ကောင်းချစ်တဲ့မမ

ကောင်းချစ်တဲ့မမ( စ ဆုံး)

ဟာ!  ရင်ထဲမှာ ထွက်လာတဲ့ အသံပါ။ အပြင်တော့ ထွက်မလာဘူး။ မြင်ရတဲ့မြင်ကွင်း အူတွေ သဲတွေ ဗြောင်းဆန် သွားတယ်။ မမ သီတာရယ်လေ အပြေးအလွှား ရောက်လာပြီး ကျနော့်ရှေ့ တည့်တည့်မှာ ထဘီလှန် ပင်တီ အောက်ဆွဲချလို့ ဘယ်ချိန်ထဲက အောင့် ထားမှန်း မသိတဲ့ ဆီးတွေကို တဖြောဖြော မြည်အောင် ပန်းချနေတာ။   နွေမို့ ပူတယ် ဆိုပြီး နေ့ခင်းအချိန် အိမ်နောက်က  ပိတောက်ပင်ရိပ်မှာ ကြိမ်ပက်လက် ကုလားထိုင်လေး ကို စံပါယ်ရုံလေးတွေကြား ချပြီး ဇိမ်ကျနေတုန်း ဖတ်ဖတ် ဖတ်ဖတ် ဆိုတဲ့  ပြေးလာတဲ့ ဖိနပ်သံ အဆုံး ကျနော့်ညာဘက် ၅ ပေလောက် အကွာ စံပါယ်ရုံဘေးကို မမသီတာ တစ်ယောက် အထက်က ပြောခဲ့ သလို အန္တရာယ် ကိစ္စ လာရှင်းတဲ့ မြင်ကွင်း။

အမွှေး မဲမဲတွေကြားက ပြူးနေတဲ့ အစိကြီးနဲ့ ခုံးထနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို တအံ့တသြနဲ့ ကျနော်လဲ အသက်မရှူမိအောင် ငေးနေ မိတယ်။ အသက်သာ မရှူတာ ပေါင်ကြားက ညီက အတင်း ခေါင်းထောင် ကြည့်တာ။ သေး စ ပေါက်တုန်းကတော့ ကိုယ့်ဟာကို ငုံံ ကြည့်နေပြီး ဆီးကုန်ခါနီး ဝေဒနာ သက်သာမှ ဘေးဘီ လျှောက်ကြည့်မှ ကျနော့် ကို မြင်သွားတော့တယ်။  “အို – ”   ဆိုပြီး ထရမလို  ထိုင်ရမလို ပြာယာခတ်နေမှ ကျနော်လဲ မျက်နှာလွှဲဖို့ သတိ ရတော့ တယ်။ ကျနော် ပြန်လှည့်ကြည့်တော့ မမသီတာ မရှိတော့ပါ ဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျနော့်ရင်ကတော့ တဒိန်းဒိန်း ခုန်နေ သလို ညီဘွားကလဲ အလိုမကြလို့ ငိုတောင် ငိုပြနေတယ်။ အဲ့ညက အိပ်မယ်  ကြံတိုင်း မမသီတာ စောက်ဖုတ်ကြီးပဲ မြင်ယောင်နေလို့ နောက်ဆုံး ရေအိမ် ဝင်ပြီး ထုပစ်လိုက်မှပဲ အိပ်လို့ ရတော့တယ်ဗျာ။  နောက်အခန်းကြမှ ကျနော်နဲ့ မမသီတာတို့ အဖြစ်ကို ပြောပြပါမယ်။

ကျနော့်အဖြစ်လေးကို အရင် ပြောခဲ့ပေမယ့်ကျနော့် အကြောင်းကို မပြောရသေးတာမို့ အရင်ဆုံး ကျနော်ရဲ့အကြောင်းလေး ပြောပါ ရစေနော်။ ကျနော့်နာမည်က ကောင်းပြည့်စုံ။ အိမ်ကရော ရင်းတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေကပါ ကျနော့်ကို ကောင်းလို့ပဲခေါ်ကြပါ တယ်။  ကျနော့်ဖေဖေက ဦးကောင်းသော် ဌာနတစ်ခုက စာရေးကြီး တစ်ယောက်။ ဖေဖေက အသား လတ်လတ် အရပ်မြင့်မြင့် ခန့်ညား  တည်ကြည်တဲ့ ရုပ်ရည်နဲ့ မေမေကတော့ ညိုတဲ့ဘက် လိုက်တယ်။ အရပ်က ၅ ပေ ၃ လက်မလောက် ခါးသေး ရင်ချီ မိန်းမလှ အင်္ဂါ နဲ့ ပြည့်စုံတယ်။ မေမေ နာမည်က ဒေါ်ခင်တင့်ပါ။  ကျနော့်မှာ အစ်မ တစ်ယောက် ရှိတယ်။ အစ်မ နာမည်က မေမြတ်နိူးခင်။ မမနဲ့  ကျနော်က အသက် ၇ နှစ် ကွာတယ်။ မမ မွေးပြီးတဲ့နောက် မေမေ့မှာ ကိုယ်ဝန်မရတော့လို့ နောက်ထပ် ကလေး မရတော့ဘူး တောင် ထင်နေကြတာ။   နောက်မှ ကျနော့်ကိုမွေး။ ယောက်ျားလဲ ဖြစ်ပြန် ဆိုတော့ အားလုံးက ဖူးဖူးမှုတ်ပေါ့။ မမကလဲ အဖေ အ မေတွေ ဆီက အမွေ ရထားလို့ မိန်းမချော စာရင်းဝင်ပဲလေ။ မမက ဆယ်တန်း ကျတာနဲ့ ဆက်မတက်ဘဲ အပ်ချုပ် သင်ပြီး ကိုယ်ပိုင် အပ်ချုပ်ဆိုင်လေးကို ဈေးထဲမှာ ဖွင့်ထားနိုင်ပြီ။ တပည့်အဖြစ် ကျနော်က မမသီတာလို့ ခေါ်တဲ့ မသီတာမြင့်ကိုခေါ်ထားတယ်။

ကျနော်ကတော့ ဆယ်တန်း အောင်ပြီးတာနဲ့ သူငယ်ချင်း ထွန်းနိုင်တို့ ဆိုင်ကယ်ပြင်ဆိုင်မှာ ဝင်လုပ်ပြီး စာပေး စာယူနဲ့ပဲ ကျောင်း  ဆက်တက်တာ ဒုတိယနှစ် မြန်မာစာ ကျောင်းသားပေါ့။ ကျနော်က အသားက အမေတူလို့ နည်းနည်း ညိုတယ်။ အရပ်က အဖေ့လို ပဲ ၅ ပေ ၈ လက်မ။ မျက်လုံး မျက်ခုံး ကောင်းကောင်း ပျိုတိုင်းကြိုက်တဲ့ နှင်းဆီခိုင် မဟုတ်သော်ငြားလဲ တော်တော်များများ  မိန်းကလေးတွေက မြောင်းပေးချင်နေကြတယ်။  ဒါနဲ့ ကျနော့်မင်းသမီးလေး ဖြစ်လာမယ့် မမသီတာမြင့် အကြောင်း ပြောရအုန်း မယ်။ မမသီတာက ကျနော့် အစ်မနဲ့ ရွယ်တူဘဲ။ ဒါပေမယ့် ကံမကောင်းတာက မမသီတာ ၁၉ အရွယ်မှာ ယောက်ျားလေး တစ် ယောက်နဲ့ ခိုးရာ လိုက်ပြေး ဖူးတယ်။ မိဘတွေကလဲ သဘောမတူ သူ့ယောက်ျားကလဲ ဆေးသမား နောက်ဆေးမှုနဲ့ ထောင်ကျ၊  ထောင်ထဲမှာသေ၊ ဒုက္ခတွေ ပွေပြီး အဖေအမေအိမ် ပြန်ရောက် လာခဲ့တာပေါ့။

ဘဝ အကျိုးပေး မကောင်းပေမယ့် မမသီတာ က အလှ အကျိုးပေးကတော့ မိုက်တယ်။ အရပ်က ၅ ပေ ၁ လက်မ နည်းနည်းလေး  ပုတယ် ဆိုရပေမယ့် ကိုယ်အတိုင်းအတာကတော့ ၃၄. ၂၈. ၃၈ ဘာလို့ အဲ့လောက် သိရသလဲ ဆိုတော့ သူတို့တွေက စက်ချုပ်သမား တွေလေ သူများတိုင်းရင်း မိန်းကလေးပီပီ ကိုယ့်ပစ္စည်းလဲ တိုင်းကြည့်နေကြလို့ သိတာ။ မမသီတာက နှုတ်ခမ်းရဲ့ဘယ်ဘက်အပေါ် မှာ မှဲ့လေး တစ်လုံးနဲ့ ကော့နေတဲ့ မျက်တောင် အောက်က မျက်လုံးရွဲကြီးတွေက မြင်သူ ရင်ဖိုစရာပေါ့။ မမသီတာရဲ့ အောက် နှုတ်ခမ်းလေးက တွဲတွဲလေး အဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကို တပ်မက်စွာ စုပ်နမ်းချင်မိတယ်။  ကျနော် ဆိုင်ကယ်ပြင်ဆိုင် လုပ်နေတာ တစ်နှစ် လောက် ရှိမှ မမဆီကို မမသီတာ အလုပ် ဝင်တာ။ မမဆီ အလုပ် စဝင်ထဲက မမသီတာရဲ့အလှကို ကျနော် ညိတွယ် နေခဲ့တာ။ လူက လဲ လူလားမြောက်စ အရွယ် လေတိုက်လို့ သစ်ရွက် ကြွေတာတောင် ခံစားချင်တဲ့ အရွယ်လေ။ ကျနော့်မမကို မမလို့ ခေါ်သလို သူ့ ကိုလဲ ကျနော်က မမသီတာ လို့ပဲ ခေါ်တယ်။

မမသီတာက တစ်ခါ သေဖူးပြီမို့ ထင်တယ် ယောက်ျားလေးတွေကိုဆို သိပ်ဟက်ဟက်ပက်ပက် မရှိဘူး။ ပတ်ဝန်းကျင်က ကဲ့ရဲ့ပြစ် တင်မှာကိုလဲ ဂရုပြုတာ နေမယ်။ ကျနော့်ကိုတော့ မမရဲ့မောင်မို့ ရင်းရင်းနှီးနှီး ဆက်ဆံ ပါတယ်။ မမသီတာကို ကပ်ချင်လို့ ကြံနေဖန် နေတဲ့ သူတွေတော့ အများသား တစ်ချို့လဲ မုဆိုးမမို့ အကဲစမ်းချင်ကြတာနေမယ်။ ထွန်းနိုင်ကတောင်   “ဟေ့ကောင် မင်းအမ  အလုပ်သမားက မိုက်တယ်ကွ”   လို့ ပြောလာသေးတယ်။  “မလုပ်ပါနဲ့ကွာ သနားပါတယ်” ဆိုတော့   “မင်း သနားတာ ငါ သိတယ်”  တဲ့။   ကျနော်လဲ သွားဖြဲ ပြနေလိုက်ရတယ်။ ကျနော် အလုပ် အပြန် မမကို ဆိုင်ဝင် ကြိုပြီး မောင်နှမ နှစ်ယောက် အိမ်ပြန်နေကြ လေ။ တစ်ခါတလေ ကျနော် ရောက်လို့ သူတို့ လက်စ မပြတ်သေးရင် ထိုင်စောင့်ရတယ်။ အဲ့အခါမျိုးဆို ကျနော့်ရှေ့မှာ ထလိုက်  ထိုင်လိုက် ကုန်းလိုက် ကွလိုက် လုပ်နေတဲ့ မမသီတာကို မသိအောင် ရှိုးရတာက အလုပ် တစ်လုပ်။ ညညကျရင် အလွတ်ရနေတဲ့   မမသီတာရဲ့ကောက်ကြောင်းနဲ့ ညီဘွားကိုချော့ရတာ အခါခါ။

ပေါ်တင်လဲ မရှိတ်ရဲပြန်ဘူးဗျ။ အိမ်က အဖေ အမေနဲ့ မမက သဘောတူကြမှာ မဟုတ်မှန်း သိနေလို့။ ဒါပေမယ့် ကျနော်သူ့ကို  ပြစ်မှားနေတာတော့ မမသီတာ သိနေတယ်။ ဒါလဲ မိန်းကလေးတို့ တတ်အပ်တဲ့ မွေးရာပါ ပညာလား၊ ကျနော်ရဲ့ မထိန်းနိုင်တဲ့  အကြည့်ရိုင်းကြောင့်လား မပြောတတ်ဘူးဗျာ။ ကျနော် ခိုးကြည့်တာ မိသွားရင် မျက်နှာ လွှဲလွှဲ သွားတယ်။ မမတို့ ခေါ်သလိုပဲ ကျ နော့်ကို ကောင်း လို့ပဲ ခေါ်ပါတယ်။  အဲ အစက ဖြစ်ခဲ့တဲ့ဟာက အဲ့နေ့က မနက်ပိုင်း အိမ်မှာ အန္တရာယ်ကင်း ဆွမ်းကပ်တယ်။  ဘုန်းကြီး သုံးပါးပေါ့။ နီးစပ်ရာ မိတ်ဆွေတွေလဲ ဖိတ်ပြီး ထမင်းနဲ့ ဧည့်ခံ ကျွေးမွေးတာမို့ မမသီတာက လာပြီး ဝေယျာဝစ္စ ဒါန ပြု တာ။ မနက်ခင်း တရားနာပြီး ဧည့်သည်တွေ ကျွေးမွေးလို့ နေ့လည်ထိ ဆေးကြ ကြောကြ သိမ်းကြ ဆည်းကြပေါ့။ ကျနော်ကတော့  နေ့ခင်း အရိပ်မှာ အနားယူ စာဖတ်နေတုန်း။ အိမ်ထဲက ရေအိမ်မှာ လူဝင်နေလို့ မမသီတာလဲ မအောင့်နိုင် မထိန်း နိုင်နဲ့ ကိစ္စ လာအ ရှင်း ကျနော့်ကို သက်သက် ပြသလို ဖြစ်သွားတာ။  အဲ့လိုဖြစ်ပြီး နောက်နေ့တွေ ဆိုင်ကို ကျနော် ရောက်ရင် မမသီတာက မျက်နှာ ချင်း မဆိုင်ဘူး။ ကျနော်ကလဲ သူ့မြင်ရင် သူ့ပစ္စည်းကိုပဲ ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း မြင်နေတော့တာဘဲ။ နောက်လေးငါးရက်လောက်  ကြာမှ ပြန်ပြီး စကားပြောတယ်။ ကျနော်လဲ မမသီတာကို ဘယ်လို ကပ်ရမလဲ ဒါပဲ တွေးနေတယ်။ ဆိုင်မှာက မမနဲ့ ဆိုတော့ မလွတ် ပြန်ဘူး။ နောက်ဆုံးတော့ ရှေးကနည်းပဲ သုံးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့တယ်။ အာ့ကတော့ စာပေးတာပဲ။ ကျနော် စာရေးပြီး မမကို ပြန် ကြိုလို့ ဆိုင်ပိတ် ကူတဲ့အခါ သူ့ခြင်းတောင်းထဲ စာထည့် ပေးလိုက်တယ်။

ပြီးတော့ မမ မသိအောင် တစ်တောင် နဲ့ တွက်တော့ မော့အကြည့်မှာ ခြင်းတောင်းထဲက စာကို မေးငေါ့ ပြလိုက်တော့ မမသီတာ လေ အပျိုလေး လို ရှက်ပြီး မျက်နှာလေးကို ရဲလို့။ စာပေးထားခဲ့တဲ့ ညက တစ်ညလုံး အိပ်မပျော်ဘူး။ မမသာ ပြန်တုန့်ပြန် လာရင်  ဘယ်လို ချစ်လိုက်မယ်နဲ့ အတွေးတွေနဲ့ မိုးလင်းခါနီးမှ အိပ်ပျော်လို့ မနက်ကို မမမြတ်နိူး လာနှိုး ရတယ်။   “ဟယ် ထတော့လေ  ကောင်း ညက မအိပ်ဘဲ ဘာတွေ လုပ်နေလဲ”   တဲ့ ရင်ထဲကတော့ မမသီတာနဲ့ နှစ်ပါးသွား ကနေတာ မမ လို့ ပြန်ပြောပေမယ့်  အပြင်မှာတော့ ဟီးးး လို့ ရီပြပြီး ထလိုက် ရတယ်လေ။ မနက်ဆို မမက အိမ်က အရင် ထွက်တယ်။ ကျနော်ကတော့ ၈ နာရီ ခွဲ လောက်မှ ဆိုင်သွားတာ။ ဒီနေ့တော့ မနေ့က စာပေးခဲ့တဲ့ အခြေအနေ သိချင်လို့  “မမ ကောင်းလိုက်ပို့မယ်”   ဆိုတော့ မမက ဘာ ဖြစ်လို့ ဆိုတဲ့ မျက်နှာနဲ့ အကြည့်ကို  “ကောင်း ထွန်းနိုင်နဲ့ လက်ဘက်ရည် သောက်မို့ ချိန်းထားလို့”   ဆိုပြီး အကြောင်း ပြလိုက် တယ်။ မမကို ဆိုင်ကယ်နောက် တင်ပြီး ဈေးကို လာခဲ့တဲ့ လမ်းတလျှောက် မမသီတာ ဘယ်လိုများ ကျနော့်ကို တုန့်ပြန်မလဲလို့  တွေးရင်း ရင်ခုန် နေမိတယ်။

ဆိုင်ရောက်တော့ မမသီတာက ဆိုင်ဖွင့် ထားနှင့်ပြီ။ မမနဲ့ အတူ ပါလာတဲ့ ကျနော်ကို မြင်တော့ မျက်နှာ မထားတတ်သလိုနဲ့ စားပွဲ  ပေါ်က ညှပ်လက်စ အဝတ်တွေနဲ့ အလုပ်ရှုပ်ချင်ယောင် ဆောင်နေတယ်လေ။ မမက တစ်ခန်း ကျော်က သူ့ရဲ့သူငယ်ချင်းဆီ အသွား။ ကျနော် မမသီတာနား ကပ်ပြီး “မမ စာဖတ်ပြီးပြီလားဟင်”   ဆိုတော့ မမသီတာက မမထွက်သွားတဲ့ဘက်ကို ကြည့်ရင်း မလုံမလဲနဲ့   “ကောင်း ညနေကြမှ စာရေးထားမယ်. သွားတော့ မြတ်နိူးသိရင် မကောင်းဘူး” တဲ့။  “အင်းပါ ကောင်း သွားပါ့မယ်.. မမသာ  စာရေးထားနော်”  ဆိုတော့ ခေါင်းညိတ် ပြတယ်။ ကျနော်လဲ မျက်စိမှိတ် ပြုံးပြတော့ မမသီတာက သက်ပြင်းချပြီး ခေါင်းငုံ့ သွား တယ်။ တစ်နေကုန် အလုပ်သာ လုပ်နေရတယ် စိတ်က မမသီတာဆီမှာ။ ထွန်းနိုင်ကတောင်   “ဟကောင် ဒီနေ့ ဘယ်လို ဖြစ်နေလဲ ဟ အလွဲလွဲ အချော်ချော်ချည်းဘဲ” တဲ့။  ညနေ အလုပ် သိမ်းတာနဲ့ ကမန်းကတမ်း ဆိုင်ကယ် ခွတော့   “ကောင်း ဆိုင်ထိုင်ရအောင် ကွာ”  လို့ ခေါ်တဲ့ ထွန်းနိုင်ကို  “နောက်နေ့မှကွာ ခု သွားစရာရှိလို့”

လို့ သူ့စကားတောင် မစောင့်ဘဲ ပြောရင်း ထွက်လာ လိုက်တယ်။ ဆိုင်ရောက်တော့ မမမြတ်နိူးက   “ကောင်း ခဏ စောင့်အုန်းနော်  လက်စသပ်လိုက်အုန်းမယ်” တဲ့။  ကျနော် ခေါင်းညိတ် ပြပြီး ဆိုင်ထဲက ထိုင်ခုံမှာထိုင်ရင်း မမသီတာကို လှမ်းကြည့်နေမိတယ်။ လှ လိုက်တဲ့ မမသီတာရယ် ပန်းရောင် ဝမ်းဆက် အကြေသားလေးနဲ့ အောက်က ကောက်ကြောင်း အလှပန်းချီက ကြည့်မဝအောင်ပါ ပဲ။ မမသီတာကလဲ ကျနော့်ကို ခိုးခိုး ကြည့်နေတာကို ကျနော် သိတယ်။ ခဏနေ ဆိုင်သိမ်းတော့ ကျနော်လဲ ပစ္စည်တွေကို ကူပြီး ဟို ရွှေ့ ဒီရွှေ့ လုပ်ပေးနေတယ်။   အဲ့ချိန်မှာပဲ မမသီတာက စာရွက်ခေါက်လေး တစ်ခု မမ မသိအောင် ကျနော့်လက်ထဲ ထိုးထည့်ပေး သွားတယ်။ ပျော်လိုက်တာဗျာ။ ပြောမပြတတ်အောင်ပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျနော့် အပျော်က အိမ်ရောက်လို့ အိပ်ရာထဲမှာ ဖတ်ကြည့် လိုက်တော့ အငွေ့ပြန်ပြီး ပျောက်သွားတော့တယ်။ မမသီတာ ရေးထားတာက  ‘ ကောင်း မမ စာပြန်ရေးလိုက်တယ်နော်။ ကောင်းနဲ့  မမက မဖြစ်နိုင်ပါဘူး ကောင်းရယ်။ မမက အကြွေပန်းပါ။ ကောင်းလိုသူ တစ်ယောက်နဲ့ မတန်တော့ပါဘူး။ မြတ်နိူးနဲ့ ကောင်း မိဘတွေကလဲ ကြည်ဖြူမှာ မဟုတ်ဘူးလေ။ မမကို ချစ်ရင် ကောင်း မမကို မေ့ပြီး မမထက် အစစအရာရာသာတဲ့ တစ်ခြား  မိန်းကလေးကို ရှာပါ ကောင်း။ မမ ကောင်းကို ပြန်မချစ်သင့်လို့ မချစ်တာ နားလည်ပေးပါ။

ကောင်း ချစ်တယ်ဆိုတဲ့  မမ ‘  သွားပြီ စိတ်ကူးယဉ် ကမ္ဘာလေး ပြိုပျက်ပြီ။ ကျနော် ရင်ထဲမှာ နင့်နေတယ်။ ဘာလုပ်ရမလဲ မမ သီတာ ပြောသလို တစ်ခြား မိန်းကလေးတွေ ရှာရမလား။ မဖြစ်နိုင်ဘူး။ ကျနော် ချစ်တာ မမသီတာ။ မမသီတာကို ရအောင်ချစ် မယ်။ ဆုံးဖြတ်ချက် တစ်ခု ချပြီး ကျနော် အခန်းရှိရာ အပေါ်ထပ်က အောက်ကို အဆင်း မမက မြင်တော့ လက်ထဲက ဆိုင်ကယ်စီး ဦးထုပ်ကို ကြည့်ပြီး  “ကောင်း မောင်လေး အဲ့ဒါကဘယ်သွားမှာလဲ” တဲ့  “အပြင်ခဏ မမ”   လို့ပြောပြီး ထွက်လာ။ ထွက်လာထဲက  ဆုံးဖြတ်ပြီးသား ဆိုင်ကယ်ကို မမသီတာတို့အိမ်ကို ဦးတည်တယ်။ မမသီတာတို့က မြို့ရဲ့တောင်ဘက်ပိုင်း ကျနော်တို့က မြောက် ဘက်ပိုင်း။ ဆိုင်ကယ် ၁၅ မိနစ်လောက်တော့ စီးရတယ်။ မမသီတာတို့အိမ်ရောက်တော့ ထဘီရင်လျားနဲ့ ရေစည်ဘေးမှာ ရေချိုးဖို့  လုပ်နေတဲ့ မမသီတာ။ ကျနော့်မြင်တော့ အံ့အားသင့် နေတယ်။  “ကောင်း မောင်လေး ဘာကိစ္စလဲ” တဲ့။  အိမ်ထဲက ဆိုင်ကယ်သံ  ကြားလို့ ထွက်လာတဲ့ မမသီတာ အမေကိုပဲ  “ဒေါ်လေး မမမြတ်နိူးက ကိစ္စ ရှိလို့တဲ့.. မမသီတာကို လာခေါ်ခိုင်းလို့”   ဆိုပြီး ပြော လိုက်တယ်။ မမသီတာ အမေက  “သြော် ဟုတ်လား သမီးရေ ရေမြန်မြန် ချိုးပြီး လိုက်သွားလိုက်လေ” တဲ့။

ကျနော့်ကိုလဲ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ထိုင်ခိုင်းပြီး ဟင်းအိုး တန်းလန်းမို့ ဆိုပြီး နောက်ပြန်ဝင် သွားတယ်။ ကျနော် ထိုင်နေရာက မမသီတာ  ရေချိုးတဲ့ နေရာကို မြင်နေရတယ်လေ။ ရေစိုလို့ ထဘီက အသားမှာ ကပ်နေတော့ ပကတိ အရှိကို မြင်နေရသလို ဖြစ်နေလေတော့  အောက်က ကောင်က ငေါထွက် လာတယ်။ အသာ ခေါင်းနှိမ်ပြီး ပေါင်နှစ်လုံးနဲ့ ညှပ်ထား ရတယ်ဗျာ။ မမသီတာလဲ ရေအမြန် ချိုး ပြီး အခန်းထဲဝင် အဝတ်အစားလဲ သနပ်ခါးရေကျဲလေး လိမ်းပြီး ပြန်ထွက်လာတော့ ဟားး လှလိုက်တဲ့ မမရယ်လို့ ရင်ထဲက ဆိုမိ တယ်။  “အမေ သမီး လိုက်သွားလိုက်အုန်းမယ်နော်”   “အေး အေး သမီး သွားသွား”   သူတို့ သားအမိတွေ အပြန်အလှန် ပြောပြီး  မမသီတာက ကျနော့်ဆိုင်ကယ်ရဲ့အနောက်ကို အတက်မှာ မမသီတာဆီက သနပ်ခါးနံ့လေးက နှာဝကို လာပြီး မိတ်ဆက်တယ်။  တစ်ခါတလေ ဒီလိုပဲ မမမြတ်နိူးက ခေါ်ခိုင်းနေကြ မို့ မမသီတာရော သူ့အမေပါ သံသယ မဖြစ်ကြဘူး။

ကျနော်ကတော့ ဝုန်းဝုန်းဒိုင်းဒိုင်းနဲ့ ဆုံးဖြတ်ပြီး ထွက်လာပေမယ့် အခုတကယ် သွားရမယ် ဆိုတော့ ဘယ်သွားရမှန်း မသိဘူး။  ဟိုတယ် သွားဖို့ကလဲ ကျနော်တို့က ဘာမှဖြစ်သေးတာ မဟုတ်ဘူး။ ဘုရားသွားမယ် ဆိုတော့လဲ fb ပေါ်မှာ တွေ့သလို ကိုယ့်ဘာသာ  ကိုယ့်သာသနာကို ညှိးနွမ်းစေတာမို့ မသွားချင်။ စားသောက်ဆိုင်တွေ ထိုင်မယ် ဆိုပြန်တော့ မမသီတာကို သိတဲ့သူတွေက  ဒီမြို့မှာက အများသား။ ကိုယ့် ဟာကို တိုင်ပတ်ပြီး ဆိုင်ကယ်ကို တွေ့ရာ စီးနေတော့  “ဟဲ့ ကောင်း ဘယ်တွေ မောင်းနေတာလဲ အိမ် ကို မမောင်းဘဲနဲ့” တဲ့။  အဲ့တော့မှ ကျနော်လဲ  “မမ မခေါ်ခိုင်းဘူး ကောင်း ဘာသာ ကောင်း မမကို ပြောစရာ ရှိလို့ ခေါ်လာတာ”   “ဟာ ကွာ ကောင်း မကောင်းဘူးကွာ.. အဲ့လို မလုပ်နဲ့ မမကို ပြန်ပို့ပေး” တဲ့။   ရမယ် အားကြီးကြီး။ သူ့ကို ပြောစရာတွေ ပြောချင် လို့ ခေါ်လာတာကိုများ ပြန်ပို့ခိုင်း နေသေးတယ်။ သူ့ကို ပြန်မပြောဘဲ ဦးနှောက်ကို အမြန် အသုံးချ နေရတယ်။ ကြံစမ်း ဘာလုပ်ရမ လဲ ဘယ်သွားရလဲ။ ထွက်စမ်း ထွက်စမ်း အကြံတွေ။ နောက်မှ သတိ သွားရတယ်။ တခြား ဟုတ်ရိုးလား။ ကျနော်တို့ရဲ့ ဆိုင်ကယ် ပြင်ဆိုင်လေးပေါ့။

ထွန်းနိုင်တို့က ဆိုင်နဲ့ အိမ် တွဲထားပေမယ့် အိမ်နဲ့က နည်းနည်း လှမ်းတယ်။ ညဆို ဆိုင်ထဲမှာ ထွန်းနိုင်ပဲ စောင့်အိပ်တာ။ သူ့မိသားစု တွေက အိမ်မကြီးမှာပဲမို့ လွတ်လပ်တယ်လေ။ အာ့နဲ့ ဆိုင်ကယ်ပြင်ဆိုင်ကို ဦးတည်လိုက်တယ်။ မမသီတာက   “ကောင်း ဘယ်ကို လဲ” တဲ့။  မကြားချင်ယောင် ဆောင်နေလိုက်တယ်လေ။ ဆိုင်ရောက်တော့ နေဝင်စ အမှောင် လွှမ်းနေပြီ။ ကျနော့် ဆိုင်ကယ်သံ  ကြားတော့ ထွန်းနိုင်က အိမ်ကနေ ထွက်လာတယ်။  “ကောင်း ဘာလိုလို့လဲကွ” တဲ့  ကျနော်လဲ ထွန်းနိုင်လက် ဆွဲပြီး   “ဟေ့ကောင်  ငါ မမသီတာနဲ့ အေးအေးဆေးဆေး စကား ပြောချင်လို့ဟ မင်းဆိုင်ထဲ ပြောလို့ ဖြစ်တယ် မဟုတ်လား”  ဆိုတော့ ဒီကောင်က  သဘော ပေါက်တယ်။  “ဘာလို့ မဖြစ်ရမှာလဲ.. နေအုန်း ဆိုင်သော့ သွားယူလိုက်အုန်းမယ်”  ဆိုပြီး အိမ်မကြီးဘက် ပြန်သွားတော့  မမသီတာက  “ကောင်းရယ် ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ.. ငါတော့ နင့်ယုံမိတာ မှားပြီ” တဲ့။  “ဟာ မမကလဲ ခဏလေးပါ မမနဲ့ စကား  ပြောချင်လို့ပါ”  ဆိုတော့  “ဒုက္ခပါပဲ ကောင်းရယ် မြတ်နိူးနဲ့ ဦးလေးတို့ အဒေါ်တို့ သိရင် မမပဲ အပြစ်ဖြစ်မှာ”   လို့ ပူပန်စွာ ပြောတဲ့  မမကို ကြည့်ပြီး သနား နေမိတယ်။ ထွန်းနိုင် ပြန်လာပြီးတော့ ဆိုင်လေး ဖွင့်ပေးတယ်။

“မင်းတို့အေးဆေးနေကွာ” တဲ့  “ကျေးဇူးပဲ”   လို့ ပြောပြီး မမသီတာလက်ကို ဆွဲလို့ ဆိုင်ထဲ ဝင်လိုက်ပြီး တံခါးပြန်ပိတ် ချက်ထိုးတာ ကို မမသီတာက ကြည့်ရင်း မလုံမလဲ စိုးရိမ်နေတဲ့ မျက်နှာနဲ့ပေါ့။ ဆိုင်ထဲမှာက မီးလုံးငယ် တစ်ပွင့်ပဲ ထွန်းထားတာမို့ အလင်း  အားနည်းနေတယ်။ မမလက်ကို ဆွဲပြီး ထွန်းနိုင်အိပ်တဲ့ ခုတင်မှာ နှစ်ဦးသား တင်ပါးလွဲ ထိုင်ပြီး မမလက် နှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း ကနေ  “မမ ကောင်းကို မချစ်ဘူးလား”   လို့မေးတော့ ခေါင်းငုံ့ရင်းကပဲ   “ကောင်းရယ် မဖြစ်နိုင်တာတွေ မပြောပါနဲ့လားကွယ်”  “မမရယ် ဘာလို့ မဖြစ်နိုင်ရမှာလဲ.. ကောင်း မမကို ချစ်တယ်”    “ဟင့်အင်း မချစ်နဲ့ ကောင်း မမတို့ နှစ်ယောက်လုံး စိတ်ဆင်းရဲရ မှာ”  “ဟာ အခု မချစ်ရတာကမှ စိတ်ဆင်းရဲတာ မမရဲ့.. မမကို ကောင်း ချစ်တယ်”  လို့ပြောပြီး မမရဲ့မေးလေးကို လက်မ လက်ညှိးနဲ့  ကိုင်လို့ ဆွဲမော့ လိုက်တယ်။ မော့လာတဲ့ မမရဲ့မျက်ဝန်းက ရီဝေလို့ မဟတဟ နှုတ်ခမ်းလွှာလေးကို ငုံခဲလိုက်မိတော့ “အင်” ဆိုတဲ့  အသံလေး ထွက်ပြီး ကျနော့်အနမ်းကို ကျေနပ်စွာ ခံယူ နေတယ်။ မမပါးစပ်ထဲ လျှာထည့်ပြီး မွှေတော့ မမကလဲ ပြန်ပြီးတော့  လျှာနဲ့ အတွန်းအထုတ် အစုပ်အဆွဲလုပ်လာတယ်။

ကျနော်လဲ မနေနိုင်တော့ဘူး။ နှုတ်ခမ်း နမ်းနေရင်းက မမနို့အုံပေါ်ကို လက်ရောက်ပြီး အပေါ်က ဆုပ်ကြည့်တော့ ဘရာ အပျော့စား လေးကြောင့် အိစက်စက် အရသာကို ထိတွေ့ ခံစားရတယ်။ ခါးကို လက် တစ်ဖက်ကဖက် တစ်ဖက်က နို့ကိုကိုင် နှုတ်ခမ်းကလဲ အ နမ်း မပျက်ပေါ့။ နှစ်ယောက်သား အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းလို့ ကာမအဆိပ်တွေ က ငယ်ထိပ် ရောက်နေပြီ။ ကျနော်လဲ အားမရတော့ တာကြောင့် မမရဲ့ရင်ဖုံးအကျႌ နှိပ်သီးတွေကို တဗြုတ်ဗြုတ် မြည်အောင် ဆွဲဖြုတ်လိုက်တယ်။  “အို ကောင်း ရယ်”   လို့ မမနှုတ်က  ရေရွတ်သံလေး ထွက်လာပြီး လက်နှစ်ဖက် နောက်ကို လျိုလို့ ဘရာချိတ်လေး ဖြုတ်ပေးတယ်။ အချုပ်အနှောင်က လွတ်လာတဲ့ မမ နို့လေးတွေက အပြင်ကို ခုန်အထွက် ကတွဒ်ပေါက်က ဗျိုင်းစောင့်သလို စောင့်နေတဲ့ ကျနော် မမရဲ့နို့သီးလေးကို ပြေးဟပ် လိုက် တယ်။“အာ အာ့ ဟင်းး”   ဆိုတဲ့ အသံတွေ မမဆီက ထွက်လာပြီး ရင်ကော့ပြီး နို့ပေးစို့နေတဲ့ မမ တစ်လုံးစို့ တစ်လုံးကိုင်နဲ့  အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ ကျနော်တို့ အရာရာကို မေ့လို့ ကာမ အရသာကို တစ်ဆင့်ချင်း တစ်ဆင့်ချင်း ရှေ့တိုး နေကြတယ်။ ကျနော့်လက်က  နို့ကိုင်ရာက တစ်ဆင့် မမရဲ့ပေါင်ကြားဆီကို ဦးတည်လိုက်တယ်။ မိန်းမနဲ့ အပြင်မှာ တစ်ခါမှ မလိုးဖူးပေမယ့် အပြာစာ အပြာ  ကားတွေ ကြည့်ထားပြီး မြင်ဆရာ တင်ထားတာမို့ အခု လက်တွေ့လုပ်တော့ နည်းနည်းတော့ အဆင်ပြေသား။

ကျနော်ရဲ့ လက်က မမပေါင်ကြား ဝင်တော့ မမက အတင်း ပေါင်စိထားပြီး ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း ကွာ နဲ့ ငြင်းဆန် နေတယ်။ ကျနော် က မုန်ထ နေပြီ အတင်း မမပေါင်ကို ဖြဲပြီး လက်အတင်း ထည့်တော့ နွေးနေတဲ့ မမရဲ့စောက်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်းကြီးကို လက်နဲ့  အုပ်မိသွားတယ် စောက်ဖုတ်ကြီးကို လက်ဝါးနဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပွတ်ပေး လိုက်တော့ မမရယ်လေ အီး အားနဲ့ တွန့်တွန့် သွားတာဘဲ။  ကျနော်လဲ လက်ခလည်နဲ့ ထဘီပေါ်ကနေ အကွဲကြောင်း တလျှောက် ထက်အောက် ဆွဲလိုက်တော့ ကျနော်လက်မှာ တရော်  ကင်ပွန်းရည်လို အရည်တွေ လူးကုန်တယ်။ မမ ထန်ပြီး အရည် ထွက်နေတာ။ အဲ့ချိန်မှာ မမ သတိ ဝင်လာတယ်။ ကျနော်သူ့စောက် ဖုတ် နှိုက်နေတဲ့ လက်ကို အတင်း ဖမ်းဆွဲပြီးတော့   “ကောင်း မမကို ချစ်ရင်မလုပ်နဲ့ကွာ”  ဆိုပြီး အတင်း ရုန်းတာ။ ကျနော်ကလဲ   “အတင်း ချစ်လို့ပါ မမရယ်”   နဲ့ အတင်း ပြန်ရုန်းတာ။ နောက်မမက ကျနော်မျက်နှာကို သူ့လက် နှစ်ဖက်နဲ့ ညှပ်ပြီး မော့စေပြီးမှ   “ကောင်း မမကို ကြည့်စမ်း.. မမကို ကောင်း ချစ်လား” တဲ့။

“ကျနော်လဲ ချစ်တယ် မမ တအား ချစ်တာ” ဆိုတော့  “အင်း မမလဲ ကောင်းကို ချစ်တယ်.. ဒါပေမယ့် အခုတော့ မမတို့ ဒီလောက်နဲ့ ပဲ တော်ရအောင်နော်.. သူများနေရာမှာ မသင့်တော်ဘူး”  လို့ မမက ပြောလာတော့   “မမ တကယ် ကောင်းကို ချစ်လား” ဆိုတော့  “ချစ်တာပေါ့ ကောင်း ရယ် ကောင်းက မမကို ချစ်ရင် မမရဲ့စကား နားထောင် ရမယ်နော်” တဲ့။   ကျနော်လဲ ကလေးငယ်လို ခေါင်း လေး ညိတ်ပြတာပေါ့။ အဲ့တော့ မမက ကျနော့်နဖူးကို ရွှတ်ကနဲ့ မြည်အောင်နမ်းပြီး  “လိမ္မာလိုက်တာ အာ့ကြောင့်ကောင်းကို ချစ် တာ ကဲ ကောင်း ပြန်ရအောင်”  ဆိုပြီး အဝတ်တွေကို သေသပ်အောင် လုပ်တယ်။ မမ ရဲ့ထဘီ ဖြန့်ဝတ်တော့ အရည်တွေ ကွက်နေ တော့ လှည့် ဝတ်တာကို ကြည့်ပြီး ကျနော်က ရီတော့ လူဆိုးကြောင့် ဆိုပြီး ကျနော်လက်မောင်းကို ဆွဲဆိတ်တယ်။ နာပေမယ့် မနာ သလိုပဲ။ ကျေနပ်တဲ့ စိတ်နဲ့ ပျော်နေမိတယ်။ အဲညက မမကို သူ့အိမ် ပြန်ပို့ပြီး မိုးမမြင် လေမမြင်နဲ့ ပျော်နေခဲ့တယ်။

မမသီတာနဲ့ ကျနော် ချစ်သူတွေသာ ဖြစ်တယ် စကားလေးတောင် နေ့တိုင်း မပြောရဘူး။ ဆိုင်မှာ တွေ့တုန်း မမ မသိအောင် ခိုးပြုံးပြ  တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ခိုးကြည့်။ ဒီလိုပဲ နေနေရတယ်။ ထွန်းနိုင်က မေးတယ်။   “ကောင်း မင်းနဲ့ မင်းမမကဘယ်လိုလဲ” တဲ့    “ဘယ်လိုမှမလဲဘူး မောင်ရေ မင်းဆီလာတဲ့ ညကပဲ နှစ်ယောက် တွေ့ရသေးတယ်” ဆိုတော့   “ကောင်း ရာ တွေ့ဖို့ ကြံအုန်း လေ.. အချစ်ဆိုတာက အမြဲ ထိတွေ့ နေမှကွ.. အနေ ဝေးရင် အေးသွားမယ်” တဲ့။  လောလောဆယ်တော့ အေးလဲ မတတ်နိုင်ဘူး။  တွေ့ဖို့ကလဲ သူလဲ သူ့အလုပ်နဲ့ ကိုယ်ကလဲ ကိုယ့်အလုပ်နဲ့ ကိုယ်က အချိန်ပေးနိုင်တောင် သူက အခြေနေ မပေးနိုင်ဘူး။ မမမြတ်နိူး  သိလို့ မရ အိမ်က သိလို့ မရ ဆိုတော့ ပိုဆိုး။ မမနဲ့ တွေ့ခဲ့တဲ့ တခဏတာ အတွေ့လေးကိုပဲ ပြန်လွမ်း နေရတယ်။   အဲ့လိုနဲ့ တစ်လ  လောက် အကြာမှာတော့ ကျနော့်ကို ကံဆရာက မျက်နှာသာ ပေးလာခဲ့တယ်။ တခြား မဟုတ်ဘူး အမေ့ရွာက ဘုန်းတော်ကြီး ကျောင်းမှာ အဖေ အမေတို့က ဇရပ် တစ်ဆောင် လှူဒါန်းထားတာ ဆရာတော်ကြီး မွေးနေ့နဲ့ တိုက်ပြီး ရေစက်ချပွဲ လုပ်မယ် ဆိုတော့   ကျနော်က လွဲလို့ အဖေ အမေနဲ့ မမမြတ်နိူးတို့ ရွာကို သုံးရက်လောက် သွားကြမယ်ပေါ့။ မမဆိုင်က ဖောက်သည် အပျက် မ ခံချင်တာမို့ မမသီတာကို ဆက်ဖွင့် ထားဖို့ လွှဲထားခဲ့တယ်လေ။

ဒါက ကျနော့်အတွက် အကွက် ဖြစ်သွားတယ်။ မမ မရှိတော့ မမအစား ဆိုင်ကို ကျနော်က သွားသွား ကြည့်ပေးဖို့ မမမြတ်နိူးက  အမှာ ပါးခဲ့တော့ အဆင် ပြေပြီလေ။ ပထမရက်ကတော့ ကျနော် မမကို ဆိုင်ထဲမှာ ထိုင်ရင်းပဲ စကား ပြောရတယ်။ ကျနော် မမကို  တွေ့ချင်လို့ အတင်း ပူဆာလို့ နောက်ဆုံးတော့ မမက လိုက်လျောပေးတယ်။   နေရာ ကတော့ တခြားနေရာ မဟုတ်ဘူး။ ကျနော်တို့  အိမ်ပဲပေါ့။ အိမ်ကိုက မမသီတာက မကြာခဏ လာနေကြ ဆိုတော့ ဘယ်သူမှ သိပ်ဂရုမပြုဘူး။ တစ်ခုတော့ ရှိတယ် ကျနော် သွား ခေါ်လို့တော့ မဖြစ်ဘူးလေ။ ကျနော်က ဆိုင်ကို တစ်ရက် ခွင့်တောင်းပြီး အိမ်က စောင့်နေလိုက်တယ်။ မမကတော့ ပုံမပျက် ဆိုင်ဖွင့် ပြီးမှ ကျနော်တို့ အိမ်မှာ အဝတ်စ ယူစရာ ရှိတယ် ဆိုပြီးဘေးက ဆိုင်ကို ဆိုင်အပ်ခဲ့ပြီး အိမ်ကို လာလိုက် အားလုံး ဒေါင့်ကိုစေ့နေ ရော။

မမက ၉ နာရီလောက်မှ လာမယ့်ဟာ မနက် အိပ်ရာထပြီးထဲက ကျနော် ဃဏာ မငြိမ်ဘူး။ ၈ နာရီလောက်ကျတော့ ရေချိုးတယ်  ဆပ်ပြာကို အထပ်ထပ်တိုက် ညီလေးကိုလဲ သေသေချာချာ ဆေးကြောလို့ပေါ့ လက်ထဲမှာ ညီလေး ကိုင်ရင်း မမရဲ့စောက်ဖုတ်ကြီး ကို ပြန်မြင်ယောင် လာတယ်။ ဟိုညက အနမ်းတွေ အထိအတွေ့တွေကို ပြန်သတိရတာနဲ့ ထိပ်က အရည်တောင် စို့လာတယ်။ မနေ နိုင်တော့တာနဲ့ တစ်ချီ ပြီးအောင် ထုပလိုက်တယ်။   ၉ နာရီကျော်တော့ ထီးလေး ဆောင်းလို့ မိုးပြာရောင် ဝမ်းဆက်လေးနဲ့  ရောက်လာခဲ့တယ်။ မမ အိမ်ထဲ ဝင်တာနဲ့ ကျနော် အပေါက်ဝကနေ ပတ်ဝန်းကျင်ကို အကဲခတ်ပြီး ဘယ်သူမှ မရှိတာနဲ့ တံခါးကို အ မြန်ပိတ် ချက်ထိုး လိုက်တယ်။ ပြီး မမလက်ကို ဆွဲလို့ အပေါ်ထပ် ကျနော့်အခန်းကို ခေါ်လာလိုက်တယ်။ ကျနော့်အခန်းထဲကို  ရောက်တာနဲ့ မမကိုပွေ့ဖက်လို့ နမ်းရင်း  “ချစ်လိုက်တာ မမရယ်”  ဆိုတော့ မမက အဖက်မခံဘဲ   “နေပါအုန်း ကောင်း ရယ် အဝတ် တွေကြေကုန်မယ်”   ဆိုတော့ ကျနော်က  “ကြေမှာ ကြောက်ရင် ချွတ်လိုက်လေ မမ”   ဆိုတော့ မျက်စောင်း ထိုးပြီး  “ဒါမျိုးကျ မ သင်ရဘူး တတ်တယ်” တဲ့။

ပါးစပ်က ပြောပေမယ့် ကျနော့်အလိုတော့ လိုက်ရှာပါတယ်။ မမရဲ့အကျႌနဲ့ ထဘီ ချွတ်လိုက်တော့ မမ ကိုယ်ပေါ်မှာ ဘရာ နီရဲရဲ လေးနဲ့ ပင်တီ ပန်းရောင်လေးနဲ့ လှချင်တိုင်း လှနေတဲ့ မမကို ရင်ထဲ ဆွဲသွင်းပြီး အနမ်းတွေချွေလိုက်ရင်း ခုတင်ပေါ် ဆွဲတင် လိုက် တယ်။ မမကလဲ စိတ်ကို လွှတ်ပေးလိုက်တယ် ထင်တယ်။ လူးလွန့်လို့ ခံစားနေတယ်။   မမရဲ့ဘရာလေးကို ချွတ်ပြီး လုံးဝန်းပြီး လှပ တဲ့နို့ကို ကျနော် လျှာကြမ်းနဲ့ အားရပါးရ ဆွဲဆွဲ စုပ်လိုက်တော့ မမလဲ ရှီုးရှီုး ဆိုတဲ့ အသံနဲ့ ရင်ကို ကော့ကော့ ပေးနေတယ်။ မမနို့ လေးက ကလေး မတိုက်ဖူးသေးတာမို့ နို့သီးခေါင်းလေးက သေးသေးလေး အဲ့ နို့သီးလေးကို ငုံလိုက် စို့လိုက် လုပ်ရာကနေ လက်က  မမပေါင်ကို ဖြစ်ညှစ်ရင်း ထက်အောက် စုံဆန် သွားနေလိုက်တယ်။  မမ က အတွေ့ကြုံ ရှိပြီးသားမို့ တကယ် ခတ်ကွင်းလဲ ပြင်ရော  အိနြေ္ဒသိက္ခာတွေ အကုန် ခွာချလိုက်ပြီး မမလက်က ကျနော့်ပုဆိုးဖြေပြီး လီးကို လက်နဲ့ ဆုပ်ပြီး ထက်အောက် လှုပ်ရှားပေးတော့  မိန်းမရဲ့အထိအတွေ့ မခံဖူးတဲ့ ကျနော့်လီးကြီးက ဒစ်ကြီး ကားလို့ အစွမ်းကုန် ထောင်နေရော။ မမက ကျနော့်ဒစ်ကို သူ့လက်မနဲ့  ပွတ်ပြီး ဝလုံးရေး နေရင်းက  “ကောင်း ရယ် မင်းဟာကြီးက မတရားပဲ” တဲ့။

“ဘာမတရားတာလဲ မမ” ဆိုတော့  “ကြီးတာလေ” တဲ့။  “ဟုတ်ရဲ့လား မမရယ် မမ ယောက်ျား လီးနဲ့ ဘယ်သူ ကြီးလဲ”   “ဟာ ကြာ”  တဲ့။  ရှက်လို့ မဖြေတဲ့ မမကို  “ပြောပါ မမကလဲ ဘယ်သူ ကြီးလဲလို့”   ထပ်မေးတော့မှ တိုးတိုးလေးနဲ့   “ကောင်းဟာ ကြီး တယ်” တဲ့။  ကျနော်လဲ မမရဲ့ အဖြေ ကြားတော့ ပိုစိတ်ထလာပြီး ကမန်းကတမ်း ထပြီး မမရဲ့ပင်တီကို ဆွဲချွတ်တော့ မမက ချွတ် လွယ်အောင် ဖင်ကို ကြွပေးတယ်။ ပင်တီလေး ကျွတ်သွားတာနဲ့ အမွှေး မဲမဲလေးတွေ ဖုံးနေတဲ့ မမရဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို မြင်လိုက်ရ တာနဲ့ စိတ်ခံစားမှုက အထွတ်အထိပ် ရောက်ပြီး ပြီးချင်သလိုတောင် ဖြစ်သွားတယ်။ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဖြဲလိုက်တော့ အစိ ပြူး ပြူးနဲ့ ကာမရေကြည်တွေ ရွှဲနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ကြည့်ပြီး မနေနိုင်တော့တာနဲ့ ကုန်းပြီး လျှာနဲ့ လျက်လိုက်တော့  “အို အေမ့”    ဆိုပြီး တွန့်သွားပြီး မမက သူ့စောက်ဖုတ်ကို လက်နဲ့ အတင်း အုပ်ပြီး   “ကောင်း မလုပ်နဲ့ကွာ ရွံစရာကြီး” တဲ့။   “ရွံပါဘူး မမကလဲ  မမကို ကောင်းစေချင်လို့”  ပြောလဲပြော မမလက်ကို အတင်း ဖယ်ပြီး အစိ ပြူးပြူးကြီးကို ငုံစုပ်လိုက်တယ်။ ညှီစို့စို့ အနံ့ နဲ့ ငံကျိကျိ  အရသာ ကို ခံစားလိုက်ရပေမယ့် မမကို ကောင်းစေချင်တာရယ် ကြည့်ထားတဲ့ အပြာကား ထဲက ပညာတွေကို လက်တွေ့  အသုံးချ ကြည့်ချင်တာနဲ့ပဲ မနားတန်း စောက်ဖုတ်ကြီးကို လျှာပြားကြီးနဲ့ လျက်လိုက် လျှာနဲ့ အထဲကို ရောက်နိုင်သမျှ ထိုးထည့်ပြီး  ကစား ပေးလိုက်တယ်။

မမကလဲ ကာမစည်းစိမ်ကို မျက်လုံး စုံမှိတ် ကျနော့် ဆံပင်တွေကို ဆွဲဆုပ်ပြီး တအီးအီး တအားအားနဲ့ပေါ့။  ကျနော်လဲ မနေနိုင်တော့တာနဲ့  “မမ ကောင်း ချစ်ချင်ပြီ။ ချစ်ချင်ပြီလို့”  အသံတွေတုန် ရင်တွေခုန်ရင်း ပြောလိုက်တော့ မမက   “ကောင်း ချစ်ချင် ချစ်လေ ချစ်လေ”  ဆိုပြီး ဒူးထောင်ပြီး ပေါင်ကား ပေးထားတော့ ကျနော်လဲ ပေါင်ကြား ဝင်ပြီး မမစောက်ဖုတ်ဝ ကို လီးတေ့ပြီး ဆောင့်ထိုး လိုက်တယ်။ အာ့ အ လို့ မမဆီက အသံ ထွက်လာတယ်။ ကျနော် ထိုးသွင်း လိုက်တာက အထဲ မဝင်ဘဲ  အပေါ်ကို ချော်ပြီး မမအစိကို ကလော် ထိုးသလို ဖြစ်သွားတာလေ။ မမက ချော်သွားတဲ့ ကျနော့်လီးကို သူကိုယ်တိုင်ကိုင်ပြီး အဝကို  ပြန်တေ့ ပေးတယ်။ ကျနော်လဲ ခါးအားနဲ့ နောက်တစ်ခါ ဆောင့်ထဲ့ လိုက်တော့ ဗြွတ် ဆို ဝင်သွားတယ် လီးတလျှောက်လုံး မကြုံ ဖူး တဲ့ အထိအတွေ့နဲ့ နွေးထွေး တင်းကြပ်မှု အရသာကို ခံစားလိုက်ရသလို မမကလဲ  “အမလေး သေပါပြီ ကောင်းရယ် တအား  လုပ်ရလားဟဲ့”  ဆိုတဲ့ အသံလဲ ကြားရော ကျနော့်စိတ်က ပိုထန်လာပြီး မမစောက်ဖုတ်ကို အတင်း ဆောင့်ပစ်လိုက်တာ ဆယ်ချက်  ကျော်ကျော် လောက်ပဲ ရှိမယ် ထင်တယ် လီးတလျှောက် ကျဉ်သလိုလို ဖြစ်လာပြီး လီးရေတွေ ပန်းထွက်သွားတော့ လီးကို မမ စောက်ဖုတ်ထဲကို အဆုံး ထိုးထည့်ပြီး အတင်း ကပ်ထားလိုက်တယ်။

မမက လင်ရဖူးတော့ ကျနော့် အခြေအနေကို သိတယ်။ ကျနော့်ဖင်တွေကို လက်နှစ်ဖက် ဆွဲပြီး ကပ်ထား ပေးတယ်။ နှစ်ယောက် သား ခဏ ငြိမ်နေပြီ အရသာ ခံနေကြတယ်။ မမက သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်မှာ ငြိမ်ပြီး ဇိမ်ခံနေတဲ့ ကျနော့်ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို ဖွဖွလေး  သူ့လက်ချောင်းတွေနဲ့ ဆော့ကစားရင်းက   “ကောင်း မမကို ချစ်ရတာ ကောင်းလား”   လို့ မေးတော မမပါး နှစ်ဖက်ကို ဘယ်ညာ တ ရွှတ်ရွှတ် နမ်း ရင်း  “ကောင်းတယ် မမ တအား ကောင်းတာပဲ မမရော ကောင်းလားဟင်”  ဆိုတော့ ခေါင်းငြိမ့်ပြီး    “အင်းး” တဲ့  “မမ ကောင်းလုပ်တာ ခဏလေးနော်” ဆိုတော့   “အော် အာ့က ကောင်းကမှ မလုပ်ဖူးသေးတာ နောက်ကျရင် ကြာမှာပေါ့” ဆိုတော့  “မမ ကောင်း ထပ်ချစ်အုန်းမှာနော် မဝသေးဘူး” ဆိုတော့၊  “သဘော သဘော ကောင်းသဘော မမတော့ မှားပြီထင်တယ်”  တဲ့။  “မမက ဘာမှားလို့” ဆိုတော့  “မှားတာပေါ့ ကောင်းရယ် ကောင်းက မမထက် အများကြီး ငယ်တယ် နောက်လူပျိုလေး မမက  မုဆိုးမလေ”  “ဟင့်အင်း ကောင်း အာ့တွေ မသိဘူး မမကို ချစ်တာပဲ သိတယ်.. မမရော ကောင်းကို မချစ်ဘူးလား”   “အော် ကောင်း လေးရယ် ကောင်းလေးကို ချစ်လို့ ခုလို အလိုလိုက်မိတာပေါ့” တဲ့။

“မမ ကောင်းကို တကယ် ချစ်တာနော် မညာရဘူး”  “မညာပါဘူး ကောင်း ရယ် နေပါအုန်း ကောင်းရော မမကို ဘယ်တုန်း က စချစ် တာလဲ”  လို့မေးတော့ မမမျက်နှာလေးကို စိုက်ကြည့်ရင်းက  “ဟိုလေ မမ ကောင်းကို လာပြတုန်းက”  လို့ပြောတော့ မမ တစ် ယောက် မျက်မှောင်လေး ကြုတ်ပြီး စဉ်းစားပြီး  “နေပါအုန်း မမကဘာလာ ပြတာလဲ” တဲ့။  အဲ့တော့မှ ကျနော်လဲ ဟီးးး ဆိုရီပြီး   “စံပါယ်ရုံနားမှာ လာပြတာလေ”   ဆိုတော့မှ သဘော ပေါက်ပြီး   “ဟာ ကောင်း ကွာ မကောင်းဘူး တော်တော် ဆိုးတယ်” တဲ့။   “ဟားဟား မဟုတ်ဘူးလား ကောင်းကို လာပြတာလေ”   ဆိုတော့ ကျနော့်လက်မောင်းကို မနာအောင် ဆွဲကိုက်ပြီး  “သွားးအဲ့နေ့က  ရှက်လိုက်တာ မပြောနဲ့” တဲ့။  ပြောဆို နေရင်းက စိတ်ပြန်ထ လာတော့  “မမ ချစ်အုန်းမယ်နော်”   ဆိုတော့ မမက ခေါင်းညိတ် ပြ တယ်။  “မမ ကောင်း အောက်ကနေမယ်” ဆိုတော့  “အင်းပါ” တဲ့။  ကျနော် အောက်က ပက်လက် လှန်အိပ်ပေးတော့ မမက အပေါ် က ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်ပြီး လက်တစ်ဖက်က လီးကို ကိုင်ပြီး အဝတေ့ပြီး အသာ ဖိသွင်းတယ်။  “အာ ကောင်းရယ် မင်းဟာက ကြီး တယ်ကွာ” တဲ့။  “ကြီးတာ မကောင်းလို့လား မမ” ဆိုတော့  “နာတယ်ကွ” တဲ့။   အဲ့အသံလဲ ကြားရော မမခါးကို ကိုင်ပြီးတော့  အောက်ကနေ ပင့်ဆောင့် လိုက်တယ်။

“အား သေပီ ကောင်းရယ် သူ့အသား မဟုတ်တိုင်း” တဲ့။   မျက်နှာလေး ရှူံ့လို့ ပြောနေတဲ့ မမကို ကာမစိတ်တွေ ထန်နေတဲ့ ကျနော်  ဘာမှ မပြောဘဲ အတင်း အောက်ကနေ ပင့်ဆောင့် နေတော့တာပဲ။ မမကလဲ ပြန်ဆောင့် လိုးပေးတယ်။ ကျနော်ရဲ့အဆောင့် နားချိန် ဆို မမက ကြိတ်ပြီး ပွတ်တာ ခံလို့ ကောင်းလိုက်တာ။ လီးကို စောက်ဖုတ်ထဲ အဆုံးထိ ထည့်ပြီး ဝိုက်ဝိုက်ပြီး ကြိတ်တာက မမအစိ ကိုချေသလိုမို့ ထင်တယ် မမ တအား ကြိုက်ပုံပဲ။  မမနဲ့ ကျနော် အဲ့နေ့က သုံးချီ သုံးလား လိုးကြတယ်။ ပြီးရေမိုးချိုးပြီး မမမြတ်နိူးရဲ့ မှန်တင်ခုံက ပစ္စည်းတွေနဲ့ ပြန်ပြင်ပြီး မမလဲ ဆိုင်ကို ပြန်တယ်။ နောက်မို့ဆို ကျနော် ကြမ်း ထားလို့ မျက်နှာမှာ လိမ်းထားတဲ့ မှုန် နံ့သာတွေ တစ်စက်မှ မကျန်ဘူးလေ။

နောက်နေ့မှာပဲ အဖေတို့ ပြန်ရောက် လာပြီး မမနဲ့ ကျနော် ဆုံဖို့ အခွင့်ရေး မရသလို မမလဲ သူ့အိမ်က သဘောတူတဲ့ လူနဲ့ လက်ထပ် ပြီး သူ့ယောက်ျား တာဝန်ကျတဲ့ မြို့ကို လိုက်သွားလို့ ကျနော့်ရဲ့ အချစ်ဦးဆိုဆို ကာမ အစ ပြောပြော မမနဲ့ ဇာတ်လမ်းက ပြည့်ဖုံး ကားလေး ချလိုက် ရပါတော့တယ်။ ကာလတွေ ဘယ်လောက် ကြာကြာ ပိတောက်ရိပ်နဲ့ စံပါယ်ရုံလေးနား ရောက်ရင်တော့ ရင်ခုန် သံ စည်းချက် ခပ်သွက်သွက် ဖြစ်ခဲ့ရတဲ့ မမနဲ့ ချစ်ဇာတ်လမ်းလေးကို သတိရ နေမိတယ် ဆိုတာကို ဒီနေရာကနေ ဝန်ခံ လိုက်ပါ တယ် ခင်ဗျာ။ ။ ပြီးပါပြီ

 

Zawgyi

 

ေကာင္းခ်စ္တဲ့မမ( စ ဆုံး)

ဟာ!  ရင္ထဲမွာ ထြက္လာတဲ့ အသံပါ။ အျပင္ေတာ့ ထြက္မလာဘူး။ ျမင္ရတဲ့ျမင္ကြင္း အူေတြ သဲေတြ ေျဗာင္းဆန္ သြားတယ္။ မမ သီတာရယ္ေလ အေျပးအလႊား ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ့္ေရွ႕ တည့္တည့္မွာ ထဘီလွန္ ပင္တီ ေအာက္ဆြဲခ်လို႔ ဘယ္ခ်ိန္ထဲက ေအာင့္ ထားမွန္း မသိတဲ့ ဆီးေတြကို တေျဖာေျဖာ ျမည္ေအာင္ ပန္းခ်ေနတာ။   ေႏြမို႔ ပူတယ္ ဆိုၿပီး ေန႔ခင္းအခ်ိန္ အိမ္ေနာက္က  ပိေတာက္ပင္ရိပ္မွာ ႀကိမ္ပက္လက္ ကုလားထိုင္ေလး ကို စံပါယ္႐ုံေလးေတြၾကား ခ်ၿပီး ဇိမ္က်ေနတုန္း ဖတ္ဖတ္ ဖတ္ဖတ္ ဆိုတဲ့  ေျပးလာတဲ့ ဖိနပ္သံ အဆုံး က်ေနာ့္ညာဘက္ ၅ ေပေလာက္ အကြာ စံပါယ္႐ုံေဘးကို မမသီတာ တစ္ေယာက္ အထက္က ေျပာခဲ့ သလို အႏၲရာယ္ ကိစၥ လာရွင္းတဲ့ ျမင္ကြင္း။

အေမႊး မဲမဲေတြၾကားက ျပဴးေနတဲ့ အစိႀကီးနဲ႔ ခုံးထေနတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို တအံ့တၾသနဲ႔ က်ေနာ္လဲ အသက္မရႉမိေအာင္ ေငးေန မိတယ္။ အသက္သာ မရႉတာ ေပါင္ၾကားက ညီက အတင္း ေခါင္းေထာင္ ၾကည့္တာ။ ေသး စ ေပါက္တုန္းကေတာ့ ကိုယ့္ဟာကို ငုံံ ၾကည့္ေနၿပီး ဆီးကုန္ခါနီး ေဝဒနာ သက္သာမွ ေဘးဘီ ေလွ်ာက္ၾကည့္မွ က်ေနာ့္ ကို ျမင္သြားေတာ့တယ္။  “အို – ”   ဆိုၿပီး ထရမလို  ထိုင္ရမလို ျပာယာခတ္ေနမွ က်ေနာ္လဲ မ်က္ႏွာလႊဲဖို႔ သတိ ရေတာ့ တယ္။ က်ေနာ္ ျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ မမသီတာ မရွိေတာ့ပါ ဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ရင္ကေတာ့ တဒိန္းဒိန္း ခုန္ေန သလို ညီဘြားကလဲ အလိုမၾကလို႔ ငိုေတာင္ ငိုျပေနတယ္။ အဲ့ညက အိပ္မယ္  ႀကံတိုင္း မမသီတာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးပဲ ျမင္ေယာင္ေနလို႔ ေနာက္ဆုံး ေရအိမ္ ဝင္ၿပီး ထုပစ္လိုက္မွပဲ အိပ္လို႔ ရေတာ့တယ္ဗ်ာ။  ေနာက္အခန္းၾကမွ က်ေနာ္နဲ႔ မမသီတာတို႔ အျဖစ္ကို ေျပာျပပါမယ္။

က်ေနာ့္အျဖစ္ေလးကို အရင္ ေျပာခဲ့ေပမယ့္က်ေနာ့္ အေၾကာင္းကို မေျပာရေသးတာမို႔ အရင္ဆုံး က်ေနာ္ရဲ႕အေၾကာင္းေလး ေျပာပါ ရေစေနာ္။ က်ေနာ့္နာမည္က ေကာင္းျပည့္စုံ။ အိမ္ကေရာ ရင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကပါ က်ေနာ့္ကို ေကာင္းလို႔ပဲေခၚၾကပါ တယ္။  က်ေနာ့္ေဖေဖက ဦးေကာင္းေသာ္ ဌာနတစ္ခုက စာေရးႀကီး တစ္ေယာက္။ ေဖေဖက အသား လတ္လတ္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ခန႔္ညား  တည္ၾကည္တဲ့ ႐ုပ္ရည္နဲ႔ ေမေမကေတာ့ ညိဳတဲ့ဘက္ လိုက္တယ္။ အရပ္က ၅ ေပ ၃ လက္မေလာက္ ခါးေသး ရင္ခ်ီ မိန္းမလွ အဂၤါ နဲ႔ ျပည့္စုံတယ္။ ေမေမ နာမည္က ေဒၚခင္တင့္ပါ။  က်ေနာ့္မွာ အစ္မ တစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ အစ္မ နာမည္က ေမျမတ္ႏိူးခင္။ မမနဲ႔  က်ေနာ္က အသက္ ၇ ႏွစ္ ကြာတယ္။ မမ ေမြးၿပီးတဲ့ေနာက္ ေမေမ့မွာ ကိုယ္ဝန္မရေတာ့လို႔ ေနာက္ထပ္ ကေလး မရေတာ့ဘူး ေတာင္ ထင္ေနၾကတာ။   ေနာက္မွ က်ေနာ့္ကိုေမြး။ ေယာက္်ားလဲ ျဖစ္ျပန္ ဆိုေတာ့ အားလုံးက ဖူးဖူးမႈတ္ေပါ့။ မမကလဲ အေဖ အ ေမေတြ ဆီက အေမြ ရထားလို႔ မိန္းမေခ်ာ စာရင္းဝင္ပဲေလ။ မမက ဆယ္တန္း က်တာနဲ႔ ဆက္မတက္ဘဲ အပ္ခ်ဳပ္ သင္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္ အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ေလးကို ေဈးထဲမွာ ဖြင့္ထားႏိုင္ၿပီ။ တပည့္အျဖစ္ က်ေနာ္က မမသီတာလို႔ ေခၚတဲ့ မသီတာျမင့္ကိုေခၚထားတယ္။

က်ေနာ္ကေတာ့ ဆယ္တန္း ေအာင္ၿပီးတာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ထြန္းႏိုင္တို႔ ဆိုင္ကယ္ျပင္ဆိုင္မွာ ဝင္လုပ္ၿပီး စာေပး စာယူနဲ႔ပဲ ေက်ာင္း  ဆက္တက္တာ ဒုတိယႏွစ္ ျမန္မာစာ ေက်ာင္းသားေပါ့။ က်ေနာ္က အသားက အေမတူလို႔ နည္းနည္း ညိဳတယ္။ အရပ္က အေဖ့လို ပဲ ၅ ေပ ၈ လက္မ။ မ်က္လုံး မ်က္ခုံး ေကာင္းေကာင္း ပ်ိဳတိုင္းႀကိဳက္တဲ့ ႏွင္းဆီခိုင္ မဟုတ္ေသာ္ျငားလဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား  မိန္းကေလးေတြက ေျမာင္းေပးခ်င္ေနၾကတယ္။  ဒါနဲ႔ က်ေနာ့္မင္းသမီးေလး ျဖစ္လာမယ့္ မမသီတာျမင့္ အေၾကာင္း ေျပာရအုန္း မယ္။ မမသီတာက က်ေနာ့္ အစ္မနဲ႔ ႐ြယ္တူဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ကံမေကာင္းတာက မမသီတာ ၁၉ အ႐ြယ္မွာ ေယာက္်ားေလး တစ္ ေယာက္နဲ႔ ခိုးရာ လိုက္ေျပး ဖူးတယ္။ မိဘေတြကလဲ သေဘာမတူ သူ႔ေယာက္်ားကလဲ ေဆးသမား ေနာက္ေဆးမႈနဲ႔ ေထာင္က်၊  ေထာင္ထဲမွာေသ၊ ဒုကၡေတြ ေပြၿပီး အေဖအေမအိမ္ ျပန္ေရာက္ လာခဲ့တာေပါ့။

ဘဝ အက်ိဳးေပး မေကာင္းေပမယ့္ မမသီတာ က အလွ အက်ိဳးေပးကေတာ့ မိုက္တယ္။ အရပ္က ၅ ေပ ၁ လက္မ နည္းနည္းေလး  ပုတယ္ ဆိုရေပမယ့္ ကိုယ္အတိုင္းအတာကေတာ့ ၃၄. ၂၈. ၃၈ ဘာလို႔ အဲ့ေလာက္ သိရသလဲ ဆိုေတာ့ သူတို႔ေတြက စက္ခ်ဳပ္သမား ေတြေလ သူမ်ားတိုင္းရင္း မိန္းကေလးပီပီ ကိုယ့္ပစၥည္းလဲ တိုင္းၾကည့္ေနၾကလို႔ သိတာ။ မမသီတာက ႏႈတ္ခမ္းရဲ႕ဘယ္ဘက္အေပၚ မွာ မွဲ႔ေလး တစ္လုံးနဲ႔ ေကာ့ေနတဲ့ မ်က္ေတာင္ ေအာက္က မ်က္လုံး႐ြဲႀကီးေတြက ျမင္သူ ရင္ဖိုစရာေပါ့။ မမသီတာရဲ႕ ေအာက္ ႏႈတ္ခမ္းေလးက တြဲတြဲေလး အဲ့ႏႈတ္ခမ္းေလးကို တပ္မက္စြာ စုပ္နမ္းခ်င္မိတယ္။  က်ေနာ္ ဆိုင္ကယ္ျပင္ဆိုင္ လုပ္ေနတာ တစ္ႏွစ္ ေလာက္ ရွိမွ မမဆီကို မမသီတာ အလုပ္ ဝင္တာ။ မမဆီ အလုပ္ စဝင္ထဲက မမသီတာရဲ႕အလွကို က်ေနာ္ ညိတြယ္ ေနခဲ့တာ။ လူက လဲ လူလားေျမာက္စ အ႐ြယ္ ေလတိုက္လို႔ သစ္႐ြက္ ေႂကြတာေတာင္ ခံစားခ်င္တဲ့ အ႐ြယ္ေလ။ က်ေနာ့္မမကို မမလို႔ ေခၚသလို သူ႔ ကိုလဲ က်ေနာ္က မမသီတာ လို႔ပဲ ေခၚတယ္။

မမသီတာက တစ္ခါ ေသဖူးၿပီမို႔ ထင္တယ္ ေယာက္်ားေလးေတြကိုဆို သိပ္ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မရွိဘူး။ ပတ္ဝန္းက်င္က ကဲ့ရဲ႕ျပစ္ တင္မွာကိုလဲ ဂ႐ုျပဳတာ ေနမယ္။ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ မမရဲ႕ေမာင္မို႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဆက္ဆံ ပါတယ္။ မမသီတာကို ကပ္ခ်င္လို႔ ႀကံေနဖန္ ေနတဲ့ သူေတြေတာ့ အမ်ားသား တစ္ခ်ိဳ႕လဲ မုဆိုးမမို႔ အကဲစမ္းခ်င္ၾကတာေနမယ္။ ထြန္းႏိုင္ကေတာင္   “ေဟ့ေကာင္ မင္းအမ  အလုပ္သမားက မိုက္တယ္ကြ”   လို႔ ေျပာလာေသးတယ္။  “မလုပ္ပါနဲ႔ကြာ သနားပါတယ္” ဆိုေတာ့   “မင္း သနားတာ ငါ သိတယ္”  တဲ့။   က်ေနာ္လဲ သြားၿဖဲ ျပေနလိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္ အလုပ္ အျပန္ မမကို ဆိုင္ဝင္ ႀကိဳၿပီး ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ျပန္ေနၾက ေလ။ တစ္ခါတေလ က်ေနာ္ ေရာက္လို႔ သူတို႔ လက္စ မျပတ္ေသးရင္ ထိုင္ေစာင့္ရတယ္။ အဲ့အခါမ်ိဳးဆို က်ေနာ့္ေရွ႕မွာ ထလိုက္  ထိုင္လိုက္ ကုန္းလိုက္ ကြလိုက္ လုပ္ေနတဲ့ မမသီတာကို မသိေအာင္ ရႈိးရတာက အလုပ္ တစ္လုပ္။ ညညက်ရင္ အလြတ္ရေနတဲ့   မမသီတာရဲ႕ေကာက္ေၾကာင္းနဲ႔ ညီဘြားကိုေခ်ာ့ရတာ အခါခါ။

ေပၚတင္လဲ မရွိတ္ရဲျပန္ဘူးဗ်။ အိမ္က အေဖ အေမနဲ႔ မမက သေဘာတူၾကမွာ မဟုတ္မွန္း သိေနလို႔။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္သူ႔ကို  ျပစ္မွားေနတာေတာ့ မမသီတာ သိေနတယ္။ ဒါလဲ မိန္းကေလးတို႔ တတ္အပ္တဲ့ ေမြးရာပါ ပညာလား၊ က်ေနာ္ရဲ႕ မထိန္းႏိုင္တဲ့  အၾကည့္႐ိုင္းေၾကာင့္လား မေျပာတတ္ဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ ခိုးၾကည့္တာ မိသြားရင္ မ်က္ႏွာ လႊဲလႊဲ သြားတယ္။ မမတို႔ ေခၚသလိုပဲ က် ေနာ့္ကို ေကာင္း လို႔ပဲ ေခၚပါတယ္။  အဲ အစက ျဖစ္ခဲ့တဲ့ဟာက အဲ့ေန႔က မနက္ပိုင္း အိမ္မွာ အႏၲရာယ္ကင္း ဆြမ္းကပ္တယ္။  ဘုန္းႀကီး သုံးပါးေပါ့။ နီးစပ္ရာ မိတ္ေဆြေတြလဲ ဖိတ္ၿပီး ထမင္းနဲ႔ ဧည့္ခံ ေကြၽးေမြးတာမို႔ မမသီတာက လာၿပီး ေဝယ်ာဝစၥ ဒါန ျပဳ တာ။ မနက္ခင္း တရားနာၿပီး ဧည့္သည္ေတြ ေကြၽးေမြးလို႔ ေန႔လည္ထိ ေဆးၾက ေၾကာၾက သိမ္းၾက ဆည္းၾကေပါ့။ က်ေနာ္ကေတာ့  ေန႔ခင္း အရိပ္မွာ အနားယူ စာဖတ္ေနတုန္း။ အိမ္ထဲက ေရအိမ္မွာ လူဝင္ေနလို႔ မမသီတာလဲ မေအာင့္ႏိုင္ မထိန္း ႏိုင္နဲ႔ ကိစၥ လာအ ရွင္း က်ေနာ့္ကို သက္သက္ ျပသလို ျဖစ္သြားတာ။  အဲ့လိုျဖစ္ၿပီး ေနာက္ေန႔ေတြ ဆိုင္ကို က်ေနာ္ ေရာက္ရင္ မမသီတာက မ်က္ႏွာ ခ်င္း မဆိုင္ဘူး။ က်ေနာ္ကလဲ သူ႔ျမင္ရင္ သူ႔ပစၥည္းကိုပဲ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ေနေတာ့တာဘဲ။ ေနာက္ေလးငါးရက္ေလာက္  ၾကာမွ ျပန္ၿပီး စကားေျပာတယ္။ က်ေနာ္လဲ မမသီတာကို ဘယ္လို ကပ္ရမလဲ ဒါပဲ ေတြးေနတယ္။ ဆိုင္မွာက မမနဲ႔ ဆိုေတာ့ မလြတ္ ျပန္ဘူး။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေရွးကနည္းပဲ သုံးဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ေတာ့တယ္။ အာ့ကေတာ့ စာေပးတာပဲ။ က်ေနာ္ စာေရးၿပီး မမကို ျပန္ ႀကိဳလို႔ ဆိုင္ပိတ္ ကူတဲ့အခါ သူ႔ျခင္းေတာင္းထဲ စာထည့္ ေပးလိုက္တယ္။

ၿပီးေတာ့ မမ မသိေအာင္ တစ္ေတာင္ နဲ႔ တြက္ေတာ့ ေမာ့အၾကည့္မွာ ျခင္းေတာင္းထဲက စာကို ေမးေငါ့ ျပလိုက္ေတာ့ မမသီတာ ေလ အပ်ိဳေလး လို ရွက္ၿပီး မ်က္ႏွာေလးကို ရဲလို႔။ စာေပးထားခဲ့တဲ့ ညက တစ္ညလုံး အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ မမသာ ျပန္တုန႔္ျပန္ လာရင္  ဘယ္လို ခ်စ္လိုက္မယ္နဲ႔ အေတြးေတြနဲ႔ မိုးလင္းခါနီးမွ အိပ္ေပ်ာ္လို႔ မနက္ကို မမျမတ္ႏိူး လာႏႈိး ရတယ္။   “ဟယ္ ထေတာ့ေလ  ေကာင္း ညက မအိပ္ဘဲ ဘာေတြ လုပ္ေနလဲ”   တဲ့ ရင္ထဲကေတာ့ မမသီတာနဲ႔ ႏွစ္ပါးသြား ကေနတာ မမ လို႔ ျပန္ေျပာေပမယ့္  အျပင္မွာေတာ့ ဟီးးး လို႔ ရီျပၿပီး ထလိုက္ ရတယ္ေလ။ မနက္ဆို မမက အိမ္က အရင္ ထြက္တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ၈ နာရီ ခြဲ ေလာက္မွ ဆိုင္သြားတာ။ ဒီေန႔ေတာ့ မေန႔က စာေပးခဲ့တဲ့ အေျခအေန သိခ်င္လို႔  “မမ ေကာင္းလိုက္ပို႔မယ္”   ဆိုေတာ့ မမက ဘာ ျဖစ္လို႔ ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ အၾကည့္ကို  “ေကာင္း ထြန္းႏိုင္နဲ႔ လက္ဘက္ရည္ ေသာက္မို႔ ခ်ိန္းထားလို႔”   ဆိုၿပီး အေၾကာင္း ျပလိုက္ တယ္။ မမကို ဆိုင္ကယ္ေနာက္ တင္ၿပီး ေဈးကို လာခဲ့တဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္ မမသီတာ ဘယ္လိုမ်ား က်ေနာ့္ကို တုန႔္ျပန္မလဲလို႔  ေတြးရင္း ရင္ခုန္ ေနမိတယ္။

ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ မမသီတာက ဆိုင္ဖြင့္ ထားႏွင့္ၿပီ။ မမနဲ႔ အတူ ပါလာတဲ့ က်ေနာ္ကို ျမင္ေတာ့ မ်က္ႏွာ မထားတတ္သလိုနဲ႔ စားပြဲ  ေပၚက ညႇပ္လက္စ အဝတ္ေတြနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတယ္ေလ။ မမက တစ္ခန္း ေက်ာ္က သူ႔ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းဆီ အသြား။ က်ေနာ္ မမသီတာနား ကပ္ၿပီး “မမ စာဖတ္ၿပီးၿပီလားဟင္”   ဆိုေတာ့ မမသီတာက မမထြက္သြားတဲ့ဘက္ကို ၾကည့္ရင္း မလုံမလဲနဲ႔   “ေကာင္း ညေနၾကမွ စာေရးထားမယ္. သြားေတာ့ ျမတ္ႏိူးသိရင္ မေကာင္းဘူး” တဲ့။  “အင္းပါ ေကာင္း သြားပါ့မယ္.. မမသာ  စာေရးထားေနာ္”  ဆိုေတာ့ ေခါင္းညိတ္ ျပတယ္။ က်ေနာ္လဲ မ်က္စိမွိတ္ ၿပဳံးျပေတာ့ မမသီတာက သက္ျပင္းခ်ၿပီး ေခါင္းငုံ႔ သြား တယ္။ တစ္ေနကုန္ အလုပ္သာ လုပ္ေနရတယ္ စိတ္က မမသီတာဆီမွာ။ ထြန္းႏိုင္ကေတာင္   “ဟေကာင္ ဒီေန႔ ဘယ္လို ျဖစ္ေနလဲ ဟ အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္ခ်ည္းဘဲ” တဲ့။  ညေန အလုပ္ သိမ္းတာနဲ႔ ကမန္းကတမ္း ဆိုင္ကယ္ ခြေတာ့   “ေကာင္း ဆိုင္ထိုင္ရေအာင္ ကြာ”  လို႔ ေခၚတဲ့ ထြန္းႏိုင္ကို  “ေနာက္ေန႔မွကြာ ခု သြားစရာရွိလို႔”

လို႔ သူ႔စကားေတာင္ မေစာင့္ဘဲ ေျပာရင္း ထြက္လာ လိုက္တယ္။ ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ မမျမတ္ႏိူးက   “ေကာင္း ခဏ ေစာင့္အုန္းေနာ္  လက္စသပ္လိုက္အုန္းမယ္” တဲ့။  က်ေနာ္ ေခါင္းညိတ္ ျပၿပီး ဆိုင္ထဲက ထိုင္ခုံမွာထိုင္ရင္း မမသီတာကို လွမ္းၾကည့္ေနမိတယ္။ လွ လိုက္တဲ့ မမသီတာရယ္ ပန္းေရာင္ ဝမ္းဆက္ အေၾကသားေလးနဲ႔ ေအာက္က ေကာက္ေၾကာင္း အလွပန္းခ်ီက ၾကည့္မဝေအာင္ပါ ပဲ။ မမသီတာကလဲ က်ေနာ့္ကို ခိုးခိုး ၾကည့္ေနတာကို က်ေနာ္ သိတယ္။ ခဏေန ဆိုင္သိမ္းေတာ့ က်ေနာ္လဲ ပစၥည္ေတြကို ကူၿပီး ဟို ေ႐ႊ႕ ဒီေ႐ႊ႕ လုပ္ေပးေနတယ္။   အဲ့ခ်ိန္မွာပဲ မမသီတာက စာ႐ြက္ေခါက္ေလး တစ္ခု မမ မသိေအာင္ က်ေနာ့္လက္ထဲ ထိုးထည့္ေပး သြားတယ္။ ေပ်ာ္လိုက္တာဗ်ာ။ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ အေပ်ာ္က အိမ္ေရာက္လို႔ အိပ္ရာထဲမွာ ဖတ္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ အေငြ႕ျပန္ၿပီး ေပ်ာက္သြားေတာ့တယ္။ မမသီတာ ေရးထားတာက  ‘ ေကာင္း မမ စာျပန္ေရးလိုက္တယ္ေနာ္။ ေကာင္းနဲ႔  မမက မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး ေကာင္းရယ္။ မမက အေႂကြပန္းပါ။ ေကာင္းလိုသူ တစ္ေယာက္နဲ႔ မတန္ေတာ့ပါဘူး။ ျမတ္ႏိူးနဲ႔ ေကာင္း မိဘေတြကလဲ ၾကည္ျဖဴမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ မမကို ခ်စ္ရင္ ေကာင္း မမကို ေမ့ၿပီး မမထက္ အစစအရာရာသာတဲ့ တစ္ျခား  မိန္းကေလးကို ရွာပါ ေကာင္း။ မမ ေကာင္းကို ျပန္မခ်စ္သင့္လို႔ မခ်စ္တာ နားလည္ေပးပါ။

ေကာင္း ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့  မမ ‘  သြားၿပီ စိတ္ကူးယဥ္ ကမာၻေလး ၿပိဳပ်က္ၿပီ။ က်ေနာ္ ရင္ထဲမွာ နင့္ေနတယ္။ ဘာလုပ္ရမလဲ မမ သီတာ ေျပာသလို တစ္ျခား မိန္းကေလးေတြ ရွာရမလား။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ က်ေနာ္ ခ်စ္တာ မမသီတာ။ မမသီတာကို ရေအာင္ခ်စ္ မယ္။ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခု ခ်ၿပီး က်ေနာ္ အခန္းရွိရာ အေပၚထပ္က ေအာက္ကို အဆင္း မမက ျမင္ေတာ့ လက္ထဲက ဆိုင္ကယ္စီး ဦးထုပ္ကို ၾကည့္ၿပီး  “ေကာင္း ေမာင္ေလး အဲ့ဒါကဘယ္သြားမွာလဲ” တဲ့  “အျပင္ခဏ မမ”   လို႔ေျပာၿပီး ထြက္လာ။ ထြက္လာထဲက  ဆုံးျဖတ္ၿပီးသား ဆိုင္ကယ္ကို မမသီတာတို႔အိမ္ကို ဦးတည္တယ္။ မမသီတာတို႔က ၿမိဳ႕ရဲ႕ေတာင္ဘက္ပိုင္း က်ေနာ္တို႔က ေျမာက္ ဘက္ပိုင္း။ ဆိုင္ကယ္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ေတာ့ စီးရတယ္။ မမသီတာတို႔အိမ္ေရာက္ေတာ့ ထဘီရင္လ်ားနဲ႔ ေရစည္ေဘးမွာ ေရခ်ိဳးဖို႔  လုပ္ေနတဲ့ မမသီတာ။ က်ေနာ့္ျမင္ေတာ့ အံ့အားသင့္ ေနတယ္။  “ေကာင္း ေမာင္ေလး ဘာကိစၥလဲ” တဲ့။  အိမ္ထဲက ဆိုင္ကယ္သံ  ၾကားလို႔ ထြက္လာတဲ့ မမသီတာ အေမကိုပဲ  “ေဒၚေလး မမျမတ္ႏိူးက ကိစၥ ရွိလို႔တဲ့.. မမသီတာကို လာေခၚခိုင္းလို႔”   ဆိုၿပီး ေျပာ လိုက္တယ္။ မမသီတာ အေမက  “ေၾသာ္ ဟုတ္လား သမီးေရ ေရျမန္ျမန္ ခ်ိဳးၿပီး လိုက္သြားလိုက္ေလ” တဲ့။

က်ေနာ့္ကိုလဲ အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ ထိုင္ခိုင္းၿပီး ဟင္းအိုး တန္းလန္းမို႔ ဆိုၿပီး ေနာက္ျပန္ဝင္ သြားတယ္။ က်ေနာ္ ထိုင္ေနရာက မမသီတာ  ေရခ်ိဳးတဲ့ ေနရာကို ျမင္ေနရတယ္ေလ။ ေရစိုလို႔ ထဘီက အသားမွာ ကပ္ေနေတာ့ ပကတိ အရွိကို ျမင္ေနရသလို ျဖစ္ေနေလေတာ့  ေအာက္က ေကာင္က ေငါထြက္ လာတယ္။ အသာ ေခါင္းႏွိမ္ၿပီး ေပါင္ႏွစ္လုံးနဲ႔ ညႇပ္ထား ရတယ္ဗ်ာ။ မမသီတာလဲ ေရအျမန္ ခ်ိဳး ၿပီး အခန္းထဲဝင္ အဝတ္အစားလဲ သနပ္ခါးေရက်ဲေလး လိမ္းၿပီး ျပန္ထြက္လာေတာ့ ဟားး လွလိုက္တဲ့ မမရယ္လို႔ ရင္ထဲက ဆိုမိ တယ္။  “အေမ သမီး လိုက္သြားလိုက္အုန္းမယ္ေနာ္”   “ေအး ေအး သမီး သြားသြား”   သူတို႔ သားအမိေတြ အျပန္အလွန္ ေျပာၿပီး  မမသီတာက က်ေနာ့္ဆိုင္ကယ္ရဲ႕အေနာက္ကို အတက္မွာ မမသီတာဆီက သနပ္ခါးနံ႔ေလးက ႏွာဝကို လာၿပီး မိတ္ဆက္တယ္။  တစ္ခါတေလ ဒီလိုပဲ မမျမတ္ႏိူးက ေခၚခိုင္းေနၾက မို႔ မမသီတာေရာ သူ႔အေမပါ သံသယ မျဖစ္ၾကဘူး။

က်ေနာ္ကေတာ့ ဝုန္းဝုန္းဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ထြက္လာေပမယ့္ အခုတကယ္ သြားရမယ္ ဆိုေတာ့ ဘယ္သြားရမွန္း မသိဘူး။  ဟိုတယ္ သြားဖို႔ကလဲ က်ေနာ္တို႔က ဘာမွျဖစ္ေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘုရားသြားမယ္ ဆိုေတာ့လဲ fb ေပၚမွာ ေတြ႕သလို ကိုယ့္ဘာသာ  ကိုယ့္သာသနာကို ညႇိးႏြမ္းေစတာမို႔ မသြားခ်င္။ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ ထိုင္မယ္ ဆိုျပန္ေတာ့ မမသီတာကို သိတဲ့သူေတြက  ဒီၿမိဳ႕မွာက အမ်ားသား။ ကိုယ့္ ဟာကို တိုင္ပတ္ၿပီး ဆိုင္ကယ္ကို ေတြ႕ရာ စီးေနေတာ့  “ဟဲ့ ေကာင္း ဘယ္ေတြ ေမာင္းေနတာလဲ အိမ္ ကို မေမာင္းဘဲနဲ႔” တဲ့။  အဲ့ေတာ့မွ က်ေနာ္လဲ  “မမ မေခၚခိုင္းဘူး ေကာင္း ဘာသာ ေကာင္း မမကို ေျပာစရာ ရွိလို႔ ေခၚလာတာ”   “ဟာ ကြာ ေကာင္း မေကာင္းဘူးကြာ.. အဲ့လို မလုပ္နဲ႔ မမကို ျပန္ပို႔ေပး” တဲ့။   ရမယ္ အားႀကီးႀကီး။ သူ႔ကို ေျပာစရာေတြ ေျပာခ်င္ လို႔ ေခၚလာတာကိုမ်ား ျပန္ပို႔ခိုင္း ေနေသးတယ္။ သူ႔ကို ျပန္မေျပာဘဲ ဦးေႏွာက္ကို အျမန္ အသုံးခ် ေနရတယ္။ ႀကံစမ္း ဘာလုပ္ရမ လဲ ဘယ္သြားရလဲ။ ထြက္စမ္း ထြက္စမ္း အႀကံေတြ။ ေနာက္မွ သတိ သြားရတယ္။ တျခား ဟုတ္႐ိုးလား။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ဆိုင္ကယ္ ျပင္ဆိုင္ေလးေပါ့။

ထြန္းႏိုင္တို႔က ဆိုင္နဲ႔ အိမ္ တြဲထားေပမယ့္ အိမ္နဲ႔က နည္းနည္း လွမ္းတယ္။ ညဆို ဆိုင္ထဲမွာ ထြန္းႏိုင္ပဲ ေစာင့္အိပ္တာ။ သူ႔မိသားစု ေတြက အိမ္မႀကီးမွာပဲမို႔ လြတ္လပ္တယ္ေလ။ အာ့နဲ႔ ဆိုင္ကယ္ျပင္ဆိုင္ကို ဦးတည္လိုက္တယ္။ မမသီတာက   “ေကာင္း ဘယ္ကို လဲ” တဲ့။  မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလိုက္တယ္ေလ။ ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ေနဝင္စ အေမွာင္ လႊမ္းေနၿပီ။ က်ေနာ့္ ဆိုင္ကယ္သံ  ၾကားေတာ့ ထြန္းႏိုင္က အိမ္ကေန ထြက္လာတယ္။  “ေကာင္း ဘာလိုလို႔လဲကြ” တဲ့  က်ေနာ္လဲ ထြန္းႏိုင္လက္ ဆြဲၿပီး   “ေဟ့ေကာင္  ငါ မမသီတာနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး စကား ေျပာခ်င္လို႔ဟ မင္းဆိုင္ထဲ ေျပာလို႔ ျဖစ္တယ္ မဟုတ္လား”  ဆိုေတာ့ ဒီေကာင္က  သေဘာ ေပါက္တယ္။  “ဘာလို႔ မျဖစ္ရမွာလဲ.. ေနအုန္း ဆိုင္ေသာ့ သြားယူလိုက္အုန္းမယ္”  ဆိုၿပီး အိမ္မႀကီးဘက္ ျပန္သြားေတာ့  မမသီတာက  “ေကာင္းရယ္ ဘာေတြ လုပ္ေနတာလဲ.. ငါေတာ့ နင့္ယုံမိတာ မွားၿပီ” တဲ့။  “ဟာ မမကလဲ ခဏေလးပါ မမနဲ႔ စကား  ေျပာခ်င္လို႔ပါ”  ဆိုေတာ့  “ဒုကၡပါပဲ ေကာင္းရယ္ ျမတ္ႏိူးနဲ႔ ဦးေလးတို႔ အေဒၚတို႔ သိရင္ မမပဲ အျပစ္ျဖစ္မွာ”   လို႔ ပူပန္စြာ ေျပာတဲ့  မမကို ၾကည့္ၿပီး သနား ေနမိတယ္။ ထြန္းႏိုင္ ျပန္လာၿပီးေတာ့ ဆိုင္ေလး ဖြင့္ေပးတယ္။

“မင္းတို႔ေအးေဆးေနကြာ” တဲ့  “ေက်းဇူးပဲ”   လို႔ ေျပာၿပီး မမသီတာလက္ကို ဆြဲလို႔ ဆိုင္ထဲ ဝင္လိုက္ၿပီး တံခါးျပန္ပိတ္ ခ်က္ထိုးတာ ကို မမသီတာက ၾကည့္ရင္း မလုံမလဲ စိုးရိမ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ေပါ့။ ဆိုင္ထဲမွာက မီးလုံးငယ္ တစ္ပြင့္ပဲ ထြန္းထားတာမို႔ အလင္း  အားနည္းေနတယ္။ မမလက္ကို ဆြဲၿပီး ထြန္းႏိုင္အိပ္တဲ့ ခုတင္မွာ ႏွစ္ဦးသား တင္ပါးလြဲ ထိုင္ၿပီး မမလက္ ႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း ကေန  “မမ ေကာင္းကို မခ်စ္ဘူးလား”   လို႔ေမးေတာ့ ေခါင္းငုံ႔ရင္းကပဲ   “ေကာင္းရယ္ မျဖစ္ႏိုင္တာေတြ မေျပာပါနဲ႔လားကြယ္”  “မမရယ္ ဘာလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ရမွာလဲ.. ေကာင္း မမကို ခ်စ္တယ္”    “ဟင့္အင္း မခ်စ္နဲ႔ ေကာင္း မမတို႔ ႏွစ္ေယာက္လုံး စိတ္ဆင္းရဲရ မွာ”  “ဟာ အခု မခ်စ္ရတာကမွ စိတ္ဆင္းရဲတာ မမရဲ႕.. မမကို ေကာင္း ခ်စ္တယ္”  လို႔ေျပာၿပီး မမရဲ႕ေမးေလးကို လက္မ လက္ညႇိးနဲ႔  ကိုင္လို႔ ဆြဲေမာ့ လိုက္တယ္။ ေမာ့လာတဲ့ မမရဲ႕မ်က္ဝန္းက ရီေဝလို႔ မဟတဟ ႏႈတ္ခမ္းလႊာေလးကို ငုံခဲလိုက္မိေတာ့ “အင္” ဆိုတဲ့  အသံေလး ထြက္ၿပီး က်ေနာ့္အနမ္းကို ေက်နပ္စြာ ခံယူ ေနတယ္။ မမပါးစပ္ထဲ လွ်ာထည့္ၿပီး ေမႊေတာ့ မမကလဲ ျပန္ၿပီးေတာ့  လွ်ာနဲ႔ အတြန္းအထုတ္ အစုပ္အဆြဲလုပ္လာတယ္။

က်ေနာ္လဲ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ႏႈတ္ခမ္း နမ္းေနရင္းက မမႏို႔အုံေပၚကို လက္ေရာက္ၿပီး အေပၚက ဆုပ္ၾကည့္ေတာ့ ဘရာ အေပ်ာ့စား ေလးေၾကာင့္ အိစက္စက္ အရသာကို ထိေတြ႕ ခံစားရတယ္။ ခါးကို လက္ တစ္ဖက္ကဖက္ တစ္ဖက္က ႏို႔ကိုကိုင္ ႏႈတ္ခမ္းကလဲ အ နမ္း မပ်က္ေပါ့။ ႏွစ္ေယာက္သား အသက္ရႉသံေတြ ျပင္းလို႔ ကာမအဆိပ္ေတြ က ငယ္ထိပ္ ေရာက္ေနၿပီ။ က်ေနာ္လဲ အားမရေတာ့ တာေၾကာင့္ မမရဲ႕ရင္ဖုံးအက်ႌ ႏွိပ္သီးေတြကို တျဗဳတ္ျဗဳတ္ ျမည္ေအာင္ ဆြဲျဖဳတ္လိုက္တယ္။  “အို ေကာင္း ရယ္”   လို႔ မမႏႈတ္က  ေရ႐ြတ္သံေလး ထြက္လာၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ ေနာက္ကို လ်ိဳလို႔ ဘရာခ်ိတ္ေလး ျဖဳတ္ေပးတယ္။ အခ်ဳပ္အေႏွာင္က လြတ္လာတဲ့ မမ ႏို႔ေလးေတြက အျပင္ကို ခုန္အထြက္ ကတြဒ္ေပါက္က ဗ်ိဳင္းေစာင့္သလို ေစာင့္ေနတဲ့ က်ေနာ္ မမရဲ႕ႏို႔သီးေလးကို ေျပးဟပ္ လိုက္ တယ္။“အာ အာ့ ဟင္းး”   ဆိုတဲ့ အသံေတြ မမဆီက ထြက္လာၿပီး ရင္ေကာ့ၿပီး ႏို႔ေပးစို႔ေနတဲ့ မမ တစ္လုံးစို႔ တစ္လုံးကိုင္နဲ႔  အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ အရာရာကို ေမ့လို႔ ကာမ အရသာကို တစ္ဆင့္ခ်င္း တစ္ဆင့္ခ်င္း ေရွ႕တိုး ေနၾကတယ္။ က်ေနာ့္လက္က  ႏို႔ကိုင္ရာက တစ္ဆင့္ မမရဲ႕ေပါင္ၾကားဆီကို ဦးတည္လိုက္တယ္။ မိန္းမနဲ႔ အျပင္မွာ တစ္ခါမွ မလိုးဖူးေပမယ့္ အျပာစာ အျပာ  ကားေတြ ၾကည့္ထားၿပီး ျမင္ဆရာ တင္ထားတာမို႔ အခု လက္ေတြ႕လုပ္ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ အဆင္ေျပသား။

က်ေနာ္ရဲ႕ လက္က မမေပါင္ၾကား ဝင္ေတာ့ မမက အတင္း ေပါင္စိထားၿပီး ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း ကြာ နဲ႔ ျငင္းဆန္ ေနတယ္။ က်ေနာ္ က မုန္ထ ေနၿပီ အတင္း မမေပါင္ကို ၿဖဲၿပီး လက္အတင္း ထည့္ေတာ့ ေႏြးေနတဲ့ မမရဲ႕ေစာက္ဖုတ္ ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးကို လက္နဲ႔  အုပ္မိသြားတယ္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို လက္ဝါးနဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပြတ္ေပး လိုက္ေတာ့ မမရယ္ေလ အီး အားနဲ႔ တြန႔္တြန႔္ သြားတာဘဲ။  က်ေနာ္လဲ လက္ခလည္နဲ႔ ထဘီေပၚကေန အကြဲေၾကာင္း တေလွ်ာက္ ထက္ေအာက္ ဆြဲလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္လက္မွာ တေရာ္  ကင္ပြန္းရည္လို အရည္ေတြ လူးကုန္တယ္။ မမ ထန္ၿပီး အရည္ ထြက္ေနတာ။ အဲ့ခ်ိန္မွာ မမ သတိ ဝင္လာတယ္။ က်ေနာ္သူ႔ေစာက္ ဖုတ္ ႏႈိက္ေနတဲ့ လက္ကို အတင္း ဖမ္းဆြဲၿပီးေတာ့   “ေကာင္း မမကို ခ်စ္ရင္မလုပ္နဲ႔ကြာ”  ဆိုၿပီး အတင္း ႐ုန္းတာ။ က်ေနာ္ကလဲ   “အတင္း ခ်စ္လို႔ပါ မမရယ္”   နဲ႔ အတင္း ျပန္႐ုန္းတာ။ ေနာက္မမက က်ေနာ္မ်က္ႏွာကို သူ႔လက္ ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ညႇပ္ၿပီး ေမာ့ေစၿပီးမွ   “ေကာင္း မမကို ၾကည့္စမ္း.. မမကို ေကာင္း ခ်စ္လား” တဲ့။

“က်ေနာ္လဲ ခ်စ္တယ္ မမ တအား ခ်စ္တာ” ဆိုေတာ့  “အင္း မမလဲ ေကာင္းကို ခ်စ္တယ္.. ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ မမတို႔ ဒီေလာက္နဲ႔ ပဲ ေတာ္ရေအာင္ေနာ္.. သူမ်ားေနရာမွာ မသင့္ေတာ္ဘူး”  လို႔ မမက ေျပာလာေတာ့   “မမ တကယ္ ေကာင္းကို ခ်စ္လား” ဆိုေတာ့  “ခ်စ္တာေပါ့ ေကာင္း ရယ္ ေကာင္းက မမကို ခ်စ္ရင္ မမရဲ႕စကား နားေထာင္ ရမယ္ေနာ္” တဲ့။   က်ေနာ္လဲ ကေလးငယ္လို ေခါင္း ေလး ညိတ္ျပတာေပါ့။ အဲ့ေတာ့ မမက က်ေနာ့္နဖူးကို ႐ႊတ္ကနဲ႔ ျမည္ေအာင္နမ္းၿပီး  “လိမၼာလိုက္တာ အာ့ေၾကာင့္ေကာင္းကို ခ်စ္ တာ ကဲ ေကာင္း ျပန္ရေအာင္”  ဆိုၿပီး အဝတ္ေတြကို ေသသပ္ေအာင္ လုပ္တယ္။ မမ ရဲ႕ထဘီ ျဖန႔္ဝတ္ေတာ့ အရည္ေတြ ကြက္ေန ေတာ့ လွည့္ ဝတ္တာကို ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္က ရီေတာ့ လူဆိုးေၾကာင့္ ဆိုၿပီး က်ေနာ္လက္ေမာင္းကို ဆြဲဆိတ္တယ္။ နာေပမယ့္ မနာ သလိုပဲ။ ေက်နပ္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ေပ်ာ္ေနမိတယ္။ အဲညက မမကို သူ႔အိမ္ ျပန္ပို႔ၿပီး မိုးမျမင္ ေလမျမင္နဲ႔ ေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္။

မမသီတာနဲ႔ က်ေနာ္ ခ်စ္သူေတြသာ ျဖစ္တယ္ စကားေလးေတာင္ ေန႔တိုင္း မေျပာရဘူး။ ဆိုင္မွာ ေတြ႕တုန္း မမ မသိေအာင္ ခိုးၿပဳံးျပ  တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ခိုးၾကည့္။ ဒီလိုပဲ ေနေနရတယ္။ ထြန္းႏိုင္က ေမးတယ္။   “ေကာင္း မင္းနဲ႔ မင္းမမကဘယ္လိုလဲ” တဲ့    “ဘယ္လိုမွမလဲဘူး ေမာင္ေရ မင္းဆီလာတဲ့ ညကပဲ ႏွစ္ေယာက္ ေတြ႕ရေသးတယ္” ဆိုေတာ့   “ေကာင္း ရာ ေတြ႕ဖို႔ ႀကံအုန္း ေလ.. အခ်စ္ဆိုတာက အၿမဲ ထိေတြ႕ ေနမွကြ.. အေန ေဝးရင္ ေအးသြားမယ္” တဲ့။  ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေအးလဲ မတတ္ႏိုင္ဘူး။  ေတြ႕ဖို႔ကလဲ သူလဲ သူ႔အလုပ္နဲ႔ ကိုယ္ကလဲ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ ကိုယ္က အခ်ိန္ေပးႏိုင္ေတာင္ သူက အေျခေန မေပးႏိုင္ဘူး။ မမျမတ္ႏိူး  သိလို႔ မရ အိမ္က သိလို႔ မရ ဆိုေတာ့ ပိုဆိုး။ မမနဲ႔ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ တခဏတာ အေတြ႕ေလးကိုပဲ ျပန္လြမ္း ေနရတယ္။   အဲ့လိုနဲ႔ တစ္လ  ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ က်ေနာ့္ကို ကံဆရာက မ်က္ႏွာသာ ေပးလာခဲ့တယ္။ တျခား မဟုတ္ဘူး အေမ့႐ြာက ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းမွာ အေဖ အေမတို႔က ဇရပ္ တစ္ေဆာင္ လႉဒါန္းထားတာ ဆရာေတာ္ႀကီး ေမြးေန႔နဲ႔ တိုက္ၿပီး ေရစက္ခ်ပြဲ လုပ္မယ္ ဆိုေတာ့   က်ေနာ္က လြဲလို႔ အေဖ အေမနဲ႔ မမျမတ္ႏိူးတို႔ ႐ြာကို သုံးရက္ေလာက္ သြားၾကမယ္ေပါ့။ မမဆိုင္က ေဖာက္သည္ အပ်က္ မ ခံခ်င္တာမို႔ မမသီတာကို ဆက္ဖြင့္ ထားဖို႔ လႊဲထားခဲ့တယ္ေလ။

ဒါက က်ေနာ့္အတြက္ အကြက္ ျဖစ္သြားတယ္။ မမ မရွိေတာ့ မမအစား ဆိုင္ကို က်ေနာ္က သြားသြား ၾကည့္ေပးဖို႔ မမျမတ္ႏိူးက  အမွာ ပါးခဲ့ေတာ့ အဆင္ ေျပၿပီေလ။ ပထမရက္ကေတာ့ က်ေနာ္ မမကို ဆိုင္ထဲမွာ ထိုင္ရင္းပဲ စကား ေျပာရတယ္။ က်ေနာ္ မမကို  ေတြ႕ခ်င္လို႔ အတင္း ပူဆာလို႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ မမက လိုက္ေလ်ာေပးတယ္။   ေနရာ ကေတာ့ တျခားေနရာ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔  အိမ္ပဲေပါ့။ အိမ္ကိုက မမသီတာက မၾကာခဏ လာေနၾက ဆိုေတာ့ ဘယ္သူမွ သိပ္ဂ႐ုမျပဳဘူး။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ က်ေနာ္ သြား ေခၚလို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူးေလ။ က်ေနာ္က ဆိုင္ကို တစ္ရက္ ခြင့္ေတာင္းၿပီး အိမ္က ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ မမကေတာ့ ပုံမပ်က္ ဆိုင္ဖြင့္ ၿပီးမွ က်ေနာ္တို႔ အိမ္မွာ အဝတ္စ ယူစရာ ရွိတယ္ ဆိုၿပီးေဘးက ဆိုင္ကို ဆိုင္အပ္ခဲ့ၿပီး အိမ္ကို လာလိုက္ အားလုံး ေဒါင့္ကိုေစ့ေန ေရာ။

မမက ၉ နာရီေလာက္မွ လာမယ့္ဟာ မနက္ အိပ္ရာထၿပီးထဲက က်ေနာ္ ဃဏာ မၿငိမ္ဘူး။ ၈ နာရီေလာက္က်ေတာ့ ေရခ်ိဳးတယ္  ဆပ္ျပာကို အထပ္ထပ္တိုက္ ညီေလးကိုလဲ ေသေသခ်ာခ်ာ ေဆးေၾကာလို႔ေပါ့ လက္ထဲမွာ ညီေလး ကိုင္ရင္း မမရဲ႕ေစာက္ဖုတ္ႀကီး ကို ျပန္ျမင္ေယာင္ လာတယ္။ ဟိုညက အနမ္းေတြ အထိအေတြ႕ေတြကို ျပန္သတိရတာနဲ႔ ထိပ္က အရည္ေတာင္ စို႔လာတယ္။ မေန ႏိုင္ေတာ့တာနဲ႔ တစ္ခ်ီ ၿပီးေအာင္ ထုပလိုက္တယ္။   ၉ နာရီေက်ာ္ေတာ့ ထီးေလး ေဆာင္းလို႔ မိုးျပာေရာင္ ဝမ္းဆက္ေလးနဲ႔  ေရာက္လာခဲ့တယ္။ မမ အိမ္ထဲ ဝင္တာနဲ႔ က်ေနာ္ အေပါက္ဝကေန ပတ္ဝန္းက်င္ကို အကဲခတ္ၿပီး ဘယ္သူမွ မရွိတာနဲ႔ တံခါးကို အ ျမန္ပိတ္ ခ်က္ထိုး လိုက္တယ္။ ၿပီး မမလက္ကို ဆြဲလို႔ အေပၚထပ္ က်ေနာ့္အခန္းကို ေခၚလာလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္အခန္းထဲကို  ေရာက္တာနဲ႔ မမကိုေပြ႕ဖက္လို႔ နမ္းရင္း  “ခ်စ္လိုက္တာ မမရယ္”  ဆိုေတာ့ မမက အဖက္မခံဘဲ   “ေနပါအုန္း ေကာင္း ရယ္ အဝတ္ ေတြေၾကကုန္မယ္”   ဆိုေတာ့ က်ေနာ္က  “ေၾကမွာ ေၾကာက္ရင္ ခြၽတ္လိုက္ေလ မမ”   ဆိုေတာ့ မ်က္ေစာင္း ထိုးၿပီး  “ဒါမ်ိဳးက် မ သင္ရဘူး တတ္တယ္” တဲ့။

ပါးစပ္က ေျပာေပမယ့္ က်ေနာ့္အလိုေတာ့ လိုက္ရွာပါတယ္။ မမရဲ႕အက်ႌနဲ႔ ထဘီ ခြၽတ္လိုက္ေတာ့ မမ ကိုယ္ေပၚမွာ ဘရာ နီရဲရဲ ေလးနဲ႔ ပင္တီ ပန္းေရာင္ေလးနဲ႔ လွခ်င္တိုင္း လွေနတဲ့ မမကို ရင္ထဲ ဆြဲသြင္းၿပီး အနမ္းေတြေခြၽလိုက္ရင္း ခုတင္ေပၚ ဆြဲတင္ လိုက္ တယ္။ မမကလဲ စိတ္ကို လႊတ္ေပးလိုက္တယ္ ထင္တယ္။ လူးလြန႔္လို႔ ခံစားေနတယ္။   မမရဲ႕ဘရာေလးကို ခြၽတ္ၿပီး လုံးဝန္းၿပီး လွပ တဲ့ႏို႔ကို က်ေနာ္ လွ်ာၾကမ္းနဲ႔ အားရပါးရ ဆြဲဆြဲ စုပ္လိုက္ေတာ့ မမလဲ ရႈီးရႈီး ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔ ရင္ကို ေကာ့ေကာ့ ေပးေနတယ္။ မမႏို႔ ေလးက ကေလး မတိုက္ဖူးေသးတာမို႔ ႏို႔သီးေခါင္းေလးက ေသးေသးေလး အဲ့ ႏို႔သီးေလးကို ငုံလိုက္ စို႔လိုက္ လုပ္ရာကေန လက္က  မမေပါင္ကို ျဖစ္ညႇစ္ရင္း ထက္ေအာက္ စုံဆန္ သြားေနလိုက္တယ္။  မမ က အေတြ႕ႀကဳံ ရွိၿပီးသားမို႔ တကယ္ ခတ္ကြင္းလဲ ျပင္ေရာ  အိေျႏၵသိကၡာေတြ အကုန္ ခြာခ်လိုက္ၿပီး မမလက္က က်ေနာ့္ပုဆိုးေျဖၿပီး လီးကို လက္နဲ႔ ဆုပ္ၿပီး ထက္ေအာက္ လႈပ္ရွားေပးေတာ့  မိန္းမရဲ႕အထိအေတြ႕ မခံဖူးတဲ့ က်ေနာ့္လီးႀကီးက ဒစ္ႀကီး ကားလို႔ အစြမ္းကုန္ ေထာင္ေနေရာ။ မမက က်ေနာ့္ဒစ္ကို သူ႔လက္မနဲ႔  ပြတ္ၿပီး ဝလုံးေရး ေနရင္းက  “ေကာင္း ရယ္ မင္းဟာႀကီးက မတရားပဲ” တဲ့။

“ဘာမတရားတာလဲ မမ” ဆိုေတာ့  “ႀကီးတာေလ” တဲ့။  “ဟုတ္ရဲ႕လား မမရယ္ မမ ေယာက္်ား လီးနဲ႔ ဘယ္သူ ႀကီးလဲ”   “ဟာ ၾကာ”  တဲ့။  ရွက္လို႔ မေျဖတဲ့ မမကို  “ေျပာပါ မမကလဲ ဘယ္သူ ႀကီးလဲလို႔”   ထပ္ေမးေတာ့မွ တိုးတိုးေလးနဲ႔   “ေကာင္းဟာ ႀကီး တယ္” တဲ့။  က်ေနာ္လဲ မမရဲ႕ အေျဖ ၾကားေတာ့ ပိုစိတ္ထလာၿပီး ကမန္းကတမ္း ထၿပီး မမရဲ႕ပင္တီကို ဆြဲခြၽတ္ေတာ့ မမက ခြၽတ္ လြယ္ေအာင္ ဖင္ကို ႂကြေပးတယ္။ ပင္တီေလး ကြၽတ္သြားတာနဲ႔ အေမႊး မဲမဲေလးေတြ ဖုံးေနတဲ့ မမရဲ႕ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ျမင္လိုက္ရ တာနဲ႔ စိတ္ခံစားမႈက အထြတ္အထိပ္ ေရာက္ၿပီး ၿပီးခ်င္သလိုေတာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ၿဖဲလိုက္ေတာ့ အစိ ျပဴး ျပဴးနဲ႔ ကာမေရၾကည္ေတြ ႐ႊဲေနတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး မေနႏိုင္ေတာ့တာနဲ႔ ကုန္းၿပီး လွ်ာနဲ႔ လ်က္လိုက္ေတာ့  “အို ေအမ့”    ဆိုၿပီး တြန႔္သြားၿပီး မမက သူ႔ေစာက္ဖုတ္ကို လက္နဲ႔ အတင္း အုပ္ၿပီး   “ေကာင္း မလုပ္နဲ႔ကြာ ႐ြံစရာႀကီး” တဲ့။   “႐ြံပါဘူး မမကလဲ  မမကို ေကာင္းေစခ်င္လို႔”  ေျပာလဲေျပာ မမလက္ကို အတင္း ဖယ္ၿပီး အစိ ျပဴးျပဴးႀကီးကို ငုံစုပ္လိုက္တယ္။ ညႇီစို႔စို႔ အနံ႔ နဲ႔ ငံက်ိက်ိ  အရသာ ကို ခံစားလိုက္ရေပမယ့္ မမကို ေကာင္းေစခ်င္တာရယ္ ၾကည့္ထားတဲ့ အျပာကား ထဲက ပညာေတြကို လက္ေတြ႕  အသုံးခ် ၾကည့္ခ်င္တာနဲ႔ပဲ မနားတန္း ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို လွ်ာျပားႀကီးနဲ႔ လ်က္လိုက္ လွ်ာနဲ႔ အထဲကို ေရာက္ႏိုင္သမွ် ထိုးထည့္ၿပီး  ကစား ေပးလိုက္တယ္။

မမကလဲ ကာမစည္းစိမ္ကို မ်က္လုံး စုံမွိတ္ က်ေနာ့္ ဆံပင္ေတြကို ဆြဲဆုပ္ၿပီး တအီးအီး တအားအားနဲ႔ေပါ့။  က်ေနာ္လဲ မေနႏိုင္ေတာ့တာနဲ႔  “မမ ေကာင္း ခ်စ္ခ်င္ၿပီ။ ခ်စ္ခ်င္ၿပီလို႔”  အသံေတြတုန္ ရင္ေတြခုန္ရင္း ေျပာလိုက္ေတာ့ မမက   “ေကာင္း ခ်စ္ခ်င္ ခ်စ္ေလ ခ်စ္ေလ”  ဆိုၿပီး ဒူးေထာင္ၿပီး ေပါင္ကား ေပးထားေတာ့ က်ေနာ္လဲ ေပါင္ၾကား ဝင္ၿပီး မမေစာက္ဖုတ္ဝ ကို လီးေတ့ၿပီး ေဆာင့္ထိုး လိုက္တယ္။ အာ့ အ လို႔ မမဆီက အသံ ထြက္လာတယ္။ က်ေနာ္ ထိုးသြင္း လိုက္တာက အထဲ မဝင္ဘဲ  အေပၚကို ေခ်ာ္ၿပီး မမအစိကို ကေလာ္ ထိုးသလို ျဖစ္သြားတာေလ။ မမက ေခ်ာ္သြားတဲ့ က်ေနာ့္လီးကို သူကိုယ္တိုင္ကိုင္ၿပီး အဝကို  ျပန္ေတ့ ေပးတယ္။ က်ေနာ္လဲ ခါးအားနဲ႔ ေနာက္တစ္ခါ ေဆာင့္ထဲ့ လိုက္ေတာ့ ႁဗြတ္ ဆို ဝင္သြားတယ္ လီးတေလွ်ာက္လုံး မႀကဳံ ဖူး တဲ့ အထိအေတြ႕နဲ႔ ေႏြးေထြး တင္းၾကပ္မႈ အရသာကို ခံစားလိုက္ရသလို မမကလဲ  “အမေလး ေသပါၿပီ ေကာင္းရယ္ တအား  လုပ္ရလားဟဲ့”  ဆိုတဲ့ အသံလဲ ၾကားေရာ က်ေနာ့္စိတ္က ပိုထန္လာၿပီး မမေစာက္ဖုတ္ကို အတင္း ေဆာင့္ပစ္လိုက္တာ ဆယ္ခ်က္  ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ပဲ ရွိမယ္ ထင္တယ္ လီးတေလွ်ာက္ က်ဥ္သလိုလို ျဖစ္လာၿပီး လီးေရေတြ ပန္းထြက္သြားေတာ့ လီးကို မမ ေစာက္ဖုတ္ထဲကို အဆုံး ထိုးထည့္ၿပီး အတင္း ကပ္ထားလိုက္တယ္။

မမက လင္ရဖူးေတာ့ က်ေနာ့္ အေျခအေနကို သိတယ္။ က်ေနာ့္ဖင္ေတြကို လက္ႏွစ္ဖက္ ဆြဲၿပီး ကပ္ထား ေပးတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ သား ခဏ ၿငိမ္ေနၿပီ အရသာ ခံေနၾကတယ္။ မမက သူ႔ရင္ဘတ္ေပၚမွာ ၿငိမ္ၿပီး ဇိမ္ခံေနတဲ့ က်ေနာ့္ေခါင္းက ဆံပင္ေတြကို ဖြဖြေလး  သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစားရင္းက   “ေကာင္း မမကို ခ်စ္ရတာ ေကာင္းလား”   လို႔ ေမးေတာ မမပါး ႏွစ္ဖက္ကို ဘယ္ညာ တ ႐ႊတ္႐ႊတ္ နမ္း ရင္း  “ေကာင္းတယ္ မမ တအား ေကာင္းတာပဲ မမေရာ ေကာင္းလားဟင္”  ဆိုေတာ့ ေခါင္းၿငိမ့္ၿပီး    “အင္းး” တဲ့  “မမ ေကာင္းလုပ္တာ ခဏေလးေနာ္” ဆိုေတာ့   “ေအာ္ အာ့က ေကာင္းကမွ မလုပ္ဖူးေသးတာ ေနာက္က်ရင္ ၾကာမွာေပါ့” ဆိုေတာ့  “မမ ေကာင္း ထပ္ခ်စ္အုန္းမွာေနာ္ မဝေသးဘူး” ဆိုေတာ့၊  “သေဘာ သေဘာ ေကာင္းသေဘာ မမေတာ့ မွားၿပီထင္တယ္”  တဲ့။  “မမက ဘာမွားလို႔” ဆိုေတာ့  “မွားတာေပါ့ ေကာင္းရယ္ ေကာင္းက မမထက္ အမ်ားႀကီး ငယ္တယ္ ေနာက္လူပ်ိဳေလး မမက  မုဆိုးမေလ”  “ဟင့္အင္း ေကာင္း အာ့ေတြ မသိဘူး မမကို ခ်စ္တာပဲ သိတယ္.. မမေရာ ေကာင္းကို မခ်စ္ဘူးလား”   “ေအာ္ ေကာင္း ေလးရယ္ ေကာင္းေလးကို ခ်စ္လို႔ ခုလို အလိုလိုက္မိတာေပါ့” တဲ့။

“မမ ေကာင္းကို တကယ္ ခ်စ္တာေနာ္ မညာရဘူး”  “မညာပါဘူး ေကာင္း ရယ္ ေနပါအုန္း ေကာင္းေရာ မမကို ဘယ္တုန္း က စခ်စ္ တာလဲ”  လို႔ေမးေတာ့ မမမ်က္ႏွာေလးကို စိုက္ၾကည့္ရင္းက  “ဟိုေလ မမ ေကာင္းကို လာျပတုန္းက”  လို႔ေျပာေတာ့ မမ တစ္ ေယာက္ မ်က္ေမွာင္ေလး ၾကဳတ္ၿပီး စဥ္းစားၿပီး  “ေနပါအုန္း မမကဘာလာ ျပတာလဲ” တဲ့။  အဲ့ေတာ့မွ က်ေနာ္လဲ ဟီးးး ဆိုရီၿပီး   “စံပါယ္႐ုံနားမွာ လာျပတာေလ”   ဆိုေတာ့မွ သေဘာ ေပါက္ၿပီး   “ဟာ ေကာင္း ကြာ မေကာင္းဘူး ေတာ္ေတာ္ ဆိုးတယ္” တဲ့။   “ဟားဟား မဟုတ္ဘူးလား ေကာင္းကို လာျပတာေလ”   ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္လက္ေမာင္းကို မနာေအာင္ ဆြဲကိုက္ၿပီး  “သြားးအဲ့ေန႔က  ရွက္လိုက္တာ မေျပာနဲ႔” တဲ့။  ေျပာဆို ေနရင္းက စိတ္ျပန္ထ လာေတာ့  “မမ ခ်စ္အုန္းမယ္ေနာ္”   ဆိုေတာ့ မမက ေခါင္းညိတ္ ျပ တယ္။  “မမ ေကာင္း ေအာက္ကေနမယ္” ဆိုေတာ့  “အင္းပါ” တဲ့။  က်ေနာ္ ေအာက္က ပက္လက္ လွန္အိပ္ေပးေတာ့ မမက အေပၚ က ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္ၿပီး လက္တစ္ဖက္က လီးကို ကိုင္ၿပီး အဝေတ့ၿပီး အသာ ဖိသြင္းတယ္။  “အာ ေကာင္းရယ္ မင္းဟာက ႀကီး တယ္ကြာ” တဲ့။  “ႀကီးတာ မေကာင္းလို႔လား မမ” ဆိုေတာ့  “နာတယ္ကြ” တဲ့။   အဲ့အသံလဲ ၾကားေရာ မမခါးကို ကိုင္ၿပီးေတာ့  ေအာက္ကေန ပင့္ေဆာင့္ လိုက္တယ္။

“အား ေသပီ ေကာင္းရယ္ သူ႔အသား မဟုတ္တိုင္း” တဲ့။   မ်က္ႏွာေလး ရႉံ႔လို႔ ေျပာေနတဲ့ မမကို ကာမစိတ္ေတြ ထန္ေနတဲ့ က်ေနာ္  ဘာမွ မေျပာဘဲ အတင္း ေအာက္ကေန ပင့္ေဆာင့္ ေနေတာ့တာပဲ။ မမကလဲ ျပန္ေဆာင့္ လိုးေပးတယ္။ က်ေနာ္ရဲ႕အေဆာင့္ နားခ်ိန္ ဆို မမက ႀကိတ္ၿပီး ပြတ္တာ ခံလို႔ ေကာင္းလိုက္တာ။ လီးကို ေစာက္ဖုတ္ထဲ အဆုံးထိ ထည့္ၿပီး ဝိုက္ဝိုက္ၿပီး ႀကိတ္တာက မမအစိ ကိုေခ်သလိုမို႔ ထင္တယ္ မမ တအား ႀကိဳက္ပုံပဲ။  မမနဲ႔ က်ေနာ္ အဲ့ေန႔က သုံးခ်ီ သုံးလား လိုးၾကတယ္။ ၿပီးေရမိုးခ်ိဳးၿပီး မမျမတ္ႏိူးရဲ႕ မွန္တင္ခုံက ပစၥည္းေတြနဲ႔ ျပန္ျပင္ၿပီး မမလဲ ဆိုင္ကို ျပန္တယ္။ ေနာက္မို႔ဆို က်ေနာ္ ၾကမ္း ထားလို႔ မ်က္ႏွာမွာ လိမ္းထားတဲ့ မႈန္ နံ႔သာေတြ တစ္စက္မွ မက်န္ဘူးေလ။

ေနာက္ေန႔မွာပဲ အေဖတို႔ ျပန္ေရာက္ လာၿပီး မမနဲ႔ က်ေနာ္ ဆုံဖို႔ အခြင့္ေရး မရသလို မမလဲ သူ႔အိမ္က သေဘာတူတဲ့ လူနဲ႔ လက္ထပ္ ၿပီး သူ႔ေယာက္်ား တာဝန္က်တဲ့ ၿမိဳ႕ကို လိုက္သြားလို႔ က်ေနာ့္ရဲ႕ အခ်စ္ဦးဆိုဆို ကာမ အစ ေျပာေျပာ မမနဲ႔ ဇာတ္လမ္းက ျပည့္ဖုံး ကားေလး ခ်လိုက္ ရပါေတာ့တယ္။ ကာလေတြ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ ပိေတာက္ရိပ္နဲ႔ စံပါယ္႐ုံေလးနား ေရာက္ရင္ေတာ့ ရင္ခုန္ သံ စည္းခ်က္ ခပ္သြက္သြက္ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ မမနဲ႔ ခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးကို သတိရ ေနမိတယ္ ဆိုတာကို ဒီေနရာကေန ဝန္ခံ လိုက္ပါ တယ္ ခင္ဗ်ာ။ ။ ၿပီးပါၿပီ