တစ်ညတည်းနဲ့တန်ပါတယ်

တစ်ညတည်းနဲ့တန်ပါတယ်

ခြံထဲကားဝင်လာသံကြားတော့ ဘုရားရှိခိုးနေတာ ကမန်ကတန်း ရပ်ပြီး ဘုရားခန်းထဲကထွက် လှေကားထိပ်ကနေ တိတ်တိတ်လေး သွားချောင်းကြည့်မိတယ်။ ဆင်ဝင်အောက်မှာတည်းက ပျင်းရိပျင်းတွဲ အသံနဲ့ စကားပြောလာတာဆိုတော့ မင်းစိုးမှန်း တန်းသိတယ်။ သူသိချင်တာက မင်းစိုးနဲ့ပါလာမယ့်သူ။ ခေါင်းကို ဒီထက်ပိုငုံ့မရတော့ လက်ရန်းမှာ ကိုယ်ကို ဒီထက်ပို ကိုင်းလိုက်တယ်။ ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကတော့ တင်းနေတဲ့ ထမီသားအောက်က ပြူးပြီး ထွက်နေမှာပဲ။ တော်သေးတာပေါ့ အနောက်က ချောင်းတဲ့သူမရှိလို့။ သိချင်စိတ်က ရင်တွေတောင် တဒိတ်ဒိတ်ခုန်တယ်။ စကားပြောသံတွေကလည်း တဖြည်းဖြည်း နီးလာပြီ။

“ဟုတ်တယ်ဗျ ကိုမင်းစိုးရဲ့၊ အဓိကအချက်က ဦးစီးဦးဆောင်မယ့်သူ မရှိသေးတာ။ ကျနော်တို့ သမဂ္ဂလည်း ဒီကိစ္စကို သေချာကြိုးစားနေကြပါတယ်” အသံနုနုအေးအေးလေးကို ကြားလိုက်ရမှ ရင်ထဲက အပူလုံးကြီးကျပြီး ရင်တစ်ခုလုံး အေးမြစိမ့်ဆင်းသွားတယ်။ အမယ်လေး ဒီအသံလေးကြားရဖို့ကို ရင်ခုန်လိုက်ရတာ။ “တီလတ် ဘာချက်လဲ” ကျက်သရေရှိတဲ့ အသံလေးကို ဖီးလ်တက်လို့မှ မဆုံးခင် မင်းစိုးရဲ့ ကျက်သရေမရှိ အသံပြဲကြီးက နားထဲလာဆောင့်တယ်။ သေနာကောင်။ ချက်ချင်း ပြန်ဖြေလိုက်ရင် သူချောင်းနေမှန်း သိမှာစိုးလို့ ခနလေး စောင့်လိုက်ပြီးမှ “ဟဲ့ ဘယ်သူလဲ၊ မင်းစိုးလား” လှေကားက အသာလေး ဆင်းလိုက်ပြီး “တီလတ် ဘုရားရှိခိုးနေတာဟဲ့၊ မင်းတို့က အော်ကြီး ဟစ်ကျယ်နဲ့၊ ဟယ် သားဖိုးချစ် လည်း ပါလာတာကိုး၊ လာ..လာ..သား ထိုင်၊ မင်းစိုးနဲ့အတူ တခါတည်းစားသွား၊ ဒီနေ့ ပုစွန်တုပ်ချက်တာကွ” သူ့ကိုတွေ့တာနဲ့ အံ့ဩဟန်ပြုပြီး ထမင်းစားခေါ်လိုက်ပုံက အင်မတန်ပီပြင်တဲ့ ဝါရင့်မင်းသမီးအိုက်တင်ပဲ။

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်လတ်ဟာ ဆရာဝန်မလုပ်ဘဲ မင်းသမီးလုပ်ခဲ့ဖို့ ကောင်းတာ။ “နေပါစေ တီလတ်၊ သားစားခဲ့ပြီးပါပြီ။ ခု ကိုမင်းစိုးကို စာရှင်းပြဖို့ လိုက်လာတာ၊ ပြီးရင် သွားစရာလေးလည်း ရှိသေးလို့၊ အဲဒါကြောင့်” အားနာပါးနာ အသံလွင်လွင်လေးကို ထပ်ကြားရပြန်တယ်။ သူက မင်းစိုးခေါ်သလို တီလတ်ပဲခေါ်တယ်။ ငယ်ငယ်တည်းက အိမ်ချင်းက ကပ်ရက်ကိုး။ ဘာကျွေးကျွေး အမြဲတမ်း ငြင်းနေကျ။ ဟင်းဟင်း။ ဒီက ခိုင်ခိုင်လတ် တကယ်ကျွေးမယ့်ဟာကျရင်တော့ မင်းငြင်းနိုင်မလား ကြည့်သေးတာပေါ့လေ။ “တီလတ် ဘာတွေသဘောကျပြီး ပြုံးနေတာလဲ။ သားမစားသေးဘူး။ ဖိုးချစ်နဲ့ စာလုပ်လိုက်ဦးမယ်၊ လာ ဖိုးချစ် ငါ့အခန်းထဲသွားမယ်။” ကြည်နူးနေတဲ့ အတွေးလေးကို မင်းစိုး အစုတ်ပလုတ် ဝင်နှောင့်ယှက်သွားတယ်။

နှောင့်ယှက်ရုံအားမရလို့ သူ့ကိုပါ လက်ကဆွဲပြီး ခေါ်ချသွားတာ ယက်ကန်ယက်ကန်လေးနဲ့ ပါသွားရှာတယ်။ သေနာကောင် မင်းစိုး။ ဒီနှစ်မှ ဘာစိတ်ကူးပေါက်ပြီး စာမေးပွဲ အသေအလဲ အောင်ချင်နေရလဲ မသိဘူး။ စာလုပ်မယ်ဆိုတာချည်းပဲ။ ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်တယ်။ ဒီကောင် 2nd MB မှာတင် တဖုန်းဖုန်းကျနေတာဆိုတော့ ကလေးတွေနဲ့ ကျောင်းပြန်တက်နေရတာ ရှက်မှာပေါ့။ ဒီကောင့်ကို တစ်ဦးတည်းသော တူလေးဆိုပြီး ကိုယ့်ခြေရာနင်းအောင် ဆေးကျောင်းတက်ခိုင်းကာမှ ပထမနှစ်မှာတင် ကဗျာလိုလို စာလိုလို ဂိမ်းလိုလို ရူးပြီး ဝေလေလေဖြစ်သွားတာပဲ။ အခု ချစ်လွန်းသူဆိုတဲ့ ဖိုးချစ်လေးနဲ့ ပေါင်းမိမှ စာတွေဘာတွေ ပြန်လုပ်လာတာ။ ဖိုးချစ်လေးက ဖရက်ရှာဆိုတော့ မင်းစိုးထက် ငယ်ပေမယ့် ပိုရင့်ကျက်တယ်၊ အနေအထိုင် သိမ်မွေ့တယ်။ နူးညံ့တယ်။ အို ပြောလို့ဖြင့် မကုန်ပါဘူး။ အဲဒါကြောင့်ပဲ ခိုင်ခိုင်လတ်က ဆွဲစားချင်နေတာပေါ့။ ခိုင်ခိုင်လတ်တို့ မိဘတွေက ဆုံးပါးသွားကြပြီ။ ရှိတာမှ ညီအစ်မနှစ်ယောက်တည်း။

အစ်မလုပ်သူတို့ လင်မယားကလည်း မင်းစိုးလေး တစ်တန်းလောက်မှာ သူ့ကို ထားခဲ့ကြပြန်ပြီ။ အဲဒီတုန်းက သူက ဆရာဝန်မပေါက်စပေါ့။ ခု မင်းစိုး အသက်တောင် ၂၂ လောက်ရှိနေပြီ။ သူကတော့ ၄၀စွန်းစွန်းလို့ပဲ ပြောထားပေမယ့် လူတွေက မဟုတ်နိုင်ပါဘူး မခိုင်လတ်ရယ် ရှိလှ ၃၅ပေါ့ဆိုတာချည်းပဲ။ ခိုင်ခိုင်လတ်တို့ အရွယ်တင်ပုံလေ။ အံမယ် ဆုံးသွားတဲ့ မင်းစိုးအမေ ခိုင်ခိုင်မြတ်က သူ့ထက်ပိုလှတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် အစ်မ မရှိတဲ့နောက် အစ်မက သူ့အလှတွေ အမွေပေးသွားသလားထင်ရတယ်။ ခိုင်ခိုင်လတ် တို့ အသားကုန်လှလာတယ်။ ဇာတိက ပေါင်မြို့သူဆိုတော့လည်း ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်လေးက ပေါင်သူပီပီသသ လုံးထွားပြည့်ဖြိုးနေတာပေါ့။ မွန်အမျိုးသမီးဆိုတော့ အသားအရေကလည်း ဝင်းဝါစိုပြေနေတာ၊ တကယ့် သုဝဏ္ဏဘူမိအနွယ် အစစ်ပဲ။ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးနဲ့ သွားလေး နည်းနည်း ယောင်ယောင်လေး ရှေ့ထွက်နေတာ (ခေါတာမဟုတ်ဘူးနော်) လေးက ပိုစွဲဆောင်မှုရှိတယ်ထင်ရတယ်။

ညနေဘက် ဆေးခန်းများသွားထိုင်လိုက်ရင် တစ်ရပ်ကွက်လုံး မငေးတဲ့လူကို မရှိဘူး။ ဒါကြောင့် ခိုင်ခိုင်လတ်ကလည်း ကားကို ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာထားခဲ့ပြီး ရပ်ကွက်ထဲမှာ ပတ်ပြီးကို လျှောက်ပစ်တာ။ ဝတ်လိုက်ရင်တော့ ရင်ဖုံးနဲ့ ပိုး၊ချိတ် ထဘီတွေနဲ့ ဆံထုံးအုပ်အုပ်ကြီးနဲ့၊ အတွင်းထဲမှာ ရွချက်ကတော့ ခိုင်ခိုင်လတ်ကို မီတဲ့လူ ရှားသလောက်ပဲ။ ကျောင်းပထမနှစ်ကနေ ဒီအရွယ်ထိ ဘဲချည်းပဲ ငါးယောက်ထားဖူးတယ်။ အဲ့ထဲက သုံးယောက်နဲ့က ငြိဖူးတယ်။ ရိုင်းရိုင်းပြောရင် လိုးဖူးတယ်။ ပထမဆုံးတယောက်နဲ့တုန်းကတော့ သူရော ကိုယ်ရော ငယ်သေးလို့ ထားပါတော့။ တခါတလေမှ။ ဒုတိယတစ်ယောက်ကတော့ တကယ်အထန်လိုင်း။ အဲ့ချိန် ခိုင်ခိုင်လတ်ကလည်း ဆရာဝန်မပေါက်စ။ အားတဲအချိန်ကို အားသလိုကို လိုးတာ။

ခန္ဓာကိုယ်မှာ ရှိသမျှအပေါက်တွေလည်း သူ့လီးကြီး မထည့်ဖူးတာ မရှိသလောက်ပဲ။ ဖင်စအိုဝဆိုတာ လိုးလွန်းလို့ ရိုးတောင်ရိုးတယ်။ သူလိုးအားကြီးတာ မပြောနဲ့လေ။ ခိုင်ခိုင်လတ်ကလည်း ဖင်ခံပက်စက်တယ်။ ခန္ဓာကိုယ်မှာ ရှိသမျှအပေါက် အကုန်အထည့်ခံချင်တာ။ နားရွက်တို့ နှာခေါင်းတို့တောင် လီးနဲ့ မဆံ့လို့ ဆံ့ရင် ထည့်ခိုင်းမှာ။ မဆံ့ဆို ဟိုလူ့လီးကလည်း တကယ်စံချိန်မီ လုံးတုတ်နေတာ။ လိုးဖူးတဲ့ ၃ယောက်ထဲမှာ အကြီးဆုံးပဲ။ တတိယတစ်ယောက်ကတော့ ပထမတစ်ယောက်လိုပါပဲ။ လူပျိုကြီးကို သွားကြိုက်မိတာ ရှက်သလို ကြောက်သလိုနဲ့ လိင်ကိစ္စလည်း အားကမရှိ။ လီးကလည်း သေး။ သူနဲ့တော့ သုံးလေးခါပဲ လိုးဖြစ်တယ်။ အဲ့တယောက်က နောက်ဆုံးလိုးဖူးတဲ့သူဖြစ်သလို နောက်ဆုံးထားတဲ့ ရည်းစားလည်းဖြစ်တယ်။ ဘာလို့ဆို အသက်တွေက မငယ်တော့ဘူး တည်ငြိမ်ရတော့မယ် ဘာညာနဲ့ ခိုင်ခိုင်လတ်တို့ ဂေါက်ပြီး ဖြတ်လိုက်တာပဲ။ အဲထိတော့ ဘာမှမဖြစ်သေးဘူး။ နှစ်နှစ်လောက် လီးနဲ့ကင်းဝေး ကျန်းမာရေး လုပ်နေလိုက်သေးတယ်။ နှစ်နှစ်လည်း ကျော်ရော ရောဂါထတော့ပဲ။

အဲ့ဖိုးချစ်လေးကို မြင်ပြီးတော့လေ။ ကောင်လေးက အရင်ကလည်း အိမ်ကို ဝင်ထွက်နေကျပါ။ အဲ့တုန်းက ဖာသိဖာသာပဲ။ သူလည်းသူ့ဟာသူ။ ကိုယ်လည်း အဖုတ်ကြားတောင် ညှပ်ထားမဟုတ်ဘူး။ နောက်ကျမှ ဘာထဖြစ်လဲဆိုတော့ အိမ်မှာနေ့ခင်း နေ့လယ်လာပြီး အဝတ်လျှော် မီးပူတိုက် လုပ်တဲ့ကလေးမက ရော့ အန်တီလတ်ကြည့်ဖို့ဆိုပြီး ကိုရီးယားကားတွေ တစ်ထပ်ကြီး ပေးသွားတာ။ သူကြည့်ပြီးပြီ ကောင်းတယ်တဲ့။ အဲဒါနဲ့ ညဘက်တွေ ဆေးခန်းက ပြန်လာတော့ စကားပြောဖော်၊ ရန်ဖြစ်ဖော် မင်းစိုးကလည်း မရှိတာနဲ့ အဲ့ကားတွေကြည့်ရင်းနဲ့ ခိုင်ခိုင်လတ်တစ်ယောက် ထန်တာ ထန်တာလေ၊ အရည်ကို တောက်တောက် တောက်တောက်နဲ့ကျတယ်။ အမယ်လေး ငါ ဂုဏ်သရေရှိ ဒေါက်တာမကြီးဖြစ်ပြီး ဒီကနွဲ့ကလျ ကိုရီးယားမင်းသားလေးတွေကျမှ ဒီလောက်ဖြစ်ရလားလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ကျိန်ဆဲလည်း မရပါဘူး။

ကိုနိုင့်လီးကြီးနဲ့တုန်းက ကြမ်းတာတွေ၊ ကိုနိုင့်ဗလကြီးတွေနဲ့တုန်းကတောင် ဒီလောက် မထန်ခဲ့ဖူးဘူး။ အဲဒါနဲ့ပဲ အရင်က ဖာသိဖာသာနေမိတဲ့ ဖိုးချစ်လေးက မျက်စိရှေ့မှာတင် အရွယ်ရောက်ပြီး ခုနက ကိုရီးယားမင်းသား ကနွဲ့ကလျလေးနဲ့ တူလာပါလေရော။ အမယ်လေးဟဲ့ ဖိုးချစ်ရဲ့၊ ငါ့မျက်စိရှေ့တင် လေးဘက်ထောက်သွားနေတဲ့ ကလေးလေးက ငါ့ကို အရည်စက်လက်ဖြစ်အောင် လုပ်နိုင်သတဲ့လား။ ဖိုးချစ်ကို မြင်တာနဲ့ တကိုယ်လုံး ထူပူ ရေတွေငတ်၊ ရင်တွေတုန်၊ ကောင်လေး ပေါင်ကြားထဲပြေးဝင်ပြီး လီးကြီးရော ဥတွေရော ပြေးစုပ် လျက်ချင်လိုက်တာ၊ သူ့ဂွကြားကို ခိုင်ခိုင်လတ်ဖင်ဆုံကြီးနဲ့ ပွတ်ပြီး အယားဖြေချင်လိုက်တာ လွန်ရော။ အဲဒါနဲ့ပဲ ခိုင်ခိုင်လတ်တို့ ဒီအရွယ်ကြီးကျမှ ကိုယ့်တူ ကိုယ့်သားလောက်လေးကို ကြံရတော့တာပဲ။ အစ်မသာ ရှိသေးရင် ဆဲလိုက်မယ့်ဖြစ်ချင်း။

မိဘတွေကရော အစ်မတို့လင်မယားကရော ခိုင်ခိုင်လတ်တို့ တူဝရီးအတွက် အမွေတွေ တပုံကြီးထားခဲ့လို့ တစ်သက်စားမကုန်ပါဘူး။ တူဝရီး ၂ယောက် အကြိုက်သုံးလို့ ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ခိုင်ခိုင်လတ်က ဘယ်တော့မှ လိုတာထက် ပိုမသုံးခဲ့ဘူး။ မင်းစိုးကလည်း ဒီအသက်အရွယ်အထိ သူ့ကိုပေးထားတဲ့ မုန့်ဖိုးထက်ပိုပြီး ဘယ်တုန်းကမှ မတောင်းခဲ့ဘူး၊ ဒီကောင် ဒီတစ်ချက်တော့ ချီးကျူးရမယ်။ ခုတော့ တူဝရီးနှစ်ယောက်အသုံးအစွဲ ညီလာရာက ခိုင်ခိုင်လတ်က စပြီး သစ္စာဖောက်ရတော့တယ်။ ဖိုးချစ်လေး အိမ်လာရင် နာရီ၊ ရေမွှေး၊ ခါးပတ်၊ အားဆေး အကုန် ရရင် ရသလို ပေးနေတာ။ ကောင်လေးကတော့ အကြောက်အကန်ငြင်းတယ်။ ခိုင်ခိုင်လတ်က ခိုးပြီးပေးပေမယ့် မင်းစိုးက ရိပ်မိပုံပါပဲ။ ဒါပေမယ့် အံ့ဩဖို့ ကောင်းတာက ဘာမှမပြောတာပဲ။ တခြားကိစ္စဆို မောင်မင်းစိုးတို့ အဒေါ်ရင်းခေါက်ခေါက်ကို နပမ်းသတ်လုံးရလည်း လုံးမယ့် အထာမျိုး။ ခုကျ ငြိမ်နေတယ်။

မသင်္ကာလို့ သွားကြည့်မှ ဘယ်ဟုတ်မလဲ။ ဖိုးချစ်က ပေးသမျှတွေ တခုမှ မယူဘူး။ မင်းစိုးဆီ ပြန်ပေးခဲ့တာချည်းပဲ။ ဒီတော့ မောင်မင်းကြီးသားက အဲဒီပစ္စည်းတွေနဲ့ သာယာနေတာပေါ့။ သေနာကောင်လေး။ ငါကျွေးတဲ့ အားဆေးတွေစားပြီး အကောင်ကြီးက တုတ်ခဲနေတာ။ ဒါပေမယ့် ပေါ်သွားမှာစိုးလို့ ဘာမှတော့ ပြဿနာမရှာဘူး။ ဒင်းကိုတော့ စိတ်ထဲ တော်တော်လေး အခဲမကြေဘူး။ ဒါနဲ့ ကြာတော့ မြင်ရတာတောင် အကုသိုလ်ဖြစ်တယ်ဆိုပြီး ရှောင်နေတာ။ သူကလည်း ဖာသိဖာသာပဲ။ အဲလိုနဲ့ အဒေါ်နဲ့ တူဝရီး နည်းနည်းစိမ်းသလို ဖြစ်နေရာက ဒီနေ့ကျမှ ဘာစိတ်ကူးပေါက်လဲ မသိ တီလတ် ဘာချက်လဲဘာညာနဲ့ လာရောနေတာ။ ဖိုးချစ်ကိုလည်း ခေါ်လာတယ်ဆိုတော့ မျောက်ပြဆန်တောင်းဦးမလို့ပဲ နေမှာပေါ့။ အယ် ဟုတ်ပါဘူး။ အဲလိုဆို ငါ့ဖိုးချစ်လေး မျောက်ဖြစ်သွားမှာပေါ့။ သေနာကောင် မင်းစိုး။ ဒင်းကို ဖိုးချစ်လေး စာရှင်းပြနေတာ ဘယ်လောက်တောင် ကြာသွားပြီလဲ မသိ ခိုင်ခိုင်လတ်တစ်ယောက် ဧည့်ခန်းထဲမှာ ထိုင်ရင်း စာဖတ်သလိုလိုနဲ့ ထိုင်စောင့်နေတာ တော်တော် ကြာသွားပြီ။

စောင့်ရင်း စောင့်ရင်း တချက်မှေးခနဲ ဖြစ်သွားတာ ဘေးကနေ “တီလတ်.. တီလတ်” ဆိုတဲ့ အသံတိုးတိုးလေး ကြားမှပဲ ပြန်သတိဝင်လာတယ်။ “ေဩာ် ဖိုးချစ်လေး ပြီးပြီလား၊ အေးကွာ၊ တီလတ်လည်း အိပ်ရေးပျက်တာများတော့ ခေါင်းတွေကနောက်.. အဲမှာ မှေးကနဲ ဖြစ်သွားတာပဲ” “အိပ်လိုက်ပါလား တီလတ်ရဲ့ ရှစ်နာရီလည်း ထိုးနေပြီ ကိုမင်းစိုးတောင် အိပ်သွားပြီ” “အို ပြောမနေနဲ့ အဲ့ကာလနဂါးကတော့” သူရယ်သံလွင်လွင်လေးပေါ်လာတယ်။ “ဖိုးချစ်လေး .. တီလတ်ခေါင်းနောက်နေလို့ကွာ၊ အပေါ်ထပ်တက်ရမှာလေ နည်းနည်း…” “သား လိုက်ပို့ပေးမယ်လေ အန်တီလတ်ရဲ့” ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ လက်မောင်း ချိုင်းကြားအောက်နေ သူ့ခေါင်းကို လျှိုဝင်လိုက်ပြီးတော့ တွဲခေါ်သွားတယ်။ နူးညံလိုက်တာ အထိအတွေ့က။ အိပ်ခန်းထဲလည်းရောက်ရော ခိုင်ခိုင်လတ်တို့မြန်တယ်။

လက်က တံခါးချက်ကို ချပြီးသားပဲ။ အမေတို့ အဖေတို့ အမြော်အမြင်ကြီးကြီးနဲ့ ဆောက်ခဲ့တော့ အပေါ်ထပ်အခန်းတွေက အသံလုံတယ်။ လျှောက်ခုန်နေရင်တောင် အသံ က အောက်ကို သိပ်မရောက်ဘူး။ ခုတင်နားလည်း ရောက်ရော မူးသလို မော်သလိုနဲ့ ခုတင်ပေါ်တွန်းချလိုက်တယ်။ မရတော့ဘူး၊ ဒီနေ့အပိုင်ကြံမှ။ နို့မိုဆို အမ်းရတဲ့ ပစ္စည်းတွေက မင်းစိုးဆီရောက်တာနဲ့တင် သူ့ထိုင်အမ်းနေရသလို ဖြစ်နေမယ်။ ကောင်လေးက လဲသွားတော့ ခိုင်ခိုင်လတ်က သူ့အပေါ် ဖိလှဲချလိုက်တယ်။ သူ့ဂွကြားနဲ့ ကိုယ့်ဂွကြား ကွက်တိ။ ခိုင်ခိုင်လတ်က နဂိုတည်းက အကြံနဲ့ ဆိုတော့ ဘရာ ပင်တီ ဘာမှ မဝတ်ထား။ အထဲမှာ မိမွေးတိုင်းပဲ။ အကျႌနဲ့ ထဘီကလည်း အပျော့သားကိုမှ တော်တော်ပါးတာ။ အလုံး အဖု အထစ်ကြီးတွေက သေချာမကြည့်ရင်တောင် ဒီတိုင်းကြီး ထင်းနေတာ။ ဖိုးချစ်လေးက အိမ်နေရင်း ဘောင်းဘီတိုအပါးလေးနဲ့။ သူ့ဂွကြားက ခိုင်ခိုင်လတ်က သူ့အဖုတ်ကြီးနဲ့ ပွတ်တယ်။

ထဘီနဲ့ ဘောင်းဘီ ခံနေပေမယ့် အသိသာကြီးလေ။ သူ့လီးကြီးကို ပွတ်မိတာပေါ့။ ဟယ် ဒါပေမယ့် အံ့ဩစရာ ဖိုးချစ်လီးက လုံးဝ တောင်မလာဘူးတော့။ မာဆတ်ဆတ်လေးတောင် ဖြစ်မလာဘူး။ တခုခုတော့ လွဲနေပြီ၊ ပြီးတော့ ဖိုးချစ် အသက်ရှူသံတွေ မြန်နေတယ်။ ဒါပေမယ့် စိတ်လှုပ်ရှားလို့ထက် ကြောက်လို့ မြန်တဲ့ ပုံစံကြီး။ ခိုင်ခိုင်လတ် ကိုယ်လုံးကြီးနဲ့ အဲလိုပွတ်တာ ခံရရင် တော်ရုံ ယောကျာ်းလေးကတော့ နေရာမှာတင် သုတ်နှစ်ခါလောက် ထွက်သွားမယ်။ ဒီကောင်လေးကတော့ ဒီအတိုင်းပဲ ဘာမှထူးမလာဘူး။ ဒါနဲ့ ဒီအခြေအနေရောက်မှတော့ မထူးပါဘူး ကိုယ်ကပဲ စလိုက်မယ်ဆိုပြီး နှင်းဆီရောင် နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးနဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို နမ်းမယ်အလုပ်မှာ “တီလတ် ဘာလုပ်တာလဲ… ဖယ်.. ဖယ်” ဆိုပြီး ခိုင်ခိုင်လတ်ကိုယ်လုံးကြီးကို သူ့ကိုယ်လုံး ကနွဲ့ကလျလေးနဲ့ တွန်းဖယ်ပစ်လိုက်တယ်။

ပြီးတော့ ချက်ချင်း တံခါးဆီပြေးသွားပြီး ကယောင်ကတမ်းနဲ့ ဖွင့်နေပေမယ့် လက်ကချော်နေတော့ တံခါးက မပွင့်ဘူး။ ခိုင်ခိုင်လတ် ဒေါသထွက်သွားပြီ။ သူဖင်သရမ်းတာမှန်တယ်၊ ဒါပေမယ့် နွှဲခဲ့တဲ့ ပွဲတိုင်းမှာ ခိုင်ခိုင်လတ်ဘက်က စခဲ့ရတယ်ဆိုတာ တစ်ခါမှ မရှိဘူး။ ယောကျာ်းတွေကိုယ်တိုင်က လိုချင် ခယပြီး လာတောင်းယူရတာချည်းပဲ။ နောက်ဆုံး အရှက်ကြီးတဲ့ ကိုဝင်းအောင်ကြီးတောင် သူ့ခြေသလုံးသားဝင်းဝင်းလေး လှစ်ပြလိုက်တာနဲ့ အရူးအမဲသားကျွေးသလို ဖြစ်သွားတာ။ ခုဟာက လွန်လွန်းပြီ။ “ဟေ့ ဖိုးချစ်” ခိုင်ခိုင်လတ် အသံက ပီသတယ်၊ ဟိန်းတယ်။ ဝါ့ဒ်ထဲမှာတုန်းက ဂျူနီယာတွေကို ဟောက်တဲ့ အသံမျိုး။ ဖိုးချစ် တန့်သွားတယ်။ “မင်းက မလွန်လွန်းဘူးလား။ ငါမိန်းမတန်မဲ့နဲ့ ငါ့ဘက်က စရတာကိုတောင် သရဲသဘက်တွေ့သလို အတင်းထွက်ပြေးတယ်။ ငါက ရွံစရာကောင်းနေလို့လား။ ဘာ ချွတ်ယွင်းချက် ရှိနေလဲ။ မင်းအမေအရွယ်မို့လို့လား။

ပြောစမ်း ဖိုးချစ်” ခိုင်ခိုင်လတ် အသံကို အသားကုန်မြင့်အော်ပြောတယ်။ အသားတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်နေတယ်။ ဖိုးချစ်က တုန်တုန်ရင်ရင်နဲ “တီ..တီလတ်မှာ ချွတ်ယွင်းချက် မရှိပါဘူး။ တီလတ်က ကျနော် တွေ့ဖူးသမျှထဲမှာ ကျက်သရေအရှိဆုံး၊ အလှဆုံး မိန်းမပါ။ ဒါပေမယ့် ကျနော်က…” “ဘာဖြစ်လဲ မင်းက” “ကျနော်က ကိုမင်းစိုးကို……” စကားမဆုံးခင် ဂျောက်ခနဲ တံခါးပွင့်သွားတော့ ဖိုးချစ် ဆင်းပြေးသွားတယ်။ ခိုင်ခိုင်လတ်တော့ နေရာမှာတင် ပုံရက်သား လဲကျသွားတယ်။ လောကကြီး တစ်ခုလုံး ချာချာလည်နေပြီ။ သူ့နားထဲမှာ ဖိုးချစ်ရဲ့ အသံက ပဲ့တင်ရိုက်ခတ်နေတယ်။ “ကျနော်က ကိုမင်းစိုးကို……” “ကျနော်က ကိုမင်းစိုးကို……” “ကျနော်က ကိုမင်းစိုးကို……” “ကျနော်က ကိုမင်းစိုးကို……” အား ခိုင်ခိုင်လတ် ငိုချလိုက်တယ်။

ငါ့အဖြစ်က ရှက်စရာကောင်းလိုက်တာ။ အခြောက်ကိုမှ ကြံမိတယ်။ ငါ့သိက္ခာတွေ အကုန် အကျခံပြီးတော့ကို မြုဆွယ်ခဲ့တာ။ ခုအဲဒီအခြောက်သာ နုတ်မလုံဘဲ ဖွရင် ဒီမြို့မှာ ငါ့သိက္ခာတော့ သွားပါပြီ။ အီး …အစ်မရေ .. ညီမလေးအဖြစ်ကို ကြည့်လှည့်ပါဦး။ အဲဒီအခြောက်လေးက အစ်မသားကို … အစ်မသားကို…. ဟုတ်တယ်။ ဒီကိစ္စတွေအားလုံး မင်းစိုးကြောင့်ဖြစ်တာ။ ဒင်းကြောင့်ဖြစ်တာ။ ဒင်းသာ အဲဒီအခြောက်နဲ့ မပတ်သက်ရင်…ငါ ခုလိုဖြစ်စရာမရှိဘူး။ သတ်မယ်.. ဒင်းကို.. ငါသတ်မယ်။ မင်းစိုး.. နင်သေဖို့သာ ပြင်ထား။ ခိုင်ခိုင်လတ် မိန်းမကြမ်းကြီးတစ်ယောက်လို အိမ်ပေါ်က တဒုန်းဒုန်းနဲ့ ပြေးဆင်းလာတယ်။ မင်းစိုး အခန်းနားရောက်တော့ ခလူး ခလောနဲ့ ဟောက်သံလေးများတောင် ကြားရသေး။ သတောင်းစား… ဒင်းက ဇိမ်လေးနဲ့ ဟောက်တောင်ဟောက်နေတယ်။ ငါကတော့ ခွေးလုံးလုံး ဖြစ်သွားပြီ။ ဒင်းတော့လား တွေ့မယ်။ မင်းစိုးအခန်းတံခါးက ဘယ်တော့မှ ပိတ်မထားဘူး။

စေ့ရုံစေ့ထားတာ။ ခိုင်ခိုင်လတ်ကလည်း ဝင်လေ့မရှိဘူး။ မင်းစိုးလည်း ခိုင်ခိုင်လတ်အခန်းကို တစ်နှစ်နေလို့ တစ်ခါမရောက်ဘူး။ အခန်းထဲမှာ မီးပိတ်ထားတော့ တရုတ်ကပ်က လရောင်လေးပဲ ဖြာကျနေတယ်။ ခြင်ထောင်ထဲမှာတော့ မင်းစိုးက ခဘူး ခလောနဲ့။ ခိုင်ခိုင်လတ် ဒေါသပိုထွက်သွားတယ်။ သေနာကျလေး သေအောင်သတ်ပစ်မယ်။ ခြင်ထောင်ကို ဗြုန်းဆို ဆွဲမလိုက်တော့ “ဟယ်”. ခိုင်ခိုင်လတ် ကြက်သေသေသွားရပြီ။ လရောင်အောက်မှာ မင်းစိုးရဲ့ လီးကြီးက ထောင်တန်းနေတာပဲ။ အကြောတွေက အပြိုင်းပြိုင်းထလို့။ ကြီးတာကလည်း သူ့ဘဲတွေထဲမှာ အကြီးဆုံး ကိုနိုင်ကြီးလီးထက်တောင် ကြီးသေးတယ်။ လုံးပတ်ကြီးက တုတ်ခဲနေတာပဲ။ ထိပ်ဖူးကြီးက နီရဲပြောင်လက်လို့၊ ဥနှစ်လုံးကလည်း နေရာတကျ။ အမွှေးတွေက မည်းလိမ်ကောက်လို့။ ခိုင်ခိုင်လတ် အပြင်မှာ တွေ့ဖူးသမျှ လီးတွေထဲမှာ အရိုင်းဆန်ဆုံးနဲ့ အလှဆုံး လီးကြီးပဲ။

ဒီကောင်လေး ဆေးတွေဘာတွေများ လျှောက်ထိုးထားသလားလို့ တွေးနေတုန်း ကိုယ်ထဲက သွေးတွေ ပွက်ပွက်ဆူလာတယ်။ မင်းစိုးကို သတ်ချင်တဲ့ ဒေါသသွေးတွေတော့ မဟုတ်ဘူး။ မင်းစိုး လီးကြီးကို ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ချင်တဲ့ ကာမသွေး၊ တဏှာသွေး၊ ရမ္မက်သွေးတွေ။ စိတ်က ကိုင်ကြည့်ချင်တယ်လို့ပဲ ရှိသေး ကိုယ်က ထိုင်ချလိုက်ပြီး၊ မင်းစိုးလီးကြီးကို ဖယောင်းလက်ချောင်း သွယ်သွယ်လေးတွေနဲ့ ဆုပ်မိသွားပြီ။ ထိပ်ဖူးကြီးကို သေချာမြင်ရအောင် အရေခွံကို အောက်ဆွဲချလိုက်တော့ လီးနံ့ ညှီစို့စို့ကြီးက ထောင်းခနဲ တက်လာတယ်။ မင်းစိုးက ဒီရက်ပိုင်း အေးတယ်ဆိုပြီး ရေမချိုးဘဲ နေတာ ၂ရက်ရှိပြီ၊ ခိုင်ခိုင်လတ်တောင် ဆူလိုက်သေးတယ်။ ခုလည်း လီးကို သန့်ရှင်းရေး မလုပ်ထားလို့ ထင်တယ်။ လီနံ့ကြီးက နှာခေါင်းထဲ မွှန်သွားတယ်၊ ဒါပေမယ့် အဲ့လီးနံ့ ညှီစို့စို့ကြီးက ခိုင်ခိုင်လတ်အတွက်တော့ နတ်သုဒ္ဓါရဲ့ အနံ့ပဲ။ ဒီအနံ့ကြီးက ကိုယ်တွင်းက အကြောပေါင်းတစ်ထောင်ကို နိုးကြားလာစေတယ်။

ခိုင်ခိုင်လတ် ရေငတ်လာပြီ။ အာခေါင်တွေခြောက်။ ကိုယ်တွေပူ။ တုန်တုန်ယင်ယင် ဖြစ်လာလို့ လီးကြီးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အထက်အောက် ပွတ်တိုက်ပေးပြီး နှင်းဆီဖူးရောင် နှုတ်ခမ်းလေးကို အဝိုင်းပုံဖြစ်အောင် ဟ၊ စတော်ဘယ်ရီရောင် ခံတွင်းလေးထဲ အုခနဲ ငုံချလိုက်တယ်၊ အစက စုပ်ရုံ စုပ်ပေးမလို့။ လောဘကြီးပြီး ငုံလိုက်တာ လည်ချောင်းထဲထိ ရောက်သွားပြီး ဒိသရုတ်ဖြစ်သွားတယ်၊ အွတ်ခနဲ ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ လီးကြီးမှာ ခိုင်ခိုင်လတ် သွားရည်တွေ တံတွေးတွေ ရွှဲပြီး ချွဲပြစ်နေတယ်။ ခိုင်ခိုင်လတ်လည်း လီးကြီးကို တစ်ချက် နှစ်ချက် လက်နဲ့တိုက်ပြီး မင်းစိုးပေါ် တက်ခွလိုက်တယ်။ ခုနတည်းက ဘာမှ ဝတ်မထားတော့ လီးကြီးရဲ့ အေးစက်ပူနွေးတဲ့ အထိအတွေ့က အဖုတ်ကို ကျင်ခနဲ လာထိတယ်။

ထိပ်ဖူးကြီးကို အဖုတ်ဝမှာတေ့ပြီး “သား.. မင်းစိုး… တီလတ်ကို.. ခွင့်လွှတ်ပါ. တီလတ် အရမ်းထန်နေလို့ပါ သားရယ်”. ဆိုပြီး ရှိုက်သံတဝက်နဲ့ တိုးတိုးလေးပြောလိုက်ရင်း ထိုင်ချလိုက်တာ ဒုတ်ခနဲ သားအိမ်ကို သွားဆောင့်တယ်။ “အား… ကောင်းလိုက်တာ..သားရယ်.တီလတ်ဖြင့် ဦးနိုင်နဲ့ ပြီးတည်းက ဒီလောက် စီးစီးပိုင်ပိုင်ရှိတဲ့ အရသာ မခံစားရတာ ကြာပြီ…” “သား… မင်းစိုး… တီလတ်… လိုးပြီနော်… သားကို ..လိုးပြီ” ခိုင်ခိုင်လတ် ကောင်းလွန်းတော့ ပါးစပ်က ကယောင်ကတမ်းတွေပြောပြီး လီးကြီးအပေါ်က နေ တဒုတ်ဒုတ်နဲ့ ဆောင့်ချနေတယ်။ မင်းစိုး ဆီးစပ်နဲ့ ခိုင်ခိုင်လတ် ဖင်ကြီး ရိုက်ခတ်သံကလည်း တဖုန်းဖုန်းနဲ့။ အဲ့လောက်လုပ်နေမှတော့ မောင်မင်းစိုးလည်း ဘာသားနဲ့ ထုထားတာမှတ်လို့။ နိုးပြီပေါ့ဗျာ။ မနိုးဘဲနေရအောင် ဂျပန်ကားမှ မဟုတ်တာ။ မင်းစိုးကလည်း အိပ်မက်ထဲမှာ ဥစ္စာစောင့်မ သူ့ကို အမှန်အကန် ကျုံးနေတယ်လို့မက်တာ။ နိုးလာတော့ ဆံပင်ရှည်ရှည် အဝါဝမ်းဆက်နဲ့ မိန်းမက သူ့ပေါ်တက်ပြီး အားရပါးရ ဆောင့်နေတာတွေ့တယ်။

လရောင်ပဲရှိတော့ မျက်နှာကို သေချာမမြင်ရဘူး။ အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ဆိုတော့ ဥစ္စာစောင့်မထင်ပြီး အဲ့မိန်းမဖင်ကို လက်ကြီးနဲ့ ပယ်ပယ်နယ်နယ် ကိုင်ပြီး အောက်က ပင့်ဆောင့်ပေးနေလိုက်တယ်။ ၃ချက်လောက်ကျ အားမရတော့ ဖင်ကနေကိုင်ပြီး လီးလည်း အဖုတ်ထဲက ကျွတ်မသွားအောင်ထိန်းရင်း ဥစ္စာစောင့်မကို လှဲသိပ်လိုက်တယ်။ အဲ့ကျမှ သူ့အောက်က မျက်နှာက ထင်းခနဲ။ “ဟာ…. တီလတ်” မင်းစိုး ခေါင်းနပန်းကြီးသွားတယ်။ တီလတ်က သူ့ကို ဒီရက်ပိုင်း ဟိုပစ္စည်းတွေကိစ္စနဲ့ စိတ်ကောက်နေတာ၊ သိပ်ကြည်တာမဟုတ်ဘူး။ ခုကျ သူ့အပေါ် တက်ဆောင့်နေပါလား။ “တီလတ် လုပ်မနေနဲ့ မင်းစိုး.. ဆောင့်စမ်း..” “တီ … တီလတ်” မင်းစိုး ထစ်ငေါ့ ထစ်ငေါ့ ဖြစ်နေတာကို ခိုင်ခိုင်လတ် စိတ်မရှည်လို့ ခြေထောက်နှစ်ဖက်နဲ့ မင်းစိုး တင်ပါးကို ညှပ်ပြီး သူအောက်က ကော့ဆောင့်ပေးလိုက်တယ်။ အဲ့ကျမှ မင်းစိုးလည်း အယောင်ကန်ကန်းနဲ့ ခါးလှုပ်ပြီး အသားကုန်ကျုံးဆောင့်တော့တယ်။ “အား မင်းစိုး.. ဆောင့်. ဟုတ်တယ်… အဲလိုလေး… နာနာဆောင့်” တီလတ် အရင်ကနဲ့ တခြားစီပဲ ပွင့်လင်းလှချည်လားလို့ မင်းစိုး တွေးနေတယ်။ တွေးရင်း ဆောင့်တာလည်း ရပ်မသွားဘူး။

မင်းစိုးလီးကြီးက တဘွတ်ဘွတ်နဲ့ တီလတ်အဖုတ်ထဲ ဝင်နေတယ်။ “မင်းစိုး… ငါ့ကိုလိုး…ငါ့ကို သေအောင်လိုး.. နင့်အဒေါ်ရင်းခေါက်ခေါက် ငါ့ကို အဖုတ်ကြီးပြဲသွားအောင်လိုး.. ငါ နင့်လီးကြီးကို ကြိုက်တယ်ဟာ.. ငါ့အဖုတ်ကြီးကို လိုးဟာ” တီလတ် ခေါင်းကို ဘယ်ညာရမ်းခါပြီး စကားလုံး အကြမ်းကြီးတွေ ပြောနေတော့ မင်းစိုး ဖီးလ်တော်တော်ရှိလာတယ်။ သူလည်း ဒီအရွယ်ရောက်နေပြီ စော်တော့ လိုးဖူးတာပေါ့။ ဒါပေမယ့်အခုဟာက ကိုယ်တစ်သက်လုံး ချစ်ကြောက်ရိုသေလာတဲ့ တီလတ်။ အဒေါ်ရင်းခေါက်ခေါက်။ စိတ်ထဲမှာ အဒေါ်ဆိုတာထက် အမေလို့တောင် သတ်မှတ်ထားတာ။ အဲလိုမိန်းမကို ပြန်လိုးနေရတယ်ဆိုတဲ့ ဖီလင်က လည်းဖြစ်သလို pleasure လည်း အကြီးအကျယ်ရစေတယ်။

“တီလတ်..” “ဘာလဲ” “ဒေါ့ဂီဆွဲကြမလား” မင်းစိုး အရဲစမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ “အေး ကောင်းသားပဲ၊ ဒေါ့ဂီဆို နောက်ကနေ ဆောင့်လို့ရတယ်” ဒီတခေါက်လည်း လီးမကျွတ်အောင် ဂရုတစိုက်လှည့်လိုက်ကြပြီးတော့ တီလတ်က ဖင်ဘူးတောင်းထောင်လို့ မွေ့ရာကို မျက်နှာအပ် လက်ထောက်၊ မင်းစိုးက တီလတ်ဖင်ကြီးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကိုင်ပြီး ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆောင့်နေတာ။ “အာား မင်းစိုး. ကောင်းတယ်… အဲ့လိုဆောင့်… နာနာလိုး. အရမ်းကောင်းတယ်… အဖုတ်တော့ ပြဲပါပြီ. လိုးစမ်း.. လိုးရင်းနဲ့ ရိုက်.. တီလတ်ဖင်ကို ရိုက်… သား အားရှိပါးရှိ ရိုက်.. သားငယ်ငယ်က တီလတ် ခဏခဏရိုက်ဆုံးမဖူးတယ်လေ.. အဲဒါကို လက်စားချေတယ်လို့ သဘောထားပြီး ရိုက်” မင်းစိုးလည်း အမိန့်လိုက်နာတဲ့ အနေနဲ့ ဖျန်းခနဲ ရိုက်ချလိုက်တယ်။ နို့နှစ်ရောင် ဖင်တုံးကြီးမှာ လက်ဝါးရာကြီး နီထင်းသွားတယ်။ “ဖျန်း ” “ဖျန်း” “ဖျန်း” မင်းစိုး ဆက်တိုက်ရိုက်ချလိုက်တယ်။

“တီလတ်” “ဟင်.. သား” ” သားလိုးတာ ကောင်းလား” “အရမ်းကောင်းတယ်” “ရိုက်တာရော” “အင်း အသေကြိုက်တယ်” “တီလတ်ကို သားနေ့တိုင်း ဒီလိုလိုးမှာနော်” “အင်း သားဆန္ဒရှိတဲ့အချိန် တီလတ်ထဘီကို လှန်ပြီး ကြိုက်သလိုသာ လိုးတော့ သားရယ်.. အရမ်းကောင်းတာပဲ” “တီလတ် သားဂေါ်လီထည့်ရင်ရော ခံမှာလား” “ဘာထည့်ထည့်ကွာ… ငါ့သားလိုးရင် တီလတ်ခံဖို့ အသင့်ပဲ” “ဟုတ်ပြီ” မင်းစိုးက မပြောမဆိုနဲ့ လီးကြီးကို ဘွတ်ခနဲ ခိုင်ခိုင်လတ် အဖုတ်ထဲက ထုတ်လိုက်တယ်။ ခိုင်ခိုင်လတ်က ဘာလုပ်တာလဲလို့ အော်မလို့ ပါးစပ်ဟတုန်းရှိသေး ဟထားတဲ့ ပါးစပ်လေး ပြဲသွားတယ်။ “ဇွိ… ဗြိ…” မင်းစိုးက လီးကြီးကို ခိုင်ခိုင်လတ် ဖင်စအိုဝထဲ ဗြွတ်ဆို ထိုးထည့် လိုက်တာကိုး။

အဲ့လောက်ကြီးတဲ့ လီးကြီးကို ဖင်ကို အလိုးခံရတော့ ခိုင်ခိုင်လတ် ထွန့်ထွန့်လူးနေတယ်။ “အစ်မရေ… ညီမလေးကို ခွင့်လွှတ်ပါတော့. အစ်မသား…ညီမလေးလည်း သားလိုချစ်ရတဲ့ မင်းစိုးက ဖင်လိုးပေးတာကို ညီမလေး အသေအလဲကြိုက်နေပြီ အစ်မရေ” တီလတ် အဲ့လို အော်တဲ့အသံကြားတော့ မင်းစိုးလည်း အတွင်းသားတွေ စုတ်ပြဲမှာ ဘာညာမတွေးတော့ဘူး ကျားတစ်ကောင်လို အရှိန်အဟုန်နဲ့ ဆောင့်လိုက်တာ “အ .. အ တီလတ် သားပြီးတော့မယ်” “တီ… တီလတ်လည်း.. ပြီးတော့မယ်.. တီလတ်က ဖင်ရော အဖုတ်ရော နှစ်ခုလုံး… တ.. တပြိုင်တည်း.. ပြီး… ပြီး… အား.. မင်းစိုး… မင်းစိုး… သား… ချစ်တယ်ကွာ… အဒေါ်အရင်းကို ဖင်ရောအဖုတ်ပါလိုးပေး.တယ်…. ချစ်… ချစ်တယ်ကွာ..မင်းစိုး.. အား.. တီလတ်ပြီးပြီ.. မင်းစိုး …” တီလတ်ကယောင်ကတမ်းတွေ ပြောပြီး ဖင်ရော အဖုတ်ရော စူပွစူပွလုပ်ပြီး ထွန့်ထွန့်လူးသွားတယ်။ မင်းစိုးလည်း ပြီးသွားလိူ့ တီလတ်ရဲ့ မှောက်ရက် ကိုယ်ပေါ် လိုက်မှောက်ချလိုက်ပြီး လီးကြီးကို ဖင်ထဲ စိမ်ထားရင်း အမောဖြေလိုက်တယ်။ တီလတ်က မျော့နေတဲ့ကြားက ဖျော့တော့တဲ့ လေသံလေးနဲ့ “သား ..မင်းစိုး… သားကို တီလတ် တသက်လုံး မွေးလာတာ.. ဒီညတစ်ညတည်းနဲ့ကို တန်ပါတယ်ကွာ” ပြီးပါပြီ။

 

Zawgyi

 

တစ္ညတည္းနဲ႔တန္ပါတယ္

ၿခံထဲကားဝင္လာသံၾကားေတာ့ ဘုရားရွိခိုးေနတာ ကမန္ကတန္း ရပ္ၿပီး ဘုရားခန္းထဲကထြက္ ေလွကားထိပ္ကေန တိတ္တိတ္ေလး သြားေခ်ာင္းၾကည့္မိတယ္။ ဆင္ဝင္ေအာက္မွာတည္းက ပ်င္းရိပ်င္းတြဲ အသံနဲ႔ စကားေျပာလာတာဆိုေတာ့ မင္းစိုးမွန္း တန္းသိတယ္။ သူသိခ်င္တာက မင္းစိုးနဲ႔ပါလာမယ့္သူ။ ေခါင္းကို ဒီထက္ပိုငုံ႔မရေတာ့ လက္ရန္းမွာ ကိုယ္ကို ဒီထက္ပို ကိုင္းလိုက္တယ္။ ဖင္ႀကီးႏွစ္လုံးကေတာ့ တင္းေနတဲ့ ထမီသားေအာက္က ျပဴးၿပီး ထြက္ေနမွာပဲ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ အေနာက္က ေခ်ာင္းတဲ့သူမရွိလို႔။ သိခ်င္စိတ္က ရင္ေတြေတာင္ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္တယ္။ စကားေျပာသံေတြကလည္း တျဖည္းျဖည္း နီးလာၿပီ။

“ဟုတ္တယ္ဗ် ကိုမင္းစိုးရဲ႕၊ အဓိကအခ်က္က ဦးစီးဦးေဆာင္မယ့္သူ မရွိေသးတာ။ က်ေနာ္တို႔ သမဂၢလည္း ဒီကိစၥကို ေသခ်ာႀကိဳးစားေနၾကပါတယ္” အသံႏုႏုေအးေအးေလးကို ၾကားလိုက္ရမွ ရင္ထဲက အပူလုံးႀကီးက်ၿပီး ရင္တစ္ခုလုံး ေအးျမစိမ့္ဆင္းသြားတယ္။ အမယ္ေလး ဒီအသံေလးၾကားရဖို႔ကို ရင္ခုန္လိုက္ရတာ။ “တီလတ္ ဘာခ်က္လဲ” က်က္သေရရွိတဲ့ အသံေလးကို ဖီးလ္တက္လို႔မွ မဆုံးခင္ မင္းစိုးရဲ႕ က်က္သေရမရွိ အသံၿပဲႀကီးက နားထဲလာေဆာင့္တယ္။ ေသနာေကာင္။ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျဖလိုက္ရင္ သူေခ်ာင္းေနမွန္း သိမွာစိုးလို႔ ခနေလး ေစာင့္လိုက္ၿပီးမွ “ဟဲ့ ဘယ္သူလဲ၊ မင္းစိုးလား” ေလွကားက အသာေလး ဆင္းလိုက္ၿပီး “တီလတ္ ဘုရားရွိခိုးေနတာဟဲ့၊ မင္းတို႔က ေအာ္ႀကီး ဟစ္က်ယ္နဲ႔၊ ဟယ္ သားဖိုးခ်စ္ လည္း ပါလာတာကိုး၊ လာ..လာ..သား ထိုင္၊ မင္းစိုးနဲ႔အတူ တခါတည္းစားသြား၊ ဒီေန႔ ပုစြန္တုပ္ခ်က္တာကြ” သူ႔ကိုေတြ႕တာနဲ႔ အံ့ဩဟန္ျပဳၿပီး ထမင္းစားေခၚလိုက္ပုံက အင္မတန္ပီျပင္တဲ့ ဝါရင့္မင္းသမီးအိုက္တင္ပဲ။

ေဒၚခိုင္ခိုင္လတ္ဟာ ဆရာဝန္မလုပ္ဘဲ မင္းသမီးလုပ္ခဲ့ဖို႔ ေကာင္းတာ။ “ေနပါေစ တီလတ္၊ သားစားခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ခု ကိုမင္းစိုးကို စာရွင္းျပဖို႔ လိုက္လာတာ၊ ၿပီးရင္ သြားစရာေလးလည္း ရွိေသးလို႔၊ အဲဒါေၾကာင့္” အားနာပါးနာ အသံလြင္လြင္ေလးကို ထပ္ၾကားရျပန္တယ္။ သူက မင္းစိုးေခၚသလို တီလတ္ပဲေခၚတယ္။ ငယ္ငယ္တည္းက အိမ္ခ်င္းက ကပ္ရက္ကိုး။ ဘာေကြၽးေကြၽး အၿမဲတမ္း ျငင္းေနက်။ ဟင္းဟင္း။ ဒီက ခိုင္ခိုင္လတ္ တကယ္ေကြၽးမယ့္ဟာက်ရင္ေတာ့ မင္းျငင္းႏိုင္မလား ၾကည့္ေသးတာေပါ့ေလ။ “တီလတ္ ဘာေတြသေဘာက်ၿပီး ၿပဳံးေနတာလဲ။ သားမစားေသးဘူး။ ဖိုးခ်စ္နဲ႔ စာလုပ္လိုက္ဦးမယ္၊ လာ ဖိုးခ်စ္ ငါ့အခန္းထဲသြားမယ္။” ၾကည္ႏူးေနတဲ့ အေတြးေလးကို မင္းစိုး အစုတ္ပလုတ္ ဝင္ေႏွာင့္ယွက္သြားတယ္။

ေႏွာင့္ယွက္႐ုံအားမရလို႔ သူ႔ကိုပါ လက္ကဆြဲၿပီး ေခၚခ်သြားတာ ယက္ကန္ယက္ကန္ေလးနဲ႔ ပါသြားရွာတယ္။ ေသနာေကာင္ မင္းစိုး။ ဒီႏွစ္မွ ဘာစိတ္ကူးေပါက္ၿပီး စာေမးပြဲ အေသအလဲ ေအာင္ခ်င္ေနရလဲ မသိဘူး။ စာလုပ္မယ္ဆိုတာခ်ည္းပဲ။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္တယ္။ ဒီေကာင္ 2nd MB မွာတင္ တဖုန္းဖုန္းက်ေနတာဆိုေတာ့ ကေလးေတြနဲ႔ ေက်ာင္းျပန္တက္ေနရတာ ရွက္မွာေပါ့။ ဒီေကာင့္ကို တစ္ဦးတည္းေသာ တူေလးဆိုၿပီး ကိုယ့္ေျခရာနင္းေအာင္ ေဆးေက်ာင္းတက္ခိုင္းကာမွ ပထမႏွစ္မွာတင္ ကဗ်ာလိုလို စာလိုလို ဂိမ္းလိုလို ႐ူးၿပီး ေဝေလေလျဖစ္သြားတာပဲ။ အခု ခ်စ္လြန္းသူဆိုတဲ့ ဖိုးခ်စ္ေလးနဲ႔ ေပါင္းမိမွ စာေတြဘာေတြ ျပန္လုပ္လာတာ။ ဖိုးခ်စ္ေလးက ဖရက္ရွာဆိုေတာ့ မင္းစိုးထက္ ငယ္ေပမယ့္ ပိုရင့္က်က္တယ္၊ အေနအထိုင္ သိမ္ေမြ႕တယ္။ ႏူးညံ့တယ္။ အို ေျပာလို႔ျဖင့္ မကုန္ပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ခိုင္ခိုင္လတ္က ဆြဲစားခ်င္ေနတာေပါ့။ ခိုင္ခိုင္လတ္တို႔ မိဘေတြက ဆုံးပါးသြားၾကၿပီ။ ရွိတာမွ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္တည္း။

အစ္မလုပ္သူတို႔ လင္မယားကလည္း မင္းစိုးေလး တစ္တန္းေလာက္မွာ သူ႔ကို ထားခဲ့ၾကျပန္ၿပီ။ အဲဒီတုန္းက သူက ဆရာဝန္မေပါက္စေပါ့။ ခု မင္းစိုး အသက္ေတာင္ ၂၂ ေလာက္ရွိေနၿပီ။ သူကေတာ့ ၄၀စြန္းစြန္းလို႔ပဲ ေျပာထားေပမယ့္ လူေတြက မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး မခိုင္လတ္ရယ္ ရွိလွ ၃၅ေပါ့ဆိုတာခ်ည္းပဲ။ ခိုင္ခိုင္လတ္တို႔ အ႐ြယ္တင္ပုံေလ။ အံမယ္ ဆုံးသြားတဲ့ မင္းစိုးအေမ ခိုင္ခိုင္ျမတ္က သူ႔ထက္ပိုလွတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အစ္မ မရွိတဲ့ေနာက္ အစ္မက သူ႔အလွေတြ အေမြေပးသြားသလားထင္ရတယ္။ ခိုင္ခိုင္လတ္ တို႔ အသားကုန္လွလာတယ္။ ဇာတိက ေပါင္ၿမိဳ႕သူဆိုေတာ့လည္း ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္ေလးက ေပါင္သူပီပီသသ လုံးထြားျပည့္ၿဖိဳးေနတာေပါ့။ မြန္အမ်ိဳးသမီးဆိုေတာ့ အသားအေရကလည္း ဝင္းဝါစိုေျပေနတာ၊ တကယ့္ သုဝဏၰဘူမိအႏြယ္ အစစ္ပဲ။ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးနဲ႔ သြားေလး နည္းနည္း ေယာင္ေယာင္ေလး ေရွ႕ထြက္ေနတာ (ေခါတာမဟုတ္ဘူးေနာ္) ေလးက ပိုစြဲေဆာင္မႈရွိတယ္ထင္ရတယ္။

ညေနဘက္ ေဆးခန္းမ်ားသြားထိုင္လိုက္ရင္ တစ္ရပ္ကြက္လုံး မေငးတဲ့လူကို မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ခိုင္ခိုင္လတ္ကလည္း ကားကို ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာထားခဲ့ၿပီး ရပ္ကြက္ထဲမွာ ပတ္ၿပီးကို ေလွ်ာက္ပစ္တာ။ ဝတ္လိုက္ရင္ေတာ့ ရင္ဖုံးနဲ႔ ပိုး၊ခ်ိတ္ ထဘီေတြနဲ႔ ဆံထုံးအုပ္အုပ္ႀကီးနဲ႔၊ အတြင္းထဲမွာ ႐ြခ်က္ကေတာ့ ခိုင္ခိုင္လတ္ကို မီတဲ့လူ ရွားသေလာက္ပဲ။ ေက်ာင္းပထမႏွစ္ကေန ဒီအ႐ြယ္ထိ ဘဲခ်ည္းပဲ ငါးေယာက္ထားဖူးတယ္။ အဲ့ထဲက သုံးေယာက္နဲ႔က ၿငိဖူးတယ္။ ႐ိုင္း႐ိုင္းေျပာရင္ လိုးဖူးတယ္။ ပထမဆုံးတေယာက္နဲ႔တုန္းကေတာ့ သူေရာ ကိုယ္ေရာ ငယ္ေသးလို႔ ထားပါေတာ့။ တခါတေလမွ။ ဒုတိယတစ္ေယာက္ကေတာ့ တကယ္အထန္လိုင္း။ အဲ့ခ်ိန္ ခိုင္ခိုင္လတ္ကလည္း ဆရာဝန္မေပါက္စ။ အားတဲအခ်ိန္ကို အားသလိုကို လိုးတာ။

ခႏၶာကိုယ္မွာ ရွိသမွ်အေပါက္ေတြလည္း သူ႔လီးႀကီး မထည့္ဖူးတာ မရွိသေလာက္ပဲ။ ဖင္စအိုဝဆိုတာ လိုးလြန္းလို႔ ႐ိုးေတာင္႐ိုးတယ္။ သူလိုးအားႀကီးတာ မေျပာနဲ႔ေလ။ ခိုင္ခိုင္လတ္ကလည္း ဖင္ခံပက္စက္တယ္။ ခႏၶာကိုယ္မွာ ရွိသမွ်အေပါက္ အကုန္အထည့္ခံခ်င္တာ။ နား႐ြက္တို႔ ႏွာေခါင္းတို႔ေတာင္ လီးနဲ႔ မဆံ့လို႔ ဆံ့ရင္ ထည့္ခိုင္းမွာ။ မဆံ့ဆို ဟိုလူ႔လီးကလည္း တကယ္စံခ်ိန္မီ လုံးတုတ္ေနတာ။ လိုးဖူးတဲ့ ၃ေယာက္ထဲမွာ အႀကီးဆုံးပဲ။ တတိယတစ္ေယာက္ကေတာ့ ပထမတစ္ေယာက္လိုပါပဲ။ လူပ်ိဳႀကီးကို သြားႀကိဳက္မိတာ ရွက္သလို ေၾကာက္သလိုနဲ႔ လိင္ကိစၥလည္း အားကမရွိ။ လီးကလည္း ေသး။ သူနဲ႔ေတာ့ သုံးေလးခါပဲ လိုးျဖစ္တယ္။ အဲ့တေယာက္က ေနာက္ဆုံးလိုးဖူးတဲ့သူျဖစ္သလို ေနာက္ဆုံးထားတဲ့ ရည္းစားလည္းျဖစ္တယ္။ ဘာလို႔ဆို အသက္ေတြက မငယ္ေတာ့ဘူး တည္ၿငိမ္ရေတာ့မယ္ ဘာညာနဲ႔ ခိုင္ခိုင္လတ္တို႔ ေဂါက္ၿပီး ျဖတ္လိုက္တာပဲ။ အဲထိေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ေသးဘူး။ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ လီးနဲ႔ကင္းေဝး က်န္းမာေရး လုပ္ေနလိုက္ေသးတယ္။ ႏွစ္ႏွစ္လည္း ေက်ာ္ေရာ ေရာဂါထေတာ့ပဲ။

အဲ့ဖိုးခ်စ္ေလးကို ျမင္ၿပီးေတာ့ေလ။ ေကာင္ေလးက အရင္ကလည္း အိမ္ကို ဝင္ထြက္ေနက်ပါ။ အဲ့တုန္းက ဖာသိဖာသာပဲ။ သူလည္းသူ႔ဟာသူ။ ကိုယ္လည္း အဖုတ္ၾကားေတာင္ ညႇပ္ထားမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္က်မွ ဘာထျဖစ္လဲဆိုေတာ့ အိမ္မွာေန႔ခင္း ေန႔လယ္လာၿပီး အဝတ္ေလွ်ာ္ မီးပူတိုက္ လုပ္တဲ့ကေလးမက ေရာ့ အန္တီလတ္ၾကည့္ဖို႔ဆိုၿပီး ကိုရီးယားကားေတြ တစ္ထပ္ႀကီး ေပးသြားတာ။ သူၾကည့္ၿပီးၿပီ ေကာင္းတယ္တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ ညဘက္ေတြ ေဆးခန္းက ျပန္လာေတာ့ စကားေျပာေဖာ္၊ ရန္ျဖစ္ေဖာ္ မင္းစိုးကလည္း မရွိတာနဲ႔ အဲ့ကားေတြၾကည့္ရင္းနဲ႔ ခိုင္ခိုင္လတ္တစ္ေယာက္ ထန္တာ ထန္တာေလ၊ အရည္ကို ေတာက္ေတာက္ ေတာက္ေတာက္နဲ႔က်တယ္။ အမယ္ေလး ငါ ဂုဏ္သေရရွိ ေဒါက္တာမႀကီးျဖစ္ၿပီး ဒီကႏြဲ႕ကလ် ကိုရီးယားမင္းသားေလးေတြက်မွ ဒီေလာက္ျဖစ္ရလားလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ က်ိန္ဆဲလည္း မရပါဘူး။

ကိုႏိုင့္လီးႀကီးနဲ႔တုန္းက ၾကမ္းတာေတြ၊ ကိုႏိုင့္ဗလႀကီးေတြနဲ႔တုန္းကေတာင္ ဒီေလာက္ မထန္ခဲ့ဖူးဘူး။ အဲဒါနဲ႔ပဲ အရင္က ဖာသိဖာသာေနမိတဲ့ ဖိုးခ်စ္ေလးက မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ အ႐ြယ္ေရာက္ၿပီး ခုနက ကိုရီးယားမင္းသား ကႏြဲ႕ကလ်ေလးနဲ႔ တူလာပါေလေရာ။ အမယ္ေလးဟဲ့ ဖိုးခ်စ္ရဲ႕၊ ငါ့မ်က္စိေရွ႕တင္ ေလးဘက္ေထာက္သြားေနတဲ့ ကေလးေလးက ငါ့ကို အရည္စက္လက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္သတဲ့လား။ ဖိုးခ်စ္ကို ျမင္တာနဲ႔ တကိုယ္လုံး ထူပူ ေရေတြငတ္၊ ရင္ေတြတုန္၊ ေကာင္ေလး ေပါင္ၾကားထဲေျပးဝင္ၿပီး လီးႀကီးေရာ ဥေတြေရာ ေျပးစုပ္ လ်က္ခ်င္လိုက္တာ၊ သူ႔ဂြၾကားကို ခိုင္ခိုင္လတ္ဖင္ဆုံႀကီးနဲ႔ ပြတ္ၿပီး အယားေျဖခ်င္လိုက္တာ လြန္ေရာ။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ခိုင္ခိုင္လတ္တို႔ ဒီအ႐ြယ္ႀကီးက်မွ ကိုယ့္တူ ကိုယ့္သားေလာက္ေလးကို ႀကံရေတာ့တာပဲ။ အစ္မသာ ရွိေသးရင္ ဆဲလိုက္မယ့္ျဖစ္ခ်င္း။

မိဘေတြကေရာ အစ္မတို႔လင္မယားကေရာ ခိုင္ခိုင္လတ္တို႔ တူဝရီးအတြက္ အေမြေတြ တပုံႀကီးထားခဲ့လို႔ တစ္သက္စားမကုန္ပါဘူး။ တူဝရီး ၂ေယာက္ အႀကိဳက္သုံးလို႔ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခိုင္ခိုင္လတ္က ဘယ္ေတာ့မွ လိုတာထက္ ပိုမသုံးခဲ့ဘူး။ မင္းစိုးကလည္း ဒီအသက္အ႐ြယ္အထိ သူ႔ကိုေပးထားတဲ့ မုန႔္ဖိုးထက္ပိုၿပီး ဘယ္တုန္းကမွ မေတာင္းခဲ့ဘူး၊ ဒီေကာင္ ဒီတစ္ခ်က္ေတာ့ ခ်ီးက်ဴးရမယ္။ ခုေတာ့ တူဝရီးႏွစ္ေယာက္အသုံးအစြဲ ညီလာရာက ခိုင္ခိုင္လတ္က စၿပီး သစၥာေဖာက္ရေတာ့တယ္။ ဖိုးခ်စ္ေလး အိမ္လာရင္ နာရီ၊ ေရေမႊး၊ ခါးပတ္၊ အားေဆး အကုန္ ရရင္ ရသလို ေပးေနတာ။ ေကာင္ေလးကေတာ့ အေၾကာက္အကန္ျငင္းတယ္။ ခိုင္ခိုင္လတ္က ခိုးၿပီးေပးေပမယ့္ မင္းစိုးက ရိပ္မိပုံပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အံ့ဩဖို႔ ေကာင္းတာက ဘာမွမေျပာတာပဲ။ တျခားကိစၥဆို ေမာင္မင္းစိုးတို႔ အေဒၚရင္းေခါက္ေခါက္ကို နပမ္းသတ္လုံးရလည္း လုံးမယ့္ အထာမ်ိဳး။ ခုက် ၿငိမ္ေနတယ္။

မသကၤာလို႔ သြားၾကည့္မွ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ ဖိုးခ်စ္က ေပးသမွ်ေတြ တခုမွ မယူဘူး။ မင္းစိုးဆီ ျပန္ေပးခဲ့တာခ်ည္းပဲ။ ဒီေတာ့ ေမာင္မင္းႀကီးသားက အဲဒီပစၥည္းေတြနဲ႔ သာယာေနတာေပါ့။ ေသနာေကာင္ေလး။ ငါေကြၽးတဲ့ အားေဆးေတြစားၿပီး အေကာင္ႀကီးက တုတ္ခဲေနတာ။ ဒါေပမယ့္ ေပၚသြားမွာစိုးလို႔ ဘာမွေတာ့ ျပႆနာမရွာဘူး။ ဒင္းကိုေတာ့ စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ေလး အခဲမေၾကဘူး။ ဒါနဲ႔ ၾကာေတာ့ ျမင္ရတာေတာင္ အကုသိုလ္ျဖစ္တယ္ဆိုၿပီး ေရွာင္ေနတာ။ သူကလည္း ဖာသိဖာသာပဲ။ အဲလိုနဲ႔ အေဒၚနဲ႔ တူဝရီး နည္းနည္းစိမ္းသလို ျဖစ္ေနရာက ဒီေန႔က်မွ ဘာစိတ္ကူးေပါက္လဲ မသိ တီလတ္ ဘာခ်က္လဲဘာညာနဲ႔ လာေရာေနတာ။ ဖိုးခ်စ္ကိုလည္း ေခၚလာတယ္ဆိုေတာ့ ေမ်ာက္ျပဆန္ေတာင္းဦးမလို႔ပဲ ေနမွာေပါ့။ အယ္ ဟုတ္ပါဘူး။ အဲလိုဆို ငါ့ဖိုးခ်စ္ေလး ေမ်ာက္ျဖစ္သြားမွာေပါ့။ ေသနာေကာင္ မင္းစိုး။ ဒင္းကို ဖိုးခ်စ္ေလး စာရွင္းျပေနတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာသြားၿပီလဲ မသိ ခိုင္ခိုင္လတ္တစ္ေယာက္ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ထိုင္ရင္း စာဖတ္သလိုလိုနဲ႔ ထိုင္ေစာင့္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ ၾကာသြားၿပီ။

ေစာင့္ရင္း ေစာင့္ရင္း တခ်က္ေမွးခနဲ ျဖစ္သြားတာ ေဘးကေန “တီလတ္.. တီလတ္” ဆိုတဲ့ အသံတိုးတိုးေလး ၾကားမွပဲ ျပန္သတိဝင္လာတယ္။ “ေဩာ္ ဖိုးခ်စ္ေလး ၿပီးၿပီလား၊ ေအးကြာ၊ တီလတ္လည္း အိပ္ေရးပ်က္တာမ်ားေတာ့ ေခါင္းေတြကေနာက္.. အဲမွာ ေမွးကနဲ ျဖစ္သြားတာပဲ” “အိပ္လိုက္ပါလား တီလတ္ရဲ႕ ရွစ္နာရီလည္း ထိုးေနၿပီ ကိုမင္းစိုးေတာင္ အိပ္သြားၿပီ” “အို ေျပာမေနနဲ႔ အဲ့ကာလနဂါးကေတာ့” သူရယ္သံလြင္လြင္ေလးေပၚလာတယ္။ “ဖိုးခ်စ္ေလး .. တီလတ္ေခါင္းေနာက္ေနလို႔ကြာ၊ အေပၚထပ္တက္ရမွာေလ နည္းနည္း…” “သား လိုက္ပို႔ေပးမယ္ေလ အန္တီလတ္ရဲ႕” ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ လက္ေမာင္း ခ်ိဳင္းၾကားေအာက္ေန သူ႔ေခါင္းကို လွ်ိဳဝင္လိုက္ၿပီးေတာ့ တြဲေခၚသြားတယ္။ ႏူးညံလိုက္တာ အထိအေတြ႕က။ အိပ္ခန္းထဲလည္းေရာက္ေရာ ခိုင္ခိုင္လတ္တို႔ျမန္တယ္။

လက္က တံခါးခ်က္ကို ခ်ၿပီးသားပဲ။ အေမတို႔ အေဖတို႔ အေျမာ္အျမင္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ေဆာက္ခဲ့ေတာ့ အေပၚထပ္အခန္းေတြက အသံလုံတယ္။ ေလွ်ာက္ခုန္ေနရင္ေတာင္ အသံ က ေအာက္ကို သိပ္မေရာက္ဘူး။ ခုတင္နားလည္း ေရာက္ေရာ မူးသလို ေမာ္သလိုနဲ႔ ခုတင္ေပၚတြန္းခ်လိုက္တယ္။ မရေတာ့ဘူး၊ ဒီေန႔အပိုင္ႀကံမွ။ ႏို႔မိုဆို အမ္းရတဲ့ ပစၥည္းေတြက မင္းစိုးဆီေရာက္တာနဲ႔တင္ သူ႔ထိုင္အမ္းေနရသလို ျဖစ္ေနမယ္။ ေကာင္ေလးက လဲသြားေတာ့ ခိုင္ခိုင္လတ္က သူ႔အေပၚ ဖိလွဲခ်လိုက္တယ္။ သူ႔ဂြၾကားနဲ႔ ကိုယ့္ဂြၾကား ကြက္တိ။ ခိုင္ခိုင္လတ္က နဂိုတည္းက အႀကံနဲ႔ ဆိုေတာ့ ဘရာ ပင္တီ ဘာမွ မဝတ္ထား။ အထဲမွာ မိေမြးတိုင္းပဲ။ အက်ႌနဲ႔ ထဘီကလည္း အေပ်ာ့သားကိုမွ ေတာ္ေတာ္ပါးတာ။ အလုံး အဖု အထစ္ႀကီးေတြက ေသခ်ာမၾကည့္ရင္ေတာင္ ဒီတိုင္းႀကီး ထင္းေနတာ။ ဖိုးခ်စ္ေလးက အိမ္ေနရင္း ေဘာင္းဘီတိုအပါးေလးနဲ႔။ သူ႔ဂြၾကားက ခိုင္ခိုင္လတ္က သူ႔အဖုတ္ႀကီးနဲ႔ ပြတ္တယ္။

ထဘီနဲ႔ ေဘာင္းဘီ ခံေနေပမယ့္ အသိသာႀကီးေလ။ သူ႔လီးႀကီးကို ပြတ္မိတာေပါ့။ ဟယ္ ဒါေပမယ့္ အံ့ဩစရာ ဖိုးခ်စ္လီးက လုံးဝ ေတာင္မလာဘူးေတာ့။ မာဆတ္ဆတ္ေလးေတာင္ ျဖစ္မလာဘူး။ တခုခုေတာ့ လြဲေနၿပီ၊ ၿပီးေတာ့ ဖိုးခ်စ္ အသက္ရႉသံေတြ ျမန္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္လႈပ္ရွားလို႔ထက္ ေၾကာက္လို႔ ျမန္တဲ့ ပုံစံႀကီး။ ခိုင္ခိုင္လတ္ ကိုယ္လုံးႀကီးနဲ႔ အဲလိုပြတ္တာ ခံရရင္ ေတာ္႐ုံ ေယာက်ာ္းေလးကေတာ့ ေနရာမွာတင္ သုတ္ႏွစ္ခါေလာက္ ထြက္သြားမယ္။ ဒီေကာင္ေလးကေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ ဘာမွထူးမလာဘူး။ ဒါနဲ႔ ဒီအေျခအေနေရာက္မွေတာ့ မထူးပါဘူး ကိုယ္ကပဲ စလိုက္မယ္ဆိုၿပီး ႏွင္းဆီေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးနဲ႔ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို နမ္းမယ္အလုပ္မွာ “တီလတ္ ဘာလုပ္တာလဲ… ဖယ္.. ဖယ္” ဆိုၿပီး ခိုင္ခိုင္လတ္ကိုယ္လုံးႀကီးကို သူ႔ကိုယ္လုံး ကႏြဲ႕ကလ်ေလးနဲ႔ တြန္းဖယ္ပစ္လိုက္တယ္။

ၿပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္း တံခါးဆီေျပးသြားၿပီး ကေယာင္ကတမ္းနဲ႔ ဖြင့္ေနေပမယ့္ လက္ကေခ်ာ္ေနေတာ့ တံခါးက မပြင့္ဘူး။ ခိုင္ခိုင္လတ္ ေဒါသထြက္သြားၿပီ။ သူဖင္သရမ္းတာမွန္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ႏႊဲခဲ့တဲ့ ပြဲတိုင္းမွာ ခိုင္ခိုင္လတ္ဘက္က စခဲ့ရတယ္ဆိုတာ တစ္ခါမွ မရွိဘူး။ ေယာက်ာ္းေတြကိုယ္တိုင္က လိုခ်င္ ခယၿပီး လာေတာင္းယူရတာခ်ည္းပဲ။ ေနာက္ဆုံး အရွက္ႀကီးတဲ့ ကိုဝင္းေအာင္ႀကီးေတာင္ သူ႔ေျခသလုံးသားဝင္းဝင္းေလး လွစ္ျပလိုက္တာနဲ႔ အ႐ူးအမဲသားေကြၽးသလို ျဖစ္သြားတာ။ ခုဟာက လြန္လြန္းၿပီ။ “ေဟ့ ဖိုးခ်စ္” ခိုင္ခိုင္လတ္ အသံက ပီသတယ္၊ ဟိန္းတယ္။ ဝါ့ဒ္ထဲမွာတုန္းက ဂ်ဴနီယာေတြကို ေဟာက္တဲ့ အသံမ်ိဳး။ ဖိုးခ်စ္ တန႔္သြားတယ္။ “မင္းက မလြန္လြန္းဘူးလား။ ငါမိန္းမတန္မဲ့နဲ႔ ငါ့ဘက္က စရတာကိုေတာင္ သရဲသဘက္ေတြ႕သလို အတင္းထြက္ေျပးတယ္။ ငါက ႐ြံစရာေကာင္းေနလို႔လား။ ဘာ ခြၽတ္ယြင္းခ်က္ ရွိေနလဲ။ မင္းအေမအ႐ြယ္မို႔လို႔လား။

ေျပာစမ္း ဖိုးခ်စ္” ခိုင္ခိုင္လတ္ အသံကို အသားကုန္ျမင့္ေအာ္ေျပာတယ္။ အသားေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတယ္။ ဖိုးခ်စ္က တုန္တုန္ရင္ရင္နဲ “တီ..တီလတ္မွာ ခြၽတ္ယြင္းခ်က္ မရွိပါဘူး။ တီလတ္က က်ေနာ္ ေတြ႕ဖူးသမွ်ထဲမွာ က်က္သေရအရွိဆုံး၊ အလွဆုံး မိန္းမပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က…” “ဘာျဖစ္လဲ မင္းက” “က်ေနာ္က ကိုမင္းစိုးကို……” စကားမဆုံးခင္ ေဂ်ာက္ခနဲ တံခါးပြင့္သြားေတာ့ ဖိုးခ်စ္ ဆင္းေျပးသြားတယ္။ ခိုင္ခိုင္လတ္ေတာ့ ေနရာမွာတင္ ပုံရက္သား လဲက်သြားတယ္။ ေလာကႀကီး တစ္ခုလုံး ခ်ာခ်ာလည္ေနၿပီ။ သူ႔နားထဲမွာ ဖိုးခ်စ္ရဲ႕ အသံက ပဲ့တင္႐ိုက္ခတ္ေနတယ္။ “က်ေနာ္က ကိုမင္းစိုးကို……” “က်ေနာ္က ကိုမင္းစိုးကို……” “က်ေနာ္က ကိုမင္းစိုးကို……” “က်ေနာ္က ကိုမင္းစိုးကို……” အား ခိုင္ခိုင္လတ္ ငိုခ်လိုက္တယ္။

ငါ့အျဖစ္က ရွက္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ အေျခာက္ကိုမွ ႀကံမိတယ္။ ငါ့သိကၡာေတြ အကုန္ အက်ခံၿပီးေတာ့ကို ျမဳဆြယ္ခဲ့တာ။ ခုအဲဒီအေျခာက္သာ ႏုတ္မလုံဘဲ ဖြရင္ ဒီၿမိဳ႕မွာ ငါ့သိကၡာေတာ့ သြားပါၿပီ။ အီး …အစ္မေရ .. ညီမေလးအျဖစ္ကို ၾကည့္လွည့္ပါဦး။ အဲဒီအေျခာက္ေလးက အစ္မသားကို … အစ္မသားကို…. ဟုတ္တယ္။ ဒီကိစၥေတြအားလုံး မင္းစိုးေၾကာင့္ျဖစ္တာ။ ဒင္းေၾကာင့္ျဖစ္တာ။ ဒင္းသာ အဲဒီအေျခာက္နဲ႔ မပတ္သက္ရင္…ငါ ခုလိုျဖစ္စရာမရွိဘူး။ သတ္မယ္.. ဒင္းကို.. ငါသတ္မယ္။ မင္းစိုး.. နင္ေသဖို႔သာ ျပင္ထား။ ခိုင္ခိုင္လတ္ မိန္းမၾကမ္းႀကီးတစ္ေယာက္လို အိမ္ေပၚက တဒုန္းဒုန္းနဲ႔ ေျပးဆင္းလာတယ္။ မင္းစိုး အခန္းနားေရာက္ေတာ့ ခလူး ခေလာနဲ႔ ေဟာက္သံေလးမ်ားေတာင္ ၾကားရေသး။ သေတာင္းစား… ဒင္းက ဇိမ္ေလးနဲ႔ ေဟာက္ေတာင္ေဟာက္ေနတယ္။ ငါကေတာ့ ေခြးလုံးလုံး ျဖစ္သြားၿပီ။ ဒင္းေတာ့လား ေတြ႕မယ္။ မင္းစိုးအခန္းတံခါးက ဘယ္ေတာ့မွ ပိတ္မထားဘူး။

ေစ့႐ုံေစ့ထားတာ။ ခိုင္ခိုင္လတ္ကလည္း ဝင္ေလ့မရွိဘူး။ မင္းစိုးလည္း ခိုင္ခိုင္လတ္အခန္းကို တစ္ႏွစ္ေနလို႔ တစ္ခါမေရာက္ဘူး။ အခန္းထဲမွာ မီးပိတ္ထားေတာ့ တ႐ုတ္ကပ္က လေရာင္ေလးပဲ ျဖာက်ေနတယ္။ ျခင္ေထာင္ထဲမွာေတာ့ မင္းစိုးက ခဘူး ခေလာနဲ႔။ ခိုင္ခိုင္လတ္ ေဒါသပိုထြက္သြားတယ္။ ေသနာက်ေလး ေသေအာင္သတ္ပစ္မယ္။ ျခင္ေထာင္ကို ျဗဳန္းဆို ဆြဲမလိုက္ေတာ့ “ဟယ္”. ခိုင္ခိုင္လတ္ ၾကက္ေသေသသြားရၿပီ။ လေရာင္ေအာက္မွာ မင္းစိုးရဲ႕ လီးႀကီးက ေထာင္တန္းေနတာပဲ။ အေၾကာေတြက အၿပိဳင္းၿပိဳင္းထလို႔။ ႀကီးတာကလည္း သူ႔ဘဲေတြထဲမွာ အႀကီးဆုံး ကိုႏိုင္ႀကီးလီးထက္ေတာင္ ႀကီးေသးတယ္။ လုံးပတ္ႀကီးက တုတ္ခဲေနတာပဲ။ ထိပ္ဖူးႀကီးက နီရဲေျပာင္လက္လို႔၊ ဥႏွစ္လုံးကလည္း ေနရာတက်။ အေမႊးေတြက မည္းလိမ္ေကာက္လို႔။ ခိုင္ခိုင္လတ္ အျပင္မွာ ေတြ႕ဖူးသမွ် လီးေတြထဲမွာ အ႐ိုင္းဆန္ဆုံးနဲ႔ အလွဆုံး လီးႀကီးပဲ။

ဒီေကာင္ေလး ေဆးေတြဘာေတြမ်ား ေလွ်ာက္ထိုးထားသလားလို႔ ေတြးေနတုန္း ကိုယ္ထဲက ေသြးေတြ ပြက္ပြက္ဆူလာတယ္။ မင္းစိုးကို သတ္ခ်င္တဲ့ ေဒါသေသြးေတြေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ မင္းစိုး လီးႀကီးကို ကိုင္တြယ္ပြတ္သပ္ခ်င္တဲ့ ကာမေသြး၊ တဏွာေသြး၊ ရမၼက္ေသြးေတြ။ စိတ္က ကိုင္ၾကည့္ခ်င္တယ္လို႔ပဲ ရွိေသး ကိုယ္က ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး၊ မင္းစိုးလီးႀကီးကို ဖေယာင္းလက္ေခ်ာင္း သြယ္သြယ္ေလးေတြနဲ႔ ဆုပ္မိသြားၿပီ။ ထိပ္ဖူးႀကီးကို ေသခ်ာျမင္ရေအာင္ အေရခြံကို ေအာက္ဆြဲခ်လိုက္ေတာ့ လီးနံ႔ ညႇီစို႔စို႔ႀကီးက ေထာင္းခနဲ တက္လာတယ္။ မင္းစိုးက ဒီရက္ပိုင္း ေအးတယ္ဆိုၿပီး ေရမခ်ိဳးဘဲ ေနတာ ၂ရက္ရွိၿပီ၊ ခိုင္ခိုင္လတ္ေတာင္ ဆူလိုက္ေသးတယ္။ ခုလည္း လီးကို သန႔္ရွင္းေရး မလုပ္ထားလို႔ ထင္တယ္။ လီနံ႔ႀကီးက ႏွာေခါင္းထဲ မႊန္သြားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲ့လီးနံ႔ ညႇီစို႔စို႔ႀကီးက ခိုင္ခိုင္လတ္အတြက္ေတာ့ နတ္သုဒၶါရဲ႕ အနံ႔ပဲ။ ဒီအနံ႔ႀကီးက ကိုယ္တြင္းက အေၾကာေပါင္းတစ္ေထာင္ကို ႏိုးၾကားလာေစတယ္။

ခိုင္ခိုင္လတ္ ေရငတ္လာၿပီ။ အာေခါင္ေတြေျခာက္။ ကိုယ္ေတြပူ။ တုန္တုန္ယင္ယင္ ျဖစ္လာလို႔ လီးႀကီးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အထက္ေအာက္ ပြတ္တိုက္ေပးၿပီး ႏွင္းဆီဖူးေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို အဝိုင္းပုံျဖစ္ေအာင္ ဟ၊ စေတာ္ဘယ္ရီေရာင္ ခံတြင္းေလးထဲ အုခနဲ ငုံခ်လိုက္တယ္၊ အစက စုပ္႐ုံ စုပ္ေပးမလို႔။ ေလာဘႀကီးၿပီး ငုံလိုက္တာ လည္ေခ်ာင္းထဲထိ ေရာက္သြားၿပီး ဒိသ႐ုတ္ျဖစ္သြားတယ္၊ အြတ္ခနဲ ျပန္ဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့ လီးႀကီးမွာ ခိုင္ခိုင္လတ္ သြားရည္ေတြ တံေတြးေတြ ႐ႊဲၿပီး ခြၽဲျပစ္ေနတယ္။ ခိုင္ခိုင္လတ္လည္း လီးႀကီးကို တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ လက္နဲ႔တိုက္ၿပီး မင္းစိုးေပၚ တက္ခြလိုက္တယ္။ ခုနတည္းက ဘာမွ ဝတ္မထားေတာ့ လီးႀကီးရဲ႕ ေအးစက္ပူေႏြးတဲ့ အထိအေတြ႕က အဖုတ္ကို က်င္ခနဲ လာထိတယ္။

ထိပ္ဖူးႀကီးကို အဖုတ္ဝမွာေတ့ၿပီး “သား.. မင္းစိုး… တီလတ္ကို.. ခြင့္လႊတ္ပါ. တီလတ္ အရမ္းထန္ေနလို႔ပါ သားရယ္”. ဆိုၿပီး ရႈိက္သံတဝက္နဲ႔ တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္ရင္း ထိုင္ခ်လိုက္တာ ဒုတ္ခနဲ သားအိမ္ကို သြားေဆာင့္တယ္။ “အား… ေကာင္းလိုက္တာ..သားရယ္.တီလတ္ျဖင့္ ဦးႏိုင္နဲ႔ ၿပီးတည္းက ဒီေလာက္ စီးစီးပိုင္ပိုင္ရွိတဲ့ အရသာ မခံစားရတာ ၾကာၿပီ…” “သား… မင္းစိုး… တီလတ္… လိုးၿပီေနာ္… သားကို ..လိုးၿပီ” ခိုင္ခိုင္လတ္ ေကာင္းလြန္းေတာ့ ပါးစပ္က ကေယာင္ကတမ္းေတြေျပာၿပီး လီးႀကီးအေပၚက ေန တဒုတ္ဒုတ္နဲ႔ ေဆာင့္ခ်ေနတယ္။ မင္းစိုး ဆီးစပ္နဲ႔ ခိုင္ခိုင္လတ္ ဖင္ႀကီး ႐ိုက္ခတ္သံကလည္း တဖုန္းဖုန္းနဲ႔။ အဲ့ေလာက္လုပ္ေနမွေတာ့ ေမာင္မင္းစိုးလည္း ဘာသားနဲ႔ ထုထားတာမွတ္လို႔။ ႏိုးၿပီေပါ့ဗ်ာ။ မႏိုးဘဲေနရေအာင္ ဂ်ပန္ကားမွ မဟုတ္တာ။ မင္းစိုးကလည္း အိပ္မက္ထဲမွာ ဥစၥာေစာင့္မ သူ႔ကို အမွန္အကန္ က်ဳံးေနတယ္လို႔မက္တာ။ ႏိုးလာေတာ့ ဆံပင္ရွည္ရွည္ အဝါဝမ္းဆက္နဲ႔ မိန္းမက သူ႔ေပၚတက္ၿပီး အားရပါးရ ေဆာင့္ေနတာေတြ႕တယ္။

လေရာင္ပဲရွိေတာ့ မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာမျမင္ရဘူး။ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ဆိုေတာ့ ဥစၥာေစာင့္မထင္ၿပီး အဲ့မိန္းမဖင္ကို လက္ႀကီးနဲ႔ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ကိုင္ၿပီး ေအာက္က ပင့္ေဆာင့္ေပးေနလိုက္တယ္။ ၃ခ်က္ေလာက္က် အားမရေတာ့ ဖင္ကေနကိုင္ၿပီး လီးလည္း အဖုတ္ထဲက ကြၽတ္မသြားေအာင္ထိန္းရင္း ဥစၥာေစာင့္မကို လွဲသိပ္လိုက္တယ္။ အဲ့က်မွ သူ႔ေအာက္က မ်က္ႏွာက ထင္းခနဲ။ “ဟာ…. တီလတ္” မင္းစိုး ေခါင္းနပန္းႀကီးသြားတယ္။ တီလတ္က သူ႔ကို ဒီရက္ပိုင္း ဟိုပစၥည္းေတြကိစၥနဲ႔ စိတ္ေကာက္ေနတာ၊ သိပ္ၾကည္တာမဟုတ္ဘူး။ ခုက် သူ႔အေပၚ တက္ေဆာင့္ေနပါလား။ “တီလတ္ လုပ္မေနနဲ႔ မင္းစိုး.. ေဆာင့္စမ္း..” “တီ … တီလတ္” မင္းစိုး ထစ္ေငါ့ ထစ္ေငါ့ ျဖစ္ေနတာကို ခိုင္ခိုင္လတ္ စိတ္မရွည္လို႔ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ မင္းစိုး တင္ပါးကို ညႇပ္ၿပီး သူေအာက္က ေကာ့ေဆာင့္ေပးလိုက္တယ္။ အဲ့က်မွ မင္းစိုးလည္း အေယာင္ကန္ကန္းနဲ႔ ခါးလႈပ္ၿပီး အသားကုန္က်ဳံးေဆာင့္ေတာ့တယ္။ “အား မင္းစိုး.. ေဆာင့္. ဟုတ္တယ္… အဲလိုေလး… နာနာေဆာင့္” တီလတ္ အရင္ကနဲ႔ တျခားစီပဲ ပြင့္လင္းလွခ်ည္လားလို႔ မင္းစိုး ေတြးေနတယ္။ ေတြးရင္း ေဆာင့္တာလည္း ရပ္မသြားဘူး။

မင္းစိုးလီးႀကီးက တဘြတ္ဘြတ္နဲ႔ တီလတ္အဖုတ္ထဲ ဝင္ေနတယ္။ “မင္းစိုး… ငါ့ကိုလိုး…ငါ့ကို ေသေအာင္လိုး.. နင့္အေဒၚရင္းေခါက္ေခါက္ ငါ့ကို အဖုတ္ႀကီးၿပဲသြားေအာင္လိုး.. ငါ နင့္လီးႀကီးကို ႀကိဳက္တယ္ဟာ.. ငါ့အဖုတ္ႀကီးကို လိုးဟာ” တီလတ္ ေခါင္းကို ဘယ္ညာရမ္းခါၿပီး စကားလုံး အၾကမ္းႀကီးေတြ ေျပာေနေတာ့ မင္းစိုး ဖီးလ္ေတာ္ေတာ္ရွိလာတယ္။ သူလည္း ဒီအ႐ြယ္ေရာက္ေနၿပီ ေစာ္ေတာ့ လိုးဖူးတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္အခုဟာက ကိုယ္တစ္သက္လုံး ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသလာတဲ့ တီလတ္။ အေဒၚရင္းေခါက္ေခါက္။ စိတ္ထဲမွာ အေဒၚဆိုတာထက္ အေမလို႔ေတာင္ သတ္မွတ္ထားတာ။ အဲလိုမိန္းမကို ျပန္လိုးေနရတယ္ဆိုတဲ့ ဖီလင္က လည္းျဖစ္သလို pleasure လည္း အႀကီးအက်ယ္ရေစတယ္။

“တီလတ္..” “ဘာလဲ” “ေဒါ့ဂီဆြဲၾကမလား” မင္းစိုး အရဲစမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ “ေအး ေကာင္းသားပဲ၊ ေဒါ့ဂီဆို ေနာက္ကေန ေဆာင့္လို႔ရတယ္” ဒီတေခါက္လည္း လီးမကြၽတ္ေအာင္ ဂ႐ုတစိုက္လွည့္လိုက္ၾကၿပီးေတာ့ တီလတ္က ဖင္ဘူးေတာင္းေထာင္လို႔ ေမြ႕ရာကို မ်က္ႏွာအပ္ လက္ေထာက္၊ မင္းစိုးက တီလတ္ဖင္ႀကီးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ကိုင္ၿပီး ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ေဆာင့္ေနတာ။ “အာား မင္းစိုး. ေကာင္းတယ္… အဲ့လိုေဆာင့္… နာနာလိုး. အရမ္းေကာင္းတယ္… အဖုတ္ေတာ့ ၿပဲပါၿပီ. လိုးစမ္း.. လိုးရင္းနဲ႔ ႐ိုက္.. တီလတ္ဖင္ကို ႐ိုက္… သား အားရွိပါးရွိ ႐ိုက္.. သားငယ္ငယ္က တီလတ္ ခဏခဏ႐ိုက္ဆုံးမဖူးတယ္ေလ.. အဲဒါကို လက္စားေခ်တယ္လို႔ သေဘာထားၿပီး ႐ိုက္” မင္းစိုးလည္း အမိန႔္လိုက္နာတဲ့ အေနနဲ႔ ဖ်န္းခနဲ ႐ိုက္ခ်လိုက္တယ္။ ႏို႔ႏွစ္ေရာင္ ဖင္တုံးႀကီးမွာ လက္ဝါးရာႀကီး နီထင္းသြားတယ္။ “ဖ်န္း ” “ဖ်န္း” “ဖ်န္း” မင္းစိုး ဆက္တိုက္႐ိုက္ခ်လိုက္တယ္။

“တီလတ္” “ဟင္.. သား” ” သားလိုးတာ ေကာင္းလား” “အရမ္းေကာင္းတယ္” “႐ိုက္တာေရာ” “အင္း အေသႀကိဳက္တယ္” “တီလတ္ကို သားေန႔တိုင္း ဒီလိုလိုးမွာေနာ္” “အင္း သားဆႏၵရွိတဲ့အခ်ိန္ တီလတ္ထဘီကို လွန္ၿပီး ႀကိဳက္သလိုသာ လိုးေတာ့ သားရယ္.. အရမ္းေကာင္းတာပဲ” “တီလတ္ သားေဂၚလီထည့္ရင္ေရာ ခံမွာလား” “ဘာထည့္ထည့္ကြာ… ငါ့သားလိုးရင္ တီလတ္ခံဖို႔ အသင့္ပဲ” “ဟုတ္ၿပီ” မင္းစိုးက မေျပာမဆိုနဲ႔ လီးႀကီးကို ဘြတ္ခနဲ ခိုင္ခိုင္လတ္ အဖုတ္ထဲက ထုတ္လိုက္တယ္။ ခိုင္ခိုင္လတ္က ဘာလုပ္တာလဲလို႔ ေအာ္မလို႔ ပါးစပ္ဟတုန္းရွိေသး ဟထားတဲ့ ပါးစပ္ေလး ၿပဲသြားတယ္။ “ဇြိ… ၿဗိ…” မင္းစိုးက လီးႀကီးကို ခိုင္ခိုင္လတ္ ဖင္စအိုဝထဲ ႁဗြတ္ဆို ထိုးထည့္ လိုက္တာကိုး။

အဲ့ေလာက္ႀကီးတဲ့ လီးႀကီးကို ဖင္ကို အလိုးခံရေတာ့ ခိုင္ခိုင္လတ္ ထြန႔္ထြန႔္လူးေနတယ္။ “အစ္မေရ… ညီမေလးကို ခြင့္လႊတ္ပါေတာ့. အစ္မသား…ညီမေလးလည္း သားလိုခ်စ္ရတဲ့ မင္းစိုးက ဖင္လိုးေပးတာကို ညီမေလး အေသအလဲႀကိဳက္ေနၿပီ အစ္မေရ” တီလတ္ အဲ့လို ေအာ္တဲ့အသံၾကားေတာ့ မင္းစိုးလည္း အတြင္းသားေတြ စုတ္ၿပဲမွာ ဘာညာမေတြးေတာ့ဘူး က်ားတစ္ေကာင္လို အရွိန္အဟုန္နဲ႔ ေဆာင့္လိုက္တာ “အ .. အ တီလတ္ သားၿပီးေတာ့မယ္” “တီ… တီလတ္လည္း.. ၿပီးေတာ့မယ္.. တီလတ္က ဖင္ေရာ အဖုတ္ေရာ ႏွစ္ခုလုံး… တ.. တၿပိဳင္တည္း.. ၿပီး… ၿပီး… အား.. မင္းစိုး… မင္းစိုး… သား… ခ်စ္တယ္ကြာ… အေဒၚအရင္းကို ဖင္ေရာအဖုတ္ပါလိုးေပး.တယ္…. ခ်စ္… ခ်စ္တယ္ကြာ..မင္းစိုး.. အား.. တီလတ္ၿပီးၿပီ.. မင္းစိုး …” တီလတ္ကေယာင္ကတမ္းေတြ ေျပာၿပီး ဖင္ေရာ အဖုတ္ေရာ စူပြစူပြလုပ္ၿပီး ထြန႔္ထြန႔္လူးသြားတယ္။ မင္းစိုးလည္း ၿပီးသြားလိူ႔ တီလတ္ရဲ႕ ေမွာက္ရက္ ကိုယ္ေပၚ လိုက္ေမွာက္ခ်လိုက္ၿပီး လီးႀကီးကို ဖင္ထဲ စိမ္ထားရင္း အေမာေျဖလိုက္တယ္။ တီလတ္က ေမ်ာ့ေနတဲ့ၾကားက ေဖ်ာ့ေတာ့တဲ့ ေလသံေလးနဲ႔ “သား ..မင္းစိုး… သားကို တီလတ္ တသက္လုံး ေမြးလာတာ.. ဒီညတစ္ညတည္းနဲ႔ကို တန္ပါတယ္ကြာ” ၿပီးပါၿပီ။