မွတ်သိပ်တောင့်တ

မွတ်သိပ်တောင့်တ

“သား ထပီလား ဒီမှာ ထမင်းကြော်ထားတယ်နော်” “ဟုတ်ကဲ့ပါမေမေ” အမေ့အား စကားပြန်ပီးနောက် စိုးကျော် လက်ဆေးကန်တွင် မျက်နှာသစ်လိုက်သည်။ မျက်နှာသစ်ပြီးနောက် ထမင်းကြော်စားနေတုန်း ကော်ဖီပန်းကန်ကိုင်၍ အမေရောက်လာကာ ဘေးနားဝင်ထိုင်ရင်း… “ငါ့သားရယ် အမေ့အသက် ၅၀နီးပါပီ သားရယ် ငါ့သားသာ လိမ်လိမ်မာမာ အေးအေးဆေးဆေးနေသွား ဘာမှမလုပ်ပဲ အမေတို့သားအမိ ဒီတိုင်းထိုင်စားလို့ရပါတယ် မဆိုးပါနဲ့တော့ကွယ်” “မေမေရယ် သားမဆိုးတော့ပါဖူးဗျာ ဒီလောက် ဖြစ်ခဲ့ပီးမှ သားဆက်မိုက်နေရင် သားပဲ ပျက်စီးမှာပေါ့ သားနားလည်ပါပီ မေမေ” “ကဲပါ သားလေး သိရင် အမေ မပြောတော့ပါဘူးကွယ် ငါ့သား အလုပ်နောက်ကျနေဦးမယ် စား စား” “အော် သားရေ ညကျ အမေတို့ ဧည့်ခံပွဲ တခုသွားရမယ်နော် ညစာစားပွဲပါကွယ် မွေးနေပွဲပါ အမေ့သူငယ်ချင်း သားလိုက်ခဲ့ရမယ်နော်”

“ဟုတ် လိုက်ခဲ့ပါ့မယ် မေမေ” စားသောက် ပြီးစီးသည့်နောက် စိုးကျော် တယောက် ကျောက်ဝိုင်းသို့ ဆိုင်ကယ်ဖြင့် ထွက်ခဲ့လေသည်။ ရတနာကျောက်စိမ်း ကုန်သည်ပွဲစားကြီးဦးကျော်ဝင်းနှင့် ဒီဇိုင်နာ ဒေါ်နန်းစောထွေးတို့၏ တဦးတည်းသောသား မောင်စိုးကျော်ကား ဆယ်တန်းထိ လိမ္မာယာဉ်ကျေးသောသူ ဖြစ်ခဲ့လေသည်။ ဆယ်တန်းနှစ်ရောက်ပီး အဖေဆုံးတော့ စိုးကျော်တော်တော် ဝမ်းနည်းခဲ့ရလေသည်။ ထိုစိတ်ကြောင့်ပင် ဆယ်တန်း ရိုးရိုးသာ အောင်ခဲ့ပီး ဝိဇ္ဇာသိပ္ပံတက္ကသိုလ် တက်ခဲ့လေသည်။ တက္ကသိုလ်ရောက်သော် အပေါင်းအသင်းမှား၍ အတတ်ပေါင်းစုံ တတ်မြောက်ခဲ့လေသည်။ နောက်ဆုံး မူးယစ်ဆေးပါ စွဲခဲ့လေသည်။ ပထမနှစ်ကို ၃နှစ်ဆက် ဖြေဆိုမှ အောင်မြင်လေသည်။ ဒုတိယနှစ်ရောက်ပြန်တော့ ကျပီးသည့်နောက် အမေက မူးယစ်ဆေးစွဲနေတာသိသွားပီး ဘယ်လိုမှ မနိုင်တော့၍ ဆေးရုံတက် ဆေးဖြတ်စေလေသည်။

ဆေးစွဲကာစဖြစ်၍၎င်း သူကိုယ်၌က အမေခံစားရတာ မကြည့်ရက်သဖြင့်၎င်း အမေ သူ့အပေါ်ထားသည့် မေတ္တာကို သိရှိနားလည်၍၎င်း သူကိုယ်တုင်ကြိုးစား၍ ဆေးဖြတ်ရာ အောင်မြင်စွာ ဖြတ်နိုင်ခဲ့လေသည်။ စိတ်သစ် လူသစ်ဖြင့် ကျောင်းပြန်တက်ရန် အမေက ပြောသော်လည်း သူကိုယ်တိုင်က စာထဲ စိတ်မပါတော့။ အလုပ်ပဲလုပ်ချင်တော့သည်ဟု ပြောသောကြောင့် ဦးကျော်ဝင်း မိတ်ဆွေ ပွဲစားကြီး ဦးစိုးမောင်ထံတွင် ပြောဆိုအပ်နှံ ပေးခဲ့လေသည်။ ယခုတော့ဖြင့် အတော်အသင့် အောင်မြင်သော ပွဲစား တယောက် ဖြစ်လေပီ။ လွန်ခဲ့သော ၂နှစ်ကျော်က ဖြစ်ပျက်ခဲ့သော အဖြစ်ပျက်များကို စိုးကျော် အမှတ်တမဲ့ တွေးတောရင်း ကျောက်ဝိုင်းသို့ ရောက်လာခဲ့လေသည်။ ဆိုင်ကယ်အပ်နှံပီး ဝိုင်းထဲသို့ ဝင်လိုက်သည်နှင့် “ဟေ့ယောင် စိုးကျော် မင်းစောင့်နေတာ လာလာ” “ဟာ အာစရိ ဘာပြောမလို့လဲ” “ရော့ ဒီ ၂ပွင့် မင်းလုပ်ထားလိုက် ၁၀အောက် မချိတ်နဲ့ ၁၀အပေါ်မှ ချိတ် ဈေး ကြည့် ခေါ်လိုက်တော့ ရမလား”

“ရတယ် ဖြစ်အောင်လုပ်ပေးပါ့မယ် အာစရိရာ” ဆရာဖြစ်သူ ဦးစိုးမောင်ပေးသော လုံးချော ကျောက်စိမ်း ၂ပွင့် လှမ်းယူ၍ နေရောင်တွင် ထောင်ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်လေသည်။ ထိုနောက် လမ်းခွဲခဲ့ကာ ကျောက်၂ပွင့် ပြကြည့်ပါသော်လဲ ဈေးမထွက်ပဲ ဖြစ်နေလေသည်။ တနေရာ အရောက်တွင်… “အဟမ်း အဟမ်း” သိသာလွန်းသည့် ချောင်းဟန့်သံကြောင့် ဖြတ်ခနဲ့ လှည့် အကြည့်…။ အသက်၄၀ဝန်းကျင်ခန့် တရုတ်မ မမကြီးတယောက်။ ရှင်းရှင်းပြောရင် သူ့ကို ရေလှောင်ဖို့ တာတမံဆောက်နေတဲ့ ဆော်ကြီး။ ဦးစိုးမောင်ကတော့ … “မင်းကြည့် လှုပ်ရှားပေါ့ကွာ ဆော်ကြီးက ပွဲစားချောချောလေးတွေဆို မွေးစားတတ်တယ် မွေးစားသားတွေရှိတယ် လူမွေးလူရောင်ပြောင်သွားတာချည်းပဲ လူတိုင်းတော့ မဟုတ်ဖူးရယ် သူဓာတ်ကျတဲ့သူမှကွ မင်းကတော့ ဖိုးကံကောင်းပဲ” ဟုပြောဖူးလေသည်။ ရှမ်းဗမာကပြား အဖေနှင့် ရှမ်းတရုတ်သွေးပါသော အမေတို့ထံမှ ရရှိသော ရုပ်ရည် ချောမောမှု အမွေကား မိန်းမများကျလောက်သော ရုပ်ရည်ရှိလေသည်။

သို့သော်သူကား ဘယ်မိန်းမမှ စိတ်မဝင်စားခဲ့။ သူ့ကိုယ်သူလဲ ဘယ်လိုမိန်းမ ကြိုက်တတ်သလဲဆိုတာ မဆန်းစစ်ခဲ့။ အရက်နဲ့ ဆေး၏ ကောင်းသော အာရုံခံစားမှုသာ စိတ်ဝင်စားခဲ့တာ မဟုတ်ပါလား။ သူ့သူငယ်ချင်း လင်းသူလို့ ခေါ်တဲ့ လင်းသူထက်ယံကမူ မိန်းမနှင့် ပတ်သက်လာရင် မှော်အောင်ထားသူပမာ အကြီး အလတ် အသေး ရသမျှ ဆွဲစားလေသည်။ သူနှင့်အတွင်းသိ အစင်းသိ ညီကိုလို ခင်မင်သူဖြစ်၍လည်း သူဘယ်သွား ဘာလုပ်သည်ဆိုတာ အကုန်ပြန် ပြောပြတတ်လေသည်။ ထို့ကြောင့် မိန်းမနဲ့ပတ်သက်၍ အတွေ့အကြုံသာ မရှိတာ ဘယ်မိန်းမ ဘယ်လိုပြောရင်ရမလဲဆိုတာ သိရှိနားလည်နေလေသည်။ ရှင်းရှင်းပြောရင် သူလဲ ဆော်ကြီးကို သဘောကျနေတာကြာပြီ။ ပါးမြင်မို့မို့ နှုတ်ခမ်းထူထူ ညို့မျက်လုံး တစုံနဲ့ မမကား။ ရင်သားသိပ်မကြီး။ အိုးကတော့ တောင့်လှပေသည်။ လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း တုန်ခါသွားသော မမရဲ့ အိုးတွေကို သူကြိုက်သည်။

ဘယ်လို ဝင်ရမလဲ စဉ်းစားနေတုန်း အခုတော့ ရေကန်အသင့် ကြာအသင့်ပင်။ ခပ်တည်တည် မရယ်မပြုံးပဲ စိုက်ကြည့်၍ သူ့ထံလျောက်သွားကာ မျက်လုံးခြင်း ဆုံအောင်ကြည့်၍ ရှေ့တွင်ချထားသော ဗန်းဖြူ ဖြူ လေးထဲသို့ ကျောက် ၂ပွင့် ချပေးလိုက်လေသည်။ ဆော်ကြီးက သူကြည့်ပီး သူ့ဆီ လျောက်လာကထဲက ကျေနပ်နေသော အားရနေသော မျက်နှာနှင့်ပင်။ “လိုင်းတော့ မတူဘူးရယ် ဘယ်လောက်ပြောလဲ မောင်လေး” “နီးနီးစပ်စပ် ၂၀ချိတ်မယ် မ” သေချာ”မ”လို့ ခေါ်လိုက်တာ ဆော်ကြီး မျက်နှာ အပြုံးပန်းပွင့်သွားတယ်။ဒါပေမဲ့ ကျောက်တွေကို ယူလိုက်တယ်။ “၂၀အောက် ရမလားကွယ်” ကျောက်ကို သေချာ ကြည့်ရင်း မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်လေသည်။ ဆော်ကြီးက မွေးစားတာ တလိုင်း အလုပ်က တလိုင်းခွဲထားပုံပင်။ ကျောက်ကို သေချာစွာ ကြည့်လေသည်။ “ပြောကြည့်ပါ မ မလိုချင်ရင် ရအောင် ကျနော် လုပ်ပေးပါ့မယ်” “၁၅ဆိုရင် လုပ်ပေးမှာလား” သေချာပြောတာ လုပ်ပေးမယ်ဆိုတာ တကယ်တန်းက ဒီလိုပြောလေ့ရှိတာမှ မဟုတ်တာ။ သူကလဲ ပြောလေ့မရှိတဲ့ စကားနဲ့ လုပ်ပေးမှာလားတဲ့။

အဲ့ဒါနဲ့… “လုပ်ပေးမှာပေါ့ မရဲ့ ထားခဲ့လိုက်မယ်” “ဒါဆို မဖုန်းနံပါတ် ယူသွား ညနေပိုင်းမက မလာဖြစ်ဖူး သွားစရာရှိလို့ ရ မရ ဖုန်းဆက်ပြောလေ” “အော် ဟုတ် မရေ ကျနော် တခါတလေ ဖုန်းက အကို့ဆီ ပေးထားရတယ် ကျနော်ဖုန်း မရှိရင် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ” သူ့ထက်ကဲဆိုတာ ဒါမျိုး ဆော်ကြီးက ဖုန်းနံပါတ်လိုချင်လို့ ဉာဏ်ဆင်တာ သူက အွန်လိုင်း ဆက်သွယ်ဖို့ပါ အဆစ်တောင်းပစ်တာလေ။ “အော ဒါဆို လွယ်လွယ်ကူကူ Facebook Messenger ကနေပဲဆက်သွယ်လိုက်လေ မ အကောင့်က …… အပ်လိုက်လေ ခုအပ်လိုက်ပါ ကောင်းတာပေါ့ ညည ပျင်းနေတာ စကားပြောလို့ရတာပေါ့ မောင်လေးကရော ပြောချင်ပါ့မလား” “နောက်မှ နားညီးတယ်ဆိုပီး မပြေးပါနဲ့နော် မ ကျနော်က ပြောရင် မရပ်ဖူးရယ်” “ဟင်း ဟင်း မကလဲ ဒါမျိုးမှ ကြိုက်တာ” “အပ်ပီးပီ မ ခံပေးပါဦး” “ဟင်း ဟင်း ဟင်း ခံမှာပေါ့ မောင်ရယ်” “သွားပီ မ” ဟုဆိုကာ ထွက်လာခဲ့လေသည်။

ဆော်ကြီးက မောင်လေး ခေါ်ရာမှ ရဲတင်းစွာ မောင်လို့ခေါ် လာမှုက သူ့ရင်ခုန်နှုန်း မြန်လာစေသည်။ တချိန်လုံး မျက်လုံချင်းဆုံအောင် စိုက်ကြည့်ပီး ပြောရတာကလဲ သွေးဆူစရာပင်။ သု့ကိုယ်သူ သတိထားမိလာတာက သူက သူ့ထက် အသက်ကြီးသော ဆော်ကြီးများကို သဘောကျတတ်တာကို သတိပြုမိလာသည်။ ဦးစိုးမောင်ဆီ ဖုန်းဆက်၍ ကျောက်များကို ၁၀နီနီး ပေးလိုကြောင်း ဈေးဖွင့်ခိုင်းရမလား ဆိုတာ မေးလိုက်လေသည်။ ဦးစိုးမောင်က ဖွင့်ခိုင်းလိုက်ပါ ဟုပြောသဖြင့် ပြန်ဆက်ပေးမည် ဖြစ်ကြောင်း ပြောခဲ့လေသည်။ ခနအကြာ ဖုန်းပြန်ဆက်၍ ၇သိန်းပေးနေကြောင်းပြောရာ မေးပေးမည်ဟု အကြောင်းပြန်လေသည်။ ခနအကြာ ဦးစိုးမောင်က ၈သိန်းအငြိမ်း လိုချင်ကြောင်း ဆွဲကြည့်၍ ရလျှင် ရောင်းရန် မရလျှင် ပြန်ယူခဲ့ပါဟု ဖုန်းပြန်ဆက်လေသည်။ ဆော်ကြီးဆီဖုန်းဆက်ကာ အဆင်ပြေပြီဖြစ်ကြောင်းပြောကြားလိုက်လေသည်။ ဆော်ကြီးက ငွေကို အိမ်လာယူစေချင်ကြောင်း ြပောရာ လာခဲ့မည်ဖြစ်ကြောင်း လိပ်စာယူထားလိုက်လေသည်။ နေ့လည် ၃နာရီကို ချိန်းဆိုလိုက်လေသည်။”တီ တီ တီ တီ” ဖုန်းမြည်လာသော အသံကြောင့် ဒေါ်နီနီထွန်း ဖုန်းကိုင်လိုက်လေသည်။

“ဟဲလို” “ဟဲလို မ ကျနော်ပါ” “အော် မောင် ပြောလေ ဘာထူးလို့လဲကွယ်” “မ လက်ထပ်မြတ်ပါ့စေဗျာ ဟို၂ပွင့် အပ်လိုက်ပါပီဗျာ” “အော် ဟုတ်ပါပီ ပိုက်ဆံကို မအိမ် လာယူလို့ရမလား” “ဟုတ်ကဲ့ ရပါတယ် မ ဘယ်ချိန်လောက် လာယူရမလဲဗျာ” “အင်း ခုက ၁၁ခွဲ ဆိုတော့ ၃နာရီလောက် အဆင်ပြေမလား” “ဟုတ်ကဲ့ရပါတယ် လာယူပါ့မယ်ဗျာ လိပ်စာက…” “………” “အော် ရပီ လာခဲ့ပါ့မယ်ဗျာ” “အိုကေ စောင့်နေမယ်နော်” ဖုန်းချသွားပီးနောက် ဒေါ်နီနီထွန်း ကျောက်၂ပွင့် ကို ထုတ်ကြည့်လိုက်သည်။ ဘယ်လိုမှ မရနိုင်ပေ။ ၂ပွင့်ထဲပြန်ရောင်းရင် ၁၅သိန်းကျော်အောင် မပြောပါနှင့် ၁၅သိန်းပင်မရနိုင်ပေ။ ဒါပေမဲ့ အပွင့် ၃၀လောက်ဆိုလျှင် ရနိုင်ပေသည်။ အထုပ်စပ်ရပေတော့မည်။ ကောင်လေးနှင့် ဇာတ်လမ်းဖြစ်ချင်၍ သေချာဈေးပေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ စိုးကျော်ဆိုသော ကောင်လေးကို မြင်မြင်ချင်းစိတ်လှုပ်ရှားခဲေ့လသည်။ ကျောက်ကုန်သည်သူဌေး မုဆိုးမနီနီထွန်း ဆိုတာက မန်းလေးသူ မဟုတ် ရှမ်းပြည်မြောက်ပိုင်းနယ်စပ် ရွာလေးတရွာက ရွာသူလေးသာ။

ဗကပ ကြီးစိုးသော စစ်ပွဲများ အတွင်း အကိုတွေက သူပုန်တပ်ကဖြစ်သော်လည်း မိန်းမသားတွေမို့ သားမိ၂ယောက် စစ်ရှောင်ရင်း လုံခြုံရာ မန်းလေးသို့ရောက်ရှိခဲ့လေသည်။ ကျောက်ဝိုင်းထဲက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ စားပွဲထိုးလုပ်ရာ ကျောက်ကုန်သည်ကြီး ဦးဝင်းမောင်က မြင်တွေ့သွားပီး တန်းတန်းစွဲ သဘောကျ၍ ငွေတသိန်းတင်တောင်းကာ လက်ထပ်ယူခဲ့လေသည်။ ဦးဝင်းမောင်သင်ကြားပြသမှုကြောင့် ဘာမှနားမလည်သော ရွာသူလေးမဟုတ်တော့။ လူူတွေ အကြောင်းကောင်းကောင်းသိသော မြို့ကြီးသူတပိုင်းဖြစ်ခဲ့လေသည်။ စိုးကျော်ရဲ့ ဟန်ပန် အမူရာနှင့် မျက်လုံးတွေသည် ကိုလင်းနဲ့တပုံစံထဲ။ ကိုလင်းဆိုတာက စိုင်းလင်းသူလို့ခေါ်တဲ့ သူရဲ့ ငယ်ရည်းစား။ ကိုလင်းအကြောင်း တွေးမိတော့ နီနီထွန်း စိတ်တွေက အတိတ်ဆီသို့ ပြေးထွက်လွင့်မျောသွားပါတော့သည်။ နီနီထွန်း တစ်ယောက် လမ်းတွင် နန်းကြည်နှင့် တွေ့ပါစေဟု ဆုတောင်းလာခဲ့သည်။ နန်းကြည်တို့အိမ်မှာ ကိုလင်းနှင့်ချိန်းတွေ့လေ့ရှိသည်။ နန်းကြည်တို့အိမ်က သားအမိနှစ်ယောက်တည်းမို့ လွပ်လပ်သည်။

နန်းကြည်က သားအမိနှစ်ယောက်တည်း ရှိသည်။ ပြီးတော့ နန်းကြည် အမေ ဒေါ်နန်းဦးက နားလေးသည်။ စကားပြောလျင် အော်ဟစ်ပြောပါမှ ကြားတယ်ဆိုရုံသာ။ ယခင်ကလည်း နန်းကြည်တို့အိမ်မှာ တစ်ခါ ချိန်းတွေ့ဖူးသည်။ လွန်လွန်ကျူးကျူးတော့ မဖြစ်ခဲ့ကြ။ ကျန်တာတွေကတော့ ဖွတ်ဖွတ်ကြေသွားသည်။ အလိုးခံချင်သည်မှာလည်း ရူးမတတ်ပင်။ သို့သော် မယူသေးခင် ဗိုက်ပေါ်ပြီး အရှက်ရမှာစိုး၍ ဇွတ်ငြင်းခဲ့ရသည်။ ချိန်းတွေ့သည့်နေရာက အိမ်အနောက်ဖက်က နွားစာတဲထဲမှာဖြစ်သည်..။ နွားစာပုံကြီးအကွယ်တွင် ဖျာတစ်ချပ်ခင်းပြီး ချစ်သူတို့ဘာဝ ပွေ့ဖက်နမ်းရှုတ်ကြ ၊ နှိုက်ကြ ဆွကြရင်း စကားပြောလို့ မဝခဲ့ကြ။ ယခုလဲ ပွဲတော်ရှိသည့် ရက်အတွင်း တွေ့ချင်သည်ဆို ပြောလာသဖြင့် ညကျပွဲကြည့်ရန်ဟု အကြောင်းပြကာနန်းကြည်ကို ခေါ်ထုတ်ပေးဖို့ပြောရန် ထွက်လာခဲ့လေသည်။ “လွမ်းလိုက်တာ နီရယ်” “နီလည်း ကိုလင်းကိုသတိရနေတာပါ” မှုန်ဝါးဝါး လရောင်အောက်တွင် ကောက်ရိုးပုံဘေး၌ စောင်ကလေးခင်းကာ ချစ်သူရင်ခွင်တွင် ခိုမှီကာ စကားပြောနေခြင်းဖြစ်လေသည်။

နီနီထွန်းတယောက် ရှေ့ဆက်လာမည့် လင်းသူ၏ အပြာရောင် အချစ်ဇာတ်လမ်းကို ရင်ခုန်စွာ စောင့်မျှော်နေမိလေသည်။ လင်းသူက ကိုယ်ခန္ဓာကိုဘေးသို့ စောင်းလိုက်ရာ ရင်ခွင်ထဲမှီထားရာမှ လွတ်သွားကာ လင်သူပေါင်ပေါ်တွင် ဘေးတိုက်ထိုင်လျက် အနေအထား လင်းသူဖြစ်သွားလေသည်။ လင်းသူ၏လက်များက စတင်လှုပ်ရှားလာကာ ဂဏန်းကောင်များလို အထက်အောက် စုံချီ ဆန်ချီ ပြေးလွားနေလေသည်။ အပေါ်အကျႌ ကြယ်သီးများကို ဖြုတ်လိုက်ပြီး အတွင်းဘော်လီကိုပါ ဖြုတ်လေသည်။ အပေါ်ပိုင်းမှာ အကာအကွယ်ဟူ၍ ဘာမှ မရှိတော့ပဲ ဟင်းလင်းပွင့်သွားတော့သည်။ အေးခနဲ့ ပြင်ပလေထု၏ ထိတွေမှုနှင့်အတူ နီနီထွန်း ရင်ထဲတွင် တဒိတ်ဒိတ်ဖြစ်လာကာ အသက်ရူနှုန်းမြန်လာလေသည်။ တစုံတခုကို လိုချင်သလိုလို တောင့်တနေသလိုလိုနှင့် လက်များကို တဖက်နှင့်တဖက် ပွတ်သပ်ကာ ဆုတ်ချေ ဖြေချေလုပ်နေမိလေသည်။ လင်းသူက နှုတ်ခမ်းများကို အငမ်းမရစုပ်နမ်းရင်း လုံးကျစ်မာတင်းနေသော ဖွံ့ဖွံ့ဖြိုးဖြိုး နို့နှစ်လုံးကို တစ်လုံးချင်း ချေပေးလေတော့သည်။

ရင်သားနှစ်ဖက်ဆီမှ ရှိန်းခနဲ့ ရှိန်းခနဲ့ ဖြစ်ကာ တကိုယ်လုံး ကြက်သီးတဖြန်းဖြန်းထလျက် လက်နှစ်ဖက်က လင်းသူအားတအားဖက်တွယ်ကာ အငမ်းမရပြန်နမ်းမိလေသည်။ အနမ်းရှည်ကြီးအဆုံးမှာတော့ လင်းသူကခေါင်းငုံ၍ ကိုယ်ကိုကိုင်းကာ နို့သီးခေါင်းလေးကို လျှာဖျားထိပ်ဖြင့် တို့ထိကလိပေးရာ နီနီထွန်းမှာ မယိုးမယွဖြစ်ကာ တွန့်လိမ်ကော့ထိုးလျက် လင်းသူခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ပွတ်ကာ တခစ်ခစ်နှင့် ရယ်ပါတော့သည်။ “အာ အား ခစ် ခစ် အား အာ ကိုလင်း အာ အ အ ယားတယ် ခစ် ခစ် ခစ် တော်ပါတော့ ခစ်ခစ်” နီနီထွန်းမှာ ယားတာရော ကောင်းတာရောဖြင့် အနေခက်ကာ တွန့်လိမ်လျက် ရမက်စိတ်က တဖြေးဖြေးတက်လာလေသည်။ နီနီထွန်းက မခံနိုင်တော့သဖြင့် လင်းသူခေါင်းကိုဆွဲမသော အခါတွင်မှာတော့ နှုတ်ခမ်းချင်း ပူးကပ်ကာ လင်းသူလက်တဖက်က နီနီထွန်း နို့တဖက်ကို လာရောက်ဖျစ်ညစ်ကာ ဆုပ်နယ်လေတော့သည်။

နီနီထွန်းမှာ မျက်လုံးများမှေးစင်း၍ လင်းသူ၏ ပြုစုမှုကိုခံယူရင်း စောက်ပတ်ထဲမှလည်း တဆစ်ဆစ်ဖြင့် အရေများစိမ့်လာကာ စိုထိုင်းလာလေသည်။ “အင်း အင့် အင်း” လေထဲမျောနေကာ အကောင်းကြီး ကောင်းနေသော နီနီထွန်းတယောက် ရုတ်တရက် နှုတ်ခမ်းချင်း ဖယ်ခွာလိုက်ခံရသောအခါ ဆတ်တငံ့ငံ့နှင့် မကျေမနပ်ဖြစ်သွားလေသည်။ လင်းသူက နှုတ်ခမ်းချင်းခွာရုံမက နို့ကိုင်နေသော လက်များကိုပါဖယ်ပီး သူ့ကို စောင်ပေါ်သို့ ဆင်းစေ၍ အသာတွန်းလှဲလိုက်လေသည်။ စောင်ပေါ်သို့ ပက်လက်လှန်လဲသောအခါမှ ထမိန်ကိုအသာဆွဲကာ ချွတ်လိုက်လေသည်။ ထမိန်ကျွတ်ကာ အောက်ပိုင်းတခုလုံး ဟာလာဟင်းလင်း ဖြစ်သွားချိန်မှာတော့ နီနီထွန်း တကိုယ်လုံးတွင် အကျႌနှင့် ဘော်လီသာရှိပီး အကျႌမှာ ဟောင်းလောင်းပွင့်နေပီး ဘော်လီကချိတ်ဖြုတ်ပီး အပေါ်ပင့်ထားလျက်ရှိလေသည်။ လင်းသူက ပေါင်နှစ်ချောင်းဆွဲဟကာ ပေါင်ကြားခွဆုံတွင်မျက်နှာအပ်ကာ ချစ်ရေကြည်များရွန်းလဲ့စိုထိုင်းလျက်ရှိသော နီနီရဲရဲ စောက်ပတ်လေးအား လျှာဖြင့်ယက်လေတော့သည်။

“အဟင်း…..အ…ရှီး…..ကျွတ်..ကျွတ်..အ..အင့်..” တော်တော်လှမ်းလှမ်းတွင် အိုးစည်သံ လူသံများ ခပ်သဲ့သဲ့ကြားနေရသော်လည်း ကောက်ရိုးပုံဘေးတွင်မူ စောက်ပတ်ယက်သံနှင့် နီနီထွန်း၏ညီးညူ သံလေးများသာ ပီပီပြင်ပြင်ထွက်ပေါ်၍နေလေသည်။ နီနီထွန်းမှာ လင်းသူ ဒါမျိုးလုပ်လိမ့်မည်ဟု အိပ်မက်တောင်မမက်ဖူးပါချေ။ ယခုတော့ဖြင့် လင်းသူ၏ ကောင်းလွန်းလှသော ဖျော်ဖြေမှု အောက်တွင် တစ်ကိုယ်လုံး ထူပူရှိန်းဖိန်း၍ ဖျင်းခနဲ ဖျင်းခနဲ ကြက်သီးထကာ ရမက်သွေးသားတို့လည်း ဝုန်းခနဲ ထကြွလာလေသည်။ မလုပ်ဖို့ရာ တားမည်ပြုသော်လည်း ရင်တွေခုန်ပြီး ရမက်သွေးတွေ ထကြွလာကာ ဘာစကားကိုမျှ မပြောနိုင်ပါ။ နီနီထွန်း စောက်ပတ် အတွင်းအပြင် တဝိုက်တွင် လှိုက်ခနဲ့ လှိုက်ခနဲ့ တလှုပ်လှုပ်တရွရွဖြစ်ကာ အရင်က စိုထိုင်းထိုင်းဖြစ်နေသော်လည်း ပူနွေးတင်းတောင့်နေသော လျှာ၏အယက်အစုပ်ကြောင့် စောက်ရေများ တစိမ့်စိမ့်ထွက်ကာ စိုရွှဲလာသည်။

လင်းသူက လက်ညိုး လက်ခလယ် နှစ်ချောင်းပူးကာ နီနီထွန်းစောက်ပတ်ထဲသို ထဲ့၍ အသွင်းအထုတ်လုပ်ကာ စောက်စိလေးကို ချိုချဉ်စုပ်သလိုစုပ်လေသည်။ “အဟင်း….ဟင်း……ဟင်း…..အင်း…..အင်း…..ဟင့်…” လင်းသူက စိတ်ကြိုက်စုပ်ပီးသောအခါ လက်ခလယ်တွင် စိုနေသော စောက်ရေတွေဖြင့် နုရွစူပွနေသော ဖင်ဝလေးကို လှည့်ပွတ်ရင်း ဖင်အတွင်းသို့ လက်တစ်ဆစ်ခန့် စွတ်ခနဲ သွင်းထည့်လိုက်ပြီး အသွင်းအနှုတ် လုပ်လိုက်ပြန်သည်။ ဖင်ထဲကို အသွင်းအနှုတ် အလုပ်ခံရသဖြင့် အင့်ခနဲ အင့်ခနဲ ရွရွတက်လာပြီး မနေတတ် မထိုင်တတ် ဖြစ်လာကာ နီနီထွန်း တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်နေလေသည်။ ဖင်ထဲကို လက်ခလယ်ဖြင့် အသွင်းအထုတ်လုပ်ပေးရင်း စောက်ပတ်ကွဲကြောင်းတလျှောက်နှင့် အထက်နှုတ်ခမ်းအစပ်ရှိ စောက်စိလေးကို လျှာဖြင့် အပြားလိုက်ယက်လေရာ နီနီထွန်း၏ ဖင်ဆုံကြီးမှာ မြောက်ကြွ ကော့တက်လာပြီး တဆတ်ဆတ်တုန်ခါနေပါတော့သည်။။ အလွန်တရာ မြင့်မားမတ်စောက်သော တောင်ထိပ်မှ အောက်သို့ ပစ်ချခံရသူပမာ ရင်တွေတလှပ်လှပ် ခုန်အောင် ခံစားနေရပါတော့သည်။

စောက်ပတ် တခုလုံးမှာ ရွစိရွစိဖြစ်ကာ ကြာလျှင် နီနီထွန်းတစ်ယောက် အကောင်းလွန်ပြီး အသက်ထွက်သွားမလား အောက်မေ့လာသည်။ ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့ပဲ အရှက်တွေ မိန်းမ မာန တွေ ခနပစ်ထားလိုက်ကာ… “အင်း..အင်း…ကို…လင်း….လုပ်တော့နော်….နီ မခံနိုင်တော့ဘူး ကွာ….အဟင်း….ဟင်း….ကြာ….ကြာရင် …နီ..သေ…နီ..သေလိမ့်မယ်……အင်း……အင့်..ဟင်း…ဟင်း…” ခနကြာလျှင် နီနီထွန်းတစ်ယောက် လျှာဖြင့်ပင် တစ်ချီ ပြီးပေတော့မည်။ ဖင်ဆုံကြီးကို လင်းသူပါးစပ်နှင့် လွတ်သွားမည်ကို စိုးရိမ်သည့်အလား လေထဲသို့ မြောက်ကြွကော့လျက် ပေါင်တန် နှစ်ချောင်းလုံးရမ်းခါနေကာ အရှက်အကြောက် ကင်းမဲ့စွာ သူမကို လိုးပေးဖို့ အပူတပြင်း တောင်းဆိုနေသော နီနီထွန်းမှာ လိုးရန် အသင့်ဖြစ်နေပီဖြစ်ကြောင်းလင်းသူ သိရှိလေသည်။ လင်းသူက ထလိုက်ပြီး နီနီထွန်းပေါင်နှစ်ချောင်းကို အသာဟကာ ပေါင်ကြားတွင် ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်လေသည်။

ထို့နောက် ခါးနှင့်တင်ပါးအစပ်နားလေးကို လက်ဖြင့် ခတ်ဆတ်ဆတ်လေး ရိုက်လိုက်လေသည်။ နူးနပ်ထား၍ပီးလုပီးခင်ဖြစ်နေသော နီနီထွန်းကို မလိုးခင် ပီးသွားမှာ လင်းသူမလိုချင်ပါ။ ထို့ကြောင့် အာရုဏ်ပြောင်းစေရန် ရိုက်လိုက်လေသည်။ “ဖြန်း” “အ …အာ” နီနီထွန်းမှာ အိပ်ကောင်းကာ အိပ်မက်လှလှလေး မက်နေတုန်း လှုပ်နိုးခံလိုက်ရသလို ကသိကအောက်ဖြစ်ကာ လင်းသူကိုပြောမည်အပြုတွင် လင်းသူက သူ၏ မတ်ထောင်နေသော လီးကြီးကို လက်ဖြင့် ကိုင်၍ စောက်ရေတောက်တောက်ယိုကာ စိုရွှမ်းနေသော စောက်ပတ်အဝတွင် တေ့မြှုပ်လိုက်သည်။ ဒစ်တစ်ခုလုံး အဆုံးထိ မြုပ်ဝင်သွားကာ နီနီထွန်း စောက်ပတ် တစ်ခုလုံးဆစ်ခနဲ့ ကျင်တက်ကာ တကိုယ်လုံး ထူပူရှိန်းဖိန်းသွားလေသည်။ “အ အ အာ အာ” လင်းသူက ရှေ့သို့တဖြည်းဖြည်းတွန်းကာ လီးကြီးကို တစ်ရစ်ချင်း နှဲ့နှဲ့သွင်းလေသည်။ “ဗျစ်…ဗျစ်……ဖွတ်…ဖွတ်…ပြစ်” ရွဲရွဲစိုနေသော အပြာရောင်ခံစားမှုလက္ခဏာဖြစ်သော စောက်ရေများကြောင့် သိပ်ကြပ်ကြပ်တည်းတည်းမဖြစ်ပဲ လီးကြီးက တဝက်နီးပါးထိ ဝင်သွားလေသည်။

ဝင်နေသော လီးတဝက်နီးပါးကို ခပ်ဖြည်းဖြည်းအသွင်းအထုတ်လုပ်ကာ အသာညောင့်ပေးရင်း လီးကြီးတခုလုံးဝင်စေရန် ရှေ့သို့တိုး၍ တိုး၍ညောင့်ပေးနေရာ လီးတဝက်ကျော်ကျော်တွင် အခုအခံတခုရှိနေကြောင်းခံစားမိလေသည်။ ထိုအခုအခံသည် နီနီထွန်း၏ အပျိုမှေးဖြစ်ကြောင်း လင်းသူ သဘောပေါက်လေသည်။ လင်းသူမှာ ပါကင်ဖွင့်ရခြင်းဟူသော အသိကြောင်းပို၍ သွေးကြွလာလေသည်။ သူ့လီးကြီးကို ဒစ်ပေါ်လုနီးပါထိ ဆွဲထုတ်ကာ ခပ်ဖြည်းဖြည်း ပြန်သွင်းလေသည်။ ထိုသို့ အချက်၃၀လောက်ညောင့်ပေးလေရာ နီနီထွန်းမှာ နာကျင်ခြင်းမရှိဘဲ လီးဝင်လီးထွက် အရသာကို မျက်လုံးလေးများမှေးစင်းကာ ခံစားနေလေသည်။ သို့သော် လင်းသူက လီးဝင်လီးထွက် ဖြောင့်လာသောအခါ အားကုန်သုံး၍ စိုက်ချလေရာ ဒလဟောထွက်ထားသော စောက်ရေများကြောင့် အခက်အခဲ မရှိပဲ လီးတဆုံးထိ ဝင်သွားလေသည်။

“အမလေး အင့် အု အု အွတ် အု” တရှိန်ထိုးဝင်လာသောလီးကြီးက အပျိုမှေးကို ထိုးဖောက်မှုနှင့်အတူ စောစောက ကောင်းခဲ့သမျှ ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက် ပျောက်ကာ နာကျင်လှသောကြောင့် အော်မည်ပြုရာ လင်းသူက သူ့ကိုယ်ခန္ဓာနှင့်ဖိထားကာ နှုတ်ခမ်းလေးကိုပါ စုတ်နမ်းလိုက်သောကြောင့် “အု အု “ဟုသာ အသံပြုနိုင်လေတော့သည်။ နီနီထွန်း၏ ရွှဲရွှဲစိုကာ တောက်တောက်ကျနေသော စောက်ရေများကြောင့်ရော လီးကို ခံနိုင်ရည်ရှိသောအမျိုးအစားအဖြစ် ဖွဲ့စည်းတည်ဆောက်ထားသော စောက်ပတ်အတွင်းသား အင်္ဂ ါတွေကြောင့်ပါ ခုနှစ်လက်မကျော်ကျော် ရှိသော လင်းသူလီးကြီးမှာ အဆုံးထိနစ်ဝင်သွားပြီး သားအိမ်ဝတွင် ဖိထောက်မိလျက်သား ဖြစ်သွားသည်။ လီးတချောင်းလုံးကို ညှစ်ပီးဆွဲစုတ်နေသော စောက်ပတ်အတွင်းသားများကပေးသော အရသာကို ခဏဇိမ်ခံပီးနောက် လင်းသူက သူ၏လီးကြီးကို တဝက်ကျော်ကျော်လောက် ဆွဲနှုတ်လိုက်လေသည်။ စီးပိုင်လျက် လီးကြီးက တဝက်ကျော်ကျော် ပြန်ထွက်လာသောအခါ အသာဖြေးဖြေးလေး ပြန်သွင်းလေသည်။ အခက်အခဲ မရှိပဲ လီးကြီးက အဆုံးထိ ပြန်ဝင်သွားလေသည်။

ထိုကဲ့သို့ အသွင်းအထုတ်ကို အချက်နှစ်ဆယ်ခန့်စောင့်ပေးလေရာ နီနီထွန်းမှာ စောစောကလောက် မနာတော့ပဲ လီးဝင်လီးထွက် အရသာကို စတင် ခံစားမိလာလေသည်။ လင်းသူက နီနီထွန်း အနာပျောက်ကာ စကောင်းလာသောအချိန်တွင် စုတ်နမ်းထားသော နှုတ်ခမ်းလေးကိုလွတ်ပေးလိုက်လေသည်။ ထို့နောက် လီးနှင့်စောက်ပတ် သဟဇာတဖြစ်ပြီး အဝင်အထွက် မှန်လာသောအခါ လင်းသူက ခပ်သွက်သွက်ကလေး အားထဲ့ကာ ဆောင့်ပေးလေတော့သည်။ “ဖွတ်….ဖွတ်….ဖွတ်…..ပြွတ်……..အ…အမေ့…အင့်….အမေ့…အာ အာ…..အမေ့….အင့်…ဟင့်…..အင်း…” နီနီထွန်းမှာ တစစနှင့် ကာမအရသာများ တွေ့ကာ သူ၏ဖင်ကြီးကို ကြွပြီး ကော့ကော့ခံလာလေတော့သည်။ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း ဟင်းလင်း ပွင့်နေသော သူ၏ နို့များကို အုပ်ကိုင်ကာ ဆုတ်ချေနေလေသည်။ လင်းသူက ခပ်သွက်သွက် ဆောင့်နေရာမှ ပွဲသိမ်းရန်အတွက် သူ၏လက်နှစ်ဖက်ကို ရှေ့သို့ ထောက်လိုက်ပြီး ခြေထောက်ကို နောက်သို့ အနည်းငယ် စင်းထားလိုက်လေသည်။

နီနီထွန်းကိုလည်း ခြေထောက်နှစ်ချောင်း သူ၏ခါးတွင် ချိတ်ထားခိုင်းလေသည်။ လီးက ပင့်ထိုးပုံစံမျိုး မဟုတ်တော့ပဲ မြေစိုက်ထိုးပုံစံမျိုး ဖြစ်သွားပြီး စောက်စိကိုပါ မကြာမကြာ ပွတ်ဆွဲချိတ်သွားသလို ဖြစ်လေတော့သည်။ လင်းသူက ပွဲသိမ်းရန် အသက်ကို တဝကြီးရှူ လိုက်ကာ အားကုန် ကျုံးပြီး ဆောင့်လိုးပါတော့သည်။ “ဖွတ်…ဖွတ်…ဘွပ်…အင့်…အင့်…အမေ့…အင်း…အမလေး……ရှီး…ကျွတ်ကျွတ်…အား…အမေ့…အား…ကျွတ်….ကျွတ်…” စောက်ပတ်တခုလုံး အားရကျေနပ်စရာ ကောင်းလှစွာ အီဆိမ့်ရှိန်းဖိန်းနေကာ နာကျင်မှုဆိုတာ မြူ မှုန်တမှုန်မျှမရှိ ဟာတာတာဖြင့် မွတ်သိပ် တောင့်တခဲ့သမျှတို့သည် ယခုအခါ ပြည့်စုံလွန်းမက ပြည့်စုံကာ အကောင်းကြီးကောင်းနေလေသည်။ မကြာမီ နီနီထွန်းစောက်ပတ်တခုလုံး ယားတက်လာကာ လင်းသူလီးကြီးတခုလုံးကို ဖျစ်ညစ်စုတ်ယူ ညှပ်ဆွဲလိုက်သည့်အခါမှာတော့ လင်းသူ၏လီးတခုလုံးသည်လည်း ကျင်ခနဲ့ ကျင်ခနဲ့ဖြစ်ကာ သုတ်ရေနွေးနွေးများကို တရှိန်ထိုး နီနီထွန်း၏ သားအိမ်ထဲရောက်သည်အထိ ပန်းထုတ်မိလေတော့သည်။ သုတ်ရေများ အရှိန်နှင့် ပန်းဝင်လာသည့်အခါ နီနီထွန်းမှာ တလောကလုံးကို မေ့မျောသွားသည်အထိ အကောင်းကြီး ကောင်းကာ အချီကြီး ပီးသွားလေတော့သည်။

 

Zawgyi

 

မြတ္သိပ္ေတာင့္တ

“သား ထပီလား ဒီမွာ ထမင္းေၾကာ္ထားတယ္ေနာ္” “ဟုတ္ကဲ့ပါေမေမ” အေမ့အား စကားျပန္ပီးေနာက္ စိုးေက်ာ္ လက္ေဆးကန္တြင္ မ်က္ႏွာသစ္လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးေနာက္ ထမင္းေၾကာ္စားေနတုန္း ေကာ္ဖီပန္းကန္ကိုင္၍ အေမေရာက္လာကာ ေဘးနားဝင္ထိုင္ရင္း… “ငါ့သားရယ္ အေမ့အသက္ ၅၀နီးပါပီ သားရယ္ ငါ့သားသာ လိမ္လိမ္မာမာ ေအးေအးေဆးေဆးေနသြား ဘာမွမလုပ္ပဲ အေမတို႔သားအမိ ဒီတိုင္းထိုင္စားလို႔ရပါတယ္ မဆိုးပါနဲ႔ေတာ့ကြယ္” “ေမေမရယ္ သားမဆိုးေတာ့ပါဖူးဗ်ာ ဒီေလာက္ ျဖစ္ခဲ့ပီးမွ သားဆက္မိုက္ေနရင္ သားပဲ ပ်က္စီးမွာေပါ့ သားနားလည္ပါပီ ေမေမ” “ကဲပါ သားေလး သိရင္ အေမ မေျပာေတာ့ပါဘူးကြယ္ ငါ့သား အလုပ္ေနာက္က်ေနဦးမယ္ စား စား” “ေအာ္ သားေရ ညက် အေမတို႔ ဧည့္ခံပြဲ တခုသြားရမယ္ေနာ္ ညစာစားပြဲပါကြယ္ ေမြးေနပြဲပါ အေမ့သူငယ္ခ်င္း သားလိုက္ခဲ့ရမယ္ေနာ္”

“ဟုတ္ လိုက္ခဲ့ပါ့မယ္ ေမေမ” စားေသာက္ ၿပီးစီးသည့္ေနာက္ စိုးေက်ာ္ တေယာက္ ေက်ာက္ဝိုင္းသို႔ ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ ထြက္ခဲ့ေလသည္။ ရတနာေက်ာက္စိမ္း ကုန္သည္ပြဲစားႀကီးဦးေက်ာ္ဝင္းႏွင့္ ဒီဇိုင္နာ ေဒၚနန္းေစာေထြးတို႔၏ တဦးတည္းေသာသား ေမာင္စိုးေက်ာ္ကား ဆယ္တန္းထိ လိမၼာယာဥ္ေက်းေသာသူ ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ ဆယ္တန္းႏွစ္ေရာက္ပီး အေဖဆုံးေတာ့ စိုးေက်ာ္ေတာ္ေတာ္ ဝမ္းနည္းခဲ့ရေလသည္။ ထိုစိတ္ေၾကာင့္ပင္ ဆယ္တန္း ႐ိုး႐ိုးသာ ေအာင္ခဲ့ပီး ဝိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္ တက္ခဲ့ေလသည္။ တကၠသိုလ္ေရာက္ေသာ္ အေပါင္းအသင္းမွား၍ အတတ္ေပါင္းစုံ တတ္ေျမာက္ခဲ့ေလသည္။ ေနာက္ဆုံး မူးယစ္ေဆးပါ စြဲခဲ့ေလသည္။ ပထမႏွစ္ကို ၃ႏွစ္ဆက္ ေျဖဆိုမွ ေအာင္ျမင္ေလသည္။ ဒုတိယႏွစ္ေရာက္ျပန္ေတာ့ က်ပီးသည့္ေနာက္ အေမက မူးယစ္ေဆးစြဲေနတာသိသြားပီး ဘယ္လိုမွ မႏိုင္ေတာ့၍ ေဆး႐ုံတက္ ေဆးျဖတ္ေစေလသည္။

ေဆးစြဲကာစျဖစ္၍၎ သူကိုယ္၌က အေမခံစားရတာ မၾကည့္ရက္သျဖင့္၎ အေမ သူ႔အေပၚထားသည့္ ေမတၱာကို သိရွိနားလည္၍၎ သူကိုယ္တုင္ႀကိဳးစား၍ ေဆးျဖတ္ရာ ေအာင္ျမင္စြာ ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့ေလသည္။ စိတ္သစ္ လူသစ္ျဖင့္ ေက်ာင္းျပန္တက္ရန္ အေမက ေျပာေသာ္လည္း သူကိုယ္တိုင္က စာထဲ စိတ္မပါေတာ့။ အလုပ္ပဲလုပ္ခ်င္ေတာ့သည္ဟု ေျပာေသာေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္ဝင္း မိတ္ေဆြ ပြဲစားႀကီး ဦးစိုးေမာင္ထံတြင္ ေျပာဆိုအပ္ႏွံ ေပးခဲ့ေလသည္။ ယခုေတာ့ျဖင့္ အေတာ္အသင့္ ေအာင္ျမင္ေသာ ပြဲစား တေယာက္ ျဖစ္ေလပီ။ လြန္ခဲ့ေသာ ၂ႏွစ္ေက်ာ္က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ အျဖစ္ပ်က္မ်ားကို စိုးေက်ာ္ အမွတ္တမဲ့ ေတြးေတာရင္း ေက်ာက္ဝိုင္းသို႔ ေရာက္လာခဲ့ေလသည္။ ဆိုင္ကယ္အပ္ႏွံပီး ဝိုင္းထဲသို႔ ဝင္လိုက္သည္ႏွင့္ “ေဟ့ေယာင္ စိုးေက်ာ္ မင္းေစာင့္ေနတာ လာလာ” “ဟာ အာစရိ ဘာေျပာမလို႔လဲ” “ေရာ့ ဒီ ၂ပြင့္ မင္းလုပ္ထားလိုက္ ၁၀ေအာက္ မခ်ိတ္နဲ႔ ၁၀အေပၚမွ ခ်ိတ္ ေဈး ၾကည့္ ေခၚလိုက္ေတာ့ ရမလား”

“ရတယ္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးပါ့မယ္ အာစရိရာ” ဆရာျဖစ္သူ ဦးစိုးေမာင္ေပးေသာ လုံးေခ်ာ ေက်ာက္စိမ္း ၂ပြင့္ လွမ္းယူ၍ ေနေရာင္တြင္ ေထာင္ၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္ေလသည္။ ထိုေနာက္ လမ္းခြဲခဲ့ကာ ေက်ာက္၂ပြင့္ ျပၾကည့္ပါေသာ္လဲ ေဈးမထြက္ပဲ ျဖစ္ေနေလသည္။ တေနရာ အေရာက္တြင္… “အဟမ္း အဟမ္း” သိသာလြန္းသည့္ ေခ်ာင္းဟန႔္သံေၾကာင့္ ျဖတ္ခနဲ႔ လွည့္ အၾကည့္…။ အသက္၄၀ဝန္းက်င္ခန႔္ တ႐ုတ္မ မမႀကီးတေယာက္။ ရွင္းရွင္းေျပာရင္ သူ႔ကို ေရေလွာင္ဖို႔ တာတမံေဆာက္ေနတဲ့ ေဆာ္ႀကီး။ ဦးစိုးေမာင္ကေတာ့ … “မင္းၾကည့္ လႈပ္ရွားေပါ့ကြာ ေဆာ္ႀကီးက ပြဲစားေခ်ာေခ်ာေလးေတြဆို ေမြးစားတတ္တယ္ ေမြးစားသားေတြရွိတယ္ လူေမြးလူေရာင္ေျပာင္သြားတာခ်ည္းပဲ လူတိုင္းေတာ့ မဟုတ္ဖူးရယ္ သူဓာတ္က်တဲ့သူမွကြ မင္းကေတာ့ ဖိုးကံေကာင္းပဲ” ဟုေျပာဖူးေလသည္။ ရွမ္းဗမာကျပား အေဖႏွင့္ ရွမ္းတ႐ုတ္ေသြးပါေသာ အေမတို႔ထံမွ ရရွိေသာ ႐ုပ္ရည္ ေခ်ာေမာမႈ အေမြကား မိန္းမမ်ားက်ေလာက္ေသာ ႐ုပ္ရည္ရွိေလသည္။

သို႔ေသာ္သူကား ဘယ္မိန္းမမွ စိတ္မဝင္စားခဲ့။ သူ႔ကိုယ္သူလဲ ဘယ္လိုမိန္းမ ႀကိဳက္တတ္သလဲဆိုတာ မဆန္းစစ္ခဲ့။ အရက္နဲ႔ ေဆး၏ ေကာင္းေသာ အာ႐ုံခံစားမႈသာ စိတ္ဝင္စားခဲ့တာ မဟုတ္ပါလား။ သူ႔သူငယ္ခ်င္း လင္းသူလို႔ ေခၚတဲ့ လင္းသူထက္ယံကမူ မိန္းမႏွင့္ ပတ္သက္လာရင္ ေမွာ္ေအာင္ထားသူပမာ အႀကီး အလတ္ အေသး ရသမွ် ဆြဲစားေလသည္။ သူႏွင့္အတြင္းသိ အစင္းသိ ညီကိုလို ခင္မင္သူျဖစ္၍လည္း သူဘယ္သြား ဘာလုပ္သည္ဆိုတာ အကုန္ျပန္ ေျပာျပတတ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိန္းမနဲ႔ပတ္သက္၍ အေတြ႕အႀကဳံသာ မရွိတာ ဘယ္မိန္းမ ဘယ္လိုေျပာရင္ရမလဲဆိုတာ သိရွိနားလည္ေနေလသည္။ ရွင္းရွင္းေျပာရင္ သူလဲ ေဆာ္ႀကီးကို သေဘာက်ေနတာၾကာၿပီ။ ပါးျမင္မို႔မို႔ ႏႈတ္ခမ္းထူထူ ညိဳ႕မ်က္လုံး တစုံနဲ႔ မမကား။ ရင္သားသိပ္မႀကီး။ အိုးကေတာ့ ေတာင့္လွေပသည္။ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္တိုင္း တုန္ခါသြားေသာ မမရဲ႕ အိုးေတြကို သူႀကိဳက္သည္။

ဘယ္လို ဝင္ရမလဲ စဥ္းစားေနတုန္း အခုေတာ့ ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ပင္။ ခပ္တည္တည္ မရယ္မၿပဳံးပဲ စိုက္ၾကည့္၍ သူ႔ထံေလ်ာက္သြားကာ မ်က္လုံးျခင္း ဆုံေအာင္ၾကည့္၍ ေရွ႕တြင္ခ်ထားေသာ ဗန္းျဖဴ ျဖဴ ေလးထဲသို႔ ေက်ာက္ ၂ပြင့္ ခ်ေပးလိုက္ေလသည္။ ေဆာ္ႀကီးက သူၾကည့္ပီး သူ႔ဆီ ေလ်ာက္လာကထဲက ေက်နပ္ေနေသာ အားရေနေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ပင္။ “လိုင္းေတာ့ မတူဘူးရယ္ ဘယ္ေလာက္ေျပာလဲ ေမာင္ေလး” “နီးနီးစပ္စပ္ ၂၀ခ်ိတ္မယ္ မ” ေသခ်ာ”မ”လို႔ ေခၚလိုက္တာ ေဆာ္ႀကီး မ်က္ႏွာ အၿပဳံးပန္းပြင့္သြားတယ္။ဒါေပမဲ့ ေက်ာက္ေတြကို ယူလိုက္တယ္။ “၂၀ေအာက္ ရမလားကြယ္” ေက်ာက္ကို ေသခ်ာ ၾကည့္ရင္း ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ေဆာ္ႀကီးက ေမြးစားတာ တလိုင္း အလုပ္က တလိုင္းခြဲထားပုံပင္။ ေက်ာက္ကို ေသခ်ာစြာ ၾကည့္ေလသည္။ “ေျပာၾကည့္ပါ မ မလိုခ်င္ရင္ ရေအာင္ က်ေနာ္ လုပ္ေပးပါ့မယ္” “၁၅ဆိုရင္ လုပ္ေပးမွာလား” ေသခ်ာေျပာတာ လုပ္ေပးမယ္ဆိုတာ တကယ္တန္းက ဒီလိုေျပာေလ့ရွိတာမွ မဟုတ္တာ။ သူကလဲ ေျပာေလ့မရွိတဲ့ စကားနဲ႔ လုပ္ေပးမွာလားတဲ့။

အဲ့ဒါနဲ႔… “လုပ္ေပးမွာေပါ့ မရဲ႕ ထားခဲ့လိုက္မယ္” “ဒါဆို မဖုန္းနံပါတ္ ယူသြား ညေနပိုင္းမက မလာျဖစ္ဖူး သြားစရာရွိလို႔ ရ မရ ဖုန္းဆက္ေျပာေလ” “ေအာ္ ဟုတ္ မေရ က်ေနာ္ တခါတေလ ဖုန္းက အကို႔ဆီ ေပးထားရတယ္ က်ေနာ္ဖုန္း မရွိရင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ” သူ႔ထက္ကဲဆိုတာ ဒါမ်ိဳး ေဆာ္ႀကီးက ဖုန္းနံပါတ္လိုခ်င္လို႔ ဉာဏ္ဆင္တာ သူက အြန္လိုင္း ဆက္သြယ္ဖို႔ပါ အဆစ္ေတာင္းပစ္တာေလ။ “ေအာ ဒါဆို လြယ္လြယ္ကူကူ Facebook Messenger ကေနပဲဆက္သြယ္လိုက္ေလ မ အေကာင့္က …… အပ္လိုက္ေလ ခုအပ္လိုက္ပါ ေကာင္းတာေပါ့ ညည ပ်င္းေနတာ စကားေျပာလို႔ရတာေပါ့ ေမာင္ေလးကေရာ ေျပာခ်င္ပါ့မလား” “ေနာက္မွ နားညီးတယ္ဆိုပီး မေျပးပါနဲ႔ေနာ္ မ က်ေနာ္က ေျပာရင္ မရပ္ဖူးရယ္” “ဟင္း ဟင္း မကလဲ ဒါမ်ိဳးမွ ႀကိဳက္တာ” “အပ္ပီးပီ မ ခံေပးပါဦး” “ဟင္း ဟင္း ဟင္း ခံမွာေပါ့ ေမာင္ရယ္” “သြားပီ မ” ဟုဆိုကာ ထြက္လာခဲ့ေလသည္။

ေဆာ္ႀကီးက ေမာင္ေလး ေခၚရာမွ ရဲတင္းစြာ ေမာင္လို႔ေခၚ လာမႈက သူ႔ရင္ခုန္ႏႈန္း ျမန္လာေစသည္။ တခ်ိန္လုံး မ်က္လုံခ်င္းဆုံေအာင္ စိုက္ၾကည့္ပီး ေျပာရတာကလဲ ေသြးဆူစရာပင္။ သု႔ကိုယ္သူ သတိထားမိလာတာက သူက သူ႔ထက္ အသက္ႀကီးေသာ ေဆာ္ႀကီးမ်ားကို သေဘာက်တတ္တာကို သတိျပဳမိလာသည္။ ဦးစိုးေမာင္ဆီ ဖုန္းဆက္၍ ေက်ာက္မ်ားကို ၁၀နီနီး ေပးလိုေၾကာင္း ေဈးဖြင့္ခိုင္းရမလား ဆိုတာ ေမးလိုက္ေလသည္။ ဦးစိုးေမာင္က ဖြင့္ခိုင္းလိုက္ပါ ဟုေျပာသျဖင့္ ျပန္ဆက္ေပးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့ေလသည္။ ခနအၾကာ ဖုန္းျပန္ဆက္၍ ၇သိန္းေပးေနေၾကာင္းေျပာရာ ေမးေပးမည္ဟု အေၾကာင္းျပန္ေလသည္။ ခနအၾကာ ဦးစိုးေမာင္က ၈သိန္းအၿငိမ္း လိုခ်င္ေၾကာင္း ဆြဲၾကည့္၍ ရလွ်င္ ေရာင္းရန္ မရလွ်င္ ျပန္ယူခဲ့ပါဟု ဖုန္းျပန္ဆက္ေလသည္။ ေဆာ္ႀကီးဆီဖုန္းဆက္ကာ အဆင္ေျပၿပီျဖစ္ေၾကာင္းေျပာၾကားလိုက္ေလသည္။ ေဆာ္ႀကီးက ေငြကို အိမ္လာယူေစခ်င္ေၾကာင္း ျေပာရာ လာခဲ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း လိပ္စာယူထားလိုက္ေလသည္။ ေန႔လည္ ၃နာရီကို ခ်ိန္းဆိုလိုက္ေလသည္။”တီ တီ တီ တီ” ဖုန္းျမည္လာေသာ အသံေၾကာင့္ ေဒၚနီနီထြန္း ဖုန္းကိုင္လိုက္ေလသည္။

“ဟဲလို” “ဟဲလို မ က်ေနာ္ပါ” “ေအာ္ ေမာင္ ေျပာေလ ဘာထူးလို႔လဲကြယ္” “မ လက္ထပ္ျမတ္ပါ့ေစဗ်ာ ဟို၂ပြင့္ အပ္လိုက္ပါပီဗ်ာ” “ေအာ္ ဟုတ္ပါပီ ပိုက္ဆံကို မအိမ္ လာယူလို႔ရမလား” “ဟုတ္ကဲ့ ရပါတယ္ မ ဘယ္ခ်ိန္ေလာက္ လာယူရမလဲဗ်ာ” “အင္း ခုက ၁၁ခြဲ ဆိုေတာ့ ၃နာရီေလာက္ အဆင္ေျပမလား” “ဟုတ္ကဲ့ရပါတယ္ လာယူပါ့မယ္ဗ်ာ လိပ္စာက…” “………” “ေအာ္ ရပီ လာခဲ့ပါ့မယ္ဗ်ာ” “အိုေက ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္” ဖုန္းခ်သြားပီးေနာက္ ေဒၚနီနီထြန္း ေက်ာက္၂ပြင့္ ကို ထုတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ဘယ္လိုမွ မရႏိုင္ေပ။ ၂ပြင့္ထဲျပန္ေရာင္းရင္ ၁၅သိန္းေက်ာ္ေအာင္ မေျပာပါႏွင့္ ၁၅သိန္းပင္မရႏိုင္ေပ။ ဒါေပမဲ့ အပြင့္ ၃၀ေလာက္ဆိုလွ်င္ ရႏိုင္ေပသည္။ အထုပ္စပ္ရေပေတာ့မည္။ ေကာင္ေလးႏွင့္ ဇာတ္လမ္းျဖစ္ခ်င္၍ ေသခ်ာေဈးေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ စိုးေက်ာ္ဆိုေသာ ေကာင္ေလးကို ျမင္ျမင္ခ်င္းစိတ္လႈပ္ရွားခဲေ့လသည္။ ေက်ာက္ကုန္သည္သူေဌး မုဆိုးမနီနီထြန္း ဆိုတာက မန္းေလးသူ မဟုတ္ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္းနယ္စပ္ ႐ြာေလးတ႐ြာက ႐ြာသူေလးသာ။

ဗကပ ႀကီးစိုးေသာ စစ္ပြဲမ်ား အတြင္း အကိုေတြက သူပုန္တပ္ကျဖစ္ေသာ္လည္း မိန္းမသားေတြမို႔ သားမိ၂ေယာက္ စစ္ေရွာင္ရင္း လုံၿခဳံရာ မန္းေလးသို႔ေရာက္ရွိခဲ့ေလသည္။ ေက်ာက္ဝိုင္းထဲက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ စားပြဲထိုးလုပ္ရာ ေက်ာက္ကုန္သည္ႀကီး ဦးဝင္းေမာင္က ျမင္ေတြ႕သြားပီး တန္းတန္းစြဲ သေဘာက်၍ ေငြတသိန္းတင္ေတာင္းကာ လက္ထပ္ယူခဲ့ေလသည္။ ဦးဝင္းေမာင္သင္ၾကားျပသမႈေၾကာင့္ ဘာမွနားမလည္ေသာ ႐ြာသူေလးမဟုတ္ေတာ့။ လူူေတြ အေၾကာင္းေကာင္းေကာင္းသိေသာ ၿမိဳ႕ႀကီးသူတပိုင္းျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ စိုးေက်ာ္ရဲ႕ ဟန္ပန္ အမူရာႏွင့္ မ်က္လုံးေတြသည္ ကိုလင္းနဲ႔တပုံစံထဲ။ ကိုလင္းဆိုတာက စိုင္းလင္းသူလို႔ေခၚတဲ့ သူရဲ႕ ငယ္ရည္းစား။ ကိုလင္းအေၾကာင္း ေတြးမိေတာ့ နီနီထြန္း စိတ္ေတြက အတိတ္ဆီသို႔ ေျပးထြက္လြင့္ေမ်ာသြားပါေတာ့သည္။ နီနီထြန္း တစ္ေယာက္ လမ္းတြင္ နန္းၾကည္ႏွင့္ ေတြ႕ပါေစဟု ဆုေတာင္းလာခဲ့သည္။ နန္းၾကည္တို႔အိမ္မွာ ကိုလင္းႏွင့္ခ်ိန္းေတြ႕ေလ့ရွိသည္။ နန္းၾကည္တို႔အိမ္က သားအမိႏွစ္ေယာက္တည္းမို႔ လြပ္လပ္သည္။

နန္းၾကည္က သားအမိႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိသည္။ ၿပီးေတာ့ နန္းၾကည္ အေမ ေဒၚနန္းဦးက နားေလးသည္။ စကားေျပာလ်င္ ေအာ္ဟစ္ေျပာပါမွ ၾကားတယ္ဆို႐ုံသာ။ ယခင္ကလည္း နန္းၾကည္တို႔အိမ္မွာ တစ္ခါ ခ်ိန္းေတြ႕ဖူးသည္။ လြန္လြန္က်ဴးက်ဴးေတာ့ မျဖစ္ခဲ့ၾက။ က်န္တာေတြကေတာ့ ဖြတ္ဖြတ္ေၾကသြားသည္။ အလိုးခံခ်င္သည္မွာလည္း ႐ူးမတတ္ပင္။ သို႔ေသာ္ မယူေသးခင္ ဗိုက္ေပၚၿပီး အရွက္ရမွာစိုး၍ ဇြတ္ျငင္းခဲ့ရသည္။ ခ်ိန္းေတြ႕သည့္ေနရာက အိမ္အေနာက္ဖက္က ႏြားစာတဲထဲမွာျဖစ္သည္..။ ႏြားစာပုံႀကီးအကြယ္တြင္ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ခင္းၿပီး ခ်စ္သူတို႔ဘာဝ ေပြ႕ဖက္နမ္းရႈတ္ၾက ၊ ႏႈိက္ၾက ဆြၾကရင္း စကားေျပာလို႔ မဝခဲ့ၾက။ ယခုလဲ ပြဲေတာ္ရွိသည့္ ရက္အတြင္း ေတြ႕ခ်င္သည္ဆို ေျပာလာသျဖင့္ ညက်ပြဲၾကည့္ရန္ဟု အေၾကာင္းျပကာနန္းၾကည္ကို ေခၚထုတ္ေပးဖို႔ေျပာရန္ ထြက္လာခဲ့ေလသည္။ “လြမ္းလိုက္တာ နီရယ္” “နီလည္း ကိုလင္းကိုသတိရေနတာပါ” မႈန္ဝါးဝါး လေရာင္ေအာက္တြင္ ေကာက္႐ိုးပုံေဘး၌ ေစာင္ကေလးခင္းကာ ခ်စ္သူရင္ခြင္တြင္ ခိုမွီကာ စကားေျပာေနျခင္းျဖစ္ေလသည္။

နီနီထြန္းတေယာက္ ေရွ႕ဆက္လာမည့္ လင္းသူ၏ အျပာေရာင္ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းကို ရင္ခုန္စြာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမိေလသည္။ လင္းသူက ကိုယ္ခႏၶာကိုေဘးသို႔ ေစာင္းလိုက္ရာ ရင္ခြင္ထဲမွီထားရာမွ လြတ္သြားကာ လင္သူေပါင္ေပၚတြင္ ေဘးတိုက္ထိုင္လ်က္ အေနအထား လင္းသူျဖစ္သြားေလသည္။ လင္းသူ၏လက္မ်ားက စတင္လႈပ္ရွားလာကာ ဂဏန္းေကာင္မ်ားလို အထက္ေအာက္ စုံခ်ီ ဆန္ခ်ီ ေျပးလြားေနေလသည္။ အေပၚအက်ႌ ၾကယ္သီးမ်ားကို ျဖဳတ္လိုက္ၿပီး အတြင္းေဘာ္လီကိုပါ ျဖဳတ္ေလသည္။ အေပၚပိုင္းမွာ အကာအကြယ္ဟူ၍ ဘာမွ မရွိေတာ့ပဲ ဟင္းလင္းပြင့္သြားေတာ့သည္။ ေအးခနဲ႔ ျပင္ပေလထု၏ ထိေတြမႈႏွင့္အတူ နီနီထြန္း ရင္ထဲတြင္ တဒိတ္ဒိတ္ျဖစ္လာကာ အသက္႐ူႏႈန္းျမန္လာေလသည္။ တစုံတခုကို လိုခ်င္သလိုလို ေတာင့္တေနသလိုလိုႏွင့္ လက္မ်ားကို တဖက္ႏွင့္တဖက္ ပြတ္သပ္ကာ ဆုတ္ေခ် ေျဖေခ်လုပ္ေနမိေလသည္။ လင္းသူက ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို အငမ္းမရစုပ္နမ္းရင္း လုံးက်စ္မာတင္းေနေသာ ဖြံ႕ဖြံ႕ၿဖိဳးၿဖိဳး ႏို႔ႏွစ္လုံးကို တစ္လုံးခ်င္း ေခ်ေပးေလေတာ့သည္။

ရင္သားႏွစ္ဖက္ဆီမွ ရွိန္းခနဲ႔ ရွိန္းခနဲ႔ ျဖစ္ကာ တကိုယ္လုံး ၾကက္သီးတျဖန္းျဖန္းထလ်က္ လက္ႏွစ္ဖက္က လင္းသူအားတအားဖက္တြယ္ကာ အငမ္းမရျပန္နမ္းမိေလသည္။ အနမ္းရွည္ႀကီးအဆုံးမွာေတာ့ လင္းသူကေခါင္းငုံ၍ ကိုယ္ကိုကိုင္းကာ ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို လွ်ာဖ်ားထိပ္ျဖင့္ တို႔ထိကလိေပးရာ နီနီထြန္းမွာ မယိုးမယြျဖစ္ကာ တြန႔္လိမ္ေကာ့ထိုးလ်က္ လင္းသူေခါင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ပြတ္ကာ တခစ္ခစ္ႏွင့္ ရယ္ပါေတာ့သည္။ “အာ အား ခစ္ ခစ္ အား အာ ကိုလင္း အာ အ အ ယားတယ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ေတာ္ပါေတာ့ ခစ္ခစ္” နီနီထြန္းမွာ ယားတာေရာ ေကာင္းတာေရာျဖင့္ အေနခက္ကာ တြန႔္လိမ္လ်က္ ရမက္စိတ္က တေျဖးေျဖးတက္လာေလသည္။ နီနီထြန္းက မခံႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ လင္းသူေခါင္းကိုဆြဲမေသာ အခါတြင္မွာေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ပူးကပ္ကာ လင္းသူလက္တဖက္က နီနီထြန္း ႏို႔တဖက္ကို လာေရာက္ဖ်စ္ညစ္ကာ ဆုပ္နယ္ေလေတာ့သည္။

နီနီထြန္းမွာ မ်က္လုံးမ်ားေမွးစင္း၍ လင္းသူ၏ ျပဳစုမႈကိုခံယူရင္း ေစာက္ပတ္ထဲမွလည္း တဆစ္ဆစ္ျဖင့္ အေရမ်ားစိမ့္လာကာ စိုထိုင္းလာေလသည္။ “အင္း အင့္ အင္း” ေလထဲေမ်ာေနကာ အေကာင္းႀကီး ေကာင္းေနေသာ နီနီထြန္းတေယာက္ ႐ုတ္တရက္ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ဖယ္ခြာလိုက္ခံရေသာအခါ ဆတ္တငံ့ငံ့ႏွင့္ မေက်မနပ္ျဖစ္သြားေလသည္။ လင္းသူက ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းခြာ႐ုံမက ႏို႔ကိုင္ေနေသာ လက္မ်ားကိုပါဖယ္ပီး သူ႔ကို ေစာင္ေပၚသို႔ ဆင္းေစ၍ အသာတြန္းလွဲလိုက္ေလသည္။ ေစာင္ေပၚသို႔ ပက္လက္လွန္လဲေသာအခါမွ ထမိန္ကိုအသာဆြဲကာ ခြၽတ္လိုက္ေလသည္။ ထမိန္ကြၽတ္ကာ ေအာက္ပိုင္းတခုလုံး ဟာလာဟင္းလင္း ျဖစ္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ နီနီထြန္း တကိုယ္လုံးတြင္ အက်ႌႏွင့္ ေဘာ္လီသာရွိပီး အက်ႌမွာ ေဟာင္းေလာင္းပြင့္ေနပီး ေဘာ္လီကခ်ိတ္ျဖဳတ္ပီး အေပၚပင့္ထားလ်က္ရွိေလသည္။ လင္းသူက ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းဆြဲဟကာ ေပါင္ၾကားခြဆုံတြင္မ်က္ႏွာအပ္ကာ ခ်စ္ေရၾကည္မ်ား႐ြန္းလဲ့စိုထိုင္းလ်က္ရွိေသာ နီနီရဲရဲ ေစာက္ပတ္ေလးအား လွ်ာျဖင့္ယက္ေလေတာ့သည္။

“အဟင္း…..အ…ရွီး…..ကြၽတ္..ကြၽတ္..အ..အင့္..” ေတာ္ေတာ္လွမ္းလွမ္းတြင္ အိုးစည္သံ လူသံမ်ား ခပ္သဲ့သဲ့ၾကားေနရေသာ္လည္း ေကာက္႐ိုးပုံေဘးတြင္မူ ေစာက္ပတ္ယက္သံႏွင့္ နီနီထြန္း၏ညီးညဴ သံေလးမ်ားသာ ပီပီျပင္ျပင္ထြက္ေပၚ၍ေနေလသည္။ နီနီထြန္းမွာ လင္းသူ ဒါမ်ိဳးလုပ္လိမ့္မည္ဟု အိပ္မက္ေတာင္မမက္ဖူးပါေခ်။ ယခုေတာ့ျဖင့္ လင္းသူ၏ ေကာင္းလြန္းလွေသာ ေဖ်ာ္ေျဖမႈ ေအာက္တြင္ တစ္ကိုယ္လုံး ထူပူရွိန္းဖိန္း၍ ဖ်င္းခနဲ ဖ်င္းခနဲ ၾကက္သီးထကာ ရမက္ေသြးသားတို႔လည္း ဝုန္းခနဲ ထႂကြလာေလသည္။ မလုပ္ဖို႔ရာ တားမည္ျပဳေသာ္လည္း ရင္ေတြခုန္ၿပီး ရမက္ေသြးေတြ ထႂကြလာကာ ဘာစကားကိုမွ် မေျပာႏိုင္ပါ။ နီနီထြန္း ေစာက္ပတ္ အတြင္းအျပင္ တဝိုက္တြင္ လႈိက္ခနဲ႔ လႈိက္ခနဲ႔ တလႈပ္လႈပ္တ႐ြ႐ြျဖစ္ကာ အရင္က စိုထိုင္းထိုင္းျဖစ္ေနေသာ္လည္း ပူေႏြးတင္းေတာင့္ေနေသာ လွ်ာ၏အယက္အစုပ္ေၾကာင့္ ေစာက္ေရမ်ား တစိမ့္စိမ့္ထြက္ကာ စို႐ႊဲလာသည္။

လင္းသူက လက္ညိဳး လက္ခလယ္ ႏွစ္ေခ်ာင္းပူးကာ နီနီထြန္းေစာက္ပတ္ထဲသို ထဲ့၍ အသြင္းအထုတ္လုပ္ကာ ေစာက္စိေလးကို ခ်ိဳခ်ဥ္စုပ္သလိုစုပ္ေလသည္။ “အဟင္း….ဟင္း……ဟင္း…..အင္း…..အင္း…..ဟင့္…” လင္းသူက စိတ္ႀကိဳက္စုပ္ပီးေသာအခါ လက္ခလယ္တြင္ စိုေနေသာ ေစာက္ေရေတြျဖင့္ ႏု႐ြစူပြေနေသာ ဖင္ဝေလးကို လွည့္ပြတ္ရင္း ဖင္အတြင္းသို႔ လက္တစ္ဆစ္ခန႔္ စြတ္ခနဲ သြင္းထည့္လိုက္ၿပီး အသြင္းအႏႈတ္ လုပ္လိုက္ျပန္သည္။ ဖင္ထဲကို အသြင္းအႏႈတ္ အလုပ္ခံရသျဖင့္ အင့္ခနဲ အင့္ခနဲ ႐ြ႐ြတက္လာၿပီး မေနတတ္ မထိုင္တတ္ ျဖစ္လာကာ နီနီထြန္း တစ္ကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနေလသည္။ ဖင္ထဲကို လက္ခလယ္ျဖင့္ အသြင္းအထုတ္လုပ္ေပးရင္း ေစာက္ပတ္ကြဲေၾကာင္းတေလွ်ာက္ႏွင့္ အထက္ႏႈတ္ခမ္းအစပ္ရွိ ေစာက္စိေလးကို လွ်ာျဖင့္ အျပားလိုက္ယက္ေလရာ နီနီထြန္း၏ ဖင္ဆုံႀကီးမွာ ေျမာက္ႂကြ ေကာ့တက္လာၿပီး တဆတ္ဆတ္တုန္ခါေနပါေတာ့သည္။။ အလြန္တရာ ျမင့္မားမတ္ေစာက္ေသာ ေတာင္ထိပ္မွ ေအာက္သို႔ ပစ္ခ်ခံရသူပမာ ရင္ေတြတလွပ္လွပ္ ခုန္ေအာင္ ခံစားေနရပါေတာ့သည္။

ေစာက္ပတ္ တခုလုံးမွာ ႐ြစိ႐ြစိျဖစ္ကာ ၾကာလွ်င္ နီနီထြန္းတစ္ေယာက္ အေကာင္းလြန္ၿပီး အသက္ထြက္သြားမလား ေအာက္ေမ့လာသည္။ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေတာ့ပဲ အရွက္ေတြ မိန္းမ မာန ေတြ ခနပစ္ထားလိုက္ကာ… “အင္း..အင္း…ကို…လင္း….လုပ္ေတာ့ေနာ္….နီ မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး ကြာ….အဟင္း….ဟင္း….ၾကာ….ၾကာရင္ …နီ..ေသ…နီ..ေသလိမ့္မယ္……အင္း……အင့္..ဟင္း…ဟင္း…” ခနၾကာလွ်င္ နီနီထြန္းတစ္ေယာက္ လွ်ာျဖင့္ပင္ တစ္ခ်ီ ၿပီးေပေတာ့မည္။ ဖင္ဆုံႀကီးကို လင္းသူပါးစပ္ႏွင့္ လြတ္သြားမည္ကို စိုးရိမ္သည့္အလား ေလထဲသို႔ ေျမာက္ႂကြေကာ့လ်က္ ေပါင္တန္ ႏွစ္ေခ်ာင္းလုံးရမ္းခါေနကာ အရွက္အေၾကာက္ ကင္းမဲ့စြာ သူမကို လိုးေပးဖို႔ အပူတျပင္း ေတာင္းဆိုေနေသာ နီနီထြန္းမွာ လိုးရန္ အသင့္ျဖစ္ေနပီျဖစ္ေၾကာင္းလင္းသူ သိရွိေလသည္။ လင္းသူက ထလိုက္ၿပီး နီနီထြန္းေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို အသာဟကာ ေပါင္ၾကားတြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္ေလသည္။

ထို႔ေနာက္ ခါးႏွင့္တင္ပါးအစပ္နားေလးကို လက္ျဖင့္ ခတ္ဆတ္ဆတ္ေလး ႐ိုက္လိုက္ေလသည္။ ႏူးနပ္ထား၍ပီးလုပီးခင္ျဖစ္ေနေသာ နီနီထြန္းကို မလိုးခင္ ပီးသြားမွာ လင္းသူမလိုခ်င္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အာ႐ုဏ္ေျပာင္းေစရန္ ႐ိုက္လိုက္ေလသည္။ “ျဖန္း” “အ …အာ” နီနီထြန္းမွာ အိပ္ေကာင္းကာ အိပ္မက္လွလွေလး မက္ေနတုန္း လႈပ္ႏိုးခံလိုက္ရသလို ကသိကေအာက္ျဖစ္ကာ လင္းသူကိုေျပာမည္အျပဳတြင္ လင္းသူက သူ၏ မတ္ေထာင္ေနေသာ လီးႀကီးကို လက္ျဖင့္ ကိုင္၍ ေစာက္ေရေတာက္ေတာက္ယိုကာ စို႐ႊမ္းေနေသာ ေစာက္ပတ္အဝတြင္ ေတ့ျမႇဳပ္လိုက္သည္။ ဒစ္တစ္ခုလုံး အဆုံးထိ ျမဳပ္ဝင္သြားကာ နီနီထြန္း ေစာက္ပတ္ တစ္ခုလုံးဆစ္ခနဲ႔ က်င္တက္ကာ တကိုယ္လုံး ထူပူရွိန္းဖိန္းသြားေလသည္။ “အ အ အာ အာ” လင္းသူက ေရွ႕သို႔တျဖည္းျဖည္းတြန္းကာ လီးႀကီးကို တစ္ရစ္ခ်င္း ႏွဲ႔ႏွဲ႔သြင္းေလသည္။ “ဗ်စ္…ဗ်စ္……ဖြတ္…ဖြတ္…ျပစ္” ႐ြဲ႐ြဲစိုေနေသာ အျပာေရာင္ခံစားမႈလကၡဏာျဖစ္ေသာ ေစာက္ေရမ်ားေၾကာင့္ သိပ္ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္းမျဖစ္ပဲ လီးႀကီးက တဝက္နီးပါးထိ ဝင္သြားေလသည္။

ဝင္ေနေသာ လီးတဝက္နီးပါးကို ခပ္ျဖည္းျဖည္းအသြင္းအထုတ္လုပ္ကာ အသာေညာင့္ေပးရင္း လီးႀကီးတခုလုံးဝင္ေစရန္ ေရွ႕သို႔တိုး၍ တိုး၍ေညာင့္ေပးေနရာ လီးတဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္တြင္ အခုအခံတခုရွိေနေၾကာင္းခံစားမိေလသည္။ ထိုအခုအခံသည္ နီနီထြန္း၏ အပ်ိဳေမွးျဖစ္ေၾကာင္း လင္းသူ သေဘာေပါက္ေလသည္။ လင္းသူမွာ ပါကင္ဖြင့္ရျခင္းဟူေသာ အသိေၾကာင္းပို၍ ေသြးႂကြလာေလသည္။ သူ႔လီးႀကီးကို ဒစ္ေပၚလုနီးပါထိ ဆြဲထုတ္ကာ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ျပန္သြင္းေလသည္။ ထိုသို႔ အခ်က္၃၀ေလာက္ေညာင့္ေပးေလရာ နီနီထြန္းမွာ နာက်င္ျခင္းမရွိဘဲ လီးဝင္လီးထြက္ အရသာကို မ်က္လုံးေလးမ်ားေမွးစင္းကာ ခံစားေနေလသည္။ သို႔ေသာ္ လင္းသူက လီးဝင္လီးထြက္ ေျဖာင့္လာေသာအခါ အားကုန္သုံး၍ စိုက္ခ်ေလရာ ဒလေဟာထြက္ထားေသာ ေစာက္ေရမ်ားေၾကာင့္ အခက္အခဲ မရွိပဲ လီးတဆုံးထိ ဝင္သြားေလသည္။

“အမေလး အင့္ အု အု အြတ္ အု” တရွိန္ထိုးဝင္လာေသာလီးႀကီးက အပ်ိဳေမွးကို ထိုးေဖာက္မႈႏွင့္အတူ ေစာေစာက ေကာင္းခဲ့သမွ် ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကာ နာက်င္လွေသာေၾကာင့္ ေအာ္မည္ျပဳရာ လင္းသူက သူ႔ကိုယ္ခႏၶာႏွင့္ဖိထားကာ ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုပါ စုတ္နမ္းလိုက္ေသာေၾကာင့္ “အု အု “ဟုသာ အသံျပဳႏိုင္ေလေတာ့သည္။ နီနီထြန္း၏ ႐ႊဲ႐ႊဲစိုကာ ေတာက္ေတာက္က်ေနေသာ ေစာက္ေရမ်ားေၾကာင့္ေရာ လီးကို ခံႏိုင္ရည္ရွိေသာအမ်ိဳးအစားအျဖစ္ ဖြဲ႕စည္းတည္ေဆာက္ထားေသာ ေစာက္ပတ္အတြင္းသား အဂၤ ါေတြေၾကာင့္ပါ ခုႏွစ္လက္မေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိေသာ လင္းသူလီးႀကီးမွာ အဆုံးထိနစ္ဝင္သြားၿပီး သားအိမ္ဝတြင္ ဖိေထာက္မိလ်က္သား ျဖစ္သြားသည္။ လီးတေခ်ာင္းလုံးကို ညႇစ္ပီးဆြဲစုတ္ေနေသာ ေစာက္ပတ္အတြင္းသားမ်ားကေပးေသာ အရသာကို ခဏဇိမ္ခံပီးေနာက္ လင္းသူက သူ၏လီးႀကီးကို တဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ဆြဲႏႈတ္လိုက္ေလသည္။ စီးပိုင္လ်က္ လီးႀကီးက တဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ ျပန္ထြက္လာေသာအခါ အသာေျဖးေျဖးေလး ျပန္သြင္းေလသည္။ အခက္အခဲ မရွိပဲ လီးႀကီးက အဆုံးထိ ျပန္ဝင္သြားေလသည္။

ထိုကဲ့သို႔ အသြင္းအထုတ္ကို အခ်က္ႏွစ္ဆယ္ခန႔္ေစာင့္ေပးေလရာ နီနီထြန္းမွာ ေစာေစာကေလာက္ မနာေတာ့ပဲ လီးဝင္လီးထြက္ အရသာကို စတင္ ခံစားမိလာေလသည္။ လင္းသူက နီနီထြန္း အနာေပ်ာက္ကာ စေကာင္းလာေသာအခ်ိန္တြင္ စုတ္နမ္းထားေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုလြတ္ေပးလိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ လီးႏွင့္ေစာက္ပတ္ သဟဇာတျဖစ္ၿပီး အဝင္အထြက္ မွန္လာေသာအခါ လင္းသူက ခပ္သြက္သြက္ကေလး အားထဲ့ကာ ေဆာင့္ေပးေလေတာ့သည္။ “ဖြတ္….ဖြတ္….ဖြတ္…..ႁပြတ္……..အ…အေမ့…အင့္….အေမ့…အာ အာ…..အေမ့….အင့္…ဟင့္…..အင္း…” နီနီထြန္းမွာ တစစႏွင့္ ကာမအရသာမ်ား ေတြ႕ကာ သူ၏ဖင္ႀကီးကို ႂကြၿပီး ေကာ့ေကာ့ခံလာေလေတာ့သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း ဟင္းလင္း ပြင့္ေနေသာ သူ၏ ႏို႔မ်ားကို အုပ္ကိုင္ကာ ဆုတ္ေခ်ေနေလသည္။ လင္းသူက ခပ္သြက္သြက္ ေဆာင့္ေနရာမွ ပြဲသိမ္းရန္အတြက္ သူ၏လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေရွ႕သို႔ ေထာက္လိုက္ၿပီး ေျခေထာက္ကို ေနာက္သို႔ အနည္းငယ္ စင္းထားလိုက္ေလသည္။

နီနီထြန္းကိုလည္း ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း သူ၏ခါးတြင္ ခ်ိတ္ထားခိုင္းေလသည္။ လီးက ပင့္ထိုးပုံစံမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ပဲ ေျမစိုက္ထိုးပုံစံမ်ိဳး ျဖစ္သြားၿပီး ေစာက္စိကိုပါ မၾကာမၾကာ ပြတ္ဆြဲခ်ိတ္သြားသလို ျဖစ္ေလေတာ့သည္။ လင္းသူက ပြဲသိမ္းရန္ အသက္ကို တဝႀကီးရႉ လိုက္ကာ အားကုန္ က်ဳံးၿပီး ေဆာင့္လိုးပါေတာ့သည္။ “ဖြတ္…ဖြတ္…ဘြပ္…အင့္…အင့္…အေမ့…အင္း…အမေလး……ရွီး…ကြၽတ္ကြၽတ္…အား…အေမ့…အား…ကြၽတ္….ကြၽတ္…” ေစာက္ပတ္တခုလုံး အားရေက်နပ္စရာ ေကာင္းလွစြာ အီဆိမ့္ရွိန္းဖိန္းေနကာ နာက်င္မႈဆိုတာ ျမဴ မႈန္တမႈန္မွ်မရွိ ဟာတာတာျဖင့္ မြတ္သိပ္ ေတာင့္တခဲ့သမွ်တို႔သည္ ယခုအခါ ျပည့္စုံလြန္းမက ျပည့္စုံကာ အေကာင္းႀကီးေကာင္းေနေလသည္။ မၾကာမီ နီနီထြန္းေစာက္ပတ္တခုလုံး ယားတက္လာကာ လင္းသူလီးႀကီးတခုလုံးကို ဖ်စ္ညစ္စုတ္ယူ ညႇပ္ဆြဲလိုက္သည့္အခါမွာေတာ့ လင္းသူ၏လီးတခုလုံးသည္လည္း က်င္ခနဲ႔ က်င္ခနဲ႔ျဖစ္ကာ သုတ္ေရေႏြးေႏြးမ်ားကို တရွိန္ထိုး နီနီထြန္း၏ သားအိမ္ထဲေရာက္သည္အထိ ပန္းထုတ္မိေလေတာ့သည္။ သုတ္ေရမ်ား အရွိန္ႏွင့္ ပန္းဝင္လာသည့္အခါ နီနီထြန္းမွာ တေလာကလုံးကို ေမ့ေမ်ာသြားသည္အထိ အေကာင္းႀကီး ေကာင္းကာ အခ်ီႀကီး ပီးသြားေလေတာ့သည္။