မနာလိုစိတ်

မနာလိုစိတ်

“ သား…သား….သားရေ…” “ ဒုန်း…ဒုန်း…ဒုန်း…..သား..သားရေ..” တံခါးကို တဒုန်းဒုန်းထု၍ အော်နှိုးနေသော သူ့အမေအသံကြောင့် ထွန်းထွန်း ဖျတ်ခနဲ လန့်နိုးလာသည်။ “ ဗျာ… မေမေ…လာပြီ… လာပြီ….ခဏ ” ထွန်းထွန်း အိပ်ရာက ဗြုန်းခနဲထလိုက်ပြီး မွေ့ယာဘေးတွင်ရှိသော အရက်ပုလင်းကို ကပျာကယာ ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး အခန်းထဲက ထွက်မည်အပြု မွေ့ယာခြေရင်းတွင် အတွင်းခံဘရာစီယာ တစ်ထည်ကို တွေ့လိုက်၍ ကုန်းကောက်လိုက်ပြီး သူ့အိပ်ခန်းထဲသို့ ခပ်သွက်သွက် ဝင်လာခဲ့သည်။ အရက်ပုလင်းနှင့် ဘရာစီယာကို ဘီရိုအောက် ထိုးသွင်းလိုက်၏။ ပြီးတော့ မွေ့ယာနား သွားပြီး သိမ်းစရာရှိ မရှိ ကြည့်လိုက်၏။ စိတ်ချရတော့မှ .. တံခါးချက်ကို ဖွင့်လိုက်၏။

သူ့အမေ မျက်နှာ မကောင်းသည်ကို အကဲခတ်မိ၍… “ မေမေ… ဘာ…ဘာဖြစ်လို့လဲ ..ဟင်…” သူ့အမေက တံတွေးတစ်ချက် မျိုချလိုက်ရင်း… “ တင်ရီမ ဆုံးပြီ … သားရေ…” “ ဗျာ… ဘယ်…ဘယ်တုန်းကလဲ…မေမေ…” ထွန်းထွန်း တစ်ကိုယ်လုံး မိုးကြိုးပစ်ခံလိုက်ရသလို တုန်လှုပ်ခြောက်ချား သွားသည်။ ခေါင်းနပန်းကြီးသွားပြီး ကြက်သီးမွှေးညှင်းတွေ ဖျင်းခနဲ ထသွားသည်။ “ မနက် ၆ နာရီလောက်ကလို့ ပြောတဘဲ ..မေမေလဲ ကျောင်း အာရုံဆွမ်း သွားပို့ရင်း အပြန် တင်ရီမတို့ အိမ်ဖက် လှည့်လာတာ လူတွေ အုံနေတာနဲ့ ဘာဖြစ်တာလဲ ဆိုပြီး မေးကြည့်တော့ တင်ရီမ ဆုံးပြီ ဆိုတာ သိရတာပဲ သား..။ စိတ်မကောင်းလိုက်တာ သားရယ်.. မနေ့ကတောင်မှ အိမ်ကိုလာသွားသေးတာ… အင်း…နှုတ်ဆက်သလို ဖြစ်သွားတာပါပေါ့လေ…အင်း…သေခြင်းတရား…သေခြင်းတရား….” ထွန်းထွန်း အိမ်ပေါ်က ကဗျာကယာဆင်းပြီး မျက်နှာခပ်သွက်သွက်သစ်ကာ မတင်ရီမတို့ အိမ်ဖက် ပြေးထွက်ခဲ့တော့သည်။ တစ်လမ်းလုံးလည်း ဘာကိုမှမမြင်..။

မတင်ရီမ မျက်နှာကိုသာ မြင်ယောင်လျက် ရှိသည်။ မနေ့ညက သူနှင့် မူးမူးမေ့မေ့ အတွေ့ ကာမအရသာကို နှစ်ဦးသဘောတူ မြူးတူးခံစားခဲ့ကြသော မတင်ရီမ…အခု ဆုံးပြီတဲ့…။ ထွန်းထွန်းရင်ထဲ ဝမ်းနည်းကြေကွဲမှု မီးတောင်ကြီး ပေါက်ကွဲနေသည်။ မျက်ရည်တွေလည်း စီးကျနေ၏။ ကျောက်ခဲနှင့် ခလုတ်တိုက်ကာ သူ့ခြေမတစ်ခုလုံး ပူခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ “ အား……..” မျက်လုံးကို အားယူဖွင့်ကြည့်လိုက်၏။ သူ့နှုတ်က ဟာခနဲ အသံထွက်သွား၏။ ဟူးခနဲ သက်ပြင်းရှည်ကြီး မှုတ်ထုတ်လိုက်၏။ “ ဟား…တော်ပါသေးရဲ့… အိပ်မက် မက်နေတာပါလား…” သည်တော့မှ ရင်ထဲက အလုံးကြီး ကျသွားသည်။ အမှန်တော့ အိမ်မှာမွေးထားသော ကြောင်လေးနှစ်ကောင်က အပေါ်ထပ်မှာ သူနှင့်အိပ်၏။ အောက်ဆင်းချင်၍ သူ့ခြေမကို ကိုက်၍နှိုးနေခြင်းဖြစ်၏။ တစ်ကောင်ကမူ တံခါးဝကို ခေါင်းနှင့် ဆောင့်တွန်းနေသည်။ ထို့ကြောင့် တဒုန်းဒုန်း အသံမြည်နေခြင်း ဖြစ်သည်။

အရက်ပုလင်းနှင့် ဘရာစီယာကို အိပ်မက်ထဲမှာ စွဲနေတာက မတင်ရီမနှင့် သူတို့ ကာမဆန္ဒလည်းပြည့်ဝ ၊ လက်ဖွဲ့အစီအမံကိစ္စလည်း ပြီးဆုံးချိန်မှာ အတော်လေး မှောင်နေပြီ ဖြစ်သည်။ မတင်ရီမ အန္တရာယ် ကင်းကင်းရှင်းရှင်းနှင့် ခြံထဲက ထွက်နိုင်ရန် သူ့အမေကို ဖယောင်းတိုင်ဝယ်ခိုင်းပြီး ပထုတ်လိုက်သည်။ တောဆိုသည်က မြို့လို လျပ်စစ်မီး ရှိတာမဟုတ်..။ ရေနံဆီမီးခွက်နှင့် ဖယောင်းတိုင်ကိုသာ အားကိုးရ၏။ တတ်နိုင်သူတို့သာ ဘက္ထရီမီးကို သုံးနိုင်သည်။ ဘက္ထရီမီးကလည်း အိမ်တွင်းမှာသာ ထွန်းလေ့၇ှိရာ အမှောင်ဝင်စပြုပြီမို့ နေဝင်တာနှင့် အမှောင်ဓါတ်က ကြီးစိုးလာတော့၏။ “ မမ….လာလာ…အိုကေပြီ….” “ လစ်တော့….” မတင်ရီမလည်း ထမီနှင့်အကျႌကို ကပျာကယာ ကောက်ဝတ်ရင်း ခပ်သွက်သွက် ဆင်းခဲ့သည်။ နောက်က ကပ်လိုက်လာသည့် ဖုတ်ပူမီးတိုက် ကမန်းကတန်းမို့ အတွင်းခံဘရာစီယာ မွေ့ယာပေါ် မေ့ကျန်ခဲ့သည်။ နှစ်ယောက်သား ခြံပေါက်ဝရှိ သရက်ပင်အုပ်အုပ်ကြီးအောက်မှာ မှောင်ရိပ်ခိုပြီး ဖက်နမ်းနေကြ၏။

မတင်ရီမလက်နှစ်ဖက်က ထွန်းထွန်းလည်ပင်းကို ယှက်သိုင်း၍ ဟီးလေးခိုထား၏။ ထွန်းထွန်းလက်တစ်ဖက်က မတင်ရီမ ခါးကိုဖက်ရင်း ကျန်တစ်ဖက်က သူ့ဖင်ဆုံထွားထွားကြီးကို ခပ်ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ပေးနေ၏။ “ မမ…ပါးမော့လေ….” “ ပြွတ်…ပြွတ်……ပြွတ်……” “ အိုး…အိုး….တော်…တော်အုံးကွာ… မပြန်နိုင်ဘဲ နေအုံးမယ်….” ထွန်းထွန်းက သူ့အမေပြန်အလာနှင့် တိုးမည်စိုး၍ အနမ်းရပ်၍ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဆုတ်ညှစ်လိုက်သည်။ အကျႌအပါးစမို့ နို့ကိုင်လိုက်ရသည်မှာ ပယ်ပယ်နယ်နယ် ထိထိမိမိ ရှိလှသည်။ ပယ်ပယ်နယ်နယ် ပွတ်ရင်း …သည်တော့မှ အတွင်းခံဘရာစီယာ မပါမှန်း သိရတော့သည်။ “ မမ…အတွင်းခံလဲ ဝတ်မလာဘူး….” “ အဲ…တော့……အင်းဟင်း…ဒုက္ခပဲ…” “ ညပဲဗျာ… ဒီအတိုင်းသွားတော့… ပြန်ယူနေရင် မေမေနဲ့ တိုးနေလိမ့်မယ်…၊ ကျနော် သိမ်းထားလိုက်မယ် နော်….” “ အင်းအင်း… အခုမှ အေးမှန်း သိတော့တယ်နော်… အအေးပတ်ပြီး သေ၇င် သရဲဘဝနဲ့ နင့်ကို ဂုတ်ချိုး သတ်ပစ်မှာ သိလား…” “ အောင်မာ… အဲဒီသရဲမကို ဟောဒီလို လုပ်ထည့်လိုက်မှာပေါ့… မမရ…” ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမ ထမီကို ပင့်လှန်ပြီး စောစောကပင် ပယ်ပယ်နယ်နယ် လိုးထားသော စောက်ဖုတ်ကြီးကို ကုတ်ထည့်လိုက်သည်။

“ အယ်….ကျွတ်…. စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံး ကျိန်းနေရတဲ့ အထဲ…..” မတင်ရီမလည်း ထွန်းထွန်း လီးကို ဆောင့်ဆွဲလိုက်သည်။ “ အား….အာ….အ…နာ…နာတယ် ..ဗျ….” ထိုအကြောင်းအရာလေးများကို စိတ်စွဲ၍ မက်ကြောင်း တဖြည်းဖြည်း စဉ်းစားမိတော့မှ ရင်ထဲမှ အပူငွေ့တွေ ကင်းစင်သွားရတော့သည်။ အိပ်မက်က ထွန်းထွန်းအပေါ် တော်တော် လွှမ်းမိုးသွားသည်။ မတင်ရီမဆီ သွားချင်စိတ်တွေ ပြင်းပြလာ၏။ ထို့ကြောင့် အောက်ထပ်ဆင်းပြီး မျက်နှာသစ် ရေချိုးရန် တံခါးဖွင့်လိုက်သည်။ သည်တော့မှ ထွက်ချင်လွန်း၍ ဒေါပွနေသော ကြောင်နှစ်ကောင်မှာ အောက်ထပ်သို့ ပြေးဆင်းသွားတော့သည်။ မျက်နှာသစ် ရေချိုးပြီးနောက်…. “ မေမေ ….. သား မတင်ရီမတို့အိမ်… ခဏသွားအုံးမယ်…” “ ထမင်းကြော် စားသွားလေ သားရဲ့….” ထွန်းထွန်း အမေက ဟင်းအိုးပြင်ရင်း လှမ်းပြော၏။ “ တော်ပြီ မေမေ… ဗေဒင်ဟောခအဖြစ် မမကို ကျွေးခိုင်းရမလား….” ထွန်းထွန်းအမေက ဘာမှမပြောတော့ပဲ သားကို ပြုံးကြည့်နေသည်။

ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် သူဝတ်ထားသော အကျႌအတွင်းဝယ် မတင်ရီမ၏ အတွင်းခံဘရာစီယာကို ဝှက်ကာ ယူလာခဲ့သည်။ ထွန်းထွန်းရောက်သွားချိန်ဝယ် မတင်ရီမက သူ့တပည့်မတွေကို ချုပ်ရမည့် အကျႌပုံစံများ အတိုင်းပေးနေ၏။ ထွန်းထွန်း ဝင်လာတာကို မတင်ရီမ မမြင်..။ “ မမ…..” “ ဟင်….ငါးပိချက်….” ထွန်းထွန်းကို မြင်လိုက်တော့ မတင်ရီမ မျက်နှာသည် လပြည့်ဝန်းကြီးကဲ့သို့ ဝင်းထိန်သွားပြီး ကြည်နူးရိပ်တွေ ယှက်သမ်းသွားသည်။ “ မမ…ဒီမှာ ဗေဒင်ဟောစာတမ်း… ပါလာတယ်.. ပြီးရင် အပေါ်ထပ်လာခဲ့တော့….” “ အေး…အေး…….” ထွန်းထွန်း သူ့ကို အကွက်ဆင်၍ ခေါ်သွားမှန်း သိလိုက်သည်။ သူ့ဆီမှာ ဘယ်တုန်းကများ ဗေဒင်မေးဘူးတာ ကျနေတာဘဲ..။ မတင်ရီမ စိတ်ထဲ ကြိတ်ပြုံးလိုက်ရင်း သူ့တပည့်မများကို ပြစရာရှိတာ ပြ၍ မှာစရာရှိတာ မှာပြီး အိမ်ပေါ်ထပ် တက်လာခဲ့သည်။ ကိုယ်တော်ချောက သူ့အခန်းထဲ ဝင်နေပုံရသည်။ မတင်ရီမက အဝင်တံခါးမကြီးကို ဂျက်ထိုးပိတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ..အခန်းထဲ ဝင်လာသည်။ ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမ ကုတင်ပေါ်တွင် ခြေတွဲလောင်းချထိုင်ရင်း ပြုံးဖြီးဖြီး မျက်နှာပေးဖြင့် လက်နှစ်ဖက်ကို ရှေ့သို့ ဆန့်တန်းထားလိုက်သည်။

မတင်ရီမက အပြေးတစ်ပိုင်းဖြင့် ဝင်လာရင်း ထွန်းထွန်းရင်ခွင်ထဲ ရောက်လာသည်။ နှစ်ယောက်သား တင်းနေအောင် ပွေ့ဖက်ထားကြသည်။ “ သိပ်ချစ်တာပဲ… မမရာ….” “ ဟွန်း….မပိုပါနဲ့…….” ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမကို လွတ်ထွက်သွားမှာ စိုးသည့်အလား တအားကြုံးဖက်ထား၏။ “ အင့်….အွန့်…..အင့်….လွှတ်စမ်းပါအုံး ..မောင်လေးရယ်… ဒီမှာ အရိုးတွေ ကျိုးကုန်ပါအုံးမယ်… တကထဲ….” ထွန်းထွန်းက ဖက်ထားသော အရှိန်ကို လျှော့လိုက်သည်။ သို့သော် လုံးဝ မလွှတ်သေး..။ “ မမကရော.. မောင်လေးကို ချစ်လား…ဟင်……” “ ဟင့်အင်း…ချစ်ပါဘူး….” “ ဟာဗျာ… မမကလဲ… ချစ်တယ်လို့ ပြောပါ…” “ အို……မချစ်ပါဘူး ဆိုမှ……” ထွန်းထွန်း မုန့်တောင်းသလို ဇွတ်ချစ်ခိုင်းနေ၏။ စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံး သူထင်သလို ဖွတ်ဖွတ်ကျေအောင် လိုးလို့အားရမှ ချစ်သလားလို့ မေးနေတဲ့ ထွန်းထွန်းကို စိတ်ထဲ ခပ်ချဉ်ချဉ် ဖြစ်လာသည်။

“ မမ… မောင်လေးကို တကယ် မချစ်ဘူးလား…ပြော…..” ထွန်းထွန်း မျက်နှာက တကယ်တည်နေသည်။ မကျေနပ်ရိပ်တွေ ယှက်သမ်းနေသည်။ မတင်ရီမက ထွန်းထွန်း မျက်လုံးတည့်တည့်ကို စိုက်ကြည့်ရင်း…. “ မချစ်ဘဲနဲ့ မင်းလိုးချင်သလို လိုးတာခံရအောင် ငါက ကြေးစားဖာသည်မှ မဟုတ်တာပဲ… တဏှာရူးလေးရဲ့…” “ ဒါဖြင့် …. ချစ်တယ်ပေါ့…” “ မသိဘူးကွာ… ဂျပန်ဝက်အူ ကျနေတာဘဲ….” ထွန်းထွန်း တအားပျော်သွားပြီး… မတင်ရီမကို ခုတင်ပေါ် ပွေ့လှဲသိပ်လိုက်သည်..။

မတင်ရီမ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ် အုပ်မိုးပြီး သနပ်ခါးအဖွေးသားနှင့် အလှကြီးလှနေသော မျက်နှာကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် အထပ်ထပ် အဖန်ဖန် နမ်းရှုတ်လိုက်၏။ မတင်ရီမတစ်ယောက် အသဲတွေ အူတွေ ယားထသွား၏။ သူကလည်း ထွန်းထွန်းကို တင်းနေအောင် ပြန်ဖက်ထားပါသည်။ ထွန်းထွန်းက နမ်းရှုတ်နေရာမှ မျက်နှာချင်းခွာလိုက်ပြီး မတင်ရီမကို တစိမ့်စိမ့် ကြည့်လိုက်သည်။ အချစ်နှင့် ရမ္မက် ရောယှက်ထားသော မျက်လုံးတို့ဖြင့် စိမ်းစိမ်းကြီး ကြည့်နေသော ထွန်းထွန်းအကြည့်ကို မတင်ရီမ ရင်မဆိုင်ရဲဘဲ ဖြစ်နေသည်။ ရှက်သွေးဖျန်း၍ မျက်နှာတစ်ခုလုံး နီမြန်းနေသည်။ အရှက်နှင့် ရမ္မက် ရောယှက်နေသော မျက်နှာနီနီလေးက ထွန်းထွန်းစိတ်ကို ကြွသထက်ကြွအောင် ကလိဆွနေသည်။ နှစ်ယောက်သား ရင်ခုန်သံတွေ မြန်ဆန်လာပြီး ရမ္မက်သွေးတွေ ပူနွေးလာသည်။ နှုတ်ခမ်းအစုံကို နမ်းစုတ်ပြီးနောက် လည်တိုင်ကျော့ကျော့ကို လျှာဖြင့်ယက်ပေးလိုက်သည်။

“ ပြက်…ပြွတ်…. ပြွတ်….ပြတ်….ပြွတ်…….” “ အဟင့်…. အင့်…. အဟင့်….ယား….ယားတယ်…လို့…….” နို့အုံတင်းတင်းမို့မို့ကြီးကို အကျႌပေါ်မှ အုပ်မိုး၍ ဆုပ်ကိုင်ပွတ်ချေလိုက်ပြန်သည်။ အတွင်းခံ ဝတ်မထားသဖြင့် ဆုတ်ချေရသည်မှာ ထိထိမိမိ ရှိလွန်းလှပါ၏။ ထွန်းထွန်း စိတ်တွေက ဆင်ရိုင်းတစ်ကောင်လို တစ်စတစ်စ ရာဂမုန်ယိုလာပါသည်။ သူကိုယ်တိုင် ဖော်စပ်ထားသော ကာမအားတိုးဆေးနှင့်လီးကြီးအကြောသန်ဆေးတို့က အစွမ်းသတ္တိ ပြနေပါပြီ..။ မည်မျှလိုးလိုး အားသစ်အင်သစ်တွေ တိုးမြဲတိုးနေသည်။ နဂိုမူလကပင် ကြီးထွားတုတ်ရှည်နေသော လီးတန်ကြီးမှာ အစွမ်းထက်သော လိမ်းဆေးကြောင့် အကြောအပြိုင်းပြိုင်း ထကာ သံမဏိချောင်းကြီးကဲ့သို့ တင်းတောင့် မာကျောလာနေ၏။ ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမ၏ စပို့ရှပ်အပျော့စား အကျႌကို မချွတ်လိုက်၏။

ဝင်းအိပြူးပြောင် မို့မောက်နေသော နို့အုံဖွေးဖွေးကြီးက ထင်းခနဲ လင်းခနဲ ပေါ်လာ၏။ ဝိုင်းဝန်းမို့မောက် စူတင်းနေသော နို့အုံထိပ်ဖျားရှိ မစူတစူ နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်မလက်ညှိုးနှင့် ဆွဲညှစ်ကာ အသာအယာ ပွတ်ချေ လှိမ့်ဆွပေးလိုက်သည်။ နို့သီးခေါင်းနီညိုလေးက ပို၍စူကြွလာပြီး မတင်ရီမ ရင်ဘတ်ကြီး ကော့ကော့တက်လာသည်။ ထွန်းထွန်းက ပြေလျော့နေသော ထမီအောက်စကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်ရာ ဖြူဖွေးသော ပေါင်တံတုတ်တုတ်ခဲခဲကြီး နှစ်ချောင်း၏ အရင်း ခွအုံကြားရှိ ခုံးမို့ဖောင်းကြွနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဘွားခနဲ ပေါ်ထွက်လာသည်။ တွန့်လိမ်မဲချိတ်နေသော စောက်မွှေးအုပ်အုပ်ကြီး အောက်ရှိ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးမှာ အဆီတဝင်းဝင်း ထနေသည်။ နီညိုရောင်သမ်းနေသော စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား ထူထူကြီးနှစ်လွှာက ဘေးသို့ပြဲလန်နေပြီး နီနုသော အတွင်းသားတွေက စောက်ရည်ကြည်တို့ဖြင့် စိုလက်တောက်ပနေသည်။

ရမ္မက်သွေးတွေ ပူနွေးပြည့်လျှံနေပြီဖြစ်၍ နီရောင်သမ်းနေသော စောက်ဖုတ်အတွင်းသားနုနုတွေက ဖောင်းတင်းဖုကြွနေသည်။ ထွန်းထွန်းလက်တစ်ဖက်က နို့တစ်လုံးကို ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်ကိုင်ရင်း ကျန်နို့တစ်လုံးကိုမူ ပါးစပ်ဖြင့် ငုံခဲကိုက်ဆွဲ၍ တပြွတ်ပြွတ် စို့ပါတော့သည်။ မတင်ရီမ၏ ဖောင်းကြွစူပွနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ စောက်ရည်ကြည်တွေ တစိမ့်စိမ့်ထွက်ကာ စိုရွှဲအိုင်ထွန်းလာ၏။ ရာဂါပိုးတွေ တရွရွတက်လာသည့်အတွက် စောက်ဖုတ်ကြီးတစ်ခုလုံး တလှုပ်လှုပ်တရွရွဖြစ်လာသည်။ ထွန်းထွန်းက သူ့လက်ခလယ်ဖြင့် မတင်ရီမ၏ စောက်ခေါင်းအတွင်း ထိုးသွင်းကြည့်ရာ စောက်ခေါင်းအတွင်းမှ ပူနွေးစိုစွတ်သော အတွေ့ကို ခံစားလိုက်ရသည်။

မတင်ရီမကလည်း ပေါင်တံဖွေးဖွေးတုတ်တုတ်ကြီးနှစ်ချောင်းကို အစွမ်းကုန်ကားပေးရင်း ဖင်ဆုံထွားထွားကြီးကို အစွမ်းကုန် မြှောက်ကော့ပင့်ထိုးပေးသည်။ ထွန်းထွန်းစိတ်ထဲ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ယက်ပေးချင်စိတ်တွေ ပေါ်လာ၏။ ထို့ကြောင့် ခုတင်အောက်သို့ ဆင်းလိုက်ပြီး မတင်ရီမ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ဝင်ကာ ကြမ်းပေါ် ဒူးထောက်လိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်နှစ်ခြမ်းကို လက်နှင့်အသာဖြဲကြည့်သည်။ နီရဲစိုလက်နေသော အတွင်းသားနုနုတွေကို မြင်လိုက်ရသောအခါ ဘယ်လိုမှ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ပါးစပ်ဖြင့် စုပ်ထည့်လိုက်သည်။ ” ရှူး…..ရှလွတ်….ရှလွတ်….ပြွတ်…ပြွတ်….ပြွတ်… ရှလွတ်…ရွှတ်….ပြွတ်…ပြွတ်….” “ အ…အင့်……အင့် အမေ့…ရှီး…ကျွတ်ကျွတ်…….” မတင်ရီမ နှုတ်ခမ်းလွှာနှစ်ခုမှာ ပွင့်သွားတော့သည်။ လက်နှစ်ဖက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်၍ မျက်နှာတစ်ခုလုံး ရှုံ့မဲ့နေသည်။

ထွန်းထွန်းက ခုတင်စောင်းပေါ်တွင် ကားထွက်နေသော ဖင်ဆုံကြီးနှစ်မွှာကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အုပ်ကိုင်ဆုပ်နယ်ရင်း နီရဲြ့ပဲအာနေသော စောက်ဖုတ်အက်ကွဲကြောင်းကြီးထဲသို့ လျှာဖျားထိပ်လေးကို ထိုးကော့ပြီး ကုတ်တင်လိုက်သည်။ မတင်ရီမတစ်ကိုယ်လုံး လျှပ်စစ်အတို့ခံလိုက်ရသလို သွက်သွက်ခါရမ်းပြီး ခါးကြီးကော့တက်သွားသည်..။ “ အ…အား…..အမလေး…အီးဟီး…အင်းအား…..ရှီး..ကျွတ်ကျွတ်… အား…အမေ့…” မျက်လုံးစုံမှိတ်လျှက် အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ကာ ငိုသံပါကြီးဖြင့် ညည်းနေပါသည်။ တစ်ကိုယ်လုံးလည်း တဆတ်ဆတ် တုန်နေ၏။ မတင်ရီမ၏ စောက်ဖုတ်အတွင်းမှ လှိုက်ကနဲ လှိုက်ခနဲ ထကြွလာသည့် ကာမဆန္ဒသည် တဖြိုးဖြိုး တဖျင်းဖျင်းနှင့် တစ်ကိုယ်လုံးမှာရှိသော အကြောပေါင်းစုံထဲသို့ ပြန့်နှံ့စိမ့်ဝင်ကုန်သည်။ ထွန်းထွန်းက စောက်ဖုတ်အက်ကွဲကြောင်းထိပ်ရှိ စောက်စိငုတ်ပြူးပြူးကြီးကို ပါးစပ်ဖြင့် စုတ်၍ လျှာဖျားထိပ်ဖြင့် တို့ထိကလိပေးလိုက်သည်။

“ အားလား..လား… အီးဟီး…ဟီး……အီး အင့်… အင်း…ရှီးကျွတ်..ကျွတ်… အမလေး…အီး……အား……” မတင်ရီမတစ်ယောက် ခါးကော့ရင်မော့လာပြီး တစ်ကိုယ်လုံး ပေါက်ကွဲလွင့်စင်ထွက်မတတ် ကောင်းလွန်းလှသော ကာမအရသာ ကြီးကို အီခနဲဆိမ့်ခနဲ ရှိန်းခနဲ ဖိန်းခနဲ ခံစားလိုက်ရပြီး ရမ္မက်ညည်းသံကြီး ပွင့်ကန်လာပါတော့သည်။ ထွန်းထွန်းက သူ့လျှာနွေးနွေးကြီးကို စောက်ဖုတ်အခေါင်းထဲသို့ ရောက်အောင်ထိုးသွင်း မွှေနှောက်လိုက်ပြန်သည်။ မတင်ရီမ ဖင်ဆုံကြီးမှာ တရမ်းရမ်းတခါခါဖြင့် မြောက်ကြွကော့တက်လာပြီး ပေါင်တွင်းသားတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ကာမဖီလင်တွေ တရှိန်ရှိန် တငြီးငြီး တက်နေပါတော့၏။

“ အား….အား…အမလေး… အမေ့…အီး….အင့်း….အား..ရှီးကျွတ်..ကျွတ်… တော်..တော်ပါတော့ မောင်လေးရယ်… ..အင့်…အမလေး… မမကောင်းလွန်းလို့ သေ ..သေတော့မယ်… အင်း…အင့်…ဟင်း…. ဟင်း….လိုး…လိုး ပါတော့….နော်…” မတင်ရီမက အသဲအသန် တောင်းပန်ရှာ၏။ မတင်ရီမအသံတွေ ုတုန်ခါလှိုင်းထနေသည်။ ကြာလျှင် သည်းခြေပျက်၍ ရူးသွပ်သွားနိုင်၏။ သည်တော့မှ ထွန်းထွန်းက စောက်ဖုတ်ကြီးကို စိတ်တိုင်းကျ ယက်စုတ် မှုတ်နေရာမှ ရပ်နားလိုက်တော့၏။ သူ့ပါးစပ်ထဲတွင် ချွဲကျိကျိ ..ငံပျပျ စောက်ရည်တွေက ပေလူး ကပ်တွယ်နေသည်။

အားလုံးကို လျှာဖြင့် သိမ်းကျုံး၍ မြိုချလိုက်တော့သည်။ ဒူးထောက်ထိုင်နေရာမှ ထွန်းထွန်း မတ်တတ်ရပ်လိုက်သည်။ အနေအထားပျက်နေသော မတင်ရီမ ခန္ဓာကိုယ်ကို ပြန်လည်ပြုပြင်ပေးလိုက်သည်။ မတင်ရီမ၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို သူ့ပခုံးပေါ် ချိတ်တင်လိုက်၏။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို စောက်ဖုတ်ကြီးနား တိုးကပ်လိုက်သည်။ ယခုအချိန်ထိ စောက်ဖုတ်နှင့် မတွေ့ရသေးသော လီးတန်ကြီးမှာ ဒေါသူပုန်ထနေသော တောကြီးမြွေဟောက်လို မတ်လျက်မတ်လျက် မာန်ကြွနေ၏။ အပေါ်သို့ ကော့ထိုးတောင်မတ်နေသော လီးတန်တုတ်တုတ်ကြီးကို လက်နှင့် ဖိနှိပ်ဆုပ်ကိုင်လျှက် အောက်နှုတ်ခမ်းဝသို့ တေ့မြှုတ်လိုက်သည်။ မနေ့ညနေက လိုးစဉ် မတင်ရီမ စောက်ခေါင်းနက်ကြောင်း သတိပြုမိ၏။ လီးသိမ်လီးမွှားမျိုးကို လုံးဝမဖြုံသော စောက်ဖုတ်အမျိုးအစားဖြစ်သည်။ ဘူတာကအပြန် လှည်းပေါ်မှာလိုးကြစဉ်က အပျိုကြီးသိက္ခာကျမည်စိုး၍လား မသိ..။

စောက်ဖုတ်ကြီးတုန့်ပြန်လှုပ်ရှားမှုမှာ အင်အား မပြင်းထန်လှ..။ ယခုမူ ထိုသို့မဟုတ်တော့..။ မနေ့ညနေကလိုးကြစဉ် အပေးကြမ်း အခံကြမ်းဖြင့် တုန့်ပြန်မှုတွေက အံ့မခန်းလောက်အောင် ရဲတင်းလာသည်။ ထွန်းထွန်းက အိစက်ပူနွေးသော စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းအဝတွင် တေ့မြှုပ်ထားသော သူ့လီးတန်တုတ်တုတ်ကြီးကို ဖောင်းအာရွကြွနေသော စောက်ဖုတ်အခေါင်းကြီးထဲသို့ တစ်ရစ်ချင်း တစ်ရစ်ချင်း ဖိသွင်းလိုက်သည်။ “ ဇွိ…ဗြိ….ဗြစ်….ဗျိ…..ဗြစ်……..ဖွစ်…စွိ…ဖွတ်….ဗြစ်…ဗြစ်……..” လီးတန်တုတ်တုတ်ကြီးက တစ်ရစ်ချင်း တစ်ရစ်ချင်း အဆုံးထိ နစ်ဝင်သွားပါသည်။ ဆီးခုံချင်း ကပ်မနေသည့်တိုင် ထွန်းထွန်းလီးထိပ်ဖူးကြီးက သားအိမ်ဝကို တင်းနေအောင် ဖိထောက်ထားပြီး ဖြစ်နေသည်။ ထွန်းထွန်းက ခါးကို အနည်းငယ် ကုန်းလျှက် မတင်ရီမ၏ လက်မောင်နှစ်ဖက်အောက်သို့ သူ့လက်ကို လျှိုသွင်းလိုက်ပြီး ပြည့်ပြည့်တင်းတင်း ပခုံးသားနုနုဝင်းဝင်းကို တင်းနေအောင် ကုတ်ဖက်ဆွဲတွယ်ထားလိုက်သည်။ အပျိုကြီးဟူသော ဂုဏ်ပုဒ်ဖြင့် မတင်ရီမတစ်ယောက် ရွာတွင် ဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားခဲ့၏။

အသက် ၂၀ လောက်က မစို့မပို့ အလိုးခံရဘူးပြီး မဆိုစလောက် ကာမအရသာကို မထေမဲ့မြင် ပြုနိုင်ခဲ့သည်။ လီးအရသာကို ထိထိမိမိ ပီပီပြင်ပြင် မခံစားဖူး၍ အပျိုကြီးဟူသော သိက္ခာမာနတွေကို ထွန်းထွန်း၏လီးကြီးအောက်တွင် ခဝါချလိုက်ရပါတော့သည်။ ထွန်းထွန်းအပြုအမူက မီးကုန်ယမ်းကုန် ကြမ်းတော့မည့်ပုံ ဖြစ်နေပါသည်။ ထို့ကြောင့် ရင်တွေခုန်ပြီး ဖင်ဆုံသားတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်နေပါသည်။ ထွန်းထွန်းက အဆုံးထိနစ်ဝင်နေသော လီးတန်ကြီးကို တစ်ဝက်ကျော်ကျော် ပြန်နှုတ်လိုက်သည်။ ထိုစဉ်… “မောင်….မောင်လေး… ဟို..ဟို…..မမခြေထောက်ကို ပြန်ချပေးစမ်းပါ…” ထွန်းထွန်းက မကြားသလိုပုံစံဖြင့် လီးတန်ကြီးကို ပြန်သွင်းပြန်နှုတ် လုပ်နေသည်။

“ ကျစ်…..ကြည့်ပါလား… ခြေထောက် ချပေးပါလို့ ဆိုနေ…..” မတင်ရီမက မျက်စောင်းထိုးရင်း ပြောသည်။ “ ဘာဖြစ်လို့လဲ ….မမရ…” “ အားရပါးရ ခံချင်လို့…ဟေ့….သိပလား…” “ ဟား ဟား… ငါ့မိန်းမ သဘောပါကွာ….” “ အောင်မယ်… ဘာငါ့မိန်းမလဲ….ကဲ…ကဲ….” မတင်ရီမက ထွန်းထွန်း လက်မောင်းကို ဆွဲဆိတ်ရင်းပြော၏။ “ အော်….မမပဲ ခေါက်ဆွဲဆိုင်က တရုတ်မကို ငါ့ယောက်ျားလို့ ပြောခဲ့ပြီး….” “ ကြည့်စမ်း….ကြည့်စမ်း…သူ့မယားကို သတိရနေတာ…..” မနာလိုစိတ်နှင့် ရမ္မက်စိတ်တို့ ရောထွေးကာ မတင်ရီမမှာ ကာမဇောတွေ ပို၍ပို၍ ပြင်းထန် ထကြွလာ၏။

မတင်ရီမက ဒူးနှစ်ဖက်ကို သူမလက်ဖြင့် ဆွဲဖိထားလိုက်သည်။ ထိုအခါ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးမှာ ပြူးအစ်ကန်ထွက်လာပြီး လီးတန်ကြီးကို တင်းနေအောင် ဖိညှစ်ထားသလို ဖြစ်နေပါတော့သည်။ ပက်ပက်စက်စက် အသားကုန် ကြုံးခံတော့မည့် အနေအထားဖြစ်၏။ တစ်နည်းအားဖြင့် ဆိုရလျှင် ထွန်းထွန်းကို စိန်ခေါ်လိုက်ခြင်း ဖြစ်ပါတော့သည်။ ကြပ်သပ်နေသော စောက်ဖုတ်ကြီးထဲမှ ထွန်းထွန်းက သူ့လီးတန်ကြီးကို တစ်ဝက်ကျော်ကျော်မက ပြန်နှုတ်လိုက်သည်။ လီးတန်ကြီးတွင် ယှက်သိုင်းထားသော အရစ်အရစ်ထနေသည့် အရေပြားထူထူတွေက စောက်ဖုတ်အတွင်းသားနုနုများကို တွန်းထိုး၍ အရှိန်နှင့်ထွက်လာရသည်ဖြစ်ရာ တစ်ကိုယ်လုံး တဖြိုးဖြိုးတဖျင်းဖျင်း ဖြစ်သွားရသည်အထိ ကောင်းလွန်းလှတော့သည်။ ထွန်းထွန်းက လီးတန်ကြီးကို ပြန်၍နှစ်သွင်းလိုက်သည်။

“ ဇွိ….ဗြစ်….ဗြစ်….ဖွတ်…..ဗြိ…..ဇွစ်……ဗြစ်…….” စောက်ရည်တွေက အိုင်ထွန်းပွက်လန်နေပြီမို့ သံစဉ်တေးလေးက တစ်မျိုးထွက်လာသည်။ လီးကြီးအဆုံးထိ မြုပ်ဝင်သွားသောအခါ တစ်ဝက်ကျော်ကျော် ပြန်နှုတ်၏။ နောက်တစ်ခါ အဆုံးထိ ပြန်သွင်း၏။ တစ်ခါ တစ်ဝက်ကျော်ကျော် ပြန်နှုတ်၏။ ဤသို့ ဖြေးဖြေးမှန်မှန် အသွင်းအနှုတ် အချက် ၃၀ ကျော်လောက် ပြုလုပ်ပြီးသောအခါ တစ်ရှိန်ထိုး ဆောင့်ဆောင့်လိုးဖို့ အသက်ကိုပြင်းပြင်းရှူလိုက်သည်။ မတင်ရီမက တစ်ကိုယ်လုံး ငှက်ဖျားတက်လာသလို တဆတ်ဆတ်တုန်ခါလျှက် တဟင်းဟင်း တဟီးဟီး ညည်းညူကာ ထွန်းထွန်းခါးကို တင်းနေအောင် ကုတ်ဖက်ထားလိုက်သည်။ ထို့နောက်တွင်မူ ခပ်မြန်မြန် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ခပ်ရမ်းရမ်းဆောင့်၍ မနားတမ်း လိုးပါတော့သည်။ ရှီး…ကျွတ်ကျွတ်… အ…အမေ့… အား… အ….အင့်…အမေ့….အ……အမေ့..ဒုတ်…အင့်…..အေ့….အမေ့…..” လီးဝင်လီးထွက် အသွင်းအနှုတ်မှာ တကယ်ပင် အံ့မခန်းလောက်အောင် ကြမ်းရမ်းလွန်းလှသည်။

စောက်ဖုတ်အုံကြီးတစ်ခုလုံး ထုံကျင်အီစိမ့်နေပြီး ဘာကိုမှ ထိန်းချုပ် ဆုတ်ကိုင်မရတော့ဘဲ အာကာဝေဟင် ကောင်းကင်ပြင်ထဲ၌ ထင်သလို လွင့်မျောနေသည့်နှယ် ခံစားနေရသည်။ ကာမအရသာက မီးပွင့်မတတ် ကောင်းလွန်းလှတော့သည်။ အချက်ပေါင်းတစ်ရာကျော်လောက် ဆောင့်လိုးပြီးသောအခါ ထွန်းထွန်းလချောင်းထဲ ယားယံဆိမ့်တက်လာ၏။ တင်းထားသမျှ စိတ်ဓါတ်ကို လျှော့ချလိုက်သည်။ အင့်ခနဲ အင့်ခနဲ တုန်ခါသွားပြီး စောက်ခေါင်းထဲသို့ လရေပူတွေ ဖျင်းခနဲ ဖျင်းခနဲ ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။ ပူနွေးသော လရေတွေက စောက်ခေါင်းအတွင်း ပျံ့နှံ့သွားစဉ်မှာပင် မတင်ရီမက အီးခနဲ အသံမြည်ဟီးကာ စောက်ဖုတ်အုံကြီးတစ်ခုလုံး ပွင့်ကန်ထွက်သွားသလို ခံစားလိုက်ရပြီး စောက်ရည်ပူတွေ ပန်းထုတ်လိုက်ပါတော့သည်။ ထွန်းထွန်းတစ်ယောက်လည်း မတင်ရီမ၏ နို့အုံတင်းတင်းကြီးတွေအပေါ် မျက်နှာမှောက်၍ ပြစ်ခနဲ ပြစ်ခနဲ ထွက်နေသေးသော လက်ကျန်လရေများ ထွက်တိုင်းထွက်တိုင်း အီစိမ့်ရှိန်းဖိန်းသော ကာမအရသာထူးကြီးကို တဝကြီး ခံစားလျှက် ရှိပါတော့သတည်း….။

မတင်ရီမနှင့် နောက်ဆုံး ကာမဆက်ဆံပြီးကတည်းက ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် ၄၅ ရက်တိုင်တိုင် မည်သည့်မိန်းမနှင့်မှ ကာမဆက်ဆံခြင်း မပြုတော့ပေ..။ သူ၏ဖွားဖက်တော် မော်တာကြီးကို အနားပေးထားလိုက်သည်။ မကြည်ရှိန်နှင့် မဝင်းခင်တို့မှာလည်း ထွန်းထွန်း လာနိုးလာနိုး နှင့် တိတ်တခိုး မျှော်ကိုးလျက် ရှိကြသည်။ ထိုသို့ ၄၅ ရက်တိုင်တိုင် ကာမဆက်ဆံခြင်းအလုပ်ကို လုံးဝမပြုလုပ်ဘဲနေစဉ် ကာလအတွင်း ပီယမန္တာန်တွေကို တစ်နေ့လျင် အခေါက်ရေပေါင်း ၁၅၀၀ ရအောင် ရွတ်ဆိုလျက်ရှိသည်။ သူ့မိဘတွေကမူ သူတို့သား အဓိဋ္ဌာန် ပုတီး စိပ်နေသည်ဟု ထင်မှတ်ကာ ဂုဏ်ယူဝမ်းသာနေကြ၏။ မတစ်ထောင် တစ်ကောင်ဘွား ထွန်းတောက်မည့်သားဟု အလွန်အမင်း ကျေနပ်နေကြသည်။

နေ့စဉ်မှန်မှန် ကာမအားတိုးဆေးကို စား၍ ကာမအာရုံကြောတွေ စုဝေးပေါင်းဆုံရာ လိင်တန်ကြီးကိုလည်း အကြောသန်ဆေးတွေ နေ့စဉ် လိမ်းပေးသည်။ ဂဝံရုပ်တုကိုလည်း အထူးတင်သထား၏။ မိန်းမတို့နှင့်သက်ဆိုင်သော သနပ်ခါး၊ ကျောက်ပြင်၊ ဘီး၊ မှန်၊ ရေမွှေး၊ မိတ်ကပ်ပါ မကျန် တင်သထား၏။ မန္တာန်သက်လည်း နေ့စဉ်သွင်းပေး၏။ ၄၅ ရက်မပြည့်မီ တစ်ညအလိုတွင် အိပ်မက်ပေးတော့၏။ အိပ်မက်ထဲတွင် အသားအရေက ကြေးနီရောင်တောက်နေသော ယက္ခဒေဝီတစ်ပါးက သူ့ကို တောနက်ကြီးထဲ ခေါ်သွား၏။

တောနက်ကြီးအလယ်တွင် တစ်ထွာခန့်ရှိ ဆူးပင်ကြီးတွေ ဆူးနက်ခြုံကြီးတွေ ကာရံထားသော ရုက္ခဗိမာန်ခေါ် ဧရာမ သစ်ပင်ခြုံပုတ်ကြီးထဲဝင်ကာ ယက္ခဒေဝီက ကာမဆက်ဆံခိုင်းသည်။ သစ်ပင်ခြုံပုတ်ကြီးက လုံခြုံလှသည်။ အတွင်းအထက်ဝဲယာ ပတ်ပတ်လည်တွင် အနက်ရောင် ကတ္တီပါ အကောင်းစား တွေ မိုးကာထားပြီး အောက်ခြေတွင် သားမွှေးကော်ဇောတွေ ခင်းထားသည်။ ပေ ၄ဝ ပတ်လည်ခန့်လောက်ရှိသည်။ ရတနာ ၇ ပါး စီခြယ်ထားသော ၆ပေ ခန့်ရှိ ရွှေသလွန်ကြီးပေါ်ဝယ် တစ်ထွာကျော်ကျော်ရှိ ကတ္တီပါမွေ့ယာကြီး ခင်းထား၏။ ထိုရွှေသလွန်ကြီးပေါ်ဝယ် ယက္ခဒေဝီနှင့် ထွန်းထွန်းတို့ ကာမဂုဏ် ခံစား၊ မြူးထူး ပျော်ပါးကြသည်။ ၃ ကြိမ် ၃ခါ ဆက်ဆံမြူးထူး ပျော်ပါးပြီးသောအခါ ယက္ခဒေဝီက ထွန်းထွန်းကို သဘောကျ ကျေနပ်လှသဖြင့် ရတနာအိုးများ မြှုပ်နှံထားသော နေရာကို လမ်းညွှန်သည်။ ထွန်းထွန်းတို့ပိုင် ယာမြေတစ်ချို့မှာ တောင်ခြေရင်းအစပ်တွင် ရှိ၏။ ထိုတောင်ခြေရင်းရှိ ယာမြေများထဲမှ သစ်ပုတ်ပင်ကြီး၏ အရှေ့ဘက် ၉ ပေခန့်အကွာတွင် ရတနာအို မြှုပ်နှံထားကြောင်း…။

ထိုရတနာများကို ထုခွဲရောင်းချ၍ ကာမသိဒ္ဓိ စခန်းကို ပြီးမြောက်ပေါက်ရောက်အောင် ကြိုးစားရမှာ ဖြစ်ကြောင်း…။ ယခုလည်း ကာမသိဒ္ဓိ ပထမအဆင့် ပြီးမြောက်အောင်မြင်ပြီ ဖြစ်၍ သူမနှင့် ကာမ ဆက်ဆံခွင့် ရခြင်းဖြစ်ကြောင်း ပြောပြ၏။ ယက္ခဒေဝီ ရုက္ခဗိမာန်ကြီးထဲက သူ့ကိုလိုက်ပို့ချိန်မှာ…ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် အိပ်မက်က လန့်နိုးလာသည်။ ဝတ်ထားသော ပုဆိုး၏ လီးတန်တစ်ဝိုက်နေရာတွင် သုတ်ရေပျစ်ပျစ်တွေက စိုရွှဲစေးကပ်နေပါတော့သည်။ အိပ်မက်ထဲမှာ ထွက်သောသုတ်သည် ပီယဆေးဖော်စပ်ရာ၌ အသုံးပြုရကြောင်း သိထားသဖြင့် သုတ်ရည်တွေ စိုရွှဲကွက်ထနေသော နေရာကို ကပ်ကြေးဖြင့် ကိုက်ဖြတ်ယူထားလိုက်သည်။ သူအိပ်ရာက နိုးလာချိန်မှာ… နံနက် ၅ နာရီထိုးပြီး မိနစ်လေးဆယ်ခန့်ဖြစ်သည်။ သူ့အမေက မီးဖိုထဲဝင်ကာ ထမင်းချက်နေသည်။ ထမင်းရည်ငှဲ့၍ ထမင်းအိုးကို ဖိုပေါ်မှာ နှပ်ထားချိန် ဖြစ်သည်။

ထွန်းထွန်း အိမ်ပေါ်ထပ်က ဆင်းလာခဲ့ပြီး…. “ မေ…မေ……..မေမေ…မေမေ……..” “ လာ…ဘာ…ဘာလဲ သား……..” “ ဖေဖေ နိုးပလား….” “ ဟင့်အင်း… အိပ်နေတုန်း…ဘာဖြစ်လို့လဲ…သားရဲ့… အလန့်တကြားနဲ့…” “ လာပါ..မေမေရဲ့… သားပြောပြပါမယ်…” ထွန်းထွန်းအမေက ထမင်းချက်နေရာမှ ထလိုက်လာသည်။ အိမ်အောက်ထပ် အရှေ့ခန်းထဲတွင် အိပ်ပျော်နေသော သူ့အဖေကို နှိုးပြီး အိပ်မက်အကြောင်း ပြောပြသည်။ နောက်ကပါလာသော သူ့အမေကလည်း ရပ်နားထောင်နေသည်။ “ ဖေဖေ… သားအိပ်မက် မက်တယ်… တောင်ခြေရင်းက သားတို့ပိုင်တဲ့ ယာကွက်ထဲက သစ်ပုတ်ပင်ကြီးရဲ့ အရှေ့ဘက်တည့်တည့် ၉ ပေလောက်အကွာမှာ ရတနာအိုး မြှုပ်ထားတယ်လို့ ယက္ခဒေဝီလို့ခေါ်တဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်က အိပ်မက်ပေးတယ် ဖေဖေ…။ အဲဒါ… ဖေဖေရော မေမေရော .. လိုက်ခဲ့ကြဗျာ… သွားတူးကြည့်ကြရအောင်…” ငယ်ငယ်ကလည်း အခုလိုကိစ္စမျိုး ပေါ်ပေါက်ခဲ့သဖြင့် သူ့မိဘများမှာ ထွန်းထွန်းစကားကို ပျက်ရယ် မပြုရဲကြ..။ တစ်နာရီခန့်ကြာသောအခါ သစ်ပုတ်ပင်ယာကွက်သို့ ရောက်ကြ၏။

သစ်ပုတ်ပင်ရင်းတွင် လှည်းရပ်ပြီး ထွန်းထွန်းတို့ သားအဖနှစ်ယောက် သစ်ပုတ်ပင်ကြီးကနေ အရှေ့ဘက်တည့်တည့် ပေကြိုးဖြင့် တိုင်းကာ ၉ ပေခန့် နေရာတွင် ပေါက်ပြားဖြင့် စတင်တူးကြသည်။ ယာကွက်နှင့် လွတ်သောနေရာမို့ မြေက သိပ်သည်းမာကျောပြီး ခက်ခက်ခဲခဲ တူးကြရသည်။ တစ်ပေခွဲ ကျော်ကျော်ခန့် အရောက်တွင် ပေါက်ပြားက မာကျောသော အရာတစ်ခုကို ချွင်းခနဲ ထိခတ်မိသည်။ သားအဖနှစ်ယောက် အားတက်သွားကြရသည်။

ပေါက်ပြားနှင့် မပေါက်တော့ဘဲ တူရွင်းနှင့် အသေအချာ တူးဆွလိုက်ရာ.. အချင်း ၂ ပေပတ်လည်ရှိ အဖုံးပါသော ကြေးအိုးကြီးတစ်လုံး ပေါ်လာသည်။ အိုးကြီး ပတ်ပတ်လည်ကို တူးဖြိုယက်ဆွ၍ မယူလိုက်သည်။ အိုးကြီးက အတော်လေး အချိန်စီးလွန်းသဖြင့် သားအဖနှစ်ယောက် ခက်ခက်ခဲခဲ မယူရသည်။ “ ဝိုင်းမပါအုံးဟ…မိန်းမရ… အတော်လေးသဟေ့….” သုံးယောက်သား ကြေးအိုးကြီးကို မ၍ လှည်းဆီ သယ်လာကြသည်။ အဖုံးက တော်တော်နှင့် ဖွင့်မရဘဲဖြစ်နေသည်။ ထွန်းထွန်းက စိတ်မရှည်တော့သဖြင့် တူရွင်းပြားနှင့် ထိုးပြီး ကလန့်ချလိုက်ရာ ချွင်ခနဲ အသံမြည်ပြီး ကြေးအိုးကြီး ပွင့်ထွက်သွားတော့သည်။ ထွန်းထွန်းက ပြေး၍နှိုက်မည်အပြု၊ သူ့အဖေက လက်ကို လှမ်းဆွဲထားသည်။ “ အရမ်းမလုပ်နဲ့ သားရဲ့… အတွင်းမှာ အဆိပ်ပြင်းတဲ့ သတ္တဝါတွေ ရှိနေတတ်တယ်…” သူ့အဖေက လှည်းပေါ်တွင်ပါလာသော ခက်ရင်းခွဖြင့် အိုးနှုတ်ခမ်းဝကို ထိုးပြီး မြေကြီးပေါ် မှောက်ချလိုက်ပြီးတော့မှ ပြန်လှန်သည်။ ကြေးအိုးထဲ ခက်ရင်းခွ ထိုး လှည့်မွှေကြည့်သည်။

ရွှေတုံးရွှေခဲများနှင့် ဥသျှစ်သီးခန့် ကျောက်ရိုင်း ၃ လုံး ထွက်လာသည်။ ရွှေတုံးရွှေခဲတွေက ဝင်းအိနေသည်။ အနည်းဆုံး အချိန်တစ်ဆယ်လောက် ရှိမည်။ ဘာအကောင်ပလောင်မှ မရှိမှန်း သေချာပြီဆိုတော့မှ ရွှေတုံးရွှေခဲများကို အိုးထဲ ပြန်ထည့်သည်။ လှည်းပေါ်က တောင်းထဲတွင် ကြေးအိုးကြီးထည့်ပြီး အပေါ်က ဂုံနီအိတ်များ အုပ်ကာ လှည်းမောင်း ရွာပြန်ခဲ့ကြသည်။ “ မိန်းမ… မင်းနှုတ် လုံပစေနော်… ကြားလား…” “ သိပါတယ်တော်… ကျုပ်များ အ အမှတ်နေ….” ထွန်းထွန်းအမေက ထွန်းထွန်းကိုဖက်ထားရင်း ပြုံးရွှင်စွာ ပြန်ပြောလိုက်၏။ “ ဟ….ဟေ့ကောင်ကြီးတွေ …သွက်သွက်သွားကြ စမ်း…” ထွန်းထွန်းအဖေက နွားနှစ်ကောင်ကို တံဖျာနှင့် တို့လိုက်ရာ နွားနှစ်ကောင်မှာ ရွာဆီသို့ ဒုန်းစိုင်းလျှက်….။ ဖိုမတို့ရဲ့ သဘာဝကို စူးစမ်းချင်၍ သူ့အဖေနှင့် အမေတို့ အိပ်ပျော်နေစဉ် ည ၁၀ နာရီခန့်လောက် ထွန်းထွန်း အိမ်က ထွက်လာခဲ့သည်။ ခေါင်းစွပ်ပါသော အနွေးထည် အနက်ရောင်နှင့် ဘောင်းဘီအနက်ကို ဝတ်ခဲ့သည်။ ဆောင်းရာသီမို့ တံခါးပိတ်၍ စောစောအိပ်ကုန်ကြပြီ..။

အရက်သောက်သူများမှာ အိမ်ရဲ့ အဖီအောက်မှာ သောက်နေကြသည်။ ထွန်းထွန်းက မရင်မိတို့ အိမ်ထဲသို့ မှောင်ရိပ်ခို ပြီးဝင်လာတော့ အဖီအောက်တွင် ရေနံဆီမီးအိမ် ထွန်းထားသဖြင့် အလင်းရောင်က ခပ်မှိန်မှိန် ခပ်ပျပျသာ လင်းနေသည်။ အဖီအောက်တွင် မရင်မိယောက်ျား ကိုတင်ဦးနှင့် ဦးမြ၊ ဦးထွန်းစိန်တို့ သုံးယောက်သား အရက်သောက်ရင်း စကားပြောနေကြသည်။ ထွန်းထွန်းက အသာကပ်၍ နားထောင်လိုက်သည်။ အသက် ၆၀ ကျော်ဝန်းကျင်ရှိ ဦးမြနှင့် ဦးထွန်းစိန်တို့မှာ မန္တလေး၊ဧရာဝတီ ဆိပ်ကမ်းဝန်းကျင်မှာ ကျက်စားလေ့ရှိသော ဖာအကြောင်းကို ပြောနေကြခြင်း ဖြစ်သည်။ ကိုတင်ဦးက တဟဲဟဲသဘောကျရင်း စကားထောက်ပေးသည်။ တစ်ခါ စိန်ပန်း ဂွမ်းရုံဈေးရှိ ဖာအိမ်တစ်အိမ်မှာ ဖာချနေစဉ် ရဲတွေရောက်လာ၍ အပေါက်ကကျော်လွှားပြီး ထွက်ပြေးခဲ့ရပုံကို ဦးထွန်းစိန်က ပြော၏။ ဦးမြကလည်း အားကျမခံ ၃၅ လမ်း၊ ရွှေတံခါးထိပ်တွင် အမြဲတမ်း ကျက်စားလေ့ရှိသော အသက် ၄၀ ခန့်ရှိ ဖာတစ်ယောက်အကြောင်း ပြောပြနေပြန်သည်။

ထိုဖာသယ်က ခေါင်းမလို..၊ သွားလာနေသော လူများကို အခြေအနေကြည့်၍ ပေါ်တင်ကြီး ဈေးစကားပြောပြီး စာသင်ကျောင်းဘေးရှိ သံလမ်းပေါ်တွင် အလုပ်ဖြစ်ကြကြောင်း၊ တစ်လျှော့ ၃ ကျပ် ပေးရကြောင်း ပြောပြနေ၏။ ထွန်းထွန်း မှောင်ရိပ်ခိုရင်း အရက်ချက်သော တဲဖက်ဆီသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ အရက်ချက်သော တဲမှာ အိမ်မကြီးနှင့် ပေ ၅၀ ခန့်အကွာ စနေထောင့်ရှိ သက်တမ်းကြာညောင်းလှပြီဖြစ်သော သရက်ပင်နှင့် မန်ကျည်းပင်အုပ်အုပ်ကြီး အောက်မှာ ဖြစ်သည်။ မီးဘေးအန္တရာယ်ကြောင့် အိမ်မကြီးနှင့် ဝေးသောနေရာတွင် ထားပုံရသည်။ ထန်းလက်မိုး မြေစိုက်တဲမို့ ခေါင်အရှေ့တည့်တည့်ကသာ အတွင်းဝင်လို့ရသည်။ တဲက ခေါင်စောက်ဖြစ်ပြီး အမိုးက မြေကြီး ကပ်နေသဖြင့် အတွင်းကို ဘေးက ချောင်းကြည့်ရန် မလွယ်ကူပေ..။ ထို့ကြောင့် တဲခြေရင်း ဘက်သို့ အသာလေး ကပ်လာခဲ့သည်။

စစ်ခြေနင်းကို စီးလာသဖြင့် သူ့ခြေသံက လုံသည်။ ပိုးမွှားအန္တရာယ်ကို ကာကွယ်ပြီး ဖြစ်သည်။ ပို၍သေချာအောင် နဂါးပတ်ကျော့ကွင်းကိုပါ ဆောင်လာခဲ့သေးသည်။ မရင်မိက ကုန်းကုန်းကွကွနှင့် အရက်ပေါင်းအိုးကို မီးထိုးနေသည်။ ထင်းမီးတောက် အရှိန်ကြောင့် အရက်ချက်တဲတွင် ဘာမီးမှ ထွန်းမထား..။ မီးရှိန်မပြတ်အောင် ထိုးနေရသဖြင့် အလင်းရောင်က အလိုလို ရနေပြီး ဖြစ်သည်။ ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် တဲမြောက်ဘက်က ပတ်၍ တဲခြေရင်းဘက်သို့ အသာလေး ကပ်လာသည်။ ထရံပေါက်ကနေ ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ ယောက်ျားတစ်ယောက် သူ့ကို ကျောပေးပြီး အရက်သောက်နေသည်။ မီးအလင်းရောင် ခပ်မှိန်မှိန်မို့ ဘယ်သူဘယ်ဝါမှန်း မသဲကွဲပါ..။ မရင်မိယောက်ျား မဟုတ်တာတော့ သေချာ၏။ ကိုတင်ဦးက ဦးထွန်းစိန်တို့နှင့် လေပန်းနေသည်။ သွေးရိုးသားရိုး မဟုတ်တာတော့ သေချာနေပြီ..။ ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်တော့ ကြည့်ရအုံးမည်..။

ထွန်းထွန်း အူမြူး ကျေနပ်သွား၏။ မရင်မိ ဂျိုးကင်ကို လှမ်းအပေး.. အရက်သောက်နေသော လူက မရင်မိလက်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်ပြီး သူနှင့် ကပ်ထိုင်စေသည်။ ပြီးတော့ မရင်မိကို ဖက်နမ်းသည်။ ဖက်နမ်းရုံမျှမက နို့ကြီးနှစ်လုံးကိုလည်း ဆုတ်ချေပေးပြန်သည်။ နို့တွေကို ဆုတ်ချေလို့အပြီး ထမီအောက်စကို လှန်၍ စောက်ဖုတ်ကို နှိုက်မည် အပြု…။ “ ခဏနေအုံး… ကိုဘညိုရဲ့… ဟိုသေနာကောင်ကြီး မပြန်သေးဘူး..၊ ကိုတင်ဦး အရက်လာယူနေရင် ကွဲခနဲ မိနေဦးမယ်…” ကိုဘညိုက မရင်မိစကားကို အလေးမထားပါ..။ စောက်ဖုတ်ကြီးကိုသာ မိမိရရ နှိုက်ဆွနေပုံရသည်။ “ ဟွန့်………ကြည့်ပါလား…လို့…….” မရင်မိက တဏှာသံချိုချိုနှင့် ပြော၏။ “ အင့်…ဟင့်….ခဏနေပါအုံးဆို…. အို့……ကျွတ်…ကျွတ်…. အား ရှိအောင် ဂျိုးကင်စားထားအုံးနော်…. ကျုပ် မီးထပ်ထိုးလိုက်အုံးမယ်… ” “ အားက ရှိပြီးသား ပါကွ… နင့်ယောက်ျားလိုများ မှတ်နေသလား…ဒီမယ် ကြည့်…” ကိုဘညိုက မရင်မိ လက်ကိုဆွဲ၍ ပေါင်ကြားထဲက တောင်မတ်နေသော သူ့လီးတန်ကြီးဆီ ကပ်ပေးလိုက်သည်။

မရင်မိက တောင်မတ်နေသော လီးကြီးကို ပုဆိုးပေါ်မှ ဆုပ်ကိုင်၍ ဂွင်းတိုက်သလို သုံးလေးချက် ဆောင့်ပေးသည်။ “ အား…..အ…အ………. သိပ်မလုပ်နဲ့ ကွ… လရေတွေ ပန်းထွက်ကုန်လိမ့်မယ်…” “ ဟွန်း… လီးသာကြီးတာ… လရေလဲ မထိန်းနိုင်ပဲ နဲ့….” “ ဒါမို့..မင်းစောက်ပတ်ကြီးကို ဆွပေးနေရတာပေါ့…” “ အင်းပါ…ဆွ…ဆွ… ပြီး မှ အားရအောင် ဆွ….” ထွန်းထွန်းနှင့် သူတို့မှာ ၂ ပေခန့်မျှသာ ကွာ၏။ ကိုဘညိုက ထိုင်နေလျှက်ကပင် မရင်မိ စောက်ဖုတ်ကြီးကို လက်ညှိုးနှင့် ထိုး၍ အသွင်းအနှုတ် သွက်သွက်ကလေး လုပ်ပေးနေရာ စောက်ရည်တွေက စိုရွှဲအိုင်ထွန်းနေပြီမို့ ပြွတ် ပြွတ် အသံလေးတွေ ခပ်သဲ့သဲ့ ထွက်နေ၏။ မရင်မိလည်း ရမ္မက်ဇောတွေ ထန်လာပုံရသည်။ ပေါင်ကြီးနှစ်ချောင်းကို ဘေးသို့ အနည်းငယ် ကားပေးလိုက်၏။

မရင်မိက ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကို ကြွ၍ကြွ၍ ကွ ကွ ခံရင်း ညည်းသံလေး ထွက်နေ၏။ မရင်မိ ကိုယ်လုံးက ဆူဆူဖြိုးဖြိုး တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင်ကြီးမို့ သွေးသားရော အတွင်းအား ပါ ကောင်းပုံရသည်။ အသက် ၃၀ ကျော်ရုံမျှ ရှိသေးတာမို့ သန်တုန်းမြန်တုန်း ခံလို့အကောင်းဆုံးအရွယ် ဖြစ်သည်။ အလုပ်နဲ့ လက် မပြတ်သူမို့ အထူးလေ့ကျင့်စရာမလိုပဲ ကျန်းမာသန်စွမ်းနေသူ ဖြစ်၏။ “ နေ…….နေ အုံး……..တော့…” ကိုဘညိုက စောက်ဖုတ်ထဲက သူ့လက်ကို ထုတ်လိုက်ပြီး အရက်လက်ကျန်အားလုံးကို တစ်ခါတည်း မော့ချလိုက်သည်။ ဂျိုးကင်ကိုမူ လုံးဝ မထိသေး။ ဂျိုးကင်မှာ စိမ်ရေအိုးတွင် ကပ်ထောင်ထားသည်။ မရင်မိက ကိုဘညိုဘေးတွင် ပက်လက်အိပ်လိုက်ရင်း ဒူးထောင် ပေါင်ကားပေးလိုက်၏။

“ ကဲ…ဒီလောက်တောင် နံ့နေတာ …လုပ်တော့……” “ မိလေးက ခံချင်လာပြီလား….” “ အို…..တော်က ဒီလောက်တောင် နှိုက်ဆွနေမှတော့ ခံချင်လာပြီပေါ့ တော့…” ကိုဘညိုက မရင်မိကို မိလေး ဟု ခေါ်လိုက်သဖြင့် ထွန်းထွန်း ရယ်ချင်သွား၏။ ကိုဘညို ပုဆိုးကို ပစ်လှန်၍ မရင်မိပေါင်ကြီးနှစ်ချောင်းကြားတွင် ဒူးထောက်လိုက်သည်။ သူ့လီးကြီးကို လက်နှင့်ကိုင်၍ စောက်ဖုတ်အတွင်းသို့ ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး မရင်မိကိုယ်ပေါ် လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ခွထောက်လျှက် တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်ပါတော့သည်။ ဆောင့်ချက်တွေက သိပ်မပြင်းထန်ပဲ ခပ်မှန်မှန်လေးသာ ဖြစ်ပါသည်။ “ ဖွတ်….ဖွတ်….ပြွတ်…..စွပ်……ဖပ်….ဖပ်………..” ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် ချောင်းကြည့်နေရင်းက လီးကြီး မတ်ထောင်လာသည်။ စိတ်တွေကလည်း ထကြွလာ၏။ လီးက ဘောင်းဘီကို ထိုး၍ထိုး၍ ထွက်ပေါက်ရှာနေသည်။

“ အမလေး….အား…….အင့်….အမလေး…ကျွတ် ကျွတ်… ကောင်းလိုက်တာ ဆောင့် ဆောင့်… အင်း…အင့်…..ဟုတ်ပီ….အား…….” ထိုစဉ်… ဟေ့ ရင်မိရေ… တစ်လုံး ယူခဲ့အုံးဟေ့…. ဟူသော မရင်မိယောက်ျား ကိုတင်ဦးအသံကြားသည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ကုန်းကုန်းကွကွနှင့် ဆောင့်လိုးနေသော ကိုဘညိုမှာ သူ့လီးကြီးကို ဗြုန်းခနဲ ဆွဲနှုတ်လိုက်သည်။ ကိုဘညိုက ထိုင်လျှက်ကပင် ပုဆိုးကို ခပ်တင်းတင်းဝတ်လျှက် တဲအမိုးအောက်က ငုံ့ထွက်သွားပါတော့သည်။ မရင်မိလည်း ကပျာကယာ ထလျှက် ကိုဘညိုသောက်ထားသော ပုလင်းကို ဆွဲယူပြီး အရက်အိုးဆီ သွားမည်အပြု….. “ ဟော တော့……..” မြေကြီးပေါ်တွင် ပုံကျနေသော သူ့ထမီကို ကမန်းကတန်း ကောက်ဝတ်လိုက်ရပါတော့သည်။ အော်……….လောက…လောက…. တယ်လဲ ရီရပါလား နော်…. ဟု ထွန်းထွန်းတစ်ယောက်ထဲ ကျိတ်ပြုံးနေမိပါတော့သည်..ပြီး။

 

Zawgyi

 

မနာလိုစိတ္

“ သား…သား….သားေရ…” “ ဒုန္း…ဒုန္း…ဒုန္း…..သား..သားေရ..” တံခါးကို တဒုန္းဒုန္းထု၍ ေအာ္ႏႈိးေနေသာ သူ႔အေမအသံေၾကာင့္ ထြန္းထြန္း ဖ်တ္ခနဲ လန႔္ႏိုးလာသည္။ “ ဗ်ာ… ေမေမ…လာၿပီ… လာၿပီ….ခဏ ” ထြန္းထြန္း အိပ္ရာက ျဗဳန္းခနဲထလိုက္ၿပီး ေမြ႕ယာေဘးတြင္ရွိေသာ အရက္ပုလင္းကို ကပ်ာကယာ ေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး အခန္းထဲက ထြက္မည္အျပဳ ေမြ႕ယာေျခရင္းတြင္ အတြင္းခံဘရာစီယာ တစ္ထည္ကို ေတြ႕လိုက္၍ ကုန္းေကာက္လိုက္ၿပီး သူ႔အိပ္ခန္းထဲသို႔ ခပ္သြက္သြက္ ဝင္လာခဲ့သည္။ အရက္ပုလင္းႏွင့္ ဘရာစီယာကို ဘီ႐ိုေအာက္ ထိုးသြင္းလိုက္၏။ ၿပီးေတာ့ ေမြ႕ယာနား သြားၿပီး သိမ္းစရာရွိ မရွိ ၾကည့္လိုက္၏။ စိတ္ခ်ရေတာ့မွ .. တံခါးခ်က္ကို ဖြင့္လိုက္၏။

သူ႔အေမ မ်က္ႏွာ မေကာင္းသည္ကို အကဲခတ္မိ၍… “ ေမေမ… ဘာ…ဘာျဖစ္လို႔လဲ ..ဟင္…” သူ႔အေမက တံေတြးတစ္ခ်က္ မ်ိဳခ်လိုက္ရင္း… “ တင္ရီမ ဆုံးၿပီ … သားေရ…” “ ဗ်ာ… ဘယ္…ဘယ္တုန္းကလဲ…ေမေမ…” ထြန္းထြန္း တစ္ကိုယ္လုံး မိုးႀကိဳးပစ္ခံလိုက္ရသလို တုန္လႈပ္ေျခာက္ခ်ား သြားသည္။ ေခါင္းနပန္းႀကီးသြားၿပီး ၾကက္သီးေမႊးညႇင္းေတြ ဖ်င္းခနဲ ထသြားသည္။ “ မနက္ ၆ နာရီေလာက္ကလို႔ ေျပာတဘဲ ..ေမေမလဲ ေက်ာင္း အာ႐ုံဆြမ္း သြားပို႔ရင္း အျပန္ တင္ရီမတို႔ အိမ္ဖက္ လွည့္လာတာ လူေတြ အုံေနတာနဲ႔ ဘာျဖစ္တာလဲ ဆိုၿပီး ေမးၾကည့္ေတာ့ တင္ရီမ ဆုံးၿပီ ဆိုတာ သိရတာပဲ သား..။ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ သားရယ္.. မေန႔ကေတာင္မွ အိမ္ကိုလာသြားေသးတာ… အင္း…ႏႈတ္ဆက္သလို ျဖစ္သြားတာပါေပါ့ေလ…အင္း…ေသျခင္းတရား…ေသျခင္းတရား….” ထြန္းထြန္း အိမ္ေပၚက ကဗ်ာကယာဆင္းၿပီး မ်က္ႏွာခပ္သြက္သြက္သစ္ကာ မတင္ရီမတို႔ အိမ္ဖက္ ေျပးထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။ တစ္လမ္းလုံးလည္း ဘာကိုမွမျမင္..။

မတင္ရီမ မ်က္ႏွာကိုသာ ျမင္ေယာင္လ်က္ ရွိသည္။ မေန႔ညက သူႏွင့္ မူးမူးေမ့ေမ့ အေတြ႕ ကာမအရသာကို ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ျမဴးတူးခံစားခဲ့ၾကေသာ မတင္ရီမ…အခု ဆုံးၿပီတဲ့…။ ထြန္းထြန္းရင္ထဲ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲမႈ မီးေတာင္ႀကီး ေပါက္ကြဲေနသည္။ မ်က္ရည္ေတြလည္း စီးက်ေန၏။ ေက်ာက္ခဲႏွင့္ ခလုတ္တိုက္ကာ သူ႔ေျခမတစ္ခုလုံး ပူခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ “ အား……..” မ်က္လုံးကို အားယူဖြင့္ၾကည့္လိုက္၏။ သူ႔ႏႈတ္က ဟာခနဲ အသံထြက္သြား၏။ ဟူးခနဲ သက္ျပင္းရွည္ႀကီး မႈတ္ထုတ္လိုက္၏။ “ ဟား…ေတာ္ပါေသးရဲ႕… အိပ္မက္ မက္ေနတာပါလား…” သည္ေတာ့မွ ရင္ထဲက အလုံးႀကီး က်သြားသည္။ အမွန္ေတာ့ အိမ္မွာေမြးထားေသာ ေၾကာင္ေလးႏွစ္ေကာင္က အေပၚထပ္မွာ သူႏွင့္အိပ္၏။ ေအာက္ဆင္းခ်င္၍ သူ႔ေျခမကို ကိုက္၍ႏႈိးေနျခင္းျဖစ္၏။ တစ္ေကာင္ကမူ တံခါးဝကို ေခါင္းႏွင့္ ေဆာင့္တြန္းေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တဒုန္းဒုန္း အသံျမည္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။

အရက္ပုလင္းႏွင့္ ဘရာစီယာကို အိပ္မက္ထဲမွာ စြဲေနတာက မတင္ရီမႏွင့္ သူတို႔ ကာမဆႏၵလည္းျပည့္ဝ ၊ လက္ဖြဲ႕အစီအမံကိစၥလည္း ၿပီးဆုံးခ်ိန္မွာ အေတာ္ေလး ေမွာင္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ မတင္ရီမ အႏၲရာယ္ ကင္းကင္းရွင္းရွင္းႏွင့္ ၿခံထဲက ထြက္ႏိုင္ရန္ သူ႔အေမကို ဖေယာင္းတိုင္ဝယ္ခိုင္းၿပီး ပထုတ္လိုက္သည္။ ေတာဆိုသည္က ၿမိဳ႕လို လ်ပ္စစ္မီး ရွိတာမဟုတ္..။ ေရနံဆီမီးခြက္ႏွင့္ ဖေယာင္းတိုင္ကိုသာ အားကိုးရ၏။ တတ္ႏိုင္သူတို႔သာ ဘကၳရီမီးကို သုံးႏိုင္သည္။ ဘကၳရီမီးကလည္း အိမ္တြင္းမွာသာ ထြန္းေလ့ရွိရာ အေမွာင္ဝင္စျပဳၿပီမို႔ ေနဝင္တာႏွင့္ အေမွာင္ဓါတ္က ႀကီးစိုးလာေတာ့၏။ “ မမ….လာလာ…အိုေကၿပီ….” “ လစ္ေတာ့….” မတင္ရီမလည္း ထမီႏွင့္အက်ႌကို ကပ်ာကယာ ေကာက္ဝတ္ရင္း ခပ္သြက္သြက္ ဆင္းခဲ့သည္။ ေနာက္က ကပ္လိုက္လာသည့္ ဖုတ္ပူမီးတိုက္ ကမန္းကတန္းမို႔ အတြင္းခံဘရာစီယာ ေမြ႕ယာေပၚ ေမ့က်န္ခဲ့သည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ၿခံေပါက္ဝရွိ သရက္ပင္အုပ္အုပ္ႀကီးေအာက္မွာ ေမွာင္ရိပ္ခိုၿပီး ဖက္နမ္းေနၾက၏။

မတင္ရီမလက္ႏွစ္ဖက္က ထြန္းထြန္းလည္ပင္းကို ယွက္သိုင္း၍ ဟီးေလးခိုထား၏။ ထြန္းထြန္းလက္တစ္ဖက္က မတင္ရီမ ခါးကိုဖက္ရင္း က်န္တစ္ဖက္က သူ႔ဖင္ဆုံထြားထြားႀကီးကို ခပ္ဖြဖြေလး ပြတ္သပ္ေပးေန၏။ “ မမ…ပါးေမာ့ေလ….” “ ႁပြတ္…ႁပြတ္……ႁပြတ္……” “ အိုး…အိုး….ေတာ္…ေတာ္အုံးကြာ… မျပန္ႏိုင္ဘဲ ေနအုံးမယ္….” ထြန္းထြန္းက သူ႔အေမျပန္အလာႏွင့္ တိုးမည္စိုး၍ အနမ္းရပ္၍ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ဆုတ္ညႇစ္လိုက္သည္။ အက်ႌအပါးစမို႔ ႏို႔ကိုင္လိုက္ရသည္မွာ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ထိထိမိမိ ရွိလွသည္။ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ပြတ္ရင္း …သည္ေတာ့မွ အတြင္းခံဘရာစီယာ မပါမွန္း သိရေတာ့သည္။ “ မမ…အတြင္းခံလဲ ဝတ္မလာဘူး….” “ အဲ…ေတာ့……အင္းဟင္း…ဒုကၡပဲ…” “ ညပဲဗ်ာ… ဒီအတိုင္းသြားေတာ့… ျပန္ယူေနရင္ ေမေမနဲ႔ တိုးေနလိမ့္မယ္…၊ က်ေနာ္ သိမ္းထားလိုက္မယ္ ေနာ္….” “ အင္းအင္း… အခုမွ ေအးမွန္း သိေတာ့တယ္ေနာ္… အေအးပတ္ၿပီး ေသရင္ သရဲဘဝနဲ႔ နင့္ကို ဂုတ္ခ်ိဳး သတ္ပစ္မွာ သိလား…” “ ေအာင္မာ… အဲဒီသရဲမကို ေဟာဒီလို လုပ္ထည့္လိုက္မွာေပါ့… မမရ…” ထြန္းထြန္းက မတင္ရီမ ထမီကို ပင့္လွန္ၿပီး ေစာေစာကပင္ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ လိုးထားေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ကုတ္ထည့္လိုက္သည္။

“ အယ္….ကြၽတ္…. ေစာက္ဖုတ္တစ္ခုလုံး က်ိန္းေနရတဲ့ အထဲ…..” မတင္ရီမလည္း ထြန္းထြန္း လီးကို ေဆာင့္ဆြဲလိုက္သည္။ “ အား….အာ….အ…နာ…နာတယ္ ..ဗ်….” ထိုအေၾကာင္းအရာေလးမ်ားကို စိတ္စြဲ၍ မက္ေၾကာင္း တျဖည္းျဖည္း စဥ္းစားမိေတာ့မွ ရင္ထဲမွ အပူေငြ႕ေတြ ကင္းစင္သြားရေတာ့သည္။ အိပ္မက္က ထြန္းထြန္းအေပၚ ေတာ္ေတာ္ လႊမ္းမိုးသြားသည္။ မတင္ရီမဆီ သြားခ်င္စိတ္ေတြ ျပင္းျပလာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေအာက္ထပ္ဆင္းၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ ေရခ်ိဳးရန္ တံခါးဖြင့္လိုက္သည္။ သည္ေတာ့မွ ထြက္ခ်င္လြန္း၍ ေဒါပြေနေသာ ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္မွာ ေအာက္ထပ္သို႔ ေျပးဆင္းသြားေတာ့သည္။ မ်က္ႏွာသစ္ ေရခ်ိဳးၿပီးေနာက္…. “ ေမေမ ….. သား မတင္ရီမတို႔အိမ္… ခဏသြားအုံးမယ္…” “ ထမင္းေၾကာ္ စားသြားေလ သားရဲ႕….” ထြန္းထြန္း အေမက ဟင္းအိုးျပင္ရင္း လွမ္းေျပာ၏။ “ ေတာ္ၿပီ ေမေမ… ေဗဒင္ေဟာခအျဖစ္ မမကို ေကြၽးခိုင္းရမလား….” ထြန္းထြန္းအေမက ဘာမွမေျပာေတာ့ပဲ သားကို ၿပဳံးၾကည့္ေနသည္။

ထြန္းထြန္းတစ္ေယာက္ သူဝတ္ထားေသာ အက်ႌအတြင္းဝယ္ မတင္ရီမ၏ အတြင္းခံဘရာစီယာကို ဝွက္ကာ ယူလာခဲ့သည္။ ထြန္းထြန္းေရာက္သြားခ်ိန္ဝယ္ မတင္ရီမက သူ႔တပည့္မေတြကို ခ်ဳပ္ရမည့္ အက်ႌပုံစံမ်ား အတိုင္းေပးေန၏။ ထြန္းထြန္း ဝင္လာတာကို မတင္ရီမ မျမင္..။ “ မမ…..” “ ဟင္….ငါးပိခ်က္….” ထြန္းထြန္းကို ျမင္လိုက္ေတာ့ မတင္ရီမ မ်က္ႏွာသည္ လျပည့္ဝန္းႀကီးကဲ့သို႔ ဝင္းထိန္သြားၿပီး ၾကည္ႏူးရိပ္ေတြ ယွက္သမ္းသြားသည္။ “ မမ…ဒီမွာ ေဗဒင္ေဟာစာတမ္း… ပါလာတယ္.. ၿပီးရင္ အေပၚထပ္လာခဲ့ေတာ့….” “ ေအး…ေအး…….” ထြန္းထြန္း သူ႔ကို အကြက္ဆင္၍ ေခၚသြားမွန္း သိလိုက္သည္။ သူ႔ဆီမွာ ဘယ္တုန္းကမ်ား ေဗဒင္ေမးဘူးတာ က်ေနတာဘဲ..။ မတင္ရီမ စိတ္ထဲ ႀကိတ္ၿပဳံးလိုက္ရင္း သူ႔တပည့္မမ်ားကို ျပစရာရွိတာ ျပ၍ မွာစရာရွိတာ မွာၿပီး အိမ္ေပၚထပ္ တက္လာခဲ့သည္။ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက သူ႔အခန္းထဲ ဝင္ေနပုံရသည္။ မတင္ရီမက အဝင္တံခါးမႀကီးကို ဂ်က္ထိုးပိတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ..အခန္းထဲ ဝင္လာသည္။ ထြန္းထြန္းက မတင္ရီမ ကုတင္ေပၚတြင္ ေျခတြဲေလာင္းခ်ထိုင္ရင္း ၿပဳံးၿဖီးၿဖီး မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေရွ႕သို႔ ဆန႔္တန္းထားလိုက္သည္။

မတင္ရီမက အေျပးတစ္ပိုင္းျဖင့္ ဝင္လာရင္း ထြန္းထြန္းရင္ခြင္ထဲ ေရာက္လာသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား တင္းေနေအာင္ ေပြ႕ဖက္ထားၾကသည္။ “ သိပ္ခ်စ္တာပဲ… မမရာ….” “ ဟြန္း….မပိုပါနဲ႔…….” ထြန္းထြန္းက မတင္ရီမကို လြတ္ထြက္သြားမွာ စိုးသည့္အလား တအားႀကဳံးဖက္ထား၏။ “ အင့္….အြန႔္…..အင့္….လႊတ္စမ္းပါအုံး ..ေမာင္ေလးရယ္… ဒီမွာ အ႐ိုးေတြ က်ိဳးကုန္ပါအုံးမယ္… တကထဲ….” ထြန္းထြန္းက ဖက္ထားေသာ အရွိန္ကို ေလွ်ာ့လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ လုံးဝ မလႊတ္ေသး..။ “ မမကေရာ.. ေမာင္ေလးကို ခ်စ္လား…ဟင္……” “ ဟင့္အင္း…ခ်စ္ပါဘူး….” “ ဟာဗ်ာ… မမကလဲ… ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာပါ…” “ အို……မခ်စ္ပါဘူး ဆိုမွ……” ထြန္းထြန္း မုန႔္ေတာင္းသလို ဇြတ္ခ်စ္ခိုင္းေန၏။ ေစာက္ဖုတ္တစ္ခုလုံး သူထင္သလို ဖြတ္ဖြတ္ေက်ေအာင္ လိုးလို႔အားရမွ ခ်စ္သလားလို႔ ေမးေနတဲ့ ထြန္းထြန္းကို စိတ္ထဲ ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္ ျဖစ္လာသည္။

“ မမ… ေမာင္ေလးကို တကယ္ မခ်စ္ဘူးလား…ေျပာ…..” ထြန္းထြန္း မ်က္ႏွာက တကယ္တည္ေနသည္။ မေက်နပ္ရိပ္ေတြ ယွက္သမ္းေနသည္။ မတင္ရီမက ထြန္းထြန္း မ်က္လုံးတည့္တည့္ကို စိုက္ၾကည့္ရင္း…. “ မခ်စ္ဘဲနဲ႔ မင္းလိုးခ်င္သလို လိုးတာခံရေအာင္ ငါက ေၾကးစားဖာသည္မွ မဟုတ္တာပဲ… တဏွာ႐ူးေလးရဲ႕…” “ ဒါျဖင့္ …. ခ်စ္တယ္ေပါ့…” “ မသိဘူးကြာ… ဂ်ပန္ဝက္အူ က်ေနတာဘဲ….” ထြန္းထြန္း တအားေပ်ာ္သြားၿပီး… မတင္ရီမကို ခုတင္ေပၚ ေပြ႕လွဲသိပ္လိုက္သည္..။

မတင္ရီမ ခႏၶာကိုယ္ေပၚ အုပ္မိုးၿပီး သနပ္ခါးအေဖြးသားႏွင့္ အလွႀကီးလွေနေသာ မ်က္ႏွာကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ အထပ္ထပ္ အဖန္ဖန္ နမ္းရႈတ္လိုက္၏။ မတင္ရီမတစ္ေယာက္ အသဲေတြ အူေတြ ယားထသြား၏။ သူကလည္း ထြန္းထြန္းကို တင္းေနေအာင္ ျပန္ဖက္ထားပါသည္။ ထြန္းထြန္းက နမ္းရႈတ္ေနရာမွ မ်က္ႏွာခ်င္းခြာလိုက္ၿပီး မတင္ရီမကို တစိမ့္စိမ့္ ၾကည့္လိုက္သည္။ အခ်စ္ႏွင့္ ရမၼက္ ေရာယွက္ထားေသာ မ်က္လုံးတို႔ျဖင့္ စိမ္းစိမ္းႀကီး ၾကည့္ေနေသာ ထြန္းထြန္းအၾကည့္ကို မတင္ရီမ ရင္မဆိုင္ရဲဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ ရွက္ေသြးဖ်န္း၍ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး နီျမန္းေနသည္။ အရွက္ႏွင့္ ရမၼက္ ေရာယွက္ေနေသာ မ်က္ႏွာနီနီေလးက ထြန္းထြန္းစိတ္ကို ႂကြသထက္ႂကြေအာင္ ကလိဆြေနသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ရင္ခုန္သံေတြ ျမန္ဆန္လာၿပီး ရမၼက္ေသြးေတြ ပူေႏြးလာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းအစုံကို နမ္းစုတ္ၿပီးေနာက္ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ကို လွ်ာျဖင့္ယက္ေပးလိုက္သည္။

“ ျပက္…ႁပြတ္…. ႁပြတ္….ျပတ္….ႁပြတ္…….” “ အဟင့္…. အင့္…. အဟင့္….ယား….ယားတယ္…လို႔…….” ႏို႔အုံတင္းတင္းမို႔မို႔ႀကီးကို အက်ႌေပၚမွ အုပ္မိုး၍ ဆုပ္ကိုင္ပြတ္ေခ်လိုက္ျပန္သည္။ အတြင္းခံ ဝတ္မထားသျဖင့္ ဆုတ္ေခ်ရသည္မွာ ထိထိမိမိ ရွိလြန္းလွပါ၏။ ထြန္းထြန္း စိတ္ေတြက ဆင္႐ိုင္းတစ္ေကာင္လို တစ္စတစ္စ ရာဂမုန္ယိုလာပါသည္။ သူကိုယ္တိုင္ ေဖာ္စပ္ထားေသာ ကာမအားတိုးေဆးႏွင့္လီးႀကီးအေၾကာသန္ေဆးတို႔က အစြမ္းသတၱိ ျပေနပါၿပီ..။ မည္မွ်လိုးလိုး အားသစ္အင္သစ္ေတြ တိုးၿမဲတိုးေနသည္။ နဂိုမူလကပင္ ႀကီးထြားတုတ္ရွည္ေနေသာ လီးတန္ႀကီးမွာ အစြမ္းထက္ေသာ လိမ္းေဆးေၾကာင့္ အေၾကာအၿပိဳင္းၿပိဳင္း ထကာ သံမဏိေခ်ာင္းႀကီးကဲ့သို႔ တင္းေတာင့္ မာေက်ာလာေန၏။ ထြန္းထြန္းက မတင္ရီမ၏ စပို႔ရွပ္အေပ်ာ့စား အက်ႌကို မခြၽတ္လိုက္၏။

ဝင္းအိျပဴးေျပာင္ မို႔ေမာက္ေနေသာ ႏို႔အုံေဖြးေဖြးႀကီးက ထင္းခနဲ လင္းခနဲ ေပၚလာ၏။ ဝိုင္းဝန္းမို႔ေမာက္ စူတင္းေနေသာ ႏို႔အုံထိပ္ဖ်ားရွိ မစူတစူ ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို လက္မလက္ညႇိဳးႏွင့္ ဆြဲညႇစ္ကာ အသာအယာ ပြတ္ေခ် လွိမ့္ဆြေပးလိုက္သည္။ ႏို႔သီးေခါင္းနီညိဳေလးက ပို၍စူႂကြလာၿပီး မတင္ရီမ ရင္ဘတ္ႀကီး ေကာ့ေကာ့တက္လာသည္။ ထြန္းထြန္းက ေျပေလ်ာ့ေနေသာ ထမီေအာက္စကို ဆြဲခြၽတ္ပစ္လိုက္ရာ ျဖဴေဖြးေသာ ေပါင္တံတုတ္တုတ္ခဲခဲႀကီး ႏွစ္ေခ်ာင္း၏ အရင္း ခြအုံၾကားရွိ ခုံးမို႔ေဖာင္းႂကြေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ ဘြားခနဲ ေပၚထြက္လာသည္။ တြန႔္လိမ္မဲခ်ိတ္ေနေသာ ေစာက္ေမႊးအုပ္အုပ္ႀကီး ေအာက္ရွိ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးမွာ အဆီတဝင္းဝင္း ထေနသည္။ နီညိဳေရာင္သမ္းေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ထူထူႀကီးႏွစ္လႊာက ေဘးသို႔ၿပဲလန္ေနၿပီး နီႏုေသာ အတြင္းသားေတြက ေစာက္ရည္ၾကည္တို႔ျဖင့္ စိုလက္ေတာက္ပေနသည္။

ရမၼက္ေသြးေတြ ပူေႏြးျပည့္လွ်ံေနၿပီျဖစ္၍ နီေရာင္သမ္းေနေသာ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသားႏုႏုေတြက ေဖာင္းတင္းဖုႂကြေနသည္။ ထြန္းထြန္းလက္တစ္ဖက္က ႏို႔တစ္လုံးကို ဖ်စ္ညႇစ္ဆုပ္ကိုင္ရင္း က်န္ႏို႔တစ္လုံးကိုမူ ပါးစပ္ျဖင့္ ငုံခဲကိုက္ဆြဲ၍ တႁပြတ္ႁပြတ္ စို႔ပါေတာ့သည္။ မတင္ရီမ၏ ေဖာင္းႂကြစူပြေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ ေစာက္ရည္ၾကည္ေတြ တစိမ့္စိမ့္ထြက္ကာ စို႐ႊဲအိုင္ထြန္းလာ၏။ ရာဂါပိုးေတြ တ႐ြ႐ြတက္လာသည့္အတြက္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးတစ္ခုလုံး တလႈပ္လႈပ္တ႐ြ႐ြျဖစ္လာသည္။ ထြန္းထြန္းက သူ႔လက္ခလယ္ျဖင့္ မတင္ရီမ၏ ေစာက္ေခါင္းအတြင္း ထိုးသြင္းၾကည့္ရာ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းမွ ပူေႏြးစိုစြတ္ေသာ အေတြ႕ကို ခံစားလိုက္ရသည္။

မတင္ရီမကလည္း ေပါင္တံေဖြးေဖြးတုတ္တုတ္ႀကီးႏွစ္ေခ်ာင္းကို အစြမ္းကုန္ကားေပးရင္း ဖင္ဆုံထြားထြားႀကီးကို အစြမ္းကုန္ ေျမႇာက္ေကာ့ပင့္ထိုးေပးသည္။ ထြန္းထြန္းစိတ္ထဲ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ယက္ေပးခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚလာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ခုတင္ေအာက္သို႔ ဆင္းလိုက္ၿပီး မတင္ရီမ၏ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားသို႔ ဝင္ကာ ၾကမ္းေပၚ ဒူးေထာက္လိုက္သည္။ ေစာက္ဖုတ္ႏွစ္ျခမ္းကို လက္ႏွင့္အသာၿဖဲၾကည့္သည္။ နီရဲစိုလက္ေနေသာ အတြင္းသားႏုႏုေတြကို ျမင္လိုက္ရေသာအခါ ဘယ္လိုမွ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ ပါးစပ္ျဖင့္ စုပ္ထည့္လိုက္သည္။ ” ရႉး…..ရွလြတ္….ရွလြတ္….ႁပြတ္…ႁပြတ္….ႁပြတ္… ရွလြတ္…႐ႊတ္….ႁပြတ္…ႁပြတ္….” “ အ…အင့္……အင့္ အေမ့…ရွီး…ကြၽတ္ကြၽတ္…….” မတင္ရီမ ႏႈတ္ခမ္းလႊာႏွစ္ခုမွာ ပြင့္သြားေတာ့သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္၍ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး ရႈံ႕မဲ့ေနသည္။

ထြန္းထြန္းက ခုတင္ေစာင္းေပၚတြင္ ကားထြက္ေနေသာ ဖင္ဆုံႀကီးႏွစ္မႊာကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ အုပ္ကိုင္ဆုပ္နယ္ရင္း နီရဲျ့ပဲအာေနေသာ ေစာက္ဖုတ္အက္ကြဲေၾကာင္းႀကီးထဲသို႔ လွ်ာဖ်ားထိပ္ေလးကို ထိုးေကာ့ၿပီး ကုတ္တင္လိုက္သည္။ မတင္ရီမတစ္ကိုယ္လုံး လွ်ပ္စစ္အတို႔ခံလိုက္ရသလို သြက္သြက္ခါရမ္းၿပီး ခါးႀကီးေကာ့တက္သြားသည္..။ “ အ…အား…..အမေလး…အီးဟီး…အင္းအား…..ရွီး..ကြၽတ္ကြၽတ္… အား…အေမ့…” မ်က္လုံးစုံမွိတ္လွ်က္ အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ကာ ငိုသံပါႀကီးျဖင့္ ညည္းေနပါသည္။ တစ္ကိုယ္လုံးလည္း တဆတ္ဆတ္ တုန္ေန၏။ မတင္ရီမ၏ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းမွ လႈိက္ကနဲ လႈိက္ခနဲ ထႂကြလာသည့္ ကာမဆႏၵသည္ တၿဖိဳးၿဖိဳး တဖ်င္းဖ်င္းႏွင့္ တစ္ကိုယ္လုံးမွာရွိေသာ အေၾကာေပါင္းစုံထဲသို႔ ျပန႔္ႏွံ႔စိမ့္ဝင္ကုန္သည္။ ထြန္းထြန္းက ေစာက္ဖုတ္အက္ကြဲေၾကာင္းထိပ္ရွိ ေစာက္စိငုတ္ျပဴးျပဴးႀကီးကို ပါးစပ္ျဖင့္ စုတ္၍ လွ်ာဖ်ားထိပ္ျဖင့္ တို႔ထိကလိေပးလိုက္သည္။

“ အားလား..လား… အီးဟီး…ဟီး……အီး အင့္… အင္း…ရွီးကြၽတ္..ကြၽတ္… အမေလး…အီး……အား……” မတင္ရီမတစ္ေယာက္ ခါးေကာ့ရင္ေမာ့လာၿပီး တစ္ကိုယ္လုံး ေပါက္ကြဲလြင့္စင္ထြက္မတတ္ ေကာင္းလြန္းလွေသာ ကာမအရသာ ႀကီးကို အီခနဲဆိမ့္ခနဲ ရွိန္းခနဲ ဖိန္းခနဲ ခံစားလိုက္ရၿပီး ရမၼက္ညည္းသံႀကီး ပြင့္ကန္လာပါေတာ့သည္။ ထြန္းထြန္းက သူ႔လွ်ာေႏြးေႏြးႀကီးကို ေစာက္ဖုတ္အေခါင္းထဲသို႔ ေရာက္ေအာင္ထိုးသြင္း ေမႊေႏွာက္လိုက္ျပန္သည္။ မတင္ရီမ ဖင္ဆုံႀကီးမွာ တရမ္းရမ္းတခါခါျဖင့္ ေျမာက္ႂကြေကာ့တက္လာၿပီး ေပါင္တြင္းသားေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ကာ ကာမဖီလင္ေတြ တရွိန္ရွိန္ တၿငီးၿငီး တက္ေနပါေတာ့၏။

“ အား….အား…အမေလး… အေမ့…အီး….အင့္း….အား..ရွီးကြၽတ္..ကြၽတ္… ေတာ္..ေတာ္ပါေတာ့ ေမာင္ေလးရယ္… ..အင့္…အမေလး… မမေကာင္းလြန္းလို႔ ေသ ..ေသေတာ့မယ္… အင္း…အင့္…ဟင္း…. ဟင္း….လိုး…လိုး ပါေတာ့….ေနာ္…” မတင္ရီမက အသဲအသန္ ေတာင္းပန္ရွာ၏။ မတင္ရီမအသံေတြ ုတုန္ခါလႈိင္းထေနသည္။ ၾကာလွ်င္ သည္းေျခပ်က္၍ ႐ူးသြပ္သြားႏိုင္၏။ သည္ေတာ့မွ ထြန္းထြန္းက ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို စိတ္တိုင္းက် ယက္စုတ္ မႈတ္ေနရာမွ ရပ္နားလိုက္ေတာ့၏။ သူ႔ပါးစပ္ထဲတြင္ ခြၽဲက်ိက်ိ ..ငံပ်ပ် ေစာက္ရည္ေတြက ေပလူး ကပ္တြယ္ေနသည္။

အားလုံးကို လွ်ာျဖင့္ သိမ္းက်ဳံး၍ ၿမိဳခ်လိုက္ေတာ့သည္။ ဒူးေထာက္ထိုင္ေနရာမွ ထြန္းထြန္း မတ္တတ္ရပ္လိုက္သည္။ အေနအထားပ်က္ေနေသာ မတင္ရီမ ခႏၶာကိုယ္ကို ျပန္လည္ျပဳျပင္ေပးလိုက္သည္။ မတင္ရီမ၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို သူ႔ပခုံးေပၚ ခ်ိတ္တင္လိုက္၏။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို ေစာက္ဖုတ္ႀကီးနား တိုးကပ္လိုက္သည္။ ယခုအခ်ိန္ထိ ေစာက္ဖုတ္ႏွင့္ မေတြ႕ရေသးေသာ လီးတန္ႀကီးမွာ ေဒါသူပုန္ထေနေသာ ေတာႀကီးေႁမြေဟာက္လို မတ္လ်က္မတ္လ်က္ မာန္ႂကြေန၏။ အေပၚသို႔ ေကာ့ထိုးေတာင္မတ္ေနေသာ လီးတန္တုတ္တုတ္ႀကီးကို လက္ႏွင့္ ဖိႏွိပ္ဆုပ္ကိုင္လွ်က္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းဝသို႔ ေတ့ျမႇဳတ္လိုက္သည္။ မေန႔ညေနက လိုးစဥ္ မတင္ရီမ ေစာက္ေခါင္းနက္ေၾကာင္း သတိျပဳမိ၏။ လီးသိမ္လီးမႊားမ်ိဳးကို လုံးဝမၿဖဳံေသာ ေစာက္ဖုတ္အမ်ိဳးအစားျဖစ္သည္။ ဘူတာကအျပန္ လွည္းေပၚမွာလိုးၾကစဥ္က အပ်ိဳႀကီးသိကၡာက်မည္စိုး၍လား မသိ..။

ေစာက္ဖုတ္ႀကီးတုန႔္ျပန္လႈပ္ရွားမႈမွာ အင္အား မျပင္းထန္လွ..။ ယခုမူ ထိုသို႔မဟုတ္ေတာ့..။ မေန႔ညေနကလိုးၾကစဥ္ အေပးၾကမ္း အခံၾကမ္းျဖင့္ တုန႔္ျပန္မႈေတြက အံ့မခန္းေလာက္ေအာင္ ရဲတင္းလာသည္။ ထြန္းထြန္းက အိစက္ပူေႏြးေသာ ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းအဝတြင္ ေတ့ျမႇဳပ္ထားေသာ သူ႔လီးတန္တုတ္တုတ္ႀကီးကို ေဖာင္းအာ႐ြႂကြေနေသာ ေစာက္ဖုတ္အေခါင္းႀကီးထဲသို႔ တစ္ရစ္ခ်င္း တစ္ရစ္ခ်င္း ဖိသြင္းလိုက္သည္။ “ ဇြိ…ၿဗိ….ျဗစ္….ဗ်ိ…..ျဗစ္……..ဖြစ္…စြိ…ဖြတ္….ျဗစ္…ျဗစ္……..” လီးတန္တုတ္တုတ္ႀကီးက တစ္ရစ္ခ်င္း တစ္ရစ္ခ်င္း အဆုံးထိ နစ္ဝင္သြားပါသည္။ ဆီးခုံခ်င္း ကပ္မေနသည့္တိုင္ ထြန္းထြန္းလီးထိပ္ဖူးႀကီးက သားအိမ္ဝကို တင္းေနေအာင္ ဖိေထာက္ထားၿပီး ျဖစ္ေနသည္။ ထြန္းထြန္းက ခါးကို အနည္းငယ္ ကုန္းလွ်က္ မတင္ရီမ၏ လက္ေမာင္ႏွစ္ဖက္ေအာက္သို႔ သူ႔လက္ကို လွ်ိဳသြင္းလိုက္ၿပီး ျပည့္ျပည့္တင္းတင္း ပခုံးသားႏုႏုဝင္းဝင္းကို တင္းေနေအာင္ ကုတ္ဖက္ဆြဲတြယ္ထားလိုက္သည္။ အပ်ိဳႀကီးဟူေသာ ဂုဏ္ပုဒ္ျဖင့္ မတင္ရီမတစ္ေယာက္ ႐ြာတြင္ ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားခဲ့၏။

အသက္ ၂၀ ေလာက္က မစို႔မပို႔ အလိုးခံရဘူးၿပီး မဆိုစေလာက္ ကာမအရသာကို မေထမဲ့ျမင္ ျပဳႏိုင္ခဲ့သည္။ လီးအရသာကို ထိထိမိမိ ပီပီျပင္ျပင္ မခံစားဖူး၍ အပ်ိဳႀကီးဟူေသာ သိကၡာမာနေတြကို ထြန္းထြန္း၏လီးႀကီးေအာက္တြင္ ခဝါခ်လိုက္ရပါေတာ့သည္။ ထြန္းထြန္းအျပဳအမူက မီးကုန္ယမ္းကုန္ ၾကမ္းေတာ့မည့္ပုံ ျဖစ္ေနပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရင္ေတြခုန္ၿပီး ဖင္ဆုံသားေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနပါသည္။ ထြန္းထြန္းက အဆုံးထိနစ္ဝင္ေနေသာ လီးတန္ႀကီးကို တစ္ဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ ျပန္ႏႈတ္လိုက္သည္။ ထိုစဥ္… “ေမာင္….ေမာင္ေလး… ဟို..ဟို…..မမေျခေထာက္ကို ျပန္ခ်ေပးစမ္းပါ…” ထြန္းထြန္းက မၾကားသလိုပုံစံျဖင့္ လီးတန္ႀကီးကို ျပန္သြင္းျပန္ႏႈတ္ လုပ္ေနသည္။

“ က်စ္…..ၾကည့္ပါလား… ေျခေထာက္ ခ်ေပးပါလို႔ ဆိုေန…..” မတင္ရီမက မ်က္ေစာင္းထိုးရင္း ေျပာသည္။ “ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ….မမရ…” “ အားရပါးရ ခံခ်င္လို႔…ေဟ့….သိပလား…” “ ဟား ဟား… ငါ့မိန္းမ သေဘာပါကြာ….” “ ေအာင္မယ္… ဘာငါ့မိန္းမလဲ….ကဲ…ကဲ….” မတင္ရီမက ထြန္းထြန္း လက္ေမာင္းကို ဆြဲဆိတ္ရင္းေျပာ၏။ “ ေအာ္….မမပဲ ေခါက္ဆြဲဆိုင္က တ႐ုတ္မကို ငါ့ေယာက္်ားလို႔ ေျပာခဲ့ၿပီး….” “ ၾကည့္စမ္း….ၾကည့္စမ္း…သူ႔မယားကို သတိရေနတာ…..” မနာလိုစိတ္ႏွင့္ ရမၼက္စိတ္တို႔ ေရာေထြးကာ မတင္ရီမမွာ ကာမေဇာေတြ ပို၍ပို၍ ျပင္းထန္ ထႂကြလာ၏။

မတင္ရီမက ဒူးႏွစ္ဖက္ကို သူမလက္ျဖင့္ ဆြဲဖိထားလိုက္သည္။ ထိုအခါ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးမွာ ျပဴးအစ္ကန္ထြက္လာၿပီး လီးတန္ႀကီးကို တင္းေနေအာင္ ဖိညႇစ္ထားသလို ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။ ပက္ပက္စက္စက္ အသားကုန္ ႀကဳံးခံေတာ့မည့္ အေနအထားျဖစ္၏။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဆိုရလွ်င္ ထြန္းထြန္းကို စိန္ေခၚလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ၾကပ္သပ္ေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲမွ ထြန္းထြန္းက သူ႔လီးတန္ႀကီးကို တစ္ဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္မက ျပန္ႏႈတ္လိုက္သည္။ လီးတန္ႀကီးတြင္ ယွက္သိုင္းထားေသာ အရစ္အရစ္ထေနသည့္ အေရျပားထူထူေတြက ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသားႏုႏုမ်ားကို တြန္းထိုး၍ အရွိန္ႏွင့္ထြက္လာရသည္ျဖစ္ရာ တစ္ကိုယ္လုံး တၿဖိဳးၿဖိဳးတဖ်င္းဖ်င္း ျဖစ္သြားရသည္အထိ ေကာင္းလြန္းလွေတာ့သည္။ ထြန္းထြန္းက လီးတန္ႀကီးကို ျပန္၍ႏွစ္သြင္းလိုက္သည္။

“ ဇြိ….ျဗစ္….ျဗစ္….ဖြတ္…..ၿဗိ…..ဇြစ္……ျဗစ္…….” ေစာက္ရည္ေတြက အိုင္ထြန္းပြက္လန္ေနၿပီမို႔ သံစဥ္ေတးေလးက တစ္မ်ိဳးထြက္လာသည္။ လီးႀကီးအဆုံးထိ ျမဳပ္ဝင္သြားေသာအခါ တစ္ဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ ျပန္ႏႈတ္၏။ ေနာက္တစ္ခါ အဆုံးထိ ျပန္သြင္း၏။ တစ္ခါ တစ္ဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ ျပန္ႏႈတ္၏။ ဤသို႔ ေျဖးေျဖးမွန္မွန္ အသြင္းအႏႈတ္ အခ်က္ ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္ ျပဳလုပ္ၿပီးေသာအခါ တစ္ရွိန္ထိုး ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးဖို႔ အသက္ကိုျပင္းျပင္းရႉလိုက္သည္။ မတင္ရီမက တစ္ကိုယ္လုံး ငွက္ဖ်ားတက္လာသလို တဆတ္ဆတ္တုန္ခါလွ်က္ တဟင္းဟင္း တဟီးဟီး ညည္းညဴကာ ထြန္းထြန္းခါးကို တင္းေနေအာင္ ကုတ္ဖက္ထားလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္မူ ခပ္ျမန္ျမန္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခပ္ရမ္းရမ္းေဆာင့္၍ မနားတမ္း လိုးပါေတာ့သည္။ ရွီး…ကြၽတ္ကြၽတ္… အ…အေမ့… အား… အ….အင့္…အေမ့….အ……အေမ့..ဒုတ္…အင့္…..ေအ့….အေမ့…..” လီးဝင္လီးထြက္ အသြင္းအႏႈတ္မွာ တကယ္ပင္ အံ့မခန္းေလာက္ေအာင္ ၾကမ္းရမ္းလြန္းလွသည္။

ေစာက္ဖုတ္အုံႀကီးတစ္ခုလုံး ထုံက်င္အီစိမ့္ေနၿပီး ဘာကိုမွ ထိန္းခ်ဳပ္ ဆုတ္ကိုင္မရေတာ့ဘဲ အာကာေဝဟင္ ေကာင္းကင္ျပင္ထဲ၌ ထင္သလို လြင့္ေမ်ာေနသည့္ႏွယ္ ခံစားေနရသည္။ ကာမအရသာက မီးပြင့္မတတ္ ေကာင္းလြန္းလွေတာ့သည္။ အခ်က္ေပါင္းတစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ ေဆာင့္လိုးၿပီးေသာအခါ ထြန္းထြန္းလေခ်ာင္းထဲ ယားယံဆိမ့္တက္လာ၏။ တင္းထားသမွ် စိတ္ဓါတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္သည္။ အင့္ခနဲ အင့္ခနဲ တုန္ခါသြားၿပီး ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ လေရပူေတြ ဖ်င္းခနဲ ဖ်င္းခနဲ ပန္းထည့္လိုက္ေတာ့သည္။ ပူေႏြးေသာ လေရေတြက ေစာက္ေခါင္းအတြင္း ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားစဥ္မွာပင္ မတင္ရီမက အီးခနဲ အသံျမည္ဟီးကာ ေစာက္ဖုတ္အုံႀကီးတစ္ခုလုံး ပြင့္ကန္ထြက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရၿပီး ေစာက္ရည္ပူေတြ ပန္းထုတ္လိုက္ပါေတာ့သည္။ ထြန္းထြန္းတစ္ေယာက္လည္း မတင္ရီမ၏ ႏို႔အုံတင္းတင္းႀကီးေတြအေပၚ မ်က္ႏွာေမွာက္၍ ျပစ္ခနဲ ျပစ္ခနဲ ထြက္ေနေသးေသာ လက္က်န္လေရမ်ား ထြက္တိုင္းထြက္တိုင္း အီစိမ့္ရွိန္းဖိန္းေသာ ကာမအရသာထူးႀကီးကို တဝႀကီး ခံစားလွ်က္ ရွိပါေတာ့သတည္း….။

မတင္ရီမႏွင့္ ေနာက္ဆုံး ကာမဆက္ဆံၿပီးကတည္းက ထြန္းထြန္းတစ္ေယာက္ ၄၅ ရက္တိုင္တိုင္ မည္သည့္မိန္းမႏွင့္မွ ကာမဆက္ဆံျခင္း မျပဳေတာ့ေပ..။ သူ၏ဖြားဖက္ေတာ္ ေမာ္တာႀကီးကို အနားေပးထားလိုက္သည္။ မၾကည္ရွိန္ႏွင့္ မဝင္းခင္တို႔မွာလည္း ထြန္းထြန္း လာႏိုးလာႏိုး ႏွင့္ တိတ္တခိုး ေမွ်ာ္ကိုးလ်က္ ရွိၾကသည္။ ထိုသို႔ ၄၅ ရက္တိုင္တိုင္ ကာမဆက္ဆံျခင္းအလုပ္ကို လုံးဝမျပဳလုပ္ဘဲေနစဥ္ ကာလအတြင္း ပီယမႏၲာန္ေတြကို တစ္ေန႔လ်င္ အေခါက္ေရေပါင္း ၁၅၀၀ ရေအာင္ ႐ြတ္ဆိုလ်က္ရွိသည္။ သူ႔မိဘေတြကမူ သူတို႔သား အဓိ႒ာန္ ပုတီး စိပ္ေနသည္ဟု ထင္မွတ္ကာ ဂုဏ္ယူဝမ္းသာေနၾက၏။ မတစ္ေထာင္ တစ္ေကာင္ဘြား ထြန္းေတာက္မည့္သားဟု အလြန္အမင္း ေက်နပ္ေနၾကသည္။

ေန႔စဥ္မွန္မွန္ ကာမအားတိုးေဆးကို စား၍ ကာမအာ႐ုံေၾကာေတြ စုေဝးေပါင္းဆုံရာ လိင္တန္ႀကီးကိုလည္း အေၾကာသန္ေဆးေတြ ေန႔စဥ္ လိမ္းေပးသည္။ ဂဝံ႐ုပ္တုကိုလည္း အထူးတင္သထား၏။ မိန္းမတို႔ႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ သနပ္ခါး၊ ေက်ာက္ျပင္၊ ဘီး၊ မွန္၊ ေရေမႊး၊ မိတ္ကပ္ပါ မက်န္ တင္သထား၏။ မႏၲာန္သက္လည္း ေန႔စဥ္သြင္းေပး၏။ ၄၅ ရက္မျပည့္မီ တစ္ညအလိုတြင္ အိပ္မက္ေပးေတာ့၏။ အိပ္မက္ထဲတြင္ အသားအေရက ေၾကးနီေရာင္ေတာက္ေနေသာ ယကၡေဒဝီတစ္ပါးက သူ႔ကို ေတာနက္ႀကီးထဲ ေခၚသြား၏။

ေတာနက္ႀကီးအလယ္တြင္ တစ္ထြာခန႔္ရွိ ဆူးပင္ႀကီးေတြ ဆူးနက္ၿခဳံႀကီးေတြ ကာရံထားေသာ ႐ုကၡဗိမာန္ေခၚ ဧရာမ သစ္ပင္ၿခဳံပုတ္ႀကီးထဲဝင္ကာ ယကၡေဒဝီက ကာမဆက္ဆံခိုင္းသည္။ သစ္ပင္ၿခဳံပုတ္ႀကီးက လုံၿခဳံလွသည္။ အတြင္းအထက္ဝဲယာ ပတ္ပတ္လည္တြင္ အနက္ေရာင္ ကတၱီပါ အေကာင္းစား ေတြ မိုးကာထားၿပီး ေအာက္ေျခတြင္ သားေမႊးေကာ္ေဇာေတြ ခင္းထားသည္။ ေပ ၄ဝ ပတ္လည္ခန႔္ေလာက္ရွိသည္။ ရတနာ ၇ ပါး စီျခယ္ထားေသာ ၆ေပ ခန႔္ရွိ ေ႐ႊသလြန္ႀကီးေပၚဝယ္ တစ္ထြာေက်ာ္ေက်ာ္ရွိ ကတၱီပါေမြ႕ယာႀကီး ခင္းထား၏။ ထိုေ႐ႊသလြန္ႀကီးေပၚဝယ္ ယကၡေဒဝီႏွင့္ ထြန္းထြန္းတို႔ ကာမဂုဏ္ ခံစား၊ ျမဴးထူး ေပ်ာ္ပါးၾကသည္။ ၃ ႀကိမ္ ၃ခါ ဆက္ဆံျမဴးထူး ေပ်ာ္ပါးၿပီးေသာအခါ ယကၡေဒဝီက ထြန္းထြန္းကို သေဘာက် ေက်နပ္လွသျဖင့္ ရတနာအိုးမ်ား ျမႇဳပ္ႏွံထားေသာ ေနရာကို လမ္းၫႊန္သည္။ ထြန္းထြန္းတို႔ပိုင္ ယာေျမတစ္ခ်ိဳ႕မွာ ေတာင္ေျခရင္းအစပ္တြင္ ရွိ၏။ ထိုေတာင္ေျခရင္းရွိ ယာေျမမ်ားထဲမွ သစ္ပုတ္ပင္ႀကီး၏ အေရွ႕ဘက္ ၉ ေပခန႔္အကြာတြင္ ရတနာအို ျမႇဳပ္ႏွံထားေၾကာင္း…။

ထိုရတနာမ်ားကို ထုခြဲေရာင္းခ်၍ ကာမသိဒၶိ စခန္းကို ၿပီးေျမာက္ေပါက္ေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း…။ ယခုလည္း ကာမသိဒၶိ ပထမအဆင့္ ၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္ၿပီ ျဖစ္၍ သူမႏွင့္ ကာမ ဆက္ဆံခြင့္ ရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပ၏။ ယကၡေဒဝီ ႐ုကၡဗိမာန္ႀကီးထဲက သူ႔ကိုလိုက္ပို႔ခ်ိန္မွာ…ထြန္းထြန္းတစ္ေယာက္ အိပ္မက္က လန႔္ႏိုးလာသည္။ ဝတ္ထားေသာ ပုဆိုး၏ လီးတန္တစ္ဝိုက္ေနရာတြင္ သုတ္ေရပ်စ္ပ်စ္ေတြက စို႐ႊဲေစးကပ္ေနပါေတာ့သည္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ထြက္ေသာသုတ္သည္ ပီယေဆးေဖာ္စပ္ရာ၌ အသုံးျပဳရေၾကာင္း သိထားသျဖင့္ သုတ္ရည္ေတြ စို႐ႊဲကြက္ထေနေသာ ေနရာကို ကပ္ေၾကးျဖင့္ ကိုက္ျဖတ္ယူထားလိုက္သည္။ သူအိပ္ရာက ႏိုးလာခ်ိန္မွာ… နံနက္ ၅ နာရီထိုးၿပီး မိနစ္ေလးဆယ္ခန႔္ျဖစ္သည္။ သူ႔အေမက မီးဖိုထဲဝင္ကာ ထမင္းခ်က္ေနသည္။ ထမင္းရည္ငွဲ႔၍ ထမင္းအိုးကို ဖိုေပၚမွာ ႏွပ္ထားခ်ိန္ ျဖစ္သည္။

ထြန္းထြန္း အိမ္ေပၚထပ္က ဆင္းလာခဲ့ၿပီး…. “ ေမ…ေမ……..ေမေမ…ေမေမ……..” “ လာ…ဘာ…ဘာလဲ သား……..” “ ေဖေဖ ႏိုးပလား….” “ ဟင့္အင္း… အိပ္ေနတုန္း…ဘာျဖစ္လို႔လဲ…သားရဲ႕… အလန႔္တၾကားနဲ႔…” “ လာပါ..ေမေမရဲ႕… သားေျပာျပပါမယ္…” ထြန္းထြန္းအေမက ထမင္းခ်က္ေနရာမွ ထလိုက္လာသည္။ အိမ္ေအာက္ထပ္ အေရွ႕ခန္းထဲတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သူ႔အေဖကို ႏႈိးၿပီး အိပ္မက္အေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ေနာက္ကပါလာေသာ သူ႔အေမကလည္း ရပ္နားေထာင္ေနသည္။ “ ေဖေဖ… သားအိပ္မက္ မက္တယ္… ေတာင္ေျခရင္းက သားတို႔ပိုင္တဲ့ ယာကြက္ထဲက သစ္ပုတ္ပင္ႀကီးရဲ႕ အေရွ႕ဘက္တည့္တည့္ ၉ ေပေလာက္အကြာမွာ ရတနာအိုး ျမႇဳပ္ထားတယ္လို႔ ယကၡေဒဝီလို႔ေခၚတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္က အိပ္မက္ေပးတယ္ ေဖေဖ…။ အဲဒါ… ေဖေဖေရာ ေမေမေရာ .. လိုက္ခဲ့ၾကဗ်ာ… သြားတူးၾကည့္ၾကရေအာင္…” ငယ္ငယ္ကလည္း အခုလိုကိစၥမ်ိဳး ေပၚေပါက္ခဲ့သျဖင့္ သူ႔မိဘမ်ားမွာ ထြန္းထြန္းစကားကို ပ်က္ရယ္ မျပဳရဲၾက..။ တစ္နာရီခန႔္ၾကာေသာအခါ သစ္ပုတ္ပင္ယာကြက္သို႔ ေရာက္ၾက၏။

သစ္ပုတ္ပင္ရင္းတြင္ လွည္းရပ္ၿပီး ထြန္းထြန္းတို႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္ သစ္ပုတ္ပင္ႀကီးကေန အေရွ႕ဘက္တည့္တည့္ ေပႀကိဳးျဖင့္ တိုင္းကာ ၉ ေပခန႔္ ေနရာတြင္ ေပါက္ျပားျဖင့္ စတင္တူးၾကသည္။ ယာကြက္ႏွင့္ လြတ္ေသာေနရာမို႔ ေျမက သိပ္သည္းမာေက်ာၿပီး ခက္ခက္ခဲခဲ တူးၾကရသည္။ တစ္ေပခြဲ ေက်ာ္ေက်ာ္ခန႔္ အေရာက္တြင္ ေပါက္ျပားက မာေက်ာေသာ အရာတစ္ခုကို ခြၽင္းခနဲ ထိခတ္မိသည္။ သားအဖႏွစ္ေယာက္ အားတက္သြားၾကရသည္။

ေပါက္ျပားႏွင့္ မေပါက္ေတာ့ဘဲ တူ႐ြင္းႏွင့္ အေသအခ်ာ တူးဆြလိုက္ရာ.. အခ်င္း ၂ ေပပတ္လည္ရွိ အဖုံးပါေသာ ေၾကးအိုးႀကီးတစ္လုံး ေပၚလာသည္။ အိုးႀကီး ပတ္ပတ္လည္ကို တူးၿဖိဳယက္ဆြ၍ မယူလိုက္သည္။ အိုးႀကီးက အေတာ္ေလး အခ်ိန္စီးလြန္းသျဖင့္ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ခက္ခက္ခဲခဲ မယူရသည္။ “ ဝိုင္းမပါအုံးဟ…မိန္းမရ… အေတာ္ေလးသေဟ့….” သုံးေယာက္သား ေၾကးအိုးႀကီးကို မ၍ လွည္းဆီ သယ္လာၾကသည္။ အဖုံးက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ဖြင့္မရဘဲျဖစ္ေနသည္။ ထြန္းထြန္းက စိတ္မရွည္ေတာ့သျဖင့္ တူ႐ြင္းျပားႏွင့္ ထိုးၿပီး ကလန႔္ခ်လိုက္ရာ ခြၽင္ခနဲ အသံျမည္ၿပီး ေၾကးအိုးႀကီး ပြင့္ထြက္သြားေတာ့သည္။ ထြန္းထြန္းက ေျပး၍ႏႈိက္မည္အျပဳ၊ သူ႔အေဖက လက္ကို လွမ္းဆြဲထားသည္။ “ အရမ္းမလုပ္နဲ႔ သားရဲ႕… အတြင္းမွာ အဆိပ္ျပင္းတဲ့ သတၱဝါေတြ ရွိေနတတ္တယ္…” သူ႔အေဖက လွည္းေပၚတြင္ပါလာေသာ ခက္ရင္းခြျဖင့္ အိုးႏႈတ္ခမ္းဝကို ထိုးၿပီး ေျမႀကီးေပၚ ေမွာက္ခ်လိုက္ၿပီးေတာ့မွ ျပန္လွန္သည္။ ေၾကးအိုးထဲ ခက္ရင္းခြ ထိုး လွည့္ေမႊၾကည့္သည္။

ေ႐ႊတုံးေ႐ႊခဲမ်ားႏွင့္ ဥသွ်စ္သီးခန႔္ ေက်ာက္႐ိုင္း ၃ လုံး ထြက္လာသည္။ ေ႐ႊတုံးေ႐ႊခဲေတြက ဝင္းအိေနသည္။ အနည္းဆုံး အခ်ိန္တစ္ဆယ္ေလာက္ ရွိမည္။ ဘာအေကာင္ပေလာင္မွ မရွိမွန္း ေသခ်ာၿပီဆိုေတာ့မွ ေ႐ႊတုံးေ႐ႊခဲမ်ားကို အိုးထဲ ျပန္ထည့္သည္။ လွည္းေပၚက ေတာင္းထဲတြင္ ေၾကးအိုးႀကီးထည့္ၿပီး အေပၚက ဂုံနီအိတ္မ်ား အုပ္ကာ လွည္းေမာင္း ႐ြာျပန္ခဲ့ၾကသည္။ “ မိန္းမ… မင္းႏႈတ္ လုံပေစေနာ္… ၾကားလား…” “ သိပါတယ္ေတာ္… က်ဳပ္မ်ား အ အမွတ္ေန….” ထြန္းထြန္းအေမက ထြန္းထြန္းကိုဖက္ထားရင္း ၿပဳံး႐ႊင္စြာ ျပန္ေျပာလိုက္၏။ “ ဟ….ေဟ့ေကာင္ႀကီးေတြ …သြက္သြက္သြားၾက စမ္း…” ထြန္းထြန္းအေဖက ႏြားႏွစ္ေကာင္ကို တံဖ်ာႏွင့္ တို႔လိုက္ရာ ႏြားႏွစ္ေကာင္မွာ ႐ြာဆီသို႔ ဒုန္းစိုင္းလွ်က္….။ ဖိုမတို႔ရဲ႕ သဘာဝကို စူးစမ္းခ်င္၍ သူ႔အေဖႏွင့္ အေမတို႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္ ည ၁၀ နာရီခန႔္ေလာက္ ထြန္းထြန္း အိမ္က ထြက္လာခဲ့သည္။ ေခါင္းစြပ္ပါေသာ အေႏြးထည္ အနက္ေရာင္ႏွင့္ ေဘာင္းဘီအနက္ကို ဝတ္ခဲ့သည္။ ေဆာင္းရာသီမို႔ တံခါးပိတ္၍ ေစာေစာအိပ္ကုန္ၾကၿပီ..။

အရက္ေသာက္သူမ်ားမွာ အိမ္ရဲ႕ အဖီေအာက္မွာ ေသာက္ေနၾကသည္။ ထြန္းထြန္းက မရင္မိတို႔ အိမ္ထဲသို႔ ေမွာင္ရိပ္ခို ၿပီးဝင္လာေတာ့ အဖီေအာက္တြင္ ေရနံဆီမီးအိမ္ ထြန္းထားသျဖင့္ အလင္းေရာင္က ခပ္မွိန္မွိန္ ခပ္ပ်ပ်သာ လင္းေနသည္။ အဖီေအာက္တြင္ မရင္မိေယာက္်ား ကိုတင္ဦးႏွင့္ ဦးျမ၊ ဦးထြန္းစိန္တို႔ သုံးေယာက္သား အရက္ေသာက္ရင္း စကားေျပာေနၾကသည္။ ထြန္းထြန္းက အသာကပ္၍ နားေထာင္လိုက္သည္။ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ဝန္းက်င္ရွိ ဦးျမႏွင့္ ဦးထြန္းစိန္တို႔မွာ မႏၲေလး၊ဧရာဝတီ ဆိပ္ကမ္းဝန္းက်င္မွာ က်က္စားေလ့ရွိေသာ ဖာအေၾကာင္းကို ေျပာေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ကိုတင္ဦးက တဟဲဟဲသေဘာက်ရင္း စကားေထာက္ေပးသည္။ တစ္ခါ စိန္ပန္း ဂြမ္း႐ုံေဈးရွိ ဖာအိမ္တစ္အိမ္မွာ ဖာခ်ေနစဥ္ ရဲေတြေရာက္လာ၍ အေပါက္ကေက်ာ္လႊားၿပီး ထြက္ေျပးခဲ့ရပုံကို ဦးထြန္းစိန္က ေျပာ၏။ ဦးျမကလည္း အားက်မခံ ၃၅ လမ္း၊ ေ႐ႊတံခါးထိပ္တြင္ အၿမဲတမ္း က်က္စားေလ့ရွိေသာ အသက္ ၄၀ ခန႔္ရွိ ဖာတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေျပာျပေနျပန္သည္။

ထိုဖာသယ္က ေခါင္းမလို..၊ သြားလာေနေသာ လူမ်ားကို အေျခအေနၾကည့္၍ ေပၚတင္ႀကီး ေဈးစကားေျပာၿပီး စာသင္ေက်ာင္းေဘးရွိ သံလမ္းေပၚတြင္ အလုပ္ျဖစ္ၾကေၾကာင္း၊ တစ္ေလွ်ာ့ ၃ က်ပ္ ေပးရေၾကာင္း ေျပာျပေန၏။ ထြန္းထြန္း ေမွာင္ရိပ္ခိုရင္း အရက္ခ်က္ေသာ တဲဖက္ဆီသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ အရက္ခ်က္ေသာ တဲမွာ အိမ္မႀကီးႏွင့္ ေပ ၅၀ ခန႔္အကြာ စေနေထာင့္ရွိ သက္တမ္းၾကာေညာင္းလွၿပီျဖစ္ေသာ သရက္ပင္ႏွင့္ မန္က်ည္းပင္အုပ္အုပ္ႀကီး ေအာက္မွာ ျဖစ္သည္။ မီးေဘးအႏၲရာယ္ေၾကာင့္ အိမ္မႀကီးႏွင့္ ေဝးေသာေနရာတြင္ ထားပုံရသည္။ ထန္းလက္မိုး ေျမစိုက္တဲမို႔ ေခါင္အေရွ႕တည့္တည့္ကသာ အတြင္းဝင္လို႔ရသည္။ တဲက ေခါင္ေစာက္ျဖစ္ၿပီး အမိုးက ေျမႀကီး ကပ္ေနသျဖင့္ အတြင္းကို ေဘးက ေခ်ာင္းၾကည့္ရန္ မလြယ္ကူေပ..။ ထို႔ေၾကာင့္ တဲေျခရင္း ဘက္သို႔ အသာေလး ကပ္လာခဲ့သည္။

စစ္ေျခနင္းကို စီးလာသျဖင့္ သူ႔ေျခသံက လုံသည္။ ပိုးမႊားအႏၲရာယ္ကို ကာကြယ္ၿပီး ျဖစ္သည္။ ပို၍ေသခ်ာေအာင္ နဂါးပတ္ေက်ာ့ကြင္းကိုပါ ေဆာင္လာခဲ့ေသးသည္။ မရင္မိက ကုန္းကုန္းကြကြႏွင့္ အရက္ေပါင္းအိုးကို မီးထိုးေနသည္။ ထင္းမီးေတာက္ အရွိန္ေၾကာင့္ အရက္ခ်က္တဲတြင္ ဘာမီးမွ ထြန္းမထား..။ မီးရွိန္မျပတ္ေအာင္ ထိုးေနရသျဖင့္ အလင္းေရာင္က အလိုလို ရေနၿပီး ျဖစ္သည္။ ထြန္းထြန္းတစ္ေယာက္ တဲေျမာက္ဘက္က ပတ္၍ တဲေျခရင္းဘက္သို႔ အသာေလး ကပ္လာသည္။ ထရံေပါက္ကေန ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ သူ႔ကို ေက်ာေပးၿပီး အရက္ေသာက္ေနသည္။ မီးအလင္းေရာင္ ခပ္မွိန္မွိန္မို႔ ဘယ္သူဘယ္ဝါမွန္း မသဲကြဲပါ..။ မရင္မိေယာက္်ား မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာ၏။ ကိုတင္ဦးက ဦးထြန္းစိန္တို႔ႏွင့္ ေလပန္းေနသည္။ ေသြး႐ိုးသား႐ိုး မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာေနၿပီ..။ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ေတာ့ ၾကည့္ရအုံးမည္..။

ထြန္းထြန္း အူျမဴး ေက်နပ္သြား၏။ မရင္မိ ဂ်ိဳးကင္ကို လွမ္းအေပး.. အရက္ေသာက္ေနေသာ လူက မရင္မိလက္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္ၿပီး သူႏွင့္ ကပ္ထိုင္ေစသည္။ ၿပီးေတာ့ မရင္မိကို ဖက္နမ္းသည္။ ဖက္နမ္း႐ုံမွ်မက ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကိုလည္း ဆုတ္ေခ်ေပးျပန္သည္။ ႏို႔ေတြကို ဆုတ္ေခ်လို႔အၿပီး ထမီေအာက္စကို လွန္၍ ေစာက္ဖုတ္ကို ႏႈိက္မည္ အျပဳ…။ “ ခဏေနအုံး… ကိုဘညိဳရဲ႕… ဟိုေသနာေကာင္ႀကီး မျပန္ေသးဘူး..၊ ကိုတင္ဦး အရက္လာယူေနရင္ ကြဲခနဲ မိေနဦးမယ္…” ကိုဘညိဳက မရင္မိစကားကို အေလးမထားပါ..။ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကိုသာ မိမိရရ ႏႈိက္ဆြေနပုံရသည္။ “ ဟြန႔္………ၾကည့္ပါလား…လို႔…….” မရင္မိက တဏွာသံခ်ိဳခ်ိဳႏွင့္ ေျပာ၏။ “ အင့္…ဟင့္….ခဏေနပါအုံးဆို…. အို႔……ကြၽတ္…ကြၽတ္…. အား ရွိေအာင္ ဂ်ိဳးကင္စားထားအုံးေနာ္…. က်ဳပ္ မီးထပ္ထိုးလိုက္အုံးမယ္… ” “ အားက ရွိၿပီးသား ပါကြ… နင့္ေယာက္်ားလိုမ်ား မွတ္ေနသလား…ဒီမယ္ ၾကည့္…” ကိုဘညိဳက မရင္မိ လက္ကိုဆြဲ၍ ေပါင္ၾကားထဲက ေတာင္မတ္ေနေသာ သူ႔လီးတန္ႀကီးဆီ ကပ္ေပးလိုက္သည္။

မရင္မိက ေတာင္မတ္ေနေသာ လီးႀကီးကို ပုဆိုးေပၚမွ ဆုပ္ကိုင္၍ ဂြင္းတိုက္သလို သုံးေလးခ်က္ ေဆာင့္ေပးသည္။ “ အား…..အ…အ………. သိပ္မလုပ္နဲ႔ ကြ… လေရေတြ ပန္းထြက္ကုန္လိမ့္မယ္…” “ ဟြန္း… လီးသာႀကီးတာ… လေရလဲ မထိန္းႏိုင္ပဲ နဲ႔….” “ ဒါမို႔..မင္းေစာက္ပတ္ႀကီးကို ဆြေပးေနရတာေပါ့…” “ အင္းပါ…ဆြ…ဆြ… ၿပီး မွ အားရေအာင္ ဆြ….” ထြန္းထြန္းႏွင့္ သူတို႔မွာ ၂ ေပခန႔္မွ်သာ ကြာ၏။ ကိုဘညိဳက ထိုင္ေနလွ်က္ကပင္ မရင္မိ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို လက္ညႇိဳးႏွင့္ ထိုး၍ အသြင္းအႏႈတ္ သြက္သြက္ကေလး လုပ္ေပးေနရာ ေစာက္ရည္ေတြက စို႐ႊဲအိုင္ထြန္းေနၿပီမို႔ ႁပြတ္ ႁပြတ္ အသံေလးေတြ ခပ္သဲ့သဲ့ ထြက္ေန၏။ မရင္မိလည္း ရမၼက္ေဇာေတြ ထန္လာပုံရသည္။ ေပါင္ႀကီးႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေဘးသို႔ အနည္းငယ္ ကားေပးလိုက္၏။

မရင္မိက ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို ႂကြ၍ႂကြ၍ ကြ ကြ ခံရင္း ညည္းသံေလး ထြက္ေန၏။ မရင္မိ ကိုယ္လုံးက ဆူဆူၿဖိဳးၿဖိဳး တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္ႀကီးမို႔ ေသြးသားေရာ အတြင္းအား ပါ ေကာင္းပုံရသည္။ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္႐ုံမွ် ရွိေသးတာမို႔ သန္တုန္းျမန္တုန္း ခံလို႔အေကာင္းဆုံးအ႐ြယ္ ျဖစ္သည္။ အလုပ္နဲ႔ လက္ မျပတ္သူမို႔ အထူးေလ့က်င့္စရာမလိုပဲ က်န္းမာသန္စြမ္းေနသူ ျဖစ္၏။ “ ေန…….ေန အုံး……..ေတာ့…” ကိုဘညိဳက ေစာက္ဖုတ္ထဲက သူ႔လက္ကို ထုတ္လိုက္ၿပီး အရက္လက္က်န္အားလုံးကို တစ္ခါတည္း ေမာ့ခ်လိုက္သည္။ ဂ်ိဳးကင္ကိုမူ လုံးဝ မထိေသး။ ဂ်ိဳးကင္မွာ စိမ္ေရအိုးတြင္ ကပ္ေထာင္ထားသည္။ မရင္မိက ကိုဘညိဳေဘးတြင္ ပက္လက္အိပ္လိုက္ရင္း ဒူးေထာင္ ေပါင္ကားေပးလိုက္၏။

“ ကဲ…ဒီေလာက္ေတာင္ နံ႔ေနတာ …လုပ္ေတာ့……” “ မိေလးက ခံခ်င္လာၿပီလား….” “ အို…..ေတာ္က ဒီေလာက္ေတာင္ ႏႈိက္ဆြေနမွေတာ့ ခံခ်င္လာၿပီေပါ့ ေတာ့…” ကိုဘညိဳက မရင္မိကို မိေလး ဟု ေခၚလိုက္သျဖင့္ ထြန္းထြန္း ရယ္ခ်င္သြား၏။ ကိုဘညိဳ ပုဆိုးကို ပစ္လွန္၍ မရင္မိေပါင္ႀကီးႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားတြင္ ဒူးေထာက္လိုက္သည္။ သူ႔လီးႀကီးကို လက္ႏွင့္ကိုင္၍ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသို႔ ထိုးသြင္းလိုက္ၿပီး မရင္မိကိုယ္ေပၚ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ခြေထာက္လွ်က္ တစ္ခ်က္ခ်င္း ေဆာင့္ပါေတာ့သည္။ ေဆာင့္ခ်က္ေတြက သိပ္မျပင္းထန္ပဲ ခပ္မွန္မွန္ေလးသာ ျဖစ္ပါသည္။ “ ဖြတ္….ဖြတ္….ႁပြတ္…..စြပ္……ဖပ္….ဖပ္………..” ထြန္းထြန္းတစ္ေယာက္ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနရင္းက လီးႀကီး မတ္ေထာင္လာသည္။ စိတ္ေတြကလည္း ထႂကြလာ၏။ လီးက ေဘာင္းဘီကို ထိုး၍ထိုး၍ ထြက္ေပါက္ရွာေနသည္။

“ အမေလး….အား…….အင့္….အမေလး…ကြၽတ္ ကြၽတ္… ေကာင္းလိုက္တာ ေဆာင့္ ေဆာင့္… အင္း…အင့္…..ဟုတ္ပီ….အား…….” ထိုစဥ္… ေဟ့ ရင္မိေရ… တစ္လုံး ယူခဲ့အုံးေဟ့…. ဟူေသာ မရင္မိေယာက္်ား ကိုတင္ဦးအသံၾကားသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ကုန္းကုန္းကြကြႏွင့္ ေဆာင့္လိုးေနေသာ ကိုဘညိဳမွာ သူ႔လီးႀကီးကို ျဗဳန္းခနဲ ဆြဲႏႈတ္လိုက္သည္။ ကိုဘညိဳက ထိုင္လွ်က္ကပင္ ပုဆိုးကို ခပ္တင္းတင္းဝတ္လွ်က္ တဲအမိုးေအာက္က ငုံ႔ထြက္သြားပါေတာ့သည္။ မရင္မိလည္း ကပ်ာကယာ ထလွ်က္ ကိုဘညိဳေသာက္ထားေသာ ပုလင္းကို ဆြဲယူၿပီး အရက္အိုးဆီ သြားမည္အျပဳ….. “ ေဟာ ေတာ့……..” ေျမႀကီးေပၚတြင္ ပုံက်ေနေသာ သူ႔ထမီကို ကမန္းကတန္း ေကာက္ဝတ္လိုက္ရပါေတာ့သည္။ ေအာ္……….ေလာက…ေလာက…. တယ္လဲ ရီရပါလား ေနာ္…. ဟု ထြန္းထြန္းတစ္ေယာက္ထဲ က်ိတ္ၿပဳံးေနမိပါေတာ့သည္..ၿပီး။