လာထား … အာဘွား

လာထား … အာဘွား

“ အစ်မ…ဒီမှာ…အချဉ်ထုပ်နှစ်ထုပ်ဖိုး…”  အသံလွင်လွင်လေးကြောင့် ယာလက်စ ကွမ်းယာကို ချ၍ ထွေးကြည်မော့ကြည့်လိုက် မိသည်။ ပါးဖောင်းဖောင်းလေးနှင့် ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ကောင်မလေးတစ်ယောက် ၊ ပါးနှစ်ဖက်ပေါ်တွင် ပါးကွက်လေးကိုရေးရေးလေး  တင်ထားသည်။ သူမလှမ်းပေးနေသော ငါးရာတန်တစ်ရွက်ကို လှမ်းယူရင်း နောက်ဖက်တွင်လည်း သူမနှင့် မတိမ်းမယိမ်း  ကောင်မလေးတစ်ယောက် ပါရှိနေကြောင်း တွေ့လိုက်ရသည်။ သည်တစ်ယောက်ကတော့ အသားညိုစိမ့်စိမ့်ဖြင့် ကျစ်ဆံမြီးလေး  နှစ်ချောင်းချထားသည်။ ကလေးမလေးနှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါကက်အစ ဘာမှပြောစရာမလို..။ ရွက်ကြမ်းရေကျို ဆို တာထက်သာပြီး လှတယ်လို့ ပြောနိုင်ကြသူများ ဖြစ်သည်။

“ ဟဲ့..အိ…ကိုတုတ်ကြီးက သူ့အတွက် ကွမ်းယာတစ်ရာဘိုး  မှာလိုက်သေးတယ်လေ..”   “ အေး…ဟုတ်သားဘဲ… ငါမေ့တော့မ လို့….အစ်မ..ကိုတုတ်ကြီးအတွက် ကွမ်းယာ တစ်ရာဘိုး ယာပေးပါအုံး…”   “ အော်….အေးအေး….”   ထွေးကြည် လက်ထဲမှ ငါးရာ တန်ကို ကွမ်းယာခုံအံဆွဲထဲ ပစ်ထည့်ပြီး ကွမ်းရွက်ကိုဆွဲကာ ထုံးသုတ်ပြီး ကောင်မလေးနှစ်ယောက်ကို ပြုံးပြလိုက်သေးသည်။    “  ညီမတို့က .. ကိုချိုကြီး ဆိုင်ကလား…”  “ ဟုတ်တယ်…အစ်မ…”   “ ညီမတို့က ညီအစ်မလား… အရင်က မတွေ့ဖူးပါဘူး…”   “  မဟုတ်ဘူး…အစ်မ…တစ်လမ်းထဲသူငယ်ချင်းတွေ…ဒီမှာအလုပ်ဝင်တာ သုံးရက်ပဲ ရှိသေးတယ်…”  “ အော်…အေးအေး…ရော့…ကို တုတ်ကြီးအတွက် ကွမ်း…ဒီမှာ ငွေနှစ်ရာ…”   ထွေးကြည်က ကွမ်းထုတ်နှင့်အတူ ပြန်အမ်းငွေ နှစ်ရာကိုပါ သူမ၏အမေးကို ဒိုင်ခံ ဖြေနေသော အသားဖြူဖြူနှင့် အိ ဆိုသော ကောင်မလေးကို ပေးလိုက်၏။

“ သွားမယ်နော်…အစ်မ…”   “ နောင်လဲ လာဝယ်နော်…”  “ ဟုတ်ကဲ့…အစ်မ…”   ဆိုင်ရှေ့မှ လှည့်ထွက်သွားသော ကောင်မလေးနှစ် ယောက်ကို ကြည့်ရင်း ထွေးကြည်တစ်ယောက် သက်ပြင်တစ်ချက် ချမိသည်။  “ ကိုချိုကြီးတို့များ…သူ့ဆိုင်မှာ အရောင်းစာရေးမ ဆို ချောချောလေးတွေဘဲ ခန့်ထားတာချည့်ပဲ…”   တွေးရင်း နှုတ်ခမ်းမဲ့မိသော ထွေးကြည်တစ်ယောက် ထပ်မံ၍ သက်ပြင်းချမိ ပြန်သည်။ အရင်ကောင်မလေးနှစ်ယောက်တုန်းကလည်း တစ်လပင်မကြာ ၊ အလုပ်က ထွက်သွားကြသည်။ ကိုတုတ်ကြီးကို ထွေး ကြည် စပ်စုကြည့်တော့ ယောင်ဝါးဝါးသာ ပြောသည်။ သူလည်း သိပုံမရ..။ ဒါမှမဟုတ် မပြောချင်လို့လား မသိ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီ တစ်ခါတော့ သတိထား၍ စောင့်ကြည့်ရမည်ဟု စပ်စုတတ်သော ထွေးကြည် စဉ်းစားမိသည်။

ထွေးကြည်က သာကေတ (၇) ဈေးနှင့် မလှမ်းမကမ်းတွင် ကွမ်းယာဆိုင်ထွက်သူဖြစ်သည်။ ဆိုင်တွင် အချဉ်ထုပ် မုန့်ထုပ် ဆေးလိပ်  အကုန်ရောင်းသည်။ ထွေးကြည်၏ဆိုင်က ကိုချြိုကီး၏ကုန်စုံဆိုင်ရှေ့ လမ်းဘေးတွင်ရှိသည်။ ကိုချိုကြီးဆိုတာက  အသက်(၃၅)နှစ်လောက်ရှိသော လူပျိုကြီးဖြစ်ပြီး သူ၏ဆိုင်တွင် ကိုချိုကြီးက သူနှင့်ဆွေမျိုးမကင်းသော အသက်(၄၀)လောက်ရှိ သည့် ကတိုတ်ကြီးဆိုသူကို ကူဖော်လောင်ဖက်၊ ဆိုင်စောင့်အဖြစ် ခေါ်ထားသည်။ ထွေးကြည်က နေတော့ (၈)ရပ်ကွက်ထဲတွင်ဖြစ် ပြီး ည (၈)နာရီလောက် ဆိုင်သိမ်းလျှင် သူမ၏ပစ္စည်းများအား ကိုချိုကြီးဆိုင်ထဲတွင် သိမ်းခဲ့သည်။ ပြီးတော့ အပေါ့အလေးသွား တာကအစ အိမ်အတွက်ပစ္စည်းဝယ်တာအဆုံး ကိုချိုကြီးဆိုင်တွင်သာ ဖြစ်သည်။

ထွေးကြည်က အသက် (၃၀) ရှိပြီး ကလေးတစ်ယောက် အမေဖြစ်ပြီး ယောက်ျားက ဘာမှအားမကိုးရ။ မိုးလင်းက မိုးချုပ် မူးနေ တတ်သည်။ ကလေးက ယောက်ျားလေးဖြစ်ပြီး အသက်လေးနှစ်ရှိပြီဖြစ်ကာ ထွေးကြည်က သူမအမေအိမ်သို့ ပို့ထားသည်။  (၇)ဈေး ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးတွင် ထွေးကြည်ဆိုလျှင် မသိသူမရှိသလောက် ဖြစ်သည်။ စွာလို့မဟုတ်ပါ..။ ဒီနေရာတွင်  ဈေးရောင်းသည်ကလည်း အိမ်ထောင်ကျစကထဲက ဆိုတော့ ငါးနှစ်လောက်ရှိပြီ.။ နောက်ပြီး ထွေးကြည်က အိမ်ထောင်သည်  ကလေးတစ်ယောက်အမေဆိုပေမယ့် တောင့်တောင့်တင်းတင်းနှင့် အစွင့်အကား အမို့အမောက် များ တင်းရင်းကာ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး  ရေဆေးငါးကြီးလိုမျိုး ဖြစ်သည်။ ထွေးကြည်ပြုံးလိုက်လျှင် ပါးချိုင့်လေးနှစ်ဖက်က အထင်းသားနှင့် ချစ်စရာ ထွေးကြည်ပါ…။ ဒါ ပေမယ့် ထွေးကြည်တွင် မကောင်းသောအကျင့်တစ်ခုရှိသည်။ မိန်းမတော်တော်များများသည် အနည်းနှင့်အများ စပ်စုတတ်ကြ  သည်ဖြစ်ပေမယ့် ထွေးကြည်ကတော့ စပ်စုရမည်ဆိုလျှင် ထမင်းမေ့ဟင်းမေ့ ၊ ဆိုင်ကိုမေ့၍ စပ်စုတတ်ခြင်း ဖြစ်သည်။

“ ဟဲ့….မိမာ…ကိုချိုကြီးက နင့်ကို ခိုးခိုးကြည့်နေတယ်…”   အိ …၏ အသံက တိုးတိုးလေး..။ ပြီးတော့ ခပ်လှမ်းလှမ်းစားပွဲတွင်  စာရင်းလုပ်နေသော ကိုချိုကြီးထံသို့လည်း မျက်လုံးကဝေ့၍ကြည့်လိုက်သေးသည်..။   “ အံမယ်…နော်…နင့်ကို ကြည့်တာပါဟာ… အိရာ….”  “ ဟိ..ဟိ…မဆိုးဘူးနော်… တိုက်နဲ့ကားနဲ့ နောက်ဆက်တွဲကလည်း သူ့အမေနဲ့ သူ့တူလေးတစ်ယောက်ပဲ ရှိတာ… ..ဟိ….”    “ တော်စမ်းပါ..အိရာ… သူ မိန်းမပွေတယ်ဆိုတာ လူတိုင်းပြောနေကြတာဥစ္စာ.. ကဲပါ.. ငါ အမေမှာတဲ့ ဟင်းချက်စရာ တွေဝယ်ဖို့ ဈေးထဲသွားလိုက်ဦးမယ်..၊ ကိုတတ်ုကြီးလည်း အပြင်သွားတော့ ဒီမှာနေခဲ့ဦး..”   “ ဘာ… ဒီမှာ ..ငါတစ်ယောက်ထဲ လား…”  “ အေးလေ.. ဟိုမှာ ကိုချိုကြီး ရှိတာဘဲဟာ…”   “ ကျွတ်…ဒုက္ခပါဘဲ… ကိုတုတ်ကြီးကလည်း အရေးထဲ ဘယ်ထွက်သွား မှန်း မသိဘူး…ဟင်း…”  မျက်စိမျက်နှာပျက်သွားသော အိ ကိုကြည့်ရင်း အမာ ပြုံးလိုက်သည်။

“ ညည်းဘဲ စောစောကပြောတော့…..”  “ ရှူး…တော်တော့..ကိုတုတ်ကြီးပြန်လာတော့မှ နှစ်ယောက်အတူတူ သွားကြရအောင် လား..အမာရယ်…”  အိ တကယ်ကို ကြောင့်ကြစွာ ပြောနေကြောင်း အမာ သိသည်။ ဆိုင်တွင် ဘယ်သူမှ ရောင်းမည့်သူ မရှိဘဲ နှစ် ယောက်လုံးထွက်သွားလို့ကလည်း မဖြစ်သေး..။  “ ကဲပါ အိရယ်…. ခုံတစ်လုံးယူပြီး ဆိုင်ရှေ့နားမှာ ထွက်ထိုင်နေလိုက်ဟာ…ဟိုမှာ  ဈေးက တော်တော်ကွဲနေပြီ.. ဟ ၊ ငါက စောင့်လို့မရတော့လို့ပါဟာ…ကဲ…ငါသွားပြီ…”   ပြောပြောဆိုဆို အမာက ထွက်သွားတော့  အိ က ချက်ချင်းပင် ထရပ်လိုက်ပြီး သူမထိုင်နေသော ကော်ခုံလေးကို မကာ ဆိုင်ရှေ့ထွက်ရန် ပြင်လိုက်သည်။  “ အိအိရေ… ဒီမှာ ပီ နံအိတ်ခွံတွေ သိမ်းရအောင်…”  “ ဟုတ်…ဟုတ်ကဲ့….”   ကိုချိုကြီး၏ အသံကြားကြားချင်း ရင်ထဲဒိန်းခနဲ ဖြစ်သွားရကာ အိ တစ် ယောက် အယောင်ယောင်အမှားမှား ဖြင့် လက်တစ်ဖက်က ကော်ခုံလေးကို ကိုင်၍ ကိုချိုကြီးရှိရာသို့ လှမ်းလာခဲ့သည်။ ပြီးမှ  သတိရပြီး လက်ထဲမှ ခုံကို ချထားခဲ့ရသည်။ ပီနံအိတ်ခွံတွေ ပုံထားသော နေရာသို့ ရောက်သောအခါ အိ ကရပ်လကိုသည်။

“ အိတ်တွေကို အလုံး ၃၀ စီထပ်ပြီး လိပ်လိုက်၊ ပြီးရင် အိတ်ခွံတစ်လုံးထဲကို ထည့်ကြမယ်…”   ပြောရင်း ကိုချိုကြီးက အိအိ အနား  ရောက်လာသည်။ အိ တစ်ယောက် အိတ်ခွံများကို ရေ၍ ထပ်နိုင်ရန် ဆောင့်ကြောင့်လေး ထိုင်ဖို့ပြင်လိုက်သည်။  “ ဟိုဖက်မှာလဲ  အိတ်တွေ ကျန်သေးတယ်…”  “ အင်…….”  “ ဟာ….ဆောရီး….”    အိ က ကုန်းကုန်းကွကွနှင့် ထိုင်ဖို့အလုပ် ကိုချိုကြီးက  စကားပြောရင်း အိ နောက်ကဖြတ်၍အထွက် ခပ်ကုန်းကုန်းလေးဖြစ်နေသဖြင့် နောက်သို့ရောက်နေသော အိ ထဘီထဲမှ စောက် ဖုတ်ကြီးကို ကိုချြိုကီး၏ ပုဆိုးတွင်းမှ ထောင်မတ်နေသော လီးကြီးက ဆတ်ခနဲ ခပ်နာနာလေး ထိုးထောက်မိသွားသည်။ အိ တစ ကိုယ်လုံး တုန်သွားပြီး မျက်နှာလေးတစ်ခုလုံး နီရဲသွားသည်။ မြန်မြန်ပြီး ပြီးရော သဘောဖြင့် အိတ်ခွံများကို ထပ်၍လိပ်လိုက် သည်။ ပြီးတော့ အိတ်ခွံအလွတ်တစ်လုံးထဲ ထိုးထည့်သည်။ တစ်ယောက်ထဲ လုပ်၍မလွယ်..။ အိတ်ခွံလိပ်က ပြေကျသွားသည်။

ကိုချိုကြီး အိ အနားသို့ ရောက်လာသည်။   “ ကဲ…ရော့ နင် ကိုင်ထား…”   အိက ပီနံအိတ်ခွံကို ကိုင်၍ အဝကိုဖြဲပေးသည်။ ကိုချိုကြီး က အိတ်ခွံအလုံး ၃၀ ထပ်၍ လိပ်ထားသော အလိပ်ကို မလိုက်သည်။  “ နဲနဲ…ထပ်ဖြဲထားဟ…မဝင်ဘူး…”   “ ရှင်… ဘာ…..ဘာ……”  “ ပီနံအိတ်ခွံကို ပြောတာ…”  ပြောလိုက်သော ကိုချြိုကီးက အိ ရဲ့ ရွှေရင်မို့မို့မောက်မောက်ကို ပြောင် ကြည့်၍ပြောသည်။ တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြစ်နေသော အိ ဒေါသနည်းနည်း ထွက်သွားသည်။  “ ဖြဲထားတာဘဲ ဥစ္စာ… မဝင်တာတော့  မတတ်နိုင်ဘူး….”   အိ ကိုင်ထားသော အိတ်ခွံလွတ်ထဲသို့ ကိုချိုကြီးက အိတ်ခွံလွတ်အလိပ်ကြီးကို ထောင်ပြီး ထည့်သည်။ နှုတ်ခမ်း တစ်ဖက် တစ်ပြီး ခံနေသည်။ အိတ်လိပ်ကလည်း မဝင် ၊ မြန်မြန်ပြီးချင်နေသော အိတစ်ယောက် စိတ်တိုနေပြီ..။   “ ဒုက္ခပါဘဲ…မ ဝင်သေးဘူး…တစ်နေတယ်…”  “ ငါ့ဟာကြီးက ပွပြီး ကြီးနေလို့ ထင်တယ်…”   “ ဘာ….”  “ ပီနံအိတ်လိပ်ကြီးက ပွနေတယ်…  ကဲ..ထပ်ပြီး ပေါင်ဖြဲပေး…ဟာ…ဟို…အိတ်ကိုဖြဲပေး…”  အိ ကိုချိုကြီးကို မျက်လုံးတစ်ချက်လှန်ကြည့်လိုက်ပေမယ့် ဘာမှမပြော တော့..။ ကတုန်ကယင် ဖြစ်နေသည့်ကြားက ကိုချိုကြီးများ ဒီလိုစကားမျိုး ဘာများထပ်ပြောအုံးမလဲဟု ငံ့လင့်မိသည်။ သူမကိုယ် သူမလည်း အံ့သြမိသည်။

“ ကဲ…အစွမ်းကုန်သာ ဖြဲထားတော့ ဆောင့်ပြီး ထည့်လိုက်တော့မယ်….” “ အင်း…ဝင်သွားပြီ… အာ…အရမ်းဘဲ မကောင်းဘူး….”    “ ဘာလဲဟ…အခုပြီးသွားပြီ မဟုတ်လား…”   “ ပြီးတော ြ့ပီးတာပေါ့..ဒါပေမယ့် အရမ်းဆောင့်တာကို…ဒီမှာ အောင့်သွားတာပဲ…မ ကောင်းဘူး…”  ချစ်စဖွယ် မျက်စောင်းလေးထိုး၍ ပြောလိုက်သော အိ အား ကိုချြိုကီးက ပြုံးဖြဲဖြဲနှင့် စိုက်ကြည့်သည်။   “ အစမို့ ပါ… နောက်တော့ ကောင်းလွန်းလို့မှ…..”   ကိုချိုကြီး စကားမဆုံးမီ အိ လှည့်ထွက်ခဲ့သည်။ အိ ကော်ခုံလေးယူပြီး ထိုင်နေကျနေရာ သို့အရောက် လူတစ်ရပ်ကျော် မြင့်သော ဆန်အိတ်ပ၏ုံ ရှေ့ဖက်မှပတ်၍ ဝင်လာသော အမာကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် ကော်ခုံကို ချ ပြီးထိုင်လိုက်သည်။ အမာက ခုမှ ရောက်လာသည်မဟုတ်..။ ကိုချိုကြီး၏ ..ကဲ အစွမ်းကုန်ဖြဲထား ဆိုသော စကားအစတွင်  တစ်ဖက်ဆန်အိတ်ပုံဘေးသို့ ရောက်နေပြီးသား..။

အမာ ရင်တွေတုန်သွားသည်။ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူကို တစ်ယောက်တည်း ထားခဲ့မိ တာ မှားများ သွားပြီလားဟု တွေးရင်း ဆက်ပြောသော စကားတွေကို ကြားရတော့ အမာ့စိတ်ထဲတွင် တစ်စုံတစ်ရာကို ခံစားလာရ သည်။ ဆန်အိတ်များ ကွယ်နေသဖြင့် ဘာမှ မမြင်ရ။ ဒါပေမယ့် သေတော့သေချာသည်။ ဟော ပြီးသွားပြီတဲ့..၊ ခုတင် ဝင်တယ် ခုဘဲ ပြီးတယ်…။ အိ တော်တော် ထန်တာဘဲ…၊ ဒါမှမဟုတ် သူ့ဟာကြီးကဘဲ စွမ်းလွန်းလို့လား..၊ အတွေးပေါင်းစုံဖြင့် အမာတစ်ယောက်  စိတ်တွေ ဂယောက်ဂယက်ဖြစ်လာပြီး သူတိ့ုရှိရာသို့ ပြေးဝင်သွားချင်စိတ်တွေကို မနည်းထိန်းလိုက်ရသည် ။ ဟော…. အိ ပြန် ထွက်လာပြီ..။ အမာက အိကို အကဲခတ်ကြည့်လိုက်တော့ သူမ၏မျက်နှာတစ်ခုလုံး နီရဲနေသည်။ ပြီးတော့ အမာ့ကိုပင် လှမ်းမ ကြည့် ..၊ သေချာပါပြီ..။ အမာက စောစောက သူတိ့ုရှိမည့်နေရာသို့ တစ်ချက်လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။

ပုဆိုးပြင်ဝတ်နေသော ကိုချိုကြီး၏ မျက်နှာက ပြုံးဖြဲဖြဲဖြင့် သူမကို မျက်လုံးတစ်ဖက် မှိတ်ပြသည်။ အမာတစ်ယောက်  ဆောက်တည်ရာ မရချင်တော့…။  “ အိ… ပြန်ကြရအောင်….”    “ အင်း…”    အင်းလိုက်ရင်း အိ ထိုင်နေရာမှ ထသည်။ အမာ၏  အကြည့်က အိထံသိ့ု စူးစမ်းလျှက် ..။ အို….အိ ထဘီနောက်မှာ အကွက်လိုက်ကြီး စွန်းထင်းနေပါလား…။ အမာတစ်ယောက် စိတ် နဲ့လူ နဲ့ မကပ်ချင်တော့..။ နှစ်လုံးကော်မရှင်နှင့်ရောင်းသော မစိန်အေးတစ်ယောက် သုတသ်ုတ်ပြာပြာဖြင့် ကိုချိုကြီး၏ဆိုင်ထဲသို့  ဝင်သွားသည်ကို ထွေးကြည်တွေ့လိုက်ရသည်။ ကွမ်းယာနေရင်း လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ဆိုင်က ပိတ်ထားပြီ..။ တံခါးက ပျဉ်ချပ် တွေထောင်စီပြီး ပိတ်ရသည့်တံခါး..။ နောက်ဆုံး သော့ခတ်ပိတ်ရမည့် ပျဉ်တစ်ပြားသာ ပိတ်ဖို့ ကျန်သည်။ ထိုအပေါက်မှ စိန်အေး က မလုံမလဲဟန်ဖြင့် အပြင်သို့ တစ်ချက်ဝေ့ကြည့်ရင်း ဆိုင်ထဲသို့ ဝင်သွားသည်။ အချိန်က ည(၇)နာရီလောက်ရှိပြီ..။ စပ်စုတတ် သော ထွေးကြည် ကွမ်းယာရောင်းရတာ စိတ်မဖြောင့်တော့။“ အောင်ကိုရေ… အောင်ကို… ဆိုင်ခဏလောက် လာထိုင်ပေးစမ်း”

“ လာမယ်… အမ…ခဏလေး….”   ဆိုက်ကားသမားလေး အောင်ကို ဂိတ်မဟုတ်သော်လည်း ညမိုးချုပ်ရင် ထွေးကြည်၏ဆိုင်  မျက်စောင်းထိုး ခပ်လှမ်းလှမ်း လမ်းတစ်ဖက်တွင် ရပ်၍ခရီးသည်စောင့်တတ်သည်။ ဆိုက်ကားကို သော့ခတ်နေသော အောင်ကို အား ကြည့်ရင်း ကြာလိုက်တာဟု ထွေးကြည် စိတ်လောနေ၏။ အောင်ကိုဆိုတဲ့ကောင်ကလည်း ထွေးကြည် ဘာခိုင်းပါ့မလဲလို့  မျှော်နေတဲ့ကောင်။ ဆိုက်ကားကို သော့ခတ်ပြီးသည်နှင့် ထွေးကြည်၏ဆိုင်သို့ လမ်းကိုဖြတ်ကူးပြေးလာသည်။  “ ခွေးသား သေချင် လို့လား….”   ဘယ်တော့မှ နှေးနှေးမမောင်းတတ်တဲ့ ကားစပယ်ယာ၏ဆဲသံက ထွက်လာသည်။ အောင်ကို လှည့်၍ပင် မကြည့်။  ထွေးကြည်၏ဆိုင်ခုံနားရောက်တော့ ခုံပေါ်က အလျှင်စလိုဆင်းလိုက်သော ထွေးကြည်နှင့် လူလုံးချင်းတိုင်မိသည်။ တိုက်တာမှ အိ ကားနေသော ထွေးကြည်၏တင်ပါးကြီးနှင့် အောင်ကို၏ရှေ့ဖက်  မိမိရရကြီးပင်ဖြစ်သည်။ ဒီနေ့ အောင်ကို တန်သွားပြီ..။

“ အောင်ကို…ဆိုင်ခဏကြည့်ထားပေးအုံး..၊ ငါ ဝမ်းနှုတ်ဆေး စားထားလို့…”   ပြောလည်းပြော ထွေးကြည်က ကိုချိုကြီး၏ဆိုင် ဘေးကပ်လျက် လမ်းကြားလေးထဲသို့ အပြေးတပိုင်းနှင့် ဝင်သွားသည်။ လမ်းမီး၊ ဆိုင်မီးရောင် ခပ်မှိန်မှိန်ကြားက ထွေး ကြည်၏လှုပ်ခါသွားသော တင်သားကြီးတွေကို ငေးမောကြည့်ရင်း အောင်ကို သက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။   အပြန်လမ်း တလျှောက်လုံး မာမာ၏စိတ်ထဲ မကျေမချမ်း ဖြစ်လာမိသည်။ ကြည့်..တစ်လမ်းလုံးလည်း အိက သူ့ကို ဘာစကားမှမပြော၊ ငေး ငေးငိုင်ငိုင်ဖြင့် အသက်မပါသလို လမ်းလျှောက်လာသည်။ ကောင်မ…တော်တော်ကောင်းလာပုံရတယ်..၊ ငါ့တောင် စကားမပြော နိုင်ဘူး..။ ဒေါသစိတ်ဖြင့် မာမာတွေးလိုက်မိသည်။ အိကို မကျေနပ်သလို ကိုချိုကြီးကိုလည်း မကျေနပ်။ မိန်းခလေးနှစ်ယောက်ရှိ တာ အိကိုမှ ရွေးရတယ်တဲ့လား..။ မခံချင်စိတ်က ပေါ်ပေါက်လာသည်။ ပြောရရင် ငါကတောင် အိထက် ကိုယ်လုံးပိုလှသေးတယ်။  တင်သားရင်သားတွေ ဘာပဲယှဉ်ယှဉ် ငါကတောင် သာသေးတယ်။

ငါနဲ့ မတွေ့သေးလို့ပါ။ တွေ့လို့များတော့ ကိုချိုကြီး အိကို မေ့ သွားရမယ်။ မာမာ..စိတ်ထဲမှ ကြိမ်းနေမိသည်။ အသက်၂၀ မပြည့်သေးသော်လည်း မာမာက ရည်းစား ၆ယောက်ထားခဲ့ပြီးပြီ။  ရည်းစား ၅ယောက်နဲ့က ရည်းစားမက နေခဲ့ပြီးပြီ။ စိတ်ကြိုက်မဟုတ်လို့ အားလုံးကို အဆက်ဖြတ်ခဲ့သည်။ အင်း…နေ့လည်က ကို တုတ်ကြီးကို ကိုချိုကြီး ပြောတာကြားလိုက်သည်။ ဒီည ကိုတုတ်ကြီး အိမ်ပြန်ပြီး အိပ်၊ သူ အမြတ်ခွန်အတွက် စာရင်းတွေ လာလုပ် ရင်း ဆိုင်မှာ အိပ်မည်တဲ့..။ မာမာအိမ်ရောက်တော့ ရေချိုးအလှပြင် ၊ ထမင်းစားပြီးတော့ တစ်ခါ အလှပြင်ပြီး အမေ့ကို သူငယ်ချင်း အိမ်သို့ သွားမည်ပြောပြီး ဆိုင်ရှိရာသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ မာမာတစ်ယောက် ရေမွှေးနံ့တသင်းသင်းနှင့် ပြင်ဆင်ထားတာလည်း ပျံ လို့..။ ဝတ်စားထားတာလည်း ပါးပါးလေး…။ အင်း…လမ်းလျှောက်လာရင်း ရင်တော့ ခုန်မိသား..။ ဆိုင်ရှေ့ရောက်လျှင် ပျဉ်ပြားတစ် ချပ်ထဲ ဟထားတာကို တွေ့ရတော့ မာမာတစ်ယောက် ဘေးဘီကြည့်ကာ လှစ်ခနဲ အထဲသို့ ဝင်လိုက်တယ်။ ဒါကိုတွေ့လိုက်သည်က  အောင်ကို..။

ကိုချိုကြီးဆိုင်က စာရေးမ အချိန်မတော်မှ ဆိုင်ထဲသို့ ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်နှင့် ဝင်သွားသည်။ ပြီးတော့ ဒီကောင်မလေးကို  နေ့တိုင်း အောင်ကို တွေ့နေကျ..။ ကောင်မလေး ဘာလုပ်မလို့လဲ..။ အောင်ကို ဖင်တကြွကြွ ဖြစ်လာသည်။ ချက်ချင်းတော့ ဝင်လိုက် သွားပြီး ချောင်းလို့မဖြစ်။ ခဏနေမှ ဝင်၍ချောင်းမည်ဟု အောင်ကို တွေးလိုက်သည်။ ဆိုင်ထဲတွင်တော့…   နှစ်လုံးကော်မရှင်နှင့်ရောင်းသော  မစိန်အေး ဆန်အိတ်နှစ်လုံးပေါ်တွင် ကားယားကြီး ဖြဲထိုင်ကာ  ကိုတုတ်ကြီးက ဒူးထောက်လိုးနေသည်။ နီကျင့်ကျင့် မီးလုံး က ခပ်ဝေးဝေးတွင် ရှိနေပေမယ့် သဲသဲကွဲကွဲ မြင်နေရသည်။ မစိန်အေး၏စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဧရာမ ဖောင်းဖောင်းကြီး..။ ပင့်လှန် ထားသော ဘရာစီယာကြားက ထွက်ပေါ်နေသည့် နို့ကြီးတွေမှာလည်း ဖောင်းတင်း၍နေသည်။

“စိတ်ညစ်လိုက်တာဟယ်….”  လီးမဲမဲကြီးကို မစိန်အေးက ကိုင်၍သွင်းပေးရင်း ဘေးဘီကို ကြည့်သည်။ လူမိသွားမည်ကို စိုးရိမ်နေ ခြင်း ဖြစ်သည်။ ကိုတုတ်ကြီး၏ လီးမှာ မဲနက်နေပြီး အမွှေးတွေမှာထူထဲလှသည်။ လုံးပတ်ကြီးမှာ မြွေဟောက်ကြီးအလား ပြောင် တင်းနေသည်။ ဒစ်ကြီးက ပြဲလန်နေ၏။   “ မြန်မြန်လုပ်ပါ.. ကိုတုတ်ရဲ့…”   မစိန်အေး၏အသံမှာ သိသိသာသာကြီး တုန်ရင်လှိုက် မောနေသည်။ ကိုတုတ်ကြီးက ဖင်ကြီးကိုကြွလျက် လီးကိုဖိသွင်းရင်း တပြိုင်နက်တည်းမှာပင် စိန်အေး၏နို့ကြီးတွေကို ဆွဲလှန်ကာ  စုပ်လေသည်။   “ ပြွတ်….ပြွတ်…စွပ်…ပြွတ်….အု…..အင်း………”  လီးကြီးက လျှောခနဲ စူးစိုက်သွားသည်။ စိန်အေးက  သူမ၏ခေါင်းကို နောက်သို့လှန်ချလိုက်သည်။ ပါးစပ်ကိုဟ၍ တအင်းအင်း ညည်းတွားရင်း ဖင်ကြီးကို စကောဝိုင်းလှုပ်ခါရမ်း ပေးသည်။ ကိုတုတ်ကြီးကလည်း အဆက်မပြတ် ဆောင့်လိုးရင်း နို့ကြီးတွေကို စို့ပေးသည်။

“ ပြွတ်…ပလွတ်….စွပ်….ပြွတ်……”   စောက်ခေါင်းထဲမှာ အရည်များ ရွှဲနစ်နေပြီး လီးဝင်သွားတိုင်း အသံများထွက်ပေါ်လာသည်။  စိန်အေးက အိမ်ထောင်သည်ဆိုပေမယ့် ကလေးမမွေးဖူးသေး..။ ယောက်ျားက ကုန်ကားလိုက်သည်။ တစ်လမှာ တစ်ခါလောက်  အိမ်ပြန်သည်။ အိမ်တွင်နှစ်ရက်လောက်နေပြီး ပြန်သွားသည်။ ဒီတော့ မစိန်အေးကလည်း ကယို့ဝမ်းနာကိုယ်သာသိဆိုသလို ငါ့ ဝမ်းပူဆာ မနေသာတော့လည်း စိတ်မပါချင်ယောင်ဆောင်၍ စပယ်ယာလင်များ ရှာထားရသည်။ သူ့လင်ကြီးထက်တော့  အနည်းဆုံး အလုံးအရပ်တော့ သာမှာပေါ့။ ကိုတုတ်ကြီးက အတွေ့ကောင်းသည်။ လီးကြီးစောက်ခေါင်းထဲ ဝင်လာတိုင်း ဖိန့်ဖိန့်တုန်  အောင် ခံ၍ကောင်းလှသည်။  “ ကော့ပေး…စိန်အေးရဲ့….ကော့….”   “ ကော့နေတာပဲတော့…ကိုတုတ်ရဲ့.. ဒီမှာ သေတော့မယ်…  အင်း..ဟင်း…ဟင့်…”  “ အား..အား…..ကောင်းလိုက်တာ စိန်အေးရယ်… အီး…..”

“ ပြွတ်…ဖွတ်….စွပ်….ပြွတ်……..”   “ အ…အ မေ့…အမလေး……ကောင်းလိုက်တာ…ကိုတုတ်ရယ်…အင်း…ဟင်း…….အ….”  စိန်အေးက ကော့ထိုးလိုက်၊ စကောဝိုင်း ဝိုင်း ပေးလိုက်ဖြင့် တွန့်လိမ်ကောက်ကွေးနေသည်။ ကိုတုတ်ကြီးကလည်း ဒလကြမ်း ဆောင့်လိုးနေသည်။ သူတိ့ုနှစ်ယောက်လိုး နေသည်က ဆိုင၏်အတွင်းဘက်ကျကျတွင် ဆိုင်ရှေ့ဖက်နှင့် နောက်ဖက်ခြားထားသော လူတစ်ရပ်ကျော် ရှိုးကေ့စ်ကြီးကတစ်ဖက်  အခြားတစ်ဖက်က မျက်နှာကြက်ထိလုလုဖြစ်နေသော ဆန်အိတ်ပုံကြီး၏ နောက်ဖက် ကြမ်းပြင်တွင်ချထားသော ဆန် အိတ်နှစ်လုံးကြားတွင် လိုးနေကြခြင်းဖြစ်သည်။ မစိန်အေး၏ ပေါင်ကြီးတွေက ဖွေးဖွေးနုနုနှင့် ကြီးမားလှသည်။. ဖင်သားကြီးများ က ဘေးသို့ကားထွက်နေသည်။ ကိုတုတ်ကြီးဆောင့်လိုးချလိုက်တိုင်း အိခနဲ အိခနဲ ပြားချပ်သွားသည်။ မစိန်အေး၏ စအိုဝလေးမှာ  ရွဲ့သွားလိုက် ပြဲခနဲ ဖြစ်သွားလိုက်ဖြင့် လှုပ်ရှားနေသည်။ ကြီးမားဖောင်းအိနေသော စောက်ဖုတ်ခုံးခုံးကြီး ပိပြားသွားသည်အထိ ကို တတ်ုကြီးက သူ့လီးကြီးကို အဆုံးအဆုံးထိ လိုးသွင်းနေသည်။

“ အီး…အ…အီး……..”   မစိန်အေးက ပါးစပ်ကိုစေ့၍ ကိုတုတ်ကြီးဆောင့်ချလိုက်တိုင်း အီးခနဲ အော်သည်။ ကိုတုတ်ကြီးဆိုတဲ့လူက လည်း မိန်းမ မရှိသော်လည်း မိန်းမပေါင်းစုံကို လိုးဖူးသူဖြစ်သည်။ ပစ္စည်းကိုလည်း စံချိန်မှီ သန်မာစေရန် နည်းလမ်းမျိုးစုံဖြင့် အမြဲ  သနေသူဖြစ်သည်။  ဟူ၍ ခံစားရခက်သည့် ညည်းညူသံမျိုးစုံ ထွက်နေ၏။ မစိန်အေး၏လက်နှစ်ဖက်က ဖင်ခုထိုင်ထားသော ဆန် အိတ်ဒေါင့်စွန်းနှစ်ဖက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုတ်ကိုင်ရင်း တစ်ကယိုလုံး ခါရမ်းနေသည်။ မာမာတစ်ယောက် သတိူု့နှစ်ယောက် ကို ကြည့်ရင်း အာခေါင်တွေ ခြောက်ကပ်လာသည်။ လျှာလေးကိုထုတ်၍ နှုတ်ခမ်းလေးများကို ပွတ်သပ်ပေးနေရရုံမျှမက ခဏခဏ လည်း တံတွေး မျိုချနေမိသည်။ ခဏအကြာတွင် ကာမဆိပ်က တက်လွန်းမက တက်လာပြီး ခုနေ လီးတစ်ချောင်း စောက်ပတ်ထဲ  ထည့်လိုကသ်ည်နှင့် ရွှဲခနဲ ပြီးများသွားမလားတောင် မသိ ဟုတွေးနေမိသည်။ မခံစားနိုင်တော့လွန်း၍ မာမာ သူမ၏အောက် နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်၍ထားလိုက်ရသည်..။

ဆိုင်ထဲသို့ရောက်သည်နှင့် အခြေအနေအရပ်ရပ်ကို အောင်ကို သဘောပေါက်သွားသည်။ လူကသာ အသက်အစိတ်ပဲရှိသေးတာ..  အတွေ့အကြုံက ရှိသင့်သလောက် ရှိသည်။ ဂေါ်လီပင် နှစ်လုံးထည့်ထားသည်။ သူ့ရှေ့မှ ဖင်ပူးထောင်း ထောင်ကြည့်နေသော မာမာ ကို နောက်မှကြည့်ရင်း လီးတောင်လာကာ မနေနိုင်မထိုင်နိုင်ဖြစ်လာသည်။ တဖြေးဖြေး အနားသို့ တိုးသွားရင်း လက်တစ်ကမ်း အကွာအရောက်တွင် ရပ်လိုက်ပြီး ပုဆိုးလှန်လိုက်သည်။ ရှေ့မှ မာမာကို မထိရဲပြန်..။ ပြဿနာတက်လျှင် ခက်မည်..။ နေ့စဉ်တွေ့ ကာ လီးတောင်နေရသည့် မာမာ၏ဖင်ကြီးက ဖင်ပူးတောင်း ထောင်ထားတာ တွေ့လိုက်ရတော့ အောင်ကို အသက်ရှူသံတွေ ပြင်း လာသည်။ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် လီးကိုကိုင်၍ အာသာဖြေရန် ဂွင်းတိုက်သည်။ တိုက်ရင်း တိုက်ရင်း ကာမဆိပ်တက်လာတော့ လူက  ရဲလာသည်။ အောင်ကို ရှေ့သို့တိုးပြီး တုန်နေသော လက်ချောင်းများဖြင့် မာမာ့ထမီကို မတင်လိုက်သည်။

မာမာသိလိုက်သည်။ ကို ချိုကြီး ရောက်လာပြီး သူမဖြစ်နေပုံကို နောက်မှကြည့်၍ မနေနိုင်ဖြစ်လာပုံရသည်။ လှည့်ကြည့်၍ မဖြစ်..။ ဒီမှာကလည်း ခံစားနေရ တာ အရည်ပျော်လုပြီ..။ လှည့်ကြည့်မှ မလုပ်ဖြစ်ဘဲဖြစ်သွားအုံးမည်..။ မာမာ မသိချင်ယောင်ဆောင်၍ နေလိုက်ပြီး  သူမ၏တံတောင်ဆစ်လေးနှစ်ဖက်ကို အသာရုတ်ကာ ဆန်အိတ်ပေါ်တွင် ထောက်လိုက်ပြီး အားပြုလိုက်ကာ ကိုယ်ကို တောင့်ထား လိုက်သည်။ ထဘီက ခါးပေါ်ကိုလန်တက်သွားတော့ ဖွေးအိနေသေ ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကြားမှ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးများက ခပ် စူစူလေး နောက်သို့ထွက်နေသည်။ ကြည့်ရင်း လီးက တဆတဆ်တ် ဖြစ်သွားပြီး .. အေ၇ထွက်ချင်သလို ဖြစ်သွားရသည်။ အချိန်  ဆိုင်းမနေတော့ဘဲ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဟု သဘောထားကာ မာမာ၏ခါးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် အသာထိန်းကိုင်ကာ လီးကို ဆတ်ခနဲ ထိုး သွင်းလိုက်တော့သည်။ မတရားဖြစ်နေသော အရေများကြောင့် လီးက လျှောခနဲဖြစ်ကာ ကျဉ်းကျဉ်းကြပ်ကြပ်ကြားမှ တဆုံး  တိုးဝင်သွားသည်။ အောင်ကို၏လီးရင်း ဆီးခုံနှင့် မာမာ၏စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းတို့ ထိရိုက်မိချိန်တွင် အ..ဟူသော ရှတတအသံလေး ဖြင့် မာမာ၏ခေါင်းလေး ထောင်သွားသည်။

အခြေအနေကို ချက်ချင်းသိသွားသော အောင်ကိုက မာမာ၏တင်သားကြီးနှစ်ဖက်ကို  အားပါးတရ ဆုတ်ကိုင်ကာ တစ်ချက်ချင်း စီးစီးပိုင်ပိုင် အားဖြင့် ဆောင့်လိုးသည်။ အံမယ်.. သူကလည်း မခေပါလား..။ ဆောင့်ချက်  နှင့်အညီ ဖင်ကြီးတွေကို နောက်သို့ဆောင့်၍ တောင့်၍ ကော့ပေးနေသည်။ မာမာအကြိုက် တွေ့သွားသည်။ သူမစိတ်ကြိုက်  လီးကို အခုမှတွေ့ရပြီဟု တွေးမိသည်။ လီးကလည်း မာလိုက်သည်မှာ မပြောနှင့်တော့…။ သံချောင်းအလားပင်..။ အရှည်ကလည်း  ဆောင့်တိုင်းဆောင့်တိုင်း သားအိမ်ဝကို ထိသည်။ လုံးပတ်ကလည်း သူမစောက်ခေါင်းနှင့် ဆိုလျှင် ဓါးအိမ်ထဲ ဓါးထိုးစွပ်ထားသလို  ကွက်တိဖြစ်နေသည်။ ပြီးတော့..လီးကြီးက ပူနွေးနွေးကြီး…။ နောက်သို့ကော့ပေးရုံမျှမက အံကြိတ်၍ သူမ၏စောက်ခေါင်းထဲမှ  လီးကို ညှစ်ညှစ်ပေးသည်။ အလိုးခံရင်းမှ နို့တွေ အကိုင်ခံချင်လာသည်။ ဒါပေမယ့် ခုတော့ ဘာမှ    မတတ်နိုင်သေး..။

နောက်က  ဆောင့်အားက တအားသွက်၍ တအားပြင်းလာသည်။ ပြီးချင်လာပုံရသည်။ မာမာလည်း စိတ်ကိုလျှော့ကာ အထွတ်အထိပ်ရောက် ရေးအတွက် စိတ်ကို နှစ်ထားလိုက်သည်။ ဂေါ်လီက လီးတန်အပေါ်တစ်လုံး ၊ အောက်ဖက်မှာတစ်လုံးဖြစ်၍ ခုလို ဖင်ကုန်း၍လိုး ခံ၇ချိန်တွင် လီးအောက်ဖက် ဂေါ်လီက စောက်စေ့ကို ဖိဖိသိပ်နေသည်။ တင်းကနဲ တင်းခနဲဖြစ်ရင်း မာမာ တစ်ကိုယ်လုံး တုန်တုန် ရင်ရင် ဖြစ်လာသည်။ ခဏအတွင်းမှာပင် လီးက တဆုံးဆောင့်သွင်းလိုက်ရင်း စောက်ခေါင်းထဲတွင် ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ ရုန်းကာ  သုတ်ရေများ ပန်းထုတ်လိုက်သည်။ ပြင်းလိုက်သည့်အရှိန်..။ နွေးလိုက်သည့် လရေတွေ..။ အ…ခနဲ ..အ..ခနဲ ဖြစ်သွားရင်း လီးကြီး ကို စောက်ခေါင်းဖြင့် ဆုတ်ဆုတ်ဆွဲကာ မာမာတစ်ကိုယ်လုံး ရမ်းခါ၍ ပြီးသွားရတော့သည်။ ခဏနေပြီး နောက်ကလူက လီးကို ဆွဲထုတ်သည်။ လူကို အချောင်ဝင်လိုးပြီး ပြေးတော့မည်..။ ဒီလိုလူမျိုးက ဇာတ်လမ်းမရှည်တတ်ကြ..။ မာမာကောင်းကောင်းသိ သည်။ ဒါမျိုးအဖြစ်မခံနိုင်…။ သူ့ လီးအကျွတ်မှာပင် မာမာက ဆတ်ခနဲလှည့်ကာ လက်ကို ဖမ်းဆွဲသည်။

“ ဟင်……..”  သူမထင်ထားသလို သူဌေး ကိုချိုကြီး မဟုတ်။ တစ်နေကုန် ဆိုက်ကားပေါ်တွင် ထိုင်ကာ ငိုက်နေတတ်သည်ကို နေ့ တိုင်းတွေ့နေရသည့်သူ…။ မာမာ နာမည် မသိ..။ လူက အဓိက မဟုတ်..။ လီးက အဓိက…။ သူ မလုပ်ကျွေးချင်လည်း လုပ်ကျွေးပါ ရစေ..။ ဒါက မိန်းမတိုင်း၏စိတ်..။  လက်ကလှိုမ်းအဆွဲခံလိုက်ရတော့ အောင်ကို လန့်သွားသည်။ ဒီလောက်နှင့် ဇာတ်လမ်းအပြတ်မ ခံနိုင်သော မာမာကလည်း သူမ၏ထဘီအောက်နားစလေးဖြင့် အောင်ကို့လီးကြီးကို တယုတယလေး သုတ်ပေးသည်။ ပြီးတော့  အောင်ကို့မျက်နှာကို တည့်တည့်ကြည့်၍ ပြုံးပြလိုက်ပြီး ချက်ချင်း ရှက်စနိုးပုံစံဖြင့် ခေါင်းကို ငုံ့လိုကက်ာ အောင်ကို့ ကို လွှတ်ပေး လိုက်သည်။ သူမ၏ရှေ့မှ လှည့်ကြည့်လှည့်ကြည့်ဖြင့် မသွားချင်သွားချင် ထွက်သွားသော အောင်ကိုတစ်ယောက် မနက်ကျရင်  လမ်းထိပ်မှ လာပြီး စောင့်နေမှာ သေချာကြောင်း မာမာ တွေးလိုက်မိတော့သည်..။

အောင်ကိုက ရှေ့ကအထွက် မာမာက သူ့နောက်နားက ခွာ၍ထွက်သည်။ အောင်ကို ကွမ်းယာဆိုင်ပေါ်သို့ တက်လကိုချိန်တွင် မာမာ က မှောင်ရိပ်ထဲမှနေ၍ လမ်းတစ်ဖက်ခြမ်းရှိ ကားဂိတ်ရှိရာသို့ လျှောက်သွားနေပြီ…။ ကွမ်းယာဆိုင်သို့ အောင်ကို ပြန်ရောက် ပြီးသည်အထိ ထွေးကြည်က ပေါ်မလာသေး..။ အောင်ကိုမှာလည်း ချောချောလှလှ ပစ္စည်းကောင်းကောင်းကြီးကို လိုးလိုက်ရတာ မှန်သည်။ ဒါပေမယ့် ကသတ်ုကယက်ဖြင့် လိုးလိုက်ရ၍ အားမရ..။ နောက်နေ့တွေမှာ ကြုလာံနိုင်သော်လည်း လောလောဆယ်တွင်  အောင်ကို၏လီးက အားမရသေး၍ တောင်မတ်နေဆဲ..။ စိတ်ထဲကလည်း မကျေနပ်ချင်သေးပေ..။  ခဏနေတော့ ထွေးကြည်ပြန် ရောက်လာသည်။ အောင်ကိုကြည့်လိုက်တော့ ထွေးကြည်တစ်ယောက် အမူအယာတွေ ပျက်ပြီး မျက်နှာတစ်ခုလုံးလည်း နီရဲကာ  ထူအမ်းအမ်း ဖြစ်နေသည်။ အောင်ကို သဘောပေါက် လိုက်ပြီ..။ ထွေးကြည်ကို ကြည့်ရင်း အောင်ကို၏လီးက တဆတ်ဆတ်  ဖြစ်လာပြန်သည်။

“ အော်… အောင်ကို…ဆိုင်သိမ်းတော့မယ်ဟာ… ငါ့ကို လိုက်ပို့….”   အသံက အာခေါင်ခြောက်သံနှင့် အက်တက်တက် ဖြစ်နေသည်။  ထွေးကြည် ပြန်အလာလမ်းတွင် ကိုချိုကြီး၏ ဘင်ကားလေးကို တွေ့ရသည်။ ကားပေါ်တွင် အိ ဆိုသော ကေင်မလေးနှင့် အိ၏  မိဘများ ၊ အဒေါ်များ မိသားစုကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် ထွေးကြည်၏စိတ်ထဲ ဒီတစ်ခါတော့ ကိုချိုကြီး တစ်ယောက် ကောင်မလေးကို  အတည်ကြံတာဘဲဟု သေချာပေါက် တွေးသည်။ ထွေးကြည်နှင့် အောင်ကိုတို့ အ.ထ.က ကျောင်းဝန်းအရှေ့ ရောက်လာသည်။  ကျောင်းဝန်းထဲတွင် လူတစ်ရပ်သာသာ ကံ့ကော်ပင်များ ရှိနေသည်။  “ အောင်ကို ….ရပ်အုံးဟာ… ငါ ကံ့ကော်ညွန့် ခူးလိုက်အုံး မယ်…”   ဆိုက်ကားကို ရပ်၍ ထွေးကြည်၏နောက်သို့ အောင်ကိုပါ လကိုသွားသည်။ ခဏအကြာတွင် ..   “ အောင်ကိုရေ… လုပ်ပါ အုံးဟ… ငါ့အကျႌထဲ ဘာကောင် ဝင်သွားလဲ မသိဘူး…”   ခပ်အုပ်အုပ်ပြောရင်း ထွေးကြည်က သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်မှာဝတ်ထားသော  ခပ်နွမ်းနွမ်း တီရှပ်ကို ခေါင်းပေါ်မှလှမ်၍ ချွတ်လိုက်သည်။ အသားဖြူသူမို့ ဝတ်ထားသော ဘော်လီအောက်မှ ရုန်းကန်ထွက်တော့မ ယောင် နို့အုံကြီးတွေက ဖြူဖွေးနုဖတ်၍ နေသည်။ အောင်ကိုက မျက်နှာချင်းဆိုင် ရပ်လိုက်ပြီး ဘာမပြောညာမပြောနှင့် ဘော်လီအ ကျႌကို ဆွဲလှန်ကာ လက်တစ်ဖက်နှင့် သူမခါးကို ဖက်လိုက်ရင်း နို့တစ်လုံးကို ဖိ၍စို့ပစ်လိုက်သည်။

“ ဟဲ့….အို….အောင်ကို….. မ…မလုပ် နဲ့……အို…..အို…..”   မလုပ်နဲ့ဟုသာ ပြောသည်။ ထွေးကြည်က သူမ၏ ရင်ဘတကို အောင် ကို၏ပါးစပ်ထဲသို့ အတင်းဖိကပ်ပေးနေသည်။ အောင်ကိုက နို့ကြီးတွေကို လက်ဖြင့် ဆွဲပြီး တစ်လုံးပြီး တစ်လုံး အားရပါးရစို့သည်။  ထွေးကြည် မျက်စေ့စုံမှိတ်၍ တအင့်အင်း ဖြစ်နေသည်။ အောင်ကို၏လက်များက သူမ၏ခါးမှနေ၍ အောက်သို့လျှောကျလာကာ  တင်ပါးဆုံ လုံးလုံးကြီးတွေကို အားပါးတရ ဆုတ်နယ် သည်။ ဒူးတွေတုန်ကာ ညွှတ်ကျလာသော ထွေးကြည်ကို ပွေ့၍ အောက်က  မြက်ခင်းပေါ်သို့ ပက်လက်လှန်ချလိုက်တော့ ကျောနှင့် မြက်ခင်း မထိခင်မှာပင် ထွေးကြည်က သူမ၏ဘော်လီအကျႌကို   ချွတ် ပေးလိုက်တော့သည်။ မြက်ခင်းပေါ်သို့ လှဲမိတော့ အောင်ကိုက သူမ၏ထဘကီု ဆွဲလှန်လိုက်သောအခါ ထွေးကြည်က မျက်နှာလေး တစ်ဖက်သို့လှည့်လိုက်ရင်း ဒူးနှစ်လုံးထောင်ကာ ပေါင်တွေကို ခပ်ဟဟ ကားပေးထားလိုက်သည်။  အောင်ကို ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက် ပြီး သူမ၏ပေါင်နှစ်လုံးကို ဖြဲကာ ဒူးထောက်ဝင်လိုက်ပြီး တဆတ်ဆတ် ဖြစ်နေသော သူ့လီးကြီးကို အတေ့ ထွေးကြည်က  သူမ၏စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကို ဗိုက်ကြောတင်းရုံမျှ ကော့တင်ပေးလိုက်သည်။

“ အ……အ…အင့်….ကျွတ်…ကျွတ်………အ……..”   လီးက တဆုံးဝင်သွားပြီ..။ ထွေးကြည် ညည်းသည်။ နာ၍မဟုတ်..။  ကောင်း၍ဖြစ်ကြောင်း အောင်ကို နားလည်သည်။ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် နို့နှစ်လုံးကို ဆွဲညှစ်၍ ကိုင်ကာ တုံ့ဆိုင်းမနေတော့ဘဲ ဆောင့်  လိုးသည်။ “ ပြွတ်…ဖွတ်…….ဒုတ်….ပြွတ်…..စွပ်……..”   နဂိုထဲက အရည်တွေ ရွှဲနေပြီးမို့ လီးဝင်သွားသံ တပြွတ်ပြွတ်…ထွက် ပေါ်လာသည်။ ထွေးကြည်က မျကလ်ုံးစုံမှိတ်ပြီး သူမ၏လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် နို့တွေဆွဲကိုင်ထားသော အောင်ကို၏ လက်နှစ်ဖက်ပေါ်ကို  တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးကို လုံးခနဲ လုံးခနဲ ကော့ ကော့တင်၍ အားပါးတရ အလိုးခံသည်။   “  ပြွတ်….ဒုတ်….ဘွတ်….စွပ်…အ….ဟင်းဟင်း…ဗြစ်…ကျွတ်..ကျွတ်… အမလေး.. နော်…..ဟင့်..ဟင့်…… အ…….အ………”     ထွေး ကြည် အသံမျိုးစုံထွက်၍ ယောက်ယက်ခတ်နေသည်။ သူတို့ လိုးနေကြတာက ကျောင်းအုတ်နံရံအတွင်းဖက်မှာမို့ လူမမြင်နိုင်၍  လွတ်လပ်နေသည်။

“ လုပ်…လုပ်….နာနာလေး လုပ်စမ်းပါ…အင်း ဟင်း….ဗြစ်….ပြွတ်…..စွပ်…ဖွတ်..ဒုတ်…..အီး…..အ…..အ…”     မခံရတာကြာလို့ လား မသိ…၊ ထွေးကြည် ပြီးချင်လာသည်။ အောင်ကို၏ လီးပေါ်မှ ဂေါ်လီတွေကလည်း ထွေးကြည်၏ စောက်စေ့ပြူးပြူးကြီးကို  ဖိသိပ်နေသည်။  “ ပြွတ်….ဒုတ်…ဗြစ်…..ဖွတ်….အား….အမေ့…..အ…အ.အီး……ကျွတ်…အမလေး….အား………”   ထွေးကြည်  အောင်ကိုအား ဆွဲယူ၍ သိမ်းကြုံးဖက်လိုက်ရင်း ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ   ကော့ကော့တက်သွားတော့သည်။ စောစောက မာမာအား လိုး၍ တစ်ချီပြီးထားသော အောင်ကိုက မပြီးသေး…။ ဆက်ရအုံးမည်..။ မှိန်းနေပြီးမှ ထွေးကြည်က မျက်လုံးလေး နှစ်လုံးဖွင့်ကြည့် ပြီး အရည်လဲ့နေသော မျက်လုံးလေးများဖြင့် …  “ အောင်ကိုရယ်….ကောင်းလိုက်တာဟယ်… ငါ့ကို ပစ်မထားပါနဲ့ နော်….”   ဟူသော အသံရှတတလေး က လှိုက်မောစွာ ထွက်ပေါ်လာပါလေတော့သတည်း…။   (ပြီးပါပြီ)

 

Zawgyi

 

လာထား … အာဘြား

“ အစ္မ…ဒီမွာ…အခ်ဥ္ထုပ္ႏွစ္ထုပ္ဖိုး…”  အသံလြင္လြင္ေလးေၾကာင့္ ယာလက္စ ကြမ္းယာကို ခ်၍ ေထြးၾကည္ေမာ့ၾကည့္လိုက္ မိသည္။ ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးႏွင့္ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ၊ ပါးႏွစ္ဖက္ေပၚတြင္ ပါးကြက္ေလးကိုေရးေရးေလး  တင္ထားသည္။ သူမလွမ္းေပးေနေသာ ငါးရာတန္တစ္႐ြက္ကို လွမ္းယူရင္း ေနာက္ဖက္တြင္လည္း သူမႏွင့္ မတိမ္းမယိမ္း  ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ပါရွိေနေၾကာင္း ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သည္တစ္ေယာက္ကေတာ့ အသားညိဳစိမ့္စိမ့္ျဖင့္ က်စ္ဆံၿမီးေလး  ႏွစ္ေခ်ာင္းခ်ထားသည္။ ကေလးမေလးႏွစ္ေယာက္စလုံး ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါကက္အစ ဘာမွေျပာစရာမလို..။ ႐ြက္ၾကမ္းေရက်ိဳ ဆို တာထက္သာၿပီး လွတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္ၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။

“ ဟဲ့..အိ…ကိုတုတ္ႀကီးက သူ႔အတြက္ ကြမ္းယာတစ္ရာဘိုး  မွာလိုက္ေသးတယ္ေလ..”   “ ေအး…ဟုတ္သားဘဲ… ငါေမ့ေတာ့မ လို႔….အစ္မ..ကိုတုတ္ႀကီးအတြက္ ကြမ္းယာ တစ္ရာဘိုး ယာေပးပါအုံး…”   “ ေအာ္….ေအးေအး….”   ေထြးၾကည္ လက္ထဲမွ ငါးရာ တန္ကို ကြမ္းယာခုံအံဆြဲထဲ ပစ္ထည့္ၿပီး ကြမ္း႐ြက္ကိုဆြဲကာ ထုံးသုတ္ၿပီး ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ကို ၿပဳံးျပလိုက္ေသးသည္။    “  ညီမတို႔က .. ကိုခ်ိဳႀကီး ဆိုင္ကလား…”  “ ဟုတ္တယ္…အစ္မ…”   “ ညီမတို႔က ညီအစ္မလား… အရင္က မေတြ႕ဖူးပါဘူး…”   “  မဟုတ္ဘူး…အစ္မ…တစ္လမ္းထဲသူငယ္ခ်င္းေတြ…ဒီမွာအလုပ္ဝင္တာ သုံးရက္ပဲ ရွိေသးတယ္…”  “ ေအာ္…ေအးေအး…ေရာ့…ကို တုတ္ႀကီးအတြက္ ကြမ္း…ဒီမွာ ေငြႏွစ္ရာ…”   ေထြးၾကည္က ကြမ္းထုတ္ႏွင့္အတူ ျပန္အမ္းေငြ ႏွစ္ရာကိုပါ သူမ၏အေမးကို ဒိုင္ခံ ေျဖေနေသာ အသားျဖဴျဖဴႏွင့္ အိ ဆိုေသာ ေကာင္မေလးကို ေပးလိုက္၏။

“ သြားမယ္ေနာ္…အစ္မ…”   “ ေနာင္လဲ လာဝယ္ေနာ္…”  “ ဟုတ္ကဲ့…အစ္မ…”   ဆိုင္ေရွ႕မွ လွည့္ထြက္သြားေသာ ေကာင္မေလးႏွစ္ ေယာက္ကို ၾကည့္ရင္း ေထြးၾကည္တစ္ေယာက္ သက္ျပင္တစ္ခ်က္ ခ်မိသည္။  “ ကိုခ်ိဳႀကီးတို႔မ်ား…သူ႔ဆိုင္မွာ အေရာင္းစာေရးမ ဆို ေခ်ာေခ်ာေလးေတြဘဲ ခန႔္ထားတာခ်ည့္ပဲ…”   ေတြးရင္း ႏႈတ္ခမ္းမဲ့မိေသာ ေထြးၾကည္တစ္ေယာက္ ထပ္မံ၍ သက္ျပင္းခ်မိ ျပန္သည္။ အရင္ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္တုန္းကလည္း တစ္လပင္မၾကာ ၊ အလုပ္က ထြက္သြားၾကသည္။ ကိုတုတ္ႀကီးကို ေထြး ၾကည္ စပ္စုၾကည့္ေတာ့ ေယာင္ဝါးဝါးသာ ေျပာသည္။ သူလည္း သိပုံမရ..။ ဒါမွမဟုတ္ မေျပာခ်င္လို႔လား မသိ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီ တစ္ခါေတာ့ သတိထား၍ ေစာင့္ၾကည့္ရမည္ဟု စပ္စုတတ္ေသာ ေထြးၾကည္ စဥ္းစားမိသည္။

ေထြးၾကည္က သာေကတ (၇) ေဈးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ကြမ္းယာဆိုင္ထြက္သူျဖစ္သည္။ ဆိုင္တြင္ အခ်ဥ္ထုပ္ မုန႔္ထုပ္ ေဆးလိပ္  အကုန္ေရာင္းသည္။ ေထြးၾကည္၏ဆိုင္က ကိုခ်ျိုကီး၏ကုန္စုံဆိုင္ေရွ႕ လမ္းေဘးတြင္ရွိသည္။ ကိုခ်ိဳႀကီးဆိုတာက  အသက္(၃၅)ႏွစ္ေလာက္ရွိေသာ လူပ်ိဳႀကီးျဖစ္ၿပီး သူ၏ဆိုင္တြင္ ကိုခ်ိဳႀကီးက သူႏွင့္ေဆြမ်ိဳးမကင္းေသာ အသက္(၄၀)ေလာက္ရွိ သည့္ ကတိုတ္ႀကီးဆိုသူကို ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္၊ ဆိုင္ေစာင့္အျဖစ္ ေခၚထားသည္။ ေထြးၾကည္က ေနေတာ့ (၈)ရပ္ကြက္ထဲတြင္ျဖစ္ ၿပီး ည (၈)နာရီေလာက္ ဆိုင္သိမ္းလွ်င္ သူမ၏ပစၥည္းမ်ားအား ကိုခ်ိဳႀကီးဆိုင္ထဲတြင္ သိမ္းခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ အေပါ့အေလးသြား တာကအစ အိမ္အတြက္ပစၥည္းဝယ္တာအဆုံး ကိုခ်ိဳႀကီးဆိုင္တြင္သာ ျဖစ္သည္။

ေထြးၾကည္က အသက္ (၃၀) ရွိၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္ အေမျဖစ္ၿပီး ေယာက္်ားက ဘာမွအားမကိုးရ။ မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္ မူးေန တတ္သည္။ ကေလးက ေယာက္်ားေလးျဖစ္ၿပီး အသက္ေလးႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္ကာ ေထြးၾကည္က သူမအေမအိမ္သို႔ ပို႔ထားသည္။  (၇)ေဈး ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးတြင္ ေထြးၾကည္ဆိုလွ်င္ မသိသူမရွိသေလာက္ ျဖစ္သည္။ စြာလို႔မဟုတ္ပါ..။ ဒီေနရာတြင္  ေဈးေရာင္းသည္ကလည္း အိမ္ေထာင္က်စကထဲက ဆိုေတာ့ ငါးႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ.။ ေနာက္ၿပီး ေထြးၾကည္က အိမ္ေထာင္သည္  ကေလးတစ္ေယာက္အေမဆိုေပမယ့္ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းႏွင့္ အစြင့္အကား အမို႔အေမာက္ မ်ား တင္းရင္းကာ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး  ေရေဆးငါးႀကီးလိုမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ေထြးၾကည္ၿပဳံးလိုက္လွ်င္ ပါးခ်ိဳင့္ေလးႏွစ္ဖက္က အထင္းသားႏွင့္ ခ်စ္စရာ ေထြးၾကည္ပါ…။ ဒါ ေပမယ့္ ေထြးၾကည္တြင္ မေကာင္းေသာအက်င့္တစ္ခုရွိသည္။ မိန္းမေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ အနည္းႏွင့္အမ်ား စပ္စုတတ္ၾက  သည္ျဖစ္ေပမယ့္ ေထြးၾကည္ကေတာ့ စပ္စုရမည္ဆိုလွ်င္ ထမင္းေမ့ဟင္းေမ့ ၊ ဆိုင္ကိုေမ့၍ စပ္စုတတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။

“ ဟဲ့….မိမာ…ကိုခ်ိဳႀကီးက နင့္ကို ခိုးခိုးၾကည့္ေနတယ္…”   အိ …၏ အသံက တိုးတိုးေလး..။ ၿပီးေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းစားပြဲတြင္  စာရင္းလုပ္ေနေသာ ကိုခ်ိဳႀကီးထံသို႔လည္း မ်က္လုံးကေဝ့၍ၾကည့္လိုက္ေသးသည္..။   “ အံမယ္…ေနာ္…နင့္ကို ၾကည့္တာပါဟာ… အိရာ….”  “ ဟိ..ဟိ…မဆိုးဘူးေနာ္… တိုက္နဲ႔ကားနဲ႔ ေနာက္ဆက္တြဲကလည္း သူ႔အေမနဲ႔ သူ႔တူေလးတစ္ေယာက္ပဲ ရွိတာ… ..ဟိ….”    “ ေတာ္စမ္းပါ..အိရာ… သူ မိန္းမေပြတယ္ဆိုတာ လူတိုင္းေျပာေနၾကတာဥစၥာ.. ကဲပါ.. ငါ အေမမွာတဲ့ ဟင္းခ်က္စရာ ေတြဝယ္ဖို႔ ေဈးထဲသြားလိုက္ဦးမယ္..၊ ကိုတတ္ုႀကီးလည္း အျပင္သြားေတာ့ ဒီမွာေနခဲ့ဦး..”   “ ဘာ… ဒီမွာ ..ငါတစ္ေယာက္ထဲ လား…”  “ ေအးေလ.. ဟိုမွာ ကိုခ်ိဳႀကီး ရွိတာဘဲဟာ…”   “ ကြၽတ္…ဒုကၡပါဘဲ… ကိုတုတ္ႀကီးကလည္း အေရးထဲ ဘယ္ထြက္သြား မွန္း မသိဘူး…ဟင္း…”  မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္သြားေသာ အိ ကိုၾကည့္ရင္း အမာ ၿပဳံးလိုက္သည္။

“ ညည္းဘဲ ေစာေစာကေျပာေတာ့…..”  “ ရႉး…ေတာ္ေတာ့..ကိုတုတ္ႀကီးျပန္လာေတာ့မွ ႏွစ္ေယာက္အတူတူ သြားၾကရေအာင္ လား..အမာရယ္…”  အိ တကယ္ကို ေၾကာင့္ၾကစြာ ေျပာေနေၾကာင္း အမာ သိသည္။ ဆိုင္တြင္ ဘယ္သူမွ ေရာင္းမည့္သူ မရွိဘဲ ႏွစ္ ေယာက္လုံးထြက္သြားလို႔ကလည္း မျဖစ္ေသး..။  “ ကဲပါ အိရယ္…. ခုံတစ္လုံးယူၿပီး ဆိုင္ေရွ႕နားမွာ ထြက္ထိုင္ေနလိုက္ဟာ…ဟိုမွာ  ေဈးက ေတာ္ေတာ္ကြဲေနၿပီ.. ဟ ၊ ငါက ေစာင့္လို႔မရေတာ့လို႔ပါဟာ…ကဲ…ငါသြားၿပီ…”   ေျပာေျပာဆိုဆို အမာက ထြက္သြားေတာ့  အိ က ခ်က္ခ်င္းပင္ ထရပ္လိုက္ၿပီး သူမထိုင္ေနေသာ ေကာ္ခုံေလးကို မကာ ဆိုင္ေရွ႕ထြက္ရန္ ျပင္လိုက္သည္။  “ အိအိေရ… ဒီမွာ ပီ နံအိတ္ခြံေတြ သိမ္းရေအာင္…”  “ ဟုတ္…ဟုတ္ကဲ့….”   ကိုခ်ိဳႀကီး၏ အသံၾကားၾကားခ်င္း ရင္ထဲဒိန္းခနဲ ျဖစ္သြားရကာ အိ တစ္ ေယာက္ အေယာင္ေယာင္အမွားမွား ျဖင့္ လက္တစ္ဖက္က ေကာ္ခုံေလးကို ကိုင္၍ ကိုခ်ိဳႀကီးရွိရာသို႔ လွမ္းလာခဲ့သည္။ ၿပီးမွ  သတိရၿပီး လက္ထဲမွ ခုံကို ခ်ထားခဲ့ရသည္။ ပီနံအိတ္ခြံေတြ ပုံထားေသာ ေနရာသို႔ ေရာက္ေသာအခါ အိ ကရပ္လကိုသည္။

“ အိတ္ေတြကို အလုံး ၃၀ စီထပ္ၿပီး လိပ္လိုက္၊ ၿပီးရင္ အိတ္ခြံတစ္လုံးထဲကို ထည့္ၾကမယ္…”   ေျပာရင္း ကိုခ်ိဳႀကီးက အိအိ အနား  ေရာက္လာသည္။ အိ တစ္ေယာက္ အိတ္ခြံမ်ားကို ေရ၍ ထပ္ႏိုင္ရန္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ေလး ထိုင္ဖို႔ျပင္လိုက္သည္။  “ ဟိုဖက္မွာလဲ  အိတ္ေတြ က်န္ေသးတယ္…”  “ အင္…….”  “ ဟာ….ေဆာရီး….”    အိ က ကုန္းကုန္းကြကြႏွင့္ ထိုင္ဖို႔အလုပ္ ကိုခ်ိဳႀကီးက  စကားေျပာရင္း အိ ေနာက္ကျဖတ္၍အထြက္ ခပ္ကုန္းကုန္းေလးျဖစ္ေနသျဖင့္ ေနာက္သို႔ေရာက္ေနေသာ အိ ထဘီထဲမွ ေစာက္ ဖုတ္ႀကီးကို ကိုခ်ျိုကီး၏ ပုဆိုးတြင္းမွ ေထာင္မတ္ေနေသာ လီးႀကီးက ဆတ္ခနဲ ခပ္နာနာေလး ထိုးေထာက္မိသြားသည္။ အိ တစ ကိုယ္လုံး တုန္သြားၿပီး မ်က္ႏွာေလးတစ္ခုလုံး နီရဲသြားသည္။ ျမန္ျမန္ၿပီး ၿပီးေရာ သေဘာျဖင့္ အိတ္ခြံမ်ားကို ထပ္၍လိပ္လိုက္ သည္။ ၿပီးေတာ့ အိတ္ခြံအလြတ္တစ္လုံးထဲ ထိုးထည့္သည္။ တစ္ေယာက္ထဲ လုပ္၍မလြယ္..။ အိတ္ခြံလိပ္က ေျပက်သြားသည္။

ကိုခ်ိဳႀကီး အိ အနားသို႔ ေရာက္လာသည္။   “ ကဲ…ေရာ့ နင္ ကိုင္ထား…”   အိက ပီနံအိတ္ခြံကို ကိုင္၍ အဝကိုၿဖဲေပးသည္။ ကိုခ်ိဳႀကီး က အိတ္ခြံအလုံး ၃၀ ထပ္၍ လိပ္ထားေသာ အလိပ္ကို မလိုက္သည္။  “ နဲနဲ…ထပ္ၿဖဲထားဟ…မဝင္ဘူး…”   “ ရွင္… ဘာ…..ဘာ……”  “ ပီနံအိတ္ခြံကို ေျပာတာ…”  ေျပာလိုက္ေသာ ကိုခ်ျိုကီးက အိ ရဲ႕ ေ႐ႊရင္မို႔မို႔ေမာက္ေမာက္ကို ေျပာင္ ၾကည့္၍ေျပာသည္။ တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖစ္ေနေသာ အိ ေဒါသနည္းနည္း ထြက္သြားသည္။  “ ၿဖဲထားတာဘဲ ဥစၥာ… မဝင္တာေတာ့  မတတ္ႏိုင္ဘူး….”   အိ ကိုင္ထားေသာ အိတ္ခြံလြတ္ထဲသို႔ ကိုခ်ိဳႀကီးက အိတ္ခြံလြတ္အလိပ္ႀကီးကို ေထာင္ၿပီး ထည့္သည္။ ႏႈတ္ခမ္း တစ္ဖက္ တစ္ၿပီး ခံေနသည္။ အိတ္လိပ္ကလည္း မဝင္ ၊ ျမန္ျမန္ၿပီးခ်င္ေနေသာ အိတစ္ေယာက္ စိတ္တိုေနၿပီ..။   “ ဒုကၡပါဘဲ…မ ဝင္ေသးဘူး…တစ္ေနတယ္…”  “ ငါ့ဟာႀကီးက ပြၿပီး ႀကီးေနလို႔ ထင္တယ္…”   “ ဘာ….”  “ ပီနံအိတ္လိပ္ႀကီးက ပြေနတယ္…  ကဲ..ထပ္ၿပီး ေပါင္ၿဖဲေပး…ဟာ…ဟို…အိတ္ကိုၿဖဲေပး…”  အိ ကိုခ်ိဳႀကီးကို မ်က္လုံးတစ္ခ်က္လွန္ၾကည့္လိုက္ေပမယ့္ ဘာမွမေျပာ ေတာ့..။ ကတုန္ကယင္ ျဖစ္ေနသည့္ၾကားက ကိုခ်ိဳႀကီးမ်ား ဒီလိုစကားမ်ိဳး ဘာမ်ားထပ္ေျပာအုံးမလဲဟု ငံ့လင့္မိသည္။ သူမကိုယ္ သူမလည္း အံ့ၾသမိသည္။

“ ကဲ…အစြမ္းကုန္သာ ၿဖဲထားေတာ့ ေဆာင့္ၿပီး ထည့္လိုက္ေတာ့မယ္….” “ အင္း…ဝင္သြားၿပီ… အာ…အရမ္းဘဲ မေကာင္းဘူး….”    “ ဘာလဲဟ…အခုၿပီးသြားၿပီ မဟုတ္လား…”   “ ၿပီးေတာ ျ့ပီးတာေပါ့..ဒါေပမယ့္ အရမ္းေဆာင့္တာကို…ဒီမွာ ေအာင့္သြားတာပဲ…မ ေကာင္းဘူး…”  ခ်စ္စဖြယ္ မ်က္ေစာင္းေလးထိုး၍ ေျပာလိုက္ေသာ အိ အား ကိုခ်ျိုကီးက ၿပဳံးၿဖဲၿဖဲႏွင့္ စိုက္ၾကည့္သည္။   “ အစမို႔ ပါ… ေနာက္ေတာ့ ေကာင္းလြန္းလို႔မွ…..”   ကိုခ်ိဳႀကီး စကားမဆုံးမီ အိ လွည့္ထြက္ခဲ့သည္။ အိ ေကာ္ခုံေလးယူၿပီး ထိုင္ေနက်ေနရာ သို႔အေရာက္ လူတစ္ရပ္ေက်ာ္ ျမင့္ေသာ ဆန္အိတ္ပ၏ုံ ေရွ႕ဖက္မွပတ္၍ ဝင္လာေသာ အမာကို ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ ေကာ္ခုံကို ခ် ၿပီးထိုင္လိုက္သည္။ အမာက ခုမွ ေရာက္လာသည္မဟုတ္..။ ကိုခ်ိဳႀကီး၏ ..ကဲ အစြမ္းကုန္ၿဖဲထား ဆိုေသာ စကားအစတြင္  တစ္ဖက္ဆန္အိတ္ပုံေဘးသို႔ ေရာက္ေနၿပီးသား..။

အမာ ရင္ေတြတုန္သြားသည္။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကို တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့မိ တာ မွားမ်ား သြားၿပီလားဟု ေတြးရင္း ဆက္ေျပာေသာ စကားေတြကို ၾကားရေတာ့ အမာ့စိတ္ထဲတြင္ တစ္စုံတစ္ရာကို ခံစားလာရ သည္။ ဆန္အိတ္မ်ား ကြယ္ေနသျဖင့္ ဘာမွ မျမင္ရ။ ဒါေပမယ့္ ေသေတာ့ေသခ်ာသည္။ ေဟာ ၿပီးသြားၿပီတဲ့..၊ ခုတင္ ဝင္တယ္ ခုဘဲ ၿပီးတယ္…။ အိ ေတာ္ေတာ္ ထန္တာဘဲ…၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ဟာႀကီးကဘဲ စြမ္းလြန္းလို႔လား..၊ အေတြးေပါင္းစုံျဖင့္ အမာတစ္ေယာက္  စိတ္ေတြ ဂေယာက္ဂယက္ျဖစ္လာၿပီး သူတိ့ုရွိရာသို႔ ေျပးဝင္သြားခ်င္စိတ္ေတြကို မနည္းထိန္းလိုက္ရသည္ ။ ေဟာ…. အိ ျပန္ ထြက္လာၿပီ..။ အမာက အိကို အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမ၏မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး နီရဲေနသည္။ ၿပီးေတာ့ အမာ့ကိုပင္ လွမ္းမ ၾကည့္ ..၊ ေသခ်ာပါၿပီ..။ အမာက ေစာေစာက သူတိ့ုရွိမည့္ေနရာသို႔ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။

ပုဆိုးျပင္ဝတ္ေနေသာ ကိုခ်ိဳႀကီး၏ မ်က္ႏွာက ၿပဳံးၿဖဲၿဖဲျဖင့္ သူမကို မ်က္လုံးတစ္ဖက္ မွိတ္ျပသည္။ အမာတစ္ေယာက္  ေဆာက္တည္ရာ မရခ်င္ေတာ့…။  “ အိ… ျပန္ၾကရေအာင္….”    “ အင္း…”    အင္းလိုက္ရင္း အိ ထိုင္ေနရာမွ ထသည္။ အမာ၏  အၾကည့္က အိထံသိ့ု စူးစမ္းလွ်က္ ..။ အို….အိ ထဘီေနာက္မွာ အကြက္လိုက္ႀကီး စြန္းထင္းေနပါလား…။ အမာတစ္ေယာက္ စိတ္ နဲ႔လူ နဲ႔ မကပ္ခ်င္ေတာ့..။ ႏွစ္လုံးေကာ္မရွင္ႏွင့္ေရာင္းေသာ မစိန္ေအးတစ္ေယာက္ သုတသ္ုတ္ျပာျပာျဖင့္ ကိုခ်ိဳႀကီး၏ဆိုင္ထဲသို႔  ဝင္သြားသည္ကို ေထြးၾကည္ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ကြမ္းယာေနရင္း လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆိုင္က ပိတ္ထားၿပီ..။ တံခါးက ပ်ဥ္ခ်ပ္ ေတြေထာင္စီၿပီး ပိတ္ရသည့္တံခါး..။ ေနာက္ဆုံး ေသာ့ခတ္ပိတ္ရမည့္ ပ်ဥ္တစ္ျပားသာ ပိတ္ဖို႔ က်န္သည္။ ထိုအေပါက္မွ စိန္ေအး က မလုံမလဲဟန္ျဖင့္ အျပင္သို႔ တစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္ရင္း ဆိုင္ထဲသို႔ ဝင္သြားသည္။ အခ်ိန္က ည(၇)နာရီေလာက္ရွိၿပီ..။ စပ္စုတတ္ ေသာ ေထြးၾကည္ ကြမ္းယာေရာင္းရတာ စိတ္မေျဖာင့္ေတာ့။“ ေအာင္ကိုေရ… ေအာင္ကို… ဆိုင္ခဏေလာက္ လာထိုင္ေပးစမ္း”

“ လာမယ္… အမ…ခဏေလး….”   ဆိုက္ကားသမားေလး ေအာင္ကို ဂိတ္မဟုတ္ေသာ္လည္း ညမိုးခ်ဳပ္ရင္ ေထြးၾကည္၏ဆိုင္  မ်က္ေစာင္းထိုး ခပ္လွမ္းလွမ္း လမ္းတစ္ဖက္တြင္ ရပ္၍ခရီးသည္ေစာင့္တတ္သည္။ ဆိုက္ကားကို ေသာ့ခတ္ေနေသာ ေအာင္ကို အား ၾကည့္ရင္း ၾကာလိုက္တာဟု ေထြးၾကည္ စိတ္ေလာေန၏။ ေအာင္ကိုဆိုတဲ့ေကာင္ကလည္း ေထြးၾကည္ ဘာခိုင္းပါ့မလဲလို႔  ေမွ်ာ္ေနတဲ့ေကာင္။ ဆိုက္ကားကို ေသာ့ခတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေထြးၾကည္၏ဆိုင္သို႔ လမ္းကိုျဖတ္ကူးေျပးလာသည္။  “ ေခြးသား ေသခ်င္ လို႔လား….”   ဘယ္ေတာ့မွ ေႏွးေႏွးမေမာင္းတတ္တဲ့ ကားစပယ္ယာ၏ဆဲသံက ထြက္လာသည္။ ေအာင္ကို လွည့္၍ပင္ မၾကည့္။  ေထြးၾကည္၏ဆိုင္ခုံနားေရာက္ေတာ့ ခုံေပၚက အလွ်င္စလိုဆင္းလိုက္ေသာ ေထြးၾကည္ႏွင့္ လူလုံးခ်င္းတိုင္မိသည္။ တိုက္တာမွ အိ ကားေနေသာ ေထြးၾကည္၏တင္ပါးႀကီးႏွင့္ ေအာင္ကို၏ေရွ႕ဖက္  မိမိရရႀကီးပင္ျဖစ္သည္။ ဒီေန႔ ေအာင္ကို တန္သြားၿပီ..။

“ ေအာင္ကို…ဆိုင္ခဏၾကည့္ထားေပးအုံး..၊ ငါ ဝမ္းႏႈတ္ေဆး စားထားလို႔…”   ေျပာလည္းေျပာ ေထြးၾကည္က ကိုခ်ိဳႀကီး၏ဆိုင္ ေဘးကပ္လ်က္ လမ္းၾကားေလးထဲသို႔ အေျပးတပိုင္းႏွင့္ ဝင္သြားသည္။ လမ္းမီး၊ ဆိုင္မီးေရာင္ ခပ္မွိန္မွိန္ၾကားက ေထြး ၾကည္၏လႈပ္ခါသြားေသာ တင္သားႀကီးေတြကို ေငးေမာၾကည့္ရင္း ေအာင္ကို သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။   အျပန္လမ္း တေလွ်ာက္လုံး မာမာ၏စိတ္ထဲ မေက်မခ်မ္း ျဖစ္လာမိသည္။ ၾကည့္..တစ္လမ္းလုံးလည္း အိက သူ႔ကို ဘာစကားမွမေျပာ၊ ေငး ေငးငိုင္ငိုင္ျဖင့္ အသက္မပါသလို လမ္းေလွ်ာက္လာသည္။ ေကာင္မ…ေတာ္ေတာ္ေကာင္းလာပုံရတယ္..၊ ငါ့ေတာင္ စကားမေျပာ ႏိုင္ဘူး..။ ေဒါသစိတ္ျဖင့္ မာမာေတြးလိုက္မိသည္။ အိကို မေက်နပ္သလို ကိုခ်ိဳႀကီးကိုလည္း မေက်နပ္။ မိန္းခေလးႏွစ္ေယာက္ရွိ တာ အိကိုမွ ေ႐ြးရတယ္တဲ့လား..။ မခံခ်င္စိတ္က ေပၚေပါက္လာသည္။ ေျပာရရင္ ငါကေတာင္ အိထက္ ကိုယ္လုံးပိုလွေသးတယ္။  တင္သားရင္သားေတြ ဘာပဲယွဥ္ယွဥ္ ငါကေတာင္ သာေသးတယ္။

ငါနဲ႔ မေတြ႕ေသးလို႔ပါ။ ေတြ႕လို႔မ်ားေတာ့ ကိုခ်ိဳႀကီး အိကို ေမ့ သြားရမယ္။ မာမာ..စိတ္ထဲမွ ႀကိမ္းေနမိသည္။ အသက္၂၀ မျပည့္ေသးေသာ္လည္း မာမာက ရည္းစား ၆ေယာက္ထားခဲ့ၿပီးၿပီ။  ရည္းစား ၅ေယာက္နဲ႔က ရည္းစားမက ေနခဲ့ၿပီးၿပီ။ စိတ္ႀကိဳက္မဟုတ္လို႔ အားလုံးကို အဆက္ျဖတ္ခဲ့သည္။ အင္း…ေန႔လည္က ကို တုတ္ႀကီးကို ကိုခ်ိဳႀကီး ေျပာတာၾကားလိုက္သည္။ ဒီည ကိုတုတ္ႀကီး အိမ္ျပန္ၿပီး အိပ္၊ သူ အျမတ္ခြန္အတြက္ စာရင္းေတြ လာလုပ္ ရင္း ဆိုင္မွာ အိပ္မည္တဲ့..။ မာမာအိမ္ေရာက္ေတာ့ ေရခ်ိဳးအလွျပင္ ၊ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ တစ္ခါ အလွျပင္ၿပီး အေမ့ကို သူငယ္ခ်င္း အိမ္သို႔ သြားမည္ေျပာၿပီး ဆိုင္ရွိရာသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ မာမာတစ္ေယာက္ ေရေမႊးနံ႔တသင္းသင္းႏွင့္ ျပင္ဆင္ထားတာလည္း ပ်ံ လို႔..။ ဝတ္စားထားတာလည္း ပါးပါးေလး…။ အင္း…လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ရင္ေတာ့ ခုန္မိသား..။ ဆိုင္ေရွ႕ေရာက္လွ်င္ ပ်ဥ္ျပားတစ္ ခ်ပ္ထဲ ဟထားတာကို ေတြ႕ရေတာ့ မာမာတစ္ေယာက္ ေဘးဘီၾကည့္ကာ လွစ္ခနဲ အထဲသို႔ ဝင္လိုက္တယ္။ ဒါကိုေတြ႕လိုက္သည္က  ေအာင္ကို..။

ကိုခ်ိဳႀကီးဆိုင္က စာေရးမ အခ်ိန္မေတာ္မွ ဆိုင္ထဲသို႔ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ႏွင့္ ဝင္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ဒီေကာင္မေလးကို  ေန႔တိုင္း ေအာင္ကို ေတြ႕ေနက်..။ ေကာင္မေလး ဘာလုပ္မလို႔လဲ..။ ေအာင္ကို ဖင္တႂကြႂကြ ျဖစ္လာသည္။ ခ်က္ခ်င္းေတာ့ ဝင္လိုက္ သြားၿပီး ေခ်ာင္းလို႔မျဖစ္။ ခဏေနမွ ဝင္၍ေခ်ာင္းမည္ဟု ေအာင္ကို ေတြးလိုက္သည္။ ဆိုင္ထဲတြင္ေတာ့…   ႏွစ္လုံးေကာ္မရွင္ႏွင့္ေရာင္းေသာ  မစိန္ေအး ဆန္အိတ္ႏွစ္လုံးေပၚတြင္ ကားယားႀကီး ၿဖဲထိုင္ကာ  ကိုတုတ္ႀကီးက ဒူးေထာက္လိုးေနသည္။ နီက်င့္က်င့္ မီးလုံး က ခပ္ေဝးေဝးတြင္ ရွိေနေပမယ့္ သဲသဲကြဲကြဲ ျမင္ေနရသည္။ မစိန္ေအး၏ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ ဧရာမ ေဖာင္းေဖာင္းႀကီး..။ ပင့္လွန္ ထားေသာ ဘရာစီယာၾကားက ထြက္ေပၚေနသည့္ ႏို႔ႀကီးေတြမွာလည္း ေဖာင္းတင္း၍ေနသည္။

“စိတ္ညစ္လိုက္တာဟယ္….”  လီးမဲမဲႀကီးကို မစိန္ေအးက ကိုင္၍သြင္းေပးရင္း ေဘးဘီကို ၾကည့္သည္။ လူမိသြားမည္ကို စိုးရိမ္ေန ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကိုတုတ္ႀကီး၏ လီးမွာ မဲနက္ေနၿပီး အေမႊးေတြမွာထူထဲလွသည္။ လုံးပတ္ႀကီးမွာ ေႁမြေဟာက္ႀကီးအလား ေျပာင္ တင္းေနသည္။ ဒစ္ႀကီးက ၿပဲလန္ေန၏။   “ ျမန္ျမန္လုပ္ပါ.. ကိုတုတ္ရဲ႕…”   မစိန္ေအး၏အသံမွာ သိသိသာသာႀကီး တုန္ရင္လႈိက္ ေမာေနသည္။ ကိုတုတ္ႀကီးက ဖင္ႀကီးကိုႂကြလ်က္ လီးကိုဖိသြင္းရင္း တၿပိဳင္နက္တည္းမွာပင္ စိန္ေအး၏ႏို႔ႀကီးေတြကို ဆြဲလွန္ကာ  စုပ္ေလသည္။   “ ႁပြတ္….ႁပြတ္…စြပ္…ႁပြတ္….အု…..အင္း………”  လီးႀကီးက ေလွ်ာခနဲ စူးစိုက္သြားသည္။ စိန္ေအးက  သူမ၏ေခါင္းကို ေနာက္သို႔လွန္ခ်လိုက္သည္။ ပါးစပ္ကိုဟ၍ တအင္းအင္း ညည္းတြားရင္း ဖင္ႀကီးကို စေကာဝိုင္းလႈပ္ခါရမ္း ေပးသည္။ ကိုတုတ္ႀကီးကလည္း အဆက္မျပတ္ ေဆာင့္လိုးရင္း ႏို႔ႀကီးေတြကို စို႔ေပးသည္။

“ ႁပြတ္…ပလြတ္….စြပ္….ႁပြတ္……”   ေစာက္ေခါင္းထဲမွာ အရည္မ်ား ႐ႊဲနစ္ေနၿပီး လီးဝင္သြားတိုင္း အသံမ်ားထြက္ေပၚလာသည္။  စိန္ေအးက အိမ္ေထာင္သည္ဆိုေပမယ့္ ကေလးမေမြးဖူးေသး..။ ေယာက္်ားက ကုန္ကားလိုက္သည္။ တစ္လမွာ တစ္ခါေလာက္  အိမ္ျပန္သည္။ အိမ္တြင္ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနၿပီး ျပန္သြားသည္။ ဒီေတာ့ မစိန္ေအးကလည္း ကယို႔ဝမ္းနာကိုယ္သာသိဆိုသလို ငါ့ ဝမ္းပူဆာ မေနသာေတာ့လည္း စိတ္မပါခ်င္ေယာင္ေဆာင္၍ စပယ္ယာလင္မ်ား ရွာထားရသည္။ သူ႔လင္ႀကီးထက္ေတာ့  အနည္းဆုံး အလုံးအရပ္ေတာ့ သာမွာေပါ့။ ကိုတုတ္ႀကီးက အေတြ႕ေကာင္းသည္။ လီးႀကီးေစာက္ေခါင္းထဲ ဝင္လာတိုင္း ဖိန႔္ဖိန႔္တုန္  ေအာင္ ခံ၍ေကာင္းလွသည္။  “ ေကာ့ေပး…စိန္ေအးရဲ႕….ေကာ့….”   “ ေကာ့ေနတာပဲေတာ့…ကိုတုတ္ရဲ႕.. ဒီမွာ ေသေတာ့မယ္…  အင္း..ဟင္း…ဟင့္…”  “ အား..အား…..ေကာင္းလိုက္တာ စိန္ေအးရယ္… အီး…..”

“ ႁပြတ္…ဖြတ္….စြပ္….ႁပြတ္……..”   “ အ…အ ေမ့…အမေလး……ေကာင္းလိုက္တာ…ကိုတုတ္ရယ္…အင္း…ဟင္း…….အ….”  စိန္ေအးက ေကာ့ထိုးလိုက္၊ စေကာဝိုင္း ဝိုင္း ေပးလိုက္ျဖင့္ တြန႔္လိမ္ေကာက္ေကြးေနသည္။ ကိုတုတ္ႀကီးကလည္း ဒလၾကမ္း ေဆာင့္လိုးေနသည္။ သူတိ့ုႏွစ္ေယာက္လိုး ေနသည္က ဆိုင၏္အတြင္းဘက္က်က်တြင္ ဆိုင္ေရွ႕ဖက္ႏွင့္ ေနာက္ဖက္ျခားထားေသာ လူတစ္ရပ္ေက်ာ္ ရႈိးေက့စ္ႀကီးကတစ္ဖက္  အျခားတစ္ဖက္က မ်က္ႏွာၾကက္ထိလုလုျဖစ္ေနေသာ ဆန္အိတ္ပုံႀကီး၏ ေနာက္ဖက္ ၾကမ္းျပင္တြင္ခ်ထားေသာ ဆန္ အိတ္ႏွစ္လုံးၾကားတြင္ လိုးေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ မစိန္ေအး၏ ေပါင္ႀကီးေတြက ေဖြးေဖြးႏုႏုႏွင့္ ႀကီးမားလွသည္။. ဖင္သားႀကီးမ်ား က ေဘးသို႔ကားထြက္ေနသည္။ ကိုတုတ္ႀကီးေဆာင့္လိုးခ်လိုက္တိုင္း အိခနဲ အိခနဲ ျပားခ်ပ္သြားသည္။ မစိန္ေအး၏ စအိုဝေလးမွာ  ႐ြဲ႕သြားလိုက္ ၿပဲခနဲ ျဖစ္သြားလိုက္ျဖင့္ လႈပ္ရွားေနသည္။ ႀကီးမားေဖာင္းအိေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ခုံးခုံးႀကီး ပိျပားသြားသည္အထိ ကို တတ္ုႀကီးက သူ႔လီးႀကီးကို အဆုံးအဆုံးထိ လိုးသြင္းေနသည္။

“ အီး…အ…အီး……..”   မစိန္ေအးက ပါးစပ္ကိုေစ့၍ ကိုတုတ္ႀကီးေဆာင့္ခ်လိုက္တိုင္း အီးခနဲ ေအာ္သည္။ ကိုတုတ္ႀကီးဆိုတဲ့လူက လည္း မိန္းမ မရွိေသာ္လည္း မိန္းမေပါင္းစုံကို လိုးဖူးသူျဖစ္သည္။ ပစၥည္းကိုလည္း စံခ်ိန္မွီ သန္မာေစရန္ နည္းလမ္းမ်ိဳးစုံျဖင့္ အၿမဲ  သေနသူျဖစ္သည္။  ဟူ၍ ခံစားရခက္သည့္ ညည္းညဴသံမ်ိဳးစုံ ထြက္ေန၏။ မစိန္ေအး၏လက္ႏွစ္ဖက္က ဖင္ခုထိုင္ထားေသာ ဆန္ အိတ္ေဒါင့္စြန္းႏွစ္ဖက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုတ္ကိုင္ရင္း တစ္ကယိုလုံး ခါရမ္းေနသည္။ မာမာတစ္ေယာက္ သတိူု႔ႏွစ္ေယာက္ ကို ၾကည့္ရင္း အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ကပ္လာသည္။ လွ်ာေလးကိုထုတ္၍ ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားကို ပြတ္သပ္ေပးေနရ႐ုံမွ်မက ခဏခဏ လည္း တံေတြး မ်ိဳခ်ေနမိသည္။ ခဏအၾကာတြင္ ကာမဆိပ္က တက္လြန္းမက တက္လာၿပီး ခုေန လီးတစ္ေခ်ာင္း ေစာက္ပတ္ထဲ  ထည့္လိုကသ္ည္ႏွင့္ ႐ႊဲခနဲ ၿပီးမ်ားသြားမလားေတာင္ မသိ ဟုေတြးေနမိသည္။ မခံစားႏိုင္ေတာ့လြန္း၍ မာမာ သူမ၏ေအာက္ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ကိုက္၍ထားလိုက္ရသည္..။

ဆိုင္ထဲသို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို ေအာင္ကို သေဘာေပါက္သြားသည္။ လူကသာ အသက္အစိတ္ပဲရွိေသးတာ..  အေတြ႕အႀကဳံက ရွိသင့္သေလာက္ ရွိသည္။ ေဂၚလီပင္ ႏွစ္လုံးထည့္ထားသည္။ သူ႔ေရွ႕မွ ဖင္ပူးေထာင္း ေထာင္ၾကည့္ေနေသာ မာမာ ကို ေနာက္မွၾကည့္ရင္း လီးေတာင္လာကာ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ျဖစ္လာသည္။ တေျဖးေျဖး အနားသို႔ တိုးသြားရင္း လက္တစ္ကမ္း အကြာအေရာက္တြင္ ရပ္လိုက္ၿပီး ပုဆိုးလွန္လိုက္သည္။ ေရွ႕မွ မာမာကို မထိရဲျပန္..။ ျပႆနာတက္လွ်င္ ခက္မည္..။ ေန႔စဥ္ေတြ႕ ကာ လီးေတာင္ေနရသည့္ မာမာ၏ဖင္ႀကီးက ဖင္ပူးေတာင္း ေထာင္ထားတာ ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ေအာင္ကို အသက္ရႉသံေတြ ျပင္း လာသည္။ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ လီးကိုကိုင္၍ အာသာေျဖရန္ ဂြင္းတိုက္သည္။ တိုက္ရင္း တိုက္ရင္း ကာမဆိပ္တက္လာေတာ့ လူက  ရဲလာသည္။ ေအာင္ကို ေရွ႕သို႔တိုးၿပီး တုန္ေနေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ မာမာ့ထမီကို မတင္လိုက္သည္။

မာမာသိလိုက္သည္။ ကို ခ်ိဳႀကီး ေရာက္လာၿပီး သူမျဖစ္ေနပုံကို ေနာက္မွၾကည့္၍ မေနႏိုင္ျဖစ္လာပုံရသည္။ လွည့္ၾကည့္၍ မျဖစ္..။ ဒီမွာကလည္း ခံစားေနရ တာ အရည္ေပ်ာ္လုၿပီ..။ လွည့္ၾကည့္မွ မလုပ္ျဖစ္ဘဲျဖစ္သြားအုံးမည္..။ မာမာ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္၍ ေနလိုက္ၿပီး  သူမ၏တံေတာင္ဆစ္ေလးႏွစ္ဖက္ကို အသာ႐ုတ္ကာ ဆန္အိတ္ေပၚတြင္ ေထာက္လိုက္ၿပီး အားျပဳလိုက္ကာ ကိုယ္ကို ေတာင့္ထား လိုက္သည္။ ထဘီက ခါးေပၚကိုလန္တက္သြားေတာ့ ေဖြးအိေနေသ ဖင္ႀကီးႏွစ္လုံးၾကားမွ ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးမ်ားက ခပ္ စူစူေလး ေနာက္သို႔ထြက္ေနသည္။ ၾကည့္ရင္း လီးက တဆတဆ္တ္ ျဖစ္သြားၿပီး .. ေအ၇ထြက္ခ်င္သလို ျဖစ္သြားရသည္။ အခ်ိန္  ဆိုင္းမေနေတာ့ဘဲ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဟု သေဘာထားကာ မာမာ၏ခါးကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ အသာထိန္းကိုင္ကာ လီးကို ဆတ္ခနဲ ထိုး သြင္းလိုက္ေတာ့သည္။ မတရားျဖစ္ေနေသာ အေရမ်ားေၾကာင့္ လီးက ေလွ်ာခနဲျဖစ္ကာ က်ဥ္းက်ဥ္းၾကပ္ၾကပ္ၾကားမွ တဆုံး  တိုးဝင္သြားသည္။ ေအာင္ကို၏လီးရင္း ဆီးခုံႏွင့္ မာမာ၏ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းတို႔ ထိ႐ိုက္မိခ်ိန္တြင္ အ..ဟူေသာ ရွတတအသံေလး ျဖင့္ မာမာ၏ေခါင္းေလး ေထာင္သြားသည္။

အေျခအေနကို ခ်က္ခ်င္းသိသြားေသာ ေအာင္ကိုက မာမာ၏တင္သားႀကီးႏွစ္ဖက္ကို  အားပါးတရ ဆုတ္ကိုင္ကာ တစ္ခ်က္ခ်င္း စီးစီးပိုင္ပိုင္ အားျဖင့္ ေဆာင့္လိုးသည္။ အံမယ္.. သူကလည္း မေခပါလား..။ ေဆာင့္ခ်က္  ႏွင့္အညီ ဖင္ႀကီးေတြကို ေနာက္သို႔ေဆာင့္၍ ေတာင့္၍ ေကာ့ေပးေနသည္။ မာမာအႀကိဳက္ ေတြ႕သြားသည္။ သူမစိတ္ႀကိဳက္  လီးကို အခုမွေတြ႕ရၿပီဟု ေတြးမိသည္။ လီးကလည္း မာလိုက္သည္မွာ မေျပာႏွင့္ေတာ့…။ သံေခ်ာင္းအလားပင္..။ အရွည္ကလည္း  ေဆာင့္တိုင္းေဆာင့္တိုင္း သားအိမ္ဝကို ထိသည္။ လုံးပတ္ကလည္း သူမေစာက္ေခါင္းႏွင့္ ဆိုလွ်င္ ဓါးအိမ္ထဲ ဓါးထိုးစြပ္ထားသလို  ကြက္တိျဖစ္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့..လီးႀကီးက ပူေႏြးေႏြးႀကီး…။ ေနာက္သို႔ေကာ့ေပး႐ုံမွ်မက အံႀကိတ္၍ သူမ၏ေစာက္ေခါင္းထဲမွ  လီးကို ညႇစ္ညႇစ္ေပးသည္။ အလိုးခံရင္းမွ ႏို႔ေတြ အကိုင္ခံခ်င္လာသည္။ ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့ ဘာမွ    မတတ္ႏိုင္ေသး..။

ေနာက္က  ေဆာင့္အားက တအားသြက္၍ တအားျပင္းလာသည္။ ၿပီးခ်င္လာပုံရသည္။ မာမာလည္း စိတ္ကိုေလွ်ာ့ကာ အထြတ္အထိပ္ေရာက္ ေရးအတြက္ စိတ္ကို ႏွစ္ထားလိုက္သည္။ ေဂၚလီက လီးတန္အေပၚတစ္လုံး ၊ ေအာက္ဖက္မွာတစ္လုံးျဖစ္၍ ခုလို ဖင္ကုန္း၍လိုး ခံ၇ခ်ိန္တြင္ လီးေအာက္ဖက္ ေဂၚလီက ေစာက္ေစ့ကို ဖိဖိသိပ္ေနသည္။ တင္းကနဲ တင္းခနဲျဖစ္ရင္း မာမာ တစ္ကိုယ္လုံး တုန္တုန္ ရင္ရင္ ျဖစ္လာသည္။ ခဏအတြင္းမွာပင္ လီးက တဆုံးေဆာင့္သြင္းလိုက္ရင္း ေစာက္ေခါင္းထဲတြင္ ဆတ္ခနဲ ဆတ္ခနဲ ႐ုန္းကာ  သုတ္ေရမ်ား ပန္းထုတ္လိုက္သည္။ ျပင္းလိုက္သည့္အရွိန္..။ ေႏြးလိုက္သည့္ လေရေတြ..။ အ…ခနဲ ..အ..ခနဲ ျဖစ္သြားရင္း လီးႀကီး ကို ေစာက္ေခါင္းျဖင့္ ဆုတ္ဆုတ္ဆြဲကာ မာမာတစ္ကိုယ္လုံး ရမ္းခါ၍ ၿပီးသြားရေတာ့သည္။ ခဏေနၿပီး ေနာက္ကလူက လီးကို ဆြဲထုတ္သည္။ လူကို အေခ်ာင္ဝင္လိုးၿပီး ေျပးေတာ့မည္..။ ဒီလိုလူမ်ိဳးက ဇာတ္လမ္းမရွည္တတ္ၾက..။ မာမာေကာင္းေကာင္းသိ သည္။ ဒါမ်ိဳးအျဖစ္မခံႏိုင္…။ သူ႔ လီးအကြၽတ္မွာပင္ မာမာက ဆတ္ခနဲလွည့္ကာ လက္ကို ဖမ္းဆြဲသည္။

“ ဟင္……..”  သူမထင္ထားသလို သူေဌး ကိုခ်ိဳႀကီး မဟုတ္။ တစ္ေနကုန္ ဆိုက္ကားေပၚတြင္ ထိုင္ကာ ငိုက္ေနတတ္သည္ကို ေန႔ တိုင္းေတြ႕ေနရသည့္သူ…။ မာမာ နာမည္ မသိ..။ လူက အဓိက မဟုတ္..။ လီးက အဓိက…။ သူ မလုပ္ေကြၽးခ်င္လည္း လုပ္ေကြၽးပါ ရေစ..။ ဒါက မိန္းမတိုင္း၏စိတ္..။  လက္ကလႈိမ္းအဆြဲခံလိုက္ရေတာ့ ေအာင္ကို လန႔္သြားသည္။ ဒီေလာက္ႏွင့္ ဇာတ္လမ္းအျပတ္မ ခံႏိုင္ေသာ မာမာကလည္း သူမ၏ထဘီေအာက္နားစေလးျဖင့္ ေအာင္ကို႔လီးႀကီးကို တယုတယေလး သုတ္ေပးသည္။ ၿပီးေတာ့  ေအာင္ကို႔မ်က္ႏွာကို တည့္တည့္ၾကည့္၍ ၿပဳံးျပလိုက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း ရွက္စႏိုးပုံစံျဖင့္ ေခါင္းကို ငုံ႔လိုကက္ာ ေအာင္ကို႔ ကို လႊတ္ေပး လိုက္သည္။ သူမ၏ေရွ႕မွ လွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္ျဖင့္ မသြားခ်င္သြားခ်င္ ထြက္သြားေသာ ေအာင္ကိုတစ္ေယာက္ မနက္က်ရင္  လမ္းထိပ္မွ လာၿပီး ေစာင့္ေနမွာ ေသခ်ာေၾကာင္း မာမာ ေတြးလိုက္မိေတာ့သည္..။

ေအာင္ကိုက ေရွ႕ကအထြက္ မာမာက သူ႔ေနာက္နားက ခြာ၍ထြက္သည္။ ေအာင္ကို ကြမ္းယာဆိုင္ေပၚသို႔ တက္လကိုခ်ိန္တြင္ မာမာ က ေမွာင္ရိပ္ထဲမွေန၍ လမ္းတစ္ဖက္ျခမ္းရွိ ကားဂိတ္ရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္သြားေနၿပီ…။ ကြမ္းယာဆိုင္သို႔ ေအာင္ကို ျပန္ေရာက္ ၿပီးသည္အထိ ေထြးၾကည္က ေပၚမလာေသး..။ ေအာင္ကိုမွာလည္း ေခ်ာေခ်ာလွလွ ပစၥည္းေကာင္းေကာင္းႀကီးကို လိုးလိုက္ရတာ မွန္သည္။ ဒါေပမယ့္ ကသတ္ုကယက္ျဖင့္ လိုးလိုက္ရ၍ အားမရ..။ ေနာက္ေန႔ေတြမွာ ၾကဳလာံႏိုင္ေသာ္လည္း ေလာေလာဆယ္တြင္  ေအာင္ကို၏လီးက အားမရေသး၍ ေတာင္မတ္ေနဆဲ..။ စိတ္ထဲကလည္း မေက်နပ္ခ်င္ေသးေပ..။  ခဏေနေတာ့ ေထြးၾကည္ျပန္ ေရာက္လာသည္။ ေအာင္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေထြးၾကည္တစ္ေယာက္ အမူအယာေတြ ပ်က္ၿပီး မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးလည္း နီရဲကာ  ထူအမ္းအမ္း ျဖစ္ေနသည္။ ေအာင္ကို သေဘာေပါက္ လိုက္ၿပီ..။ ေထြးၾကည္ကို ၾကည့္ရင္း ေအာင္ကို၏လီးက တဆတ္ဆတ္  ျဖစ္လာျပန္သည္။

“ ေအာ္… ေအာင္ကို…ဆိုင္သိမ္းေတာ့မယ္ဟာ… ငါ့ကို လိုက္ပို႔….”   အသံက အာေခါင္ေျခာက္သံႏွင့္ အက္တက္တက္ ျဖစ္ေနသည္။  ေထြးၾကည္ ျပန္အလာလမ္းတြင္ ကိုခ်ိဳႀကီး၏ ဘင္ကားေလးကို ေတြ႕ရသည္။ ကားေပၚတြင္ အိ ဆိုေသာ ေကင္မေလးႏွင့္ အိ၏  မိဘမ်ား ၊ အေဒၚမ်ား မိသားစုကို ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ ေထြးၾကည္၏စိတ္ထဲ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုခ်ိဳႀကီး တစ္ေယာက္ ေကာင္မေလးကို  အတည္ႀကံတာဘဲဟု ေသခ်ာေပါက္ ေတြးသည္။ ေထြးၾကည္ႏွင့္ ေအာင္ကိုတို႔ အ.ထ.က ေက်ာင္းဝန္းအေရွ႕ ေရာက္လာသည္။  ေက်ာင္းဝန္းထဲတြင္ လူတစ္ရပ္သာသာ ကံ့ေကာ္ပင္မ်ား ရွိေနသည္။  “ ေအာင္ကို ….ရပ္အုံးဟာ… ငါ ကံ့ေကာ္ၫြန႔္ ခူးလိုက္အုံး မယ္…”   ဆိုက္ကားကို ရပ္၍ ေထြးၾကည္၏ေနာက္သို႔ ေအာင္ကိုပါ လကိုသြားသည္။ ခဏအၾကာတြင္ ..   “ ေအာင္ကိုေရ… လုပ္ပါ အုံးဟ… ငါ့အက်ႌထဲ ဘာေကာင္ ဝင္သြားလဲ မသိဘူး…”   ခပ္အုပ္အုပ္ေျပာရင္း ေထြးၾကည္က သူမ၏ ကိုယ္ေပၚမွာဝတ္ထားေသာ  ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း တီရွပ္ကို ေခါင္းေပၚမွလွမ္၍ ခြၽတ္လိုက္သည္။ အသားျဖဴသူမို႔ ဝတ္ထားေသာ ေဘာ္လီေအာက္မွ ႐ုန္းကန္ထြက္ေတာ့မ ေယာင္ ႏို႔အုံႀကီးေတြက ျဖဴေဖြးႏုဖတ္၍ ေနသည္။ ေအာင္ကိုက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ရပ္လိုက္ၿပီး ဘာမေျပာညာမေျပာႏွင့္ ေဘာ္လီအ က်ႌကို ဆြဲလွန္ကာ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ သူမခါးကို ဖက္လိုက္ရင္း ႏို႔တစ္လုံးကို ဖိ၍စို႔ပစ္လိုက္သည္။

“ ဟဲ့….အို….ေအာင္ကို….. မ…မလုပ္ နဲ႔……အို…..အို…..”   မလုပ္နဲ႔ဟုသာ ေျပာသည္။ ေထြးၾကည္က သူမ၏ ရင္ဘတကို ေအာင္ ကို၏ပါးစပ္ထဲသို႔ အတင္းဖိကပ္ေပးေနသည္။ ေအာင္ကိုက ႏို႔ႀကီးေတြကို လက္ျဖင့္ ဆြဲၿပီး တစ္လုံးၿပီး တစ္လုံး အားရပါးရစို႔သည္။  ေထြးၾကည္ မ်က္ေစ့စုံမွိတ္၍ တအင့္အင္း ျဖစ္ေနသည္။ ေအာင္ကို၏လက္မ်ားက သူမ၏ခါးမွေန၍ ေအာက္သို႔ေလွ်ာက်လာကာ  တင္ပါးဆုံ လုံးလုံးႀကီးေတြကို အားပါးတရ ဆုတ္နယ္ သည္။ ဒူးေတြတုန္ကာ ၫႊတ္က်လာေသာ ေထြးၾကည္ကို ေပြ႕၍ ေအာက္က  ျမက္ခင္းေပၚသို႔ ပက္လက္လွန္ခ်လိုက္ေတာ့ ေက်ာႏွင့္ ျမက္ခင္း မထိခင္မွာပင္ ေထြးၾကည္က သူမ၏ေဘာ္လီအက်ႌကို   ခြၽတ္ ေပးလိုက္ေတာ့သည္။ ျမက္ခင္းေပၚသို႔ လွဲမိေတာ့ ေအာင္ကိုက သူမ၏ထဘကီု ဆြဲလွန္လိုက္ေသာအခါ ေထြးၾကည္က မ်က္ႏွာေလး တစ္ဖက္သို႔လွည့္လိုက္ရင္း ဒူးႏွစ္လုံးေထာင္ကာ ေပါင္ေတြကို ခပ္ဟဟ ကားေပးထားလိုက္သည္။  ေအာင္ကို ပုဆိုးကို ခြၽတ္ခ်လိုက္ ၿပီး သူမ၏ေပါင္ႏွစ္လုံးကို ၿဖဲကာ ဒူးေထာက္ဝင္လိုက္ၿပီး တဆတ္ဆတ္ ျဖစ္ေနေသာ သူ႔လီးႀကီးကို အေတ့ ေထြးၾကည္က  သူမ၏ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးကို ဗိုက္ေၾကာတင္း႐ုံမွ် ေကာ့တင္ေပးလိုက္သည္။

“ အ……အ…အင့္….ကြၽတ္…ကြၽတ္………အ……..”   လီးက တဆုံးဝင္သြားၿပီ..။ ေထြးၾကည္ ညည္းသည္။ နာ၍မဟုတ္..။  ေကာင္း၍ျဖစ္ေၾကာင္း ေအာင္ကို နားလည္သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို ဆြဲညႇစ္၍ ကိုင္ကာ တုံ႔ဆိုင္းမေနေတာ့ဘဲ ေဆာင့္  လိုးသည္။ “ ႁပြတ္…ဖြတ္…….ဒုတ္….ႁပြတ္…..စြပ္……..”   နဂိုထဲက အရည္ေတြ ႐ႊဲေနၿပီးမို႔ လီးဝင္သြားသံ တႁပြတ္ႁပြတ္…ထြက္ ေပၚလာသည္။ ေထြးၾကည္က မ်ကလ္ုံးစုံမွိတ္ၿပီး သူမ၏လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ႏို႔ေတြဆြဲကိုင္ထားေသာ ေအာင္ကို၏ လက္ႏွစ္ဖက္ေပၚကို  တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး ဖင္ေဖြးေဖြးႀကီးကို လုံးခနဲ လုံးခနဲ ေကာ့ ေကာ့တင္၍ အားပါးတရ အလိုးခံသည္။   “  ႁပြတ္….ဒုတ္….ဘြတ္….စြပ္…အ….ဟင္းဟင္း…ျဗစ္…ကြၽတ္..ကြၽတ္… အမေလး.. ေနာ္…..ဟင့္..ဟင့္…… အ…….အ………”     ေထြး ၾကည္ အသံမ်ိဳးစုံထြက္၍ ေယာက္ယက္ခတ္ေနသည္။ သူတို႔ လိုးေနၾကတာက ေက်ာင္းအုတ္နံရံအတြင္းဖက္မွာမို႔ လူမျမင္ႏိုင္၍  လြတ္လပ္ေနသည္။

“ လုပ္…လုပ္….နာနာေလး လုပ္စမ္းပါ…အင္း ဟင္း….ျဗစ္….ႁပြတ္…..စြပ္…ဖြတ္..ဒုတ္…..အီး…..အ…..အ…”     မခံရတာၾကာလို႔ လား မသိ…၊ ေထြးၾကည္ ၿပီးခ်င္လာသည္။ ေအာင္ကို၏ လီးေပၚမွ ေဂၚလီေတြကလည္း ေထြးၾကည္၏ ေစာက္ေစ့ျပဴးျပဴးႀကီးကို  ဖိသိပ္ေနသည္။  “ ႁပြတ္….ဒုတ္…ျဗစ္…..ဖြတ္….အား….အေမ့…..အ…အ.အီး……ကြၽတ္…အမေလး….အား………”   ေထြးၾကည္  ေအာင္ကိုအား ဆြဲယူ၍ သိမ္းႀကဳံးဖက္လိုက္ရင္း ဆတ္ခနဲ ဆတ္ခနဲ   ေကာ့ေကာ့တက္သြားေတာ့သည္။ ေစာေစာက မာမာအား လိုး၍ တစ္ခ်ီၿပီးထားေသာ ေအာင္ကိုက မၿပီးေသး…။ ဆက္ရအုံးမည္..။ မွိန္းေနၿပီးမွ ေထြးၾကည္က မ်က္လုံးေလး ႏွစ္လုံးဖြင့္ၾကည့္ ၿပီး အရည္လဲ့ေနေသာ မ်က္လုံးေလးမ်ားျဖင့္ …  “ ေအာင္ကိုရယ္….ေကာင္းလိုက္တာဟယ္… ငါ့ကို ပစ္မထားပါနဲ႔ ေနာ္….”   ဟူေသာ အသံရွတတေလး က လႈိက္ေမာစြာ ထြက္ေပၚလာပါေလေတာ့သတည္း…။   (ၿပီးပါၿပီ)