တွင်းအသစ်လေးထဲ

တွင်းအသစ်လေးထဲ

ကိုယ်ကလေးကိုဖျော့၊ ကျော့ကိုဆန့်ပြီး ကုလားထိုင် နောက်မှီပေါ် ပုခုံးတင်ထားရင်းမှ လေးလေးနွယ်တစ်ယောက် ခေါင်းကလေးကို ဘယ်ညာယိမ်းကာ အကျောလျှော့နေမိသည်။ လောလောလတ်လတ်မှ ပရင့်အောက် ထုတ်ထားသည့် စာရင်းရှင်းတမ်း ရီပို့သည် စားပွဲခုံ၏ ထောင့်စွန်းတွင် ငြိမ်သက်စွာ လဲလျောင်းလျက်ရှိသည်။ ရင်ကလေး မို့တက်လာသည်အထိ လေကိုု တစ်ဝကြီး ရှူသွင်းပြီးနောက် ရုံးခန်းပေါက်ဝတွင် ချိတ်ထားသော တိုင်ကပ်နာရီကို လှမ်းကြည့်မိ၏။ နာရီလက်တံက ၈နာရီတိတိ ထိုးနေပြီ ဖြစ်ကြောင်း လေးနွယ် (လေးလေးနွယ်၏ နာမည်အတိုကောက်)ကို လှမ်းအသိပေးသည်။ မဖြစ်သေးဘူး .. ငါ ပြန်မှပဲ .. မဟုတ်ရင် လိုင်းကား ရှိတော့မှာ မဟုတ်ဘူးဟု လေးနွယ် ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတိပေးလိုက်ရင်း ထိုင်နေရာမှ ထသည်။ ညနေ လေးနာရီ ထိုးကတည်းက လေးနွယ်တို့ တစ်ရုံးလုံး တိတ်ဆိတ်နေခဲ့ပါသည်။

အကြောင်းကား ယနေ့သည် ကမ္ဘာအရပ်ရပ်ရှိ ချစ်သူများအတွက် သတ်မှတ်ထားသည့် valentine day (ဖေဖော်ဝါရီ ၁၄ရက်နေ့) ဖြစ်နေသောကြောင့်ပင်။ ရည်းစားရှိသူတွေက နေ့လည်ကတည်းက တလှုပ်လှုပ် တရွရွနှင့် ရုံးဆင်းရင်တော့ ဘယ်သွားမည် ဘယ်လာမည်ဆိုပြီး ပြောနေခဲ့ကြသလို၊ အတွဲမရှိသေးသူများကလဲ ညနေကျရင်တော့ ဘယ်သူနဲ့ တွေ့ဖို့ရှိတယ် ဘယ်ဝါနှင့် တွေ့ဖို့ ရှိတယ်ဆိုပြီး ဒိတ်လုပ်နေကြတာကို ကိုယ့်စာရင်းစာရွက်တွေနဲ့ ကိုယ် အလုပ်များနေသော လေးနွယ် နားကြားပြင်းကပ်အောင်ကို ကြားနေခဲ့ရသည်။ လေးနွယ်အတွက်တော့ ဗယ်လင်တိုင်းဒေးသည် သူမနှင့် မပတ်သက်ခဲ့သည်မှာ ကြာခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ တနင်္လာနေ့ ရုံးပြန်ဖွင့်ဖွင့်ခြင်း ဘော့စ်စားပွဲပေါ် အမှီတင်ရမည့် စာရင်းရှင်းတမ်း ရီပို့ကိုထဲကိုသာ အာရုံကို နှစ်ထားပြီး ပတ်ဝန်းကျင်ကို မေ့လျော့ထားလိုက်သည်။ အခု အားလုံးပြီးသွားလို့ နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ တော်တော်ကြီးတောင် အချိန်ကလင့်နေပြီ ဖြစ်သည်။

ရုံးခန်းထဲမှ လေးနွယ်ထွက်လာပြီး ဓါတ်လှေကား ရှိရာ လျှောက်လာချိန်တွင် သူမတို့ အထပ်ရှိ ရုံးခန်းတိုင်းသည် တံခါးပိတ်လျှက်သား ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ကြည့်ရတာ အဆောက်အဦး တစ်ခုလုံး သူမတစ်ယောက်ထဲများ ကျန်တော့တာလား မသိ။ လေးနွယ် ပုခုံးတစ်ချက်ကို မသိမသာ တွန့်လိုက်ရင်း ချက်ချင်းဆိုသလို သူမတို့ အထပ်ဆီ ရောက်လာသော ဓါတ်လှေကားထဲသို့ ဝင်လိုက်သည်။ ပထမထပ် ခလုတ်ကို ခပ်သွက်သွက် နှိပ်လိုက်သည်နှင့် ဓါတ်လှေကားက အလိုအလျောက် ပြန်ပိတ်သွားသည်။ ခါတိုင်း ရုံးဆင်းလျှင် အလုအယက် တိုးဝင်ရသည့် ဓါတ်လှေကားထဲတွင် ဒီနေ့တော့ ဘယ်သူမှ မရှိလေရာ တံခါးဘောင်တွင် ကပ်ထားသော မှန်ချပ်ကိုတောင် အေးအေးဆေးဆေး လှမ်းကြည့်လို့ရနေသည်။ ခပ်မိမိပုံစံရှိသော အမျိုးသမီးချောလေးတစ်ယောက်က သူ့ကို ပြုံးတုံ့တုံ့ ပြန်ကြည့်နေတာကို တွေ့ရလေသည်။

ထိုအခိုက် ရုတ်တရက်ဆိုသလို ဓါတ်လှေကားက တင်ခနဲ မြည်ကာ ရပ်သွားပြီး စေ့ထားသည့် တံခါးနှစ်ချပ်က ကွာဟသည်။ မှန်ထဲတွင် မြင်နေရသည့် လေးနွယ်၏ ပုံရိပ်လေး ဗြုန်းဆို ပျောက်သွားပြီး ထိုနေရာတွင် အနောက်တိုင်းဝတ်စုံကို သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဝတ်ဆင်ထားသော ယောကျ်ားတစ်ယောက်၏ ပုံရိပ်က အစားထိုး၍ ဝင်လာသည်။ ထိုပုံရိပ်က ဓါတ်လှေကား၏ အပြင်ဘက်တွင် ရှိမနေပဲ အထဲသို့ ဝင်လာယုံသာမက သူမကိုလဲ လှမ်း၍ ပြုံးပြလိုက်သေးသည်။ “ဆောရီးဗျာ .. ကျနော် လိုက်ခဲ့ပါရစေ “ နှစ်လိုဖော်ရွေဖွယ် အပြုံးနှင့်အတူ ယဉ်ကျေးသည့် စကားကြောင့် ပုံမှန်ဆိုလျှင် စကားနည်းတတ်သူ လေးနွယ်တောင် နှုတ်ခွန်းပြန်၍ ဆက်ဖြစ်သွားသည်။ “ရပါတယ် .. “ “အလုပ်တွေ လက်စသတ်နေရတာနဲ့ဗျာ .. တော်တော်ကြီးတောင် မိုးချုပ်သွားတယ် “ “ကျမလဲ အတူတူပဲ .. “ ထို့နောက်တွင်တော့ သူတို့နှစ်ယောက်ဆီမှာ တခြား ပြောစရာ စကားမရှိတော့သည့်အတွက် ဘယ်အထပ်ကို ရောက်နေပြီဆိုသည်ကို ပြသော ဓါတ်လှေကား၏ display panel ကိုသာ နှစ်ယောက်သား ငေးကြည့်နေမိသည်။

ဘာကြောင့်ရယ် မသိ။ လေးနွယ် စိတ်တွေ အနည်းငယ်တော့ လှုပ်ရှားနေမိသည်။ ငြိမ်ငြိမ်လေး ဆင်းသက်လာသည့် ဓါတ်လှေကားက နံပါတ်ခြောက်ဂဏန်းကို ပြသည့်အချိန်တွင် … ရုတ်တရက်ဆိုသလို ဘယ်ကမှန်းမသိ ဒုန်းခနဲ အသံမြည်လာပြီး ဓါတ်လှေကား တစ်ခုလုံး တုန်ခါသည်။ “ အမေ့ !! “ “ဟာ !! “ တိုင်ပင်မထားပဲ အာမေဍိတ်သံတွေ နှစ်ဦးစလုံးဆီမှ အပြိုင် ထွက်လာကြသည်။ ပိုဆိုးသည်က လေးနွယ်။ စီးထားသည်က ဒေါက်ဖိနပ်နှင့်မို့ ကိုယ်ဟန်ပျက်ပြီး ဘေးဘက်ကလူဆီသို့ ယိုင်ကျသွားသည်။ “သတိထား !! “ ကံကောင်းသည်ဟု ပြောရမည်။ သူမ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို မိမိရရ ဖမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်သည့် ကိုလူစိမ်းကြောင့် လေးနွယ် လဲကျသည်တော့ မဖြစ်လိုက်ပါ။ ကျေးဇူးတင်သည့် အကြည့်နှင့် သူ့ကို မော့ကြည့်လိုက်သည်တွင် ထိုလူက လေးနွယ်ကို ရပါတယ်ဟူသော အမူအယာနှင့် ခေါင်းညိတ်၍ ပြလိုက်ပြီး ကိုင်ထားသည့် ပုခုံးပေါ်က လက်တွေကို ဖယ်ပေးလိုက်သည်။

“ဘာ ဖြစ်တာလဲ .. သိလား ဟင် .. “ “Maintenance လုပ်တာလား မသိဘူး .. ကျနော်အရင်တုန်းက တစ်ခါ ကြုံဖူးတယ် .. “ “ဟုတ်လား .. ဒါဆို ဘာလုပ်ရမှာလဲ … ခက်တော့တာပဲနော် .. “ “ခန .. building maintenance ဆီ လှမ်းခေါ်လိုက်ဦးမယ် ..” ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် ဓါတ်လှေကား၏ ဘေးဘောင်တွင် ရှိနေသော အင်တာကွန်းခလုပ်ကိုု နှိပ်ကာ ခေါ်နေသည်ကို လေးနွယ် လှမ်းတွေ့ရသည်။ လေးနွယ်ကတော့ ဒါမျိုးအဖြစ်ကို ကြုံဖူးသူမဟုတ်လို့ ဘာမှ မလုပ်တတ်။ ဘာလုပ်ရမှန်းလဲ မသိသဖြင့် ဘေးတိုက်အနေအထားနှင့် မလှမ်းမကမ်းမှ မြင်နေရသော သူ့ကိုသာ စိတ်ဝင်တစားနှင့် ငေးကြည့်နေမိသည်။ သေချာကြည့်မိမှ ထိုလူရွယ်သည် ဆွဲဆောင်မှုရှိသော ယောကျ်ားတစ်ယောက်မှန်း လေးနွယ် မြင်လာရသည်။ မျက်နှာထား ကျပုံက ယောကျ်ားပီသသော ရုပ်ရည်ရှိပြီး အရပ်အမောင်းနှင့် လိုက်ဖက်သော ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည် ရှိလှသည်။ အနောက်တိုင်းဝတ်စုံကို ဝတ်ဆင်ထားသဖြင့် သူ၏ ခြေတံတွေ အချိုးကျကျ ရှိနေပုံကို တွေ့နေရသည်။

ကိုယ့်အလုပ်နှင့်ကိုယ် ရှုပ်နေလို့လား မသိ။ လေးနွယ် စိုက်ကြည့်နေသည်ကို ကိုလူချောက သတိမထားမိ။ building maintenanceသို့ ခေါ်ဆိုသည့် ခလုတ်ကိုသာ မလွှတ်တမ်း နှိပ်ထားသည်ကို တွေ့ရသည်။ သို့သော် တော်တော်လေး ကြာသည့်တိုင် ဘာအကြောင်းမှ မထူး။ ထိုတော့မှ စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဟန်နှင့် သူမဘက် ပြန်လှည့်ကြည့်ပြီး … “မရဘူးဗျာ .. ဘယ်သူမှ လာမကိုင်ဘူး .. ကြည့်ရတာ building ထဲက တခြားနေရာတွေမှာ maintenance လုပ်နေလို့လား မသိဘူး “ “ဟုတ်လား … ဒါဆို ကျမတို့ ဘယ်လို လုပ်ကြမလဲ “ “တအောင့်လောက် နေမှ ပြန်ခေါ်ကြည့်မယ် .. ဘုရား သိကြားမလို့ အဲဒီအချိန်ကျရင် တစ်ယောက်ယောက် လာကိုင်ပါစေဗျား ..” “အင်း .. “ လေးနွယ် ဘာပြောရမှန်း မသိလို့ “အင်း” ပဲ လိုက်မိသည်တွင် သူမ မျက်နှာကို ကြည့်နေသူ ကိုလူချောက စူးစမ်ဟန်နှင့် လှမ်းမေးသည်။ “ချိန်းထားတာများ ရှိနေလား မသိဘူး .. ဒီနေ့ ဗယ်လင်တိုင်းဒေး ဆိုတော့လေ . “

“မ .. မရှိပါဘူး .. ဗယ်လင်တိုင်းဒေး မှတ်လို့ မဟုတ်ဘူး .. ရှိကို မရှိတာ .. “ “အော် .. “ “ကဲ .. မထူးတော့ပါဘူး .. ရှင်နဲ့ ကျမ ဒီထဲမှာ ဆက်နေရမှတော့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် မိတ်ဆက်ကြရအောင် .. ကျမနာမည် လေးလေးနွယ်ပါ .. ၁၇ထပ်က နေလရောင်ကုမ္ပဏီ က “ “ဟုတ်ကဲ့ .. ကျနော် နေမျိုးပါ … ၁၁ထပ် ထွန်းအိတ်စပို့ အင်ပို့ ကုမ္ပဏီ ကပါ .. တွေ့ရတာ ဝမ်းသာတယ်လို့တော့ မပြောတော့ဘူး မလေးလေးနွယ် ရေ .. ဟင်း .. ဟင်း ..” “ရပါတယ် … ကိုနေမျိုး ..မပြောပါနဲ့ .. နောက်ပြီး ကျမကို လေးနွယ်လို့ပဲ ခေါ်ပါ ..လေးလေးနွယ်ရဲ့အတိုကောက်ပေါ့ .. နောက်ပြီး ရှေ့က မတပ်မခေါ်ပါနဲ့ .. မတပ်ခေါ်ရင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို အသက်ဆယ်နှစ်လောက်ကြီးသွားတယ် ခံစားရလို့ … “ “အတူတူပဲ .. လေးနွယ် .. ကျနော့်ကိုလဲ နေမျိုးလို့သာ ခေါ်ပါ ..” …… “မှန်တယ် .. အဲဒီ အဖြေမှန်တယ် “ လေးနွယ်ဆီမှ အတည်ပြုသံထွက်လာပြီးသည်နှင့် နေမျိုးတစ်ယောက် ဓါတ်လှေကား ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ချထားသော လက်ဆွဲအိတ်ပေါ်မှ မြေပဲတစ်စေ့ကို ကောက်ကာယူလိုက်သည်။

လေးနွယ်နှင့် သူ သဘောတူထားသည့် ထုံးစံအတိုင်း မြေပဲစေ့ကို လေထဲ မြှောက်လိုက်ပြီး ပြန်အကျတွင် ခေါင်းကိုမော့၊ ပါးစပ်ကို ဟ၍ ဖမ်းယူသည်။ ပါးစပ်ထဲ တိုက်ရိုက်ဝင်သွားသည့် မြေပဲစေ့ကို တထောက်ထောက် ဝါးလိုက်ရင်း သူ့အလှည့်ကို စောင့်နေဟန်ရှိသည့် လေးနွယ်ဘက်သို့ လှမ်းကြည့်သည်။ “ကဲ .. ဒီတစ်ခါ .. ကျနော် မေးရမယ့် အလှည့် .. “ Building maintenance ဆီသို့ နောက်ထပ်တစ်ခါ ခေါ်ပြီးသည့်တိုင် ဘာအဆက်အသွယ်မှ မရသည့်အတွက် လေးနွယ်နှင့် နေမျိုး တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မျက်နှာမူ၍ ဓါတ်လှေကားထောင့်ကို ကိုယ်စီမှီကာ ထိုင်နေကြတာ ဖြစ်သည်။ ထိုင်နေရင်းမှ အချိန်ဖြုန်းသည့်အနေနှင့် ဂိမ်းသဘောမျိုး တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် အမေးအဖြေလုပ်ရင်း လေးနွယ်ဆီမှာ ပါလာသည့် မြေပဲထုပ်ကို ဖောက်စားနေခဲ့ကြသည်။ သူတို့ ဆော့နေသည့် ဂိမ်းပုံစံက တစ်ဖက်က မေးခွန်းနှစ်ခုမေးပြီး ဖြေရမည့်သူက ထိုမေးခွန်းနှစ်ခုစလုံးနှင့် သက်ဆိုင်သော အဖြေတစ်ခုထဲကိုပဲ ပေးရန်ဖြစ်သည်။

“မေးပြီ .. လေးနွယ် .. တချို့ရောဂါသည်တွေက အသားမစားဘူး .. တချို့အဆိုတော်တွေက သီချင်း မဆိုဘူး ..” “အော် .. ဒါလား “ “ဟုတ်တယ် .. အဲဒါပဲ .. ဖြေနိုင်ရင်ဖြေ .. “ “ဟွန့် .. ဒါများ ဘာခက်တာ မှတ်လို့လဲ “ ရယ်ကျဲကျဲ လုပ်နေသည့် နေမျိုး၏ မျက်နှာပေးကို အမြင်ကပ်ကပ်နှင့် မျက်စောင်းတစ်ချက်ထိုးလိုက်ပြီးမှ သူမ စဉ်းစားထားသည့် အဖြေကို ပေးလိုက်၏။ “ရောဂါသည်တွေ အသားမစားတာရော၊ အဆိုတော်တွေ သီချင်းမဆိုတာရောက တခြားကြောင့် မဟုတ်ဘူး .. လည်ချောင်းနာနေလို့ .. “ “ဟာ .. ! “ ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားသည့် နေမျိုးပုံစံကို မြင်ကတည်းက သူမ အဖြေမှန်သွားမှန်း လေးနွယ်သိပါသည်။ ခပ်သွက်သွက်ပင် သူမတို့ နှစ်ယောက်ကြားတွင် ရှိနေသော နေမျိုး၏ လက်ဆွဲအိတ်ပေါ်ရှိ အပုံထဲမှ မြေပဲတစ်စေ့ကို ကောက်ယူသည်။ ထို့နောက် သူလုပ်သလို လေထဲကို မြောက်တက်သွားအောင် မြှောက်လိုက်ပြီး အကျတွင် ပါးစပ်လေး အသင့်ဟထားလိုက်သည်။ အံဝင်ခွင်ကျ မြေပဲစေ့ ဝင်သွားသည့်နောက် မော့ထားသော ခေါင်းကို ပြန်ငုံ့လိုက်စဉ် သူမကို အကြည့်စူးစူးနှင့် စိုက်ငေးနေသော နေမျိုးကို တွေ့ရသည်။ သူ့အကြည့်က ရိုးရိုးမဟုတ်ပဲ ညို့ငင်ရီဝေနေရာ လေးနွယ် ရင်ထဲ ဒိတ်ခနဲ ခုန်သွားသည်။

အလိုလိုနေရင်း ကိုယ်လေးက နွေးတက်လာပြီး စိတ်ထဲလဲ ဟိုလိုလိုဒီလိုလို ဖြစ်လာသည်။ မဖြစ်တော့ဟု တွေးမိပြီး လည်ချောင်းကို ကမန်းကတမ်း ရှင်းရင်းမှ .. “ကျ .. ကျမတို့ maintenance ဆီ ပြန်ဆက်ကြည့်ရင် ကောင်းမယ်နဲ့ တူတယ် .. “ မသိမသာ တုန်နေသော အသံကို ထိန်းကာပြောလိုက်သည့်အပြင် လုပ်မိလုပ်ရာ အဖြစ် ပုဆစ်တုပ်ထိုင်နေရာမှ လေးနွယ် ထရပ်လိုက်သည်။ ဖြစ်ချင်တော့ အချိန်တော်တော်ကြာ ပုံစံ မပြောင်းပဲ ထိုင်ထားမိသည့်အတွက် ဘယ်ဘက်ခြေထောက်က ကျင်နေရာ ကိုယ်ကလေး ယိမ်းပြီး ရှေ့ကို ငိုက်ကျသွားသည်။ “လေးနွယ် ရလား .. “ နောက်ထပ်တစ်ကြိမ်အဖြစ် သူ့ဘက်ယိုင်ကျလာသော လေးနွယ်ကိုယ်လေးကို နေမျိုးက ဖမ်းထိန်းပေးလိုက်ပါသည်။ သို့သော် အခုအချီတွင် မတော်တဆဟုပဲ ပြောရမလား၊ တမင်တကာဟုပဲ ဆိုရမလား မသိ။ လှမ်းထိန်းလိုက်သော နေမျိုး၏ လက်တစ်ဖက်က လေးနွယ်၏ ရင်သားမို့မို့တစ်ဖက်ကို သွား၍ အုပ်ကိုင်မိသည်။

မီးနှင့်ထိသော ဖယောင်းလို သူမတကိုယ်လုံး အရည်ပျော်ကျသွားသည်ဟု လေးနွယ် ခံစားလိုက်ရသည်။ ဘယ်လိုမှ မတ်မတ်မရပ်နိုင်ပဲ ရှေ့ကိုထပ်တိုးသွားသည်တွင် နေမျိုး၏ ဘယ်ဘက်ရင်ခွင်ထဲသို့ ရောက်ရှိသွားသည်။ ကိုယ်ချင်း ပူးကပ်သွားသည့်အတွက် နှစ်ဦးသား မျက်နှာချင်းလဲ နီးစပ်ကုန်သည်။ လေးနွယ်က နေမျိုးကို ရီဝေစွာ မော်ကြည့်နေသလို နေမျိုးကလဲ လေးနွယ်ကို ညို့ငင်စွာ ငုံ့ကြည့်နေပြန်သည်။ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် သတိမထားလိုက်ခင်မှာပင် တလှုပ်လှုပ် တဆတ်ဆတ် ဖြစ်နေကြသော နှုတ်ခမ်းနှစ်ခု ပူးကပ်သွားသည်။

ဘာတွေ ဘယ်လို ဖြစ်ကုန်သည် လေးနွယ် စဉ်းစားလို့ မရတော့ပါ။ သူမ အသိဉာဏ်ထဲတွင် လောလောဆယ် ရှိနေသည်က နေမျိုး၏ နှုတ်ခမ်းထူထူများက ပေးသည့် အနမ်း၏ အရသာသာ ဖြစ်သည်။ လေးနွယ် ဘဝတွင် အနမ်းနှင့် ပတ်သက်၍ အရင်က အတွေ့အကြုံ ရှိဖူးသည့်တိုင် အခုလိုမျိုး နမ်းတာကိုတော့ တစ်ခါမှ မရဘူးပါ။ ဆွဲဆောင်မှုရှိသော နေမျိုး၏ အနမ်းနောက်တွင် မျောပါနေမိသည့်အတွက် နေမျိုးက ဘလောက်စ်အင်္ကျ ီ၏ ကြယ်သီးများကို ဖြုတ်လိုက်တာရော၊ သူ့ ရှပ်လက်အင်္ကျ ီကို ချွတ်လိုက်တာရော သတိမထားမိလိုက်။

သူက သူမကို မက်မက်မောမော နမ်းနေသလို၊ သူမကလဲ ရက်ရက်ရောရော တုံ့ပြန်မိနေလေရာ နမ်းလို့ အားရပြီဆိုသည့်အချိန်တွင် လေးနွယ်၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် အဝတ်ဆိုလို့ အတွင်းခံတစ်စုံနှင့် ရင်ဘတ်ပွင့်နေသော ဘလောက်စ်အင်္ကျ ီတစ်ထည်သာ ရှိတော့သည်။ နေမျိုး၏ ကိုယ်ပေါ်တွင်မူ ဘာဆိုဘာမှ မရှိတော့ပဲ ပေါင်တန်ခွဆုံကြားတွင် အလံတိုင်ကြီးလို သူ့အချောင်းကြီးက မတ်မတ်ထောင်လျက်ရှိသည်။ အားရစရာ ကောင်းလှသည့် နေမျိုး၏ ပစ္စည်းကြီးကို မြင်လိုက်သည်နှင့် လေးနွယ် ကြက်သီးလေးများ ဖြန်းကနဲ ထပြီး ရွှေကျုတ်ထဲမှ ကျင်ခနဲတောင် ဖြစ်မိသည်။ စိတ်ရိုင်းတွေက ထိန်းမနိုင် သိမ်းမရ ဖြစ်ကုန်ပြီမို့ ထွေထွေထူးထူး စဉ်းစားမိ မနေတော့ သူမလိုချင်သည်ကို ထုတ်၍ တောင်းဆိုမိသည်အထိ ဖြစ်သည်။

“ကျ .. ကျမကို ကောင်းကောင်း ချစ် ပေးပါ .. ရှင်ရယ် .. “ “လေး .. နွယ် .. “ သူမနာမည်ကို ရီဝေလှိုက်မောစွာ ခေါ်မိပြီးနောက် နေမျိုးတစ်ယောက် လေးနွယ်၏ ရှေ့တွင် ဒူးထောက်ကာ ထိုင်ချလိုက်သည်။ တစ်စုံတစ်ခုကို လိုလားတက်မက်နေပြီ ဖြစ်သော လေးနွယ်၏ ညီမလေးသည် ယားယံ၍နေရာ နေမျိုးက သူ့အပေါ် ဖုံးကွယ်ထားသည့် ပင်တီကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်တွင် ကျေနပ်သဘောကျဟန်ှနှင့် အရည်ကြည်လေး တစ်ချို့တောင် စစ်ခနဲ ထုတ်ပေးနေသေးသည်။ နေမျိုးပုံစံက ဖိုမကိစ္စတွင် အတွေ့အကြုံ ရှိဟန်ရှိသည်။

သူမ၏ ရတနာပစ္စည်းလေးကို လက်မနှစ်ချောင်းသုံးကာ အသာအယာ ဖြဲယူလိုက်ပြီးနောက် ခေါင်းကို အပ်လိုက်သည်။ ဆီးစပ်အောက်ပိုင်းနှင့် သူ့မျက်နှာထိတွေ့သွားသည်နှင့် လေးနွယ် ရတနာလေး၏ အဝကို လျှာနွေးနွေးကြီး တစ်ခုက လာရောက် တို့ထိသည်။ “အ မေ … အာ့ … “ မယုံနိုင်လောက်အောင်ပင် ကောင်းမွန်လှသော အရသာကြောင့် လေးနွယ် ကိုယ်လေးတစ်ခုလုံး ယိမ်းထိုး၍ နေသည်။ ဓါတ်လှေကား နံရံတစ်ဖက်ကိုသာ မှီမထားဖြစ်လျှင် သူမကိုယ်လေး ပစ်လဲကျမှာ သေချာသလောက် ဖြစ်သည်။

နေမျိုးကလဲ လေးနွယ်၏ အခြေအနေကို မော့ကြည့်ပြီး အကဲခတ်နေသည်မို့ လေးနွယ် ကိုယ်လေး ပို၍ လှုပ်ရှားလေလေ သူ့လျှာကြီးကို တိုး၍ အလုပ်ပေးလေလေ ဖြစ်သည်။ တော်တော်လေး ကြာလာသည်တွင် လေးနွယ် ဘယ်လိုမှ အောင့်အီး၍ မနေနိုင်တော့။ နေမျိုးသာ နောက်ထပ် ဆက်လျက်ပေးလျှင် သူမ ပြီးသွားတော့မည်ဆိုတာ သိသည်။ သို့သော် ဒီလိုမျိုး ပြီးရမှာကို လေးနွယ် မလိုချင်။ မျက်စိထဲတွင် မြင်လိုက်ရသည့် နေမျိုး၏ အောင်မြင်သော အချောင်းကြီးနှင့်သာ ပြီးလိုက်ချင်သည်။ “နေ .. နေပါဦး … အင့့်. “ “ပလတ် … ဘာဖြစ်လို့လဲ လေးနွယ် .. ကိုယ်လုပ်ပေးတာ မကောင်းလို့လား .. “ “ကောင်း တယ် … ဒါပေမယ့် .. ကျမ ရှင့်ဟာကြီးနဲ့ ဆောင့်ခံပြီး မှ ပြီးချင်လို့ “ မထူးတော့သည့် အဆုံး လေးနွယ် ရှေ့မျက်နှာ နောက်ထားပြီး အရဲစွင့်၍သာ ဖွင့်ပြောလိုက်ရသည်။ တော်သေးသည်။

နေမျိုးဆိုတဲ့ ယောကျ်ားသားက နားလည်မှုရှိသည့်အတွက် သူမ နေရခက်လောက်မည့် မျက်နှာထားမျိုး ဖြစ်မသွား။ သူမပြောသည်ကို နားလည်သည့် သဘောနှင့် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ပြီး ဒူးထောက်ထိုင်နေရာမှ ထမည့်ဟန်ပြင်သည်။ “မ ထနဲ့ .. နေမျိုး .. အဲဒီမှာပဲ ပက်လက်အိပ်ပေးပါလား .. ကျမဖာသာ ကျမ လုပ်မယ့် … ရှင့်ဟာက ကြီးလို့လေ .. “ “ဟုတ် .. ဟုတ်ကဲ့ “ လေးနွယ်ပြောသည့်အတိုင်း အတိအကျ လိုက်နာပြီး နေမျိုး နေပေးလိုက်သည်။ ခြေထောက်ကို ဆန့်ဆန့်ဆင်းပေးထားပြီး ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကိုတော့ ဓါတ်လှေကားဘောင်ကို အမှီပြုထားသည်။ ဆီးစပ်တွင် မားမားမတ်မတ် ဖြစ်နေသည့် မြွေနဂါးကတော့ မကြာခင် တွင်းအသစ်လေးထဲ အောင်းရတော့မှာ သိနေသည့်အလား အမောက်ထောင်၍ ထကြည့်နေသည်။

အသည်းယားဖွယ်ကောင်းအောင် ထိုးထိုးထောင်ထောင် ဖြစ်နေသည့် အချောင်းကြီးကို လေးနွယ် ကြာကြာကြည့်မနေနိုင်တော့ပဲ ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို ကြမ်းပြင်တွေ ခွေ၍ချ၊ ကျန်တဲ့တစ်ဖက်ကိုတော့ ထောက်၍ ခပ်ကြွကြွ လုပ်ပြီးနောက် ထိပ်ဖူးနီတာရဲကြီးနှင့် သူမအဝလေးကို မိတ်ဆက်ပေးလိုက်သည်။

တစ်ချက် နှစ်ချက်လောက် မိတ်ဖြစ်ဆွေဖြစ် ပွတ်ဆွဲပြီးသည်နှင့် အပေါက်ဝနှင့် သေချာတေ့သည်။ လမ်းကြောင်းမှန်ပြီဆိုတာ လေးနွယ် နားလည်လိုက်သည်နှင့် တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို အောက်သို့ နှိမ့်ချသည်။ “အီး … ရှီး …” “အား … ရှစ် ..” နှစ်ယောက်သား ပြိုင်တူ အော်ကာ ညည်းလိုက်သလို ခေါင်းကိုယ်စီလဲ နောက်သို့လန်ကျသည်။ လိင်အင်္ဂါများ ပွတ်တိုက်ဆွဲမှုမှ ဖြစ်တည်လှသော အရသာက ကောင်းမွန်လှလေရာ လေးနွယ်တစ်ယောက် အနည်းငယ် အောင့်ကာ နာနေသည့်တိုင် ဂရုမစိုက်နိုင်တော့။ ဆက်၍ပင် တင်ပါးတွေကို ဖြေးဖြေးချင်း ဖိချလိုက်ရာ နောက်ဆုံးတွင်မူ နေမျိုး၏ လက်နက်ကြီးကို အောင်မြင်စွာ အုပ်စီးမိလိုက်နိုင်တော့သည်။ ထို့နောက်တွင်မူ လေးနွယ်တစ်ယောက် building maintenance တွေ ဓါတ်လှေကားရပ်နေသည်ကို သတိမထားမိပါစေနှင့်ဟု စိတ်ထဲ ကြိတ်ဆုတောင်းပြီးနောက် မြင်းစီးခြင်း အလုပ်ကို ကောင်းကောင်းကြီး ပြုမူပါတော့သည်။

အချိန်ကြာလာသည်နှင့် အမျှ အဝင်အထွက် ပြုလုပ်ရတာ ပို၍ ကောင်းမွန်လာပြီး နှစ်ဦးသား အင်္ဂါချင်း ရိုက်မိသံများက တဖတ်ဖတ် တဖွတ်ဖွတ်နှင့်ပင် အဆက်မပြတ်ကို မြည်နေလေသည်။ အောက်မှာ ရှိနေသူ နေမျိုးကိုယ်တိုင်လဲ ငြိမ်ငြိမ်မနေနိုင်တော့ပဲ လေးနွယ်၏ တင်ပါးနှစ်ဖက် အကျနှင့်အညီ ပင့်၍ ကော့ကော့တင်ပေးသည်။ အချက်ပေါင်း ဘယ်လောက် ဖြစ်သွားသည်တော့ လေးနွယ် သေချာ မမှတ်မိလိုက်။ သူမ သိသည်က သူမ တကိုယ်လုံး ကျင်ဆိမ့်ကာ တက်လာပြီး အရည်တွေထွက်ကျသွားချိန်တွင် နေမျိုး၏ လိင်တန်ထိပ်မှ သုတ်ရည်တွေ ပန်းထွက်လာသည်ကိုသာ …။

“လေးနွယ် .. အချစ် .. ဟက်ပီး ဗယ်လင်တိုင်း ဒေးနော် .. ဟင်း .. ဟင်း “ “အင်း .. အ ဟင်း .. ဟင် … ဆိမ်းတူယူ ပါ ရှင်ရယ် .. “ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် ပွေ့ဖက်ထားရင်းမှ အထက်ပါအတိုင်း ပြောမိကြသည့်နောက် နေမျိုးနှင့် လေးနွယ် တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ကြည်နူးစွာ စိုက်ကြည့်နေမိကြသည်။ နေမျိုး၏ အတွေးထဲတွင်တော့ ဒီနေ့သည် လေးနွယ်နှင့် အတူ သူ့ဘဝတစ်သက်တာတွင် ဆင်နွှဲမည့် ဗယ်လင်တိုင်းဒေးများ၏ ပထမဆုံးနေ့ဟု သတ်မှတ်ထားလိုက်သည်။ ထို့အပြင် နောက်နှစ်ခါ အခုလိုအချိန်တွင် ဓါတ်လှေကား မရပ်ရပ်အောင် ဘယ်လိုလုပ်ရမည်ဆိုတာကိုလဲ ကြိုတင်စဉ်းစားရင်း အကြံထုတ်နေရှာတော့သည်…..ပြီး။

 

Zawgyi

 

တြင္းအသစ္ေလးထဲ

ကိုယ္ကေလးကိုေဖ်ာ့၊ ေက်ာ့ကိုဆန႔္ၿပီး ကုလားထိုင္ ေနာက္မွီေပၚ ပုခုံးတင္ထားရင္းမွ ေလးေလးႏြယ္တစ္ေယာက္ ေခါင္းကေလးကို ဘယ္ညာယိမ္းကာ အေက်ာေလွ်ာ့ေနမိသည္။ ေလာေလာလတ္လတ္မွ ပရင့္ေအာက္ ထုတ္ထားသည့္ စာရင္းရွင္းတမ္း ရီပို႔သည္ စားပြဲခုံ၏ ေထာင့္စြန္းတြင္ ၿငိမ္သက္စြာ လဲေလ်ာင္းလ်က္ရွိသည္။ ရင္ကေလး မို႔တက္လာသည္အထိ ေလကိုု တစ္ဝႀကီး ရႉသြင္းၿပီးေနာက္ ႐ုံးခန္းေပါက္ဝတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ တိုင္ကပ္နာရီကို လွမ္းၾကည့္မိ၏။ နာရီလက္တံက ၈နာရီတိတိ ထိုးေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေလးႏြယ္ (ေလးေလးႏြယ္၏ နာမည္အတိုေကာက္)ကို လွမ္းအသိေပးသည္။ မျဖစ္ေသးဘူး .. ငါ ျပန္မွပဲ .. မဟုတ္ရင္ လိုင္းကား ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးဟု ေလးႏြယ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိေပးလိုက္ရင္း ထိုင္ေနရာမွ ထသည္။ ညေန ေလးနာရီ ထိုးကတည္းက ေလးႏြယ္တို႔ တစ္႐ုံးလုံး တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ပါသည္။

အေၾကာင္းကား ယေန႔သည္ ကမာၻအရပ္ရပ္ရွိ ခ်စ္သူမ်ားအတြက္ သတ္မွတ္ထားသည့္ valentine day (ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၄ရက္ေန႔) ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္။ ရည္းစားရွိသူေတြက ေန႔လည္ကတည္းက တလႈပ္လႈပ္ တ႐ြ႐ြႏွင့္ ႐ုံးဆင္းရင္ေတာ့ ဘယ္သြားမည္ ဘယ္လာမည္ဆိုၿပီး ေျပာေနခဲ့ၾကသလို၊ အတြဲမရွိေသးသူမ်ားကလဲ ညေနက်ရင္ေတာ့ ဘယ္သူနဲ႔ ေတြ႕ဖို႔ရွိတယ္ ဘယ္ဝါႏွင့္ ေတြ႕ဖို႔ ရွိတယ္ဆိုၿပီး ဒိတ္လုပ္ေနၾကတာကို ကိုယ့္စာရင္းစာ႐ြက္ေတြနဲ႔ ကိုယ္ အလုပ္မ်ားေနေသာ ေလးႏြယ္ နားၾကားျပင္းကပ္ေအာင္ကို ၾကားေနခဲ့ရသည္။ ေလးႏြယ္အတြက္ေတာ့ ဗယ္လင္တိုင္းေဒးသည္ သူမႏွင့္ မပတ္သက္ခဲ့သည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ တနလၤာေန႔ ႐ုံးျပန္ဖြင့္ဖြင့္ျခင္း ေဘာ့စ္စားပြဲေပၚ အမွီတင္ရမည့္ စာရင္းရွင္းတမ္း ရီပို႔ကိုထဲကိုသာ အာ႐ုံကို ႏွစ္ထားၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေမ့ေလ်ာ့ထားလိုက္သည္။ အခု အားလုံးၿပီးသြားလို႔ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီးေတာင္ အခ်ိန္ကလင့္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။

႐ုံးခန္းထဲမွ ေလးႏြယ္ထြက္လာၿပီး ဓါတ္ေလွကား ရွိရာ ေလွ်ာက္လာခ်ိန္တြင္ သူမတို႔ အထပ္ရွိ ႐ုံးခန္းတိုင္းသည္ တံခါးပိတ္လွ်က္သား ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ၾကည့္ရတာ အေဆာက္အဦး တစ္ခုလုံး သူမတစ္ေယာက္ထဲမ်ား က်န္ေတာ့တာလား မသိ။ ေလးႏြယ္ ပုခုံးတစ္ခ်က္ကို မသိမသာ တြန႔္လိုက္ရင္း ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို သူမတို႔ အထပ္ဆီ ေရာက္လာေသာ ဓါတ္ေလွကားထဲသို႔ ဝင္လိုက္သည္။ ပထမထပ္ ခလုတ္ကို ခပ္သြက္သြက္ ႏွိပ္လိုက္သည္ႏွင့္ ဓါတ္ေလွကားက အလိုအေလ်ာက္ ျပန္ပိတ္သြားသည္။ ခါတိုင္း ႐ုံးဆင္းလွ်င္ အလုအယက္ တိုးဝင္ရသည့္ ဓါတ္ေလွကားထဲတြင္ ဒီေန႔ေတာ့ ဘယ္သူမွ မရွိေလရာ တံခါးေဘာင္တြင္ ကပ္ထားေသာ မွန္ခ်ပ္ကိုေတာင္ ေအးေအးေဆးေဆး လွမ္းၾကည့္လို႔ရေနသည္။ ခပ္မိမိပုံစံရွိေသာ အမ်ိဳးသမီးေခ်ာေလးတစ္ေယာက္က သူ႔ကို ၿပဳံးတုံ႔တုံ႔ ျပန္ၾကည့္ေနတာကို ေတြ႕ရေလသည္။

ထိုအခိုက္ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို ဓါတ္ေလွကားက တင္ခနဲ ျမည္ကာ ရပ္သြားၿပီး ေစ့ထားသည့္ တံခါးႏွစ္ခ်ပ္က ကြာဟသည္။ မွန္ထဲတြင္ ျမင္ေနရသည့္ ေလးႏြယ္၏ ပုံရိပ္ေလး ျဗဳန္းဆို ေပ်ာက္သြားၿပီး ထိုေနရာတြင္ အေနာက္တိုင္းဝတ္စုံကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဝတ္ဆင္ထားေသာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္၏ ပုံရိပ္က အစားထိုး၍ ဝင္လာသည္။ ထိုပုံရိပ္က ဓါတ္ေလွကား၏ အျပင္ဘက္တြင္ ရွိမေနပဲ အထဲသို႔ ဝင္လာယုံသာမက သူမကိုလဲ လွမ္း၍ ၿပဳံးျပလိုက္ေသးသည္။ “ေဆာရီးဗ်ာ .. က်ေနာ္ လိုက္ခဲ့ပါရေစ “ ႏွစ္လိုေဖာ္ေ႐ြဖြယ္ အၿပဳံးႏွင့္အတူ ယဥ္ေက်းသည့္ စကားေၾကာင့္ ပုံမွန္ဆိုလွ်င္ စကားနည္းတတ္သူ ေလးႏြယ္ေတာင္ ႏႈတ္ခြန္းျပန္၍ ဆက္ျဖစ္သြားသည္။ “ရပါတယ္ .. “ “အလုပ္ေတြ လက္စသတ္ေနရတာနဲ႔ဗ်ာ .. ေတာ္ေတာ္ႀကီးေတာင္ မိုးခ်ဳပ္သြားတယ္ “ “က်မလဲ အတူတူပဲ .. “ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆီမွာ တျခား ေျပာစရာ စကားမရွိေတာ့သည့္အတြက္ ဘယ္အထပ္ကို ေရာက္ေနၿပီဆိုသည္ကို ျပေသာ ဓါတ္ေလွကား၏ display panel ကိုသာ ႏွစ္ေယာက္သား ေငးၾကည့္ေနမိသည္။

ဘာေၾကာင့္ရယ္ မသိ။ ေလးႏြယ္ စိတ္ေတြ အနည္းငယ္ေတာ့ လႈပ္ရွားေနမိသည္။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ဆင္းသက္လာသည့္ ဓါတ္ေလွကားက နံပါတ္ေျခာက္ဂဏန္းကို ျပသည့္အခ်ိန္တြင္ … ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို ဘယ္ကမွန္းမသိ ဒုန္းခနဲ အသံျမည္လာၿပီး ဓါတ္ေလွကား တစ္ခုလုံး တုန္ခါသည္။ “ အေမ့ !! “ “ဟာ !! “ တိုင္ပင္မထားပဲ အာေမဍိတ္သံေတြ ႏွစ္ဦးစလုံးဆီမွ အၿပိဳင္ ထြက္လာၾကသည္။ ပိုဆိုးသည္က ေလးႏြယ္။ စီးထားသည္က ေဒါက္ဖိနပ္ႏွင့္မို႔ ကိုယ္ဟန္ပ်က္ၿပီး ေဘးဘက္ကလူဆီသို႔ ယိုင္က်သြားသည္။ “သတိထား !! “ ကံေကာင္းသည္ဟု ေျပာရမည္။ သူမ ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကို မိမိရရ ဖမ္းဆုပ္ကိုင္လိုက္သည့္ ကိုလူစိမ္းေၾကာင့္ ေလးႏြယ္ လဲက်သည္ေတာ့ မျဖစ္လိုက္ပါ။ ေက်းဇူးတင္သည့္ အၾကည့္ႏွင့္ သူ႔ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္တြင္ ထိုလူက ေလးႏြယ္ကို ရပါတယ္ဟူေသာ အမူအယာႏွင့္ ေခါင္းညိတ္၍ ျပလိုက္ၿပီး ကိုင္ထားသည့္ ပုခုံးေပၚက လက္ေတြကို ဖယ္ေပးလိုက္သည္။

“ဘာ ျဖစ္တာလဲ .. သိလား ဟင္ .. “ “Maintenance လုပ္တာလား မသိဘူး .. က်ေနာ္အရင္တုန္းက တစ္ခါ ႀကဳံဖူးတယ္ .. “ “ဟုတ္လား .. ဒါဆို ဘာလုပ္ရမွာလဲ … ခက္ေတာ့တာပဲေနာ္ .. “ “ခန .. building maintenance ဆီ လွမ္းေခၚလိုက္ဦးမယ္ ..” ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ဓါတ္ေလွကား၏ ေဘးေဘာင္တြင္ ရွိေနေသာ အင္တာကြန္းခလုပ္ကိုု ႏွိပ္ကာ ေခၚေနသည္ကို ေလးႏြယ္ လွမ္းေတြ႕ရသည္။ ေလးႏြယ္ကေတာ့ ဒါမ်ိဳးအျဖစ္ကို ႀကဳံဖူးသူမဟုတ္လို႔ ဘာမွ မလုပ္တတ္။ ဘာလုပ္ရမွန္းလဲ မသိသျဖင့္ ေဘးတိုက္အေနအထားႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွ ျမင္ေနရေသာ သူ႔ကိုသာ စိတ္ဝင္တစားႏွင့္ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ေသခ်ာၾကည့္မိမွ ထိုလူ႐ြယ္သည္ ဆြဲေဆာင္မႈရွိေသာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္မွန္း ေလးႏြယ္ ျမင္လာရသည္။ မ်က္ႏွာထား က်ပုံက ေယာက်္ားပီသေသာ ႐ုပ္ရည္ရွိၿပီး အရပ္အေမာင္းႏွင့္ လိုက္ဖက္ေသာ ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္ ရွိလွသည္။ အေနာက္တိုင္းဝတ္စုံကို ဝတ္ဆင္ထားသျဖင့္ သူ၏ ေျခတံေတြ အခ်ိဳးက်က် ရွိေနပုံကို ေတြ႕ေနရသည္။

ကိုယ့္အလုပ္ႏွင့္ကိုယ္ ရႈပ္ေနလို႔လား မသိ။ ေလးႏြယ္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို ကိုလူေခ်ာက သတိမထားမိ။ building maintenanceသို႔ ေခၚဆိုသည့္ ခလုတ္ကိုသာ မလႊတ္တမ္း ႏွိပ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သို႔ေသာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာသည့္တိုင္ ဘာအေၾကာင္းမွ မထူး။ ထိုေတာ့မွ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ဟန္ႏွင့္ သူမဘက္ ျပန္လွည့္ၾကည့္ၿပီး … “မရဘူးဗ်ာ .. ဘယ္သူမွ လာမကိုင္ဘူး .. ၾကည့္ရတာ building ထဲက တျခားေနရာေတြမွာ maintenance လုပ္ေနလို႔လား မသိဘူး “ “ဟုတ္လား … ဒါဆို က်မတို႔ ဘယ္လို လုပ္ၾကမလဲ “ “တေအာင့္ေလာက္ ေနမွ ျပန္ေခၚၾကည့္မယ္ .. ဘုရား သိၾကားမလို႔ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ လာကိုင္ပါေစဗ်ား ..” “အင္း .. “ ေလးႏြယ္ ဘာေျပာရမွန္း မသိလို႔ “အင္း” ပဲ လိုက္မိသည္တြင္ သူမ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေနသူ ကိုလူေခ်ာက စူးစမ္ဟန္ႏွင့္ လွမ္းေမးသည္။ “ခ်ိန္းထားတာမ်ား ရွိေနလား မသိဘူး .. ဒီေန႔ ဗယ္လင္တိုင္းေဒး ဆိုေတာ့ေလ . “

“မ .. မရွိပါဘူး .. ဗယ္လင္တိုင္းေဒး မွတ္လို႔ မဟုတ္ဘူး .. ရွိကို မရွိတာ .. “ “ေအာ္ .. “ “ကဲ .. မထူးေတာ့ပါဘူး .. ရွင္နဲ႔ က်မ ဒီထဲမွာ ဆက္ေနရမွေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မိတ္ဆက္ၾကရေအာင္ .. က်မနာမည္ ေလးေလးႏြယ္ပါ .. ၁၇ထပ္က ေနလေရာင္ကုမၸဏီ က “ “ဟုတ္ကဲ့ .. က်ေနာ္ ေနမ်ိဳးပါ … ၁၁ထပ္ ထြန္းအိတ္စပို႔ အင္ပို႔ ကုမၸဏီ ကပါ .. ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာတယ္လို႔ေတာ့ မေျပာေတာ့ဘူး မေလးေလးႏြယ္ ေရ .. ဟင္း .. ဟင္း ..” “ရပါတယ္ … ကိုေနမ်ိဳး ..မေျပာပါနဲ႔ .. ေနာက္ၿပီး က်မကို ေလးႏြယ္လို႔ပဲ ေခၚပါ ..ေလးေလးႏြယ္ရဲ႕အတိုေကာက္ေပါ့ .. ေနာက္ၿပီး ေရွ႕က မတပ္မေခၚပါနဲ႔ .. မတပ္ေခၚရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အသက္ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ႀကီးသြားတယ္ ခံစားရလို႔ … “ “အတူတူပဲ .. ေလးႏြယ္ .. က်ေနာ့္ကိုလဲ ေနမ်ိဳးလို႔သာ ေခၚပါ ..” …… “မွန္တယ္ .. အဲဒီ အေျဖမွန္တယ္ “ ေလးႏြယ္ဆီမွ အတည္ျပဳသံထြက္လာၿပီးသည္ႏွင့္ ေနမ်ိဳးတစ္ေယာက္ ဓါတ္ေလွကား ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ခ်ထားေသာ လက္ဆြဲအိတ္ေပၚမွ ေျမပဲတစ္ေစ့ကို ေကာက္ကာယူလိုက္သည္။

ေလးႏြယ္ႏွင့္ သူ သေဘာတူထားသည့္ ထုံးစံအတိုင္း ေျမပဲေစ့ကို ေလထဲ ေျမႇာက္လိုက္ၿပီး ျပန္အက်တြင္ ေခါင္းကိုေမာ့၊ ပါးစပ္ကို ဟ၍ ဖမ္းယူသည္။ ပါးစပ္ထဲ တိုက္႐ိုက္ဝင္သြားသည့္ ေျမပဲေစ့ကို တေထာက္ေထာက္ ဝါးလိုက္ရင္း သူ႔အလွည့္ကို ေစာင့္ေနဟန္ရွိသည့္ ေလးႏြယ္ဘက္သို႔ လွမ္းၾကည့္သည္။ “ကဲ .. ဒီတစ္ခါ .. က်ေနာ္ ေမးရမယ့္ အလွည့္ .. “ Building maintenance ဆီသို႔ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ေခၚၿပီးသည့္တိုင္ ဘာအဆက္အသြယ္မွ မရသည့္အတြက္ ေလးႏြယ္ႏွင့္ ေနမ်ိဳး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာမူ၍ ဓါတ္ေလွကားေထာင့္ကို ကိုယ္စီမွီကာ ထိုင္ေနၾကတာ ျဖစ္သည္။ ထိုင္ေနရင္းမွ အခ်ိန္ျဖဳန္းသည့္အေနႏွင့္ ဂိမ္းသေဘာမ်ိဳး တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အေမးအေျဖလုပ္ရင္း ေလးႏြယ္ဆီမွာ ပါလာသည့္ ေျမပဲထုပ္ကို ေဖာက္စားေနခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ ေဆာ့ေနသည့္ ဂိမ္းပုံစံက တစ္ဖက္က ေမးခြန္းႏွစ္ခုေမးၿပီး ေျဖရမည့္သူက ထိုေမးခြန္းႏွစ္ခုစလုံးႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ အေျဖတစ္ခုထဲကိုပဲ ေပးရန္ျဖစ္သည္။

“ေမးၿပီ .. ေလးႏြယ္ .. တခ်ိဳ႕ေရာဂါသည္ေတြက အသားမစားဘူး .. တခ်ိဳ႕အဆိုေတာ္ေတြက သီခ်င္း မဆိုဘူး ..” “ေအာ္ .. ဒါလား “ “ဟုတ္တယ္ .. အဲဒါပဲ .. ေျဖႏိုင္ရင္ေျဖ .. “ “ဟြန႔္ .. ဒါမ်ား ဘာခက္တာ မွတ္လို႔လဲ “ ရယ္က်ဲက်ဲ လုပ္ေနသည့္ ေနမ်ိဳး၏ မ်က္ႏွာေပးကို အျမင္ကပ္ကပ္ႏွင့္ မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးလိုက္ၿပီးမွ သူမ စဥ္းစားထားသည့္ အေျဖကို ေပးလိုက္၏။ “ေရာဂါသည္ေတြ အသားမစားတာေရာ၊ အဆိုေတာ္ေတြ သီခ်င္းမဆိုတာေရာက တျခားေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး .. လည္ေခ်ာင္းနာေနလို႔ .. “ “ဟာ .. ! “ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားသည့္ ေနမ်ိဳးပုံစံကို ျမင္ကတည္းက သူမ အေျဖမွန္သြားမွန္း ေလးႏြယ္သိပါသည္။ ခပ္သြက္သြက္ပင္ သူမတို႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ ရွိေနေသာ ေနမ်ိဳး၏ လက္ဆြဲအိတ္ေပၚရွိ အပုံထဲမွ ေျမပဲတစ္ေစ့ကို ေကာက္ယူသည္။ ထို႔ေနာက္ သူလုပ္သလို ေလထဲကို ေျမာက္တက္သြားေအာင္ ေျမႇာက္လိုက္ၿပီး အက်တြင္ ပါးစပ္ေလး အသင့္ဟထားလိုက္သည္။ အံဝင္ခြင္က် ေျမပဲေစ့ ဝင္သြားသည့္ေနာက္ ေမာ့ထားေသာ ေခါင္းကို ျပန္ငုံ႔လိုက္စဥ္ သူမကို အၾကည့္စူးစူးႏွင့္ စိုက္ေငးေနေသာ ေနမ်ိဳးကို ေတြ႕ရသည္။ သူ႔အၾကည့္က ႐ိုး႐ိုးမဟုတ္ပဲ ညိဳ႕ငင္ရီေဝေနရာ ေလးႏြယ္ ရင္ထဲ ဒိတ္ခနဲ ခုန္သြားသည္။

အလိုလိုေနရင္း ကိုယ္ေလးက ေႏြးတက္လာၿပီး စိတ္ထဲလဲ ဟိုလိုလိုဒီလိုလို ျဖစ္လာသည္။ မျဖစ္ေတာ့ဟု ေတြးမိၿပီး လည္ေခ်ာင္းကို ကမန္းကတမ္း ရွင္းရင္းမွ .. “က် .. က်မတို႔ maintenance ဆီ ျပန္ဆက္ၾကည့္ရင္ ေကာင္းမယ္နဲ႔ တူတယ္ .. “ မသိမသာ တုန္ေနေသာ အသံကို ထိန္းကာေျပာလိုက္သည့္အျပင္ လုပ္မိလုပ္ရာ အျဖစ္ ပုဆစ္တုပ္ထိုင္ေနရာမွ ေလးႏြယ္ ထရပ္လိုက္သည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ပုံစံ မေျပာင္းပဲ ထိုင္ထားမိသည့္အတြက္ ဘယ္ဘက္ေျခေထာက္က က်င္ေနရာ ကိုယ္ကေလး ယိမ္းၿပီး ေရွ႕ကို ငိုက္က်သြားသည္။ “ေလးႏြယ္ ရလား .. “ ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္အျဖစ္ သူ႔ဘက္ယိုင္က်လာေသာ ေလးႏြယ္ကိုယ္ေလးကို ေနမ်ိဳးက ဖမ္းထိန္းေပးလိုက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အခုအခ်ီတြင္ မေတာ္တဆဟုပဲ ေျပာရမလား၊ တမင္တကာဟုပဲ ဆိုရမလား မသိ။ လွမ္းထိန္းလိုက္ေသာ ေနမ်ိဳး၏ လက္တစ္ဖက္က ေလးႏြယ္၏ ရင္သားမို႔မို႔တစ္ဖက္ကို သြား၍ အုပ္ကိုင္မိသည္။

မီးႏွင့္ထိေသာ ဖေယာင္းလို သူမတကိုယ္လုံး အရည္ေပ်ာ္က်သြားသည္ဟု ေလးႏြယ္ ခံစားလိုက္ရသည္။ ဘယ္လိုမွ မတ္မတ္မရပ္ႏိုင္ပဲ ေရွ႕ကိုထပ္တိုးသြားသည္တြင္ ေနမ်ိဳး၏ ဘယ္ဘက္ရင္ခြင္ထဲသို႔ ေရာက္ရွိသြားသည္။ ကိုယ္ခ်င္း ပူးကပ္သြားသည့္အတြက္ ႏွစ္ဦးသား မ်က္ႏွာခ်င္းလဲ နီးစပ္ကုန္သည္။ ေလးႏြယ္က ေနမ်ိဳးကို ရီေဝစြာ ေမာ္ၾကည့္ေနသလို ေနမ်ိဳးကလဲ ေလးႏြယ္ကို ညိဳ႕ငင္စြာ ငုံ႔ၾကည့္ေနျပန္သည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ သတိမထားလိုက္ခင္မွာပင္ တလႈပ္လႈပ္ တဆတ္ဆတ္ ျဖစ္ေနၾကေသာ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခု ပူးကပ္သြားသည္။

ဘာေတြ ဘယ္လို ျဖစ္ကုန္သည္ ေလးႏြယ္ စဥ္းစားလို႔ မရေတာ့ပါ။ သူမ အသိဉာဏ္ထဲတြင္ ေလာေလာဆယ္ ရွိေနသည္က ေနမ်ိဳး၏ ႏႈတ္ခမ္းထူထူမ်ားက ေပးသည့္ အနမ္း၏ အရသာသာ ျဖစ္သည္။ ေလးႏြယ္ ဘဝတြင္ အနမ္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ အရင္က အေတြ႕အႀကဳံ ရွိဖူးသည့္တိုင္ အခုလိုမ်ိဳး နမ္းတာကိုေတာ့ တစ္ခါမွ မရဘူးပါ။ ဆြဲေဆာင္မႈရွိေသာ ေနမ်ိဳး၏ အနမ္းေနာက္တြင္ ေမ်ာပါေနမိသည့္အတြက္ ေနမ်ိဳးက ဘေလာက္စ္အက်ၤ ီ၏ ၾကယ္သီးမ်ားကို ျဖဳတ္လိုက္တာေရာ၊ သူ႔ ရွပ္လက္အက်ၤ ီကို ခြၽတ္လိုက္တာေရာ သတိမထားမိလိုက္။

သူက သူမကို မက္မက္ေမာေမာ နမ္းေနသလို၊ သူမကလဲ ရက္ရက္ေရာေရာ တုံ႔ျပန္မိေနေလရာ နမ္းလို႔ အားရၿပီဆိုသည့္အခ်ိန္တြင္ ေလးႏြယ္၏ ကိုယ္ေပၚတြင္ အဝတ္ဆိုလို႔ အတြင္းခံတစ္စုံႏွင့္ ရင္ဘတ္ပြင့္ေနေသာ ဘေလာက္စ္အက်ၤ ီတစ္ထည္သာ ရွိေတာ့သည္။ ေနမ်ိဳး၏ ကိုယ္ေပၚတြင္မူ ဘာဆိုဘာမွ မရွိေတာ့ပဲ ေပါင္တန္ခြဆုံၾကားတြင္ အလံတိုင္ႀကီးလို သူ႔အေခ်ာင္းႀကီးက မတ္မတ္ေထာင္လ်က္ရွိသည္။ အားရစရာ ေကာင္းလွသည့္ ေနမ်ိဳး၏ ပစၥည္းႀကီးကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ ေလးႏြယ္ ၾကက္သီးေလးမ်ား ျဖန္းကနဲ ထၿပီး ေ႐ႊက်ဳတ္ထဲမွ က်င္ခနဲေတာင္ ျဖစ္မိသည္။ စိတ္႐ိုင္းေတြက ထိန္းမႏိုင္ သိမ္းမရ ျဖစ္ကုန္ၿပီမို႔ ေထြေထြထူးထူး စဥ္းစားမိ မေနေတာ့ သူမလိုခ်င္သည္ကို ထုတ္၍ ေတာင္းဆိုမိသည္အထိ ျဖစ္သည္။

“က် .. က်မကို ေကာင္းေကာင္း ခ်စ္ ေပးပါ .. ရွင္ရယ္ .. “ “ေလး .. ႏြယ္ .. “ သူမနာမည္ကို ရီေဝလႈိက္ေမာစြာ ေခၚမိၿပီးေနာက္ ေနမ်ိဳးတစ္ေယာက္ ေလးႏြယ္၏ ေရွ႕တြင္ ဒူးေထာက္ကာ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ တစ္စုံတစ္ခုကို လိုလားတက္မက္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ေလးႏြယ္၏ ညီမေလးသည္ ယားယံ၍ေနရာ ေနမ်ိဳးက သူ႔အေပၚ ဖုံးကြယ္ထားသည့္ ပင္တီကို ဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္တြင္ ေက်နပ္သေဘာက်ဟႏ္ွႏွင့္ အရည္ၾကည္ေလး တစ္ခ်ိဳ႕ေတာင္ စစ္ခနဲ ထုတ္ေပးေနေသးသည္။ ေနမ်ိဳးပုံစံက ဖိုမကိစၥတြင္ အေတြ႕အႀကဳံ ရွိဟန္ရွိသည္။

သူမ၏ ရတနာပစၥည္းေလးကို လက္မႏွစ္ေခ်ာင္းသုံးကာ အသာအယာ ၿဖဲယူလိုက္ၿပီးေနာက္ ေခါင္းကို အပ္လိုက္သည္။ ဆီးစပ္ေအာက္ပိုင္းႏွင့္ သူ႔မ်က္ႏွာထိေတြ႕သြားသည္ႏွင့္ ေလးႏြယ္ ရတနာေလး၏ အဝကို လွ်ာေႏြးေႏြးႀကီး တစ္ခုက လာေရာက္ တို႔ထိသည္။ “အ ေမ … အာ့ … “ မယုံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ေကာင္းမြန္လွေသာ အရသာေၾကာင့္ ေလးႏြယ္ ကိုယ္ေလးတစ္ခုလုံး ယိမ္းထိုး၍ ေနသည္။ ဓါတ္ေလွကား နံရံတစ္ဖက္ကိုသာ မွီမထားျဖစ္လွ်င္ သူမကိုယ္ေလး ပစ္လဲက်မွာ ေသခ်ာသေလာက္ ျဖစ္သည္။

ေနမ်ိဳးကလဲ ေလးႏြယ္၏ အေျခအေနကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး အကဲခတ္ေနသည္မို႔ ေလးႏြယ္ ကိုယ္ေလး ပို၍ လႈပ္ရွားေလေလ သူ႔လွ်ာႀကီးကို တိုး၍ အလုပ္ေပးေလေလ ျဖစ္သည္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာလာသည္တြင္ ေလးႏြယ္ ဘယ္လိုမွ ေအာင့္အီး၍ မေနႏိုင္ေတာ့။ ေနမ်ိဳးသာ ေနာက္ထပ္ ဆက္လ်က္ေပးလွ်င္ သူမ ၿပီးသြားေတာ့မည္ဆိုတာ သိသည္။ သို႔ေသာ္ ဒီလိုမ်ိဳး ၿပီးရမွာကို ေလးႏြယ္ မလိုခ်င္။ မ်က္စိထဲတြင္ ျမင္လိုက္ရသည့္ ေနမ်ိဳး၏ ေအာင္ျမင္ေသာ အေခ်ာင္းႀကီးႏွင့္သာ ၿပီးလိုက္ခ်င္သည္။ “ေန .. ေနပါဦး … အင့့္. “ “ပလတ္ … ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေလးႏြယ္ .. ကိုယ္လုပ္ေပးတာ မေကာင္းလို႔လား .. “ “ေကာင္း တယ္ … ဒါေပမယ့္ .. က်မ ရွင့္ဟာႀကီးနဲ႔ ေဆာင့္ခံၿပီး မွ ၿပီးခ်င္လို႔ “ မထူးေတာ့သည့္ အဆုံး ေလးႏြယ္ ေရွ႕မ်က္ႏွာ ေနာက္ထားၿပီး အရဲစြင့္၍သာ ဖြင့္ေျပာလိုက္ရသည္။ ေတာ္ေသးသည္။

ေနမ်ိဳးဆိုတဲ့ ေယာက်္ားသားက နားလည္မႈရွိသည့္အတြက္ သူမ ေနရခက္ေလာက္မည့္ မ်က္ႏွာထားမ်ိဳး ျဖစ္မသြား။ သူမေျပာသည္ကို နားလည္သည့္ သေဘာႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ၿပီး ဒူးေထာက္ထိုင္ေနရာမွ ထမည့္ဟန္ျပင္သည္။ “မ ထနဲ႔ .. ေနမ်ိဳး .. အဲဒီမွာပဲ ပက္လက္အိပ္ေပးပါလား .. က်မဖာသာ က်မ လုပ္မယ့္ … ရွင့္ဟာက ႀကီးလို႔ေလ .. “ “ဟုတ္ .. ဟုတ္ကဲ့ “ ေလးႏြယ္ေျပာသည့္အတိုင္း အတိအက် လိုက္နာၿပီး ေနမ်ိဳး ေနေပးလိုက္သည္။ ေျခေထာက္ကို ဆန႔္ဆန႔္ဆင္းေပးထားၿပီး ကိုယ္အေပၚပိုင္းကိုေတာ့ ဓါတ္ေလွကားေဘာင္ကို အမွီျပဳထားသည္။ ဆီးစပ္တြင္ မားမားမတ္မတ္ ျဖစ္ေနသည့္ ေႁမြနဂါးကေတာ့ မၾကာခင္ တြင္းအသစ္ေလးထဲ ေအာင္းရေတာ့မွာ သိေနသည့္အလား အေမာက္ေထာင္၍ ထၾကည့္ေနသည္။

အသည္းယားဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ေနသည့္ အေခ်ာင္းႀကီးကို ေလးႏြယ္ ၾကာၾကာၾကည့္မေနႏိုင္ေတာ့ပဲ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကို ၾကမ္းျပင္ေတြ ေခြ၍ခ်၊ က်န္တဲ့တစ္ဖက္ကိုေတာ့ ေထာက္၍ ခပ္ႂကြႂကြ လုပ္ၿပီးေနာက္ ထိပ္ဖူးနီတာရဲႀကီးႏွင့္ သူမအဝေလးကို မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သည္။

တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ မိတ္ျဖစ္ေဆြျဖစ္ ပြတ္ဆြဲၿပီးသည္ႏွင့္ အေပါက္ဝႏွင့္ ေသခ်ာေတ့သည္။ လမ္းေၾကာင္းမွန္ၿပီဆိုတာ ေလးႏြယ္ နားလည္လိုက္သည္ႏွင့္ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို ေအာက္သို႔ ႏွိမ့္ခ်သည္။ “အီး … ရွီး …” “အား … ရွစ္ ..” ႏွစ္ေယာက္သား ၿပိဳင္တူ ေအာ္ကာ ညည္းလိုက္သလို ေခါင္းကိုယ္စီလဲ ေနာက္သို႔လန္က်သည္။ လိင္အဂၤါမ်ား ပြတ္တိုက္ဆြဲမႈမွ ျဖစ္တည္လွေသာ အရသာက ေကာင္းမြန္လွေလရာ ေလးႏြယ္တစ္ေယာက္ အနည္းငယ္ ေအာင့္ကာ နာေနသည့္တိုင္ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့။ ဆက္၍ပင္ တင္ပါးေတြကို ေျဖးေျဖးခ်င္း ဖိခ်လိုက္ရာ ေနာက္ဆုံးတြင္မူ ေနမ်ိဳး၏ လက္နက္ႀကီးကို ေအာင္ျမင္စြာ အုပ္စီးမိလိုက္ႏိုင္ေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္မူ ေလးႏြယ္တစ္ေယာက္ building maintenance ေတြ ဓါတ္ေလွကားရပ္ေနသည္ကို သတိမထားမိပါေစႏွင့္ဟု စိတ္ထဲ ႀကိတ္ဆုေတာင္းၿပီးေနာက္ ျမင္းစီးျခင္း အလုပ္ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ျပဳမူပါေတာ့သည္။

အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္ အမွ် အဝင္အထြက္ ျပဳလုပ္ရတာ ပို၍ ေကာင္းမြန္လာၿပီး ႏွစ္ဦးသား အဂၤါခ်င္း ႐ိုက္မိသံမ်ားက တဖတ္ဖတ္ တဖြတ္ဖြတ္ႏွင့္ပင္ အဆက္မျပတ္ကို ျမည္ေနေလသည္။ ေအာက္မွာ ရွိေနသူ ေနမ်ိဳးကိုယ္တိုင္လဲ ၿငိမ္ၿငိမ္မေနႏိုင္ေတာ့ပဲ ေလးႏြယ္၏ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ အက်ႏွင့္အညီ ပင့္၍ ေကာ့ေကာ့တင္ေပးသည္။ အခ်က္ေပါင္း ဘယ္ေလာက္ ျဖစ္သြားသည္ေတာ့ ေလးႏြယ္ ေသခ်ာ မမွတ္မိလိုက္။ သူမ သိသည္က သူမ တကိုယ္လုံး က်င္ဆိမ့္ကာ တက္လာၿပီး အရည္ေတြထြက္က်သြားခ်ိန္တြင္ ေနမ်ိဳး၏ လိင္တန္ထိပ္မွ သုတ္ရည္ေတြ ပန္းထြက္လာသည္ကိုသာ …။

“ေလးႏြယ္ .. အခ်စ္ .. ဟက္ပီး ဗယ္လင္တိုင္း ေဒးေနာ္ .. ဟင္း .. ဟင္း “ “အင္း .. အ ဟင္း .. ဟင္ … ဆိမ္းတူယူ ပါ ရွင္ရယ္ .. “ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ေပြ႕ဖက္ထားရင္းမွ အထက္ပါအတိုင္း ေျပာမိၾကသည့္ေနာက္ ေနမ်ိဳးႏွင့္ ေလးႏြယ္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ၾကည္ႏူးစြာ စိုက္ၾကည့္ေနမိၾကသည္။ ေနမ်ိဳး၏ အေတြးထဲတြင္ေတာ့ ဒီေန႔သည္ ေလးႏြယ္ႏွင့္ အတူ သူ႔ဘဝတစ္သက္တာတြင္ ဆင္ႏႊဲမည့္ ဗယ္လင္တိုင္းေဒးမ်ား၏ ပထမဆုံးေန႔ဟု သတ္မွတ္ထားလိုက္သည္။ ထို႔အျပင္ ေနာက္ႏွစ္ခါ အခုလိုအခ်ိန္တြင္ ဓါတ္ေလွကား မရပ္ရပ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမည္ဆိုတာကိုလဲ ႀကိဳတင္စဥ္းစားရင္း အႀကံထုတ္ေနရွာေတာ့သည္…..ၿပီး။