အာသာမပြေဘူးရှင်
အာသာမပြေဘူးရှင် ကျွန်မနာမည်ကလဝင်း…အသက်က၂၇နှစ်…အင်းစိန်ဈေးထဲမှာအလှကုန်နဲ့အဝတ်အထည်ဆိုင်လေးဖွင့်ထားတယ်လေ…ဆိုင်ဖွင့်ဖို့အတွက်စောစောထချက်ပြုတ်ပြီးရင်ရေချိုးရဦးမယ်..ဪ..လဝင်းကတစ်ကိုယ်တည်းနေတာလေ…အပျိုလားဆိုတော့မဟုတ်ဘူး..လဝင်း အမျိုးသားက သင်္ဘောသားလေ..အဲ့တော့လဲအတန်အသင့်စုမိဆောင်မိလေးရှိခဲ့တာပေါ့..သိတဲ့အတိုင်းပဲသင်္ဘောသားဆိုတော့အလှအပလဲကြိုက်မိန်းမကြမ်းလဲကြေသပေါ့ရှင်…ခေတ်လဲမှီပါ့…လဝင်း ကိုလဲယောကျာ်းရပြီးရင်ခန္ဓာကိုယ်အလှပျက်မှာစိုးလို့ဂျင် ကားခိုင်းခဲ့တယ်သူလဲပြန်လာရင် လဝင်း နဲ့အတူတူဂျင်လိုက်ကစားတယ်လေ.. အင်း…ခုဆိုကိုကိုမရှိတော့တာ၆လတောင်ပြည့်တော့မယ်….သင်္ဘောသားဆိုတော့လဲပင်လယ်မှာပဲဇာတ်သိမ်းတက်ကျတာပါပဲလေ…ကိုကိုမရှိထဲကညတိုင်းကိုကိုနဲ့အတူတူချစ်ပွဲဝင်ခဲ့ကြတာကိုသတိရမိတယ်..သတိရတိုင်းလဲ ကိုကိုဝယ်ပေးထားတဲ့ ဘိုင်ဘရေတာနဲ့ လီးတုနဲ့ပဲစိတ်ဖြေခဲ့ရတာပါပဲ။ ကိုကိုနေရာမှာအစားထိုးနိုင်မယ့်သူတော့မရှိတော့ဘူးလေ..ကိုကိုကသင်္ဘောသားပီပီနိုင်ငံခြားအပြာကာတွေထဲကလိုကြိုးတုပ်လိုးတယ် ကြာပွတ်နဲ့ရိုက်လိုးတယ်တစ်ခါခါဖယောင်းစက်တွေကိုယ်ပေါ်ချပြီးပါလိုးတတ်သေးတယ်အစပိုင်းတော့ လဝင်း လဲမခံနိုင်ပေမယ့်။ အကျင့်ရလာတော့အဲ့လိုမှမလုပ်ရရင် လဝင်း စိတ်အာသာကမပြေတော့ဘူး တစ်ခုခုလိုနေသလိုပဲ...