စွဲလမ်းနေတာနင့်ပါ့

စွဲလမ်းနေတာနင့်ပါ့

ကျုံတညီ”ရွာကြီးက အိမ်ခြေ ၇၀၀ နီးပါးရှိပြီး မြို့မကျ တောမကျ ဒိုင်နယ်ရ ွာကြီးတရွာ ဖြစ်လေသည်။ရ ွာကြီးက အရှေ့ဖက်ကို မျက်နှာမူ၍တောင်မြောက်သ ွယ်တန်းထားသော ရွာလမ်းမကြီးသုံးလမ်းရှိလေသည်။ ရွာဓလေ့အရ အရှေ့ဖက်ဆုံးမှ ရွာလမ်းမကြီးဖက်ကို အရှေ့ပိုင်းဟုခေါ်ဝေါ်ကြပြီး နောက်ဖက်ဆုံးရှိရွာလမ်းမကြီးအပိုင်းကိုတော့ အနောက်ပိုင်းဟုခေါ်၍ အလယ်ရှိရ ွာလမ်းမကြီးအပိုင်းကိုတော့အလယ်ပိုင်းဟု ခေါ်လေသည်။ အလယ်ပိုင်းဟုခေါ်သော ရွာအလယ်လမ်းမကြီးတ ွင်အခြားလမ်းမကြီး များနည်းတူလူနေအိမ်များမှာကိုယ့်ခြံကိုယ့်ဝန်းဖြင့်ဆက်တိုက်တည်ရှိနေပြီး တနေရာတ ွင်တော့လူနေအိမ်ခြံဝန်းနှစ်ခုကြားတ ွင်လူနေအဆောက်အဦးမရှိသော မြေက ွက်လပ်ကြီးတခုရှိနေလေသည်။ ထိုမြေက ွက်လပ်ကြီးမှာ ရွာရှိလူငယ်လူရွယ်များနှင့်ကလေးများ ကောင်းစွာအသုံးချခြင်းကို ခံနေရလေသည်။လူငယ်လူရ ွယ်များက ဘောလုံးဘောလီဘော ပိုက်ကျော်ခြင်း ကစားကြရန်အသုံးပြုသက ဲ့သို့ ကလေးများကလည်း တုတ်စီးထိုး ဖန်ခုံ ဒိုးပစ်ကစားရန်ကောင်းကောင်းကြီး အသုံးပြုလျက်ရှိလေသည်။

ကလေးသံများက ထိုမြေက ွက်လပ်တ ွင်တနေကုန်မစဲတတ်။မွန်းတည့် နှင့်နေမွန်းလ ွဲကာစ နေပြင်းသောအချိန်လောက်သာ ကလေးသံစဲတတ်သည်။ဒါပေမဲ့ လုံးဝကြီး သူတို့အသံမကြားရတော့တာတော့မဟုတ်ပေ။ ထိုမြေက ွက်လပ်ကြီးဘေးနှစ်ဖက်တ ွင်ရှိသော လူနေခြံဝန်းများမှ သစ်ပင်ရိပ်များတ ွင်ခိုကပ်၍ ကစားနေသော ကလေးငယ်များက မပြတ်ရှိတတ်လေသည�်.. ထိုမြေက ွက်လပ်ကြီး၏ မြောက်ဖက်တ ွင်ကပ်လျက်တည်ရှိသော ခြံဝန်းအတ ွင်းရှိ ထရံကာအိမ်မှာ အသက်၃၀ လောက်ရှိသော စန်းရီမ ဆိုသူ၏ နေအိမ်ဖြစ်လေသည်။ စန်းရီမ ယောက်ျားက ကျော်သီဟ ဆိုသူဖြစ်ပြီး မြို့တ ွင်သ ွားရောက်၍ အလုပ်လုပ်ကိုင်နေကာ ရွာတ ွင်မရှိတာကများသဖြင့်ကျော်သီဟ၏နာမည်က မထ ွက်ဘ ဲ သူ့မိန်းမ စန်းရီမ ကိုသာ လူသိများရလေသည်။

စန်းရီမက လူသိများတာလ ဲ မပြောနှင့်သူ့သားဖိုးကုလား အခုလေးနှစ်သားရောက်နေပြီဖြစ်သော်လည်း အပျိုတုန်းက ကာလသားတေ ွဝိုင်းဝိုင်းလည်နေရသည့်အလှအပတေ ွမှာ တည်ရှိနေဆ ဲဖြစ်သည်။တောသူတောင်သားဘဝ ဖြစ်သလို ဝတ်စားနေထိုင်ကြသော်လည်း စန်းရီမကိုသေသေချာချာပြင်ဆင်လိုက်လျှင်ဗွီဒီယို မင်းသမီးလုပ်နိုင်သည်ဟု တရွာလုံးက ပြောစမှတ်ပြုကြသည်။သူမကိုတော့ တိုက်ရိုက်မပြောရဲပါ။စန်းရီမ စိတ်မထင်လျှင်ရန်တေ ွ့ခံရမည်။အတုတ်ခံရမည်ဖြစ်သည်။ စန်းရီမကလည်း ဒီလိုစွာလန်ကျဲသော မိန်းမစားမျိုးဖြစ်လေသည်။ စန်းရီမ၏လင်ဖြစ်သူကျော်သီဟက တလကိုတကြိမ်လောက်သာ အိမ်သို့ပြန်လာလေ့ရှိသည်။တည နှစ်ညအိပ်ပြီး ပြန်သ ွားတတ်သည်။ကျော်သီဟ ရသောလုပ်အားခက နှစ်အိုးခွ ဲစားနေရသလိုဖြစ်နေသဖြင့်စန်းရီမတို့သားအမိအတ ွက် မလောက်မငှဖြစ်ရသောကြောင့်စန်းရီမမှာ သူ့ခြံရှေ့ရ ွာလမ်းမဘေးတ ွင်ဝါးတန်းထိုး၍ မုန့်ဟင်းခါးရောင်းသည်။တနေ့ကိုတထောင်လောက်မြတ်တော့စန်းရီမတို့သားအမိ ကျော်သီဟပေးသောငွေနှင့်ပေါင်းကာ ဝတ်ကာစားကာဖြင့်တိန်တိန်မြည်နေသည်။

အခုလည်း ရွာမှ မျက်နှာဖုံး ဦးဘရီ၏ မြေးလေးရှင်ပြုရှိသည်။အလှုရက်က ၄ ရက်မျှသာလိုတော့သည်။ဒါကြောင့်အနောက်ပိုင်းရှိအပျိုကြီးမစိန်မှီစက်တ ွင် အပ်ထားသော အဝတ်အစားများကိုယူရန်စန်းရီမ အိမ်မှထ ွက်လာခဲ့သည်။စန်းရီမက ပွဲလမ်းသဘင်အလှုအတန်းသ ွားလေ့မရှိ။အခု ဦးဘရီအလှုမို့သာ မသ ွားမဖြစ်၍ စီစဉ်နေရခြင်းဖြစ်လေသည�်. ဦးဘရီကလည်း စန်းရီမကို လာဖြစ်အောင်လာရန်ခေါ်ထားသည်မဟုတ်ပါလား။ စန်းရီမ အပျိုကြီးမစိန်မှီစက်သို့ထ ွက်၍အလာခြံဝရောက်မှတဖက်မြေက ွက်သို့ ခေါင်းငှဲ့ကြည့်လိုက်သည်။သူ့သားဖိုးကုလား ဘုတ်စုတို့အုပ်စုနှင့်ဒိုးပစ်နေသည်ကို တေ ွ့လိုက်ရသဖြင့်စိတ်ချလက်ချ ထ ွက်လာခဲ့လေတော့သည်။ “ဟယ်….မမစိန်…..အင်္ကျီက ခါးတင်လေးချုပ်ထားတယ်….ဒုက္ခဘ ဲ ကျမပြောတာ ခါးရှည်လေ…..” စန်းရီမ အက ၤျီကို ဖြန့်ကြည့်ရင်း စိတ်ပျက်လက်ပျက်ပြောလိုက်မိသည်။ “စန်းရီမကလ ဲ…..အမက ကောင်းမယ်ထင်လို့လုပ်လိုက်တာဟ….ညီးက တင်ကားတော့ခါးတင်လေး ဝတ်ရင်တင်ပါးအလှပေါ်တာပေါ့ဟ ဲ့….” “အာ……မမစိန်ကလ ဲ……အဲဒါကြီးကို ဝိုင်းကြည့်နေမှာကြောက်တာ….” “ဘာ….ဘယ်လို….ဟင်း..ဟင်း…..ဟင်း….ဟင်း….” “အဟင်း…..ဟင်း….” ပြောရင်းက နှစ်ယောက်သား တယောက်မျက်နှာတယောက်ကြည့်၍ ရီလိုက်ကြမိလေသည်။

“က ဲပါ….အင်္ကျီချွတ်လိုက်ပြီး ဝတ်ကြည့်လိုက်ပါအုံး…..တခါထ ဲလိုတာရှိလ ဲ လုပ်ပေးလိုက်ရအောင်….လာ…အထ ဲကို….” အပျိုကြီးမစိန်မှီခေါ်ရာ အတ ွင်းခန်းထ ဲသို့စန်းရီမလိုက်ပါလာသည်။အထ ဲရောက်တော့ အပေါ်မှဝတ်ထားသော အင်္ကျီကို စန်းရီမက ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ “ဟယ်….ငါ့ညီမက ကလေးအမေသာဆိုတယ်…..ရင်ဘတ်ကလှတုံးတော့…” စန်းရီမ၏ဘော်လီအင်္ကျီထ ဲမှ ပြည့်တင်း၍ အစ်ထ ွက်နေသော တင်းတင်းရင်းရင်း�ရင်သားအစုံကိုကြည့်ရင်း မစိန်မှီက ပြောသည်။ “ဖိုးကုလားဘ ဲ……လေးနှစ်ထ ဲရောက်နေပြီ…..နောက်ပြီး ကိုစိန်ဦးကလ ဲ ဒီမှာနေတာမှ မဟုတ်တာ….” “….ဘာဆိုင်လို့လ ဲအေ့…..” “မမစိန်တို့အပျိုကြီးတေ ွ…….မသိပါဘူး…..” “ထားပါတော့…..ထားပါတော့….က ဲပါ…..အင်္ကျီကိုဝတ်လိုက်ပါအုံး…” တောသူတောင်သားလ ဲဖြစ်အပျိုကြီးလ ဲဖြစ်သော မစိန်မှီတစ်ယောက်ဒီလောက်ပင် ရိုးအလှသည်။

အပျိုကြီးမစိန်မှီစကားအဆုံး စန်းရီမက လက်ထ ဲမှအက ၤျီအသစ်လေးကို ကောက်၍ ဝတ်လိုက်လေတော့သည်။…..ဟေ့……သံခဲ…..” “….ဘာလ ဲက ှ…..ခေ ှးလေး….” “မင်းသိပြီးပြီလား……ဦးဘရီကြီး မိန်းမယူတော့မယ်ဆိုတာ…..” ဒီစကားသံသ ဲ့ကန ဲ ကြားလိုက်ရတော့ ခြံစည်းရိုးအနီးအဝတ်ထိုင်လျှော်နေသော စန်းရီမက ဘေးမှမြေက ွက်လပ်ဖက်သို့လှည့်ကြည့်လိုက်မိသည်။ မြေက ွက်လပ်ထ ဲတ ွင်အသက်ဆယ့်သုံးလေးနှစ်ခန့်ရှိသော ကောင်လေးသုံးယောက်ခြံစည်းရိုးဘေး သစ်ပင်ရိပ်တ ွင်ထိုင်ကာ လောက်စာလုံး လုံးနေကြသည်။ “ခေ ွးလေးရာ…..ဟုတ်မှလ ဲ…..လုပ်ပါက ွာ…..ဦးဘရီကြီးကအသက်လ ဲကြီးလှပြီဥစ္စာ….�နောက်ပီး သူ့မြေးကိုတောင်ဟိုနေ့ကဘ ဲ သက င်္န်းစည်းလိုက်သေးတာ…” “မဟုတ်ဘူး……သံခဲရ….ဦးဘရီက အသက်ငါးဆယ်လောက်ဘ ဲရှိသေးတာ…ငါ့အဖေနဲ့ အသကျအတူတူဘ ဲက ှ…..” ဒီတခါဝင်ပြောလိုက်တာက သူတို့နှစ်ယောက်လုံးရန်ရွံ့တုံးလေးတေ ွ တေပေးနေသူ ချက်စူဖြစ်သည်။ “မင်းကို….ဘယ်သူကပြောလို့လ ဲ…..ခွေးလေးရ……” ဒီမေးခ ွန်းကြားလိုက်ရတော့….ဆတ်ကန ဲခေါင်းထောင်ကာ နားစွင့်လိုက်သူကတော့ စန်းရီမပင်ဖြစ်လေသည်။

“….မနေ့က ငါတို့အိမ်ကို ဦးဘရီကြီးလာတယ်က ွ….ပြီးတော့ သူအိမ်ထောင်ပြုတော့မယ်ဆိုတ ဲ့အကြောင်း….ငါ့အဖိုးကိုပြောတာ….ငါကြားလာခဲ့ရတာ …သံခဲရ….” “မင်းအဖိုးကို……သူကဘာကိစ္စလာပြောရတာတုံး….” ရွာက အလယ်တန်းကျောင်းမှာ ခုနှစ်တန်းရောက်နေပြီဖြစ်သော သံခဲက စေ့စေ့စပ်စပ်မေးသည်။ “အဖိုးက ငါတို့ကိုတခါကပြောဖူးတယ်……သူတို့ဒီရွာကို ငယ်ငယ်ကပြောင်းလာကြတုံးက အဲဒီဦးဘရီကြီးရဲ့အဖေန ဲ့ အတူတူလို့ပြောတယ်…..အရင်ကလည်းဝါကျွတ်ရင်ဦးဘရီက အဖိုးကို လာလာကန်တော့တယ်က ွ……..” ခွေးလေး၏စကားကြောင့်သံခဲက ဘာမှအတ ွန့်မတက်တော့ပေမ ဲ့ဘေးမှ ချက်စူက ဝင်၍မေးသည်..ဦးဘရီက ဘယ်သူကိုယူမှာမို့လ ဲက ွ…..” ဒီစကားကြားတော့စန်းရီမလက်ထ ဲက အဝတ်ကိုဇလုံထ ဲပစ်ချကာ ကောင်လေးတေ ွရှိရာ ဖက်လှဲ့၍ သေသေချာချာ နားထောင်လိုက်သည်။

“ငါပြောလိုက်ရင်……မင်းတို့အံ့သြသ ွားမှာဘ ဲ….” “ပြောမှာသာပြောစမ်းပါက ွာ…..” “ဦးဘရီနဲ့ယူမှာက ဟိုအပျိုကြီး မစိန်မှီလေက ွာ…..” “….ဟင်…” ဒီတခါ ‘ ဟင်‘ လိုက်တာက စန်းရီမဖြစ်ပြီး ဟင်ကနဲ အာမေဋိတ်သံပြုကာ ဆတ်ကနဲထ၍ အိမ်ပေါ်သို့တက်သ ွားလေတော့သည်။ ကလေးတေ ွစကားမို့ယုံရတာခက်ပေမဲ့ယုံချင်စရာကောင်းအောင်လည်း အကြောင်းအချက်က ခိုင်လုံနေလေသည်။ ဒါကြောင့်ဒီလူကြီး အလှုမတိုင်မီတပတ်လောက်ထ ဲက မတေ ွ့တော့တာ။အခုအလှု ပြီးလို့ငါးရက်ထိပင်ဖြစ်သည်ဟု စန်းရီမတေ ွးလိုက်မိသည်။ပြီးတော့ ဟုတ်မဟုတ်ကိုလည်း ဆက်၍စုံစမ်းကြည့်ရန်စန်းရီမ စိတ်ကူးလိုက်မိလေသည် နောက်တနေ့မနက်…“စန်းရီမ မုန့်တပွဲအကြော်မထည့်နဲ့…..” စန်းရီမ ဟင်းရည်အိုးမွှေနေရာက လှည့်ကြည့်လိုက်တော့အသက်၅၀ လောက်ရှိသော ဒေါ်ည ွန့်ဆိုသူဖြစ်ကြောင်း တေ ွ့လိုက်ရသည်။

အသံကြား၍ မုန့်စားနေသော မမြိုင်ဆိုသော မိန်းမကြီးကလည်း ဒေါ်ည ွန့်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်သည�်..“…..မည ွန့်…..ဘယ်ကလှည့်လာတာလ ဲ….” “အော်………ဘယ်သူများလ ဲလို့မမြိုင်ကိုး……” ပြောလ ဲပြော မမြိုင်ဘေး ဝါးတန်းလျားတ ွင်ဒေါ်ည ွန့်ကဝင်ထိုင်သည်။ “ရော့…….အဒေါ်…….မုန့်ပန်းကန်…..” စန်းရီမ လှမ်းပေးလိုက်သော မုန့်ဟင်းခါးပန်းကန်ကိုလှမ်းယူပြီး ဒေါ်ည ွန့်က မမြိုင်ဖက်သို့ လှည့်၍ကြည့်သည်။ “……မမြိုင်……နင်ကိုဘရီသတင်းကြားပြီးသ ွားပြီလား….” စန်းရီမ ရင်တေ ွ ဒိန်းကနဲခုန်သ ွားသည်။ “…..ဘာကြားရမှာတုန်း….မည ွန့်ရ….မနေ့ကတင်သူ့သားခင်အောင်အိမ်က ထ ွက်လာတာ…..တေ ွ့လိုက်ရသေးတယ်……” “…..ဘရီက စိန်မှီန ဲ့…..ယူမလို့တ ဲ့အေ့……”

“……ဟေ…..ဟုတ်လို့လား…..” မမြိုင်ပါးစပ်နားရောက်နေသော မုန့်ဇွန်းကို ပန်းကန်ထ ဲသို့ပြန်၍ချလိုက်သည်။ပြီးမှ မမြိုင်က မုန့်ဇွန်းကိုပြန်ကိုင်လိုက်ပြီး….. “….တပင်လ ဲလို့တပင်ထူတာပ ဲအေ….ဘရီမိန်းမ အေးတင်ဆုံးတာတောင် ဆယ်နှစ်လောက်ရှိပြီဘ ဲ…..” “….မမြိုင်ရာ….ဒီအရ ွယ်ကြီးကျမှ….မယူဘ ဲနေလိုက်တော့ဘာဖြစ်မှာမို့လ ဲ….” “…..အော်….အသက်ကြီးတော့လ ဲ….ဆေးပေးမီးယူပေါ့အေ့….” ‘ဒင်းတော့နေဦးပေါ့’ ဟု စိတ်ထ ဲမှ ကြုံးဝါးရင်း စန်းရီမက မုန့်ဟင်းခါးဟင်းရည်အိုးအဖုံးကို ဂျိုင်းကနဲမြည်အောင်ပိတ်လိုက်လေတော့သည်။

သန်းခေါင်ကြက်တ ွန်ပြီ။စန်းရီမ မအိပ်သေးပါ။အိပ်မပျော်သည်မဟုတ်။တမင်ကို မအိပ်သေးတာဖြစ်သည်။သည်လိုဘ ဲ သန်းခေါင်ကျော်အောင်မအိပ်ဘ ဲနေခဲ့တာ တပတ်ကျော်ပေပြီ။ အခုသန်းခေါင်ရောက်ပြီဆိုတော့စန်းရီမအိပ်ပစ်လိုက်ရန် စဉ်းစားလိုက်ခိုက်မှာပင်‘ဖေါက်’ဆိုသော အသံလေးတစ်ချက်အိမ်ရှေ့မှ ကြားလိုက်ရသည်။ စန်းရီမ အိပ်ယာမှလူးလ ဲထကာ ဘေးတ ွင်အိပ်ပျော်နေသော သားဖြစ်သူ ဖိုးကုလားကို ကြည့်လိုက်သည်။တနေ့လုံး ဆော့ချင်တိုင်းဆော့ထားသဖြင့် အိပ်မောကျနေသည်။စန်းရီမ အသာထ၍ အိမ်ရှေ့သို့ထ ွက်လာခဲ့သည်။ပြီးတော့ အိမ်ရှေ့တံခါးကိုဖွင့်လိုက်ပြီး ဘေးသို့အသာကပ်၍ လမ်းဖယ်ပေးခိုက်လူတစ်ယောက် အိမ်ထ ဲသို့လှစ်ကနဲဝင်လာသည်။ စန်းရီမ တံခါးနှစ်ချပ်ကို ပြန်စေ့ကာ ပိတ်ရင်းအိမ်ရှေ့တံခါးပေါက်နားရှိ စဥ့်အိုးပေါ်တ ွင်တင်ထားသော ဒန်ရေဖလားကို ကြည့်လိုက်မိသည်။

စောစောက ဖေါက်ဆိုသောအသံကထိုရေဖလားကိုလက်ဖြင့်ခပ်ပြင်းပြင်း တောက်လိုက်သောအသံဖြစ်လေသည်။ စန်းရီမ တံခါးကိုပြန်ပိတ်လိုက်ပြီး နောက်သို့အလှည့်အထ ဲသို့ရောက်နေပြီ ဖြစ်သော ဦးဘရီက သူမ၏ပုခုံးကိုလှမ်းဖက်လိုက်သည်။ “…..ဘာလုပ်တာလ ဲ…….ဖယ်ပါ….” စန်းရီမက လက်ဖြင့်အသာပုတ်ချလိုက်ပြီး ဖိနပ်ချွတ်မှနေ၍ အိမ်ပေါ်သို့လှမ်းတက�်.သ ွားတော့ဦးဘရီကလည်း နောက်ကလိုက်လာခဲ့သည်။စန်းရီမ၏ မပျက်စီးသေးသော နောက်ပိုင်းအလှကို အာသာငမ်းငမ်းကြည့်၍ နောက်မှလျှောက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။…..စန်းရီ…..နင်က ဘယ်လိုဖြစ်တာလ ဲ….” “…..ဘာဖြစ်ရမှာလ ဲ…..ရှင်လုပ်တာရှင်သိမှာပေါ့….” ပြောရင်း စန်းရီမက အိမ်ရှေ့ခန်းတ ွင်ပင်ရပ်၍ ဦးဘရီကို မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်သည်။

“…..နင်ကလ ဲဟာ…ဘာဖြစ်ရတာတုန်း…..ငါဘာလုပ်မိလို့တုန်း……အပျိုကြီး မစိန်မှီကို….ယူတော့မလို့ဆို……” ဦးဘရီရင်ထ ဲက အလုံးကြီးကျသ ွားပုံဖြင့် ပြုံးလိုက်သည်။စန်းရီမ၏မျက်နှာကတော့ သုန်မှုန်စူပုတ်၍ေ.ဘာ….ဒါဆိုကျမဆီမလာနဲ့တော့…..မမစိန်ဆီကိုသာသ ွား….…အော်…….စန်းရီက သဝန်တိုနေတာကိုး……ရှင့်ကိုများ…..ကျမက…သဝန်တိုနေမှာလား….ဝေးသေး…..ဒါဆို….ငါ…စိန်မှီကိုယူမှာ နင်မကြိုက်ဘူးပေါ့…..…ဘယ်သူက မကြိုက်ဖူးပြောလ ဲ…..ဒါဆို…..ဘာလို့….နင့်ဆီမလာနဲ့လို့ပြောရတာလ ဲ…….ရှင့်မှာ…..မမစိန်….ရှိနေပြီဘ ဲ…..ငါက….စိန်မှီကိုသာယူမှာ….ဒါပေမဲ့….ငါက နင့်ကိုဘ ဲစ ွဲလန်းနေတာဟ….. သူနဲ့ယူပြီးလ ဲ…..နင့်ဆီလာနေမှာဘ ဲ……ဒါဆိုလ ဲ……ဘာလို့ယူရသေးလ ဲ…..” စန်းရီမ၏ဒေါသသံက တပြားသားမှလျှော့၍ မသ ွားပေ။

အမှန်တော့ဦးဘရီက မုဆိုးဖို။စန်းရီမက ကျော်သီဟဆိုသော လင်ကြီးငုတ်တုတ်နဲ့ဖြစ်ပြီး။သူတို့နှစ်ယောက်ဖြစ်နေကြတာက တစ်နှစ်နီးပါးရှိပြီ။ လှသော စန်းရီမကို ကြောင်ဖါးကြီးဦးဘရီက ကြံသည်။လင်သားနှင့်ဝေးနေသော စန်းရီမက ဦးဘရီ၏ည ွတ်က ွင်းထ ဲဝင်ခ ဲ့ရခြင်းဖြစ်လေသည်။အခုတော့ဦးဘရီက အပျိုကြီး မစိန်မှီကိုယူတော့မည်ဆို၍ မကျေမနပ်ဖြစ်နေရခြင်းဖြစ်လေသည်။ မိန်းမတေ ွများ သူ့မှာလင်ကြီးငုတ်တုတ်နှင့်ကိုတဖက်သားကဘာမှမပြောရှာပေမဲ့ တဖက်သားကျတော့သဝန်ကြောင်တတ်ကြလေသည်။ “…..အသက်ကြီးလာတော့ဆေးပေးမီးယူပေါ့ဟာ…..က ဲ…..ရှင်…ပြန်ပါတော့…….စန်းရီမ….ဒါဆိုငါတစ်ခုပြောမယ်…ငါနင့်ကိုယူမယ်…..ကျော်သီဟကိုက ွာပြီး….ငါ့ကို ယူမလား…….ဘာ….ရှင့်….” စန်းရီမ သိသိသာသာငိုင်ကျသ ွားသည်။ခက်ထန်စူပုတ်နေသော မျက်နှာထားက သိသိသာသာကြီး လျော့ကျသ ွားသည်။

ဦးဘရီကိုကြောင်၍ကြည့်နေရင်းမှ သူ့မျက်လုံးအကြည့်က ကြမ်းပြင်ဆီသို့ငိုက်ကျသ ွားသည�်.. စန်းရီမ အရှိုက်ထိသ ွားပေပြီ။ငြိမ်ကျသ ွားသော စန်းရီမကိုဦးဘရီက ရင်ခွင်ထ ဲဆ ွဲသ ွင်းပြီး ပါးလေးနှစ်ဖက်ကိုမွှေးကြူလိုက်သည်။ “…..ဘယ်နှယ့်လ ဲ…..စန်းရီမ…..အကိုကြီး…..နင့်ကိုယူမယ်လေ….” ဦးဘရီ၏ရင်ခွင်ကြီးကို စန်းရီမ မျက်နှာလေးအပ်ပြီး ဘာသံမှထ ွက်မလာ။ ကျော်သီဟကိုသူမက ွာပြီး ဦးဘရီကိုသူမယူလိုက်လျှင်ဆေ ွမျိုးအားလုံးနှင့် ပတ်ဝန်းကျင်တခုလုံးကို ရင်ဆိုင်ရမည်။သားက ပထေ ွးနဲ့နေရမည်။ပြောမဲ့သာ ပြောရသည်။ကျော်သီဟကိုသူက ွာဖို့ရာလ ွယ်ပါ့မလား။လ ွယ်တယ်ဘ ဲထားအုံး။ ဦးဘရီနောက်သူပါသ ွားလျှင်ဦးဘရီဘက်က အမျိုးတေ ွက သူမကိုစက်ဆုပ်စွာ ဆက်ဆံကြမည်။စသည်….စသည်ဖြင့်အတေ ွးသံသရာထ ဲရောက်နေခိုက် လက်သ ွက်သောဦးဘရီက သူမ၏နို့အုံတဖက်ကိုလက်ဖြင့်အုပ်၍ညှစ်ရင်း သူမကို လက်တဖက်ဖြင့်ဖက်ထားရာမှ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ထိုင်ချလိုက်သည်။ အလိုက်သင့်လေး ကြမ်းပြင်ပေါ်ထိုင်ချလိုက်အပြီး စန်းရီမက တဆက်တည်းပက်လက် လှန်ချလိုက်သည်။

ဦးဘရီက ပက်လက်လေးဖြစ်နေသော စန်းရီမ၏ပေါင်တံကြီးတေ ွကို ထဘီပေါ်မှပင်လိုက်လံဆုတ်နယ်ပွတ်သပ်နေခိုက်စန်းရီမက သူမ၏ကိုယ်အပေါ်ပိုင်း ကရင်စေ့အင်္ကျီကို ကြယ်သီးများဖြုတ်ကာ အောက်မှဘော်လီအကျ ၤီကို ဆ ွဲလှန်တင်လိုက်တော့ဝင်းမှည့်နေသော နို့ကြီးနှစ်လုံးက ထ ွက်ပေါ်လာတော့ရာ ဦးဘရီက ငုံ့၍အငမ်းမရစို့သည်။စန်းရီမ မျက်လုံးလေးများမှိတ်၍ငြိမ်နေသည်။ ဒီအတေ ွ့ ဒီအရသာကိုသူမတောင့်တမျှော်လင့်နေခဲ့ရသည်မဟုတ်ပါလား။ ဦးဘရီက စန်းရီမ၏ နို့သီးခေါင်းလေးကို နှုတ်ခမ်းဖျားဖြင့်ညှစ်၍ ထိပ်ကို လျှာဖျားလေးဖြင့်ထိုးရင်းက စန်းရီမ၏ထဘီကိုလှန်တင်လိုက်သော သူ့လက်ကို စန်းရီမက လက်တဖက်ဖြင့်အုပ်၍ဆုပ်ကိုင်လိုက်လေသည�်. “…..အကိုကြီး…..စန်းရီကို….ပြစ်မထားရဘူးနော်….” ဦးဘရီက နို့သီးကိုနှုတ်ခမ်းဖျားမှ မလွှတ်ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။

ဒီတော့မှ စန်းရီမက သူ့လက်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်ရာ ထဘီကိုဆက်၍လှန်တင်လိုက်သည်။ အုံကောင်းသော အမွှေးနက်များကိုလက်ဖဝါးဖြင့်ပွတ်လိုက်တော့ ဇီးကင်းလောက်စောက်စေ့လေးက ထင်းကန ဲပေးလာသည်။လက်ညှိုးထိပ်လေးဖြင့် ဦးဘရီတို့ထိလိုက်သည်။စန်းရီမ တ ွန့်ကနဲတချက်ဖြစ်သ ွားပြီး စအိုလေးကို ရှုံ့လိုက်မိသည်။ စောက်စေ့လေးက ပျော့၍မနေ။မာ၍ တောင့်တောင့်လေးဖြစ်နေသည်။ ဆက်ပြီး အောက်ဖက်ကိုလက်ဖဝါးထိုး၍ပွတ်လိုက်တော့ တင်းတင်းလေးဖေါင်းနေသော နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကြားမှအရည်ကြည်လေးတေ ွက စို့ထ ွက်နေကြပြီ။ ဦးဘရီပုဆိုးကိုခေါင်းပေါ်မှ လှန်ချွတ်လိုက်တော့စန်းရီမ မျက်လုံးအစုံက ဝင်းကန ဲလက်သ ွားသည်။ဦးဘရီအသားက မမဲပေမဲ့လီးကြီးက မဲမဲကြီး ထောင်ထနေသည်။

၉၀ ဒီဂရီတော့မတ်၍မနေပါ။အသက်အရွယ်ရနေပြီမို့၄၅ ဒီဂရီလောက်တော့ထောင်၍နေသည်။ဒါပေမ ဲ့ဒါကြီးက ဘယ်လောက်မာကျောကြောင်း စန်းရီမ ကောင်းကောင်းသိသည်။စံချိန်မှီအောင်မထောင်နိုင်ပေမဲ့စံချိန်မှိအောင်တော့ မာကျောလှသည်။ “……ခါတိုင်းလိုဘ ဲ…..မှောက်ပေးပါလားဟာ…..” “…….အို…..အကိုကြီးကလ ဲ….မလုပ်တာကကြာပြီး…..လုပ်လုပ်ခြင်းမှောက်လိုက်ရင်…. တအားနာတာဘ ဲ…ပက်လက်ပဲစလုပ်လိုက်အုံးနော်…..” ပြောလ ဲပြော စန်းရီမက ပေါင်နှစ်ဖက်ကိုကား၍ပေးလိုက်တော့ဦးဘရီက ပေါင်ကြားထ�ဲ ဝင်ကာ နေရာယူလိုက်ပြီး အမောတကော လီးထိပ်ကိုစောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခု ကြားသို့ထောက်လိုက်သည်။

ပြီးတော့စန်းရီမ၏မျက်နှာလှလှလေးကိုလှမ်းကြည့်၏ ဒီလိုကြည့်မှန်းသိတော့မျက်တောင်ကော့ကြီးတေ ွခတ်ရင်း သူ့ကို ပြုံးယောင်ယောင်လေး မျက်စောင်းတချက်ထိုးကာ တဖက်သို့လှည့်သ ွားသည်။ နေရင်းထိုင်ရင်း တရှုးရှုးဖြင့်အသက်ရှုပြင်းလာသော ဦးဘရီက လီးထိပ်ကို ဗြုံးကနဲဖိသ ွင်းလိုက်သည်။ …ဗြစ်…..ဒုတ်……..အ…..ဟ……ဟင်… စန်းရီမ လည်ပင်းကြောလေးတေ ွ ထောင်တက်သ ွားပြီး ဗြုံးကနဲ အသက်အောင့်လိုက်ရာ မှ ‘ဟင်း’ ကနဲသက်ပြင်းချလိုက်သည်။ ဦးဘရီ၏လီးကတော့စန်းရီမ၏စောက်ခေါင်းထ ဲတဆုံးဝင်၍သ ွားချေပြီ။ဦးဘရီက လီးကို အကုန်ဆ ွ ဲမထုတ်တဝက်လောက်ထုတ်ထုတ်ပြီး အားပါးတရဆောင့်၍လိုးသည်။ ပြီးတော့လက်တဖက်က စန်းရီမ၏ဘေးတ ွင်ထောက်ထားပြီး ကျန်လက်တဖက်က စန်းရီမ၏နို့တလုံးကိုဆုပ်နယ်ပေးသည်။

စန်းရီမအလိုးခံရင်း မချင့်မရဲဖြစ်လာပြီး ကားထားသောခြေထောက်နှစ်ဖက်မှ ခြေသလုံးနှစ်ဖက်ကို ဒူးထောက်ထားသော ဦးဘရီ၏ဒကောက်ခ ွက်သို့လှမ်းချိတ်၍ အားယူကာ စောက်ပတ်ကို ကော့ကော့တင်သည်။ညှစ်သည်။ ဦးဘရီအရသာတေ ွ့လာပြီး အားကြိုးမာန်တက်ဆောင့်သည်။ …..စန်းရီ……ဘာလ ဲ……မှောက်ပေးတော့ဟာ……..အာ…ဒီမှာ…အသားကျနေတ ဲ့ဟာ….…လုပ်ပါဟာ…..နင့်ဖင်ကြီးကိုကုန်းပြီး…..လုပ်ချင်လို့ပါ……အကိုကြီးကလ ဲ…ဒီမှာက….က ဲပါ….ဖယ်……” စန်းရီမ သိပ်ပြီးစိတ်မရှည်နိုင်တော့ပေ။ဦးဘရီက စောက်ခေါင်းထ ဲမှလီးကိုထုတ်ကာ နောက်သို့အဆုတ်လိုက်စန်းရီမက ဆတ်ကနဲဝမ်းလျားမှောက်လိုက်ပြီး ကုန်း၍ထသည်။

ခန္ဓာကိုယ်ရှေ့ပိုင်းကတော့လက်ကိုဆန့်၍မထောက်ဘ ဲ တတောင်ဆစ်ဖြင့်သာ အားပြုကာထောက်ထားလေရာ ကိုယ်အရှေ့ပိုင်းက နိမ့်၍ နောက်ဖက်ဖင်သားဖွေးဖေ ွးကြီးတေ ွက လုံးတစ်ကားစွင့်၍ မြင့်တက်ကာ အတော်ပင် မက်မောစရာကြီးဖြစ်နေသည်။ ဒါ့အပြင်စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားဖေါင်းဖေါင်းကြီးတေ ွက စူ၍ထ ွက်နေပြန်တော့ဦးဘရီတယောက်ဘဝင်ခိုက်၍ ရှေ့သို့ဗြုံးကနဲ တိုးကာ ဖင်ကြီးကို လက်နှစ်ဖက်နှင့်စုံကိုင်လိုက်သည်။ “….လုပ်မှာ…လုပ်လေ…အကိုကြီးရာ…..” စန်းရီမက သံရှည်မြှင်းမြှင်းလေးဆ ွဲ၍ ညုပြောလေးပြောကာ ဖင်လုံးကြီးကိုလည်း တချက်လှုပ်လိုက်သည်။

ဦးဘရီလက်တဖက်က စန်းရီမ၏ခါးကိုကိုင်ပြီး၊ကျန်လက်တဖက်က သူ့လီးကိုကိုင်ပြီး နောက်သို့စူထ ွက်နေသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကြားသို့လီးကိုတေ့ကာ ဆောင့်သ ွင်းလိုက်သည်။ “…….ဗြစ်…..ဖွတ်…ဖွတ်…..အမေ့…..ဟင်း…..အရမ်းကြီးဘ ဲ….ကျွတ်….ကျွတ်……” “…….နာလို့လား….စန်းရီ…….” “……က ဲပါ……လုပ်မှာသာလုပ်စမ်းပါ….” ဟုတ်တယ်လေ။စိတ်မရှည်နိုင်တော့ဘူး။စောစောကအရသာတေ ွ့နေတုန်း သူမကို မှောက်ခိုင်း၍လီးချွတ်လိုက်ရတော့အရသာပျက်သ ွားသည်။အခုလည်း ဇိမ်ဆ ွဲနေသည်။ ဦးဘရီက စန်းရီမ၏ခါးကိုဆ ွဲ၍ ဆ ွဲ၍ဆောင့်လိုးသည်။စန်းရီမကလည်း ဖင်ကြီးကိုလုံးကျစ်၍ နောက်သို့ထိုးထိုးပေးရုံမျှမက အားနှင့်လည်း ရသမျှညှစ်ညှစ် ပေးသည်။ဦးဘရီကတော့သဘောတေ ွ့မနောခွေ့နေသည်။ ဒါကြောင့်လ ဲ တခုလပ်နဲ့အပျိုစင်ဘယ်ဒင်းသာလို့ဟန်လို့ဆိုတာပေါ့လို့ ဦးဘရီတေ ွးမိသည်။

စန်းရီမက တခုလပ်မဟုတ်ပေမဲ့လီးအကြောင်းကို ကောင်းကောင်းသိ၏။ဘယ်လိုခံရမည်ကိုသိနေသောသူဖြစ်သည်။ “……ပလ ွတ်…..ပလ ွတ်…..ဖွတ်….ဒုတ်….အင့်….အင့်…အ….အား… …ပလ ွတ်….ဇွတ်…..ဗွတ်……ဗြစ်…..အင့်…..ပလ ွတ်……….” “……ကောင်းလား…..စန်းရီ….” “…..မမေးနဲ့လို့ပြောထားတာမမှတ်မိဘူးလား……” ဦးဘရီအသံတိတ်ကာ အံကြိတ်ပြီး အားပါးတရခါးကိုကိုင်ကာဆောင့်၍လိုးသည်။ ဆောင့်အားကြောင့်တုန်တုန်သ ွားသော စန်းရီမ၏ဖင်သားလုံးများကိုကြည့်ရင်း ဦးဘရီမှာစောက်ပတ်ညှစ်အားကလည်း ကောင်းလှသည်မို့ ပြီးချင်စိတ်ပေါက်လာသည်။ထိုအခိုက်မှာပင်စန်းရီမကလည်း ရှေ့ဖက်ကထောက်ထားသော တတောင်ဆစ်နှစ်ဖက် ကိုကျားကန်၍ထောက်ကာ ဖင်ကြီးကိုနောက်သို့ပစ်ကာ တန်ပြန်ဆောင့်ကာ သိသိသာသာကြီး ပြန်ဆောင့်ပေးလာသည်။ စန်းရီမပြီးခါနီးလျှင်ဒီအတိုင်းဖြစ်လာတတ်သည်ကို ဦးဘရီက သိပြီးသား။

သူကလည်း ပြီးချင်လာပြီမို့မျက်လုံးကိုစုံမှိတ်ပြီး စန်းရီမ၏ခါးကိုညှစ်ကာ အသာကုန် အချက်(၂၀)မျှ ဆက်တိုက်ကြီးဆောင့်လိုက်ပြီး သုတ်ရေများကို စန်းရီမ၏စောက်ခေါင်း ထ ဲသို့ပန်းသ ွင်းလိုက်စဉ်စန်းရီမ၏စောက်ပတ်အတ ွင်းမှ ကြ ွက်သားများကလည်း ဦးဘရီ၏လီးထိပ်ကြီးကို ဝိုင်းဝန်းညှစ်လိုက်လေတော့သည်။ဦးဘရီလီးတန်ကြီးကို တချက်၊နှစ်ချက်မျှ ဆောင့်လိုက်၍စန်းရီမ၏လက်နှစ်ဖက်မှာလည်း ကေ ွးကနဲ ဖြစ်သ ွားပြီး သူမ၏ကိုယ်ကြီးမှာ ရှေ့သို့တိုး၍ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ငြိမ့်ကနဲမှောက်လျက် ကျသ ွားပါတော့သည်…..ပြီး။

 

Zawgyi

 

စြဲလမ္းေနတာနင့္ပါ့

က်ဳံတညီ”႐ြာႀကီးက အိမ္ေျခ ၇၀၀ နီးပါးရွိၿပီး ၿမိဳ႕မက် ေတာမက် ဒိုင္နယ္ရ ြာႀကီးတ႐ြာ ျဖစ္ေလသည္။ရ ြာႀကီးက အေရွ႕ဖက္ကို မ်က္ႏွာမူ၍ေတာင္ေျမာက္သ ြယ္တန္းထားေသာ ႐ြာလမ္းမႀကီးသုံးလမ္းရွိေလသည္။ ႐ြာဓေလ့အရ အေရွ႕ဖက္ဆုံးမွ ႐ြာလမ္းမႀကီးဖက္ကို အေရွ႕ပိုင္းဟုေခၚေဝၚၾကၿပီး ေနာက္ဖက္ဆုံးရွိ႐ြာလမ္းမႀကီးအပိုင္းကိုေတာ့ အေနာက္ပိုင္းဟုေခၚ၍ အလယ္ရွိရ ြာလမ္းမႀကီးအပိုင္းကိုေတာ့အလယ္ပိုင္းဟု ေခၚေလသည္။ အလယ္ပိုင္းဟုေခၚေသာ ႐ြာအလယ္လမ္းမႀကီးတ ြင္အျခားလမ္းမႀကီး မ်ားနည္းတူလူေနအိမ္မ်ားမွာကိုယ့္ၿခံကိုယ့္ဝန္းျဖင့္ဆက္တိုက္တည္ရွိေနၿပီး တေနရာတ ြင္ေတာ့လူေနအိမ္ၿခံဝန္းႏွစ္ခုၾကားတ ြင္လူေနအေဆာက္အဦးမရွိေသာ ေျမက ြက္လပ္ႀကီးတခုရွိေနေလသည္။ ထိုေျမက ြက္လပ္ႀကီးမွာ ႐ြာရွိလူငယ္လူ႐ြယ္မ်ားႏွင့္ကေလးမ်ား ေကာင္းစြာအသုံးခ်ျခင္းကို ခံေနရေလသည္။လူငယ္လူရ ြယ္မ်ားက ေဘာလုံးေဘာလီေဘာ ပိုက္ေက်ာ္ျခင္း ကစားၾကရန္အသုံးျပဳသက ဲ့သို႔ ကေလးမ်ားကလည္း တုတ္စီးထိုး ဖန္ခုံ ဒိုးပစ္ကစားရန္ေကာင္းေကာင္းႀကီး အသုံးျပဳလ်က္ရွိေလသည္။

ကေလးသံမ်ားက ထိုေျမက ြက္လပ္တ ြင္တေနကုန္မစဲတတ္။မြန္းတည့္ ႏွင့္ေနမြန္းလ ြဲကာစ ေနျပင္းေသာအခ်ိန္ေလာက္သာ ကေလးသံစဲတတ္သည္။ဒါေပမဲ့ လုံးဝႀကီး သူတို႔အသံမၾကားရေတာ့တာေတာ့မဟုတ္ေပ။ ထိုေျမက ြက္လပ္ႀကီးေဘးႏွစ္ဖက္တ ြင္ရွိေသာ လူေနၿခံဝန္းမ်ားမွ သစ္ပင္ရိပ္မ်ားတ ြင္ခိုကပ္၍ ကစားေနေသာ ကေလးငယ္မ်ားက မျပတ္ရွိတတ္ေလသည�္.. ထိုေျမက ြက္လပ္ႀကီး၏ ေျမာက္ဖက္တ ြင္ကပ္လ်က္တည္ရွိေသာ ၿခံဝန္းအတ ြင္းရွိ ထရံကာအိမ္မွာ အသက္၃၀ ေလာက္ရွိေသာ စန္းရီမ ဆိုသူ၏ ေနအိမ္ျဖစ္ေလသည္။ စန္းရီမ ေယာက္်ားက ေက်ာ္သီဟ ဆိုသူျဖစ္ၿပီး ၿမိဳ႕တ ြင္သ ြားေရာက္၍ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနကာ ႐ြာတ ြင္မရွိတာကမ်ားသျဖင့္ေက်ာ္သီဟ၏နာမည္က မထ ြက္ဘ ဲ သူ႔မိန္းမ စန္းရီမ ကိုသာ လူသိမ်ားရေလသည္။

စန္းရီမက လူသိမ်ားတာလ ဲ မေျပာႏွင့္သူ႔သားဖိုးကုလား အခုေလးႏွစ္သားေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း အပ်ိဳတုန္းက ကာလသားေတ ြဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနရသည့္အလွအပေတ ြမွာ တည္ရွိေနဆ ဲျဖစ္သည္။ေတာသူေတာင္သားဘဝ ျဖစ္သလို ဝတ္စားေနထိုင္ၾကေသာ္လည္း စန္းရီမကိုေသေသခ်ာခ်ာျပင္ဆင္လိုက္လွ်င္ဗြီဒီယို မင္းသမီးလုပ္ႏိုင္သည္ဟု တ႐ြာလုံးက ေျပာစမွတ္ျပဳၾကသည္။သူမကိုေတာ့ တိုက္႐ိုက္မေျပာရဲပါ။စန္းရီမ စိတ္မထင္လွ်င္ရန္ေတ ြ႕ခံရမည္။အတုတ္ခံရမည္ျဖစ္သည္။ စန္းရီမကလည္း ဒီလိုစြာလန္က်ဲေသာ မိန္းမစားမ်ိဳးျဖစ္ေလသည္။ စန္းရီမ၏လင္ျဖစ္သူေက်ာ္သီဟက တလကိုတႀကိမ္ေလာက္သာ အိမ္သို႔ျပန္လာေလ့ရွိသည္။တည ႏွစ္ညအိပ္ၿပီး ျပန္သ ြားတတ္သည္။ေက်ာ္သီဟ ရေသာလုပ္အားခက ႏွစ္အိုးခြ ဲစားေနရသလိုျဖစ္ေနသျဖင့္စန္းရီမတို႔သားအမိအတ ြက္ မေလာက္မငွျဖစ္ရေသာေၾကာင့္စန္းရီမမွာ သူ႔ၿခံေရွ႕ရ ြာလမ္းမေဘးတ ြင္ဝါးတန္းထိုး၍ မုန႔္ဟင္းခါးေရာင္းသည္။တေန႔ကိုတေထာင္ေလာက္ျမတ္ေတာ့စန္းရီမတို႔သားအမိ ေက်ာ္သီဟေပးေသာေငြႏွင့္ေပါင္းကာ ဝတ္ကာစားကာျဖင့္တိန္တိန္ျမည္ေနသည္။

အခုလည္း ႐ြာမွ မ်က္ႏွာဖုံး ဦးဘရီ၏ ေျမးေလးရွင္ျပဳရွိသည္။အလႈရက္က ၄ ရက္မွ်သာလိုေတာ့သည္။ဒါေၾကာင့္အေနာက္ပိုင္းရွိအပ်ိဳႀကီးမစိန္မွီစက္တ ြင္ အပ္ထားေသာ အဝတ္အစားမ်ားကိုယူရန္စန္းရီမ အိမ္မွထ ြက္လာခဲ့သည္။စန္းရီမက ပြဲလမ္းသဘင္အလႈအတန္းသ ြားေလ့မရွိ။အခု ဦးဘရီအလႈမို႔သာ မသ ြားမျဖစ္၍ စီစဥ္ေနရျခင္းျဖစ္ေလသည�္. ဦးဘရီကလည္း စန္းရီမကို လာျဖစ္ေအာင္လာရန္ေခၚထားသည္မဟုတ္ပါလား။ စန္းရီမ အပ်ိဳႀကီးမစိန္မွီစက္သို႔ထ ြက္၍အလာၿခံဝေရာက္မွတဖက္ေျမက ြက္သို႔ ေခါင္းငွဲ႔ၾကည့္လိုက္သည္။သူ႔သားဖိုးကုလား ဘုတ္စုတို႔အုပ္စုႏွင့္ဒိုးပစ္ေနသည္ကို ေတ ြ႕လိုက္ရသျဖင့္စိတ္ခ်လက္ခ် ထ ြက္လာခဲ့ေလေတာ့သည္။ “ဟယ္….မမစိန္…..အက်ႌက ခါးတင္ေလးခ်ဳပ္ထားတယ္….ဒုကၡဘ ဲ က်မေျပာတာ ခါးရွည္ေလ…..” စန္းရီမ အက ၤ်ီကို ျဖန႔္ၾကည့္ရင္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ေျပာလိုက္မိသည္။ “စန္းရီမကလ ဲ…..အမက ေကာင္းမယ္ထင္လို႔လုပ္လိုက္တာဟ….ညီးက တင္ကားေတာ့ခါးတင္ေလး ဝတ္ရင္တင္ပါးအလွေပၚတာေပါ့ဟ ဲ့….” “အာ……မမစိန္ကလ ဲ……အဲဒါႀကီးကို ဝိုင္းၾကည့္ေနမွာေၾကာက္တာ….” “ဘာ….ဘယ္လို….ဟင္း..ဟင္း…..ဟင္း….ဟင္း….” “အဟင္း…..ဟင္း….” ေျပာရင္းက ႏွစ္ေယာက္သား တေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ၾကည့္၍ ရီလိုက္ၾကမိေလသည္။

“က ဲပါ….အက်ႌခြၽတ္လိုက္ၿပီး ဝတ္ၾကည့္လိုက္ပါအုံး…..တခါထ ဲလိုတာရွိလ ဲ လုပ္ေပးလိုက္ရေအာင္….လာ…အထ ဲကို….” အပ်ိဳႀကီးမစိန္မွီေခၚရာ အတ ြင္းခန္းထ ဲသို႔စန္းရီမလိုက္ပါလာသည္။အထ ဲေရာက္ေတာ့ အေပၚမွဝတ္ထားေသာ အက်ႌကို စန္းရီမက ခြၽတ္ပစ္လိုက္သည္။ “ဟယ္….ငါ့ညီမက ကေလးအေမသာဆိုတယ္…..ရင္ဘတ္ကလွတုံးေတာ့…” စန္းရီမ၏ေဘာ္လီအက်ႌထ ဲမွ ျပည့္တင္း၍ အစ္ထ ြက္ေနေသာ တင္းတင္းရင္းရင္း�ရင္သားအစုံကိုၾကည့္ရင္း မစိန္မွီက ေျပာသည္။ “ဖိုးကုလားဘ ဲ……ေလးႏွစ္ထ ဲေရာက္ေနၿပီ…..ေနာက္ၿပီး ကိုစိန္ဦးကလ ဲ ဒီမွာေနတာမွ မဟုတ္တာ….” “….ဘာဆိုင္လို႔လ ဲေအ့…..” “မမစိန္တို႔အပ်ိဳႀကီးေတ ြ…….မသိပါဘူး…..” “ထားပါေတာ့…..ထားပါေတာ့….က ဲပါ…..အက်ႌကိုဝတ္လိုက္ပါအုံး…” ေတာသူေတာင္သားလ ဲျဖစ္အပ်ိဳႀကီးလ ဲျဖစ္ေသာ မစိန္မွီတစ္ေယာက္ဒီေလာက္ပင္ ႐ိုးအလွသည္။

အပ်ိဳႀကီးမစိန္မွီစကားအဆုံး စန္းရီမက လက္ထ ဲမွအက ၤ်ီအသစ္ေလးကို ေကာက္၍ ဝတ္လိုက္ေလေတာ့သည္။…..ေဟ့……သံခဲ…..” “….ဘာလ ဲက ွ…..ေခ ွးေလး….” “မင္းသိၿပီးၿပီလား……ဦးဘရီႀကီး မိန္းမယူေတာ့မယ္ဆိုတာ…..” ဒီစကားသံသ ဲ့ကန ဲ ၾကားလိုက္ရေတာ့ ၿခံစည္း႐ိုးအနီးအဝတ္ထိုင္ေလွ်ာ္ေနေသာ စန္းရီမက ေဘးမွေျမက ြက္လပ္ဖက္သို႔လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ေျမက ြက္လပ္ထ ဲတ ြင္အသက္ဆယ့္သုံးေလးႏွစ္ခန႔္ရွိေသာ ေကာင္ေလးသုံးေယာက္ၿခံစည္း႐ိုးေဘး သစ္ပင္ရိပ္တ ြင္ထိုင္ကာ ေလာက္စာလုံး လုံးေနၾကသည္။ “ေခ ြးေလးရာ…..ဟုတ္မွလ ဲ…..လုပ္ပါက ြာ…..ဦးဘရီႀကီးကအသက္လ ဲႀကီးလွၿပီဥစၥာ….�ေနာက္ပီး သူ႔ေျမးကိုေတာင္ဟိုေန႔ကဘ ဲ သက နၤ္းစည္းလိုက္ေသးတာ…” “မဟုတ္ဘူး……သံခဲရ….ဦးဘရီက အသက္ငါးဆယ္ေလာက္ဘ ဲရွိေသးတာ…ငါ့အေဖနဲ႔ အသက်အတူတူဘ ဲက ွ…..” ဒီတခါဝင္ေျပာလိုက္တာက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးရန္႐ြံ႕တုံးေလးေတ ြ ေတေပးေနသူ ခ်က္စူျဖစ္သည္။ “မင္းကို….ဘယ္သူကေျပာလို႔လ ဲ…..ေခြးေလးရ……” ဒီေမးခ ြန္းၾကားလိုက္ရေတာ့….ဆတ္ကန ဲေခါင္းေထာင္ကာ နားစြင့္လိုက္သူကေတာ့ စန္းရီမပင္ျဖစ္ေလသည္။

“….မေန႔က ငါတို႔အိမ္ကို ဦးဘရီႀကီးလာတယ္က ြ….ၿပီးေတာ့ သူအိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မယ္ဆိုတ ဲ့အေၾကာင္း….ငါ့အဖိုးကိုေျပာတာ….ငါၾကားလာခဲ့ရတာ …သံခဲရ….” “မင္းအဖိုးကို……သူကဘာကိစၥလာေျပာရတာတုံး….” ႐ြာက အလယ္တန္းေက်ာင္းမွာ ခုႏွစ္တန္းေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ သံခဲက ေစ့ေစ့စပ္စပ္ေမးသည္။ “အဖိုးက ငါတို႔ကိုတခါကေျပာဖူးတယ္……သူတို႔ဒီ႐ြာကို ငယ္ငယ္ကေျပာင္းလာၾကတုံးက အဲဒီဦးဘရီႀကီးရဲ႕အေဖန ဲ့ အတူတူလို႔ေျပာတယ္…..အရင္ကလည္းဝါကြၽတ္ရင္ဦးဘရီက အဖိုးကို လာလာကန္ေတာ့တယ္က ြ……..” ေခြးေလး၏စကားေၾကာင့္သံခဲက ဘာမွအတ ြန႔္မတက္ေတာ့ေပမ ဲ့ေဘးမွ ခ်က္စူက ဝင္၍ေမးသည္..ဦးဘရီက ဘယ္သူကိုယူမွာမို႔လ ဲက ြ…..” ဒီစကားၾကားေတာ့စန္းရီမလက္ထ ဲက အဝတ္ကိုဇလုံထ ဲပစ္ခ်ကာ ေကာင္ေလးေတ ြရွိရာ ဖက္လွဲ႔၍ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္လိုက္သည္။

“ငါေျပာလိုက္ရင္……မင္းတို႔အံ့ၾသသ ြားမွာဘ ဲ….” “ေျပာမွာသာေျပာစမ္းပါက ြာ…..” “ဦးဘရီနဲ႔ယူမွာက ဟိုအပ်ိဳႀကီး မစိန္မွီေလက ြာ…..” “….ဟင္…” ဒီတခါ ‘ ဟင္‘ လိုက္တာက စန္းရီမျဖစ္ၿပီး ဟင္ကနဲ အာေမဋိတ္သံျပဳကာ ဆတ္ကနဲထ၍ အိမ္ေပၚသို႔တက္သ ြားေလေတာ့သည္။ ကေလးေတ ြစကားမို႔ယုံရတာခက္ေပမဲ့ယုံခ်င္စရာေကာင္းေအာင္လည္း အေၾကာင္းအခ်က္က ခိုင္လုံေနေလသည္။ ဒါေၾကာင့္ဒီလူႀကီး အလႈမတိုင္မီတပတ္ေလာက္ထ ဲက မေတ ြ႕ေတာ့တာ။အခုအလႈ ၿပီးလို႔ငါးရက္ထိပင္ျဖစ္သည္ဟု စန္းရီမေတ ြးလိုက္မိသည္။ၿပီးေတာ့ ဟုတ္မဟုတ္ကိုလည္း ဆက္၍စုံစမ္းၾကည့္ရန္စန္းရီမ စိတ္ကူးလိုက္မိေလသည္ ေနာက္တေန႔မနက္…“စန္းရီမ မုန႔္တပြဲအေၾကာ္မထည့္နဲ႔…..” စန္းရီမ ဟင္းရည္အိုးေမႊေနရာက လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့အသက္၅၀ ေလာက္ရွိေသာ ေဒၚည ြန႔္ဆိုသူျဖစ္ေၾကာင္း ေတ ြ႕လိုက္ရသည္။

အသံၾကား၍ မုန႔္စားေနေသာ မၿမိဳင္ဆိုေသာ မိန္းမႀကီးကလည္း ေဒၚည ြန႔္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္သည�္..“…..မည ြန႔္…..ဘယ္ကလွည့္လာတာလ ဲ….” “ေအာ္………ဘယ္သူမ်ားလ ဲလို႔မၿမိဳင္ကိုး……” ေျပာလ ဲေျပာ မၿမိဳင္ေဘး ဝါးတန္းလ်ားတ ြင္ေဒၚည ြန႔္ကဝင္ထိုင္သည္။ “ေရာ့…….အေဒၚ…….မုန႔္ပန္းကန္…..” စန္းရီမ လွမ္းေပးလိုက္ေသာ မုန႔္ဟင္းခါးပန္းကန္ကိုလွမ္းယူၿပီး ေဒၚည ြန႔္က မၿမိဳင္ဖက္သို႔ လွည့္၍ၾကည့္သည္။ “……မၿမိဳင္……နင္ကိုဘရီသတင္းၾကားၿပီးသ ြားၿပီလား….” စန္းရီမ ရင္ေတ ြ ဒိန္းကနဲခုန္သ ြားသည္။ “…..ဘာၾကားရမွာတုန္း….မည ြန႔္ရ….မေန႔ကတင္သူ႔သားခင္ေအာင္အိမ္က ထ ြက္လာတာ…..ေတ ြ႕လိုက္ရေသးတယ္……” “…..ဘရီက စိန္မွီန ဲ့…..ယူမလို႔တ ဲ့ေအ့……”

“……ေဟ…..ဟုတ္လို႔လား…..” မၿမိဳင္ပါးစပ္နားေရာက္ေနေသာ မုန႔္ဇြန္းကို ပန္းကန္ထ ဲသို႔ျပန္၍ခ်လိုက္သည္။ၿပီးမွ မၿမိဳင္က မုန႔္ဇြန္းကိုျပန္ကိုင္လိုက္ၿပီး….. “….တပင္လ ဲလို႔တပင္ထူတာပ ဲေအ….ဘရီမိန္းမ ေအးတင္ဆုံးတာေတာင္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီဘ ဲ…..” “….မၿမိဳင္ရာ….ဒီအရ ြယ္ႀကီးက်မွ….မယူဘ ဲေနလိုက္ေတာ့ဘာျဖစ္မွာမို႔လ ဲ….” “…..ေအာ္….အသက္ႀကီးေတာ့လ ဲ….ေဆးေပးမီးယူေပါ့ေအ့….” ‘ဒင္းေတာ့ေနဦးေပါ့’ ဟု စိတ္ထ ဲမွ ႀကဳံးဝါးရင္း စန္းရီမက မုန႔္ဟင္းခါးဟင္းရည္အိုးအဖုံးကို ဂ်ိဳင္းကနဲျမည္ေအာင္ပိတ္လိုက္ေလေတာ့သည္။

သန္းေခါင္ၾကက္တ ြန္ၿပီ။စန္းရီမ မအိပ္ေသးပါ။အိပ္မေပ်ာ္သည္မဟုတ္။တမင္ကို မအိပ္ေသးတာျဖစ္သည္။သည္လိုဘ ဲ သန္းေခါင္ေက်ာ္ေအာင္မအိပ္ဘ ဲေနခဲ့တာ တပတ္ေက်ာ္ေပၿပီ။ အခုသန္းေခါင္ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့စန္းရီမအိပ္ပစ္လိုက္ရန္ စဥ္းစားလိုက္ခိုက္မွာပင္‘ေဖါက္’ဆိုေသာ အသံေလးတစ္ခ်က္အိမ္ေရွ႕မွ ၾကားလိုက္ရသည္။ စန္းရီမ အိပ္ယာမွလူးလ ဲထကာ ေဘးတ ြင္အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သားျဖစ္သူ ဖိုးကုလားကို ၾကည့္လိုက္သည္။တေန႔လုံး ေဆာ့ခ်င္တိုင္းေဆာ့ထားသျဖင့္ အိပ္ေမာက်ေနသည္။စန္းရီမ အသာထ၍ အိမ္ေရွ႕သို႔ထ ြက္လာခဲ့သည္။ၿပီးေတာ့ အိမ္ေရွ႕တံခါးကိုဖြင့္လိုက္ၿပီး ေဘးသို႔အသာကပ္၍ လမ္းဖယ္ေပးခိုက္လူတစ္ေယာက္ အိမ္ထ ဲသို႔လွစ္ကနဲဝင္လာသည္။ စန္းရီမ တံခါးႏွစ္ခ်ပ္ကို ျပန္ေစ့ကာ ပိတ္ရင္းအိမ္ေရွ႕တံခါးေပါက္နားရွိ စဥ့္အိုးေပၚတ ြင္တင္ထားေသာ ဒန္ေရဖလားကို ၾကည့္လိုက္မိသည္။

ေစာေစာက ေဖါက္ဆိုေသာအသံကထိုေရဖလားကိုလက္ျဖင့္ခပ္ျပင္းျပင္း ေတာက္လိုက္ေသာအသံျဖစ္ေလသည္။ စန္းရီမ တံခါးကိုျပန္ပိတ္လိုက္ၿပီး ေနာက္သို႔အလွည့္အထ ဲသို႔ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ဦးဘရီက သူမ၏ပုခုံးကိုလွမ္းဖက္လိုက္သည္။ “…..ဘာလုပ္တာလ ဲ…….ဖယ္ပါ….” စန္းရီမက လက္ျဖင့္အသာပုတ္ခ်လိုက္ၿပီး ဖိနပ္ခြၽတ္မွေန၍ အိမ္ေပၚသို႔လွမ္းတက�္.သ ြားေတာ့ဦးဘရီကလည္း ေနာက္ကလိုက္လာခဲ့သည္။စန္းရီမ၏ မပ်က္စီးေသးေသာ ေနာက္ပိုင္းအလွကို အာသာငမ္းငမ္းၾကည့္၍ ေနာက္မွေလွ်ာက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။…..စန္းရီ…..နင္က ဘယ္လိုျဖစ္တာလ ဲ….” “…..ဘာျဖစ္ရမွာလ ဲ…..ရွင္လုပ္တာရွင္သိမွာေပါ့….” ေျပာရင္း စန္းရီမက အိမ္ေရွ႕ခန္းတ ြင္ပင္ရပ္၍ ဦးဘရီကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္သည္။

“…..နင္ကလ ဲဟာ…ဘာျဖစ္ရတာတုန္း…..ငါဘာလုပ္မိလို႔တုန္း……အပ်ိဳႀကီး မစိန္မွီကို….ယူေတာ့မလို႔ဆို……” ဦးဘရီရင္ထ ဲက အလုံးႀကီးက်သ ြားပုံျဖင့္ ၿပဳံးလိုက္သည္။စန္းရီမ၏မ်က္ႏွာကေတာ့ သုန္မႈန္စူပုတ္၍ေ.ဘာ….ဒါဆိုက်မဆီမလာနဲ႔ေတာ့…..မမစိန္ဆီကိုသာသ ြား….…ေအာ္…….စန္းရီက သဝန္တိုေနတာကိုး……ရွင့္ကိုမ်ား…..က်မက…သဝန္တိုေနမွာလား….ေဝးေသး…..ဒါဆို….ငါ…စိန္မွီကိုယူမွာ နင္မႀကိဳက္ဘူးေပါ့…..…ဘယ္သူက မႀကိဳက္ဖူးေျပာလ ဲ…..ဒါဆို…..ဘာလို႔….နင့္ဆီမလာနဲ႔လို႔ေျပာရတာလ ဲ…….ရွင့္မွာ…..မမစိန္….ရွိေနၿပီဘ ဲ…..ငါက….စိန္မွီကိုသာယူမွာ….ဒါေပမဲ့….ငါက နင့္ကိုဘ ဲစ ြဲလန္းေနတာဟ….. သူနဲ႔ယူၿပီးလ ဲ…..နင့္ဆီလာေနမွာဘ ဲ……ဒါဆိုလ ဲ……ဘာလို႔ယူရေသးလ ဲ…..” စန္းရီမ၏ေဒါသသံက တျပားသားမွေလွ်ာ့၍ မသ ြားေပ။

အမွန္ေတာ့ဦးဘရီက မုဆိုးဖို။စန္းရီမက ေက်ာ္သီဟဆိုေသာ လင္ႀကီးငုတ္တုတ္နဲ႔ျဖစ္ၿပီး။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေနၾကတာက တစ္ႏွစ္နီးပါးရွိၿပီ။ လွေသာ စန္းရီမကို ေၾကာင္ဖါးႀကီးဦးဘရီက ႀကံသည္။လင္သားႏွင့္ေဝးေနေသာ စန္းရီမက ဦးဘရီ၏ည ြတ္က ြင္းထ ဲဝင္ခ ဲ့ရျခင္းျဖစ္ေလသည္။အခုေတာ့ဦးဘရီက အပ်ိဳႀကီး မစိန္မွီကိုယူေတာ့မည္ဆို၍ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနရျခင္းျဖစ္ေလသည္။ မိန္းမေတ ြမ်ား သူ႔မွာလင္ႀကီးငုတ္တုတ္ႏွင့္ကိုတဖက္သားကဘာမွမေျပာရွာေပမဲ့ တဖက္သားက်ေတာ့သဝန္ေၾကာင္တတ္ၾကေလသည္။ “…..အသက္ႀကီးလာေတာ့ေဆးေပးမီးယူေပါ့ဟာ…..က ဲ…..ရွင္…ျပန္ပါေတာ့…….စန္းရီမ….ဒါဆိုငါတစ္ခုေျပာမယ္…ငါနင့္ကိုယူမယ္…..ေက်ာ္သီဟကိုက ြာၿပီး….ငါ့ကို ယူမလား…….ဘာ….ရွင့္….” စန္းရီမ သိသိသာသာငိုင္က်သ ြားသည္။ခက္ထန္စူပုတ္ေနေသာ မ်က္ႏွာထားက သိသိသာသာႀကီး ေလ်ာ့က်သ ြားသည္။

ဦးဘရီကိုေၾကာင္၍ၾကည့္ေနရင္းမွ သူ႔မ်က္လုံးအၾကည့္က ၾကမ္းျပင္ဆီသို႔ငိုက္က်သ ြားသည�္.. စန္းရီမ အရႈိက္ထိသ ြားေပၿပီ။ၿငိမ္က်သ ြားေသာ စန္းရီမကိုဦးဘရီက ရင္ခြင္ထ ဲဆ ြဲသ ြင္းၿပီး ပါးေလးႏွစ္ဖက္ကိုေမႊးၾကဴလိုက္သည္။ “…..ဘယ္ႏွယ့္လ ဲ…..စန္းရီမ…..အကိုႀကီး…..နင့္ကိုယူမယ္ေလ….” ဦးဘရီ၏ရင္ခြင္ႀကီးကို စန္းရီမ မ်က္ႏွာေလးအပ္ၿပီး ဘာသံမွထ ြက္မလာ။ ေက်ာ္သီဟကိုသူမက ြာၿပီး ဦးဘရီကိုသူမယူလိုက္လွ်င္ေဆ ြမ်ိဳးအားလုံးႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလုံးကို ရင္ဆိုင္ရမည္။သားက ပေထ ြးနဲ႔ေနရမည္။ေျပာမဲ့သာ ေျပာရသည္။ေက်ာ္သီဟကိုသူက ြာဖို႔ရာလ ြယ္ပါ့မလား။လ ြယ္တယ္ဘ ဲထားအုံး။ ဦးဘရီေနာက္သူပါသ ြားလွ်င္ဦးဘရီဘက္က အမ်ိဳးေတ ြက သူမကိုစက္ဆုပ္စြာ ဆက္ဆံၾကမည္။စသည္….စသည္ျဖင့္အေတ ြးသံသရာထ ဲေရာက္ေနခိုက္ လက္သ ြက္ေသာဦးဘရီက သူမ၏ႏို႔အုံတဖက္ကိုလက္ျဖင့္အုပ္၍ညႇစ္ရင္း သူမကို လက္တဖက္ျဖင့္ဖက္ထားရာမွ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ အလိုက္သင့္ေလး ၾကမ္းျပင္ေပၚထိုင္ခ်လိုက္အၿပီး စန္းရီမက တဆက္တည္းပက္လက္ လွန္ခ်လိုက္သည္။

ဦးဘရီက ပက္လက္ေလးျဖစ္ေနေသာ စန္းရီမ၏ေပါင္တံႀကီးေတ ြကို ထဘီေပၚမွပင္လိုက္လံဆုတ္နယ္ပြတ္သပ္ေနခိုက္စန္းရီမက သူမ၏ကိုယ္အေပၚပိုင္း ကရင္ေစ့အက်ႌကို ၾကယ္သီးမ်ားျဖဳတ္ကာ ေအာက္မွေဘာ္လီအက် ၤီကို ဆ ြဲလွန္တင္လိုက္ေတာ့ဝင္းမွည့္ေနေသာ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးက ထ ြက္ေပၚလာေတာ့ရာ ဦးဘရီက ငုံ႔၍အငမ္းမရစို႔သည္။စန္းရီမ မ်က္လုံးေလးမ်ားမွိတ္၍ၿငိမ္ေနသည္။ ဒီအေတ ြ႕ ဒီအရသာကိုသူမေတာင့္တေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့ရသည္မဟုတ္ပါလား။ ဦးဘရီက စန္းရီမ၏ ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားျဖင့္ညႇစ္၍ ထိပ္ကို လွ်ာဖ်ားေလးျဖင့္ထိုးရင္းက စန္းရီမ၏ထဘီကိုလွန္တင္လိုက္ေသာ သူ႔လက္ကို စန္းရီမက လက္တဖက္ျဖင့္အုပ္၍ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေလသည�္. “…..အကိုႀကီး…..စန္းရီကို….ျပစ္မထားရဘူးေနာ္….” ဦးဘရီက ႏို႔သီးကိုႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွ မလႊတ္ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။

ဒီေတာ့မွ စန္းရီမက သူ႔လက္ကိုလႊတ္ေပးလိုက္ရာ ထဘီကိုဆက္၍လွန္တင္လိုက္သည္။ အုံေကာင္းေသာ အေမႊးနက္မ်ားကိုလက္ဖဝါးျဖင့္ပြတ္လိုက္ေတာ့ ဇီးကင္းေလာက္ေစာက္ေစ့ေလးက ထင္းကန ဲေပးလာသည္။လက္ညႇိဳးထိပ္ေလးျဖင့္ ဦးဘရီတို႔ထိလိုက္သည္။စန္းရီမ တ ြန႔္ကနဲတခ်က္ျဖစ္သ ြားၿပီး စအိုေလးကို ရႈံ႕လိုက္မိသည္။ ေစာက္ေစ့ေလးက ေပ်ာ့၍မေန။မာ၍ ေတာင့္ေတာင့္ေလးျဖစ္ေနသည္။ ဆက္ၿပီး ေအာက္ဖက္ကိုလက္ဖဝါးထိုး၍ပြတ္လိုက္ေတာ့ တင္းတင္းေလးေဖါင္းေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုၾကားမွအရည္ၾကည္ေလးေတ ြက စို႔ထ ြက္ေနၾကၿပီ။ ဦးဘရီပုဆိုးကိုေခါင္းေပၚမွ လွန္ခြၽတ္လိုက္ေတာ့စန္းရီမ မ်က္လုံးအစုံက ဝင္းကန ဲလက္သ ြားသည္။ဦးဘရီအသားက မမဲေပမဲ့လီးႀကီးက မဲမဲႀကီး ေထာင္ထေနသည္။

၉၀ ဒီဂရီေတာ့မတ္၍မေနပါ။အသက္အ႐ြယ္ရေနၿပီမို႔၄၅ ဒီဂရီေလာက္ေတာ့ေထာင္၍ေနသည္။ဒါေပမ ဲ့ဒါႀကီးက ဘယ္ေလာက္မာေက်ာေၾကာင္း စန္းရီမ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။စံခ်ိန္မွီေအာင္မေထာင္ႏိုင္ေပမဲ့စံခ်ိန္မွိေအာင္ေတာ့ မာေက်ာလွသည္။ “……ခါတိုင္းလိုဘ ဲ…..ေမွာက္ေပးပါလားဟာ…..” “…….အို…..အကိုႀကီးကလ ဲ….မလုပ္တာကၾကာၿပီး…..လုပ္လုပ္ျခင္းေမွာက္လိုက္ရင္…. တအားနာတာဘ ဲ…ပက္လက္ပဲစလုပ္လိုက္အုံးေနာ္…..” ေျပာလ ဲေျပာ စန္းရီမက ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကိုကား၍ေပးလိုက္ေတာ့ဦးဘရီက ေပါင္ၾကားထ�ဲ ဝင္ကာ ေနရာယူလိုက္ၿပီး အေမာတေကာ လီးထိပ္ကိုေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခု ၾကားသို႔ေထာက္လိုက္သည္။

ၿပီးေတာ့စန္းရီမ၏မ်က္ႏွာလွလွေလးကိုလွမ္းၾကည့္၏ ဒီလိုၾကည့္မွန္းသိေတာ့မ်က္ေတာင္ေကာ့ႀကီးေတ ြခတ္ရင္း သူ႔ကို ၿပဳံးေယာင္ေယာင္ေလး မ်က္ေစာင္းတခ်က္ထိုးကာ တဖက္သို႔လွည့္သ ြားသည္။ ေနရင္းထိုင္ရင္း တရႈးရႈးျဖင့္အသက္ရႈျပင္းလာေသာ ဦးဘရီက လီးထိပ္ကို ၿဗဳံးကနဲဖိသ ြင္းလိုက္သည္။ …ျဗစ္…..ဒုတ္……..အ…..ဟ……ဟင္… စန္းရီမ လည္ပင္းေၾကာေလးေတ ြ ေထာင္တက္သ ြားၿပီး ၿဗဳံးကနဲ အသက္ေအာင့္လိုက္ရာ မွ ‘ဟင္း’ ကနဲသက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။ ဦးဘရီ၏လီးကေတာ့စန္းရီမ၏ေစာက္ေခါင္းထ ဲတဆုံးဝင္၍သ ြားေခ်ၿပီ။ဦးဘရီက လီးကို အကုန္ဆ ြ ဲမထုတ္တဝက္ေလာက္ထုတ္ထုတ္ၿပီး အားပါးတရေဆာင့္၍လိုးသည္။ ၿပီးေတာ့လက္တဖက္က စန္းရီမ၏ေဘးတ ြင္ေထာက္ထားၿပီး က်န္လက္တဖက္က စန္းရီမ၏ႏို႔တလုံးကိုဆုပ္နယ္ေပးသည္။

စန္းရီမအလိုးခံရင္း မခ်င့္မရဲျဖစ္လာၿပီး ကားထားေသာေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္မွ ေျခသလုံးႏွစ္ဖက္ကို ဒူးေထာက္ထားေသာ ဦးဘရီ၏ဒေကာက္ခ ြက္သို႔လွမ္းခ်ိတ္၍ အားယူကာ ေစာက္ပတ္ကို ေကာ့ေကာ့တင္သည္။ညႇစ္သည္။ ဦးဘရီအရသာေတ ြ႕လာၿပီး အားႀကိဳးမာန္တက္ေဆာင့္သည္။ …..စန္းရီ……ဘာလ ဲ……ေမွာက္ေပးေတာ့ဟာ……..အာ…ဒီမွာ…အသားက်ေနတ ဲ့ဟာ….…လုပ္ပါဟာ…..နင့္ဖင္ႀကီးကိုကုန္းၿပီး…..လုပ္ခ်င္လို႔ပါ……အကိုႀကီးကလ ဲ…ဒီမွာက….က ဲပါ….ဖယ္……” စန္းရီမ သိပ္ၿပီးစိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ဦးဘရီက ေစာက္ေခါင္းထ ဲမွလီးကိုထုတ္ကာ ေနာက္သို႔အဆုတ္လိုက္စန္းရီမက ဆတ္ကနဲဝမ္းလ်ားေမွာက္လိုက္ၿပီး ကုန္း၍ထသည္။

ခႏၶာကိုယ္ေရွ႕ပိုင္းကေတာ့လက္ကိုဆန႔္၍မေထာက္ဘ ဲ တေတာင္ဆစ္ျဖင့္သာ အားျပဳကာေထာက္ထားေလရာ ကိုယ္အေရွ႕ပိုင္းက နိမ့္၍ ေနာက္ဖက္ဖင္သားေဖြးေဖ ြးႀကီးေတ ြက လုံးတစ္ကားစြင့္၍ ျမင့္တက္ကာ အေတာ္ပင္ မက္ေမာစရာႀကီးျဖစ္ေနသည္။ ဒါ့အျပင္ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေဖါင္းေဖါင္းႀကီးေတ ြက စူ၍ထ ြက္ေနျပန္ေတာ့ဦးဘရီတေယာက္ဘဝင္ခိုက္၍ ေရွ႕သို႔ၿဗဳံးကနဲ တိုးကာ ဖင္ႀကီးကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္စုံကိုင္လိုက္သည္။ “….လုပ္မွာ…လုပ္ေလ…အကိုႀကီးရာ…..” စန္းရီမက သံရွည္ျမႇင္းျမႇင္းေလးဆ ြဲ၍ ညဳေျပာေလးေျပာကာ ဖင္လုံးႀကီးကိုလည္း တခ်က္လႈပ္လိုက္သည္။

ဦးဘရီလက္တဖက္က စန္းရီမ၏ခါးကိုကိုင္ၿပီး၊က်န္လက္တဖက္က သူ႔လီးကိုကိုင္ၿပီး ေနာက္သို႔စူထ ြက္ေနေသာ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုၾကားသို႔လီးကိုေတ့ကာ ေဆာင့္သ ြင္းလိုက္သည္။ “…….ျဗစ္…..ဖြတ္…ဖြတ္…..အေမ့…..ဟင္း…..အရမ္းႀကီးဘ ဲ….ကြၽတ္….ကြၽတ္……” “…….နာလို႔လား….စန္းရီ…….” “……က ဲပါ……လုပ္မွာသာလုပ္စမ္းပါ….” ဟုတ္တယ္ေလ။စိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ေစာေစာကအရသာေတ ြ႕ေနတုန္း သူမကို ေမွာက္ခိုင္း၍လီးခြၽတ္လိုက္ရေတာ့အရသာပ်က္သ ြားသည္။အခုလည္း ဇိမ္ဆ ြဲေနသည္။ ဦးဘရီက စန္းရီမ၏ခါးကိုဆ ြဲ၍ ဆ ြဲ၍ေဆာင့္လိုးသည္။စန္းရီမကလည္း ဖင္ႀကီးကိုလုံးက်စ္၍ ေနာက္သို႔ထိုးထိုးေပး႐ုံမွ်မက အားႏွင့္လည္း ရသမွ်ညႇစ္ညႇစ္ ေပးသည္။ဦးဘရီကေတာ့သေဘာေတ ြ႕မေနာေခြ႕ေနသည္။ ဒါေၾကာင့္လ ဲ တခုလပ္နဲ႔အပ်ိဳစင္ဘယ္ဒင္းသာလို႔ဟန္လို႔ဆိုတာေပါ့လို႔ ဦးဘရီေတ ြးမိသည္။

စန္းရီမက တခုလပ္မဟုတ္ေပမဲ့လီးအေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိ၏။ဘယ္လိုခံရမည္ကိုသိေနေသာသူျဖစ္သည္။ “……ပလ ြတ္…..ပလ ြတ္…..ဖြတ္….ဒုတ္….အင့္….အင့္…အ….အား… …ပလ ြတ္….ဇြတ္…..ဗြတ္……ျဗစ္…..အင့္…..ပလ ြတ္……….” “……ေကာင္းလား…..စန္းရီ….” “…..မေမးနဲ႔လို႔ေျပာထားတာမမွတ္မိဘူးလား……” ဦးဘရီအသံတိတ္ကာ အံႀကိတ္ၿပီး အားပါးတရခါးကိုကိုင္ကာေဆာင့္၍လိုးသည္။ ေဆာင့္အားေၾကာင့္တုန္တုန္သ ြားေသာ စန္းရီမ၏ဖင္သားလုံးမ်ားကိုၾကည့္ရင္း ဦးဘရီမွာေစာက္ပတ္ညႇစ္အားကလည္း ေကာင္းလွသည္မို႔ ၿပီးခ်င္စိတ္ေပါက္လာသည္။ထိုအခိုက္မွာပင္စန္းရီမကလည္း ေရွ႕ဖက္ကေထာက္ထားေသာ တေတာင္ဆစ္ႏွစ္ဖက္ ကိုက်ားကန္၍ေထာက္ကာ ဖင္ႀကီးကိုေနာက္သို႔ပစ္ကာ တန္ျပန္ေဆာင့္ကာ သိသိသာသာႀကီး ျပန္ေဆာင့္ေပးလာသည္။ စန္းရီမၿပီးခါနီးလွ်င္ဒီအတိုင္းျဖစ္လာတတ္သည္ကို ဦးဘရီက သိၿပီးသား။

သူကလည္း ၿပီးခ်င္လာၿပီမို႔မ်က္လုံးကိုစုံမွိတ္ၿပီး စန္းရီမ၏ခါးကိုညႇစ္ကာ အသာကုန္ အခ်က္(၂၀)မွ် ဆက္တိုက္ႀကီးေဆာင့္လိုက္ၿပီး သုတ္ေရမ်ားကို စန္းရီမ၏ေစာက္ေခါင္း ထ ဲသို႔ပန္းသ ြင္းလိုက္စဥ္စန္းရီမ၏ေစာက္ပတ္အတ ြင္းမွ ၾက ြက္သားမ်ားကလည္း ဦးဘရီ၏လီးထိပ္ႀကီးကို ဝိုင္းဝန္းညႇစ္လိုက္ေလေတာ့သည္။ဦးဘရီလီးတန္ႀကီးကို တခ်က္၊ႏွစ္ခ်က္မွ် ေဆာင့္လိုက္၍စန္းရီမ၏လက္ႏွစ္ဖက္မွာလည္း ေက ြးကနဲ ျဖစ္သ ြားၿပီး သူမ၏ကိုယ္ႀကီးမွာ ေရွ႕သို႔တိုး၍ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ၿငိမ့္ကနဲေမွာက္လ်က္ က်သ ြားပါေတာ့သည္…..ၿပီး။