မဖြူဝင်း

မဖြူဝင်း

မယုံတော့မရှိနဲ့ ဟင်းတခွက်ပေးရုံ ၊ လ္ဘက်ရည်တခွက် တိုက်ရုံနဲ့ သူနဲ့အိပ်ခွင့်ရတဲ့ မိန်းမတယောက် သီဟတို့ရွာမှာ တကယ်ရှိတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီမိန်းမက သီဟတို့ ရွာသူ စစ်စစ်တော့ မဟုတ်ဘူး။ သူ့ ယောက်ျား ကိုစိန်ထွားက ဒီရွာသား။ ကိုစိန်ထွားနဲ့ညားတော့ သူလည်း ဒီရွာသူ ဖြစ်ရတော့တာပေါ့။ သူ့အသားရေက ဖြူဝင်းနေသည့်အတွက် သူ့နာမည်က မဖြူဝင်း။ မဖြူဝင်း ဒီရွာကို ရောက်စက  အ သက် ၂၀ ကျော်ရုံရှိအုံးမှာပါ။   သူ့ယောက်ျား စိန်ထွားက နယ်လှည့်ပြီး လက်သမားအလုပ် လုပ်သူဆို တော့ အဲဒီလို နယ် လှည့်အလုပ်လုပ်ရင်း မဖြူဝင်းနဲ့ ညားခဲ့  တာပါ။ ကိုစိတ်ထွားအသက်က ၃၀ ပေါ့။

မဖြူဝင်းက အချောအလှကြီးမဟုတ်ပေမဲ့  ပလီပလာ ခရာတတ်တဲ့ အမူအယာ ၊ ညှို့အားကောင်းပြီး ကြည်လင်တဲ့ မျက်လုံး ၊ ဆေးမ   ဆိုးရပဲ အလိုလို နီမြန်းနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းထူ  တွဲတွဲ။ ရီလိုက်လျှင် အနည်း ငယ်ချိုင့်ခွက်သွားတဲ့ ပါးချိုင့်လေး။ ကြည့်လိုက်လျှင် ညှို့အားပြင်း   တဲ့ မျက်လုံးရွဲကြီးတွေ။ အရပ်  အ မောင်း ခေါင်ကောင်းပြီး အများပြောတဲ့ ရွှေဘိုမင်းကြီးကြိုက် လုံးကြီးပေါက်လှ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်။

ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုး စွင့်စွင့်ကားကား ထွားထွားအိအိ တင်သား။ တင်းရင်းမို့မောက်နေတဲ့ ရင်သားအစုံ။ အားလုံးခြုံလိုက်တဲ့အခါ မဖြူ ဝင်း   ရဲ့ ရူပါရုံဓါတ်က ယောက်ျားတွေကို ဖမ်းစားနိင်စွမ်း ရှိလှပါတယ် ။ သူ့ ပုံကိုကြည့်ပြီး လူကြီးပိုင်း လူငယ်ပိုင်းတွေဟာ စိတ်နဲ့ ပြစ်မှား   ဖေါက်ပြန်မိတတ်ကြတာချည်းပဲ ။ ဒါပေ မဲ့ တောဆိုတော့ ဟိုငဲ့ဒီငဲ့ ဟိုတွေးဒီတွေးနဲ့ ကိုယ်ထိလက်ရောက် တော့ မစရဲကြ ပါဘူး။  ဖေါက်ပြန် စိတ်ထဲမှာပဲ ဖေါက်ပြန်သောင်းကြမ်း နေကြတာပါ။   “ကိုစိန်ထွား မိန်းမရလာလို့တဲ့”   “ကောင်မလေးက ဖြူဖြူ ချောချောလေးတော့”  “အံမယ် လူပျိုကြီးက ရမဲ့ရတော့ တကယ့်ချောချောလှလှ”   တရွာလုံးနီးပါး ကလေးလူကြီးတရုံးရုံးနဲ့ပေါ့။

အဲဒီနေ့က ကိုစိန်ထွားအိမ်မှာ စည်လိုက်တဲ့ဖြစ်ခြင်း။ ပေ တစ်ရာပတ်လည်လောက်ရှိတဲ့   အိမ်ဝင်းကြီးတစ်ခုလုံး ကလေးလူကြီး ယောက်ျားမိန်းမ အပြည့်ပါဘဲ။  သီဟ အသက်က အဲဒီတုန်းက ၉ နစ်လောက်ပဲရှိအုံးမှာပါ။ ကိုစိန်ထွားတို့အိမ်နဲ့ သီဟတို့အိမ်က  တောင်ဖက်မြောက်ဖက် ကပ်လျက်  ဆိုတော့ သီဟက အစောဆုံးရောက်သွားတာပါပဲ။ ကိုစိန်ထွားနဲ့ သီဟ အဖေက ညီကိုတ ဝမ်းကွဲဆိုတော့ သီဟက ကိုစိန်ထွားရဲ့အ   သဲပါပဲ။ ကိုစိန်ထွားတို့က သားအမိ နှစ်ယောက်ထဲ နေကြတာ။ သူ့ညီမက အိမ်ထောင်ကျ ပြီး ယောက်ျားနဲ့ လိုက်နေတယ်။ ကိုစိန်  ထွား အ ဖေကတော့ သီဟ မမွေးခင်ထဲက ဆုံးသွားတယ်။

ရှိတဲ့မြေယာတွေကို သူ့ညီမတို့လင်မယားက လုပ်ပေးကြတယ်။ တခါတရံမှသာ ကိုစိန်ထွားကိုယ် တိုင် တောလိုက်လေ့ရှိတယ်။ အ  များအားဖြင့်တော့ လက်သမားအလုပ်နဲ့ပဲ ရွာစဉ်လှည့်နေရတာ။ သူ က လက်သမားအဖွဲ့ခေါင်းဆောင်ပါ။ ပညာလဲ တော်ပါတယ်။   ရိုးသားဖြောင့်မတ်မှုလည်း ရှိပါတယ်။   ကိုစိန်ထွားရဲ့ ရိုးအမှု မဖြူဝင်းရဲ့ သွက်လက်ချက်ချာမှုကို ကြည့်ပြီး တောအရပ်ထုံးစံ အတိုင်း မဖြူဝင်းက ကိုစိန်ထွားကို အပိုင်ဖမ်းလိုက်  တာလို့ ကွယ်ရာမှာ အတင်းပြောလိုပြော။ တချို့ကတော့ တယ်စွံတဲ့ ကို စိန် ထွားလို့ မြှောက်လိုမြှောက်။ ကိုစိန်ထွား နေရာမှာနေပြီး   မဖြူဝင်းရဲ့စွဲမက်စရာ အလှကို စိတ်ကူး ယဉ်လိုယဉ်။ အို.. တရွာလုံး လှုပ် ခတ်သွားတာတော့ အမှန်ပဲ။  အဆိုးဆုံးကတော့ ရွာတောင်ပိုင်းက ကိုတင်အုံးဟာ အဆိုးဆုံးပဲ။ ကိုတင်အုံးက အသက် ၄၅ နှစ်  လောက်ရှိပြီ။ မိန်းမဆုံးတာလည်း  ၃ နှစ်လောက်ရှိပြီဆိုတော့ ကာမ ငတ်ပြတ်နေတဲ့ မုဆိုးဖိုတယောက် ပေါ့။

ရွာအနောက်ပိုင်းမှာ  အရက်ဝိုင်းဖွဲ့မိရင်း…  “စိန်ထွားတို့ကတော့ တယ်ကော်တာပဲဟေ့…မိန်းမ ဆူဆူဖြိုးဖြိုး ချောချောတောင့်တောင့် အယ်ကယ် နေတာ ပဲ..မအေလို့း   ဘယ်လောက်ဆော်လိုက်မယ် မသိဘူး”  ဤသို့ ကိုတင်အုံးက အစဖေါ်ပေးလိုက်တော့…   “အေးကွာ..မိန်းမကတော့  ခပ်မိုက်မိုက်ပဲ၊ စိန်လှမြိုင်ဇတ်ထဲက ပြဇတ်မင်းသမီးနဲ့ အတော်တူတာပဲ မောင်။ ဟင်း…တွယ်   လိုက်ရရင်တော့ကွာ…ဖင်လုံးကြီး က အယ်နေတာပဲ .. ဟဲ…ဟဲ..”  ကိုတင်အုံး ခင်းပေးတဲ့ လမ်းပေါ်မှာ ကိုမြရှိန်က ဆက်လျှောက်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကိုမြရှိန်မှာ အိမ်  ထောင်ရှိတယ်။   “အင်း..ချောလဲ ချောပါရဲ့ ဒါပေမယ့် စိန်ထွားထက် ၁၀ နှစ်လောက် ငယ်တယ်ကွ..ပြီးတော့ တဏှာ ရာ ဂလဲကြီးမဲ့ပုံ ပဲ။ ဒီလို   ကိုယ့်ထက်ငယ်တဲ့ မိန်းမကို ယူထားတဲ့ ယောက်ျားများ ဘယ်တော့မှ စိတ်ချလက် ချ မနေရဘူး.. အမြဲတမ်း စိတ်ပူနေရ တယ်။  ဘယ်အချိန်များ လင်ငယ် နေမလဲနဲ့ အမြဲတမ်းတွေးပူနေ ရတတ်တယ်။ လှတာနဲ့ ညားတော့ သောကပွား..ဗျာများရတာပေါ့ ကွာ”  ကိုမြရှိန် စကားကို ကိုတင်အုံးက ထောက်ခံတယ်။

“အင်း… စိန်ထွားကြီး အတော့ကို ဖြိုရလိမ့်မယ်မောင်.. ဒီကောင့်ငပဲက ခပ် သေးသေးရယ်ကွ.. မစို့မပို့ လောက်ကလေး ဆော်   နိင်လို့ကတော့ ၃ လတောင် ခံမယ်မထင်ဘူး။ နောက်မီးသေချာပေါက် လင်း  မှာ”  သည်စကား ပြောလာသည်က ကိုကြည်စိုး။ သူလဲ အိမ်ထောင်နဲ့ပါ။ တော်သေးရဲ့လို့ ပြောရမှာပဲ။ သူ တို့ဝိုင်းက အရှေ့ဖျားက       တမာပင်ကြီးအောက်မှာမို့ ဘယ်သူမှတော့ မကြားပါဘူး။ အရက်ရှိန်လေး နဲ့ ယောက်ျားသားတွေပီပီ ယောက်ျားစကားတွေကို   အားပါးတရ ပြောနေကြတယ်။   တကယ်တော့ ကိုစိန်ထွားလဲ မဖြူဝင်းအကြောင်းကို ကောင်းကောင်းသိတာ မဟုတ်ဘူး။ မဖြူ ဝင်းဟာ တဏှာရာဂအားကြီးပြီး   သွေးသားသောင်းကြမ်းတာ အမှန်ပါ။ သူ့ရွာမှာ သူနဲ့ညိဖူးတဲ့လူတွေ အတော် များတယ်။ ဘယ်သူ့ မှလဲ အတည်မယူဖူး။ သူ့   စိတ်ကလဲ အတည်ယူဖို့ထက် အခုလို လူပေါင်းစုံနဲ့ ကမျင်းကြောထနေရတာကိုပဲ သဘောကျကျေနပ်နေ တယ်။

ဒီလို ရမ်းချင်တိုင်း ရမ်းလို့ရနိင်တဲ့အခွင့်အရေးကလဲ ရထားတယ်ကိုး။ အဲဒါကတော့ မဖြူဝင်းဟာ သား သမီး မရနိင်တဲ့ အ မြုံ   ဓါတ်ပါနေတာပါပဲ။ စောစောကတော့ မသိဘူး။ တားဆေးမစားပါဘဲ ဟိုလူနဲ့ဖြစ် ဒီလူနဲ့ဖြစ် ထင်သလို သောင်းကြမ်းခဲ့ပေမယ့်   ဗိုက်လုံးဝ မကြီးဘူး။ ဒါကို ကောင်းကောင်းကြီးသိတော့မဖြူဝင်း ပိုပြီး ရဲတင်းလာတယ်။ ဘယ်သူနဲ့လိုးလိုး ဗိုက်မှ မကြီးနိင်ဘဲကိုး။  အခု ကိုစိန်ထွားနဲ့ မဖြူဝင်းတို့ ဖူးစာ ဆုံးခဲ့တဲ့ရွာက မဖြူဝင်းရဲ့ အဒေါ်ရွာမှာပါ။ သူ့ရွာမှာ နာမည်က ပျက်လှပြီ။ တောဆိုတော့    မြို့ အရပ်လိုမဟုတ်ဘူး။ ဘာလေးဖြစ်လိုက် ဖြစ်လိုက် တရွာလုံးသိတော့ တာပဲ။ ကလေးသိ ခွေးသိ ဆိုသလိုပေါ့။  ဒီတော့ မဖြူဝင်း တစ်ယောက် ရွာမှာ အခြေမလှလို့ အဒေါ်ရွာကို ခေတ္တအလည်ရောက်လာခိုက် လက် သမားဆရာ ကိုစိန်ထွား   နဲ့ ငြိခဲ့ကြတာပါ။

ဒီလိုနဲ့ ရွာပါလာရောဆိုပါတော့။  သီဟဆိုတဲ့ ကောင်လေးက တကယ့်လူရှုပ်လေး။ အသက်က ၉ နှစ် တဏှာကြောကမသေး ဘူး..ဘယ် ဘဝက တဏှာပါရမီတွေ  ဖြည့်ဆည်းလာတယ်မသိဘူး..သူ့လဗြွတ်ကို ခွေးပေါက်စတွေ ပါးစပ်ထဲ ထည့်ပြီး စို့ခိုင်းတဲ့ ကောင်။ ခွေးဖင်ပူးတာကြည့်ပြီး သူ့   အိမ်မှ မွေးထားတဲ့ နီမဆိုတဲ့ ခွေးမဝဝတုတ် တုတ်လေးကို လူကြီးတွေ အလစ်မှာ ခိုးခိုးလိုး တတ်တယ်။   ကောင်လေးက စာတော် ညဏ်ကောင်းလေး။ ဒီတဏှာ ရာဂ အတတ်ပညာတွေကိုလည်း အရွယ်နဲ့မ လိုက်အောင်  ဝါသနာထုံ  တယ်။   သီဟက ကိုစိန်ထွားရဲ့အသဲဆိုတော့ ကိုစိန်ထွား အိမ်ဟာ သီဟအတွက်တော့ တံခါးမရှိ ဓါးမရှိ အချိန် မရွေး ဝင် ထွက်လို့ရတဲ့အိမ်။  တနေ့ နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီး ကိုစိန်ထွားတို့အိမ်ဘက် သီဟ ရောက်သွားတယ်။ ကိုစိန်ထွား အ မေကလည်း  နေ့ခင်းဘက်မှာ   အိမ်လည်လေ့ ရှိတယ်။

သီစ အမှတ်တမဲ့နဲ့ အပေါ်ထပ်လှမ်းကြည့်မိတော့ အနောက်ခန်းအပေါ်ထပ်ဆီက ကျွိ… ကျွလိနဲ့ ချိုး ချိုးချွတ်ချွတ် အသံတွေ ကြားလိုက်ရတယ်။ အိမ်ကလဲ ဝါးကြမ်းခင်းဆိုတော့ အလှုပ်လှုပ်နဲ့ပေါ့။  ဒါ…ဘာလဲ ဆိုတာ  သီဟ ရိပ်မိလိုက်တယ်လေ။ ဦးလေးစိန်ထွားတစ်ယောက် မဖြူဝင်းကို လိုးနေတာ ကလွဲလို့ ဘာများဖြစ်ရအုံး   မှာလဲ။ အသံတွေက  တော်တော်လေးမြည်နေတယ်။ အသက်ကသာ၉ နှစ် ငယ်ပါက ပေါ့သေးသေးမဟုတ်။ အရှည် ၄ လက်မ   အတုတ်က ၃ လက်မ ပတ်လည်ရှိတယ်။ လူကောင် ကလည်း ခပ်ထွားထွား။ ကိုစိန်ထွား သူ့အိမ်လှေကားက အတွင်းဘက်က  တပ်ထားတာ။ အဲဒီလှေ  ကားထိပ်ရဲ့ ညာဘက်ဘေး အခန်းမှာ အခု ကိုစိန်ထွားနဲ့ မဖြူဝင်းတို့ လိုးနေကြတယ်လေ။သီဟတစ်ယောက် ခြေသံဖေါ့ပြီး အပေါ် တက်ခဲ့လိုက်တယ်။ အခန်းကြမ်းပြင်နဲ့ သူ့မျက်နာတဲ့တဲ့အ ရောက်မှာ ထရံပေါက်ကနေ  အထဲချောင်းကြည့်လိုက်တယ်။   အား လားလား ကိုစိန်ထွားနဲ့ မဖြူဝင်းတို့ ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ပြီး အားရပါးရ လိုးနေကြတာကို တွေ့ လိုက်ရတယ်။

မဖြူဝင်းက ပေါင်တံ ဖွေးဖွေးတုတ်တုတ်ကြီး နှစ်ချောင်းကို အထက်မြှောက်ထားပြီး ကိုစိန်ထွားက ပေါင် ကြားထဲမှာ ဝင်ပြီး အထက်    ကနေ ခွမှောက် ပြီး အားရပါးရ ဆောင့်ဆောင့် လိုးနေတယ်။ မဖြူဝင်း ခါး အောက်မှာလည်း ခေါင်းအုံးတစ်လုံး ခုထားတယ်။ ကိုစိန်    ထွားက  အသားညိုသူမို့ သူ့ဖင်ကြီးတွေက မဲ ပြောင်နေတယ်။ မီးကုန်ရမ်းကုန် ဆော်နေလို့နဲ့တူပါရဲ့ ကိုစိန်ထွား ဖင်မဲမဲကြီးဟာ   ဆောင့်တိုင်း ဆောင့် တိုင်း ဖင်ကြောကြီးတွေ ရှုံ့ခွက်နေတယ်။  မဖြူဝင်း ဆိုတဲ့အတိုင်း အသားအရေက ဖြူဝင်းနေတာ ဆိုတော့ ဖင်ဆုံ ပေါင်တံ  ခြေသလုံးကစလို့ ဖြူ ဝင်းနေတာပေါ့လေ။ သီဟ   က ဘေးတိုက်အနေအထားကချောင်းကြည့် ရတာမို့ စောက်ဖုတ်တွေ လီ တွေ တော့ မမြင်ရဘူး။ ဒါပေမယ့် နိ့အုံဖွေးဖွေး ဥဥကြီး   ကိုတော့ အထင်သား မြင်နေရတယ်။ ကိုစိန် ထွားက အဲဒီနိ့ကြီးတွေကို ကုန်း ကုန်းစို့ပေးရင်း တအား ပစ်ပစ်ဆောင့်နေတယ်။  “ဖွတ်…ဖွစ်… ဇွတ်… ဇွပ်..ဖွပ်…ရွတ်..ဖွတ်…ဖတ်..ဖတ်…အား…အင့်…အင်း… အား..”   မဖြူဝင်းက သူ့ဖင်ဆုံ ဖွေးဖွေးကြီးကို ကော့ကော့ခံရင်း ကိုစိန်ထွားကျောပြင် မဲမဲကြီးကို တင်းနေ အောင်ဖက်ထားတယ်။

အချက်ပေါင်း ၃၀ ကျော်လောက်ရှိတော့ ကိုစိန်ထွား တစ်ကိုယ်လုံး ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တုန်ခါတက် သွားပြီး မဖြူဝင်းရဲ့ ကိုယ်   လုံးပေါ် မှောက်ကျသွားတယ်။  သီဟလဲ ကြည့်ပြီး လီးတောင်နေတာပေါ့လေ။ သူ့လီးက ကလေးဆိုတော့ ဒစ်မ မပြဲသေးဘူး။ ဒီ  တော့ ဒစ်အရေပြားကို သူ့လက်  နဲ့ ပွတ်ချေပြီး အရသာ ယူနေတယ်။ အတော်လာတဲ့ ကောင်လေး။ ကြီးလာရင် အတော်ကြောက် စရာ ကောင်းမယ့်အကောင်။   ကိုစိန်ထွား ဆက်မဆောင့်နိင်တော့ဘဲ မှောက်ရက်ကြီး မှိန်းနေတယ်။  “ အင်း…ဖယ်စမ်းပါဦး…လေး လိုက်တာ”  မဖြူဝင်းက ကိုစိန်ထွား ကိုယ်လုံးကြီးကို တွန်းဖယ်လိုက်တယ်။ ကိုစိန်ထွားက သူ့ကိုယ်လုံးကြီးကို မ ဖြူဝင်းရဲ့တဖက် မှာ လှဲချလိုက်   တယ်။ သီဟမျက်စိမြင်ကွင်းမှာ ကိုစိန်ထွားရဲ့ ကိုယ်လုံးကြီးကို မဖြူဝင်း ရဲ့ ကိုယ်လုံးက ကွယ်ထားတယ်။   “ဟွန်း… ဒီအတိုင်းချည်းပဲ… ကြာကြာ လိုးပေးပါဆို ..ခဏလေးနဲ့ ပြီးပြီးသွားတာ အားကိုမရဘူး ”    မဖြူဝင်းက ကိုစိန်ထွားဘက် တစ် စောင်းလှဲအိပ် လိုက်ရင်း ကိုစိန်ထွားရင်ဘတ်ကို လက်နှင့် ပွတ်ရင်း မကျေမနပ် ပြောလိုက်တယ်။

“ကြည့်ပါဦး.. တခါလေး လိုးရုံနဲ့  လီးကလဲ ဖြစ်သွားလိုက်တာ”  မဖြူဝင်းက ကိုစိန်ထွားပေါင်ကြားက ပျော့ခွေငိုက်ဆင်းနေတဲ့ လီးငုတ်တိုကို လက်ဖဝါးနဲ့ ဆုတ်ကိုင်  ရင်း မကျေမနပ် ပြောလိုက်   တယ်။   “လိုးပေးမှာပါကွာ… ခဏလေး စောင့်ပါအုံး..”   ကိုစိန်ထွားက မောဟိုက်သံကြီးနဲ့ ပြောလိုက် တယ်။ သီဟ တစ်ယောက် သူ့မျက်စိတည့်တည့် အောက်မှာ မြင်နေရတဲ့ မဖြူဝင်းရဲ့  ခုံးထနေတဲ့ ဖင်အုံဖွေးဖွေးကြီးကို ကြည့်ပြီး  အာခေါင်တွေ ခြောက် လာတယ်။   ဖင်အုံကြီးက ဧရာမ ဖင်ဆုံကြီးကိုး။ ဒီရွာမှာတော့ မဖြူဝင်းဖင်ဆုံလောက်ရှိတဲ့ မိန်းမဆိုလို့ အ ယောက် ၂၀ ကျော်လောက်ပဲ ရှိတယ်။    အအိုထဲကပြောတာနော်. ဒီအထဲ သီဟ အမေလဲပါတယ်လေ။ ဒါပေ မယ့် သီဟအမေက မ ဖြူဝင်းလောက် အသားမဖြူဘူး အသားဝါ အသားလတ်အမျိုးအစား။  အရပ်အမောင်းချင်းတော့ သိပ်မကွာဘူး။ ဒါပေမယ့် သီဟ အမေက မဖြူဝင်းထက် သန်မာကျစ်လစ် တယ်။ တောင်သူ အလုပ်တွေကို   ယောက်ျားနဲ့ ရင်ဘောင်တန်းပြီး လုပ်ရတာကိုး။    သီဟ တစ်ယောက် ဖင်ဆုံစစ်တမ်း ပြုနေလေရဲ့။

မဖြူဝင်း လက်တွေက ကိုစိန်ထွား ပေါင်ကြားထဲက ပျော့ခွေနေတဲ့ လီးကို ဂွင်း   တိုက်ပေးနေတာနဲ့ တူတယ်။ တလှုပ်လှုပ်နဲ့။    “လီးကလဲ ဖျင်းလိုက်တာ… ခုထိ မတောင်သေးဘူး..ဒီက မပြီးသေးဘူး”    “အေးပါ  မိန်းမရာ… တောင်တော့မှာပါ”   “ဘာတောင်တော့မှာလဲ.. ဒီမယ် ပျော့နေတုံး ”  မဖြူဝင်းအသံတွေက စိတ်မရှည်သံ မကျေနပ် သံတွေ ထွက်နေပါတယ်။ မဖြူဝင်းက ကိုစိန်ထွားလီး ကြီးကို ဂွင်းတိုက်ပေးနေ   သလို ဆွပေးနေရမှ…   “အော်…နေဦး…မနေ့ညက  တော်သောက်တဲ့ ကြက်ဥနဲ့စပ်ထားတဲ့ အရက် ယူလိုက်မယ်..”   “အေး..ဟုတ်သားပဲ”  မဖြူဝင်းက တစောင်းအိပ်နေရာမှ ထ လိုက်ပြီး ခြေရင်းအနောက်ဖက်ရှိ ဗွီရိုပေါ်တွင် တင်ထားသော အရက် ပုလင်းကို သွားယူ   လိုက်တယ်။ ဖင်ဆုံ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးကြီး က ထွားကားတင်းအိပြီး ဝင်းပြောင် နေတယ် ။  အရက်ပုလင်းကို လှုပ်လိုက်တော့ နို့အုံမို့မို့ဝင်းကြီးကလဲ လှုပ်ရမ်းနေတယ်။ မဖြူ ဝင်းက အရက် ပု လင်းကိုယူပြီး ကိုစိန်ထွား  ရှိရာ ပြန်လာတော့ သီဟနဲ့မျက်နာချင်းဆိုင် ဖြစ်သွားတယ်။

ပေါင်တံရင်းက စောက် ဖုတ်ကြီးက တင်းခုံးဖေါင်းကြွနေပြီး  စောက်မွှေးတွေကလည်း မဲမှောင်ပြောင်လက်နေတယ်။   စောက်ဖုတ်ကြီးက အလိုးခံရတာ  အားမရသေးတော့ ဟတတကြီးဖြစ်နေပြီး အတွင်းသားနုနုတွေက ဟစိဟစိဖြစ်နေတာကို  ထင်ထင်ရှားရှားကြီး မြင်နေရတယ်။ သီ ဟတစ်ယောက် သူ့လီးတံလေးကို ခပ် တင်းတင်းလေးညှစ်ဆုတ်လိုက်မိတယ်။  ကိုစိန်ထွားပေါင်ကြားက လီးတံက အခုတော့  ဆတ်ကနဲ တောင်နေပါပြီ။ ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်ပါ ရဲ့ သူ့လီးက သီဟလီး  ထက် နဲနဲပဲကြီးပုံရတယ်။   အရှည်က ၅ လက်မ လောက်ပဲ ရှိမယ်ထင်တယ်။ ၉ နှစ်သာရှိသေးတဲ့ သူ့လီးတောင် လေးလက်မ လောက်ရှိတာကို သီဟက  ရှာရှာဖွေဖွေ ပေတံနဲ့တိုင်း ကြည့်ထားတယ်။ ဒါတောင် လီးတောင်လာရင် နည်းနည်းရှည်လာသေးတယ်။   တဆက်တည်း သူ့အဖေလီးကြီးကို မျက်စိထဲ မြင် ယောင်လာတယ်။ သူ့အဖေလီးက ၈ လက်မကျော် ကျော်ရှိတယ်။ အတုတ်   ကလဲ အမေသောက်သောက်နေတဲ့ ရုပ်ပျိုဆေးဘူး လောက် ရှိတယ်။ ပြီး တော့ အကြောကြီးတွေကလဲ ပြိုင်းပြိုင်းထနေတယ်။   ဒစ်ကြီးကလဲ ပြဲလန်နေပြီး စစ်သားတွေ ဆောင်းတဲ့  သံ ခမောက်ကြီး စွပ်ထားသလို တင်းပြောင်နေတယ်။

သီဟတစ်ယောက် သူ့အဖေလီးကြီးကို မဖြူဝင်းစောက်ဖုတ် ပြဲပြဲကြီးထဲ  စိတ်ကူးနဲ့မှန်းထည့်ကြည့်နေ တယ်။ အတော် လိုက်   ဖက်ညီမှာပဲ။  အခု ဦးလေးစိန်ထွားလီးက စောက်ဖုတ်နဲ့ မလိုက်အောင် သေး နေလေရဲ့။  ကိုစိန်ထွားက ပက်လက်အိပ်နေရာမှ ထထိုင်လိုက်ပြီး အရက်ပုလင်းကို ဆွဲယူပြီးမော့သောက်လိုက် တယ်။ အဲဒီအချိန် မှာ   မဖြူဝင်းက သီဟကို ကျောပေးပြီး ဆောင့်ကြောင့်ကြီး ထိုင်နေတယ်။   ကိုစိန်ထွား နောက်တခါ မော့သောက်လိုက်ပြန်တယ်။  မဖြူဝင်းက အရက်ပုလင်းကိုယူပြီး ဘီရိုပေါ် ပြန် ထားတယ်။  သီဟ မဖြူဝင်းစောက်ဖုတ်ကြီးကို နှစ်ခါမြင်ရပြန်ပြီ။ အခုမှ သေချာ ကြည့်မိတာက စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်း သား ညိုညိုကြီးတွေ။   နှုတ်ခမ်းသားကြီး နှစ်မွှာက အပြင်စွန်းထွက်နေပြီး ထူထူပွပွကြီး။  အသားဖြူသ လောက် စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားကြီးတွေက  အညိုရောင်သမ်းနေတဲ့အတွက် သီဟစိတ်ထဲ အံ့သြော နေလေရဲ့။ သူ ထင်တာက အသားဖြူရင် စောက်ဖုတ်လဲ ဖြူရမယ်ပေါ့။  အခုတော့ မဖြူဝင်း စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသားကြီးတွေက သူ့အမေ  စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေ ထက်တောင် ညိုမဲနေသေးတယ်။

ကိုစိန်ထွားက ပက်လက်လှန်အိပ်ပြီး ဒူးနှစ်ချောင်းထောင် ကား ထားသော မဖြူဝင်းရဲ့ပေါင်နှစ်လုံးကြား မှာ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်  ကာ သူ့လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်ထဲ ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ လီးကြီး က ဗြွတ်က နဲ ဝင်သွားတယ်။ စောက်ဖုတ်ကကျယ်ပြီး လီး  ကသေးနေလို့အခုလို လျှောကနဲ ဝင်သွားတာနဲ့တူပါ ရဲ့။   ကိုစိန်ထွား လက်က မဖြူဝင်းကို ကျော်ခွပြီး ထောက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ တစ်ချက်ချင်း ခပ်မှန်မှန် ဆောင့်နေတယ်။  “ဖွတ်…ရွှတ်…ဖွတ်….  ဖွတ်ရွှတ်ဖွပ်..ဖွတ် … ဖတ် ..ဖတ်…ဖတ် ..ဘွပ်…”   ဆောင့်ချက်တွေက တစတစနဲ့ ပြင်းထန်လာပါတယ်။ ဒါပေမယ့် မဖြူဝင်းခမျာ  အားမရဘူးနဲ့တူတယ်။  “ခဏ နေဦး ”   ကိုစိန်ထွား ဆောင့်နေတာကို ရပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး ခေါင်းအုံးကို သူ့ခါးအောက် ဆွဲခုလိုက်တယ်။  သည် တော့ ဖင်ကြီးက မြောက်ကော့  တက်လာတယ်။ ကိုစိန်ထွားကလည်း အားရပါးရ ပစ်ပစ်ဆောင့်တယ်။ အရက်နဲ့ ကြက်ဥ သတ္တိကြောင့်ထင်ပါရဲ့။

သူ့ရဲ့ဆောင့်   ချက်တွေက စောစောက တချီလိုးတုန်းကထက် ပိုပြီးပြင်းထန်လာတယ်။ မဖြူဝင်းကလည်း  ကောင်းလာပြီနဲ့တူပါရဲ့။သူ့ဖင်ဆုံကြီး  ကို ဝိုက်ဝိုက်ပြီး ကော့ ကော့ခံပါတယ်။   “ဖွပ်.. ဖွပ်.. ဖွတ်…ဘွတ်…”   “အ.. .အ.. .အင့်.  .အင့်.. အ ….အင့်..”  မဖြူဝင်းနှုတ်သံက နာလို့ညီးသံမျိုးမဟုတ်ပဲ အားသိပ်မရလို့ ညှစ်ညှစ်ပြီးတော့ ကော့ခံရင်း ထွက်လာ တဲ့  အသံမျိုး။   ဒီလို သီဟဘာလို့ သိနေတာလဲဆိုရင် သူ့အဖေနဲ့ သူ့အမေကို ညညလိုးရင် သူက မကြာမကြာ ချောင်းကြည့်ထားတာ ကိုး။   သူ့အမေဆိုရင် သူ့အဖေက အားရပါးရဆောင့်ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း စုတ် တသပ်သပ်နဲ့ အမလေး အလိုလေးတပြီး တွန့်  လိမ်ကော့ထိုးအောင် ခံရတာကို သီဟက သိနေတာ ကိုး။ဒါကြောင့် အခု မဖြူဝင်းရဲ့ အင့်…အ အသံတွေက နာလို့ထွက်လာ     တဲ့  အသံတွေမဟုတ်ဘဲ အား မရလို့ထွက်လာတဲ့ အသံတွေလို့ သိနေတာပေါ့။  ကိုစိန်ထွား ဆောင့်ချက်တွေက ဇောကပ်ပြင်းထန်လာ တယ်။ အခုတော့ မဖြူဝင်းလဲ ကောင်းလာပြီနဲ့ တူပါတယ်။ ကိုစိန်ထွား   ကို တင်းနေအောင်ဖက်ထားရင်း ဖင်ဆုံကြီးကို ကော့ကော့ ခံတယ်။

“အား…အီး… အင်း… ဟုတ်ပြီ… ဟုတ်ပြီ…ဆောင့်.. ဆောင့်… ဆောင့်… အား.. ကျွတ်…ရှီး…အား.. ကောင်း… ကောင်း..    ကောင်းလာပြီ…အမေ့…အင့်…အင်း…ဟင်း..”   အရက်အရှိန် သတ္တိကလဲ ပြနေပြီမို့ ကိုစိန်ထွားရဲ့ ဆောင့်ချက်တွေကလဲ ကျားရိုင်း တကောင်လို အ တင်း ပစ်ပစ်ဆောင့်ပါတော့တယ်။  မဖြူဝင်းလဲ ကြမ်းပြင်ပေါ် ဆန့်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို  မြှောက်ကော့လိုက်ပြီး ဟီး ကနဲ ငြီးသံကြီးနဲ့အတူ   ငြိမ်ကျသွားတယ်။   ကိုစိန်ထွားလည်း လေးငါးဆယ်ချက် ဆောင့်ပြီး မဖြူဝင်း  ရင်ဘတ်လေးပေါ် မှောက်ကျသွားပါတယ်။ အဲဒီနောက် နှစ်ယောက်သား  အတော်ကြာကြာ ဖက်မှိန်းနေကြတယ်။    ဒါကို ပြီးသွား ပြီ ဆိုတာ သီဟက သိတာပေါ့။ ဒီတော့ လှေကားပေါ်က အသာလေး ဆင်းလာခဲ့ပီး သူ့ အိမ်ဖက် လစ်ခဲ့တယ်။   “ဟဲ့ ကောင်လေး…  ထမင်း မစားသေးဘူးလား… ဟွန်း… တော်တော် အဆော့မက် ”   သူ့အမေက အဝတ်လှမ်းရင်း သီဟကို လှမ်းပြောတယ်။   “ဟုတ်ကဲ့. ..အမေ ..”   နှုတ်က ဤသို့ပြောထွက်လိုက် သော်လည်း သီဟ စိတ်ထဲက ပြောလိုက်သော စကားမှာ…   “ ဆော့တာ ..  သားမဟုတ်ဘူး ..ဦးလေး စိန်ထွားနဲ့ မဖြူဝင်းတို့ရယ်…”  ကိုစိန်ထွား လက်သမားအလုပ်နဲ့ ခရီးထွက်သွားပြန်တယ်။ သီဟကတော့  ထုံးစံအတိုင်း မဖြူဝင်းတို့ အိမ်ဖက် အမြဲရောက်   တယ်လေ။

သူကိုယ် နှိုက်ကလည်း မဖြူဝင်းကို ကြိုက်နေတာကိုး။ ကလေး ဆို  ပေမယ့် ဏှာက မသေးတော့ သီဟမှာ   မဖြူဝင်းကြီးကို သွားသွားကြည့်ရတာ အမော။  တနေ့ အိမ်အရှေ့ဖက်မှာ ဂွတလက်နဲ့ ငှက် ပြစ်နေတဲ့ သီဟကို မဖြူဝင်းက လှမ်းခေါ်တယ်။  “သီဟေရ…သီဟ..ခဏ ”   မဖြူဝင်းက ထမီရင်လျားကြီးနဲ့ အဲဒီအချိန်မှာ ကိုစိန် ထွားအမေကလဲ မရှိဘူး။ အိမ်မှ သူတို့နှစ် ယောက်ထဲရယ်..  အိမ်အောက်ထပ် ရောက်တော့..   “လာစမ်း… မမ ကို ဆေးလိမ်းပေး စမ်း..”  မဖြူဝင်းက အိမ်အောက်ထပ် အနောက်ဖက်ခန်းထဲ ခေါ်သွားပြီး ပက်လက်လှန် အိပ်လျှက် သူ့နို့ ကြီး နှစ်လုံးကို ဖေါ်ထား တယ်။  “ အင့်… မမ နို့တွေကို ဆေးလိမ်းပေးစမ်း…ပြီးရင် မမ မုန့်ဖိုးပေးမယ်…”   သီဟက မဖြူဝင်းပေးမှာ ထိုင်လိုက်ပြီး မဖြူဝင်း ပေးသောဆေးကို လှမ်းယူလိုက်သည်။  “အဲဒီ ပုလင်းထဲက ဆီတွေကို မင်း လက်ဖဝါးထဲထဲ့ပြီး လက်ဖဝါးချင်း ပွတ်လိုက်..ပြီးတော့ မှ လိမ်းပေး မမ နို့တွေကိုက်  ကိုက်နေလို့..”   သီဟကလဲ မဖြူဝင်း ခိုင်းသည့်အတိုင်း လုပ်ပေးတယ်။ နုထွတ်တင်းအိနေတဲ့ နို့ကြီး တွေက ပွတ်ရ ကိုင်ရတာ အရသာ   ရှိလှပါတယ်။

ဆုတ်ဆုတ် ညှစ်လိုက် ဖိဖိပွတ်လိုက် ဆွဲဆွဲပွတ်လိုက် လုပ်ပေးနေရာ မဖြူဝင်း တယောက် အရသာ တွေ့တွေ့လာပြီး စောက်   ဖုတ်ကြီးတခုလုံး ကြွဖေါင်းလာသည်။ ငယ်သေးတဲ့ သီဟကိုတော့ ဘာမှ အသုံးချလို့  မရမှန်းသိနေတဲ့အတွက် နို့ကြီးတွေကို  ဆေးလူးပြီး ပွတ်ခိုင်း ဆုတ်ခိုင်းရုံမှအပ ဘာမှ မ ခိုင်းပါ။   တကယ်တော့ မဖြူဝင်း လိမ်း ခိုင်းသည်မှာ ဆေးမဟုတ်ဘဲ အုန်းဆီတွေသာဖြစ်ကြောင်း သီဟကောင်း ကောင်းသိနေပါတယ်။  ဒါပေမယ့် သူ့အဖို့လဲ အခုလို လုပ် ပေးနေရတာကိုက အရသာ တွေ့နေပါတယ်။  မဖြူဝင်းကလည်း သီဟက နို့အုံကြီးနှစ်လုံးကို အုန်းဆီတွေနဲ့ ပွတ်ပွတ်လူးပြီး ဆုတ် ချေပေးနေတာ ကိုပဲ အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်  လျှက် သူ့လက်မောင်းတဖက်ကို ပေါင်ကြားထဲသွင်းပြီး ခပ်ရွရွလေး ပွတ် ပေးနေမိပါ တယ်။  စောက်ဖုတ်ကြီးက ရွကြွတက်လာပြီး ခုံးခုံးကြွကြွပြဲပြဲဟဟ ကြီးဖြစ်လာပါတယ်။ မဖြူဝင်းက အလက် ခလယ်ကို စောက် ခေါင်းထဲ    တဆုံးသွင်းပြီး ထိုးဆွ မွှေနှောက်နေပါတယ်။ စောက်ရေတွေကလည်း စို ရွှဲအိုင်ထွန်းနေပါတယ်။

ပြီးတော့ စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်း  ထိပ်မှာရှိတဲ့ စောက်စိ ပြူးပြူးကြီးကို လက် ခလယ်ထိပ်နဲ့ ခပ်ဖိဖိလေး ပွတ်ချေပေးလိုက်ပါတယ်။   အင့်ကနဲ အင့် ကနဲ အသံထွက်သွားပြီး တွန့်တွန့်သွားတာမို့..  “မမ… .နာလို့လား ဟင်..“  သီဟက သူဆေးလိမ်းပေးတာကို နာလို့ တွန့်သွားတာထင် ပြီး စိုးရိမ်တကြီး မေးလိုက်တယ်။  “မ … မဟုတ်ဘူးမောင်လေး… နာနာသာ ဆုတ်လိမ်းပေး..”   “ဟုတ်ကဲ့ . . . .မမ ..”   သီဟက  ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆုတ်ဆုတ်ညှစ်ပြီး ပွတ်လိမ်းပေးပါတယ်။  မဖြူဝင်းကလည်း သူ့စောက်စိပြူးပြူးကြီးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပွတ်ချေ ဖိဆွ နေပါတယ်။ စောက်ရေတွေ ကလည်း အဆက်မပြတ်  စိမ့်ထွက်နေပါတယ်။ သူ့ခန္ခာကိုယ်ကလဲ တဆတ်ဆတ်နဲ့ တုန်နေတာ  တခါ တခါ ရင်ဘတ်ကြီးကို ကော့ကော့ထိုးပြီး အီးကနဲ  အီးကနဲ အသံတွေ ထွက်နေပါတယ်။  နောက် မကြာခင်မှာပဲ ဟင့်ကနဲ ဟင့် ကနဲဖြစ်သွားပြီး ဆေးလိမ်းပေးနေတဲ့ သီဟလက်တွေကို တင်းနေ အောင်ဆုပ်ထားလိုက်ပါ  တယ်။ ဆုတ်ထားတဲ့ လက်တွေက ပြေ လျော့သွားပြီ မဖြူဝင်းတယောက်ငြိမ် သက်သွားပါတယ်။  သီဟလည်း ဆက်မပွတ်တော့ပဲ သည်အတိုင်းကြီး သူ့လက်ဖဝါးကို နို့အုံ တင်းတင်းအိအိကြီးပေါ်အုပ် ထားရင်း ငြိမ်နေလိုက်တယ်…  တော်တော်ကြာမှ မဖြူဝင်းက ခေါင်းအုံးထဲလက် လျှိုပြီး   “ရော့ .. မင်း အတွက် မုန့်ဖိုး… နောက်လဲ လိမ်းပေးနော်…”  “ဟုတ်ကဲ့..မမဖြူ..”   သီဟ မဖြူဝင်းပေးသော မုန့်ဖိုးကိုယူပြီး အိမ်ပေါ်က ပျော်ရွင် စွာ ဆင်းပြေးလာခဲ့ပါတော့တယ်။

သီဟဆိုတဲ့ ကောင်လေးက ရွာရိုးကိုးပေါက် အကုန်လျှောက်လည်ပတ်နေတဲ့ ကောင်လေး။   သူ့ လက်ထဲမှာ အမြဲတမ်း သားရေဂွတလက် ပါတယ်။ အဖိတ်-ဥပုသ် ကျောင်းပိတ်ရက် ၂ ရက်မှာ သူ့ လွတ်လပ်ရေး  ရက်ဖြစ်သည်။ ဒီ နေ့တော့ မဖြူဝင်းတို့ အိမ်ဖက် မရောက်တော့။ ရွာအနောက်ပိုင်းက တောခြုံတွေမှာ လှည့်ပတ်ပြီး  ငှက်ပြစ်နေသည်။ စာ သုံး ကောင်နှင့် ကျီးကန်းတကောင် ရထားပြီးဖြစ် သည်။  ဟိုး လွန်ခဲ့သော တပတ်လောက်က စာတကောင် ၂ ကျပ်ပေးမည်ဟု ဦးတင် အုံးက မှာထားသဖြင့် စာ လိုက်ပြစ်နေရာ  အခု ၃ ကောင် ရပြီ။ ၆ ကျပ်ဖိုးရပြီမို့ သီဟ ပျော်ရွင်အူမြူးနေသည်။   သူ့အတွက်  ကျီးကန်း တကောင် အပိုဆုပါရလိုက်သေးသည်။ ကျီးကန်းကိုတော့ မဖြူဝင်းကို ကြော် ခိုင်းမည်။  ဦးတင်အုံးအိမ်က ရွာ တောင် ဖက်ဖျားမှာ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ရွာအပြင်ဘက်လမ်းကပတ်ပြီး ဦတင် အုံးအိမ်ရှိရာလာခဲ့   သည်။

တောင်ဖက် စည်းရိုးက တိုးဝင် ခဲ့ပြီး အိမ်ဝင်းထဲ ဝင်လာသည်။  တအိမ်လုံး တိတ်ဆိတ်နေသည်။ သီဟ အတွေ့အကြုံအရ ယခုလို တိတ်ဆိတ်နေလျှင် တခုခု ထူးခြား နေတတ်သည်ကို   သဘောပေါက်ထားသည်။ ယခုလည်း ဦးတင်အုံးအိမ်မှာ လူမရှိသလို တိတ်ဆိတ် နေသည်။ ဦးတင်အုံး က သူ့အမေနှင့်   မောင်နှမ တဝမ်းကွဲတော်သဖြင့် ဘကြီးတင်အုံးဟု သီဟက ခေါ် သည်။   သူ့ဝါသနာအတိုင်း အိမ်အနောက်ခန်း ဘက်က ပတ်ပြီးအတွင်း ချောင်းကြည့်သည်။ လားလား သူထင်သည့်အတိုင်း ဖြစ်နေတာ့၏။ ဦးတင်အုံးနှင့် မဖြူဝင်းတို့ အနောက် ခန်းထဲမှာ လိုးနေ ကြသည်။ အဝတ်   အစားတော့ မချွတ်ကြ။ မဖြူဝင်းက ထမီကို ခါးအထိလှန်ပြီး ဒူးထောင်ပေါင်ကား  အနေအထားဖြင့် အောက်ကခံနေသလို   ဦးတင်အုံးကလည်း သူ့ပုဆိုးကို ပင့်လှန်ပြီး အပေါ်က တက် ခွ၍ လိုးနေခြင်းဖြစ်သည်။  သီဟ ကံကောင်းသည်ဟု ဆိုရမည်။   ဦးတင်အုံးမှာ ဘကြီးဝမ်းကွဲတော် သော်လည်း အနေဝေးသဖြင့် ဦးစိန်ထွားလောက် မရင်းနှီး။  သံယော ဇဉ်မရှိ။ အခု ဦးစိန်ထွား   မိန်းမက ဦးတင်အုံးကို အလိုးခံနေသောအခါ သီဟစိတ်ထဲ မကျေမနပ်ဖြစ်သွား သည်။  ယောက်ျားရှိပါလျှက် တခြား ယောက်ျား   ကို အလိုးခံလျှင် လင်ငယ်နေခြင်း နောက်မီးလင်းခြင်း ဖြစ်ကြောင်း သီဟ  ကောင်းကောင်းနားလည်ထား၏။

ရွာအရှေ့ပိုင်းကနေ   ရွာတောင်ပိုင်းအထိ ရောက် လာပြီး အလိုးခံသည်ဆိုတော့ ဦးတင်အုံးထက်  မဖြူဝင်းက ပိုအပြစ်ရှိသည်။ပြီးတော့ ဦးစိန်ထွားလည်း  မရှိခိုက်ဖြစ်သည်။   သီဟက အခြေအနေကို ဆက်ကြည့်သည်။ ဦးတင်အုံး က ဆောင့်လို့ကောင်းတုန်း.. မဖြူဝင်းကလည်း သူ့ဖင်ဆုံကြီးကို ကြွကြွပြီး   ကော့ကော့ခံေ၏။   “ဖွတ်… ဖွတ်… ဖွပ်….ပြွတ်… ဖတ်…”   “ဖွတ်…ပြွတ်…. .ဒုတ်….ပလွတ်…. ဖတ် .. ဖတ် …ဗြစ်…”  “အင့်… အင့်… အ. ..အင့်.. . .အစ် . . .အီး … အ .. . အ .. .  အင့်.. . အ. .”   မဖြူဝင်းအသံက ဦးစိန်ထွားနှင့်လိုးတုန်းကလို အားမရ၍ တအင့်အင့်နှင့် ကော့ကော့ခံနေသောအသံ ဖြစ်သည်။  သီဟ ချောင်းနေ   သည်မှာ အတော်ကြာပြီဖြစ်သည်။ သူမရောက်ခင်ထဲက လိုးနေပုံထောက် တော့ ဦးတင်အုံးတယောက် အတော် ကြာကြာလိုး  နိင်ကြောင်း သတိပြုမိသည်။ သူချောင်းနေတာပင် မိနှစ် ၂၀ ကျော်လောက်ရှိပြီမို့ အနည်းဆုံး နာရီဝက်ကျော်လောက်ပြီ။  သည်တော့ ဦးစိန်ထွား ၂ ချီလိုးချိန်နှင့် ဦးတင်အုံး ၂ ချီလိုးချိန်မှာ တူမျှနေသည်။ သည်အချက်က ဦး စိန်ထွားထက် ဦးတင်အုံးက    များစွာသာနေသည်။

ဦးတင်အုံးက မဖြူဝင်း၏ ချိုင်းနှစ်ဖက်အောက်တွင် သူ့လက်နှစ်ချောင်းကို လျှိုသွင်းပြီး ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို  တင်းနေအောင် ဖက်   ထားခြင်းဖြစ်၏။ ထိုသို့ဖက်ထားရင်းက အပေါ် အကျႌကြယ်သီးများကို ဖြုတ်လှန် ပြီး အတွင်းခံ ဘရာစီယာ ကို အထက်သို့လိပ်   တင်လျှက် ဖေါ်ထားသော ဖွေးဖွေးနုနုဝင်းဝင်းအိအိ နို့ ကြီးနှစ်လုံးကို ပါးစပ်ဖြင့် စို့၍ လိုးနေခြင်းဖြစ်ရာ ဤ အချက်ကလည်း ဦးစိန်   ထွားထက်သာသည်။   “ပြွတ်….ဖွတ်… ပြွတ်…ပလွတ်..”  “ပြွတ်…ပြွတ်…ပြွတ်…ဖွတ် … ပလွတ်…”    ဤသို့ နို့ကိုစို့ပေးရင်း လိုးနေသည်ဖြစ်ရာ မဖြူဝင်းအဖို့ အတော်လေးအရသာ တွေကနေပုံရသည်။ အောက်ကနေ ဖင်ဆုံကြီး       တို့  ကြွကြွပြီး ကော့ကော့ခံနေရာမှ သူ့ရင်ဘတ်ကြီးကို ကော့ကော့ပေးနေ သည်။ သည်တော့ နို့ကြီးနှစ်လုံးက အတော့ကို  ကော့ တက်လာပြီး ပိုမိုတင်းရင်းလာသည်။   ဦးတင်အုံးက နို့သီးဖျားလေးတွေကို လျှာဖြင့် လှည့်ပတ်၍ လျှက်ပေးလိုက်ရာ   “အား… ကျွတ် .. ကျွတ်…အားလားလား..ရှီး…အင့် ”   တကိုယ်လုံး ကော့ထိုးတက်သွားပြီး ဖျပ်ဖျပ်လူးသွား၏။   ဦးတင်အုံး ဆောင့်ချက်တွေ က ပိုမို၍ အရှိန်ပြင်းထန်လာသည်။ အလားတူ မဖြူဝင်း၏ အောက်ပေးက လဲ ကြမ်းရမ်းလာ  သည်။

“ဖွတ်…ဗြစ်….ဖတ်… ဘွတ်..”   “ကောင်းရဲ့လားဟ…”   “ဖွတ်…အင့်… အမေ့….ကောင်း .. ကောင်းတယ်…အမေ့…ဆောင့်…အ .. ဆောင့်ပါ….အမေ့…”   “ဖွတ်…ဘွတ်…..ဖတ် ..နင့်ယောက်ျားနဲ့ ဘယ်သူကကောင်းလဲ…ဖွတ်…ဗြစ်….ပလွတ်…”   “တော်.. တော်က …ကောင်း တယ်….အမယ်လေး…အီး…ရှီး ..ကျွတ်..ကျွတ်.. ဟုတ်ပြီ…ဟုတ်ပီ.. ဆောင့်.. အ…. အင့်.. .   .ဆောင့်. .. . .အင့်.. အင့်. ..”   “တော်..  တော်က …ကောင်းတယ်….အမယ်လေး…အီး…ရှီး ..ကျွတ်..ကျွတ်.. ဟုတ်ပြီ…ဟုတ်ပီ.. ဆောင့်.. အ…. အင့်.. .   .ဆောင့်.  .. . .အင့်.. အင့်. ..”   မဖြူဝင်းက ဒူးထောင်ပေါင်ကား အနေအထားမှ သူ့ခြေဖဝါးကို ကြမ်းပေါ်ထောက်လိုက်ပြီး ဖင်ဆုံ ကြီး ကို အတင်ကော့မြှောက်  ထားပြီး ဦးတင်အုံး၏ ဆောင့်ချက်ကို ရင်ဆိုင်အံတု၍ ခံလိုက်သည်။  ၃ ၄ ချက်လောက် ဆောင့်ပြီး သည့်နှင့် ဦးတင်အုံး ဖင်ကြောကြီးများ ရှုံ့ခွက်သွားပြီး ဆတ်ကနဲ ဆတ်က နဲတုန်သွားပြီး မဖြူဝင်း  ကိုယ်ပေါ် မှောက်ကျသွားသည်။  မဖြူဝင်းကလည်း ဦးတင်အုံးလည်ပင်းကို တင်းနေအောင် ဖက်ထား၏။ ခေတ္တမျှ မှိန်းနေကြပြီးနောက်    ဦးတင်အုံးက ဦးစွာ မဖြူ ဝင်း ကိုယ်ပေါ်က ခွါလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူ့လီးကြီးကို ဆွဲနှုတ်၏။ လီးကြီးက အရှိန်သေသွားပြီး ပျော့ခွေ   ငိုက်ဆင်း နေသည်။  လီးအရှည်က ဦးစိန်ထွားလီးနှင့် သိပ်မကွာပါ။ ယောင်ယောင်လေးပဲ ရှည်ပါသည်။

အတုတ် ကတော့ သိသိသာ   သာ တုတ်သည်။  သို့သော် သီဟ အဖေလီးမှီဖို့ အပုံကြီးလိုပါသေးသည်။ မဖြူဝင်း ကျေနပ်အားရသွားခြင်းမှာ ကြာကြာလိုးနိင်လို့   ဟု သီးဟက  မှတ်ချက်ချလိုက်မိသည်။  မဖြူဝင်းက သူ့နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အတွင်းခံ အင်းကျီနှင့် ဆွဲဖုံးလိုက်ပြီး အပေါ်ကြယ်သီးများကို အိပ်ရင်း  တန်းလန်းမှ တပ်လိုက်သည်။   သူ့ထမီကို ဆွဲဖုံးလိုက်ပြီး လူးလဲထသည်။ ဦးတင်အုံးက သူ့အိပ်ထောင် ထဲမှ အစိတ်တန် တရွက် ထုတ်ပေးလိုက်သည်။  မဖြူဝင်းက အစိတ်တန်ကို လိပ်၍ သူ့ရင်ဘတ်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်သည်။   “နောက်လဲ …ခံဦးနော်…”    “အင်း ပါ…”  “ကောင်းတယ်မဟုတ်လား..”   “ကောင်းသားပဲ… တော်ရော..ကောင်းလား..”   “အေး..နင့်စောက်ဖုတ်ကြီးက အသားထူ တော့ လိုးရတာ အရသာ သိပ်ရှိတာပဲ…”   “တော်ကလဲ ကြာကြာလိုးနိင်တာပဲ…အာဂလူကြီး..ဘာဆေးတွေများ..စားထားလို့လဲ..”   “စာကလေးနဲ့ ပဒက်နဲ့ ဖေါ်ထားတဲ့ဆေးလေ..ဒီဆေးက အကြာကြီးစိမ်းလိုးနိင်တဲ့ဆေးဟ..”   “ကျုပ်ကို ဆေးနည်း ပေးစမ်း ပါ….အိမ်ကလူက မြန်လွန်းလို့ လေးငါးဆယ်ချက်လောက် ဆောင့်ရုံနဲ့ လရေ ထွက်ပြီး လူက   ဖလက်ပြသွားပြီ…”

“ အေးပါ…  နောက်ရက် လာဦးလေ..ဆေးနည်း ရေးပေးထားမယ်…”  “ဟုတ်ကဲ့…ဟုတ်ကဲ့..”   မဖြူဝင်းက သူ့ထမီကို ပြင်ဝတ်သည်။ ထိုအခိုက် ကလေးမှာပင် သီဟက အိမ်အရှေ့ဖက် ဖောင်းတဲ အောက်ရှိ ခုံရှည်ပေါ်တွင်  ပက်လက်လှန် အိပ်နေလိုက်သည်။ မဖြူဝင်း သီဟကို  မြင်လိုက်တော့ မျက် လုံးပြူးသွားသည်။ စိတ်ထဲ ထူပူသွားသည်။   ဦးတင်အုံးလည်း သီးဟကို တွေ့လိုက်ရာ အံ့သြသွားသည်။  သို့သော် ဟန်ဆောင်၍  “ငါ့တူကြီး… ဘယ်အချိန်က ရောက်နေတာလဲ..”   “တရေးတောင်ရပြီ… ဘကြီးရ…”   “ဟေ… ဟုတ်လား.. ဘကြီးကို ခေါ်လိုက်ရောပေါ့…”  “သိဘူးလေဗျာ… ဘကြီးက အိပ်နေတာ မှတ်လို့…”   သည်တော့မှ မဖြူဝင်း မျက်နာအနေရ  သက်သာ သလိုဖြစ်သွား၏။  “မမ..ဘာလာလုပျတာလဲ…”   “မန်ကျီးရွက် လာခူးတာပါကွာ…”   မဖြူဝင်းက ပုဆိုးနှင့်ထုတ်ထား သော မန်ကျီးရွက်များကို ပြလိုက်သည်။   “ဒီမယ် .. စာ သုံးကောင်..”   သီဟက သူ့ခါးပိုက်ထဲက စာ သုံးကောင်ကို ထုတ်လိုက်ပြီး  စားပွဲပေါ် တင်လိုက်သည်။

“အော်…အေး အေး..”  ဦးတင်အုံးက သူ့အိပ်ထောင်ထဲမှ ငါးကျပ်တန်တရွက်နှင့် ကျပ်တန်တရွက် ထုတ်လိုက်ပြီး သီဟကို  ပေးသည်။ သီဟက   မယူ..   “မရဘူး ဘကြီး… အခုချိန်ကစပြီး စာ ဈေးတက်သွားပြီ.. တကောင် တဆယ်ပဲ… မဝယ်ချင်နေ.. ကျုပ်  က ဦးကြည်စိုး ရောင်း  လိုက်မှာ…”   မဖြူဝင်းက သူ့တို့နှစ်ယောက် အရောင်းအဝယ် လုပ်နေတာကို ကြည့်ရင်း အတွေးမျိုးစုံ တွေးနေ သည်။ ဘာကြောင့် သီဟ စာ   ဈေးတက်သွားသနည်း။ သူတို့နှစ်ယောက် အခန်းထဲမှာ လိုးအပြီးတွင် စာကလေး  အကြောင်းပြောမိကြသည်။ ဒါကိုသိ၍ ဈေး   တက်လိုက်သလား။ ဒါပေမယ့် သီဟစကားအရ ဦးကြည်စိုးကလည်း ကြိုက်ဈေး ပေး၍ မှာထားလား။ ဇဝေဇဝါတော့ ဖြစ်သွား  မိသည်။   ဦးတင်အုံးက သီဟ တောင်းဆိုသည့်အတိုင်း ဆယ်တန် ၃ ရွက် ထုတ်ပေး လိုက်သည်။ သီဟက ဘေး အိပ်ထဲ ကောက်   ထည့်ပြီး  “မမ. မပြန်သေးဘူးလား..”    “အေး..ပြန်တော့မှာ..”   “လာ.. သွားကြစို့… သြော် ..ဘကြီး..ဒီမှာ ကျီးကန်း တကောင် ရှိသေးတယ်. ဒါကတော့ ပိုက်ဆံမပေး ပါနဲ့ ကိုယ့်ဘကြီးမို့  အလကား ပေးခဲ့မယ်… ရော့…”

သီဟက ခါးပိုက်ထဲမှာ ရှိနေသော ကျီးကန်းအသေကို စားပွဲပေါ်တင်ထားခဲ့ပြီး မဖြူဝင်းနှင့်အတူ ပြန် လာခဲ့သည်။  စာကလေး   တန်ဘိုးကို သူ ကောင်းကောင်းသိလိုက်၏။ ဒီလူကြီးတွေ သူ့ကို ဘာကြောင့် စာကလေးရှာခိုင်းတာ ဘာကြောင့်ဆိုတာ  ကွင်း  ကွင်းကွက်ကွက် သိလိုက်ပြီ။ သိကြသေးတာပေါ့ ကွာ သီဟတဲ့..ဟေ့..။   သီဟနှင့် မဖြူဝင်းတို့ ဦးတင်အုံးခြံထဲက ထွက်ခဲ့ကြ သည်။ ရွာလယ်လောက် အရောက်တွင်   “ကျွန်တော်က မမကြီးထက် ပိုနေ့တွက် ကိုက်တယ် ငါးကျပ် ပိုရတယ်လေ…  ဟား..ဟား…ဟား…”  သီဟစကားကြောင့် မဖြူဝင်း ထိတ်လန့်အံ့သြသွားသည်။ သီဟကိုလည်း မျက်လုံးအပြူးသားနဲ့ ကြည့် နေသည်။   “မကြောက်ပါနဲ့ မမရ… ဘယ်သူ့မှ မပြောပါဘူး..တကယ်ပြောတာ…ဒါပေမယ့်…”  သီဟက စကားကို မဆက်ဘဲ ရပ် ထားလိုက်ရာ   “ဘာ..ဘာလဲ….ပြောလေ မောင်လေး..”   “မမ… ဖေဖေ့ကို အလိုးခံရမယ်…”    အလွန်ထူးဆန်းသော တောင်းဆိုမှု ဖြစ်သည့်အတွက် မဖြူဝင်း အံ့သြသွားသည်။ ပြီးတော့ ပြုံးသွား သည်။ ရင်ထဲက အလုံးကြီး   လည်း ကျသွား၏။

သို့သော် သီဟ  စိတ်ကူးကို သိချင်၍  “ဘာလို့ မင်းအဖေအလိုးကို ခံစေချင်တာလဲ…”  “တနေ့က မမနဲ့ ဦးကြီးစိန်ထွားတို့ လိုးနေကြတာ  ချောင်းကြည့်နေတယ်လေ.. မမက ဘီရိုပေါ်က အရက်ပုလင်း ယူလာတော့   မမ စောက်ဖုတ်ကြီးကို မြင်လိုက်ရတယ်။ စောက်ဖုတ် ကြီးက အကြီးကြီး ပဲ အသနီကြီးကို ထွက်လို့..”   မဖြူဝင်းက သီဟ စကားကို သဘောကျသွား၏။   “ဒီတော့ ဘာဖြစ်..”   “ဘာဖြစ် ရမှာလဲ မမကြီးရ.. ဦးကြီးစိန်ထွားလီးက သေးနေတော့ မမကြီးစောက်ဖုတ်နဲ့ ဘယ်လိုက်မှာ တုန်း..”   “အဲဒီတော့…”   “ဖေဖေ့လီး ကြီးက အကြီးကြီး.. ဦးကြီးစိန်ထွားနဲ့ ဘကြီးတင်အုံးလီး ၂ ချောင်းစာ မကဘူး.. ပြီးတော့.. ဂလက်မလောက်ရှည်တယ်..  ကျူပ်က  စိတ်နဲ့မှန်းပြီး ဖေဖေ့လီးကြီးနဲ့ မမစောက်ဖုတ်ကြီးကို ပေးစား ကြည့်တယ်.. တကယ် လိုက်တာဗျ…”  “ဟွန်း… ကိုယ့်ဖက်ကိုယက် တဲ့ လိပ်ကလေး..”  “ဟာ.. ဘယ်ကယက်ရမှာလဲ မမအတွက် ဥစ္စာ..”   “အလိုတော်…ဘာဆိုင်လဲ..”   “ဆိုင်တာပေါ့ဗျ…မမက လီး သေးတော့ အားမရဘူးလေ.. ဖေဖေ့လီးမျိုးနဲ့မှ အားရမှာမို့ အကောင်းအ ကြံပေးတဲ့ဥစ္စာ..”  “တော့အဖေနဲ့ ကျုပ်နဲ့က ခင်မှ မခင် သေးဘဲ…”   “အံမယ် ..မပူနဲ့ သီဟတစ်ယောက်လုံး ရှိတယ်… မမသာ ဖီးလိမ်းပြင်ဆင်ထား..ဖေဖေ့ကို ည လွတ် လိုက်မယ်..”

“အမယ်.. ဘယ်သူက ခံမယ်ပြောလို့.. လွတ်ရမှာလဲ…ခစ်…ခစ်…ခစ်..”   မဖြူဝင်း သဘောတွေကျ၍ တခစ်ခစ် ရယ်နေသည်။   “ခံ လိုက်ပါ မမရာ…အဟုတ်ကိုပြောတာ ဖေဖေ့လီးကြီးက အကြီးကြီးဗျ…”  “မမမှ မမြင်ဖူးသေးဘဲ မင်းပြောတာ ယုံရမှာလား..”     “ရော့ ဟောဒီမယ် ပိုက်ဆံ ၃၀ ယူထား.. ကျုပ်ပြောတဲ့အတိုင်း မဟုတ်ရင် ပြန်မပေးနဲ့.. ဟုတ်ရင်တော့ ၆၀ ပြန်ပေးရမှာ.. ရော့…”  မဖြူဝင်းက သီဟကို မျက်စောင်းလေးထိုး ၍   “တကယ် စိမ်ပြီနော်…”   “အင်း…တကယ်..” “တကယ်ပြောတာ…အဖေအဖေ… မ ဖြူဝင်းက ညလာခဲ့ပါတဲ့..”   သီဟအဖေ ကိုထွန်းတင် မျက်နာမှာ သကာရေတွေ လောင်းထားသလို ပြုံးဖြီးဖြီးကြီးနှင့် ဖြစ်၏။ ကို  ထွန်းတင်လည်း မဖြူဝင်းကို  စိတ်ဝင်စားပါသည်။ အိမ်နီးချင်းမို့ အသာရှောင်နေ၏။ စိတ်ကူးနှင့် ပြစ် မှားခဲ့သော ညတွေ မနည်း တော့။ အိမ်က မိန်းမလိုးလျှင်တောင်   မဖြူဝင်းအမှတ်နှင့် စိတ်ကူးယဉ် လိုး ခဲ့သည် မဟုတ်လား။   သီဟရွာထဲ လည်နေခိုက်  လင်မယားနှစ်ယောက် ချစ်ဗျူဟာခင်းနေကြသည်။ ဒီကောင်က ၈ နာရီ ကျော်မှ ပြန်လာတတ်သည်မို့ လွတ်  လွတ်လပ်လပ် ချစ်  စခန်းဖွင့်နေသည်။  ကိုထွန်းတင်က သူ့မိန်းမ စိတ်ကျေနပ်အောင် လိုးပေးပြီးသောအခါ ရေနွေးကြမ်းထဲ အိပ်ဆေးခတ် တိုက် လိုက်၏။ အင်အားစိုက်၍ ခံ   လိုက်ရသည်မို့ သီဟအမေ ပင်ပန်းသွားသည်။

ဒါ့အပြင် အိပ်ဆေးက သတ္တိပြလိုက်သောအခါ သီဟ အမေ တချိုးထဲ အိပ်မောကျသွား ပါတော့သည်။ ကိုးနာရီထိုးတော့ ကို ထွန်းတင် မဖြူဝင်းတို့အိမ်ဖက် ကူးခဲ့သည်။ ဦးရေနှင့်  ကြက်ဥစပ်ထားသော အရက်တပိုင်းချခဲ့၏။  မဖြူဝင်းတယောက် ကိုထွန်းတင်ကို လည်တဆန့်ဆန့်နှင့် မျှော်နေမိ၏။ သီဟ ပြောစကားအရပင် ကြက်သီးထစရာကြီးမို့ ကိုထွန်းတင်   လီးကြီးကို စိတ်ကူးနှင့် မှန်းကြည့်ရင်း ရာဂ စိတ်တွေ ထကြွလာပြီး  စောက်ဖုတ်ကြီးမှာလည်း မို့မောက်တင်းအာလာသည်။ ကိုယ်တော်ချော  က တော်တော်နှင့် ပေါ်မလာ သည်မို့ လူလည်း ဂဏာမငြိမ် ဖြစ်နေသည်။ ရေမိုးချိုး ဖီးလိမ်းပြင်ဆင်ထားသည်။ မဖြူဝင်းအလှက သန့်ရှင်း   ဝင်းဖန့်နေပြီး လူကလည်း သမင်လေးလို မြူးကြွ နေသည်။ လာခဲ လှသည်မို့ အိမ်နောက် ဖေးထွက် အမျှော် အမှောင်ထဲတွင် တရိပ်ရိပ်  လှမ်းလာသော လူရိပ်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။ ကို ထွန်းတင်က လည်း အိမ်ဒေါင့်တွင် ရပ်နေသော အရိပ်ကို အမှောင်ထဲတွင် ခပ်ရေးရေး   မြင်နေရပါ၏။   နှစ်ယောက်သား နီးကပ် လာ၏။

ကိုထွန်းတင်က မဖြူဝင်းကို သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး ပါးနှစ်ဖက်ကို နမ်း၏။ သနပ်ခါးနံ့သင်းသင်းလေးက   သူ့စိတ်ကို နှိုးဆွလိုက် သည်။ ထို့နောက် ဖူးရွနွေးထွေးသော နှုတ်ခမ်း အစုံကို စုပ်လိုက်သည်။ မဖြူဝင်း တကိုယ်လုံး ကျင်စက်နှင့်အ   တို့ခံရသလို တုန် သွားသည်။ ရင်တော့ ခါးကော့၍ ကိုထွန်းတင် ရင်ခွင်ထဲရောက်နေသော မဖြူဝင်းစိတ်ထဲတွင် နေ့လည်က သီဟစကား    ကို ကြား ယောင်လာ၏။   “ဖေဖေ့လီးကြီးနဲ့ မမစောက်ဖုတ်ကြီးကို ပေးစားကြည့်တယ်.. ဟာ..တကယ်လိုက်တာဗျ…”  မဖြူဝင်း လက်တွေ က တောင်စပြုနေသော လီးတန်ကြီးကိုစမ်းမိ၏။ နှလုံးသွေးတွေ ဒိန်းကနဲ ဆောင့် ခုန်သွားသည်။ အမယ်လေး မတမိရုံ     တမယ်  တုတ်လိုက်သည့်လီးကြီးက လက်တဆုပ်မက။ လီးတန် အရင်းကနေ အောက်သို့ပွတ်ဆွဲကြည့်သည်။ သည်တခါ အမလေးတမိ၏။   သို့သော် စိတ်ထဲမှာမို့ ကိုထွန်းတင် မကြားပါ။   ကိုထွန်းတင်က မဖြူဝင်းလက်ကိုဆွဲပြီး ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ တိုးတိုးလေး မေးလိုက်၏။   “ဘယ်နေရာ လုပ်ကြမလဲ..”   “အောက်ထပ် အနောက်ခန်းထဲလေ..”   “အဖွားကြီးရော…”   “သိုးနေတာ ကြာပေါ့..”   “စိတ်ချရပါ့မလား…”   “စိတ်ချရပါတယ်… သောက်နေကျဆေးထဲ အိပ်ဆေးထည့်ထားတာ သူ့ဘေးမှာ ကပ်လိုးနေရင်တောင် သိ မှာ မဟုတ်ဘူး..အဟင်း…ဟင်း…”   ကိုထွန်းတင်က မြေကြီးပေါ် ဖင်ချထိုင်လိုက်ပြီး ခြေနှစ်ချောင်းကို စင်းကာ ခပ်ကားကား လုပ် ထားရင်း ပုဆိုးကို မလှန်လိုက်ပြီး

“ဖြူဝင်း ထမီလှန်လိုက်.. ပြီးတော့ အကိုကြီးလီးပေါ် ခွထိုင်ပြီး နှင့်စောက်ဖုတ်ထဲ အဆုံးထိ ရောက် အောင်သွင်းလိုက်..”   မဖြူဝင်းက ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေရာမှ သူ့ထမီကို ခါးအလယ်အထိ ပင့်လှန်လိုက်သည်။ အမှောင်  ထဲ မှာမို့ မျက်နာပူ ရှက်သွေးဖျန်းစရာ   မလိုဘူးလေ။ ထို့နောက် ကိုထွန်းတင်ပေါင်နှစ်လုံးပေါ် ခွထိုင်လိုက် ပြီး လီးကြီးကိုစမ်းကာ  စောက်ဖုတ်အဝတွင် တေ့ထားလိုက်သည်။  ဒစ်နွေးနွေးကြီးက အဖုတ်ဝသို့ တိုးဝင်လာသည်။ ခံချင်စိတ်ကလည်းပြင်းပြ။ အဖုတ် ကြီးကလည်း အ လွန်အမင်းရွကြွ။ စောက်ရေတွေက  လည်း ဗွက်ထနေသဖြင့် မဖြူဝင်းက တဖြေးဖြေးချင်း ဖိဖိထိုင်လိုက် ရာ လီး ကြီးက တရစ်ခြင်း ဝင်နေသည်။   “ဗြစ်…ဖွိ…ဖွတ်..ဗြစ်…ဗြစ်…ဖွိ…ဖွတ်..”   “ကျွတ်…ကျွတ်…အား…အ…ကျွတ်…ရှီး…အ..”   ဤမျှ ကြီးမားသော လီးမျိုး သူ့တသက် မခံဘူးသေး… ကောင်းလိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း.. တကိုယ်လုံး တ ဖြိုးဖြိုးတဖျင်းဖျင်း ဖြစ်နေသည်။

လီးကြီး   အဆုံး ထိဝင်သွားသောအခါ..   “ဖြူဝင်း…အကိုကြီးလည်ပင်းကို ဖက်ထား..မတ်တပ်ရပ်မှာနော်…ခြေထောက်နှစ်ချောင်း  ကိုလည်း ခါး ချိတ်ထားအုံး…” မဖြူဝင်းက ကိုထွန်းတင် ပြောသည့်အတိုင်းလုပ်ပေးသည်။ ကိုထွန်းတင်က ဘယ်လက်နှင့်ညာခြေ  ထောက်ကို အားယူထောက်ရင်း ဆတ်ကနဲ   မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။ လီးတံကြီးမြုပ်လျှက်သားနှင့် မဖြူဝင်းတကိုယ်လုံး မြောက် ပါလာသည်။ ကိုထွန်းတင်က ထိုအတိုင်းပွေ့ချီ၍ အိမ်အောက်   ထပ် အနောက်ခန်းဆီသို့ ခပ်သွက်သွက်သွားသည်။ ဘယ်တုံးကမှ မ ကြုံဖူးသေးသော အရသာထူးကြီးကို ခံစားရင်း မဖြူဝင်း တငြိမ့်ငြိမ့်နှင့်  ပါလာသည်။ အခန်းတွင်းရှိ ပုတ်ကြီးဘေးတွင် ဝပ်လျှက် ချောင်းနေ သော သီဟကို ဘယ်သူမှ မသိကြ။

 

Zawgyi

 

မျဖဴဝင္း

မယုံေတာ့မရွိနဲ႔ ဟင္းတခြက္ေပး႐ုံ ၊ လၻက္ရည္တခြက္ တိုက္႐ုံနဲ႔ သူနဲ႔အိပ္ခြင့္ရတဲ့ မိန္းမတေယာက္ သီဟတို႔႐ြာမွာ တကယ္ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီမိန္းမက သီဟတို႔ ႐ြာသူ စစ္စစ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ ေယာက္်ား ကိုစိန္ထြားက ဒီ႐ြာသား။ ကိုစိန္ထြားနဲ႔ညားေတာ့ သူလည္း ဒီ႐ြာသူ ျဖစ္ရေတာ့တာေပါ့။ သူ႔အသားေရက ျဖဴဝင္းေနသည့္အတြက္ သူ႔နာမည္က မျဖဴဝင္း။ မျဖဴဝင္း ဒီ႐ြာကို ေရာက္စက  အ သက္ ၂၀ ေက်ာ္႐ုံရွိအုံးမွာပါ။   သူ႔ေယာက္်ား စိန္ထြားက နယ္လွည့္ၿပီး လက္သမားအလုပ္ လုပ္သူဆို ေတာ့ အဲဒီလို နယ္ လွည့္အလုပ္လုပ္ရင္း မျဖဴဝင္းနဲ႔ ညားခဲ့  တာပါ။ ကိုစိတ္ထြားအသက္က ၃၀ ေပါ့။

မျဖဴဝင္းက အေခ်ာအလွႀကီးမဟုတ္ေပမဲ့  ပလီပလာ ခရာတတ္တဲ့ အမူအယာ ၊ ညႇိဳ႕အားေကာင္းၿပီး ၾကည္လင္တဲ့ မ်က္လုံး ၊ ေဆးမ   ဆိုးရပဲ အလိုလို နီျမန္းေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းထူ  တြဲတြဲ။ ရီလိုက္လွ်င္ အနည္း ငယ္ခ်ိဳင့္ခြက္သြားတဲ့ ပါးခ်ိဳင့္ေလး။ ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ညႇိဳ႕အားျပင္း   တဲ့ မ်က္လုံး႐ြဲႀကီးေတြ။ အရပ္  အ ေမာင္း ေခါင္ေကာင္းၿပီး အမ်ားေျပာတဲ့ ေ႐ႊဘိုမင္းႀကီးႀကိဳက္ လုံးႀကီးေပါက္လွ ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္။

ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳး စြင့္စြင့္ကားကား ထြားထြားအိအိ တင္သား။ တင္းရင္းမို႔ေမာက္ေနတဲ့ ရင္သားအစုံ။ အားလုံးၿခဳံလိုက္တဲ့အခါ မျဖဴ ဝင္း   ရဲ႕ ႐ူပါ႐ုံဓါတ္က ေယာက္်ားေတြကို ဖမ္းစားနိင္စြမ္း ရွိလွပါတယ္ ။ သူ႔ ပုံကိုၾကည့္ၿပီး လူႀကီးပိုင္း လူငယ္ပိုင္းေတြဟာ စိတ္နဲ႔ ျပစ္မွား   ေဖါက္ျပန္မိတတ္ၾကတာခ်ည္းပဲ ။ ဒါေပ မဲ့ ေတာဆိုေတာ့ ဟိုငဲ့ဒီငဲ့ ဟိုေတြးဒီေတြးနဲ႔ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ေတာ့ မစရဲၾက ပါဘူး။  ေဖါက္ျပန္ စိတ္ထဲမွာပဲ ေဖါက္ျပန္ေသာင္းၾကမ္း ေနၾကတာပါ။   “ကိုစိန္ထြား မိန္းမရလာလို႔တဲ့”   “ေကာင္မေလးက ျဖဴျဖဴ ေခ်ာေခ်ာေလးေတာ့”  “အံမယ္ လူပ်ိဳႀကီးက ရမဲ့ရေတာ့ တကယ့္ေခ်ာေခ်ာလွလွ”   တ႐ြာလုံးနီးပါး ကေလးလူႀကီးတ႐ုံး႐ုံးနဲ႔ေပါ့။

အဲဒီေန႔က ကိုစိန္ထြားအိမ္မွာ စည္လိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း။ ေပ တစ္ရာပတ္လည္ေလာက္ရွိတဲ့   အိမ္ဝင္းႀကီးတစ္ခုလုံး ကေလးလူႀကီး ေယာက္်ားမိန္းမ အျပည့္ပါဘဲ။  သီဟ အသက္က အဲဒီတုန္းက ၉ နစ္ေလာက္ပဲရွိအုံးမွာပါ။ ကိုစိန္ထြားတို႔အိမ္နဲ႔ သီဟတို႔အိမ္က  ေတာင္ဖက္ေျမာက္ဖက္ ကပ္လ်က္  ဆိုေတာ့ သီဟက အေစာဆုံးေရာက္သြားတာပါပဲ။ ကိုစိန္ထြားနဲ႔ သီဟ အေဖက ညီကိုတ ဝမ္းကြဲဆိုေတာ့ သီဟက ကိုစိန္ထြားရဲ႕အ   သဲပါပဲ။ ကိုစိန္ထြားတို႔က သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေနၾကတာ။ သူ႔ညီမက အိမ္ေထာင္က် ၿပီး ေယာက္်ားနဲ႔ လိုက္ေနတယ္။ ကိုစိန္  ထြား အ ေဖကေတာ့ သီဟ မေမြးခင္ထဲက ဆုံးသြားတယ္။

ရွိတဲ့ေျမယာေတြကို သူ႔ညီမတို႔လင္မယားက လုပ္ေပးၾကတယ္။ တခါတရံမွသာ ကိုစိန္ထြားကိုယ္ တိုင္ ေတာလိုက္ေလ့ရွိတယ္။ အ  မ်ားအားျဖင့္ေတာ့ လက္သမားအလုပ္နဲ႔ပဲ ႐ြာစဥ္လွည့္ေနရတာ။ သူ က လက္သမားအဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ပါ။ ပညာလဲ ေတာ္ပါတယ္။   ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္မႈလည္း ရွိပါတယ္။   ကိုစိန္ထြားရဲ႕ ႐ိုးအမႈ မျဖဴဝင္းရဲ႕ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာမႈကို ၾကည့္ၿပီး ေတာအရပ္ထုံးစံ အတိုင္း မျဖဴဝင္းက ကိုစိန္ထြားကို အပိုင္ဖမ္းလိုက္  တာလို႔ ကြယ္ရာမွာ အတင္းေျပာလိုေျပာ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ တယ္စြံတဲ့ ကို စိန္ ထြားလို႔ ေျမႇာက္လိုေျမႇာက္။ ကိုစိန္ထြား ေနရာမွာေနၿပီး   မျဖဴဝင္းရဲ႕စြဲမက္စရာ အလွကို စိတ္ကူး ယဥ္လိုယဥ္။ အို.. တ႐ြာလုံး လႈပ္ ခတ္သြားတာေတာ့ အမွန္ပဲ။  အဆိုးဆုံးကေတာ့ ႐ြာေတာင္ပိုင္းက ကိုတင္အုံးဟာ အဆိုးဆုံးပဲ။ ကိုတင္အုံးက အသက္ ၄၅ ႏွစ္  ေလာက္ရွိၿပီ။ မိန္းမဆုံးတာလည္း  ၃ ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီဆိုေတာ့ ကာမ ငတ္ျပတ္ေနတဲ့ မုဆိုးဖိုတေယာက္ ေပါ့။

႐ြာအေနာက္ပိုင္းမွာ  အရက္ဝိုင္းဖြဲ႕မိရင္း…  “စိန္ထြားတို႔ကေတာ့ တယ္ေကာ္တာပဲေဟ့…မိန္းမ ဆူဆူၿဖိဳးၿဖိဳး ေခ်ာေခ်ာေတာင့္ေတာင့္ အယ္ကယ္ ေနတာ ပဲ..မေအလို႔း   ဘယ္ေလာက္ေဆာ္လိုက္မယ္ မသိဘူး”  ဤသို႔ ကိုတင္အုံးက အစေဖၚေပးလိုက္ေတာ့…   “ေအးကြာ..မိန္းမကေတာ့  ခပ္မိုက္မိုက္ပဲ၊ စိန္လွၿမိဳင္ဇတ္ထဲက ျပဇတ္မင္းသမီးနဲ႔ အေတာ္တူတာပဲ ေမာင္။ ဟင္း…တြယ္   လိုက္ရရင္ေတာ့ကြာ…ဖင္လုံးႀကီး က အယ္ေနတာပဲ .. ဟဲ…ဟဲ..”  ကိုတင္အုံး ခင္းေပးတဲ့ လမ္းေပၚမွာ ကိုျမရွိန္က ဆက္ေလွ်ာက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုျမရွိန္မွာ အိမ္  ေထာင္ရွိတယ္။   “အင္း..ေခ်ာလဲ ေခ်ာပါရဲ႕ ဒါေပမယ့္ စိန္ထြားထက္ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ ငယ္တယ္ကြ..ၿပီးေတာ့ တဏွာ ရာ ဂလဲႀကီးမဲ့ပုံ ပဲ။ ဒီလို   ကိုယ့္ထက္ငယ္တဲ့ မိန္းမကို ယူထားတဲ့ ေယာက္်ားမ်ား ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ခ်လက္ ခ် မေနရဘူး.. အၿမဲတမ္း စိတ္ပူေနရ တယ္။  ဘယ္အခ်ိန္မ်ား လင္ငယ္ ေနမလဲနဲ႔ အၿမဲတမ္းေတြးပူေန ရတတ္တယ္။ လွတာနဲ႔ ညားေတာ့ ေသာကပြား..ဗ်ာမ်ားရတာေပါ့ ကြာ”  ကိုျမရွိန္ စကားကို ကိုတင္အုံးက ေထာက္ခံတယ္။

“အင္း… စိန္ထြားႀကီး အေတာ့ကို ၿဖိဳရလိမ့္မယ္ေမာင္.. ဒီေကာင့္ငပဲက ခပ္ ေသးေသးရယ္ကြ.. မစို႔မပို႔ ေလာက္ကေလး ေဆာ္   နိင္လို႔ကေတာ့ ၃ လေတာင္ ခံမယ္မထင္ဘူး။ ေနာက္မီးေသခ်ာေပါက္ လင္း  မွာ”  သည္စကား ေျပာလာသည္က ကိုၾကည္စိုး။ သူလဲ အိမ္ေထာင္နဲ႔ပါ။ ေတာ္ေသးရဲ႕လို႔ ေျပာရမွာပဲ။ သူ တို႔ဝိုင္းက အေရွ႕ဖ်ားက       တမာပင္ႀကီးေအာက္မွာမို႔ ဘယ္သူမွေတာ့ မၾကားပါဘူး။ အရက္ရွိန္ေလး နဲ႔ ေယာက္်ားသားေတြပီပီ ေယာက္်ားစကားေတြကို   အားပါးတရ ေျပာေနၾကတယ္။   တကယ္ေတာ့ ကိုစိန္ထြားလဲ မျဖဴဝင္းအေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိတာ မဟုတ္ဘူး။ မျဖဴ ဝင္းဟာ တဏွာရာဂအားႀကီးၿပီး   ေသြးသားေသာင္းၾကမ္းတာ အမွန္ပါ။ သူ႔႐ြာမွာ သူနဲ႔ညိဖူးတဲ့လူေတြ အေတာ္ မ်ားတယ္။ ဘယ္သူ႔ မွလဲ အတည္မယူဖူး။ သူ႔   စိတ္ကလဲ အတည္ယူဖို႔ထက္ အခုလို လူေပါင္းစုံနဲ႔ ကမ်င္းေၾကာထေနရတာကိုပဲ သေဘာက်ေက်နပ္ေန တယ္။

ဒီလို ရမ္းခ်င္တိုင္း ရမ္းလို႔ရနိင္တဲ့အခြင့္အေရးကလဲ ရထားတယ္ကိုး။ အဲဒါကေတာ့ မျဖဴဝင္းဟာ သား သမီး မရနိင္တဲ့ အ ၿမဳံ   ဓါတ္ပါေနတာပါပဲ။ ေစာေစာကေတာ့ မသိဘူး။ တားေဆးမစားပါဘဲ ဟိုလူနဲ႔ျဖစ္ ဒီလူနဲ႔ျဖစ္ ထင္သလို ေသာင္းၾကမ္းခဲ့ေပမယ့္   ဗိုက္လုံးဝ မႀကီးဘူး။ ဒါကို ေကာင္းေကာင္းႀကီးသိေတာ့မျဖဴဝင္း ပိုၿပီး ရဲတင္းလာတယ္။ ဘယ္သူနဲ႔လိုးလိုး ဗိုက္မွ မႀကီးနိင္ဘဲကိုး။  အခု ကိုစိန္ထြားနဲ႔ မျဖဴဝင္းတို႔ ဖူးစာ ဆုံးခဲ့တဲ့႐ြာက မျဖဴဝင္းရဲ႕ အေဒၚ႐ြာမွာပါ။ သူ႔႐ြာမွာ နာမည္က ပ်က္လွၿပီ။ ေတာဆိုေတာ့    ၿမိဳ႕ အရပ္လိုမဟုတ္ဘူး။ ဘာေလးျဖစ္လိုက္ ျဖစ္လိုက္ တ႐ြာလုံးသိေတာ့ တာပဲ။ ကေလးသိ ေခြးသိ ဆိုသလိုေပါ့။  ဒီေတာ့ မျဖဴဝင္း တစ္ေယာက္ ႐ြာမွာ အေျခမလွလို႔ အေဒၚ႐ြာကို ေခတၱအလည္ေရာက္လာခိုက္ လက္ သမားဆရာ ကိုစိန္ထြား   နဲ႔ ၿငိခဲ့ၾကတာပါ။

ဒီလိုနဲ႔ ႐ြာပါလာေရာဆိုပါေတာ့။  သီဟဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးက တကယ့္လူရႈပ္ေလး။ အသက္က ၉ ႏွစ္ တဏွာေၾကာကမေသး ဘူး..ဘယ္ ဘဝက တဏွာပါရမီေတြ  ျဖည့္ဆည္းလာတယ္မသိဘူး..သူ႔လႁဗြတ္ကို ေခြးေပါက္စေတြ ပါးစပ္ထဲ ထည့္ၿပီး စို႔ခိုင္းတဲ့ ေကာင္။ ေခြးဖင္ပူးတာၾကည့္ၿပီး သူ႔   အိမ္မွ ေမြးထားတဲ့ နီမဆိုတဲ့ ေခြးမဝဝတုတ္ တုတ္ေလးကို လူႀကီးေတြ အလစ္မွာ ခိုးခိုးလိုး တတ္တယ္။   ေကာင္ေလးက စာေတာ္ ညဏ္ေကာင္းေလး။ ဒီတဏွာ ရာဂ အတတ္ပညာေတြကိုလည္း အ႐ြယ္နဲ႔မ လိုက္ေအာင္  ဝါသနာထုံ  တယ္။   သီဟက ကိုစိန္ထြားရဲ႕အသဲဆိုေတာ့ ကိုစိန္ထြား အိမ္ဟာ သီဟအတြက္ေတာ့ တံခါးမရွိ ဓါးမရွိ အခ်ိန္ မေ႐ြး ဝင္ ထြက္လို႔ရတဲ့အိမ္။  တေန႔ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီး ကိုစိန္ထြားတို႔အိမ္ဘက္ သီဟ ေရာက္သြားတယ္။ ကိုစိန္ထြား အ ေမကလည္း  ေန႔ခင္းဘက္မွာ   အိမ္လည္ေလ့ ရွိတယ္။

သီစ အမွတ္တမဲ့နဲ႔ အေပၚထပ္လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ အေနာက္ခန္းအေပၚထပ္ဆီက ကြၽိ… ကြၽလိနဲ႔ ခ်ိဳး ခ်ိဳးခြၽတ္ခြၽတ္ အသံေတြ ၾကားလိုက္ရတယ္။ အိမ္ကလဲ ဝါးၾကမ္းခင္းဆိုေတာ့ အလႈပ္လႈပ္နဲ႔ေပါ့။  ဒါ…ဘာလဲ ဆိုတာ  သီဟ ရိပ္မိလိုက္တယ္ေလ။ ဦးေလးစိန္ထြားတစ္ေယာက္ မျဖဴဝင္းကို လိုးေနတာ ကလြဲလို႔ ဘာမ်ားျဖစ္ရအုံး   မွာလဲ။ အသံေတြက  ေတာ္ေတာ္ေလးျမည္ေနတယ္။ အသက္ကသာ၉ ႏွစ္ ငယ္ပါက ေပါ့ေသးေသးမဟုတ္။ အရွည္ ၄ လက္မ   အတုတ္က ၃ လက္မ ပတ္လည္ရွိတယ္။ လူေကာင္ ကလည္း ခပ္ထြားထြား။ ကိုစိန္ထြား သူ႔အိမ္ေလွကားက အတြင္းဘက္က  တပ္ထားတာ။ အဲဒီေလွ  ကားထိပ္ရဲ႕ ညာဘက္ေဘး အခန္းမွာ အခု ကိုစိန္ထြားနဲ႔ မျဖဴဝင္းတို႔ လိုးေနၾကတယ္ေလ။သီဟတစ္ေယာက္ ေျခသံေဖါ့ၿပီး အေပၚ တက္ခဲ့လိုက္တယ္။ အခန္းၾကမ္းျပင္နဲ႔ သူ႔မ်က္နာတဲ့တဲ့အ ေရာက္မွာ ထရံေပါက္ကေန  အထဲေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္တယ္။   အား လားလား ကိုစိန္ထြားနဲ႔ မျဖဴဝင္းတို႔ ကိုယ္တုံးလုံးခြၽတ္ၿပီး အားရပါးရ လိုးေနၾကတာကို ေတြ႕ လိုက္ရတယ္။

မျဖဴဝင္းက ေပါင္တံ ေဖြးေဖြးတုတ္တုတ္ႀကီး ႏွစ္ေခ်ာင္းကို အထက္ေျမႇာက္ထားၿပီး ကိုစိန္ထြားက ေပါင္ ၾကားထဲမွာ ဝင္ၿပီး အထက္    ကေန ခြေမွာက္ ၿပီး အားရပါးရ ေဆာင့္ေဆာင့္ လိုးေနတယ္။ မျဖဴဝင္း ခါး ေအာက္မွာလည္း ေခါင္းအုံးတစ္လုံး ခုထားတယ္။ ကိုစိန္    ထြားက  အသားညိဳသူမို႔ သူ႔ဖင္ႀကီးေတြက မဲ ေျပာင္ေနတယ္။ မီးကုန္ရမ္းကုန္ ေဆာ္ေနလို႔နဲ႔တူပါရဲ႕ ကိုစိန္ထြား ဖင္မဲမဲႀကီးဟာ   ေဆာင့္တိုင္း ေဆာင့္ တိုင္း ဖင္ေၾကာႀကီးေတြ ရႈံ႕ခြက္ေနတယ္။  မျဖဴဝင္း ဆိုတဲ့အတိုင္း အသားအေရက ျဖဴဝင္းေနတာ ဆိုေတာ့ ဖင္ဆုံ ေပါင္တံ  ေျခသလုံးကစလို႔ ျဖဴ ဝင္းေနတာေပါ့ေလ။ သီဟ   က ေဘးတိုက္အေနအထားကေခ်ာင္းၾကည့္ ရတာမို႔ ေစာက္ဖုတ္ေတြ လီ ေတြ ေတာ့ မျမင္ရဘူး။ ဒါေပမယ့္ နိ႔အုံေဖြးေဖြး ဥဥႀကီး   ကိုေတာ့ အထင္သား ျမင္ေနရတယ္။ ကိုစိန္ ထြားက အဲဒီနိ႔ႀကီးေတြကို ကုန္း ကုန္းစို႔ေပးရင္း တအား ပစ္ပစ္ေဆာင့္ေနတယ္။  “ဖြတ္…ဖြစ္… ဇြတ္… ဇြပ္..ဖြပ္…႐ြတ္..ဖြတ္…ဖတ္..ဖတ္…အား…အင့္…အင္း… အား..”   မျဖဴဝင္းက သူ႔ဖင္ဆုံ ေဖြးေဖြးႀကီးကို ေကာ့ေကာ့ခံရင္း ကိုစိန္ထြားေက်ာျပင္ မဲမဲႀကီးကို တင္းေန ေအာင္ဖက္ထားတယ္။

အခ်က္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိေတာ့ ကိုစိန္ထြား တစ္ကိုယ္လုံး ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ တုန္ခါတက္ သြားၿပီး မျဖဴဝင္းရဲ႕ ကိုယ္   လုံးေပၚ ေမွာက္က်သြားတယ္။  သီဟလဲ ၾကည့္ၿပီး လီးေတာင္ေနတာေပါ့ေလ။ သူ႔လီးက ကေလးဆိုေတာ့ ဒစ္မ မၿပဲေသးဘူး။ ဒီ  ေတာ့ ဒစ္အေရျပားကို သူ႔လက္  နဲ႔ ပြတ္ေခ်ၿပီး အရသာ ယူေနတယ္။ အေတာ္လာတဲ့ ေကာင္ေလး။ ႀကီးလာရင္ အေတာ္ေၾကာက္ စရာ ေကာင္းမယ့္အေကာင္။   ကိုစိန္ထြား ဆက္မေဆာင့္နိင္ေတာ့ဘဲ ေမွာက္ရက္ႀကီး မွိန္းေနတယ္။  “ အင္း…ဖယ္စမ္းပါဦး…ေလး လိုက္တာ”  မျဖဴဝင္းက ကိုစိန္ထြား ကိုယ္လုံးႀကီးကို တြန္းဖယ္လိုက္တယ္။ ကိုစိန္ထြားက သူ႔ကိုယ္လုံးႀကီးကို မ ျဖဴဝင္းရဲ႕တဖက္ မွာ လွဲခ်လိုက္   တယ္။ သီဟမ်က္စိျမင္ကြင္းမွာ ကိုစိန္ထြားရဲ႕ ကိုယ္လုံးႀကီးကို မျဖဴဝင္း ရဲ႕ ကိုယ္လုံးက ကြယ္ထားတယ္။   “ဟြန္း… ဒီအတိုင္းခ်ည္းပဲ… ၾကာၾကာ လိုးေပးပါဆို ..ခဏေလးနဲ႔ ၿပီးၿပီးသြားတာ အားကိုမရဘူး ”    မျဖဴဝင္းက ကိုစိန္ထြားဘက္ တစ္ ေစာင္းလွဲအိပ္ လိုက္ရင္း ကိုစိန္ထြားရင္ဘတ္ကို လက္ႏွင့္ ပြတ္ရင္း မေက်မနပ္ ေျပာလိုက္တယ္။

“ၾကည့္ပါဦး.. တခါေလး လိုး႐ုံနဲ႔  လီးကလဲ ျဖစ္သြားလိုက္တာ”  မျဖဴဝင္းက ကိုစိန္ထြားေပါင္ၾကားက ေပ်ာ့ေခြငိုက္ဆင္းေနတဲ့ လီးငုတ္တိုကို လက္ဖဝါးနဲ႔ ဆုတ္ကိုင္  ရင္း မေက်မနပ္ ေျပာလိုက္   တယ္။   “လိုးေပးမွာပါကြာ… ခဏေလး ေစာင့္ပါအုံး..”   ကိုစိန္ထြားက ေမာဟိုက္သံႀကီးနဲ႔ ေျပာလိုက္ တယ္။ သီဟ တစ္ေယာက္ သူ႔မ်က္စိတည့္တည့္ ေအာက္မွာ ျမင္ေနရတဲ့ မျဖဴဝင္းရဲ႕  ခုံးထေနတဲ့ ဖင္အုံေဖြးေဖြးႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး  အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ လာတယ္။   ဖင္အုံႀကီးက ဧရာမ ဖင္ဆုံႀကီးကိုး။ ဒီ႐ြာမွာေတာ့ မျဖဴဝင္းဖင္ဆုံေလာက္ရွိတဲ့ မိန္းမဆိုလို႔ အ ေယာက္ ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ရွိတယ္။    အအိုထဲကေျပာတာေနာ္. ဒီအထဲ သီဟ အေမလဲပါတယ္ေလ။ ဒါေပ မယ့္ သီဟအေမက မ ျဖဴဝင္းေလာက္ အသားမျဖဴဘူး အသားဝါ အသားလတ္အမ်ိဳးအစား။  အရပ္အေမာင္းခ်င္းေတာ့ သိပ္မကြာဘူး။ ဒါေပမယ့္ သီဟ အေမက မျဖဴဝင္းထက္ သန္မာက်စ္လစ္ တယ္။ ေတာင္သူ အလုပ္ေတြကို   ေယာက္်ားနဲ႔ ရင္ေဘာင္တန္းၿပီး လုပ္ရတာကိုး။    သီဟ တစ္ေယာက္ ဖင္ဆုံစစ္တမ္း ျပဳေနေလရဲ႕။

မျဖဴဝင္း လက္ေတြက ကိုစိန္ထြား ေပါင္ၾကားထဲက ေပ်ာ့ေခြေနတဲ့ လီးကို ဂြင္း   တိုက္ေပးေနတာနဲ႔ တူတယ္။ တလႈပ္လႈပ္နဲ႔။    “လီးကလဲ ဖ်င္းလိုက္တာ… ခုထိ မေတာင္ေသးဘူး..ဒီက မၿပီးေသးဘူး”    “ေအးပါ  မိန္းမရာ… ေတာင္ေတာ့မွာပါ”   “ဘာေတာင္ေတာ့မွာလဲ.. ဒီမယ္ ေပ်ာ့ေနတုံး ”  မျဖဴဝင္းအသံေတြက စိတ္မရွည္သံ မေက်နပ္ သံေတြ ထြက္ေနပါတယ္။ မျဖဴဝင္းက ကိုစိန္ထြားလီး ႀကီးကို ဂြင္းတိုက္ေပးေန   သလို ဆြေပးေနရမွ…   “ေအာ္…ေနဦး…မေန႔ညက  ေတာ္ေသာက္တဲ့ ၾကက္ဥနဲ႔စပ္ထားတဲ့ အရက္ ယူလိုက္မယ္..”   “ေအး..ဟုတ္သားပဲ”  မျဖဴဝင္းက တေစာင္းအိပ္ေနရာမွ ထ လိုက္ၿပီး ေျခရင္းအေနာက္ဖက္ရွိ ဗြီ႐ိုေပၚတြင္ တင္ထားေသာ အရက္ ပုလင္းကို သြားယူ   လိုက္တယ္။ ဖင္ဆုံ ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳးႀကီး က ထြားကားတင္းအိၿပီး ဝင္းေျပာင္ ေနတယ္ ။  အရက္ပုလင္းကို လႈပ္လိုက္ေတာ့ ႏို႔အုံမို႔မို႔ဝင္းႀကီးကလဲ လႈပ္ရမ္းေနတယ္။ မျဖဴ ဝင္းက အရက္ ပု လင္းကိုယူၿပီး ကိုစိန္ထြား  ရွိရာ ျပန္လာေတာ့ သီဟနဲ႔မ်က္နာခ်င္းဆိုင္ ျဖစ္သြားတယ္။

ေပါင္တံရင္းက ေစာက္ ဖုတ္ႀကီးက တင္းခုံးေဖါင္းႂကြေနၿပီး  ေစာက္ေမႊးေတြကလည္း မဲေမွာင္ေျပာင္လက္ေနတယ္။   ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက အလိုးခံရတာ  အားမရေသးေတာ့ ဟတတႀကီးျဖစ္ေနၿပီး အတြင္းသားႏုႏုေတြက ဟစိဟစိျဖစ္ေနတာကို  ထင္ထင္ရွားရွားႀကီး ျမင္ေနရတယ္။ သီ ဟတစ္ေယာက္ သူ႔လီးတံေလးကို ခပ္ တင္းတင္းေလးညႇစ္ဆုတ္လိုက္မိတယ္။  ကိုစိန္ထြားေပါင္ၾကားက လီးတံက အခုေတာ့  ဆတ္ကနဲ ေတာင္ေနပါၿပီ။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါ ရဲ႕ သူ႔လီးက သီဟလီး  ထက္ နဲနဲပဲႀကီးပုံရတယ္။   အရွည္က ၅ လက္မ ေလာက္ပဲ ရွိမယ္ထင္တယ္။ ၉ ႏွစ္သာရွိေသးတဲ့ သူ႔လီးေတာင္ ေလးလက္မ ေလာက္ရွိတာကို သီဟက  ရွာရွာေဖြေဖြ ေပတံနဲ႔တိုင္း ၾကည့္ထားတယ္။ ဒါေတာင္ လီးေတာင္လာရင္ နည္းနည္းရွည္လာေသးတယ္။   တဆက္တည္း သူ႔အေဖလီးႀကီးကို မ်က္စိထဲ ျမင္ ေယာင္လာတယ္။ သူ႔အေဖလီးက ၈ လက္မေက်ာ္ ေက်ာ္ရွိတယ္။ အတုတ္   ကလဲ အေမေသာက္ေသာက္ေနတဲ့ ႐ုပ္ပ်ိဳေဆးဘူး ေလာက္ ရွိတယ္။ ၿပီး ေတာ့ အေၾကာႀကီးေတြကလဲ ၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနတယ္။   ဒစ္ႀကီးကလဲ ၿပဲလန္ေနၿပီး စစ္သားေတြ ေဆာင္းတဲ့  သံ ခေမာက္ႀကီး စြပ္ထားသလို တင္းေျပာင္ေနတယ္။

သီဟတစ္ေယာက္ သူ႔အေဖလီးႀကီးကို မျဖဴဝင္းေစာက္ဖုတ္ ၿပဲၿပဲႀကီးထဲ  စိတ္ကူးနဲ႔မွန္းထည့္ၾကည့္ေန တယ္။ အေတာ္ လိုက္   ဖက္ညီမွာပဲ။  အခု ဦးေလးစိန္ထြားလီးက ေစာက္ဖုတ္နဲ႔ မလိုက္ေအာင္ ေသး ေနေလရဲ႕။  ကိုစိန္ထြားက ပက္လက္အိပ္ေနရာမွ ထထိုင္လိုက္ၿပီး အရက္ပုလင္းကို ဆြဲယူၿပီးေမာ့ေသာက္လိုက္ တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ မွာ   မျဖဴဝင္းက သီဟကို ေက်ာေပးၿပီး ေဆာင့္ေၾကာင့္ႀကီး ထိုင္ေနတယ္။   ကိုစိန္ထြား ေနာက္တခါ ေမာ့ေသာက္လိုက္ျပန္တယ္။  မျဖဴဝင္းက အရက္ပုလင္းကိုယူၿပီး ဘီ႐ိုေပၚ ျပန္ ထားတယ္။  သီဟ မျဖဴဝင္းေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ႏွစ္ခါျမင္ရျပန္ၿပီ။ အခုမွ ေသခ်ာ ၾကည့္မိတာက ေစာက္ဖုတ္ ႏႈတ္ခမ္း သား ညိဳညိဳႀကီးေတြ။   ႏႈတ္ခမ္းသားႀကီး ႏွစ္မႊာက အျပင္စြန္းထြက္ေနၿပီး ထူထူပြပြႀကီး။  အသားျဖဴသ ေလာက္ ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားႀကီးေတြက  အညိဳေရာင္သမ္းေနတဲ့အတြက္ သီဟစိတ္ထဲ အံ့ေၾသာ ေနေလရဲ႕။ သူ ထင္တာက အသားျဖဴရင္ ေစာက္ဖုတ္လဲ ျဖဴရမယ္ေပါ့။  အခုေတာ့ မျဖဴဝင္း ေစာက္ဖုတ္ ႏႈတ္ခမ္းသားႀကီးေတြက သူ႔အေမ  ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေတြ ထက္ေတာင္ ညိဳမဲေနေသးတယ္။

ကိုစိန္ထြားက ပက္လက္လွန္အိပ္ၿပီး ဒူးႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ ကား ထားေသာ မျဖဴဝင္းရဲ႕ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကား မွာ ဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္  ကာ သူ႔လီးႀကီးကို ေစာက္ဖုတ္ထဲ ထိုးသြင္းလိုက္တယ္။ လီးႀကီး က ႁဗြတ္က နဲ ဝင္သြားတယ္။ ေစာက္ဖုတ္ကက်ယ္ၿပီး လီး  ကေသးေနလို႔အခုလို ေလွ်ာကနဲ ဝင္သြားတာနဲ႔တူပါ ရဲ႕။   ကိုစိန္ထြား လက္က မျဖဴဝင္းကို ေက်ာ္ခြၿပီး ေထာက္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခ်က္ခ်င္း ခပ္မွန္မွန္ ေဆာင့္ေနတယ္။  “ဖြတ္…႐ႊတ္…ဖြတ္….  ဖြတ္႐ႊတ္ဖြပ္..ဖြတ္ … ဖတ္ ..ဖတ္…ဖတ္ ..ဘြပ္…”   ေဆာင့္ခ်က္ေတြက တစတစနဲ႔ ျပင္းထန္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မျဖဴဝင္းခမ်ာ  အားမရဘူးနဲ႔တူတယ္။  “ခဏ ေနဦး ”   ကိုစိန္ထြား ေဆာင့္ေနတာကို ရပ္ခိုင္းလိုက္ၿပီး ေခါင္းအုံးကို သူ႔ခါးေအာက္ ဆြဲခုလိုက္တယ္။  သည္ ေတာ့ ဖင္ႀကီးက ေျမာက္ေကာ့  တက္လာတယ္။ ကိုစိန္ထြားကလည္း အားရပါးရ ပစ္ပစ္ေဆာင့္တယ္။ အရက္နဲ႔ ၾကက္ဥ သတၱိေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕။

သူ႔ရဲ႕ေဆာင့္   ခ်က္ေတြက ေစာေစာက တခ်ီလိုးတုန္းကထက္ ပိုၿပီးျပင္းထန္လာတယ္။ မျဖဴဝင္းကလည္း  ေကာင္းလာၿပီနဲ႔တူပါရဲ႕။သူ႔ဖင္ဆုံႀကီး  ကို ဝိုက္ဝိုက္ၿပီး ေကာ့ ေကာ့ခံပါတယ္။   “ဖြပ္.. ဖြပ္.. ဖြတ္…ဘြတ္…”   “အ.. .အ.. .အင့္.  .အင့္.. အ ….အင့္..”  မျဖဴဝင္းႏႈတ္သံက နာလို႔ညီးသံမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ အားသိပ္မရလို႔ ညႇစ္ညႇစ္ၿပီးေတာ့ ေကာ့ခံရင္း ထြက္လာ တဲ့  အသံမ်ိဳး။   ဒီလို သီဟဘာလို႔ သိေနတာလဲဆိုရင္ သူ႔အေဖနဲ႔ သူ႔အေမကို ညညလိုးရင္ သူက မၾကာမၾကာ ေခ်ာင္းၾကည့္ထားတာ ကိုး။   သူ႔အေမဆိုရင္ သူ႔အေဖက အားရပါးရေဆာင့္ေဆာင့္လိုးလိုက္တိုင္း စုတ္ တသပ္သပ္နဲ႔ အမေလး အလိုေလးတၿပီး တြန႔္  လိမ္ေကာ့ထိုးေအာင္ ခံရတာကို သီဟက သိေနတာ ကိုး။ဒါေၾကာင့္ အခု မျဖဴဝင္းရဲ႕ အင့္…အ အသံေတြက နာလို႔ထြက္လာ     တဲ့  အသံေတြမဟုတ္ဘဲ အား မရလို႔ထြက္လာတဲ့ အသံေတြလို႔ သိေနတာေပါ့။  ကိုစိန္ထြား ေဆာင့္ခ်က္ေတြက ေဇာကပ္ျပင္းထန္လာ တယ္။ အခုေတာ့ မျဖဴဝင္းလဲ ေကာင္းလာၿပီနဲ႔ တူပါတယ္။ ကိုစိန္ထြား   ကို တင္းေနေအာင္ဖက္ထားရင္း ဖင္ဆုံႀကီးကို ေကာ့ေကာ့ ခံတယ္။

“အား…အီး… အင္း… ဟုတ္ၿပီ… ဟုတ္ၿပီ…ေဆာင့္.. ေဆာင့္… ေဆာင့္… အား.. ကြၽတ္…ရွီး…အား.. ေကာင္း… ေကာင္း..    ေကာင္းလာၿပီ…အေမ့…အင့္…အင္း…ဟင္း..”   အရက္အရွိန္ သတၱိကလဲ ျပေနၿပီမို႔ ကိုစိန္ထြားရဲ႕ ေဆာင့္ခ်က္ေတြကလဲ က်ား႐ိုင္း တေကာင္လို အ တင္း ပစ္ပစ္ေဆာင့္ပါေတာ့တယ္။  မျဖဴဝင္းလဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဆန႔္ပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို  ေျမႇာက္ေကာ့လိုက္ၿပီး ဟီး ကနဲ ၿငီးသံႀကီးနဲ႔အတူ   ၿငိမ္က်သြားတယ္။   ကိုစိန္ထြားလည္း ေလးငါးဆယ္ခ်က္ ေဆာင့္ၿပီး မျဖဴဝင္း  ရင္ဘတ္ေလးေပၚ ေမွာက္က်သြားပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ႏွစ္ေယာက္သား  အေတာ္ၾကာၾကာ ဖက္မွိန္းေနၾကတယ္။    ဒါကို ၿပီးသြား ၿပီ ဆိုတာ သီဟက သိတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ေလွကားေပၚက အသာေလး ဆင္းလာခဲ့ပီး သူ႔ အိမ္ဖက္ လစ္ခဲ့တယ္။   “ဟဲ့ ေကာင္ေလး…  ထမင္း မစားေသးဘူးလား… ဟြန္း… ေတာ္ေတာ္ အေဆာ့မက္ ”   သူ႔အေမက အဝတ္လွမ္းရင္း သီဟကို လွမ္းေျပာတယ္။   “ဟုတ္ကဲ့. ..အေမ ..”   ႏႈတ္က ဤသို႔ေျပာထြက္လိုက္ ေသာ္လည္း သီဟ စိတ္ထဲက ေျပာလိုက္ေသာ စကားမွာ…   “ ေဆာ့တာ ..  သားမဟုတ္ဘူး ..ဦးေလး စိန္ထြားနဲ႔ မျဖဴဝင္းတို႔ရယ္…”  ကိုစိန္ထြား လက္သမားအလုပ္နဲ႔ ခရီးထြက္သြားျပန္တယ္။ သီဟကေတာ့  ထုံးစံအတိုင္း မျဖဴဝင္းတို႔ အိမ္ဖက္ အၿမဲေရာက္   တယ္ေလ။

သူကိုယ္ ႏႈိက္ကလည္း မျဖဴဝင္းကို ႀကိဳက္ေနတာကိုး။ ကေလး ဆို  ေပမယ့္ ဏွာက မေသးေတာ့ သီဟမွာ   မျဖဴဝင္းႀကီးကို သြားသြားၾကည့္ရတာ အေမာ။  တေန႔ အိမ္အေရွ႕ဖက္မွာ ဂြတလက္နဲ႔ ငွက္ ျပစ္ေနတဲ့ သီဟကို မျဖဴဝင္းက လွမ္းေခၚတယ္။  “သီေဟရ…သီဟ..ခဏ ”   မျဖဴဝင္းက ထမီရင္လ်ားႀကီးနဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုစိန္ ထြားအေမကလဲ မရွိဘူး။ အိမ္မွ သူတို႔ႏွစ္ ေယာက္ထဲရယ္..  အိမ္ေအာက္ထပ္ ေရာက္ေတာ့..   “လာစမ္း… မမ ကို ေဆးလိမ္းေပး စမ္း..”  မျဖဴဝင္းက အိမ္ေအာက္ထပ္ အေနာက္ဖက္ခန္းထဲ ေခၚသြားၿပီး ပက္လက္လွန္ အိပ္လွ်က္ သူ႔ႏို႔ ႀကီး ႏွစ္လုံးကို ေဖၚထား တယ္။  “ အင့္… မမ ႏို႔ေတြကို ေဆးလိမ္းေပးစမ္း…ၿပီးရင္ မမ မုန႔္ဖိုးေပးမယ္…”   သီဟက မျဖဴဝင္းေပးမွာ ထိုင္လိုက္ၿပီး မျဖဴဝင္း ေပးေသာေဆးကို လွမ္းယူလိုက္သည္။  “အဲဒီ ပုလင္းထဲက ဆီေတြကို မင္း လက္ဖဝါးထဲထဲ့ၿပီး လက္ဖဝါးခ်င္း ပြတ္လိုက္..ၿပီးေတာ့ မွ လိမ္းေပး မမ ႏို႔ေတြကိုက္  ကိုက္ေနလို႔..”   သီဟကလဲ မျဖဴဝင္း ခိုင္းသည့္အတိုင္း လုပ္ေပးတယ္။ ႏုထြတ္တင္းအိေနတဲ့ ႏို႔ႀကီး ေတြက ပြတ္ရ ကိုင္ရတာ အရသာ   ရွိလွပါတယ္။

ဆုတ္ဆုတ္ ညႇစ္လိုက္ ဖိဖိပြတ္လိုက္ ဆြဲဆြဲပြတ္လိုက္ လုပ္ေပးေနရာ မျဖဴဝင္း တေယာက္ အရသာ ေတြ႕ေတြ႕လာၿပီး ေစာက္   ဖုတ္ႀကီးတခုလုံး ႂကြေဖါင္းလာသည္။ ငယ္ေသးတဲ့ သီဟကိုေတာ့ ဘာမွ အသုံးခ်လို႔  မရမွန္းသိေနတဲ့အတြက္ ႏို႔ႀကီးေတြကို  ေဆးလူးၿပီး ပြတ္ခိုင္း ဆုတ္ခိုင္း႐ုံမွအပ ဘာမွ မ ခိုင္းပါ။   တကယ္ေတာ့ မျဖဴဝင္း လိမ္း ခိုင္းသည္မွာ ေဆးမဟုတ္ဘဲ အုန္းဆီေတြသာျဖစ္ေၾကာင္း သီဟေကာင္း ေကာင္းသိေနပါတယ္။  ဒါေပမယ့္ သူ႔အဖို႔လဲ အခုလို လုပ္ ေပးေနရတာကိုက အရသာ ေတြ႕ေနပါတယ္။  မျဖဴဝင္းကလည္း သီဟက ႏို႔အုံႀကီးႏွစ္လုံးကို အုန္းဆီေတြနဲ႔ ပြတ္ပြတ္လူးၿပီး ဆုတ္ ေခ်ေပးေနတာ ကိုပဲ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္  လွ်က္ သူ႔လက္ေမာင္းတဖက္ကို ေပါင္ၾကားထဲသြင္းၿပီး ခပ္႐ြ႐ြေလး ပြတ္ ေပးေနမိပါ တယ္။  ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက ႐ြႂကြတက္လာၿပီး ခုံးခုံးႂကြႂကြၿပဲၿပဲဟဟ ႀကီးျဖစ္လာပါတယ္။ မျဖဴဝင္းက အလက္ ခလယ္ကို ေစာက္ ေခါင္းထဲ    တဆုံးသြင္းၿပီး ထိုးဆြ ေမႊေႏွာက္ေနပါတယ္။ ေစာက္ေရေတြကလည္း စို ႐ႊဲအိုင္ထြန္းေနပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ေစာက္ဖုတ္ အကြဲေၾကာင္း  ထိပ္မွာရွိတဲ့ ေစာက္စိ ျပဴးျပဴးႀကီးကို လက္ ခလယ္ထိပ္နဲ႔ ခပ္ဖိဖိေလး ပြတ္ေခ်ေပးလိုက္ပါတယ္။   အင့္ကနဲ အင့္ ကနဲ အသံထြက္သြားၿပီး တြန႔္တြန႔္သြားတာမို႔..  “မမ… .နာလို႔လား ဟင္..“  သီဟက သူေဆးလိမ္းေပးတာကို နာလို႔ တြန႔္သြားတာထင္ ၿပီး စိုးရိမ္တႀကီး ေမးလိုက္တယ္။  “မ … မဟုတ္ဘူးေမာင္ေလး… နာနာသာ ဆုတ္လိမ္းေပး..”   “ဟုတ္ကဲ့ . . . .မမ ..”   သီဟက  ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆုတ္ဆုတ္ညႇစ္ၿပီး ပြတ္လိမ္းေပးပါတယ္။  မျဖဴဝင္းကလည္း သူ႔ေစာက္စိျပဴးျပဴးႀကီးကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပြတ္ေခ် ဖိဆြ ေနပါတယ္။ ေစာက္ေရေတြ ကလည္း အဆက္မျပတ္  စိမ့္ထြက္ေနပါတယ္။ သူ႔ခႏၡာကိုယ္ကလဲ တဆတ္ဆတ္နဲ႔ တုန္ေနတာ  တခါ တခါ ရင္ဘတ္ႀကီးကို ေကာ့ေကာ့ထိုးၿပီး အီးကနဲ  အီးကနဲ အသံေတြ ထြက္ေနပါတယ္။  ေနာက္ မၾကာခင္မွာပဲ ဟင့္ကနဲ ဟင့္ ကနဲျဖစ္သြားၿပီး ေဆးလိမ္းေပးေနတဲ့ သီဟလက္ေတြကို တင္းေန ေအာင္ဆုပ္ထားလိုက္ပါ  တယ္။ ဆုတ္ထားတဲ့ လက္ေတြက ေျပ ေလ်ာ့သြားၿပီ မျဖဴဝင္းတေယာက္ၿငိမ္ သက္သြားပါတယ္။  သီဟလည္း ဆက္မပြတ္ေတာ့ပဲ သည္အတိုင္းႀကီး သူ႔လက္ဖဝါးကို ႏို႔အုံ တင္းတင္းအိအိႀကီးေပၚအုပ္ ထားရင္း ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္…  ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ မျဖဴဝင္းက ေခါင္းအုံးထဲလက္ လွ်ိဳၿပီး   “ေရာ့ .. မင္း အတြက္ မုန႔္ဖိုး… ေနာက္လဲ လိမ္းေပးေနာ္…”  “ဟုတ္ကဲ့..မမျဖဴ..”   သီဟ မျဖဴဝင္းေပးေသာ မုန႔္ဖိုးကိုယူၿပီး အိမ္ေပၚက ေပ်ာ္႐ြင္ စြာ ဆင္းေျပးလာခဲ့ပါေတာ့တယ္။

သီဟဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးက ႐ြာ႐ိုးကိုးေပါက္ အကုန္ေလွ်ာက္လည္ပတ္ေနတဲ့ ေကာင္ေလး။   သူ႔ လက္ထဲမွာ အၿမဲတမ္း သားေရဂြတလက္ ပါတယ္။ အဖိတ္-ဥပုသ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ၂ ရက္မွာ သူ႔ လြတ္လပ္ေရး  ရက္ျဖစ္သည္။ ဒီ ေန႔ေတာ့ မျဖဴဝင္းတို႔ အိမ္ဖက္ မေရာက္ေတာ့။ ႐ြာအေနာက္ပိုင္းက ေတာၿခဳံေတြမွာ လွည့္ပတ္ၿပီး  ငွက္ျပစ္ေနသည္။ စာ သုံး ေကာင္ႏွင့္ က်ီးကန္းတေကာင္ ရထားၿပီးျဖစ္ သည္။  ဟိုး လြန္ခဲ့ေသာ တပတ္ေလာက္က စာတေကာင္ ၂ က်ပ္ေပးမည္ဟု ဦးတင္ အုံးက မွာထားသျဖင့္ စာ လိုက္ျပစ္ေနရာ  အခု ၃ ေကာင္ ရၿပီ။ ၆ က်ပ္ဖိုးရၿပီမို႔ သီဟ ေပ်ာ္႐ြင္အူျမဴးေနသည္။   သူ႔အတြက္  က်ီးကန္း တေကာင္ အပိုဆုပါရလိုက္ေသးသည္။ က်ီးကန္းကိုေတာ့ မျဖဴဝင္းကို ေၾကာ္ ခိုင္းမည္။  ဦးတင္အုံးအိမ္က ႐ြာ ေတာင္ ဖက္ဖ်ားမွာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႐ြာအျပင္ဘက္လမ္းကပတ္ၿပီး ဦတင္ အုံးအိမ္ရွိရာလာခဲ့   သည္။

ေတာင္ဖက္ စည္း႐ိုးက တိုးဝင္ ခဲ့ၿပီး အိမ္ဝင္းထဲ ဝင္လာသည္။  တအိမ္လုံး တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ သီဟ အေတြ႕အႀကဳံအရ ယခုလို တိတ္ဆိတ္ေနလွ်င္ တခုခု ထူးျခား ေနတတ္သည္ကို   သေဘာေပါက္ထားသည္။ ယခုလည္း ဦးတင္အုံးအိမ္မွာ လူမရွိသလို တိတ္ဆိတ္ ေနသည္။ ဦးတင္အုံး က သူ႔အေမႏွင့္   ေမာင္ႏွမ တဝမ္းကြဲေတာ္သျဖင့္ ဘႀကီးတင္အုံးဟု သီဟက ေခၚ သည္။   သူ႔ဝါသနာအတိုင္း အိမ္အေနာက္ခန္း ဘက္က ပတ္ၿပီးအတြင္း ေခ်ာင္းၾကည့္သည္။ လားလား သူထင္သည့္အတိုင္း ျဖစ္ေနတာ့၏။ ဦးတင္အုံးႏွင့္ မျဖဴဝင္းတို႔ အေနာက္ ခန္းထဲမွာ လိုးေန ၾကသည္။ အဝတ္   အစားေတာ့ မခြၽတ္ၾက။ မျဖဴဝင္းက ထမီကို ခါးအထိလွန္ၿပီး ဒူးေထာင္ေပါင္ကား  အေနအထားျဖင့္ ေအာက္ကခံေနသလို   ဦးတင္အုံးကလည္း သူ႔ပုဆိုးကို ပင့္လွန္ၿပီး အေပၚက တက္ ခြ၍ လိုးေနျခင္းျဖစ္သည္။  သီဟ ကံေကာင္းသည္ဟု ဆိုရမည္။   ဦးတင္အုံးမွာ ဘႀကီးဝမ္းကြဲေတာ္ ေသာ္လည္း အေနေဝးသျဖင့္ ဦးစိန္ထြားေလာက္ မရင္းႏွီး။  သံေယာ ဇဥ္မရွိ။ အခု ဦးစိန္ထြား   မိန္းမက ဦးတင္အုံးကို အလိုးခံေနေသာအခါ သီဟစိတ္ထဲ မေက်မနပ္ျဖစ္သြား သည္။  ေယာက္်ားရွိပါလွ်က္ တျခား ေယာက္်ား   ကို အလိုးခံလွ်င္ လင္ငယ္ေနျခင္း ေနာက္မီးလင္းျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သီဟ  ေကာင္းေကာင္းနားလည္ထား၏။

႐ြာအေရွ႕ပိုင္းကေန   ႐ြာေတာင္ပိုင္းအထိ ေရာက္ လာၿပီး အလိုးခံသည္ဆိုေတာ့ ဦးတင္အုံးထက္  မျဖဴဝင္းက ပိုအျပစ္ရွိသည္။ၿပီးေတာ့ ဦးစိန္ထြားလည္း  မရွိခိုက္ျဖစ္သည္။   သီဟက အေျခအေနကို ဆက္ၾကည့္သည္။ ဦးတင္အုံး က ေဆာင့္လို႔ေကာင္းတုန္း.. မျဖဴဝင္းကလည္း သူ႔ဖင္ဆုံႀကီးကို ႂကြႂကြၿပီး   ေကာ့ေကာ့ခံေ၏။   “ဖြတ္… ဖြတ္… ဖြပ္….ႁပြတ္… ဖတ္…”   “ဖြတ္…ႁပြတ္…. .ဒုတ္….ပလြတ္…. ဖတ္ .. ဖတ္ …ျဗစ္…”  “အင့္… အင့္… အ. ..အင့္.. . .အစ္ . . .အီး … အ .. . အ .. .  အင့္.. . အ. .”   မျဖဴဝင္းအသံက ဦးစိန္ထြားႏွင့္လိုးတုန္းကလို အားမရ၍ တအင့္အင့္ႏွင့္ ေကာ့ေကာ့ခံေနေသာအသံ ျဖစ္သည္။  သီဟ ေခ်ာင္းေန   သည္မွာ အေတာ္ၾကာၿပီျဖစ္သည္။ သူမေရာက္ခင္ထဲက လိုးေနပုံေထာက္ ေတာ့ ဦးတင္အုံးတေယာက္ အေတာ္ ၾကာၾကာလိုး  နိင္ေၾကာင္း သတိျပဳမိသည္။ သူေခ်ာင္းေနတာပင္ မိႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိၿပီမို႔ အနည္းဆုံး နာရီဝက္ေက်ာ္ေလာက္ၿပီ။  သည္ေတာ့ ဦးစိန္ထြား ၂ ခ်ီလိုးခ်ိန္ႏွင့္ ဦးတင္အုံး ၂ ခ်ီလိုးခ်ိန္မွာ တူမွ်ေနသည္။ သည္အခ်က္က ဦး စိန္ထြားထက္ ဦးတင္အုံးက    မ်ားစြာသာေနသည္။

ဦးတင္အုံးက မျဖဴဝင္း၏ ခ်ိဳင္းႏွစ္ဖက္ေအာက္တြင္ သူ႔လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို လွ်ိဳသြင္းၿပီး ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကို  တင္းေနေအာင္ ဖက္   ထားျခင္းျဖစ္၏။ ထိုသို႔ဖက္ထားရင္းက အေပၚ အက်ႌၾကယ္သီးမ်ားကို ျဖဳတ္လွန္ ၿပီး အတြင္းခံ ဘရာစီယာ ကို အထက္သို႔လိပ္   တင္လွ်က္ ေဖၚထားေသာ ေဖြးေဖြးႏုႏုဝင္းဝင္းအိအိ ႏို႔ ႀကီးႏွစ္လုံးကို ပါးစပ္ျဖင့္ စို႔၍ လိုးေနျခင္းျဖစ္ရာ ဤ အခ်က္ကလည္း ဦးစိန္   ထြားထက္သာသည္။   “ႁပြတ္….ဖြတ္… ႁပြတ္…ပလြတ္..”  “ႁပြတ္…ႁပြတ္…ႁပြတ္…ဖြတ္ … ပလြတ္…”    ဤသို႔ ႏို႔ကိုစို႔ေပးရင္း လိုးေနသည္ျဖစ္ရာ မျဖဴဝင္းအဖို႔ အေတာ္ေလးအရသာ ေတြကေနပုံရသည္။ ေအာက္ကေန ဖင္ဆုံႀကီး       တို႔  ႂကြႂကြၿပီး ေကာ့ေကာ့ခံေနရာမွ သူ႔ရင္ဘတ္ႀကီးကို ေကာ့ေကာ့ေပးေန သည္။ သည္ေတာ့ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးက အေတာ့ကို  ေကာ့ တက္လာၿပီး ပိုမိုတင္းရင္းလာသည္။   ဦးတင္အုံးက ႏို႔သီးဖ်ားေလးေတြကို လွ်ာျဖင့္ လွည့္ပတ္၍ လွ်က္ေပးလိုက္ရာ   “အား… ကြၽတ္ .. ကြၽတ္…အားလားလား..ရွီး…အင့္ ”   တကိုယ္လုံး ေကာ့ထိုးတက္သြားၿပီး ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးသြား၏။   ဦးတင္အုံး ေဆာင့္ခ်က္ေတြ က ပိုမို၍ အရွိန္ျပင္းထန္လာသည္။ အလားတူ မျဖဴဝင္း၏ ေအာက္ေပးက လဲ ၾကမ္းရမ္းလာ  သည္။

“ဖြတ္…ျဗစ္….ဖတ္… ဘြတ္..”   “ေကာင္းရဲ႕လားဟ…”   “ဖြတ္…အင့္… အေမ့….ေကာင္း .. ေကာင္းတယ္…အေမ့…ေဆာင့္…အ .. ေဆာင့္ပါ….အေမ့…”   “ဖြတ္…ဘြတ္…..ဖတ္ ..နင့္ေယာက္်ားနဲ႔ ဘယ္သူကေကာင္းလဲ…ဖြတ္…ျဗစ္….ပလြတ္…”   “ေတာ္.. ေတာ္က …ေကာင္း တယ္….အမယ္ေလး…အီး…ရွီး ..ကြၽတ္..ကြၽတ္.. ဟုတ္ၿပီ…ဟုတ္ပီ.. ေဆာင့္.. အ…. အင့္.. .   .ေဆာင့္. .. . .အင့္.. အင့္. ..”   “ေတာ္..  ေတာ္က …ေကာင္းတယ္….အမယ္ေလး…အီး…ရွီး ..ကြၽတ္..ကြၽတ္.. ဟုတ္ၿပီ…ဟုတ္ပီ.. ေဆာင့္.. အ…. အင့္.. .   .ေဆာင့္.  .. . .အင့္.. အင့္. ..”   မျဖဴဝင္းက ဒူးေထာင္ေပါင္ကား အေနအထားမွ သူ႔ေျခဖဝါးကို ၾကမ္းေပၚေထာက္လိုက္ၿပီး ဖင္ဆုံ ႀကီး ကို အတင္ေကာ့ေျမႇာက္  ထားၿပီး ဦးတင္အုံး၏ ေဆာင့္ခ်က္ကို ရင္ဆိုင္အံတု၍ ခံလိုက္သည္။  ၃ ၄ ခ်က္ေလာက္ ေဆာင့္ၿပီး သည့္ႏွင့္ ဦးတင္အုံး ဖင္ေၾကာႀကီးမ်ား ရႈံ႕ခြက္သြားၿပီး ဆတ္ကနဲ ဆတ္က နဲတုန္သြားၿပီး မျဖဴဝင္း  ကိုယ္ေပၚ ေမွာက္က်သြားသည္။  မျဖဴဝင္းကလည္း ဦးတင္အုံးလည္ပင္းကို တင္းေနေအာင္ ဖက္ထား၏။ ေခတၱမွ် မွိန္းေနၾကၿပီးေနာက္    ဦးတင္အုံးက ဦးစြာ မျဖဴ ဝင္း ကိုယ္ေပၚက ခြါလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔လီးႀကီးကို ဆြဲႏႈတ္၏။ လီးႀကီးက အရွိန္ေသသြားၿပီး ေပ်ာ့ေခြ   ငိုက္ဆင္း ေနသည္။  လီးအရွည္က ဦးစိန္ထြားလီးႏွင့္ သိပ္မကြာပါ။ ေယာင္ေယာင္ေလးပဲ ရွည္ပါသည္။

အတုတ္ ကေတာ့ သိသိသာ   သာ တုတ္သည္။  သို႔ေသာ္ သီဟ အေဖလီးမွီဖို႔ အပုံႀကီးလိုပါေသးသည္။ မျဖဴဝင္း ေက်နပ္အားရသြားျခင္းမွာ ၾကာၾကာလိုးနိင္လို႔   ဟု သီးဟက  မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္မိသည္။  မျဖဴဝင္းက သူ႔ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို အတြင္းခံ အင္းက်ီႏွင့္ ဆြဲဖုံးလိုက္ၿပီး အေပၚၾကယ္သီးမ်ားကို အိပ္ရင္း  တန္းလန္းမွ တပ္လိုက္သည္။   သူ႔ထမီကို ဆြဲဖုံးလိုက္ၿပီး လူးလဲထသည္။ ဦးတင္အုံးက သူ႔အိပ္ေထာင္ ထဲမွ အစိတ္တန္ တ႐ြက္ ထုတ္ေပးလိုက္သည္။  မျဖဴဝင္းက အစိတ္တန္ကို လိပ္၍ သူ႔ရင္ဘတ္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္သည္။   “ေနာက္လဲ …ခံဦးေနာ္…”    “အင္း ပါ…”  “ေကာင္းတယ္မဟုတ္လား..”   “ေကာင္းသားပဲ… ေတာ္ေရာ..ေကာင္းလား..”   “ေအး..နင့္ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက အသားထူ ေတာ့ လိုးရတာ အရသာ သိပ္ရွိတာပဲ…”   “ေတာ္ကလဲ ၾကာၾကာလိုးနိင္တာပဲ…အာဂလူႀကီး..ဘာေဆးေတြမ်ား..စားထားလို႔လဲ..”   “စာကေလးနဲ႔ ပဒက္နဲ႔ ေဖၚထားတဲ့ေဆးေလ..ဒီေဆးက အၾကာႀကီးစိမ္းလိုးနိင္တဲ့ေဆးဟ..”   “က်ဳပ္ကို ေဆးနည္း ေပးစမ္း ပါ….အိမ္ကလူက ျမန္လြန္းလို႔ ေလးငါးဆယ္ခ်က္ေလာက္ ေဆာင့္႐ုံနဲ႔ လေရ ထြက္ၿပီး လူက   ဖလက္ျပသြားၿပီ…”

“ ေအးပါ…  ေနာက္ရက္ လာဦးေလ..ေဆးနည္း ေရးေပးထားမယ္…”  “ဟုတ္ကဲ့…ဟုတ္ကဲ့..”   မျဖဴဝင္းက သူ႔ထမီကို ျပင္ဝတ္သည္။ ထိုအခိုက္ ကေလးမွာပင္ သီဟက အိမ္အေရွ႕ဖက္ ေဖာင္းတဲ ေအာက္ရွိ ခုံရွည္ေပၚတြင္  ပက္လက္လွန္ အိပ္ေနလိုက္သည္။ မျဖဴဝင္း သီဟကို  ျမင္လိုက္ေတာ့ မ်က္ လုံးျပဴးသြားသည္။ စိတ္ထဲ ထူပူသြားသည္။   ဦးတင္အုံးလည္း သီးဟကို ေတြ႕လိုက္ရာ အံ့ၾသသြားသည္။  သို႔ေသာ္ ဟန္ေဆာင္၍  “ငါ့တူႀကီး… ဘယ္အခ်ိန္က ေရာက္ေနတာလဲ..”   “တေရးေတာင္ရၿပီ… ဘႀကီးရ…”   “ေဟ… ဟုတ္လား.. ဘႀကီးကို ေခၚလိုက္ေရာေပါ့…”  “သိဘူးေလဗ်ာ… ဘႀကီးက အိပ္ေနတာ မွတ္လို႔…”   သည္ေတာ့မွ မျဖဴဝင္း မ်က္နာအေနရ  သက္သာ သလိုျဖစ္သြား၏။  “မမ..ဘာလာလုပ်တာလဲ…”   “မန္က်ီး႐ြက္ လာခူးတာပါကြာ…”   မျဖဴဝင္းက ပုဆိုးႏွင့္ထုတ္ထား ေသာ မန္က်ီး႐ြက္မ်ားကို ျပလိုက္သည္။   “ဒီမယ္ .. စာ သုံးေကာင္..”   သီဟက သူ႔ခါးပိုက္ထဲက စာ သုံးေကာင္ကို ထုတ္လိုက္ၿပီး  စားပြဲေပၚ တင္လိုက္သည္။

“ေအာ္…ေအး ေအး..”  ဦးတင္အုံးက သူ႔အိပ္ေထာင္ထဲမွ ငါးက်ပ္တန္တ႐ြက္ႏွင့္ က်ပ္တန္တ႐ြက္ ထုတ္လိုက္ၿပီး သီဟကို  ေပးသည္။ သီဟက   မယူ..   “မရဘူး ဘႀကီး… အခုခ်ိန္ကစၿပီး စာ ေဈးတက္သြားၿပီ.. တေကာင္ တဆယ္ပဲ… မဝယ္ခ်င္ေန.. က်ဳပ္  က ဦးၾကည္စိုး ေရာင္း  လိုက္မွာ…”   မျဖဴဝင္းက သူ႔တို႔ႏွစ္ေယာက္ အေရာင္းအဝယ္ လုပ္ေနတာကို ၾကည့္ရင္း အေတြးမ်ိဳးစုံ ေတြးေန သည္။ ဘာေၾကာင့္ သီဟ စာ   ေဈးတက္သြားသနည္း။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အခန္းထဲမွာ လိုးအၿပီးတြင္ စာကေလး  အေၾကာင္းေျပာမိၾကသည္။ ဒါကိုသိ၍ ေဈး   တက္လိုက္သလား။ ဒါေပမယ့္ သီဟစကားအရ ဦးၾကည္စိုးကလည္း ႀကိဳက္ေဈး ေပး၍ မွာထားလား။ ဇေဝဇဝါေတာ့ ျဖစ္သြား  မိသည္။   ဦးတင္အုံးက သီဟ ေတာင္းဆိုသည့္အတိုင္း ဆယ္တန္ ၃ ႐ြက္ ထုတ္ေပး လိုက္သည္။ သီဟက ေဘး အိပ္ထဲ ေကာက္   ထည့္ၿပီး  “မမ. မျပန္ေသးဘူးလား..”    “ေအး..ျပန္ေတာ့မွာ..”   “လာ.. သြားၾကစို႔… ေၾသာ္ ..ဘႀကီး..ဒီမွာ က်ီးကန္း တေကာင္ ရွိေသးတယ္. ဒါကေတာ့ ပိုက္ဆံမေပး ပါနဲ႔ ကိုယ့္ဘႀကီးမို႔  အလကား ေပးခဲ့မယ္… ေရာ့…”

သီဟက ခါးပိုက္ထဲမွာ ရွိေနေသာ က်ီးကန္းအေသကို စားပြဲေပၚတင္ထားခဲ့ၿပီး မျဖဴဝင္းႏွင့္အတူ ျပန္ လာခဲ့သည္။  စာကေလး   တန္ဘိုးကို သူ ေကာင္းေကာင္းသိလိုက္၏။ ဒီလူႀကီးေတြ သူ႔ကို ဘာေၾကာင့္ စာကေလးရွာခိုင္းတာ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာ  ကြင္း  ကြင္းကြက္ကြက္ သိလိုက္ၿပီ။ သိၾကေသးတာေပါ့ ကြာ သီဟတဲ့..ေဟ့..။   သီဟႏွင့္ မျဖဴဝင္းတို႔ ဦးတင္အုံးၿခံထဲက ထြက္ခဲ့ၾက သည္။ ႐ြာလယ္ေလာက္ အေရာက္တြင္   “ကြၽန္ေတာ္က မမႀကီးထက္ ပိုေန႔တြက္ ကိုက္တယ္ ငါးက်ပ္ ပိုရတယ္ေလ…  ဟား..ဟား…ဟား…”  သီဟစကားေၾကာင့္ မျဖဴဝင္း ထိတ္လန႔္အံ့ၾသသြားသည္။ သီဟကိုလည္း မ်က္လုံးအျပဴးသားနဲ႔ ၾကည့္ ေနသည္။   “မေၾကာက္ပါနဲ႔ မမရ… ဘယ္သူ႔မွ မေျပာပါဘူး..တကယ္ေျပာတာ…ဒါေပမယ့္…”  သီဟက စကားကို မဆက္ဘဲ ရပ္ ထားလိုက္ရာ   “ဘာ..ဘာလဲ….ေျပာေလ ေမာင္ေလး..”   “မမ… ေဖေဖ့ကို အလိုးခံရမယ္…”    အလြန္ထူးဆန္းေသာ ေတာင္းဆိုမႈ ျဖစ္သည့္အတြက္ မျဖဴဝင္း အံ့ၾသသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ၿပဳံးသြား သည္။ ရင္ထဲက အလုံးႀကီး   လည္း က်သြား၏။

သို႔ေသာ္ သီဟ  စိတ္ကူးကို သိခ်င္၍  “ဘာလို႔ မင္းအေဖအလိုးကို ခံေစခ်င္တာလဲ…”  “တေန႔က မမနဲ႔ ဦးႀကီးစိန္ထြားတို႔ လိုးေနၾကတာ  ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတယ္ေလ.. မမက ဘီ႐ိုေပၚက အရက္ပုလင္း ယူလာေတာ့   မမ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ျမင္လိုက္ရတယ္။ ေစာက္ဖုတ္ ႀကီးက အႀကီးႀကီး ပဲ အသနီႀကီးကို ထြက္လို႔..”   မျဖဴဝင္းက သီဟ စကားကို သေဘာက်သြား၏။   “ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္..”   “ဘာျဖစ္ ရမွာလဲ မမႀကီးရ.. ဦးႀကီးစိန္ထြားလီးက ေသးေနေတာ့ မမႀကီးေစာက္ဖုတ္နဲ႔ ဘယ္လိုက္မွာ တုန္း..”   “အဲဒီေတာ့…”   “ေဖေဖ့လီး ႀကီးက အႀကီးႀကီး.. ဦးႀကီးစိန္ထြားနဲ႔ ဘႀကီးတင္အုံးလီး ၂ ေခ်ာင္းစာ မကဘူး.. ၿပီးေတာ့.. ဂလက္မေလာက္ရွည္တယ္..  က်ဴပ္က  စိတ္နဲ႔မွန္းၿပီး ေဖေဖ့လီးႀကီးနဲ႔ မမေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ေပးစား ၾကည့္တယ္.. တကယ္ လိုက္တာဗ်…”  “ဟြန္း… ကိုယ့္ဖက္ကိုယက္ တဲ့ လိပ္ကေလး..”  “ဟာ.. ဘယ္ကယက္ရမွာလဲ မမအတြက္ ဥစၥာ..”   “အလိုေတာ္…ဘာဆိုင္လဲ..”   “ဆိုင္တာေပါ့ဗ်…မမက လီး ေသးေတာ့ အားမရဘူးေလ.. ေဖေဖ့လီးမ်ိဳးနဲ႔မွ အားရမွာမို႔ အေကာင္းအ ႀကံေပးတဲ့ဥစၥာ..”  “ေတာ့အေဖနဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔က ခင္မွ မခင္ ေသးဘဲ…”   “အံမယ္ ..မပူနဲ႔ သီဟတစ္ေယာက္လုံး ရွိတယ္… မမသာ ဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ထား..ေဖေဖ့ကို ည လြတ္ လိုက္မယ္..”

“အမယ္.. ဘယ္သူက ခံမယ္ေျပာလို႔.. လြတ္ရမွာလဲ…ခစ္…ခစ္…ခစ္..”   မျဖဴဝင္း သေဘာေတြက်၍ တခစ္ခစ္ ရယ္ေနသည္။   “ခံ လိုက္ပါ မမရာ…အဟုတ္ကိုေျပာတာ ေဖေဖ့လီးႀကီးက အႀကီးႀကီးဗ်…”  “မမမွ မျမင္ဖူးေသးဘဲ မင္းေျပာတာ ယုံရမွာလား..”     “ေရာ့ ေဟာဒီမယ္ ပိုက္ဆံ ၃၀ ယူထား.. က်ဳပ္ေျပာတဲ့အတိုင္း မဟုတ္ရင္ ျပန္မေပးနဲ႔.. ဟုတ္ရင္ေတာ့ ၆၀ ျပန္ေပးရမွာ.. ေရာ့…”  မျဖဴဝင္းက သီဟကို မ်က္ေစာင္းေလးထိုး ၍   “တကယ္ စိမ္ၿပီေနာ္…”   “အင္း…တကယ္..” “တကယ္ေျပာတာ…အေဖအေဖ… မ ျဖဴဝင္းက ညလာခဲ့ပါတဲ့..”   သီဟအေဖ ကိုထြန္းတင္ မ်က္နာမွာ သကာေရေတြ ေလာင္းထားသလို ၿပဳံးၿဖီးၿဖီးႀကီးႏွင့္ ျဖစ္၏။ ကို  ထြန္းတင္လည္း မျဖဴဝင္းကို  စိတ္ဝင္စားပါသည္။ အိမ္နီးခ်င္းမို႔ အသာေရွာင္ေန၏။ စိတ္ကူးႏွင့္ ျပစ္ မွားခဲ့ေသာ ညေတြ မနည္း ေတာ့။ အိမ္က မိန္းမလိုးလွ်င္ေတာင္   မျဖဴဝင္းအမွတ္ႏွင့္ စိတ္ကူးယဥ္ လိုး ခဲ့သည္ မဟုတ္လား။   သီဟ႐ြာထဲ လည္ေနခိုက္  လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္ဗ်ဴဟာခင္းေနၾကသည္။ ဒီေကာင္က ၈ နာရီ ေက်ာ္မွ ျပန္လာတတ္သည္မို႔ လြတ္  လြတ္လပ္လပ္ ခ်စ္  စခန္းဖြင့္ေနသည္။  ကိုထြန္းတင္က သူ႔မိန္းမ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ လိုးေပးၿပီးေသာအခါ ေရေႏြးၾကမ္းထဲ အိပ္ေဆးခတ္ တိုက္ လိုက္၏။ အင္အားစိုက္၍ ခံ   လိုက္ရသည္မို႔ သီဟအေမ ပင္ပန္းသြားသည္။

ဒါ့အျပင္ အိပ္ေဆးက သတၱိျပလိုက္ေသာအခါ သီဟ အေမ တခ်ိဳးထဲ အိပ္ေမာက်သြား ပါေတာ့သည္။ ကိုးနာရီထိုးေတာ့ ကို ထြန္းတင္ မျဖဴဝင္းတို႔အိမ္ဖက္ ကူးခဲ့သည္။ ဦးေရႏွင့္  ၾကက္ဥစပ္ထားေသာ အရက္တပိုင္းခ်ခဲ့၏။  မျဖဴဝင္းတေယာက္ ကိုထြန္းတင္ကို လည္တဆန႔္ဆန႔္ႏွင့္ ေမွ်ာ္ေနမိ၏။ သီဟ ေျပာစကားအရပင္ ၾကက္သီးထစရာႀကီးမို႔ ကိုထြန္းတင္   လီးႀကီးကို စိတ္ကူးႏွင့္ မွန္းၾကည့္ရင္း ရာဂ စိတ္ေတြ ထႂကြလာၿပီး  ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာလည္း မို႔ေမာက္တင္းအာလာသည္။ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာ  က ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ေပၚမလာ သည္မို႔ လူလည္း ဂဏာမၿငိမ္ ျဖစ္ေနသည္။ ေရမိုးခ်ိဳး ဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ထားသည္။ မျဖဴဝင္းအလွက သန႔္ရွင္း   ဝင္းဖန႔္ေနၿပီး လူကလည္း သမင္ေလးလို ျမဴးႂကြ ေနသည္။ လာခဲ လွသည္မို႔ အိမ္ေနာက္ ေဖးထြက္ အေမွ်ာ္ အေမွာင္ထဲတြင္ တရိပ္ရိပ္  လွမ္းလာေသာ လူရိပ္ကို ေတြ႕လိုက္ရ၏။ ကို ထြန္းတင္က လည္း အိမ္ေဒါင့္တြင္ ရပ္ေနေသာ အရိပ္ကို အေမွာင္ထဲတြင္ ခပ္ေရးေရး   ျမင္ေနရပါ၏။   ႏွစ္ေယာက္သား နီးကပ္ လာ၏။

ကိုထြန္းတင္က မျဖဴဝင္းကို သိုင္းဖက္လိုက္ၿပီး ပါးႏွစ္ဖက္ကို နမ္း၏။ သနပ္ခါးနံ႔သင္းသင္းေလးက   သူ႔စိတ္ကို ႏႈိးဆြလိုက္ သည္။ ထို႔ေနာက္ ဖူး႐ြေႏြးေထြးေသာ ႏႈတ္ခမ္း အစုံကို စုပ္လိုက္သည္။ မျဖဴဝင္း တကိုယ္လုံး က်င္စက္ႏွင့္အ   တို႔ခံရသလို တုန္ သြားသည္။ ရင္ေတာ့ ခါးေကာ့၍ ကိုထြန္းတင္ ရင္ခြင္ထဲေရာက္ေနေသာ မျဖဴဝင္းစိတ္ထဲတြင္ ေန႔လည္က သီဟစကား    ကို ၾကား ေယာင္လာ၏။   “ေဖေဖ့လီးႀကီးနဲ႔ မမေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ေပးစားၾကည့္တယ္.. ဟာ..တကယ္လိုက္တာဗ်…”  မျဖဴဝင္း လက္ေတြ က ေတာင္စျပဳေနေသာ လီးတန္ႀကီးကိုစမ္းမိ၏။ ႏွလုံးေသြးေတြ ဒိန္းကနဲ ေဆာင့္ ခုန္သြားသည္။ အမယ္ေလး မတမိ႐ုံ     တမယ္  တုတ္လိုက္သည့္လီးႀကီးက လက္တဆုပ္မက။ လီးတန္ အရင္းကေန ေအာက္သို႔ပြတ္ဆြဲၾကည့္သည္။ သည္တခါ အမေလးတမိ၏။   သို႔ေသာ္ စိတ္ထဲမွာမို႔ ကိုထြန္းတင္ မၾကားပါ။   ကိုထြန္းတင္က မျဖဴဝင္းလက္ကိုဆြဲၿပီး ထိုင္ခိုင္းလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ တိုးတိုးေလး ေမးလိုက္၏။   “ဘယ္ေနရာ လုပ္ၾကမလဲ..”   “ေအာက္ထပ္ အေနာက္ခန္းထဲေလ..”   “အဖြားႀကီးေရာ…”   “သိုးေနတာ ၾကာေပါ့..”   “စိတ္ခ်ရပါ့မလား…”   “စိတ္ခ်ရပါတယ္… ေသာက္ေနက်ေဆးထဲ အိပ္ေဆးထည့္ထားတာ သူ႔ေဘးမွာ ကပ္လိုးေနရင္ေတာင္ သိ မွာ မဟုတ္ဘူး..အဟင္း…ဟင္း…”   ကိုထြန္းတင္က ေျမႀကီးေပၚ ဖင္ခ်ထိုင္လိုက္ၿပီး ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို စင္းကာ ခပ္ကားကား လုပ္ ထားရင္း ပုဆိုးကို မလွန္လိုက္ၿပီး

“ျဖဴဝင္း ထမီလွန္လိုက္.. ၿပီးေတာ့ အကိုႀကီးလီးေပၚ ခြထိုင္ၿပီး ႏွင့္ေစာက္ဖုတ္ထဲ အဆုံးထိ ေရာက္ ေအာင္သြင္းလိုက္..”   မျဖဴဝင္းက ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနရာမွ သူ႔ထမီကို ခါးအလယ္အထိ ပင့္လွန္လိုက္သည္။ အေမွာင္  ထဲ မွာမို႔ မ်က္နာပူ ရွက္ေသြးဖ်န္းစရာ   မလိုဘူးေလ။ ထို႔ေနာက္ ကိုထြန္းတင္ေပါင္ႏွစ္လုံးေပၚ ခြထိုင္လိုက္ ၿပီး လီးႀကီးကိုစမ္းကာ  ေစာက္ဖုတ္အဝတြင္ ေတ့ထားလိုက္သည္။  ဒစ္ေႏြးေႏြးႀကီးက အဖုတ္ဝသို႔ တိုးဝင္လာသည္။ ခံခ်င္စိတ္ကလည္းျပင္းျပ။ အဖုတ္ ႀကီးကလည္း အ လြန္အမင္း႐ြႂကြ။ ေစာက္ေရေတြက  လည္း ဗြက္ထေနသျဖင့္ မျဖဴဝင္းက တေျဖးေျဖးခ်င္း ဖိဖိထိုင္လိုက္ ရာ လီး ႀကီးက တရစ္ျခင္း ဝင္ေနသည္။   “ျဗစ္…ဖြိ…ဖြတ္..ျဗစ္…ျဗစ္…ဖြိ…ဖြတ္..”   “ကြၽတ္…ကြၽတ္…အား…အ…ကြၽတ္…ရွီး…အ..”   ဤမွ် ႀကီးမားေသာ လီးမ်ိဳး သူ႔တသက္ မခံဘူးေသး… ေကာင္းလိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း.. တကိုယ္လုံး တ ၿဖိဳးၿဖိဳးတဖ်င္းဖ်င္း ျဖစ္ေနသည္။

လီးႀကီး   အဆုံး ထိဝင္သြားေသာအခါ..   “ျဖဴဝင္း…အကိုႀကီးလည္ပင္းကို ဖက္ထား..မတ္တပ္ရပ္မွာေနာ္…ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း  ကိုလည္း ခါး ခ်ိတ္ထားအုံး…” မျဖဴဝင္းက ကိုထြန္းတင္ ေျပာသည့္အတိုင္းလုပ္ေပးသည္။ ကိုထြန္းတင္က ဘယ္လက္ႏွင့္ညာေျခ  ေထာက္ကို အားယူေထာက္ရင္း ဆတ္ကနဲ   မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။ လီးတံႀကီးျမဳပ္လွ်က္သားႏွင့္ မျဖဴဝင္းတကိုယ္လုံး ေျမာက္ ပါလာသည္။ ကိုထြန္းတင္က ထိုအတိုင္းေပြ႕ခ်ီ၍ အိမ္ေအာက္   ထပ္ အေနာက္ခန္းဆီသို႔ ခပ္သြက္သြက္သြားသည္။ ဘယ္တုံးကမွ မ ႀကဳံဖူးေသးေသာ အရသာထူးႀကီးကို ခံစားရင္း မျဖဴဝင္း တၿငိမ့္ၿငိမ့္ႏွင့္  ပါလာသည္။ အခန္းတြင္းရွိ ပုတ္ႀကီးေဘးတြင္ ဝပ္လွ်က္ ေခ်ာင္းေန ေသာ သီဟကို ဘယ္သူမွ မသိၾက။