ဆာနေသူနဲ့ချာတိတ်

ဆာနေသူနဲ့ချာတိတ်

အသက် ၅၀ မုဆိုးဖို ဦးခင်မောင်။မန္တလေး-ရန်ကုန် ဟိုက်ဝေးကားစီးပြီး ရန်ကုန်သွားနေပါသည်။ အသက်လေးရ သားသမီးတွေလည်း အိမ်ထောင်တွေနဲ့ ခွဲကုန်ကြပြီ။တကိုယ်တည်း ငြီးငွေ့လှ၍ရန်ကုန်ကညီကျောင်းမှာဘုန်းကြီးဝတ်ဘို့ဖြစ်သည်။ တ ရိပ် ရိပ် ပြေးနေ သောကား က တ နေရာရပ်သည်။ အသက်၂၅ ခန့်ကောင် မ လေးတယောက်တက်လာကာ သူ့ဘေးက ခုံမှာဝင်ထိုင်၏။ ကောင် မ လေးတင် ပါးက သူ့ပေါင် ကို အိကနဲလာအထိ ထိတ်ကနဲ ရင် ခုန်မိ၏။

ဒါပေမဲ့ အရွယ်က ကွာသည်မို့စိတ်ကို ဘေးလွှင့်ထားလိုက်ရသည်။ ခဏကြာတော့ စကားစမြည်ပြောရင်း ထိုကလေးမသည် အညာသူ ။ ရန်ကုန်သားနှင့် အိမ်ထောင် ကျ။ သမီးလေးတ ယောက် ရှိသည်။လွန်ခဲ့တဲ့လက တော့ ယောကျ်ားနဲ့စကားများ စိတ်ဆိုးပြီး အညာကမိဘဆီ ပြန်လာ၏။ ယခု မိဘက ချော့မော့ပြန်ခိုင်းတာကြောင့်ရယ်ယောက်ျားက ဖုန်းဆက် ပြန်ခေါ်တာရယ်ကြောင့်ရန်ကုန်ပြန်တာဟု သိရ လေသည်။ ည သည်တ ဖြေးဖြေး နက်ခဲ့ပြီ။ခရီးသည်တွေလည်း ကားတငြိမ့်ငြိမ့်စီးရင်း အိပ်ကုန်ကြပြီ။

ဦးခင်မောင် လည်း အရဟံ ဂုဏ်တော်ပွားရင်းကငိုက်မျဉ်းပြီ။ သူနဲ့ကားပြတင်းပေါက်ကြား ခုံပေါ်က ကောင် မ လေးလည်း အိပ်ပျော်ပြီ။ဦးခင်မောင် လည်း အိပ်မှဘဲဟု တွေးလိုက်၏။မှေးကနဲ နေ တော့ သူ့ဘေးက ချာတိတ်မကသူ့ပေါင်ပေါ် အိကျလာတာနဲ့ သတိဝင် လာ၏။ကောင် မ လေးရဲ့ အိစက် နူးညံ့သော အ ပေါ်ပိုင်း ခန္ဓာကိုယ် တခုလုံးက သူ့ပေါင်ပေါ်။

ဆွဲဖယ်လိုက် ရ ကောင်းမလား။ခက်သည်။ သူ့ကို ဆွဲထူကာမှ တမျိုးထင် ပြီး ထအော်လျှင် ပြသနာ။ နေပ စေ။ နိုးရင် သူ့ဘာသာ ဖယ်လိမ့်မည်ပေါ့။နွေးအိသော အ တွေ့ကြောင့် ဦးခင်မောင် စိတ်တွေ လှိုင်းထလာသည်။ ငုံ့ကြည့်တော့ ကောင်မ လေးရဲ့နို့အုံ ထွားထွားတွေကို အကျၤ ီအောက်က ရုန်းထွက်တော့မလို မြင် ရ၏။ ဦးခင်မောင် စိတ်ချုပ်တီးကာ မေ့ဘို့ကြိုးစား၏။ ထိုအခိုက် ကောင် မ လေးက အိပ်ပုပ်ကာ တချက် လူးလွန့်ပြန်သည်။

ချမ်း၍လောမသိ ဦးခင်မောင် လက် တဘက်ကို သူမ ရင် ဘတ် ပေါ် ဆွဲယူ တင် လိုက်သည်။ဘုရား့။ကောင် မ လေးက သူ့ညာလက်ကို သူမ နို့အုံပေါ်တင် ကာ အ ပေါ်က သူမ လက်တွေနဲ့ညှပ်ဖိထားသည်။ ဦးခင်မောင် လက်က သူမရဲ့ ထွားအိ တင်းကားသောနို့ကြီးကို ကိုင် မိလျက်သားဖြစ်ပြီ။ ဦးခင်မောင် စိတ်ထိမ်းပေမဲ့ ပေါင်ကြားထဲကဟာက ထ လာသည်။ ပုဆိုးတွင်းထဲက နေ ရုန်းကြွ လာချေသည်။နောက် တနာရီလောက် ကြာသည်အထိဦးခင်မောင် မလှုပ်ဝံ့။

ရင်တွေသာ တဒိန်းဒိန်း ခုံနေသည်။ စိတ်ကို ဇွတ်ထိမ်းသည်။ ဒါပေမဲ့ အထိအ တွေ့က ဆွဲဆောင် လွန်းသည်။ပြီးတော့ သူ ဒါတွေ ငတ်နေခဲ့တာ နှစ်ပေါင်း၂၀လောက်ကြာခဲ့ပြီ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ကွာ့။ဦးခင်မောင် ရဲ့ကျားဗီဇက သောင်းကျန်းထကြွလာပြီ။မထူးတော့ပြီမို့ ညာလက်နဲ့ ကောင် မ လေး နို့အုံကြီးကို ဆုပ်ညှစ်လိုက်သည်။ ကောင်းလိုက်တာ။တ ဖြေးဖြေး အကျၤ ီပေါ်က ကိုင် ရတာ အားမရ။သူမရဲ့ အကျၤ ီစ အောက်ထဲ လက် ထိုးသွင်းကာဘော်လီအောက် ထိ တရွရွ ရွှေ့သွားပြီး နို့နှစ်လုံးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ကိုင်တော့သည်။အုံကို ဆုပ်နယ်၏။ အသီးဖျားလေးတွေကို ဖွဖွလေး ညှပ်ချေ ကလိသည်။

ဦးခင်မောင် စိတ်တွေ တအားထ လာ၏။ ငတ်နေဆာနေတဲ့ အရသာမို့အငမ်းမရ စွတ်ကိုင် မိသည်။ ဒါပေမဲ့ ချာတိတ်မက အိပ်ပျော်နေလို့အကိုင် ခံတာလား။ သိရက်နဲ့ ကျေနပ်လို့ခွင့်ပြုတာ လားမကွဲပြား။ မ တော်တဆ ဝူးဝါး ထလုပ် ရင်သောက်ရှက် လှလှ ကွဲနိုင် သည်။ ဒါပေမဲ့ ၁၀ မိနစ်လောက်အကြာ မှာကောင် မက နို့တွေ နယ်ချေနေတဲ့ သူ့လက်ကိုဆွဲ ယူကာ သူမ ပေါင်ကြားထဲ ထိုးသွတ်လိုက်၏။

ဦးခင်မောင် ပျော်လိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။ခွင့်ပြုချက် ရပြီမို့သူ ရဲရဲတင်းတင်း ကိုင ်သည်။နှိုက်သည်။ ဖင်ကြီးတွေကို တမက် တ မောပွတ်သည်။ ဖင်ကြားထဲက နေ ကောင် မ လေး အဝှာကို အုပ်ကိုင်၏။နောက် အဟ လေးကြား ကလိသည်။ ပြီးတော့ လက်ညှိုး လက်ခလယ် ၂ ချောင်းပူး၍အ ခေါင်းထဲ သွင်းသည်။တပွိပွိ အသံထွက်တဲ့အထိ လက်နဲ့ လုပ်ပေး၏။အချိန်တွေ ကုန်တာမြန်လှချေလား။ည ၁၂ ထိုးပြီ။ကားက ခရီးသည်တွေနားဘို့စားဘို့ကြားစခမ်းတခုမှာ ရပ်သည်။

အားလုံးကားပေါ်က ဆင်းရပြီ။ ဦးခင်မောင်ဘာလုပ် ရမလဲ စဉ်းစားနေတုန်း မ ရွှေချောကသူ့လက်ကို ဆွဲ ခေါ်ကာ ဆင်းသည်။ ထမင်းဆိုင် ထဲ သူတို့မဝင်။ကားလမ်းအတိုင်း နောက်ပြန်လျှောက်ကာ လမ်းကြားတခုထဲ ချိုးဝင်၏။ မှောင် ရိပ်က ကွမ်းယာခုံလေးတွေ့တော့ အဲသည်ထဲ သွားကြသည်။ချာတိတ်မ က လော နေ၏။ သူ့ ပုဆိုးကို အောက်က မကာ ခေါင်းထိုးဝင်ပြီး ဦးခင်မောင့် ဟာကိုငုံ စုပ်သည်။ ထိပ်ဖျားကို သူမလျှာနှင့် ပွတ်ဆွဲရစ်ဆွဲသည်။

ဦးခင်မောင် ရှေးအဖိုးကြီးမို့မကြုံဘူး။ အ တော်ကောင်းတာကိုးဟ လို့တွေးကာ မှိန်းအရသာ ခံ နေသည်။အချိန်က သိပ်မရ။ကောင် မကို ကွပ်ပြစ်ပေါ် ပွေ့တင ်သည်။ ပေါင်၂ ချောင်းကို ဘေး အသားကုန်ဖြဲပြီး ဦးခင်မောင်အားကုန်လုပ်သည်။ အောက်ပိုင်းက တ ဖောင်းဖောင်း ဆောင့် သွင်းနေသလို သန်မာသောလက်တွေကဖြူဖွေး အယ်ကားနေ သော နို့ကြီးတွေကိုအားမနာတမ်း ဆုပ်ကိုင်။ ပါးစပ်ကလည်း စို့၏။ မိန်းမ မလုပ် ရတာ အနှစ် ၂၀ ကြာပြီ။

အခုလုပ် ရတာ ပိုကောင်းသလိုဘဲ။ကောင် မ လေးက ပါးစပ်ချင်းတေ့စုပ်တော့ဦးခင်မောင် အံ့သြရပြန်သည်။ ဒ ါပေမဲ့ ကောင်းလှသည်မို့ ခေတ်လူငယ်တွေများ ကောင်းတာအကုန် တတ်ကြပါလားဟု ချီးကျူးမိပြန်သည်။ ဆာနေတဲ့ ဦးခင်မောင် ၁၅ မိနစ် လောက်နဲ့ပြီးသွား၏။သို့သော် ချာတိတ်မ က အားမရ သေး။ဦးခင်မောင့် ဟာကို ပြန်ပွတ်သပ် ကိုင်။သူမနို့တွေကို အကိုင ်ခိုင်း ။

ဦးခင်မောင် ဟာ ထ လာတော့သူမ က တက်ခွလုပ်သည်။အထက်အောက် ဆောင့် လှုပ် ရှားသလို စ ကောဝိုင်းလည်း လှည့်သည်။ အ တော်ကျွမ်းတဲ့ဟာမပါလား။ဦးခင်မောင် က လှုပ်ခုန်နေတဲ့ နို့ကြီးတွေကိုကုန်းထ စို့သည်။ စပါယ်ယာ သောက်ကောင် က ခရီးသည်များကားပေါ်တက်ကြပါ အော်ခေါ်သံကြောင့် ချာတိတ်မ အမြန် အပြီးသတ်၍ သူတို့ကားပေါ်ပြန်တက်ခဲ့ကြ၏။ကားပေါ်တွင် ၂ ယောက်သား မောမောနှင့်အိပ်ပျော်သွားရာ မနက် ၄ နာရီမှ ဖြတ်ကနဲ နိုးလာသည်။

ဆင်းစရာ ကြားစခမ်းမရှိတော့သဖြင့်ကားပေါ်မှာဘဲချာတိတ်မ က ထိုင်နေ သောဦးခင်မောင် ရဲ့ဟာကို ပါးစပ် နှင့်စုပ် လက်နှင့်ပြီးအောင ်လုပ်ပေး၏။ဦးခင်မောင် ကလည်း ချာတိတ်မ ပေါင်ကြား လက်၂ ချောင်း ထိုး၍ ပြီးအောင် တဇွပ်ဇွပ်ပြန်လုပ်ပေးပါတယ်။ရန်ကုန် ရောက်တော့ ဦးခင်မောင် ဘုန်းကြီးမဝတ်ဖြစ်ပါ။

 

Zawgyi

 

ဆာေနသူနဲ႔ခ်ာတိတ္

အသက္ ၅၀ မုဆိုးဖို ဦးခင္ေမာင္။မႏၲေလး-ရန္ကုန္ ဟိုက္ေဝးကားစီးၿပီး ရန္ကုန္သြားေနပါသည္။ အသက္ေလးရ သားသမီးေတြလည္း အိမ္ေထာင္ေတြနဲ႔ ခြဲကုန္ၾကၿပီ။တကိုယ္တည္း ၿငီးေငြ႕လွ၍ရန္ကုန္ကညီေက်ာင္းမွာဘုန္းႀကီးဝတ္ဘို႔ျဖစ္သည္။ တ ရိပ္ ရိပ္ ေျပးေန ေသာကား က တ ေနရာရပ္သည္။ အသက္၂၅ ခန္႔ေကာင္ မ ေလးတေယာက္တက္လာကာ သူ႔ေဘးက ခုံမွာဝင္ထိုင္၏။ ေကာင္ မ ေလးတင္ ပါးက သူ႔ေပါင္ ကို အိကနဲလာအထိ ထိတ္ကနဲ ရင္ ခုန္မိ၏။

ဒါေပမဲ့ အ႐ြယ္က ကြာသည္မို႔စိတ္ကို ေဘးလႊင့္ထားလိုက္ရသည္။ ခဏၾကာေတာ့ စကားစျမည္ေျပာရင္း ထိုကေလးမသည္ အညာသူ ။ ရန္ကုန္သားႏွင့္ အိမ္ေထာင္ က်။ သမီးေလးတ ေယာက္ ရွိသည္။လြန္ခဲ့တဲ့လက ေတာ့ ေယာက်္ားနဲ႔စကားမ်ား စိတ္ဆိုးၿပီး အညာကမိဘဆီ ျပန္လာ၏။ ယခု မိဘက ေခ်ာ့ေမာ့ျပန္ခိုင္းတာေၾကာင့္ရယ္ေယာက္်ားက ဖုန္းဆက္ ျပန္ေခၚတာရယ္ေၾကာင့္ရန္ကုန္ျပန္တာဟု သိရ ေလသည္။ ည သည္တ ေျဖးေျဖး နက္ခဲ့ၿပီ။ခရီးသည္ေတြလည္း ကားတၿငိမ့္ၿငိမ့္စီးရင္း အိပ္ကုန္ၾကၿပီ။

ဦးခင္ေမာင္ လည္း အရဟံ ဂုဏ္ေတာ္ပြားရင္းကငိုက္မ်ဥ္းၿပီ။ သူနဲ႔ကားျပတင္းေပါက္ၾကား ခုံေပၚက ေကာင္ မ ေလးလည္း အိပ္ေပ်ာ္ၿပီ။ဦးခင္ေမာင္ လည္း အိပ္မွဘဲဟု ေတြးလိုက္၏။ေမွးကနဲ ေန ေတာ့ သူ႔ေဘးက ခ်ာတိတ္မကသူ႔ေပါင္ေပၚ အိက်လာတာနဲ႔ သတိဝင္ လာ၏။ေကာင္ မ ေလးရဲ႕ အိစက္ ႏူးညံ့ေသာ အ ေပၚပိုင္း ခႏၶာကိုယ္ တခုလုံးက သူ႔ေပါင္ေပၚ။

ဆြဲဖယ္လိုက္ ရ ေကာင္းမလား။ခက္သည္။ သူ႔ကို ဆြဲထူကာမွ တမ်ိဳးထင္ ၿပီး ထေအာ္လွ်င္ ျပသနာ။ ေနပ ေစ။ ႏိုးရင္ သူ႔ဘာသာ ဖယ္လိမ့္မည္ေပါ့။ေႏြးအိေသာ အ ေတြ႕ေၾကာင့္ ဦးခင္ေမာင္ စိတ္ေတြ လႈိင္းထလာသည္။ ငုံ႔ၾကည့္ေတာ့ ေကာင္မ ေလးရဲ႕ႏို႔အုံ ထြားထြားေတြကို အက်ၤ ီေအာက္က ႐ုန္းထြက္ေတာ့မလို ျမင္ ရ၏။ ဦးခင္ေမာင္ စိတ္ခ်ဳပ္တီးကာ ေမ့ဘို႔ႀကိဳးစား၏။ ထိုအခိုက္ ေကာင္ မ ေလးက အိပ္ပုပ္ကာ တခ်က္ လူးလြန္႔ျပန္သည္။

ခ်မ္း၍ေလာမသိ ဦးခင္ေမာင္ လက္ တဘက္ကို သူမ ရင္ ဘတ္ ေပၚ ဆြဲယူ တင္ လိုက္သည္။ဘုရား့။ေကာင္ မ ေလးက သူ႔ညာလက္ကို သူမ ႏို႔အုံေပၚတင္ ကာ အ ေပၚက သူမ လက္ေတြနဲ႔ညႇပ္ဖိထားသည္။ ဦးခင္ေမာင္ လက္က သူမရဲ႕ ထြားအိ တင္းကားေသာႏို႔ႀကီးကို ကိုင္ မိလ်က္သားျဖစ္ၿပီ။ ဦးခင္ေမာင္ စိတ္ထိမ္းေပမဲ့ ေပါင္ၾကားထဲကဟာက ထ လာသည္။ ပုဆိုးတြင္းထဲက ေန ႐ုန္းႂကြ လာေခ်သည္။ေနာက္ တနာရီေလာက္ ၾကာသည္အထိဦးခင္ေမာင္ မလႈပ္ဝံ့။

ရင္ေတြသာ တဒိန္းဒိန္း ခုံေနသည္။ စိတ္ကို ဇြတ္ထိမ္းသည္။ ဒါေပမဲ့ အထိအ ေတြ႕က ဆြဲေဆာင္ လြန္းသည္။ၿပီးေတာ့ သူ ဒါေတြ ငတ္ေနခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း၂၀ေလာက္ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကြာ့။ဦးခင္ေမာင္ ရဲ႕က်ားဗီဇက ေသာင္းက်န္းထႂကြလာၿပီ။မထူးေတာ့ၿပီမို႔ ညာလက္နဲ႔ ေကာင္ မ ေလး ႏို႔အုံႀကီးကို ဆုပ္ညႇစ္လိုက္သည္။ ေကာင္းလိုက္တာ။တ ေျဖးေျဖး အက်ၤ ီေပၚက ကိုင္ ရတာ အားမရ။သူမရဲ႕ အက်ၤ ီစ ေအာက္ထဲ လက္ ထိုးသြင္းကာေဘာ္လီေအာက္ ထိ တ႐ြ႐ြ ေ႐ႊ႕သြားၿပီး ႏို႔ႏွစ္လုံးကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ကိုင္ေတာ့သည္။အုံကို ဆုပ္နယ္၏။ အသီးဖ်ားေလးေတြကို ဖြဖြေလး ညႇပ္ေခ် ကလိသည္။

ဦးခင္ေမာင္ စိတ္ေတြ တအားထ လာ၏။ ငတ္ေနဆာေနတဲ့ အရသာမို႔အငမ္းမရ စြတ္ကိုင္ မိသည္။ ဒါေပမဲ့ ခ်ာတိတ္မက အိပ္ေပ်ာ္ေနလို႔အကိုင္ ခံတာလား။ သိရက္နဲ႔ ေက်နပ္လို႔ခြင့္ျပဳတာ လားမကြဲျပား။ မ ေတာ္တဆ ဝူးဝါး ထလုပ္ ရင္ေသာက္ရွက္ လွလွ ကြဲႏိုင္ သည္။ ဒါေပမဲ့ ၁၀ မိနစ္ေလာက္အၾကာ မွာေကာင္ မက ႏို႔ေတြ နယ္ေခ်ေနတဲ့ သူ႔လက္ကိုဆြဲ ယူကာ သူမ ေပါင္ၾကားထဲ ထိုးသြတ္လိုက္၏။

ဦးခင္ေမာင္ ေပ်ာ္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ခြင့္ျပဳခ်က္ ရၿပီမို႔သူ ရဲရဲတင္းတင္း ကိုင ္သည္။ႏႈိက္သည္။ ဖင္ႀကီးေတြကို တမက္ တ ေမာပြတ္သည္။ ဖင္ၾကားထဲက ေန ေကာင္ မ ေလး အဝွာကို အုပ္ကိုင္၏။ေနာက္ အဟ ေလးၾကား ကလိသည္။ ၿပီးေတာ့ လက္ညႇိဳး လက္ခလယ္ ၂ ေခ်ာင္းပူး၍အ ေခါင္းထဲ သြင္းသည္။တပြိပြိ အသံထြက္တဲ့အထိ လက္နဲ႔ လုပ္ေပး၏။အခ်ိန္ေတြ ကုန္တာျမန္လွေခ်လား။ည ၁၂ ထိုးၿပီ။ကားက ခရီးသည္ေတြနားဘို႔စားဘို႔ၾကားစခမ္းတခုမွာ ရပ္သည္။

အားလုံးကားေပၚက ဆင္းရၿပီ။ ဦးခင္ေမာင္ဘာလုပ္ ရမလဲ စဥ္းစားေနတုန္း မ ေ႐ႊေခ်ာကသူ႔လက္ကို ဆြဲ ေခၚကာ ဆင္းသည္။ ထမင္းဆိုင္ ထဲ သူတို႔မဝင္။ကားလမ္းအတိုင္း ေနာက္ျပန္ေလွ်ာက္ကာ လမ္းၾကားတခုထဲ ခ်ိဳးဝင္၏။ ေမွာင္ ရိပ္က ကြမ္းယာခုံေလးေတြ႕ေတာ့ အဲသည္ထဲ သြားၾကသည္။ခ်ာတိတ္မ က ေလာ ေန၏။ သူ႔ ပုဆိုးကို ေအာက္က မကာ ေခါင္းထိုးဝင္ၿပီး ဦးခင္ေမာင့္ ဟာကိုငုံ စုပ္သည္။ ထိပ္ဖ်ားကို သူမလွ်ာႏွင့္ ပြတ္ဆြဲရစ္ဆြဲသည္။

ဦးခင္ေမာင္ ေရွးအဖိုးႀကီးမို႔မႀကဳံဘူး။ အ ေတာ္ေကာင္းတာကိုးဟ လို႔ေတြးကာ မွိန္းအရသာ ခံ ေနသည္။အခ်ိန္က သိပ္မရ။ေကာင္ မကို ကြပ္ျပစ္ေပၚ ေပြ႕တင ္သည္။ ေပါင္၂ ေခ်ာင္းကို ေဘး အသားကုန္ၿဖဲၿပီး ဦးခင္ေမာင္အားကုန္လုပ္သည္။ ေအာက္ပိုင္းက တ ေဖာင္းေဖာင္း ေဆာင့္ သြင္းေနသလို သန္မာေသာလက္ေတြကျဖဴေဖြး အယ္ကားေန ေသာ ႏို႔ႀကီးေတြကိုအားမနာတမ္း ဆုပ္ကိုင္။ ပါးစပ္ကလည္း စို႔၏။ မိန္းမ မလုပ္ ရတာ အႏွစ္ ၂၀ ၾကာၿပီ။

အခုလုပ္ ရတာ ပိုေကာင္းသလိုဘဲ။ေကာင္ မ ေလးက ပါးစပ္ခ်င္းေတ့စုပ္ေတာ့ဦးခင္ေမာင္ အံ့ၾသရျပန္သည္။ ဒ ါေပမဲ့ ေကာင္းလွသည္မို႔ ေခတ္လူငယ္ေတြမ်ား ေကာင္းတာအကုန္ တတ္ၾကပါလားဟု ခ်ီးက်ဴးမိျပန္သည္။ ဆာေနတဲ့ ဦးခင္ေမာင္ ၁၅ မိနစ္ ေလာက္နဲ႔ၿပီးသြား၏။သို႔ေသာ္ ခ်ာတိတ္မ က အားမရ ေသး။ဦးခင္ေမာင့္ ဟာကို ျပန္ပြတ္သပ္ ကိုင္။သူမႏို႔ေတြကို အကိုင ္ခိုင္း ။

ဦးခင္ေမာင္ ဟာ ထ လာေတာ့သူမ က တက္ခြလုပ္သည္။အထက္ေအာက္ ေဆာင့္ လႈပ္ ရွားသလို စ ေကာဝိုင္းလည္း လွည့္သည္။ အ ေတာ္ကြၽမ္းတဲ့ဟာမပါလား။ဦးခင္ေမာင္ က လႈပ္ခုန္ေနတဲ့ ႏို႔ႀကီးေတြကိုကုန္းထ စို႔သည္။ စပါယ္ယာ ေသာက္ေကာင္ က ခရီးသည္မ်ားကားေပၚတက္ၾကပါ ေအာ္ေခၚသံေၾကာင့္ ခ်ာတိတ္မ အျမန္ အၿပီးသတ္၍ သူတို႔ကားေပၚျပန္တက္ခဲ့ၾက၏။ကားေပၚတြင္ ၂ ေယာက္သား ေမာေမာႏွင့္အိပ္ေပ်ာ္သြားရာ မနက္ ၄ နာရီမွ ျဖတ္ကနဲ ႏိုးလာသည္။

ဆင္းစရာ ၾကားစခမ္းမရွိေတာ့သျဖင့္ကားေပၚမွာဘဲခ်ာတိတ္မ က ထိုင္ေန ေသာဦးခင္ေမာင္ ရဲ႕ဟာကို ပါးစပ္ ႏွင့္စုပ္ လက္ႏွင့္ၿပီးေအာင ္လုပ္ေပး၏။ဦးခင္ေမာင္ ကလည္း ခ်ာတိတ္မ ေပါင္ၾကား လက္၂ ေခ်ာင္း ထိုး၍ ၿပီးေအာင္ တဇြပ္ဇြပ္ျပန္လုပ္ေပးပါတယ္။ရန္ကုန္ ေရာက္ေတာ့ ဦးခင္ေမာင္ ဘုန္းႀကီးမဝတ္ျဖစ္ပါ။