ဆရာမ ဒေါ်သက်

ဆရာမ ဒေါ်သက်

လှလှ ပြန်ပြီလား´´ ဟုတ်ဆရာမ…အိမ်မှာ အဖေတစ်ယောက်တည်းမို့´´ဆရာမလှလှသည် အမှတ်၂ ရပ်ကွက်၌ တိုက်ခန်းငှား နေသည်။အဖေရောဂါသည်ကြီးကိုပြုစုရသည်။ ဆရာမလှလှမှာ အသက်၃၀ကျော် ခပ်ချောချောဖြစ်သည်။သူ့အဖေသည်  အသက်၅၀ကျော် ခြေထောက်များကိုလေဖြတ်ထားသည်။ဆရာမသည် သဘောကောင်းသူဖြစ်၍အပေါင်းအသင်းမိတ်ဆွေများသူ  ဖြစ်သည်။ကျောင်းမှ ဆရာ ဆရာမများကလည်းချစ်ခင်ကြသည်။ ဆရာမများကျောင်းအားလပ်ရပ်များတွင် ဆရာမလှလှကိုကူညီ ရင်း ဆရာမလှလှအိမ်တွင် ချက်ပြုတ်စားသောက်ကြသည်။အဘိုးကြီးကို ဝိုင်းဝန်းပြုစုကြသည်။ဆရာမ၏အခင်မင်ရဆုံး မိတ်ဆွေ မှာ ဆရာမဒေါ်သက်ဖြစ်သည်။ ဒေါ်သက်သည် ဆရာမလှလှနှင့် ဘဝချင်းတူညီသူဖြစ်သည်။ဒေါ်သက် ငယ်ရွယ်စဉ်ကပင် မိဘများ ဆုံးပါးခဲ့ရာ ဆွေမျိုးများကပြုစုပျိုးထောင်ပေးခဲ့သူဖြစ်သည်။ယခုအခါ မြို့ကျောင်းတွင်တာဝန်ကျ၍ အဆောင်တွင် နေထိုင်ရသူ ဖြစ်သည်။

ဒေါ်သက်သည်အခြားဆရာ ဆရာမများနှင့်မတူ အဆို အက မယ်ပြိုင်ပွဲများတွင် ဆုရရှိသူဖြစ်၍ ကျောင်းပွဲများရှိလျှင်ကျောင်းသူ များကိုအဆိုအက သင်ပေးရသူဖြစ်သည်။ ပါးတွင်သနပ်ခါးလေးများပါးပါးလိမ်း၍ သူ၏နက်မောင်လှသောဆံပင်များကို ထုံး ထားသည်မှာခန့်ညားလှသည်။နေ့ခင်းအချိန်များသည် ဆရာမဒေါ်သက်၏ ကိုယ်လုံးအလှဆုံးအချိန်ဖြစ်သည်။ဆရာမ၏ကျောင်း စိမ်းအကျီ င်္မှာအလွန်ပါးလွှာသည်။မနက်ကျောင်းလာလျှင်လက်ရှည်အကျီ င်္အပါးကိုအပေါ်မှ ဝတ်လာသော်လည်း နေ့ခင်းအချိန်တွင်  အပေါ်အကျီင်္ကိုချွတ်၍နေတတ်သည်။ ထိုအခါ ကျောင်းအကျီ င်္အဖြူရောင်အောက်မှာ ထင်ရှားလှသောအနက်ရော်မြန်မာ ဘော်လီနှင့် ဝင်းဝါလှသောနို့အုံကြီးများကို အထင်အရှားမြင်ရချိန်ဖြစ်သည်။ဆရာမ၏နို့အုံအပေါ်မှ မှည့်သီးအမည်းလေးသည် လည်း မြင်သမျှယောကျာ်းတိုင်းအား စိန်ခေါ်နေသလိုဖြစ်သည်။ဆရာမဒေါ်သက်သည် ကျောင်းသားများကိုစာမေးလျှင် မတ်တတ်မ ရပ်ခိုင်းပေ။

မတ်တတ်ရပ် ရင်လည်း စိတ်ဆိုးတတ်သည်။သူ့အချိန်ပုဆိုးထဝတ်လျှင်လည်းစိတ်ဆိုးတတ်သည်။ ကျောင်းသားများရှေ့တွင် စိတ်ဆိုးသော်လည်း ရင်ထဲတွင်ပျော်၍နေသည်ကို တချို့ကျောင်းသားများသတိပြုမိကြသည်။အဘယ်ဆို ဒေါ်သက်အချိန်တွင် ကျောင်းသားများ လီးတောင်ချိန်ဖြစ်သည်။ဒေါ်သက်သည်ရှေ့ဆုံး စာသင်ခုံစားပွဲပေါ်တတ်ထိုင်၍ ကျောင်းသားများကိုကျောပေးပြီး  ကျောက်သင်ပုန်းပေါ်မှစာများကိုထောက်ပြနေသည်။ထိုအချိန်သည် ကျောင်းသားများ၏ အတောင့်တဆုံးအချိန်ဖြစ်သည်။ အိစက် ညက်ညောလှပြီး စူကောက်နေသော ဒေါ်သက်ဖင်ကြီးကိုကြည့်၍ ကျောင်းသားများ ဂွင်းထုနေတတ်သည်။ဆရာမဘေးမှ   ကျောင်းသားများသည်လည်း မသိမသာ ဆရာမဖင်အနီး ကပ်၍ အငွေ့ရှုတတ်ကြသေးသည်။ကိုယ်သင်းရနံမှာလည်း မွှေးကြိုင် နေ၍ ကျောင်းသားတိုင်းကိုလီးတောင်စေသည်။

“ဆရာမ သမီးခရီးသွားရင် သမီးဖေဖေကို တစ်ရက် နှစ်ရက်လောက်ကြည့်ပေးပါ ဦး…´´ “ရပါတယ် လှလှသွားရင်ပြောလေ ဆရာမလည်း ကျောင်းပိတ်ရင်အလုပ်မရှိတော့ပါဘူး´´ “ဟုတ်ကဲ့ ဆရာမ ´´ ဆရာမ လှလှကို တခြားနယ်မှာ ဆယ်တန်းစာမေးပွဲစောင့်ရန် ကျောင်းမှတာဝန်ပေးလိုက်သည်။ဆရာမလှလှသည်အသက်ငယ်ပြီး ဖြတ်  လတ်သူဖြစ်သောကြောင့် ကျောင်းအုပ်ကြီးက အားကိုးသည်။

ဒေါ်သက်သည် လှလှကို ဘူတာရုံသို့လိုက်ပို့ခဲ့သည်။ “ဆရာမ ဆေးလေးတွေမှန်မှန်တိုက်ပေးနော် ဆရာမ……´´ “အေးပါကွယ်   စိတ်ချလက်ချသွားပါ´´ ဒေါ်သက်တစ်ယောက် လက်ပြနှုတ်ဆက်ရင်းကျန်ခဲ့လေသည်။ “လေးလေး ဆေးသောက်ပြီးပြီလား´´  “အေး ခုမွေသာက္ထားတာ´´ အဖိုးကြီး ကုတင်ပေါ်မှာမှေးနေ၍ ဒေါ်သက်ကလည်း tvကြည့်နေသည်။ကုတင်ပေါ်မှအဖိုးကြီးကို ဒေါ် သက်မကြာမကြာလှမ်းကြည့်နေသည်။ အဖိုးကြီးအိပ်မောကြနေချိန်ဖြစ်ပြီး အဖိုးကြီးပုဆိုးများ ကျွတ်နေလေပြီ။အလှသွေးကြွယ် လှသော အသက်၃၀ကျော် ဆရာမဒေါ်သက်ဖို့ ကြက်သီးထဖွယ်ကောင်းသောမြင်ကွင်းဖြစ်သည်။ဆရာမလဘှလှအဖေဖြစ် သောကြောင့်သာ ရိုသေမှုဖြင့်လေးလေးဟုခေါ်ခြင်းဖြစ်သည်။အမှန်စင်စစ်မှာ နှစ်၂၀နီးနီးသာကွာသေးသည်။ အသက်အရွယ်ရှိ သေးသည့်အဖိုးကြီးအတွက် အိပ်ရေးဝလျှင် ထောင်ထွက်နေသည်မှာ အံ့သြစရာမဟုတ်ပေ။အဖိုးကြီးပက်လက်လန်အိပ် နေ၍ထောင်နေသော ဒစ်ကြီးမှာလည်း တောင်ထွတ်ကြီးသဖွယ်ဖြစ်နေသည်။

ထိုဒစ်ကားကားကြီးသည် လူတကာပြစ်မှားမိသော  အားကားကားနှင့် အိဖက်နေသောနို့အုံပိုင်ရှင် ဒေါ်သက်ကို စိန်ခေါ်သလိုဖြစ်နေသည်။ဒေါ်သက် ထိုင်ရာမှထပြီး ပုဆိုးဖြင့်ပြန်ဖုံး ပေးလိုက်သည်။ ပုဆိုးပေါ်မှထောင်ထွက်နေသောဒစ်ကားကားကြီးကို သွားလေးဖြင့်မသိမသာကိုက်သွားသေးသည်။ဒစ်ကားကား ကြီးကို အနီးကပ်မြင်တွေ့ခဲ့ရသော ဒေါ်သက်တစ်ယောက် tvကြည့်နေရင်း မသိမသာစောက်ဖုတ်လေးကို လက်လေးနှင့်ပြန်ပြန် ပွတ်နေမိသည်။လီးကိုမမြင်ဖူးသည့် အပျိုကြီးတစ်ယောကတရွရွဖြစ်နေလေလသည်။ အဖိုးကြီးနိုးလာသဖြင့်tvပိတ်၍အဖိုးကြီး အားအစာသွားကြွေးသည်။

“လေလးလေး ဆေးသောက် ဦး´´ “သောက်ပြီးပြီလေလ´´` “ဒါကနောက်တမျိုး လေးလေလးရဲ့´´ “အေးအေး ပေး´´ ဒေါ်သက် တစ်ယောက်ပြုံးနေရှာသည်။အဖိုးကြီးဆေးသောက်ပြီး ၅မိနစ်လောက်အကြာတွင်အိပ်ပျော်သွားသည်။ဆေးမှာ အခြားဆေးမဟုတ်  အိပ်ဆေးများသာဖြစ်သည်။အဖိုးကြီးပက်လက်လန်နေသည်။ ဒေါ်သက်သည် အဖိုးကြီးပုဆိုးကြားထဲကို့လက်ကလေးဝင်  ၍ လီးအုံကြီးကို ပွတ်သတ်နေသည်။ပုဆိုးကိုတဖြည်းဖြည်းချင်း ဆွဲလှန်လိုက်သောအခါ ညိုမဲနေသော လီးတန်ကြီးက “ဒေါင်´´ခနဲ  ထောင်ထွက်လာသည်။ဒေါ်သက်တစ်ယောက် မနေနိုင်မထိုင်နိုင်ဖြစ်လလာသည်။ အဖိုးကြီးလက်ကိုယူပြီး သူ့အောက်ခံဘောင်းဘီ ကြားထဲသို့ထိုးထားသည်။အဖိုးကြီး၏ အဝတ်များကိုလည်းချွတ်လိုက်သည်။“အား……အား……အင်း………´´ အဖိုးကြီးလက်ညိုး လေးကိုသူ့အဖုတ်ကြားထဲထည့်လိုက်သည်။ “ဗ်စ်´´ “အား ………အား……´´ အရည်များလည်းထွက်လာသည်။ သူ၏အဝတ်စား  များကို ချွတ်ပြီးအဖိုးကြီးပေါ်သို့ပြောင်းပြန်ကုံန်းထိုင်လိုက်သည်။သူ့စောက်ဖုတ်ကို အဖိုးကြီး ပါးစပ်ပေါ်ဖြည်းဖြည်းခြင်းပွတ်နေ် သည်။ အဝါရောင်သန်းနေသည့် မို့မို့ဖောင်းဖောင်းသူ၏စောက်ဖုတ်အတွင်းသို့ အဖိုးကြီးသွားနှင့်ဖိပွတ်လလိုက်သည်။

“အား……………´´ ခါးများကော့တတ်သွားသည်။အဖိုးကြီးလီးကိုလည်းလက်တစ်ဖက်မှ ကိုင်ညှစ်၍ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ် နေသည်။ ထို့နောက်ဆံထုံးကြီးကိုဖြီချလိုက်သည်။ဒေါ်သက်တစ်ယောက်အဖို့ အဝလိုးမည့်ဟန် ပြင်ဆင်နေသည်။ဆရာမဒေါ်သက်  အားမရတော့သဖြင့် လီးတန်ပေါ်မှအရေပြားလေးကိုနောက်သို့စုတ်၍ ကားထွက်နေသောဒစ်ကြီးအား အတင်းကုန်းစုတ်လေ တော့သည်။ ရွှလွှတ်……ဗြွတ် ဗြွတ်´´ အဖိုးကြီးမျက်နှာပေါ်မှ စောက်ဖုတ်ကြီးကလည်း ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ပွတ်ဆွဲနေသည်။ စောက်စိကြီးကလည်း အဖိုးကြီး နှာတန်လေးနှင့် ပွတ်သွားသည်။ဒေါ်သက်၏လုပ်ဆောင်ချက်များ မြန်ဆန်လာလေပြီ။

“အား……´´ “မရေတာ့ဘူး ……မရေတာ့ဘူး……´´ တစ်ယောက်တည်းညီးသံများဖြင့်ဆူညံနေသည်။ဒေါ်သက်ကုန်းထလိုက်သည်။အဖိုးကြီးလီးတည့်တည့်ပေါ်တွင် စောက်ဖုတ်ကြီးတအားဖြဲပြီး ဆောင့်ထိုင်ချလိုက်သည်။ “အွန်း……အား အား……´´ တအားဖိ၍ဆောင့်နေသည်။နောက်မှ ထောက်ထားသောလက်များကလလည်း စောင်များကိုစွဲစုပ်ထားသည်။နို့အုံကြီးကလည်း အပေါ်အောက်ရမ်းနေရင်း ကော့ကော့တတ်လာသည်။အရှိန်များလည်းမြင်ြ့လလာသည်။လီးတန်ကြီးကို အပေါ်ကော့၍စောက်စိနှင့် ဖိဖိပွတ်နေသည်။လေး ငါးချက် ဖိပြီးစောင့်ပွတ်လိုက်သည်။

“အား အား အား အား´´ စောက်ဖုတ်ကြီးတစ်ခုလုံးလည်း အရည်များရွှမ်းသွားသည်။အင်အားများလည်းကုန်ခမ်းသွားသည်။ညည်းသံများနှင့်အတူ အဖိုးကြီးပေါ်မှ ဒေါ်သက်ကိုယ်လုံးကြီးကလည်း ရေ့နောက်ပွတ်ဆွဲရင်း အရှိန်များနှေးကွေးသွားတော့သည်။ ဆရာမဒေါ်သက်လီးထောင်မတ်သောလီးကြီးကိုကျေနပ်နှစ်သက်စွာဖြင့်ပြုံး၍ပီတိဖြစ်နေတော့သည် အတွေ့ထိမရှိသေးသေားဒေါ်သက်အဖို့တလောကလုံးကိုမေ့လျော့နေသကဲ့သို့ခံစားနေရသည် သေချာပါသည်ဆရာမဒေါ်သက်နောက်နေ့နောက်နေ့တွေမှာလည်းဒီလို့အရသာမျိုးထပ်ပြီးခံစားနေမှာအမှန်ပါ ဆရာမဒေါ်လှလှပြန်မလာမချင်းပေါ့ ခုတော့စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးလည်းနီမြန်းပြီးအရည်မျာရွှဲလျက်ပီတိဖြစ်နေပါသည်

Zawgyi

ဆရာမ ေဒၚသက္

လွလွ ျပန္ၿပီလား´´ ဟုတ္ဆရာမ…အိမ္မွာ အေဖတစ္ေယာက္တည္းမို႔´´ဆရာမလွလွသည္ အမွတ္၂ ရပ္ကြက္၌ တိုက္ခန္းငွား ေနသည္။အေဖေရာဂါသည္ႀကီးကိုျပဳစုရသည္။ ဆရာမလွလွမွာ အသက္၃၀ေက်ာ္ ခပ္ေခ်ာေခ်ာျဖစ္သည္။သူ႔အေဖသည္  အသက္၅၀ေက်ာ္ ေျခေထာက္မ်ားကိုေလျဖတ္ထားသည္။ဆရာမသည္ သေဘာေကာင္းသူျဖစ္၍အေပါင္းအသင္းမိတ္ေဆြမ်ားသူ  ျဖစ္သည္။ေက်ာင္းမွ ဆရာ ဆရာမမ်ားကလည္းခ်စ္ခင္ၾကသည္။ ဆရာမမ်ားေက်ာင္းအားလပ္ရပ္မ်ားတြင္ ဆရာမလွလွကိုကူညီ ရင္း ဆရာမလွလွအိမ္တြင္ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၾကသည္။အဘိုးႀကီးကို ဝိုင္းဝန္းျပဳစုၾကသည္။ဆရာမ၏အခင္မင္ရဆုံး မိတ္ေဆြ မွာ ဆရာမေဒၚသက္ျဖစ္သည္။ ေဒၚသက္သည္ ဆရာမလွလွႏွင့္ ဘဝခ်င္းတူညီသူျဖစ္သည္။ေဒၚသက္ ငယ္႐ြယ္စဥ္ကပင္ မိဘမ်ား ဆုံးပါးခဲ့ရာ ေဆြမ်ိဳးမ်ားကျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့သူျဖစ္သည္။ယခုအခါ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းတြင္တာဝန္က်၍ အေဆာင္တြင္ ေနထိုင္ရသူ ျဖစ္သည္။

ေဒၚသက္သည္အျခားဆရာ ဆရာမမ်ားႏွင့္မတူ အဆို အက မယ္ၿပိဳင္ပြဲမ်ားတြင္ ဆုရရွိသူျဖစ္၍ ေက်ာင္းပြဲမ်ားရွိလွ်င္ေက်ာင္းသူ မ်ားကိုအဆိုအက သင္ေပးရသူျဖစ္သည္။ ပါးတြင္သနပ္ခါးေလးမ်ားပါးပါးလိမ္း၍ သူ၏နက္ေမာင္လွေသာဆံပင္မ်ားကို ထုံး ထားသည္မွာခန႔္ညားလွသည္။ေန႔ခင္းအခ်ိန္မ်ားသည္ ဆရာမေဒၚသက္၏ ကိုယ္လုံးအလွဆုံးအခ်ိန္ျဖစ္သည္။ဆရာမ၏ေက်ာင္း စိမ္းအက်ီ မၤွာအလြန္ပါးလႊာသည္။မနက္ေက်ာင္းလာလွ်င္လက္ရွည္အက်ီ အၤပါးကိုအေပၚမွ ဝတ္လာေသာ္လည္း ေန႔ခင္းအခ်ိန္တြင္  အေပၚအက်ီကႋုခြၽတ္၍ေနတတ္သည္။ ထိုအခါ ေက်ာင္းအက်ီ အၤျဖဴေရာင္ေအာက္မွာ ထင္ရွားလွေသာအနက္ေရာ္ျမန္မာ ေဘာ္လီႏွင့္ ဝင္းဝါလွေသာႏို႔အုံႀကီးမ်ားကို အထင္အရွားျမင္ရခ်ိန္ျဖစ္သည္။ဆရာမ၏ႏို႔အုံအေပၚမွ မွည့္သီးအမည္းေလးသည္ လည္း ျမင္သမွ်ေယာက်ာ္းတိုင္းအား စိန္ေခၚေနသလိုျဖစ္သည္။ဆရာမေဒၚသက္သည္ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုစာေမးလွ်င္ မတ္တတ္မ ရပ္ခိုင္းေပ။

မတ္တတ္ရပ္ ရင္လည္း စိတ္ဆိုးတတ္သည္။သူ႔အခ်ိန္ပုဆိုးထဝတ္လွ်င္လည္းစိတ္ဆိုးတတ္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားေရွ႕တြင္ စိတ္ဆိုးေသာ္လည္း ရင္ထဲတြင္ေပ်ာ္၍ေနသည္ကို တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားမ်ားသတိျပဳမိၾကသည္။အဘယ္ဆို ေဒၚသက္အခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား လီးေတာင္ခ်ိန္ျဖစ္သည္။ေဒၚသက္သည္ေရွ႕ဆုံး စာသင္ခုံစားပြဲေပၚတတ္ထိုင္၍ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုေက်ာေပးၿပီး  ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွစာမ်ားကိုေထာက္ျပေနသည္။ထိုအခ်ိန္သည္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အေတာင့္တဆုံးအခ်ိန္ျဖစ္သည္။ အိစက္ ညက္ေညာလွၿပီး စူေကာက္ေနေသာ ေဒၚသက္ဖင္ႀကီးကိုၾကည့္၍ ေက်ာင္းသားမ်ား ဂြင္းထုေနတတ္သည္။ဆရာမေဘးမွ   ေက်ာင္းသားမ်ားသည္လည္း မသိမသာ ဆရာမဖင္အနီး ကပ္၍ အေငြ႕ရႈတတ္ၾကေသးသည္။ကိုယ္သင္းရနံမွာလည္း ေမႊးႀကိဳင္ ေန၍ ေက်ာင္းသားတိုင္းကိုလီးေတာင္ေစသည္။

“ဆရာမ သမီးခရီးသြားရင္ သမီးေဖေဖကို တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကည့္ေပးပါ ဦး…´´ “ရပါတယ္ လွလွသြားရင္ေျပာေလ ဆရာမလည္း ေက်ာင္းပိတ္ရင္အလုပ္မရွိေတာ့ပါဘူး´´ “ဟုတ္ကဲ့ ဆရာမ ´´ ဆရာမ လွလွကို တျခားနယ္မွာ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေစာင့္ရန္ ေက်ာင္းမွတာဝန္ေပးလိုက္သည္။ဆရာမလွလွသည္အသက္ငယ္ၿပီး ျဖတ္  လတ္သူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက အားကိုးသည္။

ေဒၚသက္သည္ လွလွကို ဘူတာ႐ုံသို႔လိုက္ပို႔ခဲ့သည္။ “ဆရာမ ေဆးေလးေတြမွန္မွန္တိုက္ေပးေနာ္ ဆရာမ……´´ “ေအးပါကြယ္   စိတ္ခ်လက္ခ်သြားပါ´´ ေဒၚသက္တစ္ေယာက္ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ရင္းက်န္ခဲ့ေလသည္။ “ေလးေလး ေဆးေသာက္ၿပီးၿပီလား´´  “ေအး ခုေမြသာကၳားတာ´´ အဖိုးႀကီး ကုတင္ေပၚမွာေမွးေန၍ ေဒၚသက္ကလည္း tvၾကည့္ေနသည္။ကုတင္ေပၚမွအဖိုးႀကီးကို ေဒၚ သက္မၾကာမၾကာလွမ္းၾကည့္ေနသည္။ အဖိုးႀကီးအိပ္ေမာၾကေနခ်ိန္ျဖစ္ၿပီး အဖိုးႀကီးပုဆိုးမ်ား ကြၽတ္ေနေလၿပီ။အလွေသြးႂကြယ္ လွေသာ အသက္၃၀ေက်ာ္ ဆရာမေဒၚသက္ဖို႔ ၾကက္သီးထဖြယ္ေကာင္းေသာျမင္ကြင္းျဖစ္သည္။ဆရာမလဘွလွအေဖျဖစ္ ေသာေၾကာင့္သာ ႐ိုေသမႈျဖင့္ေလးေလးဟုေခၚျခင္းျဖစ္သည္။အမွန္စင္စစ္မွာ ႏွစ္၂၀နီးနီးသာကြာေသးသည္။ အသက္အ႐ြယ္ရွိ ေသးသည့္အဖိုးႀကီးအတြက္ အိပ္ေရးဝလွ်င္ ေထာင္ထြက္ေနသည္မွာ အံ့ၾသစရာမဟုတ္ေပ။အဖိုးႀကီးပက္လက္လန္အိပ္ ေန၍ေထာင္ေနေသာ ဒစ္ႀကီးမွာလည္း ေတာင္ထြတ္ႀကီးသဖြယ္ျဖစ္ေနသည္။

ထိုဒစ္ကားကားႀကီးသည္ လူတကာျပစ္မွားမိေသာ  အားကားကားႏွင့္ အိဖက္ေနေသာႏို႔အုံပိုင္ရွင္ ေဒၚသက္ကို စိန္ေခၚသလိုျဖစ္ေနသည္။ေဒၚသက္ ထိုင္ရာမွထၿပီး ပုဆိုးျဖင့္ျပန္ဖုံး ေပးလိုက္သည္။ ပုဆိုးေပၚမွေထာင္ထြက္ေနေသာဒစ္ကားကားႀကီးကို သြားေလးျဖင့္မသိမသာကိုက္သြားေသးသည္။ဒစ္ကားကား ႀကီးကို အနီးကပ္ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရေသာ ေဒၚသက္တစ္ေယာက္ tvၾကည့္ေနရင္း မသိမသာေစာက္ဖုတ္ေလးကို လက္ေလးႏွင့္ျပန္ျပန္ ပြတ္ေနမိသည္။လီးကိုမျမင္ဖူးသည့္ အပ်ိဳႀကီးတစ္ေယာကတ႐ြ႐ြျဖစ္ေနေလလသည္။ အဖိုးႀကီးႏိုးလာသျဖင့္tvပိတ္၍အဖိုးႀကီး အားအစာသြားေႂကြးသည္။

“ေလလးေလး ေဆးေသာက္ ဦး´´ “ေသာက္ၿပီးၿပီေလလ´´` “ဒါကေနာက္တမ်ိဳး ေလးေလလးရဲ႕´´ “ေအးေအး ေပး´´ ေဒၚသက္ တစ္ေယာက္ၿပဳံးေနရွာသည္။အဖိုးႀကီးေဆးေသာက္ၿပီး ၅မိနစ္ေလာက္အၾကာတြင္အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ေဆးမွာ အျခားေဆးမဟုတ္  အိပ္ေဆးမ်ားသာျဖစ္သည္။အဖိုးႀကီးပက္လက္လန္ေနသည္။ ေဒၚသက္သည္ အဖိုးႀကီးပုဆိုးၾကားထဲကို႔လက္ကေလးဝင္  ၍ လီးအုံႀကီးကို ပြတ္သတ္ေနသည္။ပုဆိုးကိုတျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆြဲလွန္လိုက္ေသာအခါ ညိဳမဲေနေသာ လီးတန္ႀကီးက “ေဒါင္´´ခနဲ  ေထာင္ထြက္လာသည္။ေဒၚသက္တစ္ေယာက္ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ျဖစ္လလာသည္။ အဖိုးႀကီးလက္ကိုယူၿပီး သူ႔ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ ၾကားထဲသို႔ထိုးထားသည္။အဖိုးႀကီး၏ အဝတ္မ်ားကိုလည္းခြၽတ္လိုက္သည္။“အား……အား……အင္း………´´ အဖိုးႀကီးလက္ညိဳး ေလးကိုသူ႔အဖုတ္ၾကားထဲထည့္လိုက္သည္။ “ဗ္စ္´´ “အား ………အား……´´ အရည္မ်ားလည္းထြက္လာသည္။ သူ၏အဝတ္စား  မ်ားကို ခြၽတ္ၿပီးအဖိုးႀကီးေပၚသို႔ေျပာင္းျပန္ကုံန္းထိုင္လိုက္သည္။သူ႔ေစာက္ဖုတ္ကို အဖိုးႀကီး ပါးစပ္ေပၚျဖည္းျဖည္းျခင္းပြတ္ေန္ သည္။ အဝါေရာင္သန္းေနသည့္ မို႔မို႔ေဖာင္းေဖာင္းသူ၏ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသို႔ အဖိုးႀကီးသြားႏွင့္ဖိပြတ္လလိုက္သည္။

“အား……………´´ ခါးမ်ားေကာ့တတ္သြားသည္။အဖိုးႀကီးလီးကိုလည္းလက္တစ္ဖက္မွ ကိုင္ညႇစ္၍ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္လုပ္ ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ဆံထုံးႀကီးကိုၿဖီခ်လိုက္သည္။ေဒၚသက္တစ္ေယာက္အဖို႔ အဝလိုးမည့္ဟန္ ျပင္ဆင္ေနသည္။ဆရာမေဒၚသက္  အားမရေတာ့သျဖင့္ လီးတန္ေပၚမွအေရျပားေလးကိုေနာက္သို႔စုတ္၍ ကားထြက္ေနေသာဒစ္ႀကီးအား အတင္းကုန္းစုတ္ေလ ေတာ့သည္။ ႐ႊလႊတ္……ႁဗြတ္ ႁဗြတ္´´ အဖိုးႀကီးမ်က္ႏွာေပၚမွ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကလည္း ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ ပြတ္ဆြဲေနသည္။ ေစာက္စိႀကီးကလည္း အဖိုးႀကီး ႏွာတန္ေလးႏွင့္ ပြတ္သြားသည္။ေဒၚသက္၏လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား ျမန္ဆန္လာေလၿပီ။

“အား……´´ “မေရတာ့ဘူး ……မေရတာ့ဘူး……´´ တစ္ေယာက္တည္းညီးသံမ်ားျဖင့္ဆူညံေနသည္။ေဒၚသက္ကုန္းထလိုက္သည္။အဖိုးႀကီးလီးတည့္တည့္ေပၚတြင္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးတအားၿဖဲၿပီး ေဆာင့္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ “အြန္း……အား အား……´´ တအားဖိ၍ေဆာင့္ေနသည္။ေနာက္မွ ေထာက္ထားေသာလက္မ်ားကလလည္း ေစာင္မ်ားကိုစြဲစုပ္ထားသည္။ႏို႔အုံႀကီးကလည္း အေပၚေအာက္ရမ္းေနရင္း ေကာ့ေကာ့တတ္လာသည္။အရွိန္မ်ားလည္းျမင္ျ့လလာသည္။လီးတန္ႀကီးကို အေပၚေကာ့၍ေစာက္စိႏွင့္ ဖိဖိပြတ္ေနသည္။ေလး ငါးခ်က္ ဖိၿပီးေစာင့္ပြတ္လိုက္သည္။

“အား အား အား အား´´ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးတစ္ခုလုံးလည္း အရည္မ်ား႐ႊမ္းသြားသည္။အင္အားမ်ားလည္းကုန္ခမ္းသြားသည္။ညည္းသံမ်ားႏွင့္အတူ အဖိုးႀကီးေပၚမွ ေဒၚသက္ကိုယ္လုံးႀကီးကလည္း ေရ႕ေနာက္ပြတ္ဆြဲရင္း အရွိန္မ်ားေႏွးေကြးသြားေတာ့သည္။ ဆရာမေဒၚသက္လီးေထာင္မတ္ေသာလီးႀကီးကိုေက်နပ္ႏွစ္သက္စြာျဖင့္ၿပဳံး၍ပီတိျဖစ္ေနေတာ့သည္ အေတြ႕ထိမရွိေသးေသားေဒၚသက္အဖို႔တေလာကလုံးကိုေမ့ေလ်ာ့ေနသကဲ့သို႔ခံစားေနရသည္ ေသခ်ာပါသည္ဆရာမေဒၚသက္ေနာက္ေန႔ေနာက္ေန႔ေတြမွာလည္းဒီလို႔အရသာမ်ိဳးထပ္ၿပီးခံစားေနမွာအမွန္ပါ ဆရာမေဒၚလွလွျပန္မလာမခ်င္းေပါ့ ခုေတာ့ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးလည္းနီျမန္းၿပီးအရည္မ်ာ႐ႊဲလ်က္ပီတိျဖစ္ေနပါသည္