ တိုက္ခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ လာေအာင္းေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ဝတ္ရည္ကေတာ့ အိမ္မွာ သူ႔မိဘေတြနဲ႔ အတူေနသူမို႔ သၾကၤန္ မ႑ပ္ထိုင္မည္ဆိုၿပီး ထြက္လာကာ လာေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ေနာင္ရဲႏွင့္ေတာ့ မိတ္ဆက္ေပးထားလို႔ သူတို႔ရဲ႕ အနာဂတ္အေရးကိုလည္း တိုင္ပင္ထားတာမို႔ သေဘာတူထားေသာ္လည္း ေပၚတင္ႀကီးေတာ့ ေနာင္ရဲအိမ္မွာ သၾကၤန္အတြင္း သြားေနမည္ဟုေတာ့ မေျပာရဲ။ မနက္ပိုင္း ၉ နာရီေလာက္ဆို ေနာင္ရဲက ဝတ္ရည္ကို သြားေခၚကာ ေနာင္ရဲအိမ္ႏွင့္ နီးေသာ သၾကၤန္မ႑ပ္နားကို သြားၿပီး မုန႔္ေတြ စားၾကသည္။ ၿပီးမွ ေန႔ခင္းဘက္ အိမ္ျပန္လာကာ အျပင္ကေန ဝယ္လာေသာ ထမင္းဟင္းေတြ စားၿပီး ခ်စ္တလင္းမွာ စစ္ခင္းၾကသည္။

ညေန ေနရိပ္ေတာ့မွ ဝတ္ရည္အိမ္ဆီ ျပန္ပို႔ျဖစ္သည္။ သူတို႔ ၂ ေယာက္ စၿပီး လိင္ဆက္ဆံကထဲက ဆရာဝန္ႏွင့္ တိုင္ပင္ၿပီး လက္ေမာင္းထဲကို ကိုယ္ဝန္မရေအာင္ လုပ္ေပးသည့္ ပစၥည္းထည့္ထားသည္။ ပန္းထုတ္စရာလည္း မလိုသလို၊ မလိုအပ္ပဲ ကိုယ္ဝန္ ရသြားမွာလည္း မလိုေသာေၾကာင့္ အမုန္းဆြဲေတာ့သည္။ “ကို… ဒီေန႔က သၾကၤန္ ေနာက္ဆုံးေန႔ေနာ္…” “အင္း… ေနာက္ ၃ ရက္ဆို အလုပ္ ျပန္တက္ရေတာ့မယ္…” “အင္းေနာ္… ကို… ဝတ္ရည္ကေတာ့ ကိုနဲ႔ အခုလို ေနရတာကို ႀကိဳက္တယ္… အတူေနခ်င္ၿပီ… ကိုရယ္…” “ေနရမွာေပါ့… ဝတ္ရည္ရ… ကိုနဲ႔ ဝတ္ရည္ အတူတူ ပိုက္ဆံစုထားတာ သိန္း ၂၀၀ ေက်ာ္ေနၿပီပဲ… ၃၀၀ ေတာင္ ျပည့္ေတာ့မယ္… ၃၀၀ ျပည့္ရင္ ၂၀၀ တန္ေလာက္ တိုက္ခန္း ရွာမယ္… က်န္ ၁၀၀ ကို စုၿပီး တပိုင္တႏိုင္ ဘာလုပ္လို႔ ရမလဲ စဥ္းစားက်တာေပါ့…” “ဟုတ္ကဲ့… ကို… ဝတ္ရည္ကေတာ့ ကိုနဲ႔ ေနရတာကို ေပ်ာ္တယ္…” “ဘာလဲ… ကို လိုးေပးတာကို ႀကိဳက္တယ္လို႔ ေျပာတာလား…” “ကိုေနာ္… ဘယ္လို ျဖစ္ေနလဲ… လူၾကားထဲမွာ…” “အဲ့ဒါေၾကာင့္ တိုးတိုးေလး ေမးတာေပါ့…” “ခိခိ… ဟုတ္တယ္… ကို လိုးေပးတာ အရမ္းႀကိဳက္တယ္…”

“ကိုလည္း ကိုၿပီးခါနီး ဝတ္ရည္ စုပ္ေပးတာကို အရမ္းႀကိဳက္တယ္… တဂြပ္ဂြပ္နဲ႔ ၿမိဳခ်ေနတဲ့ ဝတ္ရည္ကို ခ်စ္တာ…” “ဟြန႔္… သူ ခ်စ္ေအာင္ပဲ ဒီက ဝတ္ရည္က တခ်ိန္လုံး အရည္ေသာက္ရမယ့္ သေဘာရွိတယ္…” “ဝတ္ရည္ ႀကိဳက္မွေတာ့ ကိုက တိုက္ရမွာေပါ့… ေနပါဦးဝတ္ရည္ရ… အေခါက္တိုင္း စုပ္ေနေတာ့ ဘာအရသာ ရွိလို႔လဲ ဝတ္ရည္ရ…” “အင္း… ခါးတယ္… ဟုတ္တယ္… နည္းနည္း ခါးတယ္… ကိုရ…” “ဒါဆို ကို… ေကာ္ဖီေသာက္လို႔ ျဖစ္မယ္… ကို ဖတ္ဖူးတာက လရည္ေတြရဲ႕ အရသာက စားတဲ့ အစားအေသာက္ေပၚ မူတည္တယ္တဲ့…” “အင္း… ဒါဆို ဟုတ္လိမ့္မယ္…” “ဝတ္ရည္ကေရာ ႀကိဳက္လို႔လား…” “ႀကိဳက္လို႔ပဲ… ေသာက္ေနတာ မဟုတ္ဘူးလား…” “ဟုတ္ဘူးေလ… ခါးတဲ့ အရသာ ႀကိဳက္လားလို႔… ဝတ္ရည္ မႀကိဳက္ရင္ ကို ေကာ္ဖီ မေသာက္ေတာ့ဘူးေလ…” “ေသာက္ပါ… ကို႔ရဲ႕ အရည္က ဘာအရသာ ျဖစ္ျဖစ္ ႀကိဳက္ၿပီးသား… ခိခိ…” “ေျပာေနရင္းနဲ႔ ကိုေတာ့ မရေတာ့ဘူး ဝတ္ရည္ရာ… အိမ္ျပန္ ရေအာင္…”။

“ဟြန႔္… ကိုကိုႏွာဘူး…” “ဝတ္ရည္ေရာ မလိုးခ်င္လို႔လား…” “ဝတ္ရည္ဟာေလးလည္း ႐ႊဲေနၿပီ… ကိုရ…” “ဝတ္ရည္… ဘာစားမလဲ… တစ္ခုခု ဝယ္ၿပီး အိမ္ျပန္ရေအာင္…” “ဝတ္ရည္… ကိုရီးယား ေခါက္ဆြဲစားခ်င္တယ္… စပ္စပ္ေလး စားခ်င္တယ္…” “အိုေခ… ရယ္ဒီမိတ္ ေခါက္ဆြဲထုပ္ ဝယ္လိုက္မယ္ေလ… အိမ္မွာ ၾကက္ဥနဲ႔ အ႐ြက္ေလးေတြ ရွိေတာ့ အေတာ္ပဲ… အစပ္ေျပ ေသာက္ရေအာင္ ႏြားႏို႔ပါ ဝယ္လိုက္မယ္…” “ဟုတ္…” အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေရေႏြးအိုး တည္ၿပီး ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ကာ အ႐ြက္ေတြ ၾကက္ဥေတြ ထည့္ၿပီး အိုးလိုက္ မကာ ထမင္းစားပြဲခုံေပၚ တင္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ အိုးထဲကေန နည္းနည္းစီ ပန္းကန္ထဲ ခြဲထည့္ၿပီး စားက်သည္။ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္က ေတာ္ေတာ္စပ္သည္။ ေခြၽးသီးေခြၽးေပါက္ က်ေနေသာ ေနာင္ရဲကို ၾကည့္ၿပီး ဝတ္ရည္က ရယ္သည္။ “ဘာရယ္တာလဲ… ဝတ္ရည္ရ” “ခိခိ… ကိုက အစပ္ မစားႏိုင္ဘူးလား… ဝတ္ရည္ကေတာ့ အစပ္ႀကိဳက္လို႔လား မသိဘူး… စားလို႔ ေကာင္းတယ္…” “အစပ္ စားရရင္ ဘာမွ သတိမထားမိဘူးေပါ့ေလ… ဟုတ္လား…”

“ဟုတ္ပါ့…” ေနာင္ရဲလည္း အစပ္ကို မစပ္သည့္ဟန္ စားေနေသာ ခ်စ္သူ ဝတ္ရည္ထိုင္ရာ ထိုင္ခုံ အေနာက္မွာ သြားရပ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဝတ္ရည္ ခ်ိဳင္း ၂ ဘက္ကို ကိုင္ကာ ထိုင္ခုံမွ ထ ေစၿပီး ဝတ္ထားတဲ့ စကပ္တိုေလးကို အေပၚပင့္တင္လိုက္သည္။ ပင္တီ မဝတ္ထားေသာေၾကာင့္ ျဖဴေဖြးေဖြး တင္ပါးႀကီးက အလုံးလိုက္ အႁပြတ္လိုက္။ ေခါက္ဆြဲဖတ္ေတြကို တူႏွင့္ ညႇပ္ကာ ပါးစပ္ထဲ ထည့္ေနေသာ ဝတ္ရည္ မ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။ “ကို… ဘာလုပ္မလို႔လဲ…” “အစပ္စားရင္ ဘာမွ သတိမထားမိဘူးဆို… ဝတ္ရည္က အစပ္ စားေလ… ကိုက ဝတ္ရည္ကို စားမယ္… ဘယ္လိုလဲ…” “ခိခိ… ကိုကေတာ့ လုပ္လိုက္ရင္ အရမ္းပဲ… မဆိုးပါဘူး… အေတြ႕အႀကဳံ အသစ္ရတာေပါ့…” ေနာင္ရဲလည္း ဝတ္ရည္ရဲ႕ ပင့္တင္ထားတဲ့ စကပ္တိုေလးေအာက္ကေန ထြက္လာတဲ့ တင္ပါး ျဖဴျဖဴၾကားက ညီမေလးကို ညီေလးနဲ႔ ပြတ္ၿပီးေတာ့ ေခ်ာ့ထည့္လိုက္သည္။ အရည္ေတြ ႐ႊဲေနေသးတာေၾကာင့္ စြတ္ကနဲ ဝင္သြားသည္။

ဝတ္ရည္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အ ဆိုၿပီး တခ်က္ ၿငီးတြားသံက လြဲၿပီး စားပြဲခုံမွာ လက္တစ္ဘက္ ေထာက္ကာ ေခါက္ဆြဲ အစားမျပတ္။ ေခါက္ဆြဲပူပူစပ္စပ္ကို တရႉးရႉး မႈတ္စားေနတဲ့ ဝတ္ရည္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္း ရဲရဲေတြကို ၾကည့္ၿပီး ညီေတာ္ေမာင္က တအား ေတာင္လာကာ ဝတ္ရည္ တင္ပဆုံေတြ ကိုင္ၿပီး ေဆာင့္ေတာ့သည္။ အရွိန္ျမႇင့္လာသည္ႏွင့္ အမွ် ဝတ္ရည္ ေခါက္ဆြဲစားႏႈန္းကလည္း ေႏွးလာသည္။ ေခါက္ဆြဲဖတ္ကို ဆယ္ယူေနေသာ တူကိုင္ထားတဲ့ လက္ကေလးကလည္း တုန္လာကာ ပါးစပ္ထဲ ထည့္ကာနီး ေခါက္ဆြဲဖတ္ေတြေတာင္ ပန္းကန္ထဲ ျပန္က်သည္။

“ကို… ျမန္ျမန္ေဆာင့္… အားနဲ႔ ေဆာင့္… ဝတ္ရည္ ၿပီးေတာ့မယ္… အ…” “အစပ္ စားေနရင္ ဘာမွ သတိမထားမိဘူးဆို…” “ကို လိုးေနမွေတာ့ အစပ္လည္း သတိမရႏိုင္ေတာ့ဘူး… ျမန္ျမန္လိုး… ကိုရာ… အ…” “ကို… ေဆာင့္လိုးၿပီေနာ္…” “ဟုတ္… အ… အ… ၿပီးၿပီ… ကို… ၿပီးၿပီ…” ဝတ္ရည္သည္ ဆႏၵျပည့္သြားသည္ႏွင့္ လုပ္ေနက်အတိုင္း ေနာင္ရဲဘက္ကို လွည့္ကာ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ေနာင္ရဲရဲ႕ ညီေတာ္ေမာင္ကို ပုေလြမႈတ္ေတာ့သည္။ “အ… အား… စပ္တယ္… ဝတ္ရည္… လႊတ္… လႊတ္… အား…” ေဂြးတန္းလန္းႏွင့္ ေရခ်ိဳးခန္းကို ေျပးသြားေသာ ေနာင္ရဲကို ၾကည့္ၿပီး ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ ဝတ္ရည္တစ္ေယာက္ က်န္ခဲ့သည္။ ဝတ္ရည္ ပါးစပ္မွာလည္း ဆီေတြ ေဝ့ေနကာ ႏႈတ္ခမ္းက နီရဲဖူးတြတ္ေနေလေတာ့သည္….ၿပီး။