ဝိဉာဉ်ဖမ်းသော ပြဇာတ်

ဝိဉာဉ်ဖမ်းသော ပြဇာတ်

ရန်ကုန်နေဟာ အညိုးနဲ့များပူနေရော့သလားပဲ။ ကြွပ်ဆတ်မာကြောသော  သစ်ကိုင်းခြောက်များသည် ညိုးရိနွမ်းပါးလာသည့် သစ် ရွက်အိုများကို ထိန်းမထားနိုင်တော့။တလွင့်လွင့် ဆင်းသက်လာသည့် သစ်ရွက်ခြောက်ကလေးအား   “ဖြတ်”ခနဲ ဖမ်းပြီး ကလေး တစ်ယောက်လိုမြူးတူးခုန်ပေါက်နေသည့် ချစ်ရသူ။  နှစ်လိုဖွယ်ရာအပြုံးနှင့် ပါးချိုင့်ကလေး တစ္ခုသာရှိသည့် ချစ်သူ့မျက်နှာက  အပြစ်ကင်းစင်လှပသည်။  ဟန်မင်းထက်၏ နဖူးမွ ချွေးစီးများပင်ဆို့နေသည်။ရိုးရိုးယဉ်ယဉ်၊ ပေါတောတောနှင့်ကေလးသာသာ နေ သော အိသင်ဇာကိုချစ်သူအဖြစ်တော်ထားရတာ ပျော်ရသလိုတခါတခါ ဂွတီးဂွကျနိုင်လွန်းသည်။အခုလည်းကြည့် ချစ်ခင်ကြည်နူး ဖို့ လူပြတ်တဲ့နေရာလေးခေါ်ပါတယ်ဆိုမှ သစ်ရွက်ကြွေဖမ်းမယ်ဆိုလို့ ကိုယ်ကထိုင်နေရတယ်။ ခက်တော့လည်းခက်သည်။ သူ ကစားလို့မောသွားတေ့ာ ရေဘူးပေးဆိုပြီး ရေဘူးကို ဂလွတ်ဂလွတ်နဲ့ မော့သောက်၊ပြီးတော့လည်း ဟန်မင်းထက်ပေါင်ပေါ် ကေလး ပေါက်စလို လှဲအိပ်နေသည်။ ဒီလိုအပြစ်ကင်းစင်တဲ့ ချာတိတ်မလေးကို တခြားစိတ်တွေဝင်ပေမယ့် မထိရက်မကိုင်ရက် ဖြစ်နေရ တာကြာပေါ့။.  ချစ်သူရဲ့ ချွေးစလေးတွေနဲ့ ရေမွှေးနုနုပေါင်းစပ်ပြီး ထြက္လာတဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့ဟာ ဟန်မင်းထက်နှာခေါင်းထဲ တိုးဝင်လာတာပဲ။

ခွေခွေလေးလှဲအိပ်နေတဲ့ ချစ်သူရဲ့ တင်ပါးလေးခပ်လုံးလုံးကို မြင်တော့ တံတွေးမြိုချရင်းအောက်က ဖွားဘက်တော်က တင်းခနဲဖြစ် သွားတာပေါ့။အတွင်းခံဘောင်းဘီ ဝတ်ထားလို့ အရမ်းမဆိုးပေမယ့်အဲ့နေရာကြီးဖောင်းထလာတော့ ခေါင်းအုံးအိပ်နေတဲ့ အိသင်ဇာ က သိတာပါပဲ။ ဒီမွာပဲမပြောမဆိုနဲ့ ငေါက်ခနဲ ထ ထိုင်ရင်း “. .ထ…ကိုကြီး ထ…ပြန်ကြမယ်..” တဲ့။    ရုတ်တရက်ကြီးဆိုတော့  ကြောင်သွားတာပေါ့။  “ခနေနဦး နေပူတယ် ငါးမိနစ်လောက်  နားကြမယ်လေကွာ”   ဟန်မင်းက ပြောပြောဆိုဆို သူ့ငပဲသူ    လွယ်အိတ်နဲ့ဖုံးရင်း ရုပ်တည်နဲပြောသည်။  “မရဘူး..မရဘူး..ကိုကြီးမလိုက်ချင်နေခဲ့။   ူသမီးကေတ့ာ ပြန်မှာပဲ”   ဆိုပြီး ရစ်ပါလေ ရော။ရစ်ရုံနဲ့မကျေနပ်နိုင်ဘူး နှုတ်ခမ်းကြီးထော်ပြီးစိတ်ကောက်နေလို့ တလမ်းလုံး ချော့ရသေး။   အောက်က ညီတော်မောင် ကတော့ ဘယ်အချိန် ပြေသွားတယ်မသိပါဘူး။  ချစ်သူကလည်း ရေခဲမုန့်ဝယ်ကျွေးမယ်ဆိုတော့ချက်ချင်းစိတ်ကောက်ပြေသွား ရော။အဲ့လိုပါဆို ဂွတီးဂွကျလေး။   အပြန်ကျတော့ သမိုင်းလမ်းဆုံ  အထိပဲလမ်းကတူတယ်။အိသင်ဇာကလည်းအဲ့အထိပဲလိုက်ပို့ ခိုင်းတယ်။ သူနေတဲ့လှိုင်သာယာကိုလိုက်မပို့ခိုင်းဘူး။ ဟန်မင်းထက်ကတော့ဆယ်မိုင်ဖက်ကို ကားစီးပြန်တာပေါ့အိသင်ဇာတစ် ယောက် ဘတ်စ်ကားစောင့်နေတုန်း “ညီမေလး…အကို့မှတ်မိလား။ဘယ်သူများလဲလို့ကြည့်နေတာ၊ သော်တာလေးကို။ဘယ်သွားမ လို့လဲ။” တက္ကစီသမားရဲ့ ဖော်ဖော်ရွေရွေနှုတ်ဆက်သံကအိရဲ့ နားထဲကိုသံရည်ပူလောင်းချလိုက်သလိုပဲ။အတတ်နိုင်ဆုံးပြုံးပြီး  “ဟုတ်…ကိုကြီးအိမ်ပြန်မလို့”  “ကိုကြီးလိုက်ပို့ရမလား…ပန်းလှိုင်နားမှာမလား။တက်တက်…”  “အာ..ရပါတယ်။ သမီးမလိုက်တော့ ပါဘူး။”

“ဒီလူနဲ့ဒီလူကိုကွာ..အားမနာနဲ့တက်၊ ဒီအချိန်ကလူလည်းရတာမဟုတ်ဘူး။လာလာ..”   အတင်းတံခါးဖွင့်ပေးတော့ အားနာတာရယ် ဘေးလူတွေသတိထားမိလို့ မျက်နှာပူတာရယ်နဲ့တက်လိုက်မိသည်။  “ခုနက သော်တာ့ ကောင်လေးလား.။  ချောချောသန့်သန့်လေး ပဲ။ သော်တာတို့များကံတောင်းတာနော်။”   “အဟီး..”  “သော်တာ..အလုပ်လုပ်သေးလား။အကိုလည်းညဖက်မဆွဲဖြစ်တာကြာပြီ။  လှိုင်သာယာဖက်ကညဖက်ဆိုအန္တရာယ်များတယ်လေ။ ဒီရက်ပိုင်းမိန်းမ မီးဖွားဖို့ရှိတာနဲ့ ညဖက်ပြန်ဆွဲမလားလို့။   ဟာ…ငါလိုးမ သားကလည်း လူလိုမမောင်းဘူး။”   တက္ကစီသမားက စကားပြောရင်း ဘေးကနေအရှိန်နဲ့မောင်းတက်သွားသော အောက်ဆိုဒ်ကား ကို ဆဲပါလေသည်။   “အဲ့ အောက်ဆိုဒ်ကားတွေ အရမ်းလူပါးဝတာ။တရားဝင်မဟုတ်တော့လုပ်ချင်တိုင်းလုပ်နေတာ။ရဲတွေလည်းမ ဖမ်းဘူးဆိုတော့ခက်တာပါပဲ။  အဲ ခုနကမေးတာလည်းဖြေပါဦး။ သော်တာအလုပ်လုပ်သေးလား။”  “မလုပ်ဖြစ်တာကြာပြီ….တစ် နှစ်တော့ကျော်ပြီ။အိမ်မှာက အမေကဆေးရုံကလည်းဆင်းလို့သက်သာနေပြီလေ။ အရိုးအကြောဆိုတော့အတော်ကုလိုက်ရတယ်။  သမီးတို့ညီအမသာ  မကြိုးစားရင် မလွယ်ပါဘူး အကိုရယ်။ ခုတော့အလုပ်အိုဗာတိုင်ဆင်းရင်း အကြွေးလေးတွေဖဲ့ဆပ်နေရတယ်။  ပြန်လုပ်ဖို့စဉ်းစားမိပါသေးတယ်။ ကောင်လေးကိုလည်းအားနာလို့ ပြီးတော့အဲ့ငွေတွေလဲ သုံးရမှာစိတ်မသန့်ဘူး။” အိပြောပြသည် ကို ဂရုတစိုက်နားထောင်ရင်း “ဟုတ်တာလည်းဟုတ်တယ် သော်တာရေ။အကိုတို့လည်း ဒီငွေတွေယူရတာစိတ်တော့မသန့်ဘူး။ဒါ ပေမယ့်လည်းကွာ တခုမဟုတ်တခုတော့ရင်းရတာပဲမလား။ သငေ်္ဘာတက်ရင်အသက်ရင်းရတယ်။ မိသားစုနဲ့ပစ်ပြီးနေရတယ်။

ကြီးပွားချင်တော့ ငွေကုန်ကြေးကျခံပြီးလုပ်ကြတာပဲမလား။ သော်တာလေးမပြောပါနဲ့ အကိုတိုတေ့ာင် လူတွေက လိုတုန်းသာ မလို ရင်  စောက်ပြစ်ပြောစောက်တင်းတုတ်ကြတာကွ၊ဒါတောင် သော်တာတို့ဆီက ဖြတ်မစားဘူးနော်။ သော်တာတို့က ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ သိက္ခာနဲ့ရင်းရသလို   အကိုတို့လည်း နာမည်တွေ သိက္ခာတွေရင်းရတာပါပဲကွာ။ စိတ်ဓာတ်တော့မကျနဲ့။စိတ်လည်းမညစ်နဲ့ ကိုယ်တို့ မှာက ရင်းစရာဆိုတော့ ဒါတွေပဲရှိတာမလား။ သူများတွေလိုသိန်းတစ်ရာ တစ်ထောင်မှမရင်းနိုင်တာ။  အို..ဆယ်သိန်းတောင် ကိုင်မ သုံးဖူးပါကွာ။ဒီဆင်းရဲတွင်းထဲက ထွက်ဖို့နေနေသာအသက်ရှင်ဖို့ကိုတောင် မနည်းရုန်းကန်နေရတာ။…ဟူး…”   တက်ကစီသမားက  တရစပ် မရပ်မနား  စကားအရှည်ကြီးပြောရင်းသက်ပြင်းရှည်ကြီးချတော့ အိလည်း ဟူးခနဲ့ သက်ပြင်းချကာစဉ်းစားမိနေသည်။ သူ ပြောတာလည်းဟုတ်တယ်။ အကြွေးတွေ၊အိမ္လခ ရေဖိုးမီးဖိုး၊ အမေသာတခုခုထပ်ဖြစ်ရင်ပေါင်စရာနှံစရာမရှိတော့ဘူး။ အခုစက်ရုံ ကလည်း ထမင်းနပ်မှန်ရုံသာသာပဲ။စုထားဆောင်းထားတာ   ရှိဖို့နေနေသာ အေမ အရင်ဆေးရုံတက်တုန်းကအကြွေးတောင်မကြေ သေး။ သိန်းသုံးဆယ်ကျော် ကျန်သေးသည်။ ညီအမနှစ်ယောက် ဟိုဆွဲဒီဆွဲနဲ့ ဆွဲထားကြတာ။ ဒါတောင် နှစ်ယောက်သား ရရာနည်းနဲ့  ပိုက်ဆံရှာကြလို့ မဟုတ်ရင် အမေသေတာကို ထိုင်ကြည့်နေခဲ့ရမည့်  ဘဝ။   “သော်တာရေ..ရောက်ပြီ အကိုအိမ်ယာရှေ့မှာပဲချ ပေးမယ်နော်။ ကားလမ်းက ပြင်နေတော့ အောက်ဖက်လမ်းကပတ်တက်ရမှာ။  အလုပ်ပြန်လုပ်လည်းပြော အကို့ဖုန်းက  အရင်ဖုန်း ပဲ။ အေးဆေးစဉ်းစားကွာ။  အကိုလည်း အတင်းမတိုက်တွန်းပါဘူး။  ငါ့ညီမတို့က ရိုးရိုးသားသားတွေမို့ခင်နေတာ။ မင်းအမ စန္ဒာကို လည်းမေးလိုက်ဦး ကိုကြီးကနှုတ်ဆက်တယ်လို့။.”  ပြောပြောဆိုဆို တံခါးဖွင့်ပေးရင်း နှုတ်ဆက်မှအိသင်ဇာလည်း အသိပြန်ဝင်လာ သည်။ဟူး….ခက်လိုက်တာကွယ်။ အပြန်လမ်းကျမွ  နေက ပိုပူနေသည်ထင်ရတာပဲ။ ခြေလှမ်းတွေနှေးကွေးလေးလံပြီး ပစ်လှဲချင် စိတ်ကိုအားတင်းအိမ်ကိုအမြန်လျောက်လာခဲ့မိသည်။ ။

လောကဘုံမှ လမ်းဆုံများ ဆိုင်ကယ်သံတွေ၊အော်ဟစ်ဆဲဆို  ရယ်မောနောက်ပြောင်သံတွေ ကားဟွန်းသံတွေကို နောက်ခံတေးလို ဖွင့်ဆိုပြီး နေမင်းကြီးက တရုတ်ပိုင် စက်ရုံကြီးတွေနောက်မှာ ခပ်ရွံ့ရွံ့လေး ပုန်းခိုနေလေပြီ။  အေးမြနောက်ကျိသော တွင်းရေကို  ဂရုတစိုက်  ဖြည်းဖြည်းချင်းလောင်းချိုးရင်း ဈေးပေါပေါ ကိုယ်တိုက်ဆပ်ပြာကို ထဘီရင်ရှားပေါ်မှ  သေချာတိုက်၊ လမ်းသွားလမ်း လာကို ဂရုမစိုက်အားပဲ ခပ်မြန်မြန် ခပ်သွက်သွက် အရွက္ကို   ဖက်နဲ့ထုပ်ရင်း ရေချိုးရသည်။  ငွေတိုးချေစားသော အိမ်ရှင်အဒေါ် ကြီး ဒီအချိန်ဆို ပိုက်ဆံထုတ်ကြီးပိုက်လို့  တစ်လောကလုံးမသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ စည်ပိုင်းကြီးလှိမ့်သလိုလို လုံးလုံးကားကားကြီး    ချီတက်လာပြီ။အပိုင်လူမိုက်ရဲ့မိန်းမဖြစ်တဲ့အပြင်  နှုတ်ကြမ်းအာကြမ်း မိန်းမကြမ်းကြီးဆိုတေ့ာ  သူ့ကို ပြသနာရှာဖို့နေနေသာ သူ့ အကြွေးနဲ့ ကင်းတဲ့သူက ဒီရပ်ကွက်ထဲ ခပ်ရှားရှား။   ရပ်ကွက်ဆိုပေမယ့် အကုန္လုံးက ကျူးကျော်၊  အိမ်တွေကလည်း သူ့အပိုင်လေး ငါးဆယ်လုံး။  “ဗီရိုပေါ်က ပိုက်ဆံအိတ်ထဲက ငွေနှစ်သောင်း  ထုတ်ပါဦး အေမရ။ ဒေါ်မြင့်ကြီးလာနေပြီ။”  အိသင်ဇာ ရေချိုးရင်း  လှမ်းအော်ပြောသည်ကို  “အေး..အေး” ဟုပြောရင်း အမေက  ပိုက္ဆံထုတ္ကာ အိမ်ရှေ့ထိုင်စောင့်နေသည်။  ဒေါ်မြင့်ကြီးအိမ်ရှေ့ ရောက်ရောက်ချင်း အမေကအိမ်ပေါ်ကဆင်းကာ ပေးတော့ ပြုံးချိုသောမျက်နှာဖြင့်   “အို အမရယ် ခါကသက်သာသေးတာလည်း  မဟုတ်ပဲ ။ ကလေးတွေခိုင်းရောပေါ့။”

“ရပါတယ်အေ။ ပြောမနေပါနဲ့ သက်သာနေပါပြီ” “ဒါဖြင့် ကျမသွားတော့မယ်နော် အမ။ သတိထားဦး ထပ်ဖြစ်နေဦးမယ်။ န  လင်ကျော်လေး သွေးလူးနော်။ “   ငွေရတော့ ပြုံးပြုံးကြီးနဲ့ နှုတ်ဆက်ကာထွက်သွားသည်။ ငွေသာမပေးနိုင်လို့ကတော့  မှိုချိုးမျှစ်ချိုး ခံရခက်အောင် ပိုးစိုးပက်စက်ပြောမှာ  သားအမိနှစ်ယောက်လုံးသိသည်မို့  သူ့၏လောကွတ်စကားတွေက ဟိုဘက် နားဝင်  ဒီဘက်နားကထွက်ပါပဲ။ ဒေါ်မြင့်ကြီးကို  အိမ်လခအပြင် အကြွေးက သုံးသိန်းပေးဖို့ရှိသေးသည်။ အိမ်လခပုံမှန်ပေးနိုင်ပေ မယ့် အကြွေးကတော့ ငါးရက်ခြားတစ်ခါ နှစ်သောင်းနှစ်သောင်းနဲ့   ခွဲဆပ်နေရတာပေါ့။အတိုးကလည်းဆယ့်နှစ်ကျပ်တိုး။   လတွင်း ချင်း ငါးသိန်းဆပ်နိုင်ပေမယ့် သုံးသိန်းကတော့ ဒီလိုဖဲ့ဆပ်နေရတာပဲ။   ရေမိုးချိုးပြီးတော့ သနပ်ခါးလေးလူးညစာချက်ဖို့ ဆန်လေး ပြေးဝယ်၊ ထမင်းအိုးတည်  အမေကေတာ့ အိမ်နောက်ဖေးမှာ   ငရုတ်သီးထောင်းနေတယ်။ အိမ်မှာကလည်း  ငရုတ်သီးအလှော် တောင့်တွေကို အထုတ်လိုက်  ဝယ်ပြီး ထောင်းရောင်းသည်လေ။သူဌေးမဖြစ်ပေမယ့် ကွမ်းဖိုးဆေးဖိုးလေးတော့ ရောင်းရတာပဲ။

ညရှစ်နာရီထိုးပြီ အမကပြန်မလာသေး။ဖုန်းဆက်ကြည့်တော့ အလုပ်မှာပဲအိပ်တော့မယ်တဲ့။ ဒီလောက်ဆို အိသင်ဇာသိသည်။   အမအလုပ်ပြန်လုပ်နေပြီ။ အမေတာ့ သမီးကို  စိတ်ပူတဲ့စိတ်နဲ့ ထမင်းတစ်ပန်းကန်တောင်  အကုနျမစားနိုငျဘူး။ အမအတွက် ဖယ်ထားတဲ့ ကြက်ဥကြော်လေးက အေးစက်မာကြောနေပြီ။  လမင်းကြီးကသာယာနေသလောက် လမ်းမကြီးက လူမပြတ်။ ည ကိုးနာရီဆိုတာ   ဒီရက်ကွက်ထဲ ဆိုင်ကယ်တချို့ လူတချို့ ဖြတ်သွားဖြတ်လာရှိတုန်း။ အိတ်အမည်းတွေ  ကိုယ်စီနဲ့ အရက်ပုလင်း တွေဝယ်ကြတာ ပုရိသတို့ကတော့ မနက်ဖြန်အတွက် အားဆေး၊   မိန်းမတွေကလည်း ဒီအချိန်ဆို အိမ်ရှေ့ကို  ပလတ်စတစ်ခုံလေး ချ ထွေရာလေးပါးစကားပြော အတင်းတုတ်ပေါ့။  အကင်ရောင်းသူကရောင်း ကွမ်းယာဆိုင်တချို့ လူစည်နေဆဲ။  အမေကတာ့ အိမ် ရှေ့မှာ ခုံလေးချ  ခြင်ဘတ်တံ တဖျတ်ဖျတ်နဲ့ ပြန်မလာတဲ့ သမီးကို မျှော်ရင်း အတွေးနယ်ချဲ့။ အိမ်ပေါ်က   အိသင်ဇာကလည်း ဖုန်း  ထဲက တက္ကစီသမားရဲ့ နံပါတ်ကိုကြည့်ရင်း ဝေခွဲရခက် ဆုံးဖြတ်နေဆဲ။   လောကကြီးက ဆူညံသလောက် သားအမိနှစ်ယောက်ရဲ့   ရင်ထဲမှာတော့ ကြောက်ဖို့ကောင်းလောက်အောင် တိတ်ဆိတ်နေတော့တာပဲ။

“ဆယ်နာရီထိုးတော့မယ် အေမရ။ အိပ်ကြမယ်လေ။ “   “အေးပါဟယ် အပြင်မှာက အေးလို့ပါ။”  “အေးလို့ပြောတာပေါ့အမေရယ်  အမေကမာတာလည်းမဟုတ်ပဲ။” “ငါအေမပါဟ သိပါတယ်။ နင်တို့ဟာလေ   ဆရာကိုလုပ်တယ်။”  ဇောင်ဇောင့်နဲ့တက်လာပြီး ဝါး ထားသော ကွမ်းကို ပလုပ်ကျင်းပြီး အိမ်တံခါးကိုပိတ်။  ခြင်ထောင်ထဲ ခြင်ဘတ်တံတရမ်းရမ်းလုပ်ရင်း  ဘုရားရှိခိုးလို့ တတွတ်  တွတ်နဲ့ဆုတောင်းနေတာ သမီးဖြစ်သူအတွက်ဆိုတာ ကြမ်းတပြေးထဲ  အိပ်နေသော အိသင်ဇာ ကြားနေရတော့  သက်ပြင်းမောကြီး ချကာ အိပ်ရပါတော့သည်။  “ဆင်းရဲခြင်းက တံခါးခေါက်သောအခါ  ဝတ်လစ်စလစ်နှင့် အိပ်ခန်းထဲမှ   အရှက်တရားသည်  နောက်ဖေးပေါက်မှ ဆင်းပြေးသည်”   ပေါက်လွှတ်ပဲစား စာရေးဆရာ ဒုန့်လပ်ဗ်မီ (ခေါ်)မချစ်ရ ဆိုတဲ့သူရဲ့ စကားက အိရဲ့  နားထဲမွာ  ပဲ့တင်ထပ်နေသည်။ ဆိုးတာက   အိပ်မက်ဆိုးတွေက ခုထိမက်နေတုန်း။  နားထားတာ တစ်နှစ်ကျော်တာတောင်  သူ့ကို ဆက္ဆံခဲ့ တဲ့ထဲကမွ ဆိုးရွားတဲ့ အတွေ့အကြုံတွေကို ခုထိ မမေ့နိုင်သေး။  အိကိုယ်တိုင်ကြည်နူးခဲ့ရတဲ့အခါတွေ  တပ်မက်ခဲ့ရတာတွေလည်း  သတိရမိသည်။.  ပြန်တွေးလိုက်တိုင်း အဖုတ္ကေလးမွာ  စိုစိစိဖြစ်လာတာပဲ။ မျက်စိမှိတ်လိုက်ရင် လိင်တံတွေ …..လိင်တံတွေ၊  မျက်နှာနားဝဲနေတဲ့ လိင်တံတွေ၊   ပါးစပ်ထဲဝင်လာတဲ့လိင်တံတွေ၊ မိန်းမကိုယ်ထဲ မညှာမတာ တရစပ်ဝင်ဆောင့်နေသော လိင်တံ၊   အဆီတဝင်းဝင်းမျက်နှာတွေ ချွေးစီးကျနေသော  မျက်နှာတွေ၊ သိသိကြီးနဲ့ ကိုယ်တိုင်ကလည်း  စိတ်လိုလက်ရ တင်ပါးဆုံ ကော ကော့ပြီး  အငမ်းမရဖြစ်ခဲ့ပုံတွေ၊ အမွှေးတွေနဲ့ လဥကြီးနှစ်လုံးကို အတင်းအကြပ်စေခိုင်းမှုကြောင့်  စုပ်ပေးရခဲ့တာတွေ၊  ဖြစ် အပျက်တွေက  တစ်ခုချင်း တစ်ခုချင်း ၊ ရုပ်ရှင်ကြည့်နေရသလိုအိပ်ခါနီးတိုင်း ပေါ်လာသည်။ ပေါ်လာတိုင်းလဲ  မျက်ရည်ဝဲသလို  မိမိ၏မိန်းမကိုယ်မှလည်း စိုရွှဲလာတတ်၏။ နောက်ဆုံးမှာတော့  ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ခိုင်ခိုင်မာမာ ချလိုက်မိသည်။

ဖုန်းကိုထုတ်ကာ ဟန်မင်းထက်ဆီ  မက်ဆေ့ပို့လိုက်သည်။   “ကိုကြီး သမီးတို့ အဆက်အသွယ်မလုပ်ပဲ နေကြရအောင်။”   ပြီးတော့   ဖုန်းကိုပိတ်ကာ အိပ်လိုက်ပါတော့သည်။ အိပ်မက် မက်တော့ အထူးအဆန်း၊  ဟန်မင်းထက်က လမ်းမကြီးပေါ်မှာ  သူ့ကို လိုက်ရှာ နေသည်တဲ့။ သူကတော့ ဟိုတယ်တိုက်ပေါ်ကနေ   လေးဖက်ထောက်ကုန်းလို့ အနောက်မှ  ဝဝတုတ်တုတ် အသားမည်းမည်း လူကြီး၏ မညှာမတာ လိုးဆောင့်နေမှုကို ခံနေရသည်တဲ့။ ဟန်မင်းထက်ကတော့ ဖုနိးတွေခေါ်နေသည်။ အိတစ်ယောက်ဖုန်းကိုင်ဖို့ ပင် အားမရှိ၊   တအားအား အော်ကာ ငရဲအလားခံနေရသည်တဲ့။  အိပ်မက်ကနိုးတော့ မနက် လေးနာရီ။  အရည်ကြည်တွေစိမ့်ကာ  ထဘီလေးလဲကွက်၊  အဖုတ်ကလည်းတင်းမာဖောင်းကြွနေသည်ပေါ့။  ဖုန်းလေးကို ဖွင့်တော့ အမေကအိပ်နေတုန်း။   ဖုန်းမီးလေး ကို အသုံးပြုကာ ခြေသံဖွဖွနင်းရင်း  နောက်ဖေးတံခါးဖွင့်လို့ ဝါးအိမ်သာလေးပေါ်  ကားယားခွထိုင်ရင်း အစိလေးကို လက်သုံး ချောင်းနဲ့ ပွတ်နေမိသည်။ လူခြေတိတ်ချိန်ဆိုတော့ အိမ်သာတံခါးချက်မချထားမိ။ တဖြွတ်ဖြွတ်နဲ့ပွတ်နေတဲ့အသံက ဘေးအိမ်က ကြားချင်ကြားမှာ။

ဒါတွေကို ဂရုမစိုက်မိ၊ အိစိတ်ထဲ အရမ်းတောက်လောင်နေတဲ့ ကာမမီး ငြိမ်းဖို့သာ လောနေမိသည်။  ကံဆိုးချင်တော့ ဘေးအိမ်က  ကိုဝင်းထွန်း တရေးနိုး တာနဲ့သွားကြုံတာပဲ။ ခြံတွေက  ခြံစည်းရိုးလည်းမရှိဘူး။ အိမ်သာဆိုတာကလည်း မြစ်ကိုကျောပေး တည်ထားတာလေ။ဟိုဖက်ဒီဖက်က ခြေလှမ်းကျဲကျဲသုံးလှမ်းဆိုရောက်နေတာ။ အရုဏ်ဦးအလင်းရောင်အောက်မှာ ဖုန်းလေးကို ဘယ်လက်နဲ့ကိုင်ရင်း မက်စိလေးစင်းပြီးညာလက္က အားပါးတရ ပွတ်နေတဲ့ အိသင်ဇာကို ဟနေတဲ့တံခါးကြားက  တွေ့ရတော့ မုတ္ဆိ တ္ပ်ားစြဲသလို ဖြစ်တာပဲ။  တံခါးဖွင့်ပြီး တက်လိုးချင်ပေမယ့်  အိမ်နီးချင်းလဲဖြစ် အသံတစ်ခုခုထွက်ရင်  ကလေးသုံးယောက်အဖေဆို တော့ ကျန်တဲ့သူ မသတ်ခင် သူ့မိန်းမကအရင်သတ်မှာလေ။  ဒီတော့ သူ့ဖုန်းကိုထုတ်ပြိး ခြေသံလုံလုံနင်းရင်း ဟနေတဲ့တံခါးကြား နေ ဖုန်းကင်မရာနဲ့  ဗီဒီယိုခိုးရိုက်တာပေါ့။ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်  ဖြဲကားပြီး ဇိမ်ယူနေတဲ့ အိလည်း ကြာကြာမခံဘူး။ ဖင်ကြီးကော့ ကော့ပြီး အ..အ..အနဲ့ ပြီးသွားတယ်။ ဗီဒီယိုကလည်း အဲ့အထိပါ   ရိုက်လိုက်ရတယ်။ ပြီးတာနဲ့သူလဲ လစ်တာပေါ့၊  အိကေတာ့မသိ ပါဘူး။ အမြန်ရေဆေး အိမ်ပေါ်မှာခဏလှဲပြီး ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်တယ်။ ဒီအလုပ်ပြန်လုပ်တော့မယ်ပေါ့။ ။  စာအုပ်ဟောင်းရဲ့  စာရွက်သစ်  ကြက်သွေးရောင် ကောင်းကင်မှာ  စက်ရုံဆင်းတွေရဲ့ အရိပ်သာဟပ်မယ်ဆို  ကောင်းကင်ယံမှာ ရှစ်ခေါပဏီစစ်တပ် ကြီး ချီလာတယ်ထင်ရလောက်တယ်။လူတွေ၊လူတွေ  အများကြီးမှ တကယ့်အများကြီး။ အဲ့ထဲကမွ  ချွေးစေးကျမှုကြောင့် နည်း နည်းသာကျန်တဲ့ ပါးကွက်ကြားလေးနဲ့ အိသင်ဇာအပါအဝင်ပဲ။

အလုပ်ကဆင်းဆင်းချင်းမှာပဲ လာကြိုဖို့  တက္ကစီကိုကြီးကိုဖုန်းခေါ်ထားတယ်။ ဟောတွေ့ပါပြီ။ကွမ်းယာဆိုင်ကနေ အိကို   လက် ကလေးလှမ်းပြပြီး နှုတ်ဆက်တယ်။အသာအယာ ခပ်သုတ်သုတ်ကလေး သွားရင်းကားပေါ်ရောက်တော့ ကားသမားကလည်း မောင်းသွားသည်။“ဒီနေ့ညတော့၇ခွဲလောက်ပြန်မယ်နော်ကိုကြီးအိမ်ရှစ်နာရီပြန်ရမှာ အမေတစ်ယောက်တည်း။နောက်ကျမယ်  ပြောထားပေမယ့်မျှော်နေမှာ” “အေးပါ…ငါသိပါတယ်။ ဈေးကကော အရင်ဈေးပဲလား။”  “ဟုတ်ကိုကြီး။ တစ္နာရီ နှစ်သောင်းခွဲ။”   “အဲ့တာပြောမလို့၊ အဲ့ဈေးမရတော့ဘူး။  ညီမလေးကိုနှိမ်တာမဟုတ်ဘူးနော်။ ခုခေတ်က  တစ္နာရီ ငါးထောင်ဆိုပြိး အသည်းသန် တွေ လုပ်ကြတာ့ ခေတ်ပျက်နေပြီ။ ဖောက်သည်ဟောင်းတွေကိုတော့ပြောထားပါတယ်။ ဒီနေ့တော့ ကိုကြီးစိုက်ပေးမယ်။  နောက်နေ့အတွက်  အေးဆေးစဉ်းစားနော်” “အာ..ကိုကြီးကလည်း..မဟုတ္တာ။ ငါးထောငိတော့ မလုပ်ပါဘူး။ပြီးတော့ ကိုကြီးစိုက် ပေးစရာလည်းမလိုပါဘူး။”  “မဟုတ်ဘူးလေးကွာ။ တစ်သောင်းခွဲလောက်တောင်းခိုင်းတာ။ ငါ့ညီမလေးက ငါးထောင်အစားမှ မဟုတ်တာ။ပြီးတော့ ကိုကြိးကလည်းအလကားမပေးပါဘူး။ ဒီညတော့အသစ်ကလေးကို ကိုကြီးသုံးချင်လို့ပါ ဟဲဟဲ။” “အမေ လး…ငါ့ကိုကြီးကတော့လေ။ သဘော သဘော။ နှစ်သောင်းခွဲမပေးနဲ့ နှစ်သောင်းပဲပေး။”   “တကယ်လား။”

“တကယ် တကယ်။ ကိုယ့်ကျေးဇူးရှင်ပဲကို”  “ဒါဆို ပျော်ပြီလေ..ဟားဟား” တည်းခိုခန်းရောက်တော့ ခြောက်နာရီထိုးနေပြီ။   အခန်းထဲ ရောက်တော့ နှစ်ယောက်သား   ကိုယ်လက်သန့်စင်တာနဲ့ ခြောက်ခွဲပေါ့။.  အကျီတွေချွတ်ပြီး သေချာခေါက်ထားရင်း    တံဘတ်လေးပတ်လို့ စောင့်နေတာပေါ့။  သူကေတာ့ ရေချိုးခန်းထဲမှာ စိမ်ပြေနပြေရေချိုးပြီး ထြက္လာတာ အဝတ်တောင်မကပ်ဘူး။ ရောက်ရောက်ချင်း အိကို တံဘတ်ချွတ်ခိုင်းတယ်။ အိလည်းချွတ်ပေးပြီး လှဲမယ်အလုပ်   မလှဲနဲ့ဦးတဲ့ ဒီတိုင်းလေးထိုင်တဲ့။ဖင်ပြောင်  လေး  ကျုံ့ကျုံ့လေး ကုတင်ပေါ်ထိုင်နေတာကို  သူက ရေသုတ်နေရင်းအရသာခံကြည့်နေတာ။  တဖြည်းဖြည်းသူ့ လီးက  တောင်လာတယ်။  ပြီးတော့ သူက  “သော်တာ…ကလေး..ကိုကြီးကိုလီးစုပ်ပေးကွာ”  ဆိုလို့  ကြမ်းပြင်ပေါ်ဒူးထောက်ပြီး  လီးချောင်းကြီးကို  တတ်သမ်ွ အကုန်သုံးပြီး စုပ်ပေးလိုက်တယ်။လီးကြီးကမာတောင်ပြီး ရဲတက္လာတာပဲ။  လျာနဲ့ကလိတယ်  အာခေါင်ထိ ထိုးထည့်ပေးတယ်။ အို..လဥပါစုပ်ပေးတယ်။ ဒါလည်းသူကမပြီးဘူး။ ဆယ်မိနစ်လောက်စုပ်ပေးပြီတော့ လီးက   တံတွေးတွေနဲ့စိုရွှဲနေပြီ။ ဒီတော့မှ ပြောတယ်။

“သော်တာလေး ကုတင်ပေါ် ကျောခင်းလိုက်။” အိ…ကုတင်ပေါ်ကျောခင်းပီး ခြေထောက်နှစ်ချောင်းချထားတာပေါ့။ အိရဲ့တံတွေး တွေနဲ့  စိုရွှဲနေတဲ့ လီးကြီးကို မနှိုးမဆွရသေးတဲ့.စောက်ဖုတ်လေးထဲ မညှာမတာထိုးထညိ့တာပါပဲ။  အပြောချိုသလောက်အလုပ်က ကြမ်းတာ။  အိ ကို အနည်းဆုံးတော့ ပွတ်ပေးမယ်ထင်တာ ဘာမှတောင် မကလိဘူး။ နို့တောင်မစိ့ုဘူး။  အိမွာ စိတ်ထလို့ အရည် ကြည်နဲနဲထွက်ရုံပဲရှိတာ။ အဖုတ်မဖောင်းသေးဘူး။ နာတာပေါ့။   တံတွေးကြောင့်သာ ချောပြီးဝင်ပေမယ့်  ့အထဲရောက်လေနာလေ  ပဲ။အံကြိတ်ခံပေမယ့် …တဝက်အရောက်မှာတင် မရတော့လို့  “အား…ကိုကြီး အရမ်းနာတယ်….ခန..ခန..”  ဆိုပြီးအော်ကာမှ  သူက အိခါးကိုကိုင်ပြီး  ဆောင့်ချလိုက်တာ ဗြစ်ခနဲ မြည်ပြီး ဝင်ချသွားတယ်။ ခေါင်းထဲ မိုက္ခနဲ ဖြစ်ပြီး မျက်ရည်တွေပါကျတယ်။ နာ  လွန်းလို့။ ခနလောက် ဆွံ့အသွားပြီး ပြီးမှ တအီးအီးနဲ့ငိုမိတာပါပဲ။ အိငိုနေတာကို  သူမြင်တော့ ဆက်မလိုးဘူး။လီးကိုဒီတိုင်း   ထည့် ထားတယ်။အဆုံးထိပဲ…။သု့လီးကြီးကလည်း အိငိုနေမှ ပိုကြီးလာတာလား။ အိအဖုတ္ကပဲ ကျုံ့လာတာလား။ မသိတော့ဘူး။ဒါကိုသူ က   “မငိုနဲ့ သော်တာလေး တိတ်တိတ်..အသက်ဝဝရှု လိုးတော့မယ်နော်”  ဆိုပြီး အဆုံးထိဝင်နေတဲ့လီးကြီးကို မထုတ်ပဲ   စကော ဝိုင်းလှည့်နေတယ်။ ပြဲနေတဲ့နေရာတွေကိုထိရင် တွန့်ခနဲ ဖြစ်ပြီးစပ်လိုက်နာလိုက်တာ။  ရုန်းလည်းမရပါဘူး။ သူကခါးကိုကိုင်ထား တာ။ လူကောင်လည်းကြည့်ပါဦး။ သူ့အရပ်က ခြောက်ပေနားရှိတယ်။ အိက ငါးပေတိတိ။ ဖင်လုံးကြီးပေမယ့် ရင်သားကသိပ်မ ကြီး။မျက်နှာချောတာလေးပဲရှိတာ။

အိအခုလို ငိုကြီးရှိုက်ငင်ဖြစ်နေတာကို သူက အရသာခံကြည့်နေတာ။ပြီးတော့ နှယ်နေတာ  လီးကွီးနဲ့။ အဖုတ်ကလေးဟာ   ကြာ ကြာမခြောက်နိုင်ပါဘူး။ဖောင်းကြွစိုရွှဲလာတယ်။ဒါကိုသူက ဘာပြောလဲဆို  “ကြည့်ပါလားကွယ့်သော်တာလေးက မုဒိမ်းအကျင့်ခံရ တာကို ဖီလ်းတာတကယ်ပဲ။ ကိုယ်ဖြင့်  ကွားကာစကမယုံဘူး။ တကယ်တန်တယ်ကွာ။”  တဲ့။  သူပြောကာမှ ကိုယ်လဲ ပိုထန်လာမိ တယ်။ အဖုတ်ထဲအရမ်းယားနေပြီ အရည်လည်းအတော်ထွက်နေပြီ။ ဖင်ကလည်း သူမွှေသလို လိုက်မွှေနေမိတယ်။ ပါးစပ်ကလိုး ပေးပါမပြောရုံတမယ်ပဲ။ ဒါကို ဆက်ပြောသေးတယ်။  “သော်တာလေးက ငွေလိုလို့ ဖာခံတာမွမဟုတ္တာ။ ဖင်ယားနေလို့ ပတ်ခံနေ တာပဲ။”တဲ့။  အမေလး ရှက်လိုက်တာ။ ရှက်လို့လား ကောင်းလို့လားနာလို့လားမသိ မျက်ရည်တွေစီးနေသလောက် အဖုတ်ကလည်း အရမ်းယားနေပြီ။အခုချိန် သူ့လီးကြီးဆွဲမနှုတ်သွားအောင် အတင်းဖိကပ်ပြီး ဖြစ်ညှစ်ထားမိတယ်။အိအခြေအနေကိုရိပ်မိတဲ့သူက လည်း လီးကိုချက်ချင်းဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။.. ရင်ဘတ်ထဲ ဟာခနဲ ဖြစ်သွားတာ။..တကယ်။  ဖင်ကြီးတကြွကြွနဲ့ပါသွားတာ။ ပြီးတာ နဲ့သူက အိကို   “ဖင်ဖြဲထား..ကိုကြီးဂွင်းထုချင်လို့”တဲ့  ကြည့်ပါဦးပြောပုံက အိကို အရမ်းထန်နေအောင် လုပ်ပြီးကာမှ လိုးမေပးပဲ  ထုမယ်တဲ့။

“မရဘူး လိုးပေးကွာ။”  ..ဘယ်ကဘယ်လိုထွက်လာတယ်မသိဘူး။နှုတ်က  ထြက္လာတဲ့စကား။ဒါကိုသူက ပြုံးပြုံးကြီးကြည့်ရင်း  ဘယ်ကိုလိုးကမှာလဲ ဆိုပြိးမေးတယ်။  စိတ်မရှည်တာနဲ့   “ဟောဒီစောက်ပတ်ကို လိုး..လိုး”ဆိုပြီး  လက်နဲ့ဖြဲပြမိတယ်။  ဒီတော့မှ  သူကလည်း လီးကြီးထည့်ရင်း အားပါးတရဆောင့်ပေးတော့တာပဲ။ ကောင်းလိုက်တာ  ကောင်းလိုက်တာ.. မိနစ်နှစ်ဆယ်အတွင်း  နှစ်ချီပြိးသွားတယ်။ သူကမပြီးသေးဘူး ဆက်ဆောင့်နေတယ်။ နာရီဝက်…မပြီးသေးဘူး။ လေးဆယ့်ငါးမိနစ်ကြာလာတယ် မပြီး သေး။  အဖုတ္က ပူနေပြီ။ အထဲကနာနေစပ်နေပြီ။  မပြီးသေးဘူး။ သူကမညှာဘူး။ ဆက်လိုးနေတုန်း မောရင်အရှိန်လျော့တယ်။ ပြီး ရင်ဆက်လိုးတယ်။ အိစောက်ဖုတ်ထဲ အတော်ခံရခက်တယ်။  ပူပူကြီးနဲ့ နာနေတာပဲရှိတယ်။ သူကလည်း  တစ်နာရီကျော်ပြီ မပြီး ဘူး။လိုးနေရင်းအိငါးမိနစ်တိတိ သတိပါမေ့တယ်။ သူကလိုးနေတုန်း။ ည ၇ခွဲတော့မှ လီးကိုဆွဲချွတ်ပြီး အိမျက်နှာခွ ဂွင်းထုတာ လ ရည်တွေ အိရဲ့သနပ်ခါး ကျိုးတို့ကျဲတဲ့ ပါးပြင်မှာ  ပေကုန်တာပေါ့။ အိလည်း မလှုပ်နိုင်တော့ဘူး။

ဒါကိုသူက အတင်း အကျီပြန်ဝတ်ခိုင်းတယ်။  အိလည်း ဝတ်ရတာပဲ။ နောက်ကျနေပြီလေ။ လမ်းထိပ်ကနေ အိမ္ကို ပြန်ရတာ ဒူးတွေ မခိုင်ချင်ဘူး။ခြေထောက်ခပ်ကြဲကြဲ  လှမ်းလိုက်တိုင်း နာနေတာ တော်တော်ဆိုး။ အိမ်ရောက်တော့ စောင့်နေတဲ့အမေကိုတွေ့တယ်။  အေမက ဘာမှတော့မပြောဘူး။ထမင်းစားဦးတဲ့။ ခူးထားတယ်တဲ့ အမရဲ့ကြက်ဥကြော်အေးအေး  သတိရတာနဲ့ မစားချင်ပေမယ့် အ မေစိတ်ချမ်းသာအောင် စားပေးရတာပဲ။ စားနေတဲ့အချိန် စောက်ဖုတ်ထဲကတော့ မီးစကြီးထိုးသလို  တခါတခါပူစပ်နေတုန်း။  ပိုက်ဆံအိတ်ထဲမှာတော့ ငွေငါးသောင်းနဲ့။ မနက်ဖြန်ဈေးဖိုးနဲ့ သဘက်ခါ အကြွေးတော့ပေးနိုင်ပြီလေ..။ ။  သမုဒယ ပစ္စယာ ဒုက္ခ  “အတွင်းတွင် ဘာမှမရှိသော သစ်အယ်သီးပင် အခွဲခံရသော် “ခွက်” ဟူ၍ အသံပြုတတ်သေးရာ အသိဉာဏ်ရှိသော   ခံစား တတ်လှသော လူသားများအဖို့ မိမိတို့၏ သေဆုံးရခြင်းအပေါ် လွန်စွာအလေးဂရုအပြုခံလိုကြသည်။”ဤကား နီရှေး၏အဆိုအမိန့် ပင်တည်း။  သူရိန်နေမင်းသည် အနောက်အရပ်၏ မိုးကုပ်စက်ဝိုင်းနောက်တွင် ပြူတစ် ပြူတစ်လုပ်၍   နွေးထွေး လင်းသန့်သော  ရောင်ခြည်ဝါများဖြင့် အလုပ်ဆင်းလာသော အလုပ်သမားတို့ကို လန်းဆန်းစေသည်။ ကားဟွန်းသံ၊ ဆိုင်ကယ်ကို  လီဗာ ခပ်ပြင်း ပြင်းဆွဲသံ၊ လောင်းကစားဝိုင်းများ၊ ပြီတီတီမျက်နှာများ ၊ ဒီနေ့၏ အလုံးကြီးကျပြီး  မနက်ဖြန်အတွက် အလုံးကြီးဆို့နေသော သူများ၊  ကာလသုံးပါးကို ဂရုမစိုက်ပဲ အရက်ဆိုင်ထဲ ဟင်းချိုတခွက်နှင့် အမူးသောက်နေသော   ယောကျာ်းရင့်မာကြီးများ၊ ဇာတ်လမ်းတွေ၊ ဝတ္တုတွေ၊မြို့ပြပုံပြင်တွေ ကိုယ်စီနှင့်  လည်ပတ်နေသော လှိုင်သာယာမြို့တော်ကြီး၏ ညနေခင်းသည် စိတ်ဝင်စား စရာအပြည့်။

ထောင်သောင်းချီသော လူအုပ်ထဲမှ  တီရှပ်အဖြူ ထဘီအပြာနှင့် တစ်ယောက်တည်း  ကွဲထွက်နေသည့် ချစ်သူကိုမြင်ရတော့ ဟန် မင်း အပြေးသွားကာ အရှေ့ကပိတ်ရပ်မိသည်။ “အိ… ဘာလို့ဖုန်းမကိုင်တာလဲ။ ကိုကြီးဖုန်းကို ဘာလို့ ဘေလာ့ထားတာလဲ။ အဲ့လို  ဖြတ်လို့  မရဘူးလေ။ “  မထင်မှတ်ထားသောအချိန်မှာ မမျှော်လင့်ထားသောသူကိုတွေ့ရသောကြောင့် ဆွဲခြင်းလေးပင် ပြုတ်ကျ မတတ်ဖြစ်သွားရသော်လည်း  အိတစ်ယောက် မာန်ကိုတင်းကာ “အဆက်အသွယ်ဖြတ်ထားချင်လို့ပါ။ကိုကြီးနဲ့  သမီးဆက်မတွဲချင် တော့ဘူး။”  “အဲ့လိုတော့မလုပ်နဲ့လေကွာ၊ အကြောင်းအရင်း အကျိုးအကြောင်းတေ့ာပြောဦး။”  “ဟင့်အင်း၊ အိတို့ဒီမှာပဲရပ်ကြရင် ကောင်းမယ်။ ဆက်မလိုက်ခဲ့ပါနဲ့ သွားတော့မယ်။”   အနီးနားက တက္ကစီကိုတားကာ ထွက်သွားသော  အိသင်ဇာကိုကြည့်ရင်း  နာကြည်းစိတ် ဒေါသစိတ်တို့ကို ဟန်မင်းထက်မြိုချကာ  ကားဂိတ်သို့သာ လှည့်ပြန်ခဲ့တော့သည်။ ကောင်လေးကို ရှောင်ချင်စိတ်ဖြင့် သာ ဟိုလူ့ တက္ကစီပေါ်တက်လာရတာမနေ့က ဒဏ်ရာ  အနာမကျက်သေး။ “အလုပ်လုပ်ဦးမှာလား ကေလးမ။”   ခရီးရောက်မဆိုက်  မေးလိုက်သံကြောင့် မျက်ရည်ထိန်းထားရသော အိတစ်ယောက် ငိုချချင်လာသည်။ မဖြစ်သေးဘူးလေ။

“ဟုတ်တယ် ကိုကြီး၊ ဒီည အိမ်မပြန်ချင်တော့ဘူး။ အမေ့ကိုဖုန်းဆက်လိုက်ဦးမယ်။” အေမ့ကို ဒီနေ့ ညဆိုင်းပါထပ်ဆင်းမှာ ဖြစ်ကြောင်း ပြောတော့ အေမက ဆူပါတော့သည်။ အမေဆူသည်ကို မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး   မစိုးရိမ်မပူပန်ဖို့ပြောကာ ဖုန်းပိတ် တော့   ကားက တည်းခိုခန်းနားတောင်ရောက်နေပြီ။  တည်းခိုခန်းထောင့်လေးက အရိပ်လေးမှာ    ကားအကောင်းစားကြီးရပ်ထား ပြီး   အသင့်စောင့်နေပုံရတဲ့ ရှပ်အကျီအဖြူနဲ့ ဗိုက်ပူပူလူကြီးကို တက်ကစီဆရာက ဆင်းပြီး   စကားတွေပြောနေပုံရသည်။မကြာ ခင်မှာပဲပြန်လာပြီး အိကိုအကျိုးအကြောင်း ပြောပြသည်။  “သော်တာရေ..နိုက်ကို တစ်သိန်းခွဲနဲ့ ညှိပေးခဲ့တယ်။ မကြောက်နဲ့နော်။ အေးဆေး။”  ထမင်းချိုင့်လေးကိုင်ပြီး ကားပေါ်ကဆင်းရင်း သူ့ဆီသွားတော့ အဘိုးကြီးက သူ့ကားပေါ်မှာ  ပစ္စညိးတွေထားခဲ့ဖို့ ပြောသည်။ထမင်းချိုင့်ရော   ဆွဲခြင်းရောထားပြီး ပိုက်ဆံအိတ်နဲ့ ဖုန်းလေးသာ ပါလာသည်ပေါ့။  တည်းခိုခန်းထဲရောက်တော့ ဘိုး တော်က အချိန်မဆွဲဘူး။ အိပ်ရာပေါ်ပစ်လှဲလို့ သူ့ရဲ့ စတိုင်ပင်ကို ဆွဲချွတ်ချပြီး လီးစုပ်ပေး  ဆိုပြီးပြောသည်။

အိလည်း မငြင်းဆန် နိုင်။ အကျီမချွတ်ရသေးပဲ လီးအရင်စုပ်ရတာဆိုတော့ ရင်ထဲတော့တမျိုးကြီး။ အဘိုးကြီးက အသက်၆ဝ  လောက်တော့ရှိမယ်ထင် တယ်။လိင်တံက တော်ရုံမာမလာဘူး။ အိစုပ်ပေးရတာ အာခေါင်တွေပါခြောက်လာတယ်။သူ့လီးက မာမလာဘူး။ မိနစ်နှစ်ဆယ် လောက်စုပ်ပြီးတော့  နည်းနည်းမာလာတုန်း- ” ပါးစပ်ကိုလိုးမယ်နော် သမီး”  ဆိုပြီး အိရဲ့ ဆံပင်ဂုတ်ဝဲလေးအောက်က  ဂုတ်သား ဖွေးဖွေးလေးကို ဆွဲကိုင်လို့ လက်နောက်တစ်ဖက်က အိရဲ့ခေါင်းကို ကိုင်၊  တဖြည်းဖြည်းချင်း ဖင်ကိုလိုးသလို ပါးစပ္ကို  လိုးတာပေါ့။  အိပါးစပ်ထဲ လီးကြီးဝင်ထွက်နေတာ စိတ်ထဲ လုံးဝမသန့်ဘူး။ ခါတိုင်းစုပ်ပေးယက်ပေးဖူးပေမယ့် ပါးစပ်ကိုလိုးတာကတော့ ပထမ ဆုံးအကြိမ်ပဲ။ အဲ့တော့ ပျို့တက်လာတယ်။ ဗိုက်ထဲ အစာမရှိတော့ ပိုမောသလိုပဲ။ အဘိုးကြီးပေါင်ကြားခေါင်းတိုးဝင်ရင်း ပါးစပ်ကို  ဖင်လိုးသလိုအလိုးခံနေရတဲ့အချိန် အိရဲ့ကောင်လေး ဟန်မင်းထက်ကတော့ အဲ့တည်းခိုခန်းနားက ဘီယာဆိုင်မှာ တခွက်ပြီးတခွက် သောက်နေတာ…အငမ်းမရ။ ိုးကြီးက အိပါးစပ်ကိုလိုးလို့ဝတော့ စောက်ဖုတ်လေးထဲ လီးကိုထိုးထည့်သည်။  မညှာမတာပါပဲ။  နှုျိးဆှပေးခွငျးမရှိ၊ အစိလေးကိုတောင် မပွတ်ပေး။

အိခမ်ာ မျက်နှာကြီး     ရှုံ့မဲ့အောင် နာကျင်ခံစားနေရသည်။ ဒါကို   သူက  အလွန်သဘောတွေ့သွားပုံရသည်။  အဘိုးကြီး၏ မုဒိမ်းကျင့်မှုကြောင့် နာကျင်နေသော်လည်း စိတ်ထဲတွင်တော့ ကျေနပ်နေသလို၊   အိကိုသူ စိတ်တိုင်းကျ ပုံစံမျိုးစုံလုပ်ပြီးတော့  ညရှစ်နာရီထိုးနေပြီ။ထိုစဉ် တီတီတီ နှင့်  သူ့လက်ကိုင်ဖုန်းလေးမှ ဖုန်းဝင်လာ သောကြောင့် လိုးလက်စကြီးကို ဆက်မလုပ်ပဲ လီးကိုစိမ္ထားကာ ဖုန်းပြောနေသည်။ “အိုကေ အိုကေ၊ အကိုခုလာခဲ့မယ်။” ….    “အ ကို့ စက်ရုံတစ်ခု မီးလှန့်လို့တဲ့ ။ ခဏသွားကြည့်ဦးမယ်။ ညဆယ်နာရိလောက်ပြန်လာခဲ့မယ်။ရော့ တစ်သိန်း။ မနက္က်မွ တစ်သိန်းထပ် ယူ။” ပြောပြောဆိုဆို လီးကြီးဆွဲထုတ်ပြီး အကျီဝတ်ကာ အပြင်ထွက်သွားသောသူ့ကို ကုတင်ပေါ်မှ ပက္လက္ကေလး ကြည့်နေရင်း  အိ အရမ်းစိတ်ညစ်နေမိသည်။

ဗိုက်ဆာလာတာနဲ့ အတွင်းခံတောငိမဝတ်ပဲ အဝတ်လေးတွေ ဝတျပွီး အခန်းသော့အပ်လို့ နီးစပ်ရာဆိုင်ရှာတော့ တရုတ် စားသောက်ဆိုင်   တစ်ဆိုင်ကိုတွေ့ရတယ်။ ခေါက်ဆွဲကြော်လေး  စားဦးမှဆိုပြီး မှာနေတုန်း ဟန်မင်းထက်နဲ့တိုး.  “အိ…..”  “ဟင်… ကိုကြီး”  “ခေါက်ဆွဲကြော်လာဝယ်တာလား။”  “အင်း..” “ဘယ်မှာနေတာလဲ”  “ဒီနားပါပဲ။အိသွားတာ့မယ်။”   ခေါက်ဆွဲကြော်ယူပြီး  မပြေးရုံတမယ် တည်းခိုခန်းထဲဝင်လာခဲ့သည်။ အခန်းထဲရောက်လို့  ဗိုက်ထဲ ခေါက်ဆွဲတပွဲဝင်သွားတော့ နည်းနည်း  မှေးချင် လာသည်။ ထိုစဉ်တောင်ခနဲ မက်ဆေ့  ဝင်လာလို့ကြည့်တော့..ဟန်မင်းထက်. “အဆင်ပြေရဲ့လား…” ဖုန်းကိုပိတ်ရင်း အိပ္ခ်လိုက္တာ  အတော်ကြာတယ်ထင်ရတယ်။ အခန်းတံခါးလာခေါက်မှ  လန့်နိုးသည်။တံခါးထဖွင့်ပေးတော့  ဟိုလူကြီး။ အချိန်က ည ဆယ့်နှစ်နာရီထိုးနေပြီ။ “တေ်ာသေးတယ် မီးမကူးဘူး။ အချိန်မီသွားလို့။”  “. ..” “ကဲ… ရေချိုးလိုက်ဦးမယ်။ သမီးလည်းမချိုးရ သေးဘူးမလား။ လာလာ တူတူချိုးကြတာပေါ့။” “. ….”  အပြန်အလှန် တိုက်ချွတ်ဆေးကြောရင်း  ရေနွေးနဲ့ သေချာချိုးရတော့  ပထမ ရှက်သလိုလို ဖြစ်ပေမယ့် အကြောအချဉ်တွေပြေ လန်းဆန်းလာပြီး စိတ်လည်းနည်းနည်းကြွလာမိသည်။   အိက စိတ်ကြွ တုန်းရှိသေး သူ့ရဲ့ ပစ္စည်းကြီးက  အတော်မာတင်းနေပြီ။  ဆပ်ပြာရည်ကို လက်ဝါးပေါ်တင်ပြီး လိင်တံကို သေချာ တိုက်ချွတ်ပေး ရင်း ဂွင်းထုပေးတော့  မျက်စိကြီးမှိတ်ကာ ဇိမ်ယူနေသည်လေ။ ကြာကြာဇိမ်မယူ…အိကို ရေချိုးဇလုံထဲပလက်လှန်ခိုင်းပြီး ဆပ်ပြာ တွေနဲ့ အမြုပ်ထနေတဲ့ လီးတံကြီးကို ကိုင်ရင်း သေချာကြည့်ကာ ဂွင်းထိုင်ထုနေပါတော့သည်။ ချောမောပြေပြစ်သော အိသင်ဇာရဲ့  မျက်နှာလေး၊ ဖြူဝင်းသောအသားအရည်၊

ရှက်ရွံ့နီရဲနေသော ပါးအို့အို့လေး၊ ဝတ်လစ်စလစ်ဖြစ်နေသော ခန္ဓာကိုယ်၊ အားလုံးကို အရသာခံရင်းသေချာဂွင်းထုနေတဲ့အသံ တဖ တ္ဖတ္က   ရေချိုးခန်းထဲ ပဲတင်ထွက်နေသည်ပေါ့။  အိလည်း စိတ်ပါလာပြီး အဖုတ္ကို ပွတ်ပြနေမိသည်။ လက်ခလယ်ထိုးထည့်ပြတော့  သူအတော် ကျေနပ်သွားသည်ထင်ရဲ့ အရှိန်မြန်လာ၏။သူမြန်လာသလို အိလည်းမြန်လာတာပေါ့။ အိရေဇလုံထဲက ရေတွေက  ဘောင်ဘင်ခတ်နေပြီ မတ်တပ်ရပ်နေသော သူကလည်း တဖြည်းဖြည်း အိမျက်နှာနား လီးတံကွီးတိုးလာ၏။   အိရဲ့ ပါးနုနုလေးကို  လီးနဲ့ဖိထိုးတော့ အိလည်း  အ…အ….အ. နဲ့ ပြီးသွားမိသည်။ အိပြီးတာမြင်တော့သူ့လရည်တွေကို မျက်နှာတစ်ခုလုံး ပေ သွား အောင် ပန်းထုတ်ချလိုက်ပါတော့သည်။ ဟန်မင်းထက်ကတော့ မက်ဆေ့ပို့လို့ကောင်းတုန်း။   မနက်ခင်းရဲ့နေရောင်ခြည်က   လိုက်ကာတွေကို တိုးမဝင်နိုင်ပေမယ့်အခန်းလေးကို ပြပြကလေး လင်းစေ၏။   နိုးနိုးချင်းသတိရမိတော့ ကိုယ့်မှာ အဝတ်အစားမ ပါ၊ ညက ဘယ်လောက်တောင် ပြဲ ကြမ်းခဲ့ကြလည်း ပင်မမှတ်မိတော့၊ ရေချိုးပီးပီးချင်း  ဘီယာတူတူထိုင်သောက်ကြတာပဲမှတ်မိ  တယ်။စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ဘယ်လောက်သောက်လိုက်တယ်မသိဘူး၊ ဘာမှမမှတ်မိ။ အတော်ပွဲ ကြမ်းခဲ့တာတော့ အေသအခ်ာ။  ခေါင်းအုံးတွေကလည်း ကြမ်းပြင်မှာ စောင်ကလည်း တူတူပဲ။ အဘိုးကြီးကတော့ အိကို ဖက်ထားတယ်။ အိတကိုယ်လုံး   ကိုင်ရိုက် ထားသလိုနာကျင်ကိုက်ခဲလို့။

အဖုတ်ကလေးထဲကလည်း စပ်ဖျင်းဖျင်းနဲ့   တဆစ်ဆစ်နာနေဆဲ။ အဝတ်အစားတွေကလည်း တောင်တစ်ခု မြောက်တစ်ခု။ ကွန်ဒုံး  အဟောင်း လေငါးခုတောင်တွေ့ရသည်။ မောမောနဲ့ ပြန်အိပ်မယ်အလုပ်မှာပဲ ဘိုးတော်ကနိုးလာပြီး အိကို တယုတယနမ်း၏။   “သိပ် ချစ် ဖို့ကောင်းတဲ့ကလေးမ၊ ငါးသောင်းမုန့်ဖိုးပိုပေးခဲ့မယ်။ တစ်သိန်းယူ။နောက်လည်း    ဆက်သွယ်မယ်။”   အဘိုးကြီးက နမ်းပြီးပြီးချင်းပြောပြောဆိုဆို အကျီ ကောက်ဝတ်လို့ ပိုက်ဆံတစ်သိန်းထုတ် ပစ္ခ်ကာ။  “လိုက်မပို့တော့ဘူးနော်။ တက္ကစီနဲ့ပဲ ပြန် လိုက်တော့။ ဒီနေ့တစ်ရက်စာပါ ရှင်းပေးခဲ့တယ်။   အိပ်ချင်အိပ်ဦး။” သူ့ပစ္စည်းတွေသူယူကာ ပြန်သွားတော့ အိခမ်ာ ထဖို့တောငိ အနိုင်နိုင်။ သန့်စင်ခန်းထဲသွားပြီး အပေါ့သွားဖို့တောင်လမ်းမလျောက်နိုင်ဘူး။   ကွတကွတနဲ့။ ခနေနေတာ့ အဝတ်အစားလေးတွေ  ပြန်ဝတ်ပြီး ဟောက်စ်ကိပင်းခေါ်ရှင်းခိုင်းတယ်။ ကိုယ္က မလှုပ်နှိုင် ဆိုဖာပေါ်ထိုင်နေရတုန်း။ ဟောက်စ်ကိပင်းကောင်လေးက ကွန်ဒုံး တွေသိမ်း တံပတ်တွေ အဝတ်တွေ ခါ။ လောင်ဒရီထဲ ထည့်ရမှာတွေ သိမ်း။ အကုန်ပြီးတော့ ငိုင်နေတဲ့ အိကိုကြည့်ရင်း ပြုံးချိုစွာ ပြောသည်။   “အမ.ပြန်ချင်.ပြန်လို့ရပြီနော်။ အောက်မှာ ထမင်းချိုင့်  ယူသွားဦး။”   “. ..ခနေ့လး..တက္ကစီငှါးပေးဦးနော်” “ဟုတ်ကဲ့ အမ။”  တက္ကစီပေါ်ရောက်တော့ ခြေပစ်လက်ပစ်ပဲ ကျောမှီလှဲရင်းနဲ့ အနားယူနေရင်း အသက္ကို   ဖြည်းဖြည်းချင်းရှူနေမိတယ်။

ဖုန်းကအဲ့ကျမှ မက်ဆေ့ထပ်ဝင်တယ်။  “တွေ့ရအောင်..”တဲ့။  ပို့ထားတဲ့စာတွေကလည်းအများကြီး။  မောလိုက်တာကွယ်။  “သမီး တို့ပြတ်ပြီမလား မဆက်သွယ်ပါနဲ့တော့။” စာပြန်ပို့ရင်း ဖုန်ကိုပါဝါပိတ်လို့ ပိုက်ဆံအိတ်ထဲက နှစ်သိန်းအုပ်ကို ကိုင်နေမိတယ်။    ရပ်ကွက်ထဲရောက်ရောက်ချင်း ဒေါ်မြင့်ကြီးတို့အိမ်ကိုပဲသွားလို့ ကျန်တဲ့ နှစ်သိန်းခြောက်သောင်းမှာ နှစ်သိန်းဆပ်လိုက်တယ်။ ဒေါ် မြင့်ကြီးပြီးရင်  ပေးစရာသိပ်မကျန်တော့ဘူး။  အမက တခြားသူတွေကို အကြွေးဆပ်ဖို့   တာဝန်ယူထားတယ်။ ကိုယ်က  နောက်ထပ် တစ်ယောက်ပဲဆပ်ရတော့မယ်။တစ်သိန်းပဲလေ။ လစာထုတ်ရင် ဆပ်နိုင်ပါပြီ။ဒီအလုပ်ကိုလဲ နားရမလား…မနားရဘူး လား။ အပြန်လမ်းမှာ စဉ်းစားနေမိတာပဲ။ စုမိဆောင်းမိမရှိသေးတော့လဲ….  “ကိုကြီး…သေ်ာတာ.ပါ…..။.. ဟုတ်..ဟုတ်..  အဆင်ပြေတယ်။ သမီးတစ်ရက်လောက်နားမလို့။ သဘက်ခါမှချိန်းပေးနော်။ ဟုတ်ကဲ့…ပြေပါတယ်။ ဟုတ်။သမိုင်းမှာပဲ  လာကြို ပေးနော်။ ဟုတ်..ရုံးပိတ်ရက်လေ။ တစ်နေကုန်လား..ဟုတ်ကဲ့..ရုံးဆင်းချိန်ပြန်ဖို့   ပြောပေးထားပေါ့။ ဟုတ်…တစ္ခြဲပါပဲ။ မနက်၉ ည၄ပေါ့။ ဟုတ်..ကျေးဇူးကိုကြီး။ ဒါပဲနော်။” ဖုန်းကိုချရင်း အိမ်နားရောက်တော့ ခပ်တည်တည်လမ်းလျောက်လာတာပဲ။ အေမကေ တာ့  အိမ်ရှေ့မှာ ဆေးပေါ့လိပ်ကြီးဖွာရင်း သမီးကို  မြင်တော့ စိတ်ထဲကအလုံးကြီး ကျသွားပုံပါပဲ။

“ထမင်းကြော်ထားတယ်။ စားဦး မပူခင်လေး”  “ဟုတ်..အေမ။”   “နေ့ဆိုင်းပဲဆင်းပါအေ။ အိုဗာတိုင်မဆင်းစမ်းနဲ့။”  “ဟုတ်..အေမ။   ဒီလပါပဲ ပြီးရင် အကြွေးကြေပြီ။” “အေးပါ…စားဦး ပြီးမှ ရေမိုးချိုးပြိးနားတော့။  ငါလည်း ကုန်စိမ်းလေးသွားရောင်းဦးမယ်။  လမ်းသွားလမ်းလာလေးရှိတုန်း။  အိမ်တံခါးလေးပိတ်ထားကြားလား။”  “ဟုတ်..အေမ..”  အေမျဖစ်သူ ကုန်စိမ်းဗန်းကို ရှကျပွီး တ  ရွေ့ ရွေ့ ထွက်သွားတယ်။  ထမင်းကြော်ပူပူလေး စားပြီးတော့ အိမ်မှုကိစ္စလုပ်၊ ရေမိုးချိုးလို့ တေရးတမော  အိပ်တာပေါ့။ မေ့ဖြစ် အောင်မေ့တာက အိမ်တံခါးကို ပိတ်ပါရဲ့ အရှေ့တံခါးပဲ   ပိတ်ခဲ့တယ်။ အေနာက္တံခါးက ဖွင့်ရက်သားကြီး….။ ။

 

Zawgyi

 

ဝိဉာဥ္ဖမ္းေသာ ျပဇာတ္

ရန္ကုန္ေနဟာ အညိဳးနဲ႔မ်ားပူေနေရာ့သလားပဲ။ ႂကြပ္ဆတ္မာေၾကာေသာ  သစ္ကိုင္းေျခာက္မ်ားသည္ ညိဳးရိႏြမ္းပါးလာသည့္ သစ္ ႐ြက္အိုမ်ားကို ထိန္းမထားႏိုင္ေတာ့။တလြင့္လြင့္ ဆင္းသက္လာသည့္ သစ္႐ြက္ေျခာက္ကေလးအား   “ျဖတ္”ခနဲ ဖမ္းၿပီး ကေလး တစ္ေယာက္လိုျမဴးတူးခုန္ေပါက္ေနသည့္ ခ်စ္ရသူ။  ႏွစ္လိုဖြယ္ရာအၿပဳံးႏွင့္ ပါးခ်ိဳင့္ကေလး တစၡဳသာရွိသည့္ ခ်စ္သူ႔မ်က္ႏွာက  အျပစ္ကင္းစင္လွပသည္။  ဟန္မင္းထက္၏ နဖူးမြ ေခြၽးစီးမ်ားပင္ဆို႔ေနသည္။႐ိုး႐ိုးယဥ္ယဥ္၊ ေပါေတာေတာႏွင့္ေကလးသာသာ ေန ေသာ အိသင္ဇာကိုခ်စ္သူအျဖစ္ေတာ္ထားရတာ ေပ်ာ္ရသလိုတခါတခါ ဂြတီးဂြက်ႏိုင္လြန္းသည္။အခုလည္းၾကည့္ ခ်စ္ခင္ၾကည္ႏူး ဖို႔ လူျပတ္တဲ့ေနရာေလးေခၚပါတယ္ဆိုမွ သစ္႐ြက္ေႂကြဖမ္းမယ္ဆိုလို႔ ကိုယ္ကထိုင္ေနရတယ္။ ခက္ေတာ့လည္းခက္သည္။ သူ ကစားလို႔ေမာသြားေတ့ာ ေရဘူးေပးဆိုၿပီး ေရဘူးကို ဂလြတ္ဂလြတ္နဲ႔ ေမာ့ေသာက္၊ၿပီးေတာ့လည္း ဟန္မင္းထက္ေပါင္ေပၚ ေကလး ေပါက္စလို လွဲအိပ္ေနသည္။ ဒီလိုအျပစ္ကင္းစင္တဲ့ ခ်ာတိတ္မေလးကို တျခားစိတ္ေတြဝင္ေပမယ့္ မထိရက္မကိုင္ရက္ ျဖစ္ေနရ တာၾကာေပါ့။.  ခ်စ္သူရဲ႕ ေခြၽးစေလးေတြနဲ႔ ေရေမႊးႏုႏုေပါင္းစပ္ၿပီး ၾထကႅာတဲ့ ကိုယ္သင္းနံ႔ဟာ ဟန္မင္းထက္ႏွာေခါင္းထဲ တိုးဝင္လာတာပဲ။

ေခြေခြေလးလွဲအိပ္ေနတဲ့ ခ်စ္သူရဲ႕ တင္ပါးေလးခပ္လုံးလုံးကို ျမင္ေတာ့ တံေတြးၿမိဳခ်ရင္းေအာက္က ဖြားဘက္ေတာ္က တင္းခနဲျဖစ္ သြားတာေပါ့။အတြင္းခံေဘာင္းဘီ ဝတ္ထားလို႔ အရမ္းမဆိုးေပမယ့္အဲ့ေနရာႀကီးေဖာင္းထလာေတာ့ ေခါင္းအုံးအိပ္ေနတဲ့ အိသင္ဇာ က သိတာပါပဲ။ ဒီမြာပဲမေျပာမဆိုနဲ႔ ေငါက္ခနဲ ထ ထိုင္ရင္း “. .ထ…ကိုႀကီး ထ…ျပန္ၾကမယ္..” တဲ့။    ႐ုတ္တရက္ႀကီးဆိုေတာ့  ေၾကာင္သြားတာေပါ့။  “ခေနနဦး ေနပူတယ္ ငါးမိနစ္ေလာက္  နားၾကမယ္ေလကြာ”   ဟန္မင္းက ေျပာေျပာဆိုဆို သူ႔ငပဲသူ    လြယ္အိတ္နဲ႔ဖုံးရင္း ႐ုပ္တည္နဲေျပာသည္။  “မရဘူး..မရဘူး..ကိုႀကီးမလိုက္ခ်င္ေနခဲ့။   ူသမီးေကတ့ာ ျပန္မွာပဲ”   ဆိုၿပီး ရစ္ပါေလ ေရာ။ရစ္႐ုံနဲ႔မေက်နပ္ႏိုင္ဘူး ႏႈတ္ခမ္းႀကီးေထာ္ၿပီးစိတ္ေကာက္ေနလို႔ တလမ္းလုံး ေခ်ာ့ရေသး။   ေအာက္က ညီေတာ္ေမာင္ ကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ ေျပသြားတယ္မသိပါဘူး။  ခ်စ္သူကလည္း ေရခဲမုန႔္ဝယ္ေကြၽးမယ္ဆိုေတာ့ခ်က္ခ်င္းစိတ္ေကာက္ေျပသြား ေရာ။အဲ့လိုပါဆို ဂြတီးဂြက်ေလး။   အျပန္က်ေတာ့ သမိုင္းလမ္းဆုံ  အထိပဲလမ္းကတူတယ္။အိသင္ဇာကလည္းအဲ့အထိပဲလိုက္ပို႔ ခိုင္းတယ္။ သူေနတဲ့လႈိင္သာယာကိုလိုက္မပို႔ခိုင္းဘူး။ ဟန္မင္းထက္ကေတာ့ဆယ္မိုင္ဖက္ကို ကားစီးျပန္တာေပါ့အိသင္ဇာတစ္ ေယာက္ ဘတ္စ္ကားေစာင့္ေနတုန္း “ညီေမလး…အကို႔မွတ္မိလား။ဘယ္သူမ်ားလဲလို႔ၾကည့္ေနတာ၊ ေသာ္တာေလးကို။ဘယ္သြားမ လို႔လဲ။” တကၠစီသမားရဲ႕ ေဖာ္ေဖာ္ေ႐ြေ႐ြႏႈတ္ဆက္သံကအိရဲ႕ နားထဲကိုသံရည္ပူေလာင္းခ်လိုက္သလိုပဲ။အတတ္ႏိုင္ဆုံးၿပဳံးၿပီး  “ဟုတ္…ကိုႀကီးအိမ္ျပန္မလို႔”  “ကိုႀကီးလိုက္ပို႔ရမလား…ပန္းလႈိင္နားမွာမလား။တက္တက္…”  “အာ..ရပါတယ္။ သမီးမလိုက္ေတာ့ ပါဘူး။”

“ဒီလူနဲ႔ဒီလူကိုကြာ..အားမနာနဲ႔တက္၊ ဒီအခ်ိန္ကလူလည္းရတာမဟုတ္ဘူး။လာလာ..”   အတင္းတံခါးဖြင့္ေပးေတာ့ အားနာတာရယ္ ေဘးလူေတြသတိထားမိလို႔ မ်က္ႏွာပူတာရယ္နဲ႔တက္လိုက္မိသည္။  “ခုနက ေသာ္တာ့ ေကာင္ေလးလား.။  ေခ်ာေခ်ာသန႔္သန႔္ေလး ပဲ။ ေသာ္တာတို႔မ်ားကံေတာင္းတာေနာ္။”   “အဟီး..”  “ေသာ္တာ..အလုပ္လုပ္ေသးလား။အကိုလည္းညဖက္မဆြဲျဖစ္တာၾကာၿပီ။  လႈိင္သာယာဖက္ကညဖက္ဆိုအႏၲရာယ္မ်ားတယ္ေလ။ ဒီရက္ပိုင္းမိန္းမ မီးဖြားဖို႔ရွိတာနဲ႔ ညဖက္ျပန္ဆြဲမလားလို႔။   ဟာ…ငါလိုးမ သားကလည္း လူလိုမေမာင္းဘူး။”   တကၠစီသမားက စကားေျပာရင္း ေဘးကေနအရွိန္နဲ႔ေမာင္းတက္သြားေသာ ေအာက္ဆိုဒ္ကား ကို ဆဲပါေလသည္။   “အဲ့ ေအာက္ဆိုဒ္ကားေတြ အရမ္းလူပါးဝတာ။တရားဝင္မဟုတ္ေတာ့လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ေနတာ။ရဲေတြလည္းမ ဖမ္းဘူးဆိုေတာ့ခက္တာပါပဲ။  အဲ ခုနကေမးတာလည္းေျဖပါဦး။ ေသာ္တာအလုပ္လုပ္ေသးလား။”  “မလုပ္ျဖစ္တာၾကာၿပီ….တစ္ ႏွစ္ေတာ့ေက်ာ္ၿပီ။အိမ္မွာက အေမကေဆး႐ုံကလည္းဆင္းလို႔သက္သာေနၿပီေလ။ အ႐ိုးအေၾကာဆိုေတာ့အေတာ္ကုလိုက္ရတယ္။  သမီးတို႔ညီအမသာ  မႀကိဳးစားရင္ မလြယ္ပါဘူး အကိုရယ္။ ခုေတာ့အလုပ္အိုဗာတိုင္ဆင္းရင္း အေႂကြးေလးေတြဖဲ့ဆပ္ေနရတယ္။  ျပန္လုပ္ဖို႔စဥ္းစားမိပါေသးတယ္။ ေကာင္ေလးကိုလည္းအားနာလို႔ ၿပီးေတာ့အဲ့ေငြေတြလဲ သုံးရမွာစိတ္မသန႔္ဘူး။” အိေျပာျပသည္ ကို ဂ႐ုတစိုက္နားေထာင္ရင္း “ဟုတ္တာလည္းဟုတ္တယ္ ေသာ္တာေရ။အကိုတို႔လည္း ဒီေငြေတြယူရတာစိတ္ေတာ့မသန႔္ဘူး။ဒါ ေပမယ့္လည္းကြာ တခုမဟုတ္တခုေတာ့ရင္းရတာပဲမလား။ သေင္ၻာတက္ရင္အသက္ရင္းရတယ္။ မိသားစုနဲ႔ပစ္ၿပီးေနရတယ္။

ႀကီးပြားခ်င္ေတာ့ ေငြကုန္ေၾကးက်ခံၿပီးလုပ္ၾကတာပဲမလား။ ေသာ္တာေလးမေျပာပါနဲ႔ အကိုတိုေတ့ာင္ လူေတြက လိုတုန္းသာ မလို ရင္  ေစာက္ျပစ္ေျပာေစာက္တင္းတုတ္ၾကတာကြ၊ဒါေတာင္ ေသာ္တာတို႔ဆီက ျဖတ္မစားဘူးေနာ္။ ေသာ္တာတို႔က ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ သိကၡာနဲ႔ရင္းရသလို   အကိုတို႔လည္း နာမည္ေတြ သိကၡာေတြရင္းရတာပါပဲကြာ။ စိတ္ဓာတ္ေတာ့မက်နဲ႔။စိတ္လည္းမညစ္နဲ႔ ကိုယ္တို႔ မွာက ရင္းစရာဆိုေတာ့ ဒါေတြပဲရွိတာမလား။ သူမ်ားေတြလိုသိန္းတစ္ရာ တစ္ေထာင္မွမရင္းႏိုင္တာ။  အို..ဆယ္သိန္းေတာင္ ကိုင္မ သုံးဖူးပါကြာ။ဒီဆင္းရဲတြင္းထဲက ထြက္ဖို႔ေနေနသာအသက္ရွင္ဖို႔ကိုေတာင္ မနည္း႐ုန္းကန္ေနရတာ။…ဟူး…”   တက္ကစီသမားက  တရစပ္ မရပ္မနား  စကားအရွည္ႀကီးေျပာရင္းသက္ျပင္းရွည္ႀကီးခ်ေတာ့ အိလည္း ဟူးခနဲ႔ သက္ျပင္းခ်ကာစဥ္းစားမိေနသည္။ သူ ေျပာတာလည္းဟုတ္တယ္။ အေႂကြးေတြ၊အိမႅခ ေရဖိုးမီးဖိုး၊ အေမသာတခုခုထပ္ျဖစ္ရင္ေပါင္စရာႏွံစရာမရွိေတာ့ဘူး။ အခုစက္႐ုံ ကလည္း ထမင္းနပ္မွန္႐ုံသာသာပဲ။စုထားေဆာင္းထားတာ   ရွိဖို႔ေနေနသာ ေအမ အရင္ေဆး႐ုံတက္တုန္းကအေႂကြးေတာင္မေၾက ေသး။ သိန္းသုံးဆယ္ေက်ာ္ က်န္ေသးသည္။ ညီအမႏွစ္ေယာက္ ဟိုဆြဲဒီဆြဲနဲ႔ ဆြဲထားၾကတာ။ ဒါေတာင္ ႏွစ္ေယာက္သား ရရာနည္းနဲ႔  ပိုက္ဆံရွာၾကလို႔ မဟုတ္ရင္ အေမေသတာကို ထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့ရမည့္  ဘဝ။   “ေသာ္တာေရ..ေရာက္ၿပီ အကိုအိမ္ယာေရွ႕မွာပဲခ် ေပးမယ္ေနာ္။ ကားလမ္းက ျပင္ေနေတာ့ ေအာက္ဖက္လမ္းကပတ္တက္ရမွာ။  အလုပ္ျပန္လုပ္လည္းေျပာ အကို႔ဖုန္းက  အရင္ဖုန္း ပဲ။ ေအးေဆးစဥ္းစားကြာ။  အကိုလည္း အတင္းမတိုက္တြန္းပါဘူး။  ငါ့ညီမတို႔က ႐ိုး႐ိုးသားသားေတြမို႔ခင္ေနတာ။ မင္းအမ စႏၵာကို လည္းေမးလိုက္ဦး ကိုႀကီးကႏႈတ္ဆက္တယ္လို႔။.”  ေျပာေျပာဆိုဆို တံခါးဖြင့္ေပးရင္း ႏႈတ္ဆက္မွအိသင္ဇာလည္း အသိျပန္ဝင္လာ သည္။ဟူး….ခက္လိုက္တာကြယ္။ အျပန္လမ္းက်မြ  ေနက ပိုပူေနသည္ထင္ရတာပဲ။ ေျခလွမ္းေတြေႏွးေကြးေလးလံၿပီး ပစ္လွဲခ်င္ စိတ္ကိုအားတင္းအိမ္ကိုအျမန္ေလ်ာက္လာခဲ့မိသည္။ ။

ေလာကဘုံမွ လမ္းဆုံမ်ား ဆိုင္ကယ္သံေတြ၊ေအာ္ဟစ္ဆဲဆို  ရယ္ေမာေနာက္ေျပာင္သံေတြ ကားဟြန္းသံေတြကို ေနာက္ခံေတးလို ဖြင့္ဆိုၿပီး ေနမင္းႀကီးက တ႐ုတ္ပိုင္ စက္႐ုံႀကီးေတြေနာက္မွာ ခပ္႐ြံ႕႐ြံ႕ေလး ပုန္းခိုေနေလၿပီ။  ေအးျမေနာက္က်ိေသာ တြင္းေရကို  ဂ႐ုတစိုက္  ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလာင္းခ်ိဳးရင္း ေဈးေပါေပါ ကိုယ္တိုက္ဆပ္ျပာကို ထဘီရင္ရွားေပၚမွ  ေသခ်ာတိုက္၊ လမ္းသြားလမ္း လာကို ဂ႐ုမစိုက္အားပဲ ခပ္ျမန္ျမန္ ခပ္သြက္သြက္ အ႐ြကၠိဳ   ဖက္နဲ႔ထုပ္ရင္း ေရခ်ိဳးရသည္။  ေငြတိုးေခ်စားေသာ အိမ္ရွင္အေဒၚ ႀကီး ဒီအခ်ိန္ဆို ပိုက္ဆံထုတ္ႀကီးပိုက္လို႔  တစ္ေလာကလုံးမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ စည္ပိုင္းႀကီးလွိမ့္သလိုလို လုံးလုံးကားကားႀကီး    ခ်ီတက္လာၿပီ။အပိုင္လူမိုက္ရဲ႕မိန္းမျဖစ္တဲ့အျပင္  ႏႈတ္ၾကမ္းအာၾကမ္း မိန္းမၾကမ္းႀကီးဆိုေတ့ာ  သူ႔ကို ျပသနာရွာဖို႔ေနေနသာ သူ႔ အေႂကြးနဲ႔ ကင္းတဲ့သူက ဒီရပ္ကြက္ထဲ ခပ္ရွားရွား။   ရပ္ကြက္ဆိုေပမယ့္ အကုႏႅဳံးက က်ဴးေက်ာ္၊  အိမ္ေတြကလည္း သူ႔အပိုင္ေလး ငါးဆယ္လုံး။  “ဗီ႐ိုေပၚက ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ေငြႏွစ္ေသာင္း  ထုတ္ပါဦး ေအမရ။ ေဒၚျမင့္ႀကီးလာေနၿပီ။”  အိသင္ဇာ ေရခ်ိဳးရင္း  လွမ္းေအာ္ေျပာသည္ကို  “ေအး..ေအး” ဟုေျပာရင္း အေမက  ပိုကၦံထုတၠာ အိမ္ေရွ႕ထိုင္ေစာင့္ေနသည္။  ေဒၚျမင့္ႀကီးအိမ္ေရွ႕ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အေမကအိမ္ေပၚကဆင္းကာ ေပးေတာ့ ၿပဳံးခ်ိဳေသာမ်က္ႏွာျဖင့္   “အို အမရယ္ ခါကသက္သာေသးတာလည္း  မဟုတ္ပဲ ။ ကေလးေတြခိုင္းေရာေပါ့။”

“ရပါတယ္ေအ။ ေျပာမေနပါနဲ႔ သက္သာေနပါၿပီ” “ဒါျဖင့္ က်မသြားေတာ့မယ္ေနာ္ အမ။ သတိထားဦး ထပ္ျဖစ္ေနဦးမယ္။ န  လင္ေက်ာ္ေလး ေသြးလူးေနာ္။ “   ေငြရေတာ့ ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ကာထြက္သြားသည္။ ေငြသာမေပးႏိုင္လို႔ကေတာ့  မႈိခ်ိဳးမွ်စ္ခ်ိဳး ခံရခက္ေအာင္ ပိုးစိုးပက္စက္ေျပာမွာ  သားအမိႏွစ္ေယာက္လုံးသိသည္မို႔  သူ႔၏ေလာကြတ္စကားေတြက ဟိုဘက္ နားဝင္  ဒီဘက္နားကထြက္ပါပဲ။ ေဒၚျမင့္ႀကီးကို  အိမ္လခအျပင္ အေႂကြးက သုံးသိန္းေပးဖို႔ရွိေသးသည္။ အိမ္လခပုံမွန္ေပးႏိုင္ေပ မယ့္ အေႂကြးကေတာ့ ငါးရက္ျခားတစ္ခါ ႏွစ္ေသာင္းႏွစ္ေသာင္းနဲ႔   ခြဲဆပ္ေနရတာေပါ့။အတိုးကလည္းဆယ့္ႏွစ္က်ပ္တိုး။   လတြင္း ခ်င္း ငါးသိန္းဆပ္ႏိုင္ေပမယ့္ သုံးသိန္းကေတာ့ ဒီလိုဖဲ့ဆပ္ေနရတာပဲ။   ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးေတာ့ သနပ္ခါးေလးလူးညစာခ်က္ဖို႔ ဆန္ေလး ေျပးဝယ္၊ ထမင္းအိုးတည္  အေမေကတာ့ အိမ္ေနာက္ေဖးမွာ   င႐ုတ္သီးေထာင္းေနတယ္။ အိမ္မွာကလည္း  င႐ုတ္သီးအေလွာ္ ေတာင့္ေတြကို အထုတ္လိုက္  ဝယ္ၿပီး ေထာင္းေရာင္းသည္ေလ။သူေဌးမျဖစ္ေပမယ့္ ကြမ္းဖိုးေဆးဖိုးေလးေတာ့ ေရာင္းရတာပဲ။

ညရွစ္နာရီထိုးၿပီ အမကျပန္မလာေသး။ဖုန္းဆက္ၾကည့္ေတာ့ အလုပ္မွာပဲအိပ္ေတာ့မယ္တဲ့။ ဒီေလာက္ဆို အိသင္ဇာသိသည္။   အမအလုပ္ျပန္လုပ္ေနၿပီ။ အေမတာ့ သမီးကို  စိတ္ပူတဲ့စိတ္နဲ႔ ထမင္းတစ္ပန္းကန္ေတာင္  အကုန်မစားႏိုင်ဘူး။ အမအတြက္ ဖယ္ထားတဲ့ ၾကက္ဥေၾကာ္ေလးက ေအးစက္မာေၾကာေနၿပီ။  လမင္းႀကီးကသာယာေနသေလာက္ လမ္းမႀကီးက လူမျပတ္။ ည ကိုးနာရီဆိုတာ   ဒီရက္ကြက္ထဲ ဆိုင္ကယ္တခ်ိဳ႕ လူတခ်ိဳ႕ ျဖတ္သြားျဖတ္လာရွိတုန္း။ အိတ္အမည္းေတြ  ကိုယ္စီနဲ႔ အရက္ပုလင္း ေတြဝယ္ၾကတာ ပုရိသတို႔ကေတာ့ မနက္ျဖန္အတြက္ အားေဆး၊   မိန္းမေတြကလည္း ဒီအခ်ိန္ဆို အိမ္ေရွ႕ကို  ပလတ္စတစ္ခုံေလး ခ် ေထြရာေလးပါးစကားေျပာ အတင္းတုတ္ေပါ့။  အကင္ေရာင္းသူကေရာင္း ကြမ္းယာဆိုင္တခ်ိဳ႕ လူစည္ေနဆဲ။  အေမကတာ့ အိမ္ ေရွ႕မွာ ခုံေလးခ်  ျခင္ဘတ္တံ တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ျပန္မလာတဲ့ သမီးကို ေမွ်ာ္ရင္း အေတြးနယ္ခ်ဲ႕။ အိမ္ေပၚက   အိသင္ဇာကလည္း ဖုန္း  ထဲက တကၠစီသမားရဲ႕ နံပါတ္ကိုၾကည့္ရင္း ေဝခြဲရခက္ ဆုံးျဖတ္ေနဆဲ။   ေလာကႀကီးက ဆူညံသေလာက္ သားအမိႏွစ္ေယာက္ရဲ႕   ရင္ထဲမွာေတာ့ ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနေတာ့တာပဲ။

“ဆယ္နာရီထိုးေတာ့မယ္ ေအမရ။ အိပ္ၾကမယ္ေလ။ “   “ေအးပါဟယ္ အျပင္မွာက ေအးလို႔ပါ။”  “ေအးလို႔ေျပာတာေပါ့အေမရယ္  အေမကမာတာလည္းမဟုတ္ပဲ။” “ငါေအမပါဟ သိပါတယ္။ နင္တို႔ဟာေလ   ဆရာကိုလုပ္တယ္။”  ေဇာင္ေဇာင့္နဲ႔တက္လာၿပီး ဝါး ထားေသာ ကြမ္းကို ပလုပ္က်င္းၿပီး အိမ္တံခါးကိုပိတ္။  ျခင္ေထာင္ထဲ ျခင္ဘတ္တံတရမ္းရမ္းလုပ္ရင္း  ဘုရားရွိခိုးလို႔ တတြတ္  တြတ္နဲ႔ဆုေတာင္းေနတာ သမီးျဖစ္သူအတြက္ဆိုတာ ၾကမ္းတေျပးထဲ  အိပ္ေနေသာ အိသင္ဇာ ၾကားေနရေတာ့  သက္ျပင္းေမာႀကီး ခ်ကာ အိပ္ရပါေတာ့သည္။  “ဆင္းရဲျခင္းက တံခါးေခါက္ေသာအခါ  ဝတ္လစ္စလစ္ႏွင့္ အိပ္ခန္းထဲမွ   အရွက္တရားသည္  ေနာက္ေဖးေပါက္မွ ဆင္းေျပးသည္”   ေပါက္လႊတ္ပဲစား စာေရးဆရာ ဒုန႔္လပ္ဗ္မီ (ေခၚ)မခ်စ္ရ ဆိုတဲ့သူရဲ႕ စကားက အိရဲ႕  နားထဲမြာ  ပဲ့တင္ထပ္ေနသည္။ ဆိုးတာက   အိပ္မက္ဆိုးေတြက ခုထိမက္ေနတုန္း။  နားထားတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္တာေတာင္  သူ႔ကို ဆကၦံခဲ့ တဲ့ထဲကမြ ဆိုး႐ြားတဲ့ အေတြ႕အႀကဳံေတြကို ခုထိ မေမ့ႏိုင္ေသး။  အိကိုယ္တိုင္ၾကည္ႏူးခဲ့ရတဲ့အခါေတြ  တပ္မက္ခဲ့ရတာေတြလည္း  သတိရမိသည္။.  ျပန္ေတြးလိုက္တိုင္း အဖုေတၠလးမြာ  စိုစိစိျဖစ္လာတာပဲ။ မ်က္စိမွိတ္လိုက္ရင္ လိင္တံေတြ …..လိင္တံေတြ၊  မ်က္ႏွာနားဝဲေနတဲ့ လိင္တံေတြ၊   ပါးစပ္ထဲဝင္လာတဲ့လိင္တံေတြ၊ မိန္းမကိုယ္ထဲ မညႇာမတာ တရစပ္ဝင္ေဆာင့္ေနေသာ လိင္တံ၊   အဆီတဝင္းဝင္းမ်က္ႏွာေတြ ေခြၽးစီးက်ေနေသာ  မ်က္ႏွာေတြ၊ သိသိႀကီးနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ကလည္း  စိတ္လိုလက္ရ တင္ပါးဆုံ ေကာ ေကာ့ၿပီး  အငမ္းမရျဖစ္ခဲ့ပုံေတြ၊ အေမႊးေတြနဲ႔ လဥႀကီးႏွစ္လုံးကို အတင္းအၾကပ္ေစခိုင္းမႈေၾကာင့္  စုပ္ေပးရခဲ့တာေတြ၊  ျဖစ္ အပ်က္ေတြက  တစ္ခုခ်င္း တစ္ခုခ်င္း ၊ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ေနရသလိုအိပ္ခါနီးတိုင္း ေပၚလာသည္။ ေပၚလာတိုင္းလဲ  မ်က္ရည္ဝဲသလို  မိမိ၏မိန္းမကိုယ္မွလည္း စို႐ႊဲလာတတ္၏။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့  ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ခိုင္ခိုင္မာမာ ခ်လိုက္မိသည္။

ဖုန္းကိုထုတ္ကာ ဟန္မင္းထက္ဆီ  မက္ေဆ့ပို႔လိုက္သည္။   “ကိုႀကီး သမီးတို႔ အဆက္အသြယ္မလုပ္ပဲ ေနၾကရေအာင္။”   ၿပီးေတာ့   ဖုန္းကိုပိတ္ကာ အိပ္လိုက္ပါေတာ့သည္။ အိပ္မက္ မက္ေတာ့ အထူးအဆန္း၊  ဟန္မင္းထက္က လမ္းမႀကီးေပၚမွာ  သူ႔ကို လိုက္ရွာ ေနသည္တဲ့။ သူကေတာ့ ဟိုတယ္တိုက္ေပၚကေန   ေလးဖက္ေထာက္ကုန္းလို႔ အေနာက္မွ  ဝဝတုတ္တုတ္ အသားမည္းမည္း လူႀကီး၏ မညႇာမတာ လိုးေဆာင့္ေနမႈကို ခံေနရသည္တဲ့။ ဟန္မင္းထက္ကေတာ့ ဖုနိးေတြေခၚေနသည္။ အိတစ္ေယာက္ဖုန္းကိုင္ဖို႔ ပင္ အားမရွိ၊   တအားအား ေအာ္ကာ ငရဲအလားခံေနရသည္တဲ့။  အိပ္မက္ကႏိုးေတာ့ မနက္ ေလးနာရီ။  အရည္ၾကည္ေတြစိမ့္ကာ  ထဘီေလးလဲကြက္၊  အဖုတ္ကလည္းတင္းမာေဖာင္းႂကြေနသည္ေပါ့။  ဖုန္းေလးကို ဖြင့္ေတာ့ အေမကအိပ္ေနတုန္း။   ဖုန္းမီးေလး ကို အသုံးျပဳကာ ေျခသံဖြဖြနင္းရင္း  ေနာက္ေဖးတံခါးဖြင့္လို႔ ဝါးအိမ္သာေလးေပၚ  ကားယားခြထိုင္ရင္း အစိေလးကို လက္သုံး ေခ်ာင္းနဲ႔ ပြတ္ေနမိသည္။ လူေျခတိတ္ခ်ိန္ဆိုေတာ့ အိမ္သာတံခါးခ်က္မခ်ထားမိ။ တႁဖြတ္ႁဖြတ္နဲ႔ပြတ္ေနတဲ့အသံက ေဘးအိမ္က ၾကားခ်င္ၾကားမွာ။

ဒါေတြကို ဂ႐ုမစိုက္မိ၊ အိစိတ္ထဲ အရမ္းေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ ကာမမီး ၿငိမ္းဖို႔သာ ေလာေနမိသည္။  ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ေဘးအိမ္က  ကိုဝင္းထြန္း တေရးႏိုး တာနဲ႔သြားႀကဳံတာပဲ။ ၿခံေတြက  ၿခံစည္း႐ိုးလည္းမရွိဘူး။ အိမ္သာဆိုတာကလည္း ျမစ္ကိုေက်ာေပး တည္ထားတာေလ။ဟိုဖက္ဒီဖက္က ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲသုံးလွမ္းဆိုေရာက္ေနတာ။ အ႐ုဏ္ဦးအလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ဖုန္းေလးကို ဘယ္လက္နဲ႔ကိုင္ရင္း မက္စိေလးစင္းၿပီးညာလကၠ အားပါးတရ ပြတ္ေနတဲ့ အိသင္ဇာကို ဟေနတဲ့တံခါးၾကားက  ေတြ႕ရေတာ့ မုတၦိ တၸ္ားၿစဲသလို ျဖစ္တာပဲ။  တံခါးဖြင့္ၿပီး တက္လိုးခ်င္ေပမယ့္  အိမ္နီးခ်င္းလဲျဖစ္ အသံတစ္ခုခုထြက္ရင္  ကေလးသုံးေယာက္အေဖဆို ေတာ့ က်န္တဲ့သူ မသတ္ခင္ သူ႔မိန္းမကအရင္သတ္မွာေလ။  ဒီေတာ့ သူ႔ဖုန္းကိုထုတ္ၿပိး ေျခသံလုံလုံနင္းရင္း ဟေနတဲ့တံခါးၾကား ေန ဖုန္းကင္မရာနဲ႔  ဗီဒီယိုခိုး႐ိုက္တာေပါ့။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္  ၿဖဲကားၿပီး ဇိမ္ယူေနတဲ့ အိလည္း ၾကာၾကာမခံဘူး။ ဖင္ႀကီးေကာ့ ေကာ့ၿပီး အ..အ..အနဲ႔ ၿပီးသြားတယ္။ ဗီဒီယိုကလည္း အဲ့အထိပါ   ႐ိုက္လိုက္ရတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔သူလဲ လစ္တာေပါ့၊  အိေကတာ့မသိ ပါဘူး။ အျမန္ေရေဆး အိမ္ေပၚမွာခဏလွဲၿပီး ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ ဒီအလုပ္ျပန္လုပ္ေတာ့မယ္ေပါ့။ ။  စာအုပ္ေဟာင္းရဲ႕  စာ႐ြက္သစ္  ၾကက္ေသြးေရာင္ ေကာင္းကင္မွာ  စက္႐ုံဆင္းေတြရဲ႕ အရိပ္သာဟပ္မယ္ဆို  ေကာင္းကင္ယံမွာ ရွစ္ေခါပဏီစစ္တပ္ ႀကီး ခ်ီလာတယ္ထင္ရေလာက္တယ္။လူေတြ၊လူေတြ  အမ်ားႀကီးမွ တကယ့္အမ်ားႀကီး။ အဲ့ထဲကမြ  ေခြၽးေစးက်မႈေၾကာင့္ နည္း နည္းသာက်န္တဲ့ ပါးကြက္ၾကားေလးနဲ႔ အိသင္ဇာအပါအဝင္ပဲ။

အလုပ္ကဆင္းဆင္းခ်င္းမွာပဲ လာႀကိဳဖို႔  တကၠစီကိုႀကီးကိုဖုန္းေခၚထားတယ္။ ေဟာေတြ႕ပါၿပီ။ကြမ္းယာဆိုင္ကေန အိကို   လက္ ကေလးလွမ္းျပၿပီး ႏႈတ္ဆက္တယ္။အသာအယာ ခပ္သုတ္သုတ္ကေလး သြားရင္းကားေပၚေရာက္ေတာ့ ကားသမားကလည္း ေမာင္းသြားသည္။“ဒီေန႔ညေတာ့၇ခြဲေလာက္ျပန္မယ္ေနာ္ကိုႀကီးအိမ္ရွစ္နာရီျပန္ရမွာ အေမတစ္ေယာက္တည္း။ေနာက္က်မယ္  ေျပာထားေပမယ့္ေမွ်ာ္ေနမွာ” “ေအးပါ…ငါသိပါတယ္။ ေဈးကေကာ အရင္ေဈးပဲလား။”  “ဟုတ္ကိုႀကီး။ တစၷာရီ ႏွစ္ေသာင္းခြဲ။”   “အဲ့တာေျပာမလို႔၊ အဲ့ေဈးမရေတာ့ဘူး။  ညီမေလးကိုႏွိမ္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ခုေခတ္က  တစၷာရီ ငါးေထာင္ဆိုၿပိး အသည္းသန္ ေတြ လုပ္ၾကတာ့ ေခတ္ပ်က္ေနၿပီ။ ေဖာက္သည္ေဟာင္းေတြကိုေတာ့ေျပာထားပါတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ ကိုႀကီးစိုက္ေပးမယ္။  ေနာက္ေန႔အတြက္  ေအးေဆးစဥ္းစားေနာ္” “အာ..ကိုႀကီးကလည္း..မဟုတၱာ။ ငါးေထာငိေတာ့ မလုပ္ပါဘူး။ၿပီးေတာ့ ကိုႀကီးစိုက္ ေပးစရာလည္းမလိုပါဘူး။”  “မဟုတ္ဘူးေလးကြာ။ တစ္ေသာင္းခြဲေလာက္ေတာင္းခိုင္းတာ။ ငါ့ညီမေလးက ငါးေထာင္အစားမွ မဟုတ္တာ။ၿပီးေတာ့ ကိုႀကိးကလည္းအလကားမေပးပါဘူး။ ဒီညေတာ့အသစ္ကေလးကို ကိုႀကီးသုံးခ်င္လို႔ပါ ဟဲဟဲ။” “အေမ လး…ငါ့ကိုႀကီးကေတာ့ေလ။ သေဘာ သေဘာ။ ႏွစ္ေသာင္းခြဲမေပးနဲ႔ ႏွစ္ေသာင္းပဲေပး။”   “တကယ္လား။”

“တကယ္ တကယ္။ ကိုယ့္ေက်းဇူးရွင္ပဲကို”  “ဒါဆို ေပ်ာ္ၿပီေလ..ဟားဟား” တည္းခိုခန္းေရာက္ေတာ့ ေျခာက္နာရီထိုးေနၿပီ။   အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား   ကိုယ္လက္သန႔္စင္တာနဲ႔ ေျခာက္ခြဲေပါ့။.  အက်ီေတြခြၽတ္ၿပီး ေသခ်ာေခါက္ထားရင္း    တံဘတ္ေလးပတ္လို႔ ေစာင့္ေနတာေပါ့။  သူေကတာ့ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ စိမ္ေျပနေျပေရခ်ိဳးၿပီး ၾထကႅာတာ အဝတ္ေတာင္မကပ္ဘူး။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အိကို တံဘတ္ခြၽတ္ခိုင္းတယ္။ အိလည္းခြၽတ္ေပးၿပီး လွဲမယ္အလုပ္   မလွဲနဲ႔ဦးတဲ့ ဒီတိုင္းေလးထိုင္တဲ့။ဖင္ေျပာင္  ေလး  က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလး ကုတင္ေပၚထိုင္ေနတာကို  သူက ေရသုတ္ေနရင္းအရသာခံၾကည့္ေနတာ။  တျဖည္းျဖည္းသူ႔ လီးက  ေတာင္လာတယ္။  ၿပီးေတာ့ သူက  “ေသာ္တာ…ကေလး..ကိုႀကီးကိုလီးစုပ္ေပးကြာ”  ဆိုလို႔  ၾကမ္းျပင္ေပၚဒူးေထာက္ၿပီး  လီးေခ်ာင္းႀကီးကို  တတ္သမ္ြ အကုန္သုံးၿပီး စုပ္ေပးလိုက္တယ္။လီးႀကီးကမာေတာင္ၿပီး ရဲတကႅာတာပဲ။  လ်ာနဲ႔ကလိတယ္  အာေခါင္ထိ ထိုးထည့္ေပးတယ္။ အို..လဥပါစုပ္ေပးတယ္။ ဒါလည္းသူကမၿပီးဘူး။ ဆယ္မိနစ္ေလာက္စုပ္ေပးၿပီေတာ့ လီးက   တံေတြးေတြနဲ႔စို႐ႊဲေနၿပီ။ ဒီေတာ့မွ ေျပာတယ္။

“ေသာ္တာေလး ကုတင္ေပၚ ေက်ာခင္းလိုက္။” အိ…ကုတင္ေပၚေက်ာခင္းပီး ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းခ်ထားတာေပါ့။ အိရဲ႕တံေတြး ေတြနဲ႔  စို႐ႊဲေနတဲ့ လီးႀကီးကို မႏႈိးမဆြရေသးတဲ့.ေစာက္ဖုတ္ေလးထဲ မညႇာမတာထိုးထညိ့တာပါပဲ။  အေျပာခ်ိဳသေလာက္အလုပ္က ၾကမ္းတာ။  အိ ကို အနည္းဆုံးေတာ့ ပြတ္ေပးမယ္ထင္တာ ဘာမွေတာင္ မကလိဘူး။ ႏို႔ေတာင္မစိ့ုဘူး။  အိမြာ စိတ္ထလို႔ အရည္ ၾကည္နဲနဲထြက္႐ုံပဲရွိတာ။ အဖုတ္မေဖာင္းေသးဘူး။ နာတာေပါ့။   တံေတြးေၾကာင့္သာ ေခ်ာၿပီးဝင္ေပမယ့္  ့အထဲေရာက္ေလနာေလ  ပဲ။အံႀကိတ္ခံေပမယ့္ …တဝက္အေရာက္မွာတင္ မရေတာ့လို႔  “အား…ကိုႀကီး အရမ္းနာတယ္….ခန..ခန..”  ဆိုၿပီးေအာ္ကာမွ  သူက အိခါးကိုကိုင္ၿပီး  ေဆာင့္ခ်လိုက္တာ ျဗစ္ခနဲ ျမည္ၿပီး ဝင္ခ်သြားတယ္။ ေခါင္းထဲ မိုကၡနဲ ျဖစ္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြပါက်တယ္။ နာ  လြန္းလို႔။ ခနေလာက္ ဆြံ႕အသြားၿပီး ၿပီးမွ တအီးအီးနဲ႔ငိုမိတာပါပဲ။ အိငိုေနတာကို  သူျမင္ေတာ့ ဆက္မလိုးဘူး။လီးကိုဒီတိုင္း   ထည့္ ထားတယ္။အဆုံးထိပဲ…။သု႔လီးႀကီးကလည္း အိငိုေနမွ ပိုႀကီးလာတာလား။ အိအဖုတၠပဲ က်ဳံ႕လာတာလား။ မသိေတာ့ဘူး။ဒါကိုသူ က   “မငိုနဲ႔ ေသာ္တာေလး တိတ္တိတ္..အသက္ဝဝရႈ လိုးေတာ့မယ္ေနာ္”  ဆိုၿပီး အဆုံးထိဝင္ေနတဲ့လီးႀကီးကို မထုတ္ပဲ   စေကာ ဝိုင္းလွည့္ေနတယ္။ ၿပဲေနတဲ့ေနရာေတြကိုထိရင္ တြန႔္ခနဲ ျဖစ္ၿပီးစပ္လိုက္နာလိုက္တာ။  ႐ုန္းလည္းမရပါဘူး။ သူကခါးကိုကိုင္ထား တာ။ လူေကာင္လည္းၾကည့္ပါဦး။ သူ႔အရပ္က ေျခာက္ေပနားရွိတယ္။ အိက ငါးေပတိတိ။ ဖင္လုံးႀကီးေပမယ့္ ရင္သားကသိပ္မ ႀကီး။မ်က္ႏွာေခ်ာတာေလးပဲရွိတာ။

အိအခုလို ငိုႀကီးရႈိက္ငင္ျဖစ္ေနတာကို သူက အရသာခံၾကည့္ေနတာ။ၿပီးေတာ့ ႏွယ္ေနတာ  လီးကြီးနဲ႔။ အဖုတ္ကေလးဟာ   ၾကာ ၾကာမေျခာက္ႏိုင္ပါဘူး။ေဖာင္းႂကြစို႐ႊဲလာတယ္။ဒါကိုသူက ဘာေျပာလဲဆို  “ၾကည့္ပါလားကြယ့္ေသာ္တာေလးက မုဒိမ္းအက်င့္ခံရ တာကို ဖီလ္းတာတကယ္ပဲ။ ကိုယ္ျဖင့္  ကြားကာစကမယုံဘူး။ တကယ္တန္တယ္ကြာ။”  တဲ့။  သူေျပာကာမွ ကိုယ္လဲ ပိုထန္လာမိ တယ္။ အဖုတ္ထဲအရမ္းယားေနၿပီ အရည္လည္းအေတာ္ထြက္ေနၿပီ။ ဖင္ကလည္း သူေမႊသလို လိုက္ေမႊေနမိတယ္။ ပါးစပ္ကလိုး ေပးပါမေျပာ႐ုံတမယ္ပဲ။ ဒါကို ဆက္ေျပာေသးတယ္။  “ေသာ္တာေလးက ေငြလိုလို႔ ဖာခံတာမြမဟုတၱာ။ ဖင္ယားေနလို႔ ပတ္ခံေန တာပဲ။”တဲ့။  အေမလး ရွက္လိုက္တာ။ ရွက္လို႔လား ေကာင္းလို႔လားနာလို႔လားမသိ မ်က္ရည္ေတြစီးေနသေလာက္ အဖုတ္ကလည္း အရမ္းယားေနၿပီ။အခုခ်ိန္ သူ႔လီးႀကီးဆြဲမႏႈတ္သြားေအာင္ အတင္းဖိကပ္ၿပီး ျဖစ္ညႇစ္ထားမိတယ္။အိအေျခအေနကိုရိပ္မိတဲ့သူက လည္း လီးကိုခ်က္ခ်င္းဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။.. ရင္ဘတ္ထဲ ဟာခနဲ ျဖစ္သြားတာ။..တကယ္။  ဖင္ႀကီးတႂကြႂကြနဲ႔ပါသြားတာ။ ၿပီးတာ နဲ႔သူက အိကို   “ဖင္ၿဖဲထား..ကိုႀကီးဂြင္းထုခ်င္လို႔”တဲ့  ၾကည့္ပါဦးေျပာပုံက အိကို အရမ္းထန္ေနေအာင္ လုပ္ၿပီးကာမွ လိုးေမပးပဲ  ထုမယ္တဲ့။

“မရဘူး လိုးေပးကြာ။”  ..ဘယ္ကဘယ္လိုထြက္လာတယ္မသိဘူး။ႏႈတ္က  ၾထကႅာတဲ့စကား။ဒါကိုသူက ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးၾကည့္ရင္း  ဘယ္ကိုလိုးကမွာလဲ ဆိုၿပိးေမးတယ္။  စိတ္မရွည္တာနဲ႔   “ေဟာဒီေစာက္ပတ္ကို လိုး..လိုး”ဆိုၿပီး  လက္နဲ႔ၿဖဲျပမိတယ္။  ဒီေတာ့မွ  သူကလည္း လီးႀကီးထည့္ရင္း အားပါးတရေဆာင့္ေပးေတာ့တာပဲ။ ေကာင္းလိုက္တာ  ေကာင္းလိုက္တာ.. မိနစ္ႏွစ္ဆယ္အတြင္း  ႏွစ္ခ်ီၿပိးသြားတယ္။ သူကမၿပီးေသးဘူး ဆက္ေဆာင့္ေနတယ္။ နာရီဝက္…မၿပီးေသးဘူး။ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ၾကာလာတယ္ မၿပီး ေသး။  အဖုတၠ ပူေနၿပီ။ အထဲကနာေနစပ္ေနၿပီ။  မၿပီးေသးဘူး။ သူကမညႇာဘူး။ ဆက္လိုးေနတုန္း ေမာရင္အရွိန္ေလ်ာ့တယ္။ ၿပီး ရင္ဆက္လိုးတယ္။ အိေစာက္ဖုတ္ထဲ အေတာ္ခံရခက္တယ္။  ပူပူႀကီးနဲ႔ နာေနတာပဲရွိတယ္။ သူကလည္း  တစ္နာရီေက်ာ္ၿပီ မၿပီး ဘူး။လိုးေနရင္းအိငါးမိနစ္တိတိ သတိပါေမ့တယ္။ သူကလိုးေနတုန္း။ ည ၇ခြဲေတာ့မွ လီးကိုဆြဲခြၽတ္ၿပီး အိမ်က္ႏွာခြ ဂြင္းထုတာ လ ရည္ေတြ အိရဲ႕သနပ္ခါး က်ိဳးတို႔က်ဲတဲ့ ပါးျပင္မွာ  ေပကုန္တာေပါ့။ အိလည္း မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။

ဒါကိုသူက အတင္း အက်ီျပန္ဝတ္ခိုင္းတယ္။  အိလည္း ဝတ္ရတာပဲ။ ေနာက္က်ေနၿပီေလ။ လမ္းထိပ္ကေန အိမၠိဳ ျပန္ရတာ ဒူးေတြ မခိုင္ခ်င္ဘူး။ေျခေထာက္ခပ္ႀကဲႀကဲ  လွမ္းလိုက္တိုင္း နာေနတာ ေတာ္ေတာ္ဆိုး။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေစာင့္ေနတဲ့အေမကိုေတြ႕တယ္။  ေအမက ဘာမွေတာ့မေျပာဘူး။ထမင္းစားဦးတဲ့။ ခူးထားတယ္တဲ့ အမရဲ႕ၾကက္ဥေၾကာ္ေအးေအး  သတိရတာနဲ႔ မစားခ်င္ေပမယ့္ အ ေမစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ စားေပးရတာပဲ။ စားေနတဲ့အခ်ိန္ ေစာက္ဖုတ္ထဲကေတာ့ မီးစႀကီးထိုးသလို  တခါတခါပူစပ္ေနတုန္း။  ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာေတာ့ ေငြငါးေသာင္းနဲ႔။ မနက္ျဖန္ေဈးဖိုးနဲ႔ သဘက္ခါ အေႂကြးေတာ့ေပးႏိုင္ၿပီေလ..။ ။  သမုဒယ ပစၥယာ ဒုကၡ  “အတြင္းတြင္ ဘာမွမရွိေသာ သစ္အယ္သီးပင္ အခြဲခံရေသာ္ “ခြက္” ဟူ၍ အသံျပဳတတ္ေသးရာ အသိဉာဏ္ရွိေသာ   ခံစား တတ္လွေသာ လူသားမ်ားအဖို႔ မိမိတို႔၏ ေသဆုံးရျခင္းအေပၚ လြန္စြာအေလးဂ႐ုအျပဳခံလိုၾကသည္။”ဤကား နီေရွး၏အဆိုအမိန႔္ ပင္တည္း။  သူရိန္ေနမင္းသည္ အေနာက္အရပ္၏ မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းေနာက္တြင္ ျပဴတစ္ ျပဴတစ္လုပ္၍   ေႏြးေထြး လင္းသန႔္ေသာ  ေရာင္ျခည္ဝါမ်ားျဖင့္ အလုပ္ဆင္းလာေသာ အလုပ္သမားတို႔ကို လန္းဆန္းေစသည္။ ကားဟြန္းသံ၊ ဆိုင္ကယ္ကို  လီဗာ ခပ္ျပင္း ျပင္းဆြဲသံ၊ ေလာင္းကစားဝိုင္းမ်ား၊ ၿပီတီတီမ်က္ႏွာမ်ား ၊ ဒီေန႔၏ အလုံးႀကီးက်ၿပီး  မနက္ျဖန္အတြက္ အလုံးႀကီးဆို႔ေနေသာ သူမ်ား၊  ကာလသုံးပါးကို ဂ႐ုမစိုက္ပဲ အရက္ဆိုင္ထဲ ဟင္းခ်ိဳတခြက္ႏွင့္ အမူးေသာက္ေနေသာ   ေယာက်ာ္းရင့္မာႀကီးမ်ား၊ ဇာတ္လမ္းေတြ၊ ဝတၱဳေတြ၊ၿမိဳ႕ျပပုံျပင္ေတြ ကိုယ္စီႏွင့္  လည္ပတ္ေနေသာ လႈိင္သာယာၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး၏ ညေနခင္းသည္ စိတ္ဝင္စား စရာအျပည့္။

ေထာင္ေသာင္းခ်ီေသာ လူအုပ္ထဲမွ  တီရွပ္အျဖဴ ထဘီအျပာႏွင့္ တစ္ေယာက္တည္း  ကြဲထြက္ေနသည့္ ခ်စ္သူကိုျမင္ရေတာ့ ဟန္ မင္း အေျပးသြားကာ အေရွ႕ကပိတ္ရပ္မိသည္။ “အိ… ဘာလို႔ဖုန္းမကိုင္တာလဲ။ ကိုႀကီးဖုန္းကို ဘာလို႔ ေဘလာ့ထားတာလဲ။ အဲ့လို  ျဖတ္လို႔  မရဘူးေလ။ “  မထင္မွတ္ထားေသာအခ်ိန္မွာ မေမွ်ာ္လင့္ထားေသာသူကိုေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ ဆြဲျခင္းေလးပင္ ျပဳတ္က် မတတ္ျဖစ္သြားရေသာ္လည္း  အိတစ္ေယာက္ မာန္ကိုတင္းကာ “အဆက္အသြယ္ျဖတ္ထားခ်င္လို႔ပါ။ကိုႀကီးနဲ႔  သမီးဆက္မတြဲခ်င္ ေတာ့ဘူး။”  “အဲ့လိုေတာ့မလုပ္နဲ႔ေလကြာ၊ အေၾကာင္းအရင္း အက်ိဳးအေၾကာင္းေတ့ာေျပာဦး။”  “ဟင့္အင္း၊ အိတို႔ဒီမွာပဲရပ္ၾကရင္ ေကာင္းမယ္။ ဆက္မလိုက္ခဲ့ပါနဲ႔ သြားေတာ့မယ္။”   အနီးနားက တကၠစီကိုတားကာ ထြက္သြားေသာ  အိသင္ဇာကိုၾကည့္ရင္း  နာၾကည္းစိတ္ ေဒါသစိတ္တို႔ကို ဟန္မင္းထက္ၿမိဳခ်ကာ  ကားဂိတ္သို႔သာ လွည့္ျပန္ခဲ့ေတာ့သည္။ ေကာင္ေလးကို ေရွာင္ခ်င္စိတ္ျဖင့္ သာ ဟိုလူ႔ တကၠစီေပၚတက္လာရတာမေန႔က ဒဏ္ရာ  အနာမက်က္ေသး။ “အလုပ္လုပ္ဦးမွာလား ေကလးမ။”   ခရီးေရာက္မဆိုက္  ေမးလိုက္သံေၾကာင့္ မ်က္ရည္ထိန္းထားရေသာ အိတစ္ေယာက္ ငိုခ်ခ်င္လာသည္။ မျဖစ္ေသးဘူးေလ။

“ဟုတ္တယ္ ကိုႀကီး၊ ဒီည အိမ္မျပန္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ အေမ့ကိုဖုန္းဆက္လိုက္ဦးမယ္။” ေအမ့ကို ဒီေန႔ ညဆိုင္းပါထပ္ဆင္းမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေတာ့ ေအမက ဆူပါေတာ့သည္။ အေမဆူသည္ကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး   မစိုးရိမ္မပူပန္ဖို႔ေျပာကာ ဖုန္းပိတ္ ေတာ့   ကားက တည္းခိုခန္းနားေတာင္ေရာက္ေနၿပီ။  တည္းခိုခန္းေထာင့္ေလးက အရိပ္ေလးမွာ    ကားအေကာင္းစားႀကီးရပ္ထား ၿပီး   အသင့္ေစာင့္ေနပုံရတဲ့ ရွပ္အက်ီအျဖဴနဲ႔ ဗိုက္ပူပူလူႀကီးကို တက္ကစီဆရာက ဆင္းၿပီး   စကားေတြေျပာေနပုံရသည္။မၾကာ ခင္မွာပဲျပန္လာၿပီး အိကိုအက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပသည္။  “ေသာ္တာေရ..ႏိုက္ကို တစ္သိန္းခြဲနဲ႔ ညႇိေပးခဲ့တယ္။ မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္။ ေအးေဆး။”  ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးကိုင္ၿပီး ကားေပၚကဆင္းရင္း သူ႔ဆီသြားေတာ့ အဘိုးႀကီးက သူ႔ကားေပၚမွာ  ပစၥညိးေတြထားခဲ့ဖို႔ ေျပာသည္။ထမင္းခ်ိဳင့္ေရာ   ဆြဲျခင္းေရာထားၿပီး ပိုက္ဆံအိတ္နဲ႔ ဖုန္းေလးသာ ပါလာသည္ေပါ့။  တည္းခိုခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ဘိုး ေတာ္က အခ်ိန္မဆြဲဘူး။ အိပ္ရာေပၚပစ္လွဲလို႔ သူ႔ရဲ႕ စတိုင္ပင္ကို ဆြဲခြၽတ္ခ်ၿပီး လီးစုပ္ေပး  ဆိုၿပီးေျပာသည္။

အိလည္း မျငင္းဆန္ ႏိုင္။ အက်ီမခြၽတ္ရေသးပဲ လီးအရင္စုပ္ရတာဆိုေတာ့ ရင္ထဲေတာ့တမ်ိဳးႀကီး။ အဘိုးႀကီးက အသက္၆ဝ  ေလာက္ေတာ့ရွိမယ္ထင္ တယ္။လိင္တံက ေတာ္႐ုံမာမလာဘူး။ အိစုပ္ေပးရတာ အာေခါင္ေတြပါေျခာက္လာတယ္။သူ႔လီးက မာမလာဘူး။ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ ေလာက္စုပ္ၿပီးေတာ့  နည္းနည္းမာလာတုန္း- ” ပါးစပ္ကိုလိုးမယ္ေနာ္ သမီး”  ဆိုၿပီး အိရဲ႕ ဆံပင္ဂုတ္ဝဲေလးေအာက္က  ဂုတ္သား ေဖြးေဖြးေလးကို ဆြဲကိုင္လို႔ လက္ေနာက္တစ္ဖက္က အိရဲ႕ေခါင္းကို ကိုင္၊  တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဖင္ကိုလိုးသလို ပါးစပၠိဳ  လိုးတာေပါ့။  အိပါးစပ္ထဲ လီးႀကီးဝင္ထြက္ေနတာ စိတ္ထဲ လုံးဝမသန႔္ဘူး။ ခါတိုင္းစုပ္ေပးယက္ေပးဖူးေပမယ့္ ပါးစပ္ကိုလိုးတာကေတာ့ ပထမ ဆုံးအႀကိမ္ပဲ။ အဲ့ေတာ့ ပ်ိဳ႕တက္လာတယ္။ ဗိုက္ထဲ အစာမရွိေတာ့ ပိုေမာသလိုပဲ။ အဘိုးႀကီးေပါင္ၾကားေခါင္းတိုးဝင္ရင္း ပါးစပ္ကို  ဖင္လိုးသလိုအလိုးခံေနရတဲ့အခ်ိန္ အိရဲ႕ေကာင္ေလး ဟန္မင္းထက္ကေတာ့ အဲ့တည္းခိုခန္းနားက ဘီယာဆိုင္မွာ တခြက္ၿပီးတခြက္ ေသာက္ေနတာ…အငမ္းမရ။ ိုးႀကီးက အိပါးစပ္ကိုလိုးလို႔ဝေတာ့ ေစာက္ဖုတ္ေလးထဲ လီးကိုထိုးထည့္သည္။  မညႇာမတာပါပဲ။  ႏႈ်ိးဆွေပးခြင်းမရွိ၊ အစိေလးကိုေတာင္ မပြတ္ေပး။

အိခမ္ာ မ်က္ႏွာႀကီး     ရႈံ႕မဲ့ေအာင္ နာက်င္ခံစားေနရသည္။ ဒါကို   သူက  အလြန္သေဘာေတြ႕သြားပုံရသည္။  အဘိုးႀကီး၏ မုဒိမ္းက်င့္မႈေၾကာင့္ နာက်င္ေနေသာ္လည္း စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ေက်နပ္ေနသလို၊   အိကိုသူ စိတ္တိုင္းက် ပုံစံမ်ိဳးစုံလုပ္ၿပီးေတာ့  ညရွစ္နာရီထိုးေနၿပီ။ထိုစဥ္ တီတီတီ ႏွင့္  သူ႔လက္ကိုင္ဖုန္းေလးမွ ဖုန္းဝင္လာ ေသာေၾကာင့္ လိုးလက္စႀကီးကို ဆက္မလုပ္ပဲ လီးကိုစိမၳားကာ ဖုန္းေျပာေနသည္။ “အိုေက အိုေက၊ အကိုခုလာခဲ့မယ္။” ….    “အ ကို႔ စက္႐ုံတစ္ခု မီးလွန႔္လို႔တဲ့ ။ ခဏသြားၾကည့္ဦးမယ္။ ညဆယ္နာရိေလာက္ျပန္လာခဲ့မယ္။ေရာ့ တစ္သိန္း။ မနကၠ္မြ တစ္သိန္းထပ္ ယူ။” ေျပာေျပာဆိုဆို လီးႀကီးဆြဲထုတ္ၿပီး အက်ီဝတ္ကာ အျပင္ထြက္သြားေသာသူ႔ကို ကုတင္ေပၚမွ ပကႅေကၠလး ၾကည့္ေနရင္း  အိ အရမ္းစိတ္ညစ္ေနမိသည္။

ဗိုက္ဆာလာတာနဲ႔ အတြင္းခံေတာငိမဝတ္ပဲ အဝတ္ေလးေတြ ဝတ်ပြီး အခန္းေသာ့အပ္လို႔ နီးစပ္ရာဆိုင္ရွာေတာ့ တ႐ုတ္ စားေသာက္ဆိုင္   တစ္ဆိုင္ကိုေတြ႕ရတယ္။ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ေလး  စားဦးမွဆိုၿပီး မွာေနတုန္း ဟန္မင္းထက္နဲ႔တိုး.  “အိ…..”  “ဟင္… ကိုႀကီး”  “ေခါက္ဆြဲေၾကာ္လာဝယ္တာလား။”  “အင္း..” “ဘယ္မွာေနတာလဲ”  “ဒီနားပါပဲ။အိသြားတာ့မယ္။”   ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ယူၿပီး  မေျပး႐ုံတမယ္ တည္းခိုခန္းထဲဝင္လာခဲ့သည္။ အခန္းထဲေရာက္လို႔  ဗိုက္ထဲ ေခါက္ဆြဲတပြဲဝင္သြားေတာ့ နည္းနည္း  ေမွးခ်င္ လာသည္။ ထိုစဥ္ေတာင္ခနဲ မက္ေဆ့  ဝင္လာလို႔ၾကည့္ေတာ့..ဟန္မင္းထက္. “အဆင္ေျပရဲ႕လား…” ဖုန္းကိုပိတ္ရင္း အိပၡ္လိုကၱာ  အေတာ္ၾကာတယ္ထင္ရတယ္။ အခန္းတံခါးလာေခါက္မွ  လန႔္ႏိုးသည္။တံခါးထဖြင့္ေပးေတာ့  ဟိုလူႀကီး။ အခ်ိန္က ည ဆယ့္ႏွစ္နာရီထိုးေနၿပီ။ “ေတ္ာေသးတယ္ မီးမကူးဘူး။ အခ်ိန္မီသြားလို႔။”  “. ..” “ကဲ… ေရခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္။ သမီးလည္းမခ်ိဳးရ ေသးဘူးမလား။ လာလာ တူတူခ်ိဳးၾကတာေပါ့။” “. ….”  အျပန္အလွန္ တိုက္ခြၽတ္ေဆးေၾကာရင္း  ေရေႏြးနဲ႔ ေသခ်ာခ်ိဳးရေတာ့  ပထမ ရွက္သလိုလို ျဖစ္ေပမယ့္ အေၾကာအခ်ဥ္ေတြေျပ လန္းဆန္းလာၿပီး စိတ္လည္းနည္းနည္းႂကြလာမိသည္။   အိက စိတ္ႂကြ တုန္းရွိေသး သူ႔ရဲ႕ ပစၥည္းႀကီးက  အေတာ္မာတင္းေနၿပီ။  ဆပ္ျပာရည္ကို လက္ဝါးေပၚတင္ၿပီး လိင္တံကို ေသခ်ာ တိုက္ခြၽတ္ေပး ရင္း ဂြင္းထုေပးေတာ့  မ်က္စိႀကီးမွိတ္ကာ ဇိမ္ယူေနသည္ေလ။ ၾကာၾကာဇိမ္မယူ…အိကို ေရခ်ိဳးဇလုံထဲပလက္လွန္ခိုင္းၿပီး ဆပ္ျပာ ေတြနဲ႔ အျမဳပ္ထေနတဲ့ လီးတံႀကီးကို ကိုင္ရင္း ေသခ်ာၾကည့္ကာ ဂြင္းထိုင္ထုေနပါေတာ့သည္။ ေခ်ာေမာေျပျပစ္ေသာ အိသင္ဇာရဲ႕  မ်က္ႏွာေလး၊ ျဖဴဝင္းေသာအသားအရည္၊

ရွက္႐ြံ႕နီရဲေနေသာ ပါးအို႔အို႔ေလး၊ ဝတ္လစ္စလစ္ျဖစ္ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္၊ အားလုံးကို အရသာခံရင္းေသခ်ာဂြင္းထုေနတဲ့အသံ တဖ တၹတၠ   ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ပဲတင္ထြက္ေနသည္ေပါ့။  အိလည္း စိတ္ပါလာၿပီး အဖုတၠိဳ ပြတ္ျပေနမိသည္။ လက္ခလယ္ထိုးထည့္ျပေတာ့  သူအေတာ္ ေက်နပ္သြားသည္ထင္ရဲ႕ အရွိန္ျမန္လာ၏။သူျမန္လာသလို အိလည္းျမန္လာတာေပါ့။ အိေရဇလုံထဲက ေရေတြက  ေဘာင္ဘင္ခတ္ေနၿပီ မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ သူကလည္း တျဖည္းျဖည္း အိမ်က္ႏွာနား လီးတံကြီးတိုးလာ၏။   အိရဲ႕ ပါးႏုႏုေလးကို  လီးနဲ႔ဖိထိုးေတာ့ အိလည္း  အ…အ….အ. နဲ႔ ၿပီးသြားမိသည္။ အိၿပီးတာျမင္ေတာ့သူ႔လရည္ေတြကို မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး ေပ သြား ေအာင္ ပန္းထုတ္ခ်လိုက္ပါေတာ့သည္။ ဟန္မင္းထက္ကေတာ့ မက္ေဆ့ပို႔လို႔ေကာင္းတုန္း။   မနက္ခင္းရဲ႕ေနေရာင္ျခည္က   လိုက္ကာေတြကို တိုးမဝင္ႏိုင္ေပမယ့္အခန္းေလးကို ျပျပကေလး လင္းေစ၏။   ႏိုးႏိုးခ်င္းသတိရမိေတာ့ ကိုယ့္မွာ အဝတ္အစားမ ပါ၊ ညက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၿပဲ ၾကမ္းခဲ့ၾကလည္း ပင္မမွတ္မိေတာ့၊ ေရခ်ိဳးပီးပီးခ်င္း  ဘီယာတူတူထိုင္ေသာက္ၾကတာပဲမွတ္မိ  တယ္။စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ဘယ္ေလာက္ေသာက္လိုက္တယ္မသိဘူး၊ ဘာမွမမွတ္မိ။ အေတာ္ပြဲ ၾကမ္းခဲ့တာေတာ့ ေအသအခ္ာ။  ေခါင္းအုံးေတြကလည္း ၾကမ္းျပင္မွာ ေစာင္ကလည္း တူတူပဲ။ အဘိုးႀကီးကေတာ့ အိကို ဖက္ထားတယ္။ အိတကိုယ္လုံး   ကိုင္႐ိုက္ ထားသလိုနာက်င္ကိုက္ခဲလို႔။

အဖုတ္ကေလးထဲကလည္း စပ္ဖ်င္းဖ်င္းနဲ႔   တဆစ္ဆစ္နာေနဆဲ။ အဝတ္အစားေတြကလည္း ေတာင္တစ္ခု ေျမာက္တစ္ခု။ ကြန္ဒုံး  အေဟာင္း ေလငါးခုေတာင္ေတြ႕ရသည္။ ေမာေမာနဲ႔ ျပန္အိပ္မယ္အလုပ္မွာပဲ ဘိုးေတာ္ကႏိုးလာၿပီး အိကို တယုတယနမ္း၏။   “သိပ္ ခ်စ္ ဖို႔ေကာင္းတဲ့ကေလးမ၊ ငါးေသာင္းမုန႔္ဖိုးပိုေပးခဲ့မယ္။ တစ္သိန္းယူ။ေနာက္လည္း    ဆက္သြယ္မယ္။”   အဘိုးႀကီးက နမ္းၿပီးၿပီးခ်င္းေျပာေျပာဆိုဆို အက်ီ ေကာက္ဝတ္လို႔ ပိုက္ဆံတစ္သိန္းထုတ္ ပစၡ္ကာ။  “လိုက္မပို႔ေတာ့ဘူးေနာ္။ တကၠစီနဲ႔ပဲ ျပန္ လိုက္ေတာ့။ ဒီေန႔တစ္ရက္စာပါ ရွင္းေပးခဲ့တယ္။   အိပ္ခ်င္အိပ္ဦး။” သူ႔ပစၥည္းေတြသူယူကာ ျပန္သြားေတာ့ အိခမ္ာ ထဖို႔ေတာငိ အႏိုင္ႏိုင္။ သန႔္စင္ခန္းထဲသြားၿပီး အေပါ့သြားဖို႔ေတာင္လမ္းမေလ်ာက္ႏိုင္ဘူး။   ကြတကြတနဲ႔။ ခေနေနတာ့ အဝတ္အစားေလးေတြ  ျပန္ဝတ္ၿပီး ေဟာက္စ္ကိပင္းေခၚရွင္းခိုင္းတယ္။ ကိုယၠ မလႈပ္ႏႈိင္ ဆိုဖာေပၚထိုင္ေနရတုန္း။ ေဟာက္စ္ကိပင္းေကာင္ေလးက ကြန္ဒုံး ေတြသိမ္း တံပတ္ေတြ အဝတ္ေတြ ခါ။ ေလာင္ဒရီထဲ ထည့္ရမွာေတြ သိမ္း။ အကုန္ၿပီးေတာ့ ငိုင္ေနတဲ့ အိကိုၾကည့္ရင္း ၿပဳံးခ်ိဳစြာ ေျပာသည္။   “အမ.ျပန္ခ်င္.ျပန္လို႔ရၿပီေနာ္။ ေအာက္မွာ ထမင္းခ်ိဳင့္  ယူသြားဦး။”   “. ..ခေန႔လး..တကၠစီငွါးေပးဦးေနာ္” “ဟုတ္ကဲ့ အမ။”  တကၠစီေပၚေရာက္ေတာ့ ေျခပစ္လက္ပစ္ပဲ ေက်ာမွီလွဲရင္းနဲ႔ အနားယူေနရင္း အသကၠိဳ   ျဖည္းျဖည္းခ်င္းရႉေနမိတယ္။

ဖုန္းကအဲ့က်မွ မက္ေဆ့ထပ္ဝင္တယ္။  “ေတြ႕ရေအာင္..”တဲ့။  ပို႔ထားတဲ့စာေတြကလည္းအမ်ားႀကီး။  ေမာလိုက္တာကြယ္။  “သမီး တို႔ျပတ္ၿပီမလား မဆက္သြယ္ပါနဲ႔ေတာ့။” စာျပန္ပို႔ရင္း ဖုန္ကိုပါဝါပိတ္လို႔ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ႏွစ္သိန္းအုပ္ကို ကိုင္ေနမိတယ္။    ရပ္ကြက္ထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေဒၚျမင့္ႀကီးတို႔အိမ္ကိုပဲသြားလို႔ က်န္တဲ့ ႏွစ္သိန္းေျခာက္ေသာင္းမွာ ႏွစ္သိန္းဆပ္လိုက္တယ္။ ေဒၚ ျမင့္ႀကီးၿပီးရင္  ေပးစရာသိပ္မက်န္ေတာ့ဘူး။  အမက တျခားသူေတြကို အေႂကြးဆပ္ဖို႔   တာဝန္ယူထားတယ္။ ကိုယ္က  ေနာက္ထပ္ တစ္ေယာက္ပဲဆပ္ရေတာ့မယ္။တစ္သိန္းပဲေလ။ လစာထုတ္ရင္ ဆပ္ႏိုင္ပါၿပီ။ဒီအလုပ္ကိုလဲ နားရမလား…မနားရဘူး လား။ အျပန္လမ္းမွာ စဥ္းစားေနမိတာပဲ။ စုမိေဆာင္းမိမရွိေသးေတာ့လဲ….  “ကိုႀကီး…ေသ္ာတာ.ပါ…..။.. ဟုတ္..ဟုတ္..  အဆင္ေျပတယ္။ သမီးတစ္ရက္ေလာက္နားမလို႔။ သဘက္ခါမွခ်ိန္းေပးေနာ္။ ဟုတ္ကဲ့…ေျပပါတယ္။ ဟုတ္။သမိုင္းမွာပဲ  လာႀကိဳ ေပးေနာ္။ ဟုတ္..႐ုံးပိတ္ရက္ေလ။ တစ္ေနကုန္လား..ဟုတ္ကဲ့..႐ုံးဆင္းခ်ိန္ျပန္ဖို႔   ေျပာေပးထားေပါ့။ ဟုတ္…တျစၡဲပါပဲ။ မနက္၉ ည၄ေပါ့။ ဟုတ္..ေက်းဇူးကိုႀကီး။ ဒါပဲေနာ္။” ဖုန္းကိုခ်ရင္း အိမ္နားေရာက္ေတာ့ ခပ္တည္တည္လမ္းေလ်ာက္လာတာပဲ။ ေအမေက တာ့  အိမ္ေရွ႕မွာ ေဆးေပါ့လိပ္ႀကီးဖြာရင္း သမီးကို  ျမင္ေတာ့ စိတ္ထဲကအလုံးႀကီး က်သြားပုံပါပဲ။

“ထမင္းေၾကာ္ထားတယ္။ စားဦး မပူခင္ေလး”  “ဟုတ္..ေအမ။”   “ေန႔ဆိုင္းပဲဆင္းပါေအ။ အိုဗာတိုင္မဆင္းစမ္းနဲ႔။”  “ဟုတ္..ေအမ။   ဒီလပါပဲ ၿပီးရင္ အေႂကြးေၾကၿပီ။” “ေအးပါ…စားဦး ၿပီးမွ ေရမိုးခ်ိဳးၿပိးနားေတာ့။  ငါလည္း ကုန္စိမ္းေလးသြားေရာင္းဦးမယ္။  လမ္းသြားလမ္းလာေလးရွိတုန္း။  အိမ္တံခါးေလးပိတ္ထားၾကားလား။”  “ဟုတ္..ေအမ..”  ေအမ်ဖစ္သူ ကုန္စိမ္းဗန္းကို ရွက်ပြီး တ  ေ႐ြ႕ ေ႐ြ႕ ထြက္သြားတယ္။  ထမင္းေၾကာ္ပူပူေလး စားၿပီးေတာ့ အိမ္မႈကိစၥလုပ္၊ ေရမိုးခ်ိဳးလို႔ ေတရးတေမာ  အိပ္တာေပါ့။ ေမ့ျဖစ္ ေအာင္ေမ့တာက အိမ္တံခါးကို ပိတ္ပါရဲ႕ အေရွ႕တံခါးပဲ   ပိတ္ခဲ့တယ္။ ေအနာကၱံခါးက ဖြင့္ရက္သားႀကီး….။ ။