လုပ်ချင်တဲ့ဆန္ဒကို

လုပ်ချင်တဲ့ဆန္ဒကို

ညနေကတည်းက ညစာအတွက်ထမင်းကို တဝတပြဲစားထားပြီးပြီ။ ဒီနေ့ သိန်းဆောင် ကြက်ခြံမှာစောင့်အိပ်မှဖြစ်မယ်။ သူ့ရွာက ကောင်တွေအကြောင်းကို သိန်းဆောင် ကောင်းကောင်းသိတယ်။ တန်ဆောင်တိုင်ည အတွက် ရွာကကာလသားကောင်လေးတွေရဲ့ ပစ်မှတ်က သူ့ရဲ့ကြက်ခြံ ဖြစ်နေမယ်ဆိုတာ မြေကြီးလက်ခတ်မလွဲ။ နောက်နေ့မှ ကြက်ခိးုတဲ့လူတွေကို သိလို့အရေးယူပေးပါ သွားပြောလို့မရဘူး။ တန်ဆောင်တိုင်ညမှာ ရွှေငွေ အဖိုးတန်ပစ္စည်းမဟုတ်ပဲ အသေးအမွှားခိုးတာလောက်နဲ့တော့ ထုံးတမ်းအစဉ်အလာပဲဆိုပြီး အရေးယူလေ့မရှိဘူး။ ရွာထဲမှာလည်း ဧည့်လာရင်ကျွေးမွေးဖို့ ဟင်းမရှိတဲ့အခါ ချက်စားဖို့တစ်နိူင်တစ်ပိုင် ကြက်မွေးကြပါတယ်။

ရွာထဲမှာ တန်ဆောင်တိုင်ညပြီးရင် ကြက်မပျောက်တဲ့အိမ်ဆိုတာ မရှိသလောက်ပဲ။ ကို့ယ်အိမ်ကကြက်သူခိုး သူ့အိမ်ကကြက်ကိုယ်ခိုးနဲ့ ပတ်ချာလည်နေတယ်။ သိန်းဆောင်တို့ရွာမှာ တန်ဆောင်တိုင်ညဆိုတာ ကြက်ခိုးကိုခိုးရမယ်လို့ အစဉ်အလာဖြစ်နေတော့တာပဲ။ သိန်းဆောင် ရဲ့ကြက်ခြံမှာ ကြက်ဖရော ကြက်မရော စုစုပေါင်းဆို ၅၆၈ကောင်ရှိတယ်။ ကြက်ဥ တွေကို မြို့ပေါ်ကဈေးမှာ တစ်ပတ်တစ်ခါ ဖောက်သည်ဈေးနဲ့သွားသွင်းလေ့ရှိတယ်။ သူ့ကြက်ခြံမှာ ဟိုဘက်ရွာကကောင်လေးတစ်ယောက်ကို အလုပ်သမားခန့်ထားပါတယ်။ ရွာခဏပြန်ချင်တယ်ဆိုလို့ မနေ့ကတည်းက လွှတ်လိုက်ရတာပင်။ နဲနဲမှောင်လာတော့ နေ့ခင်းကတည်းက ပြင်ဆင်ထားတဲ့ပစ္စည်းတွေယူပြီး ကြက်ခြံကိုသွားဖို့ပြင်ရတယ်။

ပစ္စည်းဆိုလို့ ထွေထွေထူးထူးတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ လောက်လေးခွတစ်လက်၊ လောက်စာလုံးထည့်ထားတဲ့လွယ်အိတ်နဲ့ ဒီနေ့မှဓာတ်ခဲအသစ်လဲထားတဲ့ ငါးဆစ်ထိုး ဓာတ်မီးတစ်လက်ပါ။ အဲ တစ်ညလုံး မအိပ်ပဲစောင့်ရမှာဆိုတော့ အောင်ဘုဆိုင်ကဆွဲလာတဲ့ ဆန်အရက်တစ်လုံးနဲ့ မိန်းမပြင်ပေးထားတဲ့ ငါးရံ့ခြောက်ဖုတ် ပန်းကန်ကလည်း မပါမဖြစ်ပေါ့။ “မိန်းမရေ •• အခန်းထဲ က ဖက်ကြမ်းဆေးလိပ်စည်းနဲ့ မီခြစ်ရောပေးပါဦးဟ” “လာပြီ ကိုသိန်းဆောင် တော် ညကျရင် အဖန်ရည်နဲ့မြည်းဖို့ ပဲပြုတ်အိုးပြင်နေလို့ ခဏ” “ရော့ •••ဘာလိုသေးလဲ တော် တစ်ခုခုလိုရင်ကျုပ်ကို အော်ခေါ်လိုက် ကျုပ်ယူလာပေးမယ်”

“ငါ့မိန်းမကို အဲဒီလိုအလိုက်သိတတ်လွန်းလို့ ချစ်နေရတာ ဒီညတော့ ညစာငတ်ပါပြီ” “ဟမ်! တော် စောနကပဲ စာပြီးပြီလေ ပြန်ဆာလာလို့လား” “မိန်းမကလဲ အဲဒီညစာမဟုတ်ဘူးလေကွာ ဟဲဟဲ” တဟဲဟဲ လုပ်ရင်း သူ့မိန်းမ ပေါင်ကြားကို မျက်စပစ်ပြတယ်။ မိန်းမက ပင်ကိုယ် ကကို အရှက်အကြောက်ကြီးပြီး ရတာလည်းသိပ်မကြာသေးတော့ မျက်နှာကြီးနီရဲလာပြီး “တော် နော် ကလေးကလားတွေ လာပြောမနေနဲ့ တော်မရှက်ပေမယ့် ကျုပ်ရှက်တယ်” သိန်းဆောင်က တဟဲဟဲရယ်ရင်း ယူစရာရှိတာယူပြီး ကြက်ခြံဘက်ကို ထွက်လာခဲ့တယ်~~~ သိန်းဆောင်ရဲ့ကြက်ခြံက အိမ်နဲ့ခြံခြင်းကပ်ရက်ဆောက်ထားတာဖြစ်သည်။

အိမ်ခြံဝင်းက မလုံသော်လည်း ကြက်ခြံကိုတော့ သံဆူးကြိုးတွေနဲ့လုံခြုံအောင်ဆောက်ထားတာပဲ ။ ဒါမယ့်မရ ရွာကကောင်တွေက ရအောင်ဝင်ခိုးသည်။ မနှစ်ကမစောင့်လိုက်မိလို့ 15ကောင်လောက်ပါသွားတယ် ဘယ်နှစ်ဖွဲ့တောင်ဝင်ခိုးသွားလဲမသိဘူး။ လေးခွပါတယ်ဆိုသော်လည်း မှန်အောင်တော့ပစ်လို့မရဘူး။ လူရိပ်မြင်ရင် အစောင့်ရှိကြောင်းသိအောင် ခြောက်လှန့်ရုံလောက်သာပစ်ရတယ်။ကြက်ခြံရောက်တော့ ထင်းခြောက်တွေစုပြီး ပါလာတဲ့မီးခြစ်နဲ့ မီးအရင် ဖို ရတယ် ညဆိုနဲနဲအေးလာပြီလေ။ မီးဖိုဘေးမှာ ပါလာတဲ့အရက်လေးသောက် အမြည်းလေးစားရင်း သိန်းဆောင် စဉ်းစားခန်းဝင်နေမိတယ်။

အိမ်မှာ ခင်မေအေးတစ်ယောက်ထဲ အိပ်ရတာကြောက်နေမလားမသိဘူး။ သူလဲမတတ်သာလို့သာလာစောင့်ရတာ ရခါစပူပူနွေးနွေး မိန်းမနဲ့ ခွဲအိပ်ခြင်တာမဟုတ်။ ညအိပ်ချိန်လေးပဲဟိုဒင်း လုပ်ရတာမဟုတ်လား။ မြို့ကအသိတစ်ယောက်ကတော့ နေ့ညအချိန်မရွေးပဲ စိတ်လာတဲ့အချိန်ထလိုးပစ်တယ် လို့ပြောဖူးတယ်။ ရွာမှာတော့ နေ့ခင်းဘက်သူ့အလုပ်ကိုယ့်အလုပ် ကိုယ်စီလုပ်ရင်း ညအိပ်ရာဝင်ခါနီးမှသာ မှောင်မှောင်မဲမဲထဲမှာ အာဝါဟ ဝိဝါဟရတာဖြစ်သည်။သူ့မိန်းမခင်မေအေးက အရှက်အကြောက်ကြီးတော့ပိုဆိုးသည် မီးမှိန်မှိန်လေးတောင်ထွန်းလို့မရ။ တကယ်တော့ သိန်းဆောင် အသက်လေးဆယ်ကျော် လူပျိုသိုးကြီးဖြစ်မှအိမ်ထောင်ကျခဲ့တာပင်။

မိန်းမ ခင်မေအေးက အသက်34 နှစ်ထဲမှာဖြစ်ပြီး သူ့ထက်5နှစ်ကျော်ကျော်လောက်ငယ်တယ်။ ခင်မေအေး အပျိုကြီးဖြစ်နေတာ ကြိုက်တဲ့သူမရှိလို့တော့မဟုတ် ။ ရုပ်ကလည်း ရုပ်ရှင်မင်းသမီး ပန်းဖြူနဲ့ တူတယ်လို့ ရွာထဲမှာပြောကြသလို တောသူပေမယ့် အလုပ်ကြမ်းမလုပ်ရပဲ အိမ်ထဲမှာပဲ အမြဲတမ်း ရက်ကန်းရက်နေတာဆိုတော့ နေမထိတဲ့အသားက ဖြူဖွေးနေတာ။ ပင်ကိုယ်ကဖြူတာလည်းပါတာပေါ့လေ။ခေါတ်လူတွေ စကားနဲ့ဆို အဆစ်အပေါက်ကလည်း ို စွန်းကိတ်နေသေးတာကိုလား ဒီရွာတင်မက ရွာနီးခြုံစပ်မှာပါ ခင်မေအေးကို အသေရရ အရှင်ရရဆိုတဲ့လူတွေက နဲမှမနဲပဲ။ ဒါမယ့် အနားတောင်မကပ်နိူင်ကြဘူး သမီးထိရင် ဓားကြည့်ဆိုတဲ့ သူ့အဖေ တပ်ထွက်လူကြမ်းကြီးကိုကြောက်ကြရတယ်လေ။ သိန်းဆောင်က သာ ခေါင်ကိုကိုင်ပြီးသူ့အဖေ တပ်ထွက်ကြီးကို အပီပေါင်းကာ ကြံဖန်ခဲ့ရတာလေ။ ကိုယ်တိုင်တောင်မသောက်ရက်တဲ့ မြို့ကအရက်နီတွေကို သူ့အဖေကြီးဆီ ဆက်သခဲ့ရတာလည်းနဲမှမနဲပဲ။ သူ့အဖေက ဒီကောင်မဆိုးဘူး လူကြီးကိုလူကြီးမှန်းသိတတ်တယ် လူရိုးလေး လို့ဆိုတဲ့အချိန်ရောက်မှ နားဖောက်ခဲ့ရတာကိုလား။

သူ့အမေကလည်း အလုပ်အကိုင်နဲ့ ခြေခြေမြစ်မြစ် ရှိတဲ့သိန်းဆောင်နဲ့ သဘောတူတယ်။ဒီတော့ မိဘစကားမြေဝယ်မကျနားထောင်တဲ့ ခင်မေအေးဟာ သိန်းဆောင်နဲ့ အကြောင်းပါခဲ့ကာ ခုဆို တစ်လလောက်တောင်ရှိပြီပေါ့။ ခင်မေးအေးနဲ့ရပြီးကတည်းက သိန်းဆောင်လမ်းလျှောက်ရင် ကမ္ဘာ မှာနယ်ပယ်အများကြီး ချဲ့ထွင်နိူင်ခဲ့တဲ့ စစ်ဘုရင်ကြီး တစ်ယောက်လို(အထင်နဲ့ ရမ်းပြောတာပါ) ရင်ဘတ်ကြီး ကော့ကော့ ကော့ကော့နဲ့ လမ်းလျှောက်တော့တယ်။ မြင်တဲ့ လူတွေကတော့ မနာလိုတာရော သောက်မြင်ကပ်ကြတာရောပေါ့လေ။ သိန်းဆောင် အရက်သောက်ရင်း တောင်စဉ်ရေမရ တွေးနေမိတယ်။ ကြက်ခြံအနီးက ခြုံပုတ်ကွယ်မှာ လူ၄ယောက် လှုပ်ရှားနေကြတယ်။

ရှေ့ဆုံးမှာရှိတဲ့ ရဲအောင်က ဒူးတစ်ဖက်ထောက်ကာ မုဆိုးထိုင်ထိုင်ပြီး လက်တစ်ဖက်မြောက်ရင်း နောက်က လူတွေ ကိုငြိမ်နေဖို့ အချက်ပြတယ်။ပြီးတော့လေသံ တိုးတိုးနဲ့ “ရဲ့ဘော်တို့ ခံတပ်ကိုတွေ့နေရတယ် ဒီတိုင်းလှုပ်ရှားလို့မရဘူး ငါတို့လူခွဲမှဖြစ်မယ်” မင်းဦးက ပြန်ပြောတယ် “လီးတွေပြောနေတာလား” “ရဲဘော်တို့ အမိန့်ကိုနာခံပါ ယောကျာ်းလေးနှစ်ယောက် သင့်တော်ရာကို လူခွဲကြ မေသူက ငါ့အနားမှာနေခဲ့ အခြေအနေမကောင်းလို့ တပ်ဆုတ်ရရင် စုရပ်မှာဆုံမယ်” တော်တော်ကောင်းသည့်ဗျူဟာမှူး မေသူကိုကျတော့သူ့နားမှာနေတဲ့ အဲဒီလို ဆရာလုပ်လွန်းလို့လည်း အဲကောင်ကိုကြည့်မရကြတာ နောက်နေဖင်ကို ပိတ်ကန်ပစ်လိုက်ဖို့ တာကောင်းတယ်။ လောလောဆယ် မီးဖိုဘေးမှာ ဦးသိန်းဆောင်ကိုမြင်နေရတာမို့ သူပြောတဲ့အတိုင်း လူစုခွဲဖို့လုပ်ကြတယ်။ သူတို့ပုံစံက ကြက်ခိုးမယ့်လူတွေနဲ့မတူ ဓားစာခံကို လာကယ်တဲ့ မရိန်းတပ်သားတွေကြလို့။ ကြက်ခြံကိုဘယ်နားက ဝင်ရင်ကောင်းမလဲလို့ ရှာနေရင်းနဲ့ ဦသိန်းဆောင်အိမ်နား တဖြည်းဖြည်းနဲ့ရောက်လာတယ်။

ဘာရယ်မဟုတ် အိမ်ဘက်လှမ်းကြည့်တော့ အိမ်ရှေ့အဖီထုပ်ပြီးမိုးထားတဲ့ အောက်ကကွပ်ပစ် ပေါ်မှာ လူတစ်ယောက် စောင်ခြုံပြီး ကွေးကွေးကြီးအိပ်နေတယ်။ ဦးသိန်းဆောင်က ကြက်ခြံမှာဆိုတော့ အိပ်နေတာ မခင်မေအေးပဲဖြစ်မယ်လို့တွေးရင်း ငစိုးရင်ခုန်သလိုလိုဖြစ်လာတယ်။ အိမ်ထဲမှာ မအိပ်ပဲဘာလို့အိမ်ရှေ့မှာ လာအိပ်နေတာပါလိမ့် ။ ဒါမှမဟုတ် ဧည့်သည်တစ်ယောက်ယောက်များလား။ ငစိုးက မှောင်ရိပ်ခိုလိုက်ပြီး အိပ်နေတဲ့လူကိုအနီးကပ်ချောင်းကြည့်နေသည်။ ခေါင်းမြီးခြုံ ထားလို့ဘယ်သူမှန်းသေချာမသိတာတောင်မှ မခင်မေအေးပဲဖြစ်မယ်ဆိုပြီး ရင်ကတဒိတ်ဒိတ်ခုန်လာတယ်။

သူတို့ကာလသားတွေ အပျိုကြီးဘဝတုန်းက မျှော်မှန်းစွဲလမ်းခဲ့ရတဲ့ မခင်မေအေးမျက်နှာကိုတစ်ခါလောက်တော့ အနီးကပ်ကြည့်ပြီး နမ်းဖူးချင်မိသည်။ ငစိုးခြေသံလုံလုံ နဲ့အိပ်နေတဲ့လူနားကပ်သွားလိုက်တယ်။ ခေါင်းမြီးခြုံးထားတဲ့စောင်ကို မျက်နှာမြင်ရရုံအသာဆွဲလှပ်ကြည့်တယ်။ ငစိုးတို့ရဲ့ အမြဲမှန်းပြီး တိုက်ခဲ့ရတဲ့ အိမ်မက်ထဲကမင်းသမီးကြီး မခင်မေအေးပါပဲ။ လရောင်အောက်မှာ စွဲလန်းခဲ့ရတဲ့ မခင်မေအေးရဲ့မျက်နှာကို မြင်နေရတော့ နမ်းကြည့်ချင်စိတ်တွေ ထိန်းမရပဲ ပါးတစ်ဖက်ကို ခပ်ဖွဖွနမ်းကြည့်မိတယ်။ နမ်းဖူးခဲ့သမျှ ဒီတစ်ခါအရသာအရှိဆုံးပဲ နမ်းချင်နေတဲ့သူမို့လားမသိဘူး။ နောက်ပါးတစ်ဖက်ကိုလည်း အသားလေးနမ်းလိုက်တယ်။ နိုးသွားမှာလည်း ကြောက်ရသေးတာ နောက် နဖူးပြင် ပြောင်ပြောင်လေး။

နှုတ်ခမ်းချင်းလည်း အသာအယာ တို့ထိလိုက်တယ်။ဒီလောက်လေးလုပ်ခွင့်ရတာတောင် ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံးပေါက်ထွက်မတတ် ရင်ခုန်သံ တွေမြန်နေတယ်။ စောင်ကိုပြန်အုပ်ထားခဲ့ပြီး အသံမထွက်အောင်အသာလေးပြန်လှည့်လာခဲ့တယ်။ ခြံစည်းရိုးနားက ခြုံကွယ်ကနေ ကြက်ခြံကိုချောင်းကြည့်နေမိတယ်။ ဦးသိန်းဆောင်က ကြက်ခြံကို ဓာတ်မီးတစ်လက်နဲ့ လှည့်ပတ်ကြည့်ပြီး မီးဖိုးနားမှာ ပြန်ထိုင်နေပြန်တယ်။ဟိုကောင်တွေ ဘယ်နားရောက်နေလည်းမသိဘူး ဒီပုံစံနဲ့တော့ ခိုးဖို့လွယ်မယ်မထင်။ငစိုးလည်း ဒီနားကခွာသင့်ပြီ။ ငစိုး ချီတုံချတုံဖြစ်နေတယ် ။ ဒီလိုအခြေအနေက နောက်မကြုံနိူင်တော့ လက်လွှတ်ရမှာ နှမြောနေတယ်။

မခင်မေအေး အိပ်နေတဲ့အနားကို ငစိုးအသာလေးပြန်ကပ်လာတယ်။စောင်လေးပြန်ခွာတယ် ။အေးတာတောင်အနွေးထည်ဝတ်မထားဘူး။လက်မောင်သား အိအိတွေကိုနမ်းနေမိတယ်။ တဖြည်းဖြည်းလျှောပြီး လက်ဖမိုးအထိ နမ်းလာတယ်။စောင်ကို ပြန်ဖုံးပြီး ခြေရင်းဘက်ကနေ စောင်ကိုပြန်မကာ ခေါင်းထိုးဝင်လိုက်တယ်။ ပြေလျော့နေတဲ့ထဘီကို အောက်လေးနဲနဲလျှောပြီး ပေါင်သားတွေကိုနမ်းနေတယ်။ အဖုတ်နေရာသွားစမ်းတော့ အမွှေးထူထူတွေပေါ်လက်ရောက်တယ် အတွင်းခံဝတ်မထားဘူးပဲ အမွှေးတွေကို ခပ်ရွရွကလေး ကိုင်ကစားနေမိတယ်။ “ကိုသိန်းဆောင် တော် ဘာလုပ်နေတာလဲ” မခင်မေအေးနိုးလာတော့ ငစိုးခေါင်းနပန်းကြီးသွားတယ်။

“တော့်ကို ရေနွေးပွဲလာပို့ဖို့ ပဲပြုတ်တာစောင့်ရင်း အိပ်ပျော် အု အု့ အ” ငစိုးလည်း မထူးတော့တဲ့အတူတူ စောင်ထဲကနေအထက်တက်ပြီး မခင်မေအေး နှုတ်ခမ်းတွေကို သူစကားပြောနေတုန်း ဆွဲစုပ်နမ်းပစ်တယ်။ အု ပြွတ် ပြွတ် အု အင့် အင့် အ မခင်မေအေးက ငစိုးကိုယ်ကြီးကို တွန်းရင်း စောင်ကို ဆွဲလှပ်ပစ်တယ်။ “ဟင် နင် … နင်.. ကိုသိန်းဆောင်မဟုတ်ဘူး ငစိုး ငစိုး” ခင်မေအေး ထင်တော့ထင်တယ် ပါးစပ်ချင်းတေ့စုပ်ကတည်းက ကိုသိန်းဆောင်က ဒါမျိုးမလုပ်ဖူးဘူး ပါးတို့ နဖူးတို့ပဲနမ်းတာ ခုတော့ ရွာမြောက်ပိုင်းက ကောင်လေးဖြစ်နေတယ်။

“မခင်မေအေးရယ် ကျွန်တော် ဘယ်လိုမှမနေနိူင်တော့လို့ပါ ကျွန်တော် မခင်မေအေးကို ဘာမှမလုပ်ပါဘူး နမ်းရုံပဲ နမ်းခွင့်ပြုပါနော်” “မလိုချင်ဘူး မလိုဘူး နင်ခုထွက်သွား ငါကိုသိန်းဆောင်ကို အော်ခေါ် အွတ် အင့် ပြွတ်ပြွတ် အုအု” ငစိုး နှုတ်ခမ်းတွေကို မလွတ်တမ်း ဆွဲစုပ်ရင်း လက်တစ်ဖက်က အဖုတ်ကြီးကို ခပ်မြန်မြန် ပွတ်ပေးနေတယ်။ “အင့် …အဟင့် ..ဟင့် ..ငါကလင်ရှိမိန်းမဟဲ့ နင် ကာမေသု ကံထိုက်မယ် ဟင့် ဟင့် နင်အတွက်လည်းမကောင်း ဘူး ငါလည်း ဖောတ်ပြန်တဲ့မိန်းမယုတ် မဖြစ်ချင်ဘူ့း အဟင့် ..အဟင့်.. ဟင့် အီး.. .ဟီး…” မခင်မေအေး ပါးပြင်မှာ မျက်ရည်တွေ ကျလာတာကို လရောင်မှာမြင်နေရတယ်။

ပါးပြင်ပေါ်က မျက်ရည်စတွေကို ငစိုး နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ တို့ထိ သုတ်ပေးရင်း “ကျွန်တော်လည်း ခုလိုအခြေအနေကြုံလာတော့ မနေနိူင်တော့လို့ပါ မခင်မေအေးရယ် အရင်ကတည်းက မခင်မေအေးကို ကြိတ်ပြီးစွဲလန်းနေခဲ့ရတာပါ မပိုင်ဆိုင်နိူင်မှန်းသိပေမယ့် ယောက်ျားရသွားတော့ ကျွန်တော့်မှာ ရူးမတတ်အောင်ခံစားခဲ့ရတာပါ” (ကြာကွက်တွေ ငိငိ) ငစိုးက မခင်မေအေးနဲ့ ပါးချင်းကပ်ရင်း တိုးတိုးလေးပြောနေတာဖြစ်သည်။လက်ကိုလည်းအနားမပေး တစ်ဖက်က စောက်စေ့ ထိပ်လေးကို ပွတ်ချေပေးနေသလို တစ်ဖက်က မခင်မေအေးကိုဖက်ထားရင်း နို့အုံကြီးကို မှီသလောက် အကျႌပေါ်ကနေ ပွတ်ပေးနေတာ။

မခင်မေအေးက ငြင်းဆန်နေပေမယ့် အရမ်းကြီးတော့မရုန်း။ “ဟင့် … အဟင့်… ငါကနင့်အမအရွယ်တောင်မဟုတ်တော့ဘူးဟဲ့ နင့်အဒေါ်အရွယ်လောက်ရှိနေပြီ နင် ကိုယ်နဲ့ရွယ်တူတွေ သွားကြိုက်ပါလား အဟင့် အင့် အင့် …. အ..အား..” “အချစ်က ကိုယ် ဖြစ်စေချင်သလိုခိုင်းလို့မှမရတာ ခုလည်း ကိုချစ်ခဲ့ဖူးတဲ့ လူတစ်ယောက်ကို နောက်ဆုံးအနေနဲ့ အားရပါးရ စိတ်ကြိုက် ပွေ့ဖက်နမ်းရှုပ်ခွင့်ပြုပါနော် လွန်လွန်ကျူးကျူး ဘာမှမလုပ်ဘူးလို့ကတိပေးပါတယ် အုပ်ချုပ်ရေးမှူးအိမ်တိုင်လည်းအပြစ်ဒဏ်ကို ခံပါ့မယ် နောက်ဆုံးဆန္ဒလေးကိုတော့လိုက်လျောပေးပါနော် နော်… မခင်မေအေး” ခင်မေအေးမှာ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိပဲ စိတ်ရှုပ်နေလေသည်။

ငစိုးက စကားတတွတ်တွတ် ပြောရင်း မခင်မေအေးရဲ့ လည်တိုင်လေးတွေ ဂုတ်သားတွေကို တရစမ်နမ်းနေတော့တယ်။ “ငစိုးရယ်….ငါ့မောင်ကလိမ္မာပါတယ်နော် ကိုသိန်းဆောင်ရောက်လာရင် ငါတို့နှစ်ယောက်လုံးကို သတ်မှာဟ” “လိမ္မာဘူးဗျာ ဒီညသေချင်လည်းသေပစေတော့ မထိန်းနိူင်တော့ဘူးဗျ” ငစိုးက ပြောရင်းဆိုရင်း အောက်ကိုလျှောဆင်းပြီး မခင်မေအေးရဲ့ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဖြဲကာ ဆွပေးထားလို့အရည်တွေစို့နေတဲ့ အဖုတ်ကြီးကို လျှာနဲ့တစ်ချက်အားရပါးရလျက်ပလိုက်တယ်။မခင်မေအေးက တွန့့်ခနဲတစ်ချက်ဖြစ်သွားပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုစေ့ကာ အဖုတ်ကြီးကို လက်နဲ့အုပ်ထားရင်း “အ.. အာ.. ဘာလုပ်တာလ ဲငစိုးရယ် ငါ့ကိုငရဲမပေးပါနဲ့ ” ငစိုးက ဘာမှမပြောပဲ ပေါင်တွေပြန်ဖြဲကာ ခေါင်းတိုးဝင်ပြီး အဖုတ်ကို ပြန်လျက်နေပြန်တယ်။

မခင်မေအေးက သူ့ပေါင်ကြားက ငစိုးခေါင်းကို အတင်းတွန်းရင်း “အ..အဟင့်.. မလုပ်ပါနဲ့ ငါ့မောင်ရယ် အား….အ..အ..ဘုန်းတွေနိမ့်ကုန်ပါ့မယ်ကွယ် အင့်..အ..အား..အ.အဟင့်” ငစိုးက စောက်စိ နေရာကို လျှာနဲ့ရမ်းရှာရင်း တွေ့တော့ လျှာဖျားနဲ့ထိုးကော်လိုက် အစိက်ုဆွဲစုပ်လိုက်လုပ်နေတယ်။ “အဟင့်..ဟင့်.အ..ငစိုးရယ် အ…အ..အား…ငါမနေတတ်တော့ဘူး..အား..အ..ဘယ်လိုတွေလုပ်နေတာလဲ..အဟင့်..အ..အား..” မခင်မေအေးက လူးလွန်းကော့ပျံ နေပြီး ပက်လက်အနေအထားကနေ ဘေးတေစောင်းဖြစ်သွားပြီး ငစိုးဆံပင်တွေ ဆွဲကိုင်ကာ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ အတင်းညှပ်ထားလို့ ငစိုးလှုပ်မရတော့ဘူး။ “အမ! အမ ပေါင်တွေအတင်းညှစ်မထားနဲ့ ကျွန်တော် လှုပ်မရတော့ဘူး” နဲနဲလျှော့ပေးတော့မှ လျှာကို စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်သလောက်ထိုးထည့်မွှေနှောက်ရင်း အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေကို ဆွဲစုပ်လိုက် သွားနဲ့ ခပ်ဖွဖွကိုက်လိုက်လုပ်ပေးနေတယ်။

မခင်မေအေးက ကော့လန်ပြီး ဘေးတစောင်းကနေ မှောက်ခုံဖြစ်သွားလို့ ငစိုးမျက်နှာက စောက်ဖုတ်အောက်တည့်တည့်ရောက်နေပြီ။ ငစိုးလည်း အားရပါးရ ဂျာပေးနေတုန်း “အင်း… ဟင့်..အား..ငစိုး..ဖယ်..ဖယ်..ဖယ်တော့..ငါသေးထွက်တော့မယ်..အား…အ..အ..ငါ..အ..သေးအရမ့်းပေါက်ချင်နေပြီ..ဟင့်..အား..အ.အ..အား..အား.အား…..” ပြောရင်းဆိုရင်း မခင်မေအေးက ထွန့်ထွန့်လူးကာ တဆတ်ဆတ်တုန်ရင်း ငစိုးပါးစပ်ထဲကို အရည်တွေ ဒလဟောဝင်လာတယ်။ ရုန်းနေပေမယ့် ငစိုးက ထမရအောင်တင်ပါးတွေကို ဆွဲကိုင်ထားလို့ သေးတွေက ငစိုးမျက်နှာပေါ်ကို တဖြန်း ဖြန်း ပန်းမိနေတယ်။ အရည်တွေရော သေးတွေပါ ပါးစပ်ထဲရောကုန်ပြီး တစ်ချို့တစ်ဝက် ဝင်ကုန်ကာ ကျန်တာကိုထွေးထုတ်လိုက်ရတယ်။

“အဟင့်..အီး..ဟီး..နင့်ကိုပြောပါတယ်မလုပ်ပါနဲ့လို့ အဟင့် ..အင့်..ဝင့်..ဟင့်..ခုတော့ သေးတွေပန်းမိပြီ..အဟင်…ငါတော့ ငရဲတွေကြီးတောမှာပဲ..အဟင့်..ဟင်..ဟင်…” “ငရဲမကြီးပါဘူး မမရယ် ကျွန်တော်ကလိုလိုချင်ချင်လုပ်ပေးတာပဲ ပြီးတော့ကျွန်တော်က အငယ် မမက အသက်ကြီးတဲ့သူပါ” ငိုသံကြီးနဲ့ဗလုံးဗထွေးပြော ရင်း မြေပြင်ကိုဆင်းကာ ထမိန်ပြင်ဝတ်နေတယ်။စောနတုန်းကသာ ဏှာစောနဲ့မို့သတိမထားမိတာ မခင်မေအေး အော်ညည်းသံက တော်တော်ကျယ်တယ်။ အိမ်က ရွာစွန်ခပ်လှန်းလှန်းမှာရှိပြီး ကြက်ခြံနဲ့ စည်းရိုးနဲ့ အိမ်ခြံဝင်းကပ်နေပေမယ့် ဦးသိန်းဆောင်မီးဖိုနေရာက နဲနဲဝေးလို့သာတော်တော့တယ်။

ငစိုးက စကားတတွတ်တွတ် ပြောရင်း မခင်မေအေးရဲ့ လည်တိုင်လေးတွေ ဂုတ်သားတွေကို တရစမ်နမ်းနေတော့တယ်။ “ငစိုးရယ်….ငါ့မောင်ကလိမ္မာပါတယ်နော် ကိုသိန်းဆောင်ရောက်လာရင် ငါတို့နှစ်ယောက်လုံးကို သတ်မှာဟ “လိမ္မာဘူးဗျာ ဒီညသေချင်လည်းသေပစေတော့ မထိန်းနိူင်တော့ဘူးဗျ ငစိုးက ပြောရင်းဆိုရင်း အောက်ကိုလျှောဆင်းပြီး မခင်မေအေးရဲ့ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဖြဲကာ ဆွပေးထားလို့အရည်တွေစို့နေတဲ့ အဖုတ်ကြီးကို လျှာနဲ့တစ်ချက်အားရပါးရလျက်ပလိုက်တယ်။မခင်မေအေးက တွန့့်ခနဲတစ်ချက်ဖြစ်သွားပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုစေ့ကာ အဖုတ်ကြီးကို လက်နဲ့အုပ်ထားရင်း “အ.. အာ.. ဘာလုပ်တာလ ဲငစိုးရယ် ငါ့ကိုငရဲမပေးပါနဲ့ ” ငစိုးက ဘာမှမပြောပဲ ပေါင်တွေပြန်ဖြဲကာ ခေါင်းတိုးဝင်ပြီး အဖုတ်ကို ပြန်လျက်နေပြန်တယ်။

မခင်မေအေးက သူ့ပေါင်ကြားက ငစိုးခေါင်းကို အတင်းတွန်းရင်း “အ..အဟင့်.. မလုပ်ပါနဲ့ ငါ့မောင်ရယ် အား….အ..အ..ဘုန်းတွေနိမ့်ကုန်ပါ့မယ်ကွယ် အင့်..အ..အား..အ.အဟင့်” ငစိုးက စောက်စိ နေရာကို လျှာနဲ့ရမ်းရှာရင်း တွေ့တော့ လျှာဖျားနဲ့ထိုးကော်လိုက် အစိက်ုဆွဲစုပ်လိုက်လုပ်နေတယ်။ “အဟင့်..ဟင့်.အ..ငစိုးရယ် အ…အ..အား…ငါမနေတတ်တော့ဘူး..အား..အ..ဘယ်လိုတွေလုပ်နေတာလဲ..အဟင့်..အ..အား..” မခင်မေအေးက လူးလွန်းကော့ပျံ နေပြီး ပက်လက်အနေအထားကနေ ဘေးတေစောင်းဖြစ်သွားပြီး ငစိုးဆံပင်တွေ ဆွဲကိုင်ကာ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ အတင်းညှပ်ထားလို့ ငစိုးလှုပ်မရတော့ဘူး။ “အမ! အမ ပေါင်တွေအတင်းညှစ်မထားနဲ့ ကျွန်တော် လှုပ်မရတော့ဘူး” နဲနဲလျှော့ပေးတော့မှ လျှာကို စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်သလောက်ထိုးထည့်မွှေနှောက်ရင်း အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေကို ဆွဲစုပ်လိုက် သွားနဲ့ ခပ်ဖွဖွကိုက်လိုက်လုပ်ပေးနေတယ်။

မခင်မေအေးက ကော့လန်ပြီး ဘေးတစောင်းကနေ မှောက်ခုံဖြစ်သွားလို့ ငစိုးမျက်နှာက စောက်ဖုတ်အောက်တည့်တည့်ရောက်နေပြီ။ ငစိုးလည်း အားရပါးရ ဂျာပေးနေတုန်း “အင်း… ဟင့်..အား..ငစိုး..ဖယ်..ဖယ်..ဖယ်တော့..ငါသေးထွက်တော့မယ်..အား…အ..အ..ငါ..အ..သေးအရမ့်းပေါက်ချင်နေပြီ..ဟင့်..အား..အ.အ..အား..အား.အား…..” ပြောရင်းဆိုရင်း မခင်မေအေးက ထွန့်ထွန့်လူးကာ တဆတ်ဆတ်တုန်ရင်း ငစိုးပါးစပ်ထဲကို အရည်တွေ ဒလဟောဝင်လာတယ်။ ရုန်းနေပေမယ့် ငစိုးက ထမရအောင်တင်ပါးတွေကို ဆွဲကိုင်ထားလို့ သေးတွေက ငစိုးမျက်နှာပေါ်ကို တဖြန်း ဖြန်း ပန်းမိနေတယ်။ အရည်တွေရော သေးတွေပါ ပါးစပ်ထဲရောကုန်ပြီး တစ်ချို့တစ်ဝက် ဝင်ကုန်ကာ ကျန်တာကိုထွေးထုတ်လိုက်ရတယ်။

“အဟင့်..အီး..ဟီး..နင့်ကိုပြောပါတယ်မလုပ်ပါနဲ့လို့ အဟင့် ..အင့်..ဝင့်..ဟင့်..ခုတော့ သေးတွေပန်းမိပြီ..အဟင်…ငါတော့ ငရဲတွေကြီးတောမှာပဲ..အဟင့်..ဟင်..ဟင်… “ငရဲမကြီးပါဘူး မမရယ် ကျွန်တော်ကလိုလိုချင်ချင်လုပ်ပေးတာပဲ ပြီးတော့ကျွန်တော်က အငယ် မမက အသက်ကြီးတဲ့သူပါ” ငိုသံကြီးနဲ့ဗလုံးဗထွေးပြော ရင်း မြေပြင်ကိုဆင်းကာ ထမိန်ပြင်ဝတ်နေတယ်။စောနတုန်းကသာ ဏှာစောနဲ့မို့သတိမထားမိတာ မခင်မေအေး အော်ညည်းသံက တော်တော်ကျယ်တယ်။ အိမ်က ရွာစွန်ခပ်လှန်းလှန်းမှာရှိပြီး ကြက်ခြံနဲ့ စည်းရိုးနဲ့ အိမ်ခြံဝင်းကပ်နေပေမယ့် ဦးသိန်းဆောင်မီးဖိုနေရာက နဲနဲဝေးလို့သာတော်တော့တယ်။ “သွား ..သွား..ဟိုအိုးထဲမှာ မျက်နှာသစ် ပလုပ်ကျင်းချေ” ငစိုးလည်း ရေအိုးဆီသွားကာ ပလုပ်ကျင်း မျက်နှာအမြန်သစ်ပလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ခြံစည်းရိုးနားအပြေးသွားပြီး ကြက်ခြံဘက်ချောင်းကြည့်တော့ ဦးသိန်းဆောင်က မီးဖိုဘေးမှာ ဆေးလိပ်ဖွာရင်း အရက်သောက်နေတုန်း။

ငစိုးလည်း မခင်မေအေးဆီ အမြန်ပြန်လှည့်လာခဲ့တယ်။ ကြက်ခိုးဖို့လည်း စိတ်မပါတော့ ဟိုကောင်တွေလည်း ခေါင်းထဲမှာမရှိတော့ဘူး။ လောလောဆယ် တဏှာစိတ်က ငယ်ထိပ်ရောက်နေတာ ငစိုးပြန်လှည့်လာတော့ မခင်မေအေးက အိမ်ပေါ်တက်ဖို့ လှေကားခြေရင်းရောက်နေပြီ။ ငစိုးလည်း နောင်ကအမြန်ပြေးလိုက်သွားပြီး လှေကား အလယ်လောက်မှာလိုက်မှီတော့ နောက်ကနေဆွဲဖက်တယ်။ မခင်မေအေး ကအပေါ်လှေကားထစ်မှာရောက်နေပြီး ငစိုးက အောက်လှေကားထစ်မှာပဲရှိသေးတော့ ပေါင်တံတွေပဲဖက်ထားရပြီး ငစိုးမျက်နှာက မခင်မေအေးဖင်အိအိကြီးတွေနဲ့ တည့်တည့်မှာဖြစ်နေတယ်။ “ငစိုးရယ်… ပြန်ပါတော့ဟယ်. ဒီလောက်ဆိုကြေနပ်တော့ပေါ့” “မပြန်ဘူးဗျာ ..အားရအောင်မှ မနမ်းရသေးတာ နို့ကြီးတွေလဲမစို့ရသေးဘူး ..နို့ပေးစို့ခိုင်းဦး” “ငစိုးရယ် ..နင်နဲ့တော့ ငါသေချင်တာပါပဲဟယ်..” ငစိုးက လှေကားနှစ်ထစ် ထပ်တက်လိုက်ပြီး အကျႌပေါ်ကနေ နို့တွေကို ပွတ်ကိုင်ဆွဲနှယ်နေတယ်။ ြပြတ်..ြပြတ်..အု. နှုတ်ခမ်းတွေဆွဲစုပ်ရင်း လျှာကို မခင်မေအေးပါးစပ်ထဲထိုးထည့်တော့ သွားတွေကို ခပ်တင်းတင်းစေ့ထားတယ်။

“သွားတွေကို စေ့မထားနဲ့လေ နဲနဲဟထား” နားရွက်နှားကိုကပ်တာ ခပ်တိုးတိုးပြောရင်း နားရွက်ဖျားလေးကို ခပ်ဖွဖွ တစ်ချက်ကိုက်လိုက်သေးတယ်။လျှာကိုပါးစပ်ထဲ ထိုးသွင်းမွှေကလိနေရင်း လက်က အကျႌနှိပ်သီးတွေဆွဲဖြုတ်တာ နို့နှစ်လုံးကို တစ်လှည့်စီကိုင်ဆွဲကလိပေးနေရင်း နောက်လက်တစ်ဖက်ကလည်း ဖင်တုံတုံအိအိတွေကို ဆွဲကိုင်လိုက် ပွတ်သပ်ပေးလိုက်လုပ်နေတယ်။ “လာ ငစိုး အပေါ်သွားရအောင် နင်ငါ့ကို လုပ်ရမှကျေနပ်မယ်ဆိုလည်းမြန် မြန်လုပ်ပြီးပြန်တော့ ဒါမယ့်ဒီကိစ္စကိုဘယ်သူ့မှလျှောက်မပြောပါဘူးဆိုတဲ့ကတိ ပေးရမယ်” “ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့ စိတ်ချပါ အမရဲ့ ကျွန်တော်က နှုတ်လုံပါတယ်” “ဒီတစ်ခါပဲ ရမယ်နော် နောက်နေ့တွေ ဘယ်တော့မှမရဘူး” “ဟီးဟီး… ဟုတ်ကဲ့ပါ” သူတို့အိပ်ခန်းထဲဆွဲခေါ်သွားပြီး အိပ်ယာမှာ စန့်စန့်ကြီးဝင်အိပ်တယ်။ ငစိုးကခြေထောက်နှစ်ချောင်းဆွဲမကာ ပုခုံးတစ်ဖက်တစ်ချက်စီမှာတင်ရင်း ဒစ်ဖူးနဲ့ အဖုတ်ဝမှာတေ့ကာ အမျိုးမျိုးကလိနေတယ်။ လူးလွန့်နေတဲ့ မခင်မေအေးက ” လုပ်မှာဆိုလုပ်ပါတော့ငစိုးရယ် ငါ့ကိုမျိုးမျိုးနှိပ်စက်မနေပါနဲ့ ” ငစိုးလဲ ဦးသိန်းဆောင်တောင် အားရအောင်သိပ်မလုပ်ရသေးတဲ့ မခင်မေအေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ခပ်ကြပ်ကြပ်ထဲကို လီးတစ်ဆုံးထိုးသွင်းကာ အားကုန်ဆောင့်လိုးနေတော့တယ်။

ပြတင်းပေါက်ရဲ့မီးရောင်အောက်မှာ ဆောင့်ချက်တွေကြောင့် ယမ်းခါနေတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ကုန်းစို့လိုက်တယ်။ နို့ကြီးတွေကိုဆွဲကိုင်ကာ နှုတ်ခမ်းတွေကိုစုပ်နမ်းပြီး ဆောင့်လိုးပေးနေတယ်။ “ဖောင်း ဖောင်း ဖောင်း…ဖွတ်…ပြွတ်…ပလွတ်…ဖွတ်…ပလွတ်…စွပ်….ဖွတ်……..” “ ပြွတ်…ဖွတ်…..စွပ်….ဖလွတ်….ဘွပ်………အင့် အ အ ငစိုး..ငစိုး” ငစိုးဆံပင်တွေ ဆောင့်ဆွဲရင်း ကော့လန်ကာ မခင်မေအေးပြီးသွားပါတယ်။ ငစိုးလည်း မနားတမ်းတမ်းဆောင့်လိုးရင်း ခဏအကြာ အဖုတ်ကြီးထဲကို သုတ်ရေတွေ တပြစ်ပြစ် ပန်းထည့်လိုက်တယ်။ “ကဲ..ကျေနပ်ပြီမလား ပြန်တော့” “ကျွန်တော်မပြီးသေးဘူး မောလို့ခဏနားတာ” ငစိုးဗြောင်ညာလိုက်တယ်။ဝမှမဝသေးတာကိုး “ဟဲ့! ခုနက ပြီးတာမဟုတ်ဘူးလား ငါ ကိုသိန်းဆောင်ကို အဖန်ရည်သောက်ဖို့ ပဲပြုတ်သွားပို့ရဦးမယ် ” ငစိုး စိတ်ထဲ စိတ်ကူးတစ်မျိုးရသွားတယ် ။

မခင်မေအေး အလုပ်လုပ်နေတုန်းနောက်ကနေလိုးပေးနေရရင် ကောင်းမှာပဲလို့တွေးမိတယ် “အမက လုပ်စရာရှိတာလုပ်လေ ကျွန်တော်က နောက်ကနေလိုးပေးနေမယ်” “ငါတော့ သေသာသေချင်တော့တာပါပဲဟယ်” မခင်မေအေးကို နဲနဲကုန်းခိုင်းလိုက်ပြီး နောက်ကနေ အဖုတ်ကြီးထဲ လီးတစ်ဆုံးထိုးထည့်လိုက်တယ်။ “ဒီတိုင်း တပ်ရက်အနေအထား နဲ့ပဲ ဖြေးဖြေး သွားနော် မပြုတ်စေနဲ့” “အဲဟယ် ! နင့်သဘော နင်နဲ့ကျမှ ငါလည်းဘာတွေလုပ်ပေးနေရမှန်းမသိတော့ဘူး” မီးဖိုချောင်က ိုမခင်မေအေးအဖုတ်ထဲ လီးတပ်ရက်အနေအထားအတိုင်း ကုန်းကုန်းကွကွနဲ့လိုက်သွားတယ်။ မီးဖိုပေါ်ကအိုးကနေ ပန်းကန်ထဲကို ပဲပြုတ် ထည့်နေတုန်း ဆောင့်လိုးပစ်တော့ “ဖြေးဖြေးလုပ်ဟဲ့ ပဲစေ့တွေ အပြင်ဖိတ်စင်ကုန်ပြီ” “ဟီးဟီး…ဟုတ် အမ” ဆီ ဆား ဟင်းချိုထည့်သုပ်နေရင်းလည်းလိုး ရေနွေးခပ်ရင်းလည်းလိုးနဲ့ အားလုံးပြင်ဆင်ပြီးတော့ ငစိုးနောက်တစ်ချီပြီးသွားပြန်တယ်။

နှစ်ယောက်သားအိမ်အောက်ကို ဆင်းလာပြီး အောက်ရောက်တော့ နောက်ဆုံးတစ်ချီပါလို့ဈေးဆစ်ပြီး ဦးသိန်းဆောင်ကိုမြင်နေရတဲ့ ခြံစည်းရိုးနားက ခြုံကွယ်မှာကုန်ခိုင်းလိုက်တယ်။ မီးဖိုဘေးက ဦးသိန်းဆောင်ကိုကြည့်နေရင်းနဲ့ သူ့မိန်းမ နို့ကြီးတွေဆွဲကာ လိုးနေရင်း နဲ့ ခဏအကြာ အဖုတ်ထဲ သုတ်ရည်တွေပန်းကာ ပြီးသွားတော့တယ်။ မခင်မေအေး ကဦးသိန်းဆောင်ဆီကိုထွက်သွားတော့ ဟိုကောင်တွေနဲ့ဆုံဖို့ ချိန်ထားတဲ့နေရာသွားရင် ကောင်းမလားစဉ်းစားတယ်။ ဟိုကောင်တွေက တစ်နေရာမရရင် တစ်နေရာမှာ ရအောင်ခိုးမှာပဲ။

သိပ်လည်းစားချင်စိတ်မရှိတော့သလို ပင်ပန်းနေပြီဖြစ်လို့ အိမ်ပြန်ပြီးပဲအိပ်နေလိုက်တော့တယ်။ နောက်နေ့ ကြားရတဲ့သတင်းတွေက ညက ဦးသိန်းဆောင်ကြက်ခြံမှာ ဘယ်သူမှကြက်ရအောင် မခိုးနိူင်ခဲ့ပါဘူးတဲ့ ရဲအောင်က မေသူကိုခိုးပြေးပါသတဲ့ မင်းဦးကလည်း မိန်းမခိုးတယ်လို့ကြားရတယ် ထူးဆန်းတာက သူခိုးသွားတာ သူ့ရည်းစားမဟုတ်ပဲ ရည်းစားရဲ့အမေပါတဲ့ ပိုထူးဆန်းတာက သူ့ရည်းစား ငုဝါကလည်း သူ့ဦးလေးနောက်ကိုခိုးရာလိုက်သွားပါသတဲ့ ကြားရတာတော့ ဦးလေးကခိုးတာ မဟုတ်ပဲ မင်းဦးရည်းစားကသာ သူ့ဦးလေးကိုခိုးတာဆိုပဲ။ ဒီနှစ်တန်ဆောင်တိုင်မှာ ကြားရသမျှအထူးအဆန်းတွေချည်း။ ငစိုးလည်း မလုပ်သင့်ပေမယ့် လုပ်ချင်ခဲ့တဲ့ဆန္ဒကို လုပ်ခွင့်ရခဲ့တဲ့ ဒီနှစ် တန်ဆောင်တိုင်ညလေးကို မေ့နိူင်မည် မဟုတ်တော့ ……… ပြီးပါပြီ။

 

Zawgyi

 

လုပ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵကို

ညေနကတည္းက ညစာအတြက္ထမင္းကို တဝတၿပဲစားထားၿပီးၿပီ။ ဒီေန႔ သိန္းေဆာင္ ၾကက္ၿခံမွာေစာင့္အိပ္မွျဖစ္မယ္။ သူ႔႐ြာက ေကာင္ေတြအေၾကာင္းကို သိန္းေဆာင္ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ တန္ေဆာင္တိုင္ည အတြက္ ႐ြာကကာလသားေကာင္ေလးေတြရဲ႕ ပစ္မွတ္က သူ႔ရဲ႕ၾကက္ၿခံ ျဖစ္ေနမယ္ဆိုတာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲ။ ေနာက္ေန႔မွ ၾကက္ခိးုတဲ့လူေတြကို သိလို႔အေရးယူေပးပါ သြားေျပာလို႔မရဘူး။ တန္ေဆာင္တိုင္ညမွာ ေ႐ႊေငြ အဖိုးတန္ပစၥည္းမဟုတ္ပဲ အေသးအမႊားခိုးတာေလာက္နဲ႔ေတာ့ ထုံးတမ္းအစဥ္အလာပဲဆိုၿပီး အေရးယူေလ့မရွိဘူး။ ႐ြာထဲမွာလည္း ဧည့္လာရင္ေကြၽးေမြးဖို႔ ဟင္းမရွိတဲ့အခါ ခ်က္စားဖို႔တစ္ႏိူင္တစ္ပိုင္ ၾကက္ေမြးၾကပါတယ္။

႐ြာထဲမွာ တန္ေဆာင္တိုင္ညၿပီးရင္ ၾကက္မေပ်ာက္တဲ့အိမ္ဆိုတာ မရွိသေလာက္ပဲ။ ကို႔ယ္အိမ္ကၾကက္သူခိုး သူ႔အိမ္ကၾကက္ကိုယ္ခိုးနဲ႔ ပတ္ခ်ာလည္ေနတယ္။ သိန္းေဆာင္တို႔႐ြာမွာ တန္ေဆာင္တိုင္ညဆိုတာ ၾကက္ခိုးကိုခိုးရမယ္လို႔ အစဥ္အလာျဖစ္ေနေတာ့တာပဲ။ သိန္းေဆာင္ ရဲ႕ၾကက္ၿခံမွာ ၾကက္ဖေရာ ၾကက္မေရာ စုစုေပါင္းဆို ၅၆၈ေကာင္ရွိတယ္။ ၾကက္ဥ ေတြကို ၿမိဳ႕ေပၚကေဈးမွာ တစ္ပတ္တစ္ခါ ေဖာက္သည္ေဈးနဲ႔သြားသြင္းေလ့ရွိတယ္။ သူ႔ၾကက္ၿခံမွာ ဟိုဘက္႐ြာကေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို အလုပ္သမားခန႔္ထားပါတယ္။ ႐ြာခဏျပန္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ မေန႔ကတည္းက လႊတ္လိုက္ရတာပင္။ နဲနဲေမွာင္လာေတာ့ ေန႔ခင္းကတည္းက ျပင္ဆင္ထားတဲ့ပစၥည္းေတြယူၿပီး ၾကက္ၿခံကိုသြားဖို႔ျပင္ရတယ္။

ပစၥည္းဆိုလို႔ ေထြေထြထူးထူးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေလာက္ေလးခြတစ္လက္၊ ေလာက္စာလုံးထည့္ထားတဲ့လြယ္အိတ္နဲ႔ ဒီေန႔မွဓာတ္ခဲအသစ္လဲထားတဲ့ ငါးဆစ္ထိုး ဓာတ္မီးတစ္လက္ပါ။ အဲ တစ္ညလုံး မအိပ္ပဲေစာင့္ရမွာဆိုေတာ့ ေအာင္ဘုဆိုင္ကဆြဲလာတဲ့ ဆန္အရက္တစ္လုံးနဲ႔ မိန္းမျပင္ေပးထားတဲ့ ငါးရံ႕ေျခာက္ဖုတ္ ပန္းကန္ကလည္း မပါမျဖစ္ေပါ့။ “မိန္းမေရ •• အခန္းထဲ က ဖက္ၾကမ္းေဆးလိပ္စည္းနဲ႔ မီျခစ္ေရာေပးပါဦးဟ” “လာၿပီ ကိုသိန္းေဆာင္ ေတာ္ ညက်ရင္ အဖန္ရည္နဲ႔ျမည္းဖို႔ ပဲျပဳတ္အိုးျပင္ေနလို႔ ခဏ” “ေရာ့ •••ဘာလိုေသးလဲ ေတာ္ တစ္ခုခုလိုရင္က်ဳပ္ကို ေအာ္ေခၚလိုက္ က်ဳပ္ယူလာေပးမယ္”

“ငါ့မိန္းမကို အဲဒီလိုအလိုက္သိတတ္လြန္းလို႔ ခ်စ္ေနရတာ ဒီညေတာ့ ညစာငတ္ပါၿပီ” “ဟမ္! ေတာ္ ေစာနကပဲ စာၿပီးၿပီေလ ျပန္ဆာလာလို႔လား” “မိန္းမကလဲ အဲဒီညစာမဟုတ္ဘူးေလကြာ ဟဲဟဲ” တဟဲဟဲ လုပ္ရင္း သူ႔မိန္းမ ေပါင္ၾကားကို မ်က္စပစ္ျပတယ္။ မိန္းမက ပင္ကိုယ္ ကကို အရွက္အေၾကာက္ႀကီးၿပီး ရတာလည္းသိပ္မၾကာေသးေတာ့ မ်က္ႏွာႀကီးနီရဲလာၿပီး “ေတာ္ ေနာ္ ကေလးကလားေတြ လာေျပာမေနနဲ႔ ေတာ္မရွက္ေပမယ့္ က်ဳပ္ရွက္တယ္” သိန္းေဆာင္က တဟဲဟဲရယ္ရင္း ယူစရာရွိတာယူၿပီး ၾကက္ၿခံဘက္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္~~~ သိန္းေဆာင္ရဲ႕ၾကက္ၿခံက အိမ္နဲ႔ၿခံျခင္းကပ္ရက္ေဆာက္ထားတာျဖစ္သည္။

အိမ္ၿခံဝင္းက မလုံေသာ္လည္း ၾကက္ၿခံကိုေတာ့ သံဆူးႀကိဳးေတြနဲ႔လုံၿခဳံေအာင္ေဆာက္ထားတာပဲ ။ ဒါမယ့္မရ ႐ြာကေကာင္ေတြက ရေအာင္ဝင္ခိုးသည္။ မႏွစ္ကမေစာင့္လိုက္မိလို႔ 15ေကာင္ေလာက္ပါသြားတယ္ ဘယ္ႏွစ္ဖြဲ႕ေတာင္ဝင္ခိုးသြားလဲမသိဘူး။ ေလးခြပါတယ္ဆိုေသာ္လည္း မွန္ေအာင္ေတာ့ပစ္လို႔မရဘူး။ လူရိပ္ျမင္ရင္ အေစာင့္ရွိေၾကာင္းသိေအာင္ ေျခာက္လွန႔္႐ုံေလာက္သာပစ္ရတယ္။ၾကက္ၿခံေရာက္ေတာ့ ထင္းေျခာက္ေတြစုၿပီး ပါလာတဲ့မီးျခစ္နဲ႔ မီးအရင္ ဖို ရတယ္ ညဆိုနဲနဲေအးလာၿပီေလ။ မီးဖိုေဘးမွာ ပါလာတဲ့အရက္ေလးေသာက္ အျမည္းေလးစားရင္း သိန္းေဆာင္ စဥ္းစားခန္းဝင္ေနမိတယ္။

အိမ္မွာ ခင္ေမေအးတစ္ေယာက္ထဲ အိပ္ရတာေၾကာက္ေနမလားမသိဘူး။ သူလဲမတတ္သာလို႔သာလာေစာင့္ရတာ ရခါစပူပူေႏြးေႏြး မိန္းမနဲ႔ ခြဲအိပ္ျခင္တာမဟုတ္။ ညအိပ္ခ်ိန္ေလးပဲဟိုဒင္း လုပ္ရတာမဟုတ္လား။ ၿမိဳ႕ကအသိတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေန႔ညအခ်ိန္မေ႐ြးပဲ စိတ္လာတဲ့အခ်ိန္ထလိုးပစ္တယ္ လို႔ေျပာဖူးတယ္။ ႐ြာမွာေတာ့ ေန႔ခင္းဘက္သူ႔အလုပ္ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္စီလုပ္ရင္း ညအိပ္ရာဝင္ခါနီးမွသာ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲထဲမွာ အာဝါဟ ဝိဝါဟရတာျဖစ္သည္။သူ႔မိန္းမခင္ေမေအးက အရွက္အေၾကာက္ႀကီးေတာ့ပိုဆိုးသည္ မီးမွိန္မွိန္ေလးေတာင္ထြန္းလို႔မရ။ တကယ္ေတာ့ သိန္းေဆာင္ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ လူပ်ိဳသိုးႀကီးျဖစ္မွအိမ္ေထာင္က်ခဲ့တာပင္။

မိန္းမ ခင္ေမေအးက အသက္34 ႏွစ္ထဲမွာျဖစ္ၿပီး သူ႔ထက္5ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ငယ္တယ္။ ခင္ေမေအး အပ်ိဳႀကီးျဖစ္ေနတာ ႀကိဳက္တဲ့သူမရွိလို႔ေတာ့မဟုတ္ ။ ႐ုပ္ကလည္း ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး ပန္းျဖဴနဲ႔ တူတယ္လို႔ ႐ြာထဲမွာေျပာၾကသလို ေတာသူေပမယ့္ အလုပ္ၾကမ္းမလုပ္ရပဲ အိမ္ထဲမွာပဲ အၿမဲတမ္း ရက္ကန္းရက္ေနတာဆိုေတာ့ ေနမထိတဲ့အသားက ျဖဴေဖြးေနတာ။ ပင္ကိုယ္ကျဖဴတာလည္းပါတာေပါ့ေလ။ေခါတ္လူေတြ စကားနဲ႔ဆို အဆစ္အေပါက္ကလည္း ို စြန္းကိတ္ေနေသးတာကိုလား ဒီ႐ြာတင္မက ႐ြာနီးၿခဳံစပ္မွာပါ ခင္ေမေအးကို အေသရရ အရွင္ရရဆိုတဲ့လူေတြက နဲမွမနဲပဲ။ ဒါမယ့္ အနားေတာင္မကပ္ႏိူင္ၾကဘူး သမီးထိရင္ ဓားၾကည့္ဆိုတဲ့ သူ႔အေဖ တပ္ထြက္လူၾကမ္းႀကီးကိုေၾကာက္ၾကရတယ္ေလ။ သိန္းေဆာင္က သာ ေခါင္ကိုကိုင္ၿပီးသူ႔အေဖ တပ္ထြက္ႀကီးကို အပီေပါင္းကာ ႀကံဖန္ခဲ့ရတာေလ။ ကိုယ္တိုင္ေတာင္မေသာက္ရက္တဲ့ ၿမိဳ႕ကအရက္နီေတြကို သူ႔အေဖႀကီးဆီ ဆက္သခဲ့ရတာလည္းနဲမွမနဲပဲ။ သူ႔အေဖက ဒီေကာင္မဆိုးဘူး လူႀကီးကိုလူႀကီးမွန္းသိတတ္တယ္ လူ႐ိုးေလး လို႔ဆိုတဲ့အခ်ိန္ေရာက္မွ နားေဖာက္ခဲ့ရတာကိုလား။

သူ႔အေမကလည္း အလုပ္အကိုင္နဲ႔ ေျခေျချမစ္ျမစ္ ရွိတဲ့သိန္းေဆာင္နဲ႔ သေဘာတူတယ္။ဒီေတာ့ မိဘစကားေျမဝယ္မက်နားေထာင္တဲ့ ခင္ေမေအးဟာ သိန္းေဆာင္နဲ႔ အေၾကာင္းပါခဲ့ကာ ခုဆို တစ္လေလာက္ေတာင္ရွိၿပီေပါ့။ ခင္ေမးေအးနဲ႔ရၿပီးကတည္းက သိန္းေဆာင္လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ကမာၻ မွာနယ္ပယ္အမ်ားႀကီး ခ်ဲ႕ထြင္ႏိူင္ခဲ့တဲ့ စစ္ဘုရင္ႀကီး တစ္ေယာက္လို(အထင္နဲ႔ ရမ္းေျပာတာပါ) ရင္ဘတ္ႀကီး ေကာ့ေကာ့ ေကာ့ေကာ့နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေတာ့တယ္။ ျမင္တဲ့ လူေတြကေတာ့ မနာလိုတာေရာ ေသာက္ျမင္ကပ္ၾကတာေရာေပါ့ေလ။ သိန္းေဆာင္ အရက္ေသာက္ရင္း ေတာင္စဥ္ေရမရ ေတြးေနမိတယ္။ ၾကက္ၿခံအနီးက ၿခဳံပုတ္ကြယ္မွာ လူ၄ေယာက္ လႈပ္ရွားေနၾကတယ္။

ေရွ႕ဆုံးမွာရွိတဲ့ ရဲေအာင္က ဒူးတစ္ဖက္ေထာက္ကာ မုဆိုးထိုင္ထိုင္ၿပီး လက္တစ္ဖက္ေျမာက္ရင္း ေနာက္က လူေတြ ကိုၿငိမ္ေနဖို႔ အခ်က္ျပတယ္။ၿပီးေတာ့ေလသံ တိုးတိုးနဲ႔ “ရဲ႕ေဘာ္တို႔ ခံတပ္ကိုေတြ႕ေနရတယ္ ဒီတိုင္းလႈပ္ရွားလို႔မရဘူး ငါတို႔လူခြဲမွျဖစ္မယ္” မင္းဦးက ျပန္ေျပာတယ္ “လီးေတြေျပာေနတာလား” “ရဲေဘာ္တို႔ အမိန႔္ကိုနာခံပါ ေယာက်ာ္းေလးႏွစ္ေယာက္ သင့္ေတာ္ရာကို လူခြဲၾက ေမသူက ငါ့အနားမွာေနခဲ့ အေျခအေနမေကာင္းလို႔ တပ္ဆုတ္ရရင္ စုရပ္မွာဆုံမယ္” ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသည့္ဗ်ဴဟာမႉး ေမသူကိုက်ေတာ့သူ႔နားမွာေနတဲ့ အဲဒီလို ဆရာလုပ္လြန္းလို႔လည္း အဲေကာင္ကိုၾကည့္မရၾကတာ ေနာက္ေနဖင္ကို ပိတ္ကန္ပစ္လိုက္ဖို႔ တာေကာင္းတယ္။ ေလာေလာဆယ္ မီးဖိုေဘးမွာ ဦးသိန္းေဆာင္ကိုျမင္ေနရတာမို႔ သူေျပာတဲ့အတိုင္း လူစုခြဲဖို႔လုပ္ၾကတယ္။ သူတို႔ပုံစံက ၾကက္ခိုးမယ့္လူေတြနဲ႔မတူ ဓားစာခံကို လာကယ္တဲ့ မရိန္းတပ္သားေတြၾကလို႔။ ၾကက္ၿခံကိုဘယ္နားက ဝင္ရင္ေကာင္းမလဲလို႔ ရွာေနရင္းနဲ႔ ဦသိန္းေဆာင္အိမ္နား တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေရာက္လာတယ္။

ဘာရယ္မဟုတ္ အိမ္ဘက္လွမ္းၾကည့္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕အဖီထုပ္ၿပီးမိုးထားတဲ့ ေအာက္ကကြပ္ပစ္ ေပၚမွာ လူတစ္ေယာက္ ေစာင္ၿခဳံၿပီး ေကြးေကြးႀကီးအိပ္ေနတယ္။ ဦးသိန္းေဆာင္က ၾကက္ၿခံမွာဆိုေတာ့ အိပ္ေနတာ မခင္ေမေအးပဲျဖစ္မယ္လို႔ေတြးရင္း ငစိုးရင္ခုန္သလိုလိုျဖစ္လာတယ္။ အိမ္ထဲမွာ မအိပ္ပဲဘာလို႔အိမ္ေရွ႕မွာ လာအိပ္ေနတာပါလိမ့္ ။ ဒါမွမဟုတ္ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ားလား။ ငစိုးက ေမွာင္ရိပ္ခိုလိုက္ၿပီး အိပ္ေနတဲ့လူကိုအနီးကပ္ေခ်ာင္းၾကည့္ေနသည္။ ေခါင္းၿမီးၿခဳံ ထားလို႔ဘယ္သူမွန္းေသခ်ာမသိတာေတာင္မွ မခင္ေမေအးပဲျဖစ္မယ္ဆိုၿပီး ရင္ကတဒိတ္ဒိတ္ခုန္လာတယ္။

သူတို႔ကာလသားေတြ အပ်ိဳႀကီးဘဝတုန္းက ေမွ်ာ္မွန္းစြဲလမ္းခဲ့ရတဲ့ မခင္ေမေအးမ်က္ႏွာကိုတစ္ခါေလာက္ေတာ့ အနီးကပ္ၾကည့္ၿပီး နမ္းဖူးခ်င္မိသည္။ ငစိုးေျခသံလုံလုံ နဲ႔အိပ္ေနတဲ့လူနားကပ္သြားလိုက္တယ္။ ေခါင္းၿမီးၿခဳံးထားတဲ့ေစာင္ကို မ်က္ႏွာျမင္ရ႐ုံအသာဆြဲလွပ္ၾကည့္တယ္။ ငစိုးတို႔ရဲ႕ အၿမဲမွန္းၿပီး တိုက္ခဲ့ရတဲ့ အိမ္မက္ထဲကမင္းသမီးႀကီး မခင္ေမေအးပါပဲ။ လေရာင္ေအာက္မွာ စြဲလန္းခဲ့ရတဲ့ မခင္ေမေအးရဲ႕မ်က္ႏွာကို ျမင္ေနရေတာ့ နမ္းၾကည့္ခ်င္စိတ္ေတြ ထိန္းမရပဲ ပါးတစ္ဖက္ကို ခပ္ဖြဖြနမ္းၾကည့္မိတယ္။ နမ္းဖူးခဲ့သမွ် ဒီတစ္ခါအရသာအရွိဆုံးပဲ နမ္းခ်င္ေနတဲ့သူမို႔လားမသိဘူး။ ေနာက္ပါးတစ္ဖက္ကိုလည္း အသားေလးနမ္းလိုက္တယ္။ ႏိုးသြားမွာလည္း ေၾကာက္ရေသးတာ ေနာက္ နဖူးျပင္ ေျပာင္ေျပာင္ေလး။

ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းလည္း အသာအယာ တို႔ထိလိုက္တယ္။ဒီေလာက္ေလးလုပ္ခြင့္ရတာေတာင္ ရင္ဘတ္တစ္ခုလုံးေပါက္ထြက္မတတ္ ရင္ခုန္သံ ေတြျမန္ေနတယ္။ ေစာင္ကိုျပန္အုပ္ထားခဲ့ၿပီး အသံမထြက္ေအာင္အသာေလးျပန္လွည့္လာခဲ့တယ္။ ၿခံစည္း႐ိုးနားက ၿခဳံကြယ္ကေန ၾကက္ၿခံကိုေခ်ာင္းၾကည့္ေနမိတယ္။ ဦးသိန္းေဆာင္က ၾကက္ၿခံကို ဓာတ္မီးတစ္လက္နဲ႔ လွည့္ပတ္ၾကည့္ၿပီး မီးဖိုးနားမွာ ျပန္ထိုင္ေနျပန္တယ္။ဟိုေကာင္ေတြ ဘယ္နားေရာက္ေနလည္းမသိဘူး ဒီပုံစံနဲ႔ေတာ့ ခိုးဖို႔လြယ္မယ္မထင္။ငစိုးလည္း ဒီနားကခြာသင့္ၿပီ။ ငစိုး ခ်ီတုံခ်တုံျဖစ္ေနတယ္ ။ ဒီလိုအေျခအေနက ေနာက္မႀကဳံႏိူင္ေတာ့ လက္လႊတ္ရမွာ ႏွေျမာေနတယ္။

မခင္ေမေအး အိပ္ေနတဲ့အနားကို ငစိုးအသာေလးျပန္ကပ္လာတယ္။ေစာင္ေလးျပန္ခြာတယ္ ။ေအးတာေတာင္အေႏြးထည္ဝတ္မထားဘူး။လက္ေမာင္သား အိအိေတြကိုနမ္းေနမိတယ္။ တျဖည္းျဖည္းေလွ်ာၿပီး လက္ဖမိုးအထိ နမ္းလာတယ္။ေစာင္ကို ျပန္ဖုံးၿပီး ေျခရင္းဘက္ကေန ေစာင္ကိုျပန္မကာ ေခါင္းထိုးဝင္လိုက္တယ္။ ေျပေလ်ာ့ေနတဲ့ထဘီကို ေအာက္ေလးနဲနဲေလွ်ာၿပီး ေပါင္သားေတြကိုနမ္းေနတယ္။ အဖုတ္ေနရာသြားစမ္းေတာ့ အေမႊးထူထူေတြေပၚလက္ေရာက္တယ္ အတြင္းခံဝတ္မထားဘူးပဲ အေမႊးေတြကို ခပ္႐ြ႐ြကေလး ကိုင္ကစားေနမိတယ္။ “ကိုသိန္းေဆာင္ ေတာ္ ဘာလုပ္ေနတာလဲ” မခင္ေမေအးႏိုးလာေတာ့ ငစိုးေခါင္းနပန္းႀကီးသြားတယ္။

“ေတာ့္ကို ေရေႏြးပြဲလာပို႔ဖို႔ ပဲျပဳတ္တာေစာင့္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ အု အု႔ အ” ငစိုးလည္း မထူးေတာ့တဲ့အတူတူ ေစာင္ထဲကေနအထက္တက္ၿပီး မခင္ေမေအး ႏႈတ္ခမ္းေတြကို သူစကားေျပာေနတုန္း ဆြဲစုပ္နမ္းပစ္တယ္။ အု ႁပြတ္ ႁပြတ္ အု အင့္ အင့္ အ မခင္ေမေအးက ငစိုးကိုယ္ႀကီးကို တြန္းရင္း ေစာင္ကို ဆြဲလွပ္ပစ္တယ္။ “ဟင္ နင္ … နင္.. ကိုသိန္းေဆာင္မဟုတ္ဘူး ငစိုး ငစိုး” ခင္ေမေအး ထင္ေတာ့ထင္တယ္ ပါးစပ္ခ်င္းေတ့စုပ္ကတည္းက ကိုသိန္းေဆာင္က ဒါမ်ိဳးမလုပ္ဖူးဘူး ပါးတို႔ နဖူးတို႔ပဲနမ္းတာ ခုေတာ့ ႐ြာေျမာက္ပိုင္းက ေကာင္ေလးျဖစ္ေနတယ္။

“မခင္ေမေအးရယ္ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွမေနႏိူင္ေတာ့လို႔ပါ ကြၽန္ေတာ္ မခင္ေမေအးကို ဘာမွမလုပ္ပါဘူး နမ္း႐ုံပဲ နမ္းခြင့္ျပဳပါေနာ္” “မလိုခ်င္ဘူး မလိုဘူး နင္ခုထြက္သြား ငါကိုသိန္းေဆာင္ကို ေအာ္ေခၚ အြတ္ အင့္ ႁပြတ္ႁပြတ္ အုအု” ငစိုး ႏႈတ္ခမ္းေတြကို မလြတ္တမ္း ဆြဲစုပ္ရင္း လက္တစ္ဖက္က အဖုတ္ႀကီးကို ခပ္ျမန္ျမန္ ပြတ္ေပးေနတယ္။ “အင့္ …အဟင့္ ..ဟင့္ ..ငါကလင္ရွိမိန္းမဟဲ့ နင္ ကာေမသု ကံထိုက္မယ္ ဟင့္ ဟင့္ နင္အတြက္လည္းမေကာင္း ဘူး ငါလည္း ေဖာတ္ျပန္တဲ့မိန္းမယုတ္ မျဖစ္ခ်င္ဘူ႔း အဟင့္ ..အဟင့္.. ဟင့္ အီး.. .ဟီး…” မခင္ေမေအး ပါးျပင္မွာ မ်က္ရည္ေတြ က်လာတာကို လေရာင္မွာျမင္ေနရတယ္။

ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္စေတြကို ငစိုး ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔ တို႔ထိ သုတ္ေပးရင္း “ကြၽန္ေတာ္လည္း ခုလိုအေျခအေနႀကဳံလာေတာ့ မေနႏိူင္ေတာ့လို႔ပါ မခင္ေမေအးရယ္ အရင္ကတည္းက မခင္ေမေအးကို ႀကိတ္ၿပီးစြဲလန္းေနခဲ့ရတာပါ မပိုင္ဆိုင္ႏိူင္မွန္းသိေပမယ့္ ေယာက္်ားရသြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ႐ူးမတတ္ေအာင္ခံစားခဲ့ရတာပါ” (ၾကာကြက္ေတြ ငိငိ) ငစိုးက မခင္ေမေအးနဲ႔ ပါးခ်င္းကပ္ရင္း တိုးတိုးေလးေျပာေနတာျဖစ္သည္။လက္ကိုလည္းအနားမေပး တစ္ဖက္က ေစာက္ေစ့ ထိပ္ေလးကို ပြတ္ေခ်ေပးေနသလို တစ္ဖက္က မခင္ေမေအးကိုဖက္ထားရင္း ႏို႔အုံႀကီးကို မွီသေလာက္ အက်ႌေပၚကေန ပြတ္ေပးေနတာ။

မခင္ေမေအးက ျငင္းဆန္ေနေပမယ့္ အရမ္းႀကီးေတာ့မ႐ုန္း။ “ဟင့္ … အဟင့္… ငါကနင့္အမအ႐ြယ္ေတာင္မဟုတ္ေတာ့ဘူးဟဲ့ နင့္အေဒၚအ႐ြယ္ေလာက္ရွိေနၿပီ နင္ ကိုယ္နဲ႔႐ြယ္တူေတြ သြားႀကိဳက္ပါလား အဟင့္ အင့္ အင့္ …. အ..အား..” “အခ်စ္က ကိုယ္ ျဖစ္ေစခ်င္သလိုခိုင္းလို႔မွမရတာ ခုလည္း ကိုခ်စ္ခဲ့ဖူးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ အားရပါးရ စိတ္ႀကိဳက္ ေပြ႕ဖက္နမ္းရႈပ္ခြင့္ျပဳပါေနာ္ လြန္လြန္က်ဴးက်ဴး ဘာမွမလုပ္ဘူးလို႔ကတိေပးပါတယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးအိမ္တိုင္လည္းအျပစ္ဒဏ္ကို ခံပါ့မယ္ ေနာက္ဆုံးဆႏၵေလးကိုေတာ့လိုက္ေလ်ာေပးပါေနာ္ ေနာ္… မခင္ေမေအး” ခင္ေမေအးမွာ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိပဲ စိတ္ရႈပ္ေနေလသည္။

ငစိုးက စကားတတြတ္တြတ္ ေျပာရင္း မခင္ေမေအးရဲ႕ လည္တိုင္ေလးေတြ ဂုတ္သားေတြကို တရစမ္နမ္းေနေတာ့တယ္။ “ငစိုးရယ္….ငါ့ေမာင္ကလိမၼာပါတယ္ေနာ္ ကိုသိန္းေဆာင္ေရာက္လာရင္ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးကို သတ္မွာဟ” “လိမၼာဘူးဗ်ာ ဒီညေသခ်င္လည္းေသပေစေတာ့ မထိန္းႏိူင္ေတာ့ဘူးဗ်” ငစိုးက ေျပာရင္းဆိုရင္း ေအာက္ကိုေလွ်ာဆင္းၿပီး မခင္ေမေအးရဲ႕ ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို ၿဖဲကာ ဆြေပးထားလို႔အရည္ေတြစို႔ေနတဲ့ အဖုတ္ႀကီးကို လွ်ာနဲ႔တစ္ခ်က္အားရပါးရလ်က္ပလိုက္တယ္။မခင္ေမေအးက တြန႔့္ခနဲတစ္ခ်က္ျဖစ္သြားၿပီး ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုေစ့ကာ အဖုတ္ႀကီးကို လက္နဲ႔အုပ္ထားရင္း “အ.. အာ.. ဘာလုပ္တာလ ဲငစိုးရယ္ ငါ့ကိုငရဲမေပးပါနဲ႔ ” ငစိုးက ဘာမွမေျပာပဲ ေပါင္ေတြျပန္ၿဖဲကာ ေခါင္းတိုးဝင္ၿပီး အဖုတ္ကို ျပန္လ်က္ေနျပန္တယ္။

မခင္ေမေအးက သူ႔ေပါင္ၾကားက ငစိုးေခါင္းကို အတင္းတြန္းရင္း “အ..အဟင့္.. မလုပ္ပါနဲ႔ ငါ့ေမာင္ရယ္ အား….အ..အ..ဘုန္းေတြနိမ့္ကုန္ပါ့မယ္ကြယ္ အင့္..အ..အား..အ.အဟင့္” ငစိုးက ေစာက္စိ ေနရာကို လွ်ာနဲ႔ရမ္းရွာရင္း ေတြ႕ေတာ့ လွ်ာဖ်ားနဲ႔ထိုးေကာ္လိုက္ အစိက္ုဆြဲစုပ္လိုက္လုပ္ေနတယ္။ “အဟင့္..ဟင့္.အ..ငစိုးရယ္ အ…အ..အား…ငါမေနတတ္ေတာ့ဘူး..အား..အ..ဘယ္လိုေတြလုပ္ေနတာလဲ..အဟင့္..အ..အား..” မခင္ေမေအးက လူးလြန္းေကာ့ပ်ံ ေနၿပီး ပက္လက္အေနအထားကေန ေဘးေတေစာင္းျဖစ္သြားၿပီး ငစိုးဆံပင္ေတြ ဆြဲကိုင္ကာ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားမွာ အတင္းညႇပ္ထားလို႔ ငစိုးလႈပ္မရေတာ့ဘူး။ “အမ! အမ ေပါင္ေတြအတင္းညႇစ္မထားနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ လႈပ္မရေတာ့ဘူး” နဲနဲေလွ်ာ့ေပးေတာ့မွ လွ်ာကို ေစာက္ဖုတ္ထဲ ဝင္သေလာက္ထိုးထည့္ေမႊေႏွာက္ရင္း အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေတြကို ဆြဲစုပ္လိုက္ သြားနဲ႔ ခပ္ဖြဖြကိုက္လိုက္လုပ္ေပးေနတယ္။

မခင္ေမေအးက ေကာ့လန္ၿပီး ေဘးတေစာင္းကေန ေမွာက္ခုံျဖစ္သြားလို႔ ငစိုးမ်က္ႏွာက ေစာက္ဖုတ္ေအာက္တည့္တည့္ေရာက္ေနၿပီ။ ငစိုးလည္း အားရပါးရ ဂ်ာေပးေနတုန္း “အင္း… ဟင့္..အား..ငစိုး..ဖယ္..ဖယ္..ဖယ္ေတာ့..ငါေသးထြက္ေတာ့မယ္..အား…အ..အ..ငါ..အ..ေသးအရမ့္းေပါက္ခ်င္ေနၿပီ..ဟင့္..အား..အ.အ..အား..အား.အား…..” ေျပာရင္းဆိုရင္း မခင္ေမေအးက ထြန႔္ထြန႔္လူးကာ တဆတ္ဆတ္တုန္ရင္း ငစိုးပါးစပ္ထဲကို အရည္ေတြ ဒလေဟာဝင္လာတယ္။ ႐ုန္းေနေပမယ့္ ငစိုးက ထမရေအာင္တင္ပါးေတြကို ဆြဲကိုင္ထားလို႔ ေသးေတြက ငစိုးမ်က္ႏွာေပၚကို တျဖန္း ျဖန္း ပန္းမိေနတယ္။ အရည္ေတြေရာ ေသးေတြပါ ပါးစပ္ထဲေရာကုန္ၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ဝက္ ဝင္ကုန္ကာ က်န္တာကိုေထြးထုတ္လိုက္ရတယ္။

“အဟင့္..အီး..ဟီး..နင့္ကိုေျပာပါတယ္မလုပ္ပါနဲ႔လို႔ အဟင့္ ..အင့္..ဝင့္..ဟင့္..ခုေတာ့ ေသးေတြပန္းမိၿပီ..အဟင္…ငါေတာ့ ငရဲေတြႀကီးေတာမွာပဲ..အဟင့္..ဟင္..ဟင္…” “ငရဲမႀကီးပါဘူး မမရယ္ ကြၽန္ေတာ္ကလိုလိုခ်င္ခ်င္လုပ္ေပးတာပဲ ၿပီးေတာ့ကြၽန္ေတာ္က အငယ္ မမက အသက္ႀကီးတဲ့သူပါ” ငိုသံႀကီးနဲ႔ဗလုံးဗေထြးေျပာ ရင္း ေျမျပင္ကိုဆင္းကာ ထမိန္ျပင္ဝတ္ေနတယ္။ေစာနတုန္းကသာ ဏွာေစာနဲ႔မို႔သတိမထားမိတာ မခင္ေမေအး ေအာ္ညည္းသံက ေတာ္ေတာ္က်ယ္တယ္။ အိမ္က ႐ြာစြန္ခပ္လွန္းလွန္းမွာရွိၿပီး ၾကက္ၿခံနဲ႔ စည္း႐ိုးနဲ႔ အိမ္ၿခံဝင္းကပ္ေနေပမယ့္ ဦးသိန္းေဆာင္မီးဖိုေနရာက နဲနဲေဝးလို႔သာေတာ္ေတာ့တယ္။

ငစိုးက စကားတတြတ္တြတ္ ေျပာရင္း မခင္ေမေအးရဲ႕ လည္တိုင္ေလးေတြ ဂုတ္သားေတြကို တရစမ္နမ္းေနေတာ့တယ္။ “ငစိုးရယ္….ငါ့ေမာင္ကလိမၼာပါတယ္ေနာ္ ကိုသိန္းေဆာင္ေရာက္လာရင္ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးကို သတ္မွာဟ “လိမၼာဘူးဗ်ာ ဒီညေသခ်င္လည္းေသပေစေတာ့ မထိန္းႏိူင္ေတာ့ဘူးဗ် ငစိုးက ေျပာရင္းဆိုရင္း ေအာက္ကိုေလွ်ာဆင္းၿပီး မခင္ေမေအးရဲ႕ ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို ၿဖဲကာ ဆြေပးထားလို႔အရည္ေတြစို႔ေနတဲ့ အဖုတ္ႀကီးကို လွ်ာနဲ႔တစ္ခ်က္အားရပါးရလ်က္ပလိုက္တယ္။မခင္ေမေအးက တြန႔့္ခနဲတစ္ခ်က္ျဖစ္သြားၿပီး ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုေစ့ကာ အဖုတ္ႀကီးကို လက္နဲ႔အုပ္ထားရင္း “အ.. အာ.. ဘာလုပ္တာလ ဲငစိုးရယ္ ငါ့ကိုငရဲမေပးပါနဲ႔ ” ငစိုးက ဘာမွမေျပာပဲ ေပါင္ေတြျပန္ၿဖဲကာ ေခါင္းတိုးဝင္ၿပီး အဖုတ္ကို ျပန္လ်က္ေနျပန္တယ္။

မခင္ေမေအးက သူ႔ေပါင္ၾကားက ငစိုးေခါင္းကို အတင္းတြန္းရင္း “အ..အဟင့္.. မလုပ္ပါနဲ႔ ငါ့ေမာင္ရယ္ အား….အ..အ..ဘုန္းေတြနိမ့္ကုန္ပါ့မယ္ကြယ္ အင့္..အ..အား..အ.အဟင့္” ငစိုးက ေစာက္စိ ေနရာကို လွ်ာနဲ႔ရမ္းရွာရင္း ေတြ႕ေတာ့ လွ်ာဖ်ားနဲ႔ထိုးေကာ္လိုက္ အစိက္ုဆြဲစုပ္လိုက္လုပ္ေနတယ္။ “အဟင့္..ဟင့္.အ..ငစိုးရယ္ အ…အ..အား…ငါမေနတတ္ေတာ့ဘူး..အား..အ..ဘယ္လိုေတြလုပ္ေနတာလဲ..အဟင့္..အ..အား..” မခင္ေမေအးက လူးလြန္းေကာ့ပ်ံ ေနၿပီး ပက္လက္အေနအထားကေန ေဘးေတေစာင္းျဖစ္သြားၿပီး ငစိုးဆံပင္ေတြ ဆြဲကိုင္ကာ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားမွာ အတင္းညႇပ္ထားလို႔ ငစိုးလႈပ္မရေတာ့ဘူး။ “အမ! အမ ေပါင္ေတြအတင္းညႇစ္မထားနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ လႈပ္မရေတာ့ဘူး” နဲနဲေလွ်ာ့ေပးေတာ့မွ လွ်ာကို ေစာက္ဖုတ္ထဲ ဝင္သေလာက္ထိုးထည့္ေမႊေႏွာက္ရင္း အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေတြကို ဆြဲစုပ္လိုက္ သြားနဲ႔ ခပ္ဖြဖြကိုက္လိုက္လုပ္ေပးေနတယ္။

မခင္ေမေအးက ေကာ့လန္ၿပီး ေဘးတေစာင္းကေန ေမွာက္ခုံျဖစ္သြားလို႔ ငစိုးမ်က္ႏွာက ေစာက္ဖုတ္ေအာက္တည့္တည့္ေရာက္ေနၿပီ။ ငစိုးလည္း အားရပါးရ ဂ်ာေပးေနတုန္း “အင္း… ဟင့္..အား..ငစိုး..ဖယ္..ဖယ္..ဖယ္ေတာ့..ငါေသးထြက္ေတာ့မယ္..အား…အ..အ..ငါ..အ..ေသးအရမ့္းေပါက္ခ်င္ေနၿပီ..ဟင့္..အား..အ.အ..အား..အား.အား…..” ေျပာရင္းဆိုရင္း မခင္ေမေအးက ထြန႔္ထြန႔္လူးကာ တဆတ္ဆတ္တုန္ရင္း ငစိုးပါးစပ္ထဲကို အရည္ေတြ ဒလေဟာဝင္လာတယ္။ ႐ုန္းေနေပမယ့္ ငစိုးက ထမရေအာင္တင္ပါးေတြကို ဆြဲကိုင္ထားလို႔ ေသးေတြက ငစိုးမ်က္ႏွာေပၚကို တျဖန္း ျဖန္း ပန္းမိေနတယ္။ အရည္ေတြေရာ ေသးေတြပါ ပါးစပ္ထဲေရာကုန္ၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ဝက္ ဝင္ကုန္ကာ က်န္တာကိုေထြးထုတ္လိုက္ရတယ္။

“အဟင့္..အီး..ဟီး..နင့္ကိုေျပာပါတယ္မလုပ္ပါနဲ႔လို႔ အဟင့္ ..အင့္..ဝင့္..ဟင့္..ခုေတာ့ ေသးေတြပန္းမိၿပီ..အဟင္…ငါေတာ့ ငရဲေတြႀကီးေတာမွာပဲ..အဟင့္..ဟင္..ဟင္… “ငရဲမႀကီးပါဘူး မမရယ္ ကြၽန္ေတာ္ကလိုလိုခ်င္ခ်င္လုပ္ေပးတာပဲ ၿပီးေတာ့ကြၽန္ေတာ္က အငယ္ မမက အသက္ႀကီးတဲ့သူပါ” ငိုသံႀကီးနဲ႔ဗလုံးဗေထြးေျပာ ရင္း ေျမျပင္ကိုဆင္းကာ ထမိန္ျပင္ဝတ္ေနတယ္။ေစာနတုန္းကသာ ဏွာေစာနဲ႔မို႔သတိမထားမိတာ မခင္ေမေအး ေအာ္ညည္းသံက ေတာ္ေတာ္က်ယ္တယ္။ အိမ္က ႐ြာစြန္ခပ္လွန္းလွန္းမွာရွိၿပီး ၾကက္ၿခံနဲ႔ စည္း႐ိုးနဲ႔ အိမ္ၿခံဝင္းကပ္ေနေပမယ့္ ဦးသိန္းေဆာင္မီးဖိုေနရာက နဲနဲေဝးလို႔သာေတာ္ေတာ့တယ္။ “သြား ..သြား..ဟိုအိုးထဲမွာ မ်က္ႏွာသစ္ ပလုပ္က်င္းေခ်” ငစိုးလည္း ေရအိုးဆီသြားကာ ပလုပ္က်င္း မ်က္ႏွာအျမန္သစ္ပလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ၿခံစည္း႐ိုးနားအေျပးသြားၿပီး ၾကက္ၿခံဘက္ေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့ ဦးသိန္းေဆာင္က မီးဖိုေဘးမွာ ေဆးလိပ္ဖြာရင္း အရက္ေသာက္ေနတုန္း။

ငစိုးလည္း မခင္ေမေအးဆီ အျမန္ျပန္လွည့္လာခဲ့တယ္။ ၾကက္ခိုးဖို႔လည္း စိတ္မပါေတာ့ ဟိုေကာင္ေတြလည္း ေခါင္းထဲမွာမရွိေတာ့ဘူး။ ေလာေလာဆယ္ တဏွာစိတ္က ငယ္ထိပ္ေရာက္ေနတာ ငစိုးျပန္လွည့္လာေတာ့ မခင္ေမေအးက အိမ္ေပၚတက္ဖို႔ ေလွကားေျခရင္းေရာက္ေနၿပီ။ ငစိုးလည္း ေနာင္ကအျမန္ေျပးလိုက္သြားၿပီး ေလွကား အလယ္ေလာက္မွာလိုက္မွီေတာ့ ေနာက္ကေနဆြဲဖက္တယ္။ မခင္ေမေအး ကအေပၚေလွကားထစ္မွာေရာက္ေနၿပီး ငစိုးက ေအာက္ေလွကားထစ္မွာပဲရွိေသးေတာ့ ေပါင္တံေတြပဲဖက္ထားရၿပီး ငစိုးမ်က္ႏွာက မခင္ေမေအးဖင္အိအိႀကီးေတြနဲ႔ တည့္တည့္မွာျဖစ္ေနတယ္။ “ငစိုးရယ္… ျပန္ပါေတာ့ဟယ္. ဒီေလာက္ဆိုေၾကနပ္ေတာ့ေပါ့” “မျပန္ဘူးဗ်ာ ..အားရေအာင္မွ မနမ္းရေသးတာ ႏို႔ႀကီးေတြလဲမစို႔ရေသးဘူး ..ႏို႔ေပးစို႔ခိုင္းဦး” “ငစိုးရယ္ ..နင္နဲ႔ေတာ့ ငါေသခ်င္တာပါပဲဟယ္..” ငစိုးက ေလွကားႏွစ္ထစ္ ထပ္တက္လိုက္ၿပီး အက်ႌေပၚကေန ႏို႔ေတြကို ပြတ္ကိုင္ဆြဲႏွယ္ေနတယ္။ ျျပတ္..ျျပတ္..အု. ႏႈတ္ခမ္းေတြဆြဲစုပ္ရင္း လွ်ာကို မခင္ေမေအးပါးစပ္ထဲထိုးထည့္ေတာ့ သြားေတြကို ခပ္တင္းတင္းေစ့ထားတယ္။

“သြားေတြကို ေစ့မထားနဲ႔ေလ နဲနဲဟထား” နား႐ြက္ႏွားကိုကပ္တာ ခပ္တိုးတိုးေျပာရင္း နား႐ြက္ဖ်ားေလးကို ခပ္ဖြဖြ တစ္ခ်က္ကိုက္လိုက္ေသးတယ္။လွ်ာကိုပါးစပ္ထဲ ထိုးသြင္းေမႊကလိေနရင္း လက္က အက်ႌႏွိပ္သီးေတြဆြဲျဖဳတ္တာ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို တစ္လွည့္စီကိုင္ဆြဲကလိေပးေနရင္း ေနာက္လက္တစ္ဖက္ကလည္း ဖင္တုံတုံအိအိေတြကို ဆြဲကိုင္လိုက္ ပြတ္သပ္ေပးလိုက္လုပ္ေနတယ္။ “လာ ငစိုး အေပၚသြားရေအာင္ နင္ငါ့ကို လုပ္ရမွေက်နပ္မယ္ဆိုလည္းျမန္ ျမန္လုပ္ၿပီးျပန္ေတာ့ ဒါမယ့္ဒီကိစၥကိုဘယ္သူ႔မွေလွ်ာက္မေျပာပါဘူးဆိုတဲ့ကတိ ေပးရမယ္” “ဟုတ္..ဟုတ္ကဲ့ စိတ္ခ်ပါ အမရဲ႕ ကြၽန္ေတာ္က ႏႈတ္လုံပါတယ္” “ဒီတစ္ခါပဲ ရမယ္ေနာ္ ေနာက္ေန႔ေတြ ဘယ္ေတာ့မွမရဘူး” “ဟီးဟီး… ဟုတ္ကဲ့ပါ” သူတို႔အိပ္ခန္းထဲဆြဲေခၚသြားၿပီး အိပ္ယာမွာ စန႔္စန႔္ႀကီးဝင္အိပ္တယ္။ ငစိုးကေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းဆြဲမကာ ပုခုံးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီမွာတင္ရင္း ဒစ္ဖူးနဲ႔ အဖုတ္ဝမွာေတ့ကာ အမ်ိဳးမ်ိဳးကလိေနတယ္။ လူးလြန႔္ေနတဲ့ မခင္ေမေအးက ” လုပ္မွာဆိုလုပ္ပါေတာ့ငစိုးရယ္ ငါ့ကိုမ်ိဳးမ်ိဳးႏွိပ္စက္မေနပါနဲ႔ ” ငစိုးလဲ ဦးသိန္းေဆာင္ေတာင္ အားရေအာင္သိပ္မလုပ္ရေသးတဲ့ မခင္ေမေအးရဲ႕ ေစာက္ဖုတ္ခပ္ၾကပ္ၾကပ္ထဲကို လီးတစ္ဆုံးထိုးသြင္းကာ အားကုန္ေဆာင့္လိုးေနေတာ့တယ္။

ျပတင္းေပါက္ရဲ႕မီးေရာင္ေအာက္မွာ ေဆာင့္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ယမ္းခါေနတဲ့ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ကုန္းစို႔လိုက္တယ္။ ႏို႔ႀကီးေတြကိုဆြဲကိုင္ကာ ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုစုပ္နမ္းၿပီး ေဆာင့္လိုးေပးေနတယ္။ “ေဖာင္း ေဖာင္း ေဖာင္း…ဖြတ္…ႁပြတ္…ပလြတ္…ဖြတ္…ပလြတ္…စြပ္….ဖြတ္……..” “ ႁပြတ္…ဖြတ္…..စြပ္….ဖလြတ္….ဘြပ္………အင့္ အ အ ငစိုး..ငစိုး” ငစိုးဆံပင္ေတြ ေဆာင့္ဆြဲရင္း ေကာ့လန္ကာ မခင္ေမေအးၿပီးသြားပါတယ္။ ငစိုးလည္း မနားတမ္းတမ္းေဆာင့္လိုးရင္း ခဏအၾကာ အဖုတ္ႀကီးထဲကို သုတ္ေရေတြ တျပစ္ျပစ္ ပန္းထည့္လိုက္တယ္။ “ကဲ..ေက်နပ္ၿပီမလား ျပန္ေတာ့” “ကြၽန္ေတာ္မၿပီးေသးဘူး ေမာလို႔ခဏနားတာ” ငစိုးေျဗာင္ညာလိုက္တယ္။ဝမွမဝေသးတာကိုး “ဟဲ့! ခုနက ၿပီးတာမဟုတ္ဘူးလား ငါ ကိုသိန္းေဆာင္ကို အဖန္ရည္ေသာက္ဖို႔ ပဲျပဳတ္သြားပို႔ရဦးမယ္ ” ငစိုး စိတ္ထဲ စိတ္ကူးတစ္မ်ိဳးရသြားတယ္ ။

မခင္ေမေအး အလုပ္လုပ္ေနတုန္းေနာက္ကေနလိုးေပးေနရရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔ေတြးမိတယ္ “အမက လုပ္စရာရွိတာလုပ္ေလ ကြၽန္ေတာ္က ေနာက္ကေနလိုးေပးေနမယ္” “ငါေတာ့ ေသသာေသခ်င္ေတာ့တာပါပဲဟယ္” မခင္ေမေအးကို နဲနဲကုန္းခိုင္းလိုက္ၿပီး ေနာက္ကေန အဖုတ္ႀကီးထဲ လီးတစ္ဆုံးထိုးထည့္လိုက္တယ္။ “ဒီတိုင္း တပ္ရက္အေနအထား နဲ႔ပဲ ေျဖးေျဖး သြားေနာ္ မျပဳတ္ေစနဲ႔” “အဲဟယ္ ! နင့္သေဘာ နင္နဲ႔က်မွ ငါလည္းဘာေတြလုပ္ေပးေနရမွန္းမသိေတာ့ဘူး” မီးဖိုေခ်ာင္က ိုမခင္ေမေအးအဖုတ္ထဲ လီးတပ္ရက္အေနအထားအတိုင္း ကုန္းကုန္းကြကြနဲ႔လိုက္သြားတယ္။ မီးဖိုေပၚကအိုးကေန ပန္းကန္ထဲကို ပဲျပဳတ္ ထည့္ေနတုန္း ေဆာင့္လိုးပစ္ေတာ့ “ေျဖးေျဖးလုပ္ဟဲ့ ပဲေစ့ေတြ အျပင္ဖိတ္စင္ကုန္ၿပီ” “ဟီးဟီး…ဟုတ္ အမ” ဆီ ဆား ဟင္းခ်ိဳထည့္သုပ္ေနရင္းလည္းလိုး ေရေႏြးခပ္ရင္းလည္းလိုးနဲ႔ အားလုံးျပင္ဆင္ၿပီးေတာ့ ငစိုးေနာက္တစ္ခ်ီၿပီးသြားျပန္တယ္။

ႏွစ္ေယာက္သားအိမ္ေအာက္ကို ဆင္းလာၿပီး ေအာက္ေရာက္ေတာ့ ေနာက္ဆုံးတစ္ခ်ီပါလို႔ေဈးဆစ္ၿပီး ဦးသိန္းေဆာင္ကိုျမင္ေနရတဲ့ ၿခံစည္း႐ိုးနားက ၿခဳံကြယ္မွာကုန္ခိုင္းလိုက္တယ္။ မီးဖိုေဘးက ဦးသိန္းေဆာင္ကိုၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ သူ႔မိန္းမ ႏို႔ႀကီးေတြဆြဲကာ လိုးေနရင္း နဲ႔ ခဏအၾကာ အဖုတ္ထဲ သုတ္ရည္ေတြပန္းကာ ၿပီးသြားေတာ့တယ္။ မခင္ေမေအး ကဦးသိန္းေဆာင္ဆီကိုထြက္သြားေတာ့ ဟိုေကာင္ေတြနဲ႔ဆုံဖို႔ ခ်ိန္ထားတဲ့ေနရာသြားရင္ ေကာင္းမလားစဥ္းစားတယ္။ ဟိုေကာင္ေတြက တစ္ေနရာမရရင္ တစ္ေနရာမွာ ရေအာင္ခိုးမွာပဲ။

သိပ္လည္းစားခ်င္စိတ္မရွိေတာ့သလို ပင္ပန္းေနၿပီျဖစ္လို႔ အိမ္ျပန္ၿပီးပဲအိပ္ေနလိုက္ေတာ့တယ္။ ေနာက္ေန႔ ၾကားရတဲ့သတင္းေတြက ညက ဦးသိန္းေဆာင္ၾကက္ၿခံမွာ ဘယ္သူမွၾကက္ရေအာင္ မခိုးႏိူင္ခဲ့ပါဘူးတဲ့ ရဲေအာင္က ေမသူကိုခိုးေျပးပါသတဲ့ မင္းဦးကလည္း မိန္းမခိုးတယ္လို႔ၾကားရတယ္ ထူးဆန္းတာက သူခိုးသြားတာ သူ႔ရည္းစားမဟုတ္ပဲ ရည္းစားရဲ႕အေမပါတဲ့ ပိုထူးဆန္းတာက သူ႔ရည္းစား ငုဝါကလည္း သူ႔ဦးေလးေနာက္ကိုခိုးရာလိုက္သြားပါသတဲ့ ၾကားရတာေတာ့ ဦးေလးကခိုးတာ မဟုတ္ပဲ မင္းဦးရည္းစားကသာ သူ႔ဦးေလးကိုခိုးတာဆိုပဲ။ ဒီႏွစ္တန္ေဆာင္တိုင္မွာ ၾကားရသမွ်အထူးအဆန္းေတြခ်ည္း။ ငစိုးလည္း မလုပ္သင့္ေပမယ့္ လုပ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ဆႏၵကို လုပ္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ ဒီႏွစ္ တန္ေဆာင္တိုင္ညေလးကို ေမ့ႏိူင္မည္ မဟုတ္ေတာ့ ……… ၿပီးပါၿပီ။