မောတယ်ကိုကိုရယ်

မောတယ်ကိုကိုရယ်

“ဘော် … ဘော်” “ဘူ … ဘူ” ကမ်းနားမှာ သင်္ဘော ကပ်ပြန်ပြီ။ ကိုကို ဒီသင်္ဘောနဲ့ ပြန်ပါလာမှာလား။ ညိုမီ စက်ဘီးလေးနဲ့ သွားသွားကြည့်ရတာ အမော။ လူတွေသာ ကုန်သွားတယ်။ ကိုကို ပါမလားဘူး။ ညိုမီ စိတ်ညစ်တယ်။ သင်္ဘောကြီးရယ် ဘာလို့များ ကိုကို့ကို ခေါ်မလာတာလဲ။ စိတ်မကောင်းစွာနဲ့ စက်ဘီးလေးကို တွန်းပြီး ညိုမီ ပြန်လာခဲ့တယ်။ ကိုကိုရယ် ဘယ်တော့များမှ ပြန်လာမှာလဲ။ ညိုမီ လွမ်းလှပြီ။ ကိုကို ရန်ကုန်မှာ ပျော်နေပြီလား။ ကိုကို ပြန်မလာတော့ဘူး။ အတွေးတွေက ဝမ်းနည်းစိတ်ကို ခေါ်ဆောင်လာတယ်။ မျက်ရည်တွေနဲ့ အတူပေါ့။ ညိုမီ တိတ်တိတ်လေး ငိုချလိုက်တယ်။ ကိုကို မကောင်းဘူး။

ညိုမီ့တယောက်ထဲကို ထားသွားတယ်။ ရန်ကုန်မှာ ကျောင်းသွားတက်တဲ့ ကိုကို ရီးစားတွေများ တွေ့နေပြီလား။ ညိုမီ့ရင်ထဲမှာ စိုးရိမ်စိတ်တွေ တဖွားဖွားပေါ်လာတယ်။ အတွေးတွေနဲ့ ရူးပြီ ကိုကိုရယ်။ ညိုမီ့အိမ်နဲ့ ကိုကို့အိမ်က ကပ်ရပ်။ နှစ်ထပ်တိုက် နှစ်လုံးက ခြံစည်းရိုးပဲ ခြားတယ်။ ဖေဖေတို့ကတော့ အောက်မှာပဲ အိပ်တယ်။ ပွဲရုံလိုမျိုး ဖွင့်ထားတော့ ညိုမီ့ကို သိပ်အောက်မဆင်းခိုင်းဘူး။ ညိုမီ စာကျက်လို့ရအောင် အိမ်ပေါ်ထပ်မှာ ထားတယ်။ ညိုမီ့အခန်းထဲက ပြတင်းပေါက်နဲ့ ကိုကို့အခန်း ပြတင်းပေါက်နဲ့က ကပ်ရပ်ပဲ။ တိုက်နှစ်လုံးခြားနေပေမယ့် ကိုကို ခုန်ကူးတတ်တယ်။ ညဖက် ကိုကို ခုန်ကူးလာပြီး ညိုမီ့အခန်းထဲမှာ အိပ်ခဲ့တဲ့ နေ့ရက်တွေကို ညိုမီ ဘယ်လိုလုပ်မေ့လို့ရမှာလဲ။ ကိုကို အရမ်းဆိုးတယ်။ ညိုမီ အရမ်းလွမ်းတယ်။

အမှန်ဆို ညိုမီက သိပ်လှတဲ့ ပန်းကလေးပါ။ ဖေဖေ မေမေရဲ့ ကောင်းမွေတွေ ဆက်ခံခွင့်ရထားတော့ လှတာပေါ့။ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးရယ်၊ ပါးချိုင့်လေး နှစ်ခုရယ်၊ လေးထောင့်ဆန်တဲ့ မျက်နှာ၊ ကျောလယ်လောက်ရှည်တဲ့ ဆံပင်၊ ရှိသင့်ရှိထိုက်တာထက် ပိုနေတဲ့ ရင်တွေ တင်တွေနဲ့ ညိုမီ သိပ်လှတယ်။ ၈ တန်းလောက်မှာ ညိုမီ အလှသွေးတွေ ကြွယ်လာတယ်။ ရာသီပန်းပွင့်ပြီး ညိုမီ ထွားလာတယ်။ ရင်တွေ ထွားလာတယ်။ တင်တွေ ကားလာတယ်။ ညိုမီ လူကြီး ဖြစ်လာပြီတဲ့။ အဲဒီတုန်းက ကိုကိုနဲ့ ညိုမီက ဘာမှ မဖြစ်သေးပါဘူး။ ကိုကိုလဲ ရိုးရိုးသားသား၊ ညိုမီလဲ ရိုးရိုးသားသား ဘာစိတ်မှ မရှိသေးဘူး။ ကိုကိုက ညိုမီ့ထက် တနှစ်ကြီးတယ်။ တတန်းလဲ ကြီးတယ်။ ညိုမီ ဆယ်တန်းပြီးတဲ့အချိန် ကိုကို ရန်ကုန်မှာ ကျောင်းသွားတက်ရမယ်တဲ့။ ကိုကိုက စာမှာ သိပ်တော်တာ။ အင်ဂျင်နီယာကျောင်း သွားတက်ရမှာတဲ့။ ညိုမီနဲ့ ကိုကို ခွဲရမယ့်နေ့လေးကို ညိုမီ သိပ်သတိရတာပဲ။ တသက်လုံးလဲ မေ့နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး။ အဲဒီညက မိုးတွေ သည်းသည်းမဲမဲ ရွာတယ်။ ညိုမီ ဆုတောင်းတယ်။

သင်္ဘောတွေ မထွက်ပါစေနဲ့လို့။ ကိုကိုနဲ့ မခွဲချင်ဘူး။ ညိုမီ ငိုနေတာ သိလို့ ကိုကို ပြတင်းပေါက်ကနေ ကျော်ပြီး ညိုမီ့အခန်းထဲကို ဝင်လာတယ်။ “မငိုပါနဲ့ ညိုမီရယ် ကိုကိုက ရန်ကုန်မှာ ကျောင်းသွားတက်မှာပါ” “ညိုမီ ကိုကိုနဲ့ မခွဲချင်ဘူး” ညိုမီ ကိုကို့ကို ချစ်တယ်။ ကိုကို့ ရင်ခွင်ထဲမှာ ခေါင်းလေးတိုးပြီး တအီးအီး ငိုပစ်လိုက်တယ်။ ပြောမပြတတ်အောင် ဝမ်းနည်းမွုက မျက်ရည်တွေ မဆည်နိုင်အောင် ညိုမီ ဖြစ်နေပြီ။ “မငိုနဲ့နော် တိတ် တိတ်” “ဟင့် ဟင့် ငိုမှာပဲ ကိုကိုက မနက်ဖြန်ဆို သွားတော့မှာ” “ညိုမီ ကိုကို့ကို ချစ်လား” “ချစ်တာပေါ့ ကိုကိုရယ် ညိုမီ့စိတ်ထဲမှာ ကိုကိုပဲ ရှိတာ ကိုကို မသိဘူးလား” “သိတယ် သိတယ် မော့ပါအုံးကွာ” မျက်ရည်တွေ တွဲလွဲခိုနေတဲ့ကြားက ကိုကို့ကို မော့ကြည့်လိုက်တယ်။ ကိုကို ညိုမီ့ကို နမ်းတယ်။

ညိုမီ ရင်တွေ တုန်လိုက်တာ။ ကိုကို တခါမှ ဒီလိုမျိုး မနမ်းဖူးဘူး။ ညိုမီ ကြောက်တယ်။ နွုတ်ခမ်းလေးကို တင်းတင်းစေ့ထားတဲ့ကြားက ကိုကို့ နွုတ်ခမ်းတွေက ညိုမီ့နွုတ်ခမ်းတွေကို သွေးဆောင်နေတယ်။ ညိုမီ မတွန်းရက်ဘူး။ ကိုကို ညိုမီ့ကို ဖက်ထားတယ်။ ဖက်ထားတဲ့လက်တွေက တဖြေးဖြေး အောက်ဆင်းလာတယ်။ ညိုမီ့တင်ပါးတွေနားကို ကိုကို့လက်တွေ ဝဲလာတယ်။ ညိုမီ ကြောက်တယ်။ ရင်တွေခုန်တာလဲ အရမ်းပဲ။ ထိန်းထားတဲ့ကြားက ကိုကို့နွုတ်ခမ်းတွေက ညိုမီ့နွုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်ယူသွားတယ်။

အသဲအူတွေ ဗြောင်းဆန်မတတ်ပဲ ကိုကိုရယ်။ ညိုမီ့စိတ်တွေ ယိမ်းယိုင်သွားတယ်။ ကိုကို့လက်တွေ ညိုမီ့တင်ပါးကို ပွတ်တယ်။ ကိုကို ဆိုးတယ်။ နမ်းနေရင်း ညိုမီ ကုတင်ပေါ်ကို လဲကျသွားတယ်။ “ညိုမီ” “ရှင်” “ချစ်တယ်နော်” “ချစ်တာပေါ့ ကိုကိုရယ်” ပက်လက်ကလေး ဖြစ်နေတဲ့ ညိုမီ ရှက်လိုက်တာ။ ရင်သားတွေက မို့လိုက် မောက်လိုက်နဲ့ ရင်တွေ တအားခုန်တယ်။ ကိုကို့အကြည့်တွေက ညှို့ဓါတ်တွေ အပြည့်ပါနေတယ်။ ကိုကို့လက်တွေက လွိုင်းထနေတဲ့ ညိုမီ့ရင်သားတွေအပေါ်ကို ဝဲလာတယ်။ ကိုကို ညိုမီ့ရင်သားတွေကို အုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ ကိုကိုရယ်။ အရည်တွေ ပျော်ကျသွားမတတ် ရင်တွေခုန်လိုက်တာ။ “ညိုမီ ချွတ်ပေးပါလား ကိုကိုကြည့်ချင်တယ်” ငြင်းဆန်တဲ့စကားတွေ မဆိုချင်ပါဘူး။ ပြုစားခံထားရတဲ့သူတွေလို ညိုမီ ကြယ်သီးတွေကို ချွတ်ပေးလိုက်တယ်။ တပိုင်းတစ ပေါ်လာတဲ့ ဘော်လီအောက်မှာ ညိုမီ့ရင်သားတွေ တပိုင်းတစ ပေါ်နေမှာပဲ။

“လှလိုက်တာ ညိုမီရယ်” ကိုကို ညိုမီ့ကို နမ်းတယ်။ ရင်သားနှစ်ခုကြားကို ဖွဖွလေး နမ်းတယ်။ အဟင့်။ ကြက်သီးတွေ ဖြန်းဖြန်းထပြီး ရုန်းကန်အော်ဟစ် ပစ်လိုက်ချင်တာပဲ။ မနေတတ်ဘူး။ ယားတယ်။ ညိုမီ ကိုကို့ကို တွန်းဖယ်လိုက်ရမှာလား။ ဒါမှမဟုတ် ဖက်ထားရမှာလား။ ညိုမီ မသိတော့ဘူး။ ခေါင်းအုံးလေးကို ဆုပ်ထားရင်း မျက်စိမှိတ်ထားပစ်လိုက်တယ်။ ရှက်လို့။ နူးညံ့တဲ့ ရင်သားတွေပေါ်မှာ ကိုကို အနမ်းတွေ ချွေချလိုက်တယ်။ ဖွဖွလေး နမ်းတယ်။ ညိုမီ့တကိုယ်လုံး ရွရွလေး အကြောတွေ တင်းလာတယ်။ “အကုန်ချွတ်လိုက်ကွာ” ညိုမီ ဘယ်လိုလုပ် ငြင်းရက်မှာလဲ။ ရှက်တာတော့ ရှက်တာပေါ့။ ဒါပေမယ့် သိပ်ချစ်ရတဲ့ ကိုကို ဖြစ်နေတယ်လေ။ ချစ်တတ်စိတ်နဲ့ ချောက်ကမ်းပါးကို ခုန်ချပစ်လိုက်တော့မယ်။ ဘာတွေဆက်ဖြစ်မယ်ဆိုတာ ညိုမီ သိတာပေါ့။ ကိုကို ပန်းခူးတော့မယ်။ ညိုမီ့ပန်းလေး နွမ်းတော့မယ်။

ဒါပေမယ့် ချစ်တယ်ကိုကိုရယ်။ ကိုကို လိုချင်ရင် အကုန်ယူသွားနိုင်ပါတယ်။ မိန်းကလေး တယောက်ရဲ့ ချစ်တဲ့စိတ်ကြောင့် စွန့်လွတ်နိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ညိုမီ ရှက်တယ် ကိုကိုရယ်။ “ကိုကို ချွတ်ပေးနော်” ညိုမီ ရှက်ရှက်နဲ့ပဲ နောက်လှည့်ပေးလိုက်တယ်။ ဘော်လီက ဂျိတ်တွေ တခုပြီး တခု ပြုတ်သွားပြီး ညိုမီ့ကိုယ်ပေါ်က ဘော်လီကို ကိုကို ချွတ်လိုက်တယ်။ ညိုမီ ရှက်လိုက်တာ။ ဒီဘက်ကို ပြန်မလှည့်ရဲဘူး။ ရင်သားတွေက ဟာလာဟင်းလင်းနဲ့ တခါမှ ညိုမီ ဒီလိုမနေဖူးပါဘူး။ “ဒီဘက်လှည့်ပါအုံး ညိုမီ” “ဟင့်အင်း ရှက်တယ်ဆို” နုနုဖွေးဖွေး ရင်သားဆိုင်တွေကို ညိုမီ လက်ကလေးနဲ့ ကာထားမိတယ်။ ရှက်စိတ်က မွန်ထူနေတာပဲ။ ကိုကို ညိုမီ့ ပုခုံးလေးကို ကိုင်ပြီး ဆွဲလှည့်တာပေါ့။ ညိုမီ ကိုကို့ကို မကြည့်ရဲဘူး။ “လက်တွေ ဖယ်ပါအုံး ညိုမီရဲ့” ကိုကို ညိုမီ့လက်တွေကို ဖယ်လိုက်တယ်။ ညိုမီ ဖယ်ရင်ကောင်းမလား မဖယ်ရင်ကောင်းမလား စဉ်းစားပါသေးတယ်။ ကိုကို စိတ်ဆိုးမှာလဲ ကြောက်တယ်။ လက်တွေကို တွန့်ဆုပ် တွန့်ဆုပ်နဲ့ ဖယ်လိုက်တော့ ညိုမီ့ရင်သားဆိုင်တွေ ကိုကို မြင်သွားတယ်။

“သိပ်လှတာပဲကွာ” ကိုကို ကြည့်တယ်။ တယုတယနဲ့ ကြည့်တယ်။ ညိုမီ့ရင်သားတွေက လှပါတယ်။ အရမ်းကြီးမထွားသေးပေမယ့် ရွယ်တူမိန်းကလေးတွေထက်တော့ ပိုကြီးတာ အမှန်ပဲ။ နို့သီးခေါင်းလေးက သေချာမထောင်သေးဘူး။ နို့အုံထဲမှာ မြုပ်နေတယ်။ မေမေပြောတာတော့ အပျိုနို့ဆို အဲဒီလိုပဲတဲ့။ ကိုကို့အကြည့်တွေက တပ်မက်မွုတွေ ပါလာတယ်။ ညိုမီ ကြက်သီးထမိပါတယ်။ “သိပ်လှတယ်ကွာ” ကိုကို ညိုမီ့ရင်သားတွေကို နမ်းတယ်။ ညိုမီ ဘယ်လိုနေရမှာလဲ ကိုကိုရယ်။ တခါမှ အနမ်းမခံဖူးတဲ့ ရင်သားတွေကို ကိုကို နမ်းတယ်။ ညိုမီ့တကိုယ်လုံး ထိန်းချုပ်လို့မရအောင် တွန့်လိမ်ကောက်ကွေးတက်သွားတယ်။ “ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း” ညိုမီ ငြင်းမိသလား။ မ သံပေးမိတာလား။ ညိုမီ မသိတော့ဘူး။ တကယ်ကို မနေတတ်ဘူး ကိုကိုရယ်။ ညိုမီ အရမ်းယားတယ်။ ကိုကိုကတော့ ဆက်နမ်းတော့တာပဲ။ အသဲယားဆုံးက ကိုကို ညိုမီ့နို့သီးလေးကို စို့လိုက်တဲ့အချိန်ပဲ။

“အီ” ညိုမီ့စိတ်တွေ ဂယောက်ဂယက် ဖြစ်ကုန်တယ်။ ကိုကို ညိုမီ့နို့လေးကို စို့တယ်။ နွုတ်ခမ်းတွေကို အတင်းကိုက်ထားမိတယ်။ ရင်သားတွေက ကိုကို့ကို ချစ်တယ်ထင်ပါရဲ့။ အစွမ်းကုန် ကော့ကော့ပေးတယ်။ ကိုကို ဖွဖွလေး စို့နေရင်း လျှာလေးနဲ့ တို့တယ်။ ညိုမီ ညိုမီလေ ဘယ်လိုမှ ထိန်းလို့မရတော့ဘူး။ သွေးတွေ ပြောင်းပြန်စီးသွားသလိုပဲ။ ညိုမီ့စိတ်တွေ ထိန်းမရတော့ဘူး။ “ဟင့် ကိုကိုရယ်” မြုပ်ဝင်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးကို ကိုကို့လျှာက လိုက်ဆွတယ်။ ပြောမပြတတ်တဲ့ တုန်ရီလွိုက်မောမွုအောက်မှာ ညိုမီ မျောသွားတယ်။ ညိုမီ ကိုကို့အနမ်းအောက်မှာ မျောသွားတယ်။ တခါမှ မဖြစ်ဘူးတဲ့ ခံစားချက်တွေနဲ့အတူ ညိုမီ့ရင်ထဲမှာ ကိုကို့ကို ချစ်တဲ့စိတ်တွေ လျှံတက်လာတယ်။ ချစ်တယ် ကိုကိုရယ်။

ညိုမီ့ရင်သားတွေကလဲ ကိုကို့ကိုချစ်တယ်ထင်ပါရဲ့။ ကော့ကော့ပေးတယ်။ ကိုကို့ရဲ့ အနမ်းတွေက ပိုမြန်လာတယ်။ ညိုမီ့ရင်တွေလဲ ပိုတုန်လာတာပေါ့။ ထိန်းမရအောင် ဖြစ်သွားတာက ကိုကို ညိုမီ့နို့သီးခေါင်းလေးကို အားရပါးရ အထက်အောက် ယက်ပစ်လိုက်တာပါပဲ။ “အို ကိုကို ဟင့် ယားတယ်ဆို ဟင့်” “အာာ” ညိုမီ ငြီးတွားမိတယ်။ ပေါင်ကြားထဲက ညိုမီ့ပန်းလေးက ဆစ်ဆစ် ဆစ်ဆစ်နဲ့ ယားတက်လာတယ်။ မထိန်းထား နိုင်တော့အောင်ကို ပွင့်ထွက်ကုန်တယ်။ မြိုသိပ်ထားလို့ မရတော့ဘူး။ ညိုမီ တအားကော့ပစ်လိုက်မိတယ်။ သုံးလေးခါလောက် တုန်ရီလွိုက်မောသွားပြီး ပန်းလေးထဲက အရည်တွေ ထွက်ကျလာတယ်။ တခါမှ မခံစားဖူးတဲ့ အရသာမို့ ညိုမီ့ရင်တွေ ခုန်တာ အရမ်းပဲ။ ကိုကို သိသွားမှာလဲ ရှက်တယ်။ ကိုကို့လက်တွေက ညိုမီ့နို့တွေကို ကိုင်နေရင်းကနေ အောက်ကိုဆင်းလာတယ်။ ထမီပေါ်ကနေ ပန်းလေးကို အုပ်ကိုင်လိုက်တော့ ညိုမီ တုန်တက်သွားတယ်။

မငြင်းရက်ပါဘူး။ ငြင်းဆန်ဖို့လဲ အားမရှိဘူး။ ကိုကို ပေးတဲ့အထိအတွေ့မှာ ညိုမီ မျောသွားပြီ။ ညိုမီ့ပန်းလေးကို တယုတယ ကိုကို ကိုင်တယ်။ ညိုမီ မနေတတ်တော့ဘူး။ “အဟင့်” ရုန်းတာမဟုတ်ပါဘူး ကိုကိုရယ်။ ညိုမီ ယားလွန်းလို့ပါ။ ကိုကို ညိုမီ့ပန်းလေးကို လက်ညှိုးလေးနဲ့ ပွတ်ပေးတယ်။ ထမီလေးက အိပ်ရင် ဝတ်တဲ့ထမီဆိုတော့ ပါးတာပေါ့။ အတွင်းခံကလဲ ပါးပါးလေး။ ကိုကို့လက်ညှိုးရဲ့ အထိအတွေ့ကို ညိုမီ အလူးအလဲ ခံရတော့တာပဲ။ ဆစ်ဆစ် ဆစ်ဆစ်နဲ့ ယားတက်လာတယ်။ မနေတတ်ဘူး ကိုကိုရယ်။ ကိုကို့လက်ညှိုးလေးက ညိုမီ့ပန်းပွင့်လေးရဲ့ ထိပ်ပိုင်းကို ဖိပြီး ပွတ်တယ်။ ညိုမီ တကယ်ကို နေလို့မရတော့ဘူး။ ကိုကို့ကို တအားဖက်ထားတာပေါ့။ နွုတ်ခမ်းလေးကို တအားကိုက်ထားတဲ့ကြားက ဟင့်ကနဲ ဟင့်ကနဲ ငြီးတွားသံလေး ထွက်ထွက်လာတယ်။ ညိုမီ့အသွေးအသားတွေ ပွက်ပွက်ဆူကုန်ပါပြီ။ “ညိုမီ ထမီချွတ်လိုက်ကွာ” ညိုမီ ရှက်တယ်။ စိတ်တွေက မွန်ထူနေပြီ။ ထမီလေးကို ချွတ်လိုက်ရင် အရည်တွေစိုနေမယ့် အတွင်းကို ကိုကို မြင်သွားမှာပေါ့။ ရှက်လိုက်တာ ကိုကိုရယ်။

ထမီလေးကို အသာလေး အောက်ကို လျှောပေးလိုက်တယ်။ ကိုကို ဆွဲချွတ်ပြီး ခုတင်အောက်ကို ပစ်ချလိုက်တာပေါ့။ မွန်ထူတက်သွားတာပဲ။ ညိုမီ့တကိုယ်လုံးမှာ အတွင်းခံလေး တခုပဲ ကျန်တော့တယ်။ “ချွတ်လေ ညိုမီ” “ညိုမီ ရှက်တယ် ကိုကိုရယ်” ညိုမီ ကိုကို့ ရင်ခွင်ထဲကို ခေါင်းလေး ဝှေ့ပြီး မျက်နှာကို ဖွက်ထားလိုက်တယ်။ ရှက်တာကိုး။ ကိုကို ပြုံးနေတယ်။ သဘောကျမှာပေါ့။ ညိုမီ့တကိုယ်လုံး သူ ထင်သလို နမ်းရွုံ့ဆော့ကစားနေတာကိုး။ “ချွတ်လိုက်ပါကွာ” “ရှက်တယ် ကိုကိုရာ ချွတ်ပေး” ကိုကို ရီတယ်။ ညိုမီ့အတွင်းခံလေးကို ကိုကိုချွတ်လိုက်တယ်။ ညိုမီ နွုတ်ခမ်းလေး ကိုက်ပြီး တင်ပါးလေးကို ကြွပေးလိုက်ရတာပေါ့။ အတွင်းခံလေးက မကျွတ်ချင်ဘူး။ ပန်းလေးရဲ့ အရည်တွေ စိုနေတော့ ကပ်နေတယ်။ ကိုကု ညိုမီ့ပန်းလေးကို စိုက်ကြည့်တယ်။ ရှက်လိုက်တာ။

ညိုမီ ပေါင်တွေကို လိမ်လိုက်ပြီး “အဲဒီလို မကြည့်နဲ့ ကိုကိုရာ ညိုမီ ရှက်တယ်ဆို” “ပေါင်လေးကားလိုက် ကိုကို ကြည့်ချင်တယ်” ညိုမီ မျက်စိမှိတ်ပြီး ပေါင်လေးကို ကားလိုက်တယ်။ ရှက်လိုက်တာ။ အရည်တွေ စိုနေမှာပဲ။ ပန်းလေးကို ကိုကို စိုက်ကြည့်တယ်။ ကိုင်ကြည့်တယ်။ ညိုမီ အသဲတွေ ယားလိုက်တာ။ ကိုကို့လက်ညှိုးလေးက ခုနကအတိုင်းပဲ အသာလေးပွတ်တယ်။ ကိုကို ပိုဆိုးလာတယ်။ ညိုမီ့နို့သီးခေါင်းလေးကိုလဲ စို့တယ်။ ညိုမီ မနေတတ်ဘူး။ ယားလွန်းလို့ ထွန့်ထွန့်လူးနေတာပဲ။ ကိုကို့လက်ညှိုးလေးက ညိုမီ့ပန်းလေးရဲ့ အကွဲကြောင်းကို ပွတ်တယ်။ အရည်တွေ စိုနေတော့ ကိုကို ပွတ်လို့ ပိုကောင်းတယ်ထင်တာပဲ။ လက်ညှိုးလေးက ပန်းပွင့်လေးရဲ့ အသားနုနုလေးကို ပွတ်ပွတ်သွားတာ ညိုမီ သိပ်ရင်ခုန်တာပဲ။

ကိုကို့ကို တအားဖက်ထားပြီး တအားကော့ထားပေးမိတယ်။ အရည်တွေကလဲ ဝေါကနဲ ဝေါကနဲ ထွက်ပါ့။ တခါမှ အဲဒီလောက် မထွက်ဘူးဖူး။ အရည်တွေ တခါတခါ ထွက်သွားရင် ညိုမီ့ရင်တွေ သိမ့်သိမ့်တုန်သွားတာပဲ။ ညိုမီ့ပန်းလေးကိုလဲ ညိုမီ တအား တအား ညှစ်ပစ်လိုက်မိတယ်။ ညိုမီ နွမ်းသွားတယ်။ မောတယ်။ ခဏခဏ အရည်တွေ ထွက်နေရင် ညိုမီ သေမှာပဲ။ “ညိုမီ ကောင်းလား” “ဟင့် ရှက်တယ်ဆို မေးနဲ့” ကိုကို အကျႌတွေ ချွတ်ပြီး ညိုမီ့ပေါ်မှာ လာအိပ်တယ်။ ညိုမီ ပေါင်လေးကားပေးလိုက်ရတာပေါ့။ ကိုကိုက ညိုမီ့ပေါင်ကြားထဲမှာ အတင်းနေရာယူလိုက်တယ်။ ကိုကို့ပေါင်ကြားထဲကို ညိုမီ မကြည့်ရဲဘူး။ ခပ်ရှည်ရှည်ဟာကြီးက တော်တော်ကြီးတာတော့ ညိုမီ သတိထားလိုက်မယ်။ အဲဒါကြီးနဲ့ ညိုမီ့ပန်းလေးထဲ ထည့်လိုက်ရင်။ ညိုမီ အတွေးတွေနဲ့ တုန်လွုပ်သွားတာ တကယ်ပါ။ ကြောက်လွန်းလို့ ဖင်ကြောလေးပါ ရွုံ့သွားမိတယ်။ ကိုကို တကယ်ထည့်တော့မှာပါလား။ ကိုကို့ဟာနဲ့ ညိုမီ့ပန်းလေးကို ပွတ်တယ်။ ညိုမီ ယားတယ်။ တအားယားတယ်။ ကိုကို နို့ကိုလဲ စို့တယ်။ တဖက်ကလဲ နယ်တယ်။ ညိုမီ ဘယ်လိုနေရမှာလဲ ကိုကိုရယ်။ တွန့်လိမ်ကောက်ကွေးပြီး တအားယားတာပဲ။

တကိုယ်လုံး ပေါက်ကွဲမတတ် အကြောတွေ တင်းတက်လာတယ်။ ကိုကို ညိုမီ တွန့်လိမ်နေတဲ့ကြားက ညိုမီ့ပန်းလေးကို တေ့လိုက်ပြီး ဖိချပစ်လိုက်တယ်။ “အား” “နာတယ် မရဘူး ကိုကို” “အား နာတယ် နာတယ်” ညိုမီ့ပန်းလေးထဲကို ကိုကို အတင်းထိုးထည့်တယ်။ ညိုမီ အော်ဟစ်ငိုပစ်လိုက်တာပေါ့။ ကိုကို့ကိုလဲ တွန်းတယ်။ မရဘူး။ ကိုကို ဖိထားပြီး ဆောင့်ချတယ်။ ညိုမီ့ဘဝမှာ အနာကျင်ဆုံးအချိန်ပါပဲ။ တခါမှ အဲဒီလောက် မနာဖူးဘူး။ အသက်ရွုလို့ မရဖြစ်သွားအောင်ကို ကိုကို အဆုံးထိ သွင်းပစ်လိုက်တယ်။ ညိုမီ့ပန်းလေး ကွဲမတတ်ပါပဲ။ ညိုမီ ရုန်းကန်မရတဲ့အဆုံး ခေါင်းအုံးလေးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားမိတယ်။ “ဟင့် ဟင့် ဟင့် အားး နာတယ် မလုပ်ပါနဲ့တော့ နာတယ် အားးး” ညိုမီ ငိုတာပေါ့။ ပန်းလေးအထဲမှာ တခုခု စုတ်ပြတ်သတ်သွားသလိုပဲ နာလိုက်တာ တဆစ်ဆစ်နဲ့။ ကိုကို ညိုမီ့ကို နမ်းတယ်။ လည်တိုင်တွေကို နမ်းတယ်။ နားရွက်ကို နမ်းတယ်။ ကိုကို ဖြေးဖြေးလေး ပြန်ထုတ်တယ်။ ညိုမီ နာလွန်းလို့ ညှစ်ထားတာပေါ့။

ကိုကို ထုတ်မရတော့ ပြန်ထည့်တယ်။ တအားနာတယ်။ “အား ကိုကို နာတယ် နာတယ် အားးး” တားနေတဲ့ကြားက ကိုကို ဆောင့်တာတွေ ကြမ်းလာတယ်။ အံကြီးကြိတ်ပြီး ဆောင့်ဆောင့်ချတာ။ ညိုမီ သေတာပေါ့။ “သေပြီ အားးး သေပြီ သေပြီ ဟင့် ဟင့် အားးး” လူတကိုယ်လုံး ထူပူရှိန်းပိန်းသွးတာပဲ။ သွေးတွေ အရမ်းတိုးလာတယ်။ မောတယ်။ ညိုမီ အရမ်းမောတယ်။ ကိုကိုကလဲ အံကြီးကြိတ်ပြီး တအားဆောင့်တယ်။ ညိုမီ တအားဖက်ပြီး ကိုကိုဆောင့်သမျှ ခံရတော့တာပေ့ါ။ အသက်အောင့်ပြီး ခံကြည့်တယ် မရဘူး။ မရဘူး။ ကိုကို ပိုကြမ်းလာတယ်။ ညိုမီ့နို့တွေကိုလဲ ခပ်တင်းတင်း စွဲဆုပ်ပြီး ဆက်တိုက်ကြီး ဆောင့်ပစ်လိုက်တာ။ အဆက်မပြတ်ပါပဲ။ နောက်ဆုံးတချက် အပြင်းဆုံး ဆောင့်ချလိုက်ပြီး အဆုံးထိ ထိုးနှစ်ပစ်လိုက်တာ။ ညိုမီ ငိုလိုက်တာ ပြောမနေနဲ့။ “အား အား အား သေပြီ ညိုမီ သေပြီ အားးး” အသည်းခိုက်အောင် နာကျင်ပေမယ့် ညိုမီ ရင်တလှပ်လှပ်နဲ့ ခံစားရတယ်။ နာကျင်တဲ့ ခံစားမွုနောက်မှာ လွိုင်းလုံးလေးတွေလို ကျေနပ်နှစ်သိမ့်မွုက ညိုမီ့ရင်ကို လာလာရိုက်ခတ်တယ်။

ညိုမီ့ပန်းလေးကို ကိုကို ခူးသွားပြီ။ ညိုမီ ပေးနိုင်ပါတယ်။ လိုလိုချင်ချင် ပေးလိုက်တာပါ။ ချစ်တယ် ကိုကိုရယ်။ အရမ်းပဲ။ ကိုကို တအားမောသွားတယ် ထင်တယ်။ ညိုမီ့ကိုယ်ပေါ်မှာ လှဲချပြီး အမောဖြေတယ်။ နဖူးမှာ ချွေးတွေလဲ စို့လို့။ ခဏလောက် အနားဖြေပြီးတဲ့အချိန်မှာ ကိုကို ညိုမီ့ကို နမ်းတယ်။ “ညိုမီ ကောင်းလားဟင်” “သွား အရမ်းနာတယ် မကောင်းဘူး” ကိုကို့ဟာက ညိုမီ့ပန်းလေးထဲမှာပါ။ မာတောင်နေတာပဲ။ တဒိတ်ဒိတ်တိုးနေတဲ့ သွေးခုန်သံကိုတောင် ညိုမီ ခံစားနေရတယ်။ ကိုကို လုပ်ပေးတဲ့ ကျေနပ်နှစ်သိမ့်မွုက တောင်ကျရေလိုပဲ မရပ်နိုင်တော့ဘူး။ ဟုတ်တယ်။ ညိုမီ့စိတ်ထဲမှာ လွိုင်းလုံးလေးတွေ တလုံးပြီး တလုံး ကြီးထွားလာတယ်။ ကိုကို့ဟာကို ညိုမီ ညှစ်တယ်။ မသိမသာလေးပဲ။ ခံစားချက်က မပြောတတ်ဘူး။ တခါမှ အဲဒီလို မထည့်ဖူးတာ။ ညိုမီ အဲဒီလို ညှစ်ပေးရတာကို ကြိုက်တယ်။ ကိုကိုလဲ ကြိုက်မှာပဲ။ ညိုမီ့နွုတ်ခမ်းတွေကို လာနမ်းတယ်။ တချက် နှစ်ချက် ဆက်တိုက် ညှစ်လိုက်မိတော့ ကိုကို သတိထားမိသွားတယ်။ တချက် ပြန်ဆောင့်တယ်။

ညိုမီ့စိတ်တွေ တဖွားဖွား ထလာရော။ ညိုမီက ညှစ်လိုက်။ ကိုကိုက အသာလေးဆောင့်လိုက်နဲ့။ ကိုကို အမောပြေသွားတဲ့အချိန်မှာ ခုနကလိုပဲ ပြန်ဆောင့်တော့တာပဲ။ ညိုမီ နာတယ်။ ကျိန်းနေအောင် နာတယ်။ ဒါပေမယ့် ခွာလို့မရဘူး။ ရပ်လို့မရဘူး။ ရင်ထဲမှာ တဖွားဖွားပေါ်လာတဲ့ လိုချင်တပ်မက်မွုကို ကိုကိုကသာ အဆုံးသတ်ပေးနိုင်မှာပါ။ “အာာ ဟင့်” “ညိုမီ ညှစ်တယ်ကွာ” “ညှစ်တယ် ညှစ်တယ် ကိုကိုဆိုးလို့” “ဆောင့်တယ် ဆောင့်တယ် သိပ်ညှစ်လို့” “အားးး ဖြေးဖြေး ကိုကိုရယ် နာတယ် အား” “ကောင်းလား” “အားး အား ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း” ညိုမီ စလိုက်မိတဲ့ ဇာတ်လမ်း ကိုကို မရပ်တော့ဘူး။ ပွဲကြမ်းပြီ။ ခုနကလို မဟုတ်ဘူး။ ပေါင်တွေကို ဆွဲထောင်ပြီး ရင်ဝမှာ ကပ်လိုက်တယ်။ ညိုမီ့ပန်းကလေးက ကိုကို့ကို ကော့ပေးလိုက်သလိုပါပဲ။ ကိုကို ဖြေးဖြေးလေး ထည့်တယ်။ “အား နာတယ် ကိုကို အား အား” တကယ်လဲ နာတယ်။

ကိုကို့ဟာက ညိုမီ့ပန်းလေး အတွင်းနက်နက်ထဲထိကို ဝင်လာသလိုပဲ။ နာတယ်။ ညိုမီ့ပန်းလေးထဲက အတွင်းသားလေးတွေကို ခပ်ပြင်းပြင်း ပွတ်ဆွဲတာ ညိုမီ မခံနိုင်ဘူး။ တဇတ်ဇတ်တုန်အောင် ရင်တွေ တုန်တက်လာတယ်။ ဒီတခါ ပိုထိတယ်။ ညိုမီ မခံနိုင်ဘူး။ ကိုကို ဘယ်လိုထည့်နေလဲ မသိဘူး။ ဖြေးဖြေးချင်းထည့်နေတာ။ ပိုဆိုးတယ်။ အသားနုလေးတွေကို ကိုကို့ဟာနဲ့ ဖြေးဖြေးပွတ်သွားတာ ပိုခံရခက်တယ်။ ဟိုးအတွင်းနက်နက်ထိ ကို့ကို့ဟာကြီးက ထိုးခွဲသွားတယ်။ ညိုမီ့ရင်ဝမှာတောင် လာစို့နေသလိုပဲ။ ညိုမီ ခံရခက်လိုက်တာ။ အဟင့်။ အဆုံးထိ ဝင်သွားပြန်တော့လဲ ပြန်ထုတ်စေချင်တယ်။ အထဲမှာ ကြပ်တပ်တပ်ကြီး။ ညိုမီ မနေတတ်ဘူး။ ပြည့်ကြပ်ညက်ပြီး ကွဲထွက်မတတ် ညိုမီ ခံစားရတယ်။ ကိုကို ပြန်ထုတ်ဖို့ ကြိုးစားတယ်။ ဟင့်အင်း မထုတ်နဲ့ ကိုကိုရယ်။ ညိုမီ ကြောက်တယ်။ တအားပဲ ညှစ်ထားပစ်လိုက်တယ်။ တအားကြီး ကော့တက်လာတဲ့ ညိုမီ့နို့တွေကို ကိုကို အသာလေး ကိုင်ပြီး နယ်တယ်။ လက်ညှိုးနဲ့ လက်မက ညိုမီ့နို့သီးခေါင်းလေးကို ချေတော့။ အမေ့။

ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း။ ညိုမီ မနေတတ်ဘူး။ မနေတတ်ဘူး။ အရမ်းယားတယ်။ သပ်လျှိုထားသလို ဝင်နေတဲ့ ကိုကို့ဟာကြီးက ပိုကြီးလာသလိုပဲ။ ညိုမီ အော်ဟစ်ပစ်လိုက်ချင်တယ်။ ကိုကို ကပ်တိုးလေး ညှောင့်တယ်။ ညိုမီ့ကို သတ်နေတာလား ကိုကိုရယ်။ ဟင့်။ ကပ်တိုးလေး ညှောင့်နေတဲ့ ကိုကို့ဆောင့်ချက်တွေကို ညိုမီ ဘယ်လိုရင်ဆိုင်ရမှာလဲ။ အထဲမှာ အသားနုနုလေးတွေကို ဖိပြီး ချေနေသလိုပဲ။ ညိုမီ ပိုပိုပြီး ယားတက်လာတယ်။ ခံရခက်လွန်းတော့ ညိုမီ့တင်ပါးတွေပါ ကော့ကော့ပစ်လိုက်တယ်။ ကိုကို အဆောင့် ညိုမီ အကော့ ထိတယ်။ ထိတယ်။ အဟင့်။ ကိုကို့ကို တအားဖက်ပြီး ညိုမီ ကော့ကော့ပေးတယ်။ ကိုကိုလဲ ကြိုက်လို့လား မသိဘူး။ တဖြေးဖြေး ဆောင့်တာတွေ မြန်လာတယ်။ အရည်တွေလဲ တအားစိုနေတော့ ပိုသွက်တာပေါ့။ ညိုမီ မသိတော့ဘူး။ ဘာမှ မသိတော့ဘူး။ ကိုကို့ရဲ့ ဆောင့်ချက်တွေအောက်မှာ ညိုမီ မေ့မျောမတတ်ပဲ။

တချက်ခြင်း ဆောင့်ချက်တွေ အောက်မှာ ခံရခက်တဲ့ ဝေဒနာကို ညိုမီ ကြိုက်လာတယ်။ ကောင်းလိုက်တာ ကိုကိုရယ်။ နာကျင်မွုနဲ့အတူတူ တသိမ့်သိမ့်တုန်အောင် ဆောင့်ဆောင့်ဝင်လာတဲ့ ကိုကို့အချစ်တွေကို ညိုမီ ရူးသွပ်စွာ လက်ခံမိတယ်။ “အားး ဟာာာ” “ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း” ပါးစပ်က ဘာတွေမှန်းမသိအောင် ငြီးတွားပစ်လိုက်တယ်။ ကိုကိုဆောင့်တာ ပိုကြမ်းလာတယ်။ အနားကပ်ပြီး ဆောင့်နေတာကနေ ကိုကို့ဟာကြီးကို အဆုံးထိ ထုတ်ပြီး ခဏရပ်သွားတယ်။ ကောင်းလိုက်တာ ကိုကိုရယ်။ ဟင့်။ ကိုကို ခဏလေးရပ်ပြီး အသက်ကို ဝအောင်ရှူတယ်။ ညိုမီ့ကို တအားဖက်တယ်။ ပြီးလဲပြီးရော တရှိန်ထိုး ထိုးထည့်ပစ်လိုက်တယ်။ “အမလေး ကိုကိုရဲ့ အမလေး အမလေး နာတယ် နာတယ် နာတယ်” “အား အား အား” တဆုံးဆွဲထုတ်ပြီး တဆုံးဆောင့်ထည့်ပစ်လိုက်တဲ့ ကိုကို့ဆောင့်ချက်တွေကို ညိုမီ ဘယ်လိုခံစားရမှာလဲ။ ဓါးနဲ့ မွန်းနေသလိုပဲ။

လူတကိုယ်လုံး ထူပူရှိန်းပိန်းပြီး အသက်တောင် မရှူနိုင်တော့ဘူး။ နာတယ် နာတယ်။ ကိုကို။ ညိုမီ ကိုကို့ ရင်ဘတ်ကို ထုတယ်။ ရိုက်တယ်။ မရတော့ဘူး။ အရှိန်နဲ့ မောင်းနေတဲ့ ရထားကြီးလိုပဲ။ ကိုကို အဆက်မပြတ် လုပ်လိုက်တာ ညိုမီ ဖတ်ဖတ်ကို မောသွားတာပဲ။ ဟင့်။ အရည်တွေ ဗြန်းကနဲ ထွက်ထွက်သွားတာလဲ အကြိမ်ကြိမ်ပဲ။ မလွုပ်နိုင်တော့ဘူး။ တကယ်ကို ညိုမီ့တကိုယ်လုံးမှာ အားမရှိတော့တာ။ ကိုကိုနောက်ဆုံးတချက် အပြင်းဆုံးဆောင့်ထည့်ပြီး အရည်တွေ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ “အားးး နာတယ် သေပြီ သေပြီ ရှီးးး” သားအိမ်ဝနားကို ကိုကို့ဟာကြီး တေ့ပြီး အရည်ပူတွေ ပန်းထုတ်လိုက်တာ ဘယ်လိုမှန်းကို မသိတော့ဘူး။ ညိုမီ မေ့မျောမတတ်ပဲ။ ပူကနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားတဲ့အရသာကို ညိုမီ မနေတတ်တာ။ ကိုကို့ကိုသာ သိမ်းကြုံးဖက်ထားပစ်လိုက်တယ်။ ကိုကိုက အားမရှိတော့တဲ့အတိုင်းပဲ ညိုမီ့ကိုယ်ပေါ်မှာ ထပ်ရပ်ကြီး။ “ကိုကို အရမ်းဆိုးတယ်ကွာ” “ကောင်းလား ညိုမီ” “ဘယ်လိုကြီးမှန်း မသိဘူး ကိုကိုရယ်” ကိုကိုနဲ့ ညိုမီ အဲဒီညက အိပ်လို့ မပျော်ပါဘူး။

ကိုကိုနဲ့ ခွဲရတော့မယ်ဆိုတာ သိနေတော့ ညိုမီ သိပ်ဝမ်းနည်းတာပဲ။ ကိုကို ချစ်သမျှကို အလိုလိုက်မိတယ်။ မငြင်းဆန်ချင်ဘူး။ ကိုကို့ကို အကောင်းဆုံး ပေးဆပ်လိုက်ချင်တယ်။ ညိုမီ့ရဲ့ အပျိုပန်းလေးကို ကိုကို ခူးသွားတယ်။ အားရပါးရ မွေးကြူသွားတာ တညလုံးပါပဲ။တကိုယ်လုံး နာကျင်ကိုက်ခဲနေပေမယ့် ညိုမီ ကျေနပ်ပါတယ်။ ချစ်တယ် ကိုကိုရယ်။ အဲဒီလိုညမျိုးကို ဘယ်တော့မှ ပြန်ရောက်မှာလဲ။ ညိုမီလေ သင်္ဘောသံကြားတိုင်း ကိုကို ပြန်လာပြီလားလို့ တွေးမိတယ်။ မျှော်မိတယ်။ ကိုကိုနဲ့ ချစ်ခဲ့တဲ့ညလေးကို ပြန်တွေးတိုင်း ညိုမီ ရင်တွေခုန်တယ်။ စိတ်ထဲမှာလဲ တမျိုးပဲ။ တအားငိုချင်တယ်။ ကိုကို့ကို လွမ်းတယ် ကိုကိုရယ်။ ကိုကို့ကို ချစ်တဲ့ စိတ်နဲ့ ညိုမီ ရူးပြီ ထင်ပါရဲ့။ ကိုကို ပြန်လာတော့မယ်တဲ့။ ဒီည ကိုကို ပြန်ရောက်မယ်။ ဝမ်းသာလိုက်တာ။ အရမ်းဝမ်းသာတာပဲ။ တနှစ်လောက် ခွဲနေရတာ ကိုကို ပြန်လာပြီဆိုတဲ့ သတင်းကြားရတာ ညိုမီ တအားဝမ်းသာလိုက်တာ။

ညိုမီ တအားပျော်တာပဲ။ တချက်တီးလောက်မှာ သင်္ဘောကပ်တယ်။ ညိုမီ သွားကြိုတာပေါ့။ ကိုကို ပိုချောလာတယ်။ အသားတွေလဲ ပိုဖြူလာတယ်။ ဝမ်းသာလွန်းလို့ မျက်ရည်တောင် လည်တယ်။ ဦးဦးတို့ ဒေါ်ဒေါ်တို့ ရှေ့မှာမို့လို့ ကိုယ်ရှိန်သပ်နေရတာ။ ကိုကို့ကို ပြေးဖက်ချင်လိုက်တာ။ တအိမ်လုံးကလဲ ဝမ်းတွေသာနေတယ်။ စကားပြောကြဆိုကြနဲ့ မိုးစင်စင်လင်းရော။ ကိုကိုကတော့ ပင်ပန်းလာလို့ ခဏအိပ်တယ်။ ညိုမီက ဈေးသွားဝယ်တာပေါ့။ ကိုကို ကြိုက်တဲ့ ဒေါ်ပုမ ကောက်ညှင်းပြန်ပေါင်းကို သွားဝယ်ထားတယ်။ ငရုပ်ကောင်း မုန့်ဟင်းခါးလဲ ဝယ်ထားတယ်။ ပဲမွုန့်နဲနဲ ငါးဖယ်ကြော်၊ ဘူးသီးကြော်၊ နံနံပင် ထည့်ပြီး ကိုကို အားရပါးရ စားတာ။ ညိုမီ တအားဝမ်းသာတာပဲ။ “မစားရတာကြာလို့လား မသိဘူး အရမ်းကောင်းတယ်” “စား ကိုကို စား မဝသေးရင် နောက်တထုပ်ထည့်စား” “စားမှာ ညိုမီလဲ စား” “ဟုတ် ကိုကို” ကိုကို လောဘကြီးတယ်။

မုန့်ဟင်းခါး စားနေရင်းနဲ့ ကောက်ညှင်းပြန်ပေါင်း စားတယ်။ “ကောက်ညှင်းပြန်ပေါင်းလဲ ကောင်းတယ်” “စား ကိုကို ကိုကို ကြိုက်တဲ့ ဂျိုးတွေ ဒေါ်ပုမ အချပ်လိုက် ထည့်ပေးလိုက်တယ်” “ဟား ဟား ဒေါ်ပုမရော နေကောင်းတယ်မှတ်လား” “ကောင်းပါ့ ကိုကို ဒေါင်ဒေါင်မြည်ပဲ” “ကောက်ညှင်းပြန်ပေါင်းက ရန်ကုန်မှာ မရှိဘူး ဟိုမှာတုန်းကဆို အရမ်းစားချင်တာပဲ” “ငရုပ်ကောင်း မုန့်ဟင်းခါးရော” “အဲဒါလဲ မရှိဘူး ရန်ကုန်မုန့်ဟင်းခါးက အဆီတွေ ဝေ့ပြီး စားလို့မကောင်းဘူး” “ခိ ခိ ဒီမှာက ငါးကလဲ ပေါတယ်လေ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်နဲ့ ရေခဲရိုက် အရသာ ဘယ်တူမလဲ” “ညိုမီလဲ ပိုချောလာတယ်” “ဟိဟိ ကိုကို ဟင်းရည်ထည့်” “အင်း ထည့် ထည့် ငါးဖတ်တွေ များများထည့်” မုန့်ဟင်းရည်နဲ့ ကောက်ညှင်းပြန်ပေါင်း တို့တို့စားတာ ကိုကို့အကျင့်။ ပလုတ်ပလောင်းနဲ့ စားနေတဲ့ ကိုကိုက အရင်အတိုင်းပဲ။ ညိုမီ တအားပျော်တယ်။ ဦးဦး ဒေါ်ဒေါ်တို့ကတော့ စားပြီး အလုပ်သွားလုပ်ကြတယ်။

လူကြီးတွေ မရှိမှ “ညိုမီ ကိုကို့ကို သတိမရဘူးလား” “ရတာပေါ့ ကိုကိုရဲ့ အရမ်းလွမ်းတယ် ကိုကိုရော” “လွမ်းတာပေါ့ကွာ ရွတ်” “အို ကိုကို ဒေါ်လေးရှိသေးတယ် မလုပ်နဲ့” “ညလာခဲ့မယ်” “အင်း ရွတ်” “ညိုမီ လာခဲ့” “လာဘူး ဟိဟိ” ညိုမီ ကိုကို့ပါးကို ရွတ်ကနဲ နမ်းပြီး ထွက်ပြေးတာ မရဘူး။ ကိုကို အရမ်းမြန်တယ်။ ညိုမီ့ကိုယ်လုံးလေးကို အနောက်ကနေ သိမ်းဖက်ပြီး တအားချုပ်ထားတာ။ ညိုမီ အသက်ရှူတောင် ကြပ်တယ်။ ညိုမီ့ကို ဒီဘက်ဆွဲလှည့်ပြီး ကိုကို နမ်းတာပေါ့။ ညိုမီ ရင်တွေခုန်လိုက်တာ မပြောနဲ့။ နွုတ်ခမ်းချင်း တေ့နမ်းမလို့ နောက်ဖေးက ဒေါ်လေးက အသံပြုတော့မှ ကိုယ်ရှိန်သပ်လိုက်တာ။ အိမ်ပြန်ခါနီး တိုးတိုးလေး ပြောတယ်။

ညကျရင် ကိုကိုလာမယ်တဲ့။ ညိုမီ့ရင်တွေ ခုန်လိုက်တာ။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အိမ်အလုပ်တွေ လုပ်ရတာပေါ့။ မေမေက သိပ်မမာချင်ဘူး။ ညိုမီက သမီးမိန်းကလေးဆိုတော့ အိမ်မွုကိစ္စ အကုန်လုပ်ရတယ်။ အိမ်အကူ မခေါ်ပါဘူး။ ညိုမီပဲ ဟင်းချက်တယ်။ ကိုကို ထမင်းလာစားမလား မသိဘူး။ မစားလဲ ဟင်းတခွက် ပို့ပေးလိုက်မယ်။ ကိုကို ကြိုက်တဲ့ ငရံ့အူဟင်း ချက်တာပေါ့။ ဖေဖေလဲ ကြိုက်တယ်။ ငရံ့အူဆီပြန် ခပ်စပ်စပ်လေး။ ကိုကို သိပ်ကြိုက်မှာပဲ။ အိမ်သန့်ရှင်းရေးလဲ ညိုမီပဲ လုပ်တယ်။ ဟင်းချက်လို့ ပြီးတော့ အိမ်ပေါ်ထပ်ကို ရှင်းမယ်။ မေမေ သင်ပေးတဲ့အတိုင်းပဲ ကြမ်းကို အုန်းခွံနဲ့တိုက်တာ။ လျှာထိုးတွေ ခင်းထားတော့ အစပ်တွေကြားထဲကို ဖယောင်းတွေထည့် အုန်းခွံနဲ့ တိုက်။ ပြောင်နေတာပဲ။ နေ့တိုင်းတိုက်လို့လားမသိဘူး။ ကိုယ့်မျက်နှာကိုယ် ကြမ်းပြင်မှာ ခပ်ရေးရေး ပြန်မြင်ရတယ်။ တခြားအိမ်တွေကတော့ ဒီအတိုင်းပဲ ရေဝတ်နဲ့ ကြမ်းတိုက်တာ။

ညိုမီတို့ အိမ်ကတော့ မရဘူး။ တံမျက်စီးလှည်း။ ရေဝတ်နဲ့ တိုက်။ ပြီးရင် ဖယောင်းသုတ်ထားတဲ့ အုန်းခွံနဲ့ ထပ်တိုက်။ ပင်တော့ ပင်ပန်းတာပေါ့။ ဒီနေ့တော့ ညိုမီ မပင်ပန်းဘူး။ စိတ်ထဲမှာ တအားပျော်နေတယ်။ ကိုကို ပြန်လာလို့။ ညိုမီ လေးဘက်ထောက်ပြီး အုန်းခွံနဲ့ ကြမ်းပြင်မှာ တိုက်နေတုန်း ညိုမီ့ဖင်ကို လက်တဖက်က လာနွိုက်တယ်။ လန့်လိုက်တာ မပြောနဲ့။ တကိုယ်လုံး တုန်တက်သွားတာပဲ။ ညိုမီ လန့်ပြီး အော်တော့မလို့ ကိုကိုပေါ့။ အတင်း ပါးစပ်ကို ပိတ်ထားတယ်။ ကိုကို တအားဆိုးတာပဲ။ ကိုကို အဲဒီလို ညိုမီ့ဖင်ကို နွိုက်တာ စိတ်ထဲမှာ တမျိုးကြီးပဲ။ ကြက်သီးကို ဖြန်းဖြန်းထသွားတာပေါ့။ ကိုကို တအားဆိုးတယ်။ လက်က အငြိမ်မနေဘူး။ ညိုမီ့နို့တွေကိုလဲ ကိုင်တယ်။ နယ်တယ်။ “ကိုကို ဟင့် တအားဆိုးတယ်နော်” “ထွားလာလိုက်တာ ညိုမီရယ်” “အဲဒီလို ကိုင်နဲ့ကွာ” အိမ်နေရင်း အကျႌဆိုတော့ ပါးတာပေါ့။

ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ချည်အကျႌလေး ဝတ်ထားတာ။ ကိုကို့အကြိုက် ဖြစ်သွားတယ်။ အတွင်းခံကလဲ ပါးတော့ ကိုကို့လက်နဲ့ အုပ်ပြီး နယ်တာ ညိုမီ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေတောင် ထောင်ထလာတယ်။ “ဟင့်” ညိုမီ မနေတတ်ဘူး။ အနောက်က ကိုကို့ လက်ညှိုးကြီးက ညိုမီ့ဖင်ထဲမှာ လျှောက်နွိုက်နေတယ်။ ဘယ်လိုကြီးမှန်း မသိဘူး။ ရင်တွေ ဒိန်းဒိန်းခုန်လာတယ်။ တကိုယ်လုံး ထူပူလာတာပေါ့။ “ကိုကို မဆိုးနဲ့ကွာ” “ချစ်ချင်တယ် ညိုမီရယ်” “တကိုယ်လုံး ညစ်ပတ်နေတယ် ကိုကိုရဲ့ ရေမချိုးရသေးဘူး” “ဒါဆို ကိုကို ချိုးပေးမယ်” “လုပ်နဲ့ မေမေ တက်လာအုံးမယ်” “ခဏလေးပါ ညိုမီရယ် နော် နော်” “အတင်းပါလားနော်” “လာပါ ညိုမီရဲ့” ကိုကိုလေ ညိုမီ့အခန်းထဲ အတင်းခေါ်သွားတယ်။ ခုတင်နားတောင် မရောက်ဘူး။ အတင်းတွန်းတယ်။ ညိုမီ မှောက်ရပ်ကလေး ဖြစ်နေတုန်း။ ထမီကို ချွတ်ချပစ်လိုက်တယ်။ “ကိုကို” ညိုမီ့အတွင်းခံလေးပါ ချွတ်ချပစ်လိုက်တယ်။ ညိုမီ ရှက်လိုက်တာ။

တခါမှ အဲဒီလို မနေဖူးဘူး။ ကုတင်နားမှာ ဖင်ကြီးကုန်းပြီး ကိုကိုက အနောက်က နွိုက်တယ်။ “ဟာ ဟင့်” ကိုကို့လက်ကြီးက ညိုမီ့ပန်းလေးကို ပွတ်တယ်။ ညိုမီ မနေတတ်ဘူး။ တကိုယ်လုံး တုန်တုန်တက်လာတာ အရည်တွေဆို စိုတက်လာတယ်။ “တအားလှတယ်ကွာ” “ဟင့် အထဲကို မနွိုက်နဲ့နော်” “ပြွတ်” ကိုကိုပေါ့။ မနွိုက်နဲ့ဆို နွိုက်တယ်။ ညိုမီ့ပန်းလေးထဲကို လက်ညှိုး ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ ညိုမီ နာတာပေါ့။ ရုန်းထမလို့ပါပဲ။ မရဘူး။ ကိုကို ညိုမီ့ ကျောကုန်းကို ဖိထားတယ်။ “ဖြေးဖြေး ဟင့် နာတယ် ကိုကိုရဲ့” “စီးနေတာပဲကွာ” “အာ ဟင့်” “ညိုမီ ကိုကိုမရှိတုန်း မယားဘူးလား” “မသိဘူး မသိဘူး ဘာတွေမေးနေတာလဲ ဟင့် ဟင့်” ကိုကို့လက်ညှိုးက တအားဆိုးတယ်။ ညိုမီ့ပန်းလေးထဲမှာ ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်နဲ့။ ညိုမီ့ ဒူးခေါင်းတွေတောင် ညွတ်ကျသွားချင်တယ်။ အဝင်အထွက် မြန်လာလေ ညိုမီ ပိုမနေတတ်လေပဲ။ ဆစ်ဆစ် ဆစ်ဆစ်နဲ့ ယားတက်လာတယ်။

“ဟင့် တော်တော့နော် ကိုကို ညိုမီ မနေတတ်ဘူး” “ကောင်းလားဟင်” “ဟင့် ကောင်းတယ် တမျိုးကြီးပဲ” “ဒါဆို ပိုကောင်းအောင် လုပ်ပေးမယ်” ညိုမီ့ရင်တွေ ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားတာပဲ။ ကိုကို ညိုမီ့ ပေါင်တွေကို ကားခိုင်းပြီး သူ့ဟာနဲ့ ညိုမီ့ပန်းလေးကို လာထောက်တယ်။ တမျိုးမှ တမျိုးကြီးပဲ။ ညိုမီ တအားရှက်တယ်။ ဖင်ကြီးကုန်းပြီး ကိုကိုက နောက်ကနေ လုပ်တော့မှာပေါ့။ “လှလိုက်တဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကွာ” “အာာ ရှက်တယ်ဆို မပြောနဲ့ အဲဒီလို ဟင့်” “ဖင်လဲ လှတယ် ညိုမီရယ် ဟင်း ဟင်း” ကိုကို့ရဲ့ သဘောကျတဲ့အသံက မာန်ပါနေတယ်။ ညိုမီ လှတာ သေချာပါတယ်။ အိမ်အလုပ်တွေလုပ်တော့ ခန္ဓာကိုယ်က ပိုပြီးဖွံ့ဖြိုးလာတာပေါ့။ တင်တွေဆို ကားတက်လာတာ အရမ်းပဲ။ ကိုကို့အချစ်ခံပြီးကတည်းက ညိုမီ့နို့တွေလဲ ထွားလာတတယ်။

ကိုကို့ဟာကြီးက ပိုကြီးလာသလိုပဲ။ ညိုမီ့အပေါက်ဝမှာ တေ့ထားတာ ညိုမီ လှည့်မကြည့်ရဲဘူး။ ရှက်လို့။ “အာ နာတယ် နာတယ်” ကိုကို့ဟာက တအားကြီးလာတာပဲ။ မဆန့်ဘူး။ မဆန့်ဘူး။ ညိုမီ ရုန်းလိုက်ရတယ်။ မခံနိုင်ဘူး။ အပေါက်ဝကို တေ့ပြီး ထိုးထည့်တာတောင် မဝင်ဘူး။ ဟင်း။ ညိုမီ့စိတ်တွေ ကတုန်ကယင် ဖြစ်သွားတယ်။ ကြောက်တယ် ကိုကိုရယ်။ “ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း မရဘူးနော် ကိုကို” “ညိုမိ့ဟာက တအားကျဉ်းတာပဲ” ဟင့်။ ညိုမီ့ဟာ ကျဉ်းတာ မဟုတ်ဘူး။ ကိုကို့ဟာ တအားကြီးနေတာ။ မဝင်ဘူး။ ကိုကို ပြန်တေ့တယ်။ ညိုမီ့အပေါက်ဝလေးကို တေ့ပြီး ပွတ်တယ်။ ဟင့်။ ဘယ်လိုကြီး လုပ်နေတာလဲ ကိုကိုရယ်။ ကိုကို ညိုမီ့ခါးကို ကိုင်တယ်။ အပေါက်ဝကို တေ့ပြီး ဖိချပစ်လိုက်တယ်။ “အားး နာတယ် နာတယ်” ဒီတခါ ရုန်းလို့လဲ မရဘူး။ တအားနာတယ်။ နာလွန်းလို့ ညိုမီ မျက်ရည်တောင် ဝဲတယ်။ ခေါင်းတရမ်းရမ်းနဲ့ ရုန်းတာ မရဘူး။ ကိုကို ညိုမီ့ခါးကို ကိုင်ပြီး ဖိချတယ်။

ညိုမီ လက်က လျှောက်စမ်းတာပေါ့။ ခုတင်တိုင်ကို တွေ့တော့ ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ကိုင်ထားရတယ်။ တအားနာတယ်။ တအားနာတယ်။ ကိုကို့ဟာက တအားကို ကြီးနေတာ။ ညိုမီ့အထဲမှာ ပြည့်ကြပ်နေတာပဲ။ ညိုမီ ကိုကို့ကို လှည့်ကြည့်တယ်။ ကိုကို တော်တော် စိတ်ထနေတာလား မသိဘူး။ အံကြီးကြိတ်ပြီး အားနဲ့အင်နဲ့ ဖိထည့်နေတာ။ ကြောက်စရာကြီး။ “ဟင့် ကိုကို တော်ပါတော့ နာတယ် နာတယ် အားး” “ပြီးပြီ ပြီးပြီ ခဏလေး ခဏလေး” ကိုကို့ဆီးခုံ ညိုမီ့ဖင်လေးနဲ့ ထိသွားတဲ့အချိန်မှာ ညိုမီ အနာကျင်ဆုံးပဲ။ ဘယ်လိုမှကို မနေနိုင်တာ။ ကိုကို့ဟာက အရင်ကထက် ပိုရှည်လာတယ်။ ညိုမီ့သားအိမ်ကို လာထောက်နေတာ နာတာ တအားပဲ။ “ပြန်ထုတ်လိုက်ပါ ကိုကိုရယ် နော်” တောင်းပန်လဲ မရပါဘူး။ ပြန်ထုတ်ပြီး ပြန်ထည့်တာပဲ။ ညိုမိ အရမ်းကြောက်တယ်။ ပြန်ဝင်လာရင် ခံရမယ့် ဝေဒနာကို ညိုမီ မခံစားနိုင်ဘူး။ ကိုကိုကတော့ မရဘူး။ ပြန်ထုတ်ပြီး ပြန်ထည့်တာပဲ။

ဖြေးဖြေးချင်း ဝင်လာတဲ့ ကိုကို့ဟာက ညိုမီ့ရင်ဝထိအောင် ရောက်လာသလိုပဲ။ ညိုမီ အသက်တောင် မရှူနိုင်ဘူး။ သုံးလေးငါးခါ အလူးအလဲ ခံလိုက်ပြီးမှ နဲနဲသက်သွားတယ်။ ညိုမီ ယားနေတာတွေ နဲနဲလျော့သွားတယ်။ ဟုတ်တယ်။ ညိုမီ သိပ်မနာတော့ဘူး။ တမျိုးကြီးပဲ။ ဟင့်။ နာတာလျော့သွားပေမယ့် ခံစားချက်က ပိုဆိုးလာတယ်။ တချက်ပြီး တချက် ပိုမြန်လာလေ ညိုမီ့ရင်တွေ တအားခုန်လေပဲ။ ကိုကို သွင်းတာ ထုတ်တာ ပိုမြန်လာတယ်။ အရည်တွေလဲ အရမ်းထွက်တာပဲ။ “ဟင့် ကိုကို ဖြေးဖြေးဆို” “အာ အာ နာတယ် ဟင့်” ကိုကို ခပ်သွက်သွက်ထည့်ပြီး အဆုံးနားရောက်မှ ဆောင့်ထည့်လိုက်တာ ပိုထိတယ်။ ညိုမီ့ရင်ကို ဒိန်းကနဲ ဒိန်းကနဲပဲ။

တကိုယ်လုံး တုန်တုန်တက်သွားတာ။ သိပ်ဆိုးတဲ့ ကိုကို့ဟာကြီးကို ညိုမီ တအားညှစ်ထားတယ်။ မရဘူး။ မရတော့ဘူး။ အရည်တွေ တအားစိုနေတော့ ဖမ်းလို့မမိတော့ဘူး။ ဝင်ချင်တိုင်း ဝင်၊ ထွက်ချင်တိုင်း ထွက်နေတော့တာပဲ။ “အမလေး သေပါပြီ ကိုကိုရယ် ဟင့် အနားကပ်ပြီး ဆက်တိုက်ဆောင့်တာ ညိုမီ မနေနိုင်ဘူး။ အော်ချင်တာပေါ့။ အောက်က မေမေတို့ ကြားသွားမှာလဲ ကြောက်တယ်။ မွေ့ယာကို မျက်နှာအပ်ပြီး ကိုကို ဆောင့်သမျှ ညိုမီ ခံရတော့တာပေါ့။ ကိုကို မညှာဘူး။ တအားဆောင့်တာ။ မြန်လဲ မြန်လာတယ်။ တအားလဲ ကော့ပြီး မွေ့တယ်။ ခံစားချက်တွေက ဘယ်လိုမှန်းကို မသိတာ။ ညိုမီ့အသက်ပါထွက်လောက်တယ်။ ကိုကို မွေ့တာ တအားဆိုးတယ်။ သူ့ဟာနဲ့ ညိုမီ့အတွင်းသားတွေကို ကလော်ထုတ်နေသလိုပဲ။ “အဟင့် အဲဒီလိုကြီး အဲဒီလိုကြီးတော့” “အမလေး အမလေး” တကိုယ်လုံး ပူထူတက်သွားအောင် ဆက်တိုက်ဆောင့်တာ။

ကိုကို ညိုမီ့တင်ပါးတွေကို ညှစ်ပြီး အင်နဲ့ အားနဲ့ ဆောင့်တာ ခုတင်တိုင်ဆို လွုပ်ရမ်းနေတာပဲ။ ညိုမီ သေပြီ။ ညိုမီ သေပြီ။ ဗြန်းကနဲ ဗြန်းကနဲ အရည်တွေ ထွက်ကျတာလဲ ခဏခဏ။ ညိုမီ ကုန်းတောင် မကုန်းနိုင်တော့ဘူး။ ဒူးတွေ ယိုင်နဲ့ပြီး ညွတ်ကျသွားတယ်။ အဟင့်။ တော်ပါတော့ ကိုကိုရယ်။ ကိုကို ညိုမီ့ခါးကို ဖက်ပြီး ခုတင်ပေါ်ကို တင်ပေးတယ်။ ညိုမီ တကယ်လဲ မထောက်နိုင်တော့ဘူး။ ဒူးတွေက အားမှမရှိတော့တာ။ ခုတင်ပေါ်တင်ပြီး ဆက်ကုန်းခိုင်းတာပေါ့လေ။ ဒူးထောက်ပြီး အနောက်ဖက်ကို ဖင်ကြီး ကုန်းပေးရတာပေါ့။ အရည်တွေ စိုရွဲနေတဲ့ ညိုမီ့အဖုတ်ထဲကို ကိုကို တေ့ပြီး ဖြေးဖြေးလေး ထည့်ပစ်လိုက်တယ်။ “အား နာတယ် ကိုကို နာတယ်ဆို ဟင့်” “စီးနေတာပဲကွာ ကောင်းလိုက်တာကွာ” “ဟင့် သေပါပြီ ကိုကိုရယ်” ကိုကို့ဆီးခုံက ညိုမီ့အဖုတ်ကို လာကပ်သွားတဲ့အချိန် ကိုကို ညိုမီ့တင်ပါးတွေကို တအားညှစ်တယ်။ ဖိပြီး နယ်တယ်။ အားရပါးရ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ကိုကို့ စိတ်ကြိုက် ဆောင့်တော့တာပဲ။ “အား နာတယ် ကိုကို နာတယ် နာတယ် အားး” “ဟင့် နာတယ် နာတယ် အားး” မခံနိုင်ဘူး။

ညိုမီ့ လက်တွေ ခြေထောက်တွေ ကုတ်ကွေးသွားအောင် ခံစားရတယ်။ အဝင်အထွက် မြန်လာလေ ညိုမီ ခံရခက်လေပဲ။ ဖင်ကို တအားဆုပ်ပြီး ဆောင့်တာ ကိုကို့ဟာကြီးက တဆုံးဝင် တဆုံးထွက် ညိုမီ ငိုပစ်လိုက်ချင်တယ်။ ဟင့်။ ရုန်းလို့လဲ မရဘူး။ တဇတ်ဇတ် နာကျင်နေတာတောင် ရုန်းမထွက်နိုင်တာ ကိုကို့ဟာကြီးကြောင့်ပဲ ဖြစ်ရမယ်။ ဝင်ချင်တိုင်းဝင် ထွက်ချင်တိုင်းထွက်နေတဲ့ ကိုကို့ဟာကြီးက ညိုမီ့အဖုတ်ထဲက အရည်တွေကို ကလော်ထုတ်နေသလိုပဲ။ အရည်တွေ အံအံကျတာလဲ ခဏခဏ။ ညိုမီလေ မေ့မြောမတတ် ခံစားရတယ်။ တချက်တချက်ဆို ညိုမီ မျက်ဖြူတောင် လန်မတတ်ပဲ။ စိတ်တွေက လွင့်ကနဲ လွင့်ကနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားတယ်။ ကိုကို လုပ်ပေးတဲ့အရသာကို နာကျင်နေတဲ့ ကြားက ညိုမီ စိတ်ထဲမှာ ကြိုက်လာတယ်။ ဟင့်။ ဖြစ်ချင်တာဖြစ်တော့ ကိုကိုရယ်။ ညိုမီ ခေါင်းမထောင်တော့ဘူး။ ဖင်လေးကိုပဲ တအားကော့ပေးပစ်လိုက်တယ်။

နာကျင်မွုက စက္ကန့်မလပ် ဝင်လာတယ်။ ဟင်းကနဲ ဟားကနဲ ကျဉ်ကျဉ်တက်သွားတဲ့ အရသာကလဲ ဆွေမျိုးမေ့မတတ်ပဲ။ အံလေးကြိတ်ပြီး ဖင်လေးကို ပစ်ပစ်ဆောင့်ပေးလိုက်တယ်။ အဲဒီလိုလုပ်တော့ ကိုကို ပိုကြမ်းလာတယ်။ ခါးကို ကိုင်ပြီး ဆောင့်ဆောင့်ထည့်တာ။ “နာတယ် နာတယ် အားးး” ညိုမီ့အဖုတ်ထဲ ပူထူထွက်သွားတာပဲ။ မခံနိုင်ဘူး။ ဟင့်အင်း။ ညိုမီ မခံနိုင်ဘူး။ တော်ပါတော့ဆို။ ညိုမီ ခေါင်းလေး လှည့်ကြည့်တယ်။ မျက်ရည်တွေကြားထဲက ခိုးကြည့်တော့ ကိုကိုက အံကြီးကြိတ်ပြီး အားရပါးရ ဆောင့်ထည့်နေတာ။ “ညိုမီရေ သမီးအောက်ဆင်းလာအုံး” မေမေ့ရဲ့ အောက်ထပ်က ခေါ်သံကြောင့် ညိုမီ တအားလန့်သွားတာပဲ။ နာကျင်တာတွေတောင် မေ့ပြီး ကုန်းရုန်းထလိုက်မိတယ်။ မရဘူး။ ကိုကို ညိုမီ့ခါးကို တအားဖက်ထားပြီး အသွင်းအထုတ် ခဏရပ်သွားတယ်။ “လာပါပြီ မေမေ” မေမေ့ကို အသံလေးပေးပြီး လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကိုကို့မျက်နှာကြီးက ညိုနေပြီ။ စိတ်အလိုမကျတဲ့ ပုံစံနဲ့။ “ကိုကို ညိုမီ သွားရတော့မယ် ဖယ်အုံးလေ” “ဖယ်နဲ့ကွာ ချစ်လို့ မဝသေးဘူး” “ဟာ ဟင့်” အနားကပ်ပြီး ဆက်တိုက်ဆောင့်တာ ညိုမီ့ရင်တွေတောင် တုန်တယ်။ နားထင်ကြောတွေ ထောင်ထလာတယ်။ အသက်မရှူရဲဘူး။ ဆက်တိုက်ကြီး ဆောင့်တာ။ နောက်ဆုံးတချက် မိမိရရ အပြင်းဆုံးဆောင့်ပြီး ကိုကို့အရည်တွေ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ “အား ကောင်းလိုက်တာ ညိုမီရယ်” “ဟင့်” ညိုမီ ဘာမှ မပြောချင်တော့ဘူး။

တကယ်ပဲ နုန်းချိခွေယိုင်သွားတာပဲ။ တအိမ်လုံး သန့်ရှင်းရေးလုပ်တာတောင် အဲဒီလောက် မမောဘူး။ ကိုကို အသန်းအသန်လုပ်တာ ညိုမီ တအားမောတယ်။ ကိုကို့ဟာကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ ညိုမီ ခုတင်ပေါ်မှာ ခွေခွေလေး ပစ်လဲကျသွားတာပေါ့။ အသက်ကို မနည်းရှူရတယ်။ မောလိုက်တာ။ “ညိုမီ” “လာပါပြီရှင့်” မေမေ့အော်သံက တော်တော်ကျယ်လာတယ်။ ညိုမီ ကိုကို့ကိုတောင် လှည့်မကြည့်နိုင်ဘူး။ ထမီလေးကို အမြန်ပြင်ဝတ်ပြီး အောက်ထပ်ကို ပြေးရတာပေါ့။ “ညည်း ငါခေါ်တာ မကြားဘူးလား” “ကြားပါတယ် မေမေရဲ့” “ကြားရင် မြန်မြန်ဆင်းလာခဲ့ပေါ့ မျက်နှာကလဲ နီရဲတွတ်နေတာပဲ ချွေးတွေလဲ ထွက်လို့” “ကြမ်းတိုက်နေလို့ပါ မေမေရဲ့” “အမလေးနော် ကြမ်းတိုက်တာ အဲဒီလောက် ပင်ပန်းရလား” ဒိန်းကနဲ ညိုမီ့ရင်တွေ တုန်သွားတာပဲ။ မေမေပဲ ရိပ်မိသွားသလား။ “မြန်မြန်လုပ်နေလို့ပါ မေမေရဲ့” “ထမီကလဲ ဘိုသီဘတ်သီနဲ့ သွား အသစ်တထည်သွားလဲချေ ပြီးရင် ငါ့သားစားဖို့ ငါးရံ့အူဟင်း သွားပို့” “ဟုတ်ကဲ့ မေမေ” မေမေ မသင်္ကာဘူး။

မျက်လုံးတွေက ညိုမီ့တကိုယ်လုံးကို လျှောက်ကြည့်နေတာ။ ညိုမီလဲ ကြာကြာမနေရဲဘူး။ တော်ကြာ ဟိုမေးဒီမေးနဲ့ ပေါ်ကုန်ရင် ဒုက္ခ။ မေမေက နေသိပ်မကောင်းတော့ စိတ်က တိုနေတယ်။ တခုခုဆို ချက်ခြင်းရမှ။ ခေါ်ရင် ချက်ခြင်းလာမှ။ နေမကောင်းတဲ့ကြားက သူ့သားစားဖို့တဲ့ ဟင်းသွားပို့ချည်တဲ့။ ဟင်း။ မေမေ မသိဘူးနော်။ ကိုကို ဘာလာလုပ်သွားလဲဆိုတာ။ ညိုမီဆို ဒူးတွေတောင် ခွေချင်တယ်။ ကိုကို မကောင်းဘူး။ ထမီလဲတော့ ပေါင်ကြားမှာ အရည်တွေ ပေပွနေတာပဲ။ မြန်မြန်သုတ်ပြီး ထမီအသစ်လဲလိုက်တယ်။ နာလိုက်တာ။ စပ်တယ်။ စပ်တယ်။ တအားစပ်တာပဲ။ အားလားလား။ ထိလို့တောင် မရဘူး။ ညိုမီ ထမီမြန်မြန်လဲပြီး ငါးရံ့အူဟင်းကို ပန်းကန်တခုထဲ ထည့်ပြီး ဟိုဘက်အိမ်သွားပို့တယ်။ လမ်းလျှောက်တာ ကွတကွတ ဖြစ်ချင်နေတယ်။ စပ်တာ တအားပဲ။ “ဒေါ်ဒေါ် ကိုကိုစားဖို့ ငါးရံ့အူဆီပြန် လာပို့တာ” “အော် အေး အေး ငါ့သမီးက တအားလိမ္မာတာပဲ နင့်ကိုကိုကတော့ အိပ်တုန်း” “အဟီး ဟုတ် ထမင်းစားခုံမှာပဲ တင်ခဲ့မယ်နော်” “အေး အေး သမီး အုပ်ဆောင်းထဲ ထည့်ထားခဲ့” “ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်ဒေါ်” ဟွန်း။ ကိုကိုလား အိပ်မှာ။

ညိုမီ့အခန်းထဲမှာ လာသောင်းကျန်းသွားတာ သိရဲ့လား ဒေါ်ဒေါ်ရဲ့။ ညိုမီ့ဒူးတွေဆို ချိနဲ့သွားတာပဲ။ ဟိုဟာလဲ တအားစပ်တယ်။ ဟွန့်။ ကိုကို လူဆိုး။ စိတ်ထဲမှာ ပွစိပွစိနဲ့ ကိုကို့ကို အပြစ်တင်မိတယ်။ ကိုကိုရော။ ညိုမီ့အခန်းထဲမှာပဲလား။ ညိုမီ ကိုကို့ကို ကြောက်တယ်။ ခုနကလို တအားချစ်ရင် ညိုမီ သေမှာပဲ။ ညိုမီ အပေါ်ထပ်ကို ပြန်မတက်ဘူး။ ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုနဲ့ နောက်ဖေးချောင်မှာ အချိန်ဆွဲနေတယ်။ ဖေဖေ ထမင်းလာစားမယ်ဆိုတော့ ပိုကောင်းသွားတာပေါ့။ ဟင်းပွဲတွေ ပြင်ပြီး ခူးခပ်ပေးလိုက်တယ်။ “ဟောတော့” ညိုမီ့အခန်းထဲမှာ ကိုကို မရှိတော့ဘူး။ ခုတင်ပေါ်မှာ အကျႌတထည်ရယ်၊ ပိတ်စတထည်ရယ်။ အပေါ်မှာ နားကပ်လှလှလေး တရံရယ်။ ညိုမီ အကျႌအပုံကို မျက်စောင်းလေး ထိုးပစ်လိုက်တယ်။ ဟွန်း။ လူချင်းတွေ့တုန်းက ပေးရင် ဘာဖြစ်မှာလဲလို့။ “ကိုကို လူဆိုး” ပိတ်စလေးက အစိမ်းရောင်လေး။ လှတယ်။ အပေါ်အောက် ဝမ်းဆက်ချုပ်ရမယ်။ အကျႌက ဘယ်လိုကြီးလဲ။ ကြိုးတချောင်းထဲရယ်။ ဘော်လီလဲမဟုတ်။ ရှင်မီးလဲမဟုတ်။ တိုတိုလေး။ ညိုမီ့ရင်မှာ ကပ်ကြည့်တော့ တင်ပါးဖုံးရုံလောက်ပဲ။ မဝတ်ရဲပါဘူး။ ဘယ်လိုကြီးလဲ။ နားကပ်လေးတော့ ကြိုက်တယ်။

ပစ္စည်းတွေ ဘီဒိုထဲ သိမ်းပြီး ခုတင်ပေါ်ခဏလဲှလိုက်တယ်။ ညောင်းတယ်။ ညိုမီ့ရင်တွေ တအားခုန်တာပဲ။ ကိုကို တအားချစ်သွားတာ ညိုမီ့စိတ်တွေ အခုထိ လွုပ်ရှားနေတုန်းပဲ။ တော်တော်ဆိုးတဲ့ ကိုကို။ မျက်စိလေး ခဏမှိတ်လိုက်တာ တုန်းကနဲ အိပ်ပျော်သွားတယ်။ တအားပင်ပန်းသွားတာပဲ။ အိမ်မက်ထဲမှာ ကိုကို ထပ်လာချစ်သေးတယ်။ ညိုမီ တအားဖက်ထားပစ်လိုက်တာပေါ့။ ဟွန့်။ တရေးနိုးလာတော့ အားနဲနဲရှိသွားတယ်။ လန်းလန်းဆန်းဆန်း ဖြစ်သွားတော့မှ ကြမ်းဆက်တိုက်လိုက်တယ်။ မလွယ်ဘူး။ ညောင်းတယ်။ ကိုကို တအားဆိုးတာပဲ။ ပေါင်ကြားမှာ စပ်ဖျင်းဖျင်းနဲ့။ ညနေဖက် ထမင်းစားသောက်ပြီးတဲ့အချိန်ထိ စပ်တာက မပျောက်ဘူး။ ဟန်မပျက် လုပ်နေပေမယ့် လမ်းလျှောက်ရင် စပ်တယ်။ ဆစ်ဆစ် ဆစ်ဆစ်နဲ့ စပ်လေ ကိုကို့ကို သတိရလေပဲ။ ကိုကိုကတော့ ဘယ်သွားနေလဲ မသိဘူး။ ပေါ်ကို မလာဘူး။ မေမေ့ကို ဆေးတွေ ဘာတွေ လိမ်းပေးပြီး အိမ်နောက်ဖေးတံခါးတွေ သေချာပိတ်၊ ငြီးစီစီရှိတာနဲ့ ရေထပ်ချိုးလိုက်တယ်။ ရေချိုးပြီးတော့ တကိုယ်လုံး နံ့သားဖြူသနပ်ခါး သွေးပြီး လိမ်းတာပေါ့။ အတွင်းခံတော့ မဝတ်တော့ဘူး။ စပ်လို့။

ဟာလာဟင်းလင်းနဲ့ နေရတာ တမျိုးပဲ။ မတတ်နိုင်ဘူးလေ။ ညိုမီ့အဖုတ်လေးက အထိမှ မခံနိုင်တော့တာ။ တကိုယ်လုံး မွေးမွေးကြိုင်ကြိုင်လေး ဖြစ်သွားမှ ကိုကို မနက်က ပေးတဲ့ နားကပ်လေးကို ထုတ်ကြည့်တယ်။ လှသားပဲ။ “ဟိတ်” “ဟင် ကိုကို” ဟိုဘက်ခန်းက ကိုကို ဒီဘက်ကို ကျော်တက်ဖို့ ဟန်ပြင်တယ်။ ညိုမီ ဒိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားတာပဲ။ ကိုကို လာပြန်ပြီ။ အခန်းထဲကို ခပ်တည်တည်နဲ့ ဝင်လာတယ်။ လူကိုတွေ့တာနဲ့ သိမ်းကြုံးဖက်ပစ်လိုက်တော့တာပဲ။ ဟွန့်။ လူဆိုး။ “ကိုကိုနော် ဟွန့်” “မွေးနေတာပဲကွာ” “မွေးမှာပေါ့ တကိုယ်လုံး နံ့သားဖြူသနပ်ခါး လိမ်းထားတာ” “ဒါဆို တကိုယ်လုံးနမ်းမယ်ကွာ” “ဟာ ကိုကိုနော် တအားကဲတယ်” “ညိုမီက သိပ်လှတာပဲကွာ နို့လေးတွေဆို တင်းနေတာပဲ” “အ နာတယ် ကိုကိုရဲ့ ကျိန်းနေပြီ” “နေ့လည်က ကိုကို လာတော့ ညိုမီ ကြမ်းတိုက်နေတာလား” “ဟင့် ဟုတ်တယ်လေ” “ဖင်ကြီးက အယ်နေတာပဲကွာ” “အာာ ကိုကိုနော်” ကိုကို ညိုမီ့တင်ပါးတွေကို နယ်တယ်။ ညိုမီ့တင်ပါးတွေက စပ်ဖျင်းဖျင်းဖြစ်နေတာ။ နေ့လည်က ကိုကို တအားညှစ်ထားတာလေ။

ကိုင်မိတာနဲ့ ကိုကို မလွတ်တော့ဘူး။ ညိုမီ့တင်ပါးတွေကို နယ်တယ်။ စပ်ဖျင်းဖျင်းနဲ့ ညိုမီ့စိတ်ထဲ ဟင်းဟင်း ဟင်းဟင်း ဖြစ်လာတာပေါ့။ “ညိုမီ ကိုကို ဝယ်ပေးတဲ့ ဂါဝန် ဝတ်ကြည့်ကွာ” “ဘာဂါဝန်လဲ ဟိုရှင်မီးလား” “ရှင်မီးမဟုတ်ပါဘူး ညဝတ်ဂါဝန်” “တိုတိုလေး ကိုကိုကလဲ” “ဝတ်ကြည့်ပါဆိုု ချွတ်” “ရတယ် ရတယ် ညိုမီ့ဘာသာ လဲမယ်” “မရဘူး ကိုကို ချွတ်ပေးမယ်ကွာ” ညိုမီ ကိုကို့ ရင်ခွင်ထဲက ခွာပြီး အဝတ်တွေကို လဲမလို့ ကိုကို ပေးမလဲဘူး။ ကိုကို ကိုယ်တိုင် ညိုမီ့အကျႌတွေကို ချွတ်တယ်။ ညိုမီ ရှက်တာပေါ့။ ဟိုကာ ဒီဆွဲနဲ့ နောက်ဆုံးတော့လဲ ညိုမီ့တကိုယ်လုံး ဘာအဝတ်မှ မရှိတော့ဘူး။ “လာ ဒါလေး ဝတ်ကြည့်” ညိုမီ့ခေါင်းမှာ ဂါဝန်ကို အတင်းစွပ်ပေးတယ်။ ညိုမီ ဝတ်ရတော့တာပေါ့။ ဘယ်လိုမှန်းလဲ မသိဘူး။ ဂါဝန်က ခပ်ပါးပါး၊ တိုကလဲတို။ ဟိုမလုံ ဒီမလုံနဲ့။ “မိုက်တယ်ကွာ သိပ်လှတာပဲ” လှမှာပေါ့။ ညိုမီ့နို့တွေဆိုလဲ မပေါ့်တပေါ်။ တင်ပါးကလဲ မလုံ့တလုံ။ ထိုင်ရမလို ထရမလို။ ညိုမီ မနေတတ်ဘူး တကယ်ပါပဲ။ ကိုကိုကတော့ ကြိုက်မှာပေါ့။ မျက်လုံးတွေ အရောင်တွေ လက်လို့။

ညိုမီ ကြက်သီးတောင် ထလာတယ်။ “ညိုမီ” “ရှင်” “သိပ်လှတယ်ကွာ” “အို” ကိုကို့လက်တွေက ညိုမီ့ခါးကို ဖက်ပြီး လက်တွေက လိုက်စမ်းတယ်။ ဟိုပွတ်ဒီပွတ်နဲ့။ ညိုမီ ယားတာပေါ့။ တင်ပါးတွေကိုလဲ ဖွဖွလေး နယ်ပြီး “ညိုမီ သိပ်လှတာပဲကွာ” “အားလုံး ကိုကို့အတွက်ပါပဲရှင်” “အဟားး” ကိုကို ပျော်သွားတဲ့ပုံပဲ။ အဲဒီလို ပြောသာပြောရတယ်။ ညိုမီ ရှက်တယ်။ ရှက်ပေမယ့် ဘာလို့မှန်းကို မသိပါဘူး။ ပါးစပ်က လွတ်ကနဲ ထွက်သွားတယ်။ “ညိုမီ ကိုကို့ကို ချစ်လားဟင်” “ချစ်တာပေါ့ ကိုကိုရဲ့ မသိသေးဘူးလား” “ကြားချင်လို့ပါကွာ” “အရမ်းချစ်တယ် ကိုကို” “အဟားး အဲဒါတွေကြောင့် သိပ်ချစ်တာ” “အပိုတွေပါနော် ဒီမှာတော့ ကျိန်းနေပြီ သိရဲ့လား ကိုကိုရဲ့” “ကျိန်းနေတယ်” “ဟိုဟာတွေ နာနေပြီ ကိုကိုရဲ့” ညိုမီ ကိုကို့ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းလေး တိုးပြီး ခပ်တိုးတိုးလေး ချွဲပစ်လိုက်တယ်။ တကယ်လဲ ညိုမီ နာနေတာပါ။ အပြစ်ဆိုချင်တာ မဟုတ်ပေမယ့် တကယ်ချစ်တယ်ဆိုတာတော့ ကိုကို့ကို သိစေချင်တယ်။ ကိုကို ညိုမီ့ကို ဖက်ထားတယ်။ အဲဒီလိုဆို ညိုမီ ကြားရတာပေါ့။ ကိုကို့ရင်ခုန်သံတွေ။

“ပြပါအုံး ကိုကို ကြည့်မလို့” “အာ ကိုကိုကလဲ” “ဟိုနေရာ နာနေတာ မှတ်လား” “အင်း” “ဒါလေးရော ကျိန်းနေသေးလား” “အို ကိုကိုနော်” အဝတ်ပါးပါးလေး အောက်မှာ စူထွက်နေတဲ့ ညိုမီ့နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်ညှိုးလေးနဲ့ တို့တယ်။ ဖိပြီး ပွတ်တယ်။ ညိုမီ ဘယ်လိုနေရမှာလဲ။ ညိုမီ့ တကိုယ်လုံး တုန်တက်သွားတာပေါ့။ “ဒါလေး ကျိန်းနေသေးလား” “ကျိန်းနေတာပေါ့ ကိုကိုရဲ့ ဟင့်” “ဒါဆို မရတော့ဘူး လာ လာ” ညိုမီ့ကို ကုတင်ပေါ်မှာ အိပ်ခိုင်းတယ်။ ညိုမီ လှဲချလိုက်တော့ ကိုကို့အနမ်းတွေက ညိုမီ့ပါးပြင်ပေါ်ကို ဝဲကျလာတယ်။ ချစ်တယ် ကိုကိုရယ်။ “ကိုကို ညိုမီ့ကို ချစ်လားဟင်” “ချစ်တာပေါ့ကွာ” “ဘယ်နေရာကို အချစ်ဆုံးလဲ” “ဟောဒီနေရာ” “အွန်” ကိုကို ညိုမီ့နွုတ်ခမ်းတွေကို ဖိနမ်းပစ်လိုက်တော့ ညိုမီ ဘာဆက်ပြောလို့ရတော့မှာလဲ။

မွတ်သိပ်တဲ့ ကိုကို့အနမ်းတွေကို ညိုမီ တုံ့ပြန်ရတော့တာပေါ့။ ကိုကို့လည်တိုင်ကို တအားဖက်ထားပြီး ကိုကို့ကို အတင်းပြန်နမ်းပစ်လိုက်တယ်။ ချစ်တယ် ကိုကိုရယ်။ ကိုကို အဲဒီလိုနမ်းရင် အသွေးအသားတွေက ကြွလာတာ သိပ်ဆိုးတာပဲ။ ဘာမှ မသိတော့ဘူး။ ကိုကို့အချစ်ကို ခံချင်တဲ့စိတ်ကြောင့် ညိုမီ့တကိုယ်လုံး ထိန်းမရတော့ဘူး။ ကိုကိုလဲ ညိုမီ့ကို တအားနမ်းတယ်။ နွုတ်ခမ်းချင်း စုပ်ရုံမကဘူး။ လက်တွေကလဲ ညိုမီ့နို့တွေကို နယ်တော့တာပဲ။ ညိုမီ မနေတတ်ဘူး ကိုကိုရဲ့။ ဟင့်။ ကိုကို သိပ်နမ်းတတ်တာပဲ။ နွုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းရုံတင်မကဘူး။

လည်တိုင်လေးကိုလဲ နမ်းတယ်။ နားရွက်လေးကိုလဲ နမ်းတယ်။ သိပ်အသဲယားတယ်။ ညိုမီ သိပ်ယားတာပဲ။ ကိုကို့ကို တအားဖက်ထားပစ်လိုက်တာပေါ့။ ကိုကို ညိုမီ့ နားရွက်လေးကို လျှာလေးနဲ့ တို့ပြီး ကလော်ပစ်တယ်။ “အိုး ကိုကို” “မလုပ်နဲ့ ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း” ညိုမီ့စိတ်တွေ ထိန်းမရအောင်ကို ဖြစ်သွားတာပဲ။ နို့တွေဆို ကော့တက်လာတယ်။ အကြောတွေဆို တင်းကနဲပဲ။ ကိုကို သိပ်ဆိုးတယ်။ ညိုမီ့နို့သီးခေါင်းလေးကို ဖိပြီး ချေပစ်တယ်။ ညိုမီ မနေတတ်ဘူး။ ညိုမီ တကယ်မနေတတ်ဘူးဆို။ တကိုယ်လုံးကို တွန့်လိမ်သွားတာပဲ။ ရုန်းလို့လဲမရဘူး။ ကိုကို ဖက်ပြီး တအားနမ်းတယ်။ “တော်ပါတော့နော်” “အရမ်းယားတယ်ဆို ဟင့်” “ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း” “အာာာ” ညိုမီ သိတယ်။ အကြောတွေ ဆွဲပြီး တအားကော့ပစ်လိုက်တယ်။

ကိုကို့လက်ကလဲ မရမက ညိုမီ့အဖုတ်လေးကို ပွတ်တော့တာပဲ။ နားရွက်ကိုလဲ ကလိတာ တအား။ အောက်ကလဲ ပွတ်တာ အရမ်းပဲ။ ထိန်းနေတဲ့ကြားက စိတ်က လေထဲ လွင့်ကနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားရော။ ကိုကို့ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဖက်ထားတဲ့ကြားက ဗြန်းကနဲ ဗြန်းကနဲ အရည်တွေ ထွက်ကျကုန်တယ်။ ညိုမီ တအားမောတာပဲ။ “ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း” “အီ … ထွက်ကုန်ပြီ ကိုကိုရယ် ဟင့်” သုံးလေးငါးခါ တုန်တက်သွားတဲ့အချိန်မှာ ညိုမီ့အရည်တွေ ထွက်တာ ရပ်သွားတယ်။ သိပ်မောတာပဲ။ လူတကိုယ်လုံး နုံးချိသွားတယ်။ အသက်ကို ဘယ်လိုရှူရမလဲ မသိဘူး။ ကိုကို့ကို ဖက်ထားရင်း ညိုမီ့မျက်လုံးလေးကို မှိတ်ပြီး အမောဖြေရတာပေါ့။ မောတယ် ကိုကိုရယ် …… ပြီးပါပြီ ။

 

Zawgyi

 

ေမာတယ္ကိုကိုရယ္

“ေဘာ္ … ေဘာ္” “ဘူ … ဘူ” ကမ္းနားမွာ သေဘၤာ ကပ္ျပန္ၿပီ။ ကိုကို ဒီသေဘၤာနဲ႔ ျပန္ပါလာမွာလား။ ညိဳမီ စက္ဘီးေလးနဲ႔ သြားသြားၾကည့္ရတာ အေမာ။ လူေတြသာ ကုန္သြားတယ္။ ကိုကို ပါမလားဘူး။ ညိဳမီ စိတ္ညစ္တယ္။ သေဘၤာႀကီးရယ္ ဘာလို႔မ်ား ကိုကို႔ကို ေခၚမလာတာလဲ။ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ စက္ဘီးေလးကို တြန္းၿပီး ညိဳမီ ျပန္လာခဲ့တယ္။ ကိုကိုရယ္ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ျပန္လာမွာလဲ။ ညိဳမီ လြမ္းလွၿပီ။ ကိုကို ရန္ကုန္မွာ ေပ်ာ္ေနၿပီလား။ ကိုကို ျပန္မလာေတာ့ဘူး။ အေတြးေတြက ဝမ္းနည္းစိတ္ကို ေခၚေဆာင္လာတယ္။ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ အတူေပါ့။ ညိဳမီ တိတ္တိတ္ေလး ငိုခ်လိုက္တယ္။ ကိုကို မေကာင္းဘူး။

ညိဳမီ့တေယာက္ထဲကို ထားသြားတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းသြားတက္တဲ့ ကိုကို ရီးစားေတြမ်ား ေတြ႕ေနၿပီလား။ ညိဳမီ့ရင္ထဲမွာ စိုးရိမ္စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚလာတယ္။ အေတြးေတြနဲ႔ ႐ူးၿပီ ကိုကိုရယ္။ ညိဳမီ့အိမ္နဲ႔ ကိုကို႔အိမ္က ကပ္ရပ္။ ႏွစ္ထပ္တိုက္ ႏွစ္လုံးက ၿခံစည္း႐ိုးပဲ ျခားတယ္။ ေဖေဖတို႔ကေတာ့ ေအာက္မွာပဲ အိပ္တယ္။ ပြဲ႐ုံလိုမ်ိဳး ဖြင့္ထားေတာ့ ညိဳမီ့ကို သိပ္ေအာက္မဆင္းခိုင္းဘူး။ ညိဳမီ စာက်က္လို႔ရေအာင္ အိမ္ေပၚထပ္မွာ ထားတယ္။ ညိဳမီ့အခန္းထဲက ျပတင္းေပါက္နဲ႔ ကိုကို႔အခန္း ျပတင္းေပါက္နဲ႔က ကပ္ရပ္ပဲ။ တိုက္ႏွစ္လုံးျခားေနေပမယ့္ ကိုကို ခုန္ကူးတတ္တယ္။ ညဖက္ ကိုကို ခုန္ကူးလာၿပီး ညိဳမီ့အခန္းထဲမွာ အိပ္ခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္ေတြကို ညိဳမီ ဘယ္လိုလုပ္ေမ့လို႔ရမွာလဲ။ ကိုကို အရမ္းဆိုးတယ္။ ညိဳမီ အရမ္းလြမ္းတယ္။

အမွန္ဆို ညိဳမီက သိပ္လွတဲ့ ပန္းကေလးပါ။ ေဖေဖ ေမေမရဲ႕ ေကာင္းေမြေတြ ဆက္ခံခြင့္ရထားေတာ့ လွတာေပါ့။ မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးရယ္၊ ပါးခ်ိဳင့္ေလး ႏွစ္ခုရယ္၊ ေလးေထာင့္ဆန္တဲ့ မ်က္ႏွာ၊ ေက်ာလယ္ေလာက္ရွည္တဲ့ ဆံပင္၊ ရွိသင့္ရွိထိုက္တာထက္ ပိုေနတဲ့ ရင္ေတြ တင္ေတြနဲ႔ ညိဳမီ သိပ္လွတယ္။ ၈ တန္းေလာက္မွာ ညိဳမီ အလွေသြးေတြ ႂကြယ္လာတယ္။ ရာသီပန္းပြင့္ၿပီး ညိဳမီ ထြားလာတယ္။ ရင္ေတြ ထြားလာတယ္။ တင္ေတြ ကားလာတယ္။ ညိဳမီ လူႀကီး ျဖစ္လာၿပီတဲ့။ အဲဒီတုန္းက ကိုကိုနဲ႔ ညိဳမီက ဘာမွ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ကိုကိုလဲ ႐ိုး႐ိုးသားသား၊ ညိဳမီလဲ ႐ိုး႐ိုးသားသား ဘာစိတ္မွ မရွိေသးဘူး။ ကိုကိုက ညိဳမီ့ထက္ တႏွစ္ႀကီးတယ္။ တတန္းလဲ ႀကီးတယ္။ ညိဳမီ ဆယ္တန္းၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ကိုကို ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းသြားတက္ရမယ္တဲ့။ ကိုကိုက စာမွာ သိပ္ေတာ္တာ။ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္း သြားတက္ရမွာတဲ့။ ညိဳမီနဲ႔ ကိုကို ခြဲရမယ့္ေန႔ေလးကို ညိဳမီ သိပ္သတိရတာပဲ။ တသက္လုံးလဲ ေမ့ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီညက မိုးေတြ သည္းသည္းမဲမဲ ႐ြာတယ္။ ညိဳမီ ဆုေတာင္းတယ္။

သေဘၤာေတြ မထြက္ပါေစနဲ႔လို႔။ ကိုကိုနဲ႔ မခြဲခ်င္ဘူး။ ညိဳမီ ငိုေနတာ သိလို႔ ကိုကို ျပတင္းေပါက္ကေန ေက်ာ္ၿပီး ညိဳမီ့အခန္းထဲကို ဝင္လာတယ္။ “မငိုပါနဲ႔ ညိဳမီရယ္ ကိုကိုက ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းသြားတက္မွာပါ” “ညိဳမီ ကိုကိုနဲ႔ မခြဲခ်င္ဘူး” ညိဳမီ ကိုကို႔ကို ခ်စ္တယ္။ ကိုကို႔ ရင္ခြင္ထဲမွာ ေခါင္းေလးတိုးၿပီး တအီးအီး ငိုပစ္လိုက္တယ္။ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ဝမ္းနည္းမြဳက မ်က္ရည္ေတြ မဆည္ႏိုင္ေအာင္ ညိဳမီ ျဖစ္ေနၿပီ။ “မငိုနဲ႔ေနာ္ တိတ္ တိတ္” “ဟင့္ ဟင့္ ငိုမွာပဲ ကိုကိုက မနက္ျဖန္ဆို သြားေတာ့မွာ” “ညိဳမီ ကိုကို႔ကို ခ်စ္လား” “ခ်စ္တာေပါ့ ကိုကိုရယ္ ညိဳမီ့စိတ္ထဲမွာ ကိုကိုပဲ ရွိတာ ကိုကို မသိဘူးလား” “သိတယ္ သိတယ္ ေမာ့ပါအုံးကြာ” မ်က္ရည္ေတြ တြဲလြဲခိုေနတဲ့ၾကားက ကိုကို႔ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ ကိုကို ညိဳမီ့ကို နမ္းတယ္။

ညိဳမီ ရင္ေတြ တုန္လိုက္တာ။ ကိုကို တခါမွ ဒီလိုမ်ိဳး မနမ္းဖူးဘူး။ ညိဳမီ ေၾကာက္တယ္။ ႏြဳတ္ခမ္းေလးကို တင္းတင္းေစ့ထားတဲ့ၾကားက ကိုကို႔ ႏြဳတ္ခမ္းေတြက ညိဳမီ့ႏြဳတ္ခမ္းေတြကို ေသြးေဆာင္ေနတယ္။ ညိဳမီ မတြန္းရက္ဘူး။ ကိုကို ညိဳမီ့ကို ဖက္ထားတယ္။ ဖက္ထားတဲ့လက္ေတြက တေျဖးေျဖး ေအာက္ဆင္းလာတယ္။ ညိဳမီ့တင္ပါးေတြနားကို ကိုကို႔လက္ေတြ ဝဲလာတယ္။ ညိဳမီ ေၾကာက္တယ္။ ရင္ေတြခုန္တာလဲ အရမ္းပဲ။ ထိန္းထားတဲ့ၾကားက ကိုကို႔ႏြဳတ္ခမ္းေတြက ညိဳမီ့ႏြဳတ္ခမ္းေတြကို စုပ္ယူသြားတယ္။

အသဲအူေတြ ေျဗာင္းဆန္မတတ္ပဲ ကိုကိုရယ္။ ညိဳမီ့စိတ္ေတြ ယိမ္းယိုင္သြားတယ္။ ကိုကို႔လက္ေတြ ညိဳမီ့တင္ပါးကို ပြတ္တယ္။ ကိုကို ဆိုးတယ္။ နမ္းေနရင္း ညိဳမီ ကုတင္ေပၚကို လဲက်သြားတယ္။ “ညိဳမီ” “ရွင္” “ခ်စ္တယ္ေနာ္” “ခ်စ္တာေပါ့ ကိုကိုရယ္” ပက္လက္ကေလး ျဖစ္ေနတဲ့ ညိဳမီ ရွက္လိုက္တာ။ ရင္သားေတြက မို႔လိုက္ ေမာက္လိုက္နဲ႔ ရင္ေတြ တအားခုန္တယ္။ ကိုကို႔အၾကည့္ေတြက ညႇိဳ႕ဓါတ္ေတြ အျပည့္ပါေနတယ္။ ကိုကို႔လက္ေတြက လြိဳင္းထေနတဲ့ ညိဳမီ့ရင္သားေတြအေပၚကို ဝဲလာတယ္။ ကိုကို ညိဳမီ့ရင္သားေတြကို အုပ္ကိုင္လိုက္တယ္။ ကိုကိုရယ္။ အရည္ေတြ ေပ်ာ္က်သြားမတတ္ ရင္ေတြခုန္လိုက္တာ။ “ညိဳမီ ခြၽတ္ေပးပါလား ကိုကိုၾကည့္ခ်င္တယ္” ျငင္းဆန္တဲ့စကားေတြ မဆိုခ်င္ပါဘူး။ ျပဳစားခံထားရတဲ့သူေတြလို ညိဳမီ ၾကယ္သီးေတြကို ခြၽတ္ေပးလိုက္တယ္။ တပိုင္းတစ ေပၚလာတဲ့ ေဘာ္လီေအာက္မွာ ညိဳမီ့ရင္သားေတြ တပိုင္းတစ ေပၚေနမွာပဲ။

“လွလိုက္တာ ညိဳမီရယ္” ကိုကို ညိဳမီ့ကို နမ္းတယ္။ ရင္သားႏွစ္ခုၾကားကို ဖြဖြေလး နမ္းတယ္။ အဟင့္။ ၾကက္သီးေတြ ျဖန္းျဖန္းထၿပီး ႐ုန္းကန္ေအာ္ဟစ္ ပစ္လိုက္ခ်င္တာပဲ။ မေနတတ္ဘူး။ ယားတယ္။ ညိဳမီ ကိုကို႔ကို တြန္းဖယ္လိုက္ရမွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဖက္ထားရမွာလား။ ညိဳမီ မသိေတာ့ဘူး။ ေခါင္းအုံးေလးကို ဆုပ္ထားရင္း မ်က္စိမွိတ္ထားပစ္လိုက္တယ္။ ရွက္လို႔။ ႏူးညံ့တဲ့ ရင္သားေတြေပၚမွာ ကိုကို အနမ္းေတြ ေခြၽခ်လိုက္တယ္။ ဖြဖြေလး နမ္းတယ္။ ညိဳမီ့တကိုယ္လုံး ႐ြ႐ြေလး အေၾကာေတြ တင္းလာတယ္။ “အကုန္ခြၽတ္လိုက္ကြာ” ညိဳမီ ဘယ္လိုလုပ္ ျငင္းရက္မွာလဲ။ ရွက္တာေတာ့ ရွက္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ကိုကို ျဖစ္ေနတယ္ေလ။ ခ်စ္တတ္စိတ္နဲ႔ ေခ်ာက္ကမ္းပါးကို ခုန္ခ်ပစ္လိုက္ေတာ့မယ္။ ဘာေတြဆက္ျဖစ္မယ္ဆိုတာ ညိဳမီ သိတာေပါ့။ ကိုကို ပန္းခူးေတာ့မယ္။ ညိဳမီ့ပန္းေလး ႏြမ္းေတာ့မယ္။

ဒါေပမယ့္ ခ်စ္တယ္ကိုကိုရယ္။ ကိုကို လိုခ်င္ရင္ အကုန္ယူသြားႏိုင္ပါတယ္။ မိန္းကေလး တေယာက္ရဲ႕ ခ်စ္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ စြန႔္လြတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ညိဳမီ ရွက္တယ္ ကိုကိုရယ္။ “ကိုကို ခြၽတ္ေပးေနာ္” ညိဳမီ ရွက္ရွက္နဲ႔ပဲ ေနာက္လွည့္ေပးလိုက္တယ္။ ေဘာ္လီက ဂ်ိတ္ေတြ တခုၿပီး တခု ျပဳတ္သြားၿပီး ညိဳမီ့ကိုယ္ေပၚက ေဘာ္လီကို ကိုကို ခြၽတ္လိုက္တယ္။ ညိဳမီ ရွက္လိုက္တာ။ ဒီဘက္ကို ျပန္မလွည့္ရဲဘူး။ ရင္သားေတြက ဟာလာဟင္းလင္းနဲ႔ တခါမွ ညိဳမီ ဒီလိုမေနဖူးပါဘူး။ “ဒီဘက္လွည့္ပါအုံး ညိဳမီ” “ဟင့္အင္း ရွက္တယ္ဆို” ႏုႏုေဖြးေဖြး ရင္သားဆိုင္ေတြကို ညိဳမီ လက္ကေလးနဲ႔ ကာထားမိတယ္။ ရွက္စိတ္က မြန္ထူေနတာပဲ။ ကိုကို ညိဳမီ့ ပုခုံးေလးကို ကိုင္ၿပီး ဆြဲလွည့္တာေပါ့။ ညိဳမီ ကိုကို႔ကို မၾကည့္ရဲဘူး။ “လက္ေတြ ဖယ္ပါအုံး ညိဳမီရဲ႕” ကိုကို ညိဳမီ့လက္ေတြကို ဖယ္လိုက္တယ္။ ညိဳမီ ဖယ္ရင္ေကာင္းမလား မဖယ္ရင္ေကာင္းမလား စဥ္းစားပါေသးတယ္။ ကိုကို စိတ္ဆိုးမွာလဲ ေၾကာက္တယ္။ လက္ေတြကို တြန႔္ဆုပ္ တြန႔္ဆုပ္နဲ႔ ဖယ္လိုက္ေတာ့ ညိဳမီ့ရင္သားဆိုင္ေတြ ကိုကို ျမင္သြားတယ္။

“သိပ္လွတာပဲကြာ” ကိုကို ၾကည့္တယ္။ တယုတယနဲ႔ ၾကည့္တယ္။ ညိဳမီ့ရင္သားေတြက လွပါတယ္။ အရမ္းႀကီးမထြားေသးေပမယ့္ ႐ြယ္တူမိန္းကေလးေတြထက္ေတာ့ ပိုႀကီးတာ အမွန္ပဲ။ ႏို႔သီးေခါင္းေလးက ေသခ်ာမေထာင္ေသးဘူး။ ႏို႔အုံထဲမွာ ျမဳပ္ေနတယ္။ ေမေမေျပာတာေတာ့ အပ်ိဳႏို႔ဆို အဲဒီလိုပဲတဲ့။ ကိုကို႔အၾကည့္ေတြက တပ္မက္မြဳေတြ ပါလာတယ္။ ညိဳမီ ၾကက္သီးထမိပါတယ္။ “သိပ္လွတယ္ကြာ” ကိုကို ညိဳမီ့ရင္သားေတြကို နမ္းတယ္။ ညိဳမီ ဘယ္လိုေနရမွာလဲ ကိုကိုရယ္။ တခါမွ အနမ္းမခံဖူးတဲ့ ရင္သားေတြကို ကိုကို နမ္းတယ္။ ညိဳမီ့တကိုယ္လုံး ထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရေအာင္ တြန႔္လိမ္ေကာက္ေကြးတက္သြားတယ္။ “ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း” ညိဳမီ ျငင္းမိသလား။ မ သံေပးမိတာလား။ ညိဳမီ မသိေတာ့ဘူး။ တကယ္ကို မေနတတ္ဘူး ကိုကိုရယ္။ ညိဳမီ အရမ္းယားတယ္။ ကိုကိုကေတာ့ ဆက္နမ္းေတာ့တာပဲ။ အသဲယားဆုံးက ကိုကို ညိဳမီ့ႏို႔သီးေလးကို စို႔လိုက္တဲ့အခ်ိန္ပဲ။

“အီ” ညိဳမီ့စိတ္ေတြ ဂေယာက္ဂယက္ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ကိုကို ညိဳမီ့ႏို႔ေလးကို စို႔တယ္။ ႏြဳတ္ခမ္းေတြကို အတင္းကိုက္ထားမိတယ္။ ရင္သားေတြက ကိုကို႔ကို ခ်စ္တယ္ထင္ပါရဲ႕။ အစြမ္းကုန္ ေကာ့ေကာ့ေပးတယ္။ ကိုကို ဖြဖြေလး စို႔ေနရင္း လွ်ာေလးနဲ႔ တို႔တယ္။ ညိဳမီ ညိဳမီေလ ဘယ္လိုမွ ထိန္းလို႔မရေတာ့ဘူး။ ေသြးေတြ ေျပာင္းျပန္စီးသြားသလိုပဲ။ ညိဳမီ့စိတ္ေတြ ထိန္းမရေတာ့ဘူး။ “ဟင့္ ကိုကိုရယ္” ျမဳပ္ဝင္ေနတဲ့ ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို ကိုကို႔လွ်ာက လိုက္ဆြတယ္။ ေျပာမျပတတ္တဲ့ တုန္ရီလြိဳက္ေမာမြဳေအာက္မွာ ညိဳမီ ေမ်ာသြားတယ္။ ညိဳမီ ကိုကို႔အနမ္းေအာက္မွာ ေမ်ာသြားတယ္။ တခါမွ မျဖစ္ဘူးတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔အတူ ညိဳမီ့ရင္ထဲမွာ ကိုကို႔ကို ခ်စ္တဲ့စိတ္ေတြ လွ်ံတက္လာတယ္။ ခ်စ္တယ္ ကိုကိုရယ္။

ညိဳမီ့ရင္သားေတြကလဲ ကိုကို႔ကိုခ်စ္တယ္ထင္ပါရဲ႕။ ေကာ့ေကာ့ေပးတယ္။ ကိုကို႔ရဲ႕ အနမ္းေတြက ပိုျမန္လာတယ္။ ညိဳမီ့ရင္ေတြလဲ ပိုတုန္လာတာေပါ့။ ထိန္းမရေအာင္ ျဖစ္သြားတာက ကိုကို ညိဳမီ့ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို အားရပါးရ အထက္ေအာက္ ယက္ပစ္လိုက္တာပါပဲ။ “အို ကိုကို ဟင့္ ယားတယ္ဆို ဟင့္” “အာာ” ညိဳမီ ၿငီးတြားမိတယ္။ ေပါင္ၾကားထဲက ညိဳမီ့ပန္းေလးက ဆစ္ဆစ္ ဆစ္ဆစ္နဲ႔ ယားတက္လာတယ္။ မထိန္းထား ႏိုင္ေတာ့ေအာင္ကို ပြင့္ထြက္ကုန္တယ္။ ၿမိဳသိပ္ထားလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ညိဳမီ တအားေကာ့ပစ္လိုက္မိတယ္။ သုံးေလးခါေလာက္ တုန္ရီလြိဳက္ေမာသြားၿပီး ပန္းေလးထဲက အရည္ေတြ ထြက္က်လာတယ္။ တခါမွ မခံစားဖူးတဲ့ အရသာမို႔ ညိဳမီ့ရင္ေတြ ခုန္တာ အရမ္းပဲ။ ကိုကို သိသြားမွာလဲ ရွက္တယ္။ ကိုကို႔လက္ေတြက ညိဳမီ့ႏို႔ေတြကို ကိုင္ေနရင္းကေန ေအာက္ကိုဆင္းလာတယ္။ ထမီေပၚကေန ပန္းေလးကို အုပ္ကိုင္လိုက္ေတာ့ ညိဳမီ တုန္တက္သြားတယ္။

မျငင္းရက္ပါဘူး။ ျငင္းဆန္ဖို႔လဲ အားမရွိဘူး။ ကိုကို ေပးတဲ့အထိအေတြ႕မွာ ညိဳမီ ေမ်ာသြားၿပီ။ ညိဳမီ့ပန္းေလးကို တယုတယ ကိုကို ကိုင္တယ္။ ညိဳမီ မေနတတ္ေတာ့ဘူး။ “အဟင့္” ႐ုန္းတာမဟုတ္ပါဘူး ကိုကိုရယ္။ ညိဳမီ ယားလြန္းလို႔ပါ။ ကိုကို ညိဳမီ့ပန္းေလးကို လက္ညႇိဳးေလးနဲ႔ ပြတ္ေပးတယ္။ ထမီေလးက အိပ္ရင္ ဝတ္တဲ့ထမီဆိုေတာ့ ပါးတာေပါ့။ အတြင္းခံကလဲ ပါးပါးေလး။ ကိုကို႔လက္ညႇိဳးရဲ႕ အထိအေတြ႕ကို ညိဳမီ အလူးအလဲ ခံရေတာ့တာပဲ။ ဆစ္ဆစ္ ဆစ္ဆစ္နဲ႔ ယားတက္လာတယ္။ မေနတတ္ဘူး ကိုကိုရယ္။ ကိုကို႔လက္ညႇိဳးေလးက ညိဳမီ့ပန္းပြင့္ေလးရဲ႕ ထိပ္ပိုင္းကို ဖိၿပီး ပြတ္တယ္။ ညိဳမီ တကယ္ကို ေနလို႔မရေတာ့ဘူး။ ကိုကို႔ကို တအားဖက္ထားတာေပါ့။ ႏြဳတ္ခမ္းေလးကို တအားကိုက္ထားတဲ့ၾကားက ဟင့္ကနဲ ဟင့္ကနဲ ၿငီးတြားသံေလး ထြက္ထြက္လာတယ္။ ညိဳမီ့အေသြးအသားေတြ ပြက္ပြက္ဆူကုန္ပါၿပီ။ “ညိဳမီ ထမီခြၽတ္လိုက္ကြာ” ညိဳမီ ရွက္တယ္။ စိတ္ေတြက မြန္ထူေနၿပီ။ ထမီေလးကို ခြၽတ္လိုက္ရင္ အရည္ေတြစိုေနမယ့္ အတြင္းကို ကိုကို ျမင္သြားမွာေပါ့။ ရွက္လိုက္တာ ကိုကိုရယ္။

ထမီေလးကို အသာေလး ေအာက္ကို ေလွ်ာေပးလိုက္တယ္။ ကိုကို ဆြဲခြၽတ္ၿပီး ခုတင္ေအာက္ကို ပစ္ခ်လိုက္တာေပါ့။ မြန္ထူတက္သြားတာပဲ။ ညိဳမီ့တကိုယ္လုံးမွာ အတြင္းခံေလး တခုပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ “ခြၽတ္ေလ ညိဳမီ” “ညိဳမီ ရွက္တယ္ ကိုကိုရယ္” ညိဳမီ ကိုကို႔ ရင္ခြင္ထဲကို ေခါင္းေလး ေဝွ႔ၿပီး မ်က္ႏွာကို ဖြက္ထားလိုက္တယ္။ ရွက္တာကိုး။ ကိုကို ၿပဳံးေနတယ္။ သေဘာက်မွာေပါ့။ ညိဳမီ့တကိုယ္လုံး သူ ထင္သလို နမ္း႐ြဳံ႕ေဆာ့ကစားေနတာကိုး။ “ခြၽတ္လိုက္ပါကြာ” “ရွက္တယ္ ကိုကိုရာ ခြၽတ္ေပး” ကိုကို ရီတယ္။ ညိဳမီ့အတြင္းခံေလးကို ကိုကိုခြၽတ္လိုက္တယ္။ ညိဳမီ ႏြဳတ္ခမ္းေလး ကိုက္ၿပီး တင္ပါးေလးကို ႂကြေပးလိုက္ရတာေပါ့။ အတြင္းခံေလးက မကြၽတ္ခ်င္ဘူး။ ပန္းေလးရဲ႕ အရည္ေတြ စိုေနေတာ့ ကပ္ေနတယ္။ ကိုကု ညိဳမီ့ပန္းေလးကို စိုက္ၾကည့္တယ္။ ရွက္လိုက္တာ။

ညိဳမီ ေပါင္ေတြကို လိမ္လိုက္ၿပီး “အဲဒီလို မၾကည့္နဲ႔ ကိုကိုရာ ညိဳမီ ရွက္တယ္ဆို” “ေပါင္ေလးကားလိုက္ ကိုကို ၾကည့္ခ်င္တယ္” ညိဳမီ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ေပါင္ေလးကို ကားလိုက္တယ္။ ရွက္လိုက္တာ။ အရည္ေတြ စိုေနမွာပဲ။ ပန္းေလးကို ကိုကို စိုက္ၾကည့္တယ္။ ကိုင္ၾကည့္တယ္။ ညိဳမီ အသဲေတြ ယားလိုက္တာ။ ကိုကို႔လက္ညႇိဳးေလးက ခုနကအတိုင္းပဲ အသာေလးပြတ္တယ္။ ကိုကို ပိုဆိုးလာတယ္။ ညိဳမီ့ႏို႔သီးေခါင္းေလးကိုလဲ စို႔တယ္။ ညိဳမီ မေနတတ္ဘူး။ ယားလြန္းလို႔ ထြန႔္ထြန႔္လူးေနတာပဲ။ ကိုကို႔လက္ညႇိဳးေလးက ညိဳမီ့ပန္းေလးရဲ႕ အကြဲေၾကာင္းကို ပြတ္တယ္။ အရည္ေတြ စိုေနေတာ့ ကိုကို ပြတ္လို႔ ပိုေကာင္းတယ္ထင္တာပဲ။ လက္ညႇိဳးေလးက ပန္းပြင့္ေလးရဲ႕ အသားႏုႏုေလးကို ပြတ္ပြတ္သြားတာ ညိဳမီ သိပ္ရင္ခုန္တာပဲ။

ကိုကို႔ကို တအားဖက္ထားၿပီး တအားေကာ့ထားေပးမိတယ္။ အရည္ေတြကလဲ ေဝါကနဲ ေဝါကနဲ ထြက္ပါ့။ တခါမွ အဲဒီေလာက္ မထြက္ဘူးဖူး။ အရည္ေတြ တခါတခါ ထြက္သြားရင္ ညိဳမီ့ရင္ေတြ သိမ့္သိမ့္တုန္သြားတာပဲ။ ညိဳမီ့ပန္းေလးကိုလဲ ညိဳမီ တအား တအား ညႇစ္ပစ္လိုက္မိတယ္။ ညိဳမီ ႏြမ္းသြားတယ္။ ေမာတယ္။ ခဏခဏ အရည္ေတြ ထြက္ေနရင္ ညိဳမီ ေသမွာပဲ။ “ညိဳမီ ေကာင္းလား” “ဟင့္ ရွက္တယ္ဆို ေမးနဲ႔” ကိုကို အက်ႌေတြ ခြၽတ္ၿပီး ညိဳမီ့ေပၚမွာ လာအိပ္တယ္။ ညိဳမီ ေပါင္ေလးကားေပးလိုက္ရတာေပါ့။ ကိုကိုက ညိဳမီ့ေပါင္ၾကားထဲမွာ အတင္းေနရာယူလိုက္တယ္။ ကိုကို႔ေပါင္ၾကားထဲကို ညိဳမီ မၾကည့္ရဲဘူး။ ခပ္ရွည္ရွည္ဟာႀကီးက ေတာ္ေတာ္ႀကီးတာေတာ့ ညိဳမီ သတိထားလိုက္မယ္။ အဲဒါႀကီးနဲ႔ ညိဳမီ့ပန္းေလးထဲ ထည့္လိုက္ရင္။ ညိဳမီ အေတြးေတြနဲ႔ တုန္လြဳပ္သြားတာ တကယ္ပါ။ ေၾကာက္လြန္းလို႔ ဖင္ေၾကာေလးပါ ႐ြဳံ႕သြားမိတယ္။ ကိုကို တကယ္ထည့္ေတာ့မွာပါလား။ ကိုကို႔ဟာနဲ႔ ညိဳမီ့ပန္းေလးကို ပြတ္တယ္။ ညိဳမီ ယားတယ္။ တအားယားတယ္။ ကိုကို ႏို႔ကိုလဲ စို႔တယ္။ တဖက္ကလဲ နယ္တယ္။ ညိဳမီ ဘယ္လိုေနရမွာလဲ ကိုကိုရယ္။ တြန႔္လိမ္ေကာက္ေကြးၿပီး တအားယားတာပဲ။

တကိုယ္လုံး ေပါက္ကြဲမတတ္ အေၾကာေတြ တင္းတက္လာတယ္။ ကိုကို ညိဳမီ တြန႔္လိမ္ေနတဲ့ၾကားက ညိဳမီ့ပန္းေလးကို ေတ့လိုက္ၿပီး ဖိခ်ပစ္လိုက္တယ္။ “အား” “နာတယ္ မရဘူး ကိုကို” “အား နာတယ္ နာတယ္” ညိဳမီ့ပန္းေလးထဲကို ကိုကို အတင္းထိုးထည့္တယ္။ ညိဳမီ ေအာ္ဟစ္ငိုပစ္လိုက္တာေပါ့။ ကိုကို႔ကိုလဲ တြန္းတယ္။ မရဘူး။ ကိုကို ဖိထားၿပီး ေဆာင့္ခ်တယ္။ ညိဳမီ့ဘဝမွာ အနာက်င္ဆုံးအခ်ိန္ပါပဲ။ တခါမွ အဲဒီေလာက္ မနာဖူးဘူး။ အသက္႐ြဳလို႔ မရျဖစ္သြားေအာင္ကို ကိုကို အဆုံးထိ သြင္းပစ္လိုက္တယ္။ ညိဳမီ့ပန္းေလး ကြဲမတတ္ပါပဲ။ ညိဳမီ ႐ုန္းကန္မရတဲ့အဆုံး ေခါင္းအုံးေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားမိတယ္။ “ဟင့္ ဟင့္ ဟင့္ အားး နာတယ္ မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့ နာတယ္ အားးး” ညိဳမီ ငိုတာေပါ့။ ပန္းေလးအထဲမွာ တခုခု စုတ္ျပတ္သတ္သြားသလိုပဲ နာလိုက္တာ တဆစ္ဆစ္နဲ႔။ ကိုကို ညိဳမီ့ကို နမ္းတယ္။ လည္တိုင္ေတြကို နမ္းတယ္။ နား႐ြက္ကို နမ္းတယ္။ ကိုကို ေျဖးေျဖးေလး ျပန္ထုတ္တယ္။ ညိဳမီ နာလြန္းလို႔ ညႇစ္ထားတာေပါ့။

ကိုကို ထုတ္မရေတာ့ ျပန္ထည့္တယ္။ တအားနာတယ္။ “အား ကိုကို နာတယ္ နာတယ္ အားးး” တားေနတဲ့ၾကားက ကိုကို ေဆာင့္တာေတြ ၾကမ္းလာတယ္။ အံႀကီးႀကိတ္ၿပီး ေဆာင့္ေဆာင့္ခ်တာ။ ညိဳမီ ေသတာေပါ့။ “ေသၿပီ အားးး ေသၿပီ ေသၿပီ ဟင့္ ဟင့္ အားးး” လူတကိုယ္လုံး ထူပူရွိန္းပိန္းသြးတာပဲ။ ေသြးေတြ အရမ္းတိုးလာတယ္။ ေမာတယ္။ ညိဳမီ အရမ္းေမာတယ္။ ကိုကိုကလဲ အံႀကီးႀကိတ္ၿပီး တအားေဆာင့္တယ္။ ညိဳမီ တအားဖက္ၿပီး ကိုကိုေဆာင့္သမွ် ခံရေတာ့တာေပ့ါ။ အသက္ေအာင့္ၿပီး ခံၾကည့္တယ္ မရဘူး။ မရဘူး။ ကိုကို ပိုၾကမ္းလာတယ္။ ညိဳမီ့ႏို႔ေတြကိုလဲ ခပ္တင္းတင္း စြဲဆုပ္ၿပီး ဆက္တိုက္ႀကီး ေဆာင့္ပစ္လိုက္တာ။ အဆက္မျပတ္ပါပဲ။ ေနာက္ဆုံးတခ်က္ အျပင္းဆုံး ေဆာင့္ခ်လိုက္ၿပီး အဆုံးထိ ထိုးႏွစ္ပစ္လိုက္တာ။ ညိဳမီ ငိုလိုက္တာ ေျပာမေနနဲ႔။ “အား အား အား ေသၿပီ ညိဳမီ ေသၿပီ အားးး” အသည္းခိုက္ေအာင္ နာက်င္ေပမယ့္ ညိဳမီ ရင္တလွပ္လွပ္နဲ႔ ခံစားရတယ္။ နာက်င္တဲ့ ခံစားမြဳေနာက္မွာ လြိဳင္းလုံးေလးေတြလို ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မြဳက ညိဳမီ့ရင္ကို လာလာ႐ိုက္ခတ္တယ္။

ညိဳမီ့ပန္းေလးကို ကိုကို ခူးသြားၿပီ။ ညိဳမီ ေပးႏိုင္ပါတယ္။ လိုလိုခ်င္ခ်င္ ေပးလိုက္တာပါ။ ခ်စ္တယ္ ကိုကိုရယ္။ အရမ္းပဲ။ ကိုကို တအားေမာသြားတယ္ ထင္တယ္။ ညိဳမီ့ကိုယ္ေပၚမွာ လွဲခ်ၿပီး အေမာေျဖတယ္။ နဖူးမွာ ေခြၽးေတြလဲ စို႔လို႔။ ခဏေလာက္ အနားေျဖၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုကို ညိဳမီ့ကို နမ္းတယ္။ “ညိဳမီ ေကာင္းလားဟင္” “သြား အရမ္းနာတယ္ မေကာင္းဘူး” ကိုကို႔ဟာက ညိဳမီ့ပန္းေလးထဲမွာပါ။ မာေတာင္ေနတာပဲ။ တဒိတ္ဒိတ္တိုးေနတဲ့ ေသြးခုန္သံကိုေတာင္ ညိဳမီ ခံစားေနရတယ္။ ကိုကို လုပ္ေပးတဲ့ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မြဳက ေတာင္က်ေရလိုပဲ မရပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဟုတ္တယ္။ ညိဳမီ့စိတ္ထဲမွာ လြိဳင္းလုံးေလးေတြ တလုံးၿပီး တလုံး ႀကီးထြားလာတယ္။ ကိုကို႔ဟာကို ညိဳမီ ညႇစ္တယ္။ မသိမသာေလးပဲ။ ခံစားခ်က္က မေျပာတတ္ဘူး။ တခါမွ အဲဒီလို မထည့္ဖူးတာ။ ညိဳမီ အဲဒီလို ညႇစ္ေပးရတာကို ႀကိဳက္တယ္။ ကိုကိုလဲ ႀကိဳက္မွာပဲ။ ညိဳမီ့ႏြဳတ္ခမ္းေတြကို လာနမ္းတယ္။ တခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ ဆက္တိုက္ ညႇစ္လိုက္မိေတာ့ ကိုကို သတိထားမိသြားတယ္။ တခ်က္ ျပန္ေဆာင့္တယ္။

ညိဳမီ့စိတ္ေတြ တဖြားဖြား ထလာေရာ။ ညိဳမီက ညႇစ္လိုက္။ ကိုကိုက အသာေလးေဆာင့္လိုက္နဲ႔။ ကိုကို အေမာေျပသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ခုနကလိုပဲ ျပန္ေဆာင့္ေတာ့တာပဲ။ ညိဳမီ နာတယ္။ က်ိန္းေနေအာင္ နာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခြာလို႔မရဘူး။ ရပ္လို႔မရဘူး။ ရင္ထဲမွာ တဖြားဖြားေပၚလာတဲ့ လိုခ်င္တပ္မက္မြဳကို ကိုကိုကသာ အဆုံးသတ္ေပးႏိုင္မွာပါ။ “အာာ ဟင့္” “ညိဳမီ ညႇစ္တယ္ကြာ” “ညႇစ္တယ္ ညႇစ္တယ္ ကိုကိုဆိုးလို႔” “ေဆာင့္တယ္ ေဆာင့္တယ္ သိပ္ညႇစ္လို႔” “အားးး ေျဖးေျဖး ကိုကိုရယ္ နာတယ္ အား” “ေကာင္းလား” “အားး အား ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း” ညိဳမီ စလိုက္မိတဲ့ ဇာတ္လမ္း ကိုကို မရပ္ေတာ့ဘူး။ ပြဲၾကမ္းၿပီ။ ခုနကလို မဟုတ္ဘူး။ ေပါင္ေတြကို ဆြဲေထာင္ၿပီး ရင္ဝမွာ ကပ္လိုက္တယ္။ ညိဳမီ့ပန္းကေလးက ကိုကို႔ကို ေကာ့ေပးလိုက္သလိုပါပဲ။ ကိုကို ေျဖးေျဖးေလး ထည့္တယ္။ “အား နာတယ္ ကိုကို အား အား” တကယ္လဲ နာတယ္။

ကိုကို႔ဟာက ညိဳမီ့ပန္းေလး အတြင္းနက္နက္ထဲထိကို ဝင္လာသလိုပဲ။ နာတယ္။ ညိဳမီ့ပန္းေလးထဲက အတြင္းသားေလးေတြကို ခပ္ျပင္းျပင္း ပြတ္ဆြဲတာ ညိဳမီ မခံႏိုင္ဘူး။ တဇတ္ဇတ္တုန္ေအာင္ ရင္ေတြ တုန္တက္လာတယ္။ ဒီတခါ ပိုထိတယ္။ ညိဳမီ မခံႏိုင္ဘူး။ ကိုကို ဘယ္လိုထည့္ေနလဲ မသိဘူး။ ေျဖးေျဖးခ်င္းထည့္ေနတာ။ ပိုဆိုးတယ္။ အသားႏုေလးေတြကို ကိုကို႔ဟာနဲ႔ ေျဖးေျဖးပြတ္သြားတာ ပိုခံရခက္တယ္။ ဟိုးအတြင္းနက္နက္ထိ ကို႔ကို႔ဟာႀကီးက ထိုးခြဲသြားတယ္။ ညိဳမီ့ရင္ဝမွာေတာင္ လာစို႔ေနသလိုပဲ။ ညိဳမီ ခံရခက္လိုက္တာ။ အဟင့္။ အဆုံးထိ ဝင္သြားျပန္ေတာ့လဲ ျပန္ထုတ္ေစခ်င္တယ္။ အထဲမွာ ၾကပ္တပ္တပ္ႀကီး။ ညိဳမီ မေနတတ္ဘူး။ ျပည့္ၾကပ္ညက္ၿပီး ကြဲထြက္မတတ္ ညိဳမီ ခံစားရတယ္။ ကိုကို ျပန္ထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ဟင့္အင္း မထုတ္နဲ႔ ကိုကိုရယ္။ ညိဳမီ ေၾကာက္တယ္။ တအားပဲ ညႇစ္ထားပစ္လိုက္တယ္။ တအားႀကီး ေကာ့တက္လာတဲ့ ညိဳမီ့ႏို႔ေတြကို ကိုကို အသာေလး ကိုင္ၿပီး နယ္တယ္။ လက္ညႇိဳးနဲ႔ လက္မက ညိဳမီ့ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို ေခ်ေတာ့။ အေမ့။

ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း။ ညိဳမီ မေနတတ္ဘူး။ မေနတတ္ဘူး။ အရမ္းယားတယ္။ သပ္လွ်ိဳထားသလို ဝင္ေနတဲ့ ကိုကို႔ဟာႀကီးက ပိုႀကီးလာသလိုပဲ။ ညိဳမီ ေအာ္ဟစ္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ကိုကို ကပ္တိုးေလး ေညႇာင့္တယ္။ ညိဳမီ့ကို သတ္ေနတာလား ကိုကိုရယ္။ ဟင့္။ ကပ္တိုးေလး ေညႇာင့္ေနတဲ့ ကိုကို႔ေဆာင့္ခ်က္ေတြကို ညိဳမီ ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ရမွာလဲ။ အထဲမွာ အသားႏုႏုေလးေတြကို ဖိၿပီး ေခ်ေနသလိုပဲ။ ညိဳမီ ပိုပိုၿပီး ယားတက္လာတယ္။ ခံရခက္လြန္းေတာ့ ညိဳမီ့တင္ပါးေတြပါ ေကာ့ေကာ့ပစ္လိုက္တယ္။ ကိုကို အေဆာင့္ ညိဳမီ အေကာ့ ထိတယ္။ ထိတယ္။ အဟင့္။ ကိုကို႔ကို တအားဖက္ၿပီး ညိဳမီ ေကာ့ေကာ့ေပးတယ္။ ကိုကိုလဲ ႀကိဳက္လို႔လား မသိဘူး။ တေျဖးေျဖး ေဆာင့္တာေတြ ျမန္လာတယ္။ အရည္ေတြလဲ တအားစိုေနေတာ့ ပိုသြက္တာေပါ့။ ညိဳမီ မသိေတာ့ဘူး။ ဘာမွ မသိေတာ့ဘူး။ ကိုကို႔ရဲ႕ ေဆာင့္ခ်က္ေတြေအာက္မွာ ညိဳမီ ေမ့ေမ်ာမတတ္ပဲ။

တခ်က္ျခင္း ေဆာင့္ခ်က္ေတြ ေအာက္မွာ ခံရခက္တဲ့ ေဝဒနာကို ညိဳမီ ႀကိဳက္လာတယ္။ ေကာင္းလိုက္တာ ကိုကိုရယ္။ နာက်င္မြဳနဲ႔အတူတူ တသိမ့္သိမ့္တုန္ေအာင္ ေဆာင့္ေဆာင့္ဝင္လာတဲ့ ကိုကို႔အခ်စ္ေတြကို ညိဳမီ ႐ူးသြပ္စြာ လက္ခံမိတယ္။ “အားး ဟာာာ” “ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း” ပါးစပ္က ဘာေတြမွန္းမသိေအာင္ ၿငီးတြားပစ္လိုက္တယ္။ ကိုကိုေဆာင့္တာ ပိုၾကမ္းလာတယ္။ အနားကပ္ၿပီး ေဆာင့္ေနတာကေန ကိုကို႔ဟာႀကီးကို အဆုံးထိ ထုတ္ၿပီး ခဏရပ္သြားတယ္။ ေကာင္းလိုက္တာ ကိုကိုရယ္။ ဟင့္။ ကိုကို ခဏေလးရပ္ၿပီး အသက္ကို ဝေအာင္ရႉတယ္။ ညိဳမီ့ကို တအားဖက္တယ္။ ၿပီးလဲၿပီးေရာ တရွိန္ထိုး ထိုးထည့္ပစ္လိုက္တယ္။ “အမေလး ကိုကိုရဲ႕ အမေလး အမေလး နာတယ္ နာတယ္ နာတယ္” “အား အား အား” တဆုံးဆြဲထုတ္ၿပီး တဆုံးေဆာင့္ထည့္ပစ္လိုက္တဲ့ ကိုကို႔ေဆာင့္ခ်က္ေတြကို ညိဳမီ ဘယ္လိုခံစားရမွာလဲ။ ဓါးနဲ႔ မြန္းေနသလိုပဲ။

လူတကိုယ္လုံး ထူပူရွိန္းပိန္းၿပီး အသက္ေတာင္ မရႉႏိုင္ေတာ့ဘူး။ နာတယ္ နာတယ္။ ကိုကို။ ညိဳမီ ကိုကို႔ ရင္ဘတ္ကို ထုတယ္။ ႐ိုက္တယ္။ မရေတာ့ဘူး။ အရွိန္နဲ႔ ေမာင္းေနတဲ့ ရထားႀကီးလိုပဲ။ ကိုကို အဆက္မျပတ္ လုပ္လိုက္တာ ညိဳမီ ဖတ္ဖတ္ကို ေမာသြားတာပဲ။ ဟင့္။ အရည္ေတြ ျဗန္းကနဲ ထြက္ထြက္သြားတာလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ပဲ။ မလြဳပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တကယ္ကို ညိဳမီ့တကိုယ္လုံးမွာ အားမရွိေတာ့တာ။ ကိုကိုေနာက္ဆုံးတခ်က္ အျပင္းဆုံးေဆာင့္ထည့္ၿပီး အရည္ေတြ ပန္းထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ “အားးး နာတယ္ ေသၿပီ ေသၿပီ ရွီးးး” သားအိမ္ဝနားကို ကိုကို႔ဟာႀကီး ေတ့ၿပီး အရည္ပူေတြ ပန္းထုတ္လိုက္တာ ဘယ္လိုမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး။ ညိဳမီ ေမ့ေမ်ာမတတ္ပဲ။ ပူကနဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားတဲ့အရသာကို ညိဳမီ မေနတတ္တာ။ ကိုကို႔ကိုသာ သိမ္းႀကဳံးဖက္ထားပစ္လိုက္တယ္။ ကိုကိုက အားမရွိေတာ့တဲ့အတိုင္းပဲ ညိဳမီ့ကိုယ္ေပၚမွာ ထပ္ရပ္ႀကီး။ “ကိုကို အရမ္းဆိုးတယ္ကြာ” “ေကာင္းလား ညိဳမီ” “ဘယ္လိုႀကီးမွန္း မသိဘူး ကိုကိုရယ္” ကိုကိုနဲ႔ ညိဳမီ အဲဒီညက အိပ္လို႔ မေပ်ာ္ပါဘူး။

ကိုကိုနဲ႔ ခြဲရေတာ့မယ္ဆိုတာ သိေနေတာ့ ညိဳမီ သိပ္ဝမ္းနည္းတာပဲ။ ကိုကို ခ်စ္သမွ်ကို အလိုလိုက္မိတယ္။ မျငင္းဆန္ခ်င္ဘူး။ ကိုကို႔ကို အေကာင္းဆုံး ေပးဆပ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ညိဳမီ့ရဲ႕ အပ်ိဳပန္းေလးကို ကိုကို ခူးသြားတယ္။ အားရပါးရ ေမြးၾကဴသြားတာ တညလုံးပါပဲ။တကိုယ္လုံး နာက်င္ကိုက္ခဲေနေပမယ့္ ညိဳမီ ေက်နပ္ပါတယ္။ ခ်စ္တယ္ ကိုကိုရယ္။ အဲဒီလိုညမ်ိဳးကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေရာက္မွာလဲ။ ညိဳမီေလ သေဘၤာသံၾကားတိုင္း ကိုကို ျပန္လာၿပီလားလို႔ ေတြးမိတယ္။ ေမွ်ာ္မိတယ္။ ကိုကိုနဲ႔ ခ်စ္ခဲ့တဲ့ညေလးကို ျပန္ေတြးတိုင္း ညိဳမီ ရင္ေတြခုန္တယ္။ စိတ္ထဲမွာလဲ တမ်ိဳးပဲ။ တအားငိုခ်င္တယ္။ ကိုကို႔ကို လြမ္းတယ္ ကိုကိုရယ္။ ကိုကို႔ကို ခ်စ္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ညိဳမီ ႐ူးၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ ကိုကို ျပန္လာေတာ့မယ္တဲ့။ ဒီည ကိုကို ျပန္ေရာက္မယ္။ ဝမ္းသာလိုက္တာ။ အရမ္းဝမ္းသာတာပဲ။ တႏွစ္ေလာက္ ခြဲေနရတာ ကိုကို ျပန္လာၿပီဆိုတဲ့ သတင္းၾကားရတာ ညိဳမီ တအားဝမ္းသာလိုက္တာ။

ညိဳမီ တအားေပ်ာ္တာပဲ။ တခ်က္တီးေလာက္မွာ သေဘၤာကပ္တယ္။ ညိဳမီ သြားႀကိဳတာေပါ့။ ကိုကို ပိုေခ်ာလာတယ္။ အသားေတြလဲ ပိုျဖဴလာတယ္။ ဝမ္းသာလြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတာင္ လည္တယ္။ ဦးဦးတို႔ ေဒၚေဒၚတို႔ ေရွ႕မွာမို႔လို႔ ကိုယ္ရွိန္သပ္ေနရတာ။ ကိုကို႔ကို ေျပးဖက္ခ်င္လိုက္တာ။ တအိမ္လုံးကလဲ ဝမ္းေတြသာေနတယ္။ စကားေျပာၾကဆိုၾကနဲ႔ မိုးစင္စင္လင္းေရာ။ ကိုကိုကေတာ့ ပင္ပန္းလာလို႔ ခဏအိပ္တယ္။ ညိဳမီက ေဈးသြားဝယ္တာေပါ့။ ကိုကို ႀကိဳက္တဲ့ ေဒၚပုမ ေကာက္ညႇင္းျပန္ေပါင္းကို သြားဝယ္ထားတယ္။ င႐ုပ္ေကာင္း မုန႔္ဟင္းခါးလဲ ဝယ္ထားတယ္။ ပဲမြဳန႔္နဲနဲ ငါးဖယ္ေၾကာ္၊ ဘူးသီးေၾကာ္၊ နံနံပင္ ထည့္ၿပီး ကိုကို အားရပါးရ စားတာ။ ညိဳမီ တအားဝမ္းသာတာပဲ။ “မစားရတာၾကာလို႔လား မသိဘူး အရမ္းေကာင္းတယ္” “စား ကိုကို စား မဝေသးရင္ ေနာက္တထုပ္ထည့္စား” “စားမွာ ညိဳမီလဲ စား” “ဟုတ္ ကိုကို” ကိုကို ေလာဘႀကီးတယ္။

မုန႔္ဟင္းခါး စားေနရင္းနဲ႔ ေကာက္ညႇင္းျပန္ေပါင္း စားတယ္။ “ေကာက္ညႇင္းျပန္ေပါင္းလဲ ေကာင္းတယ္” “စား ကိုကို ကိုကို ႀကိဳက္တဲ့ ဂ်ိဳးေတြ ေဒၚပုမ အခ်ပ္လိုက္ ထည့္ေပးလိုက္တယ္” “ဟား ဟား ေဒၚပုမေရာ ေနေကာင္းတယ္မွတ္လား” “ေကာင္းပါ့ ကိုကို ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ပဲ” “ေကာက္ညႇင္းျပန္ေပါင္းက ရန္ကုန္မွာ မရွိဘူး ဟိုမွာတုန္းကဆို အရမ္းစားခ်င္တာပဲ” “င႐ုပ္ေကာင္း မုန႔္ဟင္းခါးေရာ” “အဲဒါလဲ မရွိဘူး ရန္ကုန္မုန႔္ဟင္းခါးက အဆီေတြ ေဝ့ၿပီး စားလို႔မေကာင္းဘူး” “ခိ ခိ ဒီမွာက ငါးကလဲ ေပါတယ္ေလ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္နဲ႔ ေရခဲ႐ိုက္ အရသာ ဘယ္တူမလဲ” “ညိဳမီလဲ ပိုေခ်ာလာတယ္” “ဟိဟိ ကိုကို ဟင္းရည္ထည့္” “အင္း ထည့္ ထည့္ ငါးဖတ္ေတြ မ်ားမ်ားထည့္” မုန႔္ဟင္းရည္နဲ႔ ေကာက္ညႇင္းျပန္ေပါင္း တို႔တို႔စားတာ ကိုကို႔အက်င့္။ ပလုတ္ပေလာင္းနဲ႔ စားေနတဲ့ ကိုကိုက အရင္အတိုင္းပဲ။ ညိဳမီ တအားေပ်ာ္တယ္။ ဦးဦး ေဒၚေဒၚတို႔ကေတာ့ စားၿပီး အလုပ္သြားလုပ္ၾကတယ္။

လူႀကီးေတြ မရွိမွ “ညိဳမီ ကိုကို႔ကို သတိမရဘူးလား” “ရတာေပါ့ ကိုကိုရဲ႕ အရမ္းလြမ္းတယ္ ကိုကိုေရာ” “လြမ္းတာေပါ့ကြာ ႐ြတ္” “အို ကိုကို ေဒၚေလးရွိေသးတယ္ မလုပ္နဲ႔” “ညလာခဲ့မယ္” “အင္း ႐ြတ္” “ညိဳမီ လာခဲ့” “လာဘူး ဟိဟိ” ညိဳမီ ကိုကို႔ပါးကို ႐ြတ္ကနဲ နမ္းၿပီး ထြက္ေျပးတာ မရဘူး။ ကိုကို အရမ္းျမန္တယ္။ ညိဳမီ့ကိုယ္လုံးေလးကို အေနာက္ကေန သိမ္းဖက္ၿပီး တအားခ်ဳပ္ထားတာ။ ညိဳမီ အသက္ရႉေတာင္ ၾကပ္တယ္။ ညိဳမီ့ကို ဒီဘက္ဆြဲလွည့္ၿပီး ကိုကို နမ္းတာေပါ့။ ညိဳမီ ရင္ေတြခုန္လိုက္တာ မေျပာနဲ႔။ ႏြဳတ္ခမ္းခ်င္း ေတ့နမ္းမလို႔ ေနာက္ေဖးက ေဒၚေလးက အသံျပဳေတာ့မွ ကိုယ္ရွိန္သပ္လိုက္တာ။ အိမ္ျပန္ခါနီး တိုးတိုးေလး ေျပာတယ္။

ညက်ရင္ ကိုကိုလာမယ္တဲ့။ ညိဳမီ့ရင္ေတြ ခုန္လိုက္တာ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္အလုပ္ေတြ လုပ္ရတာေပါ့။ ေမေမက သိပ္မမာခ်င္ဘူး။ ညိဳမီက သမီးမိန္းကေလးဆိုေတာ့ အိမ္မြဳကိစၥ အကုန္လုပ္ရတယ္။ အိမ္အကူ မေခၚပါဘူး။ ညိဳမီပဲ ဟင္းခ်က္တယ္။ ကိုကို ထမင္းလာစားမလား မသိဘူး။ မစားလဲ ဟင္းတခြက္ ပို႔ေပးလိုက္မယ္။ ကိုကို ႀကိဳက္တဲ့ ငရံ႕အူဟင္း ခ်က္တာေပါ့။ ေဖေဖလဲ ႀကိဳက္တယ္။ ငရံ႕အူဆီျပန္ ခပ္စပ္စပ္ေလး။ ကိုကို သိပ္ႀကိဳက္မွာပဲ။ အိမ္သန႔္ရွင္းေရးလဲ ညိဳမီပဲ လုပ္တယ္။ ဟင္းခ်က္လို႔ ၿပီးေတာ့ အိမ္ေပၚထပ္ကို ရွင္းမယ္။ ေမေမ သင္ေပးတဲ့အတိုင္းပဲ ၾကမ္းကို အုန္းခြံနဲ႔တိုက္တာ။ လွ်ာထိုးေတြ ခင္းထားေတာ့ အစပ္ေတြၾကားထဲကို ဖေယာင္းေတြထည့္ အုန္းခြံနဲ႔ တိုက္။ ေျပာင္ေနတာပဲ။ ေန႔တိုင္းတိုက္လို႔လားမသိဘူး။ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုယ္ ၾကမ္းျပင္မွာ ခပ္ေရးေရး ျပန္ျမင္ရတယ္။ တျခားအိမ္ေတြကေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ ေရဝတ္နဲ႔ ၾကမ္းတိုက္တာ။

ညိဳမီတို႔ အိမ္ကေတာ့ မရဘူး။ တံမ်က္စီးလွည္း။ ေရဝတ္နဲ႔ တိုက္။ ၿပီးရင္ ဖေယာင္းသုတ္ထားတဲ့ အုန္းခြံနဲ႔ ထပ္တိုက္။ ပင္ေတာ့ ပင္ပန္းတာေပါ့။ ဒီေန႔ေတာ့ ညိဳမီ မပင္ပန္းဘူး။ စိတ္ထဲမွာ တအားေပ်ာ္ေနတယ္။ ကိုကို ျပန္လာလို႔။ ညိဳမီ ေလးဘက္ေထာက္ၿပီး အုန္းခြံနဲ႔ ၾကမ္းျပင္မွာ တိုက္ေနတုန္း ညိဳမီ့ဖင္ကို လက္တဖက္က လာႏြိဳက္တယ္။ လန႔္လိုက္တာ မေျပာနဲ႔။ တကိုယ္လုံး တုန္တက္သြားတာပဲ။ ညိဳမီ လန႔္ၿပီး ေအာ္ေတာ့မလို႔ ကိုကိုေပါ့။ အတင္း ပါးစပ္ကို ပိတ္ထားတယ္။ ကိုကို တအားဆိုးတာပဲ။ ကိုကို အဲဒီလို ညိဳမီ့ဖင္ကို ႏြိဳက္တာ စိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးႀကီးပဲ။ ၾကက္သီးကို ျဖန္းျဖန္းထသြားတာေပါ့။ ကိုကို တအားဆိုးတယ္။ လက္က အၿငိမ္မေနဘူး။ ညိဳမီ့ႏို႔ေတြကိုလဲ ကိုင္တယ္။ နယ္တယ္။ “ကိုကို ဟင့္ တအားဆိုးတယ္ေနာ္” “ထြားလာလိုက္တာ ညိဳမီရယ္” “အဲဒီလို ကိုင္နဲ႔ကြာ” အိမ္ေနရင္း အက်ႌဆိုေတာ့ ပါးတာေပါ့။

ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ခ်ည္အက်ႌေလး ဝတ္ထားတာ။ ကိုကို႔အႀကိဳက္ ျဖစ္သြားတယ္။ အတြင္းခံကလဲ ပါးေတာ့ ကိုကို႔လက္နဲ႔ အုပ္ၿပီး နယ္တာ ညိဳမီ့ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြေတာင္ ေထာင္ထလာတယ္။ “ဟင့္” ညိဳမီ မေနတတ္ဘူး။ အေနာက္က ကိုကို႔ လက္ညႇိဳးႀကီးက ညိဳမီ့ဖင္ထဲမွာ ေလွ်ာက္ႏြိဳက္ေနတယ္။ ဘယ္လိုႀကီးမွန္း မသိဘူး။ ရင္ေတြ ဒိန္းဒိန္းခုန္လာတယ္။ တကိုယ္လုံး ထူပူလာတာေပါ့။ “ကိုကို မဆိုးနဲ႔ကြာ” “ခ်စ္ခ်င္တယ္ ညိဳမီရယ္” “တကိုယ္လုံး ညစ္ပတ္ေနတယ္ ကိုကိုရဲ႕ ေရမခ်ိဳးရေသးဘူး” “ဒါဆို ကိုကို ခ်ိဳးေပးမယ္” “လုပ္နဲ႔ ေမေမ တက္လာအုံးမယ္” “ခဏေလးပါ ညိဳမီရယ္ ေနာ္ ေနာ္” “အတင္းပါလားေနာ္” “လာပါ ညိဳမီရဲ႕” ကိုကိုေလ ညိဳမီ့အခန္းထဲ အတင္းေခၚသြားတယ္။ ခုတင္နားေတာင္ မေရာက္ဘူး။ အတင္းတြန္းတယ္။ ညိဳမီ ေမွာက္ရပ္ကေလး ျဖစ္ေနတုန္း။ ထမီကို ခြၽတ္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။ “ကိုကို” ညိဳမီ့အတြင္းခံေလးပါ ခြၽတ္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။ ညိဳမီ ရွက္လိုက္တာ။

တခါမွ အဲဒီလို မေနဖူးဘူး။ ကုတင္နားမွာ ဖင္ႀကီးကုန္းၿပီး ကိုကိုက အေနာက္က ႏြိဳက္တယ္။ “ဟာ ဟင့္” ကိုကို႔လက္ႀကီးက ညိဳမီ့ပန္းေလးကို ပြတ္တယ္။ ညိဳမီ မေနတတ္ဘူး။ တကိုယ္လုံး တုန္တုန္တက္လာတာ အရည္ေတြဆို စိုတက္လာတယ္။ “တအားလွတယ္ကြာ” “ဟင့္ အထဲကို မႏြိဳက္နဲ႔ေနာ္” “ႁပြတ္” ကိုကိုေပါ့။ မႏြိဳက္နဲ႔ဆို ႏြိဳက္တယ္။ ညိဳမီ့ပန္းေလးထဲကို လက္ညႇိဳး ထိုးထည့္လိုက္တယ္။ ညိဳမီ နာတာေပါ့။ ႐ုန္းထမလို႔ပါပဲ။ မရဘူး။ ကိုကို ညိဳမီ့ ေက်ာကုန္းကို ဖိထားတယ္။ “ေျဖးေျဖး ဟင့္ နာတယ္ ကိုကိုရဲ႕” “စီးေနတာပဲကြာ” “အာ ဟင့္” “ညိဳမီ ကိုကိုမရွိတုန္း မယားဘူးလား” “မသိဘူး မသိဘူး ဘာေတြေမးေနတာလဲ ဟင့္ ဟင့္” ကိုကို႔လက္ညႇိဳးက တအားဆိုးတယ္။ ညိဳမီ့ပန္းေလးထဲမွာ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္နဲ႔။ ညိဳမီ့ ဒူးေခါင္းေတြေတာင္ ၫြတ္က်သြားခ်င္တယ္။ အဝင္အထြက္ ျမန္လာေလ ညိဳမီ ပိုမေနတတ္ေလပဲ။ ဆစ္ဆစ္ ဆစ္ဆစ္နဲ႔ ယားတက္လာတယ္။

“ဟင့္ ေတာ္ေတာ့ေနာ္ ကိုကို ညိဳမီ မေနတတ္ဘူး” “ေကာင္းလားဟင္” “ဟင့္ ေကာင္းတယ္ တမ်ိဳးႀကီးပဲ” “ဒါဆို ပိုေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးမယ္” ညိဳမီ့ရင္ေတြ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားတာပဲ။ ကိုကို ညိဳမီ့ ေပါင္ေတြကို ကားခိုင္းၿပီး သူ႔ဟာနဲ႔ ညိဳမီ့ပန္းေလးကို လာေထာက္တယ္။ တမ်ိဳးမွ တမ်ိဳးႀကီးပဲ။ ညိဳမီ တအားရွက္တယ္။ ဖင္ႀကီးကုန္းၿပီး ကိုကိုက ေနာက္ကေန လုပ္ေတာ့မွာေပါ့။ “လွလိုက္တဲ့ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကြာ” “အာာ ရွက္တယ္ဆို မေျပာနဲ႔ အဲဒီလို ဟင့္” “ဖင္လဲ လွတယ္ ညိဳမီရယ္ ဟင္း ဟင္း” ကိုကို႔ရဲ႕ သေဘာက်တဲ့အသံက မာန္ပါေနတယ္။ ညိဳမီ လွတာ ေသခ်ာပါတယ္။ အိမ္အလုပ္ေတြလုပ္ေတာ့ ခႏၶာကိုယ္က ပိုၿပီးဖြံ႕ၿဖိဳးလာတာေပါ့။ တင္ေတြဆို ကားတက္လာတာ အရမ္းပဲ။ ကိုကို႔အခ်စ္ခံၿပီးကတည္းက ညိဳမီ့ႏို႔ေတြလဲ ထြားလာတတယ္။

ကိုကို႔ဟာႀကီးက ပိုႀကီးလာသလိုပဲ။ ညိဳမီ့အေပါက္ဝမွာ ေတ့ထားတာ ညိဳမီ လွည့္မၾကည့္ရဲဘူး။ ရွက္လို႔။ “အာ နာတယ္ နာတယ္” ကိုကို႔ဟာက တအားႀကီးလာတာပဲ။ မဆန႔္ဘူး။ မဆန႔္ဘူး။ ညိဳမီ ႐ုန္းလိုက္ရတယ္။ မခံႏိုင္ဘူး။ အေပါက္ဝကို ေတ့ၿပီး ထိုးထည့္တာေတာင္ မဝင္ဘူး။ ဟင္း။ ညိဳမီ့စိတ္ေတြ ကတုန္ကယင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ေၾကာက္တယ္ ကိုကိုရယ္။ “ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း မရဘူးေနာ္ ကိုကို” “ညိဳမိ့ဟာက တအားက်ဥ္းတာပဲ” ဟင့္။ ညိဳမီ့ဟာ က်ဥ္းတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုကို႔ဟာ တအားႀကီးေနတာ။ မဝင္ဘူး။ ကိုကို ျပန္ေတ့တယ္။ ညိဳမီ့အေပါက္ဝေလးကို ေတ့ၿပီး ပြတ္တယ္။ ဟင့္။ ဘယ္လိုႀကီး လုပ္ေနတာလဲ ကိုကိုရယ္။ ကိုကို ညိဳမီ့ခါးကို ကိုင္တယ္။ အေပါက္ဝကို ေတ့ၿပီး ဖိခ်ပစ္လိုက္တယ္။ “အားး နာတယ္ နာတယ္” ဒီတခါ ႐ုန္းလို႔လဲ မရဘူး။ တအားနာတယ္။ နာလြန္းလို႔ ညိဳမီ မ်က္ရည္ေတာင္ ဝဲတယ္။ ေခါင္းတရမ္းရမ္းနဲ႔ ႐ုန္းတာ မရဘူး။ ကိုကို ညိဳမီ့ခါးကို ကိုင္ၿပီး ဖိခ်တယ္။

ညိဳမီ လက္က ေလွ်ာက္စမ္းတာေပါ့။ ခုတင္တိုင္ကို ေတြ႕ေတာ့ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ကိုင္ထားရတယ္။ တအားနာတယ္။ တအားနာတယ္။ ကိုကို႔ဟာက တအားကို ႀကီးေနတာ။ ညိဳမီ့အထဲမွာ ျပည့္ၾကပ္ေနတာပဲ။ ညိဳမီ ကိုကို႔ကို လွည့္ၾကည့္တယ္။ ကိုကို ေတာ္ေတာ္ စိတ္ထေနတာလား မသိဘူး။ အံႀကီးႀကိတ္ၿပီး အားနဲ႔အင္နဲ႔ ဖိထည့္ေနတာ။ ေၾကာက္စရာႀကီး။ “ဟင့္ ကိုကို ေတာ္ပါေတာ့ နာတယ္ နာတယ္ အားး” “ၿပီးၿပီ ၿပီးၿပီ ခဏေလး ခဏေလး” ကိုကို႔ဆီးခုံ ညိဳမီ့ဖင္ေလးနဲ႔ ထိသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ညိဳမီ အနာက်င္ဆုံးပဲ။ ဘယ္လိုမွကို မေနႏိုင္တာ။ ကိုကို႔ဟာက အရင္ကထက္ ပိုရွည္လာတယ္။ ညိဳမီ့သားအိမ္ကို လာေထာက္ေနတာ နာတာ တအားပဲ။ “ျပန္ထုတ္လိုက္ပါ ကိုကိုရယ္ ေနာ္” ေတာင္းပန္လဲ မရပါဘူး။ ျပန္ထုတ္ၿပီး ျပန္ထည့္တာပဲ။ ညိဳမိ အရမ္းေၾကာက္တယ္။ ျပန္ဝင္လာရင္ ခံရမယ့္ ေဝဒနာကို ညိဳမီ မခံစားႏိုင္ဘူး။ ကိုကိုကေတာ့ မရဘူး။ ျပန္ထုတ္ၿပီး ျပန္ထည့္တာပဲ။

ေျဖးေျဖးခ်င္း ဝင္လာတဲ့ ကိုကို႔ဟာက ညိဳမီ့ရင္ဝထိေအာင္ ေရာက္လာသလိုပဲ။ ညိဳမီ အသက္ေတာင္ မရႉႏိုင္ဘူး။ သုံးေလးငါးခါ အလူးအလဲ ခံလိုက္ၿပီးမွ နဲနဲသက္သြားတယ္။ ညိဳမီ ယားေနတာေတြ နဲနဲေလ်ာ့သြားတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ညိဳမီ သိပ္မနာေတာ့ဘူး။ တမ်ိဳးႀကီးပဲ။ ဟင့္။ နာတာေလ်ာ့သြားေပမယ့္ ခံစားခ်က္က ပိုဆိုးလာတယ္။ တခ်က္ၿပီး တခ်က္ ပိုျမန္လာေလ ညိဳမီ့ရင္ေတြ တအားခုန္ေလပဲ။ ကိုကို သြင္းတာ ထုတ္တာ ပိုျမန္လာတယ္။ အရည္ေတြလဲ အရမ္းထြက္တာပဲ။ “ဟင့္ ကိုကို ေျဖးေျဖးဆို” “အာ အာ နာတယ္ ဟင့္” ကိုကို ခပ္သြက္သြက္ထည့္ၿပီး အဆုံးနားေရာက္မွ ေဆာင့္ထည့္လိုက္တာ ပိုထိတယ္။ ညိဳမီ့ရင္ကို ဒိန္းကနဲ ဒိန္းကနဲပဲ။

တကိုယ္လုံး တုန္တုန္တက္သြားတာ။ သိပ္ဆိုးတဲ့ ကိုကို႔ဟာႀကီးကို ညိဳမီ တအားညႇစ္ထားတယ္။ မရဘူး။ မရေတာ့ဘူး။ အရည္ေတြ တအားစိုေနေတာ့ ဖမ္းလို႔မမိေတာ့ဘူး။ ဝင္ခ်င္တိုင္း ဝင္၊ ထြက္ခ်င္တိုင္း ထြက္ေနေတာ့တာပဲ။ “အမေလး ေသပါၿပီ ကိုကိုရယ္ ဟင့္ အနားကပ္ၿပီး ဆက္တိုက္ေဆာင့္တာ ညိဳမီ မေနႏိုင္ဘူး။ ေအာ္ခ်င္တာေပါ့။ ေအာက္က ေမေမတို႔ ၾကားသြားမွာလဲ ေၾကာက္တယ္။ ေမြ႕ယာကို မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး ကိုကို ေဆာင့္သမွ် ညိဳမီ ခံရေတာ့တာေပါ့။ ကိုကို မညႇာဘူး။ တအားေဆာင့္တာ။ ျမန္လဲ ျမန္လာတယ္။ တအားလဲ ေကာ့ၿပီး ေမြ႕တယ္။ ခံစားခ်က္ေတြက ဘယ္လိုမွန္းကို မသိတာ။ ညိဳမီ့အသက္ပါထြက္ေလာက္တယ္။ ကိုကို ေမြ႕တာ တအားဆိုးတယ္။ သူ႔ဟာနဲ႔ ညိဳမီ့အတြင္းသားေတြကို ကေလာ္ထုတ္ေနသလိုပဲ။ “အဟင့္ အဲဒီလိုႀကီး အဲဒီလိုႀကီးေတာ့” “အမေလး အမေလး” တကိုယ္လုံး ပူထူတက္သြားေအာင္ ဆက္တိုက္ေဆာင့္တာ။

ကိုကို ညိဳမီ့တင္ပါးေတြကို ညႇစ္ၿပီး အင္နဲ႔ အားနဲ႔ ေဆာင့္တာ ခုတင္တိုင္ဆို လြဳပ္ရမ္းေနတာပဲ။ ညိဳမီ ေသၿပီ။ ညိဳမီ ေသၿပီ။ ျဗန္းကနဲ ျဗန္းကနဲ အရည္ေတြ ထြက္က်တာလဲ ခဏခဏ။ ညိဳမီ ကုန္းေတာင္ မကုန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒူးေတြ ယိုင္နဲ႔ၿပီး ၫြတ္က်သြားတယ္။ အဟင့္။ ေတာ္ပါေတာ့ ကိုကိုရယ္။ ကိုကို ညိဳမီ့ခါးကို ဖက္ၿပီး ခုတင္ေပၚကို တင္ေပးတယ္။ ညိဳမီ တကယ္လဲ မေထာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒူးေတြက အားမွမရွိေတာ့တာ။ ခုတင္ေပၚတင္ၿပီး ဆက္ကုန္းခိုင္းတာေပါ့ေလ။ ဒူးေထာက္ၿပီး အေနာက္ဖက္ကို ဖင္ႀကီး ကုန္းေပးရတာေပါ့။ အရည္ေတြ စို႐ြဲေနတဲ့ ညိဳမီ့အဖုတ္ထဲကို ကိုကို ေတ့ၿပီး ေျဖးေျဖးေလး ထည့္ပစ္လိုက္တယ္။ “အား နာတယ္ ကိုကို နာတယ္ဆို ဟင့္” “စီးေနတာပဲကြာ ေကာင္းလိုက္တာကြာ” “ဟင့္ ေသပါၿပီ ကိုကိုရယ္” ကိုကို႔ဆီးခုံက ညိဳမီ့အဖုတ္ကို လာကပ္သြားတဲ့အခ်ိန္ ကိုကို ညိဳမီ့တင္ပါးေတြကို တအားညႇစ္တယ္။ ဖိၿပီး နယ္တယ္။ အားရပါးရ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ကိုကို႔ စိတ္ႀကိဳက္ ေဆာင့္ေတာ့တာပဲ။ “အား နာတယ္ ကိုကို နာတယ္ နာတယ္ အားး” “ဟင့္ နာတယ္ နာတယ္ အားး” မခံႏိုင္ဘူး။

ညိဳမီ့ လက္ေတြ ေျခေထာက္ေတြ ကုတ္ေကြးသြားေအာင္ ခံစားရတယ္။ အဝင္အထြက္ ျမန္လာေလ ညိဳမီ ခံရခက္ေလပဲ။ ဖင္ကို တအားဆုပ္ၿပီး ေဆာင့္တာ ကိုကို႔ဟာႀကီးက တဆုံးဝင္ တဆုံးထြက္ ညိဳမီ ငိုပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ဟင့္။ ႐ုန္းလို႔လဲ မရဘူး။ တဇတ္ဇတ္ နာက်င္ေနတာေတာင္ ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္တာ ကိုကို႔ဟာႀကီးေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ရမယ္။ ဝင္ခ်င္တိုင္းဝင္ ထြက္ခ်င္တိုင္းထြက္ေနတဲ့ ကိုကို႔ဟာႀကီးက ညိဳမီ့အဖုတ္ထဲက အရည္ေတြကို ကေလာ္ထုတ္ေနသလိုပဲ။ အရည္ေတြ အံအံက်တာလဲ ခဏခဏ။ ညိဳမီေလ ေမ့ေျမာမတတ္ ခံစားရတယ္။ တခ်က္တခ်က္ဆို ညိဳမီ မ်က္ျဖဴေတာင္ လန္မတတ္ပဲ။ စိတ္ေတြက လြင့္ကနဲ လြင့္ကနဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားတယ္။ ကိုကို လုပ္ေပးတဲ့အရသာကို နာက်င္ေနတဲ့ ၾကားက ညိဳမီ စိတ္ထဲမွာ ႀကိဳက္လာတယ္။ ဟင့္။ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ေတာ့ ကိုကိုရယ္။ ညိဳမီ ေခါင္းမေထာင္ေတာ့ဘူး။ ဖင္ေလးကိုပဲ တအားေကာ့ေပးပစ္လိုက္တယ္။

နာက်င္မြဳက စကၠန႔္မလပ္ ဝင္လာတယ္။ ဟင္းကနဲ ဟားကနဲ က်ဥ္က်ဥ္တက္သြားတဲ့ အရသာကလဲ ေဆြမ်ိဳးေမ့မတတ္ပဲ။ အံေလးႀကိတ္ၿပီး ဖင္ေလးကို ပစ္ပစ္ေဆာင့္ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီလိုလုပ္ေတာ့ ကိုကို ပိုၾကမ္းလာတယ္။ ခါးကို ကိုင္ၿပီး ေဆာင့္ေဆာင့္ထည့္တာ။ “နာတယ္ နာတယ္ အားးး” ညိဳမီ့အဖုတ္ထဲ ပူထူထြက္သြားတာပဲ။ မခံႏိုင္ဘူး။ ဟင့္အင္း။ ညိဳမီ မခံႏိုင္ဘူး။ ေတာ္ပါေတာ့ဆို။ ညိဳမီ ေခါင္းေလး လွည့္ၾကည့္တယ္။ မ်က္ရည္ေတြၾကားထဲက ခိုးၾကည့္ေတာ့ ကိုကိုက အံႀကီးႀကိတ္ၿပီး အားရပါးရ ေဆာင့္ထည့္ေနတာ။ “ညိဳမီေရ သမီးေအာက္ဆင္းလာအုံး” ေမေမ့ရဲ႕ ေအာက္ထပ္က ေခၚသံေၾကာင့္ ညိဳမီ တအားလန႔္သြားတာပဲ။ နာက်င္တာေတြေတာင္ ေမ့ၿပီး ကုန္း႐ုန္းထလိုက္မိတယ္။ မရဘူး။ ကိုကို ညိဳမီ့ခါးကို တအားဖက္ထားၿပီး အသြင္းအထုတ္ ခဏရပ္သြားတယ္။ “လာပါၿပီ ေမေမ” ေမေမ့ကို အသံေလးေပးၿပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုကို႔မ်က္ႏွာႀကီးက ညိဳေနၿပီ။ စိတ္အလိုမက်တဲ့ ပုံစံနဲ႔။ “ကိုကို ညိဳမီ သြားရေတာ့မယ္ ဖယ္အုံးေလ” “ဖယ္နဲ႔ကြာ ခ်စ္လို႔ မဝေသးဘူး” “ဟာ ဟင့္” အနားကပ္ၿပီး ဆက္တိုက္ေဆာင့္တာ ညိဳမီ့ရင္ေတြေတာင္ တုန္တယ္။ နားထင္ေၾကာေတြ ေထာင္ထလာတယ္။ အသက္မရႉရဲဘူး။ ဆက္တိုက္ႀကီး ေဆာင့္တာ။ ေနာက္ဆုံးတခ်က္ မိမိရရ အျပင္းဆုံးေဆာင့္ၿပီး ကိုကို႔အရည္ေတြ ပန္းထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ “အား ေကာင္းလိုက္တာ ညိဳမီရယ္” “ဟင့္” ညိဳမီ ဘာမွ မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး။

တကယ္ပဲ ႏုန္းခ်ိေခြယိုင္သြားတာပဲ။ တအိမ္လုံး သန႔္ရွင္းေရးလုပ္တာေတာင္ အဲဒီေလာက္ မေမာဘူး။ ကိုကို အသန္းအသန္လုပ္တာ ညိဳမီ တအားေမာတယ္။ ကိုကို႔ဟာႀကီးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့ ညိဳမီ ခုတင္ေပၚမွာ ေခြေခြေလး ပစ္လဲက်သြားတာေပါ့။ အသက္ကို မနည္းရႉရတယ္။ ေမာလိုက္တာ။ “ညိဳမီ” “လာပါၿပီရွင့္” ေမေမ့ေအာ္သံက ေတာ္ေတာ္က်ယ္လာတယ္။ ညိဳမီ ကိုကို႔ကိုေတာင္ လွည့္မၾကည့္ႏိုင္ဘူး။ ထမီေလးကို အျမန္ျပင္ဝတ္ၿပီး ေအာက္ထပ္ကို ေျပးရတာေပါ့။ “ညည္း ငါေခၚတာ မၾကားဘူးလား” “ၾကားပါတယ္ ေမေမရဲ႕” “ၾကားရင္ ျမန္ျမန္ဆင္းလာခဲ့ေပါ့ မ်က္ႏွာကလဲ နီရဲတြတ္ေနတာပဲ ေခြၽးေတြလဲ ထြက္လို႔” “ၾကမ္းတိုက္ေနလို႔ပါ ေမေမရဲ႕” “အမေလးေနာ္ ၾကမ္းတိုက္တာ အဲဒီေလာက္ ပင္ပန္းရလား” ဒိန္းကနဲ ညိဳမီ့ရင္ေတြ တုန္သြားတာပဲ။ ေမေမပဲ ရိပ္မိသြားသလား။ “ျမန္ျမန္လုပ္ေနလို႔ပါ ေမေမရဲ႕” “ထမီကလဲ ဘိုသီဘတ္သီနဲ႔ သြား အသစ္တထည္သြားလဲေခ် ၿပီးရင္ ငါ့သားစားဖို႔ ငါးရံ႕အူဟင္း သြားပို႔” “ဟုတ္ကဲ့ ေမေမ” ေမေမ မသကၤာဘူး။

မ်က္လုံးေတြက ညိဳမီ့တကိုယ္လုံးကို ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနတာ။ ညိဳမီလဲ ၾကာၾကာမေနရဲဘူး။ ေတာ္ၾကာ ဟိုေမးဒီေမးနဲ႔ ေပၚကုန္ရင္ ဒုကၡ။ ေမေမက ေနသိပ္မေကာင္းေတာ့ စိတ္က တိုေနတယ္။ တခုခုဆို ခ်က္ျခင္းရမွ။ ေခၚရင္ ခ်က္ျခင္းလာမွ။ ေနမေကာင္းတဲ့ၾကားက သူ႔သားစားဖို႔တဲ့ ဟင္းသြားပို႔ခ်ည္တဲ့။ ဟင္း။ ေမေမ မသိဘူးေနာ္။ ကိုကို ဘာလာလုပ္သြားလဲဆိုတာ။ ညိဳမီဆို ဒူးေတြေတာင္ ေခြခ်င္တယ္။ ကိုကို မေကာင္းဘူး။ ထမီလဲေတာ့ ေပါင္ၾကားမွာ အရည္ေတြ ေပပြေနတာပဲ။ ျမန္ျမန္သုတ္ၿပီး ထမီအသစ္လဲလိုက္တယ္။ နာလိုက္တာ။ စပ္တယ္။ စပ္တယ္။ တအားစပ္တာပဲ။ အားလားလား။ ထိလို႔ေတာင္ မရဘူး။ ညိဳမီ ထမီျမန္ျမန္လဲၿပီး ငါးရံ႕အူဟင္းကို ပန္းကန္တခုထဲ ထည့္ၿပီး ဟိုဘက္အိမ္သြားပို႔တယ္။ လမ္းေလွ်ာက္တာ ကြတကြတ ျဖစ္ခ်င္ေနတယ္။ စပ္တာ တအားပဲ။ “ေဒၚေဒၚ ကိုကိုစားဖို႔ ငါးရံ႕အူဆီျပန္ လာပို႔တာ” “ေအာ္ ေအး ေအး ငါ့သမီးက တအားလိမၼာတာပဲ နင့္ကိုကိုကေတာ့ အိပ္တုန္း” “အဟီး ဟုတ္ ထမင္းစားခုံမွာပဲ တင္ခဲ့မယ္ေနာ္” “ေအး ေအး သမီး အုပ္ေဆာင္းထဲ ထည့္ထားခဲ့” “ဟုတ္ကဲ့ ေဒၚေဒၚ” ဟြန္း။ ကိုကိုလား အိပ္မွာ။

ညိဳမီ့အခန္းထဲမွာ လာေသာင္းက်န္းသြားတာ သိရဲ႕လား ေဒၚေဒၚရဲ႕။ ညိဳမီ့ဒူးေတြဆို ခ်ိနဲ႔သြားတာပဲ။ ဟိုဟာလဲ တအားစပ္တယ္။ ဟြန႔္။ ကိုကို လူဆိုး။ စိတ္ထဲမွာ ပြစိပြစိနဲ႔ ကိုကို႔ကို အျပစ္တင္မိတယ္။ ကိုကိုေရာ။ ညိဳမီ့အခန္းထဲမွာပဲလား။ ညိဳမီ ကိုကို႔ကို ေၾကာက္တယ္။ ခုနကလို တအားခ်စ္ရင္ ညိဳမီ ေသမွာပဲ။ ညိဳမီ အေပၚထပ္ကို ျပန္မတက္ဘူး။ ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုနဲ႔ ေနာက္ေဖးေခ်ာင္မွာ အခ်ိန္ဆြဲေနတယ္။ ေဖေဖ ထမင္းလာစားမယ္ဆိုေတာ့ ပိုေကာင္းသြားတာေပါ့။ ဟင္းပြဲေတြ ျပင္ၿပီး ခူးခပ္ေပးလိုက္တယ္။ “ေဟာေတာ့” ညိဳမီ့အခန္းထဲမွာ ကိုကို မရွိေတာ့ဘူး။ ခုတင္ေပၚမွာ အက်ႌတထည္ရယ္၊ ပိတ္စတထည္ရယ္။ အေပၚမွာ နားကပ္လွလွေလး တရံရယ္။ ညိဳမီ အက်ႌအပုံကို မ်က္ေစာင္းေလး ထိုးပစ္လိုက္တယ္။ ဟြန္း။ လူခ်င္းေတြ႕တုန္းက ေပးရင္ ဘာျဖစ္မွာလဲလို႔။ “ကိုကို လူဆိုး” ပိတ္စေလးက အစိမ္းေရာင္ေလး။ လွတယ္။ အေပၚေအာက္ ဝမ္းဆက္ခ်ဳပ္ရမယ္။ အက်ႌက ဘယ္လိုႀကီးလဲ။ ႀကိဳးတေခ်ာင္းထဲရယ္။ ေဘာ္လီလဲမဟုတ္။ ရွင္မီးလဲမဟုတ္။ တိုတိုေလး။ ညိဳမီ့ရင္မွာ ကပ္ၾကည့္ေတာ့ တင္ပါးဖုံး႐ုံေလာက္ပဲ။ မဝတ္ရဲပါဘူး။ ဘယ္လိုႀကီးလဲ။ နားကပ္ေလးေတာ့ ႀကိဳက္တယ္။

ပစၥည္းေတြ ဘီဒိုထဲ သိမ္းၿပီး ခုတင္ေပၚခဏလဲွလိုက္တယ္။ ေညာင္းတယ္။ ညိဳမီ့ရင္ေတြ တအားခုန္တာပဲ။ ကိုကို တအားခ်စ္သြားတာ ညိဳမီ့စိတ္ေတြ အခုထိ လြဳပ္ရွားေနတုန္းပဲ။ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ ကိုကို။ မ်က္စိေလး ခဏမွိတ္လိုက္တာ တုန္းကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ တအားပင္ပန္းသြားတာပဲ။ အိမ္မက္ထဲမွာ ကိုကို ထပ္လာခ်စ္ေသးတယ္။ ညိဳမီ တအားဖက္ထားပစ္လိုက္တာေပါ့။ ဟြန႔္။ တေရးႏိုးလာေတာ့ အားနဲနဲရွိသြားတယ္။ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ျဖစ္သြားေတာ့မွ ၾကမ္းဆက္တိုက္လိုက္တယ္။ မလြယ္ဘူး။ ေညာင္းတယ္။ ကိုကို တအားဆိုးတာပဲ။ ေပါင္ၾကားမွာ စပ္ဖ်င္းဖ်င္းနဲ႔။ ညေနဖက္ ထမင္းစားေသာက္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ထိ စပ္တာက မေပ်ာက္ဘူး။ ဟန္မပ်က္ လုပ္ေနေပမယ့္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ စပ္တယ္။ ဆစ္ဆစ္ ဆစ္ဆစ္နဲ႔ စပ္ေလ ကိုကို႔ကို သတိရေလပဲ။ ကိုကိုကေတာ့ ဘယ္သြားေနလဲ မသိဘူး။ ေပၚကို မလာဘူး။ ေမေမ့ကို ေဆးေတြ ဘာေတြ လိမ္းေပးၿပီး အိမ္ေနာက္ေဖးတံခါးေတြ ေသခ်ာပိတ္၊ ၿငီးစီစီရွိတာနဲ႔ ေရထပ္ခ်ိဳးလိုက္တယ္။ ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ တကိုယ္လုံး နံ႔သားျဖဴသနပ္ခါး ေသြးၿပီး လိမ္းတာေပါ့။ အတြင္းခံေတာ့ မဝတ္ေတာ့ဘူး။ စပ္လို႔။

ဟာလာဟင္းလင္းနဲ႔ ေနရတာ တမ်ိဳးပဲ။ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ညိဳမီ့အဖုတ္ေလးက အထိမွ မခံႏိုင္ေတာ့တာ။ တကိုယ္လုံး ေမြးေမြးႀကိဳင္ႀကိဳင္ေလး ျဖစ္သြားမွ ကိုကို မနက္က ေပးတဲ့ နားကပ္ေလးကို ထုတ္ၾကည့္တယ္။ လွသားပဲ။ “ဟိတ္” “ဟင္ ကိုကို” ဟိုဘက္ခန္းက ကိုကို ဒီဘက္ကို ေက်ာ္တက္ဖို႔ ဟန္ျပင္တယ္။ ညိဳမီ ဒိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားတာပဲ။ ကိုကို လာျပန္ၿပီ။ အခန္းထဲကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ ဝင္လာတယ္။ လူကိုေတြ႕တာနဲ႔ သိမ္းႀကဳံးဖက္ပစ္လိုက္ေတာ့တာပဲ။ ဟြန႔္။ လူဆိုး။ “ကိုကိုေနာ္ ဟြန႔္” “ေမြးေနတာပဲကြာ” “ေမြးမွာေပါ့ တကိုယ္လုံး နံ႔သားျဖဴသနပ္ခါး လိမ္းထားတာ” “ဒါဆို တကိုယ္လုံးနမ္းမယ္ကြာ” “ဟာ ကိုကိုေနာ္ တအားကဲတယ္” “ညိဳမီက သိပ္လွတာပဲကြာ ႏို႔ေလးေတြဆို တင္းေနတာပဲ” “အ နာတယ္ ကိုကိုရဲ႕ က်ိန္းေနၿပီ” “ေန႔လည္က ကိုကို လာေတာ့ ညိဳမီ ၾကမ္းတိုက္ေနတာလား” “ဟင့္ ဟုတ္တယ္ေလ” “ဖင္ႀကီးက အယ္ေနတာပဲကြာ” “အာာ ကိုကိုေနာ္” ကိုကို ညိဳမီ့တင္ပါးေတြကို နယ္တယ္။ ညိဳမီ့တင္ပါးေတြက စပ္ဖ်င္းဖ်င္းျဖစ္ေနတာ။ ေန႔လည္က ကိုကို တအားညႇစ္ထားတာေလ။

ကိုင္မိတာနဲ႔ ကိုကို မလြတ္ေတာ့ဘူး။ ညိဳမီ့တင္ပါးေတြကို နယ္တယ္။ စပ္ဖ်င္းဖ်င္းနဲ႔ ညိဳမီ့စိတ္ထဲ ဟင္းဟင္း ဟင္းဟင္း ျဖစ္လာတာေပါ့။ “ညိဳမီ ကိုကို ဝယ္ေပးတဲ့ ဂါဝန္ ဝတ္ၾကည့္ကြာ” “ဘာဂါဝန္လဲ ဟိုရွင္မီးလား” “ရွင္မီးမဟုတ္ပါဘူး ညဝတ္ဂါဝန္” “တိုတိုေလး ကိုကိုကလဲ” “ဝတ္ၾကည့္ပါဆိုု ခြၽတ္” “ရတယ္ ရတယ္ ညိဳမီ့ဘာသာ လဲမယ္” “မရဘူး ကိုကို ခြၽတ္ေပးမယ္ကြာ” ညိဳမီ ကိုကို႔ ရင္ခြင္ထဲက ခြာၿပီး အဝတ္ေတြကို လဲမလို႔ ကိုကို ေပးမလဲဘူး။ ကိုကို ကိုယ္တိုင္ ညိဳမီ့အက်ႌေတြကို ခြၽတ္တယ္။ ညိဳမီ ရွက္တာေပါ့။ ဟိုကာ ဒီဆြဲနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့လဲ ညိဳမီ့တကိုယ္လုံး ဘာအဝတ္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ “လာ ဒါေလး ဝတ္ၾကည့္” ညိဳမီ့ေခါင္းမွာ ဂါဝန္ကို အတင္းစြပ္ေပးတယ္။ ညိဳမီ ဝတ္ရေတာ့တာေပါ့။ ဘယ္လိုမွန္းလဲ မသိဘူး။ ဂါဝန္က ခပ္ပါးပါး၊ တိုကလဲတို။ ဟိုမလုံ ဒီမလုံနဲ႔။ “မိုက္တယ္ကြာ သိပ္လွတာပဲ” လွမွာေပါ့။ ညိဳမီ့ႏို႔ေတြဆိုလဲ မေပါ့္တေပၚ။ တင္ပါးကလဲ မလုံ႔တလုံ။ ထိုင္ရမလို ထရမလို။ ညိဳမီ မေနတတ္ဘူး တကယ္ပါပဲ။ ကိုကိုကေတာ့ ႀကိဳက္မွာေပါ့။ မ်က္လုံးေတြ အေရာင္ေတြ လက္လို႔။

ညိဳမီ ၾကက္သီးေတာင္ ထလာတယ္။ “ညိဳမီ” “ရွင္” “သိပ္လွတယ္ကြာ” “အို” ကိုကို႔လက္ေတြက ညိဳမီ့ခါးကို ဖက္ၿပီး လက္ေတြက လိုက္စမ္းတယ္။ ဟိုပြတ္ဒီပြတ္နဲ႔။ ညိဳမီ ယားတာေပါ့။ တင္ပါးေတြကိုလဲ ဖြဖြေလး နယ္ၿပီး “ညိဳမီ သိပ္လွတာပဲကြာ” “အားလုံး ကိုကို႔အတြက္ပါပဲရွင္” “အဟားး” ကိုကို ေပ်ာ္သြားတဲ့ပုံပဲ။ အဲဒီလို ေျပာသာေျပာရတယ္။ ညိဳမီ ရွက္တယ္။ ရွက္ေပမယ့္ ဘာလို႔မွန္းကို မသိပါဘူး။ ပါးစပ္က လြတ္ကနဲ ထြက္သြားတယ္။ “ညိဳမီ ကိုကို႔ကို ခ်စ္လားဟင္” “ခ်စ္တာေပါ့ ကိုကိုရဲ႕ မသိေသးဘူးလား” “ၾကားခ်င္လို႔ပါကြာ” “အရမ္းခ်စ္တယ္ ကိုကို” “အဟားး အဲဒါေတြေၾကာင့္ သိပ္ခ်စ္တာ” “အပိုေတြပါေနာ္ ဒီမွာေတာ့ က်ိန္းေနၿပီ သိရဲ႕လား ကိုကိုရဲ႕” “က်ိန္းေနတယ္” “ဟိုဟာေတြ နာေနၿပီ ကိုကိုရဲ႕” ညိဳမီ ကိုကို႔ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းေလး တိုးၿပီး ခပ္တိုးတိုးေလး ခြၽဲပစ္လိုက္တယ္။ တကယ္လဲ ညိဳမီ နာေနတာပါ။ အျပစ္ဆိုခ်င္တာ မဟုတ္ေပမယ့္ တကယ္ခ်စ္တယ္ဆိုတာေတာ့ ကိုကို႔ကို သိေစခ်င္တယ္။ ကိုကို ညိဳမီ့ကို ဖက္ထားတယ္။ အဲဒီလိုဆို ညိဳမီ ၾကားရတာေပါ့။ ကိုကို႔ရင္ခုန္သံေတြ။

“ျပပါအုံး ကိုကို ၾကည့္မလို႔” “အာ ကိုကိုကလဲ” “ဟိုေနရာ နာေနတာ မွတ္လား” “အင္း” “ဒါေလးေရာ က်ိန္းေနေသးလား” “အို ကိုကိုေနာ္” အဝတ္ပါးပါးေလး ေအာက္မွာ စူထြက္ေနတဲ့ ညိဳမီ့ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို လက္ညႇိဳးေလးနဲ႔ တို႔တယ္။ ဖိၿပီး ပြတ္တယ္။ ညိဳမီ ဘယ္လိုေနရမွာလဲ။ ညိဳမီ့ တကိုယ္လုံး တုန္တက္သြားတာေပါ့။ “ဒါေလး က်ိန္းေနေသးလား” “က်ိန္းေနတာေပါ့ ကိုကိုရဲ႕ ဟင့္” “ဒါဆို မရေတာ့ဘူး လာ လာ” ညိဳမီ့ကို ကုတင္ေပၚမွာ အိပ္ခိုင္းတယ္။ ညိဳမီ လွဲခ်လိုက္ေတာ့ ကိုကို႔အနမ္းေတြက ညိဳမီ့ပါးျပင္ေပၚကို ဝဲက်လာတယ္။ ခ်စ္တယ္ ကိုကိုရယ္။ “ကိုကို ညိဳမီ့ကို ခ်စ္လားဟင္” “ခ်စ္တာေပါ့ကြာ” “ဘယ္ေနရာကို အခ်စ္ဆုံးလဲ” “ေဟာဒီေနရာ” “အြန္” ကိုကို ညိဳမီ့ႏြဳတ္ခမ္းေတြကို ဖိနမ္းပစ္လိုက္ေတာ့ ညိဳမီ ဘာဆက္ေျပာလို႔ရေတာ့မွာလဲ။

မြတ္သိပ္တဲ့ ကိုကို႔အနမ္းေတြကို ညိဳမီ တုံ႔ျပန္ရေတာ့တာေပါ့။ ကိုကို႔လည္တိုင္ကို တအားဖက္ထားၿပီး ကိုကို႔ကို အတင္းျပန္နမ္းပစ္လိုက္တယ္။ ခ်စ္တယ္ ကိုကိုရယ္။ ကိုကို အဲဒီလိုနမ္းရင္ အေသြးအသားေတြက ႂကြလာတာ သိပ္ဆိုးတာပဲ။ ဘာမွ မသိေတာ့ဘူး။ ကိုကို႔အခ်စ္ကို ခံခ်င္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ ညိဳမီ့တကိုယ္လုံး ထိန္းမရေတာ့ဘူး။ ကိုကိုလဲ ညိဳမီ့ကို တအားနမ္းတယ္။ ႏြဳတ္ခမ္းခ်င္း စုပ္႐ုံမကဘူး။ လက္ေတြကလဲ ညိဳမီ့ႏို႔ေတြကို နယ္ေတာ့တာပဲ။ ညိဳမီ မေနတတ္ဘူး ကိုကိုရဲ႕။ ဟင့္။ ကိုကို သိပ္နမ္းတတ္တာပဲ။ ႏြဳတ္ခမ္းေတြကို နမ္း႐ုံတင္မကဘူး။

လည္တိုင္ေလးကိုလဲ နမ္းတယ္။ နား႐ြက္ေလးကိုလဲ နမ္းတယ္။ သိပ္အသဲယားတယ္။ ညိဳမီ သိပ္ယားတာပဲ။ ကိုကို႔ကို တအားဖက္ထားပစ္လိုက္တာေပါ့။ ကိုကို ညိဳမီ့ နား႐ြက္ေလးကို လွ်ာေလးနဲ႔ တို႔ၿပီး ကေလာ္ပစ္တယ္။ “အိုး ကိုကို” “မလုပ္နဲ႔ ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း” ညိဳမီ့စိတ္ေတြ ထိန္းမရေအာင္ကို ျဖစ္သြားတာပဲ။ ႏို႔ေတြဆို ေကာ့တက္လာတယ္။ အေၾကာေတြဆို တင္းကနဲပဲ။ ကိုကို သိပ္ဆိုးတယ္။ ညိဳမီ့ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို ဖိၿပီး ေခ်ပစ္တယ္။ ညိဳမီ မေနတတ္ဘူး။ ညိဳမီ တကယ္မေနတတ္ဘူးဆို။ တကိုယ္လုံးကို တြန႔္လိမ္သြားတာပဲ။ ႐ုန္းလို႔လဲမရဘူး။ ကိုကို ဖက္ၿပီး တအားနမ္းတယ္။ “ေတာ္ပါေတာ့ေနာ္” “အရမ္းယားတယ္ဆို ဟင့္” “ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း” “အာာာ” ညိဳမီ သိတယ္။ အေၾကာေတြ ဆြဲၿပီး တအားေကာ့ပစ္လိုက္တယ္။

ကိုကို႔လက္ကလဲ မရမက ညိဳမီ့အဖုတ္ေလးကို ပြတ္ေတာ့တာပဲ။ နား႐ြက္ကိုလဲ ကလိတာ တအား။ ေအာက္ကလဲ ပြတ္တာ အရမ္းပဲ။ ထိန္းေနတဲ့ၾကားက စိတ္က ေလထဲ လြင့္ကနဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားေရာ။ ကိုကို႔ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဖက္ထားတဲ့ၾကားက ျဗန္းကနဲ ျဗန္းကနဲ အရည္ေတြ ထြက္က်ကုန္တယ္။ ညိဳမီ တအားေမာတာပဲ။ “ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း” “အီ … ထြက္ကုန္ၿပီ ကိုကိုရယ္ ဟင့္” သုံးေလးငါးခါ တုန္တက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ညိဳမီ့အရည္ေတြ ထြက္တာ ရပ္သြားတယ္။ သိပ္ေမာတာပဲ။ လူတကိုယ္လုံး ႏုံးခ်ိသြားတယ္။ အသက္ကို ဘယ္လိုရႉရမလဲ မသိဘူး။ ကိုကို႔ကို ဖက္ထားရင္း ညိဳမီ့မ်က္လုံးေလးကို မွိတ္ၿပီး အေမာေျဖရတာေပါ့။ ေမာတယ္ ကိုကိုရယ္ …… ၿပီးပါၿပီ ။