ခံစားမူ့တဖတ်

ခံစားမူ့တဖတ်

ဝဏ္ဏ ဘဝ၏ ဒီအချိန်မှာ ဓာတ်အပျက်ဆုံးကာလနှင့်ရင်ဆိုင်ရခြင်းဖြစ်သည်။ စုစုအောင် သည် သူ နောက်ဆုံးနှစ် တက်နေသည့် ကျောင်းမှာ ဆရာမဖြစ်လာသည်။ ဒေါက်ဖိနပ်ပေါ်မှ သူမကို စမြင်ကတည်းက သူ့စိတ်ကလွုပ်ရှားသည်။ ၁၈ နှစ်သား သူ့ထက် သူမက နည်းနည်း အသက်ကြီးသည်။ သို့သော် အခြေအနေအရ သူ့အား ဆုံးမနိုင်သည့်အ ခွင့် အရေး ရှိနေသည်။ သူ့ အားကစားနှင့် အခြား ကျောင်းတွင်း လုပ်ငန်းတွေကို သူမက အသိအမှတ်မပြုတော့ အရေးထားရမည့်ကျောင်းသားစာရင်းမှာလည်း သူမပါတော့။ သူ့ဘဝမှာ အခက်အခဲတွေတွေ့အောင် သူမလုပ်ခဲ့သည်။ နောက်ဆုံး သူကျောင်းက ထွက်လိုက်ရသည် အထိ။ ထောင်မကျ အောင် သူ့မှာ တပ်ထဲဝင်လိုက်ရသည်။

ဒါကြောင့်ပင် သူမသည် သူ၏ မနှစ်သက်ဆုံး တစ်ယောက် ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ ဒါကြောင့်လည်း ခုချိန်က သူ့အတွက် အသာယာဆုံးဖြစ်လာသည်။ သူမကို နောက်ဆုံးမြင်လိုက်ရသည်က ရပ်ကွက်ရုံးမှာ။ သူကျူးလွန်ခဲ့တာတွေအတွက် သူမက ရပ်ပြီး တိုင်ကြားနေသည်။ ပြန်တွေးတိုင်း ဒီကိစ္စအတွက် သူ့ဒေါသက တောက်လောင်ဆဲ။ ဘဝမှာ သူလုပ်ခဲ့တာအများကြီးထဲမှာ မိန်းကလေးတွေကို မတရားကျင့်တာ မရှိခဲ့။ ခု အခြေအနေကတော့ သူ မရည်ရွယ်သော်လည်း ဖြစ်လာခြင်းဖြစ်သည်။ သူအမှန်တကယ် ကျူးလွန်ခဲ့သောအမွုဖြစ်၍ လက်ခံခဲ့ရသည်။ ထောင်ကျရမည့်ကိန်း။ သို့သော် မုဒိန်းကျင့်ရန်ကျိုးစားမွုဖြင့် အချုပ်ထဲမဝင် ရအောင် တပ်ထဲဝင်ခဲ့ရခြင်း သည် လုံးဝမကျေနပ်ဖွယ်။

သူက သူမကို နံရံမှာ ဖိကပ်၍ အဖုတ်ကိုနှိုက်ခဲ့ပုံ ကို မျက်ရည်လည်ရွဲနှင့် တိုင် နေသော သူမအား ဖြစ်နိုင်လျှင် တစ်ခါတည်း လည်ပင်းညှစ်သတ်ပစ်လိုက်ချင်ခဲ့သည်။ စတွေ့သည်မှစ၍ သူ့ကို အမြင်မကြည်၊ သူ့ဖက်ကတော့ သူမအကြောင်းတွေးမိတိုင်း ရမ္မက်စိတ်က ကြွလျှက်။ သူ့အပေါ် ခပ်ထန်ထန် ပြောသော စကားသံသည် တခြားသူသာဆိုလျှင် ချီးထွက်အောင်ကန်ကြောက်ပစ်မိမည်ဖြစ်သည်။ သူကြိုက်နေမှန်းလည်း သူမသိသည်။ တခြားလူတွေလည်းသိသည်။ သူ့အပေါ် စိတ်ညွတ်အောင်လည်းအမျိုးမျိုးကြိုးစားခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် ဖခင်မရှိသည့် တိုင်းရင်းသွေး ပါသူ ဝဏ္ဏ အတွက် ဒီလိုမြို့လေးမှာ မိန်းမယူနိုင်မည့် အသက်မွေးကြောင်းအလုပ်တစ်ခုရဖို့ကမလွယ်။ သို့သော်သူကြိုးစားခဲ့သည်။ အခြား ရွေးချယ်စရာမိန်းကလေးများရှိခဲ့သော်လည်း သူက တစိုက်မတ်မတ်။ တစ်နေ့တာ့ သူ ကျောင်းဝန်းအတွင်း ဆေးခြောက်ရောင်းနေသည်ကို သူမ မိ သွားသည်။ တခြားလူဆိုလျှင် သတိပေးခံရမည်သာဖြစ်သည်။ ဒီအလုပ်ကို သူအကြိမ်ကြိမ်လုပ်ဘူးပြီ။

ကျောင်းဆင်းချိန် အတန်းထဲမှာ သူမ ထိုင်ထိုင် နေတတ်သည်ကို နေ့တိုင်း သူသတိထားမိသည်။ ဒါကြောင့်လည်း ဒီအတွက် သူ့ကို အပြစ်ပေးခံရမည်ဟု ထင်မထားခဲ့ပေ။ “ဒါ မင်းကို နောက်ဆုံးအကြိမ် သတိပေးခြင်းပဲ ဝဏ္ဏ,” ဆရာမက လေသံမာမာဖြင့် ဆိုသည်။ “မင်းဟာ ကလေးလည်းမဟုတ်တော့ဘူး။ အမှားအမှန်ကို သိသင့်နေပြီ။ ကျောင်းဝန်းထဲမှာ နောက်တစ်ခါ ခုလို ဥပဒေနဲ့မကင်းတာတွေလုပ်ရင် ကျောင်းက အပြီးထုတ်ခံရမယ်။ ငါပြောတာ ရှင်းတယ်နော်” ဆရာမကို မခိုးမခန့် အကြည့်ဖြင့် ဝဏ္ဏ ပြုံးသည်။ “ဟုတ်ကဲ့ပါ” သူလက်ခံလိုက်သည်။ “ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် အံ့သြမိတယ်။ ဆရာမ ဒါလောက် တင်းမာနေတာ နောက်ခံကောင်းကောင်းပဲရှိနေလို့လား။ ဒါမှမဟုတ် ဘာဖြစ်ဖြစ် ဆိုတဲ့သဘောလား။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်တော် ကလည်း ဖြစ်တယ် ဆိုတာ သိပါတယ်နော” စုစုအောင် ထိတ်လန့်ပုံမရ။ “ဒီအချိန်ဟာ ငါ့ကို စော်ကားမော်ကား ပြန်ခွတ် ရမယ့် အချိန်မဟုတ်ဘူး ဝဏ္ဏ” “ငါ့မှာ အလုပ်တွေ အများကြီး ရှိသေးတယ်။ မင်းနဲ့ ရန်ဖြစ်နေဖို့အချိန်မရှိဘူး”

“အော. ကျွန်တော်နဲ့ ဟုတ်လား” ဝဏ္ဏ ပြန်အော်သည်။ ရိသဲ့သဲ့ လုပ်ချင်စိတ်ပျောက်သွားသည်။ သူနဲ့ ဘယ်တော့မှ ပြေပြေလည်လည် မဖြစ် နိုင်မှန်း လည်း သတိထားမိသွားသည်။ သူထရပ်လိုက်ပြီး အခန်းရှေ့ဖက် လျှောက်သွားသည်။ “ကျွန်တော်နဲ့ စကားပြောဖို့ မတူဘူး မတန်ဘူး ပေါ့ဟုတ်လား” “မင်းထင်ချင်သလိုထင်လေ” သူမပြန်ပြေပြောသည်။ “မင်းကြိုက်တဲ့နေရာမှ သွားအော်။ သွား” ဝဏ္ဏက ဒါလောက်နဲ့မရ။ သူမဖက်သို့ လှည့်၍ ရင်ဆိုင်လိုက်သည်။ မျက်လုံးက နီရဲနေသည်။ စုအောင် ခပ်သွက်သွက် နောက်ဆုတ်လိုက်သည်။ အခန်းနံရံနှင့် ကျော ကပ် မိသော အခါ သူမ ရှောင်၍မရတော့။ ဝဏ္ဏ ရှေ့တိုးလာသည်။ သူမနှင့် ရင်ခြင်းနှင့် ထိမိသည်အထိ အတင်းကပ်သည်။ သူမပါးကို ဆုတ်ကိုင်လိုက်သည်။ သူ့ပါးစပ်က သူမကို ထိတော့မတတ်။ ဒေါသကြောင့် အသက်ရွူသံပြင်းထန်လျှက် အတော်ကြာကြာ ဒီပုံစံအတိုင်း ရပ်နေသည်။ သူမက မလွုပ်၊ အော်လည်းမအော် သလို တွန်းဖယ်ပစ်ခြင်းလည်းမပြုပေ။ ရိုးရိုးပင် ရပ်နေသည်။ သူ ဘာလုပ်လုပ် ခံမည်ဆိုသည့် ပုံနှင့် ရပ်နေသည်။

သူမ အသက်ရွူသံက မမှန်။ ကိုယ်လုံးက အနည်းငယ် တုန်ခါနေသည်။ သို့သော် သူ့ကို ဘာမှပြန်မလုပ်။ သူမကို ကောင်းစွာ ဆန့်ကျင်ပြပြီးပြီမို့ ပြန်လှည့်ထွက်ခဲ့ဖို့တော့ စဉ်းစားပါသေးသည်။ သို့သော်ဤမျှ လုပ်တာနှင့်ပင် သူ ကျောင်းထုတ်ခံရဖို့က လုံလောက် နေလေပြီ။ ဝဏ္ဏ ခြေလှမ်းတစ်ဝက်ထပ်တိုးလိုက်သည်။ “ဆောရီးပဲ” သူ တိုးတိုးပြောသည်။ ထို့နောက် သူ့လက်များက စုအောင်၏ ပါးပေါ်မှ လျှော ချ သွားသည်။ “ဆောရီးပဲနော်” သူ အခန်းထဲက ထွက်ခဲ့သည်။ နောက်ပြန်လှည့်မကြည့်။ ဒီလောက်နှင့် သူတော့ အထုတ်ခံရပြီဟု တွေးသည်။ သို့သော် သူမက စကားတစ်ခွန်းမှ မဟခဲ့။ ဒါကြောင့်ပင် သူ တအံ့တသြ ဖြစ်ကာ သူလုပ်ခဲ့တာကို သူမကျေနပ်နေခဲ့လေသလားဟု စဉ်းစား ခြင်းဖြစ်သည်။ ရုံးရှေ့မှာ ထွက်ဆိုသံကြားတော့မှ ဒီလို စဉ်းစားခဲ့တာကို အရှက်ရမိတော့သည်။

နမ်းမိတော့မတတ်ဖြစ်ခဲ့ပြီး နောက် ရက်သတ္တပတ် အတော် ကြာမှာ သူမ ခိုင်းထားသော ကျောင်းစာ အလုပ် မပြီးသေးတာကို ဆူပူဖို့ သူ တို့ စာသင်ခန်းထဲရောက်လာခဲ့သည်။ ဒီတစ်ခါ သူက ထွက်ပြေး ရမည့်အလှည့်။ စာက မပြီးနိုင်။ သူ ဒီလိုနဲ့ပဲ လစ်ပြေးခဲ့တာ ကျောင်းက ဘွဲ့ပင်ရတော့မည်။ စာပြီးအောင်လုပ်ပြီး တင်ပေးဖို့ သူ့ကို တောင်းဆိုလာသောအခါ သူစိတ်ညစ်သည်။ အရှိန်သေသွားသော စိတ်က ပြန်ထလာသည်။ ဝဏ္ဏ အသာထပြေးပြီး ကျောင်းနောက်ဖက် လူရှင်းသည့် အခန်းဖက် ထွက်လာခဲ့သည်။ ဒါဆို သူမလိုက်လာမည်မဟုတ်။ သို့သော်။ သူမက လိုက်လာသည်။ ဘာဖြစ်ချင်လို့လိုက်လာတာလဲ တွေးမိရသည်။ လူမရှိသော အခန်းထဲ သူမ ဝင်လာတော့ ဝဏ္ဏ က အခန်းတံခါးကို ဆွဲပိတ်လိုက်သည်။ လက်မောင်းများကိုဆွဲယူပြီး ဘယ်ဖက်လက်ဖြင့် ဆွဲ ချုပ် ထားကာ ညာဖက်လက်က သူမ မေးစေ့ကို ကိုင်သည်။ ပါးစပ်ကို မလွုပ်နိုင်အောင် လုပ်ထားသည်။ ဒီတစ်ခါ သူ တွေဝေမနေတော့။ ပါးစပ်ဖြင့် ကပ်ကာ အတင်းနမ်းသည်။ သူမ နွုတ်ခမ်းများသည် မလိုင်လိုချိုသည်။

သူ့ စိတ်က ပိုထန်လာစေသည်။ မေးစေ့ကိုကိုင်ထား သော လက်များကို လျှောချကာ သူမရင်သားများကို ဆုတ်ကိုင်သည်။ လျှာချင်း ကလိနေရင်း သူမ အသာညည်းသည်ကို ခံစားမိသည်။ နို့သီးခေါင်းများကို သူအသာချေ သည်။ သူမ အနည်းငယ် တွန့်သွားသည်။ သူလွတ်ပေးမည် မဟုတ်ကြောင်း သိသာသွားသည်။ သူ့လက်က သူမအကျႌ ထဲဝင်သွားကာ နို့ကို ဆုတ်ကိုင်သည်။ သူမ ခေါင်းကို ဝဏ္ဏ နှင့် ဝေးရာသို့လှည့်ရင်း မျက်နှာက နီရဲလာသည်။ အရသာတွေ့နေပုံ က သိသာသည်။ “ငါ မင်းကို လုပ်ချင်တယ်ကွာ” ဝဏ္ဏ တိုးတိုးနှင့် ချိုသာစွာပြောသည်။ လက်တစ်ဖက်က တင်ပါးဆုံ မှသည် ပေါင်ကြားများအထိ လျှောဆင်း သွားသည်။ ဆရာမကို ဆက်နမ်းနေရင်း လက်တစ်ဖက်က လုံချည်အောက်မှ အတွင်းခံထဲထိရောက်သွားသည်။ သူမညည်းရင်း အသာရုန်း သည်။ သူ့လက်ချောင်းက သူမ ပစ္စည်းထဲကိုအသာလေးတိုးဝင်ကာ လှည့်ပတ်နေရင်း လက်မက အစေ့ကို ပွတ်ပေးနေသည်။ သူမ တအင်း အင်း နှင့် ကော့ပေးလာနေသည်။

စုအောင် လျှာကို ဝဏ္ဏ ဆီမှ ဆွဲဖယ်လိုက်ပြီး အသက်ရွူမှန်အောင်ကြိုးစားသည်။ သူက သူမ လည်တိုင်ကို စုတ်သည်။ ကောင်းလိုက်တာ။ “ငါ သွားတော့မယ်” သူမ တိုးတိုးပြောသည်။ သူက လည်တိုင်ကို ဖမ်းဆွဲထားသည်။ “လွတ်ပါ။ ဝဏ္ဏ” ဝဏ္ဏ ကိုယ်ကို ဆန့်လိုက်ပြီး လက်ကို စုအောင်၏ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီအတွင်းမှ အသာထုတ်လိုက်သည်။ လက်နှစ်ဖက်နှင့် သူမ မျက်နှာကို ဆုတ်ကိုင်လိုက်ပြီး မျက်နှာချင်းကပ်ကြည့်သည်။ “ငါ့ကို မကြိုက်ဘူးလား။ ပြောလေ” သူမ ခါးကို ပြန်ဆုတ်ရင်း ပြောသည်။ “မင်းဟာ ကျောင်းသားပဲ ဝဏ္ဏ” သူမ တီးတိုးရေရွတ်သည်။ “ပြီးတော့ ငါ က မင်းဆရာမလေ။ ငါ အလုပ်ပြုတ်သွားမှာပေါ့။ ကဲ ငါသွားပါရစေ။ ဖယ်တော့” သူ လွတ်ပေးလိုက်သည်။ စာသင်ခန်းထဲပြန်လာခဲ့သည်။

သူမ ဘာလို့ ဒီလို ပြန်ပြောသည်ကို သူနားမလည်။ သူစိတ်ပြေအောင် လွတ်လမ်း ရှာရင်းပြောတာလည်း ဖြစ်နိုင်သည်။ ဒီလိုဆိုရင်တော့မလွယ်။ မုဒိန်းကျင့်ရန်ကြံစည်မွု။ ကာယိနြေ္ဒဖျက်မွု ဘယ်ဟာနဲ့ပဲ သူ့ကို တိုင်တိုင် သူ့ ဘဝကမလွယ်ခဲ့ပေ။ ခုတော့ ၁ဝနှစ်အကြာမှာပါ။ ဝဏ္ဏ စောင့်ကြည့်နေသည်။ သူ့ လူ ၂ ဦး ခြံရံပြီး သူ့စားပွဲရှေ့မှာ သူမ ဝင်ထိုင်နေသည်။ သူမ ကြောက်ရွံ့တုန်လွုပ်နေသည်။ သူသည် နှိပ်စက် ညှင်းပန်းခြင်းများကို စိတ်မပါခဲ့။ သို့သော် ဒီတစ်ခါတော့ အခြေအနေက တစ်မျိုးဖြစ်သည်။ သူမကို မတွေ့တော့သည်မှာ ဆယ်နှစ်ကြာပြီဖြစ်သော်လည်း ပြောင်းလဲသွားသည်ဟု မထင်။ ဆံပင်က ခပ်ညိုညို။ သွယ်လျ ပြော့ပြောင်း သည်။

သူ့စိတ်ကူးထဲမှာ ရှိနေခဲ့သော ဆံပင်ထက် နည်းနည်းတိုသွားသည်ဟုထင်ရသည်။ ခန့်ညားသွယ်လျသော ကိုယ်ခန္ဓာက မပြောင်း။ တစ်ပေါင် မျှပင် ပိုလာမည်မထင်။ သို့သော် လှပသော မျက်ဝန်းညိုများတွင် ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်ခြင်းများပြည့်နေသည်။ ဒါကို သူက သဘောကျနေသည်။ စုအောင် သည် အရင်ပုံစံမပြောင်းသော်လည်း ဝဏ္ဏ ကတော့ သိသိသာသာပင် အရင်လို မဟုတ်တော့ပေ။ သူသည် သူမ ကျောင်းတုန်းက သိခဲ့သလို လမ်းသရဲဂိုဏ်း တွေနဲ့လည်း မပတ်သက်တော့။ သူကြီးပြင်းလာပြီ။ ကိုယ်ခန္ဓာကပင် သူ့ရှေ့မှာ ဝင်ထိုင်သူတို့ ခန့်ညားရ လောက် အောင် ပြောင်းသွားသည်။ တိုင်းရင်းသား လူမိုက်ပုံ မှသည် ရင့်ကျက်လာပြီ။ ဆံပင်က သပ်သပ်ယပ်ယပ် ညှပ်ထားသည်။ မျက်လုံး များက တော့ တောက်ပနေဆဲပင်။ ခုတော့ သူသည် သူမဘဝကို ချေမွ ပစ်နိုင်နေပြီ။ ဆယ်နှစ်အတွင်း သူသည် ခိုင်မာသော မှောင်ခိုအုပ်စုကြီးတစ်ခုကို ထူထောင်ထားနိုင်ခဲ့ သည်။

လူမိုက်တွေ မွေးထားသော သူတို့အုပ်စုသည် မာဖီးယား ဂိုဏ်းပမာ ဒီဒေသ ကို ခိုင်ခန့်စွာ ချုပ်ကိုင်လွမ်းမိုးထားနိုင်ပြီ။ သူသည် ဒီမြို့တွင် သြဇာအကြီးဆုံး လူတစ်ယောက် ဖြစ်သလို မဟုတ်တာအကုန်လုပ်သော လူ တစ်ရာကျော် က သူဖြစ်ချင်တာအားလုံးကို လုပ်ပေးနိုင်နေလေပြီ။ “ငါစောင့်နေတာကြာပါပြီ” ဝဏ္ဏ တိုးတိုးပြောသည်။ ကျေနပ်နှစ်သိမ့်သောအသံသည် စုအောင် ၏ အကြောက်တရားကို တိုးပွားစေသည်။ “သတိထားပါ ဝဏ္ဏ…” သူ မ စပြောသည်။ စိုက်ကြည့်နေသော သူ့ မျက်လုံးအောက်မှ ဘယ်လို လွတ်နိုင်မည်ကို စဉ်းစားနေသည်။ သူမ အတော်ပင် ထိတ်လန့်နေပြီ။ သူ့ကို ခွေးဟောင်သလို မဟောင်နိုင်တော့။ သူ့ ခြံဝန်းအတွင်းဝယ် ချက်ခြင်း ကျေမွသွားတော့ မည့် ပုံ။ “ငါ့ကို ဝဏ္ဏ လို့ ခေါ်တဲ့သူမရှိတာ ကြာပြီလေ” သူ ဖြည်းဖြည်းပြောသည်။ သူမ သိပါသည်။

သူ့သတင်းများကို သူမ ကြားနေရသည်။ သူ့ကို မလေးစားသော်ငြား ကြောက်ရွံ့ရိုသေကြရသည်။ ဦးစောဝဏ္ဏ သည် ဒီ မြို့တွင် ခုလို အတင်းများ၏ ရင်းမြစ်ဖြစ်သည်။ “ဆောရီး” သူမ တောင်းပန်သည်။ ပေါင်ပေါ်မှာ လက်များကို ကန်တော့သလို ဆုတ်ထားသည်။ “ဦးစောဝဏ္ဏ။ တို့မှာ အောင်မြင်တဲ့ ဆက်ဆံရေးမျိုးတော့ မရှိခဲ့ဘူးဘူးပေါ့။ ဒါပေမယ့် အဲဒါ ငါ ဘာမှ လုပ်ခဲ့တာ မဟုတ်ပါဘူး ဆိုတာ ငါ အမှန်အတိုင်းပြောချင်ပါတယ်။” “ဟင်။ တကယ်လား” သူကမေးသည်။ မျက်လုံးများက ဝမ်းသာ စိတ်နှင့် ပြူးသွားသည်။ “တကယ်ပါ” စုအောင် ထပ်ပြောသည်။ ဦးစောဝဏ္ဏသည် အသာထလိုက်ပြီး ခဏ တိတ်ဆိတ် နေသည်။ ခုလို ဆက်ဆံရေးမျိုးကြောင့် ပင် ခုချိန်မှာ သူကလေးဘဝက ထက်ပင် သူမကို လိုချင်နေသေးမှန်း သတိထားမိသည်။

သူ့ အတန်းပိုင်ဆရာမဖြစ်ခဲ့ပြီး သူ့ဘဝကို ချေမွုန်းခဲ့ သူကို ခုချိန်တွင် သူ့လက် မမြှောက်ရပဲ စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း ချေမွ ပစ်နိုင်နေလေပြီ။ “ငါ့ ကို ခုလိုမျိုးအခြေအနေမို့ ခွင့်လွတ် ပေးနိုင်ပြီပေါ့။ ဟုတ်လား ” သူ တိုးတိုးပြောသည်။ သူမကို အရှက်ရလောက်အောင် စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်နေ သည်။ “ဟုတ်ဘူးလား” သူမ ငြိမ်သွားသည်။ “ပထမတစ်ချက် က မင်းကိုမင်း ကယ်ဆယ်ဖို့အတွက် ငါ့ဘဝကို ချိုးဖျက် ပစ်ခဲ့တယ်။ နောက်တော့ ငါ့ ခြေထောက်အောက် ပြန်ရောက်လာခဲ့ပြီ။ အဲတော့ မင်း လုပ်ခဲ့တာ မမှားဘူးဆိုရင် ငါ့ကို နောက်တစ်ခါ အဲဒီလို ပြန်လုပ်လေ။” စုအောင် ၏ မျက်လုံးများက သူလှောင်ပြောင်နေမှန်းသိ၍ မည်းမှောင်သွားသည်။ “အဲလို မဟုတ်ပါဘူးဟယ်” သူမ တီးတိုးရေရွတ်သည်။ စားပွဲကို လက်နှင့် ဆုတ်ကိုင်သည်။ “ရှင့်ကို ဒုက္ခရောက်အောင် ကျွန်မ ဘာမှ မလုပ်ခဲ့ပါဘူးရှင်။ ကြိမ်ဆို ကြိမ်ရဲပါတယ်” “ဟ ငါ ဘယ်လိုလုပ်ယုံရမှာလဲ” ဦးစောဝဏ္ဏ မေးသည်။

အသံက အရှိန်အဝါကြီးသည်။ သူမတုန်ခါနေမှန်း သူသိသည်။ ခြေထောက် နှစ်ချောင်း က ပူးနေသည်။ ကြောက်စိတ်ဖြင့် သူမ ရမ္မက်စိတ်တွေ ထနေလေပြီလား။ “မကောင်းဘူးလေ” စုအောင် ရှင်းဖို့ကြိုးစားသည်။ “ရှင့်ကို ကျွန်မက ဖျားယောင်းခဲ့တာမှမဟုတ်ပဲ။ ဒီတိုင်းနေခဲ့ရင် အဲလို အဓိပ္ပာယ် ပေါက်သွားမယ်လေ” မှန်ပါသည်။ သူလုပ်ခဲ့တာ မကောင်း။ “ဦးစောဝဏ္ဏ” ကို သူမ ဖျားယောင်းလို့ မရနိုင်တော့ပေ။ သူ့ရည်းစားက မှောင်ခို သူဌေးအုပ်စုတစ်ခု ထံမှ ငွေချေး သောအခါ သူမ ဝမ်းမသာနိုင်ခဲ့။ အထူးသဖြင့် ငွေထုတ်ပေးသူမှာ ဝဏ္ဏမှန်း သိသောအခါ။ သူမ အိမ်ကို ပေါင်ထားမှန်း သိလိုက်ရသည်။ ပြန်လည်း မဆပ်နိုင် သောအခါ… ဦးစောဝဏ္ဏ ကို သူ့အဖြစ်အား ရှင်းပြသည်။

သူမ၏ ဖြေရှင်းချက် ဆုံးသည်အထိ ဘယ်လို ဒုက္ခမျိုးနှင့် ရင်ဆိုင်ရမည်ကို သဘော မပေါက် နိုင်သေး။ ဦးစောဝဏ္ဏ သည် ဒီဇာတ်လမ်းကို ကောင်းစွာသိပြီးဖြစ်သည်။ ဒါတွေကို သေချာမသိပဲလည်း ဒီလို ချမ်းသာလာမည် မဟုတ်ပေ။ သူမအိမ်အားပေါင်၍ ပိုက်ဆံချေးမည်ကို သူသိခဲ့သည်။ ဒါကြောင့်လည်း ခုအခြေအနေရောက်လာခဲ့ပြီ။ ပိုက်ဆံကို သူစိတ်မဝင်စား။ သူမကို လက်မြှောက်လာစေရန်သာ စဉ်းစားခဲ့သည်။ အခြေအနေက စုအောင် ဖက်မှာ မရှိတော့မှန်းသိသည်မို့ ငြိမ်သက်စွာထိုင်နေသည်။ မျက်ရည်တော့မကျ။ ဦးစောဝဏ္ဏ ဘာလုပ်မည်ကို စောင့်ကြည့်နေသလိုပင်။ သူ ဘာတွေးနေမည်ကို သူမမသိ။ ကျောင်းသားဘဝက သူမကို စိတ်ဒုက္ခပေးခဲ့သော ဒီ လူငယ်လေးသည် အရင်လို လုံးဝမဟုတ်တော့ပေ။

သတ်ယတ်စွာ ဝတ်စားထားသည်။ မိမိကိုယ်ကို ယုံကြည်စိတ်ချမွုက အရောင်တောက်လျက်ရှိသည်။ ဦးစောဝဏ္ဏ ခုံမှာပြန်ထိုင်လိုက်သည်။ စုအောင် တစ်ယောက် အခြေအနေကို သဘောပေါက်သွားမှန်း သိ၍ ကျေနပ်နေသည်။ ခုတော့ သူသနားမွုကို ခံယူရမည့်အခြေအနေ။ “ငါ့ငွေကို မင်း ဘယ်လို ပြန်ပေးဖို့ စိတ်ကူးထားလဲ” အသာမေးသည်။ သူမ ပါးစပ်ဟ၍ ဒီငွေကို သူမချေးခဲ့တာမဟုတ်မှန်းပြောဖို့စဉ်းစားသည်။ သို့သော် အခြေအမြစ်မရှိမှန်းသိ၍ မပြောနိုင်။ “စိတ်ကူးမရှိဘူး။ ဘယ်လောက် အကြွေးတင်နေပြီမှန်းလည်း မသိဘူးမဟုတ်လား” သူ ဆက်ပြောသည်။ “သိန်း လေးရာရှိပြီ ကလေးမ။ မင်း အိမ်ကို ငါပိုင်နေပြီ။ ငါ ယူလိုက်ဖို့ပဲရှိတော့တယ်။” စုအောင် မျက်လုံးကို မှိတ်လိုက်ပြီး မျက်ရည်ပေါက်များလိမ့်ဆင်းလာသည်။ အိမ်ကိုသာသိမ်းလိုက်လျှင် သူမမှာ ဘာမှ မရှိတော့။

တစ်သက် လုံး လုပ်ခဲ့တာတွေ ကုန်တော့မည်။ သူမ ခေါင်းကို လက်နှင့် အုပ် ပြီး ငိုက်စိုက်ချ၍ တိုးတိုးပြောသည်။ “အဲလို မလုပ်ပါနဲ့ ဝဏ္ဏရယ်။ မတရားပါဘူး” “ဘာမတရားလို့လဲ” သူမေးသည်။ “ငါ့ကို မုဒိမ်းမွုနဲ့ တိုင်တုန်းကရော မတရားဘူးလို့ မထင်ခဲ့ဘူးလား။ ငါ့ဘဝ တစ်စစီဖြစ်သွားတယ်လေ။ ငါ အဲလောက် ထိ မလုပ်သေးလို့ မတရားဘူးလို့ပြောချင်တာလား” “ကျွန်မ အဲလိုမရည်ရွယ်ခဲ့ပါဘူး ဝဏ္ဏ၊ ရှင်သိပါတယ်” စုအောင် “ရှင်က ကျွန်မ လက်တွေကို ကိုင်ပြီး နံရံနဲ့ကပ် ချုပ်ထားတယ်။ အဲဒါတွေပဲ ပြောခဲ့တာလေ” “မင်းအဲဒီတုန်းက နေခဲ့တဲ့ပုံနဲ့ ဘယ်လိုမှ မဟုတ်ဘူး ခွေးမရဲ့” ဦးစောဝဏ္ဏ ဆက်ပြောသည် “ဖာသည်မလို ပဲ မင်း ညည်းညူနေတယ်။ အဲဒါကော မဟုတ်ဘူးလား။ သွားပါရစေလို့လည်းပြောတယ်။ ငါ က လွတ်လိုက်မိတယ်။ မင်း သဘောကျလက်ခံခဲ့တယ်မဟုတ်လား။ အဲဒါတွေကို သူများသိမှာ။

ငါလျှောက်ပြောမှာစိုးလို့ ကိုယ့်ဖင်ကိုယ် ကယ်ချင်တာနဲ့ငါ့ကို ငရဲရောက်အောင်ပို့ခဲ့တာမဟုတ်လား” စုအောင် အကြာကြီးတိတ်ဆိတ်နေသည်။ နောက် တုန်လွုပ်စွာ သက်ပြင်းချပြီး “အခု ကျွန်မဆီက ဘာလိုချင်လို့လဲ ဦးစောဝဏ္ဏ?” မေးသည် “ဘာပဲလိုချင်လိုချင် ပေးပါ့မယ်ရှင်။ ခုတော့ သွားပါရစေတော့” ဦးစောဝဏ္ဏ အဓိပ္ပာယ်ရှိစွာပြုံးသည်။ “ငါ့ဆီက ထွက်သွားဖို့ အဲလောက် လွယ်မယ်ထင်လို့လား ကလေးမရဲ့” “ဆယ်နှစ်လောက် မင်းလက်ချက်နဲ့ ငါ ဒုက္ခတွေရောက်ခဲ့ပြီး အသာလေးလွတ်ပေးလိုက်လိမ့်မယ်လို့ မင်းထင်သေးလား”အသံကို အသာနှိမ့်ပြီး ပြောလိုက်သည်။ အသံမှာ ရမ္မက်သံတွေလွမ်းနေသည်။ စုအောင် တံတွေးမျိုချလိုက်သည်။ “အဲတော့…” သူတိုးတိုးပြောသည်။ ကြောက်ရွံ့မွုဖြင့် အသံက တုန်နေသည်။

“ရှင် ဘာများ…?” “သိန်းလေးရာလောက်ကို ငါ ဂရုစိုက်မယ်ထင်လို့လား ဟင်” ဦးစောဝဏ္ဏ မေးသည်။ စုအောင် နားမလည်။ “ငါက ငွေလိုချင်တာ မဟုတ်ဘူးဟဲ့။ မင်းကို ခံစားစေချင်တာ။ မင်းခံရတာ မြင်ချင်တာ။ မင်းခံစေရမယ်။ မင်းငါ့ကို မုဒိမ်းကောင်လို စွတ်စွဲတုန်းက ငါခံခဲ့ရသလို နိမ့်ကျစေရမယ်။ ငါပြောသလို လုပ်မယ်ဆိုရင်တော့ မင်း မသေ သေးဘူးပေါ့လေ။” စုအောင် တိတ်ဆိပ်စွာထိုင်နေသည်။ စိတ်ကြပ်တည်းမွုကို သူမ သည်းမခံနိုင်တော့သည့်အခါ “အဲတော့ ဘာလုပ်မှာလဲဟင်” သူမ အသာ မေးသည်။

ဦးစောဝဏ္ဏ ထရပ်လိုက်ပြီး စုအောင် ၏ ခုံဖက်သို့ လျှောက်လာသည်။ သူမကို ဆွဲရပ်လိုက်ပြီး နံရံနှင့် ကပ်မိသည်အထိ တွန်းသွားသည်။ “ကဲ။ ကလေးမ” သူချိုသာစွာ တိုးတိုးပြောသည်။ လက်က မေးစေ့ကို ကိုင်ပြီး မျက်လုံးချင်းဆိုင်ကြည့်သည်။ “ငါ လိုချင်တာအားလုံး မင်းလုပ်ပေးရမယ်။ ငါ လုပ်ချင်သလောက်ထိ မင်းနေရမယ်။ ငါကျေနပ်တဲ့အထိပဲ။ ငါပြောတဲ့အတိုင်း အတိအကျ မလုပ်ပဲ အတွန့်တက် မယ်ဆိုရင်တော့ ချီးထွက်အောင်ရိုက်ပြီး လုပ်အောင် ခိုင်းမှာပဲ။ နားလည်လား” စုအောင် ဦးစောဝဏ္ဏ ကိုယ်ခန္ဓာအနီးကပ်လျက် တိုးတိုးညည်းသည်။ သို့သော် ခေါင်းက နာခံစွာ ငြိမ့်သည်။

သူမ ဘယ်လိုမှ မလွတ်နိုင်။ တခြားနည်းလမ်းမရှိ။ သူက ပြုံးသည်။ နံရံကို ကျောမှီစေပြီး လက်များကို နောက်ပစ်စေသည်။ “အရင်အတိုင်းပဲပေါ့” ပြောပြီး သူ့လက်များက သူမရင်သားများကို ဆုတ်ကိုင်သည်။ စုအောင် မျက်လုံးများကို ကြောက်ရွံ့စွာမှိတ်ထား သည်။ အရင်အတိုင်းတော့ဟုတ်သည်။ အရင်ထက် ဆိုးပါသည်။ ဆယ်နှစ် အကြာတုန်းက သူမသည် လူအများရှိရာ ကျောင်းဝန်းမှာမို့ လွတ်လမ်းအများကြီးရှိသည်။ ခုတော့ သူမသည် ဦးစောဝဏ္ဏ၏ သနားမွုမှလွဲ၍ လွတ်လမ်းမရှိ။ သူကလည်း သနားမည်မဟုတ်။ သူ့ကိုယ်ခန္ဓာက မာကျောနေသည်။ သူမကို ကောင်းစွာလွမ်းမိုးထားနိုင်သည်။

ရုန်းလို့လည်း ဘယ်လိုမှမလွတ်နိုင်။ “ငါက မုဒိမ်းကောင်ဖြစ်နေပြီ မိန်းကလေး” သူတိုးတိုးပြောသည်။ လက်များ က နို့ကို နာလာသည်ထိ ညှစ်ထားသည်။ “ငါက အဲဒီဘဝ မှာ ပျော်တတ်နေပြီ” သူမကို အသာနမ်းသည်။ တစ်ချိန်က အရသာမျိုးပင် ပြန်ရသေးသည်။ သူမ ညည်းသည်။ သူ့ ပစ္စည်းကြီးက သူမဗိုက်ကို ထိုးနေသည်။ ဦးစောဝဏ္ဏ က လျှာကို စုအောင်၏ လည်မျိုဆီပို့လိုက်ပြီး ဆက်နမ်းနေကာ လက်များက ရင်အုံမှသည် အတွင်းခံဘောင်းဘီဆီ ရွေ့သွား သည်။ အစေ့ကို လက်မနှင့် ပွတ်ရင်း လက် ချောင်း နှစ်ချောင်းကို အတွင်းထဲနှိုက်ကာ ဖြည်းဖြည်းမွေ့နေသည်။ အကုန်လုံးက ကျောင်းမှာ လုပ်ခဲ့သည့်အတိုင်းပင်။ “ငါ့ကို တော်ပါတော့လို့ ပြောအုံးမလား ကလေးမ” စုအောင် မျက်နှာမှာ မျက်ရည်များ ရွဲကျလာသည်။ သူမသည် ဖြစ်သင့်သည်ထက်ပို၍ ရမ္မက် ထနေမှန်း သတိထားမိသဖြင့် အလွန်ရှက်မိသည်။ သူက သိနေသည်။ အစေ့ကို လက်မဖြင့် ပွတ်သတ်မွုက သူမကို ရူးသွတ်စေသည်။

သူ့ပါးစပ်က လည်တိုင်ကို စုတ်နေဆဲ။ စုအောင် ရမ္မက် အမြင့်ဆုံးသို့ရောက်တော့မတတ်ဖြစ်၍ ညည်းသံ ထွက်လာသည်။ ဦးစောဝဏ္ဏ၏ ပွတ်နေသော လက်များအတိုင်းပြန်လွုပ်ခါ ပေးနေမိသည်။ သူမ ပြိုလဲမကျသွားအောင် လျှာကို ကိုက်ထားမိသည်။ သူ့လက်ချောင်းများ ရုတ်တရက် ဆွဲထုတ်သွားပြီး နောက်ဆုတ်သွားသောအခါ ဟာကနဲဖြစ်သွားသည်။ ခုတော့ သူမသည် သူ့လက်ထဲရောက်နေပြီ။ ဦးစောဝဏ္ဏ က ဆွဲ လုပ်ပစ်ချင်နေပြီ။ သို့သော် သူ စောင့်ခဲ့သည်မှာ ဆယ်နှစ်တောင် ရှိပြီ မဟုတ်ပါလား။ မိနစ်အနည်းငယ်တော့ စောင့်နိုင်ပါသေးသည်။ သူမကို ပိုမို အရှက်တကွဲနှင့် မအီမသာ ဖြစ်အောင် လုပ်ရဦးမည်။ သူမ အသက်မရွူနိုင်။ ကျေနပ်နေသောမျက်နှာတွင် ဒေါသနှင့် ရှက်ကြောက်မွုတို့ လွမ်းသွားသည်။ သူမ၏ ဒူးထောက် တောင်းပန်မွု မြေလှိမ့် ငိုကျွေးမွုကို လိုချင်သည်မဟုတ်။ အဲလိုဖြစ်၍ သူဘာမှ မရ။ စားပွဲဆီ ပြန်လျှောက်လာပြီး သူ့ အပေါ်ဝတ် ဂျက်ကက်အကျႌကို ချွတ်လိုက် သည်။ နက္ကတိုင်ကို ဖြုတ်သည်။

အကျႌ ကြယ်သီးများကို ဖြုတ်သည်။ အကျႌကို အသာချွတ်လိုက်ပြီမှ စုအောင် မျက်နှာဖက် ပြန်လှည့် လိုက်သည်။ “ဒီကိုလာ” သူ တိုးတိုးညင်သာစွာပြောသည်။ သူမ ခဏတွေရပ်စဉ်းစားနေသည်။ သူမသည် သူပြောသမျှ ကျွန်တစ်ယောက်လို မလုပ်လို။ သူမကို အရှက်ပိုရအောင် လုပ်နေမှန်းသိသည်။ သို့သော် ရွေးစရာလမ်းမရှိပေ။ ရှေ့သို့အသာလျှောက်ပြီး နာခံမွုကိုပြသည်။ သူက မအံ့သြ။ “လာလေ” ထပ်ပြောသည်။ အသံက မာလာသည်။ သူသည် နှစ်ကြိမ်ပြောလေ့မရှိ။ မျက်လုံးများ တောက်လာသည်။ စုအောင် တံတွေးမျိုချ ရင်း အမိန့်အတိုင်းလုပ်သည်။ သူ့လက်တစ်ဖက်က သူမလည်ပင်းနားရှိ ဆံပင်ကို ဆုတ်ကိုင်ပြီး ဒူးထောက်ထိုင်စေရန် ဆွဲနှိမ့်ချလိုက်သည်။

သူဘာလုပ်စေချင်မှန်းသိသာသော်လည်း စုအောင် က ဘာမှ မတုန့်ပြန်ပဲနေသည်။ ဦးစောဝဏ္ဏ စုအောင်၏ မေးစေ့ကို ဆွဲညှစ်ပြီး သူ့မျက်လုံး နှင့် ဆိုင်မိအောင် လုပ်သည်။ “မင်းမှာ ရွေးစရာ နှစ်မျီုးရှိတယ်” သူ တင်းတင်းပြောသည်။ “ငါ့ကို မွုတ်ပေးမလား။ မလုပ်ပဲနေမလား။ မလုပ်ပေးဘူးဆိုရင်တော့ မင်းနောင်တရ လိမ့်မယ်။ သဘောပဲ” သူမကိုရွေးစရာ အခွင့်အရေးပေးပါသည်။ သို့သော် မလုပ်သည့်ဖက်ရွေးလျင် သူမ နှိပ်စက်ခံရမည့်သဘော။ (ခံရပြီးလျှင် လည်း လုပ်ပေးရ မည့်သဘောပင်ဖြစ်သည်။) စုအောင် မေးစေ့ကို မြှောက်ပြီး ဒီတိုင်းရပ်နေသည်။ မလွုပ်။

ဦးစောဝဏ္ဏ မျက်ခုံးပင့်ကြည့်သည်။ “ရွေးမယ်ပေါ့ ဟုတ်လား” “မင်းငါ့လီးကို စုတ်ပေး။ ဒါမှမဟုတ်ရင် အပြင်မှာရပ်နေတဲ့ လူဆယ်ယောက်ကို တစ်ယောက်ချင်းစုတ်ပေးပြီးမှ ငါ့ကို စုတ်ပေး။ ရတယ်။ ငါ့ကိုမစုတ်ခင် လေ့ကျင့်ရေးဆင်းချင်တယ်လို့ ထင်ရင်လည်း သဘောပဲလေ။” စုအောင် မျက်နှာ မည်းမှောင်သွားသည်။ သူမ မလုပ်ပဲနေဖို့ စဉ်းစားထားသည်။ သို့သော် လူအများရှေ့တွင် ပို၍ အရှက်ကွဲရမည့် အခြေအနေ။ သူ့ကိုရွေးခိုင်းသည်မှာ အဆိုးနှင့် ပို၍ ဆိုးသောအခြေအနေကို ရွေးခိုင်းခြင်းသာ။ သူမ ထိုင်ချလိုက်သည်။ သူ့ပေါင်ကြားကို အသာပွတ်ပေးသည်။ ထို့နောက် သူ့ခါးပါတ်ကို အသာ ဖြည် လိုက်ပြီး ဘောင်းဘီ ဇစ်ကို ဆွဲဖွင့်လိုက်ရသည်။ စဉ်းစားရင်းပင် တံတွေးမျိုချသည်။ သူ့ပစ္စည်းက အတော်ကြီးသည်။

စုအောင် တော့ အတွက် တော်တော်ခက်တော့မည်။ ပေါင်ကြားထဲ သို့ လက်ကိုပြန်ပို့လိုက်ပြီး အသာ ဂွင်းထုပေးသည်။ အရေပြားအောက်က ကြွက်သားများအား ခံစားနေသည်။ သူ့အဝတ်အစားသည် ပွယောင်း ယောင်း မဖြစ်။ သူ့ခြေထောက်များကလည်း လှပသည်။ စုအောင် လက်ဖဝါးကို တံတွေးဆွတ်လိုက်ပြီး သူ့ ပစ္စည်းကြီးကို သုတ်လိမ်း လိုက်သည်။ သူမအား အားပေးလိုက်သော ညည်းသံကို စုအောင် ကြားရသည်။ သူ့လီးကြီးအောက်ခြေမှ ထိပ်ဖျားထိ လျှာနှင့်ပွတ်ဆွဲလိုက်သည်။ ဥများ ကို အသာ လျက်လိုက်ပြီး မှ လထစ် ထိပ်ဖျားကို လျှာနှင့် ကလိသည်။ လီးကြီးကို စုအောင် စ စုတ်လိုက်သည်နှင့် အရသာ၏ တုန့်ပြန်မွုအဖြစ် ဦးစောဝဏ္ဏ ချိုသာစွာညည်းငြူသည်။ သူ့လက်များက သူမ ဆံပင်နှင့် ကုတ်ပိုးကို အသာ ပွတ်ပေးသည်။ ယခုလို ချမ်းသာလာသည်အထိ သူရင်ဆိုင်ခဲ့ရသော အောင်မြင်သည့် တိုက်ပွဲများ၊ အထူးသဖြင့် သူ့ အကြီးဆုံးပြိုင်ဖက်ကို သူ့လက်နှင့် သတ်ခဲ့နိုင်သည် တို့ထက် ယခု ရရှိသော ခံစားချက်က ပို၍ သာသည်။

မျက်လုံး များကို မှေးမှိတ်ပြီး စုအောင် က သူ့ဥများကို စုတ်ရင်း ညှစ်ပေးနေသည်ကို ဖီလင်ယူနေသည်။ မျှော်လင့်ထားသည်ထက် မြန်မြန် သူ အရည်ထွက်ပြီး ပြီးသွားအောင် သူမလုပ်နိုင်ခဲ့သည်။ သူတအံ့တသြဖြစ်သည်။ သူမ ဖြည်းညှင်းစွာ ထရပ်သည်။ သူမမေးစေ့ပေါ်ကျနေသော သုတ်ရည် စက်တချို့ကို လက်ဖြင့် သုတ်ပြီး ပါးစပ်နှင့် စုတ်ယူသန့်ရှင်းလိုက်သည်။ လရည် ကို အရသာခံနေပုံရသည်။ ဒီလိုနှင့်ပြီးပါ့မလား။ ဦးစောဝဏ္ဏ က အခန်းအပြင်က လူတစ်ယောက်ကို လှမ်းခေါ်လိုက်သဖြင့် စုအောင် အလန့်တကြားအသံထွက်သွားသည်။ ဝင်လာသူမှာ သူမကို အိမ်မှာ လာခေါ်ခဲ့သူတစ်ဦး ဖြစ်သဖြင့် မြင်ဘူးပြီးသားဖြစ်သည်။ သူမအိမ်သို့ အတင်းဝင်လာပြီး သူမကို ဒူးထောက်ခိုင်းခဲ့သည်။ သူမပါးကို ကိုင်ပြီး သူ့ကို မော့ကြည့်ခိုင်းခဲ့ဘူးသောသူဖြစ်သည်။

အရပ်က ဝဏ္ဏထက်ရှည်သည်။ သိပ်တော့ မထွား။ ဦးစောဝဏ္ဏ က ဇော်ဦးကို ဝင်လာခိုင်းလိုက်ပြီး စုအောင် မကြားအောင် တိုးတိုး ကပ်ပြောသည်။ သူမ မကြားချင်သောစကား လည်း ဖြစ်မည် မှာ သေချာပါသည်။ ထို့နောက် စုအောင် ဆီ ပြန်လျှောက်လာကာ နောက်ကျောမှဆွဲယူပြီး နားနားကပ်ပြောသည်။ “မင်း ပါးစပ်က သိပ်ကောင်းတာပဲ ကလေးမ” ချိုသာစွာပြောသည်။ လက်တစ်ဖက်က သူမမေးစေ့ကို ကိုင်ထားသည်။ “မင်း ပုလွေမွုတ် ပေးတာက ငါ့ရဲ့ ဒေါ်လာတစ်ထောင်တန် ဖာသည်မတွေအတိုင်းပဲ။ ငါ့လထစ်ကို စုတ်ရင်း မင်း ကျေကျေနပ်နပ် ညည်းနေတာလည်း ကြားလိုက်တယ်။” စုအောင် သူ၏ အလွန်ရိုင်းပြသော စကားကြောင့် တုန်သွားမိသည်။ ဦးစောဝဏ္ဏ ကပြုံးနေသည်။ စကားထပ်မပြောခင် သူမ နားရွက် ဖျားကို အသာပွတ်သည်။ “ဇော်ဦးကို မင်းမှတ်မိတယ်မဟုတ်လား။ ဒီကို ခေါ်လာခဲ့တာလေ” စုအောင် အသာခေါင်းငြိမ့်သည်။ “ဟုတ်ပြီ။ သူက ငါ့ရဲ့ လက်ယာရံ ပဲ။

ငါ့ မိန်းမထက်တောင် ပိုယုံကြည်ရတဲ့သူ” ဘာအဓိပ္ပာယ်ပါလိမ့် “ငါ့အတွက် ဆို အသေအလဲ ကြိုးစားလုပ်ပေးတဲ့သူတစ်ယောက်ပဲ” ဝဏ္ဏ ဆက်ပြော သည်။ “ကြိုးစားတဲ့သူဆိုတော့ဆုချရသင့်တာပေါ့ ဟုတ်လား” “ဒီမနက် သူ မင်းကို ကောင်းကောင်း ဆက်ဆံတယ် မဟုတ်လား။ နောက်တစ်ယောက်က မင်း မျက်နှာကို လိုးမလို့လုပ်နေတာကို သူက တားပေးခဲ့တယ်လေ။ တန်ပါတယ်။” တစ်ယောက်က သူမ လက်များကို ချုပ်ပြီး ထခိုင်းခဲ့သည်။ သူမက ပေါင်ကြားကို ပိတ်ကန်ကာ မျက်နှာကို ဖြတ်ရိုက်ခဲ့သည်။ ဒါ့ကြောင့် သူမကို တွန်းလှဲပြီး ပါးစပ်ထဲ လိုးထည့်ဖို့ကြံနေတုန်း ဇော်ဦး ရောက်လာပြီး တစ်ခွန်းတည်းနှင့် တားခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ “ကျေးဇူးတင်စကားမပြောတော့ဘူးလား” ဦးစောဝဏ္ဏ မေးသဖြင့် စုအောင် ခေါင်းကို အသာခါသည်။ ဒီပြန်ပေးသမားများကို သူမ ကျေးဇူး တင်စရာမရှိပါ။ “ခု က ကျေးဇူးဆပ်နိုင်တဲ့အချိန်ပဲဟ” သူမ တုန်ယင်စွာ သက်ပြင်းချသည်။

“ကဲ ငါ့ကို လုပ်သလိုပဲ သူ့ကို လုပ်ပေးလိုက်ပါ။ ဒီထက်မပိုပါဘူး။ နင့် ပါးစပ်ရဲ့ အစွမ်းကို ပြရုံလေးပဲ” ဦးစောဝဏ္ဏ စုအောင် ကို သူ့ဆီ အသာတွန်းလိုက်သည်။ သူမ ဦးစောဝဏ္ဏ ၏ စားပွဲကို မှီရပ် နေသော ဇော်ဦးထံ လျှောက်သွားလိုက်ရ သည်။ ဦးစောဝဏ္ဏ ကို ပလွေ မွုတ်ပေးရသည်ထက်ပင် ပိုရှက်မိသည်။ ဒီလူက သူမ လုံးဝမသိသော အစိမ်းသက်သက်မဟုတ်ပါလား။ သူ့ ရှေ့မှောက်တွင် ဒူးထောက်ပြီး စုတ်ပေးရမည်မှာ နိမ့်ကျလွန်းလှသည်။ သို့သော် သူမမှာ ရွေးချယ်စရာ လမ်းမရှိ။ တစိမ်းတယောက်ဆီ လျှောက်သွား၊ ဘောင်းဘီချွတ်ပေးပြီး ပုလွေမွုတ်ပေးရမည်မှာ မဟုတ်သေးဘူးဟု ထင်သည့်အတွက် စုအောင် ဒူးမထောက်မှီ ဇော်ဦး၏ ရင်ပတ်ကို ပွတ်လိုက်ကာ ခေါင်းမော့ပြီး နမ်းလိုက်သည်။ သူ့နွုတ်ခမ်းများက အံ့သြဖွယ် နူးညံ့ကြောင်း သိလိုက်ရ ပြီး သူ့လက်များက သူမ ဆံပင်များကို ထိုးဖွရင်း ပြန်နမ်းလိုက်သဖြင့် ညည်းတွားမိသွားသည်။ သူမလက်များကို အသာလျှောချကာ သူ့ဘောင်းဘီကို ဖြည်ပေးနေသည်။

သူမ၏ နှာခေါင်းများက သူ့ လမွေးများ နှင့် ထိမိသည့်တိုင်အောင် လီးကြီးကို စုတ်မျိုလိုက်သောအခါ ဇော်ဦး တအင်းအင်းနှင့် ဖြစ်နေသည်။ ခေါင်းကိုပြန်နောက်ဆုတ်လိုက်ပြီး လထစ်အောက်ပိုင်းကို လျှာနှင့်လျက်ပေးနေသည်။ လက်တစ်ဖက်က အရင်းကို ဆုတ်ကိုင်ကာ အားတက်သရော စုတ်ပေးနေသည်။ မိနစ်အနည်းငယ်ကြာသည်နှင့် ဇော်ဦးသည် သူ့ကိုယ်သူ မထိန်းနိုင်တော့ကြောင်းသတိထားမိသွားသည်။ “အောင်မယ်လေး ကလေးမရယ်” ညည်းတွားရင်း စုအောင်၏ ဆံပင်များကို ထိုးဖွရင်း အတင်းတိုးကပ်ကာ “ငါပြီးတော့မယ် အင်း အင်း……” သူ၏ လရည်များသည် စုအောင်၏ လည်မျို အတွင်းသို့ ပြေးဝင်သွားကာ သူမက လည်း ပို ဖီးလ် တက်အောင် အားစိုက်စုတ်ယူလိုက်သည်။ ဇော်ဦးကလည်း သူမခေါင်း ကို အတင်း ဖိထားလိုက်ပြီးမှ သူမ အသက်ရွူရခက်နေမှန်းသတိထားမိသွားသဖြင့် ပြန်ဖြေလျှော့ပေးလိုက်သည်။

သူ့ကိုယ်သူ ပြန်ထိမ်း မတ်နိုင်သည်နှင့် ဇော်ဦး အခန်းထဲကထွက်သွားသည်။ စုအောင် က ဦးစောဝဏ္ဏဖက် ပြန်လှည့်လိုက်သည်။ သူမသည် ကလဲ့စားချေခံရန် အဆင်သင့်ဖြစ်ပြီဟု ပြလိုက်သည့်သဘော။ သူသည် ဇိမ်ကျသော ကုလားထိုင်ကြီးတွင် ထိုင်ရင်း မှီနေကာ မျက်နှာထားကို မမှန်းတတ်အောင်ရှိသည်။ သူ့အနားလာရန် မျက်ရိပ်ပြလိုက်သဖြင့် စုအောင် ရှေ့တိုးသွားလိုက်သည်။ သူမ ကိုယ်ကတော့ တုန်ခါနေသည်။ အနီးသို့ရောက်သည်နှင့် ဦးစောဝဏ္ဏ က ဆွဲယူလိုက် ရာ စုအောင် သူ့ ပေါင်ပေါ်တွင် ဖင်ထိုင်မိလျက်သားဖြစ်သွားသည်။ စုအောင် တစ်ယောက် ဦးစောဝဏ္ဏ ပေါ်ထိုင်မိပြီး သူ့ ပစ္စည်းကြီး၏ နွေးထွေးမာကျောမွုက သူမ နှလုံးခုံနွုန်းနှင့် အသက်ရွူသံကို မြန်စေသည်။

သူမ ကိုယ်ခန္ဓာသည် တောင့်တင်းလျက် သူ့ပေါ်ဖိထိုင်ရမည်လား အသာဖွ နေရမည်လား ဝေခွဲမရဖြစ်နေသည်။ “ဇိမ်ကျနေလား ကလေးမ” စုအောင်၏ ဆံပင်များကို ဖွရင်း ဦးစောဝဏ္ဏ ကမေးသည်။ “ဟေ။ ငါ့အတွက် ထန်နေတုန်းပဲလား” စုအောင် ရှက်ရှက်နှင့် မျက်နှာလွဲဖို့ကြိုးစားသည်။ သို့သော်မလှည့်နိုင်ရန် ဦးစောဝဏ္ဏ က ဆံပင်များကို ဆွဲထားသည်။ “ရွဲနေတုန်းလား” တိုးတိုးထပ်မေးသည်။ “မသိဘူး” စုအောင် မဖြေချင်သဖြင့် လွဲပြောသည်။ သူမ ပါးတို့ နီရဲတွတ်နေသည်။ မျက်ရည်များလည်း ဝဲလျက်။ ဦးစောဝဏ္ဏ ပြုံးရင်း စုအောင် နားရွက်နားကပ်ပြောနိုင်အောင် ဆွဲဖက်လိုက်သည်။ “အချစ်လေး” သူရေရွတ်သည်။ စုအောင် သွေးတို့ ဆူလာသည်။ “ငါ မင်းကို ဆွဲချပြီး လီးနဲ့ အဖုတ်ထဲကို အသက်မရွူနိုင်အောင် လိုးမယ်ကွာ။ ငါ့ဖက်က စိတ်မပါလက်မပါနဲ့ လိုးပေးမယ်။ ဟုတ်လား အချစ်လေး” ဦးစောဝဏ္ဏ ၏ စကားသံနောက်တွင် စုအောင် ရှိုက်မိသည်။

ရှိုက်သံသည် ခါးကို အောက်က ဆောင့်တင်လိုက်ခြင်းနှင့်အတူ ငိုသံသို့ ပြောင်းလဲသွားသည်။ သူမတကိုယ်လုံးတုန်ခါနေသည်။ သူ့ကို မည်သို့တုန့်ပြန်ရမည်မှန်းမဝေခွဲတတ်နိုင်။ သေချာသည်ကတော့ သူမသွေးကြောများတလျှောက် အရှက်တရားတို့ လောင်မြိုက်နေခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ ဦးစောဝဏ္ဏ လက်များက သူမလုံခြည်အောက်သို့ တို့းဝင်လာကာ အစေ့ကို လက်မနှင့် အသာပွတ်သည်။ သူမ တင်ပါးက သူ့ဖက်သို့ ပိုတိုးလာသည်နှင့် ပွတ်ချက်က ပို မြန်ပိုကြမ်း လာသည်။ အသာညည်းမိခြင်းနှင့်အတူ သူမကိုယ်ခန္ဓာမှ အလိုအလျောက်တုန့်ပြန်နေမွုကို မည်သို့မျှ မထိမ်းချုပ်နိုင်တော့မှန်း ကိုယ်တိုင် သဘောပေါက်လာရသည်။ ဦးစောဝဏ္ဏ ဆရာမလေးကို ပွေ့ချီရင်း ထိုင်ခုံမှထသည်.။ သူမကို စားပွဲပုံတွင် အသာချပြီး တင်ပါးကို ခုံစွန်းတွင် ကျနေအောင် ရွေ့ကာ ခြေထောက်များကို ကြမ်းပြင်သို့ တွဲလောင်းကျနေစေသည်။

ထို့နောက် ပေါင်ကြားကိုပွတ်သတ်ရင်း အတွင်းခံကိုဖိကာ ခြေထောက်ကို ကား စေသည်။ လက်ဖဝါးဖြင့် အတွင်းခံဘောင်းဘီတလျှောက် အထက်အောက် ပွတ်နေခြင်းဖြင့် စုအောင်သည် သူမ၏ လုပ်သမျှ ခံရမည့် အနေအထားကို သတိထားမိသွားသည်။ သူ့လက်မက အစေ့ကိုကြမ်းကြမ်းဖိသည်။ သူမခြေထောက်များကို စေ့ပြီး သူ့ကို တွန်းရန်ကြိုးစား ခြင်းကို သူပြုံးကြည့်နေသည်။ ဦးစောဝဏ္ဏ က လက်ချောင်းများကို ကကြီးခခွေးရေးနေခြင်းကြောင့် စုအောင်တစ်ယောက် ကိုယ့်ကိုယ်ကို လုံးဝ မထိန်းချုပ်နိုင်တော့သည့် အခြေအနေတည်း။ လက်မဖြင့် အစေ့ကို လက်မဖြင့်ပွတ်ရင်း လက်ခလယ်ဖြင့် အဖုတ်တွင်းသားများကို မွေ့နေသည်။ အတွင်းထဲသို့ ထိုးသွင်း လိုက်ရာ သူမ၏ လောင်မြိုက်မွုများ ရုတ်တရက် ငြိမ်းသွားသလိုခံစားရ၍မျှမကြာမီ ချက်ခြင်းပြန်ထုတ်သွားပီး အပြင်နွုတ်ခမ်းများ ကို ပွတ်နေပြန်သည်။

သူမ၏ မချင့်မရဲသံကြောင့် ဦးစောဝဏ္ဏ ပြုံးကြည့်နေသည်။ သူမဘာလိုနေမှန်းသူသိသော်လည်း အလိုလိုက်မည် မဟုတ်ပေ။ ဆက်လက် နှိပ်စက်ရင်း သူ့လီးကို တ လာသည်အထိ စောင့်နေပေသည်။ ဦးစောဝဏ္ဏ နောက်ဆုံး အလျှော့ပေးသည့်အနေဖြင့် လက်နှစ်ချောင်းပူးကာ စုအောင် အထဲသို့ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ သူမ ခါးကို တွန့်ထုတ် ကာ လက်ကို ပိုနက်နက်ဝင်အောင် ကြိုးစားသည်။ ဦးစောဝဏ္ဏ က ပြုံးရင်းနှင့်ပင် လက်များကို လှည့်သည်။ စုအောင် ခါးကို ပိုကိုင်းလိုက်ပြီး ကျောကုန်းပါ နောက် တွန်းကာ နောက်ပြန်လိုးသည်။ သူက အလိုက်အထိုက်ပင် လက်ကို ပိုနက်အောင် သွင်းပေးလိုက်ပြီး မှ အသာဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ ဦးစောဝဏ္ဏ ခါးကိုညွတ်လိုက်ပြီး စုအောင် အစေ့လေး လွတ်လွတ်ကင်းကင်း ထောင်တက်လာသည်အထိ ပေါင်ကြားတစ်လျှောက် လက်ဖဝါးဖြင့် တွန်းချဲလိုက်သည်။ ခေါင်းကို အသာလေးညွတ်ကာ လျှာဖျားလေးနှင့် အစေ့ထိတ်ဖျားကို ညင်သာစွာ ထိလိုက်သည်။ “အင်း.. ဘုရားဘုရား…” စုအောင် ညည်းသံထွက်လာသည်။

သူမကို တစ်ကြိမ်ထပ်လျက်လေမလားဟု ကိုယ်ကို မြှောက်ပြီး ကြိုသည်။ သို့သော် ဦးစောဝဏ္ဏ က မလွုပ်တော့။ “အင်း..လုပ်ပါရှင်” သူ ပြုံးသည်။ ပြီးတော့ စိုရွဲနေသော အဖုတ်လေးကို လေနှင့် အသာမွုတ်သည်။ ခေါင်းကို အသာညွတ်ပြန်ကာ အပေါက်ဝကို လျှာနှင့် တပတ်လှည့်ပြီး အစေ့ကို တစ်ချက် လျက်လိုက်ပြန်သည်။ အဖုတ်တစ်ခုလုံးကို လျက် မပေးခင်အထိ ဤပုံစံအတိုင်း အကြိမ်ပေါင်းများစွာလုပ်သည်။ ဦးစောဝဏ္ဏ လက်ချောင်းများက အဖုတ်ကို လိုးမွေ့နေရင်း ပါးစပ်နှင့် လျှာက အစေ့ကို ဆက်တိုက်စုတ် ကစား နေသောအခါ စုအောင် ၏ ကမ္ဘာကြီးတစ်ခုလုံး ကျွမ်းထိုးမှောက်ခုံ ဖြစ်နေတောသည်။

ဘာကိုမျှ မစဉ်းစားနိုင်။ အသက်ပင်မရွူနိုင်၊ သူမ ပြီးတော့မည် ဆိုသော အသိက လွဲ၍ ဘာမှ မသိတော့။ ခေါင်း ကို အသာပင့်ပြီး ဦးစောဝဏ္ဏကို ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ သက်ပြင်းလေးလေးချလိုက်မိသည်။ သူမမျက်လုံးထဲတွင် လုံးဝ မတူသော လူနှစ်ယောက်ကို မြင်နေသည်။ တစ်ဦးက သူမဘဝကို အနှောင့်အယှက်ပေးရင်း သူမက တစ်ပြန် ဘဝပျက်အောင် လုပ်ခဲ့သော လူငယ်လေး။ ဒီအကြောင်းတွေးပြီး အလွန်အမင်းရှက်မိသည်။ ဒုတိယတစ်ဦးအနေဖြင့်မူ ဒီမြို့တွင် သြဇာ အရှိဆုံးလူတစ်ဦးဖြစ်သည့် ဦးစောဝဏ္ဏ။ သူ့ကို စာနယ်ဇင်းများကရော မြို့လူထုကပါ ကြောက်ရွံ့လေးစားရသည်။ သူကြိုက်တာ အကုန် လုပ်နိုင်သည်။ လိုချင်တာ အကုန်ရအောင် တတ်နိုင်သည်။ မကြိုက်တဲ့သူကို ချက်ခြင်း ရှင်းပစ်နိုင်သည်။

အဆိုပါ ဦးစောဝဏ္ဏ သည် သူမပေါင်ကြားမှာ ဒူးထောက်ရင်း သူမကို စား သုံး နေသည်။ ကြောက်ရွံ့မိသလို အားကိုးရာမဲ့စိတ်များပေါ်ကာ ကျောခြမ်းသွားမိသည်။ ဒီအတွေးတို့ဝင်သောအခါ စုအောင် တစ်ကိုယ်လုံး တုန်လွုပ်ရသည်။ နောက်ဆုံးတွင် သူမအတွေးတို့ ပစ္ဆက္ခ ၌ ဦးစောဝဏ္ဏ၏ လျှာကြီး သူမအဖုတ်တွင်း လျှောဝင်နေသည်ကို သတိထားမိသည်။ သူက ဘောင်းဘီ ကိုလျှောချထားပြီး အတွင်းခံ မချွတ် ပဲ သူမကို ညှောင့်နေသည်။ စုအောင် တအင်းအင်းနှင့် လက်တစ်ဖက်က ဦးစောဝဏ္ဏ၏ ဆံပင်များကို ဖွလျက် နောက်တစ်ဖက်က တင်ပါးကို ဆွဲကုတ်သည်။ သူက ခပ်ကြမ်းကြမ်း ညှောင့်ရင်း သူမလည်မျိုကို အသာစုတ်သည်။ စုအောင် ဖင်ကို မြှောက်ပေးလာပြန်သည်။ စီစဉ်ထားသည့်အတိုင်းက ဦးစောဝဏ္ဏ ပါးစပ်ကို အောက်ဆွဲချကာ အကျၤ ီကို အသာလှန်ရင်း နို့သီးခေါင်းများကို စုတ်ယူရန်ဖြစ်သည်။ သို့သော် သူ မလုပ်နိုင်တော့။

သူမကို သူလုပ်ချင်နေသည်မှာ အတော်ကြာပြီ။ သူမပေးခဲ့သောအရသာ နှင့် တရားရုံး တို့အကြောင်း သတိရ လာသောအခါ စိတ်ကမတည်ငြိမ်နိုင်တော့။ ခု ဆိုလျှင် သူမက သူ့လက်ထဲမှာ။ လိုသလောက် ညှစ်ထုတ်ယူနိုင်နေပြီ။ သူ ရုတ်တရက် သူမ အနားမှခွာလိုက်ပြီး အကျႌနှင့် ဘောင်းဘီကို လုံးဝချွတ်ချပစ်လိုက်သည်။ စုအောင်က သူ့နောက်သို့ လိုက်လာသည်။ ဒီတကြိမ်တွင်တော့ စုအောင် သူ၏ လီးကြီးကို သူမ၏ နှာခေါင်းဖျားနှင့် ဦးစောဝဏ္ဏ၏ ဝမ်းဗိုက်တို့ ထိသွားသည်အထိ ငုံစုတ်ယူလိုက် သည်။ ထို့နောက် ကြမ်းကြမ်း စုတ်တော့သည်။ သူ အံ့သြစိတ်နှင့် မည်တမ်းသည်။ “အိုး။ ငါလိုးမ” သူ့ကိုသူ ချက်ခြင်း ပြီး မသွားအောင် ထိမ်းချုပ်နေရသည်။ သူမ အလိုးခံရခြင်းမှ လွတ်အောင် သူ့ကို အပြီး စုတ်နေခြင်းများလား မဝေခွဲတတ်။ သို့သော် ဒီလို တော့ အဖြစ် ခံ မည် မဟုတ်။ ဦးစောဝဏ္ဏ စုအောင်၏ လက်ကောက်ဝတ်များကို ဆွဲယူကာ သူမခေါင်းပေါ် ဆွဲတင်ချုပ်ထားလိုက်ပြီး နားနားသို့တိုးကပ်ကာ “မင်း က အစုတ်ကောင်းတယ် ကလေးမ” “ဒါပေမယ့် ဒီတစ်ခါထပ်မွုတ်ရင်း ပြီးအောင် လုပ်လို့ ရမယ် မထင်နဲ့။

မင်း က အလိုးခံရအုံးမှာ” နောက်ဆုံး စကားလုံးများနှင့် အတူ တင်ပါးဆုံမှ အားများဖြင့် တဆုံး လိုးသွင်းလိုက်သည်။ သူမ၏ မှီတွယ်ရာမဲ့ အဖြစ်၊ ပြင်းထန်သော လိုးချက်များ နှင့် သူမကိုယ်ကို လောင်မြိုက်အောင် သုံးလိုက်သော စကားလုံးကြမ်းကြမ်းများ အားလုံးပေါင်းပြီး စုအောင် သွေးတွေ ဆူနေသည်။ သူမသည် ဒီကိစ္စနှင့် ကင်းသူမဟုတ်ပါ။ သို့သော် သူမကို ချက်ခြင်း သတ်ပစ်နိုင်သော လူတစ်ယောက်နှင့် ခုလိုအဖြစ်မျိုးကြုံရမည်ဟု မမျှော်မှန်း ခဲ့ ဘူးပါ။ အမျိုးသမီး၏ တုန့်ပြန်မွုကို ဦးစောဝဏ္ဏ ခံစားမိသည်။ သူမသည် လွမ်းမိုးခံရမွုကို ကြိုက်နေပြီ။ သူ့အသံကို အတတ်နိုင်ဆုံး ချပြီး သူ၏ တိုင်းရင်းသားသံ ဝဲဝဲနှင့် နားနားကပ်ပြောပြန်သည်။ “မင်းစောက်ဖုတ်ထဲမှာ ငါ့လီးကြီး တစ်လက်မချင်း တိုးဝင်နေတာ သိနေစေရမယ်။

မင်း အသက်မရွူနိုင်လို့ တောင်းပန်မှ ရပ်ပေးမယ်။ ပြီးရင် ဆောင့်လိုးပေးမယ်။ သိလား ကလေးမ။ ကြယ်တွေလတွေ မြင်သွားစေရမယ်ကွ” စုအောင် သူ့စကားကြောင့် မျက်နှာတွေ ရဲလာသည်။ စောက် နှင့် ချီပြော သောစကားကို သူမ မုန်းသည်။ ဦးစောဝဏ္ဏ က သိသည်။ ဒါကြောင့် ပင် ရွေးသုံးခြင်းဖြစ်ပြီး လက်တွေ့ လည်း တုန့်ပြန်မွုရသည်။ သူမတကိုယ်လုံး တုန်ရီလာသည်။ ကိုယ်ခန္ဓာက တုန့်ပြန်နေမွုကို သူမ အလွန် အမင်း ရှက်မိသော်လည်း ရပ်တန့်မရနိုင်။ သူမတွင် ရပ်ချင်စိတ်လည်း ဖြစ်အောင် လုပ်လို့မရ။ သူမသည် ကြမ်းသည် ရိုင်းသည် သို့သော် ရုပ်က ခန့်ထည်သည်။ အရှိန်အဝါကြီးပြီး လိုတာရနိုင်သူလည်းဖြစ်နေသည်။

ခုလည်း သူမ ကို လိုးချင်နေသည်။ သူမ ကိုယ်ခန္ဓာကို အရသာ ခံချင်နေသည်။ သူမညည်းတွားသံ တားမရပဲထွက်လာသည်။ မခံမရပ်နိုင်ခြင်းလား။ ကျေနပ်ခြင်းလား မသေချာ။ မိန်းကလေး၏ ကိုယ် တုန်ခါလာသည်နှင့်အမျှ ဦးစောဝဏ္ဏ လည်း ပေါက်ကွဲလုဖြစ်လာသည်။ သူခါးကို အသာလွုပ်ပြီး ညှောင့်သွင်းနေသည်။ သူမ မိန်းမကိုယ်ထဲမှ အရည်များက သူ့ ဖွားဘက်တော်ကို ပြုတ်ဆွဲယူနေသည်။ အထုတ်အသွင်းမှာ လထစ်ကိုပင် ချော်ထွက်စေနေသည်။ သူသည် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကျောက်တုံးလိုမာကျော သည်ဟု မှတ်ခဲ့ရာ ခုတော့ ဖြောင့်ဖြောင့်တန်းတန်း မတွေးနိုင်တော့။ သူမ မေးစေ့ကို ဆုတ်ကိုင် လိုက်ပြီး မျက်လုံးချင်းဆုံအောင် စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ “မင်းလိုချင်တယ် မဟုတ်လား အချစ်လေး” သူ့ကိုယ်အောက်မှ အမျိုးသမီးကို တီးတိုးပြောသည်။

“မလိုချင်ဘူးလား” စုအောင် အင်းအင်း အဲ့အဲ့ ညည်းသည်။ အဖြေမထွက်။ ဦးစောဝဏ္ဏ ဒေါသဖြင့် သူ့ပစ္စည်းကို ဆွဲထုတ်နောက်ဆုတ် လိုက်သည်။ ခါးကို ရှေ့ပြန်တိုးကာ သူ့ ပစ္စည်းကို စုအောင် အပေါက်ဝထိသာဝင်အောင် အသာ ထည့်ထားလိုက်သည်။ စုအောင် ညည်းတွားသည်။ ရုန်းသလို ဖယ်သလိုနှင့် ပိုဝင် သွားအောင် တိုးသည်။ သို့သော်သူက အဝင်မခံ။ “ဖြေလေ ကောင်မ” သူမ၏ အဝကို ထိုးမွေ့နေသည်။ “တစ်ညလုံး မပြီးအောင် လုပ်ထားလိုက်ရမလား ဟင်။ မလိုချင်ဘူးဆိုရင်” စုအောင် မနေနိုင်တော့။ သူမ တစ်ကိုယ်လုံး လောင်မီးကျနေသည်။

သူက ပြောသည့်အတိုင်း လုပ်နိုင်မှန်းလည်း သိသည်။ သူမ တုန်တုန် ရီရီနှင့် “ဟုတ်ကဲ့ပါ” ဦးစောဝဏ္ဏ မျက်နှာတွင် ကျေနပ်သည့် အရိပ်မတွေ့ရသဖြင့် ဖြည့်ပြောသည်။ “ကျွန်မ လိုချင်ပါတယ်” “ငါ့လီးကြီးကို မင်း ရဲ့ ရွဲနေတဲ့ စောက်ဖုတ်လှလှလေးက လိုချင်နေတာမဟုတ်လား” စကားလုံးများကြောင့် သူ့ ဆရာမလေး၏ မျက်နှာ တွင် ဖြစ်လာသော လွုံ့ဆော်မွုအပေါ် ကျေနပ်စွာဖြင့် “မင်း အလိုးခံချင်နေတာမဟုတ်လား” စုအောင် နောက်ထပ် တိုးတိုး ဟုတ်ကဲ့ဟု ပြောသည်။ ပါးပေါ်သို့ မျက်ရည် များကျမလာအောင် မျက်လုံးကို မှိတ်ဖို့ကြိုးစားသော်လည်း မရတော့။ ဦးစောဝဏ္ဏ က မေးကို ဆွဲထားပြီး မျက်လုံးကို ကြည့်နေသည်။ “မင်း ငါ့ကို လိုးစေချင်နေတယ်မဟုတ်လား ကလေး။ ဟင်” စုအောင် ခေါင်းညိတ်ပြသည်။

မျက်ရည်များက ပို၍ ကျလာသည်။ “လိုတယ်ဆိုရင် ပြောလေကွာ” ဦးစောဝဏ္ဏ တင်းတင်းပြောသည်။ “ပြောစမ်း” စုအောင် စကားလုံးများကို စဉ်းစားရင်းပင် တုန်ရင်လာသည်။ သူမ မပြောပဲလည်း မနေနိုင်တော့။ အသက်ကို တုန်ရီစွာ ရှိက်သွင်းလိုက်ပြီး “ကျွန်မကို လိုးပါတော့ ဦးစောဝဏ္ဏရယ်” သူ အသာပြုံးသည်။ သို့ သော်ဒီထက်ပိုကြားချင်သေးသည်။ “ကျွန်မ ..ကျွန်မ ထဲကို ရှင့်လီးကြီး သွင်းတာ အရမ်း ကြိုက်ပါတယ်” ဦးစောဝဏ္ဏ စုအောင်၏ နားနားကပ်ရင်း “လာထား ကလေးမ။ မင်းဒီထက် ပိုပြောနိုင်ပါသေးတယ်။ ငါပြောသလိုပြောစမ်း။

ကျွန်မစောက်ဖုတ်ထဲကို ရှင့်လီးကြီးထည့် လိုးပေးပါ…လို့။ တစ်ကြောင်းထဲပဲနော် ။ လုပ်စမ်း” စုအောင် တကိုယ်လုံး ကို နားနားကပ်ပြောသော ဦးစောဝဏ္ဏ ၏ စကားလုံးတိုင်းက ရိုက်ခတ်သွာသည်။ သူ့အသံ၏ သြဇာက သူမ ကိုယ်ကို မထိပဲ ထားသော မိနစ်ပိုင်းအတွင်းမှာပင် ဆူပွက်စေသည်။ နားနားကပ်ပြောတော့လည်း သူမစိတ်လုံချုံမွု အတန်အသင့်ရပြီး တိုးတိုး ပြန်ပြောရဲလာသည်။ “ကျွန်မ စောက်ဖုတ်ထဲကို ရှင့်လီးကြီး ထည့်ပြီး လိုးပေးပါရှင်” ဦးစောဝဏ္ဏ သွေးတွေကြွလာပြီး ဥတွေမြုတ်သွားတော့မတတ် လီးအဆုံး ထိုး ထည့်လိုက်ချင်စိတ်ကို တားမရတော့။ “ကျေနပ် စေရမယ် အချစ်လေး။ သိလား” “အိုး.. ဟုတ်..။ အိုး… လုပ်ပါ လုပ်လုပ်” စုအောင်၏ ခြေထောက်များကို သူ့လက်ဖြင့်ဆွဲကားလိုက်ပြီး သူ့ဟာကြီးကို နောက်ထပ် တစ်လက်မ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ သူမမျက်နှာ မှ တစ်ဝက်တပျက်နာကျင်မွုကို အရသာ ခံ၍ ကြည့်သည်။

သူမ ကိုယ်လုံးက တုန်ခါလာပြီး နောက်ထပ် အသွင်းကို ငံ့လင့်လာသည်။ သူက ဆက်သွင်းသည်။ လီးကြီး တစ်လက်မချင်းဝင်နေမွုကို သူမ ကိုယ်တွင်းမှ ခံစားသိရသည်။ လီးထိပ်ဖျားသည် သူမ သားအိမ်နှင့် ထိသွားသော် လည်း သူ့ ဥများက သူမ ဖင်ကို မထိသေး။ သူ ဆက်တိုးသည်။ သူမ စောက်ဖုတ်လမ်းကြောင်း ပိုဆွဲစန့်လာအောင် မြှင်းပြီးဆွဲသည်။ သူမညည်းတွားရင်း နောက်ထပ် ဝင်စေလိုဇောဖြင့် ကိုယ်ကို ဆန့်ထုတ်သည်။ “ဘယ်လိုနေလဲ ကောင်မလေး” “ငါ့လီးကြီး မင်း စောက်ပတ် ပူပူထဲမှာ ဘယ်လိုနေလဲဟင်” “အူး… အင်း..အင်း” စုအောင် အသက်ပင်မရွူနိုင်။ စကားလုံးကို ကွဲပြားအောင် မနည်းပြောနေရသည်။ “အိုး…ဘုရား” “ဘယ်လို အရသာရှိလဲ ပြော” သူ့လက်က သူမလည်မျိုကို အသာဆုတ်ကိုင်သည်။

သူမအတွက်တော့ ပြုတ်တူနှင့် ညှပ်ခံရသလိုဖြစ်နေသည်။ သို့သော် သူက ပြောခိုင်း နေသည်။ “နွေးနွေးကြီး” သူမ လေသံဖြင့် “ပြီးတော့ မာမာကြီး။ ပြီးတော့…အိုး…ဘုရား… ကောင်းတယ် ဦးစောဝဏ္ဏရယ် လုပ်ပါ” “ဘာလုပ်ရမှာလဲ ကောင်မလေး” သူမ ဘာလိုနေမှန်းသူသိသည်။ ဒီအတွက် တောင်းပန်တာကို လိုချင်သည်။ “လုပ်ပါ .. ဦးစောဝဏ္ဏ” စုအောင် လေသံဖြင့်ပြောသည် “ကျွန်မကို လိုးပါ” ဦးစောဝဏ္ဏ ထိပ်ဖျားသာ ကျန်သည်အထိ တစ်ဆုံးဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး မြန်မြန်နှင့် ကြမ်းကြမ်း ပြန်ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ သူမ အင့်ကနဲ ဖြစ်သွား သည်။ နာကျင်မွုဖြင့် ငိုညည်းသည်။ သို့သော် ခါးက ပြန်ပင့်ပေးသည်။ ကိုယ်ခန္ဓာက ထပ်တောင်းဆိုနေသည်။ “မင်းလို ချင်တာ အဲဒါမျိုးလား ကောင်မလေး” ဦးစောဝဏ္ဏ မေးသည် “ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးပေါ့။ ဟုတ်လား အချစ်လေး” “အမလေး. ဘုရားရေ။ အင်း.. ဟုတ်ကဲ့” သူမညည်းရင်း လျှာကို အသာကိုက်ထားသည်။

နာကျင်မွုနှင့် အရသာတို့ ရောပြွန်းလျက် သူနှင့် ထိတွေ့နေမွုကို လွတ်မသွားအောင် အတင်း လိုက်ကပ်သည်။ သူ့လျှာကြီးတိုးဝင်လာသဖြင့် သူမ နွုတ်ခမ်းကို ဟပေးပြီး စုတ်ယူလိုက် သည်။ ဦးစောဝဏ္ဏ ရွူးရွူးရှဲရှဲဖြင့် သူ၏ ငယ်ငယ်က ဆရာမလေးကို နှစ်ကြိမ်ဆက်တိုက်ပြီးအောင် လိုးပြီးမှ ကိုယ်ထဲသို့ လရည်များ ပန်းထွက် သွားသည်။ သူမကို ကုန်းခိုင်းပြီး ခွေးလိုးလိုးရန် ရည်ရွယ်ခဲ့သော်လည်း သူမ ကိုယ်မှ ကျေနပ်စိတ်ဖြင့် အငန်းမရတုန်ခါနေခြင်း အပေါ် သဘော တွေ့သွားကာ ဒီအတိုင်းပင် သုတ်ပိုးများ ထိုးသွင်းလိုက်ကာ စုအောင်ပေါ် ပုံလျက်သား ကျသွားသည်။ ဝဏ္ဏ သူ၏ ဆရာမလေးကို ပညာကောင်းကောင်း ပေးလိုက်နိုင်သည်။ သို့သော် တစ်ခါတည်းနဲ့တော့ လုံလောက်ပြည့်စုံပြီဟု ဘယ်တော့မှ ဆိုနိုင်မည် မဟုတ်ပေ ……… ပြီးပါပြီ။

 

Zawgyi

 

ခံစားမူ႔တဖတ္

ဝဏၰ ဘဝ၏ ဒီအခ်ိန္မွာ ဓာတ္အပ်က္ဆုံးကာလႏွင့္ရင္ဆိုင္ရျခင္းျဖစ္သည္။ စုစုေအာင္ သည္ သူ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ တက္ေနသည့္ ေက်ာင္းမွာ ဆရာမျဖစ္လာသည္။ ေဒါက္ဖိနပ္ေပၚမွ သူမကို စျမင္ကတည္းက သူ႔စိတ္ကလြဳပ္ရွားသည္။ ၁၈ ႏွစ္သား သူ႔ထက္ သူမက နည္းနည္း အသက္ႀကီးသည္။ သို႔ေသာ္ အေျခအေနအရ သူ႔အား ဆုံးမႏိုင္သည့္အ ခြင့္ အေရး ရွိေနသည္။ သူ႔ အားကစားႏွင့္ အျခား ေက်ာင္းတြင္း လုပ္ငန္းေတြကို သူမက အသိအမွတ္မျပဳေတာ့ အေရးထားရမည့္ေက်ာင္းသားစာရင္းမွာလည္း သူမပါေတာ့။ သူ႔ဘဝမွာ အခက္အခဲေတြေတြ႕ေအာင္ သူမလုပ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ဆုံး သူေက်ာင္းက ထြက္လိုက္ရသည္ အထိ။ ေထာင္မက် ေအာင္ သူ႔မွာ တပ္ထဲဝင္လိုက္ရသည္။

ဒါေၾကာင့္ပင္ သူမသည္ သူ၏ မႏွစ္သက္ဆုံး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ခုခ်ိန္က သူ႔အတြက္ အသာယာဆုံးျဖစ္လာသည္။ သူမကို ေနာက္ဆုံးျမင္လိုက္ရသည္က ရပ္ကြက္႐ုံးမွာ။ သူက်ဴးလြန္ခဲ့တာေတြအတြက္ သူမက ရပ္ၿပီး တိုင္ၾကားေနသည္။ ျပန္ေတြးတိုင္း ဒီကိစၥအတြက္ သူ႔ေဒါသက ေတာက္ေလာင္ဆဲ။ ဘဝမွာ သူလုပ္ခဲ့တာအမ်ားႀကီးထဲမွာ မိန္းကေလးေတြကို မတရားက်င့္တာ မရွိခဲ့။ ခု အေျခအေနကေတာ့ သူ မရည္႐ြယ္ေသာ္လည္း ျဖစ္လာျခင္းျဖစ္သည္။ သူအမွန္တကယ္ က်ဴးလြန္ခဲ့ေသာအမြဳျဖစ္၍ လက္ခံခဲ့ရသည္။ ေထာင္က်ရမည့္ကိန္း။ သို႔ေသာ္ မုဒိန္းက်င့္ရန္က်ိဳးစားမြဳျဖင့္ အခ်ဳပ္ထဲမဝင္ ရေအာင္ တပ္ထဲဝင္ခဲ့ရျခင္း သည္ လုံးဝမေက်နပ္ဖြယ္။

သူက သူမကို နံရံမွာ ဖိကပ္၍ အဖုတ္ကိုႏႈိက္ခဲ့ပုံ ကို မ်က္ရည္လည္႐ြဲႏွင့္ တိုင္ ေနေသာ သူမအား ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ တစ္ခါတည္း လည္ပင္းညႇစ္သတ္ပစ္လိုက္ခ်င္ခဲ့သည္။ စေတြ႕သည္မွစ၍ သူ႔ကို အျမင္မၾကည္၊ သူ႔ဖက္ကေတာ့ သူမအေၾကာင္းေတြးမိတိုင္း ရမၼက္စိတ္က ႂကြလွ်က္။ သူ႔အေပၚ ခပ္ထန္ထန္ ေျပာေသာ စကားသံသည္ တျခားသူသာဆိုလွ်င္ ခ်ီးထြက္ေအာင္ကန္ေၾကာက္ပစ္မိမည္ျဖစ္သည္။ သူႀကိဳက္ေနမွန္းလည္း သူမသိသည္။ တျခားလူေတြလည္းသိသည္။ သူ႔အေပၚ စိတ္ၫြတ္ေအာင္လည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးႀကိဳးစားခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ဖခင္မရွိသည့္ တိုင္းရင္းေသြး ပါသူ ဝဏၰ အတြက္ ဒီလိုၿမိဳ႕ေလးမွာ မိန္းမယူႏိုင္မည့္ အသက္ေမြးေၾကာင္းအလုပ္တစ္ခုရဖို႔ကမလြယ္။ သို႔ေသာ္သူႀကိဳးစားခဲ့သည္။ အျခား ေ႐ြးခ်ယ္စရာမိန္းကေလးမ်ားရွိခဲ့ေသာ္လည္း သူက တစိုက္မတ္မတ္။ တစ္ေန႔တာ့ သူ ေက်ာင္းဝန္းအတြင္း ေဆးေျခာက္ေရာင္းေနသည္ကို သူမ မိ သြားသည္။ တျခားလူဆိုလွ်င္ သတိေပးခံရမည္သာျဖစ္သည္။ ဒီအလုပ္ကို သူအႀကိမ္ႀကိမ္လုပ္ဘူးၿပီ။

ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ အတန္းထဲမွာ သူမ ထိုင္ထိုင္ ေနတတ္သည္ကို ေန႔တိုင္း သူသတိထားမိသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီအတြက္ သူ႔ကို အျပစ္ေပးခံရမည္ဟု ထင္မထားခဲ့ေပ။ “ဒါ မင္းကို ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ သတိေပးျခင္းပဲ ဝဏၰ,” ဆရာမက ေလသံမာမာျဖင့္ ဆိုသည္။ “မင္းဟာ ကေလးလည္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အမွားအမွန္ကို သိသင့္ေနၿပီ။ ေက်ာင္းဝန္းထဲမွာ ေနာက္တစ္ခါ ခုလို ဥပေဒနဲ႔မကင္းတာေတြလုပ္ရင္ ေက်ာင္းက အၿပီးထုတ္ခံရမယ္။ ငါေျပာတာ ရွင္းတယ္ေနာ္” ဆရာမကို မခိုးမခန႔္ အၾကည့္ျဖင့္ ဝဏၰ ၿပဳံးသည္။ “ဟုတ္ကဲ့ပါ” သူလက္ခံလိုက္သည္။ “ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ အံ့ၾသမိတယ္။ ဆရာမ ဒါေလာက္ တင္းမာေနတာ ေနာက္ခံေကာင္းေကာင္းပဲရွိေနလို႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဆိုတဲ့သေဘာလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ ကလည္း ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ သိပါတယ္ေနာ” စုစုေအာင္ ထိတ္လန႔္ပုံမရ။ “ဒီအခ်ိန္ဟာ ငါ့ကို ေစာ္ကားေမာ္ကား ျပန္ခြတ္ ရမယ့္ အခ်ိန္မဟုတ္ဘူး ဝဏၰ” “ငါ့မွာ အလုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္။ မင္းနဲ႔ ရန္ျဖစ္ေနဖို႔အခ်ိန္မရွိဘူး”

“ေအာ. ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ဟုတ္လား” ဝဏၰ ျပန္ေအာ္သည္။ ရိသဲ့သဲ့ လုပ္ခ်င္စိတ္ေပ်ာက္သြားသည္။ သူနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပေျပလည္လည္ မျဖစ္ ႏိုင္မွန္း လည္း သတိထားမိသြားသည္။ သူထရပ္လိုက္ၿပီး အခန္းေရွ႕ဖက္ ေလွ်ာက္သြားသည္။ “ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ စကားေျပာဖို႔ မတူဘူး မတန္ဘူး ေပါ့ဟုတ္လား” “မင္းထင္ခ်င္သလိုထင္ေလ” သူမျပန္ေျပေျပာသည္။ “မင္းႀကိဳက္တဲ့ေနရာမွ သြားေအာ္။ သြား” ဝဏၰက ဒါေလာက္နဲ႔မရ။ သူမဖက္သို႔ လွည့္၍ ရင္ဆိုင္လိုက္သည္။ မ်က္လုံးက နီရဲေနသည္။ စုေအာင္ ခပ္သြက္သြက္ ေနာက္ဆုတ္လိုက္သည္။ အခန္းနံရံႏွင့္ ေက်ာ ကပ္ မိေသာ အခါ သူမ ေရွာင္၍မရေတာ့။ ဝဏၰ ေရွ႕တိုးလာသည္။ သူမႏွင့္ ရင္ျခင္းႏွင့္ ထိမိသည္အထိ အတင္းကပ္သည္။ သူမပါးကို ဆုတ္ကိုင္လိုက္သည္။ သူ႔ပါးစပ္က သူမကို ထိေတာ့မတတ္။ ေဒါသေၾကာင့္ အသက္႐ြဴသံျပင္းထန္လွ်က္ အေတာ္ၾကာၾကာ ဒီပုံစံအတိုင္း ရပ္ေနသည္။ သူမက မလြဳပ္၊ ေအာ္လည္းမေအာ္ သလို တြန္းဖယ္ပစ္ျခင္းလည္းမျပဳေပ။ ႐ိုး႐ိုးပင္ ရပ္ေနသည္။ သူ ဘာလုပ္လုပ္ ခံမည္ဆိုသည့္ ပုံႏွင့္ ရပ္ေနသည္။

သူမ အသက္႐ြဴသံက မမွန္။ ကိုယ္လုံးက အနည္းငယ္ တုန္ခါေနသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကို ဘာမွျပန္မလုပ္။ သူမကို ေကာင္းစြာ ဆန႔္က်င္ျပၿပီးၿပီမို႔ ျပန္လွည့္ထြက္ခဲ့ဖို႔ေတာ့ စဥ္းစားပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ဤမွ် လုပ္တာႏွင့္ပင္ သူ ေက်ာင္းထုတ္ခံရဖို႔က လုံေလာက္ ေနေလၿပီ။ ဝဏၰ ေျခလွမ္းတစ္ဝက္ထပ္တိုးလိုက္သည္။ “ေဆာရီးပဲ” သူ တိုးတိုးေျပာသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔လက္မ်ားက စုေအာင္၏ ပါးေပၚမွ ေလွ်ာ ခ် သြားသည္။ “ေဆာရီးပဲေနာ္” သူ အခန္းထဲက ထြက္ခဲ့သည္။ ေနာက္ျပန္လွည့္မၾကည့္။ ဒီေလာက္ႏွင့္ သူေတာ့ အထုတ္ခံရၿပီဟု ေတြးသည္။ သို႔ေသာ္ သူမက စကားတစ္ခြန္းမွ မဟခဲ့။ ဒါေၾကာင့္ပင္ သူ တအံ့တၾသ ျဖစ္ကာ သူလုပ္ခဲ့တာကို သူမေက်နပ္ေနခဲ့ေလသလားဟု စဥ္းစား ျခင္းျဖစ္သည္။ ႐ုံးေရွ႕မွာ ထြက္ဆိုသံၾကားေတာ့မွ ဒီလို စဥ္းစားခဲ့တာကို အရွက္ရမိေတာ့သည္။

နမ္းမိေတာ့မတတ္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ ရက္သတၱပတ္ အေတာ္ ၾကာမွာ သူမ ခိုင္းထားေသာ ေက်ာင္းစာ အလုပ္ မၿပီးေသးတာကို ဆူပူဖို႔ သူ တို႔ စာသင္ခန္းထဲေရာက္လာခဲ့သည္။ ဒီတစ္ခါ သူက ထြက္ေျပး ရမည့္အလွည့္။ စာက မၿပီးႏိုင္။ သူ ဒီလိုနဲ႔ပဲ လစ္ေျပးခဲ့တာ ေက်ာင္းက ဘြဲ႕ပင္ရေတာ့မည္။ စာၿပီးေအာင္လုပ္ၿပီး တင္ေပးဖို႔ သူ႔ကို ေတာင္းဆိုလာေသာအခါ သူစိတ္ညစ္သည္။ အရွိန္ေသသြားေသာ စိတ္က ျပန္ထလာသည္။ ဝဏၰ အသာထေျပးၿပီး ေက်ာင္းေနာက္ဖက္ လူရွင္းသည့္ အခန္းဖက္ ထြက္လာခဲ့သည္။ ဒါဆို သူမလိုက္လာမည္မဟုတ္။ သို႔ေသာ္။ သူမက လိုက္လာသည္။ ဘာျဖစ္ခ်င္လို႔လိုက္လာတာလဲ ေတြးမိရသည္။ လူမရွိေသာ အခန္းထဲ သူမ ဝင္လာေတာ့ ဝဏၰ က အခန္းတံခါးကို ဆြဲပိတ္လိုက္သည္။ လက္ေမာင္းမ်ားကိုဆြဲယူၿပီး ဘယ္ဖက္လက္ျဖင့္ ဆြဲ ခ်ဳပ္ ထားကာ ညာဖက္လက္က သူမ ေမးေစ့ကို ကိုင္သည္။ ပါးစပ္ကို မလြဳပ္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ထားသည္။ ဒီတစ္ခါ သူ ေတြေဝမေနေတာ့။ ပါးစပ္ျဖင့္ ကပ္ကာ အတင္းနမ္းသည္။ သူမ ႏြဳတ္ခမ္းမ်ားသည္ မလိုင္လိုခ်ိဳသည္။

သူ႔ စိတ္က ပိုထန္လာေစသည္။ ေမးေစ့ကိုကိုင္ထား ေသာ လက္မ်ားကို ေလွ်ာခ်ကာ သူမရင္သားမ်ားကို ဆုတ္ကိုင္သည္။ လွ်ာခ်င္း ကလိေနရင္း သူမ အသာညည္းသည္ကို ခံစားမိသည္။ ႏို႔သီးေခါင္းမ်ားကို သူအသာေခ် သည္။ သူမ အနည္းငယ္ တြန႔္သြားသည္။ သူလြတ္ေပးမည္ မဟုတ္ေၾကာင္း သိသာသြားသည္။ သူ႔လက္က သူမအက်ႌ ထဲဝင္သြားကာ ႏို႔ကို ဆုတ္ကိုင္သည္။ သူမ ေခါင္းကို ဝဏၰ ႏွင့္ ေဝးရာသို႔လွည့္ရင္း မ်က္ႏွာက နီရဲလာသည္။ အရသာေတြ႕ေနပုံ က သိသာသည္။ “ငါ မင္းကို လုပ္ခ်င္တယ္ကြာ” ဝဏၰ တိုးတိုးႏွင့္ ခ်ိဳသာစြာေျပာသည္။ လက္တစ္ဖက္က တင္ပါးဆုံ မွသည္ ေပါင္ၾကားမ်ားအထိ ေလွ်ာဆင္း သြားသည္။ ဆရာမကို ဆက္နမ္းေနရင္း လက္တစ္ဖက္က လုံခ်ည္ေအာက္မွ အတြင္းခံထဲထိေရာက္သြားသည္။ သူမညည္းရင္း အသာ႐ုန္း သည္။ သူ႔လက္ေခ်ာင္းက သူမ ပစၥည္းထဲကိုအသာေလးတိုးဝင္ကာ လွည့္ပတ္ေနရင္း လက္မက အေစ့ကို ပြတ္ေပးေနသည္။ သူမ တအင္း အင္း ႏွင့္ ေကာ့ေပးလာေနသည္။

စုေအာင္ လွ်ာကို ဝဏၰ ဆီမွ ဆြဲဖယ္လိုက္ၿပီး အသက္႐ြဴမွန္ေအာင္ႀကိဳးစားသည္။ သူက သူမ လည္တိုင္ကို စုတ္သည္။ ေကာင္းလိုက္တာ။ “ငါ သြားေတာ့မယ္” သူမ တိုးတိုးေျပာသည္။ သူက လည္တိုင္ကို ဖမ္းဆြဲထားသည္။ “လြတ္ပါ။ ဝဏၰ” ဝဏၰ ကိုယ္ကို ဆန႔္လိုက္ၿပီး လက္ကို စုေအာင္၏ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီအတြင္းမွ အသာထုတ္လိုက္သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ သူမ မ်က္ႏွာကို ဆုတ္ကိုင္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္းကပ္ၾကည့္သည္။ “ငါ့ကို မႀကိဳက္ဘူးလား။ ေျပာေလ” သူမ ခါးကို ျပန္ဆုတ္ရင္း ေျပာသည္။ “မင္းဟာ ေက်ာင္းသားပဲ ဝဏၰ” သူမ တီးတိုးေရ႐ြတ္သည္။ “ၿပီးေတာ့ ငါ က မင္းဆရာမေလ။ ငါ အလုပ္ျပဳတ္သြားမွာေပါ့။ ကဲ ငါသြားပါရေစ။ ဖယ္ေတာ့” သူ လြတ္ေပးလိုက္သည္။ စာသင္ခန္းထဲျပန္လာခဲ့သည္။

သူမ ဘာလို႔ ဒီလို ျပန္ေျပာသည္ကို သူနားမလည္။ သူစိတ္ေျပေအာင္ လြတ္လမ္း ရွာရင္းေျပာတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့မလြယ္။ မုဒိန္းက်င့္ရန္ႀကံစည္မြဳ။ ကာယိေျႏၵဖ်က္မြဳ ဘယ္ဟာနဲ႔ပဲ သူ႔ကို တိုင္တိုင္ သူ႔ ဘဝကမလြယ္ခဲ့ေပ။ ခုေတာ့ ၁ဝႏွစ္အၾကာမွာပါ။ ဝဏၰ ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ သူ႔ လူ ၂ ဦး ၿခံရံၿပီး သူ႔စားပြဲေရွ႕မွာ သူမ ဝင္ထိုင္ေနသည္။ သူမ ေၾကာက္႐ြံ႕တုန္လြဳပ္ေနသည္။ သူသည္ ႏွိပ္စက္ ညႇင္းပန္းျခင္းမ်ားကို စိတ္မပါခဲ့။ သို႔ေသာ္ ဒီတစ္ခါေတာ့ အေျခအေနက တစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ သူမကို မေတြ႕ေတာ့သည္မွာ ဆယ္ႏွစ္ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ေျပာင္းလဲသြားသည္ဟု မထင္။ ဆံပင္က ခပ္ညိဳညိဳ။ သြယ္လ် ေျပာ့ေျပာင္း သည္။

သူ႔စိတ္ကူးထဲမွာ ရွိေနခဲ့ေသာ ဆံပင္ထက္ နည္းနည္းတိုသြားသည္ဟုထင္ရသည္။ ခန႔္ညားသြယ္လ်ေသာ ကိုယ္ခႏၶာက မေျပာင္း။ တစ္ေပါင္ မွ်ပင္ ပိုလာမည္မထင္။ သို႔ေသာ္ လွပေသာ မ်က္ဝန္းညိဳမ်ားတြင္ ေၾကာက္႐ြံ႕ထိတ္လန႔္ျခင္းမ်ားျပည့္ေနသည္။ ဒါကို သူက သေဘာက်ေနသည္။ စုေအာင္ သည္ အရင္ပုံစံမေျပာင္းေသာ္လည္း ဝဏၰ ကေတာ့ သိသိသာသာပင္ အရင္လို မဟုတ္ေတာ့ေပ။ သူသည္ သူမ ေက်ာင္းတုန္းက သိခဲ့သလို လမ္းသရဲဂိုဏ္း ေတြနဲ႔လည္း မပတ္သက္ေတာ့။ သူႀကီးျပင္းလာၿပီ။ ကိုယ္ခႏၶာကပင္ သူ႔ေရွ႕မွာ ဝင္ထိုင္သူတို႔ ခန႔္ညားရ ေလာက္ ေအာင္ ေျပာင္းသြားသည္။ တိုင္းရင္းသား လူမိုက္ပုံ မွသည္ ရင့္က်က္လာၿပီ။ ဆံပင္က သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ညႇပ္ထားသည္။ မ်က္လုံး မ်ားက ေတာ့ ေတာက္ပေနဆဲပင္။ ခုေတာ့ သူသည္ သူမဘဝကို ေခ်မြ ပစ္ႏိုင္ေနၿပီ။ ဆယ္ႏွစ္အတြင္း သူသည္ ခိုင္မာေသာ ေမွာင္ခိုအုပ္စုႀကီးတစ္ခုကို ထူေထာင္ထားႏိုင္ခဲ့ သည္။

လူမိုက္ေတြ ေမြးထားေသာ သူတို႔အုပ္စုသည္ မာဖီးယား ဂိုဏ္းပမာ ဒီေဒသ ကို ခိုင္ခန႔္စြာ ခ်ဳပ္ကိုင္လြမ္းမိုးထားႏိုင္ၿပီ။ သူသည္ ဒီၿမိဳ႕တြင္ ၾသဇာအႀကီးဆုံး လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သလို မဟုတ္တာအကုန္လုပ္ေသာ လူ တစ္ရာေက်ာ္ က သူျဖစ္ခ်င္တာအားလုံးကို လုပ္ေပးႏိုင္ေနေလၿပီ။ “ငါေစာင့္ေနတာၾကာပါၿပီ” ဝဏၰ တိုးတိုးေျပာသည္။ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ေသာအသံသည္ စုေအာင္ ၏ အေၾကာက္တရားကို တိုးပြားေစသည္။ “သတိထားပါ ဝဏၰ…” သူ မ စေျပာသည္။ စိုက္ၾကည့္ေနေသာ သူ႔ မ်က္လုံးေအာက္မွ ဘယ္လို လြတ္ႏိုင္မည္ကို စဥ္းစားေနသည္။ သူမ အေတာ္ပင္ ထိတ္လန႔္ေနၿပီ။ သူ႔ကို ေခြးေဟာင္သလို မေဟာင္ႏိုင္ေတာ့။ သူ႔ ၿခံဝန္းအတြင္းဝယ္ ခ်က္ျခင္း ေက်မြသြားေတာ့ မည့္ ပုံ။ “ငါ့ကို ဝဏၰ လို႔ ေခၚတဲ့သူမရွိတာ ၾကာၿပီေလ” သူ ျဖည္းျဖည္းေျပာသည္။ သူမ သိပါသည္။

သူ႔သတင္းမ်ားကို သူမ ၾကားေနရသည္။ သူ႔ကို မေလးစားေသာ္ျငား ေၾကာက္႐ြံ႕႐ိုေသၾကရသည္။ ဦးေစာဝဏၰ သည္ ဒီ ၿမိဳ႕တြင္ ခုလို အတင္းမ်ား၏ ရင္းျမစ္ျဖစ္သည္။ “ေဆာရီး” သူမ ေတာင္းပန္သည္။ ေပါင္ေပၚမွာ လက္မ်ားကို ကန္ေတာ့သလို ဆုတ္ထားသည္။ “ဦးေစာဝဏၰ။ တို႔မွာ ေအာင္ျမင္တဲ့ ဆက္ဆံေရးမ်ိဳးေတာ့ မရွိခဲ့ဘူးဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါ ငါ ဘာမွ လုပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး ဆိုတာ ငါ အမွန္အတိုင္းေျပာခ်င္ပါတယ္။” “ဟင္။ တကယ္လား” သူကေမးသည္။ မ်က္လုံးမ်ားက ဝမ္းသာ စိတ္ႏွင့္ ျပဴးသြားသည္။ “တကယ္ပါ” စုေအာင္ ထပ္ေျပာသည္။ ဦးေစာဝဏၰသည္ အသာထလိုက္ၿပီး ခဏ တိတ္ဆိတ္ ေနသည္။ ခုလို ဆက္ဆံေရးမ်ိဳးေၾကာင့္ ပင္ ခုခ်ိန္မွာ သူကေလးဘဝက ထက္ပင္ သူမကို လိုခ်င္ေနေသးမွန္း သတိထားမိသည္။

သူ႔ အတန္းပိုင္ဆရာမျဖစ္ခဲ့ၿပီး သူ႔ဘဝကို ေခ်မြဳန္းခဲ့ သူကို ခုခ်ိန္တြင္ သူ႔လက္ မေျမႇာက္ရပဲ စကၠန႔္ပိုင္းအတြင္း ေခ်မြ ပစ္ႏိုင္ေနေလၿပီ။ “ငါ့ ကို ခုလိုမ်ိဳးအေျခအေနမို႔ ခြင့္လြတ္ ေပးႏိုင္ၿပီေပါ့။ ဟုတ္လား ” သူ တိုးတိုးေျပာသည္။ သူမကို အရွက္ရေလာက္ေအာင္ စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ေန သည္။ “ဟုတ္ဘူးလား” သူမ ၿငိမ္သြားသည္။ “ပထမတစ္ခ်က္ က မင္းကိုမင္း ကယ္ဆယ္ဖို႔အတြက္ ငါ့ဘဝကို ခ်ိဳးဖ်က္ ပစ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ငါ့ ေျခေထာက္ေအာက္ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ အဲေတာ့ မင္း လုပ္ခဲ့တာ မမွားဘူးဆိုရင္ ငါ့ကို ေနာက္တစ္ခါ အဲဒီလို ျပန္လုပ္ေလ။” စုေအာင္ ၏ မ်က္လုံးမ်ားက သူေလွာင္ေျပာင္ေနမွန္းသိ၍ မည္းေမွာင္သြားသည္။ “အဲလို မဟုတ္ပါဘူးဟယ္” သူမ တီးတိုးေရ႐ြတ္သည္။ စားပြဲကို လက္ႏွင့္ ဆုတ္ကိုင္သည္။ “ရွင့္ကို ဒုကၡေရာက္ေအာင္ ကြၽန္မ ဘာမွ မလုပ္ခဲ့ပါဘူးရွင္။ ႀကိမ္ဆို ႀကိမ္ရဲပါတယ္” “ဟ ငါ ဘယ္လိုလုပ္ယုံရမွာလဲ” ဦးေစာဝဏၰ ေမးသည္။

အသံက အရွိန္အဝါႀကီးသည္။ သူမတုန္ခါေနမွန္း သူသိသည္။ ေျခေထာက္ ႏွစ္ေခ်ာင္း က ပူးေနသည္။ ေၾကာက္စိတ္ျဖင့္ သူမ ရမၼက္စိတ္ေတြ ထေနေလၿပီလား။ “မေကာင္းဘူးေလ” စုေအာင္ ရွင္းဖို႔ႀကိဳးစားသည္။ “ရွင့္ကို ကြၽန္မက ဖ်ားေယာင္းခဲ့တာမွမဟုတ္ပဲ။ ဒီတိုင္းေနခဲ့ရင္ အဲလို အဓိပၸာယ္ ေပါက္သြားမယ္ေလ” မွန္ပါသည္။ သူလုပ္ခဲ့တာ မေကာင္း။ “ဦးေစာဝဏၰ” ကို သူမ ဖ်ားေယာင္းလို႔ မရႏိုင္ေတာ့ေပ။ သူ႔ရည္းစားက ေမွာင္ခို သူေဌးအုပ္စုတစ္ခု ထံမွ ေငြေခ်း ေသာအခါ သူမ ဝမ္းမသာႏိုင္ခဲ့။ အထူးသျဖင့္ ေငြထုတ္ေပးသူမွာ ဝဏၰမွန္း သိေသာအခါ။ သူမ အိမ္ကို ေပါင္ထားမွန္း သိလိုက္ရသည္။ ျပန္လည္း မဆပ္ႏိုင္ ေသာအခါ… ဦးေစာဝဏၰ ကို သူ႔အျဖစ္အား ရွင္းျပသည္။

သူမ၏ ေျဖရွင္းခ်က္ ဆုံးသည္အထိ ဘယ္လို ဒုကၡမ်ိဳးႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရမည္ကို သေဘာ မေပါက္ ႏိုင္ေသး။ ဦးေစာဝဏၰ သည္ ဒီဇာတ္လမ္းကို ေကာင္းစြာသိၿပီးျဖစ္သည္။ ဒါေတြကို ေသခ်ာမသိပဲလည္း ဒီလို ခ်မ္းသာလာမည္ မဟုတ္ေပ။ သူမအိမ္အားေပါင္၍ ပိုက္ဆံေခ်းမည္ကို သူသိခဲ့သည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ခုအေျခအေနေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ ပိုက္ဆံကို သူစိတ္မဝင္စား။ သူမကို လက္ေျမႇာက္လာေစရန္သာ စဥ္းစားခဲ့သည္။ အေျခအေနက စုေအာင္ ဖက္မွာ မရွိေတာ့မွန္းသိသည္မို႔ ၿငိမ္သက္စြာထိုင္ေနသည္။ မ်က္ရည္ေတာ့မက်။ ဦးေစာဝဏၰ ဘာလုပ္မည္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသလိုပင္။ သူ ဘာေတြးေနမည္ကို သူမမသိ။ ေက်ာင္းသားဘဝက သူမကို စိတ္ဒုကၡေပးခဲ့ေသာ ဒီ လူငယ္ေလးသည္ အရင္လို လုံးဝမဟုတ္ေတာ့ေပ။

သတ္ယတ္စြာ ဝတ္စားထားသည္။ မိမိကိုယ္ကို ယုံၾကည္စိတ္ခ်မြဳက အေရာင္ေတာက္လ်က္ရွိသည္။ ဦးေစာဝဏၰ ခုံမွာျပန္ထိုင္လိုက္သည္။ စုေအာင္ တစ္ေယာက္ အေျခအေနကို သေဘာေပါက္သြားမွန္း သိ၍ ေက်နပ္ေနသည္။ ခုေတာ့ သူသနားမြဳကို ခံယူရမည့္အေျခအေန။ “ငါ့ေငြကို မင္း ဘယ္လို ျပန္ေပးဖို႔ စိတ္ကူးထားလဲ” အသာေမးသည္။ သူမ ပါးစပ္ဟ၍ ဒီေငြကို သူမေခ်းခဲ့တာမဟုတ္မွန္းေျပာဖို႔စဥ္းစားသည္။ သို႔ေသာ္ အေျခအျမစ္မရွိမွန္းသိ၍ မေျပာႏိုင္။ “စိတ္ကူးမရွိဘူး။ ဘယ္ေလာက္ အေႂကြးတင္ေနၿပီမွန္းလည္း မသိဘူးမဟုတ္လား” သူ ဆက္ေျပာသည္။ “သိန္း ေလးရာရွိၿပီ ကေလးမ။ မင္း အိမ္ကို ငါပိုင္ေနၿပီ။ ငါ ယူလိုက္ဖို႔ပဲရွိေတာ့တယ္။” စုေအာင္ မ်က္လုံးကို မွိတ္လိုက္ၿပီး မ်က္ရည္ေပါက္မ်ားလိမ့္ဆင္းလာသည္။ အိမ္ကိုသာသိမ္းလိုက္လွ်င္ သူမမွာ ဘာမွ မရွိေတာ့။

တစ္သက္ လုံး လုပ္ခဲ့တာေတြ ကုန္ေတာ့မည္။ သူမ ေခါင္းကို လက္ႏွင့္ အုပ္ ၿပီး ငိုက္စိုက္ခ်၍ တိုးတိုးေျပာသည္။ “အဲလို မလုပ္ပါနဲ႔ ဝဏၰရယ္။ မတရားပါဘူး” “ဘာမတရားလို႔လဲ” သူေမးသည္။ “ငါ့ကို မုဒိမ္းမြဳနဲ႔ တိုင္တုန္းကေရာ မတရားဘူးလို႔ မထင္ခဲ့ဘူးလား။ ငါ့ဘဝ တစ္စစီျဖစ္သြားတယ္ေလ။ ငါ အဲေလာက္ ထိ မလုပ္ေသးလို႔ မတရားဘူးလို႔ေျပာခ်င္တာလား” “ကြၽန္မ အဲလိုမရည္႐ြယ္ခဲ့ပါဘူး ဝဏၰ၊ ရွင္သိပါတယ္” စုေအာင္ “ရွင္က ကြၽန္မ လက္ေတြကို ကိုင္ၿပီး နံရံနဲ႔ကပ္ ခ်ဳပ္ထားတယ္။ အဲဒါေတြပဲ ေျပာခဲ့တာေလ” “မင္းအဲဒီတုန္းက ေနခဲ့တဲ့ပုံနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မဟုတ္ဘူး ေခြးမရဲ႕” ဦးေစာဝဏၰ ဆက္ေျပာသည္ “ဖာသည္မလို ပဲ မင္း ညည္းညဴေနတယ္။ အဲဒါေကာ မဟုတ္ဘူးလား။ သြားပါရေစလို႔လည္းေျပာတယ္။ ငါ က လြတ္လိုက္မိတယ္။ မင္း သေဘာက်လက္ခံခဲ့တယ္မဟုတ္လား။ အဲဒါေတြကို သူမ်ားသိမွာ။

ငါေလွ်ာက္ေျပာမွာစိုးလို႔ ကိုယ့္ဖင္ကိုယ္ ကယ္ခ်င္တာနဲ႔ငါ့ကို ငရဲေရာက္ေအာင္ပို႔ခဲ့တာမဟုတ္လား” စုေအာင္ အၾကာႀကီးတိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ေနာက္ တုန္လြဳပ္စြာ သက္ျပင္းခ်ၿပီး “အခု ကြၽန္မဆီက ဘာလိုခ်င္လို႔လဲ ဦးေစာဝဏၰ?” ေမးသည္ “ဘာပဲလိုခ်င္လိုခ်င္ ေပးပါ့မယ္ရွင္။ ခုေတာ့ သြားပါရေစေတာ့” ဦးေစာဝဏၰ အဓိပၸာယ္ရွိစြာၿပဳံးသည္။ “ငါ့ဆီက ထြက္သြားဖို႔ အဲေလာက္ လြယ္မယ္ထင္လို႔လား ကေလးမရဲ႕” “ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ မင္းလက္ခ်က္နဲ႔ ငါ ဒုကၡေတြေရာက္ခဲ့ၿပီး အသာေလးလြတ္ေပးလိုက္လိမ့္မယ္လို႔ မင္းထင္ေသးလား”အသံကို အသာႏွိမ့္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ အသံမွာ ရမၼက္သံေတြလြမ္းေနသည္။ စုေအာင္ တံေတြးမ်ိဳခ်လိုက္သည္။ “အဲေတာ့…” သူတိုးတိုးေျပာသည္။ ေၾကာက္႐ြံ႕မြဳျဖင့္ အသံက တုန္ေနသည္။

“ရွင္ ဘာမ်ား…?” “သိန္းေလးရာေလာက္ကို ငါ ဂ႐ုစိုက္မယ္ထင္လို႔လား ဟင္” ဦးေစာဝဏၰ ေမးသည္။ စုေအာင္ နားမလည္။ “ငါက ေငြလိုခ်င္တာ မဟုတ္ဘူးဟဲ့။ မင္းကို ခံစားေစခ်င္တာ။ မင္းခံရတာ ျမင္ခ်င္တာ။ မင္းခံေစရမယ္။ မင္းငါ့ကို မုဒိမ္းေကာင္လို စြတ္စြဲတုန္းက ငါခံခဲ့ရသလို နိမ့္က်ေစရမယ္။ ငါေျပာသလို လုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ မင္း မေသ ေသးဘူးေပါ့ေလ။” စုေအာင္ တိတ္ဆိပ္စြာထိုင္ေနသည္။ စိတ္ၾကပ္တည္းမြဳကို သူမ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့သည့္အခါ “အဲေတာ့ ဘာလုပ္မွာလဲဟင္” သူမ အသာ ေမးသည္။

ဦးေစာဝဏၰ ထရပ္လိုက္ၿပီး စုေအာင္ ၏ ခုံဖက္သို႔ ေလွ်ာက္လာသည္။ သူမကို ဆြဲရပ္လိုက္ၿပီး နံရံႏွင့္ ကပ္မိသည္အထိ တြန္းသြားသည္။ “ကဲ။ ကေလးမ” သူခ်ိဳသာစြာ တိုးတိုးေျပာသည္။ လက္က ေမးေစ့ကို ကိုင္ၿပီး မ်က္လုံးခ်င္းဆိုင္ၾကည့္သည္။ “ငါ လိုခ်င္တာအားလုံး မင္းလုပ္ေပးရမယ္။ ငါ လုပ္ခ်င္သေလာက္ထိ မင္းေနရမယ္။ ငါေက်နပ္တဲ့အထိပဲ။ ငါေျပာတဲ့အတိုင္း အတိအက် မလုပ္ပဲ အတြန႔္တက္ မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ခ်ီးထြက္ေအာင္႐ိုက္ၿပီး လုပ္ေအာင္ ခိုင္းမွာပဲ။ နားလည္လား” စုေအာင္ ဦးေစာဝဏၰ ကိုယ္ခႏၶာအနီးကပ္လ်က္ တိုးတိုးညည္းသည္။ သို႔ေသာ္ ေခါင္းက နာခံစြာ ၿငိမ့္သည္။

သူမ ဘယ္လိုမွ မလြတ္ႏိုင္။ တျခားနည္းလမ္းမရွိ။ သူက ၿပဳံးသည္။ နံရံကို ေက်ာမွီေစၿပီး လက္မ်ားကို ေနာက္ပစ္ေစသည္။ “အရင္အတိုင္းပဲေပါ့” ေျပာၿပီး သူ႔လက္မ်ားက သူမရင္သားမ်ားကို ဆုတ္ကိုင္သည္။ စုေအာင္ မ်က္လုံးမ်ားကို ေၾကာက္႐ြံ႕စြာမွိတ္ထား သည္။ အရင္အတိုင္းေတာ့ဟုတ္သည္။ အရင္ထက္ ဆိုးပါသည္။ ဆယ္ႏွစ္ အၾကာတုန္းက သူမသည္ လူအမ်ားရွိရာ ေက်ာင္းဝန္းမွာမို႔ လြတ္လမ္းအမ်ားႀကီးရွိသည္။ ခုေတာ့ သူမသည္ ဦးေစာဝဏၰ၏ သနားမြဳမွလြဲ၍ လြတ္လမ္းမရွိ။ သူကလည္း သနားမည္မဟုတ္။ သူ႔ကိုယ္ခႏၶာက မာေက်ာေနသည္။ သူမကို ေကာင္းစြာလြမ္းမိုးထားႏိုင္သည္။

႐ုန္းလို႔လည္း ဘယ္လိုမွမလြတ္ႏိုင္။ “ငါက မုဒိမ္းေကာင္ျဖစ္ေနၿပီ မိန္းကေလး” သူတိုးတိုးေျပာသည္။ လက္မ်ား က ႏို႔ကို နာလာသည္ထိ ညႇစ္ထားသည္။ “ငါက အဲဒီဘဝ မွာ ေပ်ာ္တတ္ေနၿပီ” သူမကို အသာနမ္းသည္။ တစ္ခ်ိန္က အရသာမ်ိဳးပင္ ျပန္ရေသးသည္။ သူမ ညည္းသည္။ သူ႔ ပစၥည္းႀကီးက သူမဗိုက္ကို ထိုးေနသည္။ ဦးေစာဝဏၰ က လွ်ာကို စုေအာင္၏ လည္မ်ိဳဆီပို႔လိုက္ၿပီး ဆက္နမ္းေနကာ လက္မ်ားက ရင္အုံမွသည္ အတြင္းခံေဘာင္းဘီဆီ ေ႐ြ႕သြား သည္။ အေစ့ကို လက္မႏွင့္ ပြတ္ရင္း လက္ ေခ်ာင္း ႏွစ္ေခ်ာင္းကို အတြင္းထဲႏႈိက္ကာ ျဖည္းျဖည္းေမြ႕ေနသည္။ အကုန္လုံးက ေက်ာင္းမွာ လုပ္ခဲ့သည့္အတိုင္းပင္။ “ငါ့ကို ေတာ္ပါေတာ့လို႔ ေျပာအုံးမလား ကေလးမ” စုေအာင္ မ်က္ႏွာမွာ မ်က္ရည္မ်ား ႐ြဲက်လာသည္။ သူမသည္ ျဖစ္သင့္သည္ထက္ပို၍ ရမၼက္ ထေနမွန္း သတိထားမိသျဖင့္ အလြန္ရွက္မိသည္။ သူက သိေနသည္။ အေစ့ကို လက္မျဖင့္ ပြတ္သတ္မြဳက သူမကို ႐ူးသြတ္ေစသည္။

သူ႔ပါးစပ္က လည္တိုင္ကို စုတ္ေနဆဲ။ စုေအာင္ ရမၼက္ အျမင့္ဆုံးသို႔ေရာက္ေတာ့မတတ္ျဖစ္၍ ညည္းသံ ထြက္လာသည္။ ဦးေစာဝဏၰ၏ ပြတ္ေနေသာ လက္မ်ားအတိုင္းျပန္လြဳပ္ခါ ေပးေနမိသည္။ သူမ ၿပိဳလဲမက်သြားေအာင္ လွ်ာကို ကိုက္ထားမိသည္။ သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ား ႐ုတ္တရက္ ဆြဲထုတ္သြားၿပီး ေနာက္ဆုတ္သြားေသာအခါ ဟာကနဲျဖစ္သြားသည္။ ခုေတာ့ သူမသည္ သူ႔လက္ထဲေရာက္ေနၿပီ။ ဦးေစာဝဏၰ က ဆြဲ လုပ္ပစ္ခ်င္ေနၿပီ။ သို႔ေသာ္ သူ ေစာင့္ခဲ့သည္မွာ ဆယ္ႏွစ္ေတာင္ ရွိၿပီ မဟုတ္ပါလား။ မိနစ္အနည္းငယ္ေတာ့ ေစာင့္ႏိုင္ပါေသးသည္။ သူမကို ပိုမို အရွက္တကြဲႏွင့္ မအီမသာ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရဦးမည္။ သူမ အသက္မ႐ြဴႏိုင္။ ေက်နပ္ေနေသာမ်က္ႏွာတြင္ ေဒါသႏွင့္ ရွက္ေၾကာက္မြဳတို႔ လြမ္းသြားသည္။ သူမ၏ ဒူးေထာက္ ေတာင္းပန္မြဳ ေျမလွိမ့္ ငိုေကြၽးမြဳကို လိုခ်င္သည္မဟုတ္။ အဲလိုျဖစ္၍ သူဘာမွ မရ။ စားပြဲဆီ ျပန္ေလွ်ာက္လာၿပီး သူ႔ အေပၚဝတ္ ဂ်က္ကက္အက်ႌကို ခြၽတ္လိုက္ သည္။ နကၠတိုင္ကို ျဖဳတ္သည္။

အက်ႌ ၾကယ္သီးမ်ားကို ျဖဳတ္သည္။ အက်ႌကို အသာခြၽတ္လိုက္ၿပီမွ စုေအာင္ မ်က္ႏွာဖက္ ျပန္လွည့္ လိုက္သည္။ “ဒီကိုလာ” သူ တိုးတိုးညင္သာစြာေျပာသည္။ သူမ ခဏေတြရပ္စဥ္းစားေနသည္။ သူမသည္ သူေျပာသမွ် ကြၽန္တစ္ေယာက္လို မလုပ္လို။ သူမကို အရွက္ပိုရေအာင္ လုပ္ေနမွန္းသိသည္။ သို႔ေသာ္ ေ႐ြးစရာလမ္းမရွိေပ။ ေရွ႕သို႔အသာေလွ်ာက္ၿပီး နာခံမြဳကိုျပသည္။ သူက မအံ့ၾသ။ “လာေလ” ထပ္ေျပာသည္။ အသံက မာလာသည္။ သူသည္ ႏွစ္ႀကိမ္ေျပာေလ့မရွိ။ မ်က္လုံးမ်ား ေတာက္လာသည္။ စုေအာင္ တံေတြးမ်ိဳခ် ရင္း အမိန႔္အတိုင္းလုပ္သည္။ သူ႔လက္တစ္ဖက္က သူမလည္ပင္းနားရွိ ဆံပင္ကို ဆုတ္ကိုင္ၿပီး ဒူးေထာက္ထိုင္ေစရန္ ဆြဲႏွိမ့္ခ်လိုက္သည္။

သူဘာလုပ္ေစခ်င္မွန္းသိသာေသာ္လည္း စုေအာင္ က ဘာမွ မတုန႔္ျပန္ပဲေနသည္။ ဦးေစာဝဏၰ စုေအာင္၏ ေမးေစ့ကို ဆြဲညႇစ္ၿပီး သူ႔မ်က္လုံး ႏွင့္ ဆိုင္မိေအာင္ လုပ္သည္။ “မင္းမွာ ေ႐ြးစရာ ႏွစ္မ်ီဳးရွိတယ္” သူ တင္းတင္းေျပာသည္။ “ငါ့ကို မြဳတ္ေပးမလား။ မလုပ္ပဲေနမလား။ မလုပ္ေပးဘူးဆိုရင္ေတာ့ မင္းေနာင္တရ လိမ့္မယ္။ သေဘာပဲ” သူမကိုေ႐ြးစရာ အခြင့္အေရးေပးပါသည္။ သို႔ေသာ္ မလုပ္သည့္ဖက္ေ႐ြးလ်င္ သူမ ႏွိပ္စက္ခံရမည့္သေဘာ။ (ခံရၿပီးလွ်င္ လည္း လုပ္ေပးရ မည့္သေဘာပင္ျဖစ္သည္။) စုေအာင္ ေမးေစ့ကို ေျမႇာက္ၿပီး ဒီတိုင္းရပ္ေနသည္။ မလြဳပ္။

ဦးေစာဝဏၰ မ်က္ခုံးပင့္ၾကည့္သည္။ “ေ႐ြးမယ္ေပါ့ ဟုတ္လား” “မင္းငါ့လီးကို စုတ္ေပး။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ အျပင္မွာရပ္ေနတဲ့ လူဆယ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ခ်င္းစုတ္ေပးၿပီးမွ ငါ့ကို စုတ္ေပး။ ရတယ္။ ငါ့ကိုမစုတ္ခင္ ေလ့က်င့္ေရးဆင္းခ်င္တယ္လို႔ ထင္ရင္လည္း သေဘာပဲေလ။” စုေအာင္ မ်က္ႏွာ မည္းေမွာင္သြားသည္။ သူမ မလုပ္ပဲေနဖို႔ စဥ္းစားထားသည္။ သို႔ေသာ္ လူအမ်ားေရွ႕တြင္ ပို၍ အရွက္ကြဲရမည့္ အေျခအေန။ သူ႔ကိုေ႐ြးခိုင္းသည္မွာ အဆိုးႏွင့္ ပို၍ ဆိုးေသာအေျခအေနကို ေ႐ြးခိုင္းျခင္းသာ။ သူမ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ သူ႔ေပါင္ၾကားကို အသာပြတ္ေပးသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ခါးပါတ္ကို အသာ ျဖည္ လိုက္ၿပီး ေဘာင္းဘီ ဇစ္ကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ရသည္။ စဥ္းစားရင္းပင္ တံေတြးမ်ိဳခ်သည္။ သူ႔ပစၥည္းက အေတာ္ႀကီးသည္။

စုေအာင္ ေတာ့ အတြက္ ေတာ္ေတာ္ခက္ေတာ့မည္။ ေပါင္ၾကားထဲ သို႔ လက္ကိုျပန္ပို႔လိုက္ၿပီး အသာ ဂြင္းထုေပးသည္။ အေရျပားေအာက္က ႂကြက္သားမ်ားအား ခံစားေနသည္။ သူ႔အဝတ္အစားသည္ ပြေယာင္း ေယာင္း မျဖစ္။ သူ႔ေျခေထာက္မ်ားကလည္း လွပသည္။ စုေအာင္ လက္ဖဝါးကို တံေတြးဆြတ္လိုက္ၿပီး သူ႔ ပစၥည္းႀကီးကို သုတ္လိမ္း လိုက္သည္။ သူမအား အားေပးလိုက္ေသာ ညည္းသံကို စုေအာင္ ၾကားရသည္။ သူ႔လီးႀကီးေအာက္ေျခမွ ထိပ္ဖ်ားထိ လွ်ာႏွင့္ပြတ္ဆြဲလိုက္သည္။ ဥမ်ား ကို အသာ လ်က္လိုက္ၿပီး မွ လထစ္ ထိပ္ဖ်ားကို လွ်ာႏွင့္ ကလိသည္။ လီးႀကီးကို စုေအာင္ စ စုတ္လိုက္သည္ႏွင့္ အရသာ၏ တုန႔္ျပန္မြဳအျဖစ္ ဦးေစာဝဏၰ ခ်ိဳသာစြာညည္းျငဴသည္။ သူ႔လက္မ်ားက သူမ ဆံပင္ႏွင့္ ကုတ္ပိုးကို အသာ ပြတ္ေပးသည္။ ယခုလို ခ်မ္းသာလာသည္အထိ သူရင္ဆိုင္ခဲ့ရေသာ ေအာင္ျမင္သည့္ တိုက္ပြဲမ်ား၊ အထူးသျဖင့္ သူ႔ အႀကီးဆုံးၿပိဳင္ဖက္ကို သူ႔လက္ႏွင့္ သတ္ခဲ့ႏိုင္သည္ တို႔ထက္ ယခု ရရွိေသာ ခံစားခ်က္က ပို၍ သာသည္။

မ်က္လုံး မ်ားကို ေမွးမွိတ္ၿပီး စုေအာင္ က သူ႔ဥမ်ားကို စုတ္ရင္း ညႇစ္ေပးေနသည္ကို ဖီလင္ယူေနသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္ထက္ ျမန္ျမန္ သူ အရည္ထြက္ၿပီး ၿပီးသြားေအာင္ သူမလုပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ သူတအံ့တၾသျဖစ္သည္။ သူမ ျဖည္းညႇင္းစြာ ထရပ္သည္။ သူမေမးေစ့ေပၚက်ေနေသာ သုတ္ရည္ စက္တခ်ိဳ႕ကို လက္ျဖင့္ သုတ္ၿပီး ပါးစပ္ႏွင့္ စုတ္ယူသန႔္ရွင္းလိုက္သည္။ လရည္ ကို အရသာခံေနပုံရသည္။ ဒီလိုႏွင့္ၿပီးပါ့မလား။ ဦးေစာဝဏၰ က အခန္းအျပင္က လူတစ္ေယာက္ကို လွမ္းေခၚလိုက္သျဖင့္ စုေအာင္ အလန႔္တၾကားအသံထြက္သြားသည္။ ဝင္လာသူမွာ သူမကို အိမ္မွာ လာေခၚခဲ့သူတစ္ဦး ျဖစ္သျဖင့္ ျမင္ဘူးၿပီးသားျဖစ္သည္။ သူမအိမ္သို႔ အတင္းဝင္လာၿပီး သူမကို ဒူးေထာက္ခိုင္းခဲ့သည္။ သူမပါးကို ကိုင္ၿပီး သူ႔ကို ေမာ့ၾကည့္ခိုင္းခဲ့ဘူးေသာသူျဖစ္သည္။

အရပ္က ဝဏၰထက္ရွည္သည္။ သိပ္ေတာ့ မထြား။ ဦးေစာဝဏၰ က ေဇာ္ဦးကို ဝင္လာခိုင္းလိုက္ၿပီး စုေအာင္ မၾကားေအာင္ တိုးတိုး ကပ္ေျပာသည္။ သူမ မၾကားခ်င္ေသာစကား လည္း ျဖစ္မည္ မွာ ေသခ်ာပါသည္။ ထို႔ေနာက္ စုေအာင္ ဆီ ျပန္ေလွ်ာက္လာကာ ေနာက္ေက်ာမွဆြဲယူၿပီး နားနားကပ္ေျပာသည္။ “မင္း ပါးစပ္က သိပ္ေကာင္းတာပဲ ကေလးမ” ခ်ိဳသာစြာေျပာသည္။ လက္တစ္ဖက္က သူမေမးေစ့ကို ကိုင္ထားသည္။ “မင္း ပုေလြမြဳတ္ ေပးတာက ငါ့ရဲ႕ ေဒၚလာတစ္ေထာင္တန္ ဖာသည္မေတြအတိုင္းပဲ။ ငါ့လထစ္ကို စုတ္ရင္း မင္း ေက်ေက်နပ္နပ္ ညည္းေနတာလည္း ၾကားလိုက္တယ္။” စုေအာင္ သူ၏ အလြန္႐ိုင္းျပေသာ စကားေၾကာင့္ တုန္သြားမိသည္။ ဦးေစာဝဏၰ ကၿပဳံးေနသည္။ စကားထပ္မေျပာခင္ သူမ နား႐ြက္ ဖ်ားကို အသာပြတ္သည္။ “ေဇာ္ဦးကို မင္းမွတ္မိတယ္မဟုတ္လား။ ဒီကို ေခၚလာခဲ့တာေလ” စုေအာင္ အသာေခါင္းၿငိမ့္သည္။ “ဟုတ္ၿပီ။ သူက ငါ့ရဲ႕ လက္ယာရံ ပဲ။

ငါ့ မိန္းမထက္ေတာင္ ပိုယုံၾကည္ရတဲ့သူ” ဘာအဓိပၸာယ္ပါလိမ့္ “ငါ့အတြက္ ဆို အေသအလဲ ႀကိဳးစားလုပ္ေပးတဲ့သူတစ္ေယာက္ပဲ” ဝဏၰ ဆက္ေျပာ သည္။ “ႀကိဳးစားတဲ့သူဆိုေတာ့ဆုခ်ရသင့္တာေပါ့ ဟုတ္လား” “ဒီမနက္ သူ မင္းကို ေကာင္းေကာင္း ဆက္ဆံတယ္ မဟုတ္လား။ ေနာက္တစ္ေယာက္က မင္း မ်က္ႏွာကို လိုးမလို႔လုပ္ေနတာကို သူက တားေပးခဲ့တယ္ေလ။ တန္ပါတယ္။” တစ္ေယာက္က သူမ လက္မ်ားကို ခ်ဳပ္ၿပီး ထခိုင္းခဲ့သည္။ သူမက ေပါင္ၾကားကို ပိတ္ကန္ကာ မ်က္ႏွာကို ျဖတ္႐ိုက္ခဲ့သည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူမကို တြန္းလွဲၿပီး ပါးစပ္ထဲ လိုးထည့္ဖို႔ႀကံေနတုန္း ေဇာ္ဦး ေရာက္လာၿပီး တစ္ခြန္းတည္းႏွင့္ တားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ “ေက်းဇူးတင္စကားမေျပာေတာ့ဘူးလား” ဦးေစာဝဏၰ ေမးသျဖင့္ စုေအာင္ ေခါင္းကို အသာခါသည္။ ဒီျပန္ေပးသမားမ်ားကို သူမ ေက်းဇူး တင္စရာမရွိပါ။ “ခု က ေက်းဇူးဆပ္ႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ပဲဟ” သူမ တုန္ယင္စြာ သက္ျပင္းခ်သည္။

“ကဲ ငါ့ကို လုပ္သလိုပဲ သူ႔ကို လုပ္ေပးလိုက္ပါ။ ဒီထက္မပိုပါဘူး။ နင့္ ပါးစပ္ရဲ႕ အစြမ္းကို ျပ႐ုံေလးပဲ” ဦးေစာဝဏၰ စုေအာင္ ကို သူ႔ဆီ အသာတြန္းလိုက္သည္။ သူမ ဦးေစာဝဏၰ ၏ စားပြဲကို မွီရပ္ ေနေသာ ေဇာ္ဦးထံ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ရ သည္။ ဦးေစာဝဏၰ ကို ပေလြ မြဳတ္ေပးရသည္ထက္ပင္ ပိုရွက္မိသည္။ ဒီလူက သူမ လုံးဝမသိေသာ အစိမ္းသက္သက္မဟုတ္ပါလား။ သူ႔ ေရွ႕ေမွာက္တြင္ ဒူးေထာက္ၿပီး စုတ္ေပးရမည္မွာ နိမ့္က်လြန္းလွသည္။ သို႔ေသာ္ သူမမွာ ေ႐ြးခ်ယ္စရာ လမ္းမရွိ။ တစိမ္းတေယာက္ဆီ ေလွ်ာက္သြား၊ ေဘာင္းဘီခြၽတ္ေပးၿပီး ပုေလြမြဳတ္ေပးရမည္မွာ မဟုတ္ေသးဘူးဟု ထင္သည့္အတြက္ စုေအာင္ ဒူးမေထာက္မွီ ေဇာ္ဦး၏ ရင္ပတ္ကို ပြတ္လိုက္ကာ ေခါင္းေမာ့ၿပီး နမ္းလိုက္သည္။ သူ႔ႏြဳတ္ခမ္းမ်ားက အံ့ၾသဖြယ္ ႏူးညံ့ေၾကာင္း သိလိုက္ရ ၿပီး သူ႔လက္မ်ားက သူမ ဆံပင္မ်ားကို ထိုးဖြရင္း ျပန္နမ္းလိုက္သျဖင့္ ညည္းတြားမိသြားသည္။ သူမလက္မ်ားကို အသာေလွ်ာခ်ကာ သူ႔ေဘာင္းဘီကို ျဖည္ေပးေနသည္။

သူမ၏ ႏွာေခါင္းမ်ားက သူ႔ လေမြးမ်ား ႏွင့္ ထိမိသည့္တိုင္ေအာင္ လီးႀကီးကို စုတ္မ်ိဳလိုက္ေသာအခါ ေဇာ္ဦး တအင္းအင္းႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။ ေခါင္းကိုျပန္ေနာက္ဆုတ္လိုက္ၿပီး လထစ္ေအာက္ပိုင္းကို လွ်ာႏွင့္လ်က္ေပးေနသည္။ လက္တစ္ဖက္က အရင္းကို ဆုတ္ကိုင္ကာ အားတက္သေရာ စုတ္ေပးေနသည္။ မိနစ္အနည္းငယ္ၾကာသည္ႏွင့္ ေဇာ္ဦးသည္ သူ႔ကိုယ္သူ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္းသတိထားမိသြားသည္။ “ေအာင္မယ္ေလး ကေလးမရယ္” ညည္းတြားရင္း စုေအာင္၏ ဆံပင္မ်ားကို ထိုးဖြရင္း အတင္းတိုးကပ္ကာ “ငါၿပီးေတာ့မယ္ အင္း အင္း……” သူ၏ လရည္မ်ားသည္ စုေအာင္၏ လည္မ်ိဳ အတြင္းသို႔ ေျပးဝင္သြားကာ သူမက လည္း ပို ဖီးလ္ တက္ေအာင္ အားစိုက္စုတ္ယူလိုက္သည္။ ေဇာ္ဦးကလည္း သူမေခါင္း ကို အတင္း ဖိထားလိုက္ၿပီးမွ သူမ အသက္႐ြဴရခက္ေနမွန္းသတိထားမိသြားသျဖင့္ ျပန္ေျဖေလွ်ာ့ေပးလိုက္သည္။

သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္ထိမ္း မတ္ႏိုင္သည္ႏွင့္ ေဇာ္ဦး အခန္းထဲကထြက္သြားသည္။ စုေအာင္ က ဦးေစာဝဏၰဖက္ ျပန္လွည့္လိုက္သည္။ သူမသည္ ကလဲ့စားေခ်ခံရန္ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီဟု ျပလိုက္သည့္သေဘာ။ သူသည္ ဇိမ္က်ေသာ ကုလားထိုင္ႀကီးတြင္ ထိုင္ရင္း မွီေနကာ မ်က္ႏွာထားကို မမွန္းတတ္ေအာင္ရွိသည္။ သူ႔အနားလာရန္ မ်က္ရိပ္ျပလိုက္သျဖင့္ စုေအာင္ ေရွ႕တိုးသြားလိုက္သည္။ သူမ ကိုယ္ကေတာ့ တုန္ခါေနသည္။ အနီးသို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ ဦးေစာဝဏၰ က ဆြဲယူလိုက္ ရာ စုေအာင္ သူ႔ ေပါင္ေပၚတြင္ ဖင္ထိုင္မိလ်က္သားျဖစ္သြားသည္။ စုေအာင္ တစ္ေယာက္ ဦးေစာဝဏၰ ေပၚထိုင္မိၿပီး သူ႔ ပစၥည္းႀကီး၏ ေႏြးေထြးမာေက်ာမြဳက သူမ ႏွလုံးခုံႏြဳန္းႏွင့္ အသက္႐ြဴသံကို ျမန္ေစသည္။

သူမ ကိုယ္ခႏၶာသည္ ေတာင့္တင္းလ်က္ သူ႔ေပၚဖိထိုင္ရမည္လား အသာဖြ ေနရမည္လား ေဝခြဲမရျဖစ္ေနသည္။ “ဇိမ္က်ေနလား ကေလးမ” စုေအာင္၏ ဆံပင္မ်ားကို ဖြရင္း ဦးေစာဝဏၰ ကေမးသည္။ “ေဟ။ ငါ့အတြက္ ထန္ေနတုန္းပဲလား” စုေအာင္ ရွက္ရွက္ႏွင့္ မ်က္ႏွာလြဲဖို႔ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ေသာ္မလွည့္ႏိုင္ရန္ ဦးေစာဝဏၰ က ဆံပင္မ်ားကို ဆြဲထားသည္။ “႐ြဲေနတုန္းလား” တိုးတိုးထပ္ေမးသည္။ “မသိဘူး” စုေအာင္ မေျဖခ်င္သျဖင့္ လြဲေျပာသည္။ သူမ ပါးတို႔ နီရဲတြတ္ေနသည္။ မ်က္ရည္မ်ားလည္း ဝဲလ်က္။ ဦးေစာဝဏၰ ၿပဳံးရင္း စုေအာင္ နား႐ြက္နားကပ္ေျပာႏိုင္ေအာင္ ဆြဲဖက္လိုက္သည္။ “အခ်စ္ေလး” သူေရ႐ြတ္သည္။ စုေအာင္ ေသြးတို႔ ဆူလာသည္။ “ငါ မင္းကို ဆြဲခ်ၿပီး လီးနဲ႔ အဖုတ္ထဲကို အသက္မ႐ြဴႏိုင္ေအာင္ လိုးမယ္ကြာ။ ငါ့ဖက္က စိတ္မပါလက္မပါနဲ႔ လိုးေပးမယ္။ ဟုတ္လား အခ်စ္ေလး” ဦးေစာဝဏၰ ၏ စကားသံေနာက္တြင္ စုေအာင္ ရႈိက္မိသည္။

ရႈိက္သံသည္ ခါးကို ေအာက္က ေဆာင့္တင္လိုက္ျခင္းႏွင့္အတူ ငိုသံသို႔ ေျပာင္းလဲသြားသည္။ သူမတကိုယ္လုံးတုန္ခါေနသည္။ သူ႔ကို မည္သို႔တုန႔္ျပန္ရမည္မွန္းမေဝခြဲတတ္ႏိုင္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ သူမေသြးေၾကာမ်ားတေလွ်ာက္ အရွက္တရားတို႔ ေလာင္ၿမိဳက္ေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ဦးေစာဝဏၰ လက္မ်ားက သူမလုံျခည္ေအာက္သို႔ တို႔းဝင္လာကာ အေစ့ကို လက္မႏွင့္ အသာပြတ္သည္။ သူမ တင္ပါးက သူ႔ဖက္သို႔ ပိုတိုးလာသည္ႏွင့္ ပြတ္ခ်က္က ပို ျမန္ပိုၾကမ္း လာသည္။ အသာညည္းမိျခင္းႏွင့္အတူ သူမကိုယ္ခႏၶာမွ အလိုအေလ်ာက္တုန႔္ျပန္ေနမြဳကို မည္သို႔မွ် မထိမ္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့မွန္း ကိုယ္တိုင္ သေဘာေပါက္လာရသည္။ ဦးေစာဝဏၰ ဆရာမေလးကို ေပြ႕ခ်ီရင္း ထိုင္ခုံမွထသည္.။ သူမကို စားပြဲပုံတြင္ အသာခ်ၿပီး တင္ပါးကို ခုံစြန္းတြင္ က်ေနေအာင္ ေ႐ြ႕ကာ ေျခေထာက္မ်ားကို ၾကမ္းျပင္သို႔ တြဲေလာင္းက်ေနေစသည္။

ထို႔ေနာက္ ေပါင္ၾကားကိုပြတ္သတ္ရင္း အတြင္းခံကိုဖိကာ ေျခေထာက္ကို ကား ေစသည္။ လက္ဖဝါးျဖင့္ အတြင္းခံေဘာင္းဘီတေလွ်ာက္ အထက္ေအာက္ ပြတ္ေနျခင္းျဖင့္ စုေအာင္သည္ သူမ၏ လုပ္သမွ် ခံရမည့္ အေနအထားကို သတိထားမိသြားသည္။ သူ႔လက္မက အေစ့ကိုၾကမ္းၾကမ္းဖိသည္။ သူမေျခေထာက္မ်ားကို ေစ့ၿပီး သူ႔ကို တြန္းရန္ႀကိဳးစား ျခင္းကို သူၿပဳံးၾကည့္ေနသည္။ ဦးေစာဝဏၰ က လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို ကႀကီးခေခြးေရးေနျခင္းေၾကာင့္ စုေအာင္တစ္ေယာက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လုံးဝ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့သည့္ အေျခအေနတည္း။ လက္မျဖင့္ အေစ့ကို လက္မျဖင့္ပြတ္ရင္း လက္ခလယ္ျဖင့္ အဖုတ္တြင္းသားမ်ားကို ေမြ႕ေနသည္။ အတြင္းထဲသို႔ ထိုးသြင္း လိုက္ရာ သူမ၏ ေလာင္ၿမိဳက္မြဳမ်ား ႐ုတ္တရက္ ၿငိမ္းသြားသလိုခံစားရ၍မွ်မၾကာမီ ခ်က္ျခင္းျပန္ထုတ္သြားပီး အျပင္ႏြဳတ္ခမ္းမ်ား ကို ပြတ္ေနျပန္သည္။

သူမ၏ မခ်င့္မရဲသံေၾကာင့္ ဦးေစာဝဏၰ ၿပဳံးၾကည့္ေနသည္။ သူမဘာလိုေနမွန္းသူသိေသာ္လည္း အလိုလိုက္မည္ မဟုတ္ေပ။ ဆက္လက္ ႏွိပ္စက္ရင္း သူ႔လီးကို တ လာသည္အထိ ေစာင့္ေနေပသည္။ ဦးေစာဝဏၰ ေနာက္ဆုံး အေလွ်ာ့ေပးသည့္အေနျဖင့္ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းပူးကာ စုေအာင္ အထဲသို႔ ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ သူမ ခါးကို တြန႔္ထုတ္ ကာ လက္ကို ပိုနက္နက္ဝင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသည္။ ဦးေစာဝဏၰ က ၿပဳံးရင္းႏွင့္ပင္ လက္မ်ားကို လွည့္သည္။ စုေအာင္ ခါးကို ပိုကိုင္းလိုက္ၿပီး ေက်ာကုန္းပါ ေနာက္ တြန္းကာ ေနာက္ျပန္လိုးသည္။ သူက အလိုက္အထိုက္ပင္ လက္ကို ပိုနက္ေအာင္ သြင္းေပးလိုက္ၿပီး မွ အသာဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ ဦးေစာဝဏၰ ခါးကိုၫြတ္လိုက္ၿပီး စုေအာင္ အေစ့ေလး လြတ္လြတ္ကင္းကင္း ေထာင္တက္လာသည္အထိ ေပါင္ၾကားတစ္ေလွ်ာက္ လက္ဖဝါးျဖင့္ တြန္းခ်ဲလိုက္သည္။ ေခါင္းကို အသာေလးၫြတ္ကာ လွ်ာဖ်ားေလးႏွင့္ အေစ့ထိတ္ဖ်ားကို ညင္သာစြာ ထိလိုက္သည္။ “အင္း.. ဘုရားဘုရား…” စုေအာင္ ညည္းသံထြက္လာသည္။

သူမကို တစ္ႀကိမ္ထပ္လ်က္ေလမလားဟု ကိုယ္ကို ေျမႇာက္ၿပီး ႀကိဳသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးေစာဝဏၰ က မလြဳပ္ေတာ့။ “အင္း..လုပ္ပါရွင္” သူ ၿပဳံးသည္။ ၿပီးေတာ့ စို႐ြဲေနေသာ အဖုတ္ေလးကို ေလႏွင့္ အသာမြဳတ္သည္။ ေခါင္းကို အသာၫြတ္ျပန္ကာ အေပါက္ဝကို လွ်ာႏွင့္ တပတ္လွည့္ၿပီး အေစ့ကို တစ္ခ်က္ လ်က္လိုက္ျပန္သည္။ အဖုတ္တစ္ခုလုံးကို လ်က္ မေပးခင္အထိ ဤပုံစံအတိုင္း အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာလုပ္သည္။ ဦးေစာဝဏၰ လက္ေခ်ာင္းမ်ားက အဖုတ္ကို လိုးေမြ႕ေနရင္း ပါးစပ္ႏွင့္ လွ်ာက အေစ့ကို ဆက္တိုက္စုတ္ ကစား ေနေသာအခါ စုေအာင္ ၏ ကမာၻႀကီးတစ္ခုလုံး ကြၽမ္းထိုးေမွာက္ခုံ ျဖစ္ေနေတာသည္။

ဘာကိုမွ် မစဥ္းစားႏိုင္။ အသက္ပင္မ႐ြဴႏိုင္၊ သူမ ၿပီးေတာ့မည္ ဆိုေသာ အသိက လြဲ၍ ဘာမွ မသိေတာ့။ ေခါင္း ကို အသာပင့္ၿပီး ဦးေစာဝဏၰကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္သည္။ သက္ျပင္းေလးေလးခ်လိုက္မိသည္။ သူမမ်က္လုံးထဲတြင္ လုံးဝ မတူေသာ လူႏွစ္ေယာက္ကို ျမင္ေနသည္။ တစ္ဦးက သူမဘဝကို အေႏွာင့္အယွက္ေပးရင္း သူမက တစ္ျပန္ ဘဝပ်က္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ေသာ လူငယ္ေလး။ ဒီအေၾကာင္းေတြးၿပီး အလြန္အမင္းရွက္မိသည္။ ဒုတိယတစ္ဦးအေနျဖင့္မူ ဒီၿမိဳ႕တြင္ ၾသဇာ အရွိဆုံးလူတစ္ဦးျဖစ္သည့္ ဦးေစာဝဏၰ။ သူ႔ကို စာနယ္ဇင္းမ်ားကေရာ ၿမိဳ႕လူထုကပါ ေၾကာက္႐ြံ႕ေလးစားရသည္။ သူႀကိဳက္တာ အကုန္ လုပ္ႏိုင္သည္။ လိုခ်င္တာ အကုန္ရေအာင္ တတ္ႏိုင္သည္။ မႀကိဳက္တဲ့သူကို ခ်က္ျခင္း ရွင္းပစ္ႏိုင္သည္။

အဆိုပါ ဦးေစာဝဏၰ သည္ သူမေပါင္ၾကားမွာ ဒူးေထာက္ရင္း သူမကို စား သုံး ေနသည္။ ေၾကာက္႐ြံ႕မိသလို အားကိုးရာမဲ့စိတ္မ်ားေပၚကာ ေက်ာျခမ္းသြားမိသည္။ ဒီအေတြးတို႔ဝင္ေသာအခါ စုေအာင္ တစ္ကိုယ္လုံး တုန္လြဳပ္ရသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ သူမအေတြးတို႔ ပစၦကၡ ၌ ဦးေစာဝဏၰ၏ လွ်ာႀကီး သူမအဖုတ္တြင္း ေလွ်ာဝင္ေနသည္ကို သတိထားမိသည္။ သူက ေဘာင္းဘီ ကိုေလွ်ာခ်ထားၿပီး အတြင္းခံ မခြၽတ္ ပဲ သူမကို ေညႇာင့္ေနသည္။ စုေအာင္ တအင္းအင္းႏွင့္ လက္တစ္ဖက္က ဦးေစာဝဏၰ၏ ဆံပင္မ်ားကို ဖြလ်က္ ေနာက္တစ္ဖက္က တင္ပါးကို ဆြဲကုတ္သည္။ သူက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေညႇာင့္ရင္း သူမလည္မ်ိဳကို အသာစုတ္သည္။ စုေအာင္ ဖင္ကို ေျမႇာက္ေပးလာျပန္သည္။ စီစဥ္ထားသည့္အတိုင္းက ဦးေစာဝဏၰ ပါးစပ္ကို ေအာက္ဆြဲခ်ကာ အက်ၤ ီကို အသာလွန္ရင္း ႏို႔သီးေခါင္းမ်ားကို စုတ္ယူရန္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့။

သူမကို သူလုပ္ခ်င္ေနသည္မွာ အေတာ္ၾကာၿပီ။ သူမေပးခဲ့ေသာအရသာ ႏွင့္ တရား႐ုံး တို႔အေၾကာင္း သတိရ လာေသာအခါ စိတ္ကမတည္ၿငိမ္ႏိုင္ေတာ့။ ခု ဆိုလွ်င္ သူမက သူ႔လက္ထဲမွာ။ လိုသေလာက္ ညႇစ္ထုတ္ယူႏိုင္ေနၿပီ။ သူ ႐ုတ္တရက္ သူမ အနားမွခြာလိုက္ၿပီး အက်ႌႏွင့္ ေဘာင္းဘီကို လုံးဝခြၽတ္ခ်ပစ္လိုက္သည္။ စုေအာင္က သူ႔ေနာက္သို႔ လိုက္လာသည္။ ဒီတႀကိမ္တြင္ေတာ့ စုေအာင္ သူ၏ လီးႀကီးကို သူမ၏ ႏွာေခါင္းဖ်ားႏွင့္ ဦးေစာဝဏၰ၏ ဝမ္းဗိုက္တို႔ ထိသြားသည္အထိ ငုံစုတ္ယူလိုက္ သည္။ ထို႔ေနာက္ ၾကမ္းၾကမ္း စုတ္ေတာ့သည္။ သူ အံ့ၾသစိတ္ႏွင့္ မည္တမ္းသည္။ “အိုး။ ငါလိုးမ” သူ႔ကိုသူ ခ်က္ျခင္း ၿပီး မသြားေအာင္ ထိမ္းခ်ဳပ္ေနရသည္။ သူမ အလိုးခံရျခင္းမွ လြတ္ေအာင္ သူ႔ကို အၿပီး စုတ္ေနျခင္းမ်ားလား မေဝခြဲတတ္။ သို႔ေသာ္ ဒီလို ေတာ့ အျဖစ္ ခံ မည္ မဟုတ္။ ဦးေစာဝဏၰ စုေအာင္၏ လက္ေကာက္ဝတ္မ်ားကို ဆြဲယူကာ သူမေခါင္းေပၚ ဆြဲတင္ခ်ဳပ္ထားလိုက္ၿပီး နားနားသို႔တိုးကပ္ကာ “မင္း က အစုတ္ေကာင္းတယ္ ကေလးမ” “ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါထပ္မြဳတ္ရင္း ၿပီးေအာင္ လုပ္လို႔ ရမယ္ မထင္နဲ႔။

မင္း က အလိုးခံရအုံးမွာ” ေနာက္ဆုံး စကားလုံးမ်ားႏွင့္ အတူ တင္ပါးဆုံမွ အားမ်ားျဖင့္ တဆုံး လိုးသြင္းလိုက္သည္။ သူမ၏ မွီတြယ္ရာမဲ့ အျဖစ္၊ ျပင္းထန္ေသာ လိုးခ်က္မ်ား ႏွင့္ သူမကိုယ္ကို ေလာင္ၿမိဳက္ေအာင္ သုံးလိုက္ေသာ စကားလုံးၾကမ္းၾကမ္းမ်ား အားလုံးေပါင္းၿပီး စုေအာင္ ေသြးေတြ ဆူေနသည္။ သူမသည္ ဒီကိစၥႏွင့္ ကင္းသူမဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ သူမကို ခ်က္ျခင္း သတ္ပစ္ႏိုင္ေသာ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ခုလိုအျဖစ္မ်ိဳးႀကဳံရမည္ဟု မေမွ်ာ္မွန္း ခဲ့ ဘူးပါ။ အမ်ိဳးသမီး၏ တုန႔္ျပန္မြဳကို ဦးေစာဝဏၰ ခံစားမိသည္။ သူမသည္ လြမ္းမိုးခံရမြဳကို ႀကိဳက္ေနၿပီ။ သူ႔အသံကို အတတ္ႏိုင္ဆုံး ခ်ၿပီး သူ၏ တိုင္းရင္းသားသံ ဝဲဝဲႏွင့္ နားနားကပ္ေျပာျပန္သည္။ “မင္းေစာက္ဖုတ္ထဲမွာ ငါ့လီးႀကီး တစ္လက္မခ်င္း တိုးဝင္ေနတာ သိေနေစရမယ္။

မင္း အသက္မ႐ြဴႏိုင္လို႔ ေတာင္းပန္မွ ရပ္ေပးမယ္။ ၿပီးရင္ ေဆာင့္လိုးေပးမယ္။ သိလား ကေလးမ။ ၾကယ္ေတြလေတြ ျမင္သြားေစရမယ္ကြ” စုေအာင္ သူ႔စကားေၾကာင့္ မ်က္ႏွာေတြ ရဲလာသည္။ ေစာက္ ႏွင့္ ခ်ီေျပာ ေသာစကားကို သူမ မုန္းသည္။ ဦးေစာဝဏၰ က သိသည္။ ဒါေၾကာင့္ ပင္ ေ႐ြးသုံးျခင္းျဖစ္ၿပီး လက္ေတြ႕ လည္း တုန႔္ျပန္မြဳရသည္။ သူမတကိုယ္လုံး တုန္ရီလာသည္။ ကိုယ္ခႏၶာက တုန႔္ျပန္ေနမြဳကို သူမ အလြန္ အမင္း ရွက္မိေသာ္လည္း ရပ္တန႔္မရႏိုင္။ သူမတြင္ ရပ္ခ်င္စိတ္လည္း ျဖစ္ေအာင္ လုပ္လို႔မရ။ သူမသည္ ၾကမ္းသည္ ႐ိုင္းသည္ သို႔ေသာ္ ႐ုပ္က ခန႔္ထည္သည္။ အရွိန္အဝါႀကီးၿပီး လိုတာရႏိုင္သူလည္းျဖစ္ေနသည္။

ခုလည္း သူမ ကို လိုးခ်င္ေနသည္။ သူမ ကိုယ္ခႏၶာကို အရသာ ခံခ်င္ေနသည္။ သူမညည္းတြားသံ တားမရပဲထြက္လာသည္။ မခံမရပ္ႏိုင္ျခင္းလား။ ေက်နပ္ျခင္းလား မေသခ်ာ။ မိန္းကေလး၏ ကိုယ္ တုန္ခါလာသည္ႏွင့္အမွ် ဦးေစာဝဏၰ လည္း ေပါက္ကြဲလုျဖစ္လာသည္။ သူခါးကို အသာလြဳပ္ၿပီး ေညႇာင့္သြင္းေနသည္။ သူမ မိန္းမကိုယ္ထဲမွ အရည္မ်ားက သူ႔ ဖြားဘက္ေတာ္ကို ျပဳတ္ဆြဲယူေနသည္။ အထုတ္အသြင္းမွာ လထစ္ကိုပင္ ေခ်ာ္ထြက္ေစေနသည္။ သူသည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေက်ာက္တုံးလိုမာေက်ာ သည္ဟု မွတ္ခဲ့ရာ ခုေတာ့ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း မေတြးႏိုင္ေတာ့။ သူမ ေမးေစ့ကို ဆုတ္ကိုင္ လိုက္ၿပီး မ်က္လုံးခ်င္းဆုံေအာင္ စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။ “မင္းလိုခ်င္တယ္ မဟုတ္လား အခ်စ္ေလး” သူ႔ကိုယ္ေအာက္မွ အမ်ိဳးသမီးကို တီးတိုးေျပာသည္။

“မလိုခ်င္ဘူးလား” စုေအာင္ အင္းအင္း အဲ့အဲ့ ညည္းသည္။ အေျဖမထြက္။ ဦးေစာဝဏၰ ေဒါသျဖင့္ သူ႔ပစၥည္းကို ဆြဲထုတ္ေနာက္ဆုတ္ လိုက္သည္။ ခါးကို ေရွ႕ျပန္တိုးကာ သူ႔ ပစၥည္းကို စုေအာင္ အေပါက္ဝထိသာဝင္ေအာင္ အသာ ထည့္ထားလိုက္သည္။ စုေအာင္ ညည္းတြားသည္။ ႐ုန္းသလို ဖယ္သလိုႏွင့္ ပိုဝင္ သြားေအာင္ တိုးသည္။ သို႔ေသာ္သူက အဝင္မခံ။ “ေျဖေလ ေကာင္မ” သူမ၏ အဝကို ထိုးေမြ႕ေနသည္။ “တစ္ညလုံး မၿပီးေအာင္ လုပ္ထားလိုက္ရမလား ဟင္။ မလိုခ်င္ဘူးဆိုရင္” စုေအာင္ မေနႏိုင္ေတာ့။ သူမ တစ္ကိုယ္လုံး ေလာင္မီးက်ေနသည္။

သူက ေျပာသည့္အတိုင္း လုပ္ႏိုင္မွန္းလည္း သိသည္။ သူမ တုန္တုန္ ရီရီႏွင့္ “ဟုတ္ကဲ့ပါ” ဦးေစာဝဏၰ မ်က္ႏွာတြင္ ေက်နပ္သည့္ အရိပ္မေတြ႕ရသျဖင့္ ျဖည့္ေျပာသည္။ “ကြၽန္မ လိုခ်င္ပါတယ္” “ငါ့လီးႀကီးကို မင္း ရဲ႕ ႐ြဲေနတဲ့ ေစာက္ဖုတ္လွလွေလးက လိုခ်င္ေနတာမဟုတ္လား” စကားလုံးမ်ားေၾကာင့္ သူ႔ ဆရာမေလး၏ မ်က္ႏွာ တြင္ ျဖစ္လာေသာ လြဳံ႕ေဆာ္မြဳအေပၚ ေက်နပ္စြာျဖင့္ “မင္း အလိုးခံခ်င္ေနတာမဟုတ္လား” စုေအာင္ ေနာက္ထပ္ တိုးတိုး ဟုတ္ကဲ့ဟု ေျပာသည္။ ပါးေပၚသို႔ မ်က္ရည္ မ်ားက်မလာေအာင္ မ်က္လုံးကို မွိတ္ဖို႔ႀကိဳးစားေသာ္လည္း မရေတာ့။ ဦးေစာဝဏၰ က ေမးကို ဆြဲထားၿပီး မ်က္လုံးကို ၾကည့္ေနသည္။ “မင္း ငါ့ကို လိုးေစခ်င္ေနတယ္မဟုတ္လား ကေလး။ ဟင္” စုေအာင္ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။

မ်က္ရည္မ်ားက ပို၍ က်လာသည္။ “လိုတယ္ဆိုရင္ ေျပာေလကြာ” ဦးေစာဝဏၰ တင္းတင္းေျပာသည္။ “ေျပာစမ္း” စုေအာင္ စကားလုံးမ်ားကို စဥ္းစားရင္းပင္ တုန္ရင္လာသည္။ သူမ မေျပာပဲလည္း မေနႏိုင္ေတာ့။ အသက္ကို တုန္ရီစြာ ရွိက္သြင္းလိုက္ၿပီး “ကြၽန္မကို လိုးပါေတာ့ ဦးေစာဝဏၰရယ္” သူ အသာၿပဳံးသည္။ သို႔ ေသာ္ဒီထက္ပိုၾကားခ်င္ေသးသည္။ “ကြၽန္မ ..ကြၽန္မ ထဲကို ရွင့္လီးႀကီး သြင္းတာ အရမ္း ႀကိဳက္ပါတယ္” ဦးေစာဝဏၰ စုေအာင္၏ နားနားကပ္ရင္း “လာထား ကေလးမ။ မင္းဒီထက္ ပိုေျပာႏိုင္ပါေသးတယ္။ ငါေျပာသလိုေျပာစမ္း။

ကြၽန္မေစာက္ဖုတ္ထဲကို ရွင့္လီးႀကီးထည့္ လိုးေပးပါ…လို႔။ တစ္ေၾကာင္းထဲပဲေနာ္ ။ လုပ္စမ္း” စုေအာင္ တကိုယ္လုံး ကို နားနားကပ္ေျပာေသာ ဦးေစာဝဏၰ ၏ စကားလုံးတိုင္းက ႐ိုက္ခတ္သြာသည္။ သူ႔အသံ၏ ၾသဇာက သူမ ကိုယ္ကို မထိပဲ ထားေသာ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ ဆူပြက္ေစသည္။ နားနားကပ္ေျပာေတာ့လည္း သူမစိတ္လုံခ်ဳံမြဳ အတန္အသင့္ရၿပီး တိုးတိုး ျပန္ေျပာရဲလာသည္။ “ကြၽန္မ ေစာက္ဖုတ္ထဲကို ရွင့္လီးႀကီး ထည့္ၿပီး လိုးေပးပါရွင္” ဦးေစာဝဏၰ ေသြးေတြႂကြလာၿပီး ဥေတြျမဳတ္သြားေတာ့မတတ္ လီးအဆုံး ထိုး ထည့္လိုက္ခ်င္စိတ္ကို တားမရေတာ့။ “ေက်နပ္ ေစရမယ္ အခ်စ္ေလး။ သိလား” “အိုး.. ဟုတ္..။ အိုး… လုပ္ပါ လုပ္လုပ္” စုေအာင္၏ ေျခေထာက္မ်ားကို သူ႔လက္ျဖင့္ဆြဲကားလိုက္ၿပီး သူ႔ဟာႀကီးကို ေနာက္ထပ္ တစ္လက္မ ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ သူမမ်က္ႏွာ မွ တစ္ဝက္တပ်က္နာက်င္မြဳကို အရသာ ခံ၍ ၾကည့္သည္။

သူမ ကိုယ္လုံးက တုန္ခါလာၿပီး ေနာက္ထပ္ အသြင္းကို ငံ့လင့္လာသည္။ သူက ဆက္သြင္းသည္။ လီးႀကီး တစ္လက္မခ်င္းဝင္ေနမြဳကို သူမ ကိုယ္တြင္းမွ ခံစားသိရသည္။ လီးထိပ္ဖ်ားသည္ သူမ သားအိမ္ႏွင့္ ထိသြားေသာ္ လည္း သူ႔ ဥမ်ားက သူမ ဖင္ကို မထိေသး။ သူ ဆက္တိုးသည္။ သူမ ေစာက္ဖုတ္လမ္းေၾကာင္း ပိုဆြဲစန႔္လာေအာင္ ျမႇင္းၿပီးဆြဲသည္။ သူမညည္းတြားရင္း ေနာက္ထပ္ ဝင္ေစလိုေဇာျဖင့္ ကိုယ္ကို ဆန႔္ထုတ္သည္။ “ဘယ္လိုေနလဲ ေကာင္မေလး” “ငါ့လီးႀကီး မင္း ေစာက္ပတ္ ပူပူထဲမွာ ဘယ္လိုေနလဲဟင္” “အူး… အင္း..အင္း” စုေအာင္ အသက္ပင္မ႐ြဴႏိုင္။ စကားလုံးကို ကြဲျပားေအာင္ မနည္းေျပာေနရသည္။ “အိုး…ဘုရား” “ဘယ္လို အရသာရွိလဲ ေျပာ” သူ႔လက္က သူမလည္မ်ိဳကို အသာဆုတ္ကိုင္သည္။

သူမအတြက္ေတာ့ ျပဳတ္တူႏွင့္ ညႇပ္ခံရသလိုျဖစ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ သူက ေျပာခိုင္း ေနသည္။ “ေႏြးေႏြးႀကီး” သူမ ေလသံျဖင့္ “ၿပီးေတာ့ မာမာႀကီး။ ၿပီးေတာ့…အိုး…ဘုရား… ေကာင္းတယ္ ဦးေစာဝဏၰရယ္ လုပ္ပါ” “ဘာလုပ္ရမွာလဲ ေကာင္မေလး” သူမ ဘာလိုေနမွန္းသူသိသည္။ ဒီအတြက္ ေတာင္းပန္တာကို လိုခ်င္သည္။ “လုပ္ပါ .. ဦးေစာဝဏၰ” စုေအာင္ ေလသံျဖင့္ေျပာသည္ “ကြၽန္မကို လိုးပါ” ဦးေစာဝဏၰ ထိပ္ဖ်ားသာ က်န္သည္အထိ တစ္ဆုံးဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ျမန္ျမန္ႏွင့္ ၾကမ္းၾကမ္း ျပန္ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ သူမ အင့္ကနဲ ျဖစ္သြား သည္။ နာက်င္မြဳျဖင့္ ငိုညည္းသည္။ သို႔ေသာ္ ခါးက ျပန္ပင့္ေပးသည္။ ကိုယ္ခႏၶာက ထပ္ေတာင္းဆိုေနသည္။ “မင္းလို ခ်င္တာ အဲဒါမ်ိဳးလား ေကာင္မေလး” ဦးေစာဝဏၰ ေမးသည္ “ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလးေပါ့။ ဟုတ္လား အခ်စ္ေလး” “အမေလး. ဘုရားေရ။ အင္း.. ဟုတ္ကဲ့” သူမညည္းရင္း လွ်ာကို အသာကိုက္ထားသည္။

နာက်င္မြဳႏွင့္ အရသာတို႔ ေရာႁပြန္းလ်က္ သူႏွင့္ ထိေတြ႕ေနမြဳကို လြတ္မသြားေအာင္ အတင္း လိုက္ကပ္သည္။ သူ႔လွ်ာႀကီးတိုးဝင္လာသျဖင့္ သူမ ႏြဳတ္ခမ္းကို ဟေပးၿပီး စုတ္ယူလိုက္ သည္။ ဦးေစာဝဏၰ ႐ြဴး႐ြဴးရွဲရွဲျဖင့္ သူ၏ ငယ္ငယ္က ဆရာမေလးကို ႏွစ္ႀကိမ္ဆက္တိုက္ၿပီးေအာင္ လိုးၿပီးမွ ကိုယ္ထဲသို႔ လရည္မ်ား ပန္းထြက္ သြားသည္။ သူမကို ကုန္းခိုင္းၿပီး ေခြးလိုးလိုးရန္ ရည္႐ြယ္ခဲ့ေသာ္လည္း သူမ ကိုယ္မွ ေက်နပ္စိတ္ျဖင့္ အငန္းမရတုန္ခါေနျခင္း အေပၚ သေဘာ ေတြ႕သြားကာ ဒီအတိုင္းပင္ သုတ္ပိုးမ်ား ထိုးသြင္းလိုက္ကာ စုေအာင္ေပၚ ပုံလ်က္သား က်သြားသည္။ ဝဏၰ သူ၏ ဆရာမေလးကို ပညာေကာင္းေကာင္း ေပးလိုက္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ခါတည္းနဲ႔ေတာ့ လုံေလာက္ျပည့္စုံၿပီဟု ဘယ္ေတာ့မွ ဆိုႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ ……… ၿပီးပါၿပီ။