ပြန်စမှာမဝသေးဘူး

ပြန်စမှာမဝသေးဘူး

သုခဝတီဟုဆိုလိုက်သည်နှင့် ရန်ကုန်မြို့တွင်းမှ ဆိတ်ငြိမ်ရပ်ကွက်ကို ပြေးမြင်ကြမည်ဖြစ်သည်။ သုခဝတီရပ်ကွက် လမ်းသွယ်အတွင်းရှိ တိုက်တစ်လုံးအတွင်းမှ ဆူညံသံများထွက်ပေါ်နေသည်။ သေချာနားစိုက်ထောင်မှ အသံသဲ့သဲ့သာကြားနိုင်မည်ဖြစ်ပြီး ဆူညံသံများအဆုံးတွင် ခြံတံခါးဖွင့်၍ ကားတစ်စီး ထွက်ခွာသွားသည်။ ိုဝရံတာမှ စူးစိုက်ကြည့်နေသော မှိန်ဖျော့ဖျော့ မျက်ဝန်းတစ်စုံမှ မျက်ရည်ပူများ တလိမ့်လိမ့်ကျဆင်းလာခဲ့ပါသည်။ မိဘနှစ်ပါး၏ရန်ပွဲအပြီး အိမ်မှထွက်ခွာသွားသူမှာ မေမေဒေါ် မေမီရှိန်ပဲ ဖြစ်နေတတ်သည်။ ခေတ်ဆန်ဆန်နှင့် မည်သည့်အရာမှ အလေးမထားတတ်သော၊ အငြိမ်းစားဗိုလ်ချုပ်တစ်ဦး၏ သမီးပီပီ မောက်မာသော၊ မည်သူ့ကိုမှ အောက်ကျခံချင်စိတ်မရှိသောမေမေနှင့် စည်းစနစ်ကြီးပြီး ပညာမာနရှိသော ဖေဖေတို့၏ရန်ပွဲမှာ ထူးဆန်းသည်တော့မဟုတ်ခဲ့ပါ။

ရောင်ဝါရှိန်လင်း သိတတ်စအချိန်ကတည်းက မေမေနှင့်ဖေဖေ၏ ရန်ပွဲများမှာ ခပ်စိပ်စိပ်ဖြစ်ပြီး ရန်ပွဲတစ်ခုလုံး မေမေ့အသံကသာ ဖုံးလွှမ်းနေတတ်သည်။ ရန်ဖြစ်ပြီးသည်နှင့် အဘိုးအဘွားများနေထိုင်ရာ သုဝဏ္ဏရှိနေအိမ်သို့ သုံးလေးရက်ခန့်သွားနေတတ်ပြီး စိတ်ဆိုးပြေပါက သုခဝတီရှိနေအိမ်သို့ ပြန်လာတတ်ပါသည်။ အိမ်ပြန်လာသည့်အခါတိုင်း အမှားလုပ်မထားသည့်မျက်နှာနှင့် အလည်အပတ်ခရီးမှ ပြန်လာသည့် အိမ်ရှင်မတစ်ဦးကဲ့သို့သာ ပြုမူနေထိုင်တတ်သည်။ ဖေဖေဦးသန့်စင်လင်းနှင့် သားဖြစ်သူတို့ အိမ်ပြန်အလာကိုမျှော်လင့်နေသော်လည်း တပတ်ပြီးတပတ်ကုန်လွန်ခဲ့လေပြီ။ အချိန်တန်လျှင် အိမ်ပြန်လာလိမ့်မည်ဟု ထင်မှတ်ထားခဲ့သော်လည်း တစ်လကျော်ကျော်အချိန်အတွင်း ရောက်ရှိလာသည်ကား ဒေါ်မေမီရှိန်ဖက်မှ လက်မှတ်ထိုးထားသော ကွာရှင်းစာချုပ် တစ်စုံသာဖြစ်သည်။

ဒေါ်မေမီရှိန်၏ ရှေ့နေဖြစ်သူမှ ကွာရှင်းလိုခြင်းနှင့်ပတ်သတ်သော စကားများကို ပြောနေသော်လည်း အကြောင်းအရာကြီးကြီးမားမားမရှိပဲရောက်ရှိလာသော ကွာရှင်းစာချုပ်အားကိုင်၍ နာကျည်းသောမျက်လုံးအစုံနှင့် မဲ့ပြုံးတစ်ချက်ဆင်မြန်းကာ ဦးသန့်စင်လင်း လက်မှတ်ထိုးပေးခဲ့သည်။ ထိုအချိန်မှစ၍ ရောင်ဝါ၏ဘဝအတွင်း မိခင်ဖြစ်သူ၏ ပါဝင်ပတ်သတ်မှုများ တခန်းရပ်သွားခဲ့သည်။ အမိမဲ့သားဖြစ်ခဲ့သော်လည်း ဖခင်၏ယုယကြင်နာမှု အဒေါ်ဖြစ်သူ ကြီးကြီးကြယ်စင်လင်း၏ မေတ္တာတို့ဖြင့် မတောင့်မတပဲ နေထိုင်နိုင်ခဲ့သည်။ ရောင်ဝါ အထက်တန်းတက်သောနှစ်၌ ဒေါ်မေမီရှိန်၏ ဖခင်ဆုံးပါးသွားပြီး နိုင်ငံခြားသို့ထွက်သွားသည်ဆိုသော သီတင်းတစ်ခုသာ ကြားခဲ့ရသည်။ ဆယ်တန်းအောင်ပြီးနောက် စစ်/ဆေးဝင်ခွင့်ဖြေဆိုရာ အောင်မြင်သဖြင့် သင်တန်းတတ်ခဲ့ပြီး စစ်ဆရာဝန်တစ်ယောက်ဖြစ်လာခဲ့သည်။

တာဝန်ကျရာတပ်ရင်းတွင် တာဝန်ထမ်းဆောင်ရင်းဖြင့် တပ်ရင်းရှိရာမြို့မှ အမျိုးသမီးတစ်ဦးနှင့် ချစ်ကြိုးသွယ်မိခဲ့ကြသည်။ ပျိုတိုင်းကြိုက်သည့်နှင်းဆီခိုင်ဖြစ်သော ရောင်ဝါနှင့် မြို့မျက်နှာဖုံးဖြစ်သော မေသူဇာခင်တို့မှာ လူတိုင်းအားကျလောက်သည့် စုံတွဲများဖြစ်ခဲ့သည်။ အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ မေသူဇာခင်မှာ စစ်ဗိုလ်ဆရာဝန်ဆိုသော ဂုဏ်ပုဒ်ကိုသာ ချစ်ခင်မြတ်နိုးသူမှန်း ပေါ်လွင်လာခဲ့သည်။ မိခင်ဖြစ်သူအပေါ်တွင် နာကြည်းချက်ရှိပြီး မိန်းမများအပေါ် အထင်ကြီးခြင်း မရှိသော ရောင်ဝါရှိန်လင်း အနေဖြင့် မေသူဇာခင်အပေါ် တဖြည်းဖြည်း အေးစက်လာခဲ့သည်။ တနေ့ မေသူဇာခင်တို့အိမ်တွင် ဆွမ်းကျွေးရှိသဖြင့် ကူညီလုပ်ကိုင်ပေးရန် ရောင်ဝါရှိန်လင်းအား အကူညီတောင်းခဲ့သည်။ တပ်ရင်းမှူးမှ ခွင့်ပြုသဖြင့် ညအိပ်သွားခဲ့ရာမှ ဘဝတစ်ဆစ်ချိုးခဲ့လေတော့သည်။

လူကြီးစုံရာနှင့် အမိဖမ်းလက်ထပ်ခြင်းခံခဲ့ရပြီး ဗိုလ်ကတော်ဖြစ်ခွင့်ရရန် အသုံးချခြင်း ခံခဲ့ရသည်။ ရောင်ဝါရှိန်လင်းအနေဖြင့် အကျဉ်းချုံ့လက်မှတ်ထိုးပေးခဲ့ပြီး သတို့သမီး၏အိမ်၌သာ မင်္ဂလာဦးညအားကျော်ဖြတ်ရတော့မည်ဖြစ်သည်။ “မောင်” မေသူဇာခင်၏ ချွဲချွဲနွဲ့နွဲ့ခေါ်သံကြောင့် ကုတင်ပေါ်ထိုင်နေသော ရောင်ဝါလှည့်၍ ကြည့်မိသွားခဲ့သည်။ ညဝတ်အကျႌအပါးသားအောက်က ရုန်းကြွနေသော အလှတရားများ ပေါ်အောင်တမင်ဝတ်ဆင်ထားမှန်း သိသာထင်ရှင်းလှသည်။ ဖုထွက်နေသော အသားစိုင်များလှုပ်ခါအောင် တလှမ်းပြီးတလှမ်း လှုပ်လီလှုပ်လဲ့ လမ်းလျှောက်လာသော မေသူဇာခင်ကိုကြည့်ပြီး ရောင်ဝါတစ်ယောက် စိတ်ပျက်မှုများခံစားနေရပါသည်။ ကုတင်ထက်သို့ထိုင်ပြီး ခပ်နွဲ့နွဲ့မှီကာ “မောင် ရေချိုးအဝတ်စားလဲလိုက်ပါ့လား။

စိတ်အပန်းပြေတာပေါ့” “အင်း” ရေချိုးလိုက်၍ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး လန်းဆန်းသွားသော်လည်း စိတ်ပင်ပန်းမှုဒဏ်များမှာ လျော့ပါးသွားခြင်း မရှိခဲ့ပါ။ မေသူဇာခင်အပေါ် ချစ်ခင်တွယ်တာခဲ့မိသော စိတ်ခံစားချက်များ ကျန်ရှိနေခြင်း ရှိမရှိမသေချာခဲ့ပါ။ ညအိပ်မီးမှိန်မှိန်အောက်က ပုရိသတိုင်းစွဲမက်ဖွယ်အလှကိုပိုင်ဆိုင်ထားသော မေသူဇာခင်ကိုကြည့်ရင်း ပ့ျံလွင့်နေသောအတွေးများနေရာတွင် ရမ္မက်စိတ်များ အစားထိုးဝင်ရောက်လာခဲ့သည်။ “မောင် လာလေ” ခရာသံလား? ညုသံလား? မသဲကွဲသော အသံဖြင့် မေသူဇာခင်က ရောင်ဝါ့ကို ခေါ်လိုက်သည်။

“အင်း” မေသူဇာခင်၏ဘေးတွင် ဝင်ရောက်၍ ပက်လက်လှန်ကာလဲလျောင်းလိုက်ပြီးနောက် ရမ္မက်စိတ်များပြင်းထန်နေခဲ့သော်လည်း အတွေ့ကြုံမရှိသူ ပီပီ မည်သို့မည်ပုံ စတင်ရမှန်းမသိဖြစ်နေခဲ့သည်။ မေသူဇာခင်က ရောင်ဝါ၏ဖက်သို့ လှည့်လိုက်ပြီး လက်များကိုဆုပ်ကိုင်ရင်း ခပ်ဖွဖွ ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ ရောင်ဝါ၏ ပခုံးဆီမှ ရင်ဘက်သို့ အစုန်အဆန်ပွတ်သပ်ပေးနေပြန်သည်။

ပခုံး၊ရင်ဘက်နှင့် ဝမ်းဗိုက်များကို အစုန်အဆန်ပွတ်သပ်ပေးနေတော့ ရောင်ဝါ၏လီးမှာ တဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး တင်းမာလာသည်။ ပုဆိုးပေါ်မှနေ၍ ပေါင်များကိုပွတ်သပ်ပေးနေသော မေသူဇာခင်၏လက်နှင့် ရောင်ဝါ၏လီးတို့ ထိမိတိုင်း ပို၍ပို၍တင်းမာလာခဲ့သည်။ အချိန်အနည်းငယ်ကြာသည်ထိ တုံ့ပြန်မှုမရှိသော ရောင်ဝါကြောင့် မေသူဇာခင် စိတ်ရှည်ခြင်းမရှိတော့ပဲ ရောင်ဝါ၏ပုဆိုးကို ဖြေလျော့ကာ လက်နုနုဖြင့် ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ပေးနေခဲ့သည်။ “အူး” မိမိကိုယ်တိုင် ကွင်းတိုက်သော အရသာနှင့် မတူခြားနားသော အရသာသစ်ကြောင့် အမှတ်တမဲ့ ရောင်ဝါ ညည်းညူမိသည်။

ရောင်ဝါဦးဆောင်မှုအား စောင့်မျှော်နေပါက မင်္ဂလာဦးညအား အဆင်ပြေပြေ ဖြတ်ကျော်နိုင်ခြင်းရှိနိုင်မည်မဟုတ်မှန်း ရိပ်မိသိရှိသွားသော မေသူဇာခင်မှ ရောင်ဝါ၏ ကိုယ်လုံးပေါ်ကို ခွလိုက်သည်။ ရောင်ဝါ၏ နှုတ်ခမ်းများကို မွတ်သိပ်စွာဖြင့် ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း နမ်းရှုံလာခဲ့သည်။ အပြန်အလှန်နမ်းရှိုက်နေစဉ် မေသူဇာခင်မှ ရောင်ဝါ၏လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်ကာ ဆွဲထူလိုက်ပြီး စွပ်ကျယ်အကျႌအား ဆွဲချွတ်လိုက်လေသည်။ သူမ၏ညဝတ်အကျႌကိုလည်း ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီးနောက် ရောင့်ဝါအပေါ် ခွထိုင်ကာ နှုတ်ခမ်းအစုံအား နမ်းရှိုက်လျှက်ရှိနေခဲ့သည်။ ရောင်ဝါ၏လက်များက အလိုအလျောက်ပင် မေသူဇာခင်၏ ခါးအားဖက်ပြီး ရမ္မက်စိတ်များနှင့် ပြန်လည်နမ်းရှိုက်နေမိခဲ့သည်။

ရုတ်တရက် ရောင်ဝါအား တွန်းလှဲလိုက်ပြီး အလျင်အမြန်ပင် အတွင်ခံ အဝတ်များကိုချွတ်ချလိုက်သည်။ ထို့နောက် ရောင်ဝါ၏လီးနှင့် သူမ၏စောက်ပတ်တို့ကို ပွတ်တိုက်နေရင်း နို့များကလည်း ရင်ဘက်ကို မထိ,ထိအောင် ပွတ်တိုက်ပေးနေပြန်သည်။ ပက်လက်အနေအထားနှင့် မရိုးမယွဖြစ်လာသော ရောင်ဝါကလည်း အောက်မှနေ၍ ကော့ထိုးနေမိသည်။ “ခစ် ခစ် ခစ်” သူမ၏ ကျေနပ်ဖွယ် ရယ်သံလွင်လွင်နှင့်အတူ နားနားကပ်၍ “မောင် ငြိမ်ငြိမ်မနေနိုင်တော့ဘူးလား”ဟု ပြောလာခဲ့သည်။

“အင်း ဟုတ်တယ် မနေနိုင်တော့ဘူး မေ့ကို အရမ်းလိုးချင်လာပြီ”ဟု ရောင်ဝါက ပြန်ပြောလိုက်သောအခါ မေသူဇာခင်က ရောင်ဝါ၏လီးကို လက်နှင့်ကိုင်ပြီး သူမ၏စောက်ပတ်အဝနှင့်တေ့ကာ တဖြေးဖြေးခြင်း ထိုင်ချလာခဲ့သည်။ ကြပ်ကြပ်တည်းတည်းနှင့် စီးပိုင်နွေးထွေးကာ ဝင်ရောက်နေသောအရသာကြောင့် ရောင်ဝါ၏စိတ်များ ထိန်းသိမ်းနိုင်ခြင်းမရှိပဲ အောက်မှ ပင့်၍ဆောင့်ချလိုက်သည်။ ဒုတ်ဆိုသော မြည်သံနှင့်အတူ “အား” “မောင်ရယ် သားအိမ်ကိုထိလိုက်တာ” “မကောင်းလို့လား မေ” “ကောင်းတာက ကောင်းပါတယ် နည်းနည်းအောင့်သွားလို့ပါ” အပေါ်မှ ဆောင့်ပေးနေသော သူမ၏သားအိမ်နှင့်ထိမိတိုင်း ရောင်ဝါအနေဖြင့် လီးထိပ်မှ တဆစ်ဆစ် ဝေဒနာတခုနှင့် မခံစားဖူးသေးသော အရသာတစ်ခု ခံစားနေရသည်။

ဖင်ကိုနှဲ့၍ စကောဝိုင်းလိုက်၊ အထက်အောက်ဆောင့်လိုက်နှင့် မမောနိုင်မပန်းနိုင် ဆောင့်နေရင်းက ” အ့ အ့” “အမေ့” နှုတ်ဖျားမှ ညီးညူရင်း မြန်မြန်ဆန်ဆန်ဆောင့်လာခဲ့သည်။ “အား………” ညည်းသံရှည်တစ်ခုနှင့် စောက်ပတ်ဆီမှ ဆွဲညှစ်ပေးနေသည်ကို ခံစားရရင်း သူမ ရောင်ဝါ၏ ကိုယ်လုံးပေါ်သို့ မှောက်ကျလာခဲ့သည်။ “မောင် မပြီးသေးဘူး မှတ်လား” “အင်း” “လာ အပေါ်ကနေ”ဟု ပြောပြီး သူမက ရောင်ဝါအပေါ်မှလှိမ့်ဆင်းလိုက်ပြီး ပက်လက်လှန် လိုက်သည်။ ရောင်ဝါလည်းသူမကို ခွလိုက်ပြီး အပေါ်မှနေ၍ ညောင့်နေသည်။ သူမက ရောင်ဝါ၏လီးကိုကိုင်ပြီး စောက်ပတ်အဝတွင်တေ့ပေးသည်။ ရောင်ဝါလည်း အထဲထိရောက်အောင် အဆုံးထိဆောင့်နေသည်။

တကိုယ်လုံးအားနှင့် ဆောင့်နေသော ရောင်ဝါကို မေသူဇာခင်က “မောင်ရေ တကိုယ်လုံးနဲ့မဆောင့်နဲ့ ခါးကိုပဲကစားပြီးဆောင့် ” “အင်း” သူမပြောသည့်အတိုင်း ခါးအားကိုအသုံပြုပြီး သွက်လက်စွာဆောင့်လိုက်သည်။ “အ့ အမေ့” လီးထိပ်နှင့်သားအိမ်တိုက်မိပြီး တထစ်ထစ်မြည်သံနှင့်အတူ လီးထိပ်ဆီမှ ကျဉ်လာပြီး သုတ်လွှတ်ချင်စိတ်များ ပြင်းထန်လာသည်။ “အား မောင်ပြီးချင်ပြီ” မြန်ဆန်စွာဖြင့် အချက်ရေ စိပ်စိပ်ဆောင့်ပေးအပြီး မေသူဇာခင်၏ စောက်ပတ်အတွင်း သုတ်ရည်များ ပန်းထည့်လိုက်သည်။

မေသူဇာခင်က ရောင်ဝါ၏ခါးကို ခြေထောက်နှင့်ချိတ်ထားပြီး စောက်ပတ်အထဲမှ ဆွဲညှစ်နေသဖြင့် “အ့ မေ မေ” “အူး မောင် မရဘူး ကျဉ်နေပြီ” “ခစ်ခစ် ကောင်းတာပါ” “အိုး အိုး မေ တော်တော့ကွာ” “အင်းပါကွာ ချစ်လို့လုပ်ပေးနေတာကို မောင်အဆင်ပြေလား” “အင်း ပြေပါတယ်” “ခနနားလိုက်ဦး ပြီးမှ ပြန်စရအောင်” “ပြန်စမှာ စိတ်ချ မောင်မဝသေးဘူး” “ခစ် ခစ် ခစ်” “ဟား ဟား ဟား” ရယ်သံများ သံပြိုင်ထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။ ထိုညတညလုံး နှစ်ဦးသား မမောနိုင်မပန်းနိုင်ဖြင့် အချစ်ရေယဉ်ကြောဝယ် ကူးခတ်နေမိခဲ့ကြလေတော့ည်။

 

Zawgyi

 

ျပန္စမွာမဝေသးဘူး

သုခဝတီဟုဆိုလိုက္သည္ႏွင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္းမွ ဆိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္ကို ေျပးျမင္ၾကမည္ျဖစ္သည္။ သုခဝတီရပ္ကြက္ လမ္းသြယ္အတြင္းရွိ တိုက္တစ္လုံးအတြင္းမွ ဆူညံသံမ်ားထြက္ေပၚေနသည္။ ေသခ်ာနားစိုက္ေထာင္မွ အသံသဲ့သဲ့သာၾကားႏိုင္မည္ျဖစ္ၿပီး ဆူညံသံမ်ားအဆုံးတြင္ ၿခံတံခါးဖြင့္၍ ကားတစ္စီး ထြက္ခြာသြားသည္။ ိုဝရံတာမွ စူးစိုက္ၾကည့္ေနေသာ မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ မ်က္ဝန္းတစ္စုံမွ မ်က္ရည္ပူမ်ား တလိမ့္လိမ့္က်ဆင္းလာခဲ့ပါသည္။ မိဘႏွစ္ပါး၏ရန္ပြဲအၿပီး အိမ္မွထြက္ခြာသြားသူမွာ ေမေမေဒၚ ေမမီရွိန္ပဲ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ေခတ္ဆန္ဆန္ႏွင့္ မည္သည့္အရာမွ အေလးမထားတတ္ေသာ၊ အၿငိမ္းစားဗိုလ္ခ်ဳပ္တစ္ဦး၏ သမီးပီပီ ေမာက္မာေသာ၊ မည္သူ႔ကိုမွ ေအာက္က်ခံခ်င္စိတ္မရွိေသာေမေမႏွင့္ စည္းစနစ္ႀကီးၿပီး ပညာမာနရွိေသာ ေဖေဖတို႔၏ရန္ပြဲမွာ ထူးဆန္းသည္ေတာ့မဟုတ္ခဲ့ပါ။

ေရာင္ဝါရွိန္လင္း သိတတ္စအခ်ိန္ကတည္းက ေမေမႏွင့္ေဖေဖ၏ ရန္ပြဲမ်ားမွာ ခပ္စိပ္စိပ္ျဖစ္ၿပီး ရန္ပြဲတစ္ခုလုံး ေမေမ့အသံကသာ ဖုံးလႊမ္းေနတတ္သည္။ ရန္ျဖစ္ၿပီးသည္ႏွင့္ အဘိုးအဘြားမ်ားေနထိုင္ရာ သုဝဏၰရွိေနအိမ္သို႔ သုံးေလးရက္ခန႔္သြားေနတတ္ၿပီး စိတ္ဆိုးေျပပါက သုခဝတီရွိေနအိမ္သို႔ ျပန္လာတတ္ပါသည္။ အိမ္ျပန္လာသည့္အခါတိုင္း အမွားလုပ္မထားသည့္မ်က္ႏွာႏွင့္ အလည္အပတ္ခရီးမွ ျပန္လာသည့္ အိမ္ရွင္မတစ္ဦးကဲ့သို႔သာ ျပဳမူေနထိုင္တတ္သည္။ ေဖေဖဦးသန႔္စင္လင္းႏွင့္ သားျဖစ္သူတို႔ အိမ္ျပန္အလာကိုေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ္လည္း တပတ္ၿပီးတပတ္ကုန္လြန္ခဲ့ေလၿပီ။ အခ်ိန္တန္လွ်င္ အိမ္ျပန္လာလိမ့္မည္ဟု ထင္မွတ္ထားခဲ့ေသာ္လည္း တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္အခ်ိန္အတြင္း ေရာက္ရွိလာသည္ကား ေဒၚေမမီရွိန္ဖက္မွ လက္မွတ္ထိုးထားေသာ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္ တစ္စုံသာျဖစ္သည္။

ေဒၚေမမီရွိန္၏ ေရွ႕ေနျဖစ္သူမွ ကြာရွင္းလိုျခင္းႏွင့္ပတ္သတ္ေသာ စကားမ်ားကို ေျပာေနေသာ္လည္း အေၾကာင္းအရာႀကီးႀကီးမားမားမရွိပဲေရာက္ရွိလာေသာ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္အားကိုင္၍ နာက်ည္းေသာမ်က္လုံးအစုံႏွင့္ မဲ့ၿပဳံးတစ္ခ်က္ဆင္ျမန္းကာ ဦးသန႔္စင္လင္း လက္မွတ္ထိုးေပးခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ေရာင္ဝါ၏ဘဝအတြင္း မိခင္ျဖစ္သူ၏ ပါဝင္ပတ္သတ္မႈမ်ား တခန္းရပ္သြားခဲ့သည္။ အမိမဲ့သားျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ဖခင္၏ယုယၾကင္နာမႈ အေဒၚျဖစ္သူ ႀကီးႀကီးၾကယ္စင္လင္း၏ ေမတၱာတို႔ျဖင့္ မေတာင့္မတပဲ ေနထိုင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ေရာင္ဝါ အထက္တန္းတက္ေသာႏွစ္၌ ေဒၚေမမီရွိန္၏ ဖခင္ဆုံးပါးသြားၿပီး ႏိုင္ငံျခားသို႔ထြက္သြားသည္ဆိုေသာ သီတင္းတစ္ခုသာ ၾကားခဲ့ရသည္။ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးေနာက္ စစ္/ေဆးဝင္ခြင့္ေျဖဆိုရာ ေအာင္ျမင္သျဖင့္ သင္တန္းတတ္ခဲ့ၿပီး စစ္ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့သည္။

တာဝန္က်ရာတပ္ရင္းတြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရင္းျဖင့္ တပ္ရင္းရွိရာၿမိဳ႕မွ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးႏွင့္ ခ်စ္ႀကိဳးသြယ္မိခဲ့ၾကသည္။ ပ်ိဳတိုင္းႀကိဳက္သည့္ႏွင္းဆီခိုင္ျဖစ္ေသာ ေရာင္ဝါႏွင့္ ၿမိဳ႕မ်က္ႏွာဖုံးျဖစ္ေသာ ေမသူဇာခင္တို႔မွာ လူတိုင္းအားက်ေလာက္သည့္ စုံတြဲမ်ားျဖစ္ခဲ့သည္။ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် ေမသူဇာခင္မွာ စစ္ဗိုလ္ဆရာဝန္ဆိုေသာ ဂုဏ္ပုဒ္ကိုသာ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးသူမွန္း ေပၚလြင္လာခဲ့သည္။ မိခင္ျဖစ္သူအေပၚတြင္ နာၾကည္းခ်က္ရွိၿပီး မိန္းမမ်ားအေပၚ အထင္ႀကီးျခင္း မရွိေသာ ေရာင္ဝါရွိန္လင္း အေနျဖင့္ ေမသူဇာခင္အေပၚ တျဖည္းျဖည္း ေအးစက္လာခဲ့သည္။ တေန႔ ေမသူဇာခင္တို႔အိမ္တြင္ ဆြမ္းေကြၽးရွိသျဖင့္ ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးရန္ ေရာင္ဝါရွိန္လင္းအား အကူညီေတာင္းခဲ့သည္။ တပ္ရင္းမႉးမွ ခြင့္ျပဳသျဖင့္ ညအိပ္သြားခဲ့ရာမွ ဘဝတစ္ဆစ္ခ်ိဳးခဲ့ေလေတာ့သည္။

လူႀကီးစုံရာႏွင့္ အမိဖမ္းလက္ထပ္ျခင္းခံခဲ့ရၿပီး ဗိုလ္ကေတာ္ျဖစ္ခြင့္ရရန္ အသုံးခ်ျခင္း ခံခဲ့ရသည္။ ေရာင္ဝါရွိန္လင္းအေနျဖင့္ အက်ဥ္းခ်ဳံ႕လက္မွတ္ထိုးေပးခဲ့ၿပီး သတို႔သမီး၏အိမ္၌သာ မဂၤလာဦးညအားေက်ာ္ျဖတ္ရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ “ေမာင္” ေမသူဇာခင္၏ ခြၽဲခြၽဲႏြဲ႕ႏြဲ႕ေခၚသံေၾကာင့္ ကုတင္ေပၚထိုင္ေနေသာ ေရာင္ဝါလွည့္၍ ၾကည့္မိသြားခဲ့သည္။ ညဝတ္အက်ႌအပါးသားေအာက္က ႐ုန္းႂကြေနေသာ အလွတရားမ်ား ေပၚေအာင္တမင္ဝတ္ဆင္ထားမွန္း သိသာထင္ရွင္းလွသည္။ ဖုထြက္ေနေသာ အသားစိုင္မ်ားလႈပ္ခါေအာင္ တလွမ္းၿပီးတလွမ္း လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ လမ္းေလွ်ာက္လာေသာ ေမသူဇာခင္ကိုၾကည့္ၿပီး ေရာင္ဝါတစ္ေယာက္ စိတ္ပ်က္မႈမ်ားခံစားေနရပါသည္။ ကုတင္ထက္သို႔ထိုင္ၿပီး ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕မွီကာ “ေမာင္ ေရခ်ိဳးအဝတ္စားလဲလိုက္ပါ့လား။

စိတ္အပန္းေျပတာေပါ့” “အင္း” ေရခ်ိဳးလိုက္၍ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံး လန္းဆန္းသြားေသာ္လည္း စိတ္ပင္ပန္းမႈဒဏ္မ်ားမွာ ေလ်ာ့ပါးသြားျခင္း မရွိခဲ့ပါ။ ေမသူဇာခင္အေပၚ ခ်စ္ခင္တြယ္တာခဲ့မိေသာ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ား က်န္ရွိေနျခင္း ရွိမရွိမေသခ်ာခဲ့ပါ။ ညအိပ္မီးမွိန္မွိန္ေအာက္က ပုရိသတိုင္းစြဲမက္ဖြယ္အလွကိုပိုင္ဆိုင္ထားေသာ ေမသူဇာခင္ကိုၾကည့္ရင္း ပ့်ံလြင့္ေနေသာအေတြးမ်ားေနရာတြင္ ရမၼက္စိတ္မ်ား အစားထိုးဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။ “ေမာင္ လာေလ” ခရာသံလား? ညဳသံလား? မသဲကြဲေသာ အသံျဖင့္ ေမသူဇာခင္က ေရာင္ဝါ့ကို ေခၚလိုက္သည္။

“အင္း” ေမသူဇာခင္၏ေဘးတြင္ ဝင္ေရာက္၍ ပက္လက္လွန္ကာလဲေလ်ာင္းလိုက္ၿပီးေနာက္ ရမၼက္စိတ္မ်ားျပင္းထန္ေနခဲ့ေသာ္လည္း အေတြ႕ႀကဳံမရွိသူ ပီပီ မည္သို႔မည္ပုံ စတင္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ေမသူဇာခင္က ေရာင္ဝါ၏ဖက္သို႔ လွည့္လိုက္ၿပီး လက္မ်ားကိုဆုပ္ကိုင္ရင္း ခပ္ဖြဖြ ပြတ္သပ္ေပးေနသည္။ ေရာင္ဝါ၏ ပခုံးဆီမွ ရင္ဘက္သို႔ အစုန္အဆန္ပြတ္သပ္ေပးေနျပန္သည္။

ပခုံး၊ရင္ဘက္ႏွင့္ ဝမ္းဗိုက္မ်ားကို အစုန္အဆန္ပြတ္သပ္ေပးေနေတာ့ ေရာင္ဝါ၏လီးမွာ တဆတ္ဆတ္တုန္ၿပီး တင္းမာလာသည္။ ပုဆိုးေပၚမွေန၍ ေပါင္မ်ားကိုပြတ္သပ္ေပးေနေသာ ေမသူဇာခင္၏လက္ႏွင့္ ေရာင္ဝါ၏လီးတို႔ ထိမိတိုင္း ပို၍ပို၍တင္းမာလာခဲ့သည္။ အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာသည္ထိ တုံ႔ျပန္မႈမရွိေသာ ေရာင္ဝါေၾကာင့္ ေမသူဇာခင္ စိတ္ရွည္ျခင္းမရွိေတာ့ပဲ ေရာင္ဝါ၏ပုဆိုးကို ေျဖေလ်ာ့ကာ လက္ႏုႏုျဖင့္ ပြတ္သပ္ဆုပ္နယ္ေပးေနခဲ့သည္။ “အူး” မိမိကိုယ္တိုင္ ကြင္းတိုက္ေသာ အရသာႏွင့္ မတူျခားနားေသာ အရသာသစ္ေၾကာင့္ အမွတ္တမဲ့ ေရာင္ဝါ ညည္းညဴမိသည္။

ေရာင္ဝါဦးေဆာင္မႈအား ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါက မဂၤလာဦးညအား အဆင္ေျပေျပ ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ျခင္းရွိႏိုင္မည္မဟုတ္မွန္း ရိပ္မိသိရွိသြားေသာ ေမသူဇာခင္မွ ေရာင္ဝါ၏ ကိုယ္လုံးေပၚကို ခြလိုက္သည္။ ေရာင္ဝါ၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို မြတ္သိပ္စြာျဖင့္ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း နမ္းရႈံလာခဲ့သည္။ အျပန္အလွန္နမ္းရႈိက္ေနစဥ္ ေမသူဇာခင္မွ ေရာင္ဝါ၏လည္ပင္းကို သိုင္းဖက္ကာ ဆြဲထူလိုက္ၿပီး စြပ္က်ယ္အက်ႌအား ဆြဲခြၽတ္လိုက္ေလသည္။ သူမ၏ညဝတ္အက်ႌကိုလည္း ဆြဲခြၽတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေရာင့္ဝါအေပၚ ခြထိုင္ကာ ႏႈတ္ခမ္းအစုံအား နမ္းရႈိက္လွ်က္ရွိေနခဲ့သည္။ ေရာင္ဝါ၏လက္မ်ားက အလိုအေလ်ာက္ပင္ ေမသူဇာခင္၏ ခါးအားဖက္ၿပီး ရမၼက္စိတ္မ်ားႏွင့္ ျပန္လည္နမ္းရႈိက္ေနမိခဲ့သည္။

႐ုတ္တရက္ ေရာင္ဝါအား တြန္းလွဲလိုက္ၿပီး အလ်င္အျမန္ပင္ အတြင္ခံ အဝတ္မ်ားကိုခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေရာင္ဝါ၏လီးႏွင့္ သူမ၏ေစာက္ပတ္တို႔ကို ပြတ္တိုက္ေနရင္း ႏို႔မ်ားကလည္း ရင္ဘက္ကို မထိ,ထိေအာင္ ပြတ္တိုက္ေပးေနျပန္သည္။ ပက္လက္အေနအထားႏွင့္ မ႐ိုးမယြျဖစ္လာေသာ ေရာင္ဝါကလည္း ေအာက္မွေန၍ ေကာ့ထိုးေနမိသည္။ “ခစ္ ခစ္ ခစ္” သူမ၏ ေက်နပ္ဖြယ္ ရယ္သံလြင္လြင္ႏွင့္အတူ နားနားကပ္၍ “ေမာင္ ၿငိမ္ၿငိမ္မေနႏိုင္ေတာ့ဘူးလား”ဟု ေျပာလာခဲ့သည္။

“အင္း ဟုတ္တယ္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး ေမ့ကို အရမ္းလိုးခ်င္လာၿပီ”ဟု ေရာင္ဝါက ျပန္ေျပာလိုက္ေသာအခါ ေမသူဇာခင္က ေရာင္ဝါ၏လီးကို လက္ႏွင့္ကိုင္ၿပီး သူမ၏ေစာက္ပတ္အဝႏွင့္ေတ့ကာ တေျဖးေျဖးျခင္း ထိုင္ခ်လာခဲ့သည္။ ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္းႏွင့္ စီးပိုင္ေႏြးေထြးကာ ဝင္ေရာက္ေနေသာအရသာေၾကာင့္ ေရာင္ဝါ၏စိတ္မ်ား ထိန္းသိမ္းႏိုင္ျခင္းမရွိပဲ ေအာက္မွ ပင့္၍ေဆာင့္ခ်လိုက္သည္။ ဒုတ္ဆိုေသာ ျမည္သံႏွင့္အတူ “အား” “ေမာင္ရယ္ သားအိမ္ကိုထိလိုက္တာ” “မေကာင္းလို႔လား ေမ” “ေကာင္းတာက ေကာင္းပါတယ္ နည္းနည္းေအာင့္သြားလို႔ပါ” အေပၚမွ ေဆာင့္ေပးေနေသာ သူမ၏သားအိမ္ႏွင့္ထိမိတိုင္း ေရာင္ဝါအေနျဖင့္ လီးထိပ္မွ တဆစ္ဆစ္ ေဝဒနာတခုႏွင့္ မခံစားဖူးေသးေသာ အရသာတစ္ခု ခံစားေနရသည္။

ဖင္ကိုႏွဲ႔၍ စေကာဝိုင္းလိုက္၊ အထက္ေအာက္ေဆာင့္လိုက္ႏွင့္ မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္ ေဆာင့္ေနရင္းက ” အ့ အ့” “အေမ့” ႏႈတ္ဖ်ားမွ ညီးညဴရင္း ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ေဆာင့္လာခဲ့သည္။ “အား………” ညည္းသံရွည္တစ္ခုႏွင့္ ေစာက္ပတ္ဆီမွ ဆြဲညႇစ္ေပးေနသည္ကို ခံစားရရင္း သူမ ေရာင္ဝါ၏ ကိုယ္လုံးေပၚသို႔ ေမွာက္က်လာခဲ့သည္။ “ေမာင္ မၿပီးေသးဘူး မွတ္လား” “အင္း” “လာ အေပၚကေန”ဟု ေျပာၿပီး သူမက ေရာင္ဝါအေပၚမွလွိမ့္ဆင္းလိုက္ၿပီး ပက္လက္လွန္ လိုက္သည္။ ေရာင္ဝါလည္းသူမကို ခြလိုက္ၿပီး အေပၚမွေန၍ ေညာင့္ေနသည္။ သူမက ေရာင္ဝါ၏လီးကိုကိုင္ၿပီး ေစာက္ပတ္အဝတြင္ေတ့ေပးသည္။ ေရာင္ဝါလည္း အထဲထိေရာက္ေအာင္ အဆုံးထိေဆာင့္ေနသည္။

တကိုယ္လုံးအားႏွင့္ ေဆာင့္ေနေသာ ေရာင္ဝါကို ေမသူဇာခင္က “ေမာင္ေရ တကိုယ္လုံးနဲ႔မေဆာင့္နဲ႔ ခါးကိုပဲကစားၿပီးေဆာင့္ ” “အင္း” သူမေျပာသည့္အတိုင္း ခါးအားကိုအသုံျပဳၿပီး သြက္လက္စြာေဆာင့္လိုက္သည္။ “အ့ အေမ့” လီးထိပ္ႏွင့္သားအိမ္တိုက္မိၿပီး တထစ္ထစ္ျမည္သံႏွင့္အတူ လီးထိပ္ဆီမွ က်ဥ္လာၿပီး သုတ္လႊတ္ခ်င္စိတ္မ်ား ျပင္းထန္လာသည္။ “အား ေမာင္ၿပီးခ်င္ၿပီ” ျမန္ဆန္စြာျဖင့္ အခ်က္ေရ စိပ္စိပ္ေဆာင့္ေပးအၿပီး ေမသူဇာခင္၏ ေစာက္ပတ္အတြင္း သုတ္ရည္မ်ား ပန္းထည့္လိုက္သည္။

ေမသူဇာခင္က ေရာင္ဝါ၏ခါးကို ေျခေထာက္ႏွင့္ခ်ိတ္ထားၿပီး ေစာက္ပတ္အထဲမွ ဆြဲညႇစ္ေနသျဖင့္ “အ့ ေမ ေမ” “အူး ေမာင္ မရဘူး က်ဥ္ေနၿပီ” “ခစ္ခစ္ ေကာင္းတာပါ” “အိုး အိုး ေမ ေတာ္ေတာ့ကြာ” “အင္းပါကြာ ခ်စ္လို႔လုပ္ေပးေနတာကို ေမာင္အဆင္ေျပလား” “အင္း ေျပပါတယ္” “ခနနားလိုက္ဦး ၿပီးမွ ျပန္စရေအာင္” “ျပန္စမွာ စိတ္ခ် ေမာင္မဝေသးဘူး” “ခစ္ ခစ္ ခစ္” “ဟား ဟား ဟား” ရယ္သံမ်ား သံၿပိဳင္ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ ထိုညတညလုံး ႏွစ္ဦးသား မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္ျဖင့္ အခ်စ္ေရယဥ္ေၾကာဝယ္ ကူးခတ္ေနမိခဲ့ၾကေလေတာ့ည္။