ဖူးစာဖက်

ဖူးစာဖက် ( အပြာစာအုပ် )

မောင်မောင်မျိုးတစ်ယောက်တော်တော်ပျော်နေသည်။ အခုချိန်တွင် ကမ္ဘာပေါ်မှာ စိတ်အချမ်းသာဆုံးလူစာရင်း ကောက်လိုက်ရင်  သူထိပ်ဆုံးနားလေးကပင် ပါလာနိုင်သည်။ တကယ်ပေါက်ရင်တောင် အိမ်တစ်လုံးဝယ်လို့ မရနိုင်တဲ့ အောင်ဘာလေ သိန်း၁၅၀၀  ထီပေါက်တာထက်ပင်ပျော်နေရသည်ဟု ဆိုလျှင် လွန်အံ့မထင်။ အကြောင်းကား သူအလွန်အမင်းစွဲလမ်း ချစ်ခင်ရပါသော…….. ဖူး ဖူး ဟုသူအမြတ်တနိုးခေါ်ဆိုအပ်သော မေမီဖူးဖူး ထံမှ ချစ်အဖြေ ကို အံ့သြတကြီး လက်ခံရရှိလိုက်သည်မှာ နာရီပိုင်းမျှသာရှိသေး သောကြောင့်ပင်။ အံ့သြတကြီး ဟူသောစာလုံးကိုရှင်းပါအုံးမည်။ တကယ်တော့ ကိုယ့်ချစ်သူ မိန်းကလေးထံမှ ချစ်အဖြေ  စကားပြန်ကြားရသည်မှာ ဘာမှအံ့သြလောက်စရာတော့မဟုတ်။ သို့သော် မောင်မောင်မျိုး မျှော်မှန်းခဲ့မိသော မေမီဖူးဖူးမှာ သူ့တ သက်တာ မြင်ဖူးသမျှထဲတွင်….မော်ဒယ်၊ မင်းသမီးတမျှ လှပသူလေးတစ်ယောက်ဖြစ်နေသောကြောင့်ပင်။

မောင်မောင်မျိုးကလည်း ရုပ်ရှိ ရေလျှံ ရှိုးကောင်းသူ တစ်ယောက်သာဆိုလျှင် အံ့သြစရာကိစ္စမဟုတ်သေး။ အနှီမောင်မောင်မျိုးမှာ  သူလိုငါလို ရွက်ကြမ်းရေကျို ရုပ်ရည်သာပိုင်ဆိုင်သည်။ ငွေရေးကြေးရေးမှာလည်း အလကားနေရင်းသုံးနိုင်ဖြုန်းနိုင် နေသူတစ် ယောက်တော့မဟုတ်။ ရူပါမလို ဗျူဟာသာလိုသည် ဆိုသော ဆရာ့ဆရာကြီးများလို တော်ကီအလွတ်တွင် ဘော်လီကျွတ်အောင်  ဆွဲဆောင်နိုင်သူတစ်ယောက် မဟုတ်မှန်းလည်း ကိုယ့်ကိုကိုယ် သိနေပြီးသား။ ထို့ကြောင့် မေမီဖူးဖူး ဟူသော လူတကာဆွတ်ယူချင် သော ပန်းကလေးက မောင်မောင်မျိုးတည်းဟူသော သာမညောင်ည လူတစ်ယောက်ကို ပြန်လည်ချစ်ကြိုက်ခြင်းမှာ ကိုယ်တိုင် မ ကြုံရလျှင် ယုံနိုင်ဖွယ်တောင် မရှိသော ယုံချင်ယုံ မယုံချင်နေအဖြစ်အပျက်တစ်ခုသာ ဖြစ်နေ၏။

စင်စစ်သော် ဖူးဖူးမှာ မောင်မောင်မျိုးတို့ ကျောင်း၏အလှပဂေးစာရင်းဝင်တစ်ဦးပင်။ ဖူးဖူး၏ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းမျက်ဆံနက်နက် လေးများနှင့် အရုပ်ကလေးလို လှပ နုနယ် ချစ်စဖွယ်ကောင်းသော မျက်နှာလေးကိုလည်းကောင်း၊ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် ပိန်ပိန်ပါး ပါး သာရှိသော်လည်း မြန်မာဆန်ဆန် အကျီပုံဆန်းဆန်းလေးများအောက်မှ မို့မောက်ရုန်းကြွနေသော စနေနှစ်ခိုင်ကိုလည်းကောင်း၊  သိမ်သောခါးနှင့် လိုက်ဖက်လှသော တင်အိုးခပ်ကားကား လေးကိုလည်းကောင်း ငေးကြ ဆွေးကြ သက်ပြင်းချကြသော  ကျောင်းသားထုမှာ ဒုနှင့်ဒေး ရှိချေ၏။ ထိုမျှမကသေး ကျောင်းအပြင် ကျူရှင် အလာတွင် တစ်ခါတရံဝတ်တတ်သော ရင်ဘတ် ဟိုက်ဟိုက် ဘလောက်စ်လေးများနှင့် ထဘီစကပ်အတွင်းမှ လှစ်ခနဲပေါ်ပေါ်လာတတ်သော ခြေသလုံးသားလေးများကြောင့် အချို့ သောကျောင်းသားများမှာ ကျောင်းမှန်မှန်တက်ကာ စာကြိုးစားကြလေသတတ်။

ထို့ကြောင့်ပင် မောင်မောင်မျိုးမှာ ငါလိုလူဇမ္ဘူမှာရှိသေးရဲ့လားဟု လက်ခမောင်းခတ်မတတ်ပင် ဝမ်းသာလုံးဆို့နေရခြင်းဖြစ်လေ သည်။ တကယ်တော့ ဖူးဖူးကို သူတိတ်တခိုးချစ်နေမိသည်မှာ ကြာလှပြီ။ ဒါကြောင့်လည်း သူငယ်ချင်းဖြစ်အောင်အရင်ကြိုးစားကာ  ဖူးဖူးအနားကပ်ခွင့်ရအောင် လုပ်ခဲ့သည်။ မာနမကြီးတတ်သော ဖူးဖူးက သူ့ကို သူငယ်ချင်းအဖြစ်အသိအမှတ်ပြုပါသည်။  မောင်မောင်မျိုး၏ အားသာချက်များကိုရှာကြံပြောရလျှင် အလိုက်သိခြင်း နှင့် သူတပါးကို နားလည်မှုပေးနိုင်ခြင်းတို့ပင်ဖြစ်သည်။  ထို့ကြောင့် မောင်မောင်မျိုးမှာ ချစ်သူခင်သူ မိတ်ဆွေမရှား……။သူချစ်နေသောဖူးဖူးအပေါ်ပိုရွေ့ပင် ဂရုတစိုက်ရှိမိသောကြောင့် ဖူး ဖူးဟူသောပန်းကလေး သူ့လက်ထဲ ကြွေကျလာရခြင်းဖြစ်ကြောင်း သူယုံကြည်မိလေသည်။

ချစ်သူဖြစ်ကာစရက်များတွင် မောင်မောင်မျိုးတစ်ယောက် တိမ်ပေါ်လမ်းလျှောက်နေရသလိုပင် ပျော်ရွင်လှသည်။ တစ်ချို့သော သူများတကာ သမီးရည်းစားတွေလို ချက်ချင်း အခွင့်အရေးတန်းမယူ ချစ်သူချောချောလေးအား လက်ချင်းချိတ်ကာ နေရာအနှံ့ လျှောက်သွားနေရခြင်းဖြင့် ပင် သူ့အချိန်တွေ ကုန်ဆုံးစေခဲ့သည်။ ဟိုဟိုဒီဒီပန်းခြံလေးများထိုင်မိလျှင် နှုတ်ခမ်းဆိုးဆေးကြောင့်  သစ်သီးနံ့လေးသင်းနေသော ဖူးဖူး၏ နှုတ်ခမ်းလေးများကို မရဲတရဲနမ်းမိလိုက်လျှင်ပင် ယောက်ျားသဘာ၀ ဇာတ်လမ်းဆုံးသို့ ရောက်လုမတတ် သူစိတ်လှုပ်ရှားရသည်။ မောင်မောင်မျိုးရည်းစားမထားဖူးဘူး မဟုတ် ထားဖူးသော်လည်း ဖူးဖူးလို ပထမတန်း စားလေးနှင့် ချစ်သူဖြစ်ရသောကြောင့် သူမိုးမမြင်လေမမြင်ဖြစ်မိခြင်းသာ ဖြစ်သည်။

ရည်းစားဖြစ်ပြီး အတော်လေးကြာတော့ မောင်မောင်မျိုးအခက်အခဲတစ်ခုနှင့် ကြုံရသည်။ ဖူးဖူးကို ကြွေရုပ်လေးလို အလှထိုင် ကြည့်နေသော သူ့အားသူငယ်ချင်းအပေါင်းအဖော်များက အဆင့်တက်ဖို့ ဝိုင်းဝန်းမြှောက်ပေးကြသည်။ သူကမိန်းကလေးတစ် ယောက်အတွက်အချိန်လိုတယ် ဘာညာနှင့် ဖောရှော ပြောထားပေမဲ့ တကယ်တမ်း အဆင်သင့်မဖြစ်သေးတာ သူပင်။ ဒီလောက်လှ  သော ဖူးဖူးကို သူမအုပ်ချင်လို့မဟုတ်၊ ဖူးဖူး၏ အတွင်းကျသောခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းများကို မမြင်ချင်လို့မဟုတ်ပေ။   အပြန်အလှန်အနေဖြင့် သူ၏ အတွင်းပစ္စည်းများကို ပြသရန် ရှက်နေမိခြင်းသာဖြစ်သည်။ တစ်ခြားယောက်ျားသားတို့ ဒါမျိုးစဉ်းစားချင်မှစဉ်းစားမည်ဖြစ်သောလည်း မောင်မောင်မျိုးက အတွေးလွန်တတ်သည်။

သူ၏ တီရှပ်ပွပွထူထူများဖြင့် မသိသာအောင်ဖုံးထားသော နံရိုးပြိုင်းပြိုင်း ဘော်ဒီကိုလည်းကောင်း၊ မဲနေသောဖင်ရှုံ့ရှုံ့လေးအား လည်းကောင်း၊ ယုတ်စွအဆုံး မိန်းမကိစ္စတွင်တောင် “တို့ကတော့ ရုပ်ကို မကြည့်နဲ့ -ီး လာကြည့် တသက်စွဲသွားစေရမယ်” ဆိုသော  ဟုတ်လားမဟုတ်လားတော့မသိ…သူကြားခဲ့ဖူးသော ကြိမ်းဝါးသံများလို လက်မထောင်နိုင်သူတစ်ယောက် ဖြစ်ဖို့နေနေသာသာ လူ စဉ်မှီရုံလောက်သာ ရှိသော သူ့ဖွားဖက်တော်အားလည်းကောင်း…ဖူးဖူးသာမြင်သွား ရင် စိတ်ပျက်သွားမှာပဲဟု သူတွေးရင်း ရှက်နေ မိသောကြာင့် သူတို့အချစ်ရေးကို ရှေ့ဆက်မတိုးမိခြင်းသာ ဖြစ်လေ၏။   ထိုသို့အရှက်သည်းသော မောင်မောင်မျိုးစဉ်းစား ထားသည်က လက်ထပ်ပြီးမှဆိုလျှင် ဖူးဖူးတစ်ယောက် ရွေးချယ်စရာမရှိသောကြောင့် ပိုအဆင်ပြေမည်ဟု…။ သို့သော် သူငယ်ချင်း များက “မင့်မေ သောက်ခွေး ဟိုက မင့်အတည်ယူမယ်ဘယ်သူပြောတုန်း….. ခုလိုရည်းစားဖြစ်ရတုန်း အခွင့်သာခိုက်မှ မအုပ်ချင် လျှင် ဘာညာသာရကာ နေကြာကွာစိ” စသဖြင့် ပွားလွန်းမက ပွားကြလေသော် မောင်မောင်မျိုးကိုယ်တိုင် စိတ်ပါလာတော့သည်။  ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ကွာ ဆိုပြီး ဖူးဖူးအား ပူဆာမိတော့သည်။

“ဖူးရယ်…ကိုယ်တို့လွတ်လွတ်လပ်လပ်တွေ့ရရင်ကောင်းမယ်ကွာ”  “ခုလည်းတွေ့နေရတာပဲကို ကိုရယ်……ဘယ်သူတွေကလိုက် နှောက်ယှက်နေလို့တုန်း”   “မဟုတ်ဘူးလေ……..နှစ်ယောက်ထဲ တနေရာမှာ စကားအေးဆေးပြောချင်တာကို ပြောတာ ဘယ်သူမှမ ရှိတဲ့နေရာကွာ “   “အမယ်…မသိရင်ခက်မယ်…….စကားပြောချင်တာက နဲနဲ…ဟွန်း”  “ဟီး…ချစ်လွန်းလို့ပါဖူးလေးရယ်……ဖူးက ကိုယ့်ကိုမချစ်ဘူးလားပြော……..”  ထိုသို့တတ်သမျှမှတ်သမျှ နည်းများဖြင့် ချုပ်လေသောအခါ ဖူးဖူးလည်း မလိုက်ချင်သလိုလိုက် ချင်သလို နှင့် ဟိုတယ်အခန်းလေးတစ်ခုထဲသို့ပါလာရလေတော့သည်။  အဖြူရောင် ရင်စေ့အကျီ၊ အဖြူနှင့် မီးခိုးအပွင့်လေးများ ရောစပ်ထားသော ထဘီနှင့် လှချင်တိုင်းလှနေသော ဖူးဖူးတစ်ကိုယ်လုံးအား မောင်မောင်မျိုး သိမ်းကျုံးကြည့်လိုက်သည်။ ဖူးဖူးက  ရှက်သွေးဖြာသောမျက်နှာလေးနှင့် ခေါင်းကိုငုံ့လိုက်စဉ် မောင်မောင်မျိုးက ခေါင်းအငုံမခံဘဲ လက်ဖြင့် ဆွဲယူကာ အနမ်းများ ကြာရှည်စွာပေးလိုက်လေသည်။

“အိ……အူးးးး….ဟူး…မောလိုက်တာကိုရာ….” ဖူးဖူး၏ပန်းသွေးရောင်နှုတ်ခမ်းလေးများကိုလွတ်ပြီး လည်တိုင်ကျော့ကျော့ကို အ နမ်းခြွေလိုက်စဉ် ဖူးဖူးထံမှ ညည်းသံလေးများထွက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ အကျီကြယ်သီးလေးများကို တစ်ခုချင်း ညင်သာစွာ ဖြူတ် လိုက်ပြီးနောက် ပေါ်ထွက်လာသောဘရာအဖြူရောင်လေးကို ချွတ်မည်လုပ်တော့ ဖူးဖူးက အချွတ်မခံဘဲ လက်နှင့်ဖိအုပ်ထားသည်။  “မချွတ်ပါနဲ့လားကိုရယ်….ဖူးမနေတတ်လို့ပါ”    မောင်မောင်မျိုးက ဘာမှမပြောဘဲ မကြောက်ပါနဲ့ဟူသောနှစ်သိမ့်အပြုံးလေးနှင့်  ဖူးဖူးလက်တွေကိုဖယ်ရှားလိုက်သည်။ ခုချိန်မှာအပြောထက်အလုပ်က ပိုအရေးကြီးတာလောက်ကတော့ သူသိသည်။ အဖြူရောင် ဘရာလေးကွာကျပြီးနောက် ဖူးဖူး၏ အိစက်ထွားကျိုင်းသော ရင်သားများကို အားရပါးရကိုင်မည် အပြု…သူ့လက်တွေလေထဲခန  တန့်သွားရသည်။ “အဲ…”   ခုနကဝတ်ထားသောဘရာနှင့်မနိုင့်တနိုင်ဖြစ်ကာအကွဲကြောင်းလေးပင်ပေါ်နေသောရင်သားထွားထွား များက မျက်လှည့်ပြလိုက်သလို သူ့မြင်ကွင်းမှပျောက်သွားသောကြောင့်ပင်။ သူမြင်နေရသည်က ကြက်ဥ ဟတ်ဖရိုက်ကြော် မရှိ တရှိလောက်အနေအထားဖြင့် ခပ်ပြားပြားရင်သားများ………။ ဘာကြောင့်မှန်း နားမလည်နိုင်သော်လည်း ဖူးဖူးမရိပ်မိခင် ထို ရင်သားပြားချပ်ချပ်လေးတွေကိုပဲ ဆုပ်လိုက် နယ်လိုက် စို့လိုက်သည်။

“အီး…ဖူးမနေတတ်တော့ဘူးကိုရဲ့”  ဖူးဖူက သူ့အောက်မှာအငြိမ်မနေ ဟိုဒီယိမ်းထိုးနေသဖြင့် လက်ထဲမှ ရင်သားပြားပြားလေးများ ကိုပင် သူလိုက်ဖမ်းရခက်နေသည်။ သူစိတ်လျှော့လိုက်ပြီး ထဘီကိုအမြန်ဆုံးနည်းနှင့်ချွတ်လိုက်သည်။ “အင်…ဘလိုကြီးလဲ”     ဖူး ဖူး၏ထဘီအောက်မှ ပန်တီပေါ်ထွက်လာသောအခါ မောင်မောင်မျိုး သတိလက်လွတ်ရေရွတ်မိခြင်း ဖြစ်သည်။ သူမြင်ဖူးသော  အမျိုးသမီးပန်တီများနှင့်မတူ တမူထူးခြားကာ ဗိုက်အထိဖုံးနေသော ဘောင်းဘီတိုလေးကို မြင်လိုက်ရသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ “ဟီး…”   သူ့ရေရွတ်သံကိုကြားလိုက်သောဖူးဖူးက ဟီးကနဲတချက်ရယ်ကာ ရှက်တတ်တတ်လေးဖြစ်နေပြီးမှ သူ့ကိုရှင်းပြသည်။  “ဗိုက်ချပ်ဘောင်းဘီလေ ကိုရဲ့…ဖူးကဗိုက်ခေါက်နဲနဲထွက်နေလို့ ဝတ်ရတာ..”   “အော်…ဒီလိုကိုး..” ဟုရေရွတ်ကာ ဖူးဖူးဘောင်းဘီ ကို မောင်မောင်မျိုးဆွဲချွတ်ရန်ကြိုးစားလိုက်သည်။ ပန်တီဘောင်းဘီအသေးတွေလောက်မလွယ်..တော်တော်လေးကျပ်နေလို့  မနည်းကြိုးစားကာချွတ်လိုက်ရသည်။

အောက်ဘက်မှာတော့ မဲနက်နက်ချုံပုတ်လေးအောက်မှာပုန်းနေသော မောင်မောင်မျိုး၏ခရီးဆုံးမှတ်တိုင်လေး။ အချိန်မဆိုင်းပဲ  ရှေ့တော်ပြေးလက်ငါးကြောင်းကို အရင်လွတ်ကာ ရွေလမ်းငွေလမ်းဖောက်လိုက်သည်။ ဖူးဖူး၏ မှတ်တိုင်လေးကလည်း မိုးဖွဲဖွဲရွာ သလို စိုစိစိဖြစ်လာသည်နှင့် မောင်မောင်မျိုးဂျင်းဘောင်းဘီနှင့် ဘောက်ဆာကို အမြန်ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ခပ်ကုတ်ကုတ်ထွက်လာ သော သူ့ ဖွားဖက်တော်ကို ကြည့်ကာ မလုံမလဲဖြစ်မိသောကြောင့် ဖူးဖူးမျက်နှာကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သူ့လက်ချောင်းများ အစွမ်းကြောင့် မိန်းမောနေပုံရသော ဖူးဖူးမျက်နှာလေးမှာ ထူးခြားသော အရိပ်အယောင်မရှိပေ။   ဖူးဖူ၏ မှတ်တိုင်လေးအတွင်းသို့  သူ့ဖွားဖက်တော်ကို ဖြေးဖြေးချင်းလိုက်ပို့လိုက်သည်။ ဖူးဖူး၏မှတ်တိုင်လေးကား အသစ်စက်စက်လို့တော့ မောင်မောင်မျိုးမထင်။  ခရီးသွားတော့ ရှိခဲ့ဖူးပုံရသည်။ သို့သော် အရမ်းတင်းကျပ်မနေသည်မှလွဲရွေ့ အကောင်ခပ်သေးသေး သူ့ဖွားဖက်တော်ကို ဖူးဖူး၏  ကိုယ်အတွင်းပိုင်းက ခပ်စေးစေးလေးပင် ရစ်ပတ် ကြိုဆိုလိုက်သည်။ မောင်မောင်မျိုးတစ်ယောက်ဖူးဖူး၏ အော်ဟစ်ညည်းညူ ခြင်းမရှိသော်လည်း နှုတ်ခမ်းကိုက်ကာ အံကြိတ်ရင်း မျက်လုံးမှိတ်ထားသော မျက်နှာလှလှလေးကို အာရုံစိုက်ကြည့်ရင်း အသွင်းအ ထုတ်ကို အရှိန်တင်ကာ နှစ်ဆတိုးကြိုးစားလိုက်သည်။ ဘယ်လောက်မှ မကြာသောအချိန်အတွင်းမှာပင် သူ၏သုတ်ရေများကို ဖူးဖူး ကိုယ်တွင်းသို့အောင်မြင်စွာ အရောက်ပို့ပေးနိုင် လိုက်ပြီ ဖြစ်လေသည်။

“ဟူးးး…ကောင်းလိုက်တာဖူးရယ်….” “ဟင့်..ရှက်စရာတွေမပြောနဲ့တော့…ဖူး တွိုင်းလက်သွားမလို့ ကိုယ်ပေါ်ကဖယ်အုံး…”     ဖူး ဖူး၏မျက်နှာအနှံ့ကိုနမ်းရင်း အုပ်မိုးထားသောမောင်မောင်မျိုးကို တွန်းထုတ်ကာ ဟိုတယ်မှပေးသော တဘက်အကြီးကိုကိုယ်ပေါ်  မှာမခို့တရို့ပတ်ရင်း ရေချိုးခန်းသို့ဝင်သွားသောဖူးဖူးကို မောင်မောင်မျိုး ကျေနပ်ပြုံးနှင့်ကြည့်နေမိသည်။ ပြီးမှ တစ်စုံတစ်ခုကို သတိရကာ ရေချိုးခန်းထဲသို့လိုက်သွားပြီး မီးကိုရုတ်တရက်ဖွင့်လိုက်သည်။  “အို…ဘာလာလုပ်တာလဲ”   မောင်မောင်မျိုးလိုက်လာ မည် မထင်သောဖူးဖူးက တဘက်ကိုချွတ်ပြီး ရေပိုက်ခေါင်းလေးကို ကိုင်ရင်း ကိုယ်ကို သန့်စင်နေသည်နှင့် တည့်တည့်တိုးလေ သည်။ မတ်တပ်ရပ်ပြီး ကိုယ်လုံးတီးလေးနှင့် ရှေ့ဖုံးရမလို နောက်ကွယ်ရမလိုလုပ်နေသော ဖူးဖူး၏အဝတ်ဗလာခန္ဓာကိုယ်ကိုမောင် မောင်မျိုးစူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်လိုက်သည်။  သူခုနကမျက်စိများမှောက်သလားသိချင်လို့ဖြစ်သည်။ တစ်တုံးတစ်ခဲကြီးဟု သူထင်ခဲ့ သော ရွေရင်နှစ်မွာက ခုနကအတိုင်း ခပ်သေးသေး သာမာန်ဆိုဒ်လောက်ပင်ရှိမည်။ အကျီဝတ်ထားတုန်းက ချပ်ရပ်နေသော ဗိုက်  သားလေးကအခုတော့ ခပ်စူစူလေးထွက်နေသည်။ တင်ပါးလေးကလည်း ကားတော့ကားပါသည်။ ဘေးကိုအနည်းငယ်ကားပေမဲ့  နောက်ကကြည့်တော့ ခပ်ပြားပြားပင်။ သူများ မျက်စိအမြင်တွေအားနည်းနေပြီလား တွေးမိသော်လည်း အခြားသောယောက်ျား လေးများသည်လည်း သူ့နည်းလည်းကောင်း မေမီဖူးဖူးကို သွားရေကျခဲ့ကြတာ သူသိနေသည်။ သူနားမလည်နိုင်သော ကိစ္စများကို  ဘယ်လိုမေးရမလဲစဉ်းစားနေတုန်း ဖူးဖူး၏လေသံခပ်တင်းတင်းက ထွက်လာသည်။

“ကို့….ဘာလာကြည့်နေတာလဲလို့မေးနေတယ်လေ”   “အော်..ဟိုဒင်း..ရှူး..ရှူးပေါက်မလို့ပါ”  “အဲ့ဒါဆိုလည်းပေါက်လေ ဘာကိစ္စ သူများကိုရပ်ကြည့်နေရတာလဲ” “ဟီး…ဖူးကလွလို့…”   သူ့အပြောကို ဖူးဖူးက မယုံသလို မျက်စောင်းထိုးကာ ရေချိုးခန်းထဲမှထွက် သွား၏။ မတတ်နိုင်…သူမုသားပြောလိုက်ရပြီ။ သူ့စိတ်ထဲရှိတာတွေ အမှန်အတိုင်းပြောလိုက်ရင် ဟီရူရှီးမားအနုမြူဗုံးထက် ဆိုး သွားမှာ အသေအချာပင်။ သူ့အနေနှင့် ဖူးဖူးကို အပြစ်မြင်ကဲ့ရဲ့လိုခြင်းမဟုတ်။ အဝတ်အစားဝတ်ထားခြင်းနှင့် ဝတ်မထားခြင်းကြား  တွင် အတော်ကွာခြားသွားပုံကို သူနားမလည်နိုင်လို့သာ ဖြစ်သည်။ ရောက်လက်စနဲ့ ပေါက်စရာရှိတာပေါက်ရင်း ပြန်ထွက်လာတော့  ဖူးဖူးက တဘက်လေး သေချာပတ်ကာ အိပ်ယာပေါ်ဝယ် ငုတ်တုတ်လေးခြေချထိုင်နေသည်။  “ဖူးလေး…”  “ဟင်…မျက်နှာ လည်းမကောင်းပါလား….ဘာဖစ်လဲ ကို့ကိုပြောစမ်း”  ပြိုတော့မည့်မိုးနှယ် မျက်ရည်များဝဲကာ လက်ချင်းဆုပ်နယ်ပြီးထိုင်နေသော  ဖူးဖူး မျက်နှာကိုမြင်တော့ မောင်မောင်မျိုးပြာသွားသည်။ သူချော့မော့မေးသော်လည်း ဖူးဖူးကမပြော။ ချော့ကာမှ ပိုဆိုးလာသလား  မှတ်ရကာ မျက်ရည်များသွင်သွင်စီးကျလာသည်။ နောက်ဆုံးမောင်မောင်မျိုးတတွတ်တွတ်ပြောကာ မေးလွန်းမက မေးမှ ရှိုက်သံ တဟင့်ဟင့်နှင့်အတူ….. “ဖူး…ဖူးကအပျိုမဟုတ်တာ ကိုသိတယ်မဟုတ်လား…”   “အာ……ဘာများလဲလို့…ဒါများဖူးရယ်….အပျို မဟုတ်တော့ဘာဖြစ်လဲ…” “အဲဒါတင်မကသေးဘူး……..ကို့မျက်လုံးတွေကိုဖူးသိပါတယ်……ဖူးကိုအားလုံးက လှလှပပလေးထင် ထားကြတာ……. မျက်နှာကလည်း မိတ်ကပ်တွေလိမ်းထားလို့သာ ကြည့်ကောင်းတာ… မျက်လုံးကလည်း မျက်ကပ်မှန်တပ်ထား တာ…. တကယ်တမ်းကျ ဖူးက အပြင်အဆင်တွေ အခုအခံတွေပါမှ လှတာ….အခု အကုန် ချွတ်လိုက်တော့ စိတ်ပျက်စရာကြီး မဟုတ်လား..”

မောင်မောင်မျိုးသက်ပြင်းချလိုက်သည်။ သူတွေးနေသောကိစ္စ ဖူးဖူးက ပြောလာလေပြီ။ “မဟုတ်ပါဘူး ဖူးရယ်…..ကိုယ်က တခါမှ မမြင်ဖူးလို့နဲနဲအံ့သြသွားတာပါ…ဒီလိုတွေလုပ်ရတယ်မှန်း မသိလို့လေ….”  “ ဟုတ်တယ်…အဲဒါ push up bra လို့ခေါ်တယ်…  ရင်သားမရှိတဲ့သူတောင် ဝတ်လိုက်ရင် ကြီးသွားသလိုထင်ရတာ……ဗိုက်ကလည်းပူနေလို့ ဗိုက်ချပ်ဘောင်းဘီဝတ်ထားရ တယ်….ထဘီကိုလည်း ဒေါက်ပါတာဝတ်မှ….. တင်ပြားနေတာမသိသာအောင် ထဘီကိုဒေါက်သေချာထည့်ချုပ်ပီး ဝတ်ရတာ… ကိုအခုသိပြီလား….အဟင့်” “သိပြီ သိပြီ…..ဟားဟားးး”  မောင်မောင်မျိုးတစ်ယောက် တွက်မရသော ပုစ္ဆာတပုဒ်အဖြေရသွား သည့်နှယ်ပျော်ရွင်စွာဖြင့် ဖူးဖူးကို ထဖက်လိုက်သည်။ ဖူးဖူးက အတင်းရုန်းထွက်ပြီး သူ့ကိုများလှောင်နေသလားဟူသော  မျက်မှောင်ကျုတ် အကြည့်ကို မောင်မောင်မျိုးက လက်ကာခါ…..

“ဒီမယ် ဖူး….ကိုယ်က နားမလည်လို့သိချင်တာပဲရှိတာ…အခုသိ တော့ကောဘာဖြစ်လဲ…ဖူးက ကိုယ့်ချစ်သူပဲ.. ဖူးအပျိုမဟုတ်တာကော ဘာအရေးလဲ……ကိုယ့်ကိုဖူးချစ်ရင်ကျေနပ်တယ်….ဒီလို ကိုယ်လုံးရှိတာလည်း ဘာဖြစ်လဲ….ကိုယ့်အတွက်ဖူးက လှနေပြီးသားပဲ…ကိုယ်ကသာ ကိုယ့်လိုပုံမလာပန်းမလာလူမျိုးကို ဖူးကပြန် ချစ်လို့ ဝမ်းသာနေရတာ…ဒါမျိုးတွေတွေးပြီးဝမ်းနည်းမနေနဲ့ကြားလား….အရင်လို လှလှပပလေးပဲနေ…ကိုယ်ချစ်ရင်ပီးတာပဲ မဟုတ်လား…”   “ဒါ..ဒါပေမဲ့..ကိုက ဖူးကို လှလို့ချစ်တာမဟုတ်ဖူးလား…” မောင်မောင်မျိုးသက်ပြင်းထပ်ချရပြန်သည်။ သူဖူးဖူးကို လှလို့ချစ်ခဲ့ကြောင်းမငြင်းနိုင်ပါ။ အခုကျတော့ရော… သူစိတ်ထဲဘာမှမဖြစ်..ဘယ်လိုမှမနေ…ခါတိုင်းလိုပဲဖူးဖူးကိုသူချစ်သည်။ ဖူး ဖူးသည် သူ့ဖူးစာဖက် ဖြစ်ရမည်ဟု ယုံကြည်ထားပြီး ဖြစ်သည်။ လက်ထပ်ဖို့အထိတောင်ရည်ရွယ်ထားပြီး ဖြစ်သည်။ ဖူး ဖူး၏ဝမ်းနည်းတဝက်အားငယ်စိတ်တစ်ဝက်နှင့် မျက်နှာလေးကို သူစိုက်ကြည့်ရင်းခေါင်းခါပြလိုက်သည်။

“ဟင့်အင်း….ကို့ဖူးစာဖက်မို့လို့ချစ်တာ..သိလား..ဖူးကကိုယ့်ရဲ့ဖူးစာဖက်…” မိုးရွာပြီး နေပြန်ထွက်လာကာစကောင်းကင်တွင် တိမ် ညိုမည်းများလွင့်စင်ပြေးထွက်ကုန်သလို ဖူးဖူးမျက်နှာလေး ပြုံးကာ ဝင်းပသွားရတော့သည်။

 

Zawgyi

 

ဖူးစာဖက္ ( အျပာစာအုပ္ )

ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးတစ္ေယာက္ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ေနသည္။ အခုခ်ိန္တြင္ ကမာၻေပၚမွာ စိတ္အခ်မ္းသာဆုံးလူစာရင္း ေကာက္လိုက္ရင္  သူထိပ္ဆုံးနားေလးကပင္ ပါလာႏိုင္သည္။ တကယ္ေပါက္ရင္ေတာင္ အိမ္တစ္လုံးဝယ္လို႔ မရႏိုင္တဲ့ ေအာင္ဘာေလ သိန္း၁၅၀၀  ထီေပါက္တာထက္ပင္ေပ်ာ္ေနရသည္ဟု ဆိုလွ်င္ လြန္အံ့မထင္။ အေၾကာင္းကား သူအလြန္အမင္းစြဲလမ္း ခ်စ္ခင္ရပါေသာ…….. ဖူး ဖူး ဟုသူအျမတ္တႏိုးေခၚဆိုအပ္ေသာ ေမမီဖူးဖူး ထံမွ ခ်စ္အေျဖ ကို အံ့ၾသတႀကီး လက္ခံရရွိလိုက္သည္မွာ နာရီပိုင္းမွ်သာရွိေသး ေသာေၾကာင့္ပင္။ အံ့ၾသတႀကီး ဟူေသာစာလုံးကိုရွင္းပါအုံးမည္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ခ်စ္သူ မိန္းကေလးထံမွ ခ်စ္အေျဖ  စကားျပန္ၾကားရသည္မွာ ဘာမွအံ့ၾသေလာက္စရာေတာ့မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့မိေသာ ေမမီဖူးဖူးမွာ သူ႔တ သက္တာ ျမင္ဖူးသမွ်ထဲတြင္….ေမာ္ဒယ္၊ မင္းသမီးတမွ် လွပသူေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္။

ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးကလည္း ႐ုပ္ရွိ ေရလွ်ံ ရႈိးေကာင္းသူ တစ္ေယာက္သာဆိုလွ်င္ အံ့ၾသစရာကိစၥမဟုတ္ေသး။ အႏွီေမာင္ေမာင္မ်ိဳးမွာ  သူလိုငါလို ႐ြက္ၾကမ္းေရက်ိဳ ႐ုပ္ရည္သာပိုင္ဆိုင္သည္။ ေငြေရးေၾကးေရးမွာလည္း အလကားေနရင္းသုံးႏိုင္ျဖဳန္းႏိုင္ ေနသူတစ္ ေယာက္ေတာ့မဟုတ္။ ႐ူပါမလို ဗ်ဴဟာသာလိုသည္ ဆိုေသာ ဆရာ့ဆရာႀကီးမ်ားလို ေတာ္ကီအလြတ္တြင္ ေဘာ္လီကြၽတ္ေအာင္  ဆြဲေဆာင္ႏိုင္သူတစ္ေယာက္ မဟုတ္မွန္းလည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သိေနၿပီးသား။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမမီဖူးဖူး ဟူေသာ လူတကာဆြတ္ယူခ်င္ ေသာ ပန္းကေလးက ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးတည္းဟူေသာ သာမေညာင္ည လူတစ္ေယာက္ကို ျပန္လည္ခ်စ္ႀကိဳက္ျခင္းမွာ ကိုယ္တိုင္ မ ႀကဳံရလွ်င္ ယုံႏိုင္ဖြယ္ေတာင္ မရွိေသာ ယုံခ်င္ယုံ မယုံခ်င္ေနအျဖစ္အပ်က္တစ္ခုသာ ျဖစ္ေန၏။

စင္စစ္ေသာ္ ဖူးဖူးမွာ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးတို႔ ေက်ာင္း၏အလွပေဂးစာရင္းဝင္တစ္ဦးပင္။ ဖူးဖူး၏ မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းမ်က္ဆံနက္နက္ ေလးမ်ားႏွင့္ အ႐ုပ္ကေလးလို လွပ ႏုနယ္ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းေသာ မ်က္ႏွာေလးကိုလည္းေကာင္း၊ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ ပိန္ပိန္ပါး ပါး သာရွိေသာ္လည္း ျမန္မာဆန္ဆန္ အက်ီပုံဆန္းဆန္းေလးမ်ားေအာက္မွ မို႔ေမာက္႐ုန္းႂကြေနေသာ စေနႏွစ္ခိုင္ကိုလည္းေကာင္း၊  သိမ္ေသာခါးႏွင့္ လိုက္ဖက္လွေသာ တင္အိုးခပ္ကားကား ေလးကိုလည္းေကာင္း ေငးၾက ေဆြးၾက သက္ျပင္းခ်ၾကေသာ  ေက်ာင္းသားထုမွာ ဒုႏွင့္ေဒး ရွိေခ်၏။ ထိုမွ်မကေသး ေက်ာင္းအျပင္ က်ဴရွင္ အလာတြင္ တစ္ခါတရံဝတ္တတ္ေသာ ရင္ဘတ္ ဟိုက္ဟိုက္ ဘေလာက္စ္ေလးမ်ားႏွင့္ ထဘီစကပ္အတြင္းမွ လွစ္ခနဲေပၚေပၚလာတတ္ေသာ ေျခသလုံးသားေလးမ်ားေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕ ေသာေက်ာင္းသားမ်ားမွာ ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္ကာ စာႀကိဳးစားၾကေလသတတ္။

ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးမွာ ငါလိုလူဇမၻဴမွာရွိေသးရဲ႕လားဟု လက္ခေမာင္းခတ္မတတ္ပင္ ဝမ္းသာလုံးဆို႔ေနရျခင္းျဖစ္ေလ သည္။ တကယ္ေတာ့ ဖူးဖူးကို သူတိတ္တခိုးခ်စ္ေနမိသည္မွာ ၾကာလွၿပီ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေအာင္အရင္ႀကိဳးစားကာ  ဖူးဖူးအနားကပ္ခြင့္ရေအာင္ လုပ္ခဲ့သည္။ မာနမႀကီးတတ္ေသာ ဖူးဖူးက သူ႔ကို သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္အသိအမွတ္ျပဳပါသည္။  ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး၏ အားသာခ်က္မ်ားကိုရွာႀကံေျပာရလွ်င္ အလိုက္သိျခင္း ႏွင့္ သူတပါးကို နားလည္မႈေပးႏိုင္ျခင္းတို႔ပင္ျဖစ္သည္။  ထို႔ေၾကာင့္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးမွာ ခ်စ္သူခင္သူ မိတ္ေဆြမရွား……။သူခ်စ္ေနေသာဖူးဖူးအေပၚပိုေ႐ြ႕ပင္ ဂ႐ုတစိုက္ရွိမိေသာေၾကာင့္ ဖူး ဖူးဟူေသာပန္းကေလး သူ႔လက္ထဲ ေႂကြက်လာရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သူယုံၾကည္မိေလသည္။

ခ်စ္သူျဖစ္ကာစရက္မ်ားတြင္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးတစ္ေယာက္ တိမ္ေပၚလမ္းေလွ်ာက္ေနရသလိုပင္ ေပ်ာ္႐ြင္လွသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ သူမ်ားတကာ သမီးရည္းစားေတြလို ခ်က္ခ်င္း အခြင့္အေရးတန္းမယူ ခ်စ္သူေခ်ာေခ်ာေလးအား လက္ခ်င္းခ်ိတ္ကာ ေနရာအႏွံ႔ ေလွ်ာက္သြားေနရျခင္းျဖင့္ ပင္ သူ႔အခ်ိန္ေတြ ကုန္ဆုံးေစခဲ့သည္။ ဟိုဟိုဒီဒီပန္းၿခံေလးမ်ားထိုင္မိလွ်င္ ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆးေၾကာင့္  သစ္သီးနံ႔ေလးသင္းေနေသာ ဖူးဖူး၏ ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားကို မရဲတရဲနမ္းမိလိုက္လွ်င္ပင္ ေယာက္်ားသဘာ၀ ဇာတ္လမ္းဆုံးသို႔ ေရာက္လုမတတ္ သူစိတ္လႈပ္ရွားရသည္။ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးရည္းစားမထားဖူးဘူး မဟုတ္ ထားဖူးေသာ္လည္း ဖူးဖူးလို ပထမတန္း စားေလးႏွင့္ ခ်စ္သူျဖစ္ရေသာေၾကာင့္ သူမိုးမျမင္ေလမျမင္ျဖစ္မိျခင္းသာ ျဖစ္သည္။

ရည္းစားျဖစ္ၿပီး အေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးအခက္အခဲတစ္ခုႏွင့္ ႀကဳံရသည္။ ဖူးဖူးကို ေႂကြ႐ုပ္ေလးလို အလွထိုင္ ၾကည့္ေနေသာ သူ႔အားသူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအေဖာ္မ်ားက အဆင့္တက္ဖို႔ ဝိုင္းဝန္းေျမႇာက္ေပးၾကသည္။ သူကမိန္းကေလးတစ္ ေယာက္အတြက္အခ်ိန္လိုတယ္ ဘာညာႏွင့္ ေဖာေရွာ ေျပာထားေပမဲ့ တကယ္တမ္း အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးတာ သူပင္။ ဒီေလာက္လွ  ေသာ ဖူးဖူးကို သူမအုပ္ခ်င္လို႔မဟုတ္၊ ဖူးဖူး၏ အတြင္းက်ေသာခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းမ်ားကို မျမင္ခ်င္လို႔မဟုတ္ေပ။   အျပန္အလွန္အေနျဖင့္ သူ၏ အတြင္းပစၥည္းမ်ားကို ျပသရန္ ရွက္ေနမိျခင္းသာျဖစ္သည္။ တစ္ျခားေယာက္်ားသားတို႔ ဒါမ်ိဳးစဥ္းစားခ်င္မွစဥ္းစားမည္ျဖစ္ေသာလည္း ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက အေတြးလြန္တတ္သည္။

သူ၏ တီရွပ္ပြပြထူထူမ်ားျဖင့္ မသိသာေအာင္ဖုံးထားေသာ နံ႐ိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္း ေဘာ္ဒီကိုလည္းေကာင္း၊ မဲေနေသာဖင္ရႈံ႕ရႈံ႕ေလးအား လည္းေကာင္း၊ ယုတ္စြအဆုံး မိန္းမကိစၥတြင္ေတာင္ “တို႔ကေတာ့ ႐ုပ္ကို မၾကည့္နဲ႔ -ီး လာၾကည့္ တသက္စြဲသြားေစရမယ္” ဆိုေသာ  ဟုတ္လားမဟုတ္လားေတာ့မသိ…သူၾကားခဲ့ဖူးေသာ ႀကိမ္းဝါးသံမ်ားလို လက္မေထာင္ႏိုင္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖို႔ေနေနသာသာ လူ စဥ္မွီ႐ုံေလာက္သာ ရွိေသာ သူ႔ဖြားဖက္ေတာ္အားလည္းေကာင္း…ဖူးဖူးသာျမင္သြား ရင္ စိတ္ပ်က္သြားမွာပဲဟု သူေတြးရင္း ရွက္ေန မိေသာၾကာင့္ သူတို႔အခ်စ္ေရးကို ေရွ႕ဆက္မတိုးမိျခင္းသာ ျဖစ္ေလ၏။   ထိုသို႔အရွက္သည္းေသာ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးစဥ္းစား ထားသည္က လက္ထပ္ၿပီးမွဆိုလွ်င္ ဖူးဖူးတစ္ေယာက္ ေ႐ြးခ်ယ္စရာမရွိေသာေၾကာင့္ ပိုအဆင္ေျပမည္ဟု…။ သို႔ေသာ္ သူငယ္ခ်င္း မ်ားက “မင့္ေမ ေသာက္ေခြး ဟိုက မင့္အတည္ယူမယ္ဘယ္သူေျပာတုန္း….. ခုလိုရည္းစားျဖစ္ရတုန္း အခြင့္သာခိုက္မွ မအုပ္ခ်င္ လွ်င္ ဘာညာသာရကာ ေနၾကာကြာစိ” စသျဖင့္ ပြားလြန္းမက ပြားၾကေလေသာ္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးကိုယ္တိုင္ စိတ္ပါလာေတာ့သည္။  ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ကြာ ဆိုၿပီး ဖူးဖူးအား ပူဆာမိေတာ့သည္။

“ဖူးရယ္…ကိုယ္တို႔လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေတြ႕ရရင္ေကာင္းမယ္ကြာ”  “ခုလည္းေတြ႕ေနရတာပဲကို ကိုရယ္……ဘယ္သူေတြကလိုက္ ေႏွာက္ယွက္ေနလို႔တုန္း”   “မဟုတ္ဘူးေလ……..ႏွစ္ေယာက္ထဲ တေနရာမွာ စကားေအးေဆးေျပာခ်င္တာကို ေျပာတာ ဘယ္သူမွမ ရွိတဲ့ေနရာကြာ “   “အမယ္…မသိရင္ခက္မယ္…….စကားေျပာခ်င္တာက နဲနဲ…ဟြန္း”  “ဟီး…ခ်စ္လြန္းလို႔ပါဖူးေလးရယ္……ဖူးက ကိုယ့္ကိုမခ်စ္ဘူးလားေျပာ……..”  ထိုသို႔တတ္သမွ်မွတ္သမွ် နည္းမ်ားျဖင့္ ခ်ဳပ္ေလေသာအခါ ဖူးဖူးလည္း မလိုက္ခ်င္သလိုလိုက္ ခ်င္သလို ႏွင့္ ဟိုတယ္အခန္းေလးတစ္ခုထဲသို႔ပါလာရေလေတာ့သည္။  အျဖဴေရာင္ ရင္ေစ့အက်ီ၊ အျဖဴႏွင့္ မီးခိုးအပြင့္ေလးမ်ား ေရာစပ္ထားေသာ ထဘီႏွင့္ လွခ်င္တိုင္းလွေနေသာ ဖူးဖူးတစ္ကိုယ္လုံးအား ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး သိမ္းက်ဳံးၾကည့္လိုက္သည္။ ဖူးဖူးက  ရွက္ေသြးျဖာေသာမ်က္ႏွာေလးႏွင့္ ေခါင္းကိုငုံ႔လိုက္စဥ္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက ေခါင္းအငုံမခံဘဲ လက္ျဖင့္ ဆြဲယူကာ အနမ္းမ်ား ၾကာရွည္စြာေပးလိုက္ေလသည္။

“အိ……အူးးးး….ဟူး…ေမာလိုက္တာကိုရာ….” ဖူးဖူး၏ပန္းေသြးေရာင္ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားကိုလြတ္ၿပီး လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ကို အ နမ္းေႁခြလိုက္စဥ္ ဖူးဖူးထံမွ ညည္းသံေလးမ်ားထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ အက်ီၾကယ္သီးေလးမ်ားကို တစ္ခုခ်င္း ညင္သာစြာ ျဖဴတ္ လိုက္ၿပီးေနာက္ ေပၚထြက္လာေသာဘရာအျဖဴေရာင္ေလးကို ခြၽတ္မည္လုပ္ေတာ့ ဖူးဖူးက အခြၽတ္မခံဘဲ လက္ႏွင့္ဖိအုပ္ထားသည္။  “မခြၽတ္ပါနဲ႔လားကိုရယ္….ဖူးမေနတတ္လို႔ပါ”    ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက ဘာမွမေျပာဘဲ မေၾကာက္ပါနဲ႔ဟူေသာႏွစ္သိမ့္အၿပဳံးေလးႏွင့္  ဖူးဖူးလက္ေတြကိုဖယ္ရွားလိုက္သည္။ ခုခ်ိန္မွာအေျပာထက္အလုပ္က ပိုအေရးႀကီးတာေလာက္ကေတာ့ သူသိသည္။ အျဖဴေရာင္ ဘရာေလးကြာက်ၿပီးေနာက္ ဖူးဖူး၏ အိစက္ထြားက်ိဳင္းေသာ ရင္သားမ်ားကို အားရပါးရကိုင္မည္ အျပဳ…သူ႔လက္ေတြေလထဲခန  တန႔္သြားရသည္။ “အဲ…”   ခုနကဝတ္ထားေသာဘရာႏွင့္မႏိုင့္တႏိုင္ျဖစ္ကာအကြဲေၾကာင္းေလးပင္ေပၚေနေသာရင္သားထြားထြား မ်ားက မ်က္လွည့္ျပလိုက္သလို သူ႔ျမင္ကြင္းမွေပ်ာက္သြားေသာေၾကာင့္ပင္။ သူျမင္ေနရသည္က ၾကက္ဥ ဟတ္ဖ႐ိုက္ေၾကာ္ မရွိ တရွိေလာက္အေနအထားျဖင့္ ခပ္ျပားျပားရင္သားမ်ား………။ ဘာေၾကာင့္မွန္း နားမလည္ႏိုင္ေသာ္လည္း ဖူးဖူးမရိပ္မိခင္ ထို ရင္သားျပားခ်ပ္ခ်ပ္ေလးေတြကိုပဲ ဆုပ္လိုက္ နယ္လိုက္ စို႔လိုက္သည္။

“အီး…ဖူးမေနတတ္ေတာ့ဘူးကိုရဲ႕”  ဖူးဖူက သူ႔ေအာက္မွာအၿငိမ္မေန ဟိုဒီယိမ္းထိုးေနသျဖင့္ လက္ထဲမွ ရင္သားျပားျပားေလးမ်ား ကိုပင္ သူလိုက္ဖမ္းရခက္ေနသည္။ သူစိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ၿပီး ထဘီကိုအျမန္ဆုံးနည္းႏွင့္ခြၽတ္လိုက္သည္။ “အင္…ဘလိုႀကီးလဲ”     ဖူး ဖူး၏ထဘီေအာက္မွ ပန္တီေပၚထြက္လာေသာအခါ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး သတိလက္လြတ္ေရ႐ြတ္မိျခင္း ျဖစ္သည္။ သူျမင္ဖူးေသာ  အမ်ိဳးသမီးပန္တီမ်ားႏွင့္မတူ တမူထူးျခားကာ ဗိုက္အထိဖုံးေနေသာ ေဘာင္းဘီတိုေလးကို ျမင္လိုက္ရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ “ဟီး…”   သူ႔ေရ႐ြတ္သံကိုၾကားလိုက္ေသာဖူးဖူးက ဟီးကနဲတခ်က္ရယ္ကာ ရွက္တတ္တတ္ေလးျဖစ္ေနၿပီးမွ သူ႔ကိုရွင္းျပသည္။  “ဗိုက္ခ်ပ္ေဘာင္းဘီေလ ကိုရဲ႕…ဖူးကဗိုက္ေခါက္နဲနဲထြက္ေနလို႔ ဝတ္ရတာ..”   “ေအာ္…ဒီလိုကိုး..” ဟုေရ႐ြတ္ကာ ဖူးဖူးေဘာင္းဘီ ကို ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးဆြဲခြၽတ္ရန္ႀကိဳးစားလိုက္သည္။ ပန္တီေဘာင္းဘီအေသးေတြေလာက္မလြယ္..ေတာ္ေတာ္ေလးက်ပ္ေနလို႔  မနည္းႀကိဳးစားကာခြၽတ္လိုက္ရသည္။

ေအာက္ဘက္မွာေတာ့ မဲနက္နက္ခ်ဳံပုတ္ေလးေအာက္မွာပုန္းေနေသာ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး၏ခရီးဆုံးမွတ္တိုင္ေလး။ အခ်ိန္မဆိုင္းပဲ  ေရွ႕ေတာ္ေျပးလက္ငါးေၾကာင္းကို အရင္လြတ္ကာ ေ႐ြလမ္းေငြလမ္းေဖာက္လိုက္သည္။ ဖူးဖူး၏ မွတ္တိုင္ေလးကလည္း မိုးဖြဲဖြဲ႐ြာ သလို စိုစိစိျဖစ္လာသည္ႏွင့္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးဂ်င္းေဘာင္းဘီႏွင့္ ေဘာက္ဆာကို အျမန္ဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။ ခပ္ကုတ္ကုတ္ထြက္လာ ေသာ သူ႔ ဖြားဖက္ေတာ္ကို ၾကည့္ကာ မလုံမလဲျဖစ္မိေသာေၾကာင့္ ဖူးဖူးမ်က္ႏွာကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ား အစြမ္းေၾကာင့္ မိန္းေမာေနပုံရေသာ ဖူးဖူးမ်က္ႏွာေလးမွာ ထူးျခားေသာ အရိပ္အေယာင္မရွိေပ။   ဖူးဖူ၏ မွတ္တိုင္ေလးအတြင္းသို႔  သူ႔ဖြားဖက္ေတာ္ကို ေျဖးေျဖးခ်င္းလိုက္ပို႔လိုက္သည္။ ဖူးဖူး၏မွတ္တိုင္ေလးကား အသစ္စက္စက္လို႔ေတာ့ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးမထင္။  ခရီးသြားေတာ့ ရွိခဲ့ဖူးပုံရသည္။ သို႔ေသာ္ အရမ္းတင္းက်ပ္မေနသည္မွလြဲေ႐ြ႕ အေကာင္ခပ္ေသးေသး သူ႔ဖြားဖက္ေတာ္ကို ဖူးဖူး၏  ကိုယ္အတြင္းပိုင္းက ခပ္ေစးေစးေလးပင္ ရစ္ပတ္ ႀကိဳဆိုလိုက္သည္။ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးတစ္ေယာက္ဖူးဖူး၏ ေအာ္ဟစ္ညည္းညဴ ျခင္းမရွိေသာ္လည္း ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ကာ အံႀကိတ္ရင္း မ်က္လုံးမွိတ္ထားေသာ မ်က္ႏွာလွလွေလးကို အာ႐ုံစိုက္ၾကည့္ရင္း အသြင္းအ ထုတ္ကို အရွိန္တင္ကာ ႏွစ္ဆတိုးႀကိဳးစားလိုက္သည္။ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာေသာအခ်ိန္အတြင္းမွာပင္ သူ၏သုတ္ေရမ်ားကို ဖူးဖူး ကိုယ္တြင္းသို႔ေအာင္ျမင္စြာ အေရာက္ပို႔ေပးႏိုင္ လိုက္ၿပီ ျဖစ္ေလသည္။

“ဟူးးး…ေကာင္းလိုက္တာဖူးရယ္….” “ဟင့္..ရွက္စရာေတြမေျပာနဲ႔ေတာ့…ဖူး တြိဳင္းလက္သြားမလို႔ ကိုယ္ေပၚကဖယ္အုံး…”     ဖူး ဖူး၏မ်က္ႏွာအႏွံ႔ကိုနမ္းရင္း အုပ္မိုးထားေသာေမာင္ေမာင္မ်ိဳးကို တြန္းထုတ္ကာ ဟိုတယ္မွေပးေသာ တဘက္အႀကီးကိုကိုယ္ေပၚ  မွာမခို႔တ႐ို႕ပတ္ရင္း ေရခ်ိဳးခန္းသို႔ဝင္သြားေသာဖူးဖူးကို ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး ေက်နပ္ၿပဳံးႏွင့္ၾကည့္ေနမိသည္။ ၿပီးမွ တစ္စုံတစ္ခုကို သတိရကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲသို႔လိုက္သြားၿပီး မီးကို႐ုတ္တရက္ဖြင့္လိုက္သည္။  “အို…ဘာလာလုပ္တာလဲ”   ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးလိုက္လာ မည္ မထင္ေသာဖူးဖူးက တဘက္ကိုခြၽတ္ၿပီး ေရပိုက္ေခါင္းေလးကို ကိုင္ရင္း ကိုယ္ကို သန႔္စင္ေနသည္ႏွင့္ တည့္တည့္တိုးေလ သည္။ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ကိုယ္လုံးတီးေလးႏွင့္ ေရွ႕ဖုံးရမလို ေနာက္ကြယ္ရမလိုလုပ္ေနေသာ ဖူးဖူး၏အဝတ္ဗလာခႏၶာကိုယ္ကိုေမာင္ ေမာင္မ်ိဳးစူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္လိုက္သည္။  သူခုနကမ်က္စိမ်ားေမွာက္သလားသိခ်င္လို႔ျဖစ္သည္။ တစ္တုံးတစ္ခဲႀကီးဟု သူထင္ခဲ့ ေသာ ေ႐ြရင္ႏွစ္မြာက ခုနကအတိုင္း ခပ္ေသးေသး သာမာန္ဆိုဒ္ေလာက္ပင္ရွိမည္။ အက်ီဝတ္ထားတုန္းက ခ်ပ္ရပ္ေနေသာ ဗိုက္  သားေလးကအခုေတာ့ ခပ္စူစူေလးထြက္ေနသည္။ တင္ပါးေလးကလည္း ကားေတာ့ကားပါသည္။ ေဘးကိုအနည္းငယ္ကားေပမဲ့  ေနာက္ကၾကည့္ေတာ့ ခပ္ျပားျပားပင္။ သူမ်ား မ်က္စိအျမင္ေတြအားနည္းေနၿပီလား ေတြးမိေသာ္လည္း အျခားေသာေယာက္်ား ေလးမ်ားသည္လည္း သူ႔နည္းလည္းေကာင္း ေမမီဖူးဖူးကို သြားေရက်ခဲ့ၾကတာ သူသိေနသည္။ သူနားမလည္ႏိုင္ေသာ ကိစၥမ်ားကို  ဘယ္လိုေမးရမလဲစဥ္းစားေနတုန္း ဖူးဖူး၏ေလသံခပ္တင္းတင္းက ထြက္လာသည္။

“ကို႔….ဘာလာၾကည့္ေနတာလဲလို႔ေမးေနတယ္ေလ”   “ေအာ္..ဟိုဒင္း..ရႉး..ရႉးေပါက္မလို႔ပါ”  “အဲ့ဒါဆိုလည္းေပါက္ေလ ဘာကိစၥ သူမ်ားကိုရပ္ၾကည့္ေနရတာလဲ” “ဟီး…ဖူးကလြလို႔…”   သူ႔အေျပာကို ဖူးဖူးက မယုံသလို မ်က္ေစာင္းထိုးကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွထြက္ သြား၏။ မတတ္ႏိုင္…သူမုသားေျပာလိုက္ရၿပီ။ သူ႔စိတ္ထဲရွိတာေတြ အမွန္အတိုင္းေျပာလိုက္ရင္ ဟီ႐ူရွီးမားအႏုျမဴဗုံးထက္ ဆိုး သြားမွာ အေသအခ်ာပင္။ သူ႔အေနႏွင့္ ဖူးဖူးကို အျပစ္ျမင္ကဲ့ရဲ႕လိုျခင္းမဟုတ္။ အဝတ္အစားဝတ္ထားျခင္းႏွင့္ ဝတ္မထားျခင္းၾကား  တြင္ အေတာ္ကြာျခားသြားပုံကို သူနားမလည္ႏိုင္လို႔သာ ျဖစ္သည္။ ေရာက္လက္စနဲ႔ ေပါက္စရာရွိတာေပါက္ရင္း ျပန္ထြက္လာေတာ့  ဖူးဖူးက တဘက္ေလး ေသခ်ာပတ္ကာ အိပ္ယာေပၚဝယ္ ငုတ္တုတ္ေလးေျခခ်ထိုင္ေနသည္။  “ဖူးေလး…”  “ဟင္…မ်က္ႏွာ လည္းမေကာင္းပါလား….ဘာဖစ္လဲ ကို႔ကိုေျပာစမ္း”  ၿပိဳေတာ့မည့္မိုးႏွယ္ မ်က္ရည္မ်ားဝဲကာ လက္ခ်င္းဆုပ္နယ္ၿပီးထိုင္ေနေသာ  ဖူးဖူး မ်က္ႏွာကိုျမင္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးျပာသြားသည္။ သူေခ်ာ့ေမာ့ေမးေသာ္လည္း ဖူးဖူးကမေျပာ။ ေခ်ာ့ကာမွ ပိုဆိုးလာသလား  မွတ္ရကာ မ်က္ရည္မ်ားသြင္သြင္စီးက်လာသည္။ ေနာက္ဆုံးေမာင္ေမာင္မ်ိဳးတတြတ္တြတ္ေျပာကာ ေမးလြန္းမက ေမးမွ ရႈိက္သံ တဟင့္ဟင့္ႏွင့္အတူ….. “ဖူး…ဖူးကအပ်ိဳမဟုတ္တာ ကိုသိတယ္မဟုတ္လား…”   “အာ……ဘာမ်ားလဲလို႔…ဒါမ်ားဖူးရယ္….အပ်ိဳ မဟုတ္ေတာ့ဘာျဖစ္လဲ…” “အဲဒါတင္မကေသးဘူး……..ကို႔မ်က္လုံးေတြကိုဖူးသိပါတယ္……ဖူးကိုအားလုံးက လွလွပပေလးထင္ ထားၾကတာ……. မ်က္ႏွာကလည္း မိတ္ကပ္ေတြလိမ္းထားလို႔သာ ၾကည့္ေကာင္းတာ… မ်က္လုံးကလည္း မ်က္ကပ္မွန္တပ္ထား တာ…. တကယ္တမ္းက် ဖူးက အျပင္အဆင္ေတြ အခုအခံေတြပါမွ လွတာ….အခု အကုန္ ခြၽတ္လိုက္ေတာ့ စိတ္ပ်က္စရာႀကီး မဟုတ္လား..”

ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးသက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။ သူေတြးေနေသာကိစၥ ဖူးဖူးက ေျပာလာေလၿပီ။ “မဟုတ္ပါဘူး ဖူးရယ္…..ကိုယ္က တခါမွ မျမင္ဖူးလို႔နဲနဲအံ့ၾသသြားတာပါ…ဒီလိုေတြလုပ္ရတယ္မွန္း မသိလို႔ေလ….”  “ ဟုတ္တယ္…အဲဒါ push up bra လို႔ေခၚတယ္…  ရင္သားမရွိတဲ့သူေတာင္ ဝတ္လိုက္ရင္ ႀကီးသြားသလိုထင္ရတာ……ဗိုက္ကလည္းပူေနလို႔ ဗိုက္ခ်ပ္ေဘာင္းဘီဝတ္ထားရ တယ္….ထဘီကိုလည္း ေဒါက္ပါတာဝတ္မွ….. တင္ျပားေနတာမသိသာေအာင္ ထဘီကိုေဒါက္ေသခ်ာထည့္ခ်ဳပ္ပီး ဝတ္ရတာ… ကိုအခုသိၿပီလား….အဟင့္” “သိၿပီ သိၿပီ…..ဟားဟားးး”  ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးတစ္ေယာက္ တြက္မရေသာ ပုစာၦတပုဒ္အေျဖရသြား သည့္ႏွယ္ေပ်ာ္႐ြင္စြာျဖင့္ ဖူးဖူးကို ထဖက္လိုက္သည္။ ဖူးဖူးက အတင္း႐ုန္းထြက္ၿပီး သူ႔ကိုမ်ားေလွာင္ေနသလားဟူေသာ  မ်က္ေမွာင္က်ဳတ္ အၾကည့္ကို ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက လက္ကာခါ…..

“ဒီမယ္ ဖူး….ကိုယ္က နားမလည္လို႔သိခ်င္တာပဲရွိတာ…အခုသိ ေတာ့ေကာဘာျဖစ္လဲ…ဖူးက ကိုယ့္ခ်စ္သူပဲ.. ဖူးအပ်ိဳမဟုတ္တာေကာ ဘာအေရးလဲ……ကိုယ့္ကိုဖူးခ်စ္ရင္ေက်နပ္တယ္….ဒီလို ကိုယ္လုံးရွိတာလည္း ဘာျဖစ္လဲ….ကိုယ့္အတြက္ဖူးက လွေနၿပီးသားပဲ…ကိုယ္ကသာ ကိုယ့္လိုပုံမလာပန္းမလာလူမ်ိဳးကို ဖူးကျပန္ ခ်စ္လို႔ ဝမ္းသာေနရတာ…ဒါမ်ိဳးေတြေတြးၿပီးဝမ္းနည္းမေနနဲ႔ၾကားလား….အရင္လို လွလွပပေလးပဲေန…ကိုယ္ခ်စ္ရင္ပီးတာပဲ မဟုတ္လား…”   “ဒါ..ဒါေပမဲ့..ကိုက ဖူးကို လွလို႔ခ်စ္တာမဟုတ္ဖူးလား…” ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးသက္ျပင္းထပ္ခ်ရျပန္သည္။ သူဖူးဖူးကို လွလို႔ခ်စ္ခဲ့ေၾကာင္းမျငင္းႏိုင္ပါ။ အခုက်ေတာ့ေရာ… သူစိတ္ထဲဘာမွမျဖစ္..ဘယ္လိုမွမေန…ခါတိုင္းလိုပဲဖူးဖူးကိုသူခ်စ္သည္။ ဖူး ဖူးသည္ သူ႔ဖူးစာဖက္ ျဖစ္ရမည္ဟု ယုံၾကည္ထားၿပီး ျဖစ္သည္။ လက္ထပ္ဖို႔အထိေတာင္ရည္႐ြယ္ထားၿပီး ျဖစ္သည္။ ဖူး ဖူး၏ဝမ္းနည္းတဝက္အားငယ္စိတ္တစ္ဝက္ႏွင့္ မ်က္ႏွာေလးကို သူစိုက္ၾကည့္ရင္းေခါင္းခါျပလိုက္သည္။

“ဟင့္အင္း….ကို႔ဖူးစာဖက္မို႔လို႔ခ်စ္တာ..သိလား..ဖူးကကိုယ့္ရဲ႕ဖူးစာဖက္…” မိုး႐ြာၿပီး ေနျပန္ထြက္လာကာစေကာင္းကင္တြင္ တိမ္ ညိဳမည္းမ်ားလြင့္စင္ေျပးထြက္ကုန္သလို ဖူးဖူးမ်က္ႏွာေလး ၿပဳံးကာ ဝင္းပသြားရေတာ့သည္။