လန်ဒန်မြို့ရောက် မိန်းကလေးတယောက်

လန်ဒန်မြို့ရောက် မိန်းကလေးတယောက်

အပြင်ဘက်မှာ လျှောက်သွားနေတဲ့သူတွေကို ကြည့်ရင်း ကော်ဖီကို တကျိုက်သောက်လိုက်တယ်။ ဒီနေ့ဟာ လန်ဒန်မှာ အုံ့ဆိုင်းမှိုင်း တဲ့နေ့တနေ့ပါ။ ဆောင်းအကုန်ရက်ကို ရောက်နေပေမဲ့ လမ်းသွားလမ်းလာတွေကတော့ အနွေးထည်အထူတွေ မာဖလာတွေနဲ့  လေအေးအေးကို အန်တုနေကြပါတယ်။ နေရောင်ပြောက်ပြောက်လေးက တချက်တချက်တော့ ပွင့်လာရှာပါတယ်။ ပီဇာကို ကိုက် ပြီး ဖုန်းကို ပွတ်နေမိတယ်။

မနေ့ညနေပိုင်းမှာ email တစောင်ဝင်လာတယ်။ အန်တီမေဇော်ဆီကပါ။ သူမက ရံဖန်ရံခါ နေကောင်းလား ပျော်ရဲ့လား မေးဖို့ ဒါမှ မဟုတ် မိသားစုသတင်းတွေပေးဖို့ စာရေးတတ်ပါတယ်။ အခု mail ကတော့ အဲဒီအကြောင်းတွေ မဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်မမောင် ဝမ်းကွဲ အာကာတယောက် လန်ဒန်ကို ဒီတပတ်ထဲ ရောက်မယ်ဆိုတာနဲ့ အာကာ့ကို အဆင်ပြေအောင် ကူညီပေးဖို့ အကြောင်းပါ။      စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ ခေါင်းကို ရမ်းမိတယ်။ အန်တီမေဇော်က ချမ်းသာပေမဲ့ အတွေးအခေါ်က နောက်ကျနေတတ်ပါတယ်။ တခါ တလေ သူ့အတွေးတွေက ဗရမ်းဗတာရယ်ပါ။ အန်တီက လန်ဒန်အကြောင်း ဘာမှမသိပါဘူး။

အာကာ့အနေနဲ့လည်း ကျွန်မနောက် တကောက်ကောက် လိုက်နေဖို့ မလွယ်ကူပါဘူး။ email နဲ့ ဖုန်းနံပါတ် သိထားပြီးသားပဲ။ အကူအညီလိုရင် ဖုန်းခေါ်လိုက်ရုံနဲ့  အဆင်ပြေပါတယ်။ အာကာလည်း အကူအညီလိုမယ် မထင်ပါဘူး။ မတွေ့တာ ကြာပေမဲ့ သူက လူရည်လည်တဲ့သူ တယောက်ပါ။  လန်ဒန်မှာ သူအရမ်းရုန်းကန်စရာ အကြောင်းမရှိပါဘူး။

မိုးစက်တွေ ရုတ်တရက်ကျလာတော့ အပြင်ပလက်ဖောင်းမှာ ရောင်စုံထီးတွေဟာ ပန်းတွေအပြိုင်ပွင့်လာသလို လှပနေပါတယ်။   ကောင်မလေးတယောက်ကတော့ မိုးကလွတ်အောင် အကာရှိရာပြေးနေပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ စိုရွှဲနေပါပြီ။ သူမ တနေကုန် အဝတ်စို တွေနဲ့ နေရတော့မယ်။ ကော်ဖီသောက် မုန့်ကုန်အောင်စားပြီး ဆိုင်ထဲက ထွက်ခဲ့တယ်။ နေ့လည်စာစားချိန် ကုန်ပြီမို့ ကျွန်မ အလုပ် ပြန်ဝင်ရပါမယ်။

“သူနဲ့ မတွေ့တာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ”   နွေးက အချိုရည် နည်းနည်းမော့လိုက်ရင်း မေးတယ်။    “ကြာပြီ နွေးရဲ့။ ၁၂ နှစ်လောက် တောင် ရှိတော့မလားပဲ”  “သူ့ပုံစံ မိုက်လား” မျှော်လင့်တကြီးနဲ့ နွေးက မေးတယ်။   ကျွန်မ သဘောကျပြီး ရယ်မိတယ်။   “ငါ မ ပြောတတ်ဘူး နွေးရယ်။ ဓာတ်ပုံတွေလဲ မတွေ့ဘူးလေ။ မိုက်တော့ မိုက်နိုင်ပါတယ်”   “အင်းးး သူ ဒီကို ရောက်လာရင်တော့ ငါနဲ့  မိတ်ဆက်ပေးရမယ်နော် ဟေမာ”   “နင်ပဲ ငါ့အစား သွားကြိုလိုက်ပါလားဟယ်”   “နင်ကြိုမှ ကောင်းမှာပေါ့။ သူ့ပုံစံက မိုက်တယ်ဆို ရင် ငါတာဝန်ယူပါ့မယ်”  “ကောင်းပြီလေ။ သူသဘောတူရင် နင့်သဘောရှိပဲ”   “ရေးးး ဒါမှ ငါ့သူငယ်ချင်းကွ” နွေးက အော်ရင်း  ကျွန်မကို လာဖက်ပါတယ်။

ညကျတော့ ကျွန်မနဲ့ နွေး အိမ်နားက pub တခုကို သွားကြတယ်။ Pub ဟာမှောင်နေပေမဲ့ စိတ်ဖိစီးမှုကို ဖြေလျော့ချင်တဲ့ မြို့သူမြို့ သားတွေနဲ့ စည်ကားနေပါတယ်။ beer တခွက်စီမှာပြီး ချောင်ကျကျနေရာမှာ ရွေးထိုင်လိုက်တယ်။ တခြားသူတွေ ကခုန်နေတာကို  ငေးကြည့်နေမိတယ်။  “နွေး ဟိုကောင်လေးနဲ့ နင် အခြေအနေ ဘယ်လိုလဲ”   ဟိုတပတ်က ဒီ pub မှာပဲ နွေးနဲ့ အဆင်ပြေသလို ဖြစ် သွားတဲ့ အဖြူကောင်လေး အကြောင်း စပ်စုလိုက်တယ်။ နွေးက ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်လိုက်ရင်း   “အဆင်မပြေပါဘူးဟာ။ သူနဲ့  ငါ တခါချိန်းတွေ့တယ်။ သူ့နာရီနဲ့ ရှူးဖိနပ်တွေ အကြောင်းပဲ ကြွားချင်နေတာ။

ငါ့အချိန်တွေ ဖြုန်းလိုက်သလိုပဲ။ နင်ရော  သဘောကျတဲ့ တယောက်တလေ တွေ့ပြီလား ဟေမာ” “မတွေ့သေးဘူး နွေးရယ်။ ငါ့ရုံးမှာ ပါဖြောင့်ဖြောင့် ကောင်လေးတယောက် တော့ ရှိတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့မှာလည်း သူ့အဆက်နဲ့။ ရုံးမှာဆိုတော့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်လဲ မရှိဘူးလေ”

“အပြင်မှာ တွေ့ပါလား”   “ဒါဟာ ရူးသွပ်တာပဲ၊ ရုံးမှာ ငါနာမည်ပျက်မခံနိုင်ဘူး”   “ဒါဆို မတွေ့ဖြစ်ကြဘူးပေါ့”   အဝေးကို ငေး ကြည့်ရင်း ကျွန်မ ဖြေလိုက်တယ်။   “မဖြစ်နိုင်တော့ဘူးလေ။ သူက ကလေးတောင်ရနေပြီ။ ငါလည်း စနိုက်ကျော် မဖြစ်ချင်ပါဘူး။  နှစ်ယောက်လုံးအတွက် မကောင်းဘူးလေ”   “သနားစရာ။ သူက နင့်ကို သဘောကျတဲ့ပုံပါပဲ”  “ငါ ခုနက ပြောသလိုပဲ။ ဒါက  ရှုပ်ထွေးတယ်။ ဘဝက အဲလိုပါပဲ။”

“အင်းးးထားပါတော့ ဒေါ်ဟေမာ။ နင့်မောင်က ဘယ်တော့ရောက်မလဲ”   “ကြာသာပတေး  ညနေ”   “နင် ကြိုဖြစ်လား”  “မသေချာသေးဘူး။ ဟိသရိုးလေဆိပ်က ဝေးတယ်လေ”   “သနားစရာ ကောင်လေးပါလား။ နိုင်ငံရပ် ခြားကို တယောက်တည်း လာရတယ်။ အစ်မလုပ်တဲ့သူကလည်း ကြိုဖို့ ပျင်းနေတယ်”   နွေးက လှောင်တယ်။

“နင့် ပါးစပ်ကို ပိတ်ထား”  “ငါ အဖော်လိုက်ခဲ့မယ်လေ”  “အင်း ကြိုဖြစ်ဖို့ များပါတယ်။ မနက်ဖြန် ငါ့ကို ထပ်မေးလေ”   နွေးရဲ့  မျက်လုံးတွေ အရောင်တောက်လာတယ်။  အဲဒီည သန်းခေါင်လောက်မှ အိမ်ကို ပြန်ရောက်တယ်။ အတော်လဲ မူးနေတော့  ဒေါက်ဖိနပ်ကို ချွတ် မျက်နှာသစ်ဖို့တောင် မလွယ်ဘူး။ ဘူတာရုံကနေ လမ်းလျှောက်လာရတော့ ခြေထောက်တွေလဲ နာနေပြီ။ နွေး ကတော့ ဆက်သောက်နေတုန်းပဲ ထင်တယ်။

အကိုက်အခဲ ပျောက်ဆေး တပြားကို ရေနဲ့ မျောချလိုက်တယ်။ နို့မို့ဆို မနက်ကျ ခေါင်း ကိုက်တော့မယ်။ အပေါ်အကျီင်္ကို ကုလားထိုင်ပေါ်လွှားလိုက်တယ်။ ခေါင်းကို ငုံ့ပြီး ဂါဝန်နောက်က ဇစ်ကို ဖြုတ်လိုက်တယ်။ ကျွတ် သွားတော့ ကြမ်းပေါ်မှာပဲ ပစ်စလက်ခတ် ပုံထားခဲ့တယ်။ ကုတင်ပေါ် ပစ်လှဲပြီး ခြေထောက်တွေကို အသားကပ်ခြေအိတ်ပေါ်ကနေ  နှိပ်ပေးတယ်။

“နင် ဒီဖိနပ်တွေ မစီးသင့်တော့ဘူး”  ကိုယ့်ဟာကိုယ် သတိပေးတယ်။   “ဒါတွေက နင့်ကို ဘယ်လောက်ဒုက္ခပေးတယ်ဆိုတာ နင် မေ့ မေ့သွားတယ်”   အသားကပ်ခြေအိတ်တွေကို ကြမ်းပေါ် ပစ်ချလိုက်တယ်။ slim bag ထဲကနေ ဖုန်းကို ထုတ်တယ်။ ဖုန်းမှာ  message တစောင် ဝင်နေတယ်။ unlock code ရိုက်ပြီး ကြည့်တယ်။ ပို့လာတဲ့ နံပါတ်ကို ကျွန်မ မသိပေမဲ့ ဒါက မြန်မာနိုင်ငံ code  +95 နဲ့။ အာကာ့ဆီကပါ။ လေယာဉ်နံပါတ်၊ အချိန်နဲ့ ကျွန်မကို တွေ့ဖို့ မျှော်နေကြောင်း ရေးထားတယ်။  “တွေ့ကြတာပေါ့  အဆင်ပြေပါစေ မောင်လေး”   message ခပ်တိုတိုရေးပြီး ပြန်ပို့လိုက်တယ်။ နာရီ ကြည့်ပြီး တချက်သမ်းတယ်။ မနက်အတွက်  နှိုးစက်သေချာပေးတယ်။ အိပ်ဖို့ ကြိုးစားတယ်။

အိပ်မပျော်ဘူး။ မြန်မာပြည်တုန်းက ချောင်းသာသွားတဲ့ အကြောင်းတွေ စဉ်းစား တယ်။ အာကာတယောက်ရော ဘယ်လိုပုံစံ ဖြစ်နေမလဲ။ မတွေ့တာလဲ အတော်ကြာပြီ။ အိပ်ရာပေါ် လူးလိမ့်ရင်း g string ကို ချွတ် လိုက်တယ်။ bra ချိတ်ကို ဖြုတ်တယ်။ တနေကုန် bra ဝတ်ထားတော့ လက်မောင်းနဲ့ နို့တွေက ကိုက်ခဲနေတယ်။ မနက်ဖြန် ပိတ် ရက်ဖြစ်ရင် ကောင်းမယ်လို့ တွေးမိတယ်။ တကယ်တော့ ပုံမှန် ကြာသာပတေးနေ့ပါပဲ။ အိပ်ဖို့ အချိန်ကလည်း ငါးနာရီလောက်ပဲ  ကျန်တော့တယ်။ ရုံးမှာ အရက်နာကျတဲ့ ပုံမပေါက်အောင် သတိထားရမယ်။ ကျွန်မ အလုပ်ကို ကျွန်မ မြတ်နိုးတယ်။ ဒါပေမဲ့ တခါ တခါ ပိတ်ရက်ရှည်လေး လိုချင်တယ်။

အိပ်လို့က မပျော်ဘူး။ မျက်နှာကျက်က မီးခိုးရောင်ဖျော့ဖျော့လိုင်းတွေကို ငေးတယ်။ မာကျူရီမီးတိုင်တွေရဲ့ အလင်းရောင်က လည်း အခန်းထဲ ထိုးဝင်နေတယ်။ ကားတစီး ဖြတ်မောင်းသွားသံ ကြားရတယ်။ အဲဒီနောက်မှာတော့ ယောက်ျားတအုပ် သူတို့ ကောင်မလေးတွေအကြောင်း ပြောနေတာ ကြားရပြန်တယ်။  ွှရုတ်တရက် ကျွန်မရဲ့ ဘယ်ဘက်နို့ကို ပွတ်နေမိတယ်။ အထိအတွေ့ ကြောင့် ထောင်မတ်လာတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်ညှိုးနဲ့ ဆွတယ်။ ကျွန်မဟာ ရမက်ကြီးတဲ့သူ မဟုတ်ပါဘူး။

ဒါပေမဲ့ အိပ်မပျော် တဲ့ညတွေဆို တကိုယ်ရည် အာသာဖြေလိုက်တာက အိပ်ပျော်သွားစေတယ်။ ခဏအတွင်းမှာပဲ ညာလက်က အောက်ဆင်းသွားပြီး  အမွေးရိတ်ထားတဲ့ ဆီးခုံကတဆင့် အကွဲကြောင်း၊ နှုတ်ခမ်းသားတွေကို ပွတ်သပ်တယ်။ ကျွန်မ စောက်စိကို လက်နဲ့ ပထမဆုံးထိ လိုက်တဲ့ အချိန်မှာတော့ တကိုယ်လုံးတုန်သွားတယ်။ ဒါဟာ ဖြစ်နေကျပါပဲ။ လက်ကို ပေါင်ကြားထဲ ညှစ်ထားလိုက်တယ်။

ညာဖက်နို့သီးခေါင်းကို လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ဖွဖွလေး ညှစ်တယ်။ နို့တွေနဲ့ နံရိုးတွေကို ပွတ်သပ်တယ်။ နောက်တော့  လက်ချောင်းလေးတွေကို အထုတ်အသွင်း လုပ်တယ်။ နှုတ်ခမ်းသားတွေနဲ့ စောက်စိရဲ့ နူးညံ့ချောမွတ်တဲ့ အထိအတွေ့ကို ကျွန်မ  သဘောကျတယ်။ ကျွန်မရဲ့ စောက်ဖုတ်ကလဲ တဖြေးဖြေးနဲ့ အရည်တွေရွှဲလာတယ်။ နှုတ်ခမ်းသားတွေလဲ လက်ချောင်းတွေ ကြောင့် ကွဲလာတယ်။ ဗိုက်က ကြွက်သားတွေ လက်ချောင်းအထုတ်အသွင်းနဲ့ အတူ ကျုံ့ဆန့်နေတာ နှစ်ခြိုက်မိတယ်။ အဲလိုဖြစ်နေ တာ သတိထားရင်းနဲ့ ရမက်တွေလဲ တက်လာတယ်။

ပထမဆုံး စောက်ဖုတ်အဝလေးကို လက်ခလယ်ထိပ်နဲ့ အသာအယာပွတ်တယ်။ နောက်တော့ လက်ဖဝါးကို သုံးတယ်။ ညာလက်နဲ့  အထုတ်အသွင်း လုပ်နေတုန်း ဘယ်လက်နဲ့ စောက်စိကို ကစားပေးတယ်။ ကျွန်မ မျက်လုံးတွေကို မှိတ်ထားပြီး တယောက်ယောက် က ကျွန်မပေါ်က ဖိထားသလို စိတ်ကူးယဉ်တယ်။   ယောက်ျားတွေရဲ့ လိုးနေတုန်း မာန်သွင်းတဲ့ အသံကို ကြားယောင်တယ်။ တက ယ့်လီးတချောင်း ကျွန်မစောက်ဖုတ်ထဲ အထည့်ခံထားရသလို ခံစားတယ်။

ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့ ပွတ်သပ်တယ်။ လက် အထုတ်အသွင်းကို  သွက်သွက်လေး လုပ်တယ်။ ကျွန်မရဲ့ အသက်ရှူသံတွေလဲ မြန်လာတယ်။ လက်ချောင်းတွေကိုလဲ စောက်ဖုတ်က ဆွဲညှစ်နေ တယ်။ တကယ့်လီးအစစ်နဲ့ အလိုးခံနေရသလို စိတ်ကူးပြီး အော်ညည်းတယ်။

ကျွန်မ ပြီးဖို့နီးလာတာကို ခံစားရတယ်။ ကိုယ်ကို ငုံ့လိုက်ပြီး မျက်နှာကို မွေ့ယာပေါ် အပ်ထားတယ်။ ယောက်ျားတယောက်ကို  အပေါ်ကနေ တက်လုပ်နေတဲ့ပုံမျိုး စိတ်ကူးတယ်။ တကိုယ်လုံးက အကြောအချင်တွေ ကျုံ့ပြီး ပြန်လျော့သွားတယ်။ လက်မှာလဲ  အရည်တွေ စိုစိစိနဲ့။ တစောင်းပြန်လှဲလိုက်တယ်။ ဒူးကို ရင်ဘတ်နဲ့ ထိအောင်ဆွဲကပ်တယ်။ မြန်နေတဲ့ ရင်ခုန်သံတွေ ပုံမှန်ဖြစ်သွား တဲ့ အထိစောင့်တယ်။ ကိုယ်ကို ပြန်ဆန့်ပြီး တချက်သမ်းလိုက်တယ်။

မိနစ်ပိုင်းအတွင်းမှာပဲ အိပ်မောကျသွားတယ်။  မနက်မိုးလင်း တော့ ကျွန်မ ရီဝေဝေနဲ့ နိုးလာတယ်။ ဆံပင်ကလဲ ကြွက်သိုက်လို ဖြစ်နေတယ်။ ရေခပ်မြန်မြန်ချိုးပြီး ထွက်လာခဲ့တယ်။ ဒီနေ့က ခါ တိုင်းထက်ပိုအေးတယ်။ ကုတ်အကျီင်္အထူ ရွေးဝတ်တယ်။ ခြေသလုံးတွေ လေတိုးပြီး မအေးရလေအောင် stockings ဝတ်တယ်။  ရထားတိုးဝှေ့စီးပြီး ရုံးကိုသွားတယ်။ ရထားဘူတာကနေ ရုံးကို အတော်လှမ်းပါသေးတယ်။

“အားတင်းထား ဟေမာ။ နင်က အလုပ်ကြိုးစားတယ်။ အိမ်ပြန်နောက်ကျတယ်။ နင့်အိမ်အပြန်ကို စောင့်မဲ့သူ တယောက်မှမရှိဘူး”   ကိုယ့်ဟာကိုယ်ကြားရုံ ရေရွတ်တယ်။ ကော်ဖီဆိုင်ဝင်ပြီး မနေ့က လက်ကျန်အကြွေလေးတွေနဲ့ ကော်ဖီတခွက်ဝယ်တယ်။ ကော်ဖီ ပူပူလေး သောက်ပြီး ရုံးကို ဆက်လျှောက်တယ်။ ရုံးကို ရောက်တော့ လူတဝက်တောင် မစုံသေးပါဘူး။ တချို့က ဒီနေ့ ရုံးမတက်တဲ့ အကြောင်း စာလှမ်းပို့တယ်။ နွေးဆီကလဲ message ဝင်လာတယ်။   “ငါတော့ နေမကောင်းဘူး။

ညက ဧည့်ခန်းက ဆိုဖာပေါ်မှာ  အိပ်ဖြစ်တယ်။ နင်တော့ ငါ့လို မဟုတ်လောက်ဘူး”   ကျွန်မ အသက်ပြင်းပြင်းရှူပြီး ရယ်လိုက်တယ်။ ညက ကျွန်မ ပြန်လာတော့  နွေးက ကောင်လေးတချို့နဲ့ ကျန်ခဲ့တယ်။ သူတို့ ညက ဘာလုပ်ကြလဲဆိုတာ ဘုရားသခင်ပဲ သိနိုင်မှာပါ။

“မဆိုးပါဘူး။ အိပ်ရာထဲ နေနေသင့်တယ်။ ရာသီဥတုက အေးတယ်လေဟာ။”   ကျွန်မ စာပြန်လိုက်တယ်။ ပို့ပြီးပြီးချင်း   “နောက်တ ခါ နင်နဲ့ မသောက်တော့ဘူး”လို့ စာထပ်ပို့လိုက်တယ်။   “နင် အရင်ကလဲ အဲလို ပြောတာပါပဲ×××”  နွေးက စာ ချက်ချင်းပြန်ပို့ တယ်။ တကိုယ်တည်း ကြိတ်ပြုံးမိတယ်။ နွေးဟာ ကျွန်မနဲ့ ညီအမ အရင်းလိုပဲ။ သာအတူ နာအတူပါ။ ကောင်းတိုင်ပင် ဆိုးတိုင်ပင် ပေါ့။   ရုံးက ကော်ဖီစက်မှာ ကော်ဖီယူနေတုန်း ကျွန်မဖုန်းက message ဝင်တဲ့အသံမြည်လာတယ်။

စာက ခပ်ရှင်းရှင်းပါပဲ။ အာကာ့ ဆီကပါ။   “မကြာခင် တွေ့ကြမယ်”   ရုံးအလုပ်တွေနဲ့ အချိန်ကုန်သွားတယ်။ နေ့လည်စာကို ဘီလာရုစ်က ကောင်လေးယူလာပေး တယ်။ သူက ကျွန်မတို့ နေလည်စာ သွားယူဖို့ မအားရင် ဒီလိုပဲ ကူညီလေ့ရှိပါတယ်။ သူ့ကို အပြန်အလှန်အနေနဲ့ ကျွန်မတို့က  ချောကလက်တွေ သကြားလုံးတွေ ကိတ်မုန့်တွေ ပြန်ကျွေးလေ့ရှိပါတယ်။ ရုံးဆင်းခါနီးတော့ ကျွန်မ နွေးဆီ message ပို့လိုက် တယ်။

“နင် ဟိသရိုးကို လိုက်ဖြစ်လား”  “No. အစည်းအဝေးရှိတယ် “  နွေးက ပြန်ပို့တယ်။ ကျွန်မ သက်ပြင်းချလိုက်တယ်။ ရုံးကနေ ဟိ သရိုးလေဆိပ်အထိ တော်တော်ဝေးပါတယ်။ တယောက်တည်း သွားရမှာ ပျင်းဖို့ ကောင်းပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မ slim bag ထဲမှာ  ipad လေးပါလာတယ်။ ကျွန်မ နည်းနည်းအားတက်သွားတယ်။ အနည်းဆုံးတော့ လမ်းမှာ ကျွန်မ စာအုပ်ဖတ် ရုပ်ရှင်ကြည့်သွားလို့  ရပြီလေ။   “နင် ဘယ်မှာလဲ အာကာ”   အာကာ့ဆီ message ပို့လိုက်တယ်။   “Immigrations မှာ။ လေယာဉ်တွေက တပြိုင် တည်းလောက် ဆိုက်တော့ လူများနေတယ်”  သက်ပြင်းချပြီး ကော်ဖီတငုံ သောက်တယ်။

ကျွန်မရှေ့မှာ စုံတွဲတွေ မိသားစုတွေက  ပွေ့ဖက်နမ်းရှုပ်ရင်း အင်္ဂလန်ကနေ ကြိုဆိုနေတယ်။ တက်စီသမားတွေ တိုးဂိုက်တွေက ပိုက်ဆံကောက်နေကြတယ်။ တချို့ကတော့  ကျွန်မလိုပဲ လေယာဉ်ဆင်းတဲ့သူကို စောင့်နေကြတယ်။ Arrival နေရာက အမြဲလူရှုပ်လေ့ ရှိတယ်။ ကျွန်မ Departure  နေရာကို ပိုသဘောကျတယ်။ ဖုန်းကို ထပ်ကြည့်တယ်။ အာကာတယောက် စာထပ်ပို့ထားမလားလို့။ သူဘယ်လို ပုံဖြစ်နေလဲ ဆို တာလဲ စိတ်ဝင်စားမိတယ်။

မြန်မာနိုင်ငံက ညီအကို မောင်နှမတွေနဲ့ ကျွန်မ မတွေ့ရတာ ကြာပြီ။ အမေ ကင်ဆာကြောင့် အသည်းအသန် စဖြစ်တုန်းက ကျွန်မတို့  မိသားစု စိတ်မကောင်း ဝမ်းနည်းခဲ့တယ်။ ဒုတိယတခါကျတော့ ကျွန်မ ဘယ်လိုမှ ဆောက်တည်ရာ မရခဲ့ဘူး။ အမေဆုံးတော့  အဖေလည်း Motorola ဆိုင်ကယ်တစင်းဝယ် အထုပ်အပိုးပြင်ပြီး ဥရောပတခွင် ခြေဆန့်တော့တာပါပဲ။ သူ့ရဲ့ ကာလရှည် အိပ်မက် ကို အကောင်အထည်ဖော်တာပေါ့။ ကျွန်မကို တပတ်တခါ ဖုန်းဆက်တယ်။ သူရောက်နေတဲ့ နေရာကပုံတွေပို့တယ်။ အဖေ့ကို  ကြည့်ရတာ စိတ်ချမ်းသာနေသလိုပဲ။ အဲဒါကြောင့် သိပ်မလွမ်းဖြစ်ဘူး။ အမေဆုံးသွားတုန်းက ရခဲ့တဲ့ စိတ်ဒဏ်ရာဟာလည်း နွေးနဲ့  သူငယ်ချင်းတွေကြောင့် အတော်အတန် သက်သာရာ ရနေခဲ့ပါပြီ။

အာကာ ဒီမှာ ဘယ်လောက်နေမလဲ ကျွန်မ စိတ်ဝင်စားတယ်။ အများအားဖြင့် မြန်မာနိုင်ငံက သူတွေဟာ နှစ်နှစ် သုံးနှစ် အများဆုံး  ငါးနှစ်လောက် အထိပဲ နေပြီး ပြန်သွားတတ်ကြတယ်။ ကျွန်မ သူ့ကို ထပ်နေစေချင်တယ်။ တစိမ်းတရံဆံတွေကြား မောင်ဝမ်းကွဲရှိ နေတယ်ဆိုတာ အကူအညီရတာပေါ့။  အရပ်မြင့်မြင့် ကြည့်လို့ကောင်းကောင်း လူငယ်တယောက် ဂိတ်တွေဖြတ်လျှောက်လာပြီး  ရပ်လိုက်တယ်။ ဘယ်သွားလို့ သွားရမှန်းမသိဘဲ ဘေးပတ်လည်ကို ကြည့်နေတယ်။ ကျွန်မ ဖုန်းခေါ်ရင်း မတ်တပ်ရပ် လက်ကိုယမ်း ပြတယ်။  သူက ဖုန်းကိုင်လိုက်ရင်း ဘေးကို ကြည့်နေတယ်။  “မေဟမာလား”  အာကာ့အသံက သိမ်မွေ့ပြီး လူကြီးလူကောက်းဆန် တယ်။ ကျွန်မရင်ထဲ တမျိုးတမည် ခံစားလိုက်ရတယ်။

“အာကာ နင့်ကြည့်ရတာ လမ်းပျောက်နေသလိုပဲ”  ကျွန်မ ဖုန်းကို အုပ်ပြီး ရယ်လိုက်တယ်။   “နင့်ဘယ်ဖက်ကို လှည့်လိုက် ငါက  ကော်ဖီဆိုင်ထဲမှာ။ နင့်ကို အရူးမတယောက်လို လက်ပြနေတဲ့ အပြာရောင် ဝတ်စုံနဲ့သူက ငါပဲ”    သူလည်း ရယ်ပြီး ဖုန်းချလိုက်တာ  ကျွန်မမြင်လိုက်တယ်။ သူ ကျွန်မဆီ လျှောက်လာတယ်။ သူရဲ့ အိတ်ကို ဘယ်ဖက်ပို့လိုက်ပြီး ကျွန်မကို လက်ကမ်းပေးတယ်။ သူ့ လက်ချောင်းတွေက အေးစက်နေတယ်။ မျက်လုံးကစားပြီး ကျွန်မကို ကြည့်တယ်။  “ပြန်တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ် မဟေမာ”     “ကောင်းပါပြီတဲ့ရှင်”   အာကာက အရပ်မြင့်မြင့် ပိန်ပိန်ပါးပါးနဲ့ ကြည့်ကောင်းတယ်။ လေးထောင့်ကျကျ မေးရိုးနဲ့ အပြုံးက ချို တယ်။

“တို့တွေ မတွေ့တာ တော်တော်ကြာပြီနော်။ ဟုတ်တယ်မလား အာကာ”   “ဟုတ်တယ် ကြာလှပြီ ကျွန်တော်တို့လဲ သတိရနေကြ တာ” “ငါလည်း နင်တို့ကို သတိရပါတယ်။ နင်ကော်ဖီသောက်ဦးမလား ဒါမှမဟုတ် သွားတော့မလား”   “ခုတော့ မသောက်နိုင်တော့ ဘူး။ လေယာဉ်ပေါ်မှာလဲ အများကြီးသောက်ခဲ့တယ်။ မဟေမာလည်း တနေကုန် အလုပ်များနေမှာ။ နားချင်ရောပေါ့။ ကျွန်တော် သဘောပေါက်ပါတယ်။ လာမတွေ့လဲ ရပါတယ်” “ငါ နင့်ကို ကြိုချင်လို့ လာကြိုတာပါ”    ကျွန်မ လိမ်လိုက်တယ်။    “သွားကြစို့”    “အမ အဖေရော ဘယ်လိုလဲ”   “သူလည်း အဆင်ပြေပါတယ်။ ဒီကနေ ဝေးနေတာ သူ့အတွက်ကောင်းတယ်။

အမေ့ကို အလွမ်း သက်သာတာပေါ့”  “ကင်ဆာက အတော်ဆိုးတယ်နော်”  “ဟုတ်တာပေါ့”   “ကျွန်တော် အန်တီနီလာ့ကို ချစ်တယ်။ ကျွန်တော်တို့  မွေးနေ့တွေဆို သတိတရ ဖုန်းဆက်ပြီး ဟာသတွေ ပြောတတ်တယ်”  “ဟုတ်တယ် အမေက ပျော်တတ်တယ်။ သူက ပင်စင်ယူရင်  မြန်မာပြည်မှာ ပြန်နေချင်တာ။ ဒါပေမဲ့ မဖြစ်လာခဲ့ဘူး”  အာကာက ကျွန်မ ပခုံးကို ညှစ်ပြီး အားပေးတယ်။

ကျွန်မ သူ့ကို ပြန်ပြုံးပြ လိုက်တယ်။ မြေအောက်ရထားလက်မှတ် နှစ်ယောက်စာ ဝယ်ပြီး နောက်လာမဲ့ရထားကို စောင့်နေတယ်။ “နင် လန်ဒန်ကို ပထမဆုံး  ရောက်ဖူးတာလား”  “အဖေနဲ့ တခါလာဖူးတယ်။ ဒါပေမဲ့ ရှစ်နှစ်လောက်ရှိတော့ ပြောင်းလဲသွားပြီ”  တခြားခရီးသည်တွေကို ငေး ရင်း အာကာဖြေတယ်။  “နင် ဘယ်မှာ နေမလဲ။ အခန်းမှာထားတာ ရှိလား။ အိမ်ငှားမှာလား”  “အဖေက အိမ်ခန်း ဝယ်ထားတာ ရှိ တယ်။ သူ ဒီကို အလုပ်နဲ့လာရင် တည်းရအောင်လို့။

သူက တည်းခိုခန်းတွေ ဟိုတယ်တွေ မကြိုက်ဘူးလေ”  “နင် အဆင်ပြေတာ ပေါ့။ အဲဒါ ဘယ်မှာလဲ”   “ဗောက်စ်ဟောမှာ။ နာမည်က ရေးဗားလိုက်ဆိုလား ထင်တာပဲ”  “နင် ပြောတဲ့နေရာ ငါသိတယ်။ အဲဒီ နေရာက ကောင်းတယ်” “ရေချိုးဖို့ အိပ်ဖို့ နေရာရရင် တော်ပါပြီ။ လေယာဉ်အကြာကြီး စီးလာရတော့ ပင်ပန်းနေပြီ။ ဒီကနေ ဝေး လား”   “တနာရီအတွင်း ရောက်ပါတယ် အာကာရဲ့”   အာကာ ပြုံးလိုက်တယ်။ ကျွန်မ ရင်ထဲ လိပ်ပြာတွေ ပျံဝဲသွားသလိုပဲ။

“ဝိုးးး”  အခန်းကို မြင်တော့ အသက်ရှူမှားသွားတယ်။  “ကျွန်တော် အဲလောက် မမျှော်လင့်ထားဘူး။ အဖေက ခဏ ခဏတော့ ဒီကို လာတယ်”   အခန်းက အတော်လေးကောင်းတယ်။ ပရိဘောဂကလည်း အပြည့်အစုံပါပဲ။ အပြင်ဘက်ကို မှန်တွေနဲ့ကာထားတော့  လန်ဒန်မြို့ရဲ့ ရှုခင်းကို ကောင်းကောင်းမြင်ရတယ်။ ဝရန်တာကို ထွက်ကြည့်လိုက်တော့ မိုးထိအောင်မြင့်တဲ့ အဆောက်အအုံတွေ ဟာ မီးပုံးရောင်စုံထွန်းထားသလိုပါပဲ။ တော်ရုံလန်ဒန်ကသူတွေတောင် ဒီလိုရှုခင်းမျိုး မြင်ရဖို့ မလွယ်ပါဘူး။

“နင့်အခန်းက သိပ်မ ကြာခင်မှာ နင့်သူငယ်ချင်းတွေ အပန်းဖြေဖို့ နေရာဖြစ်လာလိမ့်မယ်”   “သူငယ်ချင်းရအောင် အရင်ရှာလိုက်ပါဦးမယ် အမရယ်”    “ငါကရော ဘာလဲ။ သူငယ်ချင်း မဟုတ်ဘူးလား”   “အမက ကျွန်တော့်မိသားစုလေ”   အာကာက ပြန်ဖြေရင်းနဲ့ အံဆွဲတခုကို ဆွဲဖွင့် လိုက်တယ်။  “ထင်တဲ့အတိုင်းပဲ ဒီထဲမှာ ရှိတယ်”   အံဆွဲထဲက သော့တစုံ ယူပြီး ကျွန်မကို ပေးတယ်။

ကျွန်မလဲ အံ့သြပြီး သော့ကို ကြည့်နေမိတယ်။ ပြီးတော့ အာကာ့ကိုရောပေါ့။   “နင် နောက်နေတာလား အာကာ”   “သိမ်းထားလိုက်ပါ မဟေမာ။ တကယ်လို့ တ ခုခုဆို ကျွန်တော် အခန်းပြန်ဝင်လို့ရတာပေါ့။ အမ သိတဲ့အတိုင်း အမေက စိတ်ပူတတ်တယ်။ အမကို သော့အပိုတစုံပေးထားဖို့ အ ဖေ့ကိုလဲ ပြောထားပြီးသား” “ဒါဆိုလဲ ပြီးတာပါပဲ။ လန်ဒန်က ကြိုဆိုပါတယ် အာကာ”  ကျွန်မ အိပ်ရာပေါ်လှဲရင်း အာကာ့တိုက်ခန်း နဲ့ ရှုခင်းတွေအကြောင်း တွေးနေမိတယ်။

ကျွန်မ တခြားသူတွေအကြောင်း သိပ်တွေးလေ့မရှိဘူး။ အာကာက ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်။  သူရဲ့ ကြွယ်ဝမှုနဲ့ စတိုင်ကျတာတွေ ပေါင်းထည့်လိုက်တော့ ဆွဲဆောင်မှုပိုရှိတာပေါ့။ မော်ဒယ်တယောက်လောက် မဟုတ်ပေမဲ့ သူရဲ့  ချိုသာတဲ့ အပြုံးက ဆွဲဆောင်တယ်။ ပါးချိုင့်နဲ့ သူ့အပြုံးက ကျွန်မကို ဖမ်းစားထားတယ်။ အာကာ့အိမ်တုန်းက အဖြစ်ကို ပြန်တွေး တယ်။ ကျွန်မ သူ့ကို လိုတာထက် ပိုငေးမိခဲ့တယ်။

သူ့အခန်းမှာ မီနီဘားလေး တခုရှိတယ်။ နှစ်ယောက်လုံးအတွက် ဝိုင်ဖြူတခွက်စီ  ငှဲ့ပြီး အကျီင်္လဲဖို့ ထွက်သွားတယ်။ ကျွန်မလဲ ဝိုင်သောက်ရင်း အခန်းကို လျှောက်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ သူ ကိုယ်လက်သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပြီး ပြန်ထွက်လာတော့  “အမ ပြန်ဦးမယ် အာကာ။ မနက်ဖြန် ရုံးသွားရဦးမယ်”   “မနက်ဖြန် ညစာ အတူစားကြမလား အမ။  လာကြိုတဲ့ အတွက် ကျေးဇူးတင်လို့ပါ”  ကျွန်မ ခေါင်းညိတ်မိတယ်။ အာကာက အိမ်အပြင်ဘက်ထိလိုက်ပို့ပြီး တက်စီငှားပေးလိုက် တယ်။   အာကာ့အခန်းနဲ့ ယှဉ်ရင် ကျွန်မအခန်းက သေးပြီး ကျဉ်းကျပ်တယ်။ သိမ်ငယ်စိတ်တွေလဲ ဝင်လာတယ်။

ကျွန်မအနေနဲ့ ဒီ လိုအခန်းမျိုး ပိုင်ဖို့ မလွယ်ပါဘူး။ ဘေးကို စောင်းပြီး လက်မောင်းပေါ် ခေါင်းအုံးထားတယ်။ မာကျူရီ မီးရောင်က လိုက်ကာတွေကို  ဖြတ်ပြီး စိမ့်ဝင်နေတယ်။ မူးနေတဲ့ ကောင်လေး ကောင်မလေးတွေရဲ့ အသံကြားရတယ်။ ညလယ်စာကြောင့် ရင်နည်းနည်းပြည့် နေတယ်။ ရုတ်တရက် ကျွန်မ အထီးကျန်သလို ခံစားရတယ်။ အခုချိန်ဆို နွေးတယောက် ဘာတွေလုပ်နေပါလိမ့်။ အာကာရော ဘာ တွေ လုပ်နေပါလိမ့်။

ကျွန်မ ဖုန်းမြည်လာတယ်။ အာကာဆီက စာပါ။ “အိမ်ပြန်တာ အဆင်ပြေရဲ့လား အမ”  ကျွန်မ ပြုံးလိုက်တယ်။ အာကာက ဂရုစိုက် ရှာသား။   “အိပ်ရာထဲမှာ” ကျွန်မ ပြန်ပို့လိုက်တယ်။   “အခန်းက ကျယ်ပြီး အထီးကျန်နေတယ်” အာကာဆီက စာ ပြန်လာတယ်။   “နင့်အခန်းကနေ ရှုခင်းလှလှလေးတွေ ခံစားလို့ရတယ်လေ”   “ကျွန်တော့်အခန်း မဟုတ်ပါဘူး။ အဖေ့ဆီက ခဏငှားထားတာပါ”   ကျွန်မ သက်ပြင်းချမိတယ်။  “ငါလည်း တယောက်တည်းပါပဲ အာကာရယ်”   အာကာ ကျွန်မကို ဖုန်းခေါ်တယ်။   “ကျွန်တော်များ မှားသွားလား”  “ဟင် ဘာလို့လဲ”   “အိပ်ရာအပိုရှိတယ်။ ကျွန်တော့်အခန်းမှာ အမနေလို့ရတယ်လေ”  “မနက်စောစော ရုံးသွားရ မယ်လေ။ ပြီးတော့ ငါ့မှာ အဝတ်အပိုတွေလဲ မပါလာဘူး” “အဲဒါလဲ ဟုတ်တယ် အမ။ နောက်ပြီး ကျွန်တော်နဲ့ နှစ်ယောက်တည်းဆို တော့ အမ သိက္ခာကျနေပါဦးမယ်”  ကျွန်မ ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်မိတယ်။

“ကျစရာ သိက္ခာလည်း မရှိပါဘူးဟယ်။ အဲလို စာနာပေးတာတော့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်”  နှစ်ယောက်လုံး ခဏငြိမ်သက်နေမိတယ်။  အာကာ့အသက်ရှူသံကို ဖုန်းထဲက ကြားနေရတယ်။  “မနက်ဖြန် ကျွန်တော် ဘာလုပ်နေရမလဲ မသိဘူး။ နောက်အပတ်ထဲကျမှ  ကျွန်တော့်အလုပ်တွေက စမှာ”   “လန်ဒန် အနှံ့သွားပေါ့ဟာ”   “အမ ရုံးက ဘယ်မှာလဲ”   “နင် ဘာလုပ်မလို့လဲ”   “အမကို နေ့လည် စာ လာကျွေးမယ်လေ”  “နင်ပြောတော့ ညစာကျွေးမယ်ဆို”   “ညစာလဲ ကျွေးပါ့မယ်ဗျာ။ အမသာ အားပါစေ။ အခု အမရုံး ဘယ် မှာလဲဆိုတာပြော”“ဘစ်ရှော့ဂိတ်မှာ။ အမရုံးက ဘစ်ရှော့ဂိတ်မှာ။အဲဒီနားမှာ စတီးရုပ်ထုက ဘူတာရုံ အနောက်ဘက်ဝင်ပေါက်မှာ  ရှိတယ်။ အဲဒီက စောင့်လေ”  “ဘယ်အချိန်လဲ”   “ဆယ့်နှစ်နာရီနဲ့ နှစ်နာရီကြား ကြိုက်တဲ့အချိန်လာခဲ့”   “အိုကေ။

ကျွန်တော်လာခဲ့ မယ်။ အမ အိပ်တော့လေ”   “အင်း ဟုတ်တယ်။ မနက်ဖြန် ရုံးသွားရဦးမှာ။ ဒါနဲ့ အာကာ”   “ဘာလဲ မဟေမာ”    “ဖုန်းဆက်တဲ့  အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်”  “အတူတူပါပဲ မဟေမာ။ မနက်ဖြန် တွေ့ကြတာပေါ့”  အာကာ ဖုန်းချသွားတော့ ကျွန်မ ကုတင်ပေါ်  ပြန်လှဲလိုက်တယ်။ ရင်ထဲမှာ လှိုက်ဖိုနေမိတယ်။ အာကာရဲ့ အသံကို ခုထိကြားယောင်နေတုန်း။ မဖြစ်သင့်မှန်း သိနေပေမဲ့ သာယာမိ  တယ်။ ဘေးဘက်ကို စောင်းရင်း အိပ်ဖို့ကြိုးစားလိုက်တယ်။ အာကာ့ကို စိတ်ဝင်စားမိနေတာ တကယ်ဆိုရင် ကျွန်မတော့ ဒုက္ခပါပဲ။

“ပြီးတော့ကော”  နွေးက စိတ်ဝင်တစားမေးတယ်။ ကျွန်မ ဖုန်းကို နားနဲ့ ပခုံးကြား ညှပ်ထားပြီး လက်ဖက်ရည်ဖျော်နေတယ်။ ကျွန်မ  နွေးကို မလိမ်ပြောခဲ့မိဘူး။   “သူက ဆွဲဆောင်မှုရှိတယ်။ နင်သဘောကျမဲ့ ပုံမျိုးတော့ မဟုတ်ဘူး။ ဒါပေမဲ့ နင် ချစ်မိသွားမှာ”    “ငါ သူနဲ့ တွေ့လို့ရမလား”   “ဒီစနေ တနင်္ဂနွေ ငါ တခုခု စီစဉ်ပေးမယ်လေ”   လက်ဖက်ရည်ကို မော့သောက်ရင်း ကျွန်မ ဖြေ လိုက်တယ်။ မီးဖိုပြတင်းပေါက်ကနေ ကြည့်လိုက်တော့ မိုးက ခပ်အုံ့အုံ့။ အာကာနဲ့ နေလည်စာ စားတဲ့အချိန်တော့ ကြည်ကြည်လင်လင် ဖြစ်နေဖို့လိုတယ်။  “ငါ မစောင့်နိုင်တော့ဘူး။ ဒါပေမဲ့ ခုတော့ ရုံးသွားမှ ဖြစ်မယ်”   “ဂရုစိုက်ပါ နွေး။

ချစ်တယ်နော်”   “အင်းပါ  ဟေမာ။ မွ မွ”  ဒီနေ့က အချိန်တွေ ကုန်ဖို့ ခက်တဲ့နေ့တနေ့ပါပဲ။ အလုပ်တွေလဲ ရှုပ်တယ်။ အာကာနဲ့ ချိန်းထားတာကိုပဲ သတိရနေ တယ်။ ကျွန်မတို့ဘော့စ်က မနက်ပိုင်းကို အလုပ်တွေ ညွှန်ကြားလေ့ ရှိပါတယ်။ နေ့လည်ဆိုရင်တော့ သူ လာလေ့မရှိဘူး။ နေ့လည် စာ စားရင်း အချိန်ကြာချင် ကြာမှာ။ တခြားသူတွေကိုတော့ နေ့လည် ဆေးခန်းပြဖို့ ရှိတယ်ပြောထားတယ်။ အမျိုးသမီးရောဂါလို့  ပြောတော့ ဘယ်သူမှ မစပ်စုတော့ပါဘူး။

နာရီကိုပဲ တောက်လျှောက်ကြည်ပြီးစောင့်နေမိတယ်။ အာကာ့ဆီက စာဝင်လာတယ်။ ဖုန်းကို ဝမ်းသာအားရ ကောက်ပြီး ကြည့် တော့ လက်တုန်နေတာနဲ့ ဖုန်းပြုတ်ကျတော့မလိုပါပဲ။   “အလုပ်တွေ တဝက်ကျိုးပြီလား”   “အင်း ပြီးခါနီးပြီ”   ကျွန်မ ပြန်ပို့တယ် ပြီး စားပွဲပေါ် ပြန်တင်ထားလိုက်တယ်။   “နေ့တဝက် လစ်လို့ မရဘူးလား”   အာကာ စာထပ်ပို့တယ်။ ကျွန်မလဲ ပတ်ဝန်းကျင်ကို တ ချက်ကြည့်လိုက်တယ်။ သူ့အဖွဲ့နဲ့သူ စကားပြော ကော်ဖီသောက် လုပ်နေကြတယ်။  ဘယ်သူမှ မသိဘဲ လစ်လိုက်လို့ရတာပဲ။  ကျွန်မ ဘော့စ်ဆီကို စာပို့လိုက်တယ်။ ဆရာဝန် ပြမဲ့ အကြောင်းနဲ့ အချိန်ဘယ်လောက်ကြာမလဲ မသိတဲ့ အကြောင်းပါ။ ဘော့စ်က  ရှင်းရှင်းပဲ ပြန်ပို့ပါတယ်။ ဒီနေ့လည် off ယူပြီး ကျန်တဲ့ အလုပ်တွေကို နောက်တပတ်မှ ပေါင်းလုပ်ပါတဲ့။

ကျွန်မ ထီပေါက်သလိုပါ ပဲ။ နေ့လည်ခင်း off ၊ နေ့လည်စာ အလကားစားရမှာနဲ့ မောင်ဝမ်းကွဲက အဖော်လုပ်ပေးမှာရယ်နဲ့ပေါ့။ ၁၂ နာရီထိုးတာနဲ့ အလုပ်ကို  လက်စသတ်၊ ပစ္စည်းတွေသိမ်းပြီး ရုံးက ထွက်လာခဲ့တယ်။ လမ်းပေါ်မှာလဲ လူတွေ ရှုပ်နေတယ်။ အာကာနဲ့ ချိန်းထားတဲ့ နေရာမှာ  စောင့်နေလိုက်တယ်။ ကျွန်မ ကိုယ့်ဟာကိုယ် အံ့သြမိတယ်။ မနူးမနပ် သစ်ရွက်ကြွေတာ ရင်ခုန်ရတော့မဲ့ အရွယ် ပြန်ဖြစ်နေသလို ပဲ။ အချိန်တန်ရင် ဇာတ်သိမ်းရမှာ သိပေမဲ့ ရသလောက်လေး ပျော်ရွှင်ချင်နေတယ်။

သိပ်မကြာဘူး။ အာကာရောက်လာတယ်။ ဝတ်စားထားတာက စတိုင်ကျကျပါပဲ။ သူ့ကို မြင်လိုက်တော့ ကျွန်မ အရည်ပျော်သွား တယ်။ လမ်းမှာ ဖြတ်သွားတဲ့ တခြားမိန်းကလေးတွေလဲ အာကာ့ကို ငေးသွားကြတယ်။ အာကာ ကျွန်မနားရောက်လာတော့ လက် ကမ်းပေးတယ်။ ပြီးတော့ ပါးကို နမ်းတယ်။  “ဟယ်လို အာကာ”   “ဟိုင်း အမ၊ ကျွန်တော် လန်ဒန်ကို သဘောကျတယ်”  “လန်ဒန်က လည်း နင့်ကို သဘောကျပါတယ် ”   အာကာက ရယ်လိုက်ရင်း ကျွန်မ လက်မောင်းကို ချိတ်လိုက်တယ်။   “လာခဲ့ အမ။ ဒီထောင့် နားက အီတလီဆိုင်မှာ ဘွတ်ကင်လုပ်ခဲ့တယ်”  “နင်ပြောတဲ့အတိုင်း ငါ နေ့တဝက် off ယူခဲ့တယ်”   “ကောင်းတာပေါ့ အမရယ်”   အာကာ့ဘေးက လက်ကိုတွဲပြီး ပျော်ပျော်ပဲ လိုက်လာခဲ့တယ်။

ရူးသွပ်မိုက်မဲတာတွေ အမျိုးဆိုတာတွေကို မေ့ထားပြီး ပစ္စုပ္ပန်  အချိန်ကလေးကိုပဲ တန်ဖိုးထား ဖြတ်သန်းနေမိတယ်။  မှာထားတဲ့ စားစရာတွေ မလာခင် ဝိုင်သောက်ရင်း စကားစမြည်ပြောကြ တယ်။  “နင်သိလား အာကာ ငါ အဲလို ခိုးထွက်ရတာမျိုးကို သဘောကျတယ်။ ငါ့ကိုယ်ငါ လွတ်လပ်တယ်လို့ ခံစားရတယ်”    “လစ် တတ်ပေမဲ့ အမက အလုပ်ကြိုးစားပါတယ်။ အသက် နှစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ်မှာ ဒီလိုနေရာ ရဖို့ မလွယ်ဘူးလေ။ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဂုဏ် ယူသင့်တယ်”  “နှစ်ဆယ့်ခုနစ်ပါ အာကာ”  “ဘယ်တုန်းက ပြည့်သွားတာလဲ”   “ဒီဇင်ဘာ ၁၃ က”   “မထင်ရဘူး အမ။ အမ ကြည့်ရ တာ ငယ်သေးတဲ့ပုံပါပဲ”  “ဟား ဟား မြှောက်ပြောလဲ ငါက ဘာမှ မကျွေးဘူးနော် အာကာ”  စားစရာတွေ ရောက်လာတော့ နှစ် ယောက်သား ခပ်သွက်သွက်ပဲ စားလိုက်ကြတယ်။

“ဒါနဲ့ အာကာ နင်ဒီကို ဘာဖြစ်လို့လာတာလဲ”  “ရန်ကုန်မှာ ပျင်းလို့။ နိုင်ငံခြား အတွေ့အကြုံလဲ လိုချင်တာလည်းပါတယ်။”  “နင်က  ဘာလုပ်မှာလဲ” “ပရိုဂရမ်မင်း လုပ်မလားလို့”    “နင့်ကို ကြည့်ရတာ ပရိုဂရမ်မာနဲ့ မတူပါဘူး”   “ဒါဆို ဘာနဲ့တူလဲ မဟေမာ”   “နင် က သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဝတ်စားထားတော့ ကုန်သည်လိုလို ရှေ့နေလိုလိုပါပဲ”  “ကျွန်တော်တော့ ရှပ်အဖြူနဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီ ဝတ်မှထင် တယ်”  အာကာက ထိုင်ခုံကို ကျောမှီလိုက်ရင်း ပြောတယ်။   “နင် အခုဝတ်ထားတဲ့နဲ့ အရမ်းကြည့်လို့ ကောင်းတယ်။ နင့်အထာနဲ့ နင် ပေါ့ဟာ”  ” ကျေးဇူးပါပဲ”   အာကာက တချက်ပြုံးလိုက်တယ်။

သူ့အပြုံးက ကျွန်မကို ဆွဲဆောင်နိုင်လွန်းတယ်။   “ဆောရီး အာကာ။  တခါတလေ ငါ့ပါးစပ်က အဲလို လျှောက်ပြောတတ်တယ်”   “ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး အမ။ ကော်ဖီသောက်ဦးမလား”  “မသောက်တော့ ဘူး အာကာ”   အာကာက ဘီလ်ကို ကျွန်မ မမြင်အောင် ရှင်းလိုက်တယ်။ ကျွန်မ အတင်းလုရှင်းပေမဲ့ သူက လက်မခံဘူး။ ဆိုင်ထဲက  ပြန်ထွက်လာတော့ အာကာက သူ့မာဖလာ ကျွန်မကို ပတ်ပေးလိုက်တယ်။ ကျွန်မလည်း အတော်ကြည်နူးသွားတယ်။

“အခု ဘယ်သွားကြမလဲ” အာကာ့မာဖလာဆီက ရတဲ့ကိုယ်သင်းနံ့လေးကို ခံစားမိနေတယ်။   “ကျွန်တော် မပြောတတ်ဘူး အမ။  အမ ပြောကြည့်လေ”  “ဝါတာလူးအထိ ဘတ်စကားစီးပြီး နင့်အိမ်ကို လမ်းလျှောက်မယ်လေ”   “ကောင်းတာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ အမ ဒီ ဖိနပ်တွေနဲ့ လမ်းလျှောက်လို့ အဆင်ပြေပါ့မလား”  “အကြာကြီး မတ်တပ်မရပ်ရရင် အဆင်ပြေပါတယ် အာကာ”   “ဒါဆို အဲလို မ ဖြစ်အောင် လုပ်မယ်လေ”  အာကာ ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ တက်စီငှားလိုက်တယ်။

“ကားမငှားနဲ့ အာကာ။ ငါလျှောက်နိုင်တယ်။ ဆယ့်ငါးပေါင်လောက် အနည်းဆုံးကုန်မှာ”   “လာပါ အမရယ်။ ကျွန်တော် ရှင်းလိုက်ပါ့ မယ်”  ကျွန်မကို တက်စီထဲ အတင်းဆွဲခေါ်တယ်။  ” ဝါတာလူးကို မောင်းပါ”   “တက်စီဖိုးက တပတ် နေ့လည်စာ စားလို့ရတယ်  အာကာရဲ့”  “အမ ခြေထောက်နာမှာစိုးလို့ပါ။ ပြီးတော့ ဝါတာလူးကနေ ကျွန်တော့်အိမ်ကလဲ လှမ်းတယ်လေ။ တော်ကြာ  ခြေထောက်နာနေလို့ ညနေခင်းရဲ့ အလှအပတွေကို မခံစားနိုင်ဘဲ နေလိမ့်မယ်”  “နင် ငါ့ကို လှောင်နေတာလား”   “မဟုတ်ရပါဘူး  ဗျာ။ အမက ကျွန်တော့်အမလေ။ သက်တောင့်သက်သာ ဖြစ်ဖို့လိုပါတယ်”  ကျွန်မလည်း ဘာမှ မပြောသာပဲ တက်စီထဲကနေ  အပြင်ဖက်ကို ငေးကြည့်နေလိုက်တယ်။ သောကြာနေ့ဆိုတော့ ကားတွေ ပိတ်စပြုလာပါပြီ။

ဒါပေမဲ့ တက်စီသမားက ဖြတ်လမ်း တွေက မောင်းသွားတော့ သိပ်မကြာပါဘူး။ အာကာကို ကြည့်လိုက်တော့ ဖုန်းပွတ်နေပါတယ်။  ဝါတာလူးကို ရောက်တော့ အာကာ က ကော်ဖီဆိုင်ဝင်ပြီး ကျွန်မနဲ့ သူ့အတွက် လတ်တေးတခွက်စီ ဝယ်လာပါတယ်။ ကော်ဖီခွက် ကိုယ်စီကိုင်ပြီး သိမ်းမြစ်ကို ငေးကြ တယ်။ စင်ရော်နှစ်ကောင်က သိမ်းမြစ်ပေါ်မှာ ဖြတ်ပျံသွားတယ်။ စကားမပြောဖြစ်ဘဲ လမ်းသွားလမ်းလာတွေကို ကြည့်တယ်။  လတ်တေးကို ကုန်အောင်သောက်ပြီး အာကာ့အိမ်ကို လမ်းလျှောက်လာခဲ့တယ်။ လမ်းတလျှောက်မှာ စက်ဘီးသမားနဲ့ အပြေး လေ့ကျင့်သူတွေပါ တွေ့ရတယ်။ လမ်းဘတ်နန်းတော်နဲ့ အမ်အိုင်စစ်ကို ကျော်တော့ နိုင်းအမ်းမှာ ရှိတဲ့ခေတ်မီအဆောက်အအုံတွေ  မြင်ရတယ်။ အာကာက ဗိသုကာလက်ရာ အကြောင်းတွေ ပြောတယ်။

ကျွန်မလည်း သိပ်စိတ်မဝင်စားလို့ ခေါင်းပဲ ညိတ်လာခဲ့ တယ်။  ကျွန်မ သတိမထားမိခင်မှာပဲ အာကာ့လက်က ကျွန်မကို ချိတ်ထားတယ်။ လမ်းလျှောက်နေရင်း သူ့တင်ပါးကလည်း ကျွန်မ တင်ပါးကို လာထိထိနေတယ်။ သူ့မျက်လုံးကလည်း နေဝင်ဆည်းဆာအောက်မှာ အရောင်တောက်နေတယ်။ သူရဲ့ အလွယ်တကူ ပြုံးလိုက်တာက ကျွန်မရင်ကို နွေးစေတယ်။ အာကာ့အရပ်က ကျွန်မထက် ၆လက်မလောက် မြင့်တယ်။ ဒါပေမဲ့ အရိပ်ထဲမှာတော့  လိုက်ဖက်ညီနေပါတယ်။ အာကာနဲ့တွဲပြီး လမ်းလျှောက်သွားရတာ ကမ္ဘာပေါ်မှာ သဘာဝအကျဆုံးလိုပါပဲ။ အဲဒီအခိုက်အတန့်လေး  မပြီးဆုံးစေဖို့ ကျွန်မ ဆုတောင်းမိတယ်။ အခန်းကိုရောက်တော့ အာကာက ကျွန်မ ကုတ်အကျီင်္ကို ချွတ်ပြီး တံခါးဘေးက စင်မှာ  ချိတ်လိုက်တယ်။

ပြီးတော့ မီနီဘားကို သွားပြီး   “ဝိုင်သောက်မလား မဟေမာ”  “သောက်မှာပေါ့”   “အဖြူလား အနီလား”    “အနီပဲ  ပေးပါ”  ကျွန်မ ပြတင်းပေါက်ဘေးမှာ ရပ်နေပြီး လန်ဒန်မြို့ရဲ့ အလှအပကို ခံစားနေမိတယ်။ ဖုန်းမြည်လာလို့ ကြည့်တော့ နွေးဆီ ကပါ။   “ဟေမာ ဒီည ကလပ်လိုက်ဦးမလား”   “ဒီညတော့ အဆင်မပြေဘူး။ မနက်ဖြန် တွေ့မယ်လေ”   “ဘာလဲ နင့်သူငယ်ချင်း အသစ်နဲ့ ကစားနေတာလား”   ကျွန်မ ရယ်မိတယ်။    “မနက်ဖြန် နင်နဲ့ မိတ်ဆက်ပေးဖို့ စီစဉ်လိုက်မယ်လေ နွေး။ အခု သူက ငါ့ အတွက် ညစာချက်နေလို့”   “ကောင်းပါပြီအေ။ ပျော်ရွှင်ပါစေ”   အာကာကို ကြည့်တော့ သူက မျက်ခုံးပင့်ပြတယ်။   “ဆောရီး  အာကာ။ နွေးက ငါ့ BFF မို့ပါ။ အလုပ်ပြီးရင် သွားသောက်နေကျ။ ဒီည မအားတဲ့အကြောင်း သူ့ကို ပြောတာ”   “သူငယ်ချင်းတွေက  အရေးကြီးတယ်။

မဟေမာ့ အစီအစဉ် ပျက်သွားတာ ဆောရီးပါ”  “ရပါတယ် အာကာရဲ့။ နင် အားနာလို့ရှိရင် မနက်ဖြန်ည ငါတို့ နဲ့ လိုက်ခဲ့လေ”  “ဘယ်လိုငြင်းရက်မှာလဲ မဟေမာရယ်”   အာကာက ဝိုင်အနီ တပုလင်း ယူလာပြီး နှစ်ယောက်စာ ငှဲ့လိုက်တယ်။   “ချီးယားစ် TGIF ပါ အမ”   “ချီးယားစ် အာကာ၊ ဒီညအတွက် ကျေးဇူးနော်”   “ရပါတယ် အမ၊ ကျွန်တော် ညစာ သွားချက်ဦးမယ်”    အာကာ မီးဖိုခန်းထဲသွားပြီး ချက်ပြုတ်ဖို့ ပြင်ဆင်တယ်။   “အဖေက အချက်အပြုတ် ဝါသနာပါတယ်လေ။ တကယ်လို့ စီးပွားရေး သာ မလုပ်ဖြစ်ရင် စားဖိုမှူးလုပ်ချင်တာတဲ့။ ဒီကို မလာခင် အဖေ့ဆီက အချက်အပြုတ် သင်လာခဲ့တာ”  မီးဖိုခန်းအဝမှာ ရပ်ရင်း  ကျွန်မမေးလိုက်တယ်။   “ဘာကူညီရမလဲ အာကာ”   အာကာက ခုံတလုံးဆွဲပေးရင်း   “ရပါတယ် အမ။

ဒီမှာထိုင် ဝိုင်သောက်ရင်း  ကျွန်တော့်ကို အဖော်လုပ်ပေးရင် ရပါပြီ”  “အဆင်ပြေတာပေါ့ အာကာ”   နောက်တော့ အာကာက ကြက်သွန်နီလှီးနေတယ်။   “အမ   အကြောင်းပြောပြပါလား” “နင် ဘာသိချင်တာလဲ အာကာ”    “အမက ဘယ်လိုမျိုးလဲ”   ကျွန်မ ဝိုင်ခွက်ကို ငေးနေမိတယ်။   “ဖြေရခက်တဲ့ မေးခွန်းပဲ အာကာ”   ကျွန်မ သက်ပြင်းချမိတယ်။   “ပြောစရာ များများစားစား မရှိဘူး ထင်တယ်။ငါက လန်ဒန်မှာ  အလုပ်လုပ်နေတဲ့ သူတယောက်။ အလုပ်သွားတယ်။ ကလပ်တက်တယ်။ သောက်တယ်။ အခန်းသေးသေးမှာနေတယ်။ အနာဂတ် အကြောင်း မတွေးဘူး။ တွေးရင် စိတ်ဓာတ်ကျလို့” “အဓိပ္ပာယ် မရှိတာ။ အမက အဲလိုပုံမျိုး မဟုတ်ပါဘူး။ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ယုံကြည် မှုရှိတဲ့ မိန်းကလေးပါ”   ကျွန်မ ဝိုင်တကျိုက်မော့လိုက်ရင်း  “ငါ့ဘဝက လှောင်အိမ်ထဲက ကြွက်လို ဒါမှမဟုတ် ကြိုးဆွဲရာက ရတဲ့  ရုပ်သေးလိုပါပဲဟာ။

နွေးတယောက်ပဲ ငါ့ကို အဖော်လုပ်မဲ့သူ ရှိတယ်”   အာကာက အာလူးတွေ ဆေးရင်း   “ကောင်လေးရော မရှိ ဘူးလား” ကျွန်မ မချိတင်ကဲ ပြုံးလိုက်တယ်။  “ငါက အချစ်ရေး ကံမကောင်းဘူး။ ဒါကြောင့် တယောက်တည်း ပျော်ပျော်နေတယ်။  တခြားသူအတွက် ကိုယ့်ကိုကိုယ် အထိခိုက်မခံဘူး”   “အမက ချစ်ဖို့ ကောင်းပါတယ်။ အဲလိုလုပ်နေတာ အမအတွက် မကောင်းပါ ဘူး”  “အင်းးးအာကာ နင် ငါ့အကြောင်း သေချာမသိသေးလို့ ဖြစ်မှာပါ”   အာကာ့ဆီက မျက်နှာလွှဲပြီး အဝေးကို ကြည့်လိုက်တယ်။  မျက်နှာမှာတော့ ရှက်ပြုံးလေးနဲ့ပေါ့။  “အမက အရင်လိုပါပဲ သိပ်မပြောင်းလဲသွားပါဘူး”   “ပြောင်းပါတယ်”   “ထားပါတော့လေ”  “နင့်အကြောင်းလဲ ပြောပါဦး”   “အမ မြင်တဲ့အတိုင်းပဲလေ”   “အဲလို လွယ်လွယ်မပြောနဲ့”   အာကာ ခါကျက်ဥကို လှီးနေလက်စက  ဓားချလိုက်တယ်။  “အသက် အစိတ်လောက်မှာ ပျင်းလာတယ်။ ဘဝမှာ စိတ်ဝင်စားစရာက ဘာမှမရှိဘူး။

တွဲဖူးတဲ့ ကောင်မလေး တွေကလည်း ကျွန်တော့်ကို ချစ်တာထက် အဖေ့ရဲ့ ပိုင်ဆိုင်မှုကို စိတ်ဝင်စားတာကလား။ ဘဝရဲ့ ရည်မှန်းချက်တွေ ပျောက်နေတာ  လဲ ပါတယ်။ ဒါကြောင့် ဒီကိုလာခဲ့တာ။ မဆိုးပါဘူး။ ခုတော့ အမဝမ်းကွဲအတွက် ညစာချက်ပေးနေတဲ့ ၂၆ နှစ်သားလေးပေါ့”   “ဒါနဲ့  နင် ဘာတွေချက်နေတာလဲ အာကာ”  “အမ မြန်မာထမင်းဟင်း ငတ်နေတာမလား။ ကြက်သားအာလူးကို မဆလာအုပ်မယ်။  အစိမ်းကြော်လေးနဲ့ပေါ့။ ထမင်းစားပြီးရင် သောက်ဖို့ ဝိုင်ရှိတယ်လေ”   “နင့်ကို ထမင်းချက်ခန့်မှ ထင်တယ်”   “ဘာလို့လဲ”       “Fast food တွေ စားရတာ မုန်းလှပြီ။ ချက်ဖို့လည်း အချိန်မရဘူး။ ချက်လည်း မချက်တတ်ပါဘူးဟာ။ အိမ်က မီးဖိုခန်းကလည်း  ကျဉ်းတယ်”   “အမအတွက်ဆို ကျွန်တော် စားတော်ကဲလုပ်ပေးပါ့မယ်။

အမ လိုအပ်ချိန်တိုင်းပေါ့”   “မဖြစ်နိုင်တာကို ကတိမပေး စမ်းပါနဲ့ အာကာရယ်။ ငါက ညတိုင်းလာစားမှာနော်”   “အခန်းအပို ရှိတယ် လာနေပါလို့ အမကို ပြောသားပဲ”   ဝိုင်ခွက်ကို လှုပ် သောက်ရင်း အာကာ ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေ လှီးတာကြည့်နေမိတယ်။   “လန်ဒန်မှာ နေရတာ မလွယ်ပါဘူး”    “ကျွန်တော်နဲ့ လာ နေပါလား။ စိတ်ပြေလက်ပျောက်ပေါ့”   ပြောရင်း အာကာက ကျွန်မကို ငေးကြည့်နေတော့ ကျွန်မလည်း ရှက်သွေးဖြာမိတယ်။     ချက်ပြုတ်ပြီးတော့ အာကာ ရေချိုးတယ်။ နောက် ကျွန်မတို့ ညစာအတူစားကြတယ်။ မြန်မာထမင်းဟင်း မစားရတာကြာနေလို့ လား မသိဘူး။ စားလို့တော်တော်ကောင်းတယ်။ ဗိုက်တင်းအောင်စားမိတယ်။ ပန်းကန်တွေတော့ ကူသိမ်းပြီး ဆေးပေးလိုက်တယ်။

အားလုံးပြီးတော့ ဝိုင်ခွက်ကိုယ်စီကိုင်ပြီး အိမ်ရှေ့ဆိုဖာမှာ ထိုင်ကြတယ်။ ဝိုင်တန်ခိုးကြောင့် ကျွန်မ ရီဝေဝေပါပဲ။ အာကာနဲ့ အတူရှိ နေတာ နွေးထွေးလုံခြုံသလိုပါပဲ။ အခန်းက လေဝင်လေထွက်ကောင်းပြီး အလင်းရောင်လဲရတယ်။ စိတ်ကူးကွန်ယက် ဖြန့်ကျက်နေ တုန်း  “ဆောရီး အာကာ။ ဘာပြောလိုက်တာလဲ”  အာကာ တခုခု ပြောလိုက်သလို ထင်လို့ မေးကြည့်တယ်။   “အမ ဘာစားချင် သေးလဲ။ ကော်ဖီသောက်ဦးမလားလို့”    “ကျေးဇူး အာကာ။ မသောက်ချင်သေးဘူး။ ငါ ဒီနေ့ တကယ်ပျော်ရပါတယ်”   “အမကြည့် ရတာ တကယ်ပျော်နေပါတယ်” “အင်း ဟုတ်တယ်။ အခန်းက ကောင်းတယ်။ ဆိတ်ငြိမ်တယ်။ အစားအသောက်လဲ  ကောင်းကောင်းစားရတယ်။ ဝိုင်နဲ့ ဧည့်ခံတယ်။ ငါ ပျော်တာပေါ့”   အာကာက ဝိုင်ပုလင်းယူပြီး ထပ်ငှဲ့ပေးတယ်။

“ကျေးဇူးပါ  အာကာ”   “ဒါနဲ့ အမကို ကြည့်ရတာ အဖော်လိုနေသလိုပဲ။ စတာမဟုတ်ဘူးနော်”   “အင်း နင်မှန်ပါတယ် အာကာ။ နွေးကိုလည်း  အချိန်တိုင်း ဒုက္ခပေးမနေချင်ပါဘူး။ ငါ့နားမှာ ဘယ်သူမှ မရှိတာကြာပြီ။ ရည်းစားထားရတာ ဘယ်လိုလဲတောင် မေ့နေပြီ”     “ဒီမှာ  တယောက်တည်းနေရတာ အမ ခက်ခဲမှာပေါ့”  “ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ လန်ဒန်မှာ ငါတယောက်တည်း အထီးကျန်နေရတယ်။ သူများတွေ အတွက် ပျော်စရာပေါ့။ နွေးက အကောင်းဆုံး သူငယ်ချင်းပါပဲ”  “အခုထိပေါ့”   အာကာက ပြုံးရင်း မေးတယ်။   “ဟုတ်တယ် အခု ထိပဲ”   “ဝရန်တာ သွားထိုင်ကြမလား”  “ကောင်းသားပဲ။ လန်ဒန်ရဲ့ ညအလှကို ခံစားကြတာပေါ့”   ကျွန်မတို့ ဝရန်တာကနေ မြို့ပြရဲ့  ညအလင်းကို စိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ ရာသီဥတုကလည်း အေးမြနေတော့ ကျွန်မ ကုတ်အကျီင်္ကို ထပ်ဝတ်တယ်။ အာကာက သူ့ မာဖလာကို တခါထပ်ပတ်ပေးတယ်။ သူကတော့ အနွေးထည် ဝတ်တယ်။

“လန်ဒန်က ညဆို အရမ်းလှတာပဲ”   “ရန်ကုန်လဲ လှပါ တယ် မဟေမာ”  “ကြည့်တဲ့သူပေါ် မူတည်မှာပေါ့ အာကာရယ်”   “စကားမစပ် အမမှာ ချစ်သူမရှိဘူးဆိုတာ ကျွန်တော် သိပ်မယုံချင် ဘူး”  “မနောက်ပါနဲ့ ငါ့မောင်”  “အတည်ပြောတာ။ အမက ရုပ်လဲချောပါတယ်။ အမ တကိုယ်တည်း ဘာကြောင့်နေနေလဲ  ကျွန်တော် နားမလည်ဘူး”   “နွေးမခေါ်ရင် ငါက စာအုပ်တွေနဲ့ပဲ အချိန်ကုန်လေ့ရှိတယ်။ အလုပ်က တဖက်နဲ့။ ပြန်လာရင်  ဖတ်ဖတ်မောနေပြီ။ အပြင်ထွက်ဖို့ အားတောင်မရှိဘူး။ ပြီးတော့ ငါ့လို ငမွဲကို ဘယ်သူမှ ဂရုမစိုက်ပါဘူး”  “ဒီနေ့တော့ အမမှာ  အချိန်ပိုတွေ အများကြီးပါ”   အာကာက ကျွန်မကို စိုက်ကြည့်ရင်း ပြောတယ်။   “ဒါက မတူဘူးလေ။ နင်က ငါ့မောင်ကိုး”   “ထားပါ တော့။ ကျွန်တော် ငယ်ငယ်တုန်းကနဲ့ အခု သိပ်မကွာဘူး မဟုတ်လား အမ”   “နင် အခု ဆွဲဆောင်မှု ပိုရှိလာတယ်”   ကျွန်မပါးစပ်က  လွှတ်ခနဲ ထွက်သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ အာကာက ရယ်လိုက်တယ်။

“အလှအပဆိုတာ ကြည့်တဲ့သူရဲ့ မျက်လုံးထဲမှာပါပဲ”    ဝိုင် သောက်ရင်း အာကာက ပြောတယ်။  “ဒါပေမဲ့ အမ မြှောက်လုံးပင့်လုံးအတွက် ကျေးဇူးပါဗျာ”  “ငါ ရိုးရိုးသားသား ပြောတာပါ။ ငါ့ ပါးစပ်က လက်လွှတ်စပယ် ပြောတတ်ပေမဲ့ အမှန်တွေပဲ။ နင်က ကြည့်ကောင်းတယ်။ နွေးတောင် နင့်ကို စိတ်ဝင်စားနေတာ။  လန်ဒန်က တခြားကောင်မလေးတွေလည်း အဲလိုပဲနေမှာ”  “တကယ်လို့ မထင်ပါဘူးဗျာ”   အာကာက ကျွန်မပြောတာကို  သဘောကျနေတယ်။ ရုတ်တရက် နှစ်ယောက်လုံး တိတ်နေမိတယ်။ နောက်တော့ အာကာက ကျွန်မကို ဖက်လိုက်တယ်။ ကျွန်မ  ခိုက်ခိုက်တုန်နေတယ်။  “အမ အဆင်ပြေရဲ့လား”   “ပင်ပန်းနေလို့ပါ”   ကျွန်မ ခေါင်းကို အာကာ့ပခုံးပေါ် မှီထားလိုက်တယ်။ သက် တောင့်သက်သာ ရှိသလို ကြည်နူးမိတယ်။

ကျွန်မရဲ့ ရူးမိုက်မှုကို ကျွန်မ အလိုလိုက်နေမိတယ်။   “ရင်ဖွင့်ချင် ဖွင့်လို့ရတယ်နော်  အမ”  ဟိသရိုးမှာဆင်းမဲ့ လေယာဉ်တစင်း ကျွန်မတို့ပေါ်က ဖြတ်ပျံသွားတယ်။ ကျွန်မ အာကာကို ကြည့်ရင်း   “ဒီညအတွက်  ကျေးဇူးပါ အာကာ။ နင်ကြောင့် ဒီနေ့ဟာ အဓိပ္ပာယ်ရှိခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ငါ အိမ်ပြန်ရဦးမယ်”  “လုပ်ပြန်ပြီ အမကလဲ။ အခန်းအပို က အမအပိုင်ပဲ”   “ငါ့မှာ အဝတ်အပို မပါခဲ့ဘူး”   “တီရှပ်နဲ့ ထရက်ဆုဘောင်းဘီ ငှားမယ်လေ”   အာကာက ကျွန်မ မျက်နှာကို  စေ့စေ့ကြည့်ရင်း  ပြောတယ်။   “ကောင်းပြီလေ။ ဒါပေမဲ့ မနက်စာအတွက်ရော ဘာရှိလဲ”  “လမ်းဟိုဖက်ခြမ်းမှာ စတိုးရှိတယ်။ အမကြိုက်တဲ့ မနက်စာ အဆင်ပြေမှာပါ”  အခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာကြပြီး ဆိုဖာမှာ ထိုင်တယ်။ အာကာက ဝိုင်ထပ်ဖြည့်ပေးပြီး စကားစ တယ်။  “ဒါနဲ့…”   “ဒါနဲ့…ဘာလဲ နင့်မှာ ပြောစရာကုန်ပြီမလား။ ငါက တနေကုန် ဒုက္ခပေးနေတာ”   “ဒုက္ခပေးတယ် မခေါ်ပါဘူး။

ကျွန်တော် ပျော်ပါတယ် အမရဲ့”   “နင် ပြောသလိုပါပဲ။ ငါလည်း ထူးဆန်းနေတာ နင့်မှာ ကောင်မလေး မရှိတာကို”   “ကျွန်တော်က  အချစ်ရေးမှာ ကံမကောင်းတာပါ။ တကယ်ချစ်တာထက် ချူစားချင်တဲ့သူက များတယ်လေ”  အာကာက သက်ပြင်းချရင်း ပြော တယ်။  “လန်ဒန်မှာလည်း အဲလိုကောင်မလေးတွေ နင်တွေ့မှာပါ”  “အမေကရာ”   “ငါက ငါ့အတွက်ငါ ရှင်းတယ်။ ဖရီးကြိတ်တဲ့သူ ကို မုန်းတယ်။ ကိုယ့်ဟာကိုယ် တာဝန်ယူသင့်တယ်လေ”   “အင်းးးအမ။ ဒီနေ့ အမကို စော်ကားသလိုများ ဖြစ်သွားလား”   “မဖြစ်ပါ ဘူး။ နင်က ဆင်းရဲတဲ့ ငတ်နေတဲ့ အမကို ပြုစုတာလေ”  အာကာက ရယ်တယ်။ ကျွန်မလည်း သူ့ကိုကြည့်ပြီး ပြုံးဖြဲဖြဲ လုပ်နေလိုက် တယ်။ ခြေထောက်ဆန့်ပြီး ဆိုဖာကျောမှီပေါ် ခေါင်းတင်တယ်။ စကားပြောနေရင်း သူ့ကို မြင်နေရအောင်ပါ။

“တချို့မိန်းမတွေက  ညံ့တယ်။ နင်က ကြင်နာတတ်တယ်။ ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့တယ်။ နင့်လိုလူမျိုးရှာတွေ့ဖို့ မလွယ်ဘူးလေ”  ကျွန်မ ရှက်ရှက်နဲ့ ပြောချ လိုက်တယ်။  “ကျွန်တော်က အဲလောက်မဟုတ်ပါဘူး”   “ယောက်ျားတော်တော်များများ နင့်လို့မဟုတ်ဘူး။ ကုတင်ပေါ် မရောက်ခင် အထိတော့ နူးညံ့ကြင်နာကြပါတယ်။ နောက်တော့…”   “အမ လိုချင်တာ အဲဒါမဟုတ်ဘူးလား”   “နင်ကရော”   “ကျွန်တော်က ခင် ခင်မင်မင် ရင်းရင်းနှီးနှီး ရှိမဲ့သူမျိုး လိုချင်တာ။ ယုံကြည်လို့ရမဲ့သူမျိုးပေါ့”   “တွေ့လား အဲလိုသူမျိုး ရှာရခက်တယ်”   “အမ စိတ်ကူး ထဲက ချစ်သူက ဘယ်လိုမျိုးလဲ”   “နင် ဒီနေ့ ငါ့ကို လုပ်ပေးသလိုမျိုးပေါ့”  “အဲဒါ အမကို ဂရုစိုက်တာပါ”    “နင့်ကိုနင် ဘယ်လောက် တော်လဲဆိုတာ နင်မသိသေးဘူးပဲ အာကာ။ လူကြီးဆန်တယ်။ ကြင်နာတတ်တယ်။

ပေးဆပ်ချင်တာပဲ ရှိတယ်”   “အမ ကျွန်တော့် ကို အထင်ကြီးလွန်းနေပြီ”   “မဟုတ်ဘူး အာကာ”   ကျွန်မ အာကာ့လက်ကို ကိုင်ရင်း ငြင်းလိုက်တယ်။   “ငါက နင့်အမ။ နင်က ငါ့ အပေါ် ကောင်းပါတယ်။ နင့်ပုံစံ ဟန်ဆောင်ထားတဲ့ပုံမျိုး မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ငါသိပါတယ်။ နင်က လူကောင်း တယောက်ပါ”    အာကာက ဝိုင်တကျိုက် သောက်ပြီး ဝိုင်ခွက်ကို ငေးကြည့်နေတယ်။   “နင့်လိုလူမျိုး များများရှိပါစေလို့ ငါ ဆုတောင်းပါတယ်”    ကျွန်မ သက်ပြင်းချရင်း ရေရွတ်လိုက်တယ်။   “ကျွန်တော်လည်း အမလိုမျိုး မိန်းကလေးများပါစေ ဆုတောင်းပါတယ်”   အာကာ က ပြုံးရင်း ပြန်ပြောတယ်။   “ဘာလဲ အာကာ အိမ်တွင်းပုန်း ငမွဲ အနာဂတ်ဆိုတာ ဘာမှန်း   မသိတဲ့သူတွေလား”   “နွေးထွေး ကြင်နာပြီး ရုပ်ရော စိတ်ပါလှတယ်လေ”

“ကဲ ဘယ်သူက အထင်ကြီးလွန်းနေတာလဲ”   “ကျွန်တော် ကွဲကွဲပြားပြား မြင်နိုင်ပါတယ်။  ကိုယ့်ဟာကိုယ် မနှိမ့်ချပါနဲ့။ အမက ပြည့်စုံပါပြီးသားပါ”     “အပြောလွယ် အလုပ်ခက်တယ် အာကာ”   ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ် ငြိမ် နေပြီးနောက် အာကာက   “ကော်ဖီသောက်မလား အမ”   “ငါ ရေချိုးချင်တယ်။ တနေကုန် နေရတာ နုံးနေပြီ”   “ရေချိုးခန်းမှာ ရေပူ ရေအေးရှိတယ်လေ”   “ဘယ်မှာလဲ”   “ကျွန်တော် လိုက်ပြမယ်လေ”   အာကာက ကျွန်မလက်ကို ဆွဲပြီး သူ့အခန်းထဲ ခေါ်သွား တယ်။ ရေချိုးခန်းကို ဖွင့်ပြီး   “ဒီမှာ အမ”   “ရေချိုးခန်းမဟုတ်ဘူး။ ရေကူးကန်လိုပါပဲလား”   “အမ စိတ်ကြိုက်ချိုးလို့ရတယ်။  ကျွန်တော် တဘက်သွားယူလိုက်ဦးမယ်”   “နင် ချောင်းမကြည့်နဲ့နော်”  ရေချိုးခန်းတံခါးကို ပိတ်ရင်း ကျွန်မ အာကာ့ကို စလိုက်  တယ်။

“ညအိပ်ဝတ်စုံကို ကုတင်ပေါ် တင်ခဲ့မယ်” အာကာက ပြုံးပြီး ပြန်ပြောတယ်။ အခန်းအပြင် ထွက်သွားတဲ့ သူ့ခြေသံကို နားထောင် တယ်။ ပြီးမှ ကျွန်မ ခြေဆန့်လက်ဆန့်လုပ်ပြီး ရေပူရေအေးကို စမ်းကြည့်တယ်။ ကျွန်မ အကျီင်္နဲ့ စကပ်ကို ချွတ်ပြီး ရေချိုးခန်းက  တန်းမှာ ချိတ်ထားတယ်။ မနက်ကျ ပြန်ဝတ်လို့ရအောင်ပါ။ ဘရာနဲ့ ပင်တီကို ထပ်ချွတ်ပြီး bathtub ဘေးတဖက်မှာ ပုံထားလိုက် တယ်။  bathtub ထဲ ရေဖြည့်ပြီး စိမ်တယ်။ ရေပူရေအေးမျှအောင် ရောထားတော့ ဇိမ်ကျနေပါတယ်။ ကျွန်မ အခန်းမှာ bathtub မ ရှိတော့ ဒီလို ဇိမ်မကျပါဘူး။ ကိုယ်ကို ခပ်လျောလျောလုပ်ပြီး ရင်သားတွေမြုပ်အောင် စိမ်လိုက်တယ်။ ဘရာတနေကုန်ဝတ်ထား တော့ ရင်သားတွေလဲ နည်းနည်းနာနေတယ်။ ဧည့်ခန်းကနေ သီချင်းသံတိုးတိုး ကြားရတယ်။ အာကာက နန်းဆုရတီစိုးရဲ့ ရူးအောင် ချစ်ရသူ သီချင်းကို နားထောင်နေတယ်။ သီချင်းတွေနဲ့ ပတ်သက်ရင် ကျွန်မ သိပ်မသိပါဘူး။

ဒါပေမဲ့ သီချင်း နားထောင်ရတာကို  သဘောကျပါတယ်။   ကျွန်မ လက်မောင်း၊ ရင်သားနဲ့ ပခုံးတွေကို ညင်ညင်သာသာ နှိပ်ပေးရင်း တနေ့တာ အမောတွေကို စီးမျော လိုက်တယ်။ ဆပ်ပြာဖြေးဖြေးတိုက်တယ်။ လက်မောင်းမှာ ကျက်သီးထသွားတာကို ကြည့်ရင်း ဆပ်ပြာမြှုပ်တွေ လိမ်းကျံတယ်။  ကျွန်မလက်က အောက်ပိုင်းကို ရောက်သွားတယ်။ အစကတော့ သန့်ရှင်းရေးလုပ်မလို့ပါပဲ။ ဝိုင်သောက်ထားလို့ပဲလား မသိ။ ကျွန်မ  သတိမထားမိခင်မှာပဲ နွမ်းနွမ်းလျလျ နှုတ်ခမ်းသားနဲ့ စောက်စိလေးကို ပွတ်သပ်နေမိပါတော့တယ်။ လုပ်နေတုန်းမှာပဲ  ကျွန်မ ဘယ်လောက်ရမက်ကြီးလဲ ဆိုတာ သဘောပေါက်သွားတယ်။  bathtub ကိုမှီလိုက်ပြီး အသက်ကို ဖြေးဖြေးရှူထုတ်လိုက် တယ်။ ခြေထောက်ကို ကားပြီး ညာဖက်လက်ညှိုးနဲ့ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို ပွတ်တယ်။ ပြီးတော့ အထုတ်အသွင်း  လုပ်တယ်။ အသက်ရှူတာ ပိုပြင်းလာတယ်။ လည်ချောင်းထဲက ညည်းတယ်။

လက်ကလည်း ပိုးသားလို နူးညံ့တဲ့ စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသားနဲ့ တင်းကျပ်တဲ့ ကြွက်သားတွေရဲ့ အထိအတွေ့ကို ခံစားရင်းနဲ့ပေါ့။ ဘယ်ဖက်လက်ညှိုးနဲ့ စောက်စိကို ပွတ်ချေနေလိုက် တယ်။ ညာဖက်လက်ခလယ်ကိုပါ အထုတ်အသွင်းလုပ်တယ်။ ယောက်ျားတယောက်ရဲ့ လီးနဲ့ အလိုးခံနေရတယ်လို့ စိတ်ကူးယဉ်နေ လိုက်တယ်။   တကယ်တော့ ကျွန်မ အလိုးမခံရတာ ကြာလှတော့ လီးရဲ့အရသာကို မေ့လုမေ့ခင်ပါပဲ။ ကျွန်မ အနေနဲ့ လီးကို  ဆာလောင်မွတ်သိပ် တမ်းတနေမိတယ်။ ယောက်ျားတယောက်နဲ့ နို့တွေ ရင်ဘတ်တွေကို နမ်းတာနဲ့ လိုးဆောင့်တာတွေကို  အငမ်းမရလိုချင်နေတယ်။  ကျွန်မ တကိုယ်လုံး ခိုက်ခိုက်တုန်ရီနေတယ်။ ဆံပင်တွေက ရေထဲဝဲကျနေတယ်။ အခုချိန်မှာ မြန်မြန်အ ထွဋ်အထိပ် ရောက်သွားဖို့ပဲ မျှော်လင့်နေတယ်။ တငြိမ့်ငြိမ့် တသိမ့်သိမ့်နဲ့ အသက်ရှူသံတွေက လက်ချောင်းတွေ အဝင်အထွက်နဲ့ အတူ မြန်လာတယ်။

ဗိုက်က ကြွက်သားတွေလည်း အလျော့အတင်း ဖြစ်လာတယ်။ ပါးစပ်ကို အတင်းစေ့ပိတ်ပြီး မအော်မိအောင်  ချုပ်တည်းထားရတယ်။ နောက်တော့ ကျွန်မ အကြောအခြင်တွေ ပြေလျော့သွားပြီး နုံးချိချိနဲ့ bathtub ကို မှီထားလိုက်တယ်။    ကျွန်မ စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့တဲ့သူကတော့ သူ ပါပဲ…    အာကာက မီးခိုးရောင်တီရှပ်နဲ့ ထရက်ဆု ဘောင်းဘီထားခဲ့တယ်။ ကျွန်မကိုယ်မှာ  ပတ်ထားတဲ့ တဘက်ကို ချွတ်လှန်းပြီး အာကာပေးတဲ့ ဝတ်စုံဝတ်လိုက်တယ်။ ရေချိုးခန်းမှာလှန်းထားတဲ့ ကျွန်မအဝတ်အစားတွေ ကို အိပ်ခန်းဆီယူလာခဲ့တယ်။ အိတ်ထဲက ခေါင်းစည်းကြိုးကို ထုတ်ပြီး ဆံပင်ကို နောက်မှာ စုစည်းတယ်။    အာကာက ဆိုဖာပေါ် မှာ ထိုင်ရင်း သီချင်းနားထောင်နေတယ်။ ကျွန်မကို မြင်တော့   “ရေချိုးလို့ ကောင်းရဲ့လား အမ”   “ကောင်းတယ် အာကာ။  လန်းဆန်းပေါ့ပါးသွားတာပဲ။ နင်ရော ဘာတွေလုပ်နေလဲ”    “သီချင်းနားထောင်တယ်။

ဝိုင်သောက်တယ်”   “အင်း”   ကျွန်မ အာကာ့ ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။   “ညအိပ်ဝတ်စုံအတွက် ကျေးဇူးနော်”   “အဆင်ပြေတယ်မဟုတ်လား”    “ပြေပါတယ်”   သောက် လက်စ ဝိုင်ခွက်ကို ကောက်ကိုင်လိုက်တော့ အာကာက ဝိုင်ပုလင်းယူပြီး ထပ်ဖြည့်ပေးမယ်လုပ်တယ်။   “တော်ပြီ အာကာ။ ငါ အမူး လွန်နေမှာ ကြောက်တယ်”  ဝိုင်တငုံသောက်ပြီး ကျွန်မ ပခုံးနဲ့ လည်ပင်းတွေကို နှိပ်နေလိုက်တယ်။   “တော်သေးတယ်။ တပတ်ပြီး သွားပြန်ပြီ”  “အမ ခွင့်ယူပါလား။ နားဖို့လိုတယ် ထင်တယ်”   ကျွန်မ ခေါင်းကို ဘယ်ညာလှည့်ပြီး အကြောလျော့သွားအောက် လုပ် နေလိုက်တယ်။ “နာနေတာလား အမ”  “မနာပါဘူး။ အကြောတွေ တောင့်တင်းနေတာ”   “ကျွန်တော် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ”   “နင်က  ဘာလုပ်ပေးချင်လို့လဲ”   “ဇက်ကြောဆွဲပေးမယ်လေ”  “နင် နှိပ်တတ်လို့လား”   “အမ မခံချင်ဘူးလား”  “မခံချင်ဘူးလို့ ငါ မပြောမိ ပါဘူးအေ။

ငါ ဘယ်လိုနေပေးရမလဲ”    “အမ အဆင်ပြေသလိုနေလေ”   ကျွန်မလဲ ဆိုဖာအောက်မှာ ဆင်းထိုင်လိုက်တယ်။ အာကာ က ဆိုဖာပေါ် တင်ပလ္လင်ခွေထိုင်ပြီး စနှိပ်တယ်။  “အဆင်မပြေရင် ပြောနော် အမ”   အာကာလက်ချောင်းတွေ ပခုံးပေါ် ရောက်လာ တော့ ကျွန်မဟာ ဆယ်ကျော်သက်လေးတယောက်လို ရင်ခုန်မိတယ်။ အသက်ရှူတာလဲ မြန်လာတယ်။   “နာလား အမ။ ဆောရီး နော်”   “ရပါတယ်ဟ”  အာကာက လည်ပင်းတလျှောက်နဲ့ ပခုံးတွေကို သေချာနှိပ်တယ်။ အာကာနှိပ်နေတဲ့နေရာက ကျက်သီးထနေ တယ်။ ကျွန်မ ခေါင်းကို ရှေ့ငိုက်ထားပြီး ဇိမ်ခံနေမိတယ်။   “စိတ်ကို တင်းမထားနဲ့။ လျော့ထား အမ”   “ငါ ဇက်ကြောအဆွဲ မခံဖူး ဘူး အာကာ”  အာကာ့ရယ်သံ ခပ်တိုးတိုးကြားလိုက်တယ်။ သူက အကြောတွေလျော့အောင် နှိပ်ပေးနေတယ်။   “ကောင်းလိုက်တာ  အာကာ။ ကျေးဇူးနော်”   “အင်း ရပါတယ် အမ”   အာကာက ခြေထောက်ကို ကျွန်မ ဘေးတဖက်စီချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့  ဇက်ကြောကို ခပ်ပြင်းပြင်းဆွဲတယ်။

အနှိပ်ခံနေရင်း အိပ်ငိုက်လာတော့ ကျွန်မ အာကာ့ပေါင်ပေါ်မှာ ခေါင်းကိုမှီတယ်။    “ဘယ်လို လဲ အမ”  “နင်က လက်ပေါက်တယ်။ မရပ်နဲ့နော်”   “လက်ညောင်းနေပြီ။ ခဏနားဦးမယ်”   “ကောင်းနေမှ ရပ်လိုက်တယ်”    “အမ  အကြောတွေက တော်တော်တင်းနေတာကိုး။ အားများများသုံးရတယ်”   “တကိုယ်တည်း အထီးကျန်ရတဲ့ ဘဝက အဲလိုပါပဲ  အာကာ”  “ဘာ ဘယ်လို!”   ခေါင်းမော့ပြီး အာကာ့ကို ကြည့်လိုက်တယ်။   “ဘာလို့ အဖော်လိုလဲ နင်သိမှာပါ”   “ဟာ အမကလဲ”      အာကာ ရှက်သွားတာ ကြည့်ပြီး ကျွန်မ ရယ်လိုက်တယ်။   “နောက်ကြုံရင် နင် နှိပ်ပေးတာ ခံချင်သေးတယ်”   “ရတယ် အမ။  ကြိုက်တဲ့အချိန်ပြော အဆင်သင့်ပဲ”   ကျွန်မ ထိုင်နေရင်း အကြောဆန့်နေလိုက်တယ်။ အာကာ့ညာလက်က ကျွန်မ ပခုံးပေါ်တင် ထားတယ်။ ကျွန်မ ခေါင်းမော့ လက်ဆန့်ပြီး အာကာ့ကို ကြည့်တယ်။  “ဟင်းချက်ကောင်းတယ်။ ဇက်ကြောဆွဲတာ ကောင်းတယ်။

အပြုံးတွေက ဆွဲဆောင်တယ်။ နင် မလုပ်တတ်တာ ဘာရှိသေးလဲ”   “မြှောက်နေပြန်ပါပြီ”   အာကာက ကျွန်မ ပခုံးကို ဖွဖွပွတ်ပေး နေတယ်။ ကျွန်မလဲ ဇိမ်ယူနေတယ်။ ခဏလောက် နှုတ်ဆိတ်နေတော့ အာကာက   “အမ ဘာတွေစဉ်းစားနေတာလဲ”   “ဒါက  လျှို့ဝှက်ချက်”  “ဘယ်လိုလျှို့ဝှက်ချက်မျိုးလဲ”   အာကာက ဇက်ကြောပြန်ဆွဲပေးရင်း မေးတယ်။   “ထုတ်ပြောရင် ရှက်ဖို့ကောင်း တဲ့ဟာမျိုးပေါ့”   “အင်း ကောင်းတယ်။ အဲဒီနားလေးနှိပ်ပေး”   “အမ အကြောက တော်တော်တင်းနေတာပဲ။ မာဆတ်တို့ အပ်စိုက် ကုတို့ မသွားဘူးလား”   “အလုပ်က တနေကုန်လုပ်ရတာ အချိန်မရဘူးလေ။ နောက် ငါ မတတ်နိုင်တာလဲ ပါတယ်”   “ခွင့်တရက် လောက် ယူလိုက်လေ။ အမ ခန္ဓာကိုယ်က အမကို ကျေးဇူးတင်လိမ့်မယ်”  “လောလောဆယ်တော့ ငါ့ခန္ဓာကိုယ်က နင့်ကို  ကျေးဇူးတင်နေမှာ။အား နင့်လက်က ပေါက်တယ်”   အာကာက ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်တယ်။

ကျွန်မ စစချင်းသဘောမပေါက် ဘူး။ နောက်မှ   “ငါ ပြောချင်တာ အဲလိုမဟုတ်ဘူး အာကာ မညစ်ပတ်နဲ့”   “အမ ပြောတာ တခြားသူတွေကို မပြောပါဘူး။ ကတိ ပေးတယ်”   “နင် ထင်တာလျှောက်ပြောမနေနဲ့ အာကာ”  ခေါင်းငုံ့ထားပြီး အာကာနှိပ်ပေးတာကို ခံနေလိုက်တယ်။ ကျွန်မဘေးနှစ် ဖက်က အာကာ့ပေါင်ကြွက်သားတွေ လှုပ်ရှားနေတာ ခံစားမိတယ်။ အာကာ့ကို အရူးအမူးချစ်နေမိတာ ငြင်းပယ်လို့ မရပါဘူး။ ဒါက  မဖြစ်သင့်ဘူး မှားနေတယ်ဆိုတာ သိပေမဲ့ ကျွန်မဂရုမစိုက်ပါဘူး။ သူက ရုပ်ဖြောင့်တယ်။ တည်ကြည်တယ်။ ကြင်နာတတ် တယ်။ မောင်ဝမ်းကွဲဆိုတဲ့အချက်သာ ဖယ်လိုက်ရင် အာကာက ကျွန်မလိုချင်တဲ့ ယောက်ျားမျိုးပါပဲ။ သူ့ကို မပိုင်ဆိုင်ရဘူးဆိုတာ လည်း သိနေခဲ့ပေမဲ့ ချစ်မိနေတာလေ။  “လက်တွေ ညောင်းလာပြီ မဟေမာ”    ဆက်မနှိပ်နိုင်တော့လို့ အာကာက တောင်းပန်တယ်။    “နင်နှိပ်ပေးတာက ကောင်းတယ်။

ဒါပေမဲ့ နားပါတော့”    အာကာက ကျွန်မဂုတ်ပိုးကို လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ရွရွလေး ပွတ်နေ တယ်။  “ဘာလုပ်နေတာလဲ”   “ဒီနားလေးက ကိုင်လို့ကောင်းတယ်”   “ဟုတ်လို့လား”   “ဟုတ်တယ် အမ”   “ဘာလို့လဲ”    “ဘာဖြစ် လို့လဲဆိုတော့ အမ ကောင်းအောင်လုပ်ပေးတာ ကျွန်တော်သဘောကျတယ်လေ”  “ဆင်ခြေကောင်းပဲ”   ကျွန်မ ပြုံးမိတယ်။   “ဝိုင် ကျန်သေးလား အာကာ”    “ဒီပုလင်းထဲတော့ တခွက်စာလောက်ပဲ ကျန်တော့တယ်။ ဘားမှာတော့ အများကြီးပဲ”     “ဒီညအဖို့  တော်ပါပြီ။ ငါ့ကို ထူဦး အာကာ။ ထိုင်တာ ကြာသွားလို့ အညောင်းမိနေပြီ”   အာကာ ထိုင်ရာက ထပြီး ကျွန်မကို ဆွဲထူတယ်။ ကျွန်မ  သူ့လက်မောင်းကို ချိတ်ပြီး နီးနီးကပ်ကပ်နေနေတယ်။ ခပ်တိုးတိုး ပြောလိုက်တယ်။   “ကျေးဇူးတင်တယ် အာကာ”    “ဘာ အတွက်လဲ”   “နှိပ်ပေးတဲ့အတွက်လေ…ဟီး”   ဆိုဖာပေါ်မှာ အာကာ့ပခုံးကို မီရင်းထိုင်တယ်။ အာကာက ကျွန်မဆံပင်တွေကို ထိုးဖွ ဆော့ကစားနေတယ်။ ပီယာနိုသံငြိမ့်ငြိမ့်လေးက ကျွန်မ အသက်ရှူသံနဲ့ စည်းချက်ညီညီ အခန်းထဲမှာ ထွက်ပေါ်နေတယ်။

ဒီ အခိုက်အတန့်လေးကို ရပ်လို့ရရင် ရပ်ထားလိုက်ချင်မိတယ်။ အာကာက ကျွန်မအတွက် ပုံအပ်ထားရမဲ့သူမျိုးပါပဲ။ ပိုင်ဆိုင်ခွင့် မရ တာကိုတော့ နှမြောတသဖြစ်နေခဲ့တယ်။ အာကာက ညင်ညင်သာသာမေးတယ်။   “အမ အဆင်ပြေရဲ့လား”   “ပြေပါတယ်။ ဒီမှာ အ မြဲနေလို့ရရင် ကောင်းမယ်လို့ တွေးမိတယ်”   အာကာက ပြုံးဖြဲဖြဲနဲ့   “အဲဒါ ပြဿနာတော့ ရှိတယ် အမ။ အမကို ချက်ပြုတ်ကျွေးဖို့  မထနိုင်ရင်ခက်ပြီ”  “အဆင်ပြေနေရင် အစားအသောက်က အဓိကမကျပါဘူးဟာ”    “ကျပါတယ် အမရယ်”   “ငါ ဒီနေ့ မြန်မာ ထမင်းဟင်းစားတယ်။ ဇိမ်ကျကျရေချိုးတယ်။ အဆင်လေးတယောက် ရင်ခွင်မှာ အခုအိပ်နေရတယ်။ ဘယ်လောက်အဆင်ပြေ လဲ”   “အဆင်လေး?”   “ချစ်ဖို့ကောင်းတာ”   “အဲလိုသိရတာ ဝမ်းသာပါတယ် အမ”   အာကာက ကျွန်မပါးကို လက်နဲ့ ပွတ်လိုက် တယ်။ ကျွန်မလည်း သူ့ဖက် မျက်နှာလှည့်ပြီးမေးလိုက်တယ်။

“ဘာလဲ”   “အမက ချောတယ်”   “နင် ထင်ယောင်ထင်မှားဖြစ်နေ ပြီ”  “မဖြစ်ပါဘူး”   “ထားပါတော့”   ရုတ်တရက် သူ့နှုတ်ခမ်းက ကျွန်မကို လာနမ်းတယ်။ ကျွန်မ သက်ပြင်းချမိတယ်။    “ဆောရီး  မဟေမာ။ တကယ်တော့ …”   “အာကာ အဲဒါ ဘာဖြစ်တာလဲ”   ကျွန်မ စိတ်ထဲကမပါပေမဲ့ အပြစ်တင်တဲ့အသံနဲ့ မေးလိုက်တယ်။    “နေ့လယ်ကတည်းက လုပ်ချင်နေတဲ့ဟာ”   “ငါက နင့်အမ နော်”   ကျွန်မတကိုယ်လုံး ကြက်သီးထနေတယ်။   “အမလဲ မရုန်းဘဲနဲ့”   “ငါ စိတ်ရှုပ်နေလို့”   “ဘယ်လို”   “အာကာ သေချာစဉ်းစား လေ။ ဘာမှ ကောင်းတာဖြစ်လာမှာ မဟုတ်ဘူးနော်”   “အပြန်အလှန်နားလည်ပြီး အဖော်လုပ်ပေးတာလေ”   “အိမ်တွေ သိသွားရင် ကော”  “ဘယ်သူမှ မပြောရင် မသိပါဘူး”  “နင် ညစ်ပတ်တာကို ငါကပါ ဖုံးကွယ်ထားပေးရမယ်ပေါ့”   “မဟုတ်ဘူး။ မဆိုင်တဲ့သူ တွေကို မပြောစေချင်ရုံပါ အမ”  “ငါ့သူငယ်ချင်းတွေကော မသိအောင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”  “အဲလောက်ထိ မစဉ်းစားထားဘူး အမ။

အမ လိုအပ်နေမယ်ထင်တာ ဖြည့်ဆည်းချင်ရုံ သက်သက်ပဲ”  “ငါ မလိုအပ်ဘူးလို့ မငြင်းချင်ပါဘူး အာကာ။ ဒါပေမဲ့ ရှေ့ဆက်တိုးရင်  မှားလိမ့်မယ်”  “ဒါဆို အမ လိုအပ်နေတာ ဝန်ခံတယ်ပေါ့”  “အင်း တကယ်ပဲ။ နင်က ဆွဲဆောင်မှုရှိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ နှစ် ယောက်လုံးအတွက် အန္တရာယ်များတယ် အာကာ”   “အမစကားတွေက ငြင်းနေပေမဲ့ မျက်လုံးတွေက ရှေ့ဆက်တိုးချင်နေတယ် နော်” “ငါ့မျက်လုံးတွေက ညာနေတာ”   “ကျွန်တော်တော့ အဲလိုမထင်ပါဘူး”   ကျွန်မ ဘာစကားမှ မပြောဘဲ သက်ပြင်းချမိတယ်။  လူချင်းခွာလိုက်ကြပြီး အာကာက ဆိုဖာကို မီထိုင်တယ်။ သီချင်းသံကို နားထောင်ရင်း ကျွန်မ အသက်ရှူမြန်နေတယ်။ ဘေးမှာထိုင် နေတဲ့ အာကာကိုလည်း သတိထားနေမိတယ်။ ကျွန်မ အာကာ့ကို အလိုရှိတယ်။ ကျွန်မစိတ်ထဲ အာကာ့ဘက်လှည့်ပြီး နမ်းလိုက်ဖို့  ပြင်းပြင်းထန်ထန်လိုလားနေတယ်။ အရာအားလုံးထက် သူ့ကို ပိုင်ဆိုင်ချင်တယ်။

နှုတ်ခမ်းပေါ်က အာကာ့အနမ်းကို တောင့်တနေ ဆဲ။   အာကာက ကျွန်မရှေ့လာရပ်ပြီး နဖူးကို ပွတ်သပ်နေတယ်။ မျက်စိကို တင်းတင်းစေ့ပိတ်ထားတယ်။ သူ့လက်က မေးရိုးကနေ  လည်ပင်းထိ ဆင်းလာတယ်။   “မေဟမာ”   “အင်းးး”   အာကာလက်က အောက်ကို ထပ်ဆင်းလာတယ်။ သူ့လက်ချောင်းတွေက အ ကျီင်္အပြင်ဘက်ကနေ ကျွန်မရင်သားတွေကို ကလူကျီစယ်နေတယ်။   “ရှေ့မဆက်ချင်တော့ရင် ပြောနော် အမ”    “အာကာ နင် ဘာ တွေလုပ်နေတာလဲ”  ကျွန်မကိုယ်ကို လူးလွန့်ပြီး ပြောတော့ အာကာ့လက်တွေ ခဏဖယ်သွားတယ်။   “အမကို မြှူဆွယ်နေတာ လေ”   “နင် မလုပ်သင့်ဘူးနော်…”   “အမရပ်ချင်ရင် ပြောလိုက်။ ကျွန်တော် ချက်ချင်း…”   “ငါ့ကို အဲလိုမပြောနဲ့။ ငတ်နေတဲ့သူကို မ စားရဘူးလို့ မပြောနဲ့…”  “ဒါဆို ရပ်ရတော့မလား”   မျက်စိဖွင့်လိုက်တော့ အာကာက ကျွန်မကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်နေတယ်။

“မ ရပ်နဲ့…လုံးဝမရပ်နဲ့”  စကားမဆုံးခင်မှာပဲ အာကာက ကျွန်မကို ဆွဲဖက်ပြီး ဆိုဖာပေါ်တက်ထိုင်တယ်။ ကျွန်မခေါင်းကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ  ဆွဲသွင်းတယ်။ တကိုယ်လုံးကို ပွတ်သပ်နေတော့ ကျွန်မ ရင်ခုန်သံတွေ တရိက်ရိပ်တက်လာတယ်။  “မေဟမာ”   “ရှူး…”   အာကာ့ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းတော့ ဝိုင်အရသာရတယ်။ သူက ကျွန်မကို တင်းနေအောင်ဖက်ထားတယ်။ ကျွန်မရင်သားတွေက သူ့ရင်ဘတ်နဲ့ ထိ ကပ်နေတယ်။ သူက ကျွန်မကို ထပ်ခါထပ်ခါနမ်းတယ်။ အသက်ရှူလို့ရအောင် အနမ်းကို ခဏရပ်တယ်။ ကျွန်မ အာကာရင်ခွင်ထဲ  တိုးဝှေ့နေလိုက်တယ်။   “ဝိုးးး”   “နင် နောင်တရနေပြီလား”   “မဟုတ်ဘူး အမ။ အံ့သြစရာကောင်းလို့”   “နင် ငါ့စိတ်တွေယိမ်းယိုင် လာအောင် လုပ်နေတာပဲ”   “အလုပ်ဖြစ်တယ်မဟုတ်လား”   “ဖြစ်တာပေါ့ အနမ်းမခံရတာကြာလှပြီ။

နင် နမ်းတာလည်း ကောင်း တယ်”  ကျွန်မ အာကာ့အပေါ် ခွထိုက်လိုက်ပြီး မျက်လုံးချင်းဆုံလိုက်တယ်။   “နင်တော့ ကျားမြီးဆွဲမိပြီ အာကာ”   အာကာ့ကို ထပ် နမ်းရင်း ပြောလိုက်တယ်။  “မဟုတ်ပါဘူး။ အမကို မြင်မြင်ချင်းထဲက သဘောကျနေတာ”   “ဒါဆို နင် အစတည်းက ကြိတ်ကြံနေခဲ့ တယ်ပေါ့”   “မဟုတ်ရပါဘူး။ ဒီနေ့မှ စွန့်စားလိုက်တာပါ မဟေမာ”   “နင်က ကြောက်ဖို့ကောင်းတာပဲ”   “ပေါင်ပေါ်တောက် တက် ထိုင်နေပြီးမှ ကြောက်မနေပါနဲ့တော့ ဟဲ ဟဲ”   “ငါတို့သောက်ထားလို့ လက်လွတ်စပယ် လုပ်မိတယ် ထားပါတော့”   အာကာက ဘာ မှပြန်မပြောဘဲ ကြင်ကြင်နာနာထွေးပိုက်လိုက်တယ်။ လက်ချောင်းတွေက တီရှပ်ပေါ်ကနေ ရင်သားကို ကျီစယ်နေတယ်။

နို့သီးခေါင်းတွေကို စမ်းမိသွားတော့ လက်ချောင်းထိပ်လေးတွေနဲ့ ပွတ်သပ်တယ်။ ကျွန်မ မျက်လုံးတွေ မှိတ်ထားပြီး ခပ်တိုးတိုးပဲ  ညည်းနေမိတယ်။ အာကာက နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းရင်း ရင်သားတွေကို ကလိနေတော့ ကျွန်မစိတ်ထဲ မရိုးမရွဖြစ်လာပါတော့တယ်။  သူ့လီးကလည်း မာတောင်ပြီး အဝတ်တွေပေါ်ကနေ ကျွန်မဆီးခုံကို လာထောက်တယ်။  “အာကာ နင် ငါ့ကို သတ်နေတာလား အ င်းးးး”   အာကာ့ လက်တဖက်က ကျွန်မရဲ့ ထရက်ဆုထဲ တိုးဝင်လာတယ်။ စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်သပ်ပေးနေတော့ ကျွန်မ နှုတ်ခမ်းကို  ကိုက်မိတယ်။ မရည်ရွယ်ဘဲ အာကာ့လက်ကို ဆွဲဖယ်ပြီး ကျွန်မ ဘောင်းဘီကို စမ်းကြည့်တယ်။ အာကာ့လက်က ပြန်ရောက်လာပြီး  အဖုတ်ကို အုပ်ကိုင်တယ်။ ကျွန်မ စိုရွှဲနေခဲ့ပါပြီ။ ကျွန်မ အဖုတ်မှာ အရည်တွေရွှဲနေတာ သိသွားတော့ အာကာက ညည်းလိုက် တယ်။ သူ့လက်က အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတလျှောက် ပွတ်သပ်နေတယ်။

ကျွန်မ လိုလားတောင့်တစွာနဲ့     “အာကာ ငါ့ကို ထည့်ပေး ပါတော့”   “ထည့်လို့မရဘူး ပုံစံပြောင်းရအောင်”  ကျွန်မ သူ့ပေါ်ခွထိုင်ထားရာက လျောဆင်းပြီး သူ့ကို ကျွန်မပေါ်ဆွဲယူလိုက်တယ်။   “ထည့်ပေးပါတော့ အာကာ”   ဒီတခါတော့ အာကာက ထည့်လိုက်တယ်။ သူ့လက်ချောင်းတွေ ပထမ တချောင်း နောက်တော့ နှစ် ချောင်းထည့်ပြီး အထုတ်အသွင်း မြန်မြန်လုပ်တယ်။ ကျွန်မ မျက်လုံးထဲ ကြယ်တွေလတွေ မြင်နေသလိုပါပဲ။ အာကာက  လက်ချောင်းတွေနဲ့ အဖုတ်ကို လိုးနေရင်း နို့သီးခေါင်းတွေကို နမ်းလိုက် ကိုက်လိုက်လုပ်နေတယ်။ ကျွန်မ တွန့်လိမ်လူးလွန့်နေတယ်။   ကျွန်မ ဘယ်လက်က အာကာ့ဆံပင်တွေကို ဖွတယ်။ သိပ်မကြာခင် ကျွန်မပြီးတော့မယ်။ အာကာက ကျွန်မပေါ်တက်လိုက်တယ်။  သူ့နှာခေါင်းက လေက ကျွန်မ ရင်သားတွေကို လာတိုးနေတယ်။ သူ့လီးကလည်း ပေါင်ကို လာထိနေတယ်။ ကျွန်မ တုန်ရီမောဟိုက် နေတယ်။ အာကာ့လက်တွေကလည်း အရှိန်မြင့်လာတယ်။ နောက်ဆုံးမှာတော့ အာကာ့လက်နဲ့တင် ကျွန်မ တချီပြီးသွားပါတော့ တယ်။

“အားးးးကောင်းတယ် အာကာရယ်…”   အာကာ့လက်မောင်းကို ခေါင်းအုံးပြီး ဘေးတစောင်း လှဲနေမိတယ်။ နှစ်ယောက် သား တိတ်ဆိတ်နေတယ်။ ကျွန်မ တိတ်တိတ်လေးရှိုက်ငိုမိတော့ မျက်ရည်တွေက ပါးပေါ်စီးကျလာတယ်။ အာကာက သတိထားမိ သွားပြီး တစ်ရှူးနဲ့ သုတ်ပေးတယ်။ ပြီးတော့ ပါးကိုနမ်းတယ်။ ကျောကို ပွတ်သပ်ပေးတယ်။  “ဆောရီး အာကာ”   “ဘာလို့လဲ အမ”    “ငါငိုလိုက်တော့ ပျော်နေတဲ့ အခိုက်အတန့်လေး ပျောက်သွားမလားလို့”   “အဲလိုမဖြစ်ပါဘူး။ လိုအပ်ရင် ငိုသာငို”    ပြောရင်းနဲ့ ပါး ကို ထပ်နမ်းတယ်။  “ဘာလိုအပ်ရင်လဲ အာကာ”   “အမအတွက် ကောင်းမယ်ထင်ရင် ပြောတာပါ။ ကျွန်တော်လုပ်လို့ ငိုတာမဟုတ် ရင် ပြီးရော”  “နင် လုပ်ပေးတာကောင်းလို့ ငိုမိတာ။ ငါ အဲလိုအထိအတွေ့တွေ မရတာကြာပြီ။ နင်ကြောင့် ငါတင်းကျပ်နေတာတွေ  ပြေလျော့သွားတယ်”  “ကျွန်တော်လုပ်ပေးတော့ အမ ပြီးသွားပြီး မျက်ရည်ကျတာပေါ့။

ရှေ့ဆက်ကြဦးမလား”   “နင် မရိုးသားဘူး  အာကာ။ နင် ငါ့ကိုလုပ်ချင်တာလုပ်ဖို့ မူးအောင်တိုက်တာ”  “အဲလိုမရည်ရွယ်ပါဘူး မဟေမာ။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီပေါ်လည်း မူတည်သွား တာပေါ့”  “ငါ သိပါတယ်”  “အမနဲ့ ဆက်ဆံရတာ သဘောကျတယ်”   “ငါလည်း နင့်လက်ချောင်းတွေနဲ့ နှုတ်ခမ်းကို သဘောကျပါ တယ်ဟာ”   “ဘုရားရေ နင့်ဟာသာ ငါ့ထဲထည့်လိုက်ရင် အံ့သြစရာ ဖြစ်နေမလား အာကာ”  အာကာဘေးကို ကပ်လိုက်တော့ သူ့ ပေါင်ကြားက ဖောင်းဖောင်းတခုက ကျွန်မဗိုက်သားကို လာကပ်နေတယ်။   “နင့်အပြုံးတွေက ငါ့ရမက်တွေကို မယုံနိုင်လောက် အောင် နှိုးဆွပေးတယ် အာကာ”   “အခုရက်ပိုင်း ကျွန်တော်လည်း အမအကြောင်းပဲ တွေးနေမိတာ”   “ဘာတွေတွေးလဲ ပြောပြပါ ဦး”   “အမရဲ့ ခြေထောက်သွယ်သွယ်လေးကို ချစ်တယ်။

ခြေလှမ်းလှမ်းတာတွေကို သဘောကျတယ်။ နေရောက်အောက်မှာ  အရောင်တောက်တဲ့ အမဆံပင်တွေကို ချစ်တယ်။ ပြုံးလိုက်တဲ့အခါ ပေါ်လာတဲ့ အမနှုတ်ခမ်းကို ချစ်တယ်။ အမ အသံကို ချစ်တယ်။  အမ မျက်လုံးကို သဘောကျတယ်။ နောက်ဆုံး အမ အဖုတ်လေးကို ထိတွေ့ရတာ မြတ်နိုးတယ်”   “နင်က လည်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ငါ ချစ်ပါတယ် အာကာ”   “အချစ်နဲ့ ပတ်သက်လာလို့ လည်သလိုဖြစ်သွားတာပါ”   “အင်းးးအဲလို သိရတာကျေနပ်ပါတယ်။ ငါတို့ စည်း တော့ကျော်မိသွားပြီ။ နင် ဘာလုပ်ချင်သေးလဲ”   “အမ လုပ်ချင်တာ လုပ်ပါ”    “ငါ့ကို နင်ဘာလုပ်ချင်လဲဆိုတာသာပြော အာကာ”  အာကာက သက်ပြင်းချလိုက်တယ်။ ကျွန်မလည်း ကျက်သီးထလာတယ်။

“အာကာ နင် ပွတ်သပ်နေရုံနဲ့ ကျေနပ်တော့မှာလား”  အာကာက ကျွန်မရဲ့ ညာဖက်နို့သီးခေါင်းကို လက်နဲ့ ဖြေးဖြေးလှည့်နေတယ်။  ပြီးတော့ ကျွန်မကို ဆွဲဖက်လိုက်တယ်။   “အမ အဝတ်အစား အားလုံးကို ချွတ်မယ်။ လည်ပင်းကနေ နို့တွေအထိနမ်းမယ်”  “အ င်းးးး”   “ပြီးတော့ အောက်ကို ဆက်နမ်းမယ်။ ရင်ညွန့်… ဗိုက်သား… ပြီးတော့…နမ်းမယ်။ မှုတ်မယ်။ အမကို နှုးမယ်။ အမပြီးတဲ့ အထိ လက်နဲ့လိုးပေးမယ်”  “ဘုရားရေ”   ကျွန်မ အဖုတ်လေးထဲက ရွစိစိဖြစ်လာတယ်။   “ပြီးတော့ ကျွန်တော့်လီးကို အမအဖုတ် ထဲ ထည့်မယ်။ ကုတင်ကျိုးတဲ့အထိ လိုးကြမယ်”  ကျွန်မ အာကာ့ကို ဆွဲနမ်းလိုက်တယ်။ ရင်ခုန်သံတွေမြန်ပြီး လှိုက်ဖိုမောလာ တယ်။  “ဘယ်လောက်ထိ ငါ့ကို လိုချင်တာလဲ အာကာ”   “အမ ရည်စားဟောင်းတွေ လိုးဖူးတာထက်ပေါ့”   “နောက်ပိုင်း  အရှုပ်အရှင်းတွေ နင် ပတ်သက်နိုင်လို့လား”  “ကျွန်တော့်မှာ အမရှိနေသရွေ့ ပတ်သက်နိုင်ပါတယ်ဗျာ”   “ဒါဆို ငါက နင့်အပိုင်ပဲ။

သဘောရှိလုပ် အာကာ”  အာကာက ကျွန်မကို သူ့အိပ်ခန်းဆီခေါ်လာတယ်။ မွေ့ရာနဲ့ ကုတင်က အပျံစားပါပဲ။ အခန်းထဲမှာ မီးရောင် မှိန်ပျပျလေး ထွန်းထားတယ်။ အာကာက ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး ကျွန်မကို ခေါ်တယ်။ ကျွန်မလည်း သူ့ဘေးမှာဝင်လှဲလိုက်တယ်။ သူ နဲ့ နီးကပ်အောင် အာကာက ဆွဲဖက်တယ်။ သူ့ညာလက်မောင်းကို ခေါင်းအုံးရင်း ရွှန်းရွှန်းစားစားကြည့်နေမိတယ်။ အာကာက ဖက် ထားရင်း တင်ပါးတွေကို ပွတ်နေတယ်။ သူ့လီးမာမာကြီးက ကျွန်မဗိုက်ကို လာထောက်နေတယ်။ နှစ်ယောက်လုံး အသက်ရှူမှားနေ ကြတယ်။

အာကာ့လက်က တင်ပါးပေါ်ကနေ တီရှပ်ချုပ်ရိုးကို စမ်းတဝါးဝါးလိုက်စမ်းနေတယ်။ ကျွန်မ တီရှပ်ကို ဟပေးတော့ သူ့လက်က  ကျောပေါ် ရောက်လာတယ်။ အာကာ့ခေါင်းကို ကျွန်မဖက်ဆွဲပြီး ကသုတ်ကရက်နမ်းနေတုန်း သူ့လက်က ကျောကနေ နံရိုး ပြီးတော့  ကျွန်မညာဘက်ရင်သားပေါ် လာကစားနေတယ်။   “အမ ကျွန်တော်…”   “အင်းးးးဆက်လုပ်လေ”   ကျွန်မ တုန်ရီမောဟိုက် စွာနဲ့ပဲ ပြောလိုက်တယ်။  “အမ အကျီင်္ကို ချွတ်လို့ရမလား”   “အင်းးးးအဲဒီအတွက် နင်ပေးဆပ်ရလိမ့်မယ် အာကာ”   “အမအတွက် ဆို ပေးဆပ်ဖို့ အသင့်ပါ မဟေမာ”   “သဘောရှိပါပဲရှင်”   ကျွန်မရယ်ပြီးပြောရင်း တင်ပါးဆုံကို ကြွပေးလိုက်တယ်။ အာကာ ဒူး ထောက်လိုက်ပြီး တီရှပ်အဖျားကနေ အပေါ်ကို ဆွဲချွတ်တယ်။ အာကာအဲလိုလုပ်နေတဲ့အချိန် ကျွန်မမျက်လုံးကို မှိတ်ထားမိတယ်။  တီရှပ်ကျွတ်သွားပြီး ကျွန်မနို့တွေကို မြင်ရတော့ အာကာက တံတွေးမျိုချလိုက်တယ်။ ကျွန်မ ခိုးခိုးခစ်ခစ်ရယ်မိတာပေါ့။ “ငါ့နို့တွေ   ကြိုက်လား အာကာ”  အာကာ့ကို ကျီစယ်ရင်း မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်တယ်။

အာကာက ကိုယ်ကို ကိုင်းပြီး ဘယ်ဘက်နို့သီးခေါင်းကို ဆွဲ စုပ်လိုက်တော့ ကျွန်မ ညည်းမိတယ်။  “အားးး ကောင်းလိုက်တာ အာကာ”   အာကာ့လျှာက နွေးနေပြီး နှုတ်ခမ်းတွေက နူးညံ့တယ်။  ကျွန်မတကိုယ်လုံး လျှပ်စစ်စီးနေသလိုပါပဲ။ ဆားတို့ခံရတဲ့ တီကောင်လို တွန့်လိမ်ပြီး ဘယ်လက်က အာကာ့အကျီင်္ကို ဆွဲထားပြီး  ညာလက်က အိပ်ရာခင်းကို တင်းတင်းဆုပ်မိတယ်။ အာကာ့လက်တဖက်က ကုတင်ပေါ်ထောက်ထားတယ်။ ကျန်တဲ့လက်က  ကျွန်မထရက်ဆုဘောင်းဘီ ခါးစည်းကြိုးကို စမ်းတယ်။ အဲဒီကတဆင့် ပေါင်တွေဆီကနေ အဖုတ်ဆီရောက်လာတယ်။ ကျွန်မ အဖုတ်လေးမှာ အရည်တွေရွှဲနေတာ သိသွားတော့ အာကာက တံတွေးမျိုချလိုက်ပြန်တယ်။ သူ့လက်က အဖုတ်ကို ရွရွလေး ကစား ပေးနေတော့ သံယောက်လိုက်မိတယ်။  အာကာ့လက်ချောင်းတွေက အဖုတ်ကို အထုတ်အသွင်းလုပ်နေတော့ ကျွန်မ အော်ညည်းမိ တယ်။

အပေါ်ပိုင်းမှာလည်း နို့သီးခေါင်းတွေကို နမ်းလိုက်စုပ်လိုက်နဲ့ပါ။ သူ့လီးကို စမ်းကြည့်တော့ မာသထက်မာလာပါပြီ။ အာကာ့ ဆံပင်တွေကို ဖွကစားတယ်။ အာကာလက်နဲ့လိုးပေးတာကို ခံရင်း ကျွန်မပေါင်တွေကို တင်းတင်းစေ့ထားတယ်။ သူ့ခြေထောက်က  ကျွန်မ ပေါင်ကြားထဲ အတင်းထိုးခွဲနေတယ်။  အာကာက နို့သီးခေါင်းတွေ စို့နေတာကိုရပ်ပြီး နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းတယ်။ အဖုတ်ထဲက  လက်ကိုထုတ်ပြီး ကျွန်မကို တက်ခွတယ်။ သူ့လီးက ကျွန်မဆီးခုံကိုကပ်ပြီး တဒိတ်ဒိတ်ခုန်နေတယ်။ ခြားထားတာက အဝတ်တွေပဲ  ရှိတော့တယ်။ အာကာ့ဗိုက်ကြွက်သားတွေက အသက်ရှူသွင်း ရှူထုတ်တိုင်းမှာ တင်းလိုက်လျော့လိုက် ဖြစ်နေတာ သတိထားမိ တယ်။ ကျွန်မမသိစိတ်ကလည်း သူ့လီးကို ဆီးခုံနဲ့ ပွတ်နေမိတယ်။

“မေဟမာ”    အာကာက လေသံလေးနဲ့ ခေါ်တယ်။    “အင်းးအ င်းး”   “အမ အဝတ်တွေ အကုန်ချွတ်လိုက်မယ်နော်”   “အင်းးးအင်းးး”   အာကာက ထလိုက်ပြီး ကျွန်မထရက်ဆုရဲ့ ခါးစည်းကြိုးက  ကိုင်ပြီး ဖြေးဖြေးချင်းချွတ်တယ်။ ကျွန်မလည်း သူအဆင်ပြေအောင် တင်ပါးကိုကြွပေးလိုက်တယ်။  “အမ အဖုတ်လေးက လှ လိုက်တာ”   အာကာက ရေရွတ်ရင်း တံတွေးမျိုချလိုက်ပြန်တယ်။ ကျွန်မလည်း ရယ်လိုက်ရင်း   “ကြံကြီးစည်ရာဟယ် နင်ကလဲ  အဖုတ်က လှရတယ်လို့ ဟီးးးဟီးးး”  “နင် သဘောကျလား အာကာ”  “ပြောနေစရာကိုမလိုဘူး အမ”   အာကာက ပြောရင်း ကျွန်မ အဖုတ်ဆီ လက်ရောက်လာတယ်။   “အင်းးး အာကာ”   “ဟုတ် အမ”   “နင်လည်း ချွတ်တော့လေ”   ကျွန်မ ထထိုင်လိုက်တယ်။  ဖရိုဖရဲဖြစ်နေတဲ့ ဆံပင်တွေကို သပ်ပြီး အာကာ့ကို ကြည့်တယ်။ အာကာက ကျွန်မဆီက ခပ်သွက်သွက်ခွာလိုက်ပြီး အကျီင်္ကြယ်သီး တွေကို စဖြုတ်တယ်။ အာကာ့လက်မောင်းတွေ ရင်အုပ်ကြွက်သားတွေကို ကြည့်ပြီး သဘောကျနေမိတယ်။ အာကာ သူ့အကျီင်္ကို  ပစ်စလက်ခတ်ပဲ ကြမ်းပေါ်ချလိုက်တယ်။

“နင်ရှက်နေတာမလား အာကာ”  ကျွန်မ အာကာ့ကို ကျီစယ်လိုက်တယ်။  “အမအကြည့်တွေက စူးရှတယ်လေ”   “အကြည့်တွေ တင် စူးရှတာ မဟုတ်ဘူး အာကာ”   ကျွန်မ တိုးတိုးရေရွတ်တယ်။ အဖုတ်ဆီကို လက်နဲ့စမ်းလိုက်ရင်း   “ငါ တခါမှ ဒီလောက်အရည် မထွက်ဖူးဘူး။ နင်နဲ့ကျမှ…”  “တကယ်လား အမ။ မာန်တောင်တက်ချင်သွားတယ်”   အာကာက ခါးပတ်ခေါင်းကို ဖြုတ်ပြီး  ဘောင်းဘီကို ချွတ်ပြီး အခန်းထောင့်ကို လှမ်းပစ်လိုက်တယ်။ အတွင်းခံအောက်မှာ သိသိသာသာကြီး ဖောင်းနေတာ မြင်ရတယ်။  ကျွန်မလည်း ဟန်မဆောင်နိုင်တော့ဘဲ အာကာ့ရှေ့မှာ ထိုင်လိုက်တယ်။  “မြန်မြန်ချွတ်ပါ အာကာရဲ့”   ရင်ခုန်သံတွေမြန်ပြီး  မျက်တောင်မခတ်ဘဲ ကြည့်နေမိတယ်။ အာကာကပြုံးရင်း သူ့လက်ချောင်းတွေကို ဘောင်းဘီသားရေကြိုးထဲ ထည့်တယ်။ ပြီး တော့ ဖြေးဖြေးချင်း ချွတ်ချလိုက်တယ်။ အာကာ့လီးကို ပထမဆုံးအကြိမ် မြင်လိုက်ရချိန်မှာ သက်ပြင်းချမိတယ်။

“နင်က ယောက်ျားပီသတာပဲ အာကာ”  “အမ သဘောကျရဲ့လား”  အာကာက ကျွန်မနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ထိုင်တယ်။ မောင်နှမ နှစ် ယောက်သား အဝတ်ဗလာကိုယ်နဲ့ တယောက်ကိုတယောက် မျက်စိအရသာခံပြီး ကြည့်နေမိတယ်။ အာကာ့လီးက သွေးတွေတိုးဝင် ပြီး တဒိတ်ဒိတ်ခုန်နေတယ်။ ကျွန်မရဲ့ ကာမဇောကလည်း တရိပ်ရိပ်တက်လာတယ်။ ကျွန်မ အာကာ့လီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ သူ နည်းနည်းတုန်သွားတယ်။ အာကာ့နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းရင်း လက်ညှိုး လက်မနဲ့ သူ့လီးကို ဝိုက်ကိုင်ပြီး ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်ပေး နေတယ်။ ဖွဖွလေး ညှစ်လိုက်တော့ အာကာက ညည်းသံပေးတာ သဘောကျမိတယ်။   ဒါပေမဲ့ ကျွန်မ သူ့လီးကို လိုချင်တယ်။  အငမ်းမရ မက်မောတောင့်တတယ်။ ကျွန်မ ဆန္ဒပြင်းပြစွာ မျှော်လင့်နေတဲ့အချိန်ရောက်လာပါပြီ။

“အာကာ”  “ဘာလဲ မဟေမာ”   “ငါ့ကိုထည့်ပေးတော့လေ”   အာကာက ကျွန်မတင်ပါးအောက်ကို ခေါင်းအုံးခုလိုက်တယ်။ ပြီးတော့  သူ့လက်ကို ကျွန်မဘေးမှာထောက်ထားတယ်။ သူ့ကိုယ်အလေးချိန်က လက်ပေါ်မှာပေါ့။ သူ့လီးထိပ်က ကျွန်မပေါင်သားတွေ နဲ့အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေကို တချက်တချက်လာထိတယ်။ သူ့ရင်ဘတ်ကလည်း ကျွန်မနို့တွေကို ထိနေတယ်။ အာကာ့ကို အဝတ် ဗလာနဲ့ ထိတွေ့နေရတာ ရင်ခုန်သံကို မြန်သထက်မြန်လာစေတယ်။  အာကာက နွေးထွေးကြင်နာတယ်။ သန်မာတယ်။ ယောက်ျား ပီသတယ်။ ကျွန်မ သူ့ကိုလိုလားတောင့်တတယ်။ သူနဲ့ နှစ်ကိုယ့်တစိတ်သာ ဖြစ်လိုက်ချင်မိတယ်။   အာကာက မထည့်သေးဘဲ  ကျွန်မကို နှူးနှပ်နေတယ်။ စိတ်တွေ မရိုးမရွဖြစ်လာတယ်။

“အာကာ မထည့်သေးဘူးလားဟာ။ နင်လုပ်တာနဲ့ ငါရူးတော့မယ်”   “အမ တကယ်ခံချင်တာလား”   “အေးးးအခုချက်ချင်း နင့်လီးကို ငါ့အဖုတ်ထဲ ထည့်လိုက်တော့”   အာကာက အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား တွေကို ဆွဲဖြဲပြီး အဝမှာ သူ့လီးကို တေ့လိုက်တယ်။ ကျွန်မအဖုတ်ကလည်း အာကာရဲ့ ဖိုးပလေးကြောင့် ရွှဲရွှဲစိုနေခဲ့ပါတယ်။ သိပ်မ ကြာဘူး။ အာကာရဲ့ လီးက ကျွန်မအဖုတ်ထဲ တထစ်ချင်း တိုးဝင်လာပါတော့တယ်။ အာကာ့ဆီးခုံနဲ့ ကျွန်မဟာ ထိမိသွားပြီး သူ့ဥတွေ က ကျွန်မတင်ပါးကို လာကပ်နေတယ်။ နှစ်ယောက်လုံးက အသက်ပြင်းပြင်းရှူရင်း တယောက်မျက်နှာ တယောက်ကြည့်နေမိ တယ်။

“ငါလိုချင်တာ အဲ့ဒါပဲ အာကာ”  “Fk မဟေမာ။ အမအဖုတ်က တင်းကျပ်စီးပိုင်နေတာပဲ” “အပျိုစင်လေးလိုပေါ့။ ငါ အလိုးမခံရတာ  နှစ်ပေါက်နေပြီ အာကာ” အာကာက ခါးကို နောက်ဆုတ်လိုက် ရှေ့တိုးလိုက်နဲ့ ကျွန်မကို စလိုးပါတော့တယ်။ လီးကို နှုတ်ခမ်းအဝနား  ထိ ဆွဲထုတ်လိုက် ပြန်ဆောင့်ထည့်လိုက်နဲ့ပေါ့။ ဆောင့်ချက်တိုင်းဟာ အားအင်အပြည့်နဲ့ပါ။ “အားးးအင်းးးးအိုးးးဆောင့်… အာကာ ခပ်ပြင်းပြင်းလေးဆောင့်” “တညလုံး လိုးချင်တယ် အမရယ်” အာကာက လေသံလေးနဲ့ ပြောတယ်။ အထုတ်အသွင်း မှန် မှန်လုပ်နေရင်း ကျွန်မနားရွက်လေးတွေကို နမ်းလိုက်ကိုက်လိုက်လုပ်တယ်။ “အမ ကျွန်တော့်အောက်မှာ တညလုံး အလိုးခံဖို့  အရည်တွေရွှဲနေစေချင်တယ်ဗျာ” “နင်က ငါထန်နေတာ၊ နင့်အလိုးခံဖို့ စောက်ရည်တွေရွှဲနေတာ သဘောကျတယ်မလား အာကာ”  “အတိအက်ပဲ မေဟမာ” ကျွန်မအိပ်ရာခင်းကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားမိတယ်။

အာကာ့အလိုးအဆောင့်ကြောင့် တကိုယ်လုံး  တွန့်လိမ်နေတယ်။ ချွေးတွေလည်း ထွက်စပြုလာတာ ခံစားရတယ်။ အာကာလည်း အတူတူပဲ။ သူ ကျွန်မကို နမ်းလိုက်တိုင်း  နှုတ်ခမ်းမှာ ချွေးအရသာတွေ ရနေတယ်။ အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းပြီး သွေးခုန်နှုန်းတွေ မြန်လာတယ်။ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခု ထိရိုက်သံ တ ဖတ်ဖတ်ကလည်း အခန်းထဲ လွင့်ပျံနေတယ်။ “မေဟမာ” “ကျွန်တော် ထွက်ချင်လာပြီ အမ” “ရတယ် ကိစ္စမရှိဘူး ထွက်လိုက်  အာကာ” ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို အာကာ့ခါးမှာချိတ်လိုက်တယ်။ အာကာ့ဆောင့်ချက်တွေကလည်း အရှိန်မြင့်လာတယ်။ ဆောင့် ချက်နဲ့အညီ တင်ပါးကို ကော့တင်ပေးနေမိတယ်။ အာကာ့မာန်သွင်းသံက တရှူးရှူးတရှဲရှဲနဲ့။ ငါးမိနစ်လောက်ကြာတော့ ကျွန်မ အဖုတ်ထဲ နွေးကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ “အား… ကောင်းလိုက်တာ အမရယ်” အာကာက သုက်တွေထွက်သွားတာတောင် ဆက်ဆောင့် နေတုန်းပဲ။

ဖောင်းတင်းနေတဲ့ သူ့လီးကို အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေပွတ်တိုက်နေတာ ခံစားရတယ်။ လုံးဝပျော့ကျသွားတဲ့ အာကာ့လီး က အဖုတ်ထဲကနေ ကျွတ်ထွက်လာတယ်။ အာကာက ကျွန်မနှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းပြီး စောက်စိလေးကို လက်နဲ့ ပွတ်ချေပေးတယ်။  အလိုးခံပြီးတဲ့နောက် စောက်စိကို ဆွပေးခံရတာလည်း အရသာတမျိုးပါပဲ။ ဖိန်းတိန်းရှိန်းတိန်းနဲ့ပါ။ အားပါပြီး အာကာ့ကျောကို  ကုတ်ခြစ်မိတယ်။ အာကာ့အပြုအစုမှာ ကျွန်မတောင့်မခံထားနိုင်ပါဘူး။ အာကာ့က နို့တွေကို စုပ်နမ်းလိုက်တဲ့အချိန် ကျွန်မအဖုတ် က တချက်ကျုံးပြီး အရည်တွေစီးကျလာပါတော့တယ်။ ခံစားမှုကလည်း အထွဋ်အထိပ်ရောက်သွားပါတယ်။ မောင်ဝမ်းကွဲရဲ့  နာမည်ကို ရေရွတ်လိုက်တယ်။ “ချစ်လိုက်တာ အာကာရယ်…” ကာမဇောနဲ့ မိန်းမောနေတုန်းမှာပဲ အာကာက ကျွန်မကိုဆွဲထူတယ်။  နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို လက်နဲ့ကစားတယ်။ ကျွန်နောက်မှာ အာကာထိုင်နေတယ်။

အာကာ့အရည်တွေက အဖုတ်ကနေ စီးကျနေ တယ်။ အခန်းထဲမှာ ချွေးနံ့နဲ့ ကာမအရည်တွေရဲ့အနံ့တွေ လှိုင်နေတယ်။ သူရဲ့ မတောင်တတောင်လီးက ကျွန်မတင်ပါးဆုံကို လာ ထောက်နေတယ်။ ကျွန်မ ဂုတ်ပိုးကို အာကာနမ်းတယ်။ သူရဲ့အထိအတွေ့တိုင်းဟာ ကျွန်မအတွက် လျှပ်စစ်ဓာတ်စီးကူးနေသလိုပါ ပဲ။ အာကာ့လီးက ထောင်မတ်လာပြီး ကျွန်မကို ထပ်ထိတယ်။ “ထန်လှချည်လား အာကာ” “ကျွန်တော်ထပ်လုပ်ချင်သေးတယ်” “ငါ တော့ သေမှာပဲ။ အခုတောင် တော်တော်နုန်းနေပြီ အာကာ” “အမ အလုပ်မှာ ပင်ပန်းခဲ့လို့နေမှာပါ” “အင်းးး” ကျွန်မ အဖုတ်ကို လက် နဲ့စမ်းလိုက်တယ်။ အရည်တွေရွှဲနေတုန်းပါပဲ။ လက်ကို ပေါင်ကြားမှာ ညှပ်ထားပြီး ပေါင်ကိုစေ့ထားမိတယ်။ အာကာက ဂုတ်ကို  ထပ်နမ်းပြီး တိုးတိုးပြောတယ်။ “ထပ်လိုးချင်သေးတယ် မဟေမာ” “နင် ပက်လက်လှဲလိုက် အာကာ” ကျွန်မလည်း သူလှဲလိုက်တာနဲ့  မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်တယ်။

ဒူးထောက်ခါးကိုင်းပြီး အာကာ့မျက်နှာကို စနမ်းတယ်။ နှုတ်ခမ်းတွေကိုနမ်းရင်း ခပ်ဖွဖွကိုက်တယ်။  ပြီးတော့ မေးစေ့ကိုနမ်းတယ်။ အောက်ဆင်းပြီး ညှပ်ရိုးတွေရဲ့ ချိုင့်တွေကို နမ်းတယ်။ လျှာနဲ့ ဖွဖွလျက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့နို့သီး ခေါင်းတွေကို နမ်းလိုက် လျှာနဲ့ လျက်ပေးလိုက်လုပ်တယ်။ အာကာတယောက် မရိုးမရွဖြစ်လာပါတော့တယ်။ “အားးး မဟေမာ”  “ရှူးးး” နံရိုးတွေ ဗိုက်သားတွေကို လိုက်နမ်းရင်း ကျွန်မ ရမက်တွေပြန်တက်လာပါတော့တယ်။ အာကာ့လီးကလည်း အပြည့်အဝ ထောင်မတ်ပြီး တုန်ခါနေတယ်။ အာကာ့လက်ကလည်း ကျွန်မခေါင်းကို လီးဆီအတင်းတွန်းပို့နေပါတယ်။ လီးစုပ်စေချင်တဲ့သဘော ပါပဲ။ သူ့ကို မစုပ်ပေးသေးဘဲ ဘေးပေါင်သားတွေကို လိုက်နမ်းနေလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ သူ့ဥတွေကို တဥချင်း ဖွဖွလေးစုပ် ပေးလိုက်တယ်။

အာကာ့အော်ညည်းသံတွေ အခန်းထဲမှာ ဆူညံလာပါတော့တယ်။ အာကာ့လီးဒစ်ကို ကျွန်မနမ်းတယ်။ ထိပ် လေးတင်ပါပဲ။ လျှာနဲ့ ဒစ်ကိုဝိုက်ပြီး လျက်ပေးတယ်။ အာကာက ညည်းညူပြီး ခါးကိုကော့ပေးနေတယ်။ အာကာ့လက်တဖက်က  ကျွန်မပေါင်ကြားကို ရောက်လာတယ်။ ပေါင်ကို တင်းတင်းစေ့ထားပြီး လီးကိုယ်ထည်တလျှောက်ကို လျှာနဲ့လိုက်လျက်တယ်။ ဥ လေးတွေကို ဖွဖွဆုပ်နယ်တယ်။ ပြီးတော့မှ ပါးစပ်ကိုဟပြီး အာကာ့လီးကို အာငွေ့ပေးလိုက်တယ်။ သူ့ဟာကို တတ်နိုင်သမျှ ပါးစပ် ထဲဝင်အောင်သွင်းယူတယ်။ ပြီးတော့ ရေခဲချောင်းစုပ်သလို စုပ်ပေးလိုက်တယ်။ အာကာက ပက်လက်လှဲနေရာက ထထိုင်ပြီး  ကျွန်မခေါင်းပေါ်လက်လာတင်တယ်။ သူ့လီး ကျွန်မပါးစပ်ထဲပိုဝင်အောင် ခေါင်းကိုဖိချတယ်။

မျက်စိမှိတ်ထားပြီး ကျွန်မခေါင်းကို  ကြွလိုက် ပြန်နှိမ့်လိုက်လုပ်တယ်။ အဲလိုလုပ်နေရင်း စုပ်လိုက် လျှာနဲ့ ကစားပေးလိုက်နဲ့ပေါ့။ ကျွန်မနှုတ်ခမ်းကို မာတောင်နေတဲ့လီး  ပွတ်တိုက်တာခံစားနေမိတယ်။ ပါးစပ်ကနေပိုထွက်နေတဲ့ သူ့လီးကို လက်ညှိုးလက်မနဲ့ဝိုင်းပြီး အပေါ်အောက် ပွတ်တိုက်ပေးတယ်။  ကျန်တဲ့လက်တဖက်နဲ့ ကျွန်မ စောက်စိလေးကို တံတွေးဆွတ်ပြီး ပွတ်ချေနေလိုက်တယ်။ “အားးးအင်းးးအမပုလွေက ကောင်း လိုက်တာဗျာ။ ပညာရှင်အဆင့်ပဲ” “အတွေ့အကြုံက သင်ပေးတာပေါ့ အာကာ” လီးစုပ်နေရင်း ကျွန်မပြန်ပြောတော့ စကားတွေက  ဗလုံးဗထွေးထွက်လာတယ်။ စိတ်တွေ မရိုးမရွဖြစ်လာသလို ကျွန်မအဖုတ်လေးကလည်း အရည်ချွဲတွေထွက်ပြီး အလိုးခံဖို့  အဆင်သင့်ဖြစ်နေပါပြီ။ အဲဒါကြောင့် လီးစုပ်တာကို ရပ်တယ်။ အာကာ့ကို နမ်းပြီး သူ့ပေါ်တက်ခွလိုက်တယ်။ သူ့လီးကို ကိုင်ပြီး  အဖုတ်ဝမှာတေ့လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဖြေးဖြေးချင်းထိုင်ချလိုက်တယ်။

အပြည့်အဝတောင်မတ်နေတဲ့ အာကာ့လီးက တထစ်ချင်း တိုးဝင်လာတယ်။ အာကာ့ဆီးခုံနဲ့ ကျွန်မတင်ပါးထိကပ်သွားတယ်။ မလှုပ်ရှားသေးဘဲ လီးကို အဖုတ်ထဲစိမ်ထားတယ်။ အာကာက  ကျွန်မတင်ပါးတွေကို လာကိုင်တယ်။ ကျွန်မတင်ပါးကို ကြွလိုက် ပြန်ထိုင်ချလိုက်လုပ်ပေးတယ်။ သူ့လီးက ကျွန်မအဖုတ်မှာ လျော ကနဲ လျောကနဲ ဝင်ထွက်နေတယ်။ မျက်လုံးကိုစုံမှိတ်ပြီး အပေါ်ကနေဆောင့်တယ်။ သူ့လီးက အပေါ်ကို ကောက်နေတော့ ကျွန်မ ဂျီ စပေါ့ကို တိုက်ရိုက်ဆွပေးနေသလိုပါပဲ။ ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း သူ့ဥတွေက ကျွန်မအဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေနဲ့ လာထိနေတယ်။ အာ ကာ့ပေါ်မှာ ဆောင့်နေရင်းနဲ့ ကျွန်မရင်သားတွေကို ကိုယ့်ဟာကိုယ် ပွတ်သပ်ဆော့ကစားနေတယ်။ သူ့လိင်တံမာမာကြီးတိုးဝှေ့ဝင်  ထွက်နေတာကို ခံစားရတာ ငတ်ပြတ်နေတဲ့ ကျွန်မအတွက် ထီပေါက်သလိုပါပဲ။ ဆောင့်ရတာမောလို့ ခဏရပ်လိုက်တော့ အာကာ က ကျွန်မကို သူ့ဆီဆွဲယူလိုက်တယ်။

ကျွန်မနို့တွေက အာကာ့ရင်ဘတ်ပေါ် ဖိကပ်မိနေတယ်။ ပြီးတော့ အာကာက အောက်ကနေ  သူ့လီးကို ဖြေးဖြေးချင်းဆွဲထုတ်လိုက် ပြန်ဆောင့်ထည့်လိုက် လုပ်ပါတော့တယ်။ ဆောင့်ချက်တိုင်းမှာ ကျွန်မစောက်စိလေးကို ဖိ ကြိတ်ပေးနေသလိုပါပဲ။ ကျွန်မကိုယ်ကို အာကာ့ပေါ်မှောက်ချထားလိုက်ပြီး သူလိုးဆောင့်ပေးတာကို ခံနေလိုက်တယ်။ အာကာ့လီး  အရွယ်အစားက ကျွန်မလိုလားတောင့်တနေတဲ့အတိုင်းပဲ။ အာကာ့လက်က ကျွန်မစောက်စိဆီရောက်လာပြီး ချေနေတယ်။ နောက်  သူ့လက်ကို ဖယ်လိုက်ပြီး တံတွေးဆွတ်လိုက်တယ်။ သူ့လက်မက ကျွန်မ ခရေပွင့်လေးကို စမ်းပြီး ဖိပွတ်တယ်။ ပွတ်နေရင်း  လက်မက ခရေထဲကို တိုးဝင်လာတယ်။ အာကာက ခရေဖူးကို ခူးဆွတ်ချင်လို့ အစပျိုးနေပြီ။ အရင်ရည်းစားတွေလည်း ခရေခြွေဖို့  တောင်းဆိုခဲ့ကြဖူးတယ်။ ဒါပေမဲ့ အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့် ကျွန်မ ကလိခံတာထက်ပိုပြီး မပေးခဲ့ဖူးဘူး။

ကလိခံရတာများတော့  ဖင်ဇိမ်ခံနေတတ်ပါပြီ။ အလိုးတော့မခံဖူးတဲ့ ဖင်အပျိုလေးပေါ့။ နွေးကတော့ ဖင်လိုးခံရတာ အဖုတ်ကို အလိုးခံရတာထက် ပို ကောင်းတယ်တဲ့။ ကျွန်မ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး အာကာ့ကို မေးလိုက်တယ်။ “အာကာ နင် ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ” “မဟေမာကို  လိုးပေးနေတာလေ” “မဟုတ်ဘူး နင့် လက်ကို ပြောတာ” “သြော် ဒါလား အမ ဖီးလ်ရှိအောင် လုပ်ပေးမလို့ပါ” “နင့်လက် ပြန် ထုတ်လိုက်။ ဒီလောက် ညစ်ပတ်တာကို” အာကာ စကားပြန်မပြောတော့ဘဲ အောက်ကနေ ခပ်သွက်သွက်ဆောင့်ပေးနေတယ်။  ပထမတခါ ပြီးထားတော့ ဒီတခါ နည်းနည်းကြာကြာ လိုးပေးနေတယ်။ ဖင်ထဲက လက်ကိုတော့ မထုတ်ပါဘူး။ မှောက်ရက်နေနေ ရင်း အာကာ့အသက်ရှူသံ မာန်သွင်းသံတွေ ကြားရတယ်။ ချွေးနံ့လည်း ရနေတယ်။ “မေဟမာ…” “အင်းးး အာကာ” “ထိန်းမထား တော့ဘူးနော်…” “အင်းးး ငါ့ထဲမှာထုတ်လိုက်။

ငါ့အဖုတ်ကို နင့်သုက်ရည်တွေနဲ့ ဖြည့်ပေးလိုက်စမ်းပါ အာကာ” “ထွက်တော့မယ်…”  “အင်းးး လုပ်လိုက်စမ်းပါ ငါလိုချင်တယ်” ကျွန်မ ခန္ဓာကိုယ်တခုလုံးက ကြွက်သားတွေ တောင့်တင်းသွားတာ ခံစားမိတယ်။  အာကာ့သုက်ရည်တွေကလည်း ကျွန်မအဖုတ်ခေါင်းထဲ ပက်ဖျန်းလိုက်တယ်။ ကျွန်မလည်း အကြောအချင်တွေ ပြေလျော့သွားပြီး  အားရကျေနပ်သွားတယ်။ အခန်းထဲမှာလည်း ကျွန်မအော်သံတွေနဲ့ ဆူညံသွားတယ်။ လီးကမပျော့တပျော့ဖြစ်ပြီး ကျွတ်သွား တော့ အာကာ့ပေါ်က ကျွန်မလှိမ့်ဆင်းလိုက်တယ်။ နှစ်ယောက်သား အသက်ပြင်းပြင်းရှူရင်း ကာမအရသာကို ခံစားနေကြတယ်။  ကျွန်မတို့ ဗိုက်တွေပေါ်မှာ နှစ်ယောက်လုံးဆီကကာမအရည်တွေနဲ့ စေးကပ်နေတယ်။ ကျွန်မ ပင်ပန်းနွမ်းလျနေခဲ့ပါပြီ။

အာကာက နို့ တွေကို ပွတ်သပ်နေပြန်ပါတယ်။ စကားတွေ တခွန်းမှ မပြောဘဲ နှုတ်ဆိတ်နေမိကြတယ်။ ကျွန်မ အာကာ့ပါးကို ဖျစ်ညှစ်လိုက်ပြီး  သူ့ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်နေလိုက်တယ်။ တိတ်ဆိတ်မှုကို ကျွန်မပဲ စဖြိုခွဲလိုက်တယ်။ “ငါ နင့်ကို ချစ်တယ် အာကာ” မစဉ်းစားဘဲ ကျွန်မ ပြောလိုက်တယ်။ “ကျွန်တော် သိပါတယ် မဟေမာ” အာကာက တိတ်တိတ်ပဲ ပြန်ဖြေတယ်။ “အဲဒါ့ ပြဿနာရှိလား” ရင်ခုန်ခုန်နဲ့ပဲ  ကျွန်မ မေးလိုက်တယ်။ “မရှိပါဘူး အမရယ်” “ဘာလို့လဲ” “ကျွန်တော် အမကို ချစ်ခဲ့တာ ၁၂ နှစ်လောက်ရှိပြီလေ” “ဘယ်လို ?”  ကျွန်မ ထထိုင်ပြီး အာကာ့မျက်နှာကို ကြည့်ရင်းမေးလိုက်တယ်။ “အမ အမေမဆုံးခင် ကျောင်းပိတ်ရက် ရန်ကုန်ကို လာတုန်း ကတည်းကလေ။ အမက ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်။

ကျွန်တော့်ကိုလည်း အချိန်ပေးတယ်။ အဲဒီကျောင်းပိတ်ရက်လေးကို အမြဲသတိရနေ ခဲ့တာ” “အင်းးးနင် တော်တော်ကြာကြာ crush ခဲ့တာပဲ” ကျွန်မ ပြုံးမိတယ်။ “crush ဆိုတာထက် ပိုအဓိပ္ပာယ်ရှိမယ် ကျွန်တော်ထင် တာပဲ” “ဒါဆို နင် ဒီကိုလာတာ ငါ့ကိုမြှူဆွယ်ဖို့ပေါ့ ဟုတ်လား” “မဟုတ်ပါဘူး အမ။ ဒါပေမဲ့ အမကို ထပ်တွေ့ချင်လို့လာခဲ့တာပါ”  ကျွန်မ အာကာ့လက်မောင်းပေါ် ခေါင်းအုံးလိုက်ပြီး မေးတယ်။ “ဘာလို့လဲ” “ကျွန်တော် လွမ်းလွန်းလို့ပေါ့ဗျာ” “ဒါဆို အခုရော  အာကာ” “အခု ကျွန်တော် ပိုင်ဆိုင်လိုက်ရပြီလေ” ကျွန်မ ရုတ်တရက် ဆွံ့အသွားတယ်။ အာကာ့ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဆုပ်ကိုင် လိုက်တယ်။ အာကာကလည်း ကျွန်မကို ပြန်ဖက်ထားတယ်။ အာကာ့အသက်ရှူသံက ကျွန်မကို အိပ်ပျော်အောင် ချော့သိပ်နေသလိုပါပဲ။ အိပ်ပျော်ဖို့ အချိန်နည်းနည်းယူလိုက်ရပေမဲ့ ဒီညအခိုက်အတန့်လေးကို အိပ်မက်ထဲအထိ ကျွန် သိမ်းထားချင်မိခဲ့ပါတယ်။ ပြီးပါပြီ**

 

Zawgyi

 

လန္ဒန္ၿမိဳ႕ေရာက္ မိန္းကေလးတေယာက္

အျပင္ဘက္မွာ ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့သူေတြကို ၾကည့္ရင္း ေကာ္ဖီကို တက်ိဳက္ေသာက္လိုက္တယ္။ ဒီေန႔ဟာ လန္ဒန္မွာ အုံ႔ဆိုင္းမႈိင္း တဲ့ေန႔တေန႔ပါ။ ေဆာင္းအကုန္ရက္ကို ေရာက္ေနေပမဲ့ လမ္းသြားလမ္းလာေတြကေတာ့ အေႏြးထည္အထူေတြ မာဖလာေတြနဲ႔  ေလေအးေအးကို အန္တုေနၾကပါတယ္။ ေနေရာင္ေျပာက္ေျပာက္ေလးက တခ်က္တခ်က္ေတာ့ ပြင့္လာရွာပါတယ္။ ပီဇာကို ကိုက္ ၿပီး ဖုန္းကို ပြတ္ေနမိတယ္။

မေန႔ညေနပိုင္းမွာ email တေစာင္ဝင္လာတယ္။ အန္တီေမေဇာ္ဆီကပါ။ သူမက ရံဖန္ရံခါ ေနေကာင္းလား ေပ်ာ္ရဲ႕လား ေမးဖို႔ ဒါမွ မဟုတ္ မိသားစုသတင္းေတြေပးဖို႔ စာေရးတတ္ပါတယ္။ အခု mail ကေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္းေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္မေမာင္ ဝမ္းကြဲ အာကာတေယာက္ လန္ဒန္ကို ဒီတပတ္ထဲ ေရာက္မယ္ဆိုတာနဲ႔ အာကာ့ကို အဆင္ေျပေအာင္ ကူညီေပးဖို႔ အေၾကာင္းပါ။      စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ေခါင္းကို ရမ္းမိတယ္။ အန္တီေမေဇာ္က ခ်မ္းသာေပမဲ့ အေတြးအေခၚက ေနာက္က်ေနတတ္ပါတယ္။ တခါ တေလ သူ႔အေတြးေတြက ဗရမ္းဗတာရယ္ပါ။ အန္တီက လန္ဒန္အေၾကာင္း ဘာမွမသိပါဘူး။

အာကာ့အေနနဲ႔လည္း ကြၽန္မေနာက္ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနဖို႔ မလြယ္ကူပါဘူး။ email နဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္ သိထားၿပီးသားပဲ။ အကူအညီလိုရင္ ဖုန္းေခၚလိုက္႐ုံနဲ႔  အဆင္ေျပပါတယ္။ အာကာလည္း အကူအညီလိုမယ္ မထင္ပါဘူး။ မေတြ႕တာ ၾကာေပမဲ့ သူက လူရည္လည္တဲ့သူ တေယာက္ပါ။  လန္ဒန္မွာ သူအရမ္း႐ုန္းကန္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။

မိုးစက္ေတြ ႐ုတ္တရက္က်လာေတာ့ အျပင္ပလက္ေဖာင္းမွာ ေရာင္စုံထီးေတြဟာ ပန္းေတြအၿပိဳင္ပြင့္လာသလို လွပေနပါတယ္။   ေကာင္မေလးတေယာက္ကေတာ့ မိုးကလြတ္ေအာင္ အကာရွိရာေျပးေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စို႐ႊဲေနပါၿပီ။ သူမ တေနကုန္ အဝတ္စို ေတြနဲ႔ ေနရေတာ့မယ္။ ေကာ္ဖီေသာက္ မုန႔္ကုန္ေအာင္စားၿပီး ဆိုင္ထဲက ထြက္ခဲ့တယ္။ ေန႔လည္စာစားခ်ိန္ ကုန္ၿပီမို႔ ကြၽန္မ အလုပ္ ျပန္ဝင္ရပါမယ္။

“သူနဲ႔ မေတြ႕တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ”   ေႏြးက အခ်ိဳရည္ နည္းနည္းေမာ့လိုက္ရင္း ေမးတယ္။    “ၾကာၿပီ ေႏြးရဲ႕။ ၁၂ ႏွစ္ေလာက္ ေတာင္ ရွိေတာ့မလားပဲ”  “သူ႔ပုံစံ မိုက္လား” ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးနဲ႔ ေႏြးက ေမးတယ္။   ကြၽန္မ သေဘာက်ၿပီး ရယ္မိတယ္။   “ငါ မ ေျပာတတ္ဘူး ေႏြးရယ္။ ဓာတ္ပုံေတြလဲ မေတြ႕ဘူးေလ။ မိုက္ေတာ့ မိုက္ႏိုင္ပါတယ္”   “အင္းးး သူ ဒီကို ေရာက္လာရင္ေတာ့ ငါနဲ႔  မိတ္ဆက္ေပးရမယ္ေနာ္ ေဟမာ”   “နင္ပဲ ငါ့အစား သြားႀကိဳလိုက္ပါလားဟယ္”   “နင္ႀကိဳမွ ေကာင္းမွာေပါ့။ သူ႔ပုံစံက မိုက္တယ္ဆို ရင္ ငါတာဝန္ယူပါ့မယ္”  “ေကာင္းၿပီေလ။ သူသေဘာတူရင္ နင့္သေဘာရွိပဲ”   “ေရးးး ဒါမွ ငါ့သူငယ္ခ်င္းကြ” ေႏြးက ေအာ္ရင္း  ကြၽန္မကို လာဖက္ပါတယ္။

ညက်ေတာ့ ကြၽန္မနဲ႔ ေႏြး အိမ္နားက pub တခုကို သြားၾကတယ္။ Pub ဟာေမွာင္ေနေပမဲ့ စိတ္ဖိစီးမႈကို ေျဖေလ်ာ့ခ်င္တဲ့ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕ သားေတြနဲ႔ စည္ကားေနပါတယ္။ beer တခြက္စီမွာၿပီး ေခ်ာင္က်က်ေနရာမွာ ေ႐ြးထိုင္လိုက္တယ္။ တျခားသူေတြ ကခုန္ေနတာကို  ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။  “ေႏြး ဟိုေကာင္ေလးနဲ႔ နင္ အေျခအေန ဘယ္လိုလဲ”   ဟိုတပတ္က ဒီ pub မွာပဲ ေႏြးနဲ႔ အဆင္ေျပသလို ျဖစ္ သြားတဲ့ အျဖဴေကာင္ေလး အေၾကာင္း စပ္စုလိုက္တယ္။ ေႏြးက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္လိုက္ရင္း   “အဆင္မေျပပါဘူးဟာ။ သူနဲ႔  ငါ တခါခ်ိန္းေတြ႕တယ္။ သူ႔နာရီနဲ႔ ရႉးဖိနပ္ေတြ အေၾကာင္းပဲ ႂကြားခ်င္ေနတာ။

ငါ့အခ်ိန္ေတြ ျဖဳန္းလိုက္သလိုပဲ။ နင္ေရာ  သေဘာက်တဲ့ တေယာက္တေလ ေတြ႕ၿပီလား ေဟမာ” “မေတြ႕ေသးဘူး ေႏြးရယ္။ ငါ့႐ုံးမွာ ပါေျဖာင့္ေျဖာင့္ ေကာင္ေလးတေယာက္ ေတာ့ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔မွာလည္း သူ႔အဆက္နဲ႔။ ႐ုံးမွာဆိုေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္လဲ မရွိဘူးေလ”

“အျပင္မွာ ေတြ႕ပါလား”   “ဒါဟာ ႐ူးသြပ္တာပဲ၊ ႐ုံးမွာ ငါနာမည္ပ်က္မခံႏိုင္ဘူး”   “ဒါဆို မေတြ႕ျဖစ္ၾကဘူးေပါ့”   အေဝးကို ေငး ၾကည့္ရင္း ကြၽန္မ ေျဖလိုက္တယ္။   “မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ သူက ကေလးေတာင္ရေနၿပီ။ ငါလည္း စႏိုက္ေက်ာ္ မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး။  ႏွစ္ေယာက္လုံးအတြက္ မေကာင္းဘူးေလ”   “သနားစရာ။ သူက နင့္ကို သေဘာက်တဲ့ပုံပါပဲ”  “ငါ ခုနက ေျပာသလိုပဲ။ ဒါက  ရႈပ္ေထြးတယ္။ ဘဝက အဲလိုပါပဲ။”

“အင္းးးထားပါေတာ့ ေဒၚေဟမာ။ နင့္ေမာင္က ဘယ္ေတာ့ေရာက္မလဲ”   “ၾကာသာပေတး  ညေန”   “နင္ ႀကိဳျဖစ္လား”  “မေသခ်ာေသးဘူး။ ဟိသ႐ိုးေလဆိပ္က ေဝးတယ္ေလ”   “သနားစရာ ေကာင္ေလးပါလား။ ႏိုင္ငံရပ္ ျခားကို တေယာက္တည္း လာရတယ္။ အစ္မလုပ္တဲ့သူကလည္း ႀကိဳဖို႔ ပ်င္းေနတယ္”   ေႏြးက ေလွာင္တယ္။

“နင့္ ပါးစပ္ကို ပိတ္ထား”  “ငါ အေဖာ္လိုက္ခဲ့မယ္ေလ”  “အင္း ႀကိဳျဖစ္ဖို႔ မ်ားပါတယ္။ မနက္ျဖန္ ငါ့ကို ထပ္ေမးေလ”   ေႏြးရဲ႕  မ်က္လုံးေတြ အေရာင္ေတာက္လာတယ္။  အဲဒီည သန္းေခါင္ေလာက္မွ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္တယ္။ အေတာ္လဲ မူးေနေတာ့  ေဒါက္ဖိနပ္ကို ခြၽတ္ မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔ေတာင္ မလြယ္ဘူး။ ဘူတာ႐ုံကေန လမ္းေလွ်ာက္လာရေတာ့ ေျခေထာက္ေတြလဲ နာေနၿပီ။ ေႏြး ကေတာ့ ဆက္ေသာက္ေနတုန္းပဲ ထင္တယ္။

အကိုက္အခဲ ေပ်ာက္ေဆး တျပားကို ေရနဲ႔ ေမ်ာခ်လိုက္တယ္။ ႏို႔မို႔ဆို မနက္က် ေခါင္း ကိုက္ေတာ့မယ္။ အေပၚအက်ီကႋု ကုလားထိုင္ေပၚလႊားလိုက္တယ္။ ေခါင္းကို ငုံ႔ၿပီး ဂါဝန္ေနာက္က ဇစ္ကို ျဖဳတ္လိုက္တယ္။ ကြၽတ္ သြားေတာ့ ၾကမ္းေပၚမွာပဲ ပစ္စလက္ခတ္ ပုံထားခဲ့တယ္။ ကုတင္ေပၚ ပစ္လွဲၿပီး ေျခေထာက္ေတြကို အသားကပ္ေျခအိတ္ေပၚကေန  ႏွိပ္ေပးတယ္။

“နင္ ဒီဖိနပ္ေတြ မစီးသင့္ေတာ့ဘူး”  ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သတိေပးတယ္။   “ဒါေတြက နင့္ကို ဘယ္ေလာက္ဒုကၡေပးတယ္ဆိုတာ နင္ ေမ့ ေမ့သြားတယ္”   အသားကပ္ေျခအိတ္ေတြကို ၾကမ္းေပၚ ပစ္ခ်လိုက္တယ္။ slim bag ထဲကေန ဖုန္းကို ထုတ္တယ္။ ဖုန္းမွာ  message တေစာင္ ဝင္ေနတယ္။ unlock code ႐ိုက္ၿပီး ၾကည့္တယ္။ ပို႔လာတဲ့ နံပါတ္ကို ကြၽန္မ မသိေပမဲ့ ဒါက ျမန္မာႏိုင္ငံ code  +95 နဲ႔။ အာကာ့ဆီကပါ။ ေလယာဥ္နံပါတ္၊ အခ်ိန္နဲ႔ ကြၽန္မကို ေတြ႕ဖို႔ ေမွ်ာ္ေနေၾကာင္း ေရးထားတယ္။  “ေတြ႕ၾကတာေပါ့  အဆင္ေျပပါေစ ေမာင္ေလး”   message ခပ္တိုတိုေရးၿပီး ျပန္ပို႔လိုက္တယ္။ နာရီ ၾကည့္ၿပီး တခ်က္သမ္းတယ္။ မနက္အတြက္  ႏႈိးစက္ေသခ်ာေပးတယ္။ အိပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။

အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ ျမန္မာျပည္တုန္းက ေခ်ာင္းသာသြားတဲ့ အေၾကာင္းေတြ စဥ္းစား တယ္။ အာကာတေယာက္ေရာ ဘယ္လိုပုံစံ ျဖစ္ေနမလဲ။ မေတြ႕တာလဲ အေတာ္ၾကာၿပီ။ အိပ္ရာေပၚ လူးလိမ့္ရင္း g string ကို ခြၽတ္ လိုက္တယ္။ bra ခ်ိတ္ကို ျဖဳတ္တယ္။ တေနကုန္ bra ဝတ္ထားေတာ့ လက္ေမာင္းနဲ႔ ႏို႔ေတြက ကိုက္ခဲေနတယ္။ မနက္ျဖန္ ပိတ္ ရက္ျဖစ္ရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ပုံမွန္ ၾကာသာပေတးေန႔ပါပဲ။ အိပ္ဖို႔ အခ်ိန္ကလည္း ငါးနာရီေလာက္ပဲ  က်န္ေတာ့တယ္။ ႐ုံးမွာ အရက္နာက်တဲ့ ပုံမေပါက္ေအာင္ သတိထားရမယ္။ ကြၽန္မ အလုပ္ကို ကြၽန္မ ျမတ္ႏိုးတယ္။ ဒါေပမဲ့ တခါ တခါ ပိတ္ရက္ရွည္ေလး လိုခ်င္တယ္။

အိပ္လို႔က မေပ်ာ္ဘူး။ မ်က္ႏွာက်က္က မီးခိုးေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့လိုင္းေတြကို ေငးတယ္။ မာက်ဴရီမီးတိုင္ေတြရဲ႕ အလင္းေရာင္က လည္း အခန္းထဲ ထိုးဝင္ေနတယ္။ ကားတစီး ျဖတ္ေမာင္းသြားသံ ၾကားရတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ေယာက္်ားတအုပ္ သူတို႔ ေကာင္မေလးေတြအေၾကာင္း ေျပာေနတာ ၾကားရျပန္တယ္။  ႊ႐ုတ္တရက္ ကြၽန္မရဲ႕ ဘယ္ဘက္ႏို႔ကို ပြတ္ေနမိတယ္။ အထိအေတြ႕ ေၾကာင့္ ေထာင္မတ္လာတဲ့ ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို လက္ညႇိဳးနဲ႔ ဆြတယ္။ ကြၽန္မဟာ ရမက္ႀကီးတဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ အိပ္မေပ်ာ္ တဲ့ညေတြဆို တကိုယ္ရည္ အာသာေျဖလိုက္တာက အိပ္ေပ်ာ္သြားေစတယ္။ ခဏအတြင္းမွာပဲ ညာလက္က ေအာက္ဆင္းသြားၿပီး  အေမြးရိတ္ထားတဲ့ ဆီးခုံကတဆင့္ အကြဲေၾကာင္း၊ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြကို ပြတ္သပ္တယ္။ ကြၽန္မ ေစာက္စိကို လက္နဲ႔ ပထမဆုံးထိ လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ တကိုယ္လုံးတုန္သြားတယ္။ ဒါဟာ ျဖစ္ေနက်ပါပဲ။ လက္ကို ေပါင္ၾကားထဲ ညႇစ္ထားလိုက္တယ္။

ညာဖက္ႏို႔သီးေခါင္းကို လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ ဖြဖြေလး ညႇစ္တယ္။ ႏို႔ေတြနဲ႔ နံ႐ိုးေတြကို ပြတ္သပ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့  လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို အထုတ္အသြင္း လုပ္တယ္။ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြနဲ႔ ေစာက္စိရဲ႕ ႏူးညံ့ေခ်ာမြတ္တဲ့ အထိအေတြ႕ကို ကြၽန္မ  သေဘာက်တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ေစာက္ဖုတ္ကလဲ တေျဖးေျဖးနဲ႔ အရည္ေတြ႐ႊဲလာတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြလဲ လက္ေခ်ာင္းေတြ ေၾကာင့္ ကြဲလာတယ္။ ဗိုက္က ႂကြက္သားေတြ လက္ေခ်ာင္းအထုတ္အသြင္းနဲ႔ အတူ က်ဳံ႕ဆန႔္ေနတာ ႏွစ္ၿခိဳက္မိတယ္။ အဲလိုျဖစ္ေန တာ သတိထားရင္းနဲ႔ ရမက္ေတြလဲ တက္လာတယ္။

ပထမဆုံး ေစာက္ဖုတ္အဝေလးကို လက္ခလယ္ထိပ္နဲ႔ အသာအယာပြတ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ လက္ဖဝါးကို သုံးတယ္။ ညာလက္နဲ႔  အထုတ္အသြင္း လုပ္ေနတုန္း ဘယ္လက္နဲ႔ ေစာက္စိကို ကစားေပးတယ္။ ကြၽန္မ မ်က္လုံးေတြကို မွိတ္ထားၿပီး တေယာက္ေယာက္ က ကြၽန္မေပၚက ဖိထားသလို စိတ္ကူးယဥ္တယ္။   ေယာက္်ားေတြရဲ႕ လိုးေနတုန္း မာန္သြင္းတဲ့ အသံကို ၾကားေယာင္တယ္။ တက ယ့္လီးတေခ်ာင္း ကြၽန္မေစာက္ဖုတ္ထဲ အထည့္ခံထားရသလို ခံစားတယ္။

ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔ ပြတ္သပ္တယ္။ လက္ အထုတ္အသြင္းကို  သြက္သြက္ေလး လုပ္တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ အသက္ရႉသံေတြလဲ ျမန္လာတယ္။ လက္ေခ်ာင္းေတြကိုလဲ ေစာက္ဖုတ္က ဆြဲညႇစ္ေန တယ္။ တကယ့္လီးအစစ္နဲ႔ အလိုးခံေနရသလို စိတ္ကူးၿပီး ေအာ္ညည္းတယ္။

ကြၽန္မ ၿပီးဖို႔နီးလာတာကို ခံစားရတယ္။ ကိုယ္ကို ငုံ႔လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာကို ေမြ႕ယာေပၚ အပ္ထားတယ္။ ေယာက္်ားတေယာက္ကို  အေပၚကေန တက္လုပ္ေနတဲ့ပုံမ်ိဳး စိတ္ကူးတယ္။ တကိုယ္လုံးက အေၾကာအခ်င္ေတြ က်ဳံ႕ၿပီး ျပန္ေလ်ာ့သြားတယ္။ လက္မွာလဲ  အရည္ေတြ စိုစိစိနဲ႔။ တေစာင္းျပန္လွဲလိုက္တယ္။ ဒူးကို ရင္ဘတ္နဲ႔ ထိေအာင္ဆြဲကပ္တယ္။ ျမန္ေနတဲ့ ရင္ခုန္သံေတြ ပုံမွန္ျဖစ္သြား တဲ့ အထိေစာင့္တယ္။ ကိုယ္ကို ျပန္ဆန႔္ၿပီး တခ်က္သမ္းလိုက္တယ္။

မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ အိပ္ေမာက်သြားတယ္။  မနက္မိုးလင္း ေတာ့ ကြၽန္မ ရီေဝေဝနဲ႔ ႏိုးလာတယ္။ ဆံပင္ကလဲ ႂကြက္သိုက္လို ျဖစ္ေနတယ္။ ေရခပ္ျမန္ျမန္ခ်ိဳးၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ ဒီေန႔က ခါ တိုင္းထက္ပိုေအးတယ္။ ကုတ္အက်ီအၤထူ ေ႐ြးဝတ္တယ္။ ေျခသလုံးေတြ ေလတိုးၿပီး မေအးရေလေအာင္ stockings ဝတ္တယ္။  ရထားတိုးေဝွ႔စီးၿပီး ႐ုံးကိုသြားတယ္။ ရထားဘူတာကေန ႐ုံးကို အေတာ္လွမ္းပါေသးတယ္။

“အားတင္းထား ေဟမာ။ နင္က အလုပ္ႀကိဳးစားတယ္။ အိမ္ျပန္ေနာက္က်တယ္။ နင့္အိမ္အျပန္ကို ေစာင့္မဲ့သူ တေယာက္မွမရွိဘူး”   ကိုယ့္ဟာကိုယ္ၾကား႐ုံ ေရ႐ြတ္တယ္။ ေကာ္ဖီဆိုင္ဝင္ၿပီး မေန႔က လက္က်န္အေႂကြေလးေတြနဲ႔ ေကာ္ဖီတခြက္ဝယ္တယ္။ ေကာ္ဖီ ပူပူေလး ေသာက္ၿပီး ႐ုံးကို ဆက္ေလွ်ာက္တယ္။ ႐ုံးကို ေရာက္ေတာ့ လူတဝက္ေတာင္ မစုံေသးပါဘူး။ တခ်ိဳ႕က ဒီေန႔ ႐ုံးမတက္တဲ့ အေၾကာင္း စာလွမ္းပို႔တယ္။ ေႏြးဆီကလဲ message ဝင္လာတယ္။   “ငါေတာ့ ေနမေကာင္းဘူး။

ညက ဧည့္ခန္းက ဆိုဖာေပၚမွာ  အိပ္ျဖစ္တယ္။ နင္ေတာ့ ငါ့လို မဟုတ္ေလာက္ဘူး”   ကြၽန္မ အသက္ျပင္းျပင္းရႉၿပီး ရယ္လိုက္တယ္။ ညက ကြၽန္မ ျပန္လာေတာ့  ေႏြးက ေကာင္ေလးတခ်ိဳ႕နဲ႔ က်န္ခဲ့တယ္။ သူတို႔ ညက ဘာလုပ္ၾကလဲဆိုတာ ဘုရားသခင္ပဲ သိႏိုင္မွာပါ။

“မဆိုးပါဘူး။ အိပ္ရာထဲ ေနေနသင့္တယ္။ ရာသီဥတုက ေအးတယ္ေလဟာ။”   ကြၽန္မ စာျပန္လိုက္တယ္။ ပို႔ၿပီးၿပီးခ်င္း   “ေနာက္တ ခါ နင္နဲ႔ မေသာက္ေတာ့ဘူး”လို႔ စာထပ္ပို႔လိုက္တယ္။   “နင္ အရင္ကလဲ အဲလို ေျပာတာပါပဲ×××”  ေႏြးက စာ ခ်က္ခ်င္းျပန္ပို႔ တယ္။ တကိုယ္တည္း ႀကိတ္ၿပဳံးမိတယ္။ ေႏြးဟာ ကြၽန္မနဲ႔ ညီအမ အရင္းလိုပဲ။ သာအတူ နာအတူပါ။ ေကာင္းတိုင္ပင္ ဆိုးတိုင္ပင္ ေပါ့။   ႐ုံးက ေကာ္ဖီစက္မွာ ေကာ္ဖီယူေနတုန္း ကြၽန္မဖုန္းက message ဝင္တဲ့အသံျမည္လာတယ္။

စာက ခပ္ရွင္းရွင္းပါပဲ။ အာကာ့ ဆီကပါ။   “မၾကာခင္ ေတြ႕ၾကမယ္”   ႐ုံးအလုပ္ေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္သြားတယ္။ ေန႔လည္စာကို ဘီလာ႐ုစ္က ေကာင္ေလးယူလာေပး တယ္။ သူက ကြၽန္မတို႔ ေနလည္စာ သြားယူဖို႔ မအားရင္ ဒီလိုပဲ ကူညီေလ့ရွိပါတယ္။ သူ႔ကို အျပန္အလွန္အေနနဲ႔ ကြၽန္မတို႔က  ေခ်ာကလက္ေတြ သၾကားလုံးေတြ ကိတ္မုန႔္ေတြ ျပန္ေကြၽးေလ့ရွိပါတယ္။ ႐ုံးဆင္းခါနီးေတာ့ ကြၽန္မ ေႏြးဆီ message ပို႔လိုက္ တယ္။

“နင္ ဟိသ႐ိုးကို လိုက္ျဖစ္လား”  “No. အစည္းအေဝးရွိတယ္ “  ေႏြးက ျပန္ပို႔တယ္။ ကြၽန္မ သက္ျပင္းခ်လိုက္တယ္။ ႐ုံးကေန ဟိ သ႐ိုးေလဆိပ္အထိ ေတာ္ေတာ္ေဝးပါတယ္။ တေယာက္တည္း သြားရမွာ ပ်င္းဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မ slim bag ထဲမွာ  ipad ေလးပါလာတယ္။ ကြၽန္မ နည္းနည္းအားတက္သြားတယ္။ အနည္းဆုံးေတာ့ လမ္းမွာ ကြၽန္မ စာအုပ္ဖတ္ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္သြားလို႔  ရၿပီေလ။   “နင္ ဘယ္မွာလဲ အာကာ”   အာကာ့ဆီ message ပို႔လိုက္တယ္။   “Immigrations မွာ။ ေလယာဥ္ေတြက တၿပိဳင္ တည္းေလာက္ ဆိုက္ေတာ့ လူမ်ားေနတယ္”  သက္ျပင္းခ်ၿပီး ေကာ္ဖီတငုံ ေသာက္တယ္။

ကြၽန္မေရွ႕မွာ စုံတြဲေတြ မိသားစုေတြက  ေပြ႕ဖက္နမ္းရႈပ္ရင္း အဂၤလန္ကေန ႀကိဳဆိုေနတယ္။ တက္စီသမားေတြ တိုးဂိုက္ေတြက ပိုက္ဆံေကာက္ေနၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့  ကြၽန္မလိုပဲ ေလယာဥ္ဆင္းတဲ့သူကို ေစာင့္ေနၾကတယ္။ Arrival ေနရာက အၿမဲလူရႈပ္ေလ့ ရွိတယ္။ ကြၽန္မ Departure  ေနရာကို ပိုသေဘာက်တယ္။ ဖုန္းကို ထပ္ၾကည့္တယ္။ အာကာတေယာက္ စာထပ္ပို႔ထားမလားလို႔။ သူဘယ္လို ပုံျဖစ္ေနလဲ ဆို တာလဲ စိတ္ဝင္စားမိတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံက ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ကြၽန္မ မေတြ႕ရတာ ၾကာၿပီ။ အေမ ကင္ဆာေၾကာင့္ အသည္းအသန္ စျဖစ္တုန္းက ကြၽန္မတို႔  မိသားစု စိတ္မေကာင္း ဝမ္းနည္းခဲ့တယ္။ ဒုတိယတခါက်ေတာ့ ကြၽန္မ ဘယ္လိုမွ ေဆာက္တည္ရာ မရခဲ့ဘူး။ အေမဆုံးေတာ့  အေဖလည္း Motorola ဆိုင္ကယ္တစင္းဝယ္ အထုပ္အပိုးျပင္ၿပီး ဥေရာပတခြင္ ေျခဆန႔္ေတာ့တာပါပဲ။ သူ႔ရဲ႕ ကာလရွည္ အိပ္မက္ ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္တာေပါ့။ ကြၽန္မကို တပတ္တခါ ဖုန္းဆက္တယ္။ သူေရာက္ေနတဲ့ ေနရာကပုံေတြပို႔တယ္။ အေဖ့ကို  ၾကည့္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာေနသလိုပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ သိပ္မလြမ္းျဖစ္ဘူး။ အေမဆုံးသြားတုန္းက ရခဲ့တဲ့ စိတ္ဒဏ္ရာဟာလည္း ေႏြးနဲ႔  သူငယ္ခ်င္းေတြေၾကာင့္ အေတာ္အတန္ သက္သာရာ ရေနခဲ့ပါၿပီ။

အာကာ ဒီမွာ ဘယ္ေလာက္ေနမလဲ ကြၽန္မ စိတ္ဝင္စားတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံက သူေတြဟာ ႏွစ္ႏွစ္ သုံးႏွစ္ အမ်ားဆုံး  ငါးႏွစ္ေလာက္ အထိပဲ ေနၿပီး ျပန္သြားတတ္ၾကတယ္။ ကြၽန္မ သူ႔ကို ထပ္ေနေစခ်င္တယ္။ တစိမ္းတရံဆံေတြၾကား ေမာင္ဝမ္းကြဲရွိ ေနတယ္ဆိုတာ အကူအညီရတာေပါ့။  အရပ္ျမင့္ျမင့္ ၾကည့္လို႔ေကာင္းေကာင္း လူငယ္တေယာက္ ဂိတ္ေတြျဖတ္ေလွ်ာက္လာၿပီး  ရပ္လိုက္တယ္။ ဘယ္သြားလို႔ သြားရမွန္းမသိဘဲ ေဘးပတ္လည္ကို ၾကည့္ေနတယ္။ ကြၽန္မ ဖုန္းေခၚရင္း မတ္တပ္ရပ္ လက္ကိုယမ္း ျပတယ္။  သူက ဖုန္းကိုင္လိုက္ရင္း ေဘးကို ၾကည့္ေနတယ္။  “ေမဟမာလား”  အာကာ့အသံက သိမ္ေမြ႕ၿပီး လူႀကီးလူေကာက္းဆန္ တယ္။ ကြၽန္မရင္ထဲ တမ်ိဳးတမည္ ခံစားလိုက္ရတယ္။

“အာကာ နင့္ၾကည့္ရတာ လမ္းေပ်ာက္ေနသလိုပဲ”  ကြၽန္မ ဖုန္းကို အုပ္ၿပီး ရယ္လိုက္တယ္။   “နင့္ဘယ္ဖက္ကို လွည့္လိုက္ ငါက  ေကာ္ဖီဆိုင္ထဲမွာ။ နင့္ကို အ႐ူးမတေယာက္လို လက္ျပေနတဲ့ အျပာေရာင္ ဝတ္စုံနဲ႔သူက ငါပဲ”    သူလည္း ရယ္ၿပီး ဖုန္းခ်လိုက္တာ  ကြၽန္မျမင္လိုက္တယ္။ သူ ကြၽန္မဆီ ေလွ်ာက္လာတယ္။ သူရဲ႕ အိတ္ကို ဘယ္ဖက္ပို႔လိုက္ၿပီး ကြၽန္မကို လက္ကမ္းေပးတယ္။ သူ႔ လက္ေခ်ာင္းေတြက ေအးစက္ေနတယ္။ မ်က္လုံးကစားၿပီး ကြၽန္မကို ၾကည့္တယ္။  “ျပန္ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္ မေဟမာ”     “ေကာင္းပါၿပီတဲ့ရွင္”   အာကာက အရပ္ျမင့္ျမင့္ ပိန္ပိန္ပါးပါးနဲ႔ ၾကည့္ေကာင္းတယ္။ ေလးေထာင့္က်က် ေမး႐ိုးနဲ႔ အၿပဳံးက ခ်ိဳ တယ္။

“တို႔ေတြ မေတြ႕တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီေနာ္။ ဟုတ္တယ္မလား အာကာ”   “ဟုတ္တယ္ ၾကာလွၿပီ ကြၽန္ေတာ္တို႔လဲ သတိရေနၾက တာ” “ငါလည္း နင္တို႔ကို သတိရပါတယ္။ နင္ေကာ္ဖီေသာက္ဦးမလား ဒါမွမဟုတ္ သြားေတာ့မလား”   “ခုေတာ့ မေသာက္ႏိုင္ေတာ့ ဘူး။ ေလယာဥ္ေပၚမွာလဲ အမ်ားႀကီးေသာက္ခဲ့တယ္။ မေဟမာလည္း တေနကုန္ အလုပ္မ်ားေနမွာ။ နားခ်င္ေရာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ လာမေတြ႕လဲ ရပါတယ္” “ငါ နင့္ကို ႀကိဳခ်င္လို႔ လာႀကိဳတာပါ”    ကြၽန္မ လိမ္လိုက္တယ္။    “သြားၾကစို႔”    “အမ အေဖေရာ ဘယ္လိုလဲ”   “သူလည္း အဆင္ေျပပါတယ္။ ဒီကေန ေဝးေနတာ သူ႔အတြက္ေကာင္းတယ္။

အေမ့ကို အလြမ္း သက္သာတာေပါ့”  “ကင္ဆာက အေတာ္ဆိုးတယ္ေနာ္”  “ဟုတ္တာေပါ့”   “ကြၽန္ေတာ္ အန္တီနီလာ့ကို ခ်စ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔  ေမြးေန႔ေတြဆို သတိတရ ဖုန္းဆက္ၿပီး ဟာသေတြ ေျပာတတ္တယ္”  “ဟုတ္တယ္ အေမက ေပ်ာ္တတ္တယ္။ သူက ပင္စင္ယူရင္  ျမန္မာျပည္မွာ ျပန္ေနခ်င္တာ။ ဒါေပမဲ့ မျဖစ္လာခဲ့ဘူး”  အာကာက ကြၽန္မ ပခုံးကို ညႇစ္ၿပီး အားေပးတယ္။

ကြၽန္မ သူ႔ကို ျပန္ၿပဳံးျပ လိုက္တယ္။ ေျမေအာက္ရထားလက္မွတ္ ႏွစ္ေယာက္စာ ဝယ္ၿပီး ေနာက္လာမဲ့ရထားကို ေစာင့္ေနတယ္။ “နင္ လန္ဒန္ကို ပထမဆုံး  ေရာက္ဖူးတာလား”  “အေဖနဲ႔ တခါလာဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိေတာ့ ေျပာင္းလဲသြားၿပီ”  တျခားခရီးသည္ေတြကို ေငး ရင္း အာကာေျဖတယ္။  “နင္ ဘယ္မွာ ေနမလဲ။ အခန္းမွာထားတာ ရွိလား။ အိမ္ငွားမွာလား”  “အေဖက အိမ္ခန္း ဝယ္ထားတာ ရွိ တယ္။ သူ ဒီကို အလုပ္နဲ႔လာရင္ တည္းရေအာင္လို႔။

သူက တည္းခိုခန္းေတြ ဟိုတယ္ေတြ မႀကိဳက္ဘူးေလ”  “နင္ အဆင္ေျပတာ ေပါ့။ အဲဒါ ဘယ္မွာလဲ”   “ေဗာက္စ္ေဟာမွာ။ နာမည္က ေရးဗားလိုက္ဆိုလား ထင္တာပဲ”  “နင္ ေျပာတဲ့ေနရာ ငါသိတယ္။ အဲဒီ ေနရာက ေကာင္းတယ္” “ေရခ်ိဳးဖို႔ အိပ္ဖို႔ ေနရာရရင္ ေတာ္ပါၿပီ။ ေလယာဥ္အၾကာႀကီး စီးလာရေတာ့ ပင္ပန္းေနၿပီ။ ဒီကေန ေဝး လား”   “တနာရီအတြင္း ေရာက္ပါတယ္ အာကာရဲ႕”   အာကာ ၿပဳံးလိုက္တယ္။ ကြၽန္မ ရင္ထဲ လိပ္ျပာေတြ ပ်ံဝဲသြားသလိုပဲ။

“ဝိုးးး”  အခန္းကို ျမင္ေတာ့ အသက္ရႉမွားသြားတယ္။  “ကြၽန္ေတာ္ အဲေလာက္ မေမွ်ာ္လင့္ထားဘူး။ အေဖက ခဏ ခဏေတာ့ ဒီကို လာတယ္”   အခန္းက အေတာ္ေလးေကာင္းတယ္။ ပရိေဘာဂကလည္း အျပည့္အစုံပါပဲ။ အျပင္ဘက္ကို မွန္ေတြနဲ႔ကာထားေတာ့  လန္ဒန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ရႈခင္းကို ေကာင္းေကာင္းျမင္ရတယ္။ ဝရန္တာကို ထြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိုးထိေအာင္ျမင့္တဲ့ အေဆာက္အအုံေတြ ဟာ မီးပုံးေရာင္စုံထြန္းထားသလိုပါပဲ။ ေတာ္႐ုံလန္ဒန္ကသူေတြေတာင္ ဒီလိုရႈခင္းမ်ိဳး ျမင္ရဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။

“နင့္အခန္းက သိပ္မ ၾကာခင္မွာ နင့္သူငယ္ခ်င္းေတြ အပန္းေျဖဖို႔ ေနရာျဖစ္လာလိမ့္မယ္”   “သူငယ္ခ်င္းရေအာင္ အရင္ရွာလိုက္ပါဦးမယ္ အမရယ္”    “ငါကေရာ ဘာလဲ။ သူငယ္ခ်င္း မဟုတ္ဘူးလား”   “အမက ကြၽန္ေတာ့္မိသားစုေလ”   အာကာက ျပန္ေျဖရင္းနဲ႔ အံဆြဲတခုကို ဆြဲဖြင့္ လိုက္တယ္။  “ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ ဒီထဲမွာ ရွိတယ္”   အံဆြဲထဲက ေသာ့တစုံ ယူၿပီး ကြၽန္မကို ေပးတယ္။

ကြၽန္မလဲ အံ့ၾသၿပီး ေသာ့ကို ၾကည့္ေနမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ အာကာ့ကိုေရာေပါ့။   “နင္ ေနာက္ေနတာလား အာကာ”   “သိမ္းထားလိုက္ပါ မေဟမာ။ တကယ္လို႔ တ ခုခုဆို ကြၽန္ေတာ္ အခန္းျပန္ဝင္လို႔ရတာေပါ့။ အမ သိတဲ့အတိုင္း အေမက စိတ္ပူတတ္တယ္။ အမကို ေသာ့အပိုတစုံေပးထားဖို႔ အ ေဖ့ကိုလဲ ေျပာထားၿပီးသား” “ဒါဆိုလဲ ၿပီးတာပါပဲ။ လန္ဒန္က ႀကိဳဆိုပါတယ္ အာကာ”  ကြၽန္မ အိပ္ရာေပၚလွဲရင္း အာကာ့တိုက္ခန္း နဲ႔ ရႈခင္းေတြအေၾကာင္း ေတြးေနမိတယ္။

ကြၽန္မ တျခားသူေတြအေၾကာင္း သိပ္ေတြးေလ့မရွိဘူး။ အာကာက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။  သူရဲ႕ ႂကြယ္ဝမႈနဲ႔ စတိုင္က်တာေတြ ေပါင္းထည့္လိုက္ေတာ့ ဆြဲေဆာင္မႈပိုရွိတာေပါ့။ ေမာ္ဒယ္တေယာက္ေလာက္ မဟုတ္ေပမဲ့ သူရဲ႕  ခ်ိဳသာတဲ့ အၿပဳံးက ဆြဲေဆာင္တယ္။ ပါးခ်ိဳင့္နဲ႔ သူ႔အၿပဳံးက ကြၽန္မကို ဖမ္းစားထားတယ္။ အာကာ့အိမ္တုန္းက အျဖစ္ကို ျပန္ေတြး တယ္။ ကြၽန္မ သူ႔ကို လိုတာထက္ ပိုေငးမိခဲ့တယ္။

သူ႔အခန္းမွာ မီနီဘားေလး တခုရွိတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လုံးအတြက္ ဝိုင္ျဖဴတခြက္စီ  ငွဲ႔ၿပီး အက်ီလၤဲဖို႔ ထြက္သြားတယ္။ ကြၽန္မလဲ ဝိုင္ေသာက္ရင္း အခန္းကို ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ သူ ကိုယ္လက္သန႔္ရွင္းေရး လုပ္ၿပီး ျပန္ထြက္လာေတာ့  “အမ ျပန္ဦးမယ္ အာကာ။ မနက္ျဖန္ ႐ုံးသြားရဦးမယ္”   “မနက္ျဖန္ ညစာ အတူစားၾကမလား အမ။  လာႀကိဳတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးတင္လို႔ပါ”  ကြၽန္မ ေခါင္းညိတ္မိတယ္။ အာကာက အိမ္အျပင္ဘက္ထိလိုက္ပို႔ၿပီး တက္စီငွားေပးလိုက္ တယ္။   အာကာ့အခန္းနဲ႔ ယွဥ္ရင္ ကြၽန္မအခန္းက ေသးၿပီး က်ဥ္းက်ပ္တယ္။ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြလဲ ဝင္လာတယ္။

ကြၽန္မအေနနဲ႔ ဒီ လိုအခန္းမ်ိဳး ပိုင္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ ေဘးကို ေစာင္းၿပီး လက္ေမာင္းေပၚ ေခါင္းအုံးထားတယ္။ မာက်ဴရီ မီးေရာင္က လိုက္ကာေတြကို  ျဖတ္ၿပီး စိမ့္ဝင္ေနတယ္။ မူးေနတဲ့ ေကာင္ေလး ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ အသံၾကားရတယ္။ ညလယ္စာေၾကာင့္ ရင္နည္းနည္းျပည့္ ေနတယ္။ ႐ုတ္တရက္ ကြၽန္မ အထီးက်န္သလို ခံစားရတယ္။ အခုခ်ိန္ဆို ေႏြးတေယာက္ ဘာေတြလုပ္ေနပါလိမ့္။ အာကာေရာ ဘာ ေတြ လုပ္ေနပါလိမ့္။

ကြၽန္မ ဖုန္းျမည္လာတယ္။ အာကာဆီက စာပါ။ “အိမ္ျပန္တာ အဆင္ေျပရဲ႕လား အမ”  ကြၽန္မ ၿပဳံးလိုက္တယ္။ အာကာက ဂ႐ုစိုက္ ရွာသား။   “အိပ္ရာထဲမွာ” ကြၽန္မ ျပန္ပို႔လိုက္တယ္။   “အခန္းက က်ယ္ၿပီး အထီးက်န္ေနတယ္” အာကာဆီက စာ ျပန္လာတယ္။   “နင့္အခန္းကေန ရႈခင္းလွလွေလးေတြ ခံစားလို႔ရတယ္ေလ”   “ကြၽန္ေတာ့္အခန္း မဟုတ္ပါဘူး။ အေဖ့ဆီက ခဏငွားထားတာပါ”   ကြၽန္မ သက္ျပင္းခ်မိတယ္။  “ငါလည္း တေယာက္တည္းပါပဲ အာကာရယ္”   အာကာ ကြၽန္မကို ဖုန္းေခၚတယ္။   “ကြၽန္ေတာ္မ်ား မွားသြားလား”  “ဟင္ ဘာလို႔လဲ”   “အိပ္ရာအပိုရွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အခန္းမွာ အမေနလို႔ရတယ္ေလ”  “မနက္ေစာေစာ ႐ုံးသြားရ မယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ ငါ့မွာ အဝတ္အပိုေတြလဲ မပါလာဘူး” “အဲဒါလဲ ဟုတ္တယ္ အမ။ ေနာက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းဆို ေတာ့ အမ သိကၡာက်ေနပါဦးမယ္”  ကြၽန္မ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္မိတယ္။

“က်စရာ သိကၡာလည္း မရွိပါဘူးဟယ္။ အဲလို စာနာေပးတာေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”  ႏွစ္ေယာက္လုံး ခဏၿငိမ္သက္ေနမိတယ္။  အာကာ့အသက္ရႉသံကို ဖုန္းထဲက ၾကားေနရတယ္။  “မနက္ျဖန္ ကြၽန္ေတာ္ ဘာလုပ္ေနရမလဲ မသိဘူး။ ေနာက္အပတ္ထဲက်မွ  ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္ေတြက စမွာ”   “လန္ဒန္ အႏွံ႔သြားေပါ့ဟာ”   “အမ ႐ုံးက ဘယ္မွာလဲ”   “နင္ ဘာလုပ္မလို႔လဲ”   “အမကို ေန႔လည္ စာ လာေကြၽးမယ္ေလ”  “နင္ေျပာေတာ့ ညစာေကြၽးမယ္ဆို”   “ညစာလဲ ေကြၽးပါ့မယ္ဗ်ာ။ အမသာ အားပါေစ။ အခု အမ႐ုံး ဘယ္ မွာလဲဆိုတာေျပာ”“ဘစ္ေရွာ့ဂိတ္မွာ။ အမ႐ုံးက ဘစ္ေရွာ့ဂိတ္မွာ။အဲဒီနားမွာ စတီး႐ုပ္ထုက ဘူတာ႐ုံ အေနာက္ဘက္ဝင္ေပါက္မွာ  ရွိတယ္။ အဲဒီက ေစာင့္ေလ”  “ဘယ္အခ်ိန္လဲ”   “ဆယ့္ႏွစ္နာရီနဲ႔ ႏွစ္နာရီၾကား ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္လာခဲ့”   “အိုေက။

ကြၽန္ေတာ္လာခဲ့ မယ္။ အမ အိပ္ေတာ့ေလ”   “အင္း ဟုတ္တယ္။ မနက္ျဖန္ ႐ုံးသြားရဦးမွာ။ ဒါနဲ႔ အာကာ”   “ဘာလဲ မေဟမာ”    “ဖုန္းဆက္တဲ့  အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”  “အတူတူပါပဲ မေဟမာ။ မနက္ျဖန္ ေတြ႕ၾကတာေပါ့”  အာကာ ဖုန္းခ်သြားေတာ့ ကြၽန္မ ကုတင္ေပၚ  ျပန္လွဲလိုက္တယ္။ ရင္ထဲမွာ လႈိက္ဖိုေနမိတယ္။ အာကာရဲ႕ အသံကို ခုထိၾကားေယာင္ေနတုန္း။ မျဖစ္သင့္မွန္း သိေနေပမဲ့ သာယာမိ  တယ္။ ေဘးဘက္ကို ေစာင္းရင္း အိပ္ဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္တယ္။ အာကာ့ကို စိတ္ဝင္စားမိေနတာ တကယ္ဆိုရင္ ကြၽန္မေတာ့ ဒုကၡပါပဲ။

“ၿပီးေတာ့ေကာ”  ေႏြးက စိတ္ဝင္တစားေမးတယ္။ ကြၽန္မ ဖုန္းကို နားနဲ႔ ပခုံးၾကား ညႇပ္ထားၿပီး လက္ဖက္ရည္ေဖ်ာ္ေနတယ္။ ကြၽန္မ  ေႏြးကို မလိမ္ေျပာခဲ့မိဘူး။   “သူက ဆြဲေဆာင္မႈရွိတယ္။ နင္သေဘာက်မဲ့ ပုံမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ နင္ ခ်စ္မိသြားမွာ”    “ငါ သူနဲ႔ ေတြ႕လို႔ရမလား”   “ဒီစေန တနဂၤေႏြ ငါ တခုခု စီစဥ္ေပးမယ္ေလ”   လက္ဖက္ရည္ကို ေမာ့ေသာက္ရင္း ကြၽန္မ ေျဖ လိုက္တယ္။ မီးဖိုျပတင္းေပါက္ကေန ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိုးက ခပ္အုံ႔အုံ႔။ အာကာနဲ႔ ေနလည္စာ စားတဲ့အခ်ိန္ေတာ့ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျဖစ္ေနဖို႔လိုတယ္။  “ငါ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ခုေတာ့ ႐ုံးသြားမွ ျဖစ္မယ္”   “ဂ႐ုစိုက္ပါ ေႏြး။

ခ်စ္တယ္ေနာ္”   “အင္းပါ  ေဟမာ။ မြ မြ”  ဒီေန႔က အခ်ိန္ေတြ ကုန္ဖို႔ ခက္တဲ့ေန႔တေန႔ပါပဲ။ အလုပ္ေတြလဲ ရႈပ္တယ္။ အာကာနဲ႔ ခ်ိန္းထားတာကိုပဲ သတိရေန တယ္။ ကြၽန္မတို႔ေဘာ့စ္က မနက္ပိုင္းကို အလုပ္ေတြ ၫႊန္ၾကားေလ့ ရွိပါတယ္။ ေန႔လည္ဆိုရင္ေတာ့ သူ လာေလ့မရွိဘူး။ ေန႔လည္ စာ စားရင္း အခ်ိန္ၾကာခ်င္ ၾကာမွာ။ တျခားသူေတြကိုေတာ့ ေန႔လည္ ေဆးခန္းျပဖို႔ ရွိတယ္ေျပာထားတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေရာဂါလို႔  ေျပာေတာ့ ဘယ္သူမွ မစပ္စုေတာ့ပါဘူး။

နာရီကိုပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ၾကည္ၿပီးေစာင့္ေနမိတယ္။ အာကာ့ဆီက စာဝင္လာတယ္။ ဖုန္းကို ဝမ္းသာအားရ ေကာက္ၿပီး ၾကည့္ ေတာ့ လက္တုန္ေနတာနဲ႔ ဖုန္းျပဳတ္က်ေတာ့မလိုပါပဲ။   “အလုပ္ေတြ တဝက္က်ိဳးၿပီလား”   “အင္း ၿပီးခါနီးၿပီ”   ကြၽန္မ ျပန္ပို႔တယ္ ၿပီး စားပြဲေပၚ ျပန္တင္ထားလိုက္တယ္။   “ေန႔တဝက္ လစ္လို႔ မရဘူးလား”   အာကာ စာထပ္ပို႔တယ္။ ကြၽန္မလဲ ပတ္ဝန္းက်င္ကို တ ခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူ႔အဖြဲ႕နဲ႔သူ စကားေျပာ ေကာ္ဖီေသာက္ လုပ္ေနၾကတယ္။  ဘယ္သူမွ မသိဘဲ လစ္လိုက္လို႔ရတာပဲ။  ကြၽန္မ ေဘာ့စ္ဆီကို စာပို႔လိုက္တယ္။ ဆရာဝန္ ျပမဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာမလဲ မသိတဲ့ အေၾကာင္းပါ။ ေဘာ့စ္က  ရွင္းရွင္းပဲ ျပန္ပို႔ပါတယ္။ ဒီေန႔လည္ off ယူၿပီး က်န္တဲ့ အလုပ္ေတြကို ေနာက္တပတ္မွ ေပါင္းလုပ္ပါတဲ့။

ကြၽန္မ ထီေပါက္သလိုပါ ပဲ။ ေန႔လည္ခင္း off ၊ ေန႔လည္စာ အလကားစားရမွာနဲ႔ ေမာင္ဝမ္းကြဲက အေဖာ္လုပ္ေပးမွာရယ္နဲ႔ေပါ့။ ၁၂ နာရီထိုးတာနဲ႔ အလုပ္ကို  လက္စသတ္၊ ပစၥည္းေတြသိမ္းၿပီး ႐ုံးက ထြက္လာခဲ့တယ္။ လမ္းေပၚမွာလဲ လူေတြ ရႈပ္ေနတယ္။ အာကာနဲ႔ ခ်ိန္းထားတဲ့ ေနရာမွာ  ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ ကြၽန္မ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အံ့ၾသမိတယ္။ မႏူးမနပ္ သစ္႐ြက္ေႂကြတာ ရင္ခုန္ရေတာ့မဲ့ အ႐ြယ္ ျပန္ျဖစ္ေနသလို ပဲ။ အခ်ိန္တန္ရင္ ဇာတ္သိမ္းရမွာ သိေပမဲ့ ရသေလာက္ေလး ေပ်ာ္႐ႊင္ခ်င္ေနတယ္။

သိပ္မၾကာဘူး။ အာကာေရာက္လာတယ္။ ဝတ္စားထားတာက စတိုင္က်က်ပါပဲ။ သူ႔ကို ျမင္လိုက္ေတာ့ ကြၽန္မ အရည္ေပ်ာ္သြား တယ္။ လမ္းမွာ ျဖတ္သြားတဲ့ တျခားမိန္းကေလးေတြလဲ အာကာ့ကို ေငးသြားၾကတယ္။ အာကာ ကြၽန္မနားေရာက္လာေတာ့ လက္ ကမ္းေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပါးကို နမ္းတယ္။  “ဟယ္လို အာကာ”   “ဟိုင္း အမ၊ ကြၽန္ေတာ္ လန္ဒန္ကို သေဘာက်တယ္”  “လန္ဒန္က လည္း နင့္ကို သေဘာက်ပါတယ္ ”   အာကာက ရယ္လိုက္ရင္း ကြၽန္မ လက္ေမာင္းကို ခ်ိတ္လိုက္တယ္။   “လာခဲ့ အမ။ ဒီေထာင့္ နားက အီတလီဆိုင္မွာ ဘြတ္ကင္လုပ္ခဲ့တယ္”  “နင္ေျပာတဲ့အတိုင္း ငါ ေန႔တဝက္ off ယူခဲ့တယ္”   “ေကာင္းတာေပါ့ အမရယ္”   အာကာ့ေဘးက လက္ကိုတြဲၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲ လိုက္လာခဲ့တယ္။

႐ူးသြပ္မိုက္မဲတာေတြ အမ်ိဳးဆိုတာေတြကို ေမ့ထားၿပီး ပစၥဳပၸန္  အခ်ိန္ကေလးကိုပဲ တန္ဖိုးထား ျဖတ္သန္းေနမိတယ္။  မွာထားတဲ့ စားစရာေတြ မလာခင္ ဝိုင္ေသာက္ရင္း စကားစျမည္ေျပာၾက တယ္။  “နင္သိလား အာကာ ငါ အဲလို ခိုးထြက္ရတာမ်ိဳးကို သေဘာက်တယ္။ ငါ့ကိုယ္ငါ လြတ္လပ္တယ္လို႔ ခံစားရတယ္”    “လစ္ တတ္ေပမဲ့ အမက အလုပ္ႀကိဳးစားပါတယ္။ အသက္ ႏွစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္မွာ ဒီလိုေနရာ ရဖို႔ မလြယ္ဘူးေလ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဂုဏ္ ယူသင့္တယ္”  “ႏွစ္ဆယ့္ခုနစ္ပါ အာကာ”  “ဘယ္တုန္းက ျပည့္သြားတာလဲ”   “ဒီဇင္ဘာ ၁၃ က”   “မထင္ရဘူး အမ။ အမ ၾကည့္ရ တာ ငယ္ေသးတဲ့ပုံပါပဲ”  “ဟား ဟား ေျမႇာက္ေျပာလဲ ငါက ဘာမွ မေကြၽးဘူးေနာ္ အာကာ”  စားစရာေတြ ေရာက္လာေတာ့ ႏွစ္ ေယာက္သား ခပ္သြက္သြက္ပဲ စားလိုက္ၾကတယ္။

“ဒါနဲ႔ အာကာ နင္ဒီကို ဘာျဖစ္လို႔လာတာလဲ”  “ရန္ကုန္မွာ ပ်င္းလို႔။ ႏိုင္ငံျခား အေတြ႕အႀကဳံလဲ လိုခ်င္တာလည္းပါတယ္။”  “နင္က  ဘာလုပ္မွာလဲ” “ပ႐ိုဂရမ္မင္း လုပ္မလားလို႔”    “နင့္ကို ၾကည့္ရတာ ပ႐ိုဂရမ္မာနဲ႔ မတူပါဘူး”   “ဒါဆို ဘာနဲ႔တူလဲ မေဟမာ”   “နင္ က သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဝတ္စားထားေတာ့ ကုန္သည္လိုလို ေရွ႕ေနလိုလိုပါပဲ”  “ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ ရွပ္အျဖဴနဲ႔ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ဝတ္မွထင္ တယ္”  အာကာက ထိုင္ခုံကို ေက်ာမွီလိုက္ရင္း ေျပာတယ္။   “နင္ အခုဝတ္ထားတဲ့နဲ႔ အရမ္းၾကည့္လို႔ ေကာင္းတယ္။ နင့္အထာနဲ႔ နင္ ေပါ့ဟာ”  ” ေက်းဇူးပါပဲ”   အာကာက တခ်က္ၿပဳံးလိုက္တယ္။

သူ႔အၿပဳံးက ကြၽန္မကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္လြန္းတယ္။   “ေဆာရီး အာကာ။  တခါတေလ ငါ့ပါးစပ္က အဲလို ေလွ်ာက္ေျပာတတ္တယ္”   “ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး အမ။ ေကာ္ဖီေသာက္ဦးမလား”  “မေသာက္ေတာ့ ဘူး အာကာ”   အာကာက ဘီလ္ကို ကြၽန္မ မျမင္ေအာင္ ရွင္းလိုက္တယ္။ ကြၽန္မ အတင္းလုရွင္းေပမဲ့ သူက လက္မခံဘူး။ ဆိုင္ထဲက  ျပန္ထြက္လာေတာ့ အာကာက သူ႔မာဖလာ ကြၽန္မကို ပတ္ေပးလိုက္တယ္။ ကြၽန္မလည္း အေတာ္ၾကည္ႏူးသြားတယ္။

“အခု ဘယ္သြားၾကမလဲ” အာကာ့မာဖလာဆီက ရတဲ့ကိုယ္သင္းနံ႔ေလးကို ခံစားမိေနတယ္။   “ကြၽန္ေတာ္ မေျပာတတ္ဘူး အမ။  အမ ေျပာၾကည့္ေလ”  “ဝါတာလူးအထိ ဘတ္စကားစီးၿပီး နင့္အိမ္ကို လမ္းေလွ်ာက္မယ္ေလ”   “ေကာင္းတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အမ ဒီ ဖိနပ္ေတြနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ အဆင္ေျပပါ့မလား”  “အၾကာႀကီး မတ္တပ္မရပ္ရရင္ အဆင္ေျပပါတယ္ အာကာ”   “ဒါဆို အဲလို မ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္ေလ”  အာကာ ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ တက္စီငွားလိုက္တယ္။

“ကားမငွားနဲ႔ အာကာ။ ငါေလွ်ာက္ႏိုင္တယ္။ ဆယ့္ငါးေပါင္ေလာက္ အနည္းဆုံးကုန္မွာ”   “လာပါ အမရယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ရွင္းလိုက္ပါ့ မယ္”  ကြၽန္မကို တက္စီထဲ အတင္းဆြဲေခၚတယ္။  ” ဝါတာလူးကို ေမာင္းပါ”   “တက္စီဖိုးက တပတ္ ေန႔လည္စာ စားလို႔ရတယ္  အာကာရဲ႕”  “အမ ေျခေထာက္နာမွာစိုးလို႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ ဝါတာလူးကေန ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ကလဲ လွမ္းတယ္ေလ။ ေတာ္ၾကာ  ေျခေထာက္နာေနလို႔ ညေနခင္းရဲ႕ အလွအပေတြကို မခံစားႏိုင္ဘဲ ေနလိမ့္မယ္”  “နင္ ငါ့ကို ေလွာင္ေနတာလား”   “မဟုတ္ရပါဘူး  ဗ်ာ။ အမက ကြၽန္ေတာ့္အမေလ။ သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖစ္ဖို႔လိုပါတယ္”  ကြၽန္မလည္း ဘာမွ မေျပာသာပဲ တက္စီထဲကေန  အျပင္ဖက္ကို ေငးၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ေသာၾကာေန႔ဆိုေတာ့ ကားေတြ ပိတ္စျပဳလာပါၿပီ။

ဒါေပမဲ့ တက္စီသမားက ျဖတ္လမ္း ေတြက ေမာင္းသြားေတာ့ သိပ္မၾကာပါဘူး။ အာကာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖုန္းပြတ္ေနပါတယ္။  ဝါတာလူးကို ေရာက္ေတာ့ အာကာ က ေကာ္ဖီဆိုင္ဝင္ၿပီး ကြၽန္မနဲ႔ သူ႔အတြက္ လတ္ေတးတခြက္စီ ဝယ္လာပါတယ္။ ေကာ္ဖီခြက္ ကိုယ္စီကိုင္ၿပီး သိမ္းျမစ္ကို ေငးၾက တယ္။ စင္ေရာ္ႏွစ္ေကာင္က သိမ္းျမစ္ေပၚမွာ ျဖတ္ပ်ံသြားတယ္။ စကားမေျပာျဖစ္ဘဲ လမ္းသြားလမ္းလာေတြကို ၾကည့္တယ္။  လတ္ေတးကို ကုန္ေအာင္ေသာက္ၿပီး အာကာ့အိမ္ကို လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ စက္ဘီးသမားနဲ႔ အေျပး ေလ့က်င့္သူေတြပါ ေတြ႕ရတယ္။ လမ္းဘတ္နန္းေတာ္နဲ႔ အမ္အိုင္စစ္ကို ေက်ာ္ေတာ့ ႏိုင္းအမ္းမွာ ရွိတဲ့ေခတ္မီအေဆာက္အအုံေတြ  ျမင္ရတယ္။ အာကာက ဗိသုကာလက္ရာ အေၾကာင္းေတြ ေျပာတယ္။

ကြၽန္မလည္း သိပ္စိတ္မဝင္စားလို႔ ေခါင္းပဲ ညိတ္လာခဲ့ တယ္။  ကြၽန္မ သတိမထားမိခင္မွာပဲ အာကာ့လက္က ကြၽန္မကို ခ်ိတ္ထားတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း သူ႔တင္ပါးကလည္း ကြၽန္မ တင္ပါးကို လာထိထိေနတယ္။ သူ႔မ်က္လုံးကလည္း ေနဝင္ဆည္းဆာေအာက္မွာ အေရာင္ေတာက္ေနတယ္။ သူရဲ႕ အလြယ္တကူ ၿပဳံးလိုက္တာက ကြၽန္မရင္ကို ေႏြးေစတယ္။ အာကာ့အရပ္က ကြၽန္မထက္ ၆လက္မေလာက္ ျမင့္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အရိပ္ထဲမွာေတာ့  လိုက္ဖက္ညီေနပါတယ္။ အာကာနဲ႔တြဲၿပီး လမ္းေလွ်ာက္သြားရတာ ကမာၻေပၚမွာ သဘာဝအက်ဆုံးလိုပါပဲ။ အဲဒီအခိုက္အတန႔္ေလး  မၿပီးဆုံးေစဖို႔ ကြၽန္မ ဆုေတာင္းမိတယ္။ အခန္းကိုေရာက္ေတာ့ အာကာက ကြၽန္မ ကုတ္အက်ီကႋု ခြၽတ္ၿပီး တံခါးေဘးက စင္မွာ  ခ်ိတ္လိုက္တယ္။

ၿပီးေတာ့ မီနီဘားကို သြားၿပီး   “ဝိုင္ေသာက္မလား မေဟမာ”  “ေသာက္မွာေပါ့”   “အျဖဴလား အနီလား”    “အနီပဲ  ေပးပါ”  ကြၽန္မ ျပတင္းေပါက္ေဘးမွာ ရပ္ေနၿပီး လန္ဒန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အလွအပကို ခံစားေနမိတယ္။ ဖုန္းျမည္လာလို႔ ၾကည့္ေတာ့ ေႏြးဆီ ကပါ။   “ေဟမာ ဒီည ကလပ္လိုက္ဦးမလား”   “ဒီညေတာ့ အဆင္မေျပဘူး။ မနက္ျဖန္ ေတြ႕မယ္ေလ”   “ဘာလဲ နင့္သူငယ္ခ်င္း အသစ္နဲ႔ ကစားေနတာလား”   ကြၽန္မ ရယ္မိတယ္။    “မနက္ျဖန္ နင္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးဖို႔ စီစဥ္လိုက္မယ္ေလ ေႏြး။ အခု သူက ငါ့ အတြက္ ညစာခ်က္ေနလို႔”   “ေကာင္းပါၿပီေအ။ ေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစ”   အာကာကို ၾကည့္ေတာ့ သူက မ်က္ခုံးပင့္ျပတယ္။   “ေဆာရီး  အာကာ။ ေႏြးက ငါ့ BFF မို႔ပါ။ အလုပ္ၿပီးရင္ သြားေသာက္ေနက်။ ဒီည မအားတဲ့အေၾကာင္း သူ႔ကို ေျပာတာ”   “သူငယ္ခ်င္းေတြက  အေရးႀကီးတယ္။

မေဟမာ့ အစီအစဥ္ ပ်က္သြားတာ ေဆာရီးပါ”  “ရပါတယ္ အာကာရဲ႕။ နင္ အားနာလို႔ရွိရင္ မနက္ျဖန္ည ငါတို႔ နဲ႔ လိုက္ခဲ့ေလ”  “ဘယ္လိုျငင္းရက္မွာလဲ မေဟမာရယ္”   အာကာက ဝိုင္အနီ တပုလင္း ယူလာၿပီး ႏွစ္ေယာက္စာ ငွဲ႔လိုက္တယ္။   “ခ်ီးယားစ္ TGIF ပါ အမ”   “ခ်ီးယားစ္ အာကာ၊ ဒီညအတြက္ ေက်းဇူးေနာ္”   “ရပါတယ္ အမ၊ ကြၽန္ေတာ္ ညစာ သြားခ်က္ဦးမယ္”    အာကာ မီးဖိုခန္းထဲသြားၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ဖို႔ ျပင္ဆင္တယ္။   “အေဖက အခ်က္အျပဳတ္ ဝါသနာပါတယ္ေလ။ တကယ္လို႔ စီးပြားေရး သာ မလုပ္ျဖစ္ရင္ စားဖိုမႉးလုပ္ခ်င္တာတဲ့။ ဒီကို မလာခင္ အေဖ့ဆီက အခ်က္အျပဳတ္ သင္လာခဲ့တာ”  မီးဖိုခန္းအဝမွာ ရပ္ရင္း  ကြၽန္မေမးလိုက္တယ္။   “ဘာကူညီရမလဲ အာကာ”   အာကာက ခုံတလုံးဆြဲေပးရင္း   “ရပါတယ္ အမ။

ဒီမွာထိုင္ ဝိုင္ေသာက္ရင္း  ကြၽန္ေတာ့္ကို အေဖာ္လုပ္ေပးရင္ ရပါၿပီ”  “အဆင္ေျပတာေပါ့ အာကာ”   ေနာက္ေတာ့ အာကာက ၾကက္သြန္နီလွီးေနတယ္။   “အမ   အေၾကာင္းေျပာျပပါလား” “နင္ ဘာသိခ်င္တာလဲ အာကာ”    “အမက ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ”   ကြၽန္မ ဝိုင္ခြက္ကို ေငးေနမိတယ္။   “ေျဖရခက္တဲ့ ေမးခြန္းပဲ အာကာ”   ကြၽန္မ သက္ျပင္းခ်မိတယ္။   “ေျပာစရာ မ်ားမ်ားစားစား မရွိဘူး ထင္တယ္။ငါက လန္ဒန္မွာ  အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သူတေယာက္။ အလုပ္သြားတယ္။ ကလပ္တက္တယ္။ ေသာက္တယ္။ အခန္းေသးေသးမွာေနတယ္။ အနာဂတ္ အေၾကာင္း မေတြးဘူး။ ေတြးရင္ စိတ္ဓာတ္က်လို႔” “အဓိပၸာယ္ မရွိတာ။ အမက အဲလိုပုံမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယုံၾကည္ မႈရွိတဲ့ မိန္းကေလးပါ”   ကြၽန္မ ဝိုင္တက်ိဳက္ေမာ့လိုက္ရင္း  “ငါ့ဘဝက ေလွာင္အိမ္ထဲက ႂကြက္လို ဒါမွမဟုတ္ ႀကိဳးဆြဲရာက ရတဲ့  ႐ုပ္ေသးလိုပါပဲဟာ။

ေႏြးတေယာက္ပဲ ငါ့ကို အေဖာ္လုပ္မဲ့သူ ရွိတယ္”   အာကာက အာလူးေတြ ေဆးရင္း   “ေကာင္ေလးေရာ မရွိ ဘူးလား” ကြၽန္မ မခ်ိတင္ကဲ ၿပဳံးလိုက္တယ္။  “ငါက အခ်စ္ေရး ကံမေကာင္းဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တေယာက္တည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတယ္။  တျခားသူအတြက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အထိခိုက္မခံဘူး”   “အမက ခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ အဲလိုလုပ္ေနတာ အမအတြက္ မေကာင္းပါ ဘူး”  “အင္းးးအာကာ နင္ ငါ့အေၾကာင္း ေသခ်ာမသိေသးလို႔ ျဖစ္မွာပါ”   အာကာ့ဆီက မ်က္ႏွာလႊဲၿပီး အေဝးကို ၾကည့္လိုက္တယ္။  မ်က္ႏွာမွာေတာ့ ရွက္ၿပဳံးေလးနဲ႔ေပါ့။  “အမက အရင္လိုပါပဲ သိပ္မေျပာင္းလဲသြားပါဘူး”   “ေျပာင္းပါတယ္”   “ထားပါေတာ့ေလ”  “နင့္အေၾကာင္းလဲ ေျပာပါဦး”   “အမ ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲေလ”   “အဲလို လြယ္လြယ္မေျပာနဲ႔”   အာကာ ခါက်က္ဥကို လွီးေနလက္စက  ဓားခ်လိုက္တယ္။  “အသက္ အစိတ္ေလာက္မွာ ပ်င္းလာတယ္။ ဘဝမွာ စိတ္ဝင္စားစရာက ဘာမွမရွိဘူး။

တြဲဖူးတဲ့ ေကာင္မေလး ေတြကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်စ္တာထက္ အေဖ့ရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈကို စိတ္ဝင္စားတာကလား။ ဘဝရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ေနတာ  လဲ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကိုလာခဲ့တာ။ မဆိုးပါဘူး။ ခုေတာ့ အမဝမ္းကြဲအတြက္ ညစာခ်က္ေပးေနတဲ့ ၂၆ ႏွစ္သားေလးေပါ့”   “ဒါနဲ႔  နင္ ဘာေတြခ်က္ေနတာလဲ အာကာ”  “အမ ျမန္မာထမင္းဟင္း ငတ္ေနတာမလား။ ၾကက္သားအာလူးကို မဆလာအုပ္မယ္။  အစိမ္းေၾကာ္ေလးနဲ႔ေပါ့။ ထမင္းစားၿပီးရင္ ေသာက္ဖို႔ ဝိုင္ရွိတယ္ေလ”   “နင့္ကို ထမင္းခ်က္ခန႔္မွ ထင္တယ္”   “ဘာလို႔လဲ”       “Fast food ေတြ စားရတာ မုန္းလွၿပီ။ ခ်က္ဖို႔လည္း အခ်ိန္မရဘူး။ ခ်က္လည္း မခ်က္တတ္ပါဘူးဟာ။ အိမ္က မီးဖိုခန္းကလည္း  က်ဥ္းတယ္”   “အမအတြက္ဆို ကြၽန္ေတာ္ စားေတာ္ကဲလုပ္ေပးပါ့မယ္။

အမ လိုအပ္ခ်ိန္တိုင္းေပါ့”   “မျဖစ္ႏိုင္တာကို ကတိမေပး စမ္းပါနဲ႔ အာကာရယ္။ ငါက ညတိုင္းလာစားမွာေနာ္”   “အခန္းအပို ရွိတယ္ လာေနပါလို႔ အမကို ေျပာသားပဲ”   ဝိုင္ခြက္ကို လႈပ္ ေသာက္ရင္း အာကာ ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္ေတြ လွီးတာၾကည့္ေနမိတယ္။   “လန္ဒန္မွာ ေနရတာ မလြယ္ပါဘူး”    “ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ လာ ေနပါလား။ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ေပါ့”   ေျပာရင္း အာကာက ကြၽန္မကို ေငးၾကည့္ေနေတာ့ ကြၽန္မလည္း ရွက္ေသြးျဖာမိတယ္။     ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးေတာ့ အာကာ ေရခ်ိဳးတယ္။ ေနာက္ ကြၽန္မတို႔ ညစာအတူစားၾကတယ္။ ျမန္မာထမင္းဟင္း မစားရတာၾကာေနလို႔ လား မသိဘူး။ စားလို႔ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ ဗိုက္တင္းေအာင္စားမိတယ္။ ပန္းကန္ေတြေတာ့ ကူသိမ္းၿပီး ေဆးေပးလိုက္တယ္။

အားလုံးၿပီးေတာ့ ဝိုင္ခြက္ကိုယ္စီကိုင္ၿပီး အိမ္ေရွ႕ဆိုဖာမွာ ထိုင္ၾကတယ္။ ဝိုင္တန္ခိုးေၾကာင့္ ကြၽန္မ ရီေဝေဝပါပဲ။ အာကာနဲ႔ အတူရွိ ေနတာ ေႏြးေထြးလုံၿခဳံသလိုပါပဲ။ အခန္းက ေလဝင္ေလထြက္ေကာင္းၿပီး အလင္းေရာင္လဲရတယ္။ စိတ္ကူးကြန္ယက္ ျဖန႔္က်က္ေန တုန္း  “ေဆာရီး အာကာ။ ဘာေျပာလိုက္တာလဲ”  အာကာ တခုခု ေျပာလိုက္သလို ထင္လို႔ ေမးၾကည့္တယ္။   “အမ ဘာစားခ်င္ ေသးလဲ။ ေကာ္ဖီေသာက္ဦးမလားလို႔”    “ေက်းဇူး အာကာ။ မေသာက္ခ်င္ေသးဘူး။ ငါ ဒီေန႔ တကယ္ေပ်ာ္ရပါတယ္”   “အမၾကည့္ ရတာ တကယ္ေပ်ာ္ေနပါတယ္” “အင္း ဟုတ္တယ္။ အခန္းက ေကာင္းတယ္။ ဆိတ္ၿငိမ္တယ္။ အစားအေသာက္လဲ  ေကာင္းေကာင္းစားရတယ္။ ဝိုင္နဲ႔ ဧည့္ခံတယ္။ ငါ ေပ်ာ္တာေပါ့”   အာကာက ဝိုင္ပုလင္းယူၿပီး ထပ္ငွဲ႔ေပးတယ္။

“ေက်းဇူးပါ  အာကာ”   “ဒါနဲ႔ အမကို ၾကည့္ရတာ အေဖာ္လိုေနသလိုပဲ။ စတာမဟုတ္ဘူးေနာ္”   “အင္း နင္မွန္ပါတယ္ အာကာ။ ေႏြးကိုလည္း  အခ်ိန္တိုင္း ဒုကၡေပးမေနခ်င္ပါဘူး။ ငါ့နားမွာ ဘယ္သူမွ မရွိတာၾကာၿပီ။ ရည္းစားထားရတာ ဘယ္လိုလဲေတာင္ ေမ့ေနၿပီ”     “ဒီမွာ  တေယာက္တည္းေနရတာ အမ ခက္ခဲမွာေပါ့”  “ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ လန္ဒန္မွာ ငါတေယာက္တည္း အထီးက်န္ေနရတယ္။ သူမ်ားေတြ အတြက္ ေပ်ာ္စရာေပါ့။ ေႏြးက အေကာင္းဆုံး သူငယ္ခ်င္းပါပဲ”  “အခုထိေပါ့”   အာကာက ၿပဳံးရင္း ေမးတယ္။   “ဟုတ္တယ္ အခု ထိပဲ”   “ဝရန္တာ သြားထိုင္ၾကမလား”  “ေကာင္းသားပဲ။ လန္ဒန္ရဲ႕ ညအလွကို ခံစားၾကတာေပါ့”   ကြၽန္မတို႔ ဝရန္တာကေန ၿမိဳ႕ျပရဲ႕  ညအလင္းကို စိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ရာသီဥတုကလည္း ေအးျမေနေတာ့ ကြၽန္မ ကုတ္အက်ီကႋု ထပ္ဝတ္တယ္။ အာကာက သူ႔ မာဖလာကို တခါထပ္ပတ္ေပးတယ္။ သူကေတာ့ အေႏြးထည္ ဝတ္တယ္။

“လန္ဒန္က ညဆို အရမ္းလွတာပဲ”   “ရန္ကုန္လဲ လွပါ တယ္ မေဟမာ”  “ၾကည့္တဲ့သူေပၚ မူတည္မွာေပါ့ အာကာရယ္”   “စကားမစပ္ အမမွာ ခ်စ္သူမရွိဘူးဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ သိပ္မယုံခ်င္ ဘူး”  “မေနာက္ပါနဲ႔ ငါ့ေမာင္”  “အတည္ေျပာတာ။ အမက ႐ုပ္လဲေခ်ာပါတယ္။ အမ တကိုယ္တည္း ဘာေၾကာင့္ေနေနလဲ  ကြၽန္ေတာ္ နားမလည္ဘူး”   “ေႏြးမေခၚရင္ ငါက စာအုပ္ေတြနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ေလ့ရွိတယ္။ အလုပ္က တဖက္နဲ႔။ ျပန္လာရင္  ဖတ္ဖတ္ေမာေနၿပီ။ အျပင္ထြက္ဖို႔ အားေတာင္မရွိဘူး။ ၿပီးေတာ့ ငါ့လို ငမြဲကို ဘယ္သူမွ ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး”  “ဒီေန႔ေတာ့ အမမွာ  အခ်ိန္ပိုေတြ အမ်ားႀကီးပါ”   အာကာက ကြၽန္မကို စိုက္ၾကည့္ရင္း ေျပာတယ္။   “ဒါက မတူဘူးေလ။ နင္က ငါ့ေမာင္ကိုး”   “ထားပါ ေတာ့။ ကြၽန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္းကနဲ႔ အခု သိပ္မကြာဘူး မဟုတ္လား အမ”   “နင္ အခု ဆြဲေဆာင္မႈ ပိုရွိလာတယ္”   ကြၽန္မပါးစပ္က  လႊတ္ခနဲ ထြက္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ အာကာက ရယ္လိုက္တယ္။

“အလွအပဆိုတာ ၾကည့္တဲ့သူရဲ႕ မ်က္လုံးထဲမွာပါပဲ”    ဝိုင္ ေသာက္ရင္း အာကာက ေျပာတယ္။  “ဒါေပမဲ့ အမ ေျမႇာက္လုံးပင့္လုံးအတြက္ ေက်းဇူးပါဗ်ာ”  “ငါ ႐ိုး႐ိုးသားသား ေျပာတာပါ။ ငါ့ ပါးစပ္က လက္လႊတ္စပယ္ ေျပာတတ္ေပမဲ့ အမွန္ေတြပဲ။ နင္က ၾကည့္ေကာင္းတယ္။ ေႏြးေတာင္ နင့္ကို စိတ္ဝင္စားေနတာ။  လန္ဒန္က တျခားေကာင္မေလးေတြလည္း အဲလိုပဲေနမွာ”  “တကယ္လို႔ မထင္ပါဘူးဗ်ာ”   အာကာက ကြၽန္မေျပာတာကို  သေဘာက်ေနတယ္။ ႐ုတ္တရက္ ႏွစ္ေယာက္လုံး တိတ္ေနမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အာကာက ကြၽန္မကို ဖက္လိုက္တယ္။ ကြၽန္မ  ခိုက္ခိုက္တုန္ေနတယ္။  “အမ အဆင္ေျပရဲ႕လား”   “ပင္ပန္းေနလို႔ပါ”   ကြၽန္မ ေခါင္းကို အာကာ့ပခုံးေပၚ မွီထားလိုက္တယ္။ သက္ ေတာင့္သက္သာ ရွိသလို ၾကည္ႏူးမိတယ္။

ကြၽန္မရဲ႕ ႐ူးမိုက္မႈကို ကြၽန္မ အလိုလိုက္ေနမိတယ္။   “ရင္ဖြင့္ခ်င္ ဖြင့္လို႔ရတယ္ေနာ္  အမ”  ဟိသ႐ိုးမွာဆင္းမဲ့ ေလယာဥ္တစင္း ကြၽန္မတို႔ေပၚက ျဖတ္ပ်ံသြားတယ္။ ကြၽန္မ အာကာကို ၾကည့္ရင္း   “ဒီညအတြက္  ေက်းဇူးပါ အာကာ။ နင္ေၾကာင့္ ဒီေန႔ဟာ အဓိပၸာယ္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါ အိမ္ျပန္ရဦးမယ္”  “လုပ္ျပန္ၿပီ အမကလဲ။ အခန္းအပို က အမအပိုင္ပဲ”   “ငါ့မွာ အဝတ္အပို မပါခဲ့ဘူး”   “တီရွပ္နဲ႔ ထရက္ဆုေဘာင္းဘီ ငွားမယ္ေလ”   အာကာက ကြၽန္မ မ်က္ႏွာကို  ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း  ေျပာတယ္။   “ေကာင္းၿပီေလ။ ဒါေပမဲ့ မနက္စာအတြက္ေရာ ဘာရွိလဲ”  “လမ္းဟိုဖက္ျခမ္းမွာ စတိုးရွိတယ္။ အမႀကိဳက္တဲ့ မနက္စာ အဆင္ေျပမွာပါ”  အခန္းထဲ ျပန္ဝင္လာၾကၿပီး ဆိုဖာမွာ ထိုင္တယ္။ အာကာက ဝိုင္ထပ္ျဖည့္ေပးၿပီး စကားစ တယ္။  “ဒါနဲ႔…”   “ဒါနဲ႔…ဘာလဲ နင့္မွာ ေျပာစရာကုန္ၿပီမလား။ ငါက တေနကုန္ ဒုကၡေပးေနတာ”   “ဒုကၡေပးတယ္ မေခၚပါဘူး။

ကြၽန္ေတာ္ ေပ်ာ္ပါတယ္ အမရဲ႕”   “နင္ ေျပာသလိုပါပဲ။ ငါလည္း ထူးဆန္းေနတာ နင့္မွာ ေကာင္မေလး မရွိတာကို”   “ကြၽန္ေတာ္က  အခ်စ္ေရးမွာ ကံမေကာင္းတာပါ။ တကယ္ခ်စ္တာထက္ ခ်ဴစားခ်င္တဲ့သူက မ်ားတယ္ေလ”  အာကာက သက္ျပင္းခ်ရင္း ေျပာ တယ္။  “လန္ဒန္မွာလည္း အဲလိုေကာင္မေလးေတြ နင္ေတြ႕မွာပါ”  “အေမကရာ”   “ငါက ငါ့အတြက္ငါ ရွင္းတယ္။ ဖရီးႀကိတ္တဲ့သူ ကို မုန္းတယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ တာဝန္ယူသင့္တယ္ေလ”   “အင္းးးအမ။ ဒီေန႔ အမကို ေစာ္ကားသလိုမ်ား ျဖစ္သြားလား”   “မျဖစ္ပါ ဘူး။ နင္က ဆင္းရဲတဲ့ ငတ္ေနတဲ့ အမကို ျပဳစုတာေလ”  အာကာက ရယ္တယ္။ ကြၽန္မလည္း သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ၿပဳံးၿဖဲၿဖဲ လုပ္ေနလိုက္ တယ္။ ေျခေထာက္ဆန႔္ၿပီး ဆိုဖာေက်ာမွီေပၚ ေခါင္းတင္တယ္။ စကားေျပာေနရင္း သူ႔ကို ျမင္ေနရေအာင္ပါ။

“တခ်ိဳ႕မိန္းမေတြက  ညံ့တယ္။ နင္က ၾကင္နာတတ္တယ္။ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕တယ္။ နင့္လိုလူမ်ိဳးရွာေတြ႕ဖို႔ မလြယ္ဘူးေလ”  ကြၽန္မ ရွက္ရွက္နဲ႔ ေျပာခ် လိုက္တယ္။  “ကြၽန္ေတာ္က အဲေလာက္မဟုတ္ပါဘူး”   “ေယာက္်ားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား နင့္လို႔မဟုတ္ဘူး။ ကုတင္ေပၚ မေရာက္ခင္ အထိေတာ့ ႏူးညံ့ၾကင္နာၾကပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့…”   “အမ လိုခ်င္တာ အဲဒါမဟုတ္ဘူးလား”   “နင္ကေရာ”   “ကြၽန္ေတာ္က ခင္ ခင္မင္မင္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ရွိမဲ့သူမ်ိဳး လိုခ်င္တာ။ ယုံၾကည္လို႔ရမဲ့သူမ်ိဳးေပါ့”   “ေတြ႕လား အဲလိုသူမ်ိဳး ရွာရခက္တယ္”   “အမ စိတ္ကူး ထဲက ခ်စ္သူက ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ”   “နင္ ဒီေန႔ ငါ့ကို လုပ္ေပးသလိုမ်ိဳးေပါ့”  “အဲဒါ အမကို ဂ႐ုစိုက္တာပါ”    “နင့္ကိုနင္ ဘယ္ေလာက္ ေတာ္လဲဆိုတာ နင္မသိေသးဘူးပဲ အာကာ။ လူႀကီးဆန္တယ္။ ၾကင္နာတတ္တယ္။

ေပးဆပ္ခ်င္တာပဲ ရွိတယ္”   “အမ ကြၽန္ေတာ့္ ကို အထင္ႀကီးလြန္းေနၿပီ”   “မဟုတ္ဘူး အာကာ”   ကြၽန္မ အာကာ့လက္ကို ကိုင္ရင္း ျငင္းလိုက္တယ္။   “ငါက နင့္အမ။ နင္က ငါ့ အေပၚ ေကာင္းပါတယ္။ နင့္ပုံစံ ဟန္ေဆာင္ထားတဲ့ပုံမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ငါသိပါတယ္။ နင္က လူေကာင္း တေယာက္ပါ”    အာကာက ဝိုင္တက်ိဳက္ ေသာက္ၿပီး ဝိုင္ခြက္ကို ေငးၾကည့္ေနတယ္။   “နင့္လိုလူမ်ိဳး မ်ားမ်ားရွိပါေစလို႔ ငါ ဆုေတာင္းပါတယ္”    ကြၽန္မ သက္ျပင္းခ်ရင္း ေရ႐ြတ္လိုက္တယ္။   “ကြၽန္ေတာ္လည္း အမလိုမ်ိဳး မိန္းကေလးမ်ားပါေစ ဆုေတာင္းပါတယ္”   အာကာ က ၿပဳံးရင္း ျပန္ေျပာတယ္။   “ဘာလဲ အာကာ အိမ္တြင္းပုန္း ငမြဲ အနာဂတ္ဆိုတာ ဘာမွန္း   မသိတဲ့သူေတြလား”   “ေႏြးေထြး ၾကင္နာၿပီး ႐ုပ္ေရာ စိတ္ပါလွတယ္ေလ”

“ကဲ ဘယ္သူက အထင္ႀကီးလြန္းေနတာလဲ”   “ကြၽန္ေတာ္ ကြဲကြဲျပားျပား ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။  ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မႏွိမ့္ခ်ပါနဲ႔။ အမက ျပည့္စုံပါၿပီးသားပါ”     “အေျပာလြယ္ အလုပ္ခက္တယ္ အာကာ”   ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ၿငိမ္ ေနၿပီးေနာက္ အာကာက   “ေကာ္ဖီေသာက္မလား အမ”   “ငါ ေရခ်ိဳးခ်င္တယ္။ တေနကုန္ ေနရတာ ႏုံးေနၿပီ”   “ေရခ်ိဳးခန္းမွာ ေရပူ ေရေအးရွိတယ္ေလ”   “ဘယ္မွာလဲ”   “ကြၽန္ေတာ္ လိုက္ျပမယ္ေလ”   အာကာက ကြၽန္မလက္ကို ဆြဲၿပီး သူ႔အခန္းထဲ ေခၚသြား တယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းကို ဖြင့္ၿပီး   “ဒီမွာ အမ”   “ေရခ်ိဳးခန္းမဟုတ္ဘူး။ ေရကူးကန္လိုပါပဲလား”   “အမ စိတ္ႀကိဳက္ခ်ိဳးလို႔ရတယ္။  ကြၽန္ေတာ္ တဘက္သြားယူလိုက္ဦးမယ္”   “နင္ ေခ်ာင္းမၾကည့္နဲ႔ေနာ္”  ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးကို ပိတ္ရင္း ကြၽန္မ အာကာ့ကို စလိုက္  တယ္။

“ညအိပ္ဝတ္စုံကို ကုတင္ေပၚ တင္ခဲ့မယ္” အာကာက ၿပဳံးၿပီး ျပန္ေျပာတယ္။ အခန္းအျပင္ ထြက္သြားတဲ့ သူ႔ေျခသံကို နားေထာင္ တယ္။ ၿပီးမွ ကြၽန္မ ေျခဆန႔္လက္ဆန႔္လုပ္ၿပီး ေရပူေရေအးကို စမ္းၾကည့္တယ္။ ကြၽန္မ အက်ီနၤဲ့ စကပ္ကို ခြၽတ္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းက  တန္းမွာ ခ်ိတ္ထားတယ္။ မနက္က် ျပန္ဝတ္လို႔ရေအာင္ပါ။ ဘရာနဲ႔ ပင္တီကို ထပ္ခြၽတ္ၿပီး bathtub ေဘးတဖက္မွာ ပုံထားလိုက္ တယ္။  bathtub ထဲ ေရျဖည့္ၿပီး စိမ္တယ္။ ေရပူေရေအးမွ်ေအာင္ ေရာထားေတာ့ ဇိမ္က်ေနပါတယ္။ ကြၽန္မ အခန္းမွာ bathtub မ ရွိေတာ့ ဒီလို ဇိမ္မက်ပါဘူး။ ကိုယ္ကို ခပ္ေလ်ာေလ်ာလုပ္ၿပီး ရင္သားေတြျမဳပ္ေအာင္ စိမ္လိုက္တယ္။ ဘရာတေနကုန္ဝတ္ထား ေတာ့ ရင္သားေတြလဲ နည္းနည္းနာေနတယ္။ ဧည့္ခန္းကေန သီခ်င္းသံတိုးတိုး ၾကားရတယ္။ အာကာက နန္းဆုရတီစိုးရဲ႕ ႐ူးေအာင္ ခ်စ္ရသူ သီခ်င္းကို နားေထာင္ေနတယ္။ သီခ်င္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ကြၽန္မ သိပ္မသိပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ သီခ်င္း နားေထာင္ရတာကို  သေဘာက်ပါတယ္။   ကြၽန္မ လက္ေမာင္း၊ ရင္သားနဲ႔ ပခုံးေတြကို ညင္ညင္သာသာ ႏွိပ္ေပးရင္း တေန႔တာ အေမာေတြကို စီးေမ်ာ လိုက္တယ္။ ဆပ္ျပာေျဖးေျဖးတိုက္တယ္။ လက္ေမာင္းမွာ က်က္သီးထသြားတာကို ၾကည့္ရင္း ဆပ္ျပာျမႇဳပ္ေတြ လိမ္းက်ံတယ္။  ကြၽန္မလက္က ေအာက္ပိုင္းကို ေရာက္သြားတယ္။ အစကေတာ့ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္မလို႔ပါပဲ။ ဝိုင္ေသာက္ထားလို႔ပဲလား မသိ။ ကြၽန္မ  သတိမထားမိခင္မွာပဲ ႏြမ္းႏြမ္းလ်လ် ႏႈတ္ခမ္းသားနဲ႔ ေစာက္စိေလးကို ပြတ္သပ္ေနမိပါေတာ့တယ္။ လုပ္ေနတုန္းမွာပဲ  ကြၽန္မ ဘယ္ေလာက္ရမက္ႀကီးလဲ ဆိုတာ သေဘာေပါက္သြားတယ္။  bathtub ကိုမွီလိုက္ၿပီး အသက္ကို ေျဖးေျဖးရႉထုတ္လိုက္ တယ္။ ေျခေထာက္ကို ကားၿပီး ညာဖက္လက္ညႇိဳးနဲ႔ ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြကို ပြတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အထုတ္အသြင္း  လုပ္တယ္။ အသက္ရႉတာ ပိုျပင္းလာတယ္။ လည္ေခ်ာင္းထဲက ညည္းတယ္။

လက္ကလည္း ပိုးသားလို ႏူးညံ့တဲ့ ေစာက္ဖုတ္ ႏႈတ္ခမ္းသားနဲ႔ တင္းက်ပ္တဲ့ ႂကြက္သားေတြရဲ႕ အထိအေတြ႕ကို ခံစားရင္းနဲ႔ေပါ့။ ဘယ္ဖက္လက္ညႇိဳးနဲ႔ ေစာက္စိကို ပြတ္ေခ်ေနလိုက္ တယ္။ ညာဖက္လက္ခလယ္ကိုပါ အထုတ္အသြင္းလုပ္တယ္။ ေယာက္်ားတေယာက္ရဲ႕ လီးနဲ႔ အလိုးခံေနရတယ္လို႔ စိတ္ကူးယဥ္ေန လိုက္တယ္။   တကယ္ေတာ့ ကြၽန္မ အလိုးမခံရတာ ၾကာလွေတာ့ လီးရဲ႕အရသာကို ေမ့လုေမ့ခင္ပါပဲ။ ကြၽန္မ အေနနဲ႔ လီးကို  ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ တမ္းတေနမိတယ္။ ေယာက္်ားတေယာက္နဲ႔ ႏို႔ေတြ ရင္ဘတ္ေတြကို နမ္းတာနဲ႔ လိုးေဆာင့္တာေတြကို  အငမ္းမရလိုခ်င္ေနတယ္။  ကြၽန္မ တကိုယ္လုံး ခိုက္ခိုက္တုန္ရီေနတယ္။ ဆံပင္ေတြက ေရထဲဝဲက်ေနတယ္။ အခုခ်ိန္မွာ ျမန္ျမန္အ ထြဋ္အထိပ္ ေရာက္သြားဖို႔ပဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္။ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ တသိမ့္သိမ့္နဲ႔ အသက္ရႉသံေတြက လက္ေခ်ာင္းေတြ အဝင္အထြက္နဲ႔ အတူ ျမန္လာတယ္။

ဗိုက္က ႂကြက္သားေတြလည္း အေလ်ာ့အတင္း ျဖစ္လာတယ္။ ပါးစပ္ကို အတင္းေစ့ပိတ္ၿပီး မေအာ္မိေအာင္  ခ်ဳပ္တည္းထားရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္မ အေၾကာအျခင္ေတြ ေျပေလ်ာ့သြားၿပီး ႏုံးခ်ိခ်ိနဲ႔ bathtub ကို မွီထားလိုက္တယ္။    ကြၽန္မ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တဲ့သူကေတာ့ သူ ပါပဲ…    အာကာက မီးခိုးေရာင္တီရွပ္နဲ႔ ထရက္ဆု ေဘာင္းဘီထားခဲ့တယ္။ ကြၽန္မကိုယ္မွာ  ပတ္ထားတဲ့ တဘက္ကို ခြၽတ္လွန္းၿပီး အာကာေပးတဲ့ ဝတ္စုံဝတ္လိုက္တယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းမွာလွန္းထားတဲ့ ကြၽန္မအဝတ္အစားေတြ ကို အိပ္ခန္းဆီယူလာခဲ့တယ္။ အိတ္ထဲက ေခါင္းစည္းႀကိဳးကို ထုတ္ၿပီး ဆံပင္ကို ေနာက္မွာ စုစည္းတယ္။    အာကာက ဆိုဖာေပၚ မွာ ထိုင္ရင္း သီခ်င္းနားေထာင္ေနတယ္။ ကြၽန္မကို ျမင္ေတာ့   “ေရခ်ိဳးလို႔ ေကာင္းရဲ႕လား အမ”   “ေကာင္းတယ္ အာကာ။  လန္းဆန္းေပါ့ပါးသြားတာပဲ။ နင္ေရာ ဘာေတြလုပ္ေနလဲ”    “သီခ်င္းနားေထာင္တယ္။

ဝိုင္ေသာက္တယ္”   “အင္း”   ကြၽန္မ အာကာ့ ေဘးမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။   “ညအိပ္ဝတ္စုံအတြက္ ေက်းဇူးေနာ္”   “အဆင္ေျပတယ္မဟုတ္လား”    “ေျပပါတယ္”   ေသာက္ လက္စ ဝိုင္ခြက္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ေတာ့ အာကာက ဝိုင္ပုလင္းယူၿပီး ထပ္ျဖည့္ေပးမယ္လုပ္တယ္။   “ေတာ္ၿပီ အာကာ။ ငါ အမူး လြန္ေနမွာ ေၾကာက္တယ္”  ဝိုင္တငုံေသာက္ၿပီး ကြၽန္မ ပခုံးနဲ႔ လည္ပင္းေတြကို ႏွိပ္ေနလိုက္တယ္။   “ေတာ္ေသးတယ္။ တပတ္ၿပီး သြားျပန္ၿပီ”  “အမ ခြင့္ယူပါလား။ နားဖို႔လိုတယ္ ထင္တယ္”   ကြၽန္မ ေခါင္းကို ဘယ္ညာလွည့္ၿပီး အေၾကာေလ်ာ့သြားေအာက္ လုပ္ ေနလိုက္တယ္။ “နာေနတာလား အမ”  “မနာပါဘူး။ အေၾကာေတြ ေတာင့္တင္းေနတာ”   “ကြၽန္ေတာ္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ”   “နင္က  ဘာလုပ္ေပးခ်င္လို႔လဲ”   “ဇက္ေၾကာဆြဲေပးမယ္ေလ”  “နင္ ႏွိပ္တတ္လို႔လား”   “အမ မခံခ်င္ဘူးလား”  “မခံခ်င္ဘူးလို႔ ငါ မေျပာမိ ပါဘူးေအ။

ငါ ဘယ္လိုေနေပးရမလဲ”    “အမ အဆင္ေျပသလိုေနေလ”   ကြၽန္မလဲ ဆိုဖာေအာက္မွာ ဆင္းထိုင္လိုက္တယ္။ အာကာ က ဆိုဖာေပၚ တင္ပလႅင္ေခြထိုင္ၿပီး စႏွိပ္တယ္။  “အဆင္မေျပရင္ ေျပာေနာ္ အမ”   အာကာလက္ေခ်ာင္းေတြ ပခုံးေပၚ ေရာက္လာ ေတာ့ ကြၽန္မဟာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးတေယာက္လို ရင္ခုန္မိတယ္။ အသက္ရႉတာလဲ ျမန္လာတယ္။   “နာလား အမ။ ေဆာရီး ေနာ္”   “ရပါတယ္ဟ”  အာကာက လည္ပင္းတေလွ်ာက္နဲ႔ ပခုံးေတြကို ေသခ်ာႏွိပ္တယ္။ အာကာႏွိပ္ေနတဲ့ေနရာက က်က္သီးထေန တယ္။ ကြၽန္မ ေခါင္းကို ေရွ႕ငိုက္ထားၿပီး ဇိမ္ခံေနမိတယ္။   “စိတ္ကို တင္းမထားနဲ႔။ ေလ်ာ့ထား အမ”   “ငါ ဇက္ေၾကာအဆြဲ မခံဖူး ဘူး အာကာ”  အာကာ့ရယ္သံ ခပ္တိုးတိုးၾကားလိုက္တယ္။ သူက အေၾကာေတြေလ်ာ့ေအာင္ ႏွိပ္ေပးေနတယ္။   “ေကာင္းလိုက္တာ  အာကာ။ ေက်းဇူးေနာ္”   “အင္း ရပါတယ္ အမ”   အာကာက ေျခေထာက္ကို ကြၽန္မ ေဘးတဖက္စီခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့  ဇက္ေၾကာကို ခပ္ျပင္းျပင္းဆြဲတယ္။

အႏွိပ္ခံေနရင္း အိပ္ငိုက္လာေတာ့ ကြၽန္မ အာကာ့ေပါင္ေပၚမွာ ေခါင္းကိုမွီတယ္။    “ဘယ္လို လဲ အမ”  “နင္က လက္ေပါက္တယ္။ မရပ္နဲ႔ေနာ္”   “လက္ေညာင္းေနၿပီ။ ခဏနားဦးမယ္”   “ေကာင္းေနမွ ရပ္လိုက္တယ္”    “အမ  အေၾကာေတြက ေတာ္ေတာ္တင္းေနတာကိုး။ အားမ်ားမ်ားသုံးရတယ္”   “တကိုယ္တည္း အထီးက်န္ရတဲ့ ဘဝက အဲလိုပါပဲ  အာကာ”  “ဘာ ဘယ္လို!”   ေခါင္းေမာ့ၿပီး အာကာ့ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။   “ဘာလို႔ အေဖာ္လိုလဲ နင္သိမွာပါ”   “ဟာ အမကလဲ”      အာကာ ရွက္သြားတာ ၾကည့္ၿပီး ကြၽန္မ ရယ္လိုက္တယ္။   “ေနာက္ႀကဳံရင္ နင္ ႏွိပ္ေပးတာ ခံခ်င္ေသးတယ္”   “ရတယ္ အမ။  ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္ေျပာ အဆင္သင့္ပဲ”   ကြၽန္မ ထိုင္ေနရင္း အေၾကာဆန႔္ေနလိုက္တယ္။ အာကာ့ညာလက္က ကြၽန္မ ပခုံးေပၚတင္ ထားတယ္။ ကြၽန္မ ေခါင္းေမာ့ လက္ဆန႔္ၿပီး အာကာ့ကို ၾကည့္တယ္။  “ဟင္းခ်က္ေကာင္းတယ္။ ဇက္ေၾကာဆြဲတာ ေကာင္းတယ္။

အၿပဳံးေတြက ဆြဲေဆာင္တယ္။ နင္ မလုပ္တတ္တာ ဘာရွိေသးလဲ”   “ေျမႇာက္ေနျပန္ပါၿပီ”   အာကာက ကြၽန္မ ပခုံးကို ဖြဖြပြတ္ေပး ေနတယ္။ ကြၽန္မလဲ ဇိမ္ယူေနတယ္။ ခဏေလာက္ ႏႈတ္ဆိတ္ေနေတာ့ အာကာက   “အမ ဘာေတြစဥ္းစားေနတာလဲ”   “ဒါက  လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္”  “ဘယ္လိုလွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္မ်ိဳးလဲ”   အာကာက ဇက္ေၾကာျပန္ဆြဲေပးရင္း ေမးတယ္။   “ထုတ္ေျပာရင္ ရွက္ဖို႔ေကာင္း တဲ့ဟာမ်ိဳးေပါ့”   “အင္း ေကာင္းတယ္။ အဲဒီနားေလးႏွိပ္ေပး”   “အမ အေၾကာက ေတာ္ေတာ္တင္းေနတာပဲ။ မာဆတ္တို႔ အပ္စိုက္ ကုတို႔ မသြားဘူးလား”   “အလုပ္က တေနကုန္လုပ္ရတာ အခ်ိန္မရဘူးေလ။ ေနာက္ ငါ မတတ္ႏိုင္တာလဲ ပါတယ္”   “ခြင့္တရက္ ေလာက္ ယူလိုက္ေလ။ အမ ခႏၶာကိုယ္က အမကို ေက်းဇူးတင္လိမ့္မယ္”  “ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ငါ့ခႏၶာကိုယ္က နင့္ကို  ေက်းဇူးတင္ေနမွာ။အား နင့္လက္က ေပါက္တယ္”   အာကာက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္တယ္။

ကြၽန္မ စစခ်င္းသေဘာမေပါက္ ဘူး။ ေနာက္မွ   “ငါ ေျပာခ်င္တာ အဲလိုမဟုတ္ဘူး အာကာ မညစ္ပတ္နဲ႔”   “အမ ေျပာတာ တျခားသူေတြကို မေျပာပါဘူး။ ကတိ ေပးတယ္”   “နင္ ထင္တာေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔ အာကာ”  ေခါင္းငုံ႔ထားၿပီး အာကာႏွိပ္ေပးတာကို ခံေနလိုက္တယ္။ ကြၽန္မေဘးႏွစ္ ဖက္က အာကာ့ေပါင္ႂကြက္သားေတြ လႈပ္ရွားေနတာ ခံစားမိတယ္။ အာကာ့ကို အ႐ူးအမူးခ်စ္ေနမိတာ ျငင္းပယ္လို႔ မရပါဘူး။ ဒါက  မျဖစ္သင့္ဘူး မွားေနတယ္ဆိုတာ သိေပမဲ့ ကြၽန္မဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး။ သူက ႐ုပ္ေျဖာင့္တယ္။ တည္ၾကည္တယ္။ ၾကင္နာတတ္ တယ္။ ေမာင္ဝမ္းကြဲဆိုတဲ့အခ်က္သာ ဖယ္လိုက္ရင္ အာကာက ကြၽန္မလိုခ်င္တဲ့ ေယာက္်ားမ်ိဳးပါပဲ။ သူ႔ကို မပိုင္ဆိုင္ရဘူးဆိုတာ လည္း သိေနခဲ့ေပမဲ့ ခ်စ္မိေနတာေလ။  “လက္ေတြ ေညာင္းလာၿပီ မေဟမာ”    ဆက္မႏွိပ္ႏိုင္ေတာ့လို႔ အာကာက ေတာင္းပန္တယ္။    “နင္ႏွိပ္ေပးတာက ေကာင္းတယ္။

ဒါေပမဲ့ နားပါေတာ့”    အာကာက ကြၽန္မဂုတ္ပိုးကို လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ ႐ြ႐ြေလး ပြတ္ေန တယ္။  “ဘာလုပ္ေနတာလဲ”   “ဒီနားေလးက ကိုင္လို႔ေကာင္းတယ္”   “ဟုတ္လို႔လား”   “ဟုတ္တယ္ အမ”   “ဘာလို႔လဲ”    “ဘာျဖစ္ လို႔လဲဆိုေတာ့ အမ ေကာင္းေအာင္လုပ္ေပးတာ ကြၽန္ေတာ္သေဘာက်တယ္ေလ”  “ဆင္ေျခေကာင္းပဲ”   ကြၽန္မ ၿပဳံးမိတယ္။   “ဝိုင္ က်န္ေသးလား အာကာ”    “ဒီပုလင္းထဲေတာ့ တခြက္စာေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ဘားမွာေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ”     “ဒီညအဖို႔  ေတာ္ပါၿပီ။ ငါ့ကို ထူဦး အာကာ။ ထိုင္တာ ၾကာသြားလို႔ အေညာင္းမိေနၿပီ”   အာကာ ထိုင္ရာက ထၿပီး ကြၽန္မကို ဆြဲထူတယ္။ ကြၽန္မ  သူ႔လက္ေမာင္းကို ခ်ိတ္ၿပီး နီးနီးကပ္ကပ္ေနေနတယ္။ ခပ္တိုးတိုး ေျပာလိုက္တယ္။   “ေက်းဇူးတင္တယ္ အာကာ”    “ဘာ အတြက္လဲ”   “ႏွိပ္ေပးတဲ့အတြက္ေလ…ဟီး”   ဆိုဖာေပၚမွာ အာကာ့ပခုံးကို မီရင္းထိုင္တယ္။ အာကာက ကြၽန္မဆံပင္ေတြကို ထိုးဖြ ေဆာ့ကစားေနတယ္။ ပီယာႏိုသံၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလးက ကြၽန္မ အသက္ရႉသံနဲ႔ စည္းခ်က္ညီညီ အခန္းထဲမွာ ထြက္ေပၚေနတယ္။

ဒီ အခိုက္အတန႔္ေလးကို ရပ္လို႔ရရင္ ရပ္ထားလိုက္ခ်င္မိတယ္။ အာကာက ကြၽန္မအတြက္ ပုံအပ္ထားရမဲ့သူမ်ိဳးပါပဲ။ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ မရ တာကိုေတာ့ ႏွေျမာတသျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အာကာက ညင္ညင္သာသာေမးတယ္။   “အမ အဆင္ေျပရဲ႕လား”   “ေျပပါတယ္။ ဒီမွာ အ ၿမဲေနလို႔ရရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ ေတြးမိတယ္”   အာကာက ၿပဳံးၿဖဲၿဖဲနဲ႔   “အဲဒါ ျပႆနာေတာ့ ရွိတယ္ အမ။ အမကို ခ်က္ျပဳတ္ေကြၽးဖို႔  မထႏိုင္ရင္ခက္ၿပီ”  “အဆင္ေျပေနရင္ အစားအေသာက္က အဓိကမက်ပါဘူးဟာ”    “က်ပါတယ္ အမရယ္”   “ငါ ဒီေန႔ ျမန္မာ ထမင္းဟင္းစားတယ္။ ဇိမ္က်က်ေရခ်ိဳးတယ္။ အဆင္ေလးတေယာက္ ရင္ခြင္မွာ အခုအိပ္ေနရတယ္။ ဘယ္ေလာက္အဆင္ေျပ လဲ”   “အဆင္ေလး?”   “ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာ”   “အဲလိုသိရတာ ဝမ္းသာပါတယ္ အမ”   အာကာက ကြၽန္မပါးကို လက္နဲ႔ ပြတ္လိုက္ တယ္။ ကြၽန္မလည္း သူ႔ဖက္ မ်က္ႏွာလွည့္ၿပီးေမးလိုက္တယ္။

“ဘာလဲ”   “အမက ေခ်ာတယ္”   “နင္ ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ေန ၿပီ”  “မျဖစ္ပါဘူး”   “ထားပါေတာ့”   ႐ုတ္တရက္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းက ကြၽန္မကို လာနမ္းတယ္။ ကြၽန္မ သက္ျပင္းခ်မိတယ္။    “ေဆာရီး  မေဟမာ။ တကယ္ေတာ့ …”   “အာကာ အဲဒါ ဘာျဖစ္တာလဲ”   ကြၽန္မ စိတ္ထဲကမပါေပမဲ့ အျပစ္တင္တဲ့အသံနဲ႔ ေမးလိုက္တယ္။    “ေန႔လယ္ကတည္းက လုပ္ခ်င္ေနတဲ့ဟာ”   “ငါက နင့္အမ ေနာ္”   ကြၽန္မတကိုယ္လုံး ၾကက္သီးထေနတယ္။   “အမလဲ မ႐ုန္းဘဲနဲ႔”   “ငါ စိတ္ရႈပ္ေနလို႔”   “ဘယ္လို”   “အာကာ ေသခ်ာစဥ္းစား ေလ။ ဘာမွ ေကာင္းတာျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္”   “အျပန္အလွန္နားလည္ၿပီး အေဖာ္လုပ္ေပးတာေလ”   “အိမ္ေတြ သိသြားရင္ ေကာ”  “ဘယ္သူမွ မေျပာရင္ မသိပါဘူး”  “နင္ ညစ္ပတ္တာကို ငါကပါ ဖုံးကြယ္ထားေပးရမယ္ေပါ့”   “မဟုတ္ဘူး။ မဆိုင္တဲ့သူ ေတြကို မေျပာေစခ်င္႐ုံပါ အမ”  “ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြေကာ မသိေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ”  “အဲေလာက္ထိ မစဥ္းစားထားဘူး အမ။

အမ လိုအပ္ေနမယ္ထင္တာ ျဖည့္ဆည္းခ်င္႐ုံ သက္သက္ပဲ”  “ငါ မလိုအပ္ဘူးလို႔ မျငင္းခ်င္ပါဘူး အာကာ။ ဒါေပမဲ့ ေရွ႕ဆက္တိုးရင္  မွားလိမ့္မယ္”  “ဒါဆို အမ လိုအပ္ေနတာ ဝန္ခံတယ္ေပါ့”  “အင္း တကယ္ပဲ။ နင္က ဆြဲေဆာင္မႈရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ ေယာက္လုံးအတြက္ အႏၲရာယ္မ်ားတယ္ အာကာ”   “အမစကားေတြက ျငင္းေနေပမဲ့ မ်က္လုံးေတြက ေရွ႕ဆက္တိုးခ်င္ေနတယ္ ေနာ္” “ငါ့မ်က္လုံးေတြက ညာေနတာ”   “ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ အဲလိုမထင္ပါဘူး”   ကြၽန္မ ဘာစကားမွ မေျပာဘဲ သက္ျပင္းခ်မိတယ္။  လူခ်င္းခြာလိုက္ၾကၿပီး အာကာက ဆိုဖာကို မီထိုင္တယ္။ သီခ်င္းသံကို နားေထာင္ရင္း ကြၽန္မ အသက္ရႉျမန္ေနတယ္။ ေဘးမွာထိုင္ ေနတဲ့ အာကာကိုလည္း သတိထားေနမိတယ္။ ကြၽန္မ အာကာ့ကို အလိုရွိတယ္။ ကြၽန္မစိတ္ထဲ အာကာ့ဘက္လွည့္ၿပီး နမ္းလိုက္ဖို႔  ျပင္းျပင္းထန္ထန္လိုလားေနတယ္။ အရာအားလုံးထက္ သူ႔ကို ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တယ္။

ႏႈတ္ခမ္းေပၚက အာကာ့အနမ္းကို ေတာင့္တေန ဆဲ။   အာကာက ကြၽန္မေရွ႕လာရပ္ၿပီး နဖူးကို ပြတ္သပ္ေနတယ္။ မ်က္စိကို တင္းတင္းေစ့ပိတ္ထားတယ္။ သူ႔လက္က ေမး႐ိုးကေန  လည္ပင္းထိ ဆင္းလာတယ္။   “ေမဟမာ”   “အင္းးး”   အာကာလက္က ေအာက္ကို ထပ္ဆင္းလာတယ္။ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြက အ က်ီအၤျပင္ဘက္ကေန ကြၽန္မရင္သားေတြကို ကလူက်ီစယ္ေနတယ္။   “ေရွ႕မဆက္ခ်င္ေတာ့ရင္ ေျပာေနာ္ အမ”    “အာကာ နင္ ဘာ ေတြလုပ္ေနတာလဲ”  ကြၽန္မကိုယ္ကို လူးလြန႔္ၿပီး ေျပာေတာ့ အာကာ့လက္ေတြ ခဏဖယ္သြားတယ္။   “အမကို ျမႇဴဆြယ္ေနတာ ေလ”   “နင္ မလုပ္သင့္ဘူးေနာ္…”   “အမရပ္ခ်င္ရင္ ေျပာလိုက္။ ကြၽန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္း…”   “ငါ့ကို အဲလိုမေျပာနဲ႔။ ငတ္ေနတဲ့သူကို မ စားရဘူးလို႔ မေျပာနဲ႔…”  “ဒါဆို ရပ္ရေတာ့မလား”   မ်က္စိဖြင့္လိုက္ေတာ့ အာကာက ကြၽန္မကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။

“မ ရပ္နဲ႔…လုံးဝမရပ္နဲ႔”  စကားမဆုံးခင္မွာပဲ အာကာက ကြၽန္မကို ဆြဲဖက္ၿပီး ဆိုဖာေပၚတက္ထိုင္တယ္။ ကြၽန္မေခါင္းကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲ  ဆြဲသြင္းတယ္။ တကိုယ္လုံးကို ပြတ္သပ္ေနေတာ့ ကြၽန္မ ရင္ခုန္သံေတြ တရိက္ရိပ္တက္လာတယ္။  “ေမဟမာ”   “ရႉး…”   အာကာ့ ႏႈတ္ခမ္းကို နမ္းေတာ့ ဝိုင္အရသာရတယ္။ သူက ကြၽန္မကို တင္းေနေအာင္ဖက္ထားတယ္။ ကြၽန္မရင္သားေတြက သူ႔ရင္ဘတ္နဲ႔ ထိ ကပ္ေနတယ္။ သူက ကြၽန္မကို ထပ္ခါထပ္ခါနမ္းတယ္။ အသက္ရႉလို႔ရေအာင္ အနမ္းကို ခဏရပ္တယ္။ ကြၽန္မ အာကာရင္ခြင္ထဲ  တိုးေဝွ႔ေနလိုက္တယ္။   “ဝိုးးး”   “နင္ ေနာင္တရေနၿပီလား”   “မဟုတ္ဘူး အမ။ အံ့ၾသစရာေကာင္းလို႔”   “နင္ ငါ့စိတ္ေတြယိမ္းယိုင္ လာေအာင္ လုပ္ေနတာပဲ”   “အလုပ္ျဖစ္တယ္မဟုတ္လား”   “ျဖစ္တာေပါ့ အနမ္းမခံရတာၾကာလွၿပီ။

နင္ နမ္းတာလည္း ေကာင္း တယ္”  ကြၽန္မ အာကာ့အေပၚ ခြထိုက္လိုက္ၿပီး မ်က္လုံးခ်င္းဆုံလိုက္တယ္။   “နင္ေတာ့ က်ားၿမီးဆြဲမိၿပီ အာကာ”   အာကာ့ကို ထပ္ နမ္းရင္း ေျပာလိုက္တယ္။  “မဟုတ္ပါဘူး။ အမကို ျမင္ျမင္ခ်င္းထဲက သေဘာက်ေနတာ”   “ဒါဆို နင္ အစတည္းက ႀကိတ္ႀကံေနခဲ့ တယ္ေပါ့”   “မဟုတ္ရပါဘူး။ ဒီေန႔မွ စြန႔္စားလိုက္တာပါ မေဟမာ”   “နင္က ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ”   “ေပါင္ေပၚေတာက္ တက္ ထိုင္ေနၿပီးမွ ေၾကာက္မေနပါနဲ႔ေတာ့ ဟဲ ဟဲ”   “ငါတို႔ေသာက္ထားလို႔ လက္လြတ္စပယ္ လုပ္မိတယ္ ထားပါေတာ့”   အာကာက ဘာ မွျပန္မေျပာဘဲ ၾကင္ၾကင္နာနာေထြးပိုက္လိုက္တယ္။ လက္ေခ်ာင္းေတြက တီရွပ္ေပၚကေန ရင္သားကို က်ီစယ္ေနတယ္။

ႏို႔သီးေခါင္းေတြကို စမ္းမိသြားေတာ့ လက္ေခ်ာင္းထိပ္ေလးေတြနဲ႔ ပြတ္သပ္တယ္။ ကြၽန္မ မ်က္လုံးေတြ မွိတ္ထားၿပီး ခပ္တိုးတိုးပဲ  ညည္းေနမိတယ္။ အာကာက ႏႈတ္ခမ္းေတြကို နမ္းရင္း ရင္သားေတြကို ကလိေနေတာ့ ကြၽန္မစိတ္ထဲ မ႐ိုးမ႐ြျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။  သူ႔လီးကလည္း မာေတာင္ၿပီး အဝတ္ေတြေပၚကေန ကြၽန္မဆီးခုံကို လာေထာက္တယ္။  “အာကာ နင္ ငါ့ကို သတ္ေနတာလား အ င္းးးး”   အာကာ့ လက္တဖက္က ကြၽန္မရဲ႕ ထရက္ဆုထဲ တိုးဝင္လာတယ္။ ေစာက္ဖုတ္ကို ပြတ္သပ္ေပးေနေတာ့ ကြၽန္မ ႏႈတ္ခမ္းကို  ကိုက္မိတယ္။ မရည္႐ြယ္ဘဲ အာကာ့လက္ကို ဆြဲဖယ္ၿပီး ကြၽန္မ ေဘာင္းဘီကို စမ္းၾကည့္တယ္။ အာကာ့လက္က ျပန္ေရာက္လာၿပီး  အဖုတ္ကို အုပ္ကိုင္တယ္။ ကြၽန္မ စို႐ႊဲေနခဲ့ပါၿပီ။ ကြၽန္မ အဖုတ္မွာ အရည္ေတြ႐ႊဲေနတာ သိသြားေတာ့ အာကာက ညည္းလိုက္ တယ္။ သူ႔လက္က အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားတေလွ်ာက္ ပြတ္သပ္ေနတယ္။

ကြၽန္မ လိုလားေတာင့္တစြာနဲ႔     “အာကာ ငါ့ကို ထည့္ေပး ပါေတာ့”   “ထည့္လို႔မရဘူး ပုံစံေျပာင္းရေအာင္”  ကြၽန္မ သူ႔ေပၚခြထိုင္ထားရာက ေလ်ာဆင္းၿပီး သူ႔ကို ကြၽန္မေပၚဆြဲယူလိုက္တယ္။   “ထည့္ေပးပါေတာ့ အာကာ”   ဒီတခါေတာ့ အာကာက ထည့္လိုက္တယ္။ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြ ပထမ တေခ်ာင္း ေနာက္ေတာ့ ႏွစ္ ေခ်ာင္းထည့္ၿပီး အထုတ္အသြင္း ျမန္ျမန္လုပ္တယ္။ ကြၽန္မ မ်က္လုံးထဲ ၾကယ္ေတြလေတြ ျမင္ေနသလိုပါပဲ။ အာကာက  လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ အဖုတ္ကို လိုးေနရင္း ႏို႔သီးေခါင္းေတြကို နမ္းလိုက္ ကိုက္လိုက္လုပ္ေနတယ္။ ကြၽန္မ တြန႔္လိမ္လူးလြန႔္ေနတယ္။   ကြၽန္မ ဘယ္လက္က အာကာ့ဆံပင္ေတြကို ဖြတယ္။ သိပ္မၾကာခင္ ကြၽန္မၿပီးေတာ့မယ္။ အာကာက ကြၽန္မေပၚတက္လိုက္တယ္။  သူ႔ႏွာေခါင္းက ေလက ကြၽန္မ ရင္သားေတြကို လာတိုးေနတယ္။ သူ႔လီးကလည္း ေပါင္ကို လာထိေနတယ္။ ကြၽန္မ တုန္ရီေမာဟိုက္ ေနတယ္။ အာကာ့လက္ေတြကလည္း အရွိန္ျမင့္လာတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ အာကာ့လက္နဲ႔တင္ ကြၽန္မ တခ်ီၿပီးသြားပါေတာ့ တယ္။

“အားးးးေကာင္းတယ္ အာကာရယ္…”   အာကာ့လက္ေမာင္းကို ေခါင္းအုံးၿပီး ေဘးတေစာင္း လွဲေနမိတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ သား တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ ကြၽန္မ တိတ္တိတ္ေလးရႈိက္ငိုမိေတာ့ မ်က္ရည္ေတြက ပါးေပၚစီးက်လာတယ္။ အာကာက သတိထားမိ သြားၿပီး တစ္ရႉးနဲ႔ သုတ္ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပါးကိုနမ္းတယ္။ ေက်ာကို ပြတ္သပ္ေပးတယ္။  “ေဆာရီး အာကာ”   “ဘာလို႔လဲ အမ”    “ငါငိုလိုက္ေတာ့ ေပ်ာ္ေနတဲ့ အခိုက္အတန႔္ေလး ေပ်ာက္သြားမလားလို႔”   “အဲလိုမျဖစ္ပါဘူး။ လိုအပ္ရင္ ငိုသာငို”    ေျပာရင္းနဲ႔ ပါး ကို ထပ္နမ္းတယ္။  “ဘာလိုအပ္ရင္လဲ အာကာ”   “အမအတြက္ ေကာင္းမယ္ထင္ရင္ ေျပာတာပါ။ ကြၽန္ေတာ္လုပ္လို႔ ငိုတာမဟုတ္ ရင္ ၿပီးေရာ”  “နင္ လုပ္ေပးတာေကာင္းလို႔ ငိုမိတာ။ ငါ အဲလိုအထိအေတြ႕ေတြ မရတာၾကာၿပီ။ နင္ေၾကာင့္ ငါတင္းက်ပ္ေနတာေတြ  ေျပေလ်ာ့သြားတယ္”  “ကြၽန္ေတာ္လုပ္ေပးေတာ့ အမ ၿပီးသြားၿပီး မ်က္ရည္က်တာေပါ့။

ေရွ႕ဆက္ၾကဦးမလား”   “နင္ မ႐ိုးသားဘူး  အာကာ။ နင္ ငါ့ကိုလုပ္ခ်င္တာလုပ္ဖို႔ မူးေအာင္တိုက္တာ”  “အဲလိုမရည္႐ြယ္ပါဘူး မေဟမာ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေပၚလည္း မူတည္သြား တာေပါ့”  “ငါ သိပါတယ္”  “အမနဲ႔ ဆက္ဆံရတာ သေဘာက်တယ္”   “ငါလည္း နင့္လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းကို သေဘာက်ပါ တယ္ဟာ”   “ဘုရားေရ နင့္ဟာသာ ငါ့ထဲထည့္လိုက္ရင္ အံ့ၾသစရာ ျဖစ္ေနမလား အာကာ”  အာကာေဘးကို ကပ္လိုက္ေတာ့ သူ႔ ေပါင္ၾကားက ေဖာင္းေဖာင္းတခုက ကြၽန္မဗိုက္သားကို လာကပ္ေနတယ္။   “နင့္အၿပဳံးေတြက ငါ့ရမက္ေတြကို မယုံႏိုင္ေလာက္ ေအာင္ ႏႈိးဆြေပးတယ္ အာကာ”   “အခုရက္ပိုင္း ကြၽန္ေတာ္လည္း အမအေၾကာင္းပဲ ေတြးေနမိတာ”   “ဘာေတြေတြးလဲ ေျပာျပပါ ဦး”   “အမရဲ႕ ေျခေထာက္သြယ္သြယ္ေလးကို ခ်စ္တယ္။

ေျခလွမ္းလွမ္းတာေတြကို သေဘာက်တယ္။ ေနေရာက္ေအာက္မွာ  အေရာင္ေတာက္တဲ့ အမဆံပင္ေတြကို ခ်စ္တယ္။ ၿပဳံးလိုက္တဲ့အခါ ေပၚလာတဲ့ အမႏႈတ္ခမ္းကို ခ်စ္တယ္။ အမ အသံကို ခ်စ္တယ္။  အမ မ်က္လုံးကို သေဘာက်တယ္။ ေနာက္ဆုံး အမ အဖုတ္ေလးကို ထိေတြ႕ရတာ ျမတ္ႏိုးတယ္”   “နင္က လည္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါ ခ်စ္ပါတယ္ အာကာ”   “အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္လာလို႔ လည္သလိုျဖစ္သြားတာပါ”   “အင္းးးအဲလို သိရတာေက်နပ္ပါတယ္။ ငါတို႔ စည္း ေတာ့ေက်ာ္မိသြားၿပီ။ နင္ ဘာလုပ္ခ်င္ေသးလဲ”   “အမ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ပါ”    “ငါ့ကို နင္ဘာလုပ္ခ်င္လဲဆိုတာသာေျပာ အာကာ”  အာကာက သက္ျပင္းခ်လိုက္တယ္။ ကြၽန္မလည္း က်က္သီးထလာတယ္။

“အာကာ နင္ ပြတ္သပ္ေန႐ုံနဲ႔ ေက်နပ္ေတာ့မွာလား”  အာကာက ကြၽန္မရဲ႕ ညာဖက္ႏို႔သီးေခါင္းကို လက္နဲ႔ ေျဖးေျဖးလွည့္ေနတယ္။  ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မကို ဆြဲဖက္လိုက္တယ္။   “အမ အဝတ္အစား အားလုံးကို ခြၽတ္မယ္။ လည္ပင္းကေန ႏို႔ေတြအထိနမ္းမယ္”  “အ င္းးးး”   “ၿပီးေတာ့ ေအာက္ကို ဆက္နမ္းမယ္။ ရင္ၫြန႔္… ဗိုက္သား… ၿပီးေတာ့…နမ္းမယ္။ မႈတ္မယ္။ အမကို ႏႈးမယ္။ အမၿပီးတဲ့ အထိ လက္နဲ႔လိုးေပးမယ္”  “ဘုရားေရ”   ကြၽန္မ အဖုတ္ေလးထဲက ႐ြစိစိျဖစ္လာတယ္။   “ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္လီးကို အမအဖုတ္ ထဲ ထည့္မယ္။ ကုတင္က်ိဳးတဲ့အထိ လိုးၾကမယ္”  ကြၽန္မ အာကာ့ကို ဆြဲနမ္းလိုက္တယ္။ ရင္ခုန္သံေတြျမန္ၿပီး လႈိက္ဖိုေမာလာ တယ္။  “ဘယ္ေလာက္ထိ ငါ့ကို လိုခ်င္တာလဲ အာကာ”   “အမ ရည္စားေဟာင္းေတြ လိုးဖူးတာထက္ေပါ့”   “ေနာက္ပိုင္း  အရႈပ္အရွင္းေတြ နင္ ပတ္သက္ႏိုင္လို႔လား”  “ကြၽန္ေတာ့္မွာ အမရွိေနသေ႐ြ႕ ပတ္သက္ႏိုင္ပါတယ္ဗ်ာ”   “ဒါဆို ငါက နင့္အပိုင္ပဲ။

သေဘာရွိလုပ္ အာကာ”  အာကာက ကြၽန္မကို သူ႔အိပ္ခန္းဆီေခၚလာတယ္။ ေမြ႕ရာနဲ႔ ကုတင္က အပ်ံစားပါပဲ။ အခန္းထဲမွာ မီးေရာင္ မွိန္ပ်ပ်ေလး ထြန္းထားတယ္။ အာကာက ကုတင္ေပၚတက္ၿပီး ကြၽန္မကို ေခၚတယ္။ ကြၽန္မလည္း သူ႔ေဘးမွာဝင္လွဲလိုက္တယ္။ သူ နဲ႔ နီးကပ္ေအာင္ အာကာက ဆြဲဖက္တယ္။ သူ႔ညာလက္ေမာင္းကို ေခါင္းအုံးရင္း ႐ႊန္း႐ႊန္းစားစားၾကည့္ေနမိတယ္။ အာကာက ဖက္ ထားရင္း တင္ပါးေတြကို ပြတ္ေနတယ္။ သူ႔လီးမာမာႀကီးက ကြၽန္မဗိုက္ကို လာေထာက္ေနတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လုံး အသက္ရႉမွားေန ၾကတယ္။

အာကာ့လက္က တင္ပါးေပၚကေန တီရွပ္ခ်ဳပ္႐ိုးကို စမ္းတဝါးဝါးလိုက္စမ္းေနတယ္။ ကြၽန္မ တီရွပ္ကို ဟေပးေတာ့ သူ႔လက္က  ေက်ာေပၚ ေရာက္လာတယ္။ အာကာ့ေခါင္းကို ကြၽန္မဖက္ဆြဲၿပီး ကသုတ္ကရက္နမ္းေနတုန္း သူ႔လက္က ေက်ာကေန နံ႐ိုး ၿပီးေတာ့  ကြၽန္မညာဘက္ရင္သားေပၚ လာကစားေနတယ္။   “အမ ကြၽန္ေတာ္…”   “အင္းးးးဆက္လုပ္ေလ”   ကြၽန္မ တုန္ရီေမာဟိုက္ စြာနဲ႔ပဲ ေျပာလိုက္တယ္။  “အမ အက်ီကႋု ခြၽတ္လို႔ရမလား”   “အင္းးးးအဲဒီအတြက္ နင္ေပးဆပ္ရလိမ့္မယ္ အာကာ”   “အမအတြက္ ဆို ေပးဆပ္ဖို႔ အသင့္ပါ မေဟမာ”   “သေဘာရွိပါပဲရွင္”   ကြၽန္မရယ္ၿပီးေျပာရင္း တင္ပါးဆုံကို ႂကြေပးလိုက္တယ္။ အာကာ ဒူး ေထာက္လိုက္ၿပီး တီရွပ္အဖ်ားကေန အေပၚကို ဆြဲခြၽတ္တယ္။ အာကာအဲလိုလုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ကြၽန္မမ်က္လုံးကို မွိတ္ထားမိတယ္။  တီရွပ္ကြၽတ္သြားၿပီး ကြၽန္မႏို႔ေတြကို ျမင္ရေတာ့ အာကာက တံေတြးမ်ိဳခ်လိုက္တယ္။ ကြၽန္မ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ရယ္မိတာေပါ့။ “ငါ့ႏို႔ေတြ   ႀကိဳက္လား အာကာ”  အာကာ့ကို က်ီစယ္ရင္း မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္တယ္။

အာကာက ကိုယ္ကို ကိုင္းၿပီး ဘယ္ဘက္ႏို႔သီးေခါင္းကို ဆြဲ စုပ္လိုက္ေတာ့ ကြၽန္မ ညည္းမိတယ္။  “အားးး ေကာင္းလိုက္တာ အာကာ”   အာကာ့လွ်ာက ေႏြးေနၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေတြက ႏူးညံ့တယ္။  ကြၽန္မတကိုယ္လုံး လွ်ပ္စစ္စီးေနသလိုပါပဲ။ ဆားတို႔ခံရတဲ့ တီေကာင္လို တြန႔္လိမ္ၿပီး ဘယ္လက္က အာကာ့အက်ီကႋု ဆြဲထားၿပီး  ညာလက္က အိပ္ရာခင္းကို တင္းတင္းဆုပ္မိတယ္။ အာကာ့လက္တဖက္က ကုတင္ေပၚေထာက္ထားတယ္။ က်န္တဲ့လက္က  ကြၽန္မထရက္ဆုေဘာင္းဘီ ခါးစည္းႀကိဳးကို စမ္းတယ္။ အဲဒီကတဆင့္ ေပါင္ေတြဆီကေန အဖုတ္ဆီေရာက္လာတယ္။ ကြၽန္မ အဖုတ္ေလးမွာ အရည္ေတြ႐ႊဲေနတာ သိသြားေတာ့ အာကာက တံေတြးမ်ိဳခ်လိုက္ျပန္တယ္။ သူ႔လက္က အဖုတ္ကို ႐ြ႐ြေလး ကစား ေပးေနေတာ့ သံေယာက္လိုက္မိတယ္။  အာကာ့လက္ေခ်ာင္းေတြက အဖုတ္ကို အထုတ္အသြင္းလုပ္ေနေတာ့ ကြၽန္မ ေအာ္ညည္းမိ တယ္။

အေပၚပိုင္းမွာလည္း ႏို႔သီးေခါင္းေတြကို နမ္းလိုက္စုပ္လိုက္နဲ႔ပါ။ သူ႔လီးကို စမ္းၾကည့္ေတာ့ မာသထက္မာလာပါၿပီ။ အာကာ့ ဆံပင္ေတြကို ဖြကစားတယ္။ အာကာလက္နဲ႔လိုးေပးတာကို ခံရင္း ကြၽန္မေပါင္ေတြကို တင္းတင္းေစ့ထားတယ္။ သူ႔ေျခေထာက္က  ကြၽန္မ ေပါင္ၾကားထဲ အတင္းထိုးခြဲေနတယ္။  အာကာက ႏို႔သီးေခါင္းေတြ စို႔ေနတာကိုရပ္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကိုနမ္းတယ္။ အဖုတ္ထဲက  လက္ကိုထုတ္ၿပီး ကြၽန္မကို တက္ခြတယ္။ သူ႔လီးက ကြၽန္မဆီးခုံကိုကပ္ၿပီး တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနတယ္။ ျခားထားတာက အဝတ္ေတြပဲ  ရွိေတာ့တယ္။ အာကာ့ဗိုက္ႂကြက္သားေတြက အသက္ရႉသြင္း ရႉထုတ္တိုင္းမွာ တင္းလိုက္ေလ်ာ့လိုက္ ျဖစ္ေနတာ သတိထားမိ တယ္။ ကြၽန္မမသိစိတ္ကလည္း သူ႔လီးကို ဆီးခုံနဲ႔ ပြတ္ေနမိတယ္။

“ေမဟမာ”    အာကာက ေလသံေလးနဲ႔ ေခၚတယ္။    “အင္းးအ င္းး”   “အမ အဝတ္ေတြ အကုန္ခြၽတ္လိုက္မယ္ေနာ္”   “အင္းးးအင္းးး”   အာကာက ထလိုက္ၿပီး ကြၽန္မထရက္ဆုရဲ႕ ခါးစည္းႀကိဳးက  ကိုင္ၿပီး ေျဖးေျဖးခ်င္းခြၽတ္တယ္။ ကြၽန္မလည္း သူအဆင္ေျပေအာင္ တင္ပါးကိုႂကြေပးလိုက္တယ္။  “အမ အဖုတ္ေလးက လွ လိုက္တာ”   အာကာက ေရ႐ြတ္ရင္း တံေတြးမ်ိဳခ်လိုက္ျပန္တယ္။ ကြၽန္မလည္း ရယ္လိုက္ရင္း   “ႀကံႀကီးစည္ရာဟယ္ နင္ကလဲ  အဖုတ္က လွရတယ္လို႔ ဟီးးးဟီးးး”  “နင္ သေဘာက်လား အာကာ”  “ေျပာေနစရာကိုမလိုဘူး အမ”   အာကာက ေျပာရင္း ကြၽန္မ အဖုတ္ဆီ လက္ေရာက္လာတယ္။   “အင္းးး အာကာ”   “ဟုတ္ အမ”   “နင္လည္း ခြၽတ္ေတာ့ေလ”   ကြၽန္မ ထထိုင္လိုက္တယ္။  ဖ႐ိုဖရဲျဖစ္ေနတဲ့ ဆံပင္ေတြကို သပ္ၿပီး အာကာ့ကို ၾကည့္တယ္။ အာကာက ကြၽန္မဆီက ခပ္သြက္သြက္ခြာလိုက္ၿပီး အက်ီၾကၤယ္သီး ေတြကို စျဖဳတ္တယ္။ အာကာ့လက္ေမာင္းေတြ ရင္အုပ္ႂကြက္သားေတြကို ၾကည့္ၿပီး သေဘာက်ေနမိတယ္။ အာကာ သူ႔အက်ီကႋု  ပစ္စလက္ခတ္ပဲ ၾကမ္းေပၚခ်လိုက္တယ္။

“နင္ရွက္ေနတာမလား အာကာ”  ကြၽန္မ အာကာ့ကို က်ီစယ္လိုက္တယ္။  “အမအၾကည့္ေတြက စူးရွတယ္ေလ”   “အၾကည့္ေတြ တင္ စူးရွတာ မဟုတ္ဘူး အာကာ”   ကြၽန္မ တိုးတိုးေရ႐ြတ္တယ္။ အဖုတ္ဆီကို လက္နဲ႔စမ္းလိုက္ရင္း   “ငါ တခါမွ ဒီေလာက္အရည္ မထြက္ဖူးဘူး။ နင္နဲ႔က်မွ…”  “တကယ္လား အမ။ မာန္ေတာင္တက္ခ်င္သြားတယ္”   အာကာက ခါးပတ္ေခါင္းကို ျဖဳတ္ၿပီး  ေဘာင္းဘီကို ခြၽတ္ၿပီး အခန္းေထာင့္ကို လွမ္းပစ္လိုက္တယ္။ အတြင္းခံေအာက္မွာ သိသိသာသာႀကီး ေဖာင္းေနတာ ျမင္ရတယ္။  ကြၽန္မလည္း ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ အာကာ့ေရွ႕မွာ ထိုင္လိုက္တယ္။  “ျမန္ျမန္ခြၽတ္ပါ အာကာရဲ႕”   ရင္ခုန္သံေတြျမန္ၿပီး  မ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲ ၾကည့္ေနမိတယ္။ အာကာကၿပဳံးရင္း သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြကို ေဘာင္းဘီသားေရႀကိဳးထဲ ထည့္တယ္။ ၿပီး ေတာ့ ေျဖးေျဖးခ်င္း ခြၽတ္ခ်လိုက္တယ္။ အာကာ့လီးကို ပထမဆုံးအႀကိမ္ ျမင္လိုက္ရခ်ိန္မွာ သက္ျပင္းခ်မိတယ္။

“နင္က ေယာက္်ားပီသတာပဲ အာကာ”  “အမ သေဘာက်ရဲ႕လား”  အာကာက ကြၽန္မနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ထိုင္တယ္။ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ ေယာက္သား အဝတ္ဗလာကိုယ္နဲ႔ တေယာက္ကိုတေယာက္ မ်က္စိအရသာခံၿပီး ၾကည့္ေနမိတယ္။ အာကာ့လီးက ေသြးေတြတိုးဝင္ ၿပီး တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ကာမေဇာကလည္း တရိပ္ရိပ္တက္လာတယ္။ ကြၽန္မ အာကာ့လီးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေတာ့ သူ နည္းနည္းတုန္သြားတယ္။ အာကာ့ႏႈတ္ခမ္းေတြကို နမ္းရင္း လက္ညႇိဳး လက္မနဲ႔ သူ႔လီးကို ဝိုက္ကိုင္ၿပီး ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္လုပ္ေပး ေနတယ္။ ဖြဖြေလး ညႇစ္လိုက္ေတာ့ အာကာက ညည္းသံေပးတာ သေဘာက်မိတယ္။   ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မ သူ႔လီးကို လိုခ်င္တယ္။  အငမ္းမရ မက္ေမာေတာင့္တတယ္။ ကြၽန္မ ဆႏၵျပင္းျပစြာ ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့အခ်ိန္ေရာက္လာပါၿပီ။

“အာကာ”  “ဘာလဲ မေဟမာ”   “ငါ့ကိုထည့္ေပးေတာ့ေလ”   အာကာက ကြၽန္မတင္ပါးေအာက္ကို ေခါင္းအုံးခုလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့  သူ႔လက္ကို ကြၽန္မေဘးမွာေထာက္ထားတယ္။ သူ႔ကိုယ္အေလးခ်ိန္က လက္ေပၚမွာေပါ့။ သူ႔လီးထိပ္က ကြၽန္မေပါင္သားေတြ နဲ႔အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေတြကို တခ်က္တခ်က္လာထိတယ္။ သူ႔ရင္ဘတ္ကလည္း ကြၽန္မႏို႔ေတြကို ထိေနတယ္။ အာကာ့ကို အဝတ္ ဗလာနဲ႔ ထိေတြ႕ေနရတာ ရင္ခုန္သံကို ျမန္သထက္ျမန္လာေစတယ္။  အာကာက ေႏြးေထြးၾကင္နာတယ္။ သန္မာတယ္။ ေယာက္်ား ပီသတယ္။ ကြၽန္မ သူ႔ကိုလိုလားေတာင့္တတယ္။ သူနဲ႔ ႏွစ္ကိုယ့္တစိတ္သာ ျဖစ္လိုက္ခ်င္မိတယ္။   အာကာက မထည့္ေသးဘဲ  ကြၽန္မကို ႏႉးႏွပ္ေနတယ္။ စိတ္ေတြ မ႐ိုးမ႐ြျဖစ္လာတယ္။

“အာကာ မထည့္ေသးဘူးလားဟာ။ နင္လုပ္တာနဲ႔ ငါ႐ူးေတာ့မယ္”   “အမ တကယ္ခံခ်င္တာလား”   “ေအးးးအခုခ်က္ခ်င္း နင့္လီးကို ငါ့အဖုတ္ထဲ ထည့္လိုက္ေတာ့”   အာကာက အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ေတြကို ဆြဲၿဖဲၿပီး အဝမွာ သူ႔လီးကို ေတ့လိုက္တယ္။ ကြၽန္မအဖုတ္ကလည္း အာကာရဲ႕ ဖိုးပေလးေၾကာင့္ ႐ႊဲ႐ႊဲစိုေနခဲ့ပါတယ္။ သိပ္မ ၾကာဘူး။ အာကာရဲ႕ လီးက ကြၽန္မအဖုတ္ထဲ တထစ္ခ်င္း တိုးဝင္လာပါေတာ့တယ္။ အာကာ့ဆီးခုံနဲ႔ ကြၽန္မဟာ ထိမိသြားၿပီး သူ႔ဥေတြ က ကြၽန္မတင္ပါးကို လာကပ္ေနတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လုံးက အသက္ျပင္းျပင္းရႉရင္း တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ေနမိ တယ္။

“ငါလိုခ်င္တာ အဲ့ဒါပဲ အာကာ”  “Fk မေဟမာ။ အမအဖုတ္က တင္းက်ပ္စီးပိုင္ေနတာပဲ” “အပ်ိဳစင္ေလးလိုေပါ့။ ငါ အလိုးမခံရတာ  ႏွစ္ေပါက္ေနၿပီ အာကာ” အာကာက ခါးကို ေနာက္ဆုတ္လိုက္ ေရွ႕တိုးလိုက္နဲ႔ ကြၽန္မကို စလိုးပါေတာ့တယ္။ လီးကို ႏႈတ္ခမ္းအဝနား  ထိ ဆြဲထုတ္လိုက္ ျပန္ေဆာင့္ထည့္လိုက္နဲ႔ေပါ့။ ေဆာင့္ခ်က္တိုင္းဟာ အားအင္အျပည့္နဲ႔ပါ။ “အားးးအင္းးးးအိုးးးေဆာင့္… အာကာ ခပ္ျပင္းျပင္းေလးေဆာင့္” “တညလုံး လိုးခ်င္တယ္ အမရယ္” အာကာက ေလသံေလးနဲ႔ ေျပာတယ္။ အထုတ္အသြင္း မွန္ မွန္လုပ္ေနရင္း ကြၽန္မနား႐ြက္ေလးေတြကို နမ္းလိုက္ကိုက္လိုက္လုပ္တယ္။ “အမ ကြၽန္ေတာ့္ေအာက္မွာ တညလုံး အလိုးခံဖို႔  အရည္ေတြ႐ႊဲေနေစခ်င္တယ္ဗ်ာ” “နင္က ငါထန္ေနတာ၊ နင့္အလိုးခံဖို႔ ေစာက္ရည္ေတြ႐ႊဲေနတာ သေဘာက်တယ္မလား အာကာ”  “အတိအက္ပဲ ေမဟမာ” ကြၽန္မအိပ္ရာခင္းကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားမိတယ္။

အာကာ့အလိုးအေဆာင့္ေၾကာင့္ တကိုယ္လုံး  တြန႔္လိမ္ေနတယ္။ ေခြၽးေတြလည္း ထြက္စျပဳလာတာ ခံစားရတယ္။ အာကာလည္း အတူတူပဲ။ သူ ကြၽန္မကို နမ္းလိုက္တိုင္း  ႏႈတ္ခမ္းမွာ ေခြၽးအရသာေတြ ရေနတယ္။ အသက္ရႉသံေတြ ျပင္းၿပီး ေသြးခုန္ႏႈန္းေတြ ျမန္လာတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခု ထိ႐ိုက္သံ တ ဖတ္ဖတ္ကလည္း အခန္းထဲ လြင့္ပ်ံေနတယ္။ “ေမဟမာ” “ကြၽန္ေတာ္ ထြက္ခ်င္လာၿပီ အမ” “ရတယ္ ကိစၥမရွိဘူး ထြက္လိုက္  အာကာ” ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို အာကာ့ခါးမွာခ်ိတ္လိုက္တယ္။ အာကာ့ေဆာင့္ခ်က္ေတြကလည္း အရွိန္ျမင့္လာတယ္။ ေဆာင့္ ခ်က္နဲ႔အညီ တင္ပါးကို ေကာ့တင္ေပးေနမိတယ္။ အာကာ့မာန္သြင္းသံက တရႉးရႉးတရွဲရွဲနဲ႔။ ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကြၽန္မ အဖုတ္ထဲ ေႏြးကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ “အား… ေကာင္းလိုက္တာ အမရယ္” အာကာက သုက္ေတြထြက္သြားတာေတာင္ ဆက္ေဆာင့္ ေနတုန္းပဲ။

ေဖာင္းတင္းေနတဲ့ သူ႔လီးကို အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေတြပြတ္တိုက္ေနတာ ခံစားရတယ္။ လုံးဝေပ်ာ့က်သြားတဲ့ အာကာ့လီး က အဖုတ္ထဲကေန ကြၽတ္ထြက္လာတယ္။ အာကာက ကြၽန္မႏႈတ္ခမ္းေတြကို နမ္းၿပီး ေစာက္စိေလးကို လက္နဲ႔ ပြတ္ေခ်ေပးတယ္။  အလိုးခံၿပီးတဲ့ေနာက္ ေစာက္စိကို ဆြေပးခံရတာလည္း အရသာတမ်ိဳးပါပဲ။ ဖိန္းတိန္းရွိန္းတိန္းနဲ႔ပါ။ အားပါၿပီး အာကာ့ေက်ာကို  ကုတ္ျခစ္မိတယ္။ အာကာ့အျပဳအစုမွာ ကြၽန္မေတာင့္မခံထားႏိုင္ပါဘူး။ အာကာ့က ႏို႔ေတြကို စုပ္နမ္းလိုက္တဲ့အခ်ိန္ ကြၽန္မအဖုတ္ က တခ်က္က်ဳံးၿပီး အရည္ေတြစီးက်လာပါေတာ့တယ္။ ခံစားမႈကလည္း အထြဋ္အထိပ္ေရာက္သြားပါတယ္။ ေမာင္ဝမ္းကြဲရဲ႕  နာမည္ကို ေရ႐ြတ္လိုက္တယ္။ “ခ်စ္လိုက္တာ အာကာရယ္…” ကာမေဇာနဲ႔ မိန္းေမာေနတုန္းမွာပဲ အာကာက ကြၽန္မကိုဆြဲထူတယ္။  ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို လက္နဲ႔ကစားတယ္။ ကြၽန္ေနာက္မွာ အာကာထိုင္ေနတယ္။

အာကာ့အရည္ေတြက အဖုတ္ကေန စီးက်ေန တယ္။ အခန္းထဲမွာ ေခြၽးနံ႔နဲ႔ ကာမအရည္ေတြရဲ႕အနံ႔ေတြ လႈိင္ေနတယ္။ သူရဲ႕ မေတာင္တေတာင္လီးက ကြၽန္မတင္ပါးဆုံကို လာ ေထာက္ေနတယ္။ ကြၽန္မ ဂုတ္ပိုးကို အာကာနမ္းတယ္။ သူရဲ႕အထိအေတြ႕တိုင္းဟာ ကြၽန္မအတြက္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္စီးကူးေနသလိုပါ ပဲ။ အာကာ့လီးက ေထာင္မတ္လာၿပီး ကြၽန္မကို ထပ္ထိတယ္။ “ထန္လွခ်ည္လား အာကာ” “ကြၽန္ေတာ္ထပ္လုပ္ခ်င္ေသးတယ္” “ငါ ေတာ့ ေသမွာပဲ။ အခုေတာင္ ေတာ္ေတာ္ႏုန္းေနၿပီ အာကာ” “အမ အလုပ္မွာ ပင္ပန္းခဲ့လို႔ေနမွာပါ” “အင္းးး” ကြၽန္မ အဖုတ္ကို လက္ နဲ႔စမ္းလိုက္တယ္။ အရည္ေတြ႐ႊဲေနတုန္းပါပဲ။ လက္ကို ေပါင္ၾကားမွာ ညႇပ္ထားၿပီး ေပါင္ကိုေစ့ထားမိတယ္။ အာကာက ဂုတ္ကို  ထပ္နမ္းၿပီး တိုးတိုးေျပာတယ္။ “ထပ္လိုးခ်င္ေသးတယ္ မေဟမာ” “နင္ ပက္လက္လွဲလိုက္ အာကာ” ကြၽန္မလည္း သူလွဲလိုက္တာနဲ႔  မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္တယ္။

ဒူးေထာက္ခါးကိုင္းၿပီး အာကာ့မ်က္ႏွာကို စနမ္းတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုနမ္းရင္း ခပ္ဖြဖြကိုက္တယ္။  ၿပီးေတာ့ ေမးေစ့ကိုနမ္းတယ္။ ေအာက္ဆင္းၿပီး ညႇပ္႐ိုးေတြရဲ႕ ခ်ိဳင့္ေတြကို နမ္းတယ္။ လွ်ာနဲ႔ ဖြဖြလ်က္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ႏို႔သီး ေခါင္းေတြကို နမ္းလိုက္ လွ်ာနဲ႔ လ်က္ေပးလိုက္လုပ္တယ္။ အာကာတေယာက္ မ႐ိုးမ႐ြျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ “အားးး မေဟမာ”  “ရႉးးး” နံ႐ိုးေတြ ဗိုက္သားေတြကို လိုက္နမ္းရင္း ကြၽန္မ ရမက္ေတြျပန္တက္လာပါေတာ့တယ္။ အာကာ့လီးကလည္း အျပည့္အဝ ေထာင္မတ္ၿပီး တုန္ခါေနတယ္။ အာကာ့လက္ကလည္း ကြၽန္မေခါင္းကို လီးဆီအတင္းတြန္းပို႔ေနပါတယ္။ လီးစုပ္ေစခ်င္တဲ့သေဘာ ပါပဲ။ သူ႔ကို မစုပ္ေပးေသးဘဲ ေဘးေပါင္သားေတြကို လိုက္နမ္းေနလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ သူ႔ဥေတြကို တဥခ်င္း ဖြဖြေလးစုပ္ ေပးလိုက္တယ္။

အာကာ့ေအာ္ညည္းသံေတြ အခန္းထဲမွာ ဆူညံလာပါေတာ့တယ္။ အာကာ့လီးဒစ္ကို ကြၽန္မနမ္းတယ္။ ထိပ္ ေလးတင္ပါပဲ။ လွ်ာနဲ႔ ဒစ္ကိုဝိုက္ၿပီး လ်က္ေပးတယ္။ အာကာက ညည္းညဴၿပီး ခါးကိုေကာ့ေပးေနတယ္။ အာကာ့လက္တဖက္က  ကြၽန္မေပါင္ၾကားကို ေရာက္လာတယ္။ ေပါင္ကို တင္းတင္းေစ့ထားၿပီး လီးကိုယ္ထည္တေလွ်ာက္ကို လွ်ာနဲ႔လိုက္လ်က္တယ္။ ဥ ေလးေတြကို ဖြဖြဆုပ္နယ္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ပါးစပ္ကိုဟၿပီး အာကာ့လီးကို အာေငြ႕ေပးလိုက္တယ္။ သူ႔ဟာကို တတ္ႏိုင္သမွ် ပါးစပ္ ထဲဝင္ေအာင္သြင္းယူတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရခဲေခ်ာင္းစုပ္သလို စုပ္ေပးလိုက္တယ္။ အာကာက ပက္လက္လွဲေနရာက ထထိုင္ၿပီး  ကြၽန္မေခါင္းေပၚလက္လာတင္တယ္။ သူ႔လီး ကြၽန္မပါးစပ္ထဲပိုဝင္ေအာင္ ေခါင္းကိုဖိခ်တယ္။

မ်က္စိမွိတ္ထားၿပီး ကြၽန္မေခါင္းကို  ႂကြလိုက္ ျပန္ႏွိမ့္လိုက္လုပ္တယ္။ အဲလိုလုပ္ေနရင္း စုပ္လိုက္ လွ်ာနဲ႔ ကစားေပးလိုက္နဲ႔ေပါ့။ ကြၽန္မႏႈတ္ခမ္းကို မာေတာင္ေနတဲ့လီး  ပြတ္တိုက္တာခံစားေနမိတယ္။ ပါးစပ္ကေနပိုထြက္ေနတဲ့ သူ႔လီးကို လက္ညႇိဳးလက္မနဲ႔ဝိုင္းၿပီး အေပၚေအာက္ ပြတ္တိုက္ေပးတယ္။  က်န္တဲ့လက္တဖက္နဲ႔ ကြၽန္မ ေစာက္စိေလးကို တံေတြးဆြတ္ၿပီး ပြတ္ေခ်ေနလိုက္တယ္။ “အားးးအင္းးးအမပုေလြက ေကာင္း လိုက္တာဗ်ာ။ ပညာရွင္အဆင့္ပဲ” “အေတြ႕အႀကဳံက သင္ေပးတာေပါ့ အာကာ” လီးစုပ္ေနရင္း ကြၽန္မျပန္ေျပာေတာ့ စကားေတြက  ဗလုံးဗေထြးထြက္လာတယ္။ စိတ္ေတြ မ႐ိုးမ႐ြျဖစ္လာသလို ကြၽန္မအဖုတ္ေလးကလည္း အရည္ခြၽဲေတြထြက္ၿပီး အလိုးခံဖို႔  အဆင္သင့္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အဲဒါေၾကာင့္ လီးစုပ္တာကို ရပ္တယ္။ အာကာ့ကို နမ္းၿပီး သူ႔ေပၚတက္ခြလိုက္တယ္။ သူ႔လီးကို ကိုင္ၿပီး  အဖုတ္ဝမွာေတ့လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျဖးေျဖးခ်င္းထိုင္ခ်လိုက္တယ္။

အျပည့္အဝေတာင္မတ္ေနတဲ့ အာကာ့လီးက တထစ္ခ်င္း တိုးဝင္လာတယ္။ အာကာ့ဆီးခုံနဲ႔ ကြၽန္မတင္ပါးထိကပ္သြားတယ္။ မလႈပ္ရွားေသးဘဲ လီးကို အဖုတ္ထဲစိမ္ထားတယ္။ အာကာက  ကြၽန္မတင္ပါးေတြကို လာကိုင္တယ္။ ကြၽန္မတင္ပါးကို ႂကြလိုက္ ျပန္ထိုင္ခ်လိုက္လုပ္ေပးတယ္။ သူ႔လီးက ကြၽန္မအဖုတ္မွာ ေလ်ာ ကနဲ ေလ်ာကနဲ ဝင္ထြက္ေနတယ္။ မ်က္လုံးကိုစုံမွိတ္ၿပီး အေပၚကေနေဆာင့္တယ္။ သူ႔လီးက အေပၚကို ေကာက္ေနေတာ့ ကြၽန္မ ဂ်ီ စေပါ့ကို တိုက္႐ိုက္ဆြေပးေနသလိုပါပဲ။ ေဆာင့္ခ်လိုက္တိုင္း သူ႔ဥေတြက ကြၽန္မအဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေတြနဲ႔ လာထိေနတယ္။ အာ ကာ့ေပၚမွာ ေဆာင့္ေနရင္းနဲ႔ ကြၽန္မရင္သားေတြကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ပြတ္သပ္ေဆာ့ကစားေနတယ္။ သူ႔လိင္တံမာမာႀကီးတိုးေဝွ႔ဝင္  ထြက္ေနတာကို ခံစားရတာ ငတ္ျပတ္ေနတဲ့ ကြၽန္မအတြက္ ထီေပါက္သလိုပါပဲ။ ေဆာင့္ရတာေမာလို႔ ခဏရပ္လိုက္ေတာ့ အာကာ က ကြၽန္မကို သူ႔ဆီဆြဲယူလိုက္တယ္။

ကြၽန္မႏို႔ေတြက အာကာ့ရင္ဘတ္ေပၚ ဖိကပ္မိေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ အာကာက ေအာက္ကေန  သူ႔လီးကို ေျဖးေျဖးခ်င္းဆြဲထုတ္လိုက္ ျပန္ေဆာင့္ထည့္လိုက္ လုပ္ပါေတာ့တယ္။ ေဆာင့္ခ်က္တိုင္းမွာ ကြၽန္မေစာက္စိေလးကို ဖိ ႀကိတ္ေပးေနသလိုပါပဲ။ ကြၽန္မကိုယ္ကို အာကာ့ေပၚေမွာက္ခ်ထားလိုက္ၿပီး သူလိုးေဆာင့္ေပးတာကို ခံေနလိုက္တယ္။ အာကာ့လီး  အ႐ြယ္အစားက ကြၽန္မလိုလားေတာင့္တေနတဲ့အတိုင္းပဲ။ အာကာ့လက္က ကြၽန္မေစာက္စိဆီေရာက္လာၿပီး ေခ်ေနတယ္။ ေနာက္  သူ႔လက္ကို ဖယ္လိုက္ၿပီး တံေတြးဆြတ္လိုက္တယ္။ သူ႔လက္မက ကြၽန္မ ခေရပြင့္ေလးကို စမ္းၿပီး ဖိပြတ္တယ္။ ပြတ္ေနရင္း  လက္မက ခေရထဲကို တိုးဝင္လာတယ္။ အာကာက ခေရဖူးကို ခူးဆြတ္ခ်င္လို႔ အစပ်ိဳးေနၿပီ။ အရင္ရည္းစားေတြလည္း ခေရေႁခြဖို႔  ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ကြၽန္မ ကလိခံတာထက္ပိုၿပီး မေပးခဲ့ဖူးဘူး။

ကလိခံရတာမ်ားေတာ့  ဖင္ဇိမ္ခံေနတတ္ပါၿပီ။ အလိုးေတာ့မခံဖူးတဲ့ ဖင္အပ်ိဳေလးေပါ့။ ေႏြးကေတာ့ ဖင္လိုးခံရတာ အဖုတ္ကို အလိုးခံရတာထက္ ပို ေကာင္းတယ္တဲ့။ ကြၽန္မ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး အာကာ့ကို ေမးလိုက္တယ္။ “အာကာ နင္ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ” “မေဟမာကို  လိုးေပးေနတာေလ” “မဟုတ္ဘူး နင့္ လက္ကို ေျပာတာ” “ေၾသာ္ ဒါလား အမ ဖီးလ္ရွိေအာင္ လုပ္ေပးမလို႔ပါ” “နင့္လက္ ျပန္ ထုတ္လိုက္။ ဒီေလာက္ ညစ္ပတ္တာကို” အာကာ စကားျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ ေအာက္ကေန ခပ္သြက္သြက္ေဆာင့္ေပးေနတယ္။  ပထမတခါ ၿပီးထားေတာ့ ဒီတခါ နည္းနည္းၾကာၾကာ လိုးေပးေနတယ္။ ဖင္ထဲက လက္ကိုေတာ့ မထုတ္ပါဘူး။ ေမွာက္ရက္ေနေန ရင္း အာကာ့အသက္ရႉသံ မာန္သြင္းသံေတြ ၾကားရတယ္။ ေခြၽးနံ႔လည္း ရေနတယ္။ “ေမဟမာ…” “အင္းးး အာကာ” “ထိန္းမထား ေတာ့ဘူးေနာ္…” “အင္းးး ငါ့ထဲမွာထုတ္လိုက္။

ငါ့အဖုတ္ကို နင့္သုက္ရည္ေတြနဲ႔ ျဖည့္ေပးလိုက္စမ္းပါ အာကာ” “ထြက္ေတာ့မယ္…”  “အင္းးး လုပ္လိုက္စမ္းပါ ငါလိုခ်င္တယ္” ကြၽန္မ ခႏၶာကိုယ္တခုလုံးက ႂကြက္သားေတြ ေတာင့္တင္းသြားတာ ခံစားမိတယ္။  အာကာ့သုက္ရည္ေတြကလည္း ကြၽန္မအဖုတ္ေခါင္းထဲ ပက္ဖ်န္းလိုက္တယ္။ ကြၽန္မလည္း အေၾကာအခ်င္ေတြ ေျပေလ်ာ့သြားၿပီး  အားရေက်နပ္သြားတယ္။ အခန္းထဲမွာလည္း ကြၽန္မေအာ္သံေတြနဲ႔ ဆူညံသြားတယ္။ လီးကမေပ်ာ့တေပ်ာ့ျဖစ္ၿပီး ကြၽတ္သြား ေတာ့ အာကာ့ေပၚက ကြၽန္မလွိမ့္ဆင္းလိုက္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား အသက္ျပင္းျပင္းရႉရင္း ကာမအရသာကို ခံစားေနၾကတယ္။  ကြၽန္မတို႔ ဗိုက္ေတြေပၚမွာ ႏွစ္ေယာက္လုံးဆီကကာမအရည္ေတြနဲ႔ ေစးကပ္ေနတယ္။ ကြၽန္မ ပင္ပန္းႏြမ္းလ်ေနခဲ့ပါၿပီ။

အာကာက ႏို႔ ေတြကို ပြတ္သပ္ေနျပန္ပါတယ္။ စကားေတြ တခြန္းမွ မေျပာဘဲ ႏႈတ္ဆိတ္ေနမိၾကတယ္။ ကြၽန္မ အာကာ့ပါးကို ဖ်စ္ညႇစ္လိုက္ၿပီး  သူ႔ရင္ခြင္ထဲ တိုးဝင္ေနလိုက္တယ္။ တိတ္ဆိတ္မႈကို ကြၽန္မပဲ စၿဖိဳခြဲလိုက္တယ္။ “ငါ နင့္ကို ခ်စ္တယ္ အာကာ” မစဥ္းစားဘဲ ကြၽန္မ ေျပာလိုက္တယ္။ “ကြၽန္ေတာ္ သိပါတယ္ မေဟမာ” အာကာက တိတ္တိတ္ပဲ ျပန္ေျဖတယ္။ “အဲဒါ့ ျပႆနာရွိလား” ရင္ခုန္ခုန္နဲ႔ပဲ  ကြၽန္မ ေမးလိုက္တယ္။ “မရွိပါဘူး အမရယ္” “ဘာလို႔လဲ” “ကြၽန္ေတာ္ အမကို ခ်စ္ခဲ့တာ ၁၂ ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီေလ” “ဘယ္လို ?”  ကြၽန္မ ထထိုင္ၿပီး အာကာ့မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္းေမးလိုက္တယ္။ “အမ အေမမဆုံးခင္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ရန္ကုန္ကို လာတုန္း ကတည္းကေလ။ အမက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။

ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္း အခ်ိန္ေပးတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းပိတ္ရက္ေလးကို အၿမဲသတိရေန ခဲ့တာ” “အင္းးးနင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ crush ခဲ့တာပဲ” ကြၽန္မ ၿပဳံးမိတယ္။ “crush ဆိုတာထက္ ပိုအဓိပၸာယ္ရွိမယ္ ကြၽန္ေတာ္ထင္ တာပဲ” “ဒါဆို နင္ ဒီကိုလာတာ ငါ့ကိုျမႇဴဆြယ္ဖို႔ေပါ့ ဟုတ္လား” “မဟုတ္ပါဘူး အမ။ ဒါေပမဲ့ အမကို ထပ္ေတြ႕ခ်င္လို႔လာခဲ့တာပါ”  ကြၽန္မ အာကာ့လက္ေမာင္းေပၚ ေခါင္းအုံးလိုက္ၿပီး ေမးတယ္။ “ဘာလို႔လဲ” “ကြၽန္ေတာ္ လြမ္းလြန္းလို႔ေပါ့ဗ်ာ” “ဒါဆို အခုေရာ  အာကာ” “အခု ကြၽန္ေတာ္ ပိုင္ဆိုင္လိုက္ရၿပီေလ” ကြၽန္မ ႐ုတ္တရက္ ဆြံ႕အသြားတယ္။ အာကာ့ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဆုပ္ကိုင္ လိုက္တယ္။ အာကာကလည္း ကြၽန္မကို ျပန္ဖက္ထားတယ္။ အာကာ့အသက္ရႉသံက ကြၽန္မကို အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ ေခ်ာ့သိပ္ေနသလိုပါပဲ။ အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ အခ်ိန္နည္းနည္းယူလိုက္ရေပမဲ့ ဒီညအခိုက္အတန႔္ေလးကို အိပ္မက္ထဲအထိ ကြၽန္ သိမ္းထားခ်င္မိခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးပါၿပီ**