ဖောင်းထနေတဲ့ပပ စောက်ဖုတ်ကြီး

ဖောင်းထနေတဲ့ပပ စောက်ဖုတ်ကြီး

အံသြစရာမြင်ကွင်းကြောင့်မျက်လုံးပြူးမိသည်။ အတွင်းမှာ ကိုအောင်ကျော်နှင့်အတူ မျိုးပပ ရှိနေပြီး မျိုးပပရဲ့  လက်ကောက်ဝတ်တွေကို ပူးကာ အောင်ကျော်က ကြိုးနဲ့ စိမ်ပြေနပြေ ချည်နေခြင်းကြောင့်ပင်။ ကျွန်အော်ဟစ်ဖို့ ကြံလိုက်ပေမဲ့  ထူးဆန်းနေသော မျိုးပပကြောင့်မအော်ဖြစ်။ လက်နှစ်ကို သူတပါးက ကြိုးတုပ်နေတာတောင် ပါးစပ်ကအားနေပေမဲ့ မျိုးပပအော်ဟစ်ခြင်းမရှိ။ ရုန်းကန်ခြင်းမရှိ။ ရဲစခန်းမှာ သွားရောက် အဖမ်းခံသော အပစ်သားလို လိုက်လိုက်လျောလျောရှိနေခြင်းပင်။ ကြိုးချည်ကြီးတော့ ပိုနေသော ကြိုးစအရှည်ကို ထုတ်တန်းပေါ်ပစ်လျိုပြီး တစ်ဖက်က ပြန်ကျလာသောကြိုးစေကစောင့်ဆွဲလရာ  ပပတစ်ယောက် လက်မြှောက်လျက်သားဖြစ်သွားသည်။ အောင်ကျော်က မကျေနပ်သေး ထပ်ပြီး ဆွဲလိုက်ရာ  ခြေဖျားထောက်အနေအထားဖြစ်သွားတော့မှ ကြိုးစကို အနီးက ခုတင်တိုင်မှာ ချည်လိုက်သည်။ ပပနှုတ်မှာ ကြိုးကို  ဆွဲလိုက်ချိန်လက်တွေနာသွားသဖြင့် အ ဟုအော်ဟစ်ရုံမှအပ တခြားတုံ့ပြန်မှုမရှိ ။

မျိုးပပတစ်ယောက်လက်တွေမြှောက်ထားရတော့ ကျစ်လစ်သွယ်လျသောကိုယ်နေဟန်ထားက ပေါ်လွင်နေသည်။   အပေါ်ဝတ်ရင်ဖုံးလက်ရှည်လေးက အနည်းငယ်ပါးသဖြင့် အောက်ခံဘ်ာလီကိုပင်မြင်နေရသည်။ ခါးကို   ကျစ်လစ်စွာစည်းနှောင်ထားသော အထက်ဆင်စကို အောင်ကျော်က ဖြုတ်ချလိုက်သဖြင့် လုံချည်လေး  ပန်းနုခြေရင်းမှာပုံကျသွားသည်။  အောင်ကျော်က ပပရဲ့ ပင်တီကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ကျောင်းမှာ အိနြေ္ဒရှိလှပါသည်ဆိုသော ပပ  အောက်ပိုင်း  အဝတ်ဗလာနှင့်ဖြစ်သွားသည်။ ကို အောင်ကျော်ရဲ့လက်တွေက အငြိမ်မနေ အဖုတ်လေးကို ပွတ်သပ်နှိုက်စွနေသည်။   ပပကတော့ခေါင်းလေးမော့ အံကို ကျိတ်ကာ ခံစားနေသည်။ ကြည့်နေရင်းပင် အောင်ကျော်က ပပရဲ့ အဲ့နေရာကို လက်ဖဝါးနဲ့   နှစ်ချက်လောက် ရိုက်လိုက်သည်။ ပပတော့ ဘယ်လိုမေသည်မသိ။ ဖောင်းကနဲအသံကြောင့် ကျွန်မပင်ရင်တွေတုန်မိသည်။  ခန္ဓာကိုယ်ကို  တွန့်လိမ်နေသော ပပကို မြင်နေရသည်။ ကိုအောင်ကျော်က ပပကို ကျောပေးလိုက်ပြီး သူ့ရဲ့သံသေတ္တာလေးထဲက  တစ်စုံတစ်ရာကို  ထုတ်ယူလိုက်သည်။ ထောင်မှန်စတုဂံပုံ လေးထောင့်တုံးလေးတစ်ခု။ အဲ့အတုံးလေးမှာ ဝိုင်ယာနဲ့ ဆက်ထားတဲ့   ဘဲဥပုံစက်ကလေးတစ်ခုလဲပါသည်။ကိုအောင်ကျောက လေးထောင်းတုံးလေးက တစ်စုံတစ်ရာကို နှိပ်လိုက်ရာ ဘဲဥပုံ စက်ကလေးက   တွီကနဲ အသံခပ်ပါးပါးနဲ့တုန်ခါနေသည်။ ထိုတုန်ခါနေသောစက်ကလေးကို ပပရဲ့ ရင်သားပေါ်တို့ထိကစားနေသည်။

ပပခမျာ မျက်နှာလေးရှုံမဲ့ရင်း တအအနဲ့ ညည်းညူရင်းခံစားနေရရှာသည်။ ထို့နောက်ကိုအောင်ကျော်က ထိုဘဲဥပုံစက်လေးကို   ပပရဲ့အဖုတ်ထဲထိုးထည့်လိုက်သည်။ အားအအ ဒီတစ်ခေါက်တော့ ပပဆီက ညည်းသံအကျယ်ကြီးထွက်လာသည်။ အောင်ကျော်က   ချက်ခြင်းမတ်တပ်ထကာ ပပရဲ့ ပါးနုနုလေးကို ဖြောင်းကနဲ ရိုက်ချလိုက်သည်။ နင်အဲ့လောက်အသံကျယ်နေရင် ဟိုဘက်က   ဟာမကြားသွားဦးမယ် နင့်ပါးစပ်ကို ပိတ်ထားရမယ်။ ကိုအောင်ကျော်က ပြောပြောဆိုဆို ကြမ်းပြင်ပေါ်က ပင်တီလေးကိုယူကာ  ပပပါးစပ်ထဲထိုးထည့်သည်။ ကြည့်နေတဲ့ ကျွန်မဝေါ့ကနဲပင် ပျို့တတ်မိသည်။ သို့သော်မျက်နှာမလွှဲမိ။ အောင်ကျော်က  တွဲလောင်းကျနေတဲ့ လေးထောင့်တုံးလေးကို ပပရဲ့ ဘယ်ဘက်ပေါင်မှာကပ်ကာ တိပ်နဲ့ ပါတ်ချည်ထားလိုက်တယ် ပြီးတော့ တုန်ခါမှုကို  အမြင့်ဆုံးပြောင်းလိုက်ပုံရသည်။ စက်အသံကို အနည်းငယ်ကျွန်မကြားနေရသည်။ ပြီးတော့ ခြေရင်းက ပပရဲ့ထဘီကို ပြန်ဝတ်ပေးသည်။  ခြေကျင်းဝတ်တွေကိုလည်းပူးကာ ကြိုးချည်လိုက်သည်။

ပပကတော့တွဲလောင်းလေးနဲ့ တွန့်လိမ်နေသည် ကိုအောင်ကျော်ကတော့ အေးအေးဆေးဆေးပင် အရက်ကလေးသောက်ရင်း  အရသာခံကာ တစိမ့်စိမ့်ထိုင်ကြည့်နေသည်။ ပပတွန့်လိမ်နေရမှ ဝေဒနာကို မခံစားနိုင်လို့ထင်သည်။ လက်တွေကို ရုန်းကန်နေသည်ကို  မြင်ရသည်။ ခြေဖျားထောက်အနေအထားဆိုတော့ ချိန်သီးလေးလို လှုပ်ရမ်းနေသည်။ သုမကိုကြည့်ရင်း ကျွန်မ  အာခေါင်ထဲခြောက်ငပ်လာသလိုခံစားရသည်။ဝူးဝူးဝါးဝါး ညည်းသံတွေလည်းကြားနေရသည်။

ကျွန်မဒီနေရာကနေ ထွက်သွားသင့်ပြီးလို့ တွေးမိပေမဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို မလှုပ်ရှားမိ။ တွန့်လိမ်ရုန်းကန်နေသော ပပဆီကနေ မျက်လုံးအစုံကို မခွာနိုင်။ အနည်းငယ်အကြာမှာ ပပ ငြိမ်သက်သွားသည်။ ခံစားမှု အဆုံးအစွန်ကို ရောက်ကာ ခြေကုန်လက်ပန်းကျသွားပုံရသည်။  ကိုအောင်ကျော်ထိုင်နေရာမှထကာ ပပကို ကြိုးဖြည်ပေးဖို့ပြင်သည်။ ကျွန်မလည်းတော်သင့်ပြီဟုတွေးကာ စိတ်လှုပ်ရှားစွာ  ပြန်ခဲ့တော့သည်။

မနက်ခင်းဟာ ပုံမှန်အတိုင်း လည်ပတ်နေသည်။ ခု ကျွန်မရှေ့က ပပဟာ ညက မျိုးပပမဟုတ်တော့သလို တည်ငြိမ်နေသည်။ ယူနီဖောင်း  အဖြူ အစိမ်းနဲ့ ချပ်ချပ်ရပ်ရပ် လှလှပပ အိနြေ္ဒရှင်မလေးပြန်ဖြစ်နေသည်။ ပုံမှန်အတိုင်း ပေါ့ပေါ့ပါးပါး မနက်စာကို  စားသောက်လျှက်ရှိသည်။ ကျွန်မမှာသာ ညကပုံရိပ်တွေ မြင်ယောင်ရင်း ငိုင်နေမိသည်။ နှင်းဝေ ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ  နေမကောင်းဘူးလား…….။ ပပရဲ့မေးခွန်းကြောင့် ကျွန်မ ငိုင်နေမိရာ က အသက်ပြန်ဝင်လာတယ်။ ဟို….. ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး  အဲ့တာဆိုလည်းစားလေ တော်ကြာကျောင်းနောက်ကျနေဦးမယ်။ ကျွန်မလဲ စားစရာရှိတာဆွဲပီး ဆွဲခင်စလေးဆွဲကာ  ကျောင်းရှိရာသွားဖို့ပြင်ဆင်ရပါသည်။ ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်က ဒီရွာလေးမှတာဝန်ကျတဲ့ကျောင်းဆရာမတွေပါ။ ကျွန်မထက်စာရင်  မျိုးပပက စီနေရာကျပါတယ်။ ကျွန်မက ဒီရွာရောက်တာ စာသင်နှစ် တစ်နှစ်စာသာရှိသေးသည်။ ကိုအောင်ကျော် က ဒီခြံထဲမှာ  အိမ်စောင့်သဘောမျိုးနေတဲ့သူ။ အိမ်က သူတို့မိသားစုပိုင်အိမ်ပါပဲ။ ကျန်မိသားစုတွေက မြို့တတ်နေထိုင်ကြပေမဲ့ သူကတော့  သူ့အိမ်လေးထဲမှာ နေကျန်ခဲ့သည်။ ဘွဲ့ရ ပညာတတ် နိုင်ငံခြားသွားပြီး ပညာသင်ဖူးသည်ဟုသိရသည်။

ခြံထဲမှာ တံမြက်စဉ်းလှဲနေတဲ့ ကိုအောင်ကျော်ကိုတွေ့ရသည်။ သူကတော့ ထုံးစံအတိုင်းပြုံးပြနှုတ်ဆက်သည်။ ကျွန်မမှာသာ မလုံမလဲနဲ့  ခေါင်းငုံထားမိသည်။ နောက်တော့နှစ်ယောက်သား ဆိုင်ကယ်လေးစီးကာ ကျောင်းကို သွားကြသည်။ တစ်နေ့လုံး ပပက ဘာမှ အမူအယာ  ပျက်ယွင်းတာမျိုးမရှိ။ ပုံမှန်အတိုင်းပင်နေထိုင်သည်။ ကျွန်မလည်းမေးရင်ကောင်းမလားဟုတွေးနေပေမဲ့ ဘယ်က  အစရှာရမယ်မသိဖြစ်နေသည်။ တစ်နေ့တာ လုပ်ငန်းဆောင်တာတွေပြီးတော့ နှစ်ယောက်သား ဗီဒီယိုကားကြည့်ကြသည်။  တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ထိုရုပ်ရှင်မှာ မင်းသမီးကို ပြန်ပေးဆွဲဖမ်းဆီးသော အခန်းပါသည်။  ကျွန်မပါတ်ဝန်းကျင်ကို မေ့လျော့သွားအိသည်။  ကြိုးတုပ်ခံထားရသော ထိုမင်းသမီးရဲ့ပုံကို ကြည့်ပြီး ကျွန်မ ညက ပပရဲ့ပုံတွေကို ပြန်မြင်လာသည်။ သူ့နေရာမှာ ငါဆိုရင်ကော  ဘယ်လိုနေမလဲဟုတွေးကြည့်မိသည်။ ကိုယ့်လက်ကောက်ဝတ်လေးတွေကို စုပ်နယ်နေမိသည်။  ဟဲ့ နှင်းဝေ နင်ဘာဖြစ်နေတာတုန်း……။

မျိုးပပက ပုခုံးကို ပုတ်ပြီး ခေါ်လိုက်မှ တုန်တုန်ယင်ယင်နဲ့သတိပြန်ဝင်လာသည်။ စိတ်တွေက လှုပ်ရှားနေစဲ။ နှင်းဝေ  နင်ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ တစ်နေ့လုံး ငိုင်နေတယ် ငါ့ကို ပြောပါ၍ီး ဘာတွေဖြစ်နေလဲလို့…….။ ပပက ကျွန်မလက်ဖဝါးလေးကို  စုပ်ကိုင်ကာမေးသည်။ ကျွန်မ ညက သူမကို မြက်တဲ့အကြောင်းပြောပြလိုက်သည်။ ကျွန်မစကားဆုံးတော့ ပပက သက်ပြင်းချသည်။ ပပ  ဟိုလူကြီးကနင့်ကို ဘာလို့အနိုင်ကျင့်နေတာလဲ။ နင်ကကောဘာလို့ ငြိမ်ခံနေရတာလဲ။  သေဘာက်လို့…..။ ဘာရယ်…….။ ဟုတ်တယ်နှင်းဝေ………။ ငါ အနိုင်ကျင့်ခံရတဲ့ အခါ၊ လွတ်မြောက်ဖို့အခွင့်အရေး အရှိအောင်ချုပ်နှောင်ခံရတဲ့အခါ ရတဲ့ ခံစားမှုကို  ကြိုက်လို့…….။ ပပက ခေါင်းလေး ငုံပြီးဖြေတယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်မကို မေးတယ်။ ငါ့ကို အထင်သေးသွားပြီလား နှင်းဝေ…..။ ငါအထင်မသေးပါဘူး ပပရယ်။ ကျွန်မ အဆုံး ကျွန်မနဲ့သူမ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ဖတ်ထားမိသည်။ နင့်ဆီမှာ ဘာလို့အဲ့လို စိတ်မျိုးရှိနေရတာလဲ……..ပပရယ်။

မျိုးပပတို့ မိသားဆုဟာ ကျိကျိတတ်မချမ်းသာကြပေမဲ့ အလယ်အလတ်တန်းစားထက်တော့ ပိုပြည့်စုံပါတယ်။ ပြီးတော့ မျိုးပပဟာ  တစ်ဦးတည်းသော သမီး။ မိသားစုတွေရဲ့ အလိုလိုက်အကြိုက်စောင် ခြင်းကို ခံရတာပေါ့ အရာရာပြည့်စုံနေတဲ့ မျိုးပပတစ်ယောက်  ပညာရေးတက္ကသိုလ်တတ်နေစဉ် အသက် ၁၉နှစ်အရွယ်မှာ ပဲထူးဆန်းတဲ့ အရာတွေစိတ်ထဲဝင်လာခဲ့တယ်။ Internet googleတို့ရဲ့ အကူ  အညီနဲ့ သူမစိတ်တွေဟာ သီးခြားကမ္ဘာတစ်ခုကို ခြေချမိသွားတယ်။ လူ့အခွင့်အရေး ဆိုတဲ့ စကားလုံးမရှိရာ၊ လွတ်မြောက်ခွင့်မရှိသော  ချုပ်နှောင်ခြင်းများနဲ့ကမ္ဘာပေါ့။ ကိုယ်နောက်စိတ်မလိုက်တော့ စိတ်နောက်ကိုယ်လိုက်ရသည်။ ကိုယ့်အခန်းတံခါးကိုယ်ပိတ်ကာ  ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ကြိုးနဲ့တင်းကျပ်နေအောင်ချည်သည် ။ လက်တွေကိုတော့ ကိုယ့်ပါကိုယ်ချည်မရပေမဲ့ တင်းကျပ်နေသော  အနေအထားရောက်သည်အထိ ရစ်ပတ်ကာ အကျဉ်းသူလေးလိုနေထိုင်ခဲ့ဘူးသည်။ သို့သော်စိတ်ရဲ့ အလိုစန္ဒများက ပြည့်ဝမှုမရှိ။ နောက်တော့ တာဝန်ကျရာရွာကလေးစီရောက်လာသည်။ ရောက်ပြီး သိပ်မကြာ သူမဘဝ ပြောင်းလဲမဲ့ဖြစိရပ်တစ်ခုဖြစ်ခဲ့သည်။  မှတ်မှတ်ရရ နှင်းဝေ မြို့တတ်ကာ လစာသွားထုတ်သည်။

သူမတစ်ယောက်ထဲ အိပ်ခန်းထဲတွင် self-bondageလုပ်နေသည်။ ထိုနေ့မှ ကိုအောင်ကျော် အုန်းထမင်းချက်သဖြင့်သူမတို့ကို  လာပို့သည်။ အိမ်ရှေ့က အသံပေးသော်လည်း ဘယ်သူမပြန်မထူးသဖြင့် စိတ်ပူကာ အပေါ်ထပ်အိပ်ခန်းရှိရာ တတ်အလား ကြိုးများဖြင့်  ရစ်ပါတ်လုံးထွေးနေသော သူမကို တွေ့သွားလေတော့သည်။ ပထမတော့ ညီမလိုခင်ရသော မျိုးပပကို စိတ်ပူသွားမိသည်။ထို့ကြောင့်  အနားကို ကပ်သွားပြီး ကြိုးဖြေပေးဖို့လုပ်မှ လက်ကောက်ဝတ်မှကြိုးတွေက ချည်ထားတာမဟုတ်ပဲ ကိုယ့်ပါကို လိမ်ကျစ်ထားကြောင်း  တွေ့သဖြင့်အခြေအနေကို ရိပ်စားမိသွားသည်။ ထို့ကြောင်သူ နေရာမှ လှည့်ထွက်သွားရာ ခြေထောက်မှကြိုး တွေကို အသည်းအသန်  ဖြည်နေရာမှ ခေါင်းကိုမော့ကာ ကိုအောင်ကျော်………….. သူမခေါ်သံကြောင့်ကိုအောင်ကျော်က လှည့်ကြည့်ကာ စိတ်ချပါ အကို  ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပါဘူး…….။ မင်းစိတ်ထဲ ဘာတွေရှိနေလဲ အကို သိပါတယ်။ တစ်ကယ်လို့ မင်းစိတ်ဖြေဖို့အကူ အညီ လိုမယ်  ဆိုရင်တော့ ငါ့စီလာခဲ့ပါ။ ပြောပြီသူလှည့်ထွက်သွားသည်။

ကိုယ့်ကိုကိုယ်မှားသလားမှန်သလားပင် ကျွန်မမတွေးနိုင်တော့ ။ ထိုနေ့က ည၉နာရီလောက်ကြီး ကိုအောင်ကျော်ရှိရာ အိမ်ကို ကူးခဲ့သည်။ ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက် ဖြည်းဖြည်းသာခေါက်သည်မို့ တံခါးခေါက်သံက တိုးညှင်းပေမဲ့ သူကြားပါလိမ့်မည်။ ဖြည်းငြင်းစွာ ပွင်လာသော  တံခါးရဲ့ အသံဟာ အေးစက်တောင့်ခဲနေသည်။ မျိုးပပ ကျွန်မ ရောက်လာလိမ့်မယ်ဆိုတာ ကြိုသိထားသလိုမျိုးသူက ရေရွတ်တယ်။  ပြီးတော့ သူကပြောတယ်။ မင်း ဒီအိမ်ထဲဝင်လိုက်တာနဲ့ ငါ့လက်ထဲက အရုပ်ကလေးဖြစ်သွားပြီ။ မင်းရဲ့ သိက္ခာတရားတွေ မာနတွေ  အားလုံးကို အိမ်ရဲ့အပြင်ဘက်မှာထားခဲ့။ အိမ်ထဲဝင်လိုက်တာနဲ့ မင်းဟာ ငါပြုသမျှနုရမဲ့သူပဲ။ စဉ်းစားပါ သေချာပြီဆိုရင်တော့ ဝင်ခဲ့ ငါ့  အိပ်ခန်းထဲမှာရှိမယ်။ ပြောပြီး သူက လှည့်ထွက်သွားသည်။ ကျွန်မ လည်း လိုက်ဝင်သွားလိုက်တယ်။ ဒီအချိန်မှာ လှုပ်ခတ်နေတဲ့  စိတ်ဆန္ဒတွေ ပြေပျောက် ချင်တာကလွဲကင် ကျွန်မစိတ်ထဲ ဘာမှမသိပါဘူး။ အိပ်ခန်းလေးထဲမှာ သူနဲ့ ကျွန်မ နှစ်ယောက်တည်း။ သူက  ခုတင်စောင်းမှာ ထိုင်လို့။ ကျွန်မက သူ့ရှေ့မှာ မတ်တပ်လေးရပ်လို့ပေါ့။ မျိုးပပ…… သူ့ရဲ့ခေါ်သံက တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ ညအလယ်မှာ ပို  ကျယ်တယ်ထင်ရသည်။ ကျွန်မခန္ဓာကိုယ်လေးတုန်ကနဲဖြစ်သွားသည်။ ဟို သေတ္တာထဲမှာ ကြိုးတစ်ခွေရှိတယ် ယူလိုက်တဲ့…  သူလက်ညိုးထိုးပြရာ သေတ္တာအဖုံးကို ဖွင့်လိုက်သည်။ အနီရောင်ကြိုးတစ်ခွေက ကျွန်မကို ကြိုဆိုနေသည်။

ကျွန်မကောက်ယူလိုက်သည်။ သိပ်မကြာခင် ဒီကြိုးတွေထဲ ကျွန်မ လက်တွေ လှုပ်မရအောင် ဖြစ်နေလိမ်မယ်ထင့်ရဲ့။ သူက  ကျွန်မလက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကမ်းပေတဲ့ ကြိုးခွေကို ယူ ကာ နေရာမှထလာသည်။ ကျွန်မထက်ခေါင်းတစ်လုံးပို မြင့်တဲ့သူ့ကို ကျွန်မ  မော့ကြည့်နေရသည်။ သူက စကားတစ်ခွန်းမှ မပြောပဲ ကျွန်မလက်တွေကို ကြိုးနဲ့ပူးချည်ပြီး ကျန်နေတဲ့ ကြိုးစကို ထုတ်တမ်းမှာ  ချည်လိုက်တယ် ကျွန်မလက်တွေ မြှောက်လျက်သားပေါ့ မင်းငယ်ငယ်က အရိုက်ခံဖူးလား……။ ဟင့်အင်း ကျွန်မ  တစ်ခါမှအရိုက်မခံဖူးဘူး အကို….။ ဆရာမဖြစ်လာတဲ့ အထိပေါ့……။ သူက မျက်ခုံးကို ပင့်တင်ရင်းဆိုသည်။ ကျွန်မခေါင်းငြိမ့်ပြမိသည်။  လက်ကိုလည်းလွတ်လို လွတ်ငြားရုန်းနေမိသည်။ မလွတ်ေုမာက်နိုင်မှန်းသိတော့ အားငယ်လာသလိုလည်းခံစားရသည်။  မင်းတပည့်တွေကို ကောရိုက်ဖူးလား။ အရမ်းပြောရခတ်ရင်တော့ရိုက်ပါတယ်။ အင်း မင်းဒီနေ့ဝဋ်လည်ပြီ………။ပထမဆုံး အနေနဲ့  မင်းကိုယ်ပေါ် အလျိုးရာတစ်ချို့တင်ပေးဖို့ စီစဉ်ထားတယ်။ သူကျွန်မကို ရိုက်တော့မှာပေါ့ ။ ကျွန်မစိတ်လှုပ်ရှားမိသည်။ ဒါနဲ့  ကျောင်းဆရာ အများစုက ဘာလို့တင်ပါးကို ပဲရိုက်ကြလည်းသိလား။ ကျွန်မ ခေါင်းခါပြမိသည်။ တစ်ကယ်လည်း သိမှမသိပဲ။

အဲ့နေရာက အသားများပြီး ရိုက်လို့ကောင်းလို့လေ။ အထူးသဖြင့်မင်းလိုတင်ပါးမျိုးလေ။ ဟုဆိုကာ ကျွန်မတင်ပါးကို လက်နဲ့ ပုပ်သည်။  သာမန်အချိန်ဆို တစ်ခုခုတုံပြန်မိမှာ။ အခုက လက်တွေက ရှိသာရှိသည် သုံးမရတဲ့ အခြေအနေ။ သိမ်ငယ်မှုကိုခံစားရသည်။ သူက  ခေါင်းအုံးအောက်ထည့်ထားတဲ့တစ်စုံတစ်ရာကို ယူကာ လေထဲဝှေ့ရမ်းလိုက်သည်။ ဝှစ်…ကနဲအသံကကျောချမ်းစရာ။  သေချာကြည့်တော့ ဝိုင်ယာကြိုးကို တိပ်နဲ့ ပတ်ကျစ်ထားသောကြိုးတစ်ချောင်း။ သူက ကျွန်မရဲ့ကျော ဘက်ကို နေရာယူသည်။ ဝှစ်ကနဲ့  သံကို ကြားလိုက်ရပြီး သုပစ်မှတ်ထားရာ ကျွန်မတင်ပါးတွေ ပူကနဲခံစားလိုက်ရသည်။ နာကျင်မှုကြောင့်ကိုယ်ကလေးရမ်းကာ  ရုန်းကန်မိသည်။ သူကထက်မရိုက် ကျွန်မငြိမ်သွားသည်အထိစောင့်နေသည်။ ပြီးမှနောက်တစ်ချက်။ ခပ်ဖြေးဖြေးတိုက်ခတ်နေတဲ့  ညနေခင်းရဲ့လေပြေမှာ သူမထဘီအနားစတွေ လှုပ်ခတိနေသည်။ ဟိုးအဝေးမဗာ ကောင်းကင်ပြာပြာ တိမ်စိုင်ဖြူဖြူတွေ ။နောက်  သူမချစ်သော တောင်းတန်းပြာတွေ ။ ဘယ်လောက်ကြီးသော အပူကိုမစို ငြိမ်းသက်ပေးနိုင်သော သဘာဝပါတ်ဝန်းကျင်ဟာ  လက်ရှိသူမရင်က အပူကို မကြိမ်းအေးစေနိုင်ပါ။

ဟူးကနဲ ရှူထုတ်လိုက်တဲ့သက်ပျင်းမှာ စိတ်ဆိုးစိတ်ညစ်တွေပါသွားရင်ကောင်းမယ်ဟု သူမတွေးမိသည်။ မျိုးမမပြောပြသော  အကြောင်းအရာတွေက သူမစိတ်ကို စိုးမိုးထားနိုင်လွန်းသည်။ မကြာခင် မှောင်တော့မည်။ ပြန်သင့်ပြီဟုတွေးကသူမဆိုင်ကယ်လေးနဲ့  ပြန်ခဲ့သည်။ ဆိုင်ကယ်လေးကိုခြံထဲရပ်လိုက်တော့ အမှိုက်တွေကို မီးရှို့နေတဲ့ ကိုအောင်ကျော့ ပြုံးကာနှုတ်ဆက်သည်။ နောက်ကျတယ်နော် မနှင်းဝေ ဘယ်တွေဝင်နေတာလဲ သူမပြုံးရုံသာ ပြုံးပြမိသည်။ ကျော်ထွက်လာသော သူမကို ကိုအောင်ကျော်  နားမလည်စွာကြည့်နေမှာသိသည်။ အိမ်ထဲရောက်တော့ မျိုးပပ ကသူမကို စိတ်မကောင်းဟန်နဲ့ကြည့်သည်။ နှင်းဝေခုံမှထိုင်တော့ သူမ  ပုခုံးကို ကိုင်ကာ ငါမပြောပြခဲ့ရင်ပေါင်းသား နှင်းဝေရယ်။ ငါ့စိတ္တဇထဲနင့်ပါ ဆွဲသွင်းမိသလိုဖြစ်သွားပြီ……..။ ငါ့မှာကို  စိတ်အခံရှိတယ်ထင်ပါတယ် ပပရယ်။ ငါအခု ဘာလုပ်ရမှန်းကို မသိတော့ဘူး။ ပပသူမကို တွေတွေလေးစိုက်ကြည့်တယ်။ ပြီးမ  သက်ပျင်းကိုချကာ…..။ နှင်းဝေ ငါနင့်ဘဝကို ငါ့လိုဖြစ်သွားအောင်စွယ်တာမဟုတ်ဘူးနော်။ နင်စမ်းသပ်ကြည့်မလား…..။ ငါ……  ငါကြောက်တယ်။ ငါလည်းရှိမှာပဲ နှင်းဝေရယ် နင်တစ်ယောက်ထဲမှမဟုတ်တာ။ ပြီးတော့ နင့်စိတ်နင်လည်းသိရတာပေါ့  သာမာန်စိတ်လှုပ်ရှားတာလား တစ်ကယ်ကို အဲ့စိတ်ရှိနေလားဆိုတာ…..။

နင်…..နင်ကောင်းသလိုသာလုပ်တော့ဟာ…….။ ခဏစောင့်ဟု…..ဆိုကာ ပပ အပြင်ထွက်သွားသည်။ သိပ်မကြာပြန်ဝင်လာသည်။ နင်စမ်းကြည့်ချင်ရင် အဆင့်ပြင်ပြီးစောင့်နေပါတဲ့ ခဏနေရင်သူလာခဲ့မယ်တဲ့…..။ နင်မစမ်းချင်ဘူးဆိုရင်တော့ ပြန်လာပြောပါတဲ့……. ဘယ်လိုလဲ နင့်သဘော။ အဆင်သင့်ပြင် ငါက ဘာတွေပြင်ရမှာလဲ…….။ ဘာမှလုပ်စရာမလိုဘူး ငါယေလုပ်ပေးသမျှ အရုပ်ကလေးလို  ငြိမ်နေရုံပဲ။ အရုပ်ကလေးလိုတဲ့ နှင်းဝေရင်မှာ လှိုက်ကနဲ……။ သူမပြုံးရုံလေးပြုံးကာ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ ပပကသူမကို ထူကာ  ရေးချိုးစေသည်။ နောက်အဝတ်အစားသပ်သပ်ရပ်ရပ်ဝတ်ကာ ဖြီးလိမ်းပေးသည်။ ဆံပင်ကိုလဲ ဆံထုံးလေးထံးပေးသည်။  သူမကိုယ်တိုင်လဲထိုသို့ပြင်ဆင်သည်။ နောက်နှစ်ယောက်သားဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်စောင့်နေကြသည်။ ည ၇ နာရီတိတိမှာ  ကိုအောင်ကျော်ဝင်လာသည်။ နှင်းဝေကော ပပပါ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ကြသည်။ ကိုအောင်ကျော်က အိမ်ရဲ့ တံခါးမကြီးကို  အတွင်းမှလော့ချလိုက်သည်။ နောက်သူတို့နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာဝင်ထိုင်သည်။ နှင်းဝေ ရှင်……. ရုတ်တရက်ခေါ်လိုက်တော့  သူမခန္ဓာကိုယ်လေးတုန်ကနဲဖစ်သည်အထိ လန့်သွားသည်။ မင်းအခုချိန်ကစပြီး ငါ့ရဲ့ ကျေးကျွန်ဖြစ်သွားပြီ နားလည်လား….။

မျိုးပပ ကျွန်မနောက်လာရပ်သည်။ ဟူးကနဲသက်ပြင်းချသံကို ကြားလိုက်ရသည်။ နောက်သူမကကျွန်မလက်တွေကို  ကျောဘက်သို့လိမ်ယူလိုက်သည်။ အ ကျွန်မရဲ့ အော်ညည်းသံကြောင့် ပပက ဆော်ရီးဟုတောင်းပန်သည်။ ပပ မင်းသူ့ကို  တောင်းပန်စရာမလိုဘူး။ သူ့ကို နာအောင်လုပ် ကြိုးကို တင်းနေအောင်ချည် သူ့အော်သံကို ကြားချင်တယ်။ တုပ်တုပ်မှမလှုပ်နိုင်တဲ့  ကျွန်မကို သူက အရသာခံကြည့်နေတယ်။ ပြီးတော့ ပပကို တစ်စုံတစ်ရာ ထပ်ပေးလိုက်တယ်။ခွေးလည်ပါတ်လေးတစ်ခု  ကျွန်မလည်တိုင်ကျော့ကျော့ပေါ်ထပ်ရောက်လာသည်။ လည်ပါတ်ကသည် သံကြိုးငယ်လေးသူက ခုံပေါ်က ကိုင်ထားတယ်။  နောက်တစ်ချက်စောင့်စွဲလိုက်ရာ လက်ပြန်ကြိုးတုပ်ခံထားရသူ ကျွန်မကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောက်ကျသည်။နာကျင်မှု  ဝမ်းနည်းမှုကြောင့်ကျွန်မ မျက်ရည်ဝဲလာသည်။ ပပ ကော်ဖီသုံးခွက်ဖျော်ပြီး အပေါ်လိုက်ခဲ့…….

အမိန့်ပေးပြီး ကျွန်မကို သံကြိုးက ဆွဲကာ အပေါ်တတ်သွားသည်။ ကျွန်မလည်းနောက်က ယိုင်တိယိုင်တိုင်လိုက်ရတာပေါ့။ အခန်းထဲက  ကျွန်မနဲ့ ပပရဲ့ နှစ်ယောက်အိပ်ခုတင်စောင်းမှာ သူကထိုင်ပြီး ကျွန်မကတော့ သူ့ရှေ့က ကြမ်းပြင်မှာ ဒူးတုပ်ထိုင်ရသည်။ ခဏနေတော့  ပပတစ်ယောက် ကော်ဖီဗန်းလေးကိုင်ကာတတ်လာသည်။ ဗန်းလေးကို ကိုအောင်ကျော့်နဘေးမှာ တရိုတသေချကာ ကျွန်မဘေးမှာ  ဒူးတုပ်ကာလာထိုင်သည်။ ကိုအောင်ကျောက ကော်ဖီခွက်တစ်ခုထဲဆေးတစ်လုံးထည့်ကာမွှေနေသည်။ ပြီးတော့ ပပကို ပေးကာ  ကျွန်မကို တိုက်စေသည်။ ကော်ဖီတွေကုန်သွားတော့ ကျွန်မကို ကြိုးဖြည်ပေးသည်။ ပြီးတော့ အဝတ်တွေ တစ်ခုမကျန်ချွတ်စေသည်။  ကျွန်မရဲ့လက်ကလေးတွေနဲ့ ဖွံ့ထွားတဲ့ အင်္ဂါတွေကို ဖုံးကွယ်ဖို့ကျွန်မကြိုးစားတယ်။ ဒါပေမဲ့သူက ကျွန်မကို ခုတင်ပေါ်ဆွဲတင်ကာ  ပါတ်လက်လှန်စေပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို ဘေးသို့ဆွဲကားကာ ခုတက်တိုင်တွေမှာ ကြိုးနဲ့ ချည်လိုက်သည်။ ခြေထောက်တွေလည်းထိုနည်း  လည်ကောင်း………။ကျွန်မဟာ ခုတင်ပေါ်မှာ ခြေကားယားလက်ကားယားပေါ့။ လည်ပင်းက လည်ပါတ်ကိုတော့  ခဏဖြုတ်ပေးထားသည်။

ခဏကြာတော့ ကျွန်မစိတ်တွေ လှုပ်ရှားလာပြီး ကိုယ်အင်္ရာအစိတ်အပိုင်ူတေလကနေ ယားယံငေါ ဝေဒနာကို စတင်ခံစားလာရသည်။  ကျွန်မကို ကျွန်မ ဘာဖြစ်နေမှန်းမသိ။ ဝေဒနာက ပိုပို ပြင်းလာသည်။ သူက ကျွန်မနားလျှောက်လာကာ     ဘယ်လိုလဲ နှင်းဝေ နေလို့မှကောင်းရဲ့လား…။ နင့်ကို ကာမစိတ်ကြွဆေးတွေ တိုက်ထားတာလေ……..။ ကျွန်မပြန်မဖြေနိုင် ရင်တစ်ခုလုံးမောဟိုက်နေသည်။  သူ့လက်တွေက ကျွန်မခန္ဓာကိုယ်ကို ပွတ်သပ်နေပြီး နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်ညိုးလက်မနဲ့ဖိညှစ်လိုက်သည်။ အား……. နာကျင်မှုကြောင့်  ကျွန်မ ခေါင်းတစ်ခါခာနဲ့ အော်မိသည်။ ခံစားနေရသော ဝေဒနာ အနည်းငယ် သက်သာသလိုတော့ရှိသည်။ မင်းလိင်မဆက်ဆံရင် ဒါမှမဟုတ် အာသာမဖြေရင် တစ်ညလုံးရူးလောက်အောင် ခံစားရတော့မှာ…။ မင်းကို ဒီတိုင်းထားလိုက်ရမလား မလုပ်ပါနဲ့ရှင် ကျွန်မကို အာသာဖြေခွင့်ပေးပါ…..။ ကျွန်မ အရူးတစ်ယောက်လို အော်ဟစ်တောင်းပန်မိသည်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မပါးစပ်ကို  တိပ်နဲ့ကပ်လိုက်တညမို့ ဝူးဝူးနဲ့သာ အသံထွက်နိုင်သည်။ နောက်တော့ သူ့လက်စွဲတော် ကြာပွတ်လေးနဲ့ ကျွန်မခန္ဓာကိုယ်အနှံကို  ရိုက်နှက်ပါတော့သည်။ လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ဖြစ်နေသော ရင်သားတွေသာမက တစ်ခါတစ်ခါ ပေါင်ကြားက အင်္ဂါနုနုလေးကို  ပါလာထိသည်။ အရည်ကြည်လေးတွေစိမ့်ထွက်လာသည်။ နာကျင်မှုကြောင့် စိတ်တွေ ပြေလျော့သွားသလိုရှိပေမဲ့ ယားယံမှုက ရှိစဲပင် ။

နောက်တော့ ကို အောင်ကျော်က ပပကို လက်ပြန်ကြိုးတုပ်ကာ သွား နင်သူငယ်ချင်းကို ပါးစပ်နဲ့ ပြုစုပေးလိုက်ဟု အမိန့်ပေးသည်။  ပပလည်း အမိန့်အတိုင်း ခုတင်ပေါ်တတ်လာတာပေါ့ ပထမဆုံး ကျွန်မရဲ့ ရင်သားတွေကို လျှာနဲ့ရပ်လိုက် စို့လိုက်လုပ်သည်။  နောက်တဖြည်းဖြည်းနဲ့အောက်ဆင်းသွားပြီး ပူစီလေးကို လျှာနဲ့ရပ်ပေးပါသည်။ တစ်ခါမှာ မကြုံဖူးတဲ့ ခံစားမှုကြောင့် အပျိုမလေးကျွန်မ  မူးမူးမေ့မေ့ ။ နောက်တော့ တစ်ကိုယ်လုံးပျော့ခွေတဲ့အထိခံစားလိုက်ရသည်။ လက်ကောက်ဝတ်မှာ ထင်နေသော ကြိုးရာလေးကို  ကြည့်ပြီး နှင်းဝေ အတွေးနယ်ချဲ့နေသည်။စနေနေ့မို့ ကျောင်းပိတ်သည်လေ….. ဟဲ့ မယ်မင်းကြီးမ ဘာတွေတွေးနေတာတုန်း……။ အနောက်ကနေ ပခုံးပုတ်ပြီး ခေါ်တော့ နှင်းဝေ ဆက်ကနဲတုန်သွားသည်။ ပပ….လန့်တာဟာ……. နောက်မှလန့် သွား……ရေသွားချိုး…..  ကိုအောင်ကျော်က သူမြို့တတ်ရင်လိုက်ခဲ့တဲ့…….. ။ ဟဲ့သူက ငါ့ဘယ်ခေါ်သွားမှာတုန်း……..။ သိချင်သူ့သွားမေးလေ……။ နှင်းဝေက  ကြောက်လန်ဟန်နဲ့ ပခုံးတွန်ပြတော့ ပပကရယ်သည်။ နှင်းဝေလဲရေလဲထဘီလဲကာ ရေချိုးခန်းဝင်ခဲ့သည်။ ရေချိုးပြီး အခန်းပြန်  မှန်တင်ခုံရှေ့အလှ ပြင်နေတုန်း ပပကနောက်နေသိုင်းဖက်သည်။ နင့်ကိုယ်လုံးလေး သိပ်လှတာပဲနှင်းဝေရယ် ငါညကမှသိတာ ဟာ…. ဘာတွေပြောနေတာလဲ ရှက်သွားသဖြင့် နှင်းဝေမျက်နှာလေး နီရဲသွားကာ ပပကို လက်နောက်ပြန် ဆွဲဆိတ်သည်။ ပပရယ်  ရယ်ရင်းရှောင်လိုက်သည်။

ချွင် ချလွင်….. ဘာသံတွေတုန်း နှင်းဝေရဲ့ အမေးကို ပပက ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ ဘာသံထင်လို့တုန်းလို့ပြန်ဖြေတယ်။ ငါသံကြိုးသံကြားလိုက်တယ် ဘယ်ကလဲတော့မသိဘူး…..။ ဒီကေလ….. ပြောပြောဆိုဆို ပပက အဖြူရောင်ဂါဝင်လေးက  ပေါင်းရင်းထိမတင်လိုက်သည်။ ပေါင်လယ်မှာ သူမရဲ့သွယ်စင်းတဲ့ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ချုပ်နှောင်ထားသော လက်ထိပ်ခေါ်မလား  ခြေကျင်းခေါ်မလားအရာတစ်ခု။ ပေါင်မှာ ပတ်ထားသော ကွင်းကို သရေနဲ့ပြုလုပ်ထားပြီး sizeက လိုသလို အတိုးအလျော့လုပ်နိုင်သည်။  အလွယ်တကူ ဖြုတ်မရရောင် သေ့ခလောက်လေးများနဲ့ခတ်ထားသည်။ အလယ်ကနေ မတိုလွန်းမရှည်လွန်းသော  သံကြိုးလေးဖြင့်ဆက်ထားသည်။ လှုပ်ရှားမှုတွေကို လုပ်နိုင်ပေမဲ့ ခပ်မြန်မြန်သွားစရာရှိရင်တော့  ကျိန်းသေစိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်စေမဲ့ ပစ္စည်းတွေ……။ နင်က မနက်စောစော သွားခစားခဲ့တယ်ပေါ့…….။ ဟိုက ကြိမ်စင်္ကြနဲ့  ရိုက်ခေါ်တာကိုးဟ……။နင့်အတွက်လဲ လက်ဆောင်ပါသည်။

လမ်းလျှောက်ရတာ ခြေလှမ်းမမှန်ချင်။ သူမရဲ့ အရှက်နဲ့ သိက္ခာ အားလုံး ကိုအောင်ကျော့်လက် အပ်ထားရသည် မဟုတ်လား။  လူပုံအလယ်မှာ တုန်ခါစက်တစ်ခု ပင်တီထဲထည့်ဝတ်ပြီး လမ်းလျှောက်ရလိမ့်မယ်လို့ ဘယ်တုန်းကမှ မတွေးမိခဲ့ ။ ခုတော့ နှင်းဝေဆိုတဲ့  သူမ အပြင်ပန်းကြည့်ရင် ရင်ဖုံးအကျႌချိတ်ထဘီနဲ့ အိနြေ္ဒရှင်ပေါ့။ ထဘီထဲမှာတော့ တုန်ခါစက်အစွမ်းကြောင့် စိုစိစိဖြစ်နေသော  ပင်တီတစ်ထည်။ ဒီကြားထဲ မျက်နှာ မပျက်အောင် ထိန်းရသေးသည်။ နေက သူမအတွက်ပို ပူနေသည်ထင်ရသည်။ သူမအပေါ်  ကြည့်နေသော မျက်လုံးတိုင်းကို ကြောက်မိနေသည်။ ကို အောင်ကျော်ကတော့ ဘေးမှာ လေလေးတစ်ချွန်ချွန်နှင့် ခလုတ်ကို  ပိတ်လိုက်ဖွင့်လိုက်။ ဝယ်ထားတဲ့ ပစ္စည်းတွေကို ကုန်ကားနဲ့ ရွာကို လမ်းကြုံတင်ပေးပြီးတော့ ကို အောင်ကျော်က သူမကို ဆိုင်ကယ်နဲ့  တစ်နေရာခေါ်သွားသည်။ ခြံကျယ်ကြီးတစ်ခု……… ။ သူက အသင့်လူခေါ်ဘလ်ကို နှိပ်လိုက်တော့ ခြံစောင့်ဖြစ် ဟန် တူသူ  တစ်ယောက်ထွက်လာသည်။ သော့ဖွင့်ပေးပြီး သော့ကို သူ့လက်အပ်ကာ ထွက်သွားသည်။ နှင်းဝေ တစ်ယောက် ယောင်လည်လည်နဲ့  အိမ်ထဲလိုက်ဝင်ခဲ့သည်။ အိမ်ဆောက်ထားတဲ့ ပုံက ရှေးဆန်ပြီး ခန်းနားလှသည်။ ဟောင်းနေပေမဲ့ ခိုင်ခံ့နေသေးသည်။

ကျွန်မကို ဘာလို့ ဒီကို ခေါ်လာတာလဲ နှင်းဝေရဲ့ မအောင့်နိုင်အောင် မေးလိုက်တဲ့ အသံကြောင့် ကို အောင်ကျော်လှည့်ကြည့်သည်။  ထို့နောက် သူ့အိပ်ထဲက တစ်စုံတစ်ရာကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ နောက် ထို အနာကို စုပ်ကိုထားတဲ့ လက်သီးစုပ်လေးသူမရှိရာကို  ကမ်းလိုက်သည်။ လက်တွေကို ဖြည်းဖြည်းချင်းဖြည်လိုက်သည်။ လက်ဖဝါးပေါ်မှာ လက်စွပ်လေးတစ်ကွင်း……..။ မင်း တစ်သက်လုံး ငါ့အတွက် အသက်ရှင်ပေးနိုင်မလား နှင်းဝေ…….. အသံက နူးညံသည်။ အမိန့်သံမပါ။ သို့သော် သူမနားထဲ အမိန့်တစ်ခုလို ကြားသည်။ သူ  သူမကို လက်ထပ်ခွင့်တောင်းနေတာပဲ။ လက်ထပ်ခြင်းဆိုတာ နှင်းဝေ ဘယ်တော့မှ ခေါင်းထဲမထည့်ရသေးတဲ့အရာ။ ရုတ်တရက်သူမ  ဘာပြန်ပြောရမည်မသိ။ ပြီးတော့ သူ့ရဲ့ ပိုင်စိုးပိုင်နင်းပြောပုံကြောင့် အောင့်သက်သက်ခံစားရသည်။ မိန်းမက မိန်းမပဲလေ……။ ကျွန်မ စဉ်းစားပါရစေဦး……။ ထိုနေ့က ထိုကိစ္စ ထိုမျှနှင့်ရပ်သွားသည်။ ကိုအောင်ကျော်က သူမကို အိမ်အနှံ့ ခြံအနှံ့လိုက်ပြသည်။

ကျောချမ်းစရာ…..။ လူတစ်ယောက်ကို ပုံစံမျိုးစုံနှင့် ချုပ်နှောင်နိုင်သော ကိရိယာများ လှောင်အိမ်များ ကြာပွတ်များ မျိုးစုံလွန်းသည်။  သူကပြောသေးသည်။ သူ့အချစ်ကို သာလက်ခံရင် သူမတစ်သက်လုံး ဒီအိမ်မှာနေရမှာတဲ့…….။ ညရောက်တော့ပပနဲ့ တိုင်ပင်ဖြစ်သည်။  ပပက မျက်လုံးလေးပြူးပြီး အံသြလို့။ ပပနဲ့ ကို အောင်ကျော် ထိတွေ့ခဲ့တဲ့သက်တမ်းတစ်လျှောက် ဘယ်တုန်းကမှ စိတ်ဝင်စားတဲ့  အရိပ်အယောင်မပြခဲ့ ဖူးဘူးတဲ့။ ဒီလိုဆိုတော့လည်း နှင်းဝေ ကြည်နူးရပါသည်။ ကျောင်းတွေပိတ်တဲ့ နွေရာသီ တစ်ခုမှာ သူမ ကို  အောင်ကျော့်ကို အဖြေပေးခဲ့သည်။ နောက်ရွာမှာပဲ အကျဉ်းရုံး ပြုလုပ်ကာ ကို အောင်ကျော်ရဲ့ အိမ်ကလေးဆီလိုက်သွားခဲ့သည်။ အဲ့ဒီမှာ  လှောင်အိမ်လေးတွေ လက်ထိပ်လေးတွေ သူမကိုစောင့်နေလိမ့်မည်။ ပပကတော့ သူမတို့နှစ်ဦးကို နှုတ်ဆက်က တာဝန်ကျရာ  နောက်တစ်ရွာကို ကူးသွားသည်။ တစ်နေ့ သူမမှာလဲ စိတ်တူရာ လူတစ်ယောက်ရှိလာလိမ့်ဦးမည်။

Crd

Zawgyi

ေဖာင္းထေနတဲ့ပပ ေစာက္ဖုတ္ႀကီး

အံၾသစရာျမင္ကြင္းေၾကာင့္မ်က္လုံးျပဴးမိသည္။ အတြင္းမွာ ကိုေအာင္ေက်ာ္ႏွင့္အတူ မ်ိဳးပပ ရွိေနၿပီး မ်ိဳးပပရဲ႕ လက္ေကာက္ဝတ္ေတြကို ပူးကာ ေအာင္ေက်ာ္က ႀကိဳးနဲ႔ စိမ္ေျပနေျပ ခ်ည္ေနျခင္းေၾကာင့္ပင္။ ကြၽန္ေအာ္ဟစ္ဖို႔ ႀကံလိုက္ေပမဲ့ ထူးဆန္းေနေသာ မ်ိဳးပပေၾကာင့္မေအာ္ျဖစ္။ လက္ႏွစ္ကို သူတပါးက ႀကိဳးတုပ္ေနတာေတာင္ ပါးစပ္ကအားေနေပမဲ့ မ်ိဳးပပေအာ္ဟစ္ျခင္းမရွိ။ ႐ုန္းကန္ျခင္းမရွိ။ ရဲစခန္းမွာ သြားေရာက္ အဖမ္းခံေသာ အပစ္သားလို လိုက္လိုက္ေလ်ာေလ်ာရွိေနျခင္းပင္။ ႀကိဳးခ်ည္ႀကီးေတာ့ ပိုေနေသာ ႀကိဳးစအရွည္ကို ထုတ္တန္းေပၚပစ္လ်ိဳၿပီး တစ္ဖက္က ျပန္က်လာေသာႀကိဳးေစကေစာင့္ဆြဲလရာ ပပတစ္ေယာက္ လက္ေျမႇာက္လ်က္သားျဖစ္သြားသည္။ ေအာင္ေက်ာ္က မေက်နပ္ေသး ထပ္ၿပီး ဆြဲလိုက္ရာ ေျခဖ်ားေထာက္အေနအထားျဖစ္သြားေတာ့မွ ႀကိဳးစကို အနီးက ခုတင္တိုင္မွာ ခ်ည္လိုက္သည္။ ပပႏႈတ္မွာ ႀကိဳးကို ဆြဲလိုက္ခ်ိန္လက္ေတြနာသြားသျဖင့္ အ ဟုေအာ္ဟစ္႐ုံမွအပ တျခားတုံ႔ျပန္မႈမရွိ ။

မ်ိဳးပပတစ္ေယာက္လက္ေတြေျမႇာက္ထားရေတာ့ က်စ္လစ္သြယ္လ်ေသာကိုယ္ေနဟန္ထားက ေပၚလြင္ေနသည္။ အေပၚဝတ္ရင္ဖုံးလက္ရွည္ေလးက အနည္းငယ္ပါးသျဖင့္ ေအာက္ခံဘ္ာလီကိုပင္ျမင္ေနရသည္။ ခါးကို က်စ္လစ္စြာစည္းေႏွာင္ထားေသာ အထက္ဆင္စကို ေအာင္ေက်ာ္က ျဖဳတ္ခ်လိုက္သျဖင့္ လုံခ်ည္ေလး ပန္းႏုေျခရင္းမွာပုံက်သြားသည္။ ေအာင္ေက်ာ္က ပပရဲ႕ ပင္တီကို ဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။ ေက်ာင္းမွာ အိေျႏၵရွိလွပါသည္ဆိုေသာ ပပ ေအာက္ပိုင္း အဝတ္ဗလာႏွင့္ျဖစ္သြားသည္။ ကို ေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕လက္ေတြက အၿငိမ္မေန အဖုတ္ေလးကို ပြတ္သပ္ႏႈိက္စြေနသည္။ ပပကေတာ့ေခါင္းေလးေမာ့ အံကို က်ိတ္ကာ ခံစားေနသည္။ ၾကည့္ေနရင္းပင္ ေအာင္ေက်ာ္က ပပရဲ႕ အဲ့ေနရာကို လက္ဖဝါးနဲ႔ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ႐ိုက္လိုက္သည္။ ပပေတာ့ ဘယ္လိုေမသည္မသိ။ ေဖာင္းကနဲအသံေၾကာင့္ ကြၽန္မပင္ရင္ေတြတုန္မိသည္။ ခႏၶာကိုယ္ကို တြန႔္လိမ္ေနေသာ ပပကို ျမင္ေနရသည္။ ကိုေအာင္ေက်ာ္က ပပကို ေက်ာေပးလိုက္ၿပီး သူ႔ရဲ႕သံေသတၱာေလးထဲက တစ္စုံတစ္ရာကို ထုတ္ယူလိုက္သည္။ ေထာင္မွန္စတုဂံပုံ ေလးေထာင့္တုံးေလးတစ္ခု။ အဲ့အတုံးေလးမွာ ဝိုင္ယာနဲ႔ ဆက္ထားတဲ့ ဘဲဥပုံစက္ကေလးတစ္ခုလဲပါသည္။ကိုေအာင္ေက်ာက ေလးေထာင္းတုံးေလးက တစ္စုံတစ္ရာကို ႏွိပ္လိုက္ရာ ဘဲဥပုံ စက္ကေလးက တြီကနဲ အသံခပ္ပါးပါးနဲ႔တုန္ခါေနသည္။ ထိုတုန္ခါေနေသာစက္ကေလးကို ပပရဲ႕ ရင္သားေပၚတို႔ထိကစားေနသည္။

ပပခမ်ာ မ်က္ႏွာေလးရႈံမဲ့ရင္း တအအနဲ႔ ညည္းညဴရင္းခံစားေနရရွာသည္။ ထို႔ေနာက္ကိုေအာင္ေက်ာ္က ထိုဘဲဥပုံစက္ေလးကို ပပရဲ႕အဖုတ္ထဲထိုးထည့္လိုက္သည္။ အားအအ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ပပဆီက ညည္းသံအက်ယ္ႀကီးထြက္လာသည္။ ေအာင္ေက်ာ္က ခ်က္ျခင္းမတ္တပ္ထကာ ပပရဲ႕ ပါးႏုႏုေလးကို ေျဖာင္းကနဲ ႐ိုက္ခ်လိုက္သည္။ နင္အဲ့ေလာက္အသံက်ယ္ေနရင္ ဟိုဘက္က ဟာမၾကားသြားဦးမယ္ နင့္ပါးစပ္ကို ပိတ္ထားရမယ္။ ကိုေအာင္ေက်ာ္က ေျပာေျပာဆိုဆို ၾကမ္းျပင္ေပၚက ပင္တီေလးကိုယူကာ ပပပါးစပ္ထဲထိုးထည့္သည္။ ၾကည့္ေနတဲ့ ကြၽန္မေဝါ့ကနဲပင္ ပ်ိဳ႕တတ္မိသည္။ သို႔ေသာ္မ်က္ႏွာမလႊဲမိ။ ေအာင္ေက်ာ္က တြဲေလာင္းက်ေနတဲ့ ေလးေထာင့္တုံးေလးကို ပပရဲ႕ ဘယ္ဘက္ေပါင္မွာကပ္ကာ တိပ္နဲ႔ ပါတ္ခ်ည္ထားလိုက္တယ္ ၿပီးေတာ့ တုန္ခါမႈကို အျမင့္ဆုံးေျပာင္းလိုက္ပုံရသည္။ စက္အသံကို အနည္းငယ္ကြၽန္မၾကားေနရသည္။ ၿပီးေတာ့ ေျခရင္းက ပပရဲ႕ထဘီကို ျပန္ဝတ္ေပးသည္။ ေျခက်င္းဝတ္ေတြကိုလည္းပူးကာ ႀကိဳးခ်ည္လိုက္သည္။

ပပကေတာ့တြဲေလာင္းေလးနဲ႔ တြန႔္လိမ္ေနသည္ ကိုေအာင္ေက်ာ္ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပင္ အရက္ကေလးေသာက္ရင္း အရသာခံကာ တစိမ့္စိမ့္ထိုင္ၾကည့္ေနသည္။ ပပတြန႔္လိမ္ေနရမွ ေဝဒနာကို မခံစားႏိုင္လို႔ထင္သည္။ လက္ေတြကို ႐ုန္းကန္ေနသည္ကို ျမင္ရသည္။ ေျခဖ်ားေထာက္အေနအထားဆိုေတာ့ ခ်ိန္သီးေလးလို လႈပ္ရမ္းေနသည္။ သုမကိုၾကည့္ရင္း ကြၽန္မ အာေခါင္ထဲေျခာက္ငပ္လာသလိုခံစားရသည္။ဝူးဝူးဝါးဝါး ညည္းသံေတြလည္းၾကားေနရသည္။

ကြၽန္မဒီေနရာကေန ထြက္သြားသင့္ၿပီးလို႔ ေတြးမိေပမဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို မလႈပ္ရွားမိ။ တြန႔္လိမ္႐ုန္းကန္ေနေသာ ပပဆီကေန မ်က္လုံးအစုံကို မခြာႏိုင္။ အနည္းငယ္အၾကာမွာ ပပ ၿငိမ္သက္သြားသည္။ ခံစားမႈ အဆုံးအစြန္ကို ေရာက္ကာ ေျခကုန္လက္ပန္းက်သြားပုံရသည္။ ကိုေအာင္ေက်ာ္ထိုင္ေနရာမွထကာ ပပကို ႀကိဳးျဖည္ေပးဖို႔ျပင္သည္။ ကြၽန္မလည္းေတာ္သင့္ၿပီဟုေတြးကာ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ျပန္ခဲ့ေတာ့သည္။

မနက္ခင္းဟာ ပုံမွန္အတိုင္း လည္ပတ္ေနသည္။ ခု ကြၽန္မေရွ႕က ပပဟာ ညက မ်ိဳးပပမဟုတ္ေတာ့သလို တည္ၿငိမ္ေနသည္။ ယူနီေဖာင္း အျဖဴ အစိမ္းနဲ႔ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ လွလွပပ အိေျႏၵရွင္မေလးျပန္ျဖစ္ေနသည္။ ပုံမွန္အတိုင္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါး မနက္စာကို စားေသာက္လွ်က္ရွိသည္။ ကြၽန္မမွာသာ ညကပုံရိပ္ေတြ ျမင္ေယာင္ရင္း ငိုင္ေနမိသည္။ ႏွင္းေဝ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ ေနမေကာင္းဘူးလား…….။ ပပရဲ႕ေမးခြန္းေၾကာင့္ ကြၽန္မ ငိုင္ေနမိရာ က အသက္ျပန္ဝင္လာတယ္။ ဟို….. ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး အဲ့တာဆိုလည္းစားေလ ေတာ္ၾကာေက်ာင္းေနာက္က်ေနဦးမယ္။ ကြၽန္မလဲ စားစရာရွိတာဆြဲပီး ဆြဲခင္စေလးဆြဲကာ ေက်ာင္းရွိရာသြားဖို႔ျပင္ဆင္ရပါသည္။ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္က ဒီ႐ြာေလးမွတာဝန္က်တဲ့ေက်ာင္းဆရာမေတြပါ။ ကြၽန္မထက္စာရင္ မ်ိဳးပပက စီေနရာက်ပါတယ္။ ကြၽန္မက ဒီ႐ြာေရာက္တာ စာသင္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္စာသာရွိေသးသည္။ ကိုေအာင္ေက်ာ္ က ဒီၿခံထဲမွာ အိမ္ေစာင့္သေဘာမ်ိဳးေနတဲ့သူ။ အိမ္က သူတို႔မိသားစုပိုင္အိမ္ပါပဲ။ က်န္မိသားစုေတြက ၿမိဳ႕တတ္ေနထိုင္ၾကေပမဲ့ သူကေတာ့ သူ႔အိမ္ေလးထဲမွာ ေနက်န္ခဲ့သည္။ ဘြဲ႕ရ ပညာတတ္ ႏိုင္ငံျခားသြားၿပီး ပညာသင္ဖူးသည္ဟုသိရသည္။

ၿခံထဲမွာ တံျမက္စဥ္းလွဲေနတဲ့ ကိုေအာင္ေက်ာ္ကိုေတြ႕ရသည္။ သူကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္းၿပဳံးျပႏႈတ္ဆက္သည္။ ကြၽန္မမွာသာ မလုံမလဲနဲ႔ ေခါင္းငုံထားမိသည္။ ေနာက္ေတာ့ႏွစ္ေယာက္သား ဆိုင္ကယ္ေလးစီးကာ ေက်ာင္းကို သြားၾကသည္။ တစ္ေန႔လုံး ပပက ဘာမွ အမူအယာ ပ်က္ယြင္းတာမ်ိဳးမရွိ။ ပုံမွန္အတိုင္းပင္ေနထိုင္သည္။ ကြၽန္မလည္းေမးရင္ေကာင္းမလားဟုေတြးေနေပမဲ့ ဘယ္က အစရွာရမယ္မသိျဖစ္ေနသည္။ တစ္ေန႔တာ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ဗီဒီယိုကားၾကည့္ၾကသည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ထို႐ုပ္ရွင္မွာ မင္းသမီးကို ျပန္ေပးဆြဲဖမ္းဆီးေသာ အခန္းပါသည္။ ကြၽန္မပါတ္ဝန္းက်င္ကို ေမ့ေလ်ာ့သြားအိသည္။ ႀကိဳးတုပ္ခံထားရေသာ ထိုမင္းသမီးရဲ႕ပုံကို ၾကည့္ၿပီး ကြၽန္မ ညက ပပရဲ႕ပုံေတြကို ျပန္ျမင္လာသည္။ သူ႔ေနရာမွာ ငါဆိုရင္ေကာ ဘယ္လိုေနမလဲဟုေတြးၾကည့္မိသည္။ ကိုယ့္လက္ေကာက္ဝတ္ေလးေတြကို စုပ္နယ္ေနမိသည္။ ဟဲ့ ႏွင္းေဝ နင္ဘာျဖစ္ေနတာတုန္း……။

မ်ိဳးပပက ပုခုံးကို ပုတ္ၿပီး ေခၚလိုက္မွ တုန္တုန္ယင္ယင္နဲ႔သတိျပန္ဝင္လာသည္။ စိတ္ေတြက လႈပ္ရွားေနစဲ။ ႏွင္းေဝ နင္ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ တစ္ေန႔လုံး ငိုင္ေနတယ္ ငါ့ကို ေျပာပါ၍ီး ဘာေတြျဖစ္ေနလဲလို႔…….။ ပပက ကြၽန္မလက္ဖဝါးေလးကို စုပ္ကိုင္ကာေမးသည္။ ကြၽန္မ ညက သူမကို ျမက္တဲ့အေၾကာင္းေျပာျပလိုက္သည္။ ကြၽန္မစကားဆုံးေတာ့ ပပက သက္ျပင္းခ်သည္။ ပပ ဟိုလူႀကီးကနင့္ကို ဘာလို႔အႏိုင္က်င့္ေနတာလဲ။ နင္ကေကာဘာလို႔ ၿငိမ္ခံေနရတာလဲ။ ေသဘာက္လို႔…..။ ဘာရယ္…….။ ဟုတ္တယ္ႏွင္းေဝ………။ ငါ အႏိုင္က်င့္ခံရတဲ့ အခါ၊ လြတ္ေျမာက္ဖို႔အခြင့္အေရး အရွိေအာင္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံရတဲ့အခါ ရတဲ့ ခံစားမႈကို ႀကိဳက္လို႔…….။ ပပက ေခါင္းေလး ငုံၿပီးေျဖတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မကို ေမးတယ္။ ငါ့ကို အထင္ေသးသြားၿပီလား ႏွင္းေဝ…..။ ငါအထင္မေသးပါဘူး ပပရယ္။ ကြၽန္မ အဆုံး ကြၽန္မနဲ႔သူမ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ဖတ္ထားမိသည္။ နင့္ဆီမွာ ဘာလို႔အဲ့လို စိတ္မ်ိဳးရွိေနရတာလဲ……..ပပရယ္။

မ်ိဳးပပတို႔ မိသားဆုဟာ က်ိက်ိတတ္မခ်မ္းသာၾကေပမဲ့ အလယ္အလတ္တန္းစားထက္ေတာ့ ပိုျပည့္စုံပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်ိဳးပပဟာ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီး။ မိသားစုေတြရဲ႕ အလိုလိုက္အႀကိဳက္ေစာင္ ျခင္းကို ခံရတာေပါ့ အရာရာျပည့္စုံေနတဲ့ မ်ိဳးပပတစ္ေယာက္ ပညာေရးတကၠသိုလ္တတ္ေနစဥ္ အသက္ ၁၉ႏွစ္အ႐ြယ္မွာ ပဲထူးဆန္းတဲ့ အရာေတြစိတ္ထဲဝင္လာခဲ့တယ္။ Internet googleတို႔ရဲ႕ အကူ အညီနဲ႔ သူမစိတ္ေတြဟာ သီးျခားကမာၻတစ္ခုကို ေျခခ်မိသြားတယ္။ လူ႔အခြင့္အေရး ဆိုတဲ့ စကားလုံးမရွိရာ၊ လြတ္ေျမာက္ခြင့္မရွိေသာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ျခင္းမ်ားနဲ႔ကမာၻေပါ့။ ကိုယ္ေနာက္စိတ္မလိုက္ေတာ့ စိတ္ေနာက္ကိုယ္လိုက္ရသည္။ ကိုယ့္အခန္းတံခါးကိုယ္ပိတ္ကာ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ႀကိဳးနဲ႔တင္းက်ပ္ေနေအာင္ခ်ည္သည္ ။ လက္ေတြကိုေတာ့ ကိုယ့္ပါကိုယ္ခ်ည္မရေပမဲ့ တင္းက်ပ္ေနေသာ အေနအထားေရာက္သည္အထိ ရစ္ပတ္ကာ အက်ဥ္းသူေလးလိုေနထိုင္ခဲ့ဘူးသည္။ သို႔ေသာ္စိတ္ရဲ႕ အလိုစႏၵမ်ားက ျပည့္ဝမႈမရွိ။ ေနာက္ေတာ့ တာဝန္က်ရာ႐ြာကေလးစီေရာက္လာသည္။ ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာ သူမဘဝ ေျပာင္းလဲမဲ့ျဖစိရပ္တစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္။ မွတ္မွတ္ရရ ႏွင္းေဝ ၿမိဳ႕တတ္ကာ လစာသြားထုတ္သည္။

သူမတစ္ေယာက္ထဲ အိပ္ခန္းထဲတြင္ self-bondageလုပ္ေနသည္။ ထိုေန႔မွ ကိုေအာင္ေက်ာ္ အုန္းထမင္းခ်က္သျဖင့္သူမတို႔ကို လာပို႔သည္။ အိမ္ေရွ႕က အသံေပးေသာ္လည္း ဘယ္သူမျပန္မထူးသျဖင့္ စိတ္ပူကာ အေပၚထပ္အိပ္ခန္းရွိရာ တတ္အလား ႀကိဳးမ်ားျဖင့္ ရစ္ပါတ္လုံးေထြးေနေသာ သူမကို ေတြ႕သြားေလေတာ့သည္။ ပထမေတာ့ ညီမလိုခင္ရေသာ မ်ိဳးပပကို စိတ္ပူသြားမိသည္။ထို႔ေၾကာင့္ အနားကို ကပ္သြားၿပီး ႀကိဳးေျဖေပးဖို႔လုပ္မွ လက္ေကာက္ဝတ္မွႀကိဳးေတြက ခ်ည္ထားတာမဟုတ္ပဲ ကိုယ့္ပါကို လိမ္က်စ္ထားေၾကာင္း ေတြ႕သျဖင့္အေျခအေနကို ရိပ္စားမိသြားသည္။ ထို႔ေၾကာင္သူ ေနရာမွ လွည့္ထြက္သြားရာ ေျခေထာက္မွႀကိဳး ေတြကို အသည္းအသန္ ျဖည္ေနရာမွ ေခါင္းကိုေမာ့ကာ ကိုေအာင္ေက်ာ္………….. သူမေခၚသံေၾကာင့္ကိုေအာင္ေက်ာ္က လွည့္ၾကည့္ကာ စိတ္ခ်ပါ အကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာပါဘူး…….။ မင္းစိတ္ထဲ ဘာေတြရွိေနလဲ အကို သိပါတယ္။ တစ္ကယ္လို႔ မင္းစိတ္ေျဖဖို႔အကူ အညီ လိုမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ငါ့စီလာခဲ့ပါ။ ေျပာၿပီသူလွည့္ထြက္သြားသည္။

ကိုယ့္ကိုကိုယ္မွားသလားမွန္သလားပင္ ကြၽန္မမေတြးႏိုင္ေတာ့ ။ ထိုေန႔က ည၉နာရီေလာက္ႀကီး ကိုေအာင္ေက်ာ္ရွိရာ အိမ္ကို ကူးခဲ့သည္။ ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္ ျဖည္းျဖည္းသာေခါက္သည္မို႔ တံခါးေခါက္သံက တိုးညႇင္းေပမဲ့ သူၾကားပါလိမ့္မည္။ ျဖည္းျငင္းစြာ ပြင္လာေသာ တံခါးရဲ႕ အသံဟာ ေအးစက္ေတာင့္ခဲေနသည္။ မ်ိဳးပပ ကြၽန္မ ေရာက္လာလိမ့္မယ္ဆိုတာ ႀကိဳသိထားသလိုမ်ိဳးသူက ေရ႐ြတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူကေျပာတယ္။ မင္း ဒီအိမ္ထဲဝင္လိုက္တာနဲ႔ ငါ့လက္ထဲက အ႐ုပ္ကေလးျဖစ္သြားၿပီ။ မင္းရဲ႕ သိကၡာတရားေတြ မာနေတြ အားလုံးကို အိမ္ရဲ႕အျပင္ဘက္မွာထားခဲ့။ အိမ္ထဲဝင္လိုက္တာနဲ႔ မင္းဟာ ငါျပဳသမွ်ႏုရမဲ့သူပဲ။ စဥ္းစားပါ ေသခ်ာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဝင္ခဲ့ ငါ့ အိပ္ခန္းထဲမွာရွိမယ္။ ေျပာၿပီး သူက လွည့္ထြက္သြားသည္။ ကြၽန္မ လည္း လိုက္ဝင္သြားလိုက္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ လႈပ္ခတ္ေနတဲ့ စိတ္ဆႏၵေတြ ေျပေပ်ာက္ ခ်င္တာကလြဲကင္ ကြၽန္မစိတ္ထဲ ဘာမွမသိပါဘူး။ အိပ္ခန္းေလးထဲမွာ သူနဲ႔ ကြၽန္မ ႏွစ္ေယာက္တည္း။ သူက ခုတင္ေစာင္းမွာ ထိုင္လို႔။ ကြၽန္မက သူ႔ေရွ႕မွာ မတ္တပ္ေလးရပ္လို႔ေပါ့။ မ်ိဳးပပ…… သူ႔ရဲ႕ေခၚသံက တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ညအလယ္မွာ ပို က်ယ္တယ္ထင္ရသည္။ ကြၽန္မခႏၶာကိုယ္ေလးတုန္ကနဲျဖစ္သြားသည္။ ဟို ေသတၱာထဲမွာ ႀကိဳးတစ္ေခြရွိတယ္ ယူလိုက္တဲ့… သူလက္ညိဳးထိုးျပရာ ေသတၱာအဖုံးကို ဖြင့္လိုက္သည္။ အနီေရာင္ႀကိဳးတစ္ေခြက ကြၽန္မကို ႀကိဳဆိုေနသည္။

ကြၽန္မေကာက္ယူလိုက္သည္။ သိပ္မၾကာခင္ ဒီႀကိဳးေတြထဲ ကြၽန္မ လက္ေတြ လႈပ္မရေအာင္ ျဖစ္ေနလိမ္မယ္ထင့္ရဲ႕။ သူက ကြၽန္မလက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ကမ္းေပတဲ့ ႀကိဳးေခြကို ယူ ကာ ေနရာမွထလာသည္။ ကြၽန္မထက္ေခါင္းတစ္လုံးပို ျမင့္တဲ့သူ႔ကို ကြၽန္မ ေမာ့ၾကည့္ေနရသည္။ သူက စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာပဲ ကြၽန္မလက္ေတြကို ႀကိဳးနဲ႔ပူးခ်ည္ၿပီး က်န္ေနတဲ့ ႀကိဳးစကို ထုတ္တမ္းမွာ ခ်ည္လိုက္တယ္ ကြၽန္မလက္ေတြ ေျမႇာက္လ်က္သားေပါ့ မင္းငယ္ငယ္က အ႐ိုက္ခံဖူးလား……။ ဟင့္အင္း ကြၽန္မ တစ္ခါမွအ႐ိုက္မခံဖူးဘူး အကို….။ ဆရာမျဖစ္လာတဲ့ အထိေပါ့……။ သူက မ်က္ခုံးကို ပင့္တင္ရင္းဆိုသည္။ ကြၽန္မေခါင္းၿငိမ့္ျပမိသည္။ လက္ကိုလည္းလြတ္လို လြတ္ျငား႐ုန္းေနမိသည္။ မလြတ္ေုမာက္ႏိုင္မွန္းသိေတာ့ အားငယ္လာသလိုလည္းခံစားရသည္။ မင္းတပည့္ေတြကို ေကာ႐ိုက္ဖူးလား။ အရမ္းေျပာရခတ္ရင္ေတာ့႐ိုက္ပါတယ္။ အင္း မင္းဒီေန႔ဝဋ္လည္ၿပီ………။ပထမဆုံး အေနနဲ႔ မင္းကိုယ္ေပၚ အလ်ိဳးရာတစ္ခ်ိဳ႕တင္ေပးဖို႔ စီစဥ္ထားတယ္။ သူကြၽန္မကို ႐ိုက္ေတာ့မွာေပါ့ ။ ကြၽန္မစိတ္လႈပ္ရွားမိသည္။ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းဆရာ အမ်ားစုက ဘာလို႔တင္ပါးကို ပဲ႐ိုက္ၾကလည္းသိလား။ ကြၽန္မ ေခါင္းခါျပမိသည္။ တစ္ကယ္လည္း သိမွမသိပဲ။

အဲ့ေနရာက အသားမ်ားၿပီး ႐ိုက္လို႔ေကာင္းလို႔ေလ။ အထူးသျဖင့္မင္းလိုတင္ပါးမ်ိဳးေလ။ ဟုဆိုကာ ကြၽန္မတင္ပါးကို လက္နဲ႔ ပုပ္သည္။ သာမန္အခ်ိန္ဆို တစ္ခုခုတုံျပန္မိမွာ။ အခုက လက္ေတြက ရွိသာရွိသည္ သုံးမရတဲ့ အေျခအေန။ သိမ္ငယ္မႈကိုခံစားရသည္။ သူက ေခါင္းအုံးေအာက္ထည့္ထားတဲ့တစ္စုံတစ္ရာကို ယူကာ ေလထဲေဝွ႔ရမ္းလိုက္သည္။ ဝွစ္…ကနဲအသံကေက်ာခ်မ္းစရာ။ ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ ဝိုင္ယာႀကိဳးကို တိပ္နဲ႔ ပတ္က်စ္ထားေသာႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း။ သူက ကြၽန္မရဲ႕ေက်ာ ဘက္ကို ေနရာယူသည္။ ဝွစ္ကနဲ႔ သံကို ၾကားလိုက္ရၿပီး သုပစ္မွတ္ထားရာ ကြၽန္မတင္ပါးေတြ ပူကနဲခံစားလိုက္ရသည္။ နာက်င္မႈေၾကာင့္ကိုယ္ကေလးရမ္းကာ ႐ုန္းကန္မိသည္။ သူကထက္မ႐ိုက္ ကြၽန္မၿငိမ္သြားသည္အထိေစာင့္ေနသည္။ ၿပီးမွေနာက္တစ္ခ်က္။ ခပ္ေျဖးေျဖးတိုက္ခတ္ေနတဲ့ ညေနခင္းရဲ႕ေလေျပမွာ သူမထဘီအနားစေတြ လႈပ္ခတိေနသည္။ ဟိုးအေဝးမဗာ ေကာင္းကင္ျပာျပာ တိမ္စိုင္ျဖဴျဖဴေတြ ။ေနာက္ သူမခ်စ္ေသာ ေတာင္းတန္းျပာေတြ ။ ဘယ္ေလာက္ႀကီးေသာ အပူကိုမစို ၿငိမ္းသက္ေပးႏိုင္ေသာ သဘာဝပါတ္ဝန္းက်င္ဟာ လက္ရွိသူမရင္က အပူကို မႀကိမ္းေအးေစႏိုင္ပါ။

ဟူးကနဲ ရႉထုတ္လိုက္တဲ့သက္ပ်င္းမွာ စိတ္ဆိုးစိတ္ညစ္ေတြပါသြားရင္ေကာင္းမယ္ဟု သူမေတြးမိသည္။ မ်ိဳးမမေျပာျပေသာ အေၾကာင္းအရာေတြက သူမစိတ္ကို စိုးမိုးထားႏိုင္လြန္းသည္။ မၾကာခင္ ေမွာင္ေတာ့မည္။ ျပန္သင့္ၿပီဟုေတြးကသူမဆိုင္ကယ္ေလးနဲ႔ ျပန္ခဲ့သည္။ ဆိုင္ကယ္ေလးကိုၿခံထဲရပ္လိုက္ေတာ့ အမႈိက္ေတြကို မီးရႈိ႕ေနတဲ့ ကိုေအာင္ေက်ာ့ ၿပဳံးကာႏႈတ္ဆက္သည္။ ေနာက္က်တယ္ေနာ္ မႏွင္းေဝ ဘယ္ေတြဝင္ေနတာလဲ သူမၿပဳံး႐ုံသာ ၿပဳံးျပမိသည္။ ေက်ာ္ထြက္လာေသာ သူမကို ကိုေအာင္ေက်ာ္ နားမလည္စြာၾကည့္ေနမွာသိသည္။ အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ မ်ိဳးပပ ကသူမကို စိတ္မေကာင္းဟန္နဲ႔ၾကည့္သည္။ ႏွင္းေဝခုံမွထိုင္ေတာ့ သူမ ပုခုံးကို ကိုင္ကာ ငါမေျပာျပခဲ့ရင္ေပါင္းသား ႏွင္းေဝရယ္။ ငါ့စိတၱဇထဲနင့္ပါ ဆြဲသြင္းမိသလိုျဖစ္သြားၿပီ……..။ ငါ့မွာကို စိတ္အခံရွိတယ္ထင္ပါတယ္ ပပရယ္။ ငါအခု ဘာလုပ္ရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး။ ပပသူမကို ေတြေတြေလးစိုက္ၾကည့္တယ္။ ၿပီးမ သက္ပ်င္းကိုခ်ကာ…..။ ႏွင္းေဝ ငါနင့္ဘဝကို ငါ့လိုျဖစ္သြားေအာင္စြယ္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ နင္စမ္းသပ္ၾကည့္မလား…..။ ငါ…… ငါေၾကာက္တယ္။ ငါလည္းရွိမွာပဲ ႏွင္းေဝရယ္ နင္တစ္ေယာက္ထဲမွမဟုတ္တာ။ ၿပီးေတာ့ နင့္စိတ္နင္လည္းသိရတာေပါ့ သာမာန္စိတ္လႈပ္ရွားတာလား တစ္ကယ္ကို အဲ့စိတ္ရွိေနလားဆိုတာ…..။

နင္…..နင္ေကာင္းသလိုသာလုပ္ေတာ့ဟာ…….။ ခဏေစာင့္ဟု…..ဆိုကာ ပပ အျပင္ထြက္သြားသည္။ သိပ္မၾကာျပန္ဝင္လာသည္။ နင္စမ္းၾကည့္ခ်င္ရင္ အဆင့္ျပင္ၿပီးေစာင့္ေနပါတဲ့ ခဏေနရင္သူလာခဲ့မယ္တဲ့…..။ နင္မစမ္းခ်င္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ျပန္လာေျပာပါတဲ့……. ဘယ္လိုလဲ နင့္သေဘာ။ အဆင္သင့္ျပင္ ငါက ဘာေတြျပင္ရမွာလဲ…….။ ဘာမွလုပ္စရာမလိုဘူး ငါေယလုပ္ေပးသမွ် အ႐ုပ္ကေလးလို ၿငိမ္ေန႐ုံပဲ။ အ႐ုပ္ကေလးလိုတဲ့ ႏွင္းေဝရင္မွာ လႈိက္ကနဲ……။ သူမၿပဳံး႐ုံေလးၿပဳံးကာ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။ ပပကသူမကို ထူကာ ေရးခ်ိဳးေစသည္။ ေနာက္အဝတ္အစားသပ္သပ္ရပ္ရပ္ဝတ္ကာ ၿဖီးလိမ္းေပးသည္။ ဆံပင္ကိုလဲ ဆံထုံးေလးထံးေပးသည္။ သူမကိုယ္တိုင္လဲထိုသို႔ျပင္ဆင္သည္။ ေနာက္ႏွစ္ေယာက္သားဧည့္ခန္းမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနၾကသည္။ ည ၇ နာရီတိတိမွာ ကိုေအာင္ေက်ာ္ဝင္လာသည္။ ႏွင္းေဝေကာ ပပပါ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ၾကသည္။ ကိုေအာင္ေက်ာ္က အိမ္ရဲ႕ တံခါးမႀကီးကို အတြင္းမွေလာ့ခ်လိုက္သည္။ ေနာက္သူတို႔နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာဝင္ထိုင္သည္။ ႏွင္းေဝ ရွင္……. ႐ုတ္တရက္ေခၚလိုက္ေတာ့ သူမခႏၶာကိုယ္ေလးတုန္ကနဲဖစ္သည္အထိ လန႔္သြားသည္။ မင္းအခုခ်ိန္ကစၿပီး ငါ့ရဲ႕ ေက်းကြၽန္ျဖစ္သြားၿပီ နားလည္လား….။

မ်ိဳးပပ ကြၽန္မေနာက္လာရပ္သည္။ ဟူးကနဲသက္ျပင္းခ်သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ေနာက္သူမကကြၽန္မလက္ေတြကို ေက်ာဘက္သို႔လိမ္ယူလိုက္သည္။ အ ကြၽန္မရဲ႕ ေအာ္ညည္းသံေၾကာင့္ ပပက ေဆာ္ရီးဟုေတာင္းပန္သည္။ ပပ မင္းသူ႔ကို ေတာင္းပန္စရာမလိုဘူး။ သူ႔ကို နာေအာင္လုပ္ ႀကိဳးကို တင္းေနေအာင္ခ်ည္ သူ႔ေအာ္သံကို ၾကားခ်င္တယ္။ တုပ္တုပ္မွမလႈပ္ႏိုင္တဲ့ ကြၽန္မကို သူက အရသာခံၾကည့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပပကို တစ္စုံတစ္ရာ ထပ္ေပးလိုက္တယ္။ေခြးလည္ပါတ္ေလးတစ္ခု ကြၽန္မလည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ေပၚထပ္ေရာက္လာသည္။ လည္ပါတ္ကသည္ သံႀကိဳးငယ္ေလးသူက ခုံေပၚက ကိုင္ထားတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ေစာင့္စြဲလိုက္ရာ လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ခံထားရသူ ကြၽန္မၾကမ္းျပင္ေပၚ ဒူးေထာက္က်သည္။နာက်င္မႈ ဝမ္းနည္းမႈေၾကာင့္ကြၽန္မ မ်က္ရည္ဝဲလာသည္။ ပပ ေကာ္ဖီသုံးခြက္ေဖ်ာ္ၿပီး အေပၚလိုက္ခဲ့…….

အမိန႔္ေပးၿပီး ကြၽန္မကို သံႀကိဳးက ဆြဲကာ အေပၚတတ္သြားသည္။ ကြၽန္မလည္းေနာက္က ယိုင္တိယိုင္တိုင္လိုက္ရတာေပါ့။ အခန္းထဲက ကြၽန္မနဲ႔ ပပရဲ႕ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ခုတင္ေစာင္းမွာ သူကထိုင္ၿပီး ကြၽန္မကေတာ့ သူ႔ေရွ႕က ၾကမ္းျပင္မွာ ဒူးတုပ္ထိုင္ရသည္။ ခဏေနေတာ့ ပပတစ္ေယာက္ ေကာ္ဖီဗန္းေလးကိုင္ကာတတ္လာသည္။ ဗန္းေလးကို ကိုေအာင္ေက်ာ့္နေဘးမွာ တ႐ိုတေသခ်ကာ ကြၽန္မေဘးမွာ ဒူးတုပ္ကာလာထိုင္သည္။ ကိုေအာင္ေက်ာက ေကာ္ဖီခြက္တစ္ခုထဲေဆးတစ္လုံးထည့္ကာေမႊေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ပပကို ေပးကာ ကြၽန္မကို တိုက္ေစသည္။ ေကာ္ဖီေတြကုန္သြားေတာ့ ကြၽန္မကို ႀကိဳးျဖည္ေပးသည္။ ၿပီးေတာ့ အဝတ္ေတြ တစ္ခုမက်န္ခြၽတ္ေစသည္။ ကြၽန္မရဲ႕လက္ကေလးေတြနဲ႔ ဖြံ႕ထြားတဲ့ အဂၤါေတြကို ဖုံးကြယ္ဖို႔ကြၽန္မႀကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမဲ့သူက ကြၽန္မကို ခုတင္ေပၚဆြဲတင္ကာ ပါတ္လက္လွန္ေစၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဘးသို႔ဆြဲကားကာ ခုတက္တိုင္ေတြမွာ ႀကိဳးနဲ႔ ခ်ည္လိုက္သည္။ ေျခေထာက္ေတြလည္းထိုနည္း လည္ေကာင္း………။ကြၽန္မဟာ ခုတင္ေပၚမွာ ေျခကားယားလက္ကားယားေပါ့။ လည္ပင္းက လည္ပါတ္ကိုေတာ့ ခဏျဖဳတ္ေပးထားသည္။

ခဏၾကာေတာ့ ကြၽန္မစိတ္ေတြ လႈပ္ရွားလာၿပီး ကိုယ္အရၤာအစိတ္အပိုင္ူေတလကေန ယားယံေငါ ေဝဒနာကို စတင္ခံစားလာရသည္။ ကြၽန္မကို ကြၽန္မ ဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိ။ ေဝဒနာက ပိုပို ျပင္းလာသည္။ သူက ကြၽန္မနားေလွ်ာက္လာကာ ဘယ္လိုလဲ ႏွင္းေဝ ေနလို႔မွေကာင္းရဲ႕လား…။ နင့္ကို ကာမစိတ္ႂကြေဆးေတြ တိုက္ထားတာေလ……..။ ကြၽန္မျပန္မေျဖႏိုင္ ရင္တစ္ခုလုံးေမာဟိုက္ေနသည္။ သူ႔လက္ေတြက ကြၽန္မခႏၶာကိုယ္ကို ပြတ္သပ္ေနၿပီး ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို လက္ညိဳးလက္မနဲ႔ဖိညႇစ္လိုက္သည္။ အား……. နာက်င္မႈေၾကာင့္ ကြၽန္မ ေခါင္းတစ္ခါခာနဲ႔ ေအာ္မိသည္။ ခံစားေနရေသာ ေဝဒနာ အနည္းငယ္ သက္သာသလိုေတာ့ရွိသည္။ မင္းလိင္မဆက္ဆံရင္ ဒါမွမဟုတ္ အာသာမေျဖရင္ တစ္ညလုံး႐ူးေလာက္ေအာင္ ခံစားရေတာ့မွာ…။ မင္းကို ဒီတိုင္းထားလိုက္ရမလား မလုပ္ပါနဲ႔ရွင္ ကြၽန္မကို အာသာေျဖခြင့္ေပးပါ…..။ ကြၽန္မ အ႐ူးတစ္ေယာက္လို ေအာ္ဟစ္ေတာင္းပန္မိသည္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မပါးစပ္ကို တိပ္နဲ႔ကပ္လိုက္တညမို႔ ဝူးဝူးနဲ႔သာ အသံထြက္ႏိုင္သည္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔လက္စြဲေတာ္ ၾကာပြတ္ေလးနဲ႔ ကြၽန္မခႏၶာကိုယ္အႏွံကို ႐ိုက္ႏွက္ပါေတာ့သည္။ လြတ္လြတ္ကြၽတ္ကြၽတ္ျဖစ္ေနေသာ ရင္သားေတြသာမက တစ္ခါတစ္ခါ ေပါင္ၾကားက အဂၤါႏုႏုေလးကို ပါလာထိသည္။ အရည္ၾကည္ေလးေတြစိမ့္ထြက္လာသည္။ နာက်င္မႈေၾကာင့္ စိတ္ေတြ ေျပေလ်ာ့သြားသလိုရွိေပမဲ့ ယားယံမႈက ရွိစဲပင္ ။

ေနာက္ေတာ့ ကို ေအာင္ေက်ာ္က ပပကို လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ကာ သြား နင္သူငယ္ခ်င္းကို ပါးစပ္နဲ႔ ျပဳစုေပးလိုက္ဟု အမိန႔္ေပးသည္။ ပပလည္း အမိန႔္အတိုင္း ခုတင္ေပၚတတ္လာတာေပါ့ ပထမဆုံး ကြၽန္မရဲ႕ ရင္သားေတြကို လွ်ာနဲ႔ရပ္လိုက္ စို႔လိုက္လုပ္သည္။ ေနာက္တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေအာက္ဆင္းသြားၿပီး ပူစီေလးကို လွ်ာနဲ႔ရပ္ေပးပါသည္။ တစ္ခါမွာ မႀကဳံဖူးတဲ့ ခံစားမႈေၾကာင့္ အပ်ိဳမေလးကြၽန္မ မူးမူးေမ့ေမ့ ။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ကိုယ္လုံးေပ်ာ့ေခြတဲ့အထိခံစားလိုက္ရသည္။ လက္ေကာက္ဝတ္မွာ ထင္ေနေသာ ႀကိဳးရာေလးကို ၾကည့္ၿပီး ႏွင္းေဝ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနသည္။စေနေန႔မို႔ ေက်ာင္းပိတ္သည္ေလ….. ဟဲ့ မယ္မင္းႀကီးမ ဘာေတြေတြးေနတာတုန္း……။ အေနာက္ကေန ပခုံးပုတ္ၿပီး ေခၚေတာ့ ႏွင္းေဝ ဆက္ကနဲတုန္သြားသည္။ ပပ….လန႔္တာဟာ……. ေနာက္မွလန႔္ သြား……ေရသြားခ်ိဳး….. ကိုေအာင္ေက်ာ္က သူၿမိဳ႕တတ္ရင္လိုက္ခဲ့တဲ့…….. ။ ဟဲ့သူက ငါ့ဘယ္ေခၚသြားမွာတုန္း……..။ သိခ်င္သူ႔သြားေမးေလ……။ ႏွင္းေဝက ေၾကာက္လန္ဟန္နဲ႔ ပခုံးတြန္ျပေတာ့ ပပကရယ္သည္။ ႏွင္းေဝလဲေရလဲထဘီလဲကာ ေရခ်ိဳးခန္းဝင္ခဲ့သည္။ ေရခ်ိဳးၿပီး အခန္းျပန္ မွန္တင္ခုံေရွ႕အလွ ျပင္ေနတုန္း ပပကေနာက္ေနသိုင္းဖက္သည္။ နင့္ကိုယ္လုံးေလး သိပ္လွတာပဲႏွင္းေဝရယ္ ငါညကမွသိတာ ဟာ…. ဘာေတြေျပာေနတာလဲ ရွက္သြားသျဖင့္ ႏွင္းေဝမ်က္ႏွာေလး နီရဲသြားကာ ပပကို လက္ေနာက္ျပန္ ဆြဲဆိတ္သည္။ ပပရယ္ ရယ္ရင္းေရွာင္လိုက္သည္။

ခြၽင္ ခ်လြင္….. ဘာသံေတြတုန္း ႏွင္းေဝရဲ႕ အေမးကို ပပက ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ ဘာသံထင္လို႔တုန္းလို႔ျပန္ေျဖတယ္။ ငါသံႀကိဳးသံၾကားလိုက္တယ္ ဘယ္ကလဲေတာ့မသိဘူး…..။ ဒီေကလ….. ေျပာေျပာဆိုဆို ပပက အျဖဴေရာင္ဂါဝင္ေလးက ေပါင္းရင္းထိမတင္လိုက္သည္။ ေပါင္လယ္မွာ သူမရဲ႕သြယ္စင္းတဲ့ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားေသာ လက္ထိပ္ေခၚမလား ေျခက်င္းေခၚမလားအရာတစ္ခု။ ေပါင္မွာ ပတ္ထားေသာ ကြင္းကို သေရနဲ႔ျပဳလုပ္ထားၿပီး sizeက လိုသလို အတိုးအေလ်ာ့လုပ္ႏိုင္သည္။ အလြယ္တကူ ျဖဳတ္မရေရာင္ ေသ့ခေလာက္ေလးမ်ားနဲ႔ခတ္ထားသည္။ အလယ္ကေန မတိုလြန္းမရွည္လြန္းေသာ သံႀကိဳးေလးျဖင့္ဆက္ထားသည္။ လႈပ္ရွားမႈေတြကို လုပ္ႏိုင္ေပမဲ့ ခပ္ျမန္ျမန္သြားစရာရွိရင္ေတာ့ က်ိန္းေသစိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေစမဲ့ ပစၥည္းေတြ……။ နင္က မနက္ေစာေစာ သြားခစားခဲ့တယ္ေပါ့…….။ ဟိုက ႀကိမ္စၾကၤနဲ႔ ႐ိုက္ေခၚတာကိုးဟ……။နင့္အတြက္လဲ လက္ေဆာင္ပါသည္။

လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ေျခလွမ္းမမွန္ခ်င္။ သူမရဲ႕ အရွက္နဲ႔ သိကၡာ အားလုံး ကိုေအာင္ေက်ာ့္လက္ အပ္ထားရသည္ မဟုတ္လား။ လူပုံအလယ္မွာ တုန္ခါစက္တစ္ခု ပင္တီထဲထည့္ဝတ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရလိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးမိခဲ့ ။ ခုေတာ့ ႏွင္းေဝဆိုတဲ့ သူမ အျပင္ပန္းၾကည့္ရင္ ရင္ဖုံးအက်ႌခ်ိတ္ထဘီနဲ႔ အိေျႏၵရွင္ေပါ့။ ထဘီထဲမွာေတာ့ တုန္ခါစက္အစြမ္းေၾကာင့္ စိုစိစိျဖစ္ေနေသာ ပင္တီတစ္ထည္။ ဒီၾကားထဲ မ်က္ႏွာ မပ်က္ေအာင္ ထိန္းရေသးသည္။ ေနက သူမအတြက္ပို ပူေနသည္ထင္ရသည္။ သူမအေပၚ ၾကည့္ေနေသာ မ်က္လုံးတိုင္းကို ေၾကာက္မိေနသည္။ ကို ေအာင္ေက်ာ္ကေတာ့ ေဘးမွာ ေလေလးတစ္ခြၽန္ခြၽန္ႏွင့္ ခလုတ္ကို ပိတ္လိုက္ဖြင့္လိုက္။ ဝယ္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ကုန္ကားနဲ႔ ႐ြာကို လမ္းႀကဳံတင္ေပးၿပီးေတာ့ ကို ေအာင္ေက်ာ္က သူမကို ဆိုင္ကယ္နဲ႔ တစ္ေနရာေခၚသြားသည္။ ၿခံက်ယ္ႀကီးတစ္ခု……… ။ သူက အသင့္လူေခၚဘလ္ကို ႏွိပ္လိုက္ေတာ့ ၿခံေစာင့္ျဖစ္ ဟန္ တူသူ တစ္ေယာက္ထြက္လာသည္။ ေသာ့ဖြင့္ေပးၿပီး ေသာ့ကို သူ႔လက္အပ္ကာ ထြက္သြားသည္။ ႏွင္းေဝ တစ္ေယာက္ ေယာင္လည္လည္နဲ႔ အိမ္ထဲလိုက္ဝင္ခဲ့သည္။ အိမ္ေဆာက္ထားတဲ့ ပုံက ေရွးဆန္ၿပီး ခန္းနားလွသည္။ ေဟာင္းေနေပမဲ့ ခိုင္ခံ့ေနေသးသည္။

ကြၽန္မကို ဘာလို႔ ဒီကို ေခၚလာတာလဲ ႏွင္းေဝရဲ႕ မေအာင့္ႏိုင္ေအာင္ ေမးလိုက္တဲ့ အသံေၾကာင့္ ကို ေအာင္ေက်ာ္လွည့္ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔အိပ္ထဲက တစ္စုံတစ္ရာကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ ေနာက္ ထို အနာကို စုပ္ကိုထားတဲ့ လက္သီးစုပ္ေလးသူမရွိရာကို ကမ္းလိုက္သည္။ လက္ေတြကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းျဖည္လိုက္သည္။ လက္ဖဝါးေပၚမွာ လက္စြပ္ေလးတစ္ကြင္း……..။ မင္း တစ္သက္လုံး ငါ့အတြက္ အသက္ရွင္ေပးႏိုင္မလား ႏွင္းေဝ…….. အသံက ႏူးညံသည္။ အမိန႔္သံမပါ။ သို႔ေသာ္ သူမနားထဲ အမိန႔္တစ္ခုလို ၾကားသည္။ သူ သူမကို လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းေနတာပဲ။ လက္ထပ္ျခင္းဆိုတာ ႏွင္းေဝ ဘယ္ေတာ့မွ ေခါင္းထဲမထည့္ရေသးတဲ့အရာ။ ႐ုတ္တရက္သူမ ဘာျပန္ေျပာရမည္မသိ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ပိုင္စိုးပိုင္နင္းေျပာပုံေၾကာင့္ ေအာင့္သက္သက္ခံစားရသည္။ မိန္းမက မိန္းမပဲေလ……။ ကြၽန္မ စဥ္းစားပါရေစဦး……။ ထိုေန႔က ထိုကိစၥ ထိုမွ်ႏွင့္ရပ္သြားသည္။ ကိုေအာင္ေက်ာ္က သူမကို အိမ္အႏွံ႔ ၿခံအႏွံ႔လိုက္ျပသည္။

ေက်ာခ်မ္းစရာ…..။ လူတစ္ေယာက္ကို ပုံစံမ်ိဳးစုံႏွင့္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ႏိုင္ေသာ ကိရိယာမ်ား ေလွာင္အိမ္မ်ား ၾကာပြတ္မ်ား မ်ိဳးစုံလြန္းသည္။ သူကေျပာေသးသည္။ သူ႔အခ်စ္ကို သာလက္ခံရင္ သူမတစ္သက္လုံး ဒီအိမ္မွာေနရမွာတဲ့…….။ ညေရာက္ေတာ့ပပနဲ႔ တိုင္ပင္ျဖစ္သည္။ ပပက မ်က္လုံးေလးျပဴးၿပီး အံၾသလို႔။ ပပနဲ႔ ကို ေအာင္ေက်ာ္ ထိေတြ႕ခဲ့တဲ့သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္ဝင္စားတဲ့ အရိပ္အေယာင္မျပခဲ့ ဖူးဘူးတဲ့။ ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း ႏွင္းေဝ ၾကည္ႏူးရပါသည္။ ေက်ာင္းေတြပိတ္တဲ့ ေႏြရာသီ တစ္ခုမွာ သူမ ကို ေအာင္ေက်ာ့္ကို အေျဖေပးခဲ့သည္။ ေနာက္႐ြာမွာပဲ အက်ဥ္း႐ုံး ျပဳလုပ္ကာ ကို ေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ အိမ္ကေလးဆီလိုက္သြားခဲ့သည္။ အဲ့ဒီမွာ ေလွာင္အိမ္ေလးေတြ လက္ထိပ္ေလးေတြ သူမကိုေစာင့္ေနလိမ့္မည္။ ပပကေတာ့ သူမတို႔ႏွစ္ဦးကို ႏႈတ္ဆက္က တာဝန္က်ရာ ေနာက္တစ္႐ြာကို ကူးသြားသည္။ တစ္ေန႔ သူမမွာလဲ စိတ္တူရာ လူတစ္ေယာက္ရွိလာလိမ့္ဦးမည္။

Crd