နွားသိုးကြိုးပြတ်

နွားသိုးကြိုးပြတ်( မဝင်းကြည်နဲ့)

မင်းအောင်နှင့် မဝင်းကြည်တို့က ရပ်ဆွေရပ်မျိုးဟု ပြောရမည့် တစ်ရွာတည်းသားတွေဖြစ်သည်။ ရွာမှာနေစဉ်ထဲက ခြံခြင်းကပ်  အိပ်ချင်းကပ်လျက်နေထိုင်ခဲ့ကြသည်ဖြစ်သည်။ မဝင်းကြည်က လွန်ခဲ့သော ၄နှစ်ခန့်ကထဲက ကိုရွှေတင်နှင့် အိမ်ထောင်ကျကာ မြို့ သို့ပြောင်းရွှေ့နေထိုင်ခဲ့သည်။ ရွာမှာကအလယ်တန်းကျောင်းသာ ရှိသည်။ အထက်တန်းကျောင်းမရှိသဖြင့် ၈တန်းအောင်ပြီး  ကျောင်းဆက်တတ်မည့်ကျောင်းသားကျောင်းသူတိုင်း မြို့သို့ ပြောင်းရွှေ့နေထိုင်ကာ ကျောင်းတက်ကြရသည်။ မြို့တွင်လည်း နီးစပ် ရာဆွေမျိုးမိတ်ဆွေများ၏ နေအိမ်တွင်အတူနေထိုင်ကာ ကျောင်းတက်ကြရသည်ဖြစ်သည်။

ိုထို့ကြောင့်ပင် မင်းအောင်တစ်ယောက် ၈တန်းအောင်ပြီး ၉တန်းတွင်ကျောင်းဆက်တက်ရန်အတွက် မြို့သို့ရောက်ခဲ့ရသည်။ မင်း အောင်၏မိဘများနှင့်ကလဲ မဝင်းကြည်နှင့်ကသားချင်းတွေလိုဖြစ်နေပြန်၊ နောက်ပြီး မင်းအောင်၏အဒေါ်နှင့်ကလည်း မဝင်းကြည် နှင့်က သူငယ်ချင်းတွေဖြစ်လေတော့ မဝင်းကြည်သည် မင်းအောင်ကျောင်းတက်ရန်အတွက် အိမ်တွင်နေထိုင်ရန် လက်ခံထားခဲ့ရ လေသည်။ လယ်တွေခြံတွေရှိသော မင်းအောင် ၏မိဘများက မဝင်းကြည်တို့အတွက် တစ်လလျှင်ဆန်တစ်အိပ်နှင့် ငွေတစ် သောင်းအား မင်းအောင်၏ စားစရိတ်အတွက်ဆိုကာပေးသဖြင့်လဲ မဝင်းကြည်တို့လင်မယားက မင်းအောင်ကိုလိုလိုလားလား ထားခဲ့သည်လည်း ဖြစ်သည်။

မင်းအောင် ငယ်စဉ်ကလေးဘ ဝက မဝင်းကြည်တို့၏လက်ပေါ်တွင် ကြီးပြင်းခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ မင်းအောင်၏ အဒေါ်ဖြစ်သူနှင့်  သူငယ်ချင်းဖြစ်သော မဝင်းကြည်ကမင်းအောင်ကို ဝိုင်းဝန်းထိန်းကျောင်းပေးခဲ့ရဖူးသည် ဖြစ်သည်။ ရွာမှ မဝင်းကြည်ထွက်လာ တော့ မင်းအောင်က လေးတန်းကျောင်းသားမျှသာရှိသေးပြီး အခုနှင့်တော့ တခြားစီဖြစ်သည်။ အခုမင်းအောင်က အသက်၁၆နှစ် ရှိ ပြီဖြစ်ပြီး လူပျိုဖြစ်နေချေပြီ။ ကျေးရွာဓလေ့ အတိုင်း ကျောင်းပိတ်ရက်ကျောင်းအားလပ်ချိန်များတွင် မိဘများ၏ခြံအလုပ် လယ် အလုပ်ကိုကြုံသလိုဝင်ပြီး ကူညီလုပ်ကိုင်ခဲ့တာကြောင့်လည်း မင်းအောင်၏ခန္ဓာကိုယ်မှာ တောင့်တောင့်တင်းတင်းဖြင့် သန်မာ ထွား ကြိုင်းလှသည်။မင်းအောင်တစ်ယောက် အိမ်ရောက်လာတော့လဲ ခလေးသားသမီးမရှိသည့် မဝင်းကြည်တို့လင်မယားအတွက်  ကူဖော်လောင်ဖက် လက်တိုလက်တောင်း ကူညီမည့်သူရလာခြင်းပင်ဖြစ်သည်။

အတူးသဖြင့် မကြာခဏ ခရီး ထွက်ရသည့် ဦးရွှေ တင်အတွက် အိမ်မှာ မိန်းမသားဖြစ်သူ မဝင်းကြည် တစ်ယောက်ထဲကိုသာ ထားရစ်ခဲ့ရသဖြင့် နောက်ကြောင်းမအေးဖြစ်ရသည်မှ  မင်းအောင်ရောက်လာတော့ ကင်းဝေးခဲ့သည်။ မဝင်းကြည်အတွက်ကလဲ ယောက်ျားဖြစ်သူ ကိုရွှေတင် ခရီးထွက်သွားရင် တစ်ဦး တည်းအိမ်မှာ ကျန်ရစ်ခဲ့ရသည်မှ အခုမင်းအောင်တစ်ယောက် ရောက်လာသည့်အတွက် သူမအတွက်လဲ အဖော်ရသွားသည်။ မ ဝင်းကြည်၏ယောက်ျား ကိုရွှေတင်က မြေတိုင်းစာရေးဖြစ်ပြီး တစ်လလျှင် အမြဲပင် ၁၅ရက်၊ ရက်၂၀လောက် ခရီးထွက်နေရတတ် သည်။

အရင်က ကိုရွှေတင်သည် မဝင်းကြည်တို့၏ရွာဖက်တွင် တာဝန်ကျသဖြင့် ရွာသို့မကြာခဏရောက်ရှိကာ မဝင်းကြည်နှင့်  အိမ်ထောင်ကျခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ရွှေတင်က မဝင်းကြည်ထက် အသက်ကြီးသည်။ ယခု ကိုရွှေတင်၏ အသက်က ၄၀ ရှိပြီဖြစ်ပြီး မ ဝင်းကြည်က အသက် ၃၀ ဘဲရှိသေးသည်။ ကိုရွှေတင်က လူပျိုကြီးဘဝြဖင့် ကွမ်းတောင်ကိုင်မဝင်းကြည်ကို ယူခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။  ကိုရွှေတင်နှင့် မဝင်းတင်တို့မှာ သူတို့ချင်းကြိုက်သည်ဆိုခြင်း ထက် လူကြီးတွေသဘောထားကြောင့် ညားခဲ့ကြရသလိုဖြစ်သည်။  အသောက်အစားလဲမရှိ ရှုပ်ရှုပ်ပွေပွေလဲမနေတတ်သော ကိုရွှေတင်ကို မဝင်းကြည်၏မိဘများက သဘောကျခဲ့ပြီး စာရေးစာချီလဲ ဖြစ်၊ ရုံးပြင်ကနား ကိစ္စလဲအားကိုးရလေတော့ မဝင်းကြည်နှင့် သဘောတူပေးစားခဲ့ခြင်းသာဖြစ်သည်။

မြို့ကျောင်းသို့ရောက်လာတော့ မင်းအောင်သည် အပေါင်းအသင်းက စုံလာသည်။ အပေါင်းအသင်းစုံပြန်တော့ အတတ်ကလဲမျိုးစုံ  တတ်လာသည်။ ထို့ပြင်မင်းအောင်သည် အရွယ်ကလဲ လူပျိုအရွယ်ဆိုလေတော့ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်အပေါ် စိတ်ဝင်စားတတ်လာ သည့်အပြင် ဒီအရွယ်မှာဖြစ်လေ့ဖြစ်ထရှိသော ခန္ဓာကိုယ်တွင်းမှ သွေးသားများ လှုပ်ရှားကစားလာသောကြောင့် ကာမစိတ်များ  စေ့ဆော်နှိုးထလာမှုများကလဲ ရှိနေခဲ့ရလေသည်။ ယခုကျောင်းစဖွင့်ပြီး တမိုးကုန်ခဲ့သောကာလတွင်တော့ မြို့တွင်အနေကျလာ သော မင်းအောင်တစ်ယောက် တသွေးတမွေးဖြစ်ရုံပင်မကဘဲ အတတ်မျိုးစုံလဲတတ်ကာ အတော်လည်းလူရည်လည် လာခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။

“အမ ရေချိုးမလို့လား”  “အေး”   “အိမ်ဘေးအိုးမှာရေမရှိဘူးနဲ့တူတယ် နေနေ ကျနော်ဆွဲပေးမယ်”   ရေချိုးရန်အတွက် ထဘီ တစ်ပတ်နွမ်းလေးကို ဝတ်ပြီးဆင်းလာသော မဝင်းကြည်ကို အိမ်ရှေ့ရှိရေစည်တွင် ရေချိုးပြီး၍ တက်လာသော မင်းအောင်တစ် ယောက် အိမ်ပေါ်သို့မရောက်မီတွင်ပင် တွေ့လိုက်ရသဖြင့် လှမ်း၍ ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ မဝင်းကြည်က အိမ်ဘေးတွင် သူမ အတွက်ချိုးရေအိုး သပ်သပ်ထား၍ ရေချိုးသည်။ ရေအိုးမှာ ငါးဆယ်ဝင်အိုးလေးဖြစ်သောကြောင့် ရေအသုံးမခံဘဲ မကြာခဏ ရေကုန်လေ့ရှိသည်။

“အော် ရေပုံးတောင် မီးဖိုဆောင်ထဲမှာနဲ့ တူတယ်”   “ကျနော်ယူပြီးလာခဲ့မယ် အမ”   “အေး အေး”   မဝင်းကြည်က အိမ်ဘေးဘက် သို့ ဆက်၍သွားသလို မင်းအောင်ကလဲ အိမ်ပေါ်သို့တက်ကာ ရေပုံးယူရန် မီးဖိုဘက်သို့သွားသည်။ ရေပုံးယူပြီးပြန်ထွက်လာသော   မင်းအောင်တစ်ယောက် အိမ်ရှေ့သို့မရောက်သေးမှီမှာပင် မဝင်းကြည်ထံမှ ရေသုံးလေးခွက်လောင်း၍ ချိုးလိုက်သံကို ကြားလိုက်  ရသည်။ မင်းအောင်က အိမ်ရှေ့သို့ပြန်ဆင်းပြီး အိမ်ရှေ့ရေစည်ထဲမှ သူ့လက်ထဲတွင် ပါလာသောရေပုံးဖြင့်ရေခပ်၍ အိမ်ဘေးသို့ လျှောက်အသွားတွင် မဝင်းကြည်၏ တစ်ကိုယ်လုံးမှာ ရေတွေရွှဲနေပြီး ရင်လျှားထားသောထဘီလေးကလဲ ဟောင်းနွမ်းကာ ပါးပါး လေးဖြစ်နေရုံမက အချို့နေရာလေးများတွင်ပါ အပေါက်လေးတွေဖြစ်ကာ နှစ်နေရာ သုံးနေရာလောက် အနဲငယ်စီပြဲနေသဖြင့် မ ဝင်းကြည်၏ကိုယ်လုံးမှာ အတိုင်းသားဖြစ်နေရုံမျှမက အတွင်းမှ ဖြူဝင်းသောအသားစိုင်ကလေးများကိုပင် တွေ့မြင်၍နေရလေ သည်။ ရေပုံးဆွဲလာရင်းက မင်းအောင်သည် မဝင်းကြည်ကို မြင်လိုက်ရသည့်ခဏမှာပင် သေသေချာချာကြည့်လိုက်မိသည့် အဖြစ် သို့ရောက်သွားသည်။

မဝင်းကြည်၏ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးလေး ဖြစ်နေသောကိုယ်လုံးက သူ့နေရာနှင့်သူ အမို့အမောက် အဝိုက်တွေဖြင့် တင့်တယ်၍နေကာ  အသားအရေကလဲ စိုပြေ၍ဝင်းဝါနေသည်ဖြစ်၍ လူပျိုလေးမင်းအောင်ခမျာ ကြည့်မိလိုက်စဉ် ခဏမှာပင်သွေးသားများက  ထကြွ၍လာခဲ့ရသည်။   “အိုးထဲမှာ ရေနဲနဲကျန်သေးတာနဲ့ ငါလဲ ခပ်ချိုးပစ်လိုက်တယ်”    “အင်း”   မင်းအောင်က အိမ်ရှေ့ရေစည်ထဲ မှရေကို တစ်ခေါက်ပြီးတစ်ခေါက် ခပ်၍ယူကာထည့်ပေးနေသည်။ မဝင်းကြည်က ရေအိုးလေးဘေးတွင် တစ်ကိုယ်လုံးရေများရွှဲစို လျက် ခပ်နွဲ့နွဲ့လေးရပ်၍နေလေသည်။ ဒီမှာတင် ပုဆိုးကို ခါးလယ်မှဖြတ်၍ထားကာ နံငယ်ပိုင်းပုံစံလုပ်၍ ဝတ်ထားသော ပုဆိုး အောက်မှ ရှေ့သို့ငေါ၍ထွက်နေသော မင်းအောင်၏ ပစ္စည်းကြီးကို သူရေဆွဲလာတိုင်းလှမ်း၍ လှမ်း၍ကြည့်နေသော မဝင်းကြည်က သတိထားမိသွားသည် သတိထားမိလိုက်သည့်ခဏမှာပင် မဝင်းကြည်ကလဲ အသေအချာပင် ဂရုစိုက်၍ကြည့်မိလိုက်သည်။ ပြီး တော့ ဒီကောင်လေးဟာကြီးက ကိုရွှေတင်ဟာကြီးထက်ပင် ကြီးမားပုံရသည်ဟုလဲ တွေးလိုက်မိသည်။

ရေဆွဲပြီးသွားတော့ မင်းအောင်က အိမ်ပေါ်သို့ပြန်၍တက်ခဲ့ပြီး သူ့အခန်းထဲသို့ဝင်ကာ အဝတ်အစားလဲသ ည်။ ဒါပေမယ့် သူ့ မျက်လုံးထဲက မဝင်းကြည်၏ ရုပ်ပုံလွှာကမထွက်ချေ။ မင်းအောင်ရေဆွဲပေးပြီး အိမ်ပေါ်သို့တက် သွားတော့ ရေဆက်ချိုးနေသော  မဝင်းကြည်သည်လဲ သူမ၏မျက်လုံးထဲ၌ မင်းအောင်၏အရှေ့ဘက်သို့ ငေါ၍ထွက်နေသောအရာကြီးက မျက်လုံးထဲမှ မထွက်ဖြစ် နေရသည်။ ကျောင်းပိတ်ရက်ဖြစ်သဖြင့် အားလပ်နေသော မင်းအောင်တစ်ယောက် အဝတ်အစားလဲပြီးသည်နှင့် အိပ်ယာပေါ်သို့ တက်၍ လှဲနေလိုက်သည်။ အတန်ငယ်မျှကြာလျှင် မင်းအောင်သည် အခန်းထဲတွင်နေရသည်မှာ ပျင်းလာသည်ဖြစ်သည်မို့ အိမ်ရှေ့ ဘက်သို့သွားရန် စိတ်ကူးဖြင့် သူ၏အခန်းထဲမှ ထွက်လာခဲ့သည်။

ထိုသို့ထွက်လာရင်းမှ မဝင်းကြည်၏ အိပ်ခန်းပေါက်တည့်တည့် သို့ရောက်တော့ အိပ်ခန်းထဲသို့ လှည့်၍ကြည့်မိလိုက်သော မင်းအောင်တစ်ယေက် ခြေလှမ်းတွေတုံ့ကနဲ ရပ်သွားသည်။ ပြီးမှ  တံခါးပေါက်ဘေးသို့ကပ်ကာ အခန်းတွင်းသို့ ကြည့်၍နေလိုက်သည်။ အခန်းထဲတွင်တော့ မဝင်းကြည်က တံခါးပေါက်နှင့်တည့် တည့်တွင်ရပ်ကာ တံခါးပေါက်ဘက်သို့ တစ်စောင်းပေး၍ ဘော်လီအကျႌကို ဝတ်၍နေသည်။ သူမ၏ထဘီက ခါးတွင်သာ ရှိကာ  သူမ၏အပေါ်ပိုင်းတစ်ခုလုံးတွင် ဘာအဝတ်အစားမှ မရှိပေ။ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်းက မင်းအောင်၏ တစ်ကိုယ်လုံး ပူ၍လာကာ ထူ အမ်းအမ်းလဲဖြစ်၍ လာရလေသည်။

“မင်းအောင်”  “ခင်ဗျာ”   မဝင်းကြည်၏ ခေါ်သံကိုကြားလိုက်ရ၍ မင်းအောင်တစ်ယောက် လန့်ဖြန့်၍သွားသည်။ သူရောက်နေပြီး  ကြည့်နေတာကို သိနေပါလားဟူသော အသိကလဲ မင်းအောင်၏ရင်တွေကို တဒိန်းဒိန်းခုန်၍ လာစေသည်။   “ခဏဝင်ခဲ့ဦးဟာ”   ရပ်နေ၍မဖြစ်တော့ပါ။ မင်းအောင်တစ်ယောက် အခန်းထဲသို့ တစ်လှမ်းချင်း ဝင်၍လာသည်။ မဝင်းကြည်ကအပေါ်မှ အကျႌထပ်မ ဝတ်သေးဘဲ သူမ၏အပေါ်ပိုင်းတွင် ဘော်လီအကျႌတစ်ထည်သာရှိပြီး အောက်ပိုင်းတွင် ခါး၌ ထဘီဟောင်းလေး တစ်ထည်ကို  လျော့တိလျော့ရဲ ဖြစ်သလိုဝတ်၍ထားသည်။

ဒါပေမယ့် မဝင်းကြည်၏ တစ်ကိုယ်လုံးတွင်တော့ သနပ်ခါးတွေက ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး  လိမ်းထားကာမွှေးကြိုင်၍နေသည်။ အခန်းထဲသို့ မဝံ့မရဲဖြင့် ဝင်၍လာသော မင်းအောင်ကို သူမက မျက်နှာချင်းဆိုင်ရပ်လျက်က  ယဲ့ယဲ့လေးပြုံးကာ ကြည့်၍နေသည်။ မင်းအောင်၏ မျက်လုံးများကလဲ သူမထံသို့ ငေး၍ကြည့်လာသည်။ မဝင်းကြည်ရှေ့  လက်တစ်ကမ်းအကွာတွင် မင်းအောင်၏ခြေလှမ်းများ ရပ်တန့်၍သွားသည်။ မဝင်းကြည်က မင်းအောင်၏ရှေ့သို့တိုး၍ရပ်လိုက်ရာ  မျက်နှချင်းဆိုင်ထိလုမတတ် ဖြစ်သွားရသည်။

“အမ ဘောက်သီးကွင်းလေး ဟနေလို့ လုပ်ပေးစမ်းပါဟာ”  ကြားလိုက်ရသည်နှင့် မင်းအောင်၏အကြည့်က သူမ၏ရင်ဘတ်ဆီသို့  ရောက်၍သွားသည်။ ဆူဖြိုးဖွံ့ထွား၍ ဖြူဖွေးနေသော နို့အုံကြီးတွေက ဘော်လီအကျႌထဲမှ ရုန်းကန်၍ တဝက်နီးပါးမျှ ထွက် ပေါ်၍နေသည်။ အိနေသော နို့ကြီးနှစ်လုံး၏အလယ် အထက်နားတွင် ဘောက်သီးကလေးကရှိနေသည်။ မင်းအောင်၏စိတ်ထဲ၌  ကသောင်းကနင်းဖြစ်လျက်ရှိသည်။ တဆတ်ဆတ်တုန်နေသော မင်းအောင်၏လက်များက ဘောက်သီး လေးဆီသို့လှမ်းလိုက် သည်။ မဝင်းကြည်က ရှေ့သို့ထပ်၍ တိုးလိုက်တော့ သူမ၏နို့အုံကြီးတွေက မင်းအောင်၏ရင်ဘတ်ကို အိစက်စွာ ဖိမိသွားသည်။

မ ဝင်းကြည်၏ လက်နှစ်ဖက်က မင်းအောင်၏ လက်မောင်းနှစ်ဖက်ပေါ်သို့တစ်ဖက် တစ်ချက်စီ လှမ်း၍ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက်၏အနေအထားက ရင်ချင်းအပ်၍ ဖက်ထားသော အနေအထားဖြစ်သွားသည်။ လက်ချောင်းလေးတွေက တုံယင်နေ သဖြင့် ခရီးကမရောက်။ ဒီကြားထဲမှာ ဘယ်လိုမှ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့သော မင်းအောင်က သူ၏ပုဆိုးအတွင်းမှ တောင်မတ်နေသော လီးကြီးကို မဝင်းကြည်၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ရဲရဲတင်းတင်းကြီး တိုးဝင်သွားကာ စောက်ဖုတ်ဟုထင်ရသော မာတင်းတင်း မို့ မောက်မောက်နေရာကို ခပ်ဖိဖိထိုးထောက်ထားလိုက်သည်။

မင်းအောင်၏ ခေါင်းတစ်ခုလုံးပူလောင်၍နေသည်။ သူ၏ အသိဉာဏ်များက ကာမရာဂစိတ်များ လောင်မြိုက်မှုကြောင့် လွင့်ပါး ကုန်သည်။ ဤမျှအထိ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး အပေးအယူသိရှိလာမှုအတွက် မဝင်းကြည်က မင်းအောင်၏ ပုခုံးပေါ် မျက်နှာလေး ဝှက်ထားလိုက်သည်။   “အဟင့် ဟင့် သူ့ဟာကြီးကလဲ” ဟုတိုးတိုးလေး ပြောလိုက်သည်။ ထိုသို့ ပါးစပ်က ချွဲတဲတဲလေးပြောလိုက် စဉ် မဝင်းကြည်၏ ပေါင်တန်ကြီးနှစ်ချောင်းက ဘေးသို့ကား၍ ပေးလိုက်လေသည်။ မင်းအောင်၏ တစ်ကိုယ်လုံးဇိုးဇိုး ဇတ်ဇတ် တုန်လာကာ ကားပေးထားသော ပေါင်ကြားအတွင်းသို့ မာတင်းတုတ်ခိုင်ရှည်လျားသော သူ၏လီးတန်ကြီကို ဇတ်ကနဲ ဇတ်ကနဲ  ဆောင့်ထိုးလိုက်သည်။ ပုဆိုးနှင့် ထဘီ နှစ်ထပ်ခံထားသည့်ကြားမှ လီးတန်ကြီးက စောက်ပတ်အဝသို့ တင်းကနဲ တင်းကနဲ ထိုးမိ သွားသည်။

“အင်း အင်း”  မဝင်းကြည်က မချိတင်ကဲလေး ညီးတွားရင်း မင်းအောင်၏တင်ပါးကို စွန်လက်သဲကုတ်သလို စုံကိုင်၍ ကုတ်လိုက် သည်။ မင်းအောင်၏တစ်ကိုယ်လုံး ပေါက်ကွဲသွားသည့်အလား သွက်သွက်ခါသွားကာ မဝင်းကြည်၏ ခါးသေးသေးလေးကို တင်း နေအောင်ဖက်ပြီး အားရပါးရကြီးဆောင့်ချလိုက်ပြန်သည်။ မဝင်းကြည်၏ တင်ပါးကြီး အစုံတုန်ခါ၍သွားသည်။   “ကုတင်ပေါ်သွား ရအောင် ကွယ်”  မဝင်းကြည်က မောလျှလျှအသံလေးဖြင့် ဆိုသည်။ နှစ်ယောက်စလုံးတို့၏ အသက်ရှူသံတို့က ပူလောင်ပြင်းပြစွာ  တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ရိုက်ခတ်မိနေကြပြီး အသားဖြူသော မဝင်းကြည်၏မျက်နှာလေးမှာ အံ့သြဖွယ် ကောင်းလောက်အောင် နုပျို စိုလန်းပြီး ရှက်သွေးတို့ဖြင့် ရဲရဲနီလျက်ရှိသည်။ တသက်လုံးက မိမိ၏မောင်အရင်းလိုနေခဲ့သော မင်းအောင်ဆိုသော  ကောင်ကလေး၏ အားရပါးရ ပွေ့ဖက်မှုနှင့် တင်ပါးကြီးများကို ဆုတ်နယ်ခြင်း ကို ခံနေရသည့် အရသာမှာ မဝင်းကြည်အတွက် တစ်ကြိမ်မျှမခံစားခဲ့ရသော ကာမရာဂအရသာ အသစ်အဆန်းအဖြစ် ခံစားနေရလေသည်။ သူမသည် အပျိုရိုင်းလေးပမာ ရွှေရင် အစုံမှာ သိမ့်သိမ့်တုန်နေမိရှာသည်။

မင်းအောင်ကလဲ ရဲတင်းသွက်လက်လာပြီး မဝင်းကြည်၏မျက်နှာကို စေ့စေ့မကြည့်ရဲသည့် တိုင် ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ခြင်းကိုမူ စိတ်ရှိလက်ရှိလုပ်ရဲလာလေသည်။ မဝင်းကြည်က သူမ၏ခါးကို တင်းနေအောင်ဖက်ထားသည့်  မင်းအောင်၏လက်ကို အသာအယာဖြုတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်သို့ အသာအယာ ခပ်စောင်းစောင်းလေး လှဲချလိုက်သည်။ မင်းအောင်၏  မျက်နှာကိုလဲ မဝံ့မရဲဖြင့် တစ်ချက်ကြည့်ကာ အကဲခတ်လိုက်သည်။ အတွေ့အကြုံ မရှိသေးသော လူပျိုရိုင်းလေး မင်းအောင်မှာမူ  တရှူးရှူးတရှဲရှဲနှင့် မဝင်းကြည်၏ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကို အရောင်တဖြတ်ဖြတ်တောက်ပနေသော မျက်လုံးများဖြင့် စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့် နေရင်း မဝင်းကြည်၏ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်သို့ တက်ခွရန် တာစူနေသည်။ “ဟဲ့ ဒီဘက်လာလေ”    မဝင်းကြည်က သူမ၏ ခါးလည်မှ တက် ခွရန် ခြေထောက်ကြီးတစ်ဖက် မြောက်ကြွမြောက်ကြွ လုပ်နေသောမင်းအောင်ကို ဆတ်ကနဲဆောင့်ဆွဲပြီး ကုတင်အလယ်သို့ဆွဲ တင်လိုက်ရာ မင်းအောင်ခမျာ မဝင်းကြည်၏ ခါးပေါ်၌ ကန့်လန့်ကြီး မှောက်ရက်လဲကျသွားလေသည်။

မဝင်းကြည်၏ နောက်သို့ ရောက်သွားသော မင်းအောင်က မဝင်းကြည်၏ ကျောပြင်ကို ရင်ဘတ်ကြီးနှင့်အပ်ကာ တွင်တွင်ကြီးသာဖက်ထားရင်း တဟင်း ဟင်း အဖျားတက်သလို ညီးညူနေကာ မာတင်းသော သူ၏လီးထိပ်ကြီးနှင့် မဝင်းကြည်၏ ဖင်ကြားသို့ ကမူးရှူးထိုး ဆောင့်ဆောင့် သွင်းနေပြန်သည်။  “အိုး ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ ကျွတ်”   မဝင်းကြည်က သူမဖင်ကြားသို့ မာကြောစွာထောက်ထားပြီး တဆတ်ဆတ် ညှောင့်နေခြင်းကို စိတ်မရှည်တော့ဘဲ ခပ်ဆတ်ဆတ်အော်လိုက်ရင်း သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်ကို မင်းအောင်၏ဘက်သို့ ဖျက်ကနဲ တစ်ပတ် လှည့် လိုက်သည်။ မဝင်းကြည်ကိုယ်မှ မွှေးပျံ့သောသနပ်ခါးရနံ့က မင်းအောင်၏စိတ်ကို ပိုမိုတက်ကြွစေပြီး သူ့ဖက်သို့လှည့်လာ သော မဝင်းကြည်၏ ပါးအစုံကို တရှူးရှူးနမ်းရှိုက်သည်။

“ကြည့် အရမ်းဆိုးတာဘဲ”   မဝင်းကြည်က ခပ်နွဲ့နွဲ့လေး မျက်စောင်းထိုး ရင်း မင်းအောင်၏ခန္ဓာကိုယ်နှင့် သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်ကို ရင်ချင်းအပ်လျက် ပူးကပ်ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ အိစက်သော မဝင်းကြည်၏  ထွားထွားမို့မို့ နို့ကြီးနှစ်လုံးက မင်းအောင်၏ ရင်အုံကြီးကို အိစက်နွေးထွေးသော ခံစားမှုကိုပေးလိုက်သည်။ မင်းအောင်၏ လက် အစုံက အလိုလိုပင် နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီးဖြစ်ကာ တရွရွဆုပ်ညှစ်နယ်ဖတ်နေသည်။ မဝင်းကြည်က သူမ၏ဘော်လီအကျႌ ကို ချွတ်ပေးလိုက်တော့ မင်းအောင်၏လက်တွေက ပို၍ပင်အငမ်းမရပင် တစ်ခုလုံးထွက်ပေါ်လာသည့် သူမ၏ရင်သားအစုံကို   အတင်းပင်ဆုပ်နယ်နေလေတော့သည်။ တစောင်းလှည့်၍ထားသော မဝင်းကြည်၏ အပေါ်ခြမ်းပေါင်တန်ကြီးက တောင်သွား သည်။ ခပ်စင်းစင်းလှဲထားသော အောက်ဖက် ပေါင်တန်ကမူ မင်းအောင်၏ ပေါင်ကြားသို့ မသိမသာလေး တိုးဝင်လိုက်သည်။

မင်း အောင်ကလဲ ကြွတက်လာသော မဝင်းကြည်၏အပေါ်ပေါင်နှင့် အောက်ပေါင်ခွကြားသို့ သူ့ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို ထိုးသွင်းလိုက် ပြီး ပုဆိုးကိုဆွဲလှန်လိုက်သည်။ အဝတ်မဲ့သွားသော ပေါင်သားချင်းထိတွေ့မှုက နှစ်ဦးစလုံး၏ ခန္ဓာကိုယ်တွင်းမှ ရာဂကာမသွေးများ ကို ပွက်ပွက်ဆူလောင်ကာ ထကြွလာစေသည်။  ပင့်လှန်ထားသော မင်းအောင်၏ပေါင်ကြားမှ လီးကြီးက မဝင်းကြည်၏ ပေါင်ရင်း ကို နွေးနွေးကြီးစွတ်စိုစွာ ထိတွေ့မိသည်။ မဝင်းကြည်၏လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ထဘီကို ဆွဲတင်ပေးလိုက်ရာ ပေါင်လည်ထိ  လိပ်တက်နေပြီ ဖြစ်သော သူမ၏ထဘီက ခါးဆီသို့ရောက်၍သွားတော့ရာ မဲမှောင်နေသော စောက်မွှေးထူထူကြီးကြားမှ  အက်ကြောင်းတင်းတင်းကြီးထကာ ဖင်နှင့်တဆက်တည်းမျှ ရှည်လျားသောစောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဘွားကနဲ ပေါ်လာလေသည်။

မင်း အောင်က တစောင်းအိပ်လျက် မျက်နှာချင်းဆိုင် လိုးရမည်ကို မလိုလားဟန်ဖြင့် ဆတ်ကနဲထကာ မဝင်းကြည်၏ ထောင်ထားသော  ပေါင်ကြီးကို ပုခုံးပေါ်ဆွဲမပြီး လီးကိုထိုးကပ်လိုက်သည်။  စောက်ပတ်အနံ့ကိုရလိုက်ပြီဖြစ်သော မင်းအောင်၏လီးကြီးမှာ တ ဆတ်ဆတ်ဖြင့် မာန်ဖီလျက်ဖြစ်သွားသည်။ ဆီးစပ်ကျော်ရုံလေး ပင့်လှန်ထားသော မဝင်းကြည်၏ထဘီစကို စောက်မွှေးတွေပေါ် ကာ ဗိုက်သားဖွေးဖွေး များပေါ်သည်အထိ မင်းအောင်က ဆွဲတင်လိုက်သည်။   “အိုး ဘာလို့ အကုန်လှန်ပစ်နေတာလဲ လို့”   မောသျှ တုန်ခါသော အသံလေးဖြင့် မဝင်းကြည်က မင်းအောင်ကို မျက်စောင်းလေးထိုးကာပြောလိုက်သည်။ မင်းအောင်က စကားတစ်ခွန်း မှမပြောသေးဘဲ မဝင်းကြည်၏မျက်နှာကိုလဲ စေ့စေ့မကြည့်ပေ။ ကြီးမားလွန်းကာ ခပ်အာအာဖြစ်နေသော မဝင်းကြည်၏ စောက် ပတ်ကြီးကိုသာ အားရပါးရကြီး စိုက်ကြည့်ရင်း တံတွေးကို ဂလုကနဲမျိုချလိုက်သည်။

မဝင်းကြည်က ပက်လက်မကျတကျ အနေအထားမှ သူမ၏စောက်ပတ်ကို လက်တစ်ဖက်နှင့် မမှီမကမ်းလေး လှမ်းဖုံးရင်း ရဲရဲနီနေသော မျက်နှာလေးဖြင့်    “ဘာဖြစ်လို့  တအားကြည့်နေမှန်း မသိဘူး”   “မမြင်မှ မမြင်ဘူးတာ”   ပထမဆုံးအကြိမ် မင်းအောင်ထံမှ ခြောက်ကပ်အက်ရှ အသံတုံတုံကို  ကြားလိုက်ရသည်။  “ဟေ့အေး မကြည့်နဲ့ကွယ် မမရှက်တယ်”   တကယ်လဲ မဝင်းကြည် ရှက်နေမိသည်။ နေ့ခင်းကြောင်တောင် ကြီးမို့ စောက်ပတ်ကြီးက ထင်ထင်ရှားရှားကြီးဖြင့် ဝင်းလက်နေသည်။ မဝင်းကြည်သည် အလွန်အကျွံအသားဖြူသော မိန်းမ မဟုတ်သော်လည်း ထဘီကို လှန်လိုက်သောအခါ စောက်ပတ်ကြီးမှာ ဖွေးအုနုဖတ်နေသည်ကို မင်းအောင် သတိထားမိသည်။ မ ဝင်းကြည်၏ အတွင်းသားနုနုလေးများက ဖွေးဥနေသလောက် မင်းအောင်၏ လီးတံကြီးက မဲနက်တောက်ပြောင်၍ နေသည်။ မ ဝင်းကြည်၏ လက်နှင့်ဖုံးထားသလို လှမ်းဖိထားသောကြောင့် စောက်ပတ်မှာ ခပ်ရွံ့ရွံ့ကလေးဖြစ်နေသည်။ မဝင်းကြည်က လက်နှင့် ဖုံးသလိုလိုဖြင့် စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကို ဆွဲဖြဲပြထားပေးခြင်းလည်း ဖြစ်သည်။ မင်းအောင်က သူ့လီးတန်ကြီးကို ကုတ်မှနှိမ်ပြီး မဝင်း ကြည်၏ ပြဲအာအာ ရဲရဲနီနေသော စောက်ပတ်အဝကိုတေ့သွင်းကာ သူ့ဖင်ကြီးကို ရှေ့သို့အနည်းငယ် တိုးကပ်လိုက်သည်။

“ပြွတ် ဗလွတ်”  “အင့် အင်း ကျွတ် ကျွတ်”   မဝင်းကြည်က စောက်ပတ်ကို ဖြဲပေးထားသော လက်ကို ရုတ်ကနဲဖယ်လိုက်ပြီး  မျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့ကာ ကော့လန်သွားသည်။လီးထိပ်ဖူး အလုံးငုံကြီးက မဝင်းကြည်၏ စောက်ခေါင်းဝသို့ ပြွတ်ကနဲ ကျွံအဝင် စောက် ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများက အတွင်းပိုင်းသို့ ပြိုင်တူလိပ်ဝင်ပြီး တင်းကနဲ စီးစီးပိုင်ပိုင်ကြီး အလိုးခံလိုက်ရခြင်းကြောင့် မဝင်းကြည်မှာ တော့ အင့်ကနဲ ဆတ်ဆတ်ခါသွားရလေသည်။   “ဗြစ် ဗြစ် ပြွတ် စွပ်”   “ဟ အ အား ကျွတ် ကျွတ်”    ဖြေးဖြေး ဖြေးဖြေးနှင့် လီး တန်ကြီးအဝင်ကို ငုံ့ကြည့်၍ ဖြေးညှင်းစွာ သွင်းနေရာမှ မင်းအောင်က မဝင်းကြည်၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို လှမ်းဆွဲပြီး အားနှင့်ဆောင့်ချ လိုက်သည်။ စောက်မွှေးမဲမဲနှင့် လမွှေးနီကျင်ကျင်တို့ ရောထွေး သွားစဉ် လီးတန်ကြီးက တဝက်နီးပါ စိုက်ဆင်းသွားသည်။

“ပြွတ်  စွတ်”   “အမလေး ဟင့် အင်း အင့်”   မင်းအောင်၏လီးလုံးကြီးက မဝင်းကြည် အဝထက်ကြီးကာ ဝိုင်းစက်သော မဝင်းကြည်၏  စောက်ပတ်အဝလေးက မင်းအောင်၏ လီးတန်ကြီး ပတ်ပတ်လည်ကို ဆွဲညှစ်ထားသလို တင်းတင်းကြီး ကြပ်တောင့်၍ နေလေ သည်။  “ပြွတ် စွပ် စွပ် ပြွတ်”   “အမလေး အမေ့ အမလေး လေး”   နှစ်ချက်ဆင့်ကာ ဆင့်ကာ ဆောင့်လိုက်သော မင်းအောင်၏လီး ကြီးက မဝင်းကြည်၏ သားအိမ်ခေါင်းလုံးလုံးလေးကို ဒုတ်ကနဲ ဒုတ်ကနဲ နှစ်ချက်ဆက်တိုက် ဆောင့်မိသွားသည်။ မဝင်းကြည်၏  လက်နှစ်ဖက်က ဘာကို ကိုင်ရမှန်းမသိအောင် ပျာယာခတ်သွားပြီးမှ မင်းအောင်၏ ပေါင်ကိုလှမ်းပြီး လက်သဲများနှင့် ကုတ်ဆွဲထား လိုက်သည်။ ပေါင်သားတင်းတင်းကို မဝင်းကြည်၏ လက်သဲစူးစူးလေးများက စစ်ကနဲ နစ်ဝင်သွားသည်နှင့် မင်းအောင်၏ လီးကြီး မှာ အံ့သြစရာကောင်းလောက်အောင် ထောင်းကနဲ မာကျစ်သွားသည်။

ဘာကြောင့်ထိုသို့ ဖြစ်ရသည်ကို မင်းအောင်မသိ။စောက် ပတ်အတွင်းလီးတန်းကြီးက ကျောက်သားကျောက်စိုင်ပမာ မာကြောသွားခြင်းကို မဝင်းကြည်က အရသာရှိစွာ ခံစားသိရှိနေ ပါသည်။ ယောက်ျားများကဲ့သို့ပင် မိန်းမအင်္ဂါစပ်အတွင်း လိင်တန်ကြီးဝင်နေစဉ်၌ ပေါင်ကျော လက်မောင်းတစ်နေရာရာကို ကုတ်ခ စ်ပေးပါက ဤသို့ဖြစ်တတ်သည်ကို မဝင်းကြည်က သိပြီးဖြစ်ပါသည်။ စီးစီးပိုင်ပိုင်ကြီး ထိုးသွင်းထားသောလီးတန်ကြီး က အနည်းငယ်လှုပ်ရှားလိုက်တိုင်း မဝင်းကြည်စောက်ခေါင်းတစ်ခုလုံး ထူးကဲသောအရသာကိုခံစားနေရသည်။

“ဗြွတ် ဘွတ် အင့် အင့်”   လေးလေးမှန်မှန်ကြီး ဆောင့်နေသောမင်းအောင်လီးကြီး အဝင်အထွက်တိုင်း မဝင်းကြည်မျက်လုံးအစုံ မှေးစင်းကာ နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြတ်လုနီးပါးကိုက်ရင်း တအင်းအင်းနှင့် ညီးနေသည်။ မင်းအောင်ကလီးနှင့် စောက်ပတ်ကြားမှ စိမ့် ထွက်လာသောအမြုပ်ဖြူဖြူလေးများကို ငုံ့ကြည့်ရင်းမဝင်းကြည်၏ အဝတ်မဲ့သောဖင်ကြားသို့ လက်တစ်ချောင်းဖြင့် အသာအယာ ပွတ်သပ်လိုက် စအိုဝလေးကို လှည့်မွှေပေးလိုက် ဖင့်ဆော့ကစား ပေးလိုက်လုပ်ပေးလိုက်ရာ မဝင်းကြည် ထွန့်ထွန့်လူးသွားသည်။  စောက်ပတ်ကိုအလိုးခံနေရစဉ် ထိုသို့စအိုဝကိုကလိပေးခြင်းခံရပါက မိန်းမများထွန့်ထွန့်လူးတတ်သည်ကို မင်းအောင်သိရှိမှတ်သား ထားလိုက်သည်။  “ပြွတ် ဘွတ် ပြွတ် ဘွပ် ပြွတ်ဘွတ်”   ”အင့်… အင့်… အင့်…”   တအင့်အင့် ဖြစ်သွားရာမှ မဝင်းကြည်တစ် ယောက် အတော်ပင် ကော့တက်သွားချိန်မှာပင် မင်းအောင်က သူမ၏စောက်ပတ်ထဲသို့ သုတ်ရည်များကို ပန်း၍ထည့်လိုက်သည်။

မင်းအောင်တစ်ယောက် ကျေနပ်သလိုခံစား လိုက်ရသည်။ စောက်ဖုတ်ထဲ စိမ်ထားဆဲဖြစ်သော သူ့လီးကို တစ်ချက်နှစ်ချက် ဆွဲနှုတ် လိုက်ဆောင့်လိုက် ဆော့ကစားလိုက်လုပ်နေသည်။   ၤိ”ဟဲ့ နင့်လီးက မပျော့သေးဘူးလားဟယ်”   “ဟင့်အင်း မာတုန်းဘဲ မမ”   “ကဲပါ ခဏချွတ်ပါအုံး”   မဝင်းကြည်က မင်းအောင်၏ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးကို အသာအယာတွန်းလိုက်မှ မင်းအောင်က သူ၏လီးတန် ကြီးကို ဖြေးညှင်းစွာဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ ဗလွတ်ခနဲထွက်လာသော လီးတန်ကြီး၏ ထိပ်ဒစ်တဝိုက်၌ မဝင်းကြည်၏ စောက်ပတ် အရေများ တွဲခိုလျက်ပါလာလေသည်။  “ရှည်လိုက်တာကြီးကလဲ မပြောပါနဲ့တော့”   မဝင်းကြည်က မင်းအောင်၏လီးကြီးကို  လက်ဖျားလေးဖြင့် မဝံ့မရဲလေးပုတ်ခတ်ရင်း တိုးတိုးလေးပြောကာ ကုတင်ပေါ်မှခြေနှစ်ဖက်ချရင်း ထမိန်ကိုပြန်ဝတ်လိုက်သည်။  ထို့နောက်အခန်းအပြင်သို့ထွက်သွားလေသည်။မင်းအောင်ကပေကျံနေသော သူ့လီးတန်ကြီးကို အဝတ်ဟောင်းတစ်ခုဖြင့် စင်ကြယ် စွာသုတ်လိုက်သည်။ ထိုအခိုက်မဝင်းကြည်က ရေဆွတ်ထားသော အဝတ်တစ်ခုကိုယူကာ အခန်းထဲသို့ ပြန်၍ဝင်လာသည်၊

”ဟင် မမက တော်ပြီလား”  ”စကားသိပ်များတာဘဲကွယ် လာ ဒီဖက်လှည့် ပုဆိုးလှန်”   မဝင်းကြည်က မင်းအောင်ကို ကု တင်ပေါ်ထိုင်ခိုင်းပြီး ခြေတွဲလောင်းချကာ ပုဆိုးကိုလှန်စေပြီး တွဲလောင်းကြီးဖြစ်နေဆဲဖြစ်သော လီးတန်ကြီးကိုရေဆွတ်၍ တစ် ထည်လုံးစိုရွှဲနေသောအဝတ်ဖြင့် အုပ်ကာသုတ်ပေးသည်။  ဒူးထောင်ကာ တယုတယလီးကို ရေစိုအဝတ်ဖြင့်သုတ်ပေးနေသည့် မ ဝင်းကြည်၏ ပါးအို့လေးကို မင်းအောင်ကကုန်း၍နမ်းရင်း “မမကို ချစ်လိုက်တာဗျာ” ဟုကတုံကရီကြီးပြောသည်။ မဝင်းကြည်က  လမွှေးများကြားသို့ ထိုးဖွကာသုတ်ပေးနေရင်း သူမ၏နှုတ်ခမ်းလေးကို မသိမသာမဲ့ပစ်လိုက်သည်၊  ”ယောက်ျားတွေက ဒီလိုဘဲ လိုး ရတုန်း ဒီစကားပြောကြတာပါ။

ဟင်း ဟင်း”   “ကျနော် တကယ်ချစ်တာ ဗျ”လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲပြောလိုက်သော မင်း အောင်၏စကားကြောင့် မဝင်းကြည်၏ နှလုံးအိမ်သို့ စိမ့်ကနဲအေး၍သွားရသည်။ ထို့ကြောင့် မင်းအောင်၏ ဧရာမလီးကြီးကို  တယုတယပင် သူမ၏လက်ချောင်းလေးများဖြင့် ကိုင်ရင်း  ”မမကလဲ မောင်လေးကို သိပ်ချစ်သွားပါပြီကွယ်” ဟု မပွင့်တပွင့်  မဝံ့မရဲလေး ပြောလိုက်မိရှာလေသည်၊  ”မမ ကျနော့်ကိုတကယ်ချစ်တာလားဟင်” ”တကယ်ပါဆိုကွယ်”   မဝင်းကြည်၏  မျက်နှာလေးက ရှက်သွေးရဲရဲလေးများဖြင့် ရှိရင်းစွဲအသက်ထက်(၁၀)နှစ်ခန့် ပျိုမျစ်နုနယ်နေသည်။ မင်းအောင်က လက်နှစ်ဖက်ကို အနောက်သို့ထောက်ထားပြီး လီးကြီးကိုမတ်သထက်မတ်အောင် ကော့ပးလိုက်သည်။  “မမ ကျနော့ကိုတကယ်ချစ်တယ်ဆိုရင် လီး စုပ်ပေးပါလား”   မဝင်းကြည်မျက်နှာလေး ကွက်ခနဲပျက်သွားသည်။

မင်းအောင်သည် သူမကို အပေါစားသဘောထားလေပြီလား ဟုလည်း စိတ်ထဲ၌ငြိုးငယ်သွားမိသည်။ သို့သော် မင်းအောင် မျက်နှာကိုမော့ကြည့်လိုက်သောအခါ မင်းအောင်၏မျက်လုံးများက  အချစ်၏အရိပ်အရောင်တွေ ထင်ဟပ်ကာတောက်ပနေခြင်းမှအပအ အခြားအထင်သေးသည့်အရိပ်အရောင်မျိုး လုံးဝမတွေ့မမြင် ရပါချေ။ ”တစ်ခါမှ မစုပ်ဖူးဘူးဟဲ့ ကောင်စုတ်လေးရဲ့”   ”ကျနော်လဲ တစ်ခါမှမယက်ဖူးပါဘူး ကျနော့ကိုမမ စုပ်ပေးပြီးရင် မမ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ကျနော်ယက်ပေးမယ်လေ နော် မမ”  ”ဟယ် မလုပ်ပါနဲ့ဟယ် ငရဲတွေကြီးကုန်ပါမယ်”မဝင်းကြည်က မင်း အောင်၏ စာက်ဖုတ် ယက်ပေးမယ်ဆိုသော စကားကြားရုံဖြင့်ပင် ကြက်သီးတဖျန်းဖျန်း ထသွားအောင်ပင် ကျောထဲစိမ့်သွား မိသည်။  ”လုပ်ပါဆိုမမကလဲ”    ပြောပြောဆိုဆို မင်းအောင်က ရှစ်လက်မခန့်ရှည်လျားသော သူ့လီးတန်ကြီးကို မဝင်းကြည်၏  ပါးစပ်ဝသို့ကော့ပြီး တေ့ပေးလိုက်လေသည်။ မဝင်းကြည်က အနောက်သို့တွန့်ကနဲဖြစ်သွားပြီးမှ သူမပါးစပ်အနားသို့ ကပ်လာသော  မင်းအောင်၏ လီးတန်ကြီးကို စူးစူးရဲရဲလေးကြည့်ကာ ရှက်ပြုံးလေးပြုံးလိုက်သည်။

”တစ်ခါထဲ သိပ်အနိုင်ကျင့်တဲ့ ကောင် လေး” ဟု မျက်စောင်းလေးထိုးကာ ပြောလိုက်ပြီးမှ လီးတန်ကြီးကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်လျက် နီရဲသောဒစ်ကြီးပြဲလန်သွား အောင်ပင် ခပ်ဖိဖိလေး ဖြဲချလိုက်လေသည်။မဝင်းကြည်က သူမ၏နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားသို့ လီးထိပ်ကြီးကိုငုံခဲလိုက်ပြီး ဒစ်ကြီး တစ်ခုလုံးငုံထားကာ လျှာဖျားလေးဖြင့် ဝေ့ကာဝိုက်ကာပွတ်သပ်လိုက်သည်။  ”အ အိအီး အင်း အလားလားလား ရှီး”      မင်းအောင် ဖင်သားကြီးများ တင်းတက်သွားသည်။ လီးတန်အရင်းမှ အမွှေးများဇောင်းထကာ ထောင်လာကြသည်။ တွန့်လွန်မဲ့ရှုံ့ သွားသော မင်းအောင်၏မျက်နှာကို မျက်လုံးလေးလှန်ကြည့်ပြီးမှ လီးတန်တစ်ဝက်ခန့် အထိပါးစပ်ထဲသို့သွင်းယူလိုက်ပြီး လျှာနှင့် လိပ်ကာစုပ်ထားလျက် လီးတန်ကြီးကိုဆွဲထုတ်လိုက်ရာ လီးထိပ်ပိုင်းကြီးက မဝင်းကြည်၏ပါးစပ်ထဲ၌ ကျန်ခဲ့ကာ အစုပ်ခံရခြင်းနှင့်  နှုတ်ခံအစုံက တင်းတင်းကြီး ရစ်ပတ်ထားမှုကြောင့် ရုတ်တရက်သုတ်ရည်များပန်းထွက်တော့မလောက် ခံစားလိုက်ရလေသည်။

 

Zawgyi

 

ႏြားသိုးႀကိဳးျပတ္( မဝင္းၾကည္နဲ႔)

မင္းေအာင္ႏွင့္ မဝင္းၾကည္တို႔က ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးဟု ေျပာရမည့္ တစ္႐ြာတည္းသားေတြျဖစ္သည္။ ႐ြာမွာေနစဥ္ထဲက ၿခံျခင္းကပ္  အိပ္ခ်င္းကပ္လ်က္ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္ျဖစ္သည္။ မဝင္းၾကည္က လြန္ခဲ့ေသာ ၄ႏွစ္ခန႔္ကထဲက ကိုေ႐ႊတင္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ကာ ၿမိဳ႕ သို႔ေျပာင္းေ႐ႊ႕ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ႐ြာမွာကအလယ္တန္းေက်ာင္းသာ ရွိသည္။ အထက္တန္းေက်ာင္းမရွိသျဖင့္ ၈တန္းေအာင္ၿပီး  ေက်ာင္းဆက္တတ္မည့္ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတိုင္း ၿမိဳ႕သို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ေနထိုင္ကာ ေက်ာင္းတက္ၾကရသည္။ ၿမိဳ႕တြင္လည္း နီးစပ္ ရာေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြမ်ား၏ ေနအိမ္တြင္အတူေနထိုင္ကာ ေက်ာင္းတက္ၾကရသည္ျဖစ္သည္။

ိုထို႔ေၾကာင့္ပင္ မင္းေအာင္တစ္ေယာက္ ၈တန္းေအာင္ၿပီး ၉တန္းတြင္ေက်ာင္းဆက္တက္ရန္အတြက္ ၿမိဳ႕သို႔ေရာက္ခဲ့ရသည္။ မင္း ေအာင္၏မိဘမ်ားႏွင့္ကလဲ မဝင္းၾကည္ႏွင့္ကသားခ်င္းေတြလိုျဖစ္ေနျပန္၊ ေနာက္ၿပီး မင္းေအာင္၏အေဒၚႏွင့္ကလည္း မဝင္းၾကည္ ႏွင့္က သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ေလေတာ့ မဝင္းၾကည္သည္ မင္းေအာင္ေက်ာင္းတက္ရန္အတြက္ အိမ္တြင္ေနထိုင္ရန္ လက္ခံထားခဲ့ရ ေလသည္။ လယ္ေတြၿခံေတြရွိေသာ မင္းေအာင္ ၏မိဘမ်ားက မဝင္းၾကည္တို႔အတြက္ တစ္လလွ်င္ဆန္တစ္အိပ္ႏွင့္ ေငြတစ္ ေသာင္းအား မင္းေအာင္၏ စားစရိတ္အတြက္ဆိုကာေပးသျဖင့္လဲ မဝင္းၾကည္တို႔လင္မယားက မင္းေအာင္ကိုလိုလိုလားလား ထားခဲ့သည္လည္း ျဖစ္သည္။

မင္းေအာင္ ငယ္စဥ္ကေလးဘ ဝက မဝင္းၾကည္တို႔၏လက္ေပၚတြင္ ႀကီးျပင္းခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ မင္းေအာင္၏ အေဒၚျဖစ္သူႏွင့္  သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေသာ မဝင္းၾကည္ကမင္းေအာင္ကို ဝိုင္းဝန္းထိန္းေက်ာင္းေပးခဲ့ရဖူးသည္ ျဖစ္သည္။ ႐ြာမွ မဝင္းၾကည္ထြက္လာ ေတာ့ မင္းေအာင္က ေလးတန္းေက်ာင္းသားမွ်သာရွိေသးၿပီး အခုႏွင့္ေတာ့ တျခားစီျဖစ္သည္။ အခုမင္းေအာင္က အသက္၁၆ႏွစ္ ရွိ ၿပီျဖစ္ၿပီး လူပ်ိဳျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။ ေက်း႐ြာဓေလ့ အတိုင္း ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေက်ာင္းအားလပ္ခ်ိန္မ်ားတြင္ မိဘမ်ား၏ၿခံအလုပ္ လယ္ အလုပ္ကိုႀကဳံသလိုဝင္ၿပီး ကူညီလုပ္ကိုင္ခဲ့တာေၾကာင့္လည္း မင္းေအာင္၏ခႏၶာကိုယ္မွာ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းျဖင့္ သန္မာ ထြား ႀကိဳင္းလွသည္။မင္းေအာင္တစ္ေယာက္ အိမ္ေရာက္လာေတာ့လဲ ခေလးသားသမီးမရွိသည့္ မဝင္းၾကည္တို႔လင္မယားအတြက္  ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ လက္တိုလက္ေတာင္း ကူညီမည့္သူရလာျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

အတူးသျဖင့္ မၾကာခဏ ခရီး ထြက္ရသည့္ ဦးေ႐ႊ တင္အတြက္ အိမ္မွာ မိန္းမသားျဖစ္သူ မဝင္းၾကည္ တစ္ေယာက္ထဲကိုသာ ထားရစ္ခဲ့ရသျဖင့္ ေနာက္ေၾကာင္းမေအးျဖစ္ရသည္မွ  မင္းေအာင္ေရာက္လာေတာ့ ကင္းေဝးခဲ့သည္။ မဝင္းၾကည္အတြက္ကလဲ ေယာက္်ားျဖစ္သူ ကိုေ႐ႊတင္ ခရီးထြက္သြားရင္ တစ္ဦး တည္းအိမ္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့ရသည္မွ အခုမင္းေအာင္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည့္အတြက္ သူမအတြက္လဲ အေဖာ္ရသြားသည္။ မ ဝင္းၾကည္၏ေယာက္်ား ကိုေ႐ႊတင္က ေျမတိုင္းစာေရးျဖစ္ၿပီး တစ္လလွ်င္ အၿမဲပင္ ၁၅ရက္၊ ရက္၂၀ေလာက္ ခရီးထြက္ေနရတတ္ သည္။

အရင္က ကိုေ႐ႊတင္သည္ မဝင္းၾကည္တို႔၏႐ြာဖက္တြင္ တာဝန္က်သျဖင့္ ႐ြာသို႔မၾကာခဏေရာက္ရွိကာ မဝင္းၾကည္ႏွင့္  အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေ႐ႊတင္က မဝင္းၾကည္ထက္ အသက္ႀကီးသည္။ ယခု ကိုေ႐ႊတင္၏ အသက္က ၄၀ ရွိၿပီျဖစ္ၿပီး မ ဝင္းၾကည္က အသက္ ၃၀ ဘဲရွိေသးသည္။ ကိုေ႐ႊတင္က လူပ်ိဳႀကီးဘျဝဖင့္ ကြမ္းေတာင္ကိုင္မဝင္းၾကည္ကို ယူခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။  ကိုေ႐ႊတင္ႏွင့္ မဝင္းတင္တို႔မွာ သူတို႔ခ်င္းႀကိဳက္သည္ဆိုျခင္း ထက္ လူႀကီးေတြသေဘာထားေၾကာင့္ ညားခဲ့ၾကရသလိုျဖစ္သည္။  အေသာက္အစားလဲမရွိ ရႈပ္ရႈပ္ေပြေပြလဲမေနတတ္ေသာ ကိုေ႐ႊတင္ကို မဝင္းၾကည္၏မိဘမ်ားက သေဘာက်ခဲ့ၿပီး စာေရးစာခ်ီလဲ ျဖစ္၊ ႐ုံးျပင္ကနား ကိစၥလဲအားကိုးရေလေတာ့ မဝင္းၾကည္ႏွင့္ သေဘာတူေပးစားခဲ့ျခင္းသာျဖစ္သည္။

ၿမိဳ႕ေက်ာင္းသို႔ေရာက္လာေတာ့ မင္းေအာင္သည္ အေပါင္းအသင္းက စုံလာသည္။ အေပါင္းအသင္းစုံျပန္ေတာ့ အတတ္ကလဲမ်ိဳးစုံ  တတ္လာသည္။ ထို႔ျပင္မင္းေအာင္သည္ အ႐ြယ္ကလဲ လူပ်ိဳအ႐ြယ္ဆိုေလေတာ့ ဆန႔္က်င္ဘက္လိင္အေပၚ စိတ္ဝင္စားတတ္လာ သည့္အျပင္ ဒီအ႐ြယ္မွာျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိေသာ ခႏၶာကိုယ္တြင္းမွ ေသြးသားမ်ား လႈပ္ရွားကစားလာေသာေၾကာင့္ ကာမစိတ္မ်ား  ေစ့ေဆာ္ႏႈိးထလာမႈမ်ားကလဲ ရွိေနခဲ့ရေလသည္။ ယခုေက်ာင္းစဖြင့္ၿပီး တမိုးကုန္ခဲ့ေသာကာလတြင္ေတာ့ ၿမိဳ႕တြင္အေနက်လာ ေသာ မင္းေအာင္တစ္ေယာက္ တေသြးတေမြးျဖစ္႐ုံပင္မကဘဲ အတတ္မ်ိဳးစုံလဲတတ္ကာ အေတာ္လည္းလူရည္လည္ လာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။

“အမ ေရခ်ိဳးမလို႔လား”  “ေအး”   “အိမ္ေဘးအိုးမွာေရမရွိဘူးနဲ႔တူတယ္ ေနေန က်ေနာ္ဆြဲေပးမယ္”   ေရခ်ိဳးရန္အတြက္ ထဘီ တစ္ပတ္ႏြမ္းေလးကို ဝတ္ၿပီးဆင္းလာေသာ မဝင္းၾကည္ကို အိမ္ေရွ႕ရွိေရစည္တြင္ ေရခ်ိဳးၿပီး၍ တက္လာေသာ မင္းေအာင္တစ္ ေယာက္ အိမ္ေပၚသို႔မေရာက္မီတြင္ပင္ ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ လွမ္း၍ ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ မဝင္းၾကည္က အိမ္ေဘးတြင္ သူမ အတြက္ခ်ိဳးေရအိုး သပ္သပ္ထား၍ ေရခ်ိဳးသည္။ ေရအိုးမွာ ငါးဆယ္ဝင္အိုးေလးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေရအသုံးမခံဘဲ မၾကာခဏ ေရကုန္ေလ့ရွိသည္။

“ေအာ္ ေရပုံးေတာင္ မီးဖိုေဆာင္ထဲမွာနဲ႔ တူတယ္”   “က်ေနာ္ယူၿပီးလာခဲ့မယ္ အမ”   “ေအး ေအး”   မဝင္းၾကည္က အိမ္ေဘးဘက္ သို႔ ဆက္၍သြားသလို မင္းေအာင္ကလဲ အိမ္ေပၚသို႔တက္ကာ ေရပုံးယူရန္ မီးဖိုဘက္သို႔သြားသည္။ ေရပုံးယူၿပီးျပန္ထြက္လာေသာ   မင္းေအာင္တစ္ေယာက္ အိမ္ေရွ႕သို႔မေရာက္ေသးမွီမွာပင္ မဝင္းၾကည္ထံမွ ေရသုံးေလးခြက္ေလာင္း၍ ခ်ိဳးလိုက္သံကို ၾကားလိုက္  ရသည္။ မင္းေအာင္က အိမ္ေရွ႕သို႔ျပန္ဆင္းၿပီး အိမ္ေရွ႕ေရစည္ထဲမွ သူ႔လက္ထဲတြင္ ပါလာေသာေရပုံးျဖင့္ေရခပ္၍ အိမ္ေဘးသို႔ ေလွ်ာက္အသြားတြင္ မဝင္းၾကည္၏ တစ္ကိုယ္လုံးမွာ ေရေတြ႐ႊဲေနၿပီး ရင္လွ်ားထားေသာထဘီေလးကလဲ ေဟာင္းႏြမ္းကာ ပါးပါး ေလးျဖစ္ေန႐ုံမက အခ်ိဳ႕ေနရာေလးမ်ားတြင္ပါ အေပါက္ေလးေတြျဖစ္ကာ ႏွစ္ေနရာ သုံးေနရာေလာက္ အနဲငယ္စီၿပဲေနသျဖင့္ မ ဝင္းၾကည္၏ကိုယ္လုံးမွာ အတိုင္းသားျဖစ္ေန႐ုံမွ်မက အတြင္းမွ ျဖဴဝင္းေသာအသားစိုင္ကေလးမ်ားကိုပင္ ေတြ႕ျမင္၍ေနရေလ သည္။ ေရပုံးဆြဲလာရင္းက မင္းေအာင္သည္ မဝင္းၾကည္ကို ျမင္လိုက္ရသည့္ခဏမွာပင္ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လိုက္မိသည့္ အျဖစ္ သို႔ေရာက္သြားသည္။

မဝင္းၾကည္၏ ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳးေလး ျဖစ္ေနေသာကိုယ္လုံးက သူ႔ေနရာႏွင့္သူ အမို႔အေမာက္ အဝိုက္ေတြျဖင့္ တင့္တယ္၍ေနကာ  အသားအေရကလဲ စိုေျပ၍ဝင္းဝါေနသည္ျဖစ္၍ လူပ်ိဳေလးမင္းေအာင္ခမ်ာ ၾကည့္မိလိုက္စဥ္ ခဏမွာပင္ေသြးသားမ်ားက  ထႂကြ၍လာခဲ့ရသည္။   “အိုးထဲမွာ ေရနဲနဲက်န္ေသးတာနဲ႔ ငါလဲ ခပ္ခ်ိဳးပစ္လိုက္တယ္”    “အင္း”   မင္းေအာင္က အိမ္ေရွ႕ေရစည္ထဲ မွေရကို တစ္ေခါက္ၿပီးတစ္ေခါက္ ခပ္၍ယူကာထည့္ေပးေနသည္။ မဝင္းၾကည္က ေရအိုးေလးေဘးတြင္ တစ္ကိုယ္လုံးေရမ်ား႐ႊဲစို လ်က္ ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေလးရပ္၍ေနေလသည္။ ဒီမွာတင္ ပုဆိုးကို ခါးလယ္မွျဖတ္၍ထားကာ နံငယ္ပိုင္းပုံစံလုပ္၍ ဝတ္ထားေသာ ပုဆိုး ေအာက္မွ ေရွ႕သို႔ေငါ၍ထြက္ေနေသာ မင္းေအာင္၏ ပစၥည္းႀကီးကို သူေရဆြဲလာတိုင္းလွမ္း၍ လွမ္း၍ၾကည့္ေနေသာ မဝင္းၾကည္က သတိထားမိသြားသည္ သတိထားမိလိုက္သည့္ခဏမွာပင္ မဝင္းၾကည္ကလဲ အေသအခ်ာပင္ ဂ႐ုစိုက္၍ၾကည့္မိလိုက္သည္။ ၿပီး ေတာ့ ဒီေကာင္ေလးဟာႀကီးက ကိုေ႐ႊတင္ဟာႀကီးထက္ပင္ ႀကီးမားပုံရသည္ဟုလဲ ေတြးလိုက္မိသည္။

ေရဆြဲၿပီးသြားေတာ့ မင္းေအာင္က အိမ္ေပၚသို႔ျပန္၍တက္ခဲ့ၿပီး သူ႔အခန္းထဲသို႔ဝင္ကာ အဝတ္အစားလဲသ ည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ မ်က္လုံးထဲက မဝင္းၾကည္၏ ႐ုပ္ပုံလႊာကမထြက္ေခ်။ မင္းေအာင္ေရဆြဲေပးၿပီး အိမ္ေပၚသို႔တက္ သြားေတာ့ ေရဆက္ခ်ိဳးေနေသာ  မဝင္းၾကည္သည္လဲ သူမ၏မ်က္လုံးထဲ၌ မင္းေအာင္၏အေရွ႕ဘက္သို႔ ေငါ၍ထြက္ေနေသာအရာႀကီးက မ်က္လုံးထဲမွ မထြက္ျဖစ္ ေနရသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ျဖစ္သျဖင့္ အားလပ္ေနေသာ မင္းေအာင္တစ္ေယာက္ အဝတ္အစားလဲၿပီးသည္ႏွင့္ အိပ္ယာေပၚသို႔ တက္၍ လွဲေနလိုက္သည္။ အတန္ငယ္မွ်ၾကာလွ်င္ မင္းေအာင္သည္ အခန္းထဲတြင္ေနရသည္မွာ ပ်င္းလာသည္ျဖစ္သည္မို႔ အိမ္ေရွ႕ ဘက္သို႔သြားရန္ စိတ္ကူးျဖင့္ သူ၏အခန္းထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။

ထိုသို႔ထြက္လာရင္းမွ မဝင္းၾကည္၏ အိပ္ခန္းေပါက္တည့္တည့္ သို႔ေရာက္ေတာ့ အိပ္ခန္းထဲသို႔ လွည့္၍ၾကည့္မိလိုက္ေသာ မင္းေအာင္တစ္ေယက္ ေျခလွမ္းေတြတုံ႔ကနဲ ရပ္သြားသည္။ ၿပီးမွ  တံခါးေပါက္ေဘးသို႔ကပ္ကာ အခန္းတြင္းသို႔ ၾကည့္၍ေနလိုက္သည္။ အခန္းထဲတြင္ေတာ့ မဝင္းၾကည္က တံခါးေပါက္ႏွင့္တည့္ တည့္တြင္ရပ္ကာ တံခါးေပါက္ဘက္သို႔ တစ္ေစာင္းေပး၍ ေဘာ္လီအက်ႌကို ဝတ္၍ေနသည္။ သူမ၏ထဘီက ခါးတြင္သာ ရွိကာ  သူမ၏အေပၚပိုင္းတစ္ခုလုံးတြင္ ဘာအဝတ္အစားမွ မရွိေပ။ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္းက မင္းေအာင္၏ တစ္ကိုယ္လုံး ပူ၍လာကာ ထူ အမ္းအမ္းလဲျဖစ္၍ လာရေလသည္။

“မင္းေအာင္”  “ခင္ဗ်ာ”   မဝင္းၾကည္၏ ေခၚသံကိုၾကားလိုက္ရ၍ မင္းေအာင္တစ္ေယာက္ လန႔္ျဖန႔္၍သြားသည္။ သူေရာက္ေနၿပီး  ၾကည့္ေနတာကို သိေနပါလားဟူေသာ အသိကလဲ မင္းေအာင္၏ရင္ေတြကို တဒိန္းဒိန္းခုန္၍ လာေစသည္။   “ခဏဝင္ခဲ့ဦးဟာ”   ရပ္ေန၍မျဖစ္ေတာ့ပါ။ မင္းေအာင္တစ္ေယာက္ အခန္းထဲသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္း ဝင္၍လာသည္။ မဝင္းၾကည္ကအေပၚမွ အက်ႌထပ္မ ဝတ္ေသးဘဲ သူမ၏အေပၚပိုင္းတြင္ ေဘာ္လီအက်ႌတစ္ထည္သာရွိၿပီး ေအာက္ပိုင္းတြင္ ခါး၌ ထဘီေဟာင္းေလး တစ္ထည္ကို  ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲ ျဖစ္သလိုဝတ္၍ထားသည္။

ဒါေပမယ့္ မဝင္းၾကည္၏ တစ္ကိုယ္လုံးတြင္ေတာ့ သနပ္ခါးေတြက ေျခဆုံးေခါင္းဆုံး  လိမ္းထားကာေမႊးႀကိဳင္၍ေနသည္။ အခန္းထဲသို႔ မဝံ့မရဲျဖင့္ ဝင္၍လာေသာ မင္းေအာင္ကို သူမက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရပ္လ်က္က  ယဲ့ယဲ့ေလးၿပဳံးကာ ၾကည့္၍ေနသည္။ မင္းေအာင္၏ မ်က္လုံးမ်ားကလဲ သူမထံသို႔ ေငး၍ၾကည့္လာသည္။ မဝင္းၾကည္ေရွ႕  လက္တစ္ကမ္းအကြာတြင္ မင္းေအာင္၏ေျခလွမ္းမ်ား ရပ္တန႔္၍သြားသည္။ မဝင္းၾကည္က မင္းေအာင္၏ေရွ႕သို႔တိုး၍ရပ္လိုက္ရာ  မ်က္ႏွခ်င္းဆိုင္ထိလုမတတ္ ျဖစ္သြားရသည္။

“အမ ေဘာက္သီးကြင္းေလး ဟေနလို႔ လုပ္ေပးစမ္းပါဟာ”  ၾကားလိုက္ရသည္ႏွင့္ မင္းေအာင္၏အၾကည့္က သူမ၏ရင္ဘတ္ဆီသို႔  ေရာက္၍သြားသည္။ ဆူၿဖိဳးဖြံ႕ထြား၍ ျဖဴေဖြးေနေသာ ႏို႔အုံႀကီးေတြက ေဘာ္လီအက်ႌထဲမွ ႐ုန္းကန္၍ တဝက္နီးပါးမွ် ထြက္ ေပၚ၍ေနသည္။ အိေနေသာ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံး၏အလယ္ အထက္နားတြင္ ေဘာက္သီးကေလးကရွိေနသည္။ မင္းေအာင္၏စိတ္ထဲ၌  ကေသာင္းကနင္းျဖစ္လ်က္ရွိသည္။ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနေသာ မင္းေအာင္၏လက္မ်ားက ေဘာက္သီး ေလးဆီသို႔လွမ္းလိုက္ သည္။ မဝင္းၾကည္က ေရွ႕သို႔ထပ္၍ တိုးလိုက္ေတာ့ သူမ၏ႏို႔အုံႀကီးေတြက မင္းေအာင္၏ရင္ဘတ္ကို အိစက္စြာ ဖိမိသြားသည္။

မ ဝင္းၾကည္၏ လက္ႏွစ္ဖက္က မင္းေအာင္၏ လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ေပၚသို႔တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္စီ လွမ္း၍ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္၏အေနအထားက ရင္ခ်င္းအပ္၍ ဖက္ထားေသာ အေနအထားျဖစ္သြားသည္။ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက တုံယင္ေန သျဖင့္ ခရီးကမေရာက္။ ဒီၾကားထဲမွာ ဘယ္လိုမွ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ေသာ မင္းေအာင္က သူ၏ပုဆိုးအတြင္းမွ ေတာင္မတ္ေနေသာ လီးႀကီးကို မဝင္းၾကည္၏ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားသို႔ ရဲရဲတင္းတင္းႀကီး တိုးဝင္သြားကာ ေစာက္ဖုတ္ဟုထင္ရေသာ မာတင္းတင္း မို႔ ေမာက္ေမာက္ေနရာကို ခပ္ဖိဖိထိုးေထာက္ထားလိုက္သည္။

မင္းေအာင္၏ ေခါင္းတစ္ခုလုံးပူေလာင္၍ေနသည္။ သူ၏ အသိဉာဏ္မ်ားက ကာမရာဂစိတ္မ်ား ေလာင္ၿမိဳက္မႈေၾကာင့္ လြင့္ပါး ကုန္သည္။ ဤမွ်အထိ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အေပးအယူသိရွိလာမႈအတြက္ မဝင္းၾကည္က မင္းေအာင္၏ ပုခုံးေပၚ မ်က္ႏွာေလး ဝွက္ထားလိုက္သည္။   “အဟင့္ ဟင့္ သူ႔ဟာႀကီးကလဲ” ဟုတိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္သည္။ ထိုသို႔ ပါးစပ္က ခြၽဲတဲတဲေလးေျပာလိုက္ စဥ္ မဝင္းၾကည္၏ ေပါင္တန္ႀကီးႏွစ္ေခ်ာင္းက ေဘးသို႔ကား၍ ေပးလိုက္ေလသည္။ မင္းေအာင္၏ တစ္ကိုယ္လုံးဇိုးဇိုး ဇတ္ဇတ္ တုန္လာကာ ကားေပးထားေသာ ေပါင္ၾကားအတြင္းသို႔ မာတင္းတုတ္ခိုင္ရွည္လ်ားေသာ သူ၏လီးတန္ႀကီကို ဇတ္ကနဲ ဇတ္ကနဲ  ေဆာင့္ထိုးလိုက္သည္။ ပုဆိုးႏွင့္ ထဘီ ႏွစ္ထပ္ခံထားသည့္ၾကားမွ လီးတန္ႀကီးက ေစာက္ပတ္အဝသို႔ တင္းကနဲ တင္းကနဲ ထိုးမိ သြားသည္။

“အင္း အင္း”  မဝင္းၾကည္က မခ်ိတင္ကဲေလး ညီးတြားရင္း မင္းေအာင္၏တင္ပါးကို စြန္လက္သဲကုတ္သလို စုံကိုင္၍ ကုတ္လိုက္ သည္။ မင္းေအာင္၏တစ္ကိုယ္လုံး ေပါက္ကြဲသြားသည့္အလား သြက္သြက္ခါသြားကာ မဝင္းၾကည္၏ ခါးေသးေသးေလးကို တင္း ေနေအာင္ဖက္ၿပီး အားရပါးရႀကီးေဆာင့္ခ်လိုက္ျပန္သည္။ မဝင္းၾကည္၏ တင္ပါးႀကီး အစုံတုန္ခါ၍သြားသည္။   “ကုတင္ေပၚသြား ရေအာင္ ကြယ္”  မဝင္းၾကည္က ေမာလွ်လွ်အသံေလးျဖင့္ ဆိုသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးတို႔၏ အသက္ရႉသံတို႔က ပူေလာင္ျပင္းျပစြာ  တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ႐ိုက္ခတ္မိေနၾကၿပီး အသားျဖဴေသာ မဝင္းၾကည္၏မ်က္ႏွာေလးမွာ အံ့ၾသဖြယ္ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ႏုပ်ိဳ စိုလန္းၿပီး ရွက္ေသြးတို႔ျဖင့္ ရဲရဲနီလ်က္ရွိသည္။ တသက္လုံးက မိမိ၏ေမာင္အရင္းလိုေနခဲ့ေသာ မင္းေအာင္ဆိုေသာ  ေကာင္ကေလး၏ အားရပါးရ ေပြ႕ဖက္မႈႏွင့္ တင္ပါးႀကီးမ်ားကို ဆုတ္နယ္ျခင္း ကို ခံေနရသည့္ အရသာမွာ မဝင္းၾကည္အတြက္ တစ္ႀကိမ္မွ်မခံစားခဲ့ရေသာ ကာမရာဂအရသာ အသစ္အဆန္းအျဖစ္ ခံစားေနရေလသည္။ သူမသည္ အပ်ိဳ႐ိုင္းေလးပမာ ေ႐ႊရင္ အစုံမွာ သိမ့္သိမ့္တုန္ေနမိရွာသည္။

မင္းေအာင္ကလဲ ရဲတင္းသြက္လက္လာၿပီး မဝင္းၾကည္၏မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့မၾကည့္ရဲသည့္ တိုင္ ကိုင္တြယ္ပြတ္သပ္ျခင္းကိုမူ စိတ္ရွိလက္ရွိလုပ္ရဲလာေလသည္။ မဝင္းၾကည္က သူမ၏ခါးကို တင္းေနေအာင္ဖက္ထားသည့္  မင္းေအာင္၏လက္ကို အသာအယာျဖဳတ္ၿပီး ကုတင္ေပၚသို႔ အသာအယာ ခပ္ေစာင္းေစာင္းေလး လွဲခ်လိုက္သည္။ မင္းေအာင္၏  မ်က္ႏွာကိုလဲ မဝံ့မရဲျဖင့္ တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ အကဲခတ္လိုက္သည္။ အေတြ႕အႀကဳံ မရွိေသးေသာ လူပ်ိဳ႐ိုင္းေလး မင္းေအာင္မွာမူ  တရႉးရႉးတရွဲရွဲႏွင့္ မဝင္းၾကည္၏ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို အေရာင္တျဖတ္ျဖတ္ေတာက္ပေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ ေနရင္း မဝင္းၾကည္၏ ခႏၶာကိုယ္ေပၚသို႔ တက္ခြရန္ တာစူေနသည္။ “ဟဲ့ ဒီဘက္လာေလ”    မဝင္းၾကည္က သူမ၏ ခါးလည္မွ တက္ ခြရန္ ေျခေထာက္ႀကီးတစ္ဖက္ ေျမာက္ႂကြေျမာက္ႂကြ လုပ္ေနေသာမင္းေအာင္ကို ဆတ္ကနဲေဆာင့္ဆြဲၿပီး ကုတင္အလယ္သို႔ဆြဲ တင္လိုက္ရာ မင္းေအာင္ခမ်ာ မဝင္းၾကည္၏ ခါးေပၚ၌ ကန႔္လန႔္ႀကီး ေမွာက္ရက္လဲက်သြားေလသည္။

မဝင္းၾကည္၏ ေနာက္သို႔ ေရာက္သြားေသာ မင္းေအာင္က မဝင္းၾကည္၏ ေက်ာျပင္ကို ရင္ဘတ္ႀကီးႏွင့္အပ္ကာ တြင္တြင္ႀကီးသာဖက္ထားရင္း တဟင္း ဟင္း အဖ်ားတက္သလို ညီးညဴေနကာ မာတင္းေသာ သူ၏လီးထိပ္ႀကီးႏွင့္ မဝင္းၾကည္၏ ဖင္ၾကားသို႔ ကမူးရႉးထိုး ေဆာင့္ေဆာင့္ သြင္းေနျပန္သည္။  “အိုး ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ကြၽတ္”   မဝင္းၾကည္က သူမဖင္ၾကားသို႔ မာေၾကာစြာေထာက္ထားၿပီး တဆတ္ဆတ္ ေညႇာင့္ေနျခင္းကို စိတ္မရွည္ေတာ့ဘဲ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေအာ္လိုက္ရင္း သူမ၏ခႏၶာကိုယ္ကို မင္းေအာင္၏ဘက္သို႔ ဖ်က္ကနဲ တစ္ပတ္ လွည့္ လိုက္သည္။ မဝင္းၾကည္ကိုယ္မွ ေမႊးပ်ံ႕ေသာသနပ္ခါးရနံ႔က မင္းေအာင္၏စိတ္ကို ပိုမိုတက္ႂကြေစၿပီး သူ႔ဖက္သို႔လွည့္လာ ေသာ မဝင္းၾကည္၏ ပါးအစုံကို တရႉးရႉးနမ္းရႈိက္သည္။

“ၾကည့္ အရမ္းဆိုးတာဘဲ”   မဝင္းၾကည္က ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေလး မ်က္ေစာင္းထိုး ရင္း မင္းေအာင္၏ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ သူမ၏ခႏၶာကိုယ္ကို ရင္ခ်င္းအပ္လ်က္ ပူးကပ္ပြတ္သပ္လိုက္သည္။ အိစက္ေသာ မဝင္းၾကည္၏  ထြားထြားမို႔မို႔ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးက မင္းေအာင္၏ ရင္အုံႀကီးကို အိစက္ေႏြးေထြးေသာ ခံစားမႈကိုေပးလိုက္သည္။ မင္းေအာင္၏ လက္ အစုံက အလိုလိုပင္ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီးျဖစ္ကာ တ႐ြ႐ြဆုပ္ညႇစ္နယ္ဖတ္ေနသည္။ မဝင္းၾကည္က သူမ၏ေဘာ္လီအက်ႌ ကို ခြၽတ္ေပးလိုက္ေတာ့ မင္းေအာင္၏လက္ေတြက ပို၍ပင္အငမ္းမရပင္ တစ္ခုလုံးထြက္ေပၚလာသည့္ သူမ၏ရင္သားအစုံကို   အတင္းပင္ဆုပ္နယ္ေနေလေတာ့သည္။ တေစာင္းလွည့္၍ထားေသာ မဝင္းၾကည္၏ အေပၚျခမ္းေပါင္တန္ႀကီးက ေတာင္သြား သည္။ ခပ္စင္းစင္းလွဲထားေသာ ေအာက္ဖက္ ေပါင္တန္ကမူ မင္းေအာင္၏ ေပါင္ၾကားသို႔ မသိမသာေလး တိုးဝင္လိုက္သည္။

မင္း ေအာင္ကလဲ ႂကြတက္လာေသာ မဝင္းၾကည္၏အေပၚေပါင္ႏွင့္ ေအာက္ေပါင္ခြၾကားသို႔ သူ႔ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကို ထိုးသြင္းလိုက္ ၿပီး ပုဆိုးကိုဆြဲလွန္လိုက္သည္။ အဝတ္မဲ့သြားေသာ ေပါင္သားခ်င္းထိေတြ႕မႈက ႏွစ္ဦးစလုံး၏ ခႏၶာကိုယ္တြင္းမွ ရာဂကာမေသြးမ်ား ကို ပြက္ပြက္ဆူေလာင္ကာ ထႂကြလာေစသည္။  ပင့္လွန္ထားေသာ မင္းေအာင္၏ေပါင္ၾကားမွ လီးႀကီးက မဝင္းၾကည္၏ ေပါင္ရင္း ကို ေႏြးေႏြးႀကီးစြတ္စိုစြာ ထိေတြ႕မိသည္။ မဝင္းၾကည္၏လက္တစ္ဖက္က သူမ၏ထဘီကို ဆြဲတင္ေပးလိုက္ရာ ေပါင္လည္ထိ  လိပ္တက္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ သူမ၏ထဘီက ခါးဆီသို႔ေရာက္၍သြားေတာ့ရာ မဲေမွာင္ေနေသာ ေစာက္ေမႊးထူထူႀကီးၾကားမွ  အက္ေၾကာင္းတင္းတင္းႀကီးထကာ ဖင္ႏွင့္တဆက္တည္းမွ် ရွည္လ်ားေသာေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ ဘြားကနဲ ေပၚလာေလသည္။

မင္း ေအာင္က တေစာင္းအိပ္လ်က္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ လိုးရမည္ကို မလိုလားဟန္ျဖင့္ ဆတ္ကနဲထကာ မဝင္းၾကည္၏ ေထာင္ထားေသာ  ေပါင္ႀကီးကို ပုခုံးေပၚဆြဲမၿပီး လီးကိုထိုးကပ္လိုက္သည္။  ေစာက္ပတ္အနံ႔ကိုရလိုက္ၿပီျဖစ္ေသာ မင္းေအာင္၏လီးႀကီးမွာ တ ဆတ္ဆတ္ျဖင့္ မာန္ဖီလ်က္ျဖစ္သြားသည္။ ဆီးစပ္ေက်ာ္႐ုံေလး ပင့္လွန္ထားေသာ မဝင္းၾကည္၏ထဘီစကို ေစာက္ေမႊးေတြေပၚ ကာ ဗိုက္သားေဖြးေဖြး မ်ားေပၚသည္အထိ မင္းေအာင္က ဆြဲတင္လိုက္သည္။   “အိုး ဘာလို႔ အကုန္လွန္ပစ္ေနတာလဲ လို႔”   ေမာသွ် တုန္ခါေသာ အသံေလးျဖင့္ မဝင္းၾကည္က မင္းေအာင္ကို မ်က္ေစာင္းေလးထိုးကာေျပာလိုက္သည္။ မင္းေအာင္က စကားတစ္ခြန္း မွမေျပာေသးဘဲ မဝင္းၾကည္၏မ်က္ႏွာကိုလဲ ေစ့ေစ့မၾကည့္ေပ။ ႀကီးမားလြန္းကာ ခပ္အာအာျဖစ္ေနေသာ မဝင္းၾကည္၏ ေစာက္ ပတ္ႀကီးကိုသာ အားရပါးရႀကီး စိုက္ၾကည့္ရင္း တံေတြးကို ဂလုကနဲမ်ိဳခ်လိုက္သည္။

မဝင္းၾကည္က ပက္လက္မက်တက် အေနအထားမွ သူမ၏ေစာက္ပတ္ကို လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ မမွီမကမ္းေလး လွမ္းဖုံးရင္း ရဲရဲနီေနေသာ မ်က္ႏွာေလးျဖင့္    “ဘာျဖစ္လို႔  တအားၾကည့္ေနမွန္း မသိဘူး”   “မျမင္မွ မျမင္ဘူးတာ”   ပထမဆုံးအႀကိမ္ မင္းေအာင္ထံမွ ေျခာက္ကပ္အက္ရွ အသံတုံတုံကို  ၾကားလိုက္ရသည္။  “ေဟ့ေအး မၾကည့္နဲ႔ကြယ္ မမရွက္တယ္”   တကယ္လဲ မဝင္းၾကည္ ရွက္ေနမိသည္။ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ႀကီးမို႔ ေစာက္ပတ္ႀကီးက ထင္ထင္ရွားရွားႀကီးျဖင့္ ဝင္းလက္ေနသည္။ မဝင္းၾကည္သည္ အလြန္အကြၽံအသားျဖဴေသာ မိန္းမ မဟုတ္ေသာ္လည္း ထဘီကို လွန္လိုက္ေသာအခါ ေစာက္ပတ္ႀကီးမွာ ေဖြးအုႏုဖတ္ေနသည္ကို မင္းေအာင္ သတိထားမိသည္။ မ ဝင္းၾကည္၏ အတြင္းသားႏုႏုေလးမ်ားက ေဖြးဥေနသေလာက္ မင္းေအာင္၏ လီးတံႀကီးက မဲနက္ေတာက္ေျပာင္၍ ေနသည္။ မ ဝင္းၾကည္၏ လက္ႏွင့္ဖုံးထားသလို လွမ္းဖိထားေသာေၾကာင့္ ေစာက္ပတ္မွာ ခပ္႐ြံ႕႐ြံ႕ကေလးျဖစ္ေနသည္။ မဝင္းၾကည္က လက္ႏွင့္ ဖုံးသလိုလိုျဖင့္ ေစာက္ပတ္ႏွစ္ျခမ္းကို ဆြဲၿဖဲျပထားေပးျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ မင္းေအာင္က သူ႔လီးတန္ႀကီးကို ကုတ္မွႏွိမ္ၿပီး မဝင္း ၾကည္၏ ၿပဲအာအာ ရဲရဲနီေနေသာ ေစာက္ပတ္အဝကိုေတ့သြင္းကာ သူ႔ဖင္ႀကီးကို ေရွ႕သို႔အနည္းငယ္ တိုးကပ္လိုက္သည္။

“ႁပြတ္ ဗလြတ္”  “အင့္ အင္း ကြၽတ္ ကြၽတ္”   မဝင္းၾကည္က ေစာက္ပတ္ကို ၿဖဲေပးထားေသာ လက္ကို ႐ုတ္ကနဲဖယ္လိုက္ၿပီး  မ်က္ႏွာေလးရႈံ႕မဲ့ကာ ေကာ့လန္သြားသည္။လီးထိပ္ဖူး အလုံးငုံႀကီးက မဝင္းၾကည္၏ ေစာက္ေခါင္းဝသို႔ ႁပြတ္ကနဲ ကြၽံအဝင္ ေစာက္ ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားက အတြင္းပိုင္းသို႔ ၿပိဳင္တူလိပ္ဝင္ၿပီး တင္းကနဲ စီးစီးပိုင္ပိုင္ႀကီး အလိုးခံလိုက္ရျခင္းေၾကာင့္ မဝင္းၾကည္မွာ ေတာ့ အင့္ကနဲ ဆတ္ဆတ္ခါသြားရေလသည္။   “ျဗစ္ ျဗစ္ ႁပြတ္ စြပ္”   “ဟ အ အား ကြၽတ္ ကြၽတ္”    ေျဖးေျဖး ေျဖးေျဖးႏွင့္ လီး တန္ႀကီးအဝင္ကို ငုံ႔ၾကည့္၍ ေျဖးညႇင္းစြာ သြင္းေနရာမွ မင္းေအာင္က မဝင္းၾကည္၏ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို လွမ္းဆြဲၿပီး အားႏွင့္ေဆာင့္ခ် လိုက္သည္။ ေစာက္ေမႊးမဲမဲႏွင့္ လေမႊးနီက်င္က်င္တို႔ ေရာေထြး သြားစဥ္ လီးတန္ႀကီးက တဝက္နီးပါ စိုက္ဆင္းသြားသည္။

“ႁပြတ္  စြတ္”   “အမေလး ဟင့္ အင္း အင့္”   မင္းေအာင္၏လီးလုံးႀကီးက မဝင္းၾကည္ အဝထက္ႀကီးကာ ဝိုင္းစက္ေသာ မဝင္းၾကည္၏  ေစာက္ပတ္အဝေလးက မင္းေအာင္၏ လီးတန္ႀကီး ပတ္ပတ္လည္ကို ဆြဲညႇစ္ထားသလို တင္းတင္းႀကီး ၾကပ္ေတာင့္၍ ေနေလ သည္။  “ႁပြတ္ စြပ္ စြပ္ ႁပြတ္”   “အမေလး အေမ့ အမေလး ေလး”   ႏွစ္ခ်က္ဆင့္ကာ ဆင့္ကာ ေဆာင့္လိုက္ေသာ မင္းေအာင္၏လီး ႀကီးက မဝင္းၾကည္၏ သားအိမ္ေခါင္းလုံးလုံးေလးကို ဒုတ္ကနဲ ဒုတ္ကနဲ ႏွစ္ခ်က္ဆက္တိုက္ ေဆာင့္မိသြားသည္။ မဝင္းၾကည္၏  လက္ႏွစ္ဖက္က ဘာကို ကိုင္ရမွန္းမသိေအာင္ ပ်ာယာခတ္သြားၿပီးမွ မင္းေအာင္၏ ေပါင္ကိုလွမ္းၿပီး လက္သဲမ်ားႏွင့္ ကုတ္ဆြဲထား လိုက္သည္။ ေပါင္သားတင္းတင္းကို မဝင္းၾကည္၏ လက္သဲစူးစူးေလးမ်ားက စစ္ကနဲ နစ္ဝင္သြားသည္ႏွင့္ မင္းေအာင္၏ လီးႀကီး မွာ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေထာင္းကနဲ မာက်စ္သြားသည္။

ဘာေၾကာင့္ထိုသို႔ ျဖစ္ရသည္ကို မင္းေအာင္မသိ။ေစာက္ ပတ္အတြင္းလီးတန္းႀကီးက ေက်ာက္သားေက်ာက္စိုင္ပမာ မာေၾကာသြားျခင္းကို မဝင္းၾကည္က အရသာရွိစြာ ခံစားသိရွိေန ပါသည္။ ေယာက္်ားမ်ားကဲ့သို႔ပင္ မိန္းမအဂၤါစပ္အတြင္း လိင္တန္ႀကီးဝင္ေနစဥ္၌ ေပါင္ေက်ာ လက္ေမာင္းတစ္ေနရာရာကို ကုတ္ခ စ္ေပးပါက ဤသို႔ျဖစ္တတ္သည္ကို မဝင္းၾကည္က သိၿပီးျဖစ္ပါသည္။ စီးစီးပိုင္ပိုင္ႀကီး ထိုးသြင္းထားေသာလီးတန္ႀကီး က အနည္းငယ္လႈပ္ရွားလိုက္တိုင္း မဝင္းၾကည္ေစာက္ေခါင္းတစ္ခုလုံး ထူးကဲေသာအရသာကိုခံစားေနရသည္။

“ႁဗြတ္ ဘြတ္ အင့္ အင့္”   ေလးေလးမွန္မွန္ႀကီး ေဆာင့္ေနေသာမင္းေအာင္လီးႀကီး အဝင္အထြက္တိုင္း မဝင္းၾကည္မ်က္လုံးအစုံ ေမွးစင္းကာ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ျပတ္လုနီးပါးကိုက္ရင္း တအင္းအင္းႏွင့္ ညီးေနသည္။ မင္းေအာင္ကလီးႏွင့္ ေစာက္ပတ္ၾကားမွ စိမ့္ ထြက္လာေသာအျမဳပ္ျဖဴျဖဴေလးမ်ားကို ငုံ႔ၾကည့္ရင္းမဝင္းၾကည္၏ အဝတ္မဲ့ေသာဖင္ၾကားသို႔ လက္တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ အသာအယာ ပြတ္သပ္လိုက္ စအိုဝေလးကို လွည့္ေမႊေပးလိုက္ ဖင့္ေဆာ့ကစား ေပးလိုက္လုပ္ေပးလိုက္ရာ မဝင္းၾကည္ ထြန႔္ထြန႔္လူးသြားသည္။  ေစာက္ပတ္ကိုအလိုးခံေနရစဥ္ ထိုသို႔စအိုဝကိုကလိေပးျခင္းခံရပါက မိန္းမမ်ားထြန႔္ထြန႔္လူးတတ္သည္ကို မင္းေအာင္သိရွိမွတ္သား ထားလိုက္သည္။  “ႁပြတ္ ဘြတ္ ႁပြတ္ ဘြပ္ ႁပြတ္ဘြတ္”   ”အင့္… အင့္… အင့္…”   တအင့္အင့္ ျဖစ္သြားရာမွ မဝင္းၾကည္တစ္ ေယာက္ အေတာ္ပင္ ေကာ့တက္သြားခ်ိန္မွာပင္ မင္းေအာင္က သူမ၏ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ သုတ္ရည္မ်ားကို ပန္း၍ထည့္လိုက္သည္။

မင္းေအာင္တစ္ေယာက္ ေက်နပ္သလိုခံစား လိုက္ရသည္။ ေစာက္ဖုတ္ထဲ စိမ္ထားဆဲျဖစ္ေသာ သူ႔လီးကို တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ဆြဲႏႈတ္ လိုက္ေဆာင့္လိုက္ ေဆာ့ကစားလိုက္လုပ္ေနသည္။   ၤိ”ဟဲ့ နင့္လီးက မေပ်ာ့ေသးဘူးလားဟယ္”   “ဟင့္အင္း မာတုန္းဘဲ မမ”   “ကဲပါ ခဏခြၽတ္ပါအုံး”   မဝင္းၾကည္က မင္းေအာင္၏ရင္အုပ္က်ယ္ႀကီးကို အသာအယာတြန္းလိုက္မွ မင္းေအာင္က သူ၏လီးတန္ ႀကီးကို ေျဖးညႇင္းစြာဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ ဗလြတ္ခနဲထြက္လာေသာ လီးတန္ႀကီး၏ ထိပ္ဒစ္တဝိုက္၌ မဝင္းၾကည္၏ ေစာက္ပတ္ အေရမ်ား တြဲခိုလ်က္ပါလာေလသည္။  “ရွည္လိုက္တာႀကီးကလဲ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့”   မဝင္းၾကည္က မင္းေအာင္၏လီးႀကီးကို  လက္ဖ်ားေလးျဖင့္ မဝံ့မရဲေလးပုတ္ခတ္ရင္း တိုးတိုးေလးေျပာကာ ကုတင္ေပၚမွေျခႏွစ္ဖက္ခ်ရင္း ထမိန္ကိုျပန္ဝတ္လိုက္သည္။  ထို႔ေနာက္အခန္းအျပင္သို႔ထြက္သြားေလသည္။မင္းေအာင္ကေပက်ံေနေသာ သူ႔လီးတန္ႀကီးကို အဝတ္ေဟာင္းတစ္ခုျဖင့္ စင္ၾကယ္ စြာသုတ္လိုက္သည္။ ထိုအခိုက္မဝင္းၾကည္က ေရဆြတ္ထားေသာ အဝတ္တစ္ခုကိုယူကာ အခန္းထဲသို႔ ျပန္၍ဝင္လာသည္၊

”ဟင္ မမက ေတာ္ၿပီလား”  ”စကားသိပ္မ်ားတာဘဲကြယ္ လာ ဒီဖက္လွည့္ ပုဆိုးလွန္”   မဝင္းၾကည္က မင္းေအာင္ကို ကု တင္ေပၚထိုင္ခိုင္းၿပီး ေျခတြဲေလာင္းခ်ကာ ပုဆိုးကိုလွန္ေစၿပီး တြဲေလာင္းႀကီးျဖစ္ေနဆဲျဖစ္ေသာ လီးတန္ႀကီးကိုေရဆြတ္၍ တစ္ ထည္လုံးစို႐ႊဲေနေသာအဝတ္ျဖင့္ အုပ္ကာသုတ္ေပးသည္။  ဒူးေထာင္ကာ တယုတယလီးကို ေရစိုအဝတ္ျဖင့္သုတ္ေပးေနသည့္ မ ဝင္းၾကည္၏ ပါးအို႔ေလးကို မင္းေအာင္ကကုန္း၍နမ္းရင္း “မမကို ခ်စ္လိုက္တာဗ်ာ” ဟုကတုံကရီႀကီးေျပာသည္။ မဝင္းၾကည္က  လေမႊးမ်ားၾကားသို႔ ထိုးဖြကာသုတ္ေပးေနရင္း သူမ၏ႏႈတ္ခမ္းေလးကို မသိမသာမဲ့ပစ္လိုက္သည္၊  ”ေယာက္်ားေတြက ဒီလိုဘဲ လိုး ရတုန္း ဒီစကားေျပာၾကတာပါ။

ဟင္း ဟင္း”   “က်ေနာ္ တကယ္ခ်စ္တာ ဗ်”လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲေျပာလိုက္ေသာ မင္း ေအာင္၏စကားေၾကာင့္ မဝင္းၾကည္၏ ႏွလုံးအိမ္သို႔ စိမ့္ကနဲေအး၍သြားရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မင္းေအာင္၏ ဧရာမလီးႀကီးကို  တယုတယပင္ သူမ၏လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားျဖင့္ ကိုင္ရင္း  ”မမကလဲ ေမာင္ေလးကို သိပ္ခ်စ္သြားပါၿပီကြယ္” ဟု မပြင့္တပြင့္  မဝံ့မရဲေလး ေျပာလိုက္မိရွာေလသည္၊  ”မမ က်ေနာ့္ကိုတကယ္ခ်စ္တာလားဟင္” ”တကယ္ပါဆိုကြယ္”   မဝင္းၾကည္၏  မ်က္ႏွာေလးက ရွက္ေသြးရဲရဲေလးမ်ားျဖင့္ ရွိရင္းစြဲအသက္ထက္(၁၀)ႏွစ္ခန႔္ ပ်ိဳမ်စ္ႏုနယ္ေနသည္။ မင္းေအာင္က လက္ႏွစ္ဖက္ကို အေနာက္သို႔ေထာက္ထားၿပီး လီးႀကီးကိုမတ္သထက္မတ္ေအာင္ ေကာ့ပးလိုက္သည္။  “မမ က်ေနာ့ကိုတကယ္ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ လီး စုပ္ေပးပါလား”   မဝင္းၾကည္မ်က္ႏွာေလး ကြက္ခနဲပ်က္သြားသည္။

မင္းေအာင္သည္ သူမကို အေပါစားသေဘာထားေလၿပီလား ဟုလည္း စိတ္ထဲ၌ၿငိဳးငယ္သြားမိသည္။ သို႔ေသာ္ မင္းေအာင္ မ်က္ႏွာကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ မင္းေအာင္၏မ်က္လုံးမ်ားက  အခ်စ္၏အရိပ္အေရာင္ေတြ ထင္ဟပ္ကာေတာက္ပေနျခင္းမွအပအ အျခားအထင္ေသးသည့္အရိပ္အေရာင္မ်ိဳး လုံးဝမေတြ႕မျမင္ ရပါေခ်။ ”တစ္ခါမွ မစုပ္ဖူးဘူးဟဲ့ ေကာင္စုတ္ေလးရဲ႕”   ”က်ေနာ္လဲ တစ္ခါမွမယက္ဖူးပါဘူး က်ေနာ့ကိုမမ စုပ္ေပးၿပီးရင္ မမ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို က်ေနာ္ယက္ေပးမယ္ေလ ေနာ္ မမ”  ”ဟယ္ မလုပ္ပါနဲ႔ဟယ္ ငရဲေတြႀကီးကုန္ပါမယ္”မဝင္းၾကည္က မင္း ေအာင္၏ စာက္ဖုတ္ ယက္ေပးမယ္ဆိုေသာ စကားၾကား႐ုံျဖင့္ပင္ ၾကက္သီးတဖ်န္းဖ်န္း ထသြားေအာင္ပင္ ေက်ာထဲစိမ့္သြား မိသည္။  ”လုပ္ပါဆိုမမကလဲ”    ေျပာေျပာဆိုဆို မင္းေအာင္က ရွစ္လက္မခန႔္ရွည္လ်ားေသာ သူ႔လီးတန္ႀကီးကို မဝင္းၾကည္၏  ပါးစပ္ဝသို႔ေကာ့ၿပီး ေတ့ေပးလိုက္ေလသည္။ မဝင္းၾကည္က အေနာက္သို႔တြန႔္ကနဲျဖစ္သြားၿပီးမွ သူမပါးစပ္အနားသို႔ ကပ္လာေသာ  မင္းေအာင္၏ လီးတန္ႀကီးကို စူးစူးရဲရဲေလးၾကည့္ကာ ရွက္ၿပဳံးေလးၿပဳံးလိုက္သည္။

”တစ္ခါထဲ သိပ္အႏိုင္က်င့္တဲ့ ေကာင္ ေလး” ဟု မ်က္ေစာင္းေလးထိုးကာ ေျပာလိုက္ၿပီးမွ လီးတန္ႀကီးကိုလက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ စုံကိုင္လ်က္ နီရဲေသာဒစ္ႀကီးၿပဲလန္သြား ေအာင္ပင္ ခပ္ဖိဖိေလး ၿဖဲခ်လိုက္ေလသည္။မဝင္းၾကည္က သူမ၏ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာၾကားသို႔ လီးထိပ္ႀကီးကိုငုံခဲလိုက္ၿပီး ဒစ္ႀကီး တစ္ခုလုံးငုံထားကာ လွ်ာဖ်ားေလးျဖင့္ ေဝ့ကာဝိုက္ကာပြတ္သပ္လိုက္သည္။  ”အ အိအီး အင္း အလားလားလား ရွီး”      မင္းေအာင္ ဖင္သားႀကီးမ်ား တင္းတက္သြားသည္။ လီးတန္အရင္းမွ အေမႊးမ်ားေဇာင္းထကာ ေထာင္လာၾကသည္။ တြန႔္လြန္မဲ့ရႈံ႕ သြားေသာ မင္းေအာင္၏မ်က္ႏွာကို မ်က္လုံးေလးလွန္ၾကည့္ၿပီးမွ လီးတန္တစ္ဝက္ခန႔္ အထိပါးစပ္ထဲသို႔သြင္းယူလိုက္ၿပီး လွ်ာႏွင့္ လိပ္ကာစုပ္ထားလ်က္ လီးတန္ႀကီးကိုဆြဲထုတ္လိုက္ရာ လီးထိပ္ပိုင္းႀကီးက မဝင္းၾကည္၏ပါးစပ္ထဲ၌ က်န္ခဲ့ကာ အစုပ္ခံရျခင္းႏွင့္  ႏႈတ္ခံအစုံက တင္းတင္းႀကီး ရစ္ပတ္ထားမႈေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္သုတ္ရည္မ်ားပန္းထြက္ေတာ့မေလာက္ ခံစားလိုက္ရေလသည္။