သိပ် ချစ်တတ်တဲ့ ကိုကို မို့လေ

သိပ် ချစ်တတ်တဲ့ ကိုကို မို့လေ

ဘာလိုလိုနဲ့ သင်္ကြန်ပွဲကြီးတောင် ရောက်လာပြီ။ ကိုကို ဦးသဝန်ကြောင်ကို မရမက ဂျီကျ ပူဆာနေတာ သင်္ကြန်မတိုင်ခင်ကတည်းကပဲ။. တစ်ရက်လောက် ရေပက်ခံ လိုက်ပို့ပါပေါ့.. လိုက်မပို့ရင်.. ဘာဘာညာညာ အစုံပေါ့နော်။ သူမကြိုက်တာတွေ တန်းစီ လုပ်ပစ်မယ်ပေါ့။ ဘယ်နေလိမ့်မလဲ.. သတ္တိရှိရင် လုပ်ကြည့်လိုက် ဆိုပြီး မျက်လုံးကြီး ပြူးပြီး အော်တာ။ ကျမက ကိုကို့ကို ကြောက်ရတယ်.. ငယ်လေးပေါက်စ လို့ တယုတယ ခေါ်နေရာကနေ နံမည် အပြည့်စုံ ခေါ်လိုက်ရင်ကိုပဲ ကိုကို ဒေါကန်နေတာသိပြီး ဆက်မပြောရဲတော့ဘူး။ ဒါပေမယ့် ဘာရမလဲ.. သိတယ်မဟုတ်လား.. ကိုကိုနဲ့ ပတ်သက်လို့ ကျမ အကျွမ်းကျင်ဆုံး ဘာသာရပ်က ဘာဖြစ်မလဲ..။

အရင်ဆုံး ကိုကို့ ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းတိုးဝင်လိုက်တယ်။ ကိုကို့ မေးစေ့အောက် လည်တိုင်ကို ခေါင်းလေးတိုးပြီး လက်ကလည်း ကိုကိုဝတ်ထားတဲ့ အကျီက ကြယ်သီး လေးတွေကို ဆော့.. ကိုကို ဘာမှ မပြောတော့ မေးစေ့လေးကို မော့ပြီး ရွှတ်ကနဲ နမ်း.. ကြယ်သီးလေးတွေကို တစ်လုံးချင်း ဖြုတ်.. အကျီရင်ဘတ် မထိတထိ ပွင့်သွားတော့ ကိုကို့ နို့သီးခေါင်း ညိုညိုလေးကို လက်သည်းထိပ်နဲ့ ကလိကလိ လုပ်.. အဲ့လို လုပ်ရင် ကိုကိုချစ် ဘယ်လိုမှ မနေတတ်မှန်း ကျမ အသိဆုံးပေါ့.. ခေါင်းလေးကလည်း ငြိမ်မနေဘဲ ကိုကို့ လည်ပင်းကို ပူစီတိုးလေး ပေါ့.. ညှောင်ညှောင် လို့တော့ မအော်ဘူးနော်။ ဒါမယ့် သိလား ပူစီလေး ညှောင်ညှောင်ထက် ပို နားဝင်ချိုတဲ့ အသံ ချိုချို ချွဲချွဲလေးနဲ့..

“ကိုကို ကလည်း.. တစ်ရက်ကလေးပဲ ဟာကို.. သူများတွေသွားတော့ ငယ်လည်း သွားချင်တာပေါ့.. ကိုကို့ကို ခွင့်မတောင်းဘဲ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ခိုးလိုက်သွားရင် ရသားပဲ.. ကိုကို နဲ့ပဲ သွားချင်လို့ဟာကို.. တကယ်တမ်း ငယ်က ရေပက်ခံထွက်ချင်တာ ဟုတ်ပါဘူး.. လူတွေ အများကြီးကြားထဲ ကိုကို့ရင်ခွင်ထဲ တနေကုန်နေချင်တာ..” အာ့လိုလေးပြောလိုက်တာ တစ်ကြိမ်၊ နှစ်ကြိမ်၊ သုံးကြိမ် မြောက်အောင်တောင် ခေါင်းမဝှေ့လိုက်ရဘူး.. “တကယ် တစ်ရက်ပဲနော်.. နောက်ထပ် ပူဆာကြည့် အကြောင်းသိမယ်…” တဲ့.. ခိခိ..။

ပျော်လွန်းလို့ ရင်ခွင်ထဲ ပုဝင်ပြီး ကျိတ်ပြုံးနေမိတဲ့ ကျမ မျက်နှာကို ကိုကို ဆွဲမော့ လိုက်တယ်။ ကိုကို့ အကြည့်တွေ ရီဝေနေပြီ။ အရင်ဆုံး ကျမ နှဖူးပေါ်က ဆံစလေးတွေကို ကိုကို လေနဲ့ မှုတ်ထုတ်လိုက်တယ်။ အိုးးး ရင်ခုန်လိုက်တာ ကိုကိုရယ်။ ကျမရဲ့ နှဖူးလေးကို သူ့နှုတ်ခမ်းထူထူတွေနဲ့ ဖိကပ်ပြီး ကိုကို နမ်းလိုက်တယ်။ ကျမလည်း လိုချင်တာရသွားတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်လို မျက်လုံးလေး မှေးစင်းထားမိတာပေါ့။ ကိုကို့ နှုတ်ခမ်းလေးက ကျမ နှာသီးဖျားပေါ် ရောက်လာပြီ။ ဖွဖွလေးမှ တကယ့်ကို ဖွဖွလေး။ ကိုကို့ နှုတ်ခမ်းတွေဆီက ရနံ့လေးကလေ.. အီမွှေးပြီး အရမ်းကို သဘာဝ ဆန်တယ်။ ကိုကိုရယ် ငယ့်ကို နမ်းပါဦး.. ငယ့် နှုတ်ခမ်းတွေကို ချိုမြိန်တဲ့ အနမ်းတွေပေးးး.. အိုးး.. ကျမ စိတ်ထဲက ပြောတဲ့စကား တကယ်ပဲ မဆုံးလိုက်ဘူး.. နွေးပြီး စိုစွတ်နေတဲ့ အနမ်းတွေ..။ နှုတ်ခမ်း နှစ်လွာကို တစ်လှည့်စီ စုပ်ယူပြီး ဖွဖွလေး နမ်းနေတာ..။ တချက်တချက် ကိုကို့ လျှာဖျားလေး ပါးစပ်ထဲ ရောက်လာရင် ကျမ ဆွဲစုပ်မိတယ်..။ အရမ်းပဲ ကိုကို့ အနမ်းတွေက ကျမကို အရမ်းကိုပဲ ပြုစားနိုင်လွန်းတယ်လေ။

ကျမ စိတ်ထဲမှာ ကိုကို ကျမကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ချစ်ပစ်ခဲ့တဲ့ နေ့လေးကိုတောင် သတိရသွားမိတယ်။ ကိုကိုနဲ့ ငယ်လေးကြားမှာ ကန့်လန့်ခံနေတဲ့ စည်းလေး ရှိနေတယ်တဲ့။ အဲ့ဒီစည်းလေးက အရှက်နဲ့ မပွင့်လင်းမှု တဲ့လေ။ အဲ့ဒီ စည်းပါးပါးလေးကို ထိုးဖောက်ဘို့ ကိုကို ကြိုးစားကြည့်ချင်တယ် ဆိုပြီး ကျမ ရဲ့ အပျိုစင် ပန်းလေးကို ကိုကို ခူးခဲ့တာ။ အဲ့ဒီညနေက မိုးတွေရွာပြီး လျှက်စီးမိုးကြိုးတွေ တဝုန်းဝုန်း တဒိုင်းဒိုင်းနဲ့။ ရာသီဥတုက ကိုကို့ ဘက်ကလေ။ ကျမလည်း မိုးခြိမ်းသံကို ကြောက်တာလား.. ကိုကို့ ရဲ့ ညှို့ချက်ပြင်းလွန်းတဲ့ ပင့်သက်ရှိုက်သံ တွေကို ကြောက်တာလား။ ဘာကို ကြောက်မှန်း သေသေချာချာ မသိပေမယ့် အဲ့ဒီ အကြောက်တရားရဲ့နောက်မှာ တစ်သက် မမေ့နိုင်တဲ့ ချိုမြိန်မှုတွေ သာယာကြည်နူးမှုတွေ ကျမ ရခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီညနေက အချိန်တွေ လွန်သွားလို့ ကိုကိုနဲ့ ကျမ လူကြီးတွေ မသိအောင် ထွက်ပြေးကြဖို့တောင် ဆုံးဖြတ်ခဲ့သေးတယ်။

အဝေးပြေးဂိတ်ကို အသွား လမ်းမှာ ကျမ စိတ်တွေ ထွေပြားခဲ့တယ်လေ။ ဖေဖေနဲ့ မေမေ့မှာ တန်ဘိုးထားပြီး ချစ်ရတာ ကျမ တစ်ယောက်တည်း မဟုတ် လား။ မိဘ ကွယ်ရာမှာ ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်ပြီး လင်နောက်လိုက်ပြေးတဲ့ သမီး လို့ သူများတွေ ဝိုင်း လက်ညှိုးထိုးရင် မေမေ ရှက်လွန်းလို့ ငိုများ ငိုမလား။  ဖေဖေလည်း ဒေါသတွေ တအားထွက်ပြီး.. အင်းး.. ဖေဖေက သွေးတိုးရှိတယ်။ ကျမကို သိပ်ချစ်တဲ့ဖေဖေ ဒေါသတွေထွက်၊ သွေးတွေ ဆောင့်တက်ပြီး  မတော်တဆများ.. အတွေးနဲ့ ကျမ ငိုချင်လာတယ်။ ကျမမျက်နှာကို အရိပ်လိုကြည့်နေတဲ့ ကိုကိုက ဒါကို ရိပ်မိခဲ့တယ်လေ။ လမ်းတစ်ဝက်က ပြန်လှည့်၊ ကျမကို အိမ်အရောက် ပြန်ပို့ပြီး ဖေဖေမေမေတို့ဆီက တရားဝင် ယုံကြည်မှုကို ရအောင် ကိုကို ကြိုးစားနိုင်ခဲ့တယ်။ လူငယ်တွေရဲ့ သဘာဝကို အထိုက်အလျှောက် နားလည်ပေးတတ်တဲ့ ဖေဖေမေမေနဲ့ ပင်ကိုယ် အရည်အချင်းလည်းကောင်း၊ ရိုးသားကြိုးစားပြီး စည်းကမ်းရှိ အနေတည်တဲ့ ကိုကို့ကြားမှာ တခါတခါဆို ကျမက ဘေးလူတောင် ဖြစ်သွားတတ်သေးတာ။

ခုဆို ကိုကိုလည်း ဖေဖေ့လုပ်ငန်းတွေမှာ အရေးပါတဲ့ လူယုံတော် ဝန်ထမ်း၊ တစ်နေ့ ဖေဖေ့ နေရာကို လွှဲပြောင်း ဆက်ခံမယ့်သူတစ်ယောက် ဖြစ်နေပြီ။ ကျမ မဟာဝိဇ္ဇာပြီးတာနဲ့ ကိုကိုနဲ့ လက်ထပ်ဘို့ အားလုံး စီစဉ်နေကြပြီ။ တစ်ခုပဲရှိတာက ကိုကိုပြောဘူးတဲ့ ကျမနဲ့ သူ့ကြားက စည်းပါးပါးလေး ဆိုတာလေ..။ ကျမတို့နှစ်ယောက်လုံး ဒီစည်းလေးကို နောက်ထပ် မကျော်ဖြစ်ကြတော့ဘူး။ အချိန်ကြာလာတာနဲ့အမျှ ကိုကို့ အပေါ် သားအရင်းတစ်ယောက်လို ယုံကြည်ခဲ့တဲ့ ဖေဖေနဲ့ မေမေရဲ့ အားထားမှုတွေက ကိုကို့ ချစ်ရမ္မက်တွေကို အလိုလို ထိန်းချုပ်သွားစေတဲ့ ချွန်းချက်တွေ ဖြစ်ခဲ့တယ်။ ကျမကို ညီမလေးလိုတစ်မျိုး ချစ်သူလို တစ်ဖုံ စောင့်ရှောက်မှုတွေနဲ့ ကိုကို အရမ်း ပင်ပန်းခဲ့ရှာပါတယ်။ ပိုဆိုးတာက နည်းနည်းလေးမှ အလိုလိုက်လို့ မရတဲ့ ကျမရဲ့ ဂျစ်ကန်ကန် အကျင့်ပေါ့။ ဒီအကျင့်ဆိုးကို နိုင်တာ ကိုကို တစ်ယောက်ပဲ ရှိတယ်။ ပြောသာပြောတာပါ.. ကျမ ဆိုးနွဲ့မိတဲ့သူကလည်း ကိုကို တစ်ယောက်ပဲ ရှိတာပါနော်။ ခုလည်း ကိုကို့ အနမ်းတွေကို ခံယူရင်း ဘာကိုမှန်းမသိ လိုချင်လာမိပြန်တဲ့ ကျမစိတ်တွေကို မကြာခင်ပျော်ရမယ့် သင်္ကြန်ဆီ အာရုံ ပြောင်းလိုက်တော့တယ်။
(၂)
ဒီလိုနဲ့ ရောက်ရော မဟာသင်္ကြန်ပွဲတော်။ အကြိုနေ့ ညနေ ရေပွဲတော်ကြီး ဖွင့်တဲ့ထိ ကိုကို ဘာမှ စကားမစဘူး။ ကျမကတော့ တစ်ရက်လိုက်ပို့မယ် ဆိုပြီး ခွင့်ပေးထားတော့ ကြိုတင်ကြံစည်နေတာ။ တစ်ရက်ကနေ နှစ်ရက်.. နှစ်ရက်ကနေ နေ့တိုင်း ဖြစ်သွားအောင်ပေါ့။ ကိုကိုက ကျမထက် ပိုလည်တယ် သိလား။ ကျမကို ချစ်လွန်းလို့သာ အလိုလိုက်ရတာ၊ သူ သဘောတူချင်တဲ့ကိစ္စ မဟုတ်ဘူးလေ။ အကြိုနေ့ည မိုးချုပ်တဲ့ထိ ကျမကို ဘာအစီစဉ်မှ မပြောတော့ ကျမလည်း မချင့်မရဲ ဖြစ်လာပြီပေါ့။ ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တဲ့အဆုံး “ကိုကို့.. သင်္ကြန်ကျနေပြီ.. လိုက်ပို့မယ် ဆို လို့.. ” အဲ့လို စူစူဆောင့်ဆောင့် အသံလေးနဲ့ ဖုန်းဆက်လိုက်တယ်။ ကိုကိုက လေသံအေးအေးနဲ့ သူပဲ မပြောခဲ့သလိုလို “ဘယ်ကိုတုန်း ကလေးလေးရဲ့..”လို့ ပြန်မေးပြီး ကျမကို စ သေးတယ်သိလား။ ကျမဖြင့် အသည်းတွေအူတွေ ယားလိုက်တာ ပြောမနေပါနဲ့တော့။ စိတ်ပြောင်းပြီးများ မသွားရတော့ဘူးဆိုမှဖြင့် ဟင့်.. တွေးရင်နဲ့ ငိုချင်သွားမိတယ်။ ကိုကို မကောင်းဘူးကွာ.. ဒါလေးတောင် ခွင့်မပြုချင်ဘူး။

“ကိုကို့ ဘာလုပ်မှာလဲလို့.. လိုက်ပို့မယ် ဆို.. ကိုကိုနော် ပြောပြီးစလစ်.. ကတိမတည်ရင် ငယ် ငိုပစ်လိုက်မှာ..” ဒီထက်လည်း ပို မပြောရဲဘူး။ ဒါတောင်မှ ငယ်လေး ငိုရင် ကိုကို ချော့မှာပေါ့နဲ့ ပြီးသွားလို့ကတော့ သေပြီဆရာပဲ။ တော်သေးတယ် ကိုကိုက “ငယ်လေးပြောတော့ တစ်ရက်ပဲဆို ကွ..” ဟူး တော်သေးတယ်.. ဒီလောက်ဆို ရနိုင်သေးတယ်။ ကျမလည်း တတ်နိုင်သလောက် စိတ်ရှည်ရှည်ထားပြီး ကိုကို့ကို ချွဲရတာပေါ့။ စိတ်ကတော့ သူ့ကိုမပြောဘဲ ခိုးလုပ်လိုက်တာကမှ ကောင်းသေးတယ် လို့ တွေးမိနေပြီ။ ဟုတ်တယ်လေ နော်.. သူများက လိမ်လိမ်မာမာ ခွင့်တောင်းတာကို အလိုမလိုက်ရင် တအား ဒေါသထွက်မိတယ် တကယ်ပဲ။ ကိုကို လူဆိုးကြီး။ မုန်းပစ်လိုက်ချင်တယ် တကယ်ပဲ။

“ခုမှ အကြိုနေ့ပဲ ရှိသေးတယ်လေ ကွာ..” “အကြိုနေ့က ကုန်သွားပြီလေ ကိုကိုရ.. မိုးပဲ ချုပ်နေပြီ ဟာကိုးး..”  ပါးစပ်က ဒီလောက်ပဲပြောပေမယ့် စိတ်ထဲ ကတော့ တွေးနေပြီ။ ခုချက်ချင်းမှ ကိုကို တစ်ခုခု မစီစဉ်ရင် ကိုကို နဲ့ ဖုန်းချပြီးတာနဲ့ ဆက်မယ် ကိုလင်းတို့ စုတို့ဆီ။ သူတို့ အတွဲပဲကောင်းတယ်.. ကဲတဲ့ နေရာမှာ တက်ညီလက်ညီ။ သူငယ်ချင်းတွေ တိုင်ပင်နေကြကတည်းက ငါလည်း ပါမယ်လို့ ပြောလိုက်ရင် တစ်ခွန်းပဲ ဟာကို။ ဖေဖေနဲ့ မေမေကလည်း  ကိုကိုပါမှ စိတ်ချမှာမို့သာ။ သူ့ကို အရင် ခွင့်တောင်းမိတာ မှားပြီလား မသိပါဘူး.. ဟင့်။ ကိုကိုနဲ့ ဖုန်းပြောရင်း ပေါင်ပေါ်တင်ထားတဲ့ အမွေးပွ အရုပ်ကြီးကို  လိမ်ဆွဲနေမိတယ်။ စိတ်ထဲကလည်း “ကိုကို မကောင်းဘူး.. လူကြီးဖြစ်ပြီး ကတိလည်း မတည်ဘူး..” လို့ ထပ်တလဲလဲ ပြောနေမိတယ်။ အဲ့အချိန် ကျမ မျက်နှာ စူပုပ် ကောက်ချိတ်နေမှာ အသေအချာပေါ့။

“ကိုကို အကုန်စီစဉ်ပြီးပါပြီ ကလေးရဲ့.. အတက်နေ့ကျ လိုက်ပို့မယ်လေ ကွာ နော်..” တွေ့လား ကိုကို လူလည်ကြီး။ အကျနေ့ ကတည်းက ပို့လိုက်ရင်  နောက်ထပ် နှစ်ရက် ကျမ ထပ်ပူဆာတော့မယ် ဆိုတာ သူ သိနေတယ်။ စိတ်ပေါက်ပေါက်နဲ့ ခြေဆောင့်မိတာပေါ့။ “ကိုကိုကလည်း နက်ဖြန် မရဘူးလား  လို့..” လူက တအား ကဲချင်နေတော့ ပြောလိုက်မိရော။ ကျမကို ပြန်ပြောတဲ့ ကိုကို့လေသံ နဲနဲ တည်လာပြီ။  “အတက်နေ့က အစည်ဆုံးလေ ငယ်လေးရယ်..  မနက် အစောကြီးကတည်းက ညမိုးချုပ်ထိ ရမယ်.. ကျေနပ် နော်.. ကလေးလေး..”  “ဟွန့်.. ကိုကို ကလည်း…” လူ့စိတ်က တကယ်ပဲ ဆန်းတယ် သိလား။  ကိုကို့အကျင့်က ဆုံးဖြတ်ပြီးရင် မပြင်တတ်မှန်း ကျမ သိသိကြီးနဲ့ မရမက ပြောနေမိတာ။ နောက်ဆုံး ကိုကိုက “ငယ်ပေါက်စလေး… အတက်နေ့ ကိုကိုနဲ့  လျှောက်လည်မလား.. သင်္ကြန်တစ်တွင်းလုံး အိမ်တွင်းအောင်းမလား.. ကြိုက်တာရွေး..” ဟင့် သွားပြီ။ လေသံနဲ့ စကားလုံးအရ ကိုကို့ကို ဒီထက်ပို ဈေးဆစ် လို့ ဘယ်လိုမှ မရတော့မှန်း ကျမသိလိုက်ပြီပေါ့။ “ပြီးရော.. အာ့ဆိုလည်း.. ကိုကို့ သဘောပဲ.. အိပ်တော့မယ်.. ဒါဘဲ..” အမြင်ကတ်ကတ်နဲ့ ဖုန်းကို ပါဝါပါ  ပိတ်ပစ်လိုက်တယ် အေးရော။ အတက်နေ့ မရောက်မချင်း နောက်နေ့တွေလည်း လာမချော့နဲ့..။

(၃) သင်္ကြန်အကျနေ့လေးတစ်နေ့က ကျမအတွက်တော့ တစ်ကမ္ဘာပဲ သိလား။ အဲ့ဒါ ကိုကို လူဆိုးကြီးကြောင့်ပေါ့။ ကျမ ဖုန်းပိတ်ထားတော့ ဖေဖေနဲ့ မေမေ့ ဆီ တလှည့်စီ ဆက်တယ်လေ။ ကျမကလည်း ပြတ်သားတယ် အဲ့ ဖုန်းတွေပါ မကိုင်တော့ဘူးပေါ့။ ကျမ ကောက်နေတာ မေမေက ရိပ်မိတယ်။ ဒါပေမယ့်  သိတယ် မဟုတ်လား ဖေဖေကော မေမေကော ကိုကို့ ဘက်က။ မေမေက “မီးမီး မကိုင်ဘူးလား ဒီမှာ ကိုနိုင်ခေါ်နေတာ..” ဆိုပြီး မေးသေးတယ်။ ကျမ လည်း “ကိုင်ဘူး…” လို့ ခပ်ပြတ်ပြတ်ပဲ ပြောပစ်လိုက်တယ်။ ခေါ်ပေါ့ တတ်နိုင်ရင် သုံးစက္ကန့်တစ်ခါ ခေါ်လည်း မကိုင်ဘူး.. ဘာဖြစ်လဲ။ အဲ့လိုနဲ့ အကျနေ့  တစ်ရက်လုံးကုန်ရော။ နောက်တစ်ရက်၊ အကျတ်နေ့ မနက်။ ကိုကို အိမ်ရောက်လာတယ်။ တကိုယ်လုံး စိုရွှဲပြီး မျက်နှာက ပြုံးစိစိနဲ့။ မိဘဆွေမျိုးတွေ မရှိရှာ တော့တဲ့ ကိုကို၊ သူတစ်ယောက်တည်း နေတဲ့အိမ်လေးက ကျမတို့ အိမ်နဲ့ သိပ်မဝေးဘူးလေ။ ဒီလောက် စိုရွှဲနေတာ လမ်းလျှောက်လာလို့နေမှာပေါ့။ သူကျ တော့ သင်္ကြန်ရေ စိုပြီးပြီ။ ကျမ မျက်စောင်းထိုးရင်း “ကြွက်စုတ်ကြီး ရေနစ်လာတဲ့ ရုပ်၊ မုန်းတယ်..” လို့ ပွစိစိ ပြောပစ်လိုက်တယ်။

မေမေ ထုတ်ပေးတဲ့ ဖေ ဖေ့ အဝတ်အစားတွေ လဲဝတ်ပြီး ဖေဖေနဲ့ တစ်မနက်လုံး ချက်စ် ထိုင်ထိုးနေတယ်။ နေ့ခင်း ထမင်းတောင် စားသွားလိုက်သေးတယ်လေ။ ထမင်းဝိုင်းမှာ ကျ မကို ပြုံးစိစိ ကြည့်ယုံကလွဲပြီး ဘာစကားမှကို မပြောတာ။ ဖေဖေရယ်၊ မေမေရယ်၊ ကိုကိုရယ် သုံးယောက်သား ထမင်းစားရင်း ပြောလိုက်ကြတဲ့ စကား၊ ဘာတွေမှန်းကို မသိဘူး။ ကျမ ကျတော့ ထမင်းဝိုင်းထဲမှာ အသက်ပဲ မရှိတဲ့အတိုင်း။ တခါတလေ အကုန်လုံးကို မုန်းပစ်ချင်တယ် တကယ်ပဲ။ ထမင်းစားပြီး ဖေဖေ နေ့လည် တရေးအိပ်ချိန် ကိုကို ပြန်သွားတယ်။ အဲ့ အချိန်ထိ ကျမကို မနက်ဖြန် အစီအစဉ် ဘာမှ မပြောဘူး။ ပြန်ခါနီး မေ မေ့ဆီ မနက်ဖြန်အတွက် ခွင့်တောင်းနေတာတော့ ကျမ ကြားလိုက်တယ်။ မေမေကလည်း ပြန်ပြောပါ့ “အွန်း.. လိုက်ပို့ ပေးလိုက်.. ပြောမကောင်းရင်  ရောက်တဲ့ အရပ်တင် ရိုက်ပစ်..” တဲ့။ ဟဟ.. ကျမ ရယ်ချင်သွားတယ်။ ကိုကိုလား ကျမကို ရိုက်ရဲမှာ။ သတ္တိရှိရင် ရိုက်ကြည့်လိုက်လေ။ ပြန်ချော့ရတာနဲ့  မကာမိအောင် ကောက်ပစ်လိုက်မှာပေါ့။ သူပြန်သွားပြီး ညနေလည်းစောင်းရော လုံးဝ အသံတိတ်သွားတော့တာပဲ။ ကိုကို ပညာပြပြီ။ ကျမ သိတာပေါ့။  ကျမ ဖုန်းလေး ပြန်ဖွင့်ထားမိတယ်။ ဒါပေမယ့် ကိုကို ကျမဆီ ဖုန်းမခေါ်ဘူး။ မေမေ့နား ယောင်လည်လည် သွားလုပ်နေမိတယ်.. မေမေ့ဖုန်းများ ထ မြည်မ လားလို့ပါ။ ဖေဖေ့ကိုတော့ ကွက်ကြည့်ကြည့်လောက်ပဲ လုပ်ရဲတယ်။ ဖေဖေ သိသွားရင် ကျမရဲ့ မဟာသင်္ကြန်စီမံကိန်း ပျက်ဘို့ သေချာသွားပြီလေ။

အဲ့နေ့က စိတ်ထဲ အလိုမကျတာများ ညစာတောင် စားမဝင်ဘူး တကယ်။ အိပ်ခါနီးထိ ကိုကို ဖုန်းမခေါ်တော့ ကျမ ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့ဘူး။  တကယ်တမ်းကျတော့ ဟိုကောင်တွေဆီလည်း မဆက်ချင်ပါဘူး။ ကျမက ကိုကို ပေးတဲ့ အခွင့်ရေးပဲ လိုချင်တာပါ။ ကျမ ဆိုးတယ် ကဲတယ် ဆိုရင်တောင်  ကိုကို ခွင့်ပြုနိုင်သလောက် ဘောင်ထဲမှာပဲ ကျမ ဆိုးတာ ကဲတာပါ။ ကိုကို့ကို မရမက ပူဆာတယ် ဆိုကတည်းက ကိုကို နဲ့ပဲ ပျော်ချင်လို့ ဆိုတာ ကိုကို သိ သင့်တာပေါ့။ ကိုကို ခွင့်မပြုချင်တဲ့ ကိစ္စကို ကိုကိုနဲ့တူတူပျော်ချင်မိတာ ကျမ မှားတယ်ပဲ ပြောရမလား မသိတော့ပါဘူး.။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျမ အရမ်း  ဝမ်းနည်းတယ်။ ကိုကို မတရားဘူး။ လူဆိုးကြီး။ ကျမကိုလည်း တကယ် မချစ်ဘူး။ ညစာကို ဟုတ်တိပတ်တိ မစားဘဲ ဝင်အိပ်ပစ်လိုက်တယ်။ အိပ်မက်ထဲ မှာ ကိုကိုရော ကျမရော သင်္ကြန်ရေတွေ စိုစိုရွှဲ၊ အနမ်းတွေလည်း ပိုပိုကဲ လို့ရယ်။

(၄) အတက်နေ့ မနက်စောစော..။ ကျမ အစောကြီး နိုးနေတာပါ။ ဒါပေမယ့် ကိုကို့ဆီက ဘာမှ မမျှော်တော့ဘူး။ ကျမ ဘယ်လောက် လိုချင်နေမှန်း ကိုကို မ သိတာမှ မဟုတ်ဘဲ။ ဒါလေးမှ မလိုက်လျောချင်လည်း နေပေ့စေတော့။ ကျမ အိပ်ရာထဲမှာ ခေါင်းအုံးနှစ်လုံး ကြား ခေါင်းညှပ်ပြီး ပေကပ် အိပ်နေပစ်လိုက် တယ်။ မှောက်ခုံကြီး အိပ်နေတဲ့ ကျမတင်ပါးကို ဖျတ်ကနဲ ရိုက်ရင်း မေမေ လာအော်တယ်.. ဖုန်းလာနေတာ မကြားဘူးလားတဲ့.. ဘယ်ကြားမလဲ ကျမ နား တွေ ခေါင်းအုံးနဲ့ အတင်း ဖိထားတာကြီး။ မေမေ ထွက်သွားတော့ ကျမ ဖုန်းကိုင်လိုက်တယ်.. “ကိုကို ရောက်နေပြီနော်.. ကားပါကင်ကို ဆင်းခဲ့တော့..” တဲ့။  အိုးး.. ပျော်လိုက်တာ အရမ်းပဲ။ မျက်နှာသစ်ရင်း ရေပါ ခပ်သွက်သွက် လောင်းချိုးလိုက်တယ်..။ မှန်တင်ခုံရှေ့ ရောက်တော့မှ ဘယ်အကျီ ဝတ်ရင် ကောင်းမ လဲ.. စဉ်းစားလိုက်တော့ ကိုကို့ကို ကလိချင်သွားတယ်။ ကိုကို့ သဘောအတိုင်းသာဆို ရှပ်အကျီ ထူထူ တစ်ထည် နဲ့ ဂျင်းပန် ဖြစ်ဖြစ် ဝတ်သင့်တာလေ။ ဒါ ပေမယ့် ချည်သားပျော့ပျော့ ဂါဝန်လေး ကျမ ရွေးလိုက်တယ်။ အရှည်က ဒူး ဖုံးရုံလေး။ ပြီးတော့ ဂါဝန်က အဖြူခံပေါ်မှာ ပန်းရောင် အဝါရောင် အစိမ်း ရောင် လိမ္မော်ရောင် အပွင့် နုပ်နုပ်လေးတွေ ပါတဲ့ အဆင်၊ တနည်းအားဖြင့် ရေစိုစိုနဲ့ ဘယ်လိုမှ မသင့်တော်တဲ့ အဖျော့ဆင်ပေါ့.. ခိခိ။

ချုပ်ထားတဲ့ ပုံစံကလည်း လည်ပင်းပေါက် ကျယ်ကျယ် ကပ်ကပ်လေးနဲ့ လက်မောင်းက အရင်းပိုင်း အုပ်တယ်ဆိုရုံ တိုတိုလေး။ ခါးအောက်ပိုင်းကို ထီးလို  လွင့်ဝဲဝဲ လေးဖြစ်အောင် ပိတ်စကို အစွေသား ယူပြီး ကျမကိုယ်တိုင် စိတ်တိုင်းကျ ချုပ်ထားတာလေ။ ဘာ အတွန့် ဘာအဆက်မှကို မပါတော့ ကိုယ်လုံး  အလှက ရှင်းပြီး ပေါ်နေရော။ ပြီးတော့ ကျမ ကိုယ်လုံး ကိုယ်ပေါက်က မော်ဒယ်လ်တွေလို သွယ်သွယ်ပြောင်းပြောင်း မဟုတ်ဘူး။ ရင် (၃၄)၊ ခါးက (၂၆)၊  တင် (၃၈)။ ခု ကျမဝတ်ထားတဲ့ ချည်သားပျော့ဂါဝန်နဲ့ ရေစိုသွားမယ့် ကျမ ကိုယ်လုံးကို ပြန်မြင်ကြည့်တယ်.. ခိခိ.. ကိုကို ဘယ်လောက်များ ဒေါတွေ ကန် လိုက်မလဲ။ အခု ကျမ အောက်ဆင်းသွားတာနဲ့ ချက်ချင်း ပြန်တက်လဲလို့ ပြောကိုပြောမှာ သေချာတာပေါ့။ အဲ့ကျရင်တော့ ကျမ ဟုတ်ကဲ့ ကိုကို ဆိုပြီး ပြန် တက်လဲဝတ်လိုက်မှာပါ။ ကျမက အဲ့လို ကိုကို့ တစ်ချက်လွတ် အမိန့်တွေ နာခံရတာ အရမ်းပျော်တယ်။ ကိုကို မဆူ ဆူအောင်လည်း တမင်လုပ်ချင် သေးတာ။

အဝတ်လဲလို့ပြီးတော့ ဆံပင်ရှည်တွေကို ခပ်သွက်သွက်လေး ကျစ်ဆံမြီး ကျစ်လိုက်တယ်။ မျက်နှာကိုလည်း လိမ်းနေကျ နို့ရည်ကရင်မ်လေးပဲ လိမ်းလိုက် တယ်။ ကျမအတွက် နေလောင်ခံတွေ ရေစိုခံတွေ ဘာမှ မလိုပါဘူး။ နဂိုကတည်းက သိပ် ပြင်ပြင်ဆင်ဆင် မနေတတ်တဲ့ကျမမှာ အလှပြင်ပစ္စည်းရယ်လို့  ဘာမှ မည်မည်ရရ မရှိတာလည်း ပါတာပေါ့နော်။ သဘာဝကျကျ ပြောင်းရှင်းရှင်း မျက်နှာလေးနဲ့ ကိုယ်လုံးအတိ ဂါဝန်လေး။ မှန်ရှေ့မှာ ကိုယ်ကို တစ်ပါတ် လှည့်ပြီး ကြည့်လိုက်သေးတယ်။ ခဏနေ သည်ပုံစံနဲ့ ရေပက်ခံထွက်ရမလား ဆိုပြီး ကိုကို စိတ်တိုတော့မယ်.. ပျော်လိုက်တာ ခိခိ။ ကုတင်ပေါ်မှာ ရှပ်အကျီ  တစ်ထည်နဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီ သရီးကွာတားလေးတစ်ထည် အသင့် ထုတ်ထားခဲ့လိုက်တယ်။ ကိုကို ဆူရင် ပြန်တက်လဲဝတ်ဘို့ပါ။ ကျမရည်ရွယ်ချက်က ကို ကို့ကို စိတ်တိုအောင် ဆွချင်ယုံ သက်သက်ပဲလေ နော်။ သွားဘို့ အသင့်ဖြစ်တော့ ကိုကို့ကို ရေလောင်းချင်စိတ် ပေါက်သွားလို့ ရေခဲသေတ္တာထဲက အေးစိမ့် နေတဲ့ သောက်ရေတစ်ဗူး ယူလိုက်သေးတယ်။ စင်ပေါ်တင်ထားတဲ့ ဖိနပ်တွေထဲက ကျမ အကြိုက်ဆုံး လေဒီရှုး ဖိနပ်လေး စီးလိုက်ပြီး “မေမေ့ တာ့တာ နော်…” ဆိုတော့ မေမေက “ကိုနိုင့်စကား နားထောင်နော် မီးမီး.. လူကြားသူကြား ပြောမရဆိုမရ မလုပ်နဲ့..” တဲ့။

အောက်ရောက်တော့ ဓါတ်လှေကား ပေါက်ဝမှာ ကိုကို စောင့်နေတယ်။ ဂျင်းဘောင်းဘီ အပြာရင့်ရင့်နဲ့ ရှပ်အကျီ က ကွမ်းရိုးစင်းလို အစင်းနုတ်နုတ်လေး တွေ ပါတဲ့ အပြာရောင်နုနုလေး။ ကိုကိုက ကြောင်ကြောင် ကျားကျား အဆင်တွေ ဝတ်လေ့ မရှိဘူးလေ။ တီရှပ်တွေ ဘာတွေနဲ့လည်း အပြင် ထွက်ခဲတယ်။  ကိုကို အကြိုက်ဆုံးက အရောင်ဖျော့ဖျော့ ရှပ်လက်ရှည် ပြောင်လေးတွေပေါ့။ ဘောင်းဘီကိုလည်း ဂျင်း အကျပ်တွေထက် စတိုင်ပန် ဒေါက်အတွန့်တွေ မပါ တဲ့ ပုံစံမျိုးပဲ ရွေးဝတ်တတ်တယ်။ ကျမကို တွေ့တွေ့ချင်း ဓါတ်လှေကားထဲ ဖျတ်ကနဲ ပြန်ဝင်ပြီး တံခါးကို ပိတ်လိုက်တယ်။ အပေါ်ဆုံးထပ် ခလုတ်ကို နှိပ်ချ လိုက်တော့ ကျမ အံ့သြသွားတာပေါ့။ ကိုကို ဘာလုပ်မလို့လဲ..။ အိမ်ပြန် အဝတ်လဲခိုင်းရအောင်ကလည်း ကျမနေတာ အပေါ်ဆုံးထပ်မှ မဟုတ်ဘဲ။ ကျမ  ကြောင်ကြည့်နေတုန်း ကိုကိုက ကျမကို နံရံဆီ ဆတ်ကနဲ တွန်းပြီး ကျမ နှုတ်ခမ်းတွေကို.. “အိုးး ကိုကို့..”

နံရံနဲ့ ကျောနဲ့ ဖိကပ်နေတဲ့ ကျမကို ကိုကို နမ်းတယ်။ ခပ်ကြမ်းကြမ်းစုပ်နမ်းနေတဲ့ ကိုကို့ နှုတ်ခမ်းတွေ ချိုလိုက်တာ ကိုကိုရယ်။ ကျမလက်ထဲက ရေဗူး ပြုတ် ကျသွားတယ်။ Lock & Lock ဗူးဆိုတော့ အဖုံးပွင့်ထွက်ပြီး ရေတွေလည်း ဖိတ်ကုန်တာပေါ့။ ရေဗူးထဲက ရေဖိတ်တာ ပြဿနာ မဟုတ်ပါဘူး။ တကယ့် ပြဿနာက ကျမ ပိပိလေးထဲက စိမ့်ထွက်လာတဲ့ ချစ်ဝတ်ရည်တွေ။ ကိုကိုပေါ့ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းရင်း ကျမ ရင်စိုင်တွေကို ဆုပ်နယ်နေတယ်။ သူ့ လက်ဝါး နွေး နွေးကြီးထဲမှာ ကျမ နို့အုံ အိအိဖောင်းဖောင်းလေး စိစိညက်ညက်များ ကျေကုန်တော့မလားပဲ။ ခုနေများ တစ်ယောက်ယောက်က ဓါတ်လှေကား လာဖွင့်ရင် ဒုက္ခ။ တထိတ်ထိတ် အတွေးနဲ့ပဲ အတက်ပြီးတော့ အဆင်း။ ရင်ခုန်စရာ အနမ်းတွေကြောင့် ဓါတ်လှေကားရပ်သွားမှာတောင် ကျမကြောက်မိတယ်။ တုန့်က နဲ ရပ်သွားတဲ့ ဓါတ်လှေကား တံခါး မပွင့်ခင် လူချင်း ခွာလိုက်ပြီး   “ဒီရေဗူးက ဘာလုပ်တာတုန်း..” ရေဗူးကို ကုန်းကောက်ရင်း ကျမကို မေးတယ်။

“ကိုကို့ကို ရေလောင်းမလို့ပေါ့..” ပြန်ဖြေတဲ့ ကျမ အသံ ပုံမှန်မဟုတ်ဘူး သိလား။  “ဟဟ အရူးမလေး.. မနေ့က ကိုကို ရေလောင်းခံချင်လို့ လာတာလေ.. စူ ပုပ်ကောက်ချိတ်နေတာ ဘယ်သူလဲ ပြော.. တခါတည်း လူကို စကားတောင်ပြောဖော်မရဘူး ကောက်တေးမလေး..” ပြောရင်းနဲ့ ကျမပါးကို လိမ်ဆွဲလိုက် တာ ပါးလေး ဆိုတာ ထူပူ သွားတာပဲ။ ကိုကို ဒီနေ့ ကျမကို တော်တော် နှိပ်စက်ချင်နေပုံရတယ်။ မုန်းတယ် လူဆိုးကြီး။  “ကိုကိုနော်.. နာတယ် လို့.. သူ့ အသား မဟုတ်တိုင်း တအားပဲ…”  “စိတ်ကောက်လို့ ဒဏ်ပေးတာလေ.. နောက်ခါ ကောက်ရဲကောက်ကြည့် ဒီ့ထက် နာမယ်..”   နာသွားတဲ့ ကျမ ပါးလေးကို  ဖွဖွ နမ်းရင်း ကိုကိုပြောလိုက်တာ။ နာစမ်းပါလေ့စေ ကိုကိုရာ.. ခုလို အနမ်းတွေနဲ့ ပြန်ချော့မယ် ဆိုလို့ကတော့ သွေးထွက်အောင် နာလည်း ကျမကတော့  ကျိတ်ခံမှာပဲ။ ဆိုးပစ်ဦးမယ်။ ကိုကို တကယ် လုပ်မလုပ် သိရအောင် ဆိုးချင်တိုင်း ဆိုးပြီး ကွေးနေအောင် ကောက်ပစ်ဦးမယ်။

(၅) အဲ့ဒီလိုနဲ့ ဓါတ်လှေကားထဲက ထွက်ပြီး ကိုကို စီစဉ်ထားတဲ့ ကားဆီသွားကြတယ်။ ကိုကို့လက်မောင်းကို ခိုပြီး လမ်းလျှောက်ရတာ ကျမ အကြိုက်ဆုံး ပေါ့။ ကိုကို့ မျက်နှာကို မော့ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်တဲ့စကားတွေ ဖောင်ဖောင်ကို ဖွဲ့နေရောပဲလေ။ တကယ်ပဲ ထူးဆန်းတယ် သိလား ကျမမှာ ကိုကို နဲ့တွေ့တိုင်း  ပြောစရာစကားတွေ ကုန်နိုင်တယ်ကို မရှိဘူး။ ကိုကိုကတော့ ကျမပြောသမျှ တဟားဟား သဘောတွေကျ၊ တခါတလေ အွန်း အွန်း နဲ့ ကျမစကား ဆက်ဘို့ ထောက်ပေး။ ကျမ ထင်ပါတယ် ကိုကိုလည်း ကျမကြောင့် ပျင်းရတယ်ကို ရှိမှာ မဟုတ်ဘူး။ ခုလည်း သူ့လက်မောင်းကို တွဲခိုရင်း လိုတာထက် ပို ပြီး ကျမ ဖက်ထားလိုက်တယ်။ စောစောက သူကျမကို ဒုက္ခပေးထားတယ်လေ။ကိုကို့ လက်မောင်းနဲ့ ကျမ ရင်သားတွေ ထိနေတယ် မဟုတ်လား။ စကားတ ပြောပြောနဲ့ သူ့လက်မောင်းကို ရင်သားတွေနဲ့ ပွတ်နေပစ်လိုက်တယ်။ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ပြီး ကျမကို ငုံ့ကြည့်တယ်။ သူ့အာရုံက ကျမပြောနေတဲ့  စကားနဲ့ တခြားစီ။ ကိုကို့ မျက်လုံးထဲက အရောင်တွေကို ကြည့်ပြီး ကိုကိုလေး အသက်ရှုကြပ်နေပြီမှန်း ကျမ သိတာပေါ့။ ကိုကို့ကို မော့ကြည့်ရင်းကျမ  မျက်ခုံးလေး ပင့်ပြီး လျှာတစ်လစ် လုပ်ပြလိုက်တယ်။ စိတ်ထဲကလည်း မှတ်ပြီလားကိုကိုလူဆိုးကြီး.. နောက်တစ်ခါ ငယ့်ကို နာအောင်လုပ်ရင် ကိုကိုလည်း  မလွယ်ဘူးမှတ်..။ ကျမကို ငုံ့ကြည့်နေတဲ့ ကိုကိုက “လူဆိုးမလေး.. နာမယ်..” တဲ့။ ခိခိ.. ကျမ စိတ်ထဲက စကားကို ကိုကို ကြားတယ်တွေ့လား။ ကိုကိုက ကျ မအတွက် အဲ့လို လူပါ။

စိတ်ကူးနဲ့ကြည်နူးနေတဲ့ကျမ ရပ်ထားတဲ့ ကိုကို့ ကားကို တွေ့တော့ “ဟမ်.. ကိုကို့ ဒီကားနဲ့ပဲ သွားမှာလား…” ကိုကို ယူလာတာ သူ့ကားလေ.. Prado..။ ဒါ လား သင်္ကြန်လည်ဘို့ကား။ ကျမက တခြားတစ်စီးစီး စီစဉ်လာမယ် ထင်တာပေါ့။ ကြည့်ဦး ကျမ ဘယ်လောက် ဒေါသထွက်သွားသလဲ ဆိုတာ။ ဖက်တွယ် ထားတဲ့ သူ့လက်မောင်းကို ဆောင့်ဆွဲဖြုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ လမ်းဆက်မလျှောက်ဘဲ ခြေစုံရပ်၊ ကိုကို့ကို ပေစောင်စောင် မော့ကြည့်လိုက်တာပေါ့။  ကျမ ဝတ်လာတဲ့ အကျီကို ဘာလို့ သွားပြန်မလဲခိုင်းပါလိမ့်လို့ တွေးမိနေတာ၊ လတ်စသတ်တော့ ဒါကြောင့်ကိုး။ မှန်အလုံပိတ်ကားနဲ့ ကော်ပတ်ရုပ်တစ်ရုပ် လို သင်္ကြန်လည်ရမယ့် ကျမအဖြစ်ကို တွေးကြည့်ကြပါဦး။ လူက ဒေါသထွက်လွန်းလို့ အငွေ့တွေ ထွက်လာမလားတောင် မှတ်ရတယ် တကယ်။ ကိုကို မ ကောင်းဘူး။ ဒါ ကျမ ဆန္ဒကို လိုက်လျောတာမှ မဟုတ်တာ။ ဒီပုံစံနဲ့ သင်္ကြန်လည်တာထက်တော့ ကိုယ့်ဘာသာ အိမ်မှာ အိပ်နေတာကမှ အိပ်ရေးဝဦးမယ်။  ခုကျတော့ သူများတွေ ပျော်နေတဲ့ ကြားထဲမှာ ကျမက မှန်လုံပိတ်ကားထဲကနေ ထိုင်ငေး.. စဉ်းစားရင်း ငိုချင်လာတယ်။

ရတယ်လေ.. ကိုကို ငယ့်ကို အဲ့လို ခံစားစေချင်တယ်ပေါ့.. ငယ်တောင်းမိတဲ့ အခွင့်ရေးလေးက ဘာများ ကြီးကျယ်ခန်းနားနေလို့ ကိုကို ခုလို လုပ်ရက်ရတာ လဲ.. ရတယ်.. ကြည့်လိုက်.. ငယ် စိတ်ထိခိုက်ရတဲ့ ပုံစံကို ကိုကို ထိုင်ကြည့်နေနိုင်ဘို့ပဲ လိုတာပါ..။ စိတ်ပိုင်းဖြတ်ပြီး ကျမ ကားပေါ် တက်ထိုင်လိုက်တယ်။  ပြီးတော့ အပြင်ကို ငေးနေလိုက်တယ်။ ကိုကို့ ဘက်ကို လုံးဝ လှည့်မကြည့်ဘူး။ ကျမ မျက်ရည်ဝဲနေမိပြီ.. ဒါပေမယ့် ခုချိန်မှာ ကျမ မငိုသေးဘူး၊ စိတ်ချ။ ခု လောက်နဲ့ လုံးဝ မငိုဘူး။ ကတ်ဆက် သီချင်း ငြိမ့်ငြိမ့်လေး ဖွင့်ပြီး ကိုကို ကားမောင်းထွက်လိုက်ပြီ။ ပါရမီလမ်းနဲ့ ပြည်လမ်းထောင့်မှာတင် လမ်းက စ ကြပ် နေပြီလေ။ သင်္ကြန်ရဲ့ပျော်စရာ မြင်ကွင်းတွေ ကျမ မြင်ရပြီပေါ့။ အငိုလွယ်တဲ့ကျမ မျက်ရည်ကို မထိန်းနိုင်တော့ပါဘူး။ ကိုကို့ ဘက်ကိုတော့ လုံးဝကို မ လှည့်တာ။ ပြည်လမ်းမပေါ်က မဏ္ဍပ် တစ်ခုနား ရောက်တော့ ကားတန်းကြီးဖြစ်နေပြီ။ အင်းယားလမ်းဘက် ဝင်တဲ့ ကားတွေတန်းစီလို့ပေါ့။

ကားရပ်လိုက်ပြီး ကိုကိုက “ဒီမနက် ဘာစားခဲ့လဲ ငယ်လေး..” ဒါက ကိုကိုမေးနေကျ စကားပါ။ ကျမတို့ တွေ့လို့ ချက်ချင်း မဟုတ်တောင် ခဏနေရင် ကိုကို  အမြဲမေးတတ်တယ်။ ကျမ ပြန်မပြောဘူး။ ပြောစရာလည်း မရှိဘူးလေ.. ဘာမှမှ မစားခဲ့ပဲ။ “ကြည့်ရတာ ဒီကလေးလေး ဘာမှ စားရသေးပုံမပေါ်ဘူး..  သင်္ကြန်လည်ရမယ် ဆိုလို့ အပျော်လွန်ပြီး ဘာမှ မစားဘဲ ထွက်လာတယ် ဟုတ်..” ပြောတတ်တယ် တော်တော်။ တော်တော် ပျော်စရာကောင်းတဲ့ သင်္ကြန် လည်နည်းကြီး ဆိုတော့။ “ကိုကို မုန့် ယူလာပေးတယ်.. နောက်မှာ ခြင်းတောင်း လှမ်းယူလိုက် ကလေးလေး..” ကျမနဲ့ အပြင်သွားတိုင်း ကျမအတွက်  စားစရာတစ်ခုခု ကိုကို အမြဲ စီစဉ်လာတတ်တာပါ။ အရင်ကတော့ ဒါမျိုးဆို ကျမ ရင်ထဲ အသည်းထဲထိ ကြည်နူးနေကျပေါ့။ ကိုကို မပြောရင်တောင် “ငယ် စားဘို့ ဘာပါလဲ ကိုကို…” လို့မေးပြီး ကိုကို့ကားပေါ် မွှေနေကျ။ ခုတော့ စိတ်က ငိုချင်တာပဲ သိတယ်။ “ဟေ့.. နောက်မှာ ခြင်းတောင်း ယူလိုက်လို့ ငယ် လေး.. အာ..ဟာ ငိုနေတာလား.. အယ် ငယ်ကလည်း ကွာ.. ဘာလို့ ငိုတာတုန်း ကလေးရယ်.. ပျော်ရမယ့် အချိန်ကို…” အော ဟုတ်တယ်.. တော်တော် ပျော် ရမယ့် အချိန် တော်တော် ပျော်ဘို့ ကောင်းတဲ့ ပုံစံ ဆိုတော့။ တကယ်ဆို ကျမ အာခါင်ခြစ်ပြီးတောင် အော်ငို ပစ်ချင်တာပါ။ ကိုကို့ကိုလည်း စိတ်ရှိလက်ရှိ  ထုရိုက် ကုတ်ဆွဲပစ်ချင်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကျမ မလုပ်ပါဘူး။

“ငယ့်.. ငိုပါနဲ့ ကလေးရယ်နော်.. ကိုကိုတို့တူတူ ရေပက် မဏ္ဍပ်တွေ လျှောက်ကြည့်ကြမယ်လေ.. နော်.. မပျော်ဘူးလား ကိုကိုနဲ့ သွားရတာ.. ဟင် ကလေး လေး..”   “ပျော်ပါတယ် ကိုကို.. တီဗွီထဲကဟာတွေ အပြင်မှာ တကယ်မြင်ရတာပဲ.. ပျော်ပါတယ်.. သင်္ကြန်မြင်ကွင်းကို သရီးဒီ တီဗွီနဲ့ ကြည့်ရသလိုပေါ့..  ဘယ်သူမှတောင် ငယ့်လို အခွင့်အရေးမျိုး ရဖူးမှာ မဟုတ်ဘူးပဲ.. ငယ်ပျော်ပါတယ်.. ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ကိုကို..”   မှတ်ထား။ ကျမ ကျွမ်းကျင်တဲ့  ဘာသာရပ်တွေထဲမှာ အဲ့လို စကားနာထိုးတာလည်း ပါတယ်လေ။ “ငယ် ရယ်…” ကိုကို စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားပြီ။ ကျမ သိတာပေါ့။ “ငယ့်.. ကိုကို့ကို ကြည့် ဦးကွာ ကလေး..” ကျမ မျက်နှာလေးကို ဆွဲလှည့်တယ်။ အမှန်တော့ ကိုကို့ လက်ကို ခါထုတ်ပစ်ချင်ပေမယ့် ကျမ မလုပ်ပါဘူး။ ခုမှတော့ ကျမ  ကန့်လန့်တိုက်နေလည်း ဘာထူးတော့မှာလဲနော်။ ကိုကိုက ဒီလောက်ပဲ ပေးရင် ဒီလောက်နဲ့ပဲ ကျမ ကျေနပ်ရမှာပေါ့။ ကျမ ကိုကို့ဘက် လှည့်ကြည့်လိုက် တယ်။ “မငိုပါနဲ့ ကလေးရယ်.. နော်..” ပြောရင်း ကျမ ပါးပေါ်က မျက်ရည်တွေ ကိုကို သုတ်ပေးတယ်။ အရင်ကဆို ကျမ အကျင့်က ချော့လေ ငိုလေပါ။ ခု တော့ ကျမ တကယ်ပဲ နောက်ထပ်ထွက်လာမယ့် မျက်ရည်တွေ မြိုချလိုက်တယ်။ ပါးပေါ်ကိုလည်း လက်ခုံနဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပွတ်သုတ်လိုက်တယ်။ ပြီး တော့ ကိုကို့ကို ပြုံးပြလိုက်တယ်။ မျက်ရည်ကြားကနေလည်း ကျမ ကောင်းကောင်း ပြုံးတတ်ပါတယ်။

အင်းယားလမ်းထဲဝင်မယ်ကြံတော့ ကားက လုံးဝ ရှေ့တိုးဘို့ ခက်သွားပြီ။ သူများတွေ ပျော်နေလိုက်ကြတာလေ။ တစ်ချို့ စုံတွဲတွေ ကားပေါ်မှာ ပူးလို့ ကပ် လို့။ ကျမ အကြည့်တွေက ကိုကို့ ဘက်အခြမ်းက ကားတစ်စီးစီ ရောက်သွားတယ်။ ကားပေါ်မှာ စုံတွဲတစ်တွဲ။ ကောင်မလေးက သူ့ချစ်သူ ရင်ခွင်ထဲမှာပေါ့။  နောက်က ဝိုင်းထိုးနေတဲ့ ရေပိုက်တွေကို သူ့ချစ်သူက ကျောနဲ့ ခံပေးထားတယ်။ ကောင်မလေးက ကောင်လေး ရင်ခွင်ထဲမှာ ပုပုကွေးကွေးလေး။ အဲ့အတွဲကို  ကျမ ငေးနေမိတယ်။ ကျမလည်း အဲ့လို ကိုကို့ ရင်ခွင်ထဲ.. တော်ပြီ ကျမ ဆက်မစဉ်းစားတော့ဘူး။ ဒူးလေးကွေးပြီး ခြေထောက် တင်ထိုင်လိုက်တယ်။  ကားတံခါးဘောင်ကို မှီပြီး ရှေ့က မြင်ကွင်းတွေကို ငေးကြည့်နေလိုက်တယ်။ သူများတွေ သင်္ကြန်ရေ စိုနေတဲ့ အချိန်၊ ကျမ ပါးက မျက်ရည်တွေ စိုလို့ရယ်။  ကိုကိုက ကျမခေါင်းကို လက်လေးနဲ့ လာသပ်တယ်။ ကျမ သူ့ကို ပြန်မကြည့်ဘဲ ရှေ့ကိုပဲ ငေးနေလိုက်တယ်။ တမင်စိတ်ကောက်ပြတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ကျမ  တကယ် ဝမ်းနည်းသွားတာ။

“ဟလို.. ကိုလင်းလား.. အွန်းး.. ညီရေ.. ကိုယ် ရန်နိုင်ပါ.. မင်းတို့ သည်နေ့ လည်ဖြစ်ကြသေးလား..” ကိုလင်း ဆိုတာ ကျမ သူငယ်ချင်းတွေထဲကတစ် ယောက်ပေါ့။ ကိုကို ဘာလုပ်ဖို့ ကိုလင်းဆီ ဖုန်းဆက်ပါလိမ့်။ ကျမ မသိမသာ နားစွင့်လိုက်တယ်။ “အေးကွာ သည်မှာ မင်းတို့ သူငယ်ချင်း အကို့ကို  စိတ်ကောက်နေတာ.. ချော့မရ ပြုမရ.. ” ဖြစ်မှ ဖြစ်ရလေ။ သူ့ လုပ်ပုံဖြင့် မဟုတ်ဘဲနဲ့ ကျမ စိတ်ကောက်တာကပဲ မှားရသေးလားနော်။ ကိုကို ဘယ်တုန်းက များ အတင်းပြောတတ်သွားတာပါလိမ့်။ ကျမ မျက်စောင်း ထိုးပစ်လိုက်တယ်။  “အွန်းးး.. ဒါဆို ညီတို့ အင်းယားလမ်းထဲ ဝင်ရင် ဖုန်းတစ်ချက် ပြန်ခေါ်ပေးမ လား..”  “…..”  “ရတယ်.. စိမ်းစိုထဲ ထိုးထားလိုက်မယ်.. ညနေကျမှ ပြန်ဝင်ယူရုံပေါ့ကွာ..”   “…..”    “အိုကေ.. ကျေးဇူးကွာ.. ဒါဆို အကို စောင့်နေပြီနော်..”   “……”    “အေး အေး.. ”   ကျမ စိတ်ထဲ အရမ်း ကျေနပ်သွားတယ်။ ကိုကိုက ကိုလင်းတို့ကားကို လှမ်းခေါ်နေတာပဲ။ သူတို့ အဖွဲ့နဲ့တူတူ လည်ရမယ်ဆို ရှယ် ပေါ့။ အစကတည်းက တူတူ လိုက်ခွင့်ရရင်တောင် သည်လောက် ပျော်မယ် မထင်ဘူး။ ခုကျ ကျမစိတ်ကောက်လို့ ကိုကို ချော့တာ။ ဝိုးးး သူငယ်ချင်းတွေ ကြားမှာ ဂုဏ်ယူစရာပဲမဟုတ်လားနော်။ သူတို့ရှေ့မှာ ကိုကို ကျမကို ဘယ်လောက် ချစ်လည်း ပြခွင့်ရသွားပြီ။ ပြုံးချင်ချင်ဖြစ်သွားတဲ့ ကျမ ပါးလေးကို  ကိုကို ဖွဖွလေး လှမ်းကိုင်တယ်။ ကျမ ခေါင်းလေးကို တစ်ချက် ပုတ်ပြီး “ကျေနပ်နော် ကလေးလေး.. မျက်နှာလေး ညှိုးမနေနဲ့တော့..” တဲ့။ အင်းယား ဘက်  ကွေ့ချ၊ ကားကို နေရာတကျ ရပ်ပြီး ကိုကို အရင်ဆုံး လုပ်တာက နောက်ခန်းက စားစရာခြင်းတောင်းကို လှမ်းယူလိုက်တာပဲ။ ပြီးတော့ ဗူးလေးနဲ့ ထည့်လာ တဲ့ ပေါင်မုန့်ကြော်တွေရယ် ကော်ဖီဓါတ်ဗူးရယ် ထုတ်တယ်။ တစ်ယောက်တည်း နေရတဲ့ကိုကိုက ဖြစ်သလိုစားတတ်တာ အကျင့်ပါနေပေမယ့် ကျမကြိုက် တဲ့ ပေါင်မုန့်ကြော်နည်း တစ်ခုကိုတော့ မေမေ့ဆီက ကောင်းကောင်း သင်ထားတာလေ။ ကျမစားခဲ့သမျှ ကိုကို့ လက်ရာတွေထဲမှာ သည်မနက်က အရသာ  အရှိဆုံးပဲ။

(၆) “ပိုးစုတ်မ.. ဘိုးတော်ကို ဘယ်လိုများ ကပ်ချွဲလိုက်လဲ.. ကျုပ်တို့ဖြင့် နားရှိလို့သာကြားရတယ်နော်..”   “ခိခိ.. ကျုပ် လိုချင်တာကို ဘယ်တုန်းကမှ နှစ်ခါ  မပြောဘူး ရွှေစု.. တော်တို့ ခု သိပြီမဟုတ်လား..”   “ဟဟ.. နေမကုန်သေးဘူး ပိုးပုလဲဥ.. လေတွေ နဲနဲလျှော့..”    “အစုတ်ပလုတ်မ.. မနာလိုဖြစ်နေတယ်..”   “မဖြစ်ပေါင်.. ပြိုင်မလား.. တော်နဲ့ကျုပ်.. ဘယ်သူက ပို ပိုင်လဲ..”  “လုပ်လိုက်လေ.. ရှုံးတဲ့လူ တစ်ပါတ်တိတိ မနက်စာ တာဝန်ယူကြေး..”    “အိုကေ.. စိန် လိုက်..”  အမှန်တော့ ကျမ စု ကို မခံချင်လို့သာ ပြောမိတာ။ မလွယ်မှန်းတော့ သိသားပဲ။ အဲ့ဒီလိုနဲ့ ကိုကိုနဲ့ကျမ သူငယ်ချင်းတွေရဲ့ ရေပက်ခံကားပေါ်  ရောက်လာခဲ့တယ်။ ကျမနဲ့ပတ်သက်ရင် အသေးစိတ် ဂရုစိုက်တတ်လွန်းတဲ့ ကိုကို၊ ဒီတစ်ခါတော့ ဗျာများသွားတယ်လေ။ ဘာလို့ဆို ကျမ ဝတ်လာတဲ့ အ ကျီက ခုမှ ပြဿနာ စ ပြီကိုး။ သူ့အစီစဉ်ထဲမှာ ရေစိုစရာ ကိစ္စ မပါတော့ တဘက်တွေဘာတွေ ယူမလာဘူးလေ။ ခုမှ အိမ်ပြန် အဝတ်လဲခိုင်းရအောင်က လည်း သူများကားနဲ့ သွားတာဆိုတော့ သိတဲ့အတိုင်းပေါ့။ သက်ပြင်း တချချနဲ့ ကျမ ခါးလေးကို တင်းနေအောင် ဖက်ထားတယ်။ မျက်နှာကတော့ သိပ်ကြီး  သာယာလှတယ် မဟုတ်ဘူးပေါ့။ နောက်တစ်ခု ကိုကိုလေး သနားဘို့ကောင်းတာက ကျမ သူငယ်ချင်းတွေ ကြားမှာ သူ အနေရခက်ရှာပါတယ်။ သူငယ်ချင်း တွေကလည်း သူ့ကို အရင်ကတည်းက နဲနဲ ရှိန်တယ်။ ကိုကိုက ကိန်းကြီးခန်းကြီး မနိုင်ပေမယ့် အေးအေးဆေးဆေး နေတတ်တဲ့ စရိုက်ရှိတယ်လေ။ အလွယ် ဆုံးပြောရရင် သင်္ကြန်ရေပက်ခံကားနဲ့ လုံးဝ မလိုက်ဖက်တဲ့ ပုံစံမျိုးပါ။

ဒီလိုနဲ့ရေစိုစို လူအုပ်ကြီးကြားထဲ ကျမတို့ကား ရောက်သွားတယ်ဆိုပါတော့နော်။ မဏ္ဍပ် စင်မြင့်တွေပေါ်မှာ ဆိုနေကနေကြတာတွေ၊ စီးချက်နဲ့ အညီ  ယိမ်းထိုးနေတဲ့ ရေပိုက်တွေ။ ကားပေါ်မှာ ခုန်ပေါက်အော်ဟစ်နေတဲ့ ရေပက်ခံ အဖွဲ့တွေ။ သူတို့အားလုံး စိတ်လွတ်လက်လွတ်နဲ့ ပျော်နေကြတာပဲ။ ကိုကို့  မျက်နှာကို ကျမ မော့ကြည့်တော့ ကျမကို ပြုံးပြုံးလေး ကြည့်နေတဲ့ကိုကို။ ခဏနေရင် ကျမတို့ကား ရေပိုက်တွေအောက် ရောက်တော့မယ်။ ရင်တွေ ခုန် လိုက်တာ။ ကျမ အရမ်းပျော်တာပဲ။ သူများတွေလို အော်ဟစ် ခုန်ပေါက် ပစ်လိုက်ချင်တယ်။ ဒါပေမယ့် အဲ့လောက် မရဲသေးပါဘူး။ ကျမအတွက်က သင်္ကြန် လည်တယ်ဆိုတာ ခုမှ ပထမဆုံးလေ။  မြင်မြင်သမျှကို ပါးစပ်လေး အဟောင်းသားနဲ့ လိုက်ကြည့်ပြီး သဘောတွေ ကျနေတဲ့ ကျမကို ကိုကိုက “လာ.. ငယ် လေး..” ဆိုပြီး သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်တယ်။ ကိုကိုက အမိုးဖွင့်ထားတဲ့ ကားရဲ့ ခေါင်မိုးကိုင်းပေါ် ထိုင်နေတာလေ။ ကျမက ကိုကို့ ဒူးနှစ်ချောင်းကြား မတ် တပ်ကလေးရပ်ပြီး ကိုကို့ရင်ခွင်ကို ကျောကပ်လျက်ပေါ့။ မျက်နှာလေး မော့ပြီး လှည့်ကြည့်ရင်း ကိုကို့ကို ပြုံးပြလိုက်တယ်။ ကျမကို ပြုံးပြီး ကြည့်နေတဲ့  ကိုကို့ မျက်လုံးတွေက “ကလေးလေး.. ပျော်နေတယ် မဟုတ်လား..”လို့ မေးနေသလိုပဲ။ ကိုကိုက ခါးလေး ကိုင်းပြီး ကျမ ခေါင်းပေါ် မေးထောက်ထား တယ်။ တချက်တချက် သူ့ပါးနဲ့ ကျမနားရွက်လေးကို ပွတ်ပွတ်ပြီး.. ကြည့်ရတာ သင်္ကြန်ရဲ့ အငွေ့အသက်က အိနြေ္ဒကြီးလွန်းတဲ့ ကိုကို့ စိတ်ကိုလည်း နုပျို သွားစေတယ် ထင်ပါရဲ့။

ဒီလိုနဲ့ ရေတွေအောက် ရောက်ပြီ။ ကျမ လိုချင်တဲ့ အနေအထားက တီဗွီထဲသာကြည့်လို့ကောင်းပေမယ့် လက်တွေ့မှာ မလွယ်မှန်း သိလိုက်ရတယ်။ ဝိုင်းပြုံ စုထိုးလာတဲ့ ရေပိုက်တွေက နဲမှ မနဲပဲ။ သူငယ်ချင်း အတွဲတွေက သင်္ကြန်လည်နေကျ လူတွေပီပီ တဘက်ကြီးတွေ ကိုယ်စီခြုံပြီး ပျော်ကြမြူးကြ ခုန်ပေါက်  ကြပေါ့။ သင်္ကြန်ဆိုတာ ဘာမှန်းမသိတဲ့ ကျမအတွက် ရေမွန်းတဲ့ ဒဏ်က တော်တော်ကြီးကို ဆိုးတာပါ။ ကိုကိုက ကျမကို ဖက်ထားပြီး ကာပေးထားပေမယ့်  အကာအကွယ် တဘက်ဘာညာ မပါလို့ပဲလားတော့ မသိဘူး၊ ရေပိုက်တွေအကုန် ကျမတို့ အတွဲပေါ် ရောက်နေသလားပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျမ အရမ်းပျော် တယ်။ ကိုကို့ရင်ခွင်က တစ်ခါမှ ခုလောက် မနွေးသလိုပဲ။ ရေတွေ တလဟောနဲ့ ဆူညံခုန်ပေါက်နေတဲ့ လူတွေ၊ ဝုန်းဒိုင်းကျဲနေအောင် လှုပ်ခါနေတဲ့  သင်္ကြန်ရေပက်ခံကား၊ ကိုကိုက ကျမကို သူ့နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆွဲလှည့်ပြီး တင်းနေအောင် ဖက်ထားတယ်။ ကျမ မျက်နှာက ကိုကို့ ရင်ဘတ်နဲ့ တည့်တည့်  ဖြစ်သွားတယ်လေ။ လက်တစ်ဘက်က ကျောကိုပွေ့ထားပြီး ကျန်တဲ့လက်တစ်ဘက်က ကျမနားရွက်တွေကို အုပ်ပေးထားတယ်။ ကျမကတော့ ကလေးပုစိ လေးတွေလို ကိုကို့ အကျီရင်ဘတ်ကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး တအား ကုပ်တွယ်ထားတာပေါ့။ အဲဒီအချိန် ကျမစိတ်ထဲမှာလေ.. ရန်သူတွေဝိုင်းနေတဲ့ တိုက်ပွဲကြားထဲ  သူရဲကောင်းကြီးတစ်ယောက်ရဲ့ ရင်ခွင်ထဲ ဝင်ပုန်းနေရတဲ့ မင်းသမီးလေးလိုမျိုး။

(၇) တကယ်တမ်း လူအုပ်ကြီးတွေ ရေပန်းတွေ အများကြီး ကြားထဲရောက်သွားတော့ ကျမ တော်တော် နေရခက်လာတာ။ ဒါပေမယ့် အရမ်းပျော်တာပဲ။  ကားပေါ်ပါလာတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေအားလုံး မဏ္ဍပ်က ဖွင့်နေတဲ့ သီချင်းသံတွေအတိုင်း ခုန်ပေါက် ကနေ ကြတယ်။ ကားတစ်စီးလုံးလည်း သိမ့်သိမ့် တုန်နေ ရော။ ကိုကို့ ရင်ခွင်ထဲက ကျမလည်း သိမ့်သိမ့် တုန်နေအောင် ချမ်းလာပြီပေါ့။ ရေတွေနဲ့ မွန်းကျပ်နေတဲ့ကြားက ကိုကို့ မျက်နှာကို ကျမ မော့ကြည့်မိတယ်။  ပြန်ပြုံးပြတဲ့ အပြုံးက သိပ်ကြီး သက်တောင့်သက်သာ မရှိလှပေမယ့် ကိုကို စိတ်ညစ်နေတယ်လို့တော့ ကျမ မတွေးမိပါဘူး။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ ရုတ်တရက်ကြီး  ကျမ တင်ပါးကို တစ်ယောက်ယောက်က လက်နဲ့ ညှစ်လိုက်သလို ခံစားမိလိုက်တယ်။ သေချာတာက ကိုကို့ လက် မဟုတ်ဘူး။ ဘာလို့ဆို ကိုကို့လက် တွေက ကျမ ကျောပေါ်မှာ တစ်ဘက်၊ ခေါင်းကို အုပ်ကိုင်ပေးထားတာက တစ်ဘက်လေ။

ကျမ အလန့်တကြားဖြစ်သွားပေမယ့် လူတွေ ကြပ်ညပ်နေလို့ မတော်တဆ ထိမိတယ်ပဲ ထင်လိုက်မိတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျမ အထင်မှားနေပြီမှန်း ခဏနေ တော့ သိလိုက်ရတယ်လေ။ အဲ့လက်က ကျမ တင်သားတွေကို ခပ်ဖွဖွ လာပွတ်နေပြန်ရော။ ကျမလည်း နေရာ နဲနဲ ရွှေ့ကြည့်ရတာပေါ့။ ရေတွေက အရမ်း  များလာနေပြီ။ ကိုကိုကလည်း ကျမကို အတင်းဖက်ထားပေးနေတော့ လူက ချုပ်ထားသလို ဖြစ်ပြီး ဘယ်လိုမှ ရွှေ့မရဘူးရယ်။ ကိုကို့ကို ပြောလိုက်ရမလား   စဉ်းစားမိပေမယ့် စိတ်တိုပြီး ပြဿနာ တစ်ခုခုဖြစ်မှာလည်း ကြောက်တယ်လေ။ အဲ့အချိန်မှာ ရုတ်တရက်ကြီး ကိုကိုက ကျမကို ငုံ့ နမ်းတယ်။ ရေ တွေကြောင့် ခိုက်ခိုက်တုန်နေတဲ့ ကျမ နှုတ်ခမ်းလေး ဖျတ်ကနဲ နွေးသွားတာပေါ့။ ကိုကို့ အနမ်းက ခဏလေးပါ။ ဒါပေမယ့် အဲ့ခဏလေးကြောင့် ကျမ စိတ် ထဲမှာ တစ်ခုခုကို လိုချင်လာတယ်။ ပိုဆိုးတာကလေ.. ကျမ တင်ပါးပေါ်က လက်ပိုင်ရှင် တော်တော်လေး လွန်လာတယ်ပြောရမယ်။ ရေတွေ လူတွေကြား ထဲ ကျမ ဘယ်လိုမှ မရှောင်နိုင်မှန်း သိလို့များ အခွင့်အရေး ယူသလားပဲ။ သူ့လက်တွေက ကျမ တင်ပါးနှစ်ခုကြားက အက်ကွဲကြောင်းထဲ ရဲရဲတင်းတင်းကို  တိုးဝင်လာနေတာ။ ကျမ ကိုကို့ကို တင်းကျပ်နေအောင် ဖက်ထားမိတယ်။ လူက ထူပူလာတယ်။ ဘာလုပ်လို့ လုပ်ရမှန်းလည်း မသိဘူး။ ကျမ တင်သားတွေ ကို တခြားတစ်ယောက် စိတ်ရှိလက်ရှိ အရသာခံဘို့ သူကိုယ်တိုင် ချုပ်ထားပေးသလိုဖြစ်နေတာ ကိုကိုများ သိရင် မိုး မီးလောင် မလားပဲ။

အဲ့အချိန်မှာ ကားက နဲနဲချင်း ရှေ့တိုးလို့ရလာလို့ ကျမအတွက် တော်သေးသွားတယ် ပြောရမယ်။ ရေတွေ နဲနဲ လွတ်လာလို့ ကိုကို့ကို မော့ ကြည့်တော့ ကျမ  မျက်နှာပေါ်က ရေတွေ သပ်ချပေးရင်း “ပျော်လား ကလေးလေး..” လို့ ပြုံးပြီးမေးတယ်။ ကျမလည်း ကိုကို ဘာမှ မရိပ်မိမှန်းသိတော့ မပြောဘဲ နေလိုက် တော့တယ်ပေါ့နော်။ ဘယ်သူ လုပ်လို့ လုပ်မှန်း မသိဘဲ ကျမ ပြောလိုက်မိကာမှ ကိုကို စိတ်ဆိုးပြီး ရထားတဲ့ အခွင့်ရေးလေး ဆုံးသွားမှာ ကြောက်လို့ပါ။ အဲ့ ဒါနဲ့ပဲ ဇက်ကလေး ပုပြီး “ဟုတ်.. အရမ်းပျော်ပါတယ် ကိုကို..” ပေါ့။ မဏ္ဍပ်တွေနဲ့ နဲနဲ လှမ်းတဲ့နား ရောက်သွားတော့ လူချင်း ခွာလိုက်ပြီး ကိုကိုလည်း ကား  အမိုးကိုင်းပေါ်က ဆင်းလိုက်တယ်။ အဲ့မှာ ပြဿနာ နဲနဲ စ လာတာက ကျမ ဂါဝန်လေ။ ရေတွေ ရွှဲနစ်ပြီး တင်သားနဲ့ ပေါင်တွေက အမို့အမောက် အလုံး အတစ်နဲ့၊ စောစောက ပြောခဲ့သလို ကျမ ကိုယ်လုံးကလည်း ပစ္စည်းမဲ့ မဟုတ်လေတော့..။ ကျမကို ကြည့်ပြီး ကိုကို နဲနဲ စိတ်အိုက် သွားပုံပဲ။  သူ ဝတ်ထားတဲ့  ရှပ်အကျီကို ချွတ်ပြီး ကျမ ခါးမှာ ချည်ပေးပါလေရော။ ကျမ အတွက် လုံခြုံမှု ရှိမရှိ မသိပေမယ့် မြင်လိုက်ရတဲ့ ရေစိုကပ် စွပ်ကျယ်လေးနဲ့ ကိုကို့ ဘော် ဒီ တောင့်တောင့်က ကျမ ရင်ထဲကို သိမ့်ကနဲပဲ။ ရှားရှားပါးပါး တစ်ကြိမ်ပဲ ချစ်တင်းနှောခဲ့ဖူးတဲ့ မိုးညနေခင်းလေးကို ပြန်တမ်းတမိသွားတယ်။ အဲ့ဒီတုန်းက  အိမ်ပြန်ချိန် လွန်နေလို့ စိုးရိမ်စိတ်ရယ်.. ဘာကိုမှန်း မသိ ကြောက်တဲ့စိတ်ရယ်.. လူက ထူပူနေတော့ အချစ်ရဲ့ အရသာကို ကျမ တစ်ဝကြီး မခံစားခဲ့မိဘူး။ ဒါ ပေမယ့် အဲ့တုန်းက ရခဲ့တဲ့ သာယာမှုလေးက ကျမ အတွက် တစ်သက် မမေ့စရာပါ။ ကိုကို့ စိတ်ထဲတော့ ဘယ်လိုနေမယ် မသိဘူးပေါ့နော်။ ကျမ ဝန်ခံပါ တယ်။ တခါတခါ အဲ့နေ့က ခံစားမှုမျိုး အရမ်းလိုချင်မိတယ်။ အထူးသဖြင့် ကျမရဲ့ ရာသီစက်ဝန်း ပြီးကာစ ရက်တစ်ချို့မှာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ကျမက အဲ့  အပိုင်းမှာ လုံးဝ မပွင့်လင်းခဲ့ဘူး။ ကျမ လိုချင်နေတာကို ကိုကိုသိအောင် အရိပ်ပြတဲ့ အမူအရာမျိုးတောင် ကျမ မလုပ်ခဲ့ဘူးလေ။ ကိုကိုပေးခဲ့ဖူးတဲ့ ခံစားမှု ကို ကျမတစ်ယောက်တည်း ဖြေသိမ့်ယူခဲ့တဲ့ ညတွေ အများကြီးပါ။ ဒါပေမယ့် ကျမ အဲ့လို လုပ်မိတိုင်း သာယာမှု သေးသေးလေး ရခဲ့ပေမယ့် ပြီးသွားရင်  အပြစ်တစ်ခု ကျူးလွန်မိသလို ခံစားရတာချည့်ပဲ။

အဲ့လိုနဲ့ ကားက နောက်ထပ် ရေပက်မဏ္ဍပ်တစ်ခု ရှိတဲ့နား ရောက်သွားပြန်တယ်။ အစောတုန်းကလိုပဲ ကျမက ကိုကို့ ရင်ခွင်ထဲမှာပေါ့။ ရေတွေ လူတွေ   ခုန်ပေါက်နေတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေ အခြေအနေက ရှုပ်ထွေး သွားပြန်တယ်။ အဲ့ဒီတုန်း အောက်ကနေ ကျမ ခါးမှာ ချည်ထားတဲ့ ရှပ်အကျီကို ဆောင့်ဆွဲချလိုက် တာ ကျမ အရမ်း လန့်သွားသလို ကိုကိုလည်း ဒေါသထွက်ပြီး တောက်ခေါက်လိုက်တာ အကျယ်ကြီးပဲ။ အကျယ်ကြီး ဆိုတာက ကျမ နားထဲမှာကို ပြောတာ ပါ။ ဘေးလူတွေကတော့ ဘယ်သိမလဲနော်။ ပတ်ဝန်းကျင်က တအားကြီး ဆူညံနေတာကိုး။ ဒီလိုနဲ့ ရေတွေကြားမှာ ကိုကို့ အကျီ ဘယ်ရောက်သွားမှန်း မသိ တော့ဘူး။ ကျမရဲ့ ခါးအောက်ပိုင်းလည်း အကာအကွယ် မဲ့သွားပြန်တယ် ဆိုပါတော့။ ကိုကိုလည်း မျက်နှာ ရှစ်ခေါက်ချိုးနေပြီ။ ကျမ ကိုကို့ကို မော့မကြည့် ရဲတော့ဘူး။ ဒါပေမယ့် ဒါက ကျမအမှား လုံးလုံးတော့ မဟုတ်ဘူးလေ နော်။ ကိုကိုသာ သူ့ကားအစား တခြားတစီးစီး ယူလာရင် ခုလိုတွေ ဘယ်ဖြစ်မလဲ။  ကျမက ဂါဝန်နဲ့ ရေပက်ခံထွက်လာတယ်ဆိုတာ ကိုကို့ကို စ ချင်လို့ သက်သက်ပဲဟာကို။

အချိန်ကလည်း နေ့ခင်းကြောဘက် ရောက်လာပြီ ဆိုတော့ ကျမတို့ ကန်တော်ကြီး ထောင့် တစ်နေရာမှာ ကားရပ်ပြီး ခဏ နားကြတယ်။ အဲ့မှာ ဒီဇာတ်လမ်း  ဖြစ်လာဘို့ ပြဿနာ စတော့တာပါပဲ။ သူငယ်ချင်းတွေက ဘီယာတွေ ယူလာတယ်လေ။ ကျမလည်း ဗိုက်ဆာသလိုလို ရေဆာသလိုလို ဖြစ်နေပြီ။ ကျမ အတွက် ကိုကို လုပ်လာပေးတဲ့ စားစရာတွေက ဟိုဘက်ကားပေါ် ကျန်ခဲ့တာကြီး။ ကိုကိုက ခပ်လှမ်းလှမ်းက ဗန်းနဲ့ ရောင်းနေတဲ့ ဈေးသည်ဆီမှာ ရေ နဲ့  စားစရာ တစ်ခုခု ဝယ်မယ် ဆိုပြီး ထွက်သွားတယ်။ အဲ့မှာ ကျမ သူငယ်ချင်း စုစု က “ပိုးဥ.. တော်နဲ့ ကျုပ် အလောင်းအစား ခုမှ စ မှာနော်..” တဲ့။ ကိုကို စိတ်ခု နေပါတယ် ဆိုမှ သူက တမှောင့်လေ။ ကျမလည်း မနက်စာလေး တစ်ပတ်လောက် ကျွေးရမှာထက် ရှုံးတယ် ဆိုတာကို လိုကို မလိုချင်တာ။ အဲ့ဒါနဲ့ပဲ.. “စိန်  လိုက် ရွှေစု.. ခုကနေ ညနေ လူစု ခွဲချိန်ထိ..” လို့ ပြောပစ်လိုက်တယ်။ အဲ့မှာ မိစု ကျမကို ပညာပြပါလေရော။

“မောင့်.. စု လည်း သောက်မယ်.. ရမလား..” သူ့ရည်းစားကလည်း လက်ထဲက ဘီယာဗူး ချက်ချင်းကို ဖောက်ပေးတာ။ ကျမ နဲနဲတော့ ဖြုန်သွားတယ်။  ကိုကို လုံးဝ ခွင့်ပြုမှာ မဟုတ်ဘူးလေ။ ဒါပေမယ့် ကျမ ဘယ်လောက် သူများကို အနိုင်လိုချင်လဲ သိလား။ “ငါ့လည်း တစ်ဗူးပေး ကိုလင်း.. ပိုးဥတို့ ပိုင်တဲ့ နေရာမှာ ခွင့်ပြုချက် တောင်းမနေဘူးကွဲ့…” အမှန်တော့ ကိုကို့ဆီ ခွင့်တောင်းလို့ ရမှာမှ မဟုတ်မှန်း သိလို့ပါ။ သူ ပြန်မလာခင် ကုန်အောင်မော့လိုက် ပြီးတာ ပဲလေ နော့။ ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ် ဟုတ်သွားတဲ့ ကျမ၊ တစ်ခါမှ မြည်းတောင် မကြည့်ဘူးတဲ့ ဘီယာကို အသက်အောင့်ပြီး အားရပါးရ မော့လိုက်ပါလေရော။  “အီးး.. ခွီး.. ဖလူးး.. ဖူးး… အမလေး ဆိုးလိုက်တဲ့ အရသာဟယ်.. ဝေါ့..” ချဉ်စုပ်စုပ်နဲ့ အနံ့ စူးစူးက ပါးစောင်ထဲမှာ အပူလောင်သလိုပဲရယ်။ ဘာကိုများ  ကြိုက်ကြပါလိမ့် လို့ တွေးရင်း ပါးစောင်နဲ့ အပြည့် ငုံထားသမျှ အိုးနင်းခွက်နင်း ထွက်ကျ ကုန်တာ အကျီတစ်ထည်လုံး နံစော်သွားပါလေရော။

“ပိုး ပု လဲ ဥ…” ကျောထဲ စိမ့်သွားတဲ့ အသိစိတ်နဲ့ လှည့်ကြည့်မိတော့ နောက်မှာ ခါးထောက်လျက် ရပ်နေတဲ့ ကိုကို။ ကျမ နံမည် အပြည့်အစုံက ပိုးပုလဲဥ ပါ။  ဒါပေမယ့် အားလုံးက ကျမကို ပိုးဥ လို့ပဲ ခေါ်ကြတယ်။ အထူးသဖြင့် ကိုကိုပေါ့။ ကျမကို ငယ် လို့ ကြင်ကြင်နာနာ ခေါ်တတ်တဲ့ကိုကို။ တော်ရုံ ပြောမရလို့  စိတ်ခုလာရင်တောင် ဒေါ်ပိုးဥ လို့ပဲ ခေါ်တတ်တာ။ ခုလို ကျမ နံမည် အပြည့်အစုံကို ကိုကို ခေါ်လိုက်တာ ကျမ ဘဝမှာ ဒါ ပထမဆုံးပဲ။ အဲ မှားလို့.. ဒုတိယ လို့ပြောရမှာ။ ပထမဆုံး ခေါ်ဖြစ်တာက ကျမတို့ စတွေ့တဲ့ ဧည့်ခံပွဲတစ်ခုမှာ။ သူငယ်ချင်းက မိတ်ဆက်ပေးလို့ လေ။ ကျမ နံမည် “ပိုးပုလဲဥ..” ဆိုတော့  ကိုကို နှစ်နှစ် ခြိုက်ခြိုက် ပြုံးတယ်။ “ပိုးပုလဲဥ တဲ့လား.. နံမည်လေးနဲ့ လူနဲ့ အရမ်းလိုက်တယ်.. နောက်ပြီး နှစ်ယောက် မရှိနိုင်တဲ့ နံမည်လေးပဲ…” လို့ ပြော ပြီး ကျမ နံမည်ကို ထပ်တလဲလဲ ရွတ်တယ်လေ။ ပြီးတော့ ကိုကို့ အကြည့် ချိုချိုတွေပေါ့။ ခုတော့ ဒေါနဲ့ မောနဲ့ အော်လိုက်တာများ ကျမ ရင်ထဲ ဒိန်း ကနဲပဲ။

(၈) ကိုကို စိတ်တိုပြီမှန်း သိလိုက်ပေမယ့် ကျမ လက်ထဲက ဘီယာဗူးကိုတော့ ဆက်ကိုင်ထားမိတုန်းပဲ။ အဲ့အချိန် စု က အနားကနေ ထ ထွက်သွားတယ်..  ခြေလှမ်း ၂ လှမ်း ၃ လှမ်းလောက် ရောက်ပြီးမှ ကိုယ်ကို တစ်ပါတ်လှည့်ပြီး ကျမကို လျှာ ထုတ်ပြတယ်လေ။ ကျမ ရှုံးပြီ ဆိုတဲ့ သဘောပေါ့။ စိတ်တိုလွန်းလို့  လူက မီးတောက် မတတ်ဘဲ။ ကျမ အကြောကလည်း ခပ်မာမာရယ်လေ။ ချက်ချင်း ထ ရပ်ပြီး စုနောက် လိုက်မယ် ကြံတာပေါ့။ ကိုကို့ ကို လှည့်ကြည့်မ  နေတော့ဘူး။ ဘီယာလေး သောက်မိတာ အပြစ်လား နော့လေ။ ပြီးတော့ ကျမ မြိုမချနိုင်လို့ ထွေးထုတ်ပစ်တာလည်း သိရက်သားနဲ့။ သူငယ်ချင်းတွေ  ရှေ့မှာ အဲ့လိုမျိုး ကျမကို အနိုင်ယူပြတာ မခံချင်ပေါင်။ “ဘယ် တုန်း အဲ့ဒါ..” “စု တို့ ဆီ..”  “ပြန်ထိုင်.. မသွားရဘူး.. လာ.. မုန့်စား..”  “ဟင့်အင်း စားချင် ဘူး..”  “အာ… ဒီကောင်မလေး.. ဟေးး..”  ပြောလည်းပြော ထွက်လည်းသွားတဲ့ ကျမကို ကိုကို လှမ်းအော်တယ်။ ကျမ စု နားရောက်ခါနီး နောက်က လိုက် လာတဲ့ ကိုကို၊ ကျမ လက်ကို ဆောင့်ဆွဲတယ်လေ။ လက်ကောက်ဝတ်လေးကို မညှာမတာ ညှစ်ထားတာ ကျမ အရမ်း နာတာပဲ။ စိတ်တိုတိုနဲ့ လက်ကို  ဆောင့်ရုန်းတော့ ပိုတိုးပြီး ညှစ်ထားတယ်။ သေချာတယ်.. ကိုကို့ လက် လွှတ်လိုက်ရင် ကျမ လက်လေး နီရဲ နေတော့မှာ။ ပြီးတော့ စုတို့ အနား အတင်း ဆွဲ ခေါ်သွားပြီး “ကိုယ်တို့ သည်ကနေပဲ ပြန်လှည့်တော့မယ် ညီရေ..” တဲ့။ ကျမ နားထဲ မိုးကြိုး ပစ်သလိုပဲ။ လည်ချင် ပတ်ချင်လွန်းလို့ မဟုတ်ပါဘူး။

သူငယ်ချင်းတွေရှေ့ ကိုကို စိတ်တိုတာ ခံရလို့ ရှက်တာလည်း မဟုတ်ဘူး။ တကယ်က ကိုကို့ ကို သဘောထား သေးတယ်လို့ သူများ မြင်မှာ မခံနိုင်တာ။  ချက်ချင်းကြီး ပြန်မယ် ဆိုတော့ အားလုံးကလည်း ဘာပြန်ပြောရမှန်း မသိ ဖြစ်သွားတာပေါ့။ စု လည်း ကျမ အတွက် စိတ်မကောင်း ဖြစ်သွားပုံရတယ်။ သူ  စ တဲ့ ပြဿနာ ဖြစ်သွားတာကိုးး။ ကိုလင်းက အရင်ဆုံး.. “ဘာ အဆင်မပြေလို့လဲ အကို..” “ကိုရန်နိုင်ရယ်.. ဟိုလေ.. ပိုးဥ တကယ်သောက်တာ မဟုတ်ပါ ဘူး.. စု နောက်လိုက်လို့ ဖြစ်သွားတာပါ..”  “အဲ့ဒါက သိပ်ပြဿနာ မဟုတ်ပါဘူး ညီမ.. အဓိက သူ့ အဝတ်အစားကြောင့်လေ.. ဒီနေ့က နောက်ဆုံးနေ့လည်း  ဖြစ်နေတော့ ခဏနေ ညနေပိုင်းရောက်လာရင် လည်တဲ့ ပတ်တဲ့သူ အများစုက သောက်ထား စားထားကြမှာ.. စောစောကပဲ ဖြစ်ပြီးပြီလေ..”  “ကို ကို့…”   “တိတ် တိတ် နေ…”  “အင်း အဲ့ဒါတော့ ဟုတ်တယ်.. ပြီးတော့ နင့်မှာ တဘက်တွေဘာတွေလည်း ပါတာ မဟုတ်ဘူး ပိုးဥ.. ဒီညနေက လူတိုင်း အပီ ကဲ  မှာ..” ကိုလင်း အစုတ်ပလုတ်၊ အဲ့အကောင်က ကူပြောမပေးတဲ့အပြင် ဝင်ထောက်ခံ နေသေးတယ်လေ။

စူပုပ်ကောက်ချိတ်နေတဲ့ ကျမ ကို တစ်ချက်မှ  လှည့်မကြည့်တဲ့ ကိုကိုက..  “သူလည်း ဒီလောက် ရေဒဏ်မခံနိုင်ပါဘူး.. စိုလိုက် ခြောက်လိုက်နဲ့.. တခါမှလည်း လည်ဖူးတာမဟုတ်.. ဖျားနာ နေမယ်.. တော် ရောပေါ့ ဒီလောက် ပျော်ရရင်..”  ကိုကို့ ကြည့်ရတာ သူ့ ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ပြင်မယ့်ပုံ လုံးဝ မပေါ်တော့ဘူး။ နဂို ကတည်းက ကျမနဲ့ ပတ်သက်ရင် ဘယ်သူ  ဘာ ထင်ထင်လည်း သိပ်ဂရုစိုက်တတ်တဲ့သူ မဟုတ်တော့လေ။ ကျမလည်း ကိုကို့ကို ငိုမဲ့မဲ့ နဲ့ မော့ကြည့်မိတာပေါ့။ မပြန်ချင်သေးတာရယ်.. ကိုကို့ကို  သဘောထား သေးတယ်လို့ သူများ မြင်မှာရယ်.. နောက်နေ့ကျ မိစု လှောင်တာ ခံရတော့မှာရယ်.. စိတ်က ရှုပ်ယှက် ခတ်သွားတယ်။ မဆီမဆိုင် မြေကြီးကို  ခြေဦးထိပ်နဲ့ နင်းကန် ဖိပွတ်လိုက်၊ တဆတ်ဆတ် ကန်ထုတ်လိုက် လုပ်နေပစ်လိုက်တယ်။ ကိုကို ညှစ်ကိုင်ထားတဲ့ လက်ကိုလည်း ဘေးလူတွေ မမြင်သာ အောင် အံကျိတ်ပြီး မရမက ရုန်းတာပေါ့။ ရုန်းလေ တိုးညှစ်လေဆိုတော့ လက်ကလေးမှာ ထူပူနေအောင် နာတာ။

“ပြန်ဘို့ အဆင်ပြေပါ့မလား အကို.. ကျနော်တို့ ပြန်ပတ်မောင်းပေးရမလား.. စိမ်းစို ဘက်ကို..” “ရတယ် ညီ.. တကူးတက ဖြစ်နေမယ်.. ညီတို့ စီစဉ်ထားတဲ့အတိုင်း ဆက်သွားလိုက်ပါ..” “ကို ကို့..” “ပြောစကား နားထောင် ငယ်လေး.. မနက်ဖြန် သွားချင်တဲ့နေရာ တစ်ခေါက်ထပ်ပို့မယ်.. ဒီနေ့ အဖို့တော့ တော်သင့် ပြီ..”  ကျမ ဘယ်သူ့မျက်နှာမှ မကြည့်ချင်တော့လောက်အောင် စိတ်ပျက်သွားတယ်။ စိတ်ပျက်တာထက် ရှက်တာပါ။ တကယ်ပဲ စိတ်ရှိတိုင်းသာဆို မျက်စိ ရှေ့ရှိသမျှ အကုန် ရိုက်ခွဲ သောင်းကျန်း ပစ်ချင်တာ။ ဒီကြားထဲ ကျမ ကံဆိုးတယ်ပဲပြောရမယ်။ တက်ဆီတစ်စီး ကျမတို့နားမှာ လာရပ်တယ်လေ။ ကား သမားက ကားပေါ်က ဆင်းပြီး ဆေးလိပ်သောက်နေတယ်။ ကိုကို အကျင့်ပုပ်ကြီးက အဲ့ကားသမားနား သွားပြီး စကားပြောတယ်။ ကျမလက်ကို ဆွဲလျက်  တန်းလန်းကြီးနဲ့လေ။ ကျမအဖြစ်က စောင်းငန်း စောင်းငန်းနဲ့ ပါသွားရတာ မသိရင် ဈေးလည်ခေါင် ခါးပိုက်နှိုက်လို့ အဖမ်း ခံလာရတာ ကျနေတာပဲ။ လူက  ရှက်တာနဲ့ စိတ်ကောက်ချင်တာ ထူပူနေတော့ ကားဆရာနဲ့ ကိုကို ပြောနေကြတာတွေကို မကြားတချက် ကြားတချက်ပေါ့။ လေကြောရှည်တဲ့ ကားဆရာ  ပြောလိုက်ပုံက မျက်ခွက်ကြီး ဆွဲထိုးချင်စရာ။

“ကျနော်က ရေစိုတာတော့ မကြိုက်ဘူးဗျ.. ဒါပေမယ့် ကားမောင်းပြီး လျှောက်ကြည့်ရတာ သဘောကျလို့ သင်္ကြန်ရက်တိုင်း ကား ထွက်တယ်.. ခုလိုပဲ  ဆရာတို့လို ရေပက်ခံရင်း သီးသန့် နားချင်တဲ့ သူတွေ ရှိတော့လည်း ကျနော် ဆီဘိုးလေး ကျေတာပေါ့..”   သူပြောမှပဲ ကျမက သီးသန့် နားချင်တယ်ပဲ ဖြစ်ရ သေးတယ်။ သွားတောင် မသွားရသေးဘူး၊ နားစရာလား နော့လေ။ နောက်ဆုံးတော့ တက်ဆီပေါ်တက်ပြီး ကျမရဲ့ မဟာ့မဟာ သင်္ကြန်လည်ပွဲကြီး ပုံဆိုး ပန်းဆိုးနဲ့ နိဂုံး ချုပ်ရပါရောလား။ ကားပေါ်အတက်မှာ ကိုကို ကျမလက်ကို လွှတ်ပေးတယ်။ ထိုင်ပြီးမှ ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ လက်ကလေးဆိုတာ ရဲတွတ်ပြီး  နာနေလိုက်တာ အဲ့နေရာကို ထပ် အထိ မခံနိုင်တော့လောက်အောင်ပဲ။ ကျမက နဲနဲတော့ အကဲဆတ်တယ်ရှင့်။ အသားနာတာ လုံးဝ မခံနိုင်ဘူး။ ပုရွတ်ဆိတ်  ကိုက်ရင်တောင် နာလှပြီ ထင်တတ်လို့ အနာသက်သာအောင် ဆရာခိုလေးဖြစ်ဖြစ် တို့လိုက်ရမှ။ ကိုကိုက ကျမလက်ကို ဖွဖွလေး လာကိုင်တယ်။ ကျမ ရိုက် ထုတ်ပစ်လိုက်တာပေါ့။ “ဟိတ်..” လို့ တစ်ချက် ပြန်ဟန့်ပြီး ကျမ ပုခုံးကို ခပ်တင်းတင်း ဖက်လိုက်တယ်။ ဆိုလိုတာက ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း ဆိုတဲ့ သဘောပေါ့။  ကျမလည်း စိတ်ပေါက်ပေါက်နဲ့ ကျမ ပုခုံးပေါ်က ကိုကို့လက်ကို ကိုက်ဆွဲပစ်လိုက်တာပေါ့။ “အ.. ကျန်းးး ခွေးမလေး..” ကိုကို တော်တော်နာသွားမှာပါ။  ကျမ သွားမှာ အစွယ်သွားတက် ချွန်ချွန်လေးတွေ ပါတယ်လေ။ ရယ်လိုက်ရင် အင်မတန် ချစ်စရာကောင်းသလို စိတ်တိုလို့ ကုန်းကိုက်ရင်လည်း အရမ်းကို  ထိရောက်သပေါ့ရှင်။

လက်မှာ အကွင်းလိုက် သွားရာကြီးပေါ်လာပေမယ့် ကိုကို့ ကြည့်ရတာ ပြုံးစိစိနဲ့။ ကျေနပ်နေမှာပေါ့ သူ အနိုင်ရသွားတာကိုး။ အဲ့ဒီ မထိတထိ မျက်နှာပေး ကြောင့် ကျမ ဒေါသ ပိုထွက်သွားတယ်။ ကိုကို့ကို တစ်ခုခု ထပ်မလုပ်ရရင် ကျမ ဘယ်လိုမှ နေနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူးလေ။ ကားထဲ မျက်လုံးကစားကြည့်တော့  Driver seat နောက်က ကပ်အိတ်ထဲမှာ ရေသန့်ဗူးလွတ်တစ်ခု။ အဲ့ ဗူးကို ခပ်မြန်မြန်ဆွဲထုတ်ပြီး ကိုကို့ လက်မောင်းတွေ၊ ရင်အုပ်တွေ၊ ပေါင် နှစ်ဘက်၊  မျက်နှာနဲ့ ခေါင်းကလွဲရင် ကျန်တဲ့နေရာ အကုန် ရိုက်ပစ်လိုက်တယ်။ ဗူးကလည်း အလွတ် ဆိုတော့ တဘုန်းဘုန်း တဂွပ်ဂွပ်နဲ့ ရိုက်လို့ ကောင်းမှကောင်း။  ကိုကိုက “ဟေ့ဟေ့.. အာ..” ဆိုပြီး လက်နဲ့ ဟိုကာ သည်ကာ ကာတယ်။ ကားဆရာက ဘက်မှန်ကနေ လှည့်ကြည့်တယ်။ ကျမ မရှက်ပါဘူး။ ရှက်ချင်းရှက်  ကိုကို ရှက်ရမှာ။ သူစိမ်းယောကျၤားချင်းရှေ့မှာ ကိုယ့်ကောင်မလေးက ရိုက်တာ ခံရတာလေ။ ဒါပေမယ့် အဲ့ကားဆရာက နောက်နေ့ပြန်တွေ့မယ့်လူ  မဟုတ်ဘူး။ ကျမကမှ နောက်နေ့ကျ သူငယ်ချင်းတွေ လှောင်တာ ခံရဦးမှာ။ တွေးကြည့်ရင် ကျမ ဘက်က အများကြီး နာသေးတယ်။ ဒီတော့ ထုတယ်.. ရေ သန့်ဗူး ပိန်ရှုံ့သွားတဲ့ထိ စိတ်ရှိလက်ရှိကို ထုတယ်.. ဘာဖြစ်လဲ။

အဲ့နောက်တော့ ကိုကိုက ရေသန့် ဗူးကို ဆောင့်ဆွဲ ယူပြီး နောက်ခန်းထဲ ပစ်ချလိုက်ရော။ ဝုန်းဒိုင်းကျဲနေတဲ့ ကျမကိုလည်း အတင်း ဆွဲပြီး ဖက်လိုက်ပါလေ ရော။ ဖက်တာ မဟုတ်ဘူး၊ ချုပ်လိုက်တာလို့ ပြောမှ မှန်မှာ။ ဘာလို့ဆို ညင်ညင်သာသာ မှမဟုတ်ဘဲ။ ကျမ ကိုယ်လုံးလေးကို တအားကြီး ညှစ်ထားလိုက် တာများ အသားတွေ စိစိညက်ညက်ကျေမတတ်၊ အရိုးတွေ ကျိုးမတတ်ပဲ။ တင်စား ပြောရရင်တော့ ကျမတို့ ချစ်သူနှစ်ယောက် တက်ဆီပေါ် နပမ်း သတ် ကြတယ်ပေါ့ရှင်။ ကျမလည်း ရုန်းလိုက်တိုင်း နာတာရယ် စောစောက စိတ်ရှိလက်ရှိ ထုထားလို့ အားက ကုန်နေတာရယ်နဲ့ လူက တော်တော် မောနေပြီလေ။  စိတ်ကတော့ မလျှော့ဘူး။ စိမ်းစိုရောက်လို့ သည်ကားပေါ်က ဆင်းတာနဲ့ တွေ့ကရာ တစ်ခုခု ကောက်ပြီး ထပ်ကို ထုဦးမယ်။ ခုတော့ ကိုကို့ ရင်ခွင်ထဲ နုံးချိချိ နဲ့ အားပြန်မွေးနေလိုက်တယ်။

ကျမ မောပြီး ငြိမ်ကျသွားတဲ့ အချိန်မှာ ကိုကိုက ကားဆရာကို လိပ်စာတစ်ခု ရွတ်ပြတယ်။ စိမ်းစိုဘက် မသွားတော့ဘူး ဆိုပြီး။ ကိုကို ရွတ်ပြတဲ့ လိပ်စာက  အရင် ဖေဖေ့ လက်အောက်မှာ ကိုကိုနဲ့တူတူ အလုပ်လုပ်သွားတဲ့ နိုင်ငံခြားသား ဝန်ထမ်းတစ်ယောက်ကို ငှားပေးထားတဲ့ အခန်းလေ။ နိုင်ငံခြားသားက  စာချုပ်ပြည့်လို့ ပြန်သွားပြီ ဆိုတော့ အဲ့အခန်းက လွတ်နေတာ။ အခု ကိုကိုက အဲ့ကို သွားမယ်တဲ့။ ဒါဆို ကိုကို ကျမကို အိမ်ပြန်မပို့သေးဘူး ဆိုတဲ့ သဘော ပေါ့။ ကိုကို့ မျက်နှာကို ကျမ ခိုးကြည့်လေး ကြည့်လိုက်မိတယ်။ မျက်နှာကြီးက တည်တည်ကြီး။ နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်း စေ့ပြီး ကျမကို ပြန်ငုံ့ကြည့်လိုက်တဲ့  ကိုကို့ မျက်ခုံးတစ်ဘက် ဆတ်ကနဲ ပင့်တက်သွားသလိုပဲ။ ကိုကို့ရဲ့ စူးရှရှ အကြည့်တွေထဲမှာ တစ်ခုခု ပျော်ဝင်နေမှန်း ကျမ သေသေချာချာ သိလိုက် တယ်။ ကျောထဲက စိမ့်ကနဲ ဖြစ်သွားတဲ့ ခံစားချက်က မခြောက်တခြောက် ဖြစ်နေတဲ့ အဝတ်အစားတွေကြောင့်လို့တော့ ကျမ မထင်မိဘူး။ အသားကုန် စူ ပုပ်ပြီး ထော်ထွက်ထားမိတဲ့ နှုတ်ခမ်းကို စုချွန်ပြီး ကျမ ပြန်သိမ်းလိုက်မိတယ်။ တထိတ်ထိတ်နဲ့ ခုန်နှုန်းမြင့်လာတဲ့ ကျမ နှလုံးသားတွေက ကိုကို့ကို ကြောက် လို့တော့ မဟုတ်လောက်ဘူး ထင်တာပဲ။ ဒါဆို ကျမ.. ကျမ ဘာဖြစ်သွားတာလဲ..။ ကိုကိုကကော လူမနေတဲ့ အခန်းလွတ်တစ်ခုကို ခေါ်သွားပြီး.. ကျမ ကို.. ?  ? ?

(၉)     ကားပေါ်က ဆင်း၊ ဓါတ်လှေကားထဲ ဝင်၊ အခန်းရှေ့ ရောက်တဲ့ထိ ကိုကို ကျမ လက်ကို မလွှတ်ဘူး။ လှည့်လည်း မကြည့်၊ စကားလည်း မပြော။ ကျမ  စိတ်တွေကတော့ အရမ်းကို မငြိမ်မသက် ဖြစ်နေပြီပေါ့။ စိတ်ကောက်ကလည်း မပြေချင်သေးတော့ စောင်ပေပေ လုပ်ရင်း ကိုကို့ မျက်နှာကို ကျမ ခိုးခိုး  ကြည့်မိတယ်လေ။ အတွေးထဲမှာ စိတ်ဆိုးတာတွေ ထုချင် ရိုက်ချင်တာတွေထက် ကိုကို နဲ့ နှစ်ယောက်တည်း အခန်းလွတ်တစ်ခုမှာ ဆိုတာကိုပဲ ထပ်တလဲလဲ  တွေးနေမိတယ်။ ဟိုးတုန်းက မိုး ညနေလေးကိုလည်း ပြန်မြင်ယောင် နေမိတာပေါ့။ အဲ့တစ်ရက်လေး နောက်ပိုင်း ကိုကို လည်း ဖေဖေ နဲ့အတူ  အလုပ်ထဲမှာ နစ်၊ ကျမလည်း ကျောင်းစာတွေနဲ့ လုံးထွေး။ ဒီကြားထဲ မိဘက တရားဝင် ခွင့်ပြုထားပြီ ဆိုတော့ ကျမတို့ အနေအထိုင်က နေရင်းထိုင် ရင်း စည်းတစ်ခုအောက်ကို ရောက်သလို ဖြစ်နေခဲ့တာ။

အခန်းတံခါး ဖွင့်ခါနီးတော့ ကိုကိုက ကျမလက်ကို လွှတ်ပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင် ရပ်တယ်။ ပုခုံးနှစ်ဘက်ကို ကိုင်လိုက်တော့ ကျမ မော့ကြည့်မိတာပေါ့။ တင်း တားထဲ့ ကျမ နှုတ်ခမ်းလေး မသိမသာ ဟ မိသွားတယ်။ ဟိုလေ.. ကျမ စိတ်ထဲ ကိုကို ကျမကို နမ်းမလို့များလားလို့ပါ။ ဒါပေမယ့် ကျမ ထင်တာ မှားသွား တယ်။ ကျမကို စိုက်ကြည့်နေတဲ့ ကိုကို့ မျက်နှာထားက တကယ့်ကို ခါးပိုက်နှိုက်ဖမ်းလာတဲ့ ရဲလိုလို၊ စာခိုးချတဲ့ကျောင်းသူကို ရိုက်တော့မယ့် ဆရာ လိုလို။  ကျမရဲ့ ရင်ခုန်သံဒီလှိုင်းတွေ တက်လိုက်ကျလိုက် ဖြစ်နေပြီ။ ကိုကို နဲနဲတော့ လွန်သလားလို့လေ။ တကယ်ဆို ကျမကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း နမ်းလိုက်ပါတော့လား နော်။ ကိုကိုက ကျမ ပုခုံး နှစ်ဘက်ကို တွန်းလိုက်တယ်။ နံရံနဲ့ ကျောနဲ့ ကပ်သွားရော။ အဲ့အချိန်ထိ ကျမ မျက်လုံးတွေကို ကိုကို စိုက်ကြည့်နေတုန်း။ အသုံးမ ကျတဲ့ ကျမလေ.. အဲ့အချိန်ထိ ကိုကို့ အနမ်းကို မျှော်မိနေတုန်း သိလား။ ပုခုံးနှစ်ဘက်ကို တင်းတင်း ညှစ်ကိုင်ရင်း ကျမကို နမ်းလိုက်မလားပေါ့။ ကိုကို့  မျက်နှာ တဖြေးဖြေး ငုံ့လာတယ်။ ကျမ လက်ဖျားလေးတွေ အေးစက်စက် ဖြစ်လာ သလိုလိုပဲ။

၂၁ ရာစုရဲ့ ချစ်သူနှစ်ဦးကြားမှာ နွေးထွေးစိုစွတ်တဲ့ အနမ်းလောက်ကတော့ ထူးဆန်းတဲ့ အရာ မဟုတ်ဘူး မဟုတ်လားဟင်။ ဒါပေမယ့်လေ.. ကျမ အတွက် တော့ ကိုကို့ အကြည့်တိုင်း အနမ်းတိုင်းက ရင်ဖိုမှု အသစ်တွေကို ပေးနေတုန်းပဲ။ စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်နေတဲ့ ကိုကို မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ကိုကို့ အထိအတွေ့တွေ က ကျမအတွက်တော့ ဘယ်တော့မှ ရိုးမသွားဘူး။ ကျမ မျက်လုံးလေး မှေးစင်းသွားတယ်။ ထူထူပြည့်ပြည့် နှုတ်ခမ်းလေးတွေလည်း မကြာခင်ရွာတော့မယ့်  အနမ်းမိုးရေတွေ သောက်သုံးဘို့ အဆင်သင့် ဖြစ်နေပြီပေါ့။ အဲ့ဒီအချိန် ကျမ နားထဲမှာ ပီပီသသ ကြားလိုက်တဲ့ ကိုကို့ အသံ။ သိပ်မကျယ်ပေမယ့်  တိုးတိုး ဖွဖွလေးတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ “လက်ပိုက်ပြီး နံရံမှာ ကပ်နေ.. လုံးဝ မလှုပ်နဲ့..” တဲ့။ ကြည့်စမ်း.. ကျမ ရှက်လိုက်တာ။ ခပ်ဟဟလေး ပွင့်အာပြီး ရှိုက် နမ်းမှု တစ်စုံတစ်ရာကို မျှော်နေမိနဲ့ နှုတ်ခမ်းလေး တဆတ်ဆတ် တုန် သွားတယ်။ နှာသီးဖျားလေးလည်း နွေးတက်လာတယ်။ ကျမ ငို မိတော့မယ် ထင် တယ်။ ကိုကို အရမ်း ရက်စက်တာပဲ။ တံခါး ဖွင့်ပြီးသွားတော့ ကျမလက်ကို လာပြန်ဆွဲခေါ်တယ်။ ကျမ အားရှိသလောက် ပေကပ်ပြီး နံရံနဲ့ ကျောနဲ့ မကွာ အောင် ရပ်နေပစ်လိုက်တာပေါ့။ ကျမက စနေသမီးတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျမ ဒေါသထွက်လာရင် စနေ ခုနစ်ယောက်စာလောက်ကတော့ အသာ လေးပဲ။

“လာလေ..” “……….” ကျမ ဘာမှ ပြန်မပြောဘူး။ လက်ပိုက်လျက်နဲ့ပဲ ကိုယ်ကို လှည့်ပြီး ရုန်းပစ်လိုက်တယ်။   “ငယ်.. ဘာဖြစ်နေလဲ.. ကိုကို စိတ်မတိုချင် ဘူးနော်.. လာ..”    “လာ ဘူးးး..” တိုချင်တို မတိုချင်နေ။ ကျမ အော်ပစ်လိုက်တယ်။    “အာ ကွာ.. လာ စမ်း…” ဆိုပြီး ကျမကို စွေ့ကနဲ ကောက်ပွေ့ ပြီး  အခန်းထဲ ဝင်သွားရော။ “ချ ပေးးး.. ခု ချ ပေးး.. မုန်း တယ်.. ကိုကို့ ကို အရမ်း မုန်းတယ်…”  “ဘယ် လို ဖြစ် နေလဲ ဒီကောင်မလေး..”   အဲ့လိုနဲ့ပဲ ကိုကို ချီခေါ် သွားတဲ့နောက် ကျမ ပါသွားတယ် ဆိုပါတော့။ လူက အတင်းဇွတ် ရုန်းကန်နေပေမယ့် ကျမ ကျေနပ်နေမိတယ် သိလား။ ကိုကို့ ရင်ဘတ်ကို တဘုန်းဘုန်း ထု  ရတာ.. ကိုကို့ရင်ခွင်ထဲမှာ ကလေးဆိုးလေး တစ်ယောက်လို ကော့လန်ပြန်ပြီး အော်ငိုရတာ.. နောက်ပြီးတော့ ကိုကို လုံးဝ မကြိုက်တဲ့ မုန်းတယ် ဆိုတဲ့ စကားကို စိတ်ထဲက မပါဘဲ ထပ်ခါထပ်ခါ ပြောရတာ.. ကျမ အရမ်းပျော်တာပဲ။ ချပေးလို့ အော်နေပေမယ့် ကိုကို တကယ် လွှတ်ချလိုက်မှာ တော့ မလိုချင် ဘူး သိလား။ အာ့ကြောင့်မို့လို့ ကိုကို့ လက်မောင်းကို ကျမ ကိုက်မဆွဲတာလေ။ မတော်တဆ လွှတ်ချလိုက်မှာ စိုးလို့။ အဲ့လိုနဲ့ အိပ်ခန်းထဲရောက်တော့ ကု တင်ပေါ် ကျမကို ဖွဖွလေး ချပေးတယ်။ တော်ပါပြီ.. ဘာမှ မလိုချင်တော့ဘူး။

သိပ် ချစ်တတ်တဲ့ ကိုကို မို့လေ – ဇာတ်သိမ်း  SnowFlake (နှင်းလွှာ) ရေးသား၍ အချစ်တက္ကသိုလ် မှ ကူးယူသည်။  ခုချိန်မှာ ကိုကို့ကို ကန့်လန့်တိုက်ဘို့က  လွဲပြီး ဘာမှ မလိုချင်တော့ဘူး။ ကိုကိုက ကျမကို ကုတင်ပေါ် ချပေးပြီး အနားက အဝတ်ဘီဒိုကို ဖွင့်တယ်။ ဘီဒိုထဲမှာ အဝတ်အစား နဲနဲ ရှိနေပုံထောက်တော့  ဟိုနိုင်ငံခြားသား အပြီး ပြန်သွားတာ မဟုတ်သေးလို့ပဲလား။ ဒါမှ မဟုတ် မသယ်ချင်တော့လို့ ထားပစ်ခဲ့တာလားပေါ့နော်။ ကိုကိုက သပ်သပ်ရပ်ရပ်  ခေါက်ထားတဲ့ အဝတ်တွေထဲက ညဝတ်စုံလိုလို တစ်စုံကို ထုတ်ပြီး.. “ထ.. ရေ အရင် ချိုးချလိုက်.. ပြီးရင် ဒါ ဝတ်ထား..”  “မဝတ်ချင်ဘူး.. သူများဟာကြီး  ရွံတယ်..”  “မဝတ်လို့ ရေစိုကြီးနဲ့ ဘယ်လိုလုပ်နေမလဲ..”  “အိမ် ပြန် ပို့..”  “မပို့ ဘူး.. ထ အခု..”  ပြန်ပို့လို့သာ ပြောတာပါ။ တကယ်က ကျမ မပြန်ချင်သေး ဘူး။ ခက်တယ်နော်။ ကျမ အဖြစ်က ကိုယ့်ကိုကိုယ်တောင် နားမလည်တော့အောင်ပဲ။ ကျမ ဘာမှ ထပ်မပြောဘဲ ထ လိုက်တယ်။ ပြန်ပို့လို့ ထပ်ပြောလိုက် ရင် တကယ် ပြန်ရမှာ စိုးလို့လေ။ ချထားတဲ့ ဝတ်စုံကို ယူကြည့်လိုက်တယ်။ ယောကျၤား ညဝတ်စုံ ဆိုတော့ သိကြတဲ့အတိုင်း ရှပ်အကျီနဲ့ ဘောင်းဘီရှည် ပေါ့။ အကျီကို ကောက်ကိုင်ပြီး နမ်းကြည့်မိတယ်။ သူစိမ်းယောကျၤားတစ်ယောက် အကျီကြီးတော့ ကျမ တကယ် မဝတ်ချင်တာပါ။ ဒါပေမယ့် မတတ်နိုင် ဘူးလေ။ ကျမ အကျီက ခြောက်နေပြီ ဆိုပေမယ့် ဘီယာဗူး မှောက်ကျထားတော့ ချဉ်စုပ်စော် နံနေတာကိုး။ ကျမလည်း အနံ့ မခံနိုင်လို့ လဲဝတ်ချင်နေတာ ပါ။ သေသေချာချာ လျှော်ဖွပ်ပြီး မီးပူတိုက်ထားတော့ သူများဟာ ဆိုပေမယ့် မသတီစရာ မကောင်းလှပါဘူး။ အကျီကို ရင်ဘတ်မှာ ကပ်ကြည့်တော့ အရှည် က ပေါင်လယ်လောက်ထိ ရောက်နေတယ်။

ကျမ စိတ်ထဲက တွေးမိသွားတယ်။ အောက်က ဘောင်းဘီရှည်ကြီး မဝတ်လည်း ရတာပဲ။ ဘောင်းဘီကို မကိုင် ချင်ကိုင်ချင် ကိုင်ကြည့်လိုက်တော့ ကိုကိုက..  “ဟေးး.. သူများ ဘောင်းဘီတော့ မနမ်းနဲ့လေ.. ” ကျမလည်း အဲ့လောက်တော့ သိပါတယ်။ ဝတ်ဘို့တောင် စိတ်မကူးပါဘူး ဆိုမှ။ ဒါပေမယ့် ကိုကို့ကို  ရွဲ့ချင်သွားလို့ နမ်းဖြစ်အောင် နမ်းပစ်လိုက်တယ်။ နမ်းတာမှ ဂွကြားနေရာကို အားရပါးရ နမ်းပစ်တာ။ “ဟာ.. ဒီကောင်မလေး.. ကျွတ်..” ကိုကို တကယ် ဒေါ ကန်သွားပြီ။ ဝမ်းသာလိုက်တာ။ ကျမလက်ထဲက ဘောင်းဘီကို ဆောင့်ဆွဲပြီး အနားက အမှိုက်ခြင်းထဲ ပစ်ထည့်လိုက်တယ်။ ကျမ အသည်းထဲ စိမ့်ကနဲပဲ။  အကျီလေး ကောက်ယူပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ခပ်တည်တည် ဝင်သွားလိုက်တယ်။ ကိုကို ဦးဒေါသ မျက်မှောင်ကြီး ကျုံ့ပြီး တရှုးရှုးနဲ့ ခါးထောက်ကြည့် ကျန်ခဲ့ လေရဲ့။ ရေချိုးခန်း ထဲက မှန်ပေါ်မှာ မထိတထိပြုံးနေတဲ့ ကျမ မျက်နှာလေး။ ပျော်လိုက်တာ အရမ်းပဲ။ ပျော်လွန်းလို့ ရေပန်းအောက်မှာ သီချင်းလေး ညည်း ရင်း ဖင်ပြောင်ပြောင် ဝိုင်းဝိုင်းလေး ခါခါပြီး က လိုက်သေးတယ်။ ခုလောက်ဆို အပြင်ကလူကြီး မီးတောက် နေလောက်ပြီ။ ရေပန်း ပိတ်ပြီး ကိုယ်ကို  တဘက်ကြီးနဲ့ ပတ်၊ ဆံပင်တွေ ခပ်သွက်သွက် သုတ်။ အဲ့အချိန်မှာ မျက်လုံး အကြည့်က အနားက ကပ်ဘီဒိုလေးဆီ ရောက်သွားတယ်။ ကျမရဲ့ အကျင့်ဆိုး တွေထဲမှာ စပ်စုတာ ထိပ်ဆုံးကလေ။ အနားသွားပြီး ဘီဒိုလေးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တာပေါ့။

ဘီယာဗူးတွေ အရက်ပုလင်းတွေ တွေ့လိုက်ရလို့ ကျမ အံ့သြသွားတယ်။ ထူးဆန်းတယ်နော်။ တကယ်ဆို ဒါတွေက ထမင်းစားခန်းမှာ ရှိသင့်တာ မဟုတ်ဘူး လား။ ဘယ်လိုပါလိမ့်လို့ တွေးရင်း ခေါင်းလေးတစ်ချက် စောင်းလိုက်မိတယ်။ ကျမ ခေါင်းထဲ လက်ကနဲ အတွေးတစ်ခု ဝင်လာတယ် သိလား။ ကိုယ့် အတွေးကိုယ် သဘောကျလို့ ဘီယာဗူးကို လှမ်းယူတဲ့ လက်တွေ တုန်နေလေရဲ့။ ဗူးကို ခပ်သွက်သွက်ဖောက်၊ ဘေစင်ထဲ သွန်ချ၊ ရေနဲ့ ကျင်းဆေး၊ ပြီးတော့  ရေ ပြန်ထည့်.. ခိခိ။ ကျမ ဘာကြံစည်လိုက်တာလဲ ရိပ်မိကြတယ် မဟုတ်လား။ တစ်ငုံသောက်ကြည့်တော့ ချဉ်စုတ်စုတ် နံနေပေမယ့် ကျမ ကောင်းကောင်း  မျိုချ နိုင်တယ်ရှင့်။ ပျော်လွန်းလို့ လက်သီးလေး ဆုပ်ပြီး မှန်ထဲက ကိုယ့်ကိုယ်ကို Fighting လုပ်ပြလိုက်သေးတယ်။ ပြီးရင် အပြင်မှာ ဆက်ပြီး ဦးစိတ်တိုနဲ့  Fighting လုပ်မယ်.. ကျမက မျောက်ညိုပေါ့.. ခိ ခိ ခိ။

အကျီဝတ်ပြီး မှန်ထဲ ကြည့်လိုက်တော့ ပေါင်လည်လောက် ရောက်တဲ့ အကျီ ကို့ယို့ကားယားကြီးအောက်မှာ အတွင်းခံ မပါတဲ့ ကျမ ကိုယ်လုံးက အရမ်းကို  ဆက်ဆီဖြစ်နေပြီ။ ရှပ်အကျီလည်ပင်းကလည်း ညဝတ်စုံဖြစ်တာရယ်၊ နိုင်ငံခြားသား ဝတ်တဲ့ ဆိုဒ် ဆိုတော့ အပေါ်ဆုံး ကျယ်သီးကတင် ကျမ ရင်ညွန့် ဝင်း ဝင်းလေး မထိတထိပေါ်လို့။ နောက်ပြီး အကျီက ချည်သား၊ အရောင်ကလည်း အဖြူခံပေါ်မှာ ခပ်ကျဲကျဲ ခဲကွက် မှိန်မှိန်လေးတွေနဲ့ ဆိုတော့လေ.. ကျမရဲ့  ပေါက်ဆီလေး နှစ်လုံးပေါ်က ဟိုဟာလေး နှစ်ခုက သိသိသာသာ မြင်နေရတာပေါ့။ သိလား.. ကျမရဲ့ အဲ့ဟာလေးတွေက ပုစိကွေး မဟုတ်ဘူးရှင့်။ ထန်း ညက်ခဲ ခပ်သေးသေး လောက်တော့ရှိတယ်။ ပြီးတော့ ကျမ အသားအရည်က အဝါရောက်ဘက်သမ်းတဲ့ အဖြူမျိုး မို့လားတော့ မသိဘူး။ ကျမရဲ့ ချိုသီးလုံး လေးတွေက ပန်းရောင် မဟုတ်ဘူး။ တကယ့် ထန်းညက်ခဲလို ဝါညိုညို အရောင်လေးတွေ။

(၁၀) ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတဲ့ ကျမကို လှမ်းကြည့်လိုက်တဲ့ ကိုကို မျက်မှောင်ကြီးက ကျုံ့နေတုန်း။ ကိုကိုလည်း ရေချိုးထားပြီးပြီ ထင်ပါရဲ့။  အားကစားဘောင်းဘီ တစ်ထည်ဝတ်ထားပြီး ရေစိုဆံပင်ကို တဘက်အသေးနဲ့ သုတ်နေတယ်။ အပေါ်ပိုင်းက ဗလာကျင်း နေတဲ့ ကိုကို့ကို ကြည့်ပြီး ကျမ  တချက်ငေးမိသွားတယ်။ မိုး ညနေ.. ကျမအတွက် ဒီနေ့ညက ဒုတိယ မိုး ညနေ များလား။ နောက်ပြီး ကျမရဲ့ အနေအထားကလည်း တင်ပါးဖုံးရုံသာသာ ရှပ် အကျီ တစ်ထည်တည်းနဲ့။ ကျမ ကိုကိုရှေ့ရောက်ရမှာ တကယ် မရဲတရဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ကိုကို့ကို စိတ်တိုအောင် ထပ်လုပ်ဘို့ ရည်ရွယ်ပြီး ကိုင်လာတဲ့  ဘီယာဗူးလေးက ကျမ လက်ထဲမှာ တဆတ်ဆတ် တုန် လို့ပေါ့။ လက်ကို နောက်ကျောမှာ ဖွက်ထားလို့ ကိုကို မမြင်သေးဘူး။ ကျမ ပေါင်လေးနှစ်ဘက်ကို  ခပ်လိမ်လိမ်လေး ပူးကပ်ပြီး ရေချိုးခန်းပေါက်ဝမှာ ရပ်နေမိတယ်။ လူတစ်ကိုယ်လုံးက ဟာလာဟင်းလင်း ဖြစ်နေသလိုပဲ။ “လာ.. ခေါင်း သုတ်ပေးမယ်..”  ကိုကို့ကြည့်ရတာ စိတ်တိုနေသေးပုံပဲ။ ကျမကို လှမ်းခေါ်လိုက်ပေမယ့် မျက်မှောက်က ကျုံ့ထားတုန်း။ ကျမလည်း လက်ထဲက ဘီယာဗူးကို ခုမှ သတိရသွား တယ်။ ကိုကို့ကို ဆွချင်သေးပေမယ့် ဘာဆက်လုပ်ရမယ်မှန်း ကျမ မစဉ်းစားတတ်တော့ဘူး။ အနားမှာ တင်စရာ ခုံကလည်း မရှိ။ အောက်ပစ်ချလို့လည်း  မရ။ အဲ့အချိန် ကျမ စိတ်တွေ ယောက်ယက်ခတ်သွားတယ်။ ကိုကို့ကို ကြောက်တာ ဟုတ်ပါဘူး။ ကျမ တံတွေးတစ်ချက် မြိုချလိုက်မိတယ်။

ရေသောက် ချင်လိုက်တာ။ လက်ထဲက ဘီယာဗူးထဲမှာ ရေတွေရှိသားပဲ။ ကျမ သောက်လိုက်ရင်ကောင်းမလား။ လူက တကယ် ချီတုန် ချတုန်နဲ့။ ထူးပါဘူး နော်။  စောစောတည်းက လုပ်ချင်လို့ကို ရည်ရွယ်ခဲ့ပြီး ခုမှ ဘာလို့ မဝံ့မရဲဖြစ်နေလဲ။ ဘီယာလေး သောက်တာလောက်ကို ပုံကြီးချဲ့ချင်နေတဲ့လူကြီး၊ သူငယ်ချင်း တွေ ရှေ့မှာ ကျမကို ရှက်အောင် လုပ်တဲ့လူကြီး၊ ကျမ အရမ်းလိုချင်နေတဲ့အချိန် အနမ်းတွေ မပေးဘဲ ညှင်းဆဲတဲ့လူကြီး၊ မကျေနပ်ချက်တွေ စု ပြုံ တွေး လိုက်တော့ လက်က အလိုလို ရဲ သွားပြီ။ ခပ်တည်တည်နဲ့ မော့ချလိုက်တယ်။ ဘီယာဗူးထဲက ရေတွေ တကျိုက်ပြီး တကျိုက်။ “ပိုးပုလဲဥ…”  အော်သံနဲ့အတူ သောက်နေတဲ့လက်ကို ဆတ်ကနဲ ဆောင့်ဆွဲ ခံလိုက်ရတဲ့ ကျမ၊ လက်ထဲက ဘီယာဗူးလည်း ပြုတ်ကျသွားတယ်။ အခန်းထဲမှာ မွေးပွ  ကော်ဇော ခင်းထားတော့ ဗူးထဲမှာ နဲနဲကျန်နေတဲ့ ရေတွေက ချက်ချင်းကိုပဲ ကောဇောထဲ စိမ့်သွားပါလေရော။ ကျမသောက်လိုက်တာ ဘီယာ မဟုတ်ပါဘူး  ဆိုတဲ့ သက်သေ မရှိတော့ဘူး။ ကိုကို တကယ်ကြီး စိတ်ဆိုးသွားပြီ။ ကျမလည်း ကျောထဲ စိမ့်တက်လာအောင် လန့်သွားတယ်။ ကိုကိုက ကျမလက်ကို  အစောတုန်းကလို ဆောင့်ဆွဲပြီး ကုတင်နားထိ ခေါ်လာတယ်။ ပြီးတော့ ကျမလက်ကို လွှတ်ပြီး အိပ်ခန်း အပြင်ကို ထွက်သွားရော။ ကျမလည်း ပေ ကြောင်ကြောင်နဲ့ ရပ်နေရင်း ပြောမကောင်းရင် ရောက်တဲ့အရပ်မှာ ဆွဲရိုက်ပစ်လို့ မေမေ မှာလိုက်တာ သွားသတိရမိတယ်။ ကိုကို တကယ်ပဲ ကျမကို ရိုက်မ လို့ တုတ်သွားကောက်သလား မသိ။ ခိခိ အာ့လိုတွေးလိုက်တော့ ရယ်ချင်သွားရော။ နောက်ပြီး ထူးထူးဆန်းဆန်း ကျမ တွေးမိတာကလေ.. ကိုကို တကယ် ရိုက်ရင် ကောင်းမှာပဲလို့။ တကယ်တမ်း ကျမက မိန်းမတွေကို ရိုက်တတ်နှက်တတ်တဲ့ ယောကျၤားမျိုးဆို အရမ်း မုန်းတာပါ။ ဒါပေမယ့် ဒီနေ့ အဖို့ ဘာဖြစ် နေမှန်း ကျမကိုယ်ကျမ နားမလည်တာ အမှန်ပဲ။

အခန်းထဲကို ပြန်ဝင်လာတဲ့ ကိုကို့ လက်ထဲမှာ သားရေကြိုးပြားတစ်ခု ပါလာတယ်။ မြတ်စွာဘုရား.. ကိုကို ကျမကို ကြိုးတုပ် ရိုက်တော့ မလို့လား။ အဲ့ လောက်ကြီးတော့ မလုပ်ရက်လောက်ဘူး ထင်တာပဲ။ ကျမ စိတ်တွေ ထိန်းမရတော့ဘူး။ အရိုက်ခံရတော့မှာ သိသိကြီးနဲ့ ပျော်သလိုလို ငိုချင်သလိုလို၊  နောက်တစ်ခု ထူးဆန်းတာက ကျမ ပိပိလေး ယားကျိကျိ ဖြစ်လာတယ်။ တကယ့်ကို ဘာမှ မဆိုင်တာပဲနော်။   “တော်တော် အရွဲ့ တိုက်ချင်နေတယ်  ဟုတ်လား..”  “………….”  “မ လိုက် အကျီကို..”   ကျမ ရင်တွေ အရမ်း ခုန်နေပြီ။ ကိုကို့ကိုတော့ မထီမဲ့မြင်ရုပ်နဲ့ ကြည့်နေမိသေးလား မသိဘူး။ ပြောတဲ့ အတိုင်း အကျီကို မ ဘို့ ကြိုစားလိုက်တယ်။ လက်က မရဲဘူး။ ကိုကိုနဲ့ ကျမ ပထမအကြိမ် ရင်းနှီးမှု တုန်းက မိုးခြိမ်းသံတွေ၊ မီးပြတ်သွားတာတွေက  အလိုလို တွန်းပို့လို့ အကုန်လုံး သူ့ဘာသူ ဖြစ်သွားတာလေ။ ပြီးတော့ အဲ့တုန်းက ကိုကိုက အရမ်းကြင်နာတယ်။ ကျမကို သိမ်မွေ့တဲ့ အနမ်းတွေနဲ့ ဆွဲခေါ်သွား တာ။ ပထမဆုံး တွေ့အကြုံမို့ ကျမ အတွက် နာကျင်မှုမဆိုစလောက်လေး ရှိခဲ့ပေမယ့် ကိုကို ဦးဆောင်သွားတဲ့ နောက်ကို ကျမ မြောပါသွားခဲ့တယ်။ ခုကျ တော့… ကျမ သိပ်များများ မစဉ်းစားတော့ပါဘူး။ ရှက်စရာလည်း လိုမှ မလိုပဲနော်။ ကိုကို ပေးခဲ့ဖူးတဲ့ အချစ်ရဲ့ အရသာကို တစ်ယောက်တည်း အကြိမ်ကြိမ် ဖြေသိမ့်ခဲ့ရတယ်လို့ ကျမပြောခဲ့သားပဲ။ ခုလည်း မျက်စိ စုံမှိတ်ပြီး အဲ့ အရသာကို ပြန်တွေးရင်း ကျမ ဝတ်ထားတဲ့ မတော်တရော် အကျီကြီးကို ဆွဲမ လိုက် တယ်။ တင်သားပေါ်က အေးကနဲ ခံစားချက်နဲ့ အတူ ကိုကို့ရှေ့မှာ ဖင်လေးလှန်ပြီး ရပ်နေမိပါလား ဆိုတဲ့ အသိစိတ်က ကျမ သွေးသားတွေကို ပွက်ပွက် ဆူ လာစေတာ အမှန်ပဲ။ ကိုကိုက သားရေကြိုးပြားကို နှစ်ခေါက် ခေါက်ပြီး ကျမ တင်သားပေါ် ကိုကို ရိုက်ချလိုက်တယ်။ ဖြန်းကနဲ.. တကယ်ကြီးကို ပဲ။ ကျမ  တင်ပါးပေါ်မှာ ပူကနဲ တစ်ချက် ခံစားလိုက်ရပြီး စပ်ဖျဉ်းဖျဉ်း ဝေဒနာက ချက်ချင်း ပေါ်လာရော။ ကျမလည်း ခုန်ဆွခုန်ဆွ ဖြစ်သွားပြီး ဖင်လေးကို လက်နဲ့  ပွတ်မိတာပေါ့။

“အားး.. ကိုကို့ နာ တယ်.. အီးးဟီးးး.. ဘာလို့ တကယ် ရိုက်တာလဲ…” “ပြန်လှန်.. ပြန်လှန်.. ”    “ဟင့် အင်း.. နာ တယ်.. ကိုကို့…”   “ဘာလို့ ကိုကို မကြိုက် တာတွေ တမင်လိုက် လုပ်နေလဲ…”  “ကိုကိုကေကာ ဘာလို့…”  “အွန်းး.. ပြော.. ဘာလို့ ဘာဖြစ်လဲ…”  “သိဘူး.. အီးး ဟီးးး…”  “ငယ် လုပ်ချင်တာ ကိုကို  အကုန် လိုက်လုပ်ပေးနေတယ်လေ.. ဆက်မသွားသင့်တဲ့ အခြေအနေမို့လို့ ကိုကို တားတယ်.. ကိုကို့စကား နားမထောင်သင့်ဘူးလား.. ” “ငယ် ဘာလုပ်လို့ လဲ..” “တချိန်လုံး ဂျစ်ကန်ကန်လုပ်နေတာ လေ.. ဘာလုပ်တာလဲ စောစောက ဘီယာဗူးက.. တော်တော် တတ်နေတယ် ဟုတ်လား..” “မုန်း တယ်.. ကိုကို့ကို  မုန်းတယ်.. အီးး ဟီးးး….” “ပြောပြန်ပြီလား ဒီစကားက.. ကိုကို မကြိုက်ဘူး နော်.. ငယ်..”  “ပြောမှာပဲ.. ကိုကို ဘာလို့ လက် ပါလဲ..”  “လက်ပါအောင် ဘယ် သူ လုပ်တာလဲ ပြော..”  “ဘာဖြစ်လဲ.. သင်္ကြန်လည်ချင်တာ အပြစ်လား.. ဘီယာလေးသောက်မိတာ အပြစ်လား.. ငယ် ထွေး ထုတ်လိုက်တာ ကိုကို မမြင် လို့လား..”   “ယူသောက်စရာကို မလိုတာလေ.. ကိုကို မကြိုက်လောက်ဘူးလို့ ငယ် ဘာလို့ မတွေးလဲ..”    “တမင် လုပ်တာ.. ဘာဖြစ် လဲ..”  “အာ ကြာ….”   “အားးးးးးးး….. မမေ ရေ.. အီးးး ဟီးးး ဟီးးးး”  အမှန်တော့ ကိုကို ထပ်မရိုက်ဖြစ်ပါဘူး။ လက်ကို မြှောက်ပြီး နောက်တစ်ချက် ရွယ်တုန်း ကျမလည်း လန့် ပြီး အော်မိတာ။ ပြီးတော့ ကြမ်းပြင်ပေါ် ထိုင်ချပြီး ခြေဆောင့် ငို ပစ်လိုက်တယ်။ ဖင်လေးကိုလည်း တဖွဖွ ပွတ်မိတာပေါ့။ တစ်ချက်တည်း ရိုက်တာပေမယ့်  အရမ်း နာတယ်။ ကျမ ဖင်လေး စုတ်ပြဲ သွားပြီလား မသိဘူး။ ကိုကိုလည်း လက်ထဲက သားရေကြိုးပြားကို လွှင့်ပစ်လိုက်တယ်။ “ဟူးး ” ကနဲ သက်ပြင်းချ ပြီး ကုတင်ပေါ် ပက်လက် လှဲချလိုက်တယ်။ ကျမ လည်း ထပ်မရိုက်တော့မှန်း သေချာ သွားမှ အသံကို ပိုမြှင့်ပြီး အော်ငို ပစ်လိုက်ရော။ ခါလေးလှည့်ပြီး  ကြည့်လိုက်တော့ တင်စိုင်မို့မို့ အထက်နားက ဒိုင်းမွန်းခွက် အောက်ခြေလေးမှာ အနီရောင် အရှိုးရာကြီးက အစဉ်းလိုက်။ ချစ်တယ်လည်း ဆိုသေးတယ်  လုပ်ရက်လိုက်တာ။ စိတ်ပေါက်ပေါက်နဲ့ ထ ပြီး စောစောက ဘီယာဗူးကို သွားကောက်လိုက်တယ်။ ကံကောင်းတယ်ပြောရမယ်။ အထဲမှာ ရေ နဲနဲ ကျန်နေ သေးတာပဲ။ ကိုကိုက ကျမကို လှမ်းကြည့်ပြီး..

“တော်သင့်ပြီ ငယ် ရယ်.. မဆိုးပါနဲ့တော့ ကွာ နော်… ကိုကို စိတ်မတိုချင်ဘူး ငယ်လေး…” ပြောရင်းနဲ့ ကုတင်ပေါ်က ဆင်းလာတယ်။ ကျမလည်း ကိုကို ပစ် ချလိုက်တဲ့ သားရေကြိုးပြားကို ကုန်းကောက်ပြီး လက်ထဲက ဘီယာဗူးကို ကိုကို့ လက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်တယ်။  “သောက်ကြည့်.. အဲ့မှာ.. ဟင့်.. ဟင့်..”   “မသောက် ချင်ပါဘူး.. တိတ်တော့.. ကိုကို မရိုက်တော့ဘူး နော်…”  “မရဘူး.. သောက် ဆိုသောက်…”   “အာ… ကဲကဲ.. ပေး…”   “…………..”   “အွန်… ရေ  တွေ…” “………”  “ငယ်လေး…”  “အွန့် ထပ်ရိုက်.. သေအောင်ရိုက်.. တော်တော် ရိုက်ချင်နေတယ် မှတ်လား.. အွန့်… အီးး ဟီးးး…”  “ငယ် ရယ်…” ကိုကို  အရမ်း စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားပြီ။ ကျမကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်တယ်။ အပြစ်ပေးပြီးမှ ပြန်ချော့တဲ့ ကိုကို့ ရင်ခွင်က ခါတိုင်းနဲ့ လုံးဝ မတူဘူး။ ကျမ လေ ပြောမပြတတ်တဲ့ ခံစားမှု တစ်မျိုး ရလိုက်တယ်။ ကိုကို့ကို အရင်ကထက် ပို တိုးပြီး ချစ်သွား သလိုပဲ။ အရမ်းလည်း ချွဲနွဲ့ချင်လာတယ်။ ဂျစ်ကန်ကန်  ဖြစ်နေတဲ့ ကျမ စိတ်တွေ လုံးဝ ပျော်ဆင်းသွားပြီ။ တမင်လုပ်ယူထားတဲ့ အချော့ခံချင်စိတ်လည်း မရှိတော့ဘူး။ ကျမ ငို ချလိုက်တယ်။ ကိုကို့ကို  စိတ်ကောက်လို့၊ နာ လို့ မဟုတ်ဘူး။ ခါတိုင်း စိတ်ကောက်ရင် လုပ်နေကျလိုမျိုး ကိုကို့ကို ထုတာ၊ ကုတ်ဆွဲတာ၊ ကိုက်တာ တစ်ခုမှ ကျမ မလုပ်မိတော့ဘူး။

ကိုကို့ ရင်ခွင်ထဲ တိုးပြီး စိတ်ရှိတိုင်း ငိုချလိုက်တာ။ “အီးး ဟီးး ဟီးးး…” “ဘာလို့ အဲ့လို လုပ်ရတာလဲ ကွာ… တိတ်နော် ကလေး.. ကိုကို ချော့တယ်လေ..  နော်…”  “အီး ဟီး.. မုန်း လို့ လေ.. ခင်ဗျားကြီးကို မုန်းလို့.. သိပလား… ဟီးးး ဟင့် ဟင့်…”  “ကလေးလေးရယ်.. စောစောကတည်းက ကိုကို့ကို စတာ လို့  ပြောလိုက်တာ မဟုတ်ဘူး.. ပြီးတော့ ဟိုကောင့် ဘောင်းဘီကိုလည်း မနမ်းနဲ့ ပြောကာမှ တမင်..”  “မုန်းလို့ လုပ်တာ.. ဘာဖြစ်လဲ..”   “အာ.. မပြောပါနဲ့  ဆို…”  “ပြောမှာပဲ.. မုန်း.. အွန့်.. အု..”  စိတ်ရှိလက်ရှိအော်နေတဲ့ ကျမ နှုတ်ခမ်းတွေ ထိန်းသိမ်း ခံလိုက်ရတယ်။ ချိုမြိန်တဲ့ အနမ်းတွေနဲ့ပေါ့။ ကျမကတော့  ကိုကို့ကို ပြန် မနမ်းဖြစ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် လက်ထဲကိုင်ထားတဲ့ သားရေကြိုးပြား ပြုတ်ကျသွားတယ်။ အနမ်းတွေ တမေ့တမော ပေးပြီးသွားတဲ့ ကိုကို ကျ မကို တင်းနေအောင် ဖက်ထားတယ်လေ။ ကျမလည်း အငို တိတ်သွားခဲ့ပါပြီ။ ကိုကိုက ကျမ မျက်နှာလေးကို ဆွဲမော့လိုက်တယ်။ အရင်ဆုံး နှဖူးလေးကို စ  နမ်းတယ်။ ပြီးတော့ ကျမ နှာခေါင်းလေးကို သူ့ နှာခေါင်းနဲ့ ပွတ်တယ်။ နောက်ဆုံး ကျမ မေးစေ့ လုံးလုံးလေးကို ခပ်ဖွဖွ ကိုက်လိုက်တယ်။ အဲ့အချိန်မှာ ကျမ  တစ်ကိုယ်လုံးက အကြောတွေ စိမ့်တက်သွားတယ်။ ကျမ တစ်ခုခု လိုချင်လာပြန်ပြီ။ ကိုကိုက ဘေးမှာ တွဲလောင်း ချထားထားတဲ့ ကျမလက်နှစ်ဘက်ကို အသာယူပြီး သူ့ခါးပေါ် တင်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျမကို အနမ်းတွေ ပေးတော့တာပါပဲ။ ကိုကို့ အနမ်းတွေ ကြမ်းလာသလို လက်တွေကလည်း ကျမဝတ်ထားတဲ့ အကျီ ကျယ်သီးတွေကို တစ်လုံးချင်း ဖြုတ်နေပြီ။ အိုးးး ကိုကိုရေ… ငယ် အရမ်း လို ချင် လာပြီ။

(၁၁) ကျမလေ.. အသက်ရှုမှား မတတ် ရင်တွေ ခုန်နေမိတယ်.. ကိုကို့ ရင်ခွင်ထဲမှာ ကျမ ကိုယ်လုံးတီးလေး ဖြစ်သွားပြီ။ ရှက်စိတ်တွေ ဝင်ပြီး ကိုကို့ ရင်ခွင် ထဲ အတင်း တိုးဝင် ပုန်းနေလိုက်တယ်။ ကိုကို ကျမကို နမ်းနေတုန်းပဲ။ လက်တစ်ဘက်က ကျမ ရင်သားတွေကို အားရပါးရ ညှစ် နယ်နေတယ်။ နောက်တစ် ဘက်က ခါးကို ထိန်းကိုင်ထားတယ်။ ကျမ မတ်မတ် မရပ်နိုင်တော့ဘူး။ နို့သီးခေါင်း ထိပ်ဖျားလေးတွေမှာ ခပ်တင်းတင်း ဖြစ်နေသလို ခံစားလာရတယ်။ ခု နေ ကိုကို ကျမကို… “ရှီးးး.. အ…”။ ခံစားချက် တစ်စုံတစ်ရာကို တောင့်တ နေမိတဲ့ကျမ၊ တင်ပါးပေါ်က ဆစ်ကနဲ နာ သွားတယ်။ ကိုကို့ လက်က ကျမ  ဒဏ်ရာပေါ် ထိသွားလို့လေ။ “သိပ် နာသွားလား.. ကလေးလေး.. ကိုကို အုံဖွ လုပ်ပေးမယ်နော်..” ကိုကို့ အသံတွေ တုန်နေတာ ဘာလို့များလဲနော်။ ကျမ လည်း ခုမှ လာမချော့နဲ့လို့ ကုန်းအော်လိုက်သင့်ပေမယ့် ဘာမှ ပြန်မပြောဘဲ ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးထဲ ထပ်တိုးဝင်မိတာ ဘာကြောင့်များလဲ။

ကိုကို ကျမကို ဖြေးဖြေးလေး ကောက် ချီလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အိပ်ရာပေါ် အသာလေး ချတယ်။ ကျမ နှဖူးလေးကို ငုံ့ နမ်းတယ်။ ပြီးတော့ ငိုထားလို့ ဖောင်း နေတဲ့ မျက်လုံးလေး နှစ်ဘက်ကို တလှည့်စီပေါ့။ ကိုကို့ လက်တွေကတော့ ကျမ တကိုယ်လုံး အနှံ့ကို ဖွဖွ ပွတ်နေပြီ။ ကျမလေ ပေါင်လေးနှစ်ဘက်ကို လိမ် ပြီး စေ့ထားမိတယ်။ ပိပိလေးထဲမှာ တဆစ်ဆစ် ဖြစ်နေပြီလေ။ အဲ့လိုမှ ညှစ်မထားရင် ဘာတွေ ထွက်ကျလာမလဲ မသိဘူး။ လက်တွေကလည်း အိပ်ရာခင်း ကို ဆုပ်ထားမိတယ်။ “မှောက်လိုက် ကလေးလေး..” ကိုကို တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်ရင်း ကျမ ကိုယ်လုံးလေးကိုလည်း ဆွဲလှည့်လိုက်တယ်။ ကျမလည်း ခပ် တောင့်တောင့် ဖြစ်နေတဲ့စိတ်ကို လျှော့ချလိုက်တော့တယ်။ လုပ်ချင်တာ လုပ်တော့ ကိုကိုရာ။ မှောက်ခုံလေး အိပ်လိုက်ရတော့ လူက လုံခြုံသွားသလိုပဲ။  ရင်သားတွေ ဟင်းလင်း ပွင့်နေတာထက် စာရင်ပေါ့။ အဲ့အချိန်မှာ ကျမ တင်သားမို့မို့တွေပေါ် အာငွေ့ နွေးနွေးလေးတွေ လာဟပ်တယ်။ အမလေး.. ကိုကို ရေ.. လူတစ်ကိုယ်လုံး ကြက်သီးတွေ အဖိန့်လိုက် ထ ကုန်ပါလေရော။ စောစောက အရှိုးရာပေါ်ကို အာငွေ့လေး ပေးလိုက်၊ နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖွဖွလေး ပွတ်ပြီး နမ်း လိုက်နဲ့။ ကိုကို လုပ်ပေးနေတာ ငယ် သေတော့မယ် ကိုကိုရဲ့။ နာလို့ မဟုတ်ပါဘူး။ စိတ်တွေ တအား ထ လာလို့။

“ရှီးးး အ… ကိုကို့…” ကျမ မနေနိုင်တော့ဘူး.. ဆတ်ကနဲ တွန့်လိုက်မိသွားတယ်။ နာနေတဲ့နေရာကို လျှာနဲ့ ဖွဖွလေး လျှက်ပေးနေတာကိုး။ စိုနွေးနွေး အာငွေ့ ရယ်၊ မထိတထိ တို့နေတဲ့ လျှာဖျားလေးရယ်၊ နှာခေါင်းက ထွက်လာနေတဲ့ လေရယ် ဆိုတော့ လူက အရမ်းနေလို့ ကောင်းတာပဲ။ ပြီးတော့လေ.. ကိုကို့  လက်တွေက အရှိုးရာနဲ့ လွတ်တဲ့ ကျမ တင်ပါးပေါ်ကို ခပ်ဖွဖွ ပွတ်ပေးနေသေးတယ်။ ကျမလည်း အနေရခက်တဲ့ အရသာကို တမေ့တမော ခံစားနေမိတော့ တာပေါ့။ ခဏနေတော့ ကိုကို့ လက်ချောင်းလေးက တင်ပါးနှစ်ခုကြားကို မြောင်းဖော်ပါလေရော။ အရှိုးရာပေါ်က အနမ်းတွေ ကျောပေါ်ကို ရွေ့လာပြီ။ အိုးး..  ကိုကို့ လက်တွေ လွန်လာပြီနော်။ စိုရွှဲနေတဲ့ ကျမ ပိပိလေးကို ကိုကို နှိုက်ကစားနေတယ်။ ရှီးးး အ… ကို ကို့.. ဘာတွေ လိုက် လုပ်နေ.. အင်းးး… အ..  ကိုကိုရေးး.. ကျမ ဖင်လေး ခပ်ကွကွ မြင့်တက်လိုက်မိသလိုပဲ။ ကိုကိုရယ်.. ငယ် တအား လိုချင်နေပြီ။

ကိုကို ထ ထိုင်လိုက်ပြီး ကျမ ခြေထောက် နှစ်ခုကြားမှာ နေရာ ယူလိုက်တယ်။ ခါးကို နဲနဲ ဆွဲမ လိုက်တော့ ကျမ ဖင်လေး ခပ်ကုန်းကုန်း ကြွလာတာပေါ့။ ကို ကို့.. ဘာ လုပ် မလို့… ကျမ အတွေး မဆုံးခင် ကိုကိုက “ထ.. လေးဘက်ထောက်ပေးထား.. ” လို့ ပြောရင်း ကျမကို လေးဘက် ကုန်းလျက် ပုံစံဖြစ်အောင်  ပြင်ယူတယ်။ ကျမ အဲ့လိုကြီး မနေတတ်ဘူးလေ။ ခပ်ကုန်းကုန်းကြီး ဖြစ်နေတဲ့ ကျမကျောကုန်းကို ကိုကို ဖိချလိုက်တယ်။ အာ ကိုကို့.. ဘယ်လိုကြီးလဲ။ ဖင် ထောင်ပေးထားသလို ဖြစ်သွားတော့ ပြူထွက်နေတဲ့ ကျမ ပိပိက ကိုကို့ မျက်နှာနား အလိုလိုရောက်သွားရော။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ “ရှီးးး အိုးးး ကိုကို့.. ဟင့်  အင်း…” ကျမ လန့်လည်း လန့် ကောင်းလည်း အရမ်းကောင်းသွားတယ်။ ကိုကိုရယ်လေ.. ကျမ ပိပိလေးထဲက စိမ့်ထွက်နေတဲ့ အရည်တွေကို တပြွတ်ပြွတ် နဲ့ စုပ်ယူနေတာ။ တစ်ချက်တစ်ချက် ကိုကို လျှာဖျားက အတွင်းထဲ ရောက်လာသေးတယ်။ “ကိုကို့… အားးး.. အ..” ကိုကိုက ပိပိ အတွင်းသားလေးတွေကို  လက်နဲ့ ဖျဲကားပြီး ယက်ပေးလိုက် ဆွဲစုပ်လိုက်နဲ့။ ကျမ တကိုယ်လုံးက အကြောတွေ အဲ့တနေရာတည်း ရောက်နေသလိုပဲ။ တချက်တချက် ကိုကို့ လျှာ ချွန် ချွန်လေးက ကျမရဲ့ ဘူဘူးဖင်ဝလေးကိုပါ လာလာ ကလိတယ်။ အာ.. ကိုကိုရယ်.. အရမ်း နေရခက်တယ်.. ကောင်းလည်း အရမ်းကောင်းတာပဲ.. ကျမကို အဲ့ လောက်ထိ လုပ်ပေးနေတာကို အားနာတဲ့ စိတ်ကလည်း တစ်ဝက်တင်းခံနေတော့ အချိန်က ပိုကြာနေသလိုပဲ။ ကျမလည်း ကိုကို့ကို တခုခု ပြန်လုပ်ပေးချင် လာတယ်။ သာယာမှုတစ်ခုကို နှစ်ယောက်အတူ ခံစားမယ်လေ နော်..။

ကျမ မြန်မြန်ပြီးသွားအောင် စိတ်ကို လျှော့ချလိုက်တယ်။ ကိုကို့ အထိအတွေ့တွေကို အပြည့်အ၀ ခံစားမှု ယူလိုက်တယ်။ သိပ်ချစ်တတ်တဲ့ကိုကိုက ကျမ  ဖုတ်ဖုတ်လေးကို မရွံမရှာ ယက်ပေးနေတာလေ။ ခုလောက်ဆို ဖုတ်ဖုတ်အတွင်းသားလေးတွေ ရဲနေလောက်ရောပေါ့။ တချက်တချက် လျှာဖျားနဲ့ ပင့် ကလော်လိုက်၊ ဆွဲ စုပ်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း kissing ပေးသလို နမ်းလိုက်နဲ့။ ကျမ ပါးစပ်က တအင်းအင်း တအားအား ညည်းသံတွေ ထိန်းမရတော့ဘူး။ “ကို  ကို့.. အ.. ရှီးးး…” တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ အခန်းထဲမှာ ကိုကို ကျမ ဖုတ်ဖုတ်လေးကို ယက်နေ၊ စုပ်နေတဲ့ အသံတွေက တပြွတ်ပြွတ် တပြပ်ပြပ်နဲ့ ကျမ နားထဲ  ပြန်ကြားနေရတာ။ အရမ်းကောင်းတယ် ကိုကိုရယ်.. ယက်ပေးပါ.. ငယ် လေ .. အရမ်း ကြိုက်တာပဲ.. ကိုကို ရေ.. ငယ့် ဖုတ်ဖုတ်လေးကို အားရပါးရ… စိတ် ထဲကနေ ကျမ ပြောနေမိတာပါ။ ပါးစပ်က ပြောထွက်မလာပေမယ့် ကျမ စိတ်ထဲမှာ ဗြောင်းဆန်နေအောင် အော် နေမိတယ်။ အဲ့ အချိန်မှာ ကိုကိုကလည်း  ကျမ ပေါင်ရင်း နှစ်ဘက်ကို ဆွဲ ဟ ပြီး လျှာကို အဖုတ်အတွင်းပိုင်းထိ တအား ဖိပြီး ထိုးထည့်မွှေ ပစ်တယ်။ “အားးး… ကို့.. အင့်…ရှီးးးး… အို.. အို… အိုးးးး…”  အတွင်းသားတွေကို ပြွတ်စ်စ်စ်စ်… ကနဲ အရှည်ကြီး ဆွဲစုပ်ပြီး တစ်ချက် ဆွဲ ခါ လိုက်တာမှာ ပိပိလေးထဲက ပူ ဆင်း သွားပြီး ကျမ စိတ်ထဲမှာ လည်း တကိုယ်လုံး လေထဲ လွင့် တက် သွားတော့တာပဲ။ ပြီးတော့ လူက ခွေခေါက်ပြီး အိပ်ရာပေါ် ပုံလျက်သား ပြန်ကျသွားသလိုမျိုး။ မော လိုက်တာ..  ကျမ အတွက် ပင်ပင်ပန်းပန်း လုပ်ပေးရှာတဲ့ ကိုကိုက အပြုံးမပျက်ပေမဲ့ ကျမက ဘယ့်နှယ်ကြောင့် မောရပါလိမ့်။

မိုင်တရာ အဝေးက ပြေးလာရသလို မောပြီး တဆတ်ဆတ် တုန်နေတဲ့ ကျမကို ကိုကို ပွေ့လိုက်တယ်။ ကျမ ကိုယ်လုံးလေးက ကိုကို့ ရင်ခွင်ထဲမှာ အဝတ် ပျော့အရုပ်လေးလိုပဲ။ ကိုကို့ ရင်အုပ် ဖောင်းဖောင်းကြီးကို ပွတ်ရင်း အသားကပ် ကျယ်သီးလေး နှစ်လုံးကို လက်သည်းထိပ်နဲ့ ဆော့နေမိတယ်။ ကိုကို့ နို့သီး ခေါင်းလေးတွေက အရမ်း ချစ်ဘို့ကောင်းတယ်။ ကိုကိုလည်း ကျမ နှဖူးလေးကို နမ်းရင်း လက်က ကျမ ပန်းသီးနှစ်လုံးကို ဆော့နေတာပါပဲ။ ချစ်တယ် ကိုကို ရာ.. အိမ်မပြန်ချင်တော့ဘူး။ ကျမ စိတ်ထဲက အတွေးကို ကြိုသိနေလို့များလား။ ကိုကိုက…  “လက်ထပ်ကြစို့ ငယ်ရယ်.. ကိုကို မခွဲချင်တော့ဘူး.. ငယ့် သီး ဆစ်(စ်)လည်း ပြီးလုနေပြီမဟုတ်လား.. ဖေဖေ့ဆီ ခွင့်တောင်းကြရအောင်ကွာ.. နော်..”    “ဆရာ ဘာပြန်ပြင်ခိုင်းဦးမလဲ မသိဘူး ကိုကိုရ…”    “အင်းလေ..  ဘာဖြစ်လဲ.. အဲ့ခါကျတော့လည်း မိန်းမက စာရေး.. ကိုကိုက အိမ်အလုပ်တွေလုပ်၊ စာရေးရလို့ ညောင်းနေရှာတဲ့ မိန်းမလေးကို ဇက်ကြောဆွဲပေး.. ကောင်း ဘူးလား..”  “ခိ ခိ..”  “အယ်.. ရယ် တယ်ဗျ.. အတည်ပြောတာကို..”  “ပြောမကောင်းရင် သားရေကြိုးနဲ့ ရိုက်.. ဆိုတာလေး ကျန်ခဲ့လို့..”    “ငယ်ပေါက်စ လေးရယ်.. နာ နေသေးလား ခုကော..” “ဟင့်အင်း နာတော့ပါဘူး.. ကောင်း သွားပြီ..”  “ဟဟ.. ဘယ်နေရာက ကောင်း သွားတာလဲ..”   “ဟီး.. ကိုကိုနော်..”   “ဟား ဟား ဟား..”  “ခိ ခိ.. ကိုကို့..”  “ဗ်..”  “ဟိုလေ..”  “အွန်း.. ပြော..”  “ငယ်လည်း ကိုကို့ကို ဟိုလိုမျိုး လုပ်ပေးချင် တယ်..”  “ဘယ်လိုမျိုး လဲ..”  “အာ..  ကိုကို ကလည်း သိရက်သားနဲ့..” “အာ သိဘူးလေ ကွာ.. ငဂျစ်မလေး စိတ်ထဲ ဘာတွေ ကြံစည်နေလည်း ကိုကို ဘယ်သိမလဲ..”  “အာ့ဆို မျက်စိ မှိတ်ထား..”   “အွန်.. ဘာလုပ်မလို့လဲ.. သားသား ကြောက်တယ်နော်..”  “ကိုကိုနော်.. ဟွန်းးး.. အစက ပြန်ကောက် ပစ်လိုက်ရမလား.. တိတ်တိတ်နေပါ ဆိုမှ..”  “ဟဟ..  အင်းပါ.. ငယ့်စိတ်ကြိုက်.. ငယ့် သဘော နော်..”

(၁၂)  ကျမလည်း ကိုကို့ရင်ခွင်ထဲကနေ အောက်ကို လျှော ဆင်းလိုက်တယ်။ ကိုကိုက ကုတင်ခေါင်းရင်းကို မှီပြီး ထိုင်နေတာလေ။ ကိုကို့ ခြေထောက်နှစ် ချောင်းကြားမှာ မှောက်လျက်လေး နေရာယူလိုက်တယ်။ ကျမလုပ်သမျှ ပြုံးပြီး ကြည့်နေတဲ့ ကိုကို့ မျက်လုံးတွေမှာ ချစ်ခိုးတွေ ဝေလို့ပေါ့။ “ကိုကို့ နဲနဲ ကြွ ပေး..” ပြောရင်းနဲ့ ကိုကို့ ခါးနောက်ကနေ ဘောင်းဘီ သားရေကြိုးကို ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ စိတ်တိုနေတဲ့ ကိုကို့ အချောင်းကြီးက ကျမမေးစေ့ကို ဖတ် ကနဲ လာထောက်ပါလေရော။ ကိုကိုလေး သနားပါတယ်။ လူကြီးက စိတ်ပြေသွားပေမယ့် ကလေးက ပြေသေးဘူးပဲ။ ဒီတစ်ခါ ကျမ ချော့ရမယ့်အလှည့်ပေါ့ နော်။ ကျမလည်း ဒူးလေးတုပ်၊ ကိုကို့ပေါင်ကြားကို မျက်နှာအပ်ပြီး သေသေချာချာ နေရာယူလိုက်တယ်။ ကျမလက်နှစ်ဘက်ကို ဒူးနှစ်ချောင်း ထောင်ပြီး ထိုင်နေတဲ့ ကိုကို့ပေါင်ရင်းအောက်ကနေ သိုင်းလျှိုလိုက်တယ်။ နေရာ အပီအပြင်ယူပြီးတော့ ဘာဆက်လုပ်ရမယ် မသိတော့ဘူး။ အမှန်တိုင်း ဝန်ခံရရင် ဟို တခါ မိုးညနေတုန်းက ကိုကို့ ချာတိတ်ကို ကျမ ရဲရဲတောင် ကြည့်ဖြစ်ခဲ့ရဲ့လား မသိဘူးလေ။ ခုတော့ သူက ကျမ မျက်နှာနားမှာ ပွတ်ကာသီကာနဲ့ ဆင်ကြီး  နှာမောင်း ယိမ်းပြ နေသလိုပဲ။

ချစ်လိုက်တာ ကိုကိုရယ်။ ကိုကို့ကိုရော ဒီ အချောင်းကြီးကိုရောပေါ့။ ကိုကို ကောင်းအောင် ဘယ်လို နည်းပညာတွေရှိလည်း ကျမ တကယ် မသိပါဘူး။ ဒါ ပေမယ့် ကျမရင်ထဲမှာ လတ်တလော မွှန်ထူနေတဲ့ ချစ်စိတ်တွေ ရှိတယ်လေ။ ဒီချစ်စိတ်တွေကပဲ ကျမကို အလိုလို ဦးဆောင် သွားပါတော့တယ်။ အရင်ဆုံး  နှာမောင်းကြီးရဲ့ အရင်းကို ကျမ နှာခေါင်းနဲ့ တိုးဝှေ့ပြီး နမ်းပစ်လိုက်တယ်။ အချောင်းကြီးက ပူနွေးပြီး တင်းမာ နေလိုက်တာ အပြိုင်းပြိုင်း ထနေတဲ့  သွေးကြောတွေနဲ့ အသည်းလှိုက်အူလှိုက် ရင်ခုန်စရာပါ။ ကျမ ပါးပြင် ဖောင်းဖောင်းလေးနဲ့ အတံကြီးကို ပွတ်ပေးရင်း ကိုကို့ ပေါင်ရင်းကြားကို နေရာမလပ်  နမ်းနေမိတယ်။ အတံကြီးအောက်က အိတ်ကလေးကိုလည်း ဖွဖွလေး ကိုင်လိုက် ပွတ်လိုက်နဲ့ပေါ့။ အဲ့ဒီအိတ်ထဲက အလုံးလေး နှစ်လုံးကို ကိုင်ဆော့ပေးရင်း  အတံကြီးရဲ့ ထိပ်ဖျားကို ကျမ နှုတ်ခမ်းနဲ့ ပြွတ် ဆို နမ်းလိုက်တယ်။ အညိုရောင် အရေပြားအောက်မှာ ခေါင်းလေး ပြူထွက်နေတဲ့ ထိပ်ဖျားလေးက စ တော်ဘယ်ရီသီး တစ်လုံးနဲ့ တောင် ခပ်ဆင်ဆင် တူသလိုပဲ။ ကိုကို့ လက်တွေက အတံကြီးကို စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် အနမ်းတွေပေးနေမိတဲ့ ကျမခေါင်းကို  လာကိုင်တယ်။

“ငယ့်.. လာကွာ.. ဖင်လေး ဒီဘက် နဲနဲ တိုးပေး.. ” ကျမလည်း ကိုကို ပြောတဲ့အတိုင်း နေပေးလိုက်တယ်။ ကိုကိုက ကျမ ဖင် လေးကို သူ့နား ခပ်စောင်း စောင်း တိုးလှည့်ခိုင်းပြီး ဒူးတစ်ဘက်က ကျမ ကျောပြင်ပေါ် ကျော်ခွလိုက်တယ်။ ကျမလည်း ကိုကို ဒူးထောင်ထားတဲ့ ပေါင်တန်ရင်းကို သိုင်းဖက်ပြီး ကိုကို့  အတံကြီးကို ပါးစပ်ထဲ ငုံလိုက်တာပေါ့။ ကိုကို့ လက်တွေက ဒူးတုပ်ပြီး ထောင်ပေးထားသလို ဖြစ်နေတဲ့ ကျမ တင်ပါး ဝိုင်းဝိုင်းလေးကို ပွတ်ပေးနေတယ်။    “အသဲ ပုံလေး လိုပဲ…”  “အွန်..”   “ငယ့် ဖင်လေးကလေ.. ကိုကို့ ဘက်က ကြည့်ရင် အသဲပုံလေးလို ဖြစ်နေလို့..”  ကတ်သီးကတ်သတ် ပြောလိုက်တဲ့ ကိုကို့ စကားကြောင့် အချောင်းကြီးကို ငုံထားလျက်ကနေ ကျမ ရယ်လိုက်မိတယ်။ အဲမှာ နဲနဲ ကိုက်မိသလိုများ ဖြစ်သွားလား မသိဘူး။ ကိုကို့ ခါးလေး တစ်ချက်  ကော့ပြီး “အ.. ငယ့်…”  “အယ်.. နာ သွားလား ကိုကို..”  “ဟုတ်ဘူး.. ကောင်း လို့… ဟူးးးး…”  ကျမ နဲနဲ သဘောပေါက်သွားသလိုပဲ။ ကိုကို့ အတံကြီးကို ကျ မပါးလေး ချိုင့်ဝင်သွားတဲ့အထိ အားပါးတရ စုပ်ရင်း တချက်ချက် သွားနဲ့ ခပ်ဖွဖွလေး ကိုက်တယ် ဆိုယုံ ကိုက်ပေးလိုက်တယ်။ ကျမ ဖင်လေးကို ပွတ်ပေး နေတဲ့ ကိုကို လက်တွေ တုန်နေသလိုပဲ။ ကျမလည်း စိတ်ထဲမှာ တခုခုကို ပြန်တောင့်တမိလာပြန်တယ်။ စုပ်ပေးရတဲ့ အရသာက ကျမအတွက် ပထမဆုံး ဆို ပေမယ့် ကျမ ကောင်းကောင်း လုပ်ပေးနိုင်သားပဲ။ ဒါက မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ မွေးရာပါ အတတ်ပညာ မဟုတ်ဘူး ဆိုရင်တော့ ကျမကပဲ ပါရမီ ပါနေသလား ပေါ့လေ။ ဒါမှ မဟုတ် အလွန်အမင်း ယိုဖိတ်နေတဲ့ ချစ်စိတ်တွေကပဲ ဦးဆောင် သွားလေ သလား။ ပါးလေး ချိုင့်သွားတဲ့အထိ စုပ်ပေးလိုက်၊ ပါးညောင်းလာ ရင် အတံကြီး ပတ်ပတ်လည်ကို လျှာနဲ့ လှိမ့်ပေးရင်း နားလိုက်၊ ပါးစပ်ထဲမှာ စိုစွတ် အိုင်ထွန်းလာတဲ့ သွားရည်တွေကို မြိုချလိုက်။ နဂိုကမှ တုတ်တုတ်ခဲခဲ  အတံကြီး ကျမရဲ့ ပါးစပ်ထဲမှာ စက္ကန့်နဲ့အမျှ အဆ တိုးပြီး ထွားလာနေသလိုပဲ။

ကိုကို့ကို မော့ကြည့်တော့ အရမ်း ကောင်းနေတယ် ထင်တယ်။ တအင်းအင်း ညည်းရင်း စိတ်လွတ်လက်လွတ်နဲ့ ကျမတင်ပါးကို အားရပါးရ ညှစ်ချေနေ တယ်။ ကိုကို့လက်က စောစောက အရှိုးရာပေါ်ကို တချက်တချက် ရောက်ရောက်လာလို့ ကျမ တွန့်ကနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားတာတောင် ကိုကို သတိထားမိပုံ မရ ဘူး။ ထူးဆန်းတာက အဲ့ဒီ နာကျင်မှုပေါ့။ နာကျင်မှုက ကျမ စိတ်ကို ပြန်ဆွပေးနေသလိုပဲ။ အဲ့ဒီ နာကျင်မှုကို ကျမ မသိချင်ယောင် ဆောင်နေလိုက်တယ်။  ကျမ ညည်းလိုက်ရင် ကောင်းနေတဲ့ကိုကို အရသာ ပျက်သွားမှာ စိုးတယ်လေ။ နောက်တစ်ခု၊ အဲ့ဒီ နာကျင်မှုက ကျမပိပိလေးထဲကို နှစ်သက်စရာ ခံစားမှု လေးတစ်ခု ပေးနေသလိုလိုလည်း ဖြစ်နေလို့။ သိပ်တော့ မသေချာဘူးပေါ့နော်။ ဘာလို့ဆို ကျမစိတ်တွေ နေမရထိုင်မရ ပြန်ဖြစ်လာတာ ပါးစပ်ထဲက ကိုကို့  အတံကြီးကြောင့်လည်း ဖြစ်နိုင်တာပဲကော။ အဲ့အချိန်မှာ ကိုကိုက ကျမ ခေါင်းလေးကို ကိုင်ပြီး..    “ငယ့်.. ကိုကို မရတော့ဘူး ကွာ… ဒီကောင်ကြီးကို ငယ့်  ပိပိလေးထဲ ထည့်ချင်တယ် ငယ်ရယ် နော်..” အိုးးး… ညည်းသံလေး တစ်ဝက်နဲ့ ကိုကိုပြောလိုက်တာလေ။ ကျမ ရင်ထဲ နွေးပြီး နှလုံးသားတွေ အရည် ပျော် ကျသွားသလိုပဲ။ သိပ် ရတာပေါ့ ကိုကိုရာ.. ငယ့် ပိပိလေးလည်း ကိုကို့ အတံကြီးကို အရမ်း လိုချင်နေတာပါ.. ဒီစကားကိုတော့ ကိုကို့ကို မျက်လုံးတွေနဲ့ပဲ  ကျမ ပြောဖြစ်လိုက်တယ်။ “နော်.. ငယ် နော်.. ခံပေးမယ် မဟုတ်လား..” ကျမလည်း “ဟုတ်..” လို့ပြန်ပြောလိုက်တယ်။ ကိုကိုက ကျမကျောပေါ် ခွထားတဲ့  ခြေထောက်ကို ဖယ်လိုက်တယ်။ ကျမလည်း ထ ပေးလိုက်တာပေါ့နော်။ ကိုကို့ အတံကြီးကတော့ တကယ့်ကို မိုးပေါ် ပျံတက်တော့မယ့် အတိုင်းပဲ။ “အာ့ ဆို  လာ.. ထ… ကိုကို့ပေါ် ခွလိုက်..” အလိုလေး.. ကျမ ရင်တွေ တုန်လိုက်တာ။ ကိုကို့ပေါ်ကို ခွ လိုက် ဆိုတော့ ကျမက ကိုကို့ကို တက်ပြီးးးး …….. ……. …..  အိုးးး။ နှုတ်ခမ်းလေး ကိုက်ပြီး ပြူးကြောင်ကြောင် ကြည့်နေမိတဲ့ ကျမကို….

“လာ လေ.. ငယ်လေး.. ခွ ချင်ဘူးလား…”   “ဟုတ် ပါ ဘူး… ”  ပြောရင်းနဲ့ ကျမလည်း ခါးလေး မတ်မတ် ဆန့်၊ ဒူးလေး ထောက်ထောက်ပြီး ကိုကို့ဆီ ဒူး ထောက်လျက်လေး ရွှေ့လိုက်တယ်။ ကျမက ဦးဆောင်ပြီး ချစ်ရမယ့် ပုံစံကြီးပါလားနော်။ ရင်တွေအရမ်း ခုန်ပေမယ့် ဘယ်ကဘယ်လို ဆက် စခန်းသွားရမ လဲ မသိတော့ဘူး။ ချစ်တာပဲ သိတယ်။ ကျမ တခုခု လိုသွားခဲ့ရင် ကိုကို သင်ပေးမှာပေါ့ နော့။ ကိုကိုက ကျမကို ခါးကနေ ထိန်းကိုင်ပေးထားပြီး သူ့ကိုယ်ကို နဲ နဲ လျှောချလိုက်တယ်။ အိုးတို့ အန်းတန်း ဖြစ်နေတဲ့ ကျမ မျက်နှာကို ရီဝေဝေ ကြည့်နေသေးတယ်။ ကျမလည်း ကိုကို့ပေါ်ကို ခွ ထိုင်ဘို့ ကြိုးစားရင်း ဇက် ကလေး ပုပြီး နှာခေါင်း ပြန်ရှုံ့ပြလိုက်တာပေါ့။ ကျမ လုပ်ပြမိတဲ့ အမူအရာက လက်ရှိ အခြေအနေနဲ့ ဘာမှတော့ မဆိုင်ဘူးပဲ။ ဆိုင်ချင်ဆိုင် မဆိုင်ချင်နေ လေ နော်..။ ကျမ ဘာတွေဖြစ်နေလဲ ဆိုတာ ကျမရဲ့ သိပ်ချစ်တတ်တဲ့ ကိုကိုက နားလည် ပြီးသား…။

(၁၃) လိင်မှုရေးရာ ဆိုတာ သက်ရှိလောကရဲ့ သဘာဝ သက်သက်ပဲနော့။ ကဗျာဆန်ဆန်ပြောရရင် တကူးတက သင်စရာ မလိုတဲ့ အတတ်ပညာတစ်ခု ထင် ပါရဲ့။ သွေးသားရဲ့ ဦးဆောင်မှုကပဲ အလိုလိုသင်ပေးသွားတာလား။ ကျမကပဲ တခြား မိန်းကလေးတွေနဲ့ မတူတဲ့ ခပ်ကဲကဲ ကောင်မလေး ဖြစ်နေသလား တော့ မသိပါဘူး။ ချစ်သော မျက်စိနဲ့ ကြည့်နေတဲ့ ကိုကိုကတော့ ကျမကို ဟန်မဆောင်တတ်တဲ့ ပွင့်လင်းတဲ့ မိန်းကလေးလို့ မြင်ကောင်း မြင်မှာပေါ့လေ။  အဝတ်ဗလာနဲ့ ပက်လက်လှန်နေတဲ့ ယောကျၤားတစ်ယောက်ပေါ်ကို လိင်ဆက်ဆံဘို့ တက် ခွ ရတာ ဆိုင်ကယ် စီးသလောက် မလွယ်ပေမယ့်၊ ဆိုင်ကယ်စီး  သင်ကာ စ တုန်းက လောက်လည်း ကြောက်ဘို့ မကောင်းလှဘူးပဲ။ ကိုကို့ ပခုံးနှစ်ဘက်ပေါ် အားပြုပြီး ကျမ ခွ လိုက်တယ်။ ထိုင်ချရမယ့်နေရာကို ကိုကို  က ပြင်ဆင်ပေးနေတယ်။ တကယ်ပဲ ကိုကို့ အတံကြီးက ကျမ ပိပိလေးကို မော့ကြည့်ပြီး စောင့်နေလေရဲ့။ အသည်းတွေ အူတွေ ယားလိုက်တာနော်။   ကိုကိုက ကျမ ခါးကို လက်တစ်ဘက်နဲ့ ထိန်းကိုင်ထားရင်း နောက်တစ်ဘက် သူ့အတံကြီးကို ကျမရဲ့ ပိပိတွင်းဝလေးနဲ့ တေ့ချိန်ပေးထားတယ်။ ကျမလည်း  ငုံ့ကြည့်နေမိတာပေါ့။ အပေါက်အလမ်းတည့်ဘို့ နဲနဲ ညှိယူရတာက ကျမ အရမ်း စိတ်လှုပ်ရှားနေလို့ပါ။ ကျမက အပေါ်ကနေ ကားယား ခွလျက်ကြီး ဆို တော့ ပိပိလေးရဲ့ အတွင်း တံခါးနှစ်ချပ်က ခပ်ဟဟ ပွင့်နေပြီးသားလေ။ သိပ်ကြာကြာ မကြိုးစားလိုက်ရဘဲ သူတို့ နှစ်ယောက် မိတ်ဆက်မိသွားတယ်။ “ထိုင်  ချ လိုက်လေ ငယ်..” ကိုကို အဆင်သင့် ဖြစ်ပြီဆိုတော့ ကျမလည်း အတံ ထောင်ထောင်ကြီးပေါ်ကို မရတရဲ ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ဖြေးဖြေးချင်းပေါ့ နော်။ ရင်တွေ ခုန်လွန်းလို့ အသက်ရှုဘို့တောင် သတိမရမိဘူး။ ကျမ ပိပိလေးက အရမ်းကြီး စိုရွှဲနေပေမယ့် အလွယ်တကူ ဝင်မသွားဘူး။ ကိုကို့ အတံကြီးက  ကြီးလွန်းနေတာကိုး။ ကျမလည်း ထူပူပြီး တုန်နေပြီ။ ဟိုး ပထမ တစ်ခါတုန်းကလို နာဦးမလား မသိဘူးလို့ တွေးမိပြီး လန့် သလိုလိုဖြစ်လာပေမယ့် အဲ့ တုန်းက နာကျင်မှုနောက်မှာ ရခဲ့တဲ့ သာယာမှုက ကျမ တစ်သက် မမေ့နိုင်ခဲ့ဘူးပဲလေ နော်။ ကျမ စိတ်မရဲမှန်း သိတဲ့ ကိုကိုက သူ့ကိုယ်ကို နဲနဲ မတ်လိုက်ပြီး  “ကိုကို့ လည်ပင်းကို ဖက်လိုက် ငယ်လေး..” လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ကျမလည်း ခါးလေး ညွှတ်ပြီ ကိုကို့လည်ပင်းကို ဖက်လိုက်တာပေါ့။ အတံကြီးရဲ့ ထိပ်ဖူး ကတော့ အဝမှာ တေ့လျက်သားပေါ့နော်။

“အိုးးးး…. ကို ကို့….”    “နာ သွားလို့လား ငယ်…”   “ဟင့် အင်း… ”   အောက်ကနေပြီး ကိုကို ဘယ်လိုများ ကော့ သွင်းလိုက်လည်း မသိဘူး။ ကျမ ပိပိလေး  ပြည့်ကြပ်ပြီး တစ်ဆို့ဆို့ ဖြစ်သွားတယ်။ “ထိုင် ချ ကြည့် ငယ်… အကုန် မဝင်သေးဘူး..” မြတ်စွာဘုရား.. အကုန် မဝင်သေးတာတောင် ဒီလောက်ကြီး စူး ကြပ်ကြပ် ဖြစ်နေတာ။ ကျမ တဆတ်ဆတ် တုန်နေပြီ။ ကြောက်လာပြီ ကိုကိုရယ်.. မရလောက်ဘူးထင်တယ်.. ကိုကို့ဟာကြီးက ကြီးလွန်းနေသလားလို့..  စိတ်ထဲက ပြောနေမိပေမယ့် လူကတော့ ခါးလေး နှဲ့နှဲ့ပြီး ထိုင်ချမိနေတာ ဘာကြောင့်ပါလိမ့်။ ကိုကိုကလည်း အောက်ကနေ အလိုက်သင့် ကော့ပေးနေ တယ်။ အိုးးး…. အ အ.. တဖြည်းဖြည်းချင်း အချိတ်အဆက်မိသွားတာ အတံကြီး တစ်ခုလုံး ပိပိလေးထဲ နစ် ဝင်သွားပြီ။ ကိုကိုက ကျမ တင်ပါးပေါ်က အနာ နေရာကို လက်နဲ့ ခပ်ဖွဖွ ညှစ်လိုက်တယ်။ အ.. ကျမ ခါးလေး တစ်ချက် ကော့မိတဲ့ အချိန်မှာ အောက်က အတံကြီးက နင့်ကနဲ။ အိုးး… ကျမ နဲနဲ သိသွားပြီ။  တင်ပါးကို မကြွပဲ လှုပ်တယ် ဆိုယုံလေး လှုပ်ကြည့်တယ်။ တစ်ချက်ချင်း.. အားး.. ရှီးး… ဟုတ်တယ်.. အရမ်း ကောင်းတာပဲ.. ကျမ လိုချင်တဲ့ ခံစားမှု..။  ကိုကိုရယ်.. တကယ်ပဲ.. ငယ်လေ အရမ်း..။ ကျမလေ ဘယ်လောက်ထိများ လိုချင်နေလိုက်သလဲ ဆိုတာ ကိုကို အောက်ကနေ ကော့ကော့ပေးတာနဲ့ ကျမ  ခါးလေးကို နှဲ့ပေးမိတာနဲ့ ခဏလေး အတွင်းမှာ စီးချက် ညီသွားတာ။ ဒီလိုနဲ့ တညိမ့်ညိမ့် ချစ်ကြရင်း…

“ကိုကို့… အ.. မြန်မြန်…”  “အွန်း.. ကိုကို့ လည်ပင်းကို ဖက်ထား..”  ကျမ ပြီးတော့မယ်ဆိုတာ သိလိုက်တဲ့ကိုကိုက ကျမခါးကို တင်းတင်း ကိုင်ရင်း အောက် ကနေ ကော့ကော့ ပြီး ဆောင့်သွင်းပေးတယ်။ ကျမ မျက်စိတွေ ပြာလာပြီး အသိစိတ်အားလုံးက တစ်နေရာတည်းမှာ။ အတံကြီးက ထွက်မသွားဘဲ အထဲထိ  စူးနေအောင် တိုးတိုးပြီး ဝင်လာနေတာလေ။ ကိုကို့ လှုပ်ရှားမှုတွေကလည်း အံသြစရာ ကောင်းလောက်အောင်ပဲ။ ကိုကိုရေ.. ကြိုက်တယ်.. အရမ်း.. လုပ်  ပါ.. မြန်မြန်လေး… “အားးး ကို ကို့… အင့် အင့်.. ရှီးးး…” ခုတစ်ခေါက် ထပ်ပြီး အဝေးကြီးရောက်သွားပုံက စောစောကနဲ့ မတူဘူးရယ်။ ပါးစပ်ထဲမှာ ပြီးရတဲ့   အရသာရယ်.. ခုလို အတံ ထွားထွားကြီးနဲ့ ပြီးရတဲ့ အရသာရယ်။ ကျမ မောပြီး ပုံကျသွားပြန်တယ်။ ကိုကိုကတော့ ပြီးသေးပုံမရဘူး။ ကျမလည်း ကိုယ့်ဘာ ကိုယ် အံသြမိပါရဲ့ ဘာလို့များ ကိုကိုနဲ့ တညီတည်း မဖြစ်ရတာလဲနော်။ နှစ်ကြိမ်တိတိ ကျမ တစ်ယောက်တည်း ရသွားတဲ့ ခံစားမှုမျိုး ကိုကိုနဲ့တူတူသာဆို  ဘယ်လောက် ကောင်းလိုက်မလဲ။ မော သွားပြန်တဲ့ ကျမကို ဖွဖွလေး နမ်းရင်း နို့လေးတွေကို ချေပေးနေတဲ့ ကိုကို။ သနားပါတယ်.. “ကိုကို မပြီးသေးဘူး  မဟုတ်လား ဟင်…”   “အွန်းး…”  “ဘာ အဆင်မပြေလို့လဲ ကိုကို…”   “ငယ်လေး ကောင်းနေတာ ကြည့်ရင်း ကိုကို ပြီးဘို့ မေ့နေတာနေမှာပေါ့..”  “ဟွန့်..  ကိုကိုကလည်း ကွာ..”  အဲ့လိုကျတော့ ကျမ ရှက်သွားမိတယ်။ အသိစိတ်တွေ ပျောက်သွားလောက်အောင် ခံစားနေရတဲ့အချိန်မှာ ကိုကိုက ကျမ ကို အဲလို ကြီး အရသာခံ ကြည့်နေတာတော့ ဘယ်ကောင်းမလဲ နော့လေ။ နောက်ပြီး ကျမကချည်းပဲ ရှေ့ရောက်နေတော့ ကိုကို့ကို အားနာမိတယ်။ ကိုကို့ကိုလည်း  အပြည့်အ၀ ခံစား စေချင်တယ်လေ။ “ငယ် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ ဟင် ကိုကို..” ကျမ မေးလိုက်တော့ ကိုကိုက “ငယ်လေး အရမ်း ပင်ပန်းနေမှာလည်း စိုး တယ်..” တဲ့။ ဟင့်အင်း.. ချစ်ကြတာပဲ ကိုကိုရယ်.. ငယ်လည်း ကိုကို့ကို ကောင်းစေချင်တာပေါ့။ စိတ်ထဲက ပြောရင်း ကိုကို့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို စုပ်နမ်း လိုက်တယ်။ အောက်မှာ ပိပိထဲက မထွက်သေးတဲ့ အတံကြီး ကိုလည်း ခါးလေး နှဲ့နှဲ့ပြီး ချော့ပေးနေမိတယ်။

“ငယ်လေး.. လက်ခံနိုင်သေးရင် ကိုကို ထပ်ချစ်လို့ရဦးမလား..”  “ကိုကိုရယ်.. ပြောဘို့ လိုလို့လား.. ငယ် ဘယ်လိုနေပေးရမလဲ..”   “စားပွဲကို ထောက်ပြီး  ရပ်ပေးမလား ငယ်.. ကိုကို နောက်ကနေ ချစ်ချင်လို့လေ.. နော်..”

(၁၄) (ဇာတ်သိမ်း)   အိုးးး.. ဒီနေ့ အဘို့တော့ ကိုကို ကျမကို ပုံစံမျိုးစုံနဲ့ အစွမ်းပြနေတော့ တာပဲကိုး။ ကျမလည်း စားပွဲဆီသွားလိုက်ပြီး ကိုကိုပြောသလို နေ ပေးလိုက်တယ်။ စားပွဲပေါ် လက်ထောက်ပြီး ခါးလေးကော့၊ တင်ပါးက နောက်ကို ပစ်  လျက်ပေါ့နော်။ ကျမနောက်မှာ ကပ်ပါလာတဲ့ ကိုကိုက ခါးလေးကို နဲ နဲ ဖိချ၊ ကျမ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို လိုသလို ပြင်ယူတယ်။ ကျမလည်း ကိုကို့ စိတ်ကြိုက်ဖြစ်အောင် နေပေးတာပေါ့။ ရိုးသားစွာ ဝန်ခံရရင် ကျမစိတ်တွေ  ရဲတင်းမှု ပိုလာပြီလေ။ ကိုကို့ကိုလည်း ပိုပို ရင်းနှီးလာပြီ။ နောက်မှာ ပြူထွက်နေတဲ့ ပိပိ အဝလေးထဲကို ကိုကို့ အတံကြီး ဝင်လာပြန်ပြီ။ ကိုကို့ လက်တွေက  ကျမ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ချေပေးနေတယ်။   “ငယ် ရယ်… ငယ့် ဖင်လေးက အရမ်း လှတယ်..”   “အိုးး…”   “ပိပိလေးကလည်း စီးပိုင်နေတာပဲ ကွာ…”  “အင်းး… ကြိုက်လား ကိုကို..”  “အွန်း… အရမ်းကြိုက်တယ် ငယ် ရယ်.. အရမ်း ကောင်းတာပဲ…”   “ငယ် ကော ပဲ…”  “ကိုကို့ -ီးကြီးကိုကော ကြိုက်လား…”   “အိုးး…” ကိုကို ပြောချလိုက်ပုံကြီးက ကျမ အသည်းကို လှပ်ကနဲပဲ။ မဆီမဆိုင် ပိပိလေး ကျင်တက် သွားပြန်တယ်။ “ဟင်.. ငယ့်.. ကိုကိုမေးတာ ဖြေကွာ..”  “ဟုတ်… အရမ်း ကြိုက်တယ် ကိုကို… ငယ် အရမ်း ကြိုက်ပါတယ်..”  “ဘာ ကို ကြိုက်တာလဲ..”   “ဟိုလေ…” “ပြော ကွာ.. ကိုကို ကြားချင်လို့..”   “အွန်း.. ဟိုလေ.. ကိုကို့.. ကိုကို့ -ီး ကို.. ငယ် အရမ်း ကြိုက်တယ်လို့…”  “အားးး… ချစ်တယ် ငယ်ရယ်… ”  “ငယ်လည်း အရမ်း ချစ်တယ် ကိုကို…”    “ကိုကို့  မိန်းမလေးရယ်.. ကောင်းလိုက်တာ..”  “ရှီးး… အားး.. ကိုကိုရေ.. ”   “ကိုကို့ မယားလေးရယ်.. ကိုကို ချစ်လိုက်တာ ကွာ..”   ကိုကို့ အသံတွေက လှိုင်းထ  နေတယ်။ ကျမလေ.. စိတ်တွေ ထိန်းမရဖြစ်လာပြန်ပြီ။

ဖြစ်မှာပေါ့နော်.. အခု ကျမ အ -ိုးခံနေရတာကိုး။ အမလေး အဲ့လိုတွေးမိကာမှ လူက တုန် တက်သွား လိုက်တာ။ ကိုကိုလည်း ကော့ပေးထားတဲ့ ကျမခါးလေးကို စုံကိုင်ပြီး စိတ်ရှိလက်ရှိဆောင့်နေလိုက်တာ အခန်းထဲမှာ ကျမရဲ့ ညည်းရှိုက်သံတွေ၊ ကိုကို့ အားယူသံတွေ အပြင် တဖတ်ဖတ် ဆောင့်သံတွေနဲ့ ပစ္စည်းနှစ်ခုရဲ့ အဝင်အထွက် ပွတ်တိုက်သံတွေ ဆူညံနေသလိုပဲ။ ကိုကို့ ဆောင့်ချက်တွေ အားပါလွန်းလို့  ကျမ မျက်လုံးထဲ ကြယ်တွေလတွေ မြင်နေသလိုတောင် ခံစားရတယ်။ ကျမလည်း ခုံကို လက်ထောက်ပြီး တင်ပါးကို အစွမ်းကုန် ကော့ပေးထားမိတယ်။ ပိ ပိ လေးကိုလည်း တတ်နိုင်သလောက် ညှစ်ထားမိတာပေါ့။ နောက်က ခပ်ပြင်းပြင်းဆောင့်ပေးနေတဲ့ အရှိန်ကြောင့် ကျမ ရင်သားတွေလည်း အောက်ကိုငုံ့ လျက်ကနေ ယိမ်းကနေလိုက်တာ။ သူ့အလေးချိန်နဲ့သူ ဆိုတော့ အဲ့လို တွဲလောင်းကျပြီး လှုပ်နေတာကတင် ကျမအတွက်က အရသာတစ်မျိုးပဲ။

ဆောင့်ပါ ကိုကိုရေ.. ဟိုး အတွင်းထဲထိ နင့်ကနဲ နင့်ကနဲ နေအောင် ဆောင့်သွင်းပေးပါ။ စိတ်က အဲ့လို တ လိုက်တိုင်း ကျမ ပြီးပြီးသွားတတ်တာကိုတောင်  ကိုယ့်ဘာသာ သတိထားမိနေပြီ။ ကိုကိုလည်း အရမ်းကြီး ပေါက်ကွဲ ပြင်းထန်နေပုံပဲ။ အဆက်မပြတ်ဆောင့်ချက်တွေနဲ့ ကျမကို စိတ်ရှိ လက်ရှိ -ိုးနေတာ။  အားးး.. တွေးမိပြန်ပြီ။ အဲ့ဒီ အသုံးအနှုန်းက အတွေးနဲ့တင် ကျမစိတ်ကို အရသာ ပိုတိုးပေးနေတယ်။ ကိုကို့ ဆောင့်ချက်တွေ အရမ်းကြမ်းလာတော့ ကျမ  အဖုတ်လေးအတွင်းပိုင်းမှာ စူး နင့်ပြီး တအားကို ထိထိမိမိနဲ့.. အားး… ကိုကို့ အမလေး.. ကိုကို တကယ်ဒေါသကြီးနေပြီပဲ။ ကြည့်ရတာ စောစောက ထိန်း လိုက်ရတဲ့ စိတ်ကို ခုမှ လွှတ်ချနေတယ် ထင်ပါရဲ့။ နောက်ကနေ ဆောင့်သွင်းလိုက်တိုင်း ကျမကိုယ်လုံးက ရှေ့ကို ငိုက်ကျသွားတာ ကိုကို အားမရဘူးထင် တယ်။ ကျမ ခါးလေးကို ဆွဲညှစ်ထားတဲ့ လက်တစ်ဘက်က ကျမ လည်ကုတ်ကို လှမ်း ကိုင်တယ်။

ကျမလည်း စားပွဲပေါ်ထောက်ထားတဲ့ လက်တစ်ဘက်ကို နောက်ပစ်ပီး ကျမ ခါးပေါ်က ကိုကို့လက်ကို လှမ်းကိုင်လိုက်တယ်။ ကိုကိုနဲ့ကျမ လက်ချောင်းချင်း  ဆုပ်ကိုင်မိသွားတယ်။ ကျမတို့ ချစ်သူနှစ်ယောက် လက်ချင်းယှက်ပြီး ချစ်ပွဲဝင်ကြတာပေါ့။ ကိုကို ဆောင့်လိုက်တိုင်း ကိုယ်လုံးလေး ရှေ့ကို ငိုက်ကျမ သွားအောင်လည်း ခါးကို တအားကော့ပြီး အားရှိသလောက် တောင့်ခံထားပေးလိုက်တယ်။ လုပ် ကိုကိုရာ.. တအားဆိုးတဲ့ ငယ့်ကို နာ သွားအောင် လုပ် ပစ်လိုက်..။ ငယ့် ဖုတ်ဖုတ်လေး ကွဲထွက်သွားရင်သွားပါစေ.. စိတ်ရှိလက်ရှိ -ိုး.. အိုးး… ဒီ -ိုး တယ် ဆိုတာကြီး စဉ်းစား လိုက်မိပြန်ပြီ။ ကျမ ပြီးချင်လာပြန်ပြီ ပေါ့။ သည်တစ်ကြိမ်မှာတော့ ကိုကိုနဲ့ တူတူပြီးရရင် ကောင်းမှာပဲလို့ တွေးနေမိတုန်း ကျမစိတ်တွေ မထိန်းနိုင်တော့ပြန်ဘူး။

“အာ.. အ.. ကိုကို့.. မြန်မြန်လေး ဆောင့်..” “အွန်း ကိုကိုလည်း ပြီးချင်လာပြီ..” “အင်းးး.. ဆောင့်ပါ ကိုကိုရယ်.. ငယ့်ကို မညှာနဲ့နော်..” “တူတူ ပြီးရအောင်  လေ.. ငယ့်.. ညှစ်ထားပေး.. အားးး.. ဟုတ်တယ်.. ကောင်းတယ် မိန်းမရယ်..” “အင်းး..ရှီးးး…” “ကိုကို့ အရည်တွေ ငယ့်ပိပိလေးထဲ ထည့်ချင်တယ် ကွာ…”   “အင်း… လုပ် ပါ… လုပ်ပါ ကိုကို စိတ်ကြိုက် နော်…”  “အွန်းး အရမ်း ကောင်းတယ် ငယ်ရယ်..”  “အင်းးး ဟင်းးး… ကိုကို့ မြန်မြန်..”  “ငယ်ရယ်… ကို့ မယား လေး ပိပိလေးက… -ိုး လို့ အရမ်းးး ကောင်းး…အားး…”  “အိုးးး… ကို ကိုးးး… အင့်… ဟင့်..”   “ထွက်လာနေပြီ.. ကိုကို့ -ီးရည်တွေ.. ”   “အင်းးး..”   “ငယ့်  အဖုတ်လေးထဲ ကိုကို ပန်း ထည့်လိုက်မယ်နော်..”  “အင်းး..ပါ.. လုပ်.. ကိုကို့ ..အားး.. ကိုကိုရေး..”  ကိုကိုပြောတဲ့ -ီးရည် ဆိုတာတွေက ကျမ ပိပိလေးထဲ  တပြွတ်ပြွတ်ထိုးဝင်လာတယ်။ အဲ့ အရည်ပူပူတွေက ကျမ အဖုတ်လေးထဲကနေ အပြင်ထိများ လျှံကျကုန်သလားပဲ။ ကိုကိုက ကျမကို ပျော့ကျသွားတဲ့ သူ့ အတံကြီးနဲ့ နဲနဲချင်း ဆက်နှဲ့ပေး နေသေးတယ်။ ကောင်း လိုက်တာ ကိုကိုရယ်။ နှစ်ယောက်လုံး အတူရောက်ခွင့်ရသွားတဲ့ ခရီးဆုံးက တကယ့်ကိုပဲ အရသာရှိ လှပါတယ်။ စားပွဲပေါ် မှောက်ကျသွားတဲ့ ကျမ ကိုယ်လေးကို ထိန်းပွေ့ပေးရင်း “ပင်ပန်းသွားလား ငယ်လေး..” လို့ တယုတယ မေးတယ်လေ။ ကိုကို့ တစ် ကိုယ်လုံး ချွေးတွေ နစ်နေတာ ကျမကို ပင်ပန်းလား ဆိုတော့ ပြန်ဖြေရမှာတောင် အားနာ သလိုလိုပဲ။ ပိပိလေးထဲက ကိုကို့ အတံကြီး ဆွဲထုတ်လိုက်တော့  ကျမ ရင်ထဲ လှပ်ကနဲ ဟာသွားတယ်။ ကျန်ခဲ့တဲ့ ကျမ ပိပိလေးက ရှုံ့ပွ ရှုံ့ပွ နဲ့ရယ်။ ကျေနပ်တင်းတိမ်မှုကတော့ အပြည့်အ၀ ရလိုက်ပါတယ်။ ကျမ  ပေါင်ရင်းကနေ နို့နှစ်ရောင် အရည်တွေ စီးကျလာတယ်။ ကိုကိုက ကျမကိုပွေ့ချီပြီး ကုတင်ပေါ် ပြန်ချပေးတယ်။ “ခဏနားပြီးမှ ကိုကို သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပေး မယ်နော် ကလေးလေး…” တဲ့။ နူးညံ့တဲ့ ကိုကို လေသံတွေ ပုံမှန်ပြန် ဖြစ်သွားပြီပေါ့လေ။ စောစောက စကားလုံးကြမ်းကြမ်းတွေ ပြောပြီး နင်းကန် ဆောင့် သွင်းနေတာ သူမဟုတ်သလိုပဲ။ ကာမ ရမ္မက်က လူကို တကယ်ပဲ အသိစိတ် ပျောက်စေသလား။

ကျမတို့ နှစ်ယောက်လုံး ကုတင်ပေါ်မှာ ခြေပစ်လက်ပစ် လှဲချလိုက်တယ်။ မိနစ်ဝက်လောက် ပက်လက် လှဲနေကြပြီးမှ ကိုကိုတစ်ယောက် ကျမကိုယ်ပေါ်ကို  ဝုန်းကနဲ လာမှောက် ချပြီး ကျမ မျက်နှာ တစ်ခုလုံးကို နေရာလပ် မကျန်အောင် တရွှတ်ရွှတ်နဲ့ နမ်းပါလေရော။ တကယ့် ကိုကို.. သူပဲ မမောတဲ့အတိုင်း ပဲ။ ကျမကတော့ အချစ်ရဲ့ အရသာကို ထိထိရောက်ရောက် ရသွားသလို လူကလည်း မလှုပ်ချင်လောက်အောင် ခြေကုန်လက်ပမ်း ကျနေပြီ။ နမ်းလို့ ၀ သွား တော့မှ..   “လက်ထပ်ကြစို့ မိန်းမရယ်.. နော်.. ကိုကို့ဘို့ သမီးလေး မွေးပေး..” “အိုးးး ကလေးလုပ်ရမယ်မှ မကြံသေးဘူး.. ဗိုက်က တန်း ပူရဦးမယ်.. နိုး  ပဲ…”    “အံမယ်.. လင်ပဲ ရနေပြီ လုပ်ချင်သေးတယ်လား ကလေး က..”  “ကို ကို နော်..”  “ဟဟ.. ကဲ ပြောပါဦး ငဂျစ်လေး.. လက်ထပ်ပြီးရင်ကော.. ဒီနေ့ လို ဆိုးဦးမှာလား…”   “ခိခိ.. ကိုကိုကကော.. ဒီနေ့လို ရိုက်ဦးမှာလား..”  “ဆိုးရင်တော့ ရိုက်ရမှာပေါ့ ကွ..”  “ဟွန့်… အယ်.. နေဦး.. မေးပါဦးမယ်.. အဲ့  သားရေကြိုးကြီးက ဘာလုပ်တာလဲ ကိုကို.. ငယ့်ကို ရိုက်ဘို့တမင် ဝယ်ထားတာလား …”  “အာ ပေါက်ကရ.. Thomas ကျန်ခဲ့တာ ငယ်ရဲ့.. သူ့မှာ အဲ့လို  လက်နက်တွေ စုထားတာ အများကြီး.. သူ့ဝါသနာပေါ့…”  “တကယ်…”  “အွန်း..”  “သူ့ဝါသနာကလည်း ထူးဆန်းတယ်နော်.. ရေချိုးခန်းထဲမှာလည်း အရက် ပုလင်းတွေထားလိုထား.. ကိုကို့.. သူက အဲ့လက်နက်တွေ စုပြီး ဘာလုပ်တာလဲ ဟင်..” “ဟဟ.. သူ့ဘာသူ ဘာလုပ်လုပ်ပေါ့..”   “ကိုကိုကလည်း ငယ် သိချင် လို့ ဟာကို.. ပြော ပြ လို့…”  “လူဆိုးမလေးတွေကို အပြစ်ပေးဘို့ပေါ့..”  “အာ.. အကောင်း ပြော ကွာ.. ကိုကို့..”   “အွန်း ဟွန်.. အကောင်း ပြောတာပဲလေ  ကွာ.. ခု သူ့လက်နက်ဂိုဒေါင်ကို ကိုကို အပိုင်စီးလိုက်ပြီ.. ရှေ့လျှောက် လူဆိုးထိန်းဘို့ ခဏခဏ သုံးရတော့မှာ..”

“ကို ကို နော်.. ဟွန်းးး” စူပုပ် ထော်လန်ပြလိုက်တဲ့ ကျမ နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုကို ငုံလိုက်တယ်။ ပြီတော့ တစ်ချက်ချင်း ဆွဲစုပ်ပြီး ဖြေးဖြေးလေး နမ်းနေတယ် လေ။ ကျမလည်း ကိုကို့ကို တုန့်ပြန် အနမ်းတွေ ပေးမိတာပေါ့။ စိတ်ထဲကလည်း ပြောနေမိတယ်..။ ဆိုးမှာပဲ ကိုကိုရေ.. ကိုကို ရိုက်လည်း မကြောက်ပေါင်..။  ရိုက်ပြီးရင် ခုလိုမျိုး အုံဖွ ပြန်လုပ်ပေးမယ် ဆိုလို့ကတော့ နေ့တိုင်းရိုက်လည်း ရတယ်.. ခိ ခိ။ တကယ်က ငယ် ဆိုးတယ် ကောက်တယ် ဆိုတာ ကိုကို့  အတွက်ပါ။ ငယ် သိပ်အေးနေ၊ လိမ္မာနေရင် ကိုကို ပျင်းနေမှာပေါ့ လို့..။ နောက်ပြီး ဂျစ်ကန်ကန် လုပ်တယ်၊ ဂျီကျတယ် ဆိုတာကလည်း တခြားကြောင့်  မဟုတ်ဘူးနော်..။ ကိုကို့ အချစ်ကို အကြွင်းမဲ့ ယုံကြည်လို့ ကွဲ့.. ခိ ခိ ခိ…။ သိလား ကိုကို.. တကယ်တမ်းကျတော့လေ.. ကိုကို့ ချစ်ငယ်လေး ဆိုးသမျှ၊  ကောက်သမျှ၊ ဂျစ်တိုက်သမျှ အားလုံးရဲ့ အကြောင်းရင်းက တစ်ခုတည်းရယ်..။ အဲဒါ ဘာလဲ သိလား..။ ကျမရဲ့ ကိုကိုက “သိပ်ချစ်တတ်တဲ့ ကိုကို မို့လေ…”  နော်…။

 

Zawgyi

 

သိပ္ ခ်စ္တတ္တဲ့ ကိုကို မို႔ေလ

ဘာလိုလိုနဲ႔ သၾကၤန္ပြဲႀကီးေတာင္ ေရာက္လာၿပီ။ ကိုကို ဦးသဝန္ေၾကာင္ကို မရမက ဂ်ီက် ပူဆာေနတာ သၾကၤန္မတိုင္ခင္ကတည္းကပဲ။. တစ္ရက္ေလာက္ ေရပက္ခံ လိုက္ပို႔ပါေပါ့.. လိုက္မပို႔ရင္.. ဘာဘာညာညာ အစုံေပါ့ေနာ္။ သူမႀကိဳက္တာေတြ တန္းစီ လုပ္ပစ္မယ္ေပါ့။ ဘယ္ေနလိမ့္မလဲ.. သတၱိရွိရင္ လုပ္ၾကည့္လိုက္ ဆိုၿပီး မ်က္လုံးႀကီး ျပဴးၿပီး ေအာ္တာ။ က်မက ကိုကို႔ကို ေၾကာက္ရတယ္.. ငယ္ေလးေပါက္စ လို႔ တယုတယ ေခၚေနရာကေန နံမည္ အျပည့္စုံ ေခၚလိုက္ရင္ကိုပဲ ကိုကို ေဒါကန္ေနတာသိၿပီး ဆက္မေျပာရဲေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘာရမလဲ.. သိတယ္မဟုတ္လား.. ကိုကိုနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ က်မ အကြၽမ္းက်င္ဆုံး ဘာသာရပ္က ဘာျဖစ္မလဲ..။

အရင္ဆုံး ကိုကို႔ ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းတိုးဝင္လိုက္တယ္။ ကိုကို႔ ေမးေစ့ေအာက္ လည္တိုင္ကို ေခါင္းေလးတိုးၿပီး လက္ကလည္း ကိုကိုဝတ္ထားတဲ့ အက်ီက ၾကယ္သီး ေလးေတြကို ေဆာ့.. ကိုကို ဘာမွ မေျပာေတာ့ ေမးေစ့ေလးကို ေမာ့ၿပီး ႐ႊတ္ကနဲ နမ္း.. ၾကယ္သီးေလးေတြကို တစ္လုံးခ်င္း ျဖဳတ္.. အက်ီရင္ဘတ္ မထိတထိ ပြင့္သြားေတာ့ ကိုကို႔ ႏို႔သီးေခါင္း ညိဳညိဳေလးကို လက္သည္းထိပ္နဲ႔ ကလိကလိ လုပ္.. အဲ့လို လုပ္ရင္ ကိုကိုခ်စ္ ဘယ္လိုမွ မေနတတ္မွန္း က်မ အသိဆုံးေပါ့.. ေခါင္းေလးကလည္း ၿငိမ္မေနဘဲ ကိုကို႔ လည္ပင္းကို ပူစီတိုးေလး ေပါ့.. ေညႇာင္ေညႇာင္ လို႔ေတာ့ မေအာ္ဘူးေနာ္။ ဒါမယ့္ သိလား ပူစီေလး ေညႇာင္ေညႇာင္ထက္ ပို နားဝင္ခ်ိဳတဲ့ အသံ ခ်ိဳခ်ိဳ ခြၽဲခြၽဲေလးနဲ႔..

“ကိုကို ကလည္း.. တစ္ရက္ကေလးပဲ ဟာကို.. သူမ်ားေတြသြားေတာ့ ငယ္လည္း သြားခ်င္တာေပါ့.. ကိုကို႔ကို ခြင့္မေတာင္းဘဲ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ခိုးလိုက္သြားရင္ ရသားပဲ.. ကိုကို နဲ႔ပဲ သြားခ်င္လို႔ဟာကို.. တကယ္တမ္း ငယ္က ေရပက္ခံထြက္ခ်င္တာ ဟုတ္ပါဘူး.. လူေတြ အမ်ားႀကီးၾကားထဲ ကိုကို႔ရင္ခြင္ထဲ တေနကုန္ေနခ်င္တာ..” အာ့လိုေလးေျပာလိုက္တာ တစ္ႀကိမ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္၊ သုံးႀကိမ္ ေျမာက္ေအာင္ေတာင္ ေခါင္းမေဝွ႔လိုက္ရဘူး.. “တကယ္ တစ္ရက္ပဲေနာ္.. ေနာက္ထပ္ ပူဆာၾကည့္ အေၾကာင္းသိမယ္…” တဲ့.. ခိခိ..။

ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ရင္ခြင္ထဲ ပုဝင္ၿပီး က်ိတ္ၿပဳံးေနမိတဲ့ က်မ မ်က္ႏွာကို ကိုကို ဆြဲေမာ့ လိုက္တယ္။ ကိုကို႔ အၾကည့္ေတြ ရီေဝေနၿပီ။ အရင္ဆုံး က်မ ႏွဖူးေပၚက ဆံစေလးေတြကို ကိုကို ေလနဲ႔ မႈတ္ထုတ္လိုက္တယ္။ အိုးးး ရင္ခုန္လိုက္တာ ကိုကိုရယ္။ က်မရဲ႕ ႏွဖူးေလးကို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းထူထူေတြနဲ႔ ဖိကပ္ၿပီး ကိုကို နမ္းလိုက္တယ္။ က်မလည္း လိုခ်င္တာရသြားတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္လို မ်က္လုံးေလး ေမွးစင္းထားမိတာေပါ့။ ကိုကို႔ ႏႈတ္ခမ္းေလးက က်မ ႏွာသီးဖ်ားေပၚ ေရာက္လာၿပီ။ ဖြဖြေလးမွ တကယ့္ကို ဖြဖြေလး။ ကိုကို႔ ႏႈတ္ခမ္းေတြဆီက ရနံ႔ေလးကေလ.. အီေမႊးၿပီး အရမ္းကို သဘာဝ ဆန္တယ္။ ကိုကိုရယ္ ငယ့္ကို နမ္းပါဦး.. ငယ့္ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ အနမ္းေတြေပးးး.. အိုးး.. က်မ စိတ္ထဲက ေျပာတဲ့စကား တကယ္ပဲ မဆုံးလိုက္ဘူး.. ေႏြးၿပီး စိုစြတ္ေနတဲ့ အနမ္းေတြ..။ ႏႈတ္ခမ္း ႏွစ္လြာကို တစ္လွည့္စီ စုပ္ယူၿပီး ဖြဖြေလး နမ္းေနတာ..။ တခ်က္တခ်က္ ကိုကို႔ လွ်ာဖ်ားေလး ပါးစပ္ထဲ ေရာက္လာရင္ က်မ ဆြဲစုပ္မိတယ္..။ အရမ္းပဲ ကိုကို႔ အနမ္းေတြက က်မကို အရမ္းကိုပဲ ျပဳစားႏိုင္လြန္းတယ္ေလ။

က်မ စိတ္ထဲမွာ ကိုကို က်မကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ခ်စ္ပစ္ခဲ့တဲ့ ေန႔ေလးကိုေတာင္ သတိရသြားမိတယ္။ ကိုကိုနဲ႔ ငယ္ေလးၾကားမွာ ကန႔္လန႔္ခံေနတဲ့ စည္းေလး ရွိေနတယ္တဲ့။ အဲ့ဒီစည္းေလးက အရွက္နဲ႔ မပြင့္လင္းမႈ တဲ့ေလ။ အဲ့ဒီ စည္းပါးပါးေလးကို ထိုးေဖာက္ဘို႔ ကိုကို ႀကိဳးစားၾကည့္ခ်င္တယ္ ဆိုၿပီး က်မ ရဲ႕ အပ်ိဳစင္ ပန္းေလးကို ကိုကို ခူးခဲ့တာ။ အဲ့ဒီညေနက မိုးေတြ႐ြာၿပီး လွ်က္စီးမိုးႀကိဳးေတြ တဝုန္းဝုန္း တဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔။ ရာသီဥတုက ကိုကို႔ ဘက္ကေလ။ က်မလည္း မိုးၿခိမ္းသံကို ေၾကာက္တာလား.. ကိုကို႔ ရဲ႕ ညႇိဳ႕ခ်က္ျပင္းလြန္းတဲ့ ပင့္သက္ရႈိက္သံ ေတြကို ေၾကာက္တာလား။ ဘာကို ေၾကာက္မွန္း ေသေသခ်ာခ်ာ မသိေပမယ့္ အဲ့ဒီ အေၾကာက္တရားရဲ႕ေနာက္မွာ တစ္သက္ မေမ့ႏိုင္တဲ့ ခ်ိဳၿမိန္မႈေတြ သာယာၾကည္ႏူးမႈေတြ က်မ ရခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီညေနက အခ်ိန္ေတြ လြန္သြားလို႔ ကိုကိုနဲ႔ က်မ လူႀကီးေတြ မသိေအာင္ ထြက္ေျပးၾကဖို႔ေတာင္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ေသးတယ္။

အေဝးေျပးဂိတ္ကို အသြား လမ္းမွာ က်မ စိတ္ေတြ ေထြျပားခဲ့တယ္ေလ။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ့မွာ တန္ဘိုးထားၿပီး ခ်စ္ရတာ က်မ တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ လား။ မိဘ ကြယ္ရာမွာ ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္ၿပီး လင္ေနာက္လိုက္ေျပးတဲ့ သမီး လို႔ သူမ်ားေတြ ဝိုင္း လက္ညႇိဳးထိုးရင္ ေမေမ ရွက္လြန္းလို႔ ငိုမ်ား ငိုမလား။  ေဖေဖလည္း ေဒါသေတြ တအားထြက္ၿပီး.. အင္းး.. ေဖေဖက ေသြးတိုးရွိတယ္။ က်မကို သိပ္ခ်စ္တဲ့ေဖေဖ ေဒါသေတြထြက္၊ ေသြးေတြ ေဆာင့္တက္ၿပီး  မေတာ္တဆမ်ား.. အေတြးနဲ႔ က်မ ငိုခ်င္လာတယ္။ က်မမ်က္ႏွာကို အရိပ္လိုၾကည့္ေနတဲ့ ကိုကိုက ဒါကို ရိပ္မိခဲ့တယ္ေလ။ လမ္းတစ္ဝက္က ျပန္လွည့္၊ က်မကို အိမ္အေရာက္ ျပန္ပို႔ၿပီး ေဖေဖေမေမတို႔ဆီက တရားဝင္ ယုံၾကည္မႈကို ရေအာင္ ကိုကို ႀကိဳးစားႏိုင္ခဲ့တယ္။ လူငယ္ေတြရဲ႕ သဘာဝကို အထိုက္အေလွ်ာက္ နားလည္ေပးတတ္တဲ့ ေဖေဖေမေမနဲ႔ ပင္ကိုယ္ အရည္အခ်င္းလည္းေကာင္း၊ ႐ိုးသားႀကိဳးစားၿပီး စည္းကမ္းရွိ အေနတည္တဲ့ ကိုကို႔ၾကားမွာ တခါတခါဆို က်မက ေဘးလူေတာင္ ျဖစ္သြားတတ္ေသးတာ။

ခုဆို ကိုကိုလည္း ေဖေဖ့လုပ္ငန္းေတြမွာ အေရးပါတဲ့ လူယုံေတာ္ ဝန္ထမ္း၊ တစ္ေန႔ ေဖေဖ့ ေနရာကို လႊဲေျပာင္း ဆက္ခံမယ့္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ က်မ မဟာဝိဇၨာၿပီးတာနဲ႔ ကိုကိုနဲ႔ လက္ထပ္ဘို႔ အားလုံး စီစဥ္ေနၾကၿပီ။ တစ္ခုပဲရွိတာက ကိုကိုေျပာဘူးတဲ့ က်မနဲ႔ သူ႔ၾကားက စည္းပါးပါးေလး ဆိုတာေလ..။ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး ဒီစည္းေလးကို ေနာက္ထပ္ မေက်ာ္ျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ကိုကို႔ အေပၚ သားအရင္းတစ္ေယာက္လို ယုံၾကည္ခဲ့တဲ့ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမရဲ႕ အားထားမႈေတြက ကိုကို႔ ခ်စ္ရမၼက္ေတြကို အလိုလို ထိန္းခ်ဳပ္သြားေစတဲ့ ခြၽန္းခ်က္ေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ က်မကို ညီမေလးလိုတစ္မ်ိဳး ခ်စ္သူလို တစ္ဖုံ ေစာင့္ေရွာက္မႈေတြနဲ႔ ကိုကို အရမ္း ပင္ပန္းခဲ့ရွာပါတယ္။ ပိုဆိုးတာက နည္းနည္းေလးမွ အလိုလိုက္လို႔ မရတဲ့ က်မရဲ႕ ဂ်စ္ကန္ကန္ အက်င့္ေပါ့။ ဒီအက်င့္ဆိုးကို ႏိုင္တာ ကိုကို တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ ေျပာသာေျပာတာပါ.. က်မ ဆိုးႏြဲ႕မိတဲ့သူကလည္း ကိုကို တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတာပါေနာ္။ ခုလည္း ကိုကို႔ အနမ္းေတြကို ခံယူရင္း ဘာကိုမွန္းမသိ လိုခ်င္လာမိျပန္တဲ့ က်မစိတ္ေတြကို မၾကာခင္ေပ်ာ္ရမယ့္ သၾကၤန္ဆီ အာ႐ုံ ေျပာင္းလိုက္ေတာ့တယ္။
(၂)
ဒီလိုနဲ႔ ေရာက္ေရာ မဟာသၾကၤန္ပြဲေတာ္။ အႀကိဳေန႔ ညေန ေရပြဲေတာ္ႀကီး ဖြင့္တဲ့ထိ ကိုကို ဘာမွ စကားမစဘူး။ က်မကေတာ့ တစ္ရက္လိုက္ပို႔မယ္ ဆိုၿပီး ခြင့္ေပးထားေတာ့ ႀကိဳတင္ႀကံစည္ေနတာ။ တစ္ရက္ကေန ႏွစ္ရက္.. ႏွစ္ရက္ကေန ေန႔တိုင္း ျဖစ္သြားေအာင္ေပါ့။ ကိုကိုက က်မထက္ ပိုလည္တယ္ သိလား။ က်မကို ခ်စ္လြန္းလို႔သာ အလိုလိုက္ရတာ၊ သူ သေဘာတူခ်င္တဲ့ကိစၥ မဟုတ္ဘူးေလ။ အႀကိဳေန႔ည မိုးခ်ဳပ္တဲ့ထိ က်မကို ဘာအစီစဥ္မွ မေျပာေတာ့ က်မလည္း မခ်င့္မရဲ ျဖစ္လာၿပီေပါ့။ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္တဲ့အဆုံး “ကိုကို႔.. သၾကၤန္က်ေနၿပီ.. လိုက္ပို႔မယ္ ဆို လို႔.. ” အဲ့လို စူစူေဆာင့္ေဆာင့္ အသံေလးနဲ႔ ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။ ကိုကိုက ေလသံေအးေအးနဲ႔ သူပဲ မေျပာခဲ့သလိုလို “ဘယ္ကိုတုန္း ကေလးေလးရဲ႕..”လို႔ ျပန္ေမးၿပီး က်မကို စ ေသးတယ္သိလား။ က်မျဖင့္ အသည္းေတြအူေတြ ယားလိုက္တာ ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့။ စိတ္ေျပာင္းၿပီးမ်ား မသြားရေတာ့ဘူးဆိုမွျဖင့္ ဟင့္.. ေတြးရင္နဲ႔ ငိုခ်င္သြားမိတယ္။ ကိုကို မေကာင္းဘူးကြာ.. ဒါေလးေတာင္ ခြင့္မျပဳခ်င္ဘူး။

“ကိုကို႔ ဘာလုပ္မွာလဲလို႔.. လိုက္ပို႔မယ္ ဆို.. ကိုကိုေနာ္ ေျပာၿပီးစလစ္.. ကတိမတည္ရင္ ငယ္ ငိုပစ္လိုက္မွာ..” ဒီထက္လည္း ပို မေျပာရဲဘူး။ ဒါေတာင္မွ ငယ္ေလး ငိုရင္ ကိုကို ေခ်ာ့မွာေပါ့နဲ႔ ၿပီးသြားလို႔ကေတာ့ ေသၿပီဆရာပဲ။ ေတာ္ေသးတယ္ ကိုကိုက “ငယ္ေလးေျပာေတာ့ တစ္ရက္ပဲဆို ကြ..” ဟူး ေတာ္ေသးတယ္.. ဒီေလာက္ဆို ရႏိုင္ေသးတယ္။ က်မလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ စိတ္ရွည္ရွည္ထားၿပီး ကိုကို႔ကို ခြၽဲရတာေပါ့။ စိတ္ကေတာ့ သူ႔ကိုမေျပာဘဲ ခိုးလုပ္လိုက္တာကမွ ေကာင္းေသးတယ္ လို႔ ေတြးမိေနၿပီ။ ဟုတ္တယ္ေလ ေနာ္.. သူမ်ားက လိမ္လိမ္မာမာ ခြင့္ေတာင္းတာကို အလိုမလိုက္ရင္ တအား ေဒါသထြက္မိတယ္ တကယ္ပဲ။ ကိုကို လူဆိုးႀကီး။ မုန္းပစ္လိုက္ခ်င္တယ္ တကယ္ပဲ။

“ခုမွ အႀကိဳေန႔ပဲ ရွိေသးတယ္ေလ ကြာ..” “အႀကိဳေန႔က ကုန္သြားၿပီေလ ကိုကိုရ.. မိုးပဲ ခ်ဳပ္ေနၿပီ ဟာကိုးး..”  ပါးစပ္က ဒီေလာက္ပဲေျပာေပမယ့္ စိတ္ထဲ ကေတာ့ ေတြးေနၿပီ။ ခုခ်က္ခ်င္းမွ ကိုကို တစ္ခုခု မစီစဥ္ရင္ ကိုကို နဲ႔ ဖုန္းခ်ၿပီးတာနဲ႔ ဆက္မယ္ ကိုလင္းတို႔ စုတို႔ဆီ။ သူတို႔ အတြဲပဲေကာင္းတယ္.. ကဲတဲ့ ေနရာမွာ တက္ညီလက္ညီ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ တိုင္ပင္ေနၾကကတည္းက ငါလည္း ပါမယ္လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ တစ္ခြန္းပဲ ဟာကို။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမကလည္း  ကိုကိုပါမွ စိတ္ခ်မွာမို႔သာ။ သူ႔ကို အရင္ ခြင့္ေတာင္းမိတာ မွားၿပီလား မသိပါဘူး.. ဟင့္။ ကိုကိုနဲ႔ ဖုန္းေျပာရင္း ေပါင္ေပၚတင္ထားတဲ့ အေမြးပြ အ႐ုပ္ႀကီးကို  လိမ္ဆြဲေနမိတယ္။ စိတ္ထဲကလည္း “ကိုကို မေကာင္းဘူး.. လူႀကီးျဖစ္ၿပီး ကတိလည္း မတည္ဘူး..” လို႔ ထပ္တလဲလဲ ေျပာေနမိတယ္။ အဲ့အခ်ိန္ က်မ မ်က္ႏွာ စူပုပ္ ေကာက္ခ်ိတ္ေနမွာ အေသအခ်ာေပါ့။

“ကိုကို အကုန္စီစဥ္ၿပီးပါၿပီ ကေလးရဲ႕.. အတက္ေန႔က် လိုက္ပို႔မယ္ေလ ကြာ ေနာ္..” ေတြ႕လား ကိုကို လူလည္ႀကီး။ အက်ေန႔ ကတည္းက ပို႔လိုက္ရင္  ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ရက္ က်မ ထပ္ပူဆာေတာ့မယ္ ဆိုတာ သူ သိေနတယ္။ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ေျခေဆာင့္မိတာေပါ့။ “ကိုကိုကလည္း နက္ျဖန္ မရဘူးလား  လို႔..” လူက တအား ကဲခ်င္ေနေတာ့ ေျပာလိုက္မိေရာ။ က်မကို ျပန္ေျပာတဲ့ ကိုကို႔ေလသံ နဲနဲ တည္လာၿပီ။  “အတက္ေန႔က အစည္ဆုံးေလ ငယ္ေလးရယ္..  မနက္ အေစာႀကီးကတည္းက ညမိုးခ်ဳပ္ထိ ရမယ္.. ေက်နပ္ ေနာ္.. ကေလးေလး..”  “ဟြန႔္.. ကိုကို ကလည္း…” လူ႔စိတ္က တကယ္ပဲ ဆန္းတယ္ သိလား။  ကိုကို႔အက်င့္က ဆုံးျဖတ္ၿပီးရင္ မျပင္တတ္မွန္း က်မ သိသိႀကီးနဲ႔ မရမက ေျပာေနမိတာ။ ေနာက္ဆုံး ကိုကိုက “ငယ္ေပါက္စေလး… အတက္ေန႔ ကိုကိုနဲ႔  ေလွ်ာက္လည္မလား.. သၾကၤန္တစ္တြင္းလုံး အိမ္တြင္းေအာင္းမလား.. ႀကိဳက္တာေ႐ြး..” ဟင့္ သြားၿပီ။ ေလသံနဲ႔ စကားလုံးအရ ကိုကို႔ကို ဒီထက္ပို ေဈးဆစ္ လို႔ ဘယ္လိုမွ မရေတာ့မွန္း က်မသိလိုက္ၿပီေပါ့။ “ၿပီးေရာ.. အာ့ဆိုလည္း.. ကိုကို႔ သေဘာပဲ.. အိပ္ေတာ့မယ္.. ဒါဘဲ..” အျမင္ကတ္ကတ္နဲ႔ ဖုန္းကို ပါဝါပါ  ပိတ္ပစ္လိုက္တယ္ ေအးေရာ။ အတက္ေန႔ မေရာက္မခ်င္း ေနာက္ေန႔ေတြလည္း လာမေခ်ာ့နဲ႔..။

(၃) သၾကၤန္အက်ေန႔ေလးတစ္ေန႔က က်မအတြက္ေတာ့ တစ္ကမာၻပဲ သိလား။ အဲ့ဒါ ကိုကို လူဆိုးႀကီးေၾကာင့္ေပါ့။ က်မ ဖုန္းပိတ္ထားေတာ့ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ့ ဆီ တလွည့္စီ ဆက္တယ္ေလ။ က်မကလည္း ျပတ္သားတယ္ အဲ့ ဖုန္းေတြပါ မကိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ က်မ ေကာက္ေနတာ ေမေမက ရိပ္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္  သိတယ္ မဟုတ္လား ေဖေဖေကာ ေမေမေကာ ကိုကို႔ ဘက္က။ ေမေမက “မီးမီး မကိုင္ဘူးလား ဒီမွာ ကိုႏိုင္ေခၚေနတာ..” ဆိုၿပီး ေမးေသးတယ္။ က်မ လည္း “ကိုင္ဘူး…” လို႔ ခပ္ျပတ္ျပတ္ပဲ ေျပာပစ္လိုက္တယ္။ ေခၚေပါ့ တတ္ႏိုင္ရင္ သုံးစကၠန႔္တစ္ခါ ေခၚလည္း မကိုင္ဘူး.. ဘာျဖစ္လဲ။ အဲ့လိုနဲ႔ အက်ေန႔  တစ္ရက္လုံးကုန္ေရာ။ ေနာက္တစ္ရက္၊ အက်တ္ေန႔ မနက္။ ကိုကို အိမ္ေရာက္လာတယ္။ တကိုယ္လုံး စို႐ႊဲၿပီး မ်က္ႏွာက ၿပဳံးစိစိနဲ႔။ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြ မရွိရွာ ေတာ့တဲ့ ကိုကို၊ သူတစ္ေယာက္တည္း ေနတဲ့အိမ္ေလးက က်မတို႔ အိမ္နဲ႔ သိပ္မေဝးဘူးေလ။ ဒီေလာက္ စို႐ႊဲေနတာ လမ္းေလွ်ာက္လာလို႔ေနမွာေပါ့။ သူက် ေတာ့ သၾကၤန္ေရ စိုၿပီးၿပီ။ က်မ မ်က္ေစာင္းထိုးရင္း “ႂကြက္စုတ္ႀကီး ေရနစ္လာတဲ့ ႐ုပ္၊ မုန္းတယ္..” လို႔ ပြစိစိ ေျပာပစ္လိုက္တယ္။

ေမေမ ထုတ္ေပးတဲ့ ေဖ ေဖ့ အဝတ္အစားေတြ လဲဝတ္ၿပီး ေဖေဖနဲ႔ တစ္မနက္လုံး ခ်က္စ္ ထိုင္ထိုးေနတယ္။ ေန႔ခင္း ထမင္းေတာင္ စားသြားလိုက္ေသးတယ္ေလ။ ထမင္းဝိုင္းမွာ က် မကို ၿပဳံးစိစိ ၾကည့္ယုံကလြဲၿပီး ဘာစကားမွကို မေျပာတာ။ ေဖေဖရယ္၊ ေမေမရယ္၊ ကိုကိုရယ္ သုံးေယာက္သား ထမင္းစားရင္း ေျပာလိုက္ၾကတဲ့ စကား၊ ဘာေတြမွန္းကို မသိဘူး။ က်မ က်ေတာ့ ထမင္းဝိုင္းထဲမွာ အသက္ပဲ မရွိတဲ့အတိုင္း။ တခါတေလ အကုန္လုံးကို မုန္းပစ္ခ်င္တယ္ တကယ္ပဲ။ ထမင္းစားၿပီး ေဖေဖ ေန႔လည္ တေရးအိပ္ခ်ိန္ ကိုကို ျပန္သြားတယ္။ အဲ့ အခ်ိန္ထိ က်မကို မနက္ျဖန္ အစီအစဥ္ ဘာမွ မေျပာဘူး။ ျပန္ခါနီး ေမ ေမ့ဆီ မနက္ျဖန္အတြက္ ခြင့္ေတာင္းေနတာေတာ့ က်မ ၾကားလိုက္တယ္။ ေမေမကလည္း ျပန္ေျပာပါ့ “အြန္း.. လိုက္ပို႔ ေပးလိုက္.. ေျပာမေကာင္းရင္  ေရာက္တဲ့ အရပ္တင္ ႐ိုက္ပစ္..” တဲ့။ ဟဟ.. က်မ ရယ္ခ်င္သြားတယ္။ ကိုကိုလား က်မကို ႐ိုက္ရဲမွာ။ သတၱိရွိရင္ ႐ိုက္ၾကည့္လိုက္ေလ။ ျပန္ေခ်ာ့ရတာနဲ႔  မကာမိေအာင္ ေကာက္ပစ္လိုက္မွာေပါ့။ သူျပန္သြားၿပီး ညေနလည္းေစာင္းေရာ လုံးဝ အသံတိတ္သြားေတာ့တာပဲ။ ကိုကို ပညာျပၿပီ။ က်မ သိတာေပါ့။  က်မ ဖုန္းေလး ျပန္ဖြင့္ထားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုကို က်မဆီ ဖုန္းမေခၚဘူး။ ေမေမ့နား ေယာင္လည္လည္ သြားလုပ္ေနမိတယ္.. ေမေမ့ဖုန္းမ်ား ထ ျမည္မ လားလို႔ပါ။ ေဖေဖ့ကိုေတာ့ ကြက္ၾကည့္ၾကည့္ေလာက္ပဲ လုပ္ရဲတယ္။ ေဖေဖ သိသြားရင္ က်မရဲ႕ မဟာသၾကၤန္စီမံကိန္း ပ်က္ဘို႔ ေသခ်ာသြားၿပီေလ။

အဲ့ေန႔က စိတ္ထဲ အလိုမက်တာမ်ား ညစာေတာင္ စားမဝင္ဘူး တကယ္။ အိပ္ခါနီးထိ ကိုကို ဖုန္းမေခၚေတာ့ က်မ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။  တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဟိုေကာင္ေတြဆီလည္း မဆက္ခ်င္ပါဘူး။ က်မက ကိုကို ေပးတဲ့ အခြင့္ေရးပဲ လိုခ်င္တာပါ။ က်မ ဆိုးတယ္ ကဲတယ္ ဆိုရင္ေတာင္  ကိုကို ခြင့္ျပဳႏိုင္သေလာက္ ေဘာင္ထဲမွာပဲ က်မ ဆိုးတာ ကဲတာပါ။ ကိုကို႔ကို မရမက ပူဆာတယ္ ဆိုကတည္းက ကိုကို နဲ႔ပဲ ေပ်ာ္ခ်င္လို႔ ဆိုတာ ကိုကို သိ သင့္တာေပါ့။ ကိုကို ခြင့္မျပဳခ်င္တဲ့ ကိစၥကို ကိုကိုနဲ႔တူတူေပ်ာ္ခ်င္မိတာ က်မ မွားတယ္ပဲ ေျပာရမလား မသိေတာ့ပါဘူး.။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မ အရမ္း  ဝမ္းနည္းတယ္။ ကိုကို မတရားဘူး။ လူဆိုးႀကီး။ က်မကိုလည္း တကယ္ မခ်စ္ဘူး။ ညစာကို ဟုတ္တိပတ္တိ မစားဘဲ ဝင္အိပ္ပစ္လိုက္တယ္။ အိပ္မက္ထဲ မွာ ကိုကိုေရာ က်မေရာ သၾကၤန္ေရေတြ စိုစို႐ႊဲ၊ အနမ္းေတြလည္း ပိုပိုကဲ လို႔ရယ္။

(၄) အတက္ေန႔ မနက္ေစာေစာ..။ က်မ အေစာႀကီး ႏိုးေနတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုကို႔ဆီက ဘာမွ မေမွ်ာ္ေတာ့ဘူး။ က်မ ဘယ္ေလာက္ လိုခ်င္ေနမွန္း ကိုကို မ သိတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဒါေလးမွ မလိုက္ေလ်ာခ်င္လည္း ေနေပ့ေစေတာ့။ က်မ အိပ္ရာထဲမွာ ေခါင္းအုံးႏွစ္လုံး ၾကား ေခါင္းညႇပ္ၿပီး ေပကပ္ အိပ္ေနပစ္လိုက္ တယ္။ ေမွာက္ခုံႀကီး အိပ္ေနတဲ့ က်မတင္ပါးကို ဖ်တ္ကနဲ ႐ိုက္ရင္း ေမေမ လာေအာ္တယ္.. ဖုန္းလာေနတာ မၾကားဘူးလားတဲ့.. ဘယ္ၾကားမလဲ က်မ နား ေတြ ေခါင္းအုံးနဲ႔ အတင္း ဖိထားတာႀကီး။ ေမေမ ထြက္သြားေတာ့ က်မ ဖုန္းကိုင္လိုက္တယ္.. “ကိုကို ေရာက္ေနၿပီေနာ္.. ကားပါကင္ကို ဆင္းခဲ့ေတာ့..” တဲ့။  အိုးး.. ေပ်ာ္လိုက္တာ အရမ္းပဲ။ မ်က္ႏွာသစ္ရင္း ေရပါ ခပ္သြက္သြက္ ေလာင္းခ်ိဳးလိုက္တယ္..။ မွန္တင္ခုံေရွ႕ ေရာက္ေတာ့မွ ဘယ္အက်ီ ဝတ္ရင္ ေကာင္းမ လဲ.. စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ ကိုကို႔ကို ကလိခ်င္သြားတယ္။ ကိုကို႔ သေဘာအတိုင္းသာဆို ရွပ္အက်ီ ထူထူ တစ္ထည္ နဲ႔ ဂ်င္းပန္ ျဖစ္ျဖစ္ ဝတ္သင့္တာေလ။ ဒါ ေပမယ့္ ခ်ည္သားေပ်ာ့ေပ်ာ့ ဂါဝန္ေလး က်မ ေ႐ြးလိုက္တယ္။ အရွည္က ဒူး ဖုံး႐ုံေလး။ ၿပီးေတာ့ ဂါဝန္က အျဖဴခံေပၚမွာ ပန္းေရာင္ အဝါေရာင္ အစိမ္း ေရာင္ လိေမၼာ္ေရာင္ အပြင့္ ႏုပ္ႏုပ္ေလးေတြ ပါတဲ့ အဆင္၊ တနည္းအားျဖင့္ ေရစိုစိုနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မသင့္ေတာ္တဲ့ အေဖ်ာ့ဆင္ေပါ့.. ခိခိ။

ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ပုံစံကလည္း လည္ပင္းေပါက္ က်ယ္က်ယ္ ကပ္ကပ္ေလးနဲ႔ လက္ေမာင္းက အရင္းပိုင္း အုပ္တယ္ဆို႐ုံ တိုတိုေလး။ ခါးေအာက္ပိုင္းကို ထီးလို  လြင့္ဝဲဝဲ ေလးျဖစ္ေအာင္ ပိတ္စကို အေစြသား ယူၿပီး က်မကိုယ္တိုင္ စိတ္တိုင္းက် ခ်ဳပ္ထားတာေလ။ ဘာ အတြန႔္ ဘာအဆက္မွကို မပါေတာ့ ကိုယ္လုံး  အလွက ရွင္းၿပီး ေပၚေနေရာ။ ၿပီးေတာ့ က်မ ကိုယ္လုံး ကိုယ္ေပါက္က ေမာ္ဒယ္လ္ေတြလို သြယ္သြယ္ေျပာင္းေျပာင္း မဟုတ္ဘူး။ ရင္ (၃၄)၊ ခါးက (၂၆)၊  တင္ (၃၈)။ ခု က်မဝတ္ထားတဲ့ ခ်ည္သားေပ်ာ့ဂါဝန္နဲ႔ ေရစိုသြားမယ့္ က်မ ကိုယ္လုံးကို ျပန္ျမင္ၾကည့္တယ္.. ခိခိ.. ကိုကို ဘယ္ေလာက္မ်ား ေဒါေတြ ကန္ လိုက္မလဲ။ အခု က်မ ေအာက္ဆင္းသြားတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ျပန္တက္လဲလို႔ ေျပာကိုေျပာမွာ ေသခ်ာတာေပါ့။ အဲ့က်ရင္ေတာ့ က်မ ဟုတ္ကဲ့ ကိုကို ဆိုၿပီး ျပန္ တက္လဲဝတ္လိုက္မွာပါ။ က်မက အဲ့လို ကိုကို႔ တစ္ခ်က္လြတ္ အမိန႔္ေတြ နာခံရတာ အရမ္းေပ်ာ္တယ္။ ကိုကို မဆူ ဆူေအာင္လည္း တမင္လုပ္ခ်င္ ေသးတာ။

အဝတ္လဲလို႔ၿပီးေတာ့ ဆံပင္ရွည္ေတြကို ခပ္သြက္သြက္ေလး က်စ္ဆံၿမီး က်စ္လိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာကိုလည္း လိမ္းေနက် ႏို႔ရည္ကရင္မ္ေလးပဲ လိမ္းလိုက္ တယ္။ က်မအတြက္ ေနေလာင္ခံေတြ ေရစိုခံေတြ ဘာမွ မလိုပါဘူး။ နဂိုကတည္းက သိပ္ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ မေနတတ္တဲ့က်မမွာ အလွျပင္ပစၥည္းရယ္လို႔  ဘာမွ မည္မည္ရရ မရွိတာလည္း ပါတာေပါ့ေနာ္။ သဘာဝက်က် ေျပာင္းရွင္းရွင္း မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ကိုယ္လုံးအတိ ဂါဝန္ေလး။ မွန္ေရွ႕မွာ ကိုယ္ကို တစ္ပါတ္ လွည့္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။ ခဏေန သည္ပုံစံနဲ႔ ေရပက္ခံထြက္ရမလား ဆိုၿပီး ကိုကို စိတ္တိုေတာ့မယ္.. ေပ်ာ္လိုက္တာ ခိခိ။ ကုတင္ေပၚမွာ ရွပ္အက်ီ  တစ္ထည္နဲ႔ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ သရီးကြာတားေလးတစ္ထည္ အသင့္ ထုတ္ထားခဲ့လိုက္တယ္။ ကိုကို ဆူရင္ ျပန္တက္လဲဝတ္ဘို႔ပါ။ က်မရည္႐ြယ္ခ်က္က ကို ကို႔ကို စိတ္တိုေအာင္ ဆြခ်င္ယုံ သက္သက္ပဲေလ ေနာ္။ သြားဘို႔ အသင့္ျဖစ္ေတာ့ ကိုကို႔ကို ေရေလာင္းခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားလို႔ ေရခဲေသတၱာထဲက ေအးစိမ့္ ေနတဲ့ ေသာက္ေရတစ္ဗူး ယူလိုက္ေသးတယ္။ စင္ေပၚတင္ထားတဲ့ ဖိနပ္ေတြထဲက က်မ အႀကိဳက္ဆုံး ေလဒီရႈး ဖိနပ္ေလး စီးလိုက္ၿပီး “ေမေမ့ တာ့တာ ေနာ္…” ဆိုေတာ့ ေမေမက “ကိုႏိုင့္စကား နားေထာင္ေနာ္ မီးမီး.. လူၾကားသူၾကား ေျပာမရဆိုမရ မလုပ္နဲ႔..” တဲ့။

ေအာက္ေရာက္ေတာ့ ဓါတ္ေလွကား ေပါက္ဝမွာ ကိုကို ေစာင့္ေနတယ္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ အျပာရင့္ရင့္နဲ႔ ရွပ္အက်ီ က ကြမ္း႐ိုးစင္းလို အစင္းႏုတ္ႏုတ္ေလး ေတြ ပါတဲ့ အျပာေရာင္ႏုႏုေလး။ ကိုကိုက ေၾကာင္ေၾကာင္ က်ားက်ား အဆင္ေတြ ဝတ္ေလ့ မရွိဘူးေလ။ တီရွပ္ေတြ ဘာေတြနဲ႔လည္း အျပင္ ထြက္ခဲတယ္။  ကိုကို အႀကိဳက္ဆုံးက အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ရွပ္လက္ရွည္ ေျပာင္ေလးေတြေပါ့။ ေဘာင္းဘီကိုလည္း ဂ်င္း အက်ပ္ေတြထက္ စတိုင္ပန္ ေဒါက္အတြန႔္ေတြ မပါ တဲ့ ပုံစံမ်ိဳးပဲ ေ႐ြးဝတ္တတ္တယ္။ က်မကို ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ဓါတ္ေလွကားထဲ ဖ်တ္ကနဲ ျပန္ဝင္ၿပီး တံခါးကို ပိတ္လိုက္တယ္။ အေပၚဆုံးထပ္ ခလုတ္ကို ႏွိပ္ခ် လိုက္ေတာ့ က်မ အံ့ၾသသြားတာေပါ့။ ကိုကို ဘာလုပ္မလို႔လဲ..။ အိမ္ျပန္ အဝတ္လဲခိုင္းရေအာင္ကလည္း က်မေနတာ အေပၚဆုံးထပ္မွ မဟုတ္ဘဲ။ က်မ  ေၾကာင္ၾကည့္ေနတုန္း ကိုကိုက က်မကို နံရံဆီ ဆတ္ကနဲ တြန္းၿပီး က်မ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို.. “အိုးး ကိုကို႔..”

နံရံနဲ႔ ေက်ာနဲ႔ ဖိကပ္ေနတဲ့ က်မကို ကိုကို နမ္းတယ္။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းစုပ္နမ္းေနတဲ့ ကိုကို႔ ႏႈတ္ခမ္းေတြ ခ်ိဳလိုက္တာ ကိုကိုရယ္။ က်မလက္ထဲက ေရဗူး ျပဳတ္ က်သြားတယ္။ Lock & Lock ဗူးဆိုေတာ့ အဖုံးပြင့္ထြက္ၿပီး ေရေတြလည္း ဖိတ္ကုန္တာေပါ့။ ေရဗူးထဲက ေရဖိတ္တာ ျပႆနာ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ့္ ျပႆနာက က်မ ပိပိေလးထဲက စိမ့္ထြက္လာတဲ့ ခ်စ္ဝတ္ရည္ေတြ။ ကိုကိုေပါ့ ႏႈတ္ခမ္းကို နမ္းရင္း က်မ ရင္စိုင္ေတြကို ဆုပ္နယ္ေနတယ္။ သူ႔ လက္ဝါး ေႏြး ေႏြးႀကီးထဲမွာ က်မ ႏို႔အုံ အိအိေဖာင္းေဖာင္းေလး စိစိညက္ညက္မ်ား ေက်ကုန္ေတာ့မလားပဲ။ ခုေနမ်ား တစ္ေယာက္ေယာက္က ဓါတ္ေလွကား လာဖြင့္ရင္ ဒုကၡ။ တထိတ္ထိတ္ အေတြးနဲ႔ပဲ အတက္ၿပီးေတာ့ အဆင္း။ ရင္ခုန္စရာ အနမ္းေတြေၾကာင့္ ဓါတ္ေလွကားရပ္သြားမွာေတာင္ က်မေၾကာက္မိတယ္။ တုန႔္က နဲ ရပ္သြားတဲ့ ဓါတ္ေလွကား တံခါး မပြင့္ခင္ လူခ်င္း ခြာလိုက္ၿပီး   “ဒီေရဗူးက ဘာလုပ္တာတုန္း..” ေရဗူးကို ကုန္းေကာက္ရင္း က်မကို ေမးတယ္။

“ကိုကို႔ကို ေရေလာင္းမလို႔ေပါ့..” ျပန္ေျဖတဲ့ က်မ အသံ ပုံမွန္မဟုတ္ဘူး သိလား။  “ဟဟ အ႐ူးမေလး.. မေန႔က ကိုကို ေရေလာင္းခံခ်င္လို႔ လာတာေလ.. စူ ပုပ္ေကာက္ခ်ိတ္ေနတာ ဘယ္သူလဲ ေျပာ.. တခါတည္း လူကို စကားေတာင္ေျပာေဖာ္မရဘူး ေကာက္ေတးမေလး..” ေျပာရင္းနဲ႔ က်မပါးကို လိမ္ဆြဲလိုက္ တာ ပါးေလး ဆိုတာ ထူပူ သြားတာပဲ။ ကိုကို ဒီေန႔ က်မကို ေတာ္ေတာ္ ႏွိပ္စက္ခ်င္ေနပုံရတယ္။ မုန္းတယ္ လူဆိုးႀကီး။  “ကိုကိုေနာ္.. နာတယ္ လို႔.. သူ႔ အသား မဟုတ္တိုင္း တအားပဲ…”  “စိတ္ေကာက္လို႔ ဒဏ္ေပးတာေလ.. ေနာက္ခါ ေကာက္ရဲေကာက္ၾကည့္ ဒီ့ထက္ နာမယ္..”   နာသြားတဲ့ က်မ ပါးေလးကို  ဖြဖြ နမ္းရင္း ကိုကိုေျပာလိုက္တာ။ နာစမ္းပါေလ့ေစ ကိုကိုရာ.. ခုလို အနမ္းေတြနဲ႔ ျပန္ေခ်ာ့မယ္ ဆိုလို႔ကေတာ့ ေသြးထြက္ေအာင္ နာလည္း က်မကေတာ့  က်ိတ္ခံမွာပဲ။ ဆိုးပစ္ဦးမယ္။ ကိုကို တကယ္ လုပ္မလုပ္ သိရေအာင္ ဆိုးခ်င္တိုင္း ဆိုးၿပီး ေကြးေနေအာင္ ေကာက္ပစ္ဦးမယ္။

(၅) အဲ့ဒီလိုနဲ႔ ဓါတ္ေလွကားထဲက ထြက္ၿပီး ကိုကို စီစဥ္ထားတဲ့ ကားဆီသြားၾကတယ္။ ကိုကို႔လက္ေမာင္းကို ခိုၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရတာ က်မ အႀကိဳက္ဆုံး ေပါ့။ ကိုကို႔ မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္တဲ့စကားေတြ ေဖာင္ေဖာင္ကို ဖြဲ႕ေနေရာပဲေလ။ တကယ္ပဲ ထူးဆန္းတယ္ သိလား က်မမွာ ကိုကို နဲ႔ေတြ႕တိုင္း  ေျပာစရာစကားေတြ ကုန္ႏိုင္တယ္ကို မရွိဘူး။ ကိုကိုကေတာ့ က်မေျပာသမွ် တဟားဟား သေဘာေတြက်၊ တခါတေလ အြန္း အြန္း နဲ႔ က်မစကား ဆက္ဘို႔ ေထာက္ေပး။ က်မ ထင္ပါတယ္ ကိုကိုလည္း က်မေၾကာင့္ ပ်င္းရတယ္ကို ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ခုလည္း သူ႔လက္ေမာင္းကို တြဲခိုရင္း လိုတာထက္ ပို ၿပီး က်မ ဖက္ထားလိုက္တယ္။ ေစာေစာက သူက်မကို ဒုကၡေပးထားတယ္ေလ။ကိုကို႔ လက္ေမာင္းနဲ႔ က်မ ရင္သားေတြ ထိေနတယ္ မဟုတ္လား။ စကားတ ေျပာေျပာနဲ႔ သူ႔လက္ေမာင္းကို ရင္သားေတြနဲ႔ ပြတ္ေနပစ္လိုက္တယ္။ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္ၿပီး က်မကို ငုံ႔ၾကည့္တယ္။ သူ႔အာ႐ုံက က်မေျပာေနတဲ့  စကားနဲ႔ တျခားစီ။ ကိုကို႔ မ်က္လုံးထဲက အေရာင္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး ကိုကိုေလး အသက္ရႈၾကပ္ေနၿပီမွန္း က်မ သိတာေပါ့။ ကိုကို႔ကို ေမာ့ၾကည့္ရင္းက်မ  မ်က္ခုံးေလး ပင့္ၿပီး လွ်ာတစ္လစ္ လုပ္ျပလိုက္တယ္။ စိတ္ထဲကလည္း မွတ္ၿပီလားကိုကိုလူဆိုးႀကီး.. ေနာက္တစ္ခါ ငယ့္ကို နာေအာင္လုပ္ရင္ ကိုကိုလည္း  မလြယ္ဘူးမွတ္..။ က်မကို ငုံ႔ၾကည့္ေနတဲ့ ကိုကိုက “လူဆိုးမေလး.. နာမယ္..” တဲ့။ ခိခိ.. က်မ စိတ္ထဲက စကားကို ကိုကို ၾကားတယ္ေတြ႕လား။ ကိုကိုက က် မအတြက္ အဲ့လို လူပါ။

စိတ္ကူးနဲ႔ၾကည္ႏူးေနတဲ့က်မ ရပ္ထားတဲ့ ကိုကို႔ ကားကို ေတြ႕ေတာ့ “ဟမ္.. ကိုကို႔ ဒီကားနဲ႔ပဲ သြားမွာလား…” ကိုကို ယူလာတာ သူ႔ကားေလ.. Prado..။ ဒါ လား သၾကၤန္လည္ဘို႔ကား။ က်မက တျခားတစ္စီးစီး စီစဥ္လာမယ္ ထင္တာေပါ့။ ၾကည့္ဦး က်မ ဘယ္ေလာက္ ေဒါသထြက္သြားသလဲ ဆိုတာ။ ဖက္တြယ္ ထားတဲ့ သူ႔လက္ေမာင္းကို ေဆာင့္ဆြဲျဖဳတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ လမ္းဆက္မေလွ်ာက္ဘဲ ေျခစုံရပ္၊ ကိုကို႔ကို ေပေစာင္ေစာင္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္တာေပါ့။  က်မ ဝတ္လာတဲ့ အက်ီကို ဘာလို႔ သြားျပန္မလဲခိုင္းပါလိမ့္လို႔ ေတြးမိေနတာ၊ လတ္စသတ္ေတာ့ ဒါေၾကာင့္ကိုး။ မွန္အလုံပိတ္ကားနဲ႔ ေကာ္ပတ္႐ုပ္တစ္႐ုပ္ လို သၾကၤန္လည္ရမယ့္ က်မအျဖစ္ကို ေတြးၾကည့္ၾကပါဦး။ လူက ေဒါသထြက္လြန္းလို႔ အေငြ႕ေတြ ထြက္လာမလားေတာင္ မွတ္ရတယ္ တကယ္။ ကိုကို မ ေကာင္းဘူး။ ဒါ က်မ ဆႏၵကို လိုက္ေလ်ာတာမွ မဟုတ္တာ။ ဒီပုံစံနဲ႔ သၾကၤန္လည္တာထက္ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ အိမ္မွာ အိပ္ေနတာကမွ အိပ္ေရးဝဦးမယ္။  ခုက်ေတာ့ သူမ်ားေတြ ေပ်ာ္ေနတဲ့ ၾကားထဲမွာ က်မက မွန္လုံပိတ္ကားထဲကေန ထိုင္ေငး.. စဥ္းစားရင္း ငိုခ်င္လာတယ္။

ရတယ္ေလ.. ကိုကို ငယ့္ကို အဲ့လို ခံစားေစခ်င္တယ္ေပါ့.. ငယ္ေတာင္းမိတဲ့ အခြင့္ေရးေလးက ဘာမ်ား ႀကီးက်ယ္ခန္းနားေနလို႔ ကိုကို ခုလို လုပ္ရက္ရတာ လဲ.. ရတယ္.. ၾကည့္လိုက္.. ငယ္ စိတ္ထိခိုက္ရတဲ့ ပုံစံကို ကိုကို ထိုင္ၾကည့္ေနႏိုင္ဘို႔ပဲ လိုတာပါ..။ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ၿပီး က်မ ကားေပၚ တက္ထိုင္လိုက္တယ္။  ၿပီးေတာ့ အျပင္ကို ေငးေနလိုက္တယ္။ ကိုကို႔ ဘက္ကို လုံးဝ လွည့္မၾကည့္ဘူး။ က်မ မ်က္ရည္ဝဲေနမိၿပီ.. ဒါေပမယ့္ ခုခ်ိန္မွာ က်မ မငိုေသးဘူး၊ စိတ္ခ်။ ခု ေလာက္နဲ႔ လုံးဝ မငိုဘူး။ ကတ္ဆက္ သီခ်င္း ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလး ဖြင့္ၿပီး ကိုကို ကားေမာင္းထြက္လိုက္ၿပီ။ ပါရမီလမ္းနဲ႔ ျပည္လမ္းေထာင့္မွာတင္ လမ္းက စ ၾကပ္ ေနၿပီေလ။ သၾကၤန္ရဲ႕ေပ်ာ္စရာ ျမင္ကြင္းေတြ က်မ ျမင္ရၿပီေပါ့။ အငိုလြယ္တဲ့က်မ မ်က္ရည္ကို မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုကို႔ ဘက္ကိုေတာ့ လုံးဝကို မ လွည့္တာ။ ျပည္လမ္းမေပၚက မ႑ပ္ တစ္ခုနား ေရာက္ေတာ့ ကားတန္းႀကီးျဖစ္ေနၿပီ။ အင္းယားလမ္းဘက္ ဝင္တဲ့ ကားေတြတန္းစီလို႔ေပါ့။

ကားရပ္လိုက္ၿပီး ကိုကိုက “ဒီမနက္ ဘာစားခဲ့လဲ ငယ္ေလး..” ဒါက ကိုကိုေမးေနက် စကားပါ။ က်မတို႔ ေတြ႕လို႔ ခ်က္ခ်င္း မဟုတ္ေတာင္ ခဏေနရင္ ကိုကို  အၿမဲေမးတတ္တယ္။ က်မ ျပန္မေျပာဘူး။ ေျပာစရာလည္း မရွိဘူးေလ.. ဘာမွမွ မစားခဲ့ပဲ။ “ၾကည့္ရတာ ဒီကေလးေလး ဘာမွ စားရေသးပုံမေပၚဘူး..  သၾကၤန္လည္ရမယ္ ဆိုလို႔ အေပ်ာ္လြန္ၿပီး ဘာမွ မစားဘဲ ထြက္လာတယ္ ဟုတ္..” ေျပာတတ္တယ္ ေတာ္ေတာ္။ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ သၾကၤန္ လည္နည္းႀကီး ဆိုေတာ့။ “ကိုကို မုန႔္ ယူလာေပးတယ္.. ေနာက္မွာ ျခင္းေတာင္း လွမ္းယူလိုက္ ကေလးေလး..” က်မနဲ႔ အျပင္သြားတိုင္း က်မအတြက္  စားစရာတစ္ခုခု ကိုကို အၿမဲ စီစဥ္လာတတ္တာပါ။ အရင္ကေတာ့ ဒါမ်ိဳးဆို က်မ ရင္ထဲ အသည္းထဲထိ ၾကည္ႏူးေနက်ေပါ့။ ကိုကို မေျပာရင္ေတာင္ “ငယ္ စားဘို႔ ဘာပါလဲ ကိုကို…” လို႔ေမးၿပီး ကိုကို႔ကားေပၚ ေမႊေနက်။ ခုေတာ့ စိတ္က ငိုခ်င္တာပဲ သိတယ္။ “ေဟ့.. ေနာက္မွာ ျခင္းေတာင္း ယူလိုက္လို႔ ငယ္ ေလး.. အာ..ဟာ ငိုေနတာလား.. အယ္ ငယ္ကလည္း ကြာ.. ဘာလို႔ ငိုတာတုန္း ကေလးရယ္.. ေပ်ာ္ရမယ့္ အခ်ိန္ကို…” ေအာ ဟုတ္တယ္.. ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ ရမယ့္ အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ဘို႔ ေကာင္းတဲ့ ပုံစံ ဆိုေတာ့။ တကယ္ဆို က်မ အာခါင္ျခစ္ၿပီးေတာင္ ေအာ္ငို ပစ္ခ်င္တာပါ။ ကိုကို႔ကိုလည္း စိတ္ရွိလက္ရွိ  ထု႐ိုက္ ကုတ္ဆြဲပစ္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မ မလုပ္ပါဘူး။

“ငယ့္.. ငိုပါနဲ႔ ကေလးရယ္ေနာ္.. ကိုကိုတို႔တူတူ ေရပက္ မ႑ပ္ေတြ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကမယ္ေလ.. ေနာ္.. မေပ်ာ္ဘူးလား ကိုကိုနဲ႔ သြားရတာ.. ဟင္ ကေလး ေလး..”   “ေပ်ာ္ပါတယ္ ကိုကို.. တီဗြီထဲကဟာေတြ အျပင္မွာ တကယ္ျမင္ရတာပဲ.. ေပ်ာ္ပါတယ္.. သၾကၤန္ျမင္ကြင္းကို သရီးဒီ တီဗြီနဲ႔ ၾကည့္ရသလိုေပါ့..  ဘယ္သူမွေတာင္ ငယ့္လို အခြင့္အေရးမ်ိဳး ရဖူးမွာ မဟုတ္ဘူးပဲ.. ငယ္ေပ်ာ္ပါတယ္.. ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိုကို..”   မွတ္ထား။ က်မ ကြၽမ္းက်င္တဲ့  ဘာသာရပ္ေတြထဲမွာ အဲ့လို စကားနာထိုးတာလည္း ပါတယ္ေလ။ “ငယ္ ရယ္…” ကိုကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားၿပီ။ က်မ သိတာေပါ့။ “ငယ့္.. ကိုကို႔ကို ၾကည့္ ဦးကြာ ကေလး..” က်မ မ်က္ႏွာေလးကို ဆြဲလွည့္တယ္။ အမွန္ေတာ့ ကိုကို႔ လက္ကို ခါထုတ္ပစ္ခ်င္ေပမယ့္ က်မ မလုပ္ပါဘူး။ ခုမွေတာ့ က်မ  ကန႔္လန႔္တိုက္ေနလည္း ဘာထူးေတာ့မွာလဲေနာ္။ ကိုကိုက ဒီေလာက္ပဲ ေပးရင္ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ က်မ ေက်နပ္ရမွာေပါ့။ က်မ ကိုကို႔ဘက္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ တယ္။ “မငိုပါနဲ႔ ကေလးရယ္.. ေနာ္..” ေျပာရင္း က်မ ပါးေပၚက မ်က္ရည္ေတြ ကိုကို သုတ္ေပးတယ္။ အရင္ကဆို က်မ အက်င့္က ေခ်ာ့ေလ ငိုေလပါ။ ခု ေတာ့ က်မ တကယ္ပဲ ေနာက္ထပ္ထြက္လာမယ့္ မ်က္ရည္ေတြ ၿမိဳခ်လိုက္တယ္။ ပါးေပၚကိုလည္း လက္ခုံနဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပြတ္သုတ္လိုက္တယ္။ ၿပီး ေတာ့ ကိုကို႔ကို ၿပဳံးျပလိုက္တယ္။ မ်က္ရည္ၾကားကေနလည္း က်မ ေကာင္းေကာင္း ၿပဳံးတတ္ပါတယ္။

အင္းယားလမ္းထဲဝင္မယ္ႀကံေတာ့ ကားက လုံးဝ ေရွ႕တိုးဘို႔ ခက္သြားၿပီ။ သူမ်ားေတြ ေပ်ာ္ေနလိုက္ၾကတာေလ။ တစ္ခ်ိဳ႕ စုံတြဲေတြ ကားေပၚမွာ ပူးလို႔ ကပ္ လို႔။ က်မ အၾကည့္ေတြက ကိုကို႔ ဘက္အျခမ္းက ကားတစ္စီးစီ ေရာက္သြားတယ္။ ကားေပၚမွာ စုံတြဲတစ္တြဲ။ ေကာင္မေလးက သူ႔ခ်စ္သူ ရင္ခြင္ထဲမွာေပါ့။  ေနာက္က ဝိုင္းထိုးေနတဲ့ ေရပိုက္ေတြကို သူ႔ခ်စ္သူက ေက်ာနဲ႔ ခံေပးထားတယ္။ ေကာင္မေလးက ေကာင္ေလး ရင္ခြင္ထဲမွာ ပုပုေကြးေကြးေလး။ အဲ့အတြဲကို  က်မ ေငးေနမိတယ္။ က်မလည္း အဲ့လို ကိုကို႔ ရင္ခြင္ထဲ.. ေတာ္ၿပီ က်မ ဆက္မစဥ္းစားေတာ့ဘူး။ ဒူးေလးေကြးၿပီး ေျခေထာက္ တင္ထိုင္လိုက္တယ္။  ကားတံခါးေဘာင္ကို မွီၿပီး ေရွ႕က ျမင္ကြင္းေတြကို ေငးၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ သူမ်ားေတြ သၾကၤန္ေရ စိုေနတဲ့ အခ်ိန္၊ က်မ ပါးက မ်က္ရည္ေတြ စိုလို႔ရယ္။  ကိုကိုက က်မေခါင္းကို လက္ေလးနဲ႔ လာသပ္တယ္။ က်မ သူ႔ကို ျပန္မၾကည့္ဘဲ ေရွ႕ကိုပဲ ေငးေနလိုက္တယ္။ တမင္စိတ္ေကာက္ျပတာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်မ  တကယ္ ဝမ္းနည္းသြားတာ။

“ဟလို.. ကိုလင္းလား.. အြန္းး.. ညီေရ.. ကိုယ္ ရန္ႏိုင္ပါ.. မင္းတို႔ သည္ေန႔ လည္ျဖစ္ၾကေသးလား..” ကိုလင္း ဆိုတာ က်မ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲကတစ္ ေယာက္ေပါ့။ ကိုကို ဘာလုပ္ဖို႔ ကိုလင္းဆီ ဖုန္းဆက္ပါလိမ့္။ က်မ မသိမသာ နားစြင့္လိုက္တယ္။ “ေအးကြာ သည္မွာ မင္းတို႔ သူငယ္ခ်င္း အကို႔ကို  စိတ္ေကာက္ေနတာ.. ေခ်ာ့မရ ျပဳမရ.. ” ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ။ သူ႔ လုပ္ပုံျဖင့္ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ က်မ စိတ္ေကာက္တာကပဲ မွားရေသးလားေနာ္။ ကိုကို ဘယ္တုန္းက မ်ား အတင္းေျပာတတ္သြားတာပါလိမ့္။ က်မ မ်က္ေစာင္း ထိုးပစ္လိုက္တယ္။  “အြန္းးး.. ဒါဆို ညီတို႔ အင္းယားလမ္းထဲ ဝင္ရင္ ဖုန္းတစ္ခ်က္ ျပန္ေခၚေပးမ လား..”  “…..”  “ရတယ္.. စိမ္းစိုထဲ ထိုးထားလိုက္မယ္.. ညေနက်မွ ျပန္ဝင္ယူ႐ုံေပါ့ကြာ..”   “…..”    “အိုေက.. ေက်းဇူးကြာ.. ဒါဆို အကို ေစာင့္ေနၿပီေနာ္..”   “……”    “ေအး ေအး.. ”   က်မ စိတ္ထဲ အရမ္း ေက်နပ္သြားတယ္။ ကိုကိုက ကိုလင္းတို႔ကားကို လွမ္းေခၚေနတာပဲ။ သူတို႔ အဖြဲ႕နဲ႔တူတူ လည္ရမယ္ဆို ရွယ္ ေပါ့။ အစကတည္းက တူတူ လိုက္ခြင့္ရရင္ေတာင္ သည္ေလာက္ ေပ်ာ္မယ္ မထင္ဘူး။ ခုက် က်မစိတ္ေကာက္လို႔ ကိုကို ေခ်ာ့တာ။ ဝိုးးး သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားမွာ ဂုဏ္ယူစရာပဲမဟုတ္လားေနာ္။ သူတို႔ေရွ႕မွာ ကိုကို က်မကို ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္လည္း ျပခြင့္ရသြားၿပီ။ ၿပဳံးခ်င္ခ်င္ျဖစ္သြားတဲ့ က်မ ပါးေလးကို  ကိုကို ဖြဖြေလး လွမ္းကိုင္တယ္။ က်မ ေခါင္းေလးကို တစ္ခ်က္ ပုတ္ၿပီး “ေက်နပ္ေနာ္ ကေလးေလး.. မ်က္ႏွာေလး ညႇိဳးမေနနဲ႔ေတာ့..” တဲ့။ အင္းယား ဘက္  ေကြ႕ခ်၊ ကားကို ေနရာတက် ရပ္ၿပီး ကိုကို အရင္ဆုံး လုပ္တာက ေနာက္ခန္းက စားစရာျခင္းေတာင္းကို လွမ္းယူလိုက္တာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ဗူးေလးနဲ႔ ထည့္လာ တဲ့ ေပါင္မုန႔္ေၾကာ္ေတြရယ္ ေကာ္ဖီဓါတ္ဗူးရယ္ ထုတ္တယ္။ တစ္ေယာက္တည္း ေနရတဲ့ကိုကိုက ျဖစ္သလိုစားတတ္တာ အက်င့္ပါေနေပမယ့္ က်မႀကိဳက္ တဲ့ ေပါင္မုန႔္ေၾကာ္နည္း တစ္ခုကိုေတာ့ ေမေမ့ဆီက ေကာင္းေကာင္း သင္ထားတာေလ။ က်မစားခဲ့သမွ် ကိုကို႔ လက္ရာေတြထဲမွာ သည္မနက္က အရသာ  အရွိဆုံးပဲ။

(၆) “ပိုးစုတ္မ.. ဘိုးေတာ္ကို ဘယ္လိုမ်ား ကပ္ခြၽဲလိုက္လဲ.. က်ဳပ္တို႔ျဖင့္ နားရွိလို႔သာၾကားရတယ္ေနာ္..”   “ခိခိ.. က်ဳပ္ လိုခ်င္တာကို ဘယ္တုန္းကမွ ႏွစ္ခါ  မေျပာဘူး ေ႐ႊစု.. ေတာ္တို႔ ခု သိၿပီမဟုတ္လား..”   “ဟဟ.. ေနမကုန္ေသးဘူး ပိုးပုလဲဥ.. ေလေတြ နဲနဲေလွ်ာ့..”    “အစုတ္ပလုတ္မ.. မနာလိုျဖစ္ေနတယ္..”   “မျဖစ္ေပါင္.. ၿပိဳင္မလား.. ေတာ္နဲ႔က်ဳပ္.. ဘယ္သူက ပို ပိုင္လဲ..”  “လုပ္လိုက္ေလ.. ရႈံးတဲ့လူ တစ္ပါတ္တိတိ မနက္စာ တာဝန္ယူေၾကး..”    “အိုေက.. စိန္ လိုက္..”  အမွန္ေတာ့ က်မ စု ကို မခံခ်င္လို႔သာ ေျပာမိတာ။ မလြယ္မွန္းေတာ့ သိသားပဲ။ အဲ့ဒီလိုနဲ႔ ကိုကိုနဲ႔က်မ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ေရပက္ခံကားေပၚ  ေရာက္လာခဲ့တယ္။ က်မနဲ႔ပတ္သက္ရင္ အေသးစိတ္ ဂ႐ုစိုက္တတ္လြန္းတဲ့ ကိုကို၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဗ်ာမ်ားသြားတယ္ေလ။ ဘာလို႔ဆို က်မ ဝတ္လာတဲ့ အ က်ီက ခုမွ ျပႆနာ စ ၿပီကိုး။ သူ႔အစီစဥ္ထဲမွာ ေရစိုစရာ ကိစၥ မပါေတာ့ တဘက္ေတြဘာေတြ ယူမလာဘူးေလ။ ခုမွ အိမ္ျပန္ အဝတ္လဲခိုင္းရေအာင္က လည္း သူမ်ားကားနဲ႔ သြားတာဆိုေတာ့ သိတဲ့အတိုင္းေပါ့။ သက္ျပင္း တခ်ခ်နဲ႔ က်မ ခါးေလးကို တင္းေနေအာင္ ဖက္ထားတယ္။ မ်က္ႏွာကေတာ့ သိပ္ႀကီး  သာယာလွတယ္ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ေနာက္တစ္ခု ကိုကိုေလး သနားဘို႔ေကာင္းတာက က်မ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားမွာ သူ အေနရခက္ရွာပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ေတြကလည္း သူ႔ကို အရင္ကတည္းက နဲနဲ ရွိန္တယ္။ ကိုကိုက ကိန္းႀကီးခန္းႀကီး မႏိုင္ေပမယ့္ ေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္တဲ့ စ႐ိုက္ရွိတယ္ေလ။ အလြယ္ ဆုံးေျပာရရင္ သၾကၤန္ေရပက္ခံကားနဲ႔ လုံးဝ မလိုက္ဖက္တဲ့ ပုံစံမ်ိဳးပါ။

ဒီလိုနဲ႔ေရစိုစို လူအုပ္ႀကီးၾကားထဲ က်မတို႔ကား ေရာက္သြားတယ္ဆိုပါေတာ့ေနာ္။ မ႑ပ္ စင္ျမင့္ေတြေပၚမွာ ဆိုေနကေနၾကတာေတြ၊ စီးခ်က္နဲ႔ အညီ  ယိမ္းထိုးေနတဲ့ ေရပိုက္ေတြ။ ကားေပၚမွာ ခုန္ေပါက္ေအာ္ဟစ္ေနတဲ့ ေရပက္ခံ အဖြဲ႕ေတြ။ သူတို႔အားလုံး စိတ္လြတ္လက္လြတ္နဲ႔ ေပ်ာ္ေနၾကတာပဲ။ ကိုကို႔  မ်က္ႏွာကို က်မ ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ က်မကို ၿပဳံးၿပဳံးေလး ၾကည့္ေနတဲ့ကိုကို။ ခဏေနရင္ က်မတို႔ကား ေရပိုက္ေတြေအာက္ ေရာက္ေတာ့မယ္။ ရင္ေတြ ခုန္ လိုက္တာ။ က်မ အရမ္းေပ်ာ္တာပဲ။ သူမ်ားေတြလို ေအာ္ဟစ္ ခုန္ေပါက္ ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ေလာက္ မရဲေသးပါဘူး။ က်မအတြက္က သၾကၤန္ လည္တယ္ဆိုတာ ခုမွ ပထမဆုံးေလ။  ျမင္ျမင္သမွ်ကို ပါးစပ္ေလး အေဟာင္းသားနဲ႔ လိုက္ၾကည့္ၿပီး သေဘာေတြ က်ေနတဲ့ က်မကို ကိုကိုက “လာ.. ငယ္ ေလး..” ဆိုၿပီး သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းလိုက္တယ္။ ကိုကိုက အမိုးဖြင့္ထားတဲ့ ကားရဲ႕ ေခါင္မိုးကိုင္းေပၚ ထိုင္ေနတာေလ။ က်မက ကိုကို႔ ဒူးႏွစ္ေခ်ာင္းၾကား မတ္ တပ္ကေလးရပ္ၿပီး ကိုကို႔ရင္ခြင္ကို ေက်ာကပ္လ်က္ေပါ့။ မ်က္ႏွာေလး ေမာ့ၿပီး လွည့္ၾကည့္ရင္း ကိုကို႔ကို ၿပဳံးျပလိုက္တယ္။ က်မကို ၿပဳံးၿပီး ၾကည့္ေနတဲ့  ကိုကို႔ မ်က္လုံးေတြက “ကေလးေလး.. ေပ်ာ္ေနတယ္ မဟုတ္လား..”လို႔ ေမးေနသလိုပဲ။ ကိုကိုက ခါးေလး ကိုင္းၿပီး က်မ ေခါင္းေပၚ ေမးေထာက္ထား တယ္။ တခ်က္တခ်က္ သူ႔ပါးနဲ႔ က်မနား႐ြက္ေလးကို ပြတ္ပြတ္ၿပီး.. ၾကည့္ရတာ သၾကၤန္ရဲ႕ အေငြ႕အသက္က အိေျႏၵႀကီးလြန္းတဲ့ ကိုကို႔ စိတ္ကိုလည္း ႏုပ်ိဳ သြားေစတယ္ ထင္ပါရဲ႕။

ဒီလိုနဲ႔ ေရေတြေအာက္ ေရာက္ၿပီ။ က်မ လိုခ်င္တဲ့ အေနအထားက တီဗြီထဲသာၾကည့္လို႔ေကာင္းေပမယ့္ လက္ေတြ႕မွာ မလြယ္မွန္း သိလိုက္ရတယ္။ ဝိုင္းၿပဳံ စုထိုးလာတဲ့ ေရပိုက္ေတြက နဲမွ မနဲပဲ။ သူငယ္ခ်င္း အတြဲေတြက သၾကၤန္လည္ေနက် လူေတြပီပီ တဘက္ႀကီးေတြ ကိုယ္စီၿခဳံၿပီး ေပ်ာ္ၾကျမဴးၾက ခုန္ေပါက္  ၾကေပါ့။ သၾကၤန္ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိတဲ့ က်မအတြက္ ေရမြန္းတဲ့ ဒဏ္က ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ဆိုးတာပါ။ ကိုကိုက က်မကို ဖက္ထားၿပီး ကာေပးထားေပမယ့္  အကာအကြယ္ တဘက္ဘာညာ မပါလို႔ပဲလားေတာ့ မသိဘူး၊ ေရပိုက္ေတြအကုန္ က်မတို႔ အတြဲေပၚ ေရာက္ေနသလားပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်မ အရမ္းေပ်ာ္ တယ္။ ကိုကို႔ရင္ခြင္က တစ္ခါမွ ခုေလာက္ မေႏြးသလိုပဲ။ ေရေတြ တလေဟာနဲ႔ ဆူညံခုန္ေပါက္ေနတဲ့ လူေတြ၊ ဝုန္းဒိုင္းက်ဲေနေအာင္ လႈပ္ခါေနတဲ့  သၾကၤန္ေရပက္ခံကား၊ ကိုကိုက က်မကို သူ႔နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဆြဲလွည့္ၿပီး တင္းေနေအာင္ ဖက္ထားတယ္။ က်မ မ်က္ႏွာက ကိုကို႔ ရင္ဘတ္နဲ႔ တည့္တည့္  ျဖစ္သြားတယ္ေလ။ လက္တစ္ဘက္က ေက်ာကိုေပြ႕ထားၿပီး က်န္တဲ့လက္တစ္ဘက္က က်မနား႐ြက္ေတြကို အုပ္ေပးထားတယ္။ က်မကေတာ့ ကေလးပုစိ ေလးေတြလို ကိုကို႔ အက်ီရင္ဘတ္ကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး တအား ကုပ္တြယ္ထားတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္ က်မစိတ္ထဲမွာေလ.. ရန္သူေတြဝိုင္းေနတဲ့ တိုက္ပြဲၾကားထဲ  သူရဲေကာင္းႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲ ဝင္ပုန္းေနရတဲ့ မင္းသမီးေလးလိုမ်ိဳး။

(၇) တကယ္တမ္း လူအုပ္ႀကီးေတြ ေရပန္းေတြ အမ်ားႀကီး ၾကားထဲေရာက္သြားေတာ့ က်မ ေတာ္ေတာ္ ေနရခက္လာတာ။ ဒါေပမယ့္ အရမ္းေပ်ာ္တာပဲ။  ကားေပၚပါလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလုံး မ႑ပ္က ဖြင့္ေနတဲ့ သီခ်င္းသံေတြအတိုင္း ခုန္ေပါက္ ကေန ၾကတယ္။ ကားတစ္စီးလုံးလည္း သိမ့္သိမ့္ တုန္ေန ေရာ။ ကိုကို႔ ရင္ခြင္ထဲက က်မလည္း သိမ့္သိမ့္ တုန္ေနေအာင္ ခ်မ္းလာၿပီေပါ့။ ေရေတြနဲ႔ မြန္းက်ပ္ေနတဲ့ၾကားက ကိုကို႔ မ်က္ႏွာကို က်မ ေမာ့ၾကည့္မိတယ္။  ျပန္ၿပဳံးျပတဲ့ အၿပဳံးက သိပ္ႀကီး သက္ေတာင့္သက္သာ မရွိလွေပမယ့္ ကိုကို စိတ္ညစ္ေနတယ္လို႔ေတာ့ က်မ မေတြးမိပါဘူး။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ႐ုတ္တရက္ႀကီး  က်မ တင္ပါးကို တစ္ေယာက္ေယာက္က လက္နဲ႔ ညႇစ္လိုက္သလို ခံစားမိလိုက္တယ္။ ေသခ်ာတာက ကိုကို႔ လက္ မဟုတ္ဘူး။ ဘာလို႔ဆို ကိုကို႔လက္ ေတြက က်မ ေက်ာေပၚမွာ တစ္ဘက္၊ ေခါင္းကို အုပ္ကိုင္ေပးထားတာက တစ္ဘက္ေလ။

က်မ အလန႔္တၾကားျဖစ္သြားေပမယ့္ လူေတြ ၾကပ္ညပ္ေနလို႔ မေတာ္တဆ ထိမိတယ္ပဲ ထင္လိုက္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မ အထင္မွားေနၿပီမွန္း ခဏေန ေတာ့ သိလိုက္ရတယ္ေလ။ အဲ့လက္က က်မ တင္သားေတြကို ခပ္ဖြဖြ လာပြတ္ေနျပန္ေရာ။ က်မလည္း ေနရာ နဲနဲ ေ႐ႊ႕ၾကည့္ရတာေပါ့။ ေရေတြက အရမ္း  မ်ားလာေနၿပီ။ ကိုကိုကလည္း က်မကို အတင္းဖက္ထားေပးေနေတာ့ လူက ခ်ဳပ္ထားသလို ျဖစ္ၿပီး ဘယ္လိုမွ ေ႐ႊ႕မရဘူးရယ္။ ကိုကို႔ကို ေျပာလိုက္ရမလား   စဥ္းစားမိေပမယ့္ စိတ္တိုၿပီး ျပႆနာ တစ္ခုခုျဖစ္မွာလည္း ေၾကာက္တယ္ေလ။ အဲ့အခ်ိန္မွာ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ကိုကိုက က်မကို ငုံ႔ နမ္းတယ္။ ေရ ေတြေၾကာင့္ ခိုက္ခိုက္တုန္ေနတဲ့ က်မ ႏႈတ္ခမ္းေလး ဖ်တ္ကနဲ ေႏြးသြားတာေပါ့။ ကိုကို႔ အနမ္းက ခဏေလးပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ခဏေလးေၾကာင့္ က်မ စိတ္ ထဲမွာ တစ္ခုခုကို လိုခ်င္လာတယ္။ ပိုဆိုးတာကေလ.. က်မ တင္ပါးေပၚက လက္ပိုင္ရွင္ ေတာ္ေတာ္ေလး လြန္လာတယ္ေျပာရမယ္။ ေရေတြ လူေတြၾကား ထဲ က်မ ဘယ္လိုမွ မေရွာင္ႏိုင္မွန္း သိလို႔မ်ား အခြင့္အေရး ယူသလားပဲ။ သူ႔လက္ေတြက က်မ တင္ပါးႏွစ္ခုၾကားက အက္ကြဲေၾကာင္းထဲ ရဲရဲတင္းတင္းကို  တိုးဝင္လာေနတာ။ က်မ ကိုကို႔ကို တင္းက်ပ္ေနေအာင္ ဖက္ထားမိတယ္။ လူက ထူပူလာတယ္။ ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္းလည္း မသိဘူး။ က်မ တင္သားေတြ ကို တျခားတစ္ေယာက္ စိတ္ရွိလက္ရွိ အရသာခံဘို႔ သူကိုယ္တိုင္ ခ်ဳပ္ထားေပးသလိုျဖစ္ေနတာ ကိုကိုမ်ား သိရင္ မိုး မီးေလာင္ မလားပဲ။

အဲ့အခ်ိန္မွာ ကားက နဲနဲခ်င္း ေရွ႕တိုးလို႔ရလာလို႔ က်မအတြက္ ေတာ္ေသးသြားတယ္ ေျပာရမယ္။ ေရေတြ နဲနဲ လြတ္လာလို႔ ကိုကို႔ကို ေမာ့ ၾကည့္ေတာ့ က်မ  မ်က္ႏွာေပၚက ေရေတြ သပ္ခ်ေပးရင္း “ေပ်ာ္လား ကေလးေလး..” လို႔ ၿပဳံးၿပီးေမးတယ္။ က်မလည္း ကိုကို ဘာမွ မရိပ္မိမွန္းသိေတာ့ မေျပာဘဲ ေနလိုက္ ေတာ့တယ္ေပါ့ေနာ္။ ဘယ္သူ လုပ္လို႔ လုပ္မွန္း မသိဘဲ က်မ ေျပာလိုက္မိကာမွ ကိုကို စိတ္ဆိုးၿပီး ရထားတဲ့ အခြင့္ေရးေလး ဆုံးသြားမွာ ေၾကာက္လို႔ပါ။ အဲ့ ဒါနဲ႔ပဲ ဇက္ကေလး ပုၿပီး “ဟုတ္.. အရမ္းေပ်ာ္ပါတယ္ ကိုကို..” ေပါ့။ မ႑ပ္ေတြနဲ႔ နဲနဲ လွမ္းတဲ့နား ေရာက္သြားေတာ့ လူခ်င္း ခြာလိုက္ၿပီး ကိုကိုလည္း ကား  အမိုးကိုင္းေပၚက ဆင္းလိုက္တယ္။ အဲ့မွာ ျပႆနာ နဲနဲ စ လာတာက က်မ ဂါဝန္ေလ။ ေရေတြ ႐ႊဲနစ္ၿပီး တင္သားနဲ႔ ေပါင္ေတြက အမို႔အေမာက္ အလုံး အတစ္နဲ႔၊ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလို က်မ ကိုယ္လုံးကလည္း ပစၥည္းမဲ့ မဟုတ္ေလေတာ့..။ က်မကို ၾကည့္ၿပီး ကိုကို နဲနဲ စိတ္အိုက္ သြားပုံပဲ။  သူ ဝတ္ထားတဲ့  ရွပ္အက်ီကို ခြၽတ္ၿပီး က်မ ခါးမွာ ခ်ည္ေပးပါေလေရာ။ က်မ အတြက္ လုံၿခဳံမႈ ရွိမရွိ မသိေပမယ့္ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ေရစိုကပ္ စြပ္က်ယ္ေလးနဲ႔ ကိုကို႔ ေဘာ္ ဒီ ေတာင့္ေတာင့္က က်မ ရင္ထဲကို သိမ့္ကနဲပဲ။ ရွားရွားပါးပါး တစ္ႀကိမ္ပဲ ခ်စ္တင္းေႏွာခဲ့ဖူးတဲ့ မိုးညေနခင္းေလးကို ျပန္တမ္းတမိသြားတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက  အိမ္ျပန္ခ်ိန္ လြန္ေနလို႔ စိုးရိမ္စိတ္ရယ္.. ဘာကိုမွန္း မသိ ေၾကာက္တဲ့စိတ္ရယ္.. လူက ထူပူေနေတာ့ အခ်စ္ရဲ႕ အရသာကို က်မ တစ္ဝႀကီး မခံစားခဲ့မိဘူး။ ဒါ ေပမယ့္ အဲ့တုန္းက ရခဲ့တဲ့ သာယာမႈေလးက က်မ အတြက္ တစ္သက္ မေမ့စရာပါ။ ကိုကို႔ စိတ္ထဲေတာ့ ဘယ္လိုေနမယ္ မသိဘူးေပါ့ေနာ္။ က်မ ဝန္ခံပါ တယ္။ တခါတခါ အဲ့ေန႔က ခံစားမႈမ်ိဳး အရမ္းလိုခ်င္မိတယ္။ အထူးသျဖင့္ က်မရဲ႕ ရာသီစက္ဝန္း ၿပီးကာစ ရက္တစ္ခ်ိဳ႕မွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်မက အဲ့  အပိုင္းမွာ လုံးဝ မပြင့္လင္းခဲ့ဘူး။ က်မ လိုခ်င္ေနတာကို ကိုကိုသိေအာင္ အရိပ္ျပတဲ့ အမူအရာမ်ိဳးေတာင္ က်မ မလုပ္ခဲ့ဘူးေလ။ ကိုကိုေပးခဲ့ဖူးတဲ့ ခံစားမႈ ကို က်မတစ္ေယာက္တည္း ေျဖသိမ့္ယူခဲ့တဲ့ ညေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ဒါေပမယ့္ က်မ အဲ့လို လုပ္မိတိုင္း သာယာမႈ ေသးေသးေလး ရခဲ့ေပမယ့္ ၿပီးသြားရင္  အျပစ္တစ္ခု က်ဴးလြန္မိသလို ခံစားရတာခ်ည့္ပဲ။

အဲ့လိုနဲ႔ ကားက ေနာက္ထပ္ ေရပက္မ႑ပ္တစ္ခု ရွိတဲ့နား ေရာက္သြားျပန္တယ္။ အေစာတုန္းကလိုပဲ က်မက ကိုကို႔ ရင္ခြင္ထဲမွာေပါ့။ ေရေတြ လူေတြ   ခုန္ေပါက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေျခအေနက ရႈပ္ေထြး သြားျပန္တယ္။ အဲ့ဒီတုန္း ေအာက္ကေန က်မ ခါးမွာ ခ်ည္ထားတဲ့ ရွပ္အက်ီကို ေဆာင့္ဆြဲခ်လိုက္ တာ က်မ အရမ္း လန႔္သြားသလို ကိုကိုလည္း ေဒါသထြက္ၿပီး ေတာက္ေခါက္လိုက္တာ အက်ယ္ႀကီးပဲ။ အက်ယ္ႀကီး ဆိုတာက က်မ နားထဲမွာကို ေျပာတာ ပါ။ ေဘးလူေတြကေတာ့ ဘယ္သိမလဲေနာ္။ ပတ္ဝန္းက်င္က တအားႀကီး ဆူညံေနတာကိုး။ ဒီလိုနဲ႔ ေရေတြၾကားမွာ ကိုကို႔ အက်ီ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိ ေတာ့ဘူး။ က်မရဲ႕ ခါးေအာက္ပိုင္းလည္း အကာအကြယ္ မဲ့သြားျပန္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ကိုကိုလည္း မ်က္ႏွာ ရွစ္ေခါက္ခ်ိဳးေနၿပီ။ က်မ ကိုကို႔ကို ေမာ့မၾကည့္ ရဲေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒါက က်မအမွား လုံးလုံးေတာ့ မဟုတ္ဘူးေလ ေနာ္။ ကိုကိုသာ သူ႔ကားအစား တျခားတစီးစီး ယူလာရင္ ခုလိုေတြ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။  က်မက ဂါဝန္နဲ႔ ေရပက္ခံထြက္လာတယ္ဆိုတာ ကိုကို႔ကို စ ခ်င္လို႔ သက္သက္ပဲဟာကို။

အခ်ိန္ကလည္း ေန႔ခင္းေၾကာဘက္ ေရာက္လာၿပီ ဆိုေတာ့ က်မတို႔ ကန္ေတာ္ႀကီး ေထာင့္ တစ္ေနရာမွာ ကားရပ္ၿပီး ခဏ နားၾကတယ္။ အဲ့မွာ ဒီဇာတ္လမ္း  ျဖစ္လာဘို႔ ျပႆနာ စေတာ့တာပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဘီယာေတြ ယူလာတယ္ေလ။ က်မလည္း ဗိုက္ဆာသလိုလို ေရဆာသလိုလို ျဖစ္ေနၿပီ။ က်မ အတြက္ ကိုကို လုပ္လာေပးတဲ့ စားစရာေတြက ဟိုဘက္ကားေပၚ က်န္ခဲ့တာႀကီး။ ကိုကိုက ခပ္လွမ္းလွမ္းက ဗန္းနဲ႔ ေရာင္းေနတဲ့ ေဈးသည္ဆီမွာ ေရ နဲ႔  စားစရာ တစ္ခုခု ဝယ္မယ္ ဆိုၿပီး ထြက္သြားတယ္။ အဲ့မွာ က်မ သူငယ္ခ်င္း စုစု က “ပိုးဥ.. ေတာ္နဲ႔ က်ဳပ္ အေလာင္းအစား ခုမွ စ မွာေနာ္..” တဲ့။ ကိုကို စိတ္ခု ေနပါတယ္ ဆိုမွ သူက တေမွာင့္ေလ။ က်မလည္း မနက္စာေလး တစ္ပတ္ေလာက္ ေကြၽးရမွာထက္ ရႈံးတယ္ ဆိုတာကို လိုကို မလိုခ်င္တာ။ အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ.. “စိန္  လိုက္ ေ႐ႊစု.. ခုကေန ညေန လူစု ခြဲခ်ိန္ထိ..” လို႔ ေျပာပစ္လိုက္တယ္။ အဲ့မွာ မိစု က်မကို ပညာျပပါေလေရာ။

“ေမာင့္.. စု လည္း ေသာက္မယ္.. ရမလား..” သူ႔ရည္းစားကလည္း လက္ထဲက ဘီယာဗူး ခ်က္ခ်င္းကို ေဖာက္ေပးတာ။ က်မ နဲနဲေတာ့ ျဖဳန္သြားတယ္။  ကိုကို လုံးဝ ခြင့္ျပဳမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ က်မ ဘယ္ေလာက္ သူမ်ားကို အႏိုင္လိုခ်င္လဲ သိလား။ “ငါ့လည္း တစ္ဗူးေပး ကိုလင္း.. ပိုးဥတို႔ ပိုင္တဲ့ ေနရာမွာ ခြင့္ျပဳခ်က္ ေတာင္းမေနဘူးကြဲ႕…” အမွန္ေတာ့ ကိုကို႔ဆီ ခြင့္ေတာင္းလို႔ ရမွာမွ မဟုတ္မွန္း သိလို႔ပါ။ သူ ျပန္မလာခင္ ကုန္ေအာင္ေမာ့လိုက္ ၿပီးတာ ပဲေလ ေနာ့။ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ဟုတ္သြားတဲ့ က်မ၊ တစ္ခါမွ ျမည္းေတာင္ မၾကည့္ဘူးတဲ့ ဘီယာကို အသက္ေအာင့္ၿပီး အားရပါးရ ေမာ့လိုက္ပါေလေရာ။  “အီးး.. ခြီး.. ဖလူးး.. ဖူးး… အမေလး ဆိုးလိုက္တဲ့ အရသာဟယ္.. ေဝါ့..” ခ်ဥ္စုပ္စုပ္နဲ႔ အနံ႔ စူးစူးက ပါးေစာင္ထဲမွာ အပူေလာင္သလိုပဲရယ္။ ဘာကိုမ်ား  ႀကိဳက္ၾကပါလိမ့္ လို႔ ေတြးရင္း ပါးေစာင္နဲ႔ အျပည့္ ငုံထားသမွ် အိုးနင္းခြက္နင္း ထြက္က် ကုန္တာ အက်ီတစ္ထည္လုံး နံေစာ္သြားပါေလေရာ။

“ပိုး ပု လဲ ဥ…” ေက်ာထဲ စိမ့္သြားတဲ့ အသိစိတ္နဲ႔ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ေနာက္မွာ ခါးေထာက္လ်က္ ရပ္ေနတဲ့ ကိုကို။ က်မ နံမည္ အျပည့္အစုံက ပိုးပုလဲဥ ပါ။  ဒါေပမယ့္ အားလုံးက က်မကို ပိုးဥ လို႔ပဲ ေခၚၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကိုကိုေပါ့။ က်မကို ငယ္ လို႔ ၾကင္ၾကင္နာနာ ေခၚတတ္တဲ့ကိုကို။ ေတာ္႐ုံ ေျပာမရလို႔  စိတ္ခုလာရင္ေတာင္ ေဒၚပိုးဥ လို႔ပဲ ေခၚတတ္တာ။ ခုလို က်မ နံမည္ အျပည့္အစုံကို ကိုကို ေခၚလိုက္တာ က်မ ဘဝမွာ ဒါ ပထမဆုံးပဲ။ အဲ မွားလို႔.. ဒုတိယ လို႔ေျပာရမွာ။ ပထမဆုံး ေခၚျဖစ္တာက က်မတို႔ စေတြ႕တဲ့ ဧည့္ခံပြဲတစ္ခုမွာ။ သူငယ္ခ်င္းက မိတ္ဆက္ေပးလို႔ ေလ။ က်မ နံမည္ “ပိုးပုလဲဥ..” ဆိုေတာ့  ကိုကို ႏွစ္ႏွစ္ ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ၿပဳံးတယ္။ “ပိုးပုလဲဥ တဲ့လား.. နံမည္ေလးနဲ႔ လူနဲ႔ အရမ္းလိုက္တယ္.. ေနာက္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္ မရွိႏိုင္တဲ့ နံမည္ေလးပဲ…” လို႔ ေျပာ ၿပီး က်မ နံမည္ကို ထပ္တလဲလဲ ႐ြတ္တယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ ကိုကို႔ အၾကည့္ ခ်ိဳခ်ိဳေတြေပါ့။ ခုေတာ့ ေဒါနဲ႔ ေမာနဲ႔ ေအာ္လိုက္တာမ်ား က်မ ရင္ထဲ ဒိန္း ကနဲပဲ။

(၈) ကိုကို စိတ္တိုၿပီမွန္း သိလိုက္ေပမယ့္ က်မ လက္ထဲက ဘီယာဗူးကိုေတာ့ ဆက္ကိုင္ထားမိတုန္းပဲ။ အဲ့အခ်ိန္ စု က အနားကေန ထ ထြက္သြားတယ္..  ေျခလွမ္း ၂ လွမ္း ၃ လွမ္းေလာက္ ေရာက္ၿပီးမွ ကိုယ္ကို တစ္ပါတ္လွည့္ၿပီး က်မကို လွ်ာ ထုတ္ျပတယ္ေလ။ က်မ ရႈံးၿပီ ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။ စိတ္တိုလြန္းလို႔  လူက မီးေတာက္ မတတ္ဘဲ။ က်မ အေၾကာကလည္း ခပ္မာမာရယ္ေလ။ ခ်က္ခ်င္း ထ ရပ္ၿပီး စုေနာက္ လိုက္မယ္ ႀကံတာေပါ့။ ကိုကို႔ ကို လွည့္ၾကည့္မ  ေနေတာ့ဘူး။ ဘီယာေလး ေသာက္မိတာ အျပစ္လား ေနာ့ေလ။ ၿပီးေတာ့ က်မ ၿမိဳမခ်ႏိုင္လို႔ ေထြးထုတ္ပစ္တာလည္း သိရက္သားနဲ႔။ သူငယ္ခ်င္းေတြ  ေရွ႕မွာ အဲ့လိုမ်ိဳး က်မကို အႏိုင္ယူျပတာ မခံခ်င္ေပါင္။ “ဘယ္ တုန္း အဲ့ဒါ..” “စု တို႔ ဆီ..”  “ျပန္ထိုင္.. မသြားရဘူး.. လာ.. မုန႔္စား..”  “ဟင့္အင္း စားခ်င္ ဘူး..”  “အာ… ဒီေကာင္မေလး.. ေဟးး..”  ေျပာလည္းေျပာ ထြက္လည္းသြားတဲ့ က်မကို ကိုကို လွမ္းေအာ္တယ္။ က်မ စု နားေရာက္ခါနီး ေနာက္က လိုက္ လာတဲ့ ကိုကို၊ က်မ လက္ကို ေဆာင့္ဆြဲတယ္ေလ။ လက္ေကာက္ဝတ္ေလးကို မညႇာမတာ ညႇစ္ထားတာ က်မ အရမ္း နာတာပဲ။ စိတ္တိုတိုနဲ႔ လက္ကို  ေဆာင့္႐ုန္းေတာ့ ပိုတိုးၿပီး ညႇစ္ထားတယ္။ ေသခ်ာတယ္.. ကိုကို႔ လက္ လႊတ္လိုက္ရင္ က်မ လက္ေလး နီရဲ ေနေတာ့မွာ။ ၿပီးေတာ့ စုတို႔ အနား အတင္း ဆြဲ ေခၚသြားၿပီး “ကိုယ္တို႔ သည္ကေနပဲ ျပန္လွည့္ေတာ့မယ္ ညီေရ..” တဲ့။ က်မ နားထဲ မိုးႀကိဳး ပစ္သလိုပဲ။ လည္ခ်င္ ပတ္ခ်င္လြန္းလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။

သူငယ္ခ်င္းေတြေရွ႕ ကိုကို စိတ္တိုတာ ခံရလို႔ ရွက္တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ တကယ္က ကိုကို႔ ကို သေဘာထား ေသးတယ္လို႔ သူမ်ား ျမင္မွာ မခံႏိုင္တာ။  ခ်က္ခ်င္းႀကီး ျပန္မယ္ ဆိုေတာ့ အားလုံးကလည္း ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိ ျဖစ္သြားတာေပါ့။ စု လည္း က်မ အတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားပုံရတယ္။ သူ  စ တဲ့ ျပႆနာ ျဖစ္သြားတာကိုးး။ ကိုလင္းက အရင္ဆုံး.. “ဘာ အဆင္မေျပလို႔လဲ အကို..” “ကိုရန္ႏိုင္ရယ္.. ဟိုေလ.. ပိုးဥ တကယ္ေသာက္တာ မဟုတ္ပါ ဘူး.. စု ေနာက္လိုက္လို႔ ျဖစ္သြားတာပါ..”  “အဲ့ဒါက သိပ္ျပႆနာ မဟုတ္ပါဘူး ညီမ.. အဓိက သူ႔ အဝတ္အစားေၾကာင့္ေလ.. ဒီေန႔က ေနာက္ဆုံးေန႔လည္း  ျဖစ္ေနေတာ့ ခဏေန ညေနပိုင္းေရာက္လာရင္ လည္တဲ့ ပတ္တဲ့သူ အမ်ားစုက ေသာက္ထား စားထားၾကမွာ.. ေစာေစာကပဲ ျဖစ္ၿပီးၿပီေလ..”  “ကို ကို႔…”   “တိတ္ တိတ္ ေန…”  “အင္း အဲ့ဒါေတာ့ ဟုတ္တယ္.. ၿပီးေတာ့ နင့္မွာ တဘက္ေတြဘာေတြလည္း ပါတာ မဟုတ္ဘူး ပိုးဥ.. ဒီညေနက လူတိုင္း အပီ ကဲ  မွာ..” ကိုလင္း အစုတ္ပလုတ္၊ အဲ့အေကာင္က ကူေျပာမေပးတဲ့အျပင္ ဝင္ေထာက္ခံ ေနေသးတယ္ေလ။

စူပုပ္ေကာက္ခ်ိတ္ေနတဲ့ က်မ ကို တစ္ခ်က္မွ  လွည့္မၾကည့္တဲ့ ကိုကိုက..  “သူလည္း ဒီေလာက္ ေရဒဏ္မခံႏိုင္ပါဘူး.. စိုလိုက္ ေျခာက္လိုက္နဲ႔.. တခါမွလည္း လည္ဖူးတာမဟုတ္.. ဖ်ားနာ ေနမယ္.. ေတာ္ ေရာေပါ့ ဒီေလာက္ ေပ်ာ္ရရင္..”  ကိုကို႔ ၾကည့္ရတာ သူ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ျပင္မယ့္ပုံ လုံးဝ မေပၚေတာ့ဘူး။ နဂို ကတည္းက က်မနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ဘယ္သူ  ဘာ ထင္ထင္လည္း သိပ္ဂ႐ုစိုက္တတ္တဲ့သူ မဟုတ္ေတာ့ေလ။ က်မလည္း ကိုကို႔ကို ငိုမဲ့မဲ့ နဲ႔ ေမာ့ၾကည့္မိတာေပါ့။ မျပန္ခ်င္ေသးတာရယ္.. ကိုကို႔ကို  သေဘာထား ေသးတယ္လို႔ သူမ်ား ျမင္မွာရယ္.. ေနာက္ေန႔က် မိစု ေလွာင္တာ ခံရေတာ့မွာရယ္.. စိတ္က ရႈပ္ယွက္ ခတ္သြားတယ္။ မဆီမဆိုင္ ေျမႀကီးကို  ေျခဦးထိပ္နဲ႔ နင္းကန္ ဖိပြတ္လိုက္၊ တဆတ္ဆတ္ ကန္ထုတ္လိုက္ လုပ္ေနပစ္လိုက္တယ္။ ကိုကို ညႇစ္ကိုင္ထားတဲ့ လက္ကိုလည္း ေဘးလူေတြ မျမင္သာ ေအာင္ အံက်ိတ္ၿပီး မရမက ႐ုန္းတာေပါ့။ ႐ုန္းေလ တိုးညႇစ္ေလဆိုေတာ့ လက္ကေလးမွာ ထူပူေနေအာင္ နာတာ။

“ျပန္ဘို႔ အဆင္ေျပပါ့မလား အကို.. က်ေနာ္တို႔ ျပန္ပတ္ေမာင္းေပးရမလား.. စိမ္းစို ဘက္ကို..” “ရတယ္ ညီ.. တကူးတက ျဖစ္ေနမယ္.. ညီတို႔ စီစဥ္ထားတဲ့အတိုင္း ဆက္သြားလိုက္ပါ..” “ကို ကို႔..” “ေျပာစကား နားေထာင္ ငယ္ေလး.. မနက္ျဖန္ သြားခ်င္တဲ့ေနရာ တစ္ေခါက္ထပ္ပို႔မယ္.. ဒီေန႔ အဖို႔ေတာ့ ေတာ္သင့္ ၿပီ..”  က်မ ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာမွ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ စိတ္ပ်က္တာထက္ ရွက္တာပါ။ တကယ္ပဲ စိတ္ရွိတိုင္းသာဆို မ်က္စိ ေရွ႕ရွိသမွ် အကုန္ ႐ိုက္ခြဲ ေသာင္းက်န္း ပစ္ခ်င္တာ။ ဒီၾကားထဲ က်မ ကံဆိုးတယ္ပဲေျပာရမယ္။ တက္ဆီတစ္စီး က်မတို႔နားမွာ လာရပ္တယ္ေလ။ ကား သမားက ကားေပၚက ဆင္းၿပီး ေဆးလိပ္ေသာက္ေနတယ္။ ကိုကို အက်င့္ပုပ္ႀကီးက အဲ့ကားသမားနား သြားၿပီး စကားေျပာတယ္။ က်မလက္ကို ဆြဲလ်က္  တန္းလန္းႀကီးနဲ႔ေလ။ က်မအျဖစ္က ေစာင္းငန္း ေစာင္းငန္းနဲ႔ ပါသြားရတာ မသိရင္ ေဈးလည္ေခါင္ ခါးပိုက္ႏႈိက္လို႔ အဖမ္း ခံလာရတာ က်ေနတာပဲ။ လူက  ရွက္တာနဲ႔ စိတ္ေကာက္ခ်င္တာ ထူပူေနေတာ့ ကားဆရာနဲ႔ ကိုကို ေျပာေနၾကတာေတြကို မၾကားတခ်က္ ၾကားတခ်က္ေပါ့။ ေလေၾကာရွည္တဲ့ ကားဆရာ  ေျပာလိုက္ပုံက မ်က္ခြက္ႀကီး ဆြဲထိုးခ်င္စရာ။

“က်ေနာ္က ေရစိုတာေတာ့ မႀကိဳက္ဘူးဗ်.. ဒါေပမယ့္ ကားေမာင္းၿပီး ေလွ်ာက္ၾကည့္ရတာ သေဘာက်လို႔ သၾကၤန္ရက္တိုင္း ကား ထြက္တယ္.. ခုလိုပဲ  ဆရာတို႔လို ေရပက္ခံရင္း သီးသန႔္ နားခ်င္တဲ့ သူေတြ ရွိေတာ့လည္း က်ေနာ္ ဆီဘိုးေလး ေက်တာေပါ့..”   သူေျပာမွပဲ က်မက သီးသန႔္ နားခ်င္တယ္ပဲ ျဖစ္ရ ေသးတယ္။ သြားေတာင္ မသြားရေသးဘူး၊ နားစရာလား ေနာ့ေလ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ တက္ဆီေပၚတက္ၿပီး က်မရဲ႕ မဟာ့မဟာ သၾကၤန္လည္ပြဲႀကီး ပုံဆိုး ပန္းဆိုးနဲ႔ နိဂုံး ခ်ဳပ္ရပါေရာလား။ ကားေပၚအတက္မွာ ကိုကို က်မလက္ကို လႊတ္ေပးတယ္။ ထိုင္ၿပီးမွ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လက္ကေလးဆိုတာ ရဲတြတ္ၿပီး  နာေနလိုက္တာ အဲ့ေနရာကို ထပ္ အထိ မခံႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ပဲ။ က်မက နဲနဲေတာ့ အကဲဆတ္တယ္ရွင့္။ အသားနာတာ လုံးဝ မခံႏိုင္ဘူး။ ပု႐ြတ္ဆိတ္  ကိုက္ရင္ေတာင္ နာလွၿပီ ထင္တတ္လို႔ အနာသက္သာေအာင္ ဆရာခိုေလးျဖစ္ျဖစ္ တို႔လိုက္ရမွ။ ကိုကိုက က်မလက္ကို ဖြဖြေလး လာကိုင္တယ္။ က်မ ႐ိုက္ ထုတ္ပစ္လိုက္တာေပါ့။ “ဟိတ္..” လို႔ တစ္ခ်က္ ျပန္ဟန႔္ၿပီး က်မ ပုခုံးကို ခပ္တင္းတင္း ဖက္လိုက္တယ္။ ဆိုလိုတာက ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။  က်မလည္း စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ က်မ ပုခုံးေပၚက ကိုကို႔လက္ကို ကိုက္ဆြဲပစ္လိုက္တာေပါ့။ “အ.. က်န္းးး ေခြးမေလး..” ကိုကို ေတာ္ေတာ္နာသြားမွာပါ။  က်မ သြားမွာ အစြယ္သြားတက္ ခြၽန္ခြၽန္ေလးေတြ ပါတယ္ေလ။ ရယ္လိုက္ရင္ အင္မတန္ ခ်စ္စရာေကာင္းသလို စိတ္တိုလို႔ ကုန္းကိုက္ရင္လည္း အရမ္းကို  ထိေရာက္သေပါ့ရွင္။

လက္မွာ အကြင္းလိုက္ သြားရာႀကီးေပၚလာေပမယ့္ ကိုကို႔ ၾကည့္ရတာ ၿပဳံးစိစိနဲ႔။ ေက်နပ္ေနမွာေပါ့ သူ အႏိုင္ရသြားတာကိုး။ အဲ့ဒီ မထိတထိ မ်က္ႏွာေပး ေၾကာင့္ က်မ ေဒါသ ပိုထြက္သြားတယ္။ ကိုကို႔ကို တစ္ခုခု ထပ္မလုပ္ရရင္ က်မ ဘယ္လိုမွ ေနႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ကားထဲ မ်က္လုံးကစားၾကည့္ေတာ့  Driver seat ေနာက္က ကပ္အိတ္ထဲမွာ ေရသန႔္ဗူးလြတ္တစ္ခု။ အဲ့ ဗူးကို ခပ္ျမန္ျမန္ဆြဲထုတ္ၿပီး ကိုကို႔ လက္ေမာင္းေတြ၊ ရင္အုပ္ေတြ၊ ေပါင္ ႏွစ္ဘက္၊  မ်က္ႏွာနဲ႔ ေခါင္းကလြဲရင္ က်န္တဲ့ေနရာ အကုန္ ႐ိုက္ပစ္လိုက္တယ္။ ဗူးကလည္း အလြတ္ ဆိုေတာ့ တဘုန္းဘုန္း တဂြပ္ဂြပ္နဲ႔ ႐ိုက္လို႔ ေကာင္းမွေကာင္း။  ကိုကိုက “ေဟ့ေဟ့.. အာ..” ဆိုၿပီး လက္နဲ႔ ဟိုကာ သည္ကာ ကာတယ္။ ကားဆရာက ဘက္မွန္ကေန လွည့္ၾကည့္တယ္။ က်မ မရွက္ပါဘူး။ ရွက္ခ်င္းရွက္  ကိုကို ရွက္ရမွာ။ သူစိမ္းေယာက်ၤားခ်င္းေရွ႕မွာ ကိုယ့္ေကာင္မေလးက ႐ိုက္တာ ခံရတာေလ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ကားဆရာက ေနာက္ေန႔ျပန္ေတြ႕မယ့္လူ  မဟုတ္ဘူး။ က်မကမွ ေနာက္ေန႔က် သူငယ္ခ်င္းေတြ ေလွာင္တာ ခံရဦးမွာ။ ေတြးၾကည့္ရင္ က်မ ဘက္က အမ်ားႀကီး နာေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ထုတယ္.. ေရ သန႔္ဗူး ပိန္ရႈံ႕သြားတဲ့ထိ စိတ္ရွိလက္ရွိကို ထုတယ္.. ဘာျဖစ္လဲ။

အဲ့ေနာက္ေတာ့ ကိုကိုက ေရသန႔္ ဗူးကို ေဆာင့္ဆြဲ ယူၿပီး ေနာက္ခန္းထဲ ပစ္ခ်လိုက္ေရာ။ ဝုန္းဒိုင္းက်ဲေနတဲ့ က်မကိုလည္း အတင္း ဆြဲၿပီး ဖက္လိုက္ပါေလ ေရာ။ ဖက္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ခ်ဳပ္လိုက္တာလို႔ ေျပာမွ မွန္မွာ။ ဘာလို႔ဆို ညင္ညင္သာသာ မွမဟုတ္ဘဲ။ က်မ ကိုယ္လုံးေလးကို တအားႀကီး ညႇစ္ထားလိုက္ တာမ်ား အသားေတြ စိစိညက္ညက္ေက်မတတ္၊ အ႐ိုးေတြ က်ိဳးမတတ္ပဲ။ တင္စား ေျပာရရင္ေတာ့ က်မတို႔ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ တက္ဆီေပၚ နပမ္း သတ္ ၾကတယ္ေပါ့ရွင္။ က်မလည္း ႐ုန္းလိုက္တိုင္း နာတာရယ္ ေစာေစာက စိတ္ရွိလက္ရွိ ထုထားလို႔ အားက ကုန္ေနတာရယ္နဲ႔ လူက ေတာ္ေတာ္ ေမာေနၿပီေလ။  စိတ္ကေတာ့ မေလွ်ာ့ဘူး။ စိမ္းစိုေရာက္လို႔ သည္ကားေပၚက ဆင္းတာနဲ႔ ေတြ႕ကရာ တစ္ခုခု ေကာက္ၿပီး ထပ္ကို ထုဦးမယ္။ ခုေတာ့ ကိုကို႔ ရင္ခြင္ထဲ ႏုံးခ်ိခ်ိ နဲ႔ အားျပန္ေမြးေနလိုက္တယ္။

က်မ ေမာၿပီး ၿငိမ္က်သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုကိုက ကားဆရာကို လိပ္စာတစ္ခု ႐ြတ္ျပတယ္။ စိမ္းစိုဘက္ မသြားေတာ့ဘူး ဆိုၿပီး။ ကိုကို ႐ြတ္ျပတဲ့ လိပ္စာက  အရင္ ေဖေဖ့ လက္ေအာက္မွာ ကိုကိုနဲ႔တူတူ အလုပ္လုပ္သြားတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသား ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ကို ငွားေပးထားတဲ့ အခန္းေလ။ ႏိုင္ငံျခားသားက  စာခ်ဳပ္ျပည့္လို႔ ျပန္သြားၿပီ ဆိုေတာ့ အဲ့အခန္းက လြတ္ေနတာ။ အခု ကိုကိုက အဲ့ကို သြားမယ္တဲ့။ ဒါဆို ကိုကို က်မကို အိမ္ျပန္မပို႔ေသးဘူး ဆိုတဲ့ သေဘာ ေပါ့။ ကိုကို႔ မ်က္ႏွာကို က်မ ခိုးၾကည့္ေလး ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ မ်က္ႏွာႀကီးက တည္တည္ႀကီး။ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္း ေစ့ၿပီး က်မကို ျပန္ငုံ႔ၾကည့္လိုက္တဲ့  ကိုကို႔ မ်က္ခုံးတစ္ဘက္ ဆတ္ကနဲ ပင့္တက္သြားသလိုပဲ။ ကိုကို႔ရဲ႕ စူးရွရွ အၾကည့္ေတြထဲမွာ တစ္ခုခု ေပ်ာ္ဝင္ေနမွန္း က်မ ေသေသခ်ာခ်ာ သိလိုက္ တယ္။ ေက်ာထဲက စိမ့္ကနဲ ျဖစ္သြားတဲ့ ခံစားခ်က္က မေျခာက္တေျခာက္ ျဖစ္ေနတဲ့ အဝတ္အစားေတြေၾကာင့္လို႔ေတာ့ က်မ မထင္မိဘူး။ အသားကုန္ စူ ပုပ္ၿပီး ေထာ္ထြက္ထားမိတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းကို စုခြၽန္ၿပီး က်မ ျပန္သိမ္းလိုက္မိတယ္။ တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ခုန္ႏႈန္းျမင့္လာတဲ့ က်မ ႏွလုံးသားေတြက ကိုကို႔ကို ေၾကာက္ လို႔ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူး ထင္တာပဲ။ ဒါဆို က်မ.. က်မ ဘာျဖစ္သြားတာလဲ..။ ကိုကိုကေကာ လူမေနတဲ့ အခန္းလြတ္တစ္ခုကို ေခၚသြားၿပီး.. က်မ ကို.. ?  ? ?

(၉)     ကားေပၚက ဆင္း၊ ဓါတ္ေလွကားထဲ ဝင္၊ အခန္းေရွ႕ ေရာက္တဲ့ထိ ကိုကို က်မ လက္ကို မလႊတ္ဘူး။ လွည့္လည္း မၾကည့္၊ စကားလည္း မေျပာ။ က်မ  စိတ္ေတြကေတာ့ အရမ္းကို မၿငိမ္မသက္ ျဖစ္ေနၿပီေပါ့။ စိတ္ေကာက္ကလည္း မေျပခ်င္ေသးေတာ့ ေစာင္ေပေပ လုပ္ရင္း ကိုကို႔ မ်က္ႏွာကို က်မ ခိုးခိုး  ၾကည့္မိတယ္ေလ။ အေတြးထဲမွာ စိတ္ဆိုးတာေတြ ထုခ်င္ ႐ိုက္ခ်င္တာေတြထက္ ကိုကို နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း အခန္းလြတ္တစ္ခုမွာ ဆိုတာကိုပဲ ထပ္တလဲလဲ  ေတြးေနမိတယ္။ ဟိုးတုန္းက မိုး ညေနေလးကိုလည္း ျပန္ျမင္ေယာင္ ေနမိတာေပါ့။ အဲ့တစ္ရက္ေလး ေနာက္ပိုင္း ကိုကို လည္း ေဖေဖ နဲ႔အတူ  အလုပ္ထဲမွာ နစ္၊ က်မလည္း ေက်ာင္းစာေတြနဲ႔ လုံးေထြး။ ဒီၾကားထဲ မိဘက တရားဝင္ ခြင့္ျပဳထားၿပီ ဆိုေတာ့ က်မတို႔ အေနအထိုင္က ေနရင္းထိုင္ ရင္း စည္းတစ္ခုေအာက္ကို ေရာက္သလို ျဖစ္ေနခဲ့တာ။

အခန္းတံခါး ဖြင့္ခါနီးေတာ့ ကိုကိုက က်မလက္ကို လႊတ္ၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ရပ္တယ္။ ပုခုံးႏွစ္ဘက္ကို ကိုင္လိုက္ေတာ့ က်မ ေမာ့ၾကည့္မိတာေပါ့။ တင္း တားထဲ့ က်မ ႏႈတ္ခမ္းေလး မသိမသာ ဟ မိသြားတယ္။ ဟိုေလ.. က်မ စိတ္ထဲ ကိုကို က်မကို နမ္းမလို႔မ်ားလားလို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ က်မ ထင္တာ မွားသြား တယ္။ က်မကို စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ကိုကို႔ မ်က္ႏွာထားက တကယ့္ကို ခါးပိုက္ႏႈိက္ဖမ္းလာတဲ့ ရဲလိုလို၊ စာခိုးခ်တဲ့ေက်ာင္းသူကို ႐ိုက္ေတာ့မယ့္ ဆရာ လိုလို။  က်မရဲ႕ ရင္ခုန္သံဒီလႈိင္းေတြ တက္လိုက္က်လိုက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ကိုကို နဲနဲေတာ့ လြန္သလားလို႔ေလ။ တကယ္ဆို က်မကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း နမ္းလိုက္ပါေတာ့လား ေနာ္။ ကိုကိုက က်မ ပုခုံး ႏွစ္ဘက္ကို တြန္းလိုက္တယ္။ နံရံနဲ႔ ေက်ာနဲ႔ ကပ္သြားေရာ။ အဲ့အခ်ိန္ထိ က်မ မ်က္လုံးေတြကို ကိုကို စိုက္ၾကည့္ေနတုန္း။ အသုံးမ က်တဲ့ က်မေလ.. အဲ့အခ်ိန္ထိ ကိုကို႔ အနမ္းကို ေမွ်ာ္မိေနတုန္း သိလား။ ပုခုံးႏွစ္ဘက္ကို တင္းတင္း ညႇစ္ကိုင္ရင္း က်မကို နမ္းလိုက္မလားေပါ့။ ကိုကို႔  မ်က္ႏွာ တေျဖးေျဖး ငုံ႔လာတယ္။ က်မ လက္ဖ်ားေလးေတြ ေအးစက္စက္ ျဖစ္လာ သလိုလိုပဲ။

၂၁ ရာစုရဲ႕ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးၾကားမွာ ေႏြးေထြးစိုစြတ္တဲ့ အနမ္းေလာက္ကေတာ့ ထူးဆန္းတဲ့ အရာ မဟုတ္ဘူး မဟုတ္လားဟင္။ ဒါေပမယ့္ေလ.. က်မ အတြက္ ေတာ့ ကိုကို႔ အၾကည့္တိုင္း အနမ္းတိုင္းက ရင္ဖိုမႈ အသစ္ေတြကို ေပးေနတုန္းပဲ။ စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္ေနတဲ့ ကိုကို မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ ကိုကို႔ အထိအေတြ႕ေတြ က က်မအတြက္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ႐ိုးမသြားဘူး။ က်မ မ်က္လုံးေလး ေမွးစင္းသြားတယ္။ ထူထူျပည့္ျပည့္ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြလည္း မၾကာခင္႐ြာေတာ့မယ့္  အနမ္းမိုးေရေတြ ေသာက္သုံးဘို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၿပီေပါ့။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ က်မ နားထဲမွာ ပီပီသသ ၾကားလိုက္တဲ့ ကိုကို႔ အသံ။ သိပ္မက်ယ္ေပမယ့္  တိုးတိုး ဖြဖြေလးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ “လက္ပိုက္ၿပီး နံရံမွာ ကပ္ေန.. လုံးဝ မလႈပ္နဲ႔..” တဲ့။ ၾကည့္စမ္း.. က်မ ရွက္လိုက္တာ။ ခပ္ဟဟေလး ပြင့္အာၿပီး ရႈိက္ နမ္းမႈ တစ္စုံတစ္ရာကို ေမွ်ာ္ေနမိနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေလး တဆတ္ဆတ္ တုန္ သြားတယ္။ ႏွာသီးဖ်ားေလးလည္း ေႏြးတက္လာတယ္။ က်မ ငို မိေတာ့မယ္ ထင္ တယ္။ ကိုကို အရမ္း ရက္စက္တာပဲ။ တံခါး ဖြင့္ၿပီးသြားေတာ့ က်မလက္ကို လာျပန္ဆြဲေခၚတယ္။ က်မ အားရွိသေလာက္ ေပကပ္ၿပီး နံရံနဲ႔ ေက်ာနဲ႔ မကြာ ေအာင္ ရပ္ေနပစ္လိုက္တာေပါ့။ က်မက စေနသမီးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်မ ေဒါသထြက္လာရင္ စေန ခုနစ္ေယာက္စာေလာက္ကေတာ့ အသာ ေလးပဲ။

“လာေလ..” “……….” က်မ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူး။ လက္ပိုက္လ်က္နဲ႔ပဲ ကိုယ္ကို လွည့္ၿပီး ႐ုန္းပစ္လိုက္တယ္။   “ငယ္.. ဘာျဖစ္ေနလဲ.. ကိုကို စိတ္မတိုခ်င္ ဘူးေနာ္.. လာ..”    “လာ ဘူးးး..” တိုခ်င္တို မတိုခ်င္ေန။ က်မ ေအာ္ပစ္လိုက္တယ္။    “အာ ကြာ.. လာ စမ္း…” ဆိုၿပီး က်မကို ေစြ႕ကနဲ ေကာက္ေပြ႕ ၿပီး  အခန္းထဲ ဝင္သြားေရာ။ “ခ် ေပးးး.. ခု ခ် ေပးး.. မုန္း တယ္.. ကိုကို႔ ကို အရမ္း မုန္းတယ္…”  “ဘယ္ လို ျဖစ္ ေနလဲ ဒီေကာင္မေလး..”   အဲ့လိုနဲ႔ပဲ ကိုကို ခ်ီေခၚ သြားတဲ့ေနာက္ က်မ ပါသြားတယ္ ဆိုပါေတာ့။ လူက အတင္းဇြတ္ ႐ုန္းကန္ေနေပမယ့္ က်မ ေက်နပ္ေနမိတယ္ သိလား။ ကိုကို႔ ရင္ဘတ္ကို တဘုန္းဘုန္း ထု  ရတာ.. ကိုကို႔ရင္ခြင္ထဲမွာ ကေလးဆိုးေလး တစ္ေယာက္လို ေကာ့လန္ျပန္ၿပီး ေအာ္ငိုရတာ.. ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကိုကို လုံးဝ မႀကိဳက္တဲ့ မုန္းတယ္ ဆိုတဲ့ စကားကို စိတ္ထဲက မပါဘဲ ထပ္ခါထပ္ခါ ေျပာရတာ.. က်မ အရမ္းေပ်ာ္တာပဲ။ ခ်ေပးလို႔ ေအာ္ေနေပမယ့္ ကိုကို တကယ္ လႊတ္ခ်လိုက္မွာ ေတာ့ မလိုခ်င္ ဘူး သိလား။ အာ့ေၾကာင့္မို႔လို႔ ကိုကို႔ လက္ေမာင္းကို က်မ ကိုက္မဆြဲတာေလ။ မေတာ္တဆ လႊတ္ခ်လိုက္မွာ စိုးလို႔။ အဲ့လိုနဲ႔ အိပ္ခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ကု တင္ေပၚ က်မကို ဖြဖြေလး ခ်ေပးတယ္။ ေတာ္ပါၿပီ.. ဘာမွ မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး။

သိပ္ ခ်စ္တတ္တဲ့ ကိုကို မို႔ေလ – ဇာတ္သိမ္း  SnowFlake (ႏွင္းလႊာ) ေရးသား၍ အခ်စ္တကၠသိုလ္ မွ ကူးယူသည္။  ခုခ်ိန္မွာ ကိုကို႔ကို ကန႔္လန႔္တိုက္ဘို႔က  လြဲၿပီး ဘာမွ မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကိုကိုက က်မကို ကုတင္ေပၚ ခ်ေပးၿပီး အနားက အဝတ္ဘီဒိုကို ဖြင့္တယ္။ ဘီဒိုထဲမွာ အဝတ္အစား နဲနဲ ရွိေနပုံေထာက္ေတာ့  ဟိုႏိုင္ငံျခားသား အၿပီး ျပန္သြားတာ မဟုတ္ေသးလို႔ပဲလား။ ဒါမွ မဟုတ္ မသယ္ခ်င္ေတာ့လို႔ ထားပစ္ခဲ့တာလားေပါ့ေနာ္။ ကိုကိုက သပ္သပ္ရပ္ရပ္  ေခါက္ထားတဲ့ အဝတ္ေတြထဲက ညဝတ္စုံလိုလို တစ္စုံကို ထုတ္ၿပီး.. “ထ.. ေရ အရင္ ခ်ိဳးခ်လိုက္.. ၿပီးရင္ ဒါ ဝတ္ထား..”  “မဝတ္ခ်င္ဘူး.. သူမ်ားဟာႀကီး  ႐ြံတယ္..”  “မဝတ္လို႔ ေရစိုႀကီးနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ေနမလဲ..”  “အိမ္ ျပန္ ပို႔..”  “မပို႔ ဘူး.. ထ အခု..”  ျပန္ပို႔လို႔သာ ေျပာတာပါ။ တကယ္က က်မ မျပန္ခ်င္ေသး ဘူး။ ခက္တယ္ေနာ္။ က်မ အျဖစ္က ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္ နားမလည္ေတာ့ေအာင္ပဲ။ က်မ ဘာမွ ထပ္မေျပာဘဲ ထ လိုက္တယ္။ ျပန္ပို႔လို႔ ထပ္ေျပာလိုက္ ရင္ တကယ္ ျပန္ရမွာ စိုးလို႔ေလ။ ခ်ထားတဲ့ ဝတ္စုံကို ယူၾကည့္လိုက္တယ္။ ေယာက်ၤား ညဝတ္စုံ ဆိုေတာ့ သိၾကတဲ့အတိုင္း ရွပ္အက်ီနဲ႔ ေဘာင္းဘီရွည္ ေပါ့။ အက်ီကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး နမ္းၾကည့္မိတယ္။ သူစိမ္းေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ အက်ီႀကီးေတာ့ က်မ တကယ္ မဝတ္ခ်င္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ ဘူးေလ။ က်မ အက်ီက ေျခာက္ေနၿပီ ဆိုေပမယ့္ ဘီယာဗူး ေမွာက္က်ထားေတာ့ ခ်ဥ္စုပ္ေစာ္ နံေနတာကိုး။ က်မလည္း အနံ႔ မခံႏိုင္လို႔ လဲဝတ္ခ်င္ေနတာ ပါ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလွ်ာ္ဖြပ္ၿပီး မီးပူတိုက္ထားေတာ့ သူမ်ားဟာ ဆိုေပမယ့္ မသတီစရာ မေကာင္းလွပါဘူး။ အက်ီကို ရင္ဘတ္မွာ ကပ္ၾကည့္ေတာ့ အရွည္ က ေပါင္လယ္ေလာက္ထိ ေရာက္ေနတယ္။

က်မ စိတ္ထဲက ေတြးမိသြားတယ္။ ေအာက္က ေဘာင္းဘီရွည္ႀကီး မဝတ္လည္း ရတာပဲ။ ေဘာင္းဘီကို မကိုင္ ခ်င္ကိုင္ခ်င္ ကိုင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုကိုက..  “ေဟးး.. သူမ်ား ေဘာင္းဘီေတာ့ မနမ္းနဲ႔ေလ.. ” က်မလည္း အဲ့ေလာက္ေတာ့ သိပါတယ္။ ဝတ္ဘို႔ေတာင္ စိတ္မကူးပါဘူး ဆိုမွ။ ဒါေပမယ့္ ကိုကို႔ကို  ႐ြဲ႕ခ်င္သြားလို႔ နမ္းျဖစ္ေအာင္ နမ္းပစ္လိုက္တယ္။ နမ္းတာမွ ဂြၾကားေနရာကို အားရပါးရ နမ္းပစ္တာ။ “ဟာ.. ဒီေကာင္မေလး.. ကြၽတ္..” ကိုကို တကယ္ ေဒါ ကန္သြားၿပီ။ ဝမ္းသာလိုက္တာ။ က်မလက္ထဲက ေဘာင္းဘီကို ေဆာင့္ဆြဲၿပီး အနားက အမႈိက္ျခင္းထဲ ပစ္ထည့္လိုက္တယ္။ က်မ အသည္းထဲ စိမ့္ကနဲပဲ။  အက်ီေလး ေကာက္ယူၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ခပ္တည္တည္ ဝင္သြားလိုက္တယ္။ ကိုကို ဦးေဒါသ မ်က္ေမွာင္ႀကီး က်ဳံ႕ၿပီး တရႈးရႈးနဲ႔ ခါးေထာက္ၾကည့္ က်န္ခဲ့ ေလရဲ႕။ ေရခ်ိဳးခန္း ထဲက မွန္ေပၚမွာ မထိတထိၿပဳံးေနတဲ့ က်မ မ်က္ႏွာေလး။ ေပ်ာ္လိုက္တာ အရမ္းပဲ။ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ေရပန္းေအာက္မွာ သီခ်င္းေလး ညည္း ရင္း ဖင္ေျပာင္ေျပာင္ ဝိုင္းဝိုင္းေလး ခါခါၿပီး က လိုက္ေသးတယ္။ ခုေလာက္ဆို အျပင္ကလူႀကီး မီးေတာက္ ေနေလာက္ၿပီ။ ေရပန္း ပိတ္ၿပီး ကိုယ္ကို  တဘက္ႀကီးနဲ႔ ပတ္၊ ဆံပင္ေတြ ခပ္သြက္သြက္ သုတ္။ အဲ့အခ်ိန္မွာ မ်က္လုံး အၾကည့္က အနားက ကပ္ဘီဒိုေလးဆီ ေရာက္သြားတယ္။ က်မရဲ႕ အက်င့္ဆိုး ေတြထဲမွာ စပ္စုတာ ထိပ္ဆုံးကေလ။ အနားသြားၿပီး ဘီဒိုေလးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္တာေပါ့။

ဘီယာဗူးေတြ အရက္ပုလင္းေတြ ေတြ႕လိုက္ရလို႔ က်မ အံ့ၾသသြားတယ္။ ထူးဆန္းတယ္ေနာ္။ တကယ္ဆို ဒါေတြက ထမင္းစားခန္းမွာ ရွိသင့္တာ မဟုတ္ဘူး လား။ ဘယ္လိုပါလိမ့္လို႔ ေတြးရင္း ေခါင္းေလးတစ္ခ်က္ ေစာင္းလိုက္မိတယ္။ က်မ ေခါင္းထဲ လက္ကနဲ အေတြးတစ္ခု ဝင္လာတယ္ သိလား။ ကိုယ့္ အေတြးကိုယ္ သေဘာက်လို႔ ဘီယာဗူးကို လွမ္းယူတဲ့ လက္ေတြ တုန္ေနေလရဲ႕။ ဗူးကို ခပ္သြက္သြက္ေဖာက္၊ ေဘစင္ထဲ သြန္ခ်၊ ေရနဲ႔ က်င္းေဆး၊ ၿပီးေတာ့  ေရ ျပန္ထည့္.. ခိခိ။ က်မ ဘာႀကံစည္လိုက္တာလဲ ရိပ္မိၾကတယ္ မဟုတ္လား။ တစ္ငုံေသာက္ၾကည့္ေတာ့ ခ်ဥ္စုတ္စုတ္ နံေနေပမယ့္ က်မ ေကာင္းေကာင္း  မ်ိဳခ် ႏိုင္တယ္ရွင့္။ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ လက္သီးေလး ဆုပ္ၿပီး မွန္ထဲက ကိုယ့္ကိုယ္ကို Fighting လုပ္ျပလိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးရင္ အျပင္မွာ ဆက္ၿပီး ဦးစိတ္တိုနဲ႔  Fighting လုပ္မယ္.. က်မက ေမ်ာက္ညိဳေပါ့.. ခိ ခိ ခိ။

အက်ီဝတ္ၿပီး မွန္ထဲ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေပါင္လည္ေလာက္ ေရာက္တဲ့ အက်ီ ကို႔ယို႔ကားယားႀကီးေအာက္မွာ အတြင္းခံ မပါတဲ့ က်မ ကိုယ္လုံးက အရမ္းကို  ဆက္ဆီျဖစ္ေနၿပီ။ ရွပ္အက်ီလည္ပင္းကလည္း ညဝတ္စုံျဖစ္တာရယ္၊ ႏိုင္ငံျခားသား ဝတ္တဲ့ ဆိုဒ္ ဆိုေတာ့ အေပၚဆုံး က်ယ္သီးကတင္ က်မ ရင္ၫြန႔္ ဝင္း ဝင္းေလး မထိတထိေပၚလို႔။ ေနာက္ၿပီး အက်ီက ခ်ည္သား၊ အေရာင္ကလည္း အျဖဴခံေပၚမွာ ခပ္က်ဲက်ဲ ခဲကြက္ မွိန္မွိန္ေလးေတြနဲ႔ ဆိုေတာ့ေလ.. က်မရဲ႕  ေပါက္ဆီေလး ႏွစ္လုံးေပၚက ဟိုဟာေလး ႏွစ္ခုက သိသိသာသာ ျမင္ေနရတာေပါ့။ သိလား.. က်မရဲ႕ အဲ့ဟာေလးေတြက ပုစိေကြး မဟုတ္ဘူးရွင့္။ ထန္း ညက္ခဲ ခပ္ေသးေသး ေလာက္ေတာ့ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မ အသားအရည္က အဝါေရာက္ဘက္သမ္းတဲ့ အျဖဴမ်ိဳး မို႔လားေတာ့ မသိဘူး။ က်မရဲ႕ ခ်ိဳသီးလုံး ေလးေတြက ပန္းေရာင္ မဟုတ္ဘူး။ တကယ့္ ထန္းညက္ခဲလို ဝါညိဳညိဳ အေရာင္ေလးေတြ။

(၁၀) ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ထြက္လာတဲ့ က်မကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့ ကိုကို မ်က္ေမွာင္ႀကီးက က်ဳံ႕ေနတုန္း။ ကိုကိုလည္း ေရခ်ိဳးထားၿပီးၿပီ ထင္ပါရဲ႕။  အားကစားေဘာင္းဘီ တစ္ထည္ဝတ္ထားၿပီး ေရစိုဆံပင္ကို တဘက္အေသးနဲ႔ သုတ္ေနတယ္။ အေပၚပိုင္းက ဗလာက်င္း ေနတဲ့ ကိုကို႔ကို ၾကည့္ၿပီး က်မ  တခ်က္ေငးမိသြားတယ္။ မိုး ညေန.. က်မအတြက္ ဒီေန႔ညက ဒုတိယ မိုး ညေန မ်ားလား။ ေနာက္ၿပီး က်မရဲ႕ အေနအထားကလည္း တင္ပါးဖုံး႐ုံသာသာ ရွပ္ အက်ီ တစ္ထည္တည္းနဲ႔။ က်မ ကိုကိုေရွ႕ေရာက္ရမွာ တကယ္ မရဲတရဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ကိုကို႔ကို စိတ္တိုေအာင္ ထပ္လုပ္ဘို႔ ရည္႐ြယ္ၿပီး ကိုင္လာတဲ့  ဘီယာဗူးေလးက က်မ လက္ထဲမွာ တဆတ္ဆတ္ တုန္ လို႔ေပါ့။ လက္ကို ေနာက္ေက်ာမွာ ဖြက္ထားလို႔ ကိုကို မျမင္ေသးဘူး။ က်မ ေပါင္ေလးႏွစ္ဘက္ကို  ခပ္လိမ္လိမ္ေလး ပူးကပ္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းေပါက္ဝမွာ ရပ္ေနမိတယ္။ လူတစ္ကိုယ္လုံးက ဟာလာဟင္းလင္း ျဖစ္ေနသလိုပဲ။ “လာ.. ေခါင္း သုတ္ေပးမယ္..”  ကိုကို႔ၾကည့္ရတာ စိတ္တိုေနေသးပုံပဲ။ က်မကို လွမ္းေခၚလိုက္ေပမယ့္ မ်က္ေမွာက္က က်ဳံ႕ထားတုန္း။ က်မလည္း လက္ထဲက ဘီယာဗူးကို ခုမွ သတိရသြား တယ္။ ကိုကို႔ကို ဆြခ်င္ေသးေပမယ့္ ဘာဆက္လုပ္ရမယ္မွန္း က်မ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ဘူး။ အနားမွာ တင္စရာ ခုံကလည္း မရွိ။ ေအာက္ပစ္ခ်လို႔လည္း  မရ။ အဲ့အခ်ိန္ က်မ စိတ္ေတြ ေယာက္ယက္ခတ္သြားတယ္။ ကိုကို႔ကို ေၾကာက္တာ ဟုတ္ပါဘူး။ က်မ တံေတြးတစ္ခ်က္ ၿမိဳခ်လိုက္မိတယ္။

ေရေသာက္ ခ်င္လိုက္တာ။ လက္ထဲက ဘီယာဗူးထဲမွာ ေရေတြရွိသားပဲ။ က်မ ေသာက္လိုက္ရင္ေကာင္းမလား။ လူက တကယ္ ခ်ီတုန္ ခ်တုန္နဲ႔။ ထူးပါဘူး ေနာ္။  ေစာေစာတည္းက လုပ္ခ်င္လို႔ကို ရည္႐ြယ္ခဲ့ၿပီး ခုမွ ဘာလို႔ မဝံ့မရဲျဖစ္ေနလဲ။ ဘီယာေလး ေသာက္တာေလာက္ကို ပုံႀကီးခ်ဲ႕ခ်င္ေနတဲ့လူႀကီး၊ သူငယ္ခ်င္း ေတြ ေရွ႕မွာ က်မကို ရွက္ေအာင္ လုပ္တဲ့လူႀကီး၊ က်မ အရမ္းလိုခ်င္ေနတဲ့အခ်ိန္ အနမ္းေတြ မေပးဘဲ ညႇင္းဆဲတဲ့လူႀကီး၊ မေက်နပ္ခ်က္ေတြ စု ၿပဳံ ေတြး လိုက္ေတာ့ လက္က အလိုလို ရဲ သြားၿပီ။ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေမာ့ခ်လိုက္တယ္။ ဘီယာဗူးထဲက ေရေတြ တက်ိဳက္ၿပီး တက်ိဳက္။ “ပိုးပုလဲဥ…”  ေအာ္သံနဲ႔အတူ ေသာက္ေနတဲ့လက္ကို ဆတ္ကနဲ ေဆာင့္ဆြဲ ခံလိုက္ရတဲ့ က်မ၊ လက္ထဲက ဘီယာဗူးလည္း ျပဳတ္က်သြားတယ္။ အခန္းထဲမွာ ေမြးပြ  ေကာ္ေဇာ ခင္းထားေတာ့ ဗူးထဲမွာ နဲနဲက်န္ေနတဲ့ ေရေတြက ခ်က္ခ်င္းကိုပဲ ေကာေဇာထဲ စိမ့္သြားပါေလေရာ။ က်မေသာက္လိုက္တာ ဘီယာ မဟုတ္ပါဘူး  ဆိုတဲ့ သက္ေသ မရွိေတာ့ဘူး။ ကိုကို တကယ္ႀကီး စိတ္ဆိုးသြားၿပီ။ က်မလည္း ေက်ာထဲ စိမ့္တက္လာေအာင္ လန႔္သြားတယ္။ ကိုကိုက က်မလက္ကို  အေစာတုန္းကလို ေဆာင့္ဆြဲၿပီး ကုတင္နားထိ ေခၚလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မလက္ကို လႊတ္ၿပီး အိပ္ခန္း အျပင္ကို ထြက္သြားေရာ။ က်မလည္း ေပ ေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ရပ္ေနရင္း ေျပာမေကာင္းရင္ ေရာက္တဲ့အရပ္မွာ ဆြဲ႐ိုက္ပစ္လို႔ ေမေမ မွာလိုက္တာ သြားသတိရမိတယ္။ ကိုကို တကယ္ပဲ က်မကို ႐ိုက္မ လို႔ တုတ္သြားေကာက္သလား မသိ။ ခိခိ အာ့လိုေတြးလိုက္ေတာ့ ရယ္ခ်င္သြားေရာ။ ေနာက္ၿပီး ထူးထူးဆန္းဆန္း က်မ ေတြးမိတာကေလ.. ကိုကို တကယ္ ႐ိုက္ရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔။ တကယ္တမ္း က်မက မိန္းမေတြကို ႐ိုက္တတ္ႏွက္တတ္တဲ့ ေယာက်ၤားမ်ိဳးဆို အရမ္း မုန္းတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ အဖို႔ ဘာျဖစ္ ေနမွန္း က်မကိုယ္က်မ နားမလည္တာ အမွန္ပဲ။

အခန္းထဲကို ျပန္ဝင္လာတဲ့ ကိုကို႔ လက္ထဲမွာ သားေရႀကိဳးျပားတစ္ခု ပါလာတယ္။ ျမတ္စြာဘုရား.. ကိုကို က်မကို ႀကိဳးတုပ္ ႐ိုက္ေတာ့ မလို႔လား။ အဲ့ ေလာက္ႀကီးေတာ့ မလုပ္ရက္ေလာက္ဘူး ထင္တာပဲ။ က်မ စိတ္ေတြ ထိန္းမရေတာ့ဘူး။ အ႐ိုက္ခံရေတာ့မွာ သိသိႀကီးနဲ႔ ေပ်ာ္သလိုလို ငိုခ်င္သလိုလို၊  ေနာက္တစ္ခု ထူးဆန္းတာက က်မ ပိပိေလး ယားက်ိက်ိ ျဖစ္လာတယ္။ တကယ့္ကို ဘာမွ မဆိုင္တာပဲေနာ္။   “ေတာ္ေတာ္ အ႐ြဲ႕ တိုက္ခ်င္ေနတယ္  ဟုတ္လား..”  “………….”  “မ လိုက္ အက်ီကို..”   က်မ ရင္ေတြ အရမ္း ခုန္ေနၿပီ။ ကိုကို႔ကိုေတာ့ မထီမဲ့ျမင္႐ုပ္နဲ႔ ၾကည့္ေနမိေသးလား မသိဘူး။ ေျပာတဲ့ အတိုင္း အက်ီကို မ ဘို႔ ႀကိဳစားလိုက္တယ္။ လက္က မရဲဘူး။ ကိုကိုနဲ႔ က်မ ပထမအႀကိမ္ ရင္းႏွီးမႈ တုန္းက မိုးၿခိမ္းသံေတြ၊ မီးျပတ္သြားတာေတြက  အလိုလို တြန္းပို႔လို႔ အကုန္လုံး သူ႔ဘာသူ ျဖစ္သြားတာေလ။ ၿပီးေတာ့ အဲ့တုန္းက ကိုကိုက အရမ္းၾကင္နာတယ္။ က်မကို သိမ္ေမြ႕တဲ့ အနမ္းေတြနဲ႔ ဆြဲေခၚသြား တာ။ ပထမဆုံး ေတြ႕အႀကဳံမို႔ က်မ အတြက္ နာက်င္မႈမဆိုစေလာက္ေလး ရွိခဲ့ေပမယ့္ ကိုကို ဦးေဆာင္သြားတဲ့ ေနာက္ကို က်မ ေျမာပါသြားခဲ့တယ္။ ခုက် ေတာ့… က်မ သိပ္မ်ားမ်ား မစဥ္းစားေတာ့ပါဘူး။ ရွက္စရာလည္း လိုမွ မလိုပဲေနာ္။ ကိုကို ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ အခ်စ္ရဲ႕ အရသာကို တစ္ေယာက္တည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ေျဖသိမ့္ခဲ့ရတယ္လို႔ က်မေျပာခဲ့သားပဲ။ ခုလည္း မ်က္စိ စုံမွိတ္ၿပီး အဲ့ အရသာကို ျပန္ေတြးရင္း က်မ ဝတ္ထားတဲ့ မေတာ္တေရာ္ အက်ီႀကီးကို ဆြဲမ လိုက္ တယ္။ တင္သားေပၚက ေအးကနဲ ခံစားခ်က္နဲ႔ အတူ ကိုကို႔ေရွ႕မွာ ဖင္ေလးလွန္ၿပီး ရပ္ေနမိပါလား ဆိုတဲ့ အသိစိတ္က က်မ ေသြးသားေတြကို ပြက္ပြက္ ဆူ လာေစတာ အမွန္ပဲ။ ကိုကိုက သားေရႀကိဳးျပားကို ႏွစ္ေခါက္ ေခါက္ၿပီး က်မ တင္သားေပၚ ကိုကို ႐ိုက္ခ်လိုက္တယ္။ ျဖန္းကနဲ.. တကယ္ႀကီးကို ပဲ။ က်မ  တင္ပါးေပၚမွာ ပူကနဲ တစ္ခ်က္ ခံစားလိုက္ရၿပီး စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္း ေဝဒနာက ခ်က္ခ်င္း ေပၚလာေရာ။ က်မလည္း ခုန္ဆြခုန္ဆြ ျဖစ္သြားၿပီး ဖင္ေလးကို လက္နဲ႔  ပြတ္မိတာေပါ့။

“အားး.. ကိုကို႔ နာ တယ္.. အီးးဟီးးး.. ဘာလို႔ တကယ္ ႐ိုက္တာလဲ…” “ျပန္လွန္.. ျပန္လွန္.. ”    “ဟင့္ အင္း.. နာ တယ္.. ကိုကို႔…”   “ဘာလို႔ ကိုကို မႀကိဳက္ တာေတြ တမင္လိုက္ လုပ္ေနလဲ…”  “ကိုကိုေကကာ ဘာလို႔…”  “အြန္းး.. ေျပာ.. ဘာလို႔ ဘာျဖစ္လဲ…”  “သိဘူး.. အီးး ဟီးးး…”  “ငယ္ လုပ္ခ်င္တာ ကိုကို  အကုန္ လိုက္လုပ္ေပးေနတယ္ေလ.. ဆက္မသြားသင့္တဲ့ အေျခအေနမို႔လို႔ ကိုကို တားတယ္.. ကိုကို႔စကား နားမေထာင္သင့္ဘူးလား.. ” “ငယ္ ဘာလုပ္လို႔ လဲ..” “တခ်ိန္လုံး ဂ်စ္ကန္ကန္လုပ္ေနတာ ေလ.. ဘာလုပ္တာလဲ ေစာေစာက ဘီယာဗူးက.. ေတာ္ေတာ္ တတ္ေနတယ္ ဟုတ္လား..” “မုန္း တယ္.. ကိုကို႔ကို  မုန္းတယ္.. အီးး ဟီးးး….” “ေျပာျပန္ၿပီလား ဒီစကားက.. ကိုကို မႀကိဳက္ဘူး ေနာ္.. ငယ္..”  “ေျပာမွာပဲ.. ကိုကို ဘာလို႔ လက္ ပါလဲ..”  “လက္ပါေအာင္ ဘယ္ သူ လုပ္တာလဲ ေျပာ..”  “ဘာျဖစ္လဲ.. သၾကၤန္လည္ခ်င္တာ အျပစ္လား.. ဘီယာေလးေသာက္မိတာ အျပစ္လား.. ငယ္ ေထြး ထုတ္လိုက္တာ ကိုကို မျမင္ လို႔လား..”   “ယူေသာက္စရာကို မလိုတာေလ.. ကိုကို မႀကိဳက္ေလာက္ဘူးလို႔ ငယ္ ဘာလို႔ မေတြးလဲ..”    “တမင္ လုပ္တာ.. ဘာျဖစ္ လဲ..”  “အာ ၾကာ….”   “အားးးးးးးး….. မေမ ေရ.. အီးးး ဟီးးး ဟီးးးး”  အမွန္ေတာ့ ကိုကို ထပ္မ႐ိုက္ျဖစ္ပါဘူး။ လက္ကို ေျမႇာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ခ်က္ ႐ြယ္တုန္း က်မလည္း လန႔္ ၿပီး ေအာ္မိတာ။ ၿပီးေတာ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ထိုင္ခ်ၿပီး ေျခေဆာင့္ ငို ပစ္လိုက္တယ္။ ဖင္ေလးကိုလည္း တဖြဖြ ပြတ္မိတာေပါ့။ တစ္ခ်က္တည္း ႐ိုက္တာေပမယ့္  အရမ္း နာတယ္။ က်မ ဖင္ေလး စုတ္ၿပဲ သြားၿပီလား မသိဘူး။ ကိုကိုလည္း လက္ထဲက သားေရႀကိဳးျပားကို လႊင့္ပစ္လိုက္တယ္။ “ဟူးး ” ကနဲ သက္ျပင္းခ် ၿပီး ကုတင္ေပၚ ပက္လက္ လွဲခ်လိုက္တယ္။ က်မ လည္း ထပ္မ႐ိုက္ေတာ့မွန္း ေသခ်ာ သြားမွ အသံကို ပိုျမႇင့္ၿပီး ေအာ္ငို ပစ္လိုက္ေရာ။ ခါေလးလွည့္ၿပီး  ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တင္စိုင္မို႔မို႔ အထက္နားက ဒိုင္းမြန္းခြက္ ေအာက္ေျခေလးမွာ အနီေရာင္ အရႈိးရာႀကီးက အစဥ္းလိုက္။ ခ်စ္တယ္လည္း ဆိုေသးတယ္  လုပ္ရက္လိုက္တာ။ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ထ ၿပီး ေစာေစာက ဘီယာဗူးကို သြားေကာက္လိုက္တယ္။ ကံေကာင္းတယ္ေျပာရမယ္။ အထဲမွာ ေရ နဲနဲ က်န္ေန ေသးတာပဲ။ ကိုကိုက က်မကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး..

“ေတာ္သင့္ၿပီ ငယ္ ရယ္.. မဆိုးပါနဲ႔ေတာ့ ကြာ ေနာ္… ကိုကို စိတ္မတိုခ်င္ဘူး ငယ္ေလး…” ေျပာရင္းနဲ႔ ကုတင္ေပၚက ဆင္းလာတယ္။ က်မလည္း ကိုကို ပစ္ ခ်လိုက္တဲ့ သားေရႀကိဳးျပားကို ကုန္းေကာက္ၿပီး လက္ထဲက ဘီယာဗူးကို ကိုကို႔ လက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။  “ေသာက္ၾကည့္.. အဲ့မွာ.. ဟင့္.. ဟင့္..”   “မေသာက္ ခ်င္ပါဘူး.. တိတ္ေတာ့.. ကိုကို မ႐ိုက္ေတာ့ဘူး ေနာ္…”  “မရဘူး.. ေသာက္ ဆိုေသာက္…”   “အာ… ကဲကဲ.. ေပး…”   “…………..”   “အြန္… ေရ  ေတြ…” “………”  “ငယ္ေလး…”  “အြန႔္ ထပ္႐ိုက္.. ေသေအာင္႐ိုက္.. ေတာ္ေတာ္ ႐ိုက္ခ်င္ေနတယ္ မွတ္လား.. အြန႔္… အီးး ဟီးးး…”  “ငယ္ ရယ္…” ကိုကို  အရမ္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားၿပီ။ က်မကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းလိုက္တယ္။ အျပစ္ေပးၿပီးမွ ျပန္ေခ်ာ့တဲ့ ကိုကို႔ ရင္ခြင္က ခါတိုင္းနဲ႔ လုံးဝ မတူဘူး။ က်မ ေလ ေျပာမျပတတ္တဲ့ ခံစားမႈ တစ္မ်ိဳး ရလိုက္တယ္။ ကိုကို႔ကို အရင္ကထက္ ပို တိုးၿပီး ခ်စ္သြား သလိုပဲ။ အရမ္းလည္း ခြၽဲႏြဲ႕ခ်င္လာတယ္။ ဂ်စ္ကန္ကန္  ျဖစ္ေနတဲ့ က်မ စိတ္ေတြ လုံးဝ ေပ်ာ္ဆင္းသြားၿပီ။ တမင္လုပ္ယူထားတဲ့ အေခ်ာ့ခံခ်င္စိတ္လည္း မရွိေတာ့ဘူး။ က်မ ငို ခ်လိုက္တယ္။ ကိုကို႔ကို  စိတ္ေကာက္လို႔၊ နာ လို႔ မဟုတ္ဘူး။ ခါတိုင္း စိတ္ေကာက္ရင္ လုပ္ေနက်လိုမ်ိဳး ကိုကို႔ကို ထုတာ၊ ကုတ္ဆြဲတာ၊ ကိုက္တာ တစ္ခုမွ က်မ မလုပ္မိေတာ့ဘူး။

ကိုကို႔ ရင္ခြင္ထဲ တိုးၿပီး စိတ္ရွိတိုင္း ငိုခ်လိုက္တာ။ “အီးး ဟီးး ဟီးးး…” “ဘာလို႔ အဲ့လို လုပ္ရတာလဲ ကြာ… တိတ္ေနာ္ ကေလး.. ကိုကို ေခ်ာ့တယ္ေလ..  ေနာ္…”  “အီး ဟီး.. မုန္း လို႔ ေလ.. ခင္ဗ်ားႀကီးကို မုန္းလို႔.. သိပလား… ဟီးးး ဟင့္ ဟင့္…”  “ကေလးေလးရယ္.. ေစာေစာကတည္းက ကိုကို႔ကို စတာ လို႔  ေျပာလိုက္တာ မဟုတ္ဘူး.. ၿပီးေတာ့ ဟိုေကာင့္ ေဘာင္းဘီကိုလည္း မနမ္းနဲ႔ ေျပာကာမွ တမင္..”  “မုန္းလို႔ လုပ္တာ.. ဘာျဖစ္လဲ..”   “အာ.. မေျပာပါနဲ႔  ဆို…”  “ေျပာမွာပဲ.. မုန္း.. အြန႔္.. အု..”  စိတ္ရွိလက္ရွိေအာ္ေနတဲ့ က်မ ႏႈတ္ခမ္းေတြ ထိန္းသိမ္း ခံလိုက္ရတယ္။ ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ အနမ္းေတြနဲ႔ေပါ့။ က်မကေတာ့  ကိုကို႔ကို ျပန္ မနမ္းျဖစ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လက္ထဲကိုင္ထားတဲ့ သားေရႀကိဳးျပား ျပဳတ္က်သြားတယ္။ အနမ္းေတြ တေမ့တေမာ ေပးၿပီးသြားတဲ့ ကိုကို က် မကို တင္းေနေအာင္ ဖက္ထားတယ္ေလ။ က်မလည္း အငို တိတ္သြားခဲ့ပါၿပီ။ ကိုကိုက က်မ မ်က္ႏွာေလးကို ဆြဲေမာ့လိုက္တယ္။ အရင္ဆုံး ႏွဖူးေလးကို စ  နမ္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မ ႏွာေခါင္းေလးကို သူ႔ ႏွာေခါင္းနဲ႔ ပြတ္တယ္။ ေနာက္ဆုံး က်မ ေမးေစ့ လုံးလုံးေလးကို ခပ္ဖြဖြ ကိုက္လိုက္တယ္။ အဲ့အခ်ိန္မွာ က်မ  တစ္ကိုယ္လုံးက အေၾကာေတြ စိမ့္တက္သြားတယ္။ က်မ တစ္ခုခု လိုခ်င္လာျပန္ၿပီ။ ကိုကိုက ေဘးမွာ တြဲေလာင္း ခ်ထားထားတဲ့ က်မလက္ႏွစ္ဘက္ကို အသာယူၿပီး သူ႔ခါးေပၚ တင္ေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မကို အနမ္းေတြ ေပးေတာ့တာပါပဲ။ ကိုကို႔ အနမ္းေတြ ၾကမ္းလာသလို လက္ေတြကလည္း က်မဝတ္ထားတဲ့ အက်ီ က်ယ္သီးေတြကို တစ္လုံးခ်င္း ျဖဳတ္ေနၿပီ။ အိုးးး ကိုကိုေရ… ငယ္ အရမ္း လို ခ်င္ လာၿပီ။

(၁၁) က်မေလ.. အသက္ရႈမွား မတတ္ ရင္ေတြ ခုန္ေနမိတယ္.. ကိုကို႔ ရင္ခြင္ထဲမွာ က်မ ကိုယ္လုံးတီးေလး ျဖစ္သြားၿပီ။ ရွက္စိတ္ေတြ ဝင္ၿပီး ကိုကို႔ ရင္ခြင္ ထဲ အတင္း တိုးဝင္ ပုန္းေနလိုက္တယ္။ ကိုကို က်မကို နမ္းေနတုန္းပဲ။ လက္တစ္ဘက္က က်မ ရင္သားေတြကို အားရပါးရ ညႇစ္ နယ္ေနတယ္။ ေနာက္တစ္ ဘက္က ခါးကို ထိန္းကိုင္ထားတယ္။ က်မ မတ္မတ္ မရပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ႏို႔သီးေခါင္း ထိပ္ဖ်ားေလးေတြမွာ ခပ္တင္းတင္း ျဖစ္ေနသလို ခံစားလာရတယ္။ ခု ေန ကိုကို က်မကို… “ရွီးးး.. အ…”။ ခံစားခ်က္ တစ္စုံတစ္ရာကို ေတာင့္တ ေနမိတဲ့က်မ၊ တင္ပါးေပၚက ဆစ္ကနဲ နာ သြားတယ္။ ကိုကို႔ လက္က က်မ  ဒဏ္ရာေပၚ ထိသြားလို႔ေလ။ “သိပ္ နာသြားလား.. ကေလးေလး.. ကိုကို အုံဖြ လုပ္ေပးမယ္ေနာ္..” ကိုကို႔ အသံေတြ တုန္ေနတာ ဘာလို႔မ်ားလဲေနာ္။ က်မ လည္း ခုမွ လာမေခ်ာ့နဲ႔လို႔ ကုန္းေအာ္လိုက္သင့္ေပမယ့္ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ရင္ခြင္က်ယ္ႀကီးထဲ ထပ္တိုးဝင္မိတာ ဘာေၾကာင့္မ်ားလဲ။

ကိုကို က်မကို ေျဖးေျဖးေလး ေကာက္ ခ်ီလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အိပ္ရာေပၚ အသာေလး ခ်တယ္။ က်မ ႏွဖူးေလးကို ငုံ႔ နမ္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငိုထားလို႔ ေဖာင္း ေနတဲ့ မ်က္လုံးေလး ႏွစ္ဘက္ကို တလွည့္စီေပါ့။ ကိုကို႔ လက္ေတြကေတာ့ က်မ တကိုယ္လုံး အႏွံ႔ကို ဖြဖြ ပြတ္ေနၿပီ။ က်မေလ ေပါင္ေလးႏွစ္ဘက္ကို လိမ္ ၿပီး ေစ့ထားမိတယ္။ ပိပိေလးထဲမွာ တဆစ္ဆစ္ ျဖစ္ေနၿပီေလ။ အဲ့လိုမွ ညႇစ္မထားရင္ ဘာေတြ ထြက္က်လာမလဲ မသိဘူး။ လက္ေတြကလည္း အိပ္ရာခင္း ကို ဆုပ္ထားမိတယ္။ “ေမွာက္လိုက္ ကေလးေလး..” ကိုကို တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္ရင္း က်မ ကိုယ္လုံးေလးကိုလည္း ဆြဲလွည့္လိုက္တယ္။ က်မလည္း ခပ္ ေတာင့္ေတာင့္ ျဖစ္ေနတဲ့စိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ေတာ့တယ္။ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေတာ့ ကိုကိုရာ။ ေမွာက္ခုံေလး အိပ္လိုက္ရေတာ့ လူက လုံၿခဳံသြားသလိုပဲ။  ရင္သားေတြ ဟင္းလင္း ပြင့္ေနတာထက္ စာရင္ေပါ့။ အဲ့အခ်ိန္မွာ က်မ တင္သားမို႔မို႔ေတြေပၚ အာေငြ႕ ေႏြးေႏြးေလးေတြ လာဟပ္တယ္။ အမေလး.. ကိုကို ေရ.. လူတစ္ကိုယ္လုံး ၾကက္သီးေတြ အဖိန႔္လိုက္ ထ ကုန္ပါေလေရာ။ ေစာေစာက အရႈိးရာေပၚကို အာေငြ႕ေလး ေပးလိုက္၊ ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြေလး ပြတ္ၿပီး နမ္း လိုက္နဲ႔။ ကိုကို လုပ္ေပးေနတာ ငယ္ ေသေတာ့မယ္ ကိုကိုရဲ႕။ နာလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္ေတြ တအား ထ လာလို႔။

“ရွီးးး အ… ကိုကို႔…” က်မ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး.. ဆတ္ကနဲ တြန႔္လိုက္မိသြားတယ္။ နာေနတဲ့ေနရာကို လွ်ာနဲ႔ ဖြဖြေလး လွ်က္ေပးေနတာကိုး။ စိုေႏြးေႏြး အာေငြ႕ ရယ္၊ မထိတထိ တို႔ေနတဲ့ လွ်ာဖ်ားေလးရယ္၊ ႏွာေခါင္းက ထြက္လာေနတဲ့ ေလရယ္ ဆိုေတာ့ လူက အရမ္းေနလို႔ ေကာင္းတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ေလ.. ကိုကို႔  လက္ေတြက အရႈိးရာနဲ႔ လြတ္တဲ့ က်မ တင္ပါးေပၚကို ခပ္ဖြဖြ ပြတ္ေပးေနေသးတယ္။ က်မလည္း အေနရခက္တဲ့ အရသာကို တေမ့တေမာ ခံစားေနမိေတာ့ တာေပါ့။ ခဏေနေတာ့ ကိုကို႔ လက္ေခ်ာင္းေလးက တင္ပါးႏွစ္ခုၾကားကို ေျမာင္းေဖာ္ပါေလေရာ။ အရႈိးရာေပၚက အနမ္းေတြ ေက်ာေပၚကို ေ႐ြ႕လာၿပီ။ အိုးး..  ကိုကို႔ လက္ေတြ လြန္လာၿပီေနာ္။ စို႐ႊဲေနတဲ့ က်မ ပိပိေလးကို ကိုကို ႏႈိက္ကစားေနတယ္။ ရွီးးး အ… ကို ကို႔.. ဘာေတြ လိုက္ လုပ္ေန.. အင္းးး… အ..  ကိုကိုေရးး.. က်မ ဖင္ေလး ခပ္ကြကြ ျမင့္တက္လိုက္မိသလိုပဲ။ ကိုကိုရယ္.. ငယ္ တအား လိုခ်င္ေနၿပီ။

ကိုကို ထ ထိုင္လိုက္ၿပီး က်မ ေျခေထာက္ ႏွစ္ခုၾကားမွာ ေနရာ ယူလိုက္တယ္။ ခါးကို နဲနဲ ဆြဲမ လိုက္ေတာ့ က်မ ဖင္ေလး ခပ္ကုန္းကုန္း ႂကြလာတာေပါ့။ ကို ကို႔.. ဘာ လုပ္ မလို႔… က်မ အေတြး မဆုံးခင္ ကိုကိုက “ထ.. ေလးဘက္ေထာက္ေပးထား.. ” လို႔ ေျပာရင္း က်မကို ေလးဘက္ ကုန္းလ်က္ ပုံစံျဖစ္ေအာင္  ျပင္ယူတယ္။ က်မ အဲ့လိုႀကီး မေနတတ္ဘူးေလ။ ခပ္ကုန္းကုန္းႀကီး ျဖစ္ေနတဲ့ က်မေက်ာကုန္းကို ကိုကို ဖိခ်လိုက္တယ္။ အာ ကိုကို႔.. ဘယ္လိုႀကီးလဲ။ ဖင္ ေထာင္ေပးထားသလို ျဖစ္သြားေတာ့ ျပဴထြက္ေနတဲ့ က်မ ပိပိက ကိုကို႔ မ်က္ႏွာနား အလိုလိုေရာက္သြားေရာ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ “ရွီးးး အိုးးး ကိုကို႔.. ဟင့္  အင္း…” က်မ လန႔္လည္း လန႔္ ေကာင္းလည္း အရမ္းေကာင္းသြားတယ္။ ကိုကိုရယ္ေလ.. က်မ ပိပိေလးထဲက စိမ့္ထြက္ေနတဲ့ အရည္ေတြကို တႁပြတ္ႁပြတ္ နဲ႔ စုပ္ယူေနတာ။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ကိုကို လွ်ာဖ်ားက အတြင္းထဲ ေရာက္လာေသးတယ္။ “ကိုကို႔… အားးး.. အ..” ကိုကိုက ပိပိ အတြင္းသားေလးေတြကို  လက္နဲ႔ ဖ်ဲကားၿပီး ယက္ေပးလိုက္ ဆြဲစုပ္လိုက္နဲ႔။ က်မ တကိုယ္လုံးက အေၾကာေတြ အဲ့တေနရာတည္း ေရာက္ေနသလိုပဲ။ တခ်က္တခ်က္ ကိုကို႔ လွ်ာ ခြၽန္ ခြၽန္ေလးက က်မရဲ႕ ဘူဘူးဖင္ဝေလးကိုပါ လာလာ ကလိတယ္။ အာ.. ကိုကိုရယ္.. အရမ္း ေနရခက္တယ္.. ေကာင္းလည္း အရမ္းေကာင္းတာပဲ.. က်မကို အဲ့ ေလာက္ထိ လုပ္ေပးေနတာကို အားနာတဲ့ စိတ္ကလည္း တစ္ဝက္တင္းခံေနေတာ့ အခ်ိန္က ပိုၾကာေနသလိုပဲ။ က်မလည္း ကိုကို႔ကို တခုခု ျပန္လုပ္ေပးခ်င္ လာတယ္။ သာယာမႈတစ္ခုကို ႏွစ္ေယာက္အတူ ခံစားမယ္ေလ ေနာ္..။

က်မ ျမန္ျမန္ၿပီးသြားေအာင္ စိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္တယ္။ ကိုကို႔ အထိအေတြ႕ေတြကို အျပည့္အ၀ ခံစားမႈ ယူလိုက္တယ္။ သိပ္ခ်စ္တတ္တဲ့ကိုကိုက က်မ  ဖုတ္ဖုတ္ေလးကို မ႐ြံမရွာ ယက္ေပးေနတာေလ။ ခုေလာက္ဆို ဖုတ္ဖုတ္အတြင္းသားေလးေတြ ရဲေနေလာက္ေရာေပါ့။ တခ်က္တခ်က္ လွ်ာဖ်ားနဲ႔ ပင့္ ကေလာ္လိုက္၊ ဆြဲ စုပ္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း kissing ေပးသလို နမ္းလိုက္နဲ႔။ က်မ ပါးစပ္က တအင္းအင္း တအားအား ညည္းသံေတြ ထိန္းမရေတာ့ဘူး။ “ကို  ကို႔.. အ.. ရွီးးး…” တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အခန္းထဲမွာ ကိုကို က်မ ဖုတ္ဖုတ္ေလးကို ယက္ေန၊ စုပ္ေနတဲ့ အသံေတြက တႁပြတ္ႁပြတ္ တျပပ္ျပပ္နဲ႔ က်မ နားထဲ  ျပန္ၾကားေနရတာ။ အရမ္းေကာင္းတယ္ ကိုကိုရယ္.. ယက္ေပးပါ.. ငယ္ ေလ .. အရမ္း ႀကိဳက္တာပဲ.. ကိုကို ေရ.. ငယ့္ ဖုတ္ဖုတ္ေလးကို အားရပါးရ… စိတ္ ထဲကေန က်မ ေျပာေနမိတာပါ။ ပါးစပ္က ေျပာထြက္မလာေပမယ့္ က်မ စိတ္ထဲမွာ ေျဗာင္းဆန္ေနေအာင္ ေအာ္ ေနမိတယ္။ အဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုကိုကလည္း  က်မ ေပါင္ရင္း ႏွစ္ဘက္ကို ဆြဲ ဟ ၿပီး လွ်ာကို အဖုတ္အတြင္းပိုင္းထိ တအား ဖိၿပီး ထိုးထည့္ေမႊ ပစ္တယ္။ “အားးး… ကို႔.. အင့္…ရွီးးးး… အို.. အို… အိုးးးး…”  အတြင္းသားေတြကို ႁပြတ္စ္စ္စ္စ္… ကနဲ အရွည္ႀကီး ဆြဲစုပ္ၿပီး တစ္ခ်က္ ဆြဲ ခါ လိုက္တာမွာ ပိပိေလးထဲက ပူ ဆင္း သြားၿပီး က်မ စိတ္ထဲမွာ လည္း တကိုယ္လုံး ေလထဲ လြင့္ တက္ သြားေတာ့တာပဲ။ ၿပီးေတာ့ လူက ေခြေခါက္ၿပီး အိပ္ရာေပၚ ပုံလ်က္သား ျပန္က်သြားသလိုမ်ိဳး။ ေမာ လိုက္တာ..  က်မ အတြက္ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ေပးရွာတဲ့ ကိုကိုက အၿပဳံးမပ်က္ေပမဲ့ က်မက ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ ေမာရပါလိမ့္။

မိုင္တရာ အေဝးက ေျပးလာရသလို ေမာၿပီး တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနတဲ့ က်မကို ကိုကို ေပြ႕လိုက္တယ္။ က်မ ကိုယ္လုံးေလးက ကိုကို႔ ရင္ခြင္ထဲမွာ အဝတ္ ေပ်ာ့အ႐ုပ္ေလးလိုပဲ။ ကိုကို႔ ရင္အုပ္ ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးကို ပြတ္ရင္း အသားကပ္ က်ယ္သီးေလး ႏွစ္လုံးကို လက္သည္းထိပ္နဲ႔ ေဆာ့ေနမိတယ္။ ကိုကို႔ ႏို႔သီး ေခါင္းေလးေတြက အရမ္း ခ်စ္ဘို႔ေကာင္းတယ္။ ကိုကိုလည္း က်မ ႏွဖူးေလးကို နမ္းရင္း လက္က က်မ ပန္းသီးႏွစ္လုံးကို ေဆာ့ေနတာပါပဲ။ ခ်စ္တယ္ ကိုကို ရာ.. အိမ္မျပန္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ က်မ စိတ္ထဲက အေတြးကို ႀကိဳသိေနလို႔မ်ားလား။ ကိုကိုက…  “လက္ထပ္ၾကစို႔ ငယ္ရယ္.. ကိုကို မခြဲခ်င္ေတာ့ဘူး.. ငယ့္ သီး ဆစ္(စ္)လည္း ၿပီးလုေနၿပီမဟုတ္လား.. ေဖေဖ့ဆီ ခြင့္ေတာင္းၾကရေအာင္ကြာ.. ေနာ္..”    “ဆရာ ဘာျပန္ျပင္ခိုင္းဦးမလဲ မသိဘူး ကိုကိုရ…”    “အင္းေလ..  ဘာျဖစ္လဲ.. အဲ့ခါက်ေတာ့လည္း မိန္းမက စာေရး.. ကိုကိုက အိမ္အလုပ္ေတြလုပ္၊ စာေရးရလို႔ ေညာင္းေနရွာတဲ့ မိန္းမေလးကို ဇက္ေၾကာဆြဲေပး.. ေကာင္း ဘူးလား..”  “ခိ ခိ..”  “အယ္.. ရယ္ တယ္ဗ်.. အတည္ေျပာတာကို..”  “ေျပာမေကာင္းရင္ သားေရႀကိဳးနဲ႔ ႐ိုက္.. ဆိုတာေလး က်န္ခဲ့လို႔..”    “ငယ္ေပါက္စ ေလးရယ္.. နာ ေနေသးလား ခုေကာ..” “ဟင့္အင္း နာေတာ့ပါဘူး.. ေကာင္း သြားၿပီ..”  “ဟဟ.. ဘယ္ေနရာက ေကာင္း သြားတာလဲ..”   “ဟီး.. ကိုကိုေနာ္..”   “ဟား ဟား ဟား..”  “ခိ ခိ.. ကိုကို႔..”  “ဗ္..”  “ဟိုေလ..”  “အြန္း.. ေျပာ..”  “ငယ္လည္း ကိုကို႔ကို ဟိုလိုမ်ိဳး လုပ္ေပးခ်င္ တယ္..”  “ဘယ္လိုမ်ိဳး လဲ..”  “အာ..  ကိုကို ကလည္း သိရက္သားနဲ႔..” “အာ သိဘူးေလ ကြာ.. ငဂ်စ္မေလး စိတ္ထဲ ဘာေတြ ႀကံစည္ေနလည္း ကိုကို ဘယ္သိမလဲ..”  “အာ့ဆို မ်က္စိ မွိတ္ထား..”   “အြန္.. ဘာလုပ္မလို႔လဲ.. သားသား ေၾကာက္တယ္ေနာ္..”  “ကိုကိုေနာ္.. ဟြန္းးး.. အစက ျပန္ေကာက္ ပစ္လိုက္ရမလား.. တိတ္တိတ္ေနပါ ဆိုမွ..”  “ဟဟ..  အင္းပါ.. ငယ့္စိတ္ႀကိဳက္.. ငယ့္ သေဘာ ေနာ္..”

(၁၂)  က်မလည္း ကိုကို႔ရင္ခြင္ထဲကေန ေအာက္ကို ေလွ်ာ ဆင္းလိုက္တယ္။ ကိုကိုက ကုတင္ေခါင္းရင္းကို မွီၿပီး ထိုင္ေနတာေလ။ ကိုကို႔ ေျခေထာက္ႏွစ္ ေခ်ာင္းၾကားမွာ ေမွာက္လ်က္ေလး ေနရာယူလိုက္တယ္။ က်မလုပ္သမွ် ၿပဳံးၿပီး ၾကည့္ေနတဲ့ ကိုကို႔ မ်က္လုံးေတြမွာ ခ်စ္ခိုးေတြ ေဝလို႔ေပါ့။ “ကိုကို႔ နဲနဲ ႂကြ ေပး..” ေျပာရင္းနဲ႔ ကိုကို႔ ခါးေနာက္ကေန ေဘာင္းဘီ သားေရႀကိဳးကို ဆြဲခြၽတ္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ စိတ္တိုေနတဲ့ ကိုကို႔ အေခ်ာင္းႀကီးက က်မေမးေစ့ကို ဖတ္ ကနဲ လာေထာက္ပါေလေရာ။ ကိုကိုေလး သနားပါတယ္။ လူႀကီးက စိတ္ေျပသြားေပမယ့္ ကေလးက ေျပေသးဘူးပဲ။ ဒီတစ္ခါ က်မ ေခ်ာ့ရမယ့္အလွည့္ေပါ့ ေနာ္။ က်မလည္း ဒူးေလးတုပ္၊ ကိုကို႔ေပါင္ၾကားကို မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ေနရာယူလိုက္တယ္။ က်မလက္ႏွစ္ဘက္ကို ဒူးႏွစ္ေခ်ာင္း ေထာင္ၿပီး ထိုင္ေနတဲ့ ကိုကို႔ေပါင္ရင္းေအာက္ကေန သိုင္းလွ်ိဳလိုက္တယ္။ ေနရာ အပီအျပင္ယူၿပီးေတာ့ ဘာဆက္လုပ္ရမယ္ မသိေတာ့ဘူး။ အမွန္တိုင္း ဝန္ခံရရင္ ဟို တခါ မိုးညေနတုန္းက ကိုကို႔ ခ်ာတိတ္ကို က်မ ရဲရဲေတာင္ ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ရဲ႕လား မသိဘူးေလ။ ခုေတာ့ သူက က်မ မ်က္ႏွာနားမွာ ပြတ္ကာသီကာနဲ႔ ဆင္ႀကီး  ႏွာေမာင္း ယိမ္းျပ ေနသလိုပဲ။

ခ်စ္လိုက္တာ ကိုကိုရယ္။ ကိုကို႔ကိုေရာ ဒီ အေခ်ာင္းႀကီးကိုေရာေပါ့။ ကိုကို ေကာင္းေအာင္ ဘယ္လို နည္းပညာေတြရွိလည္း က်မ တကယ္ မသိပါဘူး။ ဒါ ေပမယ့္ က်မရင္ထဲမွာ လတ္တေလာ မႊန္ထူေနတဲ့ ခ်စ္စိတ္ေတြ ရွိတယ္ေလ။ ဒီခ်စ္စိတ္ေတြကပဲ က်မကို အလိုလို ဦးေဆာင္ သြားပါေတာ့တယ္။ အရင္ဆုံး  ႏွာေမာင္းႀကီးရဲ႕ အရင္းကို က်မ ႏွာေခါင္းနဲ႔ တိုးေဝွ႔ၿပီး နမ္းပစ္လိုက္တယ္။ အေခ်ာင္းႀကီးက ပူေႏြးၿပီး တင္းမာ ေနလိုက္တာ အၿပိဳင္းၿပိဳင္း ထေနတဲ့  ေသြးေၾကာေတြနဲ႔ အသည္းလႈိက္အူလႈိက္ ရင္ခုန္စရာပါ။ က်မ ပါးျပင္ ေဖာင္းေဖာင္းေလးနဲ႔ အတံႀကီးကို ပြတ္ေပးရင္း ကိုကို႔ ေပါင္ရင္းၾကားကို ေနရာမလပ္  နမ္းေနမိတယ္။ အတံႀကီးေအာက္က အိတ္ကေလးကိုလည္း ဖြဖြေလး ကိုင္လိုက္ ပြတ္လိုက္နဲ႔ေပါ့။ အဲ့ဒီအိတ္ထဲက အလုံးေလး ႏွစ္လုံးကို ကိုင္ေဆာ့ေပးရင္း  အတံႀကီးရဲ႕ ထိပ္ဖ်ားကို က်မ ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ႁပြတ္ ဆို နမ္းလိုက္တယ္။ အညိဳေရာင္ အေရျပားေအာက္မွာ ေခါင္းေလး ျပဴထြက္ေနတဲ့ ထိပ္ဖ်ားေလးက စ ေတာ္ဘယ္ရီသီး တစ္လုံးနဲ႔ ေတာင္ ခပ္ဆင္ဆင္ တူသလိုပဲ။ ကိုကို႔ လက္ေတြက အတံႀကီးကို စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ အနမ္းေတြေပးေနမိတဲ့ က်မေခါင္းကို  လာကိုင္တယ္။

“ငယ့္.. လာကြာ.. ဖင္ေလး ဒီဘက္ နဲနဲ တိုးေပး.. ” က်မလည္း ကိုကို ေျပာတဲ့အတိုင္း ေနေပးလိုက္တယ္။ ကိုကိုက က်မ ဖင္ ေလးကို သူ႔နား ခပ္ေစာင္း ေစာင္း တိုးလွည့္ခိုင္းၿပီး ဒူးတစ္ဘက္က က်မ ေက်ာျပင္ေပၚ ေက်ာ္ခြလိုက္တယ္။ က်မလည္း ကိုကို ဒူးေထာင္ထားတဲ့ ေပါင္တန္ရင္းကို သိုင္းဖက္ၿပီး ကိုကို႔  အတံႀကီးကို ပါးစပ္ထဲ ငုံလိုက္တာေပါ့။ ကိုကို႔ လက္ေတြက ဒူးတုပ္ၿပီး ေထာင္ေပးထားသလို ျဖစ္ေနတဲ့ က်မ တင္ပါး ဝိုင္းဝိုင္းေလးကို ပြတ္ေပးေနတယ္။    “အသဲ ပုံေလး လိုပဲ…”  “အြန္..”   “ငယ့္ ဖင္ေလးကေလ.. ကိုကို႔ ဘက္က ၾကည့္ရင္ အသဲပုံေလးလို ျဖစ္ေနလို႔..”  ကတ္သီးကတ္သတ္ ေျပာလိုက္တဲ့ ကိုကို႔ စကားေၾကာင့္ အေခ်ာင္းႀကီးကို ငုံထားလ်က္ကေန က်မ ရယ္လိုက္မိတယ္။ အဲမွာ နဲနဲ ကိုက္မိသလိုမ်ား ျဖစ္သြားလား မသိဘူး။ ကိုကို႔ ခါးေလး တစ္ခ်က္  ေကာ့ၿပီး “အ.. ငယ့္…”  “အယ္.. နာ သြားလား ကိုကို..”  “ဟုတ္ဘူး.. ေကာင္း လို႔… ဟူးးးး…”  က်မ နဲနဲ သေဘာေပါက္သြားသလိုပဲ။ ကိုကို႔ အတံႀကီးကို က် မပါးေလး ခ်ိဳင့္ဝင္သြားတဲ့အထိ အားပါးတရ စုပ္ရင္း တခ်က္ခ်က္ သြားနဲ႔ ခပ္ဖြဖြေလး ကိုက္တယ္ ဆိုယုံ ကိုက္ေပးလိုက္တယ္။ က်မ ဖင္ေလးကို ပြတ္ေပး ေနတဲ့ ကိုကို လက္ေတြ တုန္ေနသလိုပဲ။ က်မလည္း စိတ္ထဲမွာ တခုခုကို ျပန္ေတာင့္တမိလာျပန္တယ္။ စုပ္ေပးရတဲ့ အရသာက က်မအတြက္ ပထမဆုံး ဆို ေပမယ့္ က်မ ေကာင္းေကာင္း လုပ္ေပးႏိုင္သားပဲ။ ဒါက မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမြးရာပါ အတတ္ပညာ မဟုတ္ဘူး ဆိုရင္ေတာ့ က်မကပဲ ပါရမီ ပါေနသလား ေပါ့ေလ။ ဒါမွ မဟုတ္ အလြန္အမင္း ယိုဖိတ္ေနတဲ့ ခ်စ္စိတ္ေတြကပဲ ဦးေဆာင္ သြားေလ သလား။ ပါးေလး ခ်ိဳင့္သြားတဲ့အထိ စုပ္ေပးလိုက္၊ ပါးေညာင္းလာ ရင္ အတံႀကီး ပတ္ပတ္လည္ကို လွ်ာနဲ႔ လွိမ့္ေပးရင္း နားလိုက္၊ ပါးစပ္ထဲမွာ စိုစြတ္ အိုင္ထြန္းလာတဲ့ သြားရည္ေတြကို ၿမိဳခ်လိုက္။ နဂိုကမွ တုတ္တုတ္ခဲခဲ  အတံႀကီး က်မရဲ႕ ပါးစပ္ထဲမွာ စကၠန႔္နဲ႔အမွ် အဆ တိုးၿပီး ထြားလာေနသလိုပဲ။

ကိုကို႔ကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ အရမ္း ေကာင္းေနတယ္ ထင္တယ္။ တအင္းအင္း ညည္းရင္း စိတ္လြတ္လက္လြတ္နဲ႔ က်မတင္ပါးကို အားရပါးရ ညႇစ္ေခ်ေန တယ္။ ကိုကို႔လက္က ေစာေစာက အရႈိးရာေပၚကို တခ်က္တခ်က္ ေရာက္ေရာက္လာလို႔ က်မ တြန႔္ကနဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားတာေတာင္ ကိုကို သတိထားမိပုံ မရ ဘူး။ ထူးဆန္းတာက အဲ့ဒီ နာက်င္မႈေပါ့။ နာက်င္မႈက က်မ စိတ္ကို ျပန္ဆြေပးေနသလိုပဲ။ အဲ့ဒီ နာက်င္မႈကို က်မ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလိုက္တယ္။  က်မ ညည္းလိုက္ရင္ ေကာင္းေနတဲ့ကိုကို အရသာ ပ်က္သြားမွာ စိုးတယ္ေလ။ ေနာက္တစ္ခု၊ အဲ့ဒီ နာက်င္မႈက က်မပိပိေလးထဲကို ႏွစ္သက္စရာ ခံစားမႈ ေလးတစ္ခု ေပးေနသလိုလိုလည္း ျဖစ္ေနလို႔။ သိပ္ေတာ့ မေသခ်ာဘူးေပါ့ေနာ္။ ဘာလို႔ဆို က်မစိတ္ေတြ ေနမရထိုင္မရ ျပန္ျဖစ္လာတာ ပါးစပ္ထဲက ကိုကို႔  အတံႀကီးေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲေကာ။ အဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုကိုက က်မ ေခါင္းေလးကို ကိုင္ၿပီး..    “ငယ့္.. ကိုကို မရေတာ့ဘူး ကြာ… ဒီေကာင္ႀကီးကို ငယ့္  ပိပိေလးထဲ ထည့္ခ်င္တယ္ ငယ္ရယ္ ေနာ္..” အိုးးး… ညည္းသံေလး တစ္ဝက္နဲ႔ ကိုကိုေျပာလိုက္တာေလ။ က်မ ရင္ထဲ ေႏြးၿပီး ႏွလုံးသားေတြ အရည္ ေပ်ာ္ က်သြားသလိုပဲ။ သိပ္ ရတာေပါ့ ကိုကိုရာ.. ငယ့္ ပိပိေလးလည္း ကိုကို႔ အတံႀကီးကို အရမ္း လိုခ်င္ေနတာပါ.. ဒီစကားကိုေတာ့ ကိုကို႔ကို မ်က္လုံးေတြနဲ႔ပဲ  က်မ ေျပာျဖစ္လိုက္တယ္။ “ေနာ္.. ငယ္ ေနာ္.. ခံေပးမယ္ မဟုတ္လား..” က်မလည္း “ဟုတ္..” လို႔ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ကိုကိုက က်မေက်ာေပၚ ခြထားတဲ့  ေျခေထာက္ကို ဖယ္လိုက္တယ္။ က်မလည္း ထ ေပးလိုက္တာေပါ့ေနာ္။ ကိုကို႔ အတံႀကီးကေတာ့ တကယ့္ကို မိုးေပၚ ပ်ံတက္ေတာ့မယ့္ အတိုင္းပဲ။ “အာ့ ဆို  လာ.. ထ… ကိုကို႔ေပၚ ခြလိုက္..” အလိုေလး.. က်မ ရင္ေတြ တုန္လိုက္တာ။ ကိုကို႔ေပၚကို ခြ လိုက္ ဆိုေတာ့ က်မက ကိုကို႔ကို တက္ၿပီးးးး …….. ……. …..  အိုးးး။ ႏႈတ္ခမ္းေလး ကိုက္ၿပီး ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ ၾကည့္ေနမိတဲ့ က်မကို….

“လာ ေလ.. ငယ္ေလး.. ခြ ခ်င္ဘူးလား…”   “ဟုတ္ ပါ ဘူး… ”  ေျပာရင္းနဲ႔ က်မလည္း ခါးေလး မတ္မတ္ ဆန႔္၊ ဒူးေလး ေထာက္ေထာက္ၿပီး ကိုကို႔ဆီ ဒူး ေထာက္လ်က္ေလး ေ႐ႊ႕လိုက္တယ္။ က်မက ဦးေဆာင္ၿပီး ခ်စ္ရမယ့္ ပုံစံႀကီးပါလားေနာ္။ ရင္ေတြအရမ္း ခုန္ေပမယ့္ ဘယ္ကဘယ္လို ဆက္ စခန္းသြားရမ လဲ မသိေတာ့ဘူး။ ခ်စ္တာပဲ သိတယ္။ က်မ တခုခု လိုသြားခဲ့ရင္ ကိုကို သင္ေပးမွာေပါ့ ေနာ့။ ကိုကိုက က်မကို ခါးကေန ထိန္းကိုင္ေပးထားၿပီး သူ႔ကိုယ္ကို နဲ နဲ ေလွ်ာခ်လိုက္တယ္။ အိုးတို႔ အန္းတန္း ျဖစ္ေနတဲ့ က်မ မ်က္ႏွာကို ရီေဝေဝ ၾကည့္ေနေသးတယ္။ က်မလည္း ကိုကို႔ေပၚကို ခြ ထိုင္ဘို႔ ႀကိဳးစားရင္း ဇက္ ကေလး ပုၿပီး ႏွာေခါင္း ျပန္ရႈံ႕ျပလိုက္တာေပါ့။ က်မ လုပ္ျပမိတဲ့ အမူအရာက လက္ရွိ အေျခအေနနဲ႔ ဘာမွေတာ့ မဆိုင္ဘူးပဲ။ ဆိုင္ခ်င္ဆိုင္ မဆိုင္ခ်င္ေန ေလ ေနာ္..။ က်မ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲ ဆိုတာ က်မရဲ႕ သိပ္ခ်စ္တတ္တဲ့ ကိုကိုက နားလည္ ၿပီးသား…။

(၁၃) လိင္မႈေရးရာ ဆိုတာ သက္ရွိေလာကရဲ႕ သဘာဝ သက္သက္ပဲေနာ့။ ကဗ်ာဆန္ဆန္ေျပာရရင္ တကူးတက သင္စရာ မလိုတဲ့ အတတ္ပညာတစ္ခု ထင္ ပါရဲ႕။ ေသြးသားရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈကပဲ အလိုလိုသင္ေပးသြားတာလား။ က်မကပဲ တျခား မိန္းကေလးေတြနဲ႔ မတူတဲ့ ခပ္ကဲကဲ ေကာင္မေလး ျဖစ္ေနသလား ေတာ့ မသိပါဘူး။ ခ်စ္ေသာ မ်က္စိနဲ႔ ၾကည့္ေနတဲ့ ကိုကိုကေတာ့ က်မကို ဟန္မေဆာင္တတ္တဲ့ ပြင့္လင္းတဲ့ မိန္းကေလးလို႔ ျမင္ေကာင္း ျမင္မွာေပါ့ေလ။  အဝတ္ဗလာနဲ႔ ပက္လက္လွန္ေနတဲ့ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ေပၚကို လိင္ဆက္ဆံဘို႔ တက္ ခြ ရတာ ဆိုင္ကယ္ စီးသေလာက္ မလြယ္ေပမယ့္၊ ဆိုင္ကယ္စီး  သင္ကာ စ တုန္းက ေလာက္လည္း ေၾကာက္ဘို႔ မေကာင္းလွဘူးပဲ။ ကိုကို႔ ပခုံးႏွစ္ဘက္ေပၚ အားျပဳၿပီး က်မ ခြ လိုက္တယ္။ ထိုင္ခ်ရမယ့္ေနရာကို ကိုကို  က ျပင္ဆင္ေပးေနတယ္။ တကယ္ပဲ ကိုကို႔ အတံႀကီးက က်မ ပိပိေလးကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ေစာင့္ေနေလရဲ႕။ အသည္းေတြ အူေတြ ယားလိုက္တာေနာ္။   ကိုကိုက က်မ ခါးကို လက္တစ္ဘက္နဲ႔ ထိန္းကိုင္ထားရင္း ေနာက္တစ္ဘက္ သူ႔အတံႀကီးကို က်မရဲ႕ ပိပိတြင္းဝေလးနဲ႔ ေတ့ခ်ိန္ေပးထားတယ္။ က်မလည္း  ငုံ႔ၾကည့္ေနမိတာေပါ့။ အေပါက္အလမ္းတည့္ဘို႔ နဲနဲ ညႇိယူရတာက က်မ အရမ္း စိတ္လႈပ္ရွားေနလို႔ပါ။ က်မက အေပၚကေန ကားယား ခြလ်က္ႀကီး ဆို ေတာ့ ပိပိေလးရဲ႕ အတြင္း တံခါးႏွစ္ခ်ပ္က ခပ္ဟဟ ပြင့္ေနၿပီးသားေလ။ သိပ္ၾကာၾကာ မႀကိဳးစားလိုက္ရဘဲ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ မိတ္ဆက္မိသြားတယ္။ “ထိုင္  ခ် လိုက္ေလ ငယ္..” ကိုကို အဆင္သင့္ ျဖစ္ၿပီဆိုေတာ့ က်မလည္း အတံ ေထာင္ေထာင္ႀကီးေပၚကို မရတရဲ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ ေျဖးေျဖးခ်င္းေပါ့ ေနာ္။ ရင္ေတြ ခုန္လြန္းလို႔ အသက္ရႈဘို႔ေတာင္ သတိမရမိဘူး။ က်မ ပိပိေလးက အရမ္းႀကီး စို႐ႊဲေနေပမယ့္ အလြယ္တကူ ဝင္မသြားဘူး။ ကိုကို႔ အတံႀကီးက  ႀကီးလြန္းေနတာကိုး။ က်မလည္း ထူပူၿပီး တုန္ေနၿပီ။ ဟိုး ပထမ တစ္ခါတုန္းကလို နာဦးမလား မသိဘူးလို႔ ေတြးမိၿပီး လန႔္ သလိုလိုျဖစ္လာေပမယ့္ အဲ့ တုန္းက နာက်င္မႈေနာက္မွာ ရခဲ့တဲ့ သာယာမႈက က်မ တစ္သက္ မေမ့ႏိုင္ခဲ့ဘူးပဲေလ ေနာ္။ က်မ စိတ္မရဲမွန္း သိတဲ့ ကိုကိုက သူ႔ကိုယ္ကို နဲနဲ မတ္လိုက္ၿပီး  “ကိုကို႔ လည္ပင္းကို ဖက္လိုက္ ငယ္ေလး..” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ က်မလည္း ခါးေလး ၫႊတ္ၿပီ ကိုကို႔လည္ပင္းကို ဖက္လိုက္တာေပါ့။ အတံႀကီးရဲ႕ ထိပ္ဖူး ကေတာ့ အဝမွာ ေတ့လ်က္သားေပါ့ေနာ္။

“အိုးးးး…. ကို ကို႔….”    “နာ သြားလို႔လား ငယ္…”   “ဟင့္ အင္း… ”   ေအာက္ကေနၿပီး ကိုကို ဘယ္လိုမ်ား ေကာ့ သြင္းလိုက္လည္း မသိဘူး။ က်မ ပိပိေလး  ျပည့္ၾကပ္ၿပီး တစ္ဆို႔ဆို႔ ျဖစ္သြားတယ္။ “ထိုင္ ခ် ၾကည့္ ငယ္… အကုန္ မဝင္ေသးဘူး..” ျမတ္စြာဘုရား.. အကုန္ မဝင္ေသးတာေတာင္ ဒီေလာက္ႀကီး စူး ၾကပ္ၾကပ္ ျဖစ္ေနတာ။ က်မ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနၿပီ။ ေၾကာက္လာၿပီ ကိုကိုရယ္.. မရေလာက္ဘူးထင္တယ္.. ကိုကို႔ဟာႀကီးက ႀကီးလြန္းေနသလားလို႔..  စိတ္ထဲက ေျပာေနမိေပမယ့္ လူကေတာ့ ခါးေလး ႏွဲ႔ႏွဲ႔ၿပီး ထိုင္ခ်မိေနတာ ဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္။ ကိုကိုကလည္း ေအာက္ကေန အလိုက္သင့္ ေကာ့ေပးေန တယ္။ အိုးးး…. အ အ.. တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အခ်ိတ္အဆက္မိသြားတာ အတံႀကီး တစ္ခုလုံး ပိပိေလးထဲ နစ္ ဝင္သြားၿပီ။ ကိုကိုက က်မ တင္ပါးေပၚက အနာ ေနရာကို လက္နဲ႔ ခပ္ဖြဖြ ညႇစ္လိုက္တယ္။ အ.. က်မ ခါးေလး တစ္ခ်က္ ေကာ့မိတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေအာက္က အတံႀကီးက နင့္ကနဲ။ အိုးး… က်မ နဲနဲ သိသြားၿပီ။  တင္ပါးကို မႂကြပဲ လႈပ္တယ္ ဆိုယုံေလး လႈပ္ၾကည့္တယ္။ တစ္ခ်က္ခ်င္း.. အားး.. ရွီးး… ဟုတ္တယ္.. အရမ္း ေကာင္းတာပဲ.. က်မ လိုခ်င္တဲ့ ခံစားမႈ..။  ကိုကိုရယ္.. တကယ္ပဲ.. ငယ္ေလ အရမ္း..။ က်မေလ ဘယ္ေလာက္ထိမ်ား လိုခ်င္ေနလိုက္သလဲ ဆိုတာ ကိုကို ေအာက္ကေန ေကာ့ေကာ့ေပးတာနဲ႔ က်မ  ခါးေလးကို ႏွဲ႔ေပးမိတာနဲ႔ ခဏေလး အတြင္းမွာ စီးခ်က္ ညီသြားတာ။ ဒီလိုနဲ႔ တညိမ့္ညိမ့္ ခ်စ္ၾကရင္း…

“ကိုကို႔… အ.. ျမန္ျမန္…”  “အြန္း.. ကိုကို႔ လည္ပင္းကို ဖက္ထား..”  က်မ ၿပီးေတာ့မယ္ဆိုတာ သိလိုက္တဲ့ကိုကိုက က်မခါးကို တင္းတင္း ကိုင္ရင္း ေအာက္ ကေန ေကာ့ေကာ့ ၿပီး ေဆာင့္သြင္းေပးတယ္။ က်မ မ်က္စိေတြ ျပာလာၿပီး အသိစိတ္အားလုံးက တစ္ေနရာတည္းမွာ။ အတံႀကီးက ထြက္မသြားဘဲ အထဲထိ  စူးေနေအာင္ တိုးတိုးၿပီး ဝင္လာေနတာေလ။ ကိုကို႔ လႈပ္ရွားမႈေတြကလည္း အံၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ပဲ။ ကိုကိုေရ.. ႀကိဳက္တယ္.. အရမ္း.. လုပ္  ပါ.. ျမန္ျမန္ေလး… “အားးး ကို ကို႔… အင့္ အင့္.. ရွီးးး…” ခုတစ္ေခါက္ ထပ္ၿပီး အေဝးႀကီးေရာက္သြားပုံက ေစာေစာကနဲ႔ မတူဘူးရယ္။ ပါးစပ္ထဲမွာ ၿပီးရတဲ့   အရသာရယ္.. ခုလို အတံ ထြားထြားႀကီးနဲ႔ ၿပီးရတဲ့ အရသာရယ္။ က်မ ေမာၿပီး ပုံက်သြားျပန္တယ္။ ကိုကိုကေတာ့ ၿပီးေသးပုံမရဘူး။ က်မလည္း ကိုယ့္ဘာ ကိုယ္ အံၾသမိပါရဲ႕ ဘာလို႔မ်ား ကိုကိုနဲ႔ တညီတည္း မျဖစ္ရတာလဲေနာ္။ ႏွစ္ႀကိမ္တိတိ က်မ တစ္ေယာက္တည္း ရသြားတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳး ကိုကိုနဲ႔တူတူသာဆို  ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလိုက္မလဲ။ ေမာ သြားျပန္တဲ့ က်မကို ဖြဖြေလး နမ္းရင္း ႏို႔ေလးေတြကို ေခ်ေပးေနတဲ့ ကိုကို။ သနားပါတယ္.. “ကိုကို မၿပီးေသးဘူး  မဟုတ္လား ဟင္…”   “အြန္းး…”  “ဘာ အဆင္မေျပလို႔လဲ ကိုကို…”   “ငယ္ေလး ေကာင္းေနတာ ၾကည့္ရင္း ကိုကို ၿပီးဘို႔ ေမ့ေနတာေနမွာေပါ့..”  “ဟြန႔္..  ကိုကိုကလည္း ကြာ..”  အဲ့လိုက်ေတာ့ က်မ ရွက္သြားမိတယ္။ အသိစိတ္ေတြ ေပ်ာက္သြားေလာက္ေအာင္ ခံစားေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုကိုက က်မ ကို အဲလို ႀကီး အရသာခံ ၾကည့္ေနတာေတာ့ ဘယ္ေကာင္းမလဲ ေနာ့ေလ။ ေနာက္ၿပီး က်မကခ်ည္းပဲ ေရွ႕ေရာက္ေနေတာ့ ကိုကို႔ကို အားနာမိတယ္။ ကိုကို႔ကိုလည္း  အျပည့္အ၀ ခံစား ေစခ်င္တယ္ေလ။ “ငယ္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ ဟင္ ကိုကို..” က်မ ေမးလိုက္ေတာ့ ကိုကိုက “ငယ္ေလး အရမ္း ပင္ပန္းေနမွာလည္း စိုး တယ္..” တဲ့။ ဟင့္အင္း.. ခ်စ္ၾကတာပဲ ကိုကိုရယ္.. ငယ္လည္း ကိုကို႔ကို ေကာင္းေစခ်င္တာေပါ့။ စိတ္ထဲက ေျပာရင္း ကိုကို႔ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို စုပ္နမ္း လိုက္တယ္။ ေအာက္မွာ ပိပိထဲက မထြက္ေသးတဲ့ အတံႀကီး ကိုလည္း ခါးေလး ႏွဲ႔ႏွဲ႔ၿပီး ေခ်ာ့ေပးေနမိတယ္။

“ငယ္ေလး.. လက္ခံႏိုင္ေသးရင္ ကိုကို ထပ္ခ်စ္လို႔ရဦးမလား..”  “ကိုကိုရယ္.. ေျပာဘို႔ လိုလို႔လား.. ငယ္ ဘယ္လိုေနေပးရမလဲ..”   “စားပြဲကို ေထာက္ၿပီး  ရပ္ေပးမလား ငယ္.. ကိုကို ေနာက္ကေန ခ်စ္ခ်င္လို႔ေလ.. ေနာ္..”

(၁၄) (ဇာတ္သိမ္း)   အိုးးး.. ဒီေန႔ အဘို႔ေတာ့ ကိုကို က်မကို ပုံစံမ်ိဳးစုံနဲ႔ အစြမ္းျပေနေတာ့ တာပဲကိုး။ က်မလည္း စားပြဲဆီသြားလိုက္ၿပီး ကိုကိုေျပာသလို ေန ေပးလိုက္တယ္။ စားပြဲေပၚ လက္ေထာက္ၿပီး ခါးေလးေကာ့၊ တင္ပါးက ေနာက္ကို ပစ္  လ်က္ေပါ့ေနာ္။ က်မေနာက္မွာ ကပ္ပါလာတဲ့ ကိုကိုက ခါးေလးကို နဲ နဲ ဖိခ်၊ က်မ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို လိုသလို ျပင္ယူတယ္။ က်မလည္း ကိုကို႔ စိတ္ႀကိဳက္ျဖစ္ေအာင္ ေနေပးတာေပါ့။ ႐ိုးသားစြာ ဝန္ခံရရင္ က်မစိတ္ေတြ  ရဲတင္းမႈ ပိုလာၿပီေလ။ ကိုကို႔ကိုလည္း ပိုပို ရင္းႏွီးလာၿပီ။ ေနာက္မွာ ျပဴထြက္ေနတဲ့ ပိပိ အဝေလးထဲကို ကိုကို႔ အတံႀကီး ဝင္လာျပန္ၿပီ။ ကိုကို႔ လက္ေတြက  က်မ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို ေခ်ေပးေနတယ္။   “ငယ္ ရယ္… ငယ့္ ဖင္ေလးက အရမ္း လွတယ္..”   “အိုးး…”   “ပိပိေလးကလည္း စီးပိုင္ေနတာပဲ ကြာ…”  “အင္းး… ႀကိဳက္လား ကိုကို..”  “အြန္း… အရမ္းႀကိဳက္တယ္ ငယ္ ရယ္.. အရမ္း ေကာင္းတာပဲ…”   “ငယ္ ေကာ ပဲ…”  “ကိုကို႔ -ီးႀကီးကိုေကာ ႀကိဳက္လား…”   “အိုးး…” ကိုကို ေျပာခ်လိုက္ပုံႀကီးက က်မ အသည္းကို လွပ္ကနဲပဲ။ မဆီမဆိုင္ ပိပိေလး က်င္တက္ သြားျပန္တယ္။ “ဟင္.. ငယ့္.. ကိုကိုေမးတာ ေျဖကြာ..”  “ဟုတ္… အရမ္း ႀကိဳက္တယ္ ကိုကို… ငယ္ အရမ္း ႀကိဳက္ပါတယ္..”  “ဘာ ကို ႀကိဳက္တာလဲ..”   “ဟိုေလ…” “ေျပာ ကြာ.. ကိုကို ၾကားခ်င္လို႔..”   “အြန္း.. ဟိုေလ.. ကိုကို႔.. ကိုကို႔ -ီး ကို.. ငယ္ အရမ္း ႀကိဳက္တယ္လို႔…”  “အားးး… ခ်စ္တယ္ ငယ္ရယ္… ”  “ငယ္လည္း အရမ္း ခ်စ္တယ္ ကိုကို…”    “ကိုကို႔  မိန္းမေလးရယ္.. ေကာင္းလိုက္တာ..”  “ရွီးး… အားး.. ကိုကိုေရ.. ”   “ကိုကို႔ မယားေလးရယ္.. ကိုကို ခ်စ္လိုက္တာ ကြာ..”   ကိုကို႔ အသံေတြက လႈိင္းထ  ေနတယ္။ က်မေလ.. စိတ္ေတြ ထိန္းမရျဖစ္လာျပန္ၿပီ။

ျဖစ္မွာေပါ့ေနာ္.. အခု က်မ အ -ိုးခံေနရတာကိုး။ အမေလး အဲ့လိုေတြးမိကာမွ လူက တုန္ တက္သြား လိုက္တာ။ ကိုကိုလည္း ေကာ့ေပးထားတဲ့ က်မခါးေလးကို စုံကိုင္ၿပီး စိတ္ရွိလက္ရွိေဆာင့္ေနလိုက္တာ အခန္းထဲမွာ က်မရဲ႕ ညည္းရႈိက္သံေတြ၊ ကိုကို႔ အားယူသံေတြ အျပင္ တဖတ္ဖတ္ ေဆာင့္သံေတြနဲ႔ ပစၥည္းႏွစ္ခုရဲ႕ အဝင္အထြက္ ပြတ္တိုက္သံေတြ ဆူညံေနသလိုပဲ။ ကိုကို႔ ေဆာင့္ခ်က္ေတြ အားပါလြန္းလို႔  က်မ မ်က္လုံးထဲ ၾကယ္ေတြလေတြ ျမင္ေနသလိုေတာင္ ခံစားရတယ္။ က်မလည္း ခုံကို လက္ေထာက္ၿပီး တင္ပါးကို အစြမ္းကုန္ ေကာ့ေပးထားမိတယ္။ ပိ ပိ ေလးကိုလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ညႇစ္ထားမိတာေပါ့။ ေနာက္က ခပ္ျပင္းျပင္းေဆာင့္ေပးေနတဲ့ အရွိန္ေၾကာင့္ က်မ ရင္သားေတြလည္း ေအာက္ကိုငုံ႔ လ်က္ကေန ယိမ္းကေနလိုက္တာ။ သူ႔အေလးခ်ိန္နဲ႔သူ ဆိုေတာ့ အဲ့လို တြဲေလာင္းက်ၿပီး လႈပ္ေနတာကတင္ က်မအတြက္က အရသာတစ္မ်ိဳးပဲ။

ေဆာင့္ပါ ကိုကိုေရ.. ဟိုး အတြင္းထဲထိ နင့္ကနဲ နင့္ကနဲ ေနေအာင္ ေဆာင့္သြင္းေပးပါ။ စိတ္က အဲ့လို တ လိုက္တိုင္း က်မ ၿပီးၿပီးသြားတတ္တာကိုေတာင္  ကိုယ့္ဘာသာ သတိထားမိေနၿပီ။ ကိုကိုလည္း အရမ္းႀကီး ေပါက္ကြဲ ျပင္းထန္ေနပုံပဲ။ အဆက္မျပတ္ေဆာင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ က်မကို စိတ္ရွိ လက္ရွိ -ိုးေနတာ။  အားးး.. ေတြးမိျပန္ၿပီ။ အဲ့ဒီ အသုံးအႏႈန္းက အေတြးနဲ႔တင္ က်မစိတ္ကို အရသာ ပိုတိုးေပးေနတယ္။ ကိုကို႔ ေဆာင့္ခ်က္ေတြ အရမ္းၾကမ္းလာေတာ့ က်မ  အဖုတ္ေလးအတြင္းပိုင္းမွာ စူး နင့္ၿပီး တအားကို ထိထိမိမိနဲ႔.. အားး… ကိုကို႔ အမေလး.. ကိုကို တကယ္ေဒါသႀကီးေနၿပီပဲ။ ၾကည့္ရတာ ေစာေစာက ထိန္း လိုက္ရတဲ့ စိတ္ကို ခုမွ လႊတ္ခ်ေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ေနာက္ကေန ေဆာင့္သြင္းလိုက္တိုင္း က်မကိုယ္လုံးက ေရွ႕ကို ငိုက္က်သြားတာ ကိုကို အားမရဘူးထင္ တယ္။ က်မ ခါးေလးကို ဆြဲညႇစ္ထားတဲ့ လက္တစ္ဘက္က က်မ လည္ကုတ္ကို လွမ္း ကိုင္တယ္။

က်မလည္း စားပြဲေပၚေထာက္ထားတဲ့ လက္တစ္ဘက္ကို ေနာက္ပစ္ပီး က်မ ခါးေပၚက ကိုကို႔လက္ကို လွမ္းကိုင္လိုက္တယ္။ ကိုကိုနဲ႔က်မ လက္ေခ်ာင္းခ်င္း  ဆုပ္ကိုင္မိသြားတယ္။ က်မတို႔ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ လက္ခ်င္းယွက္ၿပီး ခ်စ္ပြဲဝင္ၾကတာေပါ့။ ကိုကို ေဆာင့္လိုက္တိုင္း ကိုယ္လုံးေလး ေရွ႕ကို ငိုက္က်မ သြားေအာင္လည္း ခါးကို တအားေကာ့ၿပီး အားရွိသေလာက္ ေတာင့္ခံထားေပးလိုက္တယ္။ လုပ္ ကိုကိုရာ.. တအားဆိုးတဲ့ ငယ့္ကို နာ သြားေအာင္ လုပ္ ပစ္လိုက္..။ ငယ့္ ဖုတ္ဖုတ္ေလး ကြဲထြက္သြားရင္သြားပါေစ.. စိတ္ရွိလက္ရွိ -ိုး.. အိုးး… ဒီ -ိုး တယ္ ဆိုတာႀကီး စဥ္းစား လိုက္မိျပန္ၿပီ။ က်မ ၿပီးခ်င္လာျပန္ၿပီ ေပါ့။ သည္တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ကိုကိုနဲ႔ တူတူၿပီးရရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတြးေနမိတုန္း က်မစိတ္ေတြ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ျပန္ဘူး။

“အာ.. အ.. ကိုကို႔.. ျမန္ျမန္ေလး ေဆာင့္..” “အြန္း ကိုကိုလည္း ၿပီးခ်င္လာၿပီ..” “အင္းးး.. ေဆာင့္ပါ ကိုကိုရယ္.. ငယ့္ကို မညႇာနဲ႔ေနာ္..” “တူတူ ၿပီးရေအာင္  ေလ.. ငယ့္.. ညႇစ္ထားေပး.. အားးး.. ဟုတ္တယ္.. ေကာင္းတယ္ မိန္းမရယ္..” “အင္းး..ရွီးးး…” “ကိုကို႔ အရည္ေတြ ငယ့္ပိပိေလးထဲ ထည့္ခ်င္တယ္ ကြာ…”   “အင္း… လုပ္ ပါ… လုပ္ပါ ကိုကို စိတ္ႀကိဳက္ ေနာ္…”  “အြန္းး အရမ္း ေကာင္းတယ္ ငယ္ရယ္..”  “အင္းးး ဟင္းးး… ကိုကို႔ ျမန္ျမန္..”  “ငယ္ရယ္… ကို႔ မယား ေလး ပိပိေလးက… -ိုး လို႔ အရမ္းးး ေကာင္းး…အားး…”  “အိုးးး… ကို ကိုးးး… အင့္… ဟင့္..”   “ထြက္လာေနၿပီ.. ကိုကို႔ -ီးရည္ေတြ.. ”   “အင္းးး..”   “ငယ့္  အဖုတ္ေလးထဲ ကိုကို ပန္း ထည့္လိုက္မယ္ေနာ္..”  “အင္းး..ပါ.. လုပ္.. ကိုကို႔ ..အားး.. ကိုကိုေရး..”  ကိုကိုေျပာတဲ့ -ီးရည္ ဆိုတာေတြက က်မ ပိပိေလးထဲ  တႁပြတ္ႁပြတ္ထိုးဝင္လာတယ္။ အဲ့ အရည္ပူပူေတြက က်မ အဖုတ္ေလးထဲကေန အျပင္ထိမ်ား လွ်ံက်ကုန္သလားပဲ။ ကိုကိုက က်မကို ေပ်ာ့က်သြားတဲ့ သူ႔ အတံႀကီးနဲ႔ နဲနဲခ်င္း ဆက္ႏွဲ႔ေပး ေနေသးတယ္။ ေကာင္း လိုက္တာ ကိုကိုရယ္။ ႏွစ္ေယာက္လုံး အတူေရာက္ခြင့္ရသြားတဲ့ ခရီးဆုံးက တကယ့္ကိုပဲ အရသာရွိ လွပါတယ္။ စားပြဲေပၚ ေမွာက္က်သြားတဲ့ က်မ ကိုယ္ေလးကို ထိန္းေပြ႕ေပးရင္း “ပင္ပန္းသြားလား ငယ္ေလး..” လို႔ တယုတယ ေမးတယ္ေလ။ ကိုကို႔ တစ္ ကိုယ္လုံး ေခြၽးေတြ နစ္ေနတာ က်မကို ပင္ပန္းလား ဆိုေတာ့ ျပန္ေျဖရမွာေတာင္ အားနာ သလိုလိုပဲ။ ပိပိေလးထဲက ကိုကို႔ အတံႀကီး ဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့  က်မ ရင္ထဲ လွပ္ကနဲ ဟာသြားတယ္။ က်န္ခဲ့တဲ့ က်မ ပိပိေလးက ရႈံ႕ပြ ရႈံ႕ပြ နဲ႔ရယ္။ ေက်နပ္တင္းတိမ္မႈကေတာ့ အျပည့္အ၀ ရလိုက္ပါတယ္။ က်မ  ေပါင္ရင္းကေန ႏို႔ႏွစ္ေရာင္ အရည္ေတြ စီးက်လာတယ္။ ကိုကိုက က်မကိုေပြ႕ခ်ီၿပီး ကုတင္ေပၚ ျပန္ခ်ေပးတယ္။ “ခဏနားၿပီးမွ ကိုကို သန႔္ရွင္းေရး လုပ္ေပး မယ္ေနာ္ ကေလးေလး…” တဲ့။ ႏူးညံ့တဲ့ ကိုကို ေလသံေတြ ပုံမွန္ျပန္ ျဖစ္သြားၿပီေပါ့ေလ။ ေစာေစာက စကားလုံးၾကမ္းၾကမ္းေတြ ေျပာၿပီး နင္းကန္ ေဆာင့္ သြင္းေနတာ သူမဟုတ္သလိုပဲ။ ကာမ ရမၼက္က လူကို တကယ္ပဲ အသိစိတ္ ေပ်ာက္ေစသလား။

က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လုံး ကုတင္ေပၚမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ လွဲခ်လိုက္တယ္။ မိနစ္ဝက္ေလာက္ ပက္လက္ လွဲေနၾကၿပီးမွ ကိုကိုတစ္ေယာက္ က်မကိုယ္ေပၚကို  ဝုန္းကနဲ လာေမွာက္ ခ်ၿပီး က်မ မ်က္ႏွာ တစ္ခုလုံးကို ေနရာလပ္ မက်န္ေအာင္ တ႐ႊတ္႐ႊတ္နဲ႔ နမ္းပါေလေရာ။ တကယ့္ ကိုကို.. သူပဲ မေမာတဲ့အတိုင္း ပဲ။ က်မကေတာ့ အခ်စ္ရဲ႕ အရသာကို ထိထိေရာက္ေရာက္ ရသြားသလို လူကလည္း မလႈပ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ေျခကုန္လက္ပမ္း က်ေနၿပီ။ နမ္းလို႔ ၀ သြား ေတာ့မွ..   “လက္ထပ္ၾကစို႔ မိန္းမရယ္.. ေနာ္.. ကိုကို႔ဘို႔ သမီးေလး ေမြးေပး..” “အိုးးး ကေလးလုပ္ရမယ္မွ မႀကံေသးဘူး.. ဗိုက္က တန္း ပူရဦးမယ္.. ႏိုး  ပဲ…”    “အံမယ္.. လင္ပဲ ရေနၿပီ လုပ္ခ်င္ေသးတယ္လား ကေလး က..”  “ကို ကို ေနာ္..”  “ဟဟ.. ကဲ ေျပာပါဦး ငဂ်စ္ေလး.. လက္ထပ္ၿပီးရင္ေကာ.. ဒီေန႔ လို ဆိုးဦးမွာလား…”   “ခိခိ.. ကိုကိုကေကာ.. ဒီေန႔လို ႐ိုက္ဦးမွာလား..”  “ဆိုးရင္ေတာ့ ႐ိုက္ရမွာေပါ့ ကြ..”  “ဟြန႔္… အယ္.. ေနဦး.. ေမးပါဦးမယ္.. အဲ့  သားေရႀကိဳးႀကီးက ဘာလုပ္တာလဲ ကိုကို.. ငယ့္ကို ႐ိုက္ဘို႔တမင္ ဝယ္ထားတာလား …”  “အာ ေပါက္ကရ.. Thomas က်န္ခဲ့တာ ငယ္ရဲ႕.. သူ႔မွာ အဲ့လို  လက္နက္ေတြ စုထားတာ အမ်ားႀကီး.. သူ႔ဝါသနာေပါ့…”  “တကယ္…”  “အြန္း..”  “သူ႔ဝါသနာကလည္း ထူးဆန္းတယ္ေနာ္.. ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာလည္း အရက္ ပုလင္းေတြထားလိုထား.. ကိုကို႔.. သူက အဲ့လက္နက္ေတြ စုၿပီး ဘာလုပ္တာလဲ ဟင္..” “ဟဟ.. သူ႔ဘာသူ ဘာလုပ္လုပ္ေပါ့..”   “ကိုကိုကလည္း ငယ္ သိခ်င္ လို႔ ဟာကို.. ေျပာ ျပ လို႔…”  “လူဆိုးမေလးေတြကို အျပစ္ေပးဘို႔ေပါ့..”  “အာ.. အေကာင္း ေျပာ ကြာ.. ကိုကို႔..”   “အြန္း ဟြန္.. အေကာင္း ေျပာတာပဲေလ  ကြာ.. ခု သူ႔လက္နက္ဂိုေဒါင္ကို ကိုကို အပိုင္စီးလိုက္ၿပီ.. ေရွ႕ေလွ်ာက္ လူဆိုးထိန္းဘို႔ ခဏခဏ သုံးရေတာ့မွာ..”

“ကို ကို ေနာ္.. ဟြန္းးး” စူပုပ္ ေထာ္လန္ျပလိုက္တဲ့ က်မ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ကိုကို ငုံလိုက္တယ္။ ၿပီေတာ့ တစ္ခ်က္ခ်င္း ဆြဲစုပ္ၿပီး ေျဖးေျဖးေလး နမ္းေနတယ္ ေလ။ က်မလည္း ကိုကို႔ကို တုန႔္ျပန္ အနမ္းေတြ ေပးမိတာေပါ့။ စိတ္ထဲကလည္း ေျပာေနမိတယ္..။ ဆိုးမွာပဲ ကိုကိုေရ.. ကိုကို ႐ိုက္လည္း မေၾကာက္ေပါင္..။  ႐ိုက္ၿပီးရင္ ခုလိုမ်ိဳး အုံဖြ ျပန္လုပ္ေပးမယ္ ဆိုလို႔ကေတာ့ ေန႔တိုင္း႐ိုက္လည္း ရတယ္.. ခိ ခိ။ တကယ္က ငယ္ ဆိုးတယ္ ေကာက္တယ္ ဆိုတာ ကိုကို႔  အတြက္ပါ။ ငယ္ သိပ္ေအးေန၊ လိမၼာေနရင္ ကိုကို ပ်င္းေနမွာေပါ့ လို႔..။ ေနာက္ၿပီး ဂ်စ္ကန္ကန္ လုပ္တယ္၊ ဂ်ီက်တယ္ ဆိုတာကလည္း တျခားေၾကာင့္  မဟုတ္ဘူးေနာ္..။ ကိုကို႔ အခ်စ္ကို အႂကြင္းမဲ့ ယုံၾကည္လို႔ ကြဲ႕.. ခိ ခိ ခိ…။ သိလား ကိုကို.. တကယ္တမ္းက်ေတာ့ေလ.. ကိုကို႔ ခ်စ္ငယ္ေလး ဆိုးသမွ်၊  ေကာက္သမွ်၊ ဂ်စ္တိုက္သမွ် အားလုံးရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းက တစ္ခုတည္းရယ္..။ အဲဒါ ဘာလဲ သိလား..။ က်မရဲ႕ ကိုကိုက “သိပ္ခ်စ္တတ္တဲ့ ကိုကို မို႔ေလ…”  ေနာ္…။