မင်းကြောင့်သာ

မင်းကြောင့်သာ

“ အစ်ကိုလေး ….” အိပ်မပျော်ပဲ မျက်လုံးကြောင်နေသော ကိုသက်အောင် လန့်သွားသည်..။   “ ဟင်…ပုံ့ပုံ့…မအိပ်သေး ဘူး လား…..”   ကွယ်လွန်သူ ဇနီးသည်နှင့် ချစ်တင်းနှီးနှောခဲ့ပုံကလေးများကို ပြန်လည် စမြုံ့ပြန်နေသော ကိုသက်အောင် ရဲ့ ဘော်ဒါကြီး  က တင်းမတ်နေသည်..။ ပုံ့ပုံ့က အဲဒါကြီးကို တွေ့ဖြစ်အောင် တွေ့လိုက်လေသည်..။ “ မမသီ သားတွေက အရမ်းသေးပေါက် တာပဲ……”  ကိုသက်အောင် မြင်သာအောင် အနှီးနှစ်ထည်ကို ကိုင်ပြီး မြှောက်ပြလိုက်သည်..။ ကိုသက်အောင် ကုတင်ပေါ်မှထကာ  ပုံ့ပုံ့အနားသို့ လာခဲ့သည်..။ ပုံ့ပုံ့ထံမှ သနပ်ခါးနံ့ သင်းသင်းလေးကို ဦးစွာ ရှူရှိုက်မိလိုက်ရသည်..။  “ ထားခဲ့လေ….မိုးလင်းတော့ ..ငါ လျှော်လိုက်ပါ့မယ်….“   “ အို….မဟုတ်တာ….”   ပုံ့ပုံ့က လက်ကို ပြန်ရုတ်ပြီး ပြောလိုက်သည်..။ ဝတ်ထားသော ညဝတ်အကျႌ လေးအောက်မှ ရွှေရင်နှစ်မွှာက အခုအခံမပါ လွတ်လပ်စွာ…လှုပ်ရှားနေကြသည်..။ ဖြူဝင်းနုနယ်သော ပုံ့ပုံ့မျက်နှာလေးက   တစ်စုံတစ်ရာကို တောင်းခံနေသလို မော့ပေးထားသည်..။

ကိုသက်အောင် ရင်တွေ ပူလာသည်..။ ဆီးခုံအထက်မှ ကျင်အောင့်သလို ( လိုးချင်လွန်းအားကြီး ) သော ဝေဒနာတစ်ရပ်ကိုလည်း  ခံစားလိုက်ရသည်..။   “ ပုံ့ပုံ့….နင့် ကို…ငါ….ငါ လေ……..”   “ အိုး…….ဖယ်ပါ….စည်းမရှိ..ကမ်းမရှိ….မလုပ်ပါနဲ့……”   ပုံ့ပုံ့  ဆတ်ခနဲ လက်ကို ဆောင့်ရုန်းလိုက်ပြီး ထွက်သွားလေတော့သည်..။ ခက်လိုက်တာ…ဒီဝေဒနာ…။ ဘာနဲ့ ကုစားလို့ရမှာလဲ…မိပုံ့ ရယ်….။ သီရယ်….မောင့်အဖြစ်ကို မြင်လှည့်စမ်းပါအုံးလား…မိန်းမ ရယ်…။ “ မောင်သက်အောင် ..ခရီးထွက်မလို့…ဆို…….”     “  ဟုတ်ကဲ့..ဒေါ်လေး….ကျနော့်အမေရှိတဲ့ ရွာကိုပါ….”  “ ဟိုမှာ ဘယ်လောက်ကြာမှာလဲ…မောင်သက်အောင်……”   “ အဆင်ပြေ သလိုပါပဲ….ဒေါ်လေးရယ်…၊ သားတွေကို အမေက မြင်ချင်နေသေးတယ်….၊ သီမရှိတဲ့ နောက် တောမှာ လာနေဖို့ ခေါ်နေတာ…”   “  ဒါဆို…မောင်သက်အောင် ဟိုမှာပဲ အခြေစိုက်တော့မှာပေါ့….ဟုတ်လား…”  “ အင်း…..ဆိုပါတော့..ဒေါ်လေးရာ….”   “ မင်းသားတွေ  ပညာရေး လဲ ရှိသေးတယ်နော်….မောင်သက်အောင်…”  “ ကျနော် မေ့မပစ်ပါဘူး…စိတ်ချပါ…..ဒေါ်လေးရယ်…“  သင်္ကြန် ရက်ကြီးမှန်း ကိုသက်အောင် အမှတ်ရသည်..။ ပုံ့ပုံ့နှင့် အဖော်တစ်စု ရေပက်ခံ ထွက်ရာမှ ပြန်လာကြသည်..။

“ ဖေဖေရေ…သားသားတို့ကို ပြွတ်အသစ်တွေ ဝယ်လာတယ်… ဒီမှာ….”  ပုံ့ပုံ့က ဘယ်သွားသွား ဘယ်က ပြန်လာလာ ကိုသက် အောင် သားနှစ်ယောက်အတွက် ကစားစရာနှင့် မုန့်တစ်ခုခုကတော့ ပါလာတတ်စမြဲပင်…ဖြစ်သည်..။  “ ဒီမှာ နင့်အစ်ကိုလေးက သူ့ ရွာပြန်တော့မလို့တဲ့….”  “ ဟင်…..ခလေးတွေရောလား….မေမေ…….”  “ အေးပေါ့ဟဲ့…သူ့ခလေးတွေ ဘယ်ထားရက်ခဲ့ပါ့မ လဲ….မဟုတ်တာ…”  ပုံ့ပုံ့ ငိုင်တွေတွေလေး ဖြစ်သွားရသည်..။ သူငယ်ချင်းများကိုပင် နှုတ်မဆက်တော့ပဲ အိမ်ပေါ် သို့ ပြေးတက် လာသည်..။ ကိုသက်အောင်တို့ သားအဖတွေက ပြင်ဆင် ထုပ်ပိုးပြီးကုန်ကြပြီ ဖြစ်သည်..။   “ သား…ကိုကြီး…အန်တီလေးနဲ့ နေခဲ့မ လား…ဟင်……..”  “ဟင့်အင်း…ဖေကြီးနဲ့ပဲ လိုက်သွားမှာ….သင်္ဘောစီးမှာနော်….ဖေကြီး….”   ပုံ့ပုံ့ နှုတ်ခမ်းလေး ပြတ်ထွက် လုမတတ် ကိုက်ထားသည်..။ စူးရှပြီး အဓိပ္ပါယ်ပြည့်ဝသည့် အကြည့်များနှင့်လည်း ကိုသက်အောင်ကို ကြည့်သည်..။  “ ဟင်း….ရ ပါတယ်….သွားကြပါ….သွားကြ..ခုသွားကြ……“  ကိုသက်အောင် ရင်ခွင်ထဲမှ သားငယ်လေးက လန့်ငိုသည်..။ စူးစူးဝါးဝါး  အော်ဟစ်လိုက်သော ပုံ့ပုံ့အသံက ဟိန်းတက်သွားသည်..။

“ ဟဲ့….ဒီကောင်မလေး….ဘေးအိမ်တွေ ကြားကုန်ပြီ….ခက်တော့တာပဲ….”   ဒေါ်လေးက အပြေးအလွှား လာဆူပြီး ပုံ့ပုံ့ကို အိပ်ခန်း ထဲ ဆွဲခေါ်သွားသည်..။  “ အဲဒါကြောင့် သမီးကို ပြောတာ….မေမေတို့ စီမံသလို နာခံပါလို့….”   “ ဟင်း……ဝေးသေးတယ်…..အစ်မ သေလို့ ညီမကို ဆက်ယူတဲ့လူတွေထဲမှာ ကျမ အပါမခံနိုင်ဘူး…. နေပစေ….ခလေးတွေကို လွမ်းရလို့ သမီးအသဲတွေ ကွဲချင်လဲ ကွဲ ပစေ…ဒီလိုမျိုးတော့ ဘယ်တော့မှ မယူဘူး….” “ ဟာ…..တိုးတိုးလုပ်စမ်းပါ..ဟယ်… မယူချင်လဲ နေ… ဘေးအိမ်တွေကြားလို့ ရှက် စရာတွေ ဖြစ်ကုန်မယ်….”   ကိုသက်အောင် အသံတွေကို ကျောခိုင်းပစ်လိုက်သည်..။ အိမ်ရှေ့၌ ခေါ်ထားသော မာဇဒါလေးဘီးကား လေးက အဆင်သင့် ရောက်လာသည်..။ ထိုင်တတ်ခါစ ကလေးငယ်ကို ဒရိုင်ဘာအား ခဏချီခိုင်းထားပြီး အထုပ်အပိုးတွေကို ကား ပေါ် ပစ်တင်ပြီး သားကြီးကို လက်ဆွဲကာ ပြေးဆင်းခဲ့ကြသည်..။ နေရစ်တော့ ပုံ့ပုံ့….နင်အမုန်းကြီးမုန်းတဲ့ လူတစ်ယောက် နင့် မျက်စိအောက်မှာ ဘယ်တော့မှ မမြင်စေရတော့ပါဘူး…ပုံ့ပုံ့ရယ်…။ ရင်ထဲမှာ တစစ်စစ် နာကျင် ကိုက်ခဲနေလေသည်..။ သားကြီး က ဖြတ်သန်းမောင်းနှင်သွားနေသော ကားများကို တာ့တာလုပ်ရင်း လိုက်ပါလာသည်..။ သားငယ်လေးကမူ ကားသံ ဟွန်းသံများ  ကြားတိုင်း ဖအေ့လည်ပင်း ကို တင်းတင်းလေး ဖက်ထားတတ်သည်..။

လေယူရာ လွင့်ရပေအုံးတော့မည်…။ အရာခပ်သိမ်းရွေ့လျားပြောင်းလဲနေတာပဲ မဟုတ်လား….။   ကိုသက်အောင် ဆိုတာကလည်း  လောကကြီးထဲက လူသားတစ်ယောက်ပေကိုး…။ လောကဓံ တရားက ကျီစားခြင်းကိုတော့ ခံပေအုံးပေါ့…။ ကိုသက်အောင် ဇာတိ မြေ မဟုတ်သော ရွာကလေးက အမေ့ချက်မြှုပ်ရွာဖြစ်သည်..။ လူမှန်း သိတတ်စကတည်းက ရန်ကုန်မှာ ကြီးပြင်းလာခဲ့ရ သည့်အတွက် တောရွာလေး၌ မြင်မြင်သမျှ သစ်ဆန်းနေသည်..။ အော်…ဒုက္ခနှင့် ရင်ဆိုင်ရမှ မိဘအရိပ်ကို သတိရတတ်ကြလေခြင်းပါ…လား……။  “ ဒီမှာ….ခင်ဗျာ…(….) ရွာလေးကို ဘာနဲ့ သွားရမလဲ ..ခင်ဗျာ…”   “ ဟ…နေအုံး…တောရွာက လှည်းကြုံ ရှိ တယ်….၊ ဟေ့ ချက်ဖောင်း…. ”  တောရွာလေးမှ ထင်းလာချသော လှည်းကြုံနှင့် ကိုသက်အောင်တို့ သားအဖတစ်တွေ လိုက်လာ ကြရသည်..။ သစ်ကြီးဝါးကြီး စိမ့်အေးနေသော ပတ်ဝန်းကျင်၌ တဒင်္ဂ ငြိမ်းချမ်းသာယာသော အရသာကို ခံစားရသည်..။  “ ခလေး  က ငယ်ငယ်လေးပဲ…မအေကရော…ဗျ….ကိုယ့်ဆရာ…”  “ ဆုံးသွားတာ…တစ်နှစ်ပဲ ရှိသေးတယ်…ဗျာ…တောမှာ အမေရှိတယ်… လေ…..”   “ဘယ်သူများတုန်းဗျ….ဟဲ့…အော်…ဒီနွား…“   “ ဒေါ်နန်းအိမ်ပါ…သိလားဗျ…”   “ဟား…သိပ်သိပေါ့ဗျာ…. ဒါဆို  ကျန်းမာရေးမှူးကိုသက်မောင်နဲ့ ညီအစ်ကိုပေါ့..ဟုတ်လား…၊ မြို့မှာ အစ်ကိုတစ်ယောက်ရှိတယ်ပြောတာ ခင်ဗျားကိုး…”

“ ကိုသက်မောင်က အငယ်ပါ…ဟုတ်တယ်…ကျနော်က အကြီးလေ…”   လှည်းက အမိုးတော့မပါ..၊ စောင်းကျနေသော နေရောင် တွင် ချွေးပြန်နေကြသည်..။ သားကြီးက လှည်းစီးရသည်ကို အပျော်ကြီး ပျော်နေရှာသည်..။ ရွာအဝင် လှည်းလမ်းက ဂဝံကျောက် များနှင့် နိမ့်ဆင်းသွားသည်..။  “ မြဲမြဲ ကိုင်ထားဗျို့…ကျုပ်နွားတွေက ထိန်းရတာ နဲနဲခက်တယ်..”   လှည်းသမား ချက်ဖောင်းက  ပြောပြောဆိုဆို နဖားကြိုးကို တောင့်ပေးရင်း လှည်းလမ်းချောက်အတိုင်း မောင်းချလိုက်သည်..။ ဝရုံးသုံးကားလေး ဖြစ်သွား သည်..။  “ ဗျိုး ဆရာလေး….မြို့က ခင်ဗျားအစ်ကို လာသဗျို့….ပစ္စည်းတွေနဲ့…”   ချက်ဖောင်းက အသံဝါကြီးနဲ့ အော်ပြီး အိပ်ယာ လိပ် ၊ သေတ္တာများ ချပေးသည်..။ ကိုသက်နှင့် သူ့မိန်းမတို့ အပြေးအလွှား ထွက်လာကြသည်..။  “ ကိုကြီး သတင်းကြားပြီးကထဲက  မျှော်နေကြတာ….”   “သီ…ဆုံးဆုံးချင်း လာဘို့ပဲ…ကိုသက်…. ၊ သီ့ ဆွေမျိုးတွေက ဆွဲထားလို့…”   စကားတပြောပြောနဲ့ အိမ် ခြံဝိုင်းထဲ ဝင်လာခဲ့ကြသည်…။ သရက်ပင်အိုကြီးများ ၊ ဝါးပိုးဝါးများကြောင့် နေရောင်မထိုးပဲ စိမ့်အေးနေသည်..။

“ ဦး….ဦးရေ…ဦး….ဒီမှာ ရေဒီယိုလေး ကျကျန်ခဲ့တယ်……”  “ ဟာ…ဟုတ်သားပဲ….ဘယ်နားက တွေ့တာလဲ..သမီး..ဟင်….”  “ ရွာ အဝင်…လှည်းလမ်းချောက်ထဲက….”  ကိုသက်အောင် ရေဒီယိုလေး ကမ်းပေးနေသော မိန်းခလေးမျက်နှာကို အမှတ်မထင် ကြည့် လိုက်မိသည်..။ ရင်ထဲဝယ် ဒိန်းခနဲ ခုန်လှိုက်သွားရသည်..။  “ ပုံ့ပုံ့နဲ့ တူလိုက်တာ….”  ပုံ့ပုံ့ကဲ့သို့ မျက်ခုံးလေးတွေ မှောင်နေသည်..။  နှုတ်ခမ်းလေးက ဖူးဝင်းစိုဖောင်းနေသည်..။ ရွှန်းလဲ့တောက်ပသော မျက်ဝန်းလေးများက ဖြူစင်ကြည်လဲ့နေကြသည်..။ တစ်ခုပဲ…  ရှိသည်..။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်က ပုံ့ပုံ့ထက် ကျစ်လစ်မာကြောသည်…။ ဖိနပ်စီးမထားသော ခြေထောက်၌ ရွှံ့နီတို့ လိမ်းကျံ ပေလူး နေသည်..။ ယောက်ျားရှပ်အကျႌတစ်ထည်ကို ဝတ်ထားသည်..။ ပုဆိုးဟောင်းတစ်ထည်ကို စလွယ်သိုင်းကာ ပုဆိုးထဲ၌ သရက်သီး  အချို့ ၊ ဟင်းရွက်အချို့ကို တွေ့ရသည်..။ အသက်…၁၈ နှစ်ထက် မပိုလောက်သေးသော သည်အရွယ်လေးကို ကြည့်ပြီး ရင်ခုံမိ သည့်အတွက် ကိုသက်အောင် ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် မလုံမလဲ ဖြစ်ရသည်..။

ကောင်မလေးကလည်း သူ့ကို စူးစူးဝါးဝါးကြီး စိုက်ကြည့်လိုက်သော ကိုသက်အောင် အကြည့်ကြောင့် မျက်နှာလေး ရဲခနဲ ဖြစ်ကာ  လှည့်ထွက်သွားလေတော့သည်..။ ကိုသက်အောင် ညီက ကိုသက်အောင် ပုခုံးကို ကိုင်ပြီး…   “ ဒီခလေးမလေးက သနားစရာ ကို ကြီးရဲ့…. မောင်လေးနဲ့ ညီမလေးကို လုပ်ကျွေးနေတာ..၊ အစ်ကိုတစ်ယောက်ကလည်း မူးရူးနေတာနဲ့ အချိန်ကုန်နေတာ…”    “ မိဘ တွေကရော…ကိုသက်…ဟင်…”  “ ဖအေကြီးက ဆုံးသွားတာ ကြာပြီ….၊ မအေကလဲ နောက်လင်ယူတာ မကြာသေးဘူး….၊ ကျန်ခဲ့ တဲ့ ခလေးတွေက ဥမမယ် စာမမြောက်တွေချည်းပဲ….”   ညနေစာအတွက် ချက်ပြုတ်ကြသောအခါ ညနေက တွေ့ခဲ့ရသော ခလေး မဆီမှ ဟင်းရွက်အချို့ ဝယ်ကြသည်..။   “ အဲဒီလိုပဲ ….တောတိုးပြီး ရောင်းချစားရင်း အသက်ရှင်နေကြရတာ…ကိုကြီး…”   နောင် သောအခါ ကိုသက်ကပင် ထိုခလေးများကို အခါအားလျော်စွာ အဝတ်အစားမှ အစ ထောက်ပံ့နေရကြောင်း သိလာရလေသည်..။

“ တောထဲက ဟာမ သူဟာသူဖြဲ နီတာရဲ….”  “ အယ်…ကိုချက်ဖောင်းကြီးက ညစ်ပတ်တယ်….တော့…သွား မသိဘူး…”   “ နင့် စောက်ပတ်…ညစ်ပတ်ရမလား…ဟ…၊ ဒါစကားထာဖွက်တဲ့ဥစ္စာ…လီး….”   ချက်ဖောင်း ၊ ခြောက်စောင်း ၊ ယောင်ပွ ၊ တို့က မိန်းခ လေးများနှင့် အဖွဲ့ကျသည်..။ လသာသော ညများတွင် မြေရှင်းသော ကိုသက်တို့ အိမ်ရှေ့ကွက်လပ်၌ ထုတ်စည်းတိုး ၊ တွတ်ထိုး ၊  ဖန်ခုန် ၊ ကြက်ဖခွပ်တမ်း ကစားကြသည်..။ ချက်ဖောင်း ၊ ခြောက်စောင်း ၊ ယောင်ပွ ဆိုသည်များကလည်း နာမ်စားများသာ ဖြစ်ကြ သည်..။ မြင့်သိန်း ၊ စိန်လှ နှင့် အောင်ကြည်တို့မှာ နာမည်ရင်းများ ဖြစ်ပါသည်..။  ကိုသက်အောင်အပါအဝင် လူကြီး လူငယ်  လူလတ်မကျန် စကားထာဝိုင်း၌ ပါဝင်နိုင်ကြသည်..။ ယခုလည်း လူ၂၀ ခန့် ဝိုင်းကြီး ဖွဲ့ထားကြသည်..။  “ အံမယ်….လွယ်လွယ် လေး….အဲဒါ တောက်တဲ့ဥ……”  “ မင့်မေလိုး…မိန်းခလေးတွေ ဖော်ရမဲ့ အလှည့်ကွ…ယောင်ပွရဲ့…”   “ အဲ…ဟုတ်သားပဲ…ယောင် လို့….”  ဝိုင်းရယ် ကြသည်..။

“ နင့်ဟာတွဲလဲ နီတာရဲ…ကဲဖော်စမ်း….“  ဒေါ်ဖားမက ယုတ်ကန်းသည်..။ ဆေးလိပ်မီးတဖွားဖွား ဖွာရင်းက ထပြောသည်…။    “  ဟာ…ဒေါ်ဖားမ..ဒါ ခင်ဗျား ယုတ်ကန်းတာ….”  “ ဘာယုတ်ကမ်းရမှာလဲ…ဟဲ့…၊ နင်တို့ဖော်ကြည့်ပါလား…ဟင်းဟင်း…”   “ ဟေ့ ကောင်တွေ ..တွဲလဲကြီးတဲ့…နီတာရဲကြီးတဲ့…ဘာဖြစ်မလဲ…”  “ ဖိုးလေးချစ် ကျွဲသိုးကြီး သိုကြီးပဲ ဖြစ်မယ်….ဟားဟား…ဟား..”    “ မှားတယ်…မှားတယ်…ငှက်ပျောဖူးကို ပြောတာ….”   စကားထာဝိုင်းက အပြိုင်အဆိုင် ကြမ်း ကြမ်းလာကြသည်..။   “ နင့်ကို ငါချ  ..ငါ့ကိုနင်တက်ချ…အဲဒါ ဘာလဲ..ဗျ….”  “ ဟဲ့…မအေလိုး ချက်ဖောင်း…နင် အဲဒီအထိတော့ မစုတ်ပဲ့နဲ့….”  “ စကားထာပါ..ဗျာ… ဖော်နိုင်ရင် သိလာမှာပါ…”  စကားထာဝိုင်း ငြိမ်သက်သွားသည်..။ ကိုသက်အောင်ပင် စဉ်းစားမရ ဖြစ်နေသည်..။ ဒေါ်ဖားမနှင့်  လူကြီးပိုင်း ခေါင်းချင်းဆိုင် သည်..။ ကိုသက်အောင် စိတ်ဝင်စားနေရသော ခလေးမလေး အပျိုဝိုင်းကလည်း တွတ်ထိုးနေကြ သည်..။ ဘယ်သူမှ ဖော်မရကြ…။

“ ပန်းပေးပလား….ပြောလိုက်တော့မယ်…နော်..”  ချက်ဖောင်းက ထအော်သည်..။ လမင်းကြီးက ပို၍ ပို၍ သာလာနေသည်..။  “  ကဲ…ပေးပြီ ဟာ… ဖော်….”  ယောက်ျားလေးစိတ်နှင့် ယောက်ျားလေးလို ဝတ်တတ်သော မယ်စိန်က ပြောသည်..။    “ ကိုသိန်း မောင်နဲ့ မမယ်ခင်ပေါ့..ဗျ….သွားကြည့်ပါလား…“ “ ဝါး…ဟားဟား…ဟား…ဟား…”   ဝိုင်းထဲမှာ ရယ်သံများက မရပ်ကြတော့…။  ကိုသက်အောင်ပါ အူလှိုက်သဲလှိုက် ရယ်မိသည်..။ ကိုသိန်းမောင်က ပေါင်တစ်ဖက် မရှိ ၊ မမယ်ခင်က မျက်လုံးကွယ်နေသော  လင်မယား…။  “ သွား …ကောင်းကောင်း မဖွက်ပဲနဲ့..ခြောက်စောင်းတို့ အုပ်စု…”  ဤနှယ် တောရွာကလေး၌ ကိုသက်အောင် အနေ ပျော်လာသည်..။ ညီဖြစ်သူက သူနှင့်အတူ ဆေးထိုးအပ် ကိုင်စေချင်သည်..။ ကိုသက်အောင်က ပေါက်တူး ကိုင်သည်..။  “ ဟို ခ လေးမ နာမယ် ခုထိ ငါမသိသေးဘူး…ကွ ကိုသက်…”   “ ဟာ…ဘာသိစရာ လိုသလဲ..ကိုကြီးကလဲ….”   “ အာ….တစ်ရွာထဲ နေပြီး  နာမယ်မသိဘူးဆိုတော့ ကွာ ..မင်းကလဲ…”  “ ဒါဖြင့် …ကိုကြီးဖာသာ မေး…”   ကိုသက်အောင်က…“ သမီးနာမယ်က ဘယ်လိုခေါ် လဲ့ကွဲ့…သမီး…”  “ ငယ်ငယ်က အမေခေါ်တာ…ချီးပေတဲ့..ကိုလေးက ခေါ်တော့ အာပြဲတဲ့….ခုတော့ ခွေးမလို့ ခေါ်ကြတယ်လေ… ဟွန်း …စွာလို့တဲ့…” ကိုသက်အောင် ရင်နင့်စွာ ရယ်မောမိသည်..။

“ ဒါဆို…ဦးက သမီးကို မခွေးမ လို့ပဲ ခေါ်ရမှာပေါ့…ဟ.လား…”  “ အင်း…တစ်ရွာလုံးက ဒီလိုပဲ ခေါ်နေတာကိုး…“   “ မကောင်းပါ ဘူး…ဦး နာမယ်ပေးရမလား….ဦးက ရွေးတတ်တယ်ကွ…“  “ ဟင့်အင်း…နေပလေ့စေ…ပေးမနေနဲ့…အလကားပဲ ခွေးမလို့ပဲ ခေါ် ကြမှာ…”  “ ဒါဆိုလဲ …ဦးက သက်သက်ခေါ်ဘို့ နာမယ် လေး ရွေးထားတယ်..သိလား…”  “အင်း…အင်း….ရွေးပေါ့…”   ကွမ်းသီး ခြမ်းကို တမြုံ့မြုံ့ဝါးရင်း အလေးမထားသလို ပြန်ပြောသည်…။ တောင်ယာတဲလေးထဲ၌ ရေနွေးအိုးက မီးခိုးများ အူထွက် နေသည်..။ နွေညနေသည် သစ်ရွက်လေတိုးသံမှ တပါး တိတ်ဆိတ်နေသည်..။ တစ်ခါတစ်ရံ တဲခေါင်မိုးသို့ လာနားသော စာကလေး ငှက်များက တကျိကျိ အသံလေးများကို ကြားရတတ်သည်..။  “ သမီး…မသိချင်ဘူးလား….”  “ ဟင့်အင်း….မသိချင်ဘူး…ဘာလုပ် ဖို့လဲ…”  ရေနွေးအိုး မီးထဲသို့ ထင်းချောင်းတစ်ခု မွှေနှောက်ထိုးထည့်ရင်း ပြောလိုက်သည်..။ မျက်နှာနုနုလေးက ကြမ်းတမ်းသော  ဘဝဒဏ်ကို ရင်ဆိုင်ထားရဟန် နွမ်းနေသည်..။

“ ခွေးမရေ…ပဲသီးတောင်း လာရွက်တော့…ဟေ့….ပြည့်နေပြီ…”  ကိုသက်မိန်းမ မခလေးမက လှမ်းအော်လိုက်မှ အနားစုတ်ပြဲနေ သော ထမီစလေးကို စုကိုင်ကာ ဒရောသောပါး ထပြေးသည်..။ နှစ်လက်မခန့် ထောင့်တန်းပြဲနေသော ထမီလေးအောက်မှ ဖင်သား ဝင်းဝင်းလေးကို တွေ့လိုက်ရသည်..။ ကိုသက်အောင် ပေါက်တူးဆွဲပြီး တဲလေးအတွင်းမှ ထွက်လာခဲ့သည်..။  မခလေးမက ပဲသီး တောင်းကို ပင့်ပေးရင်း ကိုသက်အောင်ကို လှမ်းကြည့်သည်..။    “ အစ်ကိုကြီးကလဲ တောင်ယာထဲ မဆင်းပါနဲ့ ဆို…အလကား လုပ် နိုင်တာလဲ မဟုတ်ပဲနဲ့…”   “ ရန်ကုန်မှာ ဦးက ဘာလုပ်လဲ..အစ်မ…”   “ စာရေးဆရာတဲ့ဟဲ့…ဘာမှ လုပ်ရတာမဟုတ်ဘူး…”   “  အော်….စာရေးဆရာ ကိုး…”  စာမတတ်သော ခွေးမရင်ထဲ၌ စာရေးဆရာကြီးကို ရိုသေလေးစားသွားမိသည်..။ စာရေးဆရာကြီးက  သူ့ကို နာမယ်ရွေးပေးမဲ့ အကြောင်း မခလေးမကို မပြောဖြစ်တော့…။   တောရွာဘုရားပွဲက နှစ်တိုင်း စည်ကားသည်..။ ခွေးမတို့  အပျိုဖြန်းလေးတွေ အဖို့ ခြစ်ခြုတ်စုဆောင်းထားသမျှ စုဗူးတွေ ဖောက်ကြ ၊ အဝတ်တွေ ချုပ်ကြ ၊ တစ်လုံးတည်း ရှိသော ရွာလယ်  ဒေါ်အေးမြတို့ စက်မှာ လက်မလည်နိုင်…။

ခွေးမ စုဗူး ဝါးကျည်တောက်က အကြွေချည်း ထွက်လာသည်..။ စုစုပေါင်း တစ်ရာ့ဆယ့်ငါးကျပ် ရသည်..။ မယ်စိန်နှင့် မမိအေးတို့ က ဈေးကြီးသော အိတုံရှန်ကို မှန်းနေကြချိန်တွင် ခွေးမက သာမန် ဝတ်ရရုံ ထမီတစ်ထည်ကိုပင် မနည်း စဉ်းစားနေရသည်..။  “  အစ်မ…ကျမကို စိုက်ပြီး ထမီဝယ်ခဲ့စမ်းပါနော်….”  မခလေးမ မြို့ဈေးသို့ တက်သောအခါ လုပ်ခကြွေးယူစနစ်ဖြင့် မှာရသည်..။ ကို သက်နှင့် သူ့ခလေးများ ၊ ကိုသက်အောင်နှင့် သူ့သားသားတို့နှစ်ယောက်ပါ ပါလာသဖြင့် မြို့ဈေး၌ ထမီ အပေါစားဝယ်သောအခါ ကို သက်အောင် မေးမိသည်..။ ခွေးမဘို့ဟု သိရသည်နှင့် ကိုသက်အောင် ရွာမှ အတူလာသော မိန်းကလေးများ ချုပ်ကြသည့် အရောင် အသွေးဆင်တူ ပိတ်စကို နှစ်စုံ မှာချုပ်ပြီး ယူလာခဲ့သည်..။  ကိုသက်အောင်က ခွေးမ ပျော်သွားလိမ့်မည် ထင်ထားခဲ့မိသည်..။ ခွေးမ ကို မခလေးမ တို့ အဝတ်များ သွားပေးသောအခါ ကိုင်တွယ်ကြည့်ရုံသာ ကိုင်သည်…။ ပြီးတော့ ပြတ်သားစွာ ငြင်းဆိုသည်..။

“ ကျမ ဒါမျိုး မှာတာမဟုတ်ဘူး….မလိုချင်ဘူး…”   “ ဟဲ့…ဒါ …နင့်ကို သူများ လက်ဆောင်ပေးတာ…ခွေးမရဲ့….“  “ ဘယ်သူက ပေး တာလဲ…ဒီလောက်အများကြီးကို ..”  “ နောက်တော့ သိမှာပေါ့…ဟယ်…ယူထားလိုက်ပါ…”   ထိုနှစ် ဘုရားပွဲ၌ ခွေးမ ရှေ့တန်း၌  တန်းစီခွင့် ကန်တော့ပွဲ ရွက်ခွင့် ရလိုက်သည်..။ တော ဆိုပေမယ့် အဝတ်အစားဖြင့် ချိန်ထိုးပြီး တန်းစီခိုင်းသော အလေ့အထ ရှိနေ သေးသည်..။ ကိုသက်အောင် ဦးစီးသော ကာလသားတစ်သိုက်က အိုးစည်ဝိုင်းဖြင့် သံချပ် တွေ ထိုးကြသည်..။ လူကြီးတွေ အရမ်း သဘောကျနေကြသည်..။   “ မောင်သက်အောင် ရောက်လာမှ ဒို့ရွာလေး စည်ကားလာသဟေ့…”   သည်လိုနှင့် ကိုသက်အောင် ရွာ ထဲ၌ ဝင်ဆန့်လာသည်..။ လူချစ်လူခင်လည်း ပေါလာသည်..။  “ ခွေးမ…နင့်အကျႌ နဲ့ထမီက ငါးရာကျော် အေ့….သိရဲ့လား….”   “  ဟင်…မမယ်စိန်က ဘယ်လိုလုပ် သိလဲ…”   “ ကိုသက်အောင်ကြီး ငါ့ကို ခေါ်ပြီး လိုက်ဝယ်တာ…တော်ရေ့…၊ အမလေး…ဒါဆို  ချာတိတ် ကြိုက်ပါ့မလား မသိဘူး…လိုလိုမယ်မယ် အပူရောင် အလေးရောင် နှစ်စုံချုပ်မှ….နဲ့ ဗျာကိုများနေတာပဲ…ဟဲ့…”    “  ဟင်…ကိုသက်အောင်ကြီး ချုပ်ပေးတာလား…ငါက မခလေးမတို့ အရင်လိုပဲ…ဝယ်ပေးတာမှတ်ထာ တော့…”  “ အေး….ငါပြော တယ်လဲ…မပြောနဲ့အုံး….ဟွန်း….”  ခွေးမ ရင်ထဲ မကြည်မလင် ခံစားရသည်..။ အသက် ၃၀ ကျော် ဒီလူကြီးက ဘာလို့ ငါ့ကို အဝတ် တွေ ချုပ်ပေးရတာလဲ…သနားလို့လား …ခွေးမအတွက် ပထမဆုံးသော အိပ်ပျက်ညလေး ကြုံခဲ့ရသည်..။

“ အစ်ကိုကြီး…စဉ်းစားပြီး ပလား…၊ သေချာပြီ လား….” “ စဉ်းစားပြီးမှ ပြောတာ….ကိုသက်ရ….သေချာတယ်…..”   “  ကောင်မလေးက သိပ်ငယ်သေးတယ်….ဒါပေမယ့် သူ့ဦးလေးတွေ အသိုင်းအဝိုင်း တီးခေါက်ကြည့်ပါအုံးမယ်….”   ကိုသက်အောင်  ချစ်သော ချာတိတ်ကို လက်ထပ်ရန် အဆင့်ဆင့် ကြိုတင်ပြင်ဆင်ပြီး နောက်တစ်နှစ် သင်္ကြန်ရက် အတက်နေ့၌ မင်္ဂလာဆောင်လိုက် ကြသည်..။ ကိုသက်အောင်ကိုယ်တိုင်က ကံကောင်းလေသလား ၊ ကံပဲ ဆိုးချင်လေသလား မသိ..။ မနူးမနပ် မလည်မဝယ်နှင့် ခွေးမ လေးက အသက် ၁၈ နှစ် အရွယ်နှင့် အိမ်ထောင်ပြုရန်း လက်ခံခဲ့သည်..။  “ ချာတိတ်…အစ်ကို့ကို ချစ်လား…ဟင်….”    “  ဟင့်အင်း….မချစ်ဘူး……”   “ ဟဲ ဟဲ…ဟဲ….”   “ နောက်တာမှ မှုတ်တာ… ခလေးဖအေကြီး ဘယ်ချစ်မှာလဲ…လို့…”   “ ဘာ…..ဘာ ပြောတယ်…”  မင်္ဂလာဆောင် မဏ္ဍာပ်ဆီမှ ဆူညံသော ဓါတ်စက်ဖွင့်သံ ကြားနေရသည်..။ မယ်ဒလင် တစ်လက် အော်ဂင် ဂစ်တာ  ..တစ်ခုခုဖြင့် သီချင်းဆိုချင်သူတွေကလည်း ဒုနဲ့ဒေး မြူးပျော်နေကြသည်..။ မူးရူးနေကြသည်..။   ကိုသက်အောင် ရင်၌ အမှား  မုန်တိုင်းကြီး ပြင်းပြင်းပြပြ ရိုက်ခတ်လှုပ်ရမ်းနေလေပြီ…။ သတို့သမီးအတွက် စံပယ်ပန်းကုံးများ ထည့်ထားသော ဆကာကုံးလေး က အခန်းထောင့်မှာ ရှိသည်..။ လေတိုးသဖြင့် ယိမ်းထိုးလှုပ်ရှားနေသော မီးခွက်မှ အလင်းရောင်လေးက ကျဉ်းမြောင်းသော အခန်း လေးထဲ၌ မှုံဝါးဝါး လင်းနေသည်..။

“ ငါကတော့…နင့်ကို ချစ်တယ်….” “ ချစ်ပေါ့…အို့…“   ပြောပြောဆိုဆို ကျစ်လစ်သန်မာသော ကိုယ်လုံးလေးကို ပွေ့ယူပြီး အိပ်ယာ ထဲသို့ လှဲချလိုက်သည်..။ ခြင်ထောင်က အလိုလို လုံးထွေး ကျလာသည်..။   “ အဲဒီလို…မလုပ်နဲ့…ဦးရယ်….ကျ….ကျမ ….ကြောက် တယ်…..“  “ မနက်ဖန်ပဲ…မင်္ဂလာဆောင်တော့မဲ့ဟာ…ခလေးရယ်…နော်…“   “ အို….ဟင့်အင်း….ဟင့်အင်း……….”   “ မလုပ်ပါ နဲ့…..မလုပ်..ပါနဲ့…ဆို……..”  ချာတိတ်အသံက တအားအော်ဟစ်သံမျိုးတော့ မဟုတ်…။ မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့ပြီး ရုန်းကန် တွန်းထိုးနေ ခြင်းမျိုးသာ ဖြစ်သည်..။ ကိုသက်အောင်က ပထမဆုံး ခြင်ထောင်ကို သေချာ ချလိုက်သည်…။ ချာတိတ်က လူးလဲ ထရန် ကြိုးစား လိုက်သေးသည်..။ ကိုသက်အောင်က လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ချာတိတ်ကို ပွေ့ဖက်ထားလိုက်သည်..။   “..ဦး…အ…အဟင့်…မလုပ် ပါ နဲ့…ဦး ရယ်…..ကျမ ကြောက်တယ်….“  အတန်တန် တောင်းပန်နေသည့်ကြားမှ အပေါ်အကျႌလေး ကျွတ်သွားလေသည်..။ ဝယ် ပြီးကာစ ဘရာစီယာလေးသာ ကျန်တော့သည်..။ အရွယ်သစ်သစ် ဖူးပွင့်စ စပယ်ငုံလေး အစုံအလား သန့်စင်မွှွေးပျံ့ နေသော  ရင်သားလေးနှစ်မွှာကို ဘရာစီယာပေါ်မှ ဖိ၍ ပွတ်သပ်နမ်းရှုံ့လိုက်သည်..။

ချာတိတ်နှုတ်ခမ်းလေးကို ပူနွေးချိုမြိန်စွာ စိတ်ကြိုက် စုတ်ယူလိုက်သည်..။ တအင်းအင်း ကော့တက်သွားရှာသော ချာတိတ်ခါးလေး မှ ထမီစကို လျှော့ချပစ်လိုက်သည်..။ ချာတိတ်လက်ဖဝါးလေး အစုံက သူမဟာလေးကို စုံကိုင်အုပ်ထားလိုက်သည်..။   လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို စုထားသလိုဖြစ်နေ၍ ရင်သားလုံးလုံးဖွေးဖွေးလေးက ပေါက်စီလေးများ ပမာ လုံးတက်လာသည်..။ နို့သီး ခေါင်းလေးများက ရေသဖန်းသီးအမှည့်လို ရဲထွတ်နီမြန်းနေသည်..။ ကိုသက်အောင်က အပေါ်မှ ခွစီးပြီး နို့သီးလေးနှစ်လုံးကို ပွတ် သပ်ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်ပြီး နို့သီးခေါင်းလေးကို ဖိကြိတ်ပြီး ချေပေးလိုက်သည်..။  “ အ……အမေ….အဖေရေ…..အမလေး….အ မေ့…”  ခေါင်းလေးကို ဘယ်ညာ တွင်တွင် ရမ်းခါရင် အံကလေး ကြိတ်ခါ တိုးတိုးလေး ကြိတ်အော်သည်..။ အသားလေးများက  မျှားဆိပ်သင့်သော သမင်မလေးနှယ် တုန်ခါနေသည်..။ ကိုသက်အောင်က မှုံဝါးဝါး မီးရောင်ဖြင့် ချာတိတ်ပေါင်ကြားကို ဖြဲကြည့် လိုက်သည်..။ ချာတိတ်က အမွှေး မစုံ…။ စောက်မွှေးဆို၍ တစ်ပင်တစ်လေမျှပင် ရှာမတွေ့…။ ရင့်ထော် ကြမ်းတမ်း ရှုပ်ပွသည့်  စောက်မွှေးရင့်ရင့်ကြီးများကြားမှ ပြဲအာသော စောက်ဖုတ်ကြီးများကို လိုးခဲ့ရသော ကိုသက်အောင်အတွက် အမွှေးနုနုလေးများသာ  ရှိသေးသော စောက်ဖုတ်လေးမှာ အဆန်းတကျယ် ဖြစ်သွားရသည်..။

“ လက်ဖယ်ထားလေ….ခလေး..ရဲ့…”  “ ဟင့်အင်း…ဟင့်အင်း…..မဖယ်ဘူး…မဖယ်ဘူး……….”   အကြောက်အကန် ငြင်းဆန်နေ သော ချာတိတ်လက်လေးနှစ်ဖက်ကို ခပ်တင်းတင်းလေး ကိုင်ဖယ်လိုက်ရာ ဖောင်းမို့နူးညံ့နေသော ဆီးခုံလေးမှ ကွဲဆင်းသွားသော   ပေါင်ကြားထဲ ညှပ်နေသည့် စောက်ဖုတ် နုနုလေးကို တွေ့လိုက်ရသည်..။ ကိုသက်အောင်က ပုဆိုးကို ခေါင်းပေါ်မှ ကျော်ပြီး ချွတ် ကာ ခြင်ထောင်ခြေရင်းသို့ ပုံချလိုက်သည်.။ အမွှေးကြမ်းကြီးများဖြင့် ထူထပ်စွာ ပေါက်နေသော ဂွေးဥတွဲတွဲကြီးက ချာတိတ်ပေါင် လေးပေါ်သို့ အပုံလိုက် ထွေးကျနေသည်..။ မတ်တောင်နေသော ခလေးနှစ်ယောက်ရပြီးသား လီးကြီးက ဆာလောင်စွာဖြင့်  ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ တုန်ခါနေသည်..။ ခွေးမ က မျက်စိမဖွင့်ပဲ တင်းနေအောင် မှိတ်ထားသည်..။ စောက်ဖုတ်လေးက ကြပ်ညှပ်ပြီး  တင်းနေအောင် စေ့နေသည်..။ ကိုသက်အောင်က လီးထိပ်ကြီးဖြင့် အကွဲကြောင်းလေးကို ထိုးကာ ကော်တင်ပေးလိုက်သည်..။

ပြစ်ချွဲသော အရေများက လီးထိပ်မှ စိုစွတ်စွာ ထွက်ကျလာလေရာ စောက်ပတ်ကလေးမှာ ဝင်းလက်တောက်ပသွားလေသည်..။  သို့သော် တင်းတင်းကြီး ညှစ်ထားသဖြင့် စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေးမှာ စေ့ကပ်နေသေးသည်..။ ကိုသက်အောင်က အကွဲ ကြောင်းလေးထဲသို့ လီးထိပ်နီနီကြီးကို တေ့ကပ်ပြီး ဖင်အားနှင့် ဖိချနေသော်လည်း စေ့ထားသော ပါးစပ်အတွင်းသို့ ငှက်ပျောသီး  ထိုးထည့်နေရသလို ချော်၍ ချော်၍ ထွက်နေပြန်သည်..။   ကိုသက်အောင် ချွေးပြန်လာသလို အပျိုစင်မလေးမှာလည်း ရှက်လွန်း ကြောက်လွန်းနေသဖြင့် သတိမလစ်ရုံတမယ် ခံစားနေရရှာသည်..။   “ ညီမလေးကလဲကွယ်…လိမ္မာသားနဲ့…နဲနဲ ကားပေးပါဆို…..”    “ ကြောက်တယ်…အီး….ဟီး….ကြောက်…ကြောက် တယ်…..”    ပြဿနာ အတုံးလိုက် အတစ်လိုက် ဖြစ်နေရသည်..။ နောက်ဆုံး  ကိုသက်အောင် ခြေနှစ်ချောင်းကို ဆွဲကားလိုက်ပြီး တစ်ချောင်းကို ပုခုံးပေါ် ဆွဲတင် ထမ်းထားလိုက်ကာ ကျန်တစ်ဖက်ကို ဖင်နှင့် ဖိချ  ထိုင်ထားလိုက်သည်..။ ထိုအခါမှ ကျဉ်းမြောင်းသော အပျိုပေါက်မလေး၏ ဂယ်ပေါက်လေးက ကိုသက်အောင် ၏ ပစ္စည်းကြီး ထိပ်၌ တေ့မိသွားပြီး ရှုံ့ခနဲ ဖြစ်သွားသည်..။

ကိုသက်အောင် သိပ်ပြီး အချိန်ဆွဲမနေတော့ပဲ ဒစ်ကြီးမြုပ်သွားအောင် ပထမအဆင့် အနေဖြင့် လိုးသွင်းလိုက်သည်..။    “ ဗြွ တ်…..အမေ့…..အီး…အိ..အိ……အမေရေ……အ..အား….”  အတော်အော်သော ကောင်မလေးဖြစ်သည်..။ တော်ပါသေး၏..။ စပီ ကာမှ ဖိုးဆိုချင် တစ်သိုက်က အသံကျယ်လောင်စွာဖြင့် ဖုံးလွှမ်းထားသဖြင့် အပြင်သို့ ကျယ်လောင်စွာ အသံမထွက်ခဲ့ချေ…။ စက တည်းက အခြေအနေက သိပ်မကောင်းချေ..။ ပစ္စည်းချင်းက မမျှမတ ဖြစ်နေသည်..။ ဆင်လီးနှင့် ဆိတ်ဖင် လိုးနေသလို ဘယ်လိုမှ  မဝင်နိုင်အောင် တင်းကြပ်လွန်းနေသည်..။   ကိုသက်အောင် ကိုယ်တိုင်ပင် ကျင်စပ်သော ဝေဒနာကို လီးထိပ်မှာ ခံစားနေရသည်..။  ယောက်ျားဆိုသည်ကလည်း အပေါက်ကျဉ်း ကြိုက်တတ်ကြသော အမျိုး ဖြစ်သည်..။ ကိုသက်အောင် မရမက ဖိသွင်းသည်..။

“ ဗြစ်…ဗြစ်…..ပြွတ်…..ပြွတ်……အ…..အ……အား……….”  ကောင်မလေးထံမှ တော်တော်နှင့် အော်သံ ထွက်မလာ…။ အတန်ကြာ  အသက်အောင့်ထားပြီးမှ နာကျင်စွာ အော်သံ ထွက်လာသည်..။ ကိုသက်အောင် လက်တစ်ဖက်က တဆတ်ဆတ်တုန် နေသော ပုခုံးပေါ်မှ ခြေတစ်ဖက်ကို ထိန်းကိုင်ထားရသည်..။ ကျန်လက်တစ်ဖက်က အမွှေးနုလေးများ ရှင်သန်ကာစ ဆီးခုံလေးကို  ပွတ်သပ်ပေးနေရသည်..။ စက်ဝိုင်း ဝိုင်းသလို အဆက်မပြတ် ပွတ်ပေးနေရင်း စပါးလုံးတစ်ထောက်စာမျှ လောက်စီ နှဲ့သွင်းနေရ သည်..။  “ အင့်…..အင်း….ကျွတ် ကျွတ်…..အင့်..အင်း….“   ကောင်မလေး က မင်္ဂလာစောင်ကြီးကို ဆွဲယူပြီး ပါးစပ်နှင့် တေ့ကပ် ကာ လူနာတစ်ယောက် ငြီးသလို ကြိတ်ပြီး ငြီးနေရှာသည်..။ မျက်ရည်စီးကြောင်းလေးက ပါးပြင်ကို ဖြတ်၍ ခေါင်းအုံးပေါ် ကျနေ သည်..။  “ ပြွတ်….ပြွတ်……ပြစ်…..စွတ်……“  “ ဟ…..အား….အင့်အင်း…..အင့်အင်း……….အ..အ…အိ….အ ..“   တဖြည်းဖြည်း  အဆုံးထိ ရောက်သွားပြီး ပူနွေးသော ကောင်မလေး ဟာလေးက တင်းကြပ်စွာ စုပ်ယူထားခြင်းကို ခံလိုက်ရလေသည်..။

ကိုသက်အောင် မြို့မှာ ရှိစဉ်က ခလေးထိန်း မချို၏ ပုလွေမှုတ်ပေးခြင်းကို ခံစားရဖူးသည်..။ ပူနွေးသော အာငွေ့နှင့် လျှာဖျားလေး များကလိပေးမှုက အရသာထူးကဲစွာ ခံစားရခဲ့ဖူးသည်..။   သို့သော် ယခု သည်ကောင်မလေး၏ အပျိုဖော်ဝင်စအရွယ် သန်မာသော  ကြွက်သားများဖြင့် လိင်တန်ကို ဖြစ်ညှစ်ခါ စုပ်ယူထားသလို ခံစားရမှုက စအိုထဲကပါ မခံနိုင်အောင် သူ့လိင်တန်ကြီးကို ပြန်မ နှုတ်သေးပဲ စောက်ခေါင်းလေးထဲ၌ စိမ်ထားပြီး မှိန်းနေလိုက်မိသည်..။   “ အင်း….ဟင်း………..အ… ကျွတ်ကျွတ်…..ကျွတ်ကျွတ်…..”  ကောင်မလေးက တစ်ချက်မျှ ငြီးတွားပြီး အနည်းငယ် လူးလွန့်လိုက်သော အခါကျမှ လီးထိပ် ကြီးမှာပါးစပ်အတွင်းမှ ထွေးထုတ်ခြင်း ခံလိုက်ရသော ခရမ်းချဉ်သီးကြီးနှယ် ပလွတ် ခနဲ ကန်ထွက်လာသည်..။ ဒစ်မထွက်ခင်  အချိန်မီ ပြန်ပြီး ဟန့်တားနိုင်သဖြင့် ကွင်းလုံးကျွတ် ထွက်မသွားပဲ ပထမ သွင်းစဉ်တုန်းကလို ပင် ငြင်သာစွာ ဆီးခုံလေးကို ပွတ် လိုက် အစိလေးကို လက်ညှိုးလေးဖြင့် ကလိလိုက် လုပ်ပေးရင်း ချော့သွင်းလေး သွင်းလိုက်ပြန်သည်..။

“ အင့်အင်း…..ဟင်းဟင်း…ဟင်း….အင့်….အင်း………..“   မိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ငြီးတွားသံများက ကွဲပြားခြားနားကြ သည်ကိုလည်း ကိုသက်အောင် သတိထားမိလာသည်..။ ဒီကောင်မလေး ငြီးတွားပုံက ဗိုက်အောင့်လူနာလို အသက်အောင့် အောင့် ပြီး ညီးညူတတ်သည်..။ အဆုံးထိ ရောက်သွားပြန်သောအခါ ယခင်ကလိုပင် တင်းကြပ်စွာ ဖမ်းယူ ဆုတ်ညှစ်ထားခြင်းမျိုး ခံရပြန် ပြီး ကိုသက်အောင် သုတ်သွေးကြောကို စုတ်ထုတ်နေသလို တစိစိ ခံစားနေရသည်..။ ထိုသို့ သုံးလေးကြိမ်မျှ အစုပ်အတန့် လေး များကို ခံစားရပြီးနောက် ချောင်ချိသော လမ်းကြောင်းလေးအသွင်ပြောင်းလာလေသည်..။ ပြစ်ချွဲချွဲ အရေများကလည်း တစိမ့်စိမ့်  ကျဆင်းပေးလာသဖြင့် ကျဉ်းမြောင်းသေးကွေးလှသော ကြွက်တွင်းလေးသို့ တံပိုးတုံးကြီး ရေဆွတ်ဆောင့်ရသလို အပေါက်သစ်ချဲ့ နေရသဖြင့် ပင်ပန်းလှသည်..။

ကောင်မလေး၏ အောက်ဖက် အတွင်းပေါင်လေးပေါ်၌ စေးထန်းသော သွေးစလေးများ ယိုစိမ့် ကျဆင်းနေသည်..။  “ အင့်… အင့်…..အင့်……..ဟင့်….အ….အ မေ….ရေ…….”   ပါးစပ်ကို စေ့ပိတ်ထားသည်…။ ( အမေရေ ) အော်သံက တိုးတိုးဖွဖွလေး  ဖြစ်သည်..။ အတန်ကြာ ညှောင့်ပေးပြီးနောက် ကိုသက်အောင် နို့လေးနှစ်လုံးကို ခပ်တင်းတင်းလေး ဆွဲကိုင်ပွတ်ချေ ဆုတ်နယ်ရင်း  ခပ်သွက်သွက်လေး ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်လေသည်..။   “ ပြွတ်…ဖွတ်….စွပ်…..ပြွတ်….ပြွတ်…ဖွတ်…..စွပ်……“   “ အ….အ…..အ  အ…ရှီး….အ..အ မလေး….နော်….အင်း…ဟင်း ဟင်း………”   ကောင်မလေး တစ်ကိုယ်လုံး ငလျင်လုှုပ်သလို ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ  ဆောင့်လှုပ်သွားပြီး ပူနွေးသော သုတ်ရည်များ ပြွတ်ခနဲ အန်ကျလာလေတော့သည်..။ ထိုအခါ ကျမှ ကိုသက်အောင်က ခပ်နာနာ လေး ထပ်ဆောင့်ပြီး သူကိုယ်တိုင် သုတ်ရေများကို ကောင်မလေး အင်္ဂါဇတ် အခေါင်းထဲသို့ နက်ရှိုင်းစွာ ထိုးသွင်းဖိကပ် ဖိကပ်ထား ပြီး အားရပါးရ ပန်းထည့်လိုက်လေတော့သည်..။

“ အား…နာလိုက်တာ…….အား…အား…..စပ်လဲ စပ်တယ်…….“   “ နောက်တော့ ပျောက်သွားမှာပါကွယ်…..ခဏ နာတာ ပါ….နော်….“   “ ဦး မကောင်းဘူး….မနက်ဖန် မင်္ဂလာဆောင်မှာ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး လမ်းလျှောက်ရမှန်းတောင် မသိတော့ဘူး…ပေါင် ထဲက အကြောတင်နေသလိုပဲ…အောင့်တောင့်တောင့်နဲ့…အင်း…အ…..”   မှန်သည်…။ မိုးလင်း မင်္ဂလာအခမ်းအနား ကျင်းပ သောအခါ ခြေလှမ်းလေးတွေ တုံ့ဆိုင်းနေကြရသည်..။ မသိမသာလေး ကွတကွတ ဖြစ်နေရရှာလေသည်..။ ကိုသက်အောင် သနား သွားမိလေသည်..။  “ ဒီညတော့ ရွာတောင်ပိုင်း ငလျင်လုှုပ်ပြီ…ဟေ့..”    ကာလသားတစ်ချို့က ကိုသက်အောင်နား ကပ်ကာ စကြ နောက်ကြသည်..။ ကိုသက်အောင်က ပြုံးပြီး အသာနေလိုက်သည်..။ ခွေးမသားလေးတွေ ညက ကမ ္ဘာ တစ်ခြမ်း စောင်းသွားတာ  မှ မသိလိုက်ကြတာ..။  “ မိန်းမရေ….ပစ္စည်းတွေ ..သွားပို့ကြရအောင်….”   “ ကို့ ဖာသာ သွားပို့တော့….သူများ လမ်း မ လျှောက်နိုင်တော့ဘူး…”  “ ဟောဗျ…ဒါဆို…ကိုယ်တစ်ယောက်ထဲ..ရယ်….”   “ သွားပေါ့…ဘာလို့ သူများ …လမ်းမလျှောက်နိုင် အောင် လုပ်သေးလဲ…လို့….”  ကိုယ့်ရှူးကိုယ်ပတ်ပြီး ကာလသားအချို့နဲ့ ပစ္စည်းများ လိုက်ပို့…ငှါးထားသော ပစ္စည်းများ  အပျောက်အရှ စစ်နှင့် မိုးချုပ်သွားလေသည်..။ ထမင်းစား ရေမိုးချိုးပြီးတော့ ည ၈ နာရီ…။

“ ပွဲ မစသေးဘူးလား…ကိုသက်အောင်…”  ရင်းနှီးနေသော ခြောက်ပေါင် ကြည်ဝင်းက နောက်သည်..။    “ ပွဲက မနေ့ကထဲက ပြီး သွားတာ..ဟ…၊ ဒီည နင်တို့ ကာလသားတွေ ချောင်းမယ် မို့လား …အေး…ဒို့ သိုးနေအောင် အိပ်မှာ…..”  “ သေကွာ… တောက်….ဟား ဟား..ဟား…ဟား..”   ထိုနေ့က တကယ်လည်း ဘာမှ မလုပ်နိုင်ပဲ ခြေပစ်လက်ပစ် အိပ်ပစ်လိုက်ကြသည်..။ ဘုမ သိ ဘမသိ ခြင်ကိုက်ခံပြီး လာချောင်းကြသော ခြောက်စောင်းနှင့် ယောင်ပွ အရက်မူးမူးနှင့် အိပ်ပျော်သွားကာ မနက် လေးနာရီ တုံး ခေါက်မှ အိမ်အောက်က ထွက်ပြေးခဲ့ကြရသည်ဟု နောက်မှ သိရလေသည်..။  “ ကိုကြီး….ထမင်း စားမယ်လေ….”   အလယ်… ဘယ်သူသင်ပေးလိုက်သလဲ မသိ..။ အခေါ်အဝေါ်လေးတွေ ပြောင်းသွားသည်..။ ကိုသက်အောင် ကြည်နူး ကျေနပ်စွာ ထမင်းစား သည်..။  “ ညည်းကို ဘယ်သူခေါ်ခိုင်းတာလဲ…အဲ့ဒီလို…”   “ ကိုယ့်ဖာသာ …ခေါ်တာ…ဘာလဲ ..မကြိုက်ဖူးလား…ဒါဖြင့် ..ဦးပဲ…ပြန် ခေါ်ရမလား..“  “ ဟဲ့…အို…မကြိုက်လို့ မှုတ်ပါဘူး…နားထောင်လို့ ကောင်းလွန်းလို့…“  အသက်ကွာလွန်းသော အိမ်ထောင်ဖက်များ မို့ …အပြောအဆို အနေအထိုင် ကအစ တစ်ပန်း ရှုံးလွန်းလှသည်..။ အပြောကလက်သလိုလို စောက်ပေါကြီးပဲ ဖြစ်နေရသလိုလို  တစ်မျိုးတော့ တစ်မျိုးကြီး…။

“ ကိုကြီး…က မျက်နှာကြီး…တည်မထားနဲ့..ကွာ…သူများ ကြောက်တယ်…“  အဲ့လိုများ မညှုလိုက်နှင့် …။ ကိုသက်အောင် မျက်နှာမှ  သိက္ခာသမာဓိ အလွှာလိုက် အလွှာလိုက် ကွာကျသွားကြရသည်..။   “ ကိုကြီးကို …သူများ အရမ်း ..အရမ်း..ချစ်သွားပြီ…သိ လား…”  “ ဟင်…ဟုတ်လား….ဘယ်တုန်းကလဲ…ဆိုစမ်း…“   “ မင်္ဂလာမဆောင်ခင် ည..က….ကဲ သိပလား…..”   ဟုတ်ပါ့ဗျာ…။ ဒါ ကြောင့် ပညာရှိစကားများ တယ်မှန်ကြသကိုး…။ မခိုးခင်လိုး..၊ မလိုးခင် ထိုး…၊ မထိုးခင် နမ်း..၊ မနမ်းခင် ဖက်…တဲ့…။ အမလေး လေး…နော်…၊ ဒီဟာမလေးနှယ် ဗျာ…။ ဒီလောက်ကြီး နာကျင် ကိုက်ခဲပြီးမှ ခံစားရတဲ့ အချစ်အရသာကို တပ်မက်လွန်းလှပါ တယ်…။ ကိုသက်အောင်ကတော့ စပ်ဖြင်းဖြင်းနှင့် ထိပ်က နာကျင်နေဆဲ…။   တောဓလေ့ဆိုတော့လဲ ..တောအနေအတိုင်း နေတတ် အောင် ကျင့်ရပြန်သည်..။ ထင်းခွေ ရေခပ်…နွားကျောင်း အလုပ်များနှင့် မြေပေါက်မြောင်းတူး တောင်ယာအလုပ်တွေက ကိုသက် အောင် အဖို့ ယခုမှ စတင် ရင်းနှီးရသော အလုပ်များမို့ ဖျားရပြန်သည်…။  “ သက်အောင်ရယ်..ဒါ..မိုးထဲ ရေထဲ အချိန်ကွ…မင်းက  ဘာလို့ များ ဖျားနေရပြန်တာတုန်း..ဟ…..ငတို့တုန်းကဆို …တစ်လတိတိ..ခြင်ထောင်ထဲက မထွက်ဖူး..မောင်…”

ဘိုးလေးချစ်က ရယ်စရာ အလွန်ပြောသည်..။ ခွေးမက ထိုစကားကြားသောအခါ ကိုသက်အောင် နားဝသို့ ကပ်ပြီး…..“ ..နှာဗူး ကြီး…..” ဟု တိုးတိုးပြောသည်..။ ကိုသက်အောင်က ရယ်နေသည်..။   “ ကိုကြီး…ပစ်သွားရင်…သူများ တကယ် သေပစ်မှာ…သိရဲ့ လား….”   “ဟင်…ဘယ့်နှယ်ဟာ စိတ်ကူးပေါက်ပြန် တာလဲကွာ…”   “ ကြိုပြောထားတာ…ဘာစိတ်ကူး မှ ပေါက်လို့ မဟုတ်ဖူး…“  “  ချစ်လို့မှ ယူထားပြီးပြီပဲကွယ်…ဘယ် ပစ်ရက်မှာလဲ…“   “ အင်းပါ…အင်းပါ…မပစ်ရင် ပြီးတာပါပဲ…တော်….”   သူ့စကားလုံးတွေ က အသဲမှ လာမှန်း ကိုသက်အောင် သိသည်..။ စာမတတ် ပေမတတ် စကားတန်ဆာ မဆင်တတ်ပြန်တော့ စကားလုံးတွေက  မလှ…။ တော် တို့ တော့ တို့ ငါ တို့ သုံးလေ့ရှိသည်မို့ ကြီးသူနဲ့ ငယ်သူ နားထောင်ရသောအခါ အဆင်မပြေချင်ပေ…။ သို့သော် ကို သက်အောင် ဖြည့်စွက် နားထောင်တတ်ခဲ့သည်..။  ကံကြမ္မာသည် ရဟတ်လို လည်ပတ်တတ်သည်..ဟု ဆိုကြ၏..။ ကိုသက်အောင်  အကြွင်းမဲ့ လက်ခံချင်ပါသည်..။ ကမ ္ဘာတစ်ဖက်ခြမ်း ၌ အပျော်ကလေးများ ဝေစီနေစဉ်မှာ သည်ဘက်ခြမ်း ၌ အလွမ်း တေးဖွဲရန် ကံကြမ္မာက ဇယားချထားပြီး ဖြစ်နေတတ်သည်..။

“ ဦး….ကျနော့် နာမယ်..သိန်းတိုးပါ…တောရွာလေး ရွာသားပါ..။ ရန်ကုန်မှာ အလုပ်သွားလုပ်တာ…၂ နှစ်ပဲ ရှိပါသေးတယ်…၊ အခု ရွာ ကို ပြန်လာတာပါ..၊ အလည်ပဲ ဆိုပါတော့…“   အဲဒီ..သိန်းတိုးက ခွေးမနဲ့ ငယ်ရီးစားတဲ့ဗျာ…။ ကိုသက်အောင် ဘယ်သိပါ့မလဲ…။  အိမ်ပေါ်လာတော့လည်း ဧည့်ခံရတာပဲပေါ့..။ အဲ…ခွေးမလည်း တောထဲက ပြန်လာရော…  “ ဟင်…ကိုရင် သိန်းတိုး…..ဟယ်…”     အားရဝမ်းသာကြီး ခွေးမ ပြေးတက်လာတယ်..။ ဝမ်းနည်း ပက်လက်ကြီး မျက်နှာပျက်သွားတယ်..။ ကိုသက်အောင် ဒါတော့  သတိထားမိတယ်..။   “ နင်…နေကောင်းတယ်နော်…. ခွေးမ…”   “ အင်း….ကောင်းပါတယ်….”   “ မင်္ဂလာဆောင်တာတောင် ငါ့ကို  မဖိတ်ဘူး…ဟာ…”   “ လူကြီးတွေ အမြန် စီစဉ်ကြတာ..ဟ…”   ကိုင်း…ကိုသက်အောင် ရှေ့ထားပြီး ပြောနေကြတဲ့ စကားတွေ  လေ…။ ကိုသက်အောင် ဖြေးလေးစွာ ထရပ်လိုက်သည်..။  “ သိန်းတိုး….စကားပြောရစ်ဦး ကွာ…..ဦး ရေသွားချိုးလိုက်အုံးမယ်…”  “ အိုး….မိုးချုပ်နေမှ ..မချိုးနဲ့…ပြန်ဖျားနေအုံးမယ်…”  ကိုသက်အောင်က သည်စကားတွေကို သိန်းတိုးရှေ့၌ အာဏာ ပြချင်၍ သာ  သုံးသော စကားဟု နားလည်လိုက်သည်..။ သိန်းတိုးကတော့ သူ့လင်အတွက် စိုးရိမ်တတ်လိုက်တာ ခွေးမရယ်….လို့ တွေးသည်..။

ကိုသက်အောင်က ခန့်ညားရင့်ကျက်စွာ ပြုံးရင်း အိမ်ပေါ်မှ ဆင်းလိုက်သည်..။ ခွေးမနှင့် သိန်းတိုးက သူသွားရာသို့ ငေးမိကြသည်..။   “ ခွေးမ…နင် ..ဒီလူကြီးကို ဘာလို့ ယူတာလဲ..ဟင်….”   “ ချစ်လို့ပေါ့ဟဲ့….သိန်းတိုးရဲ့…မချစ်ပဲနဲ့ ညားမလား….“    “ နင်…ငါ့ကို တော့ မစဉ်းစားဘူးပေါ့…ဟုတ်လား….”   “ အေး….ငါ မစဉ်းစားခဲ့မိဘူး…”   “ ရက်စက်လိုက်တာ….ခွေးမ ရယ်…..“   ပြောပါ … သိန်းတိုး..နင်ပြောချင်သလို ပြောသာပြောပါတော့…။ ငါ့ဘဝက တွယ်ရာမဲ့ ဗေဒါ…ရေမှာ တွေ့တဲ့ အမှိုက်သရိုက်မှန်သမျှ တွယ်မိ ကပ်မိတာ..ငါ့အပြစ်တဲ့လား…သိန်းတိုးရယ်…။ ဒါ..ခွေးမအတွေး…ဒါပဲ…လူတွေမှာ အဲဒီ အတွေးနဲ့ ကိုယ်လိုရာ ဆွဲယူခဲ့တတ်ကြတာ က…အမှား…။

“ ငါ သိပ်မှားသွားပြီ….ကိုသက်…” “ ရော်…ဖြစ်ရပြန် ပြီ….”  “ ဒီကောင်မလေးမှာ ရီးစားရှိနေတာ …မင်းမသိဘူးလား…..၊ ခုတော့  ငါက လူဆိုးကြီးလိုလို…ငွေရှင်ကြေးရှင်ကြီးက မတရား သိမ်းပိုက်ထားသလိုလို…”   “ ဟာ….ရီးစားမရှိပါဘူး….ဘယ်သူပြော လဲ…..“  “ ဟ…မနေ့က ငါ့အိမ်လာလည်တယ်ကွ….သိန်းတိုး တဲ့….”  “ ဟာကွာ….အလကား ကောင် ..ဖဲသမား…..ကောင်မလေးကို  တဖက်သတ်ကြိုက်နေတာ….မဟုတ်တာတွေ..ဗျာ…”   ခက်သည်…။ ကိုသက်အောင်လို လူစားကလည်း အရှားသား…။ အချစ်နဲ့  စပ်လျဉ်း၍ ဒဿဂီရိလိုနေရာမျိုးက သူမကချင်..၊ ရုပ်ရှင်တွေ ဇာတ်တွေထဲ၌ ထိုသို့ သရုပ်ဆောင်သူများကိုလည်း အပြင်မှာပါ သူ လိုက်ပြီး မုန်းတတ်သည်..။  ဘာပဲ ပြောပြော သိန်းတိုးနှင့် ခွေးမတို့ ငယ်စဉ်က ဇာတ်လမ်းကလေး ရှိခဲ့ရမည်ဟု တော့ သူက  တွေးယူသည်..။  “ ငါက မိန်းမတွေ အများကြီး ကြုံလာခဲ့ဖူးတယ်…..ခွေးမ သိလား…၊ ငါလိုကောင်က ငါ့အချစ်ကို စော်ကားရဲရင်  ငါက ဆယ်ခါပြန် စော်ကားပြတတ်တဲ့လူဆိုတာ…မင်းစွဲစွဲမြဲမြဲ မှတ်ထား…သိလား…..”  ခွေးမ တဲ့…၊ သူမကြိုက်တဲ့ နာမယ်ကြီးကို  ခေါ်တယ်လေ…။ ခွေးမ ငိုချင်တယ်..။ ဟို နှမလိုး သိန်းတိုးလာသွားပြီးကထဲက ပြဿနာ တက်တော့တာပဲ..။ ခွေးမ သူနားလည် အောင် ပြောပြချင်ပါတယ်..။ ဒါပေမယ့် ခွေးမ မပြောတတ်ဖူး…။ သူ့ကိုလဲ …ခွေးမ စွဲစွဲလမ်းလမ်း ချစ်နေမိပါပြီ…ဆိုတာလဲ မရှက်မ ကြောက် ပြောဖူးရဲ့ သားနဲ့…။ ညဘက်တွေလည်း ပြန်မအိပ်တာ…များလာပြီ…။ ညဘက် ရေနံဆီ ကုန်တဲ့အထိ …ခွေးမ သူ့ကို ထိုင် စောင့် ပါတယ်..။ ဒီညလည်း ဝတ္တရားမပျက် လင်ကို ထိုင်စောင့်ရင်း အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ မှေးခနဲ အိပ်ပျော်သွားခဲ့တယ်…။

လေးလံတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကြီး တစ်ခုက ခွေးမဗိုက်ပေါ်မှာ တက်ဖိလာတော့မှ လန့်နိုးသွားမိတယ်..။ အရက်နံ့ကလည်း မွှန်လို့….။ မီးခွက် ကလည်း ငြိမ်းနေပြီ…။ ခွေးမ သူ့ကို အတင်း တွန်းပစ်လိုက်တယ်..။   “ သွားစမ်းပါ….အိမ်မှန်း ယာမှန်း မသိပဲနဲ့….”   သူက ဘာမှ  ပြန်မပြောပဲ ခွေးမ ပေါင်ကြားထဲကိုသာ တွင်တွင် နှိုက်နေတယ်…။ သုံးလေးရက်ကြီးတောင် ဘာမှ မလုပ်ရတော့ သူမနေနိုင်ဘူး လေ….။  “ အခုမှ ငမ်းငမ်း တက်မနေနဲ့…..ဟွန်း….”   သူ့အသက်ရှူသံတွေက အရမ်းပြင်းတာပဲ…။ မနားမနေပဲ ထမီနားကို ဆွဲလှန် ပြီး လုပ်တယ်…။  “ ပြွတ်….ပြွတ်…..စွပ်….ဖွတ်….ဖတ်….ဖတ်….ပြွတ.်…စွပ်….“   “ အင့်…..အင့်……အင့်…ဖြေး…..ဖြေး  ဖြေး..လုပ်စမ်း ပါ….တကယ်ပဲ…ရှင်…”  လမ်းကြမ်းမှာ ကားစီးရသလိုပဲ မနားတမ်း ဆောင့်နေတာ…အိမ်ကြီးကို သိမ့်သိမ့်ခါနေတာ ပါပဲ….။ ကျမခြေနှစ်ချောင်းကို ဆွဲမပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင် အားရပါးရ ဆောင့်တဲ့ဒဏ်ဟာ အတော်ထိတယ် ရှင်…။ ကျမလည်း  ကိုယ့်လင်က လိုလိုချင်ချင် အငမ်းမရလုပ်တာလေးကိုပဲ…အားရကျေနပ်စွာ ခံနေမိခဲ့ပါတယ်…။

“ ပြွတ်…ပြွတ်……စွပ်…ဖွတ်…..ပြွတ်…..ပြွတ်…..“  “ အင့်…အင့်…..အ…အ…အင့်……….“   လင်မယားလိုးတာ အဆန်းမှ မဟုတ် တာ…။ ဘာသံတွေ ထွက်ထွက်ဆိုပြီး…ကျမလဲ သူ့ကို မတားဘူး…လွှတ်ပေးထားမိတယ်…။ တစ်ခါတစ်လေ သူက ကျမ နို့နှစ်လုံးကို  မမှီမကမ်း လှမ်းဆွဲနေလို့ ကျမက အကျႌ ကျယ်သီးတွေ ဖြုတ်ပေးမိပါသေးတယ်…။  “ အိ…အိ…..အား….အား…….အင့်… ဟင့်..အင့်…အင်း……“  အံကြိတ်ပြီး ညာသံပေး ဆောင့်လိုးရင်းက သူပြီးသွားပါတယ.်..။ ကျမက ဆတ်တငံ့ငံ့နဲ့ ကျန်နေသေးလို့  သူ့ခါးကို ဆွဲပြီး ထပ်ဆောင့်ခိုင်းရပြန်တယ်…။ သူကလဲ ထပ်ဆောင့် လိုးပေးပါတယ်….။  “ ကဲ…မီးခွက် ထွန်းစမ်း…ယောင်ပွ….မင်း တို့ အမြင်ပဲ…”  လက်နှိပ်ဓါတ်မီး အရောင်နဲ့ သိန်းတိုးမျက်နှာကြီးဟာ ကျမ အပေါ်မှာ အထင်းသား ခွလျက်သားကြီး ရှိနေပါတော့ တယ်..။  “ ဟင်…..မအေလိုး….ကိုယ့်မေကိုလိုး….ကဲ…ဖုန်း…အင့်….”   ပါးစပ်ကလဲ ဆဲပြီး ကျမ ဆောင့်ကန် ပစ်လိုက်ပါတယ်…။   “ သူ…..သူ ခေါ်လို့ လာတာပါဗျာ….သူ ခေါ်လို့ လာရတာပါ…..”  သိန်းတိုး လူယုတ်မာ…၊ ကျမကို စောက်ရှက်ခွဲတယ်..။ ကျမ  အသားတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်ပြီး ဒေါသတွေ ဖြစ်လာမိတယ်…။   “ ငါ့လင်မှတ်လို့…နင့်ကို ခံတာ ဟဲ့…..မအေလိုး ရဲ့…”   သိန်းတိုး ကို လူကြီးတွေ ခေါ်သွားကြတယ်..။ သူက ကျမနဲ့ လူကြီး သုံးလေးယောက် ထိုင်ခိုင်းပြီး …ပြောပါတယ်…။

“ ကျုပ်..အရွယ်မတူတာကို ယူခဲ့မိတာ…ပထမ အမှား…နော်…၊ နောက် ရီးစား ရှိ…မရှိ….မစုံစမ်းခဲ့တာ ..ဒုတိယ အမှား…..”   “  မဟုတ်ဘူး…..ကိုသက်အောင် ..ကျနော် ရှင်းပြမယ်….”   “ ဘာရှင်းပြအုံးမှာလဲ…ကိုအေး….အခုပဲ..တတ်လပ်ကြီး မိနေတာ… ခင်ဗျားတို့ မျက်စိတွေ လီးနဲ့ ထိုးထားလို့လား…..”  “ ဟာဗျာ…..ကျုပ်တို့က ပြေရာ ပြေကြောင်း …”   “ မလိုဘူး….ကျုပ် လူအ  မဟုတ်ဘူး…. ပြီးတော့ ကျုပ်ပညာ အရည်အချင်းနဲ့…လဲ…မိန်းမ မရှားဘူး…၊ ဒါပဲ…အဲဒီကောင်နဲ့…ပေးစားလိုက်ကြ…”   ပြောပြီး… ကိုသက်အောင် အိမ်ပေါ်မှ ခုန်ဆင်း ထွက်သွားသည်..။  “ မိုက်လိုက်တာ….ခွေးမရယ်…သိန်းတိုးနဲ့ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး…..”   “ မဟုတ် ဖူး….မဟုတ်ဖူး…..ကျမ ကိုသက်အောင် မှတ်လို့ ငြိမ်နေတာ…..”   “ သေပါလားဟာ….ကိုယ့်လင် နဲ့ ဒီပြင် ယောက်ျားတောင် နင်မခွဲ တတ်ဘူးလား….ခွေးမရယ်….တောရွာတစ်ရွာလုံးတော့ ကျော်ပါပြီကွာ….”  ကျမ သူတို့နားလည်အောင် ရှင်းမပြတတ်ဘူး…။  လက်ပူးလက်ကြပ်ကြီး တက်လုပ်နေတုန်း မိသွားတာဆိုတော့လည်း ကျမ ဘာပြောတတ်တော့မှာလည်း….အရပ်ကတို့ရယ်….။

မိန်းမတွေကို ..ကိုသက်အောင် မယုံချင်တော့ ပြီ…။ ညအခါ သာသော လသည် အေးမြသည်..။ နေ့အခါ ထွန်းလင်းသော နေမင်း သည် ပူလောင် ပြင်းပြသည်..။ နွေတွင် နေပူပြီး ဆောင်းတွင် နှင်းကျကာ မိုးတွင် မိုးရွာသွန်းမှု ရှိသည် ဆိုသော သဘာဝ ဓမ္မ တရား ကို မိန်းမတွေ ကျိန်တွယ် ပြောအုန်း…ကိုသက်အောင် မယုံချင်တော့ပါ…။   အခါ ခပ်သိမ်း ချမ်းမြေ့မှုကို လိုလားတောင့်တကြသော  လူသားများဆီသို့ သောကဝေဒနာသည် မဖိတ်ခေါ်ပဲ အလည်လာတတ်ကြောင်း ကိုတော့ လက်ခံလိုက်ရသည်..။   တောရွာလေး  ရွာ၌ သူမျက်နှာ ဘယ်လို ထားရမှန်း မသိတော့ ..။ ရှက်လိုက်သည်မှာ လည်း ကန်ဘောင်သို့ ရေပင် ထွက်မချိုးရဲလောက်အောင်  ဖြစ်သွားသည်..။ ထို့ကြောင့် နောက်တစ်နေ့တွင်ပင် တောရွာလေးကို အပြီးအပိုင် စွန့်ခွာရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့ရသည်..။  “ ကိုကြီး….ခွေးမ ကို မပေါင်းနိုင်တော့ဘူးပေါ့….နော်…”  “ ဟုတ်တယ်….နင့်လို ဖင်သရမ်းတဲ့ ဟာမမျိုး မလိုချင်ဖူး…..”   “ ပြောရက်လိုက်တာ….ကို ကြီး ရယ်….၊ ခွေးမ လင်ငယ် နေတာ မဟုတ်ဘူး….၊ ကိုကြီးလာတာပဲ ဆိုပြီး….ဟို ဥစ္စာ……”  “ တော်စမ်းပါ….ဟာ……လင်ငယ်နေ တာ မဟုတ်ပဲ ..အပျော်ခံ တာပေါ့…ဟုတ်လား…….၊ အေး….ထမင်းတစ်လုပ် ရှာမကျွေးရပဲ….အဲသလို ကုန်းတဲ့မိန်းမမျိုးပဲ ရှာပြီး  လုပ်တော့မယ်….၊ ဒါပေမယ့်…နင့်လို မိန်းမပဲ…ရှိမှာပါ…..ရန်ကုန်မှာတောင်…ပိုက်ဆံပေးမှ ခံတာ….နင်က အပျော်ခံတာ ဆိုတော့  ..”

“ မဟုတ်ဖူး….အဲဒီလို မပြောပါနဲ့….မဟုတ်ဖူး…..”  ခွေးမ မဟုတ်ဖူး ဆိုတာပဲ ငြင်းနိုင်တယ်..။ ကိုကြီး နားလည်အောင် မပြောတတ် ဘူး…။ ရင်ဝ မှာ အောင့်ပြီး…နာကျင် ပူလောင်နေတယ်…။   ကိုကြီး ရွာမှ အပြီးတိုင် ကျောခိုင်းထွက်သွားခဲ့လေပြီ…။ ခွေးမ နှင့် သိန်း တိုးက လူကြီးများက ဆက်လက် နေရာချပေးသည်..။ သိန်းတိုးကလည်း သူ့အပြစ်ကို ဝန်ချတောင်းပန်သည်..။   “ ငါ….နင့်ကို ချစ် လွန်းလို့ပါ…ခွေးမရယ်…ငါ…ငါ…နင့်ကိုလေ..သေအထိ ပေါင်းသင်းသွားမှာပါ……”  ယုံပါတယ်..၊ သိန်းတိုး စကားတွေကို ခွေးမ ယုံ ပါတယ်…။ စာရိတ္တ ပိုင်းမှာ အရက်သောက်တာ ဖဲရိုက်တတ်တာကလွဲပြီး..သိန်းတိုးမှာ ဘာအပြစ်မှ မရှိဘူး…။ ခွေးမ လက်ခံခဲ့ရပြန် တယ်…လေ..။   “ အိပ်ကြရအောင်…..ခွေးမရယ်….နော်…”   ဒါပါပဲ…၊ သူတို့ယောက်ျားတွေရဲ့ ဆန္ဒက မိန်းမယူတယ်ဆိုတာ… ဒါကို ပဲ အဓိက ထားကြတာပဲ မဟုတ်လားရှင်…။ သိန်းတိုးက ကျမကို အားရပါးရ စပ်ယှက်နေပေမယ့် ကျမရဲ့ အင်္ဂါဇတ်ထဲမှာ အရသာ  မတွေ့လှဘူး..။ စိတ်မပါတာလဲ…ပါမယ် ထင်ပါတယ်..။ သိန်းတိုးက လူပျိုပီပီ ကျမကို အကြိမ်ကြိမ် စပ်ယှက်ပါတယ်..။ ကျမ မှေး ခနဲ..အိပ်ပျော်တဲ့အထိ သူ ကြာလှပါတယ်..။ ကြာတော့ စောက်ပတ်လည်း ကျိန်းစပ်လာတယ်..။ အရေတွေလည်း အိုင်ထွန်းနေတာ ပါပဲ…။

“ ခွေးမ…နင် ငါ့လီးကို စုပ်ပေးပါလား…ဟင်….”  “ ဘာ….ဘာ…မအေလိုး…နှမလိုး…ဟင်…နင်က လိုးလို့ အားမရသေးဘူး…စုပ်ခိုင်း ရသလား….မအေ….”   ကျမ အသားတွေ ဇိုးဇိုးဆတ်ဆတ် တုန်လာတဲ့အထိ ရှက်ဒေါသတွေ ဖြစ်ရပါတယ်…။ ဒီလောက် ညစ်ပတ်  နံစော်နေတဲ့ သူ့လီးကြီးကို ကျမ ဘယ်တော့မှ မစုပ်ဖူး…။ သိန်းတိုးက အပေါ်စီး ရထားသူပီပီ..ရယ်ပါတယ်…။   “ အေးလေ….မစုပ် ချင်လဲ နေပေါ့…ငါကတော့ စုပ်တတ်တဲ့…နောက်တစ်ယောက် ထပ်ရှာရုံပဲ ပေါ့….ဟား ဟား….”  “ ဟင်….လူယုတ်မာ….သဒေါင်း စား…”   ကျမတို့ နှစ်ယောက် အိပ်ခန်းထဲမှာ သတ်ပုတ်ကြပါတယ်…။ မိန်းမနဲ့ ယောကျ်ား ဆိုတော့လဲ…ကျမပဲ ငိုရတာပဲပေါ့…။  ကျမ ပျော့ခွေသွားတော့ သိန်းတိုး ဘာလုပ်တယ် မှတ်သလဲ…..။ ကျမ စောက်ဖုတ်ကို လျှာနဲ့ ယက်တာ…..   “ အ…အ… ဟိ…..အ…..အ….ယား တယ်…..အလိုလေးလေး…..အိ….အိ….အ…”  အိုရှင်…..အစေ့လေးကို …စွန်ပလွန်စိ စုပ်သလို စုပ်ပေးနေ တာများ….ကျမတော့ သေးတောင် ထွက်ချင်ပါတယ်…။ ဒါပေမယ့်…ခံလို့ကောင်းလှပါတယ်…။ အခုန ရန်ဖြစ်ပြီး သတ်ပုတ်ခဲ့ကြ တာတွေ ကိုလဲ ကျမ မေ့သွားတယ်…။ ကျမ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ဘေးကို ဖြဲကားပြီး စောက်ဖုတ်ယက်ပေးနေတဲ့ သိန်းတိုး ခေါင်း ကို စောက်ပတ်ကြားထဲ အတင်းပဲ ဖိချပြီး ဆွဲဆွဲ ဆောင့်နေမိတော့တယ်….။

“ပြတ်…..ပလပ်…..စွပ်….စွပ်…ပြွတ်…..ပလပ်…….”   သိန်းတိုးဟာ မရွံမရှာနဲ့ ကျမဟာလေးကို တပြတ်ပြတ်နဲ့ ယက်ပေးနေ တယ်..။ ကျမလည်း အသဲတုံ အူယား ခံစားရတဲ့ ဝေဒနာက ဘယ်ဟာနဲ့မှ မတူတာမို့ တဟင်းဟင်း နဲ့ ငန်းဖမ်းသလို ငြီးရင်း ပေါင်နှစ် ဖက်ကို အစွမ်းကုန် ဖြဲကားပြီး ခံပေးနေမိပါတော့တယ်…။  အရေတွေ ရွှဲအိုင်လာတဲ့ ကျမဟာလေးကို သူက စိတ်ရှိလက်ရှိ တက် လိုးပြန်ပါတယ် ရှင်..။ ကျမ အလူးအလဲ ကောင်းသွားမိခဲ့ရပါတယ်..။ အင်္ဂလိပ်ဆေးလို ဆေးပြားတွေကို စွဲသွားပြီးရင် နောက် သူ့ ထက်ပျော့တဲ့ဆေးဆိုရင် အာနိသင် မတိုးတော့ဘူးဆိုတာ ရှင်တို့ ကြားဖူးကြမှာပေါ့နော်….၊ ကျမလေ အခုဆို အယက်ခံ လျှာစောင်း အထိုးခံရပြီးမှ အလိုးခံတတ်နေတယ်…ရှင့်…။  သူ မယက်ပေးရင် ကျမ အာသာမပြေတော့ဘူး..။ သည်တော့ သိန်းတိုးကလည်း ကျ မကို အကြပ်ကိုင်တယ်..။ သူ့ဟာကို စုပ်ပေးရမယ် ပေါ့…။   “ နင်….ရေစင်အောင် ဆေးခဲ့…ဟာ….”   သိန်းတိုး နောက်ဖေး ရေ ကပြင်မှာ သူ့လီးကို ရေဆေး ဆပ်ပြာတိုက်ပြီး အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာတယ်..။ ပထမတော့ သူ့လီးကြီးကို ကိုင်ပြီး ပါးစပ်နဲ့တေ့ရမှာ ကို ကျမ ဝန်လေးလွန်းနေတယ်…။ ရွံသလိုကြီးလဲ ခံစားရတယ်..။ မျက်စိမှိတ်ပြီး ငုံ့စုပ်လိုက်တော့ ရုတ်တရက် သိန်းတိုးက ကျမ  ဇက်ပိုးကို ချုပ်ကိုင်ပြီး ဖင်လိုးသလို ဆောင့်လိုးလိုက်ပါတော့တယ် ရှင်…။ ကျမလဲ မျက်ရည်တွေ ဝိုင်းသွားပြီး ဒေါသ ဖြစ်သွားမိပါ တယ်..။ ဒါပေမယ့် ဝက်ဖြစ်မှတော့ ချေးမကြောက်တော့ပါဘူး…လေ…။ ပါးစပ်ထဲ ရောက်နေတဲ့ သူ့လီးကို ကျမ လျှာနဲ့ ပွတ်သပ် ထိုးဆွ ကလိပေးလိုက်မိပါတယ်..။ သူတို့ ယောက်ျားတွေဟာလဲ ဒါမျိုးကို အတော်မက်မောကြတာပါလား….ရှင်…။

သိန်းတိုး မျက်နှာဟာ ရှုံ့မဲ့ပြီး တွန့်လိမ်နေပါတော့တယ်..။ ကျမတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အိမ်ထောင်ရေးမှာ အစုပ်အယက်တွေသာ မပါခဲ့ ရင် ကျမတို့ လင်မယား ကွဲကြမှာ အမှန်ပါပဲ…။ ခုတော့ သူ့စကားနဲ့…ဘာဂျာမှုတ်တာလေးကလဲ အသဲခိုက်အောင် စွဲလန်းခဲ့ရသလို  ကျမ ပုလွေ မှုတ်ပေးတာကိုလဲ သူ အစွဲကြီး စွဲလန်းသွားခဲ့ပါပြီ…။   တစ်ခါတစ်ရံ ကိုကြီးကို ကျမ သတိရတတ်ပါတယ်..။ ဒါပေမယ့်  သိန်းတိုးနဲ့ ယှဉ်ပြီး ဘယ်သူ့ကို ပေါင်းသင်းမလဲလို့ မေးလာကြရင် ကျမ ရင်နာနာနဲ့ သိန်းတိုးကိုပဲ လက်ဆွဲပြမိတော့မှာ အမှန်ပါပဲ  ရှင်…။ ကျမအတွက် သိန်းတိုးဟာ အကောင်းဆုံး အလိုးသမား တစ်ယောက် ဖြစ်ခဲ့ပါပြီ..။ ကျမနဲ့ သိန်းတိုးတို့ဟာ နေ့တွေ ညတွေ  သိပ်မရွေးနေကြတော့ပါဘူး..။ တစ်ခါတစ်လေ တောင်ယာထဲကြုံရင် တောင်ယာထဲ..၊ စမ်းချောင်းထဲ ကြုံရင် စမ်းချောင်းထဲ ၊ ခြုံ ကောင်းလို့ စိတ်ထလာရင်လည်း ထလုပ်လိုက်ကြတာပဲ….။ ဒါပေမယ့် ကျမတို့ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ငြီးငွေ့မသွားဘူး..။ သူ့ ကို မမြင်ရရင် ထွက်သွားပြီလားလို့ ကျမ စိုးရိမ်နေတတ်ပါပြီ..။ သူကလည်း ကျမကို မတွေ့တာနဲ့ ရွာစဉ်လျှောက်ပြီး ရှာတတ်တော့ တာပါပဲ…ရှင်..။

“ ခွေးမလေးရယ်… ငါ့ကို မုန်းမသွားနဲ့နော်….“   “ ငါပြောရမဲ့ စကားပါ….သိန်းတိုးရယ်….”   “ နင့်လူကြီးကို မလွမ်းဘူး လား…..ဟင်….”  “ နင့် လိုသာ ယက်ပေးရင်…နင့်တောင် မစဉ်းစားဘူး…”  တကယ်ပါ…ရှင်..၊ ကျမ အပိုတွေ ပြောနေတာ မဟုတ်ပါ ဘူး..၊ သိန်းတိုးလိုသာ ကိုကြီးက ကျမကို ယုယပေးရင် ကိုကြီး ခြေနဲ့ကန်လွှတ်လဲ ကျမ လိုက်ဖက်ထားမှာ….။ ခုတော့ အပြုအစု အ ယုအယမှာ သိန်းတိုးဟာ ကိုကြီးထက် သာလွန်နေပြီမို့ ကျမဘဝလေး နေပျော်လာပါပြီ….ရှင်…။ ကိုသက်အောင်တစ်ယောက်တော့  လေနှင်ရာ လွင့်ခဲ့ရပြန်ပါပြီ…။ ဘဝက ကြွေပြီးသစ်ရွက် … လေထဲလွင့်မျောနေသလို အဆုံးမရှိ အစမရှိ…။ ကိုယ့်ဘဝကို ဖြစ်လိုရာ ဖြစ်စေ ရွက်လွှင့် တက်ဖွင့်ပြီး ခရီးနှင်ပစ်လိုက်ချင်သော်လည်း ခလေးတွေက တန်းလန်း ရှိနေပေသေးရာ သူတို့လေးတွေ အတွက်  စဉ်းစားရပေအုံးမည်..။ ကိုသက်အောင်အပေါ် ပုံ့ပုံ့သဘောထားတွေ အပြောင်းကြီး ပြောင်းလဲနေမည်မှာ မုချ ဖြစ်သည်..။

ထို့ကြောင့်လည်း ပုံ့ပုံ့နှင့် တွေ့ရန် မကြိုးစားတော့ပေ..။ သားနှစ်ယောက်ကို ကျောင်းသို့ပို့ပြီး သည်နှင့် ကိုသက်အောင် အလုပ်သွားရ သည်..။ အလုပ်က စာအုပ်တိုက်တစ်ခုတွင် သာမန် စာစီသမားဘဝဖြင့် လုပ်ကိုင်နေခြင်း ဖြစ်သည်..။ စာရေးချင်စိတ်လည်း မရှိ..။  ရေးပြီးသာ စာမူများလည်း မကြိုက်…။ ဟိုးယခင်က ထုတ်ဝေသူ ကိုမင်းမောင်လည်း ဘယ်ဆီရောက်နေသည် မသိ..။ ဘဝကို  ရေစုန်မှာ မျှောရင်း အလိုက်သင့် အမောဖြေနေသလို…။ ဘာတစ်ခုမျှ ကြိုးကြိုးပမ်းပမ်း လုပ်ကိုင်လိုစိတ် မရှိဖြစ်နေခဲ့ရသည်..။    ဤသို့ အပေါ်ယံကြော ဘဝလေးမျှနှင့် ရင်ဆိုင် ရေစုန်မျှောနေစဉ် ရေစုန်မှာ မျောပါလာသော ခင်သက်မူ နှင့် ထပ်မံ၍ ဆုံဖြစ်ကြရ ပြန်လေသည်..။ ခင်သက်မူက ထမင်းဆိုင် အငှါးရောင်း မိန်းခလေး စားပွဲထိုး ဆိုပါတော့…။ ကီလီဆိုသည်က လူစုံ …ဘဝစုံ..စရိုက် စုံ ဆိုသည့် နေရာမျိုး…။ အမေရိကန်ပြည်က ကယ်လီဖိုးနီးယားပြည်နယ်လို အသေးအမွှား ဒုစရိုက်တွေက ဒုနဲ့ဒေး…။ ဖာသယ် ၊  ခါးပိုက်နှိုက် သာမက အလစ်သမား သူခိုးကြီးတွေလည်း ရှိသည်..။ ခင်သက်မူတို့ ထမင်းဆိုင်လေးက ကီလီနှင့် မဝေး…။ ရထား လမ်းအဟောင်းတစ်ခုကို မျက်နှာစာပြုကာ အလုပ်သမား ပျံကျဈေးသည်နှင့် အနိမ့်စား အလုပ်သမားတွေအတွက် ငပိရေ တို့စရာ  အားပြုကာ ဈေးပေါပေါနှင့် ရောင်းချပေးနေသည့် ဆိုင်ဖြစ်သည်..။

ကိုသက်အောင်ကလည်း တစ်ခွက်တစ်ဖလားတော့ ပြန်ချဖြစ်နေပြီ ဖြစ်သည်..။  “ အရမ်း မသောက်နဲ့လေ…အစ်ကို ….ထမင်းမစား နိုင်ပဲ နေအုံးမယ်…”   အနားကပ်ပြီး ဆိုင်ရှင်မသိအောင် သတိပေးတတ်လာသည်..။ နေ့စဉ် မျက်မှန်းတန်းမိလာတော့လည်း  အကျင့်စာရိတ္တ ပျက်စီးယိုယွင်းနေကြသော လူကြီးလူကောင်းလို ဖြစ်နေတော့သည်..။ တစ်ခါတစ်ရံ ကိုသက်အောင် ခင်သက်မူတို့  ဆိုင် မရောက်ဖြစ်ပေ…။ အလုပ်များသဖြင့် ဆိုင်ရှေ့မှ ကြာဇံသုတ်နှင့် ဟင်းခါးဖြင့်သာ တစ်ဝမ်းတစ်နေ့အတွက် ပြီးပစ်လိုက် တတ်သည်..။   “ မနေ့က အသည်းအမြစ် ချန်ထားတာ အစ်ကို ဘာလို့ မလာတာလဲ…..”   “ အလုပ် မအားလို့….”   ကိုသက်အောင် က မိန်းမတွေ ကို သိပ်ပြီး စောက်ရော မဝင်ချင်တော့..။ အာပလာ စကားတွေနှင့် မြှူဘို့ ချဘို့လောက်သာ စဉ်းစားနေကြသူများ  အဖြစ် သူ နားလည် လက်ခံထားခဲ့လေသည်..။  ထို့ကြောင့်လည်း ခင်သက်မူကို သိပ်အရောမဝင်..၊ ခပ်မှန်မှန် ခပ်တန်းတန်းသာ နေ ပြီး သာမန်ဈေးသည်တစ်ယောက်ကို ဆက်ဆံသလိုသာ ဆက်ဆံလေသည်..။

ခင်သက်မူကလည်း မြင်ရုံဖြင့် စိတ်ဝင်စားလောက်သော ရုပ်ရည်မျိုးတော့ မဟုတ်..။ သို့သော် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က ကာမဆန္ဒ  အတွက် စဉ်းစားသူများအဖို့ ရှာမှ ရှားသော အချိုးအဆစ် ဖြစ်သည်..။ ခါးဆစ်ဆီမှ ထစ်ပြီး ကားပြန့်လာသော တင်ပါးအစုံက  ဝိုင်းစက်အိပဲ့နေသည်..။ ရင်သားနှစ်မွှာက ပုံသွင်းထားသော ပန်းပုရုပ်နှယ် မကြီးလွန်း မသေးလွန်းပဲ ကြွားရွားကော့ပျံနေသည်..။  ခါးသေးသေးလေးက တင်ပါးကြီး လှုပ်ရမ်းသွားလေတိုင်း ယိမ်းနွဲ့ ကျိုးကျသွားတော့မည့်အလား ညွှတ်သွယ် ပျော့ပျောင်းလွန်း သည်..။  တစ်ခါတစ်ရံ ထင်းဖြစ်စေ ၊ ပန်းကန်ခွက်ရောက်ဖြစ်စေ တစ်စုံတစ်ရာကို ကုန်းကောက်လိုက်သော အခါများတွင် လှစ်ခနဲ  မြင်လိုက်ရသော ယောက်ျားတစ်ယောက်အဖို့ လှပ်ခနဲ ရင်ထဲလှိုက်ဖိုမောသွားစေသည်..။ စိတ်ထဲ၌ ဤအနေအထားမျိုး ကုန်းပြီး  ဖြုတ်လိုက်ရလျင် ဆိုသော အတွေးကလဲ မဆိုင်းမတွကြီး ဝင်ရောက်လာအောင် ဆွဲဆောင်မှု ရှိလွန်းသည်..။

ထိုမျှ ကြီးမားတင်းရင်းနေသော တင်ပါးကြီးကို ကောက်ညှင်းထုတ်တစ်ထုပ်လို ကျစ်လျစ်စွာ စုစည်းထားသော ထမီလေးအောက်မှ  အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး အရာက ထင်းနေပြန်သည်..။ ထိုဘောင်းဘီအရာလေးကို မြင်ရသည်ကပင် ခင်သက်မူသည် လွယ် လွယ်ကူကူ ရနိုင်သော မိန်းခလေးတစ်ယောက်မဟုတ်ကြောင်း ကိုလည်း ပုရိသတို့ ရိပ်စားမိကြလေသည်..။  ကိုသက်အောင် ကတော့ ခင်သက်မူ ဖင်ကို မကြည့်..။ ကြည့်ချင်စိတ် ဝင်လာသည့်တိုင်လည်း စိတ်ကို ထိန်းချုပ်ထားနိုင်သည်..။ လူတစ်ချို့က ခင် သက်မူကို ကြည့်ရင်း ထမင်းစားရန် ရောက်လာကြခြင်း ဖြစ်သည်..။ ကိုသက်အောင်ကတော့ အဝစား ငါးကျပ်ဆိုသည်ကို  သဘောကျလို့ ဖြစ်သည်..။  ယခုတလော ထမင်းဆိုင်ဖက် မရောက်ဖြစ်ပြန်…။ ဘုန်းကြီးလမ်း အရက်ဆိုင် တဝိုုက်၌ ကိုသက် အောင် ရောနှောနေထိုင်တတ်နေပြန်သည်..။ စိတ်ထဲ၌ တစ်စုံတစ်ရာ လိုအပ်နေသလို ခံစားလာရသဖြင့် အန္တရာယ်ကင်းသော  ပစ္စည်းမျိုးကို ရှာဖွေနေခြင်းကြောင့် ဖြစ်သည်..။

“ သူ့နာမယ်က ခင်ရီတဲ့….ကြက်သွန်ရောင်းတယ်..အစ်ကို…ဈေးတော့ နည်းနည်း ပိုပေးရတယ်…၊ သူ့ယောက်ျားအလစ်မှာ လုပ် တာ…၊ အန္တရယ်တော့ ကင်းတယ်…”    “ ဟာကွာ….ယောက်ျားကြီးနဲ့…တော့ မလုပ်ချင်ဘူး…ကွာ….”    “ တခြားဆော်တွေလည်း  ကျနော် မသိဘူး အစ်ကို….”   သို့နှင့် ကိုသက်အောင် ခင်ရီနှင့် တွေ့ဖြစ်ကြသည်..။ ကိုသက်အောင်က သူ့ကို အကဲခပ်သလို သူကလဲ  ကိုသက်အောင်ကို အကဲခပ်သည်..။ နှစ်ယောက်သား စဉ့်အိုးတန်း ဗော့တံတားထိပ် အထွက်ပေါက်ရှိ မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်မှာ ဆုံမိ ကြသည်..။  “ ဒီကနေ့ ဘယ်သွားကြမှာလဲ…အစ်ကို….”   “ အာ……မသိဘူးလေ….ကျုပ်က..အိမ် မရှိဘူး….”   ခင်ရီက နှုတ်ခမ်း လေးကို စူပစ်လိုက်သည်..။ မျက်မှောင်တွန့်ကွေးပြီး ခြေဆောင့်သလိုလေး ပြုလိုက်သေးသည်.။  “ အဲဒါဆို…..သူများက ဘယ် လိုက်ရမှာတဲ့လဲ…ညနေလဲ ဆိုင်က ပြန်ထွက်ရအုံးမှာ…စိတ်ညစ်လိုက်တာ…ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး….”   ခင်ရီက ထိုသို့ညည်းလိုက် သည်နှင့် ကိုသက်အောင်က သူအမူအယာ ပြစ်ချွဲချွဲကို ကြည့်ကာ တောင်ပြီးသား လီးပင် ပြန်သေသွားရသည်..။

“ ဒီလောက်လဲ စိတ်ညစ်ခံမနေနဲ့လေ…အချိန်မရလဲ…နေ……”  “ အစ်ကို….ဟေ့…အစ်ကို..နေအုံးလေ….ဒီမှာ……”   ကိုသက်အောင်  ပုခုံးကို ဆွဲရင်း ခင်ရီ ဟိုသည်ကြည့်ရင်း တိုးတိုးလေး ကပ်ပြောလေသည်..။  “ မြန်မြန်လေး ပြီးချင်ရင်တော့ ဟို….ဆန် ဂိုဒေါင်နောက်မှာ ..တဲလေး ရှိတယ်…လုပ်မလား…ဟင်……”  “ ဟာဗျာ….နေပစေတော့…..”   ကိုသက်အောင် အတော်စိတ်ပိန်သွား သည်..။ ဤမျှ စုတ်ပြတ်ပေကျံနေသော ပတ်ဝန်းကျင်၌ ဘယ်လို ဖီလင်လာမည်နည်း..။ ခင်ရီ ထပ်မံ မဆွဲမှီ…ကားလမ်းကို ဖြတ်ကူး ခဲ့သည်..။ လူသွားလူလာ ရှုပ်ထွေးနေသော ကမ်းနားလမ်းအတိုင်း ညောင်ပင်လေးဈေးသို့ ဖြတ်ကူူးခဲ့သည်..။  “  အစ်ကို…..ဟေး….အစ်ကို…….”   ခင်ရီ အမှတ်ဖြင့် ကိုသက်အောင် လှည့်မကြည့်..ခပ်သွက်သွက် လျှောက်သည်..။ အနောက်မှ တ ဖြတ်ဖြတ် ပြေးလိုက်လာသံကို ကြားရသည်..။ လက်မောင်းကိုလည်း တင်းတင်း ဆွဲယူခြင်း ခံလိုက်ရသည်..။  “ အစ်ကိုက နားများ လေးသလား မသိဘူး….ခေါ်လိုက်ရတာ….”  “ ဟင်…..မခင်သက်မူ……..”  မပြုမပြင် …နွမ်းနယ်မောဟိုက်စွာ ပြုံးနေသော အယဉ် မျက်နှာလေးကို နီးကပ်စွာ ရင်ဆိုင်လိုက်ရသည်..။ ကိုသက်အောင်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်မိမှ ခင်သက်မူက ရှက်ရွံ့စွာ လက်မောင်းကို  လွှတ်သည်..။

“ အစ်ကို….ဘယ်သွားမလို့လဲ….ဟင်….”  “ အော်…..ကိစ္စ တစ်ခု ရှိလို့ပါ….ခင်သက်မူ..ဘယ်လဲ…”   “ ဒီနေ့….ဆိုင်ပိတ်တယ် လေ……လမ်းဘေး ဆိုင်တွေ လိုက်ရှင်းနေလို့…..”   “ အော်…….တစ်ခုခု စားပါအုံးလား….ခင်သက်မူ….”  “ အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲ စားကြ မယ်လေ….လာ……”  ပလက်ဖောင်း အတွင်းဖက် ဆိုင်တစ်ဆိုင်သို့ ဝင်ခဲ့ကြလေသည်..။  “ ဟာ…….အစ်ကိုတို့ အတွဲကို နေရာ ပေး ပါ….. ဟေ့….”  စားပွဲထိုးလေးက အော်နေကျအသံ ..ထုံးစံအတိုင်း အော်လိုက်သော်လည်း ကိုသက်အောင် ရင်ထဲ နွေးခနဲ ဖြစ်သွား မိသည်..။ ခင်သက်မူ မျက်နှာလေးမှာလဲ ထွတ်ခနဲ ရဲသွားလေသည်..။   “ အုန်းနို့ နှစ်ပွဲ…ပေးပါ…….၊ အကြော်နှစ်ခုစီ ထည့်ပေး နော်…..“  ခင်သက်မူက အုန်းနို့ လှမ်းမှာရင်း ဆံပင်လေးများကို သပ်တင်လိုက်ရာ…ဗိုက်သားဝင်းဝင်းလေးများ လက်သွားလေ သည်..။ ကြွားရွားသော ရင်လေးနှစ်မွှာမှာ လဲ ကြွတက်သွားသည်..။ တင်ပါးကြီးအစုံကလည်း ဘေးနှစ်ဖက်သို့ ထိုင်ထားသော ခုံ လေးမှ ဘေးသို့ လျှံကျနေလေသည်..။  “ အစ်ကို က စကားနည်းတယ် နော်….အဟင်း…….”  “ အင်း….စကားသိပ်များတာ မတွေ့ ဘူးသေးလို့ပါ…..”   “ ဒါဖြင့် ပြောလေ…..စကားတွေ အများကြီး …အဟင်း ဟင်း…….”   “ မပြောတော့ပါဘူး….ရင်ထဲမှာ ပြော ပြောနေရတာ များလှပြီ…ဘယ်သူမှ မကြားပဲ ကိုယ့်ဖာသာ ပြောရတာ လွတ်လပ်တယ်….”

“ ဟောတော့….ကဗျာဆရာနဲ့ တိုးနေတာကိုး….”  နှစ်ယောက်သား ကြိတ်ရယ်မိကြသည်..။ အော်….သည်လို ဆန့်ကျင်ဖက်လိင်  တစ်ဦးနဲ့ နီးနီးကပ်ကပ် စကားပွဲလေးတွေ မဖွဲခဲ့ရတာ တောင် ကြာခဲ့ပြီပဲ….။   “ အစ်ကို…က အတွေးသမားလား….ဟင်…..”  “ စားဖို့ အတွက်ပဲ တွေးနေနိုင်တဲ့ ဘဝပါ..မခင်သက်မူ…..”   ခင်သက်မူ ငိုင်တွေသွားသလို ရှိသည်..။ သို့သော ်ချက်ချင်း မျက်နှာကို တည် ပစ်လိုက်ပြီး ရောက်လာသော အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲ ပန်းကန်ကို ကိုသက်အောင်ရှေ့ ချပေးသည်..။  “ လေဒီ ဖတ်စ်လေ….ခင်သက်မူ အ ရင်ယူ……”  “ အံမယ်…အစ်ကိုက အနောက်တိုင်း ဦးစားပေး စနစ်ကို လည်း နားလည်တာပဲ..နော်..”  ကိုသက်အောင်လည်း မခင် သက်မူ ကို အံ့အောလေးစားသွား၏…။ လမ်းဘေး ထမင်းဆိုင် စားပွဲထိုးပေမယ့် အသုံးအနှုံးက မြင့်သည်..။ အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲ စားနေ စဉ်….  “ အစ်ကို ….ဘဲဥ ကြိုက်လား….”  “ ကြိုက်တယ်….အဲ….စားလေ…ဘာဖြစ်လို့လဲ…မကြိုက်လို့လား……..”   “ ခင်မူ လဲ..ကြိုက်တာပဲ…ဒါပေမယ့် အစ်ကို့ကို ပေးတာ…..”  လှိုက်ခနဲ ပီတိအတွေးလေး….နှလုံးသားကို ပြေးဆောင့်ပြန်သည်..။ ကိုသက် အောင် ခင်သက်မူ လက်ကလေးကို အုပ်ကိုင် လိုက်သည်..။ မရုန်းပဲ စကားတိုးတိုး ပြောသည်..။  “ လူတွေနဲ့လေ…..အစ်ကို…..”    ကိုသက်အောင် ပျော်သွားသည်…။ အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲ စားပြီး လေးဘီးတစ်စီး ငှါးကာ ပုဇွန်တောင် အိမ်သို့ ခင်သက်မူကို ခေါ်လာခဲ့မိ လေသည်..။ ခင်သက်မူကလဲ လိုက်လာရှာသည်..။

အိမ်သို့ရောက်လာသည်..။ တစ်အိမ်လုံး ရှင်းလင်းနေသည်..။ ပရိဘောဂ ဘာတစ်ခုမျှ မရှိ…။  “ ခင်မူ..တော့ မှားပြီ ထင် တယ်….အစ်ကို….”    “ ဘာလဲ…အစ်ကို့ကို …….ငထောကြီး ထင်နေလို့လား…….”   “ ဟင့်အင်း……..ဒါပြောတာ မဟုတ်ဖူး….အစ် ကို့အိမ်ထောင်သည်မ ရှိမှာပဲ ထင်နေတာ…..”  “ ရှိတယ်လေ….ရှိပါတယ်….”   “ ဟုတ်လား……ဘယ်သွားလဲ…ဟင်….”   “ ဒီမှာ လေ…ထိုင်နေတာ……ဟောဒီမှာ……”  “ အို့…..ဟိတ်…ကြည့်…တအားညှစ်တာပဲ….ကွာ………အို….”   ဖျာလေးပေါ်သို့ ခင်သက်မူ  လဲကျသွားသည်..။ ကိုသက်အောင် ချွန်းအုပ်ထားခဲ့သမျှသော ဆန္ဒအားအင်များ ကမ်းပြိုသလို ဒလဟော ပြိုဆင်းကျလာ တော့သည်..။  “ အို……ဒီ…အထိ….မဖြစ်သေးဘူး…..အစ်ကိုရယ်……..”  ကိုသက်အောင် လူတစ်ကာတပ်မက် စွဲလန်းခဲ့ကြရသော  ခင်သက်မူ ဖင်အိုးကြီးကို တအားခွပစ်လိုက်ပြီး ညှောင့်သည်..။ ခင်သက်မူ မျက်လုံးလေး ဝိုင်းပြီး ရုန်းကန်ရှာသည်..။  “ ရှစ်ကြီး ခိုး ပါရဲ့ အစ်ကိုရယ်….မလုပ်ပါနဲ့ နော်…နော်……”  ပါးမို့မို့လေးပေါ်မှ မိတ်ကပ်လေးများ ပြောင်စင်သွားအောင် ဖိနမ်းပစ်လိုက်သည်..။  လုံးတစ်နေသော နို့ကြီးနှစ်လုံးကိုလည်း ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆုတ်ကိုင်ချေမွ သည်..။ “ အာ…..ဒုက္ခပဲ….အိုး..အစ်ကို….အစ်ကိုကလဲ  ကွာ…….”  အော်သံ ငြီးသံလေးများ တိုးတိတ်ပျောက်ကွယ်သွားသည်..။ နွေးထွေးလုံးကျစ်နေသော ခန္ဓာကိုယ် အနှံ့အပြား ကို  မျက်နှာကြီး ဖိကပ်ပြီး နမ်းပစ်သည်..။

တရှူးရှူး တရှဲရှဲနှင့် မီးရထား စက်ခေါင်းကြီး တစ်ခုလို လေမှုတ်သံ အသက်ရှူသံကြီးက ပြင်းထန်လာသည်..။ ခင်သက်မူ လိုက် လာမိတာ မှားပြီ ဟုတွေးနေမိသည်..။ သို့သော် ခင်သက်မူ ရုန်းကန်ချင်စိတ် မရှိ…။ ဆုတ်ကိုင်ချေမွ ပွတ်သပ်ပေးနေသော အစ်ကို့  အယုအယလေးများကို သာယာနေသည်..။ အစ်ကို့လက်တစ်ဖက်က ခင်မူ့ ပေါင်ကြားကို ရွရွလေး ပွတ်သည်..။ ခင်မူ့ မျက်နှာလေး   မော့သွားအောင် ကော့တက်သွားသည်..။ ထမီအောက်စကို လှန်တင်လိုက်သော အခါတွင်…..ခင်မူ ပြာပြာသလဲ လိုက်ဖိသေး သည်..။ သို့သော် ဖောင်းကားကြွစူနေသော စောက်ဖုတ်အုံကြီးက အထင်အရှား ပေါ်လာပြီ ဖြစ်သည်..။   အမြဲတမ်း ဝတ်နေကျ  အောက်ခံဘောင်းဘီကလဲ ဒီနေ့မှ ဝတ်မလာခဲ့မိ….။ ခင်မူ မျက်ရည်တွေ စို့လာပြီး …..   “ ခင်မူ့ကို သနားပါ….အစ်ကိုရယ်……ခင်မူ လေ…..အ…အ…..”   စောက်ဖုတ်ကြီးက အမွှေးသန်သန်ကြီးများ အောက်မှ လိုးချင်စရာ အဆီတဝင်းဝင်းကြီး ဖြစ်နေရာ….ကို သက်အောင် က လျှာကြီးဖြင့် ထိုးကော် ယက်ပေးလိုက်သည်..။ ခင်မူ ထွန့်ထွန့်လူးသွားပြီး ပေါင်ကြီးနှစ်ဖက်မှာလည်း ဘေးသို့ ပြဲ ကားသွားရလေသည်..။   ခင်မူက အသားညိုလေရော့သလား မဆိုနိုင်..။ စောက်ဖုတ်လေးမှာ ခပ်ညိုညိုလေး…ပြူးထွက် နေသည်..။ စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားကြီးများက လက်နှစ်လုံးခန့် ထိထူလိမ့်မည် ထင်သည်..။ အကွဲကြောင်းကြီးက နက်နက်ရှိုင်းရှို င်းကြီး မှန်း ထင်ပေါ်လွန်းလှသည်..။ လျှာနှင့် ယက်ပေးလိုက်တိုင်း စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဖားဂုံညှင်းကျောကုန်းလို ဖောင်းဖောင်းပြီး  ကြွရွတက်လာလေသည်..။ လေထိုးပေးလိုက်သလား ထင်ရလောက်အောင် မြန်ဆန်လွန်းလှသည်..။

စောက်ဖုတ် ….ဤသို့ တဖြေးဖြေး ဖောင်းကားလာသည်ကိုလည်း ကိုသက်အောင် ခင်မူ ကျမှ မြင်ဖူးခြင်း ဖြစ်သည်..။ လီးကြီးက  အစွမ်းကုန် တောင်နေပြီးသားမို့ ခင်မူ့ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲ သို့ တေ့သွင်းကာ အသာအယာလေး ဖိလိုးချလိုက်လေတော့သည်..။   “  အ……အစ်ကို………………”  ခင်မူ ကျောလေးကော့သွားကာ ဆီးခုံလေး မောက်တက်သွားအောင် ခါးကို ကြွတက်ပေးလိုက်လေ သည်..။ လီးကြီးက စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ ထိထိမိမိကြီး ဆောင့်လိုးချလိုက်ပြန်သည်..။   “ အ……အား…….အစ်ကို  ရယ်…..အင်း..အင်း…..”  နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြတ်ထွက်လုမတတ် ကိုက်ထားသော ခင်မူ့မျက်နှာလေးမှာ ရှုံ့မဲ့နေပြီး ဘေးသို့ စောင်းငဲ့ ကျနေချေသည်..။ ခင်မူ့ လက်နှစ်ဖက်က ကိုသက်အောင် ပေါင်ကို ကိုင်ထားမိသည်..။ ကိုသက်အောင်၏ သန်မာသော လက်မောင်း ကြီးအစုံက ဘရာစီယာလေးအောက်မှ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဆွဲယူ ကိုင်ဆုတ်ထားသည်..။  ခင်မူ မျက်လုံးလေးများ မှတ်ထားရှာသည်..။  လည်ပင်း၌ ဆွဲထားသော လော့ကက်သီး ရွှေဆွဲကြိုးလေးက ကြမ်းပြင်သို့ တစ်ဝက်ပုံကျနေသည်..။ ခင်သက်မူ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ  အားရစရာ ကောင်းလှသည်..။ စောက်ရေကြည်လေးများ ညှစ်ထွက်လာသော အခါတိုင်း …” ဗြစ်…ပြစ်…..” မြည်အောင် တင်း ကြပ်နေသည်..။

သွေးကြောကြီးများ ဖောင်းကြွကာ အကြောပြိုင်းပြိုှုင်း ထနေသော ကိုသက်အောင် တန်ဆာကြီးက အရေရွှဲနေသော ဧရာမ  စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ ပြွတ်ခနဲ ဆောင့်ဆောင့် ဝင်သွားတိုင်း စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးများ အတွင်းသို့ လိပ်ဝင်၍ ပါပါသွား  သည်ကို ..ကိုသက်အောင် အသေအချာ ငုံ့ကြည့်ရင်း လိုးသည်..။ ခင်သက်မူ လက်ကလေး တစ်ဖက်က ဆီးခုံကို လာပြီး ဖုံးထားရှာ သေးသည်..။ တစ်ခါတစ်ရံ လီးထိပ်ကြီးက ကျွံထွက်လာသောအခါ… နီလာလက်စွပ်လေး ဝတ်ထားသော လက်ဖမိုးလေးကို လီး ထိပ်ကြီးက ထိုးမိသွားတတ်သည်..။ ထိုအခါ ခင်သက်မူက လက်ကို ကပျာကသီ ရုတ်ပြီး… လက်ခုံကို ထမီစဖြင့် ပွတ်သုတ်ပစ် တတ်သည်…။  “ ရွံလို့လား…ခင်မူ…….”   “ အို……ရွံတာပေါ့….ဟင့်…အ…….ကျွတ်ကျွတ်…..”   “ အစ်ကိုက ယက်တောင် ယက် ပေးသေးတာပဲ…ကွယ်…….”  “ အို……သွား..ဘာတွေ ပြောနေတာလဲ……. အား…….အား……..”   “ ခင်မူ့ ဟာကြီးက …အကြီးကြီး ပဲကွယ်…..အားရလိုက်တာ….”  “ အာ………သေတော့မှာပဲ…အစ်ကိုနော်…..အဟင့်…..”   ခင်မူ ရှက်တတ်လွန်းသည်..။ ပါးပြင် လေးနှစ်ဖက် ရဲရဲနီအောင် ပင် ငိုမဲ့မဲ့လေး ဖြစ်လာသည်..။

“ ခင်မူ့ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲကို အစ်ကို့လီးကြီး ဝင်တာ ခံလို့ ကောင်းလားဟင်…ခင်မူ…ဟေ့….ပြောလေ…..”    “ အင့်…..အင်း…အ… ဒီမှာ သေတော့မယ်….သူက ဘာတွေ လျှောက်မေးနေမှန်း …မသိဘူး..သွား….အ……အင်း အင်း……..”   “ အဆုံးဝင် လား…..ဟင်…….ခင်မူ………..ထိရဲ့လား…..”  “ အာ……..အင့်……သိဘူးကွာ…..မေးနဲ့……..အဟင့် ..အဟင့်……အ…….”  “  စွတ်…..ပြွတ်….စွတ်..ပြွတ်…………ဖတ်…..ဖွတ်……”   “ အ…..ဖြေးဖြေး..အစ်ကို…..အထဲက အောင့်တယ်….အ…အ………”    ကို သက်အောင် ပြီးချင်လာပြီမို့ ခင်မူ့ စကားကို နားမထောင်ပဲ ဒလကြမ်း မုန်တိုင်းတိုက်သလို ဆောင့်လိုးချလိုက်သည်…။   “ အား…… အား……..အစ်ကိုး………အား……နာ…နာ တယ်…………အ..”  “ ပြွတ်……ဖတ်…..ဖတ်………ပြွတ်……..ပြွတ်……ပြွတ်…..စွတ်….“  “ ဟား…..တစ်မျိုးကြီးပဲ….အား………..အီး……အမလေး….”   ပူနွေးသော ပြစ်ချွဲသော ညှီစို့သော အနံ့များဖြင့် ပွဲစဉ်တစ်ကို  ….ရပ်နားလိုက်ကြပြီး …တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် ဖက်ထားရင်း အမောဖြေနေလိုက်ကြလေသည်..။

ကိုလေး…..ပုံ့ပုံ့လာသွားတယ်…….ကိုလေးနဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် အိမ်ရှေ့မှာ ဖြစ်ပျက်နေတာ တွေ မကြည့်ရဲတာနဲ့ မတက်တော့ ဘူး..။ သားနှစ်ယောက်ကို ပုံ့ပုံ့ ခေါ်သွားတယ်…။ ပုံ့ပုံ့ ….အစ်ကိုလေးကို မျှော်နေမယ်……။  ညီမလေး…ပုံ့ပုံ့….။

 

Zawgyi

 

မင္းေၾကာင့္သာ

“ အစ္ကိုေလး ….” အိပ္မေပ်ာ္ပဲ မ်က္လုံးေၾကာင္ေနေသာ ကိုသက္ေအာင္ လန႔္သြားသည္..။   “ ဟင္…ပုံ႔ပုံ႔…မအိပ္ေသး ဘူး လား…..”   ကြယ္လြန္သူ ဇနီးသည္ႏွင့္ ခ်စ္တင္းႏွီးေႏွာခဲ့ပုံကေလးမ်ားကို ျပန္လည္ စၿမဳံ႕ျပန္ေနေသာ ကိုသက္ေအာင္ ရဲ႕ ေဘာ္ဒါႀကီး  က တင္းမတ္ေနသည္..။ ပုံ႔ပုံ႔က အဲဒါႀကီးကို ေတြ႕ျဖစ္ေအာင္ ေတြ႕လိုက္ေလသည္..။ “ မမသီ သားေတြက အရမ္းေသးေပါက္ တာပဲ……”  ကိုသက္ေအာင္ ျမင္သာေအာင္ အႏွီးႏွစ္ထည္ကို ကိုင္ၿပီး ေျမႇာက္ျပလိုက္သည္..။ ကိုသက္ေအာင္ ကုတင္ေပၚမွထကာ  ပုံ႔ပုံ႔အနားသို႔ လာခဲ့သည္..။ ပုံ႔ပုံ႔ထံမွ သနပ္ခါးနံ႔ သင္းသင္းေလးကို ဦးစြာ ရႉရႈိက္မိလိုက္ရသည္..။  “ ထားခဲ့ေလ….မိုးလင္းေတာ့ ..ငါ ေလွ်ာ္လိုက္ပါ့မယ္….“   “ အို….မဟုတ္တာ….”   ပုံ႔ပုံ႔က လက္ကို ျပန္႐ုတ္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္..။ ဝတ္ထားေသာ ညဝတ္အက်ႌ ေလးေအာက္မွ ေ႐ႊရင္ႏွစ္မႊာက အခုအခံမပါ လြတ္လပ္စြာ…လႈပ္ရွားေနၾကသည္..။ ျဖဴဝင္းႏုနယ္ေသာ ပုံ႔ပုံ႔မ်က္ႏွာေလးက   တစ္စုံတစ္ရာကို ေတာင္းခံေနသလို ေမာ့ေပးထားသည္..။

ကိုသက္ေအာင္ ရင္ေတြ ပူလာသည္..။ ဆီးခုံအထက္မွ က်င္ေအာင့္သလို ( လိုးခ်င္လြန္းအားႀကီး ) ေသာ ေဝဒနာတစ္ရပ္ကိုလည္း  ခံစားလိုက္ရသည္..။   “ ပုံ႔ပုံ႔….နင့္ ကို…ငါ….ငါ ေလ……..”   “ အိုး…….ဖယ္ပါ….စည္းမရွိ..ကမ္းမရွိ….မလုပ္ပါနဲ႔……”   ပုံ႔ပုံ႔  ဆတ္ခနဲ လက္ကို ေဆာင့္႐ုန္းလိုက္ၿပီး ထြက္သြားေလေတာ့သည္..။ ခက္လိုက္တာ…ဒီေဝဒနာ…။ ဘာနဲ႔ ကုစားလို႔ရမွာလဲ…မိပုံ႔ ရယ္….။ သီရယ္….ေမာင့္အျဖစ္ကို ျမင္လွည့္စမ္းပါအုံးလား…မိန္းမ ရယ္…။ “ ေမာင္သက္ေအာင္ ..ခရီးထြက္မလို႔…ဆို…….”     “  ဟုတ္ကဲ့..ေဒၚေလး….က်ေနာ့္အေမရွိတဲ့ ႐ြာကိုပါ….”  “ ဟိုမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာမွာလဲ…ေမာင္သက္ေအာင္……”   “ အဆင္ေျပ သလိုပါပဲ….ေဒၚေလးရယ္…၊ သားေတြကို အေမက ျမင္ခ်င္ေနေသးတယ္….၊ သီမရွိတဲ့ ေနာက္ ေတာမွာ လာေနဖို႔ ေခၚေနတာ…”   “  ဒါဆို…ေမာင္သက္ေအာင္ ဟိုမွာပဲ အေျခစိုက္ေတာ့မွာေပါ့….ဟုတ္လား…”  “ အင္း…..ဆိုပါေတာ့..ေဒၚေလးရာ….”   “ မင္းသားေတြ  ပညာေရး လဲ ရွိေသးတယ္ေနာ္….ေမာင္သက္ေအာင္…”  “ က်ေနာ္ ေမ့မပစ္ပါဘူး…စိတ္ခ်ပါ…..ေဒၚေလးရယ္…“  သၾကၤန္ ရက္ႀကီးမွန္း ကိုသက္ေအာင္ အမွတ္ရသည္..။ ပုံ႔ပုံ႔ႏွင့္ အေဖာ္တစ္စု ေရပက္ခံ ထြက္ရာမွ ျပန္လာၾကသည္..။

“ ေဖေဖေရ…သားသားတို႔ကို ႁပြတ္အသစ္ေတြ ဝယ္လာတယ္… ဒီမွာ….”  ပုံ႔ပုံ႔က ဘယ္သြားသြား ဘယ္က ျပန္လာလာ ကိုသက္ ေအာင္ သားႏွစ္ေယာက္အတြက္ ကစားစရာႏွင့္ မုန႔္တစ္ခုခုကေတာ့ ပါလာတတ္စၿမဲပင္…ျဖစ္သည္..။  “ ဒီမွာ နင့္အစ္ကိုေလးက သူ႔ ႐ြာျပန္ေတာ့မလို႔တဲ့….”  “ ဟင္…..ခေလးေတြေရာလား….ေမေမ…….”  “ ေအးေပါ့ဟဲ့…သူ႔ခေလးေတြ ဘယ္ထားရက္ခဲ့ပါ့မ လဲ….မဟုတ္တာ…”  ပုံ႔ပုံ႔ ငိုင္ေတြေတြေလး ျဖစ္သြားရသည္..။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုပင္ ႏႈတ္မဆက္ေတာ့ပဲ အိမ္ေပၚ သို႔ ေျပးတက္ လာသည္..။ ကိုသက္ေအာင္တို႔ သားအဖေတြက ျပင္ဆင္ ထုပ္ပိုးၿပီးကုန္ၾကၿပီ ျဖစ္သည္..။   “ သား…ကိုႀကီး…အန္တီေလးနဲ႔ ေနခဲ့မ လား…ဟင္……..”  “ဟင့္အင္း…ေဖႀကီးနဲ႔ပဲ လိုက္သြားမွာ….သေဘၤာစီးမွာေနာ္….ေဖႀကီး….”   ပုံ႔ပုံ႔ ႏႈတ္ခမ္းေလး ျပတ္ထြက္ လုမတတ္ ကိုက္ထားသည္..။ စူးရွၿပီး အဓိပၸါယ္ျပည့္ဝသည့္ အၾကည့္မ်ားႏွင့္လည္း ကိုသက္ေအာင္ကို ၾကည့္သည္..။  “ ဟင္း….ရ ပါတယ္….သြားၾကပါ….သြားၾက..ခုသြားၾက……“  ကိုသက္ေအာင္ ရင္ခြင္ထဲမွ သားငယ္ေလးက လန႔္ငိုသည္..။ စူးစူးဝါးဝါး  ေအာ္ဟစ္လိုက္ေသာ ပုံ႔ပုံ႔အသံက ဟိန္းတက္သြားသည္..။

“ ဟဲ့….ဒီေကာင္မေလး….ေဘးအိမ္ေတြ ၾကားကုန္ၿပီ….ခက္ေတာ့တာပဲ….”   ေဒၚေလးက အေျပးအလႊား လာဆူၿပီး ပုံ႔ပုံ႔ကို အိပ္ခန္း ထဲ ဆြဲေခၚသြားသည္..။  “ အဲဒါေၾကာင့္ သမီးကို ေျပာတာ….ေမေမတို႔ စီမံသလို နာခံပါလို႔….”   “ ဟင္း……ေဝးေသးတယ္…..အစ္မ ေသလို႔ ညီမကို ဆက္ယူတဲ့လူေတြထဲမွာ က်မ အပါမခံႏိုင္ဘူး…. ေနပေစ….ခေလးေတြကို လြမ္းရလို႔ သမီးအသဲေတြ ကြဲခ်င္လဲ ကြဲ ပေစ…ဒီလိုမ်ိဳးေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မယူဘူး….” “ ဟာ…..တိုးတိုးလုပ္စမ္းပါ..ဟယ္… မယူခ်င္လဲ ေန… ေဘးအိမ္ေတြၾကားလို႔ ရွက္ စရာေတြ ျဖစ္ကုန္မယ္….”   ကိုသက္ေအာင္ အသံေတြကို ေက်ာခိုင္းပစ္လိုက္သည္..။ အိမ္ေရွ႕၌ ေခၚထားေသာ မာဇဒါေလးဘီးကား ေလးက အဆင္သင့္ ေရာက္လာသည္..။ ထိုင္တတ္ခါစ ကေလးငယ္ကို ဒ႐ိုင္ဘာအား ခဏခ်ီခိုင္းထားၿပီး အထုပ္အပိုးေတြကို ကား ေပၚ ပစ္တင္ၿပီး သားႀကီးကို လက္ဆြဲကာ ေျပးဆင္းခဲ့ၾကသည္..။ ေနရစ္ေတာ့ ပုံ႔ပုံ႔….နင္အမုန္းႀကီးမုန္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္ နင့္ မ်က္စိေအာက္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ မျမင္ေစရေတာ့ပါဘူး…ပုံ႔ပုံ႔ရယ္…။ ရင္ထဲမွာ တစစ္စစ္ နာက်င္ ကိုက္ခဲေနေလသည္..။ သားႀကီး က ျဖတ္သန္းေမာင္းႏွင္သြားေနေသာ ကားမ်ားကို တာ့တာလုပ္ရင္း လိုက္ပါလာသည္..။ သားငယ္ေလးကမူ ကားသံ ဟြန္းသံမ်ား  ၾကားတိုင္း ဖေအ့လည္ပင္း ကို တင္းတင္းေလး ဖက္ထားတတ္သည္..။

ေလယူရာ လြင့္ရေပအုံးေတာ့မည္…။ အရာခပ္သိမ္းေ႐ြ႕လ်ားေျပာင္းလဲေနတာပဲ မဟုတ္လား….။   ကိုသက္ေအာင္ ဆိုတာကလည္း  ေလာကႀကီးထဲက လူသားတစ္ေယာက္ေပကိုး…။ ေလာကဓံ တရားက က်ီစားျခင္းကိုေတာ့ ခံေပအုံးေပါ့…။ ကိုသက္ေအာင္ ဇာတိ ေျမ မဟုတ္ေသာ ႐ြာကေလးက အေမ့ခ်က္ျမႇဳပ္႐ြာျဖစ္သည္..။ လူမွန္း သိတတ္စကတည္းက ရန္ကုန္မွာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရ သည့္အတြက္ ေတာ႐ြာေလး၌ ျမင္ျမင္သမွ် သစ္ဆန္းေနသည္..။ ေအာ္…ဒုကၡႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရမွ မိဘအရိပ္ကို သတိရတတ္ၾကေလျခင္းပါ…လား……။  “ ဒီမွာ….ခင္ဗ်ာ…(….) ႐ြာေလးကို ဘာနဲ႔ သြားရမလဲ ..ခင္ဗ်ာ…”   “ ဟ…ေနအုံး…ေတာ႐ြာက လွည္းႀကဳံ ရွိ တယ္….၊ ေဟ့ ခ်က္ေဖာင္း…. ”  ေတာ႐ြာေလးမွ ထင္းလာခ်ေသာ လွည္းႀကဳံႏွင့္ ကိုသက္ေအာင္တို႔ သားအဖတစ္ေတြ လိုက္လာ ၾကရသည္..။ သစ္ႀကီးဝါးႀကီး စိမ့္ေအးေနေသာ ပတ္ဝန္းက်င္၌ တဒဂၤ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာေသာ အရသာကို ခံစားရသည္..။  “ ခေလး  က ငယ္ငယ္ေလးပဲ…မေအကေရာ…ဗ်….ကိုယ့္ဆရာ…”  “ ဆုံးသြားတာ…တစ္ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတယ္…ဗ်ာ…ေတာမွာ အေမရွိတယ္… ေလ…..”   “ဘယ္သူမ်ားတုန္းဗ်….ဟဲ့…ေအာ္…ဒီႏြား…“   “ ေဒၚနန္းအိမ္ပါ…သိလားဗ်…”   “ဟား…သိပ္သိေပါ့ဗ်ာ…. ဒါဆို  က်န္းမာေရးမႉးကိုသက္ေမာင္နဲ႔ ညီအစ္ကိုေပါ့..ဟုတ္လား…၊ ၿမိဳ႕မွာ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ရွိတယ္ေျပာတာ ခင္ဗ်ားကိုး…”

“ ကိုသက္ေမာင္က အငယ္ပါ…ဟုတ္တယ္…က်ေနာ္က အႀကီးေလ…”   လွည္းက အမိုးေတာ့မပါ..၊ ေစာင္းက်ေနေသာ ေနေရာင္ တြင္ ေခြၽးျပန္ေနၾကသည္..။ သားႀကီးက လွည္းစီးရသည္ကို အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ေနရွာသည္..။ ႐ြာအဝင္ လွည္းလမ္းက ဂဝံေက်ာက္ မ်ားႏွင့္ နိမ့္ဆင္းသြားသည္..။  “ ၿမဲၿမဲ ကိုင္ထားဗ်ိဳ႕…က်ဳပ္ႏြားေတြက ထိန္းရတာ နဲနဲခက္တယ္..”   လွည္းသမား ခ်က္ေဖာင္းက  ေျပာေျပာဆိုဆို နဖားႀကိဳးကို ေတာင့္ေပးရင္း လွည္းလမ္းေခ်ာက္အတိုင္း ေမာင္းခ်လိုက္သည္..။ ဝ႐ုံးသုံးကားေလး ျဖစ္သြား သည္..။  “ ဗ်ိဳး ဆရာေလး….ၿမိဳ႕က ခင္ဗ်ားအစ္ကို လာသဗ်ိဳ႕….ပစၥည္းေတြနဲ႔…”   ခ်က္ေဖာင္းက အသံဝါႀကီးနဲ႔ ေအာ္ၿပီး အိပ္ယာ လိပ္ ၊ ေသတၱာမ်ား ခ်ေပးသည္..။ ကိုသက္ႏွင့္ သူ႔မိန္းမတို႔ အေျပးအလႊား ထြက္လာၾကသည္..။  “ ကိုႀကီး သတင္းၾကားၿပီးကထဲက  ေမွ်ာ္ေနၾကတာ….”   “သီ…ဆုံးဆုံးခ်င္း လာဘို႔ပဲ…ကိုသက္…. ၊ သီ့ ေဆြမ်ိဳးေတြက ဆြဲထားလို႔…”   စကားတေျပာေျပာနဲ႔ အိမ္ ၿခံဝိုင္းထဲ ဝင္လာခဲ့ၾကသည္…။ သရက္ပင္အိုႀကီးမ်ား ၊ ဝါးပိုးဝါးမ်ားေၾကာင့္ ေနေရာင္မထိုးပဲ စိမ့္ေအးေနသည္..။

“ ဦး….ဦးေရ…ဦး….ဒီမွာ ေရဒီယိုေလး က်က်န္ခဲ့တယ္……”  “ ဟာ…ဟုတ္သားပဲ….ဘယ္နားက ေတြ႕တာလဲ..သမီး..ဟင္….”  “ ႐ြာ အဝင္…လွည္းလမ္းေခ်ာက္ထဲက….”  ကိုသက္ေအာင္ ေရဒီယိုေလး ကမ္းေပးေနေသာ မိန္းခေလးမ်က္ႏွာကို အမွတ္မထင္ ၾကည့္ လိုက္မိသည္..။ ရင္ထဲဝယ္ ဒိန္းခနဲ ခုန္လႈိက္သြားရသည္..။  “ ပုံ႔ပုံ႔နဲ႔ တူလိုက္တာ….”  ပုံ႔ပုံ႔ကဲ့သို႔ မ်က္ခုံးေလးေတြ ေမွာင္ေနသည္..။  ႏႈတ္ခမ္းေလးက ဖူးဝင္းစိုေဖာင္းေနသည္..။ ႐ႊန္းလဲ့ေတာက္ပေသာ မ်က္ဝန္းေလးမ်ားက ျဖဴစင္ၾကည္လဲ့ေနၾကသည္..။ တစ္ခုပဲ…  ရွိသည္..။ ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္က ပုံ႔ပုံ႔ထက္ က်စ္လစ္မာေၾကာသည္…။ ဖိနပ္စီးမထားေသာ ေျခေထာက္၌ ႐ႊံ႕နီတို႔ လိမ္းက်ံ ေပလူး ေနသည္..။ ေယာက္်ားရွပ္အက်ႌတစ္ထည္ကို ဝတ္ထားသည္..။ ပုဆိုးေဟာင္းတစ္ထည္ကို စလြယ္သိုင္းကာ ပုဆိုးထဲ၌ သရက္သီး  အခ်ိဳ႕ ၊ ဟင္း႐ြက္အခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ရသည္..။ အသက္…၁၈ ႏွစ္ထက္ မပိုေလာက္ေသးေသာ သည္အ႐ြယ္ေလးကို ၾကည့္ၿပီး ရင္ခုံမိ သည့္အတြက္ ကိုသက္ေအာင္ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ မလုံမလဲ ျဖစ္ရသည္..။

ေကာင္မေလးကလည္း သူ႔ကို စူးစူးဝါးဝါးႀကီး စိုက္ၾကည့္လိုက္ေသာ ကိုသက္ေအာင္ အၾကည့္ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာေလး ရဲခနဲ ျဖစ္ကာ  လွည့္ထြက္သြားေလေတာ့သည္..။ ကိုသက္ေအာင္ ညီက ကိုသက္ေအာင္ ပုခုံးကို ကိုင္ၿပီး…   “ ဒီခေလးမေလးက သနားစရာ ကို ႀကီးရဲ႕…. ေမာင္ေလးနဲ႔ ညီမေလးကို လုပ္ေကြၽးေနတာ..၊ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ကလည္း မူး႐ူးေနတာနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနတာ…”    “ မိဘ ေတြကေရာ…ကိုသက္…ဟင္…”  “ ဖေအႀကီးက ဆုံးသြားတာ ၾကာၿပီ….၊ မေအကလဲ ေနာက္လင္ယူတာ မၾကာေသးဘူး….၊ က်န္ခဲ့ တဲ့ ခေလးေတြက ဥမမယ္ စာမေျမာက္ေတြခ်ည္းပဲ….”   ညေနစာအတြက္ ခ်က္ျပဳတ္ၾကေသာအခါ ညေနက ေတြ႕ခဲ့ရေသာ ခေလး မဆီမွ ဟင္း႐ြက္အခ်ိဳ႕ ဝယ္ၾကသည္..။   “ အဲဒီလိုပဲ ….ေတာတိုးၿပီး ေရာင္းခ်စားရင္း အသက္ရွင္ေနၾကရတာ…ကိုႀကီး…”   ေနာင္ ေသာအခါ ကိုသက္ကပင္ ထိုခေလးမ်ားကို အခါအားေလ်ာ္စြာ အဝတ္အစားမွ အစ ေထာက္ပံ့ေနရေၾကာင္း သိလာရေလသည္..။

“ ေတာထဲက ဟာမ သူဟာသူၿဖဲ နီတာရဲ….”  “ အယ္…ကိုခ်က္ေဖာင္းႀကီးက ညစ္ပတ္တယ္….ေတာ့…သြား မသိဘူး…”   “ နင့္ ေစာက္ပတ္…ညစ္ပတ္ရမလား…ဟ…၊ ဒါစကားထာဖြက္တဲ့ဥစၥာ…လီး….”   ခ်က္ေဖာင္း ၊ ေျခာက္ေစာင္း ၊ ေယာင္ပြ ၊ တို႔က မိန္းခ ေလးမ်ားႏွင့္ အဖြဲ႕က်သည္..။ လသာေသာ ညမ်ားတြင္ ေျမရွင္းေသာ ကိုသက္တို႔ အိမ္ေရွ႕ကြက္လပ္၌ ထုတ္စည္းတိုး ၊ တြတ္ထိုး ၊  ဖန္ခုန္ ၊ ၾကက္ဖခြပ္တမ္း ကစားၾကသည္..။ ခ်က္ေဖာင္း ၊ ေျခာက္ေစာင္း ၊ ေယာင္ပြ ဆိုသည္မ်ားကလည္း နာမ္စားမ်ားသာ ျဖစ္ၾက သည္..။ ျမင့္သိန္း ၊ စိန္လွ ႏွင့္ ေအာင္ၾကည္တို႔မွာ နာမည္ရင္းမ်ား ျဖစ္ပါသည္..။  ကိုသက္ေအာင္အပါအဝင္ လူႀကီး လူငယ္  လူလတ္မက်န္ စကားထာဝိုင္း၌ ပါဝင္ႏိုင္ၾကသည္..။ ယခုလည္း လူ၂၀ ခန႔္ ဝိုင္းႀကီး ဖြဲ႕ထားၾကသည္..။  “ အံမယ္….လြယ္လြယ္ ေလး….အဲဒါ ေတာက္တဲ့ဥ……”  “ မင့္ေမလိုး…မိန္းခေလးေတြ ေဖာ္ရမဲ့ အလွည့္ကြ…ေယာင္ပြရဲ႕…”   “ အဲ…ဟုတ္သားပဲ…ေယာင္ လို႔….”  ဝိုင္းရယ္ ၾကသည္..။

“ နင့္ဟာတြဲလဲ နီတာရဲ…ကဲေဖာ္စမ္း….“  ေဒၚဖားမက ယုတ္ကန္းသည္..။ ေဆးလိပ္မီးတဖြားဖြား ဖြာရင္းက ထေျပာသည္…။    “  ဟာ…ေဒၚဖားမ..ဒါ ခင္ဗ်ား ယုတ္ကန္းတာ….”  “ ဘာယုတ္ကမ္းရမွာလဲ…ဟဲ့…၊ နင္တို႔ေဖာ္ၾကည့္ပါလား…ဟင္းဟင္း…”   “ ေဟ့ ေကာင္ေတြ ..တြဲလဲႀကီးတဲ့…နီတာရဲႀကီးတဲ့…ဘာျဖစ္မလဲ…”  “ ဖိုးေလးခ်စ္ ကြၽဲသိုးႀကီး သိုႀကီးပဲ ျဖစ္မယ္….ဟားဟား…ဟား..”    “ မွားတယ္…မွားတယ္…ငွက္ေပ်ာဖူးကို ေျပာတာ….”   စကားထာဝိုင္းက အၿပိဳင္အဆိုင္ ၾကမ္း ၾကမ္းလာၾကသည္..။   “ နင့္ကို ငါခ်  ..ငါ့ကိုနင္တက္ခ်…အဲဒါ ဘာလဲ..ဗ်….”  “ ဟဲ့…မေအလိုး ခ်က္ေဖာင္း…နင္ အဲဒီအထိေတာ့ မစုတ္ပဲ့နဲ႔….”  “ စကားထာပါ..ဗ်ာ… ေဖာ္ႏိုင္ရင္ သိလာမွာပါ…”  စကားထာဝိုင္း ၿငိမ္သက္သြားသည္..။ ကိုသက္ေအာင္ပင္ စဥ္းစားမရ ျဖစ္ေနသည္..။ ေဒၚဖားမႏွင့္  လူႀကီးပိုင္း ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ သည္..။ ကိုသက္ေအာင္ စိတ္ဝင္စားေနရေသာ ခေလးမေလး အပ်ိဳဝိုင္းကလည္း တြတ္ထိုးေနၾက သည္..။ ဘယ္သူမွ ေဖာ္မရၾက…။

“ ပန္းေပးပလား….ေျပာလိုက္ေတာ့မယ္…ေနာ္..”  ခ်က္ေဖာင္းက ထေအာ္သည္..။ လမင္းႀကီးက ပို၍ ပို၍ သာလာေနသည္..။  “  ကဲ…ေပးၿပီ ဟာ… ေဖာ္….”  ေယာက္်ားေလးစိတ္ႏွင့္ ေယာက္်ားေလးလို ဝတ္တတ္ေသာ မယ္စိန္က ေျပာသည္..။    “ ကိုသိန္း ေမာင္နဲ႔ မမယ္ခင္ေပါ့..ဗ်….သြားၾကည့္ပါလား…“ “ ဝါး…ဟားဟား…ဟား…ဟား…”   ဝိုင္းထဲမွာ ရယ္သံမ်ားက မရပ္ၾကေတာ့…။  ကိုသက္ေအာင္ပါ အူလႈိက္သဲလႈိက္ ရယ္မိသည္..။ ကိုသိန္းေမာင္က ေပါင္တစ္ဖက္ မရွိ ၊ မမယ္ခင္က မ်က္လုံးကြယ္ေနေသာ  လင္မယား…။  “ သြား …ေကာင္းေကာင္း မဖြက္ပဲနဲ႔..ေျခာက္ေစာင္းတို႔ အုပ္စု…”  ဤႏွယ္ ေတာ႐ြာကေလး၌ ကိုသက္ေအာင္ အေန ေပ်ာ္လာသည္..။ ညီျဖစ္သူက သူႏွင့္အတူ ေဆးထိုးအပ္ ကိုင္ေစခ်င္သည္..။ ကိုသက္ေအာင္က ေပါက္တူး ကိုင္သည္..။  “ ဟို ခ ေလးမ နာမယ္ ခုထိ ငါမသိေသးဘူး…ကြ ကိုသက္…”   “ ဟာ…ဘာသိစရာ လိုသလဲ..ကိုႀကီးကလဲ….”   “ အာ….တစ္႐ြာထဲ ေနၿပီး  နာမယ္မသိဘူးဆိုေတာ့ ကြာ ..မင္းကလဲ…”  “ ဒါျဖင့္ …ကိုႀကီးဖာသာ ေမး…”   ကိုသက္ေအာင္က…“ သမီးနာမယ္က ဘယ္လိုေခၚ လဲ့ကြဲ႕…သမီး…”  “ ငယ္ငယ္က အေမေခၚတာ…ခ်ီးေပတဲ့..ကိုေလးက ေခၚေတာ့ အာၿပဲတဲ့….ခုေတာ့ ေခြးမလို႔ ေခၚၾကတယ္ေလ… ဟြန္း …စြာလို႔တဲ့…” ကိုသက္ေအာင္ ရင္နင့္စြာ ရယ္ေမာမိသည္..။

“ ဒါဆို…ဦးက သမီးကို မေခြးမ လို႔ပဲ ေခၚရမွာေပါ့…ဟ.လား…”  “ အင္း…တစ္႐ြာလုံးက ဒီလိုပဲ ေခၚေနတာကိုး…“   “ မေကာင္းပါ ဘူး…ဦး နာမယ္ေပးရမလား….ဦးက ေ႐ြးတတ္တယ္ကြ…“  “ ဟင့္အင္း…ေနပေလ့ေစ…ေပးမေနနဲ႔…အလကားပဲ ေခြးမလို႔ပဲ ေခၚ ၾကမွာ…”  “ ဒါဆိုလဲ …ဦးက သက္သက္ေခၚဘို႔ နာမယ္ ေလး ေ႐ြးထားတယ္..သိလား…”  “အင္း…အင္း….ေ႐ြးေပါ့…”   ကြမ္းသီး ျခမ္းကို တၿမဳံ႕ၿမဳံ႕ဝါးရင္း အေလးမထားသလို ျပန္ေျပာသည္…။ ေတာင္ယာတဲေလးထဲ၌ ေရေႏြးအိုးက မီးခိုးမ်ား အူထြက္ ေနသည္..။ ေႏြညေနသည္ သစ္႐ြက္ေလတိုးသံမွ တပါး တိတ္ဆိတ္ေနသည္..။ တစ္ခါတစ္ရံ တဲေခါင္မိုးသို႔ လာနားေသာ စာကေလး ငွက္မ်ားက တက်ိက်ိ အသံေလးမ်ားကို ၾကားရတတ္သည္..။  “ သမီး…မသိခ်င္ဘူးလား….”  “ ဟင့္အင္း….မသိခ်င္ဘူး…ဘာလုပ္ ဖို႔လဲ…”  ေရေႏြးအိုး မီးထဲသို႔ ထင္းေခ်ာင္းတစ္ခု ေမႊေႏွာက္ထိုးထည့္ရင္း ေျပာလိုက္သည္..။ မ်က္ႏွာႏုႏုေလးက ၾကမ္းတမ္းေသာ  ဘဝဒဏ္ကို ရင္ဆိုင္ထားရဟန္ ႏြမ္းေနသည္..။

“ ေခြးမေရ…ပဲသီးေတာင္း လာ႐ြက္ေတာ့…ေဟ့….ျပည့္ေနၿပီ…”  ကိုသက္မိန္းမ မခေလးမက လွမ္းေအာ္လိုက္မွ အနားစုတ္ၿပဲေန ေသာ ထမီစေလးကို စုကိုင္ကာ ဒေရာေသာပါး ထေျပးသည္..။ ႏွစ္လက္မခန႔္ ေထာင့္တန္းၿပဲေနေသာ ထမီေလးေအာက္မွ ဖင္သား ဝင္းဝင္းေလးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္..။ ကိုသက္ေအာင္ ေပါက္တူးဆြဲၿပီး တဲေလးအတြင္းမွ ထြက္လာခဲ့သည္..။  မခေလးမက ပဲသီး ေတာင္းကို ပင့္ေပးရင္း ကိုသက္ေအာင္ကို လွမ္းၾကည့္သည္..။    “ အစ္ကိုႀကီးကလဲ ေတာင္ယာထဲ မဆင္းပါနဲ႔ ဆို…အလကား လုပ္ ႏိုင္တာလဲ မဟုတ္ပဲနဲ႔…”   “ ရန္ကုန္မွာ ဦးက ဘာလုပ္လဲ..အစ္မ…”   “ စာေရးဆရာတဲ့ဟဲ့…ဘာမွ လုပ္ရတာမဟုတ္ဘူး…”   “  ေအာ္….စာေရးဆရာ ကိုး…”  စာမတတ္ေသာ ေခြးမရင္ထဲ၌ စာေရးဆရာႀကီးကို ႐ိုေသေလးစားသြားမိသည္..။ စာေရးဆရာႀကီးက  သူ႔ကို နာမယ္ေ႐ြးေပးမဲ့ အေၾကာင္း မခေလးမကို မေျပာျဖစ္ေတာ့…။   ေတာ႐ြာဘုရားပြဲက ႏွစ္တိုင္း စည္ကားသည္..။ ေခြးမတို႔  အပ်ိဳျဖန္းေလးေတြ အဖို႔ ျခစ္ျခဳတ္စုေဆာင္းထားသမွ် စုဗူးေတြ ေဖာက္ၾက ၊ အဝတ္ေတြ ခ်ဳပ္ၾက ၊ တစ္လုံးတည္း ရွိေသာ ႐ြာလယ္  ေဒၚေအးျမတို႔ စက္မွာ လက္မလည္ႏိုင္…။

ေခြးမ စုဗူး ဝါးက်ည္ေတာက္က အေႂကြခ်ည္း ထြက္လာသည္..။ စုစုေပါင္း တစ္ရာ့ဆယ့္ငါးက်ပ္ ရသည္..။ မယ္စိန္ႏွင့္ မမိေအးတို႔ က ေဈးႀကီးေသာ အိတုံရွန္ကို မွန္းေနၾကခ်ိန္တြင္ ေခြးမက သာမန္ ဝတ္ရ႐ုံ ထမီတစ္ထည္ကိုပင္ မနည္း စဥ္းစားေနရသည္..။  “  အစ္မ…က်မကို စိုက္ၿပီး ထမီဝယ္ခဲ့စမ္းပါေနာ္….”  မခေလးမ ၿမိဳ႕ေဈးသို႔ တက္ေသာအခါ လုပ္ခေႂကြးယူစနစ္ျဖင့္ မွာရသည္..။ ကို သက္ႏွင့္ သူ႔ခေလးမ်ား ၊ ကိုသက္ေအာင္ႏွင့္ သူ႔သားသားတို႔ႏွစ္ေယာက္ပါ ပါလာသျဖင့္ ၿမိဳ႕ေဈး၌ ထမီ အေပါစားဝယ္ေသာအခါ ကို သက္ေအာင္ ေမးမိသည္..။ ေခြးမဘို႔ဟု သိရသည္ႏွင့္ ကိုသက္ေအာင္ ႐ြာမွ အတူလာေသာ မိန္းကေလးမ်ား ခ်ဳပ္ၾကသည့္ အေရာင္ အေသြးဆင္တူ ပိတ္စကို ႏွစ္စုံ မွာခ်ဳပ္ၿပီး ယူလာခဲ့သည္..။  ကိုသက္ေအာင္က ေခြးမ ေပ်ာ္သြားလိမ့္မည္ ထင္ထားခဲ့မိသည္..။ ေခြးမ ကို မခေလးမ တို႔ အဝတ္မ်ား သြားေပးေသာအခါ ကိုင္တြယ္ၾကည့္႐ုံသာ ကိုင္သည္…။ ၿပီးေတာ့ ျပတ္သားစြာ ျငင္းဆိုသည္..။

“ က်မ ဒါမ်ိဳး မွာတာမဟုတ္ဘူး….မလိုခ်င္ဘူး…”   “ ဟဲ့…ဒါ …နင့္ကို သူမ်ား လက္ေဆာင္ေပးတာ…ေခြးမရဲ႕….“  “ ဘယ္သူက ေပး တာလဲ…ဒီေလာက္အမ်ားႀကီးကို ..”  “ ေနာက္ေတာ့ သိမွာေပါ့…ဟယ္…ယူထားလိုက္ပါ…”   ထိုႏွစ္ ဘုရားပြဲ၌ ေခြးမ ေရွ႕တန္း၌  တန္းစီခြင့္ ကန္ေတာ့ပြဲ ႐ြက္ခြင့္ ရလိုက္သည္..။ ေတာ ဆိုေပမယ့္ အဝတ္အစားျဖင့္ ခ်ိန္ထိုးၿပီး တန္းစီခိုင္းေသာ အေလ့အထ ရွိေန ေသးသည္..။ ကိုသက္ေအာင္ ဦးစီးေသာ ကာလသားတစ္သိုက္က အိုးစည္ဝိုင္းျဖင့္ သံခ်ပ္ ေတြ ထိုးၾကသည္..။ လူႀကီးေတြ အရမ္း သေဘာက်ေနၾကသည္..။   “ ေမာင္သက္ေအာင္ ေရာက္လာမွ ဒို႔႐ြာေလး စည္ကားလာသေဟ့…”   သည္လိုႏွင့္ ကိုသက္ေအာင္ ႐ြာ ထဲ၌ ဝင္ဆန႔္လာသည္..။ လူခ်စ္လူခင္လည္း ေပါလာသည္..။  “ ေခြးမ…နင့္အက်ႌ နဲ႔ထမီက ငါးရာေက်ာ္ ေအ့….သိရဲ႕လား….”   “  ဟင္…မမယ္စိန္က ဘယ္လိုလုပ္ သိလဲ…”   “ ကိုသက္ေအာင္ႀကီး ငါ့ကို ေခၚၿပီး လိုက္ဝယ္တာ…ေတာ္ေရ႕…၊ အမေလး…ဒါဆို  ခ်ာတိတ္ ႀကိဳက္ပါ့မလား မသိဘူး…လိုလိုမယ္မယ္ အပူေရာင္ အေလးေရာင္ ႏွစ္စုံခ်ဳပ္မွ….နဲ႔ ဗ်ာကိုမ်ားေနတာပဲ…ဟဲ့…”    “  ဟင္…ကိုသက္ေအာင္ႀကီး ခ်ဳပ္ေပးတာလား…ငါက မခေလးမတို႔ အရင္လိုပဲ…ဝယ္ေပးတာမွတ္ထာ ေတာ့…”  “ ေအး….ငါေျပာ တယ္လဲ…မေျပာနဲ႔အုံး….ဟြန္း….”  ေခြးမ ရင္ထဲ မၾကည္မလင္ ခံစားရသည္..။ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ ဒီလူႀကီးက ဘာလို႔ ငါ့ကို အဝတ္ ေတြ ခ်ဳပ္ေပးရတာလဲ…သနားလို႔လား …ေခြးမအတြက္ ပထမဆုံးေသာ အိပ္ပ်က္ညေလး ႀကဳံခဲ့ရသည္..။

“ အစ္ကိုႀကီး…စဥ္းစားၿပီး ပလား…၊ ေသခ်ာၿပီ လား….” “ စဥ္းစားၿပီးမွ ေျပာတာ….ကိုသက္ရ….ေသခ်ာတယ္…..”   “  ေကာင္မေလးက သိပ္ငယ္ေသးတယ္….ဒါေပမယ့္ သူ႔ဦးေလးေတြ အသိုင္းအဝိုင္း တီးေခါက္ၾကည့္ပါအုံးမယ္….”   ကိုသက္ေအာင္  ခ်စ္ေသာ ခ်ာတိတ္ကို လက္ထပ္ရန္ အဆင့္ဆင့္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ၿပီး ေနာက္တစ္ႏွစ္ သၾကၤန္ရက္ အတက္ေန႔၌ မဂၤလာေဆာင္လိုက္ ၾကသည္..။ ကိုသက္ေအာင္ကိုယ္တိုင္က ကံေကာင္းေလသလား ၊ ကံပဲ ဆိုးခ်င္ေလသလား မသိ..။ မႏူးမနပ္ မလည္မဝယ္ႏွင့္ ေခြးမ ေလးက အသက္ ၁၈ ႏွစ္ အ႐ြယ္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳရန္း လက္ခံခဲ့သည္..။  “ ခ်ာတိတ္…အစ္ကို႔ကို ခ်စ္လား…ဟင္….”    “  ဟင့္အင္း….မခ်စ္ဘူး……”   “ ဟဲ ဟဲ…ဟဲ….”   “ ေနာက္တာမွ မႈတ္တာ… ခေလးဖေအႀကီး ဘယ္ခ်စ္မွာလဲ…လို႔…”   “ ဘာ…..ဘာ ေျပာတယ္…”  မဂၤလာေဆာင္ မ႑ာပ္ဆီမွ ဆူညံေသာ ဓါတ္စက္ဖြင့္သံ ၾကားေနရသည္..။ မယ္ဒလင္ တစ္လက္ ေအာ္ဂင္ ဂစ္တာ  ..တစ္ခုခုျဖင့္ သီခ်င္းဆိုခ်င္သူေတြကလည္း ဒုနဲ႔ေဒး ျမဴးေပ်ာ္ေနၾကသည္..။ မူး႐ူးေနၾကသည္..။   ကိုသက္ေအာင္ ရင္၌ အမွား  မုန္တိုင္းႀကီး ျပင္းျပင္းျပျပ ႐ိုက္ခတ္လႈပ္ရမ္းေနေလၿပီ…။ သတို႔သမီးအတြက္ စံပယ္ပန္းကုံးမ်ား ထည့္ထားေသာ ဆကာကုံးေလး က အခန္းေထာင့္မွာ ရွိသည္..။ ေလတိုးသျဖင့္ ယိမ္းထိုးလႈပ္ရွားေနေသာ မီးခြက္မွ အလင္းေရာင္ေလးက က်ဥ္းေျမာင္းေသာ အခန္း ေလးထဲ၌ မႈံဝါးဝါး လင္းေနသည္..။

“ ငါကေတာ့…နင့္ကို ခ်စ္တယ္….” “ ခ်စ္ေပါ့…အို႔…“   ေျပာေျပာဆိုဆို က်စ္လစ္သန္မာေသာ ကိုယ္လုံးေလးကို ေပြ႕ယူၿပီး အိပ္ယာ ထဲသို႔ လွဲခ်လိုက္သည္..။ ျခင္ေထာင္က အလိုလို လုံးေထြး က်လာသည္..။   “ အဲဒီလို…မလုပ္နဲ႔…ဦးရယ္….က်….က်မ ….ေၾကာက္ တယ္…..“  “ မနက္ဖန္ပဲ…မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မဲ့ဟာ…ခေလးရယ္…ေနာ္…“   “ အို….ဟင့္အင္း….ဟင့္အင္း……….”   “ မလုပ္ပါ နဲ႔…..မလုပ္..ပါနဲ႔…ဆို……..”  ခ်ာတိတ္အသံက တအားေအာ္ဟစ္သံမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္…။ မ်က္ႏွာေလး ရႈံ႕မဲ့ၿပီး ႐ုန္းကန္ တြန္းထိုးေန ျခင္းမ်ိဳးသာ ျဖစ္သည္..။ ကိုသက္ေအာင္က ပထမဆုံး ျခင္ေထာင္ကို ေသခ်ာ ခ်လိုက္သည္…။ ခ်ာတိတ္က လူးလဲ ထရန္ ႀကိဳးစား လိုက္ေသးသည္..။ ကိုသက္ေအာင္က လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ခ်ာတိတ္ကို ေပြ႕ဖက္ထားလိုက္သည္..။   “..ဦး…အ…အဟင့္…မလုပ္ ပါ နဲ႔…ဦး ရယ္…..က်မ ေၾကာက္တယ္….“  အတန္တန္ ေတာင္းပန္ေနသည့္ၾကားမွ အေပၚအက်ႌေလး ကြၽတ္သြားေလသည္..။ ဝယ္ ၿပီးကာစ ဘရာစီယာေလးသာ က်န္ေတာ့သည္..။ အ႐ြယ္သစ္သစ္ ဖူးပြင့္စ စပယ္ငုံေလး အစုံအလား သန႔္စင္ေမႊြးပ်ံ႕ ေနေသာ  ရင္သားေလးႏွစ္မႊာကို ဘရာစီယာေပၚမွ ဖိ၍ ပြတ္သပ္နမ္းရႈံ႕လိုက္သည္..။

ခ်ာတိတ္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ပူေႏြးခ်ိဳၿမိန္စြာ စိတ္ႀကိဳက္ စုတ္ယူလိုက္သည္..။ တအင္းအင္း ေကာ့တက္သြားရွာေသာ ခ်ာတိတ္ခါးေလး မွ ထမီစကို ေလွ်ာ့ခ်ပစ္လိုက္သည္..။ ခ်ာတိတ္လက္ဖဝါးေလး အစုံက သူမဟာေလးကို စုံကိုင္အုပ္ထားလိုက္သည္..။   လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို စုထားသလိုျဖစ္ေန၍ ရင္သားလုံးလုံးေဖြးေဖြးေလးက ေပါက္စီေလးမ်ား ပမာ လုံးတက္လာသည္..။ ႏို႔သီး ေခါင္းေလးမ်ားက ေရသဖန္းသီးအမွည့္လို ရဲထြတ္နီျမန္းေနသည္..။ ကိုသက္ေအာင္က အေပၚမွ ခြစီးၿပီး ႏို႔သီးေလးႏွစ္လုံးကို ပြတ္ သပ္ဆုပ္နယ္ေပးလိုက္ၿပီး ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို ဖိႀကိတ္ၿပီး ေခ်ေပးလိုက္သည္..။  “ အ……အေမ….အေဖေရ…..အမေလး….အ ေမ့…”  ေခါင္းေလးကို ဘယ္ညာ တြင္တြင္ ရမ္းခါရင္ အံကေလး ႀကိတ္ခါ တိုးတိုးေလး ႀကိတ္ေအာ္သည္..။ အသားေလးမ်ားက  မွ်ားဆိပ္သင့္ေသာ သမင္မေလးႏွယ္ တုန္ခါေနသည္..။ ကိုသက္ေအာင္က မႈံဝါးဝါး မီးေရာင္ျဖင့္ ခ်ာတိတ္ေပါင္ၾကားကို ၿဖဲၾကည့္ လိုက္သည္..။ ခ်ာတိတ္က အေမႊး မစုံ…။ ေစာက္ေမႊးဆို၍ တစ္ပင္တစ္ေလမွ်ပင္ ရွာမေတြ႕…။ ရင့္ေထာ္ ၾကမ္းတမ္း ရႈပ္ပြသည့္  ေစာက္ေမႊးရင့္ရင့္ႀကီးမ်ားၾကားမွ ၿပဲအာေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမ်ားကို လိုးခဲ့ရေသာ ကိုသက္ေအာင္အတြက္ အေမႊးႏုႏုေလးမ်ားသာ  ရွိေသးေသာ ေစာက္ဖုတ္ေလးမွာ အဆန္းတက်ယ္ ျဖစ္သြားရသည္..။

“ လက္ဖယ္ထားေလ….ခေလး..ရဲ႕…”  “ ဟင့္အင္း…ဟင့္အင္း…..မဖယ္ဘူး…မဖယ္ဘူး……….”   အေၾကာက္အကန္ ျငင္းဆန္ေန ေသာ ခ်ာတိတ္လက္ေလးႏွစ္ဖက္ကို ခပ္တင္းတင္းေလး ကိုင္ဖယ္လိုက္ရာ ေဖာင္းမို႔ႏူးညံ့ေနေသာ ဆီးခုံေလးမွ ကြဲဆင္းသြားေသာ   ေပါင္ၾကားထဲ ညႇပ္ေနသည့္ ေစာက္ဖုတ္ ႏုႏုေလးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္..။ ကိုသက္ေအာင္က ပုဆိုးကို ေခါင္းေပၚမွ ေက်ာ္ၿပီး ခြၽတ္ ကာ ျခင္ေထာင္ေျခရင္းသို႔ ပုံခ်လိုက္သည္.။ အေမႊးၾကမ္းႀကီးမ်ားျဖင့္ ထူထပ္စြာ ေပါက္ေနေသာ ေဂြးဥတြဲတြဲႀကီးက ခ်ာတိတ္ေပါင္ ေလးေပၚသို႔ အပုံလိုက္ ေထြးက်ေနသည္..။ မတ္ေတာင္ေနေသာ ခေလးႏွစ္ေယာက္ရၿပီးသား လီးႀကီးက ဆာေလာင္စြာျဖင့္  ဆတ္ခနဲ ဆတ္ခနဲ တုန္ခါေနသည္..။ ေခြးမ က မ်က္စိမဖြင့္ပဲ တင္းေနေအာင္ မွိတ္ထားသည္..။ ေစာက္ဖုတ္ေလးက ၾကပ္ညႇပ္ၿပီး  တင္းေနေအာင္ ေစ့ေနသည္..။ ကိုသက္ေအာင္က လီးထိပ္ႀကီးျဖင့္ အကြဲေၾကာင္းေလးကို ထိုးကာ ေကာ္တင္ေပးလိုက္သည္..။

ျပစ္ခြၽဲေသာ အေရမ်ားက လီးထိပ္မွ စိုစြတ္စြာ ထြက္က်လာေလရာ ေစာက္ပတ္ကေလးမွာ ဝင္းလက္ေတာက္ပသြားေလသည္..။  သို႔ေသာ္ တင္းတင္းႀကီး ညႇစ္ထားသျဖင့္ ေစာက္ပတ္အကြဲေၾကာင္းေလးမွာ ေစ့ကပ္ေနေသးသည္..။ ကိုသက္ေအာင္က အကြဲ ေၾကာင္းေလးထဲသို႔ လီးထိပ္နီနီႀကီးကို ေတ့ကပ္ၿပီး ဖင္အားႏွင့္ ဖိခ်ေနေသာ္လည္း ေစ့ထားေသာ ပါးစပ္အတြင္းသို႔ ငွက္ေပ်ာသီး  ထိုးထည့္ေနရသလို ေခ်ာ္၍ ေခ်ာ္၍ ထြက္ေနျပန္သည္..။   ကိုသက္ေအာင္ ေခြၽးျပန္လာသလို အပ်ိဳစင္မေလးမွာလည္း ရွက္လြန္း ေၾကာက္လြန္းေနသျဖင့္ သတိမလစ္႐ုံတမယ္ ခံစားေနရရွာသည္..။   “ ညီမေလးကလဲကြယ္…လိမၼာသားနဲ႔…နဲနဲ ကားေပးပါဆို…..”    “ ေၾကာက္တယ္…အီး….ဟီး….ေၾကာက္…ေၾကာက္ တယ္…..”    ျပႆနာ အတုံးလိုက္ အတစ္လိုက္ ျဖစ္ေနရသည္..။ ေနာက္ဆုံး  ကိုသက္ေအာင္ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲကားလိုက္ၿပီး တစ္ေခ်ာင္းကို ပုခုံးေပၚ ဆြဲတင္ ထမ္းထားလိုက္ကာ က်န္တစ္ဖက္ကို ဖင္ႏွင့္ ဖိခ်  ထိုင္ထားလိုက္သည္..။ ထိုအခါမွ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ အပ်ိဳေပါက္မေလး၏ ဂယ္ေပါက္ေလးက ကိုသက္ေအာင္ ၏ ပစၥည္းႀကီး ထိပ္၌ ေတ့မိသြားၿပီး ရႈံ႕ခနဲ ျဖစ္သြားသည္..။

ကိုသက္ေအာင္ သိပ္ၿပီး အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ပဲ ဒစ္ႀကီးျမဳပ္သြားေအာင္ ပထမအဆင့္ အေနျဖင့္ လိုးသြင္းလိုက္သည္..။    “ ႁဗြ တ္…..အေမ့…..အီး…အိ..အိ……အေမေရ……အ..အား….”  အေတာ္ေအာ္ေသာ ေကာင္မေလးျဖစ္သည္..။ ေတာ္ပါေသး၏..။ စပီ ကာမွ ဖိုးဆိုခ်င္ တစ္သိုက္က အသံက်ယ္ေလာင္စြာျဖင့္ ဖုံးလႊမ္းထားသျဖင့္ အျပင္သို႔ က်ယ္ေလာင္စြာ အသံမထြက္ခဲ့ေခ်…။ စက တည္းက အေျခအေနက သိပ္မေကာင္းေခ်..။ ပစၥည္းခ်င္းက မမွ်မတ ျဖစ္ေနသည္..။ ဆင္လီးႏွင့္ ဆိတ္ဖင္ လိုးေနသလို ဘယ္လိုမွ  မဝင္ႏိုင္ေအာင္ တင္းၾကပ္လြန္းေနသည္..။   ကိုသက္ေအာင္ ကိုယ္တိုင္ပင္ က်င္စပ္ေသာ ေဝဒနာကို လီးထိပ္မွာ ခံစားေနရသည္..။  ေယာက္်ားဆိုသည္ကလည္း အေပါက္က်ဥ္း ႀကိဳက္တတ္ၾကေသာ အမ်ိဳး ျဖစ္သည္..။ ကိုသက္ေအာင္ မရမက ဖိသြင္းသည္..။

“ ျဗစ္…ျဗစ္…..ႁပြတ္…..ႁပြတ္……အ…..အ……အား……….”  ေကာင္မေလးထံမွ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ေအာ္သံ ထြက္မလာ…။ အတန္ၾကာ  အသက္ေအာင့္ထားၿပီးမွ နာက်င္စြာ ေအာ္သံ ထြက္လာသည္..။ ကိုသက္ေအာင္ လက္တစ္ဖက္က တဆတ္ဆတ္တုန္ ေနေသာ ပုခုံးေပၚမွ ေျခတစ္ဖက္ကို ထိန္းကိုင္ထားရသည္..။ က်န္လက္တစ္ဖက္က အေမႊးႏုေလးမ်ား ရွင္သန္ကာစ ဆီးခုံေလးကို  ပြတ္သပ္ေပးေနရသည္..။ စက္ဝိုင္း ဝိုင္းသလို အဆက္မျပတ္ ပြတ္ေပးေနရင္း စပါးလုံးတစ္ေထာက္စာမွ် ေလာက္စီ ႏွဲ႔သြင္းေနရ သည္..။  “ အင့္…..အင္း….ကြၽတ္ ကြၽတ္…..အင့္..အင္း….“   ေကာင္မေလး က မဂၤလာေစာင္ႀကီးကို ဆြဲယူၿပီး ပါးစပ္ႏွင့္ ေတ့ကပ္ ကာ လူနာတစ္ေယာက္ ၿငီးသလို ႀကိတ္ၿပီး ၿငီးေနရွာသည္..။ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေလးက ပါးျပင္ကို ျဖတ္၍ ေခါင္းအုံးေပၚ က်ေန သည္..။  “ ႁပြတ္….ႁပြတ္……ျပစ္…..စြတ္……“  “ ဟ…..အား….အင့္အင္း…..အင့္အင္း……….အ..အ…အိ….အ ..“   တျဖည္းျဖည္း  အဆုံးထိ ေရာက္သြားၿပီး ပူေႏြးေသာ ေကာင္မေလး ဟာေလးက တင္းၾကပ္စြာ စုပ္ယူထားျခင္းကို ခံလိုက္ရေလသည္..။

ကိုသက္ေအာင္ ၿမိဳ႕မွာ ရွိစဥ္က ခေလးထိန္း မခ်ိဳ၏ ပုေလြမႈတ္ေပးျခင္းကို ခံစားရဖူးသည္..။ ပူေႏြးေသာ အာေငြ႕ႏွင့္ လွ်ာဖ်ားေလး မ်ားကလိေပးမႈက အရသာထူးကဲစြာ ခံစားရခဲ့ဖူးသည္..။   သို႔ေသာ္ ယခု သည္ေကာင္မေလး၏ အပ်ိဳေဖာ္ဝင္စအ႐ြယ္ သန္မာေသာ  ႂကြက္သားမ်ားျဖင့္ လိင္တန္ကို ျဖစ္ညႇစ္ခါ စုပ္ယူထားသလို ခံစားရမႈက စအိုထဲကပါ မခံႏိုင္ေအာင္ သူ႔လိင္တန္ႀကီးကို ျပန္မ ႏႈတ္ေသးပဲ ေစာက္ေခါင္းေလးထဲ၌ စိမ္ထားၿပီး မွိန္းေနလိုက္မိသည္..။   “ အင္း….ဟင္း………..အ… ကြၽတ္ကြၽတ္…..ကြၽတ္ကြၽတ္…..”  ေကာင္မေလးက တစ္ခ်က္မွ် ၿငီးတြားၿပီး အနည္းငယ္ လူးလြန႔္လိုက္ေသာ အခါက်မွ လီးထိပ္ ႀကီးမွာပါးစပ္အတြင္းမွ ေထြးထုတ္ျခင္း ခံလိုက္ရေသာ ခရမ္းခ်ဥ္သီးႀကီးႏွယ္ ပလြတ္ ခနဲ ကန္ထြက္လာသည္..။ ဒစ္မထြက္ခင္  အခ်ိန္မီ ျပန္ၿပီး ဟန႔္တားႏိုင္သျဖင့္ ကြင္းလုံးကြၽတ္ ထြက္မသြားပဲ ပထမ သြင္းစဥ္တုန္းကလို ပင္ ျငင္သာစြာ ဆီးခုံေလးကို ပြတ္ လိုက္ အစိေလးကို လက္ညႇိဳးေလးျဖင့္ ကလိလိုက္ လုပ္ေပးရင္း ေခ်ာ့သြင္းေလး သြင္းလိုက္ျပန္သည္..။

“ အင့္အင္း…..ဟင္းဟင္း…ဟင္း….အင့္….အင္း………..“   မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ၿငီးတြားသံမ်ားက ကြဲျပားျခားနားၾက သည္ကိုလည္း ကိုသက္ေအာင္ သတိထားမိလာသည္..။ ဒီေကာင္မေလး ၿငီးတြားပုံက ဗိုက္ေအာင့္လူနာလို အသက္ေအာင့္ ေအာင့္ ၿပီး ညီးညဴတတ္သည္..။ အဆုံးထိ ေရာက္သြားျပန္ေသာအခါ ယခင္ကလိုပင္ တင္းၾကပ္စြာ ဖမ္းယူ ဆုတ္ညႇစ္ထားျခင္းမ်ိဳး ခံရျပန္ ၿပီး ကိုသက္ေအာင္ သုတ္ေသြးေၾကာကို စုတ္ထုတ္ေနသလို တစိစိ ခံစားေနရသည္..။ ထိုသို႔ သုံးေလးႀကိမ္မွ် အစုပ္အတန႔္ ေလး မ်ားကို ခံစားရၿပီးေနာက္ ေခ်ာင္ခ်ိေသာ လမ္းေၾကာင္းေလးအသြင္ေျပာင္းလာေလသည္..။ ျပစ္ခြၽဲခြၽဲ အေရမ်ားကလည္း တစိမ့္စိမ့္  က်ဆင္းေပးလာသျဖင့္ က်ဥ္းေျမာင္းေသးေကြးလွေသာ ႂကြက္တြင္းေလးသို႔ တံပိုးတုံးႀကီး ေရဆြတ္ေဆာင့္ရသလို အေပါက္သစ္ခ်ဲ႕ ေနရသျဖင့္ ပင္ပန္းလွသည္..။

ေကာင္မေလး၏ ေအာက္ဖက္ အတြင္းေပါင္ေလးေပၚ၌ ေစးထန္းေသာ ေသြးစေလးမ်ား ယိုစိမ့္ က်ဆင္းေနသည္..။  “ အင့္… အင့္…..အင့္……..ဟင့္….အ….အ ေမ….ေရ…….”   ပါးစပ္ကို ေစ့ပိတ္ထားသည္…။ ( အေမေရ ) ေအာ္သံက တိုးတိုးဖြဖြေလး  ျဖစ္သည္..။ အတန္ၾကာ ေညႇာင့္ေပးၿပီးေနာက္ ကိုသက္ေအာင္ ႏို႔ေလးႏွစ္လုံးကို ခပ္တင္းတင္းေလး ဆြဲကိုင္ပြတ္ေခ် ဆုတ္နယ္ရင္း  ခပ္သြက္သြက္ေလး ေဆာင့္လိုးပစ္လိုက္ေလသည္..။   “ ႁပြတ္…ဖြတ္….စြပ္…..ႁပြတ္….ႁပြတ္…ဖြတ္…..စြပ္……“   “ အ….အ…..အ  အ…ရွီး….အ..အ မေလး….ေနာ္….အင္း…ဟင္း ဟင္း………”   ေကာင္မေလး တစ္ကိုယ္လုံး ငလ်င္လုႈပ္သလို ဆတ္ခနဲ ဆတ္ခနဲ  ေဆာင့္လႈပ္သြားၿပီး ပူေႏြးေသာ သုတ္ရည္မ်ား ႁပြတ္ခနဲ အန္က်လာေလေတာ့သည္..။ ထိုအခါ က်မွ ကိုသက္ေအာင္က ခပ္နာနာ ေလး ထပ္ေဆာင့္ၿပီး သူကိုယ္တိုင္ သုတ္ေရမ်ားကို ေကာင္မေလး အဂၤါဇတ္ အေခါင္းထဲသို႔ နက္ရႈိင္းစြာ ထိုးသြင္းဖိကပ္ ဖိကပ္ထား ၿပီး အားရပါးရ ပန္းထည့္လိုက္ေလေတာ့သည္..။

“ အား…နာလိုက္တာ…….အား…အား…..စပ္လဲ စပ္တယ္…….“   “ ေနာက္ေတာ့ ေပ်ာက္သြားမွာပါကြယ္…..ခဏ နာတာ ပါ….ေနာ္….“   “ ဦး မေကာင္းဘူး….မနက္ဖန္ မဂၤလာေဆာင္မွာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး…ေပါင္ ထဲက အေၾကာတင္ေနသလိုပဲ…ေအာင့္ေတာင့္ေတာင့္နဲ႔…အင္း…အ…..”   မွန္သည္…။ မိုးလင္း မဂၤလာအခမ္းအနား က်င္းပ ေသာအခါ ေျခလွမ္းေလးေတြ တုံ႔ဆိုင္းေနၾကရသည္..။ မသိမသာေလး ကြတကြတ ျဖစ္ေနရရွာေလသည္..။ ကိုသက္ေအာင္ သနား သြားမိေလသည္..။  “ ဒီညေတာ့ ႐ြာေတာင္ပိုင္း ငလ်င္လုႈပ္ၿပီ…ေဟ့..”    ကာလသားတစ္ခ်ိဳ႕က ကိုသက္ေအာင္နား ကပ္ကာ စၾက ေနာက္ၾကသည္..။ ကိုသက္ေအာင္က ၿပဳံးၿပီး အသာေနလိုက္သည္..။ ေခြးမသားေလးေတြ ညက ကမ ၻာ တစ္ျခမ္း ေစာင္းသြားတာ  မွ မသိလိုက္ၾကတာ..။  “ မိန္းမေရ….ပစၥည္းေတြ ..သြားပို႔ၾကရေအာင္….”   “ ကို႔ ဖာသာ သြားပို႔ေတာ့….သူမ်ား လမ္း မ ေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး…”  “ ေဟာဗ်…ဒါဆို…ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ..ရယ္….”   “ သြားေပါ့…ဘာလို႔ သူမ်ား …လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ ေအာင္ လုပ္ေသးလဲ…လို႔….”  ကိုယ့္ရႉးကိုယ္ပတ္ၿပီး ကာလသားအခ်ိဳ႕နဲ႔ ပစၥည္းမ်ား လိုက္ပို႔…ငွါးထားေသာ ပစၥည္းမ်ား  အေပ်ာက္အရွ စစ္ႏွင့္ မိုးခ်ဳပ္သြားေလသည္..။ ထမင္းစား ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးေတာ့ ည ၈ နာရီ…။

“ ပြဲ မစေသးဘူးလား…ကိုသက္ေအာင္…”  ရင္းႏွီးေနေသာ ေျခာက္ေပါင္ ၾကည္ဝင္းက ေနာက္သည္..။    “ ပြဲက မေန႔ကထဲက ၿပီး သြားတာ..ဟ…၊ ဒီည နင္တို႔ ကာလသားေတြ ေခ်ာင္းမယ္ မို႔လား …ေအး…ဒို႔ သိုးေနေအာင္ အိပ္မွာ…..”  “ ေသကြာ… ေတာက္….ဟား ဟား..ဟား…ဟား..”   ထိုေန႔က တကယ္လည္း ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ပဲ ေျခပစ္လက္ပစ္ အိပ္ပစ္လိုက္ၾကသည္..။ ဘုမ သိ ဘမသိ ျခင္ကိုက္ခံၿပီး လာေခ်ာင္းၾကေသာ ေျခာက္ေစာင္းႏွင့္ ေယာင္ပြ အရက္မူးမူးႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားကာ မနက္ ေလးနာရီ တုံး ေခါက္မွ အိမ္ေအာက္က ထြက္ေျပးခဲ့ၾကရသည္ဟု ေနာက္မွ သိရေလသည္..။  “ ကိုႀကီး….ထမင္း စားမယ္ေလ….”   အလယ္… ဘယ္သူသင္ေပးလိုက္သလဲ မသိ..။ အေခၚအေဝၚေလးေတြ ေျပာင္းသြားသည္..။ ကိုသက္ေအာင္ ၾကည္ႏူး ေက်နပ္စြာ ထမင္းစား သည္..။  “ ညည္းကို ဘယ္သူေခၚခိုင္းတာလဲ…အဲ့ဒီလို…”   “ ကိုယ့္ဖာသာ …ေခၚတာ…ဘာလဲ ..မႀကိဳက္ဖူးလား…ဒါျဖင့္ ..ဦးပဲ…ျပန္ ေခၚရမလား..“  “ ဟဲ့…အို…မႀကိဳက္လို႔ မႈတ္ပါဘူး…နားေထာင္လို႔ ေကာင္းလြန္းလို႔…“  အသက္ကြာလြန္းေသာ အိမ္ေထာင္ဖက္မ်ား မို႔ …အေျပာအဆို အေနအထိုင္ ကအစ တစ္ပန္း ရႈံးလြန္းလွသည္..။ အေျပာကလက္သလိုလို ေစာက္ေပါႀကီးပဲ ျဖစ္ေနရသလိုလို  တစ္မ်ိဳးေတာ့ တစ္မ်ိဳးႀကီး…။

“ ကိုႀကီး…က မ်က္ႏွာႀကီး…တည္မထားနဲ႔..ကြာ…သူမ်ား ေၾကာက္တယ္…“  အဲ့လိုမ်ား မညႇဳလိုက္ႏွင့္ …။ ကိုသက္ေအာင္ မ်က္ႏွာမွ  သိကၡာသမာဓိ အလႊာလိုက္ အလႊာလိုက္ ကြာက်သြားၾကရသည္..။   “ ကိုႀကီးကို …သူမ်ား အရမ္း ..အရမ္း..ခ်စ္သြားၿပီ…သိ လား…”  “ ဟင္…ဟုတ္လား….ဘယ္တုန္းကလဲ…ဆိုစမ္း…“   “ မဂၤလာမေဆာင္ခင္ ည..က….ကဲ သိပလား…..”   ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ…။ ဒါ ေၾကာင့္ ပညာရွိစကားမ်ား တယ္မွန္ၾကသကိုး…။ မခိုးခင္လိုး..၊ မလိုးခင္ ထိုး…၊ မထိုးခင္ နမ္း..၊ မနမ္းခင္ ဖက္…တဲ့…။ အမေလး ေလး…ေနာ္…၊ ဒီဟာမေလးႏွယ္ ဗ်ာ…။ ဒီေလာက္ႀကီး နာက်င္ ကိုက္ခဲၿပီးမွ ခံစားရတဲ့ အခ်စ္အရသာကို တပ္မက္လြန္းလွပါ တယ္…။ ကိုသက္ေအာင္ကေတာ့ စပ္ျဖင္းျဖင္းႏွင့္ ထိပ္က နာက်င္ေနဆဲ…။   ေတာဓေလ့ဆိုေတာ့လဲ ..ေတာအေနအတိုင္း ေနတတ္ ေအာင္ က်င့္ရျပန္သည္..။ ထင္းေခြ ေရခပ္…ႏြားေက်ာင္း အလုပ္မ်ားႏွင့္ ေျမေပါက္ေျမာင္းတူး ေတာင္ယာအလုပ္ေတြက ကိုသက္ ေအာင္ အဖို႔ ယခုမွ စတင္ ရင္းႏွီးရေသာ အလုပ္မ်ားမို႔ ဖ်ားရျပန္သည္…။  “ သက္ေအာင္ရယ္..ဒါ..မိုးထဲ ေရထဲ အခ်ိန္ကြ…မင္းက  ဘာလို႔ မ်ား ဖ်ားေနရျပန္တာတုန္း..ဟ…..ငတို႔တုန္းကဆို …တစ္လတိတိ..ျခင္ေထာင္ထဲက မထြက္ဖူး..ေမာင္…”

ဘိုးေလးခ်စ္က ရယ္စရာ အလြန္ေျပာသည္..။ ေခြးမက ထိုစကားၾကားေသာအခါ ကိုသက္ေအာင္ နားဝသို႔ ကပ္ၿပီး…..“ ..ႏွာဗူး ႀကီး…..” ဟု တိုးတိုးေျပာသည္..။ ကိုသက္ေအာင္က ရယ္ေနသည္..။   “ ကိုႀကီး…ပစ္သြားရင္…သူမ်ား တကယ္ ေသပစ္မွာ…သိရဲ႕ လား….”   “ဟင္…ဘယ့္ႏွယ္ဟာ စိတ္ကူးေပါက္ျပန္ တာလဲကြာ…”   “ ႀကိဳေျပာထားတာ…ဘာစိတ္ကူး မွ ေပါက္လို႔ မဟုတ္ဖူး…“  “  ခ်စ္လို႔မွ ယူထားၿပီးၿပီပဲကြယ္…ဘယ္ ပစ္ရက္မွာလဲ…“   “ အင္းပါ…အင္းပါ…မပစ္ရင္ ၿပီးတာပါပဲ…ေတာ္….”   သူ႔စကားလုံးေတြ က အသဲမွ လာမွန္း ကိုသက္ေအာင္ သိသည္..။ စာမတတ္ ေပမတတ္ စကားတန္ဆာ မဆင္တတ္ျပန္ေတာ့ စကားလုံးေတြက  မလွ…။ ေတာ္ တို႔ ေတာ့ တို႔ ငါ တို႔ သုံးေလ့ရွိသည္မို႔ ႀကီးသူနဲ႔ ငယ္သူ နားေထာင္ရေသာအခါ အဆင္မေျပခ်င္ေပ…။ သို႔ေသာ္ ကို သက္ေအာင္ ျဖည့္စြက္ နားေထာင္တတ္ခဲ့သည္..။  ကံၾကမၼာသည္ ရဟတ္လို လည္ပတ္တတ္သည္..ဟု ဆိုၾက၏..။ ကိုသက္ေအာင္  အႂကြင္းမဲ့ လက္ခံခ်င္ပါသည္..။ ကမ ၻာတစ္ဖက္ျခမ္း ၌ အေပ်ာ္ကေလးမ်ား ေဝစီေနစဥ္မွာ သည္ဘက္ျခမ္း ၌ အလြမ္း ေတးဖြဲရန္ ကံၾကမၼာက ဇယားခ်ထားၿပီး ျဖစ္ေနတတ္သည္..။

“ ဦး….က်ေနာ့္ နာမယ္..သိန္းတိုးပါ…ေတာ႐ြာေလး ႐ြာသားပါ..။ ရန္ကုန္မွာ အလုပ္သြားလုပ္တာ…၂ ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္…၊ အခု ႐ြာ ကို ျပန္လာတာပါ..၊ အလည္ပဲ ဆိုပါေတာ့…“   အဲဒီ..သိန္းတိုးက ေခြးမနဲ႔ ငယ္ရီးစားတဲ့ဗ်ာ…။ ကိုသက္ေအာင္ ဘယ္သိပါ့မလဲ…။  အိမ္ေပၚလာေတာ့လည္း ဧည့္ခံရတာပဲေပါ့..။ အဲ…ေခြးမလည္း ေတာထဲက ျပန္လာေရာ…  “ ဟင္…ကိုရင္ သိန္းတိုး…..ဟယ္…”     အားရဝမ္းသာႀကီး ေခြးမ ေျပးတက္လာတယ္..။ ဝမ္းနည္း ပက္လက္ႀကီး မ်က္ႏွာပ်က္သြားတယ္..။ ကိုသက္ေအာင္ ဒါေတာ့  သတိထားမိတယ္..။   “ နင္…ေနေကာင္းတယ္ေနာ္…. ေခြးမ…”   “ အင္း….ေကာင္းပါတယ္….”   “ မဂၤလာေဆာင္တာေတာင္ ငါ့ကို  မဖိတ္ဘူး…ဟာ…”   “ လူႀကီးေတြ အျမန္ စီစဥ္ၾကတာ..ဟ…”   ကိုင္း…ကိုသက္ေအာင္ ေရွ႕ထားၿပီး ေျပာေနၾကတဲ့ စကားေတြ  ေလ…။ ကိုသက္ေအာင္ ေျဖးေလးစြာ ထရပ္လိုက္သည္..။  “ သိန္းတိုး….စကားေျပာရစ္ဦး ကြာ…..ဦး ေရသြားခ်ိဳးလိုက္အုံးမယ္…”  “ အိုး….မိုးခ်ဳပ္ေနမွ ..မခ်ိဳးနဲ႔…ျပန္ဖ်ားေနအုံးမယ္…”  ကိုသက္ေအာင္က သည္စကားေတြကို သိန္းတိုးေရွ႕၌ အာဏာ ျပခ်င္၍ သာ  သုံးေသာ စကားဟု နားလည္လိုက္သည္..။ သိန္းတိုးကေတာ့ သူ႔လင္အတြက္ စိုးရိမ္တတ္လိုက္တာ ေခြးမရယ္….လို႔ ေတြးသည္..။

ကိုသက္ေအာင္က ခန႔္ညားရင့္က်က္စြာ ၿပဳံးရင္း အိမ္ေပၚမွ ဆင္းလိုက္သည္..။ ေခြးမႏွင့္ သိန္းတိုးက သူသြားရာသို႔ ေငးမိၾကသည္..။   “ ေခြးမ…နင္ ..ဒီလူႀကီးကို ဘာလို႔ ယူတာလဲ..ဟင္….”   “ ခ်စ္လို႔ေပါ့ဟဲ့….သိန္းတိုးရဲ႕…မခ်စ္ပဲနဲ႔ ညားမလား….“    “ နင္…ငါ့ကို ေတာ့ မစဥ္းစားဘူးေပါ့…ဟုတ္လား….”   “ ေအး….ငါ မစဥ္းစားခဲ့မိဘူး…”   “ ရက္စက္လိုက္တာ….ေခြးမ ရယ္…..“   ေျပာပါ … သိန္းတိုး..နင္ေျပာခ်င္သလို ေျပာသာေျပာပါေတာ့…။ ငါ့ဘဝက တြယ္ရာမဲ့ ေဗဒါ…ေရမွာ ေတြ႕တဲ့ အမႈိက္သ႐ိုက္မွန္သမွ် တြယ္မိ ကပ္မိတာ..ငါ့အျပစ္တဲ့လား…သိန္းတိုးရယ္…။ ဒါ..ေခြးမအေတြး…ဒါပဲ…လူေတြမွာ အဲဒီ အေတြးနဲ႔ ကိုယ္လိုရာ ဆြဲယူခဲ့တတ္ၾကတာ က…အမွား…။

“ ငါ သိပ္မွားသြားၿပီ….ကိုသက္…” “ ေရာ္…ျဖစ္ရျပန္ ၿပီ….”  “ ဒီေကာင္မေလးမွာ ရီးစားရွိေနတာ …မင္းမသိဘူးလား…..၊ ခုေတာ့  ငါက လူဆိုးႀကီးလိုလို…ေငြရွင္ေၾကးရွင္ႀကီးက မတရား သိမ္းပိုက္ထားသလိုလို…”   “ ဟာ….ရီးစားမရွိပါဘူး….ဘယ္သူေျပာ လဲ…..“  “ ဟ…မေန႔က ငါ့အိမ္လာလည္တယ္ကြ….သိန္းတိုး တဲ့….”  “ ဟာကြာ….အလကား ေကာင္ ..ဖဲသမား…..ေကာင္မေလးကို  တဖက္သတ္ႀကိဳက္ေနတာ….မဟုတ္တာေတြ..ဗ်ာ…”   ခက္သည္…။ ကိုသက္ေအာင္လို လူစားကလည္း အရွားသား…။ အခ်စ္နဲ႔  စပ္လ်ဥ္း၍ ဒႆဂီရိလိုေနရာမ်ိဳးက သူမကခ်င္..၊ ႐ုပ္ရွင္ေတြ ဇာတ္ေတြထဲ၌ ထိုသို႔ သ႐ုပ္ေဆာင္သူမ်ားကိုလည္း အျပင္မွာပါ သူ လိုက္ၿပီး မုန္းတတ္သည္..။  ဘာပဲ ေျပာေျပာ သိန္းတိုးႏွင့္ ေခြးမတို႔ ငယ္စဥ္က ဇာတ္လမ္းကေလး ရွိခဲ့ရမည္ဟု ေတာ့ သူက  ေတြးယူသည္..။  “ ငါက မိန္းမေတြ အမ်ားႀကီး ႀကဳံလာခဲ့ဖူးတယ္…..ေခြးမ သိလား…၊ ငါလိုေကာင္က ငါ့အခ်စ္ကို ေစာ္ကားရဲရင္  ငါက ဆယ္ခါျပန္ ေစာ္ကားျပတတ္တဲ့လူဆိုတာ…မင္းစြဲစြဲၿမဲၿမဲ မွတ္ထား…သိလား…..”  ေခြးမ တဲ့…၊ သူမႀကိဳက္တဲ့ နာမယ္ႀကီးကို  ေခၚတယ္ေလ…။ ေခြးမ ငိုခ်င္တယ္..။ ဟို ႏွမလိုး သိန္းတိုးလာသြားၿပီးကထဲက ျပႆနာ တက္ေတာ့တာပဲ..။ ေခြးမ သူနားလည္ ေအာင္ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္..။ ဒါေပမယ့္ ေခြးမ မေျပာတတ္ဖူး…။ သူ႔ကိုလဲ …ေခြးမ စြဲစြဲလမ္းလမ္း ခ်စ္ေနမိပါၿပီ…ဆိုတာလဲ မရွက္မ ေၾကာက္ ေျပာဖူးရဲ႕ သားနဲ႔…။ ညဘက္ေတြလည္း ျပန္မအိပ္တာ…မ်ားလာၿပီ…။ ညဘက္ ေရနံဆီ ကုန္တဲ့အထိ …ေခြးမ သူ႔ကို ထိုင္ ေစာင့္ ပါတယ္..။ ဒီညလည္း ဝတၱရားမပ်က္ လင္ကို ထိုင္ေစာင့္ရင္း အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္…။

ေလးလံတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ႀကီး တစ္ခုက ေခြးမဗိုက္ေပၚမွာ တက္ဖိလာေတာ့မွ လန႔္ႏိုးသြားမိတယ္..။ အရက္နံ႔ကလည္း မႊန္လို႔….။ မီးခြက္ ကလည္း ၿငိမ္းေနၿပီ…။ ေခြးမ သူ႔ကို အတင္း တြန္းပစ္လိုက္တယ္..။   “ သြားစမ္းပါ….အိမ္မွန္း ယာမွန္း မသိပဲနဲ႔….”   သူက ဘာမွ  ျပန္မေျပာပဲ ေခြးမ ေပါင္ၾကားထဲကိုသာ တြင္တြင္ ႏႈိက္ေနတယ္…။ သုံးေလးရက္ႀကီးေတာင္ ဘာမွ မလုပ္ရေတာ့ သူမေနႏိုင္ဘူး ေလ….။  “ အခုမွ ငမ္းငမ္း တက္မေနနဲ႔…..ဟြန္း….”   သူ႔အသက္ရႉသံေတြက အရမ္းျပင္းတာပဲ…။ မနားမေနပဲ ထမီနားကို ဆြဲလွန္ ၿပီး လုပ္တယ္…။  “ ႁပြတ္….ႁပြတ္…..စြပ္….ဖြတ္….ဖတ္….ဖတ္….ႁပြတ.္…စြပ္….“   “ အင့္…..အင့္……အင့္…ေျဖး…..ေျဖး  ေျဖး..လုပ္စမ္း ပါ….တကယ္ပဲ…ရွင္…”  လမ္းၾကမ္းမွာ ကားစီးရသလိုပဲ မနားတမ္း ေဆာင့္ေနတာ…အိမ္ႀကီးကို သိမ့္သိမ့္ခါေနတာ ပါပဲ….။ က်မေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲမၿပီး ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ အားရပါးရ ေဆာင့္တဲ့ဒဏ္ဟာ အေတာ္ထိတယ္ ရွင္…။ က်မလည္း  ကိုယ့္လင္က လိုလိုခ်င္ခ်င္ အငမ္းမရလုပ္တာေလးကိုပဲ…အားရေက်နပ္စြာ ခံေနမိခဲ့ပါတယ္…။

“ ႁပြတ္…ႁပြတ္……စြပ္…ဖြတ္…..ႁပြတ္…..ႁပြတ္…..“  “ အင့္…အင့္…..အ…အ…အင့္……….“   လင္မယားလိုးတာ အဆန္းမွ မဟုတ္ တာ…။ ဘာသံေတြ ထြက္ထြက္ဆိုၿပီး…က်မလဲ သူ႔ကို မတားဘူး…လႊတ္ေပးထားမိတယ္…။ တစ္ခါတစ္ေလ သူက က်မ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို  မမွီမကမ္း လွမ္းဆြဲေနလို႔ က်မက အက်ႌ က်ယ္သီးေတြ ျဖဳတ္ေပးမိပါေသးတယ္…။  “ အိ…အိ…..အား….အား…….အင့္… ဟင့္..အင့္…အင္း……“  အံႀကိတ္ၿပီး ညာသံေပး ေဆာင့္လိုးရင္းက သူၿပီးသြားပါတယ.္..။ က်မက ဆတ္တငံ့ငံ့နဲ႔ က်န္ေနေသးလို႔  သူ႔ခါးကို ဆြဲၿပီး ထပ္ေဆာင့္ခိုင္းရျပန္တယ္…။ သူကလဲ ထပ္ေဆာင့္ လိုးေပးပါတယ္….။  “ ကဲ…မီးခြက္ ထြန္းစမ္း…ေယာင္ပြ….မင္း တို႔ အျမင္ပဲ…”  လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး အေရာင္နဲ႔ သိန္းတိုးမ်က္ႏွာႀကီးဟာ က်မ အေပၚမွာ အထင္းသား ခြလ်က္သားႀကီး ရွိေနပါေတာ့ တယ္..။  “ ဟင္…..မေအလိုး….ကိုယ့္ေမကိုလိုး….ကဲ…ဖုန္း…အင့္….”   ပါးစပ္ကလဲ ဆဲၿပီး က်မ ေဆာင့္ကန္ ပစ္လိုက္ပါတယ္…။   “ သူ…..သူ ေခၚလို႔ လာတာပါဗ်ာ….သူ ေခၚလို႔ လာရတာပါ…..”  သိန္းတိုး လူယုတ္မာ…၊ က်မကို ေစာက္ရွက္ခြဲတယ္..။ က်မ  အသားေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္ၿပီး ေဒါသေတြ ျဖစ္လာမိတယ္…။   “ ငါ့လင္မွတ္လို႔…နင့္ကို ခံတာ ဟဲ့…..မေအလိုး ရဲ႕…”   သိန္းတိုး ကို လူႀကီးေတြ ေခၚသြားၾကတယ္..။ သူက က်မနဲ႔ လူႀကီး သုံးေလးေယာက္ ထိုင္ခိုင္းၿပီး …ေျပာပါတယ္…။

“ က်ဳပ္..အ႐ြယ္မတူတာကို ယူခဲ့မိတာ…ပထမ အမွား…ေနာ္…၊ ေနာက္ ရီးစား ရွိ…မရွိ….မစုံစမ္းခဲ့တာ ..ဒုတိယ အမွား…..”   “  မဟုတ္ဘူး…..ကိုသက္ေအာင္ ..က်ေနာ္ ရွင္းျပမယ္….”   “ ဘာရွင္းျပအုံးမွာလဲ…ကိုေအး….အခုပဲ..တတ္လပ္ႀကီး မိေနတာ… ခင္ဗ်ားတို႔ မ်က္စိေတြ လီးနဲ႔ ထိုးထားလို႔လား…..”  “ ဟာဗ်ာ…..က်ဳပ္တို႔က ေျပရာ ေျပေၾကာင္း …”   “ မလိုဘူး….က်ဳပ္ လူအ  မဟုတ္ဘူး…. ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ပညာ အရည္အခ်င္းနဲ႔…လဲ…မိန္းမ မရွားဘူး…၊ ဒါပဲ…အဲဒီေကာင္နဲ႔…ေပးစားလိုက္ၾက…”   ေျပာၿပီး… ကိုသက္ေအာင္ အိမ္ေပၚမွ ခုန္ဆင္း ထြက္သြားသည္..။  “ မိုက္လိုက္တာ….ေခြးမရယ္…သိန္းတိုးနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး…..”   “ မဟုတ္ ဖူး….မဟုတ္ဖူး…..က်မ ကိုသက္ေအာင္ မွတ္လို႔ ၿငိမ္ေနတာ…..”   “ ေသပါလားဟာ….ကိုယ့္လင္ နဲ႔ ဒီျပင္ ေယာက္်ားေတာင္ နင္မခြဲ တတ္ဘူးလား….ေခြးမရယ္….ေတာ႐ြာတစ္႐ြာလုံးေတာ့ ေက်ာ္ပါၿပီကြာ….”  က်မ သူတို႔နားလည္ေအာင္ ရွင္းမျပတတ္ဘူး…။  လက္ပူးလက္ၾကပ္ႀကီး တက္လုပ္ေနတုန္း မိသြားတာဆိုေတာ့လည္း က်မ ဘာေျပာတတ္ေတာ့မွာလည္း….အရပ္ကတို႔ရယ္….။

မိန္းမေတြကို ..ကိုသက္ေအာင္ မယုံခ်င္ေတာ့ ၿပီ…။ ညအခါ သာေသာ လသည္ ေအးျမသည္..။ ေန႔အခါ ထြန္းလင္းေသာ ေနမင္း သည္ ပူေလာင္ ျပင္းျပသည္..။ ေႏြတြင္ ေနပူၿပီး ေဆာင္းတြင္ ႏွင္းက်ကာ မိုးတြင္ မိုး႐ြာသြန္းမႈ ရွိသည္ ဆိုေသာ သဘာဝ ဓမၼ တရား ကို မိန္းမေတြ က်ိန္တြယ္ ေျပာအုန္း…ကိုသက္ေအာင္ မယုံခ်င္ေတာ့ပါ…။   အခါ ခပ္သိမ္း ခ်မ္းေျမ့မႈကို လိုလားေတာင့္တၾကေသာ  လူသားမ်ားဆီသို႔ ေသာကေဝဒနာသည္ မဖိတ္ေခၚပဲ အလည္လာတတ္ေၾကာင္း ကိုေတာ့ လက္ခံလိုက္ရသည္..။   ေတာ႐ြာေလး  ႐ြာ၌ သူမ်က္ႏွာ ဘယ္လို ထားရမွန္း မသိေတာ့ ..။ ရွက္လိုက္သည္မွာ လည္း ကန္ေဘာင္သို႔ ေရပင္ ထြက္မခ်ိဳးရဲေလာက္ေအာင္  ျဖစ္သြားသည္..။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ပင္ ေတာ႐ြာေလးကို အၿပီးအပိုင္ စြန႔္ခြာရန္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ရသည္..။  “ ကိုႀကီး….ေခြးမ ကို မေပါင္းႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့….ေနာ္…”  “ ဟုတ္တယ္….နင့္လို ဖင္သရမ္းတဲ့ ဟာမမ်ိဳး မလိုခ်င္ဖူး…..”   “ ေျပာရက္လိုက္တာ….ကို ႀကီး ရယ္….၊ ေခြးမ လင္ငယ္ ေနတာ မဟုတ္ဘူး….၊ ကိုႀကီးလာတာပဲ ဆိုၿပီး….ဟို ဥစၥာ……”  “ ေတာ္စမ္းပါ….ဟာ……လင္ငယ္ေန တာ မဟုတ္ပဲ ..အေပ်ာ္ခံ တာေပါ့…ဟုတ္လား…….၊ ေအး….ထမင္းတစ္လုပ္ ရွာမေကြၽးရပဲ….အဲသလို ကုန္းတဲ့မိန္းမမ်ိဳးပဲ ရွာၿပီး  လုပ္ေတာ့မယ္….၊ ဒါေပမယ့္…နင့္လို မိန္းမပဲ…ရွိမွာပါ…..ရန္ကုန္မွာေတာင္…ပိုက္ဆံေပးမွ ခံတာ….နင္က အေပ်ာ္ခံတာ ဆိုေတာ့  ..”

“ မဟုတ္ဖူး….အဲဒီလို မေျပာပါနဲ႔….မဟုတ္ဖူး…..”  ေခြးမ မဟုတ္ဖူး ဆိုတာပဲ ျငင္းႏိုင္တယ္..။ ကိုႀကီး နားလည္ေအာင္ မေျပာတတ္ ဘူး…။ ရင္ဝ မွာ ေအာင့္ၿပီး…နာက်င္ ပူေလာင္ေနတယ္…။   ကိုႀကီး ႐ြာမွ အၿပီးတိုင္ ေက်ာခိုင္းထြက္သြားခဲ့ေလၿပီ…။ ေခြးမ ႏွင့္ သိန္း တိုးက လူႀကီးမ်ားက ဆက္လက္ ေနရာခ်ေပးသည္..။ သိန္းတိုးကလည္း သူ႔အျပစ္ကို ဝန္ခ်ေတာင္းပန္သည္..။   “ ငါ….နင့္ကို ခ်စ္ လြန္းလို႔ပါ…ေခြးမရယ္…ငါ…ငါ…နင့္ကိုေလ..ေသအထိ ေပါင္းသင္းသြားမွာပါ……”  ယုံပါတယ္..၊ သိန္းတိုး စကားေတြကို ေခြးမ ယုံ ပါတယ္…။ စာရိတၱ ပိုင္းမွာ အရက္ေသာက္တာ ဖဲ႐ိုက္တတ္တာကလြဲၿပီး..သိန္းတိုးမွာ ဘာအျပစ္မွ မရွိဘူး…။ ေခြးမ လက္ခံခဲ့ရျပန္ တယ္…ေလ..။   “ အိပ္ၾကရေအာင္…..ေခြးမရယ္….ေနာ္…”   ဒါပါပဲ…၊ သူတို႔ေယာက္်ားေတြရဲ႕ ဆႏၵက မိန္းမယူတယ္ဆိုတာ… ဒါကို ပဲ အဓိက ထားၾကတာပဲ မဟုတ္လားရွင္…။ သိန္းတိုးက က်မကို အားရပါးရ စပ္ယွက္ေနေပမယ့္ က်မရဲ႕ အဂၤါဇတ္ထဲမွာ အရသာ  မေတြ႕လွဘူး..။ စိတ္မပါတာလဲ…ပါမယ္ ထင္ပါတယ္..။ သိန္းတိုးက လူပ်ိဳပီပီ က်မကို အႀကိမ္ႀကိမ္ စပ္ယွက္ပါတယ္..။ က်မ ေမွး ခနဲ..အိပ္ေပ်ာ္တဲ့အထိ သူ ၾကာလွပါတယ္..။ ၾကာေတာ့ ေစာက္ပတ္လည္း က်ိန္းစပ္လာတယ္..။ အေရေတြလည္း အိုင္ထြန္းေနတာ ပါပဲ…။

“ ေခြးမ…နင္ ငါ့လီးကို စုပ္ေပးပါလား…ဟင္….”  “ ဘာ….ဘာ…မေအလိုး…ႏွမလိုး…ဟင္…နင္က လိုးလို႔ အားမရေသးဘူး…စုပ္ခိုင္း ရသလား….မေအ….”   က်မ အသားေတြ ဇိုးဇိုးဆတ္ဆတ္ တုန္လာတဲ့အထိ ရွက္ေဒါသေတြ ျဖစ္ရပါတယ္…။ ဒီေလာက္ ညစ္ပတ္  နံေစာ္ေနတဲ့ သူ႔လီးႀကီးကို က်မ ဘယ္ေတာ့မွ မစုပ္ဖူး…။ သိန္းတိုးက အေပၚစီး ရထားသူပီပီ..ရယ္ပါတယ္…။   “ ေအးေလ….မစုပ္ ခ်င္လဲ ေနေပါ့…ငါကေတာ့ စုပ္တတ္တဲ့…ေနာက္တစ္ေယာက္ ထပ္ရွာ႐ုံပဲ ေပါ့….ဟား ဟား….”  “ ဟင္….လူယုတ္မာ….သေဒါင္း စား…”   က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အိပ္ခန္းထဲမွာ သတ္ပုတ္ၾကပါတယ္…။ မိန္းမနဲ႔ ေယာက်္ား ဆိုေတာ့လဲ…က်မပဲ ငိုရတာပဲေပါ့…။  က်မ ေပ်ာ့ေခြသြားေတာ့ သိန္းတိုး ဘာလုပ္တယ္ မွတ္သလဲ…..။ က်မ ေစာက္ဖုတ္ကို လွ်ာနဲ႔ ယက္တာ…..   “ အ…အ… ဟိ…..အ…..အ….ယား တယ္…..အလိုေလးေလး…..အိ….အိ….အ…”  အိုရွင္…..အေစ့ေလးကို …စြန္ပလြန္စိ စုပ္သလို စုပ္ေပးေန တာမ်ား….က်မေတာ့ ေသးေတာင္ ထြက္ခ်င္ပါတယ္…။ ဒါေပမယ့္…ခံလို႔ေကာင္းလွပါတယ္…။ အခုန ရန္ျဖစ္ၿပီး သတ္ပုတ္ခဲ့ၾက တာေတြ ကိုလဲ က်မ ေမ့သြားတယ္…။ က်မ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဘးကို ၿဖဲကားၿပီး ေစာက္ဖုတ္ယက္ေပးေနတဲ့ သိန္းတိုး ေခါင္း ကို ေစာက္ပတ္ၾကားထဲ အတင္းပဲ ဖိခ်ၿပီး ဆြဲဆြဲ ေဆာင့္ေနမိေတာ့တယ္….။

“ျပတ္…..ပလပ္…..စြပ္….စြပ္…ႁပြတ္…..ပလပ္…….”   သိန္းတိုးဟာ မ႐ြံမရွာနဲ႔ က်မဟာေလးကို တျပတ္ျပတ္နဲ႔ ယက္ေပးေန တယ္..။ က်မလည္း အသဲတုံ အူယား ခံစားရတဲ့ ေဝဒနာက ဘယ္ဟာနဲ႔မွ မတူတာမို႔ တဟင္းဟင္း နဲ႔ ငန္းဖမ္းသလို ၿငီးရင္း ေပါင္ႏွစ္ ဖက္ကို အစြမ္းကုန္ ၿဖဲကားၿပီး ခံေပးေနမိပါေတာ့တယ္…။  အေရေတြ ႐ႊဲအိုင္လာတဲ့ က်မဟာေလးကို သူက စိတ္ရွိလက္ရွိ တက္ လိုးျပန္ပါတယ္ ရွင္..။ က်မ အလူးအလဲ ေကာင္းသြားမိခဲ့ရပါတယ္..။ အဂၤလိပ္ေဆးလို ေဆးျပားေတြကို စြဲသြားၿပီးရင္ ေနာက္ သူ႔ ထက္ေပ်ာ့တဲ့ေဆးဆိုရင္ အာနိသင္ မတိုးေတာ့ဘူးဆိုတာ ရွင္တို႔ ၾကားဖူးၾကမွာေပါ့ေနာ္….၊ က်မေလ အခုဆို အယက္ခံ လွ်ာေစာင္း အထိုးခံရၿပီးမွ အလိုးခံတတ္ေနတယ္…ရွင့္…။  သူ မယက္ေပးရင္ က်မ အာသာမေျပေတာ့ဘူး..။ သည္ေတာ့ သိန္းတိုးကလည္း က် မကို အၾကပ္ကိုင္တယ္..။ သူ႔ဟာကို စုပ္ေပးရမယ္ ေပါ့…။   “ နင္….ေရစင္ေအာင္ ေဆးခဲ့…ဟာ….”   သိန္းတိုး ေနာက္ေဖး ေရ ကျပင္မွာ သူ႔လီးကို ေရေဆး ဆပ္ျပာတိုက္ၿပီး အိပ္ခန္းထဲ ျပန္ဝင္လာတယ္..။ ပထမေတာ့ သူ႔လီးႀကီးကို ကိုင္ၿပီး ပါးစပ္နဲ႔ေတ့ရမွာ ကို က်မ ဝန္ေလးလြန္းေနတယ္…။ ႐ြံသလိုႀကီးလဲ ခံစားရတယ္..။ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ငုံ႔စုပ္လိုက္ေတာ့ ႐ုတ္တရက္ သိန္းတိုးက က်မ  ဇက္ပိုးကို ခ်ဳပ္ကိုင္ၿပီး ဖင္လိုးသလို ေဆာင့္လိုးလိုက္ပါေတာ့တယ္ ရွင္…။ က်မလဲ မ်က္ရည္ေတြ ဝိုင္းသြားၿပီး ေဒါသ ျဖစ္သြားမိပါ တယ္..။ ဒါေပမယ့္ ဝက္ျဖစ္မွေတာ့ ေခ်းမေၾကာက္ေတာ့ပါဘူး…ေလ…။ ပါးစပ္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့ သူ႔လီးကို က်မ လွ်ာနဲ႔ ပြတ္သပ္ ထိုးဆြ ကလိေပးလိုက္မိပါတယ္..။ သူတို႔ ေယာက္်ားေတြဟာလဲ ဒါမ်ိဳးကို အေတာ္မက္ေမာၾကတာပါလား….ရွင္…။

သိန္းတိုး မ်က္ႏွာဟာ ရႈံ႕မဲ့ၿပီး တြန႔္လိမ္ေနပါေတာ့တယ္..။ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ အစုပ္အယက္ေတြသာ မပါခဲ့ ရင္ က်မတို႔ လင္မယား ကြဲၾကမွာ အမွန္ပါပဲ…။ ခုေတာ့ သူ႔စကားနဲ႔…ဘာဂ်ာမႈတ္တာေလးကလဲ အသဲခိုက္ေအာင္ စြဲလန္းခဲ့ရသလို  က်မ ပုေလြ မႈတ္ေပးတာကိုလဲ သူ အစြဲႀကီး စြဲလန္းသြားခဲ့ပါၿပီ…။   တစ္ခါတစ္ရံ ကိုႀကီးကို က်မ သတိရတတ္ပါတယ္..။ ဒါေပမယ့္  သိန္းတိုးနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ဘယ္သူ႔ကို ေပါင္းသင္းမလဲလို႔ ေမးလာၾကရင္ က်မ ရင္နာနာနဲ႔ သိန္းတိုးကိုပဲ လက္ဆြဲျပမိေတာ့မွာ အမွန္ပါပဲ  ရွင္…။ က်မအတြက္ သိန္းတိုးဟာ အေကာင္းဆုံး အလိုးသမား တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ..။ က်မနဲ႔ သိန္းတိုးတို႔ဟာ ေန႔ေတြ ညေတြ  သိပ္မေ႐ြးေနၾကေတာ့ပါဘူး..။ တစ္ခါတစ္ေလ ေတာင္ယာထဲႀကဳံရင္ ေတာင္ယာထဲ..၊ စမ္းေခ်ာင္းထဲ ႀကဳံရင္ စမ္းေခ်ာင္းထဲ ၊ ၿခဳံ ေကာင္းလို႔ စိတ္ထလာရင္လည္း ထလုပ္လိုက္ၾကတာပဲ….။ ဒါေပမယ့္ က်မတို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ၿငီးေငြ႕မသြားဘူး..။ သူ႔ ကို မျမင္ရရင္ ထြက္သြားၿပီလားလို႔ က်မ စိုးရိမ္ေနတတ္ပါၿပီ..။ သူကလည္း က်မကို မေတြ႕တာနဲ႔ ႐ြာစဥ္ေလွ်ာက္ၿပီး ရွာတတ္ေတာ့ တာပါပဲ…ရွင္..။

“ ေခြးမေလးရယ္… ငါ့ကို မုန္းမသြားနဲ႔ေနာ္….“   “ ငါေျပာရမဲ့ စကားပါ….သိန္းတိုးရယ္….”   “ နင့္လူႀကီးကို မလြမ္းဘူး လား…..ဟင္….”  “ နင့္ လိုသာ ယက္ေပးရင္…နင့္ေတာင္ မစဥ္းစားဘူး…”  တကယ္ပါ…ရွင္..၊ က်မ အပိုေတြ ေျပာေနတာ မဟုတ္ပါ ဘူး..၊ သိန္းတိုးလိုသာ ကိုႀကီးက က်မကို ယုယေပးရင္ ကိုႀကီး ေျခနဲ႔ကန္လႊတ္လဲ က်မ လိုက္ဖက္ထားမွာ….။ ခုေတာ့ အျပဳအစု အ ယုအယမွာ သိန္းတိုးဟာ ကိုႀကီးထက္ သာလြန္ေနၿပီမို႔ က်မဘဝေလး ေနေပ်ာ္လာပါၿပီ….ရွင္…။ ကိုသက္ေအာင္တစ္ေယာက္ေတာ့  ေလႏွင္ရာ လြင့္ခဲ့ရျပန္ပါၿပီ…။ ဘဝက ေႂကြၿပီးသစ္႐ြက္ … ေလထဲလြင့္ေမ်ာေနသလို အဆုံးမရွိ အစမရွိ…။ ကိုယ့္ဘဝကို ျဖစ္လိုရာ ျဖစ္ေစ ႐ြက္လႊင့္ တက္ဖြင့္ၿပီး ခရီးႏွင္ပစ္လိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း ခေလးေတြက တန္းလန္း ရွိေနေပေသးရာ သူတို႔ေလးေတြ အတြက္  စဥ္းစားရေပအုံးမည္..။ ကိုသက္ေအာင္အေပၚ ပုံ႔ပုံ႔သေဘာထားေတြ အေျပာင္းႀကီး ေျပာင္းလဲေနမည္မွာ မုခ် ျဖစ္သည္..။

ထို႔ေၾကာင့္လည္း ပုံ႔ပုံ႔ႏွင့္ ေတြ႕ရန္ မႀကိဳးစားေတာ့ေပ..။ သားႏွစ္ေယာက္ကို ေက်ာင္းသို႔ပို႔ၿပီး သည္ႏွင့္ ကိုသက္ေအာင္ အလုပ္သြားရ သည္..။ အလုပ္က စာအုပ္တိုက္တစ္ခုတြင္ သာမန္ စာစီသမားဘဝျဖင့္ လုပ္ကိုင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္..။ စာေရးခ်င္စိတ္လည္း မရွိ..။  ေရးၿပီးသာ စာမူမ်ားလည္း မႀကိဳက္…။ ဟိုးယခင္က ထုတ္ေဝသူ ကိုမင္းေမာင္လည္း ဘယ္ဆီေရာက္ေနသည္ မသိ..။ ဘဝကို  ေရစုန္မွာ ေမွ်ာရင္း အလိုက္သင့္ အေမာေျဖေနသလို…။ ဘာတစ္ခုမွ် ႀကိဳးႀကိဳးပမ္းပမ္း လုပ္ကိုင္လိုစိတ္ မရွိျဖစ္ေနခဲ့ရသည္..။    ဤသို႔ အေပၚယံေၾကာ ဘဝေလးမွ်ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ ေရစုန္ေမွ်ာေနစဥ္ ေရစုန္မွာ ေမ်ာပါလာေသာ ခင္သက္မူ ႏွင့္ ထပ္မံ၍ ဆုံျဖစ္ၾကရ ျပန္ေလသည္..။ ခင္သက္မူက ထမင္းဆိုင္ အငွါးေရာင္း မိန္းခေလး စားပြဲထိုး ဆိုပါေတာ့…။ ကီလီဆိုသည္က လူစုံ …ဘဝစုံ..စ႐ိုက္ စုံ ဆိုသည့္ ေနရာမ်ိဳး…။ အေမရိကန္ျပည္က ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္လို အေသးအမႊား ဒုစ႐ိုက္ေတြက ဒုနဲ႔ေဒး…။ ဖာသယ္ ၊  ခါးပိုက္ႏႈိက္ သာမက အလစ္သမား သူခိုးႀကီးေတြလည္း ရွိသည္..။ ခင္သက္မူတို႔ ထမင္းဆိုင္ေလးက ကီလီႏွင့္ မေဝး…။ ရထား လမ္းအေဟာင္းတစ္ခုကို မ်က္ႏွာစာျပဳကာ အလုပ္သမား ပ်ံက်ေဈးသည္ႏွင့္ အနိမ့္စား အလုပ္သမားေတြအတြက္ ငပိေရ တို႔စရာ  အားျပဳကာ ေဈးေပါေပါႏွင့္ ေရာင္းခ်ေပးေနသည့္ ဆိုင္ျဖစ္သည္..။

ကိုသက္ေအာင္ကလည္း တစ္ခြက္တစ္ဖလားေတာ့ ျပန္ခ်ျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္..။  “ အရမ္း မေသာက္နဲ႔ေလ…အစ္ကို ….ထမင္းမစား ႏိုင္ပဲ ေနအုံးမယ္…”   အနားကပ္ၿပီး ဆိုင္ရွင္မသိေအာင္ သတိေပးတတ္လာသည္..။ ေန႔စဥ္ မ်က္မွန္းတန္းမိလာေတာ့လည္း  အက်င့္စာရိတၱ ပ်က္စီးယိုယြင္းေနၾကေသာ လူႀကီးလူေကာင္းလို ျဖစ္ေနေတာ့သည္..။ တစ္ခါတစ္ရံ ကိုသက္ေအာင္ ခင္သက္မူတို႔  ဆိုင္ မေရာက္ျဖစ္ေပ…။ အလုပ္မ်ားသျဖင့္ ဆိုင္ေရွ႕မွ ၾကာဇံသုတ္ႏွင့္ ဟင္းခါးျဖင့္သာ တစ္ဝမ္းတစ္ေန႔အတြက္ ၿပီးပစ္လိုက္ တတ္သည္..။   “ မေန႔က အသည္းအျမစ္ ခ်န္ထားတာ အစ္ကို ဘာလို႔ မလာတာလဲ…..”   “ အလုပ္ မအားလို႔….”   ကိုသက္ေအာင္ က မိန္းမေတြ ကို သိပ္ၿပီး ေစာက္ေရာ မဝင္ခ်င္ေတာ့..။ အာပလာ စကားေတြႏွင့္ ျမႇဴဘို႔ ခ်ဘို႔ေလာက္သာ စဥ္းစားေနၾကသူမ်ား  အျဖစ္ သူ နားလည္ လက္ခံထားခဲ့ေလသည္..။  ထို႔ေၾကာင့္လည္း ခင္သက္မူကို သိပ္အေရာမဝင္..၊ ခပ္မွန္မွန္ ခပ္တန္းတန္းသာ ေန ၿပီး သာမန္ေဈးသည္တစ္ေယာက္ကို ဆက္ဆံသလိုသာ ဆက္ဆံေလသည္..။

ခင္သက္မူကလည္း ျမင္႐ုံျဖင့္ စိတ္ဝင္စားေလာက္ေသာ ႐ုပ္ရည္မ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္..။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္က ကာမဆႏၵ  အတြက္ စဥ္းစားသူမ်ားအဖို႔ ရွာမွ ရွားေသာ အခ်ိဳးအဆစ္ ျဖစ္သည္..။ ခါးဆစ္ဆီမွ ထစ္ၿပီး ကားျပန႔္လာေသာ တင္ပါးအစုံက  ဝိုင္းစက္အိပဲ့ေနသည္..။ ရင္သားႏွစ္မႊာက ပုံသြင္းထားေသာ ပန္းပု႐ုပ္ႏွယ္ မႀကီးလြန္း မေသးလြန္းပဲ ႂကြား႐ြားေကာ့ပ်ံေနသည္..။  ခါးေသးေသးေလးက တင္ပါးႀကီး လႈပ္ရမ္းသြားေလတိုင္း ယိမ္းႏြဲ႕ က်ိဳးက်သြားေတာ့မည့္အလား ၫႊတ္သြယ္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းလြန္း သည္..။  တစ္ခါတစ္ရံ ထင္းျဖစ္ေစ ၊ ပန္းကန္ခြက္ေရာက္ျဖစ္ေစ တစ္စုံတစ္ရာကို ကုန္းေကာက္လိုက္ေသာ အခါမ်ားတြင္ လွစ္ခနဲ  ျမင္လိုက္ရေသာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အဖို႔ လွပ္ခနဲ ရင္ထဲလႈိက္ဖိုေမာသြားေစသည္..။ စိတ္ထဲ၌ ဤအေနအထားမ်ိဳး ကုန္းၿပီး  ျဖဳတ္လိုက္ရလ်င္ ဆိုေသာ အေတြးကလဲ မဆိုင္းမတြႀကီး ဝင္ေရာက္လာေအာင္ ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိလြန္းသည္..။

ထိုမွ် ႀကီးမားတင္းရင္းေနေသာ တင္ပါးႀကီးကို ေကာက္ညႇင္းထုတ္တစ္ထုပ္လို က်စ္လ်စ္စြာ စုစည္းထားေသာ ထမီေလးေအာက္မွ  အတြင္းခံေဘာင္းဘီေလး အရာက ထင္းေနျပန္သည္..။ ထိုေဘာင္းဘီအရာေလးကို ျမင္ရသည္ကပင္ ခင္သက္မူသည္ လြယ္ လြယ္ကူကူ ရႏိုင္ေသာ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္မဟုတ္ေၾကာင္း ကိုလည္း ပုရိသတို႔ ရိပ္စားမိၾကေလသည္..။  ကိုသက္ေအာင္ ကေတာ့ ခင္သက္မူ ဖင္ကို မၾကည့္..။ ၾကည့္ခ်င္စိတ္ ဝင္လာသည့္တိုင္လည္း စိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားႏိုင္သည္..။ လူတစ္ခ်ိဳ႕က ခင္ သက္မူကို ၾကည့္ရင္း ထမင္းစားရန္ ေရာက္လာၾကျခင္း ျဖစ္သည္..။ ကိုသက္ေအာင္ကေတာ့ အဝစား ငါးက်ပ္ဆိုသည္ကို  သေဘာက်လို႔ ျဖစ္သည္..။  ယခုတေလာ ထမင္းဆိုင္ဖက္ မေရာက္ျဖစ္ျပန္…။ ဘုန္းႀကီးလမ္း အရက္ဆိုင္ တဝိုုက္၌ ကိုသက္ ေအာင္ ေရာေႏွာေနထိုင္တတ္ေနျပန္သည္..။ စိတ္ထဲ၌ တစ္စုံတစ္ရာ လိုအပ္ေနသလို ခံစားလာရသျဖင့္ အႏၲရာယ္ကင္းေသာ  ပစၥည္းမ်ိဳးကို ရွာေဖြေနျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္..။

“ သူ႔နာမယ္က ခင္ရီတဲ့….ၾကက္သြန္ေရာင္းတယ္..အစ္ကို…ေဈးေတာ့ နည္းနည္း ပိုေပးရတယ္…၊ သူ႔ေယာက္်ားအလစ္မွာ လုပ္ တာ…၊ အႏၲရယ္ေတာ့ ကင္းတယ္…”    “ ဟာကြာ….ေယာက္်ားႀကီးနဲ႔…ေတာ့ မလုပ္ခ်င္ဘူး…ကြာ….”    “ တျခားေဆာ္ေတြလည္း  က်ေနာ္ မသိဘူး အစ္ကို….”   သို႔ႏွင့္ ကိုသက္ေအာင္ ခင္ရီႏွင့္ ေတြ႕ျဖစ္ၾကသည္..။ ကိုသက္ေအာင္က သူ႔ကို အကဲခပ္သလို သူကလဲ  ကိုသက္ေအာင္ကို အကဲခပ္သည္..။ ႏွစ္ေယာက္သား စဥ့္အိုးတန္း ေဗာ့တံတားထိပ္ အထြက္ေပါက္ရွိ မုန႔္ဟင္းခါးဆိုင္မွာ ဆုံမိ ၾကသည္..။  “ ဒီကေန႔ ဘယ္သြားၾကမွာလဲ…အစ္ကို….”   “ အာ……မသိဘူးေလ….က်ဳပ္က..အိမ္ မရွိဘူး….”   ခင္ရီက ႏႈတ္ခမ္း ေလးကို စူပစ္လိုက္သည္..။ မ်က္ေမွာင္တြန႔္ေကြးၿပီး ေျခေဆာင့္သလိုေလး ျပဳလိုက္ေသးသည္.။  “ အဲဒါဆို…..သူမ်ားက ဘယ္ လိုက္ရမွာတဲ့လဲ…ညေနလဲ ဆိုင္က ျပန္ထြက္ရအုံးမွာ…စိတ္ညစ္လိုက္တာ…ဘာမွန္းလဲ မသိဘူး….”   ခင္ရီက ထိုသို႔ညည္းလိုက္ သည္ႏွင့္ ကိုသက္ေအာင္က သူအမူအယာ ျပစ္ခြၽဲခြၽဲကို ၾကည့္ကာ ေတာင္ၿပီးသား လီးပင္ ျပန္ေသသြားရသည္..။

“ ဒီေလာက္လဲ စိတ္ညစ္ခံမေနနဲ႔ေလ…အခ်ိန္မရလဲ…ေန……”  “ အစ္ကို….ေဟ့…အစ္ကို..ေနအုံးေလ….ဒီမွာ……”   ကိုသက္ေအာင္  ပုခုံးကို ဆြဲရင္း ခင္ရီ ဟိုသည္ၾကည့္ရင္း တိုးတိုးေလး ကပ္ေျပာေလသည္..။  “ ျမန္ျမန္ေလး ၿပီးခ်င္ရင္ေတာ့ ဟို….ဆန္ ဂိုေဒါင္ေနာက္မွာ ..တဲေလး ရွိတယ္…လုပ္မလား…ဟင္……”  “ ဟာဗ်ာ….ေနပေစေတာ့…..”   ကိုသက္ေအာင္ အေတာ္စိတ္ပိန္သြား သည္..။ ဤမွ် စုတ္ျပတ္ေပက်ံေနေသာ ပတ္ဝန္းက်င္၌ ဘယ္လို ဖီလင္လာမည္နည္း..။ ခင္ရီ ထပ္မံ မဆြဲမွီ…ကားလမ္းကို ျဖတ္ကူး ခဲ့သည္..။ လူသြားလူလာ ရႈပ္ေထြးေနေသာ ကမ္းနားလမ္းအတိုင္း ေညာင္ပင္ေလးေဈးသို႔ ျဖတ္ကူူးခဲ့သည္..။  “  အစ္ကို…..ေဟး….အစ္ကို…….”   ခင္ရီ အမွတ္ျဖင့္ ကိုသက္ေအာင္ လွည့္မၾကည့္..ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္သည္..။ အေနာက္မွ တ ျဖတ္ျဖတ္ ေျပးလိုက္လာသံကို ၾကားရသည္..။ လက္ေမာင္းကိုလည္း တင္းတင္း ဆြဲယူျခင္း ခံလိုက္ရသည္..။  “ အစ္ကိုက နားမ်ား ေလးသလား မသိဘူး….ေခၚလိုက္ရတာ….”  “ ဟင္…..မခင္သက္မူ……..”  မျပဳမျပင္ …ႏြမ္းနယ္ေမာဟိုက္စြာ ၿပဳံးေနေသာ အယဥ္ မ်က္ႏွာေလးကို နီးကပ္စြာ ရင္ဆိုင္လိုက္ရသည္..။ ကိုသက္ေအာင္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိမွ ခင္သက္မူက ရွက္႐ြံ႕စြာ လက္ေမာင္းကို  လႊတ္သည္..။

“ အစ္ကို….ဘယ္သြားမလို႔လဲ….ဟင္….”  “ ေအာ္…..ကိစၥ တစ္ခု ရွိလို႔ပါ….ခင္သက္မူ..ဘယ္လဲ…”   “ ဒီေန႔….ဆိုင္ပိတ္တယ္ ေလ……လမ္းေဘး ဆိုင္ေတြ လိုက္ရွင္းေနလို႔…..”   “ ေအာ္…….တစ္ခုခု စားပါအုံးလား….ခင္သက္မူ….”  “ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲ စားၾက မယ္ေလ….လာ……”  ပလက္ေဖာင္း အတြင္းဖက္ ဆိုင္တစ္ဆိုင္သို႔ ဝင္ခဲ့ၾကေလသည္..။  “ ဟာ…….အစ္ကိုတို႔ အတြဲကို ေနရာ ေပး ပါ….. ေဟ့….”  စားပြဲထိုးေလးက ေအာ္ေနက်အသံ ..ထုံးစံအတိုင္း ေအာ္လိုက္ေသာ္လည္း ကိုသက္ေအာင္ ရင္ထဲ ေႏြးခနဲ ျဖစ္သြား မိသည္..။ ခင္သက္မူ မ်က္ႏွာေလးမွာလဲ ထြတ္ခနဲ ရဲသြားေလသည္..။   “ အုန္းႏို႔ ႏွစ္ပြဲ…ေပးပါ…….၊ အေၾကာ္ႏွစ္ခုစီ ထည့္ေပး ေနာ္…..“  ခင္သက္မူက အုန္းႏို႔ လွမ္းမွာရင္း ဆံပင္ေလးမ်ားကို သပ္တင္လိုက္ရာ…ဗိုက္သားဝင္းဝင္းေလးမ်ား လက္သြားေလ သည္..။ ႂကြား႐ြားေသာ ရင္ေလးႏွစ္မႊာမွာ လဲ ႂကြတက္သြားသည္..။ တင္ပါးႀကီးအစုံကလည္း ေဘးႏွစ္ဖက္သို႔ ထိုင္ထားေသာ ခုံ ေလးမွ ေဘးသို႔ လွ်ံက်ေနေလသည္..။  “ အစ္ကို က စကားနည္းတယ္ ေနာ္….အဟင္း…….”  “ အင္း….စကားသိပ္မ်ားတာ မေတြ႕ ဘူးေသးလို႔ပါ…..”   “ ဒါျဖင့္ ေျပာေလ…..စကားေတြ အမ်ားႀကီး …အဟင္း ဟင္း…….”   “ မေျပာေတာ့ပါဘူး….ရင္ထဲမွာ ေျပာ ေျပာေနရတာ မ်ားလွၿပီ…ဘယ္သူမွ မၾကားပဲ ကိုယ့္ဖာသာ ေျပာရတာ လြတ္လပ္တယ္….”

“ ေဟာေတာ့….ကဗ်ာဆရာနဲ႔ တိုးေနတာကိုး….”  ႏွစ္ေယာက္သား ႀကိတ္ရယ္မိၾကသည္..။ ေအာ္….သည္လို ဆန႔္က်င္ဖက္လိင္  တစ္ဦးနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ စကားပြဲေလးေတြ မဖြဲခဲ့ရတာ ေတာင္ ၾကာခဲ့ၿပီပဲ….။   “ အစ္ကို…က အေတြးသမားလား….ဟင္…..”  “ စားဖို႔ အတြက္ပဲ ေတြးေနႏိုင္တဲ့ ဘဝပါ..မခင္သက္မူ…..”   ခင္သက္မူ ငိုင္ေတြသြားသလို ရွိသည္..။ သို႔ေသာ ္ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာကို တည္ ပစ္လိုက္ၿပီး ေရာက္လာေသာ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲ ပန္းကန္ကို ကိုသက္ေအာင္ေရွ႕ ခ်ေပးသည္..။  “ ေလဒီ ဖတ္စ္ေလ….ခင္သက္မူ အ ရင္ယူ……”  “ အံမယ္…အစ္ကိုက အေနာက္တိုင္း ဦးစားေပး စနစ္ကို လည္း နားလည္တာပဲ..ေနာ္..”  ကိုသက္ေအာင္လည္း မခင္ သက္မူ ကို အံ့ေအာေလးစားသြား၏…။ လမ္းေဘး ထမင္းဆိုင္ စားပြဲထိုးေပမယ့္ အသုံးအႏႈံးက ျမင့္သည္..။ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲ စားေန စဥ္….  “ အစ္ကို ….ဘဲဥ ႀကိဳက္လား….”  “ ႀကိဳက္တယ္….အဲ….စားေလ…ဘာျဖစ္လို႔လဲ…မႀကိဳက္လို႔လား……..”   “ ခင္မူ လဲ..ႀကိဳက္တာပဲ…ဒါေပမယ့္ အစ္ကို႔ကို ေပးတာ…..”  လႈိက္ခနဲ ပီတိအေတြးေလး….ႏွလုံးသားကို ေျပးေဆာင့္ျပန္သည္..။ ကိုသက္ ေအာင္ ခင္သက္မူ လက္ကေလးကို အုပ္ကိုင္ လိုက္သည္..။ မ႐ုန္းပဲ စကားတိုးတိုး ေျပာသည္..။  “ လူေတြနဲ႔ေလ…..အစ္ကို…..”    ကိုသက္ေအာင္ ေပ်ာ္သြားသည္…။ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲ စားၿပီး ေလးဘီးတစ္စီး ငွါးကာ ပုဇြန္ေတာင္ အိမ္သို႔ ခင္သက္မူကို ေခၚလာခဲ့မိ ေလသည္..။ ခင္သက္မူကလဲ လိုက္လာရွာသည္..။

အိမ္သို႔ေရာက္လာသည္..။ တစ္အိမ္လုံး ရွင္းလင္းေနသည္..။ ပရိေဘာဂ ဘာတစ္ခုမွ် မရွိ…။  “ ခင္မူ..ေတာ့ မွားၿပီ ထင္ တယ္….အစ္ကို….”    “ ဘာလဲ…အစ္ကို႔ကို …….ငေထာႀကီး ထင္ေနလို႔လား…….”   “ ဟင့္အင္း……..ဒါေျပာတာ မဟုတ္ဖူး….အစ္ ကို႔အိမ္ေထာင္သည္မ ရွိမွာပဲ ထင္ေနတာ…..”  “ ရွိတယ္ေလ….ရွိပါတယ္….”   “ ဟုတ္လား……ဘယ္သြားလဲ…ဟင္….”   “ ဒီမွာ ေလ…ထိုင္ေနတာ……ေဟာဒီမွာ……”  “ အို႔…..ဟိတ္…ၾကည့္…တအားညႇစ္တာပဲ….ကြာ………အို….”   ဖ်ာေလးေပၚသို႔ ခင္သက္မူ  လဲက်သြားသည္..။ ကိုသက္ေအာင္ ခြၽန္းအုပ္ထားခဲ့သမွ်ေသာ ဆႏၵအားအင္မ်ား ကမ္းၿပိဳသလို ဒလေဟာ ၿပိဳဆင္းက်လာ ေတာ့သည္..။  “ အို……ဒီ…အထိ….မျဖစ္ေသးဘူး…..အစ္ကိုရယ္……..”  ကိုသက္ေအာင္ လူတစ္ကာတပ္မက္ စြဲလန္းခဲ့ၾကရေသာ  ခင္သက္မူ ဖင္အိုးႀကီးကို တအားခြပစ္လိုက္ၿပီး ေညႇာင့္သည္..။ ခင္သက္မူ မ်က္လုံးေလး ဝိုင္းၿပီး ႐ုန္းကန္ရွာသည္..။  “ ရွစ္ႀကီး ခိုး ပါရဲ႕ အစ္ကိုရယ္….မလုပ္ပါနဲ႔ ေနာ္…ေနာ္……”  ပါးမို႔မို႔ေလးေပၚမွ မိတ္ကပ္ေလးမ်ား ေျပာင္စင္သြားေအာင္ ဖိနမ္းပစ္လိုက္သည္..။  လုံးတစ္ေနေသာ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကိုလည္း ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ဆုတ္ကိုင္ေခ်မြ သည္..။ “ အာ…..ဒုကၡပဲ….အိုး..အစ္ကို….အစ္ကိုကလဲ  ကြာ…….”  ေအာ္သံ ၿငီးသံေလးမ်ား တိုးတိတ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္..။ ေႏြးေထြးလုံးက်စ္ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ အႏွံ႔အျပား ကို  မ်က္ႏွာႀကီး ဖိကပ္ၿပီး နမ္းပစ္သည္..။

တရႉးရႉး တရွဲရွဲႏွင့္ မီးရထား စက္ေခါင္းႀကီး တစ္ခုလို ေလမႈတ္သံ အသက္ရႉသံႀကီးက ျပင္းထန္လာသည္..။ ခင္သက္မူ လိုက္ လာမိတာ မွားၿပီ ဟုေတြးေနမိသည္..။ သို႔ေသာ္ ခင္သက္မူ ႐ုန္းကန္ခ်င္စိတ္ မရွိ…။ ဆုတ္ကိုင္ေခ်မြ ပြတ္သပ္ေပးေနေသာ အစ္ကို႔  အယုအယေလးမ်ားကို သာယာေနသည္..။ အစ္ကို႔လက္တစ္ဖက္က ခင္မူ႔ ေပါင္ၾကားကို ႐ြ႐ြေလး ပြတ္သည္..။ ခင္မူ႔ မ်က္ႏွာေလး   ေမာ့သြားေအာင္ ေကာ့တက္သြားသည္..။ ထမီေအာက္စကို လွန္တင္လိုက္ေသာ အခါတြင္…..ခင္မူ ျပာျပာသလဲ လိုက္ဖိေသး သည္..။ သို႔ေသာ္ ေဖာင္းကားႂကြစူေနေသာ ေစာက္ဖုတ္အုံႀကီးက အထင္အရွား ေပၚလာၿပီ ျဖစ္သည္..။   အၿမဲတမ္း ဝတ္ေနက်  ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကလဲ ဒီေန႔မွ ဝတ္မလာခဲ့မိ….။ ခင္မူ မ်က္ရည္ေတြ စို႔လာၿပီး …..   “ ခင္မူ႔ကို သနားပါ….အစ္ကိုရယ္……ခင္မူ ေလ…..အ…အ…..”   ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက အေမႊးသန္သန္ႀကီးမ်ား ေအာက္မွ လိုးခ်င္စရာ အဆီတဝင္းဝင္းႀကီး ျဖစ္ေနရာ….ကို သက္ေအာင္ က လွ်ာႀကီးျဖင့္ ထိုးေကာ္ ယက္ေပးလိုက္သည္..။ ခင္မူ ထြန႔္ထြန႔္လူးသြားၿပီး ေပါင္ႀကီးႏွစ္ဖက္မွာလည္း ေဘးသို႔ ၿပဲ ကားသြားရေလသည္..။   ခင္မူက အသားညိဳေလေရာ့သလား မဆိုႏိုင္..။ ေစာက္ဖုတ္ေလးမွာ ခပ္ညိဳညိဳေလး…ျပဴးထြက္ ေနသည္..။ ေစာက္ပတ္ ႏႈတ္ခမ္းသားႀကီးမ်ားက လက္ႏွစ္လုံးခန႔္ ထိထူလိမ့္မည္ ထင္သည္..။ အကြဲေၾကာင္းႀကီးက နက္နက္ရႈိင္းရႈိ င္းႀကီး မွန္း ထင္ေပၚလြန္းလွသည္..။ လွ်ာႏွင့္ ယက္ေပးလိုက္တိုင္း ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ ဖားဂုံညႇင္းေက်ာကုန္းလို ေဖာင္းေဖာင္းၿပီး  ႂကြ႐ြတက္လာေလသည္..။ ေလထိုးေပးလိုက္သလား ထင္ရေလာက္ေအာင္ ျမန္ဆန္လြန္းလွသည္..။

ေစာက္ဖုတ္ ….ဤသို႔ တေျဖးေျဖး ေဖာင္းကားလာသည္ကိုလည္း ကိုသက္ေအာင္ ခင္မူ က်မွ ျမင္ဖူးျခင္း ျဖစ္သည္..။ လီးႀကီးက  အစြမ္းကုန္ ေတာင္ေနၿပီးသားမို႔ ခင္မူ႔ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲ သို႔ ေတ့သြင္းကာ အသာအယာေလး ဖိလိုးခ်လိုက္ေလေတာ့သည္..။   “  အ……အစ္ကို………………”  ခင္မူ ေက်ာေလးေကာ့သြားကာ ဆီးခုံေလး ေမာက္တက္သြားေအာင္ ခါးကို ႂကြတက္ေပးလိုက္ေလ သည္..။ လီးႀကီးက ေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲသို႔ ထိထိမိမိႀကီး ေဆာင့္လိုးခ်လိုက္ျပန္သည္..။   “ အ……အား…….အစ္ကို  ရယ္…..အင္း..အင္း…..”  ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ျပတ္ထြက္လုမတတ္ ကိုက္ထားေသာ ခင္မူ႔မ်က္ႏွာေလးမွာ ရႈံ႕မဲ့ေနၿပီး ေဘးသို႔ ေစာင္းငဲ့ က်ေနေခ်သည္..။ ခင္မူ႔ လက္ႏွစ္ဖက္က ကိုသက္ေအာင္ ေပါင္ကို ကိုင္ထားမိသည္..။ ကိုသက္ေအာင္၏ သန္မာေသာ လက္ေမာင္း ႀကီးအစုံက ဘရာစီယာေလးေအာက္မွ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ဆြဲယူ ကိုင္ဆုတ္ထားသည္..။  ခင္မူ မ်က္လုံးေလးမ်ား မွတ္ထားရွာသည္..။  လည္ပင္း၌ ဆြဲထားေသာ ေလာ့ကက္သီး ေ႐ႊဆြဲႀကိဳးေလးက ၾကမ္းျပင္သို႔ တစ္ဝက္ပုံက်ေနသည္..။ ခင္သက္မူ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ  အားရစရာ ေကာင္းလွသည္..။ ေစာက္ေရၾကည္ေလးမ်ား ညႇစ္ထြက္လာေသာ အခါတိုင္း …” ျဗစ္…ျပစ္…..” ျမည္ေအာင္ တင္း ၾကပ္ေနသည္..။

ေသြးေၾကာႀကီးမ်ား ေဖာင္းႂကြကာ အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳႈင္း ထေနေသာ ကိုသက္ေအာင္ တန္ဆာႀကီးက အေရ႐ႊဲေနေသာ ဧရာမ  ေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲသို႔ ႁပြတ္ခနဲ ေဆာင့္ေဆာင့္ ဝင္သြားတိုင္း ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးမ်ား အတြင္းသို႔ လိပ္ဝင္၍ ပါပါသြား  သည္ကို ..ကိုသက္ေအာင္ အေသအခ်ာ ငုံ႔ၾကည့္ရင္း လိုးသည္..။ ခင္သက္မူ လက္ကေလး တစ္ဖက္က ဆီးခုံကို လာၿပီး ဖုံးထားရွာ ေသးသည္..။ တစ္ခါတစ္ရံ လီးထိပ္ႀကီးက ကြၽံထြက္လာေသာအခါ… နီလာလက္စြပ္ေလး ဝတ္ထားေသာ လက္ဖမိုးေလးကို လီး ထိပ္ႀကီးက ထိုးမိသြားတတ္သည္..။ ထိုအခါ ခင္သက္မူက လက္ကို ကပ်ာကသီ ႐ုတ္ၿပီး… လက္ခုံကို ထမီစျဖင့္ ပြတ္သုတ္ပစ္ တတ္သည္…။  “ ႐ြံလို႔လား…ခင္မူ…….”   “ အို……႐ြံတာေပါ့….ဟင့္…အ…….ကြၽတ္ကြၽတ္…..”   “ အစ္ကိုက ယက္ေတာင္ ယက္ ေပးေသးတာပဲ…ကြယ္…….”  “ အို……သြား..ဘာေတြ ေျပာေနတာလဲ……. အား…….အား……..”   “ ခင္မူ႔ ဟာႀကီးက …အႀကီးႀကီး ပဲကြယ္…..အားရလိုက္တာ….”  “ အာ………ေသေတာ့မွာပဲ…အစ္ကိုေနာ္…..အဟင့္…..”   ခင္မူ ရွက္တတ္လြန္းသည္..။ ပါးျပင္ ေလးႏွစ္ဖက္ ရဲရဲနီေအာင္ ပင္ ငိုမဲ့မဲ့ေလး ျဖစ္လာသည္..။

“ ခင္မူ႔ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲကို အစ္ကို႔လီးႀကီး ဝင္တာ ခံလို႔ ေကာင္းလားဟင္…ခင္မူ…ေဟ့….ေျပာေလ…..”    “ အင့္…..အင္း…အ… ဒီမွာ ေသေတာ့မယ္….သူက ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေမးေနမွန္း …မသိဘူး..သြား….အ……အင္း အင္း……..”   “ အဆုံးဝင္ လား…..ဟင္…….ခင္မူ………..ထိရဲ႕လား…..”  “ အာ……..အင့္……သိဘူးကြာ…..ေမးနဲ႔……..အဟင့္ ..အဟင့္……အ…….”  “  စြတ္…..ႁပြတ္….စြတ္..ႁပြတ္…………ဖတ္…..ဖြတ္……”   “ အ…..ေျဖးေျဖး..အစ္ကို…..အထဲက ေအာင့္တယ္….အ…အ………”    ကို သက္ေအာင္ ၿပီးခ်င္လာၿပီမို႔ ခင္မူ႔ စကားကို နားမေထာင္ပဲ ဒလၾကမ္း မုန္တိုင္းတိုက္သလို ေဆာင့္လိုးခ်လိုက္သည္…။   “ အား…… အား……..အစ္ကိုး………အား……နာ…နာ တယ္…………အ..”  “ ႁပြတ္……ဖတ္…..ဖတ္………ႁပြတ္……..ႁပြတ္……ႁပြတ္…..စြတ္….“  “ ဟား…..တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ….အား………..အီး……အမေလး….”   ပူေႏြးေသာ ျပစ္ခြၽဲေသာ ညႇီစို႔ေသာ အနံ႔မ်ားျဖင့္ ပြဲစဥ္တစ္ကို  ….ရပ္နားလိုက္ၾကၿပီး …တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ဖက္ထားရင္း အေမာေျဖေနလိုက္ၾကေလသည္..။

ကိုေလး…..ပုံ႔ပုံ႔လာသြားတယ္…….ကိုေလးနဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ အိမ္ေရွ႕မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာ ေတြ မၾကည့္ရဲတာနဲ႔ မတက္ေတာ့ ဘူး..။ သားႏွစ္ေယာက္ကို ပုံ႔ပုံ႔ ေခၚသြားတယ္…။ ပုံ႔ပုံ႔ ….အစ္ကိုေလးကို ေမွ်ာ္ေနမယ္……။  ညီမေလး…ပုံ႔ပုံ႔….။