ကျေနပ်အားရမိ

ကျေနပ်အားရမိ

ကျမ အပျိုဖြစ်ပေမယ့် အပျိုဘော် မဝင်သေး။ ရှုပ်သွားလား မသိဘူး။ အသက်က ၁၈ နှစ် ကျော်နေပြီ။ ဒါပေမယ့် ရာသီသွေး မပေါ်သေးဘူး။ ကျမ နေတာကလည်း ရန်ကုန် မန္တလေး အဝေးပြေးလမ်းမှာ ရှိတဲ့ ရွာလေး တစ်ရွာမှာပေါ့။ ကျမတို့ ရွာကနေ ပုဆိုးတွေ ထွက်ပါတယ်။ ထားပါတော့ ရွာအကြောင်းကို။ ကျမ က အလယ်တန်းအထိပဲ ကျောင်းနေတယ်။ ကျောင်းစာလည်း စိတ်မဝင်စားဘူးလေ။ စာမေးပွဲလည်း ခဏခဏ ကျတာနဲ့ ကျောင်းထွက်ပြီး မိဘ လုပ်ငန်းဖြစ်တဲ့ ပုဆိုးတွေ ချုပ်၊ ဆေးဆိုးတဲ့ အလုပ်ပဲ လုပ်တယ်။ အမေဖြစ်သူကလည်း ကျမ ရာသီသွေး မပေါ်သေးတာကို စိုးရိမ်လာတယ်။ တစ်နေ့တော့ “သမီးရေ…ညဉ်းလည်း ဟိုဟာက မလာသေးဘူး…အမေတော့ စိုးရိမ်တယ်ကွယ်…အဲ့ဒါ ညဉ်းအဖေနဲ့ တိုင်ပင်ကြည့်တော့…ယောကျ်ားပေးစားရင် သွေးသားပြောင်းပြီးများ လာမလားလို့လေ…အဲ့ဒါ ညဉ်း ဘယ်လို သဘောရလဲ…”

“သမီးလည်း မပြောတတ်ဘူးလေ…အမေတို့ ကောင်းမယ် ထင်ရင် သမီး လက်ခံပါတယ်…” “အေးအေး…ညဉ်းကို ပေးစားဘို့ ယောကျ်ား စပ်လိုက်ဦးမယ်အေ…” “ဟုတ်ကဲ့…အမေ…” ကျမ ရင်တွေ ခုန်နေသည်။ ဟုတ်သည်။ အရွယ်ရောက်လာပေမယ့် လူကောင်ကြီးလာပေမယ့် ကျမရဲ့ ရင်သားတွေ မကြီးလာဘူး။ ရှိသယောင်လေးပဲ ခပ်မို့မို့လေးပေါ့။ အောက်က အမွှေးတွေလည်း မထွက်လာဘူး။ ကျမ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ လိင်ကိစ္စအကြောင်းတွေ ပြောရင် စူးစမ်းလိုစိတ်၊ စပ်စုလိုစိတ် ပဲ ရှိတယ်။ အဲ့ဒီ ကိစ္စတွေကို စိတ်မဝင်စားဘူး။ ရှင်းရှင်း ပြောရရင် မခံချင်ဘူးပေါ့။ ဒါကို အမေတို့က စိုးရိမ်နေကျတယ်။ သူတို့ စီမံသလိုပဲ နာခံလိုက်မယ်လေ။

ကျမ အတွက်က ဘာမှ ရွေးခြယ်စရာ မရှိတာ။ ငယ်ငယ်ထဲက အမေတို့ ပြောတာပဲ လုပ်လာခဲ့တာ။ ၂ ပတ်လောက် အကြာတော့ အမေက ပြောတယ်။ ဟိုဘက် ရွာက ကိုရဲမွန် ဆိုတဲ့ သူက ကျမကို သဘောကျလို့ လာတောင်းမတဲ့လေ။ သူ့ဓါတ်ပုံကိုလည်း ပြပါတယ်။ ဓါတ်ပုံထဲမှာတောင် နှုတ်ခမ်းမွှေးစစနဲ့၊ ရုပ်ကလည်း သန့်ပါတယ်လေ။ ကျမတော့ သဘောကျသွားတယ်။ ရင်တော့ ခုန်တာပေါ့နော်။ ကျမကို တင်တောင်းဘို့ အမေတို့ကို သိန်း ၁၀၀ ပေးမယ်တဲ့။ အမေတို့ကလည်း ပျော်ပေါ့လေ။ ဒါနဲ့ပဲ လူကြီးစုံရာ၊ ကန်တော့ပွဲနဲ့ ကျမကို လာတောင်းပြီး မင်္ဂလာဆောင် အခမ်းအနား လုပ်ဘို့ တိုင်ပင်ကျတာပေါ့။ ကျမနဲ့ ကိုရဲမွန်ကလည်း အချင်းချင်း ကြည့်ပြီး ရင်တွေခုန်၊ ပီတိတွေ ဖြစ်ပေါ့လေ။ ရွာထုံးစံအတိုင်း ထမင်းရည် ချောင်းစီး အလှူ လုပ်ပြီး တရွာလုံးကို ထမင်း ကျွေးတာပါ။ ညနေကျတော့ ကျမက ကိုရဲမွန်တို့ ရွာကို လိုက်သွားရပါတယ်။

ကျမနဲ့ ကိုရဲမွန် သီးသန့်နေဘို့အတွက် ကိုရဲမွန် မိဘတွေက အိမ်လေး တစ်လုံး ပေးတယ်လေ။ အထင်တော့ မကြီးနဲ့နော်။ ပိုက်ဆံ အနည်းငယ် ရှိတာနဲ့ ရွာမှာ အိမ်ဝယ်နိုင်တာပေါ့။ ကိုရဲမွန်တို့က အချမ်းသာကြီး မဟုတ်ပေမယ့် ကျမတို့အနေနဲ့ တွက်ရင် သူဌေးပေါ့။ ညဘက် အိပ်တော့ ရွာထုံးစံအတိုင်း စောစော အိပ်တာပေါ့။ ညဘက် ၇ နာရီ လာတဲ့ ကိုရီးယားကားလေးတွေ ကြည့်လိုက်ပါသေးတယ်။ ဇာတ်လမ်း ပြီးတော့ ကိုရဲမွန်က အိပ်ကျရအောင်ဆိုပြီး လက်ကို ဆွဲကာ ခေါ်ယူတာကြောင့် ရှက်ရှက်နှင့်ပင် သူ ခေါ်ရာ လိုက်သွားရပါတယ်။ အိပ်ရာပေါ် ရောက်တော့ ကျမ ကို နမ်းတယ်လေ။ နှုတ်ခမ်းတွေ လျှာတွေကိုပေါ့။ ကျမလည်း မနမ်းတတ် နမ်းတတ်နဲ့ ပြန်နမ်းလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ကိုရဲမွန်က ကျမရဲ့ အကျၤ ီ ကို ချွတ်ပြီး နို့တွေကို ကိုင်တယ်။ နို့တွေက သေးနေတော့ သူ သိပ်အားမရဘူး ထင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘာမှတော့ မပြောဘူး။

နို့သီးခေါင်းတွေကိုလည်း သူ့ပါးစပ်ထဲ ထည့်ပြီး ကလေးလေးတွေ နို့စို့သလို စို့ပါတယ်။ သူ့နှုတ်ခမ်းမွှေးကလည်း စူးတယ်၊ တခါတခါလည်း စုပ်အားကြောင့် နို့သီးခေါင်း တစ်ခုလုံး ကျင်ပြီး နာသွားတယ်။ ပြီးတော့ ကျမရဲ့ ထမိန်ကို ချွတ်ပါတော့တယ်။ အမွှေးတွေ လုံးဝ ရှိမနေတာကြောင့် သူ့ခမျာ အံ့သြဝမ်းသာပြီး သူ့ကွမ်းယာစားထားတဲ့ လျှာနီနီကြမ်းကြမ်းကြီးနဲ့ ကျမ ရဲ့ ညီမလေးကို ယက်ပါတယ်။ သူ ယက်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ ယားပြီး ခပ်အေးအေးလေး ဖြစ်သွားလို့ နေရတာတော့ တစ်မျိုး ဖြစ်သွားပါတယ်။ ပြီးတော့ ညီမလေးထဲက အရသာဖူးကို ရှာပါတယ်။ အရသာဖူးက တကယ့်ကို သေးသေးလေးလို့ ပြောပါတယ်။ ကျမတော့ တစ်ခါမှ ကိုယ့်ဘာသာ မကြည့်ဖူးဘူး။ သူ့တံတွေးတွေနဲ့ ပြောင်လက်နေတဲ့ ညီမလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းသားတွေကို ဘေးဘက်တွန်းဖယ်ပြီး သူ့ညီလေးနဲ့ ထိုးထည့်ပါတော့တယ်။ မဝင်ပါဘူး။ သူ ထိုးထည့်လိုက်တိုင်း ကျမ နာပါတယ်။

နာကျင်လွန်းလို့ မျက်ရည်တောင် ကျပါတယ်။ သူလည်း အကြိမ်ကြိမ် ထိုးထည့်ဘို့ ကျိုးစားပေမယ့် မအောင်မြင်တော့ နောက်ဆုံးမှာ ကျမ လက်ကို ဆွဲယူပြီး သူ့ညီလေးကို ကိုင်ခိုင်းပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျမလက်ကို သူ့လက်က အုပ်မိုးပြီး ရှေ့တိုး နောက်ဆုတ် လုပ်ခိုင်းပါတယ်။ အရှိန်ရလာတော့၊ ကျမလည်း နည်းနည်း လုပ်တတ်လာတော့ သူ့လက်ကို ဖယ်ပြီး ကျမကိုပဲ လုပ်ခိုင်းပါတယ်။ လုပ်နေရင်းနဲ့ တဖြည်းဖြည်း မြန်မြန် လုပ်ခိုင်းပါတော့တယ်။ လုပ်နေရင်းမှ သူ့ညီလေးထိပ်ကနေ ဖြူဖြူပျစ်ပျစ် အရည်တွေ ထွက်လာပြီး သူလည်း တုန်တက်သွားပါတယ်။ နောက်တော့ ကျမတို့ အတူတူ ၂ ယောက် ဘေးချင်း ယှဉ်အိပ်ပြီး ထည့်လို့ မရတဲ့အကြောင်းကို ပြောဖြစ်တာပေါ့။ ကျမလည်း ဘယ်လို အဖြေပေးရမလဲ မသိဘူး။ နောက် ၂ ရက်လောက်လည်း အားတာနဲ့ ထိုးထည့်ဘို့ ကျိုးစားပါတော့တယ်။ နောက်ဆုံးမှာလည်း အရင်လိုပဲ လက်နဲ့ လုပ်ခိုင်းပါတော့တယ်။ ကြာလာတော့ သူလည်း စိတ်ညစ် စိတ်ပျက် လာတယ်နဲ့ တူပါတယ်။ ကျမလည်း ကျမ အမေကို သွားပြီး တိုင်ပင်လိုက်ဦးမယ် ဆိုပြီး ထွက်လာပါတယ်။

အမေကတော့ အမှန်အတိုင်းပြောဘို့၊ သူကိုယ်တိုင် ပြောမှာမို့ နောက်တစ်ခေါက်လာရင် ကိုရဲမွန်ကိုပါ ခေါ်ခဲ့ရန် မှာပါတယ်။ ကိုရဲမွန်နဲ့ အမေနဲ့ စကားတွေ ပြောနေပါတယ်။ ဘေးနားမှာ ကျမက မျက်နှာမဖော်ရဲလောက်အောင် ရှက်လို့ ငုံ့ထားပါတယ်။ ကိုရဲမွန်က ကျမအကြောင်းကို သိသွားတော့ ဒေါသတွေ တအားထွက်နေပါတယ်။ ကျမတို့ကိုလည်း စိတ်ဆိုးပြီး ဆူပူပါတော့တယ်။ သူပြောတဲ့ စကားတစ်ခွန်းက ကျမအတွက်တော့ တကယ့်ကို ခံရခက်ပါတယ်။ အဒေါ်တို့က နွားမ ရွှံ့ပိတ်ရောင်းတာ မဟုတ်တော့ဘူး… နွားအရုပ်ကို နွားမကြီးပါဆိုပြီး အဝတ်တွေနဲ့ သေချာအုပ်ပြီး ရောင်းတာပဲ…တဲ့။ ကျမ တကယ်ကို စိတ်မကောင်းပါဘူး။ ဒါနဲ့ ကွဲဘို့အတွက် ပြောပါတယ်။ အဲ့ဒီမှာ ကိုရဲမွန်က သူ ပေးထားတဲ့ သိန်း ၁၀၀ ပြန်ပေးပါလို့ ပြောတယ်။ မင်္ဂလာစရိတ်တွေလည်း ပြန်တောင်းတာပေါ့။ အဲ့ဒါက ပြသနာပေါ့။ သိန်း ၁၀၀ ကို မေမေတို့က ငွေတွေ ချေးစားလိုက်ပြီလေ။

ချက်ချင်း ပြန်ယူလို့မှ မရတာ။ မင်္ဂလာစရိတ်ဆိုတာကလည်း တော်တော် ကုန်ထားတော့ ပြန်ပေးလို့လည်း မရ ဖြစ်နေတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ ကိုရဲမွန်က တဆင့်လျှော့ပြီး ဒါဆို လင်မယား ဆက်ဆံလို့ ရအောင် လုပ်ပေးဆိုပြီး ပြောပါတော့တယ်။ ဒါနဲ့ပဲ ကျမတို့တွေ ရန်ကုန်မြို့ကြီးကို တက်လာပါတော့တယ်။ ရန်ကုန်မြို့ကြီးရဲ့ အစိုးရဆေးရုံကြီး တစ်ခုကို သွားပြီး ဆရာဝန်ကြီးနဲ့ တိုင်ပင်တော့ ဆရာဝန်ကြီးက အမျိုးမျိုးသော ဆေးစစ်မှုတွေ လုပ်ပြီး ကျမတို့ကို ရှင်းပြပါတယ်။ ကျမလည်း ဆရာဝန်ကြီး ပြောတဲ့ စကားတွေ တစ်လုံးမှ နားမလည်ပါ။ ကိုရဲမွန်ကို ကြည့်တော့လည်း သူလည်း နားမလည်တဲ့ ပုံစံ။ အကျဉ်းချုံး ပြောပြတာကတော့ ကျမက မွေးရာပါရောဂါ ဖြစ်နေတာတဲ့။ အပေါ်ယံက မိန်းမ ဆိုပေမယ့် မိန်းမအနေနဲ့ မဖွံ့ဖြိုးဘူးတဲ့။ မိန်းမအင်္ဂါကလည်း မဖွံ့ဖြိုးပဲနဲ့ အပေါက်က လုံးဝ ကျဉ်းနေမှာပါတဲ့။ ဒါနဲ့ ကိုရဲမွန်က ဘယ်လိုလုပ်ရင် အဆင်ပြေမလဲလို့ ဆရာဝန်ကြီးကို မေးတော့၊ ကုသလို့တော့ မရဘူးတဲ့။

လင်မယား ဆက်ဆံချင်တယ်ဆိုရင်တော့ အပေါက်ကို ခွဲပြီး ချဲ့ပေးလို့တော့ ရတယ်..ဆက်ဆံရင် ချောဆီ သုံးပေါ့လို့ အကြံပေးသွားတယ်။ ကိုရဲမွန်က အဲ့လိုပဲ လုပ်ပေးပါလို့ သူ့ဘာသာ ဆုံးဖြတ်ချက် ချပြီး ဆရာဝန်ကြီးကို ကုခိုင်းတယ်။ ဒါနဲ့ ခွဲဘို့ အချိန် မရောက်သေးခင် ဆေးကျောင်းသား၊ ကျောင်းသူတွေ ဆရာဝန် အငယ်လေးတွေက လာပြီး စစ်မေးကျ၊ စမ်းသမ်ကျနဲ့ ကျမ ရှက်ပါတယ်။

ဒါပေမယ့်လည်း သူတို့တွေအတွက် အကျိုး ရှိတာပဲ၊ ဆေးပညာတိုးတာ ငါ့အတွက် ကုသိုလ် ရပါတယ်လေ ဆိုပြီး ရှက်ရှက်နဲ့ပဲ ငြိမ်ခံနေရတာပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ ခွဲစိပ်ပြီး အပေါက်ကို ချဲ့လိုက်ပါတယ်။ အနာကျက်အောင်လည်း ၂ လ လောက် စောင့်လိုက်ရပါတယ်။ ဆရာဝန်ကြီးက အနာကျက်ပြီ ဆိုတော့မှ ကိုရဲမွန်က ချောဆီ အမြန်ပြေးဝယ်ပြီး အိမ်ကို အတူ ပြန်လာပါတော့တယ်။ အိမ်ရောက်တော့လည်း ကုတင်ပေါ်ကို အတင်းတက်ပြီး နူးနှပ် မနေတော့ပဲ ညီမလေးထဲကို ထိုးထည့်ဘို့ ကျိုးစားပါတော့တယ်။ ဒီတစ်ခေါက်ကတော့ အပေါက်ကျယ်သွားလို့ အဆင်ပြေသွားဟန် တူတယ်။

ချောဆီတွေလည်း အများကြီး သူ့ညီလေးကို သုတ်နေတာ တွေ့တယ်။ ကျမရဲ့ ညီမလေးထဲကို ဝင်လိုက် ထွက်လိုက် ဖြစ်နေတဲ့ သူ့ညီလေးကို ကြည့်ပြီး ကျေနပ်အားရ ပြုံးပြုံးကြီး ဖြစ်နေလေရဲ့။ ကျမ မှာတော့ တချက် တချက် သူ့ရဲ့ အားပါပါ ဆောင့်ချက်တွေကြောင့် နာကျင်လွန်းပြီး မျက်ရည်ကျမိပါတယ်။ သူ ကျေနပ်ရင် ပြီးတာပါပဲလေ။ ဆုတောင်းမိပါတယ်။ ဝဋ် ရှိရင် ဒီဘဝ ဒီမျှနဲ့တင် ကျေပါစေတော့….ပြီး။

Zawgyi

ေက်နပ္အားရမိ

က်မ အပ်ိဳျဖစ္ေပမယ့္ အပ်ိဳေဘာ္ မဝင္ေသး။ ရႈပ္သြားလား မသိဘူး။ အသက္က ၁၈ ႏွစ္ ေက်ာ္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ရာသီေသြး မေပၚေသးဘူး။ က်မ ေနတာကလည္း ရန္ကုန္ မႏၲေလး အေဝးေျပးလမ္းမွာ ရွိတဲ့ ႐ြာေလး တစ္႐ြာမွာေပါ့။ က်မတို႔ ႐ြာကေန ပုဆိုးေတြ ထြက္ပါတယ္။ ထားပါေတာ့ ႐ြာအေၾကာင္းကို။ က်မ က အလယ္တန္းအထိပဲ ေက်ာင္းေနတယ္။ ေက်ာင္းစာလည္း စိတ္မဝင္စားဘူးေလ။ စာေမးပြဲလည္း ခဏခဏ က်တာနဲ႔ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး မိဘ လုပ္ငန္းျဖစ္တဲ့ ပုဆိုးေတြ ခ်ဳပ္၊ ေဆးဆိုးတဲ့ အလုပ္ပဲ လုပ္တယ္။ အေမျဖစ္သူကလည္း က်မ ရာသီေသြး မေပၚေသးတာကို စိုးရိမ္လာတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ “သမီးေရ…ညဥ္းလည္း ဟိုဟာက မလာေသးဘူး…အေမေတာ့ စိုးရိမ္တယ္ကြယ္…အဲ့ဒါ ညဥ္းအေဖနဲ႔ တိုင္ပင္ၾကည့္ေတာ့…ေယာက်္ားေပးစားရင္ ေသြးသားေျပာင္းၿပီးမ်ား လာမလားလို႔ေလ…အဲ့ဒါ ညဥ္း ဘယ္လို သေဘာရလဲ…”

“သမီးလည္း မေျပာတတ္ဘူးေလ…အေမတို႔ ေကာင္းမယ္ ထင္ရင္ သမီး လက္ခံပါတယ္…” “ေအးေအး…ညဥ္းကို ေပးစားဘို႔ ေယာက်္ား စပ္လိုက္ဦးမယ္ေအ…” “ဟုတ္ကဲ့…အေမ…” က်မ ရင္ေတြ ခုန္ေနသည္။ ဟုတ္သည္။ အ႐ြယ္ေရာက္လာေပမယ့္ လူေကာင္ႀကီးလာေပမယ့္ က်မရဲ႕ ရင္သားေတြ မႀကီးလာဘူး။ ရွိသေယာင္ေလးပဲ ခပ္မို႔မို႔ေလးေပါ့။ ေအာက္က အေမႊးေတြလည္း မထြက္လာဘူး။ က်မ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လိင္ကိစၥအေၾကာင္းေတြ ေျပာရင္ စူးစမ္းလိုစိတ္၊ စပ္စုလိုစိတ္ ပဲ ရွိတယ္။ အဲ့ဒီ ကိစၥေတြကို စိတ္မဝင္စားဘူး။ ရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ မခံခ်င္ဘူးေပါ့။ ဒါကို အေမတို႔က စိုးရိမ္ေနက်တယ္။ သူတို႔ စီမံသလိုပဲ နာခံလိုက္မယ္ေလ။

က်မ အတြက္က ဘာမွ ေ႐ြးျခယ္စရာ မရွိတာ။ ငယ္ငယ္ထဲက အေမတို႔ ေျပာတာပဲ လုပ္လာခဲ့တာ။ ၂ ပတ္ေလာက္ အၾကာေတာ့ အေမက ေျပာတယ္။ ဟိုဘက္ ႐ြာက ကိုရဲမြန္ ဆိုတဲ့ သူက က်မကို သေဘာက်လို႔ လာေတာင္းမတဲ့ေလ။ သူ႔ဓါတ္ပုံကိုလည္း ျပပါတယ္။ ဓါတ္ပုံထဲမွာေတာင္ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးစစနဲ႔၊ ႐ုပ္ကလည္း သန႔္ပါတယ္ေလ။ က်မေတာ့ သေဘာက်သြားတယ္။ ရင္ေတာ့ ခုန္တာေပါ့ေနာ္။ က်မကို တင္ေတာင္းဘို႔ အေမတို႔ကို သိန္း ၁၀၀ ေပးမယ္တဲ့။ အေမတို႔ကလည္း ေပ်ာ္ေပါ့ေလ။ ဒါနဲ႔ပဲ လူႀကီးစုံရာ၊ ကန္ေတာ့ပြဲနဲ႔ က်မကို လာေတာင္းၿပီး မဂၤလာေဆာင္ အခမ္းအနား လုပ္ဘို႔ တိုင္ပင္က်တာေပါ့။ က်မနဲ႔ ကိုရဲမြန္ကလည္း အခ်င္းခ်င္း ၾကည့္ၿပီး ရင္ေတြခုန္၊ ပီတိေတြ ျဖစ္ေပါ့ေလ။ ႐ြာထုံးစံအတိုင္း ထမင္းရည္ ေခ်ာင္းစီး အလႉ လုပ္ၿပီး တ႐ြာလုံးကို ထမင္း ေကြၽးတာပါ။ ညေနက်ေတာ့ က်မက ကိုရဲမြန္တို႔ ႐ြာကို လိုက္သြားရပါတယ္။

က်မနဲ႔ ကိုရဲမြန္ သီးသန႔္ေနဘို႔အတြက္ ကိုရဲမြန္ မိဘေတြက အိမ္ေလး တစ္လုံး ေပးတယ္ေလ။ အထင္ေတာ့ မႀကီးနဲ႔ေနာ္။ ပိုက္ဆံ အနည္းငယ္ ရွိတာနဲ႔ ႐ြာမွာ အိမ္ဝယ္ႏိုင္တာေပါ့။ ကိုရဲမြန္တို႔က အခ်မ္းသာႀကီး မဟုတ္ေပမယ့္ က်မတို႔အေနနဲ႔ တြက္ရင္ သူေဌးေပါ့။ ညဘက္ အိပ္ေတာ့ ႐ြာထုံးစံအတိုင္း ေစာေစာ အိပ္တာေပါ့။ ညဘက္ ၇ နာရီ လာတဲ့ ကိုရီးယားကားေလးေတြ ၾကည့္လိုက္ပါေသးတယ္။ ဇာတ္လမ္း ၿပီးေတာ့ ကိုရဲမြန္က အိပ္က်ရေအာင္ဆိုၿပီး လက္ကို ဆြဲကာ ေခၚယူတာေၾကာင့္ ရွက္ရွက္ႏွင့္ပင္ သူ ေခၚရာ လိုက္သြားရပါတယ္။ အိပ္ရာေပၚ ေရာက္ေတာ့ က်မ ကို နမ္းတယ္ေလ။ ႏႈတ္ခမ္းေတြ လွ်ာေတြကိုေပါ့။ က်မလည္း မနမ္းတတ္ နမ္းတတ္နဲ႔ ျပန္နမ္းလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုရဲမြန္က က်မရဲ႕ အက်ၤ ီ ကို ခြၽတ္ၿပီး ႏို႔ေတြကို ကိုင္တယ္။ ႏို႔ေတြက ေသးေနေတာ့ သူ သိပ္အားမရဘူး ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွေတာ့ မေျပာဘူး။

ႏို႔သီးေခါင္းေတြကိုလည္း သူ႔ပါးစပ္ထဲ ထည့္ၿပီး ကေလးေလးေတြ ႏို႔စို႔သလို စို႔ပါတယ္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေမႊးကလည္း စူးတယ္၊ တခါတခါလည္း စုပ္အားေၾကာင့္ ႏို႔သီးေခါင္း တစ္ခုလုံး က်င္ၿပီး နာသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မရဲ႕ ထမိန္ကို ခြၽတ္ပါေတာ့တယ္။ အေမႊးေတြ လုံးဝ ရွိမေနတာေၾကာင့္ သူ႔ခမ်ာ အံ့ၾသဝမ္းသာၿပီး သူ႔ကြမ္းယာစားထားတဲ့ လွ်ာနီနီၾကမ္းၾကမ္းႀကီးနဲ႔ က်မ ရဲ႕ ညီမေလးကို ယက္ပါတယ္။ သူ ယက္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ယားၿပီး ခပ္ေအးေအးေလး ျဖစ္သြားလို႔ ေနရတာေတာ့ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္သြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ညီမေလးထဲက အရသာဖူးကို ရွာပါတယ္။ အရသာဖူးက တကယ့္ကို ေသးေသးေလးလို႔ ေျပာပါတယ္။ က်မေတာ့ တစ္ခါမွ ကိုယ့္ဘာသာ မၾကည့္ဖူးဘူး။ သူ႔တံေတြးေတြနဲ႔ ေျပာင္လက္ေနတဲ့ ညီမေလးရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြကို ေဘးဘက္တြန္းဖယ္ၿပီး သူ႔ညီေလးနဲ႔ ထိုးထည့္ပါေတာ့တယ္။ မဝင္ပါဘူး။ သူ ထိုးထည့္လိုက္တိုင္း က်မ နာပါတယ္။

နာက်င္လြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတာင္ က်ပါတယ္။ သူလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ထိုးထည့္ဘို႔ က်ိဳးစားေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွာ က်မ လက္ကို ဆြဲယူၿပီး သူ႔ညီေလးကို ကိုင္ခိုင္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မလက္ကို သူ႔လက္က အုပ္မိုးၿပီး ေရွ႕တိုး ေနာက္ဆုတ္ လုပ္ခိုင္းပါတယ္။ အရွိန္ရလာေတာ့၊ က်မလည္း နည္းနည္း လုပ္တတ္လာေတာ့ သူ႔လက္ကို ဖယ္ၿပီး က်မကိုပဲ လုပ္ခိုင္းပါတယ္။ လုပ္ေနရင္းနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ျမန္ျမန္ လုပ္ခိုင္းပါေတာ့တယ္။ လုပ္ေနရင္းမွ သူ႔ညီေလးထိပ္ကေန ျဖဴျဖဴပ်စ္ပ်စ္ အရည္ေတြ ထြက္လာၿပီး သူလည္း တုန္တက္သြားပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်မတို႔ အတူတူ ၂ ေယာက္ ေဘးခ်င္း ယွဥ္အိပ္ၿပီး ထည့္လို႔ မရတဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာျဖစ္တာေပါ့။ က်မလည္း ဘယ္လို အေျဖေပးရမလဲ မသိဘူး။ ေနာက္ ၂ ရက္ေလာက္လည္း အားတာနဲ႔ ထိုးထည့္ဘို႔ က်ိဳးစားပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာလည္း အရင္လိုပဲ လက္နဲ႔ လုပ္ခိုင္းပါေတာ့တယ္။ ၾကာလာေတာ့ သူလည္း စိတ္ညစ္ စိတ္ပ်က္ လာတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ က်မလည္း က်မ အေမကို သြားၿပီး တိုင္ပင္လိုက္ဦးမယ္ ဆိုၿပီး ထြက္လာပါတယ္။

အေမကေတာ့ အမွန္အတိုင္းေျပာဘို႔၊ သူကိုယ္တိုင္ ေျပာမွာမို႔ ေနာက္တစ္ေခါက္လာရင္ ကိုရဲမြန္ကိုပါ ေခၚခဲ့ရန္ မွာပါတယ္။ ကိုရဲမြန္နဲ႔ အေမနဲ႔ စကားေတြ ေျပာေနပါတယ္။ ေဘးနားမွာ က်မက မ်က္ႏွာမေဖာ္ရဲေလာက္ေအာင္ ရွက္လို႔ ငုံ႔ထားပါတယ္။ ကိုရဲမြန္က က်မအေၾကာင္းကို သိသြားေတာ့ ေဒါသေတြ တအားထြက္ေနပါတယ္။ က်မတို႔ကိုလည္း စိတ္ဆိုးၿပီး ဆူပူပါေတာ့တယ္။ သူေျပာတဲ့ စကားတစ္ခြန္းက က်မအတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို ခံရခက္ပါတယ္။ အေဒၚတို႔က ႏြားမ ႐ႊံ႕ပိတ္ေရာင္းတာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး… ႏြားအ႐ုပ္ကို ႏြားမႀကီးပါဆိုၿပီး အဝတ္ေတြနဲ႔ ေသခ်ာအုပ္ၿပီး ေရာင္းတာပဲ…တဲ့။ က်မ တကယ္ကို စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ကြဲဘို႔အတြက္ ေျပာပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ကိုရဲမြန္က သူ ေပးထားတဲ့ သိန္း ၁၀၀ ျပန္ေပးပါလို႔ ေျပာတယ္။ မဂၤလာစရိတ္ေတြလည္း ျပန္ေတာင္းတာေပါ့။ အဲ့ဒါက ျပသနာေပါ့။ သိန္း ၁၀၀ ကို ေမေမတို႔က ေငြေတြ ေခ်းစားလိုက္ၿပီေလ။

ခ်က္ခ်င္း ျပန္ယူလို႔မွ မရတာ။ မဂၤလာစရိတ္ဆိုတာကလည္း ေတာ္ေတာ္ ကုန္ထားေတာ့ ျပန္ေပးလို႔လည္း မရ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ကိုရဲမြန္က တဆင့္ေလွ်ာ့ၿပီး ဒါဆို လင္မယား ဆက္ဆံလို႔ ရေအာင္ လုပ္ေပးဆိုၿပီး ေျပာပါေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မတို႔ေတြ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကို တက္လာပါေတာ့တယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕ အစိုးရေဆး႐ုံႀကီး တစ္ခုကို သြားၿပီး ဆရာဝန္ႀကီးနဲ႔ တိုင္ပင္ေတာ့ ဆရာဝန္ႀကီးက အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ေဆးစစ္မႈေတြ လုပ္ၿပီး က်မတို႔ကို ရွင္းျပပါတယ္။ က်မလည္း ဆရာဝန္ႀကီး ေျပာတဲ့ စကားေတြ တစ္လုံးမွ နားမလည္ပါ။ ကိုရဲမြန္ကို ၾကည့္ေတာ့လည္း သူလည္း နားမလည္တဲ့ ပုံစံ။ အက်ဥ္းခ်ဳံး ေျပာျပတာကေတာ့ က်မက ေမြးရာပါေရာဂါ ျဖစ္ေနတာတဲ့။ အေပၚယံက မိန္းမ ဆိုေပမယ့္ မိန္းမအေနနဲ႔ မဖြံ႕ၿဖိဳးဘူးတဲ့။ မိန္းမအဂၤါကလည္း မဖြံ႕ၿဖိဳးပဲနဲ႔ အေပါက္က လုံးဝ က်ဥ္းေနမွာပါတဲ့။ ဒါနဲ႔ ကိုရဲမြန္က ဘယ္လိုလုပ္ရင္ အဆင္ေျပမလဲလို႔ ဆရာဝန္ႀကီးကို ေမးေတာ့၊ ကုသလို႔ေတာ့ မရဘူးတဲ့။

လင္မယား ဆက္ဆံခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ အေပါက္ကို ခြဲၿပီး ခ်ဲ႕ေပးလို႔ေတာ့ ရတယ္..ဆက္ဆံရင္ ေခ်ာဆီ သုံးေပါ့လို႔ အႀကံေပးသြားတယ္။ ကိုရဲမြန္က အဲ့လိုပဲ လုပ္ေပးပါလို႔ သူ႔ဘာသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ၿပီး ဆရာဝန္ႀကီးကို ကုခိုင္းတယ္။ ဒါနဲ႔ ခြဲဘို႔ အခ်ိန္ မေရာက္ေသးခင္ ေဆးေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြ ဆရာဝန္ အငယ္ေလးေတြက လာၿပီး စစ္ေမးက်၊ စမ္းသမ္က်နဲ႔ က်မ ရွက္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္လည္း သူတို႔ေတြအတြက္ အက်ိဳး ရွိတာပဲ၊ ေဆးပညာတိုးတာ ငါ့အတြက္ ကုသိုလ္ ရပါတယ္ေလ ဆိုၿပီး ရွက္ရွက္နဲ႔ပဲ ၿငိမ္ခံေနရတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ခြဲစိပ္ၿပီး အေပါက္ကို ခ်ဲ႕လိုက္ပါတယ္။ အနာက်က္ေအာင္လည္း ၂ လ ေလာက္ ေစာင့္လိုက္ရပါတယ္။ ဆရာဝန္ႀကီးက အနာက်က္ၿပီ ဆိုေတာ့မွ ကိုရဲမြန္က ေခ်ာဆီ အျမန္ေျပးဝယ္ၿပီး အိမ္ကို အတူ ျပန္လာပါေတာ့တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့လည္း ကုတင္ေပၚကို အတင္းတက္ၿပီး ႏူးႏွပ္ မေနေတာ့ပဲ ညီမေလးထဲကို ထိုးထည့္ဘို႔ က်ိဳးစားပါေတာ့တယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ကေတာ့ အေပါက္က်ယ္သြားလို႔ အဆင္ေျပသြားဟန္ တူတယ္။

ေခ်ာဆီေတြလည္း အမ်ားႀကီး သူ႔ညီေလးကို သုတ္ေနတာ ေတြ႕တယ္။ က်မရဲ႕ ညီမေလးထဲကို ဝင္လိုက္ ထြက္လိုက္ ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔ညီေလးကို ၾကည့္ၿပီး ေက်နပ္အားရ ၿပဳံးၿပဳံးႀကီး ျဖစ္ေနေလရဲ႕။ က်မ မွာေတာ့ တခ်က္ တခ်က္ သူ႔ရဲ႕ အားပါပါ ေဆာင့္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ နာက်င္လြန္းၿပီး မ်က္ရည္က်မိပါတယ္။ သူ ေက်နပ္ရင္ ၿပီးတာပါပဲေလ။ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။ ဝဋ္ ရွိရင္ ဒီဘဝ ဒီမွ်နဲ႔တင္ ေက်ပါေစေတာ့….ၿပီး။