ဗလရှိတယ်…ဇရှိတယ်

ဗလရှိတယ်…ဇရှိတယ်

သူ့ကို တရွာလုံးက ငထွားဟု ခေါ်ကြသည်။ သူ့နံမယ်ရင်းကို မည်သူမျှ မသိကြပေ။ သူ့ပုံစံကလည်း ငထွား ဟူသော နာမည်နှင့် လိုက်ဖက်လှသည်။ သူ့အရပ်က ခြောက်ပေလောက် ရှိမည်။ သူ့ကိုယ်လုံးက ကာယဗလ သမားတွေ ပုံစံမျိုး။ ငထွား ရင်အုပ်ကြီး တွေ လက်မောင်းကြီးတွေ၊ ပေါင်လုံးကြီးတွေက အယ်နေသည်။ အသားရောင်က မဲချိတ်နေသည်။ မျက်လုံးက အနည်းငယ် ပြူးပြီး နှုတ်ခမ်းတွေက ခပ်ထူထူ ဖြစ်သည်။ ကြည့်လိုက်ရင်တော့ ခပ်ထုံထုံ ခပ်ထိုင်းထိုင်း၊ ပေါချာချာ ပုံစံမျိုးမှန်း သိသာလှသည်။ ငထွား သရက်ပင် ထိပ်ရွာသို့ ရောက်လာပုံက ခပ်ဆန်းဆန်း ဖြစ်သည်။ ရွာအနောက်ပိုင်းက ထင်းခုတ် သမားကြီး ဦးချစ်ကြောင့် ငထွားသည်ရွာသို့ ရောက်လာရခြင်း ဖြစ်သည်။ သရက်ပင်ဆိပ်ရွာဆိုတာက ဘိုကလေးမြို့ အပိုင်ထဲတွင်ဖြစ်သည်။ ဦးချစ်က ပင်လယ်စပ် ဘိုကလေးမြစ်ဝအနီး သစ်တောထဲတွင် ထင်းခုတ်ပြီး မြို့တက် ရောင်း နေသူဖြစ်သည်။ ဦးချစ်တွင် စပါးတင်းတစ်ရာပါ စက်တပ် သမ္ဗာန်ကြီး တစ်စီးရှိသည်။

ယင်းသမ္ဗာန်နှင့် သူ၏တပည့် မဲလေးနှင့် အတူ ထင်းသယ်ပို့နေကျ ဖြစ်သည်။ တစ်ခါတွင်တော့ ဦးချစ်တို့ ဆရာတပည့်နှစ်ယောက် ထင်းခုတ်အသွား နေဝင် ရီသရော အချိန် မြစ်ဝနားရောက်၍ ထင်းတောကို တွေ့ရရုံ ရှိသေးသည်။ မိုးသက်လေပြင်းများ ကျလာကာ သမ္ဗန် စက်ရပ်ကာ မျောတော့သည်။ မိုးကလည်း ချုပ်၊ မိုးသက်လေပြင်းများ ကျနေသည်မို့ ဘယ်ရောက်လို့ ဘယ်ပေါက်မှန်း မသိ၊ တစ်ညလုံး မျောချင်တိုင်း မျောနေခဲ့သည်။ သန်းခေါင်ကျော်လောက်တွင် မိုးက စဲသွားသော်လည်း လေကမရပ်။ လှိုင်းကလည်း ကြီးလှသည်။ နံနက် ရောင်နီပျိုးလာချိန်တွင် မိုးက တစ်ခါ သည်းလာပြန်သည်။ အလင်းရောင် ထွက်လာပြီဖြစ်၍ သူတို့ ပင်လယ်ထဲ ရောက်နေပြီဖြစ်သည်ကို ဦးချစ်တို့ ဆရာတပည့် ခန့်မှန်းမိသည်။ ကမ်းစပ်နှင့်တော့ သိပ်ပြီး မဝေးလှသေး။ ကမ်းစပ် တောတန်းကို ပြပြလေး လှမ်းမြင်နေရသေးသည်။ ဦးချစ်တို့ ကံကောင်းသည်ဟု ပြောရမည် ဖြစ်သည်။

ထိုအချိန်တွင် လေက ကမ်းတစ်ဖက်သို့ ဦးတည်ပြီး တိုက်ခတ်လာသဖြင့် ဦးချစ်တို့ သမ္ဗာန်မှာ ကမ်းစပ်သို့ ဦးတည်ပြီး မျောတော့သည်။ မိုးကသည်းသည်း၊ လေက ထန်ထန်၊ လှိုင်းကလည်း ကြီးလှသည်။ ကမ်းစပ်ကို ထင်ထင်ရှားရှား တွေ့လာရသော အချိန်တွင်တော့ ဗြုံးကနဲ ဝုန်းဟူသော အသံကြိး ထွက်ပေါ်လာပြိး သမ္ဗာန်ထဲ ရေတွေ ဒလဟော ဝင်လာတော့သည်။ သမ္ဗာန်မှာ ကျောက်ဆောင်နှင့် တိုက်မိပြီး ကွဲ၍ ရေတွေ ဝင်လာပြီး မကြာမီပင် သမ္ဗာန် နစ်မြုပ်တော့မည်။ ဦးချစ်တို့ ဆရာတပည့် အသက်လုရတော့သည်။ ရေထဲသို့ ခုန်ချပြီး တွေ့မြင်နေရသော ကမ်းစပ်ဆီသို့ ဦးတည် ကူးခပ်တော့သည်။ ဒါပေမယ့် သိပ်မလွယ်လှပါ။ ချောင်းထဲမြစ်ထဲတွင် အေးအေးလူလူ ကူးရတာမျိုး မဟုတ်။ မိုးထဲ၊ လေထန် လှိုင်းကြီးနေသည့်ကြားထဲ ကူးခတ်နေရတော့ ခရီးက မတွင်လှပေ။

လှိုင်းဖြင့် မျောပါသွားနေသဖြင့် မြင်နေရသော ကမ်းစပ်ဆီ တော်တော်နှင့် မရောက်နိုင်။ တစ်ခါ တစ်ခါ ကမ်းစပ်လေးပင် မြင်ကွင်းမှ ပျောက်ပျောက်သွားသည်။ ကူးခတ်လိုက်၊ ရေစီးအတိုင်း မျောပါသွားလိုက်ဖြင့် ဦးချစ်တို့ ဆရာတပည့် နှစ်ယောက် ခြေကုန်လက်ပန်းကျလာတော့ကာ နောက်ဆုံး သတိလစ် မေ့မြောသွားရတော့သည်။ သတိပြန်ရလာတော့ ဦးချစ် တဲတစ်လုံးထဲတွင် ရောက်နေတာကို သတိပြုမိသည်။ သူ့တပည့် မဲလေးကို မတွေ့ရ။ သူ့ကို ကမ်းစပ်သောင်ပေါ်တွင် တွေ့၍ ခေါ်လာကာ ပြုစုထားသူက မဲမဲသဲသဲ လူကောင်ထွားထွားကြီး တစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ ထိုလူထွားကြီးကတော့ ငထွားပင် ဖြစ်သည်။ အတိုချုပ်ပြောရလျှင်တော့ ထင်းသမ္ဗာန်မှောက် ၍ ရေထဲမျောလာသော ဦးချစ်အား လပွတ္တာ မြစ်ဝ ကိုင်းသောင်မှ တစ်ကောင်ကြွက် ငထွားက ကယ်ဆယ်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်လေသည် ဦးချစ် ရွာသို့ ပြန်လာတော့ တကောင်ကြွက် ငထွား တခါတည်း ပါလာသည်။

ဦးချစ်ကလည်း သမ္ဗာန်လည်း မရှိတော့၊ အသက်ဘေးလည်း ကြုံခဲ့ရသေးသဖြင့် ထင်းခုတ်သည့်အလုပ်ကို စွန့်လွှတ်ပြီး လယ်သမားဘဝဖြင့် အသက်မွေးခဲ့တော့သည်။ ငထွားကတော့ ဦးချစ်ရဲ့ သူရင်းငှားပေါ့။ ဦးချစ်နဲ့ပဲ အတူနေခဲ့ကာ သေလား ရှင်လား မသိရသော မဲလေး၏ နေရာတွင် အစားဝင်လာခဲ့တာ ဖြစ်သည်။ ပထမတော့ ရွာထဲက လူတွေက ငထွားကို ရှိန်ကြသည်။ နောက်တော့ ငထွားက သူ့ခွန်အား ဗလတွေနှင့် ရွာထဲမှာ ထင်းခွေ၊ ရေခပ်၊ ထင်းပေါက်၊ မြောင်းတူး၊ ကောက်လှိုင်းသယ် စတာတွေကို မနေတတ် မထိုင်တတ် လုပ်ကိုင်ပေးတတ်သည်။ အနေကြာလာတော့ ငထွားကို တစ်ရွာလုံးက ခင်လာကြတော့သည်။ သူ့ကို တစ်ရွာလုံးက တစ်ရွာသား ငထွားဟု ခေါ်ကြသည်။ အချိန်ကာလက ဘာမှပင် မကြာလိုက်။ ငထွားရွာကို ရောက်လာပြီး တစ်နှစ်ပင် မပြည့်တတ်သေး။ တစ် သက်ပတ်လုံး တောတက်လာခဲ့သော ဦးချစ်တစ်ယောက် ငှက်ဖျားရောဂါဖြင့် ဆုံးသွားတော့သည်။

ဦးချစ်တွင် အသက် ၄၀ အရွယ် ဇနီးသည် မသန်းမြင့် ကျန်ခဲ့သည်။ ဦးချစ်တို့မှာ သမီးတစ်ယောက်သာ ရှိပြီး မြို့ရှိ မသန်းမြင့်၏ အစ်မထံတွင် ငယ်ငယ်ထဲက သွားနေ၍ ကျောင်းတက်နေသည်။ ဦးချစ်ဆုံးသွားတဲ့အချိန်က နယုန်လ ဆိုတော့ လကုန်ခါနီးမှာ ထွန်တုံးပိတ်ပြီးတဲ့ အချိန်မို့ လယ်တွေကလည်း တန်းလန်းဖြစ်နေသဖြင့် ငထွားကပဲ ဆက်ပြီး လုပ်ပေးခဲ့ရသည်။ ဦးချစ်မရှိတော့သည့်နောက်ပိုင်း ငထွားက ခါတိုင်း ထက် ပိုပြီး အလုပ်ကို ကြိုးစား အပင်ပန်းခံကာ လုပ်သကဲ့သို့ မသန်းမြင့်ကလည်း ငထွားအပေါ် ခါတိုင်းထက် ပိုပြီးတော့ ကောင်းလာခဲ့သည်။ နွေပေါက်၍ စပါးပေါ်ပြီးသည့် အချိန်မှာတော့ ညီမဖြစ်သူ မသန်းမြင့်ကို ရွာတွင် တစ်ယောက်တည်း မထား လိုတော့ မြို့တွင်နေသူ မသန်းမြင့်၏ အစ်မက လာ၍ခေါ်သည်။ ဒီတော့ မသန်းမြင့်မှာ လယ်ကိုရောင်း၍ မြို့ကို ပြောင်းသွားတော့သည်။ မသန်းမြင့်၏ လယ်များကို ဝယ်လိုက်သူကတော့ ကန်သင်းတစ်ဆက်တည်း လုပ်နေသူ သောင်းစိန်ပင် ဖြစ်သည်။ လယ်တွေကို ဝယ်လိုက်တော့ ခိုကိုးရာမဲ့ ငထွားမှာ သောင်းစိန်ထံ ပါလာသည်။

မူလကတည်းက ငထွားနှင့် သောင်းစိန်က လယ်ထဲတွင် ရင်းနှီးပြီးသား ဖြစ်သည့်အပြင် ငထွား၏ လုပ်ရည် ကိုင်ရည်ကိုလည်း သောင်းစိန်က သဘောကျပြီးသား ဆိုတော့ ငထွားကို သောင်းစိန်က လိုလိုလားလားပင် လက်ခံ ခဲ့သည်။ နဂိုကတည်းက ရွာထဲတွင် သောက်ဖော်သောက်ဖက်ဆိုတော့ သောင်းစိန်နှင့် ငထွားမှာ သူရင်းထိုင်နှင် သူရင်းငှားပုံစံမျိုး မဟုတ်တော့ပဲ သူငယ်ချင်းတွေလို ဖြစ်နေကြသည်။ ငထွားရောက်လာ၍လည်း သောင်းစိန်တို့ အတော်ကြီး သက်သာသွားသလို ငထွား၏ လုပ်အားကြောင့်လည်း သောင်းစိန်အဖို့မှာ အကျိုးဖြစ်ထွန်းခဲ့လေသည်။ ငထွားမှာ လယ်အလုပ်၊ နွားအလုပ်သာ မဟုတ်၊ သောင်းစိန်မိန်းမ ရွှေရီက ကလေးတစ်ဖက်နှင့်မို့ အာရုံတက် ထမင်း ချက်ရသော အလုပ်ကိုပါ ငထွားက တာဝန်ယူထားရသည်။ ဒီအချိန်က သောင်းစိန်နှင့် ရွှေရီတို့၏ သမီးလေး ဘုတ်အိမှာ လေးနှစ်အရွယ်သာ ရှိသေးသည်။ ဒီလိုနှင့်…… ငထွား သောင်းစိန်တို့ထံ ရောက်ခဲ့သည်မှာ ငါးလခန့် ကြာသွားပြီ ဖြစ်သည်။

တစ်ညတွင်တော့…. “ ဒုတ်…ဒုတ် ..ဒုတ်…….ဒုတ်…….” ဟူသော ဆက်တိုက် ထွက်လာသည့် အသံများကြောင့် အိမ်ရှေ့တွင် အိပ်နေသော ငထွားမှာ လန့်နိုးလာ ခဲ့သည်။ ငထွား နားစွင့်လိုက်တော့ အသံတွေက သောင်းစိန်တို့ အိပ်နေသည့်ဖက်က ထွက်ပေါ်လာနေခြင်း ဖြစ်သည်။ ငထွား စဉ်းစားလိုက်သည်။ မိုးက ကုန်သေးသည် မဟုတ်။ ပိုးကောင်မွှားကောင် (မြွှေ) များ အိမ်ပေါ်တက် လာပြီး အစာကိုက်နေသလား၊ ဒါမှ မဟုတ် နောက်ဖေးက စပါးပုတ်ထဲကို ကြွက်ဖောက်နေသလား ဆိုပြီး တွေးကာ ငထွား အိပ်နေရာမှ အသံမထွက်အောင် ဖြေးညှင်းစွာ ထလိုက်သည် သောင်းစိန်တို့ လင်မယား အိပ်နေရာက အိမ်အတွင်းပိုင်းတွင် ထရံပါးလေးဖြင့် အခန်းဖွဲ့ထားသည်။ အခန်း တံခါးကတော့ တပ်၍ မထားပေ။ ငထွား အသံမကြားအောင် ညင်သာစွာ ထ၍ ကြားနေရသော အသံကို နားစွင့်ရင်း ထ၍ အလာ သောင်းစိန်တို့ အခန်းရှေ့အရောက် အသံက ယင်းအခန်းထဲမှ ထွက်ပေါ်နေသော အသံမှန်း သိလိုက်ရ သဖြင့် အခန်းထဲသို့ အသာ လှမ်းကြည့်မိလိုက်သည်။ ငထွား တစ်ကိုယ်လုံး တောင့်သွားသည်။

ဖွင့်ထားသည့် ခေါင်းရင်းဘက် ပြူတင်းပေါက်မှ ဝင်နေသော လရောင်ဖြင့် သောင်းစိန်တို့ လင်မယား ဖြစ်ပျက်နေပုံကို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။ ဝါဝင်းနေသော ရွှေရီ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးကြီးပေါ်တွင် သောင်းစိန်က မှောက်လျက်သား၊ ပြီးတော့ သောင်းစိန်၏ ဖင်ကြီးက နိမ့်ချီမြင့်ချီ ဖြစ်သွားတိုင်း စောစောက သူကြားနေရသော တဒုတ်ဒုတ် အသံက ထွက်၍လာသည်။ ငထွား ခဏကြာအောင် ရပ်ကြည့်နေမိသည်။ ငထွားကြည့်နေသည်က အပေါ်မှ လိုးနေသော သောင်းစိန်ကို မဟုတ်၊ အောက်မှ နေ၍ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ကားကာ လက်နှစ်ဖက်ကို ဘေးသို့ ဆန့်ချထားပြီး မျက်နှာက တအား အားဖြင့် ရှုံ့ကာမဲ့ကာ ဖြစ်လိုက်၊ တအင်းအင်း ညည်းညူလိုက်ဖြင့် ပယ်ပယ်နယ်နယ် ခံနေသော ရွှေရီကိုပင်ဖြစ် သည်။

ကြည့်ရင်း ငထွား နေရထိုင်ရ ခက်လာသည်။ ဒါကြောင့် အသံမထွက်အောင် သူ့အိပ်ရာသို့ ပြန်လာခဲ့ပြီး လှဲ အိပ်နေလိုက်သည်။ အသံတွေကတော့ ကြားနေရဆဲ ဖြစ်သည်။ ကြိတ်မှိတ်ပြီး အိပ်တော့မည်ဟု ကြံရွယ်၍ မျက်လုံး ကို မှိတ်လိုက်တော့ ငထွားအာရုံထဲ မသန်းမြင့်က ရောက်လာသည်။ မသန်းမြင့်က ရွှေရီထက် အသက်အများကြီး ကြီးသည်။ မသန်းမြင့်က အသက်(၄၀) လောက်ရှိပြီး ရွှေရီက အခုမှ အသက်(၂၆) နှစ်ကျော်သာ ရှိသေးသည်။ ကလေးရတာ တစ်ယောက်ချင်း တူပေမဲ့ ရွှေရီသမီးက (၄)နှစ်သာ ရှိသေးသည်။ မသန်းမြင့် သမီး ဌေးဌေး က အပျိုပေါက်လောက် ဖြစ်နေပြီ။ ဒါပေမယ့် ငထွားစိတ်ထဲ မသန်းမြင့်၏ ခန္ဓာကိုယ်က ပို၍ ထွားသည်ဟု တွေးမိ လိုက်သည်။ အိပ်မပျော်နိုင်၍ ရောက်တတ်ရာရာများ စဉ်းစားနေမိပြီး သူနှင့် မသန်းမြင့်တို့ ပတ်သက်ခဲ့ရပုံ အကြောင်း များဆီ အာရုံရောက်သွားတော့သည်။

ရွာတွင် မသန်းမြင့် တစ်ယောက်တည်း ရှိ၍ မြို့တွင် နေသော မသန်းမြင့် သမီး ဌေးဌေးမှာ အသက် (၁၄) နှစ်မျှသာ ရှိသေးသည်။ အဲဒီနေ့က ငထွား ကွင်းထဲမှ အိမ်သို့ ပြန်ရောက်တာ နောက်ကျသည်။ မိုးစုန်းစုန်းချုပ် နေပြီး အိမ်ပြန်ရောက် တော့ မသန်းမြင့် အဆင်သင့်ပြင်ပေးသော ထမင်းကို စားသည်။ ငထွား အပြန်လမ်းတွင် ပေါက်ဖော်ကြီးဆိုင်တွင် ဝင်၍ ချက်အရက်တစ်ပိုင်း သောက်လာခဲ့သေးသည်။ ငထွား ထမင်းစားနေတုန်း မသန်းမြင့်က လှမ်း၍ ပြောသည်။

“ ကိုထွား……. ကျမ အနောက်ပိုင်းမှာ ကြွေးသွားတောင်းရအုံးမယ်..” “ နင်ကလဲ….မနက်မှ သွားရောပေါ့… ညကြီး မိုးချုပ်ကို……” “ ဒါနဲ့…ဌေးဌေးရော……….” “ နင့်တူမ တစ်နေကုန် တစ်ရွာလုံး လျှောက်ဆော့ပြီး မောမောနဲ့ အိပ်နေပြီ…” “ အနောက်ပိုင်းကို မနက်မှ သွားလို့ မရဘူးဟ..သူတို့က မနက် မြို့သွားကြမှာတဲ့…” “ တားမရလည်း သွားဟာ…ငါ့လက်နှိပ်ဓါတ်မီး ယူသွား….” “ ပေး….လေ…ယူသွားမယ်..” မသန်းမြင့် ထွက်သွားသည်။ ငထွား ထမင်းစားပြီး၍ အိမ်ရှေ့တွင် အေးအေးလူလူ ထိုင်နေစဉ် သူစိတ်ထဲ ဘယ်က ဘယ်လို အတွင်းခန်းထဲ အိပ်နေသော ဌေးဌေးထံ ရောက်သွားသည် မသိပေ။ ထိုအခိုက်ပင် အတွင်းခန်း ထဲမှာ အိပ်ပျော်နေသော ဌေးဌေး၏ ညည်းသံကို “ အင်း..အင်း..” ဟူ၍ ကြားလိုက်ရသည်။

ကောင်မလေးတော့ တစ်နေကုန် ရွာထဲ လျှောက်ဆော့ပြီး ပန်းဖျား ဖျားပြီလား မသိဘူးဟု တွေးကာ ငထွား ထိုင်ရာမှ ထပြီး ဌေးဌေး အိပ်နေရာသို့ သွားကြည့်သည်။ ဌေးဌေးကို မြင်ရတော့ ငထွား ခေါင်းနပန်း ကြီးသွားသည်။ ခြေနှစ်ဖက်ကို ကား၍ ပိုးစိုးပက်စက် အိပ်နေသော ဌေးဌေး၏ စကပ်လေးမှာ ခါးသို့ လန်တက်နေသည်။ အိမ်ရှေ့တွင် ထွန်းထားသော ဘက်ထရီ မီးအလင်းရောင်က ဌေးဌေးကို ထင်ထင်ရှားရှား တွေ့နေရသည်။ အမွှေးနုနုလေးတွေ ပေါက်စပြုနေပြီဖြစ်သော စောက်ပတ်ကြီးက နည်းတာကြီး မဟုတ်၊ မိန်းမကြီး တစ်ယောက် ၏ စောက်ပတ်လောက်ကို ရှိနေပြီ။ ပြီးတော့ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ကားထားသဖြင့် စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ဖက်ကို ဆွဲဖြဲထားသလို ဖြစ်နေပြီး အပျိုပေါက် စောက်ပတ်က ဟမနေပေမဲ့ နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ဖက်က ဘေးနှစ်ဖက်သို့ တင်း ကာထိပ်မှ လက်သန်းဖျား လောက် စောက်စေ့ကလေးက ပြူးပြူးလေး ပေါ်နေသည်။ အသက်အရွယ်နှင့် မလိုက်အောင် စောက်ပတ်အဟန့်ကြီးပုံ၊ စောက်စေ့အရွယ်တို့ကို ကြည့်၍ ဒီကောင်မ လေး ကြီးလာရင်တော့ တော်တော်လှမှာပဲဟု ငထွားတွေးရင်း သူ့ဟာသူ သတိမထားမိဘဲ ဌေးဌေးအနား ရောက်၍ လာသည်။

ပြီးတော့ ငထွား ထိုင်ချလိုက်ပြီး ဌေးဌေး မျက်နှာကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့် ပြီးတော့မှ လက်တစ်ဖက်က ဌေးဌေး၏ စောက်ပတ်ကြီးပေါ်သို့ ရောက်သွားသည်။ ယုယုယယလေး ကိုင်ပြီး ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးလိုက်မိတော့ လက်ဖဝါးက စောက်စေ့လေးကို ခလုပ်တိုက်၍ အသွား ဌေးဌေး တစ်ချက် တွန့်၍ လှုပ်သွားကာ ပေါင်နှစ်ချောင်းက ပို၍ ကားသွားသည်။ ဌေးဌေး အပျိုတော့ ဖြစ်နေ ပြီဟု ဟိုတလောက သားအမိနှစ်ယောက် တိုးတိုး တိုးတိုးနှင့် ပြောပြီး ထမီစတွေ ဖြဲနေသံကို ကြားခဲ့ရသည်။ အပျိုပေါက်လေး၏ စောက်ပတ်နုနုလေးကို သူ့လက်ကြမ်းကြီးနှင့် ပွတ်ရင်း ငထွား၏ စိတ်တွေက ထောင်းခနဲ ထလာသည်။ အပွတ်ခံနေရသော စောက်ပတ်နုနုကြီးကလည်း နှုတ်ခမ်းသားတွေ ရဲလာကာ တဖြေးဖြေး နှုတ်ခမ်း သားကြီးတွေ ဖောင်းတင်းလာပြီး အရေကြည်လေးတွေ စိုလာသည်။ ကောင်မလေး နိုးနေပြီး ငြိမ်ခံနေတာကို ငထွား သတိထားမိလိုက်သည်။ ဟုတ်သည်.. ငထွားက ဇ ရှိသည်။ ဇ ကြောင့်ပင် အိုးပစ်အိမ်ပစ်၊ မိဘညီအစ်ကို မောင်နှမများကို စွန့်ခွာကာ လိုင်းပေါက်တွင် ဇာတ်မြုပ်နေထိုင်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။

ကောင်မလေး နိုးနေမှန်း သိ၍ ငထွား ပို၍ လက်ရဲလာသည်။ စောက်စေ့လေးကို လက်ညိုးလက်မနှင့် ညှပ်ကာ ပွတ်ပေးပြီး အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် လက်ညိုးထိပ်ဖြင့် ထက် အောက် စုန်ဆန် ဆွဲပေးသည်။ ကောင်မလေး အရည်တွေက ရွှဲသထက် ရွှဲ၍ လာသည်။ ငထွား တစ်ချက် စဉ်းစားကာ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး ဌေးဌေး၏ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို မ၍ ထောင်လိုက်သည်။ ဤအခိုက်မှာပင် အိမ်ရှေ့မှ ခြေဆေးနေသံ ကြားလိုက်ရသဖြင့် ဌေးဌေးအပါးမှ ငထွား ရုတ်ကနဲ ထ၍လာခဲ့သည်။ ငထွား အိမ်ရှေ့အရောက် အိမ်ပေါ်သို့ တက်လာသော မသန်းမြင့်နှင့် ပက်ပင်းတိုးသည်။ “ ဘယ်နှယ့်…ကြွေး ရခဲ့ရဲ့လား……….” “ တော်သေးတယ်.. တစ်ဝက်တော့ ရခဲ့တယ်…ဟင်း…….” မသန်းမြင့် ပြန်၍ပြောရင်း ငထွား သူမကို ကြည့်နေသော အကြည့်တွေက တစ်မျိုးဖြစ်နေသည်ကို သတိထား မိသည်။ “ ငါ… သွားအိပ်တော့မယ်….” ငထွားက အိမ်ပေါ်တွင် မအိပ်၊ အိမ်ရှေ့ ကွင်းထဲတွင် အိပ်သည်။ သူအိပ်သော နေရာကို ဝါးထရံများဖြင့် ကာရံထားသည်။ ငထွား လှည့်ထွက်မည်အလုပ်ဗလရှိတယ်..

ဟာ…..မသန်းမြင့်.. နင့် ခြေသလုံးမှာ………” “ အမလေး….လုပ်….လုပ် ပါအုံး……” ခြေသလုံးသားဖွေးဖွေးမှာ သွေးစီးကြောင်း တစ်ခု၊ ကြည့်လိုက်တော့ ကျွတ်တစ်ကောင် တွယ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ မသန်းမြင့် ငထွားနား တိုးကပ်ပြီး ငထွား ခါးကို အတင်း ဖက်ထားလိုက်မိသည်။ နုထွေးသော အထိအတွေ့က ငထွား၏ တစ်ကိုယ်လုံးကို သင်းပျံ့သော သနပ်ခါးနံ့နှင့်အတူ လွှမ်းခြုံသွားသည်။ မသန်းမြင့်မှာလည်း ခြေသလုံးတွင် ကျွတ်တွယ်တာ မြင်လိုက်ရပြီး အလန့်တကြားနှင့် ဗြုံးကနဲ ငထွား ခါးကို ဖက်လိုက်ရပေမယ့် နှစ်ကိုယ်ချင်း ထိသွားတော့ မာကျစ်ဖုထစ်နေသော ကြွက်သားစိုင်တို့၏ ထိတွေ့ရမှုကြောင့် သတိ လက်လွတ်ဖြစ်ကာ ပို၍ တိုးကာ ဖက်ထားမိသည်။ မိန်းမသားပီပီ အရင်ကတည်းက ငထွား၏ ဗလကြီးကို ကြည့် ပြီး ရင်ခွင်ထဲ ဝင်လိုက်ရရင်တော့ သူမတစ်ကိုယ်လုံး နွေးထွေး လုံခြုံသွားမှာပဲဟု မိန်းမသား သဘာဝ မကြာခဏ စိတ်ကူးယဉ်မိခဲ့ဖူးသည်..။ အို…… သူမချက်အောက်နားကို ထောက်မိထားသည့် ငထွား၏ ပစ္စည်းကြီးက သစ်သားဒုတ်တံကြီး အလား ပါပဲလား။ “ လုပ်ပါအုံး…ငထွားရဲ့… ဖြုတ်ပေးပါအုံး…..“ မသန်းမြင့် ကိုယ်လုံးကို လူးလွန့်၍ ခြေသလုံးသားကို ငုံ့ကြည့်ကာ ပြောသည်။

အမှန်တော့ ငထွားပစ္စည်းကြီးကို လက်နှင့် လှမ်းကိုင်လို့ မရဲသဖြင့် ကိုယ်လုံးနှင့် တိုက်၍ လှုပ်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ ငထွား ငုံ့၍ သူမ၏ ခြေသလုံးဆီသို့ လက်ဖြင့် လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ မသန်းမြင့်က ငထွား ခါးကို မလွှတ်၊ ငထွား အငုံ့ သူ့မျက်နှာနှင့် မသန်းမြင့် နို့အုံကြီး ကို တိုက်ထိမိတော့သည်။ ငထွားက မသန်းမြင့် ခြေသလုံးမှ ကျွတ်ကို ခွာ၍ အပြင်သို့ လွှတ်ပစ်လိုက်သည်။ “ ကဲ….ရေသွားဆေးတော့….” “ ဟင့်အင်း….သွေးတွေနဲ့ ငါမလုပ်ရဲဘူး….” ဒါ တမင်သက်သက် ပြောနေမှန်း သိသည်။ ငထွား အောက်ဆင်း၍ ရေခပ်လိုက်ပြီး မသန်းမြင့် ခြေသလုံးကို ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်၍ ပွတ်သပ်ဆေးပေးသည်။ အရသာခံ၍ ကြာကြာ ပွတ်ရင်း ဆေးပေးနေသည်။ မသန်းမြင့် ပေါင်ခွဆုံကြီးနှင့် ငထွားမျက်နှာက တန်းနေသည်။ ခဏအကြာ မသန်းမြင့် ထမီကိုမ၍ စုဆုတ်ထားသောကြောင့် ခြေတစ်ဖက်လှမ်းလျှင် ပေါင်ကားလိုက်သလို ဖြစ်နေပြီး ထမီကလည်း ဆုတ်ဆွဲထား၍ တင်းနေသဖြင့် ဖောင်းမို့သော စောက်ပတ်ကြီးက အထင်းသားဖြစ်နေတော့ သည်။ အပျိုပေါက် ဌေးဌေး၏ အင်္ဂါစပ်ကို မြင်တွေ့ပွတ်သပ်မိခဲ့ရာမှ စခဲ့သော ငထွား၏ စိတ်များ ဘယ်လိုမှ ထိမ်းမရ တော့ပေ..။

ငထွား ရေခွက်ကို အောက်သိ ု့ ပြန်၍ မထားတော့ပဲ ဖိနပ်ချွတ်တွင်ပင် ထားလိုက်ကာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေရာမှ ဆတ်ကနဲ မတ်တတ်ရပ်လိုက်ရင်း မသန်းမြင့်၏ ကိုယ်လုံးကို ဗြုန်းကနဲ ပွေ့မလိုက်သည်။ “ အမလေး…..” ဖြတ်ကနဲ လန့်သွားသော မသန်းမြင့်၏ တတောင်နှစ်ဖက်က ထောင်သွားသဖြင့် ထမီက ပေါင်ရင်းထိ လန် သွားသည်။ ဖွေးနှစ်စွာ ပေါ်လာသော ပေါင်လုံးကြီးနှစ်ချောင်းကို ငထွား ငုံ့ကြည့်လိုက်ပြီး မသန်းမြင့်ကို အိမ်ရှေ့ခန်း ဆီသို့ ဖိနပ်ချွတ်မှ နေ၍ ပွေ့လာပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ချလိုက်သည်.။ “ ဟွန့်……ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး…..” မျက်စောင်းထိုးကာ လေသံလေးဖြင့် ပြောလိုက်ရင်း မသန်းမြင့်၏ မျက်နှာက ပြုံးရိပ်သန်းလို့။ ငထွားက သူမဘေးသို့ ဆောင့်ထိုင်ချလိုက်ပြီး ပုဆိုးကို ချွတ်လိုက်တော့ မသန်းမြင့် မကြည့်ရဲသလို မျက်လုံးများကို မှိတ်ထား လိုက်တော့သည်။ ဒူးထောင်လျှက်သားဖြစ်နေသော ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲကားပစ်လိုက်သည်။ အမွှေးမဲမဲတွေနှင့် စောက်ခုံကြီးက နည်းတာကြီး မဟုတ်။ ငထွားက မသန်းမြင့် ပေါင်နှစ်လုံးကြား ဒူးထောက်ဝင်လိုက်ပြီး တငေါက် ငေါက် ဖြစ်နေသော သူ့လီးထိပ်ကြီးကို ခပ်ပြဲပြဲ ဖြစ်နေသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုကြားသို့ တေ့ကာ သွင်း လိုက်သည်။

“ အင်း……အင်း……..အ………..အင်း…..” မသန်းမြင့်လည်း စိတ်တွေအတော်ပင် ထနေပြီမို့ အရည်တွေက ရွှဲနစ်နေသဖြင့် လီးကကြီးလွန်းသော်လည်း တစ်ချက်တည်းဖြင့် ဖြေးဖြေးချင်း အဆုံးထိ ဝင်သွားသည်။ မသန်းမြင့် တစ်ကိုယ်လုံး ဆိမ့်တက်သွားကာ တုန်တုန်ရင်ရင်ပင် ဖြစ်လာရသည်။ အားရစရာ ကောင်းလှ သည်။ ဌေးဌေး မွေးပြီးကတည်းက အလိုးခံရတာ ချောင်ချောင်ကြီးဖြစ်ကာ အားမလိုအားမရဖြင့် ခံစားခဲ့ရတာ (၁၄) နှစ်ရှိပြီ။ အခုတော့ လင်ဖြစ်သူ ကိုချစ်သေပြီး ငထွားနှင့် အခုကြုံတော့မှ အထဲတွင် ပြန်ပြည့်သိပ်နေကာ လင်ရစက အလိုးခံရသလို အရသာရှိလှသည်။ ငထွားက အစတွင် မကြမ်းသေးပါ။ ဖြေးဖြေး ချင်းပဲ လိုးပေးနေသည်။ မသန်းမြင့်ကလည်း သူမစောက်ပတ် ဖောင်းဖောင်းကြီးကို ကော့ကော့ပေးပြီး မျက်လုံးများ စင်းကျနေသော မျက်နှာလေးက ပြုံးလို့နေသည်။ “ ပြွတ်….အား…..ပြွတ်…ဒုတ်….ဒုတ်……အင်း…..ဟင်း……” တဖြေးဖြေး အရှိန်ရလာပြီး ဆောင့်ချက်ပြင်းပြင်းလိုးရင်း ငထွားလက်နှစ်ဖက်က မသန်းမြင့် နို့တွေဆီ လှမ်း သည်။ မသန်းမြင့် တဟင်းဟင်း အသက်ရှူသံနှင့်အတူ သူမ၏ အကျႌနှင့် ဘော်လီကို တစ်ချက်တည်းတွဲ၍ ဆွဲလှန် ပေးလိုက်သည်။

အထင်းသား ဖွေးကနဲ ပေါ်လာသော နို့ကြီးနှစ်လုံးက အလပ်ကြီး ရှိသေးသည်။ ငထွား နို့အုံကြီးနှစ်လုံးကို သူ့လက်ကြမ်းကြမ်းကြီးများနှင့် လှမ်းဆုတ်၍ မတင်းတိမ်နိုင်သည့်အလား တအားပင် ဖျစ်ညှစ်ဆုတ်နယ်ကာ တအား ပင် ဆောင့်၍လိုးသည်။ “ အား..အိ…အ….အင့်..အိုး….ပြီး……ပြီး….အိုး..” မသန်းမြင့် ဖင်ဆုံကြီး ကော့ထိုးတက်လာပြီး အရေတွေ ရွှဲနစ်နေအောင်ထွက်ကာ တစ်ချီ ပြီးသွားရတော့သည်။ မသန်းမြင့် တစ်ချီပြီးသွား၍ စောက်ဖုတ်ထဲမှာရော ငထွားလီးတန်မှာပါ အရည်တွေ ရွှဲနစ်နေသည်။ “ ပြွတ်…ပြွတ်…ပျစ်….ပလစ်….ဖွတ်…… ” အခန်းထဲတွင် အိပ်နေသော ဌေးဌေးမှာ သူမစောက်ပတ်ကို ငထွား လာကိုင်ပြီး ကိုင်ဆော့ ပွတ်သပ်ခဲ့စဉ်က နိုးနေခဲ့ပြီး အခု သူမ၏အမေနှင့် ငထွား လိုးနေပုံကို အစမှအဆုံး အခန်းကာရံထားသော ထရံပေါက်မှ ချောင်းကြည့် နေခဲ့သည်။ ဒါကို ငထွားရော မသန်းမြင့်ပါ မသိကြပေ။ “ ပြွတ်……ဖွတ်….ပြွတ်….ပလွတ်….ပြွတ်……..” မသန်းမြင့် နောက်တစ်ချီ ပြီးချင်လာပြန်ပြီ။ ငထွားလည်း ပြီးချင်နေပုံရသည်။ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းနှင့် သူ့ မျက်လုံးပြူးပြူးကြီးတွေက မသန်းမြင့်ကို မျက်တောင်မခတ်တမ်း ကြည့်နေရင်း အတင်းနင်း ဆောင့်၍လိုးနေသည်။

အတူတူပြီးချင်သော ဆန္ဒကြောင့် မသန်းမြင့် ငထွားလီးကို စောက်ပတ်ဖြင့် အတင်းအတင်း ညှပ်ညှပ်ပေးပြီး ကော့ ကော့ပင့်ပေးသည် ပြွတ်…ဖွတ်…ဗြစ်….ဒုတ်…….အီး…….အ….အင်း….ဟင်း…..အား…အား…..အ…” ထွက်လာသော ငထွားသုတ်ရည်တွေက ပြင်းလှသည်။ ရေပိုက်နှင့် ထိုးပစ်လိုက်သည့်နှယ် ဖြစ်သည်။ ဒုတိယအကြိမ် ပြီးလာပြီဖြစ်သော မသန်းမြင့်မှာ ပြင်းထန်လှသော ငထွား၏ သုတ်ရည်များ အထွက် မသန်းမြင့်မှာ ကော့ တက်သွားသည်။ ကောင်းလွန်းလှသဖြင့် မသန်းမြင့်မှာ ငယ်ထိပ်အထိပင် ဒိန်းကနဲ ဖြစ်သွားရသည်။ အဲဒီနောက်တော့ မသန်း မြင့်နှင့် ငထွားတို့ ဌေးဌေးလစ်ရင် လစ်သလို နေ့စဉ်ညစဉ် လိုးခဲ့သည်မှာ မသန်းမြင့် လယ်တွေရောင်း၍ မြို့ပြောင်း သွားသည်အထိပင် ဖြစ်လေသည်..။ * * * * * ငထွားမှာ သောင်းစိန်နှင့် ရွှေရည်တို့ လိုးနေကြတာ တွေ့ရပြီး အိပ်ရာထဲ ပြန်လှဲနေရင်း သူနှင့် မသန်းမြင့်တို့ ဖြစ်ခဲ့သည့် အကြောင်းတွေကို ပြန်စဉ်းစားရင်း မနေနိုင် မထိုင်နိုင် ဖြစ်လာခဲ့ရသည်။ ငထွား အိပ်ရာမှ ထ၍ အိမ်နောက် ဖေးသို့ ဆင်းလာတော့ သောင်းစိန်တို့ လင်မယားက ငြိမ်သွားပြီ။ သောင်းစိန်က တရှူးရှူးဖြင့် အိပ်ပျော်နေသံကိုပင် ကြားနေရသည်။ အိမ်နောက်ဖေးတွင် စပါးငါးတင်းဝင် ပုတ်ကြီး နှစ်လုံးရှိသည်။

ထိုပုတ်ကြီးနှစ်လုံးကြားမှနေ၍ သွားလျှင် ပုတ် တွေလည်း လွန်ရော အိမ်သာကို ရောက်သည်။ ပထမတော့ ငထွား အိမ်သာထဲ ဝင်သွားမည် စိတ်ကူးပြီးမှ ပုတ်နှစ် လုံးလည်း လွန်ရော အိမ်သာပေါ် မတက်တော့ပဲ အိမ်သာဘက်လှည့် ပုဆိုးလှန်ပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချလိုက်သည်။ သူငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ သူ့လီးကြီးက တငေါက်ငေါက် တောင်ထနေပြီး တရမ်းရမ်း တခါခါ ဖြစ်နေသဖြင့် ငထွား လီးကို ဆုတ်ကာ ဂွင်းထုလိုက်သည်။ ငထွားမျက်လုံး မှိတ်လိုက်တော့ သူလိုးခဲ့ဖူးသော မသန်းမြင့်ပုံ မပေါ်လာ ဘဲ စောစောက သူ အမှတ်မထင် တွေ့လိုက်သော ရွှေရည် ခံနေသော ပုံက ပေါ်လာသည်။ သူ့ရှေ့ အိမ်သာထဲတွင် ရွှေရည် ရှိနေသည်ကို ငထွား မသိ။ ရွှေရည် တစ်ယောက် သောင်းစိန်လိုးတာခံပြီး ခဏလှဲနေပြီးမှ အိမ်သာသို့လာပြီး ရေဆေးခြင်းဖြစ်သည်။ ရေဆေးပြီး ရေစစ်အောင် ထိုင်နေပြီးမှ ထ၍ အိမ်သာထဲမှ ထွက်မည်အလုပ် ငထွား အိမ်သာရှေ့သို့ ရောက်လာပြီး ထိုင်ချ၍ ဂွင်းတိုက်နေသည်ကို တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။ ငထွားလီးမဲမဲကြီးက သစ်သားငြုပ်ကျည်ပွေ့ကြီးလောက် ရှိသည်။

စောစောကတင် တစ်ချီပြီးခဲ့သော ရွှေရည် မှာ တင်းထောင်ထနေသော ငထွားလီးကြီးကို မြင်လိုက်ရသည်နှင့် တစ်ကိုယ်လုံး ဖြိုးဖြိုးဖျင်းဖျင်း ဖြစ်လာကာ စိတ် တွေ ပြန်ထလာရသည်။ အမှန်တော့ ရွှေရည်မှ မဟုတ်။ ဘယ်မိန်းမ မဆို တစ်ချီလောက်နှင့် အားမရတတ်ကြတာ များသည်။ ကာမ စိတ်တွေ ထန်ကာ ဂွင်းတိုက်နေသော ငထွားကို ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်း ရွှေရည် စိတ်တွေ မထိန်းနိုင်တော့။ ထသ ထက် ထ၊ ရွသထက် ရွလာသည်။ အခုတင် ရေဆေးပြီးသား အဖုတ်က အရည်တွေ ပြန်စိုလိုက်လာသည်။ ရွှေရည် ငထွားကို ကြည့်ရင်း စောက်စေ့ကို လက်ဖြင့် ကလိရင်း ပွတ်ကြည့်မိသည်။ ခဏအကြာ ရွှေရည် စိတ်တွေ မထိန်းနိုင်အောင် ဖြစ်လာသည်။ ငထွားကလည်း လက်ဖြင့် လုပ်နေရသော ကြောင့် တော်တော်နှင့် မပြီးနိုင် ဖြစ်နေသည်။ ကြာလျှင်တော့ ပြီးသွားတော့မည် ဖြစ်သည်။ ရွှေရည် ပြန်စဉ်းစားလိုက် တော့ သူမအိပ်ရာထဲမှ မထွက်ခင်ကပင် သောင်းစိန်မှာ မူးမူးရူးရူးဖြင့် အိပ်မောကျနေပြီ ဖြစ်သည်။ ရွှေရည် အိမ်သာ တံခါးကို ဖြေးဖြေးဖွင့်ကာ ငထွားရှေ့သို့ ဗြုန်းကနဲ ခုန်ဆင်းလိုက်သည်။ ငထွား လီးပေါ်မှ လက်ကို လွှတ်၍ မျက်လုံးဖွင့် ကြည့်လိုက်သည်။

“ ဟင်….ရွှေရည်ရွှေရည် ပြုံးပြလိုက်ပြီး ငထွားရှေ့တွင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချလိုက်သည်။ “ ကိုထွား…ဘာဖြစ်လို့လဲ…ဟင်……” ပြောမိပြောရာ ပြောလိုက်ရင်း ရွှေရည်၏ လက်တစ်ဖက်က ငထွားလီးကြီးကို လှမ်း၍ ဆုတ်ကိုင်လိုက်သည်။ လီးကြီးက လက်တစ်ကိုင်ပင် မကပေ။ ငထွား ဘာမှမပြောပဲ ရွှေရီကို ကြည့်နေလိုက်သည်။ ရွှေရီ၏ ကိုယ်တွင် ထမီလေးတစ်ထည်သာ ကပိုကရို ရင်ရှားထားသည်။ နို့အုံ အရင်းဖက်နှစ်ခုက အလယ်ကြား ကားကားလေးနှင့် အတူ ဆူဖြိုးစွာ တွေ့ရသည်။ လရောင်အောက်တွင် နုပျိုလှပနေသော ရွှေရီ့မျက်နှာလေးက နဖူးအစပ်တွင် ချွေးဥလေးတွေ သီးနေကာ လှချင်တိုင်း လှနေတော့သည်။ ငထွားလီးကြီးက ဆုတ်ကိုင်ထားသော ရွှေရီ၏ လက်ကလေးအတွင်း၌ တဒိတ်ဒိတ် ခုန်နေသည်။ ဆောင့် ကြောင့် ထိုင်နေသော ငထွားက ရွှေရီ့ ဘေးသို့ ဒူးတစ်ဖက်ထောက်ကာ ထိုင်ပြီး ရွှေရီကို ဖက်ကာ အငမ်းမရ နမ်း တော့သည်။ ရွှေရီ ကိုယ်လုံးလေး လှုပ်ရင်း မျက်နှာလေးကို မော့ပေးရင်း ငထွားလီးကြီးကို ဖွဖွလေး ဂွင်းတိုက်ပေးနေ သည်။ ငထွား၏ လက်တစ်ဖက်က ရွှေရီ ရင်ဘတ်ပေါ်ရောက်သွားပြီး နို့အုံကြီးတွေကို ဆုတ်နယ်သည်။ ခဏအတွင်း နှစ်ယောက်စလုံး တုန်တုန်ယင်ယင် ဖြစ်လာရသည်။

“ လာလေ….ထ…..” အသံလေး ကတုန်ကရင်နှင့် ပြောပြီး ရွှေရီ ထရပ်လိုက်သည်။ ငထွားလည်း မတ်တတ်ထရပ်မိသည်။ ရွှေရီက ငထွားကို ကျောပေးကာ စပါးပုပ်ကြီးဘက်သို့ လှမ်းရပ်လိုက်ပြီး စပါးပုတ်ကြီးတွင် တင်ထားသော သစ်သား ဆင့် အစွန်းပေါ်သို့ လက်ထောက်ကာ ကုန်းပေးလိုက်ပြီး သူမရင်ရှားထားသော ထမီလေးကို ခါးသို့ ဆွဲလှန်တင်ပေး လိုက်သည်..။ ငထွား ပုဆိုးကို ချွတ်၍ ကွင်းလုံး မတင်ကာ လည်ပင်းတွင် ပတ်လိုက်ရင်း ရွှေရီ၏ နောက်ပိုင်းကို မျက်လုံး ပြူးကြီးနှင့် ကြည့်သည်။ ရွှေရီ့စောက်ပတ်ကြီးက စောက်ပတ် ခါးတောင်းကျိုက်။ ဆီးစပ်မှသည် စအိုဝနားထိ အမြောင်းလိုက် စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားကြီးတွေက ဖောင်းတင်းနေသည်။ ဖြူဖွေးနေသော ရွှေရီ၏ ဖင်ဆုံကြီးတွေ က မသန်းမြင့် ဖင်ဆုံကြီးတွေလောက် မကြီးသော်လည်း လုံးကျစ်၍ မာတင်းကာနေသည်။ ခုလို ရွှေရီက ကုန်းထားပေးတော့ စောက်ခေါင်းဝက စအိုဝနှင့် မျဉ်းပြိုင် ဖြစ်နေသည်။ ကြည့်နေရင်း ငထွား၏ လီးကြီးက မာသထက် မာလာကာ ငထွား အသက်ရှူသံတွေက ပြင်း၍လာသည်။

ငထွား သူ့လက်ကြမ်းကြီးနှစ်ဖက်နှင့် ရွှေရီ့ တင်ဆုံနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ လီးသွင်းတော့မည်ကို သိလိုက်သော ရွှေရီက ခါးကို ကော့၍ တင်ပ ဆုံကြီးကို ကော့၍ နောက်ပစ်ပေးသည်။ ပြီးတော့ ရွှေရီ တစ်ယောက် ရင်ထဲမှာ တဒိန်းဒိန်းနှင့် လီးအဝင်ကို စောင့်မျှော် နေမိသည်။ ငထွားလီး ထိပ်ဖောင်းကားကားကြီးက ရွှေရီ စောက်ပတ်အဝကို ထောက်လိုက်လျင် ရွှေရီ မျက်လုံးကို စုံမှိတ်၍ ခေါင်းလေး ထောင်ထားပြီး ဖင်ကြီးကို နောက်သို့ နည်းနည်းတိုးကာ လီးထိပ်ကြီးကို စောက်ပတ်ဝနှင့် ဖိလိုက်သည်။ ထိုစဉ် စီးကနဲ ထွက်လာသော စောက်ရည်ကြည်တစ်ချို့က လီးတံထိပ်ဖူးကြီးတစ်ခုလုံးကို စိုစွတ်သွားစေသည်။ ရွှေရီ၏ တင်သားတွေကို သူ့လက်ကြမ်းကြီးနဲ့ ဆုတ်ချေပွတ်သပ်ပြီးမှ ငထွားက လီးထိပ်ကို စောက်ပတ်ထဲ ထိုးသွင်းသည်။ “ ပြစ်…..ပြွတ်…..ဖွတ်….အ……အ……” ရွှေရီမှာ အသံမထွက်အောင် နှုတ်ခမ်းနှစ်ခု တင်းတင်းစေ့ရင်း ညည်းသည်။ မဆန့်မပြဲ တိုးဝင်သွားသော ငထွား၏ ဧရာမ လီးကြီးကြောင့် ရွှေရီ၏ တစ်ကိုယ်လုံး ဆတ်ဆတ် ခါသွားလေသည်။ လီးကြီးက တစ်ဝက်လောက် ဝင်သွားပြီး စပါးပုတ်အောက်ခံ သစ်သားဆင့်အတန်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကျားကန်ထောက်ပြီး ဖင်ကြီးကို ဆောင့်ကာ အံကြိတ်ခံသည်။

ကလေးတစ်ယောက်အမေ ဖြစ်ပေမယ့် ရွှေရီ့ စောက် ခေါင်းလေးက မသန်းမြင့်ထက် ကြပ်လွန်းလှသည်။ အသက်ကလည်း ရွှေရီက မသန်းမြင့်ထက် ၁၅ နှစ်လောက် ငယ်သည်။ စောက်ခေါင်းထဲသို့ တစ်ဝက်လောက်ဝင်နေသော ဧရာမလီးတန်ကြီးကို ဆက်၍ မသွင်းသေးပဲ ငထွား၏ လက်နှစ်ဖက်က ရွှေရီ၏ ရှေ့ပိုင်းဆီသို့ လှမ်းကိုင်ပြီး ရင်ဘတ်တွင် စည်းနှောင်ရင်ရှားထားသော ထမီစကို ဖြုတ်လိုက် ပြီး နို့အုံနှစ်လုံးကို လက်ဖြင့် စုံလိုက် ကိုင်၍ ဆုတ်နယ်ချေညှစ်သည်။ ရွှေရီ၏ ထမီကလည်း ကုန်းထားသော သူမ၏ ခါးတွင် ကွင်းလုံးစွပ်ထားသလို တန်းလန်းကြီး ဖြစ်နေတော့သည်။ စောက်ပတ်ဝတွင် လီးတစ်ဝက်ဝင်ကာ တစ်လစ်ကြီးဖြစ်နေသဖြင့် မနေတတ်အောင် ဖြစ်လာသော ရွှေရီက အားမလို အားမရဖြင့် လီးထိပ်ကို စောက်ပတ်ဖြင့် ညှစ်လိုက်သည်။ ငယ်ရွယ်သူမို့ ညှစ်အားကလည်း သန်သည်။ ငထွား တစ်ကိုယ်လုံး ဆိမ့်တက်သွားပြီး ရွှေရီ့နို့နှစ်လုံးကို အမိအရဆွဲကာ ဝင်နေသော လီးတစ်ဝက်ကို လက်နှစ်လုံး လောက် ပြန်ထုတ်ကာ အားယူပြီး သူ့လီးကြီးကို တစ်ချက်တည်း ဆောင့်သွင်းလိုက်သည်။

“ ဗြစ်….ပြွတ်….ဘွတ်….စွပ်..ဒုတ်………အ…….အီး…….” “ အ…..အမလေး….သေပါပြီ…..အား……အင့်……” ဘယ်လိုမှ မခံစားနိုင်တော့ပဲ ရွှေရီ၏ တင်းတင်းလေး စေ့ထားသော နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာ ပွင့်ဟကာ အသံထွက် လာသည်။ လီးကြီးက တဆုံးဝင်သွားပြီး ရွှေရီ နာလွန်းသဖြင့် ကုန်းထားသော ဖင်ကြီးက နိမ့်ချီမြင့်ချီ ဖြစ်သွားပြီး အသားတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ လီးကြီးကို ဒီအတိုင်း တဆုံးထည့်၍ စိမ်ထားလိုက်ပြီး သူ့လက်ကြမ်းကြီး နှစ်ဖက်ထဲမှ ရွှေရီ၏ နို့အုံနှစ်လုံးကို ဖွဖွလေး ဆုတ်နယ်ရင်း နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ချေပေးသည်။ “ ဒီလိုကျတော့လဲ တတ်သားပဲ…” ဟု ရွှေရီ မျက်ရည်အဝိုင်းသားနှင့် တွေးမိသည်။ တဖြေးဖြေး နာအောင့်နေမှုတွေ ပျောက်သွားပြီး လီးကြီးမှာ ငြိမ်ချက်သား ကောင်းနေသဖြင့် ရွှေရီမှာ အား မလိုအားမရ ဖြစ်လာကာ လီးကြီးကို စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေနှင့် ညှစ်ပေးလိုက်မိသည်။ ဒါက ငထွားကို အချက်ပြလိုက်သလို ဖြစ်သွားသည်။ ငထွားက စောက်ခေါင်းထဲမှ တဆုံးဝင်နေသော လီးကြီးကို လျှောကနဲ ပြန်၍ ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ ရွှေရီ့ ဖင်ကြီးက နောက်သို့ ပါလာပြီး စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေက လန်၍ ထွက်လာသည်။ ငထွားက တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်၍လိုးသည်။

“ ပြွတ်….ပလွတ်….ပြွတ်….ပြွတ်….အင်း…အင်း…..အ….အီး…….အင့်….” လီးက စောက်ခေါင်းထဲတွင် အပြည့်အကြပ် ဖြစ်နေကာ အရသာ ရှိလှသည်။ ကလေးမွေးပြီး ကတည်းက ကိုသောင်းစိန်လုပ်တိုင်း အထဲမှာ ချောင်တောင်တောင်ကြီး ဖြစ်နေသဖြင့် သိပ်ပြီးအားမရ ဖြစ်ခဲ့ရာ အခုတော့ ရွှေရီ အားရပါးရကြီးကို ခံနေရပြီ။ ရွှေရီ စိတ်ထဲတွင် သူမစောက်ခေါင်းထဲမှ ငထွား၏ လီးကြီး ထွက်သွားမှာကိုပင် မသိမသာ စိုးရိမ်နေမိသည်။ “ ပြွတ်….ပြွတ်…ပလွတ်…..ဖွတ်….ပြွတ်……” ငထွား၏ ဆောင့်ချက်တွေက တဖြေးဖြေး စိပ်၍လာသည်။ စိမ့်ထွက်လာသော ရွှေရီ့ အဖုတ်ထဲမှ အရည်တွေ ကလည်း ပေါင်ခြံနှစ်ဖက်ပေါ်သို့ပင် စီးကျလာချေပြီ။ “ ပြွတ်….ပြွတ်….ဖွတ်…….ပလွတ်……..ပြွတ်……..”

ဆောင့်… ဆောင့်… ကိုထွား… ဆောင့်.. အ… အမလေး… အား… ကောင်း… ကောင်းတယ်… ဆောင့်…. စမ်းပါ… အ…… အား…… အီး……” ကုန်းထားသော ရွှေရီ၏ ဖင်ဆုံကြီးတွေ နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက် ဖြစ်လာပြီး သူမ စောက်ပတ်အတွင်းမှ သုတ်ရည် တွေ ပန်းထွက်ကုန်တော့သည်။ “ အ…..တအား…ဆောင့်….ဆောင့်…ကျမ..ပြီး……အမေ့…..အမလေး…..ပြီးပြီ….အီး…အင်း………” ငထွားလည်း သိပ်မကြာခင်ပဲ အားသုံးပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်ပစ်လိုက်ရာ လီးကြီးထိပ်မှ သုတ်ရည်များ ပန်းထွက်ရင်း ပြီးသွားရတော့သည်။ * * * * * ငထွားနှင့် ရွှေရီတို့မှာ သောင်းစိန် လစ်ရင်လစ်သလို အလုပ်ဖြစ်ခဲ့ကြပြီး တစ်နှစ်ကျော်ကာလကို ကျော်ဖြတ် လာခဲ့သည်။ သောင်းစိန်နှင့် ရွှေရီတို့၏ သမီးလေး ဘုတ်အိလေးပင် အသက် (၅)နှစ် ကျော်လာခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ အိမ်တွင် ညဖက် သောင်းစိန် အိပ်ပျော်သွားလျှင် သူတို့ အလုပ်ဖြစ်ကြသလို လယ်တဲသို့ ရွှေရီ ထမင်းပို့လာသည့်အခါတွင် လည်း သောင်းစိန် လယ်ထဲ မဆင်းသည့် နေ့များဆိုလျှင် ငထွားနှင့် ရွှေရီ နှစ်ပါးသွားဖြစ်ခဲ့ကြသည်။

ရွှေရီတစ်ယောက် ငထွားကို စွဲနေချေပြီ။ ညဖက် အိပ်ရာ ဝင်ချိန် သောင်းစိန် လုပ်မည်ဆိုရင်ကိုမှ အကြောင်း အမျိုးမျိုး ပြပြီး ရှောင်နေခဲ့သည်။ မလွှဲသာ၍ သောင်းစိန် လုပ်တာကို ခံရတော့မည်ဆိုလျှင် သောင်းစိန် မြန်မြန် ပြီးသွားအောင် ခပ်နာနာလေး ညှစ်ပေးခြင်း ၊ အလိုးခံနေရင်းမှ အောက်မှ အားတက်သရော ပြန်အလိုးခံခြင်း တို့ကို လုပ်ပေးပြီး ရွှေရီ သောင်းစိန်ကို မြန်မြန် ပြီးသွားစေသည်။ ရွှေရီ သောင်းစိန် လုပ်လျှင် ဘယ်တော့မှ မပြီး။ ငထွားလိုးတာကို အားပါးတရခံရင်းမှသာ ပြီးတတ်လာသည်။ အခုလည်း ကြည့် ငထွား ညနေစာ အစားကို စောင့်ပြီး ငထွားနှင့်အတူ ရွှေရီ ထမင်းလက်ဆုံ ဝင်စားသည်။ “ ကိုထွား…. ရော့…အသဲအမြစ်လေး… ရှင့်အတွက် ချန်ထားတာ….” “ အစ်ကို သောင်းစိန်ရော စားပြီးပြီလား…” “ သူ့ကို ထည့်မပြောစမ်းပါနဲ့… ကျမ သူ့ကို စိတ်ကုန်လွန်းလို့ပါ…..” “ ဟင်း………..” ငထွားတစ်ယောက် ကဲကဲဆတ် ဖြစ်နေသော ရွှေရီကို ကြည့်ရင်း သက်ပြင်းချမိသည်။

“ ရွှေရီ…ငါတို့ အကြောင်းကို … ကိုသောင်းစိန် သိသွားရင် ခက်မယ်နော်….” “ အော်…ကိုထွားကလည်း ပူစရာ မရှိပါဘူး… ပူတတ်ရန်ကော ရှင်… သူသိတော့ကော ဘာဖြစ်လဲ.. ကျမတို့ နှစ်ယောက် ထွက်ပြေးကြတာပေါ့…ဘာလဲ…ရှင်က ကျမကို ခေါ်မသွားချင်လို့လား….ဟင်း…ဒါပဲနော်….ဒီကတော့ သူ့အတွက်ချည် စဉ်းစားနေတာ…” “ အော်… မဟုတ်ပါဘူး…ဟာ…နင့်မှာက လူမမယ် ကလေးလေးနဲ့….” “ အော်… ဘာတတ်နိုင်မှာလည်း သူနဲ့ မွေးထားတာ သူ့ဟာသူ ဆက်ကျွေးလိမ့်မယ်.. မဟုတ်ဘူးလား… ရော့… ကိုထွား .. ဒီမှာ ရှင်ကြိုက်တဲ့ ကြက်ဖင်ဆီဖူးလေး….စား…လေ..” ရွှေရီက ဇွန်းဖြင့်ခပ်၍ ငထွား ပန်းကန်ထဲ ထည့်ပေးသည်။ ငထွားလည်း ရွှေရီ့ကို ကြည်ရင်း စိတ်မသက်မသာ ဖြင့် သက်ပြင်းကို အခါခါ ချနေရတော့သည်။ ဒီနေ့ အမတော်ကြေး ကိစ္စရှိ၍ သောင်းစိန် လယ်ထဲ မဆင်းဖြစ်။ ရွှေရီ လယ်ထဲသို့ ထမင်း သွားပို့ရင်း ငထွား နှင့် အလုပ်ဖြစ်နေသည်။

“ ပြွတ်….ပျစ်…….ပြွတ်….ဖွတ်……..အား…..ဆောင့်…ကိုထွား…ဆောင့်စမ်းပါရှင်..အားမရှိတော့ဘူးလား… အခုမှ စတာကို….ဆောင့်…ဆောင့်…ကျမကို အားမနာနဲ့… အင်း…အင်း….ဟင်း…..” ရွှေရီမှာ အောက်မှ ဒူးထာင်ပေါင်ကား အနေအထားနှင့် ပေါင်ကြားတွင် ဆောင့်၍လိုးနေသော ငထွား၏ ဒကောက်ခွက်ကို ဖနောင့်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဖိဆွဲ အားယူပြီး သူမ၏ ဖင်ကြီးကို ကြွကြွပြီး ကော့ကော့ပေးသည်။ ငထွားက လည်း အားရပါးရ ဆောင့် ဆောင့်လိုးသည်။

“ ပြွတ်…ပလွတ်….ပြွတ်….ပြွတ်….ဆောင့်….ဒုတ်..ဒုတ်….အ..အ အီး.ဆောင့်…..အမေ့…..အိုး……..အင့်…” ငထွားက လီးကို စောက်ခေါင်းထဲမှ ဆွဲ၍ ထုတ်လိုက်ရာ လီးဒစ်ကြီးနှင့်အတူ စောက်ရည်ကြည်တွေ က အပြင်သို့ စင်ထွက်ကုန်သည်။ “ အပြင်မှာ… လူ…….လူ………” ငထွား မောသံကြီးနှင့် ပြောသည်။ အလန့်တကြား ရွှေရီ လူးလဲထပြီး အပြင်သို့ လှမ်းကြည့်သည်။ ပြေးထွက် သွားသော အသက် ၁၅ နှစ်အရွယ် ကောင်လေးတစ်ယောက်။ “ ဟင်…. ကြွက်နီ……ဒု..က္ခ ပါပဲ…” ကြွက်နီဆိုသည်မှာ သောင်းစိန်၏ အစ်မက မွေးသော သောင်းစိန်၏ တူအရင်း ဖြစ်သည်။ သူတို့ လယ်တဲက ဟိုဖက် တစ်ခေါ်လောက်တွင် ရှိသည်မို့ တဲသို့ ထမင်းပို့ရင်း ကြွက်နီ ပြန်လာတာ ဖြစ်မည်။ “ ကဲ….ဘယ်လို လုပ်ကြမလဲ…ရွှေရီ…..” “ သူတို့ မလာခင်…. ကျမတို့ ထွက်ပြေးကြတာပေါ့…” “ လောလောဆယ် ကျမ နားကပ်နဲ့ စရိတ်လုပ်ကြတာပေါ့…လာ…ကိုထွား…သွားကြမယ်…” ဟု ပြောရင်း ရွှေရီက ငထွားလက်ကို ဆွဲရင်း တဲအပြင်သို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်။ ထိုနေ့မှ စ၍ တစ်ရွာသား ငထွားနှင့် ရွှေရီတို့မှာ သရက်ပင်ဆိပ် ရွာလေးမှ ပျောက်ချင်းမလှ ပျောက်သွားကြလေတော့သည်။

 

Zawgyi

 

ဗလရွိတယ္…ဇရွိတယ္

သူ႔ကို တ႐ြာလုံးက ငထြားဟု ေခၚၾကသည္။ သူ႔နံမယ္ရင္းကို မည္သူမွ် မသိၾကေပ။ သူ႔ပုံစံကလည္း ငထြား ဟူေသာ နာမည္ႏွင့္ လိုက္ဖက္လွသည္။ သူ႔အရပ္က ေျခာက္ေပေလာက္ ရွိမည္။ သူ႔ကိုယ္လုံးက ကာယဗလ သမားေတြ ပုံစံမ်ိဳး။ ငထြား ရင္အုပ္ႀကီး ေတြ လက္ေမာင္းႀကီးေတြ၊ ေပါင္လုံးႀကီးေတြက အယ္ေနသည္။ အသားေရာင္က မဲခ်ိတ္ေနသည္။ မ်က္လုံးက အနည္းငယ္ ျပဴးၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေတြက ခပ္ထူထူ ျဖစ္သည္။ ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ ခပ္ထုံထုံ ခပ္ထိုင္းထိုင္း၊ ေပါခ်ာခ်ာ ပုံစံမ်ိဳးမွန္း သိသာလွသည္။ ငထြား သရက္ပင္ ထိပ္႐ြာသို႔ ေရာက္လာပုံက ခပ္ဆန္းဆန္း ျဖစ္သည္။ ႐ြာအေနာက္ပိုင္းက ထင္းခုတ္ သမားႀကီး ဦးခ်စ္ေၾကာင့္ ငထြားသည္႐ြာသို႔ ေရာက္လာရျခင္း ျဖစ္သည္။ သရက္ပင္ဆိပ္႐ြာဆိုတာက ဘိုကေလးၿမိဳ႕ အပိုင္ထဲတြင္ျဖစ္သည္။ ဦးခ်စ္က ပင္လယ္စပ္ ဘိုကေလးျမစ္ဝအနီး သစ္ေတာထဲတြင္ ထင္းခုတ္ၿပီး ၿမိဳ႕တက္ ေရာင္း ေနသူျဖစ္သည္။ ဦးခ်စ္တြင္ စပါးတင္းတစ္ရာပါ စက္တပ္ သမၺာန္ႀကီး တစ္စီးရွိသည္။

ယင္းသမၺာန္ႏွင့္ သူ၏တပည့္ မဲေလးႏွင့္ အတူ ထင္းသယ္ပို႔ေနက် ျဖစ္သည္။ တစ္ခါတြင္ေတာ့ ဦးခ်စ္တို႔ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ ထင္းခုတ္အသြား ေနဝင္ ရီသေရာ အခ်ိန္ ျမစ္ဝနားေရာက္၍ ထင္းေတာကို ေတြ႕ရ႐ုံ ရွိေသးသည္။ မိုးသက္ေလျပင္းမ်ား က်လာကာ သမၺန္ စက္ရပ္ကာ ေမ်ာေတာ့သည္။ မိုးကလည္း ခ်ဳပ္၊ မိုးသက္ေလျပင္းမ်ား က်ေနသည္မို႔ ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘယ္ေပါက္မွန္း မသိ၊ တစ္ညလုံး ေမ်ာခ်င္တိုင္း ေမ်ာေနခဲ့သည္။ သန္းေခါင္ေက်ာ္ေလာက္တြင္ မိုးက စဲသြားေသာ္လည္း ေလကမရပ္။ လႈိင္းကလည္း ႀကီးလွသည္။ နံနက္ ေရာင္နီပ်ိဳးလာခ်ိန္တြင္ မိုးက တစ္ခါ သည္းလာျပန္သည္။ အလင္းေရာင္ ထြက္လာၿပီျဖစ္၍ သူတို႔ ပင္လယ္ထဲ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္ကို ဦးခ်စ္တို႔ ဆရာတပည့္ ခန႔္မွန္းမိသည္။ ကမ္းစပ္ႏွင့္ေတာ့ သိပ္ၿပီး မေဝးလွေသး။ ကမ္းစပ္ ေတာတန္းကို ျပျပေလး လွမ္းျမင္ေနရေသးသည္။ ဦးခ်စ္တို႔ ကံေကာင္းသည္ဟု ေျပာရမည္ ျဖစ္သည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ေလက ကမ္းတစ္ဖက္သို႔ ဦးတည္ၿပီး တိုက္ခတ္လာသျဖင့္ ဦးခ်စ္တို႔ သမၺာန္မွာ ကမ္းစပ္သို႔ ဦးတည္ၿပီး ေမ်ာေတာ့သည္။ မိုးကသည္းသည္း၊ ေလက ထန္ထန္၊ လႈိင္းကလည္း ႀကီးလွသည္။ ကမ္းစပ္ကို ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႕လာရေသာ အခ်ိန္တြင္ေတာ့ ၿဗဳံးကနဲ ဝုန္းဟူေသာ အသံႀကိး ထြက္ေပၚလာၿပိး သမၺာန္ထဲ ေရေတြ ဒလေဟာ ဝင္လာေတာ့သည္။ သမၺာန္မွာ ေက်ာက္ေဆာင္ႏွင့္ တိုက္မိၿပီး ကြဲ၍ ေရေတြ ဝင္လာၿပီး မၾကာမီပင္ သမၺာန္ နစ္ျမဳပ္ေတာ့မည္။ ဦးခ်စ္တို႔ ဆရာတပည့္ အသက္လုရေတာ့သည္။ ေရထဲသို႔ ခုန္ခ်ၿပီး ေတြ႕ျမင္ေနရေသာ ကမ္းစပ္ဆီသို႔ ဦးတည္ ကူးခပ္ေတာ့သည္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မလြယ္လွပါ။ ေခ်ာင္းထဲျမစ္ထဲတြင္ ေအးေအးလူလူ ကူးရတာမ်ိဳး မဟုတ္။ မိုးထဲ၊ ေလထန္ လႈိင္းႀကီးေနသည့္ၾကားထဲ ကူးခတ္ေနရေတာ့ ခရီးက မတြင္လွေပ။

လႈိင္းျဖင့္ ေမ်ာပါသြားေနသျဖင့္ ျမင္ေနရေသာ ကမ္းစပ္ဆီ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မေရာက္ႏိုင္။ တစ္ခါ တစ္ခါ ကမ္းစပ္ေလးပင္ ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားသည္။ ကူးခတ္လိုက္၊ ေရစီးအတိုင္း ေမ်ာပါသြားလိုက္ျဖင့္ ဦးခ်စ္တို႔ ဆရာတပည့္ ႏွစ္ေယာက္ ေျခကုန္လက္ပန္းက်လာေတာ့ကာ ေနာက္ဆုံး သတိလစ္ ေမ့ေျမာသြားရေတာ့သည္။ သတိျပန္ရလာေတာ့ ဦးခ်စ္ တဲတစ္လုံးထဲတြင္ ေရာက္ေနတာကို သတိျပဳမိသည္။ သူ႔တပည့္ မဲေလးကို မေတြ႕ရ။ သူ႔ကို ကမ္းစပ္ေသာင္ေပၚတြင္ ေတြ႕၍ ေခၚလာကာ ျပဳစုထားသူက မဲမဲသဲသဲ လူေကာင္ထြားထြားႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ထိုလူထြားႀကီးကေတာ့ ငထြားပင္ ျဖစ္သည္။ အတိုခ်ဳပ္ေျပာရလွ်င္ေတာ့ ထင္းသမၺာန္ေမွာက္ ၍ ေရထဲေမ်ာလာေသာ ဦးခ်စ္အား လပြတၱာ ျမစ္ဝ ကိုင္းေသာင္မွ တစ္ေကာင္ႂကြက္ ငထြားက ကယ္ဆယ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္ ဦးခ်စ္ ႐ြာသို႔ ျပန္လာေတာ့ တေကာင္ႂကြက္ ငထြား တခါတည္း ပါလာသည္။

ဦးခ်စ္ကလည္း သမၺာန္လည္း မရွိေတာ့၊ အသက္ေဘးလည္း ႀကဳံခဲ့ရေသးသျဖင့္ ထင္းခုတ္သည့္အလုပ္ကို စြန႔္လႊတ္ၿပီး လယ္သမားဘဝျဖင့္ အသက္ေမြးခဲ့ေတာ့သည္။ ငထြားကေတာ့ ဦးခ်စ္ရဲ႕ သူရင္းငွားေပါ့။ ဦးခ်စ္နဲ႔ပဲ အတူေနခဲ့ကာ ေသလား ရွင္လား မသိရေသာ မဲေလး၏ ေနရာတြင္ အစားဝင္လာခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ပထမေတာ့ ႐ြာထဲက လူေတြက ငထြားကို ရွိန္ၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့ ငထြားက သူ႔ခြန္အား ဗလေတြႏွင့္ ႐ြာထဲမွာ ထင္းေခြ၊ ေရခပ္၊ ထင္းေပါက္၊ ေျမာင္းတူး၊ ေကာက္လႈိင္းသယ္ စတာေတြကို မေနတတ္ မထိုင္တတ္ လုပ္ကိုင္ေပးတတ္သည္။ အေနၾကာလာေတာ့ ငထြားကို တစ္႐ြာလုံးက ခင္လာၾကေတာ့သည္။ သူ႔ကို တစ္႐ြာလုံးက တစ္႐ြာသား ငထြားဟု ေခၚၾကသည္။ အခ်ိန္ကာလက ဘာမွပင္ မၾကာလိုက္။ ငထြား႐ြာကို ေရာက္လာၿပီး တစ္ႏွစ္ပင္ မျပည့္တတ္ေသး။ တစ္ သက္ပတ္လုံး ေတာတက္လာခဲ့ေသာ ဦးခ်စ္တစ္ေယာက္ ငွက္ဖ်ားေရာဂါျဖင့္ ဆုံးသြားေတာ့သည္။

ဦးခ်စ္တြင္ အသက္ ၄၀ အ႐ြယ္ ဇနီးသည္ မသန္းျမင့္ က်န္ခဲ့သည္။ ဦးခ်စ္တို႔မွာ သမီးတစ္ေယာက္သာ ရွိၿပီး ၿမိဳ႕ရွိ မသန္းျမင့္၏ အစ္မထံတြင္ ငယ္ငယ္ထဲက သြားေန၍ ေက်ာင္းတက္ေနသည္။ ဦးခ်စ္ဆုံးသြားတဲ့အခ်ိန္က နယုန္လ ဆိုေတာ့ လကုန္ခါနီးမွာ ထြန္တုံးပိတ္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မို႔ လယ္ေတြကလည္း တန္းလန္းျဖစ္ေနသျဖင့္ ငထြားကပဲ ဆက္ၿပီး လုပ္ေပးခဲ့ရသည္။ ဦးခ်စ္မရွိေတာ့သည့္ေနာက္ပိုင္း ငထြားက ခါတိုင္း ထက္ ပိုၿပီး အလုပ္ကို ႀကိဳးစား အပင္ပန္းခံကာ လုပ္သကဲ့သို႔ မသန္းျမင့္ကလည္း ငထြားအေပၚ ခါတိုင္းထက္ ပိုၿပီးေတာ့ ေကာင္းလာခဲ့သည္။ ေႏြေပါက္၍ စပါးေပၚၿပီးသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ ညီမျဖစ္သူ မသန္းျမင့္ကို ႐ြာတြင္ တစ္ေယာက္တည္း မထား လိုေတာ့ ၿမိဳ႕တြင္ေနသူ မသန္းျမင့္၏ အစ္မက လာ၍ေခၚသည္။ ဒီေတာ့ မသန္းျမင့္မွာ လယ္ကိုေရာင္း၍ ၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းသြားေတာ့သည္။ မသန္းျမင့္၏ လယ္မ်ားကို ဝယ္လိုက္သူကေတာ့ ကန္သင္းတစ္ဆက္တည္း လုပ္ေနသူ ေသာင္းစိန္ပင္ ျဖစ္သည္။ လယ္ေတြကို ဝယ္လိုက္ေတာ့ ခိုကိုးရာမဲ့ ငထြားမွာ ေသာင္းစိန္ထံ ပါလာသည္။

မူလကတည္းက ငထြားႏွင့္ ေသာင္းစိန္က လယ္ထဲတြင္ ရင္းႏွီးၿပီးသား ျဖစ္သည့္အျပင္ ငထြား၏ လုပ္ရည္ ကိုင္ရည္ကိုလည္း ေသာင္းစိန္က သေဘာက်ၿပီးသား ဆိုေတာ့ ငထြားကို ေသာင္းစိန္က လိုလိုလားလားပင္ လက္ခံ ခဲ့သည္။ နဂိုကတည္းက ႐ြာထဲတြင္ ေသာက္ေဖာ္ေသာက္ဖက္ဆိုေတာ့ ေသာင္းစိန္ႏွင့္ ငထြားမွာ သူရင္းထိုင္ႏွင္ သူရင္းငွားပုံစံမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြလို ျဖစ္ေနၾကသည္။ ငထြားေရာက္လာ၍လည္း ေသာင္းစိန္တို႔ အေတာ္ႀကီး သက္သာသြားသလို ငထြား၏ လုပ္အားေၾကာင့္လည္း ေသာင္းစိန္အဖို႔မွာ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းခဲ့ေလသည္။ ငထြားမွာ လယ္အလုပ္၊ ႏြားအလုပ္သာ မဟုတ္၊ ေသာင္းစိန္မိန္းမ ေ႐ႊရီက ကေလးတစ္ဖက္ႏွင့္မို႔ အာ႐ုံတက္ ထမင္း ခ်က္ရေသာ အလုပ္ကိုပါ ငထြားက တာဝန္ယူထားရသည္။ ဒီအခ်ိန္က ေသာင္းစိန္ႏွင့္ ေ႐ႊရီတို႔၏ သမီးေလး ဘုတ္အိမွာ ေလးႏွစ္အ႐ြယ္သာ ရွိေသးသည္။ ဒီလိုႏွင့္…… ငထြား ေသာင္းစိန္တို႔ထံ ေရာက္ခဲ့သည္မွာ ငါးလခန႔္ ၾကာသြားၿပီ ျဖစ္သည္။

တစ္ညတြင္ေတာ့…. “ ဒုတ္…ဒုတ္ ..ဒုတ္…….ဒုတ္…….” ဟူေသာ ဆက္တိုက္ ထြက္လာသည့္ အသံမ်ားေၾကာင့္ အိမ္ေရွ႕တြင္ အိပ္ေနေသာ ငထြားမွာ လန႔္ႏိုးလာ ခဲ့သည္။ ငထြား နားစြင့္လိုက္ေတာ့ အသံေတြက ေသာင္းစိန္တို႔ အိပ္ေနသည့္ဖက္က ထြက္ေပၚလာေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ငထြား စဥ္းစားလိုက္သည္။ မိုးက ကုန္ေသးသည္ မဟုတ္။ ပိုးေကာင္မႊားေကာင္ (ႁမႊေ) မ်ား အိမ္ေပၚတက္ လာၿပီး အစာကိုက္ေနသလား၊ ဒါမွ မဟုတ္ ေနာက္ေဖးက စပါးပုတ္ထဲကို ႂကြက္ေဖာက္ေနသလား ဆိုၿပီး ေတြးကာ ငထြား အိပ္ေနရာမွ အသံမထြက္ေအာင္ ေျဖးညႇင္းစြာ ထလိုက္သည္ ေသာင္းစိန္တို႔ လင္မယား အိပ္ေနရာက အိမ္အတြင္းပိုင္းတြင္ ထရံပါးေလးျဖင့္ အခန္းဖြဲ႕ထားသည္။ အခန္း တံခါးကေတာ့ တပ္၍ မထားေပ။ ငထြား အသံမၾကားေအာင္ ညင္သာစြာ ထ၍ ၾကားေနရေသာ အသံကို နားစြင့္ရင္း ထ၍ အလာ ေသာင္းစိန္တို႔ အခန္းေရွ႕အေရာက္ အသံက ယင္းအခန္းထဲမွ ထြက္ေပၚေနေသာ အသံမွန္း သိလိုက္ရ သျဖင့္ အခန္းထဲသို႔ အသာ လွမ္းၾကည့္မိလိုက္သည္။ ငထြား တစ္ကိုယ္လုံး ေတာင့္သြားသည္။

ဖြင့္ထားသည့္ ေခါင္းရင္းဘက္ ျပဴတင္းေပါက္မွ ဝင္ေနေသာ လေရာင္ျဖင့္ ေသာင္းစိန္တို႔ လင္မယား ျဖစ္ပ်က္ေနပုံကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသည္။ ဝါဝင္းေနေသာ ေ႐ႊရီ၏ ဝတ္လစ္စလစ္ ကိုယ္လုံးႀကီးေပၚတြင္ ေသာင္းစိန္က ေမွာက္လ်က္သား၊ ၿပီးေတာ့ ေသာင္းစိန္၏ ဖင္ႀကီးက နိမ့္ခ်ီျမင့္ခ်ီ ျဖစ္သြားတိုင္း ေစာေစာက သူၾကားေနရေသာ တဒုတ္ဒုတ္ အသံက ထြက္၍လာသည္။ ငထြား ခဏၾကာေအာင္ ရပ္ၾကည့္ေနမိသည္။ ငထြားၾကည့္ေနသည္က အေပၚမွ လိုးေနေသာ ေသာင္းစိန္ကို မဟုတ္၊ ေအာက္မွ ေန၍ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကားကာ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဘးသို႔ ဆန႔္ခ်ထားၿပီး မ်က္ႏွာက တအား အားျဖင့္ ရႈံ႕ကာမဲ့ကာ ျဖစ္လိုက္၊ တအင္းအင္း ညည္းညဴလိုက္ျဖင့္ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ခံေနေသာ ေ႐ႊရီကိုပင္ျဖစ္ သည္။

ၾကည့္ရင္း ငထြား ေနရထိုင္ရ ခက္လာသည္။ ဒါေၾကာင့္ အသံမထြက္ေအာင္ သူ႔အိပ္ရာသို႔ ျပန္လာခဲ့ၿပီး လွဲ အိပ္ေနလိုက္သည္။ အသံေတြကေတာ့ ၾကားေနရဆဲ ျဖစ္သည္။ ႀကိတ္မွိတ္ၿပီး အိပ္ေတာ့မည္ဟု ႀကံ႐ြယ္၍ မ်က္လုံး ကို မွိတ္လိုက္ေတာ့ ငထြားအာ႐ုံထဲ မသန္းျမင့္က ေရာက္လာသည္။ မသန္းျမင့္က ေ႐ႊရီထက္ အသက္အမ်ားႀကီး ႀကီးသည္။ မသန္းျမင့္က အသက္(၄၀) ေလာက္ရွိၿပီး ေ႐ႊရီက အခုမွ အသက္(၂၆) ႏွစ္ေက်ာ္သာ ရွိေသးသည္။ ကေလးရတာ တစ္ေယာက္ခ်င္း တူေပမဲ့ ေ႐ႊရီသမီးက (၄)ႏွစ္သာ ရွိေသးသည္။ မသန္းျမင့္ သမီး ေဌးေဌး က အပ်ိဳေပါက္ေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ငထြားစိတ္ထဲ မသန္းျမင့္၏ ခႏၶာကိုယ္က ပို၍ ထြားသည္ဟု ေတြးမိ လိုက္သည္။ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္၍ ေရာက္တတ္ရာရာမ်ား စဥ္းစားေနမိၿပီး သူႏွင့္ မသန္းျမင့္တို႔ ပတ္သက္ခဲ့ရပုံ အေၾကာင္း မ်ားဆီ အာ႐ုံေရာက္သြားေတာ့သည္။

႐ြာတြင္ မသန္းျမင့္ တစ္ေယာက္တည္း ရွိ၍ ၿမိဳ႕တြင္ ေနေသာ မသန္းျမင့္ သမီး ေဌးေဌးမွာ အသက္ (၁၄) ႏွစ္မွ်သာ ရွိေသးသည္။ အဲဒီေန႔က ငထြား ကြင္းထဲမွ အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္တာ ေနာက္က်သည္။ မိုးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္ ေနၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ ေတာ့ မသန္းျမင့္ အဆင္သင့္ျပင္ေပးေသာ ထမင္းကို စားသည္။ ငထြား အျပန္လမ္းတြင္ ေပါက္ေဖာ္ႀကီးဆိုင္တြင္ ဝင္၍ ခ်က္အရက္တစ္ပိုင္း ေသာက္လာခဲ့ေသးသည္။ ငထြား ထမင္းစားေနတုန္း မသန္းျမင့္က လွမ္း၍ ေျပာသည္။

“ ကိုထြား……. က်မ အေနာက္ပိုင္းမွာ ေႂကြးသြားေတာင္းရအုံးမယ္..” “ နင္ကလဲ….မနက္မွ သြားေရာေပါ့… ညႀကီး မိုးခ်ဳပ္ကို……” “ ဒါနဲ႔…ေဌးေဌးေရာ……….” “ နင့္တူမ တစ္ေနကုန္ တစ္႐ြာလုံး ေလွ်ာက္ေဆာ့ၿပီး ေမာေမာနဲ႔ အိပ္ေနၿပီ…” “ အေနာက္ပိုင္းကို မနက္မွ သြားလို႔ မရဘူးဟ..သူတို႔က မနက္ ၿမိဳ႕သြားၾကမွာတဲ့…” “ တားမရလည္း သြားဟာ…ငါ့လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး ယူသြား….” “ ေပး….ေလ…ယူသြားမယ္..” မသန္းျမင့္ ထြက္သြားသည္။ ငထြား ထမင္းစားၿပီး၍ အိမ္ေရွ႕တြင္ ေအးေအးလူလူ ထိုင္ေနစဥ္ သူစိတ္ထဲ ဘယ္က ဘယ္လို အတြင္းခန္းထဲ အိပ္ေနေသာ ေဌးေဌးထံ ေရာက္သြားသည္ မသိေပ။ ထိုအခိုက္ပင္ အတြင္းခန္း ထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ေဌးေဌး၏ ညည္းသံကို “ အင္း..အင္း..” ဟူ၍ ၾကားလိုက္ရသည္။

ေကာင္မေလးေတာ့ တစ္ေနကုန္ ႐ြာထဲ ေလွ်ာက္ေဆာ့ၿပီး ပန္းဖ်ား ဖ်ားၿပီလား မသိဘူးဟု ေတြးကာ ငထြား ထိုင္ရာမွ ထၿပီး ေဌးေဌး အိပ္ေနရာသို႔ သြားၾကည့္သည္။ ေဌးေဌးကို ျမင္ရေတာ့ ငထြား ေခါင္းနပန္း ႀကီးသြားသည္။ ေျခႏွစ္ဖက္ကို ကား၍ ပိုးစိုးပက္စက္ အိပ္ေနေသာ ေဌးေဌး၏ စကပ္ေလးမွာ ခါးသို႔ လန္တက္ေနသည္။ အိမ္ေရွ႕တြင္ ထြန္းထားေသာ ဘက္ထရီ မီးအလင္းေရာင္က ေဌးေဌးကို ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႕ေနရသည္။ အေမႊးႏုႏုေလးေတြ ေပါက္စျပဳေနၿပီျဖစ္ေသာ ေစာက္ပတ္ႀကီးက နည္းတာႀကီး မဟုတ္၊ မိန္းမႀကီး တစ္ေယာက္ ၏ ေစာက္ပတ္ေလာက္ကို ရွိေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကားထားသျဖင့္ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲၿဖဲထားသလို ျဖစ္ေနၿပီး အပ်ိဳေပါက္ ေစာက္ပတ္က ဟမေနေပမဲ့ ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ဖက္က ေဘးႏွစ္ဖက္သို႔ တင္း ကာထိပ္မွ လက္သန္းဖ်ား ေလာက္ ေစာက္ေစ့ကေလးက ျပဴးျပဴးေလး ေပၚေနသည္။ အသက္အ႐ြယ္ႏွင့္ မလိုက္ေအာင္ ေစာက္ပတ္အဟန႔္ႀကီးပုံ၊ ေစာက္ေစ့အ႐ြယ္တို႔ကို ၾကည့္၍ ဒီေကာင္မ ေလး ႀကီးလာရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္လွမွာပဲဟု ငထြားေတြးရင္း သူ႔ဟာသူ သတိမထားမိဘဲ ေဌးေဌးအနား ေရာက္၍ လာသည္။

ၿပီးေတာ့ ငထြား ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ေဌးေဌး မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ ၿပီးေတာ့မွ လက္တစ္ဖက္က ေဌးေဌး၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးေပၚသို႔ ေရာက္သြားသည္။ ယုယုယယေလး ကိုင္ၿပီး ဖြဖြေလး ပြတ္ေပးလိုက္မိေတာ့ လက္ဖဝါးက ေစာက္ေစ့ေလးကို ခလုပ္တိုက္၍ အသြား ေဌးေဌး တစ္ခ်က္ တြန႔္၍ လႈပ္သြားကာ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းက ပို၍ ကားသြားသည္။ ေဌးေဌး အပ်ိဳေတာ့ ျဖစ္ေန ၿပီဟု ဟိုတေလာက သားအမိႏွစ္ေယာက္ တိုးတိုး တိုးတိုးႏွင့္ ေျပာၿပီး ထမီစေတြ ၿဖဲေနသံကို ၾကားခဲ့ရသည္။ အပ်ိဳေပါက္ေလး၏ ေစာက္ပတ္ႏုႏုေလးကို သူ႔လက္ၾကမ္းႀကီးႏွင့္ ပြတ္ရင္း ငထြား၏ စိတ္ေတြက ေထာင္းခနဲ ထလာသည္။ အပြတ္ခံေနရေသာ ေစာက္ပတ္ႏုႏုႀကီးကလည္း ႏႈတ္ခမ္းသားေတြ ရဲလာကာ တေျဖးေျဖး ႏႈတ္ခမ္း သားႀကီးေတြ ေဖာင္းတင္းလာၿပီး အေရၾကည္ေလးေတြ စိုလာသည္။ ေကာင္မေလး ႏိုးေနၿပီး ၿငိမ္ခံေနတာကို ငထြား သတိထားမိလိုက္သည္။ ဟုတ္သည္.. ငထြားက ဇ ရွိသည္။ ဇ ေၾကာင့္ပင္ အိုးပစ္အိမ္ပစ္၊ မိဘညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားကို စြန႔္ခြာကာ လိုင္းေပါက္တြင္ ဇာတ္ျမဳပ္ေနထိုင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ေကာင္မေလး ႏိုးေနမွန္း သိ၍ ငထြား ပို၍ လက္ရဲလာသည္။ ေစာက္ေစ့ေလးကို လက္ညိဳးလက္မႏွင့္ ညႇပ္ကာ ပြတ္ေပးၿပီး အကြဲေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ လက္ညိဳးထိပ္ျဖင့္ ထက္ ေအာက္ စုန္ဆန္ ဆြဲေပးသည္။ ေကာင္မေလး အရည္ေတြက ႐ႊဲသထက္ ႐ႊဲ၍ လာသည္။ ငထြား တစ္ခ်က္ စဥ္းစားကာ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီး ေဌးေဌး၏ ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို မ၍ ေထာင္လိုက္သည္။ ဤအခိုက္မွာပင္ အိမ္ေရွ႕မွ ေျခေဆးေနသံ ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ေဌးေဌးအပါးမွ ငထြား ႐ုတ္ကနဲ ထ၍လာခဲ့သည္။ ငထြား အိမ္ေရွ႕အေရာက္ အိမ္ေပၚသို႔ တက္လာေသာ မသန္းျမင့္ႏွင့္ ပက္ပင္းတိုးသည္။ “ ဘယ္ႏွယ့္…ေႂကြး ရခဲ့ရဲ႕လား……….” “ ေတာ္ေသးတယ္.. တစ္ဝက္ေတာ့ ရခဲ့တယ္…ဟင္း…….” မသန္းျမင့္ ျပန္၍ေျပာရင္း ငထြား သူမကို ၾကည့္ေနေသာ အၾကည့္ေတြက တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနသည္ကို သတိထား မိသည္။ “ ငါ… သြားအိပ္ေတာ့မယ္….” ငထြားက အိမ္ေပၚတြင္ မအိပ္၊ အိမ္ေရွ႕ ကြင္းထဲတြင္ အိပ္သည္။ သူအိပ္ေသာ ေနရာကို ဝါးထရံမ်ားျဖင့္ ကာရံထားသည္။ ငထြား လွည့္ထြက္မည္အလုပ္ဗလရွိတယ္..

ဟာ…..မသန္းျမင့္.. နင့္ ေျခသလုံးမွာ………” “ အမေလး….လုပ္….လုပ္ ပါအုံး……” ေျခသလုံးသားေဖြးေဖြးမွာ ေသြးစီးေၾကာင္း တစ္ခု၊ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြၽတ္တစ္ေကာင္ တြယ္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ မသန္းျမင့္ ငထြားနား တိုးကပ္ၿပီး ငထြား ခါးကို အတင္း ဖက္ထားလိုက္မိသည္။ ႏုေထြးေသာ အထိအေတြ႕က ငထြား၏ တစ္ကိုယ္လုံးကို သင္းပ်ံ႕ေသာ သနပ္ခါးနံ႔ႏွင့္အတူ လႊမ္းၿခဳံသြားသည္။ မသန္းျမင့္မွာလည္း ေျခသလုံးတြင္ ကြၽတ္တြယ္တာ ျမင္လိုက္ရၿပီး အလန႔္တၾကားႏွင့္ ၿဗဳံးကနဲ ငထြား ခါးကို ဖက္လိုက္ရေပမယ့္ ႏွစ္ကိုယ္ခ်င္း ထိသြားေတာ့ မာက်စ္ဖုထစ္ေနေသာ ႂကြက္သားစိုင္တို႔၏ ထိေတြ႕ရမႈေၾကာင့္ သတိ လက္လြတ္ျဖစ္ကာ ပို၍ တိုးကာ ဖက္ထားမိသည္။ မိန္းမသားပီပီ အရင္ကတည္းက ငထြား၏ ဗလႀကီးကို ၾကည့္ ၿပီး ရင္ခြင္ထဲ ဝင္လိုက္ရရင္ေတာ့ သူမတစ္ကိုယ္လုံး ေႏြးေထြး လုံၿခဳံသြားမွာပဲဟု မိန္းမသား သဘာဝ မၾကာခဏ စိတ္ကူးယဥ္မိခဲ့ဖူးသည္..။ အို…… သူမခ်က္ေအာက္နားကို ေထာက္မိထားသည့္ ငထြား၏ ပစၥည္းႀကီးက သစ္သားဒုတ္တံႀကီး အလား ပါပဲလား။ “ လုပ္ပါအုံး…ငထြားရဲ႕… ျဖဳတ္ေပးပါအုံး…..“ မသန္းျမင့္ ကိုယ္လုံးကို လူးလြန႔္၍ ေျခသလုံးသားကို ငုံ႔ၾကည့္ကာ ေျပာသည္။

အမွန္ေတာ့ ငထြားပစၥည္းႀကီးကို လက္ႏွင့္ လွမ္းကိုင္လို႔ မရဲသျဖင့္ ကိုယ္လုံးႏွင့္ တိုက္၍ လႈပ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ငထြား ငုံ႔၍ သူမ၏ ေျခသလုံးဆီသို႔ လက္ျဖင့္ လွမ္းကိုင္လိုက္သည္။ မသန္းျမင့္က ငထြား ခါးကို မလႊတ္၊ ငထြား အငုံ႔ သူ႔မ်က္ႏွာႏွင့္ မသန္းျမင့္ ႏို႔အုံႀကီး ကို တိုက္ထိမိေတာ့သည္။ ငထြားက မသန္းျမင့္ ေျခသလုံးမွ ကြၽတ္ကို ခြာ၍ အျပင္သို႔ လႊတ္ပစ္လိုက္သည္။ “ ကဲ….ေရသြားေဆးေတာ့….” “ ဟင့္အင္း….ေသြးေတြနဲ႔ ငါမလုပ္ရဲဘူး….” ဒါ တမင္သက္သက္ ေျပာေနမွန္း သိသည္။ ငထြား ေအာက္ဆင္း၍ ေရခပ္လိုက္ၿပီး မသန္းျမင့္ ေျခသလုံးကို ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္၍ ပြတ္သပ္ေဆးေပးသည္။ အရသာခံ၍ ၾကာၾကာ ပြတ္ရင္း ေဆးေပးေနသည္။ မသန္းျမင့္ ေပါင္ခြဆုံႀကီးႏွင့္ ငထြားမ်က္ႏွာက တန္းေနသည္။ ခဏအၾကာ မသန္းျမင့္ ထမီကိုမ၍ စုဆုတ္ထားေသာေၾကာင့္ ေျခတစ္ဖက္လွမ္းလွ်င္ ေပါင္ကားလိုက္သလို ျဖစ္ေနၿပီး ထမီကလည္း ဆုတ္ဆြဲထား၍ တင္းေနသျဖင့္ ေဖာင္းမို႔ေသာ ေစာက္ပတ္ႀကီးက အထင္းသားျဖစ္ေနေတာ့ သည္။ အပ်ိဳေပါက္ ေဌးေဌး၏ အဂၤါစပ္ကို ျမင္ေတြ႕ပြတ္သပ္မိခဲ့ရာမွ စခဲ့ေသာ ငထြား၏ စိတ္မ်ား ဘယ္လိုမွ ထိမ္းမရ ေတာ့ေပ..။

ငထြား ေရခြက္ကို ေအာက္သိ ု႔ ျပန္၍ မထားေတာ့ပဲ ဖိနပ္ခြၽတ္တြင္ပင္ ထားလိုက္ကာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနရာမွ ဆတ္ကနဲ မတ္တတ္ရပ္လိုက္ရင္း မသန္းျမင့္၏ ကိုယ္လုံးကို ျဗဳန္းကနဲ ေပြ႕မလိုက္သည္။ “ အမေလး…..” ျဖတ္ကနဲ လန႔္သြားေသာ မသန္းျမင့္၏ တေတာင္ႏွစ္ဖက္က ေထာင္သြားသျဖင့္ ထမီက ေပါင္ရင္းထိ လန္ သြားသည္။ ေဖြးႏွစ္စြာ ေပၚလာေသာ ေပါင္လုံးႀကီးႏွစ္ေခ်ာင္းကို ငထြား ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ၿပီး မသန္းျမင့္ကို အိမ္ေရွ႕ခန္း ဆီသို႔ ဖိနပ္ခြၽတ္မွ ေန၍ ေပြ႕လာၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ခ်လိုက္သည္.။ “ ဟြန႔္……ဘာမွန္းလဲ မသိဘူး…..” မ်က္ေစာင္းထိုးကာ ေလသံေလးျဖင့္ ေျပာလိုက္ရင္း မသန္းျမင့္၏ မ်က္ႏွာက ၿပဳံးရိပ္သန္းလို႔။ ငထြားက သူမေဘးသို႔ ေဆာင့္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ပုဆိုးကို ခြၽတ္လိုက္ေတာ့ မသန္းျမင့္ မၾကည့္ရဲသလို မ်က္လုံးမ်ားကို မွိတ္ထား လိုက္ေတာ့သည္။ ဒူးေထာင္လွ်က္သားျဖစ္ေနေသာ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲကားပစ္လိုက္သည္။ အေမႊးမဲမဲေတြႏွင့္ ေစာက္ခုံႀကီးက နည္းတာႀကီး မဟုတ္။ ငထြားက မသန္းျမင့္ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကား ဒူးေထာက္ဝင္လိုက္ၿပီး တေငါက္ ေငါက္ ျဖစ္ေနေသာ သူ႔လီးထိပ္ႀကီးကို ခပ္ၿပဲၿပဲ ျဖစ္ေနေသာ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ႏွစ္ခုၾကားသို႔ ေတ့ကာ သြင္း လိုက္သည္။

“ အင္း……အင္း……..အ………..အင္း…..” မသန္းျမင့္လည္း စိတ္ေတြအေတာ္ပင္ ထေနၿပီမို႔ အရည္ေတြက ႐ႊဲနစ္ေနသျဖင့္ လီးကႀကီးလြန္းေသာ္လည္း တစ္ခ်က္တည္းျဖင့္ ေျဖးေျဖးခ်င္း အဆုံးထိ ဝင္သြားသည္။ မသန္းျမင့္ တစ္ကိုယ္လုံး ဆိမ့္တက္သြားကာ တုန္တုန္ရင္ရင္ပင္ ျဖစ္လာရသည္။ အားရစရာ ေကာင္းလွ သည္။ ေဌးေဌး ေမြးၿပီးကတည္းက အလိုးခံရတာ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ႀကီးျဖစ္ကာ အားမလိုအားမရျဖင့္ ခံစားခဲ့ရတာ (၁၄) ႏွစ္ရွိၿပီ။ အခုေတာ့ လင္ျဖစ္သူ ကိုခ်စ္ေသၿပီး ငထြားႏွင့္ အခုႀကဳံေတာ့မွ အထဲတြင္ ျပန္ျပည့္သိပ္ေနကာ လင္ရစက အလိုးခံရသလို အရသာရွိလွသည္။ ငထြားက အစတြင္ မၾကမ္းေသးပါ။ ေျဖးေျဖး ခ်င္းပဲ လိုးေပးေနသည္။ မသန္းျမင့္ကလည္း သူမေစာက္ပတ္ ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးကို ေကာ့ေကာ့ေပးၿပီး မ်က္လုံးမ်ား စင္းက်ေနေသာ မ်က္ႏွာေလးက ၿပဳံးလို႔ေနသည္။ “ ႁပြတ္….အား…..ႁပြတ္…ဒုတ္….ဒုတ္……အင္း…..ဟင္း……” တေျဖးေျဖး အရွိန္ရလာၿပီး ေဆာင့္ခ်က္ျပင္းျပင္းလိုးရင္း ငထြားလက္ႏွစ္ဖက္က မသန္းျမင့္ ႏို႔ေတြဆီ လွမ္း သည္။ မသန္းျမင့္ တဟင္းဟင္း အသက္ရႉသံႏွင့္အတူ သူမ၏ အက်ႌႏွင့္ ေဘာ္လီကို တစ္ခ်က္တည္းတြဲ၍ ဆြဲလွန္ ေပးလိုက္သည္။

အထင္းသား ေဖြးကနဲ ေပၚလာေသာ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးက အလပ္ႀကီး ရွိေသးသည္။ ငထြား ႏို႔အုံႀကီးႏွစ္လုံးကို သူ႔လက္ၾကမ္းၾကမ္းႀကီးမ်ားႏွင့္ လွမ္းဆုတ္၍ မတင္းတိမ္ႏိုင္သည့္အလား တအားပင္ ဖ်စ္ညႇစ္ဆုတ္နယ္ကာ တအား ပင္ ေဆာင့္၍လိုးသည္။ “ အား..အိ…အ….အင့္..အိုး….ၿပီး……ၿပီး….အိုး..” မသန္းျမင့္ ဖင္ဆုံႀကီး ေကာ့ထိုးတက္လာၿပီး အေရေတြ ႐ႊဲနစ္ေနေအာင္ထြက္ကာ တစ္ခ်ီ ၿပီးသြားရေတာ့သည္။ မသန္းျမင့္ တစ္ခ်ီၿပီးသြား၍ ေစာက္ဖုတ္ထဲမွာေရာ ငထြားလီးတန္မွာပါ အရည္ေတြ ႐ႊဲနစ္ေနသည္။ “ ႁပြတ္…ႁပြတ္…ပ်စ္….ပလစ္….ဖြတ္…… ” အခန္းထဲတြင္ အိပ္ေနေသာ ေဌးေဌးမွာ သူမေစာက္ပတ္ကို ငထြား လာကိုင္ၿပီး ကိုင္ေဆာ့ ပြတ္သပ္ခဲ့စဥ္က ႏိုးေနခဲ့ၿပီး အခု သူမ၏အေမႏွင့္ ငထြား လိုးေနပုံကို အစမွအဆုံး အခန္းကာရံထားေသာ ထရံေပါက္မွ ေခ်ာင္းၾကည့္ ေနခဲ့သည္။ ဒါကို ငထြားေရာ မသန္းျမင့္ပါ မသိၾကေပ။ “ ႁပြတ္……ဖြတ္….ႁပြတ္….ပလြတ္….ႁပြတ္……..” မသန္းျမင့္ ေနာက္တစ္ခ်ီ ၿပီးခ်င္လာျပန္ၿပီ။ ငထြားလည္း ၿပီးခ်င္ေနပုံရသည္။ အသက္ရႉသံျပင္းျပင္းႏွင့္ သူ႔ မ်က္လုံးျပဴးျပဴးႀကီးေတြက မသန္းျမင့္ကို မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း ၾကည့္ေနရင္း အတင္းနင္း ေဆာင့္၍လိုးေနသည္။

အတူတူၿပီးခ်င္ေသာ ဆႏၵေၾကာင့္ မသန္းျမင့္ ငထြားလီးကို ေစာက္ပတ္ျဖင့္ အတင္းအတင္း ညႇပ္ညႇပ္ေပးၿပီး ေကာ့ ေကာ့ပင့္ေပးသည္ ႁပြတ္…ဖြတ္…ျဗစ္….ဒုတ္…….အီး…….အ….အင္း….ဟင္း…..အား…အား…..အ…” ထြက္လာေသာ ငထြားသုတ္ရည္ေတြက ျပင္းလွသည္။ ေရပိုက္ႏွင့္ ထိုးပစ္လိုက္သည့္ႏွယ္ ျဖစ္သည္။ ဒုတိယအႀကိမ္ ၿပီးလာၿပီျဖစ္ေသာ မသန္းျမင့္မွာ ျပင္းထန္လွေသာ ငထြား၏ သုတ္ရည္မ်ား အထြက္ မသန္းျမင့္မွာ ေကာ့ တက္သြားသည္။ ေကာင္းလြန္းလွသျဖင့္ မသန္းျမင့္မွာ ငယ္ထိပ္အထိပင္ ဒိန္းကနဲ ျဖစ္သြားရသည္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ မသန္း ျမင့္ႏွင့္ ငထြားတို႔ ေဌးေဌးလစ္ရင္ လစ္သလို ေန႔စဥ္ညစဥ္ လိုးခဲ့သည္မွာ မသန္းျမင့္ လယ္ေတြေရာင္း၍ ၿမိဳ႕ေျပာင္း သြားသည္အထိပင္ ျဖစ္ေလသည္..။ * * * * * ငထြားမွာ ေသာင္းစိန္ႏွင့္ ေ႐ႊရည္တို႔ လိုးေနၾကတာ ေတြ႕ရၿပီး အိပ္ရာထဲ ျပန္လွဲေနရင္း သူႏွင့္ မသန္းျမင့္တို႔ ျဖစ္ခဲ့သည့္ အေၾကာင္းေတြကို ျပန္စဥ္းစားရင္း မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ ျဖစ္လာခဲ့ရသည္။ ငထြား အိပ္ရာမွ ထ၍ အိမ္ေနာက္ ေဖးသို႔ ဆင္းလာေတာ့ ေသာင္းစိန္တို႔ လင္မယားက ၿငိမ္သြားၿပီ။ ေသာင္းစိန္က တရႉးရႉးျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသံကိုပင္ ၾကားေနရသည္။ အိမ္ေနာက္ေဖးတြင္ စပါးငါးတင္းဝင္ ပုတ္ႀကီး ႏွစ္လုံးရွိသည္။

ထိုပုတ္ႀကီးႏွစ္လုံးၾကားမွေန၍ သြားလွ်င္ ပုတ္ ေတြလည္း လြန္ေရာ အိမ္သာကို ေရာက္သည္။ ပထမေတာ့ ငထြား အိမ္သာထဲ ဝင္သြားမည္ စိတ္ကူးၿပီးမွ ပုတ္ႏွစ္ လုံးလည္း လြန္ေရာ အိမ္သာေပၚ မတက္ေတာ့ပဲ အိမ္သာဘက္လွည့္ ပုဆိုးလွန္ၿပီး ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ သူငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔လီးႀကီးက တေငါက္ေငါက္ ေတာင္ထေနၿပီး တရမ္းရမ္း တခါခါ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ငထြား လီးကို ဆုတ္ကာ ဂြင္းထုလိုက္သည္။ ငထြားမ်က္လုံး မွိတ္လိုက္ေတာ့ သူလိုးခဲ့ဖူးေသာ မသန္းျမင့္ပုံ မေပၚလာ ဘဲ ေစာေစာက သူ အမွတ္မထင္ ေတြ႕လိုက္ေသာ ေ႐ႊရည္ ခံေနေသာ ပုံက ေပၚလာသည္။ သူ႔ေရွ႕ အိမ္သာထဲတြင္ ေ႐ႊရည္ ရွိေနသည္ကို ငထြား မသိ။ ေ႐ႊရည္ တစ္ေယာက္ ေသာင္းစိန္လိုးတာခံၿပီး ခဏလွဲေနၿပီးမွ အိမ္သာသို႔လာၿပီး ေရေဆးျခင္းျဖစ္သည္။ ေရေဆးၿပီး ေရစစ္ေအာင္ ထိုင္ေနၿပီးမွ ထ၍ အိမ္သာထဲမွ ထြက္မည္အလုပ္ ငထြား အိမ္သာေရွ႕သို႔ ေရာက္လာၿပီး ထိုင္ခ်၍ ဂြင္းတိုက္ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသည္။ ငထြားလီးမဲမဲႀကီးက သစ္သားျငဳပ္က်ည္ေပြ႕ႀကီးေလာက္ ရွိသည္။

ေစာေစာကတင္ တစ္ခ်ီၿပီးခဲ့ေသာ ေ႐ႊရည္ မွာ တင္းေထာင္ထေနေသာ ငထြားလီးႀကီးကို ျမင္လိုက္ရသည္ႏွင့္ တစ္ကိုယ္လုံး ၿဖိဳးၿဖိဳးဖ်င္းဖ်င္း ျဖစ္လာကာ စိတ္ ေတြ ျပန္ထလာရသည္။ အမွန္ေတာ့ ေ႐ႊရည္မွ မဟုတ္။ ဘယ္မိန္းမ မဆို တစ္ခ်ီေလာက္ႏွင့္ အားမရတတ္ၾကတာ မ်ားသည္။ ကာမ စိတ္ေတြ ထန္ကာ ဂြင္းတိုက္ေနေသာ ငထြားကို ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း ေ႐ႊရည္ စိတ္ေတြ မထိန္းႏိုင္ေတာ့။ ထသ ထက္ ထ၊ ႐ြသထက္ ႐ြလာသည္။ အခုတင္ ေရေဆးၿပီးသား အဖုတ္က အရည္ေတြ ျပန္စိုလိုက္လာသည္။ ေ႐ႊရည္ ငထြားကို ၾကည့္ရင္း ေစာက္ေစ့ကို လက္ျဖင့္ ကလိရင္း ပြတ္ၾကည့္မိသည္။ ခဏအၾကာ ေ႐ႊရည္ စိတ္ေတြ မထိန္းႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္လာသည္။ ငထြားကလည္း လက္ျဖင့္ လုပ္ေနရေသာ ေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မၿပီးႏိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ ၾကာလွ်င္ေတာ့ ၿပီးသြားေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ ေ႐ႊရည္ ျပန္စဥ္းစားလိုက္ ေတာ့ သူမအိပ္ရာထဲမွ မထြက္ခင္ကပင္ ေသာင္းစိန္မွာ မူးမူး႐ူး႐ူးျဖင့္ အိပ္ေမာက်ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ေ႐ႊရည္ အိမ္သာ တံခါးကို ေျဖးေျဖးဖြင့္ကာ ငထြားေရွ႕သို႔ ျဗဳန္းကနဲ ခုန္ဆင္းလိုက္သည္။ ငထြား လီးေပၚမွ လက္ကို လႊတ္၍ မ်က္လုံးဖြင့္ ၾကည့္လိုက္သည္။

“ ဟင္….ေ႐ႊရည္ေ႐ႊရည္ ၿပဳံးျပလိုက္ၿပီး ငထြားေရွ႕တြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ “ ကိုထြား…ဘာျဖစ္လို႔လဲ…ဟင္……” ေျပာမိေျပာရာ ေျပာလိုက္ရင္း ေ႐ႊရည္၏ လက္တစ္ဖက္က ငထြားလီးႀကီးကို လွမ္း၍ ဆုတ္ကိုင္လိုက္သည္။ လီးႀကီးက လက္တစ္ကိုင္ပင္ မကေပ။ ငထြား ဘာမွမေျပာပဲ ေ႐ႊရီကို ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ေ႐ႊရီ၏ ကိုယ္တြင္ ထမီေလးတစ္ထည္သာ ကပိုက႐ို ရင္ရွားထားသည္။ ႏို႔အုံ အရင္းဖက္ႏွစ္ခုက အလယ္ၾကား ကားကားေလးႏွင့္ အတူ ဆူၿဖိဳးစြာ ေတြ႕ရသည္။ လေရာင္ေအာက္တြင္ ႏုပ်ိဳလွပေနေသာ ေ႐ႊရီ႕မ်က္ႏွာေလးက နဖူးအစပ္တြင္ ေခြၽးဥေလးေတြ သီးေနကာ လွခ်င္တိုင္း လွေနေတာ့သည္။ ငထြားလီးႀကီးက ဆုတ္ကိုင္ထားေသာ ေ႐ႊရီ၏ လက္ကေလးအတြင္း၌ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနသည္။ ေဆာင့္ ေၾကာင့္ ထိုင္ေနေသာ ငထြားက ေ႐ႊရီ႕ ေဘးသို႔ ဒူးတစ္ဖက္ေထာက္ကာ ထိုင္ၿပီး ေ႐ႊရီကို ဖက္ကာ အငမ္းမရ နမ္း ေတာ့သည္။ ေ႐ႊရီ ကိုယ္လုံးေလး လႈပ္ရင္း မ်က္ႏွာေလးကို ေမာ့ေပးရင္း ငထြားလီးႀကီးကို ဖြဖြေလး ဂြင္းတိုက္ေပးေန သည္။ ငထြား၏ လက္တစ္ဖက္က ေ႐ႊရီ ရင္ဘတ္ေပၚေရာက္သြားၿပီး ႏို႔အုံႀကီးေတြကို ဆုတ္နယ္သည္။ ခဏအတြင္း ႏွစ္ေယာက္စလုံး တုန္တုန္ယင္ယင္ ျဖစ္လာရသည္။

“ လာေလ….ထ…..” အသံေလး ကတုန္ကရင္ႏွင့္ ေျပာၿပီး ေ႐ႊရီ ထရပ္လိုက္သည္။ ငထြားလည္း မတ္တတ္ထရပ္မိသည္။ ေ႐ႊရီက ငထြားကို ေက်ာေပးကာ စပါးပုပ္ႀကီးဘက္သို႔ လွမ္းရပ္လိုက္ၿပီး စပါးပုတ္ႀကီးတြင္ တင္ထားေသာ သစ္သား ဆင့္ အစြန္းေပၚသို႔ လက္ေထာက္ကာ ကုန္းေပးလိုက္ၿပီး သူမရင္ရွားထားေသာ ထမီေလးကို ခါးသို႔ ဆြဲလွန္တင္ေပး လိုက္သည္..။ ငထြား ပုဆိုးကို ခြၽတ္၍ ကြင္းလုံး မတင္ကာ လည္ပင္းတြင္ ပတ္လိုက္ရင္း ေ႐ႊရီ၏ ေနာက္ပိုင္းကို မ်က္လုံး ျပဴးႀကီးႏွင့္ ၾကည့္သည္။ ေ႐ႊရီ႕ေစာက္ပတ္ႀကီးက ေစာက္ပတ္ ခါးေတာင္းက်ိဳက္။ ဆီးစပ္မွသည္ စအိုဝနားထိ အေျမာင္းလိုက္ ေစာက္ပတ္ ႏႈတ္ခမ္းသားႀကီးေတြက ေဖာင္းတင္းေနသည္။ ျဖဴေဖြးေနေသာ ေ႐ႊရီ၏ ဖင္ဆုံႀကီးေတြ က မသန္းျမင့္ ဖင္ဆုံႀကီးေတြေလာက္ မႀကီးေသာ္လည္း လုံးက်စ္၍ မာတင္းကာေနသည္။ ခုလို ေ႐ႊရီက ကုန္းထားေပးေတာ့ ေစာက္ေခါင္းဝက စအိုဝႏွင့္ မ်ဥ္းၿပိဳင္ ျဖစ္ေနသည္။ ၾကည့္ေနရင္း ငထြား၏ လီးႀကီးက မာသထက္ မာလာကာ ငထြား အသက္ရႉသံေတြက ျပင္း၍လာသည္။

ငထြား သူ႔လက္ၾကမ္းႀကီးႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ေ႐ႊရီ႕ တင္ဆုံႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေတာ့ လီးသြင္းေတာ့မည္ကို သိလိုက္ေသာ ေ႐ႊရီက ခါးကို ေကာ့၍ တင္ပ ဆုံႀကီးကို ေကာ့၍ ေနာက္ပစ္ေပးသည္။ ၿပီးေတာ့ ေ႐ႊရီ တစ္ေယာက္ ရင္ထဲမွာ တဒိန္းဒိန္းႏွင့္ လီးအဝင္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနမိသည္။ ငထြားလီး ထိပ္ေဖာင္းကားကားႀကီးက ေ႐ႊရီ ေစာက္ပတ္အဝကို ေထာက္လိုက္လ်င္ ေ႐ႊရီ မ်က္လုံးကို စုံမွိတ္၍ ေခါင္းေလး ေထာင္ထားၿပီး ဖင္ႀကီးကို ေနာက္သို႔ နည္းနည္းတိုးကာ လီးထိပ္ႀကီးကို ေစာက္ပတ္ဝႏွင့္ ဖိလိုက္သည္။ ထိုစဥ္ စီးကနဲ ထြက္လာေသာ ေစာက္ရည္ၾကည္တစ္ခ်ိဳ႕က လီးတံထိပ္ဖူးႀကီးတစ္ခုလုံးကို စိုစြတ္သြားေစသည္။ ေ႐ႊရီ၏ တင္သားေတြကို သူ႔လက္ၾကမ္းႀကီးနဲ႔ ဆုတ္ေခ်ပြတ္သပ္ၿပီးမွ ငထြားက လီးထိပ္ကို ေစာက္ပတ္ထဲ ထိုးသြင္းသည္။ “ ျပစ္…..ႁပြတ္…..ဖြတ္….အ……အ……” ေ႐ႊရီမွာ အသံမထြက္ေအာင္ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခု တင္းတင္းေစ့ရင္း ညည္းသည္။ မဆန႔္မၿပဲ တိုးဝင္သြားေသာ ငထြား၏ ဧရာမ လီးႀကီးေၾကာင့္ ေ႐ႊရီ၏ တစ္ကိုယ္လုံး ဆတ္ဆတ္ ခါသြားေလသည္။ လီးႀကီးက တစ္ဝက္ေလာက္ ဝင္သြားၿပီး စပါးပုတ္ေအာက္ခံ သစ္သားဆင့္အတန္းကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ က်ားကန္ေထာက္ၿပီး ဖင္ႀကီးကို ေဆာင့္ကာ အံႀကိတ္ခံသည္။

ကေလးတစ္ေယာက္အေမ ျဖစ္ေပမယ့္ ေ႐ႊရီ႕ ေစာက္ ေခါင္းေလးက မသန္းျမင့္ထက္ ၾကပ္လြန္းလွသည္။ အသက္ကလည္း ေ႐ႊရီက မသန္းျမင့္ထက္ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ ငယ္သည္။ ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ တစ္ဝက္ေလာက္ဝင္ေနေသာ ဧရာမလီးတန္ႀကီးကို ဆက္၍ မသြင္းေသးပဲ ငထြား၏ လက္ႏွစ္ဖက္က ေ႐ႊရီ၏ ေရွ႕ပိုင္းဆီသို႔ လွမ္းကိုင္ၿပီး ရင္ဘတ္တြင္ စည္းေႏွာင္ရင္ရွားထားေသာ ထမီစကို ျဖဳတ္လိုက္ ၿပီး ႏို႔အုံႏွစ္လုံးကို လက္ျဖင့္ စုံလိုက္ ကိုင္၍ ဆုတ္နယ္ေခ်ညႇစ္သည္။ ေ႐ႊရီ၏ ထမီကလည္း ကုန္းထားေသာ သူမ၏ ခါးတြင္ ကြင္းလုံးစြပ္ထားသလို တန္းလန္းႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ေစာက္ပတ္ဝတြင္ လီးတစ္ဝက္ဝင္ကာ တစ္လစ္ႀကီးျဖစ္ေနသျဖင့္ မေနတတ္ေအာင္ ျဖစ္လာေသာ ေ႐ႊရီက အားမလို အားမရျဖင့္ လီးထိပ္ကို ေစာက္ပတ္ျဖင့္ ညႇစ္လိုက္သည္။ ငယ္႐ြယ္သူမို႔ ညႇစ္အားကလည္း သန္သည္။ ငထြား တစ္ကိုယ္လုံး ဆိမ့္တက္သြားၿပီး ေ႐ႊရီ႕ႏို႔ႏွစ္လုံးကို အမိအရဆြဲကာ ဝင္ေနေသာ လီးတစ္ဝက္ကို လက္ႏွစ္လုံး ေလာက္ ျပန္ထုတ္ကာ အားယူၿပီး သူ႔လီးႀကီးကို တစ္ခ်က္တည္း ေဆာင့္သြင္းလိုက္သည္။

“ ျဗစ္….ႁပြတ္….ဘြတ္….စြပ္..ဒုတ္………အ…….အီး…….” “ အ…..အမေလး….ေသပါၿပီ…..အား……အင့္……” ဘယ္လိုမွ မခံစားႏိုင္ေတာ့ပဲ ေ႐ႊရီ၏ တင္းတင္းေလး ေစ့ထားေသာ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာ ပြင့္ဟကာ အသံထြက္ လာသည္။ လီးႀကီးက တဆုံးဝင္သြားၿပီး ေ႐ႊရီ နာလြန္းသျဖင့္ ကုန္းထားေသာ ဖင္ႀကီးက နိမ့္ခ်ီျမင့္ခ်ီ ျဖစ္သြားၿပီး အသားေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနသည္။ လီးႀကီးကို ဒီအတိုင္း တဆုံးထည့္၍ စိမ္ထားလိုက္ၿပီး သူ႔လက္ၾကမ္းႀကီး ႏွစ္ဖက္ထဲမွ ေ႐ႊရီ၏ ႏို႔အုံႏွစ္လုံးကို ဖြဖြေလး ဆုတ္နယ္ရင္း ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို ေခ်ေပးသည္။ “ ဒီလိုက်ေတာ့လဲ တတ္သားပဲ…” ဟု ေ႐ႊရီ မ်က္ရည္အဝိုင္းသားႏွင့္ ေတြးမိသည္။ တေျဖးေျဖး နာေအာင့္ေနမႈေတြ ေပ်ာက္သြားၿပီး လီးႀကီးမွာ ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းေနသျဖင့္ ေ႐ႊရီမွာ အား မလိုအားမရ ျဖစ္လာကာ လီးႀကီးကို ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေတြႏွင့္ ညႇစ္ေပးလိုက္မိသည္။ ဒါက ငထြားကို အခ်က္ျပလိုက္သလို ျဖစ္သြားသည္။ ငထြားက ေစာက္ေခါင္းထဲမွ တဆုံးဝင္ေနေသာ လီးႀကီးကို ေလွ်ာကနဲ ျပန္၍ ဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့ ေ႐ႊရီ႕ ဖင္ႀကီးက ေနာက္သို႔ ပါလာၿပီး ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေတြက လန္၍ ထြက္လာသည္။ ငထြားက တစ္ခ်က္ခ်င္း ေဆာင့္၍လိုးသည္။

“ ႁပြတ္….ပလြတ္….ႁပြတ္….ႁပြတ္….အင္း…အင္း…..အ….အီး…….အင့္….” လီးက ေစာက္ေခါင္းထဲတြင္ အျပည့္အၾကပ္ ျဖစ္ေနကာ အရသာ ရွိလွသည္။ ကေလးေမြးၿပီး ကတည္းက ကိုေသာင္းစိန္လုပ္တိုင္း အထဲမွာ ေခ်ာင္ေတာင္ေတာင္ႀကီး ျဖစ္ေနသျဖင့္ သိပ္ၿပီးအားမရ ျဖစ္ခဲ့ရာ အခုေတာ့ ေ႐ႊရီ အားရပါးရႀကီးကို ခံေနရၿပီ။ ေ႐ႊရီ စိတ္ထဲတြင္ သူမေစာက္ေခါင္းထဲမွ ငထြား၏ လီးႀကီး ထြက္သြားမွာကိုပင္ မသိမသာ စိုးရိမ္ေနမိသည္။ “ ႁပြတ္….ႁပြတ္…ပလြတ္…..ဖြတ္….ႁပြတ္……” ငထြား၏ ေဆာင့္ခ်က္ေတြက တေျဖးေျဖး စိပ္၍လာသည္။ စိမ့္ထြက္လာေသာ ေ႐ႊရီ႕ အဖုတ္ထဲမွ အရည္ေတြ ကလည္း ေပါင္ၿခံႏွစ္ဖက္ေပၚသို႔ပင္ စီးက်လာေခ်ၿပီ။ “ ႁပြတ္….ႁပြတ္….ဖြတ္…….ပလြတ္……..ႁပြတ္……..”

ေဆာင့္… ေဆာင့္… ကိုထြား… ေဆာင့္.. အ… အမေလး… အား… ေကာင္း… ေကာင္းတယ္… ေဆာင့္…. စမ္းပါ… အ…… အား…… အီး……” ကုန္းထားေသာ ေ႐ႊရီ၏ ဖင္ဆုံႀကီးေတြ နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္ ျဖစ္လာၿပီး သူမ ေစာက္ပတ္အတြင္းမွ သုတ္ရည္ ေတြ ပန္းထြက္ကုန္ေတာ့သည္။ “ အ…..တအား…ေဆာင့္….ေဆာင့္…က်မ..ၿပီး……အေမ့…..အမေလး…..ၿပီးၿပီ….အီး…အင္း………” ငထြားလည္း သိပ္မၾကာခင္ပဲ အားသုံးၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေဆာင့္ပစ္လိုက္ရာ လီးႀကီးထိပ္မွ သုတ္ရည္မ်ား ပန္းထြက္ရင္း ၿပီးသြားရေတာ့သည္။ * * * * * ငထြားႏွင့္ ေ႐ႊရီတို႔မွာ ေသာင္းစိန္ လစ္ရင္လစ္သလို အလုပ္ျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီး တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကာလကို ေက်ာ္ျဖတ္ လာခဲ့သည္။ ေသာင္းစိန္ႏွင့္ ေ႐ႊရီတို႔၏ သမီးေလး ဘုတ္အိေလးပင္ အသက္ (၅)ႏွစ္ ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ အိမ္တြင္ ညဖက္ ေသာင္းစိန္ အိပ္ေပ်ာ္သြားလွ်င္ သူတို႔ အလုပ္ျဖစ္ၾကသလို လယ္တဲသို႔ ေ႐ႊရီ ထမင္းပို႔လာသည့္အခါတြင္ လည္း ေသာင္းစိန္ လယ္ထဲ မဆင္းသည့္ ေန႔မ်ားဆိုလွ်င္ ငထြားႏွင့္ ေ႐ႊရီ ႏွစ္ပါးသြားျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။

ေ႐ႊရီတစ္ေယာက္ ငထြားကို စြဲေနေခ်ၿပီ။ ညဖက္ အိပ္ရာ ဝင္ခ်ိန္ ေသာင္းစိန္ လုပ္မည္ဆိုရင္ကိုမွ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ျပၿပီး ေရွာင္ေနခဲ့သည္။ မလႊဲသာ၍ ေသာင္းစိန္ လုပ္တာကို ခံရေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ ေသာင္းစိန္ ျမန္ျမန္ ၿပီးသြားေအာင္ ခပ္နာနာေလး ညႇစ္ေပးျခင္း ၊ အလိုးခံေနရင္းမွ ေအာက္မွ အားတက္သေရာ ျပန္အလိုးခံျခင္း တို႔ကို လုပ္ေပးၿပီး ေ႐ႊရီ ေသာင္းစိန္ကို ျမန္ျမန္ ၿပီးသြားေစသည္။ ေ႐ႊရီ ေသာင္းစိန္ လုပ္လွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ မၿပီး။ ငထြားလိုးတာကို အားပါးတရခံရင္းမွသာ ၿပီးတတ္လာသည္။ အခုလည္း ၾကည့္ ငထြား ညေနစာ အစားကို ေစာင့္ၿပီး ငထြားႏွင့္အတူ ေ႐ႊရီ ထမင္းလက္ဆုံ ဝင္စားသည္။ “ ကိုထြား…. ေရာ့…အသဲအျမစ္ေလး… ရွင့္အတြက္ ခ်န္ထားတာ….” “ အစ္ကို ေသာင္းစိန္ေရာ စားၿပီးၿပီလား…” “ သူ႔ကို ထည့္မေျပာစမ္းပါနဲ႔… က်မ သူ႔ကို စိတ္ကုန္လြန္းလို႔ပါ…..” “ ဟင္း………..” ငထြားတစ္ေယာက္ ကဲကဲဆတ္ ျဖစ္ေနေသာ ေ႐ႊရီကို ၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းခ်မိသည္။

“ ေ႐ႊရီ…ငါတို႔ အေၾကာင္းကို … ကိုေသာင္းစိန္ သိသြားရင္ ခက္မယ္ေနာ္….” “ ေအာ္…ကိုထြားကလည္း ပူစရာ မရွိပါဘူး… ပူတတ္ရန္ေကာ ရွင္… သူသိေတာ့ေကာ ဘာျဖစ္လဲ.. က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ထြက္ေျပးၾကတာေပါ့…ဘာလဲ…ရွင္က က်မကို ေခၚမသြားခ်င္လို႔လား….ဟင္း…ဒါပဲေနာ္….ဒီကေတာ့ သူ႔အတြက္ခ်ည္ စဥ္းစားေနတာ…” “ ေအာ္… မဟုတ္ပါဘူး…ဟာ…နင့္မွာက လူမမယ္ ကေလးေလးနဲ႔….” “ ေအာ္… ဘာတတ္ႏိုင္မွာလည္း သူနဲ႔ ေမြးထားတာ သူ႔ဟာသူ ဆက္ေကြၽးလိမ့္မယ္.. မဟုတ္ဘူးလား… ေရာ့… ကိုထြား .. ဒီမွာ ရွင္ႀကိဳက္တဲ့ ၾကက္ဖင္ဆီဖူးေလး….စား…ေလ..” ေ႐ႊရီက ဇြန္းျဖင့္ခပ္၍ ငထြား ပန္းကန္ထဲ ထည့္ေပးသည္။ ငထြားလည္း ေ႐ႊရီ႕ကို ၾကည္ရင္း စိတ္မသက္မသာ ျဖင့္ သက္ျပင္းကို အခါခါ ခ်ေနရေတာ့သည္။ ဒီေန႔ အမေတာ္ေၾကး ကိစၥရွိ၍ ေသာင္းစိန္ လယ္ထဲ မဆင္းျဖစ္။ ေ႐ႊရီ လယ္ထဲသို႔ ထမင္း သြားပို႔ရင္း ငထြား ႏွင့္ အလုပ္ျဖစ္ေနသည္။

“ ႁပြတ္….ပ်စ္…….ႁပြတ္….ဖြတ္……..အား…..ေဆာင့္…ကိုထြား…ေဆာင့္စမ္းပါရွင္..အားမရွိေတာ့ဘူးလား… အခုမွ စတာကို….ေဆာင့္…ေဆာင့္…က်မကို အားမနာနဲ႔… အင္း…အင္း….ဟင္း…..” ေ႐ႊရီမွာ ေအာက္မွ ဒူးထာင္ေပါင္ကား အေနအထားႏွင့္ ေပါင္ၾကားတြင္ ေဆာင့္၍လိုးေနေသာ ငထြား၏ ဒေကာက္ခြက္ကို ဖေနာင့္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဖိဆြဲ အားယူၿပီး သူမ၏ ဖင္ႀကီးကို ႂကြႂကြၿပီး ေကာ့ေကာ့ေပးသည္။ ငထြားက လည္း အားရပါးရ ေဆာင့္ ေဆာင့္လိုးသည္။

“ ႁပြတ္…ပလြတ္….ႁပြတ္….ႁပြတ္….ေဆာင့္….ဒုတ္..ဒုတ္….အ..အ အီး.ေဆာင့္…..အေမ့…..အိုး……..အင့္…” ငထြားက လီးကို ေစာက္ေခါင္းထဲမွ ဆြဲ၍ ထုတ္လိုက္ရာ လီးဒစ္ႀကီးႏွင့္အတူ ေစာက္ရည္ၾကည္ေတြ က အျပင္သို႔ စင္ထြက္ကုန္သည္။ “ အျပင္မွာ… လူ…….လူ………” ငထြား ေမာသံႀကီးႏွင့္ ေျပာသည္။ အလန႔္တၾကား ေ႐ႊရီ လူးလဲထၿပီး အျပင္သို႔ လွမ္းၾကည့္သည္။ ေျပးထြက္ သြားေသာ အသက္ ၁၅ ႏွစ္အ႐ြယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္။ “ ဟင္…. ႂကြက္နီ……ဒု..ကၡ ပါပဲ…” ႂကြက္နီဆိုသည္မွာ ေသာင္းစိန္၏ အစ္မက ေမြးေသာ ေသာင္းစိန္၏ တူအရင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ လယ္တဲက ဟိုဖက္ တစ္ေခၚေလာက္တြင္ ရွိသည္မို႔ တဲသို႔ ထမင္းပို႔ရင္း ႂကြက္နီ ျပန္လာတာ ျဖစ္မည္။ “ ကဲ….ဘယ္လို လုပ္ၾကမလဲ…ေ႐ႊရီ…..” “ သူတို႔ မလာခင္…. က်မတို႔ ထြက္ေျပးၾကတာေပါ့…” “ ေလာေလာဆယ္ က်မ နားကပ္နဲ႔ စရိတ္လုပ္ၾကတာေပါ့…လာ…ကိုထြား…သြားၾကမယ္…” ဟု ေျပာရင္း ေ႐ႊရီက ငထြားလက္ကို ဆြဲရင္း တဲအျပင္သို႔ ထြက္လာခဲ့ေလသည္။ ထိုေန႔မွ စ၍ တစ္႐ြာသား ငထြားႏွင့္ ေ႐ႊရီတို႔မွာ သရက္ပင္ဆိပ္ ႐ြာေလးမွ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားၾကေလေတာ့သည္။