ကျနော့်ရဲ့ပျားဘုရင်မလေး

ကျနော့်ရဲ့ပျားဘုရင်မလေး (စ/ဆုံး)

ဦးကျော်ခေါင် သီတာဆွေခေါင်းကို ထပ်ဖိချရန် ကြိုးစားပေမယ့် သီတာဆွေက သူ့အကြံကို သိနေသည့်အလား ပါးစပ်ထဲ မဝင်နိုင်သေးသော အရင်းပိုင်းကို လက်ဖြင့် အရင်လှမ်းဆုပ်လိုက်သည်။ ဦးကျော်ခေါင်၏ အကြံ မအောင်မြင်လိုက်။ သို့သော် သူက ထပ်တွန့်တက်ပြီး သီတာဆွေကို လက်ဖယ်ဖို့ အမိန့်ပေးတာမျိုးတော့ မလုပ်တော့ပါ။ သီတာဆွေက အလိုက်တသိနှင့် ခေါင်းကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်ပြီး လီးကိုစတင်စုပ်ပေးနေလို့ ဖြစ်သည်။ ဒါ့အပြင် လီးအရင်းအား ကိုင်ထားသော လက်ကလဲ ဂွင်းတိုက်ပေးသလို လှုပ်ခါပေးသည်။

“အား … ရှီ .. ကောင်းလိုက်တာ … လုပ် လုပ် .. အဲဒီလိုမျိုး” သီတာဆွေ တခြားနေရာများတွင် ဘယ်လောက် အရည်အချင်း ရှိသည်တော့ မသိ။ လီးစုပ်သည့် နေရာတွင်တော့ တော်တော်ကြီး ကျွမ်းကျင်သည်ကို ဦးကျော်ခေါင် သတိထားမိသည်။ သူမ ချစ်သူဆိုသော ကိုဝင်းခိုင်ကို စုပ်ပေးနေကြ ဖြစ်ရမည်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် အခုတော့ သီတာဆွေ၏ ထိုကျွမ်းကျင်မှုက ဦးကျော်ခေါင်အတွက် ကောင်းကောင်းကြီး အလုပ်ဖြစ်စေနေသည်သာ။ ဦးကျော်ခေါင်၏ လက်က သီတာဆွေခေါင်းအား လှမ်းပြီး ထိန်းပေးထားစရာတောင် မလိုတော့ပေ။ မျက်နှာတစ်ဖက်ခြမ်း ၌ သိမ်းကာစုထားသော ဆံပင်ရှည်ရှည်များအား ကိုင်ပေးထားယုံသာ လိုအပ်သည်။

သီတာဆွေက သူမဖာသာ သူမ ခေါင်းကို နိမ့်လိုက် ကြွလိုက်နှင့် လီးကြီးအား ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်ပြန်ထွက်ဖြစ်အောင် ပြုလုပ်ရင်း ပါးကလေးများ ဖောင်းလာသည်အထိ အားတက်သရော စုပ်ပေးနေသည်။ လီးစုပ်သံ တပြွတ်ပြွတ်နှင့် ဦးကျော်ခေါင်၏ အသက်ပြင်းပြင်း ရှူသံ တရှူးရှူး တရှဲရှဲကသာ အခန်းထဲတွင် ကြီးစိုးထားသည်။ “ကောင်းတယ် .. သီတာ .. စုပ်စုပ် ..” လွတ်နေသာလက်တစ်ဖက်က နို့ကြီးတွေကို လှမ်း၍ဆွဲကာဆော့ရင်း ဦးကျော်ခေါင် ဖင်ကြီးကို လှုပ်ကာ သီတာဆွေ ပါးစပ်ကို စတင်၍ လိုးဆောင့်သည်။ တောင်ကုန်းတစ်ခုပေါ်သို့ ခြေကုန်သုတ်၍ ပြေးတက်ရသလို ဦးကျော်ခေါင် အားကုန်ထုတ်သည်။

လီးတန် အရင်းပိုင်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားသော သီတာဆွေ၏ လက်သည်သာ နှုတ်ခမ်းသားများနှင့် ဆီးစပ် မထိတွေ့ရအောင် တားဆီထားသည့် တစ်ခုတည်းသော အတားအဆီး ဖြစ်၏။ မဟုတ်လျှင် လီးကြီးတစ်ခုလုံး သီတာဆွေ ပါးစပ်ထဲ ဝင်ရောက်ပျောက်ကွယ်သွားမှာ သေချာလှသည်။ နောက်ထပ်ငါးမိနစ်ခန့် ကြာအောင် မာရသွန်ပြေးသလို တောက်လျှောက်ဆွဲပြီးနောက် ဦးကျော်ခေါင် လီးတလျှောက် ကျင်စိမ့်တက်လာသည်။ “ထွက် .. ထွက်တော့မယ် … သေချာ မျိုချ .. သီတာ .. အပြင်ကို တစ်စက်မှ မကျစေနဲ့ “ လက်နှစ်ဖက်စလုံးနှင့် သီတာဆွေ ခေါင်းအား ညှပ်ကိုင်လိုက်ပြီးနောက် ဦးကျော်ခေါင် ကျားရိုင်းတစ်ကောင်၏ အားမာန်ဖြင့် သီတာဆွေပါးစပ်ထဲသို့ လီးတန်အား ထိုးထည့်သည်။

အားပါလှသော ဆောင့်ချက်များကြောင့် သီတာဆွေ လက်သည်လည်း လီးတန်အရင်းအား ဖမ်းကိုင်ထားခြင်း မပြုနိုင်တော့။ တံတွေးရည်များဖြင့် ပေကျံစိုရွှဲနေသော လီးတစ်ချောင်းလုံး သူမပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်ပြန်ထွက်ဖြစ်နေသည်။ “အား … ရှစ် .. ထွက် .. ထွက်ပြီ” ဝမ်းခေါင်းသံကြီးနှင့် ဦးကျော်ခေါင် အော်ညည်းပြီးနောက် သီတာဆွေခေါင်းအား သူ့ပေါင်ရင်းနှင့် ထိသည်အထိ ဖိကပ်ထားလိုက်သည်။ လည်ချောင်းဝကို ကျော်၍ ရောက်နေသော ဒစ်လုံးကြီးသည် အစွမ်းကုန် တင်းမာသွားပြီးနောက် သုတ်ရည်တွေ ဒလဟော ပန်းထွက်ကုန်သည်။ ဘာမှန်း မသိလိုက်ခင်မှာပင် အရည်ပျစ်ပျစ်တွေအား သီတာဆွေ မျိုချလိုက်ရရှာသည်။ ဦးကျော်ခေါင် ဖင်ကြီးတစ်ခုလုံး ဆတ်ခါဆတ်ခါ တုန်နေသည်။ ထို့အတူ သီတာဆွေ၏ လည်တိုင်သွယ်သွယ်လေးသည်လည်း

ဆတ်ခါဆတ်ခါ တုန်နေရှာသည်။ ဦးကျော်ခေါင် တစ်ချက်ကော့တိုင်း သီတာဆွေ တစ်ချက်မျိုချနေရတော့သည်။ “ဝိုး .. အန်ကယ် တကယ်ပဲ ဖိအားတွေများနေတာကိုး .. ဟူး” တစ်စက်မကျန် ကုန်သည်အထိ သုတ်ရည်များအား စုပ်ယူလိုက်ပြီးနောက် လီးကြီးအား ပါးစပ်ထဲမှ ထုတ်ပေးလိုက်ချိန်တွင် သီတာဆွေ အတော်လေးပင် မောဟိုက်နေရှာသည်။ သီတာဆွေ နည်းတူ ဦးကျော်ခေါင်သည်လည်း ဟောဟဲဟောဟဲ ဖြစ်နေသည်။သီတာဆွေ၏ မှတ်ချက်ကို ဘာမှ ပြန်မပြောနိုင်ပဲ ယောင်ယောင်လေးပြုံး၍သာ ထောက်ခံသည့်အနေနှင့် ခေါင်းညိတ်ပြရှာသည်။ ဦးကျော်ခေါင်၏ အပြုံးမျက်နှာသည့် မည့်သည့်အဓိပ္ပါယ်ဆောင်သည်ကို သူသာလျှင် အသိဆုံးဖြစ်ပေတော့မည်။

ထိုနေ့မှစ၍ နောက်ထပ်ရက်များတွင်တော့ ဦးကျော်ခေါင်တစ်ယောက် သူ့ပီအေဖြစ်သူ သီတာဆွေ၏ နောက်တိုးတာဝန် ဖြစ်သော လီးစုပ်ပေးခြင်းအမှုကို ကောင်းကောင်းအသုံးချလေတော့သည်။ နေ့စဉ်နေ့တိုင်းလိုလို အနည်းဆုံး နှစ်ကြိမ် ဒါမှမဟုတ် သုံးကြိမ်လောက်တော့ သီတာဆွေခမျာ သူ့လီးအား စုပ်ပေးရသည်။ ထိုသို့စုပ်ပေးရာတွင် တခါတလေတော့ ဦးကျော်ခေါင် ဘာမှဝင်ရောက်မစွက်ဖက်။ ထိုင်ခုံတွင် အခန့်သား ကျောဆန့်ကာထိုင်ရင်း ခြေတန်များကို ကားပေးထားလိုက်ယုံပင်။ သီတာဆွေသာလျှင် မာတောင်နေသည့် လီးကြီးကို ပါးစပ်ထဲ အထုတ်အသွင်းလုပ်ပြီး ကောင်းကောင်းကြီး စုပ်ပေးရရှာသည်။

သီတာဆွေ ပြုစုသမျှ ဦးကျော်ခေါင်က အလိုက်သင့် ခံစား၊ စံစားနေယုံသာ ..။သို့သော် တစ်ချို့သောအချိန်များတွင်မူ အရမ်းကိုဖိအားများသည်ဟူသော အကြောင်းပြချက်နှင့် သီတာဆွေအား အခန်းအလယ်တွင် ဒူးထောက်ထိုင်ခိုင်းပြီး၊ သူက လက်နှစ်ဖက်နှင့် သူမခေါင်းအား ညှပ်ထိန်းကိုင်ပြီး ပါးစပ်ပေါက်အား ကောင်းကောင်းလိုးတော့သည်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် သူတို့နှစ်ဦး၏ ဖိအားလျှော့ခြင်းကိစ္စသည် လီးထိပ်ဝမှ ပန်းထွက်လာသော သုတ်ရည်များကို သီတာဆွေ တစ်စက်မကျန် သောက်မျိုချရခြင်းနှင့်သာ အမြဲ ပြီးဆုံးခဲ့သည်။ ထိုအတွက် ဦးကျော်ခေါင်၏ အကြောင်းပြချက်ကတော့ ရုံးခန်းထဲတွင် ပေကျံခြင်း မဖြစ်အောင်ဆိုသော အချက်ပင်ဖြစ်တော့သည်။

အားလုံးကို ချုံငုံ၍ ပြောရမည်ဆိုလျှင် ဦးကျော်ခေါင်အတွက် အကောင်းဆုံးသော အခြေအနေတစ်ခုကို လက်ဝယ်ပိုင်ပိုင် ရရှိထားသည်ဟု ဆိုရပေမည်။ ပါးရည်နပ်ရည်ရှိပြီး ဘဝတလျှောက်လုံး လည်လျှင်လည်သလို စားသုံးလာခဲ့သည်မို့ ဒီမျှနှင့် သူ့ခမျာ မကျေနပ်နိုင်။ ဦးကျော်ခေါင်အတွက်တော့ မြက်ဆိုသည်မှာ တခြားဘက်တွင် ပိုစိမ်းသည်လို့ ခံယူထားသည်သာ။ ထို့အတွက်ကြောင့် သူလုံး၀ စိတ်ကျေနပ်သွားဖို့အတွက်ရန် သီတာဆွေအား ဘယ်လိုလုပ်ပြီး လိုးရမလဲဆိုတာ အမြဲအာရုံရောက်နေသည်။ တစ်နည်းနည်းနှင့်တော့ သီတာဆွေ ပင်တီကို ချွတ်ပြစ်နိုင်အောင် သူကြိုးစားရမည်။ ဤသည်ကား ဦးကျော်ခေါင်အတွက် အဓိကပန်းတိုင်ပင် ..။ ထိုင်နေကြ ဆုံလည်ခုံပေါ်တွင် ကိုယ်ကိုခပ်လျော့လျော့ အနေအထားနှင့် ငြိမ်သက်စွာ ထိုင်နေရင်း ဦးကျော်ခေါင် သူ့ဦးနှောက်ကို အပြေးအလွှား အလုပ်ပေးမိသည်။

သီတာဆွေကို ဘယ်လိုလိုးရမလဲဆိုတာ ဒီရက်ပိုင်းအတွင်း အသည်းအသန် စဉ်းစားနေရလို့လား မသိ။ သူ့ခေါင်းတွင် ဆံပင်ဖြူတွေပင် ထပ်တိုးလာသလို ခံစားရသည်။ ဟူး .. ကျော်ခေါင် .. မင်း ကြံစမ်း ပြီးခဲ့သော မိနစ်ပိုင်းအတွင်းကပင် သီတာဆွေတစ်ယောက် သစ်သားစားပွဲကြီးအောက် ဒူးထောက်ကာ ဝင်ပြီး သူ့လီးအား တစ်ချီပြီးအောင် စုပ်ပေးခဲ့သေးသည်။ အခုတော့ ဦးကျော်ခေါင် နောက်ထပ် ထပ်လိုချင်နေသေးသည်။ တကယ်ကို ရလေလိုလေ အိုတစ္ဆေ အကြီးစားပင်။ (ကျော်ခေါင် .. ကျော်ခေါင် .. သိပ်လောဘမကြီးစမ်းနဲ့) ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြန်ဆုံးမ ဖျောင်းဖျပြီး ဦးကျော်ခေါင် သက်ပြင်းချသည်။ တခြားလုပ်စရာလည်း လောလောဆယ် မရှိသဖြင့် ဘာရယ်မဟုတ်ဘဲ စားပွဲအံဆွဲကို လှမ်းဖွင့်သည်။ အထဲမှာ မြင်လိုက်ရသော ပါးစပ်အနံ့ပျောက်ဆေး (မင့်)ဗူးကို လှမ်းယူပြီး ဆေးလုံးဖြူဖြူလေးနှစ်ခုကို လက်ဝါးထဲ ခေါက်ချလိုက်သည်။

ပါးစပ်ထဲ ထည့်မယ်ဆိုပြီး လက်ကိုမြှောက်လိုက်ချိန်တွင် သူ့ခေါင်းထဲတွင် အကြံတစ်ခုက ဖြတ်ခနဲ ပေါ်လာတော့သည်။ ဦးကျော်ခေါင်၏ အကြံသစ်ကို အကောင်အထည်ဖော်ဖို့တော့ ရက်အနည်းငယ် စောင့်လိုက်ရသည်။ အခုရက်ပိုင်းအတွင်း —- ကုမ္ပဏီက အလုပ်တော်တော်ဖြစ်ထွန်းသည်။ ထိုရောအခါ ဦးကျော်ခေါင်တစ်ယောက် ပို၍ဖိအားများသလို ခံစားရသည်။ ဦးကျော်ခေါင် ဖိအားများခြင်း၏ နောက်ဆက်တွဲ အကျိုးတရားကား သီတာဆွေ တစ်ယောက် ပိုပို၍ သူ့လီးအား စုပ်ပေးလာရခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ ဒီတစ်ပတ် ရုံးဖွင့်သည့် တနင်္လာနေ့မှ စ၍ သီတာဆွေ တစ်ယောက် သူမပါးစပ်ကို နားရသည်ဟူ၍ မရှိ။

သေချာသာ တွက်ကြည့်မည်ဆိုလျှင် သီတာဆွေ တစ်ယောက် သူမအလုပ်ကို သူမလုပ်ရသည်ထက် ရုံးခန်းထဲတွင် ဦးကျော်ခေါင်လီးကို စုပ်ပေးရတာက ပိုများသည်ဟုတောင် ဆိုရမလား မသိ။ အခုလဲကြည့်။ မိနစ်နှစ်ဆယ် နီးပါးလောက် ကြာအောင် ဦးကျော်ခေါင်လီးအား သုတ်ရည်တွေ ပန်းထွက်သည်အထိ ရုံးခန်းထဲ စုပ်ပေးခဲ့တာမှ ဘယ်လောက်မှ မကြာသေး။ ဆယ်မိနစ်သာသာလောက်ပဲ ရှိဦးမလား မသိ။ ရုံးခန်းထဲမှ ဦးကျော်ခေါင်၏ “သီတာရေ အထဲ ဝင်ခဲ့ပါဦး”ဆိုသည့် အသံကြောင့် သီတာဆွေ စိတ်တွေ လေးလံသွားရရှာသည်။ သီတာဆွေသည် အပျော့သားထဘီစကတ် အနက်ရောင်ကို အဖြူရောင် ရုံးဝတ်ရှပ်အင်္ကျ ီနှင့်တွဲ၍ ဝတ်ဆင်ထားသည်။ ထဘီစကတ်က ဘေးခွဲဖြစ်ပြီး လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း ဖြူဖွေးသွယ်တန်းသော ပေါင်တန်တစ်ဖက်အား ဒူးအထက်လောက်ထိ မြင်နေရသည်။

မိန်းမဝတ်ရှပ်အင်္ကျ ီကမူ ကြယ်သီးတပ်ဖြစ်ပြီး မို့ဝန်းသောစနေနှစ်ခိုင်အား လုံလုံခြုံခြုံဖြစ်အောင် ဖုံးကွယ်ထားပေးသည်။ သီတာဆွေ၏ အတွေးက ဒီလိုမျိုး လုံလုံခြုံခြုံဝတ်ထားလျှင် သူမအင်္ကျ ီထဲသို့ လက်နှိုက်ပြီး နို့တွေကို ဦးကျော်ခေါင် မသုံးနိုင်ဟူသော အတွေး။ သို့သော် ဦးကျော်ခေါင်က သူမပါးစပ်အား မလိုးခင်မှာ နို့တွေကို အင်္ကျ ီပေါ်ကနေ ကောင်းကောင်းကိုင်ပြီး ဆုပ်နယ်လိမ့်မည်ဆိုသော အချက်ကိုတော့ မေ့သွားခဲ့သည်။ မနက်ပိုင်း တစ်ဆက်ရှင်ပြီးလို့ သူမ ရုံးခန်းထဲမှ ပြန်ထွက်လာချိန်တွင် ခပ်ကြေကြေဖြစ်သွားသော အင်္ကျ ီရှေ့ပိုင်းကို မနည်းပင် ပြန့်အောင် ပြန်လုပ်ထားခဲ့ရသည်။ ငြင်းဆန်လို့ရမှာ မဟုတ်သည့်အလျောက် သီတာဆွေ စိတ်လျှော့ပြီး ရုံးခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့သည်။ လမ်းလျှောက်လာရင်း မေးရိုးနှစ်ဖက်ကို လက်ဖြင့် စမ်းကြည့်သည်။

မိနစ်နှစ်ဆယ်ခန့် နမ်းစတော့ ပလွေမှုတ်ပေးခဲ့ရသဖြင့် ပါးရိုးတွေက အတော်ညောင်းနေသည်။ ကြမ်းပြင်တွင် ဒူးထောက်ထိုင်ခဲ့ရသဖြင့်လည်း ဒူးခေါင်းနေရာက အနည်းငယ် နာနေသည်။ တတ်နိုင်လျှင် သီတာဆွေ ဒီလောက်မြန်မြန်ကြီး ဦးကျော်ခေါင် လီးအား စုပ်မပေးချင်တော့။ ဒီလိုနှုန်းထားအတိုင်းသာ ဆက်သွားမည်ဆိုလျှင် ဒီနေ့တော့ တစ်နေ့တာအတွက် အများဆုံး စံချိန်အဖြစ် တင်ထားခဲ့သော ခြောက်ကြိမ်ဆိုသည့် နှုန်းကို ကျိုးမည်လား မသိ။ သီတာဆွေ စံချိန် မကျိုးချင်ပါ။ “ဒီမှာ ထိုင်ဦး သီတာ ..” တော်သေးသည်။ ဒီတစ်ခါ ဦးကျော်ခေါင် ခေါ်တာ အလုပ်ကိစ္စနှင့် ပတ်သက်ဟန်ရှိသည်။

စားပွဲရှေ့က ထိုင်ခုံကို ညွှန်ပြပြီး ထိုင်ခိုင်းလို့ ဖြစ်သည်။ ဒီလိုမှ မဟုတ်ဘဲ လီးစုပ်ပေးရမည်ဆိုလျှင် သူ့ရှေ့က ကြမ်းပြင်ကို ညွှန်ပြပြီး ဒူးထောက်ထိုင်ခိုင်းမှာ ဖြစ်သည်။ တစ်ခါတစ်လေတော့ သူမကို သစ်သားစားပွဲကြီးပေါ် ကန့်လန့်ဖြတ် ပက်လက်လန်ကာ အိပ်ခိုင်းပြီး သူက စားပွဲဟိုဘက်စွန်းမှနေ၍ ပါးစပ်ကို သုံးလေ့ရှိသည်။ ဒါကလဲ တခါတလေမှ ဖြစ်သည်။ များသောအားဖြင့်တော့ သီတာဆွေ ဒူးထောက်ထိုင်ပြီး စုပ်ပေးရတာက ပိုများလေသည်။

သီတာဆွေ ထိုင်ခုံမှ ဝင်ထိုင်လိုက်ပေမယ့် ဦးကျော်ခေါင်က စကားကို ချက်ချင်းစမပြောသေးပါ။ တစ်စုံတစ်ခုတွင် အတွေးနစ်နေဟန်ဖြင့် သေချာစဉ်းစားနေတာ တွေ့သည်။ ခနနေမှ .. “အင်း … သီတာရေ .. အန်ကယ်တော့ ဘယ်လိုပြောရမှန်း မသိဘူး” စိတ်သက်သာသလို ဖြစ်နေသည့် သီတာဆွေ အန်ကယ်ဦးကျော်ခေါင် စကားကြောင့် စိတ်ထဲမတည်မငြိမ် ဖြစ်လာသည်။ ဘာ .. ဘာများ ဖြစ်ပြန်တာပါလိမ့် …။ “ဟိုလေ .. ပြောရမှာ အားတော့နာတယ် … သီတာ ပါးစပ်က အနံ့အကြောင်း ပြောချင်တာ .. အဲ ဒါလေး ..” သီတာဆွေ မျက်တောင်လေးများ တဖျတ်ဖျတ် ခတ်သွားသည်။ “သီတာ့ ပါးစပ်က အနံံ့ဟုတ်လား .. အန်ကယ် .. ဘာဖြစ်လို့လဲ” “ဟုတ်တယ် .. သီတာ .. ဘယ်လိုပြောရမလဲ .. သီတာပါးစပ်က စကားပြောလိုက်တိုင်း အနံ့တစ်မျိုး ရနေတယ်” ဦးကျော်ခေါင်က ထိုစကားကိုပြောရင်းနှင့် သူ့အဆိုကို အားဖြည့်ဟန် နှာခေါင်းဝကို လက်ချောင်းလေးများဖြင့် ပိတ်ပြသည်။

ဒီစကားနှင့် အမူအရာကြောင့် သီတာဆွေ မျက်နှာလေး ညိုသွားရှာသည်။ မသိမသာခေါင်းလေး ငုံ့ကျသွားပြီး ဝမ်းနည်းသည့်အသံနှင့် တုံ့ပြန်ပြောသည်။ “သီတာလဲ စိတ်မကောင်းဘူး .. နဲနဲတော့ သတိထားမိတယ် .. မနေ့ကညနေတုန်းကဆိုရင် သီတာ့ချစ်သူနဲ့တွေ့တော့ သူကတောင် ပြောသေးတယ် .. သီတာ့ပါးစပ်က အနံ့တစ်မျိုးရနေတယ်တဲ့” “ဟုတ်တယ် .. သီတာ .. ကြည့်ရတာ .. အန်ကယ့်အရည်တွေကို သီတာ အမြဲမျိုချနေရလို့ ဖြစ်မယ်” သီတာဆွေ ထိုစကားကို ခေါင်းညိတ်၍ ထောက်ခံလိုက်သည်။ ဒီအချက်ကြောင့် ဆိုတာ ဖြစ်နိုင်သည်။

ဦးကျော်ခေါင် သူမပါးစပ်ကို ဖိအားလျှော့ဖို့ဆိုပြီး မသုံးခင်က ဒီလိုမျိုး အနံ့မရခဲ့ပါ။ ကိုဝင်းခိုင်ကလဲ သူမနှင့် နမ်းစုပ်တိုင်း ဘာကွန်ပလိန်းမှ မတတ်ခဲ့ပေ။ အခုကျမှ ဖြစ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သို့သော် ဒီကိစ္စကို ဘယ်လိုဖြေရှင်းရမယ်မှန်း မသိ။ တကယ်တမ်းတော့ ဖိအားများသည်ဆိုသူက သူမ မဟုတ်။ ဦးကျော်ခေါင်သာလျှင်။ သူမက ပီအေတစ်ယောက်အနေနဲ့ ကူညီခြင်းသာ။ အကယ်၍သာ ပါးစပ်ကို မသုံးဘဲ တခြားနည်းလမ်းနှင့် ဖြေရှင်းလို့ရမည်ဆိုလျှင် သူမဝမ်းသာမိမှာ သေချာပါသည်။ သီတာဆွေ အတွေးထဲတွင် နှစ်မျောနေခိုက်တွင် ဦးကျော်ခေါင် ထိုင်နေရာမှထကာ သူမနားသို့ လျှောက်လာသည်ကိုတွေ့ရသည်။ သီတာဆွေ၏ နောက်ဘက်ရောက်လာပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို ယှက်ကာဆန့်ထုတ်ရင်း သူမနို့တွေ့ကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။

နောက်ကနေ သိုင်းဖက်ခြင်း ခံရသလိုမို့ သီတာဆွေ ကိုယ်ကလေးအနည်းငယ် တွန့်သွားသည်။ ဦးကျော်ခေါင်က သူမ နားနားကပ်၍ သူစဉ်းစားထားသည်ကို ဆက်ပြောပြန်သည်။ “သီတာ့ပါးစပ်ကို မသုံးဘဲ စထရပ်လျှော့တဲ့ နည်းလမ်းတစ်ခုတော့ အန်ကယ်တို့တတွေ ရှာဖို့ လိုအပ်နေပြီ” “ဟုတ် .. ဟို .. ဟိုလေ .. သီတာ့လက်နဲ့ ပြန်ပြီး ဂွင်းတိုက်ပေးရမလား အန်ကယ်” “မကောင်းဘူး .. သီတာ .. အဆင်မပြေဘူး .. အဲဒီနည်းက ပေတာကျံတာတွေ များတယ်” သီတာဆွေ အကြံပြုချက်ကို ကန့်ကွက်လိုက်ရင်း ဦးကျော်ခေါင် သူ့နှာဝသို့ ပြန့်နှံ့လာသော ကိုယ်သင်းနံ့နံ့လေးကို ခိုး၍ ရှုလိုက်မိသည်။ သီတာဆွေသည် ဉာဏ်ရည်ထိုင်းသလောက် သူမကိုယ်သူမတော့ ဘယ်လိုအလှပြင်ရမည်ဆိုတာ ကောင်းကောင်းကြီး သိပေသည်။ ဆံကေသာအနံ့က သင်းသင်းလေးမွှေးနေသလို၊ ကိုယ်သင်းနံ့ကလဲ ယဉ်ယဉ်လေးနှင့် ဆွဲဆောင်နေသည်။

အနီးကပ် နောက်ဘက်မှ မြင်နေရသော ပါးပြင်ဖွေးဖွေးလေးကို မနမ်းရှိုက်မိအောင် ဦးကျော်ခေါင် မနည်းကို စိတ်ထိန်းထားရသည်။ ရမ္မက်ဇော၏ ထွက်ပေါက်အဖြစ် လောလောဆယ် သုံးလို့ရနေသော နို့လုံးအိအိတွေကိုသာ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ခပ်တင်းတင်း ညှစ်ကာဆော့ပစ်လိုက်သည်။ “အန်ကယ်တစ်ခု စဉ်းစားမိတာတော့ ရှိတယ် .. သီတာ လက်ခံမလား မသိဘူး” “ဟုတ် .. ဘာများလဲ အန်ကယ် ပြောပါဦး” “ဒီလိုလေ .. အန်ကယ်တို့ ပါးစပ်အစား နောက်ထပ်အပေါက်တစ်ပေါက်ကို ပြောင်းသုံးရင် ကောင်းမယ်” “နောက်ထပ်အပေါက် ??” ဦးကျော်ခေါင်၏ စကားအား နားမရှင်းမှုကြောင့် သီတာဆွေ သူမခေါင်းလေးကို လည်ပြန်လှည့်ရင်း မေးသည်။ နို့တွေအား ဆုပ်နယ်နေသည့် လက်ကို လွှတ်လိုက်ပြီး ဦးကျော်ခေါင် သီတာဆွေရှေ့က စားပွဲပေါ်တွင် တစောင်းဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

စိတ်အားထက်သန်သည့် အမူအရာနှင့် သီတာဆွေအား အပေါ်စီးမှ ငုံ့ကြည့်ရင်း သူ့စကားကို ဆက်သည်။ “ဟုတ်တယ် .. ပါးစပ်မဟုတ်တဲ့ အပေါက် .. စောက်ဖုတ်အပေါက် .. ဒါမှမဟုတ် စအိုအပေါက်” “စအိုအပေါက် … အာ .. မဟုတ်တာ!!” စအိုပေါက်ဆိုသည့် စကားတွင် သီတာဆွေ ရွံရှာဟန်နှင့် မျက်နှာလေးမဲ့သွားသည်။ ဟုတ်သည်။ သူမချစ်သူ ကိုဝင်းခိုင်နှင့်တောင် တစ်ခါမှ စအိုပေါက်ကို အသုံးပြုတာ ခံဖူးခဲ့သည် မဟုတ်။ စအိုပေါက်ဆိုသော စကားကြောင့် သီတာဆွေ မျက်နှာလေးပျက်သွားသည်ကို လူလည်ကြီး ဦးကျော်ခေါင် ဒက်ခနဲ ရိပ်မိသည်။

“အင်း .. စအိုပေါက်တော့ မသုံးတာ ကောင်းပါတယ်” ဦးကျော်ခေါင် နှုတ်က ထိုစကားကြောင့် မတည်ငြိမ်ဖြစ်နေသော သီတာဆွေ စိတ်အေးချမ်းသွားရသည်။ ယောင်ယမ်းပြီး ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်တွင် ဦးကျော်ခေါင်က ကျေနပ်အားရဟန်နှင့် လက်ခုတ်တစ်ချက်တီးသည်။ “ကောင်းပြီ .. ဒါဆိုအဆင်ပြေသွားပြီ” “ဟုတ်လား .. အန်ကယ် .. အဆင်ပြေသွားပြီ??” (ဘာကြောင့် ဦးကျော်ခေါင် ဝမ်းသာသွားသည်ကို စဉ်းစားမရဟန်ဖြင့် သီတာဆွေ မေးမိသည်) “ဟုတ်တယ် .. ဒီလိုလုပ်မယ်လေ” စားပွဲပေါ်တွင် ထိုင်နေရာမှ ဦးကျော်ခေါင် ခုန်ဆင်းလိုက်ပြီး သီတာဆွေအားလဲ ထိုင်ခုံမှထအောင် လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲထူလိုက်သည်။ အူကြောင်ကြောင်နှင့် သီတာဆွေ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်တွင် သူမကိုယ်လေးကို စားပွဲဘက်သို့ တွန်းပို့တာ ခံလိုက်ရသည်။ သီတာဆွေ လက်နှစ်ဖက်က စားပွဲမျက်နှာပြင် ထောက်မိသွားသည်။

“အန်ကယ် .. ဘာလုပ်မလို့လဲ??” ဘာမှန်းညာမှန်း မသိဘဲ စားပွဲဆီသို့ တွန်းပို့ခြင်း ခံလိုက်ရသဖြင့် သီတာဆွေ ကမန်းကတမ်း လှမ်းမေးလိုက်စဉ်တွင် ဦးကျော်ခေါင်က သူမတင်ပါးနောက်တွင် ကပ်ကာ နေရာယူလိုက်သည်။ မျက်လုံးလေး ကလယ်ကလယ် ဖြစ်နေသော သီတာဆွေအား ပါးစပ် နားရွက်တက်ချိတ် လောက်မတတ် ပြုံးပြလိုက်ရင်း ဖြေလိုက်သည်က .. အန်ကယ် သီတာ အဖုတ်ကို သုံးမလို့ … ဟု ဖြစ်တော့သည်။ “ဟင်!!” သီတာဆွေ ထံမှ ဟင်ဆိုသော အသံမှမဆုံးသေး။ ဦးကျော်ခေါင်က သူမကျောကို လက်နှင့်ဖိချလိုက်ရာ စားပွဲအစွန်တွင် ကုန်ပေးထားသော ပုံစံ အလိုလို ရောက်သွားသည်။ ဦးကျော်ခေါင်က နောက်မှ ကပ်၍ ရပ်နေသည်ဖြစ်ရာ ကော့တင်းတက်လာသော သီတာဆွေ ဖင်လုံးကြီးနှစ်ခုနှင့် သူ့ဆီးစပ် ပြေးအပ်မိသည်။ ပုဆိုးအောက်မှ မာတင်းစပြုလာသော လီးကြီးက ဖင်ကြားကို တည့်တည့်ထောက်သည်။

သီတာဆွေ ယောင်ပြီး တင်ပါးတွေ လှုပ်ခါမိသည်။ “သီတာပဲ ပြောတာလေ .. ဖင်ပေါက်ကိုတော့ မသုံးချင်ဘူးဆိုတာ .. အဲဒါကြောင့်ပါ” “အော် .. အင်း” (သူပြောတာ ဟုတ်ရှာသားဟု သီတာဆွေ အတွေးရောက်သည်) ဘာပြီးလျှင်ဘာလုပ်ရမည်ဆိုတာ သိနေသူ ဦးကျော်ခေါင်ကတော့ လက်သွက်လှသည်။ စကတ်ထဘီ၏ ဘေးချိတ်နေရာကို လက်နှင့်စမ်းပြီး ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။ ထဘီစက ခါးနေရာမှ ကွာသွားပြီး အောက်ခံပင်တီ အဝါရောင်လေးကို လှမ်းမြင်လိုက်ရသည်။ စွင့်ကားလှသော တင်အိုးတွေက တောင့်ခံထားသဖြင့် ထဘီက အောက်ကိုတော့ လျှောကျမသွား။ ဦးကျော်ခေါင်ပင် လက်နှင့်ဟိုဘက်ဒီဘက် ထိန်းကိုင်ပြီး တင်ပါးတွေကို ကျော်အောင် လိပ်ချလိုက်သည်။ ပျော့ပြောင်းသည့် ထဘီအနက်လေး ခြေရင်းမှာ ပုံသွားချေပြီ။ “အားပါးပါး .. တောက်!!” ဇာပင်တီပါးလေးနှင့် မလုံ့တလုံထုပ်ထားရှာသော တင်အိုးတွေက ပြည့်တင်းတောင့်တင်းလှသည်။

ကားစွင့်ဝိုင်းစက်ကာလဲ ရှိနေသည်။ တော်သေးသည်။ ဦးကျော်ခေါင် အခုအသက်အရွယ်ထိ ရောဂါရယ်လို့ မယ်မယ်ရရ မရှိလို့။ မဟုတ်လျှင် နေရာတွင် နှလုံးရပ်ပြီး ကိစ္စချောသွားနိုင်သည်။ မျက်လုံးရော၊ နှာခေါင်းပါ အပူရှိန်တွေ တမဟုတ်ခြင်း ပြင်းလာသည်မို့ ဦးကျော်ခေါင် ပင်တီကို ချွတ်ဖယ်ဖို့ပင် စိတ်မကူးနိုင်တော့။ ပင်တီစတစ်ဖက်ကို တင်းတင်းဆွဲဖယ်လိုက်ပြီး ဖင်သားတစ်ခြမ်းဖက်ပေါ်သို့ လှမ်းတင်သည်။ — ကုမ္ပဏီကို စရောက်ခါစကတည်းက အမြဲတမ်း စိတ်ကူးယဉ်တောင့်တ နေခဲ့ရသော သီတာဆွေ၏ အဖုတ်က ကုန်းပေးထားသဖြင့် ဖင်ကြားကနေ ပြူးခနဲ ထွက်လာသည်။ “ရွှီ ..” ဒီတစ်ခါတော့ ဝမ်းသာမှုကို ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်သည်မို့ ဦးကျော်ခေါင် လေချွန်ဖြစ်အောင် ချွန်ဖြစ်သွားသည်။ လေချွန်သံကြားတော့ သီတာဆွေသည် စားပွဲပေါ်လက်ထောက် ကုန်းထားရာမှ သူ့ကို နောက်လှည့်ကြည့်သည်။

“အန် .. အန်ကယ် .. ဒီဟာက ဖိအားလျှော့တာဟုတ် .. တခြားဘာမှ မဟုတ်ဘူးနော် ..” “ဟုတ်တယ် .. ဟုတ်တယ် .. ဖိအားလျှော့တာ” ကမူးရှူးထိုး ပြန်ဖြေလိုက်ပြီးနောက် ဦးကျော်ခေါင် ပုဆိုးကိုဖြေချလိုက်သည်။ ပေါင်ကြားရှိ လီးကြီးကတော့ နောက်ဆုံးပိတ်အိတ်နှင့်လွယ်ရတော့မည်ကို သိနေသည်အလား ခေါင်းထောင်စပြုနေပြီ။ ညာဘက်လက်နှင့် လီးကို အရင်းမှလှမ်းကိုင်လိုက်ပြီးနောက် အပြူးသားထွက်စပြုနေသော စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးဆီသို့ ထိပ်ကို ပြေးကပ်သည်။ သီတာဆွေနှုတ်မှ အင်းခနဲ ညည်းသံထွက်သည်။ “ဖိအားလျှော့တာ သိလား .. သီတာ .. တခြားတွေးမနေနဲ့ .. အလုပ်အကြောင်းပဲတွေး .. ဒါအလုပ်ပဲ” အဆက်မပြတ်ပြောရင်း လီးထိပ်နှင့် အဖုတ်ဝကို စမ်းကာထောက်သည်။ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားများက ပူနွေးနေပြီး အဝလေးကမူ ခပ်စိုစိုဖြစ်နေသည်ကို ဦးကျော်ခေါင် သတိထားမိသည်။ နောက်ထပ်တစ်ချက် နှစ်ချက်လောက် ဒစ်ကိုဖိဖိထိုး၍ ဆွပေးလိုက်ပြီး တတိယတစ်ချက်တွင်တော့ အားနှင့်သုံးကာ ဖိသွင်းလိုက်သည်။

ပြစ်ခနဲ အသံက ခပ်ကျယ်ကျယ်ပေါ်ထွက်လာပြီး ဦးကျော်ခေါင် လီးထိပ်က စောက်ဖုတ်ဝထဲ မြုပ်ဝင်သွားသည်။ တင်းကျပ်နွေးထွေးသော အရသာကြောင့် ဦးကျော်ခေါင် အူးခနဲ ရေရွတ်မိပြီး ခေါင်းမော့တက်သည်။ “ဖက်ခ် . ကျပ်လှချည်လား … အားပါးပါး” စိတ်ဆန္ဒပြည့်ဝသွားယုံမက တင်းရင်းပြီးအိစက်နေသည့် အရသာကြောင့် ဦးကျော်ခေါင် အခိုက်ကြီးခိုက်ကာ အော်ညည်းသည်။ သီတာဆွေခါးအား ထိန်းကိုင်ပြီး လမ်းကြောင်းမှန်နေသည့် လီးအား ပို၍ တိုးဝင်အောင် ထပ်ဆောင့်သည်။ လီးက တင်းတင်းကျပ်ကျပ်နှင့် ထပ်ဝင်ပြန်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ သီတာဆွေသည်လည်းပဲ အောင့်မထားနိုင်တော့ပဲ နှုတ်မှ တရှီးရှီးနှင့် စတင်၍ ညည်းသည်။ လုံးပတ်တုတ်လှသည့် ဦးကျော်ခေါင်၏ လီးကြောင့် သူမအပေါက်လေးသည် ကိုဝင်းခိုင်ထက်စာလျှင် လမ်းပိုဖွင့်ပေးရရှာသည်။

ထိထိမိမိတော့ ရှိလှသည့်ဖြစ်ခြင်း ..။ “ကောင်းတယ် .. သီတာ … အရမ်းကောင်းတယ် .. မင်း အဖုတ်က စပယ်ရှယ်ကိုကောင်းတယ်” ကောင်းတယ်ဆိုသော စကားတွေ မိုးမွှန်အောင်ဆိုရင်း ဦးကျော်ခေါင် လီးကုန်အောင် ဆောင့်ထည့်လိုက်သည်။ အားပါးလှသည့် အချက်မို့ သီတာဆွေ သူမကိုယ်စားပွဲပေါ် လဲမကျသွားအောင် လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် တင်းတင်းတောင့်ခံထားရသည်။ လီးကြီးကတော့ အဖုတ်ထဲတွင် တစ်ချောင်းလုံး ကုန်အောင်မြုပ်နေပြီး တင်ပါးဖွေးဖွေးကြီး နှစ်ဖက်နှင့် ဦးကျော်ခေါင် ဆီးစပ်က ပထမဦးဆုံးအကြိမ် မိတ်ဆက်သွားသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ .. ခါးသွယ်သွယ်လေးအား ထိန်းကာကိုင်ထားသော ဦးကျော်ခေါင်၏ လက်များကား ပင်တီလေး မလုံ့တလုံဖုံးနေသော တင်ပါးကြီးများပေါ်တွင် ရောက်ရှိနေသည်။

အီးလိုသာဆိုလျှင် ဂေါဂျက်စ်ဟု တင်စားခေါ်ဆိုရမည့် အကောင်းစား စံချိန်မှီ လုံးဝန်းပြည့်ဖြိုးသော တင်ပါးတစ်စုံကို စိတ်ကြိုက် နယ်ဖတ်၍ ဆုပ်ဆွဲသည်။ သီတာဆွေ အဖုတ်ထဲ မြုပ်ဝင်နေသော လီးကို လိုးဆောင့်မှုကိုလည်း တစ်ချက်လေးမှတောင် မရပ်။ သူ့ဟာကြီးကို ပတ်ပတ်ဆွဲနေသလို ဖြစ်သော နူးညံ့လှသည့် အတွင်းသားများ၏ အရသာကို ကောင်းကောင်းကြီး ခံစားရင်း ရှိရှိသမျှသော အားတွေကို သုံးကာ ဆောင့်သည်။ ဆီးခုံနှင့် သီတာဆွေ နောက်ပိုင်း ပြေးပြေးရိုက်သံသည် အခန်းထဲတွင် တဖတ်ဖတ်နှင့်ကို မြည်ဟီးနေတော့သည်။ အချိန်ကြာလှသည်နှင့်အမျှ သီတာဆွေ စောက်ဖုတ်က အရည်လိုက်ပြီး လိုးရတာ အဆင်ပြေချောမွေ့လာသည်။ သီတာဆွေ ကိုယ်တိုင်လည်း ရှက်တာကြောက်တာတွေ ရှိမနေတော့ဘဲ အန်ကယ်ဦးကျော်ခေါင် ဖိအားလျှော့ဖို့ကိစ္စကို တတ်နိုင်သလောက် ပြန်ကူညီလာသည်။

ဦးကျော်ခေါင် ဆောင့်ချက်တွေနှင့်အညီ သူမက နောက်ပြန်၍ တင်ပါးတွေကို တွန်းတွန်းပေးရာ နှစ်ဦးစလုံးအဖို့ ခံစားမှုဖီလင် မြင့်သထက်မြင့်လာအောင် ဖန်တီးပေးသလို ဖြစ်လာသည်။ သို့သော် ဦးကျော်ခေါင်တစ်ယောက် အလျင်လိုခြင်း လုံးဝမရှိ။ ကောင်းမွန်လှသော အရသာကြောင့် မြန်မြန်ဆန်ဆန် ပြီးသွားမှာကို မလိုလားပါ။ လီးကို တစ်ချက်ဆောင့်သွင်းပြီး စောက်ဖုတ်ထဲမှ အနှုတ်တွင် အပြင်သို့ရောက်အောင် ချွတ်ပြစ်လိုက်သည်။ ကောင်းခါစပြုနေပြီဖြစ်သော သီတာဆွေ စိတ်ထဲ ဟာခနဲတောင် ဖြစ်သည်။ ဘာများဖြစ်တာလိမ့်ဆိုပြီး ကုန်းထားရာမှ မြန်မြန်ဆန်ဆန် လှည့်ကြည့်သည်။

သီတာဆွေ ထိုင်ခဲ့သော ထိုင်ခုံတွင် ဦးကျော်ခေါင် ဝင်ထိုင်လိုက်ရင်း သူမကို လက်ပြကာ လှမ်းခေါ်တာ တွေ့သည်။ “လာ .. သီတာ .. တစ်မျိုးစမ်းကြည့်အောင် .. အန်ကယ်ပေါ် တက်ခွလိုက် ..” ဦးကျော်ခေါင်အတွက် ကောင်းဖို့ကတော့ ဒီလိုကိစ္စမျိုးတွင်တော့ သီတာဆွေအား နှစ်ခါရှင်းပြစရာမလို။ ဘာဆိုလိုသည်မှန်း ချက်ချင်းသိပြီး ထိုင်နေသည့် သူ့အပေါ်တွင် တက်ခွသည်။ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်အနေအထားနှင့် တက်ခွပြီးနောက် ဦးကျော်ခေါင် မတ်နေအောင် ထိန်းကိုင်ထားသည့် လီးကို လက်ပြောင်း၍ပင် ယူလိုက်သည်။ တခြားနောက်ထပ် ဘာမှ တိုက်တွန်းစရာမလို။ အရည်တွေရွှဲရွှဲစိုနေပြီ ဖြစ်သော အဖုတ်ဝနှင့် ပြန်တေ့လိုက်ပြီး ချိန်သားကိုက်သည်တွင် တင်ပါးကြီးနှစ်ဖက်ကို အောက်သို့ ဖိချသည်။

“အိုး .. ဖက်ခ်” သီတာဆွေ၏ ထိုအပြုအမူကြောင့် ဦးကျော်ခေါင်၏ ရမ္မက်လှိုင်းသည် အမြင့်ဆုံးအဆင့်သို့ ကူးပြောင်းသွားသည်။ လှပကျော့ရှင်းသော သီတာဆွေကိုယ်လုံးအထက်ပိုင်းကို ဖုံးကွယ်ထားသလို ဖြစ်နေသည့် အင်္ကျ ီအား ရင်ဘတ်ရှေ့ပိုင်းမှ စုကိုင်ပြီးဆွဲဖွင့်သည်။ ဖောက်ဖောက်ဆိုသော အသံတွေ မြည်ပြီး ကြယ်သီးတွေ အကုန်ပြုတ်ထွက်သည်။ ဘရာမပါသော ရင်နှစ်မွှာက အကာအကွယ်မဲ့စွာ ပေါ်ထွက်လာသည်တွင် ဦးကျော်ခေါင် လက်နှစ်ဖက်က တစ်လုံးခြင်းစီကို ဆုပ်စွဲလိုက်သည်။ ပြီးသည်နှင့် သူ့မျက်နှာအား ရင်ညွန့်ဖွေးဖွေးများဆီသို့ ထိုးအပ်လိုက်ပြီး လျှာကြီးကိုထုတ်ကာ စတင်လျက်တော့သည်။

“အမလေး .. အန်ကယ် … ရှီး .. ရှီး … အာ့ .. အား” “အိုး … ပြတ် … ပြွတ် … ပြွတ်” နို့သီးစူစူလေးနှစ်ခုအား တစ်ခုချင်းစီ ငုံ့စုပ်နေသည့် အချိန်တွင် သီတာဆွေတစ်ယောက် ဦးကျော်ခေါင် ပုခုံးအား အားပြုကာ အစွမ်းကုန်အပေါ်စီးမှ တက်ဆောင့်နေပြီဖြစ်သည်။ စိတ်တက်ကြွမှု အရှိန်က သူမထံတွင်လည်း မြင့်တက်နေပြီမို့ သီတာဆွေ၏ ဆောင့်ချက်တွေကလည်း အားပါနေသည်။ ဦးကျော်ခေါင်တောင် နို့သီးတွေကို လျှာနှင့် အကြာကြီး ငုံထားလို့မရ။ “အင်း .. ကောင်းတယ် .. သီတာရယ် .. သိပ်ကောင်းတယ် .. ဒီနည်းက ပါးစပ်အနံ့မရှိစေဖို့အတွက် အကောင်းဆုံးပဲ ..” အသက်ကို ဖုတ်လိုက်ဖုတ်လိုက် ရှူရင်းမှ ဦးကျော်ခေါင် သီတာဆွေ စိတ်ရှင်းအောင် ထပ်မံ၍ရှင်းပြသည်။

မျက်လုံးလေးများ မှေးတေးတေးဖြစ်နေသော သီတာဆွေက ဦးကျော်ခေါင်စကားကို နားလည်ဟန်ဖြင့် ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ ထိုရောအခါ ဦးကျော်ခေါင်က ပြုံးပြရင်း သီတာဆွေ မျက်နှာလေးအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ညှပ်ကိုင်သည်။ “သေချာအောင် အန်ကယ် သီတာ ပါးစပ်အနံ့ကို ခံလိုက်ဦးမယ်” ဘာမှန်းမသိခင်မှာပင် ဦးကျော်ခေါင် နှုတ်ခမ်းတွေက သူမနှုတ်ခမ်းများအား လာဖိကာ အတင်းစုပ်နမ်းခြင်း ခံရသည်။ သီတာဆွေ အွန်းခနဲ ညည်းသံထွက်ပြီး နှုတ်ခမ်းလွှာနှစ်ခု ခပ်ဟဟပွင့်ထွက်သွားသောအခါ သူ့လျှာကြီး အတင်းကို တွန်းထိုး၍ အထဲ ရောက်လာသည်။ သီတာဆွေ လုပ်မိလုပ်ရာအဖြစ် သူမလျှာလေးနှင့် ကျူးကျော်လာသူ လျှာကြီးကို ဆီးပတ်၍ တောင့်ခံထားလိုက်သည်။ သီတာဆွေတစ်ယောက် အောက်ဘက်ကို အာရုံမရောက်ဘဲ ပါးစပ်ထဲသို့ ရောက်လာသည့် ဦးကျော်ခေါင်လျှာနှင့် အလုပ်ရှုပ်နေခိုက်၊ ဦးကျော်ခေါင်က ဖင်ကြီးတွေကို ကော့ကော့တင့်ပြီး အောက်ကနေ အပြတ်လှုပ်ရှားသည်။

လေးငါးချက်လောက် ဇယ်ဆက်သလို ဆက်တိုက်ဆောင့်တင်လိုက်ပြီးသောအခါ သူ့မျက်လုံးထဲတွင် ပြာဝေသွားသလို ခံစားရပြီး နားထင်ကြောတွေ ပွင့်ထွက်သည်။ “ဖက်ခ် … ရှစ် !” နှုတ်ခမ်းချင်း အတင်းဖိကပ်ထားမှုက ကွာသွားပြီးနောက် ဦးကျော်ခေါင် အရုပ်ကြိုးပြတ်သည့်နှင့် ထိုင်ခုံနောက်သို့ လန်ကျသည်။ သီတာဆွေ စောက်ဖုတ်ထဲ အဆုံးထိတိုင်အောင် နစ်ဝင်နေသော လီးထိပ်ကမူ သုတ်ရည်ပူပူတွေကို မီးတောက်ပေါက်ကွဲသည့်အလား ပန်းထုတ်ပစ်သည်။သားအိမ်ဝတွင် နွေးခနဲနေအောင် ခံစားရလိုက်သည့် အတွေ့ကြောင့် သီတာဆွေ ယောင်ယမ်းပြီး အဖုတ်အတွင်းသားများကို ကျုံ့မိသည်။ “ကောင်း .. ကောင်းတယ်” ဒီစကားလေး နှစ်လုံးကိုတောင် ဦးကျော်ခေါင် မနည်းရေရွတ်လိုက်ရသည်။ ကျန်တာတော့ ဘာမှ ထပ်ပြောမနေနိုင်တော့ဘဲ မျက်လုံးများကို မှိတ်ထားရင်း အသက်ကိုပုံမှန်ဖြစ်အောင် ပြန်ရှူနေရသည်။

မျက်စိမှိတ်ရင်း ငြိမ်သက်သွားသည့် ဦးကျော်ခေါင်ကြောင့် သီတာဆွေ ဘာဆက်လုပ်ရမည်မသိ။ ဒီတစ်ခါ ဦးကျော်ခေါင် ဖိအားလျှော့ခြင်းသည် နှစ်ယောက်စလုံးအတွက် အတော်ပင်ပန်းစေသည်သာ။ သီတာဆွေ ခနတာမျှ ဦးကျော်ခေါင် နည်းတူငြိမ်နေလိုက်ပြီး တအောင့်လောက်အကြာတွင် ဒီအတိုင်းချည်း မသင့်တော်ဘူးဟု အတွေးပေါက်ကာ ဦးကျော်ခေါင်အား ခွထားရာမှ ခြေထောက်ကြွ၍ အောက်ဆင်းလိုက်သည်။ သီတာဆွေ အလှုပ်တွင် ဦးကျော်ခေါင် မျက်လုံးများ ပြန်ပွင့်လာသည်။ “အဆင်ပြေသွားပြီ .. သီတာ ကျေးဇူးပဲ .. ပြန်နားချင်နားတော့ … အော် ဒါနဲ့ .. တလက်စထဲ အန်ကယ့်လီးမှာ ပေနေတာတွေ စင်သွားအောင် နဲနဲလျက်ပေးသွားဦး” ဟုတ်ပေသားပဲဟု သီတာဆွေ တွေးလိုက်ပြီး ထိုင်ခုံအောက်သို့ လျှော့ဆင်းကာ နှစ်ဦးသားအရည်များ ပေနေသော လိင်တန်ကို လျှာနှင့်လျက်ပေးလိုက်သည်။

ပါးစပ်အနံ့ မနံစေချင်လို့ စောက်ဖုတ်ကို သုံးလိုက်ရသည်ဆိုသော အချက်ကိုမူ သီတာဆွေ ထုံးစံအတိုင်း ယောင်လို့တောင် မတွေးမိခဲ့ပါ။ ဦးကျော်ခေါင်တစ်ယောက်ကတော့ သီတာဆွေ၏ လျှာအရသာလေးကို ခံစားရင်း စိတ်ထဲအပျော်ကြီး ပျော်နေသည်။ ကျမ်းစာများထဲတွင် သုံးနှုန်းသော ကောင်းကင်ဘုံဆိုတာ ဘာမှန်းမသိပေမယ့် အခုလောလောဆယ်တွင် သူ့ကိုယ်သူ ထိုနေရာသို့ ရောက်နေသလို ခံစားနေရသည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် ဇာတ်လမ်းအစက ဆိုခဲ့သလို ဦးကျော်ခေါင်တစ်ယောက် အသက်ကြီးမှ မုတ်ဆိတ်ပျားလာစွဲသမျိုး အဖြစ်အပျက်နှင့် ကြုံတွေ့ရတာ ဖြစ်သည်။ ပျားတောင်မှ သီတာဆွေဆိုသော ပျားသည် ရိုးရိုးပျား မဟုတ် .. ပျားဘုရင်မဟု ဆိုရမည့် တကယ့်အမိုက်စားပင်။ တကယ်ဆိုလျှင် သီတာဆွေသည် ဦးကျော်ခေါင်အတွက်တော့ ကျနော့်ရဲ့ပျားဘုရင်မလေးဟု တင်စားခေါ်ရမည့်သူသာ ဖြစ်တော့လေသည်။ ပြီးပါပြီ

Zawgyi

 

က်ေနာ့္ရဲ႕ပ်ားဘုရင္မေလး (စ/ဆုံး)

ဦးေက်ာ္ေခါင္ သီတာေဆြေခါင္းကို ထပ္ဖိခ်ရန္ ႀကိဳးစားေပမယ့္ သီတာေဆြက သူ႔အႀကံကို သိေနသည့္အလား ပါးစပ္ထဲ မဝင္ႏိုင္ေသးေသာ အရင္းပိုင္းကို လက္ျဖင့္ အရင္လွမ္းဆုပ္လိုက္သည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ အႀကံ မေအာင္ျမင္လိုက္။ သို႔ေသာ္ သူက ထပ္တြန႔္တက္ၿပီး သီတာေဆြကို လက္ဖယ္ဖို႔ အမိန႔္ေပးတာမ်ိဳးေတာ့ မလုပ္ေတာ့ပါ။ သီတာေဆြက အလိုက္တသိႏွင့္ ေခါင္းကို ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္လုပ္ၿပီး လီးကိုစတင္စုပ္ေပးေနလို႔ ျဖစ္သည္။ ဒါ့အျပင္ လီးအရင္းအား ကိုင္ထားေသာ လက္ကလဲ ဂြင္းတိုက္ေပးသလို လႈပ္ခါေပးသည္။

“အား … ရွီ .. ေကာင္းလိုက္တာ … လုပ္ လုပ္ .. အဲဒီလိုမ်ိဳး” သီတာေဆြ တျခားေနရာမ်ားတြင္ ဘယ္ေလာက္ အရည္အခ်င္း ရွိသည္ေတာ့ မသိ။ လီးစုပ္သည့္ ေနရာတြင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ကြၽမ္းက်င္သည္ကို ဦးေက်ာ္ေခါင္ သတိထားမိသည္။ သူမ ခ်စ္သူဆိုေသာ ကိုဝင္းခိုင္ကို စုပ္ေပးေနၾက ျဖစ္ရမည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုေတာ့ သီတာေဆြ၏ ထိုကြၽမ္းက်င္မႈက ဦးေက်ာ္ေခါင္အတြက္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး အလုပ္ျဖစ္ေစေနသည္သာ။ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ လက္က သီတာေဆြေခါင္းအား လွမ္းၿပီး ထိန္းေပးထားစရာေတာင္ မလိုေတာ့ေပ။ မ်က္ႏွာတစ္ဖက္ျခမ္း ၌ သိမ္းကာစုထားေသာ ဆံပင္ရွည္ရွည္မ်ားအား ကိုင္ေပးထားယုံသာ လိုအပ္သည္။

သီတာေဆြက သူမဖာသာ သူမ ေခါင္းကို နိမ့္လိုက္ ႂကြလိုက္ႏွင့္ လီးႀကီးအား ပါးစပ္ထဲ တိုးဝင္ျပန္ထြက္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ရင္း ပါးကေလးမ်ား ေဖာင္းလာသည္အထိ အားတက္သေရာ စုပ္ေပးေနသည္။ လီးစုပ္သံ တႁပြတ္ႁပြတ္ႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ အသက္ျပင္းျပင္း ရႉသံ တရႉးရႉး တရွဲရွဲကသာ အခန္းထဲတြင္ ႀကီးစိုးထားသည္။ “ေကာင္းတယ္ .. သီတာ .. စုပ္စုပ္ ..” လြတ္ေနသာလက္တစ္ဖက္က ႏို႔ႀကီးေတြကို လွမ္း၍ဆြဲကာေဆာ့ရင္း ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဖင္ႀကီးကို လႈပ္ကာ သီတာေဆြ ပါးစပ္ကို စတင္၍ လိုးေဆာင့္သည္။ ေတာင္ကုန္းတစ္ခုေပၚသို႔ ေျခကုန္သုတ္၍ ေျပးတက္ရသလို ဦးေက်ာ္ေခါင္ အားကုန္ထုတ္သည္။

လီးတန္ အရင္းပိုင္းကို ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ သီတာေဆြ၏ လက္သည္သာ ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားႏွင့္ ဆီးစပ္ မထိေတြ႕ရေအာင္ တားဆီထားသည့္ တစ္ခုတည္းေသာ အတားအဆီး ျဖစ္၏။ မဟုတ္လွ်င္ လီးႀကီးတစ္ခုလုံး သီတာေဆြ ပါးစပ္ထဲ ဝင္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာ ေသခ်ာလွသည္။ ေနာက္ထပ္ငါးမိနစ္ခန႔္ ၾကာေအာင္ မာရသြန္ေျပးသလို ေတာက္ေလွ်ာက္ဆြဲၿပီးေနာက္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ လီးတေလွ်ာက္ က်င္စိမ့္တက္လာသည္။ “ထြက္ .. ထြက္ေတာ့မယ္ … ေသခ်ာ မ်ိဳခ် .. သီတာ .. အျပင္ကို တစ္စက္မွ မက်ေစနဲ႔ “ လက္ႏွစ္ဖက္စလုံးႏွင့္ သီတာေဆြ ေခါင္းအား ညႇပ္ကိုင္လိုက္ၿပီးေနာက္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ က်ား႐ိုင္းတစ္ေကာင္၏ အားမာန္ျဖင့္ သီတာေဆြပါးစပ္ထဲသို႔ လီးတန္အား ထိုးထည့္သည္။

အားပါလွေသာ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ သီတာေဆြ လက္သည္လည္း လီးတန္အရင္းအား ဖမ္းကိုင္ထားျခင္း မျပဳႏိုင္ေတာ့။ တံေတြးရည္မ်ားျဖင့္ ေပက်ံစို႐ႊဲေနေသာ လီးတစ္ေခ်ာင္းလုံး သူမပါးစပ္ထဲ တိုးဝင္ျပန္ထြက္ျဖစ္ေနသည္။ “အား … ရွစ္ .. ထြက္ .. ထြက္ၿပီ” ဝမ္းေခါင္းသံႀကီးႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေအာ္ညည္းၿပီးေနာက္ သီတာေဆြေခါင္းအား သူ႔ေပါင္ရင္းႏွင့္ ထိသည္အထိ ဖိကပ္ထားလိုက္သည္။ လည္ေခ်ာင္းဝကို ေက်ာ္၍ ေရာက္ေနေသာ ဒစ္လုံးႀကီးသည္ အစြမ္းကုန္ တင္းမာသြားၿပီးေနာက္ သုတ္ရည္ေတြ ဒလေဟာ ပန္းထြက္ကုန္သည္။ ဘာမွန္း မသိလိုက္ခင္မွာပင္ အရည္ပ်စ္ပ်စ္ေတြအား သီတာေဆြ မ်ိဳခ်လိုက္ရရွာသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဖင္ႀကီးတစ္ခုလုံး ဆတ္ခါဆတ္ခါ တုန္ေနသည္။ ထို႔အတူ သီတာေဆြ၏ လည္တိုင္သြယ္သြယ္ေလးသည္လည္း

ဆတ္ခါဆတ္ခါ တုန္ေနရွာသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ တစ္ခ်က္ေကာ့တိုင္း သီတာေဆြ တစ္ခ်က္မ်ိဳခ်ေနရေတာ့သည္။ “ဝိုး .. အန္ကယ္ တကယ္ပဲ ဖိအားေတြမ်ားေနတာကိုး .. ဟူး” တစ္စက္မက်န္ ကုန္သည္အထိ သုတ္ရည္မ်ားအား စုပ္ယူလိုက္ၿပီးေနာက္ လီးႀကီးအား ပါးစပ္ထဲမွ ထုတ္ေပးလိုက္ခ်ိန္တြင္ သီတာေဆြ အေတာ္ေလးပင္ ေမာဟိုက္ေနရွာသည္။ သီတာေဆြ နည္းတူ ဦးေက်ာ္ေခါင္သည္လည္း ေဟာဟဲေဟာဟဲ ျဖစ္ေနသည္။သီတာေဆြ၏ မွတ္ခ်က္ကို ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ပဲ ေယာင္ေယာင္ေလးၿပဳံး၍သာ ေထာက္ခံသည့္အေနႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ျပရွာသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ အၿပဳံးမ်က္ႏွာသည့္ မည့္သည့္အဓိပၸါယ္ေဆာင္သည္ကို သူသာလွ်င္ အသိဆုံးျဖစ္ေပေတာ့မည္။

ထိုေန႔မွစ၍ ေနာက္ထပ္ရက္မ်ားတြင္ေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္တစ္ေယာက္ သူ႔ပီေအျဖစ္သူ သီတာေဆြ၏ ေနာက္တိုးတာဝန္ ျဖစ္ေသာ လီးစုပ္ေပးျခင္းအမႈကို ေကာင္းေကာင္းအသုံးခ်ေလေတာ့သည္။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္းလိုလို အနည္းဆုံး ႏွစ္ႀကိမ္ ဒါမွမဟုတ္ သုံးႀကိမ္ေလာက္ေတာ့ သီတာေဆြခမ်ာ သူ႔လီးအား စုပ္ေပးရသည္။ ထိုသို႔စုပ္ေပးရာတြင္ တခါတေလေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဘာမွဝင္ေရာက္မစြက္ဖက္။ ထိုင္ခုံတြင္ အခန႔္သား ေက်ာဆန႔္ကာထိုင္ရင္း ေျခတန္မ်ားကို ကားေပးထားလိုက္ယုံပင္။ သီတာေဆြသာလွ်င္ မာေတာင္ေနသည့္ လီးႀကီးကို ပါးစပ္ထဲ အထုတ္အသြင္းလုပ္ၿပီး ေကာင္းေကာင္းႀကီး စုပ္ေပးရရွာသည္။

သီတာေဆြ ျပဳစုသမွ် ဦးေက်ာ္ေခါင္က အလိုက္သင့္ ခံစား၊ စံစားေနယုံသာ ..။သို႔ေသာ္ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာအခ်ိန္မ်ားတြင္မူ အရမ္းကိုဖိအားမ်ားသည္ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ႏွင့္ သီတာေဆြအား အခန္းအလယ္တြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္ခိုင္းၿပီး၊ သူက လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ သူမေခါင္းအား ညႇပ္ထိန္းကိုင္ၿပီး ပါးစပ္ေပါက္အား ေကာင္းေကာင္းလိုးေတာ့သည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ ဖိအားေလွ်ာ့ျခင္းကိစၥသည္ လီးထိပ္ဝမွ ပန္းထြက္လာေသာ သုတ္ရည္မ်ားကို သီတာေဆြ တစ္စက္မက်န္ ေသာက္မ်ိဳခ်ရျခင္းႏွင့္သာ အၿမဲ ၿပီးဆုံးခဲ့သည္။ ထိုအတြက္ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ ႐ုံးခန္းထဲတြင္ ေပက်ံျခင္း မျဖစ္ေအာင္ဆိုေသာ အခ်က္ပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။

အားလုံးကို ခ်ဳံငုံ၍ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ဦးေက်ာ္ေခါင္အတြက္ အေကာင္းဆုံးေသာ အေျခအေနတစ္ခုကို လက္ဝယ္ပိုင္ပိုင္ ရရွိထားသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ ပါးရည္နပ္ရည္ရွိၿပီး ဘဝတေလွ်ာက္လုံး လည္လွ်င္လည္သလို စားသုံးလာခဲ့သည္မို႔ ဒီမွ်ႏွင့္ သူ႔ခမ်ာ မေက်နပ္ႏိုင္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္အတြက္ေတာ့ ျမက္ဆိုသည္မွာ တျခားဘက္တြင္ ပိုစိမ္းသည္လို႔ ခံယူထားသည္သာ။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ သူလုံး၀ စိတ္ေက်နပ္သြားဖို႔အတြက္ရန္ သီတာေဆြအား ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး လိုးရမလဲဆိုတာ အၿမဲအာ႐ုံေရာက္ေနသည္။ တစ္နည္းနည္းႏွင့္ေတာ့ သီတာေဆြ ပင္တီကို ခြၽတ္ျပစ္ႏိုင္ေအာင္ သူႀကိဳးစားရမည္။ ဤသည္ကား ဦးေက်ာ္ေခါင္အတြက္ အဓိကပန္းတိုင္ပင္ ..။ ထိုင္ေနၾက ဆုံလည္ခုံေပၚတြင္ ကိုယ္ကိုခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ အေနအထားႏွင့္ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနရင္း ဦးေက်ာ္ေခါင္ သူ႔ဦးေႏွာက္ကို အေျပးအလႊား အလုပ္ေပးမိသည္။

သီတာေဆြကို ဘယ္လိုလိုးရမလဲဆိုတာ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း အသည္းအသန္ စဥ္းစားေနရလို႔လား မသိ။ သူ႔ေခါင္းတြင္ ဆံပင္ျဖဴေတြပင္ ထပ္တိုးလာသလို ခံစားရသည္။ ဟူး .. ေက်ာ္ေခါင္ .. မင္း ႀကံစမ္း ၿပီးခဲ့ေသာ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းကပင္ သီတာေဆြတစ္ေယာက္ သစ္သားစားပြဲႀကီးေအာက္ ဒူးေထာက္ကာ ဝင္ၿပီး သူ႔လီးအား တစ္ခ်ီၿပီးေအာင္ စုပ္ေပးခဲ့ေသးသည္။ အခုေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေနာက္ထပ္ ထပ္လိုခ်င္ေနေသးသည္။ တကယ္ကို ရေလလိုေလ အိုတေစၦ အႀကီးစားပင္။ (ေက်ာ္ေခါင္ .. ေက်ာ္ေခါင္ .. သိပ္ေလာဘမႀကီးစမ္းနဲ႔) ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ဆုံးမ ေဖ်ာင္းဖ်ၿပီး ဦးေက်ာ္ေခါင္ သက္ျပင္းခ်သည္။ တျခားလုပ္စရာလည္း ေလာေလာဆယ္ မရွိသျဖင့္ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ စားပြဲအံဆြဲကို လွမ္းဖြင့္သည္။ အထဲမွာ ျမင္လိုက္ရေသာ ပါးစပ္အနံ႔ေပ်ာက္ေဆး (မင့္)ဗူးကို လွမ္းယူၿပီး ေဆးလုံးျဖဴျဖဴေလးႏွစ္ခုကို လက္ဝါးထဲ ေခါက္ခ်လိုက္သည္။

ပါးစပ္ထဲ ထည့္မယ္ဆိုၿပီး လက္ကိုေျမႇာက္လိုက္ခ်ိန္တြင္ သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ အႀကံတစ္ခုက ျဖတ္ခနဲ ေပၚလာေတာ့သည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ အႀကံသစ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ေတာ့ ရက္အနည္းငယ္ ေစာင့္လိုက္ရသည္။ အခုရက္ပိုင္းအတြင္း —- ကုမၸဏီက အလုပ္ေတာ္ေတာ္ျဖစ္ထြန္းသည္။ ထိုေရာအခါ ဦးေက်ာ္ေခါင္တစ္ေယာက္ ပို၍ဖိအားမ်ားသလို ခံစားရသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဖိအားမ်ားျခင္း၏ ေနာက္ဆက္တြဲ အက်ိဳးတရားကား သီတာေဆြ တစ္ေယာက္ ပိုပို၍ သူ႔လီးအား စုပ္ေပးလာရျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ဒီတစ္ပတ္ ႐ုံးဖြင့္သည့္ တနလၤာေန႔မွ စ၍ သီတာေဆြ တစ္ေယာက္ သူမပါးစပ္ကို နားရသည္ဟူ၍ မရွိ။

ေသခ်ာသာ တြက္ၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ သီတာေဆြ တစ္ေယာက္ သူမအလုပ္ကို သူမလုပ္ရသည္ထက္ ႐ုံးခန္းထဲတြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္လီးကို စုပ္ေပးရတာက ပိုမ်ားသည္ဟုေတာင္ ဆိုရမလား မသိ။ အခုလဲၾကည့္။ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ နီးပါးေလာက္ ၾကာေအာင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္လီးအား သုတ္ရည္ေတြ ပန္းထြက္သည္အထိ ႐ုံးခန္းထဲ စုပ္ေပးခဲ့တာမွ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာေသး။ ဆယ္မိနစ္သာသာေလာက္ပဲ ရွိဦးမလား မသိ။ ႐ုံးခန္းထဲမွ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ “သီတာေရ အထဲ ဝင္ခဲ့ပါဦး”ဆိုသည့္ အသံေၾကာင့္ သီတာေဆြ စိတ္ေတြ ေလးလံသြားရရွာသည္။ သီတာေဆြသည္ အေပ်ာ့သားထဘီစကတ္ အနက္ေရာင္ကို အျဖဴေရာင္ ႐ုံးဝတ္ရွပ္အက်ၤ ီႏွင့္တြဲ၍ ဝတ္ဆင္ထားသည္။ ထဘီစကတ္က ေဘးခြဲျဖစ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္လိုက္တိုင္း ျဖဴေဖြးသြယ္တန္းေသာ ေပါင္တန္တစ္ဖက္အား ဒူးအထက္ေလာက္ထိ ျမင္ေနရသည္။

မိန္းမဝတ္ရွပ္အက်ၤ ီကမူ ၾကယ္သီးတပ္ျဖစ္ၿပီး မို႔ဝန္းေသာစေနႏွစ္ခိုင္အား လုံလုံၿခဳံၿခဳံျဖစ္ေအာင္ ဖုံးကြယ္ထားေပးသည္။ သီတာေဆြ၏ အေတြးက ဒီလိုမ်ိဳး လုံလုံၿခဳံၿခဳံဝတ္ထားလွ်င္ သူမအက်ၤ ီထဲသို႔ လက္ႏႈိက္ၿပီး ႏို႔ေတြကို ဦးေက်ာ္ေခါင္ မသုံးႏိုင္ဟူေသာ အေတြး။ သို႔ေသာ္ ဦးေက်ာ္ေခါင္က သူမပါးစပ္အား မလိုးခင္မွာ ႏို႔ေတြကို အက်ၤ ီေပၚကေန ေကာင္းေကာင္းကိုင္ၿပီး ဆုပ္နယ္လိမ့္မည္ဆိုေသာ အခ်က္ကိုေတာ့ ေမ့သြားခဲ့သည္။ မနက္ပိုင္း တစ္ဆက္ရွင္ၿပီးလို႔ သူမ ႐ုံးခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္လာခ်ိန္တြင္ ခပ္ေၾကေၾကျဖစ္သြားေသာ အက်ၤ ီေရွ႕ပိုင္းကို မနည္းပင္ ျပန႔္ေအာင္ ျပန္လုပ္ထားခဲ့ရသည္။ ျငင္းဆန္လို႔ရမွာ မဟုတ္သည့္အေလ်ာက္ သီတာေဆြ စိတ္ေလွ်ာ့ၿပီး ႐ုံးခန္းထဲ ဝင္လာခဲ့သည္။ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ေမး႐ိုးႏွစ္ဖက္ကို လက္ျဖင့္ စမ္းၾကည့္သည္။

မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ခန႔္ နမ္းစေတာ့ ပေလြမႈတ္ေပးခဲ့ရသျဖင့္ ပါး႐ိုးေတြက အေတာ္ေညာင္းေနသည္။ ၾကမ္းျပင္တြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္ခဲ့ရသျဖင့္လည္း ဒူးေခါင္းေနရာက အနည္းငယ္ နာေနသည္။ တတ္ႏိုင္လွ်င္ သီတာေဆြ ဒီေလာက္ျမန္ျမန္ႀကီး ဦးေက်ာ္ေခါင္ လီးအား စုပ္မေပးခ်င္ေတာ့။ ဒီလိုႏႈန္းထားအတိုင္းသာ ဆက္သြားမည္ဆိုလွ်င္ ဒီေန႔ေတာ့ တစ္ေန႔တာအတြက္ အမ်ားဆုံး စံခ်ိန္အျဖစ္ တင္ထားခဲ့ေသာ ေျခာက္ႀကိမ္ဆိုသည့္ ႏႈန္းကို က်ိဳးမည္လား မသိ။ သီတာေဆြ စံခ်ိန္ မက်ိဳးခ်င္ပါ။ “ဒီမွာ ထိုင္ဦး သီတာ ..” ေတာ္ေသးသည္။ ဒီတစ္ခါ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေခၚတာ အလုပ္ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ဟန္ရွိသည္။

စားပြဲေရွ႕က ထိုင္ခုံကို ၫႊန္ျပၿပီး ထိုင္ခိုင္းလို႔ ျဖစ္သည္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ဘဲ လီးစုပ္ေပးရမည္ဆိုလွ်င္ သူ႔ေရွ႕က ၾကမ္းျပင္ကို ၫႊန္ျပၿပီး ဒူးေထာက္ထိုင္ခိုင္းမွာ ျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ သူမကို သစ္သားစားပြဲႀကီးေပၚ ကန႔္လန႔္ျဖတ္ ပက္လက္လန္ကာ အိပ္ခိုင္းၿပီး သူက စားပြဲဟိုဘက္စြန္းမွေန၍ ပါးစပ္ကို သုံးေလ့ရွိသည္။ ဒါကလဲ တခါတေလမွ ျဖစ္သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ သီတာေဆြ ဒူးေထာက္ထိုင္ၿပီး စုပ္ေပးရတာက ပိုမ်ားေလသည္။

သီတာေဆြ ထိုင္ခုံမွ ဝင္ထိုင္လိုက္ေပမယ့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္က စကားကို ခ်က္ခ်င္းစမေျပာေသးပါ။ တစ္စုံတစ္ခုတြင္ အေတြးနစ္ေနဟန္ျဖင့္ ေသခ်ာစဥ္းစားေနတာ ေတြ႕သည္။ ခနေနမွ .. “အင္း … သီတာေရ .. အန္ကယ္ေတာ့ ဘယ္လိုေျပာရမွန္း မသိဘူး” စိတ္သက္သာသလို ျဖစ္ေနသည့္ သီတာေဆြ အန္ကယ္ဦးေက်ာ္ေခါင္ စကားေၾကာင့္ စိတ္ထဲမတည္မၿငိမ္ ျဖစ္လာသည္။ ဘာ .. ဘာမ်ား ျဖစ္ျပန္တာပါလိမ့္ …။ “ဟိုေလ .. ေျပာရမွာ အားေတာ့နာတယ္ … သီတာ ပါးစပ္က အနံ႔အေၾကာင္း ေျပာခ်င္တာ .. အဲ ဒါေလး ..” သီတာေဆြ မ်က္ေတာင္ေလးမ်ား တဖ်တ္ဖ်တ္ ခတ္သြားသည္။ “သီတာ့ ပါးစပ္က အနံံ့ဟုတ္လား .. အန္ကယ္ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ” “ဟုတ္တယ္ .. သီတာ .. ဘယ္လိုေျပာရမလဲ .. သီတာပါးစပ္က စကားေျပာလိုက္တိုင္း အနံ႔တစ္မ်ိဳး ရေနတယ္” ဦးေက်ာ္ေခါင္က ထိုစကားကိုေျပာရင္းႏွင့္ သူ႔အဆိုကို အားျဖည့္ဟန္ ႏွာေခါင္းဝကို လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားျဖင့္ ပိတ္ျပသည္။

ဒီစကားႏွင့္ အမူအရာေၾကာင့္ သီတာေဆြ မ်က္ႏွာေလး ညိဳသြားရွာသည္။ မသိမသာေခါင္းေလး ငုံ႔က်သြားၿပီး ဝမ္းနည္းသည့္အသံႏွင့္ တုံ႔ျပန္ေျပာသည္။ “သီတာလဲ စိတ္မေကာင္းဘူး .. နဲနဲေတာ့ သတိထားမိတယ္ .. မေန႔ကညေနတုန္းကဆိုရင္ သီတာ့ခ်စ္သူနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ သူကေတာင္ ေျပာေသးတယ္ .. သီတာ့ပါးစပ္က အနံ႔တစ္မ်ိဳးရေနတယ္တဲ့” “ဟုတ္တယ္ .. သီတာ .. ၾကည့္ရတာ .. အန္ကယ့္အရည္ေတြကို သီတာ အၿမဲမ်ိဳခ်ေနရလို႔ ျဖစ္မယ္” သီတာေဆြ ထိုစကားကို ေခါင္းညိတ္၍ ေထာက္ခံလိုက္သည္။ ဒီအခ်က္ေၾကာင့္ ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။

ဦးေက်ာ္ေခါင္ သူမပါးစပ္ကို ဖိအားေလွ်ာ့ဖို႔ဆိုၿပီး မသုံးခင္က ဒီလိုမ်ိဳး အနံ႔မရခဲ့ပါ။ ကိုဝင္းခိုင္ကလဲ သူမႏွင့္ နမ္းစုပ္တိုင္း ဘာကြန္ပလိန္းမွ မတတ္ခဲ့ေပ။ အခုက်မွ ျဖစ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဒီကိစၥကို ဘယ္လိုေျဖရွင္းရမယ္မွန္း မသိ။ တကယ္တမ္းေတာ့ ဖိအားမ်ားသည္ဆိုသူက သူမ မဟုတ္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္သာလွ်င္။ သူမက ပီေအတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကူညီျခင္းသာ။ အကယ္၍သာ ပါးစပ္ကို မသုံးဘဲ တျခားနည္းလမ္းႏွင့္ ေျဖရွင္းလို႔ရမည္ဆိုလွ်င္ သူမဝမ္းသာမိမွာ ေသခ်ာပါသည္။ သီတာေဆြ အေတြးထဲတြင္ ႏွစ္ေမ်ာေနခိုက္တြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ထိုင္ေနရာမွထကာ သူမနားသို႔ ေလွ်ာက္လာသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ သီတာေဆြ၏ ေနာက္ဘက္ေရာက္လာၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကို ယွက္ကာဆန႔္ထုတ္ရင္း သူမႏို႔ေတြ႕ကို လွမ္းကိုင္လိုက္သည္။

ေနာက္ကေန သိုင္းဖက္ျခင္း ခံရသလိုမို႔ သီတာေဆြ ကိုယ္ကေလးအနည္းငယ္ တြန႔္သြားသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္က သူမ နားနားကပ္၍ သူစဥ္းစားထားသည္ကို ဆက္ေျပာျပန္သည္။ “သီတာ့ပါးစပ္ကို မသုံးဘဲ စထရပ္ေလွ်ာ့တဲ့ နည္းလမ္းတစ္ခုေတာ့ အန္ကယ္တို႔တေတြ ရွာဖို႔ လိုအပ္ေနၿပီ” “ဟုတ္ .. ဟို .. ဟိုေလ .. သီတာ့လက္နဲ႔ ျပန္ၿပီး ဂြင္းတိုက္ေပးရမလား အန္ကယ္” “မေကာင္းဘူး .. သီတာ .. အဆင္မေျပဘူး .. အဲဒီနည္းက ေပတာက်ံတာေတြ မ်ားတယ္” သီတာေဆြ အႀကံျပဳခ်က္ကို ကန႔္ကြက္လိုက္ရင္း ဦးေက်ာ္ေခါင္ သူ႔ႏွာဝသို႔ ျပန႔္ႏွံ႔လာေသာ ကိုယ္သင္းနံ႔နံ႔ေလးကို ခိုး၍ ရႈလိုက္မိသည္။ သီတာေဆြသည္ ဉာဏ္ရည္ထိုင္းသေလာက္ သူမကိုယ္သူမေတာ့ ဘယ္လိုအလွျပင္ရမည္ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိေပသည္။ ဆံေကသာအနံ႔က သင္းသင္းေလးေမႊးေနသလို၊ ကိုယ္သင္းနံ႔ကလဲ ယဥ္ယဥ္ေလးႏွင့္ ဆြဲေဆာင္ေနသည္။

အနီးကပ္ ေနာက္ဘက္မွ ျမင္ေနရေသာ ပါးျပင္ေဖြးေဖြးေလးကို မနမ္းရႈိက္မိေအာင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ မနည္းကို စိတ္ထိန္းထားရသည္။ ရမၼက္ေဇာ၏ ထြက္ေပါက္အျဖစ္ ေလာေလာဆယ္ သုံးလို႔ရေနေသာ ႏို႔လုံးအိအိေတြကိုသာ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ခပ္တင္းတင္း ညႇစ္ကာေဆာ့ပစ္လိုက္သည္။ “အန္ကယ္တစ္ခု စဥ္းစားမိတာေတာ့ ရွိတယ္ .. သီတာ လက္ခံမလား မသိဘူး” “ဟုတ္ .. ဘာမ်ားလဲ အန္ကယ္ ေျပာပါဦး” “ဒီလိုေလ .. အန္ကယ္တို႔ ပါးစပ္အစား ေနာက္ထပ္အေပါက္တစ္ေပါက္ကို ေျပာင္းသုံးရင္ ေကာင္းမယ္” “ေနာက္ထပ္အေပါက္ ??” ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ စကားအား နားမရွင္းမႈေၾကာင့္ သီတာေဆြ သူမေခါင္းေလးကို လည္ျပန္လွည့္ရင္း ေမးသည္။ ႏို႔ေတြအား ဆုပ္နယ္ေနသည့္ လက္ကို လႊတ္လိုက္ၿပီး ဦးေက်ာ္ေခါင္ သီတာေဆြေရွ႕က စားပြဲေပၚတြင္ တေစာင္းဝင္ထိုင္လိုက္သည္။

စိတ္အားထက္သန္သည့္ အမူအရာႏွင့္ သီတာေဆြအား အေပၚစီးမွ ငုံ႔ၾကည့္ရင္း သူ႔စကားကို ဆက္သည္။ “ဟုတ္တယ္ .. ပါးစပ္မဟုတ္တဲ့ အေပါက္ .. ေစာက္ဖုတ္အေပါက္ .. ဒါမွမဟုတ္ စအိုအေပါက္” “စအိုအေပါက္ … အာ .. မဟုတ္တာ!!” စအိုေပါက္ဆိုသည့္ စကားတြင္ သီတာေဆြ ႐ြံရွာဟန္ႏွင့္ မ်က္ႏွာေလးမဲ့သြားသည္။ ဟုတ္သည္။ သူမခ်စ္သူ ကိုဝင္းခိုင္ႏွင့္ေတာင္ တစ္ခါမွ စအိုေပါက္ကို အသုံးျပဳတာ ခံဖူးခဲ့သည္ မဟုတ္။ စအိုေပါက္ဆိုေသာ စကားေၾကာင့္ သီတာေဆြ မ်က္ႏွာေလးပ်က္သြားသည္ကို လူလည္ႀကီး ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဒက္ခနဲ ရိပ္မိသည္။

“အင္း .. စအိုေပါက္ေတာ့ မသုံးတာ ေကာင္းပါတယ္” ဦးေက်ာ္ေခါင္ ႏႈတ္က ထိုစကားေၾကာင့္ မတည္ၿငိမ္ျဖစ္ေနေသာ သီတာေဆြ စိတ္ေအးခ်မ္းသြားရသည္။ ေယာင္ယမ္းၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္တြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္က ေက်နပ္အားရဟန္ႏွင့္ လက္ခုတ္တစ္ခ်က္တီးသည္။ “ေကာင္းၿပီ .. ဒါဆိုအဆင္ေျပသြားၿပီ” “ဟုတ္လား .. အန္ကယ္ .. အဆင္ေျပသြားၿပီ??” (ဘာေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဝမ္းသာသြားသည္ကို စဥ္းစားမရဟန္ျဖင့္ သီတာေဆြ ေမးမိသည္) “ဟုတ္တယ္ .. ဒီလိုလုပ္မယ္ေလ” စားပြဲေပၚတြင္ ထိုင္ေနရာမွ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ခုန္ဆင္းလိုက္ၿပီး သီတာေဆြအားလဲ ထိုင္ခုံမွထေအာင္ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆြဲထူလိုက္သည္။ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ သီတာေဆြ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္တြင္ သူမကိုယ္ေလးကို စားပြဲဘက္သို႔ တြန္းပို႔တာ ခံလိုက္ရသည္။ သီတာေဆြ လက္ႏွစ္ဖက္က စားပြဲမ်က္ႏွာျပင္ ေထာက္မိသြားသည္။

“အန္ကယ္ .. ဘာလုပ္မလို႔လဲ??” ဘာမွန္းညာမွန္း မသိဘဲ စားပြဲဆီသို႔ တြန္းပို႔ျခင္း ခံလိုက္ရသျဖင့္ သီတာေဆြ ကမန္းကတမ္း လွမ္းေမးလိုက္စဥ္တြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္က သူမတင္ပါးေနာက္တြင္ ကပ္ကာ ေနရာယူလိုက္သည္။ မ်က္လုံးေလး ကလယ္ကလယ္ ျဖစ္ေနေသာ သီတာေဆြအား ပါးစပ္ နား႐ြက္တက္ခ်ိတ္ ေလာက္မတတ္ ၿပဳံးျပလိုက္ရင္း ေျဖလိုက္သည္က .. အန္ကယ္ သီတာ အဖုတ္ကို သုံးမလို႔ … ဟု ျဖစ္ေတာ့သည္။ “ဟင္!!” သီတာေဆြ ထံမွ ဟင္ဆိုေသာ အသံမွမဆုံးေသး။ ဦးေက်ာ္ေခါင္က သူမေက်ာကို လက္ႏွင့္ဖိခ်လိုက္ရာ စားပြဲအစြန္တြင္ ကုန္ေပးထားေသာ ပုံစံ အလိုလို ေရာက္သြားသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္က ေနာက္မွ ကပ္၍ ရပ္ေနသည္ျဖစ္ရာ ေကာ့တင္းတက္လာေသာ သီတာေဆြ ဖင္လုံးႀကီးႏွစ္ခုႏွင့္ သူ႔ဆီးစပ္ ေျပးအပ္မိသည္။ ပုဆိုးေအာက္မွ မာတင္းစျပဳလာေသာ လီးႀကီးက ဖင္ၾကားကို တည့္တည့္ေထာက္သည္။

သီတာေဆြ ေယာင္ၿပီး တင္ပါးေတြ လႈပ္ခါမိသည္။ “သီတာပဲ ေျပာတာေလ .. ဖင္ေပါက္ကိုေတာ့ မသုံးခ်င္ဘူးဆိုတာ .. အဲဒါေၾကာင့္ပါ” “ေအာ္ .. အင္း” (သူေျပာတာ ဟုတ္ရွာသားဟု သီတာေဆြ အေတြးေရာက္သည္) ဘာၿပီးလွ်င္ဘာလုပ္ရမည္ဆိုတာ သိေနသူ ဦးေက်ာ္ေခါင္ကေတာ့ လက္သြက္လွသည္။ စကတ္ထဘီ၏ ေဘးခ်ိတ္ေနရာကို လက္ႏွင့္စမ္းၿပီး ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။ ထဘီစက ခါးေနရာမွ ကြာသြားၿပီး ေအာက္ခံပင္တီ အဝါေရာင္ေလးကို လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။ စြင့္ကားလွေသာ တင္အိုးေတြက ေတာင့္ခံထားသျဖင့္ ထဘီက ေအာက္ကိုေတာ့ ေလွ်ာက်မသြား။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ပင္ လက္ႏွင့္ဟိုဘက္ဒီဘက္ ထိန္းကိုင္ၿပီး တင္ပါးေတြကို ေက်ာ္ေအာင္ လိပ္ခ်လိုက္သည္။ ေပ်ာ့ေျပာင္းသည့္ ထဘီအနက္ေလး ေျခရင္းမွာ ပုံသြားေခ်ၿပီ။ “အားပါးပါး .. ေတာက္!!” ဇာပင္တီပါးေလးႏွင့္ မလုံ႔တလုံထုပ္ထားရွာေသာ တင္အိုးေတြက ျပည့္တင္းေတာင့္တင္းလွသည္။

ကားစြင့္ဝိုင္းစက္ကာလဲ ရွိေနသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အခုအသက္အ႐ြယ္ထိ ေရာဂါရယ္လို႔ မယ္မယ္ရရ မရွိလို႔။ မဟုတ္လွ်င္ ေနရာတြင္ ႏွလုံးရပ္ၿပီး ကိစၥေခ်ာသြားႏိုင္သည္။ မ်က္လုံးေရာ၊ ႏွာေခါင္းပါ အပူရွိန္ေတြ တမဟုတ္ျခင္း ျပင္းလာသည္မို႔ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ပင္တီကို ခြၽတ္ဖယ္ဖို႔ပင္ စိတ္မကူးႏိုင္ေတာ့။ ပင္တီစတစ္ဖက္ကို တင္းတင္းဆြဲဖယ္လိုက္ၿပီး ဖင္သားတစ္ျခမ္းဖက္ေပၚသို႔ လွမ္းတင္သည္။ — ကုမၸဏီကို စေရာက္ခါစကတည္းက အၿမဲတမ္း စိတ္ကူးယဥ္ေတာင့္တ ေနခဲ့ရေသာ သီတာေဆြ၏ အဖုတ္က ကုန္းေပးထားသျဖင့္ ဖင္ၾကားကေန ျပဴးခနဲ ထြက္လာသည္။ “႐ႊီ ..” ဒီတစ္ခါေတာ့ ဝမ္းသာမႈကို ဘယ္လိုမွ မထိန္းႏိုင္သည္မို႔ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေလခြၽန္ျဖစ္ေအာင္ ခြၽန္ျဖစ္သြားသည္။ ေလခြၽန္သံၾကားေတာ့ သီတာေဆြသည္ စားပြဲေပၚလက္ေထာက္ ကုန္းထားရာမွ သူ႔ကို ေနာက္လွည့္ၾကည့္သည္။

“အန္ .. အန္ကယ္ .. ဒီဟာက ဖိအားေလွ်ာ့တာဟုတ္ .. တျခားဘာမွ မဟုတ္ဘူးေနာ္ ..” “ဟုတ္တယ္ .. ဟုတ္တယ္ .. ဖိအားေလွ်ာ့တာ” ကမူးရႉးထိုး ျပန္ေျဖလိုက္ၿပီးေနာက္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ပုဆိုးကိုေျဖခ်လိုက္သည္။ ေပါင္ၾကားရွိ လီးႀကီးကေတာ့ ေနာက္ဆုံးပိတ္အိတ္ႏွင့္လြယ္ရေတာ့မည္ကို သိေနသည္အလား ေခါင္းေထာင္စျပဳေနၿပီ။ ညာဘက္လက္ႏွင့္ လီးကို အရင္းမွလွမ္းကိုင္လိုက္ၿပီးေနာက္ အျပဴးသားထြက္စျပဳေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးဆီသို႔ ထိပ္ကို ေျပးကပ္သည္။ သီတာေဆြႏႈတ္မွ အင္းခနဲ ညည္းသံထြက္သည္။ “ဖိအားေလွ်ာ့တာ သိလား .. သီတာ .. တျခားေတြးမေနနဲ႔ .. အလုပ္အေၾကာင္းပဲေတြး .. ဒါအလုပ္ပဲ” အဆက္မျပတ္ေျပာရင္း လီးထိပ္ႏွင့္ အဖုတ္ဝကို စမ္းကာေထာက္သည္။ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားက ပူေႏြးေနၿပီး အဝေလးကမူ ခပ္စိုစိုျဖစ္ေနသည္ကို ဦးေက်ာ္ေခါင္ သတိထားမိသည္။ ေနာက္ထပ္တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ဒစ္ကိုဖိဖိထိုး၍ ဆြေပးလိုက္ၿပီး တတိယတစ္ခ်က္တြင္ေတာ့ အားႏွင့္သုံးကာ ဖိသြင္းလိုက္သည္။

ျပစ္ခနဲ အသံက ခပ္က်ယ္က်ယ္ေပၚထြက္လာၿပီး ဦးေက်ာ္ေခါင္ လီးထိပ္က ေစာက္ဖုတ္ဝထဲ ျမဳပ္ဝင္သြားသည္။ တင္းက်ပ္ေႏြးေထြးေသာ အရသာေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အူးခနဲ ေရ႐ြတ္မိၿပီး ေခါင္းေမာ့တက္သည္။ “ဖက္ခ္ . က်ပ္လွခ်ည္လား … အားပါးပါး” စိတ္ဆႏၵျပည့္ဝသြားယုံမက တင္းရင္းၿပီးအိစက္ေနသည့္ အရသာေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အခိုက္ႀကီးခိုက္ကာ ေအာ္ညည္းသည္။ သီတာေဆြခါးအား ထိန္းကိုင္ၿပီး လမ္းေၾကာင္းမွန္ေနသည့္ လီးအား ပို၍ တိုးဝင္ေအာင္ ထပ္ေဆာင့္သည္။ လီးက တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ႏွင့္ ထပ္ဝင္ျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သီတာေဆြသည္လည္းပဲ ေအာင့္မထားႏိုင္ေတာ့ပဲ ႏႈတ္မွ တရွီးရွီးႏွင့္ စတင္၍ ညည္းသည္။ လုံးပတ္တုတ္လွသည့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ လီးေၾကာင့္ သူမအေပါက္ေလးသည္ ကိုဝင္းခိုင္ထက္စာလွ်င္ လမ္းပိုဖြင့္ေပးရရွာသည္။

ထိထိမိမိေတာ့ ရွိလွသည့္ျဖစ္ျခင္း ..။ “ေကာင္းတယ္ .. သီတာ … အရမ္းေကာင္းတယ္ .. မင္း အဖုတ္က စပယ္ရွယ္ကိုေကာင္းတယ္” ေကာင္းတယ္ဆိုေသာ စကားေတြ မိုးမႊန္ေအာင္ဆိုရင္း ဦးေက်ာ္ေခါင္ လီးကုန္ေအာင္ ေဆာင့္ထည့္လိုက္သည္။ အားပါးလွသည့္ အခ်က္မို႔ သီတာေဆြ သူမကိုယ္စားပြဲေပၚ လဲမက်သြားေအာင္ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ တင္းတင္းေတာင့္ခံထားရသည္။ လီးႀကီးကေတာ့ အဖုတ္ထဲတြင္ တစ္ေခ်ာင္းလုံး ကုန္ေအာင္ျမဳပ္ေနၿပီး တင္ပါးေဖြးေဖြးႀကီး ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဆီးစပ္က ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ မိတ္ဆက္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ .. ခါးသြယ္သြယ္ေလးအား ထိန္းကာကိုင္ထားေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ လက္မ်ားကား ပင္တီေလး မလုံ႔တလုံဖုံးေနေသာ တင္ပါးႀကီးမ်ားေပၚတြင္ ေရာက္ရွိေနသည္။

အီးလိုသာဆိုလွ်င္ ေဂါဂ်က္စ္ဟု တင္စားေခၚဆိုရမည့္ အေကာင္းစား စံခ်ိန္မွီ လုံးဝန္းျပည့္ၿဖိဳးေသာ တင္ပါးတစ္စုံကို စိတ္ႀကိဳက္ နယ္ဖတ္၍ ဆုပ္ဆြဲသည္။ သီတာေဆြ အဖုတ္ထဲ ျမဳပ္ဝင္ေနေသာ လီးကို လိုးေဆာင့္မႈကိုလည္း တစ္ခ်က္ေလးမွေတာင္ မရပ္။ သူ႔ဟာႀကီးကို ပတ္ပတ္ဆြဲေနသလို ျဖစ္ေသာ ႏူးညံ့လွသည့္ အတြင္းသားမ်ား၏ အရသာကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ခံစားရင္း ရွိရွိသမွ်ေသာ အားေတြကို သုံးကာ ေဆာင့္သည္။ ဆီးခုံႏွင့္ သီတာေဆြ ေနာက္ပိုင္း ေျပးေျပး႐ိုက္သံသည္ အခန္းထဲတြင္ တဖတ္ဖတ္ႏွင့္ကို ျမည္ဟီးေနေတာ့သည္။ အခ်ိန္ၾကာလွသည္ႏွင့္အမွ် သီတာေဆြ ေစာက္ဖုတ္က အရည္လိုက္ၿပီး လိုးရတာ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕လာသည္။ သီတာေဆြ ကိုယ္တိုင္လည္း ရွက္တာေၾကာက္တာေတြ ရွိမေနေတာ့ဘဲ အန္ကယ္ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဖိအားေလွ်ာ့ဖို႔ကိစၥကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျပန္ကူညီလာသည္။

ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေဆာင့္ခ်က္ေတြႏွင့္အညီ သူမက ေနာက္ျပန္၍ တင္ပါးေတြကို တြန္းတြန္းေပးရာ ႏွစ္ဦးစလုံးအဖို႔ ခံစားမႈဖီလင္ ျမင့္သထက္ျမင့္လာေအာင္ ဖန္တီးေပးသလို ျဖစ္လာသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးေက်ာ္ေခါင္တစ္ေယာက္ အလ်င္လိုျခင္း လုံးဝမရွိ။ ေကာင္းမြန္လွေသာ အရသာေၾကာင့္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ၿပီးသြားမွာကို မလိုလားပါ။ လီးကို တစ္ခ်က္ေဆာင့္သြင္းၿပီး ေစာက္ဖုတ္ထဲမွ အႏႈတ္တြင္ အျပင္သို႔ေရာက္ေအာင္ ခြၽတ္ျပစ္လိုက္သည္။ ေကာင္းခါစျပဳေနၿပီျဖစ္ေသာ သီတာေဆြ စိတ္ထဲ ဟာခနဲေတာင္ ျဖစ္သည္။ ဘာမ်ားျဖစ္တာလိမ့္ဆိုၿပီး ကုန္းထားရာမွ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ လွည့္ၾကည့္သည္။

သီတာေဆြ ထိုင္ခဲ့ေသာ ထိုင္ခုံတြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ရင္း သူမကို လက္ျပကာ လွမ္းေခၚတာ ေတြ႕သည္။ “လာ .. သီတာ .. တစ္မ်ိဳးစမ္းၾကည့္ေအာင္ .. အန္ကယ္ေပၚ တက္ခြလိုက္ ..” ဦးေက်ာ္ေခါင္အတြက္ ေကာင္းဖို႔ကေတာ့ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးတြင္ေတာ့ သီတာေဆြအား ႏွစ္ခါရွင္းျပစရာမလို။ ဘာဆိုလိုသည္မွန္း ခ်က္ခ်င္းသိၿပီး ထိုင္ေနသည့္ သူ႔အေပၚတြင္ တက္ခြသည္။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္အေနအထားႏွင့္ တက္ခြၿပီးေနာက္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ မတ္ေနေအာင္ ထိန္းကိုင္ထားသည့္ လီးကို လက္ေျပာင္း၍ပင္ ယူလိုက္သည္။ တျခားေနာက္ထပ္ ဘာမွ တိုက္တြန္းစရာမလို။ အရည္ေတြ႐ႊဲ႐ႊဲစိုေနၿပီ ျဖစ္ေသာ အဖုတ္ဝႏွင့္ ျပန္ေတ့လိုက္ၿပီး ခ်ိန္သားကိုက္သည္တြင္ တင္ပါးႀကီးႏွစ္ဖက္ကို ေအာက္သို႔ ဖိခ်သည္။

“အိုး .. ဖက္ခ္” သီတာေဆြ၏ ထိုအျပဳအမူေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ ရမၼက္လႈိင္းသည္ အျမင့္ဆုံးအဆင့္သို႔ ကူးေျပာင္းသြားသည္။ လွပေက်ာ့ရွင္းေသာ သီတာေဆြကိုယ္လုံးအထက္ပိုင္းကို ဖုံးကြယ္ထားသလို ျဖစ္ေနသည့္ အက်ၤ ီအား ရင္ဘတ္ေရွ႕ပိုင္းမွ စုကိုင္ၿပီးဆြဲဖြင့္သည္။ ေဖာက္ေဖာက္ဆိုေသာ အသံေတြ ျမည္ၿပီး ၾကယ္သီးေတြ အကုန္ျပဳတ္ထြက္သည္။ ဘရာမပါေသာ ရင္ႏွစ္မႊာက အကာအကြယ္မဲ့စြာ ေပၚထြက္လာသည္တြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ လက္ႏွစ္ဖက္က တစ္လုံးျခင္းစီကို ဆုပ္စြဲလိုက္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ သူ႔မ်က္ႏွာအား ရင္ၫြန႔္ေဖြးေဖြးမ်ားဆီသို႔ ထိုးအပ္လိုက္ၿပီး လွ်ာႀကီးကိုထုတ္ကာ စတင္လ်က္ေတာ့သည္။

“အမေလး .. အန္ကယ္ … ရွီး .. ရွီး … အာ့ .. အား” “အိုး … ျပတ္ … ႁပြတ္ … ႁပြတ္” ႏို႔သီးစူစူေလးႏွစ္ခုအား တစ္ခုခ်င္းစီ ငုံ႔စုပ္ေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ သီတာေဆြတစ္ေယာက္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ပုခုံးအား အားျပဳကာ အစြမ္းကုန္အေပၚစီးမွ တက္ေဆာင့္ေနၿပီျဖစ္သည္။ စိတ္တက္ႂကြမႈ အရွိန္က သူမထံတြင္လည္း ျမင့္တက္ေနၿပီမို႔ သီတာေဆြ၏ ေဆာင့္ခ်က္ေတြကလည္း အားပါေနသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ေတာင္ ႏို႔သီးေတြကို လွ်ာႏွင့္ အၾကာႀကီး ငုံထားလို႔မရ။ “အင္း .. ေကာင္းတယ္ .. သီတာရယ္ .. သိပ္ေကာင္းတယ္ .. ဒီနည္းက ပါးစပ္အနံ႔မရွိေစဖို႔အတြက္ အေကာင္းဆုံးပဲ ..” အသက္ကို ဖုတ္လိုက္ဖုတ္လိုက္ ရႉရင္းမွ ဦးေက်ာ္ေခါင္ သီတာေဆြ စိတ္ရွင္းေအာင္ ထပ္မံ၍ရွင္းျပသည္။

မ်က္လုံးေလးမ်ား ေမွးေတးေတးျဖစ္ေနေသာ သီတာေဆြက ဦးေက်ာ္ေခါင္စကားကို နားလည္ဟန္ျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ ထိုေရာအခါ ဦးေက်ာ္ေခါင္က ၿပဳံးျပရင္း သီတာေဆြ မ်က္ႏွာေလးအား လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ညႇပ္ကိုင္သည္။ “ေသခ်ာေအာင္ အန္ကယ္ သီတာ ပါးစပ္အနံ႔ကို ခံလိုက္ဦးမယ္” ဘာမွန္းမသိခင္မွာပင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ႏႈတ္ခမ္းေတြက သူမႏႈတ္ခမ္းမ်ားအား လာဖိကာ အတင္းစုပ္နမ္းျခင္း ခံရသည္။ သီတာေဆြ အြန္းခနဲ ညည္းသံထြက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းလႊာႏွစ္ခု ခပ္ဟဟပြင့္ထြက္သြားေသာအခါ သူ႔လွ်ာႀကီး အတင္းကို တြန္းထိုး၍ အထဲ ေရာက္လာသည္။ သီတာေဆြ လုပ္မိလုပ္ရာအျဖစ္ သူမလွ်ာေလးႏွင့္ က်ဴးေက်ာ္လာသူ လွ်ာႀကီးကို ဆီးပတ္၍ ေတာင့္ခံထားလိုက္သည္။ သီတာေဆြတစ္ေယာက္ ေအာက္ဘက္ကို အာ႐ုံမေရာက္ဘဲ ပါးစပ္ထဲသို႔ ေရာက္လာသည့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္လွ်ာႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနခိုက္၊ ဦးေက်ာ္ေခါင္က ဖင္ႀကီးေတြကို ေကာ့ေကာ့တင့္ၿပီး ေအာက္ကေန အျပတ္လႈပ္ရွားသည္။

ေလးငါးခ်က္ေလာက္ ဇယ္ဆက္သလို ဆက္တိုက္ေဆာင့္တင္လိုက္ၿပီးေသာအခါ သူ႔မ်က္လုံးထဲတြင္ ျပာေဝသြားသလို ခံစားရၿပီး နားထင္ေၾကာေတြ ပြင့္ထြက္သည္။ “ဖက္ခ္ … ရွစ္ !” ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း အတင္းဖိကပ္ထားမႈက ကြာသြားၿပီးေနာက္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္သည့္ႏွင့္ ထိုင္ခုံေနာက္သို႔ လန္က်သည္။ သီတာေဆြ ေစာက္ဖုတ္ထဲ အဆုံးထိတိုင္ေအာင္ နစ္ဝင္ေနေသာ လီးထိပ္ကမူ သုတ္ရည္ပူပူေတြကို မီးေတာက္ေပါက္ကြဲသည့္အလား ပန္းထုတ္ပစ္သည္။သားအိမ္ဝတြင္ ေႏြးခနဲေနေအာင္ ခံစားရလိုက္သည့္ အေတြ႕ေၾကာင့္ သီတာေဆြ ေယာင္ယမ္းၿပီး အဖုတ္အတြင္းသားမ်ားကို က်ဳံ႕မိသည္။ “ေကာင္း .. ေကာင္းတယ္” ဒီစကားေလး ႏွစ္လုံးကိုေတာင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ မနည္းေရ႐ြတ္လိုက္ရသည္။ က်န္တာေတာ့ ဘာမွ ထပ္ေျပာမေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ မ်က္လုံးမ်ားကို မွိတ္ထားရင္း အသက္ကိုပုံမွန္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ရႉေနရသည္။

မ်က္စိမွိတ္ရင္း ၿငိမ္သက္သြားသည့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ေၾကာင့္ သီတာေဆြ ဘာဆက္လုပ္ရမည္မသိ။ ဒီတစ္ခါ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဖိအားေလွ်ာ့ျခင္းသည္ ႏွစ္ေယာက္စလုံးအတြက္ အေတာ္ပင္ပန္းေစသည္သာ။ သီတာေဆြ ခနတာမွ် ဦးေက်ာ္ေခါင္ နည္းတူၿငိမ္ေနလိုက္ၿပီး တေအာင့္ေလာက္အၾကာတြင္ ဒီအတိုင္းခ်ည္း မသင့္ေတာ္ဘူးဟု အေတြးေပါက္ကာ ဦးေက်ာ္ေခါင္အား ခြထားရာမွ ေျခေထာက္ႂကြ၍ ေအာက္ဆင္းလိုက္သည္။ သီတာေဆြ အလႈပ္တြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ မ်က္လုံးမ်ား ျပန္ပြင့္လာသည္။ “အဆင္ေျပသြားၿပီ .. သီတာ ေက်းဇူးပဲ .. ျပန္နားခ်င္နားေတာ့ … ေအာ္ ဒါနဲ႔ .. တလက္စထဲ အန္ကယ့္လီးမွာ ေပေနတာေတြ စင္သြားေအာင္ နဲနဲလ်က္ေပးသြားဦး” ဟုတ္ေပသားပဲဟု သီတာေဆြ ေတြးလိုက္ၿပီး ထိုင္ခုံေအာက္သို႔ ေလွ်ာ့ဆင္းကာ ႏွစ္ဦးသားအရည္မ်ား ေပေနေသာ လိင္တန္ကို လွ်ာႏွင့္လ်က္ေပးလိုက္သည္။

ပါးစပ္အနံ႔ မနံေစခ်င္လို႔ ေစာက္ဖုတ္ကို သုံးလိုက္ရသည္ဆိုေသာ အခ်က္ကိုမူ သီတာေဆြ ထုံးစံအတိုင္း ေယာင္လို႔ေတာင္ မေတြးမိခဲ့ပါ။ ဦးေက်ာ္ေခါင္တစ္ေယာက္ကေတာ့ သီတာေဆြ၏ လွ်ာအရသာေလးကို ခံစားရင္း စိတ္ထဲအေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ေနသည္။ က်မ္းစာမ်ားထဲတြင္ သုံးႏႈန္းေသာ ေကာင္းကင္ဘုံဆိုတာ ဘာမွန္းမသိေပမယ့္ အခုေလာေလာဆယ္တြင္ သူ႔ကိုယ္သူ ထိုေနရာသို႔ ေရာက္ေနသလို ခံစားေနရသည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ဇာတ္လမ္းအစက ဆိုခဲ့သလို ဦးေက်ာ္ေခါင္တစ္ေယာက္ အသက္ႀကီးမွ မုတ္ဆိတ္ပ်ားလာစြဲသမ်ိဳး အျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ ႀကဳံေတြ႕ရတာ ျဖစ္သည္။ ပ်ားေတာင္မွ သီတာေဆြဆိုေသာ ပ်ားသည္ ႐ိုး႐ိုးပ်ား မဟုတ္ .. ပ်ားဘုရင္မဟု ဆိုရမည့္ တကယ့္အမိုက္စားပင္။ တကယ္ဆိုလွ်င္ သီတာေဆြသည္ ဦးေက်ာ္ေခါင္အတြက္ေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ပ်ားဘုရင္မေလးဟု တင္စားေခၚရမည့္သူသာ ျဖစ္ေတာ့ေလသည္။ ၿပီးပါၿပီ