Blogs

ကိုယ်တစ်ခြမ်း Practices ကွင်းရှေ့ အရောက်တွင် ကားကို ငြင်ငြင်သာသာ ထိုးရပ်လိုက်သည် ရင်းနှီးနေသော Carry မလေး တစ်ယောက်ပြေးထွက်လာသည်။ ‘မမ မရိုက် တာကြာပြီနော်’ ဒီ ကလေးမကို ကျွန်မသိပါသည်။ နာမည်က ဘေဘီ ဆိုလား ကျွန်မသင်သည့် နည်းပြ Master နှင့် ဘာညာသတင်းထွက်နေသူလေး။  ”  အေး ဟုတ်တယ် Master ရှိနေလား”   “ရှိတယ်…

အိမ်ဖော်မလေးရဲ့ကျွန် စိတ်တွေလေးခံစွာနဲ့လေယဉ်ပေါ်ကိုတတ်လာခဲ့သည် ကျွန်တော်မြန်မာပြည်ကိုပြန်ရတော့မယ်ဆိုတော့ ဝမ်းသာသလိုလို ဝမ်းနည်းသလိုလိုဖြစ်နေသည်  အဓိကကတော့ကျွန်တော့်စိတ်ပါပဲကျွန်တော်နေထျုင်တဲ့အမေရိကမှာဆို ဘီဒီအက်အမ်ယဉ်ကျေးမှုတအားထွန်းကားတယ်လေ အဲ့တော့ပျော်တယ် အလုပ် အားတာနဲ့ အဖြူမလေးတွေဆီမှာ ကျွန်သွားခံတာပဲ သူတို့ရဲ့နှိပ်စက်အပြစ်ပေးမှု့လေးတွေမှာ စိတ်ကသာယာနေတယ် အခုမြန်မာပြည်ကမေမေပြန်လာဖို့ ပြောတော့ မြန်မာပြည်မာက အဲ့လိုတွေမရှိဘူးလေ အဲ့တော့ကိုယ်အတွက်ခက်ပီ ဒီ့ထက်ပိုခက်ခဲတာက မေမေကအိမ်ထောင်ချပေးတော့မယ်ဆိုတော့ပိုဆိုး သွားပီ သူက ကိုယ်လိုချင်တဲ့ သခင်မပုံစံမျိုးဆိုတော်သေး ဟူးစဉ်းစားရင်းခေါင်းခြောက်လာပြီး လေယဉ်လဲ စပြီးထွက်လာပြီး လေယဉ်မယ်လေးကိုစားစရာ မှာရင်း…

ဇင်ဝါနဲ့ ဆွေမာ ကျွန်တော့်နာမည်က ရန်နိုင်။ နည်းပညာတက္ကသိုလ်က IT ဘွဲ့ရပြီး အိမ်မှာ လည်ရာပြန်စားရေး လုပ်နေတာပေါ့။ အလုပ်လျှောက်ရတာလဲ ခက်တယ်။ ကျွန်တော့်မှာ အရင်က ချစ်သူရှိတယ်။ ဇင်ဝါတဲ့။ အခုတော့ ဆရာဝန် ပေါက်စပေါ့။ တရပ်ကွက် တလမ်းတည်း အတူနေကြတဲ့ သူငယ်ချင်း ချစ်သူတွေပါ။ ဆယ်တန်းတည်းက တွဲခဲ့ကြာတာဆိုတော့ ချစ်သူ သက်တမ်းကလဲ မနည်းတော့ပါဘူး။ သံယောဇဉ်က…

စွမ်းသမျှ ခြွေ ကျွမ်းသမျှ ကြွေ ( မောင်ခြိမ့် ) သတိလက်လွတ်ဖြင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် နူတ်ခမ်းချင်း စုပ်နေရာ ပြည့်စုံအောင် ပေါင်ကြားမှ ခုံးထနေသော လီးကြီက ဒေါ်မိုးမိုးစံ ပေါင်ကြားထဲ  အမြှောင်းလိုက် ဖိကပ်နေတော့၏။    ” ပလွပ် … ပြွတ် ပြွတ် …… မ ဖြစ် သင့် တော့ဘူး…

နင့်ကနဲကိုနေတာပဲ ကျုပ် သမီး သူ့သူငယ်ချင်းနဲ့အတူ ခြံထဲကားမောင်းဝင်လာတာကိုကျုပ်အိမ်ဝရန်တာကနေရပ်ကြည့်နေမိတယ်။ သမီးပြောခဲ့ဘူးတာကတော့ သူ့သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ဒီကောင်မလေးက သူ့အိမ်ကနယ်မှာတဲ့၊ ပြီးခဲ့တဲ့၂လ ၃လလောက်တုန်းက၊ သူ့မိဘနှစ်ယောက်လုံးကား မတော်တဆမှုဖြစ်ပြီးဆုံးပါးသွား ကြတယ်တဲ့၊ တခြားမှီခိုစရာဆွေမျိုးသားချင်းရင်းချာကလဲမရှိဘူးတဲ့၊ ဒါကြောင့်သူနဲ့ အတော်လေရင်းနှီးတဲ့သူငယ်ချင်းဖြစ်သူကျုပ်သမီးဆီမှာ ခဏအတူ ခိုလှုံနေထိုင်ခွင့်တောင်းတယ်။ လောလောဆယ်သူ့ခမြာမှာလဲ ငွေကြေးကမလုံလောက်ရှာတော့ အဆောင်လေး အခန်းလေးငှားနေဖို့တောင်မတတ်နိုင်ရှာ ဘူး။ အလုပ်တစ်ဘက်နဲ့ကျောင်းတက်နိုင်ဖို့ ကျောင်းချိန်ပြင်ပ အလုပ်တစ်ခုကြိုးစားရှာနေတယ်တဲ့။ ကျောင်းစရိတ်နဲ့ အသုံးစရိတ်တွေအတွက်ငွေလိုတယ် လေ။ ကျုပ်သမီးလေးနာမည်က…

ချစ်မယား ကျုပ်ကလင်းထင်ပါ။ ကုပဏ္ဏီတစ်ခုရဲ့အရောင်း ကိုယ်စားလှယ်ပေါ့။ ကျွန်တော့်မိန်းမက နွယ် တဲ့။ ချစ်ရကောင်းတယ်သူက။ ကျုပ်မှာ ငယ်စဉ်ကတည်းကပေါင်းလာတဲ့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် ရှိတယ် ဝေဖြိုးတဲ့။ သူနဲ့ကျုပ်နဲ့က ဆိုးဖော်ဆိုးဖက်တွေ။ဒီကောင်ကမိန်းမ မရသေးဘူး။ ရမယ့်ပုံလည်းမရှိပါဘူး အရက်သမားကိုး။ ရုပ်ကလည်းဆိုးတဲ့အထဲပါတယ်ဗျ။ သူနဲ့ကျုပ်နဲ့က ကျောင်းမှာကတည်းကသောက်ဖော်သောက်ဖက် တွေ။ ကျုပ်ကတော့အရက်ကြိုက်တဲ့အထဲမပါဘူး။ သူကတော့အရက်သမားကိုဖြစ်နေတာ။ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်က ကျောင်းတက်စဉ်ကတည်းက အရက်လေးသွားသောက်လိုက်၊ ဖာလေးချလိုက်နဲ့တော်တော်ဆိုးခဲ့တာ။ ကျုပ်လီးက သေးတယ်၊ ဖာချရတာအဆင်မပြေဘူး။…

သမီးဘ၀ “သမီးကြည့်ချင်ရင် ကိုယ့်ဘာသာ ကိုယ်လှန်ကြည့်လေ.” ပြောတာနဲ့ လွတ်နေတဲ လက်တဖတ်နဲ့ ဦးဦးရဲ့ ပုဆိုးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ခါးထိအောင် မတင်လိုက် မိပါတယ်….   သမီးဘဝမှာ ပထမဆုံး မြင်ရတဲ့ လီးကြီးဟာ. အချောင်းကြီးက မဲနက်နေပြီး ထိပ်ဖူးကြီးက ပွင့်အာကားထွက်နေကာ နီးညှိရောင်သန်းလို့နေပါ တယ်…  လမွှေးများက မဲနေပြီး ကွေးကောက်ခါ အချင်းချင်း လိမ်ယှက်နေကြပါတယ်.. သမီးလဲ ငယ့်ငယ့်…

တစ်ကြိမ်ထက်ပိုသည် ” အ …… အားးး ……… အီးးး ……… အ အ “ ” လှိုင်းတွေလှိုင်းတွေ … မူးရိပ်ရိပ် နဲ့ “  ” အားးး … ရှီးးးး “  ” ဟင် “  ” ငါဘာဖြစ်နေတာလဲ … ငါဘယ်ရောက် နေတာလဲ…

ညဆိုင်းအပြန် စက်ရုံကနေညဆိုင်းဆင်းပြီးပြန်လာတော့ ညကိုးနာရီခန့်ပင်ရှိနေချေပြီ။ ဒီနေ့ညမှ အရင်ကပို့ပေးနေကျ ဖယ်ရီ ဒရိုင်ဘာနေမကောင်းသဖြင့် ကိုယ့်အစီအစဉ် နှင့်ကိုယ်ပြန်ရလေသည်။  ယခင်ကဆိုလျှင်တော့ အတူပြန်နေကျ တစ်ရပ်ကွက်ထဲနေ သူငယ်ချင်းမတွေရှိပေမဲ့ ယခုတော့ အမ်ားစုက စက်ရုံပြောင်းသွားကြ သည်မို့ မြသီတာတစ်ယောက်ထဲဖြစ်နေသည်။   ရှေ့သုံးလမ်းကျော်လောက်ဆို အိမ်နားရောက်ခါနီးပြီမို့ မြသီတာ သတ္တိမွေးအားတင်းပြီးလျှောက်လာခဲ့ သည်။ လမ်းမီးတိုင်တွေကလဲ မီးမလင်းတာကများနေတော့ လမ်းကအတော်လေးမှောင်သည်။   မြသီတာတို့ ရပ်ကွက်နားတစ်ဝိုက်ကလမ်းတွေက ညဆို လူပြတ်လေရာ…

တမျိုးပြီးတမျိုး လိုးခဲ့သည် ကိုကိုမောင် (၇)တန်းအောင်တော့ သူ့ဦးလေးရှိရာ မန္တလေး စိန်ပန်းရပ်သို့ ရောက်လာ၏။ စောစောကတော့ ကျောင်းဆက်တက်ရန် စိတ်ကူးမရှိခဲ့။ ဦးလေးဖြစ်သူ ကိုမြင့်ဟန်က ကျောင်းဆက်ထားဖို့ တာဝန်ယူသဖြင့် သူ့အမေ မခင်ဝင်းက သဘောတူလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဦးလေးဖြစ်သူ ကိုမြင့်ဟန်မှာ သံရေကျိုလုပ်ငန်းဖြင့် ကြီးပွားနေ၏။ အလုပ်ရုံက သတ်သတ်၊ အိမ်က သတ်သတ်ဖြစ်သည်။ ကိုကိုမောင်ကို မန္တလေးသို့ပို့ခြင်းမှာ ကျောင်းဆက်ထားဖို့ မဟုတ်ဘဲ  အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းအလုပ်တစ်ခု…