အချစ်ဦးအတွက် မနွမ်းသေးသည့် ပန်းလေးတပွင့်

အချစ်ဦးအတွက် မနွမ်းသေးသည့် ပန်းလေးတပွင့်

ကျမ လေ စိတ်ထဲမှာ တမျိုးကြီးပဲ။ ဘာလည်းလို့မေးရင် လည်းမဖြေတတ်ဘူး။ အဲဒါကြောင့် တမျိုးကြီး လို့ပြောတာပေါ့။ ဟိုလေ၊ ရင်ခုံတာ၊ စိတ်လှုပ်ရှား နေတာ၊ အဲဒါလည်းပါတယ်၊ စိုးရိမ်နေတာ၊ ကြောက်လန့်နေတာလည်းပါတယ်။ နှမြောနေတာ၊ နောက်၊ သနားသလိုဖြစ်နေတာလည်းပါတယ်။ အဲဒါတွေ  အကုန်ပေါင်းစုံနေတော့ ဘယ်လိုပြောရမလဲ၊ တမျိုးကြီး ဖြစ်နေတယ်လို့ပဲ ပြောရတော့မှာပေါ့။ မိန်းခလေး တွေအတွက်ဆိုရင် ဘဝမှာ အပျို စဖြစ်တဲ့အချိန် ရယ်၊ ဘွဲ့ယူတဲ့ အချိန်ရယ်၊ လင်ယူတဲ့အချိန်ရယ်၊ တွေက ဘဝမှာ မှတ်တိုင်လို့ ပြောလို့ ရမယ် ဆိုရင်၊ မနက်ဖြန်က ကျမ အတွက် တတိယ မှတ်တိုင်လို့ ပြော လို့ ရမှာပေါ့နှော်။ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ မနက်ဖြန်က ကျမရဲ့ မင်္ဂလာပွဲ မို့လို့လေ။ ကျမ အရွယ်ကတော့ အိမ်ထောင်ပြုရမယ့်အရွယ်ရောက်နေပါပြီလေ။ ကျမ  အပျိုစဖြစ်တာက သူများတွေထက်စောတယ်လို့ ကျမဒေါ်လေးက တော့ ပြောခဲ့ဘူးတယ်၊ နောက် နှစ်ဆယ့်တနှစ်မှာ ရုက္ခဗေဒ အဓိကနဲ့ ဘွဲ့ရခဲ့ပြီး၊ အခု  အသက်နှစ်ဆယ့်လေးနှစ် အရွယ်မှာ မင်္ဂလာဆောင်ရတော့မယ်လေ။

ကျမရဲ့ သူတို့သားလောင်း ကတော့ ကိုညီညီလင်း တဲ့၊ သူက မင်္ဂလာဈေး မှာ နယ်စပ်ကုန်သွယ်ရေးက သွင်းလာတဲ့ ဆေးတွေကို လက်ကားပြန်ဖြန့်တဲ့  အလုပ်နဲ့ စီးပွားရေးကောင်းနေတာလေ။ ကျမရဲ့ သူတို့သား လောင်း ဘယ်လိုဖြစ်လာသလည်း ဆိုတော့၊ နှစ်ဘက်သော မိဘတွေ သဘောတူ လို့ စုံဖက် ထိမ်းမြားပေးသည်လို့ပဲ ဆိုကြပါတော့ရှင်။ ဘယ်က နေဘယ်လို၊ အိမ်ထောင်ပြုဖို့အထိ ဖြစ်လာခဲ့တယ် ဆိုတာကတော့ ဇာတ်လမ်းက အရှည်ကြီးဆိုတော့  ကြုံရင်ကြုံသလို ရေးပြသွားမယ်နော်။  အခုလောလောဆယ်တော့ ကျမ စိတ်ထဲမှာ အများကြီး ဖြစ်နေတော့ ဘာကို တွေးလို့တွေးရမှန်းတောင် မသိသလို ဖြစ်နေရပါတယ်ရှင်။ အဓိက က မင်္ဂလာဆောင်မဲ့ သူတို့သမီး အဖြစ် ဧည့်ခံရတော့ မယ်ဆိုတော့ ကိုယ်နဲ့ ယူမဲ့သူက ဘယ်သူပဲ ဖြစ်နေဖြစ်နေ ကိုယ်လှနေဖို့ က အဓိက မဟုတ်လား၊ သူငယ်ချင်းတွေ အကြံပေးထားတဲ့ မိတ်ကပ်ပညာသည်တွေကို အချိန် ချိန်းထား၊ ဘာဝတ်စုံဝတ်မလဲ ဆိုတာကတော့ ရွေးထားတာ  သုံးလလောက်ရှိပြီ စိတ်ကူးပြောင်းသွားလိုက် ပြန်သွားလဲလိုက်နဲ့ ဝတ်စုံငှားတဲ့သူ တွေကိုလည်း မျက်နှာတော့ နည်းနည်းပူသား၊ ဒါပေမဲ့ အဲဒီမင်္ဂလာဝတ်စုံ နဲ့  ဓါတ်ပုံတွေက တသက်လုံးပါသွားတော့မှာလေ။ နောက် တသက်လုံး ကိုယ့်အိမ်ဧည့်သည်လာရင် မင်္ဂလာဆောင် တုန်းက ရိုက်ထားတဲ့ ဓါတ်ပုံ အယ်လ် ဘန်ကြီး တွေထုတ်ထုတ်ပြ၊ နောက် အနှစ်နှစ်ဆယ်လောက်ကြာရင် အဲဒီပုံတွေ ဖေ့စ်ဘုပ်ပေါ်ပြန်တင်။ ခစ်ခစ်။ သူများတွေ လုပ်နေတာတွေ့လို့ လေ။ အင်း  တကယ့်ကို စိတ်ထဲမှာ အဲဒါတွေနဲ့ ပဲ ပြည့်နေတယ်။ မင်္ဂလာဆောင်မယ့် ကိုယ့်သူတို့သား၊ ကိုယ့်လင် ဖြစ်တော့မယ့်သူတောင် ကိုယ်နဲ့ ချစ်လို့ယူမဲ့သူမဟုတ် ဘူး ဆိုတာ မေ့နေတယ်။ အဟစ်။

ဒါပေမဲ့ မင်္ဂလာအခန်းအနားမှာ တွဲ ထွက်ရတော့ ရင်ခုန်သားရှင့်။ သူနဲ့ တွဲပြီး မင်္ဂလာစင်မြင့်ကို လမ်းလျှောက်ရလို့တော့ မဟုတ်ဘူး၊ ဧည့်ခံပွဲလာကြတဲ့သူ တွေ ရှေ့မှာ ကိုယ့်ပုံက လှမှ လှပါ့မလား၊ ဟိုကောင်မတွေကလည်း တယ်လီဖုံးကင်မရာတွေနဲ့ ကလစ် ကလစ်နဲ့ ရိုက်နေလိုက်ကြတာ ငါ့ရဲ့ ခွင့်ပြုချက်မရပဲ  နင်တို့ ဖေ့စ်ဘုပ်ပေါ်တင်လို့မရဘူးလို့ ပြောထားလိုက်ရ ကောင်းမလား၊ ခုမှတော့နောက်ကျနေပြီ စတာတွေ တွေးပြီး ရင်ခုံနေရတာလေ။  မင်္ဂလာ အခန်း အနားပြီးတော့ ပင်ပန်းလိုက်တာ ကိုယ်ကို ပုံပေးနေရလို့၊ တကိုယ်လုံးလည်း နွမ်း၊ လူတိုင်းကို ပြုံးပြနေရလို့ ပါးလည်းညှောင်း၊ ဒီကြားထည်း မပြီးသေးဘူး၊  အကျႌအဝတ်အစား လဲ ပြီး သူ့ဖက်နဲ့ ကျမဖက်က အမျိုးအရင်းတွေခေါ်လို့ စားသောက်ဆိုင် ဒင်နာ သွားစားရအုန်းမယ်လေ။ ကျမ ဘက်ကတော့ အမျိုး သိပ်မရှိ ပါဘူး သူ့ဘက်က များတယ်ရှင့်။

စားကြသောက်ကြတော့ သူ့သူငယ်ချင်းတွေ က တိုက်တာနဲ့ သူ နည်းနည်းလေး ရစ်နေတာတွေ့ရတယ်၊ မျက်နှာလည်းနည်းနည်းနီနေပြီ။ အဲဒီတော့မှ ကျမ လည်း တခြားဟာတွေးပြီး ရင်ခုန်လာရပြန်ပါတယ်၊ အော် ဒီလူနဲ့ ငါနဲ့ ဒီည အိပ်ယာတခုထဲ မှာ အိပ်ကြရတော့မှာနော်လို့။ ကျမ ရှေ့မှာချထားတဲ့ ဝိုင်အနီခွက် လေးကို ယူပြီး စုပ်သောက်လိုက်မိတယ်။ နှစ်ယောက်စလုံးမူးတော့လည်း ကောင်းတာပဲလို့၊ ဟွန်း။ ဒီခေတ်ကြီးထဲမှာ ကိုယ့်ယောက်ျား ဖြစ်မဲ့သူနဲ့ ကစ်ဆင်း တောင် မစုပ်ရသေးပဲနဲ့ ညအတူအိပ်ရတော့မယ်ဆိုတာက တမျိုးကြီး လိုပဲ။ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း ကိုယ့်ကို ပန်းလေး တပွင့်လို မထိရက်မကိုင်ရက်နဲ့လေ၊  နမ်းတာကလည်း ပါးကလေးကို သူ့နှာခေါင်းကြီးနဲ့ လာနမ်းဘူးပါတယ်။ ပြီးတော့ရှက်နေသေးတယ်။ ကျမက သူ့ကို ဆွဲပြီး နူတ်ခမ်းချင်း စုပ်လို့ ဘယ် ကောင်းမလည်း ၊သူက စရမဲ့ဟာ။ အင်း လေ ဒီည၊ ဘာတွေ ဖြစ်မလည်းဆိုတာ ကြည့်သေးတာပေါ့၊ လို့ပဲတွေးနေမိတော့တယ်။

ညဘက်ကျတော့ ကျမ တို့ လင်မယားအတွက် ဆိုပြီး ကိုကိုညီ ငှားထားတဲ့ တိုက်ခန်းလေး လေ။ သုံးလွှာမှာ လေ။ အဲဒါကို ကိုကိုညီ့ သူငယ်ချင်းကား နဲ့  လိုက်ပို့ပေးပြီး ရောက်လာကြတာပေါ့။ ကိုကိုညီ့ အကို ရယ်၊ ကိုကိုညီ့ သူငယ်ချင်း ကားမောင်းပို့ပေးတဲ့သူရယ်၊ နောက်သူငယ်ချင်းတယောက်ရယ် ပါလာ  တယ်လေ။ သူ့ တွဲဘက်သူငယ်ချင်းတွေလို့ပြောတာပဲ၊ တယောက်က လူပျို ၊ ကားမောင်းတဲ့ တယောက်က အိမ်ထောင်နဲ့၊ ကိုကိုညီ့ ကို ရစ်ပြီး အိမ်ပေါ်ထပ်  ထိတက်လိုက်လာကြတာ။ ကိုကိုညီ တို့ က ညီအကို နှစ်ယောက်ပဲ ရှိတာလေ၊ သူ့အကိုက အိမ်ထောင်နဲ့၊ မန္တလေးမှာ နေတာလေ။ တကယ်ကတော့ ကိုကို ညီ  က မနေ့က အထိ သူ့မိဘ တွေနဲ့ အတူနေခဲ့တာလေ၊ သူက လူပျိုကြီးလို့ပြောရမှာပေါ့ အသက်၃၀ ဆိုတော့။ ကျမထက် ခြောက်နှစ်ကြီးတယ်။ အဲဒါတခု  တော့ ကျမ စိတ်ချမ်းသာရတယ်၊ သူက အိမ်ထောင်ကျပြီးတော့ ကျမတို့ လင်မယားသတ်သတ် နေကြမယ် ဆိုလို့လေ။ ကျမက မပြောရပဲ သူ့ဘာသာစီစဉ်  တာ ကောင်းတာပေါ့။ ကျမ ကယောက်ခမတွေ နဲ့မနေချင်ပါဘူးရှင်၊ လွတ်လည်းမလွတ်လပ်ဘူး၊ နောက် ချွေးမ နဲ့ ယောက်ခမ ဆိုတာ ပုံပြင်ပေါင်းများစွာ   ကြားဖူးနေတာ၊ ဝေးလေ ချစ်လေပဲမဟုတ်လား။ ခစ်ခစ်။ ဒါတောင်မှ အဝေးကြီးမဟုတ်ဘူးရှင့် သူတို့က ၅လွှာမှာနေတာ တတိုက်ထဲပဲ။ ကိုကိုညီ က   အောက်က အခန်းလွှတ်သွားတာနဲ့ ဆွဲထားလိုက်တာ သူ့မိဘတွေနဲ့ သိပ်ဝေးဝေး မသွားနေချင်လို့။ သူ့မိဘ တွေကလည်း မင်္ဂလာဈေးမှာပဲ လေ ဆိုင်ခန်းရှိ  တော့။ အတူတူ သွားလို့ရတာပေါ့။

အဲဒါ အိမ်ပေါ်လည်းရောက်ရော သူတို့က အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ဝိုင်းထိုင်ကြပြန်တယ်ရှင်။ ကိုကိုညီ့ အကို ကိုဘိုဘိုယူလာ တဲ့ အရက်ပုလင်းတလုံးနဲ့ပေါ့။ ကျမ  ကတော့ ငြီးစီစီ ရှိလာတာနဲ့ သူတို့ကို ထားခဲ့ပြီး ရေချိုးဖို့ထွက်လာခဲ့တယ်။   ကိုကိုညီ ငှားထားတဲ့ တိုက်ခန်းလေး ကအသစ်ကလေး ဆိုတော့ အထဲမှာ  ကတော့ သပ်သပ်ယပ်ယပ်လေး ကြွေပြားကပ် ရေချိုးခန်းလေးထဲမှာ ရှာဝါ ရေပန်း ပါတတ်ထား တယ် ရေပန်းကလည်း လျှတ်စစ်နဲ့ အပူပေးတာလေး ရှိနေ တော့ ရေနွေးနွေးလေးနဲ့ ချိုးလိုက်တာ အိုး ဇိမ်ရှိလိုက်တာရှင်။ခေါင်းကို ဈေးကြီးပေးလုပ်ထားရတာ တရက်ပဲ ထားလိုက်ရလို့ နှမြောပေမဲ့၊ အခုလို ခေါင်းက  ပါတခါထဲ လောင်းချိုးလိုက်ရတော့ လူကို လန်းဆန်းသွားတာပဲ။ အင်း၊ ရေချိုးခန်းလေးက လုံလုံခြုံခြုံ ဆိုတော့ ကျမ ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ ချိုးတာပေါ့။ခစ်ခ စ်။ ဇိမ်ရှိလိုက်တာရှင်၊ တနေ့လုံးနွမ်းနေတာလေး ရေပူပူနဲ့ ချိုးချ ပြီး ဆပ်ပြာရည်မွှေးမွှေး နဲ့ တကိုယ်လုံးအမြုပ်ထအောင် တိုက်ချွတ်ချိုးလိုက်တာ လူလည်း  လန်းဆန်းသွားတယ်။

ကျမ ရဲ့ ရွှေရင် အစုံကိုလည်း ပွတ်တိုက်ရင်း အင်း ငါ့ကိုယ်ခနွာကို လင်ဆိုတဲ့တစိမ်းယောက်ျား တယောက်။ ခိခိ ခုထိကတော့ တစိမ်းကိုး။ ပယ်ပယ်နှယ်နှယ်  ကိုင်တော့မှာပါလား လို့ တွေးမိတယ်။ အဲဒီအတွေးလေးဝင်လာတာနဲ့ ကြက်သည်းလေး နည်းနည်းထသွားပြီး ကျမရဲ့ ချိုသီးထိပ်ကလေး တွေက  မာလာတယ်။ ကျမ လက်ချောင်းလေး တွေနဲ့ ပွတ်ကြည့်လိုက်တော့၊ အို့၊ ကျမ ဒူးတွေတောင် မခိုင်တော့သလိုပဲ။ ကျမလက်ချောင်းတွေက ကျမပေါင်ခွဆုံ လေးထဲရောက်သွားမိတယ်။ အဟိ။ ကျမ မထိရဲ ထိရဲ နဲ့ အသာလေး ပွတ်ကြည့်လိုက်တယ်။ မနေ့က မှ လောလော လတ်လတ် ရှင်းလင်းထားလို့ ချုံဘုတ် လေးက မရှိ တော့ဘူး။ ကလေးလေး ပါးလေးလိုပဲ ဖောင်းအိပြီး ချောမွတ်နေတယ်။ ဆပ်ပြာရည်တွေကြောင့်လည်း ဖြစ်မှာပေါ့။ကျမ ဆက်မထိရဲတော့ဘူး။  ကိုယ်က ဆပ်ပြာရည်တွေကို ပဲ မြန်မြန်ကုန်အောင် ရေပန်းအောက်မှာ မျက်လုံးကိုမှိတ် မျက်နှာကို မော့ထားပြီး ဆက်ချိုးနေလိုက်မိတော့တယ်။  ဆပ်ပြာရည်စင်သွားမှ သဘက်တထည်နဲ့ ခေါင်းကို နည်းနည်းသုတ်ပြီး ခေါင်းမှာပတ်လိုက်တယ်။ နောက်တထည်နဲ့ ကိုယ်ကို ရင်လျှားပတ်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ကထွက်လာလိုက်တယ်။

“ ဒုန်း”“ အား” “ ဟင် .ဆောရီး ဆောရီး ကိုအာဒမ် နာသွားလားဟင်”  “အင်း ရပါတယ် မတော်တဆပဲဟာ”   ကျမတို့ ရေချိုးခန်းနဲ့ အိမ်သာနဲ့က ကပ်ရက်မ ဟုတ်လား။အဲဒါ ကျမက တံခါးကို တွန်းအဖွင့် အိမ်သာတခါးကို ဖွင့်နေတဲ့ ကိုအာဒမ့် တတောင်ဆစ်ကို တံခါးက သွားရိုက်မိတယ်လေ။ အသံကလည်း ဒုန်း ကနဲ မြည်တော့ ကျမလည်း ရုတ်တရက်လန့်သွားတာပေါ့။ ကိုအာဒမ် သူ့ကိုယ်ကို ကုန်းပြီး အော်လိုက်တာတွေ့တော့ အားနာ သွားပြီး ကျမ တို့ မိန်းမသား တွေရဲ့ မိခင်စိတ်ရင်း ကြောင့် ခလေးတွေကို ဥံဖွ လုပ်ပေးသလို၊ ကျမလက်တွေကလည်း သူ့တံတောင်ကို အလိုလို လှမ်းကိုင်လိုက်မိတယ်။ ကျမက သူ့ တတောင်ကို လှမ်းကိုင်လိုက်တဲ့အချိန်မှာပဲ သူကရဲ့ နောက်လက်တဘက်ကလည်း နာတဲ့ နေရာကို လာကိုင်လိုက်တော့ ကျမ လက်ပေါ်မှာ သူ့လက်ဖဝါးကြီး လာအုပ်ကိုင်လိုက်သလိုဖြစ်သွားတာပေါ့။ ကျမက အခုပဲ ရေချိုးပြီး ထွက်လာတာမို့ ကျမလက်တွေကပဲ အေးနေလို့လားမသိဘူး၊ သူ့လက်ဖဝါးကြီးတွေက  ပူနွေးနေသလိုပဲ။ နောက်ပြီး အဖိုဓါတ်လို့ခေါ်မလား လျှပ်စီး သလိုပဲ ဓါတ်တခု ကြောင့် ကျမ ကိုယ်လုံးလေး တုန်သွားတယ်။ ကိုယ့်တကိုယ်လုံးမှာလည်း တဘက်လေးတထည်ပဲပတ်ထားတာ နောက်ပြီး တစိမ်းယောက်ျားလေး တယောက်နဲ့ အသားချင်းထိလို့၊ ကျမ လက်ကို ပြန်ရုတ်မလို့လုပ်တော့ ကိုအာဒမ်  မလွှတ်ပဲ ဖိကိုင်ထားတယ်လေ။

ကျမသူ့မျက်နှာကို မော့ကြည့်လိုက်တာ့လည်း သူ့မျက်လုံးတွေက မျက်နှာသုတ်ပုဝါ ရင်လျှားထားပေမဲ့ ပစ္စည်းရှိလူတန်းစား ကျမရဲ့ မို့မေါက်နေတဲ့ ရွှေရင် အစုံအပေါ်ပိုင်းကို ငှေးစိုက်ကြည့်နေတာတွေ့ရတယ်။ ကျမလည်း ရှက်သွားပြီး လက်ကို ခပ်ဆပ်ဆပ်ကလေး ဆွဲယူလိုက်တော့မှ သူလည်း သတိယသွားပြီး  လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။   “ အိုး ဆောရီးနော် မသက် “  ကမန်းကတန်းပဲ အိမ်သာခန်းထဲ ပြေးဝင်သွားလေရဲ့။ သူ့ရဲ့ ကိုးယိုးကိုးယား၊ မူပျက်သွားတဲ့ ပုံကို  ကြည့်ပြီး ကျမ စိတ်ထဲ ရီချင်လာတယ်။ ယောက်ျား တွေများ အဲလိုပဲလားမသိဘူး၊ မိန်းမ ကိုယ်ပေါ်က နေခိုအသားလေး တွေများတွေ့လိုက်ရရင် တခါထ ည်း၊ လူချီး ပုံအကြီးကြီးတွေ့လိုက်ရတဲ့ ခွေးဝဲစားလိုပဲ၊ လျှာဟတ်ထိုးနဲ့ အမြှီး တနှံ့နှံ့။ အိနြေ္ဒ ကိုမရ ဖြစ်ကုန်ကြတာပဲ။ ကျမလည်း အခန်းထဲ ကမန်းက တမ်းဝင်လာပြီးအခန်းတံခါးကို ပိတ် အထဲက ဂလန့်ချထားလိုက်တယ်။ တော်ကြာကိုယ်အဝတ်အစားလဲနေတုန်း နောက်တယောက် တံခါးမှားပြီးလာဖွင့်နေ အုန်းမယ်။  ကျမတို့ အခန်းထဲမှာတော့ မင်္ဂလာကုတင်ကြီးကတော့ အားရစရာကြီးပါရှင်၊ ပန်းနုရောင် အခင်း၊ ပန်းနုရောင် ခေါင်းအုံးစွတ်၊ ခွလုံး၊ ပန်းနုရောင် ဇာခြင်ထောင်နဲ့ အင်း၊ နေ့ခင်းမင်္ဂလာဆောင်ပြီး အိမ်ပြန်လာဓါတ်ပုံရိုက်ကြ သေးတယ်လေ၊ စေ့စေ့တွေးကြည့်ရင် ရှက်စရာကြီး ၊ လူတိုင်းတွေးနေမှာပဲ  အင်း သူတို့သမီးနဲ့ သူတို့သား တော့ ညကျရင် ဒီကုတင်ကြီးပေါ်မှာ၊ ဟိဟိ။ ဆိုပြီး။  အခန်းတံခါးလည်း ဂလန့်ချထားပြီ ဆိုတော့ ကျမ ကိုယ်မှာပတ်ထားတဲ့  သဘက်ကို ချွတ်ပြီး ကြမ်းပေါ်ဒီအတိုင်း ပုံချလိုက်တယ်။ ကုတင်ဘေးက ကျမ အလှပြင်မှန်တင်ခုံပေါ်က မှန်ထဲမှာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ကြည့်မိတယ်။

နောက် ခေါင်းပေါ်ပတ်ထားတဲ့ မျက်နှာသုတ်ပုဝါကို ဖြည်လိုက်ပြီး ဆံပင်တွေကို သဘက်နဲ့ ပွတ်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ ကိုကိုညီဝယ်ပေးထားတဲ့ ဟဲရားဒရိုင်ရာ  အသစ်ကလေးနဲ့ နည်းနည်းမှုတ်လိုက်တယ်။ တကယ်တော့ ကျမ ဆံပင်က တိုတိုလေးပါ ပုခုံးထောက်ရုံပဲထားတာ။ မင်္ဂလာဆောင် အတွက် အလှဖန်တီးရှင်  လေးတွေ ဝိုင်းပြီး ဆံထုံးအတုတွေ တတ်၊ ပေးထားလို့ ဓါတ်ပုံတွေမှာတော့ ဆံထုံးအကြီးကြီးခေါင်းပေါ်   ရောက်နေတာ။ ခစ်ခစ်။   မျက်နှာကို လိုးရှင်း လေး နည်းနည်းပွတ်လိုက်တယ်၊ မျက်ခုံးလေးလည်း ထင်းသွားအောင် ရက်ဗလွန်ခဲဆံလေးနဲ့ နည်းနည်းလေးဆွဲလိုက်တယ်၊ နူတ်ခမ်းကိုတော့ အရောင်မရှိ တဲ့ လစ်ပလော့လေးပဲ နည်းနည်းပွတ်ပြီး ကျမရဲ့ နူတ်ခမ်းထူထူ အနားလေးတွေကို ထင်းသွားအောင် ခဲဆံပါးပါးလေး နဲ့ ဆွဲလိုက်တယ်၊ ဆံပင်ကို ဘရှပ်လေး နဲ့ ဖွဖွလေးသတ်လိုက်ပြီး ခေါင်းလေးခါပြီး သူ့အော်ရီဂျင်နယ်အတိုင်းပုခုံးပေါ်ဝဲကျ  နေအောင်လုပ်လိုက်တယ်။ အဲလိုဆံပင်ပုံလေးရအောင် ပိုက်ဆံအများ ကြီးပေးပြီး စင်္ကာပူက ပြန်လာတဲ့ မမဆလွန်းမှာ သွားညှပ်ထားရတာလေ။    မြန်မြန်လုပ်မှ ပါ။ ကျမထွက်သွားမှ ဟိုလူတွေ အားနာပြီးထပြန်မှာ ဒီအတိုင်း လွှတ်ထားလို့ကတော့ မကုန်မချင်းနှလုံးသွင်းထိုင်သောက်နေကြမှာ။ သူများမင်္ဂလာဦးညလားဘာလားမသိအားမနာလျှာမကျိုး။   ကိုကိုညီ့ အကိုကြီးက လည်း မန္တလေးမှာ နေပြီး ညီကို မတွေ့ရတာ ကြာပြီ စကားမပြောရတာ ကြာပြီ ဆိုပြီး အရမ်းကို စကားများတာပဲ။ သူ့နာမည်က ကိုဘိုဘို ဒါပေမဲ့ အာ တော်တော်များလို့ အာဘိုဘို လို့ ခေါ်ကြတယ်တဲ့။ အဲဒီကနေမှ နောက်တော့ တဖြည်ဖြည်း အာဘို ဖြစ်သွားတယ်ဆိုပဲ၊ အခုကျတော့လည်း နာမည်ရင်း ပျောက်ပြီး ကိုအာဘို ဖြစ်နေပြီတဲ့။ ခစ်ခစ် ဘယ်လိုလူကြီးလည်းမသိဘူး။

ခုလည်း မိန်းမတွေခလေးတွေထားခဲ့ပြီး မန္တလေးကနေ ဆိုင်ကယ်တစီးနဲ့ဆင်းလာ တာတဲ့။  အင်း မြန်မြန်လဲမှ ပါလေ ဆိုပြီး ၊ကျမလည်း လွယ်တဲ့ ကျားသစ်ကွက်အဆင် ဖင်ကြားညှပ်အတွင်းခံလေး ကမန်းကတမ်းကောက်စွတ်။ ဂျင်း ဘောင်းဘီ အတို လက်တထွာလောက်လေး အနားတွေ တမင်စုတ်ဖွာထားတဲ့ဟာလေးကို အပေါ်က ထပ်ဝတ်လိုက်တယ်။ နောက်တော့ ယိုးဒယား ဘရာဇီယာပျော့ပျော့ အသားရောင်ကိုဝတ်၊ အပေါ်က တီရှပ် အမဲလက်တိုခါးတိုလေးကို ကောက်စွတ်လိုက်တယ်။ အဲတီရှပ်က နည်းနည်းတော့  လည်ပင်းပေါက်ကျယ်တယ်။ ခါးကလည်းတော်တော်လေးတိုတယ်။ အိမ်နေရင်းပဲလေ ဆိုပြီးတော့ အိမ်ရှေ့ခန်းဘက်ကို ထွက်လာခဲ့လိုက်တော့တယ်။      အမလေးတော် ကိုအာဘို ယူလာတဲ့ အရက်တလုံးလုံးတောင် ပြောင်ကာနီးပါရော့လား၊ ကိုကိုညီကတော့ ခေါင်းတောင် သိပ်မထူနိုင်တော့သလိုပဲ။ ကိုအာဘို  တယောက်ပဲ အာနေပါလား။ ဘေးက စကားမပြောပဲ အမြီးပဲထိုင်စားနေတဲ့ ကိုကိုညီ့သူငယ်ချင်း မစ္စတာအမီးဂိုးစ် ကတော့ အရက် ခွက်ကိုဇိမ်ဆွဲ သောက်နေလေရဲ့။ ခုန ရေချိုးခန်းတံခါးနဲ့တိုက်မိသွားတဲ့ ကိုအာဒမ် ကတော့ ကျမ ကို အခုမှ တွေ့ဘူးသလိုပဲ မျက်လုံးအပြူးသား ပါးစပ်ဟောင်းလောင်းနဲ့  ငေးကြည့်နေတယ်။ဟင့် သွားရည်တောင်ကျနေပလားမသိဘူး။ ခွိ။   ကျမဝင်လာတာကိုတွေ့တော့ မှ ကိုအာဘိုက လှမ်းကြည့်ပြီး။   “ ဟေး လာလာ ညီမ လေး သက်ချိုပြုံး ၊ ညီးရေချိုးသွားတာ တောက်တောက်ကျနေ ပလားလို့ငါတို့တောင် ပြောနေကြတာလေ.. ရေစက်တွေပြောတာပါ။ ဟီးဟီး”    သူ့ဘာ့သာ ပျက်လုံထုတ်ပြီး သူ့ဘာသာရီနေတဲ့ ကိုအာဘို ကိုကြည့်ပြီး ကျမ မချိပြုံးပြုံးပြလိုက်ပါတယ်။   အဲဒီအချိန်မှာပဲ စကားမပြောပဲ ငြိမ်နေတဲ့ မစ္စတာ အမီးဂိုးစ်  က၊ “ကဲ ကျနော် လေဆိပ်လစ်ရအုန်းမယ် ကိုအာဘို၊ ကိုအာဒမ်၊ ခင်ဗျားတို့ကို ဘယ်မှာပို့ပေးခဲ့ရမလဲ”  “ ရတယ် အမီးဂိုးစ် ကျနော်က အပေါ်ထပ်က အဖေ  တို့အိမ်တက်အိပ်မှာ အာဒမ့်ကိုသာခေါ်သွားလိုက်တော့”  “အိုကေ ဒါဆိုရင်လည်းသွားမယ်လေ၊ ဂွတ်နိုက်ကိုအာဘို၊ ဂွတ်နိုက် မသက်ချိုဦး ကျနော်တို့လစ် ပြီ”  “ ဟုတ် မစ္စတာအမီးဂိုး၊ ဂွတ်နိုက် အန်ဆွိဒရင်း မောင်လေးအာဒမ် ဘိုင်ဘိုင်”  ကျမရဲ့ လင်အသစ်ကျပ်ချွတ်ကတော့ ခေါင်းငိုက်စိုက်နှင့်ဖြစ်နေပြီ။    “ကို ကြီးအာဘို ကိုကိုညီ့ ကို အခန်းထဲ မှာသွားသိပ်ရအောင် ကူညီပါအုန်း” “အေးအေး နင်ဖယ် ငါတွဲခေါ်သွားလိုက်မယ်”   ကိုအာဘို တယောက်သူ့ညီကို လက် တဖက်ပုခုံးပေါ်တင်မပြီး တွဲခေါ်လာခဲ့တယ်။

ကျမတို့ အခန်းထဲ ရောက်တော့ ကုတင်ပေါ်အသာလှဲတင်ပေးလိုက်ပြီး သူ့ညီကို သူခနငုံ့ကြည့်ပြီး ခေါင်းတတ ချက်ခါလိုက်ပြီး၊  “ အင်း ဒီကောင်ကတော့ ကွာ မင်္ဂလာဦးညမှာတောင် ထိန်းမသောက်ဘူး”  ကျမလည်း ဘေးက ဝင်ပြီး ခေါင်းအုံးတွေ နေရာချပေး ကိုကို ညီ ကိုယ်တွေလက်တွေ သက်တောင့်သက်သာ ဖြစ်အောင်အနေအထားပြင်ပေးနေမိတာပေါ့၊ ကိုယ့်လင်ဖြစ်နေပြီမလား၊ တော်ကြာ မနက်အိပ်ယာထ မှ ဟို ကနာတယ် ဒီကနာတယ်၊ အကြောလွဲချင်သလိုဘာလိုလို ဖြစ်နေရင် မခက်ပါလား။ ကျမက ကုတင်ဘေးကနေ အဲလိုကိုကိုညီ ကိုလုပ်ပေးနေရတော့ ကိုယ် ကို ကိုင်းညွှတ်ထားရတယ်မလား၊ ကျမရဲ့ တီရှပ် လည်ပင်းကျယ်ကြီးကလည်းဟိုက်လို့၊ ပထမတော့ သတိမထားမိဘူး။ ကိုအာဘို မလှုပ်မရှားနဲ့ငြိမ်နေပါ တယ် ဆိုပြီးမော့ကြည့်မိတော့မှ။ အမလေး။  ကိုအာဘိုကြီး ကျမ ရင်ဘတ်ကို မျက်လုံးကြီးအပြူးးသားနဲ့ ကြည့်နေပါလား၊ တံတွေးတွေလည်း မျိုချနေလို့ ထင်တယ်၊ လည်ပင်းက ဇလုပ်ကြီးကလည်း အပေါ်တက်အောက်ဆင်းနဲ့။ အောက်မှာဝတ်ထားတဲ့ စတိုင်ဘောင်းဘီကလည်း အပျော့ စား ဆိုတော့ ငေါ ဖောင်းထွက်နေတာကလည်း၊ ငှက်ပျော်သီးကြီးဖွက်ထားသလိုပဲ။ ခစ်။   “ ကိုအာဘို.. သွား ဘာကြည့်နေတာလည်း သူများကို”    ကျမ ခတ်တည်တည်နဲ့  ငေါက်လိုက်မှ၊ ရုတ်တရက် အသက်ဝင်လာသလို ဖြစ်ပြီး၊   “ ဟာ ဘာမှ မကြည့်ပါဘူး မိသက်ရာ ညည်းဘာအကူညီများ လိုသေးလဲလို့ပါ”    “ ရပါတယ်  ကျမ မှာလက်နှစ်ဘက်ရှိပါတယ် ကိုယ့်ဘာသာလုပ်နိုင်ပါတယ်”  ကျမလည်း တမင်ရွဲ့ပြောပြစ်လိုက်တယ်၊ ဟွန့်။ ကိုယ့်ညီမင်္ဂလာဦးညမှာတောင် ခယ်မ ကို လာဘူးနေသေး တယ်။ ကျမ သူငယ်ချင်း မေနန်းခေါင် ပြောဘူးတာ သွားသတိယတယ်။ သူ့ခဲအို ဆရာဝန်ကြီး ဦးနောင်ရဲ ဆိုရင် သူ့ကို တချိန်လုံးချောင်းနေ တာဆိုပဲ။

သူ့အမလစ်တာနဲ့ ဖင်ဆိပ်လိုက် နို့ညှစ်လိုက် လုပ်တတ်တယ်တဲ့။ ခိခိ။  ကိုအာဘို့ ဟာကြီး ကြည့်ရတာတော့ ဘောင်းဘီအောက်မှာတော့ ထွားထွား ကြီးလိုပဲ၊ အသည်းတော့ယားစရာ ကြီး၊ အင်းလေ နောက်တော့ ကြုံရင် ကြုံအုန်းမှာပေါ့။ ဒီနေ့ကတော့ ကိုယ်မင်္ဂလာဆောင်တဲ့နေ့ ကိုယ့်လင် အတွက် မ တရားရာကျမှာပေါ့။ သူနိုးတဲ့ အချိန် စိတ်လာခဲ့ရင် ကိုယ့်ဘက်က ရယ်ဒီဖြစ်နေရမယ်လေ။ သူ့နာမည်ကလည်း ညီညီလင်း ဆိုတော့ လင်းဆွဲ များသန်မလား မသိဘူး ခစ်ခစ်။ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ်လေ၊ နူတ်ခမ်းနီတောင့်လေးလောက်မသေးရင် ပြီးတာပါပဲ။ “ ကဲ ကိုအာဘို မသွားသေးဘူးလား မီးလည်းအိပ်ချင်ပြီ”   မတတ်နိုင်တော့ ဘူး အလိုက်မသိတတ်တဲ့လူကို ပေါ်တင်ပဲ နှင်ထုတ်ရတော့မှာပဲ။   “ အေးပါ အေးပါ ငါသွားတော့မှာပါ၊ ငါ့ညီလေးကို ဂရုစိုက်ပါကွာနော်”     ကိုဘိုဘို တယောက် သူ့အဖေအမေရှိရာ အပေါ်ထပ်ကို တက်သွားမှ တံခါးပြန်ပိတ်။ အိမ်ရှေ့ခန်းက ပွနေတာတွေကို ရှင်းချင်စိတ်လည်းမရှိသေးတာနဲ့ မီး တွေပဲ ပိတ်ပြီးအခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့လိုက်တော့တယ်။  ကိုကိုညီတယောက်ကတော့ ကွေးကွေးလေး အိပ်လို့ကောင်းတုန်း၊ အဲဒါနဲ့ ကျမလည်း ဇာခြင်ထောင်ကို ချ မွေ့ယာပတ်လည်လိုက်ဖိပေးပြီး ညမီးလေး တလုံးပဲ ဖွင့်ထားလိုက်တယ်။ နောက်တော့ ဝတ်ထားတဲ့ ရှော့ပင်တွေ ဘရာဇီယာတွေ အကုန်ချွတ်ပြီး ဘေဘီ ဒေါ ညဝတ်အကျႌပန်းရောင်လေး ဝတ်လိုက်တယ်။ ဟောတော့ အသားကလည်းပါးလိုက်တာ ကျမ နို့သီးခေါင်းပန်းနုရောင်ရင့်ရင့်လေးကိုတောင် ညမီး ရောင်အောက် ကနေ ထိုးဖေါက်မြင်နေရပါလား။

အင်းလေ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ကျမ အိပ်ပျော်သွားပြီး ကိုကိုညီ တရေးနိုးထလာရင် သူ့မယား အသစ်ချပ်ချွတ် ကလေးကို ဆက်ဆီနိုက်တီလေးနဲ့ တွေ့သွားရင် သဘောကျသွားမှာပဲလေ။  ကိုယ့်အတွေးလေးနဲ့ ကိုယ် ကျေနပ်ပြီး ခြင်ထောင်လေးအသာလှပ်လို့ ကုတင် ပေါ်တက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ကိုကိုညီကတော့ ကျမတို့တင်ပေးခဲ့တဲ့အတိုင်းကျမဖက်ကို ကျောပေးလို့ကွေးကွေးလေး အိပ်နေတုန်းပဲ။ သူနှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အိပ်မောကျနေတာကို ကြည့့်ပြီး ကျမ က အင်း သူများတွေ ပြောကြတဲ့ မင်္ဂလာဦး စိတ်လှုပ်ရှားမှုကတော့ လွတ်သွားပြီပေါ့လေလို့တွေးမိပါတယ်။ နောက် သူ့ဂျင်းဘောင်းကြီးနဲ့ အိပ်နေတာ အရမ်းများကျပ်နေမလားမသိဘူး၊ လုံခြည်လေးလဲပေးလိုက်ရင်ကောင်းမလားလို့စိတ်ထဲကပေါ်လာပါတယ်။ ငါအခုချိန် ကစပြီး အိမ်ထောင်ရှင်မ တယောက်ဖြစ်လာပြီ ဆိုတော့ အိမ်ထောင်ရှင်မလို ပီပီသသ နေမှ ဖြစ်တော့မယ်၊ ကိုယ့်ယောက်ျားကို ဒီအတိုင်းပေးသိပ်လို့မဖြစ် တော့ဘူးလို့တွေးရင်း အိပ်ယာက ပြန်ထ။နောက်ခြေရင်း ဘီဒိုထဲက လုံခြည်တထည်ထုတ်။ သူ့ကို ပုဆိုးလဲပေးလိုက်တော့မယ် ဆိုပြီး ဂျင်းဘောင်းဘီကို  ကြယ်သီးစဖြုတ်ပါတယ်။

နောက် ဇစ်ကို ဆွဲချ၊။ အဲပြီးတော့ ဘယ်လိုချွတ်ရမှန်းမသိတော့ဘူး။ သူက ကျမကိုကျောပေးလို့ ကွေးကွေးလေးအိပ်နေတာကိုး၊  ကြယ်သီးနဲ့ ဇစ်ကတော့ သူ့ကိုယ်ပေါ်က အသာလေး လက်ကျော်ပြီးလုပ်လို့ရတယ်၊ ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်ဖို့ကတော့ မလွယ်တော့ဘူး ။ အဲတော့ သူခြေ ကျင်းနား ဘောင်းဘီ အနားစကနေဆွဲချ လိုက်တယ်။ ဟဲဟဲ အလုပ်ဖြစ်လာပြီ ဘောင်းဘီက ဖင်တဝက်ထိတော့ကျွတ်လာပြီ။    ဟဲတော့ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီက စပွန်းဘောက်စ်စကွဲယားပန့်နဲ့ သူ့သူငယ်ချင်း စတားဖစ်ရ်ှပက်ထရစ်တို့ ကာတွန်းပုံနဲ့၊ ခွိ။ ကလေးတွေ ဝတ်တဲ့ ဘောင်းဘီနဲ့။ ကျမလည်း သူ့ ခြေဖျားနားကနေ သူ့တင်ပါးတဝက်လောက်ရောက်နေပြီ ဖြစ်တဲ့ ဘောင်းဘီကို လက်နဲ့ပေါင်ရင်းရောက်အောင် ထပ်တွန်းချလိုက်တယ်။ အဲလိုချွတ်နေရင်းနဲ့  ကာတွန်းပုံလေးက ရီရလို့ အသာငုံ့ကြည့်လိုက်တော့၊  “ ပူ……ရူးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး”   အားနံလိုက်တာရှင်။ ပုတ်လိုက်တဲ့အီး ။ ကျမမျက်နှာတည့်တည့်ကို  အချိန်ကိုက်ပဲ လာမှန်တာ၊ မူးတောင်လဲကျသွားမလားထင်ရတယ်။ကျမ အသက်အောင့် ပြီး ခြင်ထောင်ထဲက ကမန်းကတမ်းထွက် ကုတင်နဲ့ဝေးရာ အခန်း ထောင့်တနေရာကို အမြန်ပြေးပြီးမှ အောင့်ထားတဲ့ အသက်ကို ရူလိုက်ရပါတော့တယ်။

“ ဟူးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး”  ဘယ်လို မင်္ဂလာဦးညပါလိမ့်။   ကျမ ကိုယ်ခန္ဓာကိုယ်ကို တခုတခု လာထိလို့ အိပ်ပျော်နေရာက နိုးလာခဲ့တယ်။ ကျမ စိတ်ထဲမှာ ဒီ လို အထိအတွေ့မျိုး မခံစားရတာ ကြာခဲ့ပြီ ဆိုတဲ့ အသိနဲ့ တော်တော်လေးကို ပျော်သွားတယ်။ နှစ်ပေါင်းတော်တော်ကြာခဲ့ပြီး လို့ ပြန်တောင် မရတော့ လောက်ဘူးလို့ထင်ထားခဲ့တယ်မဟုတ်လား။ ကိုယ်အမြတ်တနိုးထားတဲ့ ပစ္စည်းလေးတခု ပျောက်ဆုံးသွားရာက၊ အမှတ်မထင်ပြန်တွေ့လိုက်ရတော့ ပျော် ရွှင်သွားတဲ့ ခံစားမှုမျိုးရှင်တို့ခံစားဘူးကြမှာပေါ့။  ရေကူးတတ်ပြီးသွားတဲ့လူတယောက်က ရေထဲမဆင်းတာ နှစ်ပေါင်းများစွာကြာခဲ့ပေမဲ့၊ ရေထဲကို ခုန်ချ လိုက်တာနဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာက သူ့အလိုလို လှုပ်ရှားပြီး အလိုအလျှောက်ကူး နေမိတာကိုလည်း သိကြမှာပေါ့။   ကျမလည်း အခုအဲဒီအတိုင်းပဲလေ၊ အခုပေါင် ကြားမှာရောက်နေတဲ့ အနွေးဓါတ်လေးနဲ့ စိုစိုစွတ်စွတ်ကလေးက ကျမအပျိုပေါက်စကတည်းက ခံစားဘူးနေတာလေ။ ဘာပြီးရင် ဘာလာမယ်ဆိုတာ လည်းသိနေပြီးသား၊ ကျမဘာလုပ်ပေးရမယ် ဆိုတာလည်းစဉ်းစားနေစရာတောင်မလိုဘူး။ ကျမပေါင်နှစ်လုံးကို အလိုလို အသာလေးကားပေးလိုက်မိ တယ်။ အဲတော့မှ စိုနွေးနွေး အသားနုနုလေးက ကျမရဲ့ အရသာတောင်ကမူလေး မှာ တို့ထိလို့။ အိပ်ချင်မူးတူး နဲ့လည်းဆိုတော့ ငယ်ငယ်တုန်းက အရသာမျိုး လေး ပဲလေ၊ မျက်လုံးမဖွင့်ပဲ ဇိမ်ခံနေလိုက်မိတယ်။ ပြီးမှ ချက်ချင်းသတိယသွားတယ်။

ဟင်ဒါ ငါငယ်ငယ်ထဲက နေခဲ့တဲ့ ဒေါ်လေးမချိုတို့အိမ်မှ မဟုတ်ပဲ။ မနေ့ကပဲ မင်္ဂလာဆောင်ခဲ့လို့၊ အခု မင်္ဂလာကုတင်ကြီးပေါ်မှာ အိပ်ပျော်နေတာလေ။  မျက်လုံးလေးကို အသာလေးမှေးပြီး ပေါင်ကြားထဲကို ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့၊ ကိုကိုညီ့ခေါင်း ကြီးက လှုပ်စိလှုပ်စိနဲ့၊ ကျမပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ မျက်နှာအပ်ပြီး  ကျမ ရဲ့ ခံစားမှုတောင်ကမူလေးကို ရက်နေတာလေ။ သူ့လျှာနွေးနွေးကြီးနဲ့ အကွဲကြောင်းလေးတလျှောက် အစုန်အဆန်ရက်ပေးနေပြီး မသိမသာလေးဖုထ နေပြီ ဖြစ်တဲ့ အရသာဖူးလေးကိုလည်း လျှာထိပ် ကလေးနဲ့ထိုး လိုက်သေးတယ်။ အင်း ကျမခံစားခဲ့ဘူးတဲ့ ပုံစံနဲ့မတူပေမဲ့ လုပ်နည်းလုပ်ဟန်လေးက  အဆန်းသား မို့ အသာလေး ဖီးခံနေလိုက်မိ တယ်။ သူ ပိုပြီးထိထိရောက်ရောက် လှုပ်ရှားလို့ရအောင်လည်း ပေါင်ကို ပိုဖြဲပေးလိုက်မိတယ်။ သူက လျှာကို မာ မာလေးလှုပ်ပြီး ကျမ ပိပိအကွဲကြောင်းလေးထဲ ထိုးထည့်တော့၊ သူ့လျှာကပဲတိုလို့လား၊ ကျမကပဲ လောဘကြီးလို့လား မသိ။သူ့လျှာမမှီတဲ့နေရာက  ယားတားတားဖြစ်လာတယ်။ မခံနိုင်တော့လို့ အထဲများ နည်းနည်းပိုရောက်မလားလို့ ကျမဖင် ကိုကော့ပြီး သူ့ပါးစပ်နဲ့ ကျမ ဖုတ်ဖုတ်လေးကို လိုက်ကပ် ပေးလိုက်တယ်။ သူ့ခေါင်းက နောက်ကို ဆုတ်သွားသလိုပဲ။ အဲဒါနဲ့ ကျမလည်း လက်တဖက်နဲ့ သူ့ခေါင်းကို ဖိကိုင်ပြီးမှ ဖင်ကိုကော့ပြီး ဖိကပ်လိုက်မိတယ်။

“ ဖူး.. ဖလူး..အူးးးးးးး”  သူအသက်ရူကျပ်ပြီး မွန်းသွားလားမသိဘူးရှင့်။ ကိုယ့်ယောက်ျားကိုယ်တောင် အားနာသွားမိတယ်၊ ကျမပေါင်နှစ်လုံးကို လက်နဲ့ဖိချ ပြီး အတင်းထရုန်းတော့တာကိုး။ ကျမလည်းသူ့ခေါင်းကို ဖိထားတဲ့ ကျမလက်ကို ကမန်းကတမ်းပြန်လွတ်ပေးလိုက်ရတယ်။ အဲတော့မှ သူက ကျမပေါင်နှစ် လုံးကြားကနေ ခေါင်းထထောင်ပြီး မော့ကြည့်လာတယ်၊ ကျမ ရဲ့ ရှေ့တော်ပြေးအရသာ အရည်ကြည်တွေနဲ့ ရောင်ပြန်လက်နေတဲ့ သူ့နှာခေါင်းပါးစပ်မေးစေ့ တွေကို ကြည့်မိပြီး သူ့ကို သနားသွားတယ်။   “သက်လေး မနေ့က ဘာတွေစားထားသေးလဲ”  ဟင် သူဘာလို့မေးလဲတော့မသိဘူး။  “ပုံမှန်ပါပဲ ကိုနဲ့တူတူ  စားကြတာပဲလေ ဘာဖြစ်လို့လဲ”  “ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူးကွာ၊ ဒညှင်းသီးများစားမိသေးလားလို့”  “အော်အင်း ခုမှ သတိယတယ် ညနေဘက်ဒင်နာသွားစားကြ တဲ့ဆိုင်က ဒညှင်းဝက်ကြီးတွေ ကောင်းလိုက်တာ ဆိုပြီး အများကြီး ငပိရည်နဲ့တို့စားခဲ့သေးတယ်။ မျှစ်ချင်တို့ ကတက်ချင် တို့ရော တို့စရာတွေ စုံလို့လေ၊  ဘာဖြစ်လို့လဲ ကို”  “ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူးကွာ မေးကြည့်တာပါ”  ကိုကိုညီက ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျမပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ ဒူးထောက်နေရာကနေပြီး ကျမကိုယ် ပေါ်ကို အလျှားလိုက်မှောက်တက်လိုက်တယ် ကျမ နူတ်ခမ်းတွေကို သူ့နူတ်ခမ်းတွေနဲ့ လာပြီး စုပ်တော့တယ်။ အင်း ဒညှင်းသီးနံ့သင်းသင်းရသလိုပဲ လို့ တော့တွေးမိတယ်။ ကျမ က အခု စိတ်တွေ တအားထနေပြီ ဆိုတော့ အဲဒါကို သိပ်ဂရုမစိုက်တော့ပါဘူးလေ၊ သူက ဆွထားပြီးပြီ ဆိုတော့ သူဆက်လုပ် သင့်နေတာပဲ မဟုတ်လား။

သူက ကျမဂျိုင်းအောက်လက်လျိုသွင်းလို့ အိပ်ယာပေါ် တတောင်တဖက်ထောက်ရင်းမှ ကျမညဝတ်အကျႌလေးကို လယ်ပင်းထိလှန်တင်လိုက်တယ်။သူ့ လက်ဖဝါးကြီး နဲ့ ကျမရဲ့ နုနုနယ်နယ် အသားအိအိ ကျွဲကော်သီးလောက် ရင်သားတွေကိုတော့ အားမနာတိုင်း ဆုပ်ညှစ်နှယ်ဖတ်တော့တာပဲရှင်။ ကိုယ့်လင် နဲ့  ပထမဦးဆုံးအတွေ့အကြုံမို့လို့ပေါ့။ ပြောရမှာ အားနာတာနဲ့ ကျိတ်မှိတ်ခံနေလိုက်ရတယ်။ သူ့ကြည့်ရတာ မိန်းခလေးတွေရဲ့ ရင်သား ကို အဲလိုတခါမှ မကိုင် ဖူးဘူးလားမသိပါဘူးရှင်။ ကျမ ရဲ့ စန်းစန်းတင့်၊ အထိမခံ ရွှေပုဂံ နို့သီးခေါင်းလေးတွေတောင်နာကျင်လို့။ ဒါပေမဲ့ တခါတလေ အဲလိုကြမ်းကြမ်းလေးက လည်း စိတ်ကို ပိုကြွ စေတတ်တယ်ရှင့်။ ကျမ ရဲ့ ခံစားမှု တောင်ကမူမှာ အရသာချော်ရည်တွေက တသွင်သွင်စီးကျနေရပြီလေ။ သူက ကျမရဲ့ ရွှေရင်အစုံကို  တအားမဲနေတုန်း ကျမပဲ သူ့ညီတော်မောင် ကို အသာဆုပ်ကိုင်လို့၊ ကျမ ရဲ့ ခံစားမှုလှိုင်ဂူအဝမှာတော့ပေးလိုက်ရပါတော့တယ်ရှင်။   အဲတော့မှ သူ့ညီ တော်မောင်ကို သတိရသွားတယ်ထင်တယ်ရှင်၊ အီးကနဲ့ တချက်အော်ပြီး ဖင်ကြီးကြွလို့ တဖန်းဖန်းအသံထွက်အောင်ကို ဆောင့်ပါတော့တယ်။ ကျမလည်း  အခုန က အရှိန်ရနေပြီမို့ အဲလိုမျိုးလုပ်တာကို ပိုသဘောကျမိသလိုပဲ၊ ပထမတုန်းကတော့ တခါမှ လူစိမ်းမရောက်ဘူးတဲ့ လှိုင်ဂူ ထဲ အတင်းဝင်ရောက်တာခံ ရ သလိုဟန်သရုပ်ဆောင်မလို့ ကြံထားတာတွေလည်း ပျောက်ကုန်တော့တယ်။ သူ့ရဲ့ ဆောင့်ချလာတဲ့ အရှိန်ကို ပိုကောင်းအောင် သူ့ပေါင်နှစ်လုံးကို ကျမ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းနဲ့ ခွ ခြေခတွင်ချိတ်ပြီး ဆွဲဆွဲချပေးမိသေးတယ်။ တော်သေးတာပေါ့ ကျမ အရှိန်တော်တော်ရနေလို့ သူက သိပ်မကြာဘူးရှင့် ခနလေး မှာပဲ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ ထွက်ကုန်တော့တယ်။ ကျမလည်းတကယ်ပြီးသွားတာ ဆိုတော့ သိပ်ဟန်မဆောင်ရတော့ဘူးပေါ့၊ သူ့ကျောပြင်ကို အလိုလို တင်းတင်း ကြီးဖက်ထား လိုက်မိပါတော့တယ်ရှင်။

အော် အဲဒါကြောင့်လည်း သူ့အကို ကိုအာဘို ပြောသွားတာကို သူ့ညီက လင်းဆွဲ ဆိုတာ။ ခစ်ခစ်။ နောက်ဆိုရင် ညဘက် စောစောအိပ်ထားမှ ထင်တယ်။      မနက်ကျတော့ အိပ်ယာက မထချင်ပေမဲ့ အဲလိုကြီးအိပ်နေလို့လည်းမဖြစ်သေးဘူးရှင့်၊ ခုမှ ရကာစ ကျမကို အပျင်းမ ထင်သွားအုန်းမယ်။ ကျမ ရေချိုးခန်း ဝင် သွားတိုက် ပြီး ကိုယ်တုန်းလုံးချွတ် ရေကို စိမ်ပြေနပြေ ချိုး နေလိုက်တယ်။ ခေါင်းလည်းလျှော်၊ နောက် ပေါင်ခွဆုံကြားက စေးကပ်ကပ် ဖြစ်နေတာတွေ လည်း ဆပ်ပြာနဲ့ သေခြာတိုက်ချွတ်ဆေးကြောလိုက်တယ်။ ဟိုရုပ်ရှင် တွေထဲက လိုများ ရေချိုးနေတုန်း ယောက်ျား က အတူချိုးလို့ရမလားဆိုပြီး၊ နိကပ်နဲ့  ဝင်လာမလားလို့၊ ရေချိုးခန်းတခါးကိုလည်း ဂလန့်မချထားလိုက်ဘူးရှင့်။   ရေချိုးပြီး မျက်နှာသုတ်ပုဝါလေးကိုယ်မှာပတ် ထွက်လာတော့ ကုတင်ပေါ်မှာ  ကိုကိုညီ တယောက်အိပ် နေတုန်း။ အင်း မနေ့ညက အရှိန်မပြေသေးဘူးထင်တယ်။ သောက်တာကမှ ဘီယာလေး တဗူးနှစ်ဗူး။ ဒေါင်ခြာစိုင်းနေပြီ။ ကိုအာ ဘို တို့ကတော့ အရက်တလုံးလုံးတောင် တယောက်ထဲ ထိုင်သောက်မဲ့ပုံပဲ။ ကြွတ်တွင်းတောင် မဟုတ်ဘူး ဘလက်ဟိုး လားမသိဘူး ခစ်ခစ်။   မှန်တင်ခုံရှေ့ ထိုင်ပြီး မိန်းမတို့ထုံးစံ လှတပတလေး တွေလုပ်လိုက်တယ်။ မျက်နှာပြီးတော့ ကိုယ်လုံးကို လိုးရှင်း လူးဖို့ မျက်နှာသုတ်ပုဝါကို ဖြည်ချလိုက်တယ်။ ကျမရဲ့  ရွှေရင်အစုံက ညက ကိုကိုညီတအားဆုပ်ညှစ်ထားလို့ လက်ရာတောင်ထင်ကျန်ခဲ့တယ်။ အဟင့်။ တခါထဲ အာရုံတက်မှ ထကြမ်းတယ် ကိုကိုလင်းဆွဲကြီး။ ခ စ်ခစ်။ နည်းနည်းတောင် လက်ယောင်လိုက်လာသလိုပဲ။ တော်ကြာ ဟိုကောင်မ လွမ်းသူ နဲ့တွေ့ရင် ဟဲနင့်ဟာကြီးက ပိုကြီးလာတယ် ဆိုပြီး ပြောနေအုန်း မယ်။ အင်း။ တရက်ထဲနဲ့တော့ အဲလောက်မသိသာနိုင်ပါဘူး။ ကိုယ်က နာနေလို့ စိတ်ထင်နေတာဖြစ်မှာပါ။

ဟိုတွေးဒီတွေးနဲ့ ကျမ တကိုယ်လုံးကို လိုးရှင်းလေး လူးနေလိုက်တယ်။ ဟင့် ငါ ကိုယ်တုံးလုံး နဲ့ လိုးရှင်းလိမ်းနေတုန်း ကိုကိုညီ နိုးလာခဲ့ရင်၊ လင်းဆွဲပြီးတော့  ။ နေမြင့်ဆွဲများ ဆွဲနေအုန်းမလားမသိ၊ ခစ်ခစ်။ တွေးရင်း ရင်ဖိုသွားပြီး ကုတင်ဘက်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့။ ကိုယ်တော်ချောက အိပ်ကောင်းတုန်း ရှင့်။ ဟောက်လိုက်တာမှ ခရောခရူးခရက်၊ ခဒစ်ဒစ် နဲ့ သံစုံတီးဝိုင်းကြီးတီးနေသလား မှတ်ရတယ်။ ညတုန်းက ဒီလောက်ဟောက်သံကြားမှာ ကျမ အိပ်ပျော် သွားတာတောင် အံ့သြမိတယ်။ တနေ့လုံးမင်္ဂလာဧည့်ခံပွဲမှာ ပင်ပန်းနေလို့ထင်တယ်။ နောက်နေ့တွေကျရင်တော့ နားထဲ ဂွမ်းဆို့ အိပ်ရမယ်ထင်တာပဲ။   မင်္ဂလာဧည့်ခံပွဲကလည်း ပင်ပန်းလိုက်တာလွန်ပါရော။ ဟိုသူငယ်ချင်း ဆရာဝန် တရုပ်မကလေး မေသူဟွား ကတော့ သူ့မင်္ဂလာဆောင်အတွက် အရမ်းကို  တက်ကြွနေတာလေ၊ ကျမကို ဟိုဟာမလုပ်ဘူးလား ဒီဟာမလုပ်ဘူးလား လာလာပြောနေတာ။ မင်္ဂလာမဆောင်ခင် ဓါတ်ပုံမျိုးစုံရိုက်ဖို့ ၊ ဝတ်စုံမျိုးစုံနဲ့ နေရာ မျိုးစုံတဲ့၊ ဘုရား၊ ပန်းခြံ၊ ရေကန်၊ တိရစ္ဆာန်ရုံ၊ဂေါက်ကွင်း၊ လေယာဉ်ကွင်း၊ မင်္ဂလာဈှေး၊ မီးရထားရုံး၊ ပင်လယ်ကမ်းစပ်၊ စူပါမားကက်၊ အိမ်သာ၊ ဟာနေရာ အနှံ့ပါပဲ။ နောက်ပြီး မင်္ဂလာဆောင် အခန်းအနားအချိန် အတွင်းမှာလည်း အဝတ်တွေ ဆယ်စုံလောက်လဲဖို့တဲ့။ လာတက်တဲ့ ပရိတ်သတ်တွေ က အလုပ်မရှိ တဲ့လူတွေလားမသိ တနေကုန်ထိုင်စောင့်ရအောင်၊ ခစ်ခစ်။ သူတို့ မပျင်းမယိထိုင်စောင့် နေအောင် ဟင်းခွက်တွေ များများတမျိုးပြီးတမျိုးချပေးတဲ့၊ ခစ်၊  ကုန်လိုက်မဲ့ပိုက်ဆံ၊ မတတ်နိုင်ပါဘူးအေ၊ ကိတ်မုန့်၊ အိုက်စကရင်နဲ့၊ ကော်ဖီ ဆိုရင်တော်ပြီလို့၊ ညည်းမင်္ဂလာဆောင်ကျမှ လုပ်တော့အေ လို့ပြောယူရတယ်။  ဒီလိုရိုးရိုး ဧည့်ခံပွဲတောင် ပင်ပန်းလှပါပြီ။

တကိုယ်လုံးလိုးရှင်းလူး၊ အတွင်းခံဘောင်းဘီဝတ် ထမိန်ဝတ် ဘရာဇီယာဝတ်။ ဒီနေ့ မနက်နေ့လည်စာတော့ ယောက်ျား အမျိုးတွေနဲ့ ကျမ ဘက်က  ဒေါ်လေး မချို တို့ လင်မယား ရယ်။ ဗမာထမင်းဆိုင်ပဲ သွားစားကြမယ်ဆိုတော့ တီရှပ်လေးပဲ အပေါ်က ဝတ်လိုက်တော့တယ်။ ဒီနေ့ညနေ ဒေါ်လေးတို့ နယ် ပြန်တာ လိုက်ပို့ပြီး မနက်ဖြန် တော့ ဟန်းနီးမွန်း ချောင်းသာ သွားဖို့တော့ အစီစဉ်ဆွဲထားတာပဲလေ။    ကျမ အားလုံး အဆင်သင့် ဖြစ်လို့ တောင်မှ မနိုးသေး တဲ့ ယောက်ျားကို ဘာလုပ်ရမလည်းစဉ်းစားနေတုန်း အိမ်ရှေ့က တံခါးခေါက်သံ တဒေါက်ဒေါက်ကြားလိုက်ရတယ်။ အဲဒါနဲ့ ကမန်းကတန်း အိမ်ရှေ့ ဘက် ထွက်ပြီး ချောင်းကြည့်ပေါက်က ကြည့်လိုက်တော့ ယောက်ခမကြီး ရှင့်။ ယောက်ခမကြီး ဆောင်းဟေမန် အခန်းဝကနေ ခေါက်နေတာ။  “ ဟေး ဘယ်လိုလဲ  နိုးနေကြပြီလား၊ “   “ဟုတ်ကဲ့မေမေ ကိုညီတော့ အိပ်တုန်း နိုးလိုက်မယ်လေ”    “အေးအေး အပြင်ထွက်စားရအောင်လို့ နိုးလိုက်ပါကွယ်၊ ခစ်။ ဒါနဲ့ မ သက်ရေ တို့ကို မေမေ လို့မခေါ်ပါနဲ့ကွာ၊ အသက်အရမ်းကြီးသွားသလိုပဲ။ မမ က အဲလောက်မကြီးသေးပါဘူး ကွယ်”   “ အော် ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ မမ”  “အို ကေ လေ ရယ်ဒီဖြစ်ရင်ပြောလိုက် အပေါ်က ကိုတော်တွေကိုလည်း ပြင်ခိုင်းထားလိုက်မယ်”   ပြောဆိုပြီး လှေခါးပေါ်ပြန်တက်သွားတဲ့ ယောက်ခမကြီး ရဲ့  ဖင်လုံးလုံးလေးကို ကြည့်ပြီးပြုံးမိတယ်။ အမလေး မမ မကြီးတာ ကျမသိပါတယ်၊ အင်တာနက်ထဲ တွေ့ဘူးတာပဲလို့ ပြောလိုက်ချင်စိတ်ကို အောင့်ထားရ တယ်၊ ခစ်ခစ်။

တကယ်တော့ မမဆောင်းဟေမန်က ကိုကိုညီ့ အမေရင်းမဟုတ်ဘူး၊ ကိုကိုညီ့ ဖေဖေ ဦးရဲထောင် ရဲ့ မယားငယ်လေး။ သူက အရင်တုန်းက မော်ဒယ်လည်း လုပ်ဘူးတယ်၊ အင်တာနက်ထဲ သူကိုယ်တုံးလုံး နဲ့ လိုးရှင်းလူးနေတဲ့ ဗီဒီယို တယ်လီဖုန်းကင်မရာနဲ့ ခိုးရိုက်ထားတာ ထွက်လာတော့ လူတွေ အလုအယက် ဒေါင်းလုပ် လုပ်လိုက်ကြတာ။ ကျမလည်း ဘာလည်းလို့ ကြည့်မိပါတယ်။ ခစ်ခစ်။ သူ့စနေနှစ်ခိုင်က ကျမလောက်တောင်မရှိဘူး အဟိ။    ထားပါတော့လေ  ခုတော့ ကိုကိုညီ့ကို သွားနိုးလိုက်အုန်းမယ်။ ထမင်းဆိုင် ရောက်တော့ လူ၁၀ ယောက်စာလောက် ဝိုင်းမှာထားလို့ သူတို့ ကပြင်ထားပေးတယ်ရှင့်။ ကျမတို့  လင်မယားရယ်၊ ကျမခဲအို ကိုဘိုဘို ခေါ် ကိုအာဘို ရယ်။ ယောက်ခထီးကြီး ဦးရဲထောင်၊ နဲ့ သူဇနီးငယ်လေး ဆောင်းဟေမန်၊ ကျမ အဒေါ် ဒေါ်လေးမချိုရယ်  သူ့ခင်ပွန်း ဦးဇော်အောင်ရယ်၊ နောက် ဦးမဟော်ဂနီဆိုတဲ့သူကြီးရယ်၊ သူနဲ့ တွဲလာတဲ့ ကောင်မငယ်ငယ်လေး မိုးဦးဝသုန် ဆိုလား။ အဲဒါလေးရယ် ပေါ့။    စား ရင်းသောက်ရင်း နဲ့ မနေ့က အတွေ့အကြုံတွေ ပြန်ပြောဖြစ်ကြတာပေါ့ရှင်။ ဦးရဲထောင် ရယ်၊ ဦးဇော်အောင်ရယ်၊ ဦးမဟော်ဂနီရယ်က ငယ်သူငယ်ချင်းတွေ  ဆိုပဲ။ အဲဒါကြောင့်လည်း ဦးရဲထောင်က သူ့သား လူပျိုကြီးကို ဦးဇော်အောင်က နေတဆင့်၊ ကျမနဲ့ လက်ဆက်ပေးဖို့လာကြောင်းလမ်းတာကနေ၊ ဒေါ်လေးမ ချိုကလည်း သဘောတူပြီး အခုလို ယူဖြစ်သွားတာပါပဲရှင်။

ကျမ ကို ငယ်ငယ်ထဲက ဒေါ်လေးမချိုက မွေးစားပြီး ကြီးတဲ့အထိ ပျိုးထောင်ခဲ့တာလေ။ အဲတော့ ဒေါ်လေး တို့ လင်မယားက ကျမရဲ့ မိဘတွေဆိုလည်းမ မှားဘူးပေါ့။ အခု မင်္ဂလာဆောင်ကို လာကြတာလေ၊ ညနေကျရင် သူတို့နယ်ကို သူတို့ပြန်ကြတော့မှာလေ။ စားပွဲ ရှည်ကြီး ဆိုတော့ ကြုံသလိုထိုင်လိုက်ကြ တာ၊ ကျမညာဘက်မှာ ကိုကိုညီ ထိုင်ပြီး ကျမဘယ်ဘက်မှာတော့ ဦးဇော် ပေါ့။   စကားတပြောပြောစားရင်းသောက်ရင်းနဲ့ တချိန်မှာ ကျမပေါင်လုံးလေးပေါ် ကို လက်ဝါးတဖက်ရောက်လာတယ်။ စားပွဲခင်း က အနားကို အရှည်ကြီးချထားတော့ အောက်ကို ငုံ့ကြည့်လည်းမမြင်ရဘူးလေ။ ဒါပေမဲ့ ဘယ်ဘက်ပေါင် ဆိုတော့ ဘယ်သူဖြစ်ရမလည်း။ ဟင့် ဦးဇော်ပေါ့။ သူ့မျက်နှာကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ ဘာမှ မဖြစ်သလိုနဲ့၊ ခက်ရင်းနဲ့ဇွန်းကို ချထားပြီး ဘယ်ဘက်လက်က  ရေနွေးကြမ်းခွက်ကို မှုတ်သောက်နေတယ်။ သူ့ညာဘက်လက်က သူ့ပေါင်ပေါ်တင်ထားတယ်လို့ပဲ လူတွေက ထင်ကြမှာပဲ။ တကယ်က ကျမပေါင်ပေါ် မှာရှင့်။ ဦးဇော်ရဲ့ လက်ကြီးက ကျမ ပေါင်တွင်းသာကို ထမိန်သားတထပ်ထဲရှိတဲ့နေရာကနေ ပွတ်နေတာဆိုတော့ အသားချင်းထိနေသလိုပဲ။ ကျမ ဘယ် ဘက်လက်ကို အသာအောက်ချပြီး သူ့လက်ကြီးကို ကျမလက်သည်းလေး နဲကဆိတ်လိုက်တယ်၊ တကယ်ပဲ လူကြားထဲမှာ။ သူက သူ့လက်ဖဝါးကို  ပက်လက်လှန်လိုက်ပြီး ကျမလက်ကို ဖမ်းဆုပ်လိုက်တယ်။ အိုခက်တော့တာပဲ။ ကျမ သူ့ကို မျက်လုံးလေး မသိမသာ ဒေါင့်ကပ်ကြည့်လို့တော့ ပြုံးစေ့စေ့  လုပ်နေတယ်။ ဟွန့်။

ညနေဘက် ဒေါ်လေးမချိုနဲ့ ဦးဇော်တို့ လင်မယားကို ဘူတာရုံလိုက်ပို့ကြတယ်၊ ဒေါ်လေးမချိုက အိမ်သာ သွားနေတုန်း ကိုကိုညီ့ကို ဦးဇော်က ကွမ်းယာ စား ချင်တယ် ဆိုလို့ ဟုတ်ကဲ့ ကျနော်သွားဝယ်ပေးလိုက်မယ်ဆိုပြီးထွက်သွားတယ်။ လူလစ်သွားတာနဲ့ တိုင်ကွယ်လေးမှာ ဦးဇော်ရယ်ပေါ့။ ကျမပါးကို ရွှတ်ကနဲ  လာနမ်းတယ်လေ။  “ အို့ ဦးဇော်.. ကိုကိုညီ တွေ့သွားအုန်းမယ်လေ”  “ မတွေ့ နိုင်ပါဘူးဟာ သူက အခု ဟိုးဘက်မှာကို”   “ မကောင်းပါဘူး ဥိးဇော်ရယ်”   “ အင်း သဲယေး ဦးဇော် တို့ဆီ လာလည်အုန်းနော် ဟုတ်လား၊ “ “ အင်းပါဦးဇော်ရဲ့၊ လာမှာပါ၊ စိတ်ချပါ”  ဦးဇော်က ကျမကို လူတွေရှေ့ကျရင် သရဲမ လို့ ခေါ်ပြီး ကွယ်ရာမှာ ဆိုရင် သဲယေးလို့ခေါ်တယ်လေ။ ကျမငယ်ငယ်တုန်းက အရမ်းဆော့ ပြီး ညစ်ပတ်ပေရေ နေတာကို သရဲနဲ့ တူတယ်ဆိုပြီ သရဲမ၊ သရဲမ  နဲ့ခေါ်ရာကနေ၊ နာမည်ပျက် သရဲမ ဆိုပြီးတွင်နေတော့တာပေါ့။ ဦးဇော်က တော့ အဲဒါနဲ့ရောထွေးပြီး ကျမကို သဲယေး လို့ခေါ်တယ်။ အဲတုန်းကသူ့ရှေ့သွား  ကျိုးသွားပြီး ပြန်မစိုက်နိုင်သေးတော့ လေထွက်နေပြီးမပီတာလည်းပါမှာပါ။ နောက်တော့ ဒေါ်လေးမချို ရွှေလက်ကောက်တကွင်းရောင်းပြီး ရွှေ သွားစိုက်ထားတာ ရှေ့မှာ တဝင်းဝင်းနဲ့ပေါ့။

ဒေါ်လေးမချိုကတော့ ကျမကို ယောက်ျားကို ရိုရိုသေသေ ပြုစုဖို့၊ ဘယ်လိုစည်းနဲ့ကမ်းနဲ့နေဖို့ အဲဒါတွေ မှာကြားပြီး မျက်ရည်တစမ်းစမ်းနဲ့ လက်တပြပြနဲ့  ရထားကြီး ခေါ်ဆောင်ရာကို ပါသွားပါတော့တယ်။……………………….  ကျမ နဲ့ ကိုကိုညီကတော့ မနက်ဖြန် ဟန်းနီးမွန်း ထွက်မှာရယ်။ ကျမက  အိမ်ထောင်ကျပြီးတာနဲ့ ချက်ချင်းကြီးလည်း ခလေးမလိုချင်သေးတာရယ်ကြောင့်၊ တိုင်ပင်ရအောင်ဆိုပြီး သူငယ်ချင်းလည်းဖြစ်၊ ဆရာဝန်လည်းဖြစ်တဲ့ မေ သူဟွား ဆေးခန်းကို ဝင်လိုက်ကြတယ်။  မေသူဟွား ဆေးခန်းရောက်တော့ သူနဲ့စေ့စပ်ထားတယ် ဆိုတဲ့ ကိုမောင်ငယ် ဆိုတဲ့လူကြီးလည်းရောက် နေတယ်၊  ကြည့်ရတာ ပျော့ပျော့ ပျော့ပျော့ နဲ့ မေသူ့ ကိုနိုင်မယ့်ပုံမပေါ်ပါဘူး ခစ်ခစ်။  “ ဟဲ့ကောင်မ ဘာလာလုပ်တာလည်း”    “ ဟိုကိစ္စလေဟာ ညီးကလည်း ခစ်ခ စ်”  တကယ်က သူ့ကို ဖုံးနဲ့ပြောပြီးသား၊ အလကားစနေတာ၊ သူ့ရုံးခန်းထဲခေါ်သွားပြီး သောက်ရမဲ့ ဆေးတွေ ကျမကို ပေးပြီးရှင်းပြပါတယ်။   “ဟေ့ဒါနဲ့ နင့် ဘဲကြီးက ဘာဂျာသန်လားဟဲ့”   “ဘယ်သိမလဲ မနက်စောစောစီးစီးတော့ ထရက်တာပဲဟဲ့၊ ခစ်ခစ် အားနာလိုက်တာဟယ် မနေ့က ငါလည်း စား ကောင်းကောင်းနဲ့ ငပိရည်နဲ့ ဒညှင်းသီး၊ မြှစ်ချဉ်၊ ကတက်ချဉ်တို့စရာတွေ စားထားမိတယ်၊ အဟီး”  “ကောင်မ အစားပုတ်။ နောက်ဆိုနည်းနည်းဆင်ခြင်ဟ၊  ငါ့လည်း တခါဒူးရင်းသီးစားလိုက်ပြီး ညဖက် ကိုမောင်ငယ်လာရက်တော့ နံလို့တဲ့ ကွန်ပလိမ်းလုပ်နေတယ် ခစ်ခစ်”

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ နောက်ကျနေပြီ၊ ကိုဘိုဘိုကြီးတောင် မန္တလေး ပြန်သွားပြီတဲ့။ မနက်ဖြန် သွားဖို့ တွက် ကျမ အဝတ်အစားတွေကို သေတ္တာတလုံးမှာ  ပေါင်းထည့်၊ ဆေးလည်းမမေ့အောင်ထည့်။ လိုရမယ်ရ ဆောင်ထားတဲ့ ဂျယ်လေးဘာလေးထည့်၊ ပြီးတော့မှ တကိုယ်လုံးသွားလာထားတာ ငြီးစီစီ နဲ့မို့ ရေ ဝင်ချိုးလိုက်တယ်။ ရေချိုးခန်းထဲဝင်တော့ ကိုကိုညီတယောက် အိပ်ယာပေါ်ပက်လက်လှဲရင်း စာအုပ်တအုပ်ကို ဖတ်နေလေရဲ့။   ကျမရေချိုးပြီးပြန်ထွက် လာတော့ သံစုံတီးဝိုင်းတီးနေပြီလေ။ ကိုကိုညီတယောက်။   “ ခရော ခရော၊ ခူးခလူး၊ ဖရူးးဖွတ်ဖွတ်”   စုံလိုက်တဲ့အသံ၊ တော်သေးတယ် မနေ့ကထည်းက  ရှာထားတဲ့ ဂွမ်းကလေးနားထဲထည့်ပိတ်စို့ပြိးအိပ်ရတော့မှာပါပဲလေ။ ညဝတ်အကျႌလဲပြီး နားထဲဂွမ်းစို့ အိပ်ယာပေါ်မှာ လှဲလိုက်ပြီးတော့ အိပ်မလိုကျိုးစား ပေမဲ့ တော်တော်နဲ့ အိပ်မပျော်ဘူး။ ဟိုတွေးဒီတွေးနဲ့ ဟိုးငယ်ငယ်တုန်းက အပျိုပေါက်စ အရွယ် အတိတ်ဆီကို အတွေးတွေက ပျံ့လွင့်သွားပါတော့ တယ်။………

( ဒီနေရာက စပြီး တတိယလူ အနေနဲ့ ဇာတ်လမ်းကို ဆက်ရေးပါရစေရှင်။ ဇတ်ကောင်များများကို ပိုပြီး မိတ်ဆက်ပေးနိုင်မှာမို့ပါ။ )     သက်ချိုပြုံးလေး  သိတတ်တဲ့ အရွယ်ကထဲက ဒေါ်လေးမချိုနဲ့ အတူနေခဲ့ရသည်။ ဒေါ်လေး မချိုကလည်း ခလေးမရှိသူမို့ တူမလေးကို အရမ်းချစ်သည်။ သက်ချိုပြုံးကလေး ကလည်း ငယ်ငယ်ကတည်းက လုံးလုံးကလေး မျက်နှာချိုချို နှင့် ချစ်စရာလေး။ ဒေါ်လေးမချိုက ကျောင်းဆရာမ၊ သူ့ယောက်ျား ဦးဇော်အောင်က တရာ့ကိုး တရာ့တဆယ်။ ကားပွဲစား လိုလို၊ ချဲဒိုင်လိုလို၊ ယောင်ခြောက်ဆယ်ဖြစ်သည်။ ဆိုတော့ အိမ်မှာ ထမင်းချက်ဟင်းချက်၊ မိန်းမ အတွက် ထမင်းချိုင့်ထည့်ပေး၊  မိန်းမ ကို ကျောင်းလိုက်ပို့ပေး။ ထိုကဲ့သို့ တိုလီမှုတ်စ တွေ လုပ်ရင်းက ချဲလည်းရောင်းသည်။ နောက်လူကလည်း အရက်သောက်၊ ဆေးချ လိုက်သေးသည်။  ထိုကြောင့်မို့ မိန်းမ ကိုတော့ အသေကြောက်သည်။ သူလုပ်ချင်ရာလုပ်ရ ပြီးရော၊ မိန်းမဘာပြောပြော သည်းညီးခံသည်။

မိန်းမ တူမလေး သက်ချိုပြုံး ကိုးတန်းလောက်ကျတော့ ပေါင်လုံးတုတ်တုတ်လေး ၊ ခလေးအဆီမကုန်သေးသဖြင့် ခါးကလေးတုတ်နေသော်လည်း ရင်နှစ် မွှာက မောက်ဖြိုးဖြိုးလေး ဖြစ်လာတော့ မျက်စေ့ကျလာသည်။ ညဘက်ကျတော့ မိန်းမ မအိပ်ချင် မိန်းမ ကို နင်းနှိပ်ပေးပြီး တော့၊ သက်ချိုပြုံးကို ချောင်း တော့သည်။   သူတို့ မှာ နယ်အိမ်လေး ဆိုတော့ အိမ်က အိမ်ရှေ့ခန်း၊ အိပ်ခန်း နှင့် မီးဖိုချောင်၊ အခန်းသုံးခု တဆက်ထည်းရှိသည်။ တခန်းထည်းသော အိပ်ခန်းကို သူတို့ လင်မယားအိပ်ကြသည်။ သက်ချိုပြုံးကလေးက အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ အိပ်ရသည်။ မနက်ဆိုရင်တော့ ခြင်ထောင်ဖြုတ်၊ ဖျာလိပ်အခန်းထောင့် ထားလိုက်ရသည်။   မယား မချိုကို ခြေသလုံးလေး ဆုပ်နှယ် နှိပ်ပေး၊ ဇက်ကြောဆွဲပေးပြီ။ မချို အိပ်ပျော်သွားသည့်အချိန်မှာ သူအိမ်ရှေ့ ခန်းသို့  ခြေဖျားထောက်ထွက်လာတတ်သည်။ သက်ချိုပြုံး အိပ်သည့် စစ်ဇာခြင်ထောင်နားကို တိုးကပ်သွားကြည့်သည်။ ဇာခြင်ထောင်ထဲမှာက အိမ်နံရံ ဝါးထရံ  အပေါက်ကြား တွေက ဝင်လာသည့် လမ်းမီးတိုင် အလင်းရောင်နှင့် မြင်နေရသော သက်ချိုပြုံး၏ ကိုယ်လုံးလေးကို တွေ့ရသည်။

သက်ချိုပြုံးကလည်း အအိပ်ကြမ်းသည်။ ညလည်ဆိုရင် ထမိန်က လည်ပင်းနားရောက်နေပြီ။ မီးရောင်အောက်မှာတောင် ဖွေးနေသော ပေါင်လုံးတုတ်တုတ် လေး များကို အသက်မရူပဲ မျက်လုံးကြီးပြူးး ကြည့်ရင်း ဦးဇော်အောင် တယောက် ဂွေလိမ့်တော့သည်။   နေ့တိုင်းကျတော့ လည်း ကြာတော့ ဒီထက်ပိုလို ချင်လာသည်။ သက်ချိုပြုံးလေး အသားကို ထိချင်လာသည်။ သွားကိုင်လိုက်လို့ နိုးသွားပြီးထအော်လျှင် မိန်းမနှင့်ပြဿ နာတက်မှာလည်း ကြောက်မိသည်။  မိန်းမ အိမ်ပေါ်က နှင်ချလိုက်လျှင်၊ ဘယ်သွားနေပြီး ဘာနဲ့စားရမလည်း သူမသိတော့ ကြောက်သည်။  သို့ပေမဲ့ တရက် နှာက တအားထန်လာတော့  ခြင်ထောင်စကို လှန် လက်လျိုထည့်ပြီး သက်ချိုပြုံးလေး ခြေသလုံးကို လက်ဝါးလေးဖြင့်ပွတ်မိသည်။ တချက်နှစ်ချက်သာ ပွတ်ရသေးသည်၊ သူ့ လရေတွေ  ပုဆိုးထည်း တဖြုန်းဖြုန်း ထွက်ကုန်သဖြင့် ပုဆိုးကို ညကြီးမင်းကြီး သွားလဲ လိုက်ရသည်။ နောက်နေ့ကျတော့ နည်းနည်းထိန်းနိုင်သွားသလို လူက လည်း ပိုရဲလာခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း ပေါင်ရင်းနားအရောက်တွင် ထွက်သွားပြန်သဖြင့် ပုဆိုးလဲလိုက်ရပြန်သည်။ နောက်နေ့တွေကျတော့ နေ့တိုင်းပုဆိုးလဲ  လို့ကလည်း မဖြစ်နိုင်။ တော်ကြာ မိန်းမက မသင်္ကာ ဖြစ်မည်စိုးသဖြင့်။ သက်ချိုပြုံး ခြင်ထောင်ဘေး မှာ သွားနိုက်ဖို့ကြံလျှင် သတင်းစာ စက္ကူ ယူသွားရ တော့သည်။ သူ့ကောင်ကြီးအောက်မှာ သတင်းစာစက္ကူခံထားပြီး ၊ သွားကိုင်ရသည်။

အဲလို သွားသွားလုပ်နေရင်းက သူမသင်္ကာတော့၊ သူသွားကြည့်တိုင်း ထမိန်က ကွင်းလိုက်ခါးမှာ ရောက်နေသည်။ နောက် သူခြေသလုံးကို စပွတ်လျှင်  တဖြည်းဖြည်းနှင့် ပေါင်ကို ကားပေးလာသည်။ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေး မှာတော့ အရိပ်ကျနေသဖြင့် ဘာအရောင်မှန်းတောင်မသိ။ နောက်ဆုံးတော့  အတွင်းခံလေးပေါ်ကနေ ပိပိလေးကို စပြီး ပွတ်သည့်အဆင့်ရောက်လာသည်။ သူ့လက်ချောင်းထိတ်တွေက စိုတိုတို ချွဲတဲတဲ အရေလေးတွေ ပင်တီပေါ်က  စမ်းမိလာသည်။ မိသက်လေး အိပ်ပျော်နေရင်းကအိပ်မက် ထဲမှာများ ဘဲနဲ့ တွေ့နေတလား။  ပင်တီလေးက ပျော့ပျော့လေး ဆိုတော့ အကွဲကြောင်းနေရာ လေးကို စမ်းလို့ရသည်၊ သူလက်ထိပ်ကလေးနှင့် အသာဆွဲကြည့်ရာ သက်ချိုပြုံးလေး ကိုယ်လုံး တချက်တုန်ကနဲ ဖြစ်သွားတာ တွေ့ရသည်။ သူနိုးနေပြီး  အိပ်ပျော်ချင်ယောင်ဆောင်နေတာနေမှာပါဟု ဦးဇော်အောင် စပြီး တွေး မိလာသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် ရဲ့ ဂိမ်းက ပိုပြီးအရှိန်မြင့်တက်လာသည်။ ဦးဇော် အောင် အပေါ်ပိုင်းကို စရန်ရှာလာသည်။ သက်ချိုပြုံးကလေးကလည်း ချွတ်လို့လွယ်တာ လှန်လို့လွယ်တာတွေ ဝတ်လာခဲ့သည်။ ဦးဇော်အောင် လုပ်ချင်ရာ  လုပ် မနိုး။

ဦးဇော်အောင်ကလည်း ညရောက်ပြီ ဆိုရင် မိန်းမ ကို အမြန်နင်းနှိပ်ပေးပြီ။ အိပ်ပျော်တာနှင့် သက်ချိုပြုံး ခြင်ထောင်ဘေး လစ်တော့သည်။ အခု တော့ သက် ချိုပြုံး ချိုချိုလေး တွေကို စစုပ်လို့ရနေပြီ။ သူ့စို့တဲ့ အချိန် သက်ချိုပြုံးလေး တအင်းအင်း ညီးသံကြားရသည်။ မျက်လုံးတော့ မဖွင့်။ ဦးဇော်အောင်က လည်း  သံယောဇဉ် ရှိသူမို့ တအားတော့ မစို့၊ တော်ကြာ ပုံပျက်တာတို့၊ လက်ယောင်လိုက်တာတို့ ဖြစ်နေမှာလည်းစိုးသည်။ ကိုယ့်တူမလေးကို လည်း လင် ကောင်းသားကောင်းရစေချင်သေးသည်။  တနေ့ မိန်းမက ဘယ်က ဘယ်လိုဆန္ဒရှိလာသလဲ မသိ။ သူနှိပ်ပေးနေတုန်းမှာပဲ သူ့လက်ကို ဆွဲ၍ ကိုယ်ပေါ်တက် စေသဖြင့် ဦးဇော်အောင် တယောက် မိန်းမ အလိုဖြည့်ပေးရသည်။ ပြီးသွားတော့လည်း မောမောနှင့် အိပ်ပျော်သွားရာ အဲဒီညက သက်ချိုပြုံးဆီ မရောက် ဖြစ်လိုက်တော့။  နောက်နေ့ည ရောက်သွားတော့ သက်ချိုပြုံးလေး က ခါတိုင်းလို လန်မနေတော့ ၊ အဝတ်အစားတွေ လုံလုံခြုံခြုံနှင့် ဖြစ်နေသည်။ ဦးဇော် အောင် အတင်း ကျိုးစားသော်လည်း မရ၊ အတင်းဖိထားသည်။  သိပ်လည်းမကြမ်းရဲ တော်ကြာ ထအော်နေမှ ဒုက္ခ ဆိုပြီး ကိုယ့်အိပ်ယာ ကိုယ်ပြန်လာရ သည်။ နောက်နေ့ကျတော့လည်း ထိုအတိုင်းပဲ၊ ဦးဇော်မနေနိုင်တော့၊ ခြင်ထောင်ထဲ ဝင်ပြီး သက်ချိုပြုံးလေး နူတ်ခမ်းကို သူ့နူတ်ခမ်းနှင့်ဖိကပ်ပြီး စုပ်မိလေ တော့သည်။ ပထမတော့ ခေါင်းကို ခါယမ်းသေးသော်လည်း နောက်တော့ အရှိန်လျှော့သွားသည်။သို့ပေမဲ့ မျက်စေ့တော့ မဖွင့်၊ ဦးဇော်အောင် လျှာကြီးကို  သူ့လျှာလေးနှင့် ပြန်ထိုးလာသည်။

ထိုနေ့မှ စ၍ ဦးဇော်အောင်က သူ့တကိုယ်လုံးကို ခြင်ထောင်ထဲ ဝင်ပြီး သက်ချိုပြုံးကလေး ဘေးမှာ လှဲလျှက်၊ နူတ်ခမ်းတွေစုပ်သည်၊ နို့စို့သည်။ ပေါင် ခွကြားမှာ မျက်နှာအပ်ပြီး ပိပိလေးကို ရက်သည်။ ပထမတော့ ပင်တီပေါ်က။ နောက်တော့ ပင်တီကို ချွတ်ပြီးတော့။   သို့ပေမဲ့ ဘာလို့လည်းတော့ မသိ။ ဦး ဇော်အောင် က သူ့ညီတော်မောင်ဖြင့်တော့ ရန်မရှာ။ သူ့လက်ကို သာ သူသုံးပြီး စိတ်ဆန္ဒဖြေရှာသည်။ မတော်တဆ ဗိုက်ကြီးသွားမှာလည်းကြောက်သည်။  နောက်တခုက သက်ချိုပြုံးလေးကို ချစ်တော့ လင်ကောင်းသားကောင်းရစေချင်သည်။ သူ့ကြောင့် အပျိုစင်ပန်းလေးနွမ်းသွားမှာကို လည်း စိုးရိမ်မိသည်။     နှာအတော်ထန်လာသော အချိန်မှာ အိပ်ပျော်နေသော သို့မဟုတ် အိပ်ပျော်ချင်ယောင်ဆောင်နေသော၊ သက်ချိုပြုါံ်း၏ လက်ကလေးကို ကိုင်ပြီး သူ့ ညီ တော်မောင်ကို ကိုင်ထားစေသည်။ အိပ်ပျော်နေသော သက်ချိုပြုံး ကသူ့ညီတော်မောင်ကို တင်းတင်းလေး ဆုပ်ထားလျှင် သူ့ဖင်ကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ် ရင်း သက်ချိုပြုံးလက်ထဲမှာ ပြီးရသည်။ နောက်တော့ တဆင့်တက်လာသည်။ သူ့လိင်တန်ကြီးကို အုန်းဆီသုတ်ပြီး သက်ချိုပြုံး၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ ညှပ် ပြိး လုပ်သည်။ အဲဒါကမှ တဆင့် သက်ချိုပြုံး ၏ နူတ်ခမ်းလေးကို သူ့ကောင်ကြီးဖြင့် ထိုးကြည့်သည်။ ပါးစပ်လေး ဖွင့်လာတော့ အသာလေး ထိုးထည့် ပေးသည်။ သက်ချိုပြုံးက အိပ်ပျော်နေရာမှ သူ့ကောင်ကြီးကို သကြားလုံးလေး ငုံစုပ်နေသလိုစုပ်ပေးသည်။

နောက်တော့ သူက သူ့ညီတော်မောင်ကို သက်ချိုပြုံးပါးစပ်ထဲထည့်ထားပြီး သူ့မျက်နှာကို သက်ချိုပြုံးပေါင် နှစ်လုံးကြားထည့်ကာ ပိပိလေးကို ရက်သည်။  သူတို့ နှစ်ယောက် ဆစ်စတီနိုင်းကို လုပ်ဖြစ်လာကြသည်။ စကားတော့ တလုံးမှ မပြောဖြစ်ကြ။ နေ့လည်ဘက်ကျရင်လည်း တယောက်နှင့်တယောက် ည တုန်းက ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့သလိုပင်။ ဆယ်တန်းအောင်ပြီး သက်ချိုပြုံးလေး ရန်ကုန်ကို ကျောင်းသွားတက်တော့မှ အဲဒီဇာတ်လမ်းပြတ်သွားတော့သည်။ အဲဒီ အချိန်မှာ ဦးဇော်အောင်က သူဆေးဝယ်နေကြ ဆိုင်မှ ကုလားမလေး နှင့် ညိနေလေပြီ။ သက်ချိုပြုံး ကျောင်းပိတ်ရက်ပြန်လာတော့ ဦးဇော်အောင်က  ကုလားမဝတုတ်မလေးကို စွဲနေလေပြီဖြစ်ရာ သက်ချိုပြုံးဆီကို မလာတော့။ ထိုအချိန်မှာတော့ သက်ချိုပြုံးလည်း အရွယ်လေး ရနေပြီဖြစ်ရာ။ ဒေါ်လေးမ ချို စိတ်ငြိုညင်သွားမှာလည်းကြောက်သည်မို့။ ဦးဇော်အောင်ကို တိတ်တခိုးတမ်းတမိတာက လွဲလို့ ဒီထက်ပိုပြီး ရေလာမြောင်းပေး မလုပ်လိုတော့။    နောက်တခုက သူ့ကို ချစ်ရေးဆို၊ လူပျိုလှည့်နေသည့် မြို့သား ၊မော်ဒယ် မောင်မောင်သက် ကိုလည်း စိတ်ဝင်စားနေမိတာက လည်း ဦးဇော်အောင်နှင့်  ဇာတ်လမ်းပြန်မဆက်ဖြစ်သည့် အကြောင်း တကြောင်းဖြစ်လေတော့သည်။ မော်ဒယ်မောင်မောင်သက်က တော့ ကားလေး တစီးလည်းရှိသည်။ သူက  မိန်းမ တွေကို ချူစားသည်ဟု နာမည်ကြီးနေသည်။ သို့သော်လည်း သက်ချိုပြုံးကိုတော့ တကယ်ကြိုက်တာပါဟု သူက ဆိုသည်။ သက်ချိုပြုံးလည်း ဟုတ် ချင်ဟုတ်မှာပါလေ ဟု တွေးနေမိပြီဖြစ်သည်။

တနေ့ ကျောင်းမှ အဆောင်ပြန်လာသော သက်ချိုပြုံးကို အဆောင်လော်ဘီမှာ ထိုင်စောင့်နေသော မောင်မောင်သက် ကို တွေ့လိုက်ရသည်။  “မ နဲ့  အရေးကြီးတဲ့ စကားပြောစရာရှိလို့ပါ”   ဟုပြောလာသည်။ သူနဲ့ ခနလိုက်ခဲ့ဖို့ခေါ်သည်။ ခါတိုင်းလည်း သူ့ကားနှင့် တခုခု သွားစားနေကြ ဆိုတော့ သက် ချိုပြုံးလည်း အမှုမဲ့ အမှတ်မဲ့ ဖြစ် လိုက်သွားလိုက်မိတော့သည်။  မောင်မောင်သက်၏ မော်ဒယ်လုပ်စားသည့်နာမည်မှာ၊ “စိုင်းငယ်ချမ်းအေးသက်ကိုကို”  ဖြစ်လေသည်။ ရင်းနီးသူများက အိမ်နာမည်အလွယ် မောင်မောင်သက် ဟုသာ ခေါ်ကြလေသည်။  “ ကိုကိုသက် ဒါက ဘယ်လိုနေရာကြီးလည်းဟင် “    “  အဲဒါ ချစ်သူလမ်းကြားလို့ခေါ်တယ်ကွယ့် အသက်ရဲ့၊ ချစ်သူသမီးရီးစားတွေ လာလာ ပြီး ချစ်တင်းနှောကြတဲ့ နေရာပေါ့ကွယ်”  “ဟင်း နော် ဘာချစ်တင်းနှော တာလဲ မီးက ဘာမှ သိတာမဟုတ်ဘူးနော်၊ လူကို လာပြီးလူလည်မကျနဲ့”   “ မကျပါဘူးကွာ ကို က သက်ကို ချစ်လို့ပါ”  “ ခစ်ခစ် ဘာချစ်တာလည်း၊ သူနော်  လက်မသရမ်းနဲ့”  စိုင်းငယ်ချမ်းအေးသက်ကိုကို က ကားကို လူပြတ်သော လမ်းဘေးတနေရာမှာ ထိုးရပ်လိုက်သဖြင့် သက်ချိုပြုံးက မေးနေခြင်းဖြစ်လေ သည်။ နောက်တော့ မောင်မောင်သက် ၏ လက်တွေက သူ့ရင်ဘတ်ကို လာဆုပ်ကိုင်သဖြင့် တွန်းလွှတ်လိုက်ရင်း ပြောနေတာ ဖြစ်လေသည်။

တကယ်က သက်ချိုပြုံး ရဲ့ အသွေးအသားတွေကလည်း တောင်းတ နေပြီ ဖြစ်လေသည်။ ဦးဇော်အောင် နှင့် အိပ်ချင်ယောင်ဆောင် ပြီး ခံခဲ့ရသည့် အရသာ ကောင်းကောင်းလေး မျိုးက မရတာ ကြာလှပြီလေ။ သို့သော်လည်း ဦးဇော်အောင်က အဆုံစွန်ထိ မသွားခဲ့။ ဘာလို့မှန်းမသိ။ ဦးဇော် နှင့်သူနှင့်က ဖွင့်မပြော ကြသော နားလည်မှုတွေနဲ့ မဟုတ်လား။ သူက ပေးချင်ပေမဲ့ ဦးဇော်က မယူခဲ့၊ တကယ်က ဦးဇော် ကိုလည်းသူကပင် လမ်းကြောင်းပေးခဲ့တာ ဖြစ်သည်။ သူ အပျိုပေါက်ဖြစ်လာပြီး ဆန့်ကျင်ဖက်လိင် ကို စစိတ်ဝင်စား လာသည့်အချိန်မှာ တအိမ်ထဲနေ၊ သွေးသား မတော်စပ်သူ ဦးဇော် နှင့် အမှတ်မထင်  အထိအတွေ့တွေမှာ သာယာလာမိသည်။ ဒေါ်လေး မချိုနှင့် ဦးဇော်တို့ အလုပ်ဖြစ်ကြတာကိုလည်း သူဝါးထရံကြား ကချောင်းကြည့်လို့ မြင် ဘူးနေပြီ။  ဒေါ်လေးမချို အိပ်မပျော်ခင် နင်းနှိပ်ပေးနေရသော ဦးဇော်ကိုလည်း သနားမိသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ဦးဇော်ရှေ့မှာ မမြင်မြင်အောင် ကိုယ့်ရဲ့ စို့စို့ပို့ပို့လေး  ထွက်လာသော အသားစိုင် လေးတွေကို လှုပ်ခါပြမိသည်။ ကြာတော့ လည်း ဦးဇော်သတိထားမိလာသည်။ ဦးဇော် သူ့ခြင်ထောင်ဘေး လာချောင်းနေတာကို  သူက အစထဲက သိနေသည်။ သူက ဦးဇော်နှင့် ဒေါ်လေးမချို အလုပ်ဖြစ်မလားဟု ဝါးထရံကြားက ချောင်းနေတာမို့ ဒေါ်လေး မချို အိပ်ပျော်သွားတော့  ဦးဇော် အခန်းပြင်ထွက်လာတာနှင့် သူက အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်သည်။ မှေးထားသည့် သူ့မျက်လုံးက ဦးဇော်ကို မြင်နေရသည်။ နောက်နေ့တွေမှာ  သူ ထမိန်ကို သူ့အလိုလို လန်နေသည့်ပုံဖြစ်အောင် လှန်ထားလိုက်သည်။ အဲလိုနှင့် အဆင့်တွေ တဖြည်းဖြည်းတက်လာ ခဲ့ကြရသည်။

ယခုလည်း စိုင်းငယ်ချမ်းအေးသက်ကိုကို က သူ့ကို ဂွင်ဖန်ပြီး ရိုက်တော့မည်မှန်းသူသိသည်။ သို့သော်လည်း မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ခြင်းထဲက  ကြက်ကလေးလိုနေလိုက်သည်။ စိုင်းငယ်ချမ်းအေးသက်ကိုကို ခေါ် မောင်မောင်သက်က လည်း လူကသာ ဆင်လိုလို ကျားလိုလို လုပ်နေသည်၊ ကြည့်ရတာ  မိန်းမ အတွေ့အကြုံရော ရှိရဲ့လားမသိ၊ ခုတောင် သက်ချိုပြုံး၏ ရင်သားတွေကို လာကိုင်တာက နုနုရွရွ၊ ရိုမန်းတစ်မရှိ။ လမ်းဘေး မှာ သရက်သီးဝယ် တော့ ဗန်းထဲက သရက်သီးတွေကို တလုံးချင်းလိုက်ကိုင်ကြည့်နေသလိုမျိုးလုပ် နေသည်။ တခုတော်သေးသည်က ဖရဲသီး ဝယ်သလို တဘုတ်ဘုတ်  လက်ဝါးဖြင့် ရိုက်မကြည့်တာက တော်သေး သည်ခေါ်ရမည်။  သက်ချိုပြုံးက နဂိုထဲက ဒီဂွင်လာမည်ကို ကြိုသိထားသဖြင့် ချွတ်လို့လွယ်မည့် ဘရာဇီယာ  ဂျိတ်ရှေ့ဖက်တပ်သော အမျိုးအစား ဝတ်လာပြီး စကဒ်အတို ပေါင်လည်လောက် လေးလည်း ဝတ်လာခဲ့လို့သာ တော်တော့သည်၊ နို့မို့ဆိုရင် မောင်မင်းကြီး သား မျက်မမြင်ပုဏ္ဍား ဆင်စမ်းသလိုပင် ဖြစ်နေတော့မည်။ သက်ချိုပြုံးက မသိသလို ငြင်းသလို မူရင်း နွဲ့ရင်းဖြင့် ကိုယ့်ဘာသာ ချွတ်ပေးလိုက်လို့သာ နို့ ကြီးတွေကို သူကိုင်နေရခြင်းဖြစ်လေသည်။ နို့မို့ ဘရာဇီယာဂျိတ်ရှာရင်း မိုးလင်းသွားမည့်သဘောမှာ ရှိသည်။ နောက်တော့လည်း သက်ချိုပြုံးရဲ့ ရင်နှစ်မွှာ ကို အငမ်းမရ အားရပါးရ အမေနို့ ကို ခလေးစို့နေသလို အားရပါးရစို့နေလေသည်။

သူ့နို့တွေကို အားရပါးရ မောင်မောင်သက် တယောက် မပျင်းနိုင် စို့နေသောလည်း အောက်မှာ ရွှဲနေပြီ ဖြစ်သော သက်ချိုပြုံးတယောက်ကတော့ အားမရ တော့၊ မောင်မောင်သက် ၏ မိုဟော့ ဆံပင်ကို ဆွဲကိုင်ကာ သူ့ပေါင်ကြားကပ်ပေးလိုက်သည်။ မောင်မောင်သက်တယောက် သက်ချိုပြုံး၏ ပင်တီ  ဘယ်တုန်းက ကျွတ်သွား တာလည်းဆိုတာတောင် စဉ်းစားချိန်မရလိုက်၊ အမွှေးထူထူ အရည်ရွဲရွဲ ဖားဂုံညှင်းလေး မှာ မျက်နှာအပ်နေခြေပြီ။ အဲနေရာရောက် တော့လည်း ခွေးထန်းလျှက်ရသလို တပြတ်ပြတ်မြည်အောင်ရက်နေပြန် ပါသည်။ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ကိုယ့်ပိပိလေးကို လျှာစိုစို နှင့်လာရက်တော့လည်း ဘယ် သူမဆို အရသာ တွေ့တာပဲ မဟုတ်လား၊ ဟိုစာအုပ်တအုပ်မှာဆိုရင် မိုင်လိုဆိုတဲ့ ခွေးကြီး ရက်တာတောင် ခံသေးတယ် လို့ရေးထားတာ ဖတ်ဘူးတာပဲ၊ ခစ်ခ စ်။ မောင်မောင်သက် က မိုင်လိုထက်မသာရင်တောင်မှ ရောဂါတွေ ဘာတွေတော့ ကင်းမှာပါလေ လို့ပဲ တွေးမိတယ်။

အဲဒီ ကောင်ကလည်း ပေါင်ကြားထဲထည့်လိုက်တော့လည်း မပြီးနိုင်အောင် တပြတ်ပြတ်ရက်နေတော့တာပဲ။ ပထမက ခံလို့ကောင်းပေမဲ့ တမျိုးထည်းကြီး ထပ်တလဲလဲ ကျတော့လည်း ပျင်းတာပဲလေ။ အဲဒါနဲ့သူ့ကိုယ်ကို ဆွဲမ ပြီး သူဘောင်းဘီကို ဇစ်ဖြုတ်ဖို့ ကျိုးစားရတော့တာပေါ့။  ဟိုက်။ သက်ချိုပြုံး  ဇဝေဇဝါဖြစ်သွားသည်။ သူတွေ့ကြုံဖူးတာက ဦးဇော်တယောက်ထည်း။ ဦးဇော်က သူ့အချစ်ဦး ဆိုလည်းဟုတ်တယ်။ သူ့ရဲ့ ပထမဆုံး သင်ဆရာမြင်ဆရာ ဆိုလည်းဟုတ်တယ်။ ဦးဇော်ရဲ့ ပစ္စည်းက ငါးလက်မ ကျော်ကျော်လောက် ရှိပြီး မာကြောနေတတ်သဖြင့် သီးမွှေး ငှက်ပြောသီးလိုဖြစ်နေသည်။ ယောက်ျား တွေ အားလုံးက အဲလိုမျိုးပဲဟု သက်ချိုပြုံးက ထင်နေခဲ့သည်။ ယခု မောင်မောင်သက် ရဲ့ ယောက်ျားအင်္ဂါကို တွေ့လိုက်တော့ မောင်မောင်သက် အသက်မှ  ပြည့်သေးရဲ့လားဟု ပင် အတွေးဝင်မိသည်။ ဂျိုးကလေးက သေးသေးလေး နှင့် ပျော့နေသေးသည်။ ဝက်ဖြစ်မှတော့ မစင်ကြောက်နေလို့ ( စကားပုံဖြစ် ပါသည်၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဝက်ဖြင့်နိုင်းခြင်းမဟုတ်သလို မောင်မောင်သက်ပစ္စည်းကိုလည်းမစင်လို့နိူင်းခြင်းမဟုတ်ပါ ) တော့ မထူးတော့ဘူး ဆိုပြီး သူ့နူတ်ခမ်း လေး ဖြင့် ငုံစုပ်ပေးလိုက်သည်။

“ အား ခစ်ခစ် ယားတယ် သက်ရဲ့ အိ”  စိုင်းငယ်ချမ်းအေးသက်ကိုကို တယောက် ခါးလေး လိမ်ကာ တခစ်ခစ် ရီရှာသည်။ နောက်တော့ ဖီးရသွားကာ မရီနိုင် တော့၊ အတွေ့အကြုံရှိပုံမရ ဆိုတာ သက်ချိုပြုံးကောင်းကောင်းသိလိုက်သည်။ သူမှုတ်ပေးစုပ်ပေးလိုက်တော့မှ စိုင်းငယ်ချမ်းအေးသက်ကိုကို ၏ ညီတော် မောင်က ရခိုင်ငှက်ပြောသီးလေးလို မာလာသည်။ ဒါတောင် သူ့နူတ်ခမ်းက ဆီးခုံထိနေပြီ လထိတ်လေးက အာဂေါင်ကိုပင်လာမထိ။အာမထိ လျှာမထိဆိုတဲ့ စကားအဲလိုကနေလာတာလားမသိ။ ပြန်ပျော့မသွားခင် တော့ သူတခုခု လုပ်မှ ရမည်ဟု တွေးပြီး သက်ချိုပြုံးက စိုင်းငယ်ချမ်းအေးသက်ကိုကို ပေါ်ကို ခွ ထိုင်လိုက်သည်။  “ အား အိ သေပါပြီ အားလေးတယ် သက်ရဲ့” သက်ချိုပြုံးက စိုင်းငယ်ချမ်းအေးသက်ကိုကို ၏ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ခွကာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင် လိုက်သည်။ ပြီးမှ စိုင်းငယ်ချမ်းအေးသက်ကိုကို ၏ ရခိုင်ငှက်ပျော်သီး လေးကို လက်ညိုးလက်မနှင့် ညှပ်ကိုင်ကာ သူ့ပိပိ အဝတွင်တေ့လိုက်သည်။ သူ့မှာ  အတွေ့အကြုံမရှိသော်လည်း ဒီလောက်လေးနဲ့တော့ သူဘာမှ မဖြစ်နိုင်ဟု တွေးကာ သက်ချိုပြုံး တယောက် ထိုင်ချပြစ်လိုက်သည်။ သက်ချိုပြုံးလေးငါး ဆယ်ချက်လောက် ထိုင်ထလုပ်လိုက်တော့ စိုင်းငယ်ချမ်းအေးသက်ကိုကို ၏ ရခိုင်လေးက ပြစ်ပြစ်နှင့် အရည်တွေ ပန်းထွက်ကုန်တော့သည်။ သက်ချိုပြုံး လည်း တော်တော်စိတ်ညစ်သွားရသည်။ ငါ့ဘာသာ သူငယ်ချင်းမေသူဟွား ပြောသလို နူတ်ခမ်းနီတောင့်ကို ကွန်ဒန်စွတ်ပြီး လုပ်တာက ပိုအရသာရှိအုန်းမည် ဟု လည်းတွေးလိုက်မိသည်။ ခုမှတော့ မတတ်နိုင်တော့ ဆက်ဆောင့်လို့လည်းမရပြီ နဂိုထဲက ရခိုင်ငှက်ပျောသီးလေး ကို မာအောင်မနည်းလုပ်ပေးထားရ သည်။ ယခုတော့ လက်မလောက်ပဲကျန်တော့သည်။

သက်ချိုပြုံးစိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့် ကားတံခါးဖွင့်ကာ လမ်းဘေးထွက်ပြီး သေးထိုင်ပေါက်သလို ဟန်ပြပြီး တန်းလန်းဖြစ်နေသော ဖီးကို အဆုံးစွန်ရောက် သွားအောင် ကိုယ့်လက်နှင့်ကိုယ်လက်စသတ်နေရသည်။ ထိုအချိန်မှာ ကားထဲမှာ ဖုံးမြည်သံကြားပြီး စိုင်းငယ်ချမ်းအေးသက်ကိုကို တယောက်ဖုံး ပြောသံကြားနေရသည်။   “ ဟုတ် ကျနော်ဖိုးသက်ပါ၊ အန်ကယ်ရဲ။ ဟုတ်။ ဒေါ်လေးဖုံးကို ကျနော် ဒီညခနငှားလာလို့”   “……………………”   “ဟုတ်  ဒေါ်လေး ရှိမယ် သူ့အခန်းမှာပဲတဲ့၊ အန်ကယ်ရဲခေါ်ရင်ပြောလိုက်ပါတဲ့ မှာထားတယ်” “……………………………………”   “ဟုတ် အဆင်ပြေပါတယ် အန် ကယ်ရဲ၊ ကျနော်ဖွတ်ဆီလိမ်းသွားတယ်လေ” “……………………….”  “ ဟုတ်.. အစတော့ နည်းနည်းကျပ်တယ်လေ၊ဟဲဟဲ။ နောက်တော့ အဆင်ပြေသွာပါ တယ်”  “……………………………..”  “ အာအဲဒါတော့ မရလောက်သေးဘူးထင်တယ်၊ ကျနော်က အခုမှပါကင်ဖွင့်ပစ်လိုက်တာလေ၊ ကောင်မလေးက သွေး တွေဘာတွေထွက်ပြီး တအားကြောက်နေလို့ အဆုံးထိတောင်မလုပ်ရဲဘူး၊ အနောက်ကတော့ ဘယ်ရအုန်းမလဲ၊ “  “…………………………….”    “ ဟုတ်..  အန်ကယ်ရဲ။ နောက်တခါယူသွားမယ်လေအန်ကယ်ရဲ ပြောတဲ့ ဂျယ်”“………………………..” “ အင်း ဘယ်မှာ.. ဒေါ်လေး အိပ်ယာဘေးက အံဆွဲထဲမှာ .. “   “………………………”   “ ဟုတ်.. ဟုတ်ကဲ့ ကျနော် နောက်တခါဆိုယူသွားလိုက်မယ်”   “………………………”  “ ဘာ ..အော်.. အင်းးး… အန်ကယ်ရဲ မလာတဲ့  ရက်မှ ယူသွာပါ့မယ်”  “………………”“ အိုကေ ကျေးဇူး ပဲ ဘိုင်ဘိုင်” သက်ချိုပြုံးလည်း စိုင်းငယ်ချမ်းအေးသက်ကိုကို ဖုံးထဲ ဘာတွေ ပြောမှန်းမသိ သော်လည်း ကိုယ့်လက်နှင့် ကိုယ်အာသာဖြေတာ ဖီလင် အဆုံးစွန်ရောက်သွားသဖြင့်၊ ထိုနေရာမှာပင် ရှုရှုးပေါက်ချခဲ့ပြီး ကားပေါ်ပြန်တက်လာခဲ့ တော့သည်။ သုတ်စရာ တစ်ရှုးလည်းမပါသဖြင့် စိုင်းငယ်ချမ်းအေးသက်ကိုကို ပဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ရက်ခိုင်းရင်ကောင်းမလား စဉ်းစာလိုက်မိသေး သည်။ သို့သော်လည်း စိုင်းငယ်ချမ်းအေးသက်ကိုကို က သူကားထဲ ဝင်လာတာနှင့် စက်ကောက်နိုးနေပြီမို့ ဘာမှ မပြောတော့ ပဲ ကိုယ့်အဝတ်အစားများကို  သပ်သပ်ယပ်ယပ်ဖြစ်အောင်သာ ပြုပြင်ပြီး အဆောင်ရှိရာသို့ ပြန်လိုက်လာခဲ့လေတော့သည်။

ဒေါက်တာမေဟွား တယောက် ဆေးခန်းပိတ်ရင်းနဲ့ မှ သူ့စားပွဲပေါ်က အထုပ်တထုပ်ကို သတိထားမိလေသည်။ ဟယ် ဟိုကောင်မ ပြာပြာ ပြာပြာ နဲ့ ဆေးတ ထုပ်မေ့ကျန်ခဲ့ပြီ ဆိုတာသိလိုက် သည်။ သှူုသူငယ်ချင်း သက်ချိုပြုံးတယောက် ဟားနီမွမ်း မသွားခင် ဆေးလိုအပ်တာတွေ လာတောင်း လို့၊ ပေးလိုက်ရ သည်။ သူ့အတွက် ကိုယ်ဝန်တားဆေးတွေ ချောဆီတွေ အဲဒါတွေ အပြင်၊ သူ့ယောက်ျား ကြည့်ရတာ ခနလေးခနလေး ပြီးမဲ့သဘောနဲ့ ပြန်တောင်ဖို့လည်း  ကြာမဲ့ သဘောမှာရှိတော့ ဗာရာဂလာ လိုဆေးမျိုလေးများ ရှိရင် ပေးဖို့ ပြောသဖြင့်၊ မေဟွားကိုယ်တိုင်တောင် မင်္ဂလာဦးည ကိုမောင်ငယ်သုံးဖို့ဆိုပြီး ဝယ် ထားသည့် ဗာရာ၈လာထဲမှ တချို့ခွဲပေးလိုက်ရသည်၊ ဖြစ်ချင်တော့ အဲဒီဆေးဗူးက မှ ကျန်သွားခဲ့ရသည်။  အင်း သူတို့ မနက်ဖြန် မှ သွားမှာ ဆိုတော့ ဒီည  လိုက်ပေးလိုက်ရင် မှီနိုင်သေးတယ်၊ အင်းလေ ကိုယ့်သူငယ်ချင်းကောင်းဖို့ပဲ မတတ်နိုင်ဘူး၊ ဟု ဆိုတာ တက်ကစီ တစီးလှမ်းတား၍ သက်ချိုပြုံးယောက်ျား  အိမ်သို့ သွားရှာလေသည်။ မေဟွား သက်ချိုပြုံးတို့ တိုက်ခန်းရှေ့ရောက်ပြီး တက္ကစီပေါ်က ဆင်းလာတော့ သူ့အနောက်နား ကားတစီးလာရပ်တာကို  သတိထားမိလိုက်သည်။ ထိုကားထဲမှ ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း နူတ်ခမ်းမွှေးကားကားနှင့် လူကြီးတယောက်ဆင်းလာတာ တွေ့လိုက်ရသော်လည်း အမှုမဲ့  အမှတ်မဲ့ ပင်၊ သက်ချိုပြုံးတို့ အထပ်ကို တက်လာခဲ့လိုက်လေသည်။ သူ့နောက်ဘက်မှ လှေခါးကိုတက်လိုက်လာသံ ကြားသဖြင့်လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ  အခုနက ကားမောင်းလာသော လူကြီးဖြစ်နေမှန်းသိလိုက်ရသည်။ စိတ်ထဲမှာတော့ ခန့်ခန့်ချောချောကြီးပဲ လို့ တွေးလိုက်မိသည်။ သို့သော်လည်း သူလှည့် ကြည့်လိုက် ချိန်မှာ ထိုလူကြီး၏ မျက်လုံးအစုံက သူ့ တင်ပါး တွေကို စူးစိုက်ကြည့်နေတာ မြင်လိုက်ရတော့ ကြည်သည်းမွှေးညှင်း ထသွားရ၏၊ ဟယ် လူ လည်းမရှိ ဒီလှေခါးထဲမှာ ဒုက္ခပဲ ဟု တွေးကာ လန့်လာ၏။

ထို့နှင့် သုတ်သုတ် သုတ်သုတ် အမြန်တက်ကာ သက်ချိုပြုံး နေသည့် အခန်းဝမှာ ဘဲကို အဆက်မပြတ်နိပ်မိနေလေသည်။  ထိုအချိန်မှာပင် ထိုလူကြီးမှာ သူ့ နောက်နားရောက်လာပြီး။   “ အော် ငါ့တူမကြီးက သားညီ ဆီ လာလည်တာလား “  “ ဟုတ် ဟုတ် မိသက် က ကျနော့်သူငယ်ချင်းပါ”  “ အင်း ဒီခေတ်မိန်းခ လေးတွေကလည်း ကျနော် တို့ ဗျ တို့တယ်သုံးကြတာပဲ၊ မိန်းခလေးကြည့်ရတာ ဖြတ်ဖေါက်ချူပ်နဲ့လည်းမတူပါဘူး အဟီးးး”   သူ့တင်ပါး လုံးလုံးလေးများ ကို မျက်လုံးမလွဲပဲ ကြည့်ကာ ပြောနေရင်းက သူ့စကားသူသဘောကျသလို ဟီးကနဲ ရီလိုက်သော ထိုလူကြီးကြောင့် မေသူဟွား တယောက် ရင်တွေ ဖင် တွေ တုန်သွား၏၊ သက်ချိုပြုံးတို့ အခန်းကလည်း ဘာမှ လှုပ်ရှားသံမပြု သဖြင့် တယောက်မှ မရှိကြဘူးထင်တယ်ဟုတွေးမိလေသည်။ ထိုလူကြီးကလည်း  သူ့နားမှ မခွာသေးဘဲ၊ “ အင်း သူတို့ အပြင်သွားကြတယ်ထင်တယ်ကွဲ့ ငါတူမကြီးက ဘယ်သူလည်း ဦးပြောထားလိုက်မယ်လေ သူတို့ပြန်လာရင်”   “ ရပါ တယ် ဦးရီး ကျနော်က သူ့အတွက် ဆေးယူလာတာပါ မနက်ဖြန်သူတို့ ခရီးထွက်ရင် မှီအောင်” “ ဟေ အဲဒါဆိုရင်လည်း သူ့ယောက်ခမ ကြီးအပေါ်ထပ်မှာပဲ နေတာကို ပေးထားလိုက်ပါလား သူတို့ ပေးပေးမှာပေါ့”  “ အင်း”   မေသူဟွားတယောက် ထိုလူကြီးရှေ့မှ လှေခါးအပေါ်ထပ်သို့ ဆက်တက်ရမည်ကို လန့် နေ၏။ ထိုလူကြီးမျက်လုံးတွေက သူ့ ထမိန် သား အိအိလေးများကို ပင်ထိုးဖေါက်မြင်နေသလိုပင်။သို့ပေမဲ့ ရောက်ပြီးမှ တော့ မထူးတော့ ဆိုကာ၊ စိတ်ကို  တင်းပြီး လှေခါးထစ်ကို စတက်လိုက်လေသည်။

သူထင်သည့်အတိုင်းပင် ထိုလူကြီးက အနောက်မှ ကပ်ပါလာလေသည်။  အပေါ်ထပ်က ကိုညီ့ အဖေ တို့ အခန်းဝရောက်၍ ဘဲတီးလိုက်တော့ ခနအကြာမှာ  တံခါးပွင့်လာလေသည်။ ကိုညီံ အဖေ ဦးရဲထောင်က မေသူဟွားကို မြင်တော့ သူ့အသိလားဟု စဉ်းစားနေသည့်ဟန်ဖြင့် မျက်မှောက်ကြုပ်ကြည့်လေသည်။  မျက်နာကိုလည်းခနသာကြည့်ပြီး မေသူဟွား ၏ ရွှေရင်အစုံကိုသာ ငေးကြည့်နေသဖြင့်၊ မေသူဟွားမှာ ၊ “ ဟို ကျမ မိသက် ရဲ့ သူငယ်ချင်းပါ သူဆေးကျန်နေ ခဲ့လို့ ကျမဆေးခန်းမှာလေ၊ မနက်ဖြန်ခရီးသွားရင် ယူသွားမလို့ ဆိုတာ ၊ အဲဒါလာပေးတာပါ”    “ အော် မိသက်ရဲ့ သူငယ်ချင်း ဆရာဝန်မလေး ဆိုတာလား၊  အေးအေး သူတို့ အပြင်သွားကြတယ်ကွယ့် ထားခဲ့လေ ဦးဆီမှာ ၊ အထဲ မဝင်တော့ဘူးလားကွယ့်”  “ ဟင့်အင်း မဝင်တော့….  “ဖြန်း”  “ အား “    မေသူဟွား  စကားမဆုံးခင် သူ့တင်ပါး အိအိလေးကို ဖြန်းကနဲ အနောက်မှ အရိုက်ခံလိုက်ရ၍ စပ်လည်းစပ်ဒေါသလည်း ဖြစ်သွားကာ နောက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး၊  “  ရှင်.. ရှင်.. ဒါက ဘာလုပ်တာလည်း၊ လူကြီးဖြစ်ပြီးတော့” ဖင်လေးကို သူ့လက်ဖဝါးဖြင့်ပွတ်ကာ ရန်တွေ့လာသော မေသူဟွားကို ကြည့်ရင်း နောက်က  လူကြီးက၊  “ ဟို နာသွားလား ဆောရီးဆောရီး ငါ့တူမ ဖင်မှာ ခြင်တကောင်တွယ်နေတာတွေ့လို့၊ မနေနိုင်တာနဲ့ ရိုက်ပေးလိုက်တာပါ၊ အခုတလော သွေးလွန် တုတ်ကွေးတွေကလည်း ဖြစ်နေတယ်ကွယ့်”

“ အိုရှင် ရှင်ဒီလိုလုပ်စရာမလိုပါဘူး”   ထိုအခါကျမှ ထိုလူကြီးကို ဦးရဲထောင်က သတိပြုမိသွားလေသည်။ “ ဟေ့ကောင် သာဒင်၊ မင်း အခုမှ ဘယ်က  ပေါ်လာလဲ မင်းတူ မင်္ဂလာဆောင်တောင် မလာပဲနဲ့”  “ အေး ငါခရီးလွန်နေလို့ပါကွာ”  “ အော် တူမကြီးရေ အဲဒါ ဦးရဲ့ အမွှာ ညီအကိုလေ ကိုသာဒင်တဲ့  မှတ်ထားနော်”  “ မမှတ်ထားပါဘူး ဗျာ ခင်ဗျား တို့ လူကြီးတွေ ဖြစ်ပြီး နှာဘူးကျလွန်းတယ် ဒါပဲ သွားပြီ”  ပြောပြော ဆိုဆိုဖြင့် နူတ်ခမ်းလေးစူ ခြေဆောင့် ကာ လှည့်ထွက်သွားသော မေသူဟွားလေးကို ကြည့်ရင်းက ဦးဖိုးထောင်နှင့် ဦးသာဒင်တို့ တယောက်ကို တယောက် ကြည့်ပြီး ပြုံးမိလိုက်ကြလေတော သည်။ အကယ်၍ မေသူဟွားသာ နောက်ပြန်တချက်လှည့်ကြည့်လိုက်ပါက ထိုလူကြီးနှစ်ဦး တယောက်နှင့်တယောက် လက်ဖဝါးချင်းရိုက် ဟိုင်းဖိုင်လုပ် နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရမည်ဖြစ်လေသည်။  ဒီလောက်လေးပဲတင်ထားတယ်

 

Zawgyi

 

အခ်စ္ဦးအတြက္ မႏြမ္းေသးသည့္ ပန္းေလးတပြင့္

က်မ ေလ စိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးႀကီးပဲ။ ဘာလည္းလို႔ေမးရင္ လည္းမေျဖတတ္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ တမ်ိဳးႀကီး လို႔ေျပာတာေပါ့။ ဟိုေလ၊ ရင္ခုံတာ၊ စိတ္လႈပ္ရွား ေနတာ၊ အဲဒါလည္းပါတယ္၊ စိုးရိမ္ေနတာ၊ ေၾကာက္လန႔္ေနတာလည္းပါတယ္။ ႏွေျမာေနတာ၊ ေနာက္၊ သနားသလိုျဖစ္ေနတာလည္းပါတယ္။ အဲဒါေတြ  အကုန္ေပါင္းစုံေနေတာ့ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ၊ တမ်ိဳးႀကီး ျဖစ္ေနတယ္လို႔ပဲ ေျပာရေတာ့မွာေပါ့။ မိန္းခေလး ေတြအတြက္ဆိုရင္ ဘဝမွာ အပ်ိဳ စျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ ရယ္၊ ဘြဲ႕ယူတဲ့ အခ်ိန္ရယ္၊ လင္ယူတဲ့အခ်ိန္ရယ္၊ ေတြက ဘဝမွာ မွတ္တိုင္လို႔ ေျပာလို႔ ရမယ္ ဆိုရင္၊ မနက္ျဖန္က က်မ အတြက္ တတိယ မွတ္တိုင္လို႔ ေျပာ လို႔ ရမွာေပါ့ေႏွာ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ မနက္ျဖန္က က်မရဲ႕ မဂၤလာပြဲ မို႔လို႔ေလ။ က်မ အ႐ြယ္ကေတာ့ အိမ္ေထာင္ျပဳရမယ့္အ႐ြယ္ေရာက္ေနပါၿပီေလ။ က်မ  အပ်ိဳစျဖစ္တာက သူမ်ားေတြထက္ေစာတယ္လို႔ က်မေဒၚေလးက ေတာ့ ေျပာခဲ့ဘူးတယ္၊ ေနာက္ ႏွစ္ဆယ့္တႏွစ္မွာ ႐ုကၡေဗဒ အဓိကနဲ႔ ဘြဲ႕ရခဲ့ၿပီး၊ အခု  အသက္ႏွစ္ဆယ့္ေလးႏွစ္ အ႐ြယ္မွာ မဂၤလာေဆာင္ရေတာ့မယ္ေလ။

က်မရဲ႕ သူတို႔သားေလာင္း ကေတာ့ ကိုညီညီလင္း တဲ့၊ သူက မဂၤလာေဈး မွာ နယ္စပ္ကုန္သြယ္ေရးက သြင္းလာတဲ့ ေဆးေတြကို လက္ကားျပန္ျဖန႔္တဲ့  အလုပ္နဲ႔ စီးပြားေရးေကာင္းေနတာေလ။ က်မရဲ႕ သူတို႔သား ေလာင္း ဘယ္လိုျဖစ္လာသလည္း ဆိုေတာ့၊ ႏွစ္ဘက္ေသာ မိဘေတြ သေဘာတူ လို႔ စုံဖက္ ထိမ္းျမားေပးသည္လို႔ပဲ ဆိုၾကပါေတာ့ရွင္။ ဘယ္က ေနဘယ္လို၊ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔အထိ ျဖစ္လာခဲ့တယ္ ဆိုတာကေတာ့ ဇာတ္လမ္းက အရွည္ႀကီးဆိုေတာ့  ႀကဳံရင္ႀကဳံသလို ေရးျပသြားမယ္ေနာ္။  အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ က်မ စိတ္ထဲမွာ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့ ဘာကို ေတြးလို႔ေတြးရမွန္းေတာင္ မသိသလို ျဖစ္ေနရပါတယ္ရွင္။ အဓိက က မဂၤလာေဆာင္မဲ့ သူတို႔သမီး အျဖစ္ ဧည့္ခံရေတာ့ မယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ ယူမဲ့သူက ဘယ္သူပဲ ျဖစ္ေနျဖစ္ေန ကိုယ္လွေနဖို႔ က အဓိက မဟုတ္လား၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ အႀကံေပးထားတဲ့ မိတ္ကပ္ပညာသည္ေတြကို အခ်ိန္ ခ်ိန္းထား၊ ဘာဝတ္စုံဝတ္မလဲ ဆိုတာကေတာ့ ေ႐ြးထားတာ  သုံးလေလာက္ရွိၿပီ စိတ္ကူးေျပာင္းသြားလိုက္ ျပန္သြားလဲလိုက္နဲ႔ ဝတ္စုံငွားတဲ့သူ ေတြကိုလည္း မ်က္ႏွာေတာ့ နည္းနည္းပူသား၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒီမဂၤလာဝတ္စုံ နဲ႔  ဓါတ္ပုံေတြက တသက္လုံးပါသြားေတာ့မွာေလ။ ေနာက္ တသက္လုံး ကိုယ့္အိမ္ဧည့္သည္လာရင္ မဂၤလာေဆာင္ တုန္းက ႐ိုက္ထားတဲ့ ဓါတ္ပုံ အယ္လ္ ဘန္ႀကီး ေတြထုတ္ထုတ္ျပ၊ ေနာက္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ၾကာရင္ အဲဒီပုံေတြ ေဖ့စ္ဘုပ္ေပၚျပန္တင္။ ခစ္ခစ္။ သူမ်ားေတြ လုပ္ေနတာေတြ႕လို႔ ေလ။ အင္း  တကယ့္ကို စိတ္ထဲမွာ အဲဒါေတြနဲ႔ ပဲ ျပည့္ေနတယ္။ မဂၤလာေဆာင္မယ့္ ကိုယ့္သူတို႔သား၊ ကိုယ့္လင္ ျဖစ္ေတာ့မယ့္သူေတာင္ ကိုယ္နဲ႔ ခ်စ္လို႔ယူမဲ့သူမဟုတ္ ဘူး ဆိုတာ ေမ့ေနတယ္။ အဟစ္။

ဒါေပမဲ့ မဂၤလာအခန္းအနားမွာ တြဲ ထြက္ရေတာ့ ရင္ခုန္သားရွင့္။ သူနဲ႔ တြဲၿပီး မဂၤလာစင္ျမင့္ကို လမ္းေလွ်ာက္ရလို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ဧည့္ခံပြဲလာၾကတဲ့သူ ေတြ ေရွ႕မွာ ကိုယ့္ပုံက လွမွ လွပါ့မလား၊ ဟိုေကာင္မေတြကလည္း တယ္လီဖုံးကင္မရာေတြနဲ႔ ကလစ္ ကလစ္နဲ႔ ႐ိုက္ေနလိုက္ၾကတာ ငါ့ရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္မရပဲ  နင္တို႔ ေဖ့စ္ဘုပ္ေပၚတင္လို႔မရဘူးလို႔ ေျပာထားလိုက္ရ ေကာင္းမလား၊ ခုမွေတာ့ေနာက္က်ေနၿပီ စတာေတြ ေတြးၿပီး ရင္ခုံေနရတာေလ။  မဂၤလာ အခန္း အနားၿပီးေတာ့ ပင္ပန္းလိုက္တာ ကိုယ္ကို ပုံေပးေနရလို႔၊ တကိုယ္လုံးလည္း ႏြမ္း၊ လူတိုင္းကို ၿပဳံးျပေနရလို႔ ပါးလည္းေညႇာင္း၊ ဒီၾကားထည္း မၿပီးေသးဘူး၊  အက်ႌအဝတ္အစား လဲ ၿပီး သူ႔ဖက္နဲ႔ က်မဖက္က အမ်ိဳးအရင္းေတြေခၚလို႔ စားေသာက္ဆိုင္ ဒင္နာ သြားစားရအုန္းမယ္ေလ။ က်မ ဘက္ကေတာ့ အမ်ိဳး သိပ္မရွိ ပါဘူး သူ႔ဘက္က မ်ားတယ္ရွင့္။

စားၾကေသာက္ၾကေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ က တိုက္တာနဲ႔ သူ နည္းနည္းေလး ရစ္ေနတာေတြ႕ရတယ္၊ မ်က္ႏွာလည္းနည္းနည္းနီေနၿပီ။ အဲဒီေတာ့မွ က်မ လည္း တျခားဟာေတြးၿပီး ရင္ခုန္လာရျပန္ပါတယ္၊ ေအာ္ ဒီလူနဲ႔ ငါနဲ႔ ဒီည အိပ္ယာတခုထဲ မွာ အိပ္ၾကရေတာ့မွာေနာ္လို႔။ က်မ ေရွ႕မွာခ်ထားတဲ့ ဝိုင္အနီခြက္ ေလးကို ယူၿပီး စုပ္ေသာက္လိုက္မိတယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးမူးေတာ့လည္း ေကာင္းတာပဲလို႔၊ ဟြန္း။ ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ ကိုယ့္ေယာက္်ား ျဖစ္မဲ့သူနဲ႔ ကစ္ဆင္း ေတာင္ မစုပ္ရေသးပဲနဲ႔ ညအတူအိပ္ရေတာ့မယ္ဆိုတာက တမ်ိဳးႀကီး လိုပဲ။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ကိုယ့္ကို ပန္းေလး တပြင့္လို မထိရက္မကိုင္ရက္နဲ႔ေလ၊  နမ္းတာကလည္း ပါးကေလးကို သူ႔ႏွာေခါင္းႀကီးနဲ႔ လာနမ္းဘူးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ရွက္ေနေသးတယ္။ က်မက သူ႔ကို ဆြဲၿပီး ႏူတ္ခမ္းခ်င္း စုပ္လို႔ ဘယ္ ေကာင္းမလည္း ၊သူက စရမဲ့ဟာ။ အင္း ေလ ဒီည၊ ဘာေတြ ျဖစ္မလည္းဆိုတာ ၾကည့္ေသးတာေပါ့၊ လို႔ပဲေတြးေနမိေတာ့တယ္။

ညဘက္က်ေတာ့ က်မ တို႔ လင္မယားအတြက္ ဆိုၿပီး ကိုကိုညီ ငွားထားတဲ့ တိုက္ခန္းေလး ေလ။ သုံးလႊာမွာ ေလ။ အဲဒါကို ကိုကိုညီ့ သူငယ္ခ်င္းကား နဲ႔  လိုက္ပို႔ေပးၿပီး ေရာက္လာၾကတာေပါ့။ ကိုကိုညီ့ အကို ရယ္၊ ကိုကိုညီ့ သူငယ္ခ်င္း ကားေမာင္းပို႔ေပးတဲ့သူရယ္၊ ေနာက္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရယ္ ပါလာ  တယ္ေလ။ သူ႔ တြဲဘက္သူငယ္ခ်င္းေတြလို႔ေျပာတာပဲ၊ တေယာက္က လူပ်ိဳ ၊ ကားေမာင္းတဲ့ တေယာက္က အိမ္ေထာင္နဲ႔၊ ကိုကိုညီ့ ကို ရစ္ၿပီး အိမ္ေပၚထပ္  ထိတက္လိုက္လာၾကတာ။ ကိုကိုညီ တို႔ က ညီအကို ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိတာေလ၊ သူ႔အကိုက အိမ္ေထာင္နဲ႔၊ မႏၲေလးမွာ ေနတာေလ။ တကယ္ကေတာ့ ကိုကို ညီ  က မေန႔က အထိ သူ႔မိဘ ေတြနဲ႔ အတူေနခဲ့တာေလ၊ သူက လူပ်ိဳႀကီးလို႔ေျပာရမွာေပါ့ အသက္၃၀ ဆိုေတာ့။ က်မထက္ ေျခာက္ႏွစ္ႀကီးတယ္။ အဲဒါတခု  ေတာ့ က်မ စိတ္ခ်မ္းသာရတယ္၊ သူက အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေတာ့ က်မတို႔ လင္မယားသတ္သတ္ ေနၾကမယ္ ဆိုလို႔ေလ။ က်မက မေျပာရပဲ သူ႔ဘာသာစီစဥ္  တာ ေကာင္းတာေပါ့။ က်မ ကေယာက္ခမေတြ နဲ႔မေနခ်င္ပါဘူးရွင္၊ လြတ္လည္းမလြတ္လပ္ဘူး၊ ေနာက္ ေခြၽးမ နဲ႔ ေယာက္ခမ ဆိုတာ ပုံျပင္ေပါင္းမ်ားစြာ   ၾကားဖူးေနတာ၊ ေဝးေလ ခ်စ္ေလပဲမဟုတ္လား။ ခစ္ခစ္။ ဒါေတာင္မွ အေဝးႀကီးမဟုတ္ဘူးရွင့္ သူတို႔က ၅လႊာမွာေနတာ တတိုက္ထဲပဲ။ ကိုကိုညီ က   ေအာက္က အခန္းလႊတ္သြားတာနဲ႔ ဆြဲထားလိုက္တာ သူ႔မိဘေတြနဲ႔ သိပ္ေဝးေဝး မသြားေနခ်င္လို႔။ သူ႔မိဘ ေတြကလည္း မဂၤလာေဈးမွာပဲ ေလ ဆိုင္ခန္းရွိ  ေတာ့။ အတူတူ သြားလို႔ရတာေပါ့။

အဲဒါ အိမ္ေပၚလည္းေရာက္ေရာ သူတို႔က အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ ဝိုင္းထိုင္ၾကျပန္တယ္ရွင္။ ကိုကိုညီ့ အကို ကိုဘိုဘိုယူလာ တဲ့ အရက္ပုလင္းတလုံးနဲ႔ေပါ့။ က်မ  ကေတာ့ ၿငီးစီစီ ရွိလာတာနဲ႔ သူတို႔ကို ထားခဲ့ၿပီး ေရခ်ိဳးဖို႔ထြက္လာခဲ့တယ္။   ကိုကိုညီ ငွားထားတဲ့ တိုက္ခန္းေလး ကအသစ္ကေလး ဆိုေတာ့ အထဲမွာ  ကေတာ့ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ေလး ေႂကြျပားကပ္ ေရခ်ိဳးခန္းေလးထဲမွာ ရွာဝါ ေရပန္း ပါတတ္ထား တယ္ ေရပန္းကလည္း လွ်တ္စစ္နဲ႔ အပူေပးတာေလး ရွိေန ေတာ့ ေရေႏြးေႏြးေလးနဲ႔ ခ်ိဳးလိုက္တာ အိုး ဇိမ္ရွိလိုက္တာရွင္။ေခါင္းကို ေဈးႀကီးေပးလုပ္ထားရတာ တရက္ပဲ ထားလိုက္ရလို႔ ႏွေျမာေပမဲ့၊ အခုလို ေခါင္းက  ပါတခါထဲ ေလာင္းခ်ိဳးလိုက္ရေတာ့ လူကို လန္းဆန္းသြားတာပဲ။ အင္း၊ ေရခ်ိဳးခန္းေလးက လုံလုံၿခဳံၿခဳံ ဆိုေတာ့ က်မ ကိုယ္လုံးတီးနဲ႔ ခ်ိဳးတာေပါ့။ခစ္ခ စ္။ ဇိမ္ရွိလိုက္တာရွင္၊ တေန႔လုံးႏြမ္းေနတာေလး ေရပူပူနဲ႔ ခ်ိဳးခ် ၿပီး ဆပ္ျပာရည္ေမႊးေမႊး နဲ႔ တကိုယ္လုံးအျမဳပ္ထေအာင္ တိုက္ခြၽတ္ခ်ိဳးလိုက္တာ လူလည္း  လန္းဆန္းသြားတယ္။

က်မ ရဲ႕ ေ႐ႊရင္ အစုံကိုလည္း ပြတ္တိုက္ရင္း အင္း ငါ့ကိုယ္ခႏြာကို လင္ဆိုတဲ့တစိမ္းေယာက္်ား တေယာက္။ ခိခိ ခုထိကေတာ့ တစိမ္းကိုး။ ပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္  ကိုင္ေတာ့မွာပါလား လို႔ ေတြးမိတယ္။ အဲဒီအေတြးေလးဝင္လာတာနဲ႔ ၾကက္သည္းေလး နည္းနည္းထသြားၿပီး က်မရဲ႕ ခ်ိဳသီးထိပ္ကေလး ေတြက  မာလာတယ္။ က်မ လက္ေခ်ာင္းေလး ေတြနဲ႔ ပြတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ အို႔၊ က်မ ဒူးေတြေတာင္ မခိုင္ေတာ့သလိုပဲ။ က်မလက္ေခ်ာင္းေတြက က်မေပါင္ခြဆုံ ေလးထဲေရာက္သြားမိတယ္။ အဟိ။ က်မ မထိရဲ ထိရဲ နဲ႔ အသာေလး ပြတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ မေန႔က မွ ေလာေလာ လတ္လတ္ ရွင္းလင္းထားလို႔ ခ်ဳံဘုတ္ ေလးက မရွိ ေတာ့ဘူး။ ကေလးေလး ပါးေလးလိုပဲ ေဖာင္းအိၿပီး ေခ်ာမြတ္ေနတယ္။ ဆပ္ျပာရည္ေတြေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မွာေပါ့။က်မ ဆက္မထိရဲေတာ့ဘူး။  ကိုယ္က ဆပ္ျပာရည္ေတြကို ပဲ ျမန္ျမန္ကုန္ေအာင္ ေရပန္းေအာက္မွာ မ်က္လုံးကိုမွိတ္ မ်က္ႏွာကို ေမာ့ထားၿပီး ဆက္ခ်ိဳးေနလိုက္မိေတာ့တယ္။  ဆပ္ျပာရည္စင္သြားမွ သဘက္တထည္နဲ႔ ေခါင္းကို နည္းနည္းသုတ္ၿပီး ေခါင္းမွာပတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္တထည္နဲ႔ ကိုယ္ကို ရင္လွ်ားပတ္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ကထြက္လာလိုက္တယ္။

“ ဒုန္း”“ အား” “ ဟင္ .ေဆာရီး ေဆာရီး ကိုအာဒမ္ နာသြားလားဟင္”  “အင္း ရပါတယ္ မေတာ္တဆပဲဟာ”   က်မတို႔ ေရခ်ိဳးခန္းနဲ႔ အိမ္သာနဲ႔က ကပ္ရက္မ ဟုတ္လား။အဲဒါ က်မက တံခါးကို တြန္းအဖြင့္ အိမ္သာတခါးကို ဖြင့္ေနတဲ့ ကိုအာဒမ့္ တေတာင္ဆစ္ကို တံခါးက သြား႐ိုက္မိတယ္ေလ။ အသံကလည္း ဒုန္း ကနဲ ျမည္ေတာ့ က်မလည္း ႐ုတ္တရက္လန႔္သြားတာေပါ့။ ကိုအာဒမ္ သူ႔ကိုယ္ကို ကုန္းၿပီး ေအာ္လိုက္တာေတြ႕ေတာ့ အားနာ သြားၿပီး က်မ တို႔ မိန္းမသား ေတြရဲ႕ မိခင္စိတ္ရင္း ေၾကာင့္ ခေလးေတြကို ဥံဖြ လုပ္ေပးသလို၊ က်မလက္ေတြကလည္း သူ႔တံေတာင္ကို အလိုလို လွမ္းကိုင္လိုက္မိတယ္။ က်မက သူ႔ တေတာင္ကို လွမ္းကိုင္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ သူကရဲ႕ ေနာက္လက္တဘက္ကလည္း နာတဲ့ ေနရာကို လာကိုင္လိုက္ေတာ့ က်မ လက္ေပၚမွာ သူ႔လက္ဖဝါးႀကီး လာအုပ္ကိုင္လိုက္သလိုျဖစ္သြားတာေပါ့။ က်မက အခုပဲ ေရခ်ိဳးၿပီး ထြက္လာတာမို႔ က်မလက္ေတြကပဲ ေအးေနလို႔လားမသိဘူး၊ သူ႔လက္ဖဝါးႀကီးေတြက  ပူေႏြးေနသလိုပဲ။ ေနာက္ၿပီး အဖိုဓါတ္လို႔ေခၚမလား လွ်ပ္စီး သလိုပဲ ဓါတ္တခု ေၾကာင့္ က်မ ကိုယ္လုံးေလး တုန္သြားတယ္။ ကိုယ့္တကိုယ္လုံးမွာလည္း တဘက္ေလးတထည္ပဲပတ္ထားတာ ေနာက္ၿပီး တစိမ္းေယာက္်ားေလး တေယာက္နဲ႔ အသားခ်င္းထိလို႔၊ က်မ လက္ကို ျပန္႐ုတ္မလို႔လုပ္ေတာ့ ကိုအာဒမ္  မလႊတ္ပဲ ဖိကိုင္ထားတယ္ေလ။

က်မသူ႔မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တာ့လည္း သူ႔မ်က္လုံးေတြက မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါ ရင္လွ်ားထားေပမဲ့ ပစၥည္းရွိလူတန္းစား က်မရဲ႕ မို႔ေမါက္ေနတဲ့ ေ႐ႊရင္ အစုံအေပၚပိုင္းကို ေငွးစိုက္ၾကည့္ေနတာေတြ႕ရတယ္။ က်မလည္း ရွက္သြားၿပီး လက္ကို ခပ္ဆပ္ဆပ္ကေလး ဆြဲယူလိုက္ေတာ့မွ သူလည္း သတိယသြားၿပီး  လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။   “ အိုး ေဆာရီးေနာ္ မသက္ “  ကမန္းကတန္းပဲ အိမ္သာခန္းထဲ ေျပးဝင္သြားေလရဲ႕။ သူ႔ရဲ႕ ကိုးယိုးကိုးယား၊ မူပ်က္သြားတဲ့ ပုံကို  ၾကည့္ၿပီး က်မ စိတ္ထဲ ရီခ်င္လာတယ္။ ေယာက္်ား ေတြမ်ား အဲလိုပဲလားမသိဘူး၊ မိန္းမ ကိုယ္ေပၚက ေနခိုအသားေလး ေတြမ်ားေတြ႕လိုက္ရရင္ တခါထ ည္း၊ လူခ်ီး ပုံအႀကီးႀကီးေတြ႕လိုက္ရတဲ့ ေခြးဝဲစားလိုပဲ၊ လွ်ာဟတ္ထိုးနဲ႔ အျမႇီး တႏွံ႔ႏွံ႔။ အိေျႏၵ ကိုမရ ျဖစ္ကုန္ၾကတာပဲ။ က်မလည္း အခန္းထဲ ကမန္းက တမ္းဝင္လာၿပီးအခန္းတံခါးကို ပိတ္ အထဲက ဂလန႔္ခ်ထားလိုက္တယ္။ ေတာ္ၾကာကိုယ္အဝတ္အစားလဲေနတုန္း ေနာက္တေယာက္ တံခါးမွားၿပီးလာဖြင့္ေန အုန္းမယ္။  က်မတို႔ အခန္းထဲမွာေတာ့ မဂၤလာကုတင္ႀကီးကေတာ့ အားရစရာႀကီးပါရွင္၊ ပန္းႏုေရာင္ အခင္း၊ ပန္းႏုေရာင္ ေခါင္းအုံးစြတ္၊ ခြလုံး၊ ပန္းႏုေရာင္ ဇာျခင္ေထာင္နဲ႔ အင္း၊ ေန႔ခင္းမဂၤလာေဆာင္ၿပီး အိမ္ျပန္လာဓါတ္ပုံ႐ိုက္ၾက ေသးတယ္ေလ၊ ေစ့ေစ့ေတြးၾကည့္ရင္ ရွက္စရာႀကီး ၊ လူတိုင္းေတြးေနမွာပဲ  အင္း သူတို႔သမီးနဲ႔ သူတို႔သား ေတာ့ ညက်ရင္ ဒီကုတင္ႀကီးေပၚမွာ၊ ဟိဟိ။ ဆိုၿပီး။  အခန္းတံခါးလည္း ဂလန႔္ခ်ထားၿပီ ဆိုေတာ့ က်မ ကိုယ္မွာပတ္ထားတဲ့  သဘက္ကို ခြၽတ္ၿပီး ၾကမ္းေပၚဒီအတိုင္း ပုံခ်လိုက္တယ္။ ကုတင္ေဘးက က်မ အလွျပင္မွန္တင္ခုံေပၚက မွန္ထဲမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ၾကည့္မိတယ္။

ေနာက္ ေခါင္းေပၚပတ္ထားတဲ့ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါကို ျဖည္လိုက္ၿပီး ဆံပင္ေတြကို သဘက္နဲ႔ ပြတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ကိုကိုညီဝယ္ေပးထားတဲ့ ဟဲရားဒ႐ိုင္ရာ  အသစ္ကေလးနဲ႔ နည္းနည္းမႈတ္လိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မ ဆံပင္က တိုတိုေလးပါ ပုခုံးေထာက္႐ုံပဲထားတာ။ မဂၤလာေဆာင္ အတြက္ အလွဖန္တီးရွင္  ေလးေတြ ဝိုင္းၿပီး ဆံထုံးအတုေတြ တတ္၊ ေပးထားလို႔ ဓါတ္ပုံေတြမွာေတာ့ ဆံထုံးအႀကီးႀကီးေခါင္းေပၚ   ေရာက္ေနတာ။ ခစ္ခစ္။   မ်က္ႏွာကို လိုးရွင္း ေလး နည္းနည္းပြတ္လိုက္တယ္၊ မ်က္ခုံးေလးလည္း ထင္းသြားေအာင္ ရက္ဗလြန္ခဲဆံေလးနဲ႔ နည္းနည္းေလးဆြဲလိုက္တယ္၊ ႏူတ္ခမ္းကိုေတာ့ အေရာင္မရွိ တဲ့ လစ္ပေလာ့ေလးပဲ နည္းနည္းပြတ္ၿပီး က်မရဲ႕ ႏူတ္ခမ္းထူထူ အနားေလးေတြကို ထင္းသြားေအာင္ ခဲဆံပါးပါးေလး နဲ႔ ဆြဲလိုက္တယ္၊ ဆံပင္ကို ဘရွပ္ေလး နဲ႔ ဖြဖြေလးသတ္လိုက္ၿပီး ေခါင္းေလးခါၿပီး သူ႔ေအာ္ရီဂ်င္နယ္အတိုင္းပုခုံးေပၚဝဲက်  ေနေအာင္လုပ္လိုက္တယ္။ အဲလိုဆံပင္ပုံေလးရေအာင္ ပိုက္ဆံအမ်ား ႀကီးေပးၿပီး စကၤာပူက ျပန္လာတဲ့ မမဆလြန္းမွာ သြားညႇပ္ထားရတာေလ။    ျမန္ျမန္လုပ္မွ ပါ။ က်မထြက္သြားမွ ဟိုလူေတြ အားနာၿပီးထျပန္မွာ ဒီအတိုင္း လႊတ္ထားလို႔ကေတာ့ မကုန္မခ်င္းႏွလုံးသြင္းထိုင္ေသာက္ေနၾကမွာ။ သူမ်ားမဂၤလာဦးညလားဘာလားမသိအားမနာလွ်ာမက်ိဳး။   ကိုကိုညီ့ အကိုႀကီးက လည္း မႏၲေလးမွာ ေနၿပီး ညီကို မေတြ႕ရတာ ၾကာၿပီ စကားမေျပာရတာ ၾကာၿပီ ဆိုၿပီး အရမ္းကို စကားမ်ားတာပဲ။ သူ႔နာမည္က ကိုဘိုဘို ဒါေပမဲ့ အာ ေတာ္ေတာ္မ်ားလို႔ အာဘိုဘို လို႔ ေခၚၾကတယ္တဲ့။ အဲဒီကေနမွ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္ျဖည္း အာဘို ျဖစ္သြားတယ္ဆိုပဲ၊ အခုက်ေတာ့လည္း နာမည္ရင္း ေပ်ာက္ၿပီး ကိုအာဘို ျဖစ္ေနၿပီတဲ့။ ခစ္ခစ္ ဘယ္လိုလူႀကီးလည္းမသိဘူး။

ခုလည္း မိန္းမေတြခေလးေတြထားခဲ့ၿပီး မႏၲေလးကေန ဆိုင္ကယ္တစီးနဲ႔ဆင္းလာ တာတဲ့။  အင္း ျမန္ျမန္လဲမွ ပါေလ ဆိုၿပီး ၊က်မလည္း လြယ္တဲ့ က်ားသစ္ကြက္အဆင္ ဖင္ၾကားညႇပ္အတြင္းခံေလး ကမန္းကတမ္းေကာက္စြတ္။ ဂ်င္း ေဘာင္းဘီ အတို လက္တထြာေလာက္ေလး အနားေတြ တမင္စုတ္ဖြာထားတဲ့ဟာေလးကို အေပၚက ထပ္ဝတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ယိုးဒယား ဘရာဇီယာေပ်ာ့ေပ်ာ့ အသားေရာင္ကိုဝတ္၊ အေပၚက တီရွပ္ အမဲလက္တိုခါးတိုေလးကို ေကာက္စြတ္လိုက္တယ္။ အဲတီရွပ္က နည္းနည္းေတာ့  လည္ပင္းေပါက္က်ယ္တယ္။ ခါးကလည္းေတာ္ေတာ္ေလးတိုတယ္။ အိမ္ေနရင္းပဲေလ ဆိုၿပီးေတာ့ အိမ္ေရွ႕ခန္းဘက္ကို ထြက္လာခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္။      အမေလးေတာ္ ကိုအာဘို ယူလာတဲ့ အရက္တလုံးလုံးေတာင္ ေျပာင္ကာနီးပါေရာ့လား၊ ကိုကိုညီကေတာ့ ေခါင္းေတာင္ သိပ္မထူႏိုင္ေတာ့သလိုပဲ။ ကိုအာဘို  တေယာက္ပဲ အာေနပါလား။ ေဘးက စကားမေျပာပဲ အၿမီးပဲထိုင္စားေနတဲ့ ကိုကိုညီ့သူငယ္ခ်င္း မစၥတာအမီးဂိုးစ္ ကေတာ့ အရက္ ခြက္ကိုဇိမ္ဆြဲ ေသာက္ေနေလရဲ႕။ ခုန ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးနဲ႔တိုက္မိသြားတဲ့ ကိုအာဒမ္ ကေတာ့ က်မ ကို အခုမွ ေတြ႕ဘူးသလိုပဲ မ်က္လုံးအျပဴးသား ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔  ေငးၾကည့္ေနတယ္။ဟင့္ သြားရည္ေတာင္က်ေနပလားမသိဘူး။ ခြိ။   က်မဝင္လာတာကိုေတြ႕ေတာ့ မွ ကိုအာဘိုက လွမ္းၾကည့္ၿပီး။   “ ေဟး လာလာ ညီမ ေလး သက္ခ်ိဳၿပဳံး ၊ ညီးေရခ်ိဳးသြားတာ ေတာက္ေတာက္က်ေန ပလားလို႔ငါတို႔ေတာင္ ေျပာေနၾကတာေလ.. ေရစက္ေတြေျပာတာပါ။ ဟီးဟီး”    သူ႔ဘာ့သာ ပ်က္လုံထုတ္ၿပီး သူ႔ဘာသာရီေနတဲ့ ကိုအာဘို ကိုၾကည့္ၿပီး က်မ မခ်ိၿပဳံးၿပဳံးျပလိုက္ပါတယ္။   အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ စကားမေျပာပဲ ၿငိမ္ေနတဲ့ မစၥတာ အမီးဂိုးစ္  က၊ “ကဲ က်ေနာ္ ေလဆိပ္လစ္ရအုန္းမယ္ ကိုအာဘို၊ ကိုအာဒမ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ဘယ္မွာပို႔ေပးခဲ့ရမလဲ”  “ ရတယ္ အမီးဂိုးစ္ က်ေနာ္က အေပၚထပ္က အေဖ  တို႔အိမ္တက္အိပ္မွာ အာဒမ့္ကိုသာေခၚသြားလိုက္ေတာ့”  “အိုေက ဒါဆိုရင္လည္းသြားမယ္ေလ၊ ဂြတ္ႏိုက္ကိုအာဘို၊ ဂြတ္ႏိုက္ မသက္ခ်ိဳဦး က်ေနာ္တို႔လစ္ ၿပီ”  “ ဟုတ္ မစၥတာအမီးဂိုး၊ ဂြတ္ႏိုက္ အန္ဆြိဒရင္း ေမာင္ေလးအာဒမ္ ဘိုင္ဘိုင္”  က်မရဲ႕ လင္အသစ္က်ပ္ခြၽတ္ကေတာ့ ေခါင္းငိုက္စိုက္ႏွင့္ျဖစ္ေနၿပီ။    “ကို ႀကီးအာဘို ကိုကိုညီ့ ကို အခန္းထဲ မွာသြားသိပ္ရေအာင္ ကူညီပါအုန္း” “ေအးေအး နင္ဖယ္ ငါတြဲေခၚသြားလိုက္မယ္”   ကိုအာဘို တေယာက္သူ႔ညီကို လက္ တဖက္ပုခုံးေပၚတင္မၿပီး တြဲေခၚလာခဲ့တယ္။

က်မတို႔ အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ ကုတင္ေပၚအသာလွဲတင္ေပးလိုက္ၿပီး သူ႔ညီကို သူခနငုံ႔ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းတတ ခ်က္ခါလိုက္ၿပီး၊  “ အင္း ဒီေကာင္ကေတာ့ ကြာ မဂၤလာဦးညမွာေတာင္ ထိန္းမေသာက္ဘူး”  က်မလည္း ေဘးက ဝင္ၿပီး ေခါင္းအုံးေတြ ေနရာခ်ေပး ကိုကို ညီ ကိုယ္ေတြလက္ေတြ သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖစ္ေအာင္အေနအထားျပင္ေပးေနမိတာေပါ့၊ ကိုယ့္လင္ျဖစ္ေနၿပီမလား၊ ေတာ္ၾကာ မနက္အိပ္ယာထ မွ ဟို ကနာတယ္ ဒီကနာတယ္၊ အေၾကာလြဲခ်င္သလိုဘာလိုလို ျဖစ္ေနရင္ မခက္ပါလား။ က်မက ကုတင္ေဘးကေန အဲလိုကိုကိုညီ ကိုလုပ္ေပးေနရေတာ့ ကိုယ္ ကို ကိုင္းၫႊတ္ထားရတယ္မလား၊ က်မရဲ႕ တီရွပ္ လည္ပင္းက်ယ္ႀကီးကလည္းဟိုက္လို႔၊ ပထမေတာ့ သတိမထားမိဘူး။ ကိုအာဘို မလႈပ္မရွားနဲ႔ၿငိမ္ေနပါ တယ္ ဆိုၿပီးေမာ့ၾကည့္မိေတာ့မွ။ အမေလး။  ကိုအာဘိုႀကီး က်မ ရင္ဘတ္ကို မ်က္လုံးႀကီးအျပဴးးသားနဲ႔ ၾကည့္ေနပါလား၊ တံေတြးေတြလည္း မ်ိဳခ်ေနလို႔ ထင္တယ္၊ လည္ပင္းက ဇလုပ္ႀကီးကလည္း အေပၚတက္ေအာက္ဆင္းနဲ႔။ ေအာက္မွာဝတ္ထားတဲ့ စတိုင္ေဘာင္းဘီကလည္း အေပ်ာ့ စား ဆိုေတာ့ ေငါ ေဖာင္းထြက္ေနတာကလည္း၊ ငွက္ေပ်ာ္သီးႀကီးဖြက္ထားသလိုပဲ။ ခစ္။   “ ကိုအာဘို.. သြား ဘာၾကည့္ေနတာလည္း သူမ်ားကို”    က်မ ခတ္တည္တည္နဲ႔  ေငါက္လိုက္မွ၊ ႐ုတ္တရက္ အသက္ဝင္လာသလို ျဖစ္ၿပီး၊   “ ဟာ ဘာမွ မၾကည့္ပါဘူး မိသက္ရာ ညည္းဘာအကူညီမ်ား လိုေသးလဲလို႔ပါ”    “ ရပါတယ္  က်မ မွာလက္ႏွစ္ဘက္ရွိပါတယ္ ကိုယ့္ဘာသာလုပ္ႏိုင္ပါတယ္”  က်မလည္း တမင္႐ြဲ႕ေျပာျပစ္လိုက္တယ္၊ ဟြန႔္။ ကိုယ့္ညီမဂၤလာဦးညမွာေတာင္ ခယ္မ ကို လာဘူးေနေသး တယ္။ က်မ သူငယ္ခ်င္း ေမနန္းေခါင္ ေျပာဘူးတာ သြားသတိယတယ္။ သူ႔ခဲအို ဆရာဝန္ႀကီး ဦးေနာင္ရဲ ဆိုရင္ သူ႔ကို တခ်ိန္လုံးေခ်ာင္းေန တာဆိုပဲ။

သူ႔အမလစ္တာနဲ႔ ဖင္ဆိပ္လိုက္ ႏို႔ညႇစ္လိုက္ လုပ္တတ္တယ္တဲ့။ ခိခိ။  ကိုအာဘို႔ ဟာႀကီး ၾကည့္ရတာေတာ့ ေဘာင္းဘီေအာက္မွာေတာ့ ထြားထြား ႀကီးလိုပဲ၊ အသည္းေတာ့ယားစရာ ႀကီး၊ အင္းေလ ေနာက္ေတာ့ ႀကဳံရင္ ႀကဳံအုန္းမွာေပါ့။ ဒီေန႔ကေတာ့ ကိုယ္မဂၤလာေဆာင္တဲ့ေန႔ ကိုယ့္လင္ အတြက္ မ တရားရာက်မွာေပါ့။ သူႏိုးတဲ့ အခ်ိန္ စိတ္လာခဲ့ရင္ ကိုယ့္ဘက္က ရယ္ဒီျဖစ္ေနရမယ္ေလ။ သူ႔နာမည္ကလည္း ညီညီလင္း ဆိုေတာ့ လင္းဆြဲ မ်ားသန္မလား မသိဘူး ခစ္ခစ္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေလ၊ ႏူတ္ခမ္းနီေတာင့္ေလးေလာက္မေသးရင္ ၿပီးတာပါပဲ။ “ ကဲ ကိုအာဘို မသြားေသးဘူးလား မီးလည္းအိပ္ခ်င္ၿပီ”   မတတ္ႏိုင္ေတာ့ ဘူး အလိုက္မသိတတ္တဲ့လူကို ေပၚတင္ပဲ ႏွင္ထုတ္ရေတာ့မွာပဲ။   “ ေအးပါ ေအးပါ ငါသြားေတာ့မွာပါ၊ ငါ့ညီေလးကို ဂ႐ုစိုက္ပါကြာေနာ္”     ကိုဘိုဘို တေယာက္ သူ႔အေဖအေမရွိရာ အေပၚထပ္ကို တက္သြားမွ တံခါးျပန္ပိတ္။ အိမ္ေရွ႕ခန္းက ပြေနတာေတြကို ရွင္းခ်င္စိတ္လည္းမရွိေသးတာနဲ႔ မီး ေတြပဲ ပိတ္ၿပီးအခန္းထဲ ဝင္လာခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္။  ကိုကိုညီတေယာက္ကေတာ့ ေကြးေကြးေလး အိပ္လို႔ေကာင္းတုန္း၊ အဲဒါနဲ႔ က်မလည္း ဇာျခင္ေထာင္ကို ခ် ေမြ႕ယာပတ္လည္လိုက္ဖိေပးၿပီး ညမီးေလး တလုံးပဲ ဖြင့္ထားလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဝတ္ထားတဲ့ ေရွာ့ပင္ေတြ ဘရာဇီယာေတြ အကုန္ခြၽတ္ၿပီး ေဘဘီ ေဒါ ညဝတ္အက်ႌပန္းေရာင္ေလး ဝတ္လိုက္တယ္။ ေဟာေတာ့ အသားကလည္းပါးလိုက္တာ က်မ ႏို႔သီးေခါင္းပန္းႏုေရာင္ရင့္ရင့္ေလးကိုေတာင္ ညမီး ေရာင္ေအာက္ ကေန ထိုးေဖါက္ျမင္ေနရပါလား။

အင္းေလ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ က်မ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး ကိုကိုညီ တေရးႏိုးထလာရင္ သူ႔မယား အသစ္ခ်ပ္ခြၽတ္ ကေလးကို ဆက္ဆီႏိုက္တီေလးနဲ႔ ေတြ႕သြားရင္ သေဘာက်သြားမွာပဲေလ။  ကိုယ့္အေတြးေလးနဲ႔ ကိုယ္ ေက်နပ္ၿပီး ျခင္ေထာင္ေလးအသာလွပ္လို႔ ကုတင္ ေပၚတက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ ကိုကိုညီကေတာ့ က်မတို႔တင္ေပးခဲ့တဲ့အတိုင္းက်မဖက္ကို ေက်ာေပးလို႔ေကြးေကြးေလး အိပ္ေနတုန္းပဲ။ သူႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္ အိပ္ေမာက်ေနတာကို ၾကည့့္ၿပီး က်မ က အင္း သူမ်ားေတြ ေျပာၾကတဲ့ မဂၤလာဦး စိတ္လႈပ္ရွားမႈကေတာ့ လြတ္သြားၿပီေပါ့ေလလို႔ေတြးမိပါတယ္။ ေနာက္ သူ႔ဂ်င္းေဘာင္းႀကီးနဲ႔ အိပ္ေနတာ အရမ္းမ်ားက်ပ္ေနမလားမသိဘူး၊ လုံျခည္ေလးလဲေပးလိုက္ရင္ေကာင္းမလားလို႔စိတ္ထဲကေပၚလာပါတယ္။ ငါအခုခ်ိန္ ကစၿပီး အိမ္ေထာင္ရွင္မ တေယာက္ျဖစ္လာၿပီ ဆိုေတာ့ အိမ္ေထာင္ရွင္မလို ပီပီသသ ေနမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္၊ ကိုယ့္ေယာက္်ားကို ဒီအတိုင္းေပးသိပ္လို႔မျဖစ္ ေတာ့ဘူးလို႔ေတြးရင္း အိပ္ယာက ျပန္ထ။ေနာက္ေျခရင္း ဘီဒိုထဲက လုံျခည္တထည္ထုတ္။ သူ႔ကို ပုဆိုးလဲေပးလိုက္ေတာ့မယ္ ဆိုၿပီး ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို  ၾကယ္သီးစျဖဳတ္ပါတယ္။

ေနာက္ ဇစ္ကို ဆြဲခ်၊။ အဲၿပီးေတာ့ ဘယ္လိုခြၽတ္ရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ သူက က်မကိုေက်ာေပးလို႔ ေကြးေကြးေလးအိပ္ေနတာကိုး၊  ၾကယ္သီးနဲ႔ ဇစ္ကေတာ့ သူ႔ကိုယ္ေပၚက အသာေလး လက္ေက်ာ္ၿပီးလုပ္လို႔ရတယ္၊ ေဘာင္းဘီကို ဆြဲခြၽတ္ဖို႔ကေတာ့ မလြယ္ေတာ့ဘူး ။ အဲေတာ့ သူေျခ က်င္းနား ေဘာင္းဘီ အနားစကေနဆြဲခ် လိုက္တယ္။ ဟဲဟဲ အလုပ္ျဖစ္လာၿပီ ေဘာင္းဘီက ဖင္တဝက္ထိေတာ့ကြၽတ္လာၿပီ။    ဟဲေတာ့ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီက စပြန္းေဘာက္စ္စကြဲယားပန႔္နဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္း စတားဖစ္ရ္ွပက္ထရစ္တို႔ ကာတြန္းပုံနဲ႔၊ ခြိ။ ကေလးေတြ ဝတ္တဲ့ ေဘာင္းဘီနဲ႔။ က်မလည္း သူ႔ ေျခဖ်ားနားကေန သူ႔တင္ပါးတဝက္ေလာက္ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ ေဘာင္းဘီကို လက္နဲ႔ေပါင္ရင္းေရာက္ေအာင္ ထပ္တြန္းခ်လိုက္တယ္။ အဲလိုခြၽတ္ေနရင္းနဲ႔  ကာတြန္းပုံေလးက ရီရလို႔ အသာငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့၊  “ ပူ……႐ူးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး”   အားနံလိုက္တာရွင္။ ပုတ္လိုက္တဲ့အီး ။ က်မမ်က္ႏွာတည့္တည့္ကို  အခ်ိန္ကိုက္ပဲ လာမွန္တာ၊ မူးေတာင္လဲက်သြားမလားထင္ရတယ္။က်မ အသက္ေအာင့္ ၿပီး ျခင္ေထာင္ထဲက ကမန္းကတမ္းထြက္ ကုတင္နဲ႔ေဝးရာ အခန္း ေထာင့္တေနရာကို အျမန္ေျပးၿပီးမွ ေအာင့္ထားတဲ့ အသက္ကို ႐ူလိုက္ရပါေတာ့တယ္။

“ ဟူးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး”  ဘယ္လို မဂၤလာဦးညပါလိမ့္။   က်မ ကိုယ္ခႏၶာကိုယ္ကို တခုတခု လာထိလို႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာက ႏိုးလာခဲ့တယ္။ က်မ စိတ္ထဲမွာ ဒီ လို အထိအေတြ႕မ်ိဳး မခံစားရတာ ၾကာခဲ့ၿပီ ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေပ်ာ္သြားတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီး လို႔ ျပန္ေတာင္ မရေတာ့ ေလာက္ဘူးလို႔ထင္ထားခဲ့တယ္မဟုတ္လား။ ကိုယ္အျမတ္တႏိုးထားတဲ့ ပစၥည္းေလးတခု ေပ်ာက္ဆုံးသြားရာက၊ အမွတ္မထင္ျပန္ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ေပ်ာ္ ႐ႊင္သြားတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးရွင္တို႔ခံစားဘူးၾကမွာေပါ့။  ေရကူးတတ္ၿပီးသြားတဲ့လူတေယာက္က ေရထဲမဆင္းတာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာခဲ့ေပမဲ့၊ ေရထဲကို ခုန္ခ် လိုက္တာနဲ႔ ကိုယ္ခႏၶာက သူ႔အလိုလို လႈပ္ရွားၿပီး အလိုအေလွ်ာက္ကူး ေနမိတာကိုလည္း သိၾကမွာေပါ့။   က်မလည္း အခုအဲဒီအတိုင္းပဲေလ၊ အခုေပါင္ ၾကားမွာေရာက္ေနတဲ့ အေႏြးဓါတ္ေလးနဲ႔ စိုစိုစြတ္စြတ္ကေလးက က်မအပ်ိဳေပါက္စကတည္းက ခံစားဘူးေနတာေလ။ ဘာၿပီးရင္ ဘာလာမယ္ဆိုတာ လည္းသိေနၿပီးသား၊ က်မဘာလုပ္ေပးရမယ္ ဆိုတာလည္းစဥ္းစားေနစရာေတာင္မလိုဘူး။ က်မေပါင္ႏွစ္လုံးကို အလိုလို အသာေလးကားေပးလိုက္မိ တယ္။ အဲေတာ့မွ စိုေႏြးေႏြး အသားႏုႏုေလးက က်မရဲ႕ အရသာေတာင္ကမူေလး မွာ တို႔ထိလို႔။ အိပ္ခ်င္မူးတူး နဲ႔လည္းဆိုေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက အရသာမ်ိဳး ေလး ပဲေလ၊ မ်က္လုံးမဖြင့္ပဲ ဇိမ္ခံေနလိုက္မိတယ္။ ၿပီးမွ ခ်က္ခ်င္းသတိယသြားတယ္။

ဟင္ဒါ ငါငယ္ငယ္ထဲက ေနခဲ့တဲ့ ေဒၚေလးမခ်ိဳတို႔အိမ္မွ မဟုတ္ပဲ။ မေန႔ကပဲ မဂၤလာေဆာင္ခဲ့လို႔၊ အခု မဂၤလာကုတင္ႀကီးေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာေလ။  မ်က္လုံးေလးကို အသာေလးေမွးၿပီး ေပါင္ၾကားထဲကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ ကိုကိုညီ့ေခါင္း ႀကီးက လႈပ္စိလႈပ္စိနဲ႔၊ က်မေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားမွာ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး  က်မ ရဲ႕ ခံစားမႈေတာင္ကမူေလးကို ရက္ေနတာေလ။ သူ႔လွ်ာေႏြးေႏြးႀကီးနဲ႔ အကြဲေၾကာင္းေလးတေလွ်ာက္ အစုန္အဆန္ရက္ေပးေနၿပီး မသိမသာေလးဖုထ ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ အရသာဖူးေလးကိုလည္း လွ်ာထိပ္ ကေလးနဲ႔ထိုး လိုက္ေသးတယ္။ အင္း က်မခံစားခဲ့ဘူးတဲ့ ပုံစံနဲ႔မတူေပမဲ့ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ေလးက  အဆန္းသား မို႔ အသာေလး ဖီးခံေနလိုက္မိ တယ္။ သူ ပိုၿပီးထိထိေရာက္ေရာက္ လႈပ္ရွားလို႔ရေအာင္လည္း ေပါင္ကို ပိုၿဖဲေပးလိုက္မိတယ္။ သူက လွ်ာကို မာ မာေလးလႈပ္ၿပီး က်မ ပိပိအကြဲေၾကာင္းေလးထဲ ထိုးထည့္ေတာ့၊ သူ႔လွ်ာကပဲတိုလို႔လား၊ က်မကပဲ ေလာဘႀကီးလို႔လား မသိ။သူ႔လွ်ာမမွီတဲ့ေနရာက  ယားတားတားျဖစ္လာတယ္။ မခံႏိုင္ေတာ့လို႔ အထဲမ်ား နည္းနည္းပိုေရာက္မလားလို႔ က်မဖင္ ကိုေကာ့ၿပီး သူ႔ပါးစပ္နဲ႔ က်မ ဖုတ္ဖုတ္ေလးကို လိုက္ကပ္ ေပးလိုက္တယ္။ သူ႔ေခါင္းက ေနာက္ကို ဆုတ္သြားသလိုပဲ။ အဲဒါနဲ႔ က်မလည္း လက္တဖက္နဲ႔ သူ႔ေခါင္းကို ဖိကိုင္ၿပီးမွ ဖင္ကိုေကာ့ၿပီး ဖိကပ္လိုက္မိတယ္။

“ ဖူး.. ဖလူး..အူးးးးးးး”  သူအသက္႐ူက်ပ္ၿပီး မြန္းသြားလားမသိဘူးရွင့္။ ကိုယ့္ေယာက္်ားကိုယ္ေတာင္ အားနာသြားမိတယ္၊ က်မေပါင္ႏွစ္လုံးကို လက္နဲ႔ဖိခ် ၿပီး အတင္းထ႐ုန္းေတာ့တာကိုး။ က်မလည္းသူ႔ေခါင္းကို ဖိထားတဲ့ က်မလက္ကို ကမန္းကတမ္းျပန္လြတ္ေပးလိုက္ရတယ္။ အဲေတာ့မွ သူက က်မေပါင္ႏွစ္ လုံးၾကားကေန ေခါင္းထေထာင္ၿပီး ေမာ့ၾကည့္လာတယ္၊ က်မ ရဲ႕ ေရွ႕ေတာ္ေျပးအရသာ အရည္ၾကည္ေတြနဲ႔ ေရာင္ျပန္လက္ေနတဲ့ သူ႔ႏွာေခါင္းပါးစပ္ေမးေစ့ ေတြကို ၾကည့္မိၿပီး သူ႔ကို သနားသြားတယ္။   “သက္ေလး မေန႔က ဘာေတြစားထားေသးလဲ”  ဟင္ သူဘာလို႔ေမးလဲေတာ့မသိဘူး။  “ပုံမွန္ပါပဲ ကိုနဲ႔တူတူ  စားၾကတာပဲေလ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”  “ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးကြာ၊ ဒညႇင္းသီးမ်ားစားမိေသးလားလို႔”  “ေအာ္အင္း ခုမွ သတိယတယ္ ညေနဘက္ဒင္နာသြားစားၾက တဲ့ဆိုင္က ဒညႇင္းဝက္ႀကီးေတြ ေကာင္းလိုက္တာ ဆိုၿပီး အမ်ားႀကီး ငပိရည္နဲ႔တို႔စားခဲ့ေသးတယ္။ မွ်စ္ခ်င္တို႔ ကတက္ခ်င္ တို႔ေရာ တို႔စရာေတြ စုံလို႔ေလ၊  ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကို”  “ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးကြာ ေမးၾကည့္တာပါ”  ကိုကိုညီက ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ က်မေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားမွာ ဒူးေထာက္ေနရာကေနၿပီး က်မကိုယ္ ေပၚကို အလွ်ားလိုက္ေမွာက္တက္လိုက္တယ္ က်မ ႏူတ္ခမ္းေတြကို သူ႔ႏူတ္ခမ္းေတြနဲ႔ လာၿပီး စုပ္ေတာ့တယ္။ အင္း ဒညႇင္းသီးနံ႔သင္းသင္းရသလိုပဲ လို႔ ေတာ့ေတြးမိတယ္။ က်မ က အခု စိတ္ေတြ တအားထေနၿပီ ဆိုေတာ့ အဲဒါကို သိပ္ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ပါဘူးေလ၊ သူက ဆြထားၿပီးၿပီ ဆိုေတာ့ သူဆက္လုပ္ သင့္ေနတာပဲ မဟုတ္လား။

သူက က်မဂ်ိဳင္းေအာက္လက္လ်ိဳသြင္းလို႔ အိပ္ယာေပၚ တေတာင္တဖက္ေထာက္ရင္းမွ က်မညဝတ္အက်ႌေလးကို လယ္ပင္းထိလွန္တင္လိုက္တယ္။သူ႔ လက္ဖဝါးႀကီး နဲ႔ က်မရဲ႕ ႏုႏုနယ္နယ္ အသားအိအိ ကြၽဲေကာ္သီးေလာက္ ရင္သားေတြကိုေတာ့ အားမနာတိုင္း ဆုပ္ညႇစ္ႏွယ္ဖတ္ေတာ့တာပဲရွင္။ ကိုယ့္လင္ နဲ႔  ပထမဦးဆုံးအေတြ႕အႀကဳံမို႔လို႔ေပါ့။ ေျပာရမွာ အားနာတာနဲ႔ က်ိတ္မွိတ္ခံေနလိုက္ရတယ္။ သူ႔ၾကည့္ရတာ မိန္းခေလးေတြရဲ႕ ရင္သား ကို အဲလိုတခါမွ မကိုင္ ဖူးဘူးလားမသိပါဘူးရွင္။ က်မ ရဲ႕ စန္းစန္းတင့္၊ အထိမခံ ေ႐ႊပုဂံ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြေတာင္နာက်င္လို႔။ ဒါေပမဲ့ တခါတေလ အဲလိုၾကမ္းၾကမ္းေလးက လည္း စိတ္ကို ပိုႂကြ ေစတတ္တယ္ရွင့္။ က်မ ရဲ႕ ခံစားမႈ ေတာင္ကမူမွာ အရသာေခ်ာ္ရည္ေတြက တသြင္သြင္စီးက်ေနရၿပီေလ။ သူက က်မရဲ႕ ေ႐ႊရင္အစုံကို  တအားမဲေနတုန္း က်မပဲ သူ႔ညီေတာ္ေမာင္ ကို အသာဆုပ္ကိုင္လို႔၊ က်မ ရဲ႕ ခံစားမႈလႈိင္ဂူအဝမွာေတာ့ေပးလိုက္ရပါေတာ့တယ္ရွင္။   အဲေတာ့မွ သူ႔ညီ ေတာ္ေမာင္ကို သတိရသြားတယ္ထင္တယ္ရွင္၊ အီးကနဲ႔ တခ်က္ေအာ္ၿပီး ဖင္ႀကီးႂကြလို႔ တဖန္းဖန္းအသံထြက္ေအာင္ကို ေဆာင့္ပါေတာ့တယ္။ က်မလည္း  အခုန က အရွိန္ရေနၿပီမို႔ အဲလိုမ်ိဳးလုပ္တာကို ပိုသေဘာက်မိသလိုပဲ၊ ပထမတုန္းကေတာ့ တခါမွ လူစိမ္းမေရာက္ဘူးတဲ့ လႈိင္ဂူ ထဲ အတင္းဝင္ေရာက္တာခံ ရ သလိုဟန္သ႐ုပ္ေဆာင္မလို႔ ႀကံထားတာေတြလည္း ေပ်ာက္ကုန္ေတာ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ေဆာင့္ခ်လာတဲ့ အရွိန္ကို ပိုေကာင္းေအာင္ သူ႔ေပါင္ႏွစ္လုံးကို က်မ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ခြ ေျခခတြင္ခ်ိတ္ၿပီး ဆြဲဆြဲခ်ေပးမိေသးတယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ က်မ အရွိန္ေတာ္ေတာ္ရေနလို႔ သူက သိပ္မၾကာဘူးရွင့္ ခနေလး မွာပဲ တႁပြတ္ႁပြတ္နဲ႔ ထြက္ကုန္ေတာ့တယ္။ က်မလည္းတကယ္ၿပီးသြားတာ ဆိုေတာ့ သိပ္ဟန္မေဆာင္ရေတာ့ဘူးေပါ့၊ သူ႔ေက်ာျပင္ကို အလိုလို တင္းတင္း ႀကီးဖက္ထား လိုက္မိပါေတာ့တယ္ရွင္။

ေအာ္ အဲဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔အကို ကိုအာဘို ေျပာသြားတာကို သူ႔ညီက လင္းဆြဲ ဆိုတာ။ ခစ္ခစ္။ ေနာက္ဆိုရင္ ညဘက္ ေစာေစာအိပ္ထားမွ ထင္တယ္။      မနက္က်ေတာ့ အိပ္ယာက မထခ်င္ေပမဲ့ အဲလိုႀကီးအိပ္ေနလို႔လည္းမျဖစ္ေသးဘူးရွင့္၊ ခုမွ ရကာစ က်မကို အပ်င္းမ ထင္သြားအုန္းမယ္။ က်မ ေရခ်ိဳးခန္း ဝင္ သြားတိုက္ ၿပီး ကိုယ္တုန္းလုံးခြၽတ္ ေရကို စိမ္ေျပနေျပ ခ်ိဳး ေနလိုက္တယ္။ ေခါင္းလည္းေလွ်ာ္၊ ေနာက္ ေပါင္ခြဆုံၾကားက ေစးကပ္ကပ္ ျဖစ္ေနတာေတြ လည္း ဆပ္ျပာနဲ႔ ေသျခာတိုက္ခြၽတ္ေဆးေၾကာလိုက္တယ္။ ဟို႐ုပ္ရွင္ ေတြထဲက လိုမ်ား ေရခ်ိဳးေနတုန္း ေယာက္်ား က အတူခ်ိဳးလို႔ရမလားဆိုၿပီး၊ နိကပ္နဲ႔  ဝင္လာမလားလို႔၊ ေရခ်ိဳးခန္းတခါးကိုလည္း ဂလန႔္မခ်ထားလိုက္ဘူးရွင့္။   ေရခ်ိဳးၿပီး မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါေလးကိုယ္မွာပတ္ ထြက္လာေတာ့ ကုတင္ေပၚမွာ  ကိုကိုညီ တေယာက္အိပ္ ေနတုန္း။ အင္း မေန႔ညက အရွိန္မေျပေသးဘူးထင္တယ္။ ေသာက္တာကမွ ဘီယာေလး တဗူးႏွစ္ဗူး။ ေဒါင္ျခာစိုင္းေနၿပီ။ ကိုအာ ဘို တို႔ကေတာ့ အရက္တလုံးလုံးေတာင္ တေယာက္ထဲ ထိုင္ေသာက္မဲ့ပုံပဲ။ ႂကြတ္တြင္းေတာင္ မဟုတ္ဘူး ဘလက္ဟိုး လားမသိဘူး ခစ္ခစ္။   မွန္တင္ခုံေရွ႕ ထိုင္ၿပီး မိန္းမတို႔ထုံးစံ လွတပတေလး ေတြလုပ္လိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာၿပီးေတာ့ ကိုယ္လုံးကို လိုးရွင္း လူးဖို႔ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါကို ျဖည္ခ်လိုက္တယ္။ က်မရဲ႕  ေ႐ႊရင္အစုံက ညက ကိုကိုညီတအားဆုပ္ညႇစ္ထားလို႔ လက္ရာေတာင္ထင္က်န္ခဲ့တယ္။ အဟင့္။ တခါထဲ အာ႐ုံတက္မွ ထၾကမ္းတယ္ ကိုကိုလင္းဆြဲႀကီး။ ခ စ္ခစ္။ နည္းနည္းေတာင္ လက္ေယာင္လိုက္လာသလိုပဲ။ ေတာ္ၾကာ ဟိုေကာင္မ လြမ္းသူ နဲ႔ေတြ႕ရင္ ဟဲနင့္ဟာႀကီးက ပိုႀကီးလာတယ္ ဆိုၿပီး ေျပာေနအုန္း မယ္။ အင္း။ တရက္ထဲနဲ႔ေတာ့ အဲေလာက္မသိသာႏိုင္ပါဘူး။ ကိုယ္က နာေနလို႔ စိတ္ထင္ေနတာျဖစ္မွာပါ။

ဟိုေတြးဒီေတြးနဲ႔ က်မ တကိုယ္လုံးကို လိုးရွင္းေလး လူးေနလိုက္တယ္။ ဟင့္ ငါ ကိုယ္တုံးလုံး နဲ႔ လိုးရွင္းလိမ္းေနတုန္း ကိုကိုညီ ႏိုးလာခဲ့ရင္၊ လင္းဆြဲၿပီးေတာ့  ။ ေနျမင့္ဆြဲမ်ား ဆြဲေနအုန္းမလားမသိ၊ ခစ္ခစ္။ ေတြးရင္း ရင္ဖိုသြားၿပီး ကုတင္ဘက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့။ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက အိပ္ေကာင္းတုန္း ရွင့္။ ေဟာက္လိုက္တာမွ ခေရာခ႐ူးခရက္၊ ခဒစ္ဒစ္ နဲ႔ သံစုံတီးဝိုင္းႀကီးတီးေနသလား မွတ္ရတယ္။ ညတုန္းက ဒီေလာက္ေဟာက္သံၾကားမွာ က်မ အိပ္ေပ်ာ္ သြားတာေတာင္ အံ့ၾသမိတယ္။ တေန႔လုံးမဂၤလာဧည့္ခံပြဲမွာ ပင္ပန္းေနလို႔ထင္တယ္။ ေနာက္ေန႔ေတြက်ရင္ေတာ့ နားထဲ ဂြမ္းဆို႔ အိပ္ရမယ္ထင္တာပဲ။   မဂၤလာဧည့္ခံပြဲကလည္း ပင္ပန္းလိုက္တာလြန္ပါေရာ။ ဟိုသူငယ္ခ်င္း ဆရာဝန္ တ႐ုပ္မကေလး ေမသူဟြား ကေတာ့ သူ႔မဂၤလာေဆာင္အတြက္ အရမ္းကို  တက္ႂကြေနတာေလ၊ က်မကို ဟိုဟာမလုပ္ဘူးလား ဒီဟာမလုပ္ဘူးလား လာလာေျပာေနတာ။ မဂၤလာမေဆာင္ခင္ ဓါတ္ပုံမ်ိဳးစုံ႐ိုက္ဖို႔ ၊ ဝတ္စုံမ်ိဳးစုံနဲ႔ ေနရာ မ်ိဳးစုံတဲ့၊ ဘုရား၊ ပန္းၿခံ၊ ေရကန္၊ တိရစာၦန္႐ုံ၊ေဂါက္ကြင္း၊ ေလယာဥ္ကြင္း၊ မဂၤလာေဈွး၊ မီးရထား႐ုံး၊ ပင္လယ္ကမ္းစပ္၊ စူပါမားကက္၊ အိမ္သာ၊ ဟာေနရာ အႏွံ႔ပါပဲ။ ေနာက္ၿပီး မဂၤလာေဆာင္ အခန္းအနားအခ်ိန္ အတြင္းမွာလည္း အဝတ္ေတြ ဆယ္စုံေလာက္လဲဖို႔တဲ့။ လာတက္တဲ့ ပရိတ္သတ္ေတြ က အလုပ္မရွိ တဲ့လူေတြလားမသိ တေနကုန္ထိုင္ေစာင့္ရေအာင္၊ ခစ္ခစ္။ သူတို႔ မပ်င္းမယိထိုင္ေစာင့္ ေနေအာင္ ဟင္းခြက္ေတြ မ်ားမ်ားတမ်ိဳးၿပီးတမ်ိဳးခ်ေပးတဲ့၊ ခစ္၊  ကုန္လိုက္မဲ့ပိုက္ဆံ၊ မတတ္ႏိုင္ပါဘူးေအ၊ ကိတ္မုန႔္၊ အိုက္စကရင္နဲ႔၊ ေကာ္ဖီ ဆိုရင္ေတာ္ၿပီလို႔၊ ညည္းမဂၤလာေဆာင္က်မွ လုပ္ေတာ့ေအ လို႔ေျပာယူရတယ္။  ဒီလို႐ိုး႐ိုး ဧည့္ခံပြဲေတာင္ ပင္ပန္းလွပါၿပီ။

တကိုယ္လုံးလိုးရွင္းလူး၊ အတြင္းခံေဘာင္းဘီဝတ္ ထမိန္ဝတ္ ဘရာဇီယာဝတ္။ ဒီေန႔ မနက္ေန႔လည္စာေတာ့ ေယာက္်ား အမ်ိဳးေတြနဲ႔ က်မ ဘက္က  ေဒၚေလး မခ်ိဳ တို႔ လင္မယား ရယ္။ ဗမာထမင္းဆိုင္ပဲ သြားစားၾကမယ္ဆိုေတာ့ တီရွပ္ေလးပဲ အေပၚက ဝတ္လိုက္ေတာ့တယ္။ ဒီေန႔ညေန ေဒၚေလးတို႔ နယ္ ျပန္တာ လိုက္ပို႔ၿပီး မနက္ျဖန္ ေတာ့ ဟန္းနီးမြန္း ေခ်ာင္းသာ သြားဖို႔ေတာ့ အစီစဥ္ဆြဲထားတာပဲေလ။    က်မ အားလုံး အဆင္သင့္ ျဖစ္လို႔ ေတာင္မွ မႏိုးေသး တဲ့ ေယာက္်ားကို ဘာလုပ္ရမလည္းစဥ္းစားေနတုန္း အိမ္ေရွ႕က တံခါးေခါက္သံ တေဒါက္ေဒါက္ၾကားလိုက္ရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကမန္းကတန္း အိမ္ေရွ႕ ဘက္ ထြက္ၿပီး ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္က ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေယာက္ခမႀကီး ရွင့္။ ေယာက္ခမႀကီး ေဆာင္းေဟမန္ အခန္းဝကေန ေခါက္ေနတာ။  “ ေဟး ဘယ္လိုလဲ  ႏိုးေနၾကၿပီလား၊ “   “ဟုတ္ကဲ့ေမေမ ကိုညီေတာ့ အိပ္တုန္း ႏိုးလိုက္မယ္ေလ”    “ေအးေအး အျပင္ထြက္စားရေအာင္လို႔ ႏိုးလိုက္ပါကြယ္၊ ခစ္။ ဒါနဲ႔ မ သက္ေရ တို႔ကို ေမေမ လို႔မေခၚပါနဲ႔ကြာ၊ အသက္အရမ္းႀကီးသြားသလိုပဲ။ မမ က အဲေလာက္မႀကီးေသးပါဘူး ကြယ္”   “ ေအာ္ ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့ မမ”  “အို ေက ေလ ရယ္ဒီျဖစ္ရင္ေျပာလိုက္ အေပၚက ကိုေတာ္ေတြကိုလည္း ျပင္ခိုင္းထားလိုက္မယ္”   ေျပာဆိုၿပီး ေလွခါးေပၚျပန္တက္သြားတဲ့ ေယာက္ခမႀကီး ရဲ႕  ဖင္လုံးလုံးေလးကို ၾကည့္ၿပီးၿပဳံးမိတယ္။ အမေလး မမ မႀကီးတာ က်မသိပါတယ္၊ အင္တာနက္ထဲ ေတြ႕ဘူးတာပဲလို႔ ေျပာလိုက္ခ်င္စိတ္ကို ေအာင့္ထားရ တယ္၊ ခစ္ခစ္။

တကယ္ေတာ့ မမေဆာင္းေဟမန္က ကိုကိုညီ့ အေမရင္းမဟုတ္ဘူး၊ ကိုကိုညီ့ ေဖေဖ ဦးရဲေထာင္ ရဲ႕ မယားငယ္ေလး။ သူက အရင္တုန္းက ေမာ္ဒယ္လည္း လုပ္ဘူးတယ္၊ အင္တာနက္ထဲ သူကိုယ္တုံးလုံး နဲ႔ လိုးရွင္းလူးေနတဲ့ ဗီဒီယို တယ္လီဖုန္းကင္မရာနဲ႔ ခိုး႐ိုက္ထားတာ ထြက္လာေတာ့ လူေတြ အလုအယက္ ေဒါင္းလုပ္ လုပ္လိုက္ၾကတာ။ က်မလည္း ဘာလည္းလို႔ ၾကည့္မိပါတယ္။ ခစ္ခစ္။ သူ႔စေနႏွစ္ခိုင္က က်မေလာက္ေတာင္မရွိဘူး အဟိ။    ထားပါေတာ့ေလ  ခုေတာ့ ကိုကိုညီ့ကို သြားႏိုးလိုက္အုန္းမယ္။ ထမင္းဆိုင္ ေရာက္ေတာ့ လူ၁၀ ေယာက္စာေလာက္ ဝိုင္းမွာထားလို႔ သူတို႔ ကျပင္ထားေပးတယ္ရွင့္။ က်မတို႔  လင္မယားရယ္၊ က်မခဲအို ကိုဘိုဘို ေခၚ ကိုအာဘို ရယ္။ ေယာက္ခထီးႀကီး ဦးရဲေထာင္၊ နဲ႔ သူဇနီးငယ္ေလး ေဆာင္းေဟမန္၊ က်မ အေဒၚ ေဒၚေလးမခ်ိဳရယ္  သူ႔ခင္ပြန္း ဦးေဇာ္ေအာင္ရယ္၊ ေနာက္ ဦးမေဟာ္ဂနီဆိုတဲ့သူႀကီးရယ္၊ သူနဲ႔ တြဲလာတဲ့ ေကာင္မငယ္ငယ္ေလး မိုးဦးဝသုန္ ဆိုလား။ အဲဒါေလးရယ္ ေပါ့။    စား ရင္းေသာက္ရင္း နဲ႔ မေန႔က အေတြ႕အႀကဳံေတြ ျပန္ေျပာျဖစ္ၾကတာေပါ့ရွင္။ ဦးရဲေထာင္ ရယ္၊ ဦးေဇာ္ေအာင္ရယ္၊ ဦးမေဟာ္ဂနီရယ္က ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ  ဆိုပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ဦးရဲေထာင္က သူ႔သား လူပ်ိဳႀကီးကို ဦးေဇာ္ေအာင္က ေနတဆင့္၊ က်မနဲ႔ လက္ဆက္ေပးဖို႔လာေၾကာင္းလမ္းတာကေန၊ ေဒၚေလးမ ခ်ိဳကလည္း သေဘာတူၿပီး အခုလို ယူျဖစ္သြားတာပါပဲရွင္။

က်မ ကို ငယ္ငယ္ထဲက ေဒၚေလးမခ်ိဳက ေမြးစားၿပီး ႀကီးတဲ့အထိ ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့တာေလ။ အဲေတာ့ ေဒၚေလး တို႔ လင္မယားက က်မရဲ႕ မိဘေတြဆိုလည္းမ မွားဘူးေပါ့။ အခု မဂၤလာေဆာင္ကို လာၾကတာေလ၊ ညေနက်ရင္ သူတို႔နယ္ကို သူတို႔ျပန္ၾကေတာ့မွာေလ။ စားပြဲ ရွည္ႀကီး ဆိုေတာ့ ႀကဳံသလိုထိုင္လိုက္ၾက တာ၊ က်မညာဘက္မွာ ကိုကိုညီ ထိုင္ၿပီး က်မဘယ္ဘက္မွာေတာ့ ဦးေဇာ္ ေပါ့။   စကားတေျပာေျပာစားရင္းေသာက္ရင္းနဲ႔ တခ်ိန္မွာ က်မေပါင္လုံးေလးေပၚ ကို လက္ဝါးတဖက္ေရာက္လာတယ္။ စားပြဲခင္း က အနားကို အရွည္ႀကီးခ်ထားေတာ့ ေအာက္ကို ငုံ႔ၾကည့္လည္းမျမင္ရဘူးေလ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ဘက္ေပါင္ ဆိုေတာ့ ဘယ္သူျဖစ္ရမလည္း။ ဟင့္ ဦးေဇာ္ေပါ့။ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္သလိုနဲ႔၊ ခက္ရင္းနဲ႔ဇြန္းကို ခ်ထားၿပီး ဘယ္ဘက္လက္က  ေရေႏြးၾကမ္းခြက္ကို မႈတ္ေသာက္ေနတယ္။ သူ႔ညာဘက္လက္က သူ႔ေပါင္ေပၚတင္ထားတယ္လို႔ပဲ လူေတြက ထင္ၾကမွာပဲ။ တကယ္က က်မေပါင္ေပၚ မွာရွင့္။ ဦးေဇာ္ရဲ႕ လက္ႀကီးက က်မ ေပါင္တြင္းသာကို ထမိန္သားတထပ္ထဲရွိတဲ့ေနရာကေန ပြတ္ေနတာဆိုေတာ့ အသားခ်င္းထိေနသလိုပဲ။ က်မ ဘယ္ ဘက္လက္ကို အသာေအာက္ခ်ၿပီး သူ႔လက္ႀကီးကို က်မလက္သည္းေလး နဲကဆိတ္လိုက္တယ္၊ တကယ္ပဲ လူၾကားထဲမွာ။ သူက သူ႔လက္ဖဝါးကို  ပက္လက္လွန္လိုက္ၿပီး က်မလက္ကို ဖမ္းဆုပ္လိုက္တယ္။ အိုခက္ေတာ့တာပဲ။ က်မ သူ႔ကို မ်က္လုံးေလး မသိမသာ ေဒါင့္ကပ္ၾကည့္လို႔ေတာ့ ၿပဳံးေစ့ေစ့  လုပ္ေနတယ္။ ဟြန႔္။

ညေနဘက္ ေဒၚေလးမခ်ိဳနဲ႔ ဦးေဇာ္တို႔ လင္မယားကို ဘူတာ႐ုံလိုက္ပို႔ၾကတယ္၊ ေဒၚေလးမခ်ိဳက အိမ္သာ သြားေနတုန္း ကိုကိုညီ့ကို ဦးေဇာ္က ကြမ္းယာ စား ခ်င္တယ္ ဆိုလို႔ ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ္သြားဝယ္ေပးလိုက္မယ္ဆိုၿပီးထြက္သြားတယ္။ လူလစ္သြားတာနဲ႔ တိုင္ကြယ္ေလးမွာ ဦးေဇာ္ရယ္ေပါ့။ က်မပါးကို ႐ႊတ္ကနဲ  လာနမ္းတယ္ေလ။  “ အို႔ ဦးေဇာ္.. ကိုကိုညီ ေတြ႕သြားအုန္းမယ္ေလ”  “ မေတြ႕ ႏိုင္ပါဘူးဟာ သူက အခု ဟိုးဘက္မွာကို”   “ မေကာင္းပါဘူး ဥိးေဇာ္ရယ္”   “ အင္း သဲေယး ဦးေဇာ္ တို႔ဆီ လာလည္အုန္းေနာ္ ဟုတ္လား၊ “ “ အင္းပါဦးေဇာ္ရဲ႕၊ လာမွာပါ၊ စိတ္ခ်ပါ”  ဦးေဇာ္က က်မကို လူေတြေရွ႕က်ရင္ သရဲမ လို႔ ေခၚၿပီး ကြယ္ရာမွာ ဆိုရင္ သဲေယးလို႔ေခၚတယ္ေလ။ က်မငယ္ငယ္တုန္းက အရမ္းေဆာ့ ၿပီး ညစ္ပတ္ေပေရ ေနတာကို သရဲနဲ႔ တူတယ္ဆိုၿပီ သရဲမ၊ သရဲမ  နဲ႔ေခၚရာကေန၊ နာမည္ပ်က္ သရဲမ ဆိုၿပီးတြင္ေနေတာ့တာေပါ့။ ဦးေဇာ္က ေတာ့ အဲဒါနဲ႔ေရာေထြးၿပီး က်မကို သဲေယး လို႔ေခၚတယ္။ အဲတုန္းကသူ႔ေရွ႕သြား  က်ိဳးသြားၿပီး ျပန္မစိုက္ႏိုင္ေသးေတာ့ ေလထြက္ေနၿပီးမပီတာလည္းပါမွာပါ။ ေနာက္ေတာ့ ေဒၚေလးမခ်ိဳ ေ႐ႊလက္ေကာက္တကြင္းေရာင္းၿပီး ေ႐ႊ သြားစိုက္ထားတာ ေရွ႕မွာ တဝင္းဝင္းနဲ႔ေပါ့။

ေဒၚေလးမခ်ိဳကေတာ့ က်မကို ေယာက္်ားကို ႐ို႐ိုေသေသ ျပဳစုဖို႔၊ ဘယ္လိုစည္းနဲ႔ကမ္းနဲ႔ေနဖို႔ အဲဒါေတြ မွာၾကားၿပီး မ်က္ရည္တစမ္းစမ္းနဲ႔ လက္တျပျပနဲ႔  ရထားႀကီး ေခၚေဆာင္ရာကို ပါသြားပါေတာ့တယ္။……………………….  က်မ နဲ႔ ကိုကိုညီကေတာ့ မနက္ျဖန္ ဟန္းနီးမြန္း ထြက္မွာရယ္။ က်မက  အိမ္ေထာင္က်ၿပီးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းႀကီးလည္း ခေလးမလိုခ်င္ေသးတာရယ္ေၾကာင့္၊ တိုင္ပင္ရေအာင္ဆိုၿပီး သူငယ္ခ်င္းလည္းျဖစ္၊ ဆရာဝန္လည္းျဖစ္တဲ့ ေမ သူဟြား ေဆးခန္းကို ဝင္လိုက္ၾကတယ္။  ေမသူဟြား ေဆးခန္းေရာက္ေတာ့ သူနဲ႔ေစ့စပ္ထားတယ္ ဆိုတဲ့ ကိုေမာင္ငယ္ ဆိုတဲ့လူႀကီးလည္းေရာက္ ေနတယ္၊  ၾကည့္ရတာ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ နဲ႔ ေမသူ႔ ကိုႏိုင္မယ့္ပုံမေပၚပါဘူး ခစ္ခစ္။  “ ဟဲ့ေကာင္မ ဘာလာလုပ္တာလည္း”    “ ဟိုကိစၥေလဟာ ညီးကလည္း ခစ္ခ စ္”  တကယ္က သူ႔ကို ဖုံးနဲ႔ေျပာၿပီးသား၊ အလကားစေနတာ၊ သူ႔႐ုံးခန္းထဲေခၚသြားၿပီး ေသာက္ရမဲ့ ေဆးေတြ က်မကို ေပးၿပီးရွင္းျပပါတယ္။   “ေဟ့ဒါနဲ႔ နင့္ ဘဲႀကီးက ဘာဂ်ာသန္လားဟဲ့”   “ဘယ္သိမလဲ မနက္ေစာေစာစီးစီးေတာ့ ထရက္တာပဲဟဲ့၊ ခစ္ခစ္ အားနာလိုက္တာဟယ္ မေန႔က ငါလည္း စား ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ငပိရည္နဲ႔ ဒညႇင္းသီး၊ ျမႇစ္ခ်ဥ္၊ ကတက္ခ်ဥ္တို႔စရာေတြ စားထားမိတယ္၊ အဟီး”  “ေကာင္မ အစားပုတ္။ ေနာက္ဆိုနည္းနည္းဆင္ျခင္ဟ၊  ငါ့လည္း တခါဒူးရင္းသီးစားလိုက္ၿပီး ညဖက္ ကိုေမာင္ငယ္လာရက္ေတာ့ နံလို႔တဲ့ ကြန္ပလိမ္းလုပ္ေနတယ္ ခစ္ခစ္”

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေနာက္က်ေနၿပီ၊ ကိုဘိုဘိုႀကီးေတာင္ မႏၲေလး ျပန္သြားၿပီတဲ့။ မနက္ျဖန္ သြားဖို႔ တြက္ က်မ အဝတ္အစားေတြကို ေသတၱာတလုံးမွာ  ေပါင္းထည့္၊ ေဆးလည္းမေမ့ေအာင္ထည့္။ လိုရမယ္ရ ေဆာင္ထားတဲ့ ဂ်ယ္ေလးဘာေလးထည့္၊ ၿပီးေတာ့မွ တကိုယ္လုံးသြားလာထားတာ ၿငီးစီစီ နဲ႔မို႔ ေရ ဝင္ခ်ိဳးလိုက္တယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ေတာ့ ကိုကိုညီတေယာက္ အိပ္ယာေပၚပက္လက္လွဲရင္း စာအုပ္တအုပ္ကို ဖတ္ေနေလရဲ႕။   က်မေရခ်ိဳးၿပီးျပန္ထြက္ လာေတာ့ သံစုံတီးဝိုင္းတီးေနၿပီေလ။ ကိုကိုညီတေယာက္။   “ ခေရာ ခေရာ၊ ခူးခလူး၊ ဖ႐ူးးဖြတ္ဖြတ္”   စုံလိုက္တဲ့အသံ၊ ေတာ္ေသးတယ္ မေန႔ကထည္းက  ရွာထားတဲ့ ဂြမ္းကေလးနားထဲထည့္ပိတ္စို႔ၿပိးအိပ္ရေတာ့မွာပါပဲေလ။ ညဝတ္အက်ႌလဲၿပီး နားထဲဂြမ္းစို႔ အိပ္ယာေပၚမွာ လွဲလိုက္ၿပီးေတာ့ အိပ္မလိုက်ိဳးစား ေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ ဟိုေတြးဒီေတြးနဲ႔ ဟိုးငယ္ငယ္တုန္းက အပ်ိဳေပါက္စ အ႐ြယ္ အတိတ္ဆီကို အေတြးေတြက ပ်ံ႕လြင့္သြားပါေတာ့ တယ္။………

( ဒီေနရာက စၿပီး တတိယလူ အေနနဲ႔ ဇာတ္လမ္းကို ဆက္ေရးပါရေစရွင္။ ဇတ္ေကာင္မ်ားမ်ားကို ပိုၿပီး မိတ္ဆက္ေပးႏိုင္မွာမို႔ပါ။ )     သက္ခ်ိဳၿပဳံးေလး  သိတတ္တဲ့ အ႐ြယ္ကထဲက ေဒၚေလးမခ်ိဳနဲ႔ အတူေနခဲ့ရသည္။ ေဒၚေလး မခ်ိဳကလည္း ခေလးမရွိသူမို႔ တူမေလးကို အရမ္းခ်စ္သည္။ သက္ခ်ိဳၿပဳံးကေလး ကလည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက လုံးလုံးကေလး မ်က္ႏွာခ်ိဳခ်ိဳ ႏွင့္ ခ်စ္စရာေလး။ ေဒၚေလးမခ်ိဳက ေက်ာင္းဆရာမ၊ သူ႔ေယာက္်ား ဦးေဇာ္ေအာင္က တရာ့ကိုး တရာ့တဆယ္။ ကားပြဲစား လိုလို၊ ခ်ဲဒိုင္လိုလို၊ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ျဖစ္သည္။ ဆိုေတာ့ အိမ္မွာ ထမင္းခ်က္ဟင္းခ်က္၊ မိန္းမ အတြက္ ထမင္းခ်ိဳင့္ထည့္ေပး၊  မိန္းမ ကို ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ေပး။ ထိုကဲ့သို႔ တိုလီမႈတ္စ ေတြ လုပ္ရင္းက ခ်ဲလည္းေရာင္းသည္။ ေနာက္လူကလည္း အရက္ေသာက္၊ ေဆးခ် လိုက္ေသးသည္။  ထိုေၾကာင့္မို႔ မိန္းမ ကိုေတာ့ အေသေၾကာက္သည္။ သူလုပ္ခ်င္ရာလုပ္ရ ၿပီးေရာ၊ မိန္းမဘာေျပာေျပာ သည္းညီးခံသည္။

မိန္းမ တူမေလး သက္ခ်ိဳၿပဳံး ကိုးတန္းေလာက္က်ေတာ့ ေပါင္လုံးတုတ္တုတ္ေလး ၊ ခေလးအဆီမကုန္ေသးသျဖင့္ ခါးကေလးတုတ္ေနေသာ္လည္း ရင္ႏွစ္ မႊာက ေမာက္ၿဖိဳးၿဖိဳးေလး ျဖစ္လာေတာ့ မ်က္ေစ့က်လာသည္။ ညဘက္က်ေတာ့ မိန္းမ မအိပ္ခ်င္ မိန္းမ ကို နင္းႏွိပ္ေပးၿပီး ေတာ့၊ သက္ခ်ိဳၿပဳံးကို ေခ်ာင္း ေတာ့သည္။   သူတို႔ မွာ နယ္အိမ္ေလး ဆိုေတာ့ အိမ္က အိမ္ေရွ႕ခန္း၊ အိပ္ခန္း ႏွင့္ မီးဖိုေခ်ာင္၊ အခန္းသုံးခု တဆက္ထည္းရွိသည္။ တခန္းထည္းေသာ အိပ္ခန္းကို သူတို႔ လင္မယားအိပ္ၾကသည္။ သက္ခ်ိဳၿပဳံးကေလးက အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ အိပ္ရသည္။ မနက္ဆိုရင္ေတာ့ ျခင္ေထာင္ျဖဳတ္၊ ဖ်ာလိပ္အခန္းေထာင့္ ထားလိုက္ရသည္။   မယား မခ်ိဳကို ေျခသလုံးေလး ဆုပ္ႏွယ္ ႏွိပ္ေပး၊ ဇက္ေၾကာဆြဲေပးၿပီ။ မခ်ိဳ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည့္အခ်ိန္မွာ သူအိမ္ေရွ႕ ခန္းသို႔  ေျခဖ်ားေထာက္ထြက္လာတတ္သည္။ သက္ခ်ိဳၿပဳံး အိပ္သည့္ စစ္ဇာျခင္ေထာင္နားကို တိုးကပ္သြားၾကည့္သည္။ ဇာျခင္ေထာင္ထဲမွာက အိမ္နံရံ ဝါးထရံ  အေပါက္ၾကား ေတြက ဝင္လာသည့္ လမ္းမီးတိုင္ အလင္းေရာင္ႏွင့္ ျမင္ေနရေသာ သက္ခ်ိဳၿပဳံး၏ ကိုယ္လုံးေလးကို ေတြ႕ရသည္။

သက္ခ်ိဳၿပဳံးကလည္း အအိပ္ၾကမ္းသည္။ ညလည္ဆိုရင္ ထမိန္က လည္ပင္းနားေရာက္ေနၿပီ။ မီးေရာင္ေအာက္မွာေတာင္ ေဖြးေနေသာ ေပါင္လုံးတုတ္တုတ္ ေလး မ်ားကို အသက္မ႐ူပဲ မ်က္လုံးႀကီးျပဴးး ၾကည့္ရင္း ဦးေဇာ္ေအာင္ တေယာက္ ေဂြလိမ့္ေတာ့သည္။   ေန႔တိုင္းက်ေတာ့ လည္း ၾကာေတာ့ ဒီထက္ပိုလို ခ်င္လာသည္။ သက္ခ်ိဳၿပဳံးေလး အသားကို ထိခ်င္လာသည္။ သြားကိုင္လိုက္လို႔ ႏိုးသြားၿပီးထေအာ္လွ်င္ မိန္းမႏွင့္ျပႆ နာတက္မွာလည္း ေၾကာက္မိသည္။  မိန္းမ အိမ္ေပၚက ႏွင္ခ်လိုက္လွ်င္၊ ဘယ္သြားေနၿပီး ဘာနဲ႔စားရမလည္း သူမသိေတာ့ ေၾကာက္သည္။  သို႔ေပမဲ့ တရက္ ႏွာက တအားထန္လာေတာ့  ျခင္ေထာင္စကို လွန္ လက္လ်ိဳထည့္ၿပီး သက္ခ်ိဳၿပဳံးေလး ေျခသလုံးကို လက္ဝါးေလးျဖင့္ပြတ္မိသည္။ တခ်က္ႏွစ္ခ်က္သာ ပြတ္ရေသးသည္၊ သူ႔ လေရေတြ  ပုဆိုးထည္း တျဖဳန္းျဖဳန္း ထြက္ကုန္သျဖင့္ ပုဆိုးကို ညႀကီးမင္းႀကီး သြားလဲ လိုက္ရသည္။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ နည္းနည္းထိန္းႏိုင္သြားသလို လူက လည္း ပိုရဲလာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေပါင္ရင္းနားအေရာက္တြင္ ထြက္သြားျပန္သျဖင့္ ပုဆိုးလဲလိုက္ရျပန္သည္။ ေနာက္ေန႔ေတြက်ေတာ့ ေန႔တိုင္းပုဆိုးလဲ  လို႔ကလည္း မျဖစ္ႏိုင္။ ေတာ္ၾကာ မိန္းမက မသကၤာ ျဖစ္မည္စိုးသျဖင့္။ သက္ခ်ိဳၿပဳံး ျခင္ေထာင္ေဘး မွာ သြားႏိုက္ဖို႔ႀကံလွ်င္ သတင္းစာ စကၠဴ ယူသြားရ ေတာ့သည္။ သူ႔ေကာင္ႀကီးေအာက္မွာ သတင္းစာစကၠဴခံထားၿပီး ၊ သြားကိုင္ရသည္။

အဲလို သြားသြားလုပ္ေနရင္းက သူမသကၤာေတာ့၊ သူသြားၾကည့္တိုင္း ထမိန္က ကြင္းလိုက္ခါးမွာ ေရာက္ေနသည္။ ေနာက္ သူေျခသလုံးကို စပြတ္လွ်င္  တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေပါင္ကို ကားေပးလာသည္။ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီေလး မွာေတာ့ အရိပ္က်ေနသျဖင့္ ဘာအေရာင္မွန္းေတာင္မသိ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့  အတြင္းခံေလးေပၚကေန ပိပိေလးကို စၿပီး ပြတ္သည့္အဆင့္ေရာက္လာသည္။ သူ႔လက္ေခ်ာင္းထိတ္ေတြက စိုတိုတို ခြၽဲတဲတဲ အေရေလးေတြ ပင္တီေပၚက  စမ္းမိလာသည္။ မိသက္ေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနရင္းကအိပ္မက္ ထဲမွာမ်ား ဘဲနဲ႔ ေတြ႕ေနတလား။  ပင္တီေလးက ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလး ဆိုေတာ့ အကြဲေၾကာင္းေနရာ ေလးကို စမ္းလို႔ရသည္၊ သူလက္ထိပ္ကေလးႏွင့္ အသာဆြဲၾကည့္ရာ သက္ခ်ိဳၿပဳံးေလး ကိုယ္လုံး တခ်က္တုန္ကနဲ ျဖစ္သြားတာ ေတြ႕ရသည္။ သူႏိုးေနၿပီး  အိပ္ေပ်ာ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာေနမွာပါဟု ဦးေဇာ္ေအာင္ စၿပီး ေတြး မိလာသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ရဲ႕ ဂိမ္းက ပိုၿပီးအရွိန္ျမင့္တက္လာသည္။ ဦးေဇာ္ ေအာင္ အေပၚပိုင္းကို စရန္ရွာလာသည္။ သက္ခ်ိဳၿပဳံးကေလးကလည္း ခြၽတ္လို႔လြယ္တာ လွန္လို႔လြယ္တာေတြ ဝတ္လာခဲ့သည္။ ဦးေဇာ္ေအာင္ လုပ္ခ်င္ရာ  လုပ္ မႏိုး။

ဦးေဇာ္ေအာင္ကလည္း ညေရာက္ၿပီ ဆိုရင္ မိန္းမ ကို အျမန္နင္းႏွိပ္ေပးၿပီ။ အိပ္ေပ်ာ္တာႏွင့္ သက္ခ်ိဳၿပဳံး ျခင္ေထာင္ေဘး လစ္ေတာ့သည္။ အခု ေတာ့ သက္ ခ်ိဳၿပဳံး ခ်ိဳခ်ိဳေလး ေတြကို စစုပ္လို႔ရေနၿပီ။ သူ႔စို႔တဲ့ အခ်ိန္ သက္ခ်ိဳၿပဳံးေလး တအင္းအင္း ညီးသံၾကားရသည္။ မ်က္လုံးေတာ့ မဖြင့္။ ဦးေဇာ္ေအာင္က လည္း  သံေယာဇဥ္ ရွိသူမို႔ တအားေတာ့ မစို႔၊ ေတာ္ၾကာ ပုံပ်က္တာတို႔၊ လက္ေယာင္လိုက္တာတို႔ ျဖစ္ေနမွာလည္းစိုးသည္။ ကိုယ့္တူမေလးကို လည္း လင္ ေကာင္းသားေကာင္းရေစခ်င္ေသးသည္။  တေန႔ မိန္းမက ဘယ္က ဘယ္လိုဆႏၵရွိလာသလဲ မသိ။ သူႏွိပ္ေပးေနတုန္းမွာပဲ သူ႔လက္ကို ဆြဲ၍ ကိုယ္ေပၚတက္ ေစသျဖင့္ ဦးေဇာ္ေအာင္ တေယာက္ မိန္းမ အလိုျဖည့္ေပးရသည္။ ၿပီးသြားေတာ့လည္း ေမာေမာႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားရာ အဲဒီညက သက္ခ်ိဳၿပဳံးဆီ မေရာက္ ျဖစ္လိုက္ေတာ့။  ေနာက္ေန႔ည ေရာက္သြားေတာ့ သက္ခ်ိဳၿပဳံးေလး က ခါတိုင္းလို လန္မေနေတာ့ ၊ အဝတ္အစားေတြ လုံလုံၿခဳံၿခဳံႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။ ဦးေဇာ္ ေအာင္ အတင္း က်ိဳးစားေသာ္လည္း မရ၊ အတင္းဖိထားသည္။  သိပ္လည္းမၾကမ္းရဲ ေတာ္ၾကာ ထေအာ္ေနမွ ဒုကၡ ဆိုၿပီး ကိုယ့္အိပ္ယာ ကိုယ္ျပန္လာရ သည္။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့လည္း ထိုအတိုင္းပဲ၊ ဦးေဇာ္မေနႏိုင္ေတာ့၊ ျခင္ေထာင္ထဲ ဝင္ၿပီး သက္ခ်ိဳၿပဳံးေလး ႏူတ္ခမ္းကို သူ႔ႏူတ္ခမ္းႏွင့္ဖိကပ္ၿပီး စုပ္မိေလ ေတာ့သည္။ ပထမေတာ့ ေခါင္းကို ခါယမ္းေသးေသာ္လည္း ေနာက္ေတာ့ အရွိန္ေလွ်ာ့သြားသည္။သို႔ေပမဲ့ မ်က္ေစ့ေတာ့ မဖြင့္၊ ဦးေဇာ္ေအာင္ လွ်ာႀကီးကို  သူ႔လွ်ာေလးႏွင့္ ျပန္ထိုးလာသည္။

ထိုေန႔မွ စ၍ ဦးေဇာ္ေအာင္က သူ႔တကိုယ္လုံးကို ျခင္ေထာင္ထဲ ဝင္ၿပီး သက္ခ်ိဳၿပဳံးကေလး ေဘးမွာ လွဲလွ်က္၊ ႏူတ္ခမ္းေတြစုပ္သည္၊ ႏို႔စို႔သည္။ ေပါင္ ခြၾကားမွာ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး ပိပိေလးကို ရက္သည္။ ပထမေတာ့ ပင္တီေပၚက။ ေနာက္ေတာ့ ပင္တီကို ခြၽတ္ၿပီးေတာ့။   သို႔ေပမဲ့ ဘာလို႔လည္းေတာ့ မသိ။ ဦး ေဇာ္ေအာင္ က သူ႔ညီေတာ္ေမာင္ျဖင့္ေတာ့ ရန္မရွာ။ သူ႔လက္ကို သာ သူသုံးၿပီး စိတ္ဆႏၵေျဖရွာသည္။ မေတာ္တဆ ဗိုက္ႀကီးသြားမွာလည္းေၾကာက္သည္။  ေနာက္တခုက သက္ခ်ိဳၿပဳံးေလးကို ခ်စ္ေတာ့ လင္ေကာင္းသားေကာင္းရေစခ်င္သည္။ သူ႔ေၾကာင့္ အပ်ိဳစင္ပန္းေလးႏြမ္းသြားမွာကို လည္း စိုးရိမ္မိသည္။     ႏွာအေတာ္ထန္လာေသာ အခ်ိန္မွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သို႔မဟုတ္ အိပ္ေပ်ာ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေသာ၊ သက္ခ်ိဳျပဳါံ္း၏ လက္ကေလးကို ကိုင္ၿပီး သူ႔ ညီ ေတာ္ေမာင္ကို ကိုင္ထားေစသည္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သက္ခ်ိဳၿပဳံး ကသူ႔ညီေတာ္ေမာင္ကို တင္းတင္းေလး ဆုပ္ထားလွ်င္ သူ႔ဖင္ကို ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္လုပ္ ရင္း သက္ခ်ိဳၿပဳံးလက္ထဲမွာ ၿပီးရသည္။ ေနာက္ေတာ့ တဆင့္တက္လာသည္။ သူ႔လိင္တန္ႀကီးကို အုန္းဆီသုတ္ၿပီး သက္ခ်ိဳၿပဳံး၏ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားမွာ ညႇပ္ ၿပိး လုပ္သည္။ အဲဒါကမွ တဆင့္ သက္ခ်ိဳၿပဳံး ၏ ႏူတ္ခမ္းေလးကို သူ႔ေကာင္ႀကီးျဖင့္ ထိုးၾကည့္သည္။ ပါးစပ္ေလး ဖြင့္လာေတာ့ အသာေလး ထိုးထည့္ ေပးသည္။ သက္ခ်ိဳၿပဳံးက အိပ္ေပ်ာ္ေနရာမွ သူ႔ေကာင္ႀကီးကို သၾကားလုံးေလး ငုံစုပ္ေနသလိုစုပ္ေပးသည္။

ေနာက္ေတာ့ သူက သူ႔ညီေတာ္ေမာင္ကို သက္ခ်ိဳၿပဳံးပါးစပ္ထဲထည့္ထားၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာကို သက္ခ်ိဳၿပဳံးေပါင္ ႏွစ္လုံးၾကားထည့္ကာ ပိပိေလးကို ရက္သည္။  သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ဆစ္စတီႏိုင္းကို လုပ္ျဖစ္လာၾကသည္။ စကားေတာ့ တလုံးမွ မေျပာျဖစ္ၾက။ ေန႔လည္ဘက္က်ရင္လည္း တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ ည တုန္းက ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့သလိုပင္။ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး သက္ခ်ိဳၿပဳံးေလး ရန္ကုန္ကို ေက်ာင္းသြားတက္ေတာ့မွ အဲဒီဇာတ္လမ္းျပတ္သြားေတာ့သည္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ဦးေဇာ္ေအာင္က သူေဆးဝယ္ေနၾက ဆိုင္မွ ကုလားမေလး ႏွင့္ ညိေနေလၿပီ။ သက္ခ်ိဳၿပဳံး ေက်ာင္းပိတ္ရက္ျပန္လာေတာ့ ဦးေဇာ္ေအာင္က  ကုလားမဝတုတ္မေလးကို စြဲေနေလၿပီျဖစ္ရာ သက္ခ်ိဳၿပဳံးဆီကို မလာေတာ့။ ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ သက္ခ်ိဳၿပဳံးလည္း အ႐ြယ္ေလး ရေနၿပီျဖစ္ရာ။ ေဒၚေလးမ ခ်ိဳ စိတ္ၿငိဳညင္သြားမွာလည္းေၾကာက္သည္မို႔။ ဦးေဇာ္ေအာင္ကို တိတ္တခိုးတမ္းတမိတာက လြဲလို႔ ဒီထက္ပိုၿပီး ေရလာေျမာင္းေပး မလုပ္လိုေတာ့။    ေနာက္တခုက သူ႔ကို ခ်စ္ေရးဆို၊ လူပ်ိဳလွည့္ေနသည့္ ၿမိဳ႕သား ၊ေမာ္ဒယ္ ေမာင္ေမာင္သက္ ကိုလည္း စိတ္ဝင္စားေနမိတာက လည္း ဦးေဇာ္ေအာင္ႏွင့္  ဇာတ္လမ္းျပန္မဆက္ျဖစ္သည့္ အေၾကာင္း တေၾကာင္းျဖစ္ေလေတာ့သည္။ ေမာ္ဒယ္ေမာင္ေမာင္သက္က ေတာ့ ကားေလး တစီးလည္းရွိသည္။ သူက  မိန္းမ ေတြကို ခ်ဴစားသည္ဟု နာမည္ႀကီးေနသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သက္ခ်ိဳၿပဳံးကိုေတာ့ တကယ္ႀကိဳက္တာပါဟု သူက ဆိုသည္။ သက္ခ်ိဳၿပဳံးလည္း ဟုတ္ ခ်င္ဟုတ္မွာပါေလ ဟု ေတြးေနမိၿပီျဖစ္သည္။

တေန႔ ေက်ာင္းမွ အေဆာင္ျပန္လာေသာ သက္ခ်ိဳၿပဳံးကို အေဆာင္ေလာ္ဘီမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနေသာ ေမာင္ေမာင္သက္ ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။  “မ နဲ႔  အေရးႀကီးတဲ့ စကားေျပာစရာရွိလို႔ပါ”   ဟုေျပာလာသည္။ သူနဲ႔ ခနလိုက္ခဲ့ဖို႔ေခၚသည္။ ခါတိုင္းလည္း သူ႔ကားႏွင့္ တခုခု သြားစားေနၾက ဆိုေတာ့ သက္ ခ်ိဳၿပဳံးလည္း အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ျဖစ္ လိုက္သြားလိုက္မိေတာ့သည္။  ေမာင္ေမာင္သက္၏ ေမာ္ဒယ္လုပ္စားသည့္နာမည္မွာ၊ “စိုင္းငယ္ခ်မ္းေအးသက္ကိုကို”  ျဖစ္ေလသည္။ ရင္းနီးသူမ်ားက အိမ္နာမည္အလြယ္ ေမာင္ေမာင္သက္ ဟုသာ ေခၚၾကေလသည္။  “ ကိုကိုသက္ ဒါက ဘယ္လိုေနရာႀကီးလည္းဟင္ “    “  အဲဒါ ခ်စ္သူလမ္းၾကားလို႔ေခၚတယ္ကြယ့္ အသက္ရဲ႕၊ ခ်စ္သူသမီးရီးစားေတြ လာလာ ၿပီး ခ်စ္တင္းေႏွာၾကတဲ့ ေနရာေပါ့ကြယ္”  “ဟင္း ေနာ္ ဘာခ်စ္တင္းေႏွာ တာလဲ မီးက ဘာမွ သိတာမဟုတ္ဘူးေနာ္၊ လူကို လာၿပီးလူလည္မက်နဲ႔”   “ မက်ပါဘူးကြာ ကို က သက္ကို ခ်စ္လို႔ပါ”  “ ခစ္ခစ္ ဘာခ်စ္တာလည္း၊ သူေနာ္  လက္မသရမ္းနဲ႔”  စိုင္းငယ္ခ်မ္းေအးသက္ကိုကို က ကားကို လူျပတ္ေသာ လမ္းေဘးတေနရာမွာ ထိုးရပ္လိုက္သျဖင့္ သက္ခ်ိဳၿပဳံးက ေမးေနျခင္းျဖစ္ေလ သည္။ ေနာက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္သက္ ၏ လက္ေတြက သူ႔ရင္ဘတ္ကို လာဆုပ္ကိုင္သျဖင့္ တြန္းလႊတ္လိုက္ရင္း ေျပာေနတာ ျဖစ္ေလသည္။

တကယ္က သက္ခ်ိဳၿပဳံး ရဲ႕ အေသြးအသားေတြကလည္း ေတာင္းတ ေနၿပီ ျဖစ္ေလသည္။ ဦးေဇာ္ေအာင္ ႏွင့္ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ၿပီး ခံခဲ့ရသည့္ အရသာ ေကာင္းေကာင္းေလး မ်ိဳးက မရတာ ၾကာလွၿပီေလ။ သို႔ေသာ္လည္း ဦးေဇာ္ေအာင္က အဆုံစြန္ထိ မသြားခဲ့။ ဘာလို႔မွန္းမသိ။ ဦးေဇာ္ ႏွင့္သူႏွင့္က ဖြင့္မေျပာ ၾကေသာ နားလည္မႈေတြနဲ႔ မဟုတ္လား။ သူက ေပးခ်င္ေပမဲ့ ဦးေဇာ္က မယူခဲ့၊ တကယ္က ဦးေဇာ္ ကိုလည္းသူကပင္ လမ္းေၾကာင္းေပးခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ သူ အပ်ိဳေပါက္ျဖစ္လာၿပီး ဆန႔္က်င္ဖက္လိင္ ကို စစိတ္ဝင္စား လာသည့္အခ်ိန္မွာ တအိမ္ထဲေန၊ ေသြးသား မေတာ္စပ္သူ ဦးေဇာ္ ႏွင့္ အမွတ္မထင္  အထိအေတြ႕ေတြမွာ သာယာလာမိသည္။ ေဒၚေလး မခ်ိဳႏွင့္ ဦးေဇာ္တို႔ အလုပ္ျဖစ္ၾကတာကိုလည္း သူဝါးထရံၾကား ကေခ်ာင္းၾကည့္လို႔ ျမင္ ဘူးေနၿပီ။  ေဒၚေလးမခ်ိဳ အိပ္မေပ်ာ္ခင္ နင္းႏွိပ္ေပးေနရေသာ ဦးေဇာ္ကိုလည္း သနားမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဦးေဇာ္ေရွ႕မွာ မျမင္ျမင္ေအာင္ ကိုယ့္ရဲ႕ စို႔စို႔ပို႔ပို႔ေလး  ထြက္လာေသာ အသားစိုင္ ေလးေတြကို လႈပ္ခါျပမိသည္။ ၾကာေတာ့ လည္း ဦးေဇာ္သတိထားမိလာသည္။ ဦးေဇာ္ သူ႔ျခင္ေထာင္ေဘး လာေခ်ာင္းေနတာကို  သူက အစထဲက သိေနသည္။ သူက ဦးေဇာ္ႏွင့္ ေဒၚေလးမခ်ိဳ အလုပ္ျဖစ္မလားဟု ဝါးထရံၾကားက ေခ်ာင္းေနတာမို႔ ေဒၚေလး မခ်ိဳ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့  ဦးေဇာ္ အခန္းျပင္ထြက္လာတာႏွင့္ သူက အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္သည္။ ေမွးထားသည့္ သူ႔မ်က္လုံးက ဦးေဇာ္ကို ျမင္ေနရသည္။ ေနာက္ေန႔ေတြမွာ  သူ ထမိန္ကို သူ႔အလိုလို လန္ေနသည့္ပုံျဖစ္ေအာင္ လွန္ထားလိုက္သည္။ အဲလိုႏွင့္ အဆင့္ေတြ တျဖည္းျဖည္းတက္လာ ခဲ့ၾကရသည္။

ယခုလည္း စိုင္းငယ္ခ်မ္းေအးသက္ကိုကို က သူ႔ကို ဂြင္ဖန္ၿပီး ႐ိုက္ေတာ့မည္မွန္းသူသိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ျခင္းထဲက  ၾကက္ကေလးလိုေနလိုက္သည္။ စိုင္းငယ္ခ်မ္းေအးသက္ကိုကို ေခၚ ေမာင္ေမာင္သက္က လည္း လူကသာ ဆင္လိုလို က်ားလိုလို လုပ္ေနသည္၊ ၾကည့္ရတာ  မိန္းမ အေတြ႕အႀကဳံေရာ ရွိရဲ႕လားမသိ၊ ခုေတာင္ သက္ခ်ိဳၿပဳံး၏ ရင္သားေတြကို လာကိုင္တာက ႏုႏု႐ြ႐ြ၊ ႐ိုမန္းတစ္မရွိ။ လမ္းေဘး မွာ သရက္သီးဝယ္ ေတာ့ ဗန္းထဲက သရက္သီးေတြကို တလုံးခ်င္းလိုက္ကိုင္ၾကည့္ေနသလိုမ်ိဳးလုပ္ ေနသည္။ တခုေတာ္ေသးသည္က ဖရဲသီး ဝယ္သလို တဘုတ္ဘုတ္  လက္ဝါးျဖင့္ ႐ိုက္မၾကည့္တာက ေတာ္ေသး သည္ေခၚရမည္။  သက္ခ်ိဳၿပဳံးက နဂိုထဲက ဒီဂြင္လာမည္ကို ႀကိဳသိထားသျဖင့္ ခြၽတ္လို႔လြယ္မည့္ ဘရာဇီယာ  ဂ်ိတ္ေရွ႕ဖက္တပ္ေသာ အမ်ိဳးအစား ဝတ္လာၿပီး စကဒ္အတို ေပါင္လည္ေလာက္ ေလးလည္း ဝတ္လာခဲ့လို႔သာ ေတာ္ေတာ့သည္၊ ႏို႔မို႔ဆိုရင္ ေမာင္မင္းႀကီး သား မ်က္မျမင္ပု႑ား ဆင္စမ္းသလိုပင္ ျဖစ္ေနေတာ့မည္။ သက္ခ်ိဳၿပဳံးက မသိသလို ျငင္းသလို မူရင္း ႏြဲ႕ရင္းျဖင့္ ကိုယ့္ဘာသာ ခြၽတ္ေပးလိုက္လို႔သာ ႏို႔ ႀကီးေတြကို သူကိုင္ေနရျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ႏို႔မို႔ ဘရာဇီယာဂ်ိတ္ရွာရင္း မိုးလင္းသြားမည့္သေဘာမွာ ရွိသည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း သက္ခ်ိဳၿပဳံးရဲ႕ ရင္ႏွစ္မႊာ ကို အငမ္းမရ အားရပါးရ အေမႏို႔ ကို ခေလးစို႔ေနသလို အားရပါးရစို႔ေနေလသည္။

သူ႔ႏို႔ေတြကို အားရပါးရ ေမာင္ေမာင္သက္ တေယာက္ မပ်င္းႏိုင္ စို႔ေနေသာလည္း ေအာက္မွာ ႐ႊဲေနၿပီ ျဖစ္ေသာ သက္ခ်ိဳၿပဳံးတေယာက္ကေတာ့ အားမရ ေတာ့၊ ေမာင္ေမာင္သက္ ၏ မိုေဟာ့ ဆံပင္ကို ဆြဲကိုင္ကာ သူ႔ေပါင္ၾကားကပ္ေပးလိုက္သည္။ ေမာင္ေမာင္သက္တေယာက္ သက္ခ်ိဳၿပဳံး၏ ပင္တီ  ဘယ္တုန္းက ကြၽတ္သြား တာလည္းဆိုတာေတာင္ စဥ္းစားခ်ိန္မရလိုက္၊ အေမႊးထူထူ အရည္႐ြဲ႐ြဲ ဖားဂုံညႇင္းေလး မွာ မ်က္ႏွာအပ္ေနေျခၿပီ။ အဲေနရာေရာက္ ေတာ့လည္း ေခြးထန္းလွ်က္ရသလို တျပတ္ျပတ္ျမည္ေအာင္ရက္ေနျပန္ ပါသည္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ပိပိေလးကို လွ်ာစိုစို ႏွင့္လာရက္ေတာ့လည္း ဘယ္ သူမဆို အရသာ ေတြ႕တာပဲ မဟုတ္လား၊ ဟိုစာအုပ္တအုပ္မွာဆိုရင္ မိုင္လိုဆိုတဲ့ ေခြးႀကီး ရက္တာေတာင္ ခံေသးတယ္ လို႔ေရးထားတာ ဖတ္ဘူးတာပဲ၊ ခစ္ခ စ္။ ေမာင္ေမာင္သက္ က မိုင္လိုထက္မသာရင္ေတာင္မွ ေရာဂါေတြ ဘာေတြေတာ့ ကင္းမွာပါေလ လို႔ပဲ ေတြးမိတယ္။

အဲဒီ ေကာင္ကလည္း ေပါင္ၾကားထဲထည့္လိုက္ေတာ့လည္း မၿပီးႏိုင္ေအာင္ တျပတ္ျပတ္ရက္ေနေတာ့တာပဲ။ ပထမက ခံလို႔ေကာင္းေပမဲ့ တမ်ိဳးထည္းႀကီး ထပ္တလဲလဲ က်ေတာ့လည္း ပ်င္းတာပဲေလ။ အဲဒါနဲ႔သူ႔ကိုယ္ကို ဆြဲမ ၿပီး သူေဘာင္းဘီကို ဇစ္ျဖဳတ္ဖို႔ က်ိဳးစားရေတာ့တာေပါ့။  ဟိုက္။ သက္ခ်ိဳၿပဳံး  ဇေဝဇဝါျဖစ္သြားသည္။ သူေတြ႕ႀကဳံဖူးတာက ဦးေဇာ္တေယာက္ထည္း။ ဦးေဇာ္က သူ႔အခ်စ္ဦး ဆိုလည္းဟုတ္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ပထမဆုံး သင္ဆရာျမင္ဆရာ ဆိုလည္းဟုတ္တယ္။ ဦးေဇာ္ရဲ႕ ပစၥည္းက ငါးလက္မ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိၿပီး မာေၾကာေနတတ္သျဖင့္ သီးေမႊး ငွက္ေျပာသီးလိုျဖစ္ေနသည္။ ေယာက္်ား ေတြ အားလုံးက အဲလိုမ်ိဳးပဲဟု သက္ခ်ိဳၿပဳံးက ထင္ေနခဲ့သည္။ ယခု ေမာင္ေမာင္သက္ ရဲ႕ ေယာက္်ားအဂၤါကို ေတြ႕လိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္သက္ အသက္မွ  ျပည့္ေသးရဲ႕လားဟု ပင္ အေတြးဝင္မိသည္။ ဂ်ိဳးကေလးက ေသးေသးေလး ႏွင့္ ေပ်ာ့ေနေသးသည္။ ဝက္ျဖစ္မွေတာ့ မစင္ေၾကာက္ေနလို႔ ( စကားပုံျဖစ္ ပါသည္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဝက္ျဖင့္ႏိုင္းျခင္းမဟုတ္သလို ေမာင္ေမာင္သက္ပစၥည္းကိုလည္းမစင္လို႔ႏိူင္းျခင္းမဟုတ္ပါ ) ေတာ့ မထူးေတာ့ဘူး ဆိုၿပီး သူ႔ႏူတ္ခမ္း ေလး ျဖင့္ ငုံစုပ္ေပးလိုက္သည္။

“ အား ခစ္ခစ္ ယားတယ္ သက္ရဲ႕ အိ”  စိုင္းငယ္ခ်မ္းေအးသက္ကိုကို တေယာက္ ခါးေလး လိမ္ကာ တခစ္ခစ္ ရီရွာသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဖီးရသြားကာ မရီႏိုင္ ေတာ့၊ အေတြ႕အႀကဳံရွိပုံမရ ဆိုတာ သက္ခ်ိဳၿပဳံးေကာင္းေကာင္းသိလိုက္သည္။ သူမႈတ္ေပးစုပ္ေပးလိုက္ေတာ့မွ စိုင္းငယ္ခ်မ္းေအးသက္ကိုကို ၏ ညီေတာ္ ေမာင္က ရခိုင္ငွက္ေျပာသီးေလးလို မာလာသည္။ ဒါေတာင္ သူ႔ႏူတ္ခမ္းက ဆီးခုံထိေနၿပီ လထိတ္ေလးက အာေဂါင္ကိုပင္လာမထိ။အာမထိ လွ်ာမထိဆိုတဲ့ စကားအဲလိုကေနလာတာလားမသိ။ ျပန္ေပ်ာ့မသြားခင္ ေတာ့ သူတခုခု လုပ္မွ ရမည္ဟု ေတြးၿပီး သက္ခ်ိဳၿပဳံးက စိုင္းငယ္ခ်မ္းေအးသက္ကိုကို ေပၚကို ခြ ထိုင္လိုက္သည္။  “ အား အိ ေသပါၿပီ အားေလးတယ္ သက္ရဲ႕” သက္ခ်ိဳၿပဳံးက စိုင္းငယ္ခ်မ္းေအးသက္ကိုကို ၏ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို ခြကာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ လိုက္သည္။ ၿပီးမွ စိုင္းငယ္ခ်မ္းေအးသက္ကိုကို ၏ ရခိုင္ငွက္ေပ်ာ္သီး ေလးကို လက္ညိဳးလက္မႏွင့္ ညႇပ္ကိုင္ကာ သူ႔ပိပိ အဝတြင္ေတ့လိုက္သည္။ သူ႔မွာ  အေတြ႕အႀကဳံမရွိေသာ္လည္း ဒီေလာက္ေလးနဲ႔ေတာ့ သူဘာမွ မျဖစ္ႏိုင္ဟု ေတြးကာ သက္ခ်ိဳၿပဳံး တေယာက္ ထိုင္ခ်ျပစ္လိုက္သည္။ သက္ခ်ိဳၿပဳံးေလးငါး ဆယ္ခ်က္ေလာက္ ထိုင္ထလုပ္လိုက္ေတာ့ စိုင္းငယ္ခ်မ္းေအးသက္ကိုကို ၏ ရခိုင္ေလးက ျပစ္ျပစ္ႏွင့္ အရည္ေတြ ပန္းထြက္ကုန္ေတာ့သည္။ သက္ခ်ိဳၿပဳံး လည္း ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားရသည္။ ငါ့ဘာသာ သူငယ္ခ်င္းေမသူဟြား ေျပာသလို ႏူတ္ခမ္းနီေတာင့္ကို ကြန္ဒန္စြတ္ၿပီး လုပ္တာက ပိုအရသာရွိအုန္းမည္ ဟု လည္းေတြးလိုက္မိသည္။ ခုမွေတာ့ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ ဆက္ေဆာင့္လို႔လည္းမရၿပီ နဂိုထဲက ရခိုင္ငွက္ေပ်ာသီးေလး ကို မာေအာင္မနည္းလုပ္ေပးထားရ သည္။ ယခုေတာ့ လက္မေလာက္ပဲက်န္ေတာ့သည္။

သက္ခ်ိဳၿပဳံးစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ကားတံခါးဖြင့္ကာ လမ္းေဘးထြက္ၿပီး ေသးထိုင္ေပါက္သလို ဟန္ျပၿပီး တန္းလန္းျဖစ္ေနေသာ ဖီးကို အဆုံးစြန္ေရာက္ သြားေအာင္ ကိုယ့္လက္ႏွင့္ကိုယ္လက္စသတ္ေနရသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ ကားထဲမွာ ဖုံးျမည္သံၾကားၿပီး စိုင္းငယ္ခ်မ္းေအးသက္ကိုကို တေယာက္ဖုံး ေျပာသံၾကားေနရသည္။   “ ဟုတ္ က်ေနာ္ဖိုးသက္ပါ၊ အန္ကယ္ရဲ။ ဟုတ္။ ေဒၚေလးဖုံးကို က်ေနာ္ ဒီညခနငွားလာလို႔”   “……………………”   “ဟုတ္  ေဒၚေလး ရွိမယ္ သူ႔အခန္းမွာပဲတဲ့၊ အန္ကယ္ရဲေခၚရင္ေျပာလိုက္ပါတဲ့ မွာထားတယ္” “……………………………………”   “ဟုတ္ အဆင္ေျပပါတယ္ အန္ ကယ္ရဲ၊ က်ေနာ္ဖြတ္ဆီလိမ္းသြားတယ္ေလ” “……………………….”  “ ဟုတ္.. အစေတာ့ နည္းနည္းက်ပ္တယ္ေလ၊ဟဲဟဲ။ ေနာက္ေတာ့ အဆင္ေျပသြာပါ တယ္”  “……………………………..”  “ အာအဲဒါေတာ့ မရေလာက္ေသးဘူးထင္တယ္၊ က်ေနာ္က အခုမွပါကင္ဖြင့္ပစ္လိုက္တာေလ၊ ေကာင္မေလးက ေသြး ေတြဘာေတြထြက္ၿပီး တအားေၾကာက္ေနလို႔ အဆုံးထိေတာင္မလုပ္ရဲဘူး၊ အေနာက္ကေတာ့ ဘယ္ရအုန္းမလဲ၊ “  “…………………………….”    “ ဟုတ္..  အန္ကယ္ရဲ။ ေနာက္တခါယူသြားမယ္ေလအန္ကယ္ရဲ ေျပာတဲ့ ဂ်ယ္”“………………………..” “ အင္း ဘယ္မွာ.. ေဒၚေလး အိပ္ယာေဘးက အံဆြဲထဲမွာ .. “   “………………………”   “ ဟုတ္.. ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ္ ေနာက္တခါဆိုယူသြားလိုက္မယ္”   “………………………”  “ ဘာ ..ေအာ္.. အင္းးး… အန္ကယ္ရဲ မလာတဲ့  ရက္မွ ယူသြာပါ့မယ္”  “………………”“ အိုေက ေက်းဇူး ပဲ ဘိုင္ဘိုင္” သက္ခ်ိဳၿပဳံးလည္း စိုင္းငယ္ခ်မ္းေအးသက္ကိုကို ဖုံးထဲ ဘာေတြ ေျပာမွန္းမသိ ေသာ္လည္း ကိုယ့္လက္ႏွင့္ ကိုယ္အာသာေျဖတာ ဖီလင္ အဆုံးစြန္ေရာက္သြားသျဖင့္၊ ထိုေနရာမွာပင္ ရႈရႈးေပါက္ခ်ခဲ့ၿပီး ကားေပၚျပန္တက္လာခဲ့ ေတာ့သည္။ သုတ္စရာ တစ္ရႈးလည္းမပါသျဖင့္ စိုင္းငယ္ခ်မ္းေအးသက္ကိုကို ပဲ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ရက္ခိုင္းရင္ေကာင္းမလား စဥ္းစာလိုက္မိေသး သည္။ သို႔ေသာ္လည္း စိုင္းငယ္ခ်မ္းေအးသက္ကိုကို က သူကားထဲ ဝင္လာတာႏွင့္ စက္ေကာက္ႏိုးေနၿပီမို႔ ဘာမွ မေျပာေတာ့ ပဲ ကိုယ့္အဝတ္အစားမ်ားကို  သပ္သပ္ယပ္ယပ္ျဖစ္ေအာင္သာ ျပဳျပင္ၿပီး အေဆာင္ရွိရာသို႔ ျပန္လိုက္လာခဲ့ေလေတာ့သည္။

ေဒါက္တာေမဟြား တေယာက္ ေဆးခန္းပိတ္ရင္းနဲ႔ မွ သူ႔စားပြဲေပၚက အထုပ္တထုပ္ကို သတိထားမိေလသည္။ ဟယ္ ဟိုေကာင္မ ျပာျပာ ျပာျပာ နဲ႔ ေဆးတ ထုပ္ေမ့က်န္ခဲ့ၿပီ ဆိုတာသိလိုက္ သည္။ သႉုသူငယ္ခ်င္း သက္ခ်ိဳၿပဳံးတေယာက္ ဟားနီမြမ္း မသြားခင္ ေဆးလိုအပ္တာေတြ လာေတာင္း လို႔၊ ေပးလိုက္ရ သည္။ သူ႔အတြက္ ကိုယ္ဝန္တားေဆးေတြ ေခ်ာဆီေတြ အဲဒါေတြ အျပင္၊ သူ႔ေယာက္်ား ၾကည့္ရတာ ခနေလးခနေလး ၿပီးမဲ့သေဘာနဲ႔ ျပန္ေတာင္ဖို႔လည္း  ၾကာမဲ့ သေဘာမွာရွိေတာ့ ဗာရာဂလာ လိုေဆးမ်ိဳေလးမ်ား ရွိရင္ ေပးဖို႔ ေျပာသျဖင့္၊ ေမဟြားကိုယ္တိုင္ေတာင္ မဂၤလာဦးည ကိုေမာင္ငယ္သုံးဖို႔ဆိုၿပီး ဝယ္ ထားသည့္ ဗာရာ၈လာထဲမွ တခ်ိဳ႕ခြဲေပးလိုက္ရသည္၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီေဆးဗူးက မွ က်န္သြားခဲ့ရသည္။  အင္း သူတို႔ မနက္ျဖန္ မွ သြားမွာ ဆိုေတာ့ ဒီည  လိုက္ေပးလိုက္ရင္ မွီႏိုင္ေသးတယ္၊ အင္းေလ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေကာင္းဖို႔ပဲ မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ ဟု ဆိုတာ တက္ကစီ တစီးလွမ္းတား၍ သက္ခ်ိဳၿပဳံးေယာက္်ား  အိမ္သို႔ သြားရွာေလသည္။ ေမဟြား သက္ခ်ိဳၿပဳံးတို႔ တိုက္ခန္းေရွ႕ေရာက္ၿပီး တကၠစီေပၚက ဆင္းလာေတာ့ သူ႔အေနာက္နား ကားတစီးလာရပ္တာကို  သတိထားမိလိုက္သည္။ ထိုကားထဲမွ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ႏူတ္ခမ္းေမႊးကားကားႏွင့္ လူႀကီးတေယာက္ဆင္းလာတာ ေတြ႕လိုက္ရေသာ္လည္း အမႈမဲ့  အမွတ္မဲ့ ပင္၊ သက္ခ်ိဳၿပဳံးတို႔ အထပ္ကို တက္လာခဲ့လိုက္ေလသည္။ သူ႔ေနာက္ဘက္မွ ေလွခါးကိုတက္လိုက္လာသံ ၾကားသျဖင့္လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ  အခုနက ကားေမာင္းလာေသာ လူႀကီးျဖစ္ေနမွန္းသိလိုက္ရသည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ခန႔္ခန႔္ေခ်ာေခ်ာႀကီးပဲ လို႔ ေတြးလိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူလွည့္ ၾကည့္လိုက္ ခ်ိန္မွာ ထိုလူႀကီး၏ မ်က္လုံးအစုံက သူ႔ တင္ပါး ေတြကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနတာ ျမင္လိုက္ရေတာ့ ၾကည္သည္းေမႊးညႇင္း ထသြားရ၏၊ ဟယ္ လူ လည္းမရွိ ဒီေလွခါးထဲမွာ ဒုကၡပဲ ဟု ေတြးကာ လန႔္လာ၏။

ထို႔ႏွင့္ သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္ အျမန္တက္ကာ သက္ခ်ိဳၿပဳံး ေနသည့္ အခန္းဝမွာ ဘဲကို အဆက္မျပတ္နိပ္မိေနေလသည္။  ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ထိုလူႀကီးမွာ သူ႔ ေနာက္နားေရာက္လာၿပီး။   “ ေအာ္ ငါ့တူမႀကီးက သားညီ ဆီ လာလည္တာလား “  “ ဟုတ္ ဟုတ္ မိသက္ က က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းပါ”  “ အင္း ဒီေခတ္မိန္းခ ေလးေတြကလည္း က်ေနာ္ တို႔ ဗ် တို႔တယ္သုံးၾကတာပဲ၊ မိန္းခေလးၾကည့္ရတာ ျဖတ္ေဖါက္ခ်ဴပ္နဲ႔လည္းမတူပါဘူး အဟီးးး”   သူ႔တင္ပါး လုံးလုံးေလးမ်ား ကို မ်က္လုံးမလြဲပဲ ၾကည့္ကာ ေျပာေနရင္းက သူ႔စကားသူသေဘာက်သလို ဟီးကနဲ ရီလိုက္ေသာ ထိုလူႀကီးေၾကာင့္ ေမသူဟြား တေယာက္ ရင္ေတြ ဖင္ ေတြ တုန္သြား၏၊ သက္ခ်ိဳၿပဳံးတို႔ အခန္းကလည္း ဘာမွ လႈပ္ရွားသံမျပဳ သျဖင့္ တေယာက္မွ မရွိၾကဘူးထင္တယ္ဟုေတြးမိေလသည္။ ထိုလူႀကီးကလည္း  သူ႔နားမွ မခြာေသးဘဲ၊ “ အင္း သူတို႔ အျပင္သြားၾကတယ္ထင္တယ္ကြဲ႕ ငါတူမႀကီးက ဘယ္သူလည္း ဦးေျပာထားလိုက္မယ္ေလ သူတို႔ျပန္လာရင္”   “ ရပါ တယ္ ဦးရီး က်ေနာ္က သူ႔အတြက္ ေဆးယူလာတာပါ မနက္ျဖန္သူတို႔ ခရီးထြက္ရင္ မွီေအာင္” “ ေဟ အဲဒါဆိုရင္လည္း သူ႔ေယာက္ခမ ႀကီးအေပၚထပ္မွာပဲ ေနတာကို ေပးထားလိုက္ပါလား သူတို႔ ေပးေပးမွာေပါ့”  “ အင္း”   ေမသူဟြားတေယာက္ ထိုလူႀကီးေရွ႕မွ ေလွခါးအေပၚထပ္သို႔ ဆက္တက္ရမည္ကို လန႔္ ေန၏။ ထိုလူႀကီးမ်က္လုံးေတြက သူ႔ ထမိန္ သား အိအိေလးမ်ားကို ပင္ထိုးေဖါက္ျမင္ေနသလိုပင္။သို႔ေပမဲ့ ေရာက္ၿပီးမွ ေတာ့ မထူးေတာ့ ဆိုကာ၊ စိတ္ကို  တင္းၿပီး ေလွခါးထစ္ကို စတက္လိုက္ေလသည္။

သူထင္သည့္အတိုင္းပင္ ထိုလူႀကီးက အေနာက္မွ ကပ္ပါလာေလသည္။  အေပၚထပ္က ကိုညီ့ အေဖ တို႔ အခန္းဝေရာက္၍ ဘဲတီးလိုက္ေတာ့ ခနအၾကာမွာ  တံခါးပြင့္လာေလသည္။ ကိုညီံ အေဖ ဦးရဲေထာင္က ေမသူဟြားကို ျမင္ေတာ့ သူ႔အသိလားဟု စဥ္းစားေနသည့္ဟန္ျဖင့္ မ်က္ေမွာက္ၾကဳပ္ၾကည့္ေလသည္။  မ်က္နာကိုလည္းခနသာၾကည့္ၿပီး ေမသူဟြား ၏ ေ႐ႊရင္အစုံကိုသာ ေငးၾကည့္ေနသျဖင့္၊ ေမသူဟြားမွာ ၊ “ ဟို က်မ မိသက္ ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းပါ သူေဆးက်န္ေန ခဲ့လို႔ က်မေဆးခန္းမွာေလ၊ မနက္ျဖန္ခရီးသြားရင္ ယူသြားမလို႔ ဆိုတာ ၊ အဲဒါလာေပးတာပါ”    “ ေအာ္ မိသက္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ဆရာဝန္မေလး ဆိုတာလား၊  ေအးေအး သူတို႔ အျပင္သြားၾကတယ္ကြယ့္ ထားခဲ့ေလ ဦးဆီမွာ ၊ အထဲ မဝင္ေတာ့ဘူးလားကြယ့္”  “ ဟင့္အင္း မဝင္ေတာ့….  “ျဖန္း”  “ အား “    ေမသူဟြား  စကားမဆုံးခင္ သူ႔တင္ပါး အိအိေလးကို ျဖန္းကနဲ အေနာက္မွ အ႐ိုက္ခံလိုက္ရ၍ စပ္လည္းစပ္ေဒါသလည္း ျဖစ္သြားကာ ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး၊  “  ရွင္.. ရွင္.. ဒါက ဘာလုပ္တာလည္း၊ လူႀကီးျဖစ္ၿပီးေတာ့” ဖင္ေလးကို သူ႔လက္ဖဝါးျဖင့္ပြတ္ကာ ရန္ေတြ႕လာေသာ ေမသူဟြားကို ၾကည့္ရင္း ေနာက္က  လူႀကီးက၊  “ ဟို နာသြားလား ေဆာရီးေဆာရီး ငါ့တူမ ဖင္မွာ ျခင္တေကာင္တြယ္ေနတာေတြ႕လို႔၊ မေနႏိုင္တာနဲ႔ ႐ိုက္ေပးလိုက္တာပါ၊ အခုတေလာ ေသြးလြန္ တုတ္ေကြးေတြကလည္း ျဖစ္ေနတယ္ကြယ့္”

“ အိုရွင္ ရွင္ဒီလိုလုပ္စရာမလိုပါဘူး”   ထိုအခါက်မွ ထိုလူႀကီးကို ဦးရဲေထာင္က သတိျပဳမိသြားေလသည္။ “ ေဟ့ေကာင္ သာဒင္၊ မင္း အခုမွ ဘယ္က  ေပၚလာလဲ မင္းတူ မဂၤလာေဆာင္ေတာင္ မလာပဲနဲ႔”  “ ေအး ငါခရီးလြန္ေနလို႔ပါကြာ”  “ ေအာ္ တူမႀကီးေရ အဲဒါ ဦးရဲ႕ အမႊာ ညီအကိုေလ ကိုသာဒင္တဲ့  မွတ္ထားေနာ္”  “ မမွတ္ထားပါဘူး ဗ်ာ ခင္ဗ်ား တို႔ လူႀကီးေတြ ျဖစ္ၿပီး ႏွာဘူးက်လြန္းတယ္ ဒါပဲ သြားၿပီ”  ေျပာေျပာ ဆိုဆိုျဖင့္ ႏူတ္ခမ္းေလးစူ ေျခေဆာင့္ ကာ လွည့္ထြက္သြားေသာ ေမသူဟြားေလးကို ၾကည့္ရင္းက ဦးဖိုးေထာင္ႏွင့္ ဦးသာဒင္တို႔ တေယာက္ကို တေယာက္ ၾကည့္ၿပီး ၿပဳံးမိလိုက္ၾကေလေတာ သည္။ အကယ္၍ ေမသူဟြားသာ ေနာက္ျပန္တခ်က္လွည့္ၾကည့္လိုက္ပါက ထိုလူႀကီးႏွစ္ဦး တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ လက္ဖဝါးခ်င္း႐ိုက္ ဟိုင္းဖိုင္လုပ္ ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရမည္ျဖစ္ေလသည္။  ဒီေလာက္ေလးပဲတင္ထားတယ္