Blogs

အပျိုကညာလေးရဲ့ ကလဲ့စား (စ/ဆုံး) တစ်နေ. ကျမတိုအိမ်ကို ဖေဖေ သူငယ်ချင်းဆိုသူနဲ.သူ.မိသားစုရောက်လာပါတယ် အိမ်မှာတလလောက်တည်းမှာမို.စိတ်ညစ်သွားမိတယ်ဒါပေမယ့်လာမှတော့ဧည့်ခံရမှာပေါ့ အဲဒီလူကြီးနာမည်ကဦးမြင့်စိုးတဲ့ဌာနတစ်ခုကအရာရှိကြီးဘဲသူသမီးနဲ.မိန်းမလဲပါတယ် မိန်းမကကြူကြူတဲ့သမီးကတော့အသက် ၁၅နှစ်အရွယ်ဘဲရှိသေးတယ် နာမည်က ရိုစီ တဲ့လေ။ ကျမအားတဲ့ချိန်ဆို လည်စရာပတ်စရာရှောက်ပို.ရတယ် သူ.သမီးလေးက ကျမကိုအတော်ခင်ပါတယ် သူ.မိန်းမကတော့မာနခပ်ကြီးကြီး ကျမတို.နဲ.မရောဘူးဒါပေမယ့်ငနဲကြီးက အခွင့်ရေးရတိုင်း အချိုးစားလှပတဲ့ကျမဘော်ဒီကို တစိုက်စိုက်ငေးကြည့်နေတက်တယ်ကျမလဲစိတ်ထင်တာပါလို.ဘဲ ဖြေသိမ့်လိုက်တယ်။တစ်နေ.တော့ သူ.ရုံးကိစ္စနဲ. လှည်းကူးသွားဖို.ကျမကိုအဖော်ခေါ်ပါတယ် သူ.သမီးလဲပါတာပေါ့ အိမ်ကထွက်ပြီး ဝင်ဒါမီယာ သူအမျိုးအိမ်မှာ…

ကျနော်နှင့် သားဖွားဆရာမလေး (စ/ဆုံး) ကျွန်တော်က မန္တလေးဇာတိဖြစ်ပြီး ၁၀တန်းအောင်တော့အမှတ်မှီသဖြင့် (တီတီစီ ) ကျာင်းသို့တက်ခဲ့သည်။ ကျောင်းဆင်းပြီး ခန္တီးမြို့သို့တာဝန်ကျသဖြင့် သဘောင်္ပေါ်ရောက်နေသည်။ အခန်းယူထားသဖြင့် ဘေးဘက်ခုတင်မှာ မည်သူနှင့်ကျမည်ကို ရင်ခုန်မိသည်။ သားအမိလား ဘာလားတော့မသိ။အဒေါ်ကြီးတစ်ယောက်နှင့် အမကြီးတစ်ယောက်အခန်းထဲသို့ဝင်လာသည်။ အဒေါ်ကြီးပုံကနေကောင်းဟန်မရှိ ။အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်ရောက်သည်နှင့်လှဲတော့သည်။ အမကြီးကထိုင်စရာနေရာမရှိတော။အပြင်ဘက်ထွက်လမ်းလျှောက်လိုက် သူ့အဒေါ်ကို လာကြည့်လိုက်လုပ်နေတော့ ကျွန်တော်ကုတင်မှာ ထိုင်ရန်ဖိတ်ခေါ်လိုက်သည်။ ကျွန်တော့်ကုတင်မှာ ထိုင်လို့ရပါတယ်ခင်ဗျ းးးးးးးးး…

ငယ်ကြောက်တယ် ကိုကို (စ/ဆုံး) မိုးရွာပြီးစ ညနေခင်းလေးတစ်ခုပါ။စိမ်းစိုနေတဲ့ လယ်ကွင်းပြင်တွေကို လေနုအေးက ညင်ညင်သာသာ ဖြတ်သန်းတိုက်ခတ်နေတယ်။ ကောင်းကင်ပြာပေါ်မှာ ရောင်စုံသက်တန့်နဲ့အားအင်ကုန်ခမ်းနေတဲ့ နေရောင်ခြည်ရဲ့အလှက ပတ်ဝန်းကျင်ကို ပိုမို သစ်လွင်စေပါတယ်။လေညှင်း ရဲ့အေးမြတဲ့ ထိတွေ့မှုကလည်း စိတ်ကို ကြည်နူးစေတာအမှန်ပါ။သာယာအေးမြတဲ့ ညနေလေးကို ပိုပြီး ပြည့်စုံသွားစေတာကတော့ ချစ်သူရဲ့ အပြုံးလို့ပြောရမှာပဲ။ ကျွန်တော်နဲ့သူ စ တွေ့ဖြစ်တာ မွေးနေ့ပွဲ တစ်ခုမှာပေါ့။ ညမီး…

အကောင်းဆုံးဘဲ မမရီ (စ/ဆုံး) ဂျွတ်…” ” အ….” ” ဖြောင်း….” ” ဝုန်း…အမလေး….” ” ဟဲ့…ဟဲ့…လုပ်ပါဦး….ဟိုမှာ ဖိုးတာ အပေါက်ကျွံပြီ….အော်…ဒီကလေးနယ်….ရေပုံးကြီးတစ်ဖက်နဲ့ အို….” အရီးလေးရဲ့ အော်သံကြောင့် မမရီဟာ ကမန်းကတန်းပြေးလာပြီး ကျွန်တော့်ကို ဆွဲထူပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း မမရီရဲ့ ပုခုံးကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ လှမ်းပြီး ဆွဲဖက်ကာ အားယူပြီး ထလိုက်ပါတယ်။ မမရီကပဲ…

ကျနော့ဆရာမလေး (စ/ဆုံး) အပ်ချုပ်စက်ခုံကို ကွယ်ပီး ထိုင်နေတဲ့ ကိုယ်လုံး အိထွေးထွေးလေးကို အတင်းဆွဲထုတ်ပီး ထူမလိုက်တယ်။ ဆက်တိုက်ဆိုသလိုပဲ ဘလောက်အင်းကျီ နှိပ်စိလေးတွေကို တဖျောက်ဖျောက်မြည်အောင် ဆွဲဖွင့်လိုက်တယ်။ ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံး ဟင်းလင်းပွင့် ထွက်သွားတာနဲ့ အနက်ရောင်ဘရာစီယာလေး မနိုင်ဝန်ထမ်းထားရတဲ့ ဝါဝင်းစိုပြေတဲ့ နို့ကြီး၂မွှာက ဝင်းကနဲ ပေါ်လာတယ်။ အချိန်မဆွဲတော့ပဲ ဘလောက်လက်ပြတ်ကလေးကို ချွတ်ချရင်း ဘရာ ချိတ်ကလေးတွေကိုပါ သူမဂျိုင်းအောက်ကနေ လက်လျှိုပီး…

ကျတော့ နမည်ငပဲ ( စ / ဆုံး ) ကျွန်တော့် နာမည်က… ငပဲ။လိင်တန်ဆာ ဆိုရင်လဲမမှားဘူးပေါ့။ဒါပေမယ့် လီးလို့လဲ ခေါ်ကြပြန်တယ်။ နောက်ထပ်လဲ အခေါ်အဝေါ် လေးငါးဆယ်မကရှိပါသေးတယ်။ခင်ဗျားတို့ ကြိုက်သလို လွတ်လပ်စွာ တင်စားပြီး ခေါ်နိုင်ပါတယ်။ကျွန်တော် စိတ်မဆိုးဘူး။ကျွန်တော်က တော်တော် စရိုက်ကျတဲ့ကောင်ဗျ။ နဲနဲလဲ ကြွစောင်းစောင်းနိုင်တယ်။ဒါမို့ ငပဲဆိုတဲ့ နာမည်နဲ့ အလိုက်ဖက်ဆုံးလို့ထင်တာပဲ။ကျွန်တော့် ဘော့စ်ရဲ့နာမည်က မောင်ဟိတ်…

မကို မယူလဲ ဖြည့်စည်းပေးပါနော် (စ/ဆုံး ) ကျနော့်နာမည်အောင်အောင်။ တအိမ်လုံးကအောင်လေးလို့ပဲခေါ်ကြတယ်။ အိမ်မှာ ဖေဖေ မေမေ ညီမလေး ကျနော် လေးယောက်အပြင် အညာကအိမ်ဖော်မလေး သန်းသန်းရယ် ပေါင်း ၅ယောက်နေထိုင်တယ်။ ကျနော့်မိဘတွေက ဈေးတခုမှာ ဖိုက်ဘာပုဂံတွေရောင်းတယ်။ တရက်ခရစ်စမတ်နဲ့ဥပုဒ် ဈေးနှစ်ရက်ပိတ်တဲ့နေ့ ကျိုက်ထီးရိုးဘုရား ညအိပ်သွားကြမယ်ပေါ့။ ဖြစ်ချင်တော့ ၂၄ရက်ညနေမှာ ဖျားပါလေရော့။ ၂၅ရက်မနက်စောစော တအိမ်လုံးကျိုက်ထီးရိုးသွားမယ့်အစီအစဉ်ကို အမေက…

ဖြစ်ပါ့မလားမောင် ( စ/ဆုံး ) ကျွန်တော် ဂျီတီစီကျောင်းသားဘဝတုန်းကပေါ့ဗျာ…ဆယ်တန်းအောင်ပြီး ပထမနှစ်စတက်ချိန်ပေါ့ အဲဒီတုန်းက ကျောင်းကိုရောက်စမှာ တက်္ကသိုလ်ကောလိပ်ဆိုတာရုပ်ရှင်တွေ ဝတ်္တုတွေထဲကလို စိမ်းစိမ်းစိုစိုအေးအေးချမ်းချမ်းရှိမှာပဲလို့ထင်ထားတဲ့ ကျွန်တော့်အတွက် မှော်ဘီဂျီတီစီဟာ တကယ့်ကိုမဲဇာပဲဗျို့ ကြည့်လေရာမှာဖုန်တသောသောနဲ့လယ်ကွင်းတွေအထက်တန်းကျောင်းအဆင့်သာရှိတဲ့ ကျောင်းဆောင်တွေ မခံနိုင်လောက်အောင်ပူပြင်းတဲ့နေရောင်တွေဟာကျွန်တော့်ရဲ့စိတ်ကူးထဲက ကောလိပ်ကျောင်းသားဘဝလေးကို ဖျက်ဆီးပစ်လိုက်တော့တာပဲကျွန်တော်ဆို ရောက်စကချက်ချင်းတောင် ကျောင်းပြောင်းဖို့ စိတ်ကူးမိခဲ့သေးတယ် ဒါပေမယ့်ကျွန်တော်ဖြစ်ချင်တဲ့အင်ဂျင်နီယာဖြစ်ဖို့ ဒီလောက်တော့ အဆင်းရဲခံနိုင်ရမှာပေါ့ဆိုတဲ့အဖေ့ရဲ့စကားကြောင့် ကျွန်တော်ဆက်နေမိခဲ့တာ ဒါပေမယ့် မကြာခင်မှာပဲ ကျောင်းမပြောင်းဖြစ်တာမှန်လိုက်လေခြင်းလို့…

တောင်’တယ်ဆိုဒါမျိူးလား ( စ/ဆုံး) ကိုနဲ့ ကျမက ချစ်သူဘဝမှာ အသန့်ရှင်းဆုံး နေခဲ့ကြတော့ ဆက်စ်ဆိုတာ ဘာမှန်းမသိခဲ့ဘူး…ကို ကကျမထက်အသက်၂နှစ်ပိုကြီးတယ် ကျမပထမနှစ်မှာ သူကတတိယနှစ်ရောက်နေပီလေ…သူကျောင်းပီးတော့ တာချီလိတ်နဲ့ ရန်ကုန်ကို ကုန်ကူးပီး ကျမတို့ မင်္ဂလာဆောင်ဖို့ ပေါင်းဆုံဖို့ စီးပွားရေးကို စောက်ချလုပ်ခဲ့တယ်…ကျမတို့ မင်္ဂလာဆောင်တော့ ကျမလေ ပျော်လည်းပျော် ကြည်လည်းကြည်နူးသလို ရင်တွေလည်းခုန်ခဲ့ရပါတယ်…ဒီလိုနဲ့ မင်္ဂလာဆောင်ပီး လမ်းမတော်က ကို့ရဲ့တိုက်ခန်းလေးကို ၂ယောက်သား…