တကယ့် အကြောင်းပြချက်

တကယ့် အကြောင်းပြချက်

“သီတာရေ… သီတာ…” “ရှင်… ကို… လာပြီ…” “ဝှူး… မောလိုက်တာကွာ…” “ရော့… ကို… ရေအေးအေးလေး သောက်လိုက်…”  “လိမ္မာလိုက်တဲ့ မိန်းမ…” နောင်ရဲသည် သီတာ လှမ်းပေးသော ရေခွက်ထဲမှ ရေကို လှမ်းယူလိုက်ပြီး ဧည့်ခန်းထဲမှ ဆိုဖာခုံတွင် ထိုင် ကာ ရေကို မော့ချလိုက်သည်။ သီတာကတော့ နောင်ရဲ ကမ်းပေးသည့် အိတ်တွေကို လှမ်းယူပြီး အိပ်ခန်းထဲ ဝင်ကာ စားပွဲခုံပေါ်  သွားတင်ထားသည်။ အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်လာသော သီတာ့ကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။

“သီတာရေ… လာပါဦး… ပြောစရာ ရှိလို့…” “အင်း… ပြောလေ… ကို…” “ကို… မနက်ဖန်ကျရင် စင်္ကာပူကို အလုပ်ကိစ္စ သွားရမှာ…  အဲ့ဒါ ၂ ရက် တော့ ကြာမယ်… သီတာ တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်ပါ့မလား…” “ဖြစ်ပါတယ်… ကိုရ…” “အိမ်အကူ ကောင်မလေးတွေကို  ရွာပြန်လွှတ်လိုက်တော့… သီတာ တစ်ယောက်ထဲ ကျန်မှာ စိုးရိမ်တယ်…” “မစိုးရိမ်နဲ့… ဘာမှ မဖြစ်ဘူး… ကို သာ စိတ်ဖြောင့်ဖြောင့် နဲ့ အလုပ်ကိစ္စ လုပ်စရာ ရှိတာ လုပ်… ပြီးတော့ ကောင်မလေးတွေနဲ့ ပျော်ချင် ပျော်လာခဲ့… ခိခိ… ဂေလန်း သွားလိုက်ဦးနော်…”  “ဟာ… မသွားပါဘူး.. သီတာကလဲ…” “သွားပါ… ကိုရ… သီတာက အခု မပေါ့မပါးကြီးနဲ့… ကို့အလို ကို မဖြည့်ပေးနိုင်ဘူး… ကိုက လည်း သီတာ ဗိုက်ရှိတယ်ဆိုပြီး လုပ်မှ မလုပ်တာ…” “ရပါတယ်… သီတာက ကို့ကို ပါးစပ်နဲ့ လုပ်ပေးတာပဲကိုး…” “ခိခိ… အခု ရော… လုပ်ပေးရမလား…”

“အင်း… အဲ့ဒါကြောင့် ချစ်တ ာ… နေဦး… ကို ရေချိုး လိုက်ဦးမယ်…” “ဒါဆို သီတာ ပါ လိုက်မယ်လေ… တခါထဲ ဂျီးပါ တွန်းပေး မယ်…” “ဟားဟား… လာခဲ့…” ချစ်မိန်းမ သီတာ့ကို ဆွဲထူလိုက်ကာ ပုခုံးမှ ဖက်ပြီး ရေချိုးခန်းသို့ ခေါ်သွားလိုက်သည်။ သီတာက  ပုလွေ မှုတ်တာတော့ တကယ့်ရှယ်ပါ။ အဲ့… ပုလွေ တစ်ခုထဲ ကောင်းတာတော့ မဟုတ်ဘူး။ အကုန် ကောင်းတယ်။ မြင်းစီးလည်း  ကောင်းသလို၊ ဒေါ့ဂီပုံစံ ဆိုရင်လည်း စွင့်နေအောင် ကားထားတဲ့ တင် က တကယ့်ရှယ်ကြီး။ ကိုယ်ဝန် မရခင်တုန်းကတော့ ၂  ယောက်သား တက်ညီလက်ညီ တဖြောင်းဖြောင်း တဒိုင်းဒိုင်း တဒုန်းဒုန်း တပြွတ်ပြွတ် နဲ့ နေ့ရော ညရော ချစ်တင်းနှောကြသည်။  အခုတော့ ကိုယ်ဝန် ရှိလာတော့ သားဦးလေး ဆိုတော့လည်း ကိုယ်ဝန် ထိမည်ကို စိုးသဖြင့် သီတာက ခွင့်ပြုသည့်တိုင် မလုပ်ဖြစ်ခဲ့။  သီတာ့ ပုလွေနဲ့ပဲ စခန်းသွားတာ များသည်။

အခုလည်း ရေချိုးခန်းထဲက ရေချိုးဇလုံ (bathtub) ထဲမှာ ၂ ယောက်သား ဝင်စိမ်ပြီး  ဆပ်ပြာတိုက်ကာ အချင်းချင်း ဂျီးတွန်းနေကျသည်။ နောင်ရဲရဲ့ ညီတော်မောင်ကတော့ ထောင်မတ်လို့ပေါ့။ မျက်နှာချင်းဆိုင်  အနေအထားမှ သီတာသည် နောင်ရဲကို ဂျီးတွန်းပေးရာမှ ညီတော်မောင်ကို ကိုင်ကာ ကွင်းတိုက်ပေးတော့သည်။ ရေထဲမှာ  ဆပ်ပြာရည်တွေနှင့် ဆိုတော့ ချောနေတာပေါ့။ ဒါနဲ့ပဲ နောင်ရဲကို ရေချိုးဇလုံရဲ့ ဘောင်ပေါ်မှာ တက်ထိုင်ခိုင်းလိုက်ပြီး ညီတော်မောင်  မှာ ရှိတဲ့ ဆပ်ပြာမြှုပ်တွေကို ရေပန်းနှင့် ဆေးချလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ ညီတော်မောင် အရင်းကို လက်နှင့်ကိုင်ကာ ပါးစပ်ထဲကို  ဖြည်းဖြည်းချင်း ထည့်ပြီး စုပ်တော့သည်။ တခါတလေ ညီတော်မောင်ရဲ့ အကွဲကြောင်းလေးကို လျာဖျားနှင့် တို့ထိကာ ကစားနေ သေးသည်။ ညီတော်မောင်ကို စုပ်နေရင်းနှင့်လည်း ဥ တွေကို အပြုံလိုက် ကိုင်ကာ ဖွဖွလေး လုံးခြေလိုက်၊ ပါးစပ်ထဲ ထည့်ပြီး စုပ် လိုက်နှင့် ဆိုတော့ တော်တေ်ာလေး ခံစားလို့ ကောင်းသည်။

သီတာရဲ့ အပြုအစုအောက်မှာ ကျဆုံးခဲ့ရပေါင်း မနည်းသော နောင်ရဲရဲ့ ညီတော်မောင်သည်လည်း အမှတ်သည်းခြေ မရှိ ကျဆုံး ပြန်သည်။ ညီတော်မောင်မှ ထွက်လာသမျှ အရည်တွေကို တပြွတ်ပြွတ်နှင့် စုပ်ရင်း မြိုချနေသည့် သီတာကို ကြည့်ကာ အချစ်စိတ်  တွေလည်း များသထက် များလာသည်။  ရေချိုးခန်းထဲမှ ထွက်လာကာ အဝတ်အစား ဝတ်ပြီးတော့ ညစာ အတူ စားကြသည်။  နောင်ရဲတို့ အိမ်သည် မကြီးလွန်း၊ မသေးလွန်း ၂ ထပ်တိုက် အိမ်ကလေး ဖြစ်သည်။ ၂ ယောက်လုံး အလုပ် အတူတူ လုပ် သောကြောင့် အိမ်အကူကောင်မလေး တစ်ယောက် ခေါ်ထားသော်လည်း အိမ်အလုပ်ဆိုပြီး သိပ်မလုပ်ရပါ။ ဒါ့ကြောင့် အပိုုငွေ မ ကုန်အောင် မခေါ်ပဲ ထားမလားဟု စဉ်းစားမိသော်လည်း အခုတော့ သီတာ ဗိုက်ကြီးနေသောကြောင့် ထိုကောင်မလေး ခေါ်ထား တာ ခပ်ကောင်းကောင်း ဟုပင် တွေးမိသည်။

နောင်ရဲရဲ့ ဖခင်ဖြစ်သူက လျှပ်စစ်ပစ္စည်းဆိုင်ရာ လုပ်ငန်းလေး ထူထောင်ထားသောကြောင့် အခုလို နေထိုင်နိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်။  သီတာ ဆိုသည်မှာလည်း နောင်ရဲ ရဲ့ ဖခင် ဖြစ်သူ ဦးအောင် ရဲ့ အတွင်းရေးမှူး လုပ်ခဲ့သူ ဖြစ်သည်။ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နှင့် ထက်မြက် သူမို့ ဖခင်ဖြစ်သူက သီတာ တော်လွန်းကြောင်း မိသားစု ထမင်းဝိုင်းတွင် တဖွဖွ ပြောသည်။ အဲ့ဒီ အချိန်မှာ နောင်ရဲသည် ဖခင်ဖြစ် သူရဲ့ သူငယ်ချင်း ကုမ္ပဏီမှာ အလုပ်သင်အဖြစ် ပညာသင်ယူ အလုပ်ဝင်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ သီတာ အလုပ်ဝင်ပြီး ၅ နှစ်လောက်  ကြာတော့ နောင်ရဲ ရဲ့ မိခင်သည် ရင်သားကင်ဆာ ဖြင့် သေဆုံးခဲ့သည်။

မိန်းမ သေဆုံးပြီးနောက် ဦးအောင်သည် အသက် ၅၅ နှစ်လောက်သာ ရှိသေးသော်လည်း နောက် အိမ်ထောင် မပြုတော့။   အိမ်ထောင် မပြုသော်လည်း တခါတရံ အပျော်အပါးလေးတွေတော့ ရှိတတ်သည်။ သီတာ့ကိုတော့ ဦးအောင်သည် မထိ။ နောင်ရဲ ကိုလည်း မိမိ လုပ်ငန်းကို ဆက်လက် ဦးဆောင်စေကာ သီတာနှင့် အလုပ် အတူ တွဲလုပ်စေခဲ့သည်။ အိုးချင်းထား အိုးချင်းထိ ဆို သည့်အတိုင်း လူငယ်တွေ ဖြစ်သည့် နောင်ရဲ နှင့် သီတာတို့ ထိကြ ငြိကြသည်။ နောင်ရဲနှင့် သီတာကို လက်ထပ်ပေးကာ မိမိတို့  လက်ရှိ အိမ်မှာပင် နေစေပြီး ဦးအောင်ကတော့ အိမ်ခွဲနေလိုက်သည်။

လူငယ်တွေကို လွတ်လပ်စေချင်သလို၊ မိမိလည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေစေလိုသောကြောင့် ဟူသော အကြောင်းပြချက်ဖြင့်ပင် ခွဲ  နေခြင်း ဖြစ်သည်။ တခါတလေတော့လည်း နောင်ရဲတို့ အိမ်ကို အလုပ်ပိတ်ရက်တွေဆို လာကာ တစ်ည နှစ်ညလောက် အိပ် တတ်သည်။ အခုလည်း ဦးအောင်သည် သူ့သူငယ်ချင်းတွေနှင့် ခရီးထွက်နေသည်ဟုသာ ပြောသွားသည်။  မနက် မိုးလင်းတော့  နောင်ရဲသည် ဇနီးဖြစ်သူ သီတာ့ကို နှုတ်ဆက်ကာ ထွက်ခွာလာခဲ့သည်။ သီတာလည်း အိမ်တံခါး ပိတ်ပြီး အဝတ်လျှော်စက်ထဲ  အဝတ်တွေ ထည့်ကာ လျှော်ထားခဲ့ပြီး၊ မိမိတို့ အိပ်ခန်းကိုသာ ဖုန်စုပ်စက်ဖြင့် သန့်ရှင်းရေး လုပ်သည်။ ကျန် အခန်းတွေကိုတော့  အိမ်အကူ ကောင်မလေး ပြန်လာမှ လုပ်ခိုင်းရမည်။ သူကလည်း တစ်ပတ်လောက် ပြန်မည်ဟု ပြောသဖြင့် ခွင့်ပြုခဲ့သည်။ သန့်ရှင်း ရေး လုပ်ပြီးတော့ မိမိ စားချင်နေသည့် ရှောက်သီးသုပ်၊ ကြက်ဥမွှေကြော်၊ ပဲနီလေးဟင်းချို နှင့် ငါးသလဲထိုးကြော် အပြင် ချဉ်ပေါင် ကြော် (ဝက်သားသုံးထပ်သားနှင့်) တို့ကို ချက်ပြုတ်တော့သည်။

ချက်ပြုတ်ပြီးတာနှင့် ကိုယ်လက်တွေ နည်းနည်း ထုံထိုင်းနေတာနဲ့ နှိပ်နေကျ ဖြစ်သော အနှိပ်သည် ဒေါ်စိန်အေးကို ဖုန်းလှမ်းဆက်  ခေါ်လိုက်သည်။ တော်သေးသည်။ ဒေါ်စိန်အေး အားတဲ့ အချိန်နဲ့ တိုးလို့ နေ့လည် ၁ နာရီလောက် လာမည် ဟု ပြောသည်။ သူက လည်း လက်မလည်ဘူးလေ။ လက် တော်တေ်ာ ထိသည်ဟု ပြောရမည်။ အနှိပ်ခံဘို့ ချိန်းပြီးမှာတော့ လျှော်ထားသော အဝတ်တွေ ကို လှမ်းကာ၊ ရေချိုး ထားလိုက်သည်။ ရေချိုးခန်းထဲကနေ အထွက်မှာတော့ အဝတ်အစား မဝတ်ခင် ကိုယ်လုံးပေါ် မှန်တွင် မိမိ ကိုယ်ကို ပြန်ကြည့်နေမိသည်။ ဗိုက်က တော်တော်ကြီး ပူထွက်နေပြီ ဖြစ်သည်။ အပျိုဗိုက်ဆိုတော့ ၄ လ လောက် အထိက သိပ်မပူ ပေမယ့် အခု ၆ လ လောက် ရောက်တော့ လုံးလုံးလေး ထွက်လာသည်။

နို့ကြီးတွေကလည်း အရင်ကထက် စာရင် လုံးပြီး ကြီးထွက်လာသည်။ တင်ပါးတွေကလည်း ဘေးကို ကားထွက်လာသည်မှာ  တော်တော်လေး သိသာသည်။ နို့ကြီးတွေကို ကြည့်ပြီး ကို တစ်ယောက် ဒီ နို့တွေကို စို့ပေးရင် သိပ်ကောင်းမှာပဲ ဆိုပြီး ဖီးလ်တွေ  တက်လာသည်။ နို့တွေကို လုံးခြေနေမိသည်။ မိမိဘာသာ ကောင်းတာတောင် တော်တော်လေး ကောင်းနေသည်။ ထိုစဉ် အိမ်ရှေ့ လူ ခေါ်ခေါင်းလောင်းမှ အသံ မြည်လာသည်။ ဒေါ်စိန်အေး စောထွက်လာသည် အထင်နှင့် အဝတ်အစား ကောက်ဝတ်လိုက်သည်။  အိမ်မှာ တစ်ယောက်ထဲ ရှိနေတာကတကြောင်း၊ အနှိပ်သည်ကလည်း လူရင်း ဒေါ်စိန်အေး ဖြစ်နေတာက တကြောင်းကြောင့်   အတွင်းခံတွေ ဘာမှ မဝတ်တော့ပဲ အိမ်နေရင်း ဂါဝန်နှင့် ဝန်းဆက် အကျီ သာ ဝတ်လာခဲ့သည်။ အပေါ်ကနေ အနွေးထည်ပါးပါး လေး တစ်ထည်သာ ဝတ်ခဲ့သည်။

အိမ်တံခါးကို ဖွင့်လိုက်တော့မှ ခြံဝ တွင့် စောင့်နေသော ယောက္ခမ ဖြစ်သူ ဦးအောင် ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ လူတွေ့နေပြီးတော့မှ  အိမ်ထဲဝင် အပေါ်ထပ် တက်ကာ အဝတ် ပြန်ဝတ်နေရင် ကြာမည်စိုးသောကြောင့် ပြန်ဝင်မနေတော့ပဲ ခြံတခါး သွားဖွင့်ပေးလိုက် သည်။   “ဦးအောင်… ဖုန်းလည်း ကြိုမဆက်ဘူး… နောက်တစ်ပတ်လောက်မှ လာမယ် ထင်နေတာ…” “ဟုတ်တယ်… သီတာရေ…  အမှန်က ချောင်းသာကနေ ပြန်လာတာ… ဒါပြီးတာနဲ့ ပုဂံ ဆက်တက်မယ်လို့ စီစဉ်ထားတာလေ… ဦးအောင် ဘော်ဒါ ကျော်စွာ့ကို သိ တယ်မလား…” “ဒီကောင် စဖောက်တာနဲ့… မသွားဖြစ်တော့ဘူး… ဒါနဲ့ပဲ သားတို့ဆီ ခဏ သွားနေဦးမှ ဆိုပြီး လာတာ…”

“သြော်… ဦးကျော်စွာလား… သူက မိန်းမကြောက်ရတယ် ဆိုတော့… သူ့မိန်းမ ပါမစ် ဆက်မကျလို့ ထင်မယ်… ခိခိ…” “ဟု တ်ပါ့…  အသေအချာပဲ… ဒါနဲ့ သားရော… ဒီနေ့ ပိတ်ရက် မဟုတ်ဘူးလား…” “ဦးအောင် သားက အခု စင်္ကာပူ သွားနေတယ်… ခဏနေရင် တော့ viber ကနေ ဖုန်းလှမ်းခေါ်မယ် ထင်တယ်…” “အေး… ဒီကောင်ကတော့ ငါ့ထက် ခြေသွက်တယ်ဟေ့… ငါ့လုပ်ငန်း ဒီကောင့် ကို ဆက်လုပ်ခိုင်းတာ မှန်သွားပြီ… ညည်းဗိုက်တောင် တော်တော် ထွက်လာပြီပဲ…” “ဟုတ်တယ်… ဦးအောင်.. အိမ်ထဲ ဝင်  ရအောင်…”

ခြံတခါးဖွင့်နေရင်းနဲ့ စကားကောင်းနေရာမှ အိမ်ထဲသို့ လှည့်ဝင်သောအခါ ဦးအောင် ကပဲ ဦးဆောင်ပြီး အရှေ့က ဝင်သွားလိုက် သည်။ မဝင်လို့လည်း မရ။ နေရောင် လင်းလင်း တောက်တောက် အောက်က သီတာရဲ့ ညဝတ်ပါးပါးလေးကနေ တဆင့် မြင်ရသည့်  သီတာ ကောက်ကြောင်းက ဦးအောင် ကို စိတ်ကြွစေသည်လေ။ ဒီကောင်မလေး ဘောင်းဘီ မဝတ်ထားပါလား ဆိုသည်က   ညီတော်မောင်ဆီကို သတင်းပို့လိုက်သည့် အလား တင်းကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ မဖြစ်ချေဘူး။ ညအိပ်မနေတော့ပဲ၊ နေ့လည်စာ စားပြီး  ကိုယ့်အိမ်ကို ချက်ချင်းပြန်မှ ဖြစ်မည်။

“ဦးအောင်… ထမင်း စားတော့မလား…” “အေး… စားမယ်ဟာ… ဗိုက်ဆာနေတာ တော်တော် ကြာပြီ… ညည်းလက်ရာ မစားတာ   ကြာလို့ လာဝင်စားတာ… “ဟီး… ဒီနေ့တော့ သီတာ တစ်ယောက်ထဲမို့ ပြီးစလွယ်ပဲ ချက်လိုက်တယ်…” “အေးပါ… ဘာဖြစ်ဖြစ် စား မယ်…”ထိုစဉ် viber မှ သားဖြစ်သူ နောင်ရဲက သီတာ့ဆီကို လှမ်းခေါ်တာ ကြားလိုက်သည်။  “ကို… ဒီမှာ… ဦးအောင် ရောက်နေ တယ်လေ… အကြောင်းမကြား ဘာမကြားနဲ့…” “ဟုတ်လား… ကို… ဖေဖေနဲ့ ပြောလိုက်ဦးမယ်…” “အေး… သား… အလုပ်ကိစ္စ  သွားတာဆိုတော့ ကြာမှာလား…” “မကြာဘူး… ဖေဖေ… ၂ ရက် ပဲ… အများဆုံး ၃ ရက်ပေါ့…” “အေး… အေး… ဒါဆို ပြီးရော… အိမ် မှာ ကောင်မလေးလည်း မတွေ့တော့ သီတာ တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်နေလို့…” “အဲ့ဒါ ပြောမလို့… ဖေဖေ… ဖေဖေ တခြား လုပ်စရာမရှိ  ရင်… အိမ်မှာပဲ အိပ်လိုက်ပါလား… သီတာ တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်လို့ စိတ်ပူလို့… အခု ခေတ်ကလည်း သိပ်ကောင်းတာ မဟုတ်ဘူး…”

“ဟေ… တခြားတော့ ဘာမှ လုပ်စရာ မရှိပါဘူး… ခရီးသွားဘို့ ပျက်သွားတာနဲ့ စောစော ပြန်လာဖြစ်တာလေ…” “ဒါဆိုလည်း သား ပြန်လာတဲ့ အထိ စောင့်ပေးပါ… ဖေဖေရာ…” “အေးပါကွာ… မင်းသာ အလုပ်ကို သေချာ လုပ်လာခဲ့…” “အဖေ့သားပါ… ဒါလောက် တော့ အေးဆေး… ခဏနေရင် အလုပ်ကိစ္စ စကားပြောတော့မှာလေ…အဖေ… သီတာ့ဆီ ဖုန်း ပြန်ပေးပေး…” “အေး… အေး… ခဏ ကိုင်ထား…” “ကို… ပြော…” “သီတာ… ခုဏက အဖေနဲ့ ပြောတာ ကြားတယ်မလား… အဲ့ဒါ ကို ပြန်လာတဲ့ အထိ အဖေ့ကို အိမ်မှာ  စောင့်အိပ်ခိုင်းထားတယ်…”  “အိုခေ… ကို… ကိုလည်း ဂရုစိုက်ဦးနော်… ဘာပြောစရာ ရှိသေးလဲ…” “မရှိပါဘူး… ကိုလည်း ခဏ နေ… အလုပ်ကိစ္စ စကားပြောတော့မှာ… ပြီးမှ လှမ်းခေါ်လိုက်မယ်…” “ဟုတ်… သီတာ ပြောတဲ့ နေရာလည်း သွားဘို့ မမေ့နဲ့နော်…”

“ဟားဟား… အိုခေ… ကို သွားလိုက်မယ်…” နောင်ရဲနှင့် စကားပြောပြီးသောအခါ ချွေးမဖြစ်သူနှင့် ၂ ယောက်ထဲ တစ်အိမ်ထဲ ညအိပ် ရမည်ဆိုသောကြောင့် ရင်ထဲ အပူလုံးကြီး ကြွလာသည်။ ထမင်းစားနေရင်းနှင့် ရေ ခဏခဏ သောက်ရသည်။ ထမင်းစားသောက် ပြီးတော့ အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်နေတုန်း အနှိပ်သည် ဒေါ်စိန်အေး ရောက်လာသည်။ တံခါးသွားဖွင့်ပေးပြီး ဒေါ်စိန်အေးနှင့် အတူ   ဧည့်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာသော သီတာက ဦးအောင်ကို လှမ်းပြောသည်။  “ဦးအောင်ရေ… သီတာ… အညောင်းမိနေလို့… အနှိပ် ခံလိုက်ဦးမယ်…”

“ဟေ… ဦးအောင်လည်း အနှိပ်ခံချင်လို့… ရလား… မစိန်အေး…” “မရတော့ဘူး… ဦးအောင်ရေ… ကျမ က ခဏပဲ  အချိန်ရတာ… ပြီးရင် လွှတ်တော် အမတ်ကို သွားနှိပ်ပေးရဦးမယ်… တစ်ယောက်ပဲ နှိပ်ပေးလို့ ရမှာ…” “ညည်းကလည်း… မရရင် မ ရဘူးပေါ့… ငါ့ကို လွှတ်တော် အမတ်နဲ့တောင် ချိန်းခြောက်လိုက်သေးတယ်…” “ဟီး… တကယ်ပြောတာပါ… ဦးအောင်ရ…” “ဒါဆို  သီတာ အနှိပ်မခံတော့ဘူးလေ… နောက်နေ့ ရသေးလား… ဒေါ်စိန်အေး… နောက်နေ့မှ နှိပ်တော့မယ်…” “ဒီတပတ် မအားဘူး…  သီတာရေ… မနက်ဖန်ကျရင် နေပြည်တော် တက်ရမှာ…”“မစိန်အေးရယ်… ညည်းမလဲ အစိုးရထက်တောင် အလုပ်များနေသေး တယ်…”

“ဦးအောင်… ဦးအောင်ပဲ အနှိပ်ခံလိုက်တော့… သီတာက နောက်တစ်ပတ်မှ အနှိပ်ခံတော့မယ်…” “ရပါတယ်… သီတာပဲ အနှိပ်ခံ တော့…” “ကဲ… ဒီ ၂ ယောက်ကတော့ မြန်မြန် ရွေးကျရှင်… ကျမ အချိန်မရပါဘူးဆိုမှ…” “ကဲပါ… သီတာပဲ အနှိပ်ခံတော့…  ဗိုက်ကြီးသည် ဆိုတော့ ညောင်းညာနေမှာ… သွား… သွား…” သို့နှင့် သီတာက သူတို့ အိပ်ခန်းဆီသို့ ဒေါ်စိန်အေးကို ခေါ်သွားလိုက် သည်။ ဦးအောင်လည်း ဧည့်ခန်းထဲတွင် ထိုင်ကာ DVD ခွေကြည့်ရန် မွှေနှောက်ကြည့်လိုက်တော့၊ အများဆုံးက ကိုရီးယားကားတွေ  သာ တွေ့ရသည်။ ကြည့်ချင်စိတ် မရှိတော့ပဲ၊

မိမိ အခန်း ရှိရာ အောက်ထပ်က အိပ်ခန်းလေးထဲ ဝင်ပြီး တရေးတမော အိပ်နေတော့သည်။ ပြန်နိုးလာတော့ နာရီ ကြည့်လိုက်တော့  ညနေ ၄ နာရီတောင် ခွဲနေပြီ။ အိပ်ခန်းအပြင် ထွက်လာတော့ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ကိုရီးယားကား ကြည့်နေသည့် သီတာကို တွေ့ရသည်။  “ညည်းလည်း ကိုရီးယားကား ကြည့်တာ မပျက်ဘူးနော်… အရင်အတိုင်းပဲ…” “ဟီး… ဦးအောင်ကလည်း… သီတာ အလုပ် လုပ်ရင်  စိတ်နှစ်ပြီး လုပ်တယ်လေ… အားလပ်ချိန်ဆို ဒါလေးနဲ့ပဲ အပန်းဖြေရတာ… အခုတော့ အလုပ် လုပ်စရာ မရှိတော့ ဒါပဲ ကြည့်ဖြစ် တာပေါ့…”

“ကဲ… ဦးအောင် ရေချိုးလိုက်ဦးမယ်… ပြီးရင် အပြင်မှာ ထွက်စားရအောင်… ဦးအောင် လိုက်ကျွေးမယ်…” “ဟေး… ဒါမှ ဦးအောင် ကွ…” “ငါ နင့်ယောက္ခမ ဖြစ်နေပြီလေ… အလုပ်ထဲက အတိုင်း အော်မနေနဲ့…” “ဟီး… အကျင့်ပါသွားလို့ပါ… ဦးအောင်ရ…” “ဦး အောင်… ရေချိုးခန်းထဲမှာပဲ အဝတ်တွေ ပုံထားလိုက်… သီတာ မနက်ဖန်ကျရင် အဝတ်လျှော်ရင်းနဲ့ တခါထဲ လျှော်လိုက်မယ်… အဲ့ ဒါကြောင့် ပြောတာ…. သီတာတို့နဲ့ အတူ လာနေပါလို့… ဝေယဝစ္စ လုပ်ပေးလို့ ရတာကို…”

“နေပါစေဟာ… ငါ့ဘာသာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေပါရစေ…”ရေချိုးခန်းဘက်ကို ထွက်သွာ းသော ဦးအောင်သည် ကျောဘက်မှာ  ရှိန်းကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ မိမိကို လူတစ်ယောက် ကြည့်နေမည် ဆိုလျှင် ဖြစ်သွားတတ်သော မသိစိတ်ထဲက ခံစားချက်မျိုးပေါ့။  အနောက် လှည့်ကြည့်လိုက်တော့လည်း သီတာက တီဗွီဘက်ကို မျက်နှာမူလို့ ကိုရီးယားကား ကြည့်ကောင်းနေတုန်း။ စိတ်အထင်  ဖြစ်မှာပါလေဟု တွေးကာ ရေချိုးနေလိုက်သည်။ တကယ်တော့ ကျော်စွာတို့နှင့် ချောင်းသာ သွားတာ မှန်သော်လည်း ပုဂံသွားမှာ ကတော့ ကျော်စွာတို့နှင့် မဟုတ်။

သူနှင့် လတ်တလော ဒိတ်နေသေ ာ ကောင်မလေးနှင့် ဖြစ်သည်။ သွားခါနီးမှ သူ့အမေ နေမကောင်းဟူသော အကြောင်းပြချက်ဖြင့်  မသွားဖြစ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ခရီး အတူသွားလျှင် ထိုကောင်မလေးကို လုပ်ရတော့မည်မှာ သေချာသဖြင့် အားမွေးထား သော်လည်း ခုတော့ တောင်မောကြီး ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ ရေချိုးနေရင်းနှင့် ဆပ်ပြာတိုက်ပြီး ကိုယ့်ဘာသာ ကွင်းထုနေတော့သည်။  သို့သော်လည်း စိတ်က အာသာမပြေ။ ရေချိုးတာ ကြာလျှင် သီတာ တမျိုး တွေးမည် စိုးသောကြောင့် ကွင်းတိုက်တာကို ရပ်ကာ  အပြင် ပြန်ထွက်လာတော့သည်။

သီတာ ကြိုက်တတ်သော တရုတ်တန်း ရွှေတောင်တန်းလမ်းက စကားဝါဆိုသော ကြေးအိုးဆိုင်သို့ သွားကာ စားသောက်ကြသည်။   ဟိုးအရင် အလုပ် အတူတူ လုပ်တုန်းကဆို အခုလိုပဲ ဝန်ထမ်းတွေနှင့် အတူ ညစာ ထွက်စားကြသည်။ ခုတော့ သီတာလို့ ခေါ်တဲ့  အတွင်းရေးမှူး တဖြစ်လဲ ချွေးမ နှင့်ပေါ့။ စားသောက်ပြီး ပြန်တော့၊ တရုတ်တန်း orange မှာပဲ ဈေးဝင်ဝယ်ကြသည်။ ဦးအောင်  သောက်တတ်တာကို သိတော့ သီတာက ဘီယာ ဝယ်လာပေးသည်။ ပြန်ထွက်တော့ ၁၉ လမ်းထိပ်က ဆာတေး အကင်ဆိုမှာ ဝက် ဆာတေးကင်၊ ငါးကင် ခဲပတ်နှင့် အမဲ အူစုံသုပ် ဝယ်လာသည်။

အင်း… မြန်မြန်သောက်ပြီး မြန်မြန် အိပ်တာပဲ ကောင်းမည်ဟု ဦးအောင်ကတော့ တွေးနေသည်ပေါ့လေ။   အိမ်ပြန်ရောက်တော့  ဧည့်ခန်းထဲမှာပဲ အမြည်းနှင့် ဘီယာ စီစဉ်ပေးပြီး၊ ဦးအောင်က ဘီယာသောက်၊ သီတာက အမြည်းစားလိုက်နှင့် လေကန်နေသည် ပေါ့။ ဘီယာ ၂ ဗူးလောက် ကုန်တော့ ပြောစရာ စကားလည်း သိပ်မရှိတော့။ ဇာတ်လမ်းခွေ ကြည့်ရန် သီတာက ပြောသည်။    “နေ့ လည်က ငါ ရှာကြည့်သေးတယ်… ကိုရီးယားကားတွေချည်းပဲ… ဒါနဲ့ ငါလည်း မကြည့်တော့တာ…” “ဦးအောင် သားကို သပ်သပ်  သိမ်းခိုင်းထားတာ… သီတာ့ ကိုရီးယား ကားတွေနဲ့ ရောမှာ စိုးလို့… သီတာလည်း သူ့ကားတွေ စိတ်မဝင်စားလို့ ကိုင်တောင် မကြည့် ဘူူး… နေဦး… သီတာ သွားယူပေးမယ်…” လှုပ်လီလှုပ်လဲ့ နှင့် ဖင်ကို ရမ်းကာ ထွက်သွားသော သီတာ့ကို ကြည့်ပြီး ငါတော့ မြန်မြန်  အိပ်မှ ရမယ် ထင်တယ် ဟု တွေးတာ ဘီယာ ၁ ဗူး ထပ်ဖွင့်ကာ non-stop သောက်ချလိုက်သည်။ ကုန်သွားတော့မှ စားပွဲပေါ်က  ဝက်ဆာတေး ၁ ကင်ကို ကောက်ဝါးလိုက်သည်။ ခေါင်းက အူလည်လည်နှင့် ဖြစ်နေသည်။

သီတာ ပြန်ထွက်လာသော လက်ထဲမှာ CD ထည့်သည့် အိတ်ကြီး တစ်အိတ် ပါလာသည်။ ဦးအောင် လက်ထဲကို ထိုးထည့်ကာ  အမြည်းကုန်တော့မှ အိမ်မှာ ရှိတဲ့ အခြောက်အခြမ်း သွားယူပေးမယ် ဆိုပြီး ထွက်သွားလေရဲ့။ အိတ်ရဲ့ ဇစ်ကို ဖွင့်ပြီး ခွေတွေကို  ကြည့်လိုက်တော့ အများစုက အောကားတွေ။ နောင်ရဲလည်း ငါ့သွေးပေမို့ ငါ့လိုပဲ ဒီကိစ္စ ဝါသနာ တော်တော်ကြီးတာပဲဟု ကြံဖန်  ဂုဏ်ပြုလိုက်သေးသည်။ အနည်းကျဉ်း ဖြစ်တဲ့ ကားထဲမှာမှ သီတာလည်း ကြည့်လို့ရအောင် Mr.Bean ဟာသကားပဲ ရွေးလိုက် သည်။ သီတာ ပြန်ရောက်လာတော့ ခွေ ထိုးပေးပြီး ဖွင့်ခိုင်းလိုက်သည်။

သီတာက အခြောက်အခြမ်းတွေ အပြင် ကြက်ဥကြော်လာပေးသည်။  ရေလည်း ယူလာပေးသောကြောင့် ခြောက်နေသော  အာခေါင်ကို စိုစွတ်အောင် ရေ တဂွတ်ဂွတ် နှင့် သောက်ချလိုက်သည်။ Mr.Bean ကား ကြည့်တော့လည်း ရယ်ရလွန်းလို့ အမူး တောင် ပြေမလိုပင် ဖြစ်သည်။ ဒါနဲ့ သောက်လိုက်၊ ပေါက်လိုက်နှင့် Mr.Bean ကားကို ကြည့်နေလိုက်သည်။ ခရီးသွားထားတာက နေ ညောင်းညာလို့ လက်ကလည်း မိမိ ခြေသလုံးကို မိမိ ပြန်နှိပ်ပေးနေမိသည်။ ဒါကို သီတာက မြင်သွားသည်။

“ဦးအောင်… သီတာ နှိပ်ပေးမယ်လေ… အဲ့ဒါကြောင့် ပြောတာ… ညနေတုန်းက အနှိပ်ခံလိုက်ပါဆိုတာကို…” “နေပါအေ… ညည်းက မပေါ့မပါးကြီးနဲ့ကို…” “လုပ်ပြန်ပြီ… သားဖြစ်သူကလည်း ဒီမပေါ့မပါးကြီးကိုပဲ ခလုတ်တိုက်ပြီး… အဲ…” “ဘာဖြစ်လို့လဲ…” “ဟီး… ဘာမှ မဟုတ်ဘူး… သီတာက မပေါ့မပါးပေမယ့် လုပ်နိုင် ကိုင်နိုင်ပါတယ်… ဒါကို ဟိုဟာ မလုပ်နဲ့ ဒီဟာ မလုပ်နဲ့ ဆိုပြီး ပြောနေလို့…” “သြော်… ဒါတော့ သူ့ရင်သွေး ထိခိုက်မှာ စိုးလို့ပေါ့…” “ကဲပါ… သီတာ နှိပ်ပေးမယ်… ဦးအောင် ဘာသာ အေးဆေး နေပြီး ခွေကြည့်နေ…” တားလည်း မရမယ့် အတူတူ သီတာ အနှိပ်ကို ခံရတော့မည်။

ဦးအောင် ထိုင်နေသော ၂ ယောက်ထိုင် ဆိုဖာကြီးဆီသို့ သီတာက လာထိုင်သည်။ ဦးအောင်ကို လှဲအိပ်စေလိုက်ကာ သီတာရဲ့ ပေါင်ပေါ်သို့ ဦးအောင်ရဲ့ ခြေသလုံးကို တင်ခိုင်းပြီး သီတာက နှိပ်ပေးပါတော့သည်။ သီတာကတော့ နေ့လည်က တွေ့ခဲ့တဲ့ အိမ်နေရင်း အကျီပါပဲ။ ဒီတခေါက်လည်း အတွင်းခံတွေ မဝတ်လာဘူး ထင်သည်။ ဦးအောင်ကတော့ ညအိပ်လျှင် ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ဖြစ်သည့် ပုဆိုးသာ ဝတ်အိပ်တတ်သည်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီကြပ်ကြပ်က လူပျို ဖြစ်ထဲက ဝတ်လေ့ မရှိပေ။ ဘောက်ဆာ သာ ဝတ်လေ့ရှိသည်။

ဦးအောင်ရဲ့ ခြေသလုံးတွေကို နှိပ်ပေးနေသော သီတာ့ကို မကြည့်မိအောင် ထိန်းကာ တီဗွီဘက်ကိုပဲ ခေါင်းလှည့်ပြီး ကြည့်နေသည်။ ကြာတော့လည်း ဇက်ညောင်းလာသောကြောင့် ခေါင်းအတည့်ထားကာ မြင်နေရသည့် သီတာ့ကိုပဲ ကြည့်မိနေတော့သည်။ အနှိပ်သည် အစစ် မဟုတ်သောကြောင့် သီတာ နှိပ်နေသည်မှာ ဦးအောင်အတွက် ဘာမှ ထူးခြားပြီး အညောင်း မပြေပေမယ့် ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ရဲ့ အထိအတွေ့ကြောင့် သာယာလာသည်။ ညီတော်မောင်ကလည်း ၃၀% လောက် တောင်လာသည်။ ဆိုလိုသည်မှာ ရှိနေကျ အရွယ်အစားထက် နည်းနည်း ဖောင်းပွလာသော်လည်း ထောင်မတ်သည့် အဆင့်တော့ မရောက်သေး။ အရက် မူးနေတာကြောင့်လည်း ဖြစ်နိုင်သည်။

သီတာက ခြေသလုံးကို နှိပ်နေရာမှ ပေါင်ကို တဆင့်တက်ပြီး နှိပ်ပေးသည်။ ဒီတော့မှ အခြေအနေက ပိုဆိုးသွားသည်။ ညီတော်မောင်က ထောင်သထက် ထောင်လာသည်။ ဒီပုံအတိုင်းဆို ပုဆိုးကနေ ဖောင်းတက်နေသည့် ညီတော်မောင်ကို သီတာ မြင်မည်မှာ မလွဲ။ ရှက်ရှက်နှင့် မျက်လုံးမှိတ်ထားလိုက်သည်။ သီတာ့ရယ်သံ ကြားတော့မှ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်မိသည်။ တီဗွီကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့လည်း ဘယ်အချိန်ထဲက ပိတ်ထားမှန်းမသိသော တီဗွီစကရင် မဲမဲကြီးသာ မြင်ရသည်။

“ခိခိခိခိ…” “ဘာဖြစ်လို့လဲ… သီတာ…” “ဒီမှာ… ကြည့်လေ… ဦးအောင်ရဲ့ နဂါးကြီး နိုးနေတာကိုး…” “ညည်းက နှိပ်တော့လည်း ဖြစ်မှာပေါ့ဟ…” “ဟင်… အရင် ဒေါ်စိန်အေး နှိပ်ပေးတာပဲ… အဲ့လို ဖြစ်လို့လား…” “လူမှ မတူတာ… သူက ညည်းလို ချောချောလှလှလေးမှ မဟုတ်တာ…” “ခိခိ… ဦးအောင်ကတော့ ပြောတော့မယ်…” ဒီပုံအတိုင်းဆို ကြိုးချင်းငြိတော့မည်ကို တွေးမိပြီး စကားလမ်းကြောင်းကို အမြန်ပြောင်းလိုက်တော့မှ ပိုဆိုးသွားတော့သည်။

“နောင်ရဲရော ဖုန်းဆက်သေးလား…” “အင်း… ညနေ ဦးအောင် အိပ်နေတုန်းက ဆက်တယ်… အိပ်နေရင် မနှိုးပါနဲ့တော့ဆိုလို့…” “ညရော မဆက်ဘူးလား… ဒီကောင်တော့… ကိုယ့်မိန်းမကို ပစ်ထားတယ်…” “ခိခိ… သူ့ကို ဂေလန်း သွားခိုင်းထားတာလေ…” “ဘာရယ်…” “ဟီး… ဟုတ်တယ်… သီတာ့ကို မပေါ့မပါးကြီးနဲ့ ဆိုပြီး သူက ဟို… ဟို… မဆက်ဆံဘူးလေ… အဲ့ဒါနဲ့ပဲ ဟိုရောက်ရင် သွားဖြစ်အောင် သွားဆိုပြီး လွှတ်လိုက်တာ…” “သြော်… ညည်းက မပေါ့မပါးနဲ့ ဆိုတော့ အဲ့ဒီ စိတ်တွေ မရှိတော့ဘူးပေါ့…”

“ဘယ်ဟုတ်ပါ့မလဲ… ဦးအောင်ရ…” စကားမှားပြီး လွန်သွားပြီဆိုသည့် ဟန်ဖြင့် သီတာသည် ဆက်မပြောတော့ပဲ ခေါင်းငုပ်ကာ ရှက်နေတော့သည်။ ခေါင်းငုပ်ပြီး ရှက်တာက အကြောင်းမဟုတ်။ သီတာက ပေါင်ကို နှိပ်နေရင်းနဲ့မှ ပေါင်ရင်းကို ရောက်ကာ ညီတော်မောင်ကိုလည်း မထိတထိ အနေအထား ဖြစ်သွားသည်။ ဒီလို အခြေအနေ ဖြစ်လာတော့မှ ဦးအောင်လည်း မထူးဇာတ် ခင်းရတော့မည်။ ညီတော်မောင်ကို မထိတထိ ဖြစ်နေသော သီတာ့လက်ကို ဆုတ်ကိုင်ပြီး ညီတော်မောင်ဆီ အရောက်ပို့လိုက်သည်။ ၂ ယောက်သား အကြည့်ချင်း ဆုံသွားသည်။ ဘာစကားမှ မပြောတော့။

ကိုယ့်အလုပ် ကိုယ်လုပ်ရမည် ဆိုတာကို အလိုအလျောက် သိသွားတော့သည်။ ပုဆိုးကို ဖြေလျှော့ပေးပြီး တောင်မတ်နေသော ညီတော်မောင်ကို သီတာက ကွင်းတိုက်ပေးတော့သည်။ ပြီးတော့ ဦးအောင်ကို မတ်တတ်ရပ်ခိုင်းပြီး သီတာရဲ့ ပုလွေအစွမ်း ပြတော့သည်။ အရက်တန်ခိုးကြောင့် ၂ ဆ တိုးပြီး သွေးကြောတွေ ထောင်ထွက်နေသော ညီတော်မောင်ကလည်း တော်ရုံနှင့် မပြီးပေ။ ဒီတခါတော့ ဦးအောင် အလှည့်ပေါ့။ သီတာ့ကို ဆိုဖာခုံမှာ လှဲခိုင်းလိုက်ပြီး ဘာဂျာအစွမ်းပြတော့သည်။ နောင်ရဲက မထိရက် မကိုင်ရက်သော ရင်သား ၂ မွှာ ကိုရော၊ အမွှေးနုနုတွေနှင့် ဖောင်းပွနေသော ညီမလေးကိုရော ကိုင်သည်၊ စုပ်သည်၊ ပြီးတော့ ထင်ရာဆိုင်းပါတော့သည်။ ၂ ယောက်ထဲ ရှိသော အိမ်လေးသည် အသံတွေ ဆူညံနေလို့ပေါ့။

“အဲ့ဒါကြောင့် သီတာ့ကို ပြောတာပေါ့… ဦးအောင် ဒီမှာ သီတာတို့နဲ့ အတူတူ မနေချင်တဲ့ အကြောင်းရင်း…” “အဲ့ဒါကြောင့် သီတာကလည်း ဦးအောင်ကို ပြောတာပေါ့… သီတာတို့နဲ့ လာနေစေချင်တဲ့ အကြောင်းရင်း…” “သြော်… သီတာရယ်…” (နောင်ရဲရေ… မင်း ငါ့မိန်းမ နို့ကို စို့ထားတာ… ငါလည်း မင်းမိန်းမ နို့ကို စို့တာ မင်း အပြစ်မြင်မှာ မဟုတ်ပါဘူးနော်…)

၂ ရက်လောက် အချိန်ရသဖြင့် ဦးအောင်နှင့် သီတာမှာ ကြင်စဦး ဇနီးမောင်နှံ ပမာ။ နောင်ရဲ ပြန်လာတော့ အရာ အားလုံးက ပုံမှန် ပြန်ဖြစ်သွားသည်။ ထူးခြားသည်မှာက ဦးအောင်သည် သားဖြစ်သူ ချွေးမဖြစ်သူတို့ဆီ အလည်လာတာ များလာကာ၊ နောက်တော့ ဟိုဘက်အိမ်ကို ရောင်းလိုက်ပြီး အတူတူ နေကြတော့လေသည်။ ပီး

 

Zawgyi

 

တကယ့္ အေၾကာင္းျပခ်က္

“သီတာေရ… သီတာ…” “ရွင္… ကို… လာၿပီ…” “ဝႉး… ေမာလိုက္တာကြာ…” “ေရာ့… ကို… ေရေအးေအးေလး ေသာက္လိုက္…”  “လိမၼာလိုက္တဲ့ မိန္းမ…” ေနာင္ရဲသည္ သီတာ လွမ္းေပးေသာ ေရခြက္ထဲမွ ေရကို လွမ္းယူလိုက္ၿပီး ဧည့္ခန္းထဲမွ ဆိုဖာခုံတြင္ ထိုင္ ကာ ေရကို ေမာ့ခ်လိုက္သည္။ သီတာကေတာ့ ေနာင္ရဲ ကမ္းေပးသည့္ အိတ္ေတြကို လွမ္းယူၿပီး အိပ္ခန္းထဲ ဝင္ကာ စားပြဲခုံေပၚ  သြားတင္ထားသည္။ အိပ္ခန္းထဲမွ ထြက္လာေသာ သီတာ့ကို လွမ္းေခၚလိုက္သည္။

“သီတာေရ… လာပါဦး… ေျပာစရာ ရွိလို႔…” “အင္း… ေျပာေလ… ကို…” “ကို… မနက္ဖန္က်ရင္ စကၤာပူကို အလုပ္ကိစၥ သြားရမွာ…  အဲ့ဒါ ၂ ရက္ ေတာ့ ၾကာမယ္… သီတာ တစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ပါ့မလား…” “ျဖစ္ပါတယ္… ကိုရ…” “အိမ္အကူ ေကာင္မေလးေတြကို  ႐ြာျပန္လႊတ္လိုက္ေတာ့… သီတာ တစ္ေယာက္ထဲ က်န္မွာ စိုးရိမ္တယ္…” “မစိုးရိမ္နဲ႔… ဘာမွ မျဖစ္ဘူး… ကို သာ စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ နဲ႔ အလုပ္ကိစၥ လုပ္စရာ ရွိတာ လုပ္… ၿပီးေတာ့ ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ခ်င္ ေပ်ာ္လာခဲ့… ခိခိ… ေဂလန္း သြားလိုက္ဦးေနာ္…”  “ဟာ… မသြားပါဘူး.. သီတာကလဲ…” “သြားပါ… ကိုရ… သီတာက အခု မေပါ့မပါးႀကီးနဲ႔… ကို႔အလို ကို မျဖည့္ေပးႏိုင္ဘူး… ကိုက လည္း သီတာ ဗိုက္ရွိတယ္ဆိုၿပီး လုပ္မွ မလုပ္တာ…” “ရပါတယ္… သီတာက ကို႔ကို ပါးစပ္နဲ႔ လုပ္ေပးတာပဲကိုး…” “ခိခိ… အခု ေရာ… လုပ္ေပးရမလား…”

“အင္း… အဲ့ဒါေၾကာင့္ ခ်စ္တ ာ… ေနဦး… ကို ေရခ်ိဳး လိုက္ဦးမယ္…” “ဒါဆို သီတာ ပါ လိုက္မယ္ေလ… တခါထဲ ဂ်ီးပါ တြန္းေပး မယ္…” “ဟားဟား… လာခဲ့…” ခ်စ္မိန္းမ သီတာ့ကို ဆြဲထူလိုက္ကာ ပုခုံးမွ ဖက္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းသို႔ ေခၚသြားလိုက္သည္။ သီတာက  ပုေလြ မႈတ္တာေတာ့ တကယ့္ရွယ္ပါ။ အဲ့… ပုေလြ တစ္ခုထဲ ေကာင္းတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အကုန္ ေကာင္းတယ္။ ျမင္းစီးလည္း  ေကာင္းသလို၊ ေဒါ့ဂီပုံစံ ဆိုရင္လည္း စြင့္ေနေအာင္ ကားထားတဲ့ တင္ က တကယ့္ရွယ္ႀကီး။ ကိုယ္ဝန္ မရခင္တုန္းကေတာ့ ၂  ေယာက္သား တက္ညီလက္ညီ တေျဖာင္းေျဖာင္း တဒိုင္းဒိုင္း တဒုန္းဒုန္း တႁပြတ္ႁပြတ္ နဲ႔ ေန႔ေရာ ညေရာ ခ်စ္တင္းေႏွာၾကသည္။  အခုေတာ့ ကိုယ္ဝန္ ရွိလာေတာ့ သားဦးေလး ဆိုေတာ့လည္း ကိုယ္ဝန္ ထိမည္ကို စိုးသျဖင့္ သီတာက ခြင့္ျပဳသည့္တိုင္ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့။  သီတာ့ ပုေလြနဲ႔ပဲ စခန္းသြားတာ မ်ားသည္။

အခုလည္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ေရခ်ိဳးဇလုံ (bathtub) ထဲမွာ ၂ ေယာက္သား ဝင္စိမ္ၿပီး  ဆပ္ျပာတိုက္ကာ အခ်င္းခ်င္း ဂ်ီးတြန္းေနက်သည္။ ေနာင္ရဲရဲ႕ ညီေတာ္ေမာင္ကေတာ့ ေထာင္မတ္လို႔ေပါ့။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္  အေနအထားမွ သီတာသည္ ေနာင္ရဲကို ဂ်ီးတြန္းေပးရာမွ ညီေတာ္ေမာင္ကို ကိုင္ကာ ကြင္းတိုက္ေပးေတာ့သည္။ ေရထဲမွာ  ဆပ္ျပာရည္ေတြႏွင့္ ဆိုေတာ့ ေခ်ာေနတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ေနာင္ရဲကို ေရခ်ိဳးဇလုံရဲ႕ ေဘာင္ေပၚမွာ တက္ထိုင္ခိုင္းလိုက္ၿပီး ညီေတာ္ေမာင္  မွာ ရွိတဲ့ ဆပ္ျပာျမႇဳပ္ေတြကို ေရပန္းႏွင့္ ေဆးခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ညီေတာ္ေမာင္ အရင္းကို လက္ႏွင့္ကိုင္ကာ ပါးစပ္ထဲကို  ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထည့္ၿပီး စုပ္ေတာ့သည္။ တခါတေလ ညီေတာ္ေမာင္ရဲ႕ အကြဲေၾကာင္းေလးကို လ်ာဖ်ားႏွင့္ တို႔ထိကာ ကစားေန ေသးသည္။ ညီေတာ္ေမာင္ကို စုပ္ေနရင္းႏွင့္လည္း ဥ ေတြကို အၿပဳံလိုက္ ကိုင္ကာ ဖြဖြေလး လုံးေျခလိုက္၊ ပါးစပ္ထဲ ထည့္ၿပီး စုပ္ လိုက္ႏွင့္ ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတ္ာေလး ခံစားလို႔ ေကာင္းသည္။

သီတာရဲ႕ အျပဳအစုေအာက္မွာ က်ဆုံးခဲ့ရေပါင္း မနည္းေသာ ေနာင္ရဲရဲ႕ ညီေတာ္ေမာင္သည္လည္း အမွတ္သည္းေျခ မရွိ က်ဆုံး ျပန္သည္။ ညီေတာ္ေမာင္မွ ထြက္လာသမွ် အရည္ေတြကို တႁပြတ္ႁပြတ္ႏွင့္ စုပ္ရင္း ၿမိဳခ်ေနသည့္ သီတာကို ၾကည့္ကာ အခ်စ္စိတ္  ေတြလည္း မ်ားသထက္ မ်ားလာသည္။  ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွ ထြက္လာကာ အဝတ္အစား ဝတ္ၿပီးေတာ့ ညစာ အတူ စားၾကသည္။  ေနာင္ရဲတို႔ အိမ္သည္ မႀကီးလြန္း၊ မေသးလြန္း ၂ ထပ္တိုက္ အိမ္ကေလး ျဖစ္သည္။ ၂ ေယာက္လုံး အလုပ္ အတူတူ လုပ္ ေသာေၾကာင့္ အိမ္အကူေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ ေခၚထားေသာ္လည္း အိမ္အလုပ္ဆိုၿပီး သိပ္မလုပ္ရပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ အပိုုေငြ မ ကုန္ေအာင္ မေခၚပဲ ထားမလားဟု စဥ္းစားမိေသာ္လည္း အခုေတာ့ သီတာ ဗိုက္ႀကီးေနေသာေၾကာင့္ ထိုေကာင္မေလး ေခၚထား တာ ခပ္ေကာင္းေကာင္း ဟုပင္ ေတြးမိသည္။

ေနာင္ရဲရဲ႕ ဖခင္ျဖစ္သူက လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းဆိုင္ရာ လုပ္ငန္းေလး ထူေထာင္ထားေသာေၾကာင့္ အခုလို ေနထိုင္ႏိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။  သီတာ ဆိုသည္မွာလည္း ေနာင္ရဲ ရဲ႕ ဖခင္ ျဖစ္သူ ဦးေအာင္ ရဲ႕ အတြင္းေရးမႉး လုပ္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္ႏွင့္ ထက္ျမက္ သူမို႔ ဖခင္ျဖစ္သူက သီတာ ေတာ္လြန္းေၾကာင္း မိသားစု ထမင္းဝိုင္းတြင္ တဖြဖြ ေျပာသည္။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္မွာ ေနာင္ရဲသည္ ဖခင္ျဖစ္ သူရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ကုမၸဏီမွာ အလုပ္သင္အျဖစ္ ပညာသင္ယူ အလုပ္ဝင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သီတာ အလုပ္ဝင္ၿပီး ၅ ႏွစ္ေလာက္  ၾကာေတာ့ ေနာင္ရဲ ရဲ႕ မိခင္သည္ ရင္သားကင္ဆာ ျဖင့္ ေသဆုံးခဲ့သည္။

မိန္းမ ေသဆုံးၿပီးေနာက္ ဦးေအာင္သည္ အသက္ ၅၅ ႏွစ္ေလာက္သာ ရွိေသးေသာ္လည္း ေနာက္ အိမ္ေထာင္ မျပဳေတာ့။   အိမ္ေထာင္ မျပဳေသာ္လည္း တခါတရံ အေပ်ာ္အပါးေလးေတြေတာ့ ရွိတတ္သည္။ သီတာ့ကိုေတာ့ ဦးေအာင္သည္ မထိ။ ေနာင္ရဲ ကိုလည္း မိမိ လုပ္ငန္းကို ဆက္လက္ ဦးေဆာင္ေစကာ သီတာႏွင့္ အလုပ္ အတူ တြဲလုပ္ေစခဲ့သည္။ အိုးခ်င္းထား အိုးခ်င္းထိ ဆို သည့္အတိုင္း လူငယ္ေတြ ျဖစ္သည့္ ေနာင္ရဲ ႏွင့္ သီတာတို႔ ထိၾက ၿငိၾကသည္။ ေနာင္ရဲႏွင့္ သီတာကို လက္ထပ္ေပးကာ မိမိတို႔  လက္ရွိ အိမ္မွာပင္ ေနေစၿပီး ဦးေအာင္ကေတာ့ အိမ္ခြဲေနလိုက္သည္။

လူငယ္ေတြကို လြတ္လပ္ေစခ်င္သလို၊ မိမိလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနေစလိုေသာေၾကာင့္ ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ပင္ ခြဲ  ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ တခါတေလေတာ့လည္း ေနာင္ရဲတို႔ အိမ္ကို အလုပ္ပိတ္ရက္ေတြဆို လာကာ တစ္ည ႏွစ္ညေလာက္ အိပ္ တတ္သည္။ အခုလည္း ဦးေအာင္သည္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ခရီးထြက္ေနသည္ဟုသာ ေျပာသြားသည္။  မနက္ မိုးလင္းေတာ့  ေနာင္ရဲသည္ ဇနီးျဖစ္သူ သီတာ့ကို ႏႈတ္ဆက္ကာ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။ သီတာလည္း အိမ္တံခါး ပိတ္ၿပီး အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ထဲ  အဝတ္ေတြ ထည့္ကာ ေလွ်ာ္ထားခဲ့ၿပီး၊ မိမိတို႔ အိပ္ခန္းကိုသာ ဖုန္စုပ္စက္ျဖင့္ သန႔္ရွင္းေရး လုပ္သည္။ က်န္ အခန္းေတြကိုေတာ့  အိမ္အကူ ေကာင္မေလး ျပန္လာမွ လုပ္ခိုင္းရမည္။ သူကလည္း တစ္ပတ္ေလာက္ ျပန္မည္ဟု ေျပာသျဖင့္ ခြင့္ျပဳခဲ့သည္။ သန႔္ရွင္း ေရး လုပ္ၿပီးေတာ့ မိမိ စားခ်င္ေနသည့္ ေရွာက္သီးသုပ္၊ ၾကက္ဥေမႊေၾကာ္၊ ပဲနီေလးဟင္းခ်ိဳ ႏွင့္ ငါးသလဲထိုးေၾကာ္ အျပင္ ခ်ဥ္ေပါင္ ေၾကာ္ (ဝက္သားသုံးထပ္သားႏွင့္) တို႔ကို ခ်က္ျပဳတ္ေတာ့သည္။

ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးတာႏွင့္ ကိုယ္လက္ေတြ နည္းနည္း ထုံထိုင္းေနတာနဲ႔ ႏွိပ္ေနက် ျဖစ္ေသာ အႏွိပ္သည္ ေဒၚစိန္ေအးကို ဖုန္းလွမ္းဆက္  ေခၚလိုက္သည္။ ေတာ္ေသးသည္။ ေဒၚစိန္ေအး အားတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ တိုးလို႔ ေန႔လည္ ၁ နာရီေလာက္ လာမည္ ဟု ေျပာသည္။ သူက လည္း လက္မလည္ဘူးေလ။ လက္ ေတာ္ေတ္ာ ထိသည္ဟု ေျပာရမည္။ အႏွိပ္ခံဘို႔ ခ်ိန္းၿပီးမွာေတာ့ ေလွ်ာ္ထားေသာ အဝတ္ေတြ ကို လွမ္းကာ၊ ေရခ်ိဳး ထားလိုက္သည္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲကေန အထြက္မွာေတာ့ အဝတ္အစား မဝတ္ခင္ ကိုယ္လုံးေပၚ မွန္တြင္ မိမိ ကိုယ္ကို ျပန္ၾကည့္ေနမိသည္။ ဗိုက္က ေတာ္ေတာ္ႀကီး ပူထြက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ အပ်ိဳဗိုက္ဆိုေတာ့ ၄ လ ေလာက္ အထိက သိပ္မပူ ေပမယ့္ အခု ၆ လ ေလာက္ ေရာက္ေတာ့ လုံးလုံးေလး ထြက္လာသည္။

ႏို႔ႀကီးေတြကလည္း အရင္ကထက္ စာရင္ လုံးၿပီး ႀကီးထြက္လာသည္။ တင္ပါးေတြကလည္း ေဘးကို ကားထြက္လာသည္မွာ  ေတာ္ေတာ္ေလး သိသာသည္။ ႏို႔ႀကီးေတြကို ၾကည့္ၿပီး ကို တစ္ေယာက္ ဒီ ႏို႔ေတြကို စို႔ေပးရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ ဆိုၿပီး ဖီးလ္ေတြ  တက္လာသည္။ ႏို႔ေတြကို လုံးေျခေနမိသည္။ မိမိဘာသာ ေကာင္းတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေလး ေကာင္းေနသည္။ ထိုစဥ္ အိမ္ေရွ႕ လူ ေခၚေခါင္းေလာင္းမွ အသံ ျမည္လာသည္။ ေဒၚစိန္ေအး ေစာထြက္လာသည္ အထင္ႏွင့္ အဝတ္အစား ေကာက္ဝတ္လိုက္သည္။  အိမ္မွာ တစ္ေယာက္ထဲ ရွိေနတာကတေၾကာင္း၊ အႏွိပ္သည္ကလည္း လူရင္း ေဒၚစိန္ေအး ျဖစ္ေနတာက တေၾကာင္းေၾကာင့္   အတြင္းခံေတြ ဘာမွ မဝတ္ေတာ့ပဲ အိမ္ေနရင္း ဂါဝန္ႏွင့္ ဝန္းဆက္ အက်ီ သာ ဝတ္လာခဲ့သည္။ အေပၚကေန အေႏြးထည္ပါးပါး ေလး တစ္ထည္သာ ဝတ္ခဲ့သည္။

အိမ္တံခါးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့မွ ၿခံဝ တြင့္ ေစာင့္ေနေသာ ေယာကၡမ ျဖစ္သူ ဦးေအာင္ ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ လူေတြ႕ေနၿပီးေတာ့မွ  အိမ္ထဲဝင္ အေပၚထပ္ တက္ကာ အဝတ္ ျပန္ဝတ္ေနရင္ ၾကာမည္စိုးေသာေၾကာင့္ ျပန္ဝင္မေနေတာ့ပဲ ၿခံတခါး သြားဖြင့္ေပးလိုက္ သည္။   “ဦးေအာင္… ဖုန္းလည္း ႀကိဳမဆက္ဘူး… ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္မွ လာမယ္ ထင္ေနတာ…” “ဟုတ္တယ္… သီတာေရ…  အမွန္က ေခ်ာင္းသာကေန ျပန္လာတာ… ဒါၿပီးတာနဲ႔ ပုဂံ ဆက္တက္မယ္လို႔ စီစဥ္ထားတာေလ… ဦးေအာင္ ေဘာ္ဒါ ေက်ာ္စြာ့ကို သိ တယ္မလား…” “ဒီေကာင္ စေဖာက္တာနဲ႔… မသြားျဖစ္ေတာ့ဘူး… ဒါနဲ႔ပဲ သားတို႔ဆီ ခဏ သြားေနဦးမွ ဆိုၿပီး လာတာ…”

“ေၾသာ္… ဦးေက်ာ္စြာလား… သူက မိန္းမေၾကာက္ရတယ္ ဆိုေတာ့… သူ႔မိန္းမ ပါမစ္ ဆက္မက်လို႔ ထင္မယ္… ခိခိ…” “ဟု တ္ပါ့…  အေသအခ်ာပဲ… ဒါနဲ႔ သားေရာ… ဒီေန႔ ပိတ္ရက္ မဟုတ္ဘူးလား…” “ဦးေအာင္ သားက အခု စကၤာပူ သြားေနတယ္… ခဏေနရင္ ေတာ့ viber ကေန ဖုန္းလွမ္းေခၚမယ္ ထင္တယ္…” “ေအး… ဒီေကာင္ကေတာ့ ငါ့ထက္ ေျခသြက္တယ္ေဟ့… ငါ့လုပ္ငန္း ဒီေကာင့္ ကို ဆက္လုပ္ခိုင္းတာ မွန္သြားၿပီ… ညည္းဗိုက္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ထြက္လာၿပီပဲ…” “ဟုတ္တယ္… ဦးေအာင္.. အိမ္ထဲ ဝင္  ရေအာင္…”

ၿခံတခါးဖြင့္ေနရင္းနဲ႔ စကားေကာင္းေနရာမွ အိမ္ထဲသို႔ လွည့္ဝင္ေသာအခါ ဦးေအာင္ ကပဲ ဦးေဆာင္ၿပီး အေရွ႕က ဝင္သြားလိုက္ သည္။ မဝင္လို႔လည္း မရ။ ေနေရာင္ လင္းလင္း ေတာက္ေတာက္ ေအာက္က သီတာရဲ႕ ညဝတ္ပါးပါးေလးကေန တဆင့္ ျမင္ရသည့္  သီတာ ေကာက္ေၾကာင္းက ဦးေအာင္ ကို စိတ္ႂကြေစသည္ေလ။ ဒီေကာင္မေလး ေဘာင္းဘီ မဝတ္ထားပါလား ဆိုသည္က   ညီေတာ္ေမာင္ဆီကို သတင္းပို႔လိုက္သည့္ အလား တင္းကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ မျဖစ္ေခ်ဘူး။ ညအိပ္မေနေတာ့ပဲ၊ ေန႔လည္စာ စားၿပီး  ကိုယ့္အိမ္ကို ခ်က္ခ်င္းျပန္မွ ျဖစ္မည္။

“ဦးေအာင္… ထမင္း စားေတာ့မလား…” “ေအး… စားမယ္ဟာ… ဗိုက္ဆာေနတာ ေတာ္ေတာ္ ၾကာၿပီ… ညည္းလက္ရာ မစားတာ   ၾကာလို႔ လာဝင္စားတာ… “ဟီး… ဒီေန႔ေတာ့ သီတာ တစ္ေယာက္ထဲမို႔ ၿပီးစလြယ္ပဲ ခ်က္လိုက္တယ္…” “ေအးပါ… ဘာျဖစ္ျဖစ္ စား မယ္…”ထိုစဥ္ viber မွ သားျဖစ္သူ ေနာင္ရဲက သီတာ့ဆီကို လွမ္းေခၚတာ ၾကားလိုက္သည္။  “ကို… ဒီမွာ… ဦးေအာင္ ေရာက္ေန တယ္ေလ… အေၾကာင္းမၾကား ဘာမၾကားနဲ႔…” “ဟုတ္လား… ကို… ေဖေဖနဲ႔ ေျပာလိုက္ဦးမယ္…” “ေအး… သား… အလုပ္ကိစၥ  သြားတာဆိုေတာ့ ၾကာမွာလား…” “မၾကာဘူး… ေဖေဖ… ၂ ရက္ ပဲ… အမ်ားဆုံး ၃ ရက္ေပါ့…” “ေအး… ေအး… ဒါဆို ၿပီးေရာ… အိမ္ မွာ ေကာင္မေလးလည္း မေတြ႕ေတာ့ သီတာ တစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနလို႔…” “အဲ့ဒါ ေျပာမလို႔… ေဖေဖ… ေဖေဖ တျခား လုပ္စရာမရွိ  ရင္… အိမ္မွာပဲ အိပ္လိုက္ပါလား… သီတာ တစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္လို႔ စိတ္ပူလို႔… အခု ေခတ္ကလည္း သိပ္ေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး…”

“ေဟ… တျခားေတာ့ ဘာမွ လုပ္စရာ မရွိပါဘူး… ခရီးသြားဘို႔ ပ်က္သြားတာနဲ႔ ေစာေစာ ျပန္လာျဖစ္တာေလ…” “ဒါဆိုလည္း သား ျပန္လာတဲ့ အထိ ေစာင့္ေပးပါ… ေဖေဖရာ…” “ေအးပါကြာ… မင္းသာ အလုပ္ကို ေသခ်ာ လုပ္လာခဲ့…” “အေဖ့သားပါ… ဒါေလာက္ ေတာ့ ေအးေဆး… ခဏေနရင္ အလုပ္ကိစၥ စကားေျပာေတာ့မွာေလ…အေဖ… သီတာ့ဆီ ဖုန္း ျပန္ေပးေပး…” “ေအး… ေအး… ခဏ ကိုင္ထား…” “ကို… ေျပာ…” “သီတာ… ခုဏက အေဖနဲ႔ ေျပာတာ ၾကားတယ္မလား… အဲ့ဒါ ကို ျပန္လာတဲ့ အထိ အေဖ့ကို အိမ္မွာ  ေစာင့္အိပ္ခိုင္းထားတယ္…”  “အိုေခ… ကို… ကိုလည္း ဂ႐ုစိုက္ဦးေနာ္… ဘာေျပာစရာ ရွိေသးလဲ…” “မရွိပါဘူး… ကိုလည္း ခဏ ေန… အလုပ္ကိစၥ စကားေျပာေတာ့မွာ… ၿပီးမွ လွမ္းေခၚလိုက္မယ္…” “ဟုတ္… သီတာ ေျပာတဲ့ ေနရာလည္း သြားဘို႔ မေမ့နဲ႔ေနာ္…”

“ဟားဟား… အိုေခ… ကို သြားလိုက္မယ္…” ေနာင္ရဲႏွင့္ စကားေျပာၿပီးေသာအခါ ေခြၽးမျဖစ္သူႏွင့္ ၂ ေယာက္ထဲ တစ္အိမ္ထဲ ညအိပ္ ရမည္ဆိုေသာေၾကာင့္ ရင္ထဲ အပူလုံးႀကီး ႂကြလာသည္။ ထမင္းစားေနရင္းႏွင့္ ေရ ခဏခဏ ေသာက္ရသည္။ ထမင္းစားေသာက္ ၿပီးေတာ့ အိမ္ေရွ႕ ဧည့္ခန္းမွာ ထိုင္ေနတုန္း အႏွိပ္သည္ ေဒၚစိန္ေအး ေရာက္လာသည္။ တံခါးသြားဖြင့္ေပးၿပီး ေဒၚစိန္ေအးႏွင့္ အတူ   ဧည့္ခန္းထဲ ျပန္ဝင္လာေသာ သီတာက ဦးေအာင္ကို လွမ္းေျပာသည္။  “ဦးေအာင္ေရ… သီတာ… အေညာင္းမိေနလို႔… အႏွိပ္ ခံလိုက္ဦးမယ္…”

“ေဟ… ဦးေအာင္လည္း အႏွိပ္ခံခ်င္လို႔… ရလား… မစိန္ေအး…” “မရေတာ့ဘူး… ဦးေအာင္ေရ… က်မ က ခဏပဲ  အခ်ိန္ရတာ… ၿပီးရင္ လႊတ္ေတာ္ အမတ္ကို သြားႏွိပ္ေပးရဦးမယ္… တစ္ေယာက္ပဲ ႏွိပ္ေပးလို႔ ရမွာ…” “ညည္းကလည္း… မရရင္ မ ရဘူးေပါ့… ငါ့ကို လႊတ္ေတာ္ အမတ္နဲ႔ေတာင္ ခ်ိန္းေျခာက္လိုက္ေသးတယ္…” “ဟီး… တကယ္ေျပာတာပါ… ဦးေအာင္ရ…” “ဒါဆို  သီတာ အႏွိပ္မခံေတာ့ဘူးေလ… ေနာက္ေန႔ ရေသးလား… ေဒၚစိန္ေအး… ေနာက္ေန႔မွ ႏွိပ္ေတာ့မယ္…” “ဒီတပတ္ မအားဘူး…  သီတာေရ… မနက္ဖန္က်ရင္ ေနျပည္ေတာ္ တက္ရမွာ…”“မစိန္ေအးရယ္… ညည္းမလဲ အစိုးရထက္ေတာင္ အလုပ္မ်ားေနေသး တယ္…”

“ဦးေအာင္… ဦးေအာင္ပဲ အႏွိပ္ခံလိုက္ေတာ့… သီတာက ေနာက္တစ္ပတ္မွ အႏွိပ္ခံေတာ့မယ္…” “ရပါတယ္… သီတာပဲ အႏွိပ္ခံ ေတာ့…” “ကဲ… ဒီ ၂ ေယာက္ကေတာ့ ျမန္ျမန္ ေ႐ြးက်ရွင္… က်မ အခ်ိန္မရပါဘူးဆိုမွ…” “ကဲပါ… သီတာပဲ အႏွိပ္ခံေတာ့…  ဗိုက္ႀကီးသည္ ဆိုေတာ့ ေညာင္းညာေနမွာ… သြား… သြား…” သို႔ႏွင့္ သီတာက သူတို႔ အိပ္ခန္းဆီသို႔ ေဒၚစိန္ေအးကို ေခၚသြားလိုက္ သည္။ ဦးေအာင္လည္း ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ထိုင္ကာ DVD ေခြၾကည့္ရန္ ေမႊေႏွာက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ အမ်ားဆုံးက ကိုရီးယားကားေတြ  သာ ေတြ႕ရသည္။ ၾကည့္ခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ပဲ၊

မိမိ အခန္း ရွိရာ ေအာက္ထပ္က အိပ္ခန္းေလးထဲ ဝင္ၿပီး တေရးတေမာ အိပ္ေနေတာ့သည္။ ျပန္ႏိုးလာေတာ့ နာရီ ၾကည့္လိုက္ေတာ့  ညေန ၄ နာရီေတာင္ ခြဲေနၿပီ။ အိပ္ခန္းအျပင္ ထြက္လာေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ကိုရီးယားကား ၾကည့္ေနသည့္ သီတာကို ေတြ႕ရသည္။  “ညည္းလည္း ကိုရီးယားကား ၾကည့္တာ မပ်က္ဘူးေနာ္… အရင္အတိုင္းပဲ…” “ဟီး… ဦးေအာင္ကလည္း… သီတာ အလုပ္ လုပ္ရင္  စိတ္ႏွစ္ၿပီး လုပ္တယ္ေလ… အားလပ္ခ်ိန္ဆို ဒါေလးနဲ႔ပဲ အပန္းေျဖရတာ… အခုေတာ့ အလုပ္ လုပ္စရာ မရွိေတာ့ ဒါပဲ ၾကည့္ျဖစ္ တာေပါ့…”

“ကဲ… ဦးေအာင္ ေရခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္… ၿပီးရင္ အျပင္မွာ ထြက္စားရေအာင္… ဦးေအာင္ လိုက္ေကြၽးမယ္…” “ေဟး… ဒါမွ ဦးေအာင္ ကြ…” “ငါ နင့္ေယာကၡမ ျဖစ္ေနၿပီေလ… အလုပ္ထဲက အတိုင္း ေအာ္မေနနဲ႔…” “ဟီး… အက်င့္ပါသြားလို႔ပါ… ဦးေအာင္ရ…” “ဦး ေအာင္… ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာပဲ အဝတ္ေတြ ပုံထားလိုက္… သီတာ မနက္ဖန္က်ရင္ အဝတ္ေလွ်ာ္ရင္းနဲ႔ တခါထဲ ေလွ်ာ္လိုက္မယ္… အဲ့ ဒါေၾကာင့္ ေျပာတာ…. သီတာတို႔နဲ႔ အတူ လာေနပါလို႔… ေဝယဝစၥ လုပ္ေပးလို႔ ရတာကို…”

“ေနပါေစဟာ… ငါ့ဘာသာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနပါရေစ…”ေရခ်ိဳးခန္းဘက္ကို ထြက္သြာ းေသာ ဦးေအာင္သည္ ေက်ာဘက္မွာ  ရွိန္းကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ မိမိကို လူတစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနမည္ ဆိုလွ်င္ ျဖစ္သြားတတ္ေသာ မသိစိတ္ထဲက ခံစားခ်က္မ်ိဳးေပါ့။  အေနာက္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း သီတာက တီဗြီဘက္ကို မ်က္ႏွာမူလို႔ ကိုရီးယားကား ၾကည့္ေကာင္းေနတုန္း။ စိတ္အထင္  ျဖစ္မွာပါေလဟု ေတြးကာ ေရခ်ိဳးေနလိုက္သည္။ တကယ္ေတာ့ ေက်ာ္စြာတို႔ႏွင့္ ေခ်ာင္းသာ သြားတာ မွန္ေသာ္လည္း ပုဂံသြားမွာ ကေတာ့ ေက်ာ္စြာတို႔ႏွင့္ မဟုတ္။

သူႏွင့္ လတ္တေလာ ဒိတ္ေနေသ ာ ေကာင္မေလးႏွင့္ ျဖစ္သည္။ သြားခါနီးမွ သူ႔အေမ ေနမေကာင္းဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္  မသြားျဖစ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ခရီး အတူသြားလွ်င္ ထိုေကာင္မေလးကို လုပ္ရေတာ့မည္မွာ ေသခ်ာသျဖင့္ အားေမြးထား ေသာ္လည္း ခုေတာ့ ေတာင္ေမာႀကီး ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ေရခ်ိဳးေနရင္းႏွင့္ ဆပ္ျပာတိုက္ၿပီး ကိုယ့္ဘာသာ ကြင္းထုေနေတာ့သည္။  သို႔ေသာ္လည္း စိတ္က အာသာမေျပ။ ေရခ်ိဳးတာ ၾကာလွ်င္ သီတာ တမ်ိဳး ေတြးမည္ စိုးေသာေၾကာင့္ ကြင္းတိုက္တာကို ရပ္ကာ  အျပင္ ျပန္ထြက္လာေတာ့သည္။

သီတာ ႀကိဳက္တတ္ေသာ တ႐ုတ္တန္း ေ႐ႊေတာင္တန္းလမ္းက စကားဝါဆိုေသာ ေၾကးအိုးဆိုင္သို႔ သြားကာ စားေသာက္ၾကသည္။   ဟိုးအရင္ အလုပ္ အတူတူ လုပ္တုန္းကဆို အခုလိုပဲ ဝန္ထမ္းေတြႏွင့္ အတူ ညစာ ထြက္စားၾကသည္။ ခုေတာ့ သီတာလို႔ ေခၚတဲ့  အတြင္းေရးမႉး တျဖစ္လဲ ေခြၽးမ ႏွင့္ေပါ့။ စားေသာက္ၿပီး ျပန္ေတာ့၊ တ႐ုတ္တန္း orange မွာပဲ ေဈးဝင္ဝယ္ၾကသည္။ ဦးေအာင္  ေသာက္တတ္တာကို သိေတာ့ သီတာက ဘီယာ ဝယ္လာေပးသည္။ ျပန္ထြက္ေတာ့ ၁၉ လမ္းထိပ္က ဆာေတး အကင္ဆိုမွာ ဝက္ ဆာေတးကင္၊ ငါးကင္ ခဲပတ္ႏွင့္ အမဲ အူစုံသုပ္ ဝယ္လာသည္။

အင္း… ျမန္ျမန္ေသာက္ၿပီး ျမန္ျမန္ အိပ္တာပဲ ေကာင္းမည္ဟု ဦးေအာင္ကေတာ့ ေတြးေနသည္ေပါ့ေလ။   အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့  ဧည့္ခန္းထဲမွာပဲ အျမည္းႏွင့္ ဘီယာ စီစဥ္ေပးၿပီး၊ ဦးေအာင္က ဘီယာေသာက္၊ သီတာက အျမည္းစားလိုက္ႏွင့္ ေလကန္ေနသည္ ေပါ့။ ဘီယာ ၂ ဗူးေလာက္ ကုန္ေတာ့ ေျပာစရာ စကားလည္း သိပ္မရွိေတာ့။ ဇာတ္လမ္းေခြ ၾကည့္ရန္ သီတာက ေျပာသည္။    “ေန႔ လည္က ငါ ရွာၾကည့္ေသးတယ္… ကိုရီးယားကားေတြခ်ည္းပဲ… ဒါနဲ႔ ငါလည္း မၾကည့္ေတာ့တာ…” “ဦးေအာင္ သားကို သပ္သပ္  သိမ္းခိုင္းထားတာ… သီတာ့ ကိုရီးယား ကားေတြနဲ႔ ေရာမွာ စိုးလို႔… သီတာလည္း သူ႔ကားေတြ စိတ္မဝင္စားလို႔ ကိုင္ေတာင္ မၾကည့္ ဘူူး… ေနဦး… သီတာ သြားယူေပးမယ္…” လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ ႏွင့္ ဖင္ကို ရမ္းကာ ထြက္သြားေသာ သီတာ့ကို ၾကည့္ၿပီး ငါေတာ့ ျမန္ျမန္  အိပ္မွ ရမယ္ ထင္တယ္ ဟု ေတြးတာ ဘီယာ ၁ ဗူး ထပ္ဖြင့္ကာ non-stop ေသာက္ခ်လိုက္သည္။ ကုန္သြားေတာ့မွ စားပြဲေပၚက  ဝက္ဆာေတး ၁ ကင္ကို ေကာက္ဝါးလိုက္သည္။ ေခါင္းက အူလည္လည္ႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။

သီတာ ျပန္ထြက္လာေသာ လက္ထဲမွာ CD ထည့္သည့္ အိတ္ႀကီး တစ္အိတ္ ပါလာသည္။ ဦးေအာင္ လက္ထဲကို ထိုးထည့္ကာ  အျမည္းကုန္ေတာ့မွ အိမ္မွာ ရွိတဲ့ အေျခာက္အျခမ္း သြားယူေပးမယ္ ဆိုၿပီး ထြက္သြားေလရဲ႕။ အိတ္ရဲ႕ ဇစ္ကို ဖြင့္ၿပီး ေခြေတြကို  ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အမ်ားစုက ေအာကားေတြ။ ေနာင္ရဲလည္း ငါ့ေသြးေပမို႔ ငါ့လိုပဲ ဒီကိစၥ ဝါသနာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးတာပဲဟု ႀကံဖန္  ဂုဏ္ျပဳလိုက္ေသးသည္။ အနည္းက်ဥ္း ျဖစ္တဲ့ ကားထဲမွာမွ သီတာလည္း ၾကည့္လို႔ရေအာင္ Mr.Bean ဟာသကားပဲ ေ႐ြးလိုက္ သည္။ သီတာ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ေခြ ထိုးေပးၿပီး ဖြင့္ခိုင္းလိုက္သည္။

သီတာက အေျခာက္အျခမ္းေတြ အျပင္ ၾကက္ဥေၾကာ္လာေပးသည္။  ေရလည္း ယူလာေပးေသာေၾကာင့္ ေျခာက္ေနေသာ  အာေခါင္ကို စိုစြတ္ေအာင္ ေရ တဂြတ္ဂြတ္ ႏွင့္ ေသာက္ခ်လိုက္သည္။ Mr.Bean ကား ၾကည့္ေတာ့လည္း ရယ္ရလြန္းလို႔ အမူး ေတာင္ ေျပမလိုပင္ ျဖစ္သည္။ ဒါနဲ႔ ေသာက္လိုက္၊ ေပါက္လိုက္ႏွင့္ Mr.Bean ကားကို ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ခရီးသြားထားတာက ေန ေညာင္းညာလို႔ လက္ကလည္း မိမိ ေျခသလုံးကို မိမိ ျပန္ႏွိပ္ေပးေနမိသည္။ ဒါကို သီတာက ျမင္သြားသည္။

“ဦးေအာင္… သီတာ ႏွိပ္ေပးမယ္ေလ… အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေျပာတာ… ညေနတုန္းက အႏွိပ္ခံလိုက္ပါဆိုတာကို…” “ေနပါေအ… ညည္းက မေပါ့မပါးႀကီးနဲ႔ကို…” “လုပ္ျပန္ၿပီ… သားျဖစ္သူကလည္း ဒီမေပါ့မပါးႀကီးကိုပဲ ခလုတ္တိုက္ၿပီး… အဲ…” “ဘာျဖစ္လို႔လဲ…” “ဟီး… ဘာမွ မဟုတ္ဘူး… သီတာက မေပါ့မပါးေပမယ့္ လုပ္ႏိုင္ ကိုင္ႏိုင္ပါတယ္… ဒါကို ဟိုဟာ မလုပ္နဲ႔ ဒီဟာ မလုပ္နဲ႔ ဆိုၿပီး ေျပာေနလို႔…” “ေၾသာ္… ဒါေတာ့ သူ႔ရင္ေသြး ထိခိုက္မွာ စိုးလို႔ေပါ့…” “ကဲပါ… သီတာ ႏွိပ္ေပးမယ္… ဦးေအာင္ ဘာသာ ေအးေဆး ေနၿပီး ေခြၾကည့္ေန…” တားလည္း မရမယ့္ အတူတူ သီတာ အႏွိပ္ကို ခံရေတာ့မည္။

ဦးေအာင္ ထိုင္ေနေသာ ၂ ေယာက္ထိုင္ ဆိုဖာႀကီးဆီသို႔ သီတာက လာထိုင္သည္။ ဦးေအာင္ကို လွဲအိပ္ေစလိုက္ကာ သီတာရဲ႕ ေပါင္ေပၚသို႔ ဦးေအာင္ရဲ႕ ေျခသလုံးကို တင္ခိုင္းၿပီး သီတာက ႏွိပ္ေပးပါေတာ့သည္။ သီတာကေတာ့ ေန႔လည္က ေတြ႕ခဲ့တဲ့ အိမ္ေနရင္း အက်ီပါပဲ။ ဒီတေခါက္လည္း အတြင္းခံေတြ မဝတ္လာဘူး ထင္သည္။ ဦးေအာင္ကေတာ့ ညအိပ္လွ်င္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျဖစ္သည့္ ပုဆိုးသာ ဝတ္အိပ္တတ္သည္။ အတြင္းခံေဘာင္းဘီၾကပ္ၾကပ္က လူပ်ိဳ ျဖစ္ထဲက ဝတ္ေလ့ မရွိေပ။ ေဘာက္ဆာ သာ ဝတ္ေလ့ရွိသည္။

ဦးေအာင္ရဲ႕ ေျခသလုံးေတြကို ႏွိပ္ေပးေနေသာ သီတာ့ကို မၾကည့္မိေအာင္ ထိန္းကာ တီဗြီဘက္ကိုပဲ ေခါင္းလွည့္ၿပီး ၾကည့္ေနသည္။ ၾကာေတာ့လည္း ဇက္ေညာင္းလာေသာေၾကာင့္ ေခါင္းအတည့္ထားကာ ျမင္ေနရသည့္ သီတာ့ကိုပဲ ၾကည့္မိေနေတာ့သည္။ အႏွိပ္သည္ အစစ္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ သီတာ ႏွိပ္ေနသည္မွာ ဦးေအာင္အတြက္ ဘာမွ ထူးျခားၿပီး အေညာင္း မေျပေပမယ့္ ဆန႔္က်င္ဘက္လိင္ရဲ႕ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ သာယာလာသည္။ ညီေတာ္ေမာင္ကလည္း ၃၀% ေလာက္ ေတာင္လာသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ရွိေနက် အ႐ြယ္အစားထက္ နည္းနည္း ေဖာင္းပြလာေသာ္လည္း ေထာင္မတ္သည့္ အဆင့္ေတာ့ မေရာက္ေသး။ အရက္ မူးေနတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။

သီတာက ေျခသလုံးကို ႏွိပ္ေနရာမွ ေပါင္ကို တဆင့္တက္ၿပီး ႏွိပ္ေပးသည္။ ဒီေတာ့မွ အေျခအေနက ပိုဆိုးသြားသည္။ ညီေတာ္ေမာင္က ေထာင္သထက္ ေထာင္လာသည္။ ဒီပုံအတိုင္းဆို ပုဆိုးကေန ေဖာင္းတက္ေနသည့္ ညီေတာ္ေမာင္ကို သီတာ ျမင္မည္မွာ မလြဲ။ ရွက္ရွက္ႏွင့္ မ်က္လုံးမွိတ္ထားလိုက္သည္။ သီတာ့ရယ္သံ ၾကားေတာ့မွ မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ တီဗြီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ပိတ္ထားမွန္းမသိေသာ တီဗြီစကရင္ မဲမဲႀကီးသာ ျမင္ရသည္။

“ခိခိခိခိ…” “ဘာျဖစ္လို႔လဲ… သီတာ…” “ဒီမွာ… ၾကည့္ေလ… ဦးေအာင္ရဲ႕ နဂါးႀကီး ႏိုးေနတာကိုး…” “ညည္းက ႏွိပ္ေတာ့လည္း ျဖစ္မွာေပါ့ဟ…” “ဟင္… အရင္ ေဒၚစိန္ေအး ႏွိပ္ေပးတာပဲ… အဲ့လို ျဖစ္လို႔လား…” “လူမွ မတူတာ… သူက ညည္းလို ေခ်ာေခ်ာလွလွေလးမွ မဟုတ္တာ…” “ခိခိ… ဦးေအာင္ကေတာ့ ေျပာေတာ့မယ္…” ဒီပုံအတိုင္းဆို ႀကိဳးခ်င္းၿငိေတာ့မည္ကို ေတြးမိၿပီး စကားလမ္းေၾကာင္းကို အျမန္ေျပာင္းလိုက္ေတာ့မွ ပိုဆိုးသြားေတာ့သည္။

“ေနာင္ရဲေရာ ဖုန္းဆက္ေသးလား…” “အင္း… ညေန ဦးေအာင္ အိပ္ေနတုန္းက ဆက္တယ္… အိပ္ေနရင္ မႏႈိးပါနဲ႔ေတာ့ဆိုလို႔…” “ညေရာ မဆက္ဘူးလား… ဒီေကာင္ေတာ့… ကိုယ့္မိန္းမကို ပစ္ထားတယ္…” “ခိခိ… သူ႔ကို ေဂလန္း သြားခိုင္းထားတာေလ…” “ဘာရယ္…” “ဟီး… ဟုတ္တယ္… သီတာ့ကို မေပါ့မပါးႀကီးနဲ႔ ဆိုၿပီး သူက ဟို… ဟို… မဆက္ဆံဘူးေလ… အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ ဟိုေရာက္ရင္ သြားျဖစ္ေအာင္ သြားဆိုၿပီး လႊတ္လိုက္တာ…” “ေၾသာ္… ညည္းက မေပါ့မပါးနဲ႔ ဆိုေတာ့ အဲ့ဒီ စိတ္ေတြ မရွိေတာ့ဘူးေပါ့…”

“ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ… ဦးေအာင္ရ…” စကားမွားၿပီး လြန္သြားၿပီဆိုသည့္ ဟန္ျဖင့္ သီတာသည္ ဆက္မေျပာေတာ့ပဲ ေခါင္းငုပ္ကာ ရွက္ေနေတာ့သည္။ ေခါင္းငုပ္ၿပီး ရွက္တာက အေၾကာင္းမဟုတ္။ သီတာက ေပါင္ကို ႏွိပ္ေနရင္းနဲ႔မွ ေပါင္ရင္းကို ေရာက္ကာ ညီေတာ္ေမာင္ကိုလည္း မထိတထိ အေနအထား ျဖစ္သြားသည္။ ဒီလို အေျခအေန ျဖစ္လာေတာ့မွ ဦးေအာင္လည္း မထူးဇာတ္ ခင္းရေတာ့မည္။ ညီေတာ္ေမာင္ကို မထိတထိ ျဖစ္ေနေသာ သီတာ့လက္ကို ဆုတ္ကိုင္ၿပီး ညီေတာ္ေမာင္ဆီ အေရာက္ပို႔လိုက္သည္။ ၂ ေယာက္သား အၾကည့္ခ်င္း ဆုံသြားသည္။ ဘာစကားမွ မေျပာေတာ့။

ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္ရမည္ ဆိုတာကို အလိုအေလ်ာက္ သိသြားေတာ့သည္။ ပုဆိုးကို ေျဖေလွ်ာ့ေပးၿပီး ေတာင္မတ္ေနေသာ ညီေတာ္ေမာင္ကို သီတာက ကြင္းတိုက္ေပးေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ဦးေအာင္ကို မတ္တတ္ရပ္ခိုင္းၿပီး သီတာရဲ႕ ပုေလြအစြမ္း ျပေတာ့သည္။ အရက္တန္ခိုးေၾကာင့္ ၂ ဆ တိုးၿပီး ေသြးေၾကာေတြ ေထာင္ထြက္ေနေသာ ညီေတာ္ေမာင္ကလည္း ေတာ္႐ုံႏွင့္ မၿပီးေပ။ ဒီတခါေတာ့ ဦးေအာင္ အလွည့္ေပါ့။ သီတာ့ကို ဆိုဖာခုံမွာ လွဲခိုင္းလိုက္ၿပီး ဘာဂ်ာအစြမ္းျပေတာ့သည္။ ေနာင္ရဲက မထိရက္ မကိုင္ရက္ေသာ ရင္သား ၂ မႊာ ကိုေရာ၊ အေမႊးႏုႏုေတြႏွင့္ ေဖာင္းပြေနေသာ ညီမေလးကိုေရာ ကိုင္သည္၊ စုပ္သည္၊ ၿပီးေတာ့ ထင္ရာဆိုင္းပါေတာ့သည္။ ၂ ေယာက္ထဲ ရွိေသာ အိမ္ေလးသည္ အသံေတြ ဆူညံေနလို႔ေပါ့။

“အဲ့ဒါေၾကာင့္ သီတာ့ကို ေျပာတာေပါ့… ဦးေအာင္ ဒီမွာ သီတာတို႔နဲ႔ အတူတူ မေနခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းရင္း…” “အဲ့ဒါေၾကာင့္ သီတာကလည္း ဦးေအာင္ကို ေျပာတာေပါ့… သီတာတို႔နဲ႔ လာေနေစခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းရင္း…” “ေၾသာ္… သီတာရယ္…” (ေနာင္ရဲေရ… မင္း ငါ့မိန္းမ ႏို႔ကို စို႔ထားတာ… ငါလည္း မင္းမိန္းမ ႏို႔ကို စို႔တာ မင္း အျပစ္ျမင္မွာ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္…)

၂ ရက္ေလာက္ အခ်ိန္ရသျဖင့္ ဦးေအာင္ႏွင့္ သီတာမွာ ၾကင္စဦး ဇနီးေမာင္ႏွံ ပမာ။ ေနာင္ရဲ ျပန္လာေတာ့ အရာ အားလုံးက ပုံမွန္ ျပန္ျဖစ္သြားသည္။ ထူးျခားသည္မွာက ဦးေအာင္သည္ သားျဖစ္သူ ေခြၽးမျဖစ္သူတို႔ဆီ အလည္လာတာ မ်ားလာကာ၊ ေနာက္ေတာ့ ဟိုဘက္အိမ္ကို ေရာင္းလိုက္ၿပီး အတူတူ ေနၾကေတာ့ေလသည္။ ပီး