အညှာလွယ်

အညှာလွယ်

လင်းခက်နွေ သည် အစိုးရရုံးတစ်ရုံးရဲ့ စက်ရုံ ကြီးကြပ်ရေးမှူး တစ်ယောက်ပါ။ သူမရဲ့ လက်အောက်တွင် ရာပေါင်းများစွာသော အလုပ်သမား (အထူးသဖြင့် မိန်းကလေးတွေ များသည်) ကို အုပ်ချုပ်ရတာ တကယ်တော့ မလွယ်ပေ။ ပုံမှန် ခပ်တည်တည် နေတတ်သော လင်းခက်နွေသည် အလုပ်သမားများနှင့် ဆက်ဆံလျှင် ပိုပြီး အေးစက်စက် နိုင်လှသည်။ တကိုယ်တည်း အပျိုကြီး ဖြစ်တာကြောင့်လည်း ဘယ်အရာမဆို ခပ်ထက်ထက်တွေးပြီး ခပ်ပြတ်ပြတ်ပြောသည်။ အကုန်လုံးက လေးစားကြောက်ရွံ့ရတဲ့ သူပေါ့။ တစ်ရက်တော့ အစိုးရဌာန ထုံးစံအတိုင်း ဝန်ထမ်းအဆင့် ရာထူးတိုးဘို့အတွက် မွမ်းမံသင်တန်းကို ပို့ခြင်း ခံရသည်။ သင်တန်းပြီးမှ ရာထူးတိုးစာမေးပွဲ ဖြေရမည် ဖြစ်သည်။ လူအများ ပြောသည့် ဖောင်ကြီးဆင်းရင် ဖင်ကြီးစောင်းသွားမည် ဆိုသည့် ဖောင်ကြီးမြို့လေးကို ရန်ကုန်မှနေ လိုင်းကားစီးပြီး ထွက်လာခဲ့သည်။

ဖောင်ကြီးရောက်တော့ သတင်းပို့ပြီး မိမိ နေထိုင်ရမည့်နေရာသို့ လာကာ အနီးအနားက လူတွေနှင့် မိတ်ဆက်စကား ဆိုကြသည်။ နောက်တော့ မိမိမှာ စက်ရုံရဲ့ ကြီးကြပ်ရေးမှူးဖြစ်တာကြောင့် အဆောင် တစ်ဆောင်ရဲ့ ခေါင်းဆောင်အဖြစ် ခန့်ထားခြင်း ခံရသည်။ သန့်ရှင်းမှု၊ စားသောက်ရေး အစုံကို စီစစ်ပေးရသည်။ ဖောင်ကြီးကအကြောင်းတွေတော့ ထားပါတော့လေ။ အဓိက က အိမ်ထောင်သည်မိန်းမတွေလည်း လာတော့ အရမ်းဝေးလို့ ရှိရင် ပိတ်ရက်တွေ မပြန်နိုင်တော့ ဒီမှာပဲ နေကြသည်။ ၁ ပတ်လောက် ကြာတော့ ဇာတိက ပြလာသည်။ ကုတင်အောက်တွေမှာ သခွားသီးတွေ၊ ခရမ်းသီးတွေ ဆိုက်ဒ်စုံ တွေ့ရတော့သည်။ အပျိုကြီး ဖြစ်သူ (တနည်း လိင်ကိစ္စကို သွေးသားဆန္ဒရှိသော်လည်း မိမိဘာသာ မဖြေဖျောက်တတ်သူ၊ လိင်ကိစ္စနှင့်ပတ်သက်လျှင် ကကြီးမှ အ မသိသူ) လင်းခက်နွေ အနေနဲ့ အစပိုင်းတော့ ဘာမှန်း မသိခဲ့။

နောက်မှ တီးတိုး တီးတိုး အသံတွေနှင့် အတူ အပျိုကြီး တစ်ယောက် နားလည်လာရသည်။ မိန်းမဆောင် ဖြစ်သည်နှင့် အညီ (တဖြည်းဖြည်းလည်း ရင်းနှီးလာတော့) လိင်ဆက်ဆံရေးအကြောင်းတွေ ပြောရဲ ဆိုရဲ ရှိလာကြသည်။ ဒီတော့မှ အပျိုကြီးခမျာ ပါးစပ်အဟောင်းသားနှင့် နားထောင်နေရသည်ပေါ့။ အပျိုကြီးဆိုပေမယ့် အသက် ၃၅ ဝန်းကျင်ပေါ့လေ။ ထိန်းသိမ်းတတ်လျှင် လှမြဲ၊ လှဲဆဲ ခန္ဓာကိုယ်အနေအထားပေမို့ လင်းခက်နွေမှာ လှဆဲပင်ဖြစ်သည်။ သင်တန်းပြီးဆုံးသွားလို့ အိမ်ကို အသီးသီး ပြန်လာကြသည်ပေါ့လေ။ အသိပညာတစ်ခုကို သိသွားသည်နှင့် အညီ စမ်းသပ်ချင်စိတ်က ပြင်းပျလာတတ်ကြသည်။ အိမ်ပြန်ရောက်သည်နှင့် စမ်းသပ်ဘို့ ကြိုးစားတော့သည်။ ဈေးထဲကို ချက်ချင်း သွားကာ ဟင်းချက်ဘို့ ဈေးဝယ်ရင်း စမ်းသပ်မှုအတွက် ဝယ်ဘို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ခက်တာက ဘာဝယ်ရမှန်း မသိဘူး။ သခွားသီးလား၊ ခရမ်းသီးလား။

အရွယ်အစား ယှဉ်ကြည့်လိုက်တော့၊ သခွားသီးက အရမ်းကြီးသည်ဟု ထင်ရသည်။ ဒါနဲ့ပဲ ခရမ်းသီး ဝယ်လာခဲ့သည်။ မတို မရှည်၊ အလုံးပတ် အနေတော်ပေါ့။ ဈေးဝယ်တော့ ကိုယ့်ဘာသာ လိပ်ပြာ မလုံဖြစ်ကာ ချွေးတွေ စို့နေသည်။ ဈေးကနေ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဟင်းတောင် မချက်နိုင်သေး။ လင်းခက်နွေတစ်ယောက် စိတ်လှုပ်ရှားနေသည်။ အိမ်တံခါးကို ပိတ်ထားရဲ့သားနှင့် အခေါက်ခေါက် အခါခါ စစ်နေမိသည်။ ကျေနပ်လောက်ပြီ ဆိုမှ ဈေးမှ ဝယ်လာသော ခရမ်းသီးကို ရေအထပ်ထပ် ဆေးကာ ပြောင်အောင် အဝတ်နှင့် သုတ်လိုက်ပြီး အိပ်ခန်းကုတင်ပေါ်သို့ ယူလာခဲ့သည်။ စိတ်တွေ တအားလှုပ်ရှားနေသည်။ ခရမ်းသီးကို သေချာ ကိုင်ကြည့်တော့မှ လက်နှင့် အပြည့် ကြီးသည်။ ကုတင်ပေါ် ရောက်တော့ ကုတင်စွန်းလေးမှာ ထိုင်လိုက်ပြီး၊ ဝတ်ထားသည့် ထမီကို အပေါ်ထိ လှန်လိုက်ကာ၊ ခရမ်းသီးကို ကိုင်ထားပြီး တော် မတော် စဉ်းစားနေသေးသည်။

ဟိုမိန်းမတွေရဲ့ ပြောစကားအရတော့ ဘယ်လောက်ပဲ ကြီးနေပါစေ၊ မတော်တဲ့ အပေါက်ဆိုတာ မရှိတဲ့။ စိတ်မရဲတရဲနှင့် ထည့်ဘို့ ကြိုးစားမိသည်။ တကယ်တမ်းတော့ မတော်ဘူးလေ။ အတိအကျပြောရရင် မတော်သေးဘူးပေါ့။ ဒါနဲ့ပဲ၊ စိတ်ကို အရင်ဆွပေးဆိုတဲ့ သင်တန်းက မိန်းမတွေ စကားနဲ့ပဲ စိတ်က လိင်စိတ်ကို ပိုကြွလာအောင် စိတ်ကူးတွေ ယဉ်မိတော့သည်။ မိမိနှင့် နီးစပ်တာဆိုလို့ ရုပ်ရှင်းမင်းသားများပဲ ရှိသည်။ မင်းသား အောင်ရဲလင်း ဆိုလျှင် ဗလကြီးတွေ အဖုလိုက် ဆိုတော့ အမလေး ကြက်သီးတောင် ထသွားသည်။ ငယ်ငယ်က မိမိကြိုက်တဲ့ မင်းသားတွေ ရှိသော်လည်း၊ အခုအခါမှာ တုတ်ပေါကြီးတွေ ဖြစ်နေလို့ စိတ်ကူးယဉ်လို့ မကောင်းတော့။ အခုခေတ် မင်းသားထဲကဆို တော်တော်များများ ဘော်ဒီ ကစားလာတော့ အားလုံးကို စိတ်ကူးယဉ်လိုက်သည်။ ထိုသို့ စိတ်ကူးယဉ်နေရင်းနှင့် လက်ကလည်း ညီမလေးကို ပွတ်ပေးနေမိသည်။

ပွတ်ပေးနေရင်းနဲ့မှ အစေ့နားကို ပွတ်မိလျှင် ပိုပြီး ခံစားရတာ ကောင်းလာတာကို သတိထားမိသည်။ အစေ့လေးကို ပွတ်ပေးနေရင်းနဲ့မှ အပေါက်ထဲကို ထည့်ကြည့်ဘို့ စဉ်းစားမိသည်။ အရင်ဆုံး လက်ခလယ်တစ်ချောင်းကို ထိုးထည့်ကြည့်သည်။ ခပ်တင်းတင်းလေးနှင့်မို့ ထိုးထည့်ရတာ မိုက်နေသည်။ တစ်ချောင်းနဲ့ အားမလို အားမရ ဖြစ်လာကာ လက်ညိုးပါ ပေါင်းထည့်သည်။ အရည်တွေက စိမ့်ပြီး ထွက်လာတာမို့၊ ခပ်စေးစေးလေး ဖြစ်ကာ ခံရ ကောင်းလာသည်။ အသက်ရှူတာလည်း မြန်လာသည်။ နောက်တော့ သုံးချောင်းပြူးပြီး ထည့်ကြည့်သည်။ အစပိုင်းတော့ ခပ်တင်းတင်းလေး ဖြစ်ပေမယ့် နောက်ပိုင်း အသွင်းအထုတ်က လွယ်လာသည်။ မိမိဘာသာ ခံနိုင်လောက်သည်ဟု ဆုံးဖြတ်ပြီး ဘေးနားမှာ ချထားသည့် ခရမ်းသီးကို ထိုးထည့်ဘို့ ကျိုးစားတော့သည်။

အရင်ဆုံး အာခေါင် ခြောက်လာလို့ ရေသွားခပ် သောက်ရသည်။ ရင်ထဲ အေးကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ပြီးမှ ကုတင်ပေါ် ပြန်ထိုင်ပြီး ခရမ်းသီးကို အရင်းမှ ကိုင်ကာ ညီမလေးထဲ ထိုးထည့်ဘို့ ကျိုးစားတော့သည်။ ခရမ်းသီး သဘောက အဖျားဘက်က ကြီးပြီး တုတ်ပြီးတော့ အရင်းဘက် အညှာဘက်က သေးသေးသွယ်သွယ်လေး ဖြစ်သည် မဟုတ်လား။ အညှာကနေ ထိုးထည့်ဘို့ စဉ်းစားသေးသည်။ အညှာ ချိုးပြီး ထည့်လျှင် အညှာကနေ အသီးအစေးတွေ ထွက်လာနိုင်တာမို့၊ အဖျားဘက် ခပ်ကြီးကြီးဘက်ကနေပဲ စထည့်တော့သည်။ တော်တော်နှင့် မဝင်ပေ။ ညီမလေးကို ပွတ်လိုက်၊ အစေ့ကို ပွတ်လိုက်၊ လက်ချောင်းလေးတွေ စုံပြူးပြီး ထည့်လိုက်၊ ခရမ်းသီးကို ထည့်ကြည့်လိုက်နှင့် ခဏကြာမှ ဝင်သွားသည်။

ဝင်သွားတော့မှ ခရမ်းသီး အရင်းကနေ ကိုင်ပြီး တရစ်ချင်း သွင်းရသည်။ အဆုံးထိလည်း မသွင်းရဲသေးတာကြောင့်၊ ကြီးတဲ့ဘက်ကို နည်းနည်းလေး သွင်းလိုက်၊ ပြန်ထုတ်လိုက် လုပ်နေသည်။ ညီမလေးထဲ ကျင်းပြည့် ကျပ်ပြည့်နှင့်မို့၊ တင်းတင်းရင်းရင်းလေး ခံရတာ ပိုမိုက်လာသည်။ အရှိန်လည်း တဖြည်းဖြည်း မြန်လာကာ တရစ်ချင်း ညီမလေးကလည်း စုပ်သလို လုပ်နေတာကို သတိထားမိသည်။ တဖြည်းဖြည်း ထိုးထည့်ရင်းနဲ့မှ အဖျားပိုင်း (ကြီးတဲ့အပိုင်း) က အကုန်လုံး ဝင်သွားပြီး အရင်းပိုင်းသာ ညီမလေးဆီကနေ ငုတ်စိလေး ထွက်လောက်တဲ့ အနေအထားထိ ထိုးသွင်းမိသွားသည်။ ပြန်ဆွဲထုတ်ကြည့်သည်။ မရ။ ဒါနဲ့ပဲ အရင်းပိုင်းက အညှာကို ကိုင်ပြီး ဆွဲထုတ်ကြည့်သည်။ အညှာက ကျွတ်ထွက်လာပြီး လင်းခက်နွေ လက်ထဲ ပြန်ပါလာသည်။ ပြသနာတော့ တက်ပြီ။ အညှာ ပါလာတာနဲ့ အတူ ခရမ်းသီးက တစ်လုံးလုံး ညီမလေးထဲကို ပြွတ်ကနဲ ဝင်သွားသည်။ ဘာလုပ်ရမည်နည်း။

ချွေးစေးတွေ ပြန်လာသည်။ နည်းအမျိုးမျိုးနှင့် ထုတ်ကြည့်သည် မရ။ ခက်တာက ညီမလေးကလည်း အထဲမှာ ခရမ်းသီး ဝင်သည်နှင့် အမျှ စုပ်ပြီး ယူသလို လုပ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ စုပ်ယူလေ၊ အထဲဝင်လေ၊ အရည်ထွက်လေ၊ ပိုခံစားလို့ ကောင်းလေ နှင့် အကြိမ်ကြိမ် ပြီးမြောက်နေသည်။ လူလည်း မြော့မြော့ပဲ ကျန်တော့သည်။ နောက်ဆုံးတော့ အိမ်နားက ဒေါက်တာနောင်ရဲကိုပဲ ဖုန်းဆက်ခေါ်လိုက်ရသည်။ သြော်… တော်တော် အညှာလွယ်တာပါပဲလား… မဖြစ်ချေဘူး… ယောကျ်ားလည်း မြန်မြန်ယူမှ… မဟုတ်ရင်လည်း လူကြီးအရုပ်ရယ်လည်း ဝယ်ထားမှ ဖြစ်မည်…ပြီး။

Zawgyi

အညႇာလြယ္

လင္းခက္ေႏြ သည္ အစိုးရ႐ုံးတစ္႐ုံးရဲ႕ စက္႐ုံ ႀကီးၾကပ္ေရးမႉး တစ္ေယာက္ပါ။ သူမရဲ႕ လက္ေအာက္တြင္ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ အလုပ္သမား (အထူးသျဖင့္ မိန္းကေလးေတြ မ်ားသည္) ကို အုပ္ခ်ဳပ္ရတာ တကယ္ေတာ့ မလြယ္ေပ။ ပုံမွန္ ခပ္တည္တည္ ေနတတ္ေသာ လင္းခက္ေႏြသည္ အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံလွ်င္ ပိုၿပီး ေအးစက္စက္ ႏိုင္လွသည္။ တကိုယ္တည္း အပ်ိဳႀကီး ျဖစ္တာေၾကာင့္လည္း ဘယ္အရာမဆို ခပ္ထက္ထက္ေတြးၿပီး ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာသည္။ အကုန္လုံးက ေလးစားေၾကာက္႐ြံ႕ရတဲ့ သူေပါ့။ တစ္ရက္ေတာ့ အစိုးရဌာန ထုံးစံအတိုင္း ဝန္ထမ္းအဆင့္ ရာထူးတိုးဘို႔အတြက္ မြမ္းမံသင္တန္းကို ပို႔ျခင္း ခံရသည္။ သင္တန္းၿပီးမွ ရာထူးတိုးစာေမးပြဲ ေျဖရမည္ ျဖစ္သည္။ လူအမ်ား ေျပာသည့္ ေဖာင္ႀကီးဆင္းရင္ ဖင္ႀကီးေစာင္းသြားမည္ ဆိုသည့္ ေဖာင္ႀကီးၿမိဳ႕ေလးကို ရန္ကုန္မွေန လိုင္းကားစီးၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။

ေဖာင္ႀကီးေရာက္ေတာ့ သတင္းပို႔ၿပီး မိမိ ေနထိုင္ရမည့္ေနရာသို႔ လာကာ အနီးအနားက လူေတြႏွင့္ မိတ္ဆက္စကား ဆိုၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့ မိမိမွာ စက္႐ုံရဲ႕ ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးျဖစ္တာေၾကာင့္ အေဆာင္ တစ္ေဆာင္ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ခန႔္ထားျခင္း ခံရသည္။ သန႔္ရွင္းမႈ၊ စားေသာက္ေရး အစုံကို စီစစ္ေပးရသည္။ ေဖာင္ႀကီးကအေၾကာင္းေတြေတာ့ ထားပါေတာ့ေလ။ အဓိက က အိမ္ေထာင္သည္မိန္းမေတြလည္း လာေတာ့ အရမ္းေဝးလို႔ ရွိရင္ ပိတ္ရက္ေတြ မျပန္ႏိုင္ေတာ့ ဒီမွာပဲ ေနၾကသည္။ ၁ ပတ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ ဇာတိက ျပလာသည္။ ကုတင္ေအာက္ေတြမွာ သခြားသီးေတြ၊ ခရမ္းသီးေတြ ဆိုက္ဒ္စုံ ေတြ႕ရေတာ့သည္။ အပ်ိဳႀကီး ျဖစ္သူ (တနည္း လိင္ကိစၥကို ေသြးသားဆႏၵရွိေသာ္လည္း မိမိဘာသာ မေျဖေဖ်ာက္တတ္သူ၊ လိင္ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ ကႀကီးမွ အ မသိသူ) လင္းခက္ေႏြ အေနနဲ႔ အစပိုင္းေတာ့ ဘာမွန္း မသိခဲ့။

ေနာက္မွ တီးတိုး တီးတိုး အသံေတြႏွင့္ အတူ အပ်ိဳႀကီး တစ္ေယာက္ နားလည္လာရသည္။ မိန္းမေဆာင္ ျဖစ္သည္ႏွင့္ အညီ (တျဖည္းျဖည္းလည္း ရင္းႏွီးလာေတာ့) လိင္ဆက္ဆံေရးအေၾကာင္းေတြ ေျပာရဲ ဆိုရဲ ရွိလာၾကသည္။ ဒီေတာ့မွ အပ်ိဳႀကီးခမ်ာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ နားေထာင္ေနရသည္ေပါ့။ အပ်ိဳႀကီးဆိုေပမယ့္ အသက္ ၃၅ ဝန္းက်င္ေပါ့ေလ။ ထိန္းသိမ္းတတ္လွ်င္ လွၿမဲ၊ လွဲဆဲ ခႏၶာကိုယ္အေနအထားေပမို႔ လင္းခက္ေႏြမွာ လွဆဲပင္ျဖစ္သည္။ သင္တန္းၿပီးဆုံးသြားလို႔ အိမ္ကို အသီးသီး ျပန္လာၾကသည္ေပါ့ေလ။ အသိပညာတစ္ခုကို သိသြားသည္ႏွင့္ အညီ စမ္းသပ္ခ်င္စိတ္က ျပင္းပ်လာတတ္ၾကသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ စမ္းသပ္ဘို႔ ႀကိဳးစားေတာ့သည္။ ေဈးထဲကို ခ်က္ခ်င္း သြားကာ ဟင္းခ်က္ဘို႔ ေဈးဝယ္ရင္း စမ္းသပ္မႈအတြက္ ဝယ္ဘို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ ခက္တာက ဘာဝယ္ရမွန္း မသိဘူး။ သခြားသီးလား၊ ခရမ္းသီးလား။

အ႐ြယ္အစား ယွဥ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ သခြားသီးက အရမ္းႀကီးသည္ဟု ထင္ရသည္။ ဒါနဲ႔ပဲ ခရမ္းသီး ဝယ္လာခဲ့သည္။ မတို မရွည္၊ အလုံးပတ္ အေနေတာ္ေပါ့။ ေဈးဝယ္ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ လိပ္ျပာ မလုံျဖစ္ကာ ေခြၽးေတြ စို႔ေနသည္။ ေဈးကေန အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဟင္းေတာင္ မခ်က္ႏိုင္ေသး။ လင္းခက္ေႏြတစ္ေယာက္ စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္။ အိမ္တံခါးကို ပိတ္ထားရဲ႕သားႏွင့္ အေခါက္ေခါက္ အခါခါ စစ္ေနမိသည္။ ေက်နပ္ေလာက္ၿပီ ဆိုမွ ေဈးမွ ဝယ္လာေသာ ခရမ္းသီးကို ေရအထပ္ထပ္ ေဆးကာ ေျပာင္ေအာင္ အဝတ္ႏွင့္ သုတ္လိုက္ၿပီး အိပ္ခန္းကုတင္ေပၚသို႔ ယူလာခဲ့သည္။ စိတ္ေတြ တအားလႈပ္ရွားေနသည္။ ခရမ္းသီးကို ေသခ်ာ ကိုင္ၾကည့္ေတာ့မွ လက္ႏွင့္ အျပည့္ ႀကီးသည္။ ကုတင္ေပၚ ေရာက္ေတာ့ ကုတင္စြန္းေလးမွာ ထိုင္လိုက္ၿပီး၊ ဝတ္ထားသည့္ ထမီကို အေပၚထိ လွန္လိုက္ကာ၊ ခရမ္းသီးကို ကိုင္ထားၿပီး ေတာ္ မေတာ္ စဥ္းစားေနေသးသည္။

ဟိုမိန္းမေတြရဲ႕ ေျပာစကားအရေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကီးေနပါေစ၊ မေတာ္တဲ့ အေပါက္ဆိုတာ မရွိတဲ့။ စိတ္မရဲတရဲႏွင့္ ထည့္ဘို႔ ႀကိဳးစားမိသည္။ တကယ္တမ္းေတာ့ မေတာ္ဘူးေလ။ အတိအက်ေျပာရရင္ မေတာ္ေသးဘူးေပါ့။ ဒါနဲ႔ပဲ၊ စိတ္ကို အရင္ဆြေပးဆိုတဲ့ သင္တန္းက မိန္းမေတြ စကားနဲ႔ပဲ စိတ္က လိင္စိတ္ကို ပိုႂကြလာေအာင္ စိတ္ကူးေတြ ယဥ္မိေတာ့သည္။ မိမိႏွင့္ နီးစပ္တာဆိုလို႔ ႐ုပ္ရွင္းမင္းသားမ်ားပဲ ရွိသည္။ မင္းသား ေအာင္ရဲလင္း ဆိုလွ်င္ ဗလႀကီးေတြ အဖုလိုက္ ဆိုေတာ့ အမေလး ၾကက္သီးေတာင္ ထသြားသည္။ ငယ္ငယ္က မိမိႀကိဳက္တဲ့ မင္းသားေတြ ရွိေသာ္လည္း၊ အခုအခါမွာ တုတ္ေပါႀကီးေတြ ျဖစ္ေနလို႔ စိတ္ကူးယဥ္လို႔ မေကာင္းေတာ့။ အခုေခတ္ မင္းသားထဲကဆို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေဘာ္ဒီ ကစားလာေတာ့ အားလုံးကို စိတ္ကူးယဥ္လိုက္သည္။ ထိုသို႔ စိတ္ကူးယဥ္ေနရင္းႏွင့္ လက္ကလည္း ညီမေလးကို ပြတ္ေပးေနမိသည္။

ပြတ္ေပးေနရင္းနဲ႔မွ အေစ့နားကို ပြတ္မိလွ်င္ ပိုၿပီး ခံစားရတာ ေကာင္းလာတာကို သတိထားမိသည္။ အေစ့ေလးကို ပြတ္ေပးေနရင္းနဲ႔မွ အေပါက္ထဲကို ထည့္ၾကည့္ဘို႔ စဥ္းစားမိသည္။ အရင္ဆုံး လက္ခလယ္တစ္ေခ်ာင္းကို ထိုးထည့္ၾကည့္သည္။ ခပ္တင္းတင္းေလးႏွင့္မို႔ ထိုးထည့္ရတာ မိုက္ေနသည္။ တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ အားမလို အားမရ ျဖစ္လာကာ လက္ညိဳးပါ ေပါင္းထည့္သည္။ အရည္ေတြက စိမ့္ၿပီး ထြက္လာတာမို႔၊ ခပ္ေစးေစးေလး ျဖစ္ကာ ခံရ ေကာင္းလာသည္။ အသက္ရႉတာလည္း ျမန္လာသည္။ ေနာက္ေတာ့ သုံးေခ်ာင္းျပဴးၿပီး ထည့္ၾကည့္သည္။ အစပိုင္းေတာ့ ခပ္တင္းတင္းေလး ျဖစ္ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း အသြင္းအထုတ္က လြယ္လာသည္။ မိမိဘာသာ ခံႏိုင္ေလာက္သည္ဟု ဆုံးျဖတ္ၿပီး ေဘးနားမွာ ခ်ထားသည့္ ခရမ္းသီးကို ထိုးထည့္ဘို႔ က်ိဳးစားေတာ့သည္။

အရင္ဆုံး အာေခါင္ ေျခာက္လာလို႔ ေရသြားခပ္ ေသာက္ရသည္။ ရင္ထဲ ေအးကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ၿပီးမွ ကုတင္ေပၚ ျပန္ထိုင္ၿပီး ခရမ္းသီးကို အရင္းမွ ကိုင္ကာ ညီမေလးထဲ ထိုးထည့္ဘို႔ က်ိဳးစားေတာ့သည္။ ခရမ္းသီး သေဘာက အဖ်ားဘက္က ႀကီးၿပီး တုတ္ၿပီးေတာ့ အရင္းဘက္ အညႇာဘက္က ေသးေသးသြယ္သြယ္ေလး ျဖစ္သည္ မဟုတ္လား။ အညႇာကေန ထိုးထည့္ဘို႔ စဥ္းစားေသးသည္။ အညႇာ ခ်ိဳးၿပီး ထည့္လွ်င္ အညႇာကေန အသီးအေစးေတြ ထြက္လာႏိုင္တာမို႔၊ အဖ်ားဘက္ ခပ္ႀကီးႀကီးဘက္ကေနပဲ စထည့္ေတာ့သည္။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မဝင္ေပ။ ညီမေလးကို ပြတ္လိုက္၊ အေစ့ကို ပြတ္လိုက္၊ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ စုံျပဴးၿပီး ထည့္လိုက္၊ ခရမ္းသီးကို ထည့္ၾကည့္လိုက္ႏွင့္ ခဏၾကာမွ ဝင္သြားသည္။

ဝင္သြားေတာ့မွ ခရမ္းသီး အရင္းကေန ကိုင္ၿပီး တရစ္ခ်င္း သြင္းရသည္။ အဆုံးထိလည္း မသြင္းရဲေသးတာေၾကာင့္၊ ႀကီးတဲ့ဘက္ကို နည္းနည္းေလး သြင္းလိုက္၊ ျပန္ထုတ္လိုက္ လုပ္ေနသည္။ ညီမေလးထဲ က်င္းျပည့္ က်ပ္ျပည့္ႏွင့္မို႔၊ တင္းတင္းရင္းရင္းေလး ခံရတာ ပိုမိုက္လာသည္။ အရွိန္လည္း တျဖည္းျဖည္း ျမန္လာကာ တရစ္ခ်င္း ညီမေလးကလည္း စုပ္သလို လုပ္ေနတာကို သတိထားမိသည္။ တျဖည္းျဖည္း ထိုးထည့္ရင္းနဲ႔မွ အဖ်ားပိုင္း (ႀကီးတဲ့အပိုင္း) က အကုန္လုံး ဝင္သြားၿပီး အရင္းပိုင္းသာ ညီမေလးဆီကေန ငုတ္စိေလး ထြက္ေလာက္တဲ့ အေနအထားထိ ထိုးသြင္းမိသြားသည္။ ျပန္ဆြဲထုတ္ၾကည့္သည္။ မရ။ ဒါနဲ႔ပဲ အရင္းပိုင္းက အညႇာကို ကိုင္ၿပီး ဆြဲထုတ္ၾကည့္သည္။ အညႇာက ကြၽတ္ထြက္လာၿပီး လင္းခက္ေႏြ လက္ထဲ ျပန္ပါလာသည္။ ျပသနာေတာ့ တက္ၿပီ။ အညႇာ ပါလာတာနဲ႔ အတူ ခရမ္းသီးက တစ္လုံးလုံး ညီမေလးထဲကို ႁပြတ္ကနဲ ဝင္သြားသည္။ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။

ေခြၽးေစးေတြ ျပန္လာသည္။ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ထုတ္ၾကည့္သည္ မရ။ ခက္တာက ညီမေလးကလည္း အထဲမွာ ခရမ္းသီး ဝင္သည္ႏွင့္ အမွ် စုပ္ၿပီး ယူသလို လုပ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ စုပ္ယူေလ၊ အထဲဝင္ေလ၊ အရည္ထြက္ေလ၊ ပိုခံစားလို႔ ေကာင္းေလ ႏွင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ၿပီးေျမာက္ေနသည္။ လူလည္း ေျမာ့ေျမာ့ပဲ က်န္ေတာ့သည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အိမ္နားက ေဒါက္တာေနာင္ရဲကိုပဲ ဖုန္းဆက္ေခၚလိုက္ရသည္။ ေၾသာ္… ေတာ္ေတာ္ အညႇာလြယ္တာပါပဲလား… မျဖစ္ေခ်ဘူး… ေယာက်္ားလည္း ျမန္ျမန္ယူမွ… မဟုတ္ရင္လည္း လူႀကီးအ႐ုပ္ရယ္လည္း ဝယ္ထားမွ ျဖစ္မည္…ၿပီး။