မကြောက်ပါနဲ့

မကြောက်ပါနဲ့

သရက်မြို့ ဟိုက်စကူးကျောင်းကြီးမှာ မြို့၏ အနောက်မြောက်စွန်း တောင်ကုန်းကလေး တစ်ခုပေါ်၌ သပ်ရပ်လှပမှုဖြင့် တင့်တယ် စွာ ရှိနေပါသည်။ မြောက်ဘက်ဘောလုံးကွင်း၊ တပ်ကွင်း၊ လွင်ပြင်များဆီမှ တိုက်ခတ်လာသော လေပြေအေးများမှာလည်း  သန့်ရှင်းစင်ကြယ် သည်နှင့်အမျှ အေးမြလှသည်။  ထိုလေပြေအေးတို့ကို တိုက်ခတ်ခံရင်း ကျောင်းဘေးပတ်လည်၌ ပြေးကာခုန် ကာ ကစားနေကြသော ကလေးသူငယ် အရွယ်ပေါင်းစုံမှာလည်း ရွှင်ရွှင်မြုးလျှက် ပျော်မြူးနေကြသည်။ ကျောင်းဘေး ပတ်လည် တွင် စီတန်းလျှက် စိုက်ပျိုးထားသော ဇလပ်ပန်းများမှာလည်း ရာသီမရွေး အပွင့်အဖူးများဖြင့် ဖြူဖြူဖွေးလျှက် ရှိနေကြသည်။

ကျောင်း၏ မြောက်ဘက်သို့ ထိုးထွက်ဆောက်လုပ်ထားသော ခန်းမဆောင်ကြီး ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ရှိ ဇလပ်ပင်များသည် ပိုပို၍ပင်  ပွင့်နေကြသည်။ အပင်တိုင်း၏ အောက်တွင် ဇလပ်ပွင့်များသည် ကြွေကျလျှက် ကောက်သူ ပန်သူများကို ငံ့လင့်လဲလျောင်းကာ ရှိ နေကြသည်။ ထိုခန်းမကြီး၏ အရှေ့ဘက် ကလေးများ အနည်းငယ်ရှင်းရာ အုတ်လှေခါးထစ်ဘေး ဇလပ်ပင်တွင် ၁၂နှစ် ၁၃နှစ် အရွယ် ကလေးမလေး ၅ယောက်ကို မြင်နိုင်ပါသည်။  ၄ယောက်မှာ အပင်များအောက်၌ ကြွေကျနေသော ဇလပ်ပွင့်များကို  ကောက်ကာ ကြိုးဖြင့် သီကုံးနေကြသည်။ ထိုအထဲမှ တစ်ယောက်ကတော့ အခြားကလေးများနှင့် မတူ အပင်အောက်၌ ကြွေကျနေ သော အပွင့်လေးများကို သတိပင်မပြု အဖက်မျှမလုပ်ပဲ အပင်မြင့်ထက်မှာ ရှိနေသည့် အပွင့်များသို့သာ အာရုံပြုရင်း ခြေဖျားလေး ကို မမှီ့တမှီထောက်ကာ လှပေ့ချောပေ့ဆိုသည့် ပန်းများကိုသာ ရွေးကာခူးဆွတ်ရင်း သီကုံးနေလေသည်။ အတန်ကြာလျှင်  အောက်၌ ပန်းကောက်နေသော သူများထဲမှ တစ်ယောက်စနှစ်ယောက်စ ထလာကြကာ …

“ပန်းလေးတွေကသိပ်လှတာပဲကွယ် .. မူတော့အိမ်ကျ မမကိုပေးဖို့ တစ်ကုံးရပြီဆရာ .. “   “အို .. ကိုယ်တော့ဆရာ မေမေ့ကိုပေး မယ်”   “အို .. ငါတော့ဆရာ ဘုရားကိုတင်မှာ”   “အမယ် .. ငါတော့ဆရာ . .ဘယ်သူ့မှမပေးဘူး။ အိမ်နားကဒေါ်ခင်တုတ်ကို ၂ပြားနဲ့ ရောင်းမယ်ဆရာ။ ဒါမှမုန့်ဝယ်စားရမယ်”   ၁၂နှစ်၁၃နှစ်အရွယ် ကလေးမများမှာ သူတို့လှဖို့ထက် သူတို့နှင့် ပက်သက်သည့် အကြီး များလှဖို့၊ ဘုရားတင်ဖိုံ့၊ မုန့်ဖိုးရဖို့မျှသာ တွေးတတ်လျှက်၊ တစ်ဦးစီ ကိုယ့်ရည်ရွယ်ချက်ကို ကိုယ်ဖော်ပြနေကြသလောက် မတ်တပ် ရပ်လျှက်မှ ခူးရင်း သီကုံးနေသည့် ကလေးမလေးကတော့ သူတို့အားလုံးကို မျက်လုံးလေးစွေကြည့်ရင်း သူမသီကုံးပြီးထားသော  ပန်းကုံးကိုလည်း လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ခေါင်းထက်မှာ သီကာဝိုက်ပန်လျှက် …

“ဟေ့ မလှလား … ကြည့်ပန်းတွေကသိပ်လှတယ်ဆရာ၊ အောက်ကျပြီးသားလဲ မဟုတ်ဘူး”   ထိုသို့အပြောလိုက်တွင် အားလုံးသော  ကလေးမများမှာ သူမဘက်သို့ လှည့်လျှက် ကြည့်လိုက်ကြသည်။   “ဟေ့ . ကြည်ကသိပ်လှတာပဲကွယ် . နော်”   မနာလို ဝန်တိုစိတ် အလျှင်းမရှိကြသေးသော အရွယ်များ ဖြစ်သည့်အလျှောက် ဖွံ့ဖွံ့ကားကား ဖြူသွယ်တန်းလျှက် ကလေးမလေးအလှကို  ဝေကာဆင့်နေသည့် ပန်းကုံးကိုကြည့်လိုက်၊ ပန်းပန်သူကို ကြည့်လိုက်ဖြင့် အားလုံးသော ကလေးမလေးများမှာ သဘောကျနေကြ သည်။ သို့သော်က လေးအရွယ်ဘာဝ အလှတွင်သာ အမြဲမနစ်မြောတတ်၊ ကစားဖို့ကလဲ ရှိပါသေးသည်။  “လာကွယ် .. ဟိုဘက် ကစားရုံထဲ သွားကစားရအောင်”   ထိုထဲမှ တစ်ယောက်က စလိုက်သည်။

“အေး လာသွားကစားမယ်”  ထိုတစ်ယောက်ကို ကျန်သုံးယောက်က မဖင့်မဆိုင်း ထောက်ခံသလောက် ကြည်ဆိုသော ကလေးမက တော့   ထိုတစ်ယောက်ကို ကျန်သုံးယောက်က မဖင့်မဆိုင်း ထောက်ခံသလောက် ကြည်ဆိုသော ကလေးမကတော့   “ဟင့်အင်း ကွယ် .. ကြည်တော့မကစားချင်ဘူး၊ အဲဒီမှာ ကောင်ကလေးတွေနဲ့”  သူမမှာ အပျိုကလေးလိုဟန်ဖြင့် သည်အပြောတွင် မျက်လုံး ကလေးက စွေလိုက်ပါသေးသည်။   “ဒါဖြင့် မူတို့သွားကစားမယ် ကြည့်ဖာသာနေရစ်”   ကစားဖို့ အဖော်စပ်တိုင်း ကောင်ကလေး တွေကို အကြောင်းပြတတ်သော မြင့်မြင့်ကြည်ကို ကျန်ကလေးမလေး ၄ဦးမှာ မြင်ပြင်းကတ်သလိုဖြင့် တစ်ယောက်တည်း ထားခဲ့ လျှက် အနိမ့်ဖက်ဆီရှိ ကစားရုံဖက်သို့ ကလေးများပီပီ အပြေးကလေး လာခဲ့ကြသည်။

ကစားရုံနားရောက်မှ အပြေးရပ်လျှက် …   “သူက ကောင်ကလေးတွေနဲ့လေးဘာလေးနဲ့ ကြီးကျယ်လိုက်တာ၊ သူက သူ့ရည်းစားနဲ့မှ စကားပြောချင်နေတာဆရာ”   ထိုအထဲမှ  ကလေးမတစ်ယောက်က စ၍အပြောလိုက်တွင် …  “ဟုတ်ပါရဲ့၊ သူက ရည်းစားနဲ့ဆရာ .. “   ဟုအားလုံးက ထောက်ခံလိုက်သည်။  သူတို့အရွယ်တွင် ရည်းစားဟူသည့် စကားအဓိပ္ပါယ်ကို ပြည့်စုံစွာ နားမလည်သေးသော်လည်း မိန်းကလေးတစ်ဦးနှင့် ယောက်ျား လေးတစ်ဦး ရင်းနှီးစွာ ပေါင်းနေမှုကိုတွေ့လျှင် သို့သော် ကလေးပီပီကစားရင်း ရင်းနှီးစွာ ပေါင်းချင်းမျိုးမဟုတ်ပဲ အရွယ်နှင့်မမျှ ဟန်ပန်များလျှက် ကလေးမဆန်သော အမူအယာမျိုးနှင့် ရောနှောနေလျှင် ရည်းစားဟု မှတ်ယူစွပ်စွဲတတ်ကြခြင်း ဖြစ်သည်။

သူတို့အားလုံး ကစားရုံထဲသို့ဝင်စတွင် မြင့်မြင့်ကြည်သည် ထိုင်၍ကျန်ခဲ့ရာဖက်သို့ လှမ်းကြည့်မိသည်။ ဟုတ်ပါသည်။ ၁၂နှစ်အရွယ် မြင့်မြင့်ကြည်မှာ ယောက်ျားလေးများသာ ကစားရုံထဲသို့ မလိုက်ချင်ဟု ပြောပြီးနေခဲ့လျှက် သူမဘေးမှာတော့ ၁၄နှစ်အရွယ်ကောင် လေး တစ်ယောက်က ထိုင်နေပါသည်။ ထိုကောင်လေး၏ လက်ထဲတွင် ကျောင်းရှေ့ ပန်းခြံတွင်း၌သာ ရှိလျှက် မာလီအလစ်တွင် သာ ခိုးယူရနိုင်သော နှင်းဆီနီရဲရဲလေး တစ်ပွင့်ကို ကိုင်လျှက် မြင့်မြင့်ကြည်သို့ လှမ်းပေးနေလေသည်။ သည်ပန်းကိုပင် ၁၂နှစ် အရွယ် မြင့်မြင့်ကြည်က မျက်နှာကလေးငုံ့ကာ မျက်လုံးကလေးကိုစွေလျှက် ကြာမူပါပါဖြင့် လှမ်းယူနေတော့သည်။ ဒါကတော့  မြင့်မြင့်ကြည်တစ်ယောက် လူမမယ် ကလေးဘဝ အသက်၁၂နှစ် အရွယ်ကပင် ဖြစ်ပါတော့သည်။

ငယ်စဉ်ကပင်စ၍ အလှကြိုက် မှု အကောင်းကြိုက်မှုများဖြင့် နစ်မွန်းလျှက် မိဘအမြှောက်အစားကိုခံကာ ပျက်စီးခဲ့ရသောသူမ၏ ပေါ့လျော့သောစိတ်ဓါတ်တွင်  ငယ်စဉ်ကပင် ရည်းစားထားချင်သည့် စိတ်ဓါတ်ဖြင့် ၁၄နှစ်ဝင်ခါစကပင် အတန်းတူကစားဖက် လူလှလူချော လူခန့်ကလေး မောင် မြနှင့် ချစ်ကြိုးသွယ်လျှက် ရည်းစားဖြစ်ခဲ့လေသည်။  ၁နှစ်၂နှစ်ဆိုသော အချိန်ကာလသည် ကျောင်းတက် ကျောင်းဆင်းရင်းဖြင့်ပင်  တစ်ရက်ပြီးတစ်ရက် တစ်လပြီးတစ်လ တစ်နှစ်ပြီး တစ်နှစ် ပြောင်းလဲ၍ လာခဲ့ချေပြီဖြစ်ပြီး ယခုဆိုလျှင် မောင်မြဦးက ၁၈နှစ်၊  မြင့်မြင့်ကြည်က ၁၇နှစ်ကျော်ခဲ့ပေပြီ။ ဒီနှစ်ကုန်၍ စာမေးပွဲအောင်လျှင် သူတို့သည် တက္ကသိုလ်ပညာရေးကို တက်လှမ်းကြ ပေ  တော့မည်။

ငယ်ငယ်ကတည်းက ခန္ဓာကိုယ် ထွားထွားကြိုင်းကြိုင်းဖြင့် ဖွံ့ဖြိုးကာ အလှတွေတိုးနေခဲ့သော မြင့်မြင့်ကြည်သည် ယခု ၁၇နှစ် ကျော် အရွယ်တွင်တော့ ငွားငွားစွင့်စွင့် အစွမ်းကုန် ပွင့်နေသည့် ပန်းလေးတစ်ပွင့်နှယ် အလှသွေးတွေ ကြွယ်ကာ လှချင်တိုင်း လှ၍  နေပေတော့သည်။  သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်မှာ အရွယ်နှင့်မမျှအောင် ဖွံ့ဖြိုးလာသည့်နည်းတူ သူမ၏ အတွင်းစိတ်များနှင့် သွေးသား များသည်လည်း ခန္ဓာကိုယ်နှင့် လိုက်လျှော ညီထွေစွာ ဖွံ့ဖြိုး၍လာခဲ့ပေပြီ။ သည်မှာတင် ဖြစ်လေ့ဖြစ်ထ ရှိတတ်သည့်အတိုင်း ဆန္ဒ တည်းဟူသော အလိုရမ္မက်သည် သူမ၏ရင်ထဲတွင် ပေါက်ဖွား တည်ရှိ လာလေတော့သည်။ သူမတင်ပဲလားဆိုတော့လဲ မဟုတ်ပါ။  မြဦးက သူမထက်ပင် အသက်တစ်နှစ်မျှ ကြီးသူဖြစ်၍ သူလည်းပဲ မြင့်မြင့်ကြည်နည်းတူ ရင်ထဲတွင် ဆန္ဒတရားတို့သည်  ကိန်းအောင်းဖြစ်တည်လျှက် ရှိနေပေသည်။

“ကြည်ကြည် မနေ့က ညနေက ဘာလို့မလာတာလဲ။ ကိုကိုဦးဖြင့် စောင့်လိုက်ရတာ”  “ပျင်းလို့ပါ ကိုကိုဦးရာ၊ တနေ့တနေ့ ဒီစကား တွေချည်း ထိုင်ထိုင်ပြီးပြောနေရတာ။”   “အို ကိုယ့်ရည်းစားမျက်နှာကိုကြည့်ပြီး အတူထိုင်နေရတာပဲ ကြည်ကြည်ရာ၊ ပျော်စရာ ကောင်းပါတယ်”  “ဟင့်အင်း၊ ကြည်တော့ပျင်းတယ်။ နောက်ဆို ကိုကိုဦးခေါ်ရင် မလာတော့ဘူး”   “ဟင် .. ဒါဆိုဘယ်လိုလုပ်ရမ လဲ”   ရိုးအလှသူ မြဦီးမှာ ရင်ထဲရှိသည့်အတိုင်းပင် ပြောချလိုက်သည်။ သူ၏ရင်ထဲတွင်လည်း တကယ်ပင် ညစ်ညူး၍ ကြံရာမရ ဖြစ်သွားရသည်။   “ကိုကိုဦးကလဲ၊ သူများသမီးရည်းစားတွေဆို သိပ်ပျော်ဖို့ ကောင်းတာပဲဟာ .. ကြည်သွားတော့မယ်”   မြဦးကို ကျောခိုင်းပြီးမှ အသံကိုနှိမ့်၍ပြောကာ သူ့မျက်နှာကိုမှ လှည့်၍မကြည့်တော့ပဲ ကြည်ကြည်မြင့်မှာ လွယ်အိတ်ကလေး တရမ်းရမ်း ဖြင့် ထွက်ခွာသွားလေပြီဖြစ်သည်။

“သူများသမီးရည်းစားတွေဆို သိပ်ပျော်ဖို့ကောင်းတာပဲဟာ” ဆိုသော မြင့်မြင့်ကြည်၏စကားလေးသည် မြဦး၏နားထဲတွင် ပဲ့တင် တွေထပ်၍ ကြားယောင်နေလေသည်။   ရိုးအလှသော မြဦးကတော့ သူများသမီးရည်းစား တွေသည် သူနှင့် မြင့်မြင့်ကြည်တို့ ကဲ့သို့ ပင် ရှိလိမ့်မည်ဟု သူက တွေးထင်ထားခဲ့သည်။ မြင့်မြင့်ကြည်၏ စကားကို မကြားဖူးစဉ်ကတော့ သူ၏စိတ်ထဲတွင် အများတကာ  အတွဲတွေလို ဘာမှဆန်းပြားစွာ ရှိလိမ့်မည်ဟု မထင်ခဲ့။ ခုတော့ သူမသိသော အချက်ကို မြင့်မြင့်ကြည်က ထောက်၍ပြသွားခဲ့လေ ပြီ။   “ဘာတွေများထူးခြားလို့ပါလိမ့်” ဟူသော ဆန်းစစ်မှုအတွေးက မြဦး၏ခေါင်းထဲသို့ ဝင်၍လာခဲ့ရသည်။ ဒါဆိုရင် သူများ သမီးရည်းစားတွေသည် သူတို့သမီးရည်းစားထက် ဘာတွေထူးခြားနေသည်ဆိုသည်ကို မြဦးတစ်ယောက် သိရှိရန်လိုလာပေသည်။  သိချင်လာတာနှင့်အမျှ သိအောင်လုပ်ရပေတော့မည်။

ထိုသို့အတွေးရှုပ်ယှက်ခတ်ကာနေစဉ်မှာပင် မြဦး၏ခေါင်းထဲသို့ အလင်းရောင်တစ်ချက် ထွက်ပေါ်၍လာရသည်။ ဒါကတော့ သူတို့ နှင့်အနီးစပ်ဆုံး သမီးရည်းစားစုံတွဲဖြစ်သည့် ကိုဘသိန်းနှင့် မခင်တိုးတို့စုံတွဲပင်ဖြစ်သည်။ ထိုသို့ မြဦးသည် ကိုဘသိန်းနှင့်မခင်တိုးတို့  စုံတွဲကို သွား၍သတိရလိုက်မိစဉ်မှာပင် နေ့လည်က သူနှင့်သံချောင်းတို့ အတူလျှောက်လာစဉ် ကိုဘသိန်းကြီးက သံချောင်းကို  မခင်တိုးထံသို့ စေခိုင်းသံကြားလိုက်ရသည်။ ဒီည ကိုဘသိန်းကြီးက မခင်တိုးဆီသွားမယ်တဲ့ … သံချောင်းက မြဦးကို အာချောင်ပြီး ပြန်ပြောတာကတော့ မခင်တိုးကြီးအိမ်က လူကြီးတွေအလစ်မှာ ခြံထဲကို ည၉ နာရီလောက် ဆင်းခဲ့ရန် ကိုဘသိန်းက မခင်တိုးကို  ပြောခိုင်းသည်ဟု မြဦးသိထားရသည်။ ဒါဆိုရင် ကြာပါတယ်၊ ဒီညပဲ သူတို့အတွဲတွေ ဘယ်လိုဆိုတာကို မြဦးစုံစမ်းဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက် သည်။

မခင်တိုးတို့အိမ်ဆိုသည်မှာလည်း တခြားဝေးဝေးလည်းမဟုတ်။ မြဦးတို့အိမ်၏ နောက်ဖက်တွင်ကပ်လျှက်ဖြစ်သည်။ ခြံစည်းရိုးက လည်း ခိုင်ခိုင်မာမာ ရှိသည်မဟုတ်တော့ မြဦးတစ်ယောက် ၉နာရီထိုးသည်နှင့် မခင်တိုးတို့ခြံဖက်ကို မှောင်ရိပ်ခို၍ အသာလေးဝင် လာခဲ့သည်။    မခင်တိုးတို့တအိမ်လုံးမှာ မီးရောင်ဆို၍ ဘာမျှမမြင်ရ။ လူကြီးတွေပဲ မရှိလို့လား၊ ဒါမှမဟုတ် အိပ်ပဲ အိပ်ကုန်ကြလို့ လားတော့မသိ၊ တအိမ်လုံး တိတ်ဆိတ်၍ နေသည်။ လဆန်း၁၂ရက်၏ ည၉နာရီထိုး လရောင်က သစ်ရွက်တွေကြားမှာ ဝိုးတဝါးထိုး ကျ၍နေသည်။ တွေ့ပါပြီ၊ ခြံထဲရှိ ပိတောက်ပင်ပတ်လည်တွင် ဝိုင်း၍ရိုက်ထားသော ဗြက် ၂ပေခွဲလောက်ရှိသော ခုံပေါ်တွင် ကိုဘ  သိန်းတစ်ယောက် ခြေတွဲလောင်းချကာ ထိုင်၍နေသည်။

မြဦးတစ်ယောက် ကိုဘသိန်းကိုလှမ်း၍ တွေ့မြင်လိုက်ရသည့် တခဏမှာပင် မြဦး၏ဘေးဖက် ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ တစုံတစ်ဦး  လျှောက်၍လာသည်ကို မြဦးတစ်ယောက် ကိုဘသိန်းကိုလှမ်း၍ တွေ့မြင်လိုက်ရသည့် တခဏမှာပင် မြဦး၏ဘေးဖက် ခပ် လှမ်းလှမ်းမှ တစုံတစ်ဦး လျှောက်၍လာသည်ကို သတိထားမိလိုက်ဖြင့် အနီးတွင်ရှိသော စံပယ်ရုံဘေးရှိ မှောင်ရိပ်ထဲသို့   ပြေး၍ကပ်ကာ ပုနေလိုက်ရသည်။ လှမ်း၍ကြည့်လိုက်တော့ လျှောက်လာသူမှာ မခင်တိုးပင်ဖြစ်သည်။  မခင်တိုးသည်  ခပ်သွက်သွက်လေး လျှောက်၍လာရင်းက ကိုဘသိန်းရှိရာပိတောက်ပင်ကြီးဆီသို့ ဦးတည်၍သွားတော့ရာ မြဦးကလဲ ခါးလေးကို ကုန်း ဇက်လေးကိုပုပြီး မှောင်ရိပ်ကို အကာအကွယ်ယူကာ ပိတောက်ပင်ကြီးဘေးရှိ ဇီဇဝါပန်းခြုံ ကြား ဘေးမှောင်ရိပ်ထဲသို့  တိုး၍ဝင်လိုက်သည်။ မြဦးရောက်ရှိသွားသော နေရာမှာ ကိုဘသိန်းထိုင်နေရာနှင့်ဆိုလျှေင် ၅ပေခန့်သာ ဝေးပေမည်။ ထို့ပြင် သူ ရောက်ရှိနေသော နေရာမှာ ပိတောက်ပင်းကြီး၏ အရိပ်ကလည်း ထပ်ဆင့် ထိုးကျ၍နေပြီး ဇီဇဝါပန်းရုံ၏ အရိပ်ကလည်း ရှိနေလေ ရာ အတော်လေးပင် မှောင်မည်း၍ နေလေသည်။

မြဦးတစ်ယောက် ဇီဇဝါပန်းရုံကြီး ဘေးရောက်လာစဉ်မှာပင် မခင်တိုးကလဲ ကိုဘသိန်းကြီး၏ ရှေ့သို့ ရောက်၍လာခဲ့ချေပြီ။    “စောင့်နေတော ကြာပြီလား ကိုသိန်း”   “အင်း အတိုးကလဲ ကြာလိုက်တာကွာ၊ လာမှ လာပါ့မလားလို့။”   “လူကြီးတွေအိပ်အောင်  စောင့်ရသေးတယ် အကိုသိန်းရဲ့”  မခင်တိုးက ပြောပြောဆိုဆိုပင် ကိုဘသိန်း၏ဘေးသို့ ဝင်၍ ထိုင်လိုက်လျှင် ကိုဘသိန်းကြီးက  ဘာမပြောညာမပြောနှင့် မခင်တိုးကို ဖက်၍ ပါးလေးနှစ်ဘက်ကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် မွှေးကာကြူ၍ နေလေတော့သည်။ မခင်တိုး တော့ ဘယ်လိုနေသည်မသိ။ မြဦးတစ်ယောက်တော့ အသက်ရှူနေတာပင် ရပ်သွားမတတ် ဖြစ်၍သွားရသည်။ အလဲ့ … မခင်တိုး ကလဲ အာဂပင်၊ သူမ၏လက်တစ်ဖက်က ကိုဘသိန်းကြီး၏ ခါးကိုပင် ပြန်၍ဖက်ထားလိုက်သေးသည်။

ကိုဘသိန်းကြီးက မခင်တိုး၏ မျက်နှာလေးကို မွှေးကြူရရုံဖြင့် အားရပုံမပေါ်သေး၊ သူ၏ နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးဖြင့် မခင် တိုး၏နှုတ်ခမ်းပါးလေး တွေပေါ်သို့ ဖိကပ်၍ စုပ်နမ်းနေတော့ရာ ကျန်နေသော မခင်တိုး၏ လက်လေးတစ်ဖက်ကပါ ကိုဘသိန်း၏  ကျောပြင်ကြီးကို ဖက်၍၍ထားပြီး သူတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် အတင်းပင် တိုး၍ ဖက်လိုက်ကြသည်ကို မြဦးက  သဲကွဲစွာ မြင်လိုက်ရသည်။ မခင်တိုး၏ မျက်လုံးတွေကလဲ မှိတ်၍သွားသည်ကို တွေ့မြင်လိုက်သော မြဦးတစ်ယောက် ဘယ်လို ဖြစ်လာသည်မသိ၊ တကိုယ်လုံး ထူပူ၍လာရာက နတ်ကျသလို တုန်တုန်ယင်ယင် ဖြစ်၍လာရတော့သည်။

ဒီအချိန်မှာပင် မြဦးသတိထားမိလိုက်တာက သမီးရည်းစားနှစ်ယောက် တွေ့ရင် စကားတွေ ဖောင်လောက်အောင်ပြောသည် ဟု သူ သိထားသည်မှာ မှားယွင်း၍ နေပါပြီကော။ ကိုဘသိန်းနှင့် မခင်တိုးတို့ စကားတွေဘာမျှ မပြောလိုက်၊ တစ်ခွန်းနှစ်ခွန်းသာ ပြော လိုက်သည်ကို သူကြားလိုက်ရသည်ဟု တွေးတောလိုက်မိသည်။   မြဦးကြည့်နေစဉ်မှာပင် ကိုဘသိန်းက မခင်တိုး၏ နှုတ်ခမ်းတွေ ကို မလွတ်တမ်း ငုံခဲထားရင်းကပင် သူ၏လက်ကြီးတဖက်က မခင်တိုး၏ နို့အုံတွေကို အကျႌပေါ်မှပင် ဆုတ်နယ်ခြေမွှ၍ နေသည် ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သိပ်မကြာလိုက်သော အချိန်တွင်ပင် ကိုဘသိန်းကြီးက မခင်တိုး၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ခါးမှပွေ့ကာ ခံတန်းပေါ် သို့ ပက်လက်လှန်၍ ချလိုက်လေသည်။

မခင်တိုးတစ်ယောက် ပက်လက်လေးဖြစ်သွားစဉ်မှာပင် သူမ၏ကိုယ်လုံးပေါ်မှ ပါ၍သွား သော ကိုဘသိန်းကြီးသည် လက်ဖက်က မခင်တိုး၏ အကျႌကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်လိုက်ရာက အကျႌရင်ဘတ် နှစ်ခြမ်းကို  ဘယ်ညာဟ၍ ဖွင့်လိုက်သောအခါ ကိုဘသိန်းတော့ ဘယ်လိုနေသည်မသိ၊ မြဦးတစ်ယောက်တော့ ရင်ထဲတွင် ဒိန်းကနဲဖြစ်သွားပြီး   သူ၏မျက်လုံးတွေကိုပင် မျက်တောင်ခတ်ရန် မေ့သွားရလေသည်။ ဘော်လီအကျႌအတွင်းမှ ပြည့်အံကာထွက်နေသာ မခင်တိုး၏  နို့အုံသားတွေသည် အိဖောင်း၍ လရောင်အောက်မှာ ဖွေးနှစ်၍နေလေသည်။ မက်မောစရာကောင်းလှလွန်း၍ ကိုဘသိန်းသည်  ခေါင်းကြီးကိုငုံ့ပြီး တရှုံ့ရှုံ့ နမ်းနေတော့သည်။  ကိုဘသိန်း၏ လက်ကလည်း အငြိမ်မနေပဲ မခင်တိုး၏ ဘော်လီအကျႌအနောက်က  ချိတ်တွေကိုပါ ဖြုတ်နေလေသည်။ ချိတ်များအကုန် ပြုတ်သွားပြီး ဘော်လီအကျႌကို လှန်တင်လိုက်ကာ နို့အုံနှစ်ဘက်လုံးကို လက် ဖြင့်ဆုတ်၍ နယ်ပစ်လိုက်တော့သည်။ နို့ကြီးနှစ်လုံးမှာ လရောင်ဖွေးဖွေးတွင် ဖြူဝင်း၍နေသည်။

ကိုဘသိန်းက စိတ်တွေအလွန်ပင်  ထကြွလာပုံဖြင့် မခင်တိုး၏နို့တွေကို အတင်းငုံ့၍ စို့လေတော့သည်။    မြဦးတစ်ယောက်တော့ မတ်တတ်ပင် မရပ်နိုင်တော့၊ ဒူးတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်လာပေပြီ။ ပြီးတော့ တခါမှမဖြစ်ပေါ်ခဲ့ဖူးသော ခံစားမှုတွေကလဲ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး ရှိန်းရှိန်းဖိန်းဖိန်း ဖြစ်ပေါ် နေလျက် ပုဆိုးတွင်းမှ ဖွားဘက်တော်ကြီးကလဲ တောင်မတ်ပြီး တဆတ်ဆတ်ဖြစ်နေလေသည်။   ကိုဘသိန်းကတော့ တရှူးရှူးတ ရှဲရှဲဖြစ်၍ လာရာက မခင်တိုး၏ ထဘီကိုပင် လှန်၍တင်လိုက်ရာက သူမ၏ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင်ဝင်၍ ဒူးထောက်ကာ ထိုင်လိုက် လေတော့သည်။ မခင်တိုး၏ ပေါင်တံကြီးတွေမှာလည်း လရောင်အောက်တွင် ဖြူဖွေး၍နေပြီး တလုံးတခဲကြီးဖြစ်ကာ တပ်မက် စရာကြီးပင်။ သူတခါမှ မမြင်ဘူးလေသော အရွယ်ရောက်ပြီးမိန်းတစ်ယောက်၏ မမြင်အပ်လေသော ခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းတွေ ကို မြဦးသည် တစ်ခုချင်း ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း မြင်နေရလေပြီ။ ဒါ့အပြင် ယခုသူ့ရှေ့ မြင်ကွင်းကလဲ သူကြားဖူးနားဝသာ ရှိခဲ့ဖူးပြီး  မမြင်ဖူးခဲ့လေသော မြင်ကွင်းပင်တည်း။

သူမ၏ ပေါင်ဖြူဖြူကြီးနှစ်လုံးကြားတွင် ကိုဘသိန်းက ဝင်၍ထိုင်လိုက်ရာက ဒူး ထောက်၍ သူ၏ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်တော့သည်နှင့် မခင်တိုးသည်လည်း သူမ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကို ဆွဲ၍ ထောင်လိုက် လေ တော့သည်။ ဒီအချိန်မှာပင် ကိုဘသိန်းက သူ၏လီးတန်ကြီးကို ကိုင်၍ လီးတန်ကြီးထိပ်နှင့် မခင်တိုး၏ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ် ခုလုံးကို ထိကာ အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် အထက်အောက် စုန်ဆန်ကာ ပွတ်သပ် ပေးနေလေသည်။   “အ … အကိုသိန်း … ဟင့်  … တော်တော်ကြာ လူကြီးတွေ နိုးလာရင် ခက်မယ် … ဟင့် …”   မခင်တိုး၏ စောက်ပတ်ဝတွင်လည်း စောက်ရည်များမှာ စိမ့်၍  ထွက်နေချေပြီ။ မခင်တိုးမှာ ဒိထက်ပိုပြီး စိတ်မရှည်နိုင်တော့ပေ။

အနေရ အထိုင်ရ တော်တော်ခက်နေပုံရသည်။ မခင်တိုး  တစ်ယောက်တည်းပင် နေရထိုင်ရခက်လှသည်မဟုတ်၊ မြဦးသည်လည်း ဒူးတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်လာသဖြင့် မတ်တပ်ပင် မရပ် နိုင်တော့ပဲ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်ရသည်။ ဟော ခုတစ်ခါ ထိုင်၍ ကြည့်ရသည်မှာလည်း အားမရသဖြင့် မြဦးတစ်ယောက် မတ် တပ်ထရပ်ကာ ကြည့်နေပြန်လေပြီ။ မခင်တိုး၏ အခြေအနေကို ရိပ်စားမိလေသော ကိုဘသိန်းကလည်း လက်တစ်ဖက်က သူမ၏  စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုပေါ်တွင် လက်ညှိုးလက်မတို့ဖြင့် အသာလေး ဖိကာဖြဲလိုက်ပြီး သူ၏လီးတန်ကြီးကို တေ့ကာဖိ၍  လိုးသွင်းလိုက်လေတော့သည်။

“အ … အမလေး … ဟင်း … အရမ်း … အရမ်းကြီးဘဲ .. အကိုသိန်းကလဲ … ဒီမှာ နာသွားတာပဲ .. ဟွန်း”  မခင်တိုးက  သူမ၏နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ချွတ်ကာ မူမူစူစူလေး ပြောလိုက်သည်။  “တော်တော်နာသွားလားဟင် … အကို လောကြီးသွားလို့ပါ”  “နာတာပေါ့ .. ဖြေးဖြေးလုပ်လဲ ရတာပဲဟာ”   “ခုရော .. ဆက်ပြီးနာနေသေးလား”   “ကဲပါ .. မနာတော့ပါဘူး။ လုပ်မှာဖြင့် လုပ် တော့။ လူကြီးတွေ နိုးကုန်ရင် ခက်မယ်”  သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲတွင် ကိုဘသိန်း၏ လီးတန်ကြီးမှာ တဆုံးဝင်လျက် တစ်လစ်ကြီး  ဖြစ်နေသည်ကို အားမလိုအားမရ ဖြစ်လျှက် လီးတန်ကြီးကလဲ မလှုပ်မရှားပဲ ငြိမ်နေသောအခါ အဆမတန် ရမ္မက်စိတ်တွေ ပြင်းပြ လာရသော မခင်တိုးက ကိုဘသိန်း မြန်မြန်လိုးစေရန် လူကြီးတွေကို အကြောင်းပြလျက် လောဆော်လိုက်လေသည်။ ဒါကိုပင် မြဦး က မယောင်မလည်ဖြင့် အိမ်ကြီးဆီဘက်ကို လှမ်း၍ ကြည့်လိုက်သေးသည်။

ကိုဘသိန်းကတော့ သူ၏လီးတန်ကြီးကို ညင်သာစွာ ဆွဲ၍ထုတ်လိုက်ရာက စ၍ လိုးနေချပြီ။ ၁၀ချက်မျှ ခတ်ဖြေးဖြေး လုပ် ပြီးသည်နှင့် အားမရနိုင်ဖြစ်၍ လာရသော ကိုဘသိန်းသည် စိတ်ထင်တိုင်း ဆောင့်၍ လိုးတော့သည်။ မခင်တိုး ခမျာမှာတော့  မျက်လုံးနှစ်လုံး စုံမှိတ်ထားရင်း ဟင့်ကနဲ အင့်ကနဲပင် ဖြစ်အောင် အားပါးတရကြီးကို ကော့၍ပေးနေတော့သည်။ ဒါ့အပြင် မခင်တိုး က သူမ၏ ဒူးကွေးကာ ထောင်ထားသော ခြေထောက်နှစ်ဘက်ကို ကုန်း၍ရုန်း၍ လိုးနေသော ကိုဘသိန်း၏ တင်ပါးပြောင်ပြောင် ကြီး ပေါ်သို့ ချိတ်ကာတင်လိုက်ပြီး စောစောကထက်ပင် တိုး၍ ကော့ပေးနေပြန်ပါသည်။ စောက်ရည်ကြည်တွေ အတော်ပင် ရွှဲစိုနေ ပြီဖြစ်သော မခင်တိုး၏ စောက်ပတ်ကြီးကြောင့် ‘စွပ်’ ကနဲ ‘ပြွတ်’ ကနဲ ‘ဖွတ်’ ကနဲ အသံတွေမှာလည်း တဖြေးဖြေး သိသိသာသာ  ပေါ်ထွက်လာတော့သည်။ မြဦးခမျာတော့ ဆက်လက်၍ကြည့်ဖို့ရာ မစွမ်းတော့ပေ။

သူ၏ တကိုယ်လုံးရှိ အားအင်တွေမှာလည်း  ဘယ်ကို ရောက်သွားသည်မသိ၊ တကိုယ်လုံး ချိနဲ့နေလေပြီ။ ဒါတင်မကသေး၊ ရင်ထဲတွင်လည်း ဟာတာတာ ဆာတာတာဖြင့်  အသက်ရှူရတာလဲ ရင်မောကာ ကြပ်နေလေသည်။ ဒါ့အပြင် ရင်တွေလည်း တဒိန်းဒိန်းခုန်၍ နေပြီး ကိုဘသိန်း၏ ဆောင့်ချက် ကြောင့် လှုပ်ခါနေသော မခင်တိုး၏ နို့အုံကြီးတွေကိုပင် ပြေး၍ ညှစ်ကိုင်ပစ်လိုက် ချင်လာလေသည်။ သူ၏အာရုံထဲမှာတော့ မြင့် မြင့်ကြည် ကလေးကိုသာ ပြေးမြင်ယောင်မိနေတော့သည်။   မြဦးသည် ရပ်၍ကြည့်နေရာမှ အသာလှည့်ပြီး မှောင်ရိပ်ခိုကာ လာ လမ်းအတိုင်း ပြန်လာခဲ့လေသည်။ အပြန်ခရီးမှာတော့ မြင့်မြင့်ကြည်ပြောသည့် “သူများ သမီးရည်းစားတွေဆို သိပ်ပျော်ဖို့ ကောင်း တာပဲ” ဆိုတာ ဒါကိုပဲပြောတာလားမသိ .. အို .. ဒါပဲရှိတာပဲ၊ ဒါကိုပဲပြောတာ သေချာပါတယ်၊ ကိုဘသိန်းတို့ လုပ်ကြသလိုမျိုး မြင့် မြင့်ကြည်ကို လုပ်ပစ်လိုက်တော့မယ်။

သူပြောတာ ဒါပဲဖြစ်မှာပါ၊ သေချာပါတယ် … အင်း ဒီညကတော့ အချိန်မရှိတော့ဘူး။  မနက်ဖြန်က ကျောင်းပိတ်ရက်ပဲ၊ ဒါပေမယ့် မြင့်မြင့်ကြည်အိမ်က လူကြီးတွေ ဈေးဆိုင်ထွက်ကြမှာဆိုတော့ အိမ်မှာ မြင့်မြင့်ကြည် ပဲ ရှိမယ်။ ငါမနက်ဖြန် သွားဖြစ်အောင် သွားရမယ် ဟု တစ်ကိုယ်တည်းပြောကာ နေလေသည်။  အမှန်တော့ ကိုဘသိန်းနှင့် မခင်တိုး တို့သည် ကိုဘသိန်းက အသက် ၂၄ နှစ်၊ မခင်တိုးက အသက် ၂၂ နှစ်ရှိကြပြီး သမီးရည်းစား ဖြစ်ကြသည်မှာလည်း ၆ နှစ်မျှ ရှိခဲ့ပြီး ဖြစ်ရာ ခုလို လင်မယားမကျ ဖြစ်နေခဲ့သည်မှာ တစ်နှစ်လောက်ပင် ရှိနေပြီဆိုသည်ကိုတော့ မြဦးတစ်ယောက် မသိရှာပါပေ။ မြဦး နှင့် မြင့်မြင့်ကြည်တို့ ၂ယောက်မှာတော့ မြဦးက ၁၈ နှစ်ကျော်ကျော်၊ မြင့်မြင့်ကြည်က ၁၈ နှစ်ပြည့်ခါနီးမျှသာ ရှိနေသေးသည်ကို  ပြန်လည် မဆန်းစစ်မိခဲ့ချေ။ ဒါ့အပြင် သူတို့နှစ်ဦးသည် ကာမကိစ္စကို ယခု လက်တည့်စမ်းရန် ကြံရွယ်ရုံသာ ရှိကြသေးပြီး ပြောရ မည်ဆိုလျှင် မြဦးသည် မြင့်မြင့်ကြည်၏ ပါးဖြူဖြူမို့မို့လေးများကိုပင် တခါမှ မမွှေးကြူခဲ့ဖူးပေ။

ခုတော့ဖြင့် အတုမြင် အတတ်သင် ဆိုတာမျိုးလို မြဦးတစ်ယောက် တည်ငြိမ်နေသော သူ၏ရင်တွင် ဂယက်လှိုင်းများသည် ကြောက်ခမန်းလိလိ ရိုက်ခတ်နေရပြီ ဖြစ် ပါတော့သည်။   ထို့နောက် လမ်းထိပ်ကိုထွက်ကာ သံချောင်းကိုရှာ၍ မြင့်မြင့်ကြည်ထံ စာသဝဏ် ပါးလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ စိတ်ချ လက်ချဖြင့် အမေပေးလိုက်သော မုန့်ဖိုးဖြင့် ဘာဘူကြီးဆိုင်တွင် လက်ဘက်ရည်ဝင်သောက် နေလေသည်။   နေ့လည်၁၂နာရီမထိုး မီမှာပင် မြဦးသည် မြင့်မြင့်ကြည်တို့ အိမ်ရှိရာသို့ ထွက်၍ လာခဲ့သည်။ မြင့်မြင့်ကြည်တို့အိမ်မှာ တိုက်ခံနှစ်ထပ်အိမ် ဖြစ်သည်။ သူ ရောက်သွားတော့ အိမ်ရှေ့တံခါးမှာ အဆင့်သင့်ဖွင့်ထားသဖြင့် ခါတိုင်းလိုပင် မြဦးသည် အိမ်ထဲသို့ဝင်လာခဲ့သည်။ အိမ်အောက်ထပ် တစ်ခုလုံး တိတ်ဆိတ်၍နေသည်။ အိမ်ရှေ့တွင် ဘယ်သူမှမရှိသဖြင့် မြဦးသည် အောက်ထပ်တွင်ပင် ရှိနေသော မြင့်မြင့်ကြည်၏  အိပ်ခန်းရှိရာသို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။  မြဦးတစ်ယောက် မြင့်မြင့်ကြည်၏ အိပ်ခန်းရှေ့သို့ ရောက်ပါပြီ။ တံခါးပိတ်ထားသဖြင့် လက် ဖြင့်အသာတွန်းကြည့်ရာ တံခါးရွက်၂ချပ်သည် စေ့ထားသဖြင့် အလိုက်သင့်ပင် ခပ်ဟဟလေး ပွင့်၍ သွားလေသည်။

မြင့်မြင့် ကြည်ကို မှန်တင်ခုံရှေ့တွင် ထိုင်၍ အလှပြင်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ရေချိုးပြီးခါစတော့ ဟုတ်မည်မထင်။ တံခါးဝကို ခပ် စောင်းစောင်းလေး နောက်ကျောပေး၍ ထိုင်နေသော မြင့်မြင့်ကြည်ထံသို့ မြဦး၏ အကြည့်တွေက ရောက်သွားပြီး တခဏလေးမှာ ပင် မို့မို့လေး ဖောင်း၍နေသော သူမ၏ ရင်အုံလေးနှင့် ကား၍ အိဖောင်းကာ ပြည့်တင်းနေသော သူမ၏ တင်သားတွေဆီသို့ မြဦး၏  အကြည့်တွေက ရောက်ရှိသွားခဲ့ရလေပြီ။  မြင့်မြင့်ကြည်သည် မခင်တိုးလောက်တော့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည် မဖွံ့ဖြိုးသေး သော်လည်း သူ့ဟာနှင့်သူတော့ အတော်လေးလှ၍ နေသည်ဟု မြဦးက မှတ်ချက်ချလိုက်မိရင်း မြင့်မြင့်ကြည်၏ အိပ်ခန်းထဲသို့  လှမ်း၍ ဝင်လိုက်ရာ မြင့်မြင့်ကြည်ကလဲ သူ့ဆီသို့ လှည့်အကြည့်ဖြင့် ဆုံကြလေသည်။   “လာ … ကိုဦး … ထိုင်လေ”   “အင်း”     အခန်းထဲတွင် ထိုင်စရာနေရာရှာလိုက်တော့ မြင့်မြင့်ကြည်အိပ်သည့် ကုတင်လေးတစ်လုံးသာ ရှိလေသည်။

မြဦးကလဲ အရင်မြဦး မဟုတ်တော့သဖြင့် ခပ်တည်တည်ပင် ဝင်၍ ထိုင်လိုက်သည်။   ကုတင်လေးပေါ်သို့ မြဦးတစ်ယောက် ထိုင်ချလိုက်သည်နှင့်တပြိုင် တည်း မြင့်မြင့်ကြည်ကလဲ မှန်ရှေ့မှထလာကာ မေးလိုက်သည်။   “ကိုဦးက ကြည့်ကို ၂ယောက်တည်းတွေ့ချင်တယ်ဆို?”    “အင်း လေ”  “ဘာဖြစ်လို့လဲ?”   “တို့ သမီးရည်းစားတွေပဲဟာ … ၂ယောက်တည်းဆိုတော့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ရှိတာပေါ့”    မြင့်မြင့် ကြည်၏မျက်နှာလေးမှာ ပြုံးစစလေး ဖြစ်၍သွားရာကပင် မြဦး၏ဘေးသို့ ထိုင်၍ချလိုက်သည်။ မြင့်မြင့်ကြည်ထံမှ မွှေးပျံ့သော  သင်းရနံ့တို့သည် မြဦးဆီသို့ တည့်တည့်မတ်မတ်ပင် ဝင်ရောက်၍ လာရာက မြဦး၏ ရင်ကို ထိုးဆွ၍နေချေပြီ။ မြဦးသည် မြင့်မြင့် ကြည်ရှိရာဖက်သို့ ငဲ့စောင်းကာ ကြည့်လိုက်မိသည်။  ဒီနေ့မှပင် မြင့်မြင့်ကြည်တစ်ယောက် ခါတိုင်းကျောင်းသွားစဉ်ထက်ပင်  ပို၍လှနေသေးသည်။ သေသေချာချာကို ဂရုတစိုက်ဖြင့် အလှပြင်ထားပုံ ရလေသည်။

ပြီးတော့ သူမ၏မျက်နှာလေးက ငုံ့လျှက် ကု တင်ဘေးကြမ်းပြင်ကို စူးစိုက်ကာ ကြည့်နေလေသည်။  သူတို့နှစ်ဦးသားမှာ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် စကားမဆိုမိကြပဲ ငြိမ် သက်၍ နေကြလေသည်။ တချက်တချက်တွင် အခန်းပြူတင်းပေါက်မှ ဝင်၍လာသော လေပြေလေးများကသာ မြဦးနှင့် မြင့်မြင့် ကြည်တို့ကို တိုးဝှေ့ဖြတ်သန်း သွားကြသည်။  မြင့်မြင့်ကြည်နှင့် ယှဉ်တွဲထိုင်နေရာက စိတ်တွေလှုပ်ရှားလာသော မြဦး၏ လက် တစ်ဖက်က သူမ၏ ပုံခုံးထက်ဆီသို့ ကျရောက်၍သွားရာက မြင့်မြင့်ကြည်၏ နုထွေးသော ပုခုံးလုံးလုံးလေးကို သူ၏လက်ဖဝါးဖြင့်  ဆုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း “ကြည် ကိုဦးကို ချစ်လား … ဟင်”   မြဦး၏ စကားသံကပုံမှန်ထက်ပင် တုန်ခါ၍နေရသလို မြင့်မြင့်ကြည်၏ မို့ မောက်မောက်လေး ဖြစ်နေသော ရွှေရင်နှစ်မွှာသည်လည်း နိမ့်ချည်မြင့်ချည်လေး ဖြစ်၍လာလေသည်။

မြဦး၏ တုန်လှုပ်လှိုက်ဖို သော အမေးစကားကို ကြားရသောအခါ ရင်ထဲတွင် နွေး၍သွားရကာ မြဦးကိုလည်း အံ့သြ၍သွားရသည်။  “အင်း …”   ဟု မြင့်မြင့် ကြည်က တိုးတိုးလေး ဖြေလိုက်ရင်းက ရီဝေသော မျက်လုံးအစုံဖြင့် မြဦးကို လှည့်၍ ကြည့်လိုက်သည့် ခဏမှာပင် မြဦးနှင့် မြင့်မြင့် ကြည်တို့ မျက်နှာနှစ်ခုမှာ ထိလုမတတ် ကပ်၍သွားခဲ့ရပြီး မျက်လုံးချင်းလဲ ဆုံမိကြလေသည်။  ကျန်နေသော မြဦး၏လက်တစ်ဖက် က သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးပေါ်သို့ ထပ်မံကျရောက်လာပြီးလျှင် ခဏချင်းမှာပင် မြဦးသည် မြင့်မြင့်ကြည်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲယူ ပွေ့ဖက်လိုက်ပြီး ပါးဖောင်းဖောင်း ဖြူဖြူမို့မို့လေးများအား မွှေးကြူလိုက်တော့သည်။  ချစ်စရာ့အသွင် မျက်နှာလေးကို  မော့၍ပေးလိုက်ရင်းကပင် ရင်ထဲမှ ပြင်းပြလာသော ပီတိအဟုန်တို့ကြောင့် မြင့်မြင့်ကြည်သည် မြဦး၏ကိုယ်လုံးကြီးကို ပြန်၍   ဖက်တွယ်လိုက်မိသည်။

ဒီလိုအချိန်မျိုး ဒီလိုအပြုအမူမျိုးကို စိတ်ကူးယဉ်ကာ မျှော်လင့်ခဲ့ရလေသော မြင့်မြင့်ကြည်တစ်ယောက်  သူမ၏ မျှော်လင့်ချက်တွေ ပြည့်စုံခဲ့ရပေပြီ။ သူမသည် မြဦးကိုလည်း နားမလည်နိုင်စွာဖြစ်လျက် အံ့သြကြေနပ်၍လည်း နေ မိသည်။ မြဦး နမ်းသည်ကို အားရကြေနပ်စွာ အနမ်းခံနေသော မြင့်မြင့်ကြည်၏ မျက်နှာလေးသည်ပင် ပြုံးယောင်လေးသန်း၍ နေ လေသည်။  မြဦးက မြင့်မြင့်ကြည်၏ ပါးပြင်နှစ်ဘက်ကိုသာမက နဖူးဆံစပ်လေးများနှင့် မေးဖျားလေးကိုပင် မွှေးကြူကာ နမ်းနေပါ သေးသည်။ ပြီးတော့မှ မြဦးက သူ၏မျက်နှာကို အသာခွာကာ မြင့်မြင့်ကြည်၏ မျက်နှာလေးကို စိမ်းစိမ်းလေး တစ်ချက် ကြည့် လိုက်ပြီးတော့မှ သူ၏ နှုတ်ခမ်းတွေက မြင့်မြင့်ကြည်၏ နှုတ်ခမ်းလုံးလုံးလေးတွေပေါ်သို့ ဖိကပ်ကာ စုပ်နမ်းလိုက်ပါတော့သည်။

နှစ်ဦးလုံး၏ အစိမ်းသက်သက်သာ ရှိလေသော သွေးသားတို့သည် ဟုန်းကနဲ နိုးကြွကာ ထ၍လာခဲ့ရချပြီ။ ဒီလိုနမ်းနေရင်းမှပင် မြဦး သည် မြင့်မြင့်ကြည်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို တဖြေးဖြေး အိပ်ယာပေါ်သို့ လှဲချရင်း တင်းကြပ်စွာ ပွေ့ဖက်ထားမိသလို မြင့်မြင့်ကြည်က လဲ မြဦး၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို အတင်းပင် သိမ်းကြုံး၍ ပွေ့ဖက်ထားလိုက်မိပါသည်။  အတုမြင် အတတ်သင် ဆိုသလိုပင် မြဦးသည်  သူဖိထားလေသည့်အတိုင်း လက်တွေကလဲ အငြိမ်မနေပဲ မြင့်မြင့်ကြည်၏ တကိုယ်လုံးကို ပွတ်သပ်နေရုံမျှမက တင်သား လုံးလုံး ဖောင်းဖောင်းတွေကိုပါ ဆုတ်နယ်ပေးနေပြန်ပါသည်။ မြင့်မြင့်ကြည်မှာတော့ ဘယ်လိုဖြစ်မှန်းပင် သူမကိုယ်သူမ မသိ၊ ဖြင်းကနဲ  ရှိန်းကနဲ ဖြစ်သလို ခံစားနေရာမှ တကိုယ်လုံး အားအင်တွေ ဆုတ်လျော့၍ လာရသလို နွမ်းနယ်၍ လာရပါလေတော့သည်။

မြဦးသည် မြင့်မြင့်ကြည်ဝတ်ထားသော အကျႌလေးအပေါ်မှပင် သူမ၏ စူစူမို့မို့ ရွှေရင်နှစ်မွှာကို ဖိကပ်ကာ နမ်းနေလေသည်။ ပြီး တော့မှ ရင်စေ့အကျႌလေးကို ကြယ်သီးတွေ တစ်လုံးချင်းဖြုတ်ကာ တဆက်တည်းမှာပင် ဘော်လီအကျႌလေးကိုပါ ကြယ်သီး တွေ ဆက်၍ ဖြုတ်ပေးလိုက်တော့သည်။ မြင့်မြင့်ကြည်မှာ ပက်လက်လေး လှန်ကာ ရီဝေသောမျက်လုံးများဖြင့် မြဦးကိုကြည့် လျက် မောင့်မျက်နှာ တစ်ရွာထင် ဆိုတာလို မြဦးပြုသမျှ နုရတော့မည့်အသွင်နှင့် ပက်လက်လေး လှဲနေလေသည်။ သူမ၏ တစ် ကိုယ်လုံး ငြိမ်သက်၍နေသ်ာလည်း သူမ၏ အတွင်းစိတ်များမှာတော့ လှုပ်ရှား၍ နေသည်ဆိုသည်ကိုတော့ လက်ဖျားနှစ်ဖက်ဆီမှ  လက်ချောင်းလေးများ၏ လက်ဆစ်လေးများကို တဖျောက်ဖျောက် ချိုးနေသည်ကို မြင်ရခြင်းဖြင့် သိသာနိုင်လေသည်။

“အို .. အကို…”   မြင့်မြင့်ကြည်မှာ သူမ၏ မျက်လုံးလေးနှစ်ဘက်ကို စုံမှိတ်လိုက်ရင်း သူမ၏ မျက်နှာလေးကိုလဲ တစ်ဖက်သို့  စောင်းငဲ့ကာ လွှဲလိုက်လေတော့သည်။ မွေးညင်းနုလေးများ စိမ်းမြမြဖြင့် မြင့်မြင့်ကြည်၏ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား ဖောင်းဖောင်း လေးနှစ်ခု ပြဲဟသွားလေသော အခါတွင်တော့ နီရဲလျှက် အထပ်ထပ် အလွှာလွှာ ပန်းပွင့်ပမာဖြစ်၍ နေလေသော စောက်ပတ်  နှုတ်ခမ်းသားလေးများသည် စိမ့်ထွက်နေပြီဖြစ်သော စောက်ရည်ကြည်လေးများကြောင့် ပြောင်လက်ရွှမ်းစိုစွာဖြင့် ထွက်ပေါ်လာခဲ့ လေသည်။ ထိပ်ဘက်နားဆီမှ စောက်စေ့နီနီရဲရဲလေးကလဲ အသည်းယားစဖွယ် ငေါက်တောက်လေး ထောင်၍ နေတော့သည်။

ပြောင်တင်းကာ အရည်ကြည်လေးများ စိမ့်ထွက်၍နေသော မြဦး၏ လီးတန်ထိပ်ဖူးကြီးသည် သူမ၏ စောက်ပတ်ဝ အတွင်းသား နု နုလေးများကို ပူနွေးစွာဖြင့် တွေ့ထိလာလေတော့သည်။ မြင့်မြင့်ကြည်သည် အသက်ကို ဝအောင် ရှူလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်း၂ဘက်ကို  တင်းတင်းလေးစေ့ကာ မာန်တင်းလိုက်မိသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ရမ္မက်ဇောတွေ ပြင်းပြကာ စိတ်တွေမထိန်းနိုင်တော့သော မြဦး သည် သူ၏ သီးတန်ကြီးကို မြင့်မြင့်ကြည်၏ စောက်ခေါင်းနုနုလေးထဲသို့ တအားပင် ဖိ၍ သွင်းလိုက်လေသည်။

“ဗျစ် .. ဗျစ် .. အား ..အမလေး .. သေပါပြီ … ကျွတ် ကျွတ် ကျွတ်”  မြင့်မြင့်ကြည်မှာ သူမ၏ ခါးသေးသေးလေးသာ ကော့တက် သွားသည်မဟုတ် သူမ၏ ကျောပြင်လေးပါ ကော့၍ သွားရလေသည်။ ပြီးတော့ အသားတွေလည်း တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ စောစော က စောင်းငဲ့ထားသော မျက်နှာလေးကတော့ မော့၍လာပေမယ့် ရှုံ့မဲ့နေလေသည်။ မြဦးသည် ထိတ်ထိတ်ပြာပြာဖြစ်သွားပြီး ခြေမ ကိုင်မိ လက်မကိုင်မိဖြင့် ဘာလုပ်လို့ လုပ်ရမှန်းမသိအောင် ဖြစ်နေလေသည်။  ပြိးတော့မှ မြဦးသည် သတိရသွားပြီး လီးတန်ကြီးကို  ဆွဲချွတ်တော့မလိုလုပ်ပြီးမှ စိတ်ပြောင်းကာ မချွတ်တော့ပဲ လီးတချောင်းလုံးကို မြင့်မြင့်ကြည်၏ စောက်ပတ်လေးထဲသို့ တဆုံး သွင်းထားလျှက် သူ၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို မြင့်မြင့်ကြည်၏ ကိုယ်လုံးလေးပေါ်သို့ မှောက်ချလိုက်ပြီး သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ထွေး နေအောင် ဖက်ကာ နို့လေးနှစ်လုံးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် စို့၍ ပေးနေလေတော့သည်။

စောက်ခေါင်းထဲတွင် အတော်ပင် နာအောင့်၍ သွားရသော မြင့်မြင့်ကြည်သည် နဂိုကပင် ရမ္မက်ထန် တဏှာကြီးသော ဗီဇက  ပါလာ၍လားမသိ။ နာလွန်း၍ အော်ဟစ်က ညီးတွားလိုက်ရသော်လည်း သူမ၏ အော်ဟစ် ညီးတွားသံအဆုံးတွင် ထိုကဲ့သို့ စောက် ခေါင်းထဲ နာကျင်၍ အောင့်သွားရသည်ကိုပင် ရင်ထဲတွင် ကျေနပ်၍ သွားရလေသည်။   အရှက်တရားဆိုသည်ကတော့ သူမ၏ ရင် ထဲတွင် လုံးလုံးလျားလျား မရှိတော့ပေ။ ကြည့်ပါဦး၊ နို့စို့နေသော မြဦးထံသို့ သူမ၏ နို့လေးတွေကိုပင် ကျောလေး ကော့ကာ ကော့ ကာဖြင့် ပင့်ကပ်ကာ ပေးနေသလို တတ်ကျွမ်းမှု မရှိသေးသဖြင့်လည်း သူမ၏ ပေါင်နှစ်ချာင်းကို ကားသထက်ကားကာ စောက်ပတ် လေးကို မြဦး၏ လီးတန်ကြီးအရင်းသို့ အတင်းပင် ဖိကပ်၍ ပေးနေမိချေသည်။ လက်တဖက်ကတော့ မြဦး၏ ကျောပြင်ကြိးကို   သိမ်းကြုံး၍ ဖက်ထားပြီး ကျန်လက်တဖက်က မြဦး၏ ဦးခေါင်းမှ ဆံပင်တွေကို သွယ်လျှ ပြည့်ဖောင်း၍ နေသော လက်ချောင်း လေးများဖြင့် ထိုးဖွ၍ နေလေသည်။  မြဦးမှာ မြင့်မြင့်ကြည် နာလွန်း၍ အော်သဖြင့်သာ အရှိန်သတ်လိုက်ရသည်၊ သူ၏ စိတ်တွေ ကတော့ အဆမတန် ရမ္မက်တွေထန်နေရလေသည်။ လိုးချင်စိတ်တွေ များလာသော မြဦးက မြင့်မြင့်ကြည်၏ အခြေအနေကို ကြည့် လိုက်သေးသည်။ နာသေးလား ဟု မေးရန် စိတ်ကကြံလိုက်သေးပေမယ့်လည်း ပါးစပ်က ပြောမထွက်၊ မြင်ရသော အခြေအန ကတော့ မြင့်မြင့်ကြည်တစ်ယောက် နာကျင်ပုံမရတော့။

ဆွဲထုတ်လိုက်ပါပြီ၊ မြဦးသည် သူမ၏ စောက်ခေါင်းထဲမှ လီးတန်ကြီးကို မြင့်မြင့်ကြည်၏ စောက်ခေါင်းထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက် သောအခါ မြင့်မြင့်ကြည်၏ ခါးလေးမှာ ကော့၍ သူမ၏ စောက်ပတ်ဝလေးမှာ လီးတန်ကြီးနောက်သို့ လိုက်ပါလာသယောင်ပင် ရှိ နေတော့သည်။ ပြီးတော့မှ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ပဲ သူ၏ လီးတန်ကြီးကို ပြန်၍ သွင်းကာ ဆောင့်၍ ဆောင့်၍ လိုးလေတော့သည်။     မြဦး၏ ဆောင့်ချက်ကြောင့် အင့်ကနဲ တချက်ဖြစ်သွားရသော်လည်း မာကြောလွန်းသော လီးတန်ကြီးကြောင့် သူမ၏ စောက်ပတ် အတွင်းသား လေးများမှာ အီစိမ့်၍ သွားရသလို ရင်ထဲတွင်လည်း ကျေနပ်သွားလေသည်။ မြဦးကလဲ ညှာတာရကောင်းမှန်း မသိ တော့ပဲ အတင်းပင် ဆောင့်၍ လိုးပေတော့ရာ စောက်ပတ်အသစ်စက်စက် ပါကင်လေးဖြင့် အလိုးခံနေသော မြင့်မြင့်ကြည်မှာ  နာကျင်မှုကို ပူးတွဲခံစားနေရသော်လည်း ဒီလို ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်တာကိုပင် သူမ၏စိတ်ထဲမှာ အားရကျေနပ်နေလေသည်။

မြဦးကတော့ သူ၏ ကိုယ်လုံးကြိးကို သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်မှကြွကာ မြင့်မြင့်ကြည်၏ ကိုယ်လုံးလေး ဘေးတဖက်စီတွင် လက်ကို ထောက်၍ စိတ်ထင်တိုင်း ဆောင့်နေသဖြင့် မြဦး၏ ဆောင့်ချက်များမှာ အထူးပင် ပြင်းထန်လှကာ နှစ်ဦးစလုံးမှာ တခါမှ မကြုံခဲ့ဖူး လေသော ထူးခြားလှသည့် အရသာကို တမေ့တမောကြီး ခံစားနေရလေသည်။ မြင့်မြင့်ကြည်၏ စိတ်ထဲရင်ထဲတွင်လည်း မြဦးကို  ခင်တွယ်သည့်စိတ် ချစ်တဲ့စိတ်များ ပို၍ပို၍ တိုးပွားလာရသလို မြဦးကလဲ မြင့်မြင့်ကြည်အပေါ်တွင် ကြင်နာစိတ်များ ချစ်စိတ်များ  ပို၍ တိုးလာလေတော့သည်။  မကြာလိုက်ပါချေ၊ မြဦး၏ လိးတန်ကြီးက သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ အတင်းဆောင့်ကာ လိုးသွင်းပြီး  ဖိကပ်လိုက်ချိန်မှာပင် မြင့်မြင့်ကြည်ကလဲ သူမ၏ စောက်ပတ်ကို အတင်းပင် ကော့တင်ပေးကာ သူတို့နှစ်ဦးလုံး၏ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခု သည် တလွန့်လွန့်လူး၍ တွန့်ကာ ပြီးဆုံးခြင်းသို့ ရောက်သွားရပါလေတော့သည်။

 

Zawgyi

 

မေၾကာက္ပါနဲ႔

သရက္ၿမိဳ႕ ဟိုက္စကူးေက်ာင္းႀကီးမွာ ၿမိဳ႕၏ အေနာက္ေျမာက္စြန္း ေတာင္ကုန္းကေလး တစ္ခုေပၚ၌ သပ္ရပ္လွပမႈျဖင့္ တင့္တယ္ စြာ ရွိေနပါသည္။ ေျမာက္ဘက္ေဘာလုံးကြင္း၊ တပ္ကြင္း၊ လြင္ျပင္မ်ားဆီမွ တိုက္ခတ္လာေသာ ေလေျပေအးမ်ားမွာလည္း  သန႔္ရွင္းစင္ၾကယ္ သည္ႏွင့္အမွ် ေအးျမလွသည္။  ထိုေလေျပေအးတို႔ကို တိုက္ခတ္ခံရင္း ေက်ာင္းေဘးပတ္လည္၌ ေျပးကာခုန္ ကာ ကစားေနၾကေသာ ကေလးသူငယ္ အ႐ြယ္ေပါင္းစုံမွာလည္း ႐ႊင္႐ႊင္ျမဳးလွ်က္ ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကသည္။ ေက်ာင္းေဘး ပတ္လည္ တြင္ စီတန္းလွ်က္ စိုက္ပ်ိဳးထားေသာ ဇလပ္ပန္းမ်ားမွာလည္း ရာသီမေ႐ြး အပြင့္အဖူးမ်ားျဖင့္ ျဖဴျဖဴေဖြးလွ်က္ ရွိေနၾကသည္။

ေက်ာင္း၏ ေျမာက္ဘက္သို႔ ထိုးထြက္ေဆာက္လုပ္ထားေသာ ခန္းမေဆာင္ႀကီး ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ရွိ ဇလပ္ပင္မ်ားသည္ ပိုပို၍ပင္  ပြင့္ေနၾကသည္။ အပင္တိုင္း၏ ေအာက္တြင္ ဇလပ္ပြင့္မ်ားသည္ ေႂကြက်လွ်က္ ေကာက္သူ ပန္သူမ်ားကို ငံ့လင့္လဲေလ်ာင္းကာ ရွိ ေနၾကသည္။ ထိုခန္းမႀကီး၏ အေရွ႕ဘက္ ကေလးမ်ား အနည္းငယ္ရွင္းရာ အုတ္ေလွခါးထစ္ေဘး ဇလပ္ပင္တြင္ ၁၂ႏွစ္ ၁၃ႏွစ္ အ႐ြယ္ ကေလးမေလး ၅ေယာက္ကို ျမင္ႏိုင္ပါသည္။  ၄ေယာက္မွာ အပင္မ်ားေအာက္၌ ေႂကြက်ေနေသာ ဇလပ္ပြင့္မ်ားကို  ေကာက္ကာ ႀကိဳးျဖင့္ သီကုံးေနၾကသည္။ ထိုအထဲမွ တစ္ေယာက္ကေတာ့ အျခားကေလးမ်ားႏွင့္ မတူ အပင္ေအာက္၌ ေႂကြက်ေန ေသာ အပြင့္ေလးမ်ားကို သတိပင္မျပဳ အဖက္မွ်မလုပ္ပဲ အပင္ျမင့္ထက္မွာ ရွိေနသည့္ အပြင့္မ်ားသို႔သာ အာ႐ုံျပဳရင္း ေျခဖ်ားေလး ကို မမွီ႔တမွီေထာက္ကာ လွေပ့ေခ်ာေပ့ဆိုသည့္ ပန္းမ်ားကိုသာ ေ႐ြးကာခူးဆြတ္ရင္း သီကုံးေနေလသည္။ အတန္ၾကာလွ်င္  ေအာက္၌ ပန္းေကာက္ေနေသာ သူမ်ားထဲမွ တစ္ေယာက္စႏွစ္ေယာက္စ ထလာၾကကာ …

“ပန္းေလးေတြကသိပ္လွတာပဲကြယ္ .. မူေတာ့အိမ္က် မမကိုေပးဖို႔ တစ္ကုံးရၿပီဆရာ .. “   “အို .. ကိုယ္ေတာ့ဆရာ ေမေမ့ကိုေပး မယ္”   “အို .. ငါေတာ့ဆရာ ဘုရားကိုတင္မွာ”   “အမယ္ .. ငါေတာ့ဆရာ . .ဘယ္သူ႔မွမေပးဘူး။ အိမ္နားကေဒၚခင္တုတ္ကို ၂ျပားနဲ႔ ေရာင္းမယ္ဆရာ။ ဒါမွမုန႔္ဝယ္စားရမယ္”   ၁၂ႏွစ္၁၃ႏွစ္အ႐ြယ္ ကေလးမမ်ားမွာ သူတို႔လွဖို႔ထက္ သူတို႔ႏွင့္ ပက္သက္သည့္ အႀကီး မ်ားလွဖို႔၊ ဘုရားတင္ဖိုံ႔၊ မုန႔္ဖိုးရဖို႔မွ်သာ ေတြးတတ္လွ်က္၊ တစ္ဦးစီ ကိုယ့္ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို ကိုယ္ေဖာ္ျပေနၾကသေလာက္ မတ္တပ္ ရပ္လွ်က္မွ ခူးရင္း သီကုံးေနသည့္ ကေလးမေလးကေတာ့ သူတို႔အားလုံးကို မ်က္လုံးေလးေစြၾကည့္ရင္း သူမသီကုံးၿပီးထားေသာ  ပန္းကုံးကိုလည္း လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ေခါင္းထက္မွာ သီကာဝိုက္ပန္လွ်က္ …

“ေဟ့ မလွလား … ၾကည့္ပန္းေတြကသိပ္လွတယ္ဆရာ၊ ေအာက္က်ၿပီးသားလဲ မဟုတ္ဘူး”   ထိုသို႔အေျပာလိုက္တြင္ အားလုံးေသာ  ကေလးမမ်ားမွာ သူမဘက္သို႔ လွည့္လွ်က္ ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။   “ေဟ့ . ၾကည္ကသိပ္လွတာပဲကြယ္ . ေနာ္”   မနာလို ဝန္တိုစိတ္ အလွ်င္းမရွိၾကေသးေသာ အ႐ြယ္မ်ား ျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ ဖြံ႕ဖြံ႕ကားကား ျဖဴသြယ္တန္းလွ်က္ ကေလးမေလးအလွကို  ေဝကာဆင့္ေနသည့္ ပန္းကုံးကိုၾကည့္လိုက္၊ ပန္းပန္သူကို ၾကည့္လိုက္ျဖင့္ အားလုံးေသာ ကေလးမေလးမ်ားမွာ သေဘာက်ေနၾက သည္။ သို႔ေသာ္က ေလးအ႐ြယ္ဘာဝ အလွတြင္သာ အၿမဲမနစ္ေျမာတတ္၊ ကစားဖို႔ကလဲ ရွိပါေသးသည္။  “လာကြယ္ .. ဟိုဘက္ ကစား႐ုံထဲ သြားကစားရေအာင္”   ထိုထဲမွ တစ္ေယာက္က စလိုက္သည္။

“ေအး လာသြားကစားမယ္”  ထိုတစ္ေယာက္ကို က်န္သုံးေယာက္က မဖင့္မဆိုင္း ေထာက္ခံသေလာက္ ၾကည္ဆိုေသာ ကေလးမက ေတာ့   ထိုတစ္ေယာက္ကို က်န္သုံးေယာက္က မဖင့္မဆိုင္း ေထာက္ခံသေလာက္ ၾကည္ဆိုေသာ ကေလးမကေတာ့   “ဟင့္အင္း ကြယ္ .. ၾကည္ေတာ့မကစားခ်င္ဘူး၊ အဲဒီမွာ ေကာင္ကေလးေတြနဲ႔”  သူမမွာ အပ်ိဳကေလးလိုဟန္ျဖင့္ သည္အေျပာတြင္ မ်က္လုံး ကေလးက ေစြလိုက္ပါေသးသည္။   “ဒါျဖင့္ မူတို႔သြားကစားမယ္ ၾကည့္ဖာသာေနရစ္”   ကစားဖို႔ အေဖာ္စပ္တိုင္း ေကာင္ကေလး ေတြကို အေၾကာင္းျပတတ္ေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ကို က်န္ကေလးမေလး ၄ဦးမွာ ျမင္ျပင္းကတ္သလိုျဖင့္ တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့ လွ်က္ အနိမ့္ဖက္ဆီရွိ ကစား႐ုံဖက္သို႔ ကေလးမ်ားပီပီ အေျပးကေလး လာခဲ့ၾကသည္။

ကစား႐ုံနားေရာက္မွ အေျပးရပ္လွ်က္ …   “သူက ေကာင္ကေလးေတြနဲ႔ေလးဘာေလးနဲ႔ ႀကီးက်ယ္လိုက္တာ၊ သူက သူ႔ရည္းစားနဲ႔မွ စကားေျပာခ်င္ေနတာဆရာ”   ထိုအထဲမွ  ကေလးမတစ္ေယာက္က စ၍အေျပာလိုက္တြင္ …  “ဟုတ္ပါရဲ႕၊ သူက ရည္းစားနဲ႔ဆရာ .. “   ဟုအားလုံးက ေထာက္ခံလိုက္သည္။  သူတို႔အ႐ြယ္တြင္ ရည္းစားဟူသည့္ စကားအဓိပၸါယ္ကို ျပည့္စုံစြာ နားမလည္ေသးေသာ္လည္း မိန္းကေလးတစ္ဦးႏွင့္ ေယာက္်ား ေလးတစ္ဦး ရင္းႏွီးစြာ ေပါင္းေနမႈကိုေတြ႕လွ်င္ သို႔ေသာ္ ကေလးပီပီကစားရင္း ရင္းႏွီးစြာ ေပါင္းခ်င္းမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ အ႐ြယ္ႏွင့္မမွ် ဟန္ပန္မ်ားလွ်က္ ကေလးမဆန္ေသာ အမူအယာမ်ိဳးႏွင့္ ေရာေႏွာေနလွ်င္ ရည္းစားဟု မွတ္ယူစြပ္စြဲတတ္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

သူတို႔အားလုံး ကစား႐ုံထဲသို႔ဝင္စတြင္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္သည္ ထိုင္၍က်န္ခဲ့ရာဖက္သို႔ လွမ္းၾကည့္မိသည္။ ဟုတ္ပါသည္။ ၁၂ႏွစ္အ႐ြယ္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္မွာ ေယာက္်ားေလးမ်ားသာ ကစား႐ုံထဲသို႔ မလိုက္ခ်င္ဟု ေျပာၿပီးေနခဲ့လွ်က္ သူမေဘးမွာေတာ့ ၁၄ႏွစ္အ႐ြယ္ေကာင္ ေလး တစ္ေယာက္က ထိုင္ေနပါသည္။ ထိုေကာင္ေလး၏ လက္ထဲတြင္ ေက်ာင္းေရွ႕ ပန္းၿခံတြင္း၌သာ ရွိလွ်က္ မာလီအလစ္တြင္ သာ ခိုးယူရႏိုင္ေသာ ႏွင္းဆီနီရဲရဲေလး တစ္ပြင့္ကို ကိုင္လွ်က္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္သို႔ လွမ္းေပးေနေလသည္။ သည္ပန္းကိုပင္ ၁၂ႏွစ္ အ႐ြယ္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္က မ်က္ႏွာကေလးငုံ႔ကာ မ်က္လုံးကေလးကိုေစြလွ်က္ ၾကာမူပါပါျဖင့္ လွမ္းယူေနေတာ့သည္။ ဒါကေတာ့  ျမင့္ျမင့္ၾကည္တစ္ေယာက္ လူမမယ္ ကေလးဘဝ အသက္၁၂ႏွစ္ အ႐ြယ္ကပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

ငယ္စဥ္ကပင္စ၍ အလွႀကိဳက္ မႈ အေကာင္းႀကိဳက္မႈမ်ားျဖင့္ နစ္မြန္းလွ်က္ မိဘအေျမႇာက္အစားကိုခံကာ ပ်က္စီးခဲ့ရေသာသူမ၏ ေပါ့ေလ်ာ့ေသာစိတ္ဓါတ္တြင္  ငယ္စဥ္ကပင္ ရည္းစားထားခ်င္သည့္ စိတ္ဓါတ္ျဖင့္ ၁၄ႏွစ္ဝင္ခါစကပင္ အတန္းတူကစားဖက္ လူလွလူေခ်ာ လူခန႔္ကေလး ေမာင္ ျမႏွင့္ ခ်စ္ႀကိဳးသြယ္လွ်က္ ရည္းစားျဖစ္ခဲ့ေလသည္။  ၁ႏွစ္၂ႏွစ္ဆိုေသာ အခ်ိန္ကာလသည္ ေက်ာင္းတက္ ေက်ာင္းဆင္းရင္းျဖင့္ပင္  တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ တစ္လၿပီးတစ္လ တစ္ႏွစ္ၿပီး တစ္ႏွစ္ ေျပာင္းလဲ၍ လာခဲ့ေခ်ၿပီျဖစ္ၿပီး ယခုဆိုလွ်င္ ေမာင္ျမဦးက ၁၈ႏွစ္၊  ျမင့္ျမင့္ၾကည္က ၁၇ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ေပၿပီ။ ဒီႏွစ္ကုန္၍ စာေမးပြဲေအာင္လွ်င္ သူတို႔သည္ တကၠသိုလ္ပညာေရးကို တက္လွမ္းၾက ေပ  ေတာ့မည္။

ငယ္ငယ္ကတည္းက ခႏၶာကိုယ္ ထြားထြားႀကိဳင္းႀကိဳင္းျဖင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးကာ အလွေတြတိုးေနခဲ့ေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္သည္ ယခု ၁၇ႏွစ္ ေက်ာ္ အ႐ြယ္တြင္ေတာ့ ငြားငြားစြင့္စြင့္ အစြမ္းကုန္ ပြင့္ေနသည့္ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ႏွယ္ အလွေသြးေတြ ႂကြယ္ကာ လွခ်င္တိုင္း လွ၍  ေနေပေတာ့သည္။  သူမ၏ ခႏၶာကိုယ္မွာ အ႐ြယ္ႏွင့္မမွ်ေအာင္ ဖြံ႕ၿဖိဳးလာသည့္နည္းတူ သူမ၏ အတြင္းစိတ္မ်ားႏွင့္ ေသြးသား မ်ားသည္လည္း ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ လိုက္ေလွ်ာ ညီေထြစြာ ဖြံ႕ၿဖိဳး၍လာခဲ့ေပၿပီ။ သည္မွာတင္ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထ ရွိတတ္သည့္အတိုင္း ဆႏၵ တည္းဟူေသာ အလိုရမၼက္သည္ သူမ၏ရင္ထဲတြင္ ေပါက္ဖြား တည္ရွိ လာေလေတာ့သည္။ သူမတင္ပဲလားဆိုေတာ့လဲ မဟုတ္ပါ။  ျမဦးက သူမထက္ပင္ အသက္တစ္ႏွစ္မွ် ႀကီးသူျဖစ္၍ သူလည္းပဲ ျမင့္ျမင့္ၾကည္နည္းတူ ရင္ထဲတြင္ ဆႏၵတရားတို႔သည္  ကိန္းေအာင္းျဖစ္တည္လွ်က္ ရွိေနေပသည္။

“ၾကည္ၾကည္ မေန႔က ညေနက ဘာလို႔မလာတာလဲ။ ကိုကိုဦးျဖင့္ ေစာင့္လိုက္ရတာ”  “ပ်င္းလို႔ပါ ကိုကိုဦးရာ၊ တေန႔တေန႔ ဒီစကား ေတြခ်ည္း ထိုင္ထိုင္ၿပီးေျပာေနရတာ။”   “အို ကိုယ့္ရည္းစားမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး အတူထိုင္ေနရတာပဲ ၾကည္ၾကည္ရာ၊ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါတယ္”  “ဟင့္အင္း၊ ၾကည္ေတာ့ပ်င္းတယ္။ ေနာက္ဆို ကိုကိုဦးေခၚရင္ မလာေတာ့ဘူး”   “ဟင္ .. ဒါဆိုဘယ္လိုလုပ္ရမ လဲ”   ႐ိုးအလွသူ ျမဦီးမွာ ရင္ထဲရွိသည့္အတိုင္းပင္ ေျပာခ်လိုက္သည္။ သူ၏ရင္ထဲတြင္လည္း တကယ္ပင္ ညစ္ညဴး၍ ႀကံရာမရ ျဖစ္သြားရသည္။   “ကိုကိုဦးကလဲ၊ သူမ်ားသမီးရည္းစားေတြဆို သိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ ေကာင္းတာပဲဟာ .. ၾကည္သြားေတာ့မယ္”   ျမဦးကို ေက်ာခိုင္းၿပီးမွ အသံကိုႏွိမ့္၍ေျပာကာ သူ႔မ်က္ႏွာကိုမွ လွည့္၍မၾကည့္ေတာ့ပဲ ၾကည္ၾကည္ျမင့္မွာ လြယ္အိတ္ကေလး တရမ္းရမ္း ျဖင့္ ထြက္ခြာသြားေလၿပီျဖစ္သည္။

“သူမ်ားသမီးရည္းစားေတြဆို သိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲဟာ” ဆိုေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏စကားေလးသည္ ျမဦး၏နားထဲတြင္ ပဲ့တင္ ေတြထပ္၍ ၾကားေယာင္ေနေလသည္။   ႐ိုးအလွေသာ ျမဦးကေတာ့ သူမ်ားသမီးရည္းစား ေတြသည္ သူႏွင့္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တို႔ ကဲ့သို႔ ပင္ ရွိလိမ့္မည္ဟု သူက ေတြးထင္ထားခဲ့သည္။ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ စကားကို မၾကားဖူးစဥ္ကေတာ့ သူ၏စိတ္ထဲတြင္ အမ်ားတကာ  အတြဲေတြလို ဘာမွဆန္းျပားစြာ ရွိလိမ့္မည္ဟု မထင္ခဲ့။ ခုေတာ့ သူမသိေသာ အခ်က္ကို ျမင့္ျမင့္ၾကည္က ေထာက္၍ျပသြားခဲ့ေလ ၿပီ။   “ဘာေတြမ်ားထူးျခားလို႔ပါလိမ့္” ဟူေသာ ဆန္းစစ္မႈအေတြးက ျမဦး၏ေခါင္းထဲသို႔ ဝင္၍လာခဲ့ရသည္။ ဒါဆိုရင္ သူမ်ား သမီးရည္းစားေတြသည္ သူတို႔သမီးရည္းစားထက္ ဘာေတြထူးျခားေနသည္ဆိုသည္ကို ျမဦးတစ္ေယာက္ သိရွိရန္လိုလာေပသည္။  သိခ်င္လာတာႏွင့္အမွ် သိေအာင္လုပ္ရေပေတာ့မည္။

ထိုသို႔အေတြးရႈပ္ယွက္ခတ္ကာေနစဥ္မွာပင္ ျမဦး၏ေခါင္းထဲသို႔ အလင္းေရာင္တစ္ခ်က္ ထြက္ေပၚ၍လာရသည္။ ဒါကေတာ့ သူတို႔ ႏွင့္အနီးစပ္ဆုံး သမီးရည္းစားစုံတြဲျဖစ္သည့္ ကိုဘသိန္းႏွင့္ မခင္တိုးတို႔စုံတြဲပင္ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ ျမဦးသည္ ကိုဘသိန္းႏွင့္မခင္တိုးတို႔  စုံတြဲကို သြား၍သတိရလိုက္မိစဥ္မွာပင္ ေန႔လည္က သူႏွင့္သံေခ်ာင္းတို႔ အတူေလွ်ာက္လာစဥ္ ကိုဘသိန္းႀကီးက သံေခ်ာင္းကို  မခင္တိုးထံသို႔ ေစခိုင္းသံၾကားလိုက္ရသည္။ ဒီည ကိုဘသိန္းႀကီးက မခင္တိုးဆီသြားမယ္တဲ့ … သံေခ်ာင္းက ျမဦးကို အာေခ်ာင္ၿပီး ျပန္ေျပာတာကေတာ့ မခင္တိုးႀကီးအိမ္က လူႀကီးေတြအလစ္မွာ ၿခံထဲကို ည၉ နာရီေလာက္ ဆင္းခဲ့ရန္ ကိုဘသိန္းက မခင္တိုးကို  ေျပာခိုင္းသည္ဟု ျမဦးသိထားရသည္။ ဒါဆိုရင္ ၾကာပါတယ္၊ ဒီညပဲ သူတို႔အတြဲေတြ ဘယ္လိုဆိုတာကို ျမဦးစုံစမ္းဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ သည္။

မခင္တိုးတို႔အိမ္ဆိုသည္မွာလည္း တျခားေဝးေဝးလည္းမဟုတ္။ ျမဦးတို႔အိမ္၏ ေနာက္ဖက္တြင္ကပ္လွ်က္ျဖစ္သည္။ ၿခံစည္း႐ိုးက လည္း ခိုင္ခိုင္မာမာ ရွိသည္မဟုတ္ေတာ့ ျမဦးတစ္ေယာက္ ၉နာရီထိုးသည္ႏွင့္ မခင္တိုးတို႔ၿခံဖက္ကို ေမွာင္ရိပ္ခို၍ အသာေလးဝင္ လာခဲ့သည္။    မခင္တိုးတို႔တအိမ္လုံးမွာ မီးေရာင္ဆို၍ ဘာမွ်မျမင္ရ။ လူႀကီးေတြပဲ မရွိလို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ အိပ္ပဲ အိပ္ကုန္ၾကလို႔ လားေတာ့မသိ၊ တအိမ္လုံး တိတ္ဆိတ္၍ ေနသည္။ လဆန္း၁၂ရက္၏ ည၉နာရီထိုး လေရာင္က သစ္႐ြက္ေတြၾကားမွာ ဝိုးတဝါးထိုး က်၍ေနသည္။ ေတြ႕ပါၿပီ၊ ၿခံထဲရွိ ပိေတာက္ပင္ပတ္လည္တြင္ ဝိုင္း၍႐ိုက္ထားေသာ ျဗက္ ၂ေပခြဲေလာက္ရွိေသာ ခုံေပၚတြင္ ကိုဘ  သိန္းတစ္ေယာက္ ေျခတြဲေလာင္းခ်ကာ ထိုင္၍ေနသည္။

ျမဦးတစ္ေယာက္ ကိုဘသိန္းကိုလွမ္း၍ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသည့္ တခဏမွာပင္ ျမဦး၏ေဘးဖက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ တစုံတစ္ဦး  ေလွ်ာက္၍လာသည္ကို ျမဦးတစ္ေယာက္ ကိုဘသိန္းကိုလွမ္း၍ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသည့္ တခဏမွာပင္ ျမဦး၏ေဘးဖက္ ခပ္ လွမ္းလွမ္းမွ တစုံတစ္ဦး ေလွ်ာက္၍လာသည္ကို သတိထားမိလိုက္ျဖင့္ အနီးတြင္ရွိေသာ စံပယ္႐ုံေဘးရွိ ေမွာင္ရိပ္ထဲသို႔   ေျပး၍ကပ္ကာ ပုေနလိုက္ရသည္။ လွမ္း၍ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလွ်ာက္လာသူမွာ မခင္တိုးပင္ျဖစ္သည္။  မခင္တိုးသည္  ခပ္သြက္သြက္ေလး ေလွ်ာက္၍လာရင္းက ကိုဘသိန္းရွိရာပိေတာက္ပင္ႀကီးဆီသို႔ ဦးတည္၍သြားေတာ့ရာ ျမဦးကလဲ ခါးေလးကို ကုန္း ဇက္ေလးကိုပုၿပီး ေမွာင္ရိပ္ကို အကာအကြယ္ယူကာ ပိေတာက္ပင္ႀကီးေဘးရွိ ဇီဇဝါပန္းၿခဳံ ၾကား ေဘးေမွာင္ရိပ္ထဲသို႔  တိုး၍ဝင္လိုက္သည္။ ျမဦးေရာက္ရွိသြားေသာ ေနရာမွာ ကိုဘသိန္းထိုင္ေနရာႏွင့္ဆိုေလွ်င္ ၅ေပခန႔္သာ ေဝးေပမည္။ ထို႔ျပင္ သူ ေရာက္ရွိေနေသာ ေနရာမွာ ပိေတာက္ပင္းႀကီး၏ အရိပ္ကလည္း ထပ္ဆင့္ ထိုးက်၍ေနၿပီး ဇီဇဝါပန္း႐ုံ၏ အရိပ္ကလည္း ရွိေနေလ ရာ အေတာ္ေလးပင္ ေမွာင္မည္း၍ ေနေလသည္။

ျမဦးတစ္ေယာက္ ဇီဇဝါပန္း႐ုံႀကီး ေဘးေရာက္လာစဥ္မွာပင္ မခင္တိုးကလဲ ကိုဘသိန္းႀကီး၏ ေရွ႕သို႔ ေရာက္၍လာခဲ့ေခ်ၿပီ။    “ေစာင့္ေနေတာ ၾကာၿပီလား ကိုသိန္း”   “အင္း အတိုးကလဲ ၾကာလိုက္တာကြာ၊ လာမွ လာပါ့မလားလို႔။”   “လူႀကီးေတြအိပ္ေအာင္  ေစာင့္ရေသးတယ္ အကိုသိန္းရဲ႕”  မခင္တိုးက ေျပာေျပာဆိုဆိုပင္ ကိုဘသိန္း၏ေဘးသို႔ ဝင္၍ ထိုင္လိုက္လွ်င္ ကိုဘသိန္းႀကီးက  ဘာမေျပာညာမေျပာႏွင့္ မခင္တိုးကို ဖက္၍ ပါးေလးႏွစ္ဘက္ကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ေမႊးကာၾကဴ၍ ေနေလေတာ့သည္။ မခင္တိုး ေတာ့ ဘယ္လိုေနသည္မသိ။ ျမဦးတစ္ေယာက္ေတာ့ အသက္ရႉေနတာပင္ ရပ္သြားမတတ္ ျဖစ္၍သြားရသည္။ အလဲ့ … မခင္တိုး ကလဲ အာဂပင္၊ သူမ၏လက္တစ္ဖက္က ကိုဘသိန္းႀကီး၏ ခါးကိုပင္ ျပန္၍ဖက္ထားလိုက္ေသးသည္။

ကိုဘသိန္းႀကီးက မခင္တိုး၏ မ်က္ႏွာေလးကို ေမႊးၾကဴရ႐ုံျဖင့္ အားရပုံမေပၚေသး၊ သူ၏ ႏႈတ္ခမ္းထူထူႀကီးျဖင့္ မခင္ တိုး၏ႏႈတ္ခမ္းပါးေလး ေတြေပၚသို႔ ဖိကပ္၍ စုပ္နမ္းေနေတာ့ရာ က်န္ေနေသာ မခင္တိုး၏ လက္ေလးတစ္ဖက္ကပါ ကိုဘသိန္း၏  ေက်ာျပင္ႀကီးကို ဖက္၍၍ထားၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အတင္းပင္ တိုး၍ ဖက္လိုက္ၾကသည္ကို ျမဦးက  သဲကြဲစြာ ျမင္လိုက္ရသည္။ မခင္တိုး၏ မ်က္လုံးေတြကလဲ မွိတ္၍သြားသည္ကို ေတြ႕ျမင္လိုက္ေသာ ျမဦးတစ္ေယာက္ ဘယ္လို ျဖစ္လာသည္မသိ၊ တကိုယ္လုံး ထူပူ၍လာရာက နတ္က်သလို တုန္တုန္ယင္ယင္ ျဖစ္၍လာရေတာ့သည္။

ဒီအခ်ိန္မွာပင္ ျမဦးသတိထားမိလိုက္တာက သမီးရည္းစားႏွစ္ေယာက္ ေတြ႕ရင္ စကားေတြ ေဖာင္ေလာက္ေအာင္ေျပာသည္ ဟု သူ သိထားသည္မွာ မွားယြင္း၍ ေနပါၿပီေကာ။ ကိုဘသိန္းႏွင့္ မခင္တိုးတို႔ စကားေတြဘာမွ် မေျပာလိုက္၊ တစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္းသာ ေျပာ လိုက္သည္ကို သူၾကားလိုက္ရသည္ဟု ေတြးေတာလိုက္မိသည္။   ျမဦးၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ကိုဘသိန္းက မခင္တိုး၏ ႏႈတ္ခမ္းေတြ ကို မလြတ္တမ္း ငုံခဲထားရင္းကပင္ သူ၏လက္ႀကီးတဖက္က မခင္တိုး၏ ႏို႔အုံေတြကို အက်ႌေပၚမွပင္ ဆုတ္နယ္ေျခမႊ၍ ေနသည္ ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သိပ္မၾကာလိုက္ေသာ အခ်ိန္တြင္ပင္ ကိုဘသိန္းႀကီးက မခင္တိုး၏ ကိုယ္လုံးေလးကို ခါးမွေပြ႕ကာ ခံတန္းေပၚ သို႔ ပက္လက္လွန္၍ ခ်လိုက္ေလသည္။

မခင္တိုးတစ္ေယာက္ ပက္လက္ေလးျဖစ္သြားစဥ္မွာပင္ သူမ၏ကိုယ္လုံးေပၚမွ ပါ၍သြား ေသာ ကိုဘသိန္းႀကီးသည္ လက္ဖက္က မခင္တိုး၏ အက်ႌၾကယ္သီးေတြကို ျဖဳတ္လိုက္ရာက အက်ႌရင္ဘတ္ ႏွစ္ျခမ္းကို  ဘယ္ညာဟ၍ ဖြင့္လိုက္ေသာအခါ ကိုဘသိန္းေတာ့ ဘယ္လိုေနသည္မသိ၊ ျမဦးတစ္ေယာက္ေတာ့ ရင္ထဲတြင္ ဒိန္းကနဲျဖစ္သြားၿပီး   သူ၏မ်က္လုံးေတြကိုပင္ မ်က္ေတာင္ခတ္ရန္ ေမ့သြားရေလသည္။ ေဘာ္လီအက်ႌအတြင္းမွ ျပည့္အံကာထြက္ေနသာ မခင္တိုး၏  ႏို႔အုံသားေတြသည္ အိေဖာင္း၍ လေရာင္ေအာက္မွာ ေဖြးႏွစ္၍ေနေလသည္။ မက္ေမာစရာေကာင္းလွလြန္း၍ ကိုဘသိန္းသည္  ေခါင္းႀကီးကိုငုံ႔ၿပီး တရႈံ႕ရႈံ႕ နမ္းေနေတာ့သည္။  ကိုဘသိန္း၏ လက္ကလည္း အၿငိမ္မေနပဲ မခင္တိုး၏ ေဘာ္လီအက်ႌအေနာက္က  ခ်ိတ္ေတြကိုပါ ျဖဳတ္ေနေလသည္။ ခ်ိတ္မ်ားအကုန္ ျပဳတ္သြားၿပီး ေဘာ္လီအက်ႌကို လွန္တင္လိုက္ကာ ႏို႔အုံႏွစ္ဘက္လုံးကို လက္ ျဖင့္ဆုတ္၍ နယ္ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးမွာ လေရာင္ေဖြးေဖြးတြင္ ျဖဴဝင္း၍ေနသည္။

ကိုဘသိန္းက စိတ္ေတြအလြန္ပင္  ထႂကြလာပုံျဖင့္ မခင္တိုး၏ႏို႔ေတြကို အတင္းငုံ႔၍ စို႔ေလေတာ့သည္။    ျမဦးတစ္ေယာက္ေတာ့ မတ္တတ္ပင္ မရပ္ႏိုင္ေတာ့၊ ဒူးေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္လာေပၿပီ။ ၿပီးေတာ့ တခါမွမျဖစ္ေပၚခဲ့ဖူးေသာ ခံစားမႈေတြကလဲ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံး ရွိန္းရွိန္းဖိန္းဖိန္း ျဖစ္ေပၚ ေနလ်က္ ပုဆိုးတြင္းမွ ဖြားဘက္ေတာ္ႀကီးကလဲ ေတာင္မတ္ၿပီး တဆတ္ဆတ္ျဖစ္ေနေလသည္။   ကိုဘသိန္းကေတာ့ တရႉးရႉးတ ရွဲရွဲျဖစ္၍ လာရာက မခင္တိုး၏ ထဘီကိုပင္ လွန္၍တင္လိုက္ရာက သူမ၏ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားတြင္ဝင္၍ ဒူးေထာက္ကာ ထိုင္လိုက္ ေလေတာ့သည္။ မခင္တိုး၏ ေပါင္တံႀကီးေတြမွာလည္း လေရာင္ေအာက္တြင္ ျဖဴေဖြး၍ေနၿပီး တလုံးတခဲႀကီးျဖစ္ကာ တပ္မက္ စရာႀကီးပင္။ သူတခါမွ မျမင္ဘူးေလေသာ အ႐ြယ္ေရာက္ၿပီးမိန္းတစ္ေယာက္၏ မျမင္အပ္ေလေသာ ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းေတြ ကို ျမဦးသည္ တစ္ခုခ်င္း ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ေနရေလၿပီ။ ဒါ့အျပင္ ယခုသူ႔ေရွ႕ ျမင္ကြင္းကလဲ သူၾကားဖူးနားဝသာ ရွိခဲ့ဖူးၿပီး  မျမင္ဖူးခဲ့ေလေသာ ျမင္ကြင္းပင္တည္း။

သူမ၏ ေပါင္ျဖဴျဖဴႀကီးႏွစ္လုံးၾကားတြင္ ကိုဘသိန္းက ဝင္၍ထိုင္လိုက္ရာက ဒူး ေထာက္၍ သူ၏ပုဆိုးကို ခြၽတ္ခ်လိုက္ေတာ့သည္ႏွင့္ မခင္တိုးသည္လည္း သူမ၏ ေပါင္ႏွစ္လုံးကို ဆြဲ၍ ေထာင္လိုက္ ေလ ေတာ့သည္။ ဒီအခ်ိန္မွာပင္ ကိုဘသိန္းက သူ၏လီးတန္ႀကီးကို ကိုင္၍ လီးတန္ႀကီးထိပ္ႏွင့္ မခင္တိုး၏ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ ခုလုံးကို ထိကာ အကြဲေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ အထက္ေအာက္ စုန္ဆန္ကာ ပြတ္သပ္ ေပးေနေလသည္။   “အ … အကိုသိန္း … ဟင့္  … ေတာ္ေတာ္ၾကာ လူႀကီးေတြ ႏိုးလာရင္ ခက္မယ္ … ဟင့္ …”   မခင္တိုး၏ ေစာက္ပတ္ဝတြင္လည္း ေစာက္ရည္မ်ားမွာ စိမ့္၍  ထြက္ေနေခ်ၿပီ။ မခင္တိုးမွာ ဒိထက္ပိုၿပီး စိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့ေပ။

အေနရ အထိုင္ရ ေတာ္ေတာ္ခက္ေနပုံရသည္။ မခင္တိုး  တစ္ေယာက္တည္းပင္ ေနရထိုင္ရခက္လွသည္မဟုတ္၊ ျမဦးသည္လည္း ဒူးေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္လာသျဖင့္ မတ္တပ္ပင္ မရပ္ ႏိုင္ေတာ့ပဲ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လိုက္ရသည္။ ေဟာ ခုတစ္ခါ ထိုင္၍ ၾကည့္ရသည္မွာလည္း အားမရသျဖင့္ ျမဦးတစ္ေယာက္ မတ္ တပ္ထရပ္ကာ ၾကည့္ေနျပန္ေလၿပီ။ မခင္တိုး၏ အေျခအေနကို ရိပ္စားမိေလေသာ ကိုဘသိန္းကလည္း လက္တစ္ဖက္က သူမ၏  ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ႏွစ္ခုေပၚတြင္ လက္ညႇိဳးလက္မတို႔ျဖင့္ အသာေလး ဖိကာၿဖဲလိုက္ၿပီး သူ၏လီးတန္ႀကီးကို ေတ့ကာဖိ၍  လိုးသြင္းလိုက္ေလေတာ့သည္။

“အ … အမေလး … ဟင္း … အရမ္း … အရမ္းႀကီးဘဲ .. အကိုသိန္းကလဲ … ဒီမွာ နာသြားတာပဲ .. ဟြန္း”  မခင္တိုးက  သူမ၏ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို ခြၽတ္ကာ မူမူစူစူေလး ေျပာလိုက္သည္။  “ေတာ္ေတာ္နာသြားလားဟင္ … အကို ေလာႀကီးသြားလို႔ပါ”  “နာတာေပါ့ .. ေျဖးေျဖးလုပ္လဲ ရတာပဲဟာ”   “ခုေရာ .. ဆက္ၿပီးနာေနေသးလား”   “ကဲပါ .. မနာေတာ့ပါဘူး။ လုပ္မွာျဖင့္ လုပ္ ေတာ့။ လူႀကီးေတြ ႏိုးကုန္ရင္ ခက္မယ္”  သူမ၏ ေစာက္ပတ္ထဲတြင္ ကိုဘသိန္း၏ လီးတန္ႀကီးမွာ တဆုံးဝင္လ်က္ တစ္လစ္ႀကီး  ျဖစ္ေနသည္ကို အားမလိုအားမရ ျဖစ္လွ်က္ လီးတန္ႀကီးကလဲ မလႈပ္မရွားပဲ ၿငိမ္ေနေသာအခါ အဆမတန္ ရမၼက္စိတ္ေတြ ျပင္းျပ လာရေသာ မခင္တိုးက ကိုဘသိန္း ျမန္ျမန္လိုးေစရန္ လူႀကီးေတြကို အေၾကာင္းျပလ်က္ ေလာေဆာ္လိုက္ေလသည္။ ဒါကိုပင္ ျမဦး က မေယာင္မလည္ျဖင့္ အိမ္ႀကီးဆီဘက္ကို လွမ္း၍ ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။

ကိုဘသိန္းကေတာ့ သူ၏လီးတန္ႀကီးကို ညင္သာစြာ ဆြဲ၍ထုတ္လိုက္ရာက စ၍ လိုးေနခ်ၿပီ။ ၁၀ခ်က္မွ် ခတ္ေျဖးေျဖး လုပ္ ၿပီးသည္ႏွင့္ အားမရႏိုင္ျဖစ္၍ လာရေသာ ကိုဘသိန္းသည္ စိတ္ထင္တိုင္း ေဆာင့္၍ လိုးေတာ့သည္။ မခင္တိုး ခမ်ာမွာေတာ့  မ်က္လုံးႏွစ္လုံး စုံမွိတ္ထားရင္း ဟင့္ကနဲ အင့္ကနဲပင္ ျဖစ္ေအာင္ အားပါးတရႀကီးကို ေကာ့၍ေပးေနေတာ့သည္။ ဒါ့အျပင္ မခင္တိုး က သူမ၏ ဒူးေကြးကာ ေထာင္ထားေသာ ေျခေထာက္ႏွစ္ဘက္ကို ကုန္း၍႐ုန္း၍ လိုးေနေသာ ကိုဘသိန္း၏ တင္ပါးေျပာင္ေျပာင္ ႀကီး ေပၚသို႔ ခ်ိတ္ကာတင္လိုက္ၿပီး ေစာေစာကထက္ပင္ တိုး၍ ေကာ့ေပးေနျပန္ပါသည္။ ေစာက္ရည္ၾကည္ေတြ အေတာ္ပင္ ႐ႊဲစိုေန ၿပီျဖစ္ေသာ မခင္တိုး၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးေၾကာင့္ ‘စြပ္’ ကနဲ ‘ႁပြတ္’ ကနဲ ‘ဖြတ္’ ကနဲ အသံေတြမွာလည္း တေျဖးေျဖး သိသိသာသာ  ေပၚထြက္လာေတာ့သည္။ ျမဦးခမ်ာေတာ့ ဆက္လက္၍ၾကည့္ဖို႔ရာ မစြမ္းေတာ့ေပ။

သူ၏ တကိုယ္လုံးရွိ အားအင္ေတြမွာလည္း  ဘယ္ကို ေရာက္သြားသည္မသိ၊ တကိုယ္လုံး ခ်ိနဲ႔ေနေလၿပီ။ ဒါတင္မကေသး၊ ရင္ထဲတြင္လည္း ဟာတာတာ ဆာတာတာျဖင့္  အသက္ရႉရတာလဲ ရင္ေမာကာ ၾကပ္ေနေလသည္။ ဒါ့အျပင္ ရင္ေတြလည္း တဒိန္းဒိန္းခုန္၍ ေနၿပီး ကိုဘသိန္း၏ ေဆာင့္ခ်က္ ေၾကာင့္ လႈပ္ခါေနေသာ မခင္တိုး၏ ႏို႔အုံႀကီးေတြကိုပင္ ေျပး၍ ညႇစ္ကိုင္ပစ္လိုက္ ခ်င္လာေလသည္။ သူ၏အာ႐ုံထဲမွာေတာ့ ျမင့္ ျမင့္ၾကည္ ကေလးကိုသာ ေျပးျမင္ေယာင္မိေနေတာ့သည္။   ျမဦးသည္ ရပ္၍ၾကည့္ေနရာမွ အသာလွည့္ၿပီး ေမွာင္ရိပ္ခိုကာ လာ လမ္းအတိုင္း ျပန္လာခဲ့ေလသည္။ အျပန္ခရီးမွာေတာ့ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ေျပာသည့္ “သူမ်ား သမီးရည္းစားေတြဆို သိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ ေကာင္း တာပဲ” ဆိုတာ ဒါကိုပဲေျပာတာလားမသိ .. အို .. ဒါပဲရွိတာပဲ၊ ဒါကိုပဲေျပာတာ ေသခ်ာပါတယ္၊ ကိုဘသိန္းတို႔ လုပ္ၾကသလိုမ်ိဳး ျမင့္ ျမင့္ၾကည္ကို လုပ္ပစ္လိုက္ေတာ့မယ္။

သူေျပာတာ ဒါပဲျဖစ္မွာပါ၊ ေသခ်ာပါတယ္ … အင္း ဒီညကေတာ့ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး။  မနက္ျဖန္က ေက်ာင္းပိတ္ရက္ပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္အိမ္က လူႀကီးေတြ ေဈးဆိုင္ထြက္ၾကမွာဆိုေတာ့ အိမ္မွာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ ပဲ ရွိမယ္။ ငါမနက္ျဖန္ သြားျဖစ္ေအာင္ သြားရမယ္ ဟု တစ္ကိုယ္တည္းေျပာကာ ေနေလသည္။  အမွန္ေတာ့ ကိုဘသိန္းႏွင့္ မခင္တိုး တို႔သည္ ကိုဘသိန္းက အသက္ ၂၄ ႏွစ္၊ မခင္တိုးက အသက္ ၂၂ ႏွစ္ရွိၾကၿပီး သမီးရည္းစား ျဖစ္ၾကသည္မွာလည္း ၆ ႏွစ္မွ် ရွိခဲ့ၿပီး ျဖစ္ရာ ခုလို လင္မယားမက် ျဖစ္ေနခဲ့သည္မွာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ပင္ ရွိေနၿပီဆိုသည္ကိုေတာ့ ျမဦးတစ္ေယာက္ မသိရွာပါေပ။ ျမဦး ႏွင့္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တို႔ ၂ေယာက္မွာေတာ့ ျမဦးက ၁၈ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္၊ ျမင့္ျမင့္ၾကည္က ၁၈ ႏွစ္ျပည့္ခါနီးမွ်သာ ရွိေနေသးသည္ကို  ျပန္လည္ မဆန္းစစ္မိခဲ့ေခ်။ ဒါ့အျပင္ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ ကာမကိစၥကို ယခု လက္တည့္စမ္းရန္ ႀကံ႐ြယ္႐ုံသာ ရွိၾကေသးၿပီး ေျပာရ မည္ဆိုလွ်င္ ျမဦးသည္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ပါးျဖဴျဖဴမို႔မို႔ေလးမ်ားကိုပင္ တခါမွ မေမႊးၾကဴခဲ့ဖူးေပ။

ခုေတာ့ျဖင့္ အတုျမင္ အတတ္သင္ ဆိုတာမ်ိဳးလို ျမဦးတစ္ေယာက္ တည္ၿငိမ္ေနေသာ သူ၏ရင္တြင္ ဂယက္လႈိင္းမ်ားသည္ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ႐ိုက္ခတ္ေနရၿပီ ျဖစ္ ပါေတာ့သည္။   ထို႔ေနာက္ လမ္းထိပ္ကိုထြက္ကာ သံေခ်ာင္းကိုရွာ၍ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ထံ စာသဝဏ္ ပါးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ စိတ္ခ် လက္ခ်ျဖင့္ အေမေပးလိုက္ေသာ မုန႔္ဖိုးျဖင့္ ဘာဘူႀကီးဆိုင္တြင္ လက္ဘက္ရည္ဝင္ေသာက္ ေနေလသည္။   ေန႔လည္၁၂နာရီမထိုး မီမွာပင္ ျမဦးသည္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တို႔ အိမ္ရွိရာသို႔ ထြက္၍ လာခဲ့သည္။ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တို႔အိမ္မွာ တိုက္ခံႏွစ္ထပ္အိမ္ ျဖစ္သည္။ သူ ေရာက္သြားေတာ့ အိမ္ေရွ႕တံခါးမွာ အဆင့္သင့္ဖြင့္ထားသျဖင့္ ခါတိုင္းလိုပင္ ျမဦးသည္ အိမ္ထဲသို႔ဝင္လာခဲ့သည္။ အိမ္ေအာက္ထပ္ တစ္ခုလုံး တိတ္ဆိတ္၍ေနသည္။ အိမ္ေရွ႕တြင္ ဘယ္သူမွမရွိသျဖင့္ ျမဦးသည္ ေအာက္ထပ္တြင္ပင္ ရွိေနေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏  အိပ္ခန္းရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။  ျမဦးတစ္ေယာက္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ အိပ္ခန္းေရွ႕သို႔ ေရာက္ပါၿပီ။ တံခါးပိတ္ထားသျဖင့္ လက္ ျဖင့္အသာတြန္းၾကည့္ရာ တံခါး႐ြက္၂ခ်ပ္သည္ ေစ့ထားသျဖင့္ အလိုက္သင့္ပင္ ခပ္ဟဟေလး ပြင့္၍ သြားေလသည္။

ျမင့္ျမင့္ ၾကည္ကို မွန္တင္ခုံေရွ႕တြင္ ထိုင္၍ အလွျပင္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေရခ်ိဳးၿပီးခါစေတာ့ ဟုတ္မည္မထင္။ တံခါးဝကို ခပ္ ေစာင္းေစာင္းေလး ေနာက္ေက်ာေပး၍ ထိုင္ေနေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ထံသို႔ ျမဦး၏ အၾကည့္ေတြက ေရာက္သြားၿပီး တခဏေလးမွာ ပင္ မို႔မို႔ေလး ေဖာင္း၍ေနေသာ သူမ၏ ရင္အုံေလးႏွင့္ ကား၍ အိေဖာင္းကာ ျပည့္တင္းေနေသာ သူမ၏ တင္သားေတြဆီသို႔ ျမဦး၏  အၾကည့္ေတြက ေရာက္ရွိသြားခဲ့ရေလၿပီ။  ျမင့္ျမင့္ၾကည္သည္ မခင္တိုးေလာက္ေတာ့ ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္ မဖြံ႕ၿဖိဳးေသး ေသာ္လည္း သူ႔ဟာႏွင့္သူေတာ့ အေတာ္ေလးလွ၍ ေနသည္ဟု ျမဦးက မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္မိရင္း ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ အိပ္ခန္းထဲသို႔  လွမ္း၍ ဝင္လိုက္ရာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ကလဲ သူ႔ဆီသို႔ လွည့္အၾကည့္ျဖင့္ ဆုံၾကေလသည္။   “လာ … ကိုဦး … ထိုင္ေလ”   “အင္း”     အခန္းထဲတြင္ ထိုင္စရာေနရာရွာလိုက္ေတာ့ ျမင့္ျမင့္ၾကည္အိပ္သည့္ ကုတင္ေလးတစ္လုံးသာ ရွိေလသည္။

ျမဦးကလဲ အရင္ျမဦး မဟုတ္ေတာ့သျဖင့္ ခပ္တည္တည္ပင္ ဝင္၍ ထိုင္လိုက္သည္။   ကုတင္ေလးေပၚသို႔ ျမဦးတစ္ေယာက္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္ တည္း ျမင့္ျမင့္ၾကည္ကလဲ မွန္ေရွ႕မွထလာကာ ေမးလိုက္သည္။   “ကိုဦးက ၾကည့္ကို ၂ေယာက္တည္းေတြ႕ခ်င္တယ္ဆို?”    “အင္း ေလ”  “ဘာျဖစ္လို႔လဲ?”   “တို႔ သမီးရည္းစားေတြပဲဟာ … ၂ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရွိတာေပါ့”    ျမင့္ျမင့္ ၾကည္၏မ်က္ႏွာေလးမွာ ၿပဳံးစစေလး ျဖစ္၍သြားရာကပင္ ျမဦး၏ေဘးသို႔ ထိုင္၍ခ်လိုက္သည္။ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ထံမွ ေမႊးပ်ံ႕ေသာ  သင္းရနံ႔တို႔သည္ ျမဦးဆီသို႔ တည့္တည့္မတ္မတ္ပင္ ဝင္ေရာက္၍ လာရာက ျမဦး၏ ရင္ကို ထိုးဆြ၍ေနေခ်ၿပီ။ ျမဦးသည္ ျမင့္ျမင့္ ၾကည္ရွိရာဖက္သို႔ ငဲ့ေစာင္းကာ ၾကည့္လိုက္မိသည္။  ဒီေန႔မွပင္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တစ္ေယာက္ ခါတိုင္းေက်ာင္းသြားစဥ္ထက္ပင္  ပို၍လွေနေသးသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာကို ဂ႐ုတစိုက္ျဖင့္ အလွျပင္ထားပုံ ရေလသည္။

ၿပီးေတာ့ သူမ၏မ်က္ႏွာေလးက ငုံ႔လွ်က္ ကု တင္ေဘးၾကမ္းျပင္ကို စူးစိုက္ကာ ၾကည့္ေနေလသည္။  သူတို႔ႏွစ္ဦးသားမွာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ စကားမဆိုမိၾကပဲ ၿငိမ္ သက္၍ ေနၾကေလသည္။ တခ်က္တခ်က္တြင္ အခန္းျပဴတင္းေပါက္မွ ဝင္၍လာေသာ ေလေျပေလးမ်ားကသာ ျမဦးႏွင့္ ျမင့္ျမင့္ ၾကည္တို႔ကို တိုးေဝွ႔ျဖတ္သန္း သြားၾကသည္။  ျမင့္ျမင့္ၾကည္ႏွင့္ ယွဥ္တြဲထိုင္ေနရာက စိတ္ေတြလႈပ္ရွားလာေသာ ျမဦး၏ လက္ တစ္ဖက္က သူမ၏ ပုံခုံးထက္ဆီသို႔ က်ေရာက္၍သြားရာက ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ႏုေထြးေသာ ပုခုံးလုံးလုံးေလးကို သူ၏လက္ဖဝါးျဖင့္  ဆုပ္ကိုင္လိုက္ရင္း “ၾကည္ ကိုဦးကို ခ်စ္လား … ဟင္”   ျမဦး၏ စကားသံကပုံမွန္ထက္ပင္ တုန္ခါ၍ေနရသလို ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ မို႔ ေမာက္ေမာက္ေလး ျဖစ္ေနေသာ ေ႐ႊရင္ႏွစ္မႊာသည္လည္း နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ေလး ျဖစ္၍လာေလသည္။

ျမဦး၏ တုန္လႈပ္လႈိက္ဖို ေသာ အေမးစကားကို ၾကားရေသာအခါ ရင္ထဲတြင္ ေႏြး၍သြားရကာ ျမဦးကိုလည္း အံ့ၾသ၍သြားရသည္။  “အင္း …”   ဟု ျမင့္ျမင့္ ၾကည္က တိုးတိုးေလး ေျဖလိုက္ရင္းက ရီေဝေသာ မ်က္လုံးအစုံျဖင့္ ျမဦးကို လွည့္၍ ၾကည့္လိုက္သည့္ ခဏမွာပင္ ျမဦးႏွင့္ ျမင့္ျမင့္ ၾကည္တို႔ မ်က္ႏွာႏွစ္ခုမွာ ထိလုမတတ္ ကပ္၍သြားခဲ့ရၿပီး မ်က္လုံးခ်င္းလဲ ဆုံမိၾကေလသည္။  က်န္ေနေသာ ျမဦး၏လက္တစ္ဖက္ က သူမ၏ ကိုယ္လုံးေလးေပၚသို႔ ထပ္မံက်ေရာက္လာၿပီးလွ်င္ ခဏခ်င္းမွာပင္ ျမဦးသည္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ကိုယ္လုံးေလးကို ဆြဲယူ ေပြ႕ဖက္လိုက္ၿပီး ပါးေဖာင္းေဖာင္း ျဖဴျဖဴမို႔မို႔ေလးမ်ားအား ေမႊးၾကဴလိုက္ေတာ့သည္။  ခ်စ္စရာ့အသြင္ မ်က္ႏွာေလးကို  ေမာ့၍ေပးလိုက္ရင္းကပင္ ရင္ထဲမွ ျပင္းျပလာေသာ ပီတိအဟုန္တို႔ေၾကာင့္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္သည္ ျမဦး၏ကိုယ္လုံးႀကီးကို ျပန္၍   ဖက္တြယ္လိုက္မိသည္။

ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳး ဒီလိုအျပဳအမူမ်ိဳးကို စိတ္ကူးယဥ္ကာ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ရေလေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တစ္ေယာက္  သူမ၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျပည့္စုံခဲ့ရေပၿပီ။ သူမသည္ ျမဦးကိုလည္း နားမလည္ႏိုင္စြာျဖစ္လ်က္ အံ့ၾသေၾကနပ္၍လည္း ေန မိသည္။ ျမဦး နမ္းသည္ကို အားရေၾကနပ္စြာ အနမ္းခံေနေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ မ်က္ႏွာေလးသည္ပင္ ၿပဳံးေယာင္ေလးသန္း၍ ေန ေလသည္။  ျမဦးက ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ပါးျပင္ႏွစ္ဘက္ကိုသာမက နဖူးဆံစပ္ေလးမ်ားႏွင့္ ေမးဖ်ားေလးကိုပင္ ေမႊးၾကဴကာ နမ္းေနပါ ေသးသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ျမဦးက သူ၏မ်က္ႏွာကို အသာခြာကာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ မ်က္ႏွာေလးကို စိမ္းစိမ္းေလး တစ္ခ်က္ ၾကည့္ လိုက္ၿပီးေတာ့မွ သူ၏ ႏႈတ္ခမ္းေတြက ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ႏႈတ္ခမ္းလုံးလုံးေလးေတြေပၚသို႔ ဖိကပ္ကာ စုပ္နမ္းလိုက္ပါေတာ့သည္။

ႏွစ္ဦးလုံး၏ အစိမ္းသက္သက္သာ ရွိေလေသာ ေသြးသားတို႔သည္ ဟုန္းကနဲ ႏိုးႂကြကာ ထ၍လာခဲ့ရခ်ၿပီ။ ဒီလိုနမ္းေနရင္းမွပင္ ျမဦး သည္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ကိုယ္လုံးေလးကို တေျဖးေျဖး အိပ္ယာေပၚသို႔ လွဲခ်ရင္း တင္းၾကပ္စြာ ေပြ႕ဖက္ထားမိသလို ျမင့္ျမင့္ၾကည္က လဲ ျမဦး၏ ကိုယ္လုံးႀကီးကို အတင္းပင္ သိမ္းႀကဳံး၍ ေပြ႕ဖက္ထားလိုက္မိပါသည္။  အတုျမင္ အတတ္သင္ ဆိုသလိုပင္ ျမဦးသည္  သူဖိထားေလသည့္အတိုင္း လက္ေတြကလဲ အၿငိမ္မေနပဲ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ တကိုယ္လုံးကို ပြတ္သပ္ေန႐ုံမွ်မက တင္သား လုံးလုံး ေဖာင္းေဖာင္းေတြကိုပါ ဆုတ္နယ္ေပးေနျပန္ပါသည္။ ျမင့္ျမင့္ၾကည္မွာေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္မွန္းပင္ သူမကိုယ္သူမ မသိ၊ ျဖင္းကနဲ  ရွိန္းကနဲ ျဖစ္သလို ခံစားေနရာမွ တကိုယ္လုံး အားအင္ေတြ ဆုတ္ေလ်ာ့၍ လာရသလို ႏြမ္းနယ္၍ လာရပါေလေတာ့သည္။

ျမဦးသည္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ဝတ္ထားေသာ အက်ႌေလးအေပၚမွပင္ သူမ၏ စူစူမို႔မို႔ ေ႐ႊရင္ႏွစ္မႊာကို ဖိကပ္ကာ နမ္းေနေလသည္။ ၿပီး ေတာ့မွ ရင္ေစ့အက်ႌေလးကို ၾကယ္သီးေတြ တစ္လုံးခ်င္းျဖဳတ္ကာ တဆက္တည္းမွာပင္ ေဘာ္လီအက်ႌေလးကိုပါ ၾကယ္သီး ေတြ ဆက္၍ ျဖဳတ္ေပးလိုက္ေတာ့သည္။ ျမင့္ျမင့္ၾကည္မွာ ပက္လက္ေလး လွန္ကာ ရီေဝေသာမ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ျမဦးကိုၾကည့္ လ်က္ ေမာင့္မ်က္ႏွာ တစ္႐ြာထင္ ဆိုတာလို ျမဦးျပဳသမွ် ႏုရေတာ့မည့္အသြင္ႏွင့္ ပက္လက္ေလး လွဲေနေလသည္။ သူမ၏ တစ္ ကိုယ္လုံး ၿငိမ္သက္၍ေနသ္ာလည္း သူမ၏ အတြင္းစိတ္မ်ားမွာေတာ့ လႈပ္ရွား၍ ေနသည္ဆိုသည္ကိုေတာ့ လက္ဖ်ားႏွစ္ဖက္ဆီမွ  လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ား၏ လက္ဆစ္ေလးမ်ားကို တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ခ်ိဳးေနသည္ကို ျမင္ရျခင္းျဖင့္ သိသာႏိုင္ေလသည္။

“အို .. အကို…”   ျမင့္ျမင့္ၾကည္မွာ သူမ၏ မ်က္လုံးေလးႏွစ္ဘက္ကို စုံမွိတ္လိုက္ရင္း သူမ၏ မ်က္ႏွာေလးကိုလဲ တစ္ဖက္သို႔  ေစာင္းငဲ့ကာ လႊဲလိုက္ေလေတာ့သည္။ ေမြးညင္းႏုေလးမ်ား စိမ္းျမျမျဖင့္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ေဖာင္းေဖာင္း ေလးႏွစ္ခု ၿပဲဟသြားေလေသာ အခါတြင္ေတာ့ နီရဲလွ်က္ အထပ္ထပ္ အလႊာလႊာ ပန္းပြင့္ပမာျဖစ္၍ ေနေလေသာ ေစာက္ပတ္  ႏႈတ္ခမ္းသားေလးမ်ားသည္ စိမ့္ထြက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ေစာက္ရည္ၾကည္ေလးမ်ားေၾကာင့္ ေျပာင္လက္႐ႊမ္းစိုစြာျဖင့္ ထြက္ေပၚလာခဲ့ ေလသည္။ ထိပ္ဘက္နားဆီမွ ေစာက္ေစ့နီနီရဲရဲေလးကလဲ အသည္းယားစဖြယ္ ေငါက္ေတာက္ေလး ေထာင္၍ ေနေတာ့သည္။

ေျပာင္တင္းကာ အရည္ၾကည္ေလးမ်ား စိမ့္ထြက္၍ေနေသာ ျမဦး၏ လီးတန္ထိပ္ဖူးႀကီးသည္ သူမ၏ ေစာက္ပတ္ဝ အတြင္းသား ႏု ႏုေလးမ်ားကို ပူေႏြးစြာျဖင့္ ေတြ႕ထိလာေလေတာ့သည္။ ျမင့္ျမင့္ၾကည္သည္ အသက္ကို ဝေအာင္ ရႉလိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္း၂ဘက္ကို  တင္းတင္းေလးေစ့ကာ မာန္တင္းလိုက္မိသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ရမၼက္ေဇာေတြ ျပင္းျပကာ စိတ္ေတြမထိန္းႏိုင္ေတာ့ေသာ ျမဦး သည္ သူ၏ သီးတန္ႀကီးကို ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ေစာက္ေခါင္းႏုႏုေလးထဲသို႔ တအားပင္ ဖိ၍ သြင္းလိုက္ေလသည္။

“ဗ်စ္ .. ဗ်စ္ .. အား ..အမေလး .. ေသပါၿပီ … ကြၽတ္ ကြၽတ္ ကြၽတ္”  ျမင့္ျမင့္ၾကည္မွာ သူမ၏ ခါးေသးေသးေလးသာ ေကာ့တက္ သြားသည္မဟုတ္ သူမ၏ ေက်ာျပင္ေလးပါ ေကာ့၍ သြားရေလသည္။ ၿပီးေတာ့ အသားေတြလည္း တဆတ္ဆတ္တုန္ကာ ေစာေစာ က ေစာင္းငဲ့ထားေသာ မ်က္ႏွာေလးကေတာ့ ေမာ့၍လာေပမယ့္ ရႈံ႕မဲ့ေနေလသည္။ ျမဦးသည္ ထိတ္ထိတ္ျပာျပာျဖစ္သြားၿပီး ေျခမ ကိုင္မိ လက္မကိုင္မိျဖင့္ ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္ေနေလသည္။  ၿပိးေတာ့မွ ျမဦးသည္ သတိရသြားၿပီး လီးတန္ႀကီးကို  ဆြဲခြၽတ္ေတာ့မလိုလုပ္ၿပီးမွ စိတ္ေျပာင္းကာ မခြၽတ္ေတာ့ပဲ လီးတေခ်ာင္းလုံးကို ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ေစာက္ပတ္ေလးထဲသို႔ တဆုံး သြင္းထားလွ်က္ သူ၏ ကိုယ္လုံးႀကီးကို ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ကိုယ္လုံးေလးေပၚသို႔ ေမွာက္ခ်လိုက္ၿပီး သူမ၏ ကိုယ္လုံးေလးကို ေထြး ေနေအာင္ ဖက္ကာ ႏို႔ေလးႏွစ္လုံးကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ စို႔၍ ေပးေနေလေတာ့သည္။

ေစာက္ေခါင္းထဲတြင္ အေတာ္ပင္ နာေအာင့္၍ သြားရေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္သည္ နဂိုကပင္ ရမၼက္ထန္ တဏွာႀကီးေသာ ဗီဇက  ပါလာ၍လားမသိ။ နာလြန္း၍ ေအာ္ဟစ္က ညီးတြားလိုက္ရေသာ္လည္း သူမ၏ ေအာ္ဟစ္ ညီးတြားသံအဆုံးတြင္ ထိုကဲ့သို႔ ေစာက္ ေခါင္းထဲ နာက်င္၍ ေအာင့္သြားရသည္ကိုပင္ ရင္ထဲတြင္ ေက်နပ္၍ သြားရေလသည္။   အရွက္တရားဆိုသည္ကေတာ့ သူမ၏ ရင္ ထဲတြင္ လုံးလုံးလ်ားလ်ား မရွိေတာ့ေပ။ ၾကည့္ပါဦး၊ ႏို႔စို႔ေနေသာ ျမဦးထံသို႔ သူမ၏ ႏို႔ေလးေတြကိုပင္ ေက်ာေလး ေကာ့ကာ ေကာ့ ကာျဖင့္ ပင့္ကပ္ကာ ေပးေနသလို တတ္ကြၽမ္းမႈ မရွိေသးသျဖင့္လည္း သူမ၏ ေပါင္ႏွစ္ခ်ာင္းကို ကားသထက္ကားကာ ေစာက္ပတ္ ေလးကို ျမဦး၏ လီးတန္ႀကီးအရင္းသို႔ အတင္းပင္ ဖိကပ္၍ ေပးေနမိေခ်သည္။ လက္တဖက္ကေတာ့ ျမဦး၏ ေက်ာျပင္ႀကိးကို   သိမ္းႀကဳံး၍ ဖက္ထားၿပီး က်န္လက္တဖက္က ျမဦး၏ ဦးေခါင္းမွ ဆံပင္ေတြကို သြယ္လွ် ျပည့္ေဖာင္း၍ ေနေသာ လက္ေခ်ာင္း ေလးမ်ားျဖင့္ ထိုးဖြ၍ ေနေလသည္။  ျမဦးမွာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ နာလြန္း၍ ေအာ္သျဖင့္သာ အရွိန္သတ္လိုက္ရသည္၊ သူ၏ စိတ္ေတြ ကေတာ့ အဆမတန္ ရမၼက္ေတြထန္ေနရေလသည္။ လိုးခ်င္စိတ္ေတြ မ်ားလာေသာ ျမဦးက ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ အေျခအေနကို ၾကည့္ လိုက္ေသးသည္။ နာေသးလား ဟု ေမးရန္ စိတ္ကႀကံလိုက္ေသးေပမယ့္လည္း ပါးစပ္က ေျပာမထြက္၊ ျမင္ရေသာ အေျခအန ကေတာ့ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တစ္ေယာက္ နာက်င္ပုံမရေတာ့။

ဆြဲထုတ္လိုက္ပါၿပီ၊ ျမဦးသည္ သူမ၏ ေစာက္ေခါင္းထဲမွ လီးတန္ႀကီးကို ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ေစာက္ေခါင္းထဲမွ ဆြဲထုတ္လိုက္ ေသာအခါ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ခါးေလးမွာ ေကာ့၍ သူမ၏ ေစာက္ပတ္ဝေလးမွာ လီးတန္ႀကီးေနာက္သို႔ လိုက္ပါလာသေယာင္ပင္ ရွိ ေနေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့မွ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ သူ၏ လီးတန္ႀကီးကို ျပန္၍ သြင္းကာ ေဆာင့္၍ ေဆာင့္၍ လိုးေလေတာ့သည္။     ျမဦး၏ ေဆာင့္ခ်က္ေၾကာင့္ အင့္ကနဲ တခ်က္ျဖစ္သြားရေသာ္လည္း မာေၾကာလြန္းေသာ လီးတန္ႀကီးေၾကာင့္ သူမ၏ ေစာက္ပတ္ အတြင္းသား ေလးမ်ားမွာ အီစိမ့္၍ သြားရသလို ရင္ထဲတြင္လည္း ေက်နပ္သြားေလသည္။ ျမဦးကလဲ ညႇာတာရေကာင္းမွန္း မသိ ေတာ့ပဲ အတင္းပင္ ေဆာင့္၍ လိုးေပေတာ့ရာ ေစာက္ပတ္အသစ္စက္စက္ ပါကင္ေလးျဖင့္ အလိုးခံေနေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္မွာ  နာက်င္မႈကို ပူးတြဲခံစားေနရေသာ္လည္း ဒီလို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေဆာင့္တာကိုပင္ သူမ၏စိတ္ထဲမွာ အားရေက်နပ္ေနေလသည္။

ျမဦးကေတာ့ သူ၏ ကိုယ္လုံးႀကိးကို သူမ၏ ကိုယ္ေပၚမွႂကြကာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ကိုယ္လုံးေလး ေဘးတဖက္စီတြင္ လက္ကို ေထာက္၍ စိတ္ထင္တိုင္း ေဆာင့္ေနသျဖင့္ ျမဦး၏ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားမွာ အထူးပင္ ျပင္းထန္လွကာ ႏွစ္ဦးစလုံးမွာ တခါမွ မႀကဳံခဲ့ဖူး ေလေသာ ထူးျခားလွသည့္ အရသာကို တေမ့တေမာႀကီး ခံစားေနရေလသည္။ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ စိတ္ထဲရင္ထဲတြင္လည္း ျမဦးကို  ခင္တြယ္သည့္စိတ္ ခ်စ္တဲ့စိတ္မ်ား ပို၍ပို၍ တိုးပြားလာရသလို ျမဦးကလဲ ျမင့္ျမင့္ၾကည္အေပၚတြင္ ၾကင္နာစိတ္မ်ား ခ်စ္စိတ္မ်ား  ပို၍ တိုးလာေလေတာ့သည္။  မၾကာလိုက္ပါေခ်၊ ျမဦး၏ လိးတန္ႀကီးက သူမ၏ ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ အတင္းေဆာင့္ကာ လိုးသြင္းၿပီး  ဖိကပ္လိုက္ခ်ိန္မွာပင္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ကလဲ သူမ၏ ေစာက္ပတ္ကို အတင္းပင္ ေကာ့တင္ေပးကာ သူတို႔ႏွစ္ဦးလုံး၏ ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခု သည္ တလြန႔္လြန႔္လူး၍ တြန႔္ကာ ၿပီးဆုံးျခင္းသို႔ ေရာက္သြားရပါေလေတာ့သည္။