တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူလေး

တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူလေး

မိုးအုံ့သောနေ့တစ်နေ့ အိမ်နံပါတ် ၆၉ ရဲ့ တံခါးခေါင်းလောင်းကို ကောင်မလေးတစ်ယောက် ဖြည်းညင်းစွာ နှိပ်လိုက်ပါသည်။ တံခါးဖွင့်သံနဲ့ အတူ”ဟယ်။ မိုး ပါလား။ ရောက်လာပြီလား။ လာ လာ။ ဝင်ခဲ့လေ” “ဟုတ်ကဲ့။ မမမြင့်။ ဘူတာရုံကနေ တန်းလာခဲ့တာ။ ကိုမောင်ကော””ရှိတယ်။ ရှိတယ်။ ဇာနည်လည်း ရှိတယ်””ကိုမောင်ရေ။ ဇာနည်ရေ။ ဒီမှာ မိုး ရောက်လာပြီ” အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းသို့ ကိုမောင်နှင့် ဇာနည် ရောက်လာပါသည်။ အလန်းလေးပါလား။ ဇာနည်တစ်ယောက် စိတ်ထဲက စဉ်းစားလိုက်ပါသည်။ ဟုတ်ပါသည်။ မိုးက မိန်းမချောလေးတစ်ယောက်ပါ။ ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်နှင့် အရပ်ရှည် ပိန်သွယ်သူလေးပါ။ တင်တွေ ရင်တွေကလည်း မကြီးလွန်း၊ မသေးလွန်း။ အနေတော်။ ကြည့်ကောင်းတဲ့ ဆိုဒ်ကလေးပါ။ တက္ကသိုလ် ပထမနှစ် တက်မယ့် ကျောင်းသူလေးမို့ တက်ကြွလန်းဆန်းတဲ့ ပန်းကလေးနှယ်။ ဇာနည်ကလည်း တက္ကသိုလ်ကျောင်းသား။ တတိယနှစ်။ အသက်အရွယ်ချင်းကလည်း သိပ်မကွာပါ။

ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်တော့ ကွာခြားသည်။ ဇာနည်က ဂျင်မ် မှန်မှန်သွားပြီး အားကစားလိုက်စားသူမို့ ဘော်ဒီတောင့်သည်။ ကိုမောင်နဲ့ မမမြင့်တို့ စုံတွဲကတော့ တစ်မျိုး။ ကိုမောင်က ပိန်ပိန်ပါးပါး။ မမမြင့်က ရင်ရင်လှ တင်တင်လှ။ ဆက်ဆီကျပြီး ပူပူလောင်လောင်လှသူ။ စမ်းချောင်းထဲက ရပ်ကွက်တစ်ခုမှာ မိဘဘက်မှ အမွေရသော အိမ်လေးတစ်လုံးမှာ နေကြသည်။ အိမ်မှာ အခန်းပိုတွေရှိနေလို့ ဇာနည်နှင့် မိုး ကို ငှါးထားခြင်းပါ။ ညားခါစ လင်မယားမို့ ချစ်ဖျားတွေတက်နေကြသည်။ စိတ်လာရင် တွေ့မရှောင် လိုးတတ်ကြပါတယ်။ “မိုးနဲ့ ဇာနည်ကို မိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ်။ အိမ်မှတူတူနေကြမယ့် လူတွေဆိုတော့ ချစ်ချစ်ခင်ခင်ပေါ့” “ဟာ။ မမမြင့်ကြီးကလည်း။ နောက်နေပြန်ပြီ” “မိုးရော ဇာနည်ပါ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့။ မိုးကလည်း ဇာနည်ကို မဆိုးဘူး။ စိတ်ကူးယဉ်စရာပေါ့” “ကဲ။ မိုး လည်း နားလိုက်ပါဦး။ နောက်မှ စကားပြောကြတာပေါ့” ဒီလိုနဲ့ တစ်ပတ်လောက်နေတော့ ကျောင်းတွေ ဖွင့်ပြီမို့ မိုးနှင့် ဇာနည်တို့ အလုပ်ရှုပ်ကြပြီ။ ကျောင်းသွားကျောင်းပြန် ခဏ ဆုံကြသည်။ မမမြင့်တို့ကတော့ ပုံမှန် ကြားရက်များကို ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ဖြတ်သန်းကြသည်။ “ကိုဇာနည်။ မနက်ဆိုရင် ထပြေးတာလား။ လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်တာလား” “ဟုတ်တယ်။ မိုးရဲ့။ ဘာဖြစ်လို့လဲ” “မိုးလည်း လိုက်ပြေးချင်လို့” “ရပါတယ်။

မနက်ဖြန် ပြေးကြတာပေါ့” စနေနေ့ မနက် အားကစားဝတ်စုံ ကွက်တိ အသားကပ်လေးနဲ့ မိုး က လှချင်တိုင်း လှနေပါတော့တယ်။ ဇာနည်လည်း ဘောင်းဘီ ပွပွဝတ်ထားလို့ တော်သေးသည်။ ချက်ချင်း လီးတောင်လာလို့။ ပြေးကြတော့လည်း ဇာနည်က မကြာမကြာ နောက်ချန်နေခဲ့သည်။ မိုး ရဲ့ နောက်ပိုင်းအလှကို တစ်ဝကြီး ရှူစားပစ်လိုက်သည်။ အိမ်ရောက်မှ တွေ့ကြတာပေါ့။ ဇာနည်က အကြံသမား။ မိုးနဲ့ ဇာနည် အတူတူ ရှယ်သုံးရသည့် ရေချိုးခန်းနံရံမှာ အပေါက်ဖောက်ထားသည်။ အလည်က ရေချိုးခန်းကို ဟိုဘက်ခန်း ဒီဘက်ခန်းနေကြတော့ ဇာနည်ဘက်က နံရံကို အပေါက်ဖောက်လိုက်ရင် မြင်ကွင်းက ရှင်းရှင်းလင်းလင်း။ မိုး ရေချိုးခန်းဝင်တဲ့ အချိန် ချောင်းကြည့်နေကျ။ မိုး ရေချိုးတဲ့ ကိုယ်လုံးတီးလေးကော၊ တစ်ကိုယ်ရေ အာသာဖြေတတ်တာကော။ ဇာနည်တို့ အလွတ်ရနေပြီ။ ချောင်းကြည့်ရင်း ကွင်းပေါင်းလည်း မနည်းအောင် တိုက်ပြီးပြီ။ မိုး ရဲ့ နို့တွေက လုံးဝန်းမို့မောက်နေသည်။ ကိုယ်လုံးပိန်သွယ်သော်လည်း ဘော်ဒီနဲ့ စာရင် နို့ကြီးတယ်။ စောက်ဖုတ်ကလည်း ဖောင်းဖောင်းကြီးနဲ့ ခန့်ထည်သည်။ စောက်မွေးအမြဲရိတ်သူမို့ ပြောင်ရှင်းတဲ့ ကတုံးလေးပါ။ ရေချိုးပြီးရင် စောက်ဖုတ်ကိုလည်း နှိုက်ကစားတတ်သည်။ စောက်စိကို ပွတ်ရင်း အာသာဖြေတတ်သည်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ လုပ်စရာရှိတာလုပ်ကြသည်။

မိုး ရေချိုး၍ ဇာနည်ချောင်းကြည့်သည်။ ကွင်းတိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဇာနည်လည်း ရေချိုးပြီး အပြင်ထွက်သွားသည်။ မိုး ကတော့ မမမြင့်နှင့် ကိုမောင်တို့နဲ့ နေ့လည်စာ ထမင်းစားဖြစ်သည်။ “မနက်က ထပြေးတာ ပင်ပန်းသွားပြီ။ မမမြင့်ရေ။ မိုး တစ်ရေးလောက် အိပ်လိုက်ဦးမယ်” “အေး အေး။ မမမြင့်လည်း မီးပူတိုက်လိုက်ဦးမယ်” ကိုမောင်ကတော့ မမမြင့် မီးပူတိုက်နေသော အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ဂျာနယ် ဖတ်နေသည်။ နာရီဝက်လောက်ကြာတော့ ရေငတ်လာသည်။ ကိုမောင် နောက်ဖေးဝင်၍ ရေဝင်သောက်တော့ မိုး အခန်းရှေ့က ဖြတ်သည်။ ဒီကောင်မလေး အခန်းတံခါးလည်း မပိတ်ဘဲ အိပ်နေပါလား။ အခန်းထဲကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ပိုးစိုးပက်စက် အိပ်ပျော်နေသော မိုးကို တွေ့ရသည်။ အိမ်နေရင်း ဂါဝန်အတိုလေးက ပေါင်လည် အထိ လိပ်တက်နေပြီး ပန်တီ အဖြူလေးက ပေါင်ကြားထဲမှာ ကပ်နေသည်။ ဘရာစီယာ အပျော့လေးစည်းနှောင်ထားတဲ့ နို့အစုံက နိမ့်လိုက် မြင့်လိုက်။ ကိုမောင် တံတွေး မျိုချရပြီ။ ပေါင်ကြားက လီးကြီးကလည်း သွေးတစ်ဒိတ်ဒိတ်တိုးပြီး ကြီးထွားလာပြီး။ ကောင်မလေးမနိုးခင် မြင့်ကို တစ်ချီလောက် လိုးဦးမှပါ။

အိမ်ရှေ့ခန်း ပြန်လာပြီး မီးပူတိုက်နေသော မြင့်ကို နောက်မှ သိုင်းဖက်လိုက်သည်။ ကိုမောင် လက်တွေက မြင့်ရဲ့ ဖြိုးဖြိုးကြွနေတဲ့ နို့အစုံကို အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ “ကိုမောင်။ ဘာဖြစ်လာတာလဲ။ ဒီမှာ အလုပ်လုပ်နေတာကို” ကိုမောင်တစ်ယောက် ဘာမှမပြောဘဲ လုပ်စရာရှိတာ ဆက်လုပ်လိုက်ပါတယ်။ လည်တိုင်ကျော့ကျော့ကို တစ်ရှိုက်မက်မက် နမ်းရင်း မြင့် စိတ်တွေ ထလာအောင် ဆွပေးလိုက်သည်။ “ကဲ။ အိမ်ရှေ့ကြီးမှာ။ ခဏနေဦး။ မီးပူ ပိတ်လိုက်ဦးမယ်” မြင့်လည်း ကိုမောင်ဘက်ကို ပြန်လှည့်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်လိုက်သည်။ နို့တွေကို နယ်နေသော ကိုမောင့် လက်တစ်ဖက်ကို စောက်ဖုတ်ကြားထဲကို နေရာပြောင်းပေးလိုက်ပါသည်။ ပုဆိုးကြားက ကိုမောင့်လီးကြီးကို စတင် ကွင်းတိုက်ပေးလိုက်သည်။ လီးက တောင်လာသည်က သံဒုတ်ကြီးပမာ။ နှစ်ယောက်လုံး ထန်လာပြီမို့ အိမ်ရှေ့မှာပင် အလိုးစခန်းဖွင့်တော့မည်။ အိပ်ခန်းထဲက မိုးကို သတိတောင်မထားတော့။ ကိုမောင်က ဘာဂျာစကိုင်သည်။ မြင့်တစ်ယောက် အားအားအီးအီးနဲ့ လူးပျံနေတော့သည်။ ပြီးတော့ ကိုမောင်အလှည့်။ မြင့်ရဲ့ လျှာအစွမ်းကြောင့် ကိုမောင်မှာ စုပ်တသပ်သပ်။ “လိုးရအောင် မြင့်ရယ်” “ကိုမောင့်သဘောလေ။ လိုးမယ်ဆို မြင့်ကတော့ ရယ်ဒီ” “မြင့်။ မတ်တပ်ရပ်ပြီး ကုန်းပေးပါလား။ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ကိုမောင် ဒူးပွန်းမှာစိုးလို့” “တကယ်တည်း။ သူ့အကြိုက်ကြီးပဲ” ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ မြင့်တစ်ယောက် ထကုန်းလိုက်ပါတယ်။ ပုဆိုးနဲ့ ထမီကတော့ ကြမ်းပြင်မှာ ပုံလို့။

ကိုမောင်က စွပ်ကျယ်နဲ့။ မြင့်ကတော့ နို့ကြီးတွေ ပေါ်လို့ အကျီၤ ဖရိုဖရဲ။ ကိုမောင့် လီးကြီးကို မြင့်စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း လိုးသွင်းလိုက်ပါသည်။ မြင့်ကတော့ စအော်ပြီ။ တဖြည်းဖြည်း အရှိန်တက်လာပြီး လိုးသံတွေ ဆူညံလာသည်။ “ဆောင့် ကိုမောင် ဆောင့်။ မြင့် အရမ်းကောင်းလာပြီ။ မြင့် ပြီးတော့မယ်” “ကိုမောင်ကတော့ မပြီးချင်သေးဘူး။ ကြာကြာလေး လိုးချင်တယ်” “ကိုမောင်လိုးချင်သလောက်လိုးလေ။ မြင့်ခံနိုင်ပါတယ်။ မြင့်ယောကျာ်း ကြာကြာလိုးနိုင်တာ သိသားပဲ။ ကိုမောင့်ရဲ့ ကြီးရှည်ကြာလီးကြီးကို မြင့်က စွဲနေတာပါရှင်” အိမ်ရှေ့က လိုးသံတညံညံကြောင့် အခန်းထဲက မိုးတစ်ယောက် နိုးလာပါတယ်။ ဟင်။ ကိုမောင်နဲ့ မမမြင့် ဘာဖြစ်နေတာလဲ မသိဘူး။ ဆူညံနေတာပဲ။ သွားကြည့်ဦးမှ။ မိုး အိမ်ရှေ့ခန်းမရောက်ခင်မှာ ခြေလှမ်းရပ်တန့်သွားပါသည်။ လိုးပွဲကို မျက်ဝါးထင်ထင် တွေ့ကြုံလိုက်ရတာပါ။ မိုးလည်း ရှေ့ဆက်မတိုးဘဲ လိုးပွဲကို စိတ်ဝင်တစား ငေးကြည့်နေပါတယ်။ ကိုမောင့်လီးကြီးက တော်တော်ကြီးတာပဲ။ မြို့လေးမှာ ကျန်ခဲ့တဲ့ မိုး ရည်းစားဟောင်းထက်တောင် ကြီးသေးတယ်။ လိုးနေတာ ဘယ်လောက် ကြာပြီလဲ မသိဘူး။ ထန်နေတာမကျဘဲ အားသွန်ခွန်စိုက် လိုးနိုင်တုန်းပဲ။ မမြင့်ကလည်း ဟော့နေလိုက်တာ ပလူပျံအောင် အလိုးခံနေတာ။

အိုးအိုးအားအား အသံတွေ တအား အော်လို့။ မမမြင့်လည်း လှတာပဲ။ မိန်းမချင်း မနာလိုရအောင် ကိုယ်လုံးက အချိုးအဆက်ကျလှသည်။ ကိုမောင်နဲ့ မမမြင့်ကလည်း အလိုးကောင်းကောင်းလိုး။ မိုးကလည်း ကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ကြည့်။ နောက်ဆုံးမှ ကိုမောင် လီးရည်တွေ ပန်းထုတ်ပြီးမှပဲ အလိုးစခန်းသိမ်းတော့သည်။ ကိုမောင်တစ်ယောက် နောက်ဘက်က အသံကြားလို့ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ မိုးနဲ့ မျက်လုံးချင်း ဆုံမိသည်။ မိုးက သူတို့လိုးပွဲ ကြည့်နေတာကို ရိပ်မိပြီး ကိုမောင်က မျက်စိတစ်ဖက် မှိတ်ပြလိုက်သည်။ မိုးလည်း ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့ အခန်းထဲကို ဝင်ပြေးသွားပါတော့တယ်။ ညရောက်တော့ အိမ်မှာ လူစုံပြီ။ မိုး တစ်ယောက် နေ့လည်က လိုးပွဲကို မျက်စိထဲက မထွက်ပေ။ ကိုမောင့်လီးကြီးနဲ့ မမမြင့် စောက်ဖုတ်တို့ ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်ကို မြင်ယောင်ရင်း စိတ်တွေ ထလာသည်။ ရေချိုးခန်းထဲမှာ စောက်ဖုတ် ပွတ်ပြီး အာသာဖြေလိုက်ဦးမယ်။ ဇာနည်တစ်ယောက် နေ့လည်က ကွင်းတိုက်ထားသော်လည်း မိုး ရေချိုးခန်းဝင်သံကြားတော့ ချောင်းပြန်ရော။ ဒီကောင်မလေး ဘာလုပ်ဦးမလို့လဲ။ ဟင်။ စောက်ဖုတ် ကလိနေတာပဲ။ အခုနေ ဝင်လိုးလို့ရရင် ကောင်းမယ်။ တံခါးဖွင့်ထားလား။ သွားစမ်းကြည့်ဦးမှပဲ။ ဇာနည် ရေချိုးခန်းတံခါးကို အသာလေး တွန်းကြည့်သည်။ ကံကောင်းထောက်မစွာ တံခါး ပွင့်သွားခဲ့သည်။

မိုး မျက်စိမှိတ်ပြီး စောက်ဖုတ်နှိုက်နေရာသို့ ဇာနည် လီးအတောင်သားနဲ့ ချဉ်းကပ်သွားသည်။ အနီးကပ်ဖက်လိုက်ပြီး မိုး နှုတ်ခမ်းပါးလေးကို ငုံစုပ်လိုက်သည်။ “ဟွန့်။ ဘယ်သူလဲ။ ကိုဇာနည်ပါလား။ ဘာလုပ်တာလဲ။ မတော်ပါဘူး” “မိုးရယ်။ မိုးလည်း လီးလိုအပ်နေတာပဲ။ ကို ဖြည့်ဆည်းပေးပါရစေ” “မဖြစ်ဘူး ထင်တယ်။ မလုပ်ပါနဲ့” “မတော်ဘူးဆိုတာမရှိပါဘူး မိုးရယ်။ မိုးလည်း အတွေ့အကြုံ ရှိတာပဲ။ လီးနဲ့ စောက်ဖုတ် မတော်လို့ မလိုးရတာ မရှိပါဘူး” “ဒုက္ခပါပဲ။ မိုးတော့ ရှက်လို့ သေမှာပဲ။ ကိုဇာနည် ဘယ်သူ့ကိုမှ လျှောက်မပြောရဘူးနော်။ တော်ကြာ မိမိုးတစ်ယောက် ဖင်လျှောက်ဆော့တယ် သတင်းထွက်နေဦးမယ်” “ဘယ်သူ့မှမသိစေရပါဘူး မိုးရယ်။ လိုးလိုက်ရအောင်နော်” ဇာနည့်လီးကလည်း ကိုမောင့်လီးထက် မလျော့ပေ။ လီးကြီးနေတော့ မိုး လည်း ကျေနပ်မိသည်။ လီးကြီးကြီးနဲ့ အားရပါးရ အလိုးခံလိုက်ဦးမည်။ မှန်းချက်နဲ့ နှမ်းထွက်မကိုက်ပါ။ ဇာနည့်လီးက ငါးမိနစ်လောက် လိုးရုံနဲ့ လီးရည်ထွက်ပြီး ပြီးသွားလေတော့သည်။ လူငယ်တပ်ထွက်မို့ မိုးတစ်ယောက် ငိုမဲ့မဲ့ ဖြစ်သွားသည်။ “ဒီက ကောင်းမလို့ ကြံကာရှိသေး ကိုဇာနည့်လီးက ပျော့သွားပြီလား။ အဖြစ်လည်းမရှိဘူး” “ဟာ။ မဟုတ်ပါဘူး မိုးရယ်။ မနက်က တစ်ချီကွင်းထုထားလို့ပါ။ ပြီးတာတော့ နည်းနည်းမြန်သွားတယ်။ ခဏလောက် စောင့်ကြည့်ပါလား။ ပြန်တောင်လာမှာပါ” “အမယ်လေး။ သူ့အလိုးခံရဖို့များ ထိုင်စောင့်ရဦးမတဲ့။ ကဲ။ ဖယ်ပါ။

သွားတော့မယ်” မိုး လည်း ကိုယ့်အခန်းကိုယ်ရောက်ပြီး အိပ်ရာပေါ် ထိုင်လိုက်မှ ခံချင်စိတ်တွေ တဖွားဖွား ပေါ်လာသည်။ မထိတထိ လာလိုးသလို ဖြစ်နေပြီ။ ဘယ်လိုလုပ်ရမှန်းမသိလို့ အဝတ်အားလုံးချွတ်ပြီး ကိုယ်လုံးတီးလေး ငုတ်တုတ်ထိုင်နေလိုက်သည်။ ကိုမောင်နဲ့ မြင့်ကတော့ သူတို့ အိပ်ခန်းထဲမှာ အလိုးစခန်းထပ်ဖွင့်ရန် အစပျိုးနေပါသည်။ အိပ်ရာပေါ်မှာ ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် ၆၉ စတိုင် လီးစုပ် စောက်ဖုတ်ရက်နေကြပါသည်။ “ဒေါက်၊ ဒေါက်၊ ” အခန်းတံခါးခေါက်သံ “ဘယ်သူလဲ” “မိုးပါ မမမြင့်။ တံခါးဖွင့်ပါဦး” “ဟဲ့။ ဘာအရေးကြီးလို့လဲ။ အိပ်ခါနီးကျမှ” “တံခါးပဲ ဖွင့်ပါဦး။ မိုး အရမ်း လိုအပ်နေလို့ပါ” မမမြင့် တံခါး ထဖွင့်လိုက်တော့ မိုးတစ်ယောက် ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ အခန်းဝမှာ ရပ်နေပါတယ်။ “လာလေ။ ဝင်ခဲ့ပါ မိုးရေ။ ဘာဖြစ်လို့လဲ။ မမမြင့်တို့ကတော့ မြင်တဲ့အတိုင်း အချစ်စခန်းဖွင့်တော့မလို့။ အဝတ်တွေတောင် ချွတ်ပြီးပြီ” “အဲဒါပြောမလို့ မမမြင့်ရေ။ မိုးစိတ်တွေထလာလို့ ကိုဇာနည်နဲ့ လိုးကြတာ။ ကိုဇာနည့်လီးက ခဏနဲ့ ပျော့ကျသွားလို့။ ကိုမောင်နဲ့ မမမြင့်တော့ ကူညီနိုင်မှာပဲ ဆိုပြီး လာခဲ့တာ” “ဒီလိုလား။ ရပါတယ်။ ကိုမောင်ရေ။ မိုးကို ပြုစုလိုက်ပါဦး။ ရှယ်လိုးပေးလိုက်နော်။ မြင့်တော့ ဇာနည့်လီးကို သွားကြည့်လိုက်ဦးမယ်။ ဒီကောင်လေး မလုပ်တတ်မကိုင်တတ်နဲ့” “လာလေ မိုး။ ကိုမောင် တာဝန်ယူတယ်။ မိုးကို ကောင်းကောင်းနဲ့ ကြာကြာ လိုးပေးမယ်” မိုးလည်း ကုတင်ပေါ် လှမ်းတက်လိုက်ပါတယ်။ ရှက်ရှက်နဲ့ ခေါင်းကို ငုံ့ထားရင်း လက်တွေကို ပွတ်နေပါတော့တယ်။

မမမြင့် အခန်းတံခါး ပိတ်ပြီး ထွက်သွားတော့ ကိုမောင်က မိုးကို လှမ်းဖက်လိုက်ရင်း “မရှက်ပါနဲ့ မိုးရဲ့။ နှစ်ယောက်အတူ ကုတင်ပေါ်တောင် ရောက်နေပြီပဲဟာကို” မိုးရဲ့ နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေကို စုပ်လိုက်ရင်း နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ကောက်နယ်လိုက်ပါတယ်။ မိုးလည်း ကိုမောင်ကို အလိုက်သင့် ပြန်ဖက်ရင်း အနမ်းပြင်းပြင်းရှရှကို ခံစားလိုက်ပါတယ်။ နို့နယ်ပြီး နမ်းလို့ ဝတော့ ကိုမောင်က မိုးစောက်ဖုတ်ကို တိုက်စစ်ဆင်လာပါတယ်။ ဘာဂျာ ဆွဲပြီပေါ့။ မိုးမှာ နေ့လည်က မမမြင့် ဖြစ်သလို လူးပျံနေပါတော့တယ်။ စောက်ဖုတ်ရက်လို့ အားရတော့ ကိုမောင်က မိုးကို လိုးတော့မယ်ပေါ့။ ကိုမောင်တို့ လူနံပိန် ကျွဲချိုလိမ် ဆိုတဲ့အတိုင်း လီးကြီးကြီး ရှည်ရှည် ကြာကြာ လိုးပေတော့။ မိုးကို ပုံစံမျိုးစုံနဲ့ အချီချီပြီးအောင် လိုးစွမ်းပြပါတော့တယ်။ မိုးတော့ ကိုမောင့်ကို စွဲသွားပြီ။ မမမြင့်နဲ့ နှစ်ယောက် အတူအလိုးခံဖို့တောင် ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်ပါတယ်။ ” ဒေါက် ဒေါက်။ ဘယ်သူလဲ” “မမမြင့်ပါ မောင်လေးဇာနည်ရဲ့။ တံခါးဖွင့်ပါဦး” ဇာနည် တံခါးဖွင့်လိုက်တော့ မမမြင့်က ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ ပုလင်းလေးတစ်လုံး ကိုင်ကာ ရပ်နေပါတယ်။ “ဟာ။ မမမြင့်။ ဘာလုပ်မလို့လဲ။ ကိုမောင်ရော” “အမယ်လေး။ လူကိုမြင်တာ သရဲတွေ့တာ ကျနေတာပဲ။ အလန့်တကြားနဲ့။ ကိုမောင် ရှိပါတယ်။

မိုးကို အခန်းထဲမှာ လိုးနေတယ်။ ဇာနည်နဲ့ မိုးနဲ့ ခဏ လိုးကြသေးတယ်ဆို” “ဟုတ်တယ် မမမြင့်ရယ်။ ကျနော်က တပ်ထွက်မို့ မိုး စိတ်ညစ်ပြီး ပြန်သွားတယ်။ အခု ကိုမောင်က မိုးကို လိုးပေးနေတာလား။ အားကျလိုက်တာ” “အဲဒါကြောင့် မမမြင့်က ဇာနည့်ဆီ လာခဲ့တာ။ ကိုမောင် မှီဝဲနေကြ ကြီးရှည်ကြာဆေး ရှိတယ်ကွဲ့။ မမမြင့် ယူလာတယ်။ မောင်လေးကို သင်ပေးစရာတွေ ရှိတယ်။ အဝတ်တွေ အကုန် ချွတ်လိုက်ပါ” မမမြင့်လည်း အခန်းထဲ ဝင်ပြီး ဇာနည့်လီးကို ကြည့်လိုက်ပါသည်။ “မောင်လေးလည်း ဆိုဒ်ကြီးပဲ။ ကိုမောင့်ထက်တော့ မလျော့ဘူး။ ရော့။ ဒီဆေးလေးသောက်လိုက်” ဇာနည်လည်း ထွေထွေထူးထူး ပြောမနေတော့ဘဲ မော့သောက်ချလိုက်ပါသည်။ ရှိန်းကနဲ ဖြစ်ပြီး ဆေးစွမ်းက ပြလေပြီ။ မမမြင့်ကလည်း လီးကို လာဆွနေပါသည်။ “မမမြင့်။ လီးစုပ်ပေးပါလား” “လာပါပြီတော်။ မမမြင့် လီးစုပ်ကျွမ်းကြောင်း ပြရသေးတာပေါ့” မမမြင့် လျှာဖျားမှ ဇာနည်တို့ အလူးအလဲပင်။ အကောင်းကြီးကြီး ကောင်းနေပါတော့သည်။ ဆေးသောက်ထားတော့ တော်တော်နဲ့ မပြီးပါ။ “လိုးကြမယ်လေ မမမြင့်” “မင်းသဘောချည်းပဲ။ လိုးတော်မူ။

လိုးတော်မူ” ဇာနည် လူပျိုအားကောင်းမောင်းသန် နွားသိုးကြိုးပြတ် ကြုံးလိုးပါတော့တယ်။ မမမြင့်တော့ အချီချီ ပြီးရပြီပေါ့။ အနေအထားမျိုးစုံကို သင်ပြပေးရင်း ကောင်းကောင်းကြီး အလိုးခံနေပါတော့တယ်။ စိတ်ထဲကတော့ ကိုမောင်နဲ့ ဇာနည် တစ်လှည့်စီ အလိုးခံမယ်ပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ ကိုမောင်နဲ့ မိုး။ ဇာနည်နဲ့ မမမြင့်။ ဝက်ဝက်ကွဲ လိုးကြ ဆော်ကြရင်း မိုးလင်းခါနီးမှ အလိုးစခန်းသိမ်းပြီး အိပ်ပျော်သွားပါသည်။ မနက် မိုးလင်းတော့ ကိုမောင်ကော ဇာနည်ကော အကြံတူပြန်ပါပြီ။ လင်းဆွဲလေး လိုးကြဖို့။ ဒီမှာတော့ မိုးနဲ့ မြင့်က ရေချိုးရင်း လိုးကြရအောင် အကြံပြုပါသည်။ ရေချိုးရင်းလိုးကြတာ အအေးမိမှာစိုး၍ ရပ်လိုက်ရသည်။ မနက်စာစားတော့ အားလုံး ပြုံးစိစိနဲ့။ မမမြင့်က အဆိုတင်သွင်းပါသည်။ လေးယောက်ပေါင်း လိုးကြရန်။ ဖိုးဆမ်းပေါ့။ မိုးနဲ့ ဇာနည်နဲ့ ကိုမောင်ကလည်း အကြွင်းမရှိ ထောက်ခံ၏။ အတွေ့အကြုံအသစ်တစ်မျိုးပေါ့။ ထိုနေ့မှစ၍ ပတ်လည်လိုးစနစ် ပေါ်လာပါသည်။ ကိုမောင်နဲ့ မမမြင့် လိုးတဲ့အခါလိုးတယ်။ ဇာနည်နဲ့ မိုး လိုးတဲ့အခါလိုးတယ်။ ကိုမောင်နဲ့ မိုး လိုးတဲ့အခါ လိုးတယ်။ ဇာနည်နဲ့ မမမြင့် လိုးတဲ့အခါလိုးတယ်။ လေးယောက်ဆုံပြီး လိုးတဲ့အခါလိုးတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ပျော်ရွှင်စွာ အလိုးခရီး ဆက်ကြလေသတည်း။ပြီးပါပြီ။

 

Zawgyi

 

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူေလး

မိုးအုံ႕ေသာေန႕တစ္ေန႕ အိမ္နံပါတ္ ၆၉ ရဲ႕ တံခါးေခါင္းေလာင္းကို ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ျဖည္းညင္းစြာ ႏွိပ္လိုက္ပါသည္။ တံခါးဖြင့္သံနဲ႕ အတူ”ဟယ္။ မိုး ပါလား။ ေရာက္လာၿပီလား။ လာ လာ။ ဝင္ခဲ့ေလ” “ဟုတ္ကဲ့။ မမျမင့္။ ဘူတာ႐ုံကေန တန္းလာခဲ့တာ။ ကိုေမာင္ေကာ””ရွိတယ္။ ရွိတယ္။ ဇာနည္လည္း ရွိတယ္””ကိုေမာင္ေရ။ ဇာနည္ေရ။ ဒီမွာ မိုး ေရာက္လာၿပီ” အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းသို႔ ကိုေမာင္ႏွင့္ ဇာနည္ ေရာက္လာပါသည္။ အလန္းေလးပါလား။ ဇာနည္တစ္ေယာက္ စိတ္ထဲက စဥ္းစားလိုက္ပါသည္။ ဟုတ္ပါသည္။ မိုးက မိန္းမေခ်ာေလးတစ္ေယာက္ပါ။ က်စ္က်စ္လစ္လစ္ႏွင့္ အရပ္ရွည္ ပိန္သြယ္သူေလးပါ။ တင္ေတြ ရင္ေတြကလည္း မႀကီးလြန္း၊ မေသးလြန္း။ အေနေတာ္။ ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ ဆိုဒ္ကေလးပါ။ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ တက္မယ့္ ေက်ာင္းသူေလးမို႔ တက္ႂကြလန္းဆန္းတဲ့ ပန္းကေလးႏွယ္။ ဇာနည္ကလည္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား။ တတိယႏွစ္။ အသက္အ႐ြယ္ခ်င္းကလည္း သိပ္မကြာပါ။

ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ေတာ့ ကြာျခားသည္။ ဇာနည္က ဂ်င္မ္ မွန္မွန္သြားၿပီး အားကစားလိုက္စားသူမို႔ ေဘာ္ဒီေတာင့္သည္။ ကိုေမာင္နဲ႕ မမျမင့္တို႔ စုံတြဲကေတာ့ တစ္မ်ိဳး။ ကိုေမာင္က ပိန္ပိန္ပါးပါး။ မမျမင့္က ရင္ရင္လွ တင္တင္လွ။ ဆက္ဆီက်ၿပီး ပူပူေလာင္ေလာင္လွသူ။ စမ္းေခ်ာင္းထဲက ရပ္ကြက္တစ္ခုမွာ မိဘဘက္မွ အေမြရေသာ အိမ္ေလးတစ္လုံးမွာ ေနၾကသည္။ အိမ္မွာ အခန္းပိုေတြရွိေနလို႔ ဇာနည္ႏွင့္ မိုး ကို ငွါးထားျခင္းပါ။ ညားခါစ လင္မယားမို႔ ခ်စ္ဖ်ားေတြတက္ေနၾကသည္။ စိတ္လာရင္ ေတြ႕မေရွာင္ လိုးတတ္ၾကပါတယ္။ “မိုးနဲ႕ ဇာနည္ကို မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္။ အိမ္မွတူတူေနၾကမယ့္ လူေတြဆိုေတာ့ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ေပါ့” “ဟာ။ မမျမင့္ႀကီးကလည္း။ ေနာက္ေနျပန္ၿပီ” “မိုးေရာ ဇာနည္ပါ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႕။ မိုးကလည္း ဇာနည္ကို မဆိုးဘူး။ စိတ္ကူးယဥ္စရာေပါ့” “ကဲ။ မိုး လည္း နားလိုက္ပါဦး။ ေနာက္မွ စကားေျပာၾကတာေပါ့” ဒီလိုနဲ႕ တစ္ပတ္ေလာက္ေနေတာ့ ေက်ာင္းေတြ ဖြင့္ၿပီမို႔ မိုးႏွင့္ ဇာနည္တို႔ အလုပ္ရႈပ္ၾကၿပီ။ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ ခဏ ဆုံၾကသည္။ မမျမင့္တို႔ကေတာ့ ပုံမွန္ ၾကားရက္မ်ားကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျဖတ္သန္းၾကသည္။ “ကိုဇာနည္။ မနက္ဆိုရင္ ထေျပးတာလား။ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္တာလား” “ဟုတ္တယ္။ မိုးရဲ႕။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ” “မိုးလည္း လိုက္ေျပးခ်င္လို႔” “ရပါတယ္။

မနက္ျဖန္ ေျပးၾကတာေပါ့” စေနေန႕ မနက္ အားကစားဝတ္စုံ ကြက္တိ အသားကပ္ေလးနဲ႕ မိုး က လွခ်င္တိုင္း လွေနပါေတာ့တယ္။ ဇာနည္လည္း ေဘာင္းဘီ ပြပြဝတ္ထားလို႔ ေတာ္ေသးသည္။ ခ်က္ခ်င္း လီးေတာင္လာလို႔။ ေျပးၾကေတာ့လည္း ဇာနည္က မၾကာမၾကာ ေနာက္ခ်န္ေနခဲ့သည္။ မိုး ရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းအလွကို တစ္ဝႀကီး ရႉစားပစ္လိုက္သည္။ အိမ္ေရာက္မွ ေတြ႕ၾကတာေပါ့။ ဇာနည္က အႀကံသမား။ မိုးနဲ႕ ဇာနည္ အတူတူ ရွယ္သုံးရသည့္ ေရခ်ိဳးခန္းနံရံမွာ အေပါက္ေဖာက္ထားသည္။ အလည္က ေရခ်ိဳးခန္းကို ဟိုဘက္ခန္း ဒီဘက္ခန္းေနၾကေတာ့ ဇာနည္ဘက္က နံရံကို အေပါက္ေဖာက္လိုက္ရင္ ျမင္ကြင္းက ရွင္းရွင္းလင္းလင္း။ မိုး ေရခ်ိဳးခန္းဝင္တဲ့ အခ်ိန္ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနက်။ မိုး ေရခ်ိဳးတဲ့ ကိုယ္လုံးတီးေလးေကာ၊ တစ္ကိုယ္ေရ အာသာေျဖတတ္တာေကာ။ ဇာနည္တို႔ အလြတ္ရေနၿပီ။ ေခ်ာင္းၾကည့္ရင္း ကြင္းေပါင္းလည္း မနည္းေအာင္ တိုက္ၿပီးၿပီ။ မိုး ရဲ႕ နို႔ေတြက လုံးဝန္းမို႔ေမာက္ေနသည္။ ကိုယ္လုံးပိန္သြယ္ေသာ္လည္း ေဘာ္ဒီနဲ႕ စာရင္ နို႔ႀကီးတယ္။ ေစာက္ဖုတ္ကလည္း ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးနဲ႕ ခန႔္ထည္သည္။ ေစာက္ေမြးအၿမဲရိတ္သူမို႔ ေျပာင္ရွင္းတဲ့ ကတုံးေလးပါ။ ေရခ်ိဳးၿပီးရင္ ေစာက္ဖုတ္ကိုလည္း ႏွိုက္ကစားတတ္သည္။ ေစာက္စိကို ပြတ္ရင္း အာသာေျဖတတ္သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ လုပ္စရာရွိတာလုပ္ၾကသည္။

မိုး ေရခ်ိဳး၍ ဇာနည္ေခ်ာင္းၾကည့္သည္။ ကြင္းတိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဇာနည္လည္း ေရခ်ိဳးၿပီး အျပင္ထြက္သြားသည္။ မိုး ကေတာ့ မမျမင့္ႏွင့္ ကိုေမာင္တို႔နဲ႕ ေန႕လည္စာ ထမင္းစားျဖစ္သည္။ “မနက္က ထေျပးတာ ပင္ပန္းသြားၿပီ။ မမျမင့္ေရ။ မိုး တစ္ေရးေလာက္ အိပ္လိုက္ဦးမယ္” “ေအး ေအး။ မမျမင့္လည္း မီးပူတိုက္လိုက္ဦးမယ္” ကိုေမာင္ကေတာ့ မမျမင့္ မီးပူတိုက္ေနေသာ အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ ဂ်ာနယ္ ဖတ္ေနသည္။ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေရငတ္လာသည္။ ကိုေမာင္ ေနာက္ေဖးဝင္၍ ေရဝင္ေသာက္ေတာ့ မိုး အခန္းေရွ႕က ျဖတ္သည္။ ဒီေကာင္မေလး အခန္းတံခါးလည္း မပိတ္ဘဲ အိပ္ေနပါလား။ အခန္းထဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပိုးစိုးပက္စက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ မိုးကို ေတြ႕ရသည္။ အိမ္ေနရင္း ဂါဝန္အတိုေလးက ေပါင္လည္ အထိ လိပ္တက္ေနၿပီး ပန္တီ အျဖဴေလးက ေပါင္ၾကားထဲမွာ ကပ္ေနသည္။ ဘရာစီယာ အေပ်ာ့ေလးစည္းေႏွာင္ထားတဲ့ နို႔အစုံက နိမ့္လိုက္ ျမင့္လိုက္။ ကိုေမာင္ တံေတြး မ်ိဳခ်ရၿပီ။ ေပါင္ၾကားက လီးႀကီးကလည္း ေသြးတစ္ဒိတ္ဒိတ္တိုးၿပီး ႀကီးထြားလာၿပီး။ ေကာင္မေလးမနိုးခင္ ျမင့္ကို တစ္ခ်ီေလာက္ လိုးဦးမွပါ။

အိမ္ေရွ႕ခန္း ျပန္လာၿပီး မီးပူတိုက္ေနေသာ ျမင့္ကို ေနာက္မွ သိုင္းဖက္လိုက္သည္။ ကိုေမာင္ လက္ေတြက ျမင့္ရဲ႕ ၿဖိဳးၿဖိဳးႂကြေနတဲ့ နို႔အစုံကို အုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ “ကိုေမာင္။ ဘာျဖစ္လာတာလဲ။ ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာကို” ကိုေမာင္တစ္ေယာက္ ဘာမွမေျပာဘဲ လုပ္စရာရွိတာ ဆက္လုပ္လိုက္ပါတယ္။ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ကို တစ္ရွိုက္မက္မက္ နမ္းရင္း ျမင့္ စိတ္ေတြ ထလာေအာင္ ဆြေပးလိုက္သည္။ “ကဲ။ အိမ္ေရွ႕ႀကီးမွာ။ ခဏေနဦး။ မီးပူ ပိတ္လိုက္ဦးမယ္” ျမင့္လည္း ကိုေမာင္ဘက္ကို ျပန္လွည့္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း စုပ္လိုက္သည္။ နို႔ေတြကို နယ္ေနေသာ ကိုေမာင့္ လက္တစ္ဖက္ကို ေစာက္ဖုတ္ၾကားထဲကို ေနရာေျပာင္းေပးလိုက္ပါသည္။ ပုဆိုးၾကားက ကိုေမာင့္လီးႀကီးကို စတင္ ကြင္းတိုက္ေပးလိုက္သည္။ လီးက ေတာင္လာသည္က သံဒုတ္ႀကီးပမာ။ ႏွစ္ေယာက္လုံး ထန္လာၿပီမို႔ အိမ္ေရွ႕မွာပင္ အလိုးစခန္းဖြင့္ေတာ့မည္။ အိပ္ခန္းထဲက မိုးကို သတိေတာင္မထားေတာ့။ ကိုေမာင္က ဘာဂ်ာစကိုင္သည္။ ျမင့္တစ္ေယာက္ အားအားအီးအီးနဲ႕ လူးပ်ံေနေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ကိုေမာင္အလွည့္။ ျမင့္ရဲ႕ လွ်ာအစြမ္းေၾကာင့္ ကိုေမာင္မွာ စုပ္တသပ္သပ္။ “လိုးရေအာင္ ျမင့္ရယ္” “ကိုေမာင့္သေဘာေလ။ လိုးမယ္ဆို ျမင့္ကေတာ့ ရယ္ဒီ” “ျမင့္။ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ကုန္းေပးပါလား။ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ကိုေမာင္ ဒူးပြန္းမွာစိုးလို႔” “တကယ္တည္း။ သူ႕အႀကိဳက္ႀကီးပဲ” ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႕ ျမင့္တစ္ေယာက္ ထကုန္းလိုက္ပါတယ္။ ပုဆိုးနဲ႕ ထမီကေတာ့ ၾကမ္းျပင္မွာ ပုံလို႔။

ကိုေမာင္က စြပ္က်ယ္နဲ႕။ ျမင့္ကေတာ့ နို႔ႀကီးေတြ ေပၚလို႔ အက်ီၤ ဖရိုဖရဲ။ ကိုေမာင့္ လီးႀကီးကို ျမင့္ေစာက္ဖုတ္ထဲသို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လိုးသြင္းလိုက္ပါသည္။ ျမင့္ကေတာ့ စေအာ္ၿပီ။ တျဖည္းျဖည္း အရွိန္တက္လာၿပီး လိုးသံေတြ ဆူညံလာသည္။ “ေဆာင့္ ကိုေမာင္ ေဆာင့္။ ျမင့္ အရမ္းေကာင္းလာၿပီ။ ျမင့္ ၿပီးေတာ့မယ္” “ကိုေမာင္ကေတာ့ မၿပီးခ်င္ေသးဘူး။ ၾကာၾကာေလး လိုးခ်င္တယ္” “ကိုေမာင္လိုးခ်င္သေလာက္လိုးေလ။ ျမင့္ခံနိုင္ပါတယ္။ ျမင့္ေယာက်ာ္း ၾကာၾကာလိုးနိုင္တာ သိသားပဲ။ ကိုေမာင့္ရဲ႕ ႀကီးရွည္ၾကာလီးႀကီးကို ျမင့္က စြဲေနတာပါရွင္” အိမ္ေရွ႕က လိုးသံတညံညံေၾကာင့္ အခန္းထဲက မိုးတစ္ေယာက္ နိုးလာပါတယ္။ ဟင္။ ကိုေမာင္နဲ႕ မမျမင့္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ မသိဘူး။ ဆူညံေနတာပဲ။ သြားၾကည့္ဦးမွ။ မိုး အိမ္ေရွ႕ခန္းမေရာက္ခင္မွာ ေျခလွမ္းရပ္တန႔္သြားပါသည္။ လိုးပြဲကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕ႀကဳံလိုက္ရတာပါ။ မိုးလည္း ေရွ႕ဆက္မတိုးဘဲ လိုးပြဲကို စိတ္ဝင္တစား ေငးၾကည့္ေနပါတယ္။ ကိုေမာင့္လီးႀကီးက ေတာ္ေတာ္ႀကီးတာပဲ။ ၿမိဳ႕ေလးမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ မိုး ရည္းစားေဟာင္းထက္ေတာင္ ႀကီးေသးတယ္။ လိုးေနတာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၿပီလဲ မသိဘူး။ ထန္ေနတာမက်ဘဲ အားသြန္ခြန္စိုက္ လိုးနိုင္တုန္းပဲ။ မျမင့္ကလည္း ေဟာ့ေနလိုက္တာ ပလူပ်ံေအာင္ အလိုးခံေနတာ။

အိုးအိုးအားအား အသံေတြ တအား ေအာ္လို႔။ မမျမင့္လည္း လွတာပဲ။ မိန္းမခ်င္း မနာလိုရေအာင္ ကိုယ္လုံးက အခ်ိဳးအဆက္က်လွသည္။ ကိုေမာင္နဲ႕ မမျမင့္ကလည္း အလိုးေကာင္းေကာင္းလိုး။ မိုးကလည္း ၾကည့္ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ၾကည့္။ ေနာက္ဆုံးမွ ကိုေမာင္ လီးရည္ေတြ ပန္းထုတ္ၿပီးမွပဲ အလိုးစခန္းသိမ္းေတာ့သည္။ ကိုေမာင္တစ္ေယာက္ ေနာက္ဘက္က အသံၾကားလို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိုးနဲ႕ မ်က္လုံးခ်င္း ဆုံမိသည္။ မိုးက သူတို႔လိုးပြဲ ၾကည့္ေနတာကို ရိပ္မိၿပီး ကိုေမာင္က မ်က္စိတစ္ဖက္ မွိတ္ျပလိုက္သည္။ မိုးလည္း ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႕ အခန္းထဲကို ဝင္ေျပးသြားပါေတာ့တယ္။ ညေရာက္ေတာ့ အိမ္မွာ လူစုံၿပီ။ မိုး တစ္ေယာက္ ေန႕လည္က လိုးပြဲကို မ်က္စိထဲက မထြက္ေပ။ ကိုေမာင့္လီးႀကီးနဲ႕ မမျမင့္ ေစာက္ဖုတ္တို႔ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ကို ျမင္ေယာင္ရင္း စိတ္ေတြ ထလာသည္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ ေစာက္ဖုတ္ ပြတ္ၿပီး အာသာေျဖလိုက္ဦးမယ္။ ဇာနည္တစ္ေယာက္ ေန႕လည္က ကြင္းတိုက္ထားေသာ္လည္း မိုး ေရခ်ိဳးခန္းဝင္သံၾကားေတာ့ ေခ်ာင္းျပန္ေရာ။ ဒီေကာင္မေလး ဘာလုပ္ဦးမလို႔လဲ။ ဟင္။ ေစာက္ဖုတ္ ကလိေနတာပဲ။ အခုေန ဝင္လိုးလို႔ရရင္ ေကာင္းမယ္။ တံခါးဖြင့္ထားလား။ သြားစမ္းၾကည့္ဦးမွပဲ။ ဇာနည္ ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးကို အသာေလး တြန္းၾကည့္သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ တံခါး ပြင့္သြားခဲ့သည္။

မိုး မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ေစာက္ဖုတ္ႏွိုက္ေနရာသို႔ ဇာနည္ လီးအေတာင္သားနဲ႕ ခ်ဥ္းကပ္သြားသည္။ အနီးကပ္ဖက္လိုက္ၿပီး မိုး ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးကို ငုံစုပ္လိုက္သည္။ “ဟြန႔္။ ဘယ္သူလဲ။ ကိုဇာနည္ပါလား။ ဘာလုပ္တာလဲ။ မေတာ္ပါဘူး” “မိုးရယ္။ မိုးလည္း လီးလိုအပ္ေနတာပဲ။ ကို ျဖည့္ဆည္းေပးပါရေစ” “မျဖစ္ဘူး ထင္တယ္။ မလုပ္ပါနဲ႕” “မေတာ္ဘူးဆိုတာမရွိပါဘူး မိုးရယ္။ မိုးလည္း အေတြ႕အႀကဳံ ရွိတာပဲ။ လီးနဲ႕ ေစာက္ဖုတ္ မေတာ္လို႔ မလိုးရတာ မရွိပါဘူး” “ဒုကၡပါပဲ။ မိုးေတာ့ ရွက္လို႔ ေသမွာပဲ။ ကိုဇာနည္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ေလွ်ာက္မေျပာရဘူးေနာ္။ ေတာ္ၾကာ မိမိုးတစ္ေယာက္ ဖင္ေလွ်ာက္ေဆာ့တယ္ သတင္းထြက္ေနဦးမယ္” “ဘယ္သူ႕မွမသိေစရပါဘူး မိုးရယ္။ လိုးလိုက္ရေအာင္ေနာ္” ဇာနည့္လီးကလည္း ကိုေမာင့္လီးထက္ မေလ်ာ့ေပ။ လီးႀကီးေနေတာ့ မိုး လည္း ေက်နပ္မိသည္။ လီးႀကီးႀကီးနဲ႕ အားရပါးရ အလိုးခံလိုက္ဦးမည္။ မွန္းခ်က္နဲ႕ ႏွမ္းထြက္မကိုက္ပါ။ ဇာနည့္လီးက ငါးမိနစ္ေလာက္ လိုး႐ုံနဲ႕ လီးရည္ထြက္ၿပီး ၿပီးသြားေလေတာ့သည္။ လူငယ္တပ္ထြက္မို႔ မိုးတစ္ေယာက္ ငိုမဲ့မဲ့ ျဖစ္သြားသည္။ “ဒီက ေကာင္းမလို႔ ႀကံကာရွိေသး ကိုဇာနည့္လီးက ေပ်ာ့သြားၿပီလား။ အျဖစ္လည္းမရွိဘူး” “ဟာ။ မဟုတ္ပါဘူး မိုးရယ္။ မနက္က တစ္ခ်ီကြင္းထုထားလို႔ပါ။ ၿပီးတာေတာ့ နည္းနည္းျမန္သြားတယ္။ ခဏေလာက္ ေစာင့္ၾကည့္ပါလား။ ျပန္ေတာင္လာမွာပါ” “အမယ္ေလး။ သူ႕အလိုးခံရဖို႔မ်ား ထိုင္ေစာင့္ရဦးမတဲ့။ ကဲ။ ဖယ္ပါ။

သြားေတာ့မယ္” မိုး လည္း ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ေရာက္ၿပီး အိပ္ရာေပၚ ထိုင္လိုက္မွ ခံခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြား ေပၚလာသည္။ မထိတထိ လာလိုးသလို ျဖစ္ေနၿပီ။ ဘယ္လိုလုပ္ရမွန္းမသိလို႔ အဝတ္အားလုံးခြၽတ္ၿပီး ကိုယ္လုံးတီးေလး ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနလိုက္သည္။ ကိုေမာင္နဲ႕ ျမင့္ကေတာ့ သူတို႔ အိပ္ခန္းထဲမွာ အလိုးစခန္းထပ္ဖြင့္ရန္ အစပ်ိဳးေနပါသည္။ အိပ္ရာေပၚမွာ ဝတ္လစ္စလစ္ျဖင့္ ၆၉ စတိုင္ လီးစုပ္ ေစာက္ဖုတ္ရက္ေနၾကပါသည္။ “ေဒါက္၊ ေဒါက္၊ ” အခန္းတံခါးေခါက္သံ “ဘယ္သူလဲ” “မိုးပါ မမျမင့္။ တံခါးဖြင့္ပါဦး” “ဟဲ့။ ဘာအေရးႀကီးလို႔လဲ။ အိပ္ခါနီးက်မွ” “တံခါးပဲ ဖြင့္ပါဦး။ မိုး အရမ္း လိုအပ္ေနလို႔ပါ” မမျမင့္ တံခါး ထဖြင့္လိုက္ေတာ့ မိုးတစ္ေယာက္ ကိုယ္လုံးတီးနဲ႕ အခန္းဝမွာ ရပ္ေနပါတယ္။ “လာေလ။ ဝင္ခဲ့ပါ မိုးေရ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ မမျမင့္တို႔ကေတာ့ ျမင္တဲ့အတိုင္း အခ်စ္စခန္းဖြင့္ေတာ့မလို႔။ အဝတ္ေတြေတာင္ ခြၽတ္ၿပီးၿပီ” “အဲဒါေျပာမလို႔ မမျမင့္ေရ။ မိုးစိတ္ေတြထလာလို႔ ကိုဇာနည္နဲ႕ လိုးၾကတာ။ ကိုဇာနည့္လီးက ခဏနဲ႕ ေပ်ာ့က်သြားလို႔။ ကိုေမာင္နဲ႕ မမျမင့္ေတာ့ ကူညီနိုင္မွာပဲ ဆိုၿပီး လာခဲ့တာ” “ဒီလိုလား။ ရပါတယ္။ ကိုေမာင္ေရ။ မိုးကို ျပဳစုလိုက္ပါဦး။ ရွယ္လိုးေပးလိုက္ေနာ္။ ျမင့္ေတာ့ ဇာနည့္လီးကို သြားၾကည့္လိုက္ဦးမယ္။ ဒီေကာင္ေလး မလုပ္တတ္မကိုင္တတ္နဲ႕” “လာေလ မိုး။ ကိုေမာင္ တာဝန္ယူတယ္။ မိုးကို ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ၾကာၾကာ လိုးေပးမယ္” မိုးလည္း ကုတင္ေပၚ လွမ္းတက္လိုက္ပါတယ္။ ရွက္ရွက္နဲ႕ ေခါင္းကို ငုံ႕ထားရင္း လက္ေတြကို ပြတ္ေနပါေတာ့တယ္။

မမျမင့္ အခန္းတံခါး ပိတ္ၿပီး ထြက္သြားေတာ့ ကိုေမာင္က မိုးကို လွမ္းဖက္လိုက္ရင္း “မရွက္ပါနဲ႕ မိုးရဲ႕။ ႏွစ္ေယာက္အတူ ကုတင္ေပၚေတာင္ ေရာက္ေနၿပီပဲဟာကို” မိုးရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေတြကို စုပ္လိုက္ရင္း နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ေကာက္နယ္လိုက္ပါတယ္။ မိုးလည္း ကိုေမာင္ကို အလိုက္သင့္ ျပန္ဖက္ရင္း အနမ္းျပင္းျပင္းရွရွကို ခံစားလိုက္ပါတယ္။ နို႔နယ္ၿပီး နမ္းလို႔ ဝေတာ့ ကိုေမာင္က မိုးေစာက္ဖုတ္ကို တိုက္စစ္ဆင္လာပါတယ္။ ဘာဂ်ာ ဆြဲၿပီေပါ့။ မိုးမွာ ေန႕လည္က မမျမင့္ ျဖစ္သလို လူးပ်ံေနပါေတာ့တယ္။ ေစာက္ဖုတ္ရက္လို႔ အားရေတာ့ ကိုေမာင္က မိုးကို လိုးေတာ့မယ္ေပါ့။ ကိုေမာင္တို႔ လူနံပိန္ ကြၽဲခ်ိဳလိမ္ ဆိုတဲ့အတိုင္း လီးႀကီးႀကီး ရွည္ရွည္ ၾကာၾကာ လိုးေပေတာ့။ မိုးကို ပုံစံမ်ိဳးစုံနဲ႕ အခ်ီခ်ီၿပီးေအာင္ လိုးစြမ္းျပပါေတာ့တယ္။ မိုးေတာ့ ကိုေမာင့္ကို စြဲသြားၿပီ။ မမျမင့္နဲ႕ ႏွစ္ေယာက္ အတူအလိုးခံဖို႔ေတာင္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိဳက္ပါတယ္။ ” ေဒါက္ ေဒါက္။ ဘယ္သူလဲ” “မမျမင့္ပါ ေမာင္ေလးဇာနည္ရဲ႕။ တံခါးဖြင့္ပါဦး” ဇာနည္ တံခါးဖြင့္လိုက္ေတာ့ မမျမင့္က ကိုယ္လုံးတီးနဲ႕ ပုလင္းေလးတစ္လုံး ကိုင္ကာ ရပ္ေနပါတယ္။ “ဟာ။ မမျမင့္။ ဘာလုပ္မလို႔လဲ။ ကိုေမာင္ေရာ” “အမယ္ေလး။ လူကိုျမင္တာ သရဲေတြ႕တာ က်ေနတာပဲ။ အလန႔္တၾကားနဲ႕။ ကိုေမာင္ ရွိပါတယ္။

မိုးကို အခန္းထဲမွာ လိုးေနတယ္။ ဇာနည္နဲ႕ မိုးနဲ႕ ခဏ လိုးၾကေသးတယ္ဆို” “ဟုတ္တယ္ မမျမင့္ရယ္။ က်ေနာ္က တပ္ထြက္မို႔ မိုး စိတ္ညစ္ၿပီး ျပန္သြားတယ္။ အခု ကိုေမာင္က မိုးကို လိုးေပးေနတာလား။ အားက်လိဳက္တာ” “အဲဒါေၾကာင့္ မမျမင့္က ဇာနည့္ဆီ လာခဲ့တာ။ ကိုေမာင္ မွီဝဲေနၾက ႀကီးရွည္ၾကာေဆး ရွိတယ္ကြဲ႕။ မမျမင့္ ယူလာတယ္။ ေမာင္ေလးကို သင္ေပးစရာေတြ ရွိတယ္။ အဝတ္ေတြ အကုန္ ခြၽတ္လိုက္ပါ” မမျမင့္လည္း အခန္းထဲ ဝင္ၿပီး ဇာနည့္လီးကို ၾကည့္လိုက္ပါသည္။ “ေမာင္ေလးလည္း ဆိုဒ္ႀကီးပဲ။ ကိုေမာင့္ထက္ေတာ့ မေလ်ာ့ဘူး။ ေရာ့။ ဒီေဆးေလးေသာက္လိုက္” ဇာနည္လည္း ေထြေထြထူးထူး ေျပာမေနေတာ့ဘဲ ေမာ့ေသာက္ခ်လိဳက္ပါသည္။ ရွိန္းကနဲ ျဖစ္ၿပီး ေဆးစြမ္းက ျပေလၿပီ။ မမျမင့္ကလည္း လီးကို လာဆြေနပါသည္။ “မမျမင့္။ လီးစုပ္ေပးပါလား” “လာပါၿပီေတာ္။ မမျမင့္ လီးစုပ္ကြၽမ္းေၾကာင္း ျပရေသးတာေပါ့” မမျမင့္ လွ်ာဖ်ားမွ ဇာနည္တို႔ အလူးအလဲပင္။ အေကာင္းႀကီးႀကီး ေကာင္းေနပါေတာ့သည္။ ေဆးေသာက္ထားေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ မၿပီးပါ။ “လိုးၾကမယ္ေလ မမျမင့္” “မင္းသေဘာခ်ည္းပဲ။ လိုးေတာ္မူ။

လိုးေတာ္မူ” ဇာနည္ လူပ်ိဳအားေကာင္းေမာင္းသန္ ႏြားသိုးႀကိဳးျပတ္ ႀကဳံးလိုးပါေတာ့တယ္။ မမျမင့္ေတာ့ အခ်ီခ်ီ ၿပီးရၿပီေပါ့။ အေနအထားမ်ိဳးစုံကို သင္ျပေပးရင္း ေကာင္းေကာင္းႀကီး အလိုးခံေနပါေတာ့တယ္။ စိတ္ထဲကေတာ့ ကိုေမာင္နဲ႕ ဇာနည္ တစ္လွည့္စီ အလိုးခံမယ္ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႕ ကိုေမာင္နဲ႕ မိုး။ ဇာနည္နဲ႕ မမျမင့္။ ဝက္ဝက္ကြဲ လိုးၾက ေဆာ္ၾကရင္း မိုးလင္းခါနီးမွ အလိုးစခန္းသိမ္းၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားပါသည္။ မနက္ မိုးလင္းေတာ့ ကိုေမာင္ေကာ ဇာနည္ေကာ အႀကံတူျပန္ပါၿပီ။ လင္းဆြဲေလး လိုးၾကဖို႔။ ဒီမွာေတာ့ မိုးနဲ႕ ျမင့္က ေရခ်ိဳးရင္း လိုးၾကရေအာင္ အႀကံျပဳပါသည္။ ေရခ်ိဳးရင္းလိုးၾကတာ အေအးမိမွာစိုး၍ ရပ္လိုက္ရသည္။ မနက္စာစားေတာ့ အားလုံး ၿပဳံးစိစိနဲ႕။ မမျမင့္က အဆိုတင္သြင္းပါသည္။ ေလးေယာက္ေပါင္း လိုးၾကရန္။ ဖိုးဆမ္းေပါ့။ မိုးနဲ႕ ဇာနည္နဲ႕ ကိုေမာင္ကလည္း အႂကြင္းမရွိ ေထာက္ခံ၏။ အေတြ႕အႀကဳံအသစ္တစ္မ်ိဳးေပါ့။ ထိုေန႕မွစ၍ ပတ္လည္လိုးစနစ္ ေပၚလာပါသည္။ ကိုေမာင္နဲ႕ မမျမင့္ လိုးတဲ့အခါလိုးတယ္။ ဇာနည္နဲ႕ မိုး လိုးတဲ့အခါလိုးတယ္။ ကိုေမာင္နဲ႕ မိုး လိုးတဲ့အခါ လိုးတယ္။ ဇာနည္နဲ႕ မမျမင့္ လိုးတဲ့အခါလိုးတယ္။ ေလးေယာက္ဆုံၿပီး လိုးတဲ့အခါလိုးတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ အလိုးခရီး ဆက္ၾကေလသတည္း။ၿပီးပါၿပီ။