အမှန်တကယ် စားသုံးသူ

အမှန်တကယ် စားသုံးသူ

အလုပ်လုပ်နေရာမှ အသင်းအမှုဆောင်ကိုသောင်းစိန်နှင့်အတူဝင်လာသောမိန်းမလှလေးဆီမျက်စိကရောက်ဖြစ်သည်။ “အောင်သူ  ဒါ မင်းနဲ့အတူ တာဝန်ကျတဲ့ အရောင်းပဲ”   ကိုသောင်းစိန်ကတည်တည်တန့်တန့်မိတ်ဆက်ပေး၏။ အောင်သူကသမဝါယမ ကုန်ဝယ် စာအုပ်များအစီအရီထပ်ထားသောစာပွဲဘေး နှစ်တောင်ခန့်ကုန်ဝယ်စာအုပ်များ၏စာအုပ်ပုံလေးပုံကြားမှခါးဆန့်၏။   “ဟုတ်ကဲ့  ဦးလေး သူ့ကို ဘာတာဝန်ပေးရမလဲ ဟင်”  “အရောင်းပါဆို ကုန်ချိန်တဲ့ဘက်ကပေါ့ဟ ညနေကျရင် ဥက္ကဌအိမ်ကို ခွေအပ်ရင်းမင်း လာခဲ့အုံးနော် ကြားလား”  “အော် ဟုတ်ကဲ့ ဦးခင်မောင်။ (၅)လမ်း အဘဦးအောင်ရှိန် ရှိလား”  သူကဆိုင်ရှေ့တွင်ကြိပ်ကြိပ်တိုးနေ သောလူအုပ်အပေါ်မိုး၍ဆိုင်အတွင်းမှအသံကျယ်ကျယ်အော်ရင်းစာအုပ်ထောင်ပြ၏။  “ရှိတယ် ရှိတယ် ဆပ်ပြာ နို့ဆီ  ဖယောင်းတိုင်”  “အကုန်ယူမယ်ပြောလဲ ပြီးတာပဲဗျာ”

“ဟဲ အကုန်မယူဘူး ငွေကမလောက်ဖူးဟဲ့”  “အခုပေးနေတာ ဆပ်ပြာ။နို့ဆီ။ ဖယောင်းတိုင်သုံးမျိုးပဲ ကုန်နေပြီး အဒေါ်ရဲ့”  အောင်သူဘေးမှဘောက်ချာရေးနေသော “အမာ” ကဇီးထုပ်တစ်ထုပ်ကိုးစားရင်းမှ  ခေါင်းထောင်ပြီးပြောသည်။ အမာက (၁၀) တန်းအောင်ပြီး သမဝါယမ ဝင်လုပ်နေသူ။တစ်ချိန်က အ-ထ-က ( ) ကျာင်းတွင် အောင်သူနှင့်အတူကျောင်းနေဘက်ဖြစ်သော်လည်းရင်းနှီးမှုမရှိခဲ့ကြပေ။ ယခု မြို့သစ် သမဆိုင်ဖွင့်မှဝန်ထမ်းအဖြစ်သိကြရ၏။  အလုပ်ဝင်ခဲ့ကြသည်မှာလည်းယနေ့ပါနှင့်မှတစ်ပတ်ပင်မပြည့် (၅) ရက်သာရှိသေးသည်။ ခွဲတမ်းချ၊ ပစ္စည်းပေး အမာနှင့်အောင်သူ ခြေမနိုင်လက်မနိုင်ဖြစ်ကြသဖြင့်။ အောင်သူကသမကော်မတီကိုအရေးပေါ်အရောင်းတစ်ယောက်ထပ်တောင်း၏။ ကုန်ခဲ့သောည ကအမှုဆောင်အစည်းအဝေးထိုင်ကြသည်။ ဥက္ကဌကသူ့လမ်းထဲ့စာရိတ္တကောင်းမွန်သောမိန်းကလေးတစ်ယောက်ရှိသည်။ ယာယီ ခန့်ထားမည် ဟုပြော၍ ယနေ့အကူအရောင်းအဖြစ်မွန်ရည်သန့်ပြန့်၍ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်အချိုးကျတောင့်တင်းသော “သူ့” ကို အောင်သူစတင်တွေ့ဖူးခဲ့ရသည်။

ဆိုင်မှာက အမာနှင့်သူနှစ်ယောက်ပဲရှိသည်။ စာအုပ်ရေးလိုက် ကုန်ပြေးချိန်လိုက်နှင့်သူပင်ပန်း၏၊အမာကခေါက်ရိုးမကျိုးသော အဝတ်အစားနှင့်ဘေက်ချာတစ်မျိုးပဲရေးတတ်၏။ မရင်းနှီးကြသေးသဖြင့်လည်းအောင်သူဘာမှမပြောပဲ အလုပ်ကိုသာကုန်းလုပ်ခဲ့ သည်.။ “ဟေ့ ဒီမှာ အောင်သူ”  “ဗျာ ဦးလေး”  “သူ့နာမည် ပြုံးရီ တဲ့ နော်” “အော အော”   တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ် ဘာတယ် ညာ တယ် မပြောအားကြ။ အောင်သူက ပြုံးရီကိုလှမ်းကြည့်သည်၊ပြုံးရီကသူ့အား ပင့်မျက်လုံးတစ်ချက်ဝဲပြီးခေါင်းပြန်ငုံသည်။   “အမာ  ပေး အဲဒီဘောက်ချာ တစ်ရွက် ကဲ ဦးခင်မောင် နှစ်ဆယ့်ခြောက်ကျပ်တစ်မတ်ကျတယ်”  အောင်သူက ငွေတောင်း ဒေးလီ ရှိ(ပ်) သွင်းပြီ  း“ကဲ မပြုံးရီ အဲဒီ ဘောက်ချာကြည့်ပြီး ပစ္စည်းပေးကြည့်ဗျာ”  “ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့”  ကုန်ပေးစာပွဲ့အသင့်စီချထားသော  ပစ္စည်းများကိုကောက်ပေး၏။ သွက်လက်တိကျမှုရှိကြောင်းအောင်သူအကဲခပ်မိသည်။

ခဏချင်း(၂၀)ခန့်မမှားမယွင်းပေး နိုင်သည်။ ဝင်းဝါတုတ်ခိုင်သောလက်မောင်းအိုးလေးများကအင်အားပြည့်ဝလှသည်။ ပါးလွှာသော်လည်းလက်စကအင်္ဂာျီလေးကို အိနြေ္ဒရရလေးလှသည်။ အသက်(၁၇)နှစ်သာရှိသေး၍အလှသွေးတို့အဆူကြွဆုံးသောပြုံးရီအလှကခိုင်မာခန့်ညားသည်။ ခပ်တို တိုဝတ်ထားသောထမီအောက်မှခြေသလုံးဝင်းဝင်းကြီးများကကြီးမားထွားကြိုင်းသောအပျိုဖားဖားကြီးဖြစ်ကြောင်းသက်သေခံ ကြ၏။ စွံကားတစ်ရစ်ခါ။ဖြစ်ညှစ်ပြစ်ချင်စရာတင်ပါးဆုံနှစ်လုံးကရှေ့နောက်ဝဲယာ။ခြေကိုကြွကာလှုပ်ရှားနေသောအခါ။တစ်ခါ တုတ်ပြီးဆတ်ခါ ဆတ်ခါ ယမ်းနွဲ့နေတတ်သည်ကိုလဲ အောင်သူမျက်လုံးကရောက်ဖြစ်သည်။ အောင်သူရှီသောဝရံတာလေးနားတွင် ချထားသည့်ဆပ်ပြာအပိုင်းလေးများကုန်းနှိုက်ရာတွင်လည်းဖြူဝင်းအိစိုသော ရင်သားဖွေးဖွေးကြီးကို လျှပ်ပျက်သလို ရင်ညွှန့်ပိုင်း လေးလှစ်ကနဲ လှစ်ကနဲ တွေ့ဖြစ်သည်။

“အောင်သူ ဒို့စာအုပ်တွေထမင်းစားမပိတ်မှီ ရေးနော် ငါ့တူ” မှောင်ခိုအဒေါ်ကြီးဒေါ်ဒေါ်သိန်းက အသံစွာစွာနှင့်အော်သည်။   “နေအုံး ဗျ မှားပေးမိတော့ ခင်ဗျားတို့ စိုက်မလား”  မျက်လုံးပြူးပြီးပြန်ဟောက်သည်၊မျက်လုံးအစုံကပြုံးရီလှုပ်ရှားမှုလေးများကို အရသာခံ ပြန်ကြည့်သည်။ “ရပါပြီ သူ ကျွမ်းကျင်သွားမှပါ”   အမာကတိုးတိုးပြောလိုက်၏၊နေ့လည်ထမင်းစားမပိတ်မီ စာအုပ် နှစ်ရာကျော် ရောင်းချလိုက်နိုင်သည်၊အောင်သူအတော်ကျေနပ်ပီတိဖြစ်သွား၏။  “ခင်ဗျာရောက်လာလို့ပဲ နို့မို့အမာနဲ့ကျနော်ဆိုရင် ညနေ ဆိုင်ပိတ်တာတောင်ဒီစာအုပ်အပုံကြီးရောင်းကုန်မှာမဟုတ်ဘူး”  “ဟုတ်တယ်ကွာ။ပြုံးကိုသိပ်ကျေးဇူးတင်တာပဲ”  မိန်းကလေးချင်း မို့ပြုံးရီနှင့်အမာအဖွဲ့ကျသွားသည်။ ဆိုင်အရောင်းပိတ်ပြီးသုံးယောက်ထမင်းစုစားကြသည်။ မျက်နှာစိမ်းတွေချည့်မို့ထမင်းစားရ သည်မှာရှိုးတိုးရှန်းတန်းကြီးဖြစ်ကြသည်။ အောင်သူကယောက်ျားလေးမို့ပိုဝသည်။ ချိုင့်သုံးခုစလုံးမှဟင်းများစုံအောင်နိုက်သည်။

“ပြုံး ဘာဟင်းလဲ ဟ” ရင်းနှီးသောအသံပြုရင်းကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်နေသော။ ပြုံးရီကိုကြည့်၏။ ဆန်အိတ်လွတ်များဝိုင်းခင်းကာ ထိုင်စားနေကြသောသူတို့ထမင်းဝိုင်းလေးကစိုပြေနေသည်။   “ငါးပြေမ လေ အရိုးတော့များတယ်”  “အား နံနံပင်လေးအုပ်ထား တော့မွှေးနေတာပဲ ဟဲဟဲ”  ဒါလဲနိုင်သည် စားသည် အောင်သူအာသွက်နေ၏။  “မိမာ နင့်ဟင်းကဘာတုံး”   “ကြက်သားနဲ့အာလူး ဆီပြန် အပြုံးထဲ့စားနော်”  အမာကပြုံးရီအားခိုးကြည့် ခိုးကြည်လုပ်တတ်သော အောင်သူအား မျက်စောင်းတစ်ချက်ထိုးပြီးဟင်း ပန်းကန်ကိုပြုံးရီရှေ့တိုး၏။

“စားပါ ပြုံးမှီပါတယ် အကို စားလေ”  ရင်ထဲလှိုက်ကနဲ ပီတိလှိုင်းကြီး အောင်သူ ရင်ဝသို့ “ဒိတ်” ကနဲ တက်ဆောင့်သည်။   “ငါ့ ဟင်း က ဟိုဒင်းဟ နင်တို့စားဘူးလားမသိဘူး”  “ဘာမို့လဲ”  အမာကဟင်းချိုင့်ကို ကြည့်ရင်းမေးသည်။  “ချနမ်းဘူး ဟင်းလေ”   “အင်း  ကံကြံဖန်ဖန် ချနမ်းဘူး ဟင်းလို့ ကြားဖူးပေါင်”  “ဟင်းကိုမြင်တာနဲ့ အောက်ချပြီး နမ်းတောင်မနမ်းချင်တဲ့ငပိချက်ကိုပြောတာ ဟဲ  ဟဲ” ပြုံးရီ ထမင်းလုပ်ကလေးပြန်ချပြီး တစ်ဖက်လှည့်ကာရီသည်။  “ထမင်းသီးမယ်အပြုံး သူက ပေါက်ကရ သိပ်ပြောတာ”  ရွမ်း လက်သောမျက်ဝန်းလေးက ခင်မင်ရင်းနှီးစွာ သူကိုကြည့်ပြန်သည်။ အောင်သူရင်ထဲ “ဒိတ်”ကနဲ လှိုက်ခုံပြန်သည်။   “အစ်ကို အပြုံး  ဆီက အပြုံးတော်ပြီ”“ဟာ မဟုတ်တာ ပေး”   “ကိုအောင်သူဟာလေ အရှက်ကို မရှိဘူး”  မိမာကအောင်သူ ကို မျက်စောင်းထိုးရင်း ပြော၏။

“ဒို့ တစ်တွေမောင်နှမတွေလိုရင်းနှီးနေမှ အလုပ်လုပ်ရတာစည်းစည်းလုံးလုံးနဲ့ ပျော်စရာကောင်းမှာ အမာ ရဲ့”  အောင်သူကအလုပ် ဆန်ဆန်စကားလုံးခပ်ထွားထွားကိုပြော၏၊ထိုစဉ်ကကာတွန်းစံရွှေမြင့်ခောတ်စားနေချိန်လည်းဖြစ်လေရာ။အောင်သူ့စကားကို မိမာ က နှုတ်ခမ်းတစ်ချက်ရွဲ့ပြပြီး။  “သူ့ကိုသူ စံရွှေမြင့် များမှတ်နေလားမသိဘူး”  ဟုဆို၏၊ပြုံးရီ ကို ပြုံးသောရီသောမျက်နှာလေးဖြင့်  စတင်သိကျွမ်းရင်းနှီးခဲ့ကြသော်လည်း။ ဝေဝါးမှုသိသောအတိတ်ဆီမှ အသိခပ်ဝါးဝါးက အပြုံးကို တစ်နေရာမှာမြင်ဖူးနေသကဲ့သို့ ရင်းနှီးပြီးသားဖြစ်နေသည်ဟု အောင်သူစိတ့် ထင်နေမိခဲ့သည်။  “အောင်သူ မင်းအရောင်းမလေးက တော်လှချည်လား”  “ဥက္ကဌ ကျေးဇူးလေ ဟဲ ဟဲ”  အောင်သူတို့မြို့သစ်လေးတွင် သမ(၂)ဆိုင်ရှိသည်၊ဆိုင်(၁)တွင် ကိုပါတီ(နာမည်ရင်းပီတာကိုပြောင်းပြန်  တစ်ရပ်ကွက်လုံးကခေါ်သောကုလားစစ်စစ်)က ကိုင်သည်၊အရောင်းအကူအဖြစ်မနှင်းကြည်ကကိုင်သည်။ အသက်(၃၀)ကျော်ခန့်  မနှင်းကြည်ကအိမ်ထောင်သည်၊ကိုပါတီက လူပျိုလူလွတ် ဝန်ထမ်းများကသူတို့ကိုအမြဲစကြ နောက်ကြသည်၊မနှင်းက သဘောကောင်းသည်းခံတတ်သကဲ့သို့ ကိုပါတီကလည်းဆက်ဆံရေးအရမ်းပြည့်သည်။ ဆိုင်(၁)တွင်တစ်လနေလို့ပြဿနာတစ်ခုမ ကြားရ။ ဆိုင်(၂)တွင်မူ အောင်သူက ဒုတိယနှစ်လုပ်သားတက်နေစဉ်မို့ကျောင်းသို့ဆိုင်မပိတ်မီပြေးသည်။ မိန်းကလေးနှစ်ယောက် ကျန်ခဲ့တာ။ ထိကပါးရိကပါးပြောခံရတတ်၏။

“အရောင်းချင်းလဲမယ်ကွာ ဟေ့ကောင် ငါအလိုက်ပေးမယ်”  “ဘာလဲ မင့်နှမ ကုလားမလေး အဆစ်ထဲ့မှလား”   “ခွေးမသား ငါ့နှမ က အမွှေးတောင်မစုံသေးဘူး”   “ဟေ မင်းမြင်လို့လား”  “ဟ တစ်အိမ်ထဲနေတာ အိပ်နေတုန်းမြင်တာပေါ့ ဟ”   “ခွေးကုလား ဟား  ဟား ဟား”   ကိုပါတီကအနောက်ခံသည်။ အဆွဲခံသည်။ စိတ်မဆိုးတတ်။  “တော်တော်လှတာကွ နော်”   “အင်း ငါသူ့ကို မြင်ဖူး သလိုပဲ ပီတာ”  “တစ်ရပ်ကွက်ထဲပဲကွာ သွားရင်းတွေ့ဖူးမှာပေါ့။ မင်းကရာထူးတက်တာ”  “မင်းမေထဲမှာ ရာထူးတက်လို့လား”     “ဟ အပြုံး မင်းဆိုင်ကိုရောက်လာတော့ ဘဲတွေဝိုင်းလာမယ်။ အဲ အဲဒီမှာ မင်းကကာကွယ်ရမယ်။နေရင်းထိုင်ရင်း ဒရဝမ်ရာထူးရ တယ်လေ ဟား ဟား”  “ခွေးကုလား ခွားကလေး မင်းပါးစပ်ပိတ် ဟိုမှာလာနေပြီ”

လယ်ဂျာစာအုပ်လေးတဘက်ပိုက်၍ထမင်း ချိုင်းကလေးလက်မှကိုင်ကာ။ ထမီအပြာနု အပွင့်နုတ်နုတ်ကလေးများဝတ်ဆင်ထားသောအပြုံးအလှကအေးမြငြိမ်းချမ်းလှသည်၊  မြေနီလမ်းလေးအတိုင်းခပ်သွက်သွက်လှမ်းလာ၏။ ဖြူနုဝင်းမွတ်သော ပါးပြင်ထက်သနပ်ခါး ခပ်ပါးပါးကိုပွတ်ထား၏။ နက်မှောင် ပါးလွှာသောဆံနွယ်လေးကရှည်လျားစွာကျောမှဝဲနေ၏။ အလုံးအထစ် အဖုအချိုင့်ကလေးများဖြင့်ဖွဲ့စည်းထားသောရင်ညွှန့်လေး ဆီဝယ်။ဆောင်တော်ကူးပန်းတွေကို လယ်ဂျာစာအုပ်နှင့်ရောပွေ့ထား၏။ လက်ညှိုးလေးတွင် ဆိုင်သော့ကွင်းလေးကိုကိုင်ထား၏။  ကျန်တစ်ဖက့်မူလထမင်းချိုင့်နှင့်အတူခဲတံနီပြာလေးတစ်ချောင်းရောကိုင်ထားသည်။ ပြည့်ဝန်းကြီးမားစွာလှုပ်ရှားနေသောတင်ပါး များ၊စကားသံများတိတ်ခါဇက်တွေလည်ပြီးလိုက်ကြည့်ရသည်ထိဆွဲဆောင်မှုရှိလေ၏အောင်သူဝင့်ကြွားသောမျက်နှာဖြင့် အပြုံးရှိ ရာသို့ထွက်ခဲ့သည်။

“ဆိုင်သော့တခါတဲ ယူလာခဲ့လား အပြုံး” “အေးလေ မနေ့ကအကိုပဲယူခဲ့ ဆိုပြီးတော့”  မျက်နက်ဝန်းလေးပင့်ကာ တိုးတိတ်စွာ ပြန်ပြောသည်၊ အောင်သူအကြည့်က သူမရင်ညွှန့်ဆီမှာမို့ ရှိန်းကနဲဖြစ်၏။ “အိမ်မှာ ဆောင်တော်ကူးတွေအရမ်းပွင့်လို့ မိမာအတွက် ယူလာတာ”   မလုံမလဲလေးလက်ကိုကွယ်ရင်းပြော၏။  “နင့်တို မိန်းကလေးတွေ ဆိုင်ထဲမှာ အမှိုက်ရှုပ်အုံးမယ်”   “အံမယ် နော် ပန် တွေပဲဥစ္စာ အစ်ကိုဆေးလိပ်တိုတွေ ဥက္ကဌ တွေ့မှာစိုးလို့ သူများ သိမ်းသိမ်းနေရတာ ဥက္ကဌက ဆိုင်မီးလောင်ရင် ဆေးလိပ်သောက် သူအပြစ်တဲ့”  ဆိုးဆေးမကူနီစုစုနှုတ်ခမ်းလေးမဟတဟဖြင့်ပြောနေ၏။ ၊ပြုံးရီနှင့်ယှဉ်လျောက်ရင်း။ သူ့ရင်တွင်း ပီတိတွေလှိုင် နေ၏။  “အစ်ကိုက တက့သိုလ်ကျောင်းလဲတက်တယ်နော်”  “အင်း အဖေနဲ့အမေက စီးပွားရေးကျလာတယ်လေ။ ဒါကြောင့်အလုပ် တစ်ဖက်နဲ့ကျောင်းပြောင်းလိုက်ရတာ”  “ပြုံးရီ အမေလည်း ချဉ်ဖတ်ရောင်းရတယ်အစ်ကို ဟင်းဂလာပင်တွေစိုက်ပြီး ချဉ်ဖတ် ထည်ရောင်းတာ”  “အေးပေါ့ဟာ ဒို့တလှည့်လုပ်ကျွေးရမယ့်အချိန်ရောက်ပြီပဲ”  တစ်ယောက်အတွင်းရေးတစ်ယောက်ကိုပြောဖြစ် ကြသည်။ ဘဝတူ ဟူသောအသိနှင့်လွတ်လပ် ရည်တူသောစိတ်များကအောင်သူရင်တွင်းမြူးတူးမိကြသည်။

“အပြုံးက ဘယ်နှစ်တန်းလဲ ဟင်”  “ဘုန်းကြီးကျောင်းထွက်ပါ အကို (၄) တန်းပဲအောင်တာ”   ရိုးသားပွင့်လင်းသော ပြုံးရီဝယ် ချစ်စရာသဘောထားလေးများသာမက မက်မောဖွယ်အလှတို့ဖြင့်လည်းပြည့်ဝနေသည်၊။  “ဟင် အအား ဆရာ ရယ် သေပါပြီကွယ်  ကျွတ်ကျွတ်”  အောင်သူ။လှဝင်းနှင့်ပေါက်ခေါင်းတို့သုံးဦးတံခါးအကွယ်တွင်ရင်တဖိုဖိုနှင့် နားထောင်နေကြသည်။ ထွန်းရှိန်  သူ့တပည့်မလေးတစ်ယောက်ကိုဖြုတ်နေခြင်းဖြစ်သည်၊ ကောင်မလေးမှာကျူရှင်ပြီးသွားသော်လည်းမပြန်ပဲ ထွန်းရှိန်နှင့် စကားပြောကျန်ရစ်ရာမှ လက်လွန် ခြေလွန်ဖြစ်ကုန်ကြလေပြီ။ “လှဝင်း ဂဲါလေးက ဘယ်ကလဲ ကွ”  “ရှစ်လမ်းလဲကတဲ့ ငါလဲမသိ ဘူး တောင့်တယ်ကွ” “တောက်… မြင်ရရင် ကောင်းမယ်နော်”  “တိတ် တိတ် ဆော်ပြီ ဟ”  အောင်သူနားစွင့်ရင်းအံကြိပ်ခါ  လက်ညှိုးထောင်ပြီးပြော၏။

“အာ အာ အဲလိုကြီးမလုပ်ပါနဲ့ဆရာရယ် အ နာတယ်” “အစမို့ပါ ညီမရယ် ခဏလေး အောင့်ခံနော်” “ပြွတ် ပြွတ် စွတ် စွတ် ပြွတ်  ပြွတ်”  “ဟအ နာတယ် နာတယ် မခံနိုင်ဘူးဆရာ”“စွတ် စွတ် ပြွတ်ပြွတ် စွတ်စွတ်” ထွန်းရှိန်အသံမကြားရတော့ ဆောင့်ချက်ကသာ သွက်သွက်ကြီးထွက်ပေါ်လာခြင်းဖြစ်ပေသည်။  “အဟီး အဟင့် အီး ဟီး ဆရာ မညှာဘူး အူး ဟူး”“ဟာ ရောဂါပဲ ဂွဲလေး အော်ငိုပြီး  ရောဂါပဲ” လှဝင်းခြေမကိုင်လက်မကိုင်မိဖြစ်သွားသည်။ ကျူရှင်ဖွင်းထားသောအိမ်ကသူ့အိမ်ဖြစ်သည်မဟုတ်လား။ ထွန်းရှိန် အသက်ရှူကပြင်းသထက်ပြင်းလာသည်၊ထူထဲသော ပိတ်ခြင်တောင်ကြီးက ယိမ်းထိုးလှုပ်ရှားနေ၏၊ကုတင်လေးကလည်း တကျွိ ကျွိမြည်ကာခါယမ်းနေသည်။ “ပေါက်ခေါင်း တော်တော့လို့ အချက်ပေးလိုက်ကွာ”  “ရမလား ဟ အရှိန်တက်နေတဲ့ဟာကို” “စောက်ရမ်းကြီးလုပ်လို့သူ့မိဘတွေသိကုန်ရင် အဲဒါအကုန်ထောင်ထဲရောက်မှာ ဟ” အောင်သူကတော့ငြိမ်နေသည်၊  ကောင်မလေး၏ဖျတ်ဖျတ်လူးအော်သံကိုနားစွင့်နေသည်၊ရင်ထဲတွင်လည်း ကတုံကရီနှင့် အသက်ဏ္ဍှူမဝသလိုကြီးဖြစ်လာသည်။

“တော်ပါတော့ ဆရာရယ် နာလှပြီ အီးဟီး ကျွတ်” “ပြီးပီ ပြီးပီ အင် အင် အင်” “ပြွတ် ဖွတ် ပြွတ် ပြွတ် စွတ် စွတ်”   ကြမ်းသည်။ ခြင်ထောင်ကြီးပြတ်ကျမတတ်။ ထွန်းရှိန်ကြမ်းသည်။အံကြိပ်ထား အသက်အောင့်ထားရင်းမှ ငြီးဍူသံလေးကအောင်သူ့ ရင်တွင်း သို့စူးစူးနစ်နစ် ဝင်ရောက်ခံစားရ၏။   “တော်ပီ တော်ပီ အား ကျမ အော်လိုက်မှာ” “ဟာ”  အခြေအနေကြီးက မိုးလေဝသ မကောင်း  လှဝင်းတစ်ယောက်လက်သီးကျစ်ကျစ်ပါ အောင်ဆုပ်ပြီး မျက်နှာပျက်နေ၏။  “အကုန်လုံးတော့ဒုက္ခရောက်တော့မှာပဲ ငါ့ လီး”  လှဝင်းတိုးတိုးကြိပ်ပြီးထွန်းရှိန်ကိုဒေါကန်နေ၏။ “ပြွတ် ဟင်း ဟင်း ဟင်း အ ရှီး အ”  “နာသေလား ဟင် ညီမ”   “အင်း အင်း  ကြပ်တပ်တပ် ကြီးကွယ်”  “ဟူး တော်ပါ သေးရဲ့”  ပေါက်ခေါင်းကမျက်လုံးကြီးပြူးပြီးသက်ပြင်းချပြသည်။ လှဝင်းကခေါင်းကိုခါ ရင်း အပြင်ထွက်ကြရန် အချက်ပြ၏။ သုံးယောက်သား “သပြေ” လက်ဘက်ရည်ဆိုင်တွင်ထိုင်ကြသည်။ ထွန်းရှိန်အသက် (၃၀) ခန့်  (ကလယ်) လူမျိုးဖြစ်သည်၊။ အောင်သူထက်စီနီယာကျပြီး သချၤာအဘာသာယူထားသောတက့သိုလ်ကျောင်းသားလည်း ဖြစ်သည်။ အောင်သူက မြန်မာစာ ဒုတိယနှစ်ကျောင်းသား။

“ဂွဲလေးက အသက်ငယ်ငယ်လေးဟ ဒီကောင်တင်းတက်ဖြုတ်နေတာ။ ငါပြောတယ် မလုပ် နဲ့မလုပ်နဲ့ လို့” လှဝင်းကရေနွေးကြမ်းငှဲ့  ရင်းဘေးသို့မျက်လုံးကစားရင်းခပ်တိုးတိုးပြောသည်။  “မင်းကလီးဖြစ်လို့ ငါတို့ကိုလာခေါ်တာလား”  “ဟ ကောင်မလေး မတော်တဆ သေရင်သက်သေပေါ့ ဟ”  “ခွေး လိုးမသား”  ပေါက်ခေါင်းက ခွေးခြေဖြင့်ကိုင်ရွယ်သည်၊ အောင်သူကဒူးယားတစ် လိပ်မီးညှိရင်း ခေါင်းခါသည်။  “ထွန်းရှိန်ဒင်နဲ့စတွေ့တဲဆော်တော့ကွဲမှာပဲကွ ထွန်းရှိန်က အုန်းတောစီးကရက်ဗူးတောင်ကွဲတာ” ထို စဉ်က ဆယ်လိပ်ဝင် အုန်းတောစီးကရက်ဗူးများထုတ်လုပ်ရောင်းချလျက်ရှိသေးသည်။  “အေး အဲဒါတော့ ငါလဲမျက်မြင်ပဲ သူတို့ခြံ  ထဲမှာတစ်ခါ ဒို့စာမေးပွဲရက် စာကျက်တုန်းကဒီကောင်လုပ်ပြတာ တွေ့ဖူးတယ်”ဟုပေါက်ခေါင်းကထောက်ခံသည်။

“တောက် ဒီကိုယ်မေကိုယ်လိုးလုပ်တာနဲ့ကို ဖါချရတော့မလိုဖြစ်နေပြီး ဟင်းဟင်း” အောင်သူကသူ့ပေါင်ကြားကိုလက်နှိုက်ပြီး တ ငေါက်ငေါက်ရုန်းကန်နေသော ဘွားဘက်တော်ကိုဂုတ်ချိုးထားရ၏။   “မင်း ကျောင်းက ဆော်က မပီဘူးလား”  အတွင်းသိပေါက် ခေါင်းကအောင်သူကိုမေးလိုက်သည်။ “စိုးစိုး လား အင်းလိုက်တဲကောင်တွေ အများကြီးကွ”   “ဟ ဆော်ပဲ လိုက်တဲ့လူရှိမှာပေါ့ ဒါ အဆန်းလား”  လှဝင်းကမှာထားသောလက်ဘက်ရည်များရောက်လာ၍ တစ်ယောက်စီရှေ့ လိုက်ချပေးရင်းပြောလိုက်သည်၊ စိုးစိုး မှာ နာမည်ကျော်စာရေးဆရာကြီးတစ်ယောက်၏ သမီးဖြစ်ပြီး အောင်သူနှင့် နဝမတန်းမှ ဒုတိယနှစ်အထိ အတူကျောင်းနေလာကြ သူများဖြစ်သည်။ ရိုးသားသိမ်မွေ့အိနြေ္ဒရှိ လှပြီး အောင်သူစာများကိုထာဝစဉ်လက်ခံလျက်ဘာမျှမတုန့်ပြန်ခဲ့သူဖြစ်သည်၊ အောင်သူ(လုပ်သားကောလိပ်)ပြောင်းခဲ့ပြီးမှလည်းတစ်ခါမျှိဆုံဆည်းခြင်းမရှိကြတော့။

“မလွယ်ပါဘူးကွာ စိုးစိုးကိုချစ်တာ လမင်းကြီးကိုငေးပြီးချစ်နေရသလိုပဲ သူငယ်ချင်းတို့ရာ”  “ဟယ် သေနာကောင် ကဲဟာ”  လှဝင်း ကအောင်သူဖင်ပိတ်ကန်သည်၊ပေါက်ခေါင်းကရယ်ရင်းခေါင်းတငြိမ့်ငြိမ့်လုပ်သည်။  “ချ ချ မအေလိုး ချပေးမှ အလကားကောင်  ထွန်းရှိန် နဲ့များတော့ ကွာပါ့ ကွာ” “အစ်ကို အစ်ကို လို့ဆို”  “ဟင် အော် ဘာလဲ ပြုံးရီ”  “မနေ့က လက်ကျန်စာရင်းတွေ လာပြအုံး လေ ပစ္စည်းနဲ့တိုက်ကြည့်ရအောင်”  “အင်း ဟုတ်သားပဲ”  အောင်သူ စိတ်ကူးထဲမှလွင့်မျောခြင်းလိပ်ပြာကိုပြန်လည်သိမ်းယူပြီးအ ရောင်းကောင်တာမှ ဆိုင်နောက်အတွင်းခန်းသို့ဝင်ခဲ့သည်။ “ဆန် အိတ် လေးရာနှစ်”   “အင်း ဟုတ်တယ် ပြီးတော့”   “ပုဇွန်ငပိ ရှစ် အိတ်တစ်ပိုင်း”  “မှန်တယ် အကို”  “ဖယောင်းတိုင်ကြီး-ခြောက်။သေး-ငါး သေတ္တာ”  “အင်း အင်း နေအုံး အဲ ဟုတ်ပီ” “သကြားခုနှစ်  အိတ်အတိ အဲဒါ ခွဲတန်းမချရသေးဘူး။ဆီ-ဆီကိုနင်ချိန်ကြည့်လား လက်ကျန်”“သေရချည်ရဲ့ အစ်ကိုရယ် ပီပါ တစ်ဝက်လုံး”  “အေးပါ ဒါတွေက ကုန်မှချုပ်လို့ရမှာ။နို့ဆီကော”  “နို့ဆီလဲ ခွဲတမ်းမချရသေးဘူး(၂၁)လုံးအတိ”   “၂၁လုံးမပြောနဲ့။၂၁သေတ္တာပြော ပါ ငါခေါင်းကြီးလိုက်တာ”“ခစ် ခစ် သူများမပြောတတ်လို့ပါ အစ်ကိုကလဲ”

“ဂုန်နီအိတ် တစ်ရာ့နှစ်ဆယ်”  “အဲဒါမရေးရသေးဘူး ခဏလေးနော်” ဂုန်နီအိတ်အထပ်ကြီးကို ပြုံးရီကုန်းပြီးရေတွက်နေသည်၊ ကြီးမားစွံကားသောတင်ပါးကြီးများက နောက်သို့ပြစ်ထွက်နေ၏။ အထပ်လိုက်ဆွဲလှန်နေသောဂုန်နီအိတ်ခွံများ။ ကုန်းပြီးလှန်နေ သောပြုံးရီ ရင်သားနှစ်မွှာကို အောင်သူတဝကြီးမြင်ရသည်။ “အို”   သူခိုးလူမိသွားသည်၊ ပြုံးရီကအကôျလယ်ဟိုက်လေးကို ကမန်းကတန်းလက်တစ်ဖက်နှင့်ဖုံးသည်၊အောင်သူလယ်ဂျာစာအုပ်ကြီးကိုကိုင်ပြီးငေးနေသည်၊။ “ဘယ် ဘယ်လောက်လဲ ဟင်”  “အဲ အင်း ဟို ဘယ်လောက်မှန်းတောင် မသိတော့ဘူး”  တုန်တုန်ခိုက်ခိုက်နှင့် ပြုံးရီ ဂုန်နီအိတ်များထပ်ရေပြန်သည်၊သည်တခါတော့ အောင်သူမျက်နှာကိုအပြင်သို့လှည့်ထားသည်၊အပြင်သို့ဈေးသွားဝယ်သောမိမာကလည်းပြန်မရောက်သေး။ ခွဲတမ်းမချသေး၍ဆန် တစ်မျိုးမှအပ အရောင်းအဝယ်မရှိ။ ဆိုင်အတွင်း့ ပြုံးရီ နှင့် အောင်သူနှစ်ယောက်ထဲ။

“ခြောက်ဆယ့်ရှစ်အိတ်” ပြုံးရီကဆန်မှုံများကပ်နေသောသူ့လက်ကလေးကိုခါရင်းအသံအက်အက်ကလေးဖြင့်ပြောသည်။   “အဲဒါ  အိတ်တစ်လုံးနဲ့ သွတ်ထားလိုက်” “ဟာ တစ်ယောက်တည်း ဘယ်လိုလုပ်သွတ်ရမလဲ လို့”  “အေး ဟုတ်သားပဲ နှစ်ယောက်မှ သွတ် လို့ရမှာပဲ”  “ရှင်” ပြုံးရီ သူ့ကိုမျက်လုံးလေးပြန်ကြည့်၏။ သူဘာမှပြန်မပြော လယ်ဂျာစာအုပ်ကိုဆန်အိတ်တစ်အိတ်ပေါ်အသာတင် ပြီးဂုန်နီအိတ်တစ်လုံးကိုကိုင်ပြီးဖြဲပေးလိုက်သည်၊ပြုံးရီက ဂုန်နီအိတ်အထပ်လိုက်ကိုလုံးပြီးလိပ်နေသော်လည်း မရာတွင်မနိုင် တော့။ “ကဲ ရော့ နင်ကိုင်ထား”  ပြုံးရီကဂုန်နီအိတ်ခွံကိုကိုင်လျက်အဝကိုဖြဲပေးထားသည်၊အောင်သူက(၂၅)လုံးအထပ်တစ်ထပ် လိပ်ပြီးမလိုက်သည်။  “နဲနဲ ဖြဲထား ဟ မဝင်ဘူး”   “ဖြဲ ထားတာပဲဥစ္စာမဝင်တာ မတတ်နိုင်ဘူး”  “အခုန ပွနေလို့ ဟ”   ပြုံးရီကိုင်  ထားသောဂုန်နီအိတ်အလွတ်ထဲသို့ အောင်သူက အလိပ်ကြီးကိုထောင်ပြီးထည့်သည်။ နှုတ်ခမ်းတစ်ဖက်လိပ်ပြီး ခံနေသည်။

“ဒုက္ခပါပဲ မဝင်သေးဘူး တစ်နေတယ်” “ဒီဘက်က ဖြဲမှပေါ့ ဟ အေး ကဲ ဝင်ပြီးလား”  “အင်း ဝင်သွားပြီး အာ အရမ်းပဲ အစ်ကိုမ ကောင်းဘူး” “ဘာလဲ ဟ”   “အရမ်းဆောင့်တာကိုးလို့ လက်မောင်းကိုအောင့်သွားတာပဲ”  “ဟ ဒါမှ သယ်လို့ကောင်းတာ”   မျက်နှာ ချင်းနီးကပ်ပြီးပြုံးရီပါးမှသင်းကြိုင်သောသနပ်ခါးနံ့စစ်စစ်လေးကို ရှူဏ္ဍိ+က်လိုက်ရသ ဖြင့်ရင်တွေခုံမောနေသည်၊ လှုပ်ရှားသော စိတ်အစဉ်က ကစင့်ကလျားဖြစ်ချင်နေ၏။ ပုခုံးချင်းထိ လိုက်ရင်ခြင်းအပ်လုနီးပါးဖြစ်လိုက် ဖြစ်နေသောပြုံးရီထံမှ ရင်ခုံသံသဲသဲကို လဲကြားနေသလိုလို။  “ကဲ နောက်တစ်အိတ် တစ်ခါထဲသွားထားရအောင်” “အင်း သွတ်လေ”  အသံလေးကတိုးတိုး တုန်တုန်   “ပြုံး ရီ”  အောင်သူကအသံထိန်းခေါ်သည်။

“ရှင် အစ်ကို” လိုလိုလားလားထူးရှာသည်။ “မိမာလာမှပဲ လုပ်ကွာ နော်”  “ဘာဖြစ်လို့လဲ ဟင်”  “ဟာ ဟို အဲ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး  ငွေစာရင်းချုပ်ရအုံးမယ် ညနေငွေအပ်ရမှာ” “အမလေး အစ်ကိုကလဲ တစ်နေလုံးစာအုပ်လေး။လေးငါးအုပ်ရောင်းထားတဲ့ငွေများ  ကဲပါလုပ်ပါ”   “လုပ်တော့ လုပ်ချင်တယ် ဒါပေမဲ့”“ဘာဖြစ်လို့လဲ လို့ ဒါလေးများအစ်ကိုကလဲ”  အောင်သူ လယ်ဂျာစာအုပ်ကို ကောက်ကိုင်ပြီး ကောင်တာစာပွဲသို့ထွက်လာခဲ့သည်။ စိတ်ထဲမှ   “ငါ့စိတ် ငါမနိုင်ဘူး နော်”  ဟုပြောချင်နေသည်။  “အင်းပေါ့လေ  တက့သိုလ်ကျောင်းသားဆိုတော့။ဒါမျိုးဘယ်လုပ်ချင်ပမလဲ။ အပြုံးတို့တော့လုပ်ရမယ်တော်ရေ လုပ်ရမယ်”  ဂုန်နီအိတ်များကို ကြမ်းပြင့် လှဲပြီးအိတ်နှင့်စွတ်သည်။ “ကဲဘယ်သူမှအောက်ကျေနေစရာမလိုဘူး ပြီးသွားတာပဲ”   မထိတထိ ရွဲ့ပြောနေသော ပြုံးရီ စကားများကိုမကြားဟန်ပြုရင်း။ လမ်းမဖက်သို့ငေးနေမိသည်၊ရင်ထဲ့ တဒိတ်ဒိတ် ခံနေဆဲဖြစ်သည်၊ပြုံးရီရယ် အဲဒီနေ့ကအဖြစ်ဟာ ငါတစ်ညလုံးအိပ်မရတဲ့အထိစိတ်တွေလှုပ်ရှားခဲ့ရတာ နင်သိရဲ့လား။နင်ရဲ့ရိုးသားဖြူစင်တဲ့နုလုံးသားကို မရိုးမသားနဲ့ငါ့စိတ်တွေ ပြစ်မှားနေတာနင်သိရဲ့လားပြုံးရီတို့ချစ်သူတွေဖြစ်မလာသေးခင်မှာငါလေနင့်ကြောင့်အလေးမကျင့်ရက်တွေလဲပျက်ခဲ့ရတယ်။

“ဟား ကိုထွန်းရှိန် ခင်ဗျားကအလေးမ မလို့ ဟာဟ” “ဟဲဟဲ လက်မောင်းလေးနဲနဲပါးပါးကားမလို့ပါ” ကလယ်ထွန်းရှိန်အောင်သူအိမ် မှာအလေးလာမသည်။ “လုပ်မနေပါနဲ့ ကိုထွန်းရှိန်ရာ အလကားနေမှာပါ ဟဲဟဲ” “အေးလကွာ နော ဟုတ်တယ် ငါ့အကြောင်းမင်းသိ တာပဲ” “ဒါနဲ့ ခင်ဗျား ဟို တပည့်မလေးရော ဘယ်ရောက်သွားလဲ”   ကစားပြီးတစ်ကိုယ်လုံးကိုတဘက်ပွးကြီးနှင့်ချွေးသုတ်နေသော အောင်သူကလှည့်မကြည့်ပဲမေးသည်၊ထွန်းရှိန်ထံမှအသံထွက်မလာသဖြင့်လှည့်ကြည့်သည်၊သူ့အားငေးကြောင်ကြောင်ကြည့်နေ သောထွန်းရှိန်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်၊သူ့မေးခွန်းကိုနားမလည်ဟုထင်ကာထပ်မေးသည်။ “ခင်ဗျား လှဝင်းတို့အိမ်ကျူရှင်မှာ ဖိုက်တဲ့ ဟာလေး”  “ကြာပါပြီ” ထွန်းရှိန်ကအကôျကောက်ဝတ်ပြီးဒါပဲပြောကာထွက်သွား၏၊မရှေ့မနှောင်းတွင်ကိုပါတီအိမ် ရောက်လာ၏။

“ဟေ့အောင်သူ ဆိုင်ပိတ်တာနဲ့ဝိတ်ပဲလှိမ့်မမနေနဲ့ညနေကိုထမင်းစာဖိတ်တဲ့အိမ်ရှိတယ်” “အမယ် တယ်ကြီးပွားနေပါလား ဘယ်  အိမ်ကလဲ”“မနှင်းကြည်တို့အိမ်ကကွ ကုသိုလ်လုပ်တာ ဝန်ထမ်းတွေအားလုံးဖိတ်ထားတယ်။လုပ်ကွမြန်မြန်”  “ဟနေပါအုံး ရေချိုး ပရစေအုံး” “ပြန်လာမှချိုးဟေ့ကောင်လူစုံနေပြီး” အောင်သူကဗျာကသီ။ပုဆိုးအကôျလဲဝတ်ပြီး  “အဖေ သားကိုပီတာနဲ့လိုက် သွားအုံးမယ်နော်”   “အေး အေး မကိုမချုပ်စေနဲ့ မင်းအမေကြိုရအုံးမှာ” “ဟုတ်ကဲ့ပါ”  ညနေအမေဈေးမှအပြန် မီးသတ်ရှေ့မှကြို ပေးရအုံးမယ်။ညီဖြစ်သူကကိုးတန်းရောက်နေပြီမို့ကျူရှင်ညနေပိုင်းတက်နေရသည်။   “အမလေး မင်းသားရယ် သွားပင့်ရတယ်”   မနှင်းကအိမ်ပေါ်မှဆူဆူအောင့်အောင့်ပြောသည်။ “မမနှင်းတို့က ခုမှကပ်ပြောတာကိုဗျ”   “ဟိုးရှစ်လမ်းကလူတွေတောင်သိတယ်။ နင်နဲ့ငါနဲ့ကတစ်လမ်းနဲ့နှစ်လမ်း။နင်မသိချင်လို့နေတာ” ”ကဲတက်အောင်သူလာကွာ ပီတာ”  မမနှင်းယောက်ျားကိုထွန်းကြည်က သဘောကောင်းဖေါ်ရွေ၏  “ဟယ် အငယ်တွေအရင်ရောက်နေတယ် ဟား ဟား” “အောင်မာ တော်တော်ကြာ သူ့လက်ချည်းပဲနေ  မှာ”

အောင်သူ့စကားကိုမိမာကချေပလိုက်ရာဝိုင်းရယ်ကြ၏၊အိပ်ခန်းထရံလေးဘေး့ကျုံ့ကျုံလေးထိုင်နေသောပြုံးရီကမျက်လွှာလေး ချကာပြုံးရုံသာပြုံးနေသည်။ “ကဲ လာလေ ဝိုင်းကြ” ခြောက်ယောက်ခံကြီးတွင်လေးယောက်ဝိုင်းကြသည်၊ပီတာနှင့်အောင်သူက မျက်နှာချင်းဆိုင် အောင်သူလက်ဝဲ့ကပ်လျက်ပြုံးရီထိုင်သည်။   “စားနော် ဒါမင်္ဂလာအကြိုထမင်းပွဲဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာ”  မမနှင်းက ဟင်းချိုချပေးရင်းပြောသည်၊ “သွား မမနှင်းက ဘာမှန်းလဲမသိဘူး” “စားပါသူငယ်ချင်းရယ် သူဖါသူဘာပြောပြော မှန်တာပြောတာ ပဲ”   “ဟာကွာ မိမာနော်” အောင်သူနှင့်ကိုပါတီမရောက်ခင်လေး မမနှင်းတို့ကပြုံးရီကိုအောင်သူနှင့်စထားပြီးဖြစ်သည်၊ဒါကိုမသိ သောကိုပါတီက “ဘယ်သူမင်္ဂလာအကြိုပွဲ ဖြစ်ဖြစ် နှိပ်မှာပဲ ဟေ ဟေ့” “ကိုပါတီနော် ဘာမိသ ညာမသိ”  ပြုံးရီကမျက်စောင်းထိုး ကာလှမ်းပြောသည်၊ “နှိပ် နှိပ်ပါတီ ငါ့ မင်္ဂလာပွဲလို့သဘောထား”  ဘာရယ်မဟုတ်ပဲ အောင်သူဝင်ပြောမိသည်၊ “အာ မစားဘူး မစား တော့ဘူး” ပြုံးရီခလေးလေးလို့စိတ်ကောက်ပြီးထသွားသည်၊မမနှင်းကအတင်းလိုက်ဆွဲပြီးပြန်ထိုင်ခိုင်းသည်၊

“ဟေဟေ့ မစားရင်နေ ဒို့ကတော့ တဝကြိပ်မှာဗျား စိတ်ကောက်တာတို့ ဘာတို့လဲလိုက်ချော့ဘူး” အောင်သူကသူနှင့်စထားမှန်းမသိ ပဲဆက်ပြော၏၊ပြုံးရီ အောင်သူကိုဆတ်ကနဲတင်းတင်းလေးကြည့်သည်။  “ကဲ ရော စား စား အကုန်စား”  သူမပန်းကန်လေးထဲမှ  ထမင်းနှင့်ဟင်းလျာများအောင်သူပန်းကန်ထဲပုံထဲ့ပြီးနောက်ဖေးထသွားသည်။  “စားတယ် စားတယ် ဘာရမလဲကွ ဟင်းဟင်း” အောင်သူဝက်သားဟင်းများအား။အားရပါးရခပ်စားသည်၊မိမာ နောက်ဖေးသို့မျှော်ကြည့်ရင်းတိုးတိုးလေးပြောသည်  “ကျနော်တို့ ကခင်ဗျားနဲ့နောက်ထားတာ”  “အွပ်”  အောင်သူဖားသံနှင့်အော်လိုက်၏၊မမနှင်း မီးဖိုထဲမှ ပြန်ထွက်လာသည်၊ မျက်နှာကမပြုံး မရီ   “ပြုံးရီငိုနေတယ် တော့ နင်တို့ကတအားနောက်တာကိုး။ ဟဲ အောင်သူသွားချော့လိုက်”   “ဟာ ဟာ ဆိုင်တာ”  “ဘာမဆိုင်ရမှာလဲ  သွားနင့်ကြောင့် နင့်ကြောင့်”  ကိုပါတီကဂုတ်ဆွဲထုသည်၊မမနှင်းကတွန်းလွှတ်သည်၊ပြုံးရီတက်အဆင်းလေးတွင် ခြေထောက်လေး ချ။လက်နှစ်ဘက်ပွတ်ငိုနေ၏၊

“ပြုံးရီ ငါ့ကိုစိတဆိုးသွားတာဆို” “ဆိုးတာပေါ့ ဘာလို့ငါ့ မင်္ဂလာဆောင်လို့ပြောလဲ”   “ဟာ နင်ကလဲ ဘာမှန်းမသိပဲနောက်တာပဲဟာ  နင်မကြိုက်ရင်မနောက်တော့ဘူး။ လာထမင်းစားရအောင်”  “စား ဘူး” နှုတ်ခမ်းစူပါးဖေါင်းရင်း ခေါင်းခါ၏၊   “ခက်လိုက်တာ ဟာ ကလေးလဲ မှုတ်ဘဲနဲ့ ထဆို” “ဟင့်အင်း ကိုယ့်ဗိုက်ကိုယ်ဝအောင်စား” “လာပါဟယ် မမနှင်းတို့စိတ်မကောင်းဖြစ်နေဦးမယ်”   “မစားဘူးလို့ ဘယ်နှစ်ခါ ပြောရမလဲ”  အောင်သူထောင်းကနဲစိတ်ထွက်လာသည်၊ဖက်ဆေးဇလုံတွင် လက်ကိုဆေး၏၊လုံချည်နှင့် သုတ်ပြီး။ပြုံးရီဘေးထိုင်လိုက်သည်၊ပြုံးရီကတစ်ဖက်သို့ဆတ်ကနဲတိုး၏၊“နင် ငါ ဒေါသထွက်အောင်လုပ်နေတာလား”   “အမယ်  ဘာဆိုင်လို့လဲ ဟင်း” “အေး မဆိုင်လို့ နားလည်လား ဆိုင်သာဆိုင်ရင် နင့်အချိုးကိုပြောင်းပြစ်လိုက်မယ်သိရဲ့လား”   “ဘာပြော တယ်” ရင်ကလေးချီ စူးဝင်းသောမျက်ဝန်းအစုံနှင့်အောင်သူဘက်သို့ဆောင့်ဆောင့်အောင့်အောင့်လှည့်လိုက်သည်၊မျက်နှာနှစ်ခု သည် တစ်ထွာခန့်သာဝေးကွာတော့သည်၊သနပ်ခါးနံ့။နှုတ်ခမ်းနီနီလေးများအောင်သူနှာဝတိုးဝင်၏၊မျက်လုံးချင်းစူးစိုက်ကြည့်မိကြ  သည်၊နှစ်ဦးသားရင်းခုန်သံသည်။အပြင်သို့လွင့်စင်ထွက်လာ၏၊အောင်သူ။ပြုံးရီပုခုံးနှစ်ဖက်ကိုတင်းကနဲစွဲညှစ်သည်၊မေးကလေး မော့ရင်ကလေးကော့လာသော ပြုံးရိ၏ပါးလေးကိုဒလကြမ်းနမ်းသည်၊ဘယ်ပြန် ညာပြန် နမ်းသည်၊နှုတ်ခမ်းချီချီလေးကိုကြာရှည် စွာစုပ်ယူသည်၊ပြုံးရီလက်သီးနုနုလေးများကအောင်သူ့ပေါင်ကိုထုသည်။

“ပြွတ် ပြွတ် အင်း” “အလာလာ ကျွတ်ကျွတ်”  အောင်သူပေါင်ကြားကိုလက်ဝါးအုပ်ပြီးအော်၏၊ပြုံးရီအမှတ်မထင်ထုလိုက်သော လက်သီးတစ်ချက်က မာတင်းတောင်ထနေသောအောင်သူပစ္စည်းတဲ့တဲ့ထုချမိခြင်းဖြစ်၏။ “အိုး”   ပြုံးရီ ထပြေးသည်၊အောင်သူမ ထနိုင် အသက်အောင့်ပြီးဖြစ်ညှစ်ဆုတ်ကိုင်ပြီးကျန်ခဲ့သည်၊ကိုပါတီဝင်လာသည်၊  “အိုကေ သွားပြီး သူငယ်ချင်း”  “မင်းဘွားအေ အို ကေ ဒီမှာဂွေးတက်နေပြီး”  “မြန်မြန်လုပ်ပါပီတာရယ် ငါကြောက်လို့ပါ” “စိတ်ချရပါတယ် ခင်ဗျားကလဲ”  “ဟာ ငါ အဲလို မခံတတ် ဖူးဟာ ရိုးရိုးပဲလုပ်” ဆိုင်ပိတ်ထားသောတံခါးကိုအသာတွန်းဝင်လိုက်သောအောင်သူခြေလှမ်းများတုံ့ကနဲဖြစ်သွားသည်၊အရောင်း ကောင်တာနောက်မှကျောက်သင်ပုန်းကြီးကြော်ငြာအနောက်အလျင်အမြန်ဝင်ကပ်ရသည်၊မမနှင်းက ဆန်အိတ်နှစ်လုံးပေါ်တွင်ကား ယားကြီးဖြဲထိုင်ကာ။ ပီတာကဒူးထောက်လိုးနေကြခြင်းဖြစ်၏၊မမနှင်း၏စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဧရာမ ဖေါင်းကားနေ၏၊ပင့်လှန်ထား သောဘရာစီယာကဗိုက်ပေါ်စုပုံနေပြီး အောက်စက ဖင်အောက်တွင်ပိနေသည်၊

“စိတ်ညစ်လိုက်တာဟယ်” မမနှင်းကထိုင်းသွင်းပေးရင်းဘေးဘီသို့ကြည်၏၊လူမိသွားမည်ကိုစိုးရိမ်နေခြင်းဖြစ်သည်၊ပီတာလီးမှာ မဲနက်ပြီးအမွှေးများကထူပြိန်းနေသည်၊လုံးပတ်ကြီးမှာမြွေဟောက်ကြီးအလားပြောင်တင်းနေ၏၊ပြဲလန်နေသောဒစ်ကြီးအဝ့ တေ့မိ သွားသည်၊“မြန်မြန်လုပ်ပါပီတာရယ်” မမနှင်းအသံမှာသိသိသာသာကြီးတုန်လှိုက်မောဟိုက်နေ၏၊ပီတာကဖင်မဲမဲကြီးကိုခပ် သာသာကြွပြီးဖိသွင်းလျက်မှတစ်ပြိုင်တည်း။မမနှင်းနို့ကြီးများကိုဆွဲလှန်ကာစုပ်လေသည်၊ “ပြွတ် ပြွတ် စွတ် ပြွတ် အု အင်”   လီး ကြီးကလျောကနဲနိမ့်ဝင်စူးစိုက်ကျသွားသည်၊မမနှင်း ခေါင်းကိုနောက်လှန်ချလိုက်သည်၊ပါးစပ်ကိုဟ၍ “တအင်းအင်း”   ငြီးတွား ရင်းဖင်ကြီးကို စကောဝိုင်းကြီးလှုပ်ခါယမ်းပေးနေသည်၊ပီတာကလဲအဆက်မပြတ် ဆောင့်လိုးနေရင်း နို့ကြီးများကိုစို့သည်၊  “ပြွတ်  ပြွတ် စွတ် စွတ် ဖွတ် သွပ်”  စောက်ခေါင်းကြီးမှာ အတော်ကျယ်ပုံရသည်၊အရေများဏ္ဍွှဲနစ်ပြီးကြီးမားသောကုလားလီးဝင်သွားတိုင်း  အသံကျယ်ကြီးများကျယ်လောင်စွာထွက်ပေါ်လာသည်၊မမနှင်းယောက်ျားကိုထွန်းကြည်မှာပန်းနာသည်ဖြစ်ပြီး မမနှင်းကို အားရအောင်မဖြုတ်နိုင်ခဲ့ချေ၊ယခုကဲသို့ကုလားပီတာ၏ကြီးမားသောလီးကြီးဝင်လိုက်တိုင်း ဖိန့်ဖိန့်တုန်အောင်ခံ၍ကောင်းနေဟန် တူသည်၊

“ကော့ပေး မမနှင်းရဲ့ ကော့” “ကော့နေတာပဲဟဲ့ သေရတော့မယ် အင်း ဟင်း ဟင်း”  “အ အား ကောင်းလိုက်တာမမနှင်းရယ် အီး”   “ပြွတ် စွတ် ပြွတ် ပြွတ် စွတ် ဖွတ်”   “အ အ အမလေး ကောင်းလိုက်တာပီတာရယ် ဟင်း အား”  မမနှင်းကကော့ထိုးလိုက်။စကော ဝိုင်း ဝိုင်းပေးလိုက်ဖြင့် တွန့်လိမ်ကောက်ကွေးနေသကဲ့သို့။ ကုလားပီတာမှာလည်းအားပါးတရကြီးဆောင့်ထည့်နေပေသည်၊အောင်သူရပ်နေရာ ကြော်ငြာဘုတ်အပြားအနောက်နှင့်ပေ(၂၀)ခန့်အကွာတွင်ဆန်အိတ်ကွယ်ရှိ အခြားဆန်အိတ်နှစ်လုံးကြားတွင်းလိုးနေကြခြင်းဖြစ်၏၊မမနှင်းပေါင်ကြီးကဖွေးဖွေးဥဥနှင့်ကြီးမာထည်ဝါလှ၏၊ဖင်သားကြီးများကဘေးသို့ကားထွက်နေသည်၊ ကုလားပီတာ ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း အိကနဲ အိကနဲပြားချပ်သွားတတ်သည်၊ဖင်ကြားတွင်ခပ်ရှည်ရှည်အမွှေးတစ်ပင်နှစ်ပင်ကထူး ထူးချွန်ချွန်လာပေါက်နေသေးသည်၊မမနှင်းစအိုဝမှာရှုံသွားလိုက်။ပြဲကနဲဖြစ်သွားလိုက်ဖြင့် လှုပ်ရှားနေသည်၊ကြီးမားဖေါင်းအိနေ သောစောက်ဖုတ်ခုံးခုံးကြီးပိပြားသွားသည်အထိ ပီတာအဆုံး အဆုံးထည့်သွင်းနေ၏။

“အီး အ အီး အ အီး အ”  မမနှင်းအော်ပုံကဆန်းသည်၊ပါးစပ်ကိုစေ့ပြီး အီးကနဲအော်သည်၊ဆောင့်ချလိုက်တိုင်းအော်ခြင်းဖြစ်သည်၊   ကုလား ဘုရားပွဲတွေ့နေလေပြီး၊တကယ်တမ်းဆိုလျှင်လည်း ပီတာဆိုသည့်အကောင်ကမိန်းမ မရှိသေးသော်လည်း။မိန်းမပေါင်းစုံ ကို ချဘူးနေသူဖြစ်သည်၊တရုတ်မ။ကုလားမ။တောသူမ သာမကတွေ့ကရာမရှောင်ကြုံရာဖြုတ်တတ်သူဖြစ်သည်၊သူ၏ပစ္စည်းကို လည်းစံချိန်မီကြီးထွားသန်မာစေရန်အမြ။ဲသနေသူဖြစ်သည်ဟိုမုန်းဆေးဆိုသည်ကလည်းဘာသုံးစွဲသလားမမေးနှင့် ထိုသို့ ပြင်းထန်သောကုလားပီတာနှင့်ကလေးလေးယောက်အမေ လင်ကပန်းနာသည် မနှင်းကြည်တို့တွေ့ဆုံကြသောအခါ။ပြင်းထန်စွာ ခုတ်မောင်းလာသောမာမရထားနှစ်စင်းအရှိန်ပြင်းပြင်းဝင်၍ထိပ်တိုက်ဆောင့်မိကြသည်ထက်ပြင်းထန်စွာပေါက်ကွဲလောင်ကျွမ်း ကြ၏၊ကြီးမားဖေါင်းကားနေပါသည်ဆိုသော မမနှင်းစောက်ပတ်ကြီးမှာ။ခံစစ်အနေအထားမှတပြားသားတိုးမလာနိုင်ရှာချေ၊ ပီတာ ကလည်း စီမံကိန်းနှင့်မွေးမြူ၍တသသလုပ်ထားသောသူ၏ကုလားအမြောက်ကြီးဖြင့် မမနှင်းခံတပ်ကြီးအတွင်းအရှိန်ပြင်းစွာထိုး  ထိုးသွင်းနေပုံမှာ ချောင်းကြည့်နေမိသော အောင်သူအဘို့ တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားစွာပင် ရင်တွေပူလောင်နေ၏။

မမနှင်း ဆံပင်တွေပြေကျသည်၊ခေါင်း့ထိုးစိုက်ထားသောပလပ်စတစ်ဘီးမှာလွင့်စင်ပြီးဆန်ပုံးဘေးသို့ကျ၏၊ထမီမှာခါးမှပြေ လျော၍ ဘေးသို့အစုလိုက်ပုံနေသည်၊ကြီးမားအိပဲ့နေသောနို့ကြီးနှစ်လုံးမှာကြောက်မက်ဖွယ်ခါရမ်းလျက်။ ပီတာ၏မဲကြုတ်ကြုတ် လက်ကြီးထဲ့ဖြစ်ညှစ်ဆုတ်နယ်ခြင်းခံနေရသည်၊မမနှင်းအံကြိတ်ထား၏၊နှုတ်ခမ်းကိုပြတ်ထွက်မတတ်ကိုက်ထားရင်း ပါးစပ်မှ   “တ ဟင်းဟင်း” ငြီး၏။မျက်လုံးလေးမျာတင်းတင်းပိတ်ထားရင်းတစ်ချက်တစ်ချက်သာပီတာကိုကြည့်နိုင်သည်၊မမွှေးထူထပ်စွာပေါက် နေသောပီတာခြေသလုံးနှင့်ရင်ဘတ်ကြီးများက ဖြူဖွေးသောမမနှင်း၏ဖြူဖွေးသောအဝတ်မဲ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်တွင်ဖိကပ်နေပုံမှာ  ဝါဂွမ်းပုံကြီးပေါ်မီးသွေးခဲကြီးတင်ထားသည်နှင့်တူလှပေသည်၊ကုလား လိုးပုံလိုးနည်းကပညာပါသည်၊အမောမခံ မမနှင်းဖီလင် တက်နေမှန်းသိသည်နှင့်အသာလေးတဝက်မျှကိုမစို့တပို့လေးလိုးသွင်းသည်၊မမနှင်းအားမလိုအားမရဖြစ်လာသည်၊ဖင်ကြီးကိုတ အားမြှောက်ကြွကာအောက်မှ မရှက်အားတော့ပဲတအားကြီးကော့ဆောင့်ဆောင့်လာသည်၊ပါးစပ်မှလည်း  “အား အမလေး အင်း  ဟင်းဟင်း အို အား”  ဟူသော ခံစားရသည့်အကြောင်းခြင်းသင်္ကေတများကိုနှုတ်မှတဖွဖွငြီးတွားလိုက်သည်၊လက်နှစ်ဖက်ကဖင်ခု ထိုင်ထားသောဆန်အိတ်ဒေါင့်စွန်းနှစ်ဘက်ကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ကိုင်ရင်းနောက်ပြန်ထောက်ထားရာ။အငြိမ်မနေပဲခါရမ်းနေ လေေတော့သည်။

“မမနှင်း အပေါ်ကလုပ်ဗျာ ကျနော်မောပြီး”  ပီတာကမမနှင်းအားအပေါ်မှတက်ခွခိုင်းပြီးသူကဆန်အိတ်တစ်အိတ်ကိုကန့်လန့်ဖြတ် ကျောခင်း၍ပက်လက်အိပ်ချလိုက်၏၊  “ပြွတ်”  ကနဲလီးကြီးထွက်သွားကတည်းက မမနှင်းမှာမရိုးမရွကြီးဖြစ်ကျန်နေခဲ့လေရာ  မီးလောင်ထားသောသစ်ငုတ်တိုကြီးမှာတုတ်ခိုင်လှသောအကြောများတောင့်တင်းနေသည့် ပီတာလီးကြီးကိုကြည့်ကာမမနှင်းမှာ ငြင်းပယ်မနေတော့ပဲ လီးကြီးပေါ်သို့ ကားယားကြီးခွလိုက်လေသည်၊   “နင့်ဟာကလဲ မြင်းလီးကြီးကျနေတာပဲ ပီတာရယ်”   “မမ နှင်းကလည်း အဲဒါကကြိုက်လို့လား ဟင်း ဟင်း”  “ကုလားနော်ဟင်း ဟို ဆပ်ပြာနဲ့နို့ဆီကိစ္စတွေသာပေါက်ကြားကုန်ရင်နင့်ကို မုဒိမ်းမှုနဲ့စွဲမှာသိလား” “ပူမနေစမ်းပါနဲ့ မမနှင်းရယ်ခင်ဗျားလုပ်ထားတဲ့ဆပ်ပြာသောတ္တာနဲ့နို့ဆီတစ်သေတ္တာကိစ္စကျုပ်ကလွဲပြီးဘယ် သူမှ မသိပါဘူး ဒါဘဲနော် တစ်လတစ်ခါတော့ခံပေးရမယ် သိလား”   “အမေလေးတော ကျပ်လင်လုပ်ဖို့လည်းထားပါအုံး”  မမနှင်း ကလီးကိုကိုင်ပြီး သူမစောက်ဖုတ်အာအာကြီးထဲသို့တေ့ပေးရင်း ငုံ့ကြည့်လျက်မှပြောလိုက်သည်၊

“သွားစမ်းပါ ခင်ဗျားယောက်ျား တစ်ချီထက်မပိုနိုင်ပါဘူး”  “အံမာ နင်ကဘယ်နှစ်ချီများလုပ်ချင်သေးလို့လဲ”   “တမောပေါ့ ဟဲ ဟဲ မ မောမချင်း”  “ဗြွတ် အ အာလာလား ထောင်ထားတဲ့သစ်ငုတ်ကြီးဝင်သွားသလိုဘဲ နာလိုက်တာ”  “မမနှင်းက ဗြုန်းကနဲ ထိုင်ချလိုက် တာကိုး ဖြေးဖြေးချင်းသွင်းရတယ်ဗျ တော်တော်နာလား”   “အီးဟီးကွဲများသွားသလားတောင်မသိဘူးဟာဒုက္ခပဲ ဏ္ဍှူး ကျွတ် အင်း ဟင်း စပ်လိုက်တာဟယ်”   “ကျပ်လီးက အရင်းကြီးတယ်ဗျ ခင်ဗျားအဆုံးအထိထိုင်ချလိုက်တော့ ကွဲသွားတာဖြစ်မှာပေါ့”   “စိတ်ညစ်လိုက်တာ ဟင့် ဟင့်”   “ဆောင့် ဖြေး ဖြေး ဆောင့် အိ အိ အ”  “စိတ်ညစ်လိုက်တာ”   ဟုပါးစပ်မှပြောရင်း မမနှင်းဖင်ဖြူ ဖြူကြီးကိုနောက်သို့ကော့ပင့်ပြီးလိုးချလိုက်ပြန်သည်၊  “ပြွတ် ဖွတ် စွိ”  “အို့အိုး မမနှင်းက ကော့ဆောင့်တော့အရမ်းကောင်းပဲဗျာ”    ပီတာစကားအဆုံး့ မမနှင်းသည်အဆက်မပြတ်ကြီးဆောင့်လိုးပေးနေသည်ကို အောင်သူတွေ့နေရ၏၊အောင်သူမှာ အတော်ကံခေ သူပင်ဖြစ်သည်၊

သူတပါးလုပ်သည်ကိုအမြဲကြည့်နေရပြီး တခါမျှမလုပ်ဖူးသေးသဖြင့်ပီတာနှင့်မမနှင်းတို့လိုးနေပုံမှာ အောင်သူ့ အတွက်ရင်ပူလှိုက်မောစရာကြီးဖြစ်နေရပေတော့၏၊ပေါင်ကြားအတွင်းဖြစ်ညှစ်ကိုင်၍ထိန်းချုပ်ထားရသည်၊မကြာခဏ သက်ပြင်းချရင်းတံထွေးများလဲမြိုချနေမိလေသည်၊မမနှင်းဖင်ကြီးမြောက်ကြွလာလိုက် မတ်တောင်နေသောလီးမဲမဲကြီးက  “စွတ်”ကနဲဝင်ပြီးလမွှေးများကစောက်ပတ်အကြားထဲနစ်ဝင်သည်အထိဖိချကပ်ထားကာ အနည်းငယ်ဖိကြိပ်နှဲ့သွင်းလိုက်ပြန်ကြွ လိုက်ဖြင့်ပညာပါပါကြီးလိုးပေးနေသော မမနှင်းအလိုးကိုလဲခံချင်လာ၏၊သို့သော်အခြအနေကမပေး။ပီတာနှင့်မမနှင့်တို့ပထမအချီ အပြီး့ပင်အောင်သူဆိုင်အပြင်သိုပြန်ထွက်ခဲ့ရလေသည်၊မျက်စေ့ထဲဝင် ချစ်သောပြုံးရီ၏မျက်နှာလေးကို၎င်း ကြီးမားဝင်းလက် သောတင်ပါးကြီးများနှင့်ကျစ်လျစ်တင်းမာနေသောနို့ကြီးများကို၎င်း။မြင်ယောင်လာကာ ပြုံးရီအားလိုးရန်ဘယ်သို့ဖန်ရမည်ကို အကြံထုတ်ရင်းအောင်သူပြန်လာခဲ့ရလေသည်၊အော် ပြုံးရီတစ်ယောက်မျက်ခုံးလှုပ်ရှားရှော့မည်၊။

“သူက တအားနမ်းတာဟ ငါလဲရှက်ရှက်နဲ့သူပေါင်ကိုထုတာတော့ ဘယ်ထုမိလဲသိလားမိမာ” “အင်း ပြောပါအုံး”  “သူ့ဟာကြီးတဲ့တဲ့  ထုချမိတာတော့”  “ဟောတော့ ဒါကြောင့် ထိုင်အော်နေတာကိုး”  “ငါလဲ သူ့မျက်နှာမကြည့်ရဲတော့ဘူးဟယ် ဒီနေ့အထိသူ့ကို ဘယ်လိုကြည့်ရမှန်းတောင်မသိဘူး”  “အေးလေ နင်ကလဲ ထုစရာ ရှားလို့”  “တမင်ထုတာမှမဟုတ်တာဟ သူက ငါ့နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်ပြီးဖီလင်တက်လာတာနေမှာပေါ့သူ့ဟာကြီးက ထောင်လာတာ ဟီဟိ ထုမိတာတောင်နဲသေး ဟင်းဟင်း”  “သူ့ဟာကြီးက  အတော်ကြီးလား ဟင်”  “သူ့ဟာကြီးကိုင်ကြည့်တာမှမှုတ်ပဲ ဘယ်သိမလဲဟ နင်သိချင်လို့လား မိမာ”  “အို နင့်ဘဲကို စာမလိပ်ပါဘူး  ပြုံးရီရာစိတ်ချ”  “အေးပါ ငါကလဲ နင်နဲ့ဖြစ်လဲခွင့်လွှတ်မှာပါ ဟာဟ”“သွား ဘာတွေလျောက်ပြောမှန်းမသိဘူး”

တိုးတိုးကလေးများပြောနေကြခြင်းဖြစ်သည်၊အရောင်းကောင်တာ့ အောင်သူ ဒေးလီးရှိ(ပ်)ငွေစာရင်းပစ္စည်းစာရင်းများ။လယ်ဂျာ များသွင်းနေသော်လည်းနားကတချက်တချက်။ကြားနေမိသလိုလို။ေနောက်သို့လည်းလှည့်မကြည့်ရဲ။မျက်နှာပူနေသည်၊ဆိုင် လက်ကျန်ပစ္စည်းများစာရင်းကောက်ရင်းပြုံးရီနှင့်အမာတွတ်ထိုးနေကြခြင်းလည်းဖြစ်သည်၊   “မိမာ ရေ”   အောင်သူအသံမှန်နှင့် ခေါ်သည်၊   “ဟေ ဟေ ဟာ”  “လာပါအုံး ဒီနေ့ဥက့ဌအိမ်နင်တို့ပါငွေသားပို့လိုက်ဟာ ကျောင်းနောက်ကျမှာစိုးလို့”    အောင်သူကငွေ အရေအတွက်စာရွက်နှင့်ငွေထုပ်ကိုအရောင်းစာပွဲပေါ်တင်ပြီးပြောသည်၊ “ဟွန်း ကျောင်းနောက်ကျမှာစိုးတာလား ဆော်နဲ့ချိန်းထား တာနောက်ကျမှာစိုးတာလားမှမသိ တာ”   ပြုံးရီအောင်သူကြားအောင်ပြောခြင်းဖြစ်သည်၊သို့သော်အောင်သူဘာမှပြန်မပြော တတ်၍လှည့်မကြည့်ခြင်းဖြစ်သည်၊သူငါ့ကိုစကားပြောနေပါလား ဆိုသောအသိကြောင့်ရင်ထဲနွေးကနဲခုန်လှိုက်သွားရသည်၊

“အောင်သူ နင့်ကို ပြောနေတာကြားလား” မိမာကချွန်ပေးသည်၊အောင်သူလှည့်မကြည့်၊   “ပြောပါစေ မိမာရယ် ငါက ကျင်ယုံ  မဟုတ်ပဲ”  “ဘာ”  ကျင်ယုံ ဆိုသောအမည်ကိုကြားလိုက်သောပြုံးရီကျားမလေးတစ်ကောင်လိုဟိန်းဟောက်ထွက်လာသည်၊    “အစကရီးစားရှိမှန်းမသိခဲဘူးအခုတော့ဟင်းဟင်း ငါအတော်တုံးပါလားလို့ကိုယ်ဖါသာသိလာတယ်”  “ဘာပြောတယ် အစ်ကို အစ  ကရီးစားရှိမှန်းမသိဘူးဟုတ်လား ဘယ်သူကရီးစားရှိနေတာလဲ ဟင် ကဲပြောစမ်းပါအုံး ဘယ်ကများကြားခဲ့တာတုန်း”  ခါးလေး ထောက် အနားလာရပ်သောပြုံးရီကိုမကြည့်ရဲ။အမှန်ကသူလုပ်ဇာတ်တွေခင်းနေမိခြင်းဖြစ်သည်၊ပြုံးရီတို့လမ်းထဲမှနှုတ်ခမ်းထော် ထော်။ကလန်ကလားနှင့်ခါးကိုင်းကိုင်းဆေးဘဲပုံစံနှင့်ဘဲတဗွေကပြုံးရီကိုငယ်စဉ်ကတည်းကြိပ်ပိုင်းခဲ့သည်ဆိုလား။ဖြစ်ခဲ့သည်ဆို လား၊သည်သတင်းကို ပီတာကသူ့အားမတိမကျ။စုံစမ်းပေးခဲ့သည်၊ဒါကိုသကကျင်ယုံနှင့်ပြုံးရိကိုအတတ်စွပ်စွဲဖြစ်၏၊

“ကိုကျင်ယုံကိုလဲပြောပါဗျာ။ကျနော်မသိလို့ပြစ်မှားမိတာပါ” သူ့ဟန်ကမင်းသားရှုံးမလောက်အောင်ကြေကွဲပြနေ၏၊   “အဲဒါ အဲဒါ  အို အသိဘူး အသိဘူး”  မဟုတ်ပါဆိုသည်ကိုအပြုံးရှင်းပြချင်ပုံရသည်၊သို့သော်ဝမ်းနည်းစိတ်လှုပ်ရှားမှုနှင့်စကားများမဆက်နိုင် မျက်နှာကိုလက်ဝါးနှင့်အုပ်၍ငိုချရင်းပြေးထွက်သွား၏  “နင်ကလဲ စွတ်ပြောတာပဲ အောင်သူ”  “ငါကြားတာဘဲ မိမာ”   “ကျင်ယုံ ဆို တာ ကြက်ခြံအလုပ်သမားပါဟာ အလကား နင်လုပ်ပုံက ပြုံးရီ တော်တော်ရှက် မှာ”  မိမာငွေထုတ်ကိုလွယ်အိတ်လေးထဲကောက် ထည့်သည်၊မိမာကရွမ်းစိုလဲဝင်းသောမျက်လုံးအစုံဖြင့်သူ့ကိုကြည့်၏၊  “တကယ်လို့ ပြုံးရီကနင့်ကိုမချစ်ဖူ်းဆိုရင်”  “ဟား လွယ် လွယ်လေး”  “နင်ဘာလုပ်မလဲ ကဲ”  “နင့်ကိုပဲ ချစ်မှာပေါ့ ဟား ဟား ဟား”  “ကြည့်စမ်း ကြည့်စမ်း သေနာကောင် ကဲ ကဲ”  မိမာ လက်သီးလေးမှာလမ်းတွင်ရပ်တန့်ကာအောင်သူ၏ဖမ်းယူခြင်းကိုခံလိုက်ရရှာသည်၊

“ဖယ်ဟယ် လွှတ် နင်မကောင်းဘူး” “အံမာ နင်ဘဲငါ့ကိုလာစပြီးတော့”  “သွား နင်အလကားကောင် ငါးရံ့နှစ်ကောင်ဖမ်းတာ”  ပြုံးရီ မရှိတော့သည်နောက်ကာလကြာမြင့်စွာကမသိစိတ်များအတွင်းကိန်းအောင်းနေသောအချစ်ဝတ်မှုံရနံ့လေးများကထုံသင်းလှိုင် ကြွယ်လာသည်၊   “ဟုတ်တယ် နင့်ကိုပဲ ချစ်တော့မယ်” “ဟယ် အောင်သူကလဲ မတော်ပါဘူး”  “တော်ပါတယ် လာလေစွတ်ကြည့် ရအောင်”  “ဘာ ဘာ တွေပြောမှန်းမသိဘူး”  “ချစ်ကြည့်ဘို့ပြောတာပါ တော်လား မတော်လား”   “ဟေ့အေး ဟေ့အေး လွှတ်ပါ ဆို”     အောင်သူရင်ခွင်အတွင်း့ရုန်းကန်တွန်းထိုးနေရှာသောယုန်သူငယ်မလေးမိမာခင်ဗျာ ကောင်တာစားပွဲကိုကျောဖိကပ်ပြီး  ပက်လက်ကလေးအတွန်းခံလိုက်ရသည်၊အောင်သူ အတုမြင်တော့ အတတ်သင်ပြီ ကာမအတတ်သင်ကျောင်းမတက်ပဲ ကျွမ်းကျင် နေလေပြီး။ပါးလေးကိုနမ်း။နှုတ်ခမ်းလေးကိုစုပ် နှာခေါင်းချင်းမထိတထိလေးဖိပွတ်၊

“အာ အိုး ဘယ်လိုလဲ အာ ဒုက္ခပဲ ဟင်”  မိမာ ဒါပဲငြီးတွားနိုင်ရှာသည်၊အပိုစကားဆို၍မိမာနှုတ်မှမထွက်။ ပြုံးရီပြောတုံးက “သူ့ဟာ ကြီး” ဆိုသည်ကိုလည်းနားထဲကြားယောင်ကာရင်ခုန်မောလှိုက်နေသည်၊သို့သော် မိမာ အပေါစားအဖြစ်မခံနိုင်။စိတ်ကိုတင်းပြီးသူ့ ကိုဆောင့်ကန်သည်၊ကဲမှတ်ရော။  “ဟာ အရမ်းပဲ ပုဆိုးကျွတ်သွားပြီး”  အောင်သူပုဆိုးက အောက်မှာစုပုံစပ်စင်းသွားသည်၊မဲနက်ပွ ယောင်းနေသောလမွှေးအုံကြီးကိုထင်းကနဲအရင်တွေ့ရ၏၊မိမာရင်တွေ တေဇောဘမ်းအလိမ်းခံရသလိုပူရှိန်းပြီးတစ်ကိုယ်လုံးချွေး တွေပျံတက်လာသည်၊သေးကွေးမာကျစ်သောနို့နှစ်လုံးလေးက ဒိတ်ကနဲ ဒိတ်ကနဲ အရှိန်ပြင်းပြင်းလှုပ်ခပ်နေသောနှလုံးခပ်သံ ကြောင့်သိသိသာသာလေး တုံကနဲ တုံကနဲဖြစ်နေ၏၊ သူ့လီးထိပ်ကြီးကမိုးပေါ်သို့ပစ်မှတ်ရှာနေသလို တရမ်းရမ်းနှင့်လှုပ်ရမ်း နေသည်၊မိမာ အသက်ရှူရပ်သွားပလား ဟုပင်ကိုယ့်ဖါသာထင်မိ၏၊ွှမျှအနီးကပ်တွေ့ထိရသောယောက်ျားတစ်ယောက်ယလိင် အင်္ဂါကို မိမာ မမြင်ဖူး။မျက်လုံးလေးများပြူးကျယ်ဝိုင်းစက်သွားပြီးအောင်သူ့ရင်ဘတ်ကို ခြောက်ခြားစွာတွန်းပြစ်လိုက်မိလေ သည်၊အောင်သူနောက်သို့ခြေကားယားလက်ကားယားလန်သွား၏၊ မိမာရသမျှအချိန်လေးအတွင်း့ရှိသမျှခွန်အားဖြင့်ဆိုအပြင်သို့ ဒရောသောပါးပြေးထွက်ခဲ့မိသည်၊ပြုံးရီတစ်ယောက်ဆိုင်အပြင်သို့ကမမ်းကတမ်းပြေးထွက်သွားသည်ကို ကွမ်းယာဆိုမှကုလားမ ထွေးစိန်မြင်လိုက်မိ၏၊ယခုမိမာတစ်ယောက် တစ္ဆေအခြောက်ခံရသူလိုမျက်လုံးပြူး ခြောက်ခြားဟန်နှင့်ထွက်ပြေးလာပြန်သည်ကို တွေ့ရ၏၊အဲဒီနေ့ကအဖြစ်ကိုအောင်သူပြန်တွေးမိတိုင်းမိမိ တော်တော်အသုံးမကျပါလား ဟုဒေါသဖြစ်ရသည်၊

“ဟင်း ဟင်း ခုနေများပြန်တွေ့ချင်သေးတယ်၊ အပြုံးနဲ့မိမာ”   “မင်းအရင်ဖိုက်လေ ဆော်ကြီးက တမင်လာပေးတာကွ”  ဆိုင်  ညစောင့်ဒလဝမ်ကြီးဦးတုတ်မှာအသက်(၄၀)ခန့်ဗိုက်ရွှဲရွှဲနှင့် သန်မာဖြတ်လပ်သူဖြစ်သည်၊နံနက်မိုးမလင်းမီ ခွဲတမ်းစာအုပ်များကို အပေါင်ခံထားသောမှောင်ခို ဒေါ်သိန်းဆွေမှာ ဦးတုတ် မထိတထိပြောဆိုမှု။ကိုင်တွယ်မှုများကြောင့်ခံချင်ကြောင်းအရိပ်အယောင် များပြခဲ့သည် ဟုဦးတုတ်ကဆိုသည်၊ထိုကြောင့်အောင်သူကယနေ့ညအခေါ်ခိုင်းပြီးဒေါ်သိန်းဆွေအားဦးတုတ်ဖြုတ်ခိုင်းမည် ဟု ကြံစည်ခဲ့မိ၏၊ဒေါ်သိန်းဆွေမှာအသက်(၃၅)နှစ်ခန့်လုံးကြီးပေါက်လှ။မော်လမြိုင်သူဖြစ်ပြီး ဖင်ကြီးမှာလဲသားသမီးမရပဲလင် သေဆုံးခဲ့သဖြင့်ဖြိုမည့်သူမရှိပဲ ကြီးချင်တိုင်းကြီးနေ၏၊အချိုးကျကျလှပစွာကြီးထွားခြင်းမဟုတ်သော်လည်းအိပဲ့ အိပဲ့ဖင်ကြီးက  လိုးချင်စရာကောင်းလှသည်၊တစ်ခါတစ်ရံ အောင်သူကမျက်နှာပေါက်ဆိုးဆိုးနှင့်  “မှောင်ခိုစာအုပ်တွေ သိမ်းပလိုက်မယ်နော်”  ဟု စွာကျယ်ကျယ်ပြောလိုက်လျှင် ဒေါ်သိန်းဆွေခမျာပြာနေသည်၊

“အောင်သူကလဲဟယ် အပေါ်ကိုအရင်လုပ်ပြီးမှတခြားစာအုပ်တွေလုပ်ပါဟဲ့ ပြီးမှ နင့်ကိုငါလေနန်ကြီးသုတ်ဝယ်ကျွေးမယ် သိ လား” ဟုအောင်သူပုခုံးသားလေးကိုနို့ကြီးနှစ်လုံးဖြင့်ပွတ်ခါ ပွတ်ခါလဲပြောတတ်သည်၊သို့သော်အတွေ့အကြုံမရှိသောအောင်သူက စိတ်မရဲ ဦးတုတ်ကိုမြှောက်ပေးခဲ့သည်၊ဦးတုတ်ကလည်းဒေါ်သိန်းဆွေ ဆပ်ပြာ။နို့ဆီ။ဖယောင်းတိုင်များကိုဂုန်နီအိတ်တစ်လုံးနှင့်မ ကုန်းမကွကြီးထည့်သွပ်နေချိန်များတွင်ဖင်နားတွင်ကပ်ရပ်၍လီးကြီးဖြင့်မကြာခဏထိုးထောက်ခါစမ်းသပ်ခဲ့၏။   “လူကြီးနော်  ဟင်း တော်တော် ထ”  ဟုသမင်လည်ပြန်ခပ်တိုးတိုးပြောတတ်သည်မှအပပြဿနာမတက်ခဲ့၊  “ဒီည လာမလား မနက်ရောင်းမဲ့ ပစ္စည်းခွဲတမ်းတွေအတွက် ခင်ဗျားစာအုပ်ကိုညကတည်းကရေးပေးထားမယ်”   “တကယ်လား ဦးတုတ်ရဲ့ ကျမလာရဲတယ်နော်”  “အောင်သူနဲကျုပ်နှစ်ယောက်ထဲရှိမယ် လာဖြစ်အောင်လာပါ”  သို့နှင့်ဒေါ်သိန်းဆွေ သမဆိုင် အနောက် ဆန်အိတ်တွေကြားသို့ သူမ၏အပေါင်ခံစာအုပ်တထပ်နှင့်အတူည(၈)နာရီခန့်တွင်ရောက်နေပြီးဖြစ်သည်၊ဦတုတ်ကအောင်သူ့ကိုတွန်းလွှတ်၏၊

“ခင် ခင်ဗျား အရင်ဖိုက်ဗျာ ကျုပ် မရဲဘူး ဟီးဟီး”  “မသာလေး ဒါကြောင့်နင် ငတ်ငတ်နေတာ ကဲငါသွားမယ်”  ဦးတုတ်ဆိုင်နောက် ခန်းသို့ဝင်သွားသည်၊အောင်သူဆန်အိတ်ပုံကြီးပေါ်သို့ကုတ်တက်ခါ ဝမ်းလျားမှောက်ပြီး အခြေအနေကိုလေ့လာအကဲခတ်သည်၊ (၆၀)အားမီးလုံးတစ်လုံးက ဆန် အလည်တည့်တည့်တွင်တစ်ညလုံးထွန်းထားမြဲဖြစ်ရာမြင့်ကွင်းကကြည်လင်နေ၏၊“အလုပ်ဖြစ် မယ်နော် မသိန်း အဲ ဟဲ ဟဲ” “အို စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ဘယ်လောက်ဆိုတာပြောပါ ရှင့်အတွက် ကျသင့်သလောက်ကျမပေးမှာပေါ့”   ဒေါ်သိန်းဆွေက ဦးတုတ်ကိုမကြည့်ပဲ အသံအက်တက်တက်ဖြင့် မတုံအောင်ထိန်းပြောနေမှန်းသိသာ၏၊   “ဟာ ကျုပ်တို့က ငွေ လိုချင်တာမှမဟုတ်ပဲ ဟဲ ဟဲ”  “ငွေမလိုချင်ဘာလဲ ရှင်းရှင်းပြောနော် ဟင်း” “ကျုပ်သဘောမဟုတ်ပါဘူး ဆိုင်တာဝန်ခံအောင်သူက ခင်ဗျားကိုစိတ်ဝင်စားနေတာ ဟဲဟဲ” ဦးတုတ်ကအောင်သူကိုတည်ကြက်လုပ်လိုက်လေပြီ။   “အလို ဘယ်မလဲအောင်သူ ပါးကိုချ အုံးမယ်။ကျမမွေးရင်ကျမသားလောက်ရှိတာလေးက ဟင်း” “အလုပ်မဖြစ်လဲ မတတ်နိုင်ဘူးလေ ကျုပ်ကကြားလူပါ”  “အင်း ဟင်း  ရှင်ပွဲစားပေါ့လေ ကဲပါ ဖြစ်တယ် လို့ပြောလိုက်စမ်းပါ။လာပစေအုံးမအေလိုးလေး”  ဒေါ်သိန်းဆွေကဒူးနှစ်လုံးကိုပေါ်အောင် ထမီဆွဲလှန်လိုက်ပြီး။ပြင်၍ထိုင်ကာ စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးဟန်ဖြင့်ပြော၏၊

“ဟဲ ဟဲ ကျုပ်ကိုလဲ စေတနာထားပါနော” “အော ရှင်ကပါ ဖြစ်ချင်တယ်ပေါ့ ဟုတ်လား”  “ဟာ မသိန်းရယ် မင်းလောက်လှတာကြီး  ကိုမှမလုပ်ချင် အဲ မဖြစ်ချင်ဘူးဆိုရင်အဲဒီကောင်ဟာပန်းသေနလို့ပဲဖြစ်မှာပေါ့ ဟီးဟီး” “ဒါပဲနော် ကျမကအရှက်နဲ့လူလုပ်တာ  လူသိရှင်ကြားဖြစ်ကုန်ရင် ရှင်တို့ကိုထောင်ထဲအရောက်ပို့မှာ”   “အသိန်းရယ် ကျုပ်တို့ဘက်ကပေါက်ကြားလို့ကတော့ ခင်ဗျား တ ကျွန်းအထိပို့ဗျာ ဟဲဟဲဟဲ” ဦးတုတ်လျှင်သည် စကားအဆုံး့ ဒေါ်သိန်းဆွေဘေးဂုန်နီအိတ်ပုံကြီးပေါ်သို့ ထိုင်ချကာ ပုခုံးကို ဖက်သည်၊ကျန်လက်တဘက်က ဒူးထောင်ဖင်ချထိုင်ထားသော ဒေါ်သိန်းဆွေ စောက်ဖုတ်နေရာဆီတည့်တည့်အပေါ်သို့ထမီပေါ်မှ  ခပ်ရွရွ ပွတ်လိုက်သည်၊

“လက်ကလဲ သရမ်းလိုက်တာ” ဒေါ်သိန်းဆွေက ကတုံကရီကြီးပြော၍ ဦးတုတ်လက်ကိုဆွဲယူ ပြီးခါထုတ်ခါ မျက်နှာလွဲှပြီး ပြင် ထိုင်သည်၊   “အလုပ်စ မယ်လေ ကွယ် ဟဲဟဲ”  “အို နေစမ်းပါအုံး”  ဒေါ်သိန်းဆွေ မတည်မငြိမ်ဖြစ်နေဟန်ရှိသည်၊တံထွေးကိုမကြာ ခဏမြိုချ ရင်းဦးတုတ်ဘေးမှခွဲပြီး ရွေ့ထိုင်၏၊  “ဒီ ဂုန်နီအိတ် ပုံပေါ်မှာ အိပ်ပါလားဟင်”  ဦးတုတ်ကလည်း လေသံလေးဖြင့် ဒေါ် သိန်းဆွေကိုပွတ်သတ်ချော့မြူနေသည် ဒေါ်သိန်း ဒေါ်သိန်းအသားတွေတုံနေသည်၊  “ကျမပြောတယမှတ်ထားနော် ဟင်း”    “အေး ပါ အသိန်းရယ် ဘယ်သူမှမသိစေရပါဘူး”  ဒေါ်သိန်းဆွေက ဦးတုတ်လက်ကြီးကိုဆွဲယူလွတ်ပြစ်ခါမောဟိုက်တုံရီစွာပြောလိုက်၏၊ “ကျုပ် အရမ်းတောင်နေပြီ အသိန်းရဲ့”  “အို အဲဒါ ဘာလုပ်ရမှာလဲ တောက်” အောင်သူမှာ မရိုးမရွကြီးဖြစ်လာသည်၊ဆန်အိတ်ပုံက  (၁၂)လုံးထပ် အတန်းကြီးဖြစ်၍သာတော်တော့၏၊သို့မဟုတ်လျှင် အောင်သူလှုပ်လှုပ်ရွရွ လုပ်သည်နှင့်ပင်ပြိုကျနိုင်ပေသည်၊

“ကိုယ် မနေနိုင်တော့ဘူး အသိန်းရယ်” “ကျွတ် ဒုက္ခပါပဲ ကျမလဲ ဘလိုပြောရမှန်းမသိဘူးရှင် ဟို ရှက်နေတယ်”အောင်သူရယ်ချင် စိတ်ကိုမြိုသိပ်ထားရင်း ကြီးမားခိုင်ခန့်လှသော သမဆိုင်အောက်ဆင့်များမှာသူတို့နှစ်ဦး နေရာရွေးရုံရှိသေး တကျွိကျွိ မြည်နေပြီး။  “မင်းလဲ အလိုးခဲဘူးတာပဲကွယ်ရှက်စရာမှတ်လို့ မင်းရှက်ရင် ထမီလှန်ပြီး မျက်စေ့သာမှိတ်နေ”  “ဒုက္ခပါပဲရှင် ကျ ကျမ  တကယ်တမ်းကျတော့မခံရဲဘူး ဦတုတ်ရဲ့ ဟို အာ အဲလိုမလုပ်နဲ့” သွားပြီဒေါ်သိန်းဆွေစကားမဆုံမီ ဦးတုတ်ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ဖိတွန်းပြီး သူ့ကိုလုံးကြီးဖြင့် ဖိချကာတက်ခွလိုက်လေသည်၊ဦးတုတ်တွန်းလိုက်သောအရှိန်ကြောင့်ဒေါ်သိန်းဆွေ ခြေနှစ်ဖက်မိုးပေါ်ထောင်သွား ပြီး ထမီမှာလဲ ပေါင်ရင်းအထိလှန်ပြီးဖြစ်သွား၏၊အို အိုး ဒေါ်သိန်းဆွေ စောက်ဖုတ်ကြီးကိုအောင်သူကြည့်ကာ အံ့ဉတုံလှုပ်သွားရ၏၊ အသားဖြူသော်လည်း စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမးထူထူအမ်းအမ်းကြီးများကခပ်ညိုညိုဖြစ်နေသည်၊ဖါးဂုံညှင်းကြီးဒေါဖေါင်းနေသကဲ့သို့ လည်းပွထကြွနေ၏၊ဒေါ်သိန်းဆွေကထမီကိုလက်အစုံဖြင့်ဆီးစပ်အထိတင်းဆွဲဖုံးကာ “တဟင်း ဟင်း” ဖြင့်ညီးတွားစပြုသည်၊ဦး တုတ်ကလည်းပိုဆိုးကြီးကိုခေါင်းပေါ်မှကျော်၍ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်၊

“ဟာအား ဦးတုတ်ရယ် မနဲပါလားဗျာ” အောင်သူဆန်အိတ်ပုံပေါ်ဝမ်းလျားမှောက်နေရာမှတွန့်သွားရသည်၊ဒေါ်သိန်းဆွေက ဒစ်တုံး တုံး လုံးလုံးကြီးအပဲသားနှင့် ကိုင်းခရမ်းသီးကြီးအလားနီရဲပြောင်လက်နေသောဦးတုတ်လီးကြီးကို တချက်ကြည့်ကာ နှုတ်ခမ်းနှစ် လွှာကိုပူးကပ်၍ပါးစပ်အတွင်းသို့စုသွင်းပြီးအားတင်ဟန်ဖြင့် မျက်မှောင်ကြုတ်ထားရှာသည်၊မီးလုံးရောင်ဖြင့်ဝင်းလက်နေသောလီး ထိပ်ကြီး ကဒေါ်သိန်းဆွေအား ရင်ခုန်မောပမ်း ခြောက်ခြားစေပြန်သည်၊  “ဝင် ဝင်ပမလားဟင် ရှင့်ဟာကြီးက ဟို”   “ကွာ လီးနဲ့ စောက်ပတ်မတော်ဘူးဆိုတာရှိမလားလို့”  နှစ်ယောက်လုံးမောဟိုက်သံများနှင့်စကားပြောနေကြခြင်းဖြစ်သည်၊ခြောင်းကြည့်နေ သောအောင်သူကိုယ်တိုင်လည်းရင်ထဲလှိုက်၍ လှိုက်၍မောကာအာခေါင်တွေခြောက်သွောလာ၏၊မကြာခဏတံထွေးမြိုချ ရင်တောင်နေသောလီးကိုလဲ ဆန်အိတ်နှစ်လုံးကြားသို့ထိုးပြီးဖင်ကြီးရွစိ ရွစိဖြင့် မနေနိုင်မထိုင်နိုင်ဖြစ်နေရသည်၊

“ပြွတ် ဖွတ် ပြွတ်”   “အီး အ ဝင် သွားပြီးရှင် အရမ်းမဖိနဲ့လေ အို”   ဒေါ်သိန်းဆွေ လက်များကိုဦးတုတ်ပုခုံးနှစ်ဖက်ကိုထိန်းကိုင်ရင်း  မျက်စေ့ကိုတင်းတင်းပိတ်ထားခါ လည်ပင်းလေးစောင်းပြီး နှုတ်ခမ်းကိုလျှာဖြင့်မကြာခဏယက်နေ၏၊  “ပြွတ် ပြွတ် စွတ် စွတ် ဖွတ်  ပြွတ်”  “ဟင်း အွန့် အ ဟင့် အင့် အင့်”  ဦးတုတ် သူ့ဗိုက်ကြီးတုံခါသွားသည်အထိ တအားဖိဆောင့်၍ လိုးသည်၊ဒေါ်သိန်းဆွေ ခြေနှစ်ချောင်းကဆောင့်ချလိုက်တိုင်း ကားကနဲ ကားကနဲ ဘေးသို့ပြဲ ပြဲ ထွက်သည်၊တကိုယ်လုံးခေါင်းဘက်သို့တွန့်တွန့်ပြီး ဘီးပတ် ထားသောဆံပင်များပြေကျကုန်သည်၊  “ပြွတ် ပြွတ် စွတ် စွတ် ပြွတ်”  “အ အ ဖြေး ဖြေးလုပ်စမ်း အမဲသတ်တာကျနေတာပဲ ဟင်း”

ဒေါ်သိန်းဆွေပါးစပ်မှပြောရင်းခေါင်းမှပြေကျသွားသောဘီးကိုဖြုတ်ယူပြီး ဆပ်ပြာသေတ္တာအလွတ်ပေါ်သို့ပစ်တင်လိုက်သည်၊ဦးတုတ်ကအဆောင့်အလိုးမပြတ်ချေ၊ “ကော့ပေးလေ အသိန်းရဲ့”   “မကော့တတ်ဖူး တကတဲ ဖါသယ်မှတ်နေလားမသိဘူး”   ဦးတုတ် နှင့်ဒေါ်သိန်းတို့မောဟိုက်တုံရီသောလေသံကြီးများဖြင့်အပြန်အလှန်ပြောရင်းဆောင့်လိုးနေကြလရာ ဆန်အိတ်ပုံကြီးပေါ်မှ အောင်သူကျင်ချောင်းကြီးမှ သွေးတဒိတ်ဒိတ်တိုးပြီး ဆီးကျင်လာသည်အထိခံစားနေရလေသည်၊ ဦးတုတ်နှင့်ဒေါ်သိန်းတို့ကမူတဒင်္ဂ အားဖြင့်လောကကြီးကိုမေ့လျော့ထားကာ အားပါးတရကြီးဆောင့်လိုးနေကြလေသည်၊ အမှန်တကယ်စားသုံးသူများအတွက်အချစ်များလက်လီလက်ကားခွဲတမ်းဖြင့်ရောင်းချပေးနေပါပီ။

 

Zawgyi

 

အမွန္တကယ္ စားသုံးသူ

အလုပ္လုပ္ေနရာမွ အသင္းအမႈေဆာင္ကိုေသာင္းစိန္ႏွင့္အတူဝင္လာေသာမိန္းမလွေလးဆီမ်က္စိကေရာက္ျဖစ္သည္။ “ေအာင္သူ  ဒါ မင္းနဲ႔အတူ တာဝန္က်တဲ့ အေရာင္းပဲ”   ကိုေသာင္းစိန္ကတည္တည္တန႔္တန႔္မိတ္ဆက္ေပး၏။ ေအာင္သူကသမဝါယမ ကုန္ဝယ္ စာအုပ္မ်ားအစီအရီထပ္ထားေသာစာပြဲေဘး ႏွစ္ေတာင္ခန႔္ကုန္ဝယ္စာအုပ္မ်ား၏စာအုပ္ပုံေလးပုံၾကားမွခါးဆန႔္၏။   “ဟုတ္ကဲ့  ဦးေလး သူ႔ကို ဘာတာဝန္ေပးရမလဲ ဟင္”  “အေရာင္းပါဆို ကုန္ခ်ိန္တဲ့ဘက္ကေပါ့ဟ ညေနက်ရင္ ဥကၠဌအိမ္ကို ေခြအပ္ရင္းမင္း လာခဲ့အုံးေနာ္ ၾကားလား”  “ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့ ဦးခင္ေမာင္။ (၅)လမ္း အဘဦးေအာင္ရွိန္ ရွိလား”  သူကဆိုင္ေရွ႕တြင္ႀကိပ္ႀကိပ္တိုးေန ေသာလူအုပ္အေပၚမိုး၍ဆိုင္အတြင္းမွအသံက်ယ္က်ယ္ေအာ္ရင္းစာအုပ္ေထာင္ျပ၏။  “ရွိတယ္ ရွိတယ္ ဆပ္ျပာ ႏို႔ဆီ  ဖေယာင္းတိုင္”  “အကုန္ယူမယ္ေျပာလဲ ၿပီးတာပဲဗ်ာ”

“ဟဲ အကုန္မယူဘူး ေငြကမေလာက္ဖူးဟဲ့”  “အခုေပးေနတာ ဆပ္ျပာ။ႏို႔ဆီ။ ဖေယာင္းတိုင္သုံးမ်ိဳးပဲ ကုန္ေနၿပီး အေဒၚရဲ႕”  ေအာင္သူေဘးမွေဘာက္ခ်ာေရးေနေသာ “အမာ” ကဇီးထုပ္တစ္ထုပ္ကိုးစားရင္းမွ  ေခါင္းေထာင္ၿပီးေျပာသည္။ အမာက (၁၀) တန္းေအာင္ၿပီး သမဝါယမ ဝင္လုပ္ေနသူ။တစ္ခ်ိန္က အ-ထ-က ( ) က်ာင္းတြင္ ေအာင္သူႏွင့္အတူေက်ာင္းေနဘက္ျဖစ္ေသာ္လည္းရင္းႏွီးမႈမရွိခဲ့ၾကေပ။ ယခု ၿမိဳ႕သစ္ သမဆိုင္ဖြင့္မွဝန္ထမ္းအျဖစ္သိၾကရ၏။  အလုပ္ဝင္ခဲ့ၾကသည္မွာလည္းယေန႔ပါႏွင့္မွတစ္ပတ္ပင္မျပည့္ (၅) ရက္သာရွိေသးသည္။ ခြဲတမ္းခ်၊ ပစၥည္းေပး အမာႏွင့္ေအာင္သူ ေျခမႏိုင္လက္မႏိုင္ျဖစ္ၾကသျဖင့္။ ေအာင္သူကသမေကာ္မတီကိုအေရးေပၚအေရာင္းတစ္ေယာက္ထပ္ေတာင္း၏။ ကုန္ခဲ့ေသာည ကအမႈေဆာင္အစည္းအေဝးထိုင္ၾကသည္။ ဥကၠဌကသူ႔လမ္းထဲ့စာရိတၱေကာင္းမြန္ေသာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရွိသည္။ ယာယီ ခန႔္ထားမည္ ဟုေျပာ၍ ယေန႔အကူအေရာင္းအျဖစ္မြန္ရည္သန႔္ျပန႔္၍ ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္အခ်ိဳးက်ေတာင့္တင္းေသာ “သူ႔” ကို ေအာင္သူစတင္ေတြ႕ဖူးခဲ့ရသည္။

ဆိုင္မွာက အမာႏွင့္သူႏွစ္ေယာက္ပဲရွိသည္။ စာအုပ္ေရးလိုက္ ကုန္ေျပးခ်ိန္လိုက္ႏွင့္သူပင္ပန္း၏၊အမာကေခါက္႐ိုးမက်ိဳးေသာ အဝတ္အစားႏွင့္ေဘက္ခ်ာတစ္မ်ိဳးပဲေရးတတ္၏။ မရင္းႏွီးၾကေသးသျဖင့္လည္းေအာင္သူဘာမွမေျပာပဲ အလုပ္ကိုသာကုန္းလုပ္ခဲ့ သည္.။ “ေဟ့ ဒီမွာ ေအာင္သူ”  “ဗ်ာ ဦးေလး”  “သူ႔နာမည္ ၿပဳံးရီ တဲ့ ေနာ္” “ေအာ ေအာ”   ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္ ဘာတယ္ ညာ တယ္ မေျပာအားၾက။ ေအာင္သူက ၿပဳံးရီကိုလွမ္းၾကည့္သည္၊ၿပဳံးရီကသူ႔အား ပင့္မ်က္လုံးတစ္ခ်က္ဝဲၿပီးေခါင္းျပန္ငုံသည္။   “အမာ  ေပး အဲဒီေဘာက္ခ်ာ တစ္႐ြက္ ကဲ ဦးခင္ေမာင္ ႏွစ္ဆယ့္ေျခာက္က်ပ္တစ္မတ္က်တယ္”  ေအာင္သူက ေငြေတာင္း ေဒးလီ ရွိ(ပ္) သြင္းၿပီ  း“ကဲ မၿပဳံးရီ အဲဒီ ေဘာက္ခ်ာၾကည့္ၿပီး ပစၥည္းေပးၾကည့္ဗ်ာ”  “ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့”  ကုန္ေပးစာပြဲ႕အသင့္စီခ်ထားေသာ  ပစၥည္းမ်ားကိုေကာက္ေပး၏။ သြက္လက္တိက်မႈရွိေၾကာင္းေအာင္သူအကဲခပ္မိသည္။

ခဏခ်င္း(၂၀)ခန႔္မမွားမယြင္းေပး ႏိုင္သည္။ ဝင္းဝါတုတ္ခိုင္ေသာလက္ေမာင္းအိုးေလးမ်ားကအင္အားျပည့္ဝလွသည္။ ပါးလႊာေသာ္လည္းလက္စကအဂၤာ်ီေလးကို အိေျႏၵရရေလးလွသည္။ အသက္(၁၇)ႏွစ္သာရွိေသး၍အလွေသြးတို႔အဆူႂကြဆုံးေသာၿပဳံးရီအလွကခိုင္မာခန႔္ညားသည္။ ခပ္တို တိုဝတ္ထားေသာထမီေအာက္မွေျခသလုံးဝင္းဝင္းႀကီးမ်ားကႀကီးမားထြားႀကိဳင္းေသာအပ်ိဳဖားဖားႀကီးျဖစ္ေၾကာင္းသက္ေသခံ ၾက၏။ စြံကားတစ္ရစ္ခါ။ျဖစ္ညႇစ္ျပစ္ခ်င္စရာတင္ပါးဆုံႏွစ္လုံးကေရွ႕ေနာက္ဝဲယာ။ေျခကိုႂကြကာလႈပ္ရွားေနေသာအခါ။တစ္ခါ တုတ္ၿပီးဆတ္ခါ ဆတ္ခါ ယမ္းႏြဲ႕ေနတတ္သည္ကိုလဲ ေအာင္သူမ်က္လုံးကေရာက္ျဖစ္သည္။ ေအာင္သူရွီေသာဝရံတာေလးနားတြင္ ခ်ထားသည့္ဆပ္ျပာအပိုင္းေလးမ်ားကုန္းႏႈိက္ရာတြင္လည္းျဖဴဝင္းအိစိုေသာ ရင္သားေဖြးေဖြးႀကီးကို လွ်ပ္ပ်က္သလို ရင္ၫႊန႔္ပိုင္း ေလးလွစ္ကနဲ လွစ္ကနဲ ေတြ႕ျဖစ္သည္။

“ေအာင္သူ ဒို႔စာအုပ္ေတြထမင္းစားမပိတ္မွီ ေရးေနာ္ ငါ့တူ” ေမွာင္ခိုအေဒၚႀကီးေဒၚေဒၚသိန္းက အသံစြာစြာႏွင့္ေအာ္သည္။   “ေနအုံး ဗ် မွားေပးမိေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ စိုက္မလား”  မ်က္လုံးျပဴးၿပီးျပန္ေဟာက္သည္၊မ်က္လုံးအစုံကၿပဳံးရီလႈပ္ရွားမႈေလးမ်ားကို အရသာခံ ျပန္ၾကည့္သည္။ “ရပါၿပီ သူ ကြၽမ္းက်င္သြားမွပါ”   အမာကတိုးတိုးေျပာလိုက္၏၊ေန႔လည္ထမင္းစားမပိတ္မီ စာအုပ္ ႏွစ္ရာေက်ာ္ ေရာင္းခ်လိုက္ႏိုင္သည္၊ေအာင္သူအေတာ္ေက်နပ္ပီတိျဖစ္သြား၏။  “ခင္ဗ်ာေရာက္လာလို႔ပဲ ႏို႔မို႔အမာနဲ႔က်ေနာ္ဆိုရင္ ညေန ဆိုင္ပိတ္တာေတာင္ဒီစာအုပ္အပုံႀကီးေရာင္းကုန္မွာမဟုတ္ဘူး”  “ဟုတ္တယ္ကြာ။ၿပဳံးကိုသိပ္ေက်းဇူးတင္တာပဲ”  မိန္းကေလးခ်င္း မို႔ၿပဳံးရီႏွင့္အမာအဖြဲ႕က်သြားသည္။ ဆိုင္အေရာင္းပိတ္ၿပီးသုံးေယာက္ထမင္းစုစားၾကသည္။ မ်က္ႏွာစိမ္းေတြခ်ည့္မို႔ထမင္းစားရ သည္မွာရႈိးတိုးရွန္းတန္းႀကီးျဖစ္ၾကသည္။ ေအာင္သူကေယာက္်ားေလးမို႔ပိုဝသည္။ ခ်ိဳင့္သုံးခုစလုံးမွဟင္းမ်ားစုံေအာင္ႏိုက္သည္။

“ၿပဳံး ဘာဟင္းလဲ ဟ” ရင္းႏွီးေသာအသံျပဳရင္းက်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလးထိုင္ေနေသာ။ ၿပဳံးရီကိုၾကည့္၏။ ဆန္အိတ္လြတ္မ်ားဝိုင္းခင္းကာ ထိုင္စားေနၾကေသာသူတို႔ထမင္းဝိုင္းေလးကစိုေျပေနသည္။   “ငါးေျပမ ေလ အ႐ိုးေတာ့မ်ားတယ္”  “အား နံနံပင္ေလးအုပ္ထား ေတာ့ေမႊးေနတာပဲ ဟဲဟဲ”  ဒါလဲႏိုင္သည္ စားသည္ ေအာင္သူအာသြက္ေန၏။  “မိမာ နင့္ဟင္းကဘာတုံး”   “ၾကက္သားနဲ႔အာလူး ဆီျပန္ အၿပဳံးထဲ့စားေနာ္”  အမာကၿပဳံးရီအားခိုးၾကည့္ ခိုးၾကည္လုပ္တတ္ေသာ ေအာင္သူအား မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးၿပီးဟင္း ပန္းကန္ကိုၿပဳံးရီေရွ႕တိုး၏။

“စားပါ ၿပဳံးမွီပါတယ္ အကို စားေလ”  ရင္ထဲလႈိက္ကနဲ ပီတိလႈိင္းႀကီး ေအာင္သူ ရင္ဝသို႔ “ဒိတ္” ကနဲ တက္ေဆာင့္သည္။   “ငါ့ ဟင္း က ဟိုဒင္းဟ နင္တို႔စားဘူးလားမသိဘူး”  “ဘာမို႔လဲ”  အမာကဟင္းခ်ိဳင့္ကို ၾကည့္ရင္းေမးသည္။  “ခ်နမ္းဘူး ဟင္းေလ”   “အင္း  ကံႀကံဖန္ဖန္ ခ်နမ္းဘူး ဟင္းလို႔ ၾကားဖူးေပါင္”  “ဟင္းကိုျမင္တာနဲ႔ ေအာက္ခ်ၿပီး နမ္းေတာင္မနမ္းခ်င္တဲ့ငပိခ်က္ကိုေျပာတာ ဟဲ  ဟဲ” ၿပဳံးရီ ထမင္းလုပ္ကေလးျပန္ခ်ၿပီး တစ္ဖက္လွည့္ကာရီသည္။  “ထမင္းသီးမယ္အၿပဳံး သူက ေပါက္ကရ သိပ္ေျပာတာ”  ႐ြမ္း လက္ေသာမ်က္ဝန္းေလးက ခင္မင္ရင္းႏွီးစြာ သူကိုၾကည့္ျပန္သည္။ ေအာင္သူရင္ထဲ “ဒိတ္”ကနဲ လႈိက္ခုံျပန္သည္။   “အစ္ကို အၿပဳံး  ဆီက အၿပဳံးေတာ္ၿပီ”“ဟာ မဟုတ္တာ ေပး”   “ကိုေအာင္သူဟာေလ အရွက္ကို မရွိဘူး”  မိမာကေအာင္သူ ကို မ်က္ေစာင္းထိုးရင္း ေျပာ၏။

“ဒို႔ တစ္ေတြေမာင္ႏွမေတြလိုရင္းႏွီးေနမွ အလုပ္လုပ္ရတာစည္းစည္းလုံးလုံးနဲ႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာ အမာ ရဲ႕”  ေအာင္သူကအလုပ္ ဆန္ဆန္စကားလုံးခပ္ထြားထြားကိုေျပာ၏၊ထိုစဥ္ကကာတြန္းစံေ႐ႊျမင့္ေခာတ္စားေနခ်ိန္လည္းျဖစ္ေလရာ။ေအာင္သူ႔စကားကို မိမာ က ႏႈတ္ခမ္းတစ္ခ်က္႐ြဲ႕ျပၿပီး။  “သူ႔ကိုသူ စံေ႐ႊျမင့္ မ်ားမွတ္ေနလားမသိဘူး”  ဟုဆို၏၊ၿပဳံးရီ ကို ၿပဳံးေသာရီေသာမ်က္ႏွာေလးျဖင့္  စတင္သိကြၽမ္းရင္းႏွီးခဲ့ၾကေသာ္လည္း။ ေဝဝါးမႈသိေသာအတိတ္ဆီမွ အသိခပ္ဝါးဝါးက အၿပဳံးကို တစ္ေနရာမွာျမင္ဖူးေနသကဲ့သို႔ ရင္းႏွီးၿပီးသားျဖစ္ေနသည္ဟု ေအာင္သူစိတ့္ ထင္ေနမိခဲ့သည္။  “ေအာင္သူ မင္းအေရာင္းမေလးက ေတာ္လွခ်ည္လား”  “ဥကၠဌ ေက်းဇူးေလ ဟဲ ဟဲ”  ေအာင္သူတို႔ၿမိဳ႕သစ္ေလးတြင္ သမ(၂)ဆိုင္ရွိသည္၊ဆိုင္(၁)တြင္ ကိုပါတီ(နာမည္ရင္းပီတာကိုေျပာင္းျပန္  တစ္ရပ္ကြက္လုံးကေခၚေသာကုလားစစ္စစ္)က ကိုင္သည္၊အေရာင္းအကူအျဖစ္မႏွင္းၾကည္ကကိုင္သည္။ အသက္(၃၀)ေက်ာ္ခန႔္  မႏွင္းၾကည္ကအိမ္ေထာင္သည္၊ကိုပါတီက လူပ်ိဳလူလြတ္ ဝန္ထမ္းမ်ားကသူတို႔ကိုအၿမဲစၾက ေနာက္ၾကသည္၊မႏွင္းက သေဘာေကာင္းသည္းခံတတ္သကဲ့သို႔ ကိုပါတီကလည္းဆက္ဆံေရးအရမ္းျပည့္သည္။ ဆိုင္(၁)တြင္တစ္လေနလို႔ျပႆနာတစ္ခုမ ၾကားရ။ ဆိုင္(၂)တြင္မူ ေအာင္သူက ဒုတိယႏွစ္လုပ္သားတက္ေနစဥ္မို႔ေက်ာင္းသို႔ဆိုင္မပိတ္မီေျပးသည္။ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ က်န္ခဲ့တာ။ ထိကပါးရိကပါးေျပာခံရတတ္၏။

“အေရာင္းခ်င္းလဲမယ္ကြာ ေဟ့ေကာင္ ငါအလိုက္ေပးမယ္”  “ဘာလဲ မင့္ႏွမ ကုလားမေလး အဆစ္ထဲ့မွလား”   “ေခြးမသား ငါ့ႏွမ က အေမႊးေတာင္မစုံေသးဘူး”   “ေဟ မင္းျမင္လို႔လား”  “ဟ တစ္အိမ္ထဲေနတာ အိပ္ေနတုန္းျမင္တာေပါ့ ဟ”   “ေခြးကုလား ဟား  ဟား ဟား”   ကိုပါတီကအေနာက္ခံသည္။ အဆြဲခံသည္။ စိတ္မဆိုးတတ္။  “ေတာ္ေတာ္လွတာကြ ေနာ္”   “အင္း ငါသူ႔ကို ျမင္ဖူး သလိုပဲ ပီတာ”  “တစ္ရပ္ကြက္ထဲပဲကြာ သြားရင္းေတြ႕ဖူးမွာေပါ့။ မင္းကရာထူးတက္တာ”  “မင္းေမထဲမွာ ရာထူးတက္လို႔လား”     “ဟ အၿပဳံး မင္းဆိုင္ကိုေရာက္လာေတာ့ ဘဲေတြဝိုင္းလာမယ္။ အဲ အဲဒီမွာ မင္းကကာကြယ္ရမယ္။ေနရင္းထိုင္ရင္း ဒရဝမ္ရာထူးရ တယ္ေလ ဟား ဟား”  “ေခြးကုလား ခြားကေလး မင္းပါးစပ္ပိတ္ ဟိုမွာလာေနၿပီ”

လယ္ဂ်ာစာအုပ္ေလးတဘက္ပိုက္၍ထမင္း ခ်ိဳင္းကေလးလက္မွကိုင္ကာ။ ထမီအျပာႏု အပြင့္ႏုတ္ႏုတ္ကေလးမ်ားဝတ္ဆင္ထားေသာအၿပဳံးအလွကေအးျမၿငိမ္းခ်မ္းလွသည္၊  ေျမနီလမ္းေလးအတိုင္းခပ္သြက္သြက္လွမ္းလာ၏။ ျဖဴႏုဝင္းမြတ္ေသာ ပါးျပင္ထက္သနပ္ခါး ခပ္ပါးပါးကိုပြတ္ထား၏။ နက္ေမွာင္ ပါးလႊာေသာဆံႏြယ္ေလးကရွည္လ်ားစြာေက်ာမွဝဲေန၏။ အလုံးအထစ္ အဖုအခ်ိဳင့္ကေလးမ်ားျဖင့္ဖြဲ႕စည္းထားေသာရင္ၫႊန႔္ေလး ဆီဝယ္။ေဆာင္ေတာ္ကူးပန္းေတြကို လယ္ဂ်ာစာအုပ္ႏွင့္ေရာေပြ႕ထား၏။ လက္ညႇိဳးေလးတြင္ ဆိုင္ေသာ့ကြင္းေလးကိုကိုင္ထား၏။  က်န္တစ္ဖက့္မူလထမင္းခ်ိဳင့္ႏွင့္အတူခဲတံနီျပာေလးတစ္ေခ်ာင္းေရာကိုင္ထားသည္။ ျပည့္ဝန္းႀကီးမားစြာလႈပ္ရွားေနေသာတင္ပါး မ်ား၊စကားသံမ်ားတိတ္ခါဇက္ေတြလည္ၿပီးလိုက္ၾကည့္ရသည္ထိဆြဲေဆာင္မႈရွိေလ၏ေအာင္သူဝင့္ႂကြားေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ အၿပဳံးရွိ ရာသို႔ထြက္ခဲ့သည္။

“ဆိုင္ေသာ့တခါတဲ ယူလာခဲ့လား အၿပဳံး” “ေအးေလ မေန႔ကအကိုပဲယူခဲ့ ဆိုၿပီးေတာ့”  မ်က္နက္ဝန္းေလးပင့္ကာ တိုးတိတ္စြာ ျပန္ေျပာသည္၊ ေအာင္သူအၾကည့္က သူမရင္ၫႊန႔္ဆီမွာမို႔ ရွိန္းကနဲျဖစ္၏။ “အိမ္မွာ ေဆာင္ေတာ္ကူးေတြအရမ္းပြင့္လို႔ မိမာအတြက္ ယူလာတာ”   မလုံမလဲေလးလက္ကိုကြယ္ရင္းေျပာ၏။  “နင့္တို မိန္းကေလးေတြ ဆိုင္ထဲမွာ အမႈိက္ရႈပ္အုံးမယ္”   “အံမယ္ ေနာ္ ပန္ ေတြပဲဥစၥာ အစ္ကိုေဆးလိပ္တိုေတြ ဥကၠဌ ေတြ႕မွာစိုးလို႔ သူမ်ား သိမ္းသိမ္းေနရတာ ဥကၠဌက ဆိုင္မီးေလာင္ရင္ ေဆးလိပ္ေသာက္ သူအျပစ္တဲ့”  ဆိုးေဆးမကူနီစုစုႏႈတ္ခမ္းေလးမဟတဟျဖင့္ေျပာေန၏။ ၊ၿပဳံးရီႏွင့္ယွဥ္ေလ်ာက္ရင္း။ သူ႔ရင္တြင္း ပီတိေတြလႈိင္ ေန၏။  “အစ္ကိုက တက့သိုလ္ေက်ာင္းလဲတက္တယ္ေနာ္”  “အင္း အေဖနဲ႔အေမက စီးပြားေရးက်လာတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္အလုပ္ တစ္ဖက္နဲ႔ေက်ာင္းေျပာင္းလိုက္ရတာ”  “ၿပဳံးရီ အေမလည္း ခ်ဥ္ဖတ္ေရာင္းရတယ္အစ္ကို ဟင္းဂလာပင္ေတြစိုက္ၿပီး ခ်ဥ္ဖတ္ ထည္ေရာင္းတာ”  “ေအးေပါ့ဟာ ဒို႔တလွည့္လုပ္ေကြၽးရမယ့္အခ်ိန္ေရာက္ၿပီပဲ”  တစ္ေယာက္အတြင္းေရးတစ္ေယာက္ကိုေျပာျဖစ္ ၾကသည္။ ဘဝတူ ဟူေသာအသိႏွင့္လြတ္လပ္ ရည္တူေသာစိတ္မ်ားကေအာင္သူရင္တြင္းျမဴးတူးမိၾကသည္။

“အၿပဳံးက ဘယ္ႏွစ္တန္းလဲ ဟင္”  “ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထြက္ပါ အကို (၄) တန္းပဲေအာင္တာ”   ႐ိုးသားပြင့္လင္းေသာ ၿပဳံးရီဝယ္ ခ်စ္စရာသေဘာထားေလးမ်ားသာမက မက္ေမာဖြယ္အလွတို႔ျဖင့္လည္းျပည့္ဝေနသည္၊။  “ဟင္ အအား ဆရာ ရယ္ ေသပါၿပီကြယ္  ကြၽတ္ကြၽတ္”  ေအာင္သူ။လွဝင္းႏွင့္ေပါက္ေခါင္းတို႔သုံးဦးတံခါးအကြယ္တြင္ရင္တဖိုဖိုႏွင့္ နားေထာင္ေနၾကသည္။ ထြန္းရွိန္  သူ႔တပည့္မေလးတစ္ေယာက္ကိုျဖဳတ္ေနျခင္းျဖစ္သည္၊ ေကာင္မေလးမွာက်ဴရွင္ၿပီးသြားေသာ္လည္းမျပန္ပဲ ထြန္းရွိန္ႏွင့္ စကားေျပာက်န္ရစ္ရာမွ လက္လြန္ ေျခလြန္ျဖစ္ကုန္ၾကေလၿပီ။ “လွဝင္း ဂဲါေလးက ဘယ္ကလဲ ကြ”  “ရွစ္လမ္းလဲကတဲ့ ငါလဲမသိ ဘူး ေတာင့္တယ္ကြ” “ေတာက္… ျမင္ရရင္ ေကာင္းမယ္ေနာ္”  “တိတ္ တိတ္ ေဆာ္ၿပီ ဟ”  ေအာင္သူနားစြင့္ရင္းအံႀကိပ္ခါ  လက္ညႇိဳးေထာင္ၿပီးေျပာ၏။

“အာ အာ အဲလိုႀကီးမလုပ္ပါနဲ႔ဆရာရယ္ အ နာတယ္” “အစမို႔ပါ ညီမရယ္ ခဏေလး ေအာင့္ခံေနာ္” “ႁပြတ္ ႁပြတ္ စြတ္ စြတ္ ႁပြတ္  ႁပြတ္”  “ဟအ နာတယ္ နာတယ္ မခံႏိုင္ဘူးဆရာ”“စြတ္ စြတ္ ႁပြတ္ႁပြတ္ စြတ္စြတ္” ထြန္းရွိန္အသံမၾကားရေတာ့ ေဆာင့္ခ်က္ကသာ သြက္သြက္ႀကီးထြက္ေပၚလာျခင္းျဖစ္ေပသည္။  “အဟီး အဟင့္ အီး ဟီး ဆရာ မညႇာဘူး အူး ဟူး”“ဟာ ေရာဂါပဲ ဂြဲေလး ေအာ္ငိုၿပီး  ေရာဂါပဲ” လွဝင္းေျခမကိုင္လက္မကိုင္မိျဖစ္သြားသည္။ က်ဴရွင္ဖြင္းထားေသာအိမ္ကသူ႔အိမ္ျဖစ္သည္မဟုတ္လား။ ထြန္းရွိန္ အသက္ရႉကျပင္းသထက္ျပင္းလာသည္၊ထူထဲေသာ ပိတ္ျခင္ေတာင္ႀကီးက ယိမ္းထိုးလႈပ္ရွားေန၏၊ကုတင္ေလးကလည္း တကြၽိ ကြၽိျမည္ကာခါယမ္းေနသည္။ “ေပါက္ေခါင္း ေတာ္ေတာ့လို႔ အခ်က္ေပးလိုက္ကြာ”  “ရမလား ဟ အရွိန္တက္ေနတဲ့ဟာကို” “ေစာက္ရမ္းႀကီးလုပ္လို႔သူ႔မိဘေတြသိကုန္ရင္ အဲဒါအကုန္ေထာင္ထဲေရာက္မွာ ဟ” ေအာင္သူကေတာ့ၿငိမ္ေနသည္၊  ေကာင္မေလး၏ဖ်တ္ဖ်တ္လူးေအာ္သံကိုနားစြင့္ေနသည္၊ရင္ထဲတြင္လည္း ကတုံကရီႏွင့္ အသက္႑ႉမဝသလိုႀကီးျဖစ္လာသည္။

“ေတာ္ပါေတာ့ ဆရာရယ္ နာလွၿပီ အီးဟီး ကြၽတ္” “ၿပီးပီ ၿပီးပီ အင္ အင္ အင္” “ႁပြတ္ ဖြတ္ ႁပြတ္ ႁပြတ္ စြတ္ စြတ္”   ၾကမ္းသည္။ ျခင္ေထာင္ႀကီးျပတ္က်မတတ္။ ထြန္းရွိန္ၾကမ္းသည္။အံႀကိပ္ထား အသက္ေအာင့္ထားရင္းမွ ၿငီးဍဴသံေလးကေအာင္သူ႔ ရင္တြင္း သို႔စူးစူးနစ္နစ္ ဝင္ေရာက္ခံစားရ၏။   “ေတာ္ပီ ေတာ္ပီ အား က်မ ေအာ္လိုက္မွာ” “ဟာ”  အေျခအေနႀကီးက မိုးေလဝသ မေကာင္း  လွဝင္းတစ္ေယာက္လက္သီးက်စ္က်စ္ပါ ေအာင္ဆုပ္ၿပီး မ်က္ႏွာပ်က္ေန၏။  “အကုန္လုံးေတာ့ဒုကၡေရာက္ေတာ့မွာပဲ ငါ့ လီး”  လွဝင္းတိုးတိုးႀကိပ္ၿပီးထြန္းရွိန္ကိုေဒါကန္ေန၏။ “ႁပြတ္ ဟင္း ဟင္း ဟင္း အ ရွီး အ”  “နာေသလား ဟင္ ညီမ”   “အင္း အင္း  ၾကပ္တပ္တပ္ ႀကီးကြယ္”  “ဟူး ေတာ္ပါ ေသးရဲ႕”  ေပါက္ေခါင္းကမ်က္လုံးႀကီးျပဴးၿပီးသက္ျပင္းခ်ျပသည္။ လွဝင္းကေခါင္းကိုခါ ရင္း အျပင္ထြက္ၾကရန္ အခ်က္ျပ၏။ သုံးေယာက္သား “သေျပ” လက္ဘက္ရည္ဆိုင္တြင္ထိုင္ၾကသည္။ ထြန္းရွိန္အသက္ (၃၀) ခန႔္  (ကလယ္) လူမ်ိဳးျဖစ္သည္၊။ ေအာင္သူထက္စီနီယာက်ၿပီး သခ်ၤာအဘာသာယူထားေသာတက့သိုလ္ေက်ာင္းသားလည္း ျဖစ္သည္။ ေအာင္သူက ျမန္မာစာ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသား။

“ဂြဲေလးက အသက္ငယ္ငယ္ေလးဟ ဒီေကာင္တင္းတက္ျဖဳတ္ေနတာ။ ငါေျပာတယ္ မလုပ္ နဲ႔မလုပ္နဲ႔ လို႔” လွဝင္းကေရေႏြးၾကမ္းငွဲ႔  ရင္းေဘးသို႔မ်က္လုံးကစားရင္းခပ္တိုးတိုးေျပာသည္။  “မင္းကလီးျဖစ္လို႔ ငါတို႔ကိုလာေခၚတာလား”  “ဟ ေကာင္မေလး မေတာ္တဆ ေသရင္သက္ေသေပါ့ ဟ”  “ေခြး လိုးမသား”  ေပါက္ေခါင္းက ေခြးေျချဖင့္ကိုင္႐ြယ္သည္၊ ေအာင္သူကဒူးယားတစ္ လိပ္မီးညႇိရင္း ေခါင္းခါသည္။  “ထြန္းရွိန္ဒင္နဲ႔စေတြ႕တဲေဆာ္ေတာ့ကြဲမွာပဲကြ ထြန္းရွိန္က အုန္းေတာစီးကရက္ဗူးေတာင္ကြဲတာ” ထို စဥ္က ဆယ္လိပ္ဝင္ အုန္းေတာစီးကရက္ဗူးမ်ားထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်လ်က္ရွိေသးသည္။  “ေအး အဲဒါေတာ့ ငါလဲမ်က္ျမင္ပဲ သူတို႔ၿခံ  ထဲမွာတစ္ခါ ဒို႔စာေမးပြဲရက္ စာက်က္တုန္းကဒီေကာင္လုပ္ျပတာ ေတြ႕ဖူးတယ္”ဟုေပါက္ေခါင္းကေထာက္ခံသည္။

“ေတာက္ ဒီကိုယ္ေမကိုယ္လိုးလုပ္တာနဲ႔ကို ဖါခ်ရေတာ့မလိုျဖစ္ေနၿပီး ဟင္းဟင္း” ေအာင္သူကသူ႔ေပါင္ၾကားကိုလက္ႏႈိက္ၿပီး တ ေငါက္ေငါက္႐ုန္းကန္ေနေသာ ဘြားဘက္ေတာ္ကိုဂုတ္ခ်ိဳးထားရ၏။   “မင္း ေက်ာင္းက ေဆာ္က မပီဘူးလား”  အတြင္းသိေပါက္ ေခါင္းကေအာင္သူကိုေမးလိုက္သည္။ “စိုးစိုး လား အင္းလိုက္တဲေကာင္ေတြ အမ်ားႀကီးကြ”   “ဟ ေဆာ္ပဲ လိုက္တဲ့လူရွိမွာေပါ့ ဒါ အဆန္းလား”  လွဝင္းကမွာထားေသာလက္ဘက္ရည္မ်ားေရာက္လာ၍ တစ္ေယာက္စီေရွ႕ လိုက္ခ်ေပးရင္းေျပာလိုက္သည္၊ စိုးစိုး မွာ နာမည္ေက်ာ္စာေရးဆရာႀကီးတစ္ေယာက္၏ သမီးျဖစ္ၿပီး ေအာင္သူႏွင့္ နဝမတန္းမွ ဒုတိယႏွစ္အထိ အတူေက်ာင္းေနလာၾက သူမ်ားျဖစ္သည္။ ႐ိုးသားသိမ္ေမြ႕အိေျႏၵရွိ လွၿပီး ေအာင္သူစာမ်ားကိုထာဝစဥ္လက္ခံလ်က္ဘာမွ်မတုန႔္ျပန္ခဲ့သူျဖစ္သည္၊ ေအာင္သူ(လုပ္သားေကာလိပ္)ေျပာင္းခဲ့ၿပီးမွလည္းတစ္ခါမွ်ိဆုံဆည္းျခင္းမရွိၾကေတာ့။

“မလြယ္ပါဘူးကြာ စိုးစိုးကိုခ်စ္တာ လမင္းႀကီးကိုေငးၿပီးခ်စ္ေနရသလိုပဲ သူငယ္ခ်င္းတို႔ရာ”  “ဟယ္ ေသနာေကာင္ ကဲဟာ”  လွဝင္း ကေအာင္သူဖင္ပိတ္ကန္သည္၊ေပါက္ေခါင္းကရယ္ရင္းေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္လုပ္သည္။  “ခ် ခ် မေအလိုး ခ်ေပးမွ အလကားေကာင္  ထြန္းရွိန္ နဲ႔မ်ားေတာ့ ကြာပါ့ ကြာ” “အစ္ကို အစ္ကို လို႔ဆို”  “ဟင္ ေအာ္ ဘာလဲ ၿပဳံးရီ”  “မေန႔က လက္က်န္စာရင္းေတြ လာျပအုံး ေလ ပစၥည္းနဲ႔တိုက္ၾကည့္ရေအာင္”  “အင္း ဟုတ္သားပဲ”  ေအာင္သူ စိတ္ကူးထဲမွလြင့္ေမ်ာျခင္းလိပ္ျပာကိုျပန္လည္သိမ္းယူၿပီးအ ေရာင္းေကာင္တာမွ ဆိုင္ေနာက္အတြင္းခန္းသို႔ဝင္ခဲ့သည္။ “ဆန္ အိတ္ ေလးရာႏွစ္”   “အင္း ဟုတ္တယ္ ၿပီးေတာ့”   “ပုဇြန္ငပိ ရွစ္ အိတ္တစ္ပိုင္း”  “မွန္တယ္ အကို”  “ဖေယာင္းတိုင္ႀကီး-ေျခာက္။ေသး-ငါး ေသတၱာ”  “အင္း အင္း ေနအုံး အဲ ဟုတ္ပီ” “သၾကားခုႏွစ္  အိတ္အတိ အဲဒါ ခြဲတန္းမခ်ရေသးဘူး။ဆီ-ဆီကိုနင္ခ်ိန္ၾကည့္လား လက္က်န္”“ေသရခ်ည္ရဲ႕ အစ္ကိုရယ္ ပီပါ တစ္ဝက္လုံး”  “ေအးပါ ဒါေတြက ကုန္မွခ်ဳပ္လို႔ရမွာ။ႏို႔ဆီေကာ”  “ႏို႔ဆီလဲ ခြဲတမ္းမခ်ရေသးဘူး(၂၁)လုံးအတိ”   “၂၁လုံးမေျပာနဲ႔။၂၁ေသတၱာေျပာ ပါ ငါေခါင္းႀကီးလိုက္တာ”“ခစ္ ခစ္ သူမ်ားမေျပာတတ္လို႔ပါ အစ္ကိုကလဲ”

“ဂုန္နီအိတ္ တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္”  “အဲဒါမေရးရေသးဘူး ခဏေလးေနာ္” ဂုန္နီအိတ္အထပ္ႀကီးကို ၿပဳံးရီကုန္းၿပီးေရတြက္ေနသည္၊ ႀကီးမားစြံကားေသာတင္ပါးႀကီးမ်ားက ေနာက္သို႔ျပစ္ထြက္ေန၏။ အထပ္လိုက္ဆြဲလွန္ေနေသာဂုန္နီအိတ္ခြံမ်ား။ ကုန္းၿပီးလွန္ေန ေသာၿပဳံးရီ ရင္သားႏွစ္မႊာကို ေအာင္သူတဝႀကီးျမင္ရသည္။ “အို”   သူခိုးလူမိသြားသည္၊ ၿပဳံးရီကအကô်လယ္ဟိုက္ေလးကို ကမန္းကတန္းလက္တစ္ဖက္ႏွင့္ဖုံးသည္၊ေအာင္သူလယ္ဂ်ာစာအုပ္ႀကီးကိုကိုင္ၿပီးေငးေနသည္၊။ “ဘယ္ ဘယ္ေလာက္လဲ ဟင္”  “အဲ အင္း ဟို ဘယ္ေလာက္မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး”  တုန္တုန္ခိုက္ခိုက္ႏွင့္ ၿပဳံးရီ ဂုန္နီအိတ္မ်ားထပ္ေရျပန္သည္၊သည္တခါေတာ့ ေအာင္သူမ်က္ႏွာကိုအျပင္သို႔လွည့္ထားသည္၊အျပင္သို႔ေဈးသြားဝယ္ေသာမိမာကလည္းျပန္မေရာက္ေသး။ ခြဲတမ္းမခ်ေသး၍ဆန္ တစ္မ်ိဳးမွအပ အေရာင္းအဝယ္မရွိ။ ဆိုင္အတြင္း့ ၿပဳံးရီ ႏွင့္ ေအာင္သူႏွစ္ေယာက္ထဲ။

“ေျခာက္ဆယ့္ရွစ္အိတ္” ၿပဳံးရီကဆန္မႈံမ်ားကပ္ေနေသာသူ႔လက္ကေလးကိုခါရင္းအသံအက္အက္ကေလးျဖင့္ေျပာသည္။   “အဲဒါ  အိတ္တစ္လုံးနဲ႔ သြတ္ထားလိုက္” “ဟာ တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္လိုလုပ္သြတ္ရမလဲ လို႔”  “ေအး ဟုတ္သားပဲ ႏွစ္ေယာက္မွ သြတ္ လို႔ရမွာပဲ”  “ရွင္” ၿပဳံးရီ သူ႔ကိုမ်က္လုံးေလးျပန္ၾကည့္၏။ သူဘာမွျပန္မေျပာ လယ္ဂ်ာစာအုပ္ကိုဆန္အိတ္တစ္အိတ္ေပၚအသာတင္ ၿပီးဂုန္နီအိတ္တစ္လုံးကိုကိုင္ၿပီးၿဖဲေပးလိုက္သည္၊ၿပဳံးရီက ဂုန္နီအိတ္အထပ္လိုက္ကိုလုံးၿပီးလိပ္ေနေသာ္လည္း မရာတြင္မႏိုင္ ေတာ့။ “ကဲ ေရာ့ နင္ကိုင္ထား”  ၿပဳံးရီကဂုန္နီအိတ္ခြံကိုကိုင္လ်က္အဝကိုၿဖဲေပးထားသည္၊ေအာင္သူက(၂၅)လုံးအထပ္တစ္ထပ္ လိပ္ၿပီးမလိုက္သည္။  “နဲနဲ ၿဖဲထား ဟ မဝင္ဘူး”   “ၿဖဲ ထားတာပဲဥစၥာမဝင္တာ မတတ္ႏိုင္ဘူး”  “အခုန ပြေနလို႔ ဟ”   ၿပဳံးရီကိုင္  ထားေသာဂုန္နီအိတ္အလြတ္ထဲသို႔ ေအာင္သူက အလိပ္ႀကီးကိုေထာင္ၿပီးထည့္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္လိပ္ၿပီး ခံေနသည္။

“ဒုကၡပါပဲ မဝင္ေသးဘူး တစ္ေနတယ္” “ဒီဘက္က ၿဖဲမွေပါ့ ဟ ေအး ကဲ ဝင္ၿပီးလား”  “အင္း ဝင္သြားၿပီး အာ အရမ္းပဲ အစ္ကိုမ ေကာင္းဘူး” “ဘာလဲ ဟ”   “အရမ္းေဆာင့္တာကိုးလို႔ လက္ေမာင္းကိုေအာင့္သြားတာပဲ”  “ဟ ဒါမွ သယ္လို႔ေကာင္းတာ”   မ်က္ႏွာ ခ်င္းနီးကပ္ၿပီးၿပဳံးရီပါးမွသင္းႀကိဳင္ေသာသနပ္ခါးနံ႔စစ္စစ္ေလးကို ရႉ႑ိ+က္လိုက္ရသ ျဖင့္ရင္ေတြခုံေမာေနသည္၊ လႈပ္ရွားေသာ စိတ္အစဥ္က ကစင့္ကလ်ားျဖစ္ခ်င္ေန၏။ ပုခုံးခ်င္းထိ လိုက္ရင္ျခင္းအပ္လုနီးပါးျဖစ္လိုက္ ျဖစ္ေနေသာၿပဳံးရီထံမွ ရင္ခုံသံသဲသဲကို လဲၾကားေနသလိုလို။  “ကဲ ေနာက္တစ္အိတ္ တစ္ခါထဲသြားထားရေအာင္” “အင္း သြတ္ေလ”  အသံေလးကတိုးတိုး တုန္တုန္   “ၿပဳံး ရီ”  ေအာင္သူကအသံထိန္းေခၚသည္။

“ရွင္ အစ္ကို” လိုလိုလားလားထူးရွာသည္။ “မိမာလာမွပဲ လုပ္ကြာ ေနာ္”  “ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဟင္”  “ဟာ ဟို အဲ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး  ေငြစာရင္းခ်ဳပ္ရအုံးမယ္ ညေနေငြအပ္ရမွာ” “အမေလး အစ္ကိုကလဲ တစ္ေနလုံးစာအုပ္ေလး။ေလးငါးအုပ္ေရာင္းထားတဲ့ေငြမ်ား  ကဲပါလုပ္ပါ”   “လုပ္ေတာ့ လုပ္ခ်င္တယ္ ဒါေပမဲ့”“ဘာျဖစ္လို႔လဲ လို႔ ဒါေလးမ်ားအစ္ကိုကလဲ”  ေအာင္သူ လယ္ဂ်ာစာအုပ္ကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး ေကာင္တာစာပြဲသို႔ထြက္လာခဲ့သည္။ စိတ္ထဲမွ   “ငါ့စိတ္ ငါမႏိုင္ဘူး ေနာ္”  ဟုေျပာခ်င္ေနသည္။  “အင္းေပါ့ေလ  တက့သိုလ္ေက်ာင္းသားဆိုေတာ့။ဒါမ်ိဳးဘယ္လုပ္ခ်င္ပမလဲ။ အၿပဳံးတို႔ေတာ့လုပ္ရမယ္ေတာ္ေရ လုပ္ရမယ္”  ဂုန္နီအိတ္မ်ားကို ၾကမ္းျပင့္ လွဲၿပီးအိတ္ႏွင့္စြတ္သည္။ “ကဲဘယ္သူမွေအာက္ေက်ေနစရာမလိုဘူး ၿပီးသြားတာပဲ”   မထိတထိ ႐ြဲ႕ေျပာေနေသာ ၿပဳံးရီ စကားမ်ားကိုမၾကားဟန္ျပဳရင္း။ လမ္းမဖက္သို႔ေငးေနမိသည္၊ရင္ထဲ့ တဒိတ္ဒိတ္ ခံေနဆဲျဖစ္သည္၊ၿပဳံးရီရယ္ အဲဒီေန႔ကအျဖစ္ဟာ ငါတစ္ညလုံးအိပ္မရတဲ့အထိစိတ္ေတြလႈပ္ရွားခဲ့ရတာ နင္သိရဲ႕လား။နင္ရဲ႕႐ိုးသားျဖဴစင္တဲ့ႏုလုံးသားကို မ႐ိုးမသားနဲ႔ငါ့စိတ္ေတြ ျပစ္မွားေနတာနင္သိရဲ႕လားၿပဳံးရီတို႔ခ်စ္သူေတြျဖစ္မလာေသးခင္မွာငါေလနင့္ေၾကာင့္အေလးမက်င့္ရက္ေတြလဲပ်က္ခဲ့ရတယ္။

“ဟား ကိုထြန္းရွိန္ ခင္ဗ်ားကအေလးမ မလို႔ ဟာဟ” “ဟဲဟဲ လက္ေမာင္းေလးနဲနဲပါးပါးကားမလို႔ပါ” ကလယ္ထြန္းရွိန္ေအာင္သူအိမ္ မွာအေလးလာမသည္။ “လုပ္မေနပါနဲ႔ ကိုထြန္းရွိန္ရာ အလကားေနမွာပါ ဟဲဟဲ” “ေအးလကြာ ေနာ ဟုတ္တယ္ ငါ့အေၾကာင္းမင္းသိ တာပဲ” “ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ား ဟို တပည့္မေလးေရာ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ”   ကစားၿပီးတစ္ကိုယ္လုံးကိုတဘက္ပြးႀကီးႏွင့္ေခြၽးသုတ္ေနေသာ ေအာင္သူကလွည့္မၾကည့္ပဲေမးသည္၊ထြန္းရွိန္ထံမွအသံထြက္မလာသျဖင့္လွည့္ၾကည့္သည္၊သူ႔အားေငးေၾကာင္ေၾကာင္ၾကည့္ေန ေသာထြန္းရွိန္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္၊သူ႔ေမးခြန္းကိုနားမလည္ဟုထင္ကာထပ္ေမးသည္။ “ခင္ဗ်ား လွဝင္းတို႔အိမ္က်ဴရွင္မွာ ဖိုက္တဲ့ ဟာေလး”  “ၾကာပါၿပီ” ထြန္းရွိန္ကအကô်ေကာက္ဝတ္ၿပီးဒါပဲေျပာကာထြက္သြား၏၊မေရွ႕မေႏွာင္းတြင္ကိုပါတီအိမ္ ေရာက္လာ၏။

“ေဟ့ေအာင္သူ ဆိုင္ပိတ္တာနဲ႔ဝိတ္ပဲလွိမ့္မမေနနဲ႔ညေနကိုထမင္းစာဖိတ္တဲ့အိမ္ရွိတယ္” “အမယ္ တယ္ႀကီးပြားေနပါလား ဘယ္  အိမ္ကလဲ”“မႏွင္းၾကည္တို႔အိမ္ကကြ ကုသိုလ္လုပ္တာ ဝန္ထမ္းေတြအားလုံးဖိတ္ထားတယ္။လုပ္ကြျမန္ျမန္”  “ဟေနပါအုံး ေရခ်ိဳး ပရေစအုံး” “ျပန္လာမွခ်ိဳးေဟ့ေကာင္လူစုံေနၿပီး” ေအာင္သူကဗ်ာကသီ။ပုဆိုးအကô်လဲဝတ္ၿပီး  “အေဖ သားကိုပီတာနဲ႔လိုက္ သြားအုံးမယ္ေနာ္”   “ေအး ေအး မကိုမခ်ဳပ္ေစနဲ႔ မင္းအေမႀကိဳရအုံးမွာ” “ဟုတ္ကဲ့ပါ”  ညေနအေမေဈးမွအျပန္ မီးသတ္ေရွ႕မွႀကိဳ ေပးရအုံးမယ္။ညီျဖစ္သူကကိုးတန္းေရာက္ေနၿပီမို႔က်ဴရွင္ညေနပိုင္းတက္ေနရသည္။   “အမေလး မင္းသားရယ္ သြားပင့္ရတယ္”   မႏွင္းကအိမ္ေပၚမွဆူဆူေအာင့္ေအာင့္ေျပာသည္။ “မမႏွင္းတို႔က ခုမွကပ္ေျပာတာကိုဗ်”   “ဟိုးရွစ္လမ္းကလူေတြေတာင္သိတယ္။ နင္နဲ႔ငါနဲ႔ကတစ္လမ္းနဲ႔ႏွစ္လမ္း။နင္မသိခ်င္လို႔ေနတာ” ”ကဲတက္ေအာင္သူလာကြာ ပီတာ”  မမႏွင္းေယာက္်ားကိုထြန္းၾကည္က သေဘာေကာင္းေဖၚေ႐ြ၏  “ဟယ္ အငယ္ေတြအရင္ေရာက္ေနတယ္ ဟား ဟား” “ေအာင္မာ ေတာ္ေတာ္ၾကာ သူ႔လက္ခ်ည္းပဲေန  မွာ”

ေအာင္သူ႔စကားကိုမိမာကေခ်ပလိုက္ရာဝိုင္းရယ္ၾက၏၊အိပ္ခန္းထရံေလးေဘး့က်ဳံ႕က်ဳံေလးထိုင္ေနေသာၿပဳံးရီကမ်က္လႊာေလး ခ်ကာၿပဳံး႐ုံသာၿပဳံးေနသည္။ “ကဲ လာေလ ဝိုင္းၾက” ေျခာက္ေယာက္ခံႀကီးတြင္ေလးေယာက္ဝိုင္းၾကသည္၊ပီတာႏွင့္ေအာင္သူက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေအာင္သူလက္ဝဲ့ကပ္လ်က္ၿပဳံးရီထိုင္သည္။   “စားေနာ္ ဒါမဂၤလာအႀကိဳထမင္းပြဲျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာ”  မမႏွင္းက ဟင္းခ်ိဳခ်ေပးရင္းေျပာသည္၊ “သြား မမႏွင္းက ဘာမွန္းလဲမသိဘူး” “စားပါသူငယ္ခ်င္းရယ္ သူဖါသူဘာေျပာေျပာ မွန္တာေျပာတာ ပဲ”   “ဟာကြာ မိမာေနာ္” ေအာင္သူႏွင့္ကိုပါတီမေရာက္ခင္ေလး မမႏွင္းတို႔ကၿပဳံးရီကိုေအာင္သူႏွင့္စထားၿပီးျဖစ္သည္၊ဒါကိုမသိ ေသာကိုပါတီက “ဘယ္သူမဂၤလာအႀကိဳပြဲ ျဖစ္ျဖစ္ ႏွိပ္မွာပဲ ေဟ ေဟ့” “ကိုပါတီေနာ္ ဘာမိသ ညာမသိ”  ၿပဳံးရီကမ်က္ေစာင္းထိုး ကာလွမ္းေျပာသည္၊ “ႏွိပ္ ႏွိပ္ပါတီ ငါ့ မဂၤလာပြဲလို႔သေဘာထား”  ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ ေအာင္သူဝင္ေျပာမိသည္၊ “အာ မစားဘူး မစား ေတာ့ဘူး” ၿပဳံးရီခေလးေလးလို႔စိတ္ေကာက္ၿပီးထသြားသည္၊မမႏွင္းကအတင္းလိုက္ဆြဲၿပီးျပန္ထိုင္ခိုင္းသည္၊

“ေဟေဟ့ မစားရင္ေန ဒို႔ကေတာ့ တဝႀကိပ္မွာဗ်ား စိတ္ေကာက္တာတို႔ ဘာတို႔လဲလိုက္ေခ်ာ့ဘူး” ေအာင္သူကသူႏွင့္စထားမွန္းမသိ ပဲဆက္ေျပာ၏၊ၿပဳံးရီ ေအာင္သူကိုဆတ္ကနဲတင္းတင္းေလးၾကည့္သည္။  “ကဲ ေရာ စား စား အကုန္စား”  သူမပန္းကန္ေလးထဲမွ  ထမင္းႏွင့္ဟင္းလ်ာမ်ားေအာင္သူပန္းကန္ထဲပုံထဲ့ၿပီးေနာက္ေဖးထသြားသည္။  “စားတယ္ စားတယ္ ဘာရမလဲကြ ဟင္းဟင္း” ေအာင္သူဝက္သားဟင္းမ်ားအား။အားရပါးရခပ္စားသည္၊မိမာ ေနာက္ေဖးသို႔ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္းတိုးတိုးေလးေျပာသည္  “က်ေနာ္တို႔ ကခင္ဗ်ားနဲ႔ေနာက္ထားတာ”  “အြပ္”  ေအာင္သူဖားသံႏွင့္ေအာ္လိုက္၏၊မမႏွင္း မီးဖိုထဲမွ ျပန္ထြက္လာသည္၊ မ်က္ႏွာကမၿပဳံး မရီ   “ၿပဳံးရီငိုေနတယ္ ေတာ့ နင္တို႔ကတအားေနာက္တာကိုး။ ဟဲ ေအာင္သူသြားေခ်ာ့လိုက္”   “ဟာ ဟာ ဆိုင္တာ”  “ဘာမဆိုင္ရမွာလဲ  သြားနင့္ေၾကာင့္ နင့္ေၾကာင့္”  ကိုပါတီကဂုတ္ဆြဲထုသည္၊မမႏွင္းကတြန္းလႊတ္သည္၊ၿပဳံးရီတက္အဆင္းေလးတြင္ ေျခေထာက္ေလး ခ်။လက္ႏွစ္ဘက္ပြတ္ငိုေန၏၊

“ၿပဳံးရီ ငါ့ကိုစိတဆိုးသြားတာဆို” “ဆိုးတာေပါ့ ဘာလို႔ငါ့ မဂၤလာေဆာင္လို႔ေျပာလဲ”   “ဟာ နင္ကလဲ ဘာမွန္းမသိပဲေနာက္တာပဲဟာ  နင္မႀကိဳက္ရင္မေနာက္ေတာ့ဘူး။ လာထမင္းစားရေအာင္”  “စား ဘူး” ႏႈတ္ခမ္းစူပါးေဖါင္းရင္း ေခါင္းခါ၏၊   “ခက္လိုက္တာ ဟာ ကေလးလဲ မႈတ္ဘဲနဲ႔ ထဆို” “ဟင့္အင္း ကိုယ့္ဗိုက္ကိုယ္ဝေအာင္စား” “လာပါဟယ္ မမႏွင္းတို႔စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနဦးမယ္”   “မစားဘူးလို႔ ဘယ္ႏွစ္ခါ ေျပာရမလဲ”  ေအာင္သူေထာင္းကနဲစိတ္ထြက္လာသည္၊ဖက္ေဆးဇလုံတြင္ လက္ကိုေဆး၏၊လုံခ်ည္ႏွင့္ သုတ္ၿပီး။ၿပဳံးရီေဘးထိုင္လိုက္သည္၊ၿပဳံးရီကတစ္ဖက္သို႔ဆတ္ကနဲတိုး၏၊“နင္ ငါ ေဒါသထြက္ေအာင္လုပ္ေနတာလား”   “အမယ္  ဘာဆိုင္လို႔လဲ ဟင္း” “ေအး မဆိုင္လို႔ နားလည္လား ဆိုင္သာဆိုင္ရင္ နင့္အခ်ိဳးကိုေျပာင္းျပစ္လိုက္မယ္သိရဲ႕လား”   “ဘာေျပာ တယ္” ရင္ကေလးခ်ီ စူးဝင္းေသာမ်က္ဝန္းအစုံႏွင့္ေအာင္သူဘက္သို႔ေဆာင့္ေဆာင့္ေအာင့္ေအာင့္လွည့္လိုက္သည္၊မ်က္ႏွာႏွစ္ခု သည္ တစ္ထြာခန႔္သာေဝးကြာေတာ့သည္၊သနပ္ခါးနံ႔။ႏႈတ္ခမ္းနီနီေလးမ်ားေအာင္သူႏွာဝတိုးဝင္၏၊မ်က္လုံးခ်င္းစူးစိုက္ၾကည့္မိၾက  သည္၊ႏွစ္ဦးသားရင္းခုန္သံသည္။အျပင္သို႔လြင့္စင္ထြက္လာ၏၊ေအာင္သူ။ၿပဳံးရီပုခုံးႏွစ္ဖက္ကိုတင္းကနဲစြဲညႇစ္သည္၊ေမးကေလး ေမာ့ရင္ကေလးေကာ့လာေသာ ၿပဳံးရိ၏ပါးေလးကိုဒလၾကမ္းနမ္းသည္၊ဘယ္ျပန္ ညာျပန္ နမ္းသည္၊ႏႈတ္ခမ္းခ်ီခ်ီေလးကိုၾကာရွည္ စြာစုပ္ယူသည္၊ၿပဳံးရီလက္သီးႏုႏုေလးမ်ားကေအာင္သူ႔ေပါင္ကိုထုသည္။

“ႁပြတ္ ႁပြတ္ အင္း” “အလာလာ ကြၽတ္ကြၽတ္”  ေအာင္သူေပါင္ၾကားကိုလက္ဝါးအုပ္ၿပီးေအာ္၏၊ၿပဳံးရီအမွတ္မထင္ထုလိုက္ေသာ လက္သီးတစ္ခ်က္က မာတင္းေတာင္ထေနေသာေအာင္သူပစၥည္းတဲ့တဲ့ထုခ်မိျခင္းျဖစ္၏။ “အိုး”   ၿပဳံးရီ ထေျပးသည္၊ေအာင္သူမ ထႏိုင္ အသက္ေအာင့္ၿပီးျဖစ္ညႇစ္ဆုတ္ကိုင္ၿပီးက်န္ခဲ့သည္၊ကိုပါတီဝင္လာသည္၊  “အိုေက သြားၿပီး သူငယ္ခ်င္း”  “မင္းဘြားေအ အို ေက ဒီမွာေဂြးတက္ေနၿပီး”  “ျမန္ျမန္လုပ္ပါပီတာရယ္ ငါေၾကာက္လို႔ပါ” “စိတ္ခ်ရပါတယ္ ခင္ဗ်ားကလဲ”  “ဟာ ငါ အဲလို မခံတတ္ ဖူးဟာ ႐ိုး႐ိုးပဲလုပ္” ဆိုင္ပိတ္ထားေသာတံခါးကိုအသာတြန္းဝင္လိုက္ေသာေအာင္သူေျခလွမ္းမ်ားတုံ႔ကနဲျဖစ္သြားသည္၊အေရာင္း ေကာင္တာေနာက္မွေက်ာက္သင္ပုန္းႀကီးေၾကာ္ျငာအေနာက္အလ်င္အျမန္ဝင္ကပ္ရသည္၊မမႏွင္းက ဆန္အိတ္ႏွစ္လုံးေပၚတြင္ကား ယားႀကီးၿဖဲထိုင္ကာ။ ပီတာကဒူးေထာက္လိုးေနၾကျခင္းျဖစ္၏၊မမႏွင္း၏ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ ဧရာမ ေဖါင္းကားေန၏၊ပင့္လွန္ထား ေသာဘရာစီယာကဗိုက္ေပၚစုပုံေနၿပီး ေအာက္စက ဖင္ေအာက္တြင္ပိေနသည္၊

“စိတ္ညစ္လိုက္တာဟယ္” မမႏွင္းကထိုင္းသြင္းေပးရင္းေဘးဘီသို႔ၾကည္၏၊လူမိသြားမည္ကိုစိုးရိမ္ေနျခင္းျဖစ္သည္၊ပီတာလီးမွာ မဲနက္ၿပီးအေမႊးမ်ားကထူၿပိန္းေနသည္၊လုံးပတ္ႀကီးမွာေႁမြေဟာက္ႀကီးအလားေျပာင္တင္းေန၏၊ၿပဲလန္ေနေသာဒစ္ႀကီးအဝ့ ေတ့မိ သြားသည္၊“ျမန္ျမန္လုပ္ပါပီတာရယ္” မမႏွင္းအသံမွာသိသိသာသာႀကီးတုန္လႈိက္ေမာဟိုက္ေန၏၊ပီတာကဖင္မဲမဲႀကီးကိုခပ္ သာသာႂကြၿပီးဖိသြင္းလ်က္မွတစ္ၿပိဳင္တည္း။မမႏွင္းႏို႔ႀကီးမ်ားကိုဆြဲလွန္ကာစုပ္ေလသည္၊ “ႁပြတ္ ႁပြတ္ စြတ္ ႁပြတ္ အု အင္”   လီး ႀကီးကေလ်ာကနဲနိမ့္ဝင္စူးစိုက္က်သြားသည္၊မမႏွင္း ေခါင္းကိုေနာက္လွန္ခ်လိုက္သည္၊ပါးစပ္ကိုဟ၍ “တအင္းအင္း”   ၿငီးတြား ရင္းဖင္ႀကီးကို စေကာဝိုင္းႀကီးလႈပ္ခါယမ္းေပးေနသည္၊ပီတာကလဲအဆက္မျပတ္ ေဆာင့္လိုးေနရင္း ႏို႔ႀကီးမ်ားကိုစို႔သည္၊  “ႁပြတ္  ႁပြတ္ စြတ္ စြတ္ ဖြတ္ သြပ္”  ေစာက္ေခါင္းႀကီးမွာ အေတာ္က်ယ္ပုံရသည္၊အေရမ်ား႑ႊဲနစ္ၿပီးႀကီးမားေသာကုလားလီးဝင္သြားတိုင္း  အသံက်ယ္ႀကီးမ်ားက်ယ္ေလာင္စြာထြက္ေပၚလာသည္၊မမႏွင္းေယာက္်ားကိုထြန္းၾကည္မွာပန္းနာသည္ျဖစ္ၿပီး မမႏွင္းကို အားရေအာင္မျဖဳတ္ႏိုင္ခဲ့ေခ်၊ယခုကဲသို႔ကုလားပီတာ၏ႀကီးမားေသာလီးႀကီးဝင္လိုက္တိုင္း ဖိန႔္ဖိန႔္တုန္ေအာင္ခံ၍ေကာင္းေနဟန္ တူသည္၊

“ေကာ့ေပး မမႏွင္းရဲ႕ ေကာ့” “ေကာ့ေနတာပဲဟဲ့ ေသရေတာ့မယ္ အင္း ဟင္း ဟင္း”  “အ အား ေကာင္းလိုက္တာမမႏွင္းရယ္ အီး”   “ႁပြတ္ စြတ္ ႁပြတ္ ႁပြတ္ စြတ္ ဖြတ္”   “အ အ အမေလး ေကာင္းလိုက္တာပီတာရယ္ ဟင္း အား”  မမႏွင္းကေကာ့ထိုးလိုက္။စေကာ ဝိုင္း ဝိုင္းေပးလိုက္ျဖင့္ တြန႔္လိမ္ေကာက္ေကြးေနသကဲ့သို႔။ ကုလားပီတာမွာလည္းအားပါးတရႀကီးေဆာင့္ထည့္ေနေပသည္၊ေအာင္သူရပ္ေနရာ ေၾကာ္ျငာဘုတ္အျပားအေနာက္ႏွင့္ေပ(၂၀)ခန႔္အကြာတြင္ဆန္အိတ္ကြယ္ရွိ အျခားဆန္အိတ္ႏွစ္လုံးၾကားတြင္းလိုးေနၾကျခင္းျဖစ္၏၊မမႏွင္းေပါင္ႀကီးကေဖြးေဖြးဥဥႏွင့္ႀကီးမာထည္ဝါလွ၏၊ဖင္သားႀကီးမ်ားကေဘးသို႔ကားထြက္ေနသည္၊ ကုလားပီတာ ေဆာင့္လိုးလိုက္တိုင္း အိကနဲ အိကနဲျပားခ်ပ္သြားတတ္သည္၊ဖင္ၾကားတြင္ခပ္ရွည္ရွည္အေမႊးတစ္ပင္ႏွစ္ပင္ကထူး ထူးခြၽန္ခြၽန္လာေပါက္ေနေသးသည္၊မမႏွင္းစအိုဝမွာရႈံသြားလိုက္။ၿပဲကနဲျဖစ္သြားလိုက္ျဖင့္ လႈပ္ရွားေနသည္၊ႀကီးမားေဖါင္းအိေန ေသာေစာက္ဖုတ္ခုံးခုံးႀကီးပိျပားသြားသည္အထိ ပီတာအဆုံး အဆုံးထည့္သြင္းေန၏။

“အီး အ အီး အ အီး အ”  မမႏွင္းေအာ္ပုံကဆန္းသည္၊ပါးစပ္ကိုေစ့ၿပီး အီးကနဲေအာ္သည္၊ေဆာင့္ခ်လိုက္တိုင္းေအာ္ျခင္းျဖစ္သည္၊   ကုလား ဘုရားပြဲေတြ႕ေနေလၿပီး၊တကယ္တမ္းဆိုလွ်င္လည္း ပီတာဆိုသည့္အေကာင္ကမိန္းမ မရွိေသးေသာ္လည္း။မိန္းမေပါင္းစုံ ကို ခ်ဘူးေနသူျဖစ္သည္၊တ႐ုတ္မ။ကုလားမ။ေတာသူမ သာမကေတြ႕ကရာမေရွာင္ႀကဳံရာျဖဳတ္တတ္သူျဖစ္သည္၊သူ၏ပစၥည္းကို လည္းစံခ်ိန္မီႀကီးထြားသန္မာေစရန္အျမ။ဲသေနသူျဖစ္သည္ဟိုမုန္းေဆးဆိုသည္ကလည္းဘာသုံးစြဲသလားမေမးႏွင့္ ထိုသို႔ ျပင္းထန္ေသာကုလားပီတာႏွင့္ကေလးေလးေယာက္အေမ လင္ကပန္းနာသည္ မႏွင္းၾကည္တို႔ေတြ႕ဆုံၾကေသာအခါ။ျပင္းထန္စြာ ခုတ္ေမာင္းလာေသာမာမရထားႏွစ္စင္းအရွိန္ျပင္းျပင္းဝင္၍ထိပ္တိုက္ေဆာင့္မိၾကသည္ထက္ျပင္းထန္စြာေပါက္ကြဲေလာင္ကြၽမ္း ၾက၏၊ႀကီးမားေဖါင္းကားေနပါသည္ဆိုေသာ မမႏွင္းေစာက္ပတ္ႀကီးမွာ။ခံစစ္အေနအထားမွတျပားသားတိုးမလာႏိုင္ရွာေခ်၊ ပီတာ ကလည္း စီမံကိန္းႏွင့္ေမြးျမဴ၍တသသလုပ္ထားေသာသူ၏ကုလားအေျမာက္ႀကီးျဖင့္ မမႏွင္းခံတပ္ႀကီးအတြင္းအရွိန္ျပင္းစြာထိုး  ထိုးသြင္းေနပုံမွာ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနမိေသာ ေအာင္သူအဘို႔ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားစြာပင္ ရင္ေတြပူေလာင္ေန၏။

မမႏွင္း ဆံပင္ေတြေျပက်သည္၊ေခါင္း့ထိုးစိုက္ထားေသာပလပ္စတစ္ဘီးမွာလြင့္စင္ၿပီးဆန္ပုံးေဘးသို႔က်၏၊ထမီမွာခါးမွေျပ ေလ်ာ၍ ေဘးသို႔အစုလိုက္ပုံေနသည္၊ႀကီးမားအိပဲ့ေနေသာႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးမွာေၾကာက္မက္ဖြယ္ခါရမ္းလ်က္။ ပီတာ၏မဲၾကဳတ္ၾကဳတ္ လက္ႀကီးထဲ့ျဖစ္ညႇစ္ဆုတ္နယ္ျခင္းခံေနရသည္၊မမႏွင္းအံႀကိတ္ထား၏၊ႏႈတ္ခမ္းကိုျပတ္ထြက္မတတ္ကိုက္ထားရင္း ပါးစပ္မွ   “တ ဟင္းဟင္း” ၿငီး၏။မ်က္လုံးေလးမ်ာတင္းတင္းပိတ္ထားရင္းတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္သာပီတာကိုၾကည့္ႏိုင္သည္၊မေမႊးထူထပ္စြာေပါက္ ေနေသာပီတာေျခသလုံးႏွင့္ရင္ဘတ္ႀကီးမ်ားက ျဖဴေဖြးေသာမမႏွင္း၏ျဖဴေဖြးေသာအဝတ္မဲ့ခႏၶာကိုယ္ေပၚတြင္ဖိကပ္ေနပုံမွာ  ဝါဂြမ္းပုံႀကီးေပၚမီးေသြးခဲႀကီးတင္ထားသည္ႏွင့္တူလွေပသည္၊ကုလား လိုးပုံလိုးနည္းကပညာပါသည္၊အေမာမခံ မမႏွင္းဖီလင္ တက္ေနမွန္းသိသည္ႏွင့္အသာေလးတဝက္မွ်ကိုမစို႔တပို႔ေလးလိုးသြင္းသည္၊မမႏွင္းအားမလိုအားမရျဖစ္လာသည္၊ဖင္ႀကီးကိုတ အားေျမႇာက္ႂကြကာေအာက္မွ မရွက္အားေတာ့ပဲတအားႀကီးေကာ့ေဆာင့္ေဆာင့္လာသည္၊ပါးစပ္မွလည္း  “အား အမေလး အင္း  ဟင္းဟင္း အို အား”  ဟူေသာ ခံစားရသည့္အေၾကာင္းျခင္းသေကၤတမ်ားကိုႏႈတ္မွတဖြဖြၿငီးတြားလိုက္သည္၊လက္ႏွစ္ဖက္ကဖင္ခု ထိုင္ထားေသာဆန္အိတ္ေဒါင့္စြန္းႏွစ္ဘက္ကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကိုင္ရင္းေနာက္ျပန္ေထာက္ထားရာ။အၿငိမ္မေနပဲခါရမ္းေန ေလေေတာ့သည္။

“မမႏွင္း အေပၚကလုပ္ဗ်ာ က်ေနာ္ေမာၿပီး”  ပီတာကမမႏွင္းအားအေပၚမွတက္ခြခိုင္းၿပီးသူကဆန္အိတ္တစ္အိတ္ကိုကန႔္လန႔္ျဖတ္ ေက်ာခင္း၍ပက္လက္အိပ္ခ်လိုက္၏၊  “ႁပြတ္”  ကနဲလီးႀကီးထြက္သြားကတည္းက မမႏွင္းမွာမ႐ိုးမ႐ြႀကီးျဖစ္က်န္ေနခဲ့ေလရာ  မီးေလာင္ထားေသာသစ္ငုတ္တိုႀကီးမွာတုတ္ခိုင္လွေသာအေၾကာမ်ားေတာင့္တင္းေနသည့္ ပီတာလီးႀကီးကိုၾကည့္ကာမမႏွင္းမွာ ျငင္းပယ္မေနေတာ့ပဲ လီးႀကီးေပၚသို႔ ကားယားႀကီးခြလိုက္ေလသည္၊   “နင့္ဟာကလဲ ျမင္းလီးႀကီးက်ေနတာပဲ ပီတာရယ္”   “မမ ႏွင္းကလည္း အဲဒါကႀကိဳက္လို႔လား ဟင္း ဟင္း”  “ကုလားေနာ္ဟင္း ဟို ဆပ္ျပာနဲ႔ႏို႔ဆီကိစၥေတြသာေပါက္ၾကားကုန္ရင္နင့္ကို မုဒိမ္းမႈနဲ႔စြဲမွာသိလား” “ပူမေနစမ္းပါနဲ႔ မမႏွင္းရယ္ခင္ဗ်ားလုပ္ထားတဲ့ဆပ္ျပာေသာတၱာနဲ႔ႏို႔ဆီတစ္ေသတၱာကိစၥက်ဳပ္ကလြဲၿပီးဘယ္ သူမွ မသိပါဘူး ဒါဘဲေနာ္ တစ္လတစ္ခါေတာ့ခံေပးရမယ္ သိလား”   “အေမေလးေတာ က်ပ္လင္လုပ္ဖို႔လည္းထားပါအုံး”  မမႏွင္း ကလီးကိုကိုင္ၿပီး သူမေစာက္ဖုတ္အာအာႀကီးထဲသို႔ေတ့ေပးရင္း ငုံ႔ၾကည့္လ်က္မွေျပာလိုက္သည္၊

“သြားစမ္းပါ ခင္ဗ်ားေယာက္်ား တစ္ခ်ီထက္မပိုႏိုင္ပါဘူး”  “အံမာ နင္ကဘယ္ႏွစ္ခ်ီမ်ားလုပ္ခ်င္ေသးလို႔လဲ”   “တေမာေပါ့ ဟဲ ဟဲ မ ေမာမခ်င္း”  “ႁဗြတ္ အ အာလာလား ေထာင္ထားတဲ့သစ္ငုတ္ႀကီးဝင္သြားသလိုဘဲ နာလိုက္တာ”  “မမႏွင္းက ျဗဳန္းကနဲ ထိုင္ခ်လိုက္ တာကိုး ေျဖးေျဖးခ်င္းသြင္းရတယ္ဗ် ေတာ္ေတာ္နာလား”   “အီးဟီးကြဲမ်ားသြားသလားေတာင္မသိဘူးဟာဒုကၡပဲ ႑ႉး ကြၽတ္ အင္း ဟင္း စပ္လိုက္တာဟယ္”   “က်ပ္လီးက အရင္းႀကီးတယ္ဗ် ခင္ဗ်ားအဆုံးအထိထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့ ကြဲသြားတာျဖစ္မွာေပါ့”   “စိတ္ညစ္လိုက္တာ ဟင့္ ဟင့္”   “ေဆာင့္ ေျဖး ေျဖး ေဆာင့္ အိ အိ အ”  “စိတ္ညစ္လိုက္တာ”   ဟုပါးစပ္မွေျပာရင္း မမႏွင္းဖင္ျဖဴ ျဖဴႀကီးကိုေနာက္သို႔ေကာ့ပင့္ၿပီးလိုးခ်လိုက္ျပန္သည္၊  “ႁပြတ္ ဖြတ္ စြိ”  “အို႔အိုး မမႏွင္းက ေကာ့ေဆာင့္ေတာ့အရမ္းေကာင္းပဲဗ်ာ”    ပီတာစကားအဆုံး့ မမႏွင္းသည္အဆက္မျပတ္ႀကီးေဆာင့္လိုးေပးေနသည္ကို ေအာင္သူေတြ႕ေနရ၏၊ေအာင္သူမွာ အေတာ္ကံေခ သူပင္ျဖစ္သည္၊

သူတပါးလုပ္သည္ကိုအၿမဲၾကည့္ေနရၿပီး တခါမွ်မလုပ္ဖူးေသးသျဖင့္ပီတာႏွင့္မမႏွင္းတို႔လိုးေနပုံမွာ ေအာင္သူ႔ အတြက္ရင္ပူလႈိက္ေမာစရာႀကီးျဖစ္ေနရေပေတာ့၏၊ေပါင္ၾကားအတြင္းျဖစ္ညႇစ္ကိုင္၍ထိန္းခ်ဳပ္ထားရသည္၊မၾကာခဏ သက္ျပင္းခ်ရင္းတံေထြးမ်ားလဲၿမိဳခ်ေနမိေလသည္၊မမႏွင္းဖင္ႀကီးေျမာက္ႂကြလာလိုက္ မတ္ေတာင္ေနေသာလီးမဲမဲႀကီးက  “စြတ္”ကနဲဝင္ၿပီးလေမႊးမ်ားကေစာက္ပတ္အၾကားထဲနစ္ဝင္သည္အထိဖိခ်ကပ္ထားကာ အနည္းငယ္ဖိႀကိပ္ႏွဲ႔သြင္းလိုက္ျပန္ႂကြ လိုက္ျဖင့္ပညာပါပါႀကီးလိုးေပးေနေသာ မမႏွင္းအလိုးကိုလဲခံခ်င္လာ၏၊သို႔ေသာ္အျခအေနကမေပး။ပီတာႏွင့္မမႏွင့္တို႔ပထမအခ်ီ အၿပီး့ပင္ေအာင္သူဆိုင္အျပင္သိုျပန္ထြက္ခဲ့ရေလသည္၊မ်က္ေစ့ထဲဝင္ ခ်စ္ေသာၿပဳံးရီ၏မ်က္ႏွာေလးကို၎ ႀကီးမားဝင္းလက္ ေသာတင္ပါးႀကီးမ်ားႏွင့္က်စ္လ်စ္တင္းမာေနေသာႏို႔ႀကီးမ်ားကို၎။ျမင္ေယာင္လာကာ ၿပဳံးရီအားလိုးရန္ဘယ္သို႔ဖန္ရမည္ကို အႀကံထုတ္ရင္းေအာင္သူျပန္လာခဲ့ရေလသည္၊ေအာ္ ၿပဳံးရီတစ္ေယာက္မ်က္ခုံးလႈပ္ရွားေရွာ့မည္၊။

“သူက တအားနမ္းတာဟ ငါလဲရွက္ရွက္နဲ႔သူေပါင္ကိုထုတာေတာ့ ဘယ္ထုမိလဲသိလားမိမာ” “အင္း ေျပာပါအုံး”  “သူ႔ဟာႀကီးတဲ့တဲ့  ထုခ်မိတာေတာ့”  “ေဟာေတာ့ ဒါေၾကာင့္ ထိုင္ေအာ္ေနတာကိုး”  “ငါလဲ သူ႔မ်က္ႏွာမၾကည့္ရဲေတာ့ဘူးဟယ္ ဒီေန႔အထိသူ႔ကို ဘယ္လိုၾကည့္ရမွန္းေတာင္မသိဘူး”  “ေအးေလ နင္ကလဲ ထုစရာ ရွားလို႔”  “တမင္ထုတာမွမဟုတ္တာဟ သူက ငါ့ႏႈတ္ခမ္းေတြကို စုပ္ၿပီးဖီလင္တက္လာတာေနမွာေပါ့သူ႔ဟာႀကီးက ေထာင္လာတာ ဟီဟိ ထုမိတာေတာင္နဲေသး ဟင္းဟင္း”  “သူ႔ဟာႀကီးက  အေတာ္ႀကီးလား ဟင္”  “သူ႔ဟာႀကီးကိုင္ၾကည့္တာမွမႈတ္ပဲ ဘယ္သိမလဲဟ နင္သိခ်င္လို႔လား မိမာ”  “အို နင့္ဘဲကို စာမလိပ္ပါဘူး  ၿပဳံးရီရာစိတ္ခ်”  “ေအးပါ ငါကလဲ နင္နဲ႔ျဖစ္လဲခြင့္လႊတ္မွာပါ ဟာဟ”“သြား ဘာေတြေလ်ာက္ေျပာမွန္းမသိဘူး”

တိုးတိုးကေလးမ်ားေျပာေနၾကျခင္းျဖစ္သည္၊အေရာင္းေကာင္တာ့ ေအာင္သူ ေဒးလီးရွိ(ပ္)ေငြစာရင္းပစၥည္းစာရင္းမ်ား။လယ္ဂ်ာ မ်ားသြင္းေနေသာ္လည္းနားကတခ်က္တခ်က္။ၾကားေနမိသလိုလို။ေေနာက္သို႔လည္းလွည့္မၾကည့္ရဲ။မ်က္ႏွာပူေနသည္၊ဆိုင္ လက္က်န္ပစၥည္းမ်ားစာရင္းေကာက္ရင္းၿပဳံးရီႏွင့္အမာတြတ္ထိုးေနၾကျခင္းလည္းျဖစ္သည္၊   “မိမာ ေရ”   ေအာင္သူအသံမွန္ႏွင့္ ေခၚသည္၊   “ေဟ ေဟ ဟာ”  “လာပါအုံး ဒီေန႔ဥက့ဌအိမ္နင္တို႔ပါေငြသားပို႔လိုက္ဟာ ေက်ာင္းေနာက္က်မွာစိုးလို႔”    ေအာင္သူကေငြ အေရအတြက္စာ႐ြက္ႏွင့္ေငြထုပ္ကိုအေရာင္းစာပြဲေပၚတင္ၿပီးေျပာသည္၊ “ဟြန္း ေက်ာင္းေနာက္က်မွာစိုးတာလား ေဆာ္နဲ႔ခ်ိန္းထား တာေနာက္က်မွာစိုးတာလားမွမသိ တာ”   ၿပဳံးရီေအာင္သူၾကားေအာင္ေျပာျခင္းျဖစ္သည္၊သို႔ေသာ္ေအာင္သူဘာမွျပန္မေျပာ တတ္၍လွည့္မၾကည့္ျခင္းျဖစ္သည္၊သူငါ့ကိုစကားေျပာေနပါလား ဆိုေသာအသိေၾကာင့္ရင္ထဲေႏြးကနဲခုန္လႈိက္သြားရသည္၊

“ေအာင္သူ နင့္ကို ေျပာေနတာၾကားလား” မိမာကခြၽန္ေပးသည္၊ေအာင္သူလွည့္မၾကည့္၊   “ေျပာပါေစ မိမာရယ္ ငါက က်င္ယုံ  မဟုတ္ပဲ”  “ဘာ”  က်င္ယုံ ဆိုေသာအမည္ကိုၾကားလိုက္ေသာၿပဳံးရီက်ားမေလးတစ္ေကာင္လိုဟိန္းေဟာက္ထြက္လာသည္၊    “အစကရီးစားရွိမွန္းမသိခဲဘူးအခုေတာ့ဟင္းဟင္း ငါအေတာ္တုံးပါလားလို႔ကိုယ္ဖါသာသိလာတယ္”  “ဘာေျပာတယ္ အစ္ကို အစ  ကရီးစားရွိမွန္းမသိဘူးဟုတ္လား ဘယ္သူကရီးစားရွိေနတာလဲ ဟင္ ကဲေျပာစမ္းပါအုံး ဘယ္ကမ်ားၾကားခဲ့တာတုန္း”  ခါးေလး ေထာက္ အနားလာရပ္ေသာၿပဳံးရီကိုမၾကည့္ရဲ။အမွန္ကသူလုပ္ဇာတ္ေတြခင္းေနမိျခင္းျဖစ္သည္၊ၿပဳံးရီတို႔လမ္းထဲမွႏႈတ္ခမ္းေထာ္ ေထာ္။ကလန္ကလားႏွင့္ခါးကိုင္းကိုင္းေဆးဘဲပုံစံႏွင့္ဘဲတေဗြကၿပဳံးရီကိုငယ္စဥ္ကတည္းႀကိပ္ပိုင္းခဲ့သည္ဆိုလား။ျဖစ္ခဲ့သည္ဆို လား၊သည္သတင္းကို ပီတာကသူ႔အားမတိမက်။စုံစမ္းေပးခဲ့သည္၊ဒါကိုသကက်င္ယုံႏွင့္ၿပဳံးရိကိုအတတ္စြပ္စြဲျဖစ္၏၊

“ကိုက်င္ယုံကိုလဲေျပာပါဗ်ာ။က်ေနာ္မသိလို႔ျပစ္မွားမိတာပါ” သူ႔ဟန္ကမင္းသားရႈံးမေလာက္ေအာင္ေၾကကြဲျပေန၏၊   “အဲဒါ အဲဒါ  အို အသိဘူး အသိဘူး”  မဟုတ္ပါဆိုသည္ကိုအၿပဳံးရွင္းျပခ်င္ပုံရသည္၊သို႔ေသာ္ဝမ္းနည္းစိတ္လႈပ္ရွားမႈႏွင့္စကားမ်ားမဆက္ႏိုင္ မ်က္ႏွာကိုလက္ဝါးႏွင့္အုပ္၍ငိုခ်ရင္းေျပးထြက္သြား၏  “နင္ကလဲ စြတ္ေျပာတာပဲ ေအာင္သူ”  “ငါၾကားတာဘဲ မိမာ”   “က်င္ယုံ ဆို တာ ၾကက္ၿခံအလုပ္သမားပါဟာ အလကား နင္လုပ္ပုံက ၿပဳံးရီ ေတာ္ေတာ္ရွက္ မွာ”  မိမာေငြထုတ္ကိုလြယ္အိတ္ေလးထဲေကာက္ ထည့္သည္၊မိမာက႐ြမ္းစိုလဲဝင္းေသာမ်က္လုံးအစုံျဖင့္သူ႔ကိုၾကည့္၏၊  “တကယ္လို႔ ၿပဳံးရီကနင့္ကိုမခ်စ္ဖူ္းဆိုရင္”  “ဟား လြယ္ လြယ္ေလး”  “နင္ဘာလုပ္မလဲ ကဲ”  “နင့္ကိုပဲ ခ်စ္မွာေပါ့ ဟား ဟား ဟား”  “ၾကည့္စမ္း ၾကည့္စမ္း ေသနာေကာင္ ကဲ ကဲ”  မိမာ လက္သီးေလးမွာလမ္းတြင္ရပ္တန႔္ကာေအာင္သူ၏ဖမ္းယူျခင္းကိုခံလိုက္ရရွာသည္၊

“ဖယ္ဟယ္ လႊတ္ နင္မေကာင္းဘူး” “အံမာ နင္ဘဲငါ့ကိုလာစၿပီးေတာ့”  “သြား နင္အလကားေကာင္ ငါးရံ႕ႏွစ္ေကာင္ဖမ္းတာ”  ၿပဳံးရီ မရွိေတာ့သည္ေနာက္ကာလၾကာျမင့္စြာကမသိစိတ္မ်ားအတြင္းကိန္းေအာင္းေနေသာအခ်စ္ဝတ္မႈံရနံ႔ေလးမ်ားကထုံသင္းလႈိင္ ႂကြယ္လာသည္၊   “ဟုတ္တယ္ နင့္ကိုပဲ ခ်စ္ေတာ့မယ္” “ဟယ္ ေအာင္သူကလဲ မေတာ္ပါဘူး”  “ေတာ္ပါတယ္ လာေလစြတ္ၾကည့္ ရေအာင္”  “ဘာ ဘာ ေတြေျပာမွန္းမသိဘူး”  “ခ်စ္ၾကည့္ဘို႔ေျပာတာပါ ေတာ္လား မေတာ္လား”   “ေဟ့ေအး ေဟ့ေအး လႊတ္ပါ ဆို”     ေအာင္သူရင္ခြင္အတြင္း့႐ုန္းကန္တြန္းထိုးေနရွာေသာယုန္သူငယ္မေလးမိမာခင္ဗ်ာ ေကာင္တာစားပြဲကိုေက်ာဖိကပ္ၿပီး  ပက္လက္ကေလးအတြန္းခံလိုက္ရသည္၊ေအာင္သူ အတုျမင္ေတာ့ အတတ္သင္ၿပီ ကာမအတတ္သင္ေက်ာင္းမတက္ပဲ ကြၽမ္းက်င္ ေနေလၿပီး။ပါးေလးကိုနမ္း။ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုစုပ္ ႏွာေခါင္းခ်င္းမထိတထိေလးဖိပြတ္၊

“အာ အိုး ဘယ္လိုလဲ အာ ဒုကၡပဲ ဟင္”  မိမာ ဒါပဲၿငီးတြားႏိုင္ရွာသည္၊အပိုစကားဆို၍မိမာႏႈတ္မွမထြက္။ ၿပဳံးရီေျပာတုံးက “သူ႔ဟာ ႀကီး” ဆိုသည္ကိုလည္းနားထဲၾကားေယာင္ကာရင္ခုန္ေမာလႈိက္ေနသည္၊သို႔ေသာ္ မိမာ အေပါစားအျဖစ္မခံႏိုင္။စိတ္ကိုတင္းၿပီးသူ႔ ကိုေဆာင့္ကန္သည္၊ကဲမွတ္ေရာ။  “ဟာ အရမ္းပဲ ပုဆိုးကြၽတ္သြားၿပီး”  ေအာင္သူပုဆိုးက ေအာက္မွာစုပုံစပ္စင္းသြားသည္၊မဲနက္ပြ ေယာင္းေနေသာလေမႊးအုံႀကီးကိုထင္းကနဲအရင္ေတြ႕ရ၏၊မိမာရင္ေတြ ေတေဇာဘမ္းအလိမ္းခံရသလိုပူရွိန္းၿပီးတစ္ကိုယ္လုံးေခြၽး ေတြပ်ံတက္လာသည္၊ေသးေကြးမာက်စ္ေသာႏို႔ႏွစ္လုံးေလးက ဒိတ္ကနဲ ဒိတ္ကနဲ အရွိန္ျပင္းျပင္းလႈပ္ခပ္ေနေသာႏွလုံးခပ္သံ ေၾကာင့္သိသိသာသာေလး တုံကနဲ တုံကနဲျဖစ္ေန၏၊ သူ႔လီးထိပ္ႀကီးကမိုးေပၚသို႔ပစ္မွတ္ရွာေနသလို တရမ္းရမ္းႏွင့္လႈပ္ရမ္း ေနသည္၊မိမာ အသက္ရႉရပ္သြားပလား ဟုပင္ကိုယ့္ဖါသာထင္မိ၏၊ႊမွ်အနီးကပ္ေတြ႕ထိရေသာေယာက္်ားတစ္ေယာက္ယလိင္ အဂၤါကို မိမာ မျမင္ဖူး။မ်က္လုံးေလးမ်ားျပဴးက်ယ္ဝိုင္းစက္သြားၿပီးေအာင္သူ႔ရင္ဘတ္ကို ေျခာက္ျခားစြာတြန္းျပစ္လိုက္မိေလ သည္၊ေအာင္သူေနာက္သို႔ေျခကားယားလက္ကားယားလန္သြား၏၊ မိမာရသမွ်အခ်ိန္ေလးအတြင္း့ရွိသမွ်ခြန္အားျဖင့္ဆိုအျပင္သို႔ ဒေရာေသာပါးေျပးထြက္ခဲ့မိသည္၊ၿပဳံးရီတစ္ေယာက္ဆိုင္အျပင္သို႔ကမမ္းကတမ္းေျပးထြက္သြားသည္ကို ကြမ္းယာဆိုမွကုလားမ ေထြးစိန္ျမင္လိုက္မိ၏၊ယခုမိမာတစ္ေယာက္ တေစၦအေျခာက္ခံရသူလိုမ်က္လုံးျပဴး ေျခာက္ျခားဟန္ႏွင့္ထြက္ေျပးလာျပန္သည္ကို ေတြ႕ရ၏၊အဲဒီေန႔ကအျဖစ္ကိုေအာင္သူျပန္ေတြးမိတိုင္းမိမိ ေတာ္ေတာ္အသုံးမက်ပါလား ဟုေဒါသျဖစ္ရသည္၊

“ဟင္း ဟင္း ခုေနမ်ားျပန္ေတြ႕ခ်င္ေသးတယ္၊ အၿပဳံးနဲ႔မိမာ”   “မင္းအရင္ဖိုက္ေလ ေဆာ္ႀကီးက တမင္လာေပးတာကြ”  ဆိုင္  ညေစာင့္ဒလဝမ္ႀကီးဦးတုတ္မွာအသက္(၄၀)ခန႔္ဗိုက္႐ႊဲ႐ႊဲႏွင့္ သန္မာျဖတ္လပ္သူျဖစ္သည္၊နံနက္မိုးမလင္းမီ ခြဲတမ္းစာအုပ္မ်ားကို အေပါင္ခံထားေသာေမွာင္ခို ေဒၚသိန္းေဆြမွာ ဦးတုတ္ မထိတထိေျပာဆိုမႈ။ကိုင္တြယ္မႈမ်ားေၾကာင့္ခံခ်င္ေၾကာင္းအရိပ္အေယာင္ မ်ားျပခဲ့သည္ ဟုဦးတုတ္ကဆိုသည္၊ထိုေၾကာင့္ေအာင္သူကယေန႔ညအေခၚခိုင္းၿပီးေဒၚသိန္းေဆြအားဦးတုတ္ျဖဳတ္ခိုင္းမည္ ဟု ႀကံစည္ခဲ့မိ၏၊ေဒၚသိန္းေဆြမွာအသက္(၃၅)ႏွစ္ခန႔္လုံးႀကီးေပါက္လွ။ေမာ္လၿမိဳင္သူျဖစ္ၿပီး ဖင္ႀကီးမွာလဲသားသမီးမရပဲလင္ ေသဆုံးခဲ့သျဖင့္ၿဖိဳမည့္သူမရွိပဲ ႀကီးခ်င္တိုင္းႀကီးေန၏၊အခ်ိဳးက်က်လွပစြာႀကီးထြားျခင္းမဟုတ္ေသာ္လည္းအိပဲ့ အိပဲ့ဖင္ႀကီးက  လိုးခ်င္စရာေကာင္းလွသည္၊တစ္ခါတစ္ရံ ေအာင္သူကမ်က္ႏွာေပါက္ဆိုးဆိုးႏွင့္  “ေမွာင္ခိုစာအုပ္ေတြ သိမ္းပလိုက္မယ္ေနာ္”  ဟု စြာက်ယ္က်ယ္ေျပာလိုက္လွ်င္ ေဒၚသိန္းေဆြခမ်ာျပာေနသည္၊

“ေအာင္သူကလဲဟယ္ အေပၚကိုအရင္လုပ္ၿပီးမွတျခားစာအုပ္ေတြလုပ္ပါဟဲ့ ၿပီးမွ နင့္ကိုငါေလနန္ႀကီးသုတ္ဝယ္ေကြၽးမယ္ သိ လား” ဟုေအာင္သူပုခုံးသားေလးကိုႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးျဖင့္ပြတ္ခါ ပြတ္ခါလဲေျပာတတ္သည္၊သို႔ေသာ္အေတြ႕အႀကဳံမရွိေသာေအာင္သူက စိတ္မရဲ ဦးတုတ္ကိုေျမႇာက္ေပးခဲ့သည္၊ဦးတုတ္ကလည္းေဒၚသိန္းေဆြ ဆပ္ျပာ။ႏို႔ဆီ။ဖေယာင္းတိုင္မ်ားကိုဂုန္နီအိတ္တစ္လုံးႏွင့္မ ကုန္းမကြႀကီးထည့္သြပ္ေနခ်ိန္မ်ားတြင္ဖင္နားတြင္ကပ္ရပ္၍လီးႀကီးျဖင့္မၾကာခဏထိုးေထာက္ခါစမ္းသပ္ခဲ့၏။   “လူႀကီးေနာ္  ဟင္း ေတာ္ေတာ္ ထ”  ဟုသမင္လည္ျပန္ခပ္တိုးတိုးေျပာတတ္သည္မွအပျပႆနာမတက္ခဲ့၊  “ဒီည လာမလား မနက္ေရာင္းမဲ့ ပစၥည္းခြဲတမ္းေတြအတြက္ ခင္ဗ်ားစာအုပ္ကိုညကတည္းကေရးေပးထားမယ္”   “တကယ္လား ဦးတုတ္ရဲ႕ က်မလာရဲတယ္ေနာ္”  “ေအာင္သူနဲက်ဳပ္ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိမယ္ လာျဖစ္ေအာင္လာပါ”  သို႔ႏွင့္ေဒၚသိန္းေဆြ သမဆိုင္ အေနာက္ ဆန္အိတ္ေတြၾကားသို႔ သူမ၏အေပါင္ခံစာအုပ္တထပ္ႏွင့္အတူည(၈)နာရီခန႔္တြင္ေရာက္ေနၿပီးျဖစ္သည္၊ဦတုတ္ကေအာင္သူ႔ကိုတြန္းလႊတ္၏၊

“ခင္ ခင္ဗ်ား အရင္ဖိုက္ဗ်ာ က်ဳပ္ မရဲဘူး ဟီးဟီး”  “မသာေလး ဒါေၾကာင့္နင္ ငတ္ငတ္ေနတာ ကဲငါသြားမယ္”  ဦးတုတ္ဆိုင္ေနာက္ ခန္းသို႔ဝင္သြားသည္၊ေအာင္သူဆန္အိတ္ပုံႀကီးေပၚသို႔ကုတ္တက္ခါ ဝမ္းလ်ားေမွာက္ၿပီး အေျခအေနကိုေလ့လာအကဲခတ္သည္၊ (၆၀)အားမီးလုံးတစ္လုံးက ဆန္ အလည္တည့္တည့္တြင္တစ္ညလုံးထြန္းထားၿမဲျဖစ္ရာျမင့္ကြင္းကၾကည္လင္ေန၏၊“အလုပ္ျဖစ္ မယ္ေနာ္ မသိန္း အဲ ဟဲ ဟဲ” “အို စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဘယ္ေလာက္ဆိုတာေျပာပါ ရွင့္အတြက္ က်သင့္သေလာက္က်မေပးမွာေပါ့”   ေဒၚသိန္းေဆြက ဦးတုတ္ကိုမၾကည့္ပဲ အသံအက္တက္တက္ျဖင့္ မတုံေအာင္ထိန္းေျပာေနမွန္းသိသာ၏၊   “ဟာ က်ဳပ္တို႔က ေငြ လိုခ်င္တာမွမဟုတ္ပဲ ဟဲ ဟဲ”  “ေငြမလိုခ်င္ဘာလဲ ရွင္းရွင္းေျပာေနာ္ ဟင္း” “က်ဳပ္သေဘာမဟုတ္ပါဘူး ဆိုင္တာဝန္ခံေအာင္သူက ခင္ဗ်ားကိုစိတ္ဝင္စားေနတာ ဟဲဟဲ” ဦးတုတ္ကေအာင္သူကိုတည္ၾကက္လုပ္လိုက္ေလၿပီ။   “အလို ဘယ္မလဲေအာင္သူ ပါးကိုခ် အုံးမယ္။က်မေမြးရင္က်မသားေလာက္ရွိတာေလးက ဟင္း” “အလုပ္မျဖစ္လဲ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ က်ဳပ္ကၾကားလူပါ”  “အင္း ဟင္း  ရွင္ပြဲစားေပါ့ေလ ကဲပါ ျဖစ္တယ္ လို႔ေျပာလိုက္စမ္းပါ။လာပေစအုံးမေအလိုးေလး”  ေဒၚသိန္းေဆြကဒူးႏွစ္လုံးကိုေပၚေအာင္ ထမီဆြဲလွန္လိုက္ၿပီး။ျပင္၍ထိုင္ကာ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးဟန္ျဖင့္ေျပာ၏၊

“ဟဲ ဟဲ က်ဳပ္ကိုလဲ ေစတနာထားပါေနာ” “ေအာ ရွင္ကပါ ျဖစ္ခ်င္တယ္ေပါ့ ဟုတ္လား”  “ဟာ မသိန္းရယ္ မင္းေလာက္လွတာႀကီး  ကိုမွမလုပ္ခ်င္ အဲ မျဖစ္ခ်င္ဘူးဆိုရင္အဲဒီေကာင္ဟာပန္းေသနလို႔ပဲျဖစ္မွာေပါ့ ဟီးဟီး” “ဒါပဲေနာ္ က်မကအရွက္နဲ႔လူလုပ္တာ  လူသိရွင္ၾကားျဖစ္ကုန္ရင္ ရွင္တို႔ကိုေထာင္ထဲအေရာက္ပို႔မွာ”   “အသိန္းရယ္ က်ဳပ္တို႔ဘက္ကေပါက္ၾကားလို႔ကေတာ့ ခင္ဗ်ား တ ကြၽန္းအထိပို႔ဗ်ာ ဟဲဟဲဟဲ” ဦးတုတ္လွ်င္သည္ စကားအဆုံး့ ေဒၚသိန္းေဆြေဘးဂုန္နီအိတ္ပုံႀကီးေပၚသို႔ ထိုင္ခ်ကာ ပုခုံးကို ဖက္သည္၊က်န္လက္တဘက္က ဒူးေထာင္ဖင္ခ်ထိုင္ထားေသာ ေဒၚသိန္းေဆြ ေစာက္ဖုတ္ေနရာဆီတည့္တည့္အေပၚသို႔ထမီေပၚမွ  ခပ္႐ြ႐ြ ပြတ္လိုက္သည္၊

“လက္ကလဲ သရမ္းလိုက္တာ” ေဒၚသိန္းေဆြက ကတုံကရီႀကီးေျပာ၍ ဦးတုတ္လက္ကိုဆြဲယူ ၿပီးခါထုတ္ခါ မ်က္ႏွာလြဲွၿပီး ျပင္ ထိုင္သည္၊   “အလုပ္စ မယ္ေလ ကြယ္ ဟဲဟဲ”  “အို ေနစမ္းပါအုံး”  ေဒၚသိန္းေဆြ မတည္မၿငိမ္ျဖစ္ေနဟန္ရွိသည္၊တံေထြးကိုမၾကာ ခဏၿမိဳခ် ရင္းဦးတုတ္ေဘးမွခြဲၿပီး ေ႐ြ႕ထိုင္၏၊  “ဒီ ဂုန္နီအိတ္ ပုံေပၚမွာ အိပ္ပါလားဟင္”  ဦးတုတ္ကလည္း ေလသံေလးျဖင့္ ေဒၚ သိန္းေဆြကိုပြတ္သတ္ေခ်ာ့ျမဴေနသည္ ေဒၚသိန္း ေဒၚသိန္းအသားေတြတုံေနသည္၊  “က်မေျပာတယမွတ္ထားေနာ္ ဟင္း”    “ေအး ပါ အသိန္းရယ္ ဘယ္သူမွမသိေစရပါဘူး”  ေဒၚသိန္းေဆြက ဦးတုတ္လက္ႀကီးကိုဆြဲယူလြတ္ျပစ္ခါေမာဟိုက္တုံရီစြာေျပာလိုက္၏၊ “က်ဳပ္ အရမ္းေတာင္ေနၿပီ အသိန္းရဲ႕”  “အို အဲဒါ ဘာလုပ္ရမွာလဲ ေတာက္” ေအာင္သူမွာ မ႐ိုးမ႐ြႀကီးျဖစ္လာသည္၊ဆန္အိတ္ပုံက  (၁၂)လုံးထပ္ အတန္းႀကီးျဖစ္၍သာေတာ္ေတာ့၏၊သို႔မဟုတ္လွ်င္ ေအာင္သူလႈပ္လႈပ္႐ြ႐ြ လုပ္သည္ႏွင့္ပင္ၿပိဳက်ႏိုင္ေပသည္၊

“ကိုယ္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး အသိန္းရယ္” “ကြၽတ္ ဒုကၡပါပဲ က်မလဲ ဘလိုေျပာရမွန္းမသိဘူးရွင္ ဟို ရွက္ေနတယ္”ေအာင္သူရယ္ခ်င္ စိတ္ကိုၿမိဳသိပ္ထားရင္း ႀကီးမားခိုင္ခန႔္လွေသာ သမဆိုင္ေအာက္ဆင့္မ်ားမွာသူတို႔ႏွစ္ဦး ေနရာေ႐ြး႐ုံရွိေသး တကြၽိကြၽိ ျမည္ေနၿပီး။  “မင္းလဲ အလိုးခဲဘူးတာပဲကြယ္ရွက္စရာမွတ္လို႔ မင္းရွက္ရင္ ထမီလွန္ၿပီး မ်က္ေစ့သာမွိတ္ေန”  “ဒုကၡပါပဲရွင္ က် က်မ  တကယ္တမ္းက်ေတာ့မခံရဲဘူး ဦတုတ္ရဲ႕ ဟို အာ အဲလိုမလုပ္နဲ႔” သြားၿပီေဒၚသိန္းေဆြစကားမဆုံမီ ဦးတုတ္ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကို ဖိတြန္းၿပီး သူ႔ကိုလုံးႀကီးျဖင့္ ဖိခ်ကာတက္ခြလိုက္ေလသည္၊ဦးတုတ္တြန္းလိုက္ေသာအရွိန္ေၾကာင့္ေဒၚသိန္းေဆြ ေျခႏွစ္ဖက္မိုးေပၚေထာင္သြား ၿပီး ထမီမွာလဲ ေပါင္ရင္းအထိလွန္ၿပီးျဖစ္သြား၏၊အို အိုး ေဒၚသိန္းေဆြ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကိုေအာင္သူၾကည့္ကာ အံ့ဉတုံလႈပ္သြားရ၏၊ အသားျဖဴေသာ္လည္း ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမးထူထူအမ္းအမ္းႀကီးမ်ားကခပ္ညိဳညိဳျဖစ္ေနသည္၊ဖါးဂုံညႇင္းႀကီးေဒါေဖါင္းေနသကဲ့သို႔ လည္းပြထႂကြေန၏၊ေဒၚသိန္းေဆြကထမီကိုလက္အစုံျဖင့္ဆီးစပ္အထိတင္းဆြဲဖုံးကာ “တဟင္း ဟင္း” ျဖင့္ညီးတြားစျပဳသည္၊ဦး တုတ္ကလည္းပိုဆိုးႀကီးကိုေခါင္းေပၚမွေက်ာ္၍ ဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္၊

“ဟာအား ဦးတုတ္ရယ္ မနဲပါလားဗ်ာ” ေအာင္သူဆန္အိတ္ပုံေပၚဝမ္းလ်ားေမွာက္ေနရာမွတြန႔္သြားရသည္၊ေဒၚသိန္းေဆြက ဒစ္တုံး တုံး လုံးလုံးႀကီးအပဲသားႏွင့္ ကိုင္းခရမ္းသီးႀကီးအလားနီရဲေျပာင္လက္ေနေသာဦးတုတ္လီးႀကီးကို တခ်က္ၾကည့္ကာ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ လႊာကိုပူးကပ္၍ပါးစပ္အတြင္းသို႔စုသြင္းၿပီးအားတင္ဟန္ျဖင့္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ထားရွာသည္၊မီးလုံးေရာင္ျဖင့္ဝင္းလက္ေနေသာလီး ထိပ္ႀကီး ကေဒၚသိန္းေဆြအား ရင္ခုန္ေမာပမ္း ေျခာက္ျခားေစျပန္သည္၊  “ဝင္ ဝင္ပမလားဟင္ ရွင့္ဟာႀကီးက ဟို”   “ကြာ လီးနဲ႔ ေစာက္ပတ္မေတာ္ဘူးဆိုတာရွိမလားလို႔”  ႏွစ္ေယာက္လုံးေမာဟိုက္သံမ်ားႏွင့္စကားေျပာေနၾကျခင္းျဖစ္သည္၊ေျခာင္းၾကည့္ေန ေသာေအာင္သူကိုယ္တိုင္လည္းရင္ထဲလႈိက္၍ လႈိက္၍ေမာကာအာေခါင္ေတြေျခာက္ေသြာလာ၏၊မၾကာခဏတံေထြးၿမိဳခ် ရင္ေတာင္ေနေသာလီးကိုလဲ ဆန္အိတ္ႏွစ္လုံးၾကားသို႔ထိုးၿပီးဖင္ႀကီး႐ြစိ ႐ြစိျဖင့္ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ျဖစ္ေနရသည္၊

“ႁပြတ္ ဖြတ္ ႁပြတ္”   “အီး အ ဝင္ သြားၿပီးရွင္ အရမ္းမဖိနဲ႔ေလ အို”   ေဒၚသိန္းေဆြ လက္မ်ားကိုဦးတုတ္ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကိုထိန္းကိုင္ရင္း  မ်က္ေစ့ကိုတင္းတင္းပိတ္ထားခါ လည္ပင္းေလးေစာင္းၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကိုလွ်ာျဖင့္မၾကာခဏယက္ေန၏၊  “ႁပြတ္ ႁပြတ္ စြတ္ စြတ္ ဖြတ္  ႁပြတ္”  “ဟင္း အြန႔္ အ ဟင့္ အင့္ အင့္”  ဦးတုတ္ သူ႔ဗိုက္ႀကီးတုံခါသြားသည္အထိ တအားဖိေဆာင့္၍ လိုးသည္၊ေဒၚသိန္းေဆြ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကေဆာင့္ခ်လိုက္တိုင္း ကားကနဲ ကားကနဲ ေဘးသို႔ၿပဲ ၿပဲ ထြက္သည္၊တကိုယ္လုံးေခါင္းဘက္သို႔တြန႔္တြန႔္ၿပီး ဘီးပတ္ ထားေသာဆံပင္မ်ားေျပက်ကုန္သည္၊  “ႁပြတ္ ႁပြတ္ စြတ္ စြတ္ ႁပြတ္”  “အ အ ေျဖး ေျဖးလုပ္စမ္း အမဲသတ္တာက်ေနတာပဲ ဟင္း”

ေဒၚသိန္းေဆြပါးစပ္မွေျပာရင္းေခါင္းမွေျပက်သြားေသာဘီးကိုျဖဳတ္ယူၿပီး ဆပ္ျပာေသတၱာအလြတ္ေပၚသို႔ပစ္တင္လိုက္သည္၊ဦးတုတ္ကအေဆာင့္အလိုးမျပတ္ေခ်၊ “ေကာ့ေပးေလ အသိန္းရဲ႕”   “မေကာ့တတ္ဖူး တကတဲ ဖါသယ္မွတ္ေနလားမသိဘူး”   ဦးတုတ္ ႏွင့္ေဒၚသိန္းတို႔ေမာဟိုက္တုံရီေသာေလသံႀကီးမ်ားျဖင့္အျပန္အလွန္ေျပာရင္းေဆာင့္လိုးေနၾကလရာ ဆန္အိတ္ပုံႀကီးေပၚမွ ေအာင္သူက်င္ေခ်ာင္းႀကီးမွ ေသြးတဒိတ္ဒိတ္တိုးၿပီး ဆီးက်င္လာသည္အထိခံစားေနရေလသည္၊ ဦးတုတ္ႏွင့္ေဒၚသိန္းတို႔ကမူတဒဂၤ အားျဖင့္ေလာကႀကီးကိုေမ့ေလ်ာ့ထားကာ အားပါးတရႀကီးေဆာင့္လိုးေနၾကေလသည္၊ အမွန္တကယ္စားသုံးသူမ်ားအတြက္အခ်စ္မ်ားလက္လီလက္ကားခြဲတမ္းျဖင့္ေရာင္းခ်ေပးေနပါပီ။