ဆေးပေးမီးယူ

ဆေးပေးမီးယူ

အဖြစ်အပျက်က တော့ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်လည်း သိပ်အငယ်လေး မဟုတ်တော့ဘူး။ ပရော်ဖက်ရှင်နယ် အလုပ်အကိုင် နဲ့ ဖြစ်နေပြီ မိသားစု နဲ့ လည်း ဖြစ်နေပြီ။ ပရော်ဖက်ရှင်နယ် တွေပဲ ဆုံကြတဲ့ မိသားစု တွေ ရဲ့ အထိမ်းအမှတ် ပျော်ပွဲရွှင်ပွဲလေး တခု မှာပေါ့။ အဲဒီ ပွဲမှာ တော့ အစစအရာရာ ယှဉ်လိုက်ရင် ကိုယ်က အသက် အငယ်ဆုံး ဝါ အနှိမ့်ဆုံး လို့ ပြောရမယ်။ လူမျိုး ကလည်း တမျိုးထည်း မဟုတ် တော့ ဘုံဘာသာ ဘိုလို ပြောကြတဲ့ ပွဲပေါ့ဗျာ။ အဲဒီမှာ သူရာ ကလည်း ရေတံခွန်က ကျသလို ကြိုက်သလောက် ကြိုက်တဲ့ဟာ ယူသုံးဆောင်လို့ ရတော့ လူက နည်းနည်း ရီဝေလာတယ်။ သူရာ ကသွေးကို နွေးစေတော့ နဂို ထဲက ကြွတတ်တဲ့ ဂျို ကထောင်လာတယ်။ ပါတီထုံးစံအတိုင်း ကာရာအိုကေ ဆိုတဲ့သူ နဲ့ သီချင်း က ကောင်းရင် ဟော ထဲမှာ ကကြတဲ့သူတွေ နဲ့။

လူတွေ တရုန်းရုန်းပေါ့။ အဲဒီ အချိန်မှာ ကိုယ်လည်း လူတွေကြားထဲ ဟိုလှုပ်ဒီလှုပ်ကနေတုန်း ကိုယ့် အနားမှာ လာကနေတဲ့ ဆရာမကြီးကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ဆရာမကြီး အမျိုးသား ကလည်း ဆရာကြီးပါပဲ။ အရွယ်ရလာလို့ သူတို့ လူကြီးဝိုင်းမှာပဲ သူရာ ရည်လေးတွေ မြုံ့ရင်း နိုင်ငံရေးအာနေကြတာ စောစောကပဲ တွေ့ခဲ့ရတယ်။ အဲဒီ အချိန်မှာ ဘာဖြစ်လို့ မှန်းမသိဘူး ဆရာမကြီးကို ကြည့်ရင်း စိတ်တွေ က ထလာတယ်။တခါမှ စိတ်ထဲ မှာ မပြစ်မှားဖူး တဲ့ ဆရာမကြီး ကို အခု မှ စိတ်က ဘယ်လို လာသွားမှန်းမသိဘူး။ ဆရာမကြီးတို့ လာတုန်းက သူ ဇာပုဝါ အပါးလေးခြုံလာတာတွေ့လိုက်ရတယ်။ အခုတော့ ဘယ်ချထားခဲ့လည်း မသိဘူး အောက်က ဒင်နာ ဒရက်စ် လက်ပြတ်လေးနဲ့ လက်မောင်းအိုးလေး တွေက ဖွေးနေတယ်။

ဝတ်ထားတဲ့ ဒရက်စ်အသားကလည်း ပိုးသားလိုမျိုး ပျော့နေတော့ ပေါင်လုံးပေါင်တန် တွေက လှုပ်လိုက်တိုင်းထင်းနေတယ်။ ရင်နှစ်မွှာကလည်း အောက်က ပင့်ဘရာဝတ်ထားလို့ ထင်တယ် အပေါ်ကို ကြွတက်နေတယ်။ ကိုယ့်ထက် အသက်အများကြီး ကြီးပေမဲ့ သွယ်သွယ် သေးသေးလေးမို့ ထင်တယ် နုနေတယ်။ အထူးသဖြင့် ကိုယ့်သွေးထဲ မှာ သူရာလေး နည်းနည်းလည်း ဝင်နေတဲ့ အချိန်ပေါ့။ အဲလို နဲ့ ကရင်းလှုပ်ရင်းနဲ့ ဆရာမကြီးနား မသိမသာ ကပ်သွားတော့ ဆရာမကြီးက ကိုယ့်ကို တွေ့သွားတယ်။

မျက်မှန်ထူထူ အောက်ကနေမျက်လုံး ဝိုင်းဝိုင်းတွေနဲ့ မော့ကြည့်ရင်း၊ “ဟေး မောင်ထူး ပါလား၊ မင်းလည်း အကမဆိုးပါလား” “အာ ဟုတ်ပါဘူး ဆရာမကြီးရယ် ကျနော်က ရမ်းသမ်းကနေတာပါ” လို့ ပြောလိုက်တယ်။ အဲဒီ အချိန်မှာ သူနဲ့ ကျနော်က မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်နေပြီ။ သီချင်းက တီးလုံး ပြောင်းသွားတယ်။ စလိုးဒန့်စ် လိုမျိုး ဘေးနားက အမျိုးသားတွေက နီးစပ်ရာ အမျိုးသမီးတွေကို လက်ဆွဲပြီးက ကြတယ်။ ခုန ကထိုင်ကြည့်နေကြတဲ့သူတွေ ထဲက အတွဲတွေလည်း ကနေတဲ့ ဟောကြမ်းပြင်ပေါ် တက်လာကြတော့ လူတွေ အများကြီး နဲ့ တရုန်းရုန်း ဖြစ်သွားတယ်။

ဆရာမကြီးကို လက်ကလေးဆွဲပြီး အမူအယာနဲ့ ကရအောင်ဆိုတော့ သူကခေါင်းငြိမ့်ပြတယ်။ အဲဒါနဲ့ တယောက် နဲ့ တယောက် တပေလောက်ခွာပြီး လက်ချင်း ကိုင်က ကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ လူအုပ်က များလာပြီး တိုးတိုးခွေ့ခွေ့နဲ့ မို့ ဆရာမကြီး နဲ့ ကိုယ်နဲ့ ကပ်သွားတယ်။ ကိုယ့်ပါးစပ်က အလိုလို၊ “ဆောရီးနော်” လို့ ထွက်သွားတယ်၊ ဆရာမကြီးက “အို ရပါတယ် အပျော်ကတာပဲဟာ၊ လူတွေက လည်း တအားများနေတာကိုး၊ ဒီသီချင်း တပုဒ်ဆုံးအောင်တော့ ကလိုက်မယ်လေ” စိတ်က ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင် ခါးလေးကိုင်ပြီး ကလိုက်တယ်။ ကိုယ့်လီးက ဘောင်းဘီအောက်က အမြှောင်းလိုက် ကို ထနေတာ ဆရာမကြီးပေါင်ကို သွားသွားပွတ်မိတယ်။ ပွတ်လေကြွလေပဲ။ အဗန်ဂျာထဲက ဟော့ခ် ဆိုတဲ့ လူစိမ်းကြီးလိုပဲ ထုခံရလေ ကြွတက်လေပဲ ။ နောက် လက်က တအားကိုင်ချင်နေတဲ့ ဆရာမကြီးရဲ့ လက်မောင်းအိုးလေးကို သွားပွတ်မိတယ်။ ဆရာမကြီးက တချက်မော့ကြည့်တယ်။

ဘာမှ တော့ မပြောဘူး။ သူ့ခါးလေး ကို တဖက်က တင်းတင်းလေး ကိုင်ထားပြီးတော့ ကိုယ်နဲ့ ဆွဲကပ်ရင်းက လှုပ်နေတာမသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး မူးနေသလိုလို နဲ့ ကိုယ်ကို နည်းနည်းယိုင်ပေးလိုက်ရတယ်။ ပုံမှန်ဆို ဆရာမကြီးက ကိုယ့်ထက် အရပ်နိမ့်ပေမဲ့ ခုတော့ ဒေါက်ဖိနပ် အမြင့်ကြီး စီးထားတော့ ကိုယ့်လီးက သူ့ ဆီးခုံ ပေါင်ရင်းလောက် နဲ့ သွားသွားထိနေတယ်။ ဆရာမကြီးကလည်း ဘာမှ မပြောပဲ ကိုယ့်ပုခုံးပေါ် လက်တင်ထားပြီး ကိုယ်နဲ့ ကပ်လာတော့ သူ့ရင်သားတွေက ကိုယ့်ရင်ဘတ်ကို လာအိနေတယ်။ ကိုယ့်မျက်နှာက သူ့ပုခုံးပေါ် ရောက်နေလို့ မျက်နှာချင်းမတွေ့ရတာ တော်တော်ကောင်းနေတယ်။ မီးရောင်ကလည်း ဒစ်စကိုမီးစလိုက်လောက်ပဲ လှုပ်ရှားနေတာမို့ အခန်းကတော့ နည်းနည်းလေး မီးမှိန်နေတယ်။ ဆရာမကြီးတော့ ဘယ်လို နေမလဲ မသိဘူး၊ ကိုယ်က တော့ ရင်ဘတ်ရော လီးရောက အိနေပြီး စည်းဇိမ်တွေ့နေပြီ။

အဲလို ကောင်းခန်းရောက်နေမှ သီချင်းကလည်း ဆုံးတော့မယ် ဆိုတာ သတိထားမိလိုက်တယ်။ ဒီသီချင်းတပုဒ်တော့ ကလိုက်မယ် ဆိုတဲ့ ဆရာမကြီးစကားကြောင့် ကိုယ့်အခွင့်အရေးလည်း ကုန်တော့မယ် ဆိုတာကို သိလိုက်တယ်။ အဲဒါနဲ့ ခါးကို ဖက်ထားတဲ့ လက်ကို အသာလျှောချပြီး ဆရာမကြီး ဖင်လုံးလုံးလေးကို လက်ဖဝါးနဲ့ ပွတ်လိုက်တယ်။ ဆရာမကြီး ကိုယ်လုံးလေးက ရှေ့ကို ကော့ပေးလိုက်သလို ပဲ ခံစားရတယ်။ လီးမှာ နည်းနည်း ဖိအားလေး များသွားတယ်။ နောက်တော့ သီချင်းက ပြီးသွားတော့ လူတွေက ရပ်လိုက်ကြပြီး လက်ခုပ်တီးကြတယ်။ ကိုယ်လည်း လက်ခုပ်မတီးခင် ဆရာမကြီး တင်သား လုံးလုံးလေး ကို လက်ဖဝါးနဲ့ အသာ ဆုပ်ညှစ်လိုက်မိတယ်။

ဆရာမကြီးဆီက အို့ ဆိုတဲ့ အသံလေး ရုတ်တရက်ထွက်သွားတယ်၊ ဘာမှ တော့ မပြောဘူး၊ လူတွေလည်း ဒန့်စ်ဟော က နေထွက်ကြ တော့ ကိုယ်နဲ့ ဆရာမကြီးတို့ လည်း ထွက်လာကြတယ်။ အပြင်မှာ စားပွဲတလုံးမှာ ထိုင်သောက် နေတဲ့ ဆရာကြီးကို တွေ့တော့ မျက်နှာပူပြီး အရက်ဘားဆီ ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ တညလုံး ဆရာကြီး ဆရာမကြီးတို့ နဲ့ မျက်နှာချင်းမဆိုင်မိအောင် ရှောင်နေခဲ့မိတယ်။ သူရာရည်လည်း အတော်ချမိတော့ အိမ်အပြန်မှာ မိန်းမ ကို ကားမောင်းခိုင်း လိုက်ရတဲ့ အထိကို မူးသွားတယ်။ အဲလို နဲ့ တလလောက်ကြာတော့ မေ့မေ့ပျောက်ပျောက် ဖြစ်သွားတယ်။ တပတ် နှစ်ပတ်လောက်ကတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဒေါသ ဖြစ်ပြီး သူရာမေရိယ ကို ရှောင်မှ ဖြစ်မယ် ဆိုပြီး နည်းနည်းတောင် အသောက်အစား လေး လျှော့လိုက်သေးတယ်။

နောက်တော့လည်း၊ ခွေးမြီးကောက် ကျည်ထောက်စွပ် ဆိုသလို ပြန်သောက်မိ တာပါပဲ။ သူရာမေရ လာတာပဲ နှစ်ပေါင်း ဆယ်စု နှစ်ခါလောက် ကျော်နေပြီ။ အထက်တန်း မအောင်ခင် ကတည်းက သောက်လာတာ။ သူများ အကျိုးစီးပွားပျက်လောက်အောင်။ ကိုယ့်ကျန်းမာရေးထိခိုက်လောက် အောင် တခါမှ မဖြစ်ဘူး ၊ မသောက်ခဲ့ဘူးပဲ။ ဆိုပြီး ပြန်သောက်တာပေါ့။ ကျန်တဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေလည်း ဖြစ်ခဲ့ပေမဲ့ ဒီဇာတ်လမ်းနဲ့ မဆိုင်တော့ ထည့်မပြောတော့ဘူးဗျာ။

အဲလို နဲ့ နှစ်လလောက်ကြာတော့ တနေ့ မှာ ဆရာကြီးဆီက ဖုံးလာတယ်။ သူ့အိမ်မှာ ပွဲလေး တခု လုပ်မယ်တဲ့။ အားမလား ဆိုတော့ ဒိတ်ကြည့်လိုက်တော့ အဆင်ပြေတယ်။ တခု ပဲ အဲဒီနေ့ မိန်းမ မရှိဘူး။ သူက အလုပ်ကိစ္စ နဲ့ အောက်အော့ဖ်တောင်း ဖြစ်နေမှာ ဆိုတော့ ကျနော် တယောက်ထဲ ပဲ ပေါ့။ ဆိုတော့ ရတယ်တဲ့ ။ လူလည်း နည်းနည်း ပဲ ဖိတ်ထားတယ်။ သူတို့ ပဲ ကျွေးမှာ ဆိုတော့ နည်းနည်းပါးပါး ဝိုင်းကူလုပ်ပေးဖို့ပေါ့။ ရပါတယ် ဆရာကြီးလို့ ပြောလိုက်တယ်။ ပြီးခဲ့တဲ့ပွဲတုန်းက ဆရာမကြီး နဲ့ အဖြစ်အပျက်ကို သူသိချင်မှ သိမယ် ဆိုပေမဲ့ ကိုယ်က တော့ ဖုံးပြောနေရင်းက မျက်နှာပူနေမိတယ်။

အဲဒီနေ့ကျတော့ ကိုယ်က ကူလုပ်ပေးရမယ့်သူ ဆိုတော့ စောစော သွားလိုက်တယ်။ ပထမတော့ လန့်နေသေးတယ်။ နောက်တော့ ဆရာမကြီး မျက်နှာက ပုံမှန်ပဲ ဆိုတော့ နည်းနည်း စိတ်အေးသွားပြီး ဆရာမကြီး ရဲ့ ညွှန်ကြားချက်အတိုင်း တခြား ကိုယ့်လို လာကူတဲ့သူတွေ အတူတူ ဝိုင်းလုပ်ကြရတယ်။ ခုံတွေ ရွှေ့ ၊ ဒကရေးရှင်း တွေ ပြင်။ အစားအသောက်ထားဖို့ နေရာတွေ ပြင်ဆင်။ ပြီးသွားတော့ ချွေးစီးပြန်နေပြီ။ ပါတီအတွက် အဝတ်အစားအပို ယူလာလို့ တော်တော့တယ်။ အဲဒီကြားထဲမှာ ပြောရအုံးမယ်၊ ဆရာမကြီးက ကျနော်တို့ကို ညွှန်ကြား ပေးရင်း နဲ့၊ သူလည်း တချို့ ဟာတွေ ဝင်လုပ်တယ်။ ဆရာမကြီးကလည်း အိမ်နေရင်း ဘောင်းဘီတို အပေါ်က တီရှပ် နဲ့ ဆိုတော့ ဝင်းမွတ်နေတဲ့ ပေါင်လုံး တွေက အသက်နဲ့ မမျှ အောင်ကို လှပြီး ဆက်ဆီ ဖြစ်နေတယ်။

ကိုယ်ကိုယ်တိုင်လည်း ဘတ်စကက်ဘောဘောင်းဘီ အသား ပါးပါး ကို ဝတ်ထားတာ ဆိုတော့ တချက်တချက် မှာ ကိုယ့်စိတ်တွေ ကြွလာလို့ ဖောင်းလာတာကို သတိထားမိမလားမသိဘူး။ တခါတလေ လည်း ဆရာမ ကြီး နူတ်ခမ်းဒေါင့်စွန်း မှာ အပြုံးစစ တွေ့ရသလို ပဲ၊ အလုပ်တွေ ပြီးသွားတော့ ဆရာမကြီးတို့ ဧည့်သည်ခန်းမှာ ပဲ ရေမိုးချိုးပြီး အဝတ်အစား လဲလိုက်ရတယ်။ ပါတီစတော့ ထုံးစံအတိုင်း စားကြသောက်ကြ မြိုင်မြိုင် ဆိုင်ဆိုင်ပေါ့။ သူရာရည်ချောင်းစီး၊ ဖရီး ဆော်ကြတာ ဆိုတော့လည်း ဗြင်းကြသူ တွေ အများသား။ ကျနော်ကသာ ပထမ ထိန်းသောက်နေပေမဲ့။

ကိုယ့်အကြိုက်ပေမဲ့ အမြဲတမ်း မသောက်နိုင်၊ တခါတလေမှ ကြုံရခဲ့တဲ့ မက်ကောလန်စင်ဂယ်မော့ ၁၅ နှစ်သားလေး ကို ကစ်နေရတော့ အရှိန်က ရလာတယ်။ အဲဒီမှာ ဟိုသွေးကလည်းပူလာတယ်။ ပြီးခဲ့တဲ့ ပါတီတုန်းက အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်စဉ်းစားလိုက်တော့ ငါ့ကို စိတ်ဆိုးမယ် ဆိုရင် ဒီလို ခေါ်စရာ အကြောင်းကို မရှိဘူး။ နောက်ပြီးတော့ ဆရာမကြီးကလည်း ငါလုပ်ခဲ့တာကို ဘာမှ မသိစရာ အကြောင်းမရှိဘူး။ ကိုယ့်ထက် အတွေ့အကြုံ ရင့်နေတဲ့သူတွေ။ ဆရာကြီး ကိုတောင် ပြန်ပြောပြမယ့်ပုံ မရှိဘူးလို့ တွေးမိတယ်။ အဲဒါ ဆိုရင် ဆရာမ ကြီး ကလည်း အပျော်တမ်း ကစားတာကို သဘောကျတဲ့ သဘောလား။

အဲလို ဝီစကီ အရှိန်လေးနဲ့ ကိုယ်လို ချင်တာတွေကို ဆွဲတွေးနေရင်းက ဆရာမကြီး အခု ပါတီအတွက် ဝတ်ထားတဲ့ ဒရက်စ် နဲ့ လိုက်ဖက်မှု ကို မသိမသာ ခိုးကြည့်နေမိတယ်။ နက်ပြာရောင် တောက်တောက် ဂျိုင်းပြတ်၊ ပုခုံးကနေ ပေါင်လည်လောက်ပဲ ရောက်တဲ့ ဒင်နာ ဒရက်စ် နဲ့ ပျော့ပြောင်းလှတဲ့ အသားက ဆရာမကြီး ရဲ့ အကောက်အကွေး အဖုအဖေါင်းတွေကို အတိအကျ ပုံဖေါ်ပြနေသလိုပဲ။ ဒီတခါလည်းဒေါက်မြင့် ဖိနပ်က လေးလက်မ လောက် ဝတ်ထားတော့ လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း တောင့်တင်းသွားတဲ့ ခြေသလုံးသားလေးတွေရယ်။ တုံခါ ရမ်းသွားတဲ့ ဖင်လုံးလေး ရယ်က ကျနော့် အာဂေါင်ကို အရက်ထက်တောင် ပိုပြီး ခြောက်လာစေတယ်။ ဒီတခါကတော့ ဟိုတခါပါတီလို ဆိုတီးက ပါတီ မဟုတ်ပဲ ဆရာကြီး ရဲ့ ပညာရပ်ဆိုင်ရာကို ဒေါ့ကုမန်ထရီ ဖန်တီးထားတဲ့ မူဗီ လေး ပြီး ဆုံးသွားတဲ့ အထိမ်းအမှတ်။ အာ့တာကြောင့်မို့လည်း စားသောက် အရှိန်ရလာတော့ ဆရာကြီးတို့ အိမ်က မူဗီသီရေတာ ခန်းထဲ မှာ အဲဒီ ရုပ်ရှင်ကို ဖွင့်ပြပြီး ဝိုင်းကြည့်ကြဖို့ အကုန်ဝင်သွားကြတော့တယ်။

ကျနော်က တော့ နေ့ခင်းကတည်းက စမ်းသပ်၊ အသံတွေ စမ်း၊ ပုံကြည်မကြည်စမ်း ပြီး ကြည့်ထားတာအပြင် နောက်မှ ကော်ပီယူပြီး အိမ်မှာ ကြည့်တော့မယ်လို့ တွေးထားတော့ သိပ်တိုးခွေ့ မဝင်တော့ဘူး။ ဘိုက်လည်း နည်းနည်း ရစ်လာတာနဲ့ အိမ်သာကို သွားလိုက်တယ်။ အပြင်အိမ်သာလည်း လူရှိနေလို့ ဧည့်သည်ခန်းထဲက အိမ်သာကို ပဲ သွားလိုက်တယ်။ မူဗီက လေးဆယ့်ငါးမိနစ်လောက် ကြာမှာ ဆိုတော့ အေးအေး ဆေးဆေး ဇိမ်ဆွဲပြီး ထိုင်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ လက်ဆေး မျက်နှာသစ်ပြီး ထွက်လာခဲ့တယ်။ အခန်းထဲက ထွက်တော့ ဟောဝေးလေး မှာ လူမရှိ၊ မီးကလည်း မှိန်ထားတယ်။ ရုပ်ရှင်ခန်း ထဲမှာပဲ လူအကုန်ရောက်နေကြပြီထင်တယ်။ ဒေါ့ကုမန်ထရီက အနောက်ခံ ပြောနေတဲ့ ဆရာကြီး အသံကို သဲ့သဲ့လေး ကြားနေရတယ်။

အခန်းဝကနေ ရုပ်ရှင်ခန်းဘက် သုံးလေးလှမ်းလှမ်းပြီးမှ ခေါင်းထဲ မူးနှောက်နှောက်မို့ အခန်းထဲ ပဲ ပြန်အိပ်တော့မယ် ဘယ်သူမှ မသိပါဘူးလို့ တွေးရင်း အခန်းဘက်ပြန်လာလိုက်တယ်။ အခန်းဝ နားရောက်တော့ ဟောဝေးလေး မှာ ဘယ်က ပြန်လာမှန်းမသိတဲ့ ဆရာမကြီး နဲ့ ဗြုံး ကနဲ မျက်နှာချင်းဆိုင် သွားဆုံတယ်။ နည်းနည်းလည်း မူးနေတော့ ခြေလှမ်းအမှား မှာ ယိုင်လဲ မလို ဖြစ်သွားတယ်။ ဆရာမကြီးလည်း ပထမ လန့်သွားသလို နဲ့ ကျနော်မှန်းသိ လိုက်တော့ ဟယ် မောင်ထူး ဆိုပြီး ကိုယ်မလဲ သွားအောင် လှမ်းဆွဲတယ်။ ကိုယ့်လက်မောင်းကို ဆရာမကြီး က လှမ်း အဆွဲ မှာ ဘာဖြစ်သွားသလဲ မသိဘူး၊ ဦးနှောက် က သွေး က သုပ်သွေး ဖြစ်သွားသလား မသိဘူး။ အတွေးထဲ ဘာမှ မရှိတော့ပဲ နဲ့ ဗြုံး ဆိုပြီး ဆရာမကြီးကို နံရံ မှာ တွန်းကပ်လိုက်ပြီး နူတ်ခမ်းချင်း ဖိကပ် ကစ်စ် ဆွဲ ပြစ်လိုက်မိတယ်။

တချက် ပြွတ်စ်ကနဲ စုပ်ပြီး တာနဲ့ ဆရာမ ကြီးက ကျနော့် မျက်နှာကို လက်နဲ့ တွန်းထားရင်း၊ “မောင်ထူး လမ်းမ ကြီးမှာ မကောင်းဘူးကွယ်” တဲ့။ မင်း ဘာဖြစ်တယ် ညာဖြစ်တယ်လည်း မပြောဘူး။ ကဲ စဉ်းစားကြည့်တော့ ကျနော်ဘာဆက်လုပ်မလဲ ဆိုတာ။ ဆရာမ ကြီး လက်ကို ဆွဲပြီး ဧည့်သည် အိပ်ခန်းထဲ ခေါ်သွင်းလိုက်တယ်။ တံခါးကို အထဲက လော့ချပြီး မှ ဆရာမကြီးကို ပြန်ဖက်နမ်းပြစ်လိုက်တယ်။ ဆရာမကြီးလည်း ကျနော့် လည်ကုတ်ကို တွဲခိုလို့ ပြန်နမ်းလာတယ်။ ကျနော့်လက်နှစ်ဖက်က သူ့ ဒရက်စ် အနားစ ကို ခါးနားအထိ လှန်တင်ပြီး အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ဆွဲချလိုက်တယ်။

သူက သူ့ခြေထောက်နဲ့သူ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို လုံးလုံး ကျွတ်သွားအောင် လုပ်နေတုန်း ကျနော်က ကျနော့် ဘောင်းဘီ ခါးပတ်တွေ ဇစ်တွေကို ဖြုတ်ပြီး ဘောင်းဘီကို ဒူးဆစ်လောက်ရောက်အောင် ဆွဲချလိုက်တယ်။ မာတောင်နေတဲ့ ကျနော့်လီးက ခေါင်းတယမ်းယမ်း နဲ့ ထွက်လာတယ်။ သူ့ခါးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကိုင်တွန်းရင်း သူ့ ကျောကို မွေ့ယာပေါ် ဖိချလိုက်တယ်။ သူက ပေါင်နှစ်လုံး မြှောက်ပြီး ကားပေးတယ်။ အမွှေး အမြင်မရှိ ပြောင်တင်းနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီးက နူတ်ခမ်းသား ညိုညိုတွန့်တွန့်လေး တွေနဲ့ အရည်စိုရွှမ်းလဲ့ ပြီး အာနေတယ်။

လီးကို တေ့ပြီး ဖိသွင်း ချပြစ်လိုက်တယ်။ “အား….” စောက်ဖုတ်ကြီးက မကျပ်မချောင်ပဲ အရည်တွေ ရွဲနေတာမို့ အဆုံးထိ တန်းဝင်သွားတယ်။ နောက်တော့ လီးကို တဝက်လောက် ဆွဲထုတ်ပြီး အားမနာတန်း ဆောင့်လိုးပြစ်နေမိတော့တယ်။ “ဖတ်..ဖတ်..စွပ်..စွပ်..” မုန်ယိုနေတဲ့ ဆင်လို ကျနော်က တအားဆောင့်လိုး နေပေမဲ့ အတွေ့အကြုံ ရှိပြီးသား စောက်ဖုတ်ကြီးက လူးလိမ့်ပြီး တော့ အရသာတွေ အပြည့်အဝ ပေးနေခဲ့တယ်။ ဘယ်လောက်တောင် ဆောင့်မိမှန်းမသိ လီးထိပ်က ပူကနဲ အရည်တွေ ထွက်သွားမှ ကိုယ်လည်း ဒူးချောင်ပြီး ဆရာမကြီးကိုယ်ပေါ် ပိကျသွားတော့တယ်။

“အီး ကောင်ဆိုးလေး ကြမ်းလိုက်တာ ဖယ်အုံး နင့်ကိုယ်ကြီးက လေးလိုက်တာ” “အား ကန်တော့ နော် ဆရာမကြီး ဆောရီး ဆောရီး” “အောင်မယ် ခု မှ ဘာဆောရီးလဲ၊ ခုနတုန်းက ဆောင့်လိုက်တာ တခါတည်း လူနဲ့တောင် မတူဘူး” ကျနော်လည်းကမန်းကတန်းထ လိုက်တော့ လီးကြီးက လျှောကနဲ စောက်ဖုတ်ထဲက ထွက်လာတယ်။ အရည်တချို့ အိပ်ယာခင်းပေါ် ကျသွားတယ်။ ကံကောင်းလို့ ဆရာမကြီး ဒရက်စ်က သူ့ခါးအထိ လှန်တင်ထားလို့ မပေသွားတာ။ ဆရာမကြီးက တစ်ရှုး နဲ့ သန့်ရှင်းရေးလုပ်၊ ပင်တီ ပြန်ဝတ် ဒရက်စ်ကို ဆန့်ဆန့်ရံ့ရံ့ ပြန်လုပ်ရင်း၊ “ဟဲ့ မြန်မြန်လုပ် ဒေါ့ကုမန့်က ပြီးတော့မယ် ဆိုလို့ ကျနော်လည်း ဘောင်းဘီတွေ ပြန်ဝတ် ခါးပတ် ပြန်ပတ်လုပ်ရတယ်။ ဆရာမ ကြီးက အခန်းထဲက ပြန်မထွက်ခင်၊ “နင်ဟာ လေ ဘယ်အချိန်ထဲက ပြတ်နေသလဲ မသိဘူး ငတ်ကြီး ကျလိုက်တာ” လို့ ပြောရင်း ထွက်သွားပါတော့တယ်။

နှစ်အတော်ကြာလို့ ကိုယ်လည်း အသက်ကလေး ရလာတော့ ပြန်တွေးလိုက်မိတိုင်း၊ မိန်းမ ကလည်း ကိုယ့်ထက် ဆယ်နှစ်လောက်ငယ် မယ်။ ငါကလည်းမလုပ်နိုင်တော့ဘူး။ ငါလည်း အခု နေအချိန် ငါ့တပည့်တယောက်က ငါ့မိန်းမ ကို ခြင်ခြင်းတတ်လို့ လုပ်ချင်လာခဲ့မယ်။ မိန်းမ ကလည်း ဆန္ဒ ရှိနေတယ် ဆိုရင် ဘယ်လို နေမလဲ။ ပုခုံးသာ တွန့်လိုက်မိသည်။ ဘယ်လို မှ နေမှာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာကိုပဲ။ ကပ်ကိုးဖီလင် လည်းမရှိတော့ ချောင်းလည်း မကြည့်ချင်။ သူတို့ ဘာသာ ဘာလုပ်လုပ် ကိုယ်လည်း မသိချင်။ မိန်းမ လည်း အာသာပြေ ၊ သူတို့ ချင်းလည်း အဆင်ပြေကြရင် ပြီးတာပဲ။ ကိုယ့်မိန်းမ ကလည်း အရွယ်ရောက်ပြီး သားသမီးတွေ နှင့် ကိုယ့်ကို ပြစ်ပြီး လိုက်ပြေးသွားမှာ လည်း မဟုတ်။ လိုက်ပြေးသွားလည်း ကိုယ်က ဆေးပေးမီးယူ လိုသည် ဆိုပြီး အငယ်လေး တယောက်လောက်ကို ပရီနတ် စာချူပ်လုပ်ပြီး ယူလိုက်လို့ပင် ရသေးသည်။ အဲဒီတုန်းက လည်း ဆရာကြီးက ငါအခု စိတ်ထားသလို ပဲ ထားခဲ့မှာပဲ ထင်တယ်ဟု ပင်တွေးလိုက်မိပါတော့သည်……ပြီး။

 

Zawgyi

 

ေဆးေပးမီးယူ

အျဖစ္အပ်က္က ေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း သိပ္အငယ္ေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ အလုပ္အကိုင္ နဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီ မိသားစု နဲ႔ လည္း ျဖစ္ေနၿပီ။ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ေတြပဲ ဆုံၾကတဲ့ မိသားစု ေတြ ရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္ ေပ်ာ္ပြဲ႐ႊင္ပြဲေလး တခု မွာေပါ့။ အဲဒီ ပြဲမွာ ေတာ့ အစစအရာရာ ယွဥ္လိုက္ရင္ ကိုယ္က အသက္ အငယ္ဆုံး ဝါ အႏွိမ့္ဆုံး လို႔ ေျပာရမယ္။ လူမ်ိဳး ကလည္း တမ်ိဳးထည္း မဟုတ္ ေတာ့ ဘုံဘာသာ ဘိုလို ေျပာၾကတဲ့ ပြဲေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီမွာ သူရာ ကလည္း ေရတံခြန္က က်သလို ႀကိဳက္သေလာက္ ႀကိဳက္တဲ့ဟာ ယူသုံးေဆာင္လို႔ ရေတာ့ လူက နည္းနည္း ရီေဝလာတယ္။ သူရာ ကေသြးကို ေႏြးေစေတာ့ နဂို ထဲက ႂကြတတ္တဲ့ ဂ်ိဳ ကေထာင္လာတယ္။ ပါတီထုံးစံအတိုင္း ကာရာအိုေက ဆိုတဲ့သူ နဲ႔ သီခ်င္း က ေကာင္းရင္ ေဟာ ထဲမွာ ကၾကတဲ့သူေတြ နဲ႔။

လူေတြ တ႐ုန္း႐ုန္းေပါ့။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ကိုယ္လည္း လူေတြၾကားထဲ ဟိုလႈပ္ဒီလႈပ္ကေနတုန္း ကိုယ့္ အနားမွာ လာကေနတဲ့ ဆရာမႀကီးကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဆရာမႀကီး အမ်ိဳးသား ကလည္း ဆရာႀကီးပါပဲ။ အ႐ြယ္ရလာလို႔ သူတို႔ လူႀကီးဝိုင္းမွာပဲ သူရာ ရည္ေလးေတြ ၿမဳံ႕ရင္း ႏိုင္ငံေရးအာေနၾကတာ ေစာေစာကပဲ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ဘာျဖစ္လို႔ မွန္းမသိဘူး ဆရာမႀကီးကို ၾကည့္ရင္း စိတ္ေတြ က ထလာတယ္။တခါမွ စိတ္ထဲ မွာ မျပစ္မွားဖူး တဲ့ ဆရာမႀကီး ကို အခု မွ စိတ္က ဘယ္လို လာသြားမွန္းမသိဘူး။ ဆရာမႀကီးတို႔ လာတုန္းက သူ ဇာပုဝါ အပါးေလးၿခဳံလာတာေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အခုေတာ့ ဘယ္ခ်ထားခဲ့လည္း မသိဘူး ေအာက္က ဒင္နာ ဒရက္စ္ လက္ျပတ္ေလးနဲ႔ လက္ေမာင္းအိုးေလး ေတြက ေဖြးေနတယ္။

ဝတ္ထားတဲ့ ဒရက္စ္အသားကလည္း ပိုးသားလိုမ်ိဳး ေပ်ာ့ေနေတာ့ ေပါင္လုံးေပါင္တန္ ေတြက လႈပ္လိုက္တိုင္းထင္းေနတယ္။ ရင္ႏွစ္မႊာကလည္း ေအာက္က ပင့္ဘရာဝတ္ထားလို႔ ထင္တယ္ အေပၚကို ႂကြတက္ေနတယ္။ ကိုယ့္ထက္ အသက္အမ်ားႀကီး ႀကီးေပမဲ့ သြယ္သြယ္ ေသးေသးေလးမို႔ ထင္တယ္ ႏုေနတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္ေသြးထဲ မွာ သူရာေလး နည္းနည္းလည္း ဝင္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ အဲလို နဲ႔ ကရင္းလႈပ္ရင္းနဲ႔ ဆရာမႀကီးနား မသိမသာ ကပ္သြားေတာ့ ဆရာမႀကီးက ကိုယ့္ကို ေတြ႕သြားတယ္။

မ်က္မွန္ထူထူ ေအာက္ကေနမ်က္လုံး ဝိုင္းဝိုင္းေတြနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္ရင္း၊ “ေဟး ေမာင္ထူး ပါလား၊ မင္းလည္း အကမဆိုးပါလား” “အာ ဟုတ္ပါဘူး ဆရာမႀကီးရယ္ က်ေနာ္က ရမ္းသမ္းကေနတာပါ” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ သူနဲ႔ က်ေနာ္က မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ သီခ်င္းက တီးလုံး ေျပာင္းသြားတယ္။ စလိုးဒန႔္စ္ လိုမ်ိဳး ေဘးနားက အမ်ိဳးသားေတြက နီးစပ္ရာ အမ်ိဳးသမီးေတြကို လက္ဆြဲၿပီးက ၾကတယ္။ ခုန ကထိုင္ၾကည့္ေနၾကတဲ့သူေတြ ထဲက အတြဲေတြလည္း ကေနတဲ့ ေဟာၾကမ္းျပင္ေပၚ တက္လာၾကေတာ့ လူေတြ အမ်ားႀကီး နဲ႔ တ႐ုန္း႐ုန္း ျဖစ္သြားတယ္။

ဆရာမႀကီးကို လက္ကေလးဆြဲၿပီး အမူအယာနဲ႔ ကရေအာင္ဆိုေတာ့ သူကေခါင္းၿငိမ့္ျပတယ္။ အဲဒါနဲ႔ တေယာက္ နဲ႔ တေယာက္ တေပေလာက္ခြာၿပီး လက္ခ်င္း ကိုင္က ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူအုပ္က မ်ားလာၿပီး တိုးတိုးေခြ႕ေခြ႕နဲ႔ မို႔ ဆရာမႀကီး နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ ကပ္သြားတယ္။ ကိုယ့္ပါးစပ္က အလိုလို၊ “ေဆာရီးေနာ္” လို႔ ထြက္သြားတယ္၊ ဆရာမႀကီးက “အို ရပါတယ္ အေပ်ာ္ကတာပဲဟာ၊ လူေတြက လည္း တအားမ်ားေနတာကိုး၊ ဒီသီခ်င္း တပုဒ္ဆုံးေအာင္ေတာ့ ကလိုက္မယ္ေလ” စိတ္က ဘယ္လိုမွ မထိန္းႏိုင္ ခါးေလးကိုင္ၿပီး ကလိုက္တယ္။ ကိုယ့္လီးက ေဘာင္းဘီေအာက္က အေျမႇာင္းလိုက္ ကို ထေနတာ ဆရာမႀကီးေပါင္ကို သြားသြားပြတ္မိတယ္။ ပြတ္ေလႂကြေလပဲ။ အဗန္ဂ်ာထဲက ေဟာ့ခ္ ဆိုတဲ့ လူစိမ္းႀကီးလိုပဲ ထုခံရေလ ႂကြတက္ေလပဲ ။ ေနာက္ လက္က တအားကိုင္ခ်င္ေနတဲ့ ဆရာမႀကီးရဲ႕ လက္ေမာင္းအိုးေလးကို သြားပြတ္မိတယ္။ ဆရာမႀကီးက တခ်က္ေမာ့ၾကည့္တယ္။

ဘာမွ ေတာ့ မေျပာဘူး။ သူ႔ခါးေလး ကို တဖက္က တင္းတင္းေလး ကိုင္ထားၿပီးေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ ဆြဲကပ္ရင္းက လႈပ္ေနတာမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး မူးေနသလိုလို နဲ႔ ကိုယ္ကို နည္းနည္းယိုင္ေပးလိုက္ရတယ္။ ပုံမွန္ဆို ဆရာမႀကီးက ကိုယ့္ထက္ အရပ္နိမ့္ေပမဲ့ ခုေတာ့ ေဒါက္ဖိနပ္ အျမင့္ႀကီး စီးထားေတာ့ ကိုယ့္လီးက သူ႔ ဆီးခုံ ေပါင္ရင္းေလာက္ နဲ႔ သြားသြားထိေနတယ္။ ဆရာမႀကီးကလည္း ဘာမွ မေျပာပဲ ကိုယ့္ပုခုံးေပၚ လက္တင္ထားၿပီး ကိုယ္နဲ႔ ကပ္လာေတာ့ သူ႔ရင္သားေတြက ကိုယ့္ရင္ဘတ္ကို လာအိေနတယ္။ ကိုယ့္မ်က္ႏွာက သူ႔ပုခုံးေပၚ ေရာက္ေနလို႔ မ်က္ႏွာခ်င္းမေတြ႕ရတာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းေနတယ္။ မီးေရာင္ကလည္း ဒစ္စကိုမီးစလိုက္ေလာက္ပဲ လႈပ္ရွားေနတာမို႔ အခန္းကေတာ့ နည္းနည္းေလး မီးမွိန္ေနတယ္။ ဆရာမႀကီးေတာ့ ဘယ္လို ေနမလဲ မသိဘူး၊ ကိုယ္က ေတာ့ ရင္ဘတ္ေရာ လီးေရာက အိေနၿပီး စည္းဇိမ္ေတြ႕ေနၿပီ။

အဲလို ေကာင္းခန္းေရာက္ေနမွ သီခ်င္းကလည္း ဆုံးေတာ့မယ္ ဆိုတာ သတိထားမိလိုက္တယ္။ ဒီသီခ်င္းတပုဒ္ေတာ့ ကလိုက္မယ္ ဆိုတဲ့ ဆရာမႀကီးစကားေၾကာင့္ ကိုယ့္အခြင့္အေရးလည္း ကုန္ေတာ့မယ္ ဆိုတာကို သိလိုက္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ခါးကို ဖက္ထားတဲ့ လက္ကို အသာေလွ်ာခ်ၿပီး ဆရာမႀကီး ဖင္လုံးလုံးေလးကို လက္ဖဝါးနဲ႔ ပြတ္လိုက္တယ္။ ဆရာမႀကီး ကိုယ္လုံးေလးက ေရွ႕ကို ေကာ့ေပးလိုက္သလို ပဲ ခံစားရတယ္။ လီးမွာ နည္းနည္း ဖိအားေလး မ်ားသြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သီခ်င္းက ၿပီးသြားေတာ့ လူေတြက ရပ္လိုက္ၾကၿပီး လက္ခုပ္တီးၾကတယ္။ ကိုယ္လည္း လက္ခုပ္မတီးခင္ ဆရာမႀကီး တင္သား လုံးလုံးေလး ကို လက္ဖဝါးနဲ႔ အသာ ဆုပ္ညႇစ္လိုက္မိတယ္။

ဆရာမႀကီးဆီက အို႔ ဆိုတဲ့ အသံေလး ႐ုတ္တရက္ထြက္သြားတယ္၊ ဘာမွ ေတာ့ မေျပာဘူး၊ လူေတြလည္း ဒန႔္စ္ေဟာ က ေနထြက္ၾက ေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ ဆရာမႀကီးတို႔ လည္း ထြက္လာၾကတယ္။ အျပင္မွာ စားပြဲတလုံးမွာ ထိုင္ေသာက္ ေနတဲ့ ဆရာႀကီးကို ေတြ႕ေတာ့ မ်က္ႏွာပူၿပီး အရက္ဘားဆီ ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ တညလုံး ဆရာႀကီး ဆရာမႀကီးတို႔ နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္မိေအာင္ ေရွာင္ေနခဲ့မိတယ္။ သူရာရည္လည္း အေတာ္ခ်မိေတာ့ အိမ္အျပန္မွာ မိန္းမ ကို ကားေမာင္းခိုင္း လိုက္ရတဲ့ အထိကို မူးသြားတယ္။ အဲလို နဲ႔ တလေလာက္ၾကာေတာ့ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားတယ္။ တပတ္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဒါသ ျဖစ္ၿပီး သူရာေမရိယ ကို ေရွာင္မွ ျဖစ္မယ္ ဆိုၿပီး နည္းနည္းေတာင္ အေသာက္အစား ေလး ေလွ်ာ့လိုက္ေသးတယ္။

ေနာက္ေတာ့လည္း၊ ေခြးၿမီးေကာက္ က်ည္ေထာက္စြပ္ ဆိုသလို ျပန္ေသာက္မိ တာပါပဲ။ သူရာေမရ လာတာပဲ ႏွစ္ေပါင္း ဆယ္စု ႏွစ္ခါေလာက္ ေက်ာ္ေနၿပီ။ အထက္တန္း မေအာင္ခင္ ကတည္းက ေသာက္လာတာ။ သူမ်ား အက်ိဳးစီးပြားပ်က္ေလာက္ေအာင္။ ကိုယ့္က်န္းမာေရးထိခိုက္ေလာက္ ေအာင္ တခါမွ မျဖစ္ဘူး ၊ မေသာက္ခဲ့ဘူးပဲ။ ဆိုၿပီး ျပန္ေသာက္တာေပါ့။ က်န္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြလည္း ျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ ဒီဇာတ္လမ္းနဲ႔ မဆိုင္ေတာ့ ထည့္မေျပာေတာ့ဘူးဗ်ာ။

အဲလို နဲ႔ ႏွစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ တေန႔ မွာ ဆရာႀကီးဆီက ဖုံးလာတယ္။ သူ႔အိမ္မွာ ပြဲေလး တခု လုပ္မယ္တဲ့။ အားမလား ဆိုေတာ့ ဒိတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဆင္ေျပတယ္။ တခု ပဲ အဲဒီေန႔ မိန္းမ မရွိဘူး။ သူက အလုပ္ကိစၥ နဲ႔ ေအာက္ေအာ့ဖ္ေတာင္း ျဖစ္ေနမွာ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ တေယာက္ထဲ ပဲ ေပါ့။ ဆိုေတာ့ ရတယ္တဲ့ ။ လူလည္း နည္းနည္း ပဲ ဖိတ္ထားတယ္။ သူတို႔ ပဲ ေကြၽးမွာ ဆိုေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး ဝိုင္းကူလုပ္ေပးဖို႔ေပါ့။ ရပါတယ္ ဆရာႀကီးလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ပြဲတုန္းက ဆရာမႀကီး နဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ကို သူသိခ်င္မွ သိမယ္ ဆိုေပမဲ့ ကိုယ္က ေတာ့ ဖုံးေျပာေနရင္းက မ်က္ႏွာပူေနမိတယ္။

အဲဒီေန႔က်ေတာ့ ကိုယ္က ကူလုပ္ေပးရမယ့္သူ ဆိုေတာ့ ေစာေစာ သြားလိုက္တယ္။ ပထမေတာ့ လန႔္ေနေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာမႀကီး မ်က္ႏွာက ပုံမွန္ပဲ ဆိုေတာ့ နည္းနည္း စိတ္ေအးသြားၿပီး ဆရာမႀကီး ရဲ႕ ၫႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း တျခား ကိုယ့္လို လာကူတဲ့သူေတြ အတူတူ ဝိုင္းလုပ္ၾကရတယ္။ ခုံေတြ ေ႐ႊ႕ ၊ ဒကေရးရွင္း ေတြ ျပင္။ အစားအေသာက္ထားဖို႔ ေနရာေတြ ျပင္ဆင္။ ၿပီးသြားေတာ့ ေခြၽးစီးျပန္ေနၿပီ။ ပါတီအတြက္ အဝတ္အစားအပို ယူလာလို႔ ေတာ္ေတာ့တယ္။ အဲဒီၾကားထဲမွာ ေျပာရအုံးမယ္၊ ဆရာမႀကီးက က်ေနာ္တို႔ကို ၫႊန္ၾကား ေပးရင္း နဲ႔၊ သူလည္း တခ်ိဳ႕ ဟာေတြ ဝင္လုပ္တယ္။ ဆရာမႀကီးကလည္း အိမ္ေနရင္း ေဘာင္းဘီတို အေပၚက တီရွပ္ နဲ႔ ဆိုေတာ့ ဝင္းမြတ္ေနတဲ့ ေပါင္လုံး ေတြက အသက္နဲ႔ မမွ် ေအာင္ကို လွၿပီး ဆက္ဆီ ျဖစ္ေနတယ္။

ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဘတ္စကက္ေဘာေဘာင္းဘီ အသား ပါးပါး ကို ဝတ္ထားတာ ဆိုေတာ့ တခ်က္တခ်က္ မွာ ကိုယ့္စိတ္ေတြ ႂကြလာလို႔ ေဖာင္းလာတာကို သတိထားမိမလားမသိဘူး။ တခါတေလ လည္း ဆရာမ ႀကီး ႏူတ္ခမ္းေဒါင့္စြန္း မွာ အၿပဳံးစစ ေတြ႕ရသလို ပဲ၊ အလုပ္ေတြ ၿပီးသြားေတာ့ ဆရာမႀကီးတို႔ ဧည့္သည္ခန္းမွာ ပဲ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး အဝတ္အစား လဲလိုက္ရတယ္။ ပါတီစေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း စားၾကေသာက္ၾက ၿမိဳင္ၿမိဳင္ ဆိုင္ဆိုင္ေပါ့။ သူရာရည္ေခ်ာင္းစီး၊ ဖရီး ေဆာ္ၾကတာ ဆိုေတာ့လည္း ျဗင္းၾကသူ ေတြ အမ်ားသား။ က်ေနာ္ကသာ ပထမ ထိန္းေသာက္ေနေပမဲ့။

ကိုယ့္အႀကိဳက္ေပမဲ့ အၿမဲတမ္း မေသာက္ႏိုင္၊ တခါတေလမွ ႀကဳံရခဲ့တဲ့ မက္ေကာလန္စင္ဂယ္ေမာ့ ၁၅ ႏွစ္သားေလး ကို ကစ္ေနရေတာ့ အရွိန္က ရလာတယ္။ အဲဒီမွာ ဟိုေသြးကလည္းပူလာတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ပါတီတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ ငါ့ကို စိတ္ဆိုးမယ္ ဆိုရင္ ဒီလို ေခၚစရာ အေၾကာင္းကို မရွိဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဆရာမႀကီးကလည္း ငါလုပ္ခဲ့တာကို ဘာမွ မသိစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး။ ကိုယ့္ထက္ အေတြ႕အႀကဳံ ရင့္ေနတဲ့သူေတြ။ ဆရာႀကီး ကိုေတာင္ ျပန္ေျပာျပမယ့္ပုံ မရွိဘူးလို႔ ေတြးမိတယ္။ အဲဒါ ဆိုရင္ ဆရာမ ႀကီး ကလည္း အေပ်ာ္တမ္း ကစားတာကို သေဘာက်တဲ့ သေဘာလား။

အဲလို ဝီစကီ အရွိန္ေလးနဲ႔ ကိုယ္လို ခ်င္တာေတြကို ဆြဲေတြးေနရင္းက ဆရာမႀကီး အခု ပါတီအတြက္ ဝတ္ထားတဲ့ ဒရက္စ္ နဲ႔ လိုက္ဖက္မႈ ကို မသိမသာ ခိုးၾကည့္ေနမိတယ္။ နက္ျပာေရာင္ ေတာက္ေတာက္ ဂ်ိဳင္းျပတ္၊ ပုခုံးကေန ေပါင္လည္ေလာက္ပဲ ေရာက္တဲ့ ဒင္နာ ဒရက္စ္ နဲ႔ ေပ်ာ့ေျပာင္းလွတဲ့ အသားက ဆရာမႀကီး ရဲ႕ အေကာက္အေကြး အဖုအေဖါင္းေတြကို အတိအက် ပုံေဖၚျပေနသလိုပဲ။ ဒီတခါလည္းေဒါက္ျမင့္ ဖိနပ္က ေလးလက္မ ေလာက္ ဝတ္ထားေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္တိုင္း ေတာင့္တင္းသြားတဲ့ ေျခသလုံးသားေလးေတြရယ္။ တုံခါ ရမ္းသြားတဲ့ ဖင္လုံးေလး ရယ္က က်ေနာ့္ အာေဂါင္ကို အရက္ထက္ေတာင္ ပိုၿပီး ေျခာက္လာေစတယ္။ ဒီတခါကေတာ့ ဟိုတခါပါတီလို ဆိုတီးက ပါတီ မဟုတ္ပဲ ဆရာႀကီး ရဲ႕ ပညာရပ္ဆိုင္ရာကို ေဒါ့ကုမန္ထရီ ဖန္တီးထားတဲ့ မူဗီ ေလး ၿပီး ဆုံးသြားတဲ့ အထိမ္းအမွတ္။ အာ့တာေၾကာင့္မို႔လည္း စားေသာက္ အရွိန္ရလာေတာ့ ဆရာႀကီးတို႔ အိမ္က မူဗီသီေရတာ ခန္းထဲ မွာ အဲဒီ ႐ုပ္ရွင္ကို ဖြင့္ျပၿပီး ဝိုင္းၾကည့္ၾကဖို႔ အကုန္ဝင္သြားၾကေတာ့တယ္။

က်ေနာ္က ေတာ့ ေန႔ခင္းကတည္းက စမ္းသပ္၊ အသံေတြ စမ္း၊ ပုံၾကည္မၾကည္စမ္း ၿပီး ၾကည့္ထားတာအျပင္ ေနာက္မွ ေကာ္ပီယူၿပီး အိမ္မွာ ၾကည့္ေတာ့မယ္လို႔ ေတြးထားေတာ့ သိပ္တိုးေခြ႕ မဝင္ေတာ့ဘူး။ ဘိုက္လည္း နည္းနည္း ရစ္လာတာနဲ႔ အိမ္သာကို သြားလိုက္တယ္။ အျပင္အိမ္သာလည္း လူရွိေနလို႔ ဧည့္သည္ခန္းထဲက အိမ္သာကို ပဲ သြားလိုက္တယ္။ မူဗီက ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ၾကာမွာ ဆိုေတာ့ ေအးေအး ေဆးေဆး ဇိမ္ဆြဲၿပီး ထိုင္လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ လက္ေဆး မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ အခန္းထဲက ထြက္ေတာ့ ေဟာေဝးေလး မွာ လူမရွိ၊ မီးကလည္း မွိန္ထားတယ္။ ႐ုပ္ရွင္ခန္း ထဲမွာပဲ လူအကုန္ေရာက္ေနၾကၿပီထင္တယ္။ ေဒါ့ကုမန္ထရီက အေနာက္ခံ ေျပာေနတဲ့ ဆရာႀကီး အသံကို သဲ့သဲ့ေလး ၾကားေနရတယ္။

အခန္းဝကေန ႐ုပ္ရွင္ခန္းဘက္ သုံးေလးလွမ္းလွမ္းၿပီးမွ ေခါင္းထဲ မူးေႏွာက္ေႏွာက္မို႔ အခန္းထဲ ပဲ ျပန္အိပ္ေတာ့မယ္ ဘယ္သူမွ မသိပါဘူးလို႔ ေတြးရင္း အခန္းဘက္ျပန္လာလိုက္တယ္။ အခန္းဝ နားေရာက္ေတာ့ ေဟာေဝးေလး မွာ ဘယ္က ျပန္လာမွန္းမသိတဲ့ ဆရာမႀကီး နဲ႔ ၿဗဳံး ကနဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ သြားဆုံတယ္။ နည္းနည္းလည္း မူးေနေတာ့ ေျခလွမ္းအမွား မွာ ယိုင္လဲ မလို ျဖစ္သြားတယ္။ ဆရာမႀကီးလည္း ပထမ လန႔္သြားသလို နဲ႔ က်ေနာ္မွန္းသိ လိုက္ေတာ့ ဟယ္ ေမာင္ထူး ဆိုၿပီး ကိုယ္မလဲ သြားေအာင္ လွမ္းဆြဲတယ္။ ကိုယ့္လက္ေမာင္းကို ဆရာမႀကီး က လွမ္း အဆြဲ မွာ ဘာျဖစ္သြားသလဲ မသိဘူး၊ ဦးေႏွာက္ က ေသြး က သုပ္ေသြး ျဖစ္သြားသလား မသိဘူး။ အေတြးထဲ ဘာမွ မရွိေတာ့ပဲ နဲ႔ ၿဗဳံး ဆိုၿပီး ဆရာမႀကီးကို နံရံ မွာ တြန္းကပ္လိုက္ၿပီး ႏူတ္ခမ္းခ်င္း ဖိကပ္ ကစ္စ္ ဆြဲ ျပစ္လိုက္မိတယ္။

တခ်က္ ႁပြတ္စ္ကနဲ စုပ္ၿပီး တာနဲ႔ ဆရာမ ႀကီးက က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာကို လက္နဲ႔ တြန္းထားရင္း၊ “ေမာင္ထူး လမ္းမ ႀကီးမွာ မေကာင္းဘူးကြယ္” တဲ့။ မင္း ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္လည္း မေျပာဘူး။ ကဲ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္ဘာဆက္လုပ္မလဲ ဆိုတာ။ ဆရာမ ႀကီး လက္ကို ဆြဲၿပီး ဧည့္သည္ အိပ္ခန္းထဲ ေခၚသြင္းလိုက္တယ္။ တံခါးကို အထဲက ေလာ့ခ်ၿပီး မွ ဆရာမႀကီးကို ျပန္ဖက္နမ္းျပစ္လိုက္တယ္။ ဆရာမႀကီးလည္း က်ေနာ့္ လည္ကုတ္ကို တြဲခိုလို႔ ျပန္နမ္းလာတယ္။ က်ေနာ့္လက္ႏွစ္ဖက္က သူ႔ ဒရက္စ္ အနားစ ကို ခါးနားအထိ လွန္တင္ၿပီး အတြင္းခံေဘာင္းဘီေလးကို ဆြဲခ်လိုက္တယ္။

သူက သူ႔ေျခေထာက္နဲ႔သူ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို လုံးလုံး ကြၽတ္သြားေအာင္ လုပ္ေနတုန္း က်ေနာ္က က်ေနာ့္ ေဘာင္းဘီ ခါးပတ္ေတြ ဇစ္ေတြကို ျဖဳတ္ၿပီး ေဘာင္းဘီကို ဒူးဆစ္ေလာက္ေရာက္ေအာင္ ဆြဲခ်လိုက္တယ္။ မာေတာင္ေနတဲ့ က်ေနာ့္လီးက ေခါင္းတယမ္းယမ္း နဲ႔ ထြက္လာတယ္။ သူ႔ခါးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ကိုင္တြန္းရင္း သူ႔ ေက်ာကို ေမြ႕ယာေပၚ ဖိခ်လိုက္တယ္။ သူက ေပါင္ႏွစ္လုံး ေျမႇာက္ၿပီး ကားေပးတယ္။ အေမႊး အျမင္မရွိ ေျပာင္တင္းေနတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ေဖါင္းေဖါင္းႀကီးက ႏူတ္ခမ္းသား ညိဳညိဳတြန႔္တြန႔္ေလး ေတြနဲ႔ အရည္စို႐ႊမ္းလဲ့ ၿပီး အာေနတယ္။

လီးကို ေတ့ၿပီး ဖိသြင္း ခ်ျပစ္လိုက္တယ္။ “အား….” ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက မက်ပ္မေခ်ာင္ပဲ အရည္ေတြ ႐ြဲေနတာမို႔ အဆုံးထိ တန္းဝင္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လီးကို တဝက္ေလာက္ ဆြဲထုတ္ၿပီး အားမနာတန္း ေဆာင့္လိုးျပစ္ေနမိေတာ့တယ္။ “ဖတ္..ဖတ္..စြပ္..စြပ္..” မုန္ယိုေနတဲ့ ဆင္လို က်ေနာ္က တအားေဆာင့္လိုး ေနေပမဲ့ အေတြ႕အႀကဳံ ရွိၿပီးသား ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက လူးလိမ့္ၿပီး ေတာ့ အရသာေတြ အျပည့္အဝ ေပးေနခဲ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေဆာင့္မိမွန္းမသိ လီးထိပ္က ပူကနဲ အရည္ေတြ ထြက္သြားမွ ကိုယ္လည္း ဒူးေခ်ာင္ၿပီး ဆရာမႀကီးကိုယ္ေပၚ ပိက်သြားေတာ့တယ္။

“အီး ေကာင္ဆိုးေလး ၾကမ္းလိုက္တာ ဖယ္အုံး နင့္ကိုယ္ႀကီးက ေလးလိုက္တာ” “အား ကန္ေတာ့ ေနာ္ ဆရာမႀကီး ေဆာရီး ေဆာရီး” “ေအာင္မယ္ ခု မွ ဘာေဆာရီးလဲ၊ ခုနတုန္းက ေဆာင့္လိုက္တာ တခါတည္း လူနဲ႔ေတာင္ မတူဘူး” က်ေနာ္လည္းကမန္းကတန္းထ လိုက္ေတာ့ လီးႀကီးက ေလွ်ာကနဲ ေစာက္ဖုတ္ထဲက ထြက္လာတယ္။ အရည္တခ်ိဳ႕ အိပ္ယာခင္းေပၚ က်သြားတယ္။ ကံေကာင္းလို႔ ဆရာမႀကီး ဒရက္စ္က သူ႔ခါးအထိ လွန္တင္ထားလို႔ မေပသြားတာ။ ဆရာမႀကီးက တစ္ရႈး နဲ႔ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္၊ ပင္တီ ျပန္ဝတ္ ဒရက္စ္ကို ဆန႔္ဆန႔္ရံ႕ရံ႕ ျပန္လုပ္ရင္း၊ “ဟဲ့ ျမန္ျမန္လုပ္ ေဒါ့ကုမန႔္က ၿပီးေတာ့မယ္ ဆိုလို႔ က်ေနာ္လည္း ေဘာင္းဘီေတြ ျပန္ဝတ္ ခါးပတ္ ျပန္ပတ္လုပ္ရတယ္။ ဆရာမ ႀကီးက အခန္းထဲက ျပန္မထြက္ခင္၊ “နင္ဟာ ေလ ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ျပတ္ေနသလဲ မသိဘူး ငတ္ႀကီး က်လိုက္တာ” လို႔ ေျပာရင္း ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။

ႏွစ္အေတာ္ၾကာလို႔ ကိုယ္လည္း အသက္ကေလး ရလာေတာ့ ျပန္ေတြးလိုက္မိတိုင္း၊ မိန္းမ ကလည္း ကိုယ့္ထက္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ငယ္ မယ္။ ငါကလည္းမလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ငါလည္း အခု ေနအခ်ိန္ ငါ့တပည့္တေယာက္က ငါ့မိန္းမ ကို ျခင္ျခင္းတတ္လို႔ လုပ္ခ်င္လာခဲ့မယ္။ မိန္းမ ကလည္း ဆႏၵ ရွိေနတယ္ ဆိုရင္ ဘယ္လို ေနမလဲ။ ပုခုံးသာ တြန႔္လိုက္မိသည္။ ဘယ္လို မွ ေနမွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာကိုပဲ။ ကပ္ကိုးဖီလင္ လည္းမရွိေတာ့ ေခ်ာင္းလည္း မၾကည့္ခ်င္။ သူတို႔ ဘာသာ ဘာလုပ္လုပ္ ကိုယ္လည္း မသိခ်င္။ မိန္းမ လည္း အာသာေျပ ၊ သူတို႔ ခ်င္းလည္း အဆင္ေျပၾကရင္ ၿပီးတာပဲ။ ကိုယ့္မိန္းမ ကလည္း အ႐ြယ္ေရာက္ၿပီး သားသမီးေတြ ႏွင့္ ကိုယ့္ကို ျပစ္ၿပီး လိုက္ေျပးသြားမွာ လည္း မဟုတ္။ လိုက္ေျပးသြားလည္း ကိုယ္က ေဆးေပးမီးယူ လိုသည္ ဆိုၿပီး အငယ္ေလး တေယာက္ေလာက္ကို ပရီနတ္ စာခ်ဴပ္လုပ္ၿပီး ယူလိုက္လို႔ပင္ ရေသးသည္။ အဲဒီတုန္းက လည္း ဆရာႀကီးက ငါအခု စိတ္ထားသလို ပဲ ထားခဲ့မွာပဲ ထင္တယ္ဟု ပင္ေတြးလိုက္မိပါေတာ့သည္……ၿပီး။